ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Κατάταξη των εποχών ανάπτυξης κατοικιών κατά χρονολογική σειρά Ανάλυση και αναφορά πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων των κατοικιών κάθε εποχής Επισήμανση κάποιων τεχνικών κατασκευής αλλά και τρόπων συντήρησης. Αναφορά σε επισκευές φθορών
Από την αρχέγονη κατοικία του ανθρώπου μέχρι σήμερα. Θεματική ενότητα: Υλικά κατασκευής, τεχνικές κατασκευής, τρόποι συντήρησης. ΟΜΑΔΑ Β : Βαλάρης Σωτήριος, Διώτης Κων/νος, Καλότυχος Στέφανος Συντονιστής της ομάδας: Βαλάρης Σωτήριος Υπεύθυνοι καθηγητές: Πλάκας Ηλίας, Σακελλαρίου Ειρήνη Κατοικία Το σπίτι (ή οικία ή κατοικία) είναι ένα κτήριο που χρησιμοποιείται για στέγαση ανθρώπων. Συνήθως έχει τοίχους και οροφή για να προστατεύει τον εσωτερικό του χώρο από τη βροχή, τον άνεμο, τη ζέστη και το κρύο. Εκτός από ανθρώπους, στα σπίτια συχνά βρίσκει κανείς και ζώα, είτε ως κατοικίδια είτε ως ανεπιθύμητους επισκέπτες (π.χ. ποντίκια). Η λέξη "σπίτι" μπορεί επίσης να αναφέρεται στον χώρο που στεγάζονται ζώα, κυρίως σε ζωολογικό κήπο. Οικογένειες, καθώς και άλλες κοινωνικές ομάδες, συνήθως ζουν μόνιμα σε σπίτια. Πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν το σπίτι τους κατά τη διάρκεια της ημέρας για λόγους εργασίας και ψυχαγωγίας και επιστρέφουν σε αυτό για ύπνο, ξεκούραση ή για άλλες δραστηριότητες. Κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον μία είσοδο,
συνήθως μια πόρτα ή πύλη, αν και κάποια πρωτόγονα σπίτια είχαν την πρόσβαση από την οροφή ή με σκάλα. Πολλά σπίτια έχουν πίσω πόρτα η οποία οδηγεί στη λεγόμενη πίσω αυλή. Κατά κανόνα, σε ένα σπίτι υπάρχουν επίσης αρκετά παράθυρα τα οποία αφήνουν να μπαίνει φυσικό φως και καθαρός αέρας και παρέχουν θέα προς τα έξω. Λειτουργία Κάποια σπίτια υπερβαίνουν τη βασική λειτουργία του να παρέχουν "μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας" ή την οικογενειακή εστία. Όταν ένα σπίτι ανάγεται σε επίδειξη πλούτου ή μόδας ή καταναλωτισμού, τότε γίνεται λόγος για "σπιταρόνα". Η κατοικία ενός φεουδάρχη ή άρχοντα δυνατό να απαιτεί αμυντικές οχυρώσεις και να μετατρέπουν την κατοικία σε φρούριο ή κάστρο. Η κατοικία ενός μονάρχη μπορεί να στεγάζει επίσης αυλικούς και αξιωματούχους, εκτός από τη βασιλική οικογένεια. Σε αυτή την περίπτωση η κατοικία μετατρέπεται σε παλάτι. Όταν κάποιος διαθέτει δεύτερο σπίτι, συνήθως σε μη αστική περιοχή, τότε γίνεται λόγος για εξοχικό σπίτι. Αντίθετα από τη σύγχρονη τάση για διαχωρισμό κάποιων λειτουργιών σε διαφορετικά κτήρια, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της ανθρωπότητας το σπίτι εξυπηρετούσε πολλούς σκοπούς: εκτός από χώρος διαμονής, μπορούσε να ήταν και εργαστήριο, κατάστημα ή γραφείο. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο χώρος διαμονής ήταν συνήθως πάνω από το ισόγειο. Χρειάστηκε να έρθει η βιομηχανική επανάσταση για να διαχωρίσει την παραγωγή και τις υπηρεσίες από το σπίτι. Μέχρι και σήμερα υπάρχουν καταστηματάρχες που διαμένουν πάνω από το κατάστημά τους. Με την ανταλλαγή σπιτιών για διακοπές μπορεί κάποιος να εξασφαλίσει τα πλεονεκτήματα που του παρέχει η κυριότητα ενός σπιτιού για να γνωρίσει ένα ξένο τόπο. Ας δούμε όμως την πορεία κατασκευής των κατοικιών καθώς και τα υλικά κατασκευής τους αλλά και τους τρόπους συντήρησής τους χρονολογικά, δηλαδή από τη μία εποχή στην άλλη.
Παλαιολιθική εποχή Στην Παλαιολιθική εποχή (600.000-9/8.000 π.χ.) οι άνθρωποι ζούσαν από το κυνήγι και γι αυτό ήταν αναγκασμένοι να ακολουθούν τα ζώα στις μετακινήσεις τους. Συνήθως κατέφευγαν προσωρινά σε σπήλαια ή σε πρόχειρες καλύβες που έφτιαχναν από κλαδιά. Oι καλύβες αυτές αποτελούν την αρχαιότερη κατασκευή ανθρώπινης κατοικίας Σπήλαια Ως σπήλαιο ορίζεται οποιαδήποτε φυσική κοιλότητα στο εσωτερικό της γης, στην οποία μπορεί να έχει πρόσβαση ο άνθρωπος. Η διείσδυση του νερού της βροχής στις σχισμές των ασβεστολιθικών πετρωμάτων τα διαλύει πολύ αργά, δημιουργώντας σταδιακά ολοένα και μεγαλύτερες κοιλότητες στο εσωτερικό τους. Μέσα στα σπήλαια συναντούμε διάκοσμο από ασβεστολιθικές αποθέσεις. Το νερό που διαλύει τα ασβεστολιθικά πετρώματα και δημιουργεί το σπήλαιο γίνεται πλούσιο σε ανθρακικό ασβέστιο, το οποίο και εναποθέτει βαθμηδόν στα σημεία όπου υπάρχει σταγονορροή. Σχηματισμός Η διαδικασία δημιουργίας των σπηλαίων είναι καθαρά γεωλογική - χημική. Η συνηθέστερη διαδικασία δημιουργίας σπηλαίου είναι η εξής: Η διείσδυση του νερού της βροχής στις σχισμές των ασβεστολιθικών πετρωμάτων τα διαλύει πολύ αργά, δημιουργώντας σταδιακά ολοένα και μεγαλύτερες κοιλότητες στο εσωτερικό τους. Μέσα στα σπήλαια συναντούμε διάκοσμο από ασβεστολιθικές αποθέσεις. Το νερό που διαλύει τα ασβεστολιθικά πετρώματα και δημιουργεί το σπήλαιο γίνεται πλούσιο σε ανθρακικό ασβέστιο, το οποίο και εναποθέτει βαθμηδόν στα σημεία όπου υπάρχει σταγονορροή. Έτσι, στην οροφή του σπηλαίου
δημιουργούνται οι σταλακτίτες και στο έδαφος οι σταλαγμίτες. Πλήθος άλλων εξειδικευμένων μορφών δημιουργούνται από την ίδια διαδικασία, δίνοντας πολύπλοκα και πολύ όμορφα συμπλέγματα. Νεολιθική εποχή Στη Νεολιθική εποχή (9/8.000-3.000 π.χ.) δημιουργήθηκαν οι πρώτοι μόνιμοι οικισμοί, ως αποτέλεσμα της γενικότερης μεταβολής του τρόπου ζωής των ανθρώπων, οι οποίοι έγιναν γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Oι νεολιθικοί οικισμοί ήταν συχνά οχυρωμένοι και αποτελούνταν από σπίτια κυκλικά ή ορθογώνια με ένα ή δύο δωμάτια, μικρά παράθυρα και εστία. Κατοικιες από χωμα Αποτελείται από μείγμα χώματος (άργιλο και άμμο σε αναλογία 3:1 περίπου), άχυρο για αντοχή σε εφελκυσμό καθώς και άλλους σταθεροποιητές προαιρετικά (μαλλί ζώων, τσιμέντο κ.α.). Οι διαστάσεις τους ποικίλουν, μία ενδεικτική είναι 33x13x8 εκατοστά Πλεονεκτήματα κατοικίας από χώμα Ένα κτήριο από πλίνθους έχει σχεδόν σταθερή θερμοκρασία χειμώνα καλοκαίρι (θερμική αδράνεια) και σχετική υγρασία (διαπνοή). Έτσι δημιουργεί ένα αίσθημα άνεσης, σε όσους μένουν σε αυτό. Μειονεκτήματα κατοικίας από χώμα Περιορισμοί θέματα υπό διερεύνηση. Ακατάλληλα τα υπερβολικά αμμώδη εδάφη, όπως και τα υπερβολικά αργιλώδη.το χώμα από μόνο του είναι υλικό ανομοιογενές, οπότε είναι δύσκολο να πιστοποιηθεί η αντοχή του. Απαιτείται προστασία από τη βροχή και την υγρασία.
Η συμπεριφορά του χώματος από μόνο του προβληματική στο σεισμό και κυρίως στις δράσεις από εφελκυσμό. Η κατοικία σε Μεσοποταμία και Αίγυπτο Oι πρώτες πόλεις σχηματίστηκαν στη Μεσοποταμία και στην Αίγυπτο την Εποχή του Χαλκού (3.000-1.200 π.χ.). Τα σπίτια στη Μεσοποταμία ήταν συνήθως διώροφα, με εσωτερική αυλή (αίθριο), άλλοτε στεγασμένη και άλλοτε όχι. Τα σπίτια των πλουσίω ν είχαν και δευτερεύ ουσες αυλές, ιδιωτικά ιερά, λουτρά με αποχέτευση και δωμάτια υποδοχής. Στην Αίγυπτο, οι φτωχοί κατοικούσαν σε απλά πήλινα ορθογώνια σπίτια. Oι κατοικίες των πλουσίων ήταν ισόγειες και πολύ ευρύχωρες. Διέθεταν και χώρου υγιεινής, καθώς και δωμάτια για τους δούλους. Η κατοικία στην αρχαία Ελλάδα Oι κατοικίες στην αρχαία Ελλάδα (12ος-1ος αι. π.χ.) ήταν ορθογώνιες, με δωμάτια γύρω από μια ακάλυπτη εσωτερική αυλή (αίθριο) που αποτελούσε και την κύρια πηγή για το φωτισμό και αερισμό των χώρων. Το ισόγειο περιλάμβανε τον ανδρώνα (δωμάτιο όπου τελούνταν τα συμπόσια), το καθημερινό, την τραπεζαρία, την κουζίνα, το λουτρό και ένα κελάρι. Τα υπνοδωμάτια, ο γυναικωνίτης και τα δωμάτια των δούλων βρίσκονταν στον πάνω όροφο. Τα θεμέλια ήταν λίθινα και οι τοίχοι από πηλό και ξύλο, ενώ οι στέγες σκεπάζονταν με κεραμίδια. Γενικά, τα σπίτια ήταν απλά, χωρίς ιδιαίτερη πολυτέλεια, σύμφωνα με το λιτό τρόπο ζωής των αρχαίων Ελλήνων.
Κατοικίες από ξύλο Το ξύλο αποτέλεσε και αποτελεί πρώτη ύλη για τον άνθρωπο από την στιγμή της εμφάνισης του στη γη. Με αυτό κατασκεύασε τα πρώτα του όπλα για να αμυνθεί, τα εργαλεία του, την κατοικία του για να προστατευθεί από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και το χρησιμοποίησε σαν καύσιμο υλικό για να ζεσταθεί και να μαγειρέψει. Ας σταθούμε όμως στις κατοικίες που κατασκευάστηκαν, οι οποίες αποτέλεσαν τα θεμέλια για να κατασκευαστούν μέχρι σήμερα πολύτιμης αξίας κατοικίες, άφθαρτες στο χρόνο και στις καιρικές συνθήκες. Πλεονεκτήματα κατοικίας από ξύλο Η ξήρανση της ξυλείας σε ειδικά ξηραντήρια καθιστούν το ξύλο σε ένα από τα πιο ενδεδειγμένα οικοδομικά υλικά για προκατασκευασμένα σπίτια με αντοχές έως και 80% υψηλότερες από τη συμβατική ξυλεία. Κανένα δομικό υλικό δεν μπορεί να συγκριθεί με την ζεστασιά και την αρμονία που προσδίνει το ξύλο. Είναι οργανικό μη τοξικό και είναι η πιο σημαντική φυσική ανανεώσιμη πρώτη ύλη που χρησιμοποιείται ως δομικό υλικό. Έχει θερμομονωτική και αντισεισμική συμπεριφορά. Είναι πλήρως αδιάβροχο (κλάση 3), έχει μεγάλες θερμομονωτικές και ηχομονωτικές ιδιότητες, υψηλές μηχανικές αντοχές συμβάλλοντας στη καλύτερη στατική του κτιρίου, κλάση υγιεινής Ε1, ανακυκλώνεται και είναι φιλικό προς το περιβάλλον. Χαμηλό κόστος κατασκευής. Μειονεκτήματα κατοικίας από ξύλο Εάν μπορεί να καταλογιστεί κάποιο μειονέκτημα αυτό θα ήταν σίγουρα το γεγονός ότι το συγκεκριμένο είδος κατοικίας υστέρει από τα άλλα είδη όπως π.χ.) η μεταλλική σε περίπτωση πυρκαγιάς
Η κατοικία στο Βυζάντιο Την εποχή του Βυζαντίου (4ος-15ος αι. μ.χ.), για λόγους προφύλαξης από τις εχθρικές επιδρομές, τα σπίτια κτίζονταν μέσα σε οχυρωμένους οικισμούς (κάστρα), όπου ο χώρος ήταν περιορισμένος. Έτσι ήταν συνήθως πολύ απλά διώροφα. Τα αρχοντικά όμως είχαν συχνά και έναν πύργο για λόγους προστασίας. Στην Κωνσταντινούπολη υπήρχαν και πολυτελέστατες κατοικίες. Η κατοικία στη Δύση κατά το Μεσαίωνα Στα χρόνια του Μεσαίωνα στη Δυτική Ευρώπη (5ος-15ος αι. μ.χ.), οι αριστοκράτες ζούσαν στην ύπαιθρο, σε οχυρωμένες κατοικίες. Κάθε κατοικία αποτελούνταν από έναν τριώροφο πέτρινο πύργο όπου ζούσε ο άρχοντας, και διάφορους βοηθητικούς χώρους που βρίσκονταν σε μια αυλή περιφραγμένη με πέτρινο τείχος. Oι χωρικοί κατοικούσαν σε απλές φτωχικές καλύβες. Αστικές κατοικίες άρχισαν να δημιουργούνται μετά το 1000 μ.χ., όταν άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτες πόλεις. Τα σπίτια αυτά, συνήθως ξύλινα, ήταν διώροφα ή τριώροφα. Κατοικίες από πέτρα Στο παρελθόν και πριν η εξέλιξη των δομικών υλικών δημιουργήσει το σημερινό τρόπο δόμησης, η πέτρα ήταν το κυρίαρχο υλικό λόγω αφθονίας της στην φύση αλλά και των μηχανικών της ιδιοτήτων. Βέβαια η πέτρα συνεχίζει να είναι ένα χρησιμοποιούμενο στη δόμηση υλικό, καθώς η εξέλιξη της τεχνολογίας στην εξόρυξη, στη μεταφορά, στην κοπή, στην επεξεργασία και στο φινίρισμα της, έδωσε την δυνατότητα δημιουργίας νέων προϊόντων, ενώ παράλληλα έκανε την χρήση της πιο προσιτή μειώνοντας το κόστος κατασκευής.
Πλεονεκτήματα πέτρινης κατοικίας Παρουσιάζει ιδιαίτερες μηχανικές ιδιότητες που το καθιστούν σαν υλικό ιδιαίτερα ανθεκτικό στο χρόνο, απαιτεί μικρή συντήρηση, έχει μεγάλη θερμοχωρητικότητα και ηχομονωτική ικανότητα. Συνδυάζεται άριστα με το φυσικό τοπίο και είναι υλικό το οποίο χαρακτηρίζεται απόλυτα ανακυκλώσιμο. Σε κάθε περίπτωση πάντως το αισθητικό και λειτουργικό αποτέλεσμα είναι άμεσα συνδεδεμένο με την εμπειρία και την τεχνική του συνεργείου καθώς και την αρχιτεκτονική μελέτη. Η κατοικία στους νεότερους χρόνους Την εποχή της Αναγέννησης (15ος-16ος αι. μ.χ.), δημιουργήθηκαν δύο τύποι κατοικίας που επέζησαν επί αιώνες στην Ευρώπη, το μέγαρο και η έπαυλη. Κάθε μέγαρο καταλάμβανε ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Είχε εσωτερική αυλή με κιονοστοιχίες, ακολουθώντας την ελληνορωμαϊκή αρχιτεκτονική και συνήθως ήταν τριώροφο και πέτρινο. Oι επαύλεις ήταν μεγαλοπρεπή κτίρια που κτίζονταν στην εξοχή. Κατά το 17ο αιώνα, εποχή του ρυθμού Μπαρόκ, οι αρχοντικές κατοικίες στολίζονταν με πλούσια διακόσμηση και είχαν πολλά μικρά δωμάτια. Κατά το 18ο αιώνα το κίνημα του Νεοκλασικισμού, που εμπνεόταν από την ελληνορωμαϊκή τέχνη, επηρέασε πολύ την κατοικία. Έτσι, η διαρρύθμιση και η διακόσμηση των σπιτιών έγιναν πιο απλές. Κατά το 19ο αιώνα, η Βιομηχανική Επανάσταση επέδρασε στον τομέα της κατοικίας. Κυριαρχούσαν τα μεγάλα αστικά σπίτια, με πολυτέλεια και ανέσεις που άρχισε να προσφέρει η τεχνολογία. Συγχρόνως άρχισαν να κτίζονται και πολυκατοικίες, για να στεγαστεί ο μεγάλος αριθμός των εργατών. Ωστόσο, οι μεγαλύτερες αλλαγές συνέβησαν κατά τον 20ό αιώνα. Η αύξηση των μεγαλουπόλεων, η μεγάλη τεχνολογική πρόοδος και η χρήση νέων υλικών οικοδομής, κυρίως του μπετόν-αρμέ, άλλαξαν ριζικά την κατοικία. Επικράτησαν οι πολυκατοικίες, σχεδόν ομοιόμορφες, με διαμερίσματα-κουτιά. Αυτά πρόσφεραν ανέσεις, αλλά ήταν σχεδιασμένα χωρίς ενδιαφέρον για την ομορφιά του χώρου και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Από τα τέλη του αιώνα όμως άρχισε να γίνεται προσπάθεια ώστε να κτίζονται κατοικίες που να έχουν καλύτερη σύνδεση με το περιβάλλον και με τον άνθρωπο.
Κατοικίες από τούβλα Το τούβλο είναι ένα από τα πιο ανθεκτικά από τα παραδοσιακά προϊόντα που χρησιμοποιούνται στο εξωτερικό ενός σπιτιού. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι έχτισαν δρόμους από τούβλο που είναι ακόμα σε χρήση σήμερα. Τα τούβλα μπορούν να ανακυκλωθούν. Κατοικίες από μέταλλο Τα μεταλλικά κτίρια (σύμμεικτες κατασκευές) χρησιμοποιούν ως κύριο δομικό στοιχείο του φέροντα οργανισμού τους τον χάλυβα (μέταλλο), ο οποίος σε συνδυασμό με το σκυρόδεμα, προσφέρει ασφάλεια, ταχύτητα κατασκευής, ποιότητα κατασκευής, οικονομία, ενώ παράλληλα παρέχει την δυνατότητα επίλυσης - υλοποίησης σημαντικών αρχιτεκτονικών επιλογών που δύσκολα μπορούν να επιτευχθούν με τις συνήθεις «συμβατικές» μεθόδους κατασκευής. Εδώ και αρκετές δεκαετίες, ο σκελετός από χάλυβα είναι το βασικό δομικό στοιχείο στην κατασκευή πολυώροφων κτιρίων σε όλο τον κόσμο και φαίνεται ότι θα αποτελέσει τον κυρίαρχο παράγοντα όλων των μελλοντικών κατασκευών. Στην Ελλάδα οι μεταλλικές κατασκευές (σκελετοί) χρησιμοποιούνται εδώ και μερικά χρόνια κυρίως για την κατασκευή αποθηκών και βιομηχανικών κτιρίων ενώ τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει η χρήση τους και στις περιπτώσεις κατοικιών.
Πλεονεκτήματα κατοικίας από μέταλλο Η μεγάλη ταχύτητα ανέγερσης της οικοδομής Ο ελάχιστος δυνατός συντελεστής ΙΚΑ δεδομένου ότι η κατασκευή υπάγεται στην κατηγορία των προκατασκευών. Τα μεγάλα ανοίγματα (μεγαλύτερα από αυτά που μπορούμε να επιτύχουμε στις κατασκευές από οπλισμένο σκυρόδεμα) χωρίς ενδιάμεση υποστύλωση Το μικρότερο βάρος Η απουσία προβλημάτων από σεισμούς με συνεπακόλουθο την έλλειψη ανάγκης για μετασεισμικές επιδιορθώσεις Η ευκολία επέκτασης του κτιρίου Μεγαλύτερη ηχομόνωση Μεγαλύτερη θερμομόνωση Μεγαλύτερη διάρκεια ζωής της κατασκευής Ιδιαίτερα μικρό χρονοδιάγραμμα κατασκευής Χαμηλό κόστος εργασιών (που εξαρτάται βεβαίως και από την επιλογή υλικών που θα χρησιμοποιηθούν στη φάση αποπεράτωσης του έργου π.χ. κουφώματα, δάπεδα κ.α.) Μεγάλη δυνατότητα αρχιτεκτονικών λύσεων.
Μειονεκτήματα μεταλλικής κατοικίας Η έλλειψη μειονεκτημάτων είναι και η αιτία επικράτησης του συγκεκριμένου είδους κατοικίας έναντι των άλλων τα τελευταία χρόνια. Χρήσιμες οδηγίες για την καλή συντήρηση των εσωτερικών χώρων. Η αγορά ενός χαλιού ενός σαλονιού η και ενός στρώματος, δεν έχει να κάνει μόνο με τη διακόσμηση και την αισθητική του χώρου, αλλά είναι ταυτόχρονα και μία σοβαρή επένδυση. Η συνάρτηση της ποιότητας των υλικών κατασκευής, η προέλευσή αλλά ακόμα και η σπανιότητα της παραγωγής, είναι κάποια από τα βασικά κριτήρια και χαρακτηριστικά τα οποία θα πρέπει να εξετάσετε πριν προχωρήσετε σε αγορά. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται προς ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, πιο φιλικό προς το περιβάλλον. Όσο η ζωή δυσκολεύει, τόσο το ενδιαφέρον για μια καλύτερη ποιότητα ζωής στο σπίτι θα αυξάνει. Η επιστροφή στις φιλοσοφίες περί εσωτερικής αρμονίας και ηρεμίας ξαναμπαίνουν στην ζωή μας, με χιλιάδες προϊόντα και υπηρεσίες που συνδέονται με την ανθρώπινη αυτή ανάγκη. Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι: 1 Η σωστή επιλογή σε συνδυασμό με την σχολαστική συντήρηση θα κρίνουν την απόδοση μιας επένδυσης, που «ντύνει» ιδανικά το σπίτι. 2 Η «θωράκιση» της με μονωτικά υλικά φιλικά προς το περιβάλλον, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη οικογενειακό προϋπολογισμό. Μέχρι σήμερα δεν γνωρίζαμε ότι: 1 Η σωστά εφαρμοσμένη εντατική περιποίηση ενός εσωτερικού χώρου, διατηρεί αναλλοίωτη τη φινέτσα και λεπτότητά του στο πέρασμα των χρόνων.
2 Ένα ραγδαία αυξανόμενο ενδιαφέρον με απαιτήσεις από τους καταναλωτές, σε θέματα υγιεινής των καθαρών εσωτερικών χώρων, μέσα από μια τακτή και σωστά εφαρμοσμένη Ισορροπημένη Καθαριότητα, για εσωτερική αρμονία και ηρεμία μιας Αναβαθμισμένης Ποιότητας Διαβίωσης. 3 Η Οικολογική Ευαισθητοποίηση, μαζί με τις συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις για τις Περιβαλλοντικές Αλλαγές απαιτούν και την Υιοθέτηση χρήσης εξειδικευμένων μεθόδων και συστημάτων επαγγελματικού καθαρισμού. Η Ανάπτυξη Εναλλακτικών Μεθόδων για μια Βελτιωμένη Ποιότητα στον Εσωτερικό Περιβάλλοντα Χώρο είναι Επιτακτική Ανάγκη, λειτουργεί δε ως μέσο ενός Περιβαλλοντικού Συστήματος Διαχείρισης, για τις λύσεις των προβλημάτων που ανακύπτουν στην καθαριότητα. 4 Η Ανάπτυξη Συστημάτων Αντιρρυπαντικής Τεχνολογίας του Green Services, είναι ένα Δημιουργικό Ποιοτικό Άλμα με Υπόβαθρο την Αξιολόγηση, ώστε να προσφερθούν οικονομικά ποιοτικές υπηρεσίες καθαρισμού με προστιθεμένη αξία. Η Εφαρμογή των προγραμμάτων του Green Services, αποτελούν την «Ασπίδα προστασίας» σε πραγματικές ανάγκες μιας Αναβαθμισμένης Ποιότητας Διαβίωσης, αλλά και πρωταγωνιστικό ρόλο στην προστασία του περιβάλλοντος. ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΠΙΣΚΕΥΗΣ ΡΩΓΜΩΝ ΣΤΟ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΣΚΥΡΟΔΕΜΑ Ήρθε η ώρα να μιλήσομε για μια κατηγορία φθορών στις κατοικίες μας, που όχι μόνο χαλάει την αισθητική του σπιτιού αλλά και την υποδομή του. Η ύπαρξη των ρωγμών είναι αναπόσπαστο κομμάτι των κατασκευών από οπλισμένο σκυρόδεμα, αφού ουσιαστικά αποτελούν τα ορατά αποτελέσματα της παραμορφωσιμότητας ενός φορέα. Η καταρχήν διερεύνηση και εξακρίβωση των αιτιών των ρηγματώσεων και η
μετέπειτα ορθή επιλογή της μεθόδου επέμβασης είναι βαρύνουσας σημασίας για το μηχανικό διότι από τη δική του απόφαση θα εξαρτηθεί η εξέλιξη της συμπεριφοράς και το μέλλον της κατασκευής. Η εργασία αυτή αποτελεί μία προσπάθεια επισκόπησης των βαθύτερων αιτιών των ρωγμών και παρατίθενται οι πιο δημοφιλείς τεχνικές επεμβάσεων αξιολογώντας την αποδοτικότητα τους στα διάφορα δομικά μέλη. Συγκρίνοντας τις μεθόδους αυτές καταλήγουμε στην καταλληλότερη, επιτρέποντας πάντα την τελική επιλογή στην κρίση του πολιτικού μηχανικού. 1.ΡΩΓΜΕΣ ΓΕΝΙΚΑ Η ρηγμάτωση είναι σύμφυτη με τις κατασκευές από οπλισμένο σκυρόδεμα, λόγω της μικρής του εφελκυστικής αντοχής. Η εμφάνιση όμως των ρωγμών δεν συνεπάγεται αυτόματα και έλλειψη λειτουργικότητας ή ανθεκτικότητας της κατασκευής,γι αυτό και η φύση τους χρήζει ιδιαίτερης προσοχής για διεξοδική διερεύνηση από τον ιθύνοντα μηχανικό. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ρωγμές λόγω υπέρβασης αντοχής αποτελούν ένδειξη στατικής ανεπάρκειας του φορέα και πιθανόν η όποια επισκευή, να επεκταθεί και σε περιοχές πέρα των ρωγμών. Αν κριθεί απαραίτητη η επισκευή της ρηγματωμένης περιοχής, εκτός από αισθητικής άποψης, ο μηχανικός θα επέμβει είτε απομακρύνοντας την αιτία είτε ενισχύοντας το δομικό φορέα.[1] Οι ρωγμές διακρίνονται σε ενεργές και μη-ενεργές. Στις ενεργές, οι οποίες έχουν και μεγαλύτερο βαθμό επικινδυνότητας, εξακολουθούν να υπάρχουν μετακινήσεις με άμεσο επακόλουθο την αύξηση του εύρους ή του μήκους τους. Η συνεχής εποπτεία αλλά και παρέμβαση κρίνονται απαραίτητες. Στις μη-ενεργές ρωγμές δεν παρουσιάζονται περαιτέρω μετακινήσεις και δεν προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία παρά μόνο σε περιπτώσεις διείσδυσης της υγρασίας με συνέπεια διάβρωσης των ράβδων οπλισμού. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, οι ρωγμές καθ εαυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για την ασφάλεια της κατασκευής,εφόσον το άνοιγμά τους περιορίζεται κάτω από ορισμένα όρια,τα οποία καθορίζονται από τις απαιτήσεις για την εμφάνιση της κατασκευής, την προστασία των οπλισμών από διάβρωση και τη στεγανότητα. Το εύρος της ρωγμής που θεωρείται ανεκτό
από άποψη εμφάνισης εξαρτάται από τη φύση του επιχρίσματος, αλλά και από το είδος χρήσης της κατασκευής.[3] Στον πίνακα παρατίθενται με μεγαλύτερη λεπτομέρεια τα μέγιστα αποδεκτά όρια εύρους ρωγμών για διάφορες συνθήκες περιβάλλοντος, όπου θα καθορίσουν και τη διαδικασία επισκευής τόσο για αισθητικούς όσο και για λειτουργικούς λόγους. 2.ΑΙΤΙΑ ΡΩΓΜΩΝ Η μεγάλη ποικιλία των αιτιών που συνοδεύουν τις ρωγμές δυσχεραίνουν το έργο διερεύνησης τους, γι αυτό και η στατική ανάλυση του εκάστοτε φορέα αποτελεί βασικό μέλημα του μηχανικού ώστε να αποκρυπτογραφήσει τον κίνδυνο μικρών ή μεγάλων προβλημάτων πού κρύβουν τα αίτια τους.[ Οι βασικότεροι παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη ρωγμών είναι οι ακόλουθες: Συστολή ξύρανσης του σκυροδέματος. Ως γνωστόν, ο κορεσμένος με νερό τσιμεντοπολτός σε συνθήκες υγρασίας υφίσταται απώλεια νερού και συστέλλεται με συνέπεια την πρόκληση ρηγματώσεων, οι οποίες αποτελούν μέσο για να περάσουν τόσο το διοξείδιο του άνθρακα όσο και τα χλωριόντα στον οπλισμό επιταχύνοντας τη διαδικασία της διάβρωσης.[5] Διάβρωση των ράβδων οπλισμού του σκυροδέματος.
Οφείλεται κυρίως στη μικρή επικάλυψη με σκυρόδεμα, στην κακή ποιότητα του σκυροδέματος, στο πορώδες της μάζας του σκυροδέματος,δηλαδή από την καλή συμπύκνωση για την αποφυγή κενών, την τιμή του λόγου νερού προς τσιμέντο, η οποία καθορίζει το αν ή όχι ο στερεός ιστός του σκληρυμένου τσιμεντοπολτού εχει πολλούς πόρους κλπ.[3] Ελλιπής οπλισμός. Δημιουργούνται ρωγμές λόγω υπέρβασης της αντοχής και η επισκευή τους είναι πιθανό να προκαλέσει προβλήματα στη δομική συμπεριφορά του μέλους,διότι περαιτέρω αύξηση της ροπής αντοχής της διατομής είναι πρακτικά αδύνατη. Θερμοκρασιακές μεταβολές. Συνήθως πρόκειται για ακίνδυνες ρωγμές οι οποίες επισκευάζονται για αισθητικούς λόγους. Κυρίως σε κατασκευές μεγάλου μεγέθους, αύξηση της θερμοκρασίας του σκυροδέματος κατά την ενυδάτωση του τσιμεντοπολτού (λίγες ημέρες μετά τη σκυροδέτηση) προκαλεί ανάπτυξη εφελκυστικών παραμορφώσεων και ρηγμάτωση λόγω διαφοράς θερμοκρασίας των εξωτερικών επιφανειών (ψυχρότερες ) με το εσωτερικό (θερμότερο ) των στοιχείων. Το μέγεθος των εφελκυστικών παραμορφώσεων και τάσεων που πιθανόν να οδηγήσουν σε ρηγμάτωση εξαρτάται από το βαθμό περιορισμού των παραμορφώσεων της κατασκευής, το μέτρο ελαστικότητας του σκυροδέματος, το συντελεστή θερμικής διαστολής, την αύξηση της θερμοκρασίας λόγω ενυδάτωσης και τη χαλάρωση των τάσεων λόγω ερπυσμού. Συνηθισμένη μέθοδος περιορισμού τάσεων είναι ο περιορισμός της θερμοκρασιακής μεταβολής που επιτυγχάνεται με πρόψυξη του σκυροδέματος με κρύα αδρανή κατά τη σκυροδέτηση, καθώς επίσης και με μερική αποκατάσταση του τσιμέντου με ποζολάνες Αυξημένα εξωτερικά φορτία. Περαιτέρω αύξηση της εξωτερικής φόρτισης από τα προβλεπόμενα οδηγεί σε ρηγμάτωση της κατασκευής. Μη επαρκής συνάφεια χάλυβα-σκυροδέματος. Εμφανίζεται μικρός αριθμός ρωγμών μεγάλου πλάτους στην περιοχή απώλειας της συνάφειας, συνήθως στις παρειές.
Ανεπαρκής συντήρηση και τελείωμα. Ως αποτέλεσμα,η εξωτερική επιφάνεια είναι πλουσιότερη σε νερό από το εσωτερικό,παρουσιάζεται αρκετές εβδομάδες μετά τη σκυροδέτηση και γίνεται εμφανέστερη όταν η επιφάνεια έχει διαβραχεί. Πρόκειται για τριχοειδείς ρωγμές μικρού μήκους και πολύ μικρού βάθους-1 mm- στην επιφανειακή στρώση του σκυροδέματος. ( σκάσιμο ). Πλαστική συστολή και πλαστική κάθιση. Το φαινόμενο της πλαστικής κάθισης παρουσιάζεται επί το πλείστον στο άνω άκρο υποστηλώματος λόγω μεγάλης εξίδρωσης και συνθηκών απότομης αρχικής ξήρανσης. Η πλαστική συστολή εμφανίζεται συνήθως σε πλάκες οπλισμένου σκυροδέματος λόγω μικρής εξίδρωσης, απότομης αρχικής ξήρανσης και ύπαρξης οπλισμού κοντά στην επιφάνεια. 3. ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΥΗΣ ΡΩΓΜΩΝ Με το πέρασμα του χρόνου έχουν αναπτυχθεί αρκετές μέθοδοι επισκευής των ρωγμών στο οπλισμένο σκυρόδεμα, λίγες όμως είναι αποδοτικές και είναι ικανές να επιτύχουν την επαναφορά της μονολιθικότητας και στατικής ακεραιότητας του στοιχείου ή της κατασκευής. Βασικό όμως μειονόκτημα, κοινό σχεδόν σε όλες τις μεθόδους, είναι η γήρανση του υλικού επισκευής που αναστέλλει την προσπάθεια μόνιμης αποκατάστασης.[1] Οι πιο εύχρηστες και ευρέως διαδεδομένες τεχνικές,είναι η τεχνική των ρητινενέσεων, των ραφών, της πρόσθετης ενίσχυσης, της διάτρησης και πλήρωσης και ακολουθεί μία πιο αδρομερής αναφορά σε αυτές.
Τοιχοποιία: είδη, διαστάσεις κλπ. (Α μέρος) Τα επιστημονικά βιβλία ορίζουν ως τοιχοποιία «τα πλήρη κατακόρυφα στοιχεία μιας οικοδομής». Λιθοδομές (από φυσική πέτρα), πλινθοδομές (από τεχνητούς λίθους), οπτοπλινθοδομές (από ψημένα τούβλα) και χυτές ( π.χ. από οπλισμένο σκυρόδεμα), χαρακτηρίζονται σταθερές, μόνιμες τοιχοποιίες. Υπάρχουν κι άλλα είδη όπως μεταλλικές, ξύλινες, γύψινες κλπ., που αποτελούν τις κινητές τοιχοποιίες. Χυτή τοιχοποιία (από οπλισμένο σκυρόδεμα). Με την εμφάνιση του ανθρώπου στη γη γεννήθηκε και η ανάγκη για τη στέγασή του. Οι σπηλιές ήταν η πρώτη κατοικία και του την προσέφερε η φύση. Όταν αυτές έπαψαν να εξυπηρετούν τις ανάγκες του, ο άνθρωπος αναγκάστηκε να κατασκευάσει ο ίδιος την κατοικία του. Σύμφωνα με τις πηγές η πρώτη αυτή κατοικία κατασκευάστηκε από κορμούς δέντρων και κλαδιά πλεγμένα μεταξύ τους και έκανε την εμφάνισή της στην Παλαιολιθική εποχή. Αργότερα έφτιαξε λάσπη και κάλυψε τα κλαδιά δημιουργώντας την πρώτη μόνωση. Θα ανοίξω στο σημείο αυτό μια παρένθεση για να πω πως εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μετά συναντούμε αυτό το είδος τοιχοποιίας, εξελιγμένο βέβαια, σε περιοχές
της Ελλάδας (Ήπειρος). Χρησιμοποιούνταν συνήθως στους εσωτερικούς τοίχους. Πλινθοδομή από συμπαγή τούβλα, στην πόλη της Κέρκυρας. Το 1980 αναγκαστήκαμε να κατεδαφίσουμε το παραδοσιακό πατρικό σπίτι στο χωριό λόγω της διαπλάτυνσης του δρόμου. Το σπίτι αυτό έχτισε ο παππούς με τα χέρια του αφού επέλεξε, «έκοψε» και πελέκησε τα αγκωνάρια και τις πέτρες του κομμάτικομμάτι, το 1957. Οι εσωτερικοί τοίχοι είχαν τη μορφή «σάντουιτς»: ήταν κατασκευασμένοι από ξύλινο σκελετό, είχαν από τις δύο πλευρές τους καρφωμένα πηχάκια από ξυλεία του χωριού (έλατο) και στο κέντρο τους ήταν τοποθετημένα κλαδιά από ρείκι, θάμνο που ευδοκιμεί στην περιοχή. Ο τοίχος αυτός ήταν σοβατισμένος με ασβεστοκονίαμα, προσέφερε πολύ καλή ηχομόνωση και λεγόταν «τσατμάς». Κλείνω την παρένθεση. Τσατμάς στην Πυρσόγιαννη Ιωαννίνων (φωτογραφία από Διαδίκτυο)
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της Ιστορίας και εξελισσόμενος ο άνθρωπος, άρχισε να κτίζει. Το μόνο υλικό που υπήρχε στη φύση και μπορούσε να κτιστεί ήταν η πέτρα (λιθοδομές). Στην αρχή την έκτισε τοποθετώντας τα κομμάτια της χωρίς λάσπη (ξερολιθιά) και στη συνέχεια τα συνέδεσε με λάσπη και έκανε την τοιχοποιία πιο γερή. Ξερολιθιά στην Κυψέλη Άρτας ( "στο πλάι"). Με την πάροδο του χρόνου κατασκεύασε πλίνθους από πηλό, αρχικά χειροποίητους και μετά με τη χρήση καλουπιών. Οι τοιχοποιίες από πλίνθους λέγονται πλινθοδομές. Μετά έψησε τους πλίνθους για να τους κάνει πιο ανθεκτικούς στα καιρικά φαινόμενα (οπτοπλινθοδομές). Οι πλινθοδομές καθιερώθηκαν κατά τον 20 ο αιώνα. Η κατασκευή τους ήταν πιο ευέλικτη άρα και οικονομικότερη της λιθοδομής (πέτρα). Λιθοδομή στην Κυψέλη Άρτας
Δύο είναι οι κύριες κατηγορίες τοιχοποιίας ανάλογα με τις καταπονήσεις που υφίστανται: η τοιχοποιία πληρώσεως, όταν υπάρχει «φέρων οργανισμός» σε μια οικοδομή, δηλαδή ο σκελετός από μπετόν. Η τοιχοποιία σ αυτή την περίπτωση «πληρώνει», καλύπτει τα κενά του φέροντος οργανισμού (πχ ανάμεσα στις κολώνες). Η άλλη κατηγορία είναι οι φέρουσες τοιχοποιίες. Πάνω τους στηρίζονται άλλα δομικά στοιχεία όπως πλάκα από μπετόν ή στέγη. Φέρουσα τοιχοποιία πάνω στην οποία στηρίζεται κεραμοσκεπή. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τις πλινθοδομές και πιο ειδικά με τις οπτοπλινθοδομές. Πιο πάνω αναφέραμε πως ο άνθρωπος από ανάγκη για κατασκευή πιο ευέλικτης και οικονομικής κατοικίας ανακάλυψε τους πλίνθους και στη συνέχεια τους οπτόπλινθους (τούβλα). Η τεχνολογική εξέλιξη του επέτρεψε να τυποποιήσει την παραγωγή τους, προσθέτοντάς τους πολλά πλεονεκτήματα απέναντι στην πέτρα. Χαμηλότερο κόστος παραγωγής στο εργοστάσιο, συγκεκριμένες διαστάσεις και ομοιομορφία, που δίνουν στον τεχνίτη-κτίστη «ευκολίες» στην κατασκευή τοιχοποιίας (περισσότερα μέτρα) και φυσικά πολλές επιλογές στον σχεδιασμό της οικοδομής από τον αρχιτέκτονα. Εργάτριες στα μέσα του 20ου αιώνα σε εργοστάσιο παραγωγής τούβλων στο Λονδίνο. (Φωτογραφία και λεζάντα από εφημερίδα Ριζοσπάστης) Τα πρώτα τούβλα ήταν συμπαγή άρα είχαν και μεγαλύτερο βάρος. Από τη μια πλευρά τους είχαν λεία επιφάνεια και από την άλλη μια μικρή λακκούβα για να δένει καλύτερα το τούβλο με τη λάσπη. Η πιο συνηθισμένη τους διάσταση: 21χ10χ4 εκατοστά.
Χειροποίητα συμπαγή τούβλα (k-ceramica). Η ανάγκη για μικρότερο βάρος οδηγεί στα διάτρητα τούβλα, αυτά με τα οποία κτίζουμε σήμερα τη συντριπτική πλειονότητα των οικοδομών. Οι τρύπες παρέχουν και κάποιες μονωτικές ιδιότητες. Επίσης χρησιμεύουν στο να προσφύεται καλύτερα η λάσπη και να γίνεται πιο ισχυρή η τοιχοποιία. Οι ονομασίες και οι διαστάσεις των πιο διαδεδομένων τούβλων που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά είναι: Μικρά τούβλα (εξάοπα) με διαστάσεις 6x9x19 εκατοστά Τούβλο μικρό 6χ9χ19 εκ. (Χαλκίς Α.Ε) Μικρά τούβλα (εννιάοπα) με διαστάσεις 9χ9χ19 εκατοστά
Τούβλο μικρό 9χ9χ19 εκ. (Χαλκίς Α.Ε.) Εναμισάρια (οκτάοπα) με διαστάσεις 6χ12χ19 εκατοστά Τούβλο εναμισάρι 6Χ12Χ19 εκ. (Χαλκίς Α.Ε.) Μεγάλα τούβλα (δωδεκάοπα) με διαστάσεις 9χ12χ19 εκατοστά
Τούβλο μεγάλο 9χ12χ19 εκ. (Χαλκίς Α.Ε.) Τουβλίνες ή τουβλέτες με διαστάσεις 15Χ18Χ32, 18Χ18Χ32 κ.α. Τουβλίνα ή τουβλέτα 18χ18χ32 εκ. (Χαλκίς Α.Ε.) Οι τοιχοποιίες αναλόγως με τα τούβλα και με τον τρόπο που κτίζονται, χωρίζονται στις κατηγορίες: ΟΡΘΟΔΡΟΜΙΚΗ είναι η τοιχοποιία στην οποία ο τοίχος έχει πάχος 6 εκατοστά. Παλαιότερα χρησιμοποιούνταν στην κατασκευή τοίχων που δέχονταν συρόμενα (χωνευτά) κουφώματα, για εξοικονόμηση λίγων εκατοστών στο πάχος του τοίχου. Σήμερα για λόγους στατικότητας δεν χρησιμοποιείται.
ΔΡΟΜΙΚΗ (πάχους 9 εκατοστών) είναι η τοιχοποιία που χρησιμοποιούμε για την κατασκευή των εσωτερικών χωρισμάτων. Επίσης κτίζοντας δύο δρομικούς τοίχους και τοποθετώντας ανάμεσά τους θερμομονωτικό υλικό, κατασκευάζουμε τους εξωτερικούς τοίχους μιας οικοδομής. Δρομική τοιχοποιία (πάχους 9 εκ.) ΔΡΟΜΙΚΗ (πάχους 12 εκατοστών): αλλάζει μόνο το πάχος του τοίχου με αποτέλεσμα να γίνεται πιο ισχυρός, κατά τα άλλα ίδια χρήση με τη δρομική των 9 εκατοστών. Δρομική τοιχοποιία (πάχους 12 εκ.) ΜΠΑΤΙΚΗ είναι η τοιχοποιία στην οποία ο τοίχος έχει πάχος όσο το μήκος του τούβλου, 19εκατοστά. Παλαιότερα υπήρχαν διάφοροι τρόποι κτισίματός της. Σήμερα
έχει επικρατήσει αυτός με την ονομασία «ντάμα», γιατί η εμφάνιση του τοίχου θυμίζει το ταμπλό πάνω στο οποίο παίζεται το ομώνυμο παιχνίδι. Η φέρουσα τοιχοποιία κατασκευάζεται υποχρεωτικά από μπατικούς ή υπερμπατικούς τοίχους. Μπατική τοιχοποιία (πάχους 19 εκ.), τύπου "ντάμα". ΥΠΕΡΜΠΑΤΙΚΗ είναι η τοιχοποιία στην οποία ο τοίχος έχει πάχος όσο ένας δρομικός και ένας μπατικός μαζί, δηλαδή 29 εκατοστά και δεν χρησιμοποιείται πολύ σήμερα παρά μόνο σε περιπτώσεις φέρουσας τοιχοποιίας. Παραλλαγή (χωρίς δεσίματα) υπερμπατικής τοιχοποιίας (πάχους 29 εκ.) ΨΑΘΩΤΗ (πάχος 19 εκατοστά) είναι η τοιχοποιία με διάκενο στο εσωτερικό της. Κτίζεται από δύο σειρές μικρά τούβλα (εξάοπα) όρθια, ανά διαστήματα δεμένα μεταξύ τους με τούβλα κάθετα (κλειδιά). Είναι εξωτερική τοιχοποιία και παρείχε μια
μόνωση στην οικοδομή εξαιτίας του διάκενου ανάμεσα στα τούβλα. Αυτό το είδος τοιχοποιίας θεωρείται σήμερα ξεπερασμένο (καταργήθηκε όταν εμφανίστηκαν και άρχισαν να χρησιμοποιούνται τα θερμομονωτικά υλικά). Σ αυτό το σημείωμα έγινε μια αναφορά στα είδη τοιχοποιίας, σε πέτρες, τούβλα, διαστάσεις κλπ. Όλα άψυχα αντικείμενα. Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθεί ο παράγοντας άνθρωπος. Ο εργάτης που θα κουραστεί για να μεταφέρει τα υλικά, να φτιάξει τη λάσπη και φυσικά ο μάστορας. Ο τεχνίτης κτίστης που θα συνδέσει όλα αυτά τα άψυχα υλικά και θα τους δώσει υπόσταση, προσθέτοντας ιδρώτα και μεράκι, ένα κομμάτι της ψυχής του. Πλεονεκτήματα από τη χρήση της οικοδομικής ρητίνης στα μίγματα τσιμέντου 1. Βελτιωμένη αντοχή σε κάμψη λόγω της δημιουργίας του ελαστοποιητικού πολυμερικού συμπλέγματος μέσα στον τσιμεντοειδή ιστό.
2. Μείωση των ρωγμών και κυρίως του εύρους της. Η οικοδομική ρητίνη με την πρόσφυση και τη συνοχή της κρατάει τα τοιχώματα των ρωγμών κοντά το ένα στο άλλο. 3. Για το λόγο αυτό αλλά και λόγω της πλήρωσης των πόρων με ρητίνη το μπετόν ή το κονίαμα θα είναι λιγότερο διαπερατά από το νερό, δηλαδή πιο στεγανά. Το πόσο εξαρτάται, βέβαια, από τη χρησιμοποιούμενη δοσολογία. Υπό μια έννοια, λοιπόν, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι οι οικοδομικές ρητίνες λειτουργούν σαν στεγανοποιητικά μάζας. 4. Έτσι, τα μίγματα από τσιμέντο θα είναι πιο ανθεκτικά στους κύκλους πήξης τήξης και στη δράση των αλάτων αποπαγοποίησης.
5. Η πρόσφυση σε παλιά υποστρώματα είναι γενικά αυξημένη ακόμη και λεία υποστρώματα, όπως π.χ. μεταλλικές επιφάνειες. Η οικοδομική ρητίνη SBR μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν αναπόσπαστο βελτιωτικό πρόσφυσης λόγω της ισχυρής προσφυτικής δύναμης του πολυμερικού ιστού της. 6. Η αντίσταση σε μηχανική τριβή και φθορά των δαπέδων θα είναι μεγαλύτερη λόγω της μείωσης του αριθμού και του εύρους των ρωγμών. 7. Για τον ίδιο λόγο θα είναι αυξημένη και η αντίσταση σε χημικά. 8. Λόγω της έντονης ρευστοποιητικής της δράσης η οικοδομική ρητίνη μπορεί να επιφέρει μείωση στο χρησιμοποιούμενο υδατοτσιμεντοσυντελεστή W/C (λιγότερο νερό στο χαρμάνι). Αυτό βέβαια σημαίνει υψηλότερη αντοχή σε βάθος χρόνου. 9. Η απόμιξη θα είναι μειωμένη λόγω της αερακτικής δράσης της οικοδομικής ρητίνης. Τέλος, η οικοδομική ρητίνη SBR είναι ανθεκτική: - Σε σαπωνοποίηση ακόμη και σε έντονα αλκαλικό περιβάλλον - Σε υδρόλυση - Θεωρείται κατάλληλη για επαφή με πόσιμο νερό.
Συμπεραίνουμε λοιπόν, πως η εύρεση μόνιμης κατοικίας είναι τόσο δύσκολη, όσο δύσκολη είναι επίσης η αποκατάστασης κάποιας ζημιάς σε αυτή. Η εύρεση κατοικίας, είναι μια επένδυση που χρειάζεται χρόνο για να αποκτηθεί και πάνω από όλα χρήμα, γιατί τα καλύτερα υλικά θέλουν και την κατάλληλη τιμή. Η εργασία μας είχε ως χρέος να επιδείξει τα σημαντικότερα είδη κατοικιών και τα αναλύσει με ακρίβεια και αληθοφάνεια και πιστεύουμε πως το καταφέραμε. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ el.wikipedia.org klimahouse.gr pi-schools.gr teucris.com kormos.com.gr youdesign.gr e-katoikia.com prokathomes.gr xtizontasmexoma.com www.cob.gr Τέλος ερευνητικής εργασίας