Μαρία Στεφάνου Μαρία Στεφάνου Σιωπή στο Σκοτάδι μυθιστόρημα 1
Σιωπή στο Σκοτάδι τίτλος συγγράμματος Σιωπή στο Σκοτάδι συγγραφέας Μαρία Στεφάνου Εκδόσεις iwrite.gr Άνω Πόλη, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα An iwrite Publication Ano Poli, Thessaloniki, Greece Επικοινωνία: 2311 27 28 03 info@iwrite.gr Α Έκδοση: Ιούνιος 2011 επιμέλεια, σελιδοποίηση, μακέτα εξωφύλλου, συμβουλευτική iwrite Creative Team http://www.iwrite.gr Απαγορεύεται η δημοσίευση μέρους ή του συνόλου του βιβλίου αυτού, η αναπαραγωγή ή μετάδοσή του με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό μέσο, χωρίς την άδεια του συγγραφέα. 2
Μαρία Στεφάνου «Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που σταθήκατε στο πλάι μου από την αρχή μέχρι το τέλος, από τη πρώτη σελίδα μέχρι τη τελευταία και μου δώσατε δύναμη και κουράγιο ώστε να πάρω την μεγάλη απόφαση και να προχωρήσω στην έκδοση. Νιώθω πως αν αρχίσω να γράφω τα ονόματά σας ένα προς ένα, δε θα με φτάσουν οι σελίδες και ίσως και να ξεχάσω κάποιον. Για αυτό ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου σε όλο το bellandedward forum (www.bellandedward.org).» Μαρία Στεφάνου 3
Σιωπή στο Σκοτάδι 4
Μαρία Στεφάνου «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.» Ν. Καζαντζάκης, Ασκητική 5
Σιωπή στο Σκοτάδι αρχή 6
Μαρία Στεφάνου Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω μόνο σκοτάδι. Το πνιπρόλογος 7 Λίζι Σιωπή. Και σκοτάδι. Δεν μπορώ να δω και να ακούσω τίποτα. Νιώθω μόνο. Αισθάνομαι. Νόμιζα πως ήμουν η μόνη που βρισκόταν σε απόγνωση. Η μόνη που ένιωθε απελπισία. Θα ορκιζόμουν όμως ότι κάθε πόντος του κορμιού μου μπορούσε να καταλάβει την απελπισία και την απόγνωση που ερχόταν από την άλλη πλευρά. Με κάθε άγγιγμα, κάθε φιλί και κάθε αναστεναγμό, βούλιαζα όλο και πιο βαθιά, συγκλονισμένη. Έψαχνα μέσα μου να βρω απαντήσεις για τον εαυτό μου. Πώς είχα φτάσει εκεί και τι ζητούσα; Ποια ήμουν πραγματικά; Η σκέψη μου θόλωσε και οι ανησυχίες μου έσβησαν πριν καλά καλά το καταλάβω. Θα ζούσα αυτή την εμπειρία, θα έπαιρνα όσα περισσότερα μπορούσα από αυτή και θα πήγαινα παρακάτω. Γλίστρησα τα χέρια μου πάνω στα σεντόνια και πήρα μία βαθιά ανάσα πριν παραδοθώ ολοκληρωτικά. Τα ακροδάχτυλά μου άγγιξαν απαλά το δέρμα του και ένα έντονο κύμα ηλεκτρισμού με διαπέρασε. Έσφιξα πιο πολύ τα καλυμμένα μάτια μου και βύθισα το πρόσωπο μου πάνω του. Με σκέπασε μία μεθυστική μυρωδιά που δεν θα ξεχνούσα ποτέ και ένιωσα κάθε μέλος του κορμιού μου να μουδιάζει. Και τότε, μέσα στο βαθύ σκοτάδι είδα το φως που ερχόταν κατά πάνω μου και γέμισε την ψυχή μου. Μπράιαν
Σιωπή στο Σκοτάδι γηρό σκοτάδι που αγκαλιάζει τον υπόγειο σιδηρόδρομο καθώς αυτός κινείται με ταχύτητα κάτω από τη γη. Κλείνω τα μάτια μου και, χωρίς να ξέρω πώς αυτό είναι δυνατόν, το μυαλό μου γεμίζει με εικόνες. Είναι εικόνες γεμάτες από συναισθήματα, αγγίγματα και μυρωδιές. Μνήμες που χαράχτηκαν βαθιά μέσα μου και δεν μπορώ να τις κατανοήσω. Με τρώνε, με εξουσιάζουν μέρες και νύχτες ολόκληρες και δεν μπορώ να τις διώξω όσο και αν προσπαθώ. Ανοίγω τα μάτια μου και στο απέναντι ακριβώς κάθισμα βλέπω ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Είναι αγκαλιασμένοι σφιχτά και το κορίτσι έχει κλειστά τα μάτια του. Δάκρυα κυλούν από τα μάγουλά της και το αγόρι χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά της. Ακουμπάει το μέτωπό του πάνω στο δικό της προσπαθώντας να την παρηγορήσει για κάτι. Άθελά μου, τα μάτια μου σαρώνουν το νεαρό κορίτσι απέναντι μου. Είναι μικροσκοπική με καστανά μακριά μαλλιά. Το πρόσωπό της έχει όμορφα, στρογγυλεμένα χαρακτηριστικά και τα χείλη της έχουν ανοίξει στην προσπάθεια της να ανασάνει. Τα μάτια της δεν μπορώ να δω τα μάτια της γιατί τα έχει κλειστά. Καθώς την κοιτάζω, οι σκοτεινές μνήμες επιστρέφουν πάλι και είναι σαν να με έχει χτυπήσει κεραυνός. Ανακάθομαι νευρικά στο κάθισμα μου και κοιτάζω πάλι έξω από το παράθυρο. Είμαι αφηρημένος για λίγο και το μόνο που βρίσκεται μέσα στη σκέψη μου τώρα πια είναι το απόλυτο κενό. Γυρνάω αργά το πρόσωπό μου και τότε η ματιά μου διασταυρώνεται με αυτή του κοριτσιού που με κοιτάζει ερευνητικά. Δύο καφετί ζεστά μάτια κοιτούν και ψάχνουν μέσα στα δικά μου. Νιώθω πως κάτι θέλει να βρει εκεί. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και τότε αυτή κλείνει πάλι τα δικά της και τα χείλη της σχηματίζουν μία ευθεία γραμμή. Πριν το καταλάβω, το φως του επόμενου σταθμού μας τυλίγει και μας σκεπάζει και τότε το νεαρό ζευγάρι, σηκώνεται και κατεβαίνει από το τρένο. Μένω μόνος να κοιτάζω έξω από το παράθυρο και να βλέπω το σκοτάδι. Όσο και αν ψάχνω μέσα μου, δεν μπορώ να βρω το φως. 8
Μαρία Στεφάνου Φως. Ο δυνατός ήλιος με ζέσταινε και με ανατρίχιαζε. Αισθάνθηκα τα μάγουλά μου να καίνε και τον ιδρώτα να κατρακυλάει αργά στη ραχοκοκαλιά μου. Η αναπνοή μου ήταν ακανόνιστη και λαχανιασμένη. Σκόνταψα και έπεσα στο έδαφος, το πρόσωπό μου ήρθε σε επαφή με το δροσερό γρασίδι. Το παιδικό χαχανητό που ακούστηκε πίσω μου με έκανε να χαμογελάσω. Ξάπλωσα ανάσκελα και παραδόθηκα. «Μαμά, πάλι έπεσες». Ο Ντάνι στάθηκε από πάνω μου και με κοίταξε κοροϊδευτικά. «Ουφ εντάξει, κέρδισες». Κούνησα τα χέρια μου γιατί ένιωσα ανίκανη να σηκώσω το κορμί μου από το έδαφος. «Αφού το ξέρεις ότι θα χάσεις κάθε φορά, γιατί παραβγαίνεις μαζί μου;» Για την ηλικία του το αγόρι μου θα έλεγε κανείς ότι είναι αρκετά ετοιμόλογο. «Γιατί δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα αλλά η προσπάθεια», εξήγησα και του έκλεισα το μάτι. Ο Ντάνι μού χαμογέλασε πάλι και το χαμόγελό του ήταν πιο λαμπερό και από τον ήλιο που βρισκόταν από πάνω μας. Έσκυψε μπροστά μου και σκέπασε στ αλήθεια τον ήλιο. Είδα και θαύμασα το υπέροχο πρόσωπό του. Ένα πρόσωπο που δεν μοιάζει καθόλου με το δικό μου. Ούτε ένα τόσο δα μικρό χαρακτηριστικό. Τα καστανά ατίθασα μαλλιά του πετάνε προς όλες τις κατευθύνσεις και οι γωνίες του προσώπου του τον κάνουν να δείχνει μεγαλύτερος από την ηλικία του. Δύο καταπράσινα μάτια συ- κεφάλαιο ένα διάχυτο φως Λίζι 9
Σιωπή στο Σκοτάδι μπληρώνουν το σύνολο και εγώ ακόμα και σήμερα ψάχνω παντού να βρω κάποιον με αυτό το πρόσωπο. Ανακατεμένες εικόνες πέρασαν πάλι μέσα από το μπερδεμένο μου μυαλό και έφεραν μπροστά μου τα ανεξήγητα όνειρα που βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου. Αυτό το πρόσωπο, λίγο διαφορετικό και πιο ώριμο να βρίσκεται δίπλα μου, να με αγκαλιάζει, να με τυλίγει. Έδιωξα τις σκέψεις αυτές γρήγορα και σηκώθηκα με δυσκολία σιγά σιγά. Ένιωσα τα μέλη μου βαριά και έκανα μία πονεμένη γκριμάτσα όταν άκουσα τα κόκκαλά μου να τρίζουν. «Πάμε σπίτι τώρα;» «Έλα Είπες ότι θα καθόμασταν όσο ήθελα. Δεν έχω χορτάσει ακόμα». «Εντάξει αλλά θα καθίσω κάτω από εκείνο το δέντρο να διαβάσω το βιβλίο μου», είπα και έδειξα την τεράστια βελανιδιά που έκρυβε τον ήλιο. Ο Ντάνιελ το ξέρει πως μου αρέσει να κάθομαι εκεί. Είναι κάτι που συνηθίζω να κάνω όταν ερχόμαστε στο πάρκο. «Εντάξει μαμά. Θα πάω να παίξω με τα άλλα παιδιά τώρα», είπε και, αφού με χαιρέτησε, απομακρύνθηκε. Λίγη ώρα αργότερα, και ενώ ήμουν χαμένη ανάμεσα στις σελίδες, μία γνωστή φυσιογνωμία πλησίασε προς το μέρος μου. «Ονειροπόλα Λίζι, πάλι διαβάζεις το ίδιο βιβλίο; Ω, Θεέ μου, πες μου ότι δεν είναι πάλι Οι Άθλιοι. Πόσες φορές το έχεις διαβάσει αλήθεια;» ρώτησε η Νικόλ και τίναξε με δύναμη το πόδι της. Μερικά φύλλα είχαν κολλήσει στο παπούτσι της. Της χαμογέλασα, έκλεισα το βιβλίο και το άφησα στην άκρη. «Αφού το ξέρεις ότι η Φαντίνα είναι η αγαπημένη μου ηρωίδα. Και μην ξεχνάς πως έχω ολόκληρη εργασία να τελειώσω σχετικά με αυτή». «Είσαι σίγουρη; Θέλω να πω τόσες ηρωίδες, τόσες ιστορίες. Γιατί διάλεξες αυτή, και μάλιστα εθελοντικά;» «Γιατί θα μου δώσει τον έξτρα βαθμό που χρειάζομαι για την υποτροφία μου, για το μεταπτυχιακό μου. Και γιατί την ξέρω καλύτερα από κάθε άλλο χαρακτήρα», είπα και μάσησα την άκρη 10
Μαρία Στεφάνου του χειλιού μου. «Ποτέ δεν θα σε καταλάβω, Λίζι, ποτέ. Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι όπως εμείς μπορούμε και συνυπάρχουμε στο ίδιο σπίτι», είπε και ανασήκωσε τα φρύδια της. «Επειδή λατρεύεις τον Ντάνι», της θύμισα και σηκώθηκα. Με το χέρι μου έδιωξα το χώμα και καθάρισα το παντελόνι μου. «Μιλώντας γι αυτόν, πού είναι το μικρό μου τερατάκι; Τελείωσα νωρίτερα σήμερα, και μάντεψε τι έκανα μόλις πήγα σπίτι». Μου έκλεισε το μάτι. «Μαγείρεψες!» Φώναξα χαρούμενα. Είναι γεγονός πως η Νικόλ σπάνια μαγειρεύει. Δεν της αρέσει και τόσο η μαγειρική σε αντίθεση με εμένα, που κάποια στιγμή στη ζωή μου ανακάλυψα κατά λάθος ότι τελικά ήμουν καλή σε αυτό. Αναρωτήθηκα για ένα δευτερόλεπτο πόσα ήταν τα πράγματα που είχα ανακαλύψει κατά λάθος τελικά. Ή πόσα από αυτά οφείλονταν σε κάποιο λάθος. Είδα με την άκρη του ματιού μου τον Ντάνι που έτρεχε και χαμογελούσε καθώς είχε δει από μακριά τη Νικόλ. Είχε ανοίξει τα χέρια του σε μία τεράστια αγκαλιά και έπεσε με δύναμη πάνω της χαμογελώντας διάπλατα. Όχι. Ο Ντάνι δεν ήταν λάθος. Ήταν ό,τι πιο όμορφο μου είχε ποτέ συμβεί. Έδιωξα αμέσως αυτές τις χαζές σκέψεις και έριξα όλη μου την προσοχή πάνω στη Νικόλ και στον Ντάνι που αγκαλιάζονταν και χαχάνιζαν όπως έκαναν πάντα. «Λοιπόν, τι μαγείρεψες;» ρώτησα με περιέργεια. «Μακαρόνια!» Η Νικόλ κουνούσε το κεφάλι της εκστασιασμένη σαν να είχε κάνει κάποιο κατόρθωμα. «Με κέτσαπ;» πρόσθεσα, γνωρίζοντας ήδη ότι δεν υπήρχε περίπτωση να είχε κάνει κάτι περισσότερο από το να βράσει και να σουρώσει τα μακαρόνια. «Όχι μόνο! Στο σπίτι έχουμε τρεις διαφορετικές έτοιμες σάλτσες για όλα τα γούστα», μου γέλασε πονηρά. Αυτή ήταν η Νικόλ, και για κάποιο περίεργο λόγο οι δυο μας 11
Σιωπή στο Σκοτάδι είχαμε δέσει από την πρώτη μέρα που συναντηθήκαμε στο κολλέγιο. Σπουδάζαμε δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα αλλά είχαμε κάποια κοινά μαθήματα. Και ήταν γνωστό σε όλους ότι τα κοινά μας ήταν από ελάχιστα έως ανύπαρκτα. Η Νικόλ σπούδαζε Ιστορία της Τέχνης και έτσι είχαμε μαζί το μάθημα της Αγγλικής Λογοτεχνίας. Για εκείνη ήταν μάθημα ελεύθερης επιλογής. Για εμένα ήταν ίσως το πιο βασικό μάθημα απ όλα. Σπούδαζα Δημιουργική Συγγραφή και η ζωή μου εξαρτιόταν από αυτό το μάθημα. Η Νικόλ είχε πάντα αδυναμία στα ακριβά ρούχα, στις επώνυμες μάρκες και ήταν λάτρης της μόδας. Εγώ ήμουν ικανή να βγω από το σπίτι με τις πιτζάμες και δεν έδινα σημασία καθόλου σε τέτοια θέματα. Τα πιο σημαντικά πράγματα στη δική μου ζωή ήταν ο γιος μου και οι σπουδές μου. Είχα περάσει πολλά και είχα αναγκαστεί να μάθω περισσότερα. Σχεδόν από την πρώτη στιγμή που γνώρισα τη Νικόλ, οι δυο μας κολλήσαμε και γίναμε κάτι περισσότερο από φίλες. Αλλά πέρα από αυτό η Νικόλ λάτρευε τον Ντάνιελ. Δεν μας πήρε πολύ καιρό για να αποφασίσουμε να μείνουμε μαζί. Ήταν ιδανική λύση και για τις δυο μας. Ο βασικότερος λόγος ήταν τα οικονομικά μας προβλήματα. Και ο δεύτερος ήταν πως χρειαζόμουν βοήθεια με τον Ντάνιελ και η Νικόλ με χαρά δέχτηκε να μου την προσφέρει από τον πρώτο κιόλας χρόνο της ζωής του. Όταν φτάσαμε στο σπίτι, η Νικόλ σέρβιρε τη σπεσιαλιτέ της και εγώ με τον Ντάνιελ φάγαμε με ενθουσιασμό. Η Νικόλ μας κοιτούσε κάθε τόσο μες στα μάτια ψάχνοντας για επιβεβαίωση, την οποία θα έδινα στη φίλη μου έτσι κι αλλιώς ακόμα και αν το φαγητό δεν τρωγόταν. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι τα είχε καταφέρει πολύ καλά. Η ώρα πέρασε και έπρεπε να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Ήταν Κυριακή βράδυ και είχα βάρδια στο εστιατόριο. Εργαζόμουν σε δύο δουλειές. Στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου τρεις φορές την εβδομάδα και δύο σε ένα Ιταλικό εστιατόριο όχι πολύ μακριά από εκεί που μέναμε. 12
Μαρία Στεφάνου Δεν ήθελα να αφήσω αυτή τη δουλειά γιατί μου απέφερε καλά χρήματα και τα φιλοδωρήματα ανέβαζαν αρκετά το μεροκάματό μου. Αντιθέτως, στη βιβλιοθήκη έβγαζα πολύ λιγότερα αλλά αυτό δεν το έβλεπα και τόσο σαν δουλειά. Λάτρευα κάθε λεπτό που περνούσα εκεί, ακόμα και αν ταξινομούσα τεράστιους καταλόγους βιβλίων. Η Νικόλ πάλι είχε την επιχείρησή της. Εργαζόταν από το σπίτι έχοντας το δικό της ηλεκτρονικό κατάστημα. Δημιουργίες που έφτιαχνε μόνη της. Κοσμήματα από γυαλί, ασήμι και δέρμα. Σκόπευε σύντομα να αναβαθμίσει το κατάστημά της δοκιμάζοντας να φτιάξει και άλλα πράγματα. Τα χέρια της είχαν την ικανότητα να δημιουργούν από το τίποτα. Όταν εγώ δούλευα η Νικόλ έμενε με τον Ντάνι. Έτσι με είχε γλιτώσει από τα έξοδα της μπέιμπι σίτερ. Αλλά αυτό είχε αντίκτυπο στην προσωπική ζωή και των δυο μας. Για εμένα δεν με ένοιαζε. Δεν ενδιαφερόμουν για ραντεβού ή για ρομαντικές σχέσεις. Είχα βάλει κάποιες συγκεκριμένες προτεραιότητες στη ζωή μου και εδώ και τέσσερα χρόνια όλα πήγαιναν καλά κατά κάποιο τρόπο. Είχα σταθεί στα πόδια μου και διένυα τον δύσκολο δρόμο τον οποίο είχα επιλέξει. Και, το βασικότερο, είχα απεξαρτηθεί από το παρελθόν μου. Η Νικόλ όμως θυσίαζε τον χρόνο της για χάρη δική μου και του Ντάνιελ. Το ήξερα πως το έκανε επειδή το ήθελε και επειδή μας αγαπούσε. Δεν το καταλάβαινε αλλά σιγά σιγά είχε αφομοιωθεί απόλυτα με εμάς. Δεν έβγαινε ραντεβού, δεν έκανε καινούριες γνωριμίες. Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν πάλι αυτή η ώρα που θα κάναμε αυτή τη συζήτηση αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν θα καταλήγαμε πουθενά. Και το χειρότερο ήταν πως, όσο και αν την αγαπούσα, όσο και αν τη γνώριζα πια πολύ καλά, δεν μπορούσα να της ανοίξω την καρδιά μου. Το ήξερε κι εκείνη πως υπήρχαν πράγματα που τα κρατούσα για τον εαυτό μου και ήταν τόσο διακριτική που ποτέ δεν με πίεσε για να μάθει. Κατά βάθος ένιωθα ενοχές που δεν της είχα μιλήσει ποτέ για το παρελθόν μου. Από την άλλη πάλι ήξερα ότι δεν μπορούσα να μοιραστώ με κανέναν το μυστικό μου. Αναστέναξα και κοίταξα το μεγάλο ρολόι στον τοίχο. Είχε πε- 13
Σιωπή στο Σκοτάδι ράσει περισσότερη ώρα απ όση πίστευα και τώρα θα έπρεπε να βιαστώ για τη δουλειά. Η Νικόλ και ο Ντάνιελ είχαν απλώσει τα σύνεργα της ζωγραφικής πάνω στο τραπέζι και χρωμάτιζαν πουλιά που πετούσαν ψηλά στον ουρανό. Το περίεργο ήταν πως τα πουλιά αυτά είχαν διάφορα χρώματα. Χρωματιστά πουλιά Μου έκανε εντύπωση αυτό. Καθώς τα χέρια της Νικόλ έτρεχαν πάνω στο χαρτί και σχεδίαζε ένα καινούριο πουλί, ο Ντάνι έσπρωξε με τον αγκώνα του μία ξυλομπογιά και έπεσε στο πάτωμα. Η Νικόλ έσκυψε για να τη μαζέψει. «Λίζι» Είπε έκπληκτη τότε. «Ο σταυρός σου δεν είναι αυτός;» Ρώτησε και σήκωσε στο χέρι της την ασημένια αλυσίδα προσεχτικά. Το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου και αφηρημένα τα χέρια μου έψαξαν στον λαιμό μου. «Η αλυσίδα έσπασε», είπε τότε η Νικόλ και πήρε μία έκφραση απογοήτευσης. «Μου έφυγε από το λαιμό χωρίς να το καταλάβω», ψέλλισα. Μου τον έδωσε και το κρύο μέταλλο έκανε τα δάχτυλά μου να τσούξουν. Εξέτασα προσεχτικά την αλυσίδα και πρόσεξα πως είχε σπάσει, όπως είχε πει η Νικόλ. Προφανώς τα μάγουλά μου είχαν χάσει το χρώμα τους. «Λίζι, θα τη φτιάξουμε», είπε η Νικόλ καθησυχαστικά, κοιτάζοντας μέσα στα μάτια μου. Έψαχνε να βρει κάτι εκεί, το ένιωθα. Χαμήλωσα το βλέμμα μου και κράτησα σφιχτά μέσα στην χούφτα μου το φυλαχτό μου. «Ευτυχώς που μου έπεσε εδώ μέσα». Ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να πω. Δεν ήθελα καν να σκέφτομαι πως θα μπορούσε να μου είχε πέσει έξω και να τον είχα χάσει. «Αν δεν φτιάχνεται», προσπάθησε να πει η Νικόλ αδιάφορα, «θα πάρουμε απλά μία καινούρια αλυσίδα». «Όχι», απάντησα, πιο δυνατά απ όσο ήταν απαραίτητο. «Θέλω αυτή», πρόσθεσα σαν μικρό, πεισματάρικο παιδί. «Τι είναι, μαμά;» πετάχτηκε ο Ντάνι από την άκρη του τραπεζιού και με κοίταξε ανήσυχα. «Τίποτα», είπα ψέματα και προσπάθησα να του χαμογελάσω. 14
Μαρία Στεφάνου Η ερευνητική ματιά της Νικόλ δεν βοηθούσε. Σηκώθηκα από τη θέση μου και ήμουν ακόμα ταραγμένη. Πήγα στο δωμάτιό μου για να ετοιμαστώ γιατί ήταν πλέον βέβαιο ότι θα πήγαινα καθυστερημένη στη δουλειά. Άνοιξα σιγά σιγά τη χούφτα μου και πέρασα στα δάχτυλά μου τη σπασμένη τώρα πια αλυσίδα. Προσπάθησα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου αλλά ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο. Δάγκωσα τα χείλη μου για να μην κλάψω, άνοιξα την κοσμηματοθήκη μου και έβαλα μέσα τον σταυρό. Μου φαινόταν παράξενο να μην τον φοράω. Δεν τον είχα αποχωριστεί ποτέ εδώ και τέσσερα χρόνια. Αφού κατάπια τα δάκρυά μου, βρήκα τη δύναμη να φορέσω τα ρούχα μου και εξαφανίστηκα από το σπίτι χαιρετώντας με ψεύτικο χαμόγελο τη Νικόλ και τον γιο μου. Όπως συνήθως ήταν μία κουραστική βραδιά που δεν μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ τίποτα περισσότερο. Το πρωί της Δευτέρας ήταν συνηθισμένο, όπως όλα τα άλλα στη σχολή. Οι ώρες κυλούσαν γρήγορα από το ένα μάθημα στο άλλο και είχα δει τη Νικόλ μόνο για λίγο το πρωί. Στο μεσημεριανό διάλλειμα για φαγητό καθόμουν με την Έλεν Γκίμπσον και περιμέναμε τη Νικόλ, η οποία είχε καθυστερήσει κάπως. Υπέθεσα ότι θα είχε πιάσει την κουβέντα με τη Στέισι πάλι, η οποία ήθελε να κάνει μία μεγάλη παραγγελία στη Νικόλ για διάφορα πράγματα. Η Στέισι ήταν η πιο ευκατάστατη μαθήτρια της σχολής και αυτό ήταν κάτι που το γνώριζαν όλοι. Ξόδευε χρήματα χωρίς να σκέφτεται και η αλήθεια είναι πως ήταν από τις καλύτερες πελάτισσες της Νικόλ. Πολλές ήταν οι φορές που η Νικόλ είχε φτιάξει πράγματα ειδικά για τη Στέισι. Πράγματα που δεν τα είχε κανείς άλλος, αποκλειστικά για εκείνη. Έτρωγα το γιαούρτι μου και συζητούσαμε με την Έλεν για το μάθημα της Ιστορίας, όταν η Νικόλ ήρθε σαν τον σίφουνα και κάθισε δίπλα μου. Την επόμενη ώρα είχαμε Αγγλική Λογοτεχνία και θα ήμασταν μαζί στο μάθημα. «Τα μάθατε;» ρώτησε με λυπημένη έκφραση. «Ποια;» είπα εγώ χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία. 15
Σιωπή στο Σκοτάδι «Ο Κύριος Στιούαρτ έπαθε καρδιακή προσβολή την Παρασκευή το βράδυ. Είναι σε κρίσιμη κατάσταση». Με αυτά της τα λόγια παραλίγο να πάθω εγώ καρδιακή προσβολή. Ο Κύριος Στιούαρτ ήταν ο καθηγητής μας στην Αγγλική Λογοτεχνία. Όλη η δουλειά που είχα κάνει όσα είχα προσφέρει σε αυτό το μάθημα θα πήγαιναν χαμένα; Φυσικά και ανησύχησα για τον άνθρωπο περισσότερο απ όλα, αλλά δεν μπορούσα να μη σκεφτώ τον εαυτό μου. Το σοκ που έπαθα δεν είχε περάσει απαρατήρητο. «Και τώρα;» Κρεμάστηκα από την απάντηση της Νικόλ σαν να περίμενα να με σώσει με τα λόγια της. «Φέρνουν αντικαταστάτη. Δηλαδή, απ ό,τι έμαθα, τον έφεραν κιόλας». «Αντικαταστάτης», μονολόγησα. Καινούριος καθηγητής που δεν θα είχε ιδέα. Και εγώ χρειαζόμουν απελπισμένα την υποτροφία. Με τον κύριο Στιούαρτ την είχα σχεδόν σίγουρη. Με τον καινούριο καθηγητή όμως; Πόσο γρήγορα θα μπορούσα να του αποδείξω ότι άξιζα; «Μέχρι πότε θα αντικαταστήσει τον κύριο Στιούαρτ;» ρώτησα, και το ήξερα πως η ερώτηση που έκανα ήταν χαζή. «Μέχρι αυτός να γίνει καλά, υποθέτω», ανασήκωσε τους ώμους της η Νικόλ. «Αν γίνει», πρόσθεσε και δεν ολοκλήρωσε αυτό που ήθελε να πει. Κούνησα το κεφάλι μου τρομοκρατημένη. «Ας ελπίσουμε ότι ο κύριος Στιούαρτ θα γίνει καλά και θα επιστρέψει σύντομα», σχολίασε η Έλεν. «Λίζι». Η Νικόλ κοίταξε μέσα στα μάτια μου. «Ό,τι κι αν γίνει δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς. Είσαι τόσο καλή που θα τα καταφέρεις. Αυτός ο καινούριος δεν θα χρειαστεί πολύ χρόνο για να το ανακαλύψει». «Η Φαντίνα», είπα ξέπνοα. «Είχα επενδύσει σε αυτή. Ο κύριος Στιούαρτ το είχε βρει πολύ καλή ιδέα. Αν αυτός ο καθηγητής δεν συμφωνεί; Τι θα κάνω;» «Θεέ μου, Λίζι, ανησυχείς από τώρα χωρίς να υπάρχει λόγος. Περίμενε να δεις πρώτα τι θα γίνει», είπε η Νικόλ και ήπιε μία 16
Μαρία Στεφάνου γουλιά από το αναψυκτικό της. Για το υπόλοιπο της ώρας προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να παρακολουθήσω τη συζήτηση που έκαναν η Νικόλ με την Έλεν σχετικά με ψώνια, αλλά δεν μπορούσα να τα καταφέρω. Τα πόδια μου έτρεμαν και το στομάχι μου σφιγγόταν γιατί είχα κακό προαίσθημα με αυτή την αλλαγή. Όταν πέρασε η ώρα, σηκωθήκαμε και ξεκινήσαμε για το μάθημά μας. Προσπάθησα να ηρεμήσω τον εαυτό μου, λέγοντάς μου πως η πρώτη εντύπωση είναι πολύ σημαντική. Θα έπρεπε να μιλήσω με τον καθηγητή μετά το τέλος του μαθήματος και να του αναφέρω κάποια πράγματα σχετικά με την εργασία μου. Έτρεμα στη σκέψη πως θα μου ζητούσε να ασχοληθώ με κάτι άλλο Κάθισα στη θέση μου και έβγαλα έξω τα βιβλία μου. Έψαξα μέσα στην τσάντα μου για το στυλό μου και δεν κατάλαβα ότι ο καθηγητής είχε ήδη μπει μέσα στην αίθουσα. Ήμουν σκυμμένη όταν τελικά σήκωσα το βλέμμα μου και είδα κάποιον με γυρισμένη την πλάτη να γράφει ένα όνομα στον πίνακα. Μπράιαν Γκρέυ Αυτό μάλλον θα ήταν το όνομά του. Τότε εκείνος γύρισε και κοίταξε προς την τάξη. Με το που έγινε αυτό ένιωσα να μου κόβονται τα γόνατα. Αυτή η φυσιογνωμία αυτό το πρόσωπο τα μαλλιά τα μάτια Μου θύμισαν αστραπιαία κάποιο άλλο, γνωστό μου πρόσωπο. Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρά μου ελπίζοντας πως ήταν κάποιο όραμα ή δημιούργημα της φαντασίας μου. Πιθανότατα κάποιο τέλειο δημιούργημα της φαντασίας μου, βασισμένο στα ελάχιστα στοιχεία που είχα. Και πάλι όμως Φαινόταν να είναι αληθινός. Ανοιγόκλεισε το στόμα του και κάτι είπε που εγώ δεν μπορούσα να το ακούσω. Πήρα μία βαθιά ανάσα και κούνησα το κεφάλι μου αρνούμενη να δεχτώ την ομοιότητα. Πιθανότατα υπερέβαλα. Αλλά, όσο και αν φαινόταν τρελό, η ομοιότητα ήταν εκπληκτική και πέρα από αυτό θα ορκιζόμουν ότι κάπου, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω 17
Σιωπή στο Σκοτάδι πότε και πού, αυτό το πρόσωπο το είχα ξαναδεί Θολές εικόνες πέρασαν από μπροστά μου και τώρα πια μου ήταν αδύνατον να τις διώξω. Το βλέμμα του καρφώθηκε επάνω μου και μου φάνηκε πως είδα κάποια έκπληξη εκεί. Έψαξε μέσα στα μάτια μου και εγώ στα δικά του. Τώρα είχε σταματήσει πια να μιλάει, απλά κοιτούσε εμένα. Και κάπου εκεί, χωρίς να ξέρω πώς ακριβώς συνέβη, έτσι απλά, έχασα εντελώς τις αισθήσεις μου. 18