ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥ- ΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20 ΙΔΡΥΤΗΣ Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος 17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Ὠσηὲ προφήτου, Ἀνδρέου ὁσιομάρτυρος τοῦ ἐν Κρίσει ΕΤΟΣ ΝΔ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2041 Μεγίστη εὐλογία καὶ κατάνυξις εἰς τὴν ἐκδήλωσιν τῆς Π.Ο.Ε. καὶ τοῦ «Ο.Τ.» ἀπὸ τὴν ἄφιξιν τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Τὰ μετέφερεν ὁ Σεβ. Κονίτσης κ. Ἀνδρέας καὶ ἡ συνοδεία του. Ὅλοι οἱ ὁμιληταὶ ἀνέδειξαν τὸ ἐθνικόν, ἐκπαιδευτικὸν καὶ ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ καὶ ἔκαναν σύγκρισιν μὲ τὴν ἐπικρατοῦσαν σημερινὴν κατάστασιν τῆς Χώρας. Τότε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὕψωσε λάβαρα «ἐπαναστάσεως» ἐναντίον τοῦ ἐξισλαμισμοῦ τῆς Χώρας, τῆς καταργήσεως τῆς Κυριακῆς ἀργίας, στρεφόμενος ἐναντίον τοῦ ἑβραϊσμοῦ καὶ τοῦ μωαμεθανισμοῦ, ἐκήρυττε διὰ Ἑλλάδα καὶ Χριστόν. Ὁ π. Θ. Ζήσης ἀπεκάλυψεν ὅτι ἐπιχειροῦν νὰ νοθεύσουν τὴν διδαχὴν τοῦ Ἁγίου, ἡ ὁποία ὁρίζει: «Τὸν Πάπαν νὰ καταρᾶσθε», διὰ νὰ ὑπηρετηθοῦν οἱ οἰκουμενιστικοὶ καὶ παπικοὶ διάλογοι. Ἐπίσης, ὅτι ὁ μακαριστὸς ἱδρυτὴς τῆς Π.Ο.Ε. καὶ τοῦ Ο.Τ. ἠγωνίσθη διὰ τὴν ἁγιοκατάταξιν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ καὶ ἀνεγνωρίσθη τοῦτο καὶ ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Ὁλόκληρος ἡ ὁμιλία τοῦ πατρὸς Γεωργίου Μεταλληνοῦ μὲ τὰ ὁράματα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, τὰς συγκρίσεις τοῦ τότε καὶ τοῦ σήμερα. Τὸ ἀδιαχώρητον εἰς τὴν ἐκδήλωσιν. ΔΕΝ ἐγνώρισε μόνον μεγάλην ἐπιτυχίαν ἡ ἐκδήλωσις πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἡ αὐτὴν συμμετεῖχον κληρικοὶ καὶ πιστοὶ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης, Δρυϊνουπόλεως καὶ Πω- «Ο.Τ.» (Λ. Θησέως 25, Νέα Ἐρυθραία) μὲ τεμάχιον τοῦ καὶ τοῦ «Ο.Τ.» πατρὸς Μάρκου Μανώλη, ἀφοῦ εἰς μεγάλας στιγμάς συγκινήσεως καὶ κατανύξεως, ὅταν ὁ Ἀττικῆς) κατέφθασεν εἰς τὴν εἴσοδον τῆς ΠΟΕ καὶ τοῦ ὁποία ἐπραγματοποιήθη εἰς τὸ κτίριον τῆς ΠΟΕ τὰ προάστειά της, τὸν Βόλον καὶ ἀντιπροσωπεῖαι ἀπὸ γωνιανῆς, προερχόμενος ἀπὸ τὴν πανηγυρίζουσαν Ἱερὰν Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Ἀμέεἰς τὴν αἴθουσαν τοῦ μακαριστοῦ προϊσταμένου της ὡς διαφόρους ἄλλας περιοχὰς τῆς Ἑλλάδος. Ἐγνώρισε καὶ Μονὴν Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου (Κάλαμος ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ. Ἡ ἀλλαγὴ στάσεως μὲ εἰσήγησιν τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἐνεφάνισε τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους εἰς ἀδιέξοδον ΤΙ ΥΠΟΚΡΥΠΤΕΙ Η ΑΙΦΝΙΔΙΟΣ «ΣΤΡΟΦΗ» ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΠΤΑ ΠΑΙ ΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΕΦΕΣῼ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ Α ΕΛΦΟΘΕΟΥ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ Μετ ἐμποδίων ἡ Πανορθόδοξος Τοῦ Γεωργίου Ν. Παπαθανασοπούλου Κατὰ τὴ δεύτερη ἡμέρα τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (8/10/2014) ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος ἀνέγνωσε τὴν εἰσήγησή του, μὲ θέμα «Ἐνημέρωσις περὶ τῆς μελλούσης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, ἥτις θὰ συνέλθη κατὰ τὸ 2016». Ἡ ἐνημέρωση τῶν μελῶν τῆς Ἱεραρχίας ἦταν ἀναγκαία καὶ ἔγινε πολὺ καθυστερημένα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἀμέσως μετὰ τὴν εἰσήγηση τοῦ Μητρ. Μεσσηνίας ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος εἰσηγήθηκε «νὰ ἐνημερώνονται οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ λαϊκοὶ γιὰ τὰ θέματα τῆς διοργάνωσης τῆς Συνόδου». Ἂν κρίνει κανεὶς ἀπὸ τὸ ἐκδοθὲν σχετικὸ δελτίο Τύπου ἡ εἰσήγησή του ἔπεσε στὸ κενό Ὁποιαδήποτε οὐσιαστικὴ ἐνημέρωση δὲν ὑπῆρξε, πλὴν τῶν ὅσων, ὀλίγων, ἐγράφησαν ἀπὸ τὸ κλείσιμο τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Μητρ. Μεσσηνίας. Δὲν εἶναι γνωστὸ ἂν ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ κ. Χρυσοστόμου ἱκανοποιήθηκαν οἱ Μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐκφράσει τὶς ἐπιφυλάξεις τους γιὰ τὰ ἀνοίγματα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἐξ αὐτῶν καὶ στὴ συζήτηση ποὺ ἐπακολούθησε μίλησαν οἱ Μητρ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ καὶ Κυθήρων κ. Σεραφείμ, ἀλλὰ στὸ δελτίο Τύπου δὲν ἀναφέρεται τίποτε γιὰ τὸ τί εἶπαν καὶ τί τοὺς ἀπάντησε ὁ κ. Χρυσόστομος. Τὰ ἀποσπάσματα τῆς ὁμιλίας τοῦ Μητρ. Μεσσηνίας ποὺ ὑπάρχουν στὸ δελτίο Τύπου μᾶλλον τὸν ἐκθέτουν. Ἀναφέρεται ὡς ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας του μία σχοινοτενὴς πρόταση σὲ μία γλώσσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980. Ὀκτὼ σειρὲς καὶ ἑξήντα μία λέξεις μία πρόταση, μὲ σειρὰ οὐσιαστικῶν, τῶν ὁποίων οἱ ἔννοιες εἶναι γενικὲς καὶ ἀσαφεῖς: «Αὐτὴ ἡ ἑνότητα (τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας) δὲν θὰ ἐκφραστεῖ μέσῳ κατάλυσης καὶ ἀδρανοποίησης τῆς τοπικότητας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ἀναζήτησης συμβιβαστικῶν λύσεων, ἀλλὰ διά τῆς διαδικασίας ἐπίλυσης καὶ ὁμόφωνης ἀποδοχῆς ζητημάτων, τὰ ὁποῖα ἐπέδρασαν καὶ ἐπιδροῦν διαλυτικὰ στὴν φανέρωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς Ἑνὸς Σώματος καὶ κλονίζουν τὴν δυνατότητα ἔκφρασης τῆς κοινῆς συνοδικῆς συνείδησης τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μεταξύ τους καὶ ἐν ἑνότητι». Κατὰ τὰ ἄλλα ὁ Μητρ. Μεσσηνίας ἐξέφρασε τὴ βεβαιότητα ὅτι ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας θὰ συνέλθει τὴν ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ 2016. Ἐπίσης τόνισε τὴν ἀνάγκη ἀποφυγῆς κάθε μορφῆς συμπροσευχῆς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ διαβεβαίωσε ὅτι «οὐδὲν κείμενο τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπεγράφη ἢ ἔγινε ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος». Βεβαίως τὸ ἕνα ζήτημα εἶναι ἡ Ἀρχιγραμματεία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νὰ βάζει στὸ συρτάρι καὶ νὰ «ξεχνᾶ» τὰ κείμενα ποὺ ἐγκρίνει τὸ Π.Σ.Ε. καὶ στὰ ὁποῖα ἔχουν συμμετοχὴ Ὀρθόδοξοι Μητροπολίτες Τὸ ἄλλο, τὸ οὐσιαστικό, εἶναι νὰ τὰ ἐπεξεργάζεται καὶ νὰ λαμβάνει θέση ἐπὶ αὐτῶν. Ὡς πρὸς τοὺς διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους ὁ Μητρ. Μεσσηνίας ἔδωσε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔχουν βαλτώσει. Ἀκόμη καὶ αὐτὸς μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, ἀφοῦ, ὅπως γράφει τὸ δελτίοτυπου, «σκιάζεται τόσο λόγῳ τῆς προσηλυτιστικῆς δράσης τῆς Οὐνίας, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴ δυσκολία κατανόησης ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ. Δὲν λησμονοῦν τὴν σφαγὴν τῶν μοναχῶν ὑπὸ τῶν Λατίνων εἰς τὴν Ἱ. Μ. Ζωγράφου καὶ ἀπειλοῦν τὸν Οἰκουμ. Πατριάρχην μὲ διακοπὴν τοῦ Μνημοσύνου του Προσφάτως ἀπεκαλύφθη ὅτι ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ζωγράφου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἔχει ἀντιδράσει πολὺ δυναμικῶς εἰς τὰ συμφωνηθέντα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου μετὰ τοῦ Πάπα κ. Φραγκίσκου εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Ἑτοίμασε καὶ ἀπέστειλε καὶ σχετικὴν ἐπιστολὴν εἰς τὴν Ἱερὰν Ἐπιστασίαν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μὲ τὴν ὁποίαν καταθέτει τὰς ἐντόνους διαφωνίας της καὶ προειδοποιεῖ ὅτι, ἐὰν δὲν ἀλλάξη στάσιν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔναντι τῶν Παπικῶν, θὰ διακόψη τὸ μνημόσυνόν του. Εἰς τὰ συμφωνηθέντα ἀντιδροῦν καὶ ἄλλαι δέκα Ἱεραὶ Μοναί, ἀλλὰ δὲν φθάνουν ἕως τοῦ σημείου νὰ ἀπειλήσουν μὲ διακοπὴν τοῦ Μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Διατὶ ὅμως ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ζωγράφου ἐγνώρισε τὴν μεγαλυτέραν σφαγὴν τῶν μοναχῶν της ὑπὸ τῶν Λατίνων ἐπὶ τοῦ Πατριάρχου Βέκκου. Καὶ ὡς εἶπεν ἕνας Ἁγιορείτης μοναχός, «κάποιοι εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος ἐλησμόνησαν τὰ μαρτύρια καὶ τὴν σφαγὴν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Ζωγράφου, ἀλλὰ οἱ Ζωγραφῖται Μοναχοὶ καὶ ὁ Καθηγούμενός των ὄχι». Τί ἔγινε Τί ἔγινε ὅμως ὑπὸ τῶν Λατίνων ἐπὶ Πατριάρχου Βέκκου εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Ζωγράφου; Ἀντιγράφομεν ἐκ τοῦ Συναξαριστοῦ: «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ (22 Σεπτεμβρίου), οἱ Ἅγιοι Εἰκοσιὲξ Ὁσιομάρτυρες Ζωγραφῖται, οἱ ἐλέγξαντες τοὺς Λατινόφρονας τόν τε βασιλέα Μιχαήλ, καὶ πατριάρχην Βέκκον, ἐπάνωθεν τοῦ πύργου, πυρὶ τελειοῦνται. Ὡς πυρίκαυστοι θυσίαι τῷ Κυρίῳ, Οἱ εἰκοσιὲξ ὡράθησαν εἰκότως. ΕΠΕΙΔΗ τὸ Ἅγιον Ὄρος πάντοτε καὶ ἦτο καὶ εἶναι ὁ πρόβολος καὶ τὸ στήριγμα τῆς πασχούσης ἐν τῇ Ἀνατολῇ Ἐκκλησίας, διά τοῦτο οἱ Λατῖνοι, ἵνα καταστρέψωσι τὸ θεμελιῶδες τοῦτο στήριγμα τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰσεπήδησάν ποτε καὶ εἰς αὐτό, πείθοντες διά λόγων, ἐξαπατῶντες διά χρημάτων καὶ ὑποσχέσεων, καὶ καταναγκάζοντες διά τῶν ἀπειλῶν καὶ τῆς τυραννικῆς μέχρι μαρτυρίου βίας, ὅπως ἀναγνωρισθῇ καὶ ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει ἡ ἐξουσία τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης. Πλὴν ὅμως ὀλίγοι τινὲς δειλοκάρδιοι ἐπείθοντο εἰς τοῦτο οἱ δὲ πλείονες αὐτῶν ἐπεσφράγισαν διά τοῦ ἰδίου αἵματος τὴν ἑαυτῶν ὁμολογίαν, καὶ διά τῆς σταθερότητας αὐτῶν ἐξήλεγξαν τὴν ἱερόσυλον τοῦ Πάπα οἰκειοποίησιν τῆς ἐξουσίας καὶ τοῦ πεπλασμένου ὀνόματος ὡς τοποτηρητοῦ τοῦ Χριστοῦ, ὅστις εἷς καὶ μόνος καὶ ἦτο καὶ εἶναι καὶ θὰ εἶναι εἰς τοὺς αἰῶνας, ἡ κεφαλὴ τῆς Ἁγίας αὐτοῦ Ἐκκλησίας. Ἵνα δὲ παρεκκλίνωσι οἱ Μοναχοί τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἰς τὰ τῆς Ρώμης καὶ τοῦ Πάπα σαθρὰ δόγματα, συνήργει δυστυχῶς καὶ ὁ τότε αὐτοκρά- ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ. Μήνυμα πρὸς τὸ Φανάριον, τὸ ὁποῖον τὸν τελευταῖον καιρὸν συμπεριφέρεται ἐπιθετικῶς πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καὶ θέτει θέμα Νέων Χωρῶν, ὡς ἐπὶ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου. Μήνυμα ἐνισχύσεως τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος μετὰ τὸν κλονισμὸν τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν συγκατάθεσιν τῆς ΔΙΣ εἰς τό ἀντιρατσιστικόν νομοσχέδιον καὶ εἰς τὴν ἀναγνώρισιν ὅλων τῶν αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν», τῶν Παραθρησκειῶν καὶ τῶν Ἀνατολικῶν θρησκειῶν ὡς κανονικῶν. Ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἐνέκρινε τὴν εἰσήγησιν τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας, διά τὸν τερματισμὸν τῶν συμπροσευχῶν εἰς τὸ πλαίσιον τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων, τὸν στιγματισμὸν τῆς δαιμονικῆς δράσεως τῆς Οὐνίας, ἡ ὁποία εἶναι «ἀγκάθι» εἰς τὸν διάλογον μετὰ τῶν Παπικῶν κ.λπ. «Διεκήρυξεν» ἐπίσης ὅτι αἱ οἱεσδήποτε ἀποφάσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων δὲν ἔχουν οὐδεμίαν ἰσχὺν, ἀφοῦ δὲν ἔχουν ἐγκριθῆ ὑπὸ τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. Ἡ «Στροφὴ» τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περιγράφεται ἀναλυτικῶς εἰς ἐκδοθὲν δελτίον τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας. Εἰς τὸ δελτίον περιγράφεται ἡ ἐξέλιξις τῶν θεολογικῶν διαλόγων μὲ ὅλους τούς πλανεμένους Χριστιανοὺς (κατονομάζονται) καὶ τὰ ἀδιέξοδα, τὰ ὁποῖα παρουσιάζονται εἰς αὐτούς. Αἱ προοπτικαὶ τῆς Μεγάλης καὶ Ἁγίας Συνόδου τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ὑπογραμμίζεται ὅτι διά τὸ Πρωτεῖον, εἰς τὸ πλαίσιον τῆς Συνόδου καὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν δομῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν προσηλυτιστικὴν δρᾶσιν τῆς Οὐνίας ἕως σήμερον ὡμίλει μόνον τὸ Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας, τώρα προσετέθη καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Θὰ ἴδωμεν πῶς θὰ ἀντιδράση (συμπεριφερθῆ) ἡ Διοικοῦσα Εκκλησία εἰς τὴν προσεχῆ ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα εἰς τὸ Φανάριον τὸν προσεχῆ Νοέμβιον, ἀλλὰ καὶ πῶς θὰ ἀντιδράση τὸ Φανάριον ἐπὶ τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.» Διά οἰκονομικὰ κι ἄλλα ἀνταλλάγματα ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δὲν ἀντιτίθεται εἰς τὴν κατεδάφισιν τῆς Ὀρθοδόξου Ταυτότητος τῆς Χώρας. Σελ. 8 Διαφωνίαι εἰς τὴν Ἱεραρχίαν διὰ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Περιουσίαν, τὴν ἐκπαίδευσιν ὑποψηφίων κληρικῶν καὶ τὴν ἀλλαγὴν τοῦ τρόπου ἐκλογῆς Μητροπολιτῶν. Σελ. 8 «Πράσινον φῶς» ὑπὸ τῆς Ἱεραρχίας διὰ τὴν τεχνητὴν γονιμοποίησιν. Σελ. 8 Νέα διαμαρτυρία ὑπὸ τῆς Π.Ε.Θ. Λαρίσης διὰ τὴν Ἰσλαμικὴν Σχολὴν εἰς τὴν Θεολογικὴν Θεσσαλονίκης. Σελ. 8 Τὰ «περίεργα» μὲ τὴν ἐκλογὴν τριῶν νέων Σεβ. Μητροπολιτῶν καὶ δύο Ἐπισκόπων. Σελ. 5 Ἔφοδος τοῦ ΣΔΟΕ εἰς τὸ μασονικὸν ἵδρυμα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῶν Ἀθηνῶν (Ἀχαρνῶν). Σελ. 5 Ποίους «βολεύει» ἡ ἱστορικὴ λήθη; Τοῦ κ. Δημητρίου Νατσιοῦ. Σελ. 4. Τὸ Συνοδικὸν Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας δὲν δύναται νὰ συνυπάρξη μὲ οἱονδήποτε «πρωτεῖον» ἐξουσίας. Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους. Σελ. 7 Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐὰν δὲν «σύρεται» ἀπὸ τὰς ἐπιθετικάς διαθέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος, ὡς ἀναγράφεται εἰς μεγάλας πολιτικάς ἐφημερίδας «ὀρέγεται» μικρὰς Ἱερὰς Συνόδους μὲ ἰδικῶν των Ἀρχιεπίσκοπον (κατὰ τὸ πρότυπον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης) εἰς τὰς λεγομένας «Νέας Χώρας» ἢ ἐὰν δὲν ἐπιχειρῆ νὰ ἀνακόψη τὸ μεγάλο «κῦμα» ἀντιδράσεων τοῦ ἐντίμου κλήρου, τῶν μοναχῶν καὶ μοναζουσῶν, τοῦ πιστοῦ λαοῦ,, διά τὰ ὅσα παρατηροῦνται εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους μετὰ τῶν Παπικῶν Εἶναι οἱ Ἀρμένιοι Ὀρθόδοξοι; Θέσεις τοῦ Μ. Φωτίου (1ον) Πρόλογος Οἱ Ἀρμένιοι εἶναι ἕνας εὐγενὴς καὶ ἡρωικὸς λαὸς ποὺ κατέβαλαν μεγάλο τίμημα ἀγώνων καὶ θυσίας γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὸ δικαίωμα τῆς ἱστορικῆς τους ὑπάρξεως. Ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς οἱ Ἕλληνες τοὺς ἀντιμετωπίζουμε μὲ πολλὴ συμπάθεια, γιατὶ νοιώθουμε ὅτι εἴμαστε ὁμοιοπαθεῖς, ὅτι ἱστορικὰ καὶ ὡς πρὸς ἄλλα στοιχεῖα καὶ πλευρὲς τῆς ζωῆς συγγενεύουμε, Ἀπέναντι εἰς τὴν δυστυχίαν τῶν ἀδελφῶν Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ πολύ συχνά ἀντιμετωπίζουν δυσάρεστες καταστάσεις, ἐσωτερικές καί ἐξωτερικές, οἱ ὁποῖες τούς πικραίνουν καί τούς ὁδηγοῦν στήν κατάθλιψη, κάτι πού εἶναι πολύ ἀνησυχητικό. Πολλές φορές καταφεύγουν καί σέ εἰδικούς ἐπιστήμονες, ἀλλά καί σέ ἀνθρώπους ἀμφιβόλου καταρτίσεως καί ἱκανότητος. Τά ἀποτελέσματα εἶναι συνήθως πενιχρά καί διαρκοῦν λίγο. Τά πράγματα θά ἦταν καλύτερα, ἐάν ὑπῆρχε ἀναφορά στό Θεό. Ἡ δυστυχία στίς μέρες μας εἶναι εὐρέως διαδεδομένη καί δέν ὀφείλεται μόνο στήν ἔλλειψη ὑλικῶν ἀγαθῶν. Δυστυχεῖς δέν εἶναι μόνο οἱ φτωχοί. Εἶναι καί οἱ πλούσιοι. Θά ἔλεγα ὅτι οἱ δεύτεροι σέ μεγαλύτερο βαθμό. Οἱ χριστιανοί πρέπει νά δείχνουν ἐνδιαφέρον καί ἔμπρακτη ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς τους μέ διάκριση, ἀποφεύγοντας ἐπιπόλαιες κρίσεις καί ἐξηγήσεις γιά τή δυστυχία τους. Τό παράδειγμα μᾶς τό ἔχουν δώσει οἱ μεγάλοι Γέροντες, οἱ ὁποῖοι κυριολεκτικά θυσιάστηκαν προσφέροντας στούς δυστυχεῖς ἀδελφούς ὅ,τι εἶχαν καί δέν εἶχαν. Καί ἦταν πολλοί αὐτοί. Κατά ἑκατοντάδες κατέφευγαν καθημερινά στά ταπεινά κελιά τους γιά νά πάρουν τήν εὐχή τους καί νά τούς ἐμπιστευθοῦν τά προβλήματα πού τούς ἀπασχολοῦσαν. Ἐκεῖνοι, πραγματικοί πατέρες, τούς βοηθοῦσαν μέ πολλούς τρόπους καί τούς προέτρεπαν νά συνδεθοῦν σταθερά μέ τό Χριστό καί νά τηροῦν τίς ἐντολές του. Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης τόνιζε συχνά στούς ἐπισκέπτες: «Ἀγαπήσατε τόν Χριστό καί ὅλα ἐκεῖνα πού σᾶς καταπιέζουν καί σᾶς φθείρουν, καί οἱ ἁμαρτωλές μνῆμες καί τά ἀπωθημένα, θά φύγουν. Ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ θά σᾶς γιατρέψει. Εἶναι ὅπως τό φῶς, πού ἔρχεται καί φεύγουν τά σκοτάδια». Ἐκεῖνοι πού στηρίζονται στό Χριστό, πού ἔχουν πίστη καί ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοιά του νιώθουν τίς ποικίλες καταπιέσεις, τούς πειρασμούς καί τίς πικρές ἐμπειρίες τῆς προηγούμενης ἁμαρτωλῆς τους ζωῆς, ἀλλά καί τά ἀπωθημένα τους, πού ἐπηρεάζουν σέ μεγάλο βαθμό τή συμπεριφορά τους, ἐντελῶς διαφορετικά, χωρίς ὑπερβολές, ἀνυπομονησία καί ἀδικαιολόγητους φόβους. Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ὅταν γίνεται ἀποδεκτή καί συνοδεύεται μέ ἄσκηση καί συνέπεια, εἶναι φῶς πού διαλύει τά σκοτάδια καί διευκολύνει στήν ὀρθή ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων καί τήν ἀγόγγυστη ἀποδοχή τῶν ὅσων ἐπιτρέπει ὁ οὐράνιος Πατέρας πάντα μέ τήν προοπτική τῆς αἰώνιας ζωῆς, τήν ὁποία δυστυχῶς λίγοι σκέφτονται. Οἱ κληρικοί συνήθως ἀναφέρονται γενικά καί ἀόριστα στήν ἀγάπη πού πρέπει νά ἔχουν οἱ χριστιανοί πρός τό Χριστό, χωρίς ὅμως νά ἀναφέρονται στά ἀποτελέσματα, γιατί δέν ἔχουν ἀνάλογη ἐμπειρία. Ἐνῶ οἱ Γέροντες μιλοῦσαν μέ βάση τίς δικές τους ἐμπειρίες, ἀλλά καί τῶν Ἁγίων, στά κείμενα τῶν ὁποίων πάντα ἐντρυφοῦσαν. Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πολὺ περισσότερο μάλιστα ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ εἶναι Χριστιανοί. Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία ἄλλη σημαντικὴ πλευρὰ τοῦ ζητήματος, ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν ἐκκλησιαστική τους ταυτότητα, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία κατὰ παράδοση θεωροῦμε τοὺς Ἀρμενίους ὡς αἱρετικοὺς Μονοφυσῖτες. Αὐτὸ στὶς ἡμέρες μας, ὅπου ὅλα σχετικοποιοῦνται καὶ ἀμβλύνονται, καὶ ἡ παράδοση δὲν παίζει ἀποφαστιστικὸ ρόλο, τείνει νὰ σκεπασθεῖ, νὰ ξεχασθεῖ καὶ νὰ ἀλλοιωθεῖ μὲ ἄλλη θεώρηση, ἡ ὁποία στὰ πλαίσια τοῦ χριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ μειώνει τὶς διαφορές μέχρις ἐξαφανίσεως καὶ μεγαλοποιεῖ τὶς ὁμοιότητες μέχρι γιγαντισμοῦ. Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴ θεώρηση οἱ Ἀρμένιοι εἶναι κατὰ πάντα Ὀρθόδοξοι, ὅπως καὶ ἐμεῖς, καὶ οἱ διαφορὲς ποὺ μᾶς χωρίζουν εἶναι ἀσήμαντες καὶ ἐπουσιώδεις. Αὐτὸ ἀποτελεῖ καὶ βασικὴ κατευθυντήρια γραμμὴ τοῦ διεξαγομένου Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκ κλησίας καὶ τῶν Ἀντιχαλκηδονίων, στοὺς ὁποίους ἀνήκουν οἱ Ἀρμένιοι. Εἶναι ὅμως Ὀρθόδοξοι οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι; Ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ προσπαθήσαμε νὰ δώσουμε σὲ μελέτημά μας ποὺ ἤδη κυκλοφορεῖ σ' αὐτὴν ἐδῶ τὴ σειρὰ "Καιρὸς" τῶν μικρῶν τευχιδίων μὲ θέμα: «Ἡ "Ὀρθοδοξία" τῶν Ἀντιχαλκηδονίων Μονοφυσιτῶν». Στὸ παρὸν τευχίδιο ἀσχολούμαστε εἰδικῶς μὲ τὸ ἂν οἱ Ἀρμένιοι καὶ μετ ἄλλων αἱρετικῶν (συμπροσευχαί, ἀναγνώρισις ὅλων τῶν αἱρετικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς κανονικῶν καὶ ὡς σωζουσῶν κλπ.), ἐκπλήσσει θετικῶς τὸν Ἑλληνορθόδοξον λαόν. Διότι κατὰ τὴν συνεδρίαν τῆς 8ης Μαίου ἀπέστειλε μήνυμα τόσον πρὸς τὸ Φανάριον ὅσον καὶ πρός τὰς φιλοπαπικάς καὶ φιλοοικουμενιστικάς δυνάμεις τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας, ὅτι διαφωνεῖ μὲ τὴν ἀποστασίαν ἐκ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τὴν προδοσίαν των. Τὸ μήνυμα ἀπεστάλη, ἀφοῦ προηγουμένως: 1ον) «Ἐψήφισε» παρὰ τὴν κατακραυγὴν κληρικῶν, Ἁγιορειτῶν καί λαϊκῶν τὸν ἀντιρατσιστικὸν νόμον 2ον) «Ἐψήφισε» τὸν νόμον (ὁ ὁποῖος ὡς νομοσχέδιον εἶχε τὴν ἀπόλυτον ἔγκρισίν της) διά τήν ἀναγνώρισιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων ὡς κανονικῶν ἐκκλησιῶν μὲ τὰ ἰδιαίτερα προνόμιά της ἑκάστη (παιδικαὶ κατασκηνώσεις, ἵδρυσις ραδιοφωνικῶν σταθμῶν κλπ.) 3ον) Πολλαπλασιάζονται αἱ ἀπαιτήσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου διά τὰς νέας Χώρας. Αἱ ἀπαιτήσεις του, λέγεται ὅτι ἔχουν ἐνοχλήσει καὶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ. Αἱ ὁμιλίαι τῆς Π.Ο.Ε Ἤρχισαν αἱ κατηχητικαὶ - ἀντιαιρετικαὶ ὁμιλίαι εἰς τὴν αἴθουσαν τῆς Π.Ο.Ε. ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Κάνιγγος 10 - Α ὄροφος, Ἀθῆναι. Τὴν Δευτέραν 13 Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ., ἐτελέσθη Ἁγιασμὸς ἀπὸ τὸν πρεσβύτερον π. Πασχάλην Γρίβαν καὶ ἠκολούθησεν ὁμιλία ἀπὸ τὸν ἴδιον μὲ θέμα «Οἱ λογισμοὶ φανερώνουν τὸν χαρακτῆρα μας». Ὁ π. Πασχάλης μὲ τὸν λιτόν, κατανοητὸν καὶ περιγραφικὸν τρόπον, ποὺ τὸν διακρίνει κυρίως μέσα ἀπὸ διηγήσεις καὶ κείμενα τοῦ π. Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου ἔκανεν ἀναφοράν εἰς τούς λογισμοὺς μας διακρίνοντάς τους εἰς καλοὺς καὶ κακούς. Ἀνέφερε πολλὰ ἀληθινὰ περι- ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ. Τὴν 22αν Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμην τῶν Ἁγίων Ἑπτὰ Παίδων καὶ τὴν 23ην Ὀκτωβρίου τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου καὶ Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου. Ἀνωτέρω τοιχογραφία ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Διονυσίου Ἁγ. Ὄρους. Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου Ἦχος δ Ὡς τοῦ Κυρίου Μαθητής, ἀνεδέξω δίκαιε τὸ Εὐαγγέλιον ὡς Μάρτυς ἔχεις τὸ ἀπαράτρεπτον, τὴν παρρησίαν ὡς Ἀδελφόθεος τὸ πρεσβεύειν ὡς Ἱεράρχης. Ἱκέτευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ Ἤρεμος ἀλλ ἄγρυπνος συνείδησις Ὁ Γέροντας Θαδδαῖος ἔχει τή γνώμη, καί συχνά τό ἐπαναλαμβάνει, πώς ἡ ἠρεμία στόν ἄνθρωπο εἶναι τό πιό ὡραῖο κατόρθωμα καί ἡ πιό τέλεια ψυχοπνευματική κατάσταση τῆς χριστιανικῆς ψυχῆς. Ἄλλωστε, αὐτή εἶναι καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἡ πιό γλυκοπόθητη προσμονή. Ἡ ἠρεμία τῆς ψυχῆς, μοιάζει μέ τήν ἠρεμία τῆς θάλασσας. Μόνο τ ἀνθρώπινα πάθη, σάν ἀγριεμένα κύματα τρομοκρατοῦν καί ἐξουθενώνουν τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Ὁ ὅσιος Ἠλίας ὁ Πρεσβύτερος παρατηρεῖ καί σημειώνει: «Ἄλλα τά σωματικά πάθη καί ἄλλα τά ψυχικά. Ἄλλα τά κατά φύσιν καί ἄλλα τά παρά φύσιν». Ὅταν τά πάθη ἠρεμοῦν, τότε καί ὁ ἄνθρωπος ἠρεμεῖ. Ὅταν ἐπαναστατοῦν, τότε καί ὁ ὅλος ἄνθρωπος ἐπαναστατεῖ ἐσωτερικά. Σκοπός τοῦ ναυτικοῦ δέν εἶναι νά κατασιγάσει τά κύματα, ἀλλά ν ἀντιμετωπίσει τά κύματα. Ἔτσι κι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν βρίσκεται μπροστά στά πάθη καί τήν ἁμαρτία, δέν ἐξετάζει τόσο τό, γιατί ξύπνησαν τά πάθη, ἀλλά μέ ποιό τρόπο θ ἀντιμετωπίσει τά πάθη. Στό σημεῖο αὐτό, ὁ ἅγιος Θαλάσσιος ὁ Λίβυος ἀπαντᾶ: «Ἐλευθερία ἐστί νοητή ἡ τῶν παθῶν ἀπαλλαγή, ἧς οὐδείς ἐπιτυγχάνει ἄνευ ἐλέους Χριστοῦ». Ἀληθινή, δηλαδή, ἐλευθερία, εἶναι ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τά πάθη, πού ἐπιτυγχάνεται μέ τό ἔλεος καί τή Χάρη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶχε διακηρύξει καί ὁ Κύριος ὅταν ἔλεγε: «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς». εἶναι Ὀρθόδοξοι μὲ βάση τὴ διδασκαλία τοῦ Μ. Φωτίου. Πρόκειται γιὰ εἰσήγηση ποὺ ἀνακοινώθηκε τὸν Νοέμβριο τοῦ 1994 στὸ καθιερωμένο ἐτήσιο Θεολογικὸ συνέδριο, ποὺ ὀργανώνει ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, τὸ ὁποῖο τὸ ἔτος αὐτὸ εἶχε ὡς γενικὸ θέμα τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο τοῦ Μ. Φωτίου. Ὁ τίτλος τῆς εἰσηγήσεως στὸ συνέδριο ἦταν: «Ὁ Μ. Φώτιος καὶ ἡ ἕνωση τῶν Ἀρμενίων μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». 1. Ἵδρυση καὶ ὀργάνωση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀρμενίας Οἱ Ἀρμένιοι, κατὰ τὴν παράδοσή τους, δέχθηκαν τὸν Χριστιανισμὸ ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους Θαδδαῖο ἢ Λεβαῖο καὶ Βαρθολομαῖο, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται ἱδρυταὶ τῆς Ἀρμενικῆς Ἐκκλησίας. Φαίνεται πρά - γματι ἱστορικῶς ἀληθὲς ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς διεδόθη στὴν Ἀρμενία κατὰ τοὺς ἀποστολικοὺς ἤδη χρόνους, χωρὶς νὰ διακοπεῖ στὴ συνέχεια ἡ παρουσία του ἐκεῖ, μολονότι ἡ διάδοσή του περιορίσθηκε σὲ μικρὸ ἀριθμὸ κοινοτήτων, χωρὶς ἐμφανῆ καὶ γνωστὴ ἱστορικὰ ἐκ - κλησιαστικὴ ὀργάνωση. Ἡ περιορισμένη αὐτὴ διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ στὴν Ἀρμενία κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες δικαιολογεῖ τὴν δράση κατὰ τὸν 3ο αἰώνα τοῦ μεγάλου ἁγίου τῶν Ἀρμενίων, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, ὁ ὁποῖος ἐργάσθηκε δραστήρια γιὰ τὸν ἐκχριστιανισμὸ τῶν κατοίκων καὶ τὴν ὀργάνωση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴ βοήθεια Ἑλλήνων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι τὸν συνόδευσαν, μετὰ τὴν χειροτονία του σὲ ἐπίσκοπο ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας Λεόντιο, τὸ ἔτος 302. Στὴν Καισάρεια εἶχε καταφύγει ὁ Γρηγόριος νωρίτερα, ὅπου ἔλαβε ἑλληνικὴ μόρφωση καὶ ἔγινε Χριστιανός, διασωθεὶς μόνον αὐτὸς ἐκ τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας του ἀπὸ τὴ σφαγὴ τῶν Περσῶν, οἱ ὁποῖοι κατέλαβαν τὴν Ἀρμενία Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου Ἡ ἐλευθερία ἀπό τά πάθη εἶναι ἡ πιό ἔνδοξη καί ἀληθινή ἐλευθερία. Ἡ ἐλευθερία στά πάθη, εἶναι ἡ πιό χυδαία καί ἀνελεύθερη ἐλευθερία.καί δυστυχῶς, αὐτή ἡ κακέκτυπη ἐλευθερία τῶν κακέκτυπων δικαιωμάτων, ὄχι μονάχα ἐπιτρέπεται, ἀλλά «σχεδόν» ἐπιβάλλεται στίς Δυτικές χῶρες τῆς ἀθεΐας, τῆς Μασονίας καί τοῦ Ἀντιχρίστου. Οἱ χριστιανοί ἔχουν ἐσωτερική εἰρήνη, γαλήνη καί ἠρεμία ψυχική, ἀλλά ταυτόχρονα παραμένουν ἄγρυπνοι φρουροί στά τείχη τῆς ψυχῆς τους. Ὁ μέγας Παῦλος συμβουλεύει τό μαθητή του Τιμόθεο καί τοῦ γράφει νά εἶναι ἁγνός καί καθαρός καί συμπληρώνοντας τοῦ λέγει: «Σύ δέ νῆφε ἐν πᾶσι» (Β Τιμ. Δ 5). Ἐσύ, προσωπικά, πρόσεχε καί μένε ἄγρυπνος στό ὅλο ποιμαντικό σου ἔργο. Τήν ἴδια προσοχή ζητᾶ καί ἀπό τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου, ὅταν τούς λέγει: «Προσέχετε ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ» (Πράξ. Κ 28). Πότε παύουν τά κύματα; Ἀσφαλῶς, ὅταν ἠρεμήσει ἡ θάλασσα. Καί πότε ἠρεμεῖ ἡ θάλασσα; Ὅταν παύουν νά πνέουν οἱ ἄνεμοι. Αὐτό συμβαίνει καί στόν ἄνθρωπο. Ὅταν παύσουν τά κύματα τῶν παθῶν, ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀπάθεια, ἠρεμία καί γαλήνη ψυχῆς. Ἀπολαμβάνει τούς καρπούς τῶν ἀγώνων του, ἀλλά... δέν πετάει τά ὅπλα, οὔτε πηγαίνει γιά ὕπνο! Ἠρεμεῖ, ξεκουράζεται, «καί πάλι πρός τή δόξα τραβᾶ»... μέ τούς ἀγῶνες του, τίς προσευχές του, τή μετάνοιά του. κατὰ τὸ πρῶτο μισὸ τοῦ τρίτου αἰῶνος καὶ ἐπέβαλαν διὰ τῆς βίας τὸν Παρσισμό. Τὸ ἱεραποστολικό του ἔργο στὴν Ἀρμενία, ὅπου ἐπέστρεψε, ἄρχισε ὁ Γρηγόριος τὸ 261 μ.χ., εἶχε δὲ τόση ἐπιτυχία, ὥστε ἐκέρδισε στὴν χριστιανικὴ πίστη τὸν ἡγεμόνα τῆς Ἀρμενίας Τιριδάτη Γ', ὁ ὁποῖος κατέστησε τὸ 301 τὸν Χριστιανισμὸ ἐπίσημη θρησκεία τῆς Ἀρμενίας. Ἔγινε ἔτσι ἡ Ἀρμενία τὸ πρῶτο χριστιανικὸ κράτος, καὶ πῆρε σ' αὐτὸ τὰ πρωτεῖα ἀπὸ τὴν μεγάλη ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία, ἡ ὁποία σὲ λίγα χρόνια κατὰ θεία ἀσφαλῶς ρύθμιση καὶ παρακίνηση τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου θὰ ἀναγνωρίσει τὸν διωκόμενο προηγουμένως Χριστιανισμὸ ὡς ἐπίσημη θρησκεία καὶ θὰ γίνει τὸ πρῶτο καὶ μοναδικὸ στὴν παγκόσμια ἱστορία οἰκουμενικὸ χριστιανικὸ κράτος. Ὁ Γρηγόριος ἔγινε πάντως ὁ "Φωτιστὴς" τῶν Ἀρμενίων, ὅπως ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.
ἔμεινε γνωστὸς στὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ στὴν ἱστορικὴ μνήμη, συνδέσας τὴν Ἀρμενικὴ Ἐκκλησία μέσῳ τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐπὶ μακρὸν ἐξηρτᾶτο, μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολικἠ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀπέκτησε κατὰ τὰ μέσα τοῦ 4ου αἰῶνος τὸ ἐκκλησιαστικὸ της Κέντρο, τὴν Κωνσταντινούπολη, τὸν εὐκλεῆ τῆς ὁποίας θρόνο ἐκόσμησε καὶ ὑπερέκλεισε ὁ Μέγας ἐν σοφοῖς καὶ θεολόγοις καὶ πατριάρχαις Φώτιος, τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο τοῦ ὁποίου προσπαθοῦμε νὰ φωτίσουμε κατὰ τὸ παρὸν λαμπρὸ ὄντως συνέδριο. Ἡ ἐντύπωση ἀπὸ τὴν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Φωτιστοῦ στὴν Ἀρμενία ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε ἔκαμε τὸν Μ. Ἀθανάσιο νὰ γράψει περὶ τὸ 318 ὅτι φαίνεται ὁ θρίαμβος τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὸ ὅτι ὑπέταξε τοὺς λαοὺς τῶν ἀπρόσιτων χωρῶν, ὅπως τῆς Ἀρμενίας 1. Μέχρι τῆς Δ ἐν Χαλκηδόνι Οἰ - κου μενικῆς Συνόδου (451), οἱ Ἀρμένιοι εἶναι μέλη τῆς Μίας, Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Συμμετέχουν μὲ ἐκ - προσώπους των στὶς τρεῖς πρῶτες οἰκουμενικὲς συνόδους, ποὺ ἐξακολουθοῦν μέχρι σήμερα νὰ τὶς ἀναγνωρίζουν ὡς οἰκουμενικές, καὶ ἀναπτύσσουν τὴν λατρεία, τὴν θεολογία, τὸν Μοναχισμό, τὴν διοίκηση κατὰ ἑνιαῖο πρὸς τὶς ἄλλες ἐκκλησίες τρόπο. Μετὰ τὴν ἐκ νέου ὑποταγὴ τῆς χώρας τους στοὺς Πέρσες τὸ 428 καὶ τὴν μετατροπή της σὲ περσικὴ ἐπαρχία ὁ μεγάλος πατριάρχης τους Σαχάκ (Ἰσαάκ) ὁ Μέγας (378-439) ἐνισχύει τὶς ἐσωτερικὲς ἀντιδράσεις στὴν ξενικὴ κατοχή, τονώνοντας μὲ ἐκκλησιαστικὲς μεταρρυθμίσεις τὴν αὐτοσυνειδησία τῶν Ἀρμενίων, ἰδιαίτερα μάλιστα μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ Μεσρὼπ Μασδὸτζ στὸ νὰ δημιουργήσει τὸ ἀρμενικὸ ἀλφάβητο ἀπὸ 36 γράμματα καὶ νὰ θέσει ἔτσι τὶς βάσεις γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς Ἀρμενικῆς Φιλολογίας. Ὁ Μεσρώπ, ὁ δημιουργὸς τῆς ἐθνικῆς γλώσσης τῶν Ἀρμενίων στὴν ὁποία μετέφρασε τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς Πατέρες, μὲ βάση ἑλληνικὰ καὶ συριακὰ πρωτότυπα, ἔγινε στὴ συν - έχεια καθολικὸς (πατριάρχης) τῶν Ἀρμενίων καὶ πέθανε τὸ 440, ἕνδεκα μόνον χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν Δ' ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικὴ Σύν - οδο, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ χωριστικὸ ὁρόσημο στὶς σχέσεις τῶν Ἀρμενίων μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκ - κλησία. 2. Ὁ χωρισμὸς ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία Ἀπασχολημένοι οἱ Ἀρμένιοι σὲ πολεμικὲς συγκρούσεις ἐναντίον τῶν Περσῶν ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς Δ Οἰκουμενικῆς Συνόδου δὲν ἔλαβαν μέρος στὶς θεολογικές διεργασίες ἐπὶ τοῦ χριστολογικοῦ ζητήματος οὔτε εἶχαν οἱ ἴδιοι ἄμεση γνώση τῶν θεολογικῶν τάσεων καὶ προβληματισμῶν ποὺ ὁδήγησαν τὴν Σύνοδο νὰ καταδικάσει τὸν Μονοφυσιτισμὸ τοῦ Εὐτυχοῦς καὶ νὰ ἐπαναλάβει τὴν καταδίκη τοῦ Νεστορίου. Διεμόρφωσαν τὴν γνώμη, παρασυρθέντες ἀπὸ Σύρους Μονοφυσῖτες ἐπισκόπους, ὅτι ἡ Δ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος μὲ τὴν καταδίκη τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ ὀλίσθησε στὸν χωριστικὸ δυοφυσιτισμὸ τοῦ Νεστορίου, ποὺ ἀποτελεῖ τὸν ἀντίποδα τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, ἐνῶ καὶ ἀπὸ τὸν ὅρο ἀκόμη τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου προκύπτει ὅτι αὐτὴ ἐβάδισε τὴν μέση καὶ βασιλικὴ ὁδό, ἀνάμεσα στὴν διαιρετικὴ Χριστολογία τοῦ Νεστορίου καὶ τὴν συγχυτικὴ τοῦ Εὐτυχοῦς, κατοχυρώσασα τὴν ὀρθόδοξη ἑνωτικὴ Χριστολογία τῆς ἐν τῷ ἑνὶ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ ὑποστατικῆς ἑνώσεως τῶν δύο αὐτοῦ φύσεων ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως. Ἀπομονώνουν καὶ παρερμηνεύουν τὴν γνωστὴ φράση τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας «μία φύσις τοῦ Λόγου σεσαρκωμένη» καὶ πιστεύουν ὅτι ἡ σύνοδος ἐγκατέλειψε τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου καὶ παρασυρθεῖσα ἀπὸ τὴν νεστοριανίζουσα διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Λέοντος, πάπα Ρώμης, ἀκύρωσε τὴν Γ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ἐπανέφερε τὸν Νεστοριανισμό, τὸν ὁποῖο σημειωτέον καταδικάζει ἡ Σύνοδος μαζὶ μὲ τὸν Εὐτυχιανισμό. Εἶναι πάντως γεγονὸς ὅτι ὁ Μονοφυσιτισμὸς καὶ ἡ ἀπόρριψη τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐπεκράτησαν στὴν Ἀρμενία, ἀφοῦ κατοχυρώθηκαν καὶ μὲ ἀποφάσεις συν - όδων Ἀρμενίων ἐπισκόπων εἰς Βαγκαρσαπὰτ τὸ 491 καὶ εἰς Δοβὲν τὸ 527 (ἢ τὸ 535 κατ ἄλλους), μολονότι ὑπῆρξαν μεταξύ τῶν Ἀρμενίων καὶ ὑπέρμαχοι τῆς συνόδου τῆς Χαλκηδόνος, ὅπως ὁ Καθολικὸς Ἰωάννης ὁ Mandakuni (478-490) καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸν ἄλλοι Καθολικοί, οἱ ὁποῖοι, σὲ ἐπανειλημμένες ἑνωτικὲς ἀπόπειρες ποὺ ἔγιναν μέχρι τὴν πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀνεγνώρισαν τὴν Δ' Οἰκουμενικὴ σύνοδο καὶ ἀπεκήρυξαν τὸν Μονοφυσιτισμό. Οἱ ἑνωτικὲς αὐτὲς προσπάθειες, μολονότι δὲν ὁδήγησαν τελικῶς στὴν ἕνωση τῶν Ἀρμενίων συνολικὰ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, συνετέλεσαν πάντως στὸ νὰ ἐνταχθοῦν καὶ νὰ παραμείνουν ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας σημαντικὸς ἀριθμὸς Ἀρμενίων. Στὶς ὀρθόδοξες π.χ. μονὲς τῆς Παλαιστίνης ἀπὸ τὸν 6ο αἰώνα, ἐγκαταβιοῦν πολλοὶ Ἀρμένιοι ὁ μοναχὸς Νίκων ὁ Μαυρορείτης (11ος αἰών) παραδίδει ὅτι ὁ ἅγιος Σάββας ὁ Ἡγιασμένος ἐπέτρεψε στοὺς Ἀρμενίους μοναχοὺς «ἐν τῇ τῶν Ἀρμενίων διαλέκτῳ ψάλλεσθαι τὴν ἀκολουθίαν», ἐκτὸς ἀπὸ τὸν τρισάγιο ὕμνο, ποὺ ἔπρεπε νὰ ψάλλεται στὰ ἑλληνικά, γιὰ νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ πιθανότης προσθήκης τῆς θεοπασχιτικῆς φράσεως «ὁ σταυρωθεὶς δι ἡμᾶς» τοῦ Πέτρου Γναφέως. Ἀρκετοὶ Ἀρμένιοι ποὺ ζοῦσαν σὲ ἑλληνικὰ κέντρα δὲν ἀκολούθησαν τὸν Μονοφυσιτισμό, ἀλλὰ ἔμειναν Ὀρθόδοξοι ἐνῶ ἄλλοι ἐπανῆλθαν στὴν Ὀρθοδοξία ὅπως ἤδη ἐλέχθη. Ὅλοι αὐτοὶ ὀνομάσθηκαν Ἑλληνοαρμένιοι (Χαϊχουρούμ). Ἀπὸ τοὺς Ἀρμενίους αὐτοὺς Ὀρθοδόξους προέρχονται οἱ ἀρμενικῆς καταγωγῆς αὐτοκράτορες, αὐτοκράτειρες, στρατηγοὶ καὶ ἄλλοι ἀξιωματοῦχοι τοῦ Βυζαντίου, ὡς καὶ πολλοὶ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἀρμένιοι ἱστορικοὶ θεωροῦν ὅτι οἱ ἐπιζήσαντες μέχρι καὶ τῶν σφαγῶν τοῦ 1915 Χαϊχουροὺμ (Ἀρμενορωμαῖοι) εἶναι Ἀρμένιοι Χαλκηδονῖτες, Ἀρμένιοι δηλαδὴ ὡς πρὸς τὴν καταγωγὴ καὶ Ρωμαῖοι, Ρωμηοί, ὡς πρὸς τὴν πίστη, ἐνῶ ἀπὸ Ἕλληνες ἱστορικοὺς διατυπώνεται ἡ ἄποψη ὅτι εἶναι ἁπλῶς ἀρμενόγλωσσοι Ἕλληνες, ἑλληνικῆς δηλαδὴ καταγωγῆς Ὀρθόδοξοι, ποὺ μόνον γλωσσικὰ συνδέονται μὲ τοὺς Ἀρμενίους, ἀπομεινάρια στρατιωτῶν τοῦ Ξενοφῶντος καὶ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου 2. 3. Σταθερὴ ἡ ἀντιμετώπιση τῶν Ἀρμενίων ὡς αἱρετικῶν Οἱ μὴ Χαλκηδόνιοι Ἀρμένιοι, οἱ ἀπορρίπτοντες δηλαδὴ τὴν Δ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, καὶ μαζὶ μ αὐτὴν καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες οἰκουμενικὲς συνόδους, αὐτονόητα καὶ σταθερὰ σὲ ὅλες τὶς ἱστορικὲς περιόδους, μετὰ τὴν ἀπόσχισή τους, ἐντάσσονται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στοὺς Μονοφυσῖτες καὶ χαρακτηρίζονται ὡς αἱρετικοί. Τὴν ἴδια ἀντιμετώπισή τους, ὅπως θὰ δοῦμε, βρίσκει κανεὶς καὶ στὸν Μέγα Φώτιο, ὁ ὁποῖος μάλιστα κατόρθωσε νὰ ἐπαναφέρει μεγάλη μερίδα Ἀρμενίων στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ ἴδιοι οἱ Ἀρμένιοι ἀναγνωρίζουν τὸν Μονοφυσιτισμὸ τους, ἀντιπαραθέτοντάς τον πρὸς τὸν Ὀρθόδοξο Δυοφυσιτισμό, τὸν ὁποῖο θεωροῦν αἱρετικό, γιατὶ τὸν ταυτίζουν μὲ τὸν χωριστικὸ Δυοφυσιτισμὸ τοῦ Νεστορίου 3. Γιὰ τὴν σταθερὴ ἀντιμετώπιση τῶν Ἀρμενίων ὡς αἱρετικῶν ἐνδεικτικῶς μόνον ἀναφέρουμε τὰ ἑξῆς. Στὶς κανονικὲς ἀποκρίσεις τοῦ Ἰωάννου, ἐπισκόπου Κίτρους, πρὸς τὸν ἀρχιεπίσκοπο Δυρραχίου Κωνσταντῖνο Καβάσιλα, ὁ ὁποῖος περὶ τὸ τέλος τοῦ 12ου αἰῶνος, ρώτησε «εἰ ἔξεστι τοῖς Ἀρμενίοις ἐν αἷς πόλεσιν οἰκοῦσι, κατὰ πᾶσαν ἄδειαν κτίζειν Ἐκκλησίας, καὶ εἴτε χρή κωλύεσθαι ἢ ἐὰν αὐτοὺς ποιεῖν ὡς βούλονται», περιλαμβάνεται ἀπάντηση, ἡ ὁποία ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ φανερώνει τὸ ὑπερφυλετικὸ οἰκουμενικὸ πνεῦμα τοῦ Βυζαντίου, ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως δείχνει καὶ τὴν σωτηριολογική, ἀπὸ γνήσια χριστιανικὴ ἀγάπη προερχόμενη, στάση τῆς ἀποφυγῆς ἀναμείξεως Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν, ὥστε, ὅπως γράφει τὸ κείμενον, «τῷ ἐστενωμένῳ καὶ ἀφωρισμένῳ τῆς τούτων οἰκήσεως λαμβάνωσιν αἴσθησιν ὡς ἀπόβλητοι διὰ τὴν κατ' αὐτοὺς αἵρεσιν κρίνονται. ἑτέρου δέ, ἵνα κατὰ μικρὸν διὰ τὸ συχνῶς ὁμιλεῖν τοῖς Χριστιανοῖς, πρὸς μετάθεσιν ἀπαλλάττωνται, εἰ καὶ μὴ πάντες, ἀλλὰ τινὲς μέν, ὅσους δὴ ἡ σωτηρία ἠγάπησε». Ἡ ἐνδιαφέρουσα αὐτὴ ἀπάντηση στὸ σύνολό της ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἐν ταῖς Χριστιανῶν χώραις καὶ πόλεσιν ἐνδέδοται μὲν ἀρχῆθεν οἰκεῖν καὶ ἀλλογλώσσους, καὶ ἑτεροδόξους, ἤγουν Ἰουδαίους, Ἀρμενίους, Ἰσμα ηλί - τας, Ἀγαρηνούς, καὶ λοιποὺς τοιούτους. πλὴν οὐκ ἀναμὶξ μετὰ τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ κεχωρισμένως. ὅθεν καὶ ἀφορίζονται τόποι ἑκάστη τούτων φυλὴ εἶτε ἐντὸς πόλεων, εἶτε ἐκτός, ὥστε τούτοις ἐμπεριγράφεσθαι, καὶ μὴ ἐπέκεινα τούτων τὰς οἰκήσεις αὐτῶν ἐκτείνεσθαι. Ἐπινενόηται δὲ τοῦτο τοῖς πάλαι βασιλεῦσιν, ὡς οἶμαι, τριῶν ἕνεκεν ἑνὸς μέν, ἵνα τῷ ἐστενωμένῳ καὶ ἀφωρισμένῳ τῆς τούτων οἰκήσεως λαμβάνωσιν αἴσθησιν, ὡς ἀπόβλητοι διὰ τὴν κατ' αὐτοὺς αἵρεσιν κρίνονται ἑτέρου δέ, ἵνα κατὰ μικρόν, διὰ τὸ συχνῶς ὁμιλεῖν τοῖς Χριστιανοῖς, πρὸς μετάθεσιν ἀπαλλάττωνται εἰ καὶ μὴ πάντες, ἀλλὰ τινὲς μέν, ὅσους δὴ ἡ σωτηρία ἠγάπησε καὶ τοῦ τρίτου, ἵνα τοὺς καρποὺς τῶν ἐπιτηδευμάτων αὐτῶν οἱ κατὰ βίον χρήζοντες αὐτῶν ἀποφέρωνται. Τοίνυν καὶ οἱ Ἀρμένιοι, εἰ ἐν τόπῳ, ἔνθα περιγράφονται, καὶ ναοὺς κτίζουσι, καὶ τὰ τῆς αἱρέσεως αὐτῶν ἐκτελοῦσι, μένουσιν ἀνεπηρέαστοι τὸ αὐτὸ γὰρ καὶ Ἰουδαίοις πρόσεστι, καὶ Ἰσμαηλίταις, οἰκοῦσιν ἐν πόλεσι χριστιανικαῖς. εἰ δὲ τοὺς ὅρους ὑπερβαίνουσι τῆς ἀφορισθείσης αὐτοῖς συνοικήσεως, οὐ μόνον αὐτοὶ κωλυθήσονται, ἀλλὰ καὶ τὰ οἰκοδομήματα τούτων, ὁποῖα δ' ἂν καὶ ὦσι, καταστραφήσονται. τὸ γὰρ ἀνέτως ἔχειν καὶ εὐπαρρησιάστως ἐν τοῖς τοιούτοις, πάλαι ἀπώλεσαν» 4. Ἡ κρατήσασα αὐτὴ συνείδηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περὶ τῶν Ἀρμενίων ὡς Μονοφυσιτῶν αἱρετικῶν φθάνει μέχρι τῶν ἡμε - ρῶν μας. Ὁ γνωστὸς ἱστορικὸς ἀρχιμανδίτης Βασίλειος Στεφανίδης στὸ ἐγχειρίδιο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἀφοῦ διαπιστώνει ὅτι στὴ Συρία, ὅπου κατ ἀρχὴν εἶχε ἐπικρατήσει ὁ Νεστοριανισμός, «τὴν θέσιν του κατέλαβεν ἡ ἀντίθετος αἱρετικὴ διδασκαλία, ὁ μονοφυσιτισμός» 5, ἐντάσσει σ' αὐτὸν καὶ τὴν ἀκραία του ἔκφραση ἀπὸ τὸν Εὐτυχῆ, τὸν ὁποῖο σημειωτέον δὲν ἔχουν δυσκολία νὰ καταδικάσουν οἱ Ἀρμένιοι καὶ ἄλλοι ἀντιχαλκηδόνιοι, παρασύροντες μὲ αὐτὸ τοὺς Ὀρθοδόξους σὲ ἐσφαλμένες ἐκτιμήσεις πὼς τάχα δὲν εἶναι Μονοφυσῖτες, ἀλλὰ καὶ τὸν μετριοπαθῆ τοῦ Σεβήρου, τὸν ὁποῖο τιμοῦν ὡς ἅγιο καὶ διδάσκαλο, παραμένοντες ἔτσι μετριοπαθεῖς ἔστω Μονοφυσῖτες. Ἀρχίζοντας δὲ τὴν περὶ Ἀρμενίων ἑνότητα ὁ Στεφανίδης γράφει. «Οἱ Ἀρμένιοι, πλὴν τῶν μονοφυσιτικῶν ἰδεῶν, ἔχουσι καὶ τὰς ἑπομένας διαφοράς», τὶς ὁποῖες στὴ συνέχεια ἀναφέρει 6. Σημειώσεις: 1. Βλ. Μ. Ἀθανασίου, Περὶ ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου P.G. 25,188. 2. Βλ. Ἀρχιμ. Βασ. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, ἀπ' ἀρχῆς μέχρι σήμερον, Ἀθῆναι 1959, σελ. 243. Χ.Μ. Μπαρτικιάν, Ἑλληνισμὸς καὶ Ἀρμενία, Ἀθῆναι 1991, σελ. 63-65. 3. Βλ. π.χ. Χ.Μ. Μπαρτικιάν, αὐτόθι, σελ. 61: «Ἡ στάση τῶν βυζαντινῶν ἀρχῶν ἔναντι τῶν Ἀρμενίων τοῦ Βυζαντίου δὲν ἦταν μονοειδής. Αὐτὴ ἐξηρτᾶτο ἀπὸ τὴν ὁμολογία πίστεως τῶν Ἀρμενίων. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν Βυζαντινῶν ἔναντι τῶν μονοφυσιτῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν ἀσπασθέντων τὸν διφυσιτισμὸ ἦταν τελείως διαφορετική. Οἱ μονοφυσῖτες Ἀρμένιοι, ποὺ παρουσίαζαν τὴν ἀπόλυτη πλειοψηφία τῶν Ἀρμενίων τοῦ κράτους, ἀποτελοῦντες κοινότητες, ἔμεναν παραγκωνισμένοι ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς Ἀρμενίους Χαλκηδονῖτες, οἱ ὁποῖοι ὄντες ὁμόδοξοι τῶν Ἑλλήνων, ἀπολάμβαναν ὅλων τῶν δικαιωμάτων τῶν Ρωμαίων πολιτῶν». 4. Γ. Ράλλη Μ. Ποτλῆ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν κα νόνων, Ἀθῆναι 1855, τόμ. 5, σελ. 415. 5. Ἀρχιμ. Βασ. Στεφανίδου, ἔνθ' ἀνωτ., σελ. 220. 6. Αὐτόθι, σελ. 413. Σελὶς 2α 17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Εὖγε εἰς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Καλαβρύτων! Εἶναι οἱ Ἀρμένιοι Ὀρθόδοξοι; Θέσεις τοῦ Μ. Φωτίου Ἔτος ΛΒ, Ἀριθμ. 37/17 Ὀκτωβρίου 2014 ΒΙΒΛΙΑ ΑΝΑΤΥΠΑ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ π. ΚΥΡΙΛ- ΛΟΥ ΚΕΦΑΛΟΠΟΥΛΟΥ P.S. Lift., Δρ Ἀρχαίας Ἱστορίας Παν/μίου B.I.U. Μαδρίτης «Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος Σμορέλ». Ἕνας Μάρτυς τῆς Ὀρθοδοξίας στὰ χρόνια τοῦ Ναζισμοῦ καὶ τῆς βαρβαρότητας. Φωτοστοιχειοθεσία ΜΕΜΦΙΣ Α.Ε. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ. Σχ. 19x12. σσ 46. ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΙΩΑΝ. ΡΑ- ΠΤΟΠΟΥΛΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ «Διάλογος τοῦ Ἰησοῦ μὲ τὸν Νικόδημο». Ἔκδοση Ὀρθοδόξου Ἀδελφότητος «Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ» Θεσ/νίκη 2014. Σχ. 20,50x14. σσ 208. ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΙΩΑΝ. ΡΑ- ΠΤΟΠΟΥΛΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ «Διάλογος τοῦ Ἰησοῦ μὲ τὸν Ἀπ. Πέτρο» Ἐκδ. Ὀρθοδόξου Ἀδελφότητος «Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ» Θεσ/νίκη 2014. Σχ. 20,50x14. σσ 238. ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ, Μηνιαία ἔκδοση Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων. Μάϊος, Ἰούν. Ἰούλ., Αὔγ. Σεπτ. 2014. Ἀθῆναι. ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΚΙΝΗΣΙΣ, Διμηνιαία ἔκδοσις τῆς ὁμωνύμου Χριστιανικῆς Ἀδελφότητος. Μάϊος 2014. Πάτρα. ΖΩΗ, Ὀρθόδοξον Περιοδικὸν ὄργανον ὁμωνύμου Ἀδελφότητος Θεολόγων. Ἰούν., Ἰούλ. Αὔγ., Σεπτ., Ὀκτ. 2014. Ἀθῆναι. ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, Εἰκοσαήμερο Χριστιανικὸ περιοδικὸ τῆς Ἀδελφότητος «Εὐσέβεια». Ἰούν., Ἰούλ., Αὔγ., Σεπτ. 2014. Ἀθῆναι. ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΜΕΛΛΟΝ. Ἀνεξάρτητη ἐθνικοπολιτικὴ ἐφημερίδα. Ἀπρίλ. Μάϊος, Ἰούν. 2014. ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ, Τριμηνιαία Ἔκ - δοση Ὀρθοδόξου Διδαχῆς. Ἰαν. Μάρτ., Ἀπρίλ. Ἰούν. 2014. Θεσσαλονίκη. Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια - Φώτη Κόντογλου: "Χαιρετιστήριοι Οἶκοι εἰς τόν Νεοφανῆ Ὅσιον Πατέρα ἡμῶν ΙΩΑΝΝΗΝ ΤΟΝ ΡΩ- ΣΟΝ τόν Ὁμολογητήν, καθώς καί Βιογραφία τοῦ Ἁγίου. Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Βοστώνης, Βοστώνη 2013, σελίδες 38. Στούς φιλάγιους καί φιλανα γνῶ - στες τοῦ "Ο.Τ.", μέσῳ τοῦ φίλου κ. Πέτρου Μπότση, παρουσιάζω ἕνα θαυμάσιο τεῦχος, πού μᾶς ἔρχεται - ἐπί τέλους - ἀπό τήν... «Ὀρθόδοξη» Ἀμερική! Τό θαυμάσιο αὐτό τεῦχος, ἐξαιρετικό στήν ἐκτύπωση καί τήν ὅλη ἐμφάνιση, ἔχει στό μέν ἐξώφυλλο τήν ἀρχαιότερη εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, στό δέ ὀπισθόφυλλο, τόν ὡραιότατο Ναό τοῦ Ἁγίου στό Προκόπι Εὐβοίας. Στήν πρώτη ἐσωτερική σελίδα, σάν ἀφιέρωση, σημειώνεται κάτω ἀπό τή φωτογραφία τῆς γιαγιᾶς Μακρίνας, τά ἑξῆς: Εἰς μνήμην τῆς Χατζῆ Γιαγιᾶς Μακρίνας ( 1960) ἐκ Προκοπίου Καππαδοκίας, ἡ ὁποία μετά τήν καταστροφήν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας (1922) ἦρθε ὡς πρόσφυξ εἰς τό Detroit Michigan, ὅπου καί ἔφερε εἰκόνα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου. Ἑώρταζε κατ ἔτος τήν μνήμην του μέ συμπατριῶτες καί οὕτως εἰσήγαγε τήν ἑορτήν του εἰς τόν Νέον Κόσμον". Τό σημαντικότερο εἶναι ὅτι οἱ μέν Χαιρετισμοί ὀφείλονται στόν γνωστό Δρ Χαράλαμπο Μπούσια, ΜεγάλοὙμνογράφο τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας, ἡ δέ Βιογραφία τοῦ Ἁγίου, στό διάσημο Βυζαντινό Ἁγιογράφο καί λογοτέχνη Φώτη Κόντογλου. Πολύ ὡραία καί ἑλκυστική εἶναι ἡ βιογραφική περιγραφή - καλύτερα, τό συναξάρι - τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, ἀπό τόν Φώτη Κόντογλου. Ὁ Ἅγιος, λέγει ὁ Κόντογλου, θά ἦταν περίπου 40 ἐτῶν. Ἀφοῦ πέρασε τή ζωή του μέ βάσανα καί κακουχίες ὡς ἱπποκόμος τοῦ Τούρκου ἀφέντη του, ἀλλά ταυτόχρονα καί μέ ἀδιάλειπτες προσευχές καί νηστεῖες, ἀφοῦ κατάλαβε τό τέλος του, ζήτησε νά κοινωνήσει. Ὁ ἱερέας τότε, γιά λόγους ἀσφάλειας ἀπ τούς Τούρκους, πῆρε ἕνα μῆλο, τό ἔσκαψε βάζοντας μέσα τή Θεία Κοινωνία καί μ αὐτό τόν τρόπο τοῦ μετέδωσε τά ἄχραντα Μυστήρια τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κυρίου. Ὑπάρχει καί μιά εὐχάριστη ἀνακοίνωση: Τό παρόν ἐκδόθηκε καί διανέμεται δωρεάν ἀπό τήν Ἱερά Μονή Μεταμορφώσεως Βοστώνης εἰς κοινήν ὠφέλειαν τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν.ἡ διεύθυνση: HOLY TRANSFIGURATION MONASTE- RY, 278 Warren Street, Brookline, Massachussetts 02445, U.S.A. Ὁ θαυματουργός ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος, βοήθεια ὅλων μας. Μιχ. Μιχαηλίδης ΛΟΥΚΑ Γ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ (Ἀκαδημαϊκοῦ): «ΕΝΕΡΓΕΙΑ - Ἐπιστημονική, Φιλοσοφική καί Θεολογική διάσταση», Ἀνάτυπον ἀπό τόν Θ τόμον τῆς περιοδικῆς Ἐκδόσεως Η ΜΕΛΕΤΗ, Ἐκδόσεις «Σύλλογος πρός διάδοσιν ὠφελίμων βιβλίων», Ἀθῆναι 2014. Ἐξ ἀρχῆς δηλώνω ὅτι δέν εἶμαι φυσικός ἐπιστήμων, ἀλλά θεολόγος, κατά ἄκρα συγκατάβαση Θεοῦ. Παρουσιάζω, ὡστόσο, τό ἀνάτυπο διάλεξης τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ κ. Λουκᾶ Χριστοφόρου, πού ἔδωσε στήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν στίς 28.1. 2014 μέ τό πιό πάνω θέμα. Νά μοῦ ἐπιτραπεῖ νά κάνω πρῶτα μιά σύσταση τοῦ διάσημου Καθηγητῆ τῆς Φυσικῆς καί ἀπό μερικά χρόνια, μέλους τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν. Ξέρω πώς θά προσ - κρούσω στήν ἀληθινή ταπεινοφροσύνη του, ἀλλά δέν πρέπει καί ν ἀγνοηθοῦν. Ὁ Λουκᾶς Χριστοφόρου ἀρίστευσε σ ὅλες τίς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης καί κατέληξε στήν Ἀμερική, ὅπου γιά πενήντα χρόνια, περίπου, ἐπιδόθηκε στίς πυρηνικές καί ἄλλες ἔρευνες τῆς Φυσικῆς, μέ ἐπιχορηγήσεις τῆς Ἀμερικανικῆς Κυβέρνησης. Ἔδινε ὅλα αὐτά τά χρόνια διαλέξεις τῆς εἰδικότητάς του σέ ἐπιστημονικά ἀκροατήρια σέ χῶρες τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς. Μερικοί ἑλλαδίτες καί Κύπριοι γιά περαιτέρω μεταπτυχιακές σπουδές, κατέφευγαν στόν διάσημο πιά, Λ. Χριστοφόρου. Ἀπό τά παιδικά καί ἐφηβικά του χρόνια ἔβαλε στέρεα Χριστιανικά καί ἠθικά θεμέλια, παρέμεινε δέ στίς ἀρχές του, «ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος». Αὐτό δέ, πού ἔχει σημασία, εἶναι ὅτι, μέ τή δύναμη τῆς Πίστης καί τῆς ἐπιστήμης, δοξάζει τόν Τριαδικό Θεό. Εἶναι ἕνας ἔξοχος καί διάσημος ὁμολογητής καί ἀπολογητής τῆς Χριστιανικῆς Πίστης, πού ἀκτινοβολεῖ σ ἕνα κόσμο ἀθεϊστικό, διεφθαρμένο καί διεστραμμένο. Οἱ ὅποιοι ἄθεοι ἄς μελετήσουν τό λιγοσέλιδο αὐτό τεῦχος τῆς ὁμιλίας του, γιά νά διαπιστώσουν, ἄν ὑπάρχει Θεός ἤ τό μηδέν! Ὁ ὁμιλητής καί συγγραφέας χωρίζει τό ὅλο κείμενό του σέ 6 μέρη: 1. Πρόλογος, 2. Ἡ ἀρχή καί ἡ ἐξέλιξη τοῦ σύμπαντος, 3. Ἐνέργεια στήν Ἀρχή καί ἀπό τήν Ἀρχή τοῦ Σύμπαντος, 4. Ἡ φιλοσοφική διάσταση τῆς ἐνέργειας, 5. Πρός τό Ὅλον - Πέραν τῆς ἐπιστήμης, καί 6. Συμπεράσματα. Σημειώνω μόνο δυό συμπεράσματα τοῦ κ. Ἀκαδημαϊκοῦ: 1. «Ἡ ἐπιστήμη καί ὁ Χριστιανισμός, ἀκολουθώντας διαφορετικούς δρό μους, ἔφθασαν στό κοινό συμπέρασμα ὅτι ὑπῆρξε μία ἀρχή τοῦ Κόσμου. Στήν ἀρχή, σύμφωνα μέ τήν ἐπιστήμη, ὅλα ἦσαν ἄϋλη ἐνέργεια. 2.Ἡ ἐπιστήμη, ἡ φιλοσοφία καί ὁ Χριστιανισμός - πάλι ἀκολουθώντας διαφορετικούς, ἀλλά συμπληρωματικούς δρόμους - ἔφθασαν στό κοινό συμπέρασμα ὅτι στήν ἀρχή τοῦ Σύμπαντος καί ἔκτοτε ἡ ἐνέργεια εἶναι τό κρίσιμο στοιχεῖο τοῦ Φυσικοῦ Κόσμου». Θερμότατα συγχαρητήρια, ἀλ - λά καί εὐχαριστίες γιά τήν ἐνδιαφέρουσα, τήν ἐξαίρετη καί πειστικότατη ὁμιλία σας στό «φυσικό» καί παγκόσμιο θέμα τῆς Ἐνέργειας. Τιμᾶτε μέ τήν ἐπιστήμη καί τή Χριστιανική σας Πίστη, τήν Πατρίδα μας. Μιχ. Μιχαηλίδης Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΩΣΗΕ Η ΣΤΗΛΗ θεωρεῖ χρέος της νὰ ἀναφέρεται σὲ δηλώσεις δυναμικῶν Ἱεραρχῶν μας γιὰ τὰ θλιβερὰ καὶ ἄκρως ἀνησυχητικὰ τεκταινόμενα στὴν πολύπαθη Πατρίδα μας. Εἶναι γνωστό, ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος, δὲν χαρίζεται σὲ κανένα, καὶ ὅταν χρειάζεται, λέει τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους. Τελευταῖα, μὲ ἀφορμὴ τὴν ψήφιση τοῦ λεγομένου ἀντιρατσιστικοῦ νόμου, ἔκαμε τὶς ἑξῆς ὄντως βαρυσήμαντες δηλώσεις, οἱ ὁποῖες θὰ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσουν ὅλους μας: «Ἀπὸ αὔριο τὸ πρωὶ μὲ τὸ ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο ὅποιος μιλᾶ γιὰ τὴν πατρίδα μας κινδυνεύει νὰ πάει φυλακή. Ὅποιος ἱερέας μιλᾶ στὸν ἄμβωνα κατὰ τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἢ ἄλλων θρησκειῶν κινδυνεύει νὰ θεωρηθεῖ ρατσιστὴς καὶ νὰ φυλακιστεῖ. Σὲ λίγο στὸν τόπο μας θὰ εἴμαστε ξένοι. Δέν ξέρω ἂν θὰ ζῶ, νὰ τὸ δῶ αὐτό, ἀλλὰ τὰ παιδιά σας θὰ εἶναι σκλάβοι στοὺς Μουσουλμάνους. Ἡ Ἑλλάδα χάνεται καὶ ἡ πίστη χάνεται. Κρατῆστε τὴ Φλόγα τῆς Πατρίδας καὶ τῆς Πίστης. Ἡ παγκοσμιοποίση δὲν μᾶς χτυπᾶ ἁπλὰ τὴν πόρτα εἶναι ἤδη ἐδῶ» (Πηγή: www.aigialeia24.gr)! Ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε ὡς ἀληθινὸς πνευματικὸς ἡγέτης καὶ φλογερὸς πατριώτης, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀπαράδεκτη ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ., ἡ ὁποία χαρακτήρισε τὸ νόμο αὐτὸ χρήσιμο γιὰ τὸν ἑλληνικὸ λαό, καὶ «ἔβαλε πλάτη» στὴν κυβέρνηση, γιὰ τὴν ψήφισή του! Εὖγε Σεβασμιώτατε! Εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε νὰ πολλαπλασιαστοῦν τέτοιες ἐλπιδοφόρες καὶ ἀφυπνιστικὲς φωνὲς στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας! «Εὐλογία» «γάμου» τρανσέξουαλ ὑπό τῆς Παπικῆς «Ἐκκλησίας»! Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ τῆς παπικῆς «ἐκ - κλησίας» δὲν ἔχει σταματημό, τὴν ὥρα ποὺ οἱ «δικοί» μας οἰκουμενιστὲς τὴν ἀποκαλοῦν, χωρὶς φόβο Θεοῦ, «τὸν ἕτερο πνεύμονα τῆς Ἐκκλησίας»! Θὰ θυμάστε, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, τὴ ρήση τοῦ διαβόητου «ἀλάθητου»: «Ποιὸς εἶμαι ἐγὼ ποὺ θὰ κρίνω τοὺς ὁμοφυλόφιλους;» καὶ ἐπίσης τὸ χειροφίλημα δεδηλωμένου ὁμοφυλόφιλου καὶ «προστάτη» τῶν ὁμοφυλοφίλων γνωστοῦ φραγκόπαπα. Δὲν ἄργησε ὁ λόγος του καὶ ἡ συμβολικὴ πράξη του νὰ φέρουν «καρπούς». Ἤδη στὸ Σαντιάγκο τῆς Ἀργεντινῆς «εὐλογήθηκε» ἀπὸ παπικὸ «ἱερέα» ὁ πρῶτος «γάμος» ὁμοφυλοφίλων στὶς 14/ 9 τοῦ περασμένου μήνα! Τὴν ἀποκάλυψη ἔκαμε τὸ γνωστὸ ἀγωνιστικὸ ἱστολόγιο «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ», τὸ ὁποῖο ἀνεβάζει στὸ διαδίκτυο καίρια ἀποκαλυπτικὰ βίντεο ἀπὸ τὸ χῶρο τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Τίτλος τοῦ βίντεο: «Ο ΠΡΩ- ΤΟΣ ΓΑΜΟΣ ΤΡΑΝΣΕΞΟΥΑΛ ΣΕ ΠΑ- ΠΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ». Ἰδοὺ καὶ τὸ κείμενο: «Δύο τρὰνς σὲ παπικὴ ἐκκλησία νὰ παντρευτοῦν. Νὰ πάρουν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ὁ πάστορας Lanberti στὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Bario τοῦ στρατοῦ τῆς Ἀργεντινῆς ἔδωσε τὴν εὐλογία του». Δεῖτε καὶ τί δήλωσε: «δὲν γιορτάζουμε τὸν γάμο τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ (γιορτάζουμε) τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ (ἡ ὁποία ὑπάρχει) μεταξὺ δύο ἀνθρώπων»!!! Ὥστε ἡ σατανικὴ «ἀγάπη» τῶν δύο σοδομιστῶν, εἶναι γιὰ τὸν ἀνίερο παπικὸ «ἱερέα» ἡ ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ γι αὐτὸ τὴν «εὐλόγησε»! Καὶ γιὰ νὰ μὴ ποῦν κάποιοι ὅτι ὁ ἀνίερος «ἱερέας» ἐνήργησε αὐτοβούλως, καθότι οὐδεμία ἀντίδραση ὑπῆρξε ἀπὸ τὸν παπικὸ «ἀρχιεπίσκοπο» τῆς Ἀργεντινῆς Vicente Bacalic Iglic, ὁ ὁποῖος προφανῶς ἔδωσε τὴν ἄδειά του γιὰ τὴν τέλεση τοῦ βλάσφημου καὶ βέβηλου «μυστηρίου», οὔτε φυσικὰ ἀπὸ τὴν «Ἁγία Ἕδρα»! Βάπτισις παιδιοῦ ὑπό τῆς Παπικῆς «Ἐκκλησίας», τὸ ὁποῖον ἐγεννήθη ἐκ τοῦ πλέον βλασφήμου «Γάμου»! ΤΟ ΙΔΙΟ ἀποκαλυπτικὸ ἱστολόγιο ἀνέβασε καὶ ἕνα ἄλλο ἄκρως ἐνδιαφέρον βίντεο, τὸ ὁποῖο βεβαιώνει μὲ τὸν πλέον φανερὸ τρόπο, ὄχι ἁπλὰ τὴν κατάπτωση τῆς παπικῆς» «ἐκκλησίας», ἀλλὰ ἀποδεικύοντας ὅτι ὁ παπισμὸς δὲν εἶναι κἄν Ἐκκλησία! Τίτλος τοῦ βίντεο: «ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗ- ΣΙΕΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ, ΠΟΥ ΦΤΑΣΑ- ΜΕ;». Πρὶν ἀπὸ καιρὸ εἶχε συντελεσθεῖ ὁ πλέον διεστραμμένος καὶ σατανικὸς ὁμοφυλοφιλικὸς «γάμος». Μία γυναίκα ἡ ὁποία εἶχε γίνει «ἄνδρας», «παντρεύτηκε» ἕνα ἄνδρα ποὺ εἶχε γίνει «γυναίκα»! Αὐτὸ τὸ δαιμονικὸ «ζευγάρι» θέλησε νὰ ἀποκτήσει καὶ παιδί. Γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ ἡ «γυναίκα» (ὁ ἄνδρας ποὺ παρίστανε τὴ γυναίκα) ἔδωσε τὸ σπέρμα του στὸν «ἄνδρα» (στὴ γυναίκα ποὺ παρίστανε τὸν ἄνδρα), ὁ «ὁποῖος» κυοφόρησε καὶ γέννησε ἕνα κοριτσάκι! Τὸ παιδὶ αὐτὸ ὅταν μεγαλώσει θὰ μάθει ὅτι ἡ «μητέρα» του ἔδωσε τὸ σπέρμα «της» καὶ ὁ «πατέρας» τού τὸ κυοφόρησε! Ἀλλὰ ἡ παπικὴ «ἐκκλησία» στὴν Ἀργεντινὴ ἔσπευσε νὰ δεχτεῖ τὸ σατανικὸ «ζευγάρι» καὶ νὰ βαπτίσει τὸ βρέφος, ἀδιαφορώντας ὅτι μὲ αὐτὴ τὴν ἐνέργειά της δίνει (καὶ θρησκευτικὴ) ἀναγνώριση στὸν φρικτὸ αὐτὸ «γάμο»! Στὸ βίντεο φαίνεται καθαρὰ ἡ παρουσία τῶν γκέϊ ἀφύσικων «γονέων» τοῦ ἄτυχου παιδιοῦ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ «μυστηρίου» περιχαρεῖς μαζὶ μὲ τὸν παπικὸ «ἱερέα»! Θὰ ἰσχυρισθεῖ κάποιος ὅτι τὸ παιδὶ δὲν εὐθύνεται καὶ δικαιοῦται νὰ βαπτισθεῖ. Ἀπαντοῦμε: ἀναμφίβολα, ναί, ἀλλὰ χωρὶς τὴν παρουσία τῶν σατανικῶν «γονέων» του! Κάτι τέτοια ὅμως εἶναι «ἀσήμαντες λεπτομέρειες» γιὰ τοὺς παπικούς, γιὰ τοὺς ὁποίους «ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα»! Ἀνίερος βεβήλωσις τοῦ μνημείου σφαγῆς εἰς τὸν Μελιγαλάν! Η 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥεἶναι ἡμέρα ἀποφράδα γιὰ τὴ νεώτερη ἐθνική μας ἱστορία. Τὴν ἡμέρα αὐτή, τοῦ 1946, ἄνανδροι ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ εἶχαν ἐκτελέσει, χωρὶς δίκη, περὶ τοὺς δύο χιλιάδες στρατιῶτες, χωροφύλακες καὶ ἀμάχους, ρίχνοντάς τους στὴν φρικτὴ «Πηγάδα» κοντὰ στὸν Μελιγαλὰ τῆς Μεσσηνίας, μὲ τὴν κατηγορία ὅτι ὑπῆρξαν «συνεργάτες τῶν Γερμανῶν». Ἀλλὰ μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ πολλὰ παιδιά, ὁπότε ὁ ἰσχυρισμὸς τους ὄχι μόνο δὲν εὐσταθεῖ καὶ οὔτε τοὺς νομιμοποιεῖ, ἀντίθετα, ἐπιβεβαιώνει τὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι ἡ θηριωδία αὐτὴ ἦταν ὑλοποίηση τοῦ σχεδίου τοῦ τότε Κ.Κ.Ε. γιὰ ἐθνοκάθαρση καὶ κατατρομοκράτηση τοῦ λαοῦ! Ἑξήντα ὀκτὼ χρόνια μετά, οἱ «διάδοχοι» τῶν τότε δολοφόνων κομμουνιστῶν, παραμένουν τὸ ἴδιο ἀμετανόητοι γιὰ ὅ, τι ἀπάνθρωπο ἔπραξαν κατὰ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τὸν περασμένο μήνα, τὴν παραμονὴ τῆς θλιβερῆς ἐπετείου τῆς σφαγῆς τοῦ Μελιγαλᾶ, «ἄγνωστοι» βεβήλωσαν τὸ μνημεῖο στὸν τόπο τῆς θυσίας! Ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τῶν συνθημάτων διαβλέπουμε τὴν ἰδεολογικὴ «ταυτότητα» τῶν δραστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν στὸν κομμουνιστικὸ χῶρο! Εἴπαμε νὰ συμφιλιωθοῦμε, νὰ ξεχάσουμε τὸ ἀδελφοκτόνο μῖσος, νὰ ἐπουλώσουμε τὶς πληγές, νὰ μετονομάσουμε τὸν συμμοριτοπόλεμο σὲ «ἐμφύλιο» (λὲς καὶ εὐθύνονται οἱ φιλήσυχοι πολίτες, οἱ ὁποῖοι δεινοπάθησαν ἀπὸ τοὺς «ἐπαναστάτες», τὸ ἴδιο μὲ ἐκείνους)! Ἀλλά, δὲν μᾶς ἀφήνουν οἱ ἀμετανόητοι νοσταλγοὶ τῆς φρικιαστικῆς ἐκείνης περιόδου, νὰ ξεχάσουμε! Μᾶς ξύνουν τὶς πληγὲς καὶ τὶς ἀφορμίζουν! Καθόλου βεβαίως τυχαία πρόσφατη δημόσια δήλωση κομμουνιστὴ «ἐθνοπατέρα», ὅτι «καὶ λίγους σφάξαμε»! Ἀθλία βεβήλωσις Ἱεροῦ Ναοῦ εἰς τὴν Κρήτην! ΑΛΛΑ, δὲν συναντοῦμε δράστες βεβηλώσεων μόνο στὸ χῶρο τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς. Ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι βεβηλώνουν τὰ σεβάσματα καὶ τοὺς ἱεροὺς τόπους τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς μας Πίστεως. Δεῖτε τὴν συγκλονιστικὴ εἴδηση: «Ἀπίστευτο θέαμα ἀντίκρισαν πιστοὶ τῶν Ἀνωγείων. Βέβηλοι εἶχαν ἀφοδεύσει καὶ εἶχαν οὐρήσει παντοῦ μέσα στὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἀνάληψης, στὴ θέση Χριστοῦ, στὴν Νίδα καὶ εἶχαν ἀλείψει ὅλες τὶς εἰκόνες μὲ κόπρανα. Μάλιστα σὲ μία ἔγραψαν Φᾶτε σκ..α κερνάει ὁ Δίας. Ἤθελαν μόνο νὰ βεβηλώσουν τὸ ναὸ καθὼς ἐνῶ ὑπῆρχε καὶ ἕνα μικρὸ παγκάρι, ποὺ οἱ πιστοὶ βάζουν χρήματα οἱ βέβηλοι δὲν τὸ ἄνοιξαν οὔτε ἔκλεψαν κάτι. Σύμφωνα μὲ ὅσα εἶπε στὸ Cretalive, o ἀντιδήμαρχος Ἀνωγείων Βασίλης Σμπῶκος, ἔχει ἀποκλειστεῖ τὸ ἐνδεχόμενο ὁ δράστης ἢ οἱ δράστες νὰ εἶναι κάτοικος τῆς περιοχῆς, ἐνῶ τὰ σύμβολα ποὺ ἔχουν ἀναγραφεῖ παραπέμπουν σὲ ὀπαδοὺς τοῦ Δωδεκάθεου. Πιθανότατα κάποιος ἀπὸ τοὺς χιλιάδες ἐπισκέπτες ποὺ τὸ καλοκαίρι ἐπισκέπτονται τὸ λατρευτικὸ χῶρο, προχώρησε στὴν ἐνέργεια αὐτή. Ἐπ οὐδενὶ δὲν εἶναι κάτοικος τῆς περιοχῆς τόνισε ὁ Βασίλης Σμπῶ - κος» (Ἱστολ. Ξυπνῆστε Ρέ)! Δὲ χρειάζεται, βεβαίως, νὰ «τὸ βασανίζουμε» ἰδιαίτερα γιὰ νὰ μαντέψουμε ποιᾶς «πεποιθήσεως» ἦταν τὰ «καλόπαιδα» ποὺ μαγάρισαν τὸν Ἱερὸ Ναό. Ἀφοῦ ἄφησαν τὰ ἀποτυπώματά τους, «σερβίροντας» τὰ «καλούδια» τοῦ «θεοῦ» τους Δία! Φρικτόν: Ἐξήγαγον τούς ὀφθαλμούς μικροῦ παιδιοῦ εἰς σατανιστικὴν τελετήν! ΔΕΝ ΤΗ ΧΩΡΑΕΙ ὁ νοῦς μας τὴ φρικιαστικὴ ἀκόλουθη εἴδηση: Στὸ Μεξικό, ἐκεῖ ποὺ ὁ παπισμὸς ἀναμείχτηκε μὲ τὸν προκολομβιανὸ παγανισμὸ καὶ ἀποτελεῖ ἀδιάσπαστο κράμα, μία οἰκογένεια ἔβγαλε τὰ μάτια ἑνὸς παιδιοῦ σὲ σατανιστικὴ τελετή! «Τὸ ἀγόρι ἀναγκάστηκε νὰ πάρει μέρος στὴ σατανιστικὴ τελετὴ μαζὶ μὲ τὴ μητέρα, τοὺς θείους καὶ τοὺς παπποῦδες του! Μία μεξικανικὴ οἰκογένεια καταδικάστηκε σὲ φυλάκιση ἀφοῦ ἔβγαλαν τὰ μάτια τοῦ πεντάχρονου παιδιοῦ τους κατὰ τὴ διάρκεια ἑνός σατανιστικοῦ τελετουργικοῦ, γιατί ἤθελαν νὰ φέρουν τὸ τέλος τοῦ κόσμου! Ὁ μικρὸς Φερνάντο διατάχθηκε νὰ κλείσει τὰ μάτια του ἀπὸ σεβασμὸ στὴν οἰκογένειά του, οἱ ὁποῖοι χόρευαν σὲ κύκλο, γιὰ νὰ καλέσουν τὸ σατανᾶ. Ὁ ἴδιος ὅμως φοβόταν πολὺ νὰ τὰ κλείσει καὶ ἡ μητέρα του διέταξε νὰ τοῦ βγάλουν τὰ μάτια μαζὶ μὲ τὴν ὑπόλοιπη ὁμάδα! Οἱ γείτονες ἄκουσαν τὰ οὐρλιαχτὰ τοῦ παιδιοῦ καὶ κάλεσαν τὴν ἀστυνομία Ἔκτοτε ὁ Φερνάντο ἔχει γυάλινα μάτια καὶ ἔχει δοθεῖ σὲ μία ἄλλη οἰκογένεια, γιὰ νὰ τὸν φροντίσει. Οἱ γείτονες εἶπαν ὅτι ἡ οἰκογένεια ἔδειχνε νὰ εἶναι εὐσεβεῖς καὶ βαθιὰ θεοσεβούμενοι, ἀλλὰ δὲν κατάλαβαν ποτὲ ὅτι πρόκειται γιὰ σατανιστὲς» (Ἱστολ. newsbomb.gr)! Οἱ πνευματικὰ τυφλοί τύφλωσαν σωματικά, στὸ ὄνομα τοῦ σατανᾶ, τὸ ἄτυχο ἀγγελούδι! Αὐτὰ εἶναι τὰ ἔργα τοῦ ἀπ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου, ὀλέθρια! Ἀναλογιζόμαστε μὲ τρόμο, τί «ἐκπλήξεις» μᾶς ἐπιφυλάσσει ἆραγε καὶ ἡ δική μας κοινωνία, ἡ ὁποία ἔχει «γαλουχηθεῖ» μὲ τὴν ὡραιοποίηση τοῦ σατανᾶ, τὰ τελευταῖα χρόνια! Σατανικὰ μυαλὰ ἐπενόησαν τὸ «σιρόπι τοῦ βιασμοῦ»! ΔΕΝ ΕΜΠΝΕΕΙ μόνο ὁ Θεός, ἐμπνέει δυστυχῶς καὶ ὁ διάβολος, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι ἡ ἔμπνευση τοῦ Θεοῦ εἶναι γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἔμπνευση τοῦ διαβόλου γιὰ τὴν καταστροφή του. Διεστραμμένοι χημικοὶ ἐπινόησαν τελευταῖα τὸ «σιρόπι τοῦ βιασμοῦ». Πρόκειται γιὰ ἕνα ἰσχυρὸ «κοκτέϊλ», «νέας γενιᾶς» ναρκωτικό, τὸ ὁποῖο, σατανικοὶ βιαστές, τὸ βάζουν στὸ ποτὸ τῶν γυναικῶν, γιὰ νὰ κάμψουν τὶς ἀντιστάσεις τους καὶ νὰ τὶς βιάσουν! Πρόσφατα βρέθηκε νεαρὴ γυναίκα, σὲ πόλη τῆς Πελοποννήσου, σὲ ἄθλια κατάσταση, ἡ ὁποία δὲν θυμόταν τί τῆς συνέβη. Οἱ αἱματολογικὲς ἐξετάσεις, στὶς ὁποῖες ὑπεβλήθη, ἐντόπισαν ἄγνωστη χημικὴ οὐσία, ἡ ὁποία ἀναστέλλει τὴ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου. Ἡ ἄτυχη γυναίκα τὸ προηγούμενο βράδυ διασκέδαζε μὲ παρέα σὲ μπὰρ τῆς πόλεως, τὴν πότισαν δόλια τὸ «σιρόπι τοῦ βιασμοῦ» καὶ τὴ βίασαν, χωρὶς νὰ ἀντιληφθεῖ τίποτε! Ἂς σημειωθεῖ πὼς μὲ τὸν σατανικὸ αὐτὸ τρόπο εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ συλληφθοῦν οἱ δράστες, διότι ἡ γυναίκα δὲν θυμᾶται τίποτε γιὰ τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν βιαστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐξαφανίζονται μετὰ τὴν ἀποτρόπαιη πράξη τους! Γονεῖς: Νὰ μιλᾶτε στὰ παιδιὰ σας ἀνελλιπῶς γιὰ τὶς παγίδες, ποὺ στήνει ὁ διάβολος μὲ τὰ ἐπὶ γῆς ὄργανά του γιὰ τὴν καταστροφή τους! «Ἁλωνίζουν» οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι εἰς τὴν Χώραν μας «ἐλέῳ» οἰκουμενισμοῦ! ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ τῆς ἰνδουιστικῆς αἱρέσως «Χάρε Κρίσνα» «ἁλώνισαν» κυριολεκτικὰ τὸ περασμένο καλοκαίρι τὴν Βόρεια Ἑλλάδα. Πρόκειται γιὰ ἄτυχους νέους, ντυμένους μὲ πορτοκαλὶ κελεμπίες, νὰ γυρίζουν στοὺς δρόμους, νὰ ψάλλουν ἰνδουιστικοὺς ὕμνους καὶ νὰ μοιράζουν προπαγανδιστικὰ φυλλάδια. Ἡ χώρα μας κατάντησε δυστυχῶς «ξέφραγο ἀμπέλι», ὅπου, ὅποιος θέλει μπαινοβγαίνει, κάνοντας ἀκώλυτα τὴν προπαγάνδα του! Τὴν εἴδηση πήραμε ἀπὸ τὸ καλὸ καὶ ἀγωνιστικὸ ἱστολόγιο «Κατάνυξις», τὸ ὁποῖο ἐπισημαίνει σὲ σχόλιό του τὴν αἰτία αὐτῆς τῆς κατάστασης. Τέτοιες ἀλλὰ καὶ ἄλλες κωμικοτραγικὲς σκηνὲς ἀπὸ δῶ καὶ στὸ ἑξῆς θὰ βλέπουμε συχνὰ δυστυχῶς στὴ χώρα μας. Οἱ λόγοι πολλοί. Ὁ κυριότερος ὅμως εἶναι ὁ ρόλος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν - Αἱρέσεων (Π.Σ.Ε.), στὸ ὁποῖο συμμετέχει καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Δεῖτε μία συνεδρίασή του καὶ βεβαιωθεῖτε γιὰ τὶς ἄριστες σχέσεις τῶν προκαθημένων τῶν ὑποτιθέμενων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, μὲ τὶς βουδιστικὲς καὶ τὶς ἐν γένει ἀνατολικὲς καὶ πάσης φύσεως θρησκεῖες. Σὲ αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπολογίσουμε καὶ τὶς διαθρησκειακὲς σχέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ποὺ μὲ τὴν πρόφαση τῆς πράσινης συνείδησης καὶ τῶν οἰκολογικῶν ἀνησυχιῶν τοῦ κ. Βαρθολομαίου, συχνὲς συναντήσεις ἀλλὰ καὶ συμπροσευχές του μὲ φορεῖς βουδιστικῶν καὶ ἄλλων θρησκευμάτων, συντελοῦν σὲ τέτοιου εἴδους εἰκόνες»! Συμφωνοῦμε καὶ ἁπλὰ συμπληρώνουμε πώς, οἱ ἀδιάκοπες διαθρησκειακὲς συναντήσεις τῶν «δικῶν» μας μεγαλοσχημόνων κληρικῶν μὲ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν, «νομιμοποιοῦν» τὴν παρουσία καὶ τὴν ὀλέθρια δράση τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων στὴν πατρίδα μας καὶ ἐνθαρρύνοντάς τους, δυστυχῶς! Σ τίς 17 Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκ - κλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ ἁγίου προφήτου Ὠσηέ. Ὁ προφήτης Ὠσηέ καταγόταν ἀπό τό βόρειο βασίλειο, τοῦ Ἰσραήλ καί ἔδρασε σέ αὐτό ἀπό τά τελευταῖα χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Ἰεροβοάμ μέχρι τήν καταστροφή τοῦ βασιλείου τό 722 π.χ. Ἐκ γένους ἀνῆκε στά ἀνώτερα κοινωνικά στρώματα καί δέν ἦταν ἄμοιρος μορφώσεως καί παιδείας. Τήν περίοδο ἐκείνη στό βόρειο βασίλειο ἐπικρατοῦσε κοινωνική ἀνισότητα καί ἠθική κατάπτωση στόν λαό. Ὁ προφήτης παντρεύθηκε κατ ἐντολή τοῦ Θεοῦ μέ μία γυναίκα, μέ τήν ὁποία ἀπόκτησε τρία παιδιά καί ἡ ὁποία στήν συνέχεια τόν ἐγκατέλειψε. Ἐξ αἰτίας ὅμως τῆς ἀγάπης του πρός αὐτήν, κατά διαταγή τοῦ Θεοῦ τήν συγχώρεσε καί τήν δέχτηκε καί πάλι στό σπίτι του. Στό προφητικό βιβλίο τοῦ Ὠσηέ τό οἰκογενειακό του δρᾶμα τοῦ προσφέρει τόν τρόπο γιά τήν ἑρμηνεία τῶν σχέσεων τοῦ Θεοῦ μέ τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ. Ἔτσι ὅπως ἡ σύζυγός του παρά τήν μεγάλη ἀγάπη πού τῆς δείχνει τόν ἐγκαταλείπει, γιά νά ἐξασφαλίση καλύτερη καί πιό ἄνετη ζωή ἔτσι καί ὁ Ἰσραήλ παρά τήν ἀγάπη πού τοῦ ἔδειξε ὁ Θεός τόν ἐγκαταλείπει βρίσκοντας πνευματική πλήρωση στήν εἰδωλολατρία. Παρ ὅλα αὐτά ὁ Θεός ἐξακολουθεῖ νὰ ἀγαπᾶ τόν Ἰσραήλ καί μετά τήν δοκιμασία καί τήν καταστροφή του θά ἀκολουθήσει ἡ ἀποκατάστασή του. Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Συνεχίζονται σὺν Θεῷ αἱ ὁμι - λίαι τῆς «Πανελληνίου Ορθοδό ξου Ενώσεως» (Π.Ο.Ε.) εἰς τὴν αἴθουσαν αὐ τῆς (Κάνιγ - γος 10, Α ὄροφος). Τὴν προσ - εχῆ Δευτέραν 20 Ὀκτωβρίου καὶ ὥ ραν 7:00 μ.μ. θὰ ὁμιλήση ὁ θεολόγος κ. Λάμπρος Σκόντζος μὲ θέμα: «Ἡ ἀνεκτίμητη προσφορὰ τοῦ Μοναχισμοῦ στὴν Ἐκκλησία μας». Tὴν Δευτέραν 27 Ὀκτωβρίου δὲν θὰ πραγματοποιηθῆ ὁμιλία, λόγῳ παραμονῆς τῆς ἐθνικῆς μας ἑορτῆς. Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «Ορ θοδόξου Τύπου», ὅπως παρακολουθήσουν αὐτήν. ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε. Εβδομαδιαία Εκκλησιαστικὴ Εφημερίς. Ιδιοκτησία «Παν - ελλήνιος Ορθόδοξος Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης Ἰωάννης Καρατζένης, Παναγί - ας Ἐλευθερωτρίας 51 Κη φισιά. Διευθυν τὴς Συντάξεως Γεώρ - γιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα Ερυθραία (14671). Υ πεύ θυνος Τυπογραφείου Κωνσταν τῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, Αμαδριάδος 15, Δρο σιά. Τύποις «Ορ θο δό ξου Τύ που» (Θησέως 25, 14671 Νέα Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκ - φράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ - πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐ θύ - νην τῶν γραφομένων. Ἀγγελία Φιλόλογος καὶ ξένων γλωσσῶν, μὲ χριστιανικὲς ἀρχὲς καὶ πεῖρα, ἀναλαμβάνει νὰ βοηθήσει μαθητὲς ὅλων τῶν τάξεων Γυμνασίου - Λυκείου. Ἐπίσης ἀναλαμβάνει νὰ βοηθήσει φοιτητές/ -τριες θεωρητικῶν σπουδῶν καὶ νὰ κατευθύνει στὴν ἐκπόνηση ἐργασιῶν τους. (Τηλ. 6932-368388) καὶ e- mail: bissias@otenet.gr
17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Σελὶς 3η Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων» Βαρυσήμαντος ἀναφορὰ πρὸς τὸ ὑπουργεῖον Παιδείας διὰ τὰς ἀπαλλαγὰς ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (1ον) Ὁ Δρ Συνταγματικοῦ Δικαίου κ. Γεώργιος Κρίππας ἀπέστειλε πρὸς τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων βαρυσήμαντη ἀναφορά, στὴν ὁποία διατυπώνει τὶς ἐπιστημονικές του θέσεις σχετικὰ μὲ τὶς ἀπαλλαγὲς ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Τὴν ἀναφορὰ κοινοποιεῖ στὴν Εἰσαγγελέα τοῦ Ἀρείου Πάγου Κα. Εὐτέρπη Κουτζαμάνη καὶ στὸν Γενικὸ Ἐπιθεωρητὴ Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρο Ρακιντζῆ, γιὰ νὰ ἐνεργήσουν ἐφόσον τὰ διαλαμβανόμενα στὴν ἀναφορὰ ἐμπίπτουν στὶς ἁρμοδιότητές τους. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΡΙΠΠΑΣ ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ τ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΡΟ- ΕΔΡΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ Πρός: Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων Ἑνιαῖο Διοικ. Τομέα Α /Βάθμιας καὶ Β /Βάθμιας Ἐκπαίδευσης Διεύθυνση Σπουδῶν Α /Βάθμιας καὶ Β /Βάθμιας Ἐκπαίδευσης Ἐνταῦθα Ἀθήνα 21 Σεπτεμβρίου 2014 Κοινοποίηση 1 )Ἐρίτιμον Κα Εὐτ. Κουτζαμάνη Εἰσαγγελέα Ἀρείου Πάγου Ἐνταῦθα (μετὰ τῶν συνημμένων) 2) Ἀξ. κ. Λ. Ρακιντζῆν Ἐπιθεωρητὴν Δημ. Διοικήσεως Ἐνταῦθα (μετὰ τῶν συνημμένων) Ἀξιότιμοι κύριοι/κυρίες Λαμβάνω τὴν τιμήν, νὰ σᾶς ἀναφέρω τὰ ἀκόλουθα καὶ νὰ παρακαλέσω, ὅπως ἔχω τὴν ἀπάντησή σας ἐπ αὐτῶν καὶ ἐπὶ τῶν ἐρωτημάτων, ποὺ σᾶς ὑποβάλλω διὰ τοὺς κάτωθι ἀναφερομένους λόγους: 1.- Ὡς γνωστὸν ἡ ἀπόφαση 115/ 2012 τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων ἀποφαίνεται μεταξὺ ἄλλων καὶ ἐπὶ τῶν ἑξῆς δυὸ εἰδικότερων θεμάτων: α)τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἶναι προαιρετικὸν διὰ τοὺς ἀλλόθρησκους, ἑτεροδόξους κ.ἄ. β) Διὰ τοὺς ὀρθοδόξους μαθητὰς εἶναι ὑποχρεωτικὸ καὶ δὲν εἶναι σὲ καμμία περίπτωση προαιρετικό. Διευκρινίζει δὲ ἐν συνεχείᾳ, ὅτι ἐὰν ὀρθόδοξος μαθητὴς ζητήσει ἀπαλλαγὴ ἐκ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἐπικαλούμενος λόγους συνειδήσεως, διαπράττει ἀξιόποινο πράξη. Ἤτοι Ἡ Γαστριμαργία Λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «οἱ γὰρ τοιοῦτοι τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ιησοῦ Χριστῷ οὐ δουλεύουσιν, ἀλλὰ τῇ ἑαυτῶν κοιλίᾳ» (Ρωμ, ιστ 18). Δηλαδή, αὐτοί (οἱ ψευδοδιδάσκαλοι) δέν δουλεύουν στόν Κύριόν μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά στήν κοιλία τους. Ἡ γαστριμαργία εἶναι ἡ θανάσιμη ἁμαρτία, πού προκαλεῖ χίλιες δύο ἄλλες ἁμαρτίες. Ρώτησε κάποτε τόν Ὅσιο Σισώη ἕνας ἀδελφός καί τοῦ εἶπε: «Πῶς πρέπει νά ζῶ;». Καί ὁ Ὅσιος ἀπάντησε: «Ὁ προφήτης Δανιήλ εἶπε: ἄρτον ἐπιθυμιῶν οὐκ ἔφαγον» (Δανιήλ ι 3). Δηλαδή αὐτό πού ζήλεψα νά φάω δέν τό ἔφαγα. Στήν Κλίμακά του ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης τήν ἀνάκριση τῆς γαστριμαργίας: «Λέγε μου τύραννε ὅλων τῶν ἀνθρώπων, σύ πού ἐξαγοράζεις ὅλους μέ τό χρυσάφι τῆς ἀπληστίας, ἀπό ποῦ μπαίνεις μέσα μας; Καί τί ἐν συν - εχείᾳ συνηθίζεις νά γεννᾶς ἐκεῖ; Καί πῶς μποροῦμε νά σέ διώξουμε ἀπό μέσα μας; Πόρτα γιά μένα εἶναι ἡ φύση τῶν φαγητῶν. Αἰτίας τῆς ἀπληστίας μου εἶναι ἡ συνεχής χρήση. Ἀφορμή τοῦ πάθους μου, πού ἐπικρατεῖ εἶναι ἡ προϋπάρχουσα συνήθεια, ἡ ἀναισθησία τῆς ψυχῆς καί ἡ λησμοσύνη τοῦ θανάτου. Τά ὀνόματα τῶν ἀπογόνων μου εἶναι περισσότερα ἀπό τήν ἄμμο. Πρωτότοκα καί ἀγαπητά μου παιδιά εἶναι: Πρῶτος εἶναι ὁ ὑπηρέτης τῆς πορνείας. Δεύτερος ἡ σκληροκαρδία. Τρίτος ὁ ὕπνος. Ἀπὸ ἐμένα ἐπίσης γεννῶνται ἡ θάλασσα τῶν λογισμῶν, τὰ κύματα τῶν μολυσμῶν, ὁ βυθὸς τῶν κρυπτῶν καὶ ἀνεκφράστων ἀκαθαρσιῶν. Ἰδικές μου θυγατέρες εἶναι ἡ ὀκνηρία, ἡ πολυλογία, ἡ παρρησία, τὰ γέλια, τὰ ἀστεῖα καὶ τὰ εὐτράπελα, ἡ ἀντιλογία, ἡ σκληροτράχηλη διαγωγὴ καὶ συμπεριφορά, ἡ ἀνυπακοή, ἡ ἀναισθησία, ἡ αἰχμαλωσία καὶ ὑποδούλωση (στὰ πάθη), ἡ καύχηση, ἡ θρασύτης. Ἐπίσης καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ καλλωπισμοῦ, τὴν ὁποία διαδέχονται ἡ ρυπαρὰ προσευχή, ὁ ρεμβασμὸς τῶν λογισμῶν καὶ πολλὲς φορὲς συμφορὲς ἀνέλπιστες καὶ ἀπροσδόκητες, στὶς ὁποῖες μάλιστα ἀκολουθεῖ ἡ ἀπελπισία, πού εἶναι ἡ πιὸ φοβερὴ ἀπὸ ὅλες. Ἐμένα μὲ πολεμεῖ, ἀλλὰ δὲν μὲ νικᾶ, ἡ μνήμη τῶν ἁμαρτημάτων. Ὑπερβολικὰ μὲ ἐχθρεύεται ἡ σκέψη τοῦ θανάτου. Ἐκεῖνο δὲ πού μὲ καταστρέφει τελειωτικὰ δὲν ὑπάρχει στοὺς ἀνθρώπους. Ὅποιος ἀπέκτησε μέσα του Τὸν Παράκλητο, Τὸν παρακαλεῖ ἐναντίον μου. Καὶ Ἐκεῖνος καμφθεὶς ἀπὸ τὶς ἱκεσίες δὲν μὲ ἀφήνει νὰ ἐνεργῶ μὲ ἐμπάθεια. Αὐτοὶ πού δὲν ἐγεύθηκαν τὴν χάρη τοῦ Παρακλήτου, ἐπιζητοῦν ὁπωσδήποτε νὰ γλυκαίνωνται ἀπὸ τὴν ἰδική μου ἡδονή». Στόν βίο τοῦ ὁσίου Παχωμίου διαβάζουμε τό ἑξῆς περιστατικό: «Κάποια μέρα ὁ Ὅσιος πῆγε στήν Ἱ. Μονή τοῦ Χωσέως καί βλέπει στό μέσον τῆς αὐλῆς μιά μεγάλη συκιά, πάνω στήν ὁποία ἀνέβαιναν οἱ ἐπισκέπτες καί ἔτρωγαν σῦκα. Ὅταν πλησίασε κοντά εἶδε στήν κορυφή τῆς συκιᾶς νά κάθεται ἕνας δαίμονας καί κατάλαβε ὅτι αὐτός ἦταν τό πνεῦμα τῆς γαστριμαργίας, τό ὁποῖο πλανοῦσε τούς ἐπισκέπτες καί ἀνέβαιναν στήν συκιά. Ἔτσι κάλεσε τόν κηπουρό, πού τό ὄνομά του ἦταν Ἰωνᾶς καί τοῦ εἶπε: «Ἀδελφέ, κόψε τήν συκιά, διότι γίνεται σκάνδαλο σέ ὅσους δέν ἔχουν πίστη σταθερή. Δέν εἶναι σωστό νά βρίσκεται ἡ συκιά στό μέσον τοῦ Μοναστηριοῦ». Ὅταν ἄκουσε αὐτό ὁ Ἰωνᾶς, λυπήθηκε πολύ, διότι αὐτός εἶχε φυτέψει τήν συκιά καθώς καί τά ἄλλα δένδρα, γι αὐτὸ εἶπε στόν Ὅσιο: «Μή κόψης αὐτήν Πάτερ μου, διότι προσφέρει πολύ καρπό στούς ἀδελφούς». Τότε ὁ Ὅσιος, ἐπειδή γνώριζε ὅτι ἦταν πολύ ἐνάρετος ὁ Ἰωνᾶς καί γιά νά μή τόν στεναχωρήσει, δέν τήν ἔκοψε. Ὅμως τήν ἄλλη ἡμέρα ξεράθηκε ἡ συκιά καί δέν ἔμεινε σ αὐτή οὔτε ἕνα φύλλο. Ὅταν εἶδε ὁ Ἰωνᾶς αὐτό τό θαυμάσιο γεγονός, λυπήθηκε πολύ. Καί δέν λυπήθηκε, ἐπειδή ξεράθηκε ἡ συκιά, ἀλλά ἐπειδή παρήκουσε τήν ἐντολή τοῦ Ὁσίου καί δέν τήν ἔκοψε ἀμέσως. Μάλιστα ἔκλαιγε γιά αὐτήν τήν ἁμαρτία μέχρι τό τέλος τῆς μακαρίας ζωῆς του. Επίκαιρα βιβλία τῶν ἐκδόσεων τοῦ «Ο.Τ.» Επὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἐπετείου τοῦ ἀθανάτου ἔπους τοῦ 1940 1941 ὑπενθυμίζομεν τὸ βιβλιαράκι τοῦ ἀειμνήστου ἱδρυτοῦ τῆς Π.Ο.Ε. Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ» Εξιστορεῖ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἔζησεν ὁ ἴδιος ὁ συγγραφεύς, ὅταν ὑπηρετοῦσε ὡς στρατιώτης εἰς τὸν ἑλληνοϊταλικὸν πόλεμον εἰς τὴν Αλβανίαν. Τιμᾶται: 2,70 Τοῦ κ. Γεωργίου Κρίππα, Δρ Συνταγματικοῦ Δικαίου διαπράττει τὸ ἔγκλημα τῆς ψευδοῦς βεβαιώσεως ἐνώπιον δημοσίας ἀρχῆς, τὸ ὁποῖο διώκεται ποινικῶς κατ ἄρθρον 22 παρ. 6 τοῦ Ν. 1599 86. (ἐννοεῖται, ὅτι θὰ ἐφαρμοσθοῦν ἐδῶ οἱ διατάξεις τῶν ἄρθρων 121-130 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος καὶ ἐπίσης τὸ ἄρθρον 360 αὐτοῦ ἀναλόγως). Ὑπ ὄψιν ὅτι διὰ τῆς παραγράφου 7 τοῦ ἰδίου ἄρθρου διώκεται ποινικῶς καὶ πᾶς δημόσιος ὑπάλληλος δεχθεὶς τοιαύτην ὑπεύθυνη δήλωση. Ὡς γνωστὸν ἡ ὡς ἄνω ἀπόφαση προκειμένου νὰ καταλήξει εἰς τὴν ἐν λόγῳ ἄποψη (μὴ ἀπαλλαγὴ τοῦ ὀρθοδόξου μαθητοῦ σὲ καμμία περίπτωση, οὔτε καὶ τῇ ἐπικλήσει λόγων συνειδήσεως) παραπέμπει καὶ ἀποδέχεται ἰδικήν μου ἐπιστημονικὴν μελέτην καὶ ἐπιχειρηματολογίαν δημοσιευομένην εἰς τὸν ἐπιστημονικόν-νομικὸν τύπον (Κρίππα, Ἀποτελεῖ ψευδῆ δήλωση πρὸς δημοσὶαν ἀρχὴν ἡ αἴτηση ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὑπὸ ὀρθοδόξων μαθητῶν, ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΟΙ- ΚΗΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, 2011 σελ. 267 ἑπ.). Ὡς ἐκ τούτου δικαιοῦμαι, νὰ ἐνημερώνομαι ἐπὶ ἐπιστημονικῆς ἀπόψεως ποὺ διετύπωσα, τὴν ὁποίαν ἀπεδέχθησαν καὶ τὰ δικαστήρια δι εὐθείας ἀναφορᾶς καὶ παραπομπῆς εἰς αὐ - τήν. 2.- Μὲ μεγάλη μου ἔκπληξη περὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ τρέχοντος μηνὸς Σεπτεμβρίου ἔλαβα σειρὰν τηλεφωνημάτων ἀπὸ ἐκπαιδευτικοὺς (ἐπειδὴ προφανῶς ἡ ὡς ἄνω ἄποψή μου ἔχει εὐρύτατα δημοσιοποιηθεῖ), διὰ τῶν ὁποίων μοῦ ἀνέφεραν, ὅτι οἱ ὑπηρεσίες τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων ὡς προϊστάμενες ἀρχὲς τοὺς ἔδιδαν ἐντολὲς νὰ διαπράξουν ἀξιόποινο πράξη. Ἤτοι νὰ δέχονται ἀπαλλαγὴ ὀρθοδόξων μαθητῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν τῇ ἐπικλήσει (δι ὑπευθύνου δηλώσεώς τους) λόγων συνειδήσεως. Ὅπως ὅμως γνωρίζετε καὶ ὡς ὁρίζει ἡ προαναφερομένη διάταξη (Ν. 1599/86 ἄρθρον 22 παρ. 7), ἐὰν οἱ ἐκπαιδευτικοὶ δεχθοῦν τοιαύτην ὑπεύθυνη δήλωση διώκονται ποινικῶς. Ἑπομένως τί συμβαίνει ἐδῶ; τοὺς ἐδώσατε τέτοιαν ἐντολὴν ἢ μὲ κοροϊδεύουν; ἢ μήπως κακῶς κατάλαβαν; Κάποιοι ἄλλοι ἐκπαιδευτικοὶ εἰς ἐπιμονήν μου ὅτι τὸ Ὑπ. Παιδείας δὲν εἶναι δυνατόν, νὰ τοὺς ἔδωσε τοιαύτην ἐντολήν, διότι ὑπέχει βαρύτατες εὐθύνες ποινικὲς καὶ πειθαρχικὲς καὶ τοὺς ἐζήτησα, νὰ τὸ ἐπαληθεύσουν, μοῦ ἀπήντησαν ὅτι ἡ ὑπηρεσία σας ἐπικαλεῖται πρὸς τοῦτο μίαν ἐγκύκλιον (τὴν ὑπ ἀριθ. 133099/Γ2 τῆς 19.9.2013), τὴν ὁποίαν καὶ μοῦ ἐνεχείρισαν. Ὅμως ἀναγνώσας τὴν ἐγκύκλιον αὐτὴν εἶδα ὅτι πουθενὰ δὲν ἀναφέρει ὅτι ἀπαλλάσσονται οἱ ὀρθόδοξοι μαθηταὶ ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Ὅταν τοὺς ἐπεσήμανα τὸ σημεῖο αὐτό, ἄλλοι ἐκπαιδευτικοὶ μοῦ ἀνέφεραν ὅτι τὸ δεδομένο αὐτὸ τὸ ἐπεσήμαναν ἤδη εἰς τὸ Ὑπουργεῖο σας (ἐπικαλούμενοι καὶ τὴν ἀπόφαση τοῦ Διοικ. Ἐφετείου Χανίων), πλὴν ὅμως ἔλαβαν τὴν ἀπάντηση, ὅτι ἡ ἐγκύκλιος εἶναι νεώτερη τῆς ἀποφάσεως τοῦ Διοικ. Ἐφ. Χανίων καὶ ἰσχύει αὐτὴ καὶ ὄχι ἡ δικαστικὴ ἀπόφαση! Ἄλλοι μοῦ ἀνέφεραν ὅτι τὸ Ὑπουργεῖον σας τοὺς ἀπήντησε ὅτι ἡ ἐγκύκλιος αὐτὴ ὑπογράφεται ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ καὶ ἑπομένως αὐτὸς ἔχει τὴν εὐθύνη. Φυσικὰ τὴν τελευταία αὐτὴν ἄποψη τὴν διαψεύδω ἐνυπογράφως. Καὶ τοῦτο διὰ δυὸ λόγους: α) Διότι ὀλίγο χρονικὸ διάστημα πρὸ τῆς ἐκδόσεως τῆς ἐν λόγῳ ἐγκυκλίου εἶχα συναντήσει προσωπικῶς τὸν τότε Ὑπουργὸ κ. Ἀρβανιτόπουλο εἰς τὸ γραφεῖον του παρουσίᾳ πολλῶν ἄλλων ὅπως καθηγητῶν πανεπιστημίου, ἀνωτάτου δικαστικοῦ κ.λπ., τὸ συζητήσαμε αὐτὸ μαζί του ἐπὶ πολλὴν ὥραν καὶ οὐδὲ τὴν παραμικρὰν νύξη μᾶς ἔκανε ὅτι οἱ ἀπόψεις του εἶναι ἡ ἀπαλλαγὴ τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν ὑπὸ τὶς ὡς ἄνω προϋποθέσεις, β) Τὴν 21ην Σεπτεμβρίου 2014 ἀπευθύνθηκα εἰς τὸν τ. Ὑπουργὸ κ. Κων. Ἀρβανιτόπουλο καὶ τὸν ἐρώτησα, ἐὰν ἡ ὡς ἄνω ἐπίμαχη ἐγκύκλιος, ποὺ ὑπέγραψε, εἶχε τὴν ἔννοιαν, ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι μαθηταὶ ἀπαλλάσσονται τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ἐὰν δηλώσουν ὅτι ἔχουν λόγους συνειδήσεως πρὸς τοῦτο. Μοῦ ἀπήντησε καὶ μὲ ἐξουσιοδότησε νὰ τὸ ἀναφέρω ὁπουδήποτε, ἀκόμη καὶ ἐνώπιον δικαστηρίων, ὅτι ἡ προαναφερομένη ἐγκύκλιος, ποὺ ὑπέγραψε, σὲ καμμία περίπτωση δὲν ἔχει τὴν ἔννοιαν, ὅτι ἀπαλλάσσονται τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν οἱ ὀρθόδοξοι μαθηταί, ὅποιον λόγον καὶ ἂν προβάλουν, (ἀκόμη καὶ ἂν ἐπικαλεσθοῦν λόγους συνειδήσεως). Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε, ἐὰν κάποιος ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖον σας διετύπωσε τοιαύτην ἄποψη περὶ τῆς ἐννοίας τῆς ἐγκυκλίου ὑπέχει βαρύτατες ποινικὲς καὶ πειθαρχικὲς εὐθύνες. ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟΝ Πνευματικά ἄνθη ἀπό τήν Κλίμακα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου (18ον) 54. Περί πολυλογίας καί σιωπῆς Ἡ πολυλογία εἶναι μία ψυχοφθόρα συνήθεια, τήν ὁποία πολύ δύσ - κολα κόβουν οἱ ἄνθρωποι. Ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται ὅτι εἶναι μία ἀθώα ἀδυναμία, χωρίς συνέπειες στή ζωή τοῦ πολυλογᾶ, ἀλλά καί σέ ἐκείνους πού τόν ἀκοῦν. Ὅμως, ὁ κατά Θεόν ἀγωνιζόμενος εὔκολα ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ ΛΟΥΚΑ 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Ἀπόστολος: Β Τιμ. 1-10 Εὐαγγέλιον: Λουκ. η 26-39 Ἦχος: γ. Ἑωθινόν: Θ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ «καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένο καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν» Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἔρχεται σὲ συνέχεια τῆς ἐπιτιμήσεως τῶν κυμάτων καὶ τῆς καταπαύσεως τῆς τρικυμισμένης λίμνης τῆς Γαλιλαίας, ὅπου ὁ Κύριος ἔδειξε τὴν θεϊκή Του κυριαρχία ἐπὶ τῶν στοιχείων τῆς φύσεως. Μὲ τὸ σημερινὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονιζομένου ὁ Κύριος δεικνύει ὅτι ἔχει ἐξουσία καὶ ἐπὶ τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων καὶ τῶν δαιμόνων. Ὁ Κύριος διέπλευσε τὴν λίμνη Γεννησαρὲτ καὶ μετέβη στὴν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, ὅπου συνάντησε ἕνα δαιμονιζόμενο ἄνδρα, φρικτὸ καὶ φοβερὸ στὴν ὄψη, τὸν ὁποῖον τὰ πονηρὰ δαιμόνια ἐπὶ χρόνους πολλοὺς τὸν βασάνιζαν. Οἱ συμπολίτες του, γιὰ νὰ προστατευθοῦν καὶ νὰ προφυλάξουν καὶ τὸν ἴδιο τὸν δαιμονιζόμενο, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες, ἀλλὰ τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα ἦταν πιὸ ἰσχυρό, ἔσπαζε τὰ δεσμὰ τῶν ἁλυσίδων καὶ ἔσερνε τὸν ἄτυχο ἄνδρα στὶς ἐρημιὲς καὶ στὰ μνημεῖα τῶν νεκρῶν. Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ἐντυπωσιάζει ἐξ ἀρχῆς εἶναι ἡ συμπεριφορὰ τῶν δαιμόνων ἐμπρὸς στὴν θεϊκὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, Τὸν ὁποῖον ἀναγνωρίζουν, καὶ Τοῦ ἀπαντοῦν διά στόματος τοῦ δαιμονιζομένου, τὸν ὁποῖον κατεῖχαν, ὅτι εἶναι λεγεών, πολλὰ δηλαδὴ δαιμονικὰ πνεύματα, τὰ ὁποῖα μὲ τρόμο καὶ πανικὸ παρακαλοῦν νὰ μὴ τὰ στείλει ὁ Κύριος στὴν ἄβυσσο. Δὲν ὑπάρχει τίποτε κοινὸ μεταξὺ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν πονηρῶν δαιμόνων. Τὰ δαιμόνια σκοπὸ ἔχουν νὰ βασανίζουν τοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς κρατοῦν στὸ σκοτάδι, ἐνῶ ὁ Κύριος ἦλθε γιὰ νὰ συντρίψει τὶς δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ νὰ καταλύσει τὰ πονηρὰ ἔργα τοῦ σκότους. Οἱ δαίμονες τὸ ἀντιλαμβάνονται αὐτό, ὅταν λέγουν μὲ φωνὴ μεγάλη: "τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου;". Ἐμπρὸς στὴν θεϊκὴ δύναμη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τὰ δαιμόνια τρέμουν καὶ φρίττουν καθὼς φοβοῦνται τὴν τιμωρία τους, τὸν αἰώνιο βασανισμό, ποὺ τοὺς ἀναμένει στὴν ἄβυσσο τῆς κολάσεως. Γι αὐτὸ καὶ ἐκλιπαροῦν τὸν Κύριο νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ εἰσέλθουν σὲ μία παρακείμενη ἀγέλη χοίρων. Ὁ Κύριος συγκαταβαίνει στὸ αἴτημα τῶν δαιμόνων καὶ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ εἰσέλθουν στοὺς χοίρους, οἰκονομῶν ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε καὶ ὁ βασανιζόμενος ἄνδρας νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ δαιμόνια, καὶ νὰ φανεῖ ἡ κακότητα τῶν δαιμόνων, πού, ἀφοῦ δὲν μποροῦν νὰ βλάψουν τὸν ἄνθρωπο, ὁδηγοῦν τὰ ζῶα στὸ νὰ κατακρημνισθοῦν καὶ νὰ πνιγοῦν στὴν λίμνη. Τὸ τελευταῖο ἐπίσης σήμαινε καὶ τιμωρία γιὰ τοὺς κατοίκους τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν, οἱ ὁποῖοι ἔτρεφαν ἀκάθαρτα ζῶα παραβαίνοντες τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀπηγόρευε κάτι τέτοιο (Δευτ. Ιδ 8). Οἱ Γαδαρηνοὶ ποὺ πληροφορήθηκαν τὰ γεγονότα, ἐξῆλθαν πρὸς συν - άντηση τοῦ Ἰησοῦ καὶ Τοῦ ἐζήτησαν νὰ φύγει ἀπὸ τὴν χώρα τους. Εἶχαν καταληφθεῖ ἀπὸ μεγάλο φόβο. Ἀντὶ νὰ χαροῦν βλέποντες τὸν συμπολίτη τους ἐλευθερωμένο ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν δαιμονίων, ἐκεῖνοι ἐνδιαφέρθηκαν γιὰ τὴν ὑλικὴ ἀπώλεια, ποὺ ὑπέστησαν ἀπὸ τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων. Φόβος μεγάλος τοὺς κατέλαβε, ὅπως συμβαίνει μὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ κατὰ βάθος γνωρίζουν ὅτι ζοῦν μία ζωή ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅταν αἰσθάνονται ἀνάμεσά τους τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἐλέγχονται καὶ γι αὐτὸ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ φύγει ἀπὸ τὴν χώρα τους. Καὶ σήμερα, πολλοὶ ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει γιὰ τὴν ζωή τους τὸν δρόμο τῆς ὕλης καὶ τοῦ ἀνόμου κέρδους, ἔστω καὶ παραβιάζοντας τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς ἠθικοὺς κανόνες, ἐλέγχονται ἀπὸ τὴν συνείδησή τους, ὅταν συναντοῦν κάποιον ποὺ ζεῖ μία ἁγία ζωή ἢ ποὺ θέλει νὰ τοὺς μιλήσει γιὰ τὸν Χριστόν, Ὅπως ἀκριβῶς οἱ Γαδαρηνοὶ τῆς Κ.Δ., ἔτσι καὶ οἱ σημερινοὶ ἀντίστοιχοι ἄνθρωποι προτιμοῦν νὰ διώξουν μακρυά τους τὸν Θεό, ὥστε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ μὴ ἐλέγχει τὰ σκοτεινά τους ἔργα καὶ τὸν ἁμαρτωλὸ βίο, καὶ ἐπιλέγουν νὰ κυλοῦνται στὸν βόρβορο τῶν ἡδονῶν, σὰν τοὺς χοίρους, ἔστω καὶ ἂν ἡ ζωή αὐτὴ τοὺς ὁδηγεῖ στὸν κρημνὸ καὶ τὴν ἀπώλεια (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός). Ἀντὶ νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἀλλάξουν ζωή, προτιμοῦν νὰ ζοῦν μία ζωή μέσα στὴν ἁμαρτία. Δυστυχῶς, πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι, μὲ τὴν ἀπρόσεκτη καὶ ἁμαρτωλὴ ζωή παραχωροῦν δικαιώματα στὸν πονηρὸ νὰ εἰσέλθει σὲ αὐτοὺς καὶ νὰ τοὺς ταλαιπωρήσει μὲ φοβίες, μανίες, λογισμοὺς ποὺ τρελλαίνουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ δὲν τοὺς ἀφήνουν νὰ ἡσυχάσουν ἢ ἀκόμη χειρότερο, κατέχονται ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύματα. Ἀξίζει ἐπίσης νὰ σταθοῦμε στὴν περίπτωση τοῦ δαιμονιζομένου, ὁ ὁποῖος, ἀπελευθερωμένος ἀπὸ τὰ δαιμόνια, κάθεται ἥσυχος, ντυμένος καὶ σώφρων παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ ἀλλαγὴ στὴν ὄψη καὶ τὴν συμπεριφορά του μὲ τὴν προτέρα κατάσταση δαιμονοληψίας εἶναι τεράστια καὶ ἐντυπωσιακή. Ἀπὸ εὐγνωμοσύνη θέλει νὰ παραμείνει κοντὰ στὸν Χριστό. Καὶ πράγματι, ὅποιος ἔχει βρεῖ τὸν Χριστό, ἔχει βρεῖ τὴν γαλήνη καὶ τὴν χαρά, ὥστε νὰ μὴ θέλει πλέον νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ Αὐτόν. Ἡ πνευματικὴ μεταμόρφωση εἶναι πλήρης καὶ ὁλοφάνερη στοὺς ἄλλους. Καὶ αὐτὴ ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη μαρτυρία καὶ ὁμολογία γιὰ τὸν Χριστό. Γι αὐτὸ ὁ Κύριος λέγει στὸν θεραπευμένο ἄνδρα νὰ ἐπιστρέψει στὸ σπίτι του καὶ νὰ διηγηθεῖ στοὺς οἰκείους καὶ τοὺς συμπολίτες του ὅσα θαυμαστὰ ἐποίησε σὲ αὐτὸν ὁ Θεός. Οὐσιαστικὰ ὁ Κύριος τὸν ἐπανεντάσσει στὴν κοινωνία, τοῦ δίνει μία ἀποστολὴ γιὰ τὸν ἴδιο καὶ τοὺς συμπολίτες του, ὥστε καὶ μόνη ἡ παρουσία καὶ ὁ λόγος του νὰ ἀποτελοῦν ἰσχυρὲς μαρτυρίες ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε μία προσεκτικὴ ζωή, νὰ μὴ παραμελοῦμε τὰ πνευματικά, νὰ μὴ ἐκχωροῦμε δικαιώματα καὶ ἔδαφος στὸν πονηρό, καὶ ὅλη μας ἡ ζωή νὰ ἀποτελεῖ μία χριστιανικὴ μαρτυρία καὶ ἕνα κάλεσμα πρὸς τοὺς γύρω μας νὰ ἀλλάξουν ζωή. Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος διαπιστώνει ὅτι ἡ πολυλογία μοιάζει μέ τήν ἀνοιχτή κάνουλα τοῦ βαρελιοῦ, ἀπό τήν ὁποία χάνεται τό περιεχόμενό του. Ὁ ὅσιος Ἰωάννης ἀναφέρεται στά ἀρνητικά ἀποτελέσματα τῆς πολυλογίας καί στά θετικά τῆς σιωπῆς. Ἡ πολυλογία ξεκινάει ἀπό τό πάθος τῆς κενοδοξίας. Ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ἐμφανιστεῖ στούς ἄλλους ὡς ἔξυπνος καί γνώστης πολλῶν πρα - γμάτων. Στήν πραγματικότητα ἀποκαλύπτεται ἡ ἀγνωσία του ἀλλά καί ἡ ἐμπάθειά του, γιατί κατηγορεῖ τούς πάντες, ψευδολογεῖ καί συκοφαντεῖ καί ὄχι σπάνια χυδαιολογεῖ, γιά νά δημιουργεῖ «εὐχάριστη» ἀτμόσφαιρα. Μέ τήν πολυλογία ὁ ἄνθρωπος χάνει τήν κατάνυξή του, πέφτει σέ ἀκηδία, κουράζεται καί κοιμᾶται, χάνει τούς καλούς καί σώφρονες λογισμούς. Ὁ νοῦς του μοιάζει μέ ξέφραγο χωράφι, ὅπου ὁ διάβολος τό καταστρέφει μέ τίς ἁμαρτωλές σκέψεις. Ἡ πολυλογία ἐξαφανίζει τήν πνευματική θερμότητα καί ἀμαυρώνει τήν προσευχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἀντίθετα, ἡ σιωπή μέ ἐπίγνωση καί διάκριση ἔχει θετικά ἀποτελέσματα. Εἶναι ἡ μητέρα τῆς προσ - ευχῆς, ἡ ἐπιστροφή ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῆς πολυλογίας καί ἡ διαφύλαξη τοῦ θείου πυρός. Ἡ σιωπή βοηθάει στόν ἔλεγχο τῶν λογισμῶν, στήν παρατήρηση τῶν πειρασμῶν, στήν καταπολέμηση τῶν παθῶν καί στὴ διατήρηση τῆς μετάνοιας. Ὁ Ἡ πολυγαμία τῶν Μορμόνων σιωπῶν ἔχει μετάνοια, μνήμη θανάτου καί αἰωνίου κολάσεως, ἀνησυχεῖ πνευματικά, λυ πᾶται γιά τόν ἑαυτόν του καί τούς ἀδελφούς του, δέν θέλει νά κάνει τό δάσκαλο, προοδεύει κατά Θεόν καί ἀνεβαίνει τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν (ΙΑ, 2-3). 55. Τά ἀποτελέσματα τῆς νηστείας Πολλοί χριστιανοί δέν περιφρονοῦν τή νηστεία καί τήν ἐγκράτεια, ὅμως δέν προοδεύουν πνευματικά, γιατί τούς λείπει ὁ οὐσιαστικός ἀγώνας. Ἡ ἐπιθυμία τους γιά προσευχή εἶναι ἄτονη, ἡ μετάνοιά τους σχεδόν ἀνύπαρκτη, ἡ ἱκανοποίηση τῶν παθῶν τους συνεχίζεται κανονικά, Διορθώνοντες μίαν ἀνακρίβειαν Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Ἐπικ. Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ Ἡ ὁλομέλεια τοῦ ΣτΕ ἀπέρριψεν ὅλας τὰς αἰτήσεις ἀκυρώσεως τῆς καθαιρέσεώς του, τὰς ὁποίας εἶχεν ὑποβάλλει ὁ μακαριστὸς μοναχὸς Παντελεήμων Μπεζενίτης (ἦτο Μητροπολίτης Ἀττικῆς καὶ καθηρέθη μὲ ἀπόφασιν τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου). Τὸ σχετικὸν ρεπορτὰζ μετέδωσεν ἐν λεπτομερείᾳ, ὁ ὑπεύθυνος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων «Amen», τὴν 1ην Ὀκτωβρίου, κ. Νικόλαος Παπαχρῆστος καὶ τὸ μεταδίδομεν ὡς τοῦτο τὸ ἀνήρτησεν εἰς τὴν ἱστοσελίδα τοῦ πρακτορείου. Τοῦτο ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Δημοσιεύθηκαν, σύμφωνα μὲ πληροφορίες, οἱ ἀποφάσεις τῆς Ὁλομέλειας τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας γιὰ τὶς τρεῖς αἰτήσεις ἀκυρώσεως τοῦ μακαριστοῦ πρώην Μητροπολίτη Ἀττικῆς Παντελεήμονα Μπεζενίτη. Ἡ Ὁλομέλεια τοῦ Δικαστηρίου εἶχε κληθεῖ νὰ κρίνει πλειάδα ζητημάτων, ὅπως τὸ ἐὰν ἡ «ἄνευ ἑτέρου» καθαίρεση Ἀρχιερέα ἀπὸ Συνοδικὸ Δικαστήριο κατόπιν ἀμετάκλητης ποινικῆς καταδίκης του κατὰ τὸ ἄρθρο 160 τοῦ Νόμου 5383/1932 περὶ ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων εἶναι σύμφωνη μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἐὰν ἀποτελεῖ «ἐκκλησιαστικὴ ποινή», ὅπως ἐπίσης καὶ τὴν νομιμότητα τῆς 6μηνης διαθεσιμότητας καὶ τῆς ὁριστικῆς ἔκπτωσης, ποὺ εἶχαν ἐπιβληθεῖ στὸν μακαριστὸ τὸν Φεβρουάριο 2005 καὶ τὸν Αὔγουστο 2005. Στὸ ζήτημα τῆς φύσης τῆς «καθαίρεσης» τοῦ ἄρθρου 160 τοῦ Ν. 5383/1932 ποὺ ἐπέβαλε τὸ Πρωτοβάθμιο δι Ἀρχιερεῖς Συν - οδικὸ Δικαστήριο (ἀπόφαση 1/2009) στὸν μακαριστὸ πρώην Μητροπολίτη μετὰ τὴν ἀμετάκλητη καταδίκη του γιὰ κακούργημα, τὸ ΣτΕ ἔκρινε μὲ τὴν ἀπόφαση 3003/2014 ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ «διοικητικὸ μέτρο» καὶ ὅτι ἡ ἀπόφαση τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, ἂν καὶ ἐκδόθηκε ἀπὸ ἐκκλησιαστικὸ δικαστήριο, ἐκδόθηκε «κατὰ δεσμία ἁρμοδιότητα», ἐπειδὴ προβλέπεται κατὰ τὸ ἄρθρο 160 ὅτι ἐπιβάλλεται «ἄνευ ἑτέρου», καὶ ἀποτελεῖ «ἁπλὴ διαπιστωτικὴ πράξη γιὰ τὴν καθαίρεση τοῦ καταδικασθέντος ἀπὸ τὸ δημόσιο λειτούργημα ποὺ ἀσκεῖ, ὡς παρεπόμενη συνέπεια τῆς ποινικῆς καταδίκης, λόγῳ βαρείας προσβολῆς τῆς πολιτειακῆς ἐννόμου τάξεως». Τὸ ΣτΕ ἐπίσης δέχθηκε ὅτι παραδεκτῶς προσ - βάλλεται μόνο τὸ σκέλος τῆς ἀποφάσεως τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ αἰτῶν καθαιρέθηκε ἀπὸ τὴν Ἀρχιερωσύνη καὶ ὄχι τὸ σκέλος μὲ τὸ ὁποῖο ἀποφασίσθηκε ἡ ἐπαναφορά του στὴν τάξη τῶν μοναχῶν, τὸ ὁποῖο θεώρησε ὡς ἀμιγῶς πνευματικῆς φύσεως. Ἐπίσης θεώρησε ὅτι ἡ ἀπορριπτικὴ ἀπόφαση, ποὺ ἐξέδωσε τὸ Δευτεροβάθμιο δι Ἀρχιερεῖς Συνοδικὸ Δικαστήριο ἐπὶ τῆς ἔφεσης, ποὺ ἄσκησε ὁ καθαιρεθείς Μητροπολίτης κατὰ τῆς ἀπόφασης καθαίρεσής του, ἐπίσης στερεῖται ἐκτελεστότητας, διότι οὔτε κατὰ τὸ ἄρθρο 160 τοῦ Ν. 5383/1932 οὔτε δυνάμει ἄλλης διάταξης νόμου, δὲν ἐπιτρεπόταν ἡ ἄσκηση ἐνδίκου μέσου κατὰ τῆς καθαίρεσης, ὅταν αὐτὴ ἐπιβάλλεται βάσει τοῦ ἄρθρου 160 τοῦ Ν. 5383/1932. Τὸ ΣτΕ ξεπέρασε ἐπίσης τὸ πρόβλημα τί εἴδους νομικὴ ἰσχὺ εἶχαν οἱ θετικὲς ἀποφάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐπὶ τῶν δύο «ἐκκλήτων προσφυγῶν», ποὺ εἶχε ἀσκήσει ὁ πρώην Μητροπολίτης κατὰ τῆς ἀπόφασης τοῦ Πρωτοβάθμιου καὶ τῆς ἀπόφασης τοῦ Δευτεροβάθμιου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ἀφοῦ ἡ καθαίρεση τοῦ ἄρθρου 160 τοῦ Ν. 5383/1932 δὲν εἶναι «ἐκκλησιαστικὴ ποινή», ἀλλὰ «διοικητικὸ μέτρο», οἱ προσ - φυγὲς τοῦ καθαιρεθέντος Μητροπολίτη δὲν στρέφονταν κατὰ ποινῆς. Συνεπῶς, κατὰ τὸ ΣτΕ οἱ ἀποφάσεις τοῦ Πατριαρχείου, οἱ ὁποῖες συνιστοῦσαν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ διενεργήσει καὶ ἐκκλησιαστικὴ δίκη κατὰ τοῦ καθαιρεθέντος, στρέφονταν ὄχι κατὰ τοῦ διοικητικοῦ μέτρου τῆς καθαιρέσεως καὶ «δὲν ἔχουν ἐκτελεστὸ χαρακτήρα, ἀφοῦ κατὰ τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία τους, δὲν ἀναφέρονται στὸ διοικητικὸ μέτρο τῆς καθαιρέσεως τοῦ αἰτοῦντος, ἀλλὰ στὴν πνευματικῆς φύσεως πλευρὰ τῆς ὑποθέσεως, μὲ συνέπεια νὰ διατυπώνεται παραίνεση γιὰ τὴ διενέργεια σχετικῆς κανονικῆς δίκης. Ἑπομένως τὰ ἐν λόγῳ ἔγγραφα δὲν ἀσκοῦν ἐπιρροὴ στὴν ἰσχὺ τῆς προσβαλλομένης». Θεώρησε δηλαδὴ τὸ ΣτΕ ὅτι ἡ καθαίρεση δὲν ἀκυρώθηκε ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, διότι οἱ ἀποφάσεις του, ὅπως ἑρμηνεύθηκαν ἀπὸ τὸ Δικαστήριο ἀπέβλεπαν στὴν διεξαγωγὴ καὶ ἐκκλησιαστικῆς δίκης, ὄχι ὅμως στὴν ἀκύρωση τοῦ διοικητικοῦ μέτρου τῆς καθαίρεσης. Ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῆς συμφωνίας τοῦ ἄρθρου 160 τοῦ Ν. 5383/1932 πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τὸ ΣτΕ ἀποφάνθηκε, ἐπαναλαμβάνοντας τὴν κλασικὴ νομολογία του, ὅτι μόνο οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ποὺ ἀναφέρονται σὲ δογματικὰ καὶ βασικὰ διοικητικὰ ζητήματα εἶναι συνταγματικὰ κατοχυρωμένοι (3 παρ. 1 Συντ.), καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Πενθέκτης Συνόδου γιὰ τὴν ἐκδίκαση τῶν παραπτωμάτων τῶν κληρικῶν, ποὺ ἐπικαλέσθηκε ὁ αἰτῶν, δὲν ἀναφέρονται σὲ βασικὰ διοικητικὰ ζητήματα τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε ρυθμίζουν κατὰ ἀποκλειστικὸ τρόπο τὸν θεσμὸ τῆς καθαίρεσης, ἑπομένως ὁ κοινὸς νομοθέτης μποροῦσε ἐπιτρεπτῶς νὰ θεσπίσει καὶ ἄλλο τρόπο ἐπιβολῆς τῆς καθαίρεσης μὲ τὸ ἄρθρο 160 τοῦ Ν. 5383/1932. Οἱ ὑπόλοιπες δύο ἀποφάσεις 3004/2014 καὶ 3005/2014 ἀσχολήθηκαν μὲ τὶς αἰτήσεις ἀκυρώσεως κατὰ τῆς 6μηνης διαθεσιμότητας καὶ τῆς ὁριστικῆς ἔκπτωσης ἀπὸ τὸν θρόνο, ποὺ ἐπιβλήθηκαν τὸ 2005 κατ ἐφαρμογὴ τοῦ ἄρθρου 34 παρ. 8 τοῦ Ν. 590/1977 (ποὺ προστέθηκε μὲ τὸ ἄρθρο 15 τοῦ Ν. 1351/1983, ἡ λεγόμενη «τροπολογία Κακλαμάνη»). Τὸ ἐνῶ ποτέ δέν ἐκδηλώνουν ἔμπρακτη ἀγάπη πρός τόν πάσχοντα καί φτωχό ἀδελφό τους. Μέ ἕνα τρόπο παράδοξο συνδυάζουν τή νηστεία μέ τό κοσμικό φρόνημα, μέ ἀποτέλεσμα νά μή ἀνησυχοῦν πνευματικά καί νά εἶναι χαλαροί στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν. Ὁ ὅσιος Ἰωάννης λέει ὅτι ὁ νοῦς τοῦ νηστευτῆ εἶναι προετοιμασμένος γιά τήν προσευχή καί μάλιστα πετυχαίνει καθαρή προσευχή. Τόν βοηθάει ἐπίσης στό νά μετανοεῖ εἰλικρινῶς. Ἀντίθετα, ὁ ἀκροατής ἔχει τό νοῦ του αἰχμάλωτο τῶν ἀκάθαρτων εἰκόνων καί ἡ μετάνοιά του εἶναι ἀνύπαρκτη (ΙΔ, 16). Ἡ νηστεία εἶναι ὁ σταθερός ἐργάτης τοῦ πνευματικοῦ ἀγωνιστῆ. Ὁ Ὅσιος μᾶς ἀναφέρει τά σπουδαῖα Μέ τό σημερινό ἄρθρο μας θά ἀναφερθοῦμε σ ἕνα ζήτημα, γιά τό ὁποῖο στό γραπτό καί τόν προφορικό λόγο διατυπώνονται ἀνακριβεῖς ἰσχυρισμοί. Οἱ ἀνακριβεῖς ἰσχυρισμοί, ὄχι βεβαίως ἀπό πρόθεση, ἀλλά ἀπό ἄγνοια, εἶναι ἕνας παράγοντας πού δέν ἔχει θέση στά πλαίσια τῆς ὑπεύθυνης ἐνημέρωσης τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος γιά θέματα αἱρέσεων. Εἶναι γνωστό σ ὅλους, ὅτι ἡ λεγόμενη «Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶν Ἁγίων τῶν Τελευταίων Ἡμερῶν» ἤ «Μορμόνοι», ὅπως εἶναι εὐρύτερα γνωστή ἡ κίνηση, ἀποτελεῖ μία αἱρετική καί παραχριστιανική κίνηση οἱ θέσεις τῆς ὁποίας, σ ὅλα τά πεδία, εἶναι ἀπολύτως ἀσυμβίβαστες μέ τή χριστιανική διδασκαλία. Σχετικά μέ τήν ἐν λόγῳ αἱρετική κίνηση ἀναπαράγεται καί διαδίδεται μέχρι σήμερα στόν ἑλληνικό χῶρο ἕνας ἀνακριβής ἰσχυρισμός. Ποιός; Ὅτι οἱ Μορμόνοι εἶναι πολύγαμοι καί ὑποστηρίζουν τήν πρακτική τῆς πολυγαμίας. Ἡ ἀκρίβεια ὅμως εἶναι διαφορετική. Οἱ Μορμόνοι ἦταν κάποτε, στό παρελθόν, πολύγαμοι καί ὑποστήριζαν τήν πολυγαμία. Ἡ πολυγαμία στούς Μορμόνους ἐπισήμως ἔχει καταργηθεῖ, εἶναι ἀλήθεια ὄχι χωρίς ἐνστάσεις καί ἀντιρρήσεις, ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος μέ ἀπαίτηση καί ἀπόφαση τοῦ Ἀμερικανικοῦ Κογκρέσσου τό 1890 μέ τήν ψήφιση εἰδικοῦ νόμου. Μέ ποιόν τρόπο ἐπικυρώθηκε ἡ κατάργηση τῆς πολυγαμίας; Χρησιμοποιήθηκε μία βασική δογματική ἀρχή τῆς αἵρεσης, ὅτι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι καταγεγραμμένο μόνο στά ἱερά κείμενά τους, ἀλλά ὁ Θεός μπορεῖ νά ἀποκαλύπτει τό θέλημά του χρησιμοποιώντας ὡς ὄργανό του γιά τήν παροχή νέων ἀποκαλύψεων τόν ἑκάστοτε ζῶντα προφήτη ἡγέτη τῆς κίνησης 1, σύμφωνα μέ τό ἄρθρο 9 τῶν Ἄρθρων Πίστεως τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς αἵρεσης Joseph Smith 2. Μία, λοιπόν, ἀπό τίς νέες «ἀποκαλύψεις», πού ἔλαβε ὁ τότε ζωντανός προφήτης - ἡγέτης τῆς κίνησης ὁ W. Woodruff ἦταν ἡ κατάργηση τῆς πολυγαμίας 3. Ὅσοι Μορμόνοι δέν ἀποδέχθηκαν καί δέν ἀποδέχονται μέχρι σήμερα τήν κατάργηση τῆς πολυγαμίας, ἀποκόπηκαν ἀπό τόν κορμό τῆς «Ἐκκλησίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶν Ἁγίων τῶν Τελευταίων Ἡμερῶν» καί δημιούργησαν σχισματικές ὁμάδες. Οἱ σχισματικές Μορμονικές πολυγαμικές κινήσεις εὑρίσκονται ἐκτός νομικῶν πλαισίων τοῦ δικαίου τῶν Η.Π.Α. καί χαρακτηρίζονται καί θεωροῦνται ἀπό τόν ἐπίσημο Μορμονικό χῶρο ὡς φονταμενταλιστές. Σημειώσεις. 1. Βλ. Was glauben die andern? 26 Selbstdarstellungen, 19542, σ.167. 2. Βλ. «Wir glauben alles, was Gott offenbart hat, und alles, was er jetzt offenbart; und wir glauben, dass er noch viell Grosses und Wichtiges offenbaren wird, was das Reich Gottes betrifft», ΕΖW Texte 215/2014, σ. 34. Πρβλ. Πρωτ. Βασ. Γεωργοπούλου, Ἡ περί τῆς Ἁγίας Γραφῆς διδασκαλία τῶν σύγχρονων αἱρετικῶν κινήσεων, 2013, σ. 259-260. 3. Βλ. Α.Ηoekema, The Four Major Cults, 1963, σ. 28. Πρβλ. Κ. Ηutten, Sekten- Grübler-Enthusiasten, 196610, σ. 594. Ἡ ὁλομέλεια τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας ἀπέρριψεν ὅλας τὰς αἰτήσεις ἀκυρώσεως τοῦ μακαριστοῦ μοναχοῦ - πρώην Μητροπολίτου Ἀττικῆς Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἀπέρριψε ὡς ἀπαράδεκτες καὶ τὶς δύο αἰτήσεις ἀκυρώσεως, χωρὶς νὰ εἰσέλθει στὴν οὐσία τῶν ὑποθέσεων, μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι, ἀφοῦ κρίθηκε νόμιμη ἡ καθαίρεση μὲ τὴν ἀπόφαση 3003/2014 καὶ δὲν ἐξετάσθηκε ἡ μεταγωγὴ στὴν τάξη τῶν μοναχῶν, ὁ αἰτῶν δὲν ἦταν πλέον Μητροπολίτης κατὰ τὸν χρόνο συζητήσεώς τους, ἑπομένως δὲν εἶχε πλέον ἔννομο συμφέρον γιὰ τὴν ἐξέταση τῆς νομιμότητας τῆς διαθεσιμότητας καὶ τῆς ἔκπτωσης ἀπὸ τὸν θρόνο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀττικῆς. Ἡ ἀπόφαση ἐπικυρώνει τὴν ἀντίληψη ποὺ εἶχε ὁ νομοθέτης τὸ 1932 γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Καταλήγει -σύμφωνα μὲ τὶς ἴδιες πληροφορίες - ὅτι ἐὰν ὑπάρχει ἀμετάκλητη καταδίκη γιὰ κακούργημα, ὄχι μόνο δὲν χρειάζεται νὰ ἀποφανθοῦν καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια, ἀλλὰ δὲν προβλέπεται κατὰ νόμον κάτι τέτοιο. Πάντως σημαντικὸς ἀριθμὸς ἐκ κλησιαστικῶν παραγόντων ἐκ - φράζει τὸν ἔντονο προβληματισμό του γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Νομοθέτης ἀντιμετωπίζει τὴν Ἐκκλησία. Προειδοποιοῦν δὲ γιὰ τὶς πιθανὲς ἐμπλοκὲς ποὺ μπορεῖ νὰ προκληθοῦν - ἐξαιτίας αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀντιμετώπισης - μελλοντικὰ σὲ μία ἀνάλογη περίπτωση ἂν ἕνας καθηρημένος κληρικὸς δικαιωθεῖ ἀπὸ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἐπιτύχει ἀκολούθως τὴν ἐπανάληψη τῆς ποινικῆς δίκης στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν ἀθώωσή του. Ἡ Ἀρχιερωσύνη, ἐπισημαίνουν, δὲν εἶναι ἁπλῶς μία δημόσια θέση, ὥστε νὰ τὴν χάνει ἢ νὰ τὴν ξαναποκτᾶ ἕνας Μητροπολίτης ἀνάλογα μὲ τὴν ἐξέλιξη τῶν ποινικῶν ὑποθέσεών του στὰ κρατικὰ δικαστήρια μάλιστα χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ ἔχουν κανένα οὐσιαστικὸ λόγο γι αὐτὴν τὴν Ἀρχιερωσύνη τὰ θεσμικὰ ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τὸν ἐξέλεξε. Ἡ δικαστικὴ ἀπόφαση θεώρησε ὡς συνταγματικὰ ἔγκυρη μία διάταξη νόμου, ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸν Ἀρχιερέα περίπου ὡς δημόσιο ὑπάλληλο ἢ αἱρετὸ ἄρχοντα, γιὰ τοὺς ὁποίους ἐπίσης ἡ νομοθεσία προβλέπει ἀνάλογη μεταχείριση. Ἀναγνωρίζει ἔμμεσα ὅτι αὐτὴ ἡ κατάσταση δὲν συμφωνεῖ μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. Γι αὐτὸ καὶ θεωρεῖ ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἰσοβιότητα τοῦ Ἐπισκόπου καὶ τὸν τρόπο ἀπώλειας τῆς Ἀρχιερωσύνης του, δὲν ρυθμίζουν κάποιο «βασικὸ διοικητικὸ θεσμὸ» τῆς Ἐκκλησίας, ἑπομένως δὲν εἶναι κατοχυρωμένοι στὸ ἄρθρο 3 παρ. 1 Συντ., ὁπότε μποροῦν καὶ νὰ ξεπερνιοῦνται καὶ νὰ μὴ λαμβάνονται ὑπόψιν ἀπὸ τὸν κρατικὸ νομοθέτη. Ἡ κρίση λοιπὸν τοῦ ΣτΕ στὴν ὑπόθεση Μπεζενίτη ἀποτελεῖ μία χρήσιμη ἀφορμὴ γιὰ περαιτέρω προβληματισμὸ μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἱεραρχίας σχετικὰ μὲ τὴν θέση τῆς Ἐκκλησίας ἐντός τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας καὶ τὴν φύση τῆς ἀποστολῆς τῶν Ἀρχιερέων». ἀποτελέσματά της στή ζωή τοῦ κατά Θεόν ἀγωνιζόμενου. Ἡ νηστεία εἶναι βιασμός τῆς φύσης τοῦ ἀνθρώπου καί μέ αὐτή ἀρνεῖται τίς ἡδονές τοῦ λάρυγγα καί τοῦ σώματος γενικά, κόβει τούς πονηρούς λογισμούς καί ἐλευθερώνει ἀπό τά μολυσμένα ὄνειρα, πετυχαίνει καθαρή προσευχή, φωτίζεται ἡ ψυχή του, διαφυλάσσεται ὁ νοῦς του, διαλύεται ἡ πώρωση καί ἔρχεται ἡ κατάνυξη, ὁ ταπεινός στεναγμός, ἡ χαρμολύπη. Μέ τή νηστεία σταματάει ἡ πολυλογία, ἔρχεται ἡ ἡσυχία, περιφρουρεῖται ἡ ὑπακοή, ὁ ὕπνος εἶναι ἐλαφρύς, τό σῶμα διατηρεῖται ὑγιές, ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀπαθής πρός τό κακό καί προγεύεται τή μακαριότητα τοῦ παραδείσου (ΙΔ, 31). Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
Σελὶς 4η 17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Κάθε κρίση, καλοὶ μου φίλοι, ἔχει καὶ τὶς καλές της πλευρές. Ὅλες τους! Δὲν τὶς ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ ἔρθουν στὴ ζωή μας τυχαῖα. Κι ἕνας ἀπ τοὺς λόγους εἶναι νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἁπλότητα. Φαίνεται ὑπερβολικὸ αὐτό, ἔτσι δὲν εἶναι; Ἢ μήπως ἀκατανόητο; Ἂς τὸ δοῦμε Στ ἀλήθεια, τί εἶναι ἡ ἁπλότητα; Εἶναι ἡ ἀπουσία τῆς ἐπιτήδευσης, τῆς πολυτέλειας ἢ τῆς ὑπερβολῆς (στὸ ντύσιμο, στὸν τρόπο ζωῆς κ.λπ.). Εἶναι τὸ εὔκολο, αὐτὸ ποὺ δὲν εἶναι πολύπλοκο καὶ δυσνόητο. Εἶναι ἐκείνη ἡ ὀμορφιὰ ποὺ ἀμέσως σὲ κερδίζει, ἡ σαφήνεια ποὺ σὲ ἐντυπωσιάζει, ἡ καθαρότητα ποὺ σὲ ἀφήνει ἐκστατικό. Εἶναι ἡ μεγαλοπρέπεια τῆς ταπεινότητας. Εἶναι ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ἀθωότητα, ἡ εὐθύτητα. «Εἶναι αὐτὴ ποὺ γεννᾶ τὶς πιὸ σοφὲς καὶ τὶς πιὸ σωστὲς σκέψεις», ὅπως ἔλεγε ὁ Σοφοκλῆς. Εἶναι μία μεγάλη ἀρετὴ γεμάτη χάρη. Τοῦ Θεοῦ τὴ χάρη. Εἶναι, τελικά, αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Λ. Τολστόϊ: «Ἡ ἁπλότητα εἶναι ἡ βασικὴ προϋπόθεση τῆς ἠθικῆς ὀμορφιᾶς». Γι αὐτὸ καὶ ὁ ἁπλὸς δὲν ἔχει πονηριά, οὔτε ζήλια, οὔτε φθόνο. Δέχεται μὲ τὸ χαμόγελο ὅ,τι ἔρχεται στὴ ζωή του. Ὅ,τι καὶ νὰ γίνει, ὅσα κι ἂν ἔχει, οὔτε θυμώνει, οὔτε καὶ παραπονιέται. Τονίζει ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Κάθε εὐλογημένη ψυχὴ εἶναι ἁπλή». Καὶ πὼς «κανένας δὲν εἶναι τόσο καλὸς στὴν ψυχή, ὅσο ὁ ἁπλός». Αὐτὸ λέει καὶ ἡ Ἁγ. Γραφή: «Εὐλογημένη εἶναι κάθε ἁπλὴ ψυχὴ» (Παροιμ. 11,25) Βλέπετε ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς προτιμᾶ τὴν ἁπλότητα γιατί Ἔχει ὅλη τὴν ὀμορφιά, τὴν ὀμορφιὰ ἐκείνη ποὺ δὲν θέλει «make up», γιὰ νὰ λάμψει! Εἶναι ταπεινή, καταδεκτική, καλοσυνάτη, προσηνής, ἑλκυστική, πάντα χαρούμενη, πάντα κεφάτη! Μὲ αὐτὴν ἀπολαμβάνει πάντοτε καὶ πλέρια τὴν θεία τρυφή! Κάθε ἁπλὸ ἔργο εἶναι ταυτόχρονα καὶ μεγαλειῶδες. Πολλὲς φορὲς ἔχουμε αἰσθανθεῖ ἕνα κείμενο νὰ μᾶς μιλάει μέσα μας πολύ, ἕνα μουσικὸ κομμάτι νὰ μᾶς ἀνεβάζει στὰ οὐράνια, ἕνα ποίημα νὰ μᾶς ἀγγίζει, ἕνας πίνακας - μία φωτογραφία μία εἰκόνα νὰ μᾶς συγκινεῖ βαθιά. Ὡστόσο ἂν προσέξουμε θὰ δοῦμε πὼς ἡ ἁπλότητα εἶναι ἐκείνη ποὺ τοὺς ἔδωσε αὐτὲς τὶς ἰδιότητες. Ἡ ἁπλότητα μέσα ἀπ ὅλα αὐτὰ τὰ ἔργα εἶναι ποὺ μᾶς ἄγγιξε. Συμβαίνει αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ τονίζει ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρξει ἀγαλλίαση, ἂν δὲν ὑπάρχει ἁπλότητα». Γι αὐτὸ καὶ μᾶς προτρέπει «νὰ πράττουμε τὰ πάντα μὲ ἁπλότητα». Ἂς προσέξουμε καὶ τοῦτο τὸν λόγο ἑνὸς καλλιτέχνη, τοῦ μουσικοσυνθέτη Στ. Σπανουδάκη. Λέει: «Ἡ ἁπλότητα εἶναι τρομερὰ δύσ - κολη Τὸ πιὸ δύσκολο πρᾶγμα εἶναι νὰ εἶσαι ἁπλός. Τὸ πιὸ εὔκολο εἶναι, νὰ εἶσαι μυστήριο καὶ νὰ λὲς ἀκατανόητα καὶ σοβαροφανῆ πράγματα. Τὸ πιὸ δύσκολο ὅμως καὶ τὸ πιὸ μεγάλο στὴν τέχνη, εἶναι πάντα τὸ ἁπλό». Βλέπετε ἡ ἁπλότητα, ὡς ἀρετὴ ποὺ εἶναι, δὲν παύει νὰ ἔχει ὅλη τὴν δυσκολία τῆς ἀρετῆς ἐκεῖ στὴν ἀπόκτησή της ἐκ μέρους μας. Ἔπειτα ἡ ἁπλότητα ἔχει κι αὐτὴ τὴν ἰδιότητα. Μᾶς ὁδηγεῖ κατ εὐθεῖαν στὴν Ἀλήθεια. Ἔλεγε ὁ Εὐριπίδης: «Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἁπλὴ καὶ ὁ λόγος της ἀκόμη πιὸ ἁπλός». Ἐνῶ τὸ ψέμα πόσο ἐπιτηδευμένο εἶναι, πόσο σύνθετο, πόσο πολύπλοκο, ἀκόμη δὲ καὶ πολυτελές! Κατὰ τὸν Λ. Τολστόϊ «τὸ πιὸ πιστὸ γνώρισμα τῆς ἀλήθειας εἶναι ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ σαφήνεια. Τὸ ψέμα πάντοτε εἶναι περίπλοκο, πολύλογο καὶ μὲ ἐξεζητημένο ὕφος». Καὶ ἄλλοι εἶπαν: «Ἡ γλώσσα τῆς ἀλήθειας εἶναι πάντα λιτὴ καὶ ἀπέριττη». Ναί! Κάτι ποὺ θυμίζει ὅλες τὶς σύγχρονες τεχνολογικὲς συσκευές, ξέρετε. Πράγματι ὅλες τους εἶναι ἐντυπωσιακές, ἀστραφτερές, χλιδάτες Ταυτόχρονα ὅμως εἶναι καὶ πολύπλοκες, πολυσύνθετες, δυσνόητες ἢ καὶ ἀκατανόητες στὴ χρήση, ἕνα δῶρο ἄδωρο γιὰ τοὺς πολλούς! Ὁ Β. Οὐγκώ γράφει πὼς «συχνὰ τὸ ἁπλὸ εἶναι καὶ τὸ πιὸ σοφό». Κάτι ποὺ θυμίζει τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ἐκεῖνον ποὺ εἶπε τὶς μέγιστες καὶ ἀξεπέραστες ἀλήθειες, μὲ τὰ πλέον ἁπλὰ λόγια. Ὄντως αὐτὸ ἀποτελεῖ φαινόμενο στὴν παγκόσμιο ἱστορία. Πρόκειται γιὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸν ποὺ εἶναι γεμᾶτος σοφία, γι αὐτὸ εἶναι καὶ ἁπλὸς καὶ ἔμπλεος ἀπὸ τὴ χάρη Του. Ἔλεγε καὶ πάλι ὁ Λ. Τολστόϊ: «Δὲν ὑπάρχει μεγαλεῖο ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει ἁπλότητα». Τονίζει ὁ Γέροντας Παΐσιος: «Ἁπλοποιεῖστε τὴ ζωή σας γιὰ νὰ φύγει τὸ ἄγχος». Καὶ νὰ πῶς τὸ ἐξηγοῦσε αὐτό: «Οἱ κοσμικοὶ λένε: Καλότυχοι αὐτοὶ ποὺ ζοῦν στὰ παλάτια κι ἔχουν ὅλες τὶς εὐκολίες. Ἀλλ ὅμως μακάριοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ κατόρθωσαν νὰ ἁπλοποιήσουν τὴ ζωή τους καὶ ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὴν θηλιὰ τῆς κοσμικῆς αὐτῆς ἐξελίξεως τῶν πολλῶν εὐκολιῶν, ἴσον τῶν πολλῶν δυσκολιῶν, καὶ ἀπαλλάχθηκαν ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἄγχος τῆς σημερινῆς ἐποχῆς μας. Ἂν δὲ ἁπλοποιήσει τὴν ζωή του ὁ ἄνθρωπος, βασανίζεται. Ἐνῶ ἂν τὴν ἁπλοποιήσει, δὲν θὰ ἔχει αὐτὸ τὸ ἄγχος» Ὡραῖα ὅλα αὐτά, θὰ πεῖ κάποιος, ἀλλὰ πῶς ἀποκτᾶ κανεὶς τὴν ἁπλότητα; Νὰ ἕνα ὡραῖο ἐρώτημα στὸ ὁποῖο πολλοὶ προσπαθοῦν νὰ ἀπαντήσουν σήμερα. Ἤδη στὸ ἐξωτερικὸ ἐκδίδονται βιβλία μὲ διάφορες προσεγγίσεις στὸ θέμα καὶ πολλὲς συμβουλές. Ἕνα ἀπ αὐτά, εἶναι καὶ τὸ «Οἱ νόμοι τῆς ἁπλότητας» τοῦ Καθηγητῆ Πανεπιστημίου John Maeda. Οἱ νόμοι του αὐτοὶ εἶναι ἡ μείωση τῶν ἀναγκῶν μας, ἡ ὀργάνωση, ἡ γνώση ποὺ κάνει τὰ πάντα ἁπλούστερα, ἡ ἐξοικονόμηση χρόνου κ.λπ. Ὡστόσο, ἐπειδὴ ὅπως τονίζει ὁ ἱ. Χρυσόστομος «ἡ ἁπλότητα εἶναι ἕνας δρόμος πρὸς τὴν εὐσέβεια», μήπως τελικὰ αὐτὴ βρίσκεται σὲ ἄλλη κατεύθυνση ἀπ αὐτὴν ποὺ μᾶς προτείνουν οἱ «εἰδικοί»; Ἆραγε ἁπλὸς εἶναι ὁ ἐπιτηδευμένα ἀρτιμελής, ὅπως αὐτὸς ποὺ φορᾶ ἕνα τρύπιο καὶ ξεβαμμένο τζίν, ὡστόσο πανάκριβο κατὰ τὰ ἄλλα; Ἕνα λατινικὸ ρητὸ λέει: «Ὁ Sancta Simplicitas!». Δηλαδὴ «Ὢ Ἁγία Ἁπλότητα!». Καὶ ἀναρωτιέται κανείς. Μήπως τελικὰ ἡ ἁπλότητα ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν Θεό; Καὶ ἡ ἀπάντηση εἶναι, ναί, ὁ Θεὸς ὡς ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κάθε πάθος εἶναι ὁπωσδήποτε ἁπλός. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος λέει πὼς «οὐ γὰρ σύνθετος ὁ Θεὸς ἁπλῆ γὰρ ἐστὶν οὐσία». Τὸ ἴδιο λέγει καὶ ὁ Μ. Βασίλειος ὅτι δηλαδὴ «οἱ μὲν ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ εἶναι ποικίλες, ἡ οὐσία Του ὅμως εἶναι ἁπλῆ» Κι ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἁπλός, αὐτὸ σημαίνει πὼς καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ κατὰ Θεό, γίνεται κι αὐτὸς ἁπλός. Μάλιστα ὁ ἄνθρωπος ὅσο μετανοεῖ, ὅσο προοδεύει πνευματικά, ὅσο ἑνώνεται μὲ τὸν Θεό, τόσο γίνεται καὶ ἁπλός. Καὶ ἐπειδὴ ἡ πολυπλοκότητα ἀνήκει στὸ ψέμα καὶ τὴν ἁμαρτία, ἡ ἀπαλλαγή μας ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ἡ ζωή τῆς ἀρετῆς μᾶς κάνει καὶ ἁπλούς. Ἁπλὸς πολὺ ἦταν ὁ Χριστός. Ἁπλοὶ ἦταν καὶ οἱ Μαθητές Του, ὅλοι οἱ Ἅγιοί Του. Ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἔζησαν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του, αὐτοὶ ποὺ τὸν μιμήθηκαν κατὰ τὸ δυνατό. Τί βλέπουμε τελικά; Πὼς ἡ ἁπλότητα δὲν εἶναι κάποιες ἐξωτερικὲς ἐνέργειες καὶ συμπεριφορὲς (ροῦ - χα, τρόποι κ.λπ.) ποὺ πολλὰ εἶναι καὶ τῆς μόδας τὰ τερτίπια, ἀλλὰ πνευματικὴ ἀνάταση καὶ ἕνωσή μας μὲ τὸν Θεό. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ ἁπλότητα εἶναι συνυφασμένη μὲ ὅλες τὶς ἀρετές. Τὴν ταπείνωση, τὴν ἀλήθεια, τὴν ἀγάπη, τὴν φυσικότητα, τὴν πραότητα κ.λπ. Σαφέστατα πρόκειται γιὰ καρπὸ τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μὴ ξεχνοῦμε πὼς ὅλος ὁ βίος τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ κοσμικοῦ ἀνθρώπου εἶναι πολύπλοκος καὶ ποτὲ ἁπλός, γιατί εἶναι ψευδής. Γι αὐτὸ καὶ τότε ποὺ φαίνεται ἁπλὸς τάχα ἐξωτερικά, σέ καμμιὰ περίπτωση δὲν εἶναι ἐσωτερικά, ποὺ εἶναι καὶ ἡ οὐσία. Ἐπιστροφή, λοιπόν, παιδιά, στὰ λίγα καὶ τὰ ἁπλά. Ποὺ γιὰ νὰ γίνει ἀπαιτεῖται ἡ ἐπιστροφή μας στὸν ἁπλοῦν Θεό, τὸν Χριστό μας. Καὶ τότε ὅλα θὰ ξεπεραστοῦν. Ἀκόμη καὶ οἱ κρίσεις Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος Ε ΠΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ τοῦ Βαυαροῦ Ὄθωνα ἡ 25η Μαρτίου ὡς ἐθνικὴ ἑορτή, ἡμέρα ἁγία καὶ ἔνδοξη. Ἡ ἡμέρα βέβαια αὐτὴ λαμπρύνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς τοῦ συνεορτασμοῦ μὲ τὴν μεγάλη θεομητορικὴ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ὡς ἐδῶ ὅλα ὀρθά. Ὅμως, κρίνοντας μὲ ἀντικειμενικότητα, μὲ αὐστηρὴ ἱστορικὴ θεώρηση, τὴν ἐξέγερση τοῦ 21, διαπιστώνουμε ὅτι τὸ νεοτευχθὲν ἑλληνικὸ κράτος περιελάμβανε στὰ σύνορά του τὴν Πελοπόννησο, τὴν Στερεὰ Ἑλλάδα καὶ τὶς Κυκλάδες. Χάρις στὴν τυχοδιωκτικὴ καὶ ληστοπειρατικὴ πολιτικὴ τῶν λεγομένων Προστάτιδων Δυνάμεων (Ἀγγλία, Γαλλία, Ρωσία), συστάθηκε ἕνα ἀχυρένιο κρατικὸ μόρφωμα, ἐξαρτημένο, ἀνάπηρο καὶ ὑποτελὲς στὴν κακουργία τῶν ξένων. (Ὑπάρχουν ὁρισμένοι ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι ἀπελευθερωθήκαμε χάρις στοὺς ξένους. Τοὺς προτρέπω νὰ διαβάσουν τὸ δυσεύρετο βιβλίο τοῦ Τ.Λιγνάδη «Τὸ πρῶτον δάνειον τῆς Ἀνεξαρτησίας». Μᾶς γέμισαν ψεύδη γιὰ τοὺς ξένους ἐθνοσωτῆρες, ποὺ στὴν οὐσία κατευθύνονταν ἀπὸ μία ἀκόρεστη τραπεζικὴ συμμορία, ποὺ καταβρόχθισε τὸ δάνειο καὶ ἀπομύζησε τὸ ταλαίπωρο ἔθνος μας). Ἀναφέραμε πιὸ πάνω ὅτι ὄντως ἡ 25η Μαρτίου εἶναι ἡμέρα «τρισ - ένδοξη». Ὅμως, ὑπάρχει μία ἄλλη ἡμερομηνία ἐξίσου σημαντική, ἐξίσου ἱερή: Ἡ 6η Ὀκτωβρίου 1912, ἡμέρα ἔκρηξης τῶν βαλκανικῶν πολέμων, ἡ ἀπαρχὴ τοῦ διπλασιασμοῦ τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους. Ὅ,τι ξεκίνησε τὸ 21, ὁλοκληρώθηκε τὸ 12. Ἡ δεύτερη ὅμως ἡμερομηνία ἀγνοήθηκε, λησμονήθηκε, περιφρονήθηκε. Γιατί; Μὲ ποιὸ δικαίωμα βεβηλώνουμε τὴν ἱερὴ μνήμη τῶν χιλιάδων Ἑλλήνων στρατιωτῶν, ποὺ ἔσπειραν μὲ τὰ ἱερά τους κόκκαλα καὶ πότισαν μὲ τὸ τίμιο αἷμα τους τὴν γῆ τῆς Μακεδονίας, τῆς Ἠπείρου, τῆς Κρήτης καὶ τῶν νησιῶν Αἰγαίου; Δὲν θὰ πρεπε νὰ πάλλεται, νὰ πανηγυρίζει, νὰ χαίρεται καὶ νὰ ἑορτάζει σύμπας ὁ Ἑλληνισμός; Στὰ σχολεῖα καταφθάνουν συν - εχῶς κρατικὲς «ἁπανταχοῦσες» γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὴν ἡμέρα τοῦ ΟΗΕ ἢ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἢ τῆς εἰρήνης ἢ τῶν ζώων, περιτρίμματα καὶ σκύβαλα δηλαδή. Εἶναι τουλάχιστον γελοῖο καὶ προκλητικὸ νὰ τιμοῦμε τὶς χελῶνες καρέτα-καρέτα ἢ τὸ ἐξανδραποδισμένο καὶ ἀνήθικο, πλέον, μόρφωμα ποὺ ὀνομάζεται ΟΗΕ καὶ νὰ μὴ ἀφιερώνουμε μία ὥρα γιὰ τὸ «εὐκλεὲς» αὐτὸ ἐθνικὸ γεγονός. Μήπως ἡ ἀποσιώπηση εἶναι ἀπότοκη τοῦ ἐξευτελιστικοῦ ἐκείνου δόγματος τῆς «ἀψόγου στάσεως»; Μὴ πρὸς Θεοῦ προκαλέσουμε τοὺς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι, εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ἑορτάζουν μεγαλοπρεπῶς τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, τὸ μικρασιατικὸ μακελλειό, τὸ αἱματοκύλισμα τῆς Κύπρου. Ἢ μήπως, καὶ τὸ λέω χωρὶς ἴχνος βορειοελλαδίτικου μικροαστισμοῦ, εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ γνωστοῦ, νοσηροῦ, ἀθηνοκεντρικοῦ ἀρχοντοχωριατισμοῦ, ποὺ θεωρεῖ Ἑλλάδα ὅ,τι βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴ Λαμία; Ε ΧΕΙ εἰπωθεῖ ὅτι οἱ ἥρωες εἶναι τὰ κεφάλαια στὶς σελίδες τῆς Ἱστορίας. Ἕνα τέτοιο κεφάλαιο εἶναι καὶ ὁ πρῶτος πεσὼν ἀξιωματικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, στὶς 6 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912. Ὀνομάζεται Ἰωάννης Μαυρο δῆ - μος. Ποιὸς τὸν γνωρίζει; Νὰ τί ἔγραφε ἡ ἐφημερίδα Ν.Ἡμέρα στὶς 21.1.1913 γιὰ τὸν ἡρωικὸ θάνατο τοῦ ἀνθυπολοχαγοῦ Μαυροδήμου: «Μοῦ διηγήθηκαν σήμερα μερικὰς λεπτομερείας τοῦ θανάτου τοῦ ἀνθυπολοχαγοῦ Μαυροδήμου. Μοιά ζει μὲ ποίημα. Οἱ Μαυροδημαῖοι εἶναι μία παλαιὰ στρατιωτικὴ οἰκογένεια τῆς Ἑλλάδος. Εἰς κάθε πόλεμον σκοτώνεται κι ἀπὸ ἕνας Μαυροδῆμος. Στὸ εἰκοσιένα, στὸ ὀγδοήκοντα ἕξ, στὰ ἐνενήντα ἑπτά... Ὁ ἀνθυπολοχαγὸς Μαυροδῆμος μόλις εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὸ στρατιωτικὸν σχολεῖον. Τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ λόχος του ἐπρόκειτο νὰ λάβει μέρος εἰς τὴν μάχην, ἐσηκώθηκε πρωί, ἐξυρίσθη, ἐκτενίσθη, διέταξε καὶ τοῦ ἔφεραν τὴν καλή του στολή, τὶς καινούργιες του τὶς μπότες, τὰ ἄσπρα του γάντια, τέλος στολίστηκε σὰν γαμπρός, ἐτράβηξε τὸ σπαθὶ καὶ εἶπε στοὺς ἄνδρας του: ἐμπρὸς παιδιά... Καὶ σκοτώθηκε ἀπὸ τοὺς πρώτους». Γιατί ἀποκρύπτουμε τέτοιες ἡρωικὲς μορφὲς ἀπὸ τὴν ἠθικῶς ἀσπόνδυλη καὶ ἐλλιπῆ ἀπὸ ὁδηγητικὰ πρότυπα κοινωνία μας; Γιατί τὶς ἀγνοοῦν τὰ σχολικὰ βιβλία; Ὁ σκοπὸς τῆς ἱστορικῆς μνήμης εἶναι νὰ ἐμφυσήσει στὸ παιδὶ ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα, νὰ τοῦ προσφέρει πρότυπα ζωῆς, νὰ τοῦ γνωρίσει τὰ ἐλαττώματα καὶ τὰ προτερήματα τοῦ Γένους, νὰ ἐνεργήσει μ ἕνα λόγο ἐντός του διαπλαστικά, ὡς κατ ἐξοχὴν παράγοντας αὐτοσυν - ειδησίας. Μόνο μία γωνιὰ ἐκείνη τὴν ἡμέρα τιμᾶ τοὺς νεκροὺς τοῦ 12. Ἡ πόλη τῆς Ἐλασσόνας. Τὴν ἑορτὴ τῶν «Ἐλευθερίων» της τὴν τιμοῦν ὅλοι οἱ φορεῖς ἐκτὸς τῆς ἐπισήμου πολιτείας. Κι αὐτὴ χάρις στὶς προσπάθειες τοῦ ἀείμνηστου Μητροπολίτη της Ἰακώβου Μακρυγιάννη, τὸ 1962, πενήντα χρόνια ἀργότερα. Στὸν τοπικὸ αὐτὸ ἑορτασμὸ ὁ δραστήριος ἐκεῖνος Ἱεράρχης προσέδωσε ἰδιαίτερη αἴγλη καὶ μεγαλοπρέπεια. Γιατί ὅμως αὐτὴ ἡ σκόπιμη ἀδιαφορία τοῦ «ἐθνικοῦ κέντρου»; Τὰ κρατικὰ κανάλια, ποὺ τὰ μοσχοπληρώνουν ἀκόμη καὶ τὰ κοτέτσια, σιωποῦν. (Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καὶ στὸ Κιλκίς, μὲ τὴν ἡμέρα ἑορτασμοῦ τῆς μάχης τοῦ 1913). Τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ καθιερώσει ὡς ἐθνικὴ ἑορτὴ αὐτὴν τὴν ἡμέρα, ἐπιμηκύνοντας, τέλος πάντων, τὸ διδακτικὸ ἔτος κατὰ μία ἡμέρα ἢ περικόπτοντας τὶς διακοπὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ πάλι κατὰ μία ἡμέρα, γιὰ νὰ ἀποφύγει γνωστὲς δηλητηριώδεις μνησικακίες γιὰ τοὺς δῆθεν ὀκνηροὺς δασκάλους; Μέχρι πότε τὸ μεγαλουργὸ αὐτὸ τμῆμα τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας θὰ παραμένει στὴν ἀφάνεια; Φέτος στὶς 6 Ὀκτωβρίου προγραμματίσθηκε, μὲ βάση ἐγκύκλιο τοῦ ὑπουργείου Παιδείας, νὰ ἀφιερωθεῖ ἡ ἡμέρα στὴν καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ, τῆς ξενοφοβίας καὶ λοιπῶν...ζαρζαβατικῶν. Ο Ι ΠΡΟΓΟΝΟΙ μας, τὸ 1912, διακατεχόμενοι ἀπὸ ἀθεράπευτο ρατσισμὸ ξεχύθηκαν στὶς ἀετοκορφὲς τῆς Μακεδονίας καὶ κατατρόπωσαν τοὺς ἐσαεὶ σφαγεῖς «Τζιχαντιστές» μας, Τούρκους. Καὶ ἔτσι κάποιοι σήμερα, κατ ἐπάγγελμα ἀντιρατσιστές, ἀπολαμβάνουν πατρίδα ἐλεύθερη. Παραθέτω στὸ σημεῖο αὐτὸ ἐπιστολὴ μαχητὴ τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, ἡ ὁποία περιεχόταν στὰ παλιὰ βιβλία γλώσσας. «Ἀδελφέ, Μοῦ γράφεις ἂν ὑποφέρω. Οἱ κόποι καὶ τὰ βάσανα δὲν ἔχουν καμμία σημασία γιὰ μᾶς. Ἐλησμονήσαμε ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, ὅτι μᾶς ἐλησμόνησε καὶ ἡ φύσις, ἡ ὁποία ἐκουράσθηκε νὰ μᾶς πειράζη μὲ τὶς ἀρρώστιές της. Ὁ βίος ἐδῶ εἶναι εὐχάριστος. Μόνον ἡ ἰδέα, ὅτι μᾶς ἀπειλοῦν οἱ γείτονες, μᾶς ἔχει σκυλιάσει ὅλους. Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε γι αὐτοῦ πλέον. Ἐδῶ εἶναι ἡ θέσις μας καὶ ὁ τάφος μας. Τὰ μέρη αὐτὰ εἶναι πληρωμένα μὲ αἷμα. Κάθε βουνὸ καὶ κάμπος εἶναι στολισμένα μὲ σταυρούς. Κοιμῶνται ἐκεῖ οἱ σύντροφοί μας. Ἂς μὴ ἀνησυχῆ κανείς. Ὅσο εἶναι ἐδῶ ὁ στρατός, ἡ μεγάλη Ἑλλὰς θὰ εἶναι ἀπρόσ - βλητη. Ἐμάθαμε πλέον τὸ μυστικὸ τῆς νίκης. Ἔχομε τὸ μονοπώλιο τῆς παλληκαριᾶς. Ἂς τὸ μάθουν ὅλοι αὐτό. -Τί δουλειὰ κάνεις; -Πολεμῶ, ἀπαντᾶ ὁ ἐρωτώμενος στρατιώτης. Σὲ φιλῶ ὁ ἀδελφός σου» Νὰ κλείσω τὸ κείμενο, παραθέτοντας τὴν ἐπιγραφή, ποὺ διασώζεται ὡς τὶς ἡμέρες μας, στὸν τάφο τοῦ ἥρωα ἀνθυπολοχαγοῦ Ἰω. Μαυροδήμου: «Ἡδὺ τὸ ὑπὲρ πατρίδος τελευτᾶν. Ἰώαννης Ἀλεξ. Μαυροδῆμος, ἀνθυπολοχαγὸς Πεζικοῦ, ἐκ Φθιώτιδος, ἐτῶν 26, πρῶτος Ἀξιωματικὸς πεσὼν ἐνδόξως ἐν τῇ μάχῃ τῆς Ἐλασσόνος, τῇ 6ῃ Ὀκτωβρίου 1912 Τὴν 18ην Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Ἀνωτέρω τοιχογραφία ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Διονυσίου Ἁγ. Ὄρους. Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ Ἐπιβράβευση ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ στὸν ἡμερήσιο τύπο ὅτι «τέσσερεις νεαροὶ κρατούμενοι τοῦ Εἰδικοῦ Καταστήματος Κράτησης Αὐλώνα πέτυχαν στὶς φετινὲς πανελλαδικὲς ἐξετάσεις νὰ εἰσαχθοῦν στὰ Ἀνώτατα Ἐκπαιδευτικὰ Ἱδρύματα τῆς χώρας» καὶ γι αὐτήν τους τὴν ἐπιτυχία «ὁ Ὑπουργὸς Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Ἀθανασίου ἀποφάσισε νὰ τοὺς δώσει συμβολικὰ χρηματικὸ ἔπαθλο 500 εὐρὼ στὸν καθένα». Εἶναι πραγματικὰ ἄξια πολλῶν συγχαρητηρίων αὐτὰ τὰ παιδιά, τὰ ὁποῖα κάτω ἀπὸ τόσο ἀντίξοες συνθῆκες κατάφεραν νὰ εἰσαχθοῦν στὰ Ἀνώτατα Ἐκπαιδευτικὰ Ἱδρύματα τῆς χώρας μας. Ἀλλὰ βέβαια ἄξιοι συγχαρητηρίων εἶναι καὶ οἱ καθηγητές τους ποὺ μόχθησαν μὲ ἀγάπη καὶ αὐταπάρνηση νὰ τὰ στηρίξουν καὶ νὰ τὰ μορφώσουν. Ὁ ἀθέατος ὅμως συντελεστὴς αὐτῆς τῆς ἐπιτυχίας εἶναι ὁ μακαριστὸς π. Μᾶρκος Μανώλης, πνευματικὸς προϊστάμενος τῆς ἐφημερίδας τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου, ὁ ὁποῖος ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν μέχρι τὴν κοίμησή του, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2010, ἐπισκεπτόταν δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα τὰ παιδιὰ τοῦ Σωφρονιστικοῦ Καταστήματος Αὐ - λώνα, τοὺς λειτουργοῦσε, τὰ ἐξομολογοῦσε, τοὺς ἱκανοποιοῦσε τόσο τὶς πνευματικές τους ἀναζητήσεις ὅσο καὶ τὶς ὑλικές τους ἀνάγκες. Τώρα ἀπὸ τὸ οὐράνιο θυσιαστήριο, ποὺ βρίσκεται δέεται καὶ γι αὐτὰ τὰ παιδιὰ πρὸς τὸν Οὐράνιο Πατέρα μας νὰ ξεπεράσουν τὰ προβλήματά τους καὶ νὰ γίνουν χρήσιμοι ἄνθρωποι στὴν κοινωνία. Ὁ π. Μᾶρκος τώρα «ἀναπαύεται ἐκ τῶν κόπων αὐτοῦ, τὰ δὲ ἔργα αὐτοῦ ἀκολουθεῖ μετ αὐτοῦ». Ὁ Πάπας εἶναι ἀρχηγὸς κράτους ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς Χώρας «πῶς γίνεται νὰ συναντᾶ τὸν Πάπα ὁ Τσίπρας;» ἡ ἀπάντηση τοῦ ὑπουργοῦ ἐξωτερικῶν κ. Εὐάγγελου Βενιζέλου, ὅπως αὐτὴ δημοσιεύθηκε στὸν τύπο ἦταν «ὁ Πάπας εἶναι ἀρχηγὸς κράτους». Πράγματι ὁ παπισμὸς εἶναι κοσμικὸ κράτος μὲ στρατό, οἰκονομία, διπλωματία. Τὸ κρατίδιο τοῦ Βατικανοῦ παρόλη τὴ σμικρότητά του ἀσκεῖ τεράστια ἐπιρροὴ ἀφενὸς μὲν μὲ τοὺς ἑκατομμύρια πιστούς του ἀφετέρου δὲ ἐμφανίζεται οἰκονομικὰ πανίσχυρο, ἀφοῦ ἀσκεῖ διπλωματία, ἔχει τράπεζα καὶ ἐπηρεάζει τὴ διεθνῆ οἰκονομία μὲ τὴ συμμετοχή του σὲ μεγάλες πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες καὶ ἐπιχειρήσεις. Εἶναι ἐμφανὲς ὅτι ὁποιαδήποτε παρέκκλιση στὴν πίστη δὲν ἀλλοιώνει μόνο τὴ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ διαστρέφει καὶ αὐτὴ τὴ πνευματικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ζωή της. Τὸ παράδειγμα τῆς αἵρεσης τοῦ παπισμοῦ εἶναι ἕνα τρανὸ παράδειγμα, ἀφοῦ ἡ πίστη καὶ ἡ ζωή δηλαδὴ ἡ καθημερινότητα τοῦ πιστοῦ περιχωροῦνται καὶ γι αὐτὸ ὁποιαδήποτε διαστροφὴ τῆς πίστης δὲν ἀφήνει ἀνεπηρέαστη καὶ τὴν καθημερινότητα τοῦ πιστοῦ. Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ποὺ ἔδωσε σὲ ἡμερήσια πολιτικὴ ἐφημερίδα κάποιος ταλαντοῦχος νέος σκηνοθέτης, ὁ ὁποῖος αὐτοπροσδιορίζεται δημόσια γκέϊ, στὴν ἐρώτηση τοῦ δημοσιογράφου «τί θὰ ψήφιζε στὶς ἑπόμενες ἐκλογὲς» ἔδωσε τὴν ἀπάντηση ὅτι «θὰ ψηφίσω τὸ κόμμα ποὺ θὰ βάλει προτεραιότητα τὸν διαχωρισμὸ Ἐκ - κλησίας καὶ Κράτους. Γιὰ μένα εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ ὅλα. Ἔχει μία τεράστια συμβολικὴ δύναμη». Ἀλήθεια, τί κρύβει αὐτὸς ὁ συμβολισμός, ὥστε νὰ ἔχει τέτοια δύναμη ποὺ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια αὐτὴ ἡ δύναμη ὅλο καὶ αὐξάνει, ὅλο καὶ ἀποκτᾶ δικαιώματα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ». Ἄρα οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου δὲν θέλουν νὰ ὑποταχθοῦν στὸν Χριστό, θέλουν νὰ εἶναι ἐλεύθεροι ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν νόμο Του. Ὅμως ἐὰν δὲν ὑποταχθοῦμε στὸν Κύριο, εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ ὑποταχθοῦμε στὸν διάβολο. Τὸ ὅτι δὲν τὸν βλέπουμε, δὲν σημαίνει καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει. Οἱ πατέρες μας δὲν ἀγωνίστηκαν γιὰ ἕνα τέτοιο κράτος, ὅπως τὸ ἐννοεῖ ὁ σημερινὸς Ἕλληνας. Γι αὐτὸ ἔχουμε ὑποχρέωση ἀπέναντι σὲ αὐτοὺς νὰ ξαναπροσδιορίσουμε τὸ τί σημαίνει Ἑλλάδα καὶ Ἕλληνας. Ἡ κρίση ποὺ μαστίζει τὴ χώρα μας εἶναι εὐκαιρία γι αὐτὸν τὸν προσδιορισμό. Ὁ νεοέλληνας τοῦ 21ου αἰώνα ἔχει ὡς κέντρο ἀναφορᾶς τὸν ἄνθρωπο καὶ τὰ πάθη του, ἐνῶ οἱ πατέρες μας εἶχαν τὸν Θεάνθρωπο καὶ τὶς ἀρετές. Ὁλοταχῶς πρὸς τὰ πίσω. Ἔθνος ἐπὶ ἔθνους ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ εἰδησεογραφία πληροφορηθήκαμε τὴν παρελθοῦσα ἑβδομάδα ὅτι «παραμένει Μεγάλη ἡ Βρετανία, τὸ 53% τοῦ ὄχι στὴν ἀπόσχιση τῆς Σκωτίας ἱκανοποίησε τὴν Εὐρώπη καὶ τὶς διεθνεῖς ἀγορές, ὅμως τὸ 44,7% ποὺ πῆρε τὸ ναὶ δὲν εἶναι διόλου εὐκαταφρόνητο καὶ ἀναδεικνύει τὶς βαθιὲς ρωγμὲς στὸ βασίλειο τῆς Γηραιᾶς Ἀλβιῶνος». Βέβαια δὲν εἶναι μόνο ἡ Σκωτία, ποὺ θέλει νὰ ἀποσχισθεῖ, μετὰ ἀπὸ τρεῖς αἰῶνες κοινῆς πορείας μὲ τὴν Ἀγγλία ἀλλά, ὅπως πληροφορούμεθα καὶ ἡ Καταλονία τὸν προσεχῆ Νοέμβριο ὁδηγεῖται σὲ ἐκλογές, γιὰ νὰ ἀποφασισθεῖ, ἐὰν θὰ συνεχισθεῖ ἡ κοινή της πορεία μὲ τὴν ὑπόλοιπη Ἱσπανία ἢ ὄχι. Γενικὰ σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο παρατηρεῖται μία ἀναστάτωση, ὅπου ἐγείρεται τὸ ἕνα ἔθνος ἐναντίον τοῦ ἄλλου, ἄλλοτε πολὺ βίαια καὶ ἄλλοτε λιγότερο. Ὁ Κύριός μας μᾶς ἔχει ὑποδείξει ὅτι βασικὴ αἰτία αὐτῆς τῆς ἀναστατώσεως εἶναι ὅτι «διά τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν». Καὶ ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος, δυστυχῶς ἔχει φυγαδευθεῖ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη καὶ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Σὲ ὕψιστη ἀξία ἔχει ἀνακηρυχθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὅπου ἔχει γίνει τὸ μόνο κριτήριο καὶ μέτρο σὲ ὅλες τὶς ἐκφράσεις τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ὁ Χριστὸς ἔχει ἐξοριστεῖ στὸν οὐρανό, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Ο Ρ ΘΟ ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ Ποίους «βολεύει» ἡ ἱστορικὴ λήθη; Ο π. ΙΕΡΟΘΕΟΣ Τριφύλλης, ἐκ Κυθήρων καταγόμενος, ὄχι πολὺ γνωστὸς σὲ εὐρύτερους κύκλους, ὑπῆρξε χαρισματικὸς Γέρων τοῦ περασμένου 20οῦ αἰῶνος. Ἀπὸ παιδὶ ἀκόμα ἐφλέγετο ἀπὸ τὸν ἱερὸ πόθο τῆς ἐν Χριστῷ παρθενίας καὶ τῆς ὁλοκληρωτικῆς προσ - φορᾶς στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του ἀπὸ τὸ τότε Σχολαρχεῖο, τὴ δεκαετία τοῦ 1920 γεννήθηκε τὸ 1907 καὶ μετὰ τὴ στρατιωτική του θητεία, ἦρθε στὴν Ἀθήνα ὡς ἐργαζόμενος νέος καὶ ἐκεῖ γνώρισε τὸν π. Σεραφεὶμ Παπακώστα, τὸν προϊστάμενο τῆς Ἀδελφότητος «Η ΖΩΗ». Τροφὴ του ἦταν τὰ ἑσπερινὰ κηρύγματα τοῦ φλογεροῦ Ἱεροκήρυκα τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῶν Ἀθηνῶν. Μὲ τὴ στήριξη καὶ τοῦ π. Σεραφεὶμ προχωροῦσε ἀνυποχώρητα στὴν πλήρωση τῆς ἱερῆς κλίσεώς του, καὶ παρὰ τὰ ἐμπόδια ἀπὸ τὸ στενὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον του κατετάγη στὰ ἀγγελικὰ μοναχικὰ τάγματα τῆς Ἐκκλησίας. Κλήθηκε ἀπὸ τὸν τότε ζηλωτὴ Μητροπολίτη Αἰτωλοακαρνανίας Ἱερόθεο, κατ ἐντολὴν τοῦ ὁποίου ἐκάρη Μοναχός, ἀπὸ τὸν ἐπίσης θερμὸ Ἱεροκήρυκα Ἀγρινίου π. Βενέδικτο Πετράκη. Ἐν συνεχείᾳ χειροτονεῖται Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος καὶ τοποθετεῖται ἐφημέριος στὸν Ἱ. Ν. Ἁγίου Νικολάου Ἀστακοῦ Ξηρομέρου τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1950. Ἐδῶ ἐργάσθηκε ὡς καλὸς ποιμένας Ἰησοῦ Χριστοῦ μέχρι τῆς Κοιμήσεώς του τὸ ἔτος 1991. Ὁ π. Ἱερόθεος διέθετε πλούσια τὴ χάρη τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, γι αὐτὸ καὶ ἐπιτέλεσε ἔργο ἀναγεννήσεως ψυχῶν πολὺ θαυμαστό. Τὰ πολυπληθῆ πνευματικά του παιδιὰ δὲν ἔπαυσαν νὰ τὸν τιμοῦν. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀναμνηστικὸ τόμο, ποὺ ἐξέδωσαν τὸ ἔτος 2008, συγκινητικὴ ἦταν ἡ τιμή, ποὺ τοῦ ἐπεφύλαξαν μὲ τὴν ἀφιέρωση ἀνδριάντος στὸν αὔλειο χῶρο τοῦ Ἁγ. Νικολάου Ἀστακοῦ, δίπλα στὸ μνῆμα του, δαπάναις ἑνὸς πνευματικοῦ του παιδιοῦ, ποὺ θέλει νὰ μείνη ἀνώνυμος. Τὰ ἀποκαλυπτήρια τῆς προτομῆς ἔγιναν στὶς 21 περασμένου Αὐγούστου. Ἦταν μιὰ μεγαλόπρεπη ὅσο καὶ σεμνὴ τελετή, παρουσίᾳ δύο Μητροπολιτῶν, τοῦ Κυθήρων κ.κ. Σεραφεὶμ καὶ τοῦ Αἰτωλοακαρνανίας κ.κ. Κοσμᾶ. Μετεῖχαν ἐπίσης τοπικοὶ ἄρχοντες τῆς περιφερείας, σύσσωμος ὁ πληθυσμὸς τοῦ Ἀστακοῦ καὶ πλῆθος ἄλλων ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς Χώρας μας. Λόγους ἐγκωμιαστικούς ἀπηύθυναν καὶ δύο πνευματικά του παιδιά, ὁ θεολόγος καὶ φιλόλογος καθηγητὴς κ. Νικόλαος Μακρῆς καὶ ὁ συνταξιοῦχος θεολόγος κ. Νικόλαος Κιτσοκώστας. Ὁ γράφων εἶχε τὴν ἐξαιρετικὴ χαρὰ νὰ γνωρίσει τὸν Γέροντα ἀπὸ πολὺ κοντὰ καὶ νὰ συνεργασθῆ μαζί του γιὰ ἕνα ἔτος ὡς νεαρὸς θεολόγος, στὸν Ἀστακό. Οἱ ἔντονες ἐντυπώσεις, ἀπὸ τὴν ἁγία ζωὴ τοῦ Γέροντα καὶ ὁ ἔνθερμος ἱεραποστολικὸς ζῆλος του μὲ συνώδευαν σ ὅλη τὴν κατόπιν πορεία μου. Ἀλλὰ δὲν θὰ συνεχίσω. Γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὴν ἁγία βιωτή του, προτιμῶ νὰ παραθέσω ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν ἐγκωμιαστικὸ λόγο στὰ ἀποκαλυπτήρια τοῦ θεολόγου κ. Νικολάου Κιτσοκώστα, ποὺ ἀναφέρεται στὰ ἰδιαίτερα χαρίσματα τοῦ Γέροντα: Μεταξὺ τῶν ἄλλων τονίστηκαν καὶ τὰ ἑξῆς: «Σήμερα στεκόμαστε μὲ ἱερὴ συγκίνηση μπροστὰ στὴ σεπτὴ μορφὴ τῆς προτομῆς τοῦ σεβαστοῦ μας Γέροντα π. Ἱεροθέου. Κλίνουμε γόνυ σὲ μιὰ μεγάλη ἐκκλησιαστικὴ καὶ πνευματικὴ μορφή, τοῦ σεβαστοῦ μας Γέροντα π. Ἱεροθέου. Ὁ Γέροντάς μας ἦταν φλογερὸς ἀγωνιστὴς μεγάλης πίστεως. Ἁπλός, λιτὸς καὶ ἀκτήμων. Πρᾶος στὴν ἀντιμετώπιση ἐκείνων, ποὺ τὸν πίκραιναν, τὸν συκοφαντοῦσαν ἢ καὶ διαφωνοῦσαν μαζί του Μὲ πόνο ἔπασχε γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο. Ὅλοι τὸν ἀναζητοῦσαν, γιατὶ γνώριζαν ὅτι ἦταν ὁ Πνευματικὸς μὲ ἀγάπη, ποὺ δέχεται τοὺς πάντες μὲ καρτερία, ὑπομονή, διακριτικότητα καὶ στοργή. Προσέτρεχαν «πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι» Ἐκπληκτικὴ ἦταν ἡ ταπεινοφροσύνη τοῦ Γέροντα. Συνεδύαζε τὴν ἄκρα ταπείνωση μὲ τὴν ἄκρα ἀξιοπρέπεια. Ἐνέπνεε τὸν πρέποντα σεβασμὸ στὸ ὁποιοδήποτε περιβάλλον του. Ἡγεμονικὸς πάντοτε μὲ τὸ ἐκ φύσεως σωματικό του παράστημα, τὸ χάρισμα τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τῆς ἁπλότητας, ἐπεβάλλετο φυσικὰ καὶ ἀβίαστα. Εἶχε χάρισμα Θεοῦ. Ἡ ταπεινοφροσύνη του ἔλαμπε σ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ἁγιαστικῆς δράσεώς του. Στὴ διοίκηση τῆς ἐνορίας ἔδινε προβάδισμα στὸν οἰκογενειάρχη συνεφημέριό του, τὸν ὁποῖον ἀνεγνώριζε προϊστάμενο τοῦ Ναοῦ καὶ πρὸς τὸν ὁποῖον ἐκχωροῦσε ὅλα τὰ τυχερὰ τῶν Μυστηρίων καὶ τῶν ἄλλων ἁγιαστικῶν πράξεων Στὸ κηρυκτικὸ καὶ διδακτικὸ ἔργο του προσ - ήλκυε ζηλωτὲς θεολόγους, νεοδιόριστους στὸ γυμνάσιο Ἀστακοῦ καὶ ἔδιδε τὸ προβάδισμα σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις, στὰ κατηχητικὰ Σχολεῖα, στοὺς κύκλους μελέτης τῆς Ἁγ. Γραφῆς, στὶς διαλέξεις, στὶς Χριστιανικὲς Μαθητικὲς Ὁμάδες (Χ.Μ.Ο.) ἐργαστήρια καλλιεργείας ψυχῶν στὸ κυριακάτικο κήρυγμα. Ἕνας ἐξ αὐτῶν, ποὺ τὸν ἔζησε ἀπὸ κοντὰ καταθέτει τὴν ἑξῆς μαρτυρία γιὰ τὴ βαθειὰ ταπεινοφροσύνη τοῦ Γέροντα καὶ τὴ θαυμαστὴ συναίσθηση στὸ λειτουργικό του διακόνημα. Συγκατοικοῦσαν στὸ οἴκημα τῆς Ἐνορίας Ἀστακοῦ, ποὺ εἶχε μεταβληθῆ σὲ ἀσκητήριο προσευχῆς καὶ πνευματικῶν ἀγώνων, τὸν ἄκουγε, σχεδὸν κάθε Σάββατο βράδυ, νὰ λέη: «ἀδελφέ, αὔριο Κυριακὴ θὰ ἀνεβοῦμε καὶ πάλι σὲ ὄρος ὑψηλόν, στὴ θεία Λειτουργία. Καὶ καθὼς κραυγάζει ὁ Δαβίδ: «Τὶς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου καὶ τὶς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; Ἀθῷος χερσὶ καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ». Ἀλλά, ἐγώ, ὁ ταλαίπωρος καὶ ἁμαρτωλός, ποῦ νὰ βρῶ αὐτὴ τὴν καθαρότητα καὶ τὴν ἀθωότητα. Ἵλεως ὁ Θεός!». Καὶ τὴν ἄλλη μέρα στὸ ἱερὸ βῆμα τὸν ἔβλεπε, ἔνδακρυ καὶ συγκλονισμένο πρὸ τῆς Ἁγίας Τραπέζης τὴν ὥρα τοῦ φρικτοῦ Μυστηρίου! Καὶ κατέληξε ὁ μαθητὴς τοῦ Γέροντα: «Αὐτὸς ὑπῆρξε ὁ σεβαστός μας πατέρας. Ἀπὸ σήμερα ἀτενίζοντας αὐτὴ τὴν προτομὴ θὰ ἀντλοῦμε μνῆμες καὶ διδάγματα. Ἂς τὸν παρακαλοῦμε στὶς προσ - ευχές μας, τώρα ποὺ βρίσκεται νικητὴς στὴ θριαμβεύουσα Ἐκ κλησία, συλλειτουργὸς τῶν ἀγγέλων στὸ Ἄνω θυσιαστήριο, νὰ εὔχεται γιὰ μᾶς. Πανσέβαστε καὶ ἀγαπημένε Γέροντα, ὅλοι ἐμεῖς πάντα θὰ σὲ θυμούμαστε καὶ θὰ ζῆς αἰώνια στὶς καρδιές μας. Αἰωνία ἡ μνήμη σου»! Τιμαὶ εἰς τὸν Ὅσιον Γέροντα Ἱερόθεον Τριφύλλην Νά ζοῦμε ἁπλά! Ἀλλά πῶς; Συμφώνως πρὸς ἐνημερωτικὸν δελτίον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας ὑπὸ ἡμερομηνίαν 1ην Ὀκτωβρίου: «Ἀφιερωμένη στὸ πρόσωπο καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἦταν ἡ Ζ Ἱερατικὴ Ἡμερίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας, ποὺ πραγματοποιήθηκε τὴν Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014 στὸν παλαιὸ Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Χριστοφόρου στὸ Ἀγρίνιο. Τὸ γενικὸ θέμα «Ὁ Ἅγιος Κο - σμᾶς καὶ ἡ διδασκαλία του γιὰ τὴν ἱερωσύνη καὶ τὸν ἱερέα» εἰσηγήθηκε ὁ πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Εὐθυμίου, Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθη - νῶν. Οἱ ἐργασίες τῆς Ἡμερίδος ξεκίνησαν μὲ Θεία Λειτουργία, ποὺ τελέσθηκε ἀπὸ τὸν Πρωτοσύγκελλο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀρχιμ. Ἐπιφάνιο Καραγεῶργο, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ. Κατὰ τὴν ἐναρκτήρια ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στὸν μεγάλο προστάτη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ἐξ ἀφορμῆς τῆς συμπληρώσεως 300 ἐτῶν ἀπὸ τὴ γέννησή του καὶ παρουσίασε τὸν ὁμιλητή, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀσχοληθεῖ ἰδιαίτερα μὲ τὴ μελέτη τῆς λαμπρῆς προσωπικότητος, τῆς θαυμαστῆς διδασκαλίας καὶ τῶν διδαχῶν τοῦ Ἁγίου. Ὁ π. Γεώργιος, κατὰ τὴν εἰσήγησή του, ἀφοῦ παρουσίασε ὁρισμένες πτυχὲς τοῦ βίου τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ἀναφέρθηκε στὶς περιοδεῖες καὶ στὸ κήρυγμα τοῦ Ἁγίου σὲ κάθε πόλη καὶ χωριό, τὸ ὁποῖο «περιλάμβανε συνοπτικὰ ὅλη τὴ βασικὴ δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Κατόπιν, ἀναφέρθηκε στὴν «διαχρονικότητα τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἁγίου ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια καὶ Παράδοση», ἐπισημαίνοντας ὅτι «αὐτὴ ἡ ἐπιμονή του στὴν Πίστη καὶ στὴν Παράδοση ἀποτελεῖ τὸ καίριο σημεῖο τῆς αὐθεντικότητος τοῦ Ἁγίου». Τέλος, ὁ π. Γεώργιος, μέσα ἀπὸ μία σημαντικὴ ξενάγηση στὰ κείμενα τῶν διδαχῶν τοῦ Ἁγίου, παρουσίασε τὶς προϋποθέσεις ποὺ θέτει ὁ Ἅγιος γιὰ τὴν εἴσοδο ἑνὸς χριστιανοῦ στὸ Μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης, τὴν μεγάλη εὐθύνη ποὺ ἔχει καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς Τιμῆς ποὺ ἀπολαμβάνει ὁ Ἱερεύς, ἀλλὰ καὶ ὅ,τι ἀπαιτεῖται γιὰ τὸ σεβασμὸ καὶ τὴ διαφύλαξη τοῦ μεγαλείου τῆς Ἱερωσύνης στὸ πρόσωπο τοῦ Ἱερέως. Ἀκολούθησε συζήτηση, ὅπου ὁ ὁμιλητής ἔδωσε τὶς ἀνάλογες ἀπαντήσεις στὶς ἐρωτήσεις τῶν ἱερέων συνέδρων, οἱ ὁποῖες ἐπεκ - τάθηκαν καὶ σὲ ἄλλα ποιμαντικὰ ζητήματα τῆς προσωπικότητας τοῦ Ἱερέως. Κλείνοντας τὶς ἐργασίες τῆς Ἱερατικῆς Ἡμερίδος, ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Κοσμᾶς εὐχαρίστησε τὸν π. Γεώργιο Εὐθυμίου γιὰ τὴν τόσο ἐμπεριστατωμένη ὁμιλία του, καθὼς καὶ τοὺς ἱερεῖς ποὺ συμμετεῖχαν στὶς ἐργασίες τῆς Ἡμερίδος, ἐνῶ ἐξέφρασε τὴν ἱκανοποίησή του γιὰ τὴν ἄριστη ἀτμόσφαιρα συνεργασίας, ποὺ ἐπικράτησε καὶ τὴν πνευματικὴ ὠφέλεια, ποὺ ἐπῆλθε σὲ ὅλους καὶ προσωπικὰ στὸν καθένα. Ἐπίσης, κάλεσε τοὺς ἱερεῖς νὰ πορεύονται σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὥστε νὰ γίνει καλύτερη καὶ πιὸ ἀποτελεσματικὴ ἡ διοργάνωση τοῦ ποιμαντικοῦ, κοινωνικοῦ καὶ φιλανθρωπικοῦ ἔργου, ποὺ ἐπιτελεῖται σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη». Ἀφιερωμένη εἰς τὸν Ἅγιον Κοσμᾶν καὶ τὴν ἱερωσύνην ἡ 2α ἱερατικὴ ἡμερίς τῆς Ἱ. Μ. Αἰτωλοακαρνανίας Τοῦ κ. Δημητρίου Νατσιοῦ, Δασκάλου Τοῦ κ. Ἠλία Π. Καρυώτη, θεολόγου ΑΣΠΕ: Ὁ ὑπουργὸς Παιδείας ἐφευρίσκει «μαϊμοῦ» πολυτέκνους διὰ τὰς μετεγγραφὰς τῶν πολυτέκνων Ὑπὸ τῆς Ἀνωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ἑλλάδος ΑΣΠΕ, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 1ην Ὀκτωβρίου ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις: «Ὁ ὑπουργὸς Παιδείας κ. Λοβέρδος μὲ τὴν ὑπουργικὴ ἀπόφαση, ποὺ ἐξέδωσε καὶ μὲ τὴν ὁποία ρυθμίζονται θέματα γιὰ τὴ μεταφορὰ θέσης εἰσαγωγῆς τῶν πολυτέκνων καὶ ἄλλων εἰδικῶν κατηγοριῶν στὶς Σχολὲς τῆς Τριτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης, ἀναιρεῖ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ καὶ ἐφευρίσκει «μαϊμοῦ» πολυτέκνους, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐμφανισθοῦν ζητώντας μετεγγραφὴ καὶ τοῦτο ἀφοῦ στὴν ὑπουργικὴ ἀπόφαση ἐπικαλεῖται τὶς διατάξεις τοῦ Νόμου 3454/2006, ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἀπονομὴ τῆς πολυτεκνικῆς ἰδιότητας στοὺς δικαιούχους ἀπὸ τὴν Ἀνωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ἑλλάδος, μὲ τὴν ἴδια ἀπόφαση ἀγνοεῖ προκλητικὰ καὶ σκόπιμα τὴ διάταξη τοῦ ἴδιου νόμου, ποὺ ὁρίζει ρητὰ πώς: Ἡ ἰδιότητα τοῦ πολυτέκνου ἀποδεικνύεται μὲ τὸ πιστοποιητικὸ τῆς οἰκογενειακῆς κατάστασης ἢ ἀντίστοιχο πιστοποιητικὸ ἁρμόδιας ἀλλοδαπῆς Ἀρχῆς συνοδευόμενο ἀπὸ πιστοποιητικὸ τῆς Ἀνωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ἑλ - λάδος. Καὶ αὐτὸ τὸ μεθοδεύει σκοπίμως ὁ κ. Ὑπουργὸς Παιδείας, ἀφοῦ στὴν Ὑπουργικὴ Ἀπόφαση, ὡς δικαιολογητικό, προβλέπεται ἡ προσκόμιση ἀπὸ τοὺς πολυτέκνους μόνο τοῦ πιστοποιητικοῦ οἰκογενειακῆς κατάστασης, χωρὶς αὐτὸ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ πιστοποιητικὸ πολυτεκνικῆς ἰδιότητας, ἐπιδιώκοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ ἐμφανίσει ὅσο τὸ δυνατὸ μεγαλύτερο ἀριθμὸ δῆθεν πολυτέκνων, ποὺ ἐπιδιώκουν μετεγγραφή, ἀφοῦ στὴν πραγματικότητα ὁ ἀριθμὸς τῶν πράγματι πολυτέκνων θὰ εἶναι πολὺ μικρότερος. Ὁ Συνταγματολόγος Ὑπουρ γὸς Παιδείας ὀφείλει νὰ γνωρίζει πὼς δὲν ἀρκεῖ νὰ ἔχει κάποιος πολλὰ παιδιά, γιὰ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς πολύτεκνος, ὅσο καὶ ἂν εἶναι αὐτὰ (4, 6, 8, 10 κ.λπ.) ἀλλὰ μεταξὺ τῶν παιδιῶν αὐτῶν πρέπει νὰ ὑπάρχουν τουλάχιστον τέσσερα (4) ποὺ νὰ ἔχουν τὶς προϋποθέσεις, ποὺ προβλέπει ὁ νόμος καὶ μὲ τὴ μεθόδευση τοῦ κ. Ὑπουργοῦ θὰ ἐμφανισθοῦν «μαϊμοῦ» πολύτεκνοι, γιατί μόνο τὸ πιστοποιητικὸ οἰκογενειακῆς καταστάσεως δὲν ἀρκεῖ καὶ οὔτε μπορεῖ νὰ ἀποδείξει τὴν πολυτεκνικὴ ἰδιότητα. Ἡ Ἀνωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ἑλλάδος, ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὶς πολύτεκνες οἰκογένειες τῆς χώρας, διαμαρτύρεται ἔντονα καὶ καταγγέλλει δημόσια τὴν ἀπαράδεκτη αὐτὴ μεθόδευση τοῦ ὑπουργοῦ, δεδομένου ὅτι ἀγνόησε παντελῶς τὶς ἐπισημάνσεις, ποὺ ἔκανε ἔγκαιρα στὸν ἴδιο ἡ ΑΣΠΕ γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ποὺ ζητοῦσε συνάντηση μαζί του ἀπὸ ἀρχὲς τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ παντελῶς ἀγνοήθηκε. Ὅλο καὶ κάθε μέρα, ποὺ περνάει, ἀποδεικνύεται πόσο δίκιο ἔχει ἡ ΑΣΠΕ, ποὺ φώναζε, γιὰ συμπλήρωση Μηχανογραφικοῦ φέτος στὰ τυφλά... Ὁ ὑπουργὸς Διοικητικῆς Μεταρρύθμισης κ. Μητσοτάκης, ποὺ ἐλέγχει τελευταῖα τὴν ἐγκυρότητα τῶν πιστοποιητικῶν καὶ κόπτεται γιὰ διαφάνεια κ.λπ. καθὼς καὶ ἡ ἁρμόδια Δ/νση Προστασίας τῆς Οἰκογένειας τοῦ ὑπ. Ἐργασίας ὀφείλουν τάχιστα νὰ παρέμβουν. Ἐπιτέλους κ. Καθηγητὰ σεβαστεῖτε τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους. Ἀπὸ τὸ Γραφεῖο Τύπου τῆς ΑΣΠΕ» Οἱ νόμιμοι Μουφτῆδες τῆς Θράκης διά τοὺς «ἀκραίους» Ἰσλαμιστάς Οἱ νόμιμοι Μουφτῆδες τῆς Θράκης, οἱ ἀναγνωρισμένοι ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, μὲ κοινὴν διακήρυξίν των καταδικάζουν τοὺς ἀκραίους Ἰσλαμιστάς τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους» καὶ τὰς μεθόδους τὰς ὁποίας ἐφαρμόζουν. Ἡ κοινὴ διακήρυξις φέρει τὰς ὑπογραφάς τοῦ μουφτῆ Κομοτηνῆς, τοῦ μουφτῆ Ξάνθης καὶ τοῦ τοποτηρητοῦ τῆς Μουφτείας Διδυμοτείχου. Εἰς τὴν διακήρυξιν ἐπισημαίνεται πώς αὐτὴ ἡ ὀργάνωσις δὲν ἔχει «καμία σχέση μὲ τὸ Ἰσλάμ, τοῦ ὁποίου σφετερίζεται μὲ πλήρη ἀσέβεια τὴν ὀνομασία του, οὔτε μὲ τὸ Χαλιφάτο ποὺ ἐπαγγέλλεται ὅτι δῆθεν ἐπιδιώκει νὰ ἐπανιδρύσει». «Ὠδὴ εἰς τὴν εἰρήνην» Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως ὀργανώνει μουσικὴν ἐκδήλωσιν ὑπὸ τὸν τί - τλον «Ὠδὴ στήν Εἰρήνη», ἡ ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τὴν συμπλήρωσιν ἑκατὸ ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἔναρξιν τοῦ Α Παγκοσμίου Πολέμου. Ἡ ἐκδήλωσις θὰ πραγματοποιηθῆ τὴν 19ην Ὀκτωβρίου (6.30μμ.) εἰς τὸ πολιτιστικὸν κέντρον τῆς Ἱ. Μονῆς Λαζαριστῶν, παρουσίᾳ τοῦ Πατριάρχου Σερβίας κ. Εἰρηναίου.
17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Σελὶς 5η Ἕν συγκλονιστικὸν ρεπορτὰζ ἐδημοσιεύθη πρὸ τεσσάρων ἑβδομάδων περίπου εἰς τὴν ἑβδομαδιαίαν πολιτικὴν καὶ οἰκονομικὴν ἐφημερίδα «παραπολιτικά», ὑπὸ τοῦ δημοσιογράφου κ. Γεωργίου Λεβέντη, τὸ ὁποῖον ἐνῶ εἶχεν ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς «ἀποκαλύψεως», δὲν ἀνεδημοσιεύθη ἀπὸ ἄλλας ἐφημερίδας (προφανῶς λόγῳ τοῦ ἐκδοτικοῦ καὶ δημοσιογραφικοῦ ἀνταγωνισμοῦ), οὔτε ἐσχολιάσθη ὑπὸ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀναπαρήχθη ἀπὸ τὸ διαδίκτυον. Τὸ ρεπορτὰζ ἀφορᾶ τὴν «ἔφοδον» τοῦ Σώματος Διώξεως Οἰκονομικοῦ Ἐγκλήματος (ΣΔΟΕ) εἰς τὴν Μεγάλην Στοάν, διὰ νὰ ἐρευνηθῆ ἐὰν γίνεται ὑπ αὐτῆς «ξέπλυμα βρώμικου χρήματος». Ἡ εἴδησις εἶναι συγκλονιστικὴ διὰ τὸ εὐρὺ κοινὸν καὶ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστούς, διότι αἱ ἐφημερίδες δὲν δημοσιεύουν εἰδήσεις διὰ τὴν μασονίαν, παρὰ μόνον ὅτι αὕτη προβαίνει εἰς «κάθαρσιν» καὶ ἀπομάκρυνσιν τῶν μελῶν της ἐκείνων, τὰ ὁποῖα εὐεργετήθησαν ὑπ αὐτῆς καὶ ἐν συνεχείᾳ ἔπαυσαν νὰ μεταβαίνουν εἰς τὰς συνεδριάσεις τῶν Στοῶν, εἰς τὰς ὁποίας ἀνῆκον ἢ δὲν ἀνταποκρίνονται εἰς τὴν ἱκανοποίησιν αἰτημάτων, τὰ ὁποῖα ἐξ αἰτίας τῆς θέσεώς των θὰ ἠδύναντο νὰ ὑλοποιηθοῦν. Τὴν εἴδησιν ὅμως ἕως τὴν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ὥδευεν ὁ «Ο.Τ.» πρὸς ἐκτύπωσιν τοῦ ἀναχεῖρας φύλλου, δὲν εἶχε διαψεύσει οὔτε τὸ ΣΔΟΕ οὔτε αἱ κεφαλαὶ τῆς Μεγάλης Στοᾶς. Τὸ ρεπορτάζ Παραθέτομεν κατωτέρω τὸ ρεπορτὰζ τῆς ἐφημερίδος «παραπολιτικά». Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Φῶς στὰ μυστικὰ τοῦ τεκτονισμοῦ στὴν Ἑλλάδα ἐπιχειροῦν νὰ ρίξουν οἱ ἐλεγκτὲς τοῦ Σώματος Δίωξης Οἰκονομικοῦ Ἐγκλήματος μετὰ τὴν ἐντολή, ποὺ πῆραν ἀπὸ τὸν ἀντεισαγγελέα, Παναγιώτη Νικολούδη, νὰ διερευνήσουν καταγγελίες γιὰ διακίνηση μεγάλων χρηματικῶν ποσῶν χωρὶς παραστατικά. Συγκεκριμένα, σύμφωνα μὲ τὶς ἀποκλειστικὲς πληροφορίες τῶν Παραπολιτικῶν, ἡ Ἀρχὴ γιὰ τὸ Ξέπλυμα Μαύρου Χρήματος ζητεῖ νὰ γίνει ἔρευνα στὸ Τεκτονικὸ Ἵδρυμα Ἑλλάδος, ὥστε νὰ διαπιστωθεῖ, ἂν ἔχει διακινηθεῖ μαῦρο χρῆμα καὶ γιὰ ποιοὺς σκοπούς. Πρόκειται γιὰ τὸ ἵδρυμα μέσῳ τοῦ ὁποίου οἱ τέκτονες ἀνέπτυξαν τὶς τελευταῖες δεκαετίες πλούσιο φιλανθρωπικὸ ἔργο, στὸ ὁποῖο ἔβαλε φρένο ἡ οἰκονομικὴ κρίση, φέρνοντας ταυτόχρονα γκρίνιες καὶ ἀλληλοκατηγορίες στὶς τάξεις τῶν τεκτόνων. Οἱ ἐλεγκτὲς καλοῦνται πλέον νὰ «σπάσουν» τὸ ἄβατο τῆς Μεγάλης Στοᾶς καὶ νὰ ἀποκαλύψουν ἂν εὐσταθοῦν οἱ καταγγελίες γιὰ ἔκνομο χορὸ ἑκατομμυρίων. Τὸ Τεκτονικὸ Ἵδρυμα Ἑλλάδος ἐμφανίζει μέχρι τὸ 2012 ἔντονη φιλανθρωπικὴ δράση μοιράζοντας ἀφειδῶς χορηγίες σὲ ἀναγνωρισμένες δομές, ὅπως τὸ Χαμόγελο τοῦ Παιδιοῦ, ὁ Ὀργανισμὸς Ἀστέγων τοῦ Δήμου Ἀθηναίων, ἱδρύματα καὶ σύλλογοι. Παράλληλα, οἱ τέκτονες εἶχαν ἀποφασίσει νὰ χορηγοῦν καὶ ἐτήσιες ὑποτροφίες σὲ φοιτητές, ποὺ ἔφταναν γιὰ τὸν καθένα τὸ ποσὸ τῶν 3.000 εὐρώ. Οἱ ἐλεγκτὲς τοῦ Σώματος Δίωξης Οἰκονομικοῦ Ἐγκλήματος, ποὺ ἔχουν ἀναλάβει τὴν ἔρευνα θὰ κάνουν φύλλο καὶ φτερὸ τὰ οἰκονομικὰ τοῦ ἱδρύματος ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 2000, ὥστε νὰ ἐξαχθοῦν ἀσφαλῆ συμπεράσματα σχετικὰ μὲ τὶς ἀναφορές, ποὺ ἔφτασαν στὴν Ἀρχὴ γιὰ τὸ Ξέπλυμα Χρήματος. Ἄγριαι κόντραι Πίσω ἀπὸ τὶς κλειστὲς πόρτες τοῦ ἐπιβλητικοῦ κτιρίου τῶν τεκτόνων στὴν ὁδὸ Ἀχαρνῶν ἔχουν βγεῖ, σύμφωνα μὲ τοὺς καλὰ γνωρίζοντες, μαχαίρια τὰ τελευταῖα χρόνια, μὲ αἰχμὴ τὶς θέσεις στὴν ἡγετικὴ πυραμίδα, ἀλλὰ καὶ τὴ διαχείριση τῶν οἰκονομικῶν ἀφ ὅτου ξέσπασε ἡ οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ περιόρισε αἰσθητὰ τοὺς πόρους καὶ ἔβαλε ἐμπόδια στὶς δράσεις τῶν μελῶν. Ἡ οἰκονομικὴ στενότητα παρέσυρε καὶ τὶς φιλανθρωπίες ποὺ προβλέπονταν στὸ καταστατικὸ τοῦ ἐν Ἀθήναις Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος, τὸ ὁποῖο ἱδρύθηκε τὸ 1928 μὲ σκοπὸ τὴ στήριξη τῶν φτωχῶν καὶ τὴ μόρφωση ἄπορων παιδιῶν. Τὰ προβλήματα ἔφεραν γκρίνια καὶ ἡ μυστικοπάθεια ποὺ κάλυπτε ἀνέκαθεν τὶς δράσεις τῶν τεκτόνων κλονίστηκε. Οἱ βαριὲς ἀλληλοκατηγορίες πέρασαν τὴν πύλη τῆς Μεγάλης Στοᾶς καὶ ἄρχισαν νὰ βγαίνουν πρὸς τὰ ἔξω ἀκόμα καὶ μέσῳ τοῦ διαδικτύου. Σὲ σχετικοὺς ἱστότοπους ἐκτοξεύονται εὐθεῖες βολὲς γιὰ κακοδιαχείριση στὸ Τεκτονικὸ Ἵδρυμα Ἑλλάδος καὶ διάθεση τῆς περιουσίας του γιὰ σκοποὺς διαφορετικοὺς ἀπὸ τοὺς προβλεπόμενους. Τὸ κτίριο αὐτὸ (σ.σ.: τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος) θὰ λειτουργοῦσε ὡς ἕνα εἶδος ἀσύλου γιὰ φτωχοὺς καὶ οἰκοτροφείου-σχολείου γιὰ ἄπορα παιδιά. Τὸ κτίριο αὐτὸ ἀνεγέρθη, ἀλλὰ οὐδέποτε χρησιμοποιήθηκε σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 1 τοῦ καταστατικοῦ τοῦ ἱδρύματος, δηλαδὴ γιὰ ἀγαθοεργία καὶ κυρίως γιὰ νὰ περιθάλπονται ἐνδεεῖς καὶ νὰ ἐκπαιδεύονται ἄπορα παιδιά, ἀναφέρει μέλος τῆς κοινότητας στὸν ἱστότοπο τοῦ Ἑλληνικοῦ Τεκτονικοῦ Forum, ποὺ διευκρινίζει ὅτι «δὲν ἔχει καμία ἀπολύτως σχέση μὲ αὐτοαποκαλούμενες Μεγάλες Στοές ἢ ἄλλα σώματα ποὺ παρουσιάζονται ὡς τεκτονικὲς ὀργανώσεις, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα οὐδεμία σχέση ἔχουν μὲ τὸν ἐλευθεροτεκτονισμό. Ὁ συντάκτης τοῦ κειμένου ὑποστηρίζει ὅτι τὸ κτίριο τοῦ ἱδρύματος εἶναι ταυτισμένο μὲ τὴ Μεγάλη Στοά. Τὸ κτίριο αὐτὸ χρησιμοποιήθηκε ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον, γιὰ νὰ καλύψει τὶς στεγαστικὲς ἀνάγκες τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν ὑπὸ τὴν αἰγίδα της Στοῶν, ποὺ εἶναι ἑνώσεις προσώπων μὲ ἰδεολογικούς, ἠθικοφιλοσοφικοὺς σκοπούς. Τὸ Τεκτονικὸ Ἵδρυμα Ἑλλάδος ἱστορικὰ ἐξυπηρέτησε καὶ ταυτίσθηκε μὲ τὴ Μεγάλη Στοὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ τὶς Στοές της. Μία ἕνωσις χωρὶς νομικὴν ὑπόστασιν Στὸν ἱστότοπο τοῦ Ἑλληνικοῦ Τεκτονικοῦ Forum γίνεται λόγος γιὰ προσπάθεια τῆς Μεγάλης Στοᾶς νὰ διαχωρίσει τὴ θέση της ἀπὸ τὸ Τεκτονικὸ Ἵδρυμα. Οἱ ἴδιοι λένε ὅτι ἡ Μεγάλη Στοὰ τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἁπλὰ μία ἕνωση προσώπων χωρὶς νομικὴ προσωπικότητα καὶ ὅτι τίποτε δὲν τὴ συνδέει μὲ τὸ Τεκτονικὸ Ἵδρυμα Ἑλλάδος, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ διοίκηση τοῦ τελευταίου προκύπτει ἀπ τοὺς ἀντιπροσώπους τῶν Ἑλληνικῶν Τεκτονικῶν Στοῶν. Μὲ τὸ νὰ ἀρνηθοῦν ὁποιαδήποτε σχέση μὲ τὸ Τεκτονικὸ Ἵδρυμα, ἀφ ἑνὸς ὁμολογοῦσαν ὅτι τόσα χρόνια ἔλεγαν πράγματα ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονταν στὴν πραγματικότητα, ἀφ ἑτέρου προβάλλουν μία ἄλλη μεγάλη ἀναλήθεια, ὅτι δηλαδὴ τίποτε δὲν συνδέει τὴ Μεγάλη Στοὰ τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ Τεκτονικὸ Ἵδρυμα. Δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι μὲ αὐτὰ ἀνοίγουν καταστρεπτικοὺς ἀσκούς;, ἀναρωτιέται ὁ συντάκτης καὶ καταλήγει: Ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνο ὑπονομεύουν καὶ ἀναιροῦν τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν ἀξιοπιστία τῆς παραπάνω ἑνώσεως καὶ ἱδρύματος, ἀλλὰ δημιουργοῦν γενικότερα καὶ ἄμεσα προβλήματα διαχείρισης καὶ νομιμότητας, μὲ καταστρεπτικὲς συνέπειες. Πρόσφατα οἱ καταγγελίες γιὰ κακοδιαχείριση καὶ διακίνηση μεγάλων χρηματικῶν ποσῶν κάτω ἀπὸ τὸ τραπέζι ἔφτασαν στὴν Ἀρχὴ γιὰ τὸ Ξέπλυμα Χρήματος, ποὺ ἔδωσε ἐντολὴ γιὰ ἐξονυχιστικὸ ἔλεγχο». ΜΕ ΕΝΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΣ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΙΝ ΤΟΥ «ΜΑΥΡΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ» Ἔφοδος τοῦ ΣΔΟΕ εἰς τὸ μασονικὸν ἵδρυμα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῶν Ἀθηνῶν (Ἀχαρνῶν) ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΙΝ ΑΠΕΚΑΛΥΨΕΝ Η ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» ΠΡΟ ΤΡΙΩΝ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ. ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΑ- ΨΕΥΣΘΗ ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΔΟΕ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗΝ ΣΤΟΑΝ, ΤΗΝ ΕΥΡΙ- ΣΚΟΜΕΝΗΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ. Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΔΙΕΤΑΧΘΗ ΔΙΑ ΤΑΣ ΧΟΡΗΓΙΑΣ ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΟ ΜΑΣΟΝΙΚΟΝ ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩ- ΠΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΤΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ. ΕΙΣ ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΑΦΟΡΑΙ ΔΙΑ ΚΑΚΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟ ΜΑΣΟΝΙΚΟΝ ΙΔΡΥΜΑ. Τὸ τεκτονικὸν (Μασονικὸν) ἵδρυμα, ὡς ἀναφέρεται εἰς τὸ ρεπορτὰζ τῆς ἐφημερίδος, ἱδρύθη διὰ νὰ προσφέρη κοινωνικὰς ὑπηρεσίας εἰς ἀναξιοπαθοῦντας συμπολίτας μας, νὰ περιθάλπωνται ἐνδεεῖς καὶ νὰ ἐκπαιδεύωνται «ἄπορα παιδιά», ἀλλὰ τελικῶς χρησιμοποιεῖται διὰ τὴν στέγασιν τῆς Μεγάλης Στοᾶς (εἶναι ταυτισμένον μὲ αὐτήν). Τὸ ρεπορτὰζ ὑποστηρίζει ὅτι παρατηροῦνται «μαχαιρώματα» καὶ βολαὶ ἐναντίον τῆς ἡγετικῆς πυραμίδος. Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ γιά τήν ἀξία, τό περιεχόμενο καί τήν ὑποχρεωτικότητα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἔχει πολλούς συμμετέχοντες καί διάφορες παραμέτρους. Πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, θεολόγοι, ἑνώσεις ἐκπαιδευτικῶν, χριστιανικά σωματεῖα καί ἁπλοί πολίτες ἐκφράζουν γνῶμες καί προτάσεις, ἐνῶ ἔχουμε καί μία σχετικά πρόσφατη δικαστική ἀπόφαση, ἡ ὁποία δέν ἔχει ἀκόμη ἐφαρμοσθεῖ πλήρως. Θά θυμίσω τίς τέσσερις κυριώτερες τάσεις, πού ἔχουν διαμορφωθεῖ γιά τό ζήτημα καθώς καί τά βασικά σημεῖα τῆς Ἀποφάσεως 115/2012 τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων, ἡ ὁποία ἐξεδόθη κατόπιν ἐξουσιοδοτήσεως τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ἄρα εἶναι τελεσίδικη καί ὑποχρεωτική γιά ὅλους. Α) Τό ἀνοικτό ὁμολογιακό μάθημα μέ Ὀρθόδοξο Χριστιανικό περιεχόμενο. Πρόκειται γιά τήν πρόταση τῆς ΠΕΘ (Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων) καί τῆς πλειοψηφίας τῶν καθηγητῶν τοῦ μαθήματος στήν πατρίδα μας. Συμφωνεῖ σέ γενικές γραμμές καί ἡ Παγκύπρια Ἕνωση Ἑλλήνων Θεολόγων, δεδομένου ὅτι στήν Κύπρο διδάσκονται τά βιβλία Θρησκευτικῶν τοῦ Γυμνασίου καί Λυκείου τῆς Ἑλλάδος (πλήν ἐξαιρέσεων). Οἱ ὑποστηρικτές τῆς προτάσεως θεωροῦν ὅτι ἡ διδασκαλία ἀπό τήν Γ Δημοτικοῦ μέχρι καί τήν Α Λυκείου πρέπει νά γίνεται ἀποκλειστικά καί μόνον μέ βάση τή Δογματική, Ἠθική, Βιβλική καί πολιτιστική παράδοση τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Στήν Β Λυκείου ἤδη διδάσκονται ἀρκετά στοιχεῖα τῶν ἄλλων δογμάτων καί θρησκευμάτων, κάτι πού θα μποροῦσε νά διευρυνθεῖ καί στή Γ Λυκείου. Τό ὀνομάζω ἀνοικτό Ὁμολογιακό, διότι δέν ἔχει τό αὐστηρό κατηχητικό ὕφος παλαιοτέρων ἐποχῶν. Στήν ἄποψη αὐτή συμφωνοῦν καί ἐπιστήμονες ἄλλων εἰδικοτήτων, ὅπως ὁ Γλωσσολόγος καί πρώην Πρύτανις τοῦ ΕΚΠΑ κ. Γ. Μπαμπινιώτης, ὁ ὁποῖος μάλιστα προτείνει τόν ἐμπλουτισμό τοῦ μαθήματος μέ Πατερικά Κείμενα. Β) Τό πολιτιστικό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Πρόκειται γιά πρόταση τοῦ κ. Νικήτα Ἀλιπράντη, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Στρασβούργου καί τῆς Νομικῆς Σχολῆς Κομοτηνῆς. Ἐπειδή μελετᾶ τίς ἀποφάσεις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου, τό ὁποῖο ἑδρεύει στό Στρασβοῦργο, ὁ κ. Ἀλιπράντης προτείνει τό μάθημα νά διδάσκεται μέ τόν τίτλο «Ὀρθόδοξη Χριστιανική Κληρονομιά» μέ προβολή τῆς ἱστορίας καί τῶν πολιτιστικῶν στοιχείων τῆς Ὀρθόδοξης κληρονομιᾶς (Ἁγιογραφία, Ψαλμωδία, Γραμματεία κ.λπ), τά ὁποῖα εἶναι ἀλληλένδετα μέ τήν ταυτότητα τοῦ λαοῦ μας. Ἔτσι θά εἶναι ὑποχρεωμένοι νά τό παρακολουθοῦν ὅλοι οἱ μαθητές ἀσχέτως θρησκεύματος, ὅπως γίνεται μέ τό μάθημα τῆς Ἱστορίας καί δέν θά ὑπάρχουν ἀπαλλαγές ἀθέων ἤ ἑτεροδόξων, κάτι πού γίνεται σήμερα. Προσωπικά πιστεύω ὅτι ἡ πρόταση αὐτή ξεφεύγει ἀπό τήν οὐσία τῶν Θρησκευτικῶν, πού εἶναι ἡ διαμόρφωση χαρακτῆρος καί ἤθους. Μετατρέπει τό μάθημα σέ συμπλήρωμα τῆς Ἱστορίας καί θά μπορεῖ νά διδάσκεται ἴσως καί ἀπό Φιλολόγους, ἄρα θά κινδυνεύσουν οἱ θέσεις τῶν Θεολόγων. Πάντως εἶναι μία πρόταση καλοπροαίρετη καί μέ σοβαρή νομική κατοχύρωση. Γ) Τό πολυθρησκευτικό- γνωσιολογικό μάθημα Θρησκευτικῶν. Προτείνεται ἀπό τήν συντακτική Ὁμάδα τοῦ νέου Πιλοτικοῦ Προγράμματος γιά τά Θρησκευτικά, τό ὁποῖο ἐφαρμόζεται ἤδη ὡς πείραμα σέ ὁρισμένα Γυμνάσια τῆς χώρας μας. Δέν βασίζεται πλέον στήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί παράδοση, ἀλλά ἐντάσσει σέ ἕνα συνονθύλευμα τήν Ὀρθοδοξία μέ πολλά ἄλλα θρησκεύματα. Πιστεύω ὅτι εἶναι παιδαγωγικά λανθασμένη πρόταση, διότι τό παιδί πρέπει πρῶτα νά μάθει τήν πίστη τῶν προγόνων καί τῶν γονέων του καί μετά νά μπορέσει νά συγκρίνει μέ ἄλλα θρησκεύματα. Ἄλλωστε τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι τό μόνο ἀμιγῶς ἠθοπλαστικό στό σημερινό σχολεῖο καί πρέπει νά προβάλλει ξεκάθαρα πρότυπα. Τί πρότυπο οἰκογενείας θά προτείνεις μέσα ἀπό τό πολυθρησκευτικό μάθημα; Τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική οἰκογένεια, τήν μουσουλμανική παράδοση τῶν τεσσάρων γυναικῶν γιά κάθε ἄνδρα ἤ κάτι ἄλλο; Καί ἀπό νομικῆς πλευρᾶς πάσχει ἡ πρόταση, διότι ἀντιτίθεται στό Σύνταγμα καί στήν Ἀπόφαση τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων, τό ὁποῖο ὁρίζει σαφῶς ὡς περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τήν ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ὀρθοδόξων μαθητῶν, προεχόντως δέ κατά τήν Χριστιανική διδασκαλία. Ὄχι μέ βάση τόν Βουδισμό ἤ τό Ἰσλάμ πού θά διδάσκονται ἀπό τήν Α Γυμνασίου στά ἑλληνόπουλα ἄν ἐφαρμοσθεῖ τό Πιλοτικό Πρόγραμμα. Σημειώνω ὅτι τό Πιλοτικό Πρόγραμμα ἔχει ἐπικριθεῖ ὡς ἀκατάλληλο ἀπό σημαντικές μορφές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπως ὁ μακαριστός Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Γρηγορίου, καί ὁ Πανοσ. Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ἰβήρων. Δέν θέλω νά ἀδικήσω τούς ἀξιόλογους συντάκτες τοῦ Προγράμματος. Προφανῶς ἐπιχειροῦν νά μειώσουν τόν ἀριθμό τῶν ἀπαλλασσομένων ἑτεροδόξων ἤ ἀλλοθρήσκων μαθητῶν. Δέν θά τό κατορθώσουν, ὅμως, διότι πάντα θά ὑπάρχουν κάποιοι ἄθεοι ἤ θρησκευτικῶς ἀδιάφοροι, πού θά ζητοῦν ἀπαλλαγή. Ἄν ἐπικρατήσει τό Πιλοτικό Πρόγραμμα τότε τό μέν μάθημα θά ἀποχριστιανοποιηθεῖ, τίς δέ ἀπαλλαγές δέν θά τίς ἀποφύγουμε! Δ) Τό ἀμιγῶς Θρησκειολογικό. Ἀποτελεῖ πρόταση βουλευτῶν διαφόρων ἀριστερῶν κομμάτων. Ζητοῦν τήν πλήρη ἐξίσωση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης τοῦ λαοῦ μας μέ ὅλα τά ἄλλα δόγματα καί θρησκεύματα καί τήν παροχή ξερῶν ἐγκυκλοπαιδικῶν γνώσεων. Ἴσως θέλουν νά καταστήσουν τό μάθημα ἀντιπαθές σέ διδάσκοντες και μαθητές καί τελικά νά τό καταργήσουν. Ἡ πρόταση εἶναι ριζικά ἀνιστόρητη, ἀντιχριστιανική καί ἀντισυνταγματική. Αὐτή ἡ χώρα ἐλευθερώθηκε καί μεγάλωσε ἀπό ἀγωνιστές πού πίστευαν στόν Χριστό καί στούς Ἁγίους, ὅπως καταδεικνύεται ἀπό τό Προοίμιο τοῦ σημερινοῦ καί ὅλων τῶν προϋπαρξάντων Συνταγμάτων μέ τήν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἄλλωστε καί στίς ὑπόλοιπες χῶρες τῆς Εὐρώπης ἐπικρατεῖ τό ὁμολογιακό μάθημα, βασισμένο στήν ἐπικρατοῦσα θρησκεία, καί ὄχι τό θρησκειολογικό ἤ ἄλλες πολυθρησκευτικές παραλλαγές. Κλείνοντας αὐτές τίς σκέψεις θυμίζω τά κυριώτερα σημεῖα τῆς ἀμετάκλητης ἀποφάσεως τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων, μέ ἀριθμό 115/2012 (Δεκέμβριος 2012): Δέν νοεῖται ἀπαλλαγή ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γιά μαθητή Χριστιανό Ὀρθόδοξο γιά λόγους «θρησκευτικῆς συνειδήσεως». Οἱ ἄθρησκοι, οἱ ἀλλόθρησκοι (π.χ. Μουσουλμάνοι) καί οἱ Ἑτερόδοξοι (π.χ. Προτεστάντες) μαθητές ἔχουν δικαίωμα ἀπαλλαγῆς ἀπό τό μάθημα, μόνον ὅταν συντρέχουν στό πρόσωπό τους λόγοι θρησκευτικῆς συνείδησης, τούς ὁποίους ὀφείλουν νά ἐπικαλοῦνται οἱ ἴδιοι ἤ οἱ γονεῖς τους. Οἱ Διευθυντές τῶν σχολικῶν μονάδων ὀφείλουν νά ἐλέγξουν τή συνδρομή τῶν νομίμων προϋποθέσεων ἀπαλλαγῆς. Ἐπιβάλλεται ὅπως ἡ Πολιτεία ἐξασφαλίζει τήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μέ τήν κατάρτιση τῶν προγραμμάτων διδασκαλίας, ἐπί ἱκανό ἀριθμό ὡρῶν διδασκαλίας ἑβδομαδιαίως. Ἡ γνώμη τοῦ Συνηγόρου τοῦ Πολίτη (Γεωργίου Καμίνη) στίς 17.11.2008, ἡ ὁποία θεωροῦσε ὅτι μποροῦν νά ἀπαλλάσσονται οἱ μαθητές γιά λόγους συνείδησης χωρίς νά δηλώνεται ὁ λόγος τῆς συγκεκριμένης αὐτῆς ἐπιλογῆς, εἶναι σέ εὐθεῖα ἀντίθεση μέ τό Σύνταγμα, τούς νόμους τοῦ Κράτους, τίς ἐγκυκλίους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί μέ τίς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου. Εὔχομαι οἱ θεολόγοι μας νά βροῦν τρόπο συνεννοήσεως καί ἀμβλύνσεως τῶν διαφωνιῶν μεταξύ τους, διότι τό μάθημα πρέπει νά παραμείνει Ὀρθόδοξο Χριστιανικό καί ὑποχρεωτικό, εἰδικά σήμερα πού οἱ νέοι μας ἀναζητοῦν πρότυπα ἤθους καί ἀγωνιστικότητος. Ἄς τούς διδάξουμε τά πρότυπα Ἁγίων καί Ἡρώων τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μέ πνεῦμα Οἰκουμενικό καί μακρυά ἀπό κάθε φανατισμό. Καί ἐπειδή φέτος τιμοῦμε τά 300 χρόνια ἀπό τή γέννηση τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἄς θυμηθοῦμε τή διδαχή του ὅτι σκοπός τοῦ σχολείου εἶναι νά διδάσκει τόν Χριστό, τήν Παναγία, καί τούς Ἁγίους μας. Ὄχι τήν πολυπολιτισμικότητα καί τόν θρησκευτικό συγκρητισμό. Ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό Τούρκους, Φράγκους καί ἄλλους κατακτητές. Αὐτή θά μᾶς καθοδηγήσει νά ἐξέλθουμε πνευματικά ἀλώβητοι ἀπό τήν κρίση. Κ.Χ. Ποῖον πρέπει νὰ εἶναι τὸ περιεχόμενον τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν; Γράφει ὁ κ. Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικός Ἐπιστήμων «Ποῦ καταντήσαμε!» Τοῦ Λυκούργου Νάνη, ἰατροῦ Τουλάχιστον καγχασμὸ προκαλεῖ στοὺς ὑγιῶς φρονοῦντες ὁ ἰσχυρισμὸς μὲ βάση τὸν ὁποῖο ὁ αἱρετικὸς μονοφυσίτης "διακρίνεται γιὰ τὴν πιστότητά του στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας". Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ αἵρεση εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες ἔννοιες καὶ ἡ μία ἀναιρετική τῆς ἄλλης. Καὶ ἡ συγκεκριμένη ἀλήθεια κάθε ἄλλο παρὰ χρήζει ἀναλύσεως. Εἶναι στοιχειώδης. Ὅσο γιὰ τὴν "ἀνοικτότητα" καὶ τὸ "πρώτιστο ἄθλημα" τοῦ διαλόγου στὰ ὁποῖα διακρίνεται ὁ Ἀρμένιος θρησκευτικὸς ἡγέτης καὶ στὰ ὁποῖα ἐπίσης ἀναφέρθηκε ὁ ἀξιότιμος κ. πρύτανης τοῦ ΕΚΠΑ τί νὰ πεῖ κανεὶς καὶ τί νὰ μολογήσει! Ὁ διάλογος εἶναι ἡ νέα θεότητα τοῦ αἰώνα μας, γνήσιο παράγωγο, ἔκφραση καὶ ἔκφανση τῆς "πολιτικῆς ὀρθότητας"! Οὐδεμία νύξη γιὰ ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφὴ στὴ μάνδρα τῆς Ὀρθοδοξίας διά τῆς ἀποπτύσεως καὶ ἀποκηρύξεως τῶν βδελυκτῶν πιστευμάτων τῶν αἱρετικῶν! Ἀφοῦ γίνεται διάλογος καὶ οἱ θρησκευτικοὶ ἀρχηγοὶ τὸν διακονοῦν μὲ πιστότητα αὐτὸ μᾶς φθάνει! Τὸ ὅραμά μας εἶναι ἡ "ἀνοιχτὴ κοινωνία", ἡ "ἀνοικτότητα", "ὁ σεβασμὸς στὴ διαφορετικότητα" (ὁ τελευταῖος ὅμως δὲν ἰσχύει ὅταν πρόκειται γιὰ τοὺς ἀντιφρονοῦντες καὶ ἐνισταμένους ἀντιοικουμενιστές), ἡ "πολυπολιτισμικὴ καὶ πολυθρησκευτικὴ κοινωνία"! Ποῦ καταντήσαμε! Ἐκλογὰς διὰ τὴν ἀνάδειξιν νέων Μητροπολιτῶν εἰς τοὺς θρόνους τῆς Νέας Ἰωνίας - Φιλαδελφείας, Μεγάρων, Σαλαμῖνος καὶ Γρεβενῶν, ἑνὸς βοηθοῦ ἐπισκόπου εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Πατρῶν καὶ ἑνὸς Ἐπισκόπου Μεθώνης ἐπραγματοποιήθησαν τὴν Παρασκευὴν 10ην Ὀκτωβρίου, εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας. Τέσσερα εἶναι τὰ «περίεργα στοιχεῖα» τῶν ἐκλογῶν αὐτῶν: 1ον) Ὁ νέος Μητροπολίτης Νέας Ἰωνίας καὶ Φιλαδελφείας (ἐγεννήθη τὸ 1976) π. Γαβριὴλ (ἕως πρὸ τινος Ἐπίσκοπος Διαυλείας καὶ Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου) ἐξελέγη μὲ πλειοψηφίαν 72 ψήφων ἔναντι 78 παρόντων. 2ον) Ὁ νέος Μητροπολίτης Μεγάρων καὶ Σαλαμῖνος π. Κωνσταντῖνος Γιακουμάκης ἐξελέγη μὲ 58 ψήφους, γεγονός, τὸ ὁποῖον ἐντυπωσίασε καὶ τὸν ἴδιον, ἀφοῦ ἐδήλωσεν, ὡς ἀνέγραψεν ἡ ἐφημερὶς «δημοκρατία» τῆς 11ης Ὀκτωβρίου, ἡ ἐκλογὴ ἦτο διά τὸν ἴδιον «κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ». 3ον) Ὁ Μητροπολίτης Ζιχνῶν καὶ Νευροκοπίου φαίνεται ὅτι ἐξεδήλωσεν εὐθέως τὴν πρόθεσίν του νὰ μετατεθῆ (εἰς τὰ Μέγαρα, εἰς τὰ ὁποῖα εἶχεν ἀναπτύξει μεγίστην φιλανθρωπικὴν καὶ πνευματικὴν δρᾶσιν), ἀλλὰ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τὸ ἀπέρριψε προφανῶς διά νὰ μὴ ὀξύνη «τὰ πράγματα» μὲ τὸ Φανάριον, τὸ ὁποῖον προφυλλάσσει τὸ «μεταθετόν», ὄχι ἀπὸ σεβασμὸν πρὸς τοῦ Ἱεροὺς Κανόνας, ἀλλὰ διά νὰ μὴ ἀκυρωθῆ εἰς τὴν πρᾶξιν τὸ «καθεστὼς» τῶν λεγομένων Νέων Χωρῶν (ὑπάρχει συνταγματικὴ τάξις, ἡ ὁποία τὸ κατοχυρώνει). 4ον) Ἡ ἐκλογὴ βοηθοῦ Ἐπισκόπου εἰς τὴν Ἱ. Μητρόπολιν Πατρέων, ἡ ὁποία εἶναι «ἀχανής». Ἡ ἐκλογή αὕτη «ἐτροφοδότησε» προβληματισμοὺς καὶ ἀπορίας διά τὴν ὑγείαν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πατρέων (χωρὶς ὅμως νὰ ὑπάρχη κάτι, τὸ ὁποῖον νὰ ἀναδεικνύη αὐτοὺς τοὺς προβληματισμούς). Ἡ ἐκλογὴ τοῦ Νέας Ἰωνίας - Φιλαδελφείας προεκάλεσεν ἐρωτηματικά τοῦ τύπου: Τί σημαίνει τὸ ὑψηλὸν ποσοστὸν ψήφων; Μήπως προορίζεται διά μελλοντικὸς Ἀρχιεπίσκοπος, ὅταν δὲν γνωρίζομεν τὸν Πατερικόν, Ποιμαντικὸν καὶ Ἐθνικόν του λόγον; β) Μήπως ὁ σημερινὸς Ἀθηνῶν ἑτοιμάζει τὴν ἀποχώρησίν του, ἀφοῦ ὅλους τούς περὶ αὐτὸν Ἀρχιμανδρίτας «Χριστοδουλικοὺς καὶ μὴ» τοὺς «τακτοποιεῖ» εἰς Ἱεράς Μητροπόλεις, γ) Μήπως ἡ ἐκλογή του μὲ τόσον ὑψηλὸν ποσοστὸν ὑπηρετεῖ σκοπιμότητας, μὲ δεδομένον τὴν διασύνδεσίν του μὲ πολιτικὰ κόμματα τοῦ λεγομένου «προοδευτικοῦ» χώρου, (ὡς εὐρύτατα κυκλοφορεῖ) ἢ τὴν διασύνδεσίν του μὲ ἐπιχειρηματικοὺς κύκλους. (Προσφάτως, δημοσίευμα τῶν «Νέων» ὑπεστήριζεν ὅτι κάμνει συναντήσεις μὲ ἐπιχειρηματίας εἰς τὸ Χίλτον προφανῶς, διά νὰ ὑπηρετήση τὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα τῆς Ἐκκλησίας) δ) Μήπως ἔλαβε τὸ ὑψηλὸν ποσοστὸν, ἐπειδὴ εἶναι «δυτικόφιλος» (ὡς λέγουν ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες) καὶ ἠγωνίσθη, (ὡς ἀνέγραψεν ἡ Οὐάσιγκτον Πόστ), διά τὴν ἐπίσπευσιν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Τεμένους (πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ν. Ἰωνίας - Ἁγίων Ἀναργύρων καὶ τοῦ Ἀστυνομικοῦ Τμήματος λειτουργεῖ μεγάλος χῶρος προσ - ευχῆς τῶν Μουσουλμάνων, ὡς Βιβλιοθήκη καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐχρειάζετο τὴν «κάλυψιν» τῆς Ἱεραρχίας;) Πολλοὶ κληρικοί ὅμως πιστεύουν ὅτι τὸ ὑψηλὸν ποσοστὸν ψήφων ὀφείλεται εἰς τὴν παρασκηνιακὴν «συναλλαγὴν» μεταξύ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τοῦ Σεβ. Θεσσαλονίκης, διά τὴν ἐκλογὴν τοῦ νέου Σεβ. Γρεβενῶν π. Δαυΐδ Τζιουμάκα, ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν φήμην τοῦ φιλακολούθου, τοῦ φιλομονάχου καὶ τοῦ φιλανθρώπου. Ἡ ἀνακοίνωσις τῆς ΔΙΣ Ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις διὰ τὰς ἐκλογὰς τῶν νέων Μητροπολιτῶν: «Συ νῆλθε σή μερα Πα ρα σκευή, 10 Ὀκτω βρίου 2014, στήν τέ ταρτη Τα κτική Συ νε δρία της, ἡ Ἱερά Σύ ν - ο δος τῆς Ἱε ραρ χίας τῆς Ἐκ κλη σίας τῆς Ἑλ λά δος, ὑπό τήν Προ ε δρία τοῦ Μα κα ρι ω τά του Ἀρ χι ε πι σκό που Ἀθη νῶν καί πά σης Ἑλ λά δος κ. Ἱε - ρω νύ μου, στήν Αἴ θουσα Συ νε - δριῶν τῆς Ἱε ρᾶς Συ νό δου τῆς Ἱε - ραρ χίας. Μετά τήν προ σευχή ἀνε γνώ σθη ὁ Κα τά λο γος τῶν συμ με τε χόν των Ἱε ραρ χῶν καί δι ε πι στώθη ἡ ἀπουσία τοῦ Σε βα σμι ω τά του Μη τρο πο - λί του Φι λίπ πων, Νε α πό λεως καί Θάσου κ. Προ κο πίου, ὁ ὁποῖος ἀπουσί ασε αἰ τι ο λο γη μένα. Κα τό πιν ἐπι κυ ρώ θη καν τά Πρακτικά τῆς χθε σι νῆς Συ νε δρίας. Διά τά Γρεβενά Στή συ νέ χεια ἄρ χισε ἡ ψη φο φο - ρία περί τοῦ τρό που πλη ρώ σεως τῆς κε νῆς Μη τρο πο λι τι κῆς Ἕδρας Γρε βε νῶν. Ἐπί συ νό λου 78 ψη φι - σάν των, ἡ πρό ταση δι ἐκλο γῆς ἔλαβε 73 ψή φους καί ἡ πρό ταση διά κα τα στά σεως 4 ψή φους. Ἐπίσης εὑ ρέθη καί 1 λευκή ψῆ φος. Ἔτσι ἡ Ἱε ραρ χία ἀπε φάνθη ὑπέρ τῆς πλη ρώ σεως τῆς Ἱε ρᾶς Μη τρο - πό λεως δι ἐκλο γῆς. Ἀκο λού θησε ἡ δι α δι κα σία τῆς πλη ρώ σεως τῆς Ἱε ρᾶς Μη τρο πό - λεως Γρε βε νῶν δι ἐκλο γῆς. Γιά τήν κα τάρ τιση τοῦ τρι προ σώ που ἐπί συ νό λου 78 ψη φι σάν των ἔλαβαν: 1) Ἀρ χι μαν δρί της κ. Δαυίδ Τζιου μά κας, ψή φους 53 2) Ἀρ χι μαν δρί της κ. Χρι στο φό - ρος Κο λο κυ θᾶς, ψή φους 51 3) Ἀρ χι μαν δρί της κ. Αὐ γου στῖ - νος Μύ ρου, ψή φους 21 Ἐπί τῆς δευ τέ ρας ψη φο φο ρίας, καί γε νο μέ νης τῆς δι α λο γῆς τῶν ψή φων, ἀνε δεί χθη Μη τρο πο λί της Γρε βε νῶν ὁ Πα νο σι ο λο γι ώ τα τος Ἀρ χι μαν δρί της κ. Δαυίδ Τζι ου μά - κας, μέ 41 ψή φους, ἐπί συ νό λου 78 ψη φι σάν των, ἐνῶ ὁ Πα νο σι ο λο γι ώ - τα τος Ἀρ χι μαν δρί της κ. Χρι στο φό - ρος Κο λο κυ θᾶς ἔλαβε 33 ψή φους καί ὁ Πα νο σι ο λο γι ώ τα τος Ἀρ χι μαν - δρί της κ. Αὐ γου στῖ νος Μύ ρου, 3 ψή φους. Ἐπί σης εὑ ρέθη καί 1 λευκή ψῆ φος. Διά τά Μέγαρα Στή συ νέ χεια ἄρ χισε ἡ ψη φο φο - ρία περί τοῦ τρό που πλη ρώ σεως τῆς κε νῆς Μη τρο πο λι τι κῆς Ἕδρας Με γά ρων καί Σα λα μῖ νος. Ἐπί συνό - λου 78 ψη φι σάν των, ἡ πρό ταση δι ἐκλο γῆς ἔλαβε 36 ψή φους καί ἡ πρό ταση διά κα τα στά σεως 41 ψήφους, ἐνῶ εὑ ρέθη καί 1 λευκή ψῆ - φος. Ἡ Ἱε ραρ χία ἀπε φάνθη ὑπέρ τῆς πλη ρώ σεως τῆς Ἱε ρᾶς Μη τρο - πό λεως Με γά ρων καί Σα λα μῖ νος δι ἐκλο γῆς, δι ότι δέν ἐπε τεύ χθη τό ἀπαι τού με νον πο σο στόν τῶν 2/3 τοῦ Σώ μα τος τῆς Ἱε ραρ χίας. Ἀκο λού θησε ἡ δι α δι κα σία τῆς πλη ρώ σεως τῆς Ἱε ρᾶς Μη τρο πό - λεως Με γά ρων καί Σα λα μῖ νος δι ἐκλο γῆς. Γιά τήν κα τάρ τιση τοῦ τρι προ σώ που ἐπί συ νό λου 78 ψη φι - σάν των, ἔλα βαν: 1) Ἀρ χι μαν δρί της κ. Κων σταν τῖ - νος Γι α κου μά κης, ψή φους 55 2) Ἀρ χι μαν δρί της κ. Χρυ σό στο - μος Πα πα θα να σίου, ψή φους 37 3) Ἀρ χι μαν δρί της κ. Ἀχίλ λιος Τσούτ σου ρας, ψή φους 22 Ἐπί σης εὑ ρέ θη σαν 1 λευκή ψῆ - φος καί 1 ἄκυρη. Ἐπί τῆς δευ τέ ρας ψη φο φο ρίας, καί γε νο μέ νης τῆς δι α λο γῆς τῶν ψή φων, ἀνε δεί χθη Μη τρο πο λί της Με γά ρων καί Σα λα μῖ νος ὁ Πα νο σι - ο λο γι ώ τα τος Ἀρ χι μαν δρί της κ. Κων σταν τῖ νος Γι α κου μά κης, μέ 58 ψή φους, ἐπί συ νό λου 78 ψη φι σάν - των, ὁ Πα νο σι ο λο γι ώ τα τος Ἀρ χι - μαν δρί της κ. Χρυ σό στο μος Πα πα - θα να σίου ἔλαβε 15 ψή φους καί ὁ Πα νο σι ο λο γι ώ τα τος Ἀρ χι μαν δρί - της κ. Ἀχίλ λιος Τσούτ σου ρας, 2 ψή φους. Ἐπί σης εὑ ρέ θη σαν καί 1 λευ κή καί 2 ἄκυρες ψῆ φοι. Διά τήν Ν. Ἰωνίαν Στή συ νέ χεια ἄρ χισε ἡ ψη φο φο - ρία περί τοῦ τρό που πλη ρώ σεως τῆς κε νῆς Μη τρο πο λι τι κῆς Ἕδρας Νέας Ἰω νίας καί Φι λα δελ φείας. Ἐπί ψη φι σάν των 78, ἡ πρό ταση δι ἐκλο γῆς ἔλαβε 71 ψή φους καί ἡ πρό ταση διά κα τα στά σεως 6 ψήφους καί εὑ ρέθη ἐπί σης 1 λευκή ψῆ φος. Ἔτσι ἡ Ἱε ραρ χία ἀπε φάνθη ὑπέρ τῆς πλη ρώ σεως τῆς Ἱε ρᾶς Μη τρο πό λεως Νέας Ἰω νίας καί Φιλα δελ φείας δι ἐκλο γῆς. Ἀκο λού θησε ἡ δι α δι κα σία τῆς πλη ρώ σεως τῆς Ἱε ρᾶς Μη τρο πό - λεως Νέας Ἰω νίας καί Φι λα δελ - φείας δι ἐκλο γῆς. Γιά τήν κα τάρ - τιση τοῦ τρι προ σώ που ἐπί συ νό λου 78 ψη φι σάν των ἔλα βαν : 1) Θε ο φιλ. Ἐπί σκο πος Δι αυ λείας κ. Γα βριήλ, ψή φους 70 2) Θε ο φιλ. Ἐπί σκο πος Φα να ρίου κ. Ἀγα θάγ γε λος, ψή φους 3 3) Ἀρ χι μαν δρί της κ. Γε ώρ γιος Ταυ λά ρης, ψή φους 3 Ἐπί σης εὑ ρέ θη σαν 2 λευ κές ψῆ - φοι. Ἐπί τῆς δευ τέ ρας ψη φο φο ρίας, καί γε νο μέ νης τῆς δι α λο γῆς τῶν ψή φων, ἀνε δεί χθη Μη τρο πο λί της Νέας Ἰω νίας καί Φι λα δελ φείας ὁ Θε ο φι λέ στα τος Ἐπί σκο πος Δι αυ - λείας κ. Γα βριήλ, μέ 72 ψή φους, ἐπί συ νό λου 78 ψη φι σάν των καί εὑ ρέ - θη σαν 5 λευκά ψη φο δέλ τια καί 1 ἄκυρο. Βοηθός Ἐπίσκοπος Στή συ νέ χεια ἀπε φα σί σθη τό Σῶμα νά προ βεῖ σέ ψη φο φο ρία γιά τήν κα τα νομή θέ σεως Βο η θοῦ Ἐπι σκό που τοῦ Νό μου 1951/1991, στίς Ἱε ρές Μη τρο πό λεις οἱ ὁποῖες εἶχαν ἐκφράσει σχετική ἐπιθυμία. Ἡ ψη φο φο ρία εἶχε ὡς ἀπο τέ λε - σμα νά πα ρα χω ρη θεῖ ἡ θέση τοῦ Βο η θοῦ Ἐπι σκό που στήν Ἱερά Μητρό πολη Πα τρῶν, ἡ ὁποία ἔλαβε 38 ψή φους, ἔναντι τῆς Ἱε ρᾶς Μη τρο - πό λεως Γλυ φά δας, ἡ ὁποία ἔλαβε 16 ψή φους καί τῆς Ἱε ρᾶς Μη τρο - πό λεως Κο ρίν θου, ἡ ὁποία ἔλαβε 12. Ἐπί σης στήν ψη φο φο ρία εὑ ρέ - θη σαν 10 λευκά καί 2 ἄκυρα ψη φο - δέλ τια. Ἀκο λού θησε ἡ ψη φο φο ρία γιά τήν ἐκλογή τοῦ νέου Βο η θοῦ Ἐπισκό που τῆς Ἱε ρᾶς Μη τρο πό λεως Πα τρῶν μέ τόν τίτλο τῆς πά λαι ποτέ δι α λαμ ψά σης Ἐπι σκο πῆς Κερ νίτ σης. Ἐπί συ νό λου 77 ψη φι σάν των ἔλα βαν: 1) Ἀρ χι μαν δρί της κ. Χρύ σαν θος Στελ λᾶ τος ψή φους 64, 2) Ἀρ χι μαν δρί της κ. Νε κτά ριος Κωτ σά κης ψῆ φο 1, Εὑ ρέ θη σαν καί 11 λευ κές ψῆ φοι καί 1 ἄκυρη. Ὁ Μεθώνης Στή συ νέ χεια ἀκο λού θησε ἡ ψηφο φο ρία γιά τήν ἐκλογή τοῦ Βο η - θοῦ Ἐπι σκό που τῆς Ἱε ρᾶς Ἀρ χι ε πι - σκο πῆς Αθη νῶν. Γιά τήν πλή ρωση τῆς θέ σεως Βο η θοῦ Ἐπι σκό που τῆς Ἱε ρᾶς Ἀρ - χι ε πι σκο πῆς Ἀθη νῶν, μέ τόν τίτλο τῆς πά λαι ποτέ δι α λαμ ψά σης Ἐπισκο πῆς Με θώ νης, σύμ φωνα μέ τούς Ἱε ρούς Κα νό νες καί τίς δι α - τά ξεις τοῦ ἄρ θρου 13 τοῦ Νό μου 1951/1991, ἐπί συ νό λου 77 ψη φι - σάν των ἔλα βαν: 1) Ἀρ χι μαν δρί της κ. Κλή μης Κοτ σο μύ της ψή φους 72, 2) Ἀρ χι μαν δρί της κ. Ἰγνά τιος Μό σχος ψ ῆ φο 1, Εὑ ρέ θη σαν καί 3 λευ κές ψῆ φοι καί 1 ἄκυρη. Βο η θός Ἐπί σκο πος τῆς Ἱε ρᾶς Ἀρ χι ε πι σκο πῆς Ἀθη νῶν, μέ τόν τίτλο τῆς πά λαι ποτὲ δι α λαμ ψά σης Ἐπι σκο πῆς Με θώ νης, ἐκλέ γε ται ὁ Ἀρ χι μαν δρί της κ. Κλή μης Κοτ σο - μύ της, ὁ ὁποῖος το πο θε τή θηκε στήν θέση τοῦ Ἀρ χι γραμ μα τέως τῆς Ἱε ρᾶς Συ νό δου, μετά ἀπό ἔκτα κτη ὀλι γό λε πτη Συ νε δρί αση τῆς Δι αρ κοῦς Ἱε ρᾶς Συ νό δου. Ἡ Ἱερά Σύ νο δος τῆς Ἱε ραρ χίας ἀσχο λή θηκε καί μέ τήν ψή φιση Κανο νι σμῶν. Μετά τό πέ ρας τῆς Συ νε δρι ά - σεως, ἀκο λού θη σαν τά Μι κρά Μηνύ ματα τῶν νε ο ε κλε γέν των Μητρο πο λι τῶν καί Ἐπι σκό πων στήν αἴθουσα Συνεδριῶν τῆς Ἱερᾶς Συν - όδου τῆς Ἱεραρχίας. Κατά τήν κρα τοῦσα Ἐκ κλη σι α - στική Τάξη οἱ ἐψη φι σμέ νοι Μη τρο - πο λί τες Γρε βε νῶν κ. Δα υίδ, Με γά - ρων καί Σα λα μῖ νος κ. Κων σταν τῖ - νος καί Νέας Ἰω νίας καί Φι λα δελ - φείας κ. Γα βριήλ καί οἱ Ἐψη φι σμέ - νοι Ἐπί σκο ποι Με θώ νης κ. Κλή μης καί Κερ νίτ σης κ. Χρύ σαν θος, ἔδωσαν τό Μέγα Μή νυμα ἐν τός τοῦ Κα θο λι κοῦ τῆς Ἱε ρᾶς Μο νῆς Πετράκη, χο ρο στα τοῦν τος τοῦ Μα καρι ω τά του Προ έ δρου, Ἀρ χι ε πι σκό - που Ἀθη νῶν καί πά σης Ἑλ λά δος κ. Ἱε ρω νύ μου, ἐπί πα ρου σίᾳ πολ λῶν Ἱε ραρ χῶν, Κλη ρι κῶν καί Λα ϊ κῶν Χρι στι α νῶν». ΑΠΕΡΡΙΦΘΗ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΖΙΧΝΩΝ ΔΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΤΕΘΗ Τὰ «περίεργα» μὲ τὴν ἐκλογὴν τριῶν νέων Σεβ. Μητροπολιτῶν καὶ δύο Ἐπισκόπων Ἐδιδάχθημεν ὑπὸ τῶν Πατέρων νὰ μισοῦμεν τὴν αἵρεσιν καὶ ὄχι τὸν αἱρετικὸν Τοῦ π. Παναγιώτη Γκέζου Ο Ι ΑΓΙΟΙ Πατέρες τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἔδειξαν ἐν Πνεύματι ὅτι ἡ ἄρνηση ἐξεικονισμοῦ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ κατ ἐπέκταση τῶν ἁγίων - ὅ,τι πρέσβευαν οἱ εἰκονομάχοι - σημαίνει στὸ βάθος εἴτε ἄρνηση ἀποδοχῆς τῆς πραγματικότητας τῆς ἀνθρώπινης φύσης τοῦ Χριστοῦ, συνεπῶς ἔκπτωση στὸν μονοφυσιτισμό, εἴτε διαγραφὴ τῆς θεϊκῆς φύσης Του, συν - επῶς ἔκπτωση στὸν νεστοριανισμό. Ποιὸς θεωρεῖται αἱρετικὸς ὅμως γιὰ τὴν Ἐκκλησία; Αὐτὸς πού, ὅπως ἀναφέραμε, ἀλλοιώνει τὴν ὀρθὴ πίστη της, τὴν πίστη δηλαδὴ ποὺ ἔφερε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, καὶ γι αὐτὸ προσφέρει ἕνα Χριστὸ ὄχι ἀληθινό, ἀλλὰ ἕνα κατασκεύασμα τοῦ δικοῦ του μυαλοῦ, ἕνα εἴδωλο ποὺ ἁπλῶς τὸ ντύνει μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Κι αὐτὸ θὰ πεῖ ὅτι ὁ αἱρετικὸς κάνει ἐπιλογή: ἀπὸ τὸ ὅλο τῆς ἀλήθειας ἐπιλέγει ἕνα κομμάτι της, τὸ ὁποῖο κομμάτι τὸ ἀπολυτοποιεῖ θεωρώντας το ὡς τὸ ὅλο. Κι αὐτὸ σημαίνει ὅτι τελικῶς τὴν ἀλήθεια τὴν διαστρεβλώνει. Τὴν δική του λογικὴ ἔχει ὡς βάση ὁ αἱρετικός, Γι αὐτὸ καὶ τὸ βάθος πάντοτε μίας αἵρεσης εἶναι ἕνας ἀπύθμενος ἐγωισμός: ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ ἴδιος ὡς μέλος ὑπέρκειται τοῦ σώματος καὶ πρέπει ὅλοι νὰ ὑποταχθοῦν σὲ αὐτόν. Ἀλλὰ αἱρετικὸς γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας εἶναι καὶ ἐκεῖνος ποὺ ὄχι μόνον ἀλλοιώνει τὸ δόγμα καὶ τὴν πίστη της, ἀλλὰ καὶ τὸ ἦθος τῆς ζωῆς της. Ποτὲ ἡ χριστιανική μας πίστη δὲν διαχώρισε τὴν πίστη ἀπὸ τὴν ζωή. Ἀντιθέτως: ὅπου ἔβλεπε μία πίστη ποὺ δὲν ἐνεργοποιεῖτο ὡς ζωή τὴν χαρακτήριζε δαιμονική. Ὅπως θὰ τὸ πεῖ καὶ ὁ ἀπόστολος: Δεῖξον μοὶ τὴν πίστη ἐκ τῶν ἔργων σου. Ἡ πίστη χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι. Μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν. Δὲν πρέπει δηλαδὴ νὰ ἀδιαφορήσουμε ἀπέναντι σὲ ἕνα πλανεμένο συνάνθρωπό μας, σὲ ἕνα μέλος τοῦ ἰδίου σώματος, ἀλλὰ νὰ τὸν βοηθήσουμε. Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι, κινούμενοι ἀπὸ σπλάγχνα οἰκτιρμῶν καὶ ἀγάπης, νὰ τοῦ ἐπισημάνουμε τὴν ἀπόκλιση τῆς πίστεως, νὰ τὸν φυλάξουμε ἀπὸ τὰ δεινά τῆς ἀπάτης. Τυχὸν ἀδιαφορία θὰ σημαίνει ἔλλειψη ἀγάπης ἐκ μέρους μας καὶ ἀπομειωμένη χριστιανικὴ πίστη, κακία ἀφοῦ θὰ φανερώνουμε ὅτι δὲν τὸν βλέπουμε ὡς συνδεδεμένο ὀργανικὰ μὲ ἐμᾶς. Πῶς τὸ ἔλεγε ὁ ἁγιασμένος Γέρων Παΐσιος; Νὰ τοῦ βάζουμε τὴν καλὴ ἀνησυχία. Ζοῦμε δηλαδή, ὅσο εἶναι δυνατόν, σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου μας, κατεξοχὴν δὲ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Κι αὐτὸ σημαίνει βεβαίως ὅτι ἡ ὅποια νουθεσία μας θὰ γίνεται, στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου, μὲ ταπείνωση καὶ μὲ σεβασμό. Διδα - χθήκαμε ἄλλωστε ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας νὰ μισοῦμε τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση κι ὄχι τὸν αἱρετικό, δι ὅν ἀπέθανε Χριστός. Ἂν δὲν στεκόμαστε ἔτσι, ἂν ἡ νουθεσία μας παίρνει τὴν μορφὴ τῆς καταγγελίας μὲ τεντωμένο δάκτυλο, τότε σημαίνει ὅτι βρισκόμαστε στὴν αἵρεση τῆς ζωῆς, λόγῳ τοῦ ὑπάρχοντος ἐγωισμοῦ καὶ τῆς ἀλαζονείας μας, ποὺ μᾶς κινεῖ σὲ δασκαλίστικο τρόπο ἀπέναντι στὸν συνάνθρωπο τῆς κοινωνίας μας. Ἡ διάθεσή μας δηλαδὴ νὰ βοηθήσουμε τὸν ἄλλο μὲ τὸν λόγο μας δὲν πρέπει νὰ ὑπερβαίνει τὰ ὅριά μας. Τὸ εἴπαμε μία φορά, τὸ εἴπαμε δεύτερη, ἔπειτα σταματᾶμε. Ἂν ἐπιμείνουμε, ἂν θελήσουμε ἀδιάκοπα νὰ τοῦ ὑπενθυμίζουμε τὴν ἀπόκλισή του, τότε τοῦτο θὰ σημαίνει τὴν δική μας ἀπόκλιση καὶ αὐτὸ ἂς μὴ τὸ ξεχνᾶμε. Ὁ ἀπόστολος εἶναι σαφής: ἡ ἐπιμονὴ στὴν αἵρεση, παρ ὅλη τὴν νουθεσία, φανερώνει ὅτι ὁ αἱρετικὸς ἔχει ἀποφασίσει τὸν χαμό του καὶ βυθίζετε στὴν ἁμαρτία. Καὶ πρέπει κι αὐτὸ ἀκόμα νὰ τὸ σεβαστοῦμε. Σὰν τὸν Πατέρα τῆς παραβολῆς τοῦ ἀσώτου νὰ τὸ δοῦμε, ὁ ὁποῖος σεβάστηκε τὴν ἀπόφαση τοῦ ἀσώτου υἱοῦ του νὰ φύγει ἀπὸ κοντά του, ἐνῶ ἤξερε ὅτι ἡ ἀπομάκρυνσή του αὐτὴ ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴν ἀπώλειά του. Σὰν τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, ὁ Ὁποῖος ποτὲ δὲν ἐκβίαζε τοὺς ἄλλους νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν ἢ νὰ Τὸν ἀποδε - χθοῦν. Προσοχὴ ὅμως! Ἡ σιωπή μας μετὰ τὸ ἐνεργὸ ἐνδιαφέρον μας, ἡ ὑποχώρησή μας μπροστὰ στὴν ἐπιμονὴ τῆς αἵρεσης δὲν θὰ σημαίνει καὶ ἀδιαφορία καὶ ἐχθρότητά μας. Ποτὲ ὁ χριστιανὸς δὲν παραιτεῖται ἀπὸ τὴν ἀγάπη, διότι ἔτσι εἶναι σὰν νὰ παραιτεῖται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Σταματᾶμε νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ νουθετοῦμε, γιατί μὲ ἀγάπη παραδίδουμε τὸν αἱρετικὸ ἀποκλειστικὰ στὸν Θεό, ἐλπίζοντας πιὰ στὴ δύναμη ἐλέους ἀπ Αὐτόν. Συνεπῶς ἡ ἀγάπη μας ἐξακολουθεῖ καὶ ὑφίσταται, παίρνοντας ὅμως τὴν μορφὴ τῆς ἔμπονης προσευχῆς καὶ τῆς μεγαλύτερης ἄσκησης ποὺ κάνουμε, πρὸς χάρη πιὰ καὶ τοῦ αἱρετικοῦ γιατί καὶ σήμερα, δυσ - τυχῶς, ἐξακολουθοῦν καὶ ὑπάρχουν αἱρετικοί. Πέραν τῶν γνω - στῶν, ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ παρασύρονται καθημερινῶς, γιατί ἴσως δὲν βλέπουν καὶ τὴν ὀρθὴ μαρτυρία πίστεως καὶ ἀπὸ πλευρᾶς δικῆς μας. Τὸ ζητούμενο παρ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐμεῖς νὰ μὴ σταματήσουμε τὴν βίωση τῆς ἀλήθειας, δηλαδὴ νὰ μὴ σταματήσουμε τὴν ὀρθὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή μας. Κι αὐτὸ θὰ πεῖ ὅτι ἡ νουθεσία πίστεως πρέπει νὰ στρέφεται πρωτίστως πρὸς τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας. Ἂν ἐμεῖς ὑπερβαίνουμε τὴν αἵρεση τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς, τότε ἴσως ὑπάρξει ἐλπίδα νὰ κινητοποιηθοῦν καὶ οἱ ὄντως αἱρετικοὶ πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς ἀλήθειας. Γιατί θὰ τοὺς κινητοποιεῖ ἡ ἴδια ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ σωθοῦν.
Σελὶς 6η 17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Μεγίστη εὐλογία καὶ κατάνυξις εἰς τὴν ἐκδήλωσιν τῆς ΠΟΕ καὶ τοῦ «Ο.Τ.» ἀπὸ τὴν ἄφιξιν τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ σως ἡ Βυζαντινὴ Χορωδία τοῦ διδασκάλου Ἐμμανουὴλ Χανιώτου, ἡ ὁποία θὰ ἀπέδιδε τὸ ἀπολυτίκιον καὶ τροπάρια ἀπὸ τὴν ἀκολουθίαν τοῦ Ἑσπερινοῦ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, πρὸ τῆς ἐκδηλώσεως, μετέβη εἰς τὴν εἴσοδον τοῦ περιβόλου τῶν γραφείων (ὄπισθεν αὐτῶν ὑπάρχει Ἱερὸς Ναὸς ἀφιερωμένος εἰς τοὺς Ἁγίους Νεκτάριον, Νικόδημον καὶ Κοσμᾶν τὸν Αἰτωλόν), ὑπεδέχθη τὰ Ἅγια Λείψανα καὶ ἔψαλλε τροπάρια. Ἦτο πραγματικὴ εὐλογία διά τὸν χῶρον τῆς «ΠΟΕ», τοῦ «Ο.Τ.», τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι εἶχον μεταβῆ εἰς τὴνν. Ἐρυθραίαν, διά νὰ παρακολουθήσουν τὰς ὁμιλίας πρὸς τιμὴν τοῦ Μεγάλου Διδασκάλου καὶ Ἐθναποστόλου Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Ἡ ἐκδήλωσις ἤρχισε μὲ χαιρετισμόν τοῦ Προέδρου τῆς ΠΟΕ κ. Κωνσταντίνου Σαμωνᾶ, ὁ ὁποῖος ἐτόνισε: «Σήμερα ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὰς μυστικάς τοῦ Πνεύματος σάλπιγγας, τοὺς θεοφόρους Πατέρας τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συν - όδου, ἡ Πανελλήνιος Ὀρθόδοξος Ἕνωσις διοργανώνει τὴν παροῦσα ἐκδήλωση, ἀφιερωμένη στὰ 300 χρόνια ἀπὸ τὴν γέννηση τοῦ Μεγάλου Διδασκάλου τοῦ Γένους, Ἱερομάρτυρος καὶ Ἐθνομάρτυρος Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Ὁ μακαριστὸς Ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ἱδρυ - τὴς τῆς ΠΟΕ, ἦταν συντοπίτης τοῦ Ἁγίου καὶ ἀπὸ μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὸν Ἅγιο, ἀφιέρωσε μαζὶ μὲ τὸν π. Μᾶρκο τὸ ἕνα κλῆτος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ καὶ τὸ ἄλλο στὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη. Οἱ τρεῖς ἅγιοι ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση τῶν Ἑλλήνων. Οἱ παρακαταθῆκες τους εἶναι πυξίδα γιὰ τὸ πῶς θὰ πρέπη νὰ πορευθοῦμε σὰν εὐσεβὲς Ὀρ - θόδοξο Ἔθνος. Ἀπὸ τοὺς πρώτους βίους ποὺ συνέγραψε ὁ μακαριστὸς π. Χαράλαμπος ἦταν ὁ βίος τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Τό 1961 δημιούργησε καὶ τὸ δημοσιογραφικὸ ὄργανο τῆς ΠΟΕ, τὸν Ὀρθόδοξο Τύπο. Ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος εἶναι ἡ μόνη Ὀρθόδοξος ἑβδομαδιαία ἐφημερίδα, ποὺ ἐνημερώνει, ὅσο εἶναι δυνατόν, γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πατρίδος. Ἀγωνίζεται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν προάσπιση τῆς πίστεώς μας, προσπαθεῖ νὰ ἀγκαλιάση ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴν Ἀλήθεια, δηλαδὴ τὸν Χριστό μας, τοὺς μιμητάς τῶν Ἁγίων καὶ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Παρακαλοῦμε γιὰ τὴ διάδοση τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου καὶ γιὰ τὶς προσευχές σας, οἱ συντάκτες νὰ ἀκολουθοῦν τὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Εἶναι ἰδιαιτέρα εὐλογία γιὰ τὴν ΠΟΕ ἡ ἐκδήλωση αὐτὴ καὶ παρακαλοῦμε τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ νὰ μᾶς φωτίση νὰ καταλάβουμε τὰ ὅσα ὠφέλιμα ἔχουν ἑτοιμάσει οἱ ἐκλεκτοὶ ὁμιληταί, τοὺς ὁποίους ἐκ τῶν προτέρων εὐχαριστοῦμε γιὰ τὸν κόπο καὶ τὴ θυσία. Ἐπίσης εὐχαριστοῦμε τὸν π. Θεόδωρο Ζήση, τὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό, τὸν π. Σαράντη Σαράντο, τὸν π. Βασίλειο Βολουδάκη καί τόν κ. Γεώργιο Ζερβό, γιὰ τὴν ἀνεκτίμητη βοήθεια ποὺ μᾶς προσφέρουν τὰ 4 αὐτὰ χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ πνευματικοῦ μας π. Μάρκου Μανώλη». Μετὰ τὸν σύντομον χαιρετισμὸν τοῦ Προέδρου τῆς Π.Ο.Ε. κ. Κων/νου Σαμωνᾶ, ἠκολούθησαν αἱ ὁμιλίαι. Οἱ δύο ἐκ τῶν ὁμιλητῶν ἦλθον ἀπὸ τὴν Βόρειον Ἑλλάδα καὶ οἱ δύο ἄλλοι ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ἦσαν ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ ὁ ὁραματισμὸς του γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος» καὶ ὁ Δρ. Θεολογίας κ. Λέων Μπράνγκ, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Τὸ μήνυμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ σήμερα». Ἀπὸ τὴν Βόρειον Ἑλλάδα ὁμιληταὶ ἦσαν: α) Ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Ἡ ἐπικαιρότητα τῶν διδαχῶν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ». β) Ὁ διδάσκαλος κ. Δημήτριος Νατσιός, μὲ θέμα: «Τὰ σχολεῖα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ καὶ τὰ σχολεῖα τοῦ σήμερα». Τελευταῖος ὁμιλητής (ἐκτός προγράμματος) ἦτο ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ἀνδρέας. Μετὰ τὸ τέλος τῶν ὁμιλιῶν οἱ πιστοὶ προσεκύνησαν τὰ Ἅγια Λείψανα καὶ τὸ Διοικητικὸν Συμβούλιον τῆς ΠΟΕ ηὐχαρίστησε κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἀντεπεκρίθησαν εἰς τὴν πρόσκλησιν καὶ τοὺς προσέφερεν ὡς εὐλογίαν τὸ μόλις ἐκδοθὲν ὑπὸ τῶν ἐκδόσεων τοῦ Ο.Τ. νέον βιβλίον «Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός», τοῦ μακαριστοῦ καθηγητοῦ Πανεπιστημίου καὶ μοναχοῦ Κων/νου Καβαρνοῦ, παλαιοῦ συνεργάτου τοῦ Ο.Τ. Ὁ «Ο.Τ.» θὰ παρουσιάση ὅλας τὰς ὁμιλίας ἀναλυτικῶς, διότι εἶχον μηνύματα ἀπὸ τὴν δρᾶσιν καὶ τὴν στάσιν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ ἔναντι τῶν Ὀθωμανῶν καὶ τῶν Ἑβραίων, τῆς ἐκπαιδεύσεως, τῆς συμπεριφορᾶς τῶν κληρικῶν ἔναντι τῶν πολιτικῶν ἐξουσιαστῶν, τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Ὀρθοδόξου Παιδείας καὶ τῆς προσπαθείας ἐξισλαμισμοῦ τῶν Ἑλλήνων, τὰ ὁποῖα μηνύματα εἶναι ἐπίκαιρα ὅσον ποτὲ ἄλλοτε σήμερον. Ὅλοι οἱ ὁμιληταὶ ἐχειροκροτήθησαν θερμῶς ὑπὸ κληρικῶν καί πιστῶν (Οἱ πιστοὶ εἶχον δημιουργήσει ἀδιαχώρητον τόσον εἰς τὸ ἐσωτερικόν τοῦ κτιρίου - κυρίως αἴθουσα, ὁ μεγάλος χῶρος τῆς εἰσόδου, αἱ σκάλαι, αἱ ὁποῖαι ὁδηγοῦν εἰς τὸ κελλίον τοῦ π. Μάρκου Μανώλη, τμῆμα τοῦ χώρου ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ «Ο.Τ.» - ὅσον καὶ εἰς τὸν προαύλιον χῶρον). Ὁ πατὴρ Γεώργιος Μεταλληνὸς ἀνεφέρθη εἰς τὰ Ἐθνικὰ καὶ τὰ Ἐκπαιδευτικὰ ὁράματα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ ὡς καὶ εἰς τὸν ἀγῶνα του ἐναντίον τῶν Ὀθωμανῶν καὶ τῶν Ἑβραίων, εἰς τὸ ζήτημα τῆς Κυριακῆς Ἀργίας, τὴν ὁποίαν οἱ σημερινοὶ ἐξουσιασταὶ μεθοδεύουν νὰ καταργήσουν. Ὁ πατὴρ Γεώργιος ἐτόνισεν ὅτι, ὅπως δὲν ἐπέρασε τότε ἡ κατάργησις τῆς Κυριακῆς Ἀργίας, χάριν τῶν ἀγώνων τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἔτσι καὶ σήμερον «δὲν πρέπει νὰ περάση: α) ἡ κατάργησις β) ὁ ἀντιρατσιστικὸς νόμος καὶ ἄλλα νομοθετήματα», τὰ ὁποῖα ἐνδεχομένως θὰ περιορίζουν τὸν Εὐαγγελικὸν - Πατερικὸν λόγον τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν αἱρέσεων. Ὁ πατὴρ Θεόδωρος Ζήσης ἔκαμνε κι αὐτὸς ἀναφοράς εἰς τὰ ἐθνικὰ καὶ ἐκπαιδευτικὰ ὁράματα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Ἐτόνισεν ὅτι ἡ Ἁγιοκατάταξίς του ἔγινεν ὑπὸ τοῦ Φαναρίου μὲ διακόσια ἔτη καθυστέρησιν καὶ ὅτι διά τὴν Ἁγιοποίησίν του συνετέλεσε διά τῶν ἐπιστολῶν του καὶ τῆς ἀρθρογραφίας του ὁ μακαριστὸς ἱδρυτὴς τῆς ΠΟΕ καὶ τοῦ «Ο.Τ.» Ἀρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλοπουλος. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας τοῦ εἶχεν ἀποστείλει ἐπιστολήν, μὲ τὴν ὁποίαν ἐβεβαίωνεν ὅτι χάρις καὶ εἰς τὰς πιέσεις τοῦ μακαριστοῦ γέροντος τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον προέβη εἰς τὴν Ἁγιοκατάταξιν τοῦ Μεγάλου Διδασκάλου καὶ Ἐθναποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ ἐφέτος συμπληρώνονται τριακόσια ἔτη ἀπὸ τὴν γέννησίν του. Ὁ διδάσκαλος κ. Δημ. Νατσιὸς ἐπέδειξε τὴν ἀποδόμησιν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παιδείας καὶ τὴν οὐσιαστικὴν διαγραφὴν τῶν ἐθνι - κῶν ἀγώνων τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ καὶ τοῦ Γυμνασίου. Ὁ Δρ. Θεολογίας κ. Λέων Μπράνγκ ἐπεσήμανεν ὅτι τὸ «ποθούμενο», τὸ «Ρωμαίικο» τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ εἰς τὴν πλήρην διάστασίν του δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλο παρὰ ἡ ἀνασύστασις τῆς Χριστιανικῆς Βασιλείας τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Ἀντὶ δι αὐτὸ μὲ τὴν ἐπικράτησιν τῆς Βαυαροκρατίας εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐγκαθίσταται μία προτεσταντικῆς ἐμπνεύσεως διακυβέρνησις τοῦ τόπου, ἕνα μοντέλον ποὺ διατηρεῖται βασικὰ μέχρι σήμερον. Χαρακτηριστικόν του εἶναι ἡ πλήρης ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν κοσμικὴν ἐξουσίαν καὶ ἡ προοδευτικὴ ἐκδίωξις τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν Χώραν μας. Ψηφίζοντες τὰ ξενόφερτα κόμματα, εἰς τὴν οὐσίαν προσκυνοῦμεν τὸν Ἀντίχριστον Πάπαν εἰς τὴν προτεσταντικὴν καὶ οὑμανιστικὴν μετεξέλιξίν του. Τελευταῖος ὁμιλητής - ἔκπληξις - ἦτο ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης, ὁ ὁποῖος ἤρχισε τὴν ὁμιλίαν του ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς πιστοὺς λέγων: «Νὰ σᾶς ζητήσω νὰ κλείσετε τὶς πόρτες γιὰ νὰ μὴ φύγετε; Ὑπάρχει τὸ ἀδιαχώρητο καὶ δὲν χρειάζεται. Σᾶς συγχαίρω γι αὐτό». Ἀμέσως ὡμίλησε διά τὸ Ἑλληνορθόδοξον καὶ ἐκπαιδευτικὸν ὅραμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Ἀνεφέρθη εἰς τοὺς ἀγῶνας, διά τὴν μὴ ἐξαφάνισιν τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὑπὸ ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν καὶ ἰδιαιτέρως ὑπὸ τοῦ προκατόχου του μακαριστοῦ Μητροπολίτου Σεβαστιανοῦ, εἰς τοὺς ἀγῶνας διά τὴν ἀκριτικήν του ἐπαρχίαν καὶ τὴν ἀνάγκην διά τὴν ἐπικράτησιν τῶν ὁραμάτων τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ διά τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἐπίσης ἀνεφέρθη εἰς τὴν προσ - πάθειαν ποὺ γίνεται ὑπὸ Οἰκουμενιστῶν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, νὰ νοθεύσουν τὴν διδαχὴν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ: «Τὸν Πάπαν νὰ καταρᾶσθε». Οἱ οἰκουμενισταὶ ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν εἶπε ποτὲ αὐτὴν τὴν διδαχήν, ὅταν ὑπάρχει ἀκόμη καὶ χειρόγραφος ἀπόδειξις εἰς τὴν βιβλιοθήκην τοῦ Πανεπιστημείου Θεσσαλονίκης ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Ἀλβανικὴν γλῶσσαν. Ἡ ὁμιλία τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ Ὁ «Ο.Τ.» θὰ δημοσιεύση μὲ σειρὰν ὅλας τὰς ὁμιλίας, ἀρχίζων ἀπὸ τὴν ὁμιλίαν τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ. Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ὁ Πατροκοσμᾶς 1 εἶναι ἀπό τίς γνωστότερες ἐκκλησιαστικές μορφές τῶν προεπαναστατικῶν χρόνων, ἀκόμη καί στό χῶρο τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας 2, μολονότι ἡ δράση καί προσφορά του δέν ἀνήκουν κυρίως στόν χῶρο τῆς ἐπιστήμης. Αὐτό ἔχει μέ ἔμφαση ὑπογραμμίσει ὁ καθηγητής Gerhard Podskalsky, πού συμπεριέλαβε καί τόν Πατροκοσμᾶ σέ καθαρά ἐπιστημονικό ἔργο του, ὡς μοναδική ἐξαίρεση. Ἀρκοῦν δέ πρός διακρίβωση τῆς σημασίας του γιά τό ὑπόδουλο Γένος, ὅσα ἐγκωμιαστικά λέγει γι αὐτόν ὁ ἴδιος ὁ γερμανός ἐρευνητής: «Ἐξαιρετικά δημοφιλής ἱεραπόστολος καί ἐθνοδιδάσκαλος». Χαρακτηριστικό παράδειγμα λαϊκοῦ ἱεροκήρυκα, πού «διέθετε μιά θρησκευτική εὐσέβεια ξένη πρός τήν ἀκαδημαϊκή θεολογία»--«τά κηρύγματά του συγκλόνισαν τό Λαό τόσο ἀπό ἐθνική, ὅσο καί ἀπό θρησκευτική ἄποψη»--γι αὐτό ἐθεωροῦντο «ἀπό κοινωνικοπολιτική ἄποψη ἀνατρεπτικά» 3. Καί εἶναι γεγονός, ὅτι στό στόμα τοῦ Λαοῦ καί τῶν Τραγουδιῶν του σώθηκε ὁ ἀπόηχος τῶν κηρυγμάτων αὐτοῦ τοῦ μεγάλου διδάχου τοῦ Γένους. Συγκρίσεις ἐποχῶν 1. Ἡ περίοδος, στήν ὁποία ζοῦμε, ἒχει μεταβατικό χαρακτήρα, διότι μᾶς εἰσήγαγε στή λεγομένη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, πού προσδιορίζεται στρατιωτικοπολιτικά ἀπό τή ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων. Ἀνάλογο ὅμως χαρακτήρα εἶχε καί ἡ ἐποχή τοῦ Πατροκοσμᾶ, καθώς ὁ κόσμος βίωνε ἀνακατατάξεις, πνευματικές καί πολιτικοκοινωνικές, πού ὁδήγησαν τελικά στήν ἔκρηξη τῆς Μεγάλης Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1789, ἤ γιά μᾶς τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Καί τότε καί σήμερα παρατηρεῖται πραγματική ἢ τεχνητὴ κρίση ταυτότητας. Αὐτό ὅμως συν - έβαινε καί συμβαίνει- ὄχι στήν πλατειά λαϊκή βάση, ἀλλά κυρίως στόν χῶρο τῆς πολιτικῆς καί τῆς λογιοσύνης. Ὁ διαφωτισμός τότε, ἡ μετανεωτερικότητα σήμερα, συνδέονται μέ μιά μετακενωτική κίνηση, πού σημαίνει μονοδρομική μεταφορά αὐτούσιων κατά κανόνα δομῶν τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν στήν «καθ ἡμᾶς Ἀνατολήν», μέ παράλληλη ὑποτίμηση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας καί τῶν συστατικῶν της. Καί τότε μέν τονιζόταν ἰδιαίτερα ἡ ἑλληνικότητα ὡς στροφή στήν ἀρχαιότητα, (ὅπως τήν ἀντιλαμβάνονταν οἱ τότε ἀρχαιολάτρες), μέ παράλληλη ὑποτίμηση ἤ καί περιφρόνηση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Βυζαντίου. Σήμερα ὅμως, ὅπως ἀπεδείχθη ἀπό τό «πρόβλημα τῶν ταυτοτήτων», ὑποτιμᾶται καί αὐτή ἡ ἑλληνικότητα γιά χάρη μιᾶς σχεδιαζόμενης μεταστάσεως σέ μιάν ἄλλη («νέα») ταυτότητα, ἐπιβαλλόμενη ἀπό τήν ἔνταξή μας στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη καί τήν εἴσοδό μας στή Νέα Ἐποχή. Τότε ἐπιδιωκόταν ὁ ἐξευρωπαϊσμός μας μέ τήν περιθωριοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων μας σήμερα ὁ ἴδιος σκοπός συνδέεται μέ τήν ἀποσύνδεσή μας καί ἀπό αὐτή τήν ἐθνικότητά μας. Καί στίς δύο περιπτώσεις ὁ λόγος εἶναι γιά ἐκσυγχρονισμό καί ἀνανέωση, πού συγκαλύπτουν τίς ἀθέμιτες ἐξαρτήσεις τῆς ἐθνικῆς μας πολιτικῆς. Ἡ ἀνάστασις τοῦ Γένους 2. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς φλεγόταν ἀπό τόν ἱερό πόθο, ἀλλά καί τήν χαρισματική βεβαιότητα γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Γένους, συνδεδεμένη ὄχι μέ μιά μικρή καί ἐθνικιστικά, δηλαδή φυλετικά, νοούμενη πατρίδα, ἀλλά μέ τήν Ρωμαίικη- ἑλληνορθόδοξη Οἰκουμένη στήν παλαιά εὔκλειά της. Συζητοῦσε μέ τό Λαό γιά τό «πότε θά ἔρθει τό ποθούμενο», μιλώντας -ὅπως οἱ Κολλυβάδες, ὁ Ρήγας καί οἱ Φαναριῶτες- γιά τό ρωμαίικο: «Αὐτό μιά μέρα θά γίνει ρωμαίικο», ἐπανελάμβανε. Καί αὐτά σέ περίοδο, πού εἶχαν ἐνταθεῖ οἱ ἐξισλαμισμοί. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Γένους προσανατολιζόταν στήν Πόλη καί τήν αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, τῆς Πόλης τῶν ὀνείρων τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τήν ἀποκατάσταση τοῦ Γένους προσδοκᾶ καί στίς «Προφητεῖες» του, προσπαθώντας νά κινητοποιήσει τόν πόθο τῆς παλιγγενεσίας, ἀναθερμαίνοντας τήν «ἀποσταμένη ἐλπίδα». Καί ὁ Λαός καταξίωνε τά κηρύγματά του, ἐντάσσοντάς το στό τραγούδι του: «Βοήθα μας Ἅη-Γιώργη / καί σύ Ἅγιε Κοσμᾶ / νά πάρουμε τήν Πόλη / καί τήν ἁγιά-σοφιά». Ὄχι μόνο τήν Ἀθήνα! Ἡ ἀνάσταση τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ρωμανίας (Βυζαντίου) ἦταν τότε ἡ κυριαρχοῦσα στά εὐρύτερα στρώματα τοῦ Λαοῦ ἰδεολογία. Ὑπῆρχαν μυστικοί πόθοι τοῦ Γένους. Ἡ λαϊκή ποίηση ὑποσχόταν (στήν Παναγία), ἢδη μετά τήν Ἅλωση: «Πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς, πάλι δικά Σου θάναι». (Ὅταν τά ἒχει ἡ Παναγία, εἶναι καί δικά ΜΑΣ, ἐνῶ, ὅπως στήν ἐποχή μας, τό ἀντίστροφο δέν εἶναι βέβαιο...). Συνήθεις σ ὅλη τήν διάρκεια τῆς δουλείας ἦσαν οἱ ἐκφράσεις «πότε θά γίνει ρωμαίικο», «ὅταν θά γίνεται Ρωμανία» (ποντιακό). Ὁ Πατροκοσμᾶς, μαζί μέ τούς Νεομάρτυρες -ἱερομάρτυρας καί αὐτός- ἀνανέωνε τήν αὐτοπεποίθηση, τό αὐτοσυναίσθημα τῶν Ραγιάδων, τονώνοντας μέ τό κήρυ - γμά του γιά «τό ρωμαίικο» καί τήν ἐθνική συνείδηση. Καί ὡς μόνο μέσο γι αὐτή τήν ἐνδυνάμωση τῆς συλλογικῆς συνειδήσεως θεωροῦσε τήν ἐμμονή στήν πίστη: «Τό κορμί σας ἄς τό καύσουν ἄς τό τηγανίσουν τά πράγματά σας ἄς τά πάρουν, μή σᾶς μέλλει. Δώσατέ τα. Δέν εἶναι δικά σας. Ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζονται. Αὐτά τά δύο ὅλος ὁ κόσμος νά πέση δέν ἠμπορεῖ νά σᾶς τά πάρη, ἐκτός καί τά δώσετε μέ τό θέλημά σας. Αὐτά τά δύο νά τά φυλάττετε, νά μή τά χάσετε». Νά μή τρέχουν εἰς Αὐλάς 3. Αὐτός «ὁ λιανός καί κοντός καί τυλιγμένος μέσα στό ράσο του» 4 λαϊκός ἱεροκήρυκας σαγήνευε τούς ἀκροατές του, γιατί ἦταν γνήσια ἔκφραση τῆς Ὀρθοδοξίας. Τήν ὁδό τῶν Ἁγίων μας ἀκολούθησε καί ὁ Πατροκοσμᾶς, ἐντασσόμενος στήν πορεία τῆς «καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως». Ἔγινε δόκιμος ἁγιορείτης ἀσκητής: «Ἐπῆγα εἰς τό Ἅγιον Ὄρος καί ἔκλαιγα διά τές ἁμαρτίες μου», σημειώνει. Ἔτσι ἔθεσε τά θεμέλια τῆς ἱεραποστολικῆς δράσεώς του. Ἱεραποστολή χωρίς πνευματικές-ἀσκητικές προϋποθέσεις δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει στήν Ὀρθοδοξία.Ὅταν ἡ ἱεραποστολική δραστηριότητα θεμελιωθεῖ ἁπλῶς στήν ἀτομική ἠθική καί τήν ἀκαδημαϊκή γνώση, τότε εἰσάγεται ὁ δυτικός ἀκτιβισμός στήν πράξη μας. Ὁ Πατροκοσμᾶς ἀνῆκε στήν παράταξη τῶν κολλυβάδων, καί ὑπάρχουν ἀποδείξεις γι αὐτό.ἡ ἡσυχαστική δέ ἐμπειρία του ἦταν προϋπόθεση τῆς θεολογίας του. Εἶναι πατερικός κατά πάντα, καί αὐτό προέρχεται ἀπό τίς κοινές μέ τούς Πατέρες ἐμπειρίες του. Τό προορατικό χάρισμα καί τό μαρτύριό του, μέ ὅλα τά θαυμαστά στοιχεῖα, πού συνδέονται μέ αὐτό, εἶναι ἐπιβεβαίωση τῆς ἐνοικήσεως μέσα του τῆς ἁγιοτριαδικῆς Χάριτος, πού τόν καταξίωσε σέ προφήτη τοῦ Λαοῦ Του. Ἡ θυσιαστική ἀγάπη του γιά τό Γένος καί ἡ ἐπιλογή τῆς ἱεραποστολικῆς δράσης ἦταν καρπός τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματός του. Καί αὐτό συνιστοῦσε καί στούς διαθέτοντες, λόγῳ τῆς σπουδῆς τους, τά κατάλληλα προσόντα: «Χρέος ἔχουν ἐκεῖνοι, ὁποῦ σπουδάζουν, νά μή τρέχουν εἰς ἀρχοντικά καί αὐλάς μεγάλων (νά μή γίνωνται δηλαδή αὐλοκόλακες) καί νά ματαιώνωσι (=χαραμίζουν) τήν σπουδή τους, διά νά ἀποκτήσουν πλοῦ - τον καί ἀξίωμα, ἀλλά νά διδάσκωσι μάλιστα τόν κοινόν Λαόν, ὅπου ζῶσι μέ πολλήν ἀπαιδευσίαν καί βαρβαρότητα...» 5. «Οἱ πίστες τοῦ διαβόλου» 4. Ὁ πόθος τοῦ Πατροκοσμᾶ γιά τήν κοινή τοῦ Ἔθνους ἀνάσταση συνδέθηκε μέ τήν ἐπιλογή τῶν κατάλληλων γιά τήν πραγμάτωση τοῦ στόχου αὐτοῦ μέσων. Καί αὐτά ἦταν: Ἡ ἀναθέρμανση στό ἀδυνατισμένο συνειδησιακά, λόγῳ τῆς δουλείας, Ἔθνος τῆς ἀληθινῆς Πίστεως, τῆς Ὀρθοδοξίας: «Ἔμαθα λέγει- πώς μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ δέν εἴσθενε Ἕλληνες (δηλαδή εἰδωλολάτρες), δέν εἶσθε ἀσεβεῖς αἱρετικοί, ἄθεοι, ἀλλ εἴσθενε εὐσεβεῖς ὀρθόδοξοι χριστιανοί... τέκνα καί θυγατέρες τοῦ Χριστοῦ μας...» 6. Αὐτά σημαίνουν: Ὁδηγεῖ ὄχι ἀόριστα σέ Θεό, ἀφοῦ καί οἱ Μασόνοι γιά Θεό μιλοῦν, ἀλλά στόν μόνο ἀληθινό Θεό, τόν ἱστορικό Ἰησοῦ Χριστό, τήν μόνη φανέρωση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στόν κόσμο (πρβλ. Ἰωάν. 17, 6). Ζητεῖ τήν ἀποσύνδεση τοῦ Ἔθνους ἀπό κάθε ἴχνος εἰδωλολατρίας (νεοπαγανισμοῦ) καί αἱρέσεως, πού εἶναι ἐκφράσεις ἀσεβείας καί βλασφημίας πρός τόν Θεό. «Ὅλες οἱ πίστες θρησκευτικές δηλαδή διδασκαλίες- εἶναι, λέγει, ψεύτικες, κάλπικες, ὅλες τοῦ διαβόλου». Αὐτό σημαίνει: Καί ὁ ἀλλοτριωμένος φράγκικος χριστιανισμός καί ὅλες οἱ «θρησκεῖες», πού διαπορθμεύονται στή Χώρα μας ἀπό τήν ἄθεη καί αἱρετική Δύση. «Μόνον ἡ πίστις τῶν εὐσεβῶν καί Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν -τῶν Ἁγίων δηλαδή- εἶναι καλή καί ἁγία». Ἕλληνας ἔξω ἀπό τήν Ὀρθοδοξία κατ αὐτόν δέν εἶναι δυνατόν νά νοηθεῖ. «Ἐμεῖς οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί (μόνον) τήν Ἁγίαν Τριάδα πιστεύομεν, δοξάζομεν καί προσκυνοῦμεν. Αὐτή εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί ἔξω ἀπό τήν Παναγίαν Τριάδα ὅσοι λέγονται θεοί εἶναι δαίμονες...» 7. Αὐτό εἶναι τό νόημα τῶν λόγων του. Τό κήρυγμά του εἶναι Τριαδοκεντρικό, ἀλλά καί Χριστοκεντρικό.Ὁ Χριστός γιά τόν Πατροκοσμᾶ εἶναι ὁ Θεός, ἀλλά καί «ὁ γλυκύτατος αὐθέντης καί δεσπότης». Καταλαβαίνουμε τήν αἴσθηση αὐτοῦ τοῦ λόγου σέ ἕνα λαό, πού εἶχε ἢδη μέσα στήν παρατεινόμενη δουλεία του νά ὀνομάζει «αὐθέντη» τόν τύραννο Σουλτάνο καί «δεσπότη» τόν ἐπίσκοπό του. Καί αὐτό συνεχίζεται, στήν παρατεινόμενη δουλεία μας μέχρι σήμερα. Τό κήρυγμά του ὅμως δέν ἦταν μιά ἄχρωμη ἠθικολογία, ἀλλά Θεο-λογία, πού προβαλλόταν ὡς τό ὀντολογικό θεμέλιο τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους. Διότι ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη, μετουσιωμένη σέ φρόνημα, πηγάζει τό ὀρθόδοξο ἦθος, ὁ ὀρθόδοξος τρόπος ὑπάρξεως. Ἤ ἑνωνόμεθα ἤ χανόμεθα 5. Τό ἀναγεννητικό ἔργο τοῦ Ἁγίου μας ἀπέβλεπε στήν ἀνάσταση καί τῆς ρωμαίικης κοινωνίας, ἀφοῦ μάλιστα εἶχε συνειδητοποιήσει, ὅτι «γινήκαμε χειρότεροι ἀπό τά θηρία». Ὡς γνήσιος ἁγιορείτης, ἐνεφορεῖτο ἀπό τό κοινοβιακόκοινοτικό ἰδεῶδες τῆς πατερικῆς παράδοσης, μέ κύριο φορέα καί ἐκφραστή του τόν Μ. Βασίλειο. Ὁ Ἅγιος Πατέρας ἢθελε τήν ἐνορία ὡς ἀδελφότητα, μέ κοινοβιακήκοινοτική συγκρότηση καί συλλογικότητα.ἤξερε, ἂλλωστε, ὅτι στήν κοινότητα-ἐνορία σώθηκε τό ὑπόδουλο Γένος. Κατά μία μαρτυρία τοῦ ἑνετοῦ Προβλεπτῆ τῆς Λευκάδας, ὁ Γέροντας προέτρεπε τούς κατοίκους τῆς Πρέβεζας νά μή ἐκκλησιάζονται στίς ἐνορίες ἐκεῖνες, πού δέν εἶχαν ἐνσωματωθεῖ σέ ἀδελφότητα. Τό μήνυμα τῆς ἐνέργειάς του: ἤ ἑνωνόμαστε ἤ χανόμαστε. Καί αὐτό ἰσχύει καί σήμερα! Ὅριζε, μάλιστα ἐκλογή τῶν ὑπευθύνων μέ βάση ὀρθόδοξη («μέ τή γνώμη ὅλων τῶν χριστιανῶν»). Γιά τήν ὀρθή ὅμως λειτουργία τῆς προτεινόμενης ἀπό αὐτόν κοινωνίας κήρυττε τήν κατά Χριστόν ἰσότητα τῶν δικαιωμάτων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, τή μόρφωση τῆς γυναίκας, τήν ἱερότητα τοῦ γάμου, μέ βάση τή λειτουργική ἰδιαιτερότητα τῶν φύλων καί τή θέση τους στό κοινωνικό σῶμα, τήν Ἐκκλησία. Ἤθελε τόν ἄνδρα στήν οἰκογένεια «ὡσάν βασιλέα» καί τήν γυναῖκα «ὡσάν βεζύρη» 8 (πρωθυπουργό δηλαδή), καί ἀπόδοση δικαιοσύνης ἀπέναντι σέ ὅλους, καί τούς Ἑβραίους («... ὅσοι ἀδικήσατε χριστιανούς ἤ ἑβραίους»). Ἀποδεικνύει ἔτσι, ὅτι ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, ὅταν λειτουργεῖ, δέν χρειάζεται ἀντιρατσιστικούς νόμους. Ὁ ρατσισμός, τόν ὁποῖο προσπαθοῦν σήμερα νά θεραπεύσουν, δέν ὐπῆρξε ποτέ ὑπόθεση τῆς πατερικῆς παραδόσεως, ἀλλά τῆς Εὐρώπης, στήν ὁποία ὑποδουλωθήκαμε. Στήν κοινωνία πού αὐτός προέβαλλε, ζητοῦσε ἀλληλοσεβασμό ἀρχόντων καί ἀρχομένων, σεβασμό στούς ἱερεῖς παραπάνω ἀπό τούς βασιλεῖς καί τούς ἀγγέλους, ἀλλά καί στούς προεστούς καί τούς γεροντοτέρους. Τίς ρωμαίικες, ἑλληνορθόδοξες ρίζες τῆς κοινωνικῆς του προτάσεως ἀποκαλύπτει ἡ θέση του γιά τούς προεστούς -τούς κοτσαμπάσηδες. «Ὅ,τι χρεία τύχη τῆς χώρας, τούς προεστούς γυρεύουν καί σεῖς κοιμᾶστε ξέγνοιαστοι» 9. Βλέπετε, οἱ Τοῦρκοι δέν εἶχαν τά γνωστά ἀπό τήν κατοχή ναζιστικά ἀντίποινα. Ἕνα «σαμποτάζ» τό πλήρωσαν ὅλα τά Καλάβρυτα! Οἱ Ὀθωμανοί ἀποκεφάλιζαν τό ἔθνος, κρεμώντας τόν Πατριάρχη καί τίς κορυφές τοῦ Γένους, ὣς τούς Προεστούς. Ἀκολουθώντας τόν Ἀπ. Παῦλο (Ρωμ. 13,1 κ.ἑπ.) συνιστᾶ στό λαό νομιμοφροσύνη, ἀλλ ὂχι δουλικότητα. «Νά πείθωνται (=νά ὑπακούουν) εἰς τάς κατά Θεόν βασιλικάς προσταγάς»» (Πρβλ. Πράξ. 5,29), σέ ὅσα δηλαδή «δέν ἀντιστέκονται στό Εὐαγγέλιο». Ὅπως λέγει καί ὁ Μ. Βασίλειος σχετικά: «ἐν οἷς ἐντολή Θεοῦ μή ἐμποδίζηται» (PG 35,972/3). Διαχρονική ὅμως σημασία ἒχει καί ἡ διάκριση, πού κάνει μεταξύ τῶν δύο θηρίων, τοῦ ἀνατολικοῦ καί τοῦ δυτικοῦ, πού μόνιμα συνιστοῦν τίς θανατηφόρες ἀπειλές τοῦ Γένους (Ἔθνους) μας: «Καί διατί δέν ἔφερεν ὁ Θεός λέγει- ἄλλον βασιλέα, πού ἦταν τόσα ρηγάτα ἐδῶ κοντά (τά δυτικά βασίλεια) νά τούς τό δώση (=τό βασίλειό μας), μόνον ἤφερε τόν Τοῦρκον μέσαθε ἀπό τήν Κόκκινη Μηλιά καί τοῦ τό ἐχάρισε;» (Φοβερός λόγος, ἀλλά αὐτό ἔγινε, διότι «ἤξευρεν ὁ Θεός, πὼς τά ἄλλα ρηγάτα μᾶς βλάπτουν εἰς τήν πίστιν, καί (ἐνῶ) ὁ Τοῦρκος δέν μᾶς βλάπτει. Ἄσπρα (χρήματα) δῶσ του καί καβαλλίκευσέ τον ἀπό τό κεφάλι...» 10. Δέν ἔδινε μόνο ἀπάντηση στούς ἑνωτικούς εὐρωπαΐζοντες κάθε ἐποχῆς, ἀλλά καί στούς μεταπατερικούς Οἰκουμενιστές μας, πού ἐπιμένουν νά μή διακρίνουν τήν ἐγωπαθολογική τύφλωσή τους, ὅτι ὁ ἀληθινός κίνδυνος προέρχεται ἀπό τήν διαστροφή τῆς πίστεως καί λιγότερο ἀπό τήν ὁποιαδήποτε ἀθεΐα.γι αὐτό δέν διστάζει νά ἀποκαλεῖ τόν πάπα (τόν παπικό θεσμό) ὡς ἀντίχριστο (Α Ἰω. 2, 18) καί νά λέγει «τόν πάπαν νά καταρᾶσθε», προβλέποντας χαρισματικά τή θέση τοῦ Πάπα στό παγκόσμιο σήμερα σύστημα ἐξουσίας, ὡς «Πλανητάρχη Ν ο δύο»... Ὁ Πατροκοσμᾶς, περαιτέρω, ἱεραρχεῖ τήν Πατρίδα στήν Ὀρθοδοξία, λέγοντας: «Ἡ πατρίδα μου ἡ ψεύτικη, ἡ γήινη καί ματαία εἶναι ἀπό τοῦ ἁγίου Ἄρτης τήν ἐπαρχίαν, ἀπό τό Ἀπόκουρον...». «Ἐμεῖς, Χριστιανοί μου, δέν ἔχομεν ἐδῶ πατρίδα» 11 (πρβλ. Ἑβρ. 13,14). Ἡ προτεραιότητα δίνεται πάντα στήν Πίστη, τήν Ὀρθοδοξία, στήν ὁποία ὁ Πατροκοσμᾶς ἱεραρχεῖ τά πάντα. Προέβλεπε ὅτι ἡ νόσος τῆς ἐποχῆς μας θά εἶναι ἡ παντοειδής χρήση τῆς Ὀρθοδοξίας ἁπλά γιά τή στήριξη τῆς ἀπολυτοποιημένης «ἑλληνικότητας». Ὁ Πατροκοσμᾶς θά τό πῶ γιά μιά ἀκόμη φορά καί ἐδῶ, ἦταν πρῶτα Ὀρθόδοξος καί μετά Ἕλληνας. Ἡ ἀναντίρρητη φιλοπατρία του, ἱεραρχόταν στήν Ὀρθοδοξία του, χωρίς τήν ὁποία πεθαίνει ἡ Ἑλλάδα, πού μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ Πατέρες μας. Παιδεία καί γλῶσσα 6. Διέβλεπε ὅμως, ὅτι ἡ ἐπιδιωκόμενη ἀνάσταση καί ἀπελευθέρωση τοῦ Γένους ὄφειλε νά στηριχθεῖ στήν ἀνάπτυξη τῆς Παιδείας 12. Θεωρεῖ ἔτσι «ἁμαρτία» νά μένουν «τά παιδιά ἀγράμματα καί τυφλά» «Καλύτερα νά μένουν φτωχά καί γραμματισμένα παρά πλούσια καί ἀγράμματα». Τά ἀγράμματα παιδιά χαρακτηρίζει «γουρουνόπουλα», ἐλέγχοντας ἔτσι τήν ἀδιαφορία τῶν γονέων γιά τή μόρφωσή τους. Γνήσιος πατερικός καί ἔξω ἀπό τόν σκοταδισμό εἶναι ὁ λόγος του. «Ἡ πίστις μας δέν ἐστερεώθη ἀπό ἀμαθεῖς Ἁγίους, ἀλλά ἀπό σοφούς καί πεπαιδευμένους...». Ἔχουμε ἐδῶ ἀπήχηση τῆς διακήρυξης τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «οὔκουν ἀτιμαστέον τήν παίδευσιν, ὅτι οὕτω δοκεῖ τισίν» (Ἐπιτάφιος εἰς τόν Μ. Βασ. ΙΑ ). Ἔβλεπε ὅμως τήν παιδεία πατερικά ὡς ἁγιοπνευματικό φωτισμό καί ὄχι ὡς εὐρωπαΐζοντα φωταδισμό, πού ἀφήνει ἀνέγγιχτη καί ἀκάθαρτη τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Τό σχολεῖο γιά τόν Πατροκοσμᾶ ἦταν ἐπέκταση τῆς Ἐκκλησίας, ναός τῆς θεοκεντρικῆς παιδείας. Γι αὐτό ἔλεγε ὅτι οἱ πολλές ἐκκλησιές δέν ὠφελοῦν τήν πίστη χωρίς καλλιέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Μήπως, ἀλήθεια, καί μεῖς, στήν εὐρωπαϊκή πλέον δουλεία μας, ἀντί νά ἀνεγείρουμε πολλούς καί πολυτελεῖς ναούς ἤ μοναστήρια-φρούρια, θά πρέπει νά στρέφουμε τήν φροντίδα καί μέριμνά μας καί στήν ἀνέγερση καί τόν ἐξοπλισμό σχολείων τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής μας; Τό παιδευτικό ὅραμα, πού μᾶς κληροδότησε ὁ Ἅγιός μας, δέν εἶναι ὁ homo oeconomicus, capitalisticus καί marxisticus, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας. Μέ τό ὅραμα τῆς παιδείας συνδέεται ἀχώριστα καί ἡ κένωσή του στό θέμα τῆς γλώσσας. Ἡ γλωσσική καί ὑφολογική ἁπλότητά του δέν ὀφειλόταν, βέβαια, στήν ἀνεπάρκειά του.ὁ ἴδιος κατεῖχε ὑψηλή παιδεία, παρέλαβε ὅμως τόν γλωσσικό κώδικα τῆς ἐποχῆς του καί τόν συνταίριαξε μέ τή γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Λατρείας, ἁπλοποιώντας τίς μορφές, ἀλλά διακρατώντας τόν γλωσσικό πλοῦ - το τῆς παράδοσής μας. Ὁ «δημοτικισμός» ὅμως τοῦ Πατροκοσμᾶ δέν εἶναι καρπός ἰδεολογικῶν καί κομματικῶν ἐμμονῶν, ἀλλά φυσικός καί ἀβίαστος. Δέν ἦταν οὔτε δημοτικιστής, οὔτε καθαρευουσιάνος, ὅπως ἐπιμένουμε νά εἴμαστε ἐμεῖς. Οἱ μορφές πάντα ἁπλουστεύονται στή μακραίωνη πορεία τοῦ Ἔθνους, ὁ γλωσσικός του ὅμως πλοῦτος μένει, ὁλόκληρος καί ζωντανός μέσα στή λατρεία μας. Ὁ Πατροκοσμᾶς δέν ἐβίασε τή γλώσσα, οὔτε κοραϊκά, οὔτε ψυχαρικά. Ἀπέφυγε κάθε ἀκρότητα, διότι σκοπός του ἦταν ἡ ὠφέλεια τῶν ἀκροατῶν του.ὁ «δημοτικισμός» του ἦταν ἐθνικός. Γι αὐτό δίπλα στίς λαϊκές ἐκφράσεις παραθέτει αὐτούσια χωρία τῆς Γραφῆς καί τῆς Λατρείας. Ὅ,τι δέχεται ὁ Λαός καί καταλαβαίνει. Αὐτό ἐπιδιώκει, ὅταν ἀγωνίζεται γιά τήν ἐπικράτηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί στό χῶρο τοῦ σχολείου. Δέν πρόκειται γιά ἐθνικισμό καί φυλετισμό, ἀλλά γιά πρόταξη τῆς γλώσσας, στήν ὁποία σώζεται ὅλος ὁ ἑλληνορθόδοξος πολιτισμός μας. Μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνικότητος 7. Αὐτός ἧταν ὁ ὁραματισμός τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ γιά τό ἀναγεννώμενο Γένος/Ἔθνος. Ἕνα ὅραμα, πού ἐρείδεται στίς ἁγιοπατερικές πνευματικές προϋποθέσεις. Μέ τήν κατήχηση καί νουθεσία του ἀναπροσδιορίζει ὀρθόδοξα τήν ταυτότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνισμοῦ, πού ἐκαλεῖτο καί πάλι νά συνεχίσει τήν πρωταγωνιστική ἀποστολή του στήν Ὀρθόδοξη Οἰκογένεια. Ὁραματιζόταν μιά ρωμαίικη κοινωνία «κατοικία τοῦ Θεοῦ, κατοικία τῶν ἀγγέλων», ὅπως καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅταν ἔλεγε: «Γῆν οὐρανώσωμεν, γῆν οὐρανόν ποιήσωμεν»! Μιά ἀταξική ἀδελφοποιία στά ὅρια ἑνός ὑπαρκτοῦ χριστιανισμοῦ, ὅπως συμβαίνει στήν μοναστική ἀδελφότητα καί τήν προέκτασή της στόν κόσμο, τήν ὀρθοδοξοπατερικά δομημένη ἐνορία. Ἡ πολιτεία καί ἡ δράση του κινοῦνται μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνικότητας. Εἶχε συνείδηση, ὅτι ὁ κόσμος ἐξελίσσεται καί ὅτι ὁ νέος κόσμος, πού εἰσαγόταν ἀπό τήν ἀλλοτριωμένη Δύση, ἀπειλοῦσε ἀκάθεκτα τόν κόσμο τῆς ὀρθόδοξης παράδοσής μας. Γι αὐτό εἶναι πάντα ἐπίκαιρος ὁ λόγος του, ἰδιαίτερα στή σύγχρονή μας ἑλληνική πρα - γματικότητα, πού ἀπό τό 1830 εἶναι μόνιμο θλιβερό προτεκτοράτο τῆς Εὐρώπης. Καί τό ἐρώτημα εἶναι: Τί μένει ἀπό τόν ὁραματισμό τοῦ Πατροκοσμᾶ σήμερα; Αἱ προφητεῖαι του Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἒπραξε πατερικά τό καθῆκόν του ἀπέναντί μας. Μᾶς περιέγραψε μέ πληρότητα τί εἶναι Ὀρθοδοξία καί πῶς ἐπιτυγχάνεται ἡ ἱστορική πραγμάτωσή της. Βλέποντας ὅμως τήν σημερινή τραγική κατάστασή μας, διαπιστώνουμε ὃτι οἱ Νεοέλληνες διαψεύσαμε τίς προσδοκίες τοῦ Πατροκοσμᾶ κυριολεκτικά. Αὐτό ὅμως τό διεῖδε καί ἐκεῖνος χαρισματικά στίς «προφητεῖες» του: Μᾶς ἤθελε φύλακες καί ὁμολογητές τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας, συνιστώντας νά «ἔχουμε σταυρό στό μέτωπο, γιά νά μᾶς γνωρίζουν ὅτι εἴμεθα χριστιανοί» 13, καί μεῖς καταντήσαμε: μασόνοι, μαρξιστές, ἄθεοι, παπόδουλοι, βλάσφημοι καί δαιμονολάτρες νεοπαγανιστές. Ἤθελε τόν Κλῆρο μας ἡγέτη τοῦ Ἔθνους στήν ὀρθόδοξη μαρτυρία καί ὁμολογία. Καί ὅμως αὐτός προεῖδε ὅτι οἱ κληρικοί θά γίνουν «οἱ χειρότεροι καί οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων» 14 Καί κάτι φοβερότερο: Εἶπε ὅτι «οἱ παπάδες θά χαλάσουν τήν θρησκεία»! Ἀρκεῖ νά φέρουμε στό νοῦ μας τήν ὑποδούλωσή μας στόν βλάσφημο Οἰκουμενισμό καί τήν ἀντίχριστη κίνηση τῆς Πανθρησκείας. Προβλέποντας τήν στρεβλή πορεία τῆς παιδείας μας θά πεῖ, ὅτι «Τό κακό θά ἔρθῃ ἀπό τούς διαβασμένους» 16, ἐννοώντας ἀσφα - λῶς τούς διαφωτιστές καί μετανεωτερικούς διανοουμένους μας. Μήπως δέν περιέγραφε τήν ἐποχή μας, ὅταν ἔλεγε: «Θά βγοῦν πρά - γματα ἀπό τά σχολεῖα, πού ὁ νοῦς σας δέν φαντάζεται» 17. Ἀδιάψευστα δέ περιγράφει προορατικά καί τήν κοινωνική ζωή μας, ὅταν ἔλεγε ὅτι οἱ Πολιτικοί μας Ἡγέτες «θά βάλουν φόρο στίς κόττες καί στά παράθυρα» 18! Εὐστοχότερη ὅμως ἐπισήμανση τῆς δημοσιονομικῆς ὀργάνωσής μας δέν θά μποροῦσε σήμερα νά ἐπινοηθεῖ, ἀπ ὅσο ἡ προφητεία του: «Οἱ ληστές (γράφε: oἱ διαχειριζόμενοι τίς τύχες μας) θά φύγουν ἀπό τά βουνά καί θά κατεβοῦν στίς πόλεις καί θά φοροῦν ποδήματα» 19. Κάτι πού θυμίζει τό «ὁ δολοφόνος μέ τό φράκο»! Ἀλλά καί γιά τά νομοθετήματα, πού ρυθμίζουν (γρ. ἀπορρυθμίζουν) τόν ἠθικο-κοινωνικό μας βίο ἐπαληθεύθηκε ἡ πρόβλεψή του: «Θά δοῦμε καί θά ζήσουμε τά Σόδομα καί τά Γόμορρα» 20! Προβλέποντας δέ τό ρεῦμα τῆς ἀναγκαστικῆς μετανάστευσης τῶν καιρῶν μας, θά πεῖ: «Ἐσεῖς θά πᾶτε νά κατοικήσετε ἀλλοῦ καί ἂλλοι θἀρθοῦν νά κατοικήσουν σέ σᾶς» 21, βλέποντας τήν ἐγκατάλειψη τῆς Χώρας ἀπό τούς Ἕλληνες καί τήν εἰσβολή τῶν ξένων (λαθρομεταναστῶν). Διαβάζοντας τίς «προφητεῖες» του, νομίζεις ὅτι γράφθηκαν γιά τήν ἐποχή μας, σέ ὅ,τι ἀφορᾷ στήν ἀποστασία καί πνευματική νέκρωσή μας. Στόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, κινούμενος καί ὁ ἐπίσης ἡσυχαστής Μακρυγιάννης θά ἐκφράσει τήν ἀντίθεσή του πρός τήν ἐθνική πορεία μας: «Ἄν μᾶς ἔλεγε κανένας αὐτήνη τή λευτεριά, ὁπού γευόμαστε, θά περικαλούσαμεν τόν Θεόν, νά μᾶς ἀφήσει εἰς τούς Τούρκους ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νά γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τί θά εἰπεῖ πατρίδα, τί θά πεῖ θρησκεία, τί θά εἰπεῖ φιλοτιμία, τί ἀρετή, καί τιμιότης». Ζώντας στήν ἐθνική μας ἀποτυχία, πού διεῖδαν, ὁ καθένας μέ τόν τρόπο του, Πατροκοσμᾶς καί Μακρυγιάννης, δέν μᾶς μένει τίποτε ἄλλο ἀπό τήν ταπεινή ἱκεσία: Χριστέ καί Παναγιά μου, καί σύ, Ἅγιε Κοσμᾶ, Βοηθῆστε τήν Ἑλλάδα, νά ἀναστηθεῖ ξανά! Σημειώσεις: 1. Ὁ ἀείμνηστος Κώστας Σαρδελῆς εἶχε καταγράψει τό 1974 (!) ἑκατοντάδες ἐπιστημονικές μελέτες γιά τόν Πατροκοσμᾶ (Κων. Σαρδελῆ, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Ἀναλυτική Βιβλιογραφία, 1974 2 ) καί ἔκτοτε, ἀπασχολεῖται συν - εχῶς ἡ ἒρευνα μέ τό πρόσωπό του. Βλ. Τή διατριβή τῆς Ἄρτεμης Ξανθοπούλου-Κυριακοῦ, Ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί οἱ Βενετοί (1777-1779). Τά τελευταῖα χρόνια τῆς δράσης του καί τό πρόβλημα τῶν Διδαχῶν, Θεσσαλονίκη 1984. Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (1714-1779), Ἀθῆναι 1977. Ἰωάννου Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές. Φιλολογική μελέτη-κείμενα. Ἀθήνα (1979). π. Γ.Δ. Μεταλληνοῦ, Ἃγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός-Ἀπόστολος τῆς ἑνότητας τοῦ Γένους, στό: Παράδοση καί Ἀλλοτρίωση, Ἀθήνα 1986, σ. 85-110. Τοῦ Ἰδίου, Ἡ διαλεκτική τῶν ταυτοτήτων τοῦ Πατροκοσμᾶ καί τοῦ Ἴωνα Δραγούμη, στό: Μαρτυρίες γιά θέματα πνευματικά καί κοινωνικά, Θεσσαλονίκη 2010, σ. 97-110. Ἄρθρα: στή ΘΗΕ, τ. 7, 1965, στ. 894-899 (Νικ. Σωτηρόπουλος), καί στό Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό Ἐκδοτικῆς Ἀθηνῶν, τ. 5 (1991) σ.42-43 (Ἄρτεμης Ξανθοπούλου-Κυριακοῦ) κ.π.ἄ. 2. Μολονότι, πέρα τῆς ἀλληλογραφίας του, δέν ἔγραψε καμμιά μελέτη. 3. Gerhard Podskalsky, (μετάφρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ), Ἡ Ἑλληνική Θεολογία ἐπί Τουρκοκρατίας (1453-1821), Ἀθήνα 2005, σ. 427-428. 4. Εὐθυμίας Μοναχῆς (Ἰουλίας Γκελτῆ), Οἱ προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ μέσα στήν ἱστορία, Ἀθῆναι 2004, σ. 525. 5. Βλ. καί τίς ἐπιστολές του στό: Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, ὅπ. π., σ.317 ἑπ. 6. Ἰωάννου Μενούνου, ὅπ. π., σ. 115/116. 7. Ἰωάννου Μενούνου, ὅπ. π., σ. 142 ἑπ., 119/120. 8. Ἰωάννου Μενούνου, σ. 134, 184 ἑπ. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σ. 197. 9. Ιωάννου Μενούνου, σ. 281/2, σ. 144. 10. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σ. 154, Ἰωάννου Μενούνου, σ. 270. 11. Στό ἴδιο, σ. 116, 143/144, 149/150. 12. G. Pοdskalsky, ὃπ.π.,σ. 349. 13. Αὐγ. Καντιώτου, ὅπ.π. σ. 349. 14. Στό ἴδιο, σ. 342. 15. Μ. Τρίτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Φωτιστής τοῦ Γένους, ὁ Προφήτης, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 361. 16. Αὐγ. Καντιώτου, ὅπ.π., σ. 342. 17. Εὐθυμίας Μοναχῆς, Οἱ προφητεῖες..., σ. 421. 18. Αὐγ. Καντιώτου, ὅπ. π., σ. 343. 19. Εὐθυμίας Μοναχῆς, ὅπ. π., σ. 432. 20. Εὐθυμίας Μοναχῆς, ὅπ. π., σ. 434 ἑπ. 21. Αὐγ. Ἔφυγε διά τὴν αἰώνιον πατρίδα ὁ ὁμότιμος καθηγητὴς Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας Ἀθαν. Παλιούρας Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας ἐξεδόθη τὴν 13ην Ὀκτωβρίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις: «Μέσα σὲ κλῖμα ἰδιαίτερης συγκίνησης καὶ μὲ τὴν παρουσία πλήθους κόσμου τελέσθηκε χθὲς Κυριακὴ 12 Ὀκτωβρίου 2014 στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίας Τριάδας Ἀγρινίου, ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τοῦ μακαριστοῦ Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας Ἀθανασίου Παλιούρα. Τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας προεξῆρχε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἄρτης κ. Ἰγνάτιος, συμμετεχόντων τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν: Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου καὶ τοῦ Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ. Συμπροσευχόμενος παρέστη ὁ Μητροπολίτης Εὐρίπου κ. Βασίλειος. Ἐκ μέρους τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων τὸν ἐπικήδειο λόγο ἐκφώνησε ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου, ὁ ὁποῖος ἐξῆρε τὸ ἐπιστημονικό του ἔργο, τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τὸ Ἀγρίνιο. Ἀναφέρθηκε δέ, καὶ στὸν μοναδικὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο συνδύαζε τὴν Θεολογία μὲ τὴν Ἐπιστήμη καὶ τὴν Ἔρευνα. Ἐπικηδείους ἐκφώνησαν καὶ ἀνέγνωσαν ψηφίσματα γιὰ τὴν κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ καθηγητοῦ, ἐκπρόσωποι τῆς ἀκαδημαϊκῆς κοινότητος τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων, ἐκπρόσωποι τοπικῶν φορέων καὶ συλλόγων, συνάδελφοι, φίλοι καὶ μαθητές του. Ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς, προέβη στὴν ἀκόλουθη δήλωση: «Ἀνεχώρησε ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη αὐτὴ ἐπίγειο ζωή, ὁ ἐκλεκτὸς ἐπιστήμων, ὁ μεγάλος καὶ ταυτόχρονα ταπεινὸς Καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων, ὁ σοφὸς διδάσκαλος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ πολλὰ χαρίσματα καὶ τὶς πολλὲς ἀρετές. Ἔφυγε γιὰ τὴν αἰώνια πατρίδα ὁ σεβαστός μας Καθηγητὴς Ἀθανάσιος Παλιούρας. Ἀπὸ σήμερα ἡ τοπική μας κοινωνία γίνεται πτωχότερη. Ἔτσι νοιώθουμε ὅλοι ὅσοι συνεργασθήκαμε μὲ τὴ χαρισματικὴ προσωπικότητα τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ, τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ πλούσιο συγγραφικό, ἀνασκαφικό, ἐρευνητικὸ ἔργο καὶ τὴν πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ προσφορά. Παρ ὅτι ἦταν τόσο μεγάλος στὴν ἐπιστήμη του καὶ στὴν προσ - φορά του, ἦταν ταυτόχρονα καὶ τόσο ἁπλοῦς, ταπεινός, πρᾶος, ἀθόρυβος στὴν ἐπικοινωνία καὶ στὴν διακονία του. Ὑπῆρξε πιστός, εὐλαβής, ὀρθόδοξος ἄριστος οἰκογενειάρχης καὶ συνεπὴς στὰ πνευματικά του καθήκοντα. Ὡς Ἐπίσκοπος τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας θέλω νὰ τὸν εὐχαριστήσω μὲ ὅλη μου τὴ δύναμι γιὰ τὶς πολλές του εὐεργεσίες καὶ θυσίες ποὺ προσέφερε στὴν Ἱερὰ Μητρόπολί μας. Ἡ προσφορὰ του εἶναι ἀνεκτίμητη. Ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴν διακονία του στὴν Ἱερὰ Μητρόπολὶ μας ὑπῆρξε ἀνεξάντλητη. Εὐγνώμονες ἰσοβίως θὰ τὸν μνημονεύουμε στὰ δίπτυχα καὶ θὰ εὐχόμαστε νὰ τὸν ὁδηγήση ὁ Κύριος στὴν αἰώνια Βασιλεία Του καὶ στὴ δόξα τοῦ Παραδείσου. Προσ - εύχομαι νὰ χαρίση ὁ Κύριος παρηγορία στὴν πιστή του σύζυγο, στὰ παιδιά του καὶ στοὺς οἰκείους του. Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολίς μας θὰ εἶ - ναι ἐσαεὶ εὐγνώμων. Ὁ Κύριος νὰ τὸν ἀναπαύση ἐν Χώρᾳ Ζώντων». Ἱερὰ Ἀγρυπνία Εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίου Νεκταρίου Βούλας θὰ πραγματοποιηθῆ μικρὰ Ἱερὰ Ἀγρυπνία διά τὸν μῆνα Ὀκτώβριον, εἰς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, τὴν Παρασκευὴν 17ην πρὸς Σάββατον 18ην Ὀκτωβρίου. Ἡ Ἱερὰ Ἀγρυπνία θὰ ἀρχίση 8.30μ.μ. καὶ θὰ ὁλοκληρωθῆ περὶ τὴν 12.30π.μ. Εἰς τὸ βῆμα διακρίνεται ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός.
17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Σελὶς 7η ΤΙ ΥΠΟΚΡΥΠΤΕΙ Η ΑΙΦΝΙΔΙΟΣ «ΣΤΡΟΦΗ» ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον, ὁ ὁποῖος ἐχειρίζετο τὸ θέμα μὲ χαμηλοὺς τόνους, διά νὰ μὴ ἐπαναληφθῆ ἡ κρίσις, ἡ ὁποία εἶχε σημειωθῆ μεταξὺ Φαναρίου καὶ Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπὶ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Χριστοδούλου. Ἐνδεικτικόν τῆς ἀγωνίας τοῦ σημερινοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὁ ὁποῖος εἰς τὴν κρίσιν ἐπὶ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου εἶχε ταχθῆ παρὰ τὸ πλευρὸν τοῦ σημερινοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, εἶναι ἡ δήλωσις, εἰς τὴν ὁποίαν ἐτόνιζεν ὅτι αἱ ἔριδες εἰς τὴν Ἐκκλησίαν πρέπει νὰ ἀποφεύγωνται, διότι εἶναι ἐπιζήμιοι, (καταστροφικαί) διά τὰ συμφέροντα τοῦ Ἔθνους (ἐφημερὶς «Παρὸν» 12ης Ὀκτωβρίου). Αἱ θέσεις τῆς Ἱεραρχίας, ἐὰν τηρηθοῦν, εἶναι θετικαὶ διά τὴν Ὀρθοδοξίαν. Πλέον συγκεκριμένως: Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας, μετὰ ἀπὸ εἰσήγησιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐνεργὸν ἀνάμειξιν εἰς τούς Θεολογικούς Διαλόγους, ἀπεφάσισε τὸν τερματισμὸν τῶν συμπροσ - ευχῶν μετὰ τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἰδιαιτέρως μετὰ τῶν Παπικῶν, ἐνῶ διά πρώτην φορὰν ἀπὸ τὴν ἐπανέναρξιν τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων μετὰ τῶν Παπικῶν, καταγγέλλει τὴν ὑπονομευτικὴν δρᾶσιν τῆς δαιμονικῆς Οὐνίας. Τὴν δρᾶσιν τῆς τελευταίας κατήγγελεν ἕως σήμερον ἀνελλιπῶς καὶ ἰδιαιτέρως μετὰ τὴν αἱματοχυσίαν καὶ τὸ χάος εἰς τὴν Οὐκρανίαν μόνον τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας. Παραλλήλως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας διαπιστώνει, μετὰ τὴν εἰσήγησιν τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας, ὅτι ὁ διάλογος μὲ ὅλους τούς αἱρετικοὺς ἔχει περιέλθει εἰς ἀδιέξοδον. Αἱ προαναφερόμεναι θέσεις τῆς Ἱεραρχίας (ἀναλυτικῶς, ὡς ἀνεκοινώθησαν κατωτέρω), ἀποτελοῦν ἱστορικὴν διακήρυξιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ (ἀθελήτως) δικαίωσις τῶν ἀγώνων τοῦ «Ο.Τ.», ὁ ὁποῖος κατὰ περιόδους χλευάζεται διά τὴν ἀντιαιρετικήν, ἀντιοικουμενιστικὴν καὶ ἀντιπαπικὴν γραμμὴν του ὑπὸ ὡρισμένων παραγόντων τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Προσευχόμεθα, ὅπως τὴν διακήρυξιν αὐτὴν σεβασθῆ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς του, οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ οἱ ὁποῖοι προκειμένου νὰ προχωρήση ἡ ψευδοένωσις, εὑρίσκουν «ἐπιχειρήματα» καὶ προβαίνουν εἰς ἐνεργείας, αἱ ὁποῖαι σκανδαλίζουν τόν ἔντιμον κλῆρον καί τὸν πιστὸν λαὸν. Ἡ διακήρυξις τῆς Ἱεραρχίας ἔρχεται εἰς μίαν περίοδον ἀφωνίας τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τῆς ἀναπτύξεως Ὀρθοδόξων κινημάτων, τὰ ὁποῖα διαφωνοῦν μὲ τὰς συμπροσ - ευχάς καὶ τὴν ἐξίσωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ αἱρέσεις καὶ ὡς ἐκ τούτου δημιουργοῦν μίαν νέαν δυναμικὴν ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία φθάνει ἕως τοῦ σημείου νὰ καταγγέλλωνται, ὑπὸ ὀργανωμένων ὁμάδων Ὀρθοδόξων καὶ κληρικῶν, Σεβ. Μητροπολῖται ἐπὶ αἱρέσει καὶ προδοσίᾳ τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἰς τὴν ἱστορικὴν διακήρυξιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας ὑπογραμμίζεται ὅτι ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι ἔχουν ληφθῆ εἰς τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἢ αἱρέσεων, δὲν ἔχουν οὐδεμίαν ἰσχὺν διά τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἀπόφασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας Παραθέτομεν τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἐλήφθη κατὰ τὴν δευτέραν ἡμέραν τῶν ἐργασιῶν της (8ην Ὀκτωβρίου) καὶ ἐμπεριέχεται εἰς τὸ ἀνακοινωθέν, τὸ ὁποῖον ἐξεδόθη τὴν ἰδίαν ἡμέραν. Τοῦτο ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς ἐξέφρασαν τὴν συμπάθειά τους στὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις καὶ στὶς οἰκογένειες τῶν ἀδικοχαμένων στρατιωτῶν τοῦ χθεσινοῦ δυστυχήματος στὸν Βόλο, καὶ εὐχήθηκαν γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν τους. Ἀκολούθως, σύμφωνα μὲ τὴν Ἡμερησία Διάταξη, ἀνέγνωσε τὴν εἰσήγησή του ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, μὲ θέμα : «Ἐνημέρωσις περὶ τῆς μελλούσης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, ἥτις θὰ συνέλθη κατὰ τὸ ἔτος 2016». Ὁ Σεβασμιώτατος μεταξὺ ἄλ - λων ἐπισήμανε ὅτι γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὁ διάλογος ὑπῆρξε πάντοτε καὶ παραμένει οὐσιαστικὸ καὶ ἀναπαλλοτρίωτο στοιχεῖο, τόσο τῆς σωτηριολογικῆς ἀποστολῆς Της, ὅσο καὶ τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης Της, γι αὐτὸ καὶ ἀκράδαντα ὁμολογεῖ καὶ κηρύττει ὅτι ἀποτελεῖ τὴν αὐθεντικὴ συνέχεια τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν Κιβωτὸ τῆς σωτηρίας γιὰ τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακράν. Διά τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συν - όδου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἡ ὁποία θὰ συνέλθει τὴν ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ ἔτους 2016, θὰ ἐπιβεβαιωθεῖ καὶ θὰ ἐκφραστεῖ πανορθόδοξα ἡ ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα, τόνισε ὁ Σεβασμιώτατος, δὲν θὰ ἐκφραστεῖ μέσῳ κατάλυσης καὶ ἀδρανοποίησης τῆς τοπικότητας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ἀναζήτησης συμβιβαστικῶν λύσεων, ἀλλὰ διά τῆς διαδικασίας ἐπίλυσης καὶ ὁμόφωνης ἀποδοχῆς ζητημάτων, τὰ ὁποῖα ἐπέδρασαν καὶ ἐπιδροῦν διαλυτικὰ στὴν φανέρωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς Ἑνὸς Σώματος καὶ κλονίζουν τὴν δυνατότητα ἔκφρασης τῆς κοινῆς συνοδικῆς συνείδησης τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μεταξύ τους καὶ ἐν ἑνότητι. Ἀναφορικὰ μὲ τὸν θεολογικὸ διάλογο στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν, τονίστηκε ἡ ἀνάγκη ἀποφυγῆς κάθε μορφῆς συμπροσευχῆς καὶ προσδιορίστηκε ὁ τρόπος συμμετοχῆς τῶν Ὀρθοδόξων Μελῶν στὰ ὄργανα λήψεως ἀποφάσεων, καὶ ὅτι οὐδὲν κείμενο τοῦ Π.Σ.Ε. ὑπεγράφη ἤ ἔγινε ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε καὶ στὸν θεολογικὸ διάλογο μὲ τὶς διάφορες ὁμολογίες. Ἐπισήμανε ὅτι ἀποδυναμώθηκαν οἱ προοπτικές τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Ἀγγλικανούς, ἀνεκόπη ἡ ἀξιολόγηση τοῦ θεολογικοῦ ἔργου τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Παλαιοκαθολικούς, ὁ διάλογος μὲ τὶς Ἀντιχαλκηδόνιες Ἀρχαῖες Ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες βρίσκεται σὲ πορεία κριτικῆς ἀξιολόγησης τῶν ποιμαντικῶν καὶ λειτουργικῶν θεμάτων, ὁ διάλογος μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς σκιάζεται τόσο λόγῳ τῆς προσ - ηλυτιστικῆς δράσης τῆς Οὐνίας, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν δυσκολία κατανόησης λειτουργίας καὶ ἐφαρμογῆς τοῦ πρωτείου στὸ πλαίσιο τῆς Συνόδου καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν δομῶν, ἐνῶ οἱ προοπτικὲς τῶν διαλόγων μὲ τοὺς Λουθηρανοὺς καὶ τοὺς Μεταρρυθμισμένους ἔχουν ὑποβαθμιστεῖ, λόγῳ τῆς εἰσαγωγῆς τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν. Κλείνοντας τὴν εἰσήγησή του, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος εἶπε: «Ἐπὶ τῇ βάσει ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἐπιβεβαιώνεται ὅτι ἡ πορεία πρὸς τὴν ὁλοκλήρωση τῆς προετοιμασίας γιὰ τὴν σύγκληση τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἕνα γεγονός, τὸ ὁποῖον θὰ σηματοδοτήσει καὶ θὰ ἐπιβεβαιώσει τὴν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἑδραζομένης ἐπὶ τῆς κοινῆς πίστεως, ὡς αὕτη διεφυλάχθη καὶ διετυπώθη ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ καὶ τῇ λειτουργικῇ, κανονικῇ, συνοδικῇ καὶ πατερικῇ παραδόσει, καὶ θὰ ἐκφράσει τὴν ἑνότητα Αὐτῆς ἐπὶ θεμάτων τὰ ὁποῖα κατὰ καιροὺς διετάρασσαν τὴν ἔκφραση τῆς ἑνότητας αὐτῆς, καὶ ὁμοφώνως θὰ ἀποφανθεῖ καὶ ἐπὶ τῶν φλεγόντων ἐκείνων προβλημάτων, τὰ ὁποῖα ἀπασχολοῦν σήμερα ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθει Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ ἕνα ἱστορικὸ γεγονὸς γιὰ τὴν ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ταυτόχρονα ὅμως πρέπει νὰ ἐπιβεβαιώσει ὅτι εἶναι μία Σύνοδος ἀληθῶς ὀρθόδοξη καὶ ὄχι μία "σύναξη ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων" τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ζωή καὶ τὰ προβλήματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ πληρώματός Της». Ἀμέσως μετὰ τὴν Εἰσήγηση ὁμίλησε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος καὶ τόνισε ὅτι πρέπει νὰ ἐνημερώνονται οἱ Κληρικοὶ καὶ Λαϊκοὶ γιὰ τὰ θέματα τῆς διοργάνωσης τῆς Συν - όδου. Στὴ συνέχεια ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος ἔθεσε θεολογικὰ ζητήματα ποὺ θὰ προκύψουν στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο. Ὁ Μακαριώτατος ἔδωσε τὸν λόγο στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο καὶ ἐκεῖνος ἀνέπτυξε τὰ προβλήματα ποὺ ὑπάρχουν. Ἐπὶ τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου καὶ τῶν ἐπισημάνσεων ποὺ ἀκολούθησαν, διεξήχθη συζήτηση, στὴν ὁποία τέθηκαν σοβαρὰ ζητήματα καὶ προβληματισμοί. Σὲ αὐτὴν ἔλαβαν τὸν λόγο οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες : Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ κ. Ἰγνάτιος, Ἠλείας κ. Γερμανός, Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, Ὕδρας, Σπετσῶν καὶ Αἰγίνης κ. Ἐφραίμ, Σταγῶν καὶ Μετεώρων κ. Σεραφείμ, Ξάνθης καὶ Περιθεωρίου κ. Παντελεήμων, Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος, Ἐλευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομος, Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, Κυθήρων κ. Σεραφεὶμ καὶ Λαγκαδᾶ, Λητῆς καὶ Ρεντίνης κ. Ἰωάννης, Περιστερίου κ. Χρυσόστομος, Σύρου, Τήνου, Ἄνδρου, Κέας καὶ Μήλου κ. Δωρόθεος, Ἀργολίδος κ. Νεκτάριος καὶ Παροναξίας κ. Καλλίνικος. Ἐπὶ ὅλων τῶν θέσεων καὶ ἀπόψεων ποὺ διετυπώθησαν, ἀπάντησε ἐμπεριστατωμένα ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος». Ἐπισημάνσεις ὑπὸ τοῦ «Ο.Τ.» Αἱ θέσεις τῆς Ἱεραρχίας δικαιώνουν τὸν ἀγῶνα καὶ τὰς ἀντιαιρετικάς, ἀντιοικουμενιστικάς, ἀντιπαπικάς θέσεις τοῦ «Ο.Τ.», ὁ ὁποῖος θὰ παρακολουθῆ ἀδιαλείπτως τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ θὰ ἐπισημαίνη τὰ «στραβὰ καὶ τὰ ἀνάποδα». Θέσις τῶν μακαριστῶν ἱδρυ τῶν του καὶ πνευματικῶν προϊσταμένων του Ἀρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Βασιλοπούλου καὶ Μάρκου Μανώλη ἦτο ὅτι ἕνωσις μὲ τοὺς αἱρετικοὺς δὲν δύναται νὰ ἐπιτευχθῆ ἄνευ παραιτήσεώς των ἀπὸ τὰς αἱρέσεις καὶ ἐπιστροφῆς εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι προσφάτως εἴχομεν τονίσει ὅτι Σεβ. Μητροπολίτης (ἐπιλογὴ καὶ χειροτονία τοῦ σημερινοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθη - νῶν) μᾶς εἶχεν ἐπισημάνει ὅτι τόσον αὐτὸς ὅσον καὶ ἄλλοι Μητροπολῖται ἐνοχλοῦνται καὶ σκανδαλίζονται, ὅταν ἀντικρύζουν φωτογραφίας εἰς τὸ διαδίκτυον (Ἴντερνετ) καὶ εἰς τὰς ἐφημερίδας μὲ Ἀρχιερεῖς νὰ συμπροσεύχωνται μὲ ἑτεροδόξους. Ὑπενθυμίζομεν ἐπίσης, πὼς ὅταν ὑπὸ τοῦ Βατικανοῦ ἀνεβαθμίσθη ἡ Οὐνία εἰς τὴν Ἑλλάδα διά τῆς ἐπιλογῆς ὡς «Ἀρχιεπισκόπου» Ἑλλάδος τοῦ καθηγητοῦ κανονικοῦ δικαίου τοῦ Βατικανοῦ κ. Δημ. Σαλάχα, ὁ «Ο.Τ.» εἶχεν ἀντιδράσει ἐντόνως, ζητῶν ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἱερώνυμον καὶ τὴν ΔΙΣ νὰ ἀντιδράσουν. Τότε ἀντέδρασεν ἀμέσως ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος προέτεινε νὰ εἰσηγηθῆ τὸ θέμα διά τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς Οὐνίας ὁ Σεβ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος. Ἀντέδρασεν ἐπίσης μὲ ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ ὁ συμμετέχων (διά μακρόν διάστημα) Σεβ. Περιστερίου κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἐτόνιζεν ὅτι ἡ Οὐνία εἶναι βασικόν «ἀγκάθι» εἰς τὸν διεξαγόμενον διάλογον μετὰ τῶν Παπικῶν, ἐκάλει τὸν Ἀρχιεπίσκοπον νὰ παρέμβη εἰς τὸ Βατικανόν, διά τὸν περιορισμὸν ἢ καὶ τὴν ἐξάλειψιν τῆς Οὐνίας εἰς τὴν Ἑλλάδα (πολλοὶ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ παρασυρόμενοι ἀπὸ τὸ λειτουργικὸν τῶν Οὐνιτῶν «Ἱερέων» τελοῦν - ἀπὸ ἄγνοιαν τὰ μυστήριά των εἰς Οὐνιτικοὺς ναούς. Τὰ μυστήριά των εἶναι ἄκυρα). Ὁ Πάπας καὶ τὸ Φανάριον Ἀναμένομεν νὰ ἴδωμεν τὴν ἀντίδρασιν τοῦ Φαναρίου, τὸ ὁποῖον μὲ τὴν στάσιν του δὲν σκανδαλίζει μόνον τὸν ἔντιμον κλῆρον καὶ τὸν πιστὸν λαὸν ἀλλὰ καὶ τὴν συντριπτικὴν πλειοψηφίαν τῶν Ἁγιορειτῶν Καθηγουμένων καὶ Μοναχῶν. Τὴν στάσιν του, τὴν ἀναμένομεν κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα κ. Φραγκίσκου, τὸν προσεχῆ Νοέμβριον, εἰς τὸν Πατριαρχικὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς τὸ Φανάριον. Ἐὰν ἐπαναληφθοῦν συμπροσ ευχαὶ τόσον κατὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν πρὸς τιμὴν τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου ἢ εἰς ἄλλας ἀκολουθίας, (ὡς συνέβη μὲ τὸν προηγούμενον Πάπαν κ. Βενέδικτον), τότε θὰ σημαίνη ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ περὶ αὐτὸν Ἀρχιερεῖς εὑρίσκονται μακρὰν τῆς ἀγωνίας τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μετ ἐμποδίων ἡ Πανορθόδοξος λειτουργίας καὶ ἐφαρμογῆς τοῦ πρωτείου στὸ πλαίσιο τῆς Συνόδου καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν δομῶν». Γιὰ τὴν πρόσφατη συνάντηση τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικοὺς στὸ Ἀμμὰν καὶ γιὰ τὴν πορεία τοῦ συγκεκριμένου διαλόγου θὰ ὑπάρξει ἰδιαίτερο κείμενο. Περισσότερα γιὰ τὶς ἐργασίες τῆς Ἐπιτροπῆς. Ἡ Εἰδικὴ Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπὴ τῆς Πανορθόδοξης Συνόδου συνεδρίασε στὴ Γενεύη ἀπὸ τὶς 30 Σεπτεμβρίου ἕως τὶς 3 Ὀκτωβρίου τοῦ 2014 καὶ ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ἐπανεξέταση τῶν κειμένων ποὺ εἶχαν ἐγκριθεῖ στὴν Γ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη. Αὐτὴ εἶχε συνεδριάσει ἀπὸ τὶς 28 Ὀκτωβρίου ἕως τὶς 6 Νοεμβρίου τοῦ 1986 στὴν ἴδια πόλη καὶ εἶχε ἐγκρίνει κείμενα ἐπὶ τῶν θεμάτων: - Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκ κλησίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο χριστιανικὸ κόσμο καὶ - Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ οἰκουμενικὴ κίνηση. Τὰ κείμενα θεωρήθηκαν παρωχημένα, μὲ βάση τὶς ἐξελίξεις στὸν προτεσταντικὸ κόσμο καὶ τὴν ἔνταση στὶς ἐπιθέσεις τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν σὲ βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ ὄχημα τὴν Οὐνία. Ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴ συνεδρίαση τῆς Ἐπιτροπῆς ἐλήφθη κατὰ τὴ συνάντηση τῶν προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸν Μάρτιο τοῦ 2014. Ἀπὸ τὴ σύσκεψη τοῦ 1986 εἶχαν προκύψει δύο κείμενα, ἕνα γιὰ τὴν οἰκουμενικὴ κίνηση καὶ ἕνα γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τὶς ἄλλες Ὁμολογίες. Ἡ Ἐπιτροπὴ ἀποφάσισε αὐτὰ νὰ ἑνωθοῦν σὲ ἕνα. Κατὰ τὶς συζητήσεις οἱ Ἐκκλησίες τῆς Ρωσίας, τῆς Γεωργίας καὶ τῆς Βουλγαρίας ζήτησαν στὸ κείμενο νὰ ἀλλάξει ὁ ὅρος «οἰκουμενικὴ κίνηση», ἀφοῦ σ αὐτὴ συμμετέχουν οἱ Προτεστάντες, καὶ νὰ γίνει «διαχριστιανικὲς σχέσεις». Ὁ πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης διαφώνησε καὶ εἶπε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ἡ καθιερωμένη ὀνομασία. Ἐπίσης οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν Γεωργίας καὶ Βουλγαρίας ζήτησαν στὸ πρὸς ἐπεξεργασία κείμενο νὰ σημειωθεῖ ὅτι αὐτὲς ἔχουν ἀποχωρήσει ἀπὸ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἡ Γραμματεία τῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ Φανάρι δὲν προσκάλεσε τὴν Ἐκκλησία τῆς Τσεχίας καὶ Σλοβακίας, κάτι ποὺ προκάλεσε τὴν ἀντίδραση τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας. Γιὰ τὴν ἐπανεξέταση καὶ ἀναθεώρηση τοῦ ἑνὸς πλέον κειμένου συγκροτήθηκε ὑποεπιτροπή, ἡ ὁποία ἔφερε στὴν Ὁλομέλεια τῆς ἐπιτροπῆς ἕνα κείμενο μὲ ἀλλαγές, σὲ σχέση μὲ αὐτὸ τοῦ 1986. Τὸ νέο κείμενο χωρίζεται σὲ δύο μέρη καὶ ἐπεξεργασία ἔγινε μόνο τοῦ πρώτου μέρους. Τὸ δεύτερο θὰ συζητηθεῖ σὲ προσεχῆ συνεδρίαση τῆς Ἐπιτροπῆς. Κατὰ τὶς συνεδριάσεις ὁ Μητροπολίτης Μαυροβουνίου, τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, Ἀμφιλόχιος ἔθεσε τὸ ζήτημα κατὰ τὴν προσεχῆ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο νὰ ἀναγνωριστοῦν ἡ 8η καὶ ἡ 9η Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. Ἡ ἀπάντηση ἦταν ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατὸν ἐπειδὴ ἡ προσεχὴς Σύνοδος δὲν θὰ εἶναι Οἰκουμενική. Καὶ αὐτὸ ὄχι γιατί «ἡ Ἐκκλησία εἶναι διασπασμένη», ὅπως ὑποστηρίζουν Ὀρθόδοξοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ποὺ δέχονται τὴ θεωρία «τῶν κλάδων», γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι «Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ» καὶ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη, ἀλλὰ γιατί οἱ ὅροι, ὑπὸ τοὺς ὁποίους αὐτὴ θὰ πραγματοποιηθεῖ, ἂν καὶ ὅταν πραγματοποιηθεῖ, δὲν ἱκανοποιοῦν τὶς προϋποθέσεις μίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Διατί ἡ βιασύνη; Ἐντυπωσιακὴ εἶναι ἡ ἐκ μέρους τοῦ Φαναρίου βιασύνη καὶ ἡ πίεση, ποὺ ἀσκεῖ νὰ ἐπισπευσθοῦν οἱ διαδικασίες, ὥστε τὸ 2016 νὰ συγκληθεῖ ἡ «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ μία ἐξήγηση εἶναι ἡ φιλοδοξία τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου νὰ συγκληθεῖ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἡ συγκεκριμένη Σύνοδος, ὅπως καὶ νὰ λέγεται, μὲ ὅποια θέματα καὶ ἂν συμφωνηθεῖ νὰ συζητηθοῦν, μὲ ὅποια κείμενα καὶ ἂν προκύψουν, ἔστω καὶ ἂν αὐτὰ εἶναι γραφειοκρατικοῦ τύπου, ἔστω καὶ μὲ θέματα ποὺ δὲν ἀφοροῦν τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἀλλὰ μόνο τοὺς Πατριάρχες καὶ τοὺς Προκαθημένους τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Στὸ Φανάρι θεωρεῖται ὅτι μὲ τὴ Σύνοδο αὐτὴ θὰ ἀνέβει πολὺ σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο τὸ γόητρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ θὰ ἀναφέρεται πλέον ὅτι ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος πέτυχε «τὸ ἱστορικὸ γεγονὸς μετὰ ἀπὸ δώδεκα αἰῶνες». Βέβαια δὲν εἶναι Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἀλλὰ αὐτὸ θεωρεῖται στὸ Φανάρι λεπτομέρεια Τὸ 1997 καὶ τὸ 1998 ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Ἑλβετίας Δαμασκηνὸς εἶχε ἐκφράσει τὴ βεβαιότητα ὅτι αὐτὴ θὰ συγκληθεῖ τὸ 2000, κάτι ποὺ δὲν ἔγινε ἐφικτό. Σήμερα ἔχει τεθεῖ τὸ νέο ὅριο, ἡ ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ 2016 Οἱ πανορθόδοξες διασκέψεις καὶ προσπάθειες γιὰ τὴν Πανορθόδοξη Σύνοδο ἄρχισαν τὸν Σεπτέμβριο Ὀκτώβριο τοῦ 1961 στὴ Ρόδο, ἐπὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, μὲ σκοπὸ «τὴν στήριξιν τῆς πίστεως, τὴν θεραπείαν τῶν ἀναγ - κῶν καὶ εἰς πύργωσιν τῆς ἐν ἑνότητι καὶ ἀγάπῃ ἰσχύος τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀνὰ τὸν κόσμον». Ἔκτοτε συνεδρίασε πολλὲς φορὲς ἡ Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπὴ καὶ ὑπῆρξαν καὶ τέσσερις Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις, χωρὶς οὐσιαστικὸ ἀποτέλεσμα. Τὸ κείμενο ποὺ συζητήθηκε προσφάτως στὴν Ἐπιτροπὴ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα τῆς Συνόδου καὶ δὲν ὑπῆρξε ὁριστικὴ ἀπόφαση. Πάντως τὰ ὅσα ἕως σήμερα ἔχουν ἀποφασιστεῖ δείχνουν ὅτι εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸν σκοπό, ποὺ ἐτέθη τὸ 1961 Πιερία: Ἱ. Ναός πλησίον τοῦ πεύκου μέ τόν σταυρόν τοῦ Ἁγίου-Κοσμᾶ Εἰς τὴν ἐφημερίδα «δημοκρατία» ἐδημοσιεύθη τὸ ἀκόλουθον φωτορεπορτάζ: ΖΩΝΤΑΝΗ παραμένει ἐδῶ καὶ σχεδὸν τρεῖς αἰῶνες ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στὴν Ἄνω Μηλιὰ Πιερίας. Οἱ κάτοικοι τοῦ ὀρεινοῦ χωριοῦ διατηροῦν στενοὺς δεσμοὺς μὲ τὸν Ἅγιο ποὺ εὐλόγησε μὲ τὴν παρουσία του τὸν τόπο τους. Πρὸς τιμὴν του ἔχτισαν Ἱ. Ναὸ ἀκριβῶς δίπλα ἀπὸ τὸ πεῦκο, στὸ ὁποῖο ὁ ἐθναπόστολος τοποθέτησε ἕνα σιδερένιο σταυρό, ποὺ ὑπάρχει ἕως καὶ σήμερα ἀνάμεσα στά κλαδιά. Ἑκατοντάδες πιστοὶ ὑποδέχθηκαν στὸν Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στὴν Ἀνδρομάχη τῆς Κατερίνης τμῆμα ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου, ποὺ φυλάσσεται στὴ Ἱ. Μονὴ Ἁγίου Νικολάου στὴν Ἄνδρο. Τὸ σεπτὸ Λείψανο μετέφερε ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν μοναχὸ Βονιφάτιο. Ἑκατοντάδες πιστοὶ ἔσπευσαν στὸν Ἱ. Ναὸ, γιὰ νὰ προσκυνήσουν τὸ ἱερὸ Λείψανο καὶ νὰ λάβουν τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁ ποῖ - ος ὅσο ζοῦσε ἔδινε ἀγώνα γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῆς ἑλληνικῆς παιδείας καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς ὀρ - θό δοξης πίστης στὸ ὑπόδουλο ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἑλληνικὸ γένος. Τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς τὸ ἱερὸ Λείψανο τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ μεταφέρθηκε στὴν Ἄνω Μηλιά. Ἐκεῖ μὲ λαμπρότητα καὶ κατάνυξη τελέστηκαν τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ποὺ οἱ κάτοικοι ἔχτισαν πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου. Θ. Χερχελετζής Τὸ τμῆμα ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ τὸ μεταφερθὲν διὰ προσκύνησιν εἰς τήν Ἄνω Μηλέαν Πιερίας. Τὸ Συνοδικὸν Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας δὲν δύναται νὰ συνυπάρξη μὲ οἱονδήποτε «πρωτεῖον» ἐξουσίας Μ ΑΚΡΑΙΝΕΙ ὁ χρόνος τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν (παπι - κῶν) ἢ κατὰ τὴ φράση τοῦ Μητροπολίτου Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίωνος «Ὁ Οἰκουμενισμὸς παίρνει χρόνο» («L ecumenismo si prende tempo», ἀναφέρει τὸ σχετικὸ ἄρθρο τοῦ Gianni Valente στὴ Vatican insider 26/9/2014). Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο, ὁ Μητροπολίτης Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίων, ἀναφέρθηκε στὶς διαιρέσεις μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων, λόγῳ τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου στὸ Ἀμμάν, τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς (παπικοὺς) γιὰ τὸ πρωτεῖο. Ἡ ἀναφορὰ τοῦ Μητροπολίτου Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίωνος γιὰ τὸ πρωτεῖο καταδεικνύει σαφέστατα, ὅτι ὅλη ἡ συζήτηση ἀφορᾶ τὸ ἐξουσιαστικὸ πρωτεῖο, γιατί ἡ Συνοδικότητα δὲν μπορεῖ νὰ συνυπάρξει μὲ τὸ ἐξουσιαστικὸ πρωτεῖο ὁποιασδήποτε μορφῆς. Οἱ βατικάνειοι τὸ γνωρίζουν, γι αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρχουν μεταξύ τους οὐσιαστικὲς θεολογικὲς ἐνστάσεις. «Ἡ πρόθεση ἦταν νὰ ὑπογραφεῖ ἕνα κοινὸ ἔγγραφο, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι θὰ ἀντιπροσωπεύει ἕνα βῆμα πρὸς τὰ ἐμπρός, τῶν ὅσων ἔχουν διαπραχθεῖ ἀπὸ τὸ 2006» ἀναφέρει ὁ ἀρθρογράφος GianniValente, γιὰ νὰ ὁμολογήσει στὴ συνέχεια τὴν ἔγνοια του νὰ ἐξευρεθεῖ τρόπος νὰ ἀσκηθεῖ τὸ ἐξουσιαστικὸ «πρωτεῖο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης» καὶ νὰ γίνει ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὄχι μόνο τό πρωτεῖο τιμῆς ἀπώλεσε, μετὰ τὸ Σχίσμα τοῦ 1054 μ. Χ. ὁ τῆς Ρώμης ἐπίσκοπος, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ Μία Ἁγία Ἐκκλησία ἀπεκόπηκε. Ὅλη ἡ ἔγνοια, ὅλη ἡ ἐπιμονὴ δηλαδή, εἶναι πῶς θὰ γίνει ἀποδεκτὸ τὸ ἐξουσιαστικὸ πρωτεῖο. Τὸ πόσο λείπει τὸ Ἐκκλησιολογικὸ κάλλος, στὴ Ρωμαιοκαθολικὴ (παπικὴ) ἐκκλησία, τὸ φανερώνει ἡ ἐξουσιαστικὴ μάνητα τοῦ παπικοῦ πρωτείου. «Ὁ Πάπας Φραγκίσκος θέλει νὰ ἐπιτύχει τὴν ἑνότητα καὶ μὲ τὴ μεταρρύθμιση τοῦ παπισμοῦ» (Francesco vuole raggiungere l unità anche riformando il papato) ἔγραφε ἡ Vatican insider, ἡμερομηνίας 23/7/2014. «Ὁ Πάπας σχεδιάζει νὰ μεταρρυθμίσει τὸν παπισμὸ καὶ αὐτὸ θὰ ὠφελήσει τὶς σχέσεις μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» δήλωνε ὁ Enzo Bianchi, τὸν ὁποῖον ὁ Πάπας Φραγκίσκος διόρισε πρόσφατα ὡς σύμβουλο, γιὰ τὴ λεγόμενη «οἰκουμενικὴ διακονία». Μὲ τὸ ἀλλότροπο καὶ δόλιο τῆς ἐπιβολῆς τοῦ ἐξουσιαστικοῦ πρωτείου, θὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἑνότητα; Τόσο ἡ διαφωνία μεταξὺ τῶν ἐκπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅσο καὶ ἡ ἀπόλυτη ὁμοφωνία τῶν Παπικῶν, ἀποδεικνύουν τὴ δολιότητα τῆς ἀλλοτρόπου ἐπιβολῆς τοῦ ἐξουσιαστικοῦ πρωτείου. Πρὸς τί φυσικὰ ἡ συζήτηση ἀπὸ μέρους τῶν Παπικῶν γιὰ τὴ Συνοδικότητα, ἀφοῦ ὅπως σημειώνει ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ «Συνοδικότητα εἶναι μία πραγματικότητα ποὺ βιώνεται καὶ ὄχι κάτι ποὺ ἁπλῶς μελετοῦμε καὶ ἀναλύουμε;» (ἀπὸ τό σύγγραμμά του «Τὸ σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ. Μία Ὀρθόδοξη ἑρμηνεία τῆς Ἐκκλησίας»). Μετὰ τὴν ἀποκοπὴ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν (Παπικῶν), ἀπὸ τὴ Μία Ἁγία Ἐκκλησία, ποιὰ ἐμπειρία Συνοδικότητας εἶχαν οἱ Παπικοί; Μήπως θεωροῦν τὴ «συμβουλευτικὴ» ἰδιότητα τοῦ Κογκλαβίου, ὡς ἐμπειρία Συνοδικότητας; Ω Σ ΓΝΩΣΤΟ ἡ συνάντηση τῆς Ὁλομέλειας τῆς Θεολογικῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς (Παπικῆς) ἐκκλησίας, στὸ Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας, εἶχε θέμα «Συνοδικότητα καὶ Πρωτεῖο». Ἦταν ἀποτέλεσμα τῶν διαβουλεύσεων ποὺ ἀκολούθησαν τὴ συνάντηση τῆς Κύπρου, ποὺ σκοπὸ εἶχε νὰ ἐξετάσει τὸ «ρόλο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης κατὰ τὴν Πρώτη Χιλιετία». Τὸ θέμα «Συνοδικότητα καὶ Πρωτεῖο» εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν συναντήσεων τῆς Συντονιστικῆς Ἐπιτροπῆς, ποὺ προηγήθηκαν στὴ Ρώμη τὸ 2011 καὶ στὸ Παρίσι τὸ 2012. Θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρομε ὅτι ἡ θεματική τῆς συζήτησης ἕλκει τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὸ «Κείμενο τῆς Ραβέννας» τοῦ ἔτους 2007, καθὼς καὶ τῆς συνάντησης τῆς Βιέννης τοῦ ἔτους 2010, «Ἐκκλησιολογικὲς καὶ Κανονικὲς συνέπειες τῆς μυστηριακῆς φύσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκκλησιαστικὴ Κοινωνία, Συνοδικότητα καὶ Πρωτεῖο». Ὁ αὐτοσκοπὸς τῆς ἐπίπλαστης ἑνότητας, τὴν ὁποία τὸ Βατικανὸ ἐπιζητεῖ, εἶναι ἁπλὰ ἡ ἀναγνώριση τοῦ παπικοῦ ἐξουσιαστικοῦ πρωτείου. Στὴ συνέχεια ὁ ἀρθρογράφος Gianni Valente μὲ «λύπη» ἀναφέρθηκε σὲ «ἀριθμὸ αἰτιάσεων», ὅπως τὶς χαρακτήρισε, ποὺ προέβαλε τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας μὲ δελτίο Τύπου, «ποὺ ἐκδόθηκε σὲ χρόνο ρεκὸρ» καὶ ἔτσι «οἱ προσπάθειες νὰ ἐπεξεργαστεῖ ἄλλο σχέδιο ἐπὶ τόπου (ἡ Ἐπιτροπὴ) δὲν πέτυχε». Οἱ μακρὲς συζητήσεις ἀναφέρει ὁ ἀρθρογράφος, ἀποκάλυψαν τὶς σοβαρὲς διαφωνίες στὸ θέμα τοῦ πρωτείου καὶ ἔτσι δόθηκε ἐντολὴ στὴ Συντονιστικὴ Ἐπιτροπή, νὰ ἀναδιατυπώσει τὸ κείμενο στὴν ἑπόμενη συνάντηση, ποὺ ἔχει προγραμματιστεῖ τὸ 2015. Πικρία ἐπίσης ἐκφράζει ὁ ἀρθρογράφος Gianni Valente, ἀναφερόμενος τόσο στὴν ἀναφορὰ τοῦ δελτίου Τύπου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, ὅσο καὶ στὴν ἐπίσημη ἔκθεση τοῦ Vatican radio, γιὰ τὴν τροπὴ ποὺ πῆρε ἡ συνάντηση τῆς Ὁλομέλειας τῆς Θεολογικῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς, τοῦ Θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς (Παπικῆς) ἐκκλησίας, μὲ θέμα «Συν - οδικότητα καὶ Πρωτεῖο». Καὶ φυσικὰ κάνει ἀναφορὰ ὁ ἀρθρογράφος Gianni Valente, στὸν ἀρνητικὸ ρόλο τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα ὡς «μποϊκοτὰζ τῆς Μόσχας στὸ Θεολογικὸ Διάλογο», καθὼς καὶ στὸ σημαντικὸ ρόλο τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, ἑνὸς ἐκ τῶν δύο συμπροέδρων τῆς Ἐπιτροπῆς, μὲ τὴν ἐπισήμανση ὅτι «θεωρεῖται εὐρέως ὡς ὁ μεγαλύτερος ἐν ζωῇ Χριστιανὸς θεολόγος». Χωρὶς νὰ ἀμφισβητῶ τὴ θεολογικὴ κατάρτιση τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, ἔχω τὴν ἄποψη ὅτι δὲν εἶναι τόσο εὔκολο νὰ χαρακτηρίσεις κάποιον ὡς τὸν μεγαλύτερο ἐν ζωῇ Χριστιανὸ θεολόγο, γιατί τὸ τῆς θεολογίας χάρισμα «οὐ τοῖς ψήφοις ἄβακος διαριθμεῖται». Αὐτὸ φυσικὰ δὲν ἔχει γραφεῖ, γιὰ νὰ μειώσει τὸν ἐν λόγῳ Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ καταδει - χθεῖ ἡ σκοπιμότητα τῶν παπικῶν ἀναφορῶν, μὲ αὐτὴ τὴ συγκριτικὴ «διαρίθμηση». Ἐκεῖνο ποὺ τόνισε ἰδιαιτέρως ὁ ἀρθρογράφος Gianni Valente, εἶναι ὅτι ὁ Μητροπολίτης Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίων, ἐπανέλαβε τὴ διαφωνία τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας μὲ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας, τὸ ὁποῖο εἶχε ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπὴ τὸ 2007, μὲ τὸ ὁποῖο ὁριζόταν ἡ σχέση Πρωτείου καὶ Συνοδικότητας ὡς «ἀμοιβαίως ἀλληλοεξαρτωμένων». Θὰ πρέπει ὅμως νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι τὸ σχετικὸ κείμενο τῆς Ραβέννας τὸ 2007, δὲν ἔγινε ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς ἀντιπροσώπους τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας οἱ ὁποῖοι ἀπουσίασαν. Ἐπίσης ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας, διαφώνησε μὲ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας τοῦ 2007. Παρενθετικὰ εἶναι σκόπιμο νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι ἡ Διεθνὴς Μικτὴ Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὸν Διάλογο Ὀρθοδόξων Ρωμαιοκαθολικῶν (παπικῶν), στὴν Ι Συνέλευσή της στὴ Ραβέννα τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2007, στὴν παράγραφο 45 ἀνέφερε ὅτι «Τὸ ἐρώτημα περὶ τοῦ ρόλου τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης ἐν τῇ κοινωνίᾳ πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν παραμένει πρὸς μελέτην εἰς μεγαλύτερον βάθος. Ποία εἶναι ἡ συγκεκριμένη λειτουργία τοῦ ἐπισκόπου τῆς «πρώτης καθέδρας«ἐν μιᾷ ἐκκλησιολογίᾳ κοινωνίας καὶ ὑπὸ τὸ πρίσμα ὅσων περὶ συνοδικότητος καὶ αὐθεντίας ἔχομεν ἀναφέρει ἐν τῷ παρόντι ἐγγράφῳ; Πῶς θὰ ἦτο δέον νὰ νοεῖται καὶ νὰ βιοῦται ἡ διδασκαλία τῆς πρώτης καὶ τῆς δευτέρας βατικανῆς συνόδου ἐπὶ τοῦ παγκοσμίου πρωτείου, ὑπὸ τὸ φῶς τῆς ἐκκλησιαστικῆς πρακτικῆς κατὰ τὴν πρώτην χιλιετίαν; Ταῦτα εἶναι κρίσιμα ἐρωτήματα διά τὰς ἡμετέρας ἐλπίδας περὶ ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους μεταξὺ ἡμῶν κοινωνίας» (ἀπὸ τὸ σχετικὸ κείμενο τῆς Ραβέννας, Παράγραφος 45). Ἐπιπρόσθετα εἶχε θέσει ἡ Διεθνὴς Μικτὴ Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ «σταθερὸ ἔρεισμα διά μελλοντικὴν συζήτησιν τοῦ ἐρωτήματος τοῦ πρωτείου, ἐπὶ παγκοσμίου ἐπιπέδου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ» (ἀπὸ τὸ σχετικὸ κείμενο τῆς Ραβέννας, Παράγραφος 46). Ε ΑΝ ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία δεχόταν τὴν πλάνη τοῦ ἐξουσιαστικοῦ πρωτείου καὶ ὄχι τοῦ πρωτείου τιμῆς, τότε ἐξουσιαστικὰ ὁ Πάπας Λιβέριος (352-366 μ.χ), ὁ ὁποῖος εἶχε καθαιρεθεῖ, ἐπειδὴ ὑπέγραψε τὴν ἀρειανίζουσα ὁμολογία περὶ «ὁμοιουσίου», θὰ ἐπέβαλε στὴν Ἐκκλησία τὴν πλάνη στὴν ὁποία ὑπέπεσε. Τὸ αὐτὸ θὰ συνέβαινε καὶ μὲ τὸν Πάπα Ὀνώριο τὸν Α (625-638 μ.χ.), ὁ ὁποῖος καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν ΣΤ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἐπειδὴ ἀσπάστηκε τὸν Μονοθελητισμό. Δὲν θὰ ἐδέχετο ἡ Ἐκκλησία τὸ τοῦ Πάπα Ἰννοκεντίου Δ, ὁ ὁποῖος εἶχε ὁρίσει νὰ καίονται οἱ διαφωνοῦντες μὲ τὰ παπικὰ δόγματα; Αὐτὸ φυσικὰ ὑποστηρίχθηκε μὲ ἐπίσημες παπικὲς βοῦλες καὶ ἀπὸ ἄλλους Πάπες. Δὲν θὰ ἦταν τοῦτο μέγα ἀτόπημα; Ἐπίσης ἂν ἡ Ἐκκλησία δεχόταν τὴν πλάνη τοῦ ἐξουσιαστικοῦ πρωτείου, τότε ὁ Πάπας Σέργιος Δ (1009-1012 μ.χ.), ὁ ὁποῖος ἔβαλε τὴν αὐθαίρετη προσ - θήκη τοῦ «filioque», θὰ ἐπέβαλε τούτη τὴ δογματικὴ πλάνη στὴν Ἐκκλησία. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης, ἀναφέρει σχετικὰ γιὰ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας τοῦ 2007: «Στὸ «Κείμενο τῆς Ραβέννας» διαφαίνεται ἡ τάσις νὰ ἀντιμετωπισθῆ τὸ ζήτημα τοῦ παπικοῦ Πρωτείου ὡς «διακανονισμός» τῶν παπικῶν προνομίων καὶ ὄχι ὡς βαθὺ θεολογικὸ πρόβλημα, ποὺ ἀφορᾶ αὐτὸ τοῦτο τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ» (Τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα - Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη). Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου Δὲν λησμονοῦν τὴν σφαγὴν τῶν μοναχῶν ὑπὸ τῶν Λατίνων εἰς τὴν Ἱ. Μ. Ζωγράφου καὶ ἀπειλοῦν τὸν Οἰκουμ. Πατριάρχην μὲ διακοπὴν τοῦ Μνημοσύνου του τωρ τῆς Κωνσταντινουπόλεως Μιχαὴλ ὁ Παλαιολόγος, καὶ ὁ Πατριάρχης αὐτῆς Ἰωάννης Βέκκος. Οὗτοι λοιπὸν ἦλθον εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος μετὰ στρατιωτικῆς δυνάμεως, καὶ ἀφοῦ ἔπραξαν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔπραξαν εἰς τὰς ἄλλας Μονάς, ἦλθον τελευταῖον καὶ εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ζωγράφου, πῦρ καὶ μανίαν πνέοντες κατὰ τῶν οἰκούντων αὐτὴν Μοναχῶν. Κατ ἐκεῖνον δὲ τὸν φρικτὸν καὶ φοβερὸν διά τὸ Ἅγιον Ὄρος καιρόν, πλησίον τῆς Μονῆς Ζωγράφου ἠγωνίζετο κατὰ μόνας εἷς Μοναχός, ἔχων συνήθειαν ἱερὰν νὰ ἀναγινώσκη πολλάκις καθ ἑκάστην τὸν Ἀκάθιστον Ὕμνον τῆς Θεοτόκου ἐνώπιον τῆς θείας Εἰκόνος αὐτῆς. Ἐν μιᾷ λοιπὸν τῶν ἡμερῶν, ὅτε εἰς τὰ χείλη τοῦ Γέροντος ἀντηχοῦσεν ὁ Ἀρχαγγελικὸς ἀσπασμὸς τῆς Ὑπεραγίας Παρθένου Μαρίας, τὸ Χαῖρε, ἀκούει αἴφνης ὁ Γέρων ἐκ τῆς ἁγίας αὐτῆς Εἰκόνος τοὺς ἑξῆς λόγους Χαῖρε καὶ σύ, Γέρον τοῦ Θεοῦ! ὁ δὲ Γέρων ἐγένετο ἔντρομος. Μὴ φοβοῦ, ἐξηκολούθησεν ἡσύχως ἡ ἐκ τῆς Εἰκόνος θεομητορικὴ φωνή, ἀλλ ἀπελθὼν ταχέως εἰς τὴν Μονήν, ἀνάγγειλον εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ εἰς τὸν Καθηγούμενον ὅτι οἱ ἐχθροὶ ἐμοῦ τε καὶ τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις λοιπὸν ὑπάρχει ἀσθενὴς τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ ἂς κρυφθῇ, ἕως ὅτου παρέλθη ὁ πειρασμός οἱ δὲ ἐπιθυμοῦντες μαρτυρικοὺς στεφάνους ἂς παραμείνωσιν ἐν τῇ Μονῇ ἄπελθε λοιπὸν ταχέως. Ὑπακούσας ὁ Γέρων εἴς τε τὴν φωνὴν καὶ τὴν θέλησιν τῆς Πανάγνου Δεσποίνης ἡμῶν, καὶ καταλιπὼν τὴν κέλλαν αὐτοῦ, ἔδραμεν ὅσον ἠδύνατο ταχύτερον εἰς τὴν Μονήν, ἵνα παράσχη εἰς τοὺς ἀδελφοὺς τρόπον καὶ καιρὸν νὰ ἐμψυχωθῶσι καὶ νὰ σκεφθῶσιν ὡρίμως ἕκαστος αὐτῶν περὶ τοῦ προκειμένου κινδύνου ἀλλὰ μόλις ὁ Γέρων ἔφθασεν εἰς τὴν πύλην τῆς Μονῆς, καὶ ἰδοὺ βλέπει τὴν εἰς τὸ κελλίον αὐτοῦ ἁγίαν Εἰκόνα τῆς Θεομήτορος, ἐνώπιον τῆς ὁποίας ἀνεγίνωσκε πρὸ ὀλίγου τὸν Ἀκάθιστον Ὕμνον, καὶ παρ αὐτῆς ἤκουσε τὴν ἀνωτέρω φωνήν, Ἐσταμένην ἐπὶ τῶν πυλῶν τῆς Μονῆς. Ὅθεν μετὰ κατανύξεως καὶ εὐλαβείας πεσὼν ἐνώπιον αὐτῆς καὶ προσκυνήσας ἔλαβεν αὐτὴν καὶ οὕτω ὁμοῦ μὲ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα παρουσιάσθη πρὸς τὸν Καθηγούμενον. Ἀκούσαντες δὲ οἱ ἀδελφοὶ τὸν ἐπικείμενον κίνδυνον ἐταράχθησαν μεγάλως καὶ οἱ μὲν ἀσθενέστεροι αὐτῶν ταχέως ἐκρύβησαν εἰς τὰ ὄρη καὶ σπήλαια εἴκοσι δὲ καὶ ἕξ Μοναχοί, μετὰ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Καθηγούμενος, ἔμειναν εἰς τὴν Μονὴν καὶ εἰσῆλθον ἐντὸς τοῦ Πύργου, ἀναμένοντες τοὺς ἐ - χθροὺς αὐτῶν καὶ προσδοκῶντες τοὺς μαρτυρικοὺς στεφάνους. Μετ ὀλίγον ἔφθασαν καὶ οἱ Λατῖνοι μετὰ τῶν λατινοφρόνων, οἵτινες κατ ἀρχὰς δι ὅλης τῆς δυνάμεως καὶ τῆς ρητορικῆς τέχνης τῶν Δυτικῶν παρεκίνουν τοὺς Μοναχούς, ἵνα ἀνοίξωσιν εἰς αὐτοὺς τὰς πύλας τῆς Μονῆς καὶ ἀναγνωρίσωσι τὸν Πάπαν κεφαλὴν τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας, ὑποσχόμενοι τὸ ἔλεος αὐτοῦ τοῦ Πάπα καὶ πλῆθος χρυσίου οἱ δὲ Μοναχοὶ ἠρώτησαν ἀπὸ τὸν Πύργον τοὺς Λατίνους, λέγοντες: «Καὶ τίς εἶπεν εἰς ὑμᾶς ὅτι ὁ ἰδικός σας Πάπας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας; πόθεν ἡ τοιαύτη παρ ὑμῖν διδασκαλία; Εἰς ἡμᾶς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός! Εὐκολώτερον ἡμεῖς ἀποφασίζομεν ἵνα ἀποθάνωμεν ἢ νὰ ὑποχωρήσωμεν, ὥστε νὰ μολυνθῇ ὁ ἱερὸς οὗτος τόπος ὑπὸ τῆς ἰδικῆς σας βίας καὶ τυραννίας δὲν ἀνοίγομεν τὰς πύλας τῆς Μονῆς. Ἀναχωρήσατε ἐντεῦθεν!». Οἱ δὲ Λατῖνοι ἐφώνησαν μανιωδῶς «Καὶ λοιπόν, ἀφοῦ τὸ θέλετε, ἀποθάνετε». Καὶ εὐθὺς συναθροίσαντες πλῆ - θος φρυγάνων καὶ ξύλων περὶ τὸν Πύργον, κατέκαυσαν αὐτούς καὶ ἡ μὲν φλὸξ ἐξαρθεῖσα ὑψηλὰ διεχύθη εἰς τὸν ἀέρα οἱ δὲ Μοναχοὶ οὐδόλως ὑποχωρήσαντες τῆς πνευματικῆς αὐτῶν κατοικίας, δοξάζοντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Κύριον καὶ εὐχόμενοι ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν παρέδωκαν τὰς ἁγίας αὐτῶν ψυχὰς εἰς χεῖρας Θεοῦ. ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν». στατικὰ μέσα ἀπὸ τὴν φθαρτὴν ζωήν μας καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ Γεροντικόν. Ὁ ἐκλεκτὸς πρεσβύτερος μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τῆς ὁμιλίας του ἀνεφέρθη διεξοδικῶς καὶ εἰς τὰς περιπτώσεις τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας, τῆς ἀναβολῆς, τῆς ἀπογνώσεως καὶ τῆς ἀποδοχῆς τῶν κακῶν λογισμῶν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον, οὕτως ὥστε ὅταν γίνη τὸ πρῶτο βῆμα τῆς ἀποδοχῆς τοῦ κακοῦ λογισμοῦ, ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι ἕνα συνεχὲς ὑποχείριον τοῦ μισοκάλου διαβόλου ἢ «ταγκαλάκι», ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀποκαλοῦσε τὰ δαιμόνια ὁ π. Παΐσιος. Ἐπίσης ὁ ὁμιλητής ἀνέφερεν ὅτι τὸ «ταγκαλάκι» δὲν ἐνοχλεῖ τὸν ἀδιάφορον, ράθυμον, χαλαρὸν χαρακτῆρα ἀνθρώπου, διότι εἰς τὴν οὐσίαν αὐτὸν τὸν ἔχει «ἀπὸ κάτω», ὅπως εἶπε, ἀλλὰ τὸν εὐσεβῆ, τὸν σωστὰ θρησκευόμενον, διὰ νὰ τὸν «πολεμήση». Ἡ ὁμιλία ἔκλεισε μὲ τὸν θεολόγον - φιλόλογον καὶ ἱεροψάλτην κ. Γεώργιον Γεροντάκην καὶ ἀφοῦ εὐχαρίστησεν ἐκ μέρους τῶν παρισταμένων τόν ὁμιλητήν, ἐψάλη τὸ «Προστασία τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυντε». Αἱ ὁμιλίαι τῆς Π.Ο.Ε Ἐκδήλωσις διά τόν Γέροντα Φιλόθεον Ζερβάκον Ὁ "ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙ- ΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑ- ΠΟΣΤΟΛΗΣ" διοργανώνει πνευματική ἐκδήλωση μνήμης πρός τιμήν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, Ἡγουμένου τῆς ἱστορικῆς Μονῆς Λογγοβάρδας Πάρου, μέ τή συμπλήρωση 130 ἐτῶν ἀπό τή γέννησή του (1884-2014). Ἡ ἐκδήλωση θά πραγματοποιηθεῖ στίς 30 Νοεμβρίου 2014 ἡμέρα Κυριακή καί ὥρα 5.30 μ.μ. στήν Αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Πολεμικοῦ Μουσεῖου Ἀθηνῶν (εἴσοδος Ριζάρη 2). ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Ἄνοιγμα ἐκδήλωσης : Βυζαντινή Χορωδία ὑπό τή διεύθυνση τοῦ Πρωτοψάλτου κ. Γεωργίου Κακουλίδη. Χαιρετισμοί: α) Ἡ Πρόεδρος τοῦ Π.Χ.Ο.Ο.Ι. κα Μαρία Γεωργούλα. β) Ἐκκλησιαστικοί Ἐκπρόσωποι γ) Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Παροναξίας κ. Καλλίνικος. δ) Ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Λογγοβάρδας Πάρου, Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Πῆχος. Εἰσηγητική ὁμιλία ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ, Πνευματικό τοῦ Π.Χ.Ο.Ο.Ι. Ὁμιλητές: 1. Ὁ ἱδρυτής τῶν ἐκδόσεων "Ὀρθόδοξος Κυψέλη" κ. Στυλιανός Ν. Κεμεντζετζίδης, μέ θέμα : "Γενικά γιά τήν ὁσιακή προσωπικότητα τοῦ Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου". Προβολή DVD, ὅπου ψάλλει ὁ Γέρων Φιλόθεος 2. Ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, μέ θέμα : "Ὁ Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος ὡς ἀγωνιστής καί ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας". 3. Ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, μέ θέμα : "Τέκνα τῶν Ἁγίων οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας". Συντονιστής τῆς ἐκδήλωσης: Ὁ Ὁσιολογιώτατος Μοναχός π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, Δρ.Θ.Φ. Παρακαλοῦμε νά τιμήσετε μέ τήν παρουσία σας τήν πνευματική αὐτή ἐκδήλωση, πού ἀναφέρεται στή σύγχρονη ὁσιακή προσωπικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, τόν Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο». Ἡμερὶς διὰ τὴν Ἑλληνικὴν Γλῶσσαν Ἡμερὶς μὲ θέμα: «Ἑλληνικὴ γλώσσα ἄλλοτε καὶ τώρα» θὰ πρα - γματοποιηθῆ, τὴν Κυριακὴν 19ην Ὀκτωβρίου καὶ ὥραν 11η π.μ. εἰς τὴν αἴθουσαν «Ἐπάλξεις», Ζήνωνος 3, β ὄροφος τῆς πλατείας Ὁμονοίας. Τὰ θέματα, τὰ ὁποῖα θὰ ἀναπτυχθοῦν ὑπὸ τῶν εἰσηγητῶν, συμφώνως πρὸς τὸ πρόγραμμα, εἶναι τὰ ἑξῆς: «α) Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογοςθεολόγος: «Ἡ ἑνότητα καὶ ἡ διαχρονικότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας». β) Κουρταλίδης Ἀθανάσιος, φιλόλογος, πρώην σχολικὸς σύμβουλος: «Χρήση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀπὸ ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας». γ) Βέννης Χρῆστος, δικηγόροςπρόεδρος τοῦ συλλόγου Φίλων τῶν Ἑλληνοφώνων τοῦ Ἐξωτερικοῦ: «Φύλακες τοῦ Ἑλληνισμοῦ σήμερα». δ) Βασίλειος Τσούπρας, θεολόγος-φιλόλογος: «Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ ὁ ἔρως τοῦ Ἕλληνος λόγου». Θὰ ἐπακολουθήση συζήτηση καὶ θὰ ἐξαχθοῦν πορίσματα».
Σελὶς 8η Νέα διαμαρτυρία ὑπὸ τῆς Π.Ε.Θ. Λαρίσης διὰ τὴν Ἰσλαμικὴν Σχολήν εἰς τὴν Θεολογικὴν Θεσσαλονίκης Ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων (Παράρτημα Νομοῦ Λαρίσης) ἀπέστειλε τὴν 6ην Ὀκτωβρίου ἐπιστολὴν πρὸς τοὺς ὑπουργοὺς Ἐξωτερικῶν καὶ Παιδείας κ.κ. Εὐάγγελον Βενιζέλον καὶ Ἀνδρέαν Λοβέρδον, μὲ τὴν ὁποίαν διαμαρτύρονται ἐντόνως διὰ τὴν ἵδρυσιν τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ἡ Ἕνωσις θέτει εὔλογα ἐρωτηματικὰ πρὸς τοὺς ὑπουργοὺς διὰ τὴν ἀπόφασίν των νὰ ἱδρύσουν Ἰσλαμικὴν Σχολὴν εἰς τὴν Θεολογικήν, διότι τὸ Ἰσλὰμ δὲν ἀναγνωρίζει τὸν Χριστὸν ὡς Θεόν, ἀλλὰ ὡς προφήτην κατώτερον καὶ αὐτοῦ τοῦ Μωάμεθ. Ἡ ἐπιστολή Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Κατάπληκτοι παρακολουθοῦμε τὴν προώθηση ἐφαρμογῆς τοῦ προγράμματος Εἰσαγωγικῆς Κατεύθυνσης Μουσουλμανικῶν Σπου δῶν στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς ὁποίας οἱ ἀπόφοιτοι θὰ προορίζονται νὰ διδάξουν τὸ Ἰσλὰμ στὰ μειονοτικὰ μουσουλμανικὰ σχολεῖα καὶ στὰ τζαμιὰ τῆς χώρας. Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ προγράμματος αὐτοῦ δημιουργεῖ εὔλογα ἐρωτήματα. Ἀγνοοῦν ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία καὶ οἱ καθηγητὲς τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς ἀνωτέρω Σχολῆς, ποὺ ἀποδέχτηκαν τὴν ἵδρυση Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, τὶς λεηλασίες, τοὺς βιασμούς, τοὺς ἐξισλαμισμούς, τὰ σκλαβοπάζαρα, τοὺς ἀποκεφαλισμούς, τὶς γενοκτονίες, τὸ παιδομάζωμα, τὸ νέφος τῶν νεομαρτύρων κατὰ τὰ μαῦρα χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, καθὼς καὶ τὰ φρικτὰ μαρτύρια καὶ τὴν ἐξόντωση ποὺ ὑφίστανται καὶ σήμερα οἱ χριστιανοὶ στὶς χῶρες τοῦ Ἰσλὰμ (Αἴγυπτο, Σουδάν, Συρία, Ἰράκ, Πακιστάν, Σομαλία, Νιγηρία κ.ἄ.); Σὲ ποιὰ ἰσλαμικὴ χώρα ὑπάρχει Μωαμεθανικὴ Σχολή, ποὺ νὰ συστεγάζει τμῆμα Ὀρθόδοξων Χριστιανικῶν Σπουδῶν; Δὲν εἶναι ὀξύμωρο Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Σχολὴ νὰ προωθεῖ τὴ διδασκαλία ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι Θεὸς καὶ ὅτι εἶναι ἕνας προφήτης κατώτερος καὶ αὐτοῦ τοῦ Μωάμεθ; Μπορεῖ Χριστιανικὴ Σχολὴ νὰ ἐκπαιδεύει σπουδαστές, γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ Χριστιανοὶ λογίζονται ἄπιστοι καὶ νὰ διδάσκει τὴν αἵρεση τοῦ Μωαμεθανισμοῦ; Μὲ ποιὰ λογικὴ ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης καλεῖται νὰ γίνει ἐκκολαπτήριο ἱεροῦ θρησκευτικοῦ πολέμου (τζιχὰντ) κατὰ παντὸς μὴ Μωαμεθανοῦ; Πιστεύει ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία καὶ τὸ Τμῆμα Θεολογίας ὅτι μὲ τὴ λειτουργία ἰσλαμικῶν σπουδῶν καὶ μὲ μελλοντική, προφανῶς, ἀνύψωση τζαμιοῦ στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ θὰ κάνουν πρόσληψη τοῦ διαφορετικοῦ καὶ θὰ ἐπιφέρουν τὴν καταλλαγὴ ἀνάμεσα στὸ Ἰσλὰμ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία; Ἢ μήπως πιστεύουν ὅτι θὰ ἀλλάξουν τὸ Κοράνιο, τὴ στιγμὴ ποὺ αὐτὸ ρητὰ καὶ ἀπερίφραστα δὲν ἐπιτρέπει οὔτε τὴν ἐλάχιστη ἀμφισβήτησή του ἀπὸ τοὺς Μωαμεθανούς; Μὲ δεδομένη, ἀκόμα, τὴ νομικὴ ἰσοτιμία τῶν τίτλων μίας πανεπιστημιακῆς σχολῆς εἶναι ζήτημα χρόνου, οἱ ἱεροδιδάσκαλοι τοῦ Κορανίου νὰ ἀπαιτήσουν τὸ διορισμό τους στὰ δημόσια ἑλληνικὰ ὀρθόδοξα Γυμνάσια-Λύκεια ὥστε, κατὰ τὴ γνώμη τους, νὰ διδάξουν τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στοὺς Χριστιανοὺς μαθητὲς ἐπιτυχέστερα καὶ πιὸ ἀντικειμενικά! Δὲν ἀποτελεῖ σκάνδαλο, τὴν ὥρα ποὺ ἡ διεθνὴς κοινότητα ἔχει τεθεῖ σὲ παγκόσμιο συναγερμό, ἐξαιτίας τῆς ἰσλαμικῆς ἀπειλῆς καὶ τῆς Σαρία, ἐμεῖς ὡς Ἑλλάδα νὰ ὑπηρετοῦμε τὸν φονταμενταλισμὸ προβαίνοντας σὲ ἐφαρμογὲς ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ καὶ μελετώντας ἀνέγερση τζαμιῶν; Τὸ παράρτημα Θεολόγων Νομοῦ Λάρισας ἑνώνουμε τὴ φωνή μας μὲ τοὺς Ἱεράρχες καὶ τοὺς λοιποὺς κληρικούς, τοὺς μοναχοὺς καὶ τὶς μοναχές, τοὺς πανεπιστημιακοὺς δασκάλους καὶ τοὺς φοιτητές, τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς ὅλων τῶν βαθμίδων Ἐκπαίδευσης, τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τοὺς σθεναροὺς Βουλευτὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου καθὼς καὶ τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ μας. Διαμαρτυρόμαστε ἐντονότατα γιὰ τὶς ἀσύνετες καὶ ἐπικίνδυνες ἐνέργειες τῆς Πολιτείας, ποὺ ἀλλοιώνουν τὸν ὀρθόδοξο χαρακτήρα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. καὶ Καλοῦμε τὰ Ὑπουργεῖα Παιδείας καὶ Ἐξωτερικῶν, πρὸς ὄφελος τῆς Πατρίδας καὶ τοῦ λαοῦ μας, νὰ ἀναλογιστοῦν τὶς εὐθύνες τους καὶ νὰ σταματήσουν πάραυτα τὶς διαδικασίες λειτουργίας τῆς «Εἰσαγωγικῆς Κατεύθυνσης Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν» στὸ Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. Γιὰ τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο Ὁ Πρόεδρος Ἰωάννης Καραμῆτρος Ἡ Γραμματέας Παναγιώτα Κρούπη» Ἀντιαιρετικαὶ ὁμιλίαι Ὑπὸ τῆς Πρωτοβουλίας Γονέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καὶ Ἀρδαμερίου, ἐξεδόθη τὴν 7ην Ὀκτωβρίου ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις: «Ἡ Πρωτοβουλία Γονέων «Η ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΙΚΟΓΕ- ΝΕΙΑ» ὀργανώνει σειρὰ ἐνημερωτικῶν ὁμιλιῶν, ὡς ἀπάντηση στὴν ἀπειλὴ τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς παραθρησκείας, κάθε Δευτέρα στὶς 6.30 μ.μ. στὴν αἴθουσα τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας μὲ ὁμιλητὴ τὸν Πρωτοσύγκελλο Ἀρχιμ. Χρυσόστομο Μαϊδώνη, ὑπεύθυνο γιὰ τὰ θέματα τῶν αἱρέσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καὶ ἄλλους ὁμιλητές. Τὰ θέματα ποὺ θὰ ἀναπτυχθοῦν εἶναι: α. Ἡ ἐξωχριστιανικὴ ἀπειλή, Ἰσλάμ, Βουδισμός, Ἰνδουισμός, Νεοσατανισμός, Ἀποκρυφισμός, Νέα Ἐποχή, Νεοειδωλολατρία, Ἐναλλακτικὲς Θεραπεῖες, Πολεμικὲς Τέχνες κ.ἄ. β. Ἡ ἐσωχριστιανικὴ ἀπειλή, Παπισμός, Οὐνία, Προτεσταντικές, παραφυάδες, Εὐαγγελικοί, Πεντηκοστιανοί, Χιλιαστὲς κ.ἄ. γ. Παρουσίαση τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας καὶ ὁριοθέτηση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἀπέναντι στὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. δ. Τρόποι ἀντιμετώπισης τῶν αἱρέσεων. Οἱ σύγχρονες αἵρεσεις εἶναι ψυχοναρκωτικά, ποὺ ἀπειλοῦν τὸ πολιτισμό μας καὶ ἔχουν ἐπιπτώσεις στὰ ἄτομα, τὶς οἰκογένειες καὶ τὴν κοινωνία. Ἡ παρουσία τῶν χριστιανῶν καὶ κυρίως τῶν νέων γονέων εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ ἐνημέρωση καὶ ὀργάνωση τῆς ἄμυνάς μας». ΗΛΛΑΞΕ ΘΕΣΙΝ ΟΠΩΣ ΔΙΑ ΤΑΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ «Πράσινον φῶς» ὑπὸ τῆς Ἱεραρχίας διὰ τὴν τεχνητὴν γονιμοποίησιν ΜΕ ΕΙΣΗΓΗΣΙΝ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΕ ΣΚΟΠΟΝ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΙΝ ΤΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ Ἐπὶ τῆς παντοδυναμίας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου ἤλλαξεν ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας διά τὰς μεταμοσχεύσεις. Ἀπὸ τὴν ἀπαγόρευσιν εἰσήλθομεν εἰς τὸ «ἐπιτρεπτὸν ὑπὸ ὅρους καὶ προϋποθέσεις». Ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ εἶχε προκαλέσει ἀντιδράσεις εἰς τὸν πιστὸν λαόν, τὸν μυημένον εἰς τὰ μυστήρια καὶ εἰς τὰ «γράμματα» τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δὲ μακαριστὸς Ἁγιορείτης Μοναχός Μωϋσῆς, ὁ ὁποῖος ἦτο ἐνταντίον τῶν μεταμοσχεύσεων, ὅταν ὑπεβλήθη εἰς μεταμόσχευσιν καὶ ἔζησεν ἐπὶ πολλὰ ἔτη (δοξολογῶν τὸν Θεόν, ὡς ἔλεγεν) ἀπώλεσεν ἕν σημαντικὸν τμῆμα τῶν φίλων του. Σήμερον ἡ Ἐκκλησία μεταβάλλει θέσιν καὶ εἰς τὸ ζήτημα τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποιήσεως, εἰς μίαν προσπάθειαν νὰ συμβάλη εἰς τὴν αὔξησιν τῶν γεννήσεων. Πλέον συγκεκριμένως καὶ συμφώνως πρὸς ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱερᾶς Συν - όδου ὑπὸ ἡμερομηνίαν 10ην Ὀκτωβρίου: «Σύμφωνα μὲ τὴν Ἡμερησία Διάταξη, ἀνέγνωσε τὴν εἰσήγησή του ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος, μὲ θέμα: «Βιοηθικὰ διλήμματα καὶ ποιμαντικοὶ προβληματισμοὶ» καὶ κατέληξε σὲ ποιμαντικὲς κατευθύνσεις. Στὴν ποιμαντικὴ διαχείρηση τῶν ποικίλων θεμάτων καὶ τὴν ἠθικὴ θεώρηση τῶν πράξεων, ὑπάρχει μία διαβάθμιση, τόνισε ὁ Σεβασμιώτατος. Ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ, αὐτὸ ποὺ οἰκονομεῖ, αὐτὸ ποὺ ἀνέχεται καὶ αὐτὸ ποὺ ἀπαγορεύει. Στὸ θέμα τῆς ἀναπαραγωγῆς τοῦ ἀν - θρώπου, αὐτὸ ποὺ ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ εἶναι ἡ φυσικὴ ἕνωση τῶν συζύγων καὶ αὐτὸ ποὺ προτρέπει εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πρέπει λοιπὸν νὰ ὑπογραμμίσουμε τὴν σημασία ποὺ ἔχει ἡ προσευχή, ἡ προσφυγὴ στὴν παρέμβαση τοῦ Θεοῦ, ἡ δοξολογία καὶ εὐχαριστία γιὰ τὰ δῶρα Του, ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ ὅποιο ἅγιο θέλημά Του, ἡ συναίσθηση ὅτι τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι δικά μας ὡς πρὸς τὴν προέλευσή τους, ἀλλὰ εἶναι πρωτίστως τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐμεῖς συναινοῦμε ὡς συνεργοί Του καὶ ἀναλαμβάνουμε τὴν εὐθύνη τῆς ἀνατροφῆς τους. Ἡ Ἐκκλησία θὰ μποροῦσε μὲν νὰ κάνει σωστὴ χρήση τῆς οἰκονομίας Της ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι ὥριμοι νὰ δεχθοῦν τὴν ἀκρίβειά Της, ὅπως στὴν περίπτωση τῆς γονιμοποίησης ὡς θεραπευτικῆς ὑποβοήθησης στὶς περιπτώσεις ποὺ ὑπάρχει ἀναπαραγωγικὴ ἀνεπάρκεια, ἐντὸς νομίμου καὶ ἐκκλησιαστικοῦ Γάμου καὶ μὲ τὸ δεδομένο ὅτι δὲν καταστρέφονται ἔμβρυα. Ὁ Σεβασμιώτατος τόνισε χαρακτηριστικά, «δὲν πρέπει νὰ ὑποδείξουμε τίποτε ἄλλο, ὅσο καὶ ἂν πιεζόμεθα ἀπὸ τοὺς πιστούς. Ἂς ἀποφασίσουν καὶ ἂς ἐπιλέξουν μόνοι τους οἱ σύζυγοι. Γιὰ ἐμᾶς, ὡς Ἐκκλησία, ἡ κόκκινη γραμμὴ εἶναι ἡ καταστροφὴ τῶν ἐμβρύ - ων, ἡ διακοπὴ τῆς κυήσεως καὶ ἡ διατάραξη τῆς ἰσορροπίας τῆς σχέσης τῶν συζύγων». Ἀναφορικὰ μὲ τὶς περιπτώσεις προγεννητικῆς διάγνωσης μὲ παθολογικὴ προοπτική, σημείωσε ὅτι εἶναι πράγματι δύσκολες στὴν διαχείρησή τους, ὅμως μὲ κανένα τρόπο δὲν πρέπει νὰ ὑποτα - χθοῦμε στὴν κοσμικὴ λογικὴ ποὺ «θεραπεύει» τὰ ἔμβρυα στερώντας τους βίαια καὶ πρόωρα τὴν ἐπιβίωση. Τὰ παιδάκια ποὺ γεννιοῦνται μὲ τέτοια προβλήματα, διανοητικὴ ὑστέρηση κ.λπ., πρέπει νὰ τὰ ἀγκαλιάζουμε ὡς παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὰ Τὸν ἐπιβεβαιώνουν. Εἶναι τὰ «μωρά τοῦ κόσμου, ἅ ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ ἀσθενῆ καὶ ἐξουθενημένα» (Α Κορ. α 27). Δὲν ὑπάρχουν, γιὰ νὰ τὰ «βοηθοῦμε», ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς φωτίζουν καὶ νὰ μᾶς στηρίζουν. Στὸν διάλογο ποὺ ἀκολούθησε τῆς εἰσηγήσεως, ἐξέφρασαν τὶς ἀπόψεις τους οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος, Ἠλείας κ. Γερμανός, Ἐλευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομος, Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμος, Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος, Θηβῶν καὶ Λεβαδείας κ. Γεώργιος, Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ κ. Ἰγνάτιος, Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, Ὕδρας, Σπετσῶν καὶ Αἰγίνης κ. Ἐφραίμ, Περιστερίου κ. Χρυσόστομος, Καρυστίας κ. Σεραφείμ, Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καὶ Ἀρδαμερίου κ. Θεόκλητος, Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καὶ Σουφλίου κ. Δαμασκηνὸς καὶ Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κ. Θεολόγος. Ἐν κατακλεῖδι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἐκφράζει τὸν ἀπόλυτο σεβασμό Της στὴν «ἐξ ἄκρας σύλληψη» τοῦ ἀνθρώπου. Εὐλογεῖ τὴν τεκνοποιία μέσα στὸ πλαίσιο τῆς Οἰκογένειας, ὡς ἑνώσεως ἀνδρὸς καὶ γυναικός. Κατανοεῖ τὴν ἀγωνία τῶν νέων ζευγαριῶν, ποὺ θέλουν νὰ τεκνοποιήσουν. Ἀναγνωρίζει τὴν προσφορὰ τῆς Ἐπιστήμης στὸ πλαίσιο ἠθικῶν δεσμεύσεων. Τονίζει τὴν ἀνάγκη νὰ ἐνισχυθοῦν οἱ γεννήσεις στὴν Χώρα μας καὶ νὰ διευκολυνθεῖ ἡ διαδικασία τῆς υἱοθεσίας». Ἐπετειακὸν συνέδριον Ψαλτικῆς Ἀπὸ τὸ «Σχολεῖον Ψαλτικῆς» τέχνης ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις: «Το «Σχολεῖον Ψαλτικῆς» σᾶς προσκαλεῖ στὶς ἐργασίες τοῦ διεθνοῦς, ἐπετειακοῦ, μουσικολογικοῦ συνεδρίου ποὺ διοργανώνει, μὲ θέμα «1814-2014. 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΕΘΟΔΟΥ». Τὸ συνέδριο εἶναι ἀφιερωμένο στὴ μνήμη τῶν τριῶν μεγάλων εὐεργετῶν τοῦ ἔθνους, Χρυσάνθου τοῦ ἐκ Μαδύτων, Γρηγορίου τοῦ Πρωτοψάλτου καὶ Χουρμουζίου τοῦ Χαρτοφύλακος καὶ θὰ πραγματοποιηθεῖ στὶς 17 καὶ 18 Ὀκτωβρίου 2014, στὴν αἴθουσα "Banquet" τοῦ Μεγάρου Μουσικῆς Ἀθηνῶν. Οἱ δύο βραδιές τοῦ συνεδρίου θὰ κλείσουν μὲ συναυλίες, κατὰ τὶς ὁποῖες θὰ ἀποδώσουν ἔργα τῶν τριῶν διδασκάλων οἱ βυζαντινοὶ χοροί: Συλλόγου Μουσικοφίλων Κωνσταντινουπόλεως, Ἐργαστήρι Ψαλτικῆς, Ἀνατολικὴ Μουσικὴ Παράδοση, Φωνὲς Ἀσμάτων, Ἐν ψαλτηρίῳ. Ὥρα ἔναρξης ἐργασιῶν 9:00 π.μ. Ὥρα ἔναρξης συναυλιῶν 8:00 μ.μ.». ΑΘΕΛΗΤΩΣ ΤΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΙΝ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑΝ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ Διά οἰκονομικὰ κι ἄλλα ἀνταλλάγματα ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δὲν ἀντιτίθεται εἰς τὴν κατεδάφισιν τῆς Ὀρθοδόξου Ταυτότητος τῆς Χώρας Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΝΕΦΑΝΙΣΕ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΝ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΩΝ ΥΠΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΩΣ ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ. ΕΠΑΥΣΕ Η Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟΠΑΓΗΣ. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, μὲ τὴν εἰσήγησίν του εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (7ην Ὀκτωβρίου) δὲν προσεπάθησε νὰ ἐπιβάλλη τὴν ἀφωνίαν εἰς τοὺς Ἱεράρχας, μὲ σκοπὸν τὴν ἑνότητα τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, καὶ τὴν στήριξιν τοῦ πολιτικοῦ κατεστημένου (θεωρεῖ ἀπαραίτητον τὴν πολιτικὴν ἑνότητα καὶ τὴν στήριξιν τῶν βουλευτικῶν δομῶν διά τὴν Χώραν), ἀλλὰ ἀθελήτως ἀπεκάλυψε καὶ διατὶ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἢ ἓν τμῆμα της ἔχει παραδοθῆ εἰς τὰς ὑποδείξεις τῶν πολιτικῶν ἐξουσιαστῶν καὶ δὲν ὁμιλεῖ διά κρίσιμα ζητήματα. Τοιαῦτα εἶναι ἡ προώθησις τῆς θρησκειολογίας εἰς τὰ σχολεῖα, ἡ ἵδρυσις Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν Θεσσαλονίκης, ὁ ἀντιρατσιστικὸς νόμος, ὁ ὁποῖος περιορίζει τὴν ἐλευθερίαν ἐκφράσεως καὶ τοῦ Ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος, ὁ νόμος διά τὴν ἀναγνώρισιν ὅλων τῶν αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν», Παραθρησκειῶν καὶ Ἀνατολικῶν θρησκειῶν ὡς κανονικῶν καὶ νομίμων ἐκκλησιῶν εἰς τὴν Χώραν. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία διά τῆς σιωπῆς της ἢ καὶ τῆς συμμαχίας Μητροπολιτῶν μὲ τὴν διακομματικὴν «μασονίαν» τοῦ ὑπουργείου Παιδείας ἐξησφάλισε πολλὰ οἰκονομικὰ ἀνταλλάγματα διά Ἱεροὺς Ναούς, Ἱεράς Μονὰς κλπ. Θυσιάζεται ἡ ταυτότης τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος, διά οἰκονομικοὺς λόγους, οἱ ὁποῖοι ἀφοροῦν τὴν περιουσίαν καὶ τὴν φορολογίαν τῆς Ἐκκλησίας. Ποῖα εἶναι τὰ ἀνταλλάγματα Τὰ ἀνταλλάγματα τὰ περιγράφει, ἀθελήτως, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἰς τὴν εἰσήγησίν του πρὸς τὴν Ἱεραρχίαν (7ην Ὀκτωβρίου). Αὐτά, ὡς περιγράφονται εἰς τὴν εἰσήγησιν εἶναι τὰ ἀκόλουθα: «1. Κα ταρ γοῦν ται τά ἀν τα πο δο - τικά τέλη ΟΤΑ γιά ὅλους τούς Ναούς, ἀνε ξαρ τή τως θρη σκείας ἤ δό γμα τος. 2. Ἐπι τρέ πε ται ἡ δω ρεάν πο λε - ο δο μική τα κτο ποί ηση αὐ θαί ρε των κα τα σκευῶν καί βο η θη τι κῶν χώρων καί γιά τούς Ἱε ρούς Να ούς πού ἀνή κουν σέ Ἱερά Προ σκυ νή - ματα, Ἐκ κλη σι α στικά Ἱδρύ ματα καί Ἐκ κλη σι α στικά Μου σεῖα. 3. Κα ταρ γεῖ ται ἡ ὑπο χρε ω τική συμ με τοχή στά Μη τρο πο λι τικά Συμ βού λια Προ ϊ στα μέ νου τῆς ΔΟΥ καί δι κη γό ρου τοῦ Νο μι κοῦ Συμ βου λίου τοῦ Κρά τους. 4. Ναοί καί πε ρι ου σίες δι α λε λυ - μέ νων ἤ δι α λυ ό με νων Μο νῶν παρα μέ νουν στήν κυ ρι ό τητα τῆς οἰ - κείας Ἱε ρᾶς Μη τρο πό λεως ἤ πε ρι - έρ χον ται στήν κύ ρια ἤ ἀνα συ νι - στώ μενη Μονή. 5. Οἱ ἐσω τε ρι κοί καί ἱδρυ τι κοί κα νο νι σμοί τῶν Μο νῶν καί Ἡσυχα στη ρίων ἐλέγ χον ται καί ἐγ κρί - νον ται ἀπό τόν ἐπι χώ ριο Μη τρο - πο λίτη καί τή ΔΙΣ. 6. Ἐκ κλη σι α στικά ἀκί νητα Μητρο πό λεων, Ἐνο ριῶν, πα λαιῶν Ἐπι σκο πῶν ἤ τέως ὀρ θο δό ξων χρι στι α νι κῶν κοι νο τή των, τά ὁποῖα ὑπά γον ται πλέον στήν ἐδα φική περι φέ ρεια νέων Μη τρο πό λεων ἤ Ἐνο ριῶν, πε ρι έρ χον ται κατά κυ ρι - ό τητα σέ αὐ τές χω ρίς ἄλλη πράξη, συμ βό λαιο ἤ ἀν τάλ λα γμα. 7. Πα λαιές Ἐνο ρίες, Μο νές καί Ἡσυ χα στή ρια, πού ἱδρύ θη καν πρό τῆς ἰσχύος τοῦ Ν. 590/1977, ἄνευ ἐκ δό σεως ΦΕΚ ἱδρύ σεως, δύ ναν - ται νά ἀπο δεί ξουν τή νό μιμη ὑπόστασή τους μέ πράξη τῆς ΔΙΣ κατό πιν εἰ ση γή σεως τοῦ ἐπι χω ρίου Μη τρο πο λί του. 8. Πρά ξεις συ στά σεως καί Κα νονι σμοί Ἱδρυ μά των καί Προ σκυ νη - μά των πού δη μο σι εύ θη καν στό δελ τίο «Ἐκ κλη σία» δύ ναν ται πλέον νά δη μο σι ευ θοῦν στό ΦΕΚ μέ ἀνα δρο μική ἰσχύ. 9. Τά δι α χω ρι στικά δι α τά γματα τοῦ ΟΔΕΠ καί ἕτε ροι πί να κες ἀκινή των ἀπο τε λοῦν ἐκ τοῦ νό μου τίτ λους ἰδι ο κτη σίας γιά τίς Μο νές χω ρίς νά ἀπαι τεῖ ται ἡ με τα γραφή τους στά ἁρ μό δια Ὑπο θη κο φυ λα - κεῖα. 10. Τό Πα νελ λή νιο Ἱερό Ἵδρυμα Εὐ αγ γε λι στρίας Τή νου παύει νά ἐξαι ρεῖ ται ἀπό τίς δι α τά ξεις τοῦ Ν. 590/1977 γιά τά Ἱερά Προ σκυ νή - ματα καί τούς Ἱε ρούς Να ούς. 11. Προ στί θε ται στή συγ κρό - τηση τοῦ Πο λυ με λοῦς Συμ βου - λίου τῆς Ρι ζα ρείου Σχο λῆς καί ἐκ - πρό σω πος τῆς Ἐκ κλη σίας τῆς Ἑλ - λά δος ἄνευ δι και ώ μα τος ψή φου. 12. Ἐπι τρέ πε ται νά με τα τάσ σον - ται δη μό σιοι ὑπάλ λη λοι οἱ ὁποῖοι εἶναι θε ο λό γοι ἐκ παι δευ τι κοί σέ κε νές θέ σεις ἐκ κλη σι α στι κῶν ὑπαλ λή λων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων καί στό Δι ορ θό δοξο Κέν τρο. 13. Δη μι ουρ γοῦν ται ἐπι μέ ρους θέ σεις τα κτι κῶν ὑπαλ λή λων σέ Ἱε - ρές Μη τρο πό λεις. 14. Κα θί στα ται μό νιμη ἡ Μη τρό - πολη Γου με νίσ σης, Ἀξι ου πό λεως καί Πο λυ κά στρου. Τό γε γο νός ἐπίσης ὅτι ψη φί - στηκε νό μος πού δί νει τή δυ να τό - τητα στίς θρη σκευ τι κές κοι νό τη - τες νά ἔχουν ἔν νομη σχέση μέ τό ἑλ λη νικό κρά τος συμ βάλ λει ὁπωσδή ποτε θε τικά στή δι ε θνῆ εἰ κόνα τῆς χώ ρας μας. Ἦταν και ρός νά κα τα νο ή σει στήν πράξη ἡ Ἑλ λη - νική Πο λι τεία ὅτι ἡ συ νερ γα σία μέ τήν Ἐκ κλη σία ἐνέ χει πολ λα πλά ὀφέλη τόσο ἐν τός ὅσο καί ἐκτός Ἑλ λά δος». ΩΣ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΙΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ, ΚΑΛΩΝ ΤΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΑΣ ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ Διαφωνίαι εἰς τὴν Ἱεραρχίαν διὰ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Περιουσίαν, τὴν ἐκπαίδευσιν ὑποψηφίων κληρικῶν καὶ τὴν ἀλλαγὴν τοῦ τρόπου ἐκλογῆς Μητροπολιτῶν Δὲν τὸν ἐνδιαφέρουν ἐπὶ τοῦ παρόντος τὰ αἰτήματα, τὰ ὁποῖα θέτουν Σεβ. Μητροπολῖται διὰ κρίσιμα ζητήματα. Διὰ αὐτὸν προέχει ἡ κοινωνικὴ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐτάχθη ἐναντίον τῶν τζιχαντιστῶν, τῶν φανατικῶν καὶ τῶν ζηλωτῶν τῶν διαφόρων θρησκειῶν, αἱ ὁποῖαι καλλιεργοῦν τὸ μῖσος, τὴν βίαν καὶ τὸν πόλεμον. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς εἰσηγήσεώς του εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας ἀνεφέρθη καὶ εἰς ἄλλα ζητήματα. Ἀπὸ τὴν «ἀναφοράν» του προκύπτει ὅτι εἰς κρίσιμα θέματα, τὰ ὁποῖα θέτουν Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται δὲν ἀλλάζει γραμμήν. Διὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον προέχει ἡ στήριξις τοῦ πάσχοντος λαοῦ, προφανῶς διὰ τῶν συσσιτίων ἢ ἄλλων μορφῶν βοηθείας. Εἰς τὴν εἰσήγησίν του ἔκαμνεν ἀναφορὰν εἰς τὴν νεοφανῆ ἀπειλὴν τῶν Νεοϊσλαμιστῶν καὶ ἐζήτησε νὰ καταδικάζωνται θρησκεῖαι καὶ ζηλωταὶ θρησκειῶν, αἱ ὁποῖαι προωθοῦν τὴν βίαν, τὴν μισαλλοδοξίαν καὶ τὸν πόλεμον. Διὰ τὴν κρίσιν καὶ τὴν στάσιν τῆς Ἐκκλησίας Διὰ τὸ θέμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ τὴν στάσιν τῆς Ἐκκλησίας εἶπε, μεταξὺ ἄλλων, τὰ ἑξῆς: «Γιά τήν οἰ κο νο μική κρίση δη - λαδή γιά τήν κρίση, ὅπως ἐκ δη - λώ θηκε στήν οἰ κο νο μία πολλά ἔχουν εἰ πω θεῖ. Ἕνα μόνο ἀκόμη: νά μή ἐγ κα τα λεί ψουμε τόν λαό μας, νά στα θοῦμε κοντά του. Ἀγάπη, καρ τε ρία, τα πει νό τητα, συ νερ γα σία καί ἀλ λη λεγ γύη εἶ ναι οἱ ἀρε τές, πού θά λει τουρ γή σουν σω στικά καί θά τόν ὁδη γή σουν νά δη μι ουρ γή σει. Ὑπο γραμ μίζω καί ξε χω ρίζω μίαν ἐξ αὐ τῶν, τήν ὁποία θά ἐξα κο λου θήσω νά ἐπανα λαμ βάνω ὅσο ὁ Θεός μοῦ δί νει ζωή, τήν ἀξία τῆς ἑνό τη τας τοῦ λαοῦ μας, ἡ ὁποία καί πρέ πει νά ξε κινᾶ μέσα ἀπό τή δική μας ἑνότητα. Ἡ ἑνό τητα συ νι στᾶ τήν ταυ τό - τητα τῆς Ἐκ κλη σίας: τό γε γο νός ὅτι τά πρό σωπα πού τήν συ να πο - τε λοῦν δέν ὑπάρ χουν ἀφ ἑαυ τῶν, με μο νω μένα, καί τά χα ρί σματα μέ τά ὁποῖα τούς προί κισε καί ἐξα κο - λου θεῖ νά τούς παρ έ χει ὁ Θεός εἶ - ναι κοινά καί δέν ἀπο τε λοῦν ἀτομικό κτῆμα τοῦ κα θε νός. Ἡ Χά ρις τοῦ Κυ ρίου συ νέ χει τήν Ἐκ κλη σία, δι ότι δέν μο νο πω λεῖ ται, ἀλλά ἐκ - κλη σι ο ποι εῖ ται. Ἡ οἰ κο δομή λοι πόν τῆς Ἐκ κλη - σίας εἶ ναι ἔργο κοινό ὅλων τῶν με λῶν Της. Μέσα ἀπό τήν ποι κι λία τῶν χα ρι σμά των καί τῶν ἐνεργειῶν ἀνα δει κνύ ε ται ἡ ἑνό τητα καί ἡ ἑνο ποιός λει τουρ γία Της. Ὅλα τά μέλη, ἔστω κι ἐάν ἔχουν δι α φο ρές με ταξύ τους, συ νι στοῦν τό ἑνω μένο τῇ πί στει, τῇ ἀγάπῃ καί τῇ ὁμο λο γίᾳ Σῶμα τοῦ Χρι στοῦ. Ἀπό πολ λούς ἁγί ους Ἀδελ φούς ἔχουν θι γεῖ κατά δια στή ματα ποικίλα θέ ματα πού χρή ζουν με λέ της καί ἐπε ξερ γα σίας. Φρονῶ κύ ριο μέ λημά μας εἶ ναι νά συνεχί σουμε τήν ἀπο στολή μας, τή δι α κο νία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τή δι α κο νία τῶν ἀν θρώ πων, καί νά δώ σουμε ἰδι αί τερο βά ρος στήν πνευ μα τική καλ λι έρ γεια. Ἄν θρω πος χω ρίς καλ λι έρ γεια καί ἐσω τε ρική ἀνα φορά στόν Θεό δέν μπο ρεῖ νά ἀν τα - πο κρι θεῖ στίς δυ σκο λίες καί τίς προ κλή σεις τῆς σύγ χρο νης ἐπο - χῆς». Διὰ τὴν ἀλλαγὴν τοῦ τρόπου ἐκλογῆς Σεβ. Μητροπολιτῶν Διὰ τὸ ζήτημα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ τρόπου ἐκλογῆς Σεβ. Μητροπολιτῶν εἶπε: «Περί τοῦ ζη τή μα τος τῆς ἐπα νεξε τά σεως τοῦ τρό που ἐκλο γῆς τῶν Ἀρ χι ε ρέων, γιά τό πῶς πρέ πει κά ποιος νά ὁδη γεῖ ται στήν δι α ποί - μανση μιᾶς Ἱε ρᾶς Μη τρο πό λεως, ἔχω το πο θε τη θεῖ ἀρ κε τές φο ρές στό πα ρελ θόν. Δέν ἀπο τε λεῖ ὅμως ἀπο κλει στικά δική μου εὐ θύνη νά προβῶ αὐτή τή στι γμή σέ ἀλ λα γές οὔτε αἰ σθά νο μαι ἕτοι μος νά δι α - τυ πώσω προ τά σεις. Ἀπαι τεῖ ται νά πη γά σει ἀπό ὅλους μας ἡ τάση γιά ἀνα θε ω ρή σεις στό συγ κε κρι μένο θέμα. Φρονῶ ὅτι ἴσως χρειαστεῖ νά ἀφι ε ρώ σουμε μίαν ὁλό κληρη Ἱερά Σύ νοδο τῆς Ἱε ραρ χίας πρός συ ζή - τη σιν. Πρός στι γμήν, αὐτό πού ἐμεῖς δι α τρα νώ νουμε καί πι στεύ - ουμε εἶ ναι πώς ὅ,τι πρα γμα το ποι - εῖ ται ἐν τῇ Ἐκ κλη σίᾳ συν τε λεῖ ται μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Χρει ά ζε ται νά τό ἀν τι λη φθεῖ καί ὁ λαός μας πλή ρως αὐτό, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐν πρώτοις συ νι στᾶ μυ στή ριο, τό ὁποῖο τε λε σι ουρ γεῖ ται στό πρό σωπο κα θε νός ἐξ ἡμῶν. Εἶ ναι ὁ ἱε ρός χῶ ρος ὅπου ὁ ἄν θρω πος κα ταλ - λάσ σε ται μέ τόν Θεό, μέ τόν ἑαυτό του καί μέ τόν κό σμο, μυ στα - γω γεῖ ται καί ἁγι ά ζε ται, βρί σκον τας τήν ἀλή θεια, τή γαλήνη καί τήν πλη ρό τητα». Ἐκκλησιαστικὴ περιουσία Ἐν συνεχείᾳ ἔθιξε τὸ θέμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, διὰ τὸ ὁποῖον φαίνεται ὅτι ὑπάρχουν διαφωνίαι μεταξὺ Ἱεραρχῶν καὶ τοὺς ἐκάλεσε νὰ ὁμονοήσουν. Συγκεκριμένως εἶπε: «Ἀπαι τεῖ ται ἐπί σης νά ὁμο νο ή - σουμε στό θέμα τῆς ἀξι ο ποι ή σεως τῆς Ἐκ κλη σι α στι κῆς Πε ρι ου σίας. Ἀρ κετά βή ματα ἔχουν γί νει πρός αὐτή τήν κα τεύ θυνση, μέ πιό πρό σ - φατο τήν προ ει ρη μένη τρο πο λο - γία, ἡ ὁποία ἔρ χε ται εἰς ἐπι στέ γα - σμα μα κρᾶς πο ρείας ἑδραι ώ σεως τοῦ ἀπα ραί τη του νο μι κοῦ πλαι σίου. Ἐμ πι στευ ό μα στε τήν Οἰ κο νο - μική μας Ὑπη ρε σία, πρέ πει ὅμως νά ὁμο νο οῦμε καί με ταξύ μας, δι - ότι τό ζή τημα θέ λει πολλή προ σοχή. Ἡ οἰ κο νο μική ἀνε ξαρ τη σία ἀπο τε λεῖ ἀναγ καῖο ὅρο γιά τήν ἀπρό σκο πτη συ νέ χεια τῆς δι α κο - νίας μας πρός τόν λαό. Ὅσο πιό γρή γορα λοι πόν δο θεῖ ἡ δυ να τό - της στήν Ἐκ κλη σία νά ἀπο κτή σει οἰ κο νο μική ἀνε ξαρ τη σία, τόσο καλύ τερα θά εἶ ναι γιά ὅλους μας καί τόν τόπο. Ἀνα μέ νουμε νά δι α τυ - πω θοῦν προ τά σεις ἀπό ἐξει δι κευ - μένα πρό σωπα μέ γνώ μονα τό κοινό καλό καί ὄχι με μο νω μένα συμφέ ροντα. Στό ση μεῖο αὐτό ζητῶ τή στή ριξη καί τή συμ βολή σας. Παρα καλῶ νά ἀφή σουμε στήν ἄκρη κάθε ἴχνος κα χυ πο ψίας, μι κρό νοιας καί πα ρα φι λο λο γίας. Ἀπα ραί τη τος κανό νας εἶ ναι ἡ δι α φά νεια καί ἡ ἐνημέ ρωση πάντων ὑμῶν περί πάσης πι θανῆς προτάσεως. Δέν γνω ρί - ζουμε τίς ἐπο χές πού θά ἔλ θουν. Χω ρίς οἰ κο νο μική ἀνε ξαρ τη σία θά εἴ μα στε δι αρ κῶς οὐ ρα γοί στίς ἐξε λί ξεις. Στό χος μας δέν εἶ ναι ἡ οἰ κο νο μική δύ ναμη, ἀλλά, δι αὐ - τῆς, ἡ δι α κο νία καί ἐνί σχυση τοῦ λαοῦ μας. Σᾶς εὐ χα ρι στῶ ἀπό τήν καρ διά μου, γι ατί ὅλη αὐτή ἡ ἐργώδης προ σπά θεια δέν θά ἦταν δυ νατή χω ρίς τή δική σας ἀρωγή. Βο η θῆ στε λοι πόν νά προ χω ρή - σουμε καί στήν ὑλο ποί ηση αὐ τῶν τῶν ὁρα μα τι σμῶν». Ἐκκλησιαστικὴ ἐκπαίδευσις Ἀκολούθως ἐζήτησε συστράτευσιν ὅλων τῶν Ἱεραρχῶν εἰς τὴν ψήφισιν τοῦ νομοσχεδίου διὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐκπαίδευσιν: «Σέ λί γους μῆ νες εὐ ελ πι στοῦμε νά ἔχουμε ἕτοιμο τόν νόμο γιά τήν Ἐκ κλη σι α στική Ἐκ παί δευση. Ὅλα τά ἁρ μό δια Συ νο δικά ὄρ γανα καλοῦν ται νά συν το νι στοῦν καί νά ἐν τεί νουν τήν προ σή λωσή τους, ὥστε νά κα τα λή ξουμε σέ αἴ σιο καί οὐ σι α στικό ἀπο τέ λε σμα. Οἱ και ροί ἐπι τάσ σουν τήν ἀναγ και ό τητα ἐπεν δύ σεως στόν τρόπο ἀνα δεί - ξεως ἀξίων κλη ρι κῶν, μέ ζῆλο Θεοῦ καί γνώση, οἱ ὁποῖοι νά δύναν ται νά ἀν τα πο κρι θοῦν στά σύγχρονα προ βλή ματα. Συ χνά ἡ Ἐκ - κλη σία χρη σι μο ποι εῖ ται ὡς εὔ κολο θῦμα κατά τή δι ά θεση τῶν κυ βερ - νών των, μέ στόχο τήν πα ρα πλη - ρο φό ρηση τοῦ λαοῦ ἀπό τίς ἑκάστοτε δυ σά ρε στες πο λι τι κές ἐξελί ξεις καί ἄλλα ἀνα φυ ό μενα ζη τή - ματα. Δέν εἶ ναι ὥρα μι κρο ψυ χίας καί προσ κολλήσεως σέ προ κα τα - λή ψεις. Ἀπαι τεῖ ται νά ὑπο στη ρί - ξουμε τό ὑπό ψή φι σιν σχέ διο νόμου καί νά ἀφο σι ω θοῦμε στήν ὀρθή ἐκ κλη σι α στική παι δεία τῶν ὑπο ψη φίων κλη ρι κῶν μας. Συμπερασματικῶς Ἀπὸ τὰς ἀνωτέρω ἀναφορὰς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου προκύπτει: 1ον) Ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀδιαφορεῖ ἢ περιθωριοποιεῖ τὰ διάφορα αἰτήματα, τὰ ὁποῖα θέτουν Σεβ. Μητροπολῖται εἴτε διὰ δογματικὰ θέματα (ἀποφάσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν) εἴτε διὰ ἄλλα ζητήματα, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν τὴν ταυτότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος καὶ Ἐκπαιδεύσεως. 2ον) Διὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον προέχουν τὰ συσσίτια καὶ ἡ κοινωνικὴ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θέματα (πνευματικά, ποιμαντικά, ἐκπαιδεύσεως τῶν μαθητῶν) ἔρχονται εἰς δευτέραν «μοῖραν»! 3ον) Ὅτι ὑπάρχουν μεγάλαι διαφωνίαι εἰς τὴν Ἱεραρχίαν τόσον διὰ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν περιουσίαν ὅσον καὶ διὰ τὸ νομοθέτημα, συμφώνως πρὸς τὸ ὁποῖον προφανῶς θὰ ἀλλάζη ἡ ἐκπαίδευσις τῶν ὑποψηφίων κληρικῶν καὶ δι αὐτὸ ζητεῖ ἑνότητα καὶ συστράτευσιν. Ἐνῶ διὰ τὸ θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ τρόπου ἐκλογῆς τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν, (τὸ εἶχεν ἀνακινήσει ὁ ἴδιος ἐπὶ παντοδυναμίας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου ἀλλὰ καὶ πολὺ ἀργότερον, ὅταν ἐξελέγη Ἀθη - νῶν), ἄφησε νὰ ἐννοηθῆ ὅτι δὲν εἶναι μόνον ὑπόθεσις ἰδική του ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων Μητροπολιτῶν. Πῶς ἡ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου ἀντιμετωπίζει τὰ οἰκονομικὰ προβλήματα Συμφώνως πρὸς τὴν ἡμερησίαν ἐφημερίδα «Ἀλήθεια» τῆς Κύπρου. «Σοβαρὰ οἰκονομικὰ προβλήματα ὡς ἐκ τῆς κρίσης ἀντιμετωπίζει καὶ ἡ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου, τὰ χρέη τῆς ὁποίας, σύμφωνα μὲ πληροφορίες μας, ἀνέρχονται στὰ 100 ἑκατομμύρια εὐρὼ περίπου! Καὶ αὐτὸ παρὰ τὰ μέτρα περισυλλογῆς ποὺ ἔχουν ληφθεῖ, ὅπως γιὰ παράδειγμα μειώσεις μισθῶν. Εἶναι γι αὐτὸ τὸ λόγο, ποὺ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος προωθεῖ τὴ γνωστὴ ἐπένδυση Οὔγγρου στὴ Γεροσκήπου, ἡ ὁποία θὰ ξεπεράσει τὰ 7,5 δὶς εὐρὼ καὶ παράλληλα θὰ δημιουργήσει 10.000 νέες θέσεις ἐργασίας. Ὅπως ἔχει ἀνακοινωθεῖ, τὸ ἔργο θὰ περιλαμβάνει τρία μὲ τέσσερα πολυτελέστατα ξενοδοχεῖα, μαρίνα σκα φῶν, καθὼς καὶ ἕνα τεχνητὸ νησί, πάνω στὸ ὁποῖο θὰ οἰκοδομηθοῦν πολυκατοικίες. Σκοπὸς τοῦ Οὔγγρου ἐπενδυτῆ εἶναι νὰ προσ - ελκύσει πλούσιους ἐπιχειρηματίες ἀπὸ τὴ χώρα του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀλλοῦ, οἱ ὁποῖοι θὰ μεταφέρουν τὶς ἑταιρεῖες τους στὴν Κύπρο καὶ θὰ διαμένουν μόνιμα στὶς ἐγκαταστάσεις, ποὺ θὰ δημιουργήσει. Ἀποχωρήσεις ὑπαλλήλων Σύμφωνα μὲ πληροφορίες μας, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος πρὶν ἀπὸ μερικὲς μέρες ἔκανε τὴν ἑξῆς πρόταση στὸ προσωπικὸ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς: Ὅσοι θέλουν νὰ ἀποχωρήσουν καὶ σὰν ἀποζημίωση νὰ τοὺς δοθεῖ ἐκκλησιαστικὴ γῆ. Ὁ μακαριότατος κάλεσε τὸ προσωπικὸ νὰ μελετήσει τὴν πρότασή του καὶ νὰ ξανασυζητήσουν σύντομα τὸ θέμα. Ὑπενθυμίζουμε πὼς ἡ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ ἔχει μειώσει τὶς ἀπολαβὲς τοῦ προσωπικοῦ της κατὰ 15%». Ἐρώτησις εἰς τὴν Βουλὴν, διὰ νὰ μὴ ἱδρυθῆ Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τὴν Θεολογικήν Ἡ Βουλευτὴς τῆς ΝΔ κυρία Ἕλενα Ράπτη (ἐκλέγεται εἰς τὴν Θεσσαλονίκην) κατέθεσε, τὴν 23ην Σεπτεμβρίου, ἐρώτησιν πρὸς τὸν ὑπουργὸν Παιδείας κ. Ἀνδρέαν Λοβέρδον, μὲ τὴν ὁποίαν ζητεῖ νὰ μὴ ἱδρυθῆ Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν Α.Π.Θ. Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐρωτήσεως ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Κύριε Ὑπουργέ, Ἐδῶ καὶ ἀρκετὸ διάστημα παρακολουθοῦμε ὅλοι νὰ ἐξελίσσεται τὸ χρονικό τῆς ἐπικείμενης ἵδρυσης Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μὲ μία σειρὰ ἐπιχειρημάτων ἀμφιβόλου σημασίας, προβάλλεται ὡς βάση γιὰ τὸ ἐγχείρημα ἡ ἀπόφαση τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς (κατὰ πλειοψηφία) τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ Τμῆμα Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς εἶναι ἀντίθετο καὶ δὲν ἐπιθυμεῖ τὴν ἵδρυση τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὴ Θεολογικὴ Σχολή. Σὲ ὅλον ὅμως αὐτὸν τὸν σχεδιασμὸ φαίνεται νὰ ἀγνοεῖται παντελῶς τὸ κοινὸ αἴσθημα, ποὺ εἶναι ἀντίθετο μὲ αὐτὴ σας τὴν πρόθεση καὶ τὸ ὁποῖο βλέπει νὰ λαμβάνονται μὲ ἐλαφρότητα ἀποφάσεις, ποὺ πλήττουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ποὺ ἔχουν ὡς μόνη βάση τὴ λογική τῆς ἐξυπηρέτησης τῶν ὀλίγων καὶ ἑνὸς ἐπικίνδυνου συγκρητισμοῦ-οἰκουμενισμοῦ ποὺ ἀλέθει θρησκεῖες καὶ ἀξίες. Ἂν ρωτήσετε ἐπιφανεῖς καθηγητὲς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, Μοναχοὺς καὶ Πνευματικοὺς Πατέρες θὰ σᾶς διαβεβαιώσουν πὼς οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς ἔχουν ὁμολογιακὸ χαρακτήρα τόσο ἐδῶ ὅσο καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη κάτι ποὺ ἀποκλείει προφανῶς τὴ συνύπαρξη Χριστιανικῆς θεολογίας καὶ Ἰσλαμισμοῦ κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια ἀκαδημαϊκὴ στέγη, αἴτημα ποὺ μάλιστα δὲν διαπίστωσα ποτὲ ὡς βουλευτὴς νὰ προβάλλεται μετ ἐπιτάσεως ἀπὸ τὴν μουσουλμανικὴ μειονότητα. Στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀξφόρδης ὑπάρχει ἀνεξάρτητο Κέντρο Ἰσλαμικῶν σπουδῶν καὶ ὄχι ἐνταγμένο στὸ Τμῆμα Θεολογίας καὶ Θρησκειῶν. Τὸ τμῆμα Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μονάχου ἔχει ὡς ἀποκλειστικὸ ἀντικείμενο τὴν μελέτη τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ τὶς Θεολογικὲς Σχολὲς ἑκατοντάδων παν - επιστημίων σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Μάλιστα στὴ Φιλοσοφικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης ὑπάρχει Ἕδρα Ἑβραϊκῶν Σπουδῶν! Γιατί λοιπὸν στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ πρέπει νὰ γίνει κάτι διαφορετικὸ εἰδικὰ γιὰ τὶς Ἰσλαμικὲς σπουδές; Καὶ γιατί εἶναι τόσο ἀναγκαῖο νὰ ἱδρυθεῖ τὸ συγκεκριμένο τμῆμα σὲ μία ἐποχὴ, ὅπου παρατηρεῖται ἔντονος φανατισμὸς καὶ ἀκραῖες βιαιοπραγίες ἀπὸ μερίδα πιστῶν τῆς συγκεκριμένης θρησκείας; Ἐκφράζοντας τὴν ἀντίθεσή μου στὴν ἵδρυση καὶ λειτουργία τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ἐρωτᾶσθε κύριε Ὑπουργέ: 1. Μπορεῖτε νὰ ἀνακαλέσετε τὸ σχέδιο ἵδρυσης Προγράμματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης, ποὺ ἀλλάζει τὸν χαρακτήρα τῆς ἐπιστήμης ἀπὸ θεολογικὸ σὲ θρησκειολογικὸ καὶ προκαλεῖ τὸ αἴσθημα τῶν Ὀρθοδόξων; 2. Ἂν λόγοι διεθνοῦς πολιτικῆς καὶ διπλωματίας σᾶς ἐπιβάλλουν τὴν ἵδρυσή του, μπορεῖτε νὰ διασφαλίσετε πὼς θὰ ἀποτελέσει τμῆμα τῆς Φιλοσοφικῆς ἢ ἄλλης Σχολῆς, ὅπως εἶναι λογικὸ καὶ συμβαίνει σὲ πολλὰ πανεπιστήμια τοῦ κόσμου; Ἡ Ἐρωτῶσα Βουλευτὴς Ἕλενα Ράπτη». Εἰς ἰατρικάς ἐξετάσεις ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Ἐκ τῆς Κύπρου μετεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνταπόκρισις: «Σὲ ἀναλυτικὲς ἐξετάσεις ποὺ ὑπεβλήθη ὁ Μακαριώτατος, λόγῳ ἀδυναμίας στὸ δεξί του πόδι, διεγνώσθη ἐγκάρσια μυελίτιδα καὶ ἐκφυλιστικὲς ὀστικὲς ἀλλοιώσεις τῆς ὀσφυϊκῆς μοίρας τῆς σπονδυλικῆς στήλης. Ὁ Μακαριώτατος θὰ μεταβεῖ, μετὰ ἀπὸ δική του ἐπιθυμία, σὲ ἰατρικὸ κέντρο στὸ ἐξωτερικό, ποὺ εἶναι ἐξειδικευμένο στὴν ἀντιμετώπιση τέτοιων περιπτώσεων, γιὰ τὴν κατάλληλη θεραπεία. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐκεῖ παραμονῆς του, θὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὸν προσωπικό του ἰατρό». 17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014 Ὁ ὑπουργὸς Παιδείας «καρφώνει» ἐκ νέου τὴν ἡγεσίαν τῆς Ἐκκλησίας Ὁ ὑπουργὸς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων κ. Λοβέρδος διά μίαν ἀκόμη φοράν «ἐκάρφωσε» τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἡγεσίαν (Ἑλλάδος, Ἁγίου Ὄρους καὶ Φαναρίου) ὅτι μὲ τὴν σύμφωνον γνώμην των προωθεῖ τὸ νομοσχέδιον, τὸ ὁποῖον ἀναγνωρίζει τὰς ἐκκλησίας τῶν ἑτεροδόξων καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων ὡς κανονικάς. Πλέον συγκεκριμένως εἰς δήλωσιν, τὴν ὁποίαν ἔκαμνεν εἰς τὴν Βουλήν, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς συζητήσεως διά τὴν ψῆφον ἐμπιστοσύνης πρὸς τὴν Κυβέρνησιν (9η Ὀκτωβρίου) εἶπε: «Ψηφίστηκε ὁ νόμος γιὰ τὴν ὀργάνωση τῶν θρησκευτικῶν Κοινοτήτων, συνεχίστηκε καὶ ἐντάθηκε ἡ μέριμνα γιὰ τοὺς συμπολίτες μας, ποὺ ἀσπάζονται τὴ μουσουλμανικὴ θρησκεία, ἐνῶ συνεργαζόμαστε ἄψογα μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπως ἀπὸ τὶς ἀνακοινώσεις τῶν ἰδίων προκύπτει πεντακάθαρα». Ὁ «ΟΤ» ἐπισημαίνει ὅτι αἱ ἀνωτέρω δηλώσεις τοῦ κ. Λοβέρδου, διά τὴν ἐνεργὸν συμμετοχὴν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν ἀναγνώρισιν ἄλλων «ἐκκλησιῶν» γίνονται κατὰ τρόπον, ποὺ ὑποδηλώνει ὅτι φοβεῖται τὴν εὐθύνην τῆς ἀναγνωρίσεως (ἔστω καὶ ψηφοθηρικῶς). Τὴν πρωτοβουλίαν του πάντως, ἀνεγνώρισε τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἢ αἱρέσεων καὶ δι αὐτὸ τὸν συνεχάρη. Ὁ πρώην Ζακύνθου ἐναντίον τοῦ δημάρχου τῆς νήσου διὰ τὴν προτομὴν τοῦ Κομφούκιου Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Δωδώνης (πρώην Ζακύνθου) κ. Χρυσόστομος ἤνοιξε «πόλεμον» μὲ τὸν νέον δήμαρχον Ζακύνθου, διότι ἐτοποθέτησε τὴν προτομὴν τοῦ Κινέζου φιλοσόφου καὶ διανοητοῦ Κομφουκίου εἰς τὴν πλατεῖαν τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ, ἡ ὁποία εὑρίσκεται πλησίον τοῦ κεντρικοῦ λιμένος τῆς νήσου. Ὁ πρώην Ζακύνθου καὶ νῦν Δωδώνης ἐδήλωσε πρὸς τὸν δήμαρχον: «Εἶναι ἕνα ἄγαλμα ποὺ δὲν συνάδει μὲ τὴν Ἐκκλησία. Θὰ τὸ ἀπομακρύνει ὁ ἴδιος ὁ λαὸς ἂν δὲν τὸ κάνετε ἐσεῖς. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς Ἐκκλησία καὶ δήμαρχος δὲν θὰ ἔχουν καμία σχέση». Ὁ δήμαρχος ἀπήντησεν εἰς τὸν Σεβ. Μητροπολίτην καὶ εἰς ὅσους διαμαρτύρονται ὅτι: «ὁ Κομφούκιος εἶναι φιλόσοφος, ὄχι θρησκευτικὸς ἡγέτης, δὲν ὑπάρχει κάποια σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία». Ὁ «Ο.Τ.» ἐπισημαίνει ὅτι ὁ πρώην Ζακύνθου ὀρθῶς ἀντέδρασε, διότι πολλοὶ Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες ἐξισώνουν τὸν Βούδαν, τὸν Κομφούκιον κλπ. μὲ τὸν Χριστόν. Τὸ αὐτὸ πράττουν καὶ οἱ Μασόνοι εἰς τὰς τεκτονικάς στοάς (καὶ εἶναι πολλαὶ εἰς τὴν Ζάκυνθον).