ΠΕΤΡΟΣ Δ. ΝΤΟΥΣΚΟΣ. ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ & ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ Της Γης οι κολασμένοι ξανασταυρώνονται GUTENBERG

1 ΠΕΤΡΟΣ Δ. ΝΤΟΥΣΚΟΣ ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ & ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ Της Γης οι κολασμένοι ξανασταυρώνονται GUTENBERG

2 ////////-----... στη σελίδα της αφιέρωσης ///////// ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ Ο καπιταλισμός στο όνομα του κέρδους καταστρέφει ανελέητα τις δύο πηγές του κοινωνικού πλούτου, τον άνθρωπο και τη φύση. Μαρξ Κ. «[ ] Ανοίχτε δρόμο να περάσω, νά με κ εγώ ντυμένη ράσο. Τ αφάλι μου σταυροκοπώ το λιβανίζω, τ αγαπώ»..........»[...] Κερνούμε το λαό χασίσι, όνειρα ψέματα και μίση,- δεν ντρέπονται, για να ντραπώ». Βάρναλης Κ. ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ Η ψαλίδα μεταξύ πλούτου και φτώχειας ανοίγει σταθερά στον κόσμο. ΟΗΕ Όσο πιο αναπτυγμένη είναι η αστική δημοκρατία, τόσο πιο κοντά βρίσκονται τα πογκρόμ. Λένιν Ι. Β. Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ κ αγαπημένε πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε. Σολωμός Δ..

3 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Αρκτικόλεξα Πρόλογος Εισαγωγή ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΥΠΕΡΑΞΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΚΕΡΔΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Κηφήνες και κηρήθρα 1.1. Απαρχές 1.2. Δυναμική 1.3. Καταναγκασμοί ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ Ληστής και χρηματοκιβώτιο 2.1. Νέα ποιότητα 2.2. Η μαμή της ιστορίας 2.3. Ορόσημα. ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΡΟΓΧΟΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΕΡΑΞΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ Γεωστρατηγική ανασύνταξη 3.1. Χρεοκοπία 3.2. Αναδίπλωση 3.3. Αναδιανομή ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ Ιστορική αναμέτρηση 4.1. Πορεία για την Κόλαση 4.2. Σταυρός με «χρυσές» αλυσίδες 4.3. Θάνατος του εμποράκου ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΥΡΕΤΗΡΙΑ Ι. Κυρίων ονομάτων ΙΙ. Αρκτικολέξων, τοπωνυμίων, όρων και εννοιών.

4 ΑΡΚΤΙΚΟΛΕΞΑ 4Κ-2Π : Τέσσερα Κόμματα δύο Πολιτικές ABM: Συμφωνία Απαγόρευσης Κατασκευής Αντιπυραυλικών Συστημάτων APEC : Asian Pacific Economic Cooperation CIA : Central Information Agency CNN: Cable News Network G4: Ομάδα των τεσσάρων G7: Ομάδα των επτά NAFTA : North American Free Treaty Agreement NATO : North Atlantic Treaty Organization NMD: National Missile Defense NSA : National Security Agency SDI : Strategic Defense Initiative UCK : Απελευθερωτικός Στρατός Κοσσυφοπεδίου WSJ: Wall Street Journal ΑΑΣ : Αντι-Αξονική Συμμαχία ΑΕΕΔ : Αναπαραγωγή Ειδικευμένης Εργατικής Δύναμης ΑΕΙ : Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα Α-Κ-Φ : Άνθρωπος-Κοινωνία-Φύση ΒΑΣΕ : Βασική Αντίθεση της Σύγχρονης Εποχής ΓΣΔΕ : Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου ΓΣΔΜ : Γιουγκοσλαβική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας ΓΣΕΕ : Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας ΔΕΚ : Διεθνές Εργατικό Κίνημα ΔΚΕ : Διεθνής Καταμερισμός Εργασίας ΔΝΤ: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ΠΕΣ : Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού ΔΟΕ: Διεθνής Οργάνωση Ενέργειας ΔΤΑΑ : Διεθνής Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης ΕΑΔ : Ευρω-Ατλαντικές Δομές ΕΑΚ : Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα ΕΑΠ : Ευρω-Ατλαντικές Προοπτικές ΕΒΕ : Εμπορο-Βιομηχανικό Επιμελητήριο ΕΓΣΣΕ : Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ΑΣΠ : Ανώτατο Συμβούλιο Παιδείας ΕΕΧ : Ενιαίος Εκπαιδευτικός Χώρος ΕΖΕΣ : Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών ΕΟΚ : Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ΕΣΣΔ : Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ΚΚΕ : Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ΕΤΕ : Επιστημονικο-Τεχνική Επανάσταση ΕΤΠ : Επιστημονικο-Τεχνική Πρόοδος ΗΠΑ : Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ΚΑΚ: Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών ΚΑΠ: Κοινή Αγροτική Πολιτική ΚΕΠΑ : Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Άμυνας ΚΚΚ: Κομουνιστικό Κόμμα Κίνας ΚΚΣΕ: Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης ΚΜΚ : Κρατικο-Μονοπωλιακός Καπιταλισμός

5 ΜΚΟ : Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ΜΚΠ : Μη Κρατικά Πανεπιστήμια ΜΜΕ : Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ΜΟΕ : Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση ΔΓΕ : Διεθνές Γραφείο Εργασίας ΝΕΠ : New Economic Policy (Νέα Οικονομική Πολιτική ΝΜΜ : Νεο-Μακαρθικό Μανιφέστο ΝΠΣ : Νέα Πολιτική Σκέψη ΝΤΠ : Νέα Τάξη Πραγμάτων ΟΗΕ : Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ΟΛΑΚ : Οργανισμός Λατινο-Αμεριανικών Κρατών ΟΝΕ : Οικονομική Νομισματική Ένωση ΟΟΣΑ: Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης ΟΠΕΚ : Οργανισμός Πετρελαιο-Εξαγωγικών Κρατών ΟΤΑ : Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης ΠΑΣΟΚ : Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα ΠΓΚΑ : Πρόγραμμα Γενικής Καθολικής Ασφάλειας ΠΕΚ : Παγκόσμιο Επαναστατικό Κίνημα ΠΚΕ : Παγκόσμιο Κίνημα Ειρήνης ΠΟΣΔΕΠ : Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού Ερευ/τικού Προσωπικού ΣΒΣ : Στρατιωτικο-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα ΣΕΒ : Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών ΣΕΠ : Σύστημα Ελευθέρων Προσλήψεων ΣΣΕ : Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ΣΧΣ: Σύστημα Χωρών του Σοσιαλισμού ΤΠΕ : Τελική Πράξη του Ελσίνκι ΕΒΕΑ : Εμπορο-Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθήνας ΟΚΕ : Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή ΕΚΤ : Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

6 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΥΠΕΡΑΞΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΚΕΡΔΟΣ.

7 ΠΡΟΛΟΓΟΣ Η εργασία αυτή γράφτηκε το Χειμώνα 2006-07, περίοδος κατά την οποία έγινε καθαρή η πορεία ορισμένων ζητημάτων που τρέχουν αδιευκρίνιστα στην παγκόσμια ζωή τα τελευταία τριάντα χρόνια. με ευθύνη κυρίως της αστικής ελίτ και της ομώνυμης φιλολογίας. Δεσπόζουν, αυτονόητα, στη συγκεκριμένη περίπτωση εκείνα μεταξύ τούτων, τα οποία συνδέονται με την κίνηση της Βασικής Αντίθεσης της Σύγχρονης Εποχής (ΒΑΣΕ), η κύρια κατεύθυνση της οποίας γίνεται πλέον καθαρή. Στην πρώτη κατηγορία των εν λόγω ζητημάτων ανήκουν τα στρατηγικά, στην κορυφή των οποίων βρίσκονται τέσσερα. Πρόκειται κατ αρχάς για το ντοκουμέντο της διάσκεψης της Ρίγα που λέει ότι η σχέση Ρωσίας και North Atlantic Treaty Organization (ΝΑΤΟ) μένει αδιατάρακτη και ότι η πρώτη δεν σκοπεύει να ενταχθεί στο δεύτερο. Ακολουθεί στο ίδιο μήκος κύματος στη διάσκεψη του Ελσίνκι η δήλωση ότι η Ρωσία δεν έχει σκοπό να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στη διάσκεψη του Asian Pacific Economic Cooperation (APEC) η δήλωση της ίδιας ότι πυρήνας της οικονομικής της ζωής είναι η κρατική επιχειρηματική δραστηριότητα, η θεμελίωση με δική της πρωτίστως συντονιστική δράση του πρώτου παγκόσμιου πειραματικού εργοστασίου θερμοπυρηνικής σύντηξης στη Γαλλία. Η σημασία των ζητημάτων τούτων, του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί ως σύστημα, έχει μέτρο το γεγονός ότι η Ρωσία που έχει την πρωτοβουλία των πρωτοπόρων τούτων ενεργειών είναι διάδοχος και πυρήνας της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), του σοβιετισμού, ότι, συνακόλουθα, πρόκειται εδώ για συνδυασμό καινοτομίας και παράδοσης συμβατών με την κοινωνική πρόοδο, η οποία απ το 1917 συμπίπτει με την πορεία της ανθρωπότητας προς το σοσιαλισμό. Με τη ΒΑΣΕ συνδέονται επίσης και τα ζητήματα γεωστρατηγικής, οι Ευρω- Ατλαντικές Δομές (ΕΑΔ), πιο συγκεκριμένα, καθώς και οι Ευρω-Ατλαντικές Προοπτικές (ΕΑΠ), η ασφάλεια και η ευημερία, στη δεύτερη τούτη περίπτωση που οι πρώτες δήθεν εξάγουν στον κόσμο. Όλα αυτά βρίσκονται στον άλλο πόλο της ΒΑΣΕ, σε εκείνον της συντήρησης και της αντίδρασης, όντας δε τα ζητήματα αυτά γεννήματα του μονοπωλίου, πραγματικά ή επινοήσεις, διαποτίζονται και κοσμούνται με την πρώτη ιδιότητα αυτού, το ψεύδος. Πρότυπο αυτής της επινοημένης κατασκευής, είναι ο νεοσυντηρητισμός, η Νέα Τάξη Πραγμάτων (ΝΤΠ), η Διεύρυνση και η Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση, κοντολογίς η κοινωνία του ψεύδους, της οποίας η χρεοκοπία είναι πλέον κραυγαλέα. Οι ΕΑΔ μορφοποιήθηκαν τη δεκαετία του 1970 σε συνθήκες σύνθετης κρίσης του καπιταλισμού ως νέος μηχανισμός διεύθυνσης της οικονομίας με δυναμική και φιλοδοξίες παγκόσμιες. Ιδεολογικό τους θεμέλιο είναι ο ιδεαλισμός στη νεο-μακαρθική του εκδοχή, αποστολή τους το γεωστρατηγικό εγχείρημα επαναφοράς της κοινωνικής αναπαραγωγής στο καθεστώς της απόλυτης υπεραξίας, μέσο υλοποίησής του ο πόλεμος, πρωτίστως ο πυρηνικός, έγκλημα τούτο ίδιας φύσης και διαστάσεων με αιωρούμενη την τιμωρία του. Στη συγγραφή της εργασίας βάρυνε αποφασιστικά αυτό το εγχείρημα στο οποίο η ίδια και εστιάζεται, φωτίζει το αδιέξοδό του και στέκεται στο ύψος του κόστουςεγκλήματος που τούτο συνεπάγεται σε βάρος του συστήματος Άνθρωπος-Κοινωνία- Φύση (Α-Κ-Φ). Πρωτίστως, όμως αυτή καταγίνεται με το κύριο στοιχείο του εν λόγω συστήματος, τον άνθρωπο ως συλλογικό κοινωνικό υποκείμενο. Με την εργατική τάξη συγκεκριμένα, η οποία παράγει την υπεραξία, την πηγή των εισοδημάτων όλων

8 των τάξεων, των στρωμάτων και των κάθε είδους κηφήνων-παράσιτων της ταξικής κοινωνίας, της μοντέρνας αστικής και των επιβιώσεων της αντίστοιχης παλιάς. Στην ενασχόλησή της με το εν λόγω εγχείρημα η ανάλυση αναμετριέται τόσο με τον κύριο υλικό μηχανισμό αυτού, το νεο-μακαρθικό μανιφέστο, το πρόγραμμα των αρχών της Τριμερούς Επιτροπής και την Strategic Defense Initiative (SDI), όσο και με την πολιτική στελέχωση αυτού, τη νεο-μακαρθική συγκεκριμένα ελίτ, την original αστική και την imitation αριστερίζουσα, σοσιαλίζουσα και μαρξιστικο-λενινίζουσα κάθε είδους. Ιδιαίτερη επικέντρωση τούτης γίνεται στο στερεότυπο διαρθρωτικές αλλαγές, τη μεγαλύτερη αυτή πολιτική αγυρτεία των τελευταίων τριάντα χρόνων. Νεοφασιστικές στη φύσης τους τούτες και με εκδοχές πλεόνασμα κυριαρχίας και ανοικοδόμηση ή επανίδρυση κρατών, μεταρρύθμιση, εκσυγχρονισμός κ.ά., αποτελούν αμφίεση κάτω απ την οποία το υπερεθνικό κεφάλαιο θέλει να κρύψει τη διαδικασία της σφαιρικής απόσυρσης, τις χωματερές-νεκροταφεία υλικού και πνευματικού πολιτισμού, τις οποίες αυτό σκορπίζει ανά την υφήλιο, με μουσική επένδυση ηχηρή ρητορική γενιτσαρισμού, φαναριωτισμού, κοσμοπολιτισμού, πραιτοριανισμού κ.ά. Με την εργασία αυτή γνωρίστηκαν πριν από την έκδοσή της οι Γλυκερία Βαρέλα, Δήμητρα Ντούκου, Γιώργος Αγγελλοθανάσης, Δημήτριος Πρίφτης, Παναγιώτης Ζώτος και Χρίστος Ντούσκος, τους οποίους ευχαριστώ για ό,τι έκαναν. Ευχαριστίες εκφράζονται επίσης στις εκδόσεις Gutenberg για τη φιλοξενία και της εργασίας τούτης. Τέλος, ευπρόσδεκτη είναι η απαιτητική κριτική απ την εργατική τάξη της Ελλάδας, τα συμφέροντα της οποίας αποτελούν πεδίο αναφοράς και κριτήριο αξιοπιστίας των ιδεών της εργασίας αυτής. Με περίοπτη, επιπλέον, θέση σ αυτήν της ειδικής στάσης ευθύνης απέναντι στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση της εν λόγω τάξης με την τρέχουσα δοκιμασία της, τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ), στην οποία συμβολικά και τιμητικά η εργασία τούτη αφιερώνεται. Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ Μάρτιος 2007.

9 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η εργασία αυτή ακολουθεί ως προς τη μορφή την παράδοση, ταξινομώντας την ύλη της σε μέρη και κεφάλαια. Καθ όλα, όμως, συμβατικό τούτο στην προκειμένη περίπτωση καθ όσον οι βασικές ιδέες και τα νοήματα αυτής διαχέονται σε όλη της την έκταση, οργανικά-διαλεκτικά δεμένα με λογική και ιστορική συνέπεια, συνοχή και συνέχεια. Με την ίδια μεθοδολογία, τη διαλεκτική, γίνεται η επιλογή του αντικειμένου αυτής «διαρθρωτικών αλλαγές και ΕΑΠ», ενώ διευκρινίζεται ότι τούτες αποτελούν τη νεο-μακαρθική και ιησουητική αμφίεση του μεγάλου εγχειρήματος να επανέλθει με όχημα αυτές η παγκόσμια κοινωνική αναπαραγωγή στο καθεστώς της απόλυτης υπεραξίας. Το εγχείρημα τούτο είναι το μέγιστο γεωστρατηγικό της νεοσυντηρητικής περιόδου των τελευταίων τριάντα χρόνων, με την αυτονόητη και αποφασιστική σε τελευταία ανάλυση γεωοικονομική του βαρύτητα, αλλά και την επείγουσα για τις ΕΑΔ αντίστοιχη γεωπολιτική του προτεραιότητα. Γι τούτο η ανάλυση τοποθετεί το αντικείμενό της πρωτίστως σε αυτό το επίπεδο επιστημονικής αφαίρεσης το γεωστρατηγικό, το συνδέει με την οπτική της πολιτικής οικονομίας, τις γεωπολιτικές και γεωοικονομικές παραμέτρους στις νέες συνθήκες, προσεγγίζοντάς το με βάση τη γενική δυτική-συστημική αντίληψη οικονομικής αποτελεσματικότητας, δυναμικής-προοπτικών και κοσμοθεωρητικής αξιολόγησης. Ταυτόχρονα, όμως, το εν λόγω εγχείρημα προσεγγίζεται και στρατηγικά, στο πλαίσιο της ΒΑΣΕ και με τις αντίστοιχες επίσης επιστημονικές κατηγορίες που προσιδιάζουν στη Σύγχρονη Εποχή και το κύριο περιεχόμενο αυτής, τη μετάβαση της ανθρωπότητας στο σοσιαλισμό, δίνοντας τις νέες προδιαγραφές αποτελεσματικότητας, φιλοσοφικής θεώρησης και κοσμοθεωρητικής αποτίμησης. Δεδομένου δε ότι κοινωνικό υποκείμενο-φορέας της εν λόγω μετάβασης είναι η εργατική τάξη, αντικείμενο η ίδια και πηγή άντλησης υπεραξίας στο γεωστρατηγικό πλαίσιο, είναι αυτονόητη η προσέγγιση του συγκεκριμένου εγχειρήματος και των συνοδευτικών πλευρών αυτού με βάση τη δική της πρωτίστως κοσμοαντίληψη. Η τελευταία αυτή προσέγγιση είναι ζήτημα καθοριστικό για την αξιοπιστία της ανάλυσης καθ όσον οι παγκόσμιες εξελίξεις συνδέονται πάγια και οργανικά με τη συμπεριφορά των ανθρώπων, η οποία έχει βάση εκκίνησης τα συμφέροντά τους, ενώ ανάμεσα σ αυτά βαραίνουν πλέον όχι μόνο ποιοτικά-επαναστατικά αλλά πλέον και ποσοτικά-πλειοψηφικά εκείνα της μισθωτής εργασίας, της εργατικής τάξης. Για την ενίσχυση αυτής της αξιοπιστίας η ανάλυση ξεδιπλώνει, συγκριτικά και αντιπαραθετικά, τόσο το στενό γεωστρατηγικό μεθοδολογικό πλαίσιο, ιδεαλιστικό, αγοραίο, άναρχο και τυφλό αυτό, όσο και το αντίστοιχο στρατηγικό, υλιστικοδιαλεκτικό, σύννομο τούτο με τις αντικειμενικές νομοτέλειες του παγκοσμίου γίγνεσθαι. Δεδομένου δε ότι το πλαίσιο τούτο, τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο, είναι πλέον διεθνές και παγκόσμιο, γίνεται κατανοητό ότι το υλικό εύρος της ανάλυσης και η εμβέλεια των συμπερασμάτων της τοποθετούνται σε αντιστοιχία μαζί του, υπερβαίνοντας επίσης την εθνο-κρατική και διεθνή-περιφερειακή στενότητα, πράγμα τούτο οργανικά δεμένο με τη φύση και την κοσμοαντίληψη του εν λόγω υποκειμένου-φορέα και τις πραγματικές συνθήκες ύπαρξης και δράσης του σήμερα. Το αστικό πλαίσιο του ως άνω εγχειρήματος, διεθνές και παγκόσμιο και αντιφατικό στη φύση και τη μεθοδολογική του προσέγγιση, ιδεαλιστικό και υλιστικο-διαλεκτικό, διακρίνεται για τη μοναδική εκρηκτική του ένταση. Για πρώτη φορά στην ιστορία του πολιτισμού το κεφάλαιο για την άντληση αξίας και υπεραξίας και επάνοδο στην

10 απόλυτη υπεραξία προσφεύγει στη θερμοπυρηνική απειλή, καθιστώντας όμηρο και εν δυνάμει θύμα της το σύστημα Α-Κ-Φ, εγείροντας αντίστοιχων διαστάσεων αντίσταση των λαών, ταξική, πατριωτική και άλλη. Τούτο είναι που προσδίδει ιδιαίτερη υφή και στην ανάλυση, καθ όσον προϋπόθεση της συνέπειάς της είναι να σταθεί η ίδια με το μέρος της αλήθειας, τοποθετώντας τα δάκτυλα στις πληγές. Η παρούσα εργασία κινείται σ αυτό το πνεύμα, θεωρητικό, μεθοδολογικό και υφής, εκδήλωση τούτο ευθύνης της απέναντι τόσο στο κεντρικό θέμα που αυτή πραγματεύεται, το εγχείρημα επαναφοράς της παγκόσμιας κοινωνικής αναπαραγωγής στο καθεστώς της απόλυτης υπεραξίας, όσο και στο κοινωνικό υποκείμενο που η διαδικασία αυτή πρωτίστως αγγίζει. Σε επίρρωση τούτου κρίνεται σκόπιμο αυτή να σταθεί προκαταρτικά σε ορισμένα από τα ζητήματα που πραγματεύεται, τα πιο σύνθετα ανάμεσά τους, όπως: Πρώτο μεταξύ των ζητημάτων τούτων είναι το ίδιο το εν λόγω εγχείρημα. Η ανάλυση ξεκαθαρίζει αναφορικά με αυτό τα τρία είδη της υπεραξίας, την απόλυτη, τη σχετική και την πρόσθετη και διευκρινίζει τον ιστορικό και τον κοινωνικοοικονομικό ρόλο της καθεμιάς των κατηγοριών τούτων. Στέκεται η ίδια ιδιαίτερα στην ενότητα των κατηγοριών τούτων ως σύστημα και στη μεταξύ τους σύνδεση και δομή, εξηγώντας ότι στην εξέλιξη της καπιταλιστικής κοινωνίας η απόλυτη υπεραξία βρίσκεται στην αφετηρία της, η σχετική υπεραξία και το συναφές με αυτήν οχτάωρο, ο σταθμός τούτος του 1886, είναι ανοδική βαθμίδα της προς τα μπρος κίνησης της ανθρωπότητας, ότι η πρόσθετη υπεραξία και τα συνδεδεμένα μαζί τους μισθός και απεργία συνιστούν το θεμελιώδη όρο της τεχνικής και της τεχνολογικής προόδου και κάθε άλλης του είδους αυτού. Υπενθυμίζει επίσης αυτή το πάγιο, ότι δηλαδή κάθε σύστημα μέτρων που η αστική τάξη εισηγείται για τον εκσυγχρονισμό της σφαίρας εργασίας, αυτό στοχεύει στην άντληση από μέρους της μεγαλύτερης ποσότητας υπεραξίας, πράγμα που ισχύει, αυτονόητα, και για τις συντελούμενες στο πλαίσιο του εν λόγω εγχειρήματος διαρθρωτικών αλλαγών στη σφαίρα τούτη. Με την πρόσθετη διευκρίνιση ότι οι αλλαγές αυτές και το συναφές εγχείρημα επιχειρούν επιστροφή στο παρελθόν, την απόλυτη υπεραξία, επιβολή, δηλαδή, κυκλικής κίνησης στην ιστορία, ενασχόληση τούτη άγονη, ζημιογόνος, αδιέξοδη και σήμερα απόλυτα επικίνδυνη. Το δεύτερο απ τα εν λόγω ζητήματα συνδέεται οργανικά με το πρώτο και με σχέση σκοπού και μέσου υλοποίησής του, την άντληση, δηλαδή, υπερκέρδους μέσα απ τις δύο κύριες συνιστώσες του, την αξία και την υπεραξία, με προσφυγή στις εξωοικονομικές μεθόδους βίας, τον πόλεμο και μάλιστα τον πυρηνικό ως εφεδρεία. Για την πρώτη από τις συνιστώσες αυτές, την αξία, διατυπώνεται ρητά το Νεο- Μακαρθικό Μανιφέστο (ΝΜΜ) με εφεδρεία την πυρηνική απειλή, διαβαθμισμένη αυτή πριν τη χρήση της, πράγμα που έγινε τόσο με απεμπλουτισμένη μορφή-ουράνιο στη Γιουγκοσλαβία το 1999, παιανίζοντας είσοδο στις ΕΑΔ και ΕΑΠ, όσο και με εμπλουτισμένη εκδοχή-ουράνιο στην επίθεση του Ισραήλ κατά του Λιβάνου το καλοκαίρι 2006, στο φόντο της δήθεν αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας. Πρόκειται στην προκειμένη περίπτωση για το δίδυμο μεταξύ National Security Agency (NSA) και Στρατιωτικο-Βιομηχανικού Συμπλέγματος (ΣΒΣ) από τη μια και του σιωνισμού από την άλλη, ουσία του μονοπωλίου, «της σιδερένιας φτέρνας», ωμοί παραχαράκτες και οι δύο των ιερών και οσίων τους. Με το NSA-ΣΒΣ να αρνείται τον ιστορικό ρόλο και την αποστολή του καπιταλισμού, τις οικονομικές μεθόδους εκμετάλλευσης, επαναφέροντας στη θέση τους τις ακραία εξω-οικονομικές και τον σιωνισμό να πλαστογραφεί και να «ακυρώνει την ίδια τη Βίβλο-Αποκάλυψη», ενοχοποιώντας έτσι

11 και το θεό της, ότι αυτός έδωσε τη γη στο Ισραήλ επιτρέποντάς του στο όνομά του να σκοτώνει ανθρώπους μη Εβραίους, ακόμα και με προληπτικά πυρηνικά πλήγματα. Ενώ για τη δεύτερη από τις συνιστώσες αυτές, την υπεραξία, μεριμνά, δίπλα και συμπληρωματικά προς το ΝΜΜ, η Τριμερής Επιτροπή με τις έξι αρχές οργάνωσης της κοινωνικής αναπαραγωγής, του πολιτικού συστήματος και πρωτίστως της ΑΕΕΔ, το κορυφαίο τούτο φασιστικό σύνταγμα διαχείρισης του καπιταλιστικού γίγνεσθαι στο καθεστώς της ΝΤΠ. Σε αυτό το σύνταγμα δεσπόζουν οι αρχές-δόγματα: Ενίσχυση «του κέρδους», συνώνυμο τούτο της ουσίας-γραμμής των κομμάτων «του νέου κοινωνικού κέντρου». Ενίσχυση «της εκτελεστικής εξουσίας», συνώνυμο αυτό της νέας μορφής «συμμετοχής», «της συμμετοχικής δημοκρατίας» ή της δια βοής εκλογής. «Χρηματοδοτούμενα κόμματα», συνώνυμο-απόηχος τούτο του «εμείς εξαγοράζουμε τον πρόεδρο και τα μέλη του κογκρέσου». «Ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» (ΜΜΕ), ανακαλώντας τούτο τις πικρές μνήμες του 1886, ότι είναι μάταιη «η αναζήτηση ανεξάρτητου τύπου» και ότι «είμαστε διανοητικές πόρνες». «Περιορισμένη εκπαίδευση», εκδοχή της middle class education, της ιστορικής αυτής μειονεξίας της αγγλικής αστικής τάξης απέναντι στους θεσμούςκηφήνες της παλιάς κοινωνίας. «Πειθαρχημένη εργασία», συνώνυμο τούτο της απαγόρευσης απεργιών, της κατάργησης της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) και επιβολής αυταρχικού νομικού πλαισίου που συγκαλύπτεται πίσω από το στερεότυπο διαρθρωτικές αλλαγές στη σφαίρα της εργασίας. Συνώνυμα έμπλεα ιησουιτισμού τούτα, για την κατανόηση των οποίων βοηθάει αναλογικά και η σκωπτική αιχμή του Ρενάν ότι «ο κόσμος παρατηρεί τους κληρικούς έξω από την εκκλησία για να μπορέσει να μάθει τί εννοούν οι ίδιοι όταν είναι μέσα σ αυτή». Το τρίτο από τα ως άνω ζητήματα είναι συγγενές με το προηγούμενο, με το φασισμό ειδικότερα του εν λόγω συντάγματος της Τριμερούς Επιτροπής. Έκφραση τούτος των συμφερόντων της πιο υψηλής συγκέντρωσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου, πήρε μεταπολεμικά στις συνθήκες της νεο-αποικιοκρατίας αντίστοιχη γεωοικονομική και γεωπολιτική διάσταση. Κύρια έκφραση της πρώτης είναι ο νόμος «περί προστασίας ξένων ιδιωτικών επενδύσεων», σε ελληνική εκδοχή το Ν.Δ. 2687/1953, τυπικός καταστατικός χάρτης τούτος του νεο-αποικισμού. Είναι τούτος στη λίστα των πρώτων πέντε θεσμικών πράξεων όλων των πραξικοπημάτων της μεταπολεμικής περιόδου, με αυξημένη συνταγματική ισχύ αρχικά και τελική καταχώρηση στη συνέχεια στα εθνικά συντάγματα, όπως και στο ελληνικό του 1975. Αντίστοιχη κύρια εκδήλωση της δεύτερης, της γεωπολιτικής, συνιστούν οι συμφωνίες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΗΠΑ), κυρίως εκείνες για τις στρατιωτικές βάσεις τους σε ξένες χώρες, πέρα και πάνω από την εθνική κυριαρχία τούτων. Κορύφωση και των δύο τούτων διαστάσεων είναι οι συστάσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για «εθνική μεταχείριση των υπερεθνικών εταιρειών», για «πλανητικό σύνταγμα» και «παγκόσμια κυβέρνηση», πράγμα που υλοποιείται με τις διαδοχικές αναθεωρήσεις του αναπτυξιακού καθεστώτος, έναρξη των οποίων σε ελληνική εκδοχή είναι ο Ν. 1116/1981 και οι συναφείς αναθεωρήσεις-μεταρρυθμίσεις των εθνικών συνταγμάτων. Τα δόγματα «λιτότητα», «αντοχή» της οικονομίας, του προϋπολογισμού κ.ά., είναι γεωοικονομικές εκδοχές αυτού του φασισμού, με αντίστοιχες γεωπολιτικές «το σπάταλο κράτος», το κράτος «μαύρο πρόβατο», «ο μονόδρομος» προς τις ΕΑΔ κ.ά.

12 Καμπή σ αυτόν τον εκφασισμό αποτελούν το ΝΜΜ και το πρόγραμμα της Τριμερούς Επιτροπής, η νεοδεξιά αυτή εκδοχή τούτου, με κύρια γνωρίσματα: Υπάρχει «πλεόνασμα κυριαρχίας», εθνικής και άλλης που πρέπει να εξαλειφθεί, αντιτάσσοντας σε όσους αντιστέκονται σε τούτη, πατριώτες, εθνικιστές κ.ά., το σύνθημα «της μεταρρύθμισης». Υπάρχει έλλειμμα ανάπτυξης με ανασταλτικό παράγοντα αυτής «το άκαμπτο σύστημα εργασιακών σχέσεων» που πρέπει να εκλείψει, εξωραΐζοντας τούτο ως «διαρθρωτικές αλλαγές», «ευλυγισία» κ.ά., Ότι υπάρχει ανάγκη εκσυγχρονισμού στην οικονομία και ότι μονόδρομος γι αυτόν είναι «η ολοκλήρωση» των καθυστερημένων χωρών στις ΕΑΔ. Ότι υφίσταται έλλειμμα δημοκρατίας στον κόσμο και ότι μονόδρομος υπέρβασής του είναι «η Νέα Πολιτική Συμμετοχής», η δημοκρατία χωρίς εκλογή ή της μιας ψήφου-δικαστικής του Τζ. Μπους. Είναι όλα τούτα ιδεολογία και πολιτική γραμμή της νεομακαρθικής ελίτ, της νεοδεξιάς της δεκαετίας του 1970 των Γούλφοβιτς, Ράμσφηλντ κ.ά., των ΕΑΔ, οι οποίες στήσανε την SDI με πρώτιστο στόχο τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την εξάλειψη έκτοτε γενικά «του πλεονάσματος» κυριαρχίας, εθνο-κρατικής και κάθε άλλης. Το κάνει τούτο η εν λόγω ελίτ στο όνομα των ΕΑΠ στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ με τη σύμπραξη της συμμαχίας-«συμμορίας» των πρόθυμων και το νέο δόγμα Μπους, το «εγώ αποφασίζω», στο Αφγανιστάν στο πλαίσιο της δημοκρατίας της patriot act και της αντιτρομοκρατίας κ.ά. Ενώ η ίδια άδει ποντιοπιλατικά μπροστά στις δολοφονίες «της δικαιοσύνης» της Χάγης, με ηρωισμό ατενίζοντας τα φέρετρα που γυρνάνε απ το Ιράκ και με ιησουητικό καθωσπρεπισμό απέναντι στις αγχόνες που στήνονται στην ίδια χώρα. Επαίρεται επιπλέον αυτή για «τη δημιουργική του καταστροφή» που επέρχεται στο εθνο-κρατικό είναι, για το ότι αυτή δεν είναι με το μέρος «της κρατικής ιδεολογίας», της πατρίδας και ακόμα ότι «δεν φοβάται το πολιτικό κόστος», τη δημοκρατία και το λαό, για τα νεκροταφεία αξιών, υλικών και πνευματικών, θεσμών, κυριαρχίας εθνικής κ.ά. που φυτρώνουν στον κόσμο. Ενώ προβάλλουν απ την ίδια ελίτ και μετανοούσες Μαγδαληνές, μωρές παρθένες κ.ά., αγνοώντας, όμως, ότι στην πολιτική λάθη δεν συγχωρούνται και ότι ισχύει εδώ η διπλή παραγγελία της Νυρεμβέργης: τόσο εκείνη του ναζιστή δικαστικού λειτουργού που μπροστά στο θάνατο με παρρησία δήλωσε ότι «όφειλα να ήξερα», όσο και η αντίστοιχη του δημόσιου κατήγορου της ίδιας δίκης, της Δίκης, της Ειμαρμένης, ότι «όποιος στο μέλλον κηρύξει πόλεμο να ξέρει ότι θα έχει δέσει από πριν το σχοινί στο λαιμό του»..

13 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Κηφήνες και κηρήθρα 1.1. Απαρχές Η προσφυγή στην παράδοση και η στάση απέναντι στην πραγματική ιστορία, σ εκείνη, δηλαδή, της κοινωνικής αναπαραγωγής, είναι πράξη ευθύνης κάθε λαού, ύψιστο κριτήριο πατριωτισμού του ιδίου, πηγή ορθής φρόνησης και μέτρο του σωστού αγώνα, σε κάθε αναμέτρηση αυτού με τις μεγάλες καμπές της ζωής του. Είναι, όμως, η στάση αυτή δύναμη για δημιουργία, όχι, φυσικά, ως μονομερής πρόσκληση στην παράδοση με την εγγενή της αδράνεια και συντήρηση, αλλά ως σχέση με την καινοτομία, στο δρόμο για την κοινωνική πρόοδο, δίδυμο τούτο σιαμαίο και οργανικό, έξω απ το οποίο δεν νοείται από μόνη της ούτε η μια ούτε η άλλη. Ζητήματα τούτα που έχουν να κάνουν, τηρουμένων των αναλογιών, με κάθε κοινωνικό υποκείμενο, ατομικό ή συλλογικό, αυτονόητα σήμερα με την ηγετική ελίτ της Δύσης, των ΕΑΔ, κοντολογίς του καπιταλισμού, του οποίου η ιστορική θέση γίνεται όλο και πιο ασταθής. Πράγμα που συμβαίνει γιατί η θέση αυτή διαπερνάται τόσο απ τη διαλεκτική του καπιταλισμού με τον ιστορικό του πρόγονο, τη φεουδαρχία και όλη την ομότυπη ταξική κοινωνία, όπου αυτός, όντας πια συντήρηση ενισχύει την ταξική τους συμμαχία και αναζωογονεί την αντίδραση του παρελθόντος, όσο και από εκείνη της ιστορικής καινοτομίας, του σοσιαλισμού, ο οποίος στη Σύγχρονη Εποχή συμπίπτει με την κοινωνική πρόοδο, ενώ καπιταλισμός τον αρνείται. Στο έδαφος αυτής της πισωδρομικής θέσης του καπιταλισμού η ως άνω αστική ελίτ δρομολογεί στο πνεύμα της ριζικές αναταράξεις στο όλο σύστημα Α-Κ-Φ 1, στους δε αρμούς του ιδίου με την παράδοση και την καινοτομία, την παλιά κοινωνία και το σοσιαλισμό, η συναφής φιλολογία της βρίθει σε απολογητική και πολεμική αντίστοιχα, με ποικίλα ιδεολογήματα και συναφείς νεολογισμούς. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται οι κατηγορίες μεταρρύθμιση, εκσυγχρονισμός, δημοκρατία, διεύρυνση, ΕΑΔ κ.ά., ενώ ειδικά στην πολιτική πρακτική ανερχόμενη θέση παίρνουν τα στερεότυπα «διαρθρωτικές αλλαγές» και ΕΑΠ. Στις πρώτες προέχουν οι αλλαγές στη σφαίρα της εργασίας και την περιοχή του κράτους, ενώ ως φορέας των προβάλλεται η διφυής Δύση, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη δε συνεπή έρευνα μένει να αποκαλύψει τη φύση και την ουσία όλων τούτων, περνώντας και η ίδια, αυτονόητα, απ την εν λόγω διαλεκτική παράδοσης και καινοτομίας και προσεγγίζοντας τα φαινόμενα ιστορικο-διαλεκτικά, στη γέννηση, την εξέλιξηδυναμική και την κατάληξή τους. Προσέγγιση τούτη, η οποία πρωτίστως επισημαίνει το κύριο, το αντικειμενικό στην εξέλιξη των πραγμάτων και βρίσκεται στον αντίποδα του υποκειμενισμού και της απολογητικής που διακρίνει την εν λόγω ελίτ. Αυτό δε το τελευταίο, το κύριο, δηλαδή, στο καπιταλιστικό γίγνεσθαι απ τη δεκαετία του 1970 και μετά, έγκειται στον επανακαθορισμό από μέρους της ηγετικής ελίτ της Δύσης, των ΕΑΔ, της Pax Americana πιο συγκεκριμένα και ουσιαστικά του πυρήνα της, των NSA-ΣΒΣ, των όρων και των διαστάσεων της παραγόμενης σε πανκαπιταλιστική κλίμακα υπεραξίας, της διανομής και της αναδιανομής αυτής. Στο περιεχόμενο του επανακαθορισμού τούτου ανήκουν οι συντελούμενες ως άνω «διαρθρωτικές αλλαγές», η απολογητική των οποίων δεσπόζει στη μακαρθική και την 1 Βλέπε: Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, Κοινωνικές Επιστήμες, τεύχος 3/1983, Σύγχρονη Εποχή.

14 ανάδοχό της νεομακαρθική, τη νεοσυντηρητική-νεοταξική πολιτική ρητορική έως σήμερα, καθώς και στην ομώνυμη συναφή και τη λοιπή δυτική φιλολογία. Πρώτη, κορυφαία πράξη δομικού χαρακτήρα στο περιεχόμενο αυτού του επανακαθορισμού είναι η επαναστάθμιση από μέρους της αστικής ελίτ των τριών εκδοχών της υπεραξίας στις νέες συνθήκες ύπαρξης του καπιταλισμού στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και η αναδιάταξή τους στην κλίμακα των γεωστρατηγικών προτεραιοτήτων του συστήματος. Οι δύο απ τις εκδοχές αυτές, «η σχετική υπεραξία 2 που είναι ο όρος των ιστορικών διαστάσεων εκδημοκρατισμού της σφαίρας της εργασίας και της καθολικής πολιτισμικής εμβάθυνσης στον καπιταλισμό, καθώς και «η πρόσθετη υπεραξία» 3, το εκ των ων ουκ άνευ τούτο κίνητρο 4 της τεχνικής, της τεχνολογικής και γενικά της κοινωνικο-οικονομικής προόδου στον ίδιο, υποβιβάζονται. Την προτεραιότητα έναντι και των δύο τούτων στην πορεία προς την εμβάθυνση της δημοκρατίας και της κοινωνικής προόδου, παίρνει τώρα η τρίτη εκδοχή, «η απόλυτη υπεραξία» 5. Αναδόμηση τούτη που υποδηλώνει επιστροφή στην αφετηρία του καπιταλισμού, διατεταγμένη, κοντολογίς, πισωδρόμηση. Σημαίνει πιο συγκεκριμένα αυτή επάνοδο στο καθεστώς της ανελέητης εκμετάλλευσης και καταπίεσης της εργατικής δύναμης, την «καταστροφή» 6 ευρύτερα των δύο πηγών του κοινωνικού πλούτου, ανθρώπου και φύσης, με τα μέσα μάλιστα που υπάρχουν σήμερα, ανάμεσά τους και τα εκτός ιστορικής νομιμότητας 7 πυρηνικά όπλα. Αυτή η επιστροφή στο καθεστώς της απόλυτης υπεραξίας είναι το νόημα της ανασύνταξης του καπιταλισμού τη δεκαετία του 1970, απόηχος-εμβατήριό της γίνεται έκτοτε το στερεότυπο «διαρθρωτικές αλλαγές», με κορυφαίο πεδίο τούτων τη σφαίρα της εργασίας. Στη σφαίρα τούτη ο καπιταλισμός ενισχύει τη λογική του, η εργατική δύναμη γίνεται πρώτη ύλη του γεωστρατηγικού εργαστηρίου των εν λόγω αλλαγών, η δε διαστολή-επέκταση του χρόνου εργασίας προβάλλει τόσο ως η κηρήθρα του παρασιτικού πλουτισμού των κάθε λογής εισοδηματιών, κηφήνων και μη, όσο και κυρίως ως η Λυδία Λίθος της επιβίωσής του συστήματος. Στην ανάκληση ακριβώς της απόλυτης υπεραξίας ως σανίδα σωτηρίας του καπιταλισμού, συμπυκνώνεται το γιγαντιαίο εγχείρημα που οι ΕΑΔ δρομολογούν στην κοινωνική αναπαραγωγή σε πανκαπιταλιστική κλίμακα. Όντας επιπλέον δεδομένο ότι πάντοτε οι μεταρρυθμίσεις 8 και οι διακανονισμοί των σχέσεων στη σφαίρα της εργασίας στόχο είχαν την άντληση περισσότερης υπεραξίας, της οποίας στην αστική λογιστική υπάρχει πάγιο έλλειμμά 2 Μαρξ Κ. (1978), Το Κεφάλαιο, τ. 1,2,3, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή. 3 Ό.π., υποσ. 2. 4 Ντούσκος Π. (1986), Η επιστημονικο-τεχνική πρόοδος στο σύγχρονο κόσμο, Αθήνα, Gutenberg. Επίσης ό.π., υποσ. 2, πηγές. 5 Ό.π., υποσ. 2, πηγές. 6 Ό.π., υποσ. 2, πηγή, τ. 3. 7 Ντούσκος Π. (2006), Σύγχρονη Εποχή και Διπλωματία -Το ταγκό των εποχών, Αθήνα, Gutenberg. 8 «[...] Οι αστοί επιστήμονες και δημοσιολόγοι εμφανίζονται σαν υπερασπιστές του ιμπεριαλισμού συνήθως με κάπως σκεπασμένη μορφή, προωθώντας στην πρώτη γραμμή μικροπράγματα [...] επιδιώκουν να αποτραβήξουν την προσοχή από την ουσία του ζητήματος με ασήμαντα σχέδια για «μεταρρυθμίσεις», όπως αστυνομική επίβλεψη των τραστ ή των τραπεζών κτλ. Πιο σπάνια εμφανίζονται οι κυνικοί, ανοιχτοί ιμπεριαλιστές που έχουν την τόλμη να αναγνωρίσουν ότι είναι ανόητη η σκέψη για μεταρρύθμιση των βασικών ιδιοτήτων του ιμπεριαλισμού [...]» (ό.π., υποσ. 11, πηγή, τ. 27). Στις ιδιότητες αυτές ανήκουν πρωτίστως ο μονοπωλιακός έλεγχος και το μονοπωλιακό υπερκέρδος (ό.ε., υποσ. 24), καθώς και τα βασικά γνωρίσματα του μονοπωλίου (ό.ε., υποσ. 48). Τυπική και υπό διαμόρφωση εκδοχή τούτων στο πλαίσιο του ΕΕΧ είναι η οξυμένη διαπάλη για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα με το συναφή νόμο «πλαίσιο» (Ν. 3549 /2007).

15 της, σε αντίθεση με το πλεόνασμα κεφαλαίου και δύναμης. Το ιδιαίτερο, όμως, στη δοσμένη περίπτωση έγκειται από ποσοτική άποψη στις πανκαπιταλιστικές διαστάσεις του εγχειρήματος, από δε την αντίστοιχη ποιοτική στον ανορθολογισμό και τον αντιιστορισμό 9 που εγκλείει η ανάκληση μιας δοκιμασμένης πρακτικής του παρελθόντος, ως δρόμος τούτη υπέρβασης και των αδιεξόδων του παρόντος. Η διάσταση ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον συναφή υποκειμενισμό του εν λόγω εγχειρήματος και την αντικειμενική λογική βάση στήριξης για την υλοποίησή του, η οποία απουσιάζει, είναι πέρα από κραυγαλέα. Η προσφυγή στην υπεραξία, στο σκοπό, δηλαδή, της καπιταλιστικής παραγωγής, είναι κίνηση καθ όλα αυτονόητη και νομοτελειακή από γενική άποψη, πράγμα, όμως που δεν ισχύει με την ίδια έννοια τόσο για όλες τις εκδοχές αυτής, όσο και σε κάθε στάδιο ανάπτυξης του συστήματος. Περιοδικό χαρακτήρα έχει, ως γνωστό, η κυκλική κρίση του καπιταλισμού στο προμονοπωλιακό του στάδιο και στο πλαίσιο των εθνικών κρατών, ιδιότητα τούτη, η οποία περιορίζεται ή και εκλείπει 10 στην περίοδο του ιμπεριαλισμού, ενώ η ίδια είναι πλήρως ασύμβατη με την ελικοειδή, την ανοδική κίνηση 11 της ιστορίας. Η δε θέση για το αντίθετο, αυτή είναι πλάνη και όσοι πιστεύουν πως η επαναφορά από το παρελθόν μιας πρακτικής ή ενός συνθήματος που την εκφράζει, «ότι αυτό επαναφέρει και τις συνθήκες που το γέννησαν, αυτοί είναι απλά τρελοί» 12. Πράγμα που ισχύει και για την εν λόγω γραμμή επαναφοράς του καθεστώτος «της απόλυτης υπεραξίας» ως σωσίβιο του καπιταλισμού. Μέσα μάλιστα στην τρικυμία της δεκαετίας του 1970 που δημιουργούν η περιπλοκή των δικών του κρίσεων και οι συνθήκες 13 εξωτερικής του ύπαρξης, η σύγχρονη Επιστημονικο-Τεχνική Επανάσταση (ΕΤΕ), και, φυσικά, η μοναδικότητα της εποχής, την οποία ορίζει πλέον η πυρηνική διάσταση αυτής. Με τις κατηγορίες της αξίας και της υπεραξίας, καθώς και τις εκδοχές της τελευταίας, καταπιάστηκε φυσικά η παγκόσμια σκέψη. Όμως, κατά κύριο λόγο και ολοκληρωμένα από επιστημονική, φιλοσοφική και κοσμοθεωρητική άποψη, η επεξεργασία τούτων ανήκει στη μαρξιστικο-λενινιστική κοσμοαντίληψη με τις τρεις συνιστώσες της, τον ιστορικό υλισμό, τον επιστημονικό κομμουνισμό και τη 9 Βλέπε ειδικότερα ό.ε., υποσ. 12. 10 Ντούσκος Π., (1987), Η οκτωβριανή επανάσταση και ο σύγχρονος καπιταλισμός, Αθήνα, Νέοι Καιροί Ελλάδας. 11 Λένιν Ι.Β. (1977), άπαντα τ. 16, Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή. 12 (ι) Καλίνιν Α., (χ.χ.), Λένιν Ι.Β. Για την εκπαίδευση, Χρόνος. Επίσης ό.π., υποσ. 9. «[...] Είναι κύριο γνώρισμα των αστών δημοκρατών που χτυπά στο μάτι [...] η δουλική μίμηση από μέρους τους του παρελθόντος. Όλοι τους ονομάζουν τον εαυτό τους μαρξιστή [...] όμως δεν κατάλαβαν το βασικό στο μαρξισμό, την επαναστατική διαλεκτική του [...]» [Λένιν Ι. Β. (ό.π., υποσ. 11, πηγή, τ. 4)], «[...] αυτό που χθες ήταν αρκετό δεν είναι σήμερα [...]» (στο ίδιο)]. Η δεκαετία του 1970 γέννησε τα δικά της συνθήματα στην Ελλάδα και γενικά για τα τρία πολιτικά ρεύματα, το συντηρητικό, τη σοσιαλδημοκρατία και το μαρξιστικο-λενινιστικό, τα οποία, όμως, διατηρούν και σήμερα ουσιαστικά ίδια. Και τα μεν δύο πρώτα είναι συνεπή με τη γενική τους αντίληψη για την κυκλική κίνηση της ιστορίας, για το τρίτο, όμως, τούτο αφύσικο, ενόσω μάλιστα το ίδιο προβαίνει και σε διάσπαση του εργατικού κινήματος στο εσωτερικό της χώρας και το εξωτερικό. Η εργασία τούτη, η οποία γνωρίζεται στενά με τη συγκεκριμένη πολιτική, αφού επαναλάβει υπεύθυνα και εκ νέου τη θέση της ότι η διάσπαση της ΓΣΕΕ από το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) συνιστά «ενσυνείδητη ταξική προδοσία του εργατικού κινήματος της χώρας» [(ιι) Ντούσκος Π. (1998), Εκπαιδευτικό σύστημα και σύστημα Αναπαραγωγής της Ειδικευμένης Εργατικής Δύναμης - Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1977 στην Ελλάδα, Αθήνα, Gutenberg], υπογραμμίζει προς κάθε κατεύθυνση το πάγιο ταξικό καθήκονκριτήριο για την ενδεδειγμένη στάση: «[...] όταν ανάμεσα στο κόμμα και τους εργάτες δημιουργείται διάσταση φταίει το κόμμα [...]»[Λένιν Ι. Β. (ό.π., υποσ. 11, πηγή, τ. 42)] και «ο νοών νοήτω»! 13 Ό.π., υποσ. 10, πηγή.

16 μαρξιστική πολιτική οικονομία. Με την από κοινού σύμπραξη τούτων σε όλη την ιστορική τους διαδρομή και δημιουργική τους ανάπτυξη 14, κατανοείται αντικειμενικά και αξιόπιστα το παγκόσμιο γίγνεσθαι και το ειδικό του μέρος, ο καπιταλισμός, διατυπώνονται στη θεωρία οι συναφείς νόμοι κίνησής των εν λόγω κατηγοριών, και στην πράξη δίνονται οι ρεαλιστικές συστάσεις πολιτικής δράσης, συμπεριλαμβανομένων και των προγραμμάτων επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας. Με τις αλλαγές 15, όμως, του 1989 και στο πνεύμα τους, η τροχοπέδηση της κοινωνικο-ιστορικής εξέλιξης εκδηλώθηκε και στην πνευματική σφαίρα με θύμα αιχμής την εν λόγω κοσμοαντίληψη, τον εξοστρακισμό της πρωτίστως, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, απ τα εθνικο-κρατικά και τα λοιπά εκπαιδευτικά συστήματα και την επαναποκατάσταση σε αυτά του μονοπωλίου της αστικής σκέψης. Εκδήλωση ο τελευταίος αυτός εξοστρακισμός στην πνευματική σφαίρα της ως άνω αναδόμησης στην περιοχή της υπεραξίας, ακριβέστερα πιστή και οργανική εκδοχή της, παράγει, μεταξύ των άλλων και πολλών, τα στερεότυπα «διαρθρωτικές αλλαγές» και ΕΑΠ. Πρόκειται για την εξωραϊσμένη αμφίεση της όποιας «θεωρητικής» ανακεφαλαίωσης της νέας γεωστρατηγικής γραμμής της ελίτ των ΕΑΔ, της επιχείρησης, συγκεκριμένα, βίαιης τροχοδρόμησης και επαναφοράς της κοινωνικής αναπαραγωγής στις καπιταλιστικές αφετηρίες της, στο καθεστώς της απόλυτης υπεραξίας. Η περαιτέρω αποκωδικοποίηση των εν λόγω φαινομένων και των συναφών κατηγοριών γίνεται στα κεφάλαια που ακολουθούν και στα ειδικά επίπεδα επιστημονικής αφαίρεσης στα οποία η ανάλυση διαδοχικά μεταφέρεται. Για διευκόλυνση, όμως, της κατανόησης του αντικειμένου της εργασίας, ως προϊδεασμός για αυτό και για την ομαλή και συνεκτική ροή των ιδεών της ανάλυσης, γίνονται στη συγκεκριμένη παράγραφο δύο μόνο αλλά αντιπροσωπευτικές επισημάνσεις, ήτοι: Η πρώτη απ τις επισημάνσεις αυτές έχει να κάνει με τη φύση και την ουσία της συντελούμενης επαναφοράς της κοινωνικής αναπαραγωγής στις συνθήκες της απόλυτης υπεραξίας, το αντικειμενικό αντίκρισμα του εγχειρήματος της γιγαντιαίας τούτης καμπής της ιστορικής εξέλιξης που εγνωσμένα δρομολογεί η αστική ελίτ. Για τον καθένα, φυσικά, απ τα μέλη αυτής, τους γεωστρατηγιστές των NSA-ΣΒΣ, είναι οικεία η ανθρώπινη στάση, η νοσταλγία, δηλαδή, του παρελθόντος και η διάθεση επιστροφής στις ρίζες για να αντλήσουν σθένος και δύναμη επιβίωσης, όταν η πραγματική τους ζωή, όντας πλέον κατεστημένο, αναμετριέται με την κοινωνική πρόοδο και τα νέα οράματα που εκφράζουν και υποκινούν αυτή. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο στη συλλογική πρακτική, τη γεωστρατηγική εδώ του κεφαλαίου και την κοινωνική συνείδηση 16 που αυτή εκφράζει, η οποία βάζει πάνω απ τις εν λόγω ανθρώπινες αξίες την υπεραξία, την εκδοχή της το κέρδος, τον πλούτο και το σύμβολό του, το χρήμα, όντας όλα τούτα ομότυπα με το τελευταίο και χωρίς όρια 17. 14 Ορόσημα αυτής της ανάπτυξης είναι οι παγκόσμιες διασκέψεις των Κομουνιστικών Κομμάτων, τα συνέδρια τούτων και πρωτίστως εκείνα του Κομουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ). 15 Η νεομακαρθική ελίτ φλυαρεί με υποκρισία περί «ελεύθερης κυκλοφορίας των ιδεών στα πανεπιστήμια», ενόσω την ίδια στιγμή η μαρξιστικο-λενινιστική κοσμοαντίληψη κρατείται έξω απ αυτά! Βλέπε [Ντούσκος Π. (2000), Η μεγάλη μετάβαση - Πολιτική δυναμική στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εθνικό πολιτικό σύστημα και παγκοσμιοποίηση, Gutenberg, Αθήνα] κ.α. 16 Ντούσκος Π. (1990), Η πανευρωπαϊκή ενοποίηση, Αθήνα, Gutenberg. «[...] Τα συμφέροντα της ανθρωπότητας προέχουν κάθε άλλης κατηγορίας τούτων [...]» (ό.π., υποσ. 11, πηγή, τ. 9). 17 Το χρήμα ό,τι αγγίζει το αγοράζει, ιδιότητα τούτη απόλυτη και όμοια με εκείνη της Κίρκης.

17 Για την υπεραξία γενικά και τον ειδικό ρόλο της απόλυτης υπεραξίας καταθέτει έγκυρα στην επιστημονική σκέψη η ως άνω μαρξιστικο-λενινιστική κοσμοθεωρία. Ενώ σε αντιστοιχία μαζί της ο αυθεντικός κριτής, η ιστορία, κατέταξε την απόλυτη υπεραξία στην αφετηρία του καπιταλισμού, ως πραγματικότητα αναγκαία με την αντικειμενική 18 έννοια του όρου, δηλαδή, αναπότρεπτη. Τις τραγωδίες της πηγής αυτής, τον σταυρό του μαρτυρίου της εργατικής τάξης, δίνει επίσης η παγκόσμια φιλολογία, όμως, με πληρότητα και με εμβρίθεια κάνουν τούτο η εν λόγω κοσμοαντίληψη και με απαράμιλλη δεξιοτεχνία οι δημιουργοί Dalantie, Ελύτης και τόσοι άλλοι. Χωρίς, φυσικά, να λείπουν απ αυτή τη φιλολογία και οι ύμνοι της κυρίαρχης τάξης για το καθεστώς της απόλυτης υπεραξίας-κηρήθρας. Οι κηφήνες της παλιάς κοινωνίας, βασιλεία, ιερατείο και καντονισμός-λόρδοι, συμμετέχουν στο μέλι με τα πρωτεία της διοίκησης. Οι δε όμοιοί τους της μοντέρνας κοινωνίας, η midlle class, βγάζει τη μειονεξία 19 της έναντι των πρώτων σε βάρος των εξαρτημένων λαών, τους οποίους θέλει «υποχρεωμένους να μαθαίνουν την αγγλική γλώσσα για να αγοράζουν τα προϊόντα της» 20 και κρύβει την πνευματική της οκνηρία πίσω απ το μυστικισμό και το «αόρατο χέρι της αγοράς». Η ίδια επίσης εναποθέτει την ηθική της στο έθιμο και την παράδοση, απ την οπτική των οποίων βλέπει ως πολυτέλεια το ένα κρεβάτι γιατί αυτό «μένει πάντα ζεστό» 21, αφού η βάρδια των εργατών στο εργοστάσιο γίνεται πρότυπο και για τον ύπνο τους, ενώ διαχέει αυτή και την ευγένειά της στα χειροφιλήματα, την ανθρωπιά της «στο δικαίωμα της πρώτης νύχτας» 22 κ.ά. Η δεύτερη από τις ως άνω επισημάνσεις αφορά την περαιτέρω αποσαφήνιση και μια κατ αρχάς οριακή αποτίμηση του εγχειρήματος επαναφοράς του παγκοσμίου γίγνεσθαι στο καθεστώς της απόλυτης υπεραξίας. Όντας κατηγορία της πολιτικής οικονομίας η υπεραξία, έχει, αυτονόητα, οικονομική και πολιτική διάσταση, ακριβέστερα στην περίοδο του ιμπεριαλισμού αντίστοιχη γεωοικονομική και γεωπολιτική. Πηγή της είναι, όπως πάντα, η εργατική δύναμη και σύνορά 23 της, φυσικά και κοινωνικο-ιστορικά, ο καπιταλισμός, μηχανισμός άντλησής της η γεωστρατηγική αυτού με τις δύο διαστάσεις της, τη γεωπολιτική και τη γεωοικονομική. Γεωστρατηγικής φύσης και εμβέλειας είναι και το εγχείρημα τούτο με παραμέτρους τις εν λόγω διαστάσεις, υπόθεση, κοντολογίς, του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των κύριων πλευρών του, του μονοπωλιακού ελέγχου και του μονοπωλιακού υπερκέρδους 24. Ενδο-συστημικές μεταλλάξεις τούτων συνιστούν οι δύο πυλώνες της Δύσης, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση και τελευταία η Δύση ενιαία, με οικονομική βάση τη Διατλαντική Ένωση 25 και πολιτική το NSA-ΣΒΣ, η οποία ως τέτοια πλέον γίνεται υποκείμενο-φορέας του εν λόγω εγχειρήματος. Σε ό,τι δε αφορά το εν λόγω εγχείρημα τα πράγματα είναι εξαιρετικά πιο σύνθετα, καθ όσον τα σύνορα της προϋπόθεσης της υπεραξίας, της εργατικής, δηλαδή, τάξης, 18 Ό.π., υποσ. 11, πηγή, τ. 1. 19 Ό.π.., υποσ. 2, πηγή, τ. 2. 20 Ό.π., υποσ. 19, πηγή. 21 Ό.π., υποσ. 2, πηγή, τ. 1. 22 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ - Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, (χ.χ.), Μαρξιστική ηθική, Αθήνα, Αναγνωστίδης. 23 Ό.π., υποσ. 2, πηγή. 24 Οικονομική Σχολή Πανεπιστημίου Λομονόσοφ Μόσχας (1980), Πολιτική Οικονομία - σε πέντε τόμους, Υπουργείο Παιδείας ΕΣΣΔ, Αθήνα, Gutenberg. 25 Πρόκειται για τη συνένωση της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) και της North Amerιcan Free Treaty Agreement (NAFTA), η οποία έγινε στη Μαδρίτη στις 15-16/12/ 1995.

18 φυσικά και κοινωνικο-ιστορικά, διαστέλλονται. Γίνεται τούτο σε πλανητική κλίματα στην πρώτη περίπτωση και στα όρια οικονομικών και ακόμα ιστορικών Εποχών 26 στη δεύτερη, πράγμα που σημαίνει εγχείρημα προσέλκυσης του παρελθόντος, της παλιάς κοινωνίας, και του μέλλοντος, του υπαρκτού σοσιαλισμού, στο παρόν, τον καπιταλισμό, στο αφετηριακό, μάλιστα, καθεστώς αυτού, την απόλυτη υπεραξία. Εγχείρημα τούτο τιτάνιο για την ως άνω αστική ελίτ, το NSA-ΣΒΣ, δυνατότητες αποτίμησης του οποίου, με τη λογιστική και κάθε άλλη συναφή έννοια, αντικειμενικά δεν υφίστανται, πέρα απ το μεγαλύτερο στην ιστορία ψεύδος και απάτη των ΕΑΠ, «τεκμηριωμένες» αυτές ισάξια είτε με τη μεταφυσική 27 της Ανάστασης του Λαζάρου είτε με τη ρομαντική γοητεία του μύθου 28 του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Εγχείρημα το ίδιο ακραία δυσπρόσιτο, όμως, τέτοιο για το οποίο ισχύει η λαϊκή ρήση «εξ όνυχος τον λέοντα» γνωρίζεις, καθ όσον η δημιουργία της προϋπόθεσης της υπεραξίας, όλων των εκδοχών της και σε όλα της τα στάδια, έχει κοινό μεθοδολογικό γνώρισμα τον ιδεαλισμό, υποκειμενικό και αντικειμενικό, στη δε συγκεκριμένη περίπτωση, η διαδικασία αυτή προσεγγίζεται μόνο με παραμέτρους επίσης Εποχών. Έτσι, η αναζήτηση από τη γεωστρατηγική των NSA-ΣΒΣ εφεδρείες μισθωτής εργασίας στους κόλπους της φεουδαρχίας, επαναφέρει το ιστορικό καθήκον του καπιταλισμού για τον εκμοντερνισμό αυτής της παλιάς κοινωνίας, το οποίο αυτός προσπέρασε με ταξική στενότητα και ιδιοτέλεια και είναι γι αυτό υπόλογος. Η επιστήμη, μελετώντας το πραγματικό της πεδίο, τους συνδέσμους και τη γειτνίαση των δύο κοινωνιών, φεουδαρχίας και καπιταλισμού, στο καθεστώς της απόλυτης υπεραξίας, βεβαιώνει ότι η εν λόγω εργατική δύναμη δεν μπορεί να σταθμεύσει στο έδαφος της πρωταρχικής συσσώρευσης, όταν το διαλεκτικό της αντίστοιχο, οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις βρίσκονται στο στάδιο της ΕΤΕ. Η αναζήτηση επίσης μισθωτής εργατικής δύναμης μέσα στο ίδιο το ιμπεριαλιστικό σύστημα και η επαναφορά αυτής σε καθεστώς άντλησης απόλυτης υπεραξίας, σε συνθήκες, δηλαδή, μικρο-επιχείρησης και εκτατικών μεθόδων ανάπτυξης, έχει φυσικά ενστάσεις φιλοσοφικού χαρακτήρα. Το κύριο, όμως, εδώ είναι ότι η επαναφορά αυτή προσκρούει επίσης στην εν λόγω τεχνολογική αναγκαιότητα που συνεπάγεται η ΕΤΕ, η οποία είναι παρούσα εδώ και ελκυστική, καθώς και στην αντικειμενική υπεροχή της ίδιας της μονοπωλιακής μεγαλοπαραγωγής έναντι της αντίστοιχης μικροπαραγωγής. Η αναζήτηση, τέλος, αντίστοιχων εφεδρειών εργατικής δύναμης στην εργατική τάξη του σοσιαλιστικού συστήματος, σημαίνει υποβιβασμό της εν λόγω τάξης πρώτον κατά μία Εποχή, από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό και δεύτερον κατά ένα στάδιο μέσα σ αυτόν, από το ιμπεριαλιστικό στο προγενέστερο του ελεύθερου ανταγωνισμού. Εδώ είναι που η επιστημονική, φιλοσοφική και κοσμοθεωρητική θεώρηση των πραγμάτων ορθώνουν απόλυτες τις διαφωνίες τους, καθ όσον η λογική του εν λόγω εγχειρήματος αγγίζει κοσμοϊστορικές 29 πραγματικότητες. Δείχνουν συγκεκριμένα οι ίδιες την εξίσου απόλυτη διάσταση ανάμεσα στο ύψος του εγχειρήματος και τις μικρές δυνατότητες της εν λόγω γεωστρατηγικής, την παντελή, 26 Η κατηγορία εποχή έχει πολλές έννοιες, οικονομική [πρωτόγονη κοινωνία, δουλοκτητική κοινωνία, φεουδαρχία, καπιταλισμός, σοσιαλισμός-κομμουνισμός (ό.π., υποσ. 2, πηγή, τ. 1)], ιστορική[λίθινη, σιδήρου, χαλκού κ.ά. (ό.π., υποσ. 11, πηγή, τ. 26)]. Ειδική θέση έχει η Σύγχρονη Εποχή, στη διάρκεια της οποίας συνυπάρχουν ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός (στο ίδιο και ό.π., υποσ. 7, πηγή). 27 Από τη Βίβλο. Πρόκειται εδώ για το ρεύμα του αντικειμενικού ιδεαλισμού, τη θρησκεία. 28 Κακριδής Ι. (γενική εποπτεία), (1986), Ελληνική Μυθολογία, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών. 29 Οι πραγματικότητες αυτές δεν ανακαλούνται [Λένιν Ι. Βλ. (ό.π., υποσ. 11, πηγή, τ. 36, 44 κ.α.)].

19 δηλαδή, απουσία ρεαλισμού. Ενώ ταυτόχρονα προδιαγράφει η ίδια αυτή θεώρηση και τις συνέπειες πάνω σε υπαίτιους και θύματα, στο μέτρο που το εν λόγω εγχείρημα γίνεται πράξη, περνώντας από τη βουλησιαρχία στον τυχοδιωκτισμό. Ακραίος τούτος δεν γεννήθηκε, φυσικά, όπως η Αθηνά απ το κεφάλι του Δία, αλλά από τις απαρχές της υπεραξίας όλων των κατηγοριών έως τη δεκαετία του 1970 και ακόμα έως σήμερα. Υπάρχει πλούσια δυναμική γύρω απ αυτόν και τα συνδεδεμένα μαζί του φαινόμενα, συνισταμένη αυτή των εσωτερικών όρων και των εξωτερικών συνθηκών ύπαρξής τούτων. Είναι, δηλαδή, ο τυχοδιωκτισμός αυτός, το όλο συγκεκριμένο εγχείρημα, μοναδική στιγμή στη δυναμική του καπιταλισμού, η γνωριμία με την οποία συνεχίζεται περαιτέρω και στην παράγραφο που ακολουθεί. 1.2. Δυναμική Η γνωριμία με την εν λόγω δυναμική συμπληρώνει εκείνη της προηγούμενης παραγράφου και έρχεται ως συνέχειά της, αναγκαία και αυτή, έστω και κατ ανάγκη συνοπτική, για την κατανόηση του καθεστώτος της απόλυτης υπεραξίας, το όραμα αυτό των NSA-ΣΒΣ στο οποίο οδηγεί το εμπνευσμένο, δρομολογημένο και καθοδηγούμενο απ το ίδιο συγκεκριμένο εγχείρημα. Από τη θεωρία είναι ήδη γνωστό ότι το βασικό περιεχόμενο της κοινωνικής αναπαραγωγής είναι πλευρά της παραγωγής, αυτής η σφαίρα της εργασίας και της τελευταίας η διαδικασία κατανάλωσης της εργατικής δύναμης. Στη σφαίρα τούτη συμπράττουν οι δύο πηγές του κοινωνικού πλούτου, ο άνθρωπος και η φύση και παράγουν το προϊόν που ρίχνεται στην αγορά για να γίνει εμπόρευμα, το οποίο αν βρει τον καταναλωτή του και γίνει έτσι αξία χρήσης, τότε ρέει και το μέλι, η υπεραξία. Από τη σύμπραξη αυτή αρχίζει ο τρόπος ζωής, κύρια πλευρά του οποίου είναι ο τρόπος εργασίας. Εκείνος του καπιταλισμού που με την άντληση υπεραξίας όλων των εκδοχών της καταστρέφει τις εν λόγω πηγές και αφήνει αδιέξοδα στη δημογραφία και το περιβάλλον, καθώς και αυτός του σοσιαλισμού, ουσία του οποίου είναι η αποκατάσταση του μέτρου στην παραγωγή και την κατανάλωση και η συμφιλίωση 30 του ανθρώπου με τη φύσης. Όμως, τόσο στην εν λόγω σύμπραξη όσο και στο δρόμο για τη συγκεκριμένη συμφιλίωση, το κύριο είναι η ζωντανή πλευρά, η εργατική δύναμη ως επιστημονική αφαίρεση και η εργατική τάξη ως κοινωνικό υποκείμενο. Αυτών ο χρόνος εργασίας είναι συνώνυμο της αξίας, ο διακανονισμός των ορίων αυτής σημαίνει ενασχόληση με το νεύρο-καταλύτη εκροής της υπεραξίας και διαμόρφωσης του «εθνικού» εισοδήματος 31, όντας αυτή πάγιο πεδίο της «ιατρικής» τούτης του κεφαλαίου. Αποκαλούμενη συχνά και «εξυγίανση», η «ιατρική» αυτή διατρέχει όλη την ιστορία του καπιταλισμού, στη δε κοινωνικο-οικονομική της μεταγλώττιση η ίδια σημαίνει μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, με τελευταία εκδοχή της την τρέχουσα νεοσυντηρητική. Όμως, η εκδοχή τούτη, οι δρομολογούμενες, ακριβέστερα, «διαρθρωτικές αλλαγές» στο πεδίο της εργασίας, το ως άνω εγχείρημα γενικά, δεν έχουν συγκρίσιμο ιστορικό σημείο αναφοράς. Η δε μαρξιστικο-λενινιστική αντίληψη για να προσεγγίσει ζητήματα του είδους αυτού στάθηκε στο έδαφος του ιστορικού 30 Ό.π., υποσ. 11, πηγή, τ.36. 31 Η «υγιεινή» αυτή αποφαίνεται ότι όταν το εισόδημα-κέρδος ανεβαίνει η συγκυρία είναι καλή και το αντίθετο. Όταν, όμως, η μηδενική αύξηση συνεχίζει προβάλλει ο κίνδυνος να εκτραπεί το σύστημα απ το χαρακτήρα του, τη διευρυμένη παραγωγή και να επανέλθει στην απλή, οπότε η υγιεινή τούτη και οι επιτελείς της ιδρώνουν, όχι μήπως αυτό γίνει, αλλά γιατί ο σοσιαλισμός αγγίζει, είναι παρών!

20 υλισμού, της πολιτικής οικονομίας και του επιστημονικού κομμουνισμού, εισδύοντας τόσο στον πυρήνα τους, την ταξική πάλη, το εμπόρευμα, την κοινωνική επανάσταση στην κάθε περίπτωση ξεχωριστά, όσο και στην ολότητά τους παρμένα αυτά, ως σύστημα, φωτίζοντάς τα από επιστημονική, φιλοσοφική και κοσμοθεωρητική άποψη. Από τη φύση του, συνακόλουθα, και τις διαστάσεις του το εγχείρημα για την επαναφορά της κοινωνικής αναπαραγωγής στο καθεστώς της απόλυτης υπεραξίας κάνει επιτακτική μια τέτοια συστημική μεθοδολογική προσέγγιση, στρατηγική και ακέραια, σε αντιδιαστολή με τη μονομερή και στενή «των διαρθρωτικών αλλαγών» ή της διαστολής της Θεωρία των Συνόρων 32 στις τρεις περιοχές της πραγματικότητας, τη φύση, την κοινωνία και τη νόηση. Η αλληλεξάρτηση του κόσμου, του συστήματος Α-Κ-Φ είναι πλέον παρούσα, τόσο με την απόλυτη 33 όσο και με τη σχετική της έννοια, όπως επίσης και η περιπλοκή 34 του παρόντος με το παρελθόν και του ιδίου με το μέλλον. Η δε ακριβής κατανόηση του κόσμου σ αυτή την πολυδιάστατη ύπαρξή του είναι εκ των ων ουκ άνευ όρος για ένα πλαίσιο, όπου θα κερδίζουν η καινοτομία σε αξιοπιστία και η πολιτική με τις πρακτικές της συστάσεις σε ρεαλισμό και επικαιρότητα. Και ενώ έτσι έχει η πραγματικότητα, με τις «διαρθρωτικές αλλαγές» ως ιστορικά αναπτυσσόμενη «δημιουργική καταστροφή» 35, η ελίτ των NSA-ΣΒΣ εξωραΐζει και τις δύο ως παράδεισο, την πρώτη μελλοντικό και επουράνιο, ως ΕΑΠ, τη δε δεύτερη ως σύγχρονο και επίγειο, πνίγοντας μέσα σε κομπογιαννίτικη προφητεία της την κυνική αγυρτεία, τη ληστρική, δηλαδή, άντληση της υπεραξίας 36. Στην πορεία αυτής «της δημιουργικής καταστροφής», την ιστορική, δηλαδή, κίνηση του νόμου της καπιταλιστικής απαλλοτρίωσης από την εποχή της πρωταρχικής συσσώρευσης έως σήμερα, ο σκοπός και η πηγή της ζωής του συστήματος, η υπεραξία, είναι ο ενιαίος άξονας της εν λόγω δυναμικής. Σε αντιστοιχία μαζί της κινείται η εξουσία και η κυριαρχία, των οποίων οι μεταλλάξεις ποικίλουν, μορφολογικές, όμως, τούτες και απόρροια της αλλαγής των συνθηκών, με σταθμούς τους σήμερα «τη δημοκρατία πογκρόμ» 37 στην πρώτη περίπτωση και το «πλεόνασμα 32 Πρόκειται για την ουσία του Δόγματος Μονρόε [Ανάλυση και πηγές (ό.π., υποσ. 7, πηγή)]. 33 Απόλυτη με την έννοια ότι η ανθρωπότητα ή θα ζήσει εξοβελίζοντας τον πυρηνικό πόλεμο ή θα σβήσει αν πόλεμος τέτοιος εκραγεί, ενώ σχετική είναι αυτή που δημιουργούν τα λεγόμενα οικουμενικά προβλήματα (ό.π., υποσ. 16, πηγή κ.α.). 34 Σε ό,τι αφορά το παρελθόν η ιστορία παραπέμπει στην κατάπτωση της τραγωδία-παιδείας και της δημοκρατίας-διαπαιδαγώγησης στην αρχαία Αθήνα, όταν ο δημόσιος χαρακτήρας τους πέρασε στην ιδιωτική χορηγία [(ι) Ευριπίδης, (1997), Άλκηστις, Αθήνα, Επικαιρότητα]. Το παρόν μαρτυρεί για τη της δημοκρατία, την εθνική κυριαρχίας κ.ά., στο μέτρο που δημόσιες λειτουργίες ιδιωτικοποιούνται στα χέρια Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) και τις έγχρωμες «επαναστάσεις» τους (ό.π., υποσ. 7, πηγή), με τη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης [(ιι) Ντούσκος Π., (2002), Εκπαίδευση και οικονομία στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, Αθήνα, Gutenberg], εκχωρώντας αυτήν «στα Μη Κρατικά Πανεπιστήμια (ΜΚΠ), επικουρούμενα από μη κρατική ανεξάρτητη αρχή» [Παπανδρέου Γ. (27.02.07)] και όλη τη ζωή στη δικαιοδοσία τέτοιων ιδιωτικών-«ανεξάρτητων» αρχών κ.ά., η συνταγήόπιο τούτες της εθνο-πατριωτικής συνείδησης μπροστά στην εθνο-κρατική θαπτική που η ως άνω ελίτ, original και imitation, επιτελούν. Η ελίτ τούτη, η νεοδεξιά με τη σφαιρική της μεταρρύθμιση παίζει εδώ διπλό ρόλο: του αγύρτη που κρύβει τον αντι-εθνοκρατισμό της πίσω από κείνον του προφήτη που εκχυδαϊζει «την κοινωνία των πολιτών» του μέλλοντος, προϋπόθεση της οποίας είναι «το βασίλειο των οικονομικών σχέσεων» [(ιιι) Μαρξ-Ένγκελς, (χ.χ.), Διαλεχτά Έργα, τ. 2, Αθήνα, Γνώσεις]. 35 Schumpeter Jo. (1942), Capιtalιsm, Socιalιsm and Democracy. 36 Αγυρτεία και φιλισταϊσμός όπως [ ό.π., υποσ. 34, πηγή (ιιι)] και (ό.π., υποσ. 11, πηγή, τ. 1, 31). 37 Ντούσκος Π. (2004), Πολιτικός πολιτισμός και καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση - Αγγλοσαξονική σχέση και πολιτισμική ευγονική, Αθήνα, Gutenberg. Επίσης «[...] Όσο πιο αναπτυγμένη είναι η αστική