Απόστολος Μωραϊτέλλης

Απόστολος Μωραϊτέλλης

Copyright Apostolos Moraitellis 2013 Published in England by AKAKIA Publications, 2013 Απόστολος Μωραϊτέλλης ISBN: 978 1 909550 72 8 Copyright Apostolos Moraitellis 2013 CopyrightHouse.co.uk ID: 141960 PUBLICATIONS St Peters Vicarage, Wightman Road, London N8 0LY, UK T. 0044 203 28 66 550 F. 0044 203 43 25 030 M. 0044 7411 406562 www.akakia.net publications@akakia.net All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, translated, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, microfilming, recording, or otherwise, without the prior permission in writing of the Author and the AKAKIA Publications, at the address above. 2013, London, UK

Στην Ειρήνη μου

Σταματημένα τα αυτοκίνητα στην παραλιακή λεωφόρο που συνδέει τις άκρες του λεκανοπεδίου. Σαν γέφυρα ενώνει την πλούσια Βουλιαγμένη με την λαϊκή κοκκινιά. Η θάλασσα στολίζει χωρίς να νοιάζεται τις ανθρώπινες ταξινομήσεις. Καλοκαίρια απόγευμα κοντά στο σούρουπο. Αυτή η διαδρομή ευλογείτε από εικόνες υπέροχες. Μια λυτρωτική εμπειρία για το μποτιλιάρισμα που δοκιμάζει τις αντοχές ανθρώπων και μηχανών. Μια πόλη παραδομένη στην βαριά ατμόσφαιρα το τσιμέντο διαθέτει ώρες και μέρη που μπορούν να σε κερδίσουν. Μια τέτοια ώρα βρίσκομαι εγκλωβισμένος στο αυτοκίνητο μου. Ακλουθώ το αργό σύρσιμο πάνω στη λεωφόρο. Ένα μεταλλικό φίδι, σκιά βαμμένη κόκκινη στην αντανάκλαση των φαναριών. Μια τελετουργική πομπή, λιτανεία πριν το δείπνο. Η ζωή μπορεί να είναι όμορφη όταν κοιτάς αυτό το σούρουπο αρχές Ιουνίου να μυρίζει φρέσκο καλοκαίρι. Η μελαγχολία γίνεται γλυκιά στη γεύση ευπρόσδεκτη στη καρδιά. Ένα Σαββατοκύριακο παρέχει το χρόνο για ανάσες απαραίτητες σε όσους έχουν προσαρμοστεί στους γρήγορους ρυθμούς της μεγαλούπολης πρωτεύουσας Αθήνας. Έχει φορτώσει τους κατοίκους της με όλα τα χαρακτηριστικά των μεγαλουπόλεων του κόσμου. Η κίνηση στους δρόμους της δύσκολη. Άλλη μια μέρα κερδίζει λίγα μέτρα απόσταση. Τα γεγονότα οι γιορτές οι τραγωδίες πλούσια μας μοιράζονται. Ζωντανοί κιβωτοί οι άνθρωποι. Ανώνυμοι ήρωες συνεχίζουν να οδηγούν τα αυτοκίνητα τους, να τρέχουν να προλάβουν τις εκκρεμότητες τους. Ανάμεσα τους κι εγώ. Μοιάζω με όλους αυτούς. Μέσα στο μεταλλικό φίδι ήρεμος αφήνω τα χρώματα του πορτοκαλομπλε ορίζοντα να με χαϊδέψουν. Μια Παρασκευή ακόμα μια εβδομάδα τέλειωσε. Ο χρόνος κυλά διαφορετικά στις χαρές από τις λύπες. Η θάλασσα δίπλα μου σαν λίμνη καθρεφτίζει έναν ουρανό

πλανευτή. Χαμογελώ ασυναίσθητα στις σκέψεις αυτές. Τα μάτια μου γυρνούν στο κάθισμα του συνοδηγού. Στον φάκελο που με συνοδεύει σε αυτή τη διαδρομή. Είμαι μόνος για αυτούς που με κοιτούν από τα άλλα αυτοκίνητα. Εγώ δεν νοιώθω έτσι. Μυρίζω το άρωμα. Ακούω τον χτύπο της καρδιάς. Έχω κι άλλη ζωή μαζί μου στο αυτοκίνητο. Μας περιμένει ένα ξέγνοιαστο Σαββατοκύριακο. Σε ένα σπιτάκι πάνω στη θάλασσα. Ιδανικά αφημένα τα μικρά σπιτάκια πάνω στην άμμο ενός μικρού κόλπου με θέα τον Ναό του Απόλλωνα στο Σούνιο. Καύσωνας μουσαφίρης σε ένα από τα πρώτα Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού. Η θερμοκρασία αν και πρωί Σαββάτου έχει ξεπεράσει τους 38 ο Κελσίου. Ένας ήρεμος ύπνος απορρόφησε τους κραδασμούς της εβδομάδας. Βοήθησαν και δυο ποτήρια jack Daniels σαν επιδόρπιο σε ελαφρύ δείπνο στη βεράντα του boutique ξενοδοχείου. Καθισμένος στο δωμάτιο μετά από πρωινό ντους ατενίζω το διπλό κρεβάτι, ακουμπισμένα πάνω του ένα μαγιό βερμούδα και ο φάκελος. Η βερμούδα στις αποχρώσεις του μπλε. Αγαπημένο χρώμα. Έχω την άποψη αδικημένο. Συνήθιζα να το προτιμώ σε όλες τις επιλογές ενδυμασίας του αντρικού ρούχου. Παρατηρούσα πως κατόρθωνε αυτό το χρώμα να προσθέτει στην εικόνα κάποιου με δομικά θέματα εμφάνισης. Χαμογελώ, σκέφτομαι. Πόσο αντιφατική η λέξη για να περιγράψεις ένα άνθρωπο. Μπορούσα, άντεχα να χρησιμοποιώ αυτό τον τρόπο έκφρασης προκαλώντας αρκετές φορές τον ή τους συνομιλητές μου. Είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώνω την προσοχή τους. Η συνήθεια να φορώ λέξεις πάνω σε προτάσεις που μοιάζουν σαν πολύχρωμο φουλάρι σε ένα αυστηρά σκουρόχρωμο μπλε κουστούμι με αναστάτωνε. Ναι οι λέξεις, ο λόγος, μια ακόμα αίσθηση. Εκτός από τις πέντε που υπάρχουν την ακοή, όσφρηση, όραση, γεύση, την αφή. Ή γίνεται ένα αφτί που μπορεί να ακούσει ακόμα χαμηλότερους ήχους ή ένα ακόμα ρουθούνι που αναπνέει σε άρωμα χωρίς να το χορταίνει. Αποκτά η όραση μια επιπλέον διάσταση και βλέπει περισσότερα από πριν. Ένα ακόμα μέλος, ένα χέρι που δεν μοιάζει παράταιρο. Να μπορεί να μεγαλώσει μια αγκαλιά. Οι λέξεις, όπλα των ανθρώπων. Μπορούν να βρουν το στόχο. Να κάνουν μεγαλύτερο κακό από τα πραγματικά όπλα. Να στοιχειώσουν το χρόνο στη μνήμη τους. Μπορούν να φέρουν τα δάκρυα χαράς. Το

σημάδι αγάπης. Να δώσουν χρώμα στις εικόνες μας. Να κατακτήσουν πριν ή μετά από τον πόλεμο. Επισκέπτης είμαι αυτό το Σαββατοκύριακο. Βρήκα τη δύναμη να αντικρύσω πάλι τον δικό μου πόλεμο. Οι λέξεις μου παρελάσεις σε αυτήν. Έχω ένα σεντούκι από αυτές. Μέσα σε ένα φάκελο. Είναι δικές της. Της ανήκουν. Μια αγκαλιά κάτω από τα αστέρια. Απομονώνω τις στιγμές που έστω και τσιγγούνικα μου προσφέρει η ζωή. Τις γυρνάω μέσα στο μυαλό μου. Γελάω με την καρδιά μου. Ποια δύναμη πιέζει το σώμα μου κλειδώνοντας όλες τις άκρες του πάνω στο σώμα σου. Είμαι μαγνητισμένος και η μόνη κίνηση που μπορώ να κάνω είναι μια, φυγόκεντρη γύρω από σένα. Ίδιες κι απαράλλακτες οι στροφές πιέζουν το μυαλό μου κάνοντας σε απαραίτητο συστατικό της ζωής. Ζωής που άλλαξε έγινε καινούργια. Είμαι εδώ έτοιμος να καταβροχθίσω ότι μπορώ να πάρω από σένα. Έφτιαξα μέσα μου τις θέσεις για να δεχθώ ότι δικό σου. Να μπορώ να γεμίσω από σένα. Λερώνω το εσώρουχο μου. Αρκεί μια λέξη μια εικόνα ένα χάδι. Ανακαλύπτω τον πόθο μου για σένα και θέλω να αξιωθώ να βρεθώ κοντά σου σε στιγμές που μιλούν όλα τα άλλα πλην του κλασσικού. Ο ήλιος σήμερα είναι πολύ φωτεινός. Τα στόρια στο γραφείο μου είναι ανεβασμένα και το φως μπαίνει καθαρό απρόσκοπτα μέσα. Λούζομαι από το έντονο μπλε του ορίζοντα απέναντι μου πάνω από τα φοινικόδεντρα της παραλιακής. Ψηλά αγέρωχα στέκουν σαν φρουροί προστατεύοντας τους ανθρώπους που χαίρονται. Τους ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν. Πόσο λίγο νοιάζομαι για όλα αυτά γύρω μου. Τι κάνεις τώρα; Τι σκέφτεσαι; Πόσο πρέπει να περιμένω για να δω πάλι αυτή την ματιά. Τι σεβασμό πρέπει να δείξω στη ζωή.

Είμαι τρελός. Μπορώ να ζω εκπνέοντας την ευτυχία που μου προσφέρεις τόσο απλόχερα αλλά ταυτόχρονα παριστάνω αυτό που ήμουν πριν. Δεν έχω παρανοήσει μάλλον ακόμα. Στέκομαι όρθιος αγκαλιάζοντας το αγκάλιασμα σου κάτω από τα αστέρια μιλώντας με χιλιάδες πόρους και σημεία επαφής λέγοντας σε διάφορες διαλέκτους αυτό που τόσο δύσκολα συνειδητοποιώ πως μου συμβαίνει. Μάρτυρας μου το σύμπαν. Tέλειωσα ένα ραντεβού μόλις τώρα. Μαρτύρησα να καταφέρω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της συνάντησης. Το μυαλό μου σε χάιδευε συνέχεια. Έπαιζα με την εικόνα σου σε μια καλοκαιρινή μεσημεριάτικη στιγμή. Πρέπει να κρατηθώ και να μην τηλεφωνήσω αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι μέσα στις δυνατότητες μου πια. Μη ρωτάς καλύτερα αν δεν είσαι αυτή. Ταμπουρώνομαι σαν κατάλαβα ότι παίζεις μαζί μου ζωή. Έχω κάνει πολέμους το ξέρεις και τώρα με προκαλείς πάλι. Αυτό που ξέρεις αυτό θα κάνω. Μόνο που στον πόλεμο αυτό θα έχεις να αντιμετωπίσεις όχι απλά κάποιον που αγωνίζεται αλλά αυτόν που δεν τον νοιάζει ο θάνατος. Το μυαλό μου χθες ήταν σε εσένα. Στόχος μου να κερδίζω την ζωή μου. Αν μπορέσω να ζήσω όπως ζούσα μετά από όλα αυτά τότε θα είμαι ένας τυχερός άνθρωπος. Τελικά σου τηλεφώνησα. Μια συνάντηση ακόμα, δυο ώρες απόσταση για να δω το μουτράκι σου να με κοροϊδεύει μέσα από την μοιραία ψυχρή ματιά σου. Θα ήθελα να μπορώ να μάθω για σένα. Δεν είναι σωστό να το εκφράζω ίσως, όμως θέλω να ξέρω πόσο εύκολη ή δύσκολη ήσουν χωρίς να

αναιρώ ότι μπορώ να σε ανακαλύψω και να σε λατρέψω μετά από εκατό άλλους. Δεν μου αρέσει ποτέ να ξέρω μόνο την μια όψη του νομίσματος, αισθάνομαι σαν να έχω διαβάσει το βιβλίο μισό. Δεν είμαι της ψευδαίσθησης. Θέλω να ξέρω γιατί πονάω και άλλο τόσο γιατί χαίρομαι. Δεν θέλω μύθους αλλά πραγματικότητες, διψάω να ξέρω για σένα. Ίσως να με βοηθάς στον πόλεμο που έχει κηρυχτεί. Απομακρύνεσαι λουσμένη το χρυσό του ήλιου στην μεγάλη λεωφόρο. Ορθή περήφανη περπατάς έχοντας επίγνωση της κυριαρχίας σου. Απολαμβάνεις την τυραννία που σκορπίζεις φορώντας το σκληρό προσωπείο που επέλεξες να βλέπουν όλοι γύρω σου. Ποιός ουρανός μπορεί να κλέψει την ματιά μου από πάνω σου. Σε κοιτάζω όπως λαχταρώ φως στο μαύρο πηχτό σκοτάδι. Επέβαλες τους νόμους της σκλαβιάς μου. Μοιάζει να βρίσκομαι σε άλλη εποχή. Σειρήνες δεν ήταν αυτές οι υπέροχες γυναίκες που δέσμευσαν το μυαλό και τα πάθη του μεγάλου Οδυσσέα; Αυτός που τα έβαλε με τους Θεούς. Κάθε ημέρα που έρχεται με βυθίζει στην ανάγκη σου. Κάθε φορά που σε βλέπω απολαμβάνω τον αποχωρισμό από την επίδραση του Αυγουστιάτικου ήλιου στο δέρμα σου. Σε παρατηρώ όπως οι επιστήμονες χαζεύουν στο σύμπαν μέσα από τα υπερσύγχρονα τηλεσκόπια τους. Την στιγμή που ανοίγω τα μάτια μου κάθε πρωί έχω μια εικόνα μπροστά μου. Τρείς λέξεις φωτίζονται αναβοσβήνουν και στέλνουν στον εγκέφαλο μου το μήνυμα τους ΖΗΣΕ ΜΑΖΙ ΤΗΣ. Αυτό το μήνυμα λαμβάνει ότι έχει λογική μέσα μου. Θα βρω τον χρόνο κάποτε να περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια τα θαύματα που γίνονται αυτές τις ημέρες. Κρατώ βαθιά μέσα μου κάθε ανακάλυψη που κάνω πάνω σου. Που βρήκα το θράσος να σηκώσω τα μάτια μου και να αντικρύσω την κόλαση; Που βρήκα το θάρρος να ζωγραφίσω αχνά το περίγραμμα σου; Ποιό είναι το τίμημα που θα πληρώσω για αυτά που μου συμβαίνουν;