Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία

Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία Δράσεις για την αποτροπή των αυτοκτονιών και δεξιότητες για τον χειρισμό της αυτοκτονικής συμπεριφοράς ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία Δράσεις για την αποτροπή των αυτοκτονιών και δεξιότητες για τον χειρισμό της αυτοκτονικής συμπεριφοράς ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

Κ. Καβαλίδου, Ν. Γαρώνη, Ε. Λιακοπούλου, Δ. Σαραντίδης, Κ. Κατσαδώρος Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία: Δράσεις για την αποτροπή των αυτοκτονιών και δεξιότητες για τον χειρισμό της αυτοκτονικής συμπεριφοράς. Κλίμακα - Κέντρο Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, 2013 Το έργο αυτό αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του Κέντρου για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, Κλίμακα ΜΚΟ. Αιτήματα σχετικά με την αναπαραγωγή και διανομή αυτού του υλικού θα πρέπει να απευθύνονται στο Κέντρο για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, Κλίμακα ΜΚΟ, Δεκελέων 50, 11854 Αθήνα, help@suicide-help.gr.

Πίνακας περιεχομένων Πρόλογος 5 Αντιλήψεις έναντι στην αυτοκτονία & την ψυχική ασθένεια 6 Ορισμός αυτοκτονικής συμπεριφοράς 10 Η διαδικασία της αυτοκτονικής συμπεριφοράς 10 Τι είναι αυτοτραυματική συμπεριφορά 10 Ψυχικές διαταραχές και αυτοκτονία 11 Αυτοκτονικότητα και Διαταραχές Προσωπικότητας 11 Αυτοκτονικότητα και Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας 12 Αυτοκτονικότητα και Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας 12 Αυτοκτονικότητα και Ναρκισσιστική Διαταραχή Προσωπικότητας 12 Αυτοκτονικότητα και Διαταραχές Συναισθήματος 13 Αυτοκτονικότητα και Διπολική Διαταραχή 13 Αυτοκτονικότητα, Δυσθυμία και Μείζονα Καταθλιπτική Διαταραχή 13 Αυτοκτονικότητα και Σχιζοφρένεια 13 Αυτοκτονικότητα και Χρήση Ουσιών 14 Αυτοκτονική συμπεριφορά και διαταραχή πανικού 15 Ποσοστά αυτοκτονιών σε γενικό πληθυσμό και σε χώρους της αστυνομίας 16 Οι αστυνομικοί ως φύλακες (gatekeepers) και η εκπαίδευση τους στην αυτοκτονία 18 Δυσκολίες παρέμβασης για την αστυνομία 19 Αυτοκτονίες υπό κράτηση 21 Φόρμα αξιολόγησης για τον κρατούμενο 21 Αποφόρτιση 22 Οι αστυνομικοί ως ομάδα υψηλού κινδύνου για αυτοκτονία 22 Πρόληψη της αυτοκτονικότητας των αστυνομικών 23 Παρεμβάσεις σε αυτοκτονικούς αστυνομικούς 26 Παρέμβαση σε περίπτωση ενεργού αυτοκτονικού ιδεασμού 27 Γραμμές παρέμβασης στην αυτοκτονική κρίση 27 Γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία στην Ελλάδα - 1018 29 Βιβλιογραφία 31

Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία 4

Πρόλογος Γυρίζοντας πίσω αρκετά χρόνια, σε ένα από τα μεγαλύτερα επιστημονικά συνέδρια που διοργανώθηκαν στην Αμερική για το ζήτημα των αυτοκτονιών, μας έκανε ιδιαίτερα μεγάλη εντύπωση η οπτική απεικόνιση της έννοιας «πρόληψη της αυτοκτονίας». Η εικόνα ενός αυτιού! Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, και μέσα από μια πολύχρονη διαδρομή επιστημονικής διερεύνησης, μελέτης, καταγραφής, προσέγγισης, από την αφετηρία της πρόληψης έως την αποκατάσταση και ό,τι άλλο εννοεί ή επιβάλλει η αντιμετώπιση του προβλήματος της αυτοκτονικότητας, καταλήγουμε και εμείς ότι η εικόνα ενός αυτιού είναι η πιο άμεση, σύντομη και κατανοητή οπτική απεικόνιση σε ότι αφορά την προσπάθεια πρόληψης της αυτοκτονίας. Τα άτομα που συμβάλλουν στην πρόληψη της αυτοκτονίας θα πρέπει να είναι σε θέση να αντιληφθούν, να κατανοήσουν, να εκπαιδευτούν, να ενεργήσουν ή απλά να ακούσουν υποστηρικτικά οποιονδήποτε διπλανό τους αισθάνονται ότι βρίσκεται σε αδιέξοδο με αυτοκτονικές ιδέες και συμπεριφορές. Ως ειδικοί στην πρόληψη της αυτοκτονίας στόχος μας είναι η επιστημονική εκπαίδευση διάφορων επαγγελματικών ομάδων στον τομέα της αυτοκτονικής κρίσης, βάζοντας τους σε μια θέση υποστηρικτικού ακροατή με δεξιότητες παρέμβασης, όμως. Το παρόν εγχειρίδιο είναι μια συλλογή ερευνητικών και κλινικών δεδομένων για τη διαχείριση, υποστήριξη και παρέμβαση των αστυνομικών στην αυτοκτονική κρίση σε συνεργασία με τις δομές ψυχικής υγείας και του κέντρου πρόληψης της αυτοκτονίας. Αναφορές γίνονται σε αναλυτικές μελέτες για την αντίληψη της αυτοκτονίας και της ψυχικής ασθένειας, την ορολογία της αυτοκτονικής συμπεριφοράς, τα πρότυπα λειτουργίας διεθνών αστυνομικών σωμάτων στην εκπαίδευσή τους στην αυτοκτονική παρέμβαση, την αυτοκτονική συμπεριφορά των ίδιων των αστυνομικών, καθώς και τη λειτουργία γραμμών παρέμβασης στην αυτοκτονία εκτός κι εντός Ελλάδας. Κυριάκος Κατσαδώρος Ψυχίατρος Επιστημονικός Διευθυντής του Κέντρου Πρόληψης της Αυτοκτονίας ΚΛΙΜΑΚΑ Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία 5

Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία Αντιλήψεις έναντι στην αυτοκτονία και την ψυχική ασθένεια Σύμφωνα με τις εθνικές και διεθνείς στρατηγικές, που έχουν ως στόχο την αποτροπή των αυτοκτονιών, τα άτομα, τα οποία συνήθως θεωρούνται ως οι πλέον αρμόδιοι για την προστασία ανθρώπων με αυτοκτονικές συμπεριφορές, είναι οι γενικοί ιατροί, οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι (Mann et al., 2005; W.H.O., 2000, W.H.O., 2006). Οι παραπάνω ειδικότητες του ιατρικού κλάδου επιλέγονται μέσω στρατηγικών για τη δημόσια υγεία ως οι επαγγελματικές ομάδες με την υψηλότερη προτεραιότητα στην εκπαίδευση για την αυτοκτονία και την πρόληψή της (Michel & Valach, 1992, Appleby et al., 2000, Rutz, 2001, Szanto et al., 2007, Berlim et al., 2007). Παρόλα αυτά η εκπαίδευση των σωμάτων ασφαλείας, αστυνομικών και πυροσβεστικών σωμάτων, θεωρείται απαραίτητη μιας και η επικοινωνία με άτομα αυτοκτονικής συμπεριφοράς είναι εξίσου άμεση όπως και με το ιατρικό προσωπικό (O Carroll et al., 1994). Τα στοιχεία σχετικών ερευνών καταδεικνύουν ότι το ιατρικό προσωπικό έχει ασχοληθεί με τον εκάστοτε αυτόχειρα, τουλάχιστον, μια φορά κατά τον τελευταίο χρόνο πριν τον θάνατό του, ενώ η αστυνομία φαίνεται πως έχει πιο συχνή επαφή με τα αυτοκτονικά άτομα αφού ενδέχεται να έχουν επικοινωνήσει μαζί τους μόλις τρεις μήνες πριν από τον θάνατό τους. (Power et al., 1997, Kelly, 1992, Bruce A., Rodgers, 2006, Linsley, 2006). Εστιάζοντας στη συχνή επικοινωνία των αστυνομικών με άτομα που εκδηλώνουν αυτοτραυματικές συμπεριφορές, είτε σε κρατητήρια είτε σε φυλακές, έρευνες που έλαβαν χώρα στην Αυστραλία έχουν αναδείξει τις δυσκολίες παρέμβασης στην αυτοκτονική κρίση των παραβατικών ατόμων εντός των φυλακών (Cox, 1993). Μερικά από τα εμπόδια στην εφαρμογή των στρατηγικών παρέμβασης και της πρόληψης της αυτοκτονίας εντός των σωφρονιστικών ιδρυμάτων είναι η έλλειψη δομών ψυχικής υποστήριξης σε άτομα με παραβατικότητα και η σύντομη παραμονή των κρατουμένων στα κρατητήρια (Cox, 1993). Λαμβάνοντας υπόψη τον καθοριστικό ρόλο του ιατρικού κλάδου και των αστυνομικών αρχών στην αποτροπή των αυτοκτονιών αλλά και στην αναγνώριση και υποστήριξη των αυτοκτονικών ατόμων, οι έρευνες, κυρίως, εστιάζουν στην αντίληψη των συγκεκριμένων επαγγελματικών κλάδων για την αυτοκτονία (Oncu et al., 2008, Neimeyer et al., 2001). Στην Ελλάδα θα πρέπει να τονίσουμε ότι δεν έχουν υλοποιηθεί αρκετές έρευνες για τη στάση των αστυνομικών, των γιατρών, αλλά και συνολικότερα του πληθυσμού της χώρας απέναντι στην αυτοκτονία (Κατσαδώρος και συν., 2010, Kavalidou, 2009). Το 2004, η ελληνική έρευνα των Ψαρρά και συν., η οποία αυτή τη φορά είχε ως σκοπό την καταγραφή των διαφόρων αντιδράσεων των αστυνομικών όταν έρχονταν αντιμέτωποι με τα συμπτώματα της ψυχική ασθένειας κάποιου συμπολίτη μας, έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια ακούσιας συνοδείας ψυχιατρικών ασθενών στα επείγοντα του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Δαφνί και ανέδειξε ότι οι αστυνομικοί έχουν την πεποίθηση ότι οι ασθενείς με ψυχιατρικά νοσήματα είναι πολύ συχνά ή σχεδόν πάντοτε ετεροκαταστροφικοί και αυτοκαταστροφικοί καθώς επίσης ότι η συμπεριφορά τους είναι 6

απρόβλεπτη και η εμφάνισή τους ατημέλητη (Psarra, 2008). Οι αστυνομικοί με μεγαλύτερη εμπειρία στην ακούσια συνοδεία ασθενών (άνω των έξι (6) συνοδειών σε διάστημα ενός έτους) ήταν πολύ πιο πεπεισμένοι ότι η βίαιη συμπεριφορά δεν είναι χαρακτηριστικό των ψυχικά ασθενών (Psarra, 2008). Σε αυτήν την έρευνα φάνηκε πως, ένα σημαντικό ποσοστό των αστυνομικών (62,9%) συγκλίνει στην άποψη ότι δεν είναι αρμοδιότητά τους να παρεμβαίνουν σε ψυχικά ασθενείς εν μέσω ψυχικής κρίσης. Άποψη, η οποία διαπερνά τον κλάδο των αστυνομικών στη Νέα Ζηλανδία και στην Αυστραλία αλλά όχι και στην Αμερική. Το 75,6% των αστυνομικών θα ήθελαν να έχουν καλύτερη ενημέρωση για ζητήματα ψυχικής υγείας (Psarra, 2008). Τα δημογραφικά στοιχεία, όπως η ηλικία και τα έτη φοίτησης στη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια εκπαίδευση, οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η μεγαλύτερη ηλικία και η μεγαλύτερης διάρκειας εκπαιδευτικού τύπου φοίτηση των αστυνομικών συνδέονταν με θετικότερες αντιλήψεις για την ψυχική ασθένεια (Psarra, 2008). Στα ερωτήματα περί αυτοκτονίας, το 62,1% των αστυνομικών πίστευε ότι ένα άτομο με ψυχική ασθένεια διατρέχει αυτοκαταστροφικό ή αυτοκτονικό κίνδυνο (Psarra, 2008). Το βασικό συμπέρασμα της έρευνας ήταν ότι ο εσφαλμένος χαρακτηρισμός των ψυχικά ασθενών, εκ μέρους των αστυνομικών, ως βίαια άτομα αλλά και η επιθυμία τους για ουσιαστικότερη ενημέρωση στα ζητήματα ψυχικής ασθένειας, οδηγούν στην ανάγκη για ενημέρωση των σωμάτων ασφαλείας σε θέματα που άπτονται του τομέα ψυχικής υγείας (Psarra, 2008). Οι ερευνητές στηρίχθηκαν σε προηγούμενες έρευνες, σχετικά με τη διαφοροποιημένη ή μη στάση των αστυνομικών έναντι των ψυχικά ασθενών πριν και μετά από τα επιμορφωτικά σεμινάρια για την ψυχική ασθένεια καθώς και τη θετική επιρροή της εκπαίδευσης στην αποδοχή της κοινωνικής ενσωμάτωσης των ψυχικά ασθενών, και καταλήγουν ότι: «Επιπροσθέτως, απαιτούνται εξειδικευμένα εκπαιδευτικά προγράμματα για τα σώματα ασφαλείας σχετικά με την ενημέρωση και τις δεξιότητες χειρισμού ψυχικά ασθενών» (Psarra, 2008). Το Ψυχιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, στις αρχές του 2003, παρείχε ένα πρόγραμμα για την προώθηση της ψυχικής υγείας και στο πλαίσιο της εκπαίδευσης επαγγελματικών ομάδων, όπως οι αστυνομικές δυνάμεις στόχευσε στη μείωση των αρνητικών θέσεων και αντιλήψεων για την ψυχική ασθένεια (Tomaras, 2011). Έπειτα από σαράντα τέσσερα (44) μαθήματα σε διάστημα τριών (3) εξαμήνων, οι συμμετέχοντες απέρριψαν την όποια αρνητική τους αντίληψη για τους ψυχικά ασθενείς και, επίσης, παρατηρήθηκε ότι περιορίστηκε το στίγμα της ψυχικής ασθένειας (Tomaras, 2011). Η αναγκαιότητα για εκπαίδευση των ειδικών επαγγελματιών σε θέματα που αφορούν την ψυχοπαθολογία κρατουμένων οδήγησε την Κλίμακα στην υλοποίηση ενός κύκλου εκπαιδευτικών συναντήσεων με εργαζομένους στα καταστήματα κράτησης του Ελαιώνα, της Χαλκίδας, του Αυλώνα και του Κορυδαλλού με τίτλο «Βασικά θέματα ψυχοπαθολογίας» (Κατσαδώρος, 2010). Οι ενότητες που παρουσιάστηκαν με μορφή θεωρητικών εισηγήσεων, βιωματικών ασκήσεων και συζητήσεων αφορούσαν τις παρακάτω ενότητες: Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία 7

Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία Πολυπαραγοντικές προσεγγίσεις της ψυχικής ασθένειας και της παραβατικότητας Ψυχώσεις Συναισθηματικές διαταραχές Αγχώδεις διαταραχές Διαταραχές προσωπικότητας Ψυχιατρικά φάρμακα Επιθετικότητα προς τον εαυτό του και τους άλλους Πρόληψη της αυτοκτονίας Αναγνώριση και προσέγγιση του αυτοκαταστροφικού κρατουμένου Εκφραζόμενο συναίσθημα Η δυναμική της ομάδας Η προαγωγή της ψυχικής υγείας. Συγκρίνοντας το επίπεδο στίγματος που συνοδεύει την ψυχική ασθένεια πριν και μετά τα σεμινάρια, το στίγμα φάνηκε να μειώθηκε σημαντικά μετά τη λήξη της εκπαίδευσης σημειώνοντας ότι η παροχή πληροφόρησης και οι δράσεις ευαισθητοποίησης μπορούν να μειώσουν το στίγμα που συνοδεύει τους ψυχικά πάσχοντες κρατούμενους (Κατσαδώρος, 2010). Η αξιολόγηση της σημασίας της εκπαίδευσης αυτής, από τη μεριά των εργαζομένων, ανέδειξε ότι: το 27% των εργαζομένων (δείγμα 33 ατόμων) δήλωνε ότι μπορούσε να αναγνωρίσει συμπτώματα ψυχικών διαταραχών, το 33% ήταν σε θέση να αναγνωρίσει κρατουμένους με ψυχικές διαταραχές, το 53% αυτών μπόρεσαν να κατανοήσουν την αιτιολογία των ψυχικών διαταραχών και το 27% ήταν σε θέση να παραπέμψουν αποτελεσματικότερα κρατουμένους με ψυχικές διαταραχές. Καθώς το 40% των εργαζομένων δήλωσε ότι έλαβε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη θεραπεία των ψυχικών διαταραχών, η εκπαίδευση αυτή έδωσε μια ποιότητα στον εργασιακό τους χώρο, υποδεικνύοντας ότι το 53% των εργαζομένων πίστευε ότι η εκπαίδευση καλυτέρευε και τις σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων (Κατσαδώρος, 2010). Προχωρώντας, αντιλαμβανόμαστε ότι ο γενικός πληθυσμός συνδέει την αυτοκτονία με την ψυχική ασθένεια, με την απουσία θρησκευτικών πιστεύω, με κινήσεις παρορμητικότητας αλλά και με συμπεριφορές αναζήτησης προσοχής (Domino et al., 1981, Domino, 1981). Η αντιμετώπιση της αυτοκτονίας ως δικαίωμα κάποιου, ως «φυσιολογική» αλλά και ως μη ηθική συμπεριφορά γεννά σοβαρές διαφωνίες μεταξύ των επιστημόνων αλλά και μεταξύ των πολιτών (Domino et al., 1988 1989). Έρευνες έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι υποστηρικτικές δεξιότητες ενός ατόμου έναντι της αυτοκτονικής συμπεριφοράς ενός άλλου ατόμου μπορούν να βελτιωθούν ανεξάρτητα από τις αρνητικές και θετικές αντιλήψεις ενός ατόμου έναντι στην αυτοκτονία (Maine et al., 2001). Φιλελεύθερες αντιλήψεις σχετικά με την αυτοκτονία έχουν με τη σειρά τους συνδεθεί με ένα προσωπικό οικογενειακό ιστορικό αυτοκτονικότητας, το οποίο παραπέμπει σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο θετικών κι αρνητικών θέσεων 8

για την αυτοκτονικότητα (Beautrais et al., 2004). Επιπροσθέτως, περιοριστικές/ανασταλτικές αντιλήψεις έναντι στην αυτοκτονία μπορούν να επενεργήσουν προστατευτικά σε μια ενδεχόμενη μετέπειτα αυτοκτονική συμπεριφορά των ίδιων των ατόμων που τις φέρουν (De Wilde et al., 1993). Ο αυτοκτονικός ιδεασμός, ο οποίος όπως έχει βρεθεί να είναι συνδεδεμένος με τη θετική στάση έναντι της αυτοκτονικής συμπεριφοράς, θεωρείται ως προβλεπτικός παράγοντας θετικών θέσεων έναντι στην αυτοκτονία (Stein et al., 1998, Kocmur & Dernovsek, 2003). Σύμφωνα με έρευνες των αντιλήψεων έναντι της αυτοκτονίας, αρκετά αποτελέσματα έχουν βρεθεί σε διεθνές κι εθνικό επίπεδο, τα οποία εμμέσως μας δίνουν το επίπεδο κατανόησης της αυτοκτονικής συμπεριφοράς σε διαφορετικές κουλτούρες (Hjelmeland et al., 2008). Φοιτητές της ιατρικής στη Σουηδία φάνηκε να αλλάζουν απόψεις κατά τη διάρκεια των σπουδών τους, με αποτέλεσμα να έχουν μια θετικότερη ματιά και υψηλότερα επίπεδα ενσυναίσθησης όσο εντρυφούσαν βαθύτερα στον κλάδο της ψυχιατρικής και της βιολογίας (Wallin & Runeson, 2003). Παράλληλα, Ιάπωνες φοιτητές της ιατρικής σε μεγαλύτερα έτη έδειξαν να ασκούν λιγότερο αυστηρή κριτική στην αυτοκτονική συμπεριφορά, ενώ φοιτητές σε μικρότερη ηλικία φάνηκαν πιο απόλυτοι απέναντι στα θύματα μιας αυτοκτονίας και στην επίδραση ενός τέτοιου θανάτου στη λειτουργία της οικογένειας (Satoetal, 2006). Σύμφωνα με τη διαφορετική δομή της οικογένειας διαφορετικών κουλτούρων, φοιτητές ψυχολογίας από την Νορβηγία είδαν μια αυτοκτονική κίνηση ως ιδιωτικό θέμα, ενώ συνάδελφοι τους από την Ουγκάντα και τη Γκάνα αντιλαμβάνονταν το ίδιο γεγονός ως κοινό ζήτημα των μελών της οικογένειας (Hjelmeland et al., 2008). Αυτό το ιδεολογικό περιβάλλον των διαφορετικών χωρών ή η έλλειψη γνώσεων των μελών συγκεκριμένης κουλτούρας, έφερε τους Νορβηγούς ως πιο συντηρητικούς στην έκφραση των τοποθετήσεών τους σχετικά με την αυτοκτονία, σε σύγκριση με τους φοιτητές από την Ουγκάντα και τη Γκάνα (Hjelmeland et al., 2008). Συνολικά οι προσωπικές αντιλήψεις, σκέψεις και συναισθήματα των ανθρώπων σε ειδικές επαγγελματικές θέσεις μέσα σε μια κοινότητα επιδρούν σημαντικά στην προσέγγιση και αντιμετώπιση των αυτοκτονικών ατόμων, εντός κι εκτός θεραπευτικών προσεγγίσεων (Neimeyer et al., 2001). Αναγνωρίζοντας τα παραπάνω κατανοούμε την αξία ειδικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων για την παρέμβαση και τον χειρισμό των αυτοκτονικών ατόμων, μέσω της παράλληλης αλλαγής των τοποθετήσεων κι αντιλήψεων των ατόμων που αντιμετωπίζουν παρόμοιες συμπεριφορές εν ώρα εργασίας. Οι ειδικότητες αυτές, με την ιδιότητά τους ως «φύλακες» (gatekeepers) μιας κοινότητας αναφορικά με αυτοκτονικές συμπεριφορές του γενικού πληθυσμού έχουν αποτελέσει διεθνώς τις ομάδες-επίκεντρο για εκπαιδευτικά προγράμματα παρεμβάσεων στην αυτοκτονική κρίση. Παρακάτω παρουσιάζονται μερικά βασικά στάδια εκπαιδευτικών προγραμμάτων στον χειρισμό των ατόμων με αυτοκτονικές / αυτοτραυματικές συμπεριφορές από τη μεριά των αστυνομικών δυνάμεων και η ερμηνεία αυτοκτονικών συμπεριφορών σε συνάρτηση με ορισμένες ψυχικές ασθένειες. Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία 9

Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία Ορισμός αυτοκτονικής συμπεριφοράς Η αυτοκτονική συμπεριφορά είναι μια σύνθετη διαδικασία η οποία αποτελείται από απειλές για αυτοκτονία, προηγούμενες απόπειρες αυτοκτονίας και αυτοκτονίες. Συνολικά αυτή η συμπεριφορά περιλαμβάνει οποιαδήποτε δράση που θα μπορούσε να προκαλέσει θάνατο, όπως η υπερβολική δόση φαρμάκων/ουσιών αλλά και τα τροχαία ατυχήματα με σκοπιμότητα. Ανάμεσα στους παράγοντες που θα μπορούσαν να αυξήσουν τον κίνδυνο για μια αυτοκτονική συμπεριφορά είναι οι ψυχιατρικές ασθένειες, όπως η ψύχωση, οι διαταραχές διάθεσης, οι αγχώδεις διαταραχές, η χρήση ουσιών (κυρίως αλκοόλ), το bullying καθώς και η έκθεση στο στρες (Klomek, 2010, Pompili, 2010). Η διαδικασία της αυτοκτονικής συμπεριφοράς Μια αυτοκτονία είναι γενικότερα το αποτέλεσμα μιας μακρά χρονικά διαδικασίας, η οποία ξεκινάει με παθητικές σκέψεις που εξελίσσονται σε πιο συγκεκριμένες και ενδεχομένως καταλήγουν στην αυτοκτονική συμπεριφορά (Wasserman, 2001, Wasserman, 2008). Η έννοια της αυτοκτονικής διαδικασίας περιγράφει την ψυχική εξέλιξη από τις αρχικές σκέψεις θανάτου, τη μετέπειτα χρήση των αυτοκτονικών μηνυμάτων στη συμπεριφορά κάποιου, των αποπειρών και τελικά την αυτοκτονία. Ο αυτοκτονικός ιδεασμός, δηλαδή οι σκέψεις για τον θάνατο, καλύπτει ένα μεγάλο λειτουργικό φάσμα, το οποίο κυμαίνεται από επίμονες μέχρι ελάχιστες σκέψεις για τον θάνατο και για πολλούς ειδικούς θεωρείται ένα από τα σημάδια εξέλιξης μετέπειτα αυτοκτονικών αποπειρών (Wasserman, 2001). Η ένταση της αυτοκτονικής διαδικασίας ποικίλει και μπορεί να κυμανθεί προς μια αρνητική ή θετική κατεύθυνση (Center of Suicide Research, Denmark). Τι είναι αυτοτραυματική συμπεριφορά Η ενέργεια εκείνη όπου κάποιος εσκεμμένα τραυματίζει τον εαυτό του χωρίς, όμως, να έχει θανατηφόρο αποτέλεσμα αποκαλείται, σύμφωνα με ευρωπαϊκές έρευνες και στρατηγικές, αυτοτραυματική συμπεριφορά (Magde, 2008, Center of Suicide Research, Denmark). Μερικές από τις δράσεις που περικλείει μια τέτοια συμπεριφορά είναι: Κόψιμο και άλμα από ύψος με πρόθεση να κάνει κάποιος κακό στον εαυτό του. Κατάποση χαπιών σε βαθμό μεγαλύτερο από ότι του έχει συνταγογραφηθεί ή προταθεί θεραπευτικά. Κατανάλωση παράνομων ουσιών ή ηρεμιστικών τα οποία το άτομο αναγνωρίζει ως επιβλαβή/αυτοκαταστροφικά. Κατάποση μη φαγώσιμων αντικειμένων ή ουσιών. Η αυτοτραυματική συμπεριφορά ανήκει σε μια ευρύτερη κατηγορία από την αυτοκτονική συμπεριφορά, καθώς η εσκεμμένη αυτοτραυματική συμπεριφορά δε διαθέτει πάντα την επιθυμία για θάνατο. Επιδημιολογικές έρευνες 10

αναδεικνύουν περισσότερες αυτοτραυματικές συμπεριφορές ανάμεσα σε εφήβους και γυναίκες και πολλές εθνικές στρατηγικές δημιουργούνται με σκοπό τη μείωση του ρίσκου αυτού στις συγκεκριμένες ευπαθείς ομάδες, κυρίως θεραπευτικά (Magde, 2008, Hawton, 2002). Ψυχικές διαταραχές και αυτοκτονία Ψυχική υγεία είναι η κατάσταση της συναισθηματικής ευεξίας, όπου το άτομο μπορεί να ζει και να εργάζεται με άνεση μέσα στην κοινότητα και τα προσωπικά του χαρακτηριστικά και επιτεύγματα να τον ικανοποιούν. Οι ψυχικές διαταραχές περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα προβλημάτων, που εκδηλώνονται με διαφορετικά συμπτώματα, το οποίο περιγράφεται στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών (DSM 5) και κατηγοριοποιούνται σε διαφορετικούς Άξονες (American Psychiatric Association, 2013). Εντούτοις, σε γενικές γραμμές, οι ψυχικές διαταραχές χαρακτηρίζονται από κάποιο συνδυασμό διαταραχής της σκέψης, των συναισθημάτων, της συμπεριφοράς και των σχέσεων με τους άλλους. Έχει βρεθεί πως οι ψυχικές διαταραχές έχουν άμεση σχέση με την αυτοκτονική συμπεριφορά, περισσότερο από άλλους παράγοντες, και ότι δεν είναι η πλειοψηφία των ατόμων με ψυχική διαταραχή που αυτοκτονούν. Οι ψυχικές διαταραχές που σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονίας είναι οι ακόλουθες και θα αναλυθούν στη συνέχεια: διαταραχές προσωπικότητας, διαταραχές της διάθεσης - κατάθλιψη, σχιζοφρένεια και σχιζοσυναισθηματική διαταραχή, χρήση αλκοόλ και άλλων ουσιών, διαταραχή πανικού. Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία Αυτοκτονικότητα και Διαταραχές Προσωπικότητας Η αυτοκτονικότητα εντοπίζεται αρκετά συχνά στις διαταραχές προσωπικότητας. Με τον όρο διαταραχές προσωπικότητας εννοούνται χαρακτηριστικά του συναισθήματος και της συμπεριφοράς του ατόμου που είναι πέρα από αυτά που παρατηρούνται στους περισσότερους ανθρώπους. Η αυτοκτονικότητα εντοπίζεται, όμως, κατά βάση, σε τέσσερις συγκεκριμένες διαταραχές, οι οποίες έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την παρορμητική συμπεριφορά: στην οριακή διαταραχή προσωπικότητας, στην ιστριονική, στην αντικοινωνική, στη ναρκισσιστική. 11

Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία Αυτοκτονικότητα και Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της διαταραχής είναι η επαναλαμβανόμενη αυτοκτονική συμπεριφορά με ή χωρίς νοσηλεία. Η αυτοκτονική συμπεριφορά στις συγκεκριμένες περιπτώσεις ποικίλει σε ποσοστό από 3% 9,5%, με ποσοστά ακόμη πιο υψηλά στην περίπτωση συννοσηρότητας με μείζονα καταθλιπτική διαταραχή. Μάλιστα, φαίνεται ότι η αυτοκτονικότητα σε αυτές τις περιπτώσεις σχετίζεται με θυμό και είναι αποτέλεσμα παρορμητικής συμπεριφοράς στα πλαίσια διατάραξης σημαντικής διαπροσωπικής σχέσης, χωρίς σχεδιασμό και με ελάχιστη πρόθεση θανάτου. Οι μέθοδοι που μπορεί να χρησιμοποιούνται θεωρούνται ως οι περισσότερο θανατηφόρες, με αποτέλεσμα σοβαρότερες σωματικές βλάβες. Η πρόθεση θανάτου σχετίζεται με το αίσθημα της απελπισίας, ενώ ο αριθμός των αποπειρών με την παρόρμηση και όχι τόσο με την απελπισία. Οι συγκεκριμένοι άρρωστοι δεν αυτοκτονούν όταν απειλούν και κινητοποιούν το θεραπευτή τους, αλλά αρκετά αργότερα. Τέλος, φαίνεται ότι μεγαλύτερο ποσοστό έχουν οι γυναίκες σε ηλικίες μεταξύ 18 και 30 ετών και με ιστορικό αποπειρών (Oldham, 2006, Paris, 2005). Αυτοκτονικότητα και Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας Η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας συνδέεται κυρίως με απόπειρες αυτοκτονίας. Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι περίπου το 70% των ατόμων με αυτή τη διαταραχή προβαίνουν σε απόπειρες, με κύριο αίτιο τα προβλήματα στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, και κύριο μέσο τη φαρμακευτική δηλητηρίαση (71%). Τέλος, υποστηρίζεται η άποψη ότι οι απόπειρες έχουν στόχο την πρόκληση ενδιαφέροντος και κινητοποίηση συμπεριφορών από τους άλλους, καθώς και την εκδήλωση του αισθήματος απογοήτευσης (Links, 2003). Αυτοκτονικότητα και Ναρκισσιστική Διαταραχή Προσωπικότητας Δεν υπάρχουν πολλά ευρήματα που να αφορούν τον κίνδυνο αυτοκτονίας σε άτομα με ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας, καθώς τα ευρήματα προέρχονται κυρίως από αυτοψίες των θυμάτων. Σε αυτοψίες 43 ατόμων, ηλικίας από 18 έως 21 ετών, παρατηρήθηκε ότι πιο συχνές διαγνώσεις στον Άξονα II ήταν η σχιζοειδική διαταραχή (37,2%) και η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας (23,3%). Επίσης, σε μια μελέτη με 15ετή παρακολούθηση ατόμων με ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας ο θάνατος από αυτοκτονία ήταν σημαντικά πιο συχνός σε σχέση με άτομα χωρίς αυτή τη διαταραχή. Η εξήγηση που δίνεται είναι ότι ο ναρκισσισμός συμβάλλει στην αυτοκτονία μέσω της ευαλωτότητας που συνδέεται με έντονη 12

υπερηφάνεια (διογκωμένη) όταν υπάρξει απότομη πτώση της κοινωνικής θέσης (Links, 2003). Αυτοκτονικότητα και Διαταραχές Συναισθήματος Η αυτοκτονικότητα εντοπίζεται επίσης πολύ συχνά και στις διαταραχές του συναισθήματος. Η διπολική διαταραχή και ιδιαίτερα η καταθλιπτική διαταραχή έχουν αυξημένα ποσοστά αυτοκτονίας. Ωστόσο, και σε αυτές τις διαταραχές, τα άτομα που έχουν αυτοκτονικές συμπεριφορές αποτελούν μειοψηφία. Αναζητούνται επομένως και άλλα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να διαφοροποιήσουν τους δύο πληθυσμούς. Αυτοκτονικότητα και Διπολική Διαταραχή Όσον αφορά τη διπολική διαταραχή έχουν εντοπιστεί οκτώ (8) βασικοί παράγοντες κινδύνου: πολλαπλές εισαγωγές, καταθλιπτικό πρώτο επεισόδιο, παρουσία στρεσογόνων γεγονότων πριν την έναρξη της νόσου, μικρότερη ηλικία έναρξης, χωρίς ελεύθερα μεσοδιαστήματα, το θηλυκό γένος, μεγαλύτερος αριθμός επεισοδίων, και η κυκλοθυμική προσωπικότητα. Φαίνεται ότι όσο πιο επαρκείς είναι οι κλινικές παρεμβάσεις για τη διπολική διαταραχή, τόσο πιο πιθανό είναι να μειωθεί και ο αριθμός των αυτοκτονιών, καθώς κλινικοί παράγοντες δείχνουν σημαντικά ποσοστά ιστορικού απόπειρας, ακόμα κι αν δεν υπάρχει ατομικό ιστορικό συνήθως υπάρχει οικογενειακό. Επίσης, επιβαρυντικοί κρίνονται οι παράγοντες περισσότερων νοσηλειών για κατάθλιψη, πιο σοβαρών μανιακών επεισοδίων, πιο συχνής συννοσηρότητας, συχνού ιστορικού σεξουαλικής κακοποίησης, και έλλειψη στενών διαπροσωπικών σχέσεων. Οι αποπειραθέντες άρρωστοι με διπολική διαταραχή φαίνεται να έχουν μεγαλύτερο επίπεδο επιθετικότητας και παρορμητικότητα, και συγκεκριμένα οι άνδρες παρουσιάζουν απόπειρες αυτοκτονίας με μεγαλύτερο βαθμό κινδύνου θανάτου. Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία Αυτοκτονικότητα, Δυσθυμία και Μείζονα Καταθλιπτική Διαταραχή Φαίνεται να μην υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ατόμων με δυσθυμία και των ατόμων με μείζονα καταθλιπτική διαταραχή ούτε στους θανάτους από αυτοκτονία αλλά ούτε και στον αριθμό αποπειρών. Ωστόσο, άρρωστοι με υποτροπιάζουσα μείζονα καταθλιπτική διαταραχή φαίνεται να έχουν τριπλάσια πιθανότητα να ανήκουν στην ομάδα υψηλού κινδύνου. Τέλος, ως ποσοστό φαίνεται ότι 2/3 των ατόμων που πάσχουν από κατάθλιψη, έχουν αυτοκτονικό ιδεασμό, και 10 % 15% αυτών, αυτοκτονούν. Αυτοκτονικότητα και Σχιζοφρένεια Η ύπαρξη ψυχικής νόσου αποτελεί παράγοντα κινδύνου για αυτοκτονία. Η σχιζοφρένεια είναι μια ψυχική ασθένεια σοβαρή και πολύπλοκη, που επη- 13

Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία ρεάζει τη σκέψη, την αντίληψη της πραγματικότητας και τη συμπεριφορά του ατόμου. Έρευνες έχουν δείξει ότι το 50% των σχιζοφρενών κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, το 10% περίπου των σχιζοφρενών τελικά αυτοκτονεί, και ότι είναι δύσκολο να προβλεφθεί μια απόπειρα αυτοκτονίας σε αυτόν τον πληθυσμό. Ως παράγοντες κινδύνου αναφέρονται η νεαρή ηλικία, τα αρχικά στάδια της νόσου, η καταθλιπτική συμπτωματολογία, το ιστορικό καλής λειτουργικότητας, οι συχνές υποτροπές σε συνδυασμό με πολλαπλές νοσηλείες, πρόσφατη έξοδος από το νοσοκομείο, η ενεργός παρουσία ψυχωτικών συμπτωμάτων (ψευδαισθήσεις, παραληρητικές ιδέες), καθώς και οι προτρεπτικές ακουστικές ψευδαισθήσεις. Τέλος, παράγοντες κινδύνου αποτελούν και το ιστορικό με προηγούμενες απόπειρες, το άρρεν φύλο, η ανεργία, η μοναχική διαβίωση, και η ύπαρξη σχιζοσυναισθηματικής διαταραχής. Για την καλύτερη αντιμετώπιση των ασθενών αυτών, προτείνεται η άμεση θεραπευτική παρέμβαση και παράλληλα μακροχρόνια θεραπευτική παρέμβαση με στόχο την πρόληψη αυτοκτονίας, η συστηματική παρακολούθηση του ασθενούς και η αναζήτηση και αντιμετώπιση παραγόντων κινδύνου για αυτοκτονία (αντιμετώπιση ψυχωσικών συμπτωμάτων, καταθλιπτικών συμπτωμάτων, πρόληψη υποτροπών και αποφυγή νοσηλειών κ.λπ.). Αυτοκτονικότητα και Χρήση Ουσιών Τα άτομα που κάνουν χρήση ουσιών έχουν είκοσι (20) φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να αυτοκτονήσουν σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό, και περίπου 15% των ατόμων που κάνουν χρήση αλκοόλ αυτοκτονούν. Στις ΗΠΑ οι αυτοκτονίες εξαρτημένων από το αλκοόλ ατόμων υπολογίζονται στις 270 ανά 100.000 γενικού πληθυσμού και εκτιμώνται μεταξύ 7.000 και 13.000 ετησίως εκ των οποίων περίπου το 80% είναι άνδρες. ΟΙ παράγοντες κινδύνου για αυτοκτονικότητα στον αλκοολισμό φαίνεται να είναι οι ακόλουθοι: κλινική κατάθλιψη, η οποία πολλές φορές μπορεί να προηγείται της εξάρτησης, μακροχρόνια χρήση, μέση ηλικία, συννοσηρότητα με οργανικά ή ψυχιατρικά προβλήματα υγείας, και πρόσφατη απώλεια ατόμου με το οποίο διατηρούσε στενή σχέση (40% των εξαρτημένων από το αλκοόλ θυμάτων αυτοκτονίας έχουν βιώσει μια τέτοιου είδους απώλεια εντός του χρόνου πριν από την αυτοκτονία). Επίσης, σημαντικό ρόλο φαίνεται να παίζουν η πρόσφατη νοσηλεία και η έξοδος από το νοσοκομείο (40% αυτοκτονούν εντός ενός (1) έτους από την έξοδο τους από το νοσοκομείο), οι προηγούμενες απόπειρες (40% έχουν προσπαθήσει να αυτοκτονήσουν στο παρελθόν), το άρρεν φύλο, η ανεργία και η μοναχική διαβίωση. Ενδείξεις αυξημένου κινδύνου συνιστούν η επικοινωνία της πρόθεσης, οι απόπειρες αυτοκτονίας, η αυτοκτονία σε όψιμα στάδια και έπειτα από μακρόχρονη χρήση, τα πολλαπλά κοινωνικοοικονομικά και διαπροσωπικά προβλήματα, η συχνή παρουσία οικογενειακού ιστορικού κατάθλιψης, αυτοκτονίας, και αλκοολισμού. Σε σχέση με την ουσιοεξάρτηση, έρευνες σε διάφορες χώρες έχουν δείξει ότι υπάρχει αυξημένος κίνδυνος αυτοκτονίας μεταξύ των χρηστών ουσιο- 14

εξαρτησιογόνων. Το ποσοστό αυτοκτονιών στα άτομα που είναι εξαρτημένα από την ηρωίνη είναι είκοσι (20) φορές υψηλότερο σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Μάλιστα, τα ανήλικα κορίτσια που κάνουν ενδοφλέβια χρήση ουσιών παρουσιάζουν επίσης υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας. Στους παράγοντες κινδύνου συγκαταλέγονται η εφηβεία και η νεαρή ηλικία, η απώλεια σημαντικού προσώπου σχετίζεται με επικείμενη απόπειρα, η καταθλιπτική συμπτωματολογία, η οποία συνήθως εμφανίζεται όταν το άτομο διακόπτει τη χρήση σε αντίθεση με τον αλκοολισμό όπου η κατάθλιψη είναι πολλές φορές κυρίαρχο στοιχείο από την έναρξη της εξάρτησης. Ακόμη, συχνά υπάρχει ιστορικό σωματικής-σεξουαλικής κακοποίησης, ενώ σοβαρά πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και η εξοικείωση με τη χρήση θανατηφόρων τοξικών ουσιών, η εύκολη πρόσβαση και διαθεσιμότητα θανατηφόρων ποσοτήτων διαφόρων ουσιών, η ενδοφλέβια χρήση, ο χαοτικός τρόπος ζωής και η παρορμητική συμπεριφορά, καθώς και η συνύπαρξη διαταραχής προσωπικότητας και ιδίως της αντικοινωνικής. Συνοψίζοντας θα πρέπει να αναφερθεί ότι στην εμφάνιση αυτοκτονικής συμπεριφοράς πέραν της βιολογικής προδιάθεσης παίζουν ρόλο κι άλλοι παράγοντες όπως το οικογενειακό πλαίσιο, το επαγγελματικό πλαίσιο, η ανεργία, οι εμπειρίες ζωής, το περιβάλλον γενικότερα του ατόμου, το κοινωνικό οικονομικό επίπεδο, η ηλικία, το φύλο καθώς και η συννοσηρότητα. Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία Αυτοκτονική συμπεριφορά και διαταραχή πανικού Οι αγχώδεις διαταραχές αποτελούν από τις πιο συχνά εντοπιζόμενες διαταραχές στον γενικό πληθυσμό και έχουν επίπτωση στην ποιότητα ζωής των ατόμων. Συχνά συνδέονται με υψηλή χρήση των μονάδων ψυχικής υγείας και παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά συννοσηρότητας με άλλες διαταραχές, καθώς και αυξημένο κίνδυνο τόσο για αυτοκτονικό ιδεασμό όσο και για απόπειρες αυτοκτονίας (Comer et al., 2011). Σύμφωνα με εθνική επιδημιολογική έρευνα που εκπονήθηκε από τους Nepon και συν. (2010), βρέθηκε ότι το 70% των αυτοκτονικών αποπειρών συνδεόταν με παρουσία αγχωδών διαταραχών. Η διαταραχή πανικού και η διαταραχή μετατραυματικού στρες βρέθηκε ότι συσχετίζονται ανεξάρτητα με τις απόπειρες αυτοκτονίας σε πολυπαραγοντικά μοντέλα. Απεναντίας, η συννοσηρότητα διαταραχών προσωπικότητας με τη διαταραχή πανικού και με τη μετατραυματική διαταραχή άγχους, βρέθηκαν να συσχετίζονται πιο ισχυρά με τις απόπειρες αυτοκτονίας σε σχέση με την κάθε διαταραχή ξεχωριστά (Nepon et al., 2010). Άλλες μελέτες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η συννοσηρότητα σε άτομα με μείζονα κατάθλιψη, διαταραχή πανικού και αγοραφοβία σχετίζεται άμεσα με τον αυτοκτονικό ιδεασμό και τις απόπειρες, συγκριτικά με άτομα που έπασχαν μόνο από μείζονα κατάθλιψη. Ειδικά για άτομα τα οποία νοσηλεύονταν η διαταραχή πανικού με αγοραφοβία αποτελούσε παράγοντα κινδύνου για αυτοκτονικότητα (Brown, 2010, Pilowsky, 2006). 15

Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία Οι Goldston και συν. (2009) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η σχέση ανάμεσα στην μείζονα κατάθλιψη, τη διαταραχή πανικού με αγοραφοβία, τη διαταραχή εξαρτήσεων και τη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή συνδεόταν με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονικότητας, και τα ποσοστά αυτής της συσχέτισης βρέθηκε να αυξάνονται με το πέρασμα της ηλικίας των συμμετεχόντων της έρευνάς τους. Συνοψίζοντας φαίνεται ότι η διαταραχή πανικού με ή χωρίς αγοραφοβία, ως μοναδική κλινική οντότητα, δεν παρουσιάζει υψηλή συννοσηρότητα ή προβλεπτική αξία σε σχέση με τον αυτοκτονικό ιδεασμό και τις απόπειρες αυτοκτονίας, αλλά τα ποσοστά είναι αρκετά υψηλότερα και στατιστικώς σημαντικά όταν υπάρχει συννοσηρότητα της διαταραχής πανικού είτε με συναισθηματικές διαταραχές είτε με διαταραχές προσωπικότητας. Η περαιτέρω διερεύνηση μέσω μελετών κρίνεται σκόπιμη από τους ερευνητές που εργάζονται στις διαταραχές πανικού και τον συσχετισμό τους με την αυτοκτονική συμπεριφορά. Ποσοστά αυτοκτονιών σε γενικό πληθυσμό και σε χώρους της αστυνομίας Το 2020, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ.) και τα τωρινά στατιστικά δεδομένα των αυτοκτονιών, 1,53 εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθάνουν από αυτοκτονία και δέκα (10) με είκοσι (20) φορές περισσότερα άτομα θα αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν (Bertolote, 2002). Αυτοί οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν έναν θάνατο κάθε 20 δευτερόλεπτα και μια απόπειρα κάθε 1-2 δευτερόλεπτα (Bertolote, 2002). Το παρακάτω γράφημα παρουσιάζει τα παγκόσμια ποσοστά αυτοκτονίας (ανά 100.000 κατοίκους) από το 1950 μέχρι το 1995, και την πρόβλεψη/τάση των ποσοστών θανάτου από αυτοκτονία μέχρι το 2020 (Bertolote, 2002). Τα ποσοστά αυτοκτονιών διαφέρουν μεταξύ των φύλων, των ηλικιακών ομάδων και των χωρών. Τα υψηλότερα στατιστικά και για τα δύο φύλα έχουν καταγραφεί στην Ευρώπη, κυρίως στην Ανατολική (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) και τα χαμηλότερα στις ανατολικές μεσογειακές χώρες που ακολουθούν το Ισλάμ (Bertolote, 2002). Από το 1950 μέχρι και το 1995 παρατηρείται μια αύξηση 49% στις αυτοκτονίες των αντρών και 39% στις αυτοκτονίες των γυναικών (Bertolote, 2002). Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα ποσοστά του 1950 βασίζονται σε δεδομένα 11 χωρών και οι προβλεπόμενες τάσεις βασίζονται σε 62 χώρες. Ο Πίνακας 1 τονίζει και τη σχετική επικράτηση των ανδρικών αυτοκτονιών έναντι των αυτοκτονιών από γυναίκες. 16

Πίνακας 1. Παγκόσμια στατιστικά αυτοκτονιών και προβλεπόμενες τάσεις (Bertolote, 2002). 60% 40% 45% 5-44 ετών 45+ ετών 1950 (11 χώρες) 2000 (53 χώρες) Πηγή: Bertolote, J. M., & Fleischmann, A. (2002). A global perspective in the epidemiology of suicide. Στο (Wasserman, D. & Wasserman C eds) The Oxford Textbook of Suicidology and Suicidal Prevention: A Global Perspective, Oxford University Press. Σχετικά με την ηλικία των ατόμων και της αυτοκτονίες ο Πίνακας 2, περιγράφει ξεκάθαρα ότι υπάρχουν πλέον περισσότεροι θάνατοι από αυτοκτονίες σε ανθρώπους από πέντε (5) μέχρι σαράντα τεσσάρων (44) ετών από ότι στις ηλικίες των 45 και άνω (Bertolote, 2002). Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η ηλικιακή ομάδα με τις περισσότερες αυτοκτονίες, είτε για τις γυναίκες είτε για τους άντρες είναι η ηλικία μεταξύ των 35 και 44 ετών (Bertolote, 2002). 55% Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία 35 30 25 20 15 10 5 0 1950 Ά Πίνακας 2. Κατανομή αυτοκτονιών ανά ηλικιακές ομάδες. 35 30 25 Άνδρες % 20 15 10 5 Γυναίκες 0 1950 1995 2020 900.000 καταγεγραμμένοι θάνατοι 1.530.000 εκτιμώμενοι θάνατοι Πηγή: Bertolote, J. M., & Fleischmann, A. (2002). A global perspective in the epidemiology of suicide. Στο (Wasserman, D. & Wasserman C eds) The Oxford Textbook of Suicidology and Suicidal Prevention: A Global Perspective, Oxford University Press. Τα παγκόσμια στατιστικά αυτοκτονιών όπως τα παραπάνω είναι ένας τρόπος να αναδειχθεί το κομμάτι της αυτοκτονίας, καθώς και η αναφορά εκείνη που μπορεί να βοηθήσει στη βέλτιστη ενημέρωση με σκοπό τον 17

Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία σχεδιασμό εθνικών και διεθνών στρατηγικών για την πρόληψη της αυτοκτονίας. Συγκεντρωτικά παγκόσμια ποσοστά αυτοκτονιών, τα οποία αφορούν την επαφή των αστυνομικών με τον γενικό πληθυσμό, είτε στην κοινότητα είτε σε κρατητήρια αστυνομίας, δεν έχουν δημοσιευτεί προς το παρόν. Παρόλα αυτά ποσοστά αυτοκτονιών εντός κρατητηρίων σε διάφορες χώρες, έχουν δημοσιευθεί και επισημαίνεται η διαφορά αυτοκτονιών ανάμεσα σε σωφρονιστικά ιδρύματα και κρατητήρια της αστυνομίας, παρόλη την επικέντρωση και των δύο δομών σε άτομα με παραβατική συμπεριφορά (Cox, 1993). Στη Νέα Ζηλανδία, κατά την περίοδο 1980-1991 καταγράφηκαν σαράντα τέσσερις (44) αυτοκτονίες αντρών σε κρατητήρια, ποσοστό που αναλογούσε σε μια (1) σχεδόν αυτοκτονία το τρίμηνο (Cox, 1993). Σε έρευνες της ίδιας χώρας, έχει φανεί ότι ο αριθμός αυτοκτονιών της φυλής Μάορι (ιθαγενείς της Νέας Ζηλανδίας) σε κρατητήρια, άγγιζε το 25% όλων των αυτοκτονιών της συγκεκριμένης φυλής στη χώρα (Skegg, 1993). Καναδέζικη έρευνα από την άλλη μεριά, κατά την οποία χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από ιατροδικαστικά αρχεία θανάτων σε φυλακές και κρατητήρια, παρουσίασε ότι οι θάνατοι από δηλητηρίαση στα κρατητήρια της αστυνομίας ήταν περισσότεροι από ότι σε ομοσπονδιακά και επαρχιακά σωφρονιστικά ιδρύματα (37% σε κρατητήρια, 15% σε ομοσπονδιακές φυλακές και 13% σε επαρχιακές φυλακές) (Wobeser, 2002). Ένα επιπλέον χαρακτηριστικό των αυτοκτονιών στα παραπάνω κρατητήρια του Οντάριο ήταν η βιαιότητα της μεθόδου αυτοκτονίας, η οποία ήταν μεγαλύτερη και σφοδρότερη συγκριτικά με σωφρονιστικά ιδρύματα (Wobeser, 2002). Ένα σημαντικό μειονέκτημα στην καταγραφή στατιστικών για αυτοκτονίες σε κρατητήρια αστυνομικών τμημάτων διεθνώς, είναι η μη καθημερινή καταγραφή των υπό κράτηση ατόμων στα τμήματα, με αποτέλεσμα να μη παρουσιάζονται τα ακριβή ποσοστά, αλλά η παρουσίαση των αριθμών/ατόμων που έχουν αυτοκτονήσει μέσα στον συνολικό αριθμό των κρατουμένων. Οι αστυνομικοί ως φύλακες (gatekeepers) και η εκπαίδευση τους στην αυτοκτονία Οι αστυνομικοί παρεμβαίνουν πολύ συχνά σε περιπτώσεις αυτοκτονικών ατόμων και έχει καταγραφεί ότι για κάθε αυτοκτονία η συγκεκριμένη επαγγελματική ομάδα διαχειρίζεται δέκα (10) φορές περισσότερες υποθέσεις αυτοκτονίας και αυτοτραυματικών συμπεριφορών σε σχέση με το ιατρικό προσωπικό και τις υπόλοιπες εξειδικευμένες ομάδες (Kelly, 1992). Η πλειοψηφία των αστυνομικών καλούνται να παρέμβουν αμέσως μετά από μια απόπειρα με σκοπό να φέρουν ηρεμία στην οικογένεια και στους φίλους ενός αυτοκτονικού, να καθησυχάσουν τον ίδιο τον αυτοκτονικό και να απομακρύνουν τον κίνδυνο της αυτοκτονίας από το άτομο, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις άμεσου αυτοκτονικού σχεδίου (π.χ. πτώση από γέφυρα, κτίριο, γραμμές τραίνου/μετρό) (Kelly, 1992). Επιπροσθέτως οι αστυνομικοί πρέπει να διαχειρίζονται την αυτοκτονική συμπεριφορά ατόμων στα κρατητήρια αλλά 18

και σε περιπτώσεις εν δυνάμει ανθρωποκτονιών αυτοκτονιών με στοιχεία απαγωγής τρομοκρατικών συνθηκών (Kelly, 1992). Τα σημαντικότερα στάδια για την κατανόηση της δυναμικής μιας αυτοκτονικής συμπεριφοράς στα πλαίσια της εκπαίδευσης ενός αστυνομικού είναι: Επικοινωνία με κάποιον που έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει, π.χ. υπερβολική δόση φαρμάκων. Σύνδεση με κάποιον, ο οποίος βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο απειλής της ζωής του, π.χ. όταν κάποιος είναι έτοιμος να πηδήξει από ένα παράθυρο. Αναγνώριση ατόμων, τα οποία βρίσκονται σε υψηλότερο κίνδυνο για μια αυτοκτονία, π.χ. κρατούμενοι σε αστυνομικά κελιά/κρατητήρια. Διεξαγωγή ερευνών σε περιπτώσεις θανάτου ή εξαφάνισης, οι οποίες μπορεί σχετίζονται με μια αυτοκτονία. Δυσκολίες παρέμβασης για την αστυνομία Παραδοσιακά ο ρόλος της αστυνομίας είναι η εφαρμογή των νόμων για την αποτροπή και διερεύνηση εγκλημάτων, η προστασία ζωής και περιουσίας αλλά και η οικογενειακή βία, η κακοποίηση παίδων, οι χρήστες ναρκωτικών ουσιών και οι ψυχιατρικές ασθένειες (Kelly, 1992). Η διάσταση των κοινωνικών προβλημάτων για τα οποία πρέπει να παρέμβουν οι αστυνομικοί εμπεριέχουν τις παρακάτω δυσκολίες: Δύσκολες εργασιακές συνθήκες με την έννοια των απρόβλεπτων ωρών εργασίας ανάλογα με τις βάρδιες, π.χ. ξημερώματα, καιρικές συνθήκες κ.λπ. Έλλειψη γνώσεων για σύνθετες ψυχολογικές και ψυχιατρικές συμπεριφορές και τους τρόπους χειρισμού αυτοκτονικών ατόμων. Απόκτηση εύκαμπτων και λεπτών θέσεων έναντι των αυτοκτονικών ατόμων, αντίθετα με τις αυστηρούς και δραστικούς τρόπους αντιμετώπισης που απαιτούνται στις επαφές με τους εν δυνάμει παραβατικούς. Έλλειψη συμβουλευτικών δεξιοτήτων. Έλλειψη εργασιακής εμπειρίας, πχ. ιδιαίτερα σε περιπτώσεις νεαρών αστυνομικών. Εκπαίδευση της αστυνομίας για την παρέμβαση στην αυτοκτονία Ο παρακάτω πίνακας αποτελεί ένα εκπαιδευτικό πρότυπο για την αυτοκτονία και συνοψίζει τα βασικά στάδια, τα οποία διδάσκονται στο Ψυχολογικό Τμήμα της Αστυνομίας, στη Νότια Αυστραλία. 19