Ν.Σ.(m) -1- Αριθμός 92/2016 Αριθμός 92/2016 ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΤΜΗΜΑ Ε Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 4 Απριλίου 2012, με την εξής σύνθεση: Αγγ. Θεοφιλοπούλου, Αντιπρόεδρος, Προεδρεύουσα, σε αναπλήρωση του Προέδρου του Τμήματος, που είχε κώλυμα, Μ.-Ελ. Κωνσταντινίδου, Αντ. Ντέμσιας, Σύμβουλοι, Δ. Βασιλειάδης, Χρ. Παπανικολάου, Πάρεδροι. Γραμματέας η Π. Μερτζανάκη. Για να δικάσει την από 25 Απριλίου 2006 αίτηση: της Ν, η οποία παρέστη με τη δικηγόρο Βαρβάρα Λαμπροπούλου Δημητριάδου (Α.Μ. 7397), που τη διόρισε με πληρεξούσιο, κατά της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Δωδεκανήσου και ήδη Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, η οποία δεν παρέστη, και κατά της παρεμβαίνουσας ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΥΓΡΩΝ ΚΑΥΣΙΜΩΝ ΚΑΤΡΗΣ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ», που εδρεύει στην Κάλυμνο, η οποία παρέστη με τον δικηγόρο Διονύσιο Πρωτόπαπα (Α.Μ. 16505), που τον διόρισε με πληρεξούσιο. Με την αίτηση αυτή η αιτούσα επιδιώκει να ακυρωθεί η άρνηση - παράλειψη της Ν.Α. Δωδεκανήσου των οφειλόμενων ενεργειών, που εκδηλώθηκε με τη σιωπηρή απόρριψη της υπ αριθμ. πρωτ. 12147/29.11.2005 (και 12146/29.11.2005 και 568/29.11. 2005) αιτήσεώς της προς αυτήν μετά την άπρακτη πάροδο τριμήνου από την υποβολή της ως προς τα σε αυτήν αναφερόμενα θέματα και ιδίως της διακοπής λειτουργίας των παράνομων δεξαμενών της Ανώνυμης Εταιρείας με την επωνυμία «ΚΑΤΡΗΣ Α.Ε.» στη θέση Γιαννοχώραφα Καλύμνου. Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του εισηγητή, Παρέδρου Δ. Βασιλειάδη. Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε την πληρεξουσία της αιτούσας, η οποία ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους ακυρώσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η αίτηση και τον πληρεξούσιο της παρεμβαίνουσας εταιρείας, ο οποίος ζήτησε την απόρριψή της. Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου κ α ι Α φ ο ύ μ ε λ έ τ η σ ε τ α σ χ ε τ ι κ ά έ γ γ ρ α φ α Σ κ έ φ θ η κ ε κ α τ ά τ ο ν Ν ό μ ο 1. Επειδή, για την άσκηση της κρινόμενης αίτησης καταβλήθηκε το νόμιμο παράβολο (ειδικά έντυπα παραβόλου 2869329 και 2053690/2006 σειράς Α ). 2. Επειδή, με την αίτηση αυτή ζητείται η ακύρωση της σιωπηρής απόρριψης από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δωδεκανήσου της από 29.11.2005 αίτησης, με την οποία, μετά την έκδοση της 871/2004 απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, η αιτούσα ζήτησε α) την ανάκληση της 1799/2000 απόφασης δυνάμει της οποίας επετράπη η λειτουργία των δεξαμενών 1, 2 και 5 της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «ΚΑΤΡΗΣ Α.Ε.» στη θέση Γιαννοχώραφα Καλύμνου, β) τη σφράγιση της δεξαμενής 3 που λειτουργεί χωρίς τη σχετική άδεια και γ) τη σφράγιση των λοιπών δεξαμενών, η άδεια των οποίων ακυρώθηκε με την ανωτέρω απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. 3. Επειδή, η υπόθεση εισάγεται προς συζήτηση μετά την έκδοση της 1886/2009 προδικαστικής απόφασης του Δικαστηρίου, με την οποία αναβλήθηκε η έκδοση οριστικής απόφασης και διατάχθηκε η αποστολή του φακέλου της υπόθεσης από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δωδεκανήσου. 4. Επειδή, σύμφωνα με το άρθρο 283 παρ. 2 του ν. 3852/2010 (Α 87), η παρούσα δίκη νομίμως συνεχίζεται αυτοδικαίως και χωρίς άλλη διατύπωση κατά της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου.
5. Επειδή, εξάλλου, η υπόθεση παραδεκτώς συζητήθηκε, αν και δεν παρέστη η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, διότι όπως προκύπτει από το σχετικό αποδεικτικό που υπάρχει στο φάκελο, αντίγραφο της προαναφερθείσας 1886/2009 προδικαστικής απόφασης του Δικαστηρίου, με την οποία ορίσθηκε νέα δικάσιμος της υπόθεσης, επιδόθηκε νομοτύπως στη Ν.Α. Δωδεκανήσου. 6. Επειδή, υπέρ του κύρους της προσβαλλόμενης σιωπηρής άρνησης της Διοίκησης παρεμβαίνει, παραδεκτώς, η ανώνυμη εταιρεία «Επιχείρηση Εκμετάλλευσης Υγρών Καυσίμων Κάτρης Α.Ε.» (πρβλ. Σ.τ.Ε. 52/2008 Ολομ., 871/2004). 7. Επειδή, η αιτούσα, φερομένη ως κάτοικος Καλύμνου και ιδιοκτήτρια ακινήτου γειτονικού προς τον χώρο των εγκαταστάσεων αποθήκευσης υγρών καυσίμων που αφορά η προσβαλλόμενη πράξη, με έννομο συμφέρον και εμπροθέσμως ασκεί την κρινόμενη αίτηση (Σ.τ.Ε. 871/2004). Εξάλλου, το έννομο συμφέρον της αιτούσας δεν αναιρείται και υπό την εκδοχή που προβάλλει η παρεμβαίνουσα εταιρεία, δηλαδή ότι η αιτούσα ασκεί ανταγωνιστική επιχείρηση στην περιοχή, οι περί του αντιθέτου δε ισχυρισμοί της παρεμβαίνουσας είναι απορριπτέοι (Σ.τ.Ε. 1763/2004, 3095/2001 Ολομ. κ.ά.). 8. Επειδή, στο άρθρο 10 του Συντάγματος, όπως ισχύει μετά την αναθεώρηση του 2001, ορίζεται ότι «1. Καθένας ή πολλοί μαζί έχουν το δικαίωμα, τηρώντας τους νόμους του Κράτους, να αναφέρονται εγγράφως στις αρχές, οι οποίες είναι υποχρεωμένες να ενεργούν σύντομα κατά τις κείμενες διατάξεις και να απαντούν αιτιολογημένα σε εκείνον, που υπέβαλε την αναφορά, σύμφωνα με το νόμο. 2 [ ] 3. Η αρμόδια υπηρεσία ή αρχή υποχρεούται να απαντά στα αιτήματα για παροχή πληροφοριών και χορήγηση εγγράφων, ιδίως πιστοποιητικών, δικαιολογητικών και βεβαιώσεων μέσα σε ορισμένη προθεσμία, όχι μεγαλύτερη των 60 ημερών, όπως νόμος ορίζει [ ]». Περαιτέρω, στο άρθρο 4 του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας, που κυρώθηκε με τον ν. 2690/1999 (Α 45), όπως οι παράγραφοι 1 και 2 του άρθρου 4 αντικαταστάθηκαν με το άρθρο 6 παρ. 1 του ν. 3242/2004 (Α 102), η παράγραφος 3 αντικαταστάθηκε με το άρθρο 11 παρ. 3 του ν. 3230/2004 (Α 44), οι δε παράγραφοι 5 και 6 προστέθηκαν με το άρθρο 6 παρ. 2 του ν. 3242/2004, ορίζονται τα εξής: «Διεκπεραίωση υποθέσεων 1. α. Οι δημόσιες υπηρεσίες, οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης και τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, όταν υποβάλλονται αιτήσεις, οφείλουν να διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις των ενδιαφερομένων και να αποφαίνονται για τα αιτήματά τους μέσα σε προθεσμία πενήντα (50) ημερών, εφόσον από ειδικές διατάξεις δεν προβλέπονται μικρότερες προθεσμίες. Η προθεσμία αρχίζει από την κατάθεση της αίτησης στην αρμόδια υπηρεσία και την υποβολή ή συγκέντρωση του συνόλου των απαιτούμενων δικαιολογητικών, πιστοποιητικών ή στοιχείων [ ] 3. Οι υπηρεσίες απαλλάσσονται από τις κατά την παράγραφο 1 υποχρεώσεις αν το αίτημα είναι εμφανώς παράλογο, αόριστο, ακατάληπτο ή επαναλαμβάνεται κατά τρόπο καταχρηστικό [ ]». Από τον συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας συνάγεται ότι ο νομοθέτης έχει θεσπίσει κανόνες διαδικασίας που αποβλέπουν προεχόντως στη λειτουργική αποτελεσματικότητα της Διοίκησης και στην ποιοτική αναβάθμιση των παρεχόμενων προς τον πολίτη υπηρεσιών, ειδικότερα δε στη δραστηριοποίηση των διοικητικών υπηρεσιών για την ταχεία και αποτελεσματική εξυπηρέτηση των πολιτών (Σ.τ.Ε. 3004/2010 Ολομ.). Εξάλλου, η αρχή της χρηστής διοίκησης αποτελεί γενική αρχή του διοικητικού δικαίου που πρέπει να διέπει τη δράση της Διοίκησης, από την εν λόγω δε αρχή απορρέει ειδικότερα η υποχρέωση της Διοίκησης να ασκεί επικαίρως τις ανατιθέμενες σε αυτήν αρμοδιότητες και να συμπράττει, επίσης, σε ενέργειες από τις οποίες εξαρτάται η έκδοση διοικητικών πράξεων που ενδιαφέρουν τους διοικούμενους και η ικανοποίηση εν γένει εννόμων συμφερόντων των διοικουμένων (Σ.τ.Ε. 1378/2008 κ.ά.). 9. Επειδή, περαιτέρω, κατά γενική αρχή του δικαίου, η οποία έχει εφαρμογή εφόσον ο νόμος δεν ορίζει το αντίθετο, η Διοίκηση δεν έχει υποχρέωση να ανακαλεί πράξεις της, έστω και αν είναι παράνομες. Σύμφωνα, όμως, με τις αρχές του κράτους δικαίου και της νομιμότητας της δράσης της Διοίκησης, σε συνδυασμό και προς τις διατάξεις που παρατίθενται στην προηγούμενη σκέψη, σε περίπτωση κατά την οποία εκδόθηκαν, διαδοχικώς, αλλεπάλληλες διοικητικές πράξεις για να ρυθμιστεί η ίδια έννομη κατάσταση που αφορά την εγκατάσταση και λειτουργία δραστηριότητας σε ορισμένη θέση, οι εκδοθείσες δε πράξεις ερείδονται ως προς το κρίσιμο θέμα του επιτρεπτού της εγκατάστασης στην αυτή διάταξη του νόμου και αποτελούν έρεισμα η μια της άλλης και, παραλλήλως, ορισμένες εξ αυτών έχουν περιορισμένη χρονική ισχύ, με αποτέλεσμα επί προσβολής των πράξεων αυτών με διαδοχικές, επίσης, αιτήσεις ακυρώσεως να καταργηθεί η δίκη ως προς ορισμένες πράξεις, λόγω της αντικατάστασής τους από μεταγενέστερες, και να ακυρωθούν άλλες
πράξεις, λόγω παράβασης του νόμου που εμφιλοχώρησε κατά την έκδοσή τους, η Διοίκηση, έχει, πάντως, την υποχρέωση, εφόσον συντρέχουν οι ανωτέρω προϋποθέσεις σε συνδυασμό και με την πολυπλοκότητα της υπόθεσης, να εξετάσει αίτηση του διοικουμένου, που πέτυχε την έκδοση των ακυρωτικών αποφάσεων, με την οποία ζητείται η εκκαθάριση της υπόθεσης στο σύνολό της, προκειμένου να διαπιστωθεί αν παρέμειναν σε ισχύ ορισμένες πράξεις και σε καταφατική περίπτωση να εξετασθεί, με βάση τις συνθήκες της υπόθεσης, αν η διατήρηση σε ισχύ των πράξεων αυτών κατ επίκληση του τεκμηρίου της νομιμότητας προσκρούει στις αρχές του κράτους δικαίου και της χρηστής διοίκησης (πρβλ. Σ.τ.Ε. 1175/2008 Ολομ. σκ. 7, 2176/2004 Ολομ. σκ. 4, 2177/2004 Ολομ. σκ. 4, 370/1997 7μ. σκ. 4 κ.ά.). 10. Επειδή, εν προκειμένω, από τα στοιχεία του φακέλου και τις 1912/1994, 2969/1998, 2970/2008 και 871/2004 αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας προκύπτουν τα ακόλουθα: Με την ΤΒ 753/Φ.14.119/7.7.1992 απόφαση του Νομάρχη Δωδεκανήσου χορηγήθηκε στην ομόρρυθμη εταιρεία «Κ. και Μ. ΚΑΤΡΗΣ Ο.Ε.» άδεια εγκατάστασης πέντε δεξαμενών αποθήκευσης υγρών καυσίμων, συνολικής χωρητικότητας 1.350 κ.μ., στην περιοχή «Γιαννοχώραφα» της Καλύμνου. Η πράξη αυτή προσεβλήθη με αίτηση ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, η επί της αιτήσεως όμως αυτής δίκη κηρύχθηκε κατηργημένη με την 1912/1994 απόφαση του Δικαστηρίου. Τούτο, λόγω της εν τω μεταξύ εκδόσεως της απόφασης 359/Φ.14.119/17.3.1993 του αυτού Νομάρχη, υπογραφομένης από τον Διευθυντή Εσωτερικών της Νομαρχίας, με την οποία ορίσθηκε ότι η αρχική άδεια εγκαταστάσεως ισχύει εφεξής στο όνομα της νυν παρεμβαίνουσας εταιρείας "Επιχείρηση Εκμετάλλευσης Υγρών Καυσίμων - ΚΑΤΡΗΣ Α.Ε." που διαδέχθηκε την αρχική δικαιούχο εταιρεία και με την οποία, κατά τα γενόμενα δεκτά με την ως άνω απόφαση του Δικαστηρίου, αντικαταστάθηκε εξ ολοκλήρου η αρχική άδεια εγκατάστασης. Κατά της τελευταίας αυτής απόφασης του Νομάρχη Δωδεκανήσου [υπ αριθμ. 359/Φ.14.119/17.3.1993] άσκησαν αίτηση ακυρώσεως στο Συμβούλιο της Επικρατείας οι Γεώργιος, Ιωάννης και Νομική Τσαγκάρη. Με την 1126/94/Φ.14.119/14.2.1995 απόφαση του Περιφερειακού Διευθυντή Δωδεκανήσου και μετά από αίτηση της πιο πάνω ανώνυμης εταιρείας η ισχύς της άδειας εγκατάστασης, η οποία εξέπνεε την 7.7.1994, παρατάθηκε μέχρι την 31.12.1995. Εξάλλου, με την 2970/1998 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας καταργήθηκε η δίκη που άνοιξε με την αίτηση ακυρώσεως κατά της 359/Φ.14.119/17.3.1993 νομαρχιακής απόφασης, διότι κρίθηκε ότι έληξε η ισχύς της προσβαλλόμενης πράξης, λόγω αντικαταστάσεώς της, μετά την άσκηση της αιτήσεως ακυρώσεως, με την προαναφερθείσα απόφαση του Περιφερειακού Διευθυντή Δωδεκανήσου. Εν τω μεταξύ, εκδόθηκε η απόφαση 839/Φ.14.119/6.10.1995 του Νομάρχη Δωδεκανήσου, με την οποία χορηγήθηκε άδεια λειτουργίας των τριών από τις πέντε δεξαμενές, με την δε απόφαση Ζ7/7158/Φ.14.119/20.11.1996 του ίδιου Νομάρχη χορηγήθηκε άδεια λειτουργίας και των άλλων δύο δεξαμενών. Η τελευταία αυτή πράξη ακυρώθηκε με την 2969/1998 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, διότι κρίθηκε ότι κατά τα ορισθέντα με την άδεια εγκαταστάσεως, η εγκατάσταση όλων των δεξαμενών έπρεπε να είχε αποπερατωθεί μέχρι 31.12.1995, η δε προσβαλλομένη άδεια λειτουργίας εξεδόθη την 20.11.1996, ήτοι μετά την πάροδο του χρονικού ορίου που έτασσε η άδεια εγκαταστάσεως, χωρίς, εν πάση περιπτώσει, να προκύπτει ότι η αποπεράτωση των εγκαταστάσεων είχε γίνει μέχρι του χρονικού αυτού ορίου. Μετά την έκδοση της πιο πάνω ακυρωτικής απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας εκδόθηκε η απόφαση ΤΒ1350/Φ.14.119/29.3.1999 του Νομάρχη Δωδεκανήσου, που υπογράφεται από τον Αντινομάρχη (εφεξής: πράξη α ), με την οποία παρατάθηκε η αρχική ΤΒ 753/Φ.14.119/7.7.1992 άδεια εγκατάστασης και χορηγήθηκε άδεια λειτουργίας για τις δύο δεξαμενές (Νο 4 και 5) αποθήκευσης υγρών καυσίμων ελαφρών κλασμάτων, συνολικής χωρητικότητας 320 (200 + 120) κ.μ. και άδεια κτιριακής επέκτασης για την αποθήκευση 20 κ.μ. συσκευασμένων λιπαντικών. Στη συνέχεια, με την 1530/Φ.14.119/14.4.1999 απόφαση του ίδιου Νομάρχη, που υπογράφεται επίσης από τον Αντινομάρχη (εφεξής: πράξη β ), επετράπη στην πιο πάνω ανώνυμη εταιρεία να επεκτείνει τις εγκαταστάσεις της με την εγκατάσταση δύο δεξαμενών αποθήκευσης πετρελαίου, συνολικής χωρητικότητας 1.570 κ.μ. Ακολούθως, με την 6289/Φ.14.119/30.12.1999 απόφαση του ανωτέρω Νομάρχη, υπογραφομένη ομοίως ως άνω (εφεξής: πράξη γ ), χορηγήθηκε στην παρεμβαίνουσα εταιρεία άδεια λειτουργίας για τις δύο δεξαμενές που εγκαταστάθηκαν σύμφωνα με την 1530/Φ.14.119/14.4.1999 άδεια επεκτάσεως, κατόπιν και της 76/21.4.1999 οικοδομικής άδειας (εφεξής: πράξη δ ) του Γραφείου Πολεοδομίας Π.Ε. και Περιβάλλοντος του Επαρχείου Καλύμνου της Ν.Α. Δωδεκανήσου. Περαιτέρω, με την 1799/Φ.14.119/6.10.2000 απόφαση του Νομάρχη Δωδεκανήσου, που υπογράφεται από τον Αντινομάρχη, χορηγήθηκε άδεια λειτουργίας αορίστου διαρκείας των τριών δεξαμενών για τις οποίες είχε, κατά τα ήδη
λεχθέντα, αρχικώς χορηγηθεί άδεια λειτουργίας με την 839/Φ.14.119/6.10.1995 απόφαση του Νομάρχη Δωδεκανήσου. Εξάλλου, οι Ιωάννης και Νομική Τσαγκάρη (νυν αιτούσα) άσκησαν τρεις αιτήσεις ακυρώσεως ως εξής: Ι) κατά της ΤΒ 1350/Φ.14.119/29.3.1999 απόφασης του Νομάρχη Δωδεκανήσου (ανωτέρω πράξη α ), ΙΙ) κατά της 1530/Φ.14.119/14.4.1999 απόφασης του αυτού Νομάρχη (ανωτέρω πράξη β ) και ΙΙΙ) κατά της 6289/Φ.14.119/30.12.1999 απόφασης του ίδιου Νομάρχη (πράξη γ ) και κατά της 76/1999 οικοδομικής άδειας (πράξη δ ). Με την 871/2004 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας συνεκδικάσθηκαν οι ανωτέρω 3 αιτήσεις ακυρώσεως, από τις οποίες ο πρώτος εκ των αιτούντων παραιτήθηκε, καταργήθηκε η δίκη, αφενός, κατά της α πράξης εν μέρει, δηλαδή κατά της Τ.Β. 1350/Φ.14.119/29.3.1999 απόφασης του Νομάρχη Δωδεκανήσου καθ ό μέρος με αυτήν χορηγήθηκε άδεια λειτουργίας δύο δεξαμενών υγρών καυσίμων, και αφετέρου κατά της γ πράξης, δηλαδή της 6289/Φ.14.119/30.12.1999 απόφασης του αυτού Νομάρχη, έγιναν δε δεκτές οι αιτήσεις και ακυρώθηκαν α) η απόφαση Τ.Β. 1350/Φ.14.119/29.3.1999 (ανωτέρω πράξη α ), εν μέρει, κατά το μέρος που χορηγεί άδεια εγκατάστασης, β) η απόφαση 1530/Φ.14.119/14.4.1999 του Νομάρχη Δωδεκανήσου (πράξη β ) και γ) η 76/21.4.1999 οικοδομική άδεια του Γραφείου Πολεοδομίας, Πολεοδομικών Εφαρμογών και Περιβάλλοντος του Επαρχείου Καλύμνου (πράξη δ ). 11. Επειδή, με την προαναφερθείσα 871/2004 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, έγιναν, πλην άλλων, δεκτά (βλ. σκ. 10 και επομ.), τα εξής: «[ ] 10. Επειδή, με την 10537/18.2-11.3.1993 κοινή απόφαση του Υπουργού Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας και του Υφυπουργού ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. (ΦΕΚ 139 Β ) καθορίσθηκε η αντιστοιχία της κατατάξεως των βιομηχανικών - βιοτεχνικών δραστηριοτήτων της κοινής υπουργικής αποφάσεως 69269/5387/25.10.1990 (ΦΕΚ 678 Β ) με την αναφερόμενη στις πολεοδομικές διατάξεις διάκριση σε δραστηριότητες χαμηλής, μέσης και υψηλής οχλήσεως, ως ακολούθως: Άρθρο 1, παρ. 1 2. Οι δραστηριότητες της μέσης όχλησης αντιστοιχούν με τις δραστηριότητες της ΑΙΙ κατηγορίας της Κ.Υ.Α. 69269/90, ορίσθηκε δε επίσης ότι, όπου στις διατάξεις αυτές αναφέρεται ο όρος μη οχλούσα δραστηριότητα νοείται η δραστηριότητα χαμηλής οχλήσεως (άρθρο 2). Περαιτέρω, όσον αφορά τους προ του 1923 οικισμούς που στερούνται εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου, με την παρ. 1 του άρθρου 9 του από 2-13.3.1981 π.δ/τος (ΦΕΚ 138 Δ ), όπως η παράγραφος αυτή αντικαταστάθηκε με την παρ. 1 του από 5.5-6.6.1984 π.δ/τος (ΦΕΚ 341 Δ ), ορίζεται ότι εκτός αυτών σε απόσταση τουλάχιστον 500 μέτρων περιμετρικώς των καθοριζομένων ορίων απαγορεύεται η ανέγερση οχλουσών επαγγελματικών εγκαταστάσεων, βιομηχανικών, βιοτεχνικών κ.λπ., δηλαδή ότι απαγορεύεται η ανέγερση οχλουσών εγκαταστάσεων, άσχετα από το βαθμό οχλήσεως (χαμηλής, μέσης, υψηλής) που προκαλούν. Εξάλλου, στην παράγραφο 3 του άρθρου 4 του από 24.5.1985 π.δ/τος Τροποποίηση των όρων και περιορισμών δόμησης των γηπέδων των κειμένων εκτός των ρυμοτομικών σχεδίων των πόλεων και εκτός των ορίων των νομίμως υφισταμένων προ του έτους 1923 οικισμών (ΦΕΚ 270 Α ) ορίζεται ότι: «Γύρω από πόλεις και οικισμούς με πληθυσμό μεγαλύτερο των 2.000 κατοίκων βάσει της τελευταίας εκάστοτε απογραφής και σε ζώνη που εκτείνεται σε πλάτος 700 μέτρα, για πόλεις και οικισμούς με πληθυσμό από 2.001 μέχρι και 10.000 κατοίκους και 1.000 μέτρα για πόλεις με πληθυσμό άνω των 10.000 κατοίκων, απαγορεύεται η ανέγερση νέων βιομηχανικών εγκαταστάσεων μέσης ή υψηλής οχλήσεως. Η απόσταση αυτή μετράται από το τέλος του εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου ή από τα όρια των οικισμών που στερούνται ρυμοτομικού σχεδίου. 11. Επειδή, στην προκείμενη περίπτωση, η ιδιοκτησία της παρεμβαίνουσας εταιρείας, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, βρίσκεται εκτός των ορίων του εγκεκριμένου Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου Καλύμνου (απόφαση 28782/1405/11.5.1987 - ΦΕΚ 615 Δ ), σε απόσταση μικρότερη των 1.000 μέτρων από το όριο αυτού, αλλά εντός της περιοχής μελέτης της Ζώνης Οικιστικού Ελέγχου, η οποία δεν έχει εγκριθεί, σε περιοχή που προτείνεται για χρήση οικιστική (έγγραφο 6888/2703/16.3.2001 της Δ/νσης Πολ/κου Σχεδιασμού του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε.). Εξάλλου, στις εκτός ορίων οικισμών περιοχές της νήσου Καλύμνου δεν έχει θεσμοθετηθεί βιομηχανική ζώνη (έγγραφο 1853/30.9.1997 του Γραφείου Πολεοδομίας, Πολ/κων Εφαρμογών και Περιβάλλοντος του Επαρχείου Καλύμνου). Με την ΤΥ 8941/27.10.1976 απόφαση του Νομάρχη Δωδεκανήσου (ΦΕΚ 392 Δ ), η οποία στηρίχθηκε στην 35400/6/12/1975 απόφαση του Υπουργού Δημοσίων Έργων (ΦΕΚ 10 Δ ) καθορίσθηκαν τα όρια του υφιστάμενου προ του έτους 1923 (1948 για τη Δωδεκάνησο) οικισμού Ποθαίας ή Πόθιας Καλύμνου. Με την Τ.Υ. 11006/3.11.1978 απόφαση του πιο πάνω Νομάρχη (ΦΕΚ 681 Δ ) επανακαθορίσθηκαν τα όρια του οικισμού Πόθιας συμπεριλαμβάνοντας νέα τμήματα, μεταξύ των οποίων και η συνοικία Λαφάσι, που αποτελεί το όριο του Β Τμήματος του οικισμού Ποθαίας. Ακολούθως με το από
29.8.1980 π.δ/γμα (ΦΕΚ 694 Δ ) χαρακτηρίζονται όλοι οι οικισμοί της Καλύμνου παραδοσιακοί και διαχωρίζονται σε τομείς Α, Β, Γ, Δ και Ε. Σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 1 αυτού του δ/τος, στους τομείς Α, Β, Γ, και Δ υπάγονται τμήματα των οικισμών Καλύμνου (Ποθαίας) και Χωρίου (Χώρας) και στον Τομέα Ε υπάγονται: 1) Το υπόλοιπο τμήμα εκάστου των άνω οικισμών Καλύμνου (Ποθαίας) και Χωρίου (Χώρας). Στον Τομέα Ε υπάγεται το Τμήμα Β του οικισμού της Ποθαίας, το Λαφάσι (έγγραφο 659/Φ/14.3.2001 του Γραφείου Πολεοδομίας, Π.Ε. και Περιβάλλοντος του Επαρχείου Καλύμνου). Κατά την τελευταία απογραφή του έτους 1991 (24197/Γ 3812/24.11.1993 κοινή απόφαση των Υπουργών Εθνικής Οικονομίας και Εσωτερικών - ΦΕΚ 882 Β ), ο πληθυσμός του οικισμού της Καλύμνου (Ποθαίας) ανέρχεται σε 10.543. Δεδομένου δε ότι η δραστηριότητα της παρεμβαίνουσας εταιρείας υπάγεται στην κατηγορία Α της ομάδας ΙΙ του άρθρου 4 της Κ.Υ.Α. 69269/5387/90 (παρ. 6 περ. γ - Εγκαταστάσεις αποθήκευσης πετρελαίου, πετροχημικών και χημικών προϊόντων), που αντιστοιχεί, κατά την Κ.Υ.Α. 10537/18.2.1997, σε δραστηριότητα μέσης οχλήσεως, απαγορεύεται, σύμφωνα με τις προεκτεθείσες διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 4 του από 31.5.1985 π.δ/τος, η ανέγερση αυτών των βιομηχανικών εγκαταστάσεων σε ζώνη που εκτείνεται σε πλάτος 1.000 μέτρων γύρω από τον οικισμό της Ποθαίας, εφόσον ο πληθυσμός της κατά την τελευταία απογραφή του έτους 1991 ανήλθε σε 10.543, συμπεριλαμβάνονται δε στους απογραφέντες κατοίκους της Ποθαίας και οι κάτοικοι της συνοικίας Λαφάσι. Για τον καθορισμό δε της αποστάσεως των 1.000 μέτρων από τα όρια του οικισμού, στην περίπτωση που ο οικισμός αποτελείται από περισσότερα τμήματα, όπως εν προκειμένω, λαμβάνονται υπόψη τα όρια των τμημάτων αυτού, των οποίων οι κάτοικοι κατά την τελευταία απογραφή έχουν απογραφεί ενιαίως ως κάτοικοι του αυτού οικισμού. Εξάλλου, η εφαρμογή των διατάξεων του από 31.5.1985 π.δ/τος δεν κωλύεται από την παράλειψη οριοθέτησης ή τη μη νόμιμη οριοθέτηση οικισμού, εφόσον αποδεικνύεται η πραγματική έκταση και τα όρια οικισμού (βλ. ΣτΕ 2423/2000). Στην προκείμενη περίπτωση, τα όρια της Ποθαίας, συμπεριλαμβανομένης και της συνοικίας Λαφάσι, προκύπτουν από την Τ.Υ. 11006/3.11.1978 απόφαση του Νομάρχη Δωδεκανήσου, η οποία είναι μεν νομικά ανίσχυρη, ως ερειδόμενη στην 34500/1976 απόφαση του Υπουργού Δημοσίων Έργων (ΣτΕ 2009/1997, 2033/1978), αλλά αποτελεί πρόσφορο στοιχείο για τον προσδιορισμό των ορίων του οικισμού της Ποθαίας. Όπως αναφέρεται στο 410/Φ.Αδ.110/93/10.3.1998 έγγραφο του Γραφείου Πολεοδομίας, Π.Ε. και Περιβάλλοντος του Επαρχείου Καλύμνου η οδική απόσταση μεταξύ της νοητής γραμμής του ορίου οικισμού Πόθιας και του γηπέδου της ΚΑΤΡΗΣ Α.Ε. είναι περίπου 800 μέτρα, διευκρινίζεται δε με το 659/Φ/14.3.2001 έγγραφο του ίδιου Γραφείου ότι με το προηγούμενο έγγραφο νοείται η οδική απόσταση από το ανατολικό όριο (νοητή γραμμή) του ανεξάρτητου τμήματος Β (Λαφάσι) από το γήπεδο ιδιοκτησίας της ΚΑΤΡΗΣ Α.Ε. Συνεπώς, εφόσον οι εγκαταστάσεις της παρεμβαίνουσας εταιρείας βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των 1.000 μέτρων από τα όρια της συνοικίας Λαφάσι του οικισμού της Ποθαίας, είναι μη νόμιμες και ακυρωτέες, όπως βασίμως προβάλλεται με τις κρινόμενες αιτήσεις, οι παραδεκτώς προσβαλλόμενες άδειες εγκαταστάσεως και επεκτάσεως, καθώς και η στηριζόμενη στην άδεια επεκτάσεως οικοδομική άδεια, οι οποίες χορηγήθηκαν στην παρεμβαίνουσα εταιρεία. 12. Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, πρέπει να γίνουν δεκτές εν μέρει οι κρινόμενες αιτήσεις και να απορριφθούν οι ασκηθείσες παρεμβάσεις, παρέλκει δε ως αλυσιτελής η εξέταση των λοιπών λόγων ακυρώσεως, οι οποίοι στρέφονται κατά των αυτών πράξεων. Τέλος, οι λόγοι ακυρώσεως που στρέφονται κατά της 325/29.8.1995 αποφάσεως του Γραφείου ΠΕ.ΧΩ. Ρόδου, με την οποία χορηγήθηκε η προέγκριση χωροθέτησης των επιδίκων εγκαταστάσεων και της 14929/21.12.1995 αποφάσεως του Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. περί εγκρίσεως των περιβαλλοντικών όρων αυτών, προβάλλονται απαραδέκτως, διότι οι πράξεις αυτές θεωρούνται μεν ως συμπροσβαλλόμενες με τις κρινόμενες αιτήσεις, αφού η πράξη χωροθέτησης και η έγκριση περιβαλλοντικών όρων αποτελούν σύνθετη διοικητική ενέργεια που ολοκληρώνεται με την έγκριση των περιβαλλοντικών όρων και οι άδειες εγκαταστάσεως και λειτουργίας, οι οποίες έπονται, είναι συναφείς προς τις πράξεις αυτές (ΣτΕ 3619/1998 Ολ.), αλλά οι υπό κρίση αιτήσεις, οι οποίες έχουν ασκηθεί περίπου τέσσερα έτη μετά την έκδοση των πράξεων αυτών, ασκούνται κατ αυτών εκπροθέσμως [ ]». Με τις πιο πάνω αιτιολογίες της 871/2004 απόφασης του Σ.τ.Ε. ακυρώθηκαν, όπως προαναφέρθηκε, α) η απόφαση Τ.Β. 1350/Φ.14.119/29.3.1999 του Νομάρχη Δωδεκανήσου, εν μέρει, και συγκεκριμένα κατά το μέρος που χορηγεί άδεια εγκαταστάσεως, β) η απόφαση 1530/Φ.14.119/14.4.1999 του αυτού Νομάρχη και γ) η 76/21.4.1999 οικοδομική άδεια του Γραφείου Πολεοδομίας, Πολεοδομικών Εφαρμογών και Περιβάλλοντος του Επαρχείου Καλύμνου. 12. Επειδή, μετά την έκδοση της 871/2004 απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας
η αιτούσα υπέβαλε προς τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δωδεκανήσου την από 29.11.2005 αίτηση, με την οποία ζήτησε α) την ανάκληση της 1799/Φ.14.119/6.10.2000 απόφασης του Νομάρχη Δωδεκανήσου, με την οποία επετράπη η λειτουργία των δεξαμενών υπ αριθμ. 1, 2 και 5 της παρεμβαίνουσας εταιρείας, διότι οι δεξαμενές στερούνται άδειας εγκατάστασης και βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των 1000 μ. από τα όρια του οικισμού Πόθιας Καλύμνου, β) τη σφράγιση της δεξαμενής με αρ. 3 χωρητικότητας 200 τ.μ., που λειτουργεί αν και δεν περιλαμβάνεται στην ανωτέρω 1799/Φ.14.119/6.10.2000 απόφαση, γ) την ουσιαστική σφράγιση των ήδη φερόμενων ως σφραγισμένων λοιπών δεξαμενών και δ) τη διερεύνηση αν υπάρχουν και άλλες δεξαμενές, πέραν των υφισταμένων 7, της παρεμβαίνουσας εταιρείας. Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δωδεκανήσου δεν απάντησε στην ανωτέρω αίτηση, όπως δε αναφέρεται στο 1604/Φ14.119/15.10.2009 έγγραφο του Διευθυντή της Διεύθυνσης Ανάπτυξης της ανωτέρω Ν.Α. προς το Συμβούλιο της Επικρατείας, «[ ] η Υπηρεσία μετά από ενδελεχή έλεγχο και μελέτη τόσο του σκεπτικού όσο και του διατακτικού της απόφασης 871/2004 του Σ.τ.Ε. και λαμβάνοντας ιδίως υπόψη της το με αριθμ. πρωτ. ΣΕΕΔΔ/Φ4/5643/17.10.2005 έγγραφο [του Σώματος Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης] και το σε αυτό διαλαμβανόμενο πόρισμα, κατά το οποίο δεν προκύπτει υποχρέωση του Νομάρχη Δωδ/σου να ανακαλέσει την 839/95 και την 1799/2000 αποφάσεις του, δεν προέβη σε καμιά άλλη ενέργεια αφού πλέον κατ εμάς υπήρξε πλήρης συμμόρφωση της Ν.Α.Δ. στις αποφάσεις του Δικαστηρίου σας (αριθμ. Ε.Α. 90/2000, 91/2000 και 871/2004), με την εκτέλεση όλων εκείνων των απαραίτητων νομικών πράξεων που από το αντικείμενο της υπόθεσης επεβάλετο [ ]». Τέλος, στο 1659/Φ14.119/27.10.2009 έγγραφο της ανωτέρω Διεύθυνσης Ανάπτυξης προς το Συμβούλιο της Επικρατείας διευκρινίζεται ότι «στο σχεδιάγραμμα που θεωρήθηκε με την αριθμ. 839/Φ14.119/6.10.1995 απόφασή μας οι δεξαμενές οι οποίες λειτουργούν είναι οι Νο3, Νο6 και Νο7 και αυτές που έχουν σφραγιστεί και δεν λειτουργούν είναι οι Νο1, Νο2, Νο4 και Νο5». Με την κρινόμενη αίτηση ακυρώσεως, που κατατέθηκε στις 26.4.2006, ζητείται η ακύρωση της σιωπηρής απόρριψης από την ανωτέρω Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση της προαναφερθείσας αίτησης της αιτούσας. Συγκεκριμένα, η αιτούσα ισχυρίζεται, μεταξύ άλλων, ότι όλες οι άδειες και των επτά δεξαμενών της παρεμβαίνουσας έχουν ακυρωθεί ή έχει παύσει η ισχύς τους για τους λόγους που παραθέτει στο δικόγραφο της αίτησης, ότι η άρνηση της Διοίκησης να ανακαλέσει την 1799/Φ.14.119/6.10.2000 απόφαση είναι παράνομη, διότι παραβιάζει τις αρχές της χρηστής διοίκησης, αφού διαπιστώθηκε έλλειψη νόμιμης προϋπόθεσης για τη λειτουργία των δεξαμενών αυτών και ότι ως προς τη δεξαμενή 3, χωρητικότητας 200 κ.μ., η Διοίκηση όφειλε να τη σφραγίσει, διότι αυτή δεν περιλαμβάνεται στην 1799/Φ.14.119/6.10.2000 άδεια, με αποτέλεσμα να λειτουργεί χωρίς τις άδειες εγκατάστασης και λειτουργίας. 13. Επειδή, κατά τα εκτεθέντα στις σκέψεις 8 και 9, στην προκειμένη περίπτωση, εν όψει του νομικού και πραγματικού ιστορικού της υπόθεσης, των αποφάσεων 1912/1994, 2969/1998, 2970/1998 και 871/2004 του Συμβουλίου της Επικρατείας που εκδόθηκαν για την αυτή υπόθεση και της πολυπλοκότητας της υπόθεσης, όπως αυτή εξελίχθηκε με τη διαδοχική έκδοση διοικητικών πράξεων και δικαστικών αποφάσεων, η Διοίκηση είχε υποχρέωση να εξετάσει την από 29.11.2005 αίτηση της αιτούσας, με την οποία η τελευταία, μετά και την έκδοση της 871/2004 απόφασης του Σ.τ.Ε., ζήτησε την εκκαθάριση εκ μέρους της Διοίκησης του συνόλου της υπόθεσης. Συνεπώς, η σιωπηρή απόρριψη της από 29.11.2005 αίτησης της αιτούσας, έχει εκτελεστό χαρακτήρα, παραδεκτώς δε και εμπροθέσμως προσβάλλεται από την αιτούσα, οι δε περί του αντιθέτου ισχυρισμοί της παρεμβαίνουσας πρέπει να απορριφθούν. 14. Επειδή, όπως προκύπτει από το προαναφερθέν, υπ αριθμ. 1604/Φ14.119/15.10.2009, έγγραφο του Διευθυντή της Διεύθυνσης Ανάπτυξης της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Δωδεκανήσου προς το Συμβούλιο της Επικρατείας, στην προκειμένη περίπτωση ουδόλως εξετάσθηκε από την ανωτέρω Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση η από 29.11.2005 αίτηση της αιτούσας, παρά το ότι, από τις γενικές αρχές και τις διατάξεις που προαναφέρθηκαν και εν όψει των νομικών και πραγματικών συνθηκών της υπόθεσης, των διαδοχικών αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας που εκδόθηκαν και της συνολικής πλοκής της υπόθεσης της εγκατάστασης και λειτουργίας των προαναφερθεισών δεξαμενών της παρεμβαίνουσας, συνέτρεχαν στην προκειμένη περίπτωση οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες θεμελιώνεται υποχρέωση της Διοίκησης να επιληφθεί και να εξετάσει την αίτηση του διοικουμένου, με σκοπό την εκκαθάριση της υπόθεσης από διοικητική άποψη. Υπό τα ανωτέρω δεδομένα, η σιωπηρή απόρριψη της από 29.11.2005 αίτησης της αιτούσας είναι μη νόμιμη και, ως εκ τούτου, πρέπει να ακυρωθεί η άρνηση της Διοίκησης να εξετάσει την αίτηση αυτή, απορριπτομένων των περί του αντιθέτου ισχυρισμών της παρεμβαίνουσας εταιρείας.
15. Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση πρέπει να γίνει δεκτή και να απορριφθεί η παρέμβαση. Διά ταύτα Δέχεται την αίτηση και ακυρώνει τη σιωπηρή απόρριψη της από 29.11.2005 αίτησης της αιτούσας, σύμφωνα με το σκεπτικό. Απορρίπτει την παρέμβαση. Διατάσσει την απόδοση του παραβόλου και Επιβάλλει στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και την παρεμβαίνουσα, συμμέτρως, τη δικαστική δαπάνη της αιτούσας, η οποία ανέρχεται συνολικά στο ποσό των χιλίων τριακοσίων ογδόντα [1380 (460+460+460)] ευρώ. Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 11 Μαρτίου 2013 Η Προεδρεύουσα Αντιπρόεδρος Η Γραμματέας και μετά την αποχώρησή της Αγγ. Θεοφιλοπούλου Μ. Βλασερού και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση στις 13 Ιανουαρίου 2016. Ο Πρόεδρος του Ε Τμήματος Η Γραμματέας Αθ. Ράντος Μ. Βλασερού ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ Εντέλλεται προς κάθε δικαστικό επιμελητή να εκτελέσει όταν του το ζητήσουν την παραπάνω απόφαση, τους Εισαγγελείς να ενεργήσουν κατά την αρμοδιότητά τους και τους Διοικητές και τα άλλα όργανα της Δημόσιας Δύναμης να βοηθήσουν όταν τους ζητηθεί. Η εντολή πιστοποιείται με την σύνταξη και την υπογραφή του παρόντος. Αθήνα,... Ο Πρόεδρος του Ε Τμήματος Η Γραμματέας./.