ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ένα Κοίταξα μέσα στο φαράγγι της βαθιάς θάλασσας, με την ελπίδα να εντοπίσω έναν κατεστραμμένο ουρανοξύστη. Ίσως ακόμα και το Άγαλμα της Ελευθερίας. Δεν υπήρχε, όμως, κανένα ίχνος της παλιάς Ανατολικής Ακτής, παρά μόνο μια κατακόρυφη χαράδρα μέσα στο σκοτάδι. Μια δέσμη φωτός πέρασε δίπλα μου, ένα καλαμάριβρικόλακας, αφήνοντας ίχνη από μπλε νέον. Το λαμπερό σύννεφο στροβιλίστηκε γύρω από το κράνος μου. Προσέχοντας να μην το διαλύσω, έπεσα στα γόνατα υπνωτισμένος. Η έκστασή μου, ωστόσο, διακόπηκε από μια σειρά από πράσινες σπίθες που ξεχύνονταν από το φαράγγι. Έπεσα προς τα πίσω με όλους μου τους μύες σε εγρήγορση. Μόνο ένα ψάρι άστραφτε σαν σμαράγδι και ταξίδευε σε αγέλη: ο πράσινος φωτεινός καρχαρίας. Με μήκος τριάντα εκατο- 1

Kat Falls στά, και φονικός σαν πιράνχας, μπορεί να ξεσκίσει κάτι είκοσι φορές μεγαλύτερο από το μέγεθός του. Δεν συζητάω τι θα μπορούσε να κάνει σε έναν άνθρωπο. Έπρεπε να τους είχα δει να έρχονται, ακόμα και τόσο βαθιά. Έπρεπε να είχα καταλάβει ότι το καλαμάρι είχε εκτινάξει την αστραφτερή γλίτσα του για να στρέψει αλλού την προσοχή ενός αρπακτικού. Και τώρα, τα φώτα του κράνους μου έμοιαζαν με ακόμα πιο λαμπερό φάρο. Με ένα χτύπημα στο προστατευτικό του καρπού μου, τους απομάκρυνα αλλά ήταν πολύ αργά, δεν μπορούσα να σταματήσω το αίσθημα της πείνας τους. Βρήκα ένα όπλο φωτοβολίδας στη ζώνη μου και πυροβόλησα στο κέντρο της ηλεκτρικής πράσινης φρενίτιδας. Μετά από λίγο, εξερράγη ένα φως πάνω από το φαράγγι, κάνοντας τους καρχαρίες να μείνουν ακίνητοι με τα μάτια και τα δόντια τους να λάμπουν. Γρήγορα, σήκωσα την άγκυρα της σανίδας κατάδυσής μου και ανέβηκα πάνω της. Ξαπλωμένος μπρούμυτα με τα πόδια μου να κρέμονται, έστριψα τις χειρολαβές και έφυγα, αφήνοντας πολλά ίχνη. Εάν οι πνεύμονές μου δεν ήταν γεμάτοι Υγρογόνο, θα είχα ουρλιάξει. Όχι ότι είχα διαφύγει τον κίνδυνο. Μόλις η λάμψη έσβηνε, οι καρχαρίες θα έρχονταν πάνω μου σαν κολλησόψαρα επάνω σε φάλαινα. Σκέφτηκα να θαφτώ στη λάσπη του βυθού της θάλασσας. Είχα ξαπλώσει και στο παρελθόν μαζί με τα στρείδια με επιτυχία. Έριξα μια ματιά πίσω μου. Ήμουν αρκετά σίγουρος, και το σκοτάδι έλαμπε από τα αστέρια μοχθηρά μικρά αστέρια που έριχναν το φως τους προς το 2

Σκοτεινοσ Κοσμοσ μέρος μου. Δίνοντας στη σανίδα καταδύσεως μια κλίση προς τα μπροστά, άναψα τους προβολείς για να κάνω το φως να μην αντανακλά στο μέταλλο. Ένα υποβρύχιο! Έπεσα πάνω του και τσακίστηκα. Τις χειρολαβές της σανίδας καταδύσεως τις έχασα απότομα από τα χέρια μου καθώς έπεσα με την πλάτη. Γλιστρώντας επάνω στο επικλινές κύτος, άρχισα να ψάχνω από κάπου να πιαστώ ώσπου τα πόδια μου χτύπησαν στον προσκρουστήρα και σταμάτησα αμέσως. Το στομάχι μου χρειάστηκε λίγη ώρα για να συνέλθει. Χωρίς αναβάτη, η σανίδα καταδύσεως θα έσβηνε αυτόματα. Θα έπρεπε να τη βρω αργότερα. Τώρα, έπρεπε να κρυφτώ. Γιατί, όμως, βρισκόταν αυτό το σκάφος στο βυθό της θάλασσας χωρίς ούτε ένα φως να υποδηλώνει την παρουσία του; Ήταν άραγε ναυάγιο; Εάν ήταν έτσι τα πράγματα, δεν είχε βυθιστεί πριν πολύ καιρό. Το γυαλισμένο μεταλλικό κύτος δεν είχε πιάσει πεταλίδες. Έτρεξα κατά μήκος του προσκρουστήρα ώσπου βρήκα τη στρογγυλή πόρτα που οδηγούσε στο στεγανό αεροθάλαμο. Η πόρτα κρεμόταν από ένα μεντεσέ με ίχνη παραβίασης να σημαδεύουν την άκρη της. Δίσταζα και αναρωτιόμουν για αυτά τα ίχνη όταν ξαφνικά έλαμψε το κύτος με σμαραγδί φως. Πάτησα βίαια το κουμπί εισόδου. Σαν διεσταλμένο μάτι, άνοιξε η καταπακτή και το νερό της θάλασσας πλημμύρισε το μικρό δωμάτιο. Βουτώντας μέσα στο στεγανό αεροθάλαμο, περιστράφηκα για να δω τους καρχαρίες να με πλησιάζουν γρήγορα από όλες τις πλευρές. Πάτησα το εσωτερικό 3

Kat Falls κουμπί πέφτοντας πάνω του ολόκληρος. Καθώς η καταπακτή έκλεινε, οι καρχαρίες έπεφταν πάνω της σαν μικρές νάρκες. Από μέσα, ακούγονταν σαν ο Θάνατος να σφυροκοπούσε την πόρτα. Έπεσα επάνω στον τοίχο του δωματίου και χαμογέλασα ειρωνικά. Τίποτα δεν μου προσέφερε τόσο μεγάλη απόλαυση όσο τα αρπακτικά που φεύγουν. Πόσους κανόνες είχα μόλις παραβεί; Να επισκεφθώ μόνος μου το Φαράγγι του Ψυχρού Ύπνου: απαγορεύεται. Να καβαλήσω οτιδήποτε εκτός από σανίδα καταδύσεως: απαγορεύεται ρητώς. Να εξερευνήσω ένα εγκαταλελειμμένο υποβρύχιο: δεν υπάρχει καμιά περίπτωση. Τώρα, όμως, έπρεπε να κρυφτώ μέχρι να φύγουν οι καρχαρίες. Αυτό ήταν το πιο συνετό πράγμα που έπρεπε να κάνω. Και το πιο ασφαλές. Όχι ότι οι γονείς μου θα μάθαιναν ποτέ για το υποβρύχιο ή τους καρχαρίες. Με μια συμμορία παρανόμων να περιπλανάται στην περιοχή, είχαν αρκετά πράγματα να τους ανησυχούν. Όταν εξαφανίστηκε και η τελευταία σταγόνα θαλασσινού νερού μέσα από το καφασωτό δάπεδο, έβαλα προς τα πίσω το κράνος μου και εισέπνευσα. Ο αέρας μύριζε άσχημα, αλλά τη δουλειά του την έκανε: το υγρό που μεταφέρθηκε στους πνεύμονές μου μέσω του οξυγόνου εξατμίστηκε. Άναψα το φακό μου, άνοιξα την επόμενη καταπακτή και μπήκα σε κάποιου άλλου τον εφιάλτη. Αίμα έσταζε από παντού στο δωμάτιο με τον εξοπλισμό: στους τοίχους, στους πάγκους, στους φωριαμούς Υγρό και γυαλιστερό, δημιουργούσε λίμνες γύρω από τα εργαλεία εξόρυξης που ήταν σκορπισμένα στο δάπεδο. Ανάσαι- 4

Σκοτεινοσ Κοσμοσ να πιο αργά, λες και αυτό θα ελάττωνε τη μεταλλική οσμή που πλημμύριζε τώρα τη μύτη μου, μια δυσοσμία που θύμιζε το γεμάτο αίμα κατάστρωμα ενός φαλαινοθηρικού. Κάποιοι ψαράδες έσφαξαν κάτι μεγάλο εδώ, αυτό είναι όλο, σκέφτηκα. Ένα φεγγαρόψαρο ή τετράπτουρο. Δεν υπάρχει λόγος να πανικοβάλλομαι. Εκτός κι αν προχώρησα κι άλλο μέσα στο δωμάτιο. Όσο κι αν το χτύπησαν, ένα ψάρι που πέθαινε δεν θα άδειαζε το ράφι με τα όπλα, αλλά ούτε και θα το ξήλωνε από τον τοίχο. Κάνοντας κύκλους γύρω από το αναποδογυρισμένο ράφι, έριξα το φως μου πάνω στους ανοιχτούς φωριαμούς όλοι είχαν γίνει φύλλο και φτερό και τράβηξα απότομα το περιλαίμιο της στολής μου. Το κράνος μου συνήθως δεν με ενοχλούσε όταν κρεμόταν στο πίσω μέρος της στολής μου, αλλά τώρα το βάρος του με έπνιγε. Οι καρχαρίες απ έξω δεν μου χαρίζονταν, χτυπώντας το κύτος του υποβρυχίου και ψάχνοντας έναν τρόπο να μπουν μέσα. Μόλις οι καρχαρίες σταματούσαν να χτυπούν, θα ανέβαινα επάνω στη ζώνη του φωτός και θα άρχιζα να κυνηγώ για το δείπνο όπως θα έπρεπε να κάνω εδώ και τόση ώρα. Τα χτυπήματα, όμως, δεν σταματούσαν. Αντιθέτως, γίνονταν πιο δυνατά. Το χειρότερο ήταν πως συνειδητοποίησα ότι δεν χτυπούσαν οι καρχαρίες, αλλά Ακούγονταν βήματα. Έσβησα απότομα το φακό μου και άφησα το σκοτάδι να με περιβάλει. Το υποβρύχιο μπορεί να ήταν τρομακτικό και γεμάτο αίμα, αυτό, ωστόσο, δεν ήταν φάντασμα που βημάτιζε βαριά μέσα στην αίθουσα. Χωρίς να κάνω θόρυβο, 5

Kat Falls έβγαλα τα γάντια μου και τράβηξα το ψαροτούφεκο από τη θήκη στην πλάτη μου. Τα φαντάσματα δεν ήταν αληθινά, οι παράνομοι, όμως, ήταν. Εδώ και μήνες, η Συμμορία των Θαλασσόχορτων τρομοκρατούσε τον οικισμό, ληστεύοντας κάθε πλοίο με προμήθειες που έπλεε προς το μέρος μας. Είχα αναρωτηθεί αρκετές φορές τι θα γινόταν εάν τους συναντούσα. Τώρα, φαινόταν πως θα το διαπίστωνα. Σήκωσα το ψαροτούφεκο πάνω από τον ώμο μου και ένιωσα το κρύο μέταλλο να γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Αρπάζοντάς το στον αέρα, έπιασα το λουρί του πριν προλάβει το όπλο να πέσει με θόρυβο στο πάτωμα. Στο διάδρομο, τα βήματα άρχισαν να γίνονται πιο γρήγορα. Έσκυψα πίσω από ένα κιβώτιο και σημάδεψα την πόρτα. Καθώς τα βήματα πλησίαζαν, έβαλα το δάχτυλό μου στη σκανδάλη. Προσπάθησα να σταθεροποιήσω την αναπνοή μου, αλλά δεν μπορούσα να κρατήσω το χέρι μου σταθερό. Ήταν άλλο πράγμα να πυροβολήσω έναν πεινασμένο καρχαρία τίγρη, αλλά να τρυπήσω έναν άνθρωπο, ακόμα κι έναν ποταπό παράνομο, δεν ήξερα εάν είχα τα κότσια να το κάνω. Ξαφνικά, το φως ενός φακού μπήκε μέσα στο δωμάτιο και σταμάτησε πάνω στο πρόσωπό μου, τυφλώνοντάς με. Σήκωσα το ψαροτούφεκό μου, και ακούστηκε μια δυνατή φωνή όχι η δική μου και το φως έσβησε. Σηκώθηκα και έτρεξα γρήγορα προς το διάδρομο, ακολουθώντας τα βήματα που αντηχούσαν στη γέφυρα του υποβρυχίου. Εκείνη η κραυγή δεν ήταν κραυγή παρανόμου. 6

Σκοτεινοσ Κοσμοσ Ανήκε σε ένα κορίτσι. «Δεν θα σου κάνω κακό!» της φώναξα. Δεν πήρα καμία απάντηση. «Κοίτα», είπα ρίχνοντας το φως του φακού επάνω στο ψαροτούφεκό μου ενώ το έβαζα στη θήκη του. «Μη φοβάσαι». Όπως το δωμάτιο με τον εξοπλισμό, έτσι και η γέφυρα ήταν άνω-κάτω. Ευτυχώς, δεν υπήρχαν λίμνες αίματος. Οι κονσόλες με τα μηχανήματα είχαν ξηλωθεί και καλώδια πετάγονταν από την οροφή. Ένα μάτσο από καλώδια κουνιούνταν σαν φύκια, υποδεικνύοντάς μου πως κάποιος είχε μόλις περάσει από εκεί. Καθώς έκανα στην άκρη τα καλώδια για να περάσω, άναψε ξαφνικά ένα φως και μια ψιλή φωνή με ρώτησε: «Ποιος είσαι;» Έκπληκτος, έστρεψα το φακό μου προς τη φωνή, αλλά η απάντησή μου εξανεμίστηκε καθώς ένα κορίτσι ήρθε προς το μέρος μου, με τη μακριά μαύρη πλεξούδα της να κουνιέται. «Με τρόμαξες!» είπε. Στο ένα της χέρι κρατούσε σφιχτά ένα φακό και στο άλλο ένα πράσινο μαχαίρι. Και τα δυο της χέρια έτρεμαν, κι όμως το θάρρος της έκανε τα ανοιχτογάλαζα μάτια της να λάμπουν. «Με συγχωρείς», κατόρθωσα να αρθρώσω παρά το σοκ που έπαθα. Έμοιαζε να είναι στην ηλικία μου, γύρω στα δεκαπέντε. Το πιο εκπληκτικό, ωστόσο, ήταν πως ερχόταν από Επάνω. Δεν υπήρχε αμφιβολία γι αυτό. Ανάμεσα στα ροδαλά μάγουλά της και στην ξεφλουδισμένη της μύτη, το πρόσωπό της ήταν εκτεθειμένο στον ήλιο. Δίστασε και έκανε πια παύση. «Είσαι φάντασμα;» Μέσα μου, ήμουν πολύ ήρεμος. Για μια φορά, θα ήθελα 7

Kat Falls να συναντήσω έναν Πανωχωρίτη που να μη με κάνει να αισθανθώ σαν τέρας. Δεν έλεγα ποτέ τίποτα για τα εγκαύματά τους από τον ήλιο. Ίσιωσε τους ώμους της σαν να προετοιμαζόταν για το χειρότερο. «Είσαι φάντασμα, έτσι δεν είναι;» Σχεδόν έγνεψα καταφατικά, για να δω τι θα έκανε. Αντιθέτως, όμως, είπα: «Είμαι ζωντανός και είμαι άνθρωπος. Όπως κι εσύ». «Εσύ λάμπεις», είπε. Λόγω του φωτός, το δέρμα μου λαμπύριζε. Αυτό δεν με καθιστούσε φάντασμα. Δεν ήμουν σκελετός ή με βαθουλωμένα μάτια. Ήμουν λιπόσαρκος από τη δουλειά στο υποστατικό, και τα μάτια μου είχαν μια φυσιολογική απόχρωση γκριζοπράσινου. «Δεν λάμπω», της είπα. «Ονομάζεται ακτινοβολία». Προσπάθησα να μην ακουστώ σαν να απολογούμαι. «Προέρχεται από την κατανάλωση βιοακτινοβόλων ψαριών». Το κορίτσι με πλησίασε λιγάκι. «Οι άνθρωποι δεν τρώνε ψάρια που λάμπουν στο σκοτάδι». «Εδώ κάτω τρώμε». «Αλήθεια; Αυτό είναι» Ορμώντας προς τα μπροστά, μου κάρφωσε το φακό της στα πλευρά. Έβγαλα μια κραυγή πόνου ενώ εκείνη φώναξε ακόμα πιο δυνατά. «Θεέ μου! Είσαι αληθινός». Μια απάντηση, ακόμα και σαρκαστική, ήταν πέρα από κάθε μου δυνατότητα. Όχι μόνο μου έκοψε την ανάσα, αλλά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι νόμιζε πως ο φακός της θα με διαπερνούσε. Ήμουν τυχερός που δεν τσέκαρε το κατά 8

Σκοτεινοσ Κοσμοσ πόσο ήμουν άνθρωπος με το μαχαίρι της. «Νόμιζα» ψέλλισε «δηλαδή, στο σκοτάδι» «Δεν λάμπω». «Όχι» συμφώνησε πολύ γρήγορα, βάζοντας στη θήκη του το πράσινο μαχαίρι. «Και βέβαια δεν λάμπεις. Με συγχωρείς. Είσαι καλά;» Ήρθε κοντά και πάλι, βγάζοντας τη μακριά φράντζα από τα μάτια της. «Θα ζήσω». Αν και μέχρι την επόμενη ημέρα θα είχα μια μελανιά σε μέγεθος θαλάσσιου αγγουριού που τρέφεται με λάσπη. «Είδες όλα αυτά τα αίματα όταν μπήκες μέσα;» με ρώτησε. «Πιθανότατα αίματα από ψάρια». Τουλάχιστον έτσι ήλπιζα. Όπως οι περισσότεροι Πανωχωρίτες, στεκόταν πολύ κοντά μου. Μπορούσα να αισθανθώ πώς ρουφούσε το οξυγόνο γύρω μου, κι αυτό μου προκαλούσε ζαλάδα. Έκανα προς τα πίσω. «Τι κάνεις εδώ;» «Μπήκα μέσα ελπίζοντας πως αυτό ήταν το υποβρύχιο του αδελφού μου. Τώρα ελπίζω να μην είναι» Κούνησε το φακό της δείχνοντας τις κατεστραμμένες κονσόλες. «Είναι κάπου εδώ κάτω και ψάχνει για κονδύλους μαγγανίου». «Μαύρα μαργαριτάρια. Έτσι τους ονομάζουμε δηλαδή οι μεταλλευτές. Όπως ο αδελφός σου. Μια στιγμή, δηλαδή, μου λες ότι είσαι μόνη σου;» «Είσαι μόνος σου». Το είπε σαν να είχε αποδείξει κάτι μ αυτό τον τρόπο. «Ζω εδώ κάτω. Ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που γεννήθηκε κάτω από τη θάλασσα. Είσαι» Τους πείραζε άραγε τους Πανωχωρίτες που τους αποκαλούσαμε Πανωχωρίτες; 9

Kat Falls Δεν ήξερα, αλλά σίγουρα δεν μου άρεσε όταν εκείνοι έλεγαν τους πρωτοπόρους Σκοτεινό Κόσμο. «Τι είμαι;» «Από Επάνω», διόρθωσα. «Επάνω». Χαμογέλασε σαν να βρήκε τη λέξη διασκεδαστική. «Όπως λέμε επάνω από το νερό ;» «Ναι». «Πώς το κατάλαβες;» «Πώς κατάλαβα ;» «Ότι είμαι από Επάνω». Μιλούσε σοβαρά; Ακόμα κι αν δεν είχε σχολιάσει την ακτινοβολία μου, τα πάντα επάνω της φώναζαν Πανωχωρίτισσα. Και το χειρότερο από όλα ήταν πως είχε όλα τα σημάδια που προδίδουν πως ήταν ερασιτέχνης δύτης. Αυτό που είπα, όμως, δυνατά ήταν: «Φακίδες». Στο απορημένο της βλέμμα, πρόσθεσα: «Τα παιδιά εδώ κάτω δεν έχουν φακίδες». Το πρόσωπό της έμοιαζε σαν να είχε ψεκαστεί με υγρή άμμο. Σημάδεψα με το φακό μου πιο ψηλά. «Κι ύστερα είναι τα μαλλιά σου». «Τα μαλλιά μου;» Δεν ακουγόταν να το απολαμβάνει πια. «Έχουν ρίγες». Τα μαλλιά της, τα οποία ήταν καστανά σαν τα δικά μου, είχαν χάλκινες ρίγες. Γιατί άραγε ο ήλιος άνοιγε το χρώμα των μαλλιών των ανθρώπων αλλά σκούραινε το δέρμα τους; Δεν το καταλάβαινα αυτό. «Έχουν ρίγες» Τίναξε πάνω από τον ώμο της τη μακριά πλεξούδα της για να μην τη βλέπω. Τέντωσα το χέρι μου. «Είμαι ο Τάι». 10