HTζιλσέπονι -η Π νι- καθ ταν στις οδοντωτές επάλξεις του κοντ χοντρου

ÚfiÏÔÁÔ HTζιλσέπονι -η Π νι- καθ ταν στις οδοντωτές επάλξεις του κοντ χοντρου π ργου της µονής του Aγίου Πολ τιµου που βρισκ ταν στη µεγάλη π λη του Πάλµαρις, ατενίζοντας τις χιονισµένες σκεπές, ενώ το βλέµ- µα της περιπλανι ταν αναπ φευκτα στα σκοτεινά κι ορµητικά νερά του Mαζο ρ Nτελαβάλ. Tο τσουχτερ κρ ο την περ νιαζε, αλλά η Π νι, βυθισµένη για τα καλά στις αναµνήσεις της, ο τε που το πρ σεχε. Oλ κληρη η βορειοδυτική περιοχή του βασιλείου του Xονς δε Mπέαρ είχε σκεπαστεί απ πρώιµο χι νι µία µ λις εβδοµάδα νωρίτερα κι ο χειµώνας έµπαινε πια για τα καλά, παρ λο που ακ µα δεν είχε τελειώσει ο δέκατος µήνας της χρονιάς. Σ µφωνα µε τις εκτιµήσεις, ο π λεµος ενάντια στο δαίµονα Mπεστεζ- µπο λζιµπαρ και τα τσιράκια του -τα γκ µπλιν, τους γίγαντες και τους πάουρι- είχε εξελιχθεί ανέλπιστα καλά κι είχε τελειώσει µε ελάχιστες απώλειες ανθρώπινων ζωών και χωρίς να γίνει στάχτη ο τε µία µεγάλη π λη. Mε τον ερχοµ του χειµώνα, µως, τα επακ λουθα του πολέµου είχαν αρχίσει να γίνονται αισθητά, κυρίως απ την έλλειψη τροφίµων στα χωριά, αφο είχαν αναγκαστεί να στείλουν τις προµήθειές τους στις π λεις που είχαν καταφ γει οι στρατιώτες του βασιλιά. Στο Πάλµαρις έφταναν φήµες τι σε κάποια απ αυτά είχαν ξεκινήσει εξεγέρσεις κατά του βασιλιά Nτάνιουµπ αλλά και κατά της Aµπελικανικής Eκκλησίας, που ο ηγέτης της είχε αναµφίβολα ενεργήσει προς το συµφέρον του δαίµονα. Άλλες φήµες µιλο σαν για αρκετο ς µυστηριώδεις θανάτους κατά µήκος της ακτής του Mάντις Aρµ και για µια οµάδα φανατικών οι οποίοι απ τη µια απειλο σαν να αποσχιστο ν απ την Aµπελικανική Eκκλησία, ενώ απ την άλλη απέρριπταν κατηγορηµατικά την ιδέα µιας εκκλησίας που θα ήταν αφοσιωµένη στον Άβελιν Nτέσµπρις. 11

R.A. Salvatore O π λεµος εδώ στο Πάλµαρις είχε τελειώσει, αλλά στην Π νι, που πενθο σε, φαιν ταν λες και η αναταραχή είχε µ λις αρχίσει. Ή µήπως ήταν απλά κάτι που συνεχιζ ταν, αναρωτήθηκε. Άραγε αυτή η παρωδία και η αναταραχή, αυτή η ανησυχία, ήταν απλά µια αντανάκλαση της ανθρώπινης φ σης, µια ατελείωτη σειρά απ µάχες ή µια αιτία πικρίας στη θέση µιας άλλης; H ιδέα στενοχώρησε ακ µη περισσ τερο την Π νι, γιατί, αν αυτή ήταν η αλήθεια, τ τε τι είχαν πετ χει πραγµατικά; Tι είχαν κερδίσει µε τη θυσία τους; Γιατί είχε πεθάνει ο πολυαγαπηµένος της άντρας, ο Έλµπριαν; H Π νι άφησε έναν απελπισµένο αναστεναγµ απέναντι σ λη αυτή τη µαται τητα. O νους της γ ρισε στην παιδική της ηλικία, εκεί στους άγριους ασ τοπους, στο Nτάνταλις, την εποχή που εκείνη κι ο Έλµπριαν µεγάλωναν µαζί, ξένοιαστοι. Θυµήθηκε πώς έτρεχε στα µονοπάτια του δάσους δίπλα στο αγ ρι, ανάµεσα στα λευκά µο σκλια της πευκ φυτης κοιλάδας στα β ρεια του χωριο τους. Θυµήθηκε µια κρ α βραδιά που σκαρφάλωνε µαζί του στη βορινή πλαγιά για να θαυµάσουν την Άλω του Kορ να, αυτή την πανέµορφη πολ χρωµη ουράνια ζώνη που περιέβαλλε τον κ σµο την πηγή, πως έµαθε αργ τερα, των ευλογηµένων µαγικών λίθων που αποτελο σαν τη δ ναµη και τον πυρήνα της πίστης της Aµπελικανικής Eκκλησίας. Tην επ µενη αυγή, η Π νι και ο Έλµπριαν είχαν γίνει µάρτυρες της επιστροφής των πατέρων τους και των υπ λοιπων κυνηγών. Π σο καθαρά τα θυµ ταν τώρα η Π νι, πώς έτρεχε γεµάτη ενθουσιασµ, γεµάτη προσµονή, γεµάτη... Φρίκη. Γιατί σε µια απ τις δοκο ς που στήριζαν στους ώµους τους κρεµ ταν ένα πολ παράξενο κι άσχηµο µικροσκοπικ πλάσµα: ένα γκ µπλιν. H Π νι και ο Έλµπριαν ποτέ δε θα µπορο σαν να έχουν προβλέψει τι αυτ το σκοτωµένο κτήνος θα ήταν ο προάγγελος τέτοιας καταστροφής. Πολ σ ντοµα, µως, τα γκ µπλιν είχαν επιτεθεί µε λες τους τις δυνάµεις, κάνοντας στάχτη το Nτάνταλις και σφάζοντάς τους λους, εκτ ς απ την Π νι και τον Έλµπριαν, αφο οι δυο τους, αν και χωριστά, είχαν καταφέρει να ξεφ γουν απ τα τέρατα, χωρίς να γνωρίζει ο καθένας τι ο άλλος είχε επιζήσει. Kι έπειτα η Π νι είχε καταλήξει εδώ στο Πάλµαρις, στερηµένη απ µνήµη και ταυτ τητα, εδώ που την υιοθέτησαν ο Γκρέβις και η Πετί- µπουα Tσίλιτσανκ, ιδιοκτήτες της πολ βουης ταβέρνας µε τ νοµα Στράτα της Συντροφιάς H Π νι έριξε το βλέµµα της πάνω απ την ήσυχη π λη, προς το σηµείο που κάποτε στεκ ταν το κτίριο. Tι παράξενα γυρίσµατα είχε φέρει η µοί- 12

Î ÈÚfi ÙË applefiáóˆûë ρα στο πεπρωµένο της: το γάµο της µε τον αγαπηµένο ανιψι του βαρ νου Mπίλντεµπορο ένα γάµο που ακυρώθηκε αµέσως και που τον ακολο θησε η κατάταξη της Π νι στο στρατ του βασιλιά την προαγωγή της στη φηµισµένη Aκτοφρουρά και το διορισµ της στο Πάιρεθ Tαλµ την επιδροµή των πάουρι και την πτώση του φρουρίου. Όλα αυτά είχε πάρει χρ νια για να γίνουν, αλλά στην Π νι φάνταζαν σαν να είχαν γίνει µέσα σε µια ν χτα. Ένιωθε πάλι βαθιά στα κ καλά της την παγωνιά των νερών του K λπου του Kορ να, που είχε πέσει για να ξεφ γει απ το καταδικασµένο Πάιρεθ Tαλµ. Ίσως να ήταν η µοίρα, ίσως απλή τ χη, αυτ που την έβγαλε απ εκείνα τα νερά για να τη φέρει τ σο κοντά στον Άβελιν Nτέσµπρις, τον «τρελ καλ γερο» απ τον Άγιο Mιρ Aµπέλ, που τον καταζητο σε η Eκκλησία για το θάνατο εν ς δασκάλου και την κλοπή πολλών απ τους ιερο ς µαγικο ς λίθους. O Άβελιν την είχε οδηγήσει πίσω στο Nτάνταλις, κι εκεί η Π νι είχε ξανασµίξει µε τον Έλµπριαν, που είχε επιστρέψει στην περιοχή µετά την εκπαίδευσή του ως φ λακα απ τους µυστηριώδεις Tουέλ αλφαρ. Π σο µακρ και σκοτειν δρ µο είχαν διαν σει οι τρεις τους απ κει: προς το ρος A ντα και το δαίµονα δάκτυλο και πίσω πάλι διασχίζοντας το βασίλειο µέχρι τον Άγιο Mιρ Aµπέλ, που είχαν φυλακιστεί και πεθάνει οι θετοί γονείς της Π νι και µετά πάλι πίσω σ ένα δρ µο που θα έπρεπε να έχει αρχίσει να φωτίζεται, παρ λη τη θλίψη, αλλά που αυτ ς σκοτείνιαζε λο και περισσ τερο, καθώς το κακ που ενσάρκωνε ο Mπεστεζµπο λζι- µπαρ, ο δαίµονας δάκτυλος, είχε διαφθείρει τον πατέρα ηγο µενο Mάρκγουαρτ οπλίζοντάς τον µε µία και µ νη επιθυµία, να πολεµήσει τον Έλµπριαν και την Π νι. Kαι το είχε κάνει, σ εκείνη την ίδια έπαυλη που η Π νι είχε περάσει την πρώτη ν χτα του γάµου της µε τον K νορ Mπίλντεµπορο, στο αρχοντικ της φρίκης, που ο Έλµπριαν και η Π νι είχαν δώσει την τελευταία µάχη ενάντια στον Mάρκγουαρτ και είχαν νικήσει, µε τίµηµα µως τη ζωή του Έλµπριαν. Tώρα η Π νι δεν ήταν σίγουρη τι είχαν κερδίσει κι αν λο αυτ άξιζε κάτι. Aναγνώριζε τη σχεδ ν κυκλική φ ση του ταξιδιο της αλλά αυτ αντί να την ανακουφίζει, την έκανε να νιώθει ανήσυχη και παγιδευµένη. «Φοβάµαι τι κάνει πάρα πολ κρ ο για να είσαι εδώ πάνω» ακο στηκε µια απαλή φωνή πίσω της, η φωνή του αδελφο Mπρ µιν Xερντ, του αρχηγο της οµάδας των µοναχών που είχαν ακολουθήσει το δάσκαλο Tζ τζονα στη φυγή του απ την Eκκλησία, επειδή πίστευαν στην αγιοσ νη του Άβελιν, κι εν ς απ τους µοναχο ς που είχαν σταθεί δίπλα στον Έλµπριαν και την Π νι στους αγώνες τους κατά του Mάρκγουαρτ. 13

R.A. Salvatore Γ ρισε να κοιτάξει τον ευπαρουσίαστο άντρα. Ήταν αρκετά χρ νια µεγαλ τερος απ την Π νι -τριάντα και κάτι- µε µα ρα, κατσαρά µαλλιά που µ λις είχαν αρχίσει να γκριζάρουν και σκο ρο δέρµα που τονιζ ταν περισσ τερο, αφο, σο συχνά κι αν ξυριζ ταν, το πρ σωπ του σκιαζ ταν πάντα απ τα µα ρα γένια του. «Παραείναι ασήµαντο για να µε νοιάζει» του απάντησε ήρεµα. H Π νι κοίταξε πάλι την π λη, καθώς την πλησίαζε για να ακουµπήσει στον τοίχο δίπλα της. «Σκέφτεσαι τον Έλµπριαν;» τη ρώτησε. H Π νι άφησε ένα σ ντοµο χαµ γελο, πιστε οντας τι η απάντηση ήταν ευν ητη. «Πολλοί είναι λυπηµένοι» άρχισε να λέει ο αδελφ ς Mπρ µιν η Π νι είχε ακο σει τις ίδιες κο φιες λέξεις απ πάρα πολλο ς τους τελευταίους τρεις µήνες. Eκτιµο σε τις προσπάθειές τους -σίγουρα!-, αλλά κατά βάθος ευχ ταν να την άφηναν µ νη µε τις σκέψεις της. «O χρ νος είναι γιατρ ς...» άρχισε πάλι να λέει ο αδελφ ς Mπρ µιν, αλλά, καθώς η Π νι τον κάρφωσε µε το γεµάτο δυσπιστία βλέµµα της, άφησε τις λέξεις να σβήσουν. «O π νος σου είναι αναµεν µενος» δοκίµασε ξανά λίγο πιο µετά. «Πρέπει να αντλήσεις παρηγοριά και πίστη απ το Θε κι απ το καλ που βγήκε απ τις πράξεις σου.» Η Π νι τον κοίταξε βλοσυρά κι ο ευγενικ ς µοναχ ς πισωπάτησε. «Tο καλ ;» ρώτησε. O Mπρ µιν σήκωσε τα χέρια του σαν να µην καταλάβαινε. «Πολεµο ν ξανά, έτσι δεν είναι;» ρώτησε η Π νι κοιτάζοντας πάλι τη χιονισµένη π λη. «Ή µήπως θα έπρεπε να πω τι πολεµο ν ακ µα;» «Ποιοι;» «Oι ηγέτες της Eκκλησίας σου µε το βασιλιά Nτάνιουµπ και τους συµβουλάτορές του. Πολεµο ν ξανά και πάντα. εν άλλαξε τίποτα» διευκρίνισε η Π νι. «Eίναι κατανοητ να επικρατεί αναταραχή στους κ λπους της Eκκλησίας, πρέπει να το παραδεχτείς» απάντησε αυστηρά ο Mπρ µιν. «Xάσαµε τον πατέρα ηγο µεν µας.» «Tον είχατε χάσει πολ πριν τον σκοτώσω» τον διέκοψε η Π νι. «Aυτ είναι αλήθεια» παραδέχτηκε ο µοναχ ς. «Aλλά ακ µη κι έτσι, πολλοί απ τους υποστηρικτές του Nτέιλµπερτ Mάρκγουαρτ σοκαρίστηκαν, ταν έµαθαν την αλήθεια τι δηλαδή ο Mπεστεζµπο λζιµπαρ -καταρα- 14

Î ÈÚfi ÙË applefiáóˆûë µένο τ νοµά του, το απ λυτο σκοτάδι- είχε διεισδ σει τ σο πολ στις τάξεις µας, ώστε είχε καταφέρει να διαφθείρει τον ίδιο τον πατέρα ηγο µενο.» «Kαι τώρα πέθανε κι είστε καλ τερα χωρίς αυτ ν» παρατήρησε η Π νι. O αδελφ ς Mπρ µιν δεν απάντησε αµέσως και η Π νι κατάλαβε τι ήταν άδικη µαζί του. Σε τελευταία ανάλυση, ήταν ένας φίλος που δεν είχε προσπαθήσει να κάνει τίποτε άλλο παρά να βοηθήσει τον Έλµπριαν και την ίδια, κι ο σαρκασµ ς της σίγουρα τον πλήγωνε. Tον κοίταξε στα µάτια και ξεκίνησε να λέει κάτι, αλλά σταµάτησε απ τοµα. Aς είναι, αποφάσισε, µη µπορώντας να νιώσει γενναιοδωρία στην καρδιά της. Όχι ακ µα. «Eίµαστε ντως πολ καλ τερα» είπε αποφασιστικά ο Mπρ µιν, ανταποδίδοντας το σαρκασµ. «Kαι θα ήµαστε ακ µα καλ τερα, αν η Tζιλσέπονι ξανασκεφτ ταν την προσφορά.» H Π νι κο νησε το κεφάλι της προτο εκείνος ολοκληρώσει την εντελώς προβλέψιµη παράκλησή του. Nα ξανασκεφτεί την προσφορά. Πάντα αυτ. Ήθελαν να γίνει µητέρα ηγουµένη της Aµπελικανικής Eκκλησίας, παρ λο που κάτι τέτοιο δεν είχε συµβεί ποτέ στη µακραίωνη ιστορία αυτο του πατριαρχικο τάγµατος. O αδελφ ς Φράνσις, ο πιο αφοσιωµένος ακ λουθος του Mάρκγουαρτ, το είχε προτείνει ενώ κρατο σε στην αγκαλιά του τον ετοιµοθάνατο Mάρκγουαρτ, ταν ο δαίµονας που είχε κυριε σει το σώµα του πατέρα ηγο µενου καιγ ταν χάρη στην πίστη και τη δ να- µη της Π νι και του Έλµπριαν. O Φράνσις είχε δει την αλήθεια στη διάρκεια εκείνης της τροµερής µάχης, αλλά και την αλήθεια για τον τροµερ δάσκαλ του. H Π νι είχε σκοτώσει το δαίµονα στον οποίο είχε µετατραπεί ο Mάρκγουαρτ και τώρα πολλοί µοναχοί µε µεγάλη επιρροή έκαναν ν ξεις τι θα επιθυµο σαν να τον αντικαταστήσει η Π νι. Aυτ υπαινίσσονταν ορισµένοι, τουλάχιστον. H Π νι δεν έτρεφε αυταπάτες ως προς το τι ένα τέτοιο σπάσιµο της παράδοσης, πως ήταν ο διορισµ ς µιας γυναίκας στην κεφαλή της Eκκλησίας και ειδικά της γυναίκας που είχε µ λις σκοτώσει τον προηγο µενο ηγέτη, δε θα συναντο σε παθιασµένους πολέµιους. Oι µάχες θα ήταν ακατάπαυστες και κατά τη γνώ- µη της Π νι εντελώς µάταιες. Kαι σαν να µην ήταν αρκετά µπερδεµένα τα πράγµατα, είχε λάβει µια ακ µη προσφορά, µια προσφορά απ τον ίδιο το βασιλιά Nτάνιουµπ, ο οποίος της πρ σφερε τον τίτλο της βαρ νης του Πάλµαρις, µολον τι ήταν προφανές τι δεν είχε κανένα προσ ν για τη θέση, εκτ ς απ τη νεοσ στατη φήµη τής ηρωίδας. H Π νι έβλεπε καθαρά την κατάσταση: µετά το 15

R.A. Salvatore τέλος του πολέµου, τ σο η Eκκλησία σο και το Στέµµα είχαν αρχίσει τις µηχανορραφίες για ν αποκτήσουν την εξουσία. Όποια πλευρά µπορο σε να ισχυριστεί τι είχε φίλη την Tζιλσέπονι, που ήταν σ ντροφος του Έλµπριαν του Nυχτοπουλιο, ή να πει τι την είχε προωθήσει σε µια θέση εξουσίας, θα κέρδιζε πολλά στον αγώνα για την αγάπη και την αφοσίωση του λαο του Πάλµαρις και της γ ρω περιοχής. H Π νι άρχισε να γελά σιγανά καθώς έστρεψε τα µάτια της απ τον αδελφ Mπρ µιν πέρα στη λευκοντυµένη π λη. Tο λάτρευε το χι νι, ειδικά ταν έπεφτε πυκν απ τον ανταριασµένο ουραν, τυλίγοντας στα λευκά τους τοίχους των κτιρίων. Για την Π νι αυτ ς ο καιρ ς κάθε άλλο παρά ταλαιπωρία ήταν. Tον έβλεπε περισσ τερο σαν µια προθεσµία, µια δικαιολογία για να καθίσει ήσυχα δίπλα στο αναµµένο τζάκι, χωρίς ευθ νες και χωρίς να πρέπει να δώσει λ γο σε κανέναν. Άλλωστε, λ γω της πρ ωρης κακοκαιρίας, ο βασιλιάς Nτάνιουµπ είχε αναγκαστεί να καθυστερήσει την επιστροφή του στην Έρσαλ. Aν ο καιρ ς δε µαλάκωνε, ο βασιλιάς θα έπρεπε να ξεχειµωνιάσει στο Πάλµαρις, πράγµα που ελάφρωνε κάπως την πίεση που ένιωθε η Π νι, για το αν θα δεχ ταν ή θα απέρριπτε τον τίτλο της βαρ νης. Παρ λο που ο καιρ ς είχε βοηθήσει, η Π νι αισθαν ταν ελάχιστη ανακο φιση. Kάποτε αποκαλο σε αυτή την π λη πατρίδα της. Tώρα µως που το µέρος αυτ είχε συνδεθεί µε τ σο π νο -µε τα συντρίµµια της Στράτας της Συντροφιάς, µε το χαµ της θετής της οικογένειας και του πολυαγαπηµένου της Έλµπριαν- δεν µπορο σε να νιώσει τίποτα καλ εδώ, ο τε να ανακαλέσει ευχάριστες αναµνήσεις. «Aν διατηρήσει τον τίτλο του βαρ νου, ο δο κας Kάλας θα πολεµήσει τον Άγιο Πολ τιµο µε κάθε µέσο» παρατήρησε ο αδελφ ς Mπρ µιν, βγάζοντας την Π νι απ τις σκέψεις της. Για ελάχιστες στιγµές ωστ σο, αφο η αναφορά και µ νο στον ισχυρ δο κα, τον προσωριν βαρ νο του Πάλµαρις, την έκανε µοιραία να σκεφτεί το µέρος που διέµενε, εκείνο ακριβώς το σπίτι µέσα στο οποίο ο γάµος της µε τον K νορ Mπίλντεµπορο είχε βυθιστεί αµέσως στο χάος, το σπίτι µέσα στο οποίο ο Mάρκγουαρτ είχε πάρει για πάντα απ κοντά της τον Έλµπριαν. «Πώς θα κερδίσουµε αυτές τις µάχες, αν δεν έχουµε την ηρωική Tζιλσέπονι για να µας οδηγήσει;» τ λµησε να ρωτήσει ο Mπρ µιν. Πέρασε το µπράτσο του γ ρω απ τους ώµους της Π νι κι αυτή η κίνηση έφερε επιτέλους ένα αληθιν χαµ γελο στο µορφο πρ σωπο της γυναίκας. «Ή ίσως θα µπορο σε η Tζιλσέπονι να δεχτεί την προσφορά του βασιλιά, αντί γι αυτ...» 16

Î ÈÚfi ÙË applefiáóˆûë «Θα είµαι λοιπ ν αρχηγ ς µ νο κατ νοµα;» ρώτησε η κοπέλα. «Για σάς ή για το Στέµµα; Ένα σ µβολο που θα επιτρέψει στον Mπρ µιν και τους φίλους του να πετ χουν αυτ που επιθυµο ν;» «Aυτ ποτέ!» απάντησε ο µοναχ ς, κάνοντας πως νιώθει φρίκη, αφο ήταν φανερ πως καταλάβαινε τι η Π νι τον πείραζε. «Eίπα στον Mπραντγου ρντεν και στον P τζερ το Γοργοδάχτυλο τι θα τους συναντο σα στο Nτάνταλις» ανέφερε η Π νι και, µ λις το είπε, σκέφτηκε τι το ταξίδι της επιστροφής στην παλιά της πατρίδα µπορεί να µην ήταν και τ σο άσχηµη ιδέα. Eκεί ήταν θαµµένος ο Έλµπριαν, εκεί που ήταν... πιο καθαρά. Nαι, αυτή ήταν η σωστή λέξη για να το περιγράψει, αποφάσισε η Π νι. Πιο καθαρά. Πιο µακριά απ τη λάσπη των ατέρµονων καβγάδων της ανθρωπ τητας. Φυσικά, ήταν κι εκείνη παγιδευµένη εδώ, και πιθαν τατα για ολ κληρο το χειµώνα, αφο ο δρ µος προς το βορρά δεν ήταν ε κολος αυτή την εποχή. Έριξε µια µατιά και είδε τον απογοητευµένο αδελφ Mπρ µιν. Συµπαθο σε πραγµατικά αυτ τον άντρα και την ενθουσιώδη οµάδα του, ήταν λοι τους ιδεαλιστές και πίστευαν τι µπορο σαν να αποκαταστήσουν την Aµπελικανική Eκκλησία, να την επαναφέρουν στον ενάρετο δρ µο, ακολουθώντας τη διδασκαλία του Άβελιν. Aυτή η τελευταία σκέψη έκανε την Π νι να ξαναχαµογελάσει: γελο σε απ µέσα της, αλλά κρατο σε την ευθυµία της κρυφή, γιατί δεν ήθελε να φανεί σαν να κορ ιδευε ετο το τον άντρα. O Mπρ µιν και οι φίλοι του δεν είχαν καν γνωρίσει τον Άβελιν τουλάχιστον χι τον πραγµατικ Άβελιν, εκείνον που ήταν γνωστ ς σαν «τρελ ς καλ γερος». O Mπρ µιν είχε γίνει µέλος του Aµπελικανικο Tάγ- µατος ένα χρ νο πριν απ τον Άβελιν, το εν Θεώ Έτος 815. O δάσκαλος Φράνσις και ο αδελφ ς Mάρλµπορο Bισέντι, ο πιο στεν ς φίλος του Mπρ - µιν, είχαν µπει στην τάξη του Άβελιν το φθιν πωρο του εν Θεώ Έτους 816. Ωστ σο, ο Άβελιν και τρεις ακ µα µοναχοί είχαν αποµονωθεί απ την υπ λοιπη τάξη, γιατί είχαν ξεκινήσει την πολ σηµαντική προετοιµασία τους για το ταξίδι στη Nήσο του Πιµανίνικουιτ. H µοναδική ανάµνηση που είχαν ο Mπρ µιν, ο Bισέντι και ο Φράνσις απ τον Άβελιν ήταν η ηµέρα που οι τέσσερις εκλεκτοί µοναχοί είχαν σαλπάρει απ τον K λπο των Aγίων Πάντων µε προορισµ το νησί απ που θα έφερναν τους ιερο ς λίθους. O Mπρ µιν δεν είχε ξαναδεί τον Άβελιν αφ του το έσκασε απ τον Άγιο Mιρ Aµπέλ, αφ του έγινε ο «τρελ ς καλ γερος», που καβγάδιζε στα καπηλειά και πολ συχνά µεθοκοπο σε και, µα την αλήθεια, η διαδικασία αγιοποίησης του καβγατζή Άβελιν Nτέσµπρις θα ήταν πολ ζωηρή! 17

R.A. Salvatore «Kάνει πολ κρ ο εδώ πάνω» είπε ξανά ο αδελφ ς Mπρ µιν, σφίγγοντας περισσ τερο τους ώµους της Π νι και τραβώντας την κοντά του για να µοιραστεί λίγη απ τη ζεστασιά του. «Σε παρακαλώ, έλα µέσα να καθίσεις δίπλα στη φωτιά. H αρρώστια απλώνεται µε ταχ ρυθµ µετά τον π λεµο κι ο κ σµος θα γίνει ακ µη πιο σκοτειν ς, αν αρρωστήσει η Tζιλσέπονι.» H Π νι δεν αντιστάθηκε καθώς την οδηγο σε προς την π ρτα του π ργου. Nαι, συµπαθο σε τον αδελφ Mπρ µιν και τους φίλους του, αυτή την οµάδα των µοναχών που είχαν διακινδυνε σει τα πάντα για να ανακαλ ψουν την αλήθεια του κ σµου µετά την αναταραχή που είχε ξεσπάσει λ γω της αποστασίας του Άβελιν Nτέσµπρις και την κλοπή απ τον ίδιο τ σων πολλών µαγικών λίθων. Ήταν κάτι παραπάνω απ συµπάθεια, παραδεχ ταν, βλέποντας το πραγµατικ ενδιαφέρον στο ευγενικ και νεανικ πρ σωπ του, νιώθοντας τη δ ναµη και τον ενθουσιασµ που έκρυβε η γε- µάτη ενέργεια περπατησιά του. Tον ζήλευε, επειδή ήταν γεµάτος νι τη, πολ περισσ τερη απ κείνη, παρ λο που ήταν µεγαλ τερ ς της. Aλλά η Π νι καταλάβαινε µες στις σκοτεινές σκέψεις της, τι ο αδελφ ς Mπρ µιν διέθετε κάτι που εκείνη δεν µπορο σε πια να έχει. Eλπίδα. «Mπρένιλι! εν τάισες τις κ τες, χαζοκ ριτσο!» φώναξε η Mέρι Kάουσενφεντ απ την εξώπορτα του µικρο σπιτιο της. «Aχ, Mπρένιλι, πο γυρίζεις;» Kο νησε το κεφάλι της και µουρµο ρισε. Πράγµατι η Mπρένιλι, το στερνοπο λι της, ήταν το πιο µπελαλίδικο επτάχρονο που είχε δει ποτέ η Mέρι, καθώς έτρεχε συνέχεια στους απ τοµους γκρεµο ς και τους αµµ λοφους που υπήρχαν απ κάτω και µερικές φορές αψηφο σε την άγρια πληµµυρίδα του K λπου Φάλιντιν -που µπορο σε να ανεβάσει επτά µέτρα ορµητικ νερ µέσα σε ελάχιστο χρ νο πάνω στο λασπωµένο έδαφος- στην αδιάκοπη αναζήτησή της για περιπέτεια και διασκέδαση. Kαι πάντα, µα πάντα, η Mπρένιλι ξεχνο σε να κάνει τις αγγαρείες της πριν φ γει για τις ατίθασες περιπλανήσεις της. Kάθε πρωί η Mέρι Kάουσενφεντ άκουγε τις κ τες να παραπονιο νται και κάθε πρωί έπρεπε να βγαίνει στην π ρτα και να φωνάζει. «Eδώ είµαι, µαµά» ακο στηκε µια σιγανή φωνο λα πίσω της, µια φωνή που η Mέρι δυσκολε τηκε να συνδέσει µε τη ζωηρή της κ ρη. «εν έφαγες πρωιν» απάντησε γυρίζοντας η Mέρι «ο τε κι οι κ τες.» «Θα τις τα σω» είπε ήσυχα η Mπρένιλι, πάρα πολ ήσυχα. 18

Î ÈÚfi ÙË applefiáóˆûë H Mέρι Kάουσενφεντ πλησίασε γρήγορα την κ ρη της που φαιν ταν παράξενα ε θραυστη κι ακο µπησε την παλάµη στο µέτωπ της, για να δει µήπως είχε πυρετ. «Eίσαι καλά, κορίτσι µου;» ρώτησε και τα µάτια της άνοιξαν διάπλατα µ λις είδε πως η µικρή έκαιγε. «εν αισθάνοµαι καλά, µαµά» παραδέχτηκε το κορίτσι. «Έλα, λοιπ ν. Θα σε βάλω στο κρεβάτι και θα σου φτιάξω λίγη σο πα για να συνέλθεις» είπε η γυναίκα, πιάνοντας την Mπρένιλι απ το χέρι. «Nαι, αλλά οι κ τες...» «Oι κ τες θα φάνε µ λις σε βάλω στο κρεβάτι» άρχισε να λέει η Mέρι Kάουσενφεντ, και στράφηκε προς την κ ρη της µ ένα πλατ χαµ γελο. Tο χαµ γελ της έσβησε µ λις αντίκρισε ένα κ κκινο εξάνθηµα που το περιέβαλλε ένα άσπρο δαχτυλίδι, πάνω στο χέρι του µικρο κοριτσιο. H Mέρι Kάουσενφεντ διατήρησε την ψυχραιµία της για χάρη της κ ρης της και σήκωσε το χέρι της µικρής για να το δει καλ τερα. «Xτ πησες πουθενά;» ρώτησε το κορίτσι µε φωνή γεµάτη προσµονή. «Όχι» απάντησε η Mπρένιλι κι έσκυψε πιο κοντά για να δει κι αυτή τι είχε προκαλέσει τ σο το ενδιαφέρον της µητέρας της. H Mέρι εξέτασε το ροδαλ εξάνθηµα για λίγο. «Πρέπει να πας στο κρεβάτι τώρα» της είπε. «Nα ρίξεις πάνω σου µ νο ένα σεντ νι για να µην παραζεσταθείς απ τον πυρετ.» «Θα αρρωστήσω πιο πολ ;» ρώτησε αθώα η Mπρένιλι. H Mέρι φ ρεσε ένα ψε τικο χαµ γελο. «Όχι, θα γίνει καλά το κορίτσι µου» είπε, αν και ήξερε π σο µεγάλο ήταν το ψέµα της! «Γρήγορα τώρα στο κρεβάτι κι εγώ θα σου φέρω τη σο πα.» H Mπρένιλι χαµογέλασε. M λις µως βγήκε απ το δωµάτιο, η Mέρι Kάουσενφεντ κατέρρευσε έντροµη µέσα σε αναφιλητά. Έπρεπε να τρέξει γρήγορα στο θεραπευτή της π λης του Φάλιντιν και να τον φέρει να δει αµέσως το κορίτσι. Yπενθ µιζε διαρκώς στον εαυτ της τι κάποιος σοφ τερος απ την ίδια έπρεπε να επιβεβαιώσει τις υποψίες της, τι µπορεί να επρ κειτο για κάτι εντελώς διαφορετικ : ένα δάγκωµα αράχνης ή µια µελανιά απ τους κοφτερο ς βράχους στους οποίους σκαρφάλωνε λη την ώρα η Mπρένιλι. Ήταν πολ νωρίς για τέτοιο τρ µο, έλεγε και ξανάλεγε µέσα της η Mέρι Kάουσενφεντ. 19

R.A. Salvatore αχτυλίδι γ ρω απ το τριανταφυλλί. Ήταν ένα παλι τραγο δι που λέγανε στην π λη του Φάλιντιν, πως και στις περισσ τερες π λεις του Xονς δε Mπέαρ. Ήταν ένα τραγο δι για την πανο κλα. 20