Κεφάλαιο 3: Το τετράδιο σημειώσεων και ο γεωλογικός χάρτης υπαίθρου

Κεφάλαιο 3: Το τετράδιο σημειώσεων και ο γεωλογικός χάρτης υπαίθρου Σύνοψη Ο γεωλόγος-χαρτογράφος όταν εργάζεται στην ύπαιθρο, για να σημειώνει την πληροφορία, τα στοιχεία και τα δεδομένα που συγκεντρώνει από τις παρατηρήσεις υπαίθρου, χρειάζεται ένα τετράδιο και έναν χάρτη. Περιγραφές, παρατηρήσεις, μετρήσεις, προσδιορισμοί, στοιχεία εντοπισμού θέσης, δείγματα, φωτογραφίες αλλά και σκέψεις, ιδέες και συμπεράσματα, σημειώνονται αναλυτικά και με επιμέλεια στο «τετράδιο (ή βιβλίο) σημειώσεων υπαίθρου». Γεωλογικές τομές, στρωματογραφικές στήλες, σκαριφήματα, πανοράματα, σκίτσα και διαγράμματα σχεδιάζονται προσεκτικά και συμπληρώνουν τις σημειώσεις. Ταυτόχρονα, γεωλογικά όρια, επαφές, πετρώματα, γεωλογικοί σχηματισμοί και λιθολογικές ενότητες χαρτογραφούνται και σημειώνονται στο τοπογραφικό υπόβαθρο, που σταδιακά μετατρέπεται σε γεωλογικό χάρτη. Ρήγματα, επωθήσεις, σύμβολα κλίσης στρωμάτων και φυλλώσεων, άξονες πτυχών, γραμμώσεις και διάφορα άλλα τεκτονικά σύμβολα και μετρήσεις συμπληρώνουν και ολοκληρώνουν τον χάρτη. Οι θέσεις παρατήρησης και οι θέσεις λήψης μετρήσεων, δειγμάτων, φωτογραφιών ή άλλων στοιχείων, οφείλουν και αυτές με τη σειρά τους να σημειώνονται στον χάρτη υπαίθρου, δεδομένου ότι αποτελούν τον συνδετικό κρίκο με τα δεδομένα και τις πληροφορίες που περιέχονται στο τετράδιο (ή βιβλίο) σημειώσεων. Το είδος, ο τρόπος γραφής και σχεδίασης και η σωστή οργάνωση των πληροφοριών και δεδομένων, που περιλαμβάνονται στο τετράδιο και τον χάρτη που χρησιμοποιούμε στην ύπαιθρο, έχουν τα μυστικά τους, που θα προσπαθήσουμε να σας... «εκμυστηρευθούμε με πάσα ειλικρίνεια» στη συνέχεια. Προαπαιτούμενη γνώση Βασικές γνώσεις από τις σημειώσεις των Εργαστηρίων και τις Ασκήσεις Υπαίθρου της «Εισαγωγής στη Γεωλογία», της «Τεκτονικής», της «Μικροτεκτονικής & Τεκτονικής Ανάλυσης», της «Γεωλογίας Ελλάδaς», της «Στρωματογραφίας», της «Μικροπαλαιοντολογίας», της «Πετρολογίας Ιζηματογενών, Πυριγενών & Μεταμορφωμένων» καθώς και η ύλη από το αντίστοιχο κεφάλαιο των σημειώσεων για το μάθημα της «Γεωλογικής Χαρτογράφησης», που δίνονται στους φοιτητές και είναι αναρτημένες στην πλατφόρμα e-class. Οι αντίστοιχες ηχογραφημένες παραδόσεις (βιντεοδιαλέξεις), που έγιναν στα πλαίσια της δράσης «Ανοικτά Ακαδημαϊκά Μαθήματα» και φιλοξενούνται στην πλατφόρμα Open Delos. 3.1 Παρατηρήσεις υπαίθρου Οι παρατηρήσεις υπαίθρου (field observations) είναι αυτές που μας δίνουν το υλικό για τις σημειώσεις και όσο πιο πολύ «κόβει το μάτι μας», τόσο περισσότερες και σωστότερες, πληροφορίες, ιδέες και απόψεις θα περιλαμβάνονται στο τετράδιο υπαίθρου. Η διαφορά στην ποιότητα των σημειώσεων των φοιτητών, ανάμεσα στις πρώτες και τελευταίες ημέρες της άσκησης υπαίθρου της Γεωλογικής Χαρτογράφησης είναι πολύ μεγάλη, όπως θα διαπιστώσετε όλοι σας. Είναι η σταδιακή μεταμόρφωση όταν από «φυσιολάτρες» και «περιπατητές του βουνού», που κρατάνε «ημερολόγιο», μετατρέπεστε σε «γεωλόγους-χαρτογράφους», που κρατάνε σωστές «σημειώσεις υπαίθρου». Για να υπάρχει οργανωμένη δομή στις σημειώσεις μας και «τελικό συμπέρασμα», πρέπει να υπάρχει οργανωμένη γεωλογική σκέψη και παρατήρηση στην ύπαιθρο, διαδικασία σύνθετη και πολύπλοκη. Στις παρατηρήσεις συνδυάζουμε πολλά γεωλογικά αντικείμενα και σκεφτόμαστε ταυτόχρονα ως τεκτονικοί, στρωματογράφοι, πετρολόγοι, γεωμορφολόγοι κ.λπ. Και, προφανώς, ξέρουμε να κρατάμε, με σωστό τρόπο, τις αντίστοιχες σημειώσεις. Είναι αλήθεια ότι συχνά, όση εμπειρία και αν έχουμε, ιδιαίτερα αν η περιοχή είναι καινούργια και την «πρωτοπερπατάμε», δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε. Η συμβουλή για τους φοιτητές είναι. «απλά αρχίστε, κάντε την πρώτη παρατήρηση, σημειώστε τη στο τετράδιό σας και συνεχίστε». Δεν βιαζόμαστε και δεν περνάμε τρέχοντας τη διαδρομή. Στόχος δεν είναι να καλύψουμε αποστάσεις, αλλά να βρούμε την αλήθεια. Άρα παίρνουμε όσο χρόνο χρειάζεται για να παρατηρήσουμε και να σημειώσουμε. Καλύτερα οι σημειώσεις μας να περιλαμβάνουν περισσότερη πληροφορία, έστω και αν κάποια από αυτή αποδειχθεί «άχρηστη», παρά να λείπει χρήσιμη πληροφορία. Πολλές φορές, την εργασία αυτή θα χρειαστεί να την κάνουμε κάτω από συνθήκες «πίεσης» και «άγχους». Στην εργασία υπαίθρου μπορεί να συναντήσουμε δυσκολίες, όπως βροχή, 63

ισχυρό άνεμο, πολύ κρύο, υπερβολική ζέστη, έντονη κόπωση, εξάντληση, δίψα ή περιορισμένο χρόνο γιατί. «η μέρα φεύγει και η νύχτα έρχεται», που θα έχουν αντίκτυπο στην «ποιότητα» τόσο των παρατηρήσεων, όσο και των σημειώσεων. Όσο πιο καλά οργανωμένοι και προετοιμασμένοι είμαστε, τόσο ευκολότερα θα καλύψουμε κάποιες από τις περιπτώσεις αυτές. Σίγουρα όχι όλες και σίγουρα όχι πάντα. Δεν ξεχνάμε ότι δεν ήμαστε τέλειοι και ότι υπάρχουν πράγματα που. «δεν περνάνε από το χέρι μας». Δεν απογοητευόμαστε και κάνουμε πάντα ό,τι μπορούμε καλύτερο. Το θέμα των σημειώσεων, όταν μας πιέζει ο χρόνος, υπάρχει τρόπος να το καλύψουμε. Γράφουμε τα απολύτως απαραίτητα (αρίθμηση θέσης, δειγμάτων, φωτογραφιών, ένδειξη GPS, μετρήσεις και ότι άλλο είναι δύσκολο να κρατήσουμε στη μνήμη μας) και το περισσότερο «μπλα-μπλα» με τις απαραίτητες επισημάνσεις, επεξηγήσεις και σχολαστικές περιγραφές, το αφήνουμε για αργότερα, όταν επιστρέψουμε στη βάση μας το βράδυ. Δεν ξεχνάμε να αφήσουμε κενό χώρο στο τετράδιο και αστερίσκους με μονολεκτικές υποσημειώσεις του τύπου «(*) να θυμηθώ να σχολιάσω το.». Εννοείται ότι το βράδυ (μετά από ένα καλό μπάνιο και ένα καλό φαγητό), συμπληρώνουμε τα κενά και «σουλουπώνουμε» τις σημειώσεις μας. ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν δεν θυμόμαστε κάτι δεν σημειώνουμε «στον βρόντο», αλλά πηγαίνουμε να το ξαναδούμε. Σε κάποιες περιπτώσεις οι καλές θέσεις παρατήρησης στην ύπαιθρο είναι πολλές και με σημαντική πληροφορία η καθεμία. Επιλέγουμε να αρχίσουμε από κάπου, χρησιμοποιώντας κάποιο σκεπτικό. Βολεύει, π.χ., να ξεκινήσουμε από μια τομή που είναι παράλληλη ή κάθετη στη στρώση και όχι από μια τυχαία τομή. Άλλο παράδειγμα, σε μια περιοχή με δύο ενότητες είναι σκόπιμο να ξεκινήσουμε πρώτα από τις τομές που εστιάζουν στην κάθε ενότητα χωριστά και μετά να προχωρήσουμε στην τομή που περιλαμβάνει την επαφή ανάμεσα στις δύο ενότητες, αφού η γνώση για τις ενότητες θα μας βοηθήσει και στην αποσαφήνιση της επαφής. Εικόνα 3.1 Πολλές φορές κατά την εργασία στην ύπαιθρο, ιδιαίτερα όταν οι εμφανίσεις είναι πολλές και υπάρχουν φυσικές τομές των γεωλογικών σχηματισμών σε διάφορες διευθύνσεις, αναρωτιόμαστε από πού να ξεκινήσουμε. Όσο μελετάμε την περιοχή και αποκτάμε εμπειρία για τη γεωμετρία των δομών, η απόφαση είναι εύκολη. Όσο είμαστε αρχάριοι σημασία έχει να ξεκινήσουμε, επιλέγοντας για παράδειγμα μια τομή, που είναι παράλληλη με τη μέγιστη κλίση των στρωμάτων. Άλλες φορές οι θέσεις παρατήρησης είναι ελάχιστες (π.χ. λόγω έντονης φυτοκάλυψης) ή υπάρχουν συχνές εμφανίσεις των πετρωμάτων, αλλά δεν περιέχουν την πληροφορία που χρειάζομαι (απολιθώματα, δομές κ.λπ.). Θα ανακαλύψετε όλοι σας, ότι με την εμπειρία και τη συστηματική εργασία, τα στοιχεία και τα δεδομένα που υπάρχουν «κρυμμένα» στα πετρώματα και τις γεωλογικές εμφανίσεις θα σας «έλκουν» και θα σας «μαγνητίζουν» από μόνα τους. Ένα μοναδικό απολίθωμα να έχει «ξεμείνει» σε ολόκληρη την περιοχή, θα πέσετε επάνω του. Μία τομή με τις κατάλληλες δομές, που φανερώνουν τις σχέσεις επικάλυψης ανάμεσα στις φυλλώσεις να 64

υπάρχει, θα στρίψετε στο κατάλληλο μονοπάτι για να περάσετε από εκεί. Συχνά, για να επιβεβαιώσουμε μια παρατήρηση, χρειάζεται να την κάνουμε περισσότερες από μία φορά, δηλαδή και σε άλλες θέσεις παρατήρησης. Έστω, για παράδειγμα, ότι βλέπω κάπου έναν κινηματικό δείκτη. Για να θεωρήσω ότι αντιπροσωπεύει την κίνηση ενός ολόκληρου καλύμματος και όχι μόνο μια τοπική ιδιομορφία, πρέπει να το επιβεβαιώσω σε πολλές θέσεις. Ακόμα και όταν δουλεύουμε και κάνουμε παρατηρήσεις σε μικρής κλίμακας εμφανίσεις, σε τοπικό (insitu) επίπεδο, δεν πρέπει να χάνουμε από το νου μας την εικόνα της μεγάλης κλίμακας. Δηλαδή, τη σημασία που έχει αυτή η μικρής κλίμακας δομή και τα στοιχεία που μας δίνει για να ερμηνεύσουμε τη μεγαδομή. Η κάθε επιμέρους παρατήρηση δεν μπορεί να λειτουργεί από μόνη της, αποσπασματικά, αλλά να αποτελεί «μέρος» ενός γενικότερου «όλου». Δουλεύουμε και σημειώνουμε στο τετράδιο υπαίθρου, για το χτίσιμο ενός «πάζλ», που θα μας οδηγήσει στην αποκάλυψη της γεωλογικής ιστορίας και εξέλιξης της περιοχής που μελετάμε. Από τη σημειακή παρατήρηση για το απολίθωμα (δηλ. ηλικία, φάση κ.λπ.) και το ορυκτό (π.χ. συνθήκες παραμόρφωσης και μεταμόρφωσης) στη γεωτεκτονική εξέλιξη σε κλίμακα τεκτονικής των πλακών. Εικόνα 3.2 Ακόμα και όταν εργαζόμαστε σε τοπικό επίπεδο στην ύπαιθρο, κάνοντας σημειακές παρατηρήσεις, το μυαλό μας πρέπει πάντα να επεξεργάζεται τη σημασία των παρατηρήσεων αυτών στη μεγάλη κλίμακα εμφάνισης. Ο γεωλόγος της φωτογραφίας παρατηρεί και μελετά σε μια φυσική τομή αυτά τα μυλονιτικά πετρώματα με τους καταπληκτικούς κινηματικούς δείκτες, που σε τάξη μεγέθους δεν υπερβαίνουν τα μερικά εκατοστά, αλλά ταυτόχρονα αναλογίζεται τη σημασία τους για την ύπαρξη μιας μεγάλης ζώνης διάτμησης (αποκόλλησης detachment) σε κλίμακα στερεού φλοιού, που έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη γεωτεκτονική δομή και εξέλιξη της περιοχής που χαρτογραφεί και μελετά. Συχνά επίσης, για να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα, χρειαζόμαστε δεδομένα από πολλές θέσεις παρατήρησης. Π.χ. για να συνθέσουμε τη στρωματογραφική στήλη μιας ενότητας, μπορεί να χρειαστούν παρατηρήσεις από πολλές θέσεις, όπου εμφανίζονται αποσπασματικά τμήματα της συνολικής στήλης. Ή, άλλο παράδειγμα, για να αποσαφηνισθεί η τεκτονική ιστορία και εξέλιξη μιας ακολουθίας πετρωμάτων, τα στοιχεία και τα δεδομένα μπορεί να υπάρχουν «διασκορπισμένα» ανά ομάδες, σε περισσότερες από μία θέσεις παρατήρησης. Κατάλληλες θέσεις για γεωλογικές παρατηρήσεις είναι φυσικές ή τεχνητές τομές στο ανάγλυφο, με άλλα λόγια περιοχές όπου το ανάγλυφο παρουσιάζεται κατακόρυφο ή με πολύ μεγάλες κλίσεις. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η δυνατότητα της ασφαλούς προσέγγισης. Τέτοιες θέσεις μπορεί να είναι: 65

Φυσικές εμφανίσεις πετρωμάτων ή γεωλογικών σχηματισμών στην ύπαιθρο, με συστήματα διακλάσεων ή άλλων κατακόρυφων ασυνεχειών, που επιτρέπουν την παρατήρησή τους σε τομή, Απότομες μορφολογικές ασυνέχειες, από τεκτονικά αίτια (ρήγματα), διάβρωση (εναλλαγές σκληρών/μαλακών πετρωμάτων κ.λπ.) ή αναβαθμίδες (θαλάσσιες ή ποτάμιες), Φυσικές τομές κατά μήκος ποταμών (ρεμάτων ή χειμάρρων), Απότομα πρανή σε παράκτιες ζώνες (κυρίως σε παραθαλάσσιες αλλά και παραλίμνιες περιοχές). Μέτωπα κατολισθήσεων, Τεχνητά πρανή δρόμων, Τεχνητά πρανή λατομείων ή μεταλλείων, Τεχνητά πρανή λόγω εκτέλεσης τεχνικών έργων, Σήραγγες και στοές (οδοποιίας, μεταλλείων κ.λπ.). Η παρατήρηση στην ύπαιθρο γίνεται σε όλες τις κλίμακες. Παρατηρούμε αυτό που υπάρχει κοντά μας και δίπλα μας, αυτό που φαίνεται παραδίπλα μας ή λίγο πιο μακριά, αλλά και αυτό που φαίνεται στην απέναντι πλαγιά ή στα απέναντι βουνά ή ακόμα και πιο μακριά στον ορίζοντα. Προφανώς συγκεντρώνουμε διαφορετικά στοιχεία και δεδομένα από κάθε παρατήρηση. Στην κοντινή παρατήρηση θα αναγνωρίσουμε το είδος του πετρώματος, τα απολιθώματα και τα ορυκτά που περιέχει και τις μικρής κλίμακας δομές της παραμόρφωσης (φυλλώσεις, πτυχές, διακλάσεις, ρήγματα, γραμμώσεις, κινηματικούς δείκτες κ.λπ.). Είναι η μόνη θέση που μπορούμε να είμαστε 100% βέβαιοι για τις παρατηρήσεις μας, αφού μπορούμε να «πιάσουμε», να «σπάσουμε», να «δούμε διαβρωμένη ή φρέσκια τομή», «να εξετάσουμε με τη λούπα», «να δούμε δομές πάνω στις επιφάνειες της στρώσης ή της φύλλωσης», «να μετρήσουμε με την πυξίδα» και γενικά. «να χώσουμε τη μύτη μας παντού». Εικόνα 3.3 Η κοντινή παρατήρηση, σε μια φυσική εμφάνιση (τομή) των πετρωμάτων στην ύπαιθρο θα μας επιτρέψει να τα μελετήσουμε με λεπτομέρεια και να είμαστε βέβαιοι για τις παρατηρήσεις μας. Η μακρινή παρατήρηση μας αποκαλύπτει (με την εμπειρία) πολλά στοιχεία για εμφανίσεις πετρωμάτων, επαφές, γεωμετρία ορίων και μεγάλης κλίμακας δομών. Θα τα σημειώσουμε όμως στο τετράδιο υπαίθρου με πάσα επιφύλαξη, μέχρι να πάμε να τα δούμε και να τα επιβεβαιώσουμε από κοντά, κάνοντας τις απαραίτητες διορθώσεις, τροποποιήσεις και αναθεωρήσεις. Όσο πιο μακριά κοιτάμε, τόσο θα αναγνωρίζουμε δομές μεγαλύτερης κλίμακας (μεγάλης κλίμακας ρήγματα, μακροπτυχές κ.λπ.) και θα χάνουμε τη λεπτομέρεια στις λιθολογικές φάσεις που δομούν ένα σχηματισμό ή μια ενότητα πετρωμάτων. Το ποσοστό αβεβαιότητας (γι αυτό που βλέπουμε) αυξάνεται όσο η παρατήρηση υπαίθρου αφορά όλο και πιο μακρινές περιοχές. Η εμπειρία που αποκτάμε με τα χρόνια και όσο γνωρίζουμε την περιοχή που εργαζόμαστε, μας «δίνει πόντους» στη διάγνωση. Δηλαδή μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε την όψη που έχουν τα πετρώματα και οι τεκτονικές δομές και τη σχέση που αναπτύσσουν με το ανάγλυφο, από μακριά. Σε κάθε περίπτωση, όμως, τις μακρινές παρατηρήσεις, οφείλουμε να τις επιβεβαιώνουμε πάντα από κοντά, με επιτόπου επίσκεψη. Άρα, λοιπόν, θα κρατήσουμε σημειώσεις για τις μακρινές παρατηρήσεις, τις οποίες θα διορθώσουμε και θα συμπληρώσουμε όταν επισκεφθούμε την περιοχή από κοντά. Συχνά, επίσης, σημειώνουμε στο τετράδιο ιδέες, υποθέσεις και ερμηνείες για τη γεωλογία της περιοχής, που, νεότερα δεδομένα, από παρατηρήσεις σε άλλες θέσεις, τις ανατρέπουν. Θα λύσει πολλά προβλήματα αν δεν «κολλάμε» και δεν επιμένουμε σε μια «θεωρία» που πρώτοι αναπτύξαμε, αλλά, αντίθετα, είμαστε ευέλικτοι και έτοιμοι για αλλαγές, τόσο στα γεωλογικά «πιστεύω» μας, όσο και στις σημειώσεις στο τετράδιο. Είναι σημαντικό, σε όλο το εύρος των σημειώσεών μας, να υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα σε μια «αδιαμφισβή- 66

τητη παρατήρηση» και μια «πιθανή ερμηνεία, υπόθεση, μοντέλο ή θεωρία». 3.2 Οργανώνοντας σωστά το τετράδιο σημειώσεων Τα τεχνικά χαρακτηριστικά, που οφείλει να έχει το τετράδιο για να κρατάμε σημειώσεις στην ύπαιθρο (βολικό μέγεθος, σκληρό εξώφυλλο με έντονο χρώμα, καλό δέσιμο για αντοχή κ.λπ.), αναφέρθηκαν με λεπτομέρεια στα προηγούμενα. Για τις σημειώσεις θα χρησιμοποιήσουμε όλη τη γραφική ύλη που περιγράψαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο και όσο πιο καλά οργανωμένοι είμαστε τόσο θα κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη και τις σημειώσεις μας πιο ευανάγνωστες, οργανωμένες και εύκολα προσβάσιμες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συχνά θα χρειαστεί να ανατρέξουμε σε αυτές, τόσο κατά τη διάρκεια της εργασίας στην ύπαιθρο, όσο και μεταγενέστερα, κατά την επεξεργασία των στοιχείων και δεδομένων στο εργαστήριο. Για να κρατάμε σημειώσεις χρησιμοποιούμε, κατά κύριο λόγο, ένα καλοξυσμένο μολύβι, ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να σβήνουμε εύκολα και να κάνουμε αλλαγές. Προφανώς χρησιμοποιούμε και τις ξυλομπογιές, ιδίως για να δώσουμε χρώμα στα σκίτσα, τις τομές και τα διαγράμματα. Με στυλό ή χρωματιστά μαρκαδοράκια, μπορούμε να σημειώνουμε «σταθερά» στοιχεία, όπως π.χ. την αρίθμηση των θέσεων, των δειγμάτων κ.λπ., ή να υπογραμμίζουμε για να δώσουμε έμφαση ή να ξεχωρίσουμε κάτι. Καλό είναι στην πρώτη σελίδα να γράψουμε αναλυτικά τα «στοιχεία κατόχου», που θα περιλαμβάνουν όνομα, τηλέφωνα, e-mail και στοιχεία διεύθυνσης, ώστε, αν τύχει και το χάσουμε (ή ξεχάσουμε) κάπου, να μπορέσει να επικοινωνήσει μαζί μας όποιος το βρει και να μας το ταχυδρομήσει. Αφήνουμε μερικές λευκές σελίδες ακόμα (3-4 είναι αρκετές), όπου στη συνέχεια μπορούμε να φτιάξουμε έναν «Πίνακα Περιεχομένων», ώστε να γνωρίζουμε τι περιλαμβάνει το συγκεκριμένο τετράδιο. Ο πίνακας αυτός (και, άρα, το περιεχόμενο του τετραδίου) μπορεί να αφορά είτε σε διαφορετικά projects (διαφορετικές δουλειές δηλαδή) είτε σε ξεχωριστά μέρη του ίδιου project (π.χ. όπως αυτό εξελίχθηκε με τον χρόνο). Ακολουθεί η αρίθμηση των σελίδων (με μαρκαδοράκι), στο κάτω δεξιά μέρος της σελίδας, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα δημιουργίας και πρόσβασης σε αναφορές και παραπομπές, τόσο κατά τη διάρκεια που κρατάμε σημειώσεις, όσο και μετά. Στο τέλος του τετραδίου μπορούμε να κολλήσουμε διαγράμματα και πίνακες αναφοράς, όπως πίνακες ταξινόμησης των πετρωμάτων, πίνακες κοκκομετρικής ταξινόμησης, πίνακα των βαθμίδων του γεωλογικού χρόνου, πίνακες με τεκτονικά σύμβολα κ.λπ. Προφανώς και ο πίνακας με τον απαραίτητο γεωλογικό εξοπλισμό, που δόθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, διευκολύνει για ένα τελικό τσεκάρισμα, πριν ξεκινήσουμε για τη διαδρομή της ημέρας. Στην αρχή ή το τέλος του τετραδίου είναι σκόπιμο να αφιερώσουμε και μια σελίδα στα τηλέφωνα έκτακτης ανάγκης, δεδομένου ότι όσο γνωστά και εύκολα αν τα θεωρούμε, σε περίπτωση πανικού, η μνήμη μας δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Στην ίδια σελίδα σημειώνουμε τηλέφωνα από το τοπικό Νοσοκομείο ή Ιατρικό Κέντρο, τηλέφωνα από το πλησιέστερο Φαρμακείο, τηλέφωνα του καταλύματος που διαμένουμε και άλλα χρήσιμα τηλέφωνα φορέων και υπηρεσιών της περιοχής, για όποιο άλλο κίνδυνο ή πρόβλημα για τη φύση και το περιβάλλον αντιληφθούμε. Αν πρόκειται να επισκεφθούμε για εργασία χώρους λατομείων, μεταλλείων, τεχνικών έργων κ.λπ. φροντίζουμε να έχουμε σημειωμένα και τα τηλέφωνα των υπευθύνων. Μπορεί η τεχνολογία να έχει φροντίσει ώστε να έχουμε αποθηκευμένα στη μνήμη του κινητού μας όσα τηλέφωνα χρειαζόμαστε, όμως και ο κλασικός τρόπος καταγραφής των τηλεφώνων δεν βλάπτει, δεδομένου ότι «άνθρωποι είμαστε» και κάτι μπορεί να ξεχάσαμε να περάσουμε, κάτι μπορεί να σβήστηκε κατά λάθος, κάτι. Ένα από τα βασικά ζητούμενα στο τετράδιο υπαίθρου, είναι να μπορούμε να εντοπίσουμε με ευκολία κάτι όταν το χρειαζόμαστε, π.χ. έναν σχολιασμό, μια παρατήρηση, πληροφορίες για ένα δείγμα, ορισμένες μετρήσεις κ.λπ., που είχαμε κάνει είτε μερικές μέρες είτε μερικά.χρόνια, πριν. Η εμπειρία έχει δείξει ότι συνήθως ζητάμε: πληροφορίες από μια θέση (ή σημείο) παρατήρησης (π.χ. το «Σημείο 123», που το έχουμε εντοπίσει από τον χάρτη υπαίθρου), πληροφορίες για ένα δείγμα που έχουμε πάρει από κάποια συγκεκριμένη θέση (π.χ. το «Δείγμα ΜΑΡ. 148») και πληροφορίες για συγκεκριμένες φωτογραφίες (π.χ. «Φωτό P1000975, P1000976 & P1000977, ανάλογα με τον τρόπο αρίθμησης της φωτογραφικής μηχανής), που χρειαζόμαστε κάποια στιγμή. 67

Εικόνα 3.4 Στις πρώτες σελίδες του τετραδίου σημειώσεων υπαίθρου καλό είναι να υπάρχει μια σελίδα αφιερωμένη στα στοιχεία κατόχου (για ευνόητους λόγους σε περίπτωση απώλειας) και μερικές λευκές σελίδες για να συμπληρώνουμε με τον καιρό τα περιεχόμενα. Μια σελίδα με τηλέφωνα έκτακτης ανάγκης, η αρίθμηση των σελίδων και μερικά διαγράμματα και πίνακες αναφοράς, που θα κολλήσουμε στις τελευταίες σελίδες, θεωρούνται απαραίτητα. Το τετράδιο υπαίθρου, λοιπόν, είναι γεμάτο με τις λέξεις «Σημείο.», «Δείγμα.» και «Φωτό.», που είναι διεσπαρμένες σε διάφορες θέσεις στις σελίδες του. Για να τις εντοπίζουμε εύκολα καλό είναι να διακρίνονται και να ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο κείμενο. Ένας τρόπος είναι οι λέξεις αυτές να γράφονται με έντονο χρώμα (π.χ. με μαρκαδοράκι), ώστε να έχουν ισχυρή αντίθεση με το μολύβι, που χρησιμοποιούμε συνήθως για να γράφουμε ή να σχεδιάζουμε. Μπορούμε να υπογραμμίζουμε ταυτόχρονα, για περισσότερη έμφαση. Χρησιμοποιούμε διαφορετικό χρώμα για κάθε περίπτωση, π.χ.: το «Σημείο.» με κόκκινο χρώμα, το «Δείγμα.» με πράσινο χρώμα και η «Φωτό.» με μπλε χρώμα. Αν ο χρόνος στην ύπαιθρο μας πιέζει (όπως συμβαίνει συνήθως) και είναι χρονοβόρο να εναλλάσσουμε διαρκώς μολύβια και μαρκαδοράκια, μπορούμε να χρησιμοποιούμε μόνο το μολύβι και το βράδυ, με το «σουλούπωμα» των σημειώσεων στο δωμάτιο που διαμένουμε, περνάμε πάνω από το μολύβι το αντίστοιχο χρώμα. Το ίδιο αποτέλεσμα θα προκύψει αν χρησιμοποιήσουμε text markers, «μαρκάροντας» με διαφορετικό χρώμα τις λέξεις αυτές. Με τον τρόπο αυτό γίνεται εύκολο και λειτουργικό, να εντοπίσουμε όποια πληροφορία χρειαζόμαστε. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι, όπως θα δούμε στη συνέχεια, υπάρχει άμεση συσχέτιση ανάμεσα στον χάρτη υπαίθρου και το τετράδιο σημειώσεων, αφού τα σημεία παρατήρησης σημειώνονται και στον χάρτη. Όταν χρειαζόμαστε πληροφορίες από μια περιοχή, που έχουμε ήδη δουλέψει και χαρτογραφήσει, βλέπουμε ποια σημεία έχουμε σημειώσει στον χάρτη στην περιοχή αυτή και ανατρέχουμε στο τετράδιο σημειώσεων για πληροφορίες και δεδομένα. Όπως θα περιγράψουμε αναλυτικά στη συνέχεια, το τετράδιο σημειώσεων εκτός από κείμενο περιλαμβάνει και σχήματα (γραφικές απεικονίσεις), όπως τομές, στήλες, σκίτσα κ.λπ., τα οποία βρίσκονται σε άμεση συσχέτιση με συγκεκριμένα σημεία (θέσεις) παρατήρησης, με φωτογραφίες, με δείγματα που έχουν παρθεί, με μετρήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί κ.λπ. Τα σχήματα εντοπίζονται πολύ πιο γρήγορα ξεφυλλίζοντας το τετράδιο και μας θυμίζουν πολύ πιο εύκολα τη θέση στην οποία αναφέρονται, καθώς και τις παρατηρήσεις που έχουν γίνει εκεί. Για το λόγο αυτό τα χρησιμοποιούμε, πολύ συχνά, για να εντοπίσουμε πληροφορίες (περιγραφές, μετρήσεις, δείγ ματα, φωτογραφίες κ.λπ.). 68

Εικόνα 3.5 Μαρκάροντας και υπογραμμίζοντας την αρίθμηση των θέσεων παρατήρησης, την αρίθμηση των δειγμάτων και την αρίθμηση των φωτογραφιών, διευκολυνόμαστε πολύ στην αναζήτηση στοιχείων από το τετράδιο. Η πυκνότητα του κειμένου και των σχημάτων και η διαχείριση του χώρου του τετραδίου, είναι πολύ σημαντική διαδικασία και απαιτεί μέτρο, ώστε το τετράδιο να είναι ευανάγνωστο και λειτουργικό. Δεν αμελούμε ποτέ να φωτοτυπήσουμε ή να «σκανάρουμε» τις πραγματικά «πολύτιμες» σημειώσεις μας για λόγους ασφαλείας. Όλα όσα αναφέρθηκαν για την οργάνωση του τετραδίου σημειώσεων υπαίθρου, αποτελούν γενικούς κανόνες, που η εμπειρία έχει δείξει ότι διευκολύνουν. Ο καθένας από εμάς έχει το δικό του «στυλ» που γράφει και κρατάει σημειώσεις. Άλλος γράφει και σχεδιάζει πυκνά και άλλος πολύ αραιά. Για την ίδια πληροφορία, αν ο πρώτος χρειαστεί 3 σελίδες, ο δεύτερος θα χρειαστεί σχεδόν 10. Στο τέλος της χαρτογράφησης ο ένας θα έχει 50 σελ. σημειώσεις και ο άλλος 150 σελ. Προφανώς ο πρώτος θα εντοπίζει κάτι πολύ πιο εύκολα, με λιγότερο ξεφύλλισμα, αλλά ο δεύτερος θα έχει χώρο να σημειώσει και να συμπληρώσει κάτι που θυμήθηκε ή ξέχασε. Άλλος χρησιμοποιεί με φειδώ υπογραμμίσεις, επισημάνσεις, χρώματα, πλαίσια κ.λπ. για να δώσει έμφαση ή να τονίσει ό,τι χρειάζεται και άλλος καταφέρνει κάθε σελίδα, σε όλες του τις σημειώσεις, να ένα «πολύχρωμο πανηγύρι». Ο πρώτος εύκολα θα εντοπίσει κάτι, ο δεύτερος πολύ δυσκολότερα. Πάντα χρειάζεται ένα μέτρο, που με σωστή εκπαίδευση και εμπειρία θα προσαρμόσετε όλοι στον δικό σας τρόπο γραφής. Ολοκληρώνουμε το υποκεφάλαιο αυτό, επισημαίνοντας ότι πάντα πρέπει να υπάρχει και ένα δεύτερο αντίγραφο, για παν ενδεχόμενο (απώλειας, καταστροφής, κλοπής κ.λπ.). Το τετράδιο σημειώσεων έχει γεμίσει με πολύ «κόπο και ιδρώτα» και τις περισσότερες φορές και αρκετά έξοδα. Θα είναι φοβερά επίπονο και ψυχοφθόρο αν αναγκαστούμε να συλλέξουμε ξανά την πληροφορία αυτή. Αν δεν υπάρχει η δυνατότητα σάρωσης ή φωτοτυπίας στον τόπο διαμονής μας, μια συνήθης πρακτική είναι η καθημερινή φωτογράφηση των σελίδων του τετραδίου. Προσέχουμε μόνο να έχουμε εστιασμένες, καθαρές και όχι θολές εικόνες, ώστε οι φωτογραφίες, αν χρειαστεί, να είναι ευανάγνωστες. Εννοείται ότι και τις φωτογραφίες αυτές τις αποθηκεύουμε σε δύο ή περισσότερα, διαφορετικά μέσα (camera, laptop, φορητός σκληρός), γιατί.υπάρχει και ο νόμος του Murphy. 3.3 Τι σημειώνουμε στο τετράδιο υπαίθρου Οι παρατηρήσεις υπαίθρου πρέπει να περάσουν, όσο πιο αναλυτικά και επεξηγηματικά γίνεται, στο τετράδιο σημειώσεων. Πιο σωστά θα λέγαμε οι «παρατηρήσεις, μετρήσεις, συλλογή δειγμάτων και λήψη φωτογραφιών που πραγματοποιούμε στην ύπαιθρο» πρέπει να καταγραφούν (αναλυτικά και επεξηγηματικά) στο τετράδιο και για τον λόγο αυτό χρησιμοποιούμε διαφορετικούς τύπους καταγραφής δεδομένων (data formats), που εξυπηρετούν καλύτερα την κάθε περίπτωση. Άλλες είναι οι ανάγκες όταν περιγράφουμε ένα πέτρωμα ή 69

γεωλογικό σχηματισμό, άλλες όταν περιγράφουμε την τεκτονική δομή, άλλες όταν κάνουμε δειγματοληψία κ.λπ. Οι βασικές τεχνικές μπορούν να ομαδοποιηθούν σε δύο κατηγορίες. Κείμενο και αριθμοί, από τη μια και σχήματα και γραφικές απεικονίσεις, από την άλλη. Τα σχήματα και οι γραφικές απεικονίσεις έχουν τον πρώτο λόγο και είναι αναντικατάστατα για τους γεωλόγους, όχι μόνο κατά τη φάση εργασίας στην ύπαιθρο, αλλά σε όλες τις φάσεις ανάλυσης, επεξεργασίας και παρουσίασης των δεδομένων. Συνοπτικά, τα πιο συνηθισμένα data formats, που θα περιγράψουμε με παραδείγματα στη συνέχεια, είναι τα ακόλουθα: Κείμενο. Είναι αναγκαίο και «αναντικατάστατο» στις περισσότερες περιπτώσεις και λειτουργεί συνδυαστικά με τους άλλους τύπους καταγραφής. Περιγραφές πετρωμάτων, ακολουθιών, τεκτονικών δομών, απολιθωμάτων, ορυκτών, επαφών κ.λπ., αλλά και ιδέες, σκέψεις, ερμηνείες κ.λπ. περιλαμβάνονται πάντα σε ένα τετράδιο σημειώσεων. Μετρήσεις και πίνακες μετρήσεων. Αναφερόμαστε στις τεκτονικές μετρήσεις γεωλογικών επιφανειών και γραμμικών στοιχείων που πραγματοποιούμε με τη γεωλογική πυξίδα. Μέσα στο τετράδιο σημειώσεων θα υπάρχουν τόσο διάσπαρτες, αντιπροσωπευτικές μετρήσεις, π.χ. με τα στοιχεία μιας φύλλωσης, ενός άξονα ή μιας γράμμωσης, όσο και πίνακες, με τα στοιχεία πλήθους μετρήσεων, που έχουμε πραγματοποιήσει για κάποιο σκοπό, όπως για τον προσδιορισμό ενός άξονα βss μιας μεγάλης πτυχής ή για τον προσδιορισμό των συστημάτων διακλάσεων σε μια περιοχή κ.λπ. Σχηματικές λιθοστρωματογραφικές στήλες. Πολύ διαδεδομένος τύπος γραφικής αναπαράστασης μιας ακολουθίας στρωμάτων, γεωλογικών σχηματισμών, πετρολογικών τύπων ή και διαφορετικών ενοτήτων, που συναντάμε κατά την εργασία στην ύπαιθρο. Μας δίνει συνοπτικά πληροφορίες για τους πετρολογικούς τύπους, τις φάσεις, τα απολιθώματα, τις πιθανές ηλικίες, το είδος των επαφών και τα πάχη των στρωμάτων, των ακολουθιών ή των ενοτήτων. Αντιπροσωπεύει διάφορες κλίμακες παρατήρησης, αφού μπορεί να εστιάζει είτε στις διαφοροποιήσεις που υπάρχουν σε έναν γεωλογικό σχηματισμό είτε να περιλαμβάνει το σύνολο των γεωτεκτονικών ενοτήτων της περιοχής που χαρτογραφούμε. Σχηματικές γεωλογικές τομές. Άλλος ένας, πολύ διαδεδομένος, τύπος γεωλογικού σκίτσου που «γεμίζει» το τετράδιο σημειώσεων. Αφορά διάφορες κλίμακες παρατήρησης, από μικρές εμφανίσεις πετρωμάτων σε απότομες πλαγιές ή τομές ρεμάτων και δρόμων, μέχρι συνθετικές τομές κατά μήκος συγκεκριμένων διευθύνσεων. Τις χρησιμοποιούμε για να δείξουμε τη στρωματογραφική διάρθρωση στις ακολουθίες των πετρωμάτων, τις γεωμετρικές σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στα στρώματα (ασυμφωνίες, σταυρωτή στρώση κ.λπ.), την παραμόρφωση που έχουν υποστεί (π.χ. ανοικτές ή ισοκλινείς πτυχές), αλλά και το είδος και τη γεωμετρία των επαφών ανάμεσα στις ενότητες της περιοχής (π.χ. μετάβαση ή τεκτονική επαφή, ρήγμα ή επώθηση κ.λπ.). Πανοράματα. Γεωλογικά σκίτσα, που χρησιμοποιούνται συνεπικουρικά στις γεωλογικές τομές. Συνήθως αφορούν τη μεγάλη κλίμακα παρατήρησης και αντιπροσωπεύουν την εικόνα, δηλαδή ένα φωτογραφικό κάδρο, που βλέπει κανείς από μια θέση, με καλή άποψη της γεωλογικής δομής της περιοχής που βρίσκεται στο οπτικό πεδίο απέναντί του (και σχετικά μακριά συνήθως). Σχηματισμοί, επαφές, γεωμετρίες αναπαρίστανται όπως θα τις έβλεπε κανείς στην πραγματικότητα από εκείνη τη θέση. Συνήθως συνδυάζονται με την αντίστοιχη φωτογραφία, που διευκολύνει αν η φωτογραφική μηχανή έχει λειτουργία πανοράματος. Σχηματικοί χάρτες. Πρόχειρα σκίτσα με τη μορφή κάτοψης (χάρτη), που επεξηγούν π.χ. τη γεωμετρία των επαφών ανάμεσα σε διαφορετικούς σχηματισμούς ή τη γεωμετρία κάποιων τεκτονικών μακροδομών με ρήγματα ή πτυχές κ.λπ. Σκίτσα γεωλογικών δομών. Τη «γεωλογική πληροφορία», που ο χαρτογράφος συναντά παρατηρώντας και μελετώντας τα πετρώματα και τους σχηματισμούς σε επίπεδο δομής, τη μετατρέπει σε επεξηγηματικό σκίτσο, σημειώνοντας σε αυτό και άλλα ερμηνευτικά σύμβολα που προκύπτουν από τη μελέτη και ανάλυσή της. Διαφορετικές φάσεις πτυχώσεων, επικαλυπτόμενες φυλλώσεις, γραμμώσεις, κινηματικοί δείκτες σε ρήγματα και ζώνες διάτμησης, δυναμική ανάλυση συστημάτων ρηγμάτων και διακλάσεων, απολιθώματα, ιζηματοδομές και άλλες στρωματογραφικές λεπτομέρειες, αποτελούν τα βασικότερα «γεωλογικά αντικείμενα», που θα συναντήσει κανείς σκιτσαρισμένα σε ένα τετράδιο υπαίθρου. Στερεοδιαγράμματα & γραφήματα. Όταν κάνουμε μετρήσεις και αναλύουμε τεκτονικές δομές στην ύπαιθρο διευκολύνει η πρόχειρη κατασκευή ενός στερεοδιαγράμματος (δίκτυο Schmidt) για να προβάλουμε ορισμένα από τα στοιχεία που μετρήθηκαν. Με λίγη εκπαίδευση οι προβολές μπορούν 70

να γίνουν με το χέρι, απευθείας στο τετράδιο των σημειώσεων. Για τους πιο «δύσκολους» υπάρχει η δυνατότητα μιας μικρής (10x10cm) ξύλινης κατασκευής δικτύου Schmidt, για να κάνουν εκεί τις προβολές τους. Διαγράμματα Flinn, διαγράμματα ισογώνιων καμπυλών (Ramsay) κ.λπ. επιστρατεύονται, σπανιότερα, για να συμπληρώσουν τις σημειώσεις μας. Δείγματα και τομές δειγματοληψίας. Όταν προβαίνουμε σε συστηματική δειγματοληψία κατά μήκος μιας τομής στρωμάτων, κάνουμε ένα σκίτσο με την τομή, τα στρώματα και τις ακριβείς θέσεις των δειγμάτων πάνω στην τομή. Ακόμα και μεμονωμένα δείγματα να έχουμε πάρει (σημειακή δειγματοληψία), φροντίζουμε να υπάρχει ένα σκίτσο της τομής που έχουμε πάρει το δείγμα, με τη θέση του δείγματος σημειωμένη σε αυτό. Ενίοτε υπάρχει και η ανάγκη να σκιτσάρουμε στο τετράδιο το δείγμα που συλλέξαμε για το εργαστήριο, για να αναδείξουμε κάποια ιδιαίτερα στοιχεία που υπάρχουν σε αυτό και θα μας διευκολύνουν στη μελέτη και ανάλυσή του. Ορισμένα ακόμα tips and tricks, που πρέπει να έχουμε υπόψη μας όταν κρατάμε σημειώσεις κατά την εργασία μας στην ύπαιθρο είναι τα ακόλουθα: Το κείμενο που γράφουμε κάθε φορά προσπαθούμε να είναι λιτό αλλά περιεκτικό. Μπορεί να είναι κωδικοποιημένο με συντμήσεις και συντομεύσεις (π.χ. mr αντί για μάρμαρα, sch αντί για σχιστόλιθοι, φωτό αντί φωτογραφία κ.ά. πολλά), αρκεί να. «ξέρουμε τι λέμε». Δεν παραλείπουμε και δεν ξεχνάμε τίποτα χρήσιμο και απαραίτητο, αλλά δεν πλατειάζουμε. Φροντίζουμε ότι είδους σκίτσο και αν κάνουμε (τομή, στήλη, πανόραμα, χάρτη, σκίτσο), να απεικονίζει με σχετική ακρίβεια την πραγματικότητα. Η τοπογραφία, τα πάχη, οι αποστάσεις, οι γεωμετρίες και οι γωνίες, δεν πρέπει να ξεφεύγουν από αυτό που θα δει κάποιος άλλος που θα επισκεφθεί την περιοχή. Πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη μας ότι πολλά από τα «πρόχειρα» αυτά σκίτσα, θα μετατραπούν σε κανονικά σχήματα, που θα συνοδεύουν την έκθεση ή την ανακοίνωση με τα αποτελέσματα της έρευνάς μας. Σε όλα τα σχήματα, σκίτσα και γραφικές απεικονίσεις, απαιτείται προσανατολισμός και κλίμακα (σχετική ή απόλυτη). Σε κάθε σκίτσο είναι καλό να συνδυάζουμε όσο περισσότερη πληροφορία μπορούμε. Για παράδειγμα σε μια τομή μπορεί να φαίνεται η γεωμετρία των στρωμάτων, οι θέσεις και οι μετρήσεις που έχουν γίνει με την πυξίδα, οι θέσεις και οι αριθμοί των δειγμάτων που έχουμε συλλέξει για το εργαστήριο και η θέση και η αρίθμηση των φωτογραφιών, στα τμήματα της τομής που έχουμε φωτογραφίσει. Αν υπάρχουν γεωλογικές λεπτομέρειες σε κάποιο σημείο του σκίτσου, που λόγω της κλίμακας κατασκευής του δεν χωρούν σε αυτό, συνδέουμε το σημείο αυτό με ένα κενό πλαίσιο, όπου σκιτσάρουμε σε μεγέθυνση τις λεπτομέρειες αυτές (zoom box). Στο σημείο αυτό μπαίνει το θέμα φωτογραφία VS σκίτσο. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, γιατί υπάρχει η ανάγκη των «σκίτσων» στη γεωλογία, αφού μερικές καλές φωτογραφίες, από το σύνολο αλλά και τις λεπτομέρειες των γεωλογικών δομών και στοιχείων, που βλέπουμε σε μια φυσική τομή ή εμφάνιση στην ύπαιθρο, θα μπορούσε να μας καλύψει κάλλιστα. Η αλήθεια είναι ότι ο φακός της φωτογραφικής μηχανής δεν βλέπει όσα βλέπει το «μάτι του γεωλόγου». Αναδεικνύει, λοιπόν, με το σκίτσο, όλη εκείνη την πληροφορία που δεν φαίνεται ή φαίνεται δύσκολα, σε μια φωτογραφία. Ο συνδυασμός και των δύο (φωτογραφία και επεξηγηματικό σκίτσο), σε τελική ανάλυση, είναι αυτός που καλύπτει στο maximum, τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της γεωλογίας. Ακολουθούν στη συνέχεια, συγκεκριμένα παραδείγματα από όλα τα data formats που χρησιμοποιούμε στο τετράδιο σημειώσεων υπαίθρου, για να γίνουν κατανοητές οι τεχνικές που εφαρμόζουμε σε κάθε περίπτωση, ώστε η πληροφορία να είναι ευανάγνωστη και εύκολα κατανοητή. Για κάθε ημέρα που ξεκινάμε την εργασία στην ύπαιθρο (ενός συγκεκριμένου project) σημειώνουμε πάντα την ημερομηνία (π.χ. Τρίτη 14/7/2015) και ακολουθεί η αρίθμηση του σημείου παρατήρησης (π.χ. Σημείο 133). Ακολουθούμε για όλο το project μια ενιαία αρίθμηση σημείων, αρχίζοντας από το 1 και μέχρι όπου φθάσουμε. Ακολούθως παίρνουμε τις συντεταγμένες με το GPS και τις σημειώνουμε στο τετράδιο (π.χ. N37022.119 Ε022029.139 ), μαζί με την αρίθμηση του waypoint στο GPS (π.χ. Waypoint 16). Αν έχουμε μηδενίσει το «κοντέρ» του GPS, τότε η αρίθμηση των σημείων παρατήρησης θα ταυτίζεται με την αρίθμηση των waypoints στο GPS. Επειδή, όμως, τα GPS χρησιμοποιούνται από πολλά άτομα, αποφεύγουμε να σβήνουμε στοιχεία και άρα η αρίθμηση των way points ακολουθεί τη δική της σειρά. Όταν κατεβάσουμε τα στοιχεία από το GPS (δηλ. τις συντεταγμένες), θα 71

κρατήσουμε μόνο τα waypoints που αφορούν το δικό μας project. Εννοείται ότι οι συντεταγμένες που έχουμε σημειώσει στο τετράδιο (διαβάζοντας την ένδειξη του GPS επιτόπου στην ύπαιθρο) και οι συντεταγμένες που θα πάρουμε κατεβάζοντας τα waypoints στον υπολογιστή, πρέπει να ταυτίζονται. Αν στο ίδιο σημείο έχουμε πάρει φωτογραφίες και η camera διαθέτει και αυτή GPS, υπάρχει η δυνατότητα συσχετισμού των φωτογραφιών με συγκεκριμένα σημεία παρατήρησης. Ακολουθούν ορισμένα στοιχεία για τον εύκολο εντοπισμό της περιοχής του σημείου παρατήρησης, όπως το τοπικό όνομα (τοπωνύμιο) της περιοχής του σημείου παρατήρησης, όπως αναγράφεται στον τοπογραφικό χάρτη που χρησιμοποιούμε (π.χ. «Γαϊτανοράχη»), αλλά και η θέση του σημείου σε σχέση με το πλησιέστερο χωριό ή οικισμό (π.χ. «ΒΔ του Καλού Χωριού»). Εικόνα 3.6 Οι τυπικές σημειώσεις που κρατάμε κατά το ξεκίνημα μιας ημέρας εργασίας στην ύπαιθρο. Κάθε θέση παρατήρησης συνοδεύεται από στοιχεία για τον εύκολο εντοπισμό της (συντεταγμένες, τοπωνύμια κ.λπ.). Από τους πιο συνηθισμένους τύπους σημειώσεων είναι ένα, περισσότερο ή λιγότερο λεπτομερές κείμενο, με την περιγραφή της λιθολογίας στη συγκεκριμένη θέση. Η πιο «δεδομένη» περιγραφή, που θα ξεκινήσουν όλοι οι φοιτητές από την πρώτη θέση παρατήρησης, είναι η περιγραφή του πετρώματος, της λιθολογίας, που «αντικρίζουν» με τα μάτια τους και «πατάνε» με τα πόδια τους. Αρχικά οι περιγραφές είναι πιο λεπτομερείς και οι ερμηνείες και εντάξεις σε ενότητες πιο συγκρατημένες, π.χ. «.διακρίνονται υφαλώδεις, άστρωτοι ασβεστόλιθοι, με σκούρο μπλε ή γκρι χρώμα και έντονη καρστικοποίηση. Στις διαβρωμένες επιφάνειες διακρίνονται απολιθώματα, όπως Nummulites και Alveolina. Ηώκαινο Τρίπολης;». Όσο το «κοντέρ» στις ημέρες στην ύπαιθρο και στην εμπειρία ανεβαίνει, τόσο η αναφορά γίνεται μονολεκτική, π.χ. «.οι γνωστοί νηρητικοί της Τρίπολης». Οι περιγραφές άλλων λιθολογικών τύπων είναι πιο σύνθετες, όπως π.χ. στις ακολουθίες του φλύσχη όπου έχουμε εναλλαγές ψαμμιτικών και πηλιτικών οριζόντων. Περιγράφουμε χωριστά την κάθε λιθολογία και αναφέρουμε στοιχεία για το πάχος των σωματιδίων που εναλλάσσονται. Ο εντοπισμός απολιθωμάτων σε τέτοιου τύπου (κλαστικά) ιζήματα θέλει προσοχή και αποσαφήνιση αν το απολίθωμα είναι στη θέση του ή μεταφερμένο. Ιζηματοδομές (π.χ. τουρβιδίτες κ.λπ.) θα συναντήσουμε σε αυτούς τους σχηματισμούς και θα τις περιγράψουμε. Στα μεταμορφωμένα πετρώματα θα 72

περιγράψουμε τον ιστό και την υφή, την κύρια φύλλωση ή γράμμωση, τα ορυκτά που διακρίνουμε με το μάτι ή τη λούπα και τον τύπο του πετρώματος. Αντίστοιχα θα αντιμετωπίσουμε τα πυριγενή πετρώματα, αναφέροντας ιστό, υφή, ορυκτολογική σύσταση και τύπο πετρώματος. Στις μεταλπικές νεογενείς και πλειοτεταρτογενείς αποθέσεις οι περιγραφές θα περιλαμβάνουν τη φάση της ακολουθίας (θαλάσσια, λιμναία, χερσαία), προέλευση και μέγεθος κλαστικού υλικού (κροκαλοπαγή), εναλλαγές λιθολογιών και πάχη, πλευρικές μεταβάσεις (συχνές σε αυτές τις περιπτώσεις), σταυρωτές στρώσεις, ιζηματοδομές, απολιθώματα κ.λπ. Η δεύτερη «δεδομένη» περιγραφή που θα αντιμετωπίσουν οι φοιτητές από την πρώτη ημέρα στην άσκηση υπαίθρου είναι η περιγραφή μιας επαφής, που φαίνεται στην τομή ενός ρέματος ή ενός δρόμου, ανάμεσα σε δύο διαφορετικές λιθολογίες ή δύο διαφορετικούς γεωλογικούς σχηματισμούς. Η περιγραφή και το είδος των σχηματισμών που έρχονται σε επαφή, η σχέση υπερκείμενο/υποκείμενο, η κλίση της επαφής αλλά και η κλίση της στρώσης/φύλλωσης πάνω και κάτω από την επαφή, μαζί με τα χαρακτηριστικά της επαφής, θα μας βοηθήσουν στον προσδιορισμό του είδους της. Εδώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε τρεις περιπτώσεις: i) μετάβαση, ii) ασυμφωνία και iii) τεκτονική επαφή. Εικόνα 3.7 Συνήθεις περιγραφές, για διάφορους τύπους επαφών ανάμεσα σε διαφορετικούς γεωλογικούς σχηματισμούς, από αυτές που συναντά κανείς σε κάθε τετράδιο σημειώσεων υπαίθρου. Στη μετάβαση θα γίνει η περιγραφή της εναλλαγής των λιθολογιών και θα προσδιορισθεί το πάχος της μεταβατικής ζώνης. Η κλίση των στρωμάτων παραμένει σταθερή. Οι ασυμφωνίες έχουν διάφορους τύπους και η πιο συνηθισμένη περίπτωση είναι αυτή των μεταλπικών σχηματισμών πάνω σε αλπικούς. Κορήματα, αναβαθμίδες και θαλάσσιες ή χερσαίες φάσεις νεογενών σχηματισμών θα τις δούμε να κάθονται ασύμφωνα πάνω στο αλπικό υπόβαθρο (μεταμορφωμένο ή μη μεταμορφωμένο). Μικρότερης κλίμακας ασυμφωνίες ή δυσυμφωνίες σε μεταλπικές αποθέσεις (με πολύ μικρό στρωματογραφικό κενό), αλλά και μεγάλες ασυμφωνίες, τύπου ανωκρητιδικής επίκλυσης (με ή χωρίς κροκαλοπαγές επίκλυσης), είναι και αυτές «μέσα στο πρόγραμμα». Στις περισσότερες περιπτώσεις ισχύει ο κανόνας. «η πάνω σειρά κόβει τα στρώματα της κάτω σειράς». Σε περιβάλλοντα δελταϊκών αποθέσεων, όμως, όπου οι σχηματισμοί αποτίθενται με πρωτογενείς κλίσεις, μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο. Οι τεκτονικές επαφές έχουν μια μεγάλη ποικιλία και περιλαμβάνουν μικρά ή μεγάλα ρήγματα, επωθήσεις ή εφιππεύσεις, αποκολλήσεις, τεκτονικές επαφές θραυσιγενούς χαρακτήρα αλλά και όλκιμες ζώνες διάτμησης με μυλονίτες κ.λπ. Περιγράφουμε το είδος και τη γεωμετρία της τεκτονικής επαφής, το πάχος της τεκτονισμένης ζώνης, το τεκτονικό πέτρωμα που αναπτύσσεται, διάφορα άλλα κινηματικά στοιχεία και εκτίμηση για το μέγεθος της μετακίνησης, που θα μας δείξει αν πρόκειται για 73

μια μεγάλη σημαντική επαφή ανάμεσα σε διαφορετικές ενότητες ή αφορά μικρότερης κλίμακας μετακινήσεις στο εσωτερικό της ίδιας ενότητας. Μπορούμε, πάντως, να ομαδοποιήσουμε δύο βασικές κατηγορίες, που θα μας απασχολήσουν κατά τη χαρτογράφηση. Η πρώτη αφορά τις, συνήθως οριζόντιες ή μικρής κλίσης, τεκτονικές επαφές ανάμεσα στις γεωτεκτονικές ενότητες, που αντιπροσωπεύουν επωθήσεις ή αποκολλήσεις και η δεύτερη τα νεοτεκτονικά κανονικά ρήγματα, που οριοθετούν νεογενείς και πλειστοκαινικές λεκάνες. Με την πρόοδο της έρευνας καλύπτουμε σταδιακά το σύνολο των ενοτήτων και σχηματισμών της περιοχής. Όταν τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα, βοηθάει να κατασκευάζουμε σχηματικές τομές, δηλαδή σκίτσα φυσικών τομών, όπου θα φαίνεται η αλληλουχία και η σχέση ανάμεσα στους διάφορους λιθολογικούς τύπους, η γεωμετρία των στρωμάτων, τα πάχη κ.λπ., όπως ακριβώς φαίνονται σε μια εμφάνιση στην ύπαιθρο. Μπορεί να έχουν πιο τοπικό χαρακτήρα ή να είναι πιο γενικές και συνθετικές. Στην ύπαιθρο υπάρχουν πολλές φυσικές τομές που μπορούμε να αναπαραστήσουμε σε σκίτσο, είτε μικρότερης κλίμακας εμφάνισης, όπως π.χ. κατά μήκος της τομής ενός δρόμου, που φαίνεται η σχέση ανάμεσα σε μια-δυο εμφανίσεις είτε πολύ μεγαλύτερης, όπως π.χ. η απότομη πλαγιά του απέναντι βουνού, που μας δίνει την ευκαιρία να διαπιστώσουμε τη σχέση και τη γεωμετρία ανάμεσα σε περισσότερους σχηματισμούς και ενότητες. Οι βασικοί κανόνες που χρησιμοποιούμε για την κατασκευή τέτοιων σχηματικών τομών-σκίτσων, από μικρότερες ή μεγαλύτερες εμφανίσεις γεωλογικών σχηματισμών στην ύπαιθρο, είναι οι ακόλουθοι (Coe et al., 2010): Έχουμε πάντα στο νου μας ότι οι γεωλογικές δομές αναπτύσσονται στις τρεις διαστάσεις, σε αντίθεση με μια σχηματική τομή ή σκίτσο, που περιορίζει την απεικόνιση στις δύο διαστάσεις. Επιλέγουμε προσεκτικά ποιες διευθύνσεις φυσικών τομών «κυνηγάμε» για να σκιτσάρουμε στην ύπαιθρο, ανάλογα με τον σκοπό (γεωλογικό στόχο) για τον οποίο προορίζεται το σκίτσο. Στα ιζηματογενή προτιμάμε τομές κάθετες στη διεύθυνση των στρωμάτων. Στα μεταμορφωμένα, τομές κάθετες στη φύλλωση και παράλληλες στη γράμμωση. Αν χρειαστεί, για το ίδιο θέμα, επιλέγουμε δύο διευθύνσεις ώστε η περιγραφή να καλύψει και τις τρεις διαστάσεις. Συνδυάζουμε φυσικές τομές, τεχνητές τομές και μεγάλες κατακόρυφες διακλάσεις, που μας δίνουν την ευκαιρία να επιλέξουμε τον κατάλληλο προσανατολισμό. Παρατηρώντας την εμφάνιση (τομή) που πρόκειται να σχεδιάσουμε, αποφασίζουμε αν θα χρησιμοποιήσουμε τη σελίδα του τετραδίου σε προσανατολισμό «όρθιο» ή «ξαπλωτό» (στα ελληνικά.portrait ή landscape) και ξεκαθαρίζουμε ποια από τα γεωλογικά στοιχεία και δομές που περιλαμβάνει θέλουμε να δείξουμε και ποια να τονίσουμε και να αναδείξουμε. Σχεδιάζουμε τη γραμμή του αναγλύφου, όσο πιο πιστά μπορούμε, προσθέτοντας τη βλάστηση, δένδρα ή ότι άλλο χαρακτηριστικό υπάρχει (π.χ. σημεία της τομής που είναι καλυμμένα με κορήματα), που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως σημείο αναφοράς. Στη συνέχεια οριοθετούμε τον χώρο που θα περιλαμβάνει το σκίτσο, σχεδιάζοντας, για παράδειγμα, ένα δρόμο, ένα ρέμα ή μια επίπεδη περιοχή που αποτελεί τη βάση της εμφάνισης, ένα απότομο μορφολογικό κόψιμο που μπορεί να υπάρχει στη μία πλευρά της κ.λπ. Είναι σημαντικό ότι η μορφολογία τόσο του αναγλύφου, όσο και της διαβρωμένης πλευράς, μπορεί να αντανακλούν λιθολογικές διαφορές ανάμεσα στα πετρώματα (σκληρό/μαλακό) ή προέκταση τεκτονικών επαφών (κάτι που φροντίζουμε να το δείξουμε στο σκίτσο μας). Σχεδιάζουμε αρχικά τις μεγάλες γεωλογικές ενότητες και τα όριά τους. Προσέχουμε αρκετά ώστε να τηρούμε πιστά τη γεωμετρία και τις σωστές αποστάσεις ανάμεσα στις επαφές-όρια (π.χ. γωνιακές σχέσεις ανάμεσα σε όρια που μπορεί να είναι επίπεδα ή καμπυλόμορφα, οριζόντια, κεκλιμένα ή κατακόρυφα κ.λπ.). Ακολούθως σχεδιάζουμε και οριοθετούμε τις μικρότερες λιθολογικές ενότητες, χρησιμοποιώντας τις ίδιες τεχνικές όπως προηγουμένως. Ολοκληρώνουμε την εργασία μας εστιάζοντας στη λεπτομέρεια της δομής που υπάρχει σε κάθε μεγαλύτερη ή μικρότερη ενότητα, όπως η γεωμετρία των στρωμάτων, ιζηματογενείς δομές, πτυχές, διακλάσεις, μικρορήγματα κ.λπ. Για να αναδείξουμε χαρακτηριστικούς πετρολογικούς τύπους ή στρωματογραφικούς ορίζοντες, χρησιμοποιούμε χρώματα, αντίστοιχα με αυτά που χρησιμοποιούμε για τους σχηματισμούς που βάζουμε στον χάρτη, καθώς και γεμίσματα και διαγραμμίσεις, αντίστοιχα με αυτά που χρησιμοποιούμε για τις γεωλογικές τομές που συνοδεύουν τον χάρτη. Για τον ίδιο λόγο χρησιμοποιούμε γραμμές με διαφορετικά πάχη (π.χ. παχύτερα για όρια τεκτονικών ενοτήτων και λεπτότερα για όρια λιθολογικών σχηματισμών, στρωμάτων κ.λπ.), καθώς και γραμμές με διαφορετικό χρώμα, ανάλογα με το είδος του ορίου (ρήγμα, επώθηση, ασυμφωνία, με- 74

τάβαση κ.λπ.). Στο πάνω μέρος του σκίτσου βάζουμε πάντα προσανατολισμό και σε οποιοδήποτε σημείο διευκολύνει κλίμακα, είτε γραμμική είτε σχετική, σκιτσάροντας π.χ. τη φιγούρα ενός ανθρώπου ή ενός γεωλογικού σφυριού, αν η κλίμακα παρατήρησης διευκολύνει γι αυτό. Όποιες λέξεις ή προτάσεις συνοδεύουν το σκίτσο για επεξηγήσεις, προσπαθούμε να είναι σε κενό χώρο, ώστε να μην σκεπάζουν τις γραμμές και τις δομές που έχουμε σχεδιάσει. Πάνω στο σκίτσο σημειώνουμε, επίσης, τα σημεία (ή θέσεις) που έχουμε κάνει μετρήσεις, έχουμε εντοπίσει απολιθώματα, έχουμε πάρει δείγματα ή έχουμε τραβήξει φωτογραφίες, χρησιμοποιώντας κουκκίδες, βέλη ή πλαίσια. Εικόνα 3.8 Σκίτσο φυσικής τομής στην ύπαιθρο, που περιγράφει τις σχέσεις ανάμεσα στους λιθολογικούς σχηματισμούς και τις γεωλογικές ενότητες. Ξεκινάμε διαχωρίζοντας τις μεγάλες γεωλογικές ενότητες (ενότητες 1 έως 4, βλπ. μικρό σκαρίφημα στο επάνω τμήμα του σκίτσου), στη συνέχεια τις υποενότητες (3α, 3β, 3γ) και τέλος τις λεπτομέρειες (π.χ. λιθολογικές διαφοροποιήσεις στην ίδια υποενότητα). Ολοκληρώνουμε με την υπόλοιπη γεωλογική πληροφορία (μετρήσεις, δείγματα, κινηματικά στοιχεία κ.λπ.). Τέτοιου τύπου σκίτσα κατασκευάζουμε σε όλες τις κλίμακες παρατήρησης. Στο τετράδιο σημειώσεων υπαίθρου συχνά σκιτσάρουμε λιθοστρωματογραφικές στήλες, είτε τοπικού χαρακτήρα για τις λιθολογικές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό ενός σχηματισμού είτε πιο συνθετικές, που περιλαμβάνουν ένα σύνολο σχηματισμών και ενοτήτων και προκύπτουν, συνήθως, από τη σύνθεση των επιμέρους στρωματογραφικών στηλών που έχουμε κατασκευάσει. Διευκολύνουν ιδιαίτερα στην περίπτωση που έχουμε πλευρικές διαφοροποιήσεις στη στρωματογραφική ακολουθία μιας ενότητας και μπορούμε να τις δείξουμε εποπτικά, σκιτσάροντας τις στήλες στη σειρά, με αντιστοίχιση των οριζόντων ίδιας ηλικίας. Οι στήλες οριοθετούνται με τον κλασικό τρόπο, δηλαδή μία ευθεία γραμμή για αριστερό όριο και η συνήθης καμπυλωτή γραμμή για δεξί όριο, με εσοχές και έξοχές ανάλογα αν τα στρώματα αντιπροσωπεύουν μαλακό ή σκληρό πέτρωμα. Την αριστερή ευθεία γραμμή οριοθέτησης χρησιμοποιούμε ως κλίμακα, αναδεικνύοντας τα πάχη τόσο των μεγαλύτερων λιθολογικών ενοτήτων, όσο και των μικρότερων επιμέρους στρωμάτων. Φροντίζουμε να σχεδιάσουμε τη στήλη στην αριστερή άκρη του τετραδίου, ώστε να μείνει χώρος στα δεξιά για επεξηγηματικό κείμενο. Το κείμενο αυτό διευκολύνει να το οργανώσουμε και αυτό σε στήλες. Αμέσως μετά τη λιθοστρωματογραφική στήλη μπορεί να ακολουθεί μια στήλη με τις θέσεις που υπάρχουν απολιθώματα, που έχουμε πάρει 75

δείγματα, φωτογραφίες ή ότι άλλο αντίστοιχο και αμέσως μετά η στήλη με τις λιθολογικές περιγραφές για κάθε στρωματογραφικό ορίζοντα, λιθολογικό σχηματισμό ή πετρολογική ενότητα. Και στην περίπτωση αυτή δεν παραλείπουμε να χρησιμοποιήσουμε διαφορετικά πάχη γραμμών, χρώματα, υπογραμμίσεις και πλαίσια, για να τονίσουμε ή να αναδείξουμε κάτι. Εικόνα 3.9 Λιθοστρωματογραφικές στήλες κατασκευάζουμε πολύ συχνά, είτε τοπικού χαρακτήρα, για να περιγράψουμε τις λιθολογικές διαφοροποιήσεις των επιμέρους στρωμάτων ενός γεωλογικού σχηματισμού, είτε πιο συνθετικές με συμμετοχή περισσότερων γεωλογικών και τεκτονικών ενοτήτων. Συνοδεύονται από στήλες με πληροφορίες και επεξηγήσεις. Πολλές φορές κατά την περιήγησή μας στην ύπαιθρο υπάρχουν θέσεις στις οποίες βλέπουμε εποπτικά μια μεγάλη περιοχή, όπου σε πιο κοντινό αλλά και σε πιο μακρινά πλάνα διακρίνουμε τους γεωλογικούς σχηματισμούς και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους, δηλαδή τη γεωλογική και τεκτονική δομή της περιοχής. Δεδομένου ότι, όπως αναφέρθηκε, μια φωτογραφία δεν αρκεί για να δείξει αυτό που, από γεωλογική άποψη, βλέπουν τα μάτια μας, χρησιμοποιούμε την τεχνική των πανοραμάτων, σκιτσάρουμε δηλαδή αυτό που βλέπουμε. Το αποτέλεσμα θυμίζει λίγο τις γκραβούρες περασμένων εποχών και χρειάζεται εμπειρία ώστε το αποτέλεσμα να είναι επιτυχές. Είναι σαν να σχεδιάζουμε τομές-σκίτσα σε διαδοχικά επίπεδα (πλάνα), μόνο που ότι σχεδιάζουμε πρέπει να υφίσταται την αντίστοιχη «σμίκρυνση» όσο πηγαίνουμε σε πιο μακρινά πλάνα. Κατά τα άλλα ισχύει και στην περίπτωση αυτή, ότι αναφέρθηκε στα σκίτσα φυσικών τομών στην ύπαιθρο. Εννοείται ότι ο συσχετισμός μιας πανοραματικής φωτογραφίας και του αντίστοιχου σκιτσαρισμένου πανοράματος, δίνει το καλύτερο αποτέλεσμα. Αν τα πλάνα καλύπτουν μεγάλη έκταση, τη θέση της φωτογραφίας μπορεί να πάρει και μια εικόνα από το Google Earth, σε άποψη 3D. Η κατασκευή ενός πανοράματος προϋποθέτει ότι έχουμε δουλέψει και γνωρίζουμε καλά τη γεωλογική και τεκτονική δομή της περιοχής που απεικονίζει το πανόραμα, δηλαδή τις ενότητες, τους γεωλογικούς σχηματισμούς και τις επαφές μεταξύ τους, που διακρίνονται και ξεχωρίζουν από αυτή την απόσταση. 76

Εικόνα 3.10 Στα γεωλογικά πανοράματα που κατασκευάζουμε στο τετράδιο (επάνω σχήμα) αναδεικνύεται η γεωλογική πληροφορία και οι σχέσεις ανάμεσα στους γεωλογικούς σχηματισμούς και τεκτονικές ενότητες (συχνά σε διαφορετικά επίπεδα βάθους), που δεν μπορούν να φανούν σε μια πανοραματική φωτογραφία. Στο κάτω σχήμα η απόδοση του σκίτσου σχεδιαστικά σε Η/Υ, αφού έγιναν οι απαραίτητες διορθώσεις από τις φωτογραφίες. Από τους μεταλπικούς σχηματισμούς της λεκάνης της Δυτικής Κορινθίας. Στο τετράδιο σημειώσεων, ορισμένες φορές, σκιτσάρουμε σχηματικούς γεωλογικούς χάρτες ή τεκτονικούς χάρτες, για δύο βασικά λόγους: 1) Συχνά, κατά τη διάρκεια της χαρτογράφησης, περνώντας τα όρια και τους σχηματισμούς, αντιλαμβανόμαστε την πιθανή ερμηνεία για τον τρόπο εμφάνισης των γεωλογικών σχηματισμών ή την ερμηνεία για τη δημιουργία και τη γεωμετρία μιας μεγάλης κλίμακας δομής και το σκιτσάρουμε σε σμίκρυνση στο τετράδιο υπαίθρου, μαζί με τις απαραίτητες επεξηγήσεις και σύμβολα (άξονες πτυχώσεων, ρήγματα, κινηματικοί δείκτες κ.λπ.) για την ερμηνεία. 2) Μικρότερης κλίμακας εμφάνισης όρια σχηματισμών και γεωλογικές δομές, που δεν είναι χαρτογραφήσιμες στην κλίμακα του χάρτη που χρησιμοποιούμε, αλλά είναι σημαντικές για την κατανόηση της γεωλογικής δομής της περιοχής, τις σκιτσάρουμε στο τετράδιο σε κάτοψη (χάρτη), μαζί με την απαραίτητη συνοδευτική πληροφορία, όπως και στην προηγούμενη περίπτωση. Συχνά ο συνδυασμός σχηματικού χάρτη και σχηματικής τομής, δίνει ακόμα μεγαλύτερη και πιο επεξηγηματική πληροφορία. Διαφορετικά πάχη γραμμών, χρώματα, θέσεις φωτογραφιών κ.λπ. «επιστρατεύονται» και σε αυτές τις περιπτώσεις. Κατά τη διάρκεια της γεωλογικής χαρτογράφησης, μελετώντας τα πετρώματα και την παραμόρφωσή τους, θα βρεθούμε στην ανάγκη να κατασκευάσουμε σκίτσα γεωλογικών δομών, της τάξης μερικών εκατοστών, έως μερικών μέτρων, που αφορούν κυρίως τεκτονικές δομές και την ανάλυσή τους και σε μικρότερο βαθμό μακροαπολιθώματα ή ιζηματοδομές. Οι δύο τελευταίες περιπτώσεις αποτελούν πιο εξειδικευμένους κλάδους, 77

που λειτουργούν επικουρικά στη χαρτογράφηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο χαρτογράφος δεν πρέπει να μπορεί να αναγνωρίζει βασικά απολιθώματα και ιζηματοδομές. Θα κατασκευάσει το σκίτσο μιας σταυρωτής στρώσης ή ενός τουρβιδίτη, που του αποκαλύπτουν το βάθος ιζηματογένεσης και την κανονική ή ανεστραμμένη σειρά στην ακολουθία των πετρωμάτων, αλλά θα πάρει δείγματα για τα απολιθώματα, ώστε οι προσδιορισμοί να γίνουν από τον ειδικό. Η πρώτη περίπτωση, όμως, που αφορά την παραμόρφωση και την κατανόηση της τεκτονικής εξέλιξης της περιοχής, αποτελεί βασικό αντικείμενο της γεωλογικής χαρτογράφησης. Σε αυτή την κλίμακα παρατήρησης οι τεκτονικές δομές, για τις οποίες απαιτείται να γίνουν επεξηγηματικά σκίτσα, περιλαμβάνουν (Coe et al., 2010; Fossen, 2010): Εικόνα 3.11 Ένα πρόχειρο σκίτσο σε άποψη χάρτη (κάτοψη), που δείχνει την εξάπλωση μαρμάρων και σχιστόλιθων στους μεταμορφωμένους σχηματισμούς της ΒΑ Αττικής και σχηματικές τομές για την ερμηνεία της μεταβολής του πάχους των σχιστολίθων, λόγω ισοκλινών μακροπτυχών (χιλιομετρικής κλίμακας). μικρής κλίμακας ρήγματα, διακλάσεις και φλέβες, συνήθως σε συζυγή συστήματα, που μας δίνουν τη δυνατότητα για κινηματική και δυναμική ανάλυση, δομές βράχυνσης, όπως τεκτονικοί ίπποι και δίδυμα (horses & duplexes) σε επωθητικές ζώνες, που μας βοηθούν στη μελέτη της κινηματικής των καλυμμάτων, επικαλυπτόμενες πτυχώσεις, είτε ομοαξονικές είτε υπό γωνία, αλλά και φυλλώσεις κατ αξονικό επίπεδο πτυχών ή διατεμνόμενες φυλλώσεις (κυρίως σε μεταμορφωμένα πετρώματα), που, σε συνδυασμό με τις γραμμώσεις (lineations) μας αποκαλύπτουν τις παραμορφωτικές φάσεις και (με τη βοήθεια της αναγνώρισης των ορυκτών της μεταμόρφωσης) την τεκτονομεταμορφική εξέλιξη των πετρωμάτων, ζώνες διάτμησης (shear zones) με μυλονιτικά πετρώματα, πλούσια σε κινηματικούς δείκτες για την κινηματική ανάλυση (μικρής γωνίας κλίσης) ρηγμάτων αποκόλλησης (detachments) και τις διαδικασίες αποκάλυψης των μεταμορφωμένων πετρωμάτων στην επιφάνεια και ανθοδομές (flower structures) και Riedel shears για την κινηματική ανάλυση ρηγμάτων οριζόντιας ολίσθησης. Απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στον προσανατολισμό της τομής που εμφανίζεται η δομή που θέλουμε να σκιτσάρουμε. Έχουμε πάντα υπόψη μας τον κύριο κινηματικό άξονα, που δείχνει τη διεύθυνση της κίνησης, είτε αυτός αφορά γραμμή προστριβής πάνω σε μια επιφάνεια ολίσθησης είτε δομές τύπου γράμμωσης έκτασης (stretching lineation) και επιλέγουμε, κυρίως, τομές παράλληλες στον κινηματικό άξονα, αλλά και κάθετες για να μελετήσουμε τη 3D ανάπτυξη των τεκτονικών δομών. Βάζουμε πάντα προσανατολισμό και κλίμακα στα σκίτσα και τα κάνουμε πιο ευανάγνωστα χρησιμοποιώντας διαφορετικά πάχη και χρώματα γραμμών. Η ερμη- 78