Η ΙΤΑΛΙΑ Η Ιταλία είναι ως επί το πλείστον ορεινή, εκτός από την πεδιάδα του Πάδου στην περιφέρεια της Εμίλια-Ρομάνια, και εκτείνεται από τις Άλπεις μέχρι την κεντρική Μεσόγειο. Περιλαμβάνει τα νησιά Σικελία, Σαρδηνία, Έλμπα και 70 περίπου άλλα μικρότερα. Στην ιταλική χερσόνησο υπάρχουν δύο μικρά ανεξάρτητα κράτη: το κράτος της πόλης του Βατικανού και η ημοκρατία του Αγίου Μαρίνου. Η Ιταλία έχει Κοινοβούλιο με δύο νομοθετικά σώματα, τη Γερουσία (Senato della Repubblica) και τη Βουλή των Αντιπροσώπων (Camera dei Deputati). Οι εκλογές γίνονται κάθε πέντε χρόνια. ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΑΛΤΖΟΓΛΟΥ- ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Η ΓΑΛΛΙΑ Η Γαλλία είναι μία από τις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης, που εκτείνεται από τη Βόρειο θάλασσα μέχρι τη Μεσόγειο. Το τοπίο της παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία, ορεινό στο νότιο και ανατολικό τμήμα της, όπου μεταξύ άλλων και το Λευκό Όρος των Άλπεων (4.810 μ), η υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης. Η πεδινή Γαλλία αποτελείται από τέσσερις κοιλάδες όπου ρέουν οι ποταμοί Σηκουάνας στα βόρεια, ο Λίγηρας και ο Γαρούνας δυτικά, και ο Ροδανός που ρέει από τη λίμνη της Γενεύης έως τη Μεσόγειο. Ο Πρόεδρος της ημοκρατίας διαδραματίζει σπουδαίο πολιτικό ρόλο. Προεδρεύει των συνεδριάσεων του υπουργικού συμβουλίου και έχει την απόλυτη ευθύνη των βασικών τομέων των εξωτερικών
υποθέσεων και της άμυνας. Η καθημερινή διαχείριση του κράτους βρίσκεται στα χέρια του πρωθυπουργού. Ο Πρόεδρος εκλέγεται με άμεση ψηφοφορία για μία πενταετία. Το Κοινοβούλιο αποτελείται από την εθνοσυνέλευση, η οποία εκλέγεται απευθείας κάθε πέντε έτη, και τη γερουσία της οποίας τα μέλη επιλέγονται από ένα εκλογικό σώμα. Η Γαλλία διαθέτει προηγμένη βιομηχανική οικονομία και έναν αποδοτικό γεωργικό τομέα. Στους κυριότερους κλάδους δραστηριότητας συγκαταλέγονται η αυτοκινητοβιομηχανία, η αεροναυπηγική, η τεχνολογία της πληροφορίας, τα ηλεκτρονικά, η χημική βιομηχανία και η φαρμακοβιομηχανία και η βιομηχανία μόδας. Η Γαλλία είναι πατρίδα ορισμένων εκ των σημαντικότερων συγγραφέων και στοχαστών της ηπείρου μας, από το Καρτέσιο και τον Πασκάλ τον 17 ο αιώνα, τον Ρουσσώ και τον Βολτέρο τον 18 ο αιώνα, τον Μπαλζάκ, τον Μποντλέρ και τον Φλομπέρ τον 19 ο αιώνα, έως τον Σαρτρ και τον Καμύ τον 20 ο. Τους τελευταίους δύο αιώνες κληροδότησε στον κόσμο της τέχνης τα έργα των Ρενουάρ, Μονέ, Σεζάν, Γκογκέν, Ματίς και Μπρακ, μεταξύ πολλών άλλων. Η γαλλική κουζίνα είναι από τις εκλεκτότερες στην Ευρώπη η μαγειρική και το φαγητό αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της γαλλικής κουλτούρας και του γαλλικού τρόπου ζωής. Μάριος - Γιάννης
ΓΕΡΜΑΝΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ Πριν από περίπου 5.000 χρόνια εμφανίζονται οι πρώτοι οικισμοί στον χώρο της σημερινής Γερμανίας. Από το 58 π.χ. και μετά, τα νερά του Ρήνου αποτελούν φυσικά σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μεταξύ του 1ου και του 6ου αιώνα τα γερμανικά φύλα εξαπλώνονται στην Ευρώπη και αναμιγνύονται με τους Κέλτες. Μεγάλες εκτάσεις των σημερινών ανατολικών κρατιδίων της Γερμανίας παραμένουν μέχρι τα τέλη του μεσαίωνα πολιτιστικά στον σλαβικό χώρο. Υπό της ηγεσίας του Καρλομάγνου, το Βασίλειο των Φράγκων αγωνίζεται από το 800 και μετά να γίνει πρώτη ευρωπαϊκή δύναμη. Η αυτοκρατορία του όμως δεν θα διαρκέσει για πολύ: κατά τη Συνθήκη του Βερντέν, που υπογράφεται στην ομώνυμη πόλη το 843 οι τρείς εγγονοί του Καρλομάγνου διαιρούν το τεράστιο αυτοκρατορικό κράτος του στο γαλλόφωνο υτικό Βασίλειο των Φράγκων και το γερμανόφωνο Ανατολικό Βασίλειο των Φράγκων. Στις 2 Φεβρουαρίου του 962 ο Όθων Α' στέφεται στη Ρώμη πρώτος αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, η οποία όμως με την πάροδο των αιώνων διαιρείται σε πολυάριθμα ανεξάρτητα βασίλεια και ελεύθερες πόλεις (Freie Reichsstadt). Τέλος, μετά τον Τριαντακονταετή πόλεμο (1618-1648) ο οποίος χωρίζει τη δυτική Ευρώπη σε καθολικούς και
προτεστάντες, o αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας χάνει την δύναμή του και ντε φάκτο παραμένει συμβολική μορφή. Το 1806 ο Ναπολέων Βοναπάρτης αναγκάζει τον τότε ο αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Φραγκίσκο Β', να παραιτηθεί. Κατόπιν ενώνει πολλά από τα γερμανικά βασίλεια, στα οποία ενσωματώνει και πολλές ανεξάρτητες (άλλοτε περισσότερες από 80). Το Κογκρέσο της Βιέννης συνεχίζει την πολιτική της ένωσης με τελικό αποτέλεσμα την ίδρυση της Γερμανικής Ομοσπονδίας, η οποία αποτελείται από 38 γερμανικά κράτη. Η ισχυρότερη δύναμη εντός της χαλαρής αυτής ομοσπονδίας είναι η Αυστρία. Οι συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ της Αυστρίας και της νέας γερμανικής δύναμης Πρωσίας οδηγούν στον Γερμανο-αυστριακό πόλεμο του 1866. Αφού η Πρωσία νικά την Αυστρία, η Γερμανική Ομοσπονδία διαλύεται. Μετά το Γάλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1871/72 ιδρύεται η Γερμανική Ομοσπονδία του Βορρά με πρώτη δύναμη την Πρωσία και δίχως την Αυστρία. ΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
Στην κορυφή των προτιμήσεων του κοινού βρέθηκε για ακόμη μια φορά ο Καθεδρικός Ναός της Κολωνίας (Koelner Dom), που αναδείχθηκε ως το δημοφιλέστερο τουριστικό αξιοθέατο της χώρας σε πρόσφατη on line έρευνα του Γερμανικού Οργανισμού Τουρισμού και της ιστοσελίδας meinestadt. Πάνω ο Καθεδρικός Ναός της Κολωνίας, κάτω το Neuschwanstein Castle. Τη δεύτερη θέση κατέλαβε το Neuschwanstein Castle και την τρίτη ο Καθεδρικός Ναός της ρέσδης. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το 1995 ο Καθεδρικός της Κολωνίας έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO και ετησίως δέχεται περισσότερα από 6 εκατομμύρια επισκεπτών.
Στις 10 πρώτες επιλογές δημοφιλέστερων τουριστικών αξιοθέατων περιλαμβάνονται επίσης: 1. Cologne Cathedral 2. Neuschwanstein Castle (Schwangau) 3. Church of Our Lady (Dresden) 4. Brandenburg Gate (Berlin) 5. Hamburg Port 6. Sanssouci Castle (Potsdam) 7. Berlin 8. Monument of the Battle of the Nations (Leipzig) 9. Television Tower (Berlin) 10. Suspended Railway (Wuppertal) ΕΙΚΟΝΕΣ
ΙΣΠΑΝΙΑ Πέτρος και Θοδωρής
ΒΕΛΓΙΟ Το Βασίλειο του Βελγίου (Ολλανδικά: Koninkrijk België, Γαλλικά: Royaume de Belgique, Γερμανικά: Königreich Belgien) είναι χώρα στην βορειοδυτική Ευρώπη και συνορεύει με την Ολλανδία, τη Γερμανία, το Λουξεμβούργο και τη Γαλλία. Έχει πληθυσμό πάνω από δέκα εκατομμύρια κατοίκους σε μια έκταση 30.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Βρίσκεται στα πολιτιστικά σύνορα μεταξύ της γερμανικής και της ρωμανικής Ευρώπης και είναι γλωσσικά και πολιτιστικά διαιρεμένο. ύο είναι οι βασικές γλώσσες που ομιλούνται στο Βέλγιο: η Ολλανδική - που αποκαλείται μερικές φορές ανεπισήμως Φλαμανδική και ομιλείται στη Φλάνδρα στα βόρεια, και η Γαλλική που ομιλείται στη Βαλλωνία στα νότια. Η πρωτεύουσά του, οι Βρυξέλλες, είναι επισήμως δίγλωσση, ενώ η πλειονότητα των κατοίκων της μιλά Γαλλικά. Στα ανατολικά βρίσκεται μια επισήμως αναγνωρισμένη μειονότητα Γερμανόφωνων. Η γλωσσική αυτή ποικιλία οδηγεί συχνά σε πολιτικές διαμάχες, οι οποίες αντικατοπτρίζονται στο πολυσύνθετο σύστημα διακυβέρνησης και στην πολιτική ιστορία του Βελγίου.
Το Βέλγιο πήρε το όνομά του από τους πρώτους κατοίκους του, τους Βέλγους (Belgae), μια ομάδα κυρίως Κελτικών φυλών, που έδωσαν το όνομά τους και στην ρωμαϊκή επαρχία Gallia Belgica (Βελγική Γαλατία). Ιστορικά, το Βέλγιο είναι μέρος των Κάτω Χωρών, στις οποίες περιλαμβάνονται επίσης η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο. Από το τέλος του Μεσαίωνα μέχρι τον δέκατο έβδομο αιώνα ήταν ακμάζον κέντρο εμπορίου και πολιτισμού. Από τον δέκατο έκτο αιώνα μέχρι την ανεξαρτησία του το 1830, το Βέλγιο, αποκαλούμενο την εποχή εκείνη Νότιες Κάτω Χώρες, υπήρξε το πεδίο πολλών μαχών μεταξύ ευρωπαϊκών δυνάμεων. Τα πρόσφατα χρόνια, το Βέλγιο υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φιλοξενώντας τα αρχηγεία της, καθώς και τα αρχηγεία άλλων μεγάλων διεθνών οργανισμών, όπως του ΝΑΤΟ. Κατά τις τελευταίες δύο χιλιετίες, η περιοχή που είναι σήμερα γνωστή ως Βέλγιο έχει καταστεί θεατής σημαντικών δημογραφικών, πολιτικών και πολιτιστικών αναταραχών. Η πρώτη καλά τεκμηριωμένη πληθυσμιακή κίνηση ήταν η κατάκτηση της περιοχής από τη Ρωμαϊκή ημοκρατία τον 1ο αιώνα π.χ., ακολουθούμενη τον 5ο αιώνα από τους Γερμανούς Φράγκους. Οι Φράγκοι εγκατέστησαν το Μεροβίγγειο βασίλειο, από το οποίο προήλθε η Καρολίγκειος Αυτοκρατορία τον 8ο αιώνα. Κατά το Μεσαίωνα, οι Κάτω Χώρες χωρίστηκαν σε πολλά μικρά φεουδαρχικά κράτη. Τα περισσότερα από αυτά ενώθηκαν κατά τον 14ο και 15ο αιώνα υπό τον οίκο της Βουργουνδίας ως οι Βουργούνδιες Κάτω Χώρες. Τα κράτη αυτά κέρδισαν έναν βαθμό αυτονομίας τον 15ο αιώνα και έκτοτε ονομάστηκαν εκαεπτά Επαρχίες.
Η ιστορία του Βελγίου διακρίνεται από την ιστορία των Κάτω Χωρών από τον 16ο αιώνα. Ένας εμφύλιος πόλεμος, ο Ογδοηκονταετής Πόλεμος (1568-1648), χώρισε τις εκαεπτά Επαρχίες στις Ενωμένες Επαρχίες στον βορρά και τις Νότιες Κάτω Χώρες στον νότο. Οι νότιες επαρχίες κυβερνήθηκαν διαδοχικά από τους Ισπανούς και τους αυστριακούς Αψβούργους. Μέχρι την ανεξαρτησία, οι Νότιες Κάτω Χώρες μπήκαν στο στόχαστρο πολλών Γάλλων κατακτητών και ήταν το πεδίο των περισσότερων γαλλοϊσπανικών και γαλλοαυστριακών πολέμων κατά τον 17ο και 18ο αιώνα. Με τις εκστρατείες του 1794 στους πολέμους μετά τη γαλλική επανάσταση, οι Κάτω Χώρες - συμπεριλαμβανομένων και περιοχών που δεν βρέθηκαν ποτέ υπό την εξουσία των Αψβούργων, όπως η Επισκοπή της Λιέγης - κατακτήθηκαν από τη Γαλλία η οποία τερμάτισε την ισπανοαυστριακή εξουσία της περιοχής. Η επανένωση των Κάτω Χωρών ως το Ηνωμένο Βασίλειο των Κάτω Χωρών επήλθε με το τέλος της Γαλλικής Αυτοκρατορίας το 1815. Το Βέλγιο είναι βασιλευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία που εξελίχτηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από συγκεντρωτικό κράτος σε ομοσπονδία. Το κοινοβούλιο με τα δύο νομοθετικά σώματα αποτελείται από μια Γερουσία και μια Βουλή Αντιπροσώπων. Η Γερουσία είναι μια μείξη από άμεσα εκλεγμένους μεγάλους σε ηλικία πολιτικούς και εκπροσώπους των κοινοτήτων και των περιοχών. Ενώ η Βουλή των Αντιπροσώπων εκπροσωπεί όλους τους Βέλγους άνω των δεκαοκτώ ετών μέσω ενός αναλογικού εκλογικού συστήματος. Το Βέλγιο είναι μία από τις λίγες χώρες που έχει
υποχρεωτική συμμετοχή στην ψηφοφορία, και έτσι διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους αριθμούς εκλογικής συμμετοχής στον κόσμο. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, επισήμως διορισμένη από τον βασιλιά, πρέπει να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής των Αντιπροσώπων. Επικεφαλής της είναι ο Πρωθυπουργός. Ο αριθμός των Ολλανδόφωνων και Γαλλόφωνων υπουργών είναι ίσος όπως ορίζεται από το Σύνταγμα. Αρχηγός του κράτους είναι ο Βασιλιάς ή η Βασίλισσα, αν και έχει περιορισμένα προνόμια. Η πραγματική εξουσία βρίσκεται στον Πρωθυπουργό και τις διάφορες κυβερνήσεις που κυβερνούν τη χώρα. Το δικαστικό σύστημα βασίζεται στο αστικό δίκαιο και κατάγεται από τον Ναπολεόντειο κώδικα. Το Εφετείο βρίσκεται ένα επίπεδο κάτω από το Ακυρωτικό ικαστήριο, θεσμός που βασίζεται στο Γαλλικό Ακυρωτικό ικαστήριο. Οι πολιτικοί θεσμοί του Βελγίου είναι σύνθετοι. Η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη οργανώνεται γύρω από την ανάγκη εκπροσώπησης των βασικών γλωσσικών κοινοτήτων. Περίπου από το 1970, τα σημαντικά εθνικά Βελγικά πολιτικά κόμματα έχουν χωριστεί σε διακριτές συνιστώσες που βασικά εκπροσωπούν τα συμφέροντα των κοινοτήτων αυτών. Τα μεγάλα κόμματα σε κάθε μία κοινότητα ανήκουν σε τρεις βασικές πολιτικές οικογένειες: τους δεξιούς Φιλελεύθερους, τους κεντρώους Χριστιανοδημοκράτες, και τους αριστερούς Σοσιαλδημοκράτες. Άλλα σημαντικά νεότερα κόμματα είναι τα Πράσινα Κόμματα και, ιδιαίτερα στη Φλάνδρα, τα εθνικιστικά και ακροδεξιά κόμματα. Η πολιτική επηρεάζεται από ομάδες πίεσης, όπως τα εργατικά σωματεία και από τα επιχειρηματικά συμφέροντα
με τη μορφή της Ομοσπονδίας Επιχειρήσεων στο Βέλγιο. Ο σημερινός βασιλιάς, ο Αλβέρτος Β', διαδέχτηκε τον Βαλδουίνο το 1993. Το 1999, ο Πρωθυπουργός Γκι Φερχόφσταντ από το VLD ηγήθηκε ενός συνασπισμού έξι κομμάτων Φιλελευθέρων - Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων, συχνά αποκαλούμενη ως "η κυβέρνηση του ουράνιου τόξου". Αυτή ήταν η πρώτη κυβέρνηση χωρίς τους Χριστιανοδημοκράτες από το 1958. Στις εκλογές του 2003, ο Φερχόφσταντ κέρδισε μια δεύτερη θητεία και ηγήθηκε ενός Φιλελεύθερου-Σοσιαλδημοκρατικού συνασπισμού τεσσάρων κομμάτων. Προσφάτως όμως, η σταθερή άνοδος του Φλαμανδικού ακροδεξιού εθνικιστικού χωριστικού κόμματος Φλάαμς Μπελάνχ, έχει εκτοπίσει το Φλάαμς Μπλοκ εν μέσω ανησυχιών για ρατσισμό που προωθείται από το κόμμα. Ένα σημαντικό επίτευγμα των δύο διαδοχικών κυβερνήσεων του Φερχόφσταντ ήταν η επίτευξη ισορροπημένου προϋπολογισμού. Το Βέλγιο είναι ένα από τα λίγα κράτη στην ΕΕ που το έχουν καταφέρει. Η πολιτική αυτή εφαρμόστηκε από τις διαδοχικές κυβερνήσεις κατά τη δεκαετία του 1990 κάτω από τη πίεση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η πτώση της προηγούμενης κυβέρνησης οφειλόταν κυρίως στην κρίση με τις διοξίνες, μεγάλο σκάνδαλο δηλητηρίασης της τροφής το 1999 που οδήγησε στην εγκαθίδρυση της Βελγικής Αντιπροσωπείας Τροφής. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε μια ασυνήθιστα μεγάλη εκπροσώπηση των Πρασίνων στο Κοινοβούλιο, και σε μεγαλύτερη έμφαση σε περιβαλλοντικές πολιτικές κατά την πρώτη κυβέρνηση του Φερχόφσταντ. Μια Πράσινη πολιτική, για
παράδειγμα, ήταν η νομοθεσία για σταδιακή απόσυρση των πυρηνικών, που έχει τροποποιηθεί από την σημερινή κυβέρνηση. Η απουσία των Χριστιανοδημοκρατών από τις κυβερνητικές θέσεις έχει δώσει τη δυνατότητα στον Φερχόφσταντ να καταπιαστεί με κοινωνικά θέματα από μια πιο φιλελεύθερη σκοπιά και να αναπτύξει νέα νομοθεσία για τη χρήση μαλακών ναρκωτικών, για τους γάμους ομοφυλοφίλων και για την ευθανασία. Κατά τη διάρκεια των δύο πιο πρόσφατων κοινοβουλίων, η κυβέρνηση έχει προωθήσει δραστήρια διπλωματία στην Αφρική, αντιτέθηκε στη στρατιωτική μεσολάβηση κατά την κρίση του αφοπλισμού του Ιράκ, και έχει περάσει νομοθεσία που αφορά τα εγκλήματα πολέμου. Και οι δύο θητείες του Φερχόφσταντ έχουν σημαδευτεί από φιλονικίες ανάμεσα στις Βελγικές κοινότητες. Τα μεγάλα σημεία τριβής αφορούν στις διαδρομές της νυχτερινής εναέριας κίνησης στο Αεροδρόμιο των Βρυξελλών και το στάτους της εκλογικής περιφέρειας των Βρυξελλών-Χάλλε-Φιλφόορντε. Το Βέλγιο είναι συνταγματική μοναρχία, με Αρχηγό Κράτους το Βασιλιά (από το 1993 Βασιλιάς είναι ο Αλβέρτος Β του Βελγίου. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Κοινοβούλιο. Το Κοινοβούλιο του Βελγίου αποτελείται από τη Γερουσία (ολλανδ. : Senaat, γαλλ. Sénat) και τη Βουλή των Αντιπροσώπων (ολλανδ: Kamer van Volksvertegenwoordigers, γαλλ.: Chambre des Représentants). Η Βουλή έχει 150 μέλη τα οποία εκλέγονται άμεσα. Βουλευτικές εκλογές γίνονται κάθε τετραετία.
Στις 10 Ιουνίου 2007 ο κυβερνών συνασπισμός του Γκι Φερχόφστατ έχασε τις εκλογές και μία ημέρα μετά ο τελευταίος υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του.έπειτα από την κατάρρευση των συνομιλιών για σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού υπό τον Υβ Λετέρμ, ο τελευταίος κατέθεσε την εντολή. Στις 3 εκεμβρίου του 2007 ο Βασιλιάς Αλβέρτος έδωσε στο Φερχόφστατ νέα εντολή σχηματισμού κυβέρνησης (προσωρινή) με σκοπό να τερματιστεί το πολιτικό αδιέξοδο.[1]. Η εντολή του ανατέθηκε επίσημα στις 10 εκεμβρίου και ο ίδιος την έκανε αποδεκτή[2]στις 17 εκεμβρίου 2007. Η θητεία της νέας κυβέρνησης έληξε το Μάρτιο του 2008[3]. Εν τέλει, τα πέντε μεγαλύτερα κόμματα συμφώνησαν, έπειτα από διαβουλεύσεις σχεδόν μιας ημέρας, να σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού[4]με επικεφαλής τον Υβ Λετέρμ. Στην κυβέρνηση μετέχουν Φλαμανδοί Χριστιανοδημοκράτες, γαλλόφωνοι Χριστιανοδημοκράτες, Φλαμανδοί Φιλελεύθεροι, γαλλόφωνοι Φιλελεύθεροι και γαλλόφωνοι Σοσιαλιστές
ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ