TΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ
Η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας της γης αποδίδεται σήμερα στην αύξηση της συγκέντρωσης του διοξειδίου του άνθρακα CO 2, στην ατμόσφαιρα, λόγω των καύσεων (βιομηχανικές εγκαταστάσεις, οδική και αεροπορική κυκλοφορία, θέρμανση). Η Συνθήκη των Ην. Εθνών για το Κλίμα (UNFCCC) έγινε το 1992 και καθορίζει ένα πλαίσιο για την ανάληψη δράσης με στόχο τη σταθεροποίηση των ατμ. συγκεντρώσεων των αερίων του θερμοκηπίου (GHG) για να αποφευχθεί η "επικίνδυνη ανθρωπογενής παρεμβολή στο κλιματικό σύστημα". Η σύμβαση τέθηκε σε ισχύ στις 21-3-1994, και έχει σήμερα 195 συμβαλλόμενα μέρη.
ΑΥΞΗΣΗ ΕΚΠΟΜΠΩΝ «GHG» 1960-2013
ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΤΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ (CLIMATE BALANCE)
ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΟ ΤΟΥ ΚΥΟΤΟ Στο COP 3 (Kyoto, Δεκ. 1997) τα συμβαλλόμενα μέρη συμφώνησαν σε ένα Πρωτόκολλο της UNFCCC μείωσης των εκπομπών που περιέλαβε τις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες. Οι χώρες αυτές, γνωστές ως τα Μέρη του Παραρτήματος Ι (Αnnex I Parties), συμφώνησαν να μειώσουν τις συνολ. εκπομπές 6 αερίων του θερμοκηπίου, κατά μέσο όρο 5% κάτω από τα επίπεδα του 1990 κατά την περίοδο 2008-2012 H περίοδος 2008-2012 καλείται πρώτη περίοδος δέσμευσης (first commitment period) με συγκεκριμένους στόχους που ποικίλλουν από χώρα σε χώρα. Το ΠΚ τέθηκε σε ισχύ στις 16-2-2005. Οι προσπάθειες πλέον, εστιάζουν στην ανάγκη απόφασης για συνέχιση του ΠΚ με μια δεύτερη περίοδο δέσμευσης, κατά την διάρκεια της επόμενης διάσκεψης (COP21) στο Παρίσι τον Δεκ. 2015.
ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΟ ΤΟΥ ΚΥΟΤΟ Το Πρωτόκολλο του Κιότο, που έλαβε την προκαταρκτική έγκριση το 1997, ήταν πολύ πιο δύσκολο να εφαρμοστεί από ό,τι το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ, δεδομένου ότι η κλιματική αλλαγή όντας σε άμεση συσχέτιση με την παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας, είναι σίγουρα πολύ δυσκολότερο παγκόσμιο πρόβλημα από την αντιμετώπιση της μείωσης του όζοντος. Η αντικατάσταση των επιβλαβών χλωροφθορανθράκων, που παράγονταν από έναν μικρό αριθμό παραγωγικών διαδικασιών, ήταν σχετικά εύκολη και αποδείχτηκε επικερδής για την οικονομία. Το Πρωτόκολλο του Κιότο, αποσκοπεί να ελέγξει την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας (στόχος πλέον είναι να μην αυξηθεί πάνω από 2 ο C, στον 21 ο αιώνα), απαιτούσε τη συνεργασία πάνω από 160 έθνη, με πολύ διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης και διαφορετικές οικονομικές ανάγκες. Τo Πρωτόκολλο του Κιότο έγινε νομικά δεσμευτική διεθνής συνθήκη το 2005, όταν επικυρώθηκε από τη Ρωσία, ενώ, οι ΗΠΑ δεν το έχουν επικυρώσει. Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμά του, πέρα από την οριοθέτηση των παγκόσμιων εκπομπών, είναι αυτό του «χρηματιστηρίου ρύπων, το οποίο επιτρέπει στις χώρες που ξεπερνούν το όριο εκπομπών να αγοράζουν τα δικαιώματα για τις επιπλέον εκπομπές που παράγουν από τις χώρες που εκπέμπουν λιγότερο CO 2
Η ΔΙAΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧAΓΗΣ (7-19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2009) Η Διάσκεψη της Κοπεγχάγης, που αναφέρεται και ως COP15, πραγματοποιήθηκε σε επίπεδο Ηνωμένων Εθνών. Το COP15 (Conference of the Parties - COP) αναφέρεται στη Σύνοδο των Συμβαλλομένων Μερών που είναι το ανώτατο όργανο της Σύμβασης - Πλαισίου του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (United Nations Convention for Climate Change - UNFCCC), η οποία υιοθετήθηκε το 1992. Τον Δεκέμβριο 2009, 192 χώρες συγκεντρώθηκαν στο πλαίσιο της 15ης συνάντησης των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Φέτος, (το 2008 στο Πόζναν της Πολωνίας, είχαμε την COP14 και πιο πριν το 2007 στο Μπαλί της Ινδονησίας τη συνάντηση COP13). Παράλληλα πραγματοποιείται και η CMP5, δηλαδή η 5η Συνάντηση των Μερών του πρωτοκόλλου του Κιότο. Οι φιλοδοξίες από τη σύνοδο της Κοπεγχάγης ήταν ιδιαίτερα υψηλές. Ο στόχος ουσιαστικά ήταν να επιτευχθεί μια παγκόσμια συμφωνία για την κλιματική αλλαγή που θα διαδεχθεί το Πρωτόκολλο του Κιότο όταν αυτό λήξει το 2012.
Ο μεσοπρόθεσμος στόχος για την κλιματική αλλαγή σταθεροποιεί την αύξηση στην αλλαγή της θερμοκρασίας που προκλήθηκε από τους ανθρώπους σε 2 o C πάνω από τα προ-βιομηχανικά επίπεδα. Σύμφωνα με την ανάλυση του Σχεδίου "Catalyst" (Καταλύτης) προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος απαιτείται μείωση περίπου 17 γιγατόνων στις ετήσιες εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου έως 44 γιγατόνους ανά έτος από τη σχεδιασμένη αύξηση των παγκόσμιων εκπομπών των 61 γιγατόνων έως το 2020, εάν συνεχίσουμε να ρυπαίνουμε με τους τρέχοντες ρυθμούς Οι πλέον τεκμηριωμένες επιστημονικές μελέτες έχουν καταλήξει ότι, για να αποφευχθεί η καταστροφική αλλαγή του κλίματος, οι παγκόσμιες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου πρέπει να κορυφωθούν έως το 2020 και στη συνέχεια να μειωθούν κατά 85-90% έως το 2050. Καμπύλη αναφοράς : GHG στα 450 ppm CO 2 eq\
Σύμφωνα με το Project Catalyst, οι μειώσεις των εκπομπών για το χαμηλό στόχο έχουν βελτιωθεί πολύ χάρη σε χώρες όπως η Βραζιλία και η Ινδονησία που ενισχύουν τις δεσμεύσεις τους για μείωση αντί να παρέχουν απλώς μια λιγότερο ακριβή αντισταθμιστική αγορά μέσω προγραμμάτων αποψίλωσης των δασών για τις ανεπτυγμένες χώρες. Οι δεσμεύσεις προ Κοπεγχάγης για τις μεγάλες χώρες με μεγάλες εκπομπές μεταξύ των αναπτυσσόμενων, είναι σημαντικές -όπως π.χ. η Κίνα και η Ινδία οι όποιες εκτιμάται ότι πρέπει να μειώσουν τις εκπομπές τους κατά 13% και 19% αντίστοιχα. Συνεπώς το κυριότερο εμπόδιο που καθόρισε την πορεία και το αποτέλεσμα της Διάσκεψης δεν ήταν τελικά επιστημονικό, τεχνικό η/και οικονομικό, αλλά απλά πολιτικό. Low case : αντιστοιχεί στο "low end" των δεσμεύσεων των κρατών προς το UNFCCC στις 31.01.2010., λαμβάνοντας υπόψη ότι για τις ΗΠΑ εκτιμήθηκε ένα διαφοροποιημένο low case λόγω της αβεβαιότητας που βασίζεται στη λήψη αντιρυπαντικών μέτρων που έχουν ήδη ανακοινωθεί. High case : αντιστοιχεί στο "high-end" των δεσμεύσεων των κρατών προς το UNFCCC στις 31.01.2010.
ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ Η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) συνειδητοποίησε τα τελευταία χρόνια πως πρέπει να μειώσει τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου της, και έλαβε μέτρα σε όλους τους τομείς της οικονομίας. Παράλληλα όμως, διαπίστωσε ότι η μείωση των εκπομπών της δε γίνεται με το ρυθμό που απαιτείται για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, ενώ η εξάρτηση από τις εισαγωγές πετρελαίου συνεχίζεται και διογκώνεται. Για τους λόγους αυτούς, η Ε.Ε. αποφάσισε να θέσει στόχους μέσω της δέσμης «κλίμα-ενέργεια» (Climate-energy package) με δεσμευτικούς στόχους, σε ό,τι αφορά: την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, την αντιμετώπιση της πρόκλησης για ασφαλή, αειφόρο και ανταγωνιστική ενέργεια, και τη μετατροπή της ευρωπαϊκής οικονομίας σε πρότυπο αειφόρου ανάπτυξης Η απόφαση αυτή παρά τις προφανείς οικονομικές επιπτώσεις σηματοδότησε μία ιστορική καμπή στην πολιτική της Ε.Ε., επειδή η ίδια η ευημερία της ευρωπαϊκής οικονομίας βασίζεται στην εξεύρεση μιας λύσης που θα οδηγεί στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, στην ενεργειακή απεξάρτηση και στην αειφόρο ανάπτυξη.
Οι βασικές προτάσεις-στόχοι της Ε.Ε. διαμορφώνονται επιγραμματικά στη συνέχεια: μείωση 20% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου μέχρι το 2020, συγκριτικά με τα επίπεδα εκπομπών του 1990. Η μείωση ενδέχεται να αυξηθεί στο 30% εφόσον επιτευχθεί διεθνής συμφωνία με ανάλογες δεσμεύσεις και από τις άλλες αναπτυγμένες χώρες μείωση κατά 20% της κατανάλωσης μέσω προγραμμάτων εξοικονόμησης ενέργειας και βελτίωσης της ενεργειακής αποδοτικότητας το 20% της καταναλισκόμενης ενέργειας μέχρι το 2020, συγκριτικά με τα επίπεδα εκπομπών του 2005, θα πρέπει να προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας όπως π.χ. η αιολική, η ηλιακή, η υδροηλεκτρική και η χρήση βιομάζας, και τέλος τα καύσιμα των μεταφορών πρέπει να περιλαμβάνουν βιοκαύσιμα σε ποσοστό 10%.
Η πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται σήμερα, σηματοδοτείται : για την περίοδο 1990-2005, οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου στην Ε.Ε. μειώθηκαν κατά περίπου 6.5% ο στόχος για το 2020 είναι μείωση 14% συγκριτικά με το 2005 που αναλύεται σε (α) 21 % για τις εκπομπές που ανήκουν στο Σύστημα Εμπορίας Δικαιωμάτων Εκπομπών (ΣΕΔΕ Emission Trading System - ETS), και (β) 10% για τις εκπομπές που δεν ανήκουν στο ΣΕΔΕ (εκτός ETS). το 2005 η συμμετοχή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ Renewable energy sources - RES) στη συνολική παραγωγή ενέργειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) αντιστοιχεί στο 8,5% (αντίστοιχο ποσοστό για το 2005 στην Ελλάδα : 6,9%).
Η κοινοτική νομοθετική δέσμη «κλίμα-ενέργεια» η οποία αναμένεται να ωθήσει την καινοτομία, και συνεπώς να επιφέρει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, να αποδώσει κέρδη και περαιτέρω μειώσεις εκπομπών, καλύπτεται από το παρακάτω νομοθετικό πλαίσιο: Οδηγία 2009/29/EK, Αναθεώρηση (βελτίωση και επέκταση) του ευρωπαϊκού Συστήματος Εμπορίας Δικαιωμάτων Εκπομπών (ΣΕΔΕ) αερίων θερμοκηπίου (ETS revision) για την μετά το 2012 περίοδο, Κανονισμός 406/2009/ΕΚ, Μείωση εκπομπών μέχρι το 2020 με εθνικούς στόχους μείωσης εκπομπών αερίων θερμοκηπίου για τις δραστηριότητες εκτός Συστήματος Εμπορίας Δικαιωμάτων Εκπομπών (εκτός ΕΤS non ETS) διαφοροποιημένους κατά Κ- Μ ανάλογα με τις δυνατότητες και το βαθμό ανάπτυξής τους (effort sharing επιμερισμός προσπαθειών), Οδηγία 2009/28/ΕΚ, Ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) έως το 2020 με εθνικούς στόχους διαφοροποιημένους κατά Κ-Μ ανάλογα με τις δυνατότητες και τη μέχρι σήμερα πορεία τους, και Οδηγία 2009/31/ΕΚ, Ανάπτυξη εφαρμογών δέσμευσης και αποθήκευσης άνθρακα (Carbon capture & storage CCS).
Επισημαίνονται επίσης και οι παρακάτω συμπληρωματικές κανονιστικές διατάξεις και οδηγίες: Κανονισμός 443/2009/ΕΚ, Μειώσεις εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (CO2) από ελαφρά οδικά οχήματα, για την επίτευξη ορίου 130g CO2/km έως το 2015.Οδηγία 2009/30/EΚ, Ποιότητα καυσίμων που υποχρεώνει τους προμηθευτές να μειώσουν τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου στην αλυσίδα παραγωγής καυσίμων κατά 6% έως το 2020. Οδηγία 2009/33/EΚ, Προώθηση καθαρών και ενεργειακά αποδοτικών οδικών οχημάτων. Οδηγία 2008/101/EΚ, Ένταξη αερομεταφορών στο σύστημα εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπών.
H ΠΕΡIΟΔΟς 2005-2009 ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ Στο COP11 (Μόντρεαλ) το 2005 αποφασίστηκε η ίδρυση της ad hoc ομάδας εργασίας για τις περαιτέρω δεσμεύσεις των Μερών του παραρτήματος Ι στο πλαίσιο του Πρωτοκόλλου του Κιότο (AWG-KP) για εξέταση των περαιτέρω δεσμεύσεων των Μερών του Παραρτήματος I τουλάχιστον 7 χρόνια πριν το τέλος της 1ης περιόδου δέσμευσης. Στο COP 13 στο Μπαλί (2007), κατέληξαν σε συμφωνία σχετικά με το «Χάρτη Πορείας του Μπαλί» (Bali Road Map) για τα μακροπρόθεσμα ζητήματα. Εκεί εγκρίθηκε το σχέδιο δράσης του Μπαλί (ΒΑΡ) και καθιέρωσε την ad hoc ομάδα εργασίας για τη μακροχρόνια συνεργασία βάσει της Σύμβασης (AWG-LCA, Ad Hoc Working Group on Long-term Cooperative Action) με εντολή να επικεντρωθούν οι διαπραγματεύσεις σε θέματα μετριασμού, προσαρμογής, τη χρηματοδότηση, την τεχνολογία και ένα κοινό όραμα για μακροπρόθεσμη συνεργατική δράση. Η προθεσμία για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων ήταν στη Κοπεγχάγη το 2009.
ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ COP 15-2009 Μεγάλες προσδοκίες, από σύναξη πολλών αρχηγών μεγάλων κρατών, για υιοθέτηση συμφωνίας χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά συμφώνησαν να «λάβουν υπόψη» την Συμφωνία της Κοπεγχάγης (Copenhagen Accord): Επιτεύχθηκε συναίνεση επί του κεντρικού στόχου: 2 o C Ιδρύθηκε το Πράσινο Ταμείο (Green Fund) για να πληρώσει τον μετριασμό και την προσαρμογή στις αναπτυσσόμενες χώρες (100 δισ. δολάρια ΗΠΑ ετησίως έως το 2020. Αποφασίστηκαν τα ΝΑΜΑs (nationally appropriate mitigation actions ) με εθνικές δράσεις μετριασμού
ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ Η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (COP15) που πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη δεν είχε δυστυχώς τα επιθυμητά αποτελέσματα, δηλαδή τη σύναψη μιας παγκόσμιας, φιλόδοξης, αποτελεσματικής και νομικά δεσμευτικής συμφωνίας. Παρά την απαισιόδοξη πτυχή της μη δεσμευτικής συμφωνίας, μεταξύ των έμμεσων προτερημάτων της σημειώνεται η πρόοδος στο να συμφιλιωθούν διαφορετικές ερμηνείες κυρίως μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας σε θέματα μετρήσεων, αναφορών και επαλήθευσης των μειώσεων. Το σύμφωνο παρέχει κυρίως για πρώτη φορά έναν δρόμο στις αναπτυσσόμενες χώρες να δεσμευτούν για μείωση εκπομπών, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό εν όψει νέων προσδοκιών για μειώσεις από τις αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες, μετά το Πρωτόκολλο του Κιότο.
Αναλυτικά, η Συμφωνία της Κοπεγχάγης : ζητεί την εισαγωγή στόχων μείωσης των εκπομπών για τις ανεπτυγμένες χώρες και δράσεις μετριασμού από τις αναπτυσσόμενες χώρες έως τις 31 Ιανουαρίου 2010. αναγνωρίζει την ανάγκη για ενισχυμένη δράση για την προσαρμογή και ανάπτυξη της προσαρμοστικότητας στις αναπτυσσόμενες χώρες, ιδίως στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, τα μικρά νησιωτικά αναπτυσσόμενα κράτη και την Αφρική. αναγνωρίζει το στόχο της διατήρησης της μέγιστης μέσης παγκόσμιας αύξησης της θερμοκρασίας κάτω από 2 C, και την ανάγκη για επανεξέταση το 2015 για πιθανή επιδίωξη της διατήρησης της μέγιστης μέσης παγκόσμιας αύξησης της θερμοκρασίας κάτω από 1,5 C σύμφωνα με τις νέες επιστημονικές γνώσεις.
περιγράφει τα κύρια στοιχεία των υποχρεώσεων των αναπτυγμένων χωρών για νέα και πρόσθετη χρηματοδότηση, τόσο για την προσαρμογή όσο και το μετριασμό της κλιματικής αλλαγής στις αναπτυσσόμενες χώρες, συμπεριλαμβανομένου ενός προγράμματος ταχείας χρηματοδότησης (30 δισ. δολάρια ΗΠΑ) για την περίοδο 2010-2012 και τις ανάγκες μακροπρόθεσμης οικονομικής βοήθειας (100 δισ. δολάρια ΗΠΑ ετησίως το 2020). Η χρηματοδότηση αυτή θα προέλθει από μια ευρεία ποικιλία πηγών, δημοσίων και ιδιωτικών, διμερών και πολυμερών. τονίζει τη σημασία της καθιέρωσης αξιόπιστης παρακολούθησης, υποβολής εκθέσεων και εξακρίβωσης (MRV). τονίζει την ανάγκη για τη δημιουργία μηχανισμών άμεσης μείωσης των εκπομπών από την αποψίλωση των δασών, την υποβάθμιση των δασών και άλλων αλλαγών χρήσεων γης. αναγνωρίζει την ανάγκη να ενισχυθεί η δράση για την ανάπτυξη τεχνολογίας και μεταφορά τεχνογνωσίας.
Είναι γεγονός ότι πολλοί παραπονούνται ότι η σύνοδος της Κοπεγχάγης δεν πέτυχε το στόχο της, αφού δεν έδωσε μια νέα τελική συμφωνία σχετικά με το κλίμα. Όμως φαίνεται να απέφυγε κάτι χειρότερο, δηλαδή το να κλειδώσει ονομαστικά σε μια νομική δεσμευτική συμφωνία που δε θα έφτανε όμως στην κλιματική ασφάλεια. Το σύμφωνο είναι ουσιαστικά μόνο η αρχή μιας διαδικασίας που σκοπό έχει να πετύχει μειώσεις εκπομπών, που τις έχουμε ανάγκη. Αλλωστε είναι σχετικά πιθανό οι ΗΠΑ να πετύχουν τις απαραίτητες μειώσεις, δηλαδή το 17% των επιπέδων του 2005 έως το 2020. Αν όμως οι ΗΠΑ αποτύχουν στο στόχο τους, προβλέπεται να ξεκινήσει η διαδικασία μείωσης των εκπομπών άνθρακα υπό την αιγίδα του Clean Air Act, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα επιτυχίας με εκτιμήσεις να δείχνουν ότι οι πολιτείες των ΗΠΑ από μόνες τους αναμένεται να καταφέρουν μείωση 7%, αντίστοιχο με το στόχο του 17%, αφήνοντας ένα 10% για να καλυφθεί από εκτελεστική δράση σε ομοσπονδιακό επίπεδο.
Σύμφωνα με την UNFCCC, 92 χώρες συμπεριλαμβανομένων και των 27 χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν συμφωνήσει με το σύμφωνο, αντιπροσωπεύοντας το 80% των παγκοσμίων εκπομπών. Εδώ πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι με άλλες μικρότερες αλλαγές σε προβλέψεις παγκόσμιων εκπομπών συμπεριλαμβάνοντας μια μείωση που οφείλεται στην πρόσφατη οικονομική ύφεση και τις μειωμένες εκπομπές από την αποψίλωση και την απώλεια τμημάτων τύρφης ο δρόμος για μείωση υψηλού στόχου υπολείπεται κατά 5 γιγατόνους από το συνολικό στόχο των 44 γιγατόνων έως το 2020, ενώ τα 2/3 από τις μειώσεις είναι αρκετά για να αρχίσει η επίτευξη της λεγόμενης "κλιματικής ασφάλειας"
ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΜΕΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΚΠΟΜΠΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΕ Οι δεσμεύσεις που έγιναν από τις ανεπτυγμένες χώρες στα πλαίσια της συμφωνίας της Κοπεγχάγης προσθέτουν ένα συνολικό στόχο μείωσης μέχρι το 2020, της τάξης του 12%, κάτω από το έτος αναφοράς 1990, για τις δεσμεύσεις χαμηλών στόχων και σε 18% για τις δεσμεύσεις υψηλών στόχων, επίπεδο ιδιαίτερα χαμηλότερο από τα προβλεπόμενα για να διατηρηθεί η τροχιά των 2 ο C (μείωση - 25% έως και -40% σε σχέση με τα επίπεδα του 1990 μέχρι το 2020). Η αβεβαιότητα όμως στο νομικό καθεστώς χαρακτηρίζει πολλές από αυτές τις δεσμεύσεις, δεδομένου ότι συχνά εξαρτώνται από την έκβαση των διεθνών διαπραγματεύσεων ή από την περαιτέρω εφαρμογή της κατά περίπτωση εθνικής νομοθεσίας. Αυτή τη στιγμή η ΕΕ είναι ο μόνος μεγάλος παραγωγός εκπομπών που έχει ενσωματώσει την δέσμευσή της για μείωση 20% σε σύγκριση με το 1990 στο εσωτερικό θεσμικό πλαίσιο.
Στοχοι για τους οποιους δεςμευτηκαν οι αναπτυγμενες χωρες ςτα πλαιςια της Συμφωνιας της Κοπεγχαγης ΧΩΡΕΣ Εκπομπές (Mt CO 2 eq) Εκπομπές (Mt CO 2 eq) 1990 2005 Στόχος "χαμηλή δέσμευση" Από 1990 Από 2005 Αυστραλία 416214 524635 12.9% -10.4% Στόχος "υψηλή δέσμευση" Από 1990-10.8% Από 2005-29.3% Καναδάς 591793 730967 2.5% -17.0% 2.5% -17.0% Κροατία 1 31374 30433 5.6% 8.9% 5.6% 8.9% ΕΕ 27 2 5572506 5119476-20.0% -12.9% Iσλανδία 3400 3694-30.0% -35.6% Ιαπωνία 1269657 1357844-25.0% -29.9% Νέα Ζηλανδία 61853 77175-10.0% -27.9% Νορβηγία 49695 53701-30.0% -35.2% Ρωσική Ομοσπονδία 3319327 2117821-15.0% 33.2% Ελβετία 52709 53665-20.0% -21.4% Ουκρανία 3 926033 417529-20.0% 77.4% Ηνωμένες Πολιτείες Σύνολο χωρών (συμπ. ΗΠΑ) - 30.0% - 30.0% - 25.0% - 20.0% - 40.0% - 25.0% - 30.0% - 20.0% - 23.8% -35.6% -29.9% -35.9% -44.5% 17.5% -31.2% 77.4% 6084490 7082213-3.4% -17.0% -3.4% -17.0% 18379050 17569153-12% -8% -18% -14%