Σημείωμα του σκηνοθέτη

Θεατρική Εταιρεία Λουξεμβούργου Cercle culturel des Institutions europeennes Go ld o ni ΟΙ ΑΓΡΟΙΚΟΙ LES RUSTRES σκηνοθεσία Γιάννης Γαβράς THEA TRE NA TIONAL DU LUXEMBOURG - 194, route de Longwy 1, 2 και 3 εκεμβρίου 2011 στις 20.15

Σημείωμα του σκηνοθέτη «Γυναίκες, γυναίκες και πάλι γυναίκες», έτσι λέει κάποια στιγμή ένας από τους άνδρες «Αγροίκους». Και πράγματι, σ αυτό το έργο οι γυναίκες παίζουν ένα σημαντικό ρόλο. Αντιμετωπίζουν τους δεμένους στις αυστηρές αρχές και κανόνες της εποχής τους άνδρες χωρίς φόβο αλλά με πονηριά και δεξιοτεχνία. Τους σέβονται, αλλά καταφέρνουν με έξυπνο τρόπο να τους κάνουν να αποδεχτούν ορισμένα πράγματα που η στενή λογική των ανδρών δεν τα δέχεται... Το έργο αυτό το έχω ανεβάσει αρκετές φορές κι έχω παίξει κι έναν ρόλο. Φοβόμουν ότι ένα καινούργιο ανέβασμα θα ήταν μια επανάληψη. Με έκπληξη βλέπω ότι όχι... Με νέο αίμα, με μια καλή διανομή και με μια αλλαγή στον τρόπο παρουσίασης, βλέπω ότι ο ενθουσιασμός μου είναι πάντα εδώ. Ελπίζω ότι και εσείς, θεατές, θα διασκεδάσετε με αυτήν την αιώνια πάλη μεταξύ ανδρών και γυναικών που, παρόλο που οι εποχές αλλάζουν, μένει πάντα επίκαιρη. Καλή διασκέδαση Γιάννης Γαβράς

Carlo GOLDONI Ο Ι Α Γ Ρ Ο Ι Κ Ο Ι Π Ρ Ο Σ Ω Π Α Μετάφραση: Σκηνοθεσία: Σκηνικά: Κοστούμια: Μάσκες: Μουσική επιλογή: Ιουλία Τσιακίρη Γιάννης Γαβράς Christian Guilmin COSTHEA Ελένη Ιωαννίδου, Κατερίνα Καρβέλα, Λιάνα Περράκη, Θέμις Σολομόγκα Θεώνη Βλαχάκη, Ελένη Ιωαννίδου Γιάννης Γαβράς ΚΑΝΤΣΑΝΟ Πλούσιος αστός Γιώργος Βλαχάβας ΦΕΛΙΤΣΕ Γυναίκα του Καντσάνο Ρούλα Ζάννια ΡΙΚΑΡΝΤΟ Ευγενής (κόντε) Γιώργος Ξενέλλης ΛΟΥΝΑΡΝΤΟ Έμπορος Κώστας Παναγόπουλος ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΛΟΥΤΣΕΤΑ Η δεύτερη γυναίκα του Λουνάρντο Κορούλα του Λουνάρντο, από πρώτο στεφάνι Ελένη Ευταξιάδου Λίνα Αντάρα ΣΙΜΟΝ Έμπορος Γιώργος Πράντζος ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ: Αφίσα, Πρόγραμμα: Φωτεινή Καπαρέλου Φώτα: Daniel Sestak Φροντιστής ήχου: Γιώργος Ζώγας, Φωτεινή Καπαρέλου Μακιγιάζ: Κάτια Λυτρίδου, Tάνια Πετρίδου Υποβολείο: Γεωργία Reinke-Μουρατίδου ΜΑΡΙΝΑ Γυναίκα του Σιμόν Μελίνα Χρυσάφη ΜΑΟΥΡΙΤΣΙΟ Κουνιάδος της Μαρίνας Κώστας Ζάννιας ΦΕΛΙΠΕΤΟ Γιόκας του Μαουρίτσιο David Copeland KΟΛΟΜΠΙΝΑ ΑΡΛΕΚΙΝΟΣ ΜΑΣΚΑΡΕΣ Ελένη Ιωαννίδου Θεώνη Βλαχάκη Εmmanuele Bucci, Παντελής Κοτεπάνος, Πολ Μπουράτσης, Γεωργία Reinke-Μουρατίδου, Κάτια Φώσκολου Η σκηνή στη Βενετία

ΟΙ ΑΓΡΟΙΚΟΙ Οι «Αγροίκοι» που γράφτηκαν και ανέβηκαν στη Βενετία το 1760 είναι ένα από τα περίπου 250 έργα του Γκολντόνι και, ίσως, από τα πιο γνωστά (με την «Λοκαντιέρα» και την «Τριλογία του Παραθερισμού»). Ο Γκολντόνι γράφει για το έργο αυτό στα Απομνημονεύματά του 1 : «... «Οι Αγροίκοι» είναι ο τίτλος της καινούργιας κωμωδίας μου. Είναι τέσσερις Βενετσιάνοι αστοί που ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη, έχουν ίση περιουσία και τον ίδιο χαρακτήρα: είναι άνθρωποι ακοινώνητοι, σθεναρά προσηλωμένοι στις συνήθειες του παλιού καιρού, αποστρέφονται τις μόδες, τις απολαύσεις και τις συναναστροφές του καιρού τους. Αυτή η ομοιομορφία χαρακτήρων, αντί να σκορπίσει μια αίσθηση μονοτονίας στην κωμωδία, σχηματίζει αντίθετα μια πρωτόφαντη και ευχάριστη εικόνα. Γιατί ο κάθε χαρακτήρας παρουσιάζει διαφορετικές αποχρώσεις και γιατί, όπως συμπέρανα από το πείραμα αυτό, όλοι οι χαρακτήρες είναι ανεξάντλητοι. Η παιδεία, οι διαφορετικές συνήθειες, οι ποικίλες συνθήκες κάνουν τους ανθρώπους να φαίνονται, αν κι έχουν τον ίδιο χαρακτήρα, κάτω από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Οι γυναίκες για παράδειγμα, ολοένα καταφέρνουν να απαλύνουν τους άξεστους τρόπους των συζύγων τους ή τουλάχιστον να τους κάνουν ακόμη πιο γελοίους. Τρεις από τους αγροίκους μου έχουν γυναίκα. Η Μαργαρίτα, μια γυναίκα ενοχλητική, ευερέθιστη, πεισματάρα, κάνει τον Λουνάρντο έναν ανυπόφορο σύζυγο. Η Μαρίνα, με τις χαζές απορίες της, καθόλου δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή του άντρα της του Σιμόν, ενώ η Φελίτσε, γυναίκα επιδέξια και μυαλωμένη, κάνει τον Καντσάνο ό,τι θέλει και τόσο ωραία ξέρει να τον παραπλανά, ώστε παρόλο που είναι αγριάνθρωπος δεν μπορεί να της αρνηθεί τίποτα. Κατορθώνει ακόμη να επιβάλει στον σύζυγό της να συναντά και να δέχεται στο σπίτι της τον Κόμη Ρικάρντο. Και ο Καντσάνο, που από τη μια τον κατακρίνουν και τον μαλώνουν οι φίλοι του οι αγροίκοι κι από την άλλη τον σέρνει η γυναίκα του από τη μύτη, ο Καντσάνο που θα 1 Από την έκδοση της «5 ης ΕΠΟΧΗΣ» (μετάφραση Παναγιώτα Πανταζή) με αφορμή την παράσταση της «Λοκαντιέρας» τον Ιούνιο του 2010. Ο Κ. Γκολντόνι έγραψε τα περίφημα απομνημονεύματά του με τον μακρόσυρτο τίτλο «Αναμνήσεις που θα χρησιμεύσουν στην ιστορία της ζωής μου και στην ιστορία του θεάτρου μου» στην αυλή του Λουδοβίκου 16 ου στη Γαλλία. ήθελε και αυτήν να την ευχαριστήσει αλλά και εκείνους να μη χάσει, είναι το κωμικότερο πρόσωπο της κωμωδίας, γιατί συγκεντρώνει πάνω του τη γελοιότητα της αυστηρότητας και τη γελοιότητα της αδυναμίας. Στη Φελίτσε δεν αρκεί η επιτυχία της στην εξημέρωση του συζύγου της, αλλά βάζει στόχο τη συντροφιά όλων των αγροίκων. Γίνονται συνεννοήσεις για να παντρευτεί η κόρη του Λουνάρντο και της Μαργαρίτας με τον γιο του Μαουρίτσιο, που είναι ο τέταρτος πρωτότυπος ήρωας της κωμωδίας. Οι πατεράδες των δύο αρραβωνιασμένων κανονίζουν τον γάμο σύμφωνα με την παλιά συνήθεια. Ο Καντσάνο που θα πρέπει να παραβρεθεί στον γάμο, το ανακοινώνει στη γυναίκα του που είναι και αυτή καλεσμένη στην τελετή. Η Φελίτσε πάει από δω κι από κει και λέει, κάνει, ράνει, τόσο πολύ ανακατώνει τα πράγματα, ώστε τα σχέδια του γάμου αλλάζουν ολότελα. Θα γίνει ένα ωραίο δείπνο, θα χορέψουν, και ο Κόμης Ρικάρντο θα λάβει μέρος στη γιορτή. Οι αγροίκοι που συμφωνούν, θέλουν δεν θέλουν, τα έχουν χαμένα και αναγκάζονται να παραδεχθούν ότι η Φελίτσε διαθέτει πνεύμα. Πραγματικά η Φελίτσε είναι πρόσωπο συνετό και γεμάτο χάρες. Το μόνο που επιδιώκει είναι να τους εμπνεύσει τη χαρά της γλυκιάς συμβίωσης. Έτσι μπόρεσε να επηρεάσει τη βάρβαρη ψυχή των φίλων του συζύγου της. Ούτε η δική της αρετή θα κλονιστεί και έτσι θα έχει τη χαρά ότι εξευγένισε και απάλυνε τα ήθη του Καντσάνο της». «Για φαντάσου», τρεις γυναίκες συν μία που, «για να μιλήσουμε επι της ουσίας δηλαδή», σκευωρούν. Τρεις άντρες αγροίκοι, συν ένας μαθητευόμενος αγροίκος, που με αγριοφωνάρες μάς διδάσκουν πώς να διαφεντεύουμε τις γυναίκες με σιδερένια πυγμή και που θεωρούν ότι ο λόγος τους πρέπει να είναι νόμος μέσα στο σπίτι τους και ότι εκείνοι πρέπει να είναι οι απόλυτοι άρχοντες και αφέντες για τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Όμως, οι αγριοφωνάρες τους κρύβουν μια πραγματική ανικανότητα εκ μέρους τους να αντιμετωπίσουν τις γυναίκες τους όταν εκείνες αποφασίζουν να οργανώσουν την αντίσταση. Η σκευωρία των γυναικών κλυδωνίζει το οικοδόμημα της ανδροκρατίας. «Οι Αγροίκοι» θεωρούνται από πολλούς το αριστούργημα του Γκολντόνι και μερικές σκηνές από τις ωραιότερες του κωμικού θεάτρου όλων των εποχών. Ο Γκολντόνι εδώ αντιπαραθέτει στον παλαιό κόσμο της Βενετίας έναν θηλυκό μικρόκοσμο, πανούργο και λογικό. Ο πόλεμος που ξεσπά είναι ένας πόλεμος

μεταξύ του παλαιού και του καινούργιου κόσμου, μεταξύ της νοοτροπίας των αγροίκων, που έχουν συνηθίσει να παίρνουν αποφάσεις χωρίς να διαβουλεύονται και να ζητούν τη γνώμη κανενός, και της νέας νοοτροπίας, εκείνης των γυναικών και, κατά προέκταση, των νέων, που θέλουν να έχουν λόγο σε ό,τι αφορά τη ζωή τους και τις αποφάσεις που παίρνονται για τους ίδιους. Με κωμικό τρόπο τίθεται το ερώτημα της ισότητας των δύο φύλων και της ελευθερίας των γυναικών για αυτοδιάθεση. Βάζοντας στη σκηνή τέσσερα πρόσωπα εξαίρετης συντηρητικής τραχύτητας, από τη μια, και την ανάλαφρη φλυαρία των γυναικών, από την άλλη, ο Γκολντόνι με τους «Αγροίκους» αφήνει πίσω του την κωμωδία χαρακτήρων και προσεγγίζει την ηθογραφία. Ο βενετός Μολιέρος, όπως αποκαλείται ο Γκολντόνι, αποδεικνύεται μάστορας σε αυτό το είδος, και η κωμωδία του αυτή είναι από τις πιο απολαυστικές: ένα μοναδικό κομμάτι θεατρικής ανθολογίας που δεν έχει γεράσει καθόλου. ΚΑΡΛΟ ΓΚΟΛΝΤΟΝΙ Ο Κάρλο Οσβάλντο Γκολντόνι γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1707 στη Βενετία. Ήταν γιος του Τζούλιο και της Μαργκερίτα Γκολντόνι. Στα «Απομνημονεύματά» του αναφέρει ότι ο πατέρας του ήταν γιατρός, αλλά οι πληροφορίες που έφτασαν από την εποχή εκείνη τον θέλουν ως αποθηκάριο με σχετική οικονομική άνεση. Από μικρός ο Κάρλο Γκολντόνι ενδιαφέρθηκε για το θέατρο, παρά τις προσπάθειες του πατέρα του να του αλλάξει ενδιαφέροντα. Τα παιχνίδια του ήταν οι μαριονέτες και τα διαβάσματά του θεατρικά έργα. Το 1723 ο πατέρας του τον έστειλε σ ένα αυστηρό σχολείο στην Παβία, αυτός όμως αντί να ασχολείται με τα μαθήματά του διάβαζε ελληνικές και λατινικές κωμωδίες. Την ίδια εποχή εμφανίζεται στα γράμματα με το ποίημα λίβελλο «Ο Κολοσσός», που λοιδορούσε τις κόρες των καλών οικογενειών της Παβίας. Προκλήθηκε σκάνδαλο και ο νεαρός Κάρλο αποβλήθηκε από το σχολείο κι εγκατέλειψε την πόλη το 1725 για να μετακομίσει στο Ούντινε και να εγγραφεί στη Νομική Σχολή. Αποφοίτησε έξι χρόνια αργότερα από τη Νομική της Μόντενα. Ενδιάμεσα δούλεψε ως δικαστικός υπάλληλος της Ενετικής Δημοκρατίας. Η ζωή του αλλάζει το 1731 με τον θάνατο του πατέρα του. Αποφασίζει να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο θέατρο. Το 1732 μια ερωτική περιπέτεια και οι δανειστές τους τον αναγκάζουν να φύγει από τη Βενετία και να μετακομίσει στο Μιλάνο. Εκεί, γράφει την τραγωδία «Αμαλασούνθα», που περνά απαρατήρητη. Συνέχισε το 1734 με τον «Βελισάριο», που σημείωσε σχετική επιτυχία. Στη Βερόνα, ο θεατρικός ιμπρεσάριος Τζουζέπε Ιμέρ του δείχνει το δρόμο για την κωμωδία και του γνωρίζει τη μελλοντική του σύζυγο Νικολέτα Κόνιο. Ο Γκολντόνι ανακαλύπτει την κωμική του φλέβα και συνειδητοποιεί ότι η αυτοσχεδιαστική «Κομέντια Ντελ Άρτε», που τότε κυριαρχούσε ως θεατρικό είδος, χρειαζόταν ανανέωση.

Εμπνευσμένος από τους ζωντανούς χαρακτήρες του Μολιέρου, γράφει και παρουσιάζει το 1738 την πρώτη πραγματική κωμωδία του με τίτλο «Ο άνθρωπος του Κόσμου». Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του στην ιταλική χερσόνησο γνωρίζεται με τον κωμικό και ιμπρεσάριο Αγκοστίνο Μεντεμπάκ, ο οποίος τον πείθει να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο θέατρο. Κουρασμένος από την έντονη διαμάχη του με τον θεατρικό συγγραφέα Κάρλο Γκότσι, που κυριαρχούσε τότε στο θεατρικό στερέωμα, ο Γκολντόνι εγκαταλείπει τη Βενετία το 1761 και εγκαθίσταται στο Παρίσι μέχρι το τέλος της ζωής του (6 Φεβρουαρίου 1793). Στην αυλή του Λουδοβίκου του 16ου έγραψε πολλά έργα του στα γαλλικά και τα περίφημα απομνημονεύματά του με τον μακρόσυρτο τίτλο «Αναμνήσεις που θα χρησιμεύσουν στην ιστορία της ζωής μου και στην ιστορία του θεάτρου μου», από τα οποία αντλούμε πολλές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του. Οι κωμωδίες του Γκολντόνι γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και ο Λουδοβίκος του έδωσε μια τιμητική σύνταξη στα γεράματά του. Η Γαλλική Επανάσταση του την έκοψε, για να την επαναφέρει η Εθνοσυνέλευση μία μέρα μετά τον θάνατό του, αναγνωρίζοντας την αξία του. Ο Κάρλο Γκολντόνι αναμόρφωσε την κωμωδία κι έστρεψε το μυθογραφικό ενδιαφέρον στην καθημερινότητα της εποχής του. Από τους τυποποιημένους χαρακτήρες της «Κομέντια Ντελ Άρτε» (Αρλεκίνος, Πανταλόνε, Ντοτόρος κ.ά.) και τις μάσκες πέρασε στα εξατομικευμένα πρόσωπα και από τον αυτοσχεδιασμό στην πλοκή και τους ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Οι ήρωές του είναι ζωντανοί, απρόβλεπτοι και διασκεδαστικοί. Ιδιαίτερα επιτυχείς είναι οι γυναικείοι χαρακτήρες, που τους «δουλεύει» με λεπτότητα και ακρίβεια, όπως κάνει ο Μολιέρος για τους άνδρες. Όμως, τα έργα του έχουν μεγαλύτερες δόσεις αισιοδοξίας απ ό,τι του μεγάλου του ινδάλματος. συγκρούσεις της μεσαίας τάξης. Έγραψε περισσότερα από 250 έργα. Στην Ελλάδα γνωστότερα είναι: Η τριλογία του παραθερισμού Ο υπηρέτης δύο αφεντάδων Οι αγροίκοι Η λοκαντιέρα Τέλος καρναβαλιού Η βεντάλια Οι δίδυμοι της Βενετίας Οι ερωτευμένοι Η μικρή πλατεία Καβγάδες στην Κιότζια Για τις καινοτομίες του επικρίθηκε από τους ομοτέχνους του και ιδιαίτερα από τον Κάρλο Γκότσι, διάσημο δραματουργό της εποχής του, που έμεινε προσκολλημένος στις συμβάσεις της «Κομέντια Ντελ Άρτε». Ο Γκολντόνι διασκεδάζει και σήμερα τους θεατρόφιλους παρουσιάζοντας εικόνες του εαυτού τους, καθώς στα έργα του δραματοποιεί τη ζωή, τις αξίες και τις

Η Θεατρική Εταιρεία Λουξεμβούργου (ΘΕΛ) ιδρύθηκε στα τέλη του 1987 και είναι τμήμα του Πολιτιστικού Ομίλου των Ευρωπαϊκών Οργάνων (http://www. cercleculturel.lu/). Προηγουμένως, ο Θίασος Ελλήνων Λουξεμβούργου, ένωση υπό άτυπη μορφή, ανέβασε την άνοιξη του 1987 το έργο του Ηλία Καπετανάκη «Η Βεγγέρα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρβανίτη. Δόθηκαν δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες. Σκοπός της ΘΕΛ είναι, σύμφωνα με το καταστατικό της, «η διοργάνωση θεατρικών δραστηριοτήτων σε ελληνική γλώσσα και η έρευνα και η εκπαίδευση στις τέχνες και τεχνικές του θεάματος». Βασικές της δραστηριότητες είναι οι θεατρικές παραστάσεις και τα θεατρικά εργαστήρια και σεμινάρια. Επειδή μια ερασιτεχνική ομάδα γερνάει και πεθαίνει αν δεν ανανεώνεται, οργανώνουμε ένα με δύο «θεατρικά εργαστήρια» τον χρόνο (συνήθως στη διάρκεια κάποιου σαββατοκύριακου) με διάφορους «δασκάλους». Τα θέματα ποικίλλουν από εισαγωγικά εργαστήρια μύησης στη θεατρική πράξη μέχρι εργαστήρια μύησης σε συγκεκριμένες μορφές (π.χ. παντομίμα, μαριονέτες). Βασικός σκοπός αυτών των εργαστηρίων είναι να προσελκύουν άτομα που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν σε θεατρική δράση υπό την καθοδήγηση ειδικών. Κάποια από τα άτομα αυτά ενδέχεται να αισθάνονται ότι είναι έτοιμα να κάνουν το βήμα και να εκτεθούν επί σκηνής. Με αυτόν τον τρόπο έρχεται νέο αίμα στη ΘΕΛ. Το ζητούμενο για τη ΘΕΛ είναι να αξιοποιηθεί και να αναδειχθεί το δυναμικό των ανθρώπων που βρίσκονται στο Λουξεμβούργο. Γι αυτό και η μετάκληση θιάσων δεν αποτελεί σημαντικό μέρος της δραστηριότητας της εταιρείας. Σκοπός της είναι η δημιουργία και παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων για τους Έλληνες του Λουξεμβούργου. Κάθε χρόνο, οι παραστάσεις της σημειώνουν μεγάλη επιτυχία και αποτελούν σταθμό για την πολιτιστική ζωή των Ελλήνων στο Λουξεμβούργο. Μπορείτε να ενημερώνεστε για τις δραστηριότητες της ΘΕΛ στη διεύθυνση http:// theatrikolux.wordpress.com/ Μετά τη σύσταση της ΘΕΛ ανέβηκαν τα εξής έργα: Οι θεατρικές παραστάσεις 1988 Η Τελετή, του Παύλου Μάτεσι, και Η πόλη, της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρβανίτη (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες) 1989 Οι Παλαιστές, του Σταύρου Καρρά, σε σκηνοθεσία Χρήστου Μακρυγιώργου (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο, μία στις Βρυξέλλες και μία στην Κολωνία) 1990 Ένα θέαμα με μαριονέττες, βασισμένο στους μύθους του Αισώπου και του La Fontaine (πέντε παραστάσεις στο Λουξεμβούργο) 1993 Αχαρνής, μουσική παράσταση του Διονύση Σαββόπουλου (μία μοναδική παράσταση στο Λουξεμβούργο) 1998 Μήδεια, του Μποστ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και δύο στις Βρυξέλλες) 1999 Ο Βυσσινόκηπος, του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και δύο στις Βρυξέλλες) 2000 Πάθη Πολέμου Ειρήνης Πάθος, σύνθεση αποσπασμάτων από τους Αχαρνής και τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη και τις Τρωάδες του Ευριπίδη διασκευασμένα από τη Ματίνα Μόσχοβη, σε σκηνοθεσία Κάτιας Λυτρίδου (μία παράσταση στο Λουξεμβούργο) 2001 Χαμογελάστε κύριε Τσέχωφ, τέσσερα μονόπρακτα του Αντόν Τσέχωφ (Κύκνειο άσμα, Πρόταση γάμου, Η αρκούδα και Η επέτειος) σε σκηνοθεσία Ματίνας Μόσχοβη (3 παραστάσεις στο Λουξεμβούργο) 2003 Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία, του Ροζέ Βιτράκ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες) 2005 Ταρτούφος, του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες) 2006 Μορμόλης, του Ράινερ Χάχφελντ, σε σκηνοθεσία Σπύρου Πηλού (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο) 2007 La Nonna, του Roberto Cossa, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες) 2008 Ο Καραγκιόζης στην ακροθαλασσιά, παράσταση θεάτρου σκιών με συνοδεία ζωντανής μουσικής (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο) 2009 Ξενοδοχείο ο Παράδεισος, του Ζορζ Φεϊντό, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο) 2010 Οδυσσεβάχ, της Ξένιας Καλογεροπούλου, σε σκηνοθεσία Σπύρου Πηλού (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο)

Les rustres de Carlo Goldoni Le marchand vénitien Lunardo, vieillard contrariant, grinçant et autoritaire, décide de marier sa fille au fils de son ami Maurizio, un autre marchand. Un mariage arrangé dans le plus grand secret, les deux jeunes gens ne devant à aucun prix se rencontrer avant les épousailles. Tandis que dehors la folie du carnaval de Venise bat son plein de l autre côté des grilles, Lunardo et Maurizio établissent le contrat et, l accord conclu, ils prévoient une fête intime. Tout est arrangé dans la plus grande discrétion, mais c est compter sans la rouerie des femmes. Allez donc garder un secret avec cette engeance à la langue bien pendue! Bien que terrorisées par leurs maris, elles organisent une rencontre clandestine entre les jeunes gens et les préparatifs de cette fête vont engendrer une suite inextricable entres ces dames et leurs maris. info@fotinikaparelou.com Ευχαριστούμε θερμά όλους εκείνους που βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην πραγματοποίηση αυτής της παράστασης.