Το Σύµφωνο Φιλίας Το Ελληνοτουρκικό Σύµφωνο Φιλίας Ουδετερότητας, Συνδιαλλαγής και ιαιτησίας υπογράφηκε στην Άγκυρα, στις 30 Οκτωβρίου του 1930. Σε αυτό, διακηρυσσόταν η ανάγκη φιλίας ανάµεσα στις δύο χώρες, ενώ ταυτόχρονα, υπογράφηκε και το Πρωτόκολλο για τους ναυτικούς εξοπλισµούς, το Σύµφωνο Εγκαταστάσεως και η Σύµβαση Εµπορίου. Οι όροι του Συµφώνου Φιλίας ήταν σαφώς πολύ ευνοϊκοί για την Τουρκία: ως βάση της συµφωνίας ορίστηκε ο συµψηφισµός των περιουσιών των προσφύγων, γεγονός που εξίσωνε τους εύπορους Έλληνες πρόσφυγες µε τους σαφώς οικονοµικά ασθενέστερους Τούρκους. Παράλληλα, µε βάση το σύµφωνο, οι δύο χώρες δεσµεύονταν να µην υπογράψουν µε τρίτους, κανένα σύµφωνο πολιτικής ή οικονοµικής υφής, το οποίο θα έβλαπτε την άλλη χώρα (Ελλάδα - Τουρκία), ενώ οι πρόσφυγες δεν θα µπορούσαν πλέον να εγκατασταθούν ξανά στην περιοχή, από την οποία είχαν φύγει µε τον πόλεµο και την ανταλλαγή. Η συµφωνία αποτέλεσε µία ρεαλιστική προσέγγιση των συνθηκών της εποχής. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αναγνωρίζοντας την αλλαγή των ισορροπιών ανάµεσα στις δύο χώρες που είχε επιφέρει η νίκη του Κεµάλ, αντιµετώπισε ως µονόδροµο τον ιστορικό συµβιβασµό, έστω και µε το πολιτικό κόστος που θα του επέφερε η δικαιολογηµένη αντίδραση των προσφύγων της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, εκτίµησε ότι οι νέες στρατιωτικο-πολιτικές συνθήκες που διαµορφώνονταν συνολικά στην Ευρώπη, πιθανότατα θα οδηγούσαν σε νέα εµπόλεµη σύρραξη (κάτι που τελικά συνέβη, µία δεκαετία αργότερα) και προσπάθησε να «οχυρώσει» το µικρό κράτος της Ελλάδας, πίσω από διαδοχικές συµφωνίες µε τους γείτονές της. Σύµφωνα µε τα λεγόµενά του, η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι «φίλη και σύµµαχος όλων, και εχθρός ουδενός». α. Οικονοµικό Σύµφωνο Υπεγράφη στις 10/6/1930 µεταξύ του Έλληνα πρέσβη στην Άγκυρα, Σπ. Πολυχρονιάδη και του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Ρουστού Αράς και αφορούσε τις οικονοµικές διαφορές των δύο κρατών που είχαν προκύψει από το προσφυγικό πρόβληµα. Με την υπογραφή του Συµφώνου τα κράτη από διαχειριστές των περιουσιών των προσφύγων, που είχαν εγκαταλείψει τα εδάφη τους, γίνονταν νόµιµοι κύριοι αυτών. Αποσβένονταν τα χρέη, εις βάρος όµως της ελληνικής πλευράς, ρυθµιζόταν το ζήτηµα των «Εταµπλί» µε την αναγνώριση των ελληνικής καταγωγής Τούρκων πολιτών της Πόλης και αντίστοιχα των µουσουλµανικής καταγωγής Ελλήνων πολιτών της υτικής Θράκης ως µονίµως εγκατεστηµένων, όπως και όσων είχαν φύγει µε γνήσια διαβατήρια από το ένα στο άλλο κράτος, ενώ ουσιαστικά άλλαζαν τα προβλεπόµενα από τη Συνθήκη της Λωζάννης σχετικά µε τις ανταλλαγές των πληθυσµών. Παρά τις έντονες αντιδράσεις των προσφύγων - κυρίως - βουλευτών το Σύµφωνο επικυρώθηκε από την εθνική αντιπροσωπεία στα τέλη του Ιουνίου του 1930. Ο Βενιζέλος δέχθηκε να επωµισθεί η Ελλάς όλο σχεδόν το βάρος του Οικονοµικού Συµφώνου, καταβάλλοντας στην Τουρκία αποζηµίωση ύψους 440.000 λιρών Αγγλίας για τις καταπατηµένες περιουσίες της τουρκικής µειονότητας, προκειµένου να επιτευχθεί η υπογραφή του Πρωτοκόλλου για τους Ναυτικούς Εξοπλισµούς που τον ενδιέφερε πρωτίστως.
ΝΟΜΟ ΙΑΤΑΓΜΑ Αριθµός της αποφάσεως: 6/3801 Το Υπουργικό Συµβούλιο βασιζόµενο στην εισήγηση µε ηµεροµηνία 16.9.1964 και αριθµό Λ6(22)D.V.3.382 του Υπουργείου Εξωτερικών και στις διατάξεις του πρώτου άρθρου του Νόµου 1062, αποφάσισε τα παρακάτω σαν αντιστάθµισµα στις ζηµιές που προξένησαν στους Τούρκους πολίτες στην Ελλάδα οι διάφορες πράξεις και τα διάφορα µέτρα της ελληνικής κυβερνήσεως. 1. Αναστέλλεται κάθε ενέργεια σχετική µε τη µεταβίβαση της κυριότητας των ακινήτων και των άλλων εµπραγµάτων δικαιωµάτων πάνω στα ακίνητα, που κείνται στην Τουρκία και ανήκουν σε πρόσωπα ελληνικής ιθαγένειας, καθώς και κάθε άλλη πράξη που θα είχε σαν συνέπειά της τη µεταβίβαση των παραπάνω δικαιωµάτων. 2. α) Κάθε τίµηµα, πρόσοδος, εισόδηµα κτλ. που φέρουν τα ακίνητα που βρίσκονται στην Τουρκία και ανήκουν σε πρόσωπα ελληνικής ιθαγένειας θα δεσµεύονται χωρίς καµµία εξαίρεση. β) Αναστέλλεται καθε ενέργεια για την αποδέσµευση των λογαριασµών ή των χρηµάτων που έχουν δεσµευθεί, επειδή είχαν σχέση µε τις προσόδους ακινήτων των παραπάνω προσώπων, ή που πρόκειται να δεσµευθούν σύµφωνα µε τις διατάξεις της παρούσας αποφάσεως. (Εκτός από τα έξοδα για τη συντήρηση και τη διατροφή αυτών που βρίσκονται στην Τουρκία και έχουν δεσµευµένο λογαριασµό και δεν έχουν κανένα άλλο πόρο ή εισόδηµα για τη συντήρησή τους. Τα έξοδα τούτα δεν πρέπει να υπερβαίνουν το ποσό των 1.500 λιρών το µήνα). 3. Οι διατάξεις του πρώτου και του δεύτερου άρθρου της παρούσης αποφάσεως δεν εφαρµόζονται στις περιπτώσεις εισπράξεως και παρακολουθήσεως των οφειλών κάθε είδους στο δηµόσιο ή σε πρόσωπα δηµοσίου δικαίου, για φόρους, δασµούς, τέλη κτλ. 4. Στην περίπτωση της απαλλοτριώσεως των παραπάνω αναφεροµένων ακινήτων, δεν εφαρµόζεται η διάταξη του πρώτου άρθρου της παρούσης αποφάσεως. 5. Με την επιφύλαξη της διατάξεως του τρίτου άρθρου και εκτός από την περίπτωση για την παρακολούθηση και την εκτέλεση τελεσίδικης δικαστικής αποφάσεως, για την είσπραξη µιας οφειλής, δεν είναι δυνατό τα αναφερόµενα στο πρώτο άρθρο ακίνητα να κατάσχονται και να πωλούνται καταναγκαστικά από το εκτελεστικό. 6. εν είναι δυνατό να πραγµατοποιηθεί ο διαχωρισµός ή η διανοµή ενός ακινήτου, κατόπιν κοινής συναινέσεως όλων των συµµεριδιούχων του και ύστερα από οµόφωνη απόφασή τους, αν ανάµεσά τους υπάρχουν µεριδιούχοι ελληνικής ιθαγένειας και η διάλυση της κοινωνίας µπορεί να πραγµατοποιηθεί µόνο µε τελεσίδικη δικαστική απόφαση και µε την προυπόθεση ότι το αντίτιµο του µεριδιούχου ελληνικής ιθαγένειας θα υπαχθεί στις διατάξεις της παραγράφου (α) του δευτέρου άρθρου αυτής της αποφάσεως. 7. Οι διατάξεις της παρούσας κυβερνητικής αποφάσεως δεν εφαρµόζονται σε πρόσωπα ελληνικής ιθαγένειας που δεν έχουν και ελληνική καταγωγή. 8. εν λαµβάνεται υπόψη η αλλαγή της ιθαγένειας, που πραγµατοποιήθηκε µετά την ισχύ αυτής της κυβερνητικής αποφάσεως, των προσώπων ελληνικής ιθαγένειας. 9. Τα δικαστήρια και οι λοιπές δικαστικές αρχές οφείλουν να έχουν υπόψη τους τα παραπάνω θέµατα και, στην περίπτωση που θα διαπιστώσουν οποιαδήποτε πράξη ή ενέργεια αντίθετη στις διατάξεις της παρούσας κυβερνητικής αποφάσεως, πρέπει αµέσως να πληροφορήσουν την Οικονοµική Εφορία της περιφερείας τους περί του προκειµένου. ΑΓΚΥΡΑ 14 ΜΑΡΤΙΟΥ 1964 - ΕΠΕΙΓΟΝ
ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 1964 ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟΤΕ; Το 1963 Το Κυπριακό πρόβληµα ήταν σε έξαρση µε ανταρσία των Τουρκοκυπρίων, τον Αυτοπεριορισµό τους σε θύλακες, µια Ελλάδα µέσα σε κοινωνικά προβλήµατα, και την Τουρκία να προσπαθεί να ανορθωθεί από την οικονοµική κρίση που την βασάνισε χρόνια πριν. Έτσι µετά τους Βοµβαρδισµούς που πραγµατοποίησε η Τουρκική Αεροπορία τον χειµώνα του 1963 στη Κύπρο, τέθηκε εντός Τουρκίας το ζήτηµα των Ελλήνων Υπηκόων που ζούσαν χωρίς πρόβληµα στη χώρα ώς απόρροια της Συµφωνίας Ατατούρκ και Βενιζέλου. Μάλιστα οι Τουρκικές Κυβερνήσεις είχαν γνωµοδοτήσει την άποψη πως η ΕλληνικήΜειονότητα εαν δεν είχε τους Έλληνες υπηκόους που ήταν περίπου 35-40.000 δεν θα µπορούσε να επιβιώσει στο τουρκικό µουσουλµανικό περιβάλλον. Έτσι το 1964 αποφασίστηκε πως εν αρχής 10.224 άνθρωποι ήταν εθνικός κίνδυνος για την Τουρκία και πως έπρεπε να εγκαταλείψουν την χώρα εντός 24 ωρών. Αφορµή όµως στάθηκε το µυστικό Νοµοδιάταγµα που δέσµευε τις περιουσίες των Ανεπιθύµητων Ελλήνων (!) στην Τουρκία! Έτσι µέσα σε λίγες µέρες τα σχολεία σχεδόν άδειασαν, δεν υπήρχαν εισιτήρια και τσεκ και φυσικά ο κόσµος άρχισε να εγκαταλείπει µαζικά την Κωνσταντινούπολη µε διαταγή να έχουν 2βαλίτσες µε 25κιλά µαζικό βάρος και το πολύ 30 δολάρια µαζί τους. Το Οικουµενικό Πατριαρχείο προσπαθούσε να αλλάξει τα πράγµατα µα ο Πατριάρχης Αθηναγόρας απλά δεν µπόρεσε να πετύχει απολύτως τίποτα. Σε διάστηµα λίγων µηνών 10.224 άνθρωποι είχαν φύγει οριστικά από την Τουρκία. Οικογένειες χωρίστηκαν και φυσικά η Ελληνική Πολιτεία απασχοληµένη που ήταν µε τα εσωτερικά προβλήµατα της Ελλάδας πέραν από ταδιαβήµατα που έκανε στον ΟΗΕ, δεν µπόρεσε να αντιδράσει και παρόλο που υπήρξαν σχέδια για αντεκδίκηση εναντίων των Μουσουλµάνων της υτικής Θράκης, εν τούτοις δεν πραγµατοποιήθηκαν αυτές οι απειλές. Οι µαζικές έξοδοι Ελλήνων Υπηκόων µονίµων κατοίκων της Πόλης, είχε δηµιουργήσει ένα σωρό προβλήµατα όπως τις τύχες των περιουσιών τους. Με µυστικά διατάγµατα τα σπίτια και οι περιουσίες των δηµευόντουσαν από το Τουρκικό δηµόσιο και εσωτερικά εντός Τουρκίας χαρακτηρίστηκαν περιουσίες που οι νόµιµοι κάτοχοι τις εγκατέλειψαν και έτσι τα σπίτια αυτά περιήλθαν στο Τουρκικό δηµόσιο. Τα εκπαιδευτικά ιδρύµατα συρρικνώθηκαν και έτσι ο Ελληνισµός της Τουρκίας δέχτηκε το µεγαλύτερο πλήγµα στην ιστορία του γιατί η Ελλάδα δεν µπόρεσε να βοηθήσει ή να αντιδράσει και περίπου 1500 οικογένειες χωρίστηκαν µε τραγικά αποτελέσµατα ως επί το πλείστων - περίπου 450 περιστατικά κωµικοτραγικά στοιχεία: Ηλικιωµένοι άνθρωποι θεωρήθηκαν ως κίνδυνοι του Τουρκικού κράτους...