ΤΟΜΕΑΣ ΟΡΥΚΤΟΛΟΓΙΑΣ - ΠΕΤΡΟΛΟΓΙΑΣ - ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ Α.Π.Θ. ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΗ ΑΣΚΗΣΗ ΥΠΑΙΘΡΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗ.

ΤΟΜΕΑΣ ΟΡΥΚΤΟΛΟΓΙΑΣ - ΠΕΤΡΟΛΟΓΙΑΣ - ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ Α.Π.Θ. ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΗ ΑΣΚΗΣΗ ΥΠΑΙΘΡΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗ Δ Εξάμηνο ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΚΑΝΤΗΡΑΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΕΚΤΟΡΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΛΕΚΤΟΡΑΣ

1

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ Η άσκηση υπαίθρου στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη γίνεται στα πλαίσια των μαθημάτων ΠΕΤΡΟΛΟΓΙΑ ΠΥΡΙΓΕΝΩΝ ΠΕΤΡΩΜΑΤΩΝ, ΠΕΤΡΟΛΟΓΙΑ ΙΖΗΜΑΤΟΓΕΝΩΝ ΠΕΤΡΩΜΑΤΩΝ και ΠΕΤΡΟΛΟΓΙΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΜΕΝΩΝ ΠΕΤΡΩΜΑΤΩΝ. Ως κύριο σκοπό έχει την υπαίθρια μελέτη πετρωμάτων (πυριγενών, ιζηματογενών και μεταμορφωμένων) που αποτελούν τη μάζα της Ροδόπης και την Περιροδοπική ζώνη καθώς και τη μελέτη δομών και μακροσκοπικών υφών που χαρακτηρίζουν τα πετρώματα αυτά. Παράλληλα σε αρχαιολογικούς χώρους αναγνωρίζονται πετρώματα που χρησιμοποιήθηκαν ως δομικοί λίθοι (Φίλιπποι και Άβδηρα). ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ Ειδικότερα τα αντικείμενα της άσκησης είναι: Γεωλογία της μάζας της Ροδόπης και της Περιροδοπικής ζώνης. Ορυκτολογία, πετρογραφία, ηλικία και γένεση των πλουτωνιτών Καβάλας, Φιλίππων, Ξάνθης, Παρανεστίου και των ηφαιστιτών Σουνίου, Αλεξανδρούπολης, Φερρών. Μεταμορφωμένα πετρώματα της μάζας Ροδόπης και της Περιροδοπικής. Ιζηματογενή πετρώματα της μάζας Ροδόπης και της Περιροδοπικής. Συζήτηση για επιμέρους πετρολογικά θέματα σε κάθε ένα από τα μαγματικά πετρώματα που προαναφέρθηκαν (γνευσίωση, εγκλείσματα, ξενόλιθοι, αλλοιώσεις, επαφές, περιβάλλον διείσδυσης, χημισμός, γένεση και εξέλιξη του μάγματος, γεωτεκτονικό περιβάλλον, κλπ). Συζήτηση και σύνοψη για την γένεση όλων αυτών των μαγματικών πετρωμάτων καθώς και για τη σχέση τους με τη μεταμόρφωση και τα ιζηματογενή πετρώματα. Γεωδυναμικό καθεστώς της μάζας της Ροδόπης κατά την περίοδο Ηωκαίνου-Μειοκαίνου. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ (Σε παρένθεση οι θέσεις των στάσεων στον οδικό χάρτη) 1 η ΗΜΕΡΑ Αναχώρηση από τη Θεσσαλονίκη Στάση πριν το χωριό Ελευθερές για παρατήρηση των ερυθροστρωμάτων (1.1) Στάση μετά το χωριό Ελευθερές για τμήματα του πλουτωνίτη Καβάλας (1.2) Στάση στη Λυδία για τον πλουτωνίτη Φιλίππων (1.3) Αρχαιολογικός χώρος Φιλίππων, ξενάγηση Μεσημεριανό φαγητό στον αρχαιολογικό χώρο Στάση μετά το χωριό Κιμμέρια για τμήματα του πλουτωνίτη Ξάνθης (1.4) Στάση στο χωριό Φίλια για τμήματα του πλουτωνίτη Ξάνθης (1.5) Επιστροφή στην Ξάνθη. Συζήτηση για τα αντικείμενα της 1 ης ημέρας. 2

Διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο ΝΑΤΑΣΑ. 2η ΗΜΕΡΑ Αναχώρηση από Ξάνθη Στάση στο χωριό Σούνιο για ηφαιστειακά πετρώματα, ψαμμίτες και ιλυόλιθους (2.1) Στάση μετά το χωριό Σάππες για ηφαιστειακά πετρώματα (2.2) Στάση στους φυλλίτες της ενότητας Μάκρης (2.3) Στάση για ασβεστόλιθους και κροκαλοπαγή πετρώματα μετά το χωριό Άβας (2.4) Στάση για ηφαιστειακά πετρώματα μετά το χωριό Άβας (2.5) Στάση για καφέ και φαγητό στην Αλεξανδρούπολη Στάση στο χωριό Λουτρός για ηφαιστειακά πετρώματα (2.6) Επιστροφή στην Αλεξανδρούπολη. Συζήτηση για τα αντικείμενα της 2 ης ημέρας. Διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο ΑΘΗΝΑ. 3η ΗΜΕΡΑ Αναχώρηση από Αλεξανδρούπολη Στάση στο χωριό Καβησσός για ζεολίθους (3.1) Στάση στο χωριό Φέρρες για ηφαιστειακά πετρώματα (3.2) Επίσκεψη εκκλησίας Παναγίας Κοσμοσώτηρας (1152) των Φερρών Στάση στο δρόμο για Δαδιά για αμέθυστο (3.3) Επιστροφή στην Ξάνθη. Συζήτηση για τα αντικείμενα της 3 ης και 4 ης ημέρας. Διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο ΝΑΤΑΣΑ. 4η ΗΜΕΡΑ Αναχώρηση από Ξάνθη Δρόμος Ξάνθης Παρανεστίου, στάση για εκλογίτες (4.1) Στάση για γνευσίους (4.2) Στάση για γρανατούχους γνευσίους και φλεβικά πετρώματα με κυανίτη (4.3) Στάση για αμφιβολίτες (4.4) Στάση για μάρμαρα (4.5) Στάση για το γρανίτη και τους πηγματίτες του Παρανεστίου (4.6) Μεσημεριανό φαγητό στη Δράμα Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη 3

1. ΓΕΩΛΟΓΙΑ 1.1. Γεωτεκτονικές ζώνες της Ελλάδος Οι Ελληνίδες οροσειρές, που ανήκουν στο Διναρικό κλάδο του Αλπικού συστήματος, υποδιαιρούνται σε γεωτεκτονικές ζώνες. Κάθε γεωτεκτονική ζώνη συνίσταται από μια ορισμένη στρωματογραφική διαδοχή των ιζημάτων της, από τους ιδιαίτερους λιθολογικούς χαρακτήρες της και από την ιδιαίτερη τεκτονική της συμπεριφορά, στοιχεία γενικά που εξαρτώνται από την παλαιογεωγραφική της θέση (αύλακα, ύβωμα, χέρσος). Περιοχές που ανήκουν στην ίδια ζώνη έχουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά ταυτόσημα ή παραπλήσια. Οι ζώνες από ανατολικά προς δυτικά και νότια είναι οι εξής: 1. Μάζα της Ροδόπης 2. Σερβομακεδονική μάζα 3. Περιροδοπική ζώνη 4. Ζώνη Παιονίας 5. Ζώνη Πάϊκου Ζώνη Αξιού 6. Ζώνη Αλμωπίας 7. Πελαγονική ζώνη 8. Αττικο-κυκλαδική ζώνη 9. Υποπελαγονική ζώνη ή ζώνη Ανατολικής Ελλάδας 10. Ζώνη Παρνασσού - Γκιώνας 11. Ζώνη Ωλονού - Πίνδου 12. Ζώνη Γαβρόβου - Τριπόλεως 13. Αδριατικοϊόνιος ζώνη 14. Ζώνη Παξών ή Προαπουλία Η μάζα της Ροδόπης συνιστά μια παλιά κρυσταλλική μάζα. Πιστεύεται ότι θαλάσσευσε μόνο μερικώς κατά τη διάρκεια του Μεσοζωικού και πιθανόν σε ορισμένες μόνο περιόδους. Ένα μεγάλο πάντως μέρος της φαίνεται ότι παρέμεινε συνεχώς χέρσος κατά την Αλπική περίοδο. Η Σερβομακεδονική μάζα είχε ανάλογη παλαιογεωγραφική θέση με τη μάζα της Ροδόπης και λειτούργησε ως ρηχή θάλασσα τουλάχιστον στο δυτικό της περιθώριο κατά το διάστημα Μέσο Τριαδικό - Κατώτερο Ιουρασικό, περίοδο της οποίας διατηρούνται τα ιζήματα. Τόσο η Σερβομακεδονική όσο και η μάζα της Ροδόπης θεωρούνται ηπειρωτικές μάζες με πιθανότερη προέλευση από τη λιθοσφαιρική πλάκα της Λαυρασίας. Η Περιροδοπική ζώνη βρίσκεται δυτικά της Σερβομακεδονικής μάζας και εκτείνεται κατά μήκος του δυτικού περιθωρίου της Σερβομακεδονικής. Θεωρείται ότι αντιπροσώπευε την ηπειρωτική κατωφέρεια από τις μάζες Ροδόπης και Σερβομακεδονικής προς την ωκεάνια περιοχή της ζώνης Αξιού. Παρακάτω περιγράφονται η μάζα της Ροδόπης και της Σερβομακεδονικής καθώς και η Περιροδοπική ζώνη στις οποίες διεισδύουν τα πυριγενή πετρώματα που θα δούμε. 4

5

1.2. Μάζα της Ροδόπης και Σερβομακεδονική μάζα Η μάζα της Ροδόπης εκτείνεται κατά μήκος των ελληνοβουλγαρικών συνόρων καλύπτοντας μεγάλες εκτάσεις και από τις δύο χώρες καθώς και ένα μικρό κομμάτι της βορειοδυτικής Τουρκίας. Στον ελλαδικό χώρο η μάζα της Ροδόπης χωρίζεται από τη Σερβομακεδονική μάζα στα δυτικά με τη γραμμή του Στρυμώνα ενώ νότια-νοτιοανατολικά συνορεύει με την Περιροδοπική ζώνη. Κύριες ρηξιγενείς γραμμές χωρίζουν τη μάζα της Ροδόπης σε δυο λιθοστρωματογραφικές ενότητες, την ανώτερη τεκτονική ενότητα (ΑΤΕ ή ενότητα Σιδηρόνερου) και την κατώτερη τεκτονική ενότητα (ΚΤΕ ή ενότητα Παγγαίου). Αυτές διαχωρίζονται από την επώθηση του Νέστου που έχει διεύθυνση ΝΝΑ- ΒΒΔ. Η ενότητα Σιδηρόνερου που περιλαμβάνει πολύ υψηλότερου βαθμού μεταμόρφωσης πετρώματα (γνεύσιοι, μιγματίτες, εκλογιτικοί αμφιβολίτες και μάρμαρα) είναι επωθημένη προς νότο πάνω στην ενότητα Παγγαίου. Η ενότητα Παγγαίου περιλαμβάνει μάρμαρα με εναλλαγές μαρμαρυγιακών σχιστόλιθων, γνευσίων και αμφιβολιτών. Οι πρωτόλιθοι των μεταμορφωμένων πετρωμάτων της μάζας της Ροδόπης θεωρούνται Παλαιοζωικής ηλικίας. Τρία κύρια μεταμορφικά γεγονότα μπορούν να περιγράψουν τη μεταμορφική εξέλιξη της μάζας της Ροδόπης: α) μια προ-ηωκαινική υψηλής πίεσης μεταμόρφωση που φαίνεται στους εκλογίτες και εκλογιτικούς αμφιβολίτες, β) μια κάτω- εως μέσο-ηωκαινική χαμηλότερης πίεσης αμφιβολιτική μεταμόρφωση που ακολουθείται από γ) μια ανάδρομη πρασινοσχιστολιθικής φάσης μεταμόρφωση που παρατηρείται στους αμφιβολίτες, μεταπηλίτες και γνεύσιους. Σύμφωνα με νεότερες απόψεις (Dinter & Royden 1993, Sokoutis et al. 1993) κατά το μέσο Μειόκαινο ένα ρήγμα αποκόλλησης με μικρή γωνία έχει ως αποτέλεσμα την αποκόλληση ενός τμήματος της ανώτερης τεκτονικής ενότητας (ενότητα Σιδηρόνερου) και την προς τα δυτικά κίνησή του. Το τμήμα αυτό αποτελεί αυτό που σήμερα ονομάζουμε Σερβομακεδονική μάζα. Με τον τρόπο αυτό αποκαλύπτεται η κατώτερη τεκτονική ενότητα (ενότητα Παγγαίου). Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της μάζας της Ροδόπης είναι οι μεγάλες ρηξιγενείς ιζηματογενείς λεκάνες του Τριτογενούς, οι οποίες από τα δυτικά προς τα ανατολικά είναι οι εξής: λεκάνη του Στρυμώνα ή Σερρών, Φιλίππων ή Δράμας, Πρίνου, Νέστου, Ξάνθης-Κομοτηνής, Κίρκης-Αισίμης και Ορεστιάδας. Μέσα στις ιζηματογενείς αυτές λεκάνες παρεμβάλλονται ηφαιστειακά και ηφαιστειοκλαστικά πετρώματα ενώ έντονη είναι η και παρουσία πλουτωνικών διεισδύσεων στις περιοχές Βροντούς, Καβάλας, Φιλίππων, Ελατιάς, Παρανεστίου, Ξάνθης και Κίρκης - Λεπτοκαρυάς (βλέπε χάρτη). Τα σημαντικότερα από τα προαναφερθέντα πυριγενή πετρώματα που θα δούμε στην άσκηση αυτή περιγράφονται στα κεφ. 2 και 3. Οι ανθρακικοί σχηματισμοί της μάζας της Ροδόπης είναι φακοί ασβεστολίθων ηλικίας Σιλουρίου Δεβονίου Λιθανθρακοφόρου, μάρμαρα του Λιθανθρακοφόρου, ενστρώσεις ασβεστολίθων και δολομιτών του Άνω Παλαιοζωικού και ασβεστόλιθοι του Περμίου Τριαδικού. Κλαστικά ιζήματα μολασσικού τύπου (κροκαλοπαγή, ψαμμίτες, μάργες και μαργαϊκοί ασβεστόλιθοι) υπάρχουν στο νομό Έβρου με ηλικία Ηωκαινική Ολιγοκαινική. Αναφορικά με τη Σερβομακεδονική μάζα αυτή διαιρείται σε δυο μεταμορφικές σειρές, των Κερδυλλίων και του Βερτίσκου. Στην πρώτη μεταξύ γνευσιακών πετρωμάτων συνήθως βρίσκονται 6

μάρμαρα πολύ μεγάλου πάχους, ενώ στη δεύτερη τα μάρμαρα περιορίζονται σε λεπτές ενστρώσεις. Ιζήματα μολασσικού τύπου ηλικίας Ηωκαίνου Ολιγοκαίνου βρίσκονται στην περιοχή του Λαγκαδά. 1.3. Περιροδοπική ζώνη Η Περιροδοπική εκτείνεται ως ζώνη πλάτους 10-20 χλμ. με διεύθυνση ΒΔ - ΝΑ στα δυτικά της Σερβομακεδονικής. Από τα Ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα η ζώνη προεκτείνεται ΝΑ στη χερσόνησο της Σιθωνίας όπου κάμπτεται προς ΒΑ και με διεύθυνση ΝΔ - ΒΑ περνάει από την άκρη της χερσονήσου του Άθω. Ακολούθως προεκτείνεται υποθαλάσσια προς τη Σαμοθράκη και την περιοχή Αλεξανδρούπολης - Εβρου. Τρείς βασικές ενότητες συγκροτούν την Περιροδοπική ζώνη, που χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη Περμοτριαδικών και Ιουρασικών μεταϊζημάτων, με γενική διάταξη ΒΔ - ΝΑ και είναι από ανατολικά προς δυτικά: α. ενότητα Ντεβέ Κοράν - Δουμπιά, β. ενότητα Μελισσοχωρίου - Χολομώντα και γ. ενότητα Ασπρης Βρύσης - Χορτιάτη. Η ενότητα Δουμπιάς περιλαμβάνει μετακλαστικά ιζήματα στη βάση, μια ηφαιστειοϊζηματογενή σειρά μέσα στην οποία βρίσκονται ασβεστιτικοί σχιστόλιθοι και ολοκληρώνεται προς τα πάνω με την απόθεση μιας ανθρακικής νηριτικής σειράς που αποτελείται από ανακρυσταλλωμένους ασβεστολίθους, ψαμμιτικούς και μαργαϊκούς. Η ηλικία της ενότητας είναι Μεσο-Τριαδική έως Μεσο-Ιουρασική. Η ενότητα Μελισσοχωρίου Χολομώντα παρουσιάζει τη μεγαλύτερη έκταση από τις τρεις και εκτείνεται από τη λίμνη Δοϊράνη μέχρι το Χολομώντα. Ο κατώτερος σχηματισμός της είναι μάρμαρα και ανακρυσταλλωμένοι ασβεστόλιθοι, ηλικίας Μέσου - Άνω Τριαδικού. Ο ανώτερος σχηματισμός, ηλικίας Κάτω Μέσου Ιουρασικού, αποτελείται από τουρβιδικές εναλλαγές ψαμμιτών, μαργών και ασβεστολιθικών ενστρώσεων και είναι γνωστός ως φλύσχης της Σβούλας. Η ενότητα Άσπρης Βρύσης Χορτιάτη αρχίζει βόρεια της Θεσσαλονίκης, περνά από το Χορτιάτη, φτάνει στο νότιο άκρο της Σιθωνίας, όπου κάμπτεται και συνεχίζει στο άκρο του Αγίου Όρους. Μετακλαστικά και νηριτικά ανθρακικά ιζήματα, ανάλογα της ενότητας Δουμπιάς, αποτελούν τα κατώτερα τμήματα. Ο ανώτερος ορίζοντας αποτελείται από ιζήματα βαθιάς θάλασσας (φυλλίτες). Η συνέχεια της Περιροδοπικής ζώνης στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης - Έβρου περιλαμβάνει μια παχιά σειρά φυλλιτών με ενστρώσεις μετακροκαλοπαγών και κρυσταλλικών ασβεστόλιθων με ηλικία Τριαδικού-Κάτω Κρητιδικού. Δεν είναι διαπιστωμένο σε ποιά από τις κύριες ενότητες της Περιροδοπικής ανήκει η σειρά φυλλιτών της Αλεξανδρούπολης. Όμως η σύστασή της και κύρια η παρουσία ορισμένων οφειολιθικών σωμάτων μέσα στα μεταϊζήματα δείχνουν ότι προσομοιάζει με την ενότητα Άσπρης Βρύσης - Χορτιάτη. 7

2. ΟΡΥΚΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΡΟΛΟΓΙΑ επίσκεψης. 2.1. ΠΛΟΥΤΩΝΙΚΑ ΠΕΤΡΩΜΑΤΑ Περιγράφονται παρακάτω τα πλουτωνικά πετρώματα της μάζας της Ροδόπης κατά σειρά 2.1.1. Πλουτωνίτης Καβάλας Ο πλουτωνίτης της Καβάλας διεισδύει σε μαρμαρυγιακούς γνεύσιους, μαρμαρυγιακούς σχιστόλιθους, μάρμαρα και αμφιβολίτες της ενότητας Παγγαίου. Οι πετρογραφικοί τύποι που συνιστούν τον πλουτωνίτη είναι γρανοδιορίτης και μονζογρανίτης ενώ υπάρχουν διοριτικά και τοναλιτικά εγκλείσματα, καθώς επίσης διοριτικές, πηγματιτικές και απλιτικές φλέβες. Τα παραπάνω πετρώματα περιέχουν ως κύρια πετρογενετικά ορυκτά χαλαζία, πλαγιόκλαστα, καλιούχους αστρίους, αμφίβολους και βιοτίτη, ενώ ως επουσιώδη ορυκτά εμφανίζονται τιτανίτης, αλλανίτης, επίδοτο, απατίτης, ζιρκόνιο και μαγνητίτης. Ως δευτερογενή ορυκτά εμφανίζονται χλωρίτης και ασβεστίτης. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του πλουτωνίτη που εμφανίζεται σχεδόν σε όλη την έκτασή του είναι η γνευσιακή υφή. Συγκεκριμένα εμφανίζεται προσανατολισμός των ορυκτών του κατά τη διεύθυνση ΒΑ-ΝΔ έως ΑΒΑ-ΔΝΔ. Η ηλικία του πλουτωνίτη Καβάλας, με χρονολόγηση Pb-U σε τιτανίτη, βρέθηκε από 20 έως 22 εκ. χρόνια ενώ με Rb-Sr σε ολικό πέτρωμα-βιοτίτη, υπολογίστηκε σε 18 εκ. χρόνια. Σχ. 2.1.1.1. Πλουτωνίτης Καβάλας 8

Φωτ. 2.1.1.1. Εμφάνιση του γρανοδιορίτη Καβάλας Φωτ. 2.1.1.2. Εμφάνιση του γρανοδιορίτη Καβάλας Φωτ. 2.1.1.3. Διοριτική φλέβα στον γρανοδιορίτη Καβάλας Φωτ. 2.1.1.4. Απλιτική μικρογρανιτική φλέβα στο γρανοδιορίτη Καβάλας Φωτ. 2.1.1.5. Πορφυροειδής εμφάνιση του γρανοδιορίτη Καβάλας Φωτ. 2.1.1.6. Μεγακρύσταλλοι Κ-αστρίου στο γρανοδιορίτη Καβάλας 9

Φωτ. 2.1.1.7. Μεγακρύσταλλος Κ-αστρίου στο γρανοδιορίτη Καβάλας Φωτ. 2.1.1.8. Κρύσταλλος βιοτίτη στο γρανοδιορίτη Καβάλας Φωτ. 2.1.1.9. Μικροσκοπική εικόνα γρανοδιορίτη Καβάλας (Ν-) Φωτ. 2.1.1.10. Μικροσκοπική εικόνα γρανοδιορίτη Καβάλας (Ν+) Φωτ. 2.1.1.11. Μικροσκοπική εικόνα γρανοδιορίτη Καβάλας (Ν-) Φωτ. 2.1.1.12. Μικροσκοπική εικόνα γρανοδιορίτη Καβάλας (Ν+) 10

2.1.2. Πλουτωνίτης Φιλίππων Ο πλουτωνίτης των Φιλίππων (ή πλουτωνίτης Κρινίδων) βρίσκεται βορειοδυτικά της Καβάλας. Η συνολική επιφανειακή του έκταση είναι 1 τετρ. χλμ. αλλά από γεωφυσικά δεδομένα έχει υπολογιστεί ότι στη βάση του, που βρίσκεται σε βάθος 5 χλμ., έχει διάμετρο πολλών χιλιομέτρων. Διεισδύει σε μάρμαρα και σχιστόλιθους της κατώτερης τεκτονικής ενότητας της Ροδόπης και δημιουργεί φαινόμενα θερμομεταμόρφωσης επαφής. Η θερμομεταμόρφωση επαφής φαίνεται από την παρουσία γρανάτη, επιδότου και ανακρυσταλλωμένων μαρμάρων. Ο πλουτωνίτης είναι χαλ. μονζοδιορίτης ως χαλ. διορίτης. Τα ορυκτά συστατικά του είναι χαλαζίας, πλαγιόκλαστα, μικροκλινής, βιοτίτης, κεροστίλβη, απατίτης, τιτανίτης, ζιρκόνιο και απατίτης. Χαρακτηριστικό για τον πλουτωνίτη των Φιλίππων είναι η παρουσία, σε μεγάλη αφθονία, σκουρόχρωμα, λεπτόκοκκα, σφαιρικά ως ελλειψοειδή εγκλείσματα, βασικότερης σύστασης, που είναι μονζοδιορίτες και έχουν παρόμοια ορυκτολογική σύσταση με τα πετρώματα μέσα στα οποία βρίσκονται. Μεταξύ των άλλων επουσιωδών ορυκτών, περιέχουν χαρακτηριστικά και βελονοειδή απατίτη. Η παρουσία του τελευταίου δείχνει γρήγορη κρυστάλλωση. Μερικές φορές υπάρχουν και ξενόλιθοι. Τέλος, απλιτικές και πηγματιτικές φλέβες διακόπτουν τον πλουτωνίτη. Η ηλικία του πλουτωνίτη των Φιλίππων, που έχει προσδιοριστεί με Κ-Ar σε βιοτίτη, υπολογίστηκε σε 28 εκ. χρόνια. Σχ. 2.1.2.1. Δορυφορική φωτογραφία περιοχής πλουτωνίτη Φιλίππων 11

Φωτ. 2.1.2.1. Εμφάνιση του πλουτωνίτη Φιλίππων Φωτ. 2.1.2.2. Εμφάνιση του πλουτωνίτη Φιλίππων Φωτ. 2.1.2.3. Εμφάνιση του χαλ. μονζοδιορίτη Φιλίππων Φωτ. 2.1.2.4. Εμφάνιση του μονζοδιορίτη Φιλίππων Φωτ. 2.1.2.5. Μονζοδιοριτικής σύστασης εγκλείσματα στον πλουτωνίτη Φιλίππων Φωτ. 2.1.2.6. Μονζοδιοριτικής σύστασης εγκλείσματα στον πλουτωνίτη Φιλίππων 12

Φωτ. 2.1.2.7. Μονζοδιοριτικής σύστασης έγκλεισμα στον πλουτωνίτη Φιλίππων Φωτ. 2.1.2.8. Μονζοδιοριτικής σύστασης έγκλεισμα στον πλουτωνίτη Φιλίππων Φωτ. 2.1.2.9. Ξενόλιθος στον πλουτωνίτη Φιλίππων Φωτ. 2.1.2.10. Απλιτική φλέβα στον πλουτωνίτη Φιλίππων Φωτ. 2.1.2.11. Μικροσκοπική εικόνα του χαλ. μονζοδιορίτη Φιλίππων Φωτ. 2.1.2.12. Μικροσκοπική εικόνα του χαλ. μονζοδιορίτη Φιλίππων 13

Φωτ. 2.1.2.13. Μικροσκοπική εικόνα μονζοδιορίτη Φιλίππων Φωτ. 2.1.2.14. Μικροσκοπική εικόνα μονζοδιορίτη Φιλίππων 2.1.3. Πλουτωνίτης Ξάνθης Ο πλουτωνίτης βρίσκεται βόρεια της πόλης της Ξάνθης με διεύθυνση ΔΝΔ-ΑΒΑ, ακολουθώντας περίπου τη νοητή ευθεία που ορίζουν: η πόλη της Ξάνθης και τα χωριά Κιμμέρια, Λευκόπετρα και Φίλια. Η επιφάνεια που καταλαμβάνει είναι περίπου 40 τετρ. χλμ. Ο πλουτωνίτης διεισδύει σε μάρμαρα, αμφιβολίτες και γνεύσιους δημιουργώντας φαινόμενα θερμομεταμόρφωσης επαφής. Ειδικά στην επαφή του με τα μάρμαρα εμφανίζονται αιματίτης, βολλαστονίτης, γρανάτης, επίδοτο (Skarn) ενώ σημαντική είναι και η μεταλλοφορία της περιοχής. Στην περιοχή του χωριού Κιμμέρια έχουμε εμφάνιση μαγνητίτη και αιματίτη. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο πλουτωνίτης της Ξάνθης διεισδύει μεταμορφωμένα πετρώματα της κατώτερης τεκτονικής ενότητας (πχ. δυτική επαφή με μάρμαρα, όπου βλέπουμε τον βολλαστονίτη στην άσκηση υπαίθρου του Α έτους) και της ανώτερης τεκτονικής ενότητας (πχ. βόρεια επαφή με μάρμαρα, όπου βλέπουμε το Skarn στην άσκηση υπαίθρου του Α έτους). Φαίνεται δηλαδή ότι διεισδύει μετά την επώθηση της ενότητας Σιδηρόνερου πάνω στην ενότητα Παγγαίου. Ο πλουτωνίτης της Ξάνθης συγκροτείται από ένα σημαντικό αριθμό πετρογραφικών τύπων, που είναι οι εξής: γρανοδιορίτης (κεροστιλβικός-βιοτιτικός έως βιοτιτικός-κεροστιλβικός), γρανίτης (κεροστιλβικός-βιοτιτικός), μονζονίτης (βιοτιτικός-πυροξενικός), χαλαζιακός μονζοδιορίτης (βιοτιτικός-πυροξενικός), λευκομονζογάββρος (βιοτιτικός-πυροξενικός), λευκογάββρος (πυροξενικός-ολιβινικός), χαλαζιακός γάββρος (πυροξενικός-βιοτιτικός-κεροστιλβικός), χαλαζιακός διορίτης (κεροστιλβικός-πυροξενικός-βιοτιτικός). Στους παραπάνω πετρογραφικούς τύπους πρέπει να προστεθούν τα εγλείσματα χαλαζιοδιοριτικής σύστασης, οι απλιτικές και πηγματιτικές φλέβες, και οι λαμπροφύρες. Ουσιαστικά λοιπόν από άποψη χημικής σύστασης βρίσκουμε βασικά, ενδιάμεσα και όξινα πετρώματα, με τα τελευταία να αποτελούν το 80% περίπου της έκτασης του πλουτωνίτη. 14

Σχ. 2.1.3.1. Πλουτωνίτης Ξάνθης Σχ. 2.1.3.2. Γεωλογικός χάρτης περιοχής του πλουτωνίτης Ξάνθης σε ψηφιακό ανάγλυφο 15

Τα ορυκτά συστατικά των παραπάνω πετρογραφικών τύπων είναι: πλαγιόκλαστα, ορθόκλαστο, χαλαζίας, βιοτίτης, κεροστίλβη, πυρόξενοι, ολιβίνης, τιτανίτης, απατίτης, ζιρκόνιο, ρουτίλιο, μαγνητίτης, τουρμαλίνης, χλωρίτης και ασβεστίτης Η ηλικία του πλουτωνίτη υπολογίστηκε στα 34 εκ. χρόνια (Ολιγόκαινο) με τη μέθοδο Rb-Sr σε βιοτίτη, κεροστίλβη και ορθόκλαστος. Φωτ. 2.1.3.1. Εμφάνιση του γρανοδιορίτη Ξάνθης μετά το χωριό Κιμμέρια Φωτ. 2.1.3.2. Εμφάνιση του γρανοδιορίτη Ξάνθης Φωτ. 2.1.3.3. Απλιτική φλέβα στο γρανοδιορίτη Ξάνθης Φωτ. 2.1.3.4. Απλιτική φλέβα στο γρανοδιορίτη Ξάνθης 16

Φωτ. 2.1.3.5. Έγκλεισμα στο γρανοδιορίτη Ξάνθης Φωτ. 2.1.3.6. Έγκλεισμα στο γρανοδιορίτη Ξάνθης Φωτ. 2.1.3.7. Μονζονίτης Ξάνθης στο χωριό Φίλια Φωτ. 2.1.3.8. Μονζονίτης Ξάνθης στο χωριό Φίλια Φωτ. 2.1.3.9. Μικροσκοπική εικόνα γρανοδιορίτη Ξάνθης (Ν+) Φωτ. 2.1.3.10. Μικροσκοπική εικόνα γρανοδιορίτη Ξάνθης (Ν+) 17

Φωτ. 2.1.3.11. Μικροσκοπική εικόνα μονζοδιορίτη Ξάνθης (Ν+) Φωτ. 2.1.3.12. Μικροσκοπική εικόνα μονζοδιορίτη Ξάνθης (Ν+) 2.1.4. Πλουτωνικό σύμπλεγμα Ελατιάς Σκαλωτής Παρανεστίου Το πλουτωνικό σύμπλεγμα Ελατιάς Σκαλωτής Παρανεστίου αποτελεί το μεγαλύτερο πλουτωνικό όγκο που διεισδύει στην μάζα της Ροδόπης και μάλιστα στην ανώτερη τεκτονική ενότητα (ενότητα Σιδηρόνερου). Διεισδύει σε μάρμαρα, αμφιβολιτικούς και μαρμαρυγιακούς γνευσίους και μαρμαρυγιακούς σχιστόλιθους. Το δυτικό τμήμα του συμπλέγματος είναι γνωστό ως πλουτωνίτης της Ελατιάς, το κεντρικό ως πλουτωνίτης της Σκαλωτής και το ανατολικό ως πλουτωνίτης του Παρανεστίου. Το δυτικό και κεντρικό τμήμα (Ελατιά και Σκαλωτή) αποτελείται από (κεροστιλβικό) βιοτιτικό γρανοδιορίτη που στο δυτικό τμήμα του είναι πορφυροειδής και βιοτιτικό γρανίτη ενώ υπάρχουν και πολλές πηγματιτικές φλέβες. Ο βιοτιτικός γρανίτης εμφανίζεται με τη μορφή φλεβών να διεισδύει στον (κεροστιλβικό) βιοτιτικό γρανοδιορίτη. Το ανατολικό τμήμα (Παρανέστι) αποτελείται από διμαρμαρυγιακό γρανίτη με μικρή διαφοροποίηση προς γρανοδιορίτη. Και ο διμαρμαρυγιακός γρανίτης - γρανοδιορίτης διεισδύει στον (κεροστιλβικό) βιοτιτικό γρανοδιορίτη. Εδώ είναι πολύ διαδεδομένες οι πηγματιτικές φλέβες με πολύ μεγάλους κρυστάλλους καλιούχων αστρίων και μοσχοβίτη. Μάλιστα, κοντά στο Παρανέστι λειτουργούσε μονάδα εκμετάλλευσης των δυο αυτών βιομηχανικών ορυκτών. Διάφορες χρονολογήσεις που έγιναν για τον προσδιορισμό της ηλικία του συμπλέγματος, με διαφορετικές μεθόδους (Rb-Sr σε ολικό πέτρωμα, σε βιοτίτη, σε μοσχοβίτη, K-Ar σε βιοτίτη, σε μοσχοβίτη) έδωσαν ηλικίες από 29 έως 48 εκ. χρόνια. Πάντως θεωρήθηκε ότι η ηλικία των 48 εκ. χρόνων που προσδιορίστηκε με Rb-Sr σε μοσχοβίτη από τον διμαρμαρυγιακό γρανίτη του Παρανεστίου είναι ηλικία κρυστάλλωσης και αφού διεισδύει τον γρανοδιορίτη ο τελευταίος πρέπει να έχει ηλικία περίπου 50 εκ. χρόνια. Η τελευταία ηλικία επιβεβαιώθηκε πρόσφατα με χρονολόγηση ζιρκονίων. Η ηλικία των 50 εκ. χρόνων είναι ιδιαίτερης σημασίας και δείχνει την παρουσία ηωκαινικού μαγματισμού που προηγείται του Ολιγοκαινικού-Μειοκαινικού ο οποίος κυρίως συναντάται στη 18

μάζα της Ροδόπης. Ακόμη σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι ακριβώς η ίδια ηωκαινική ηλικία (50 εκ. χρόνια) βρέθηκε και για τον πλουτωνίτη της Σιθωνίας ο οποίος διεισδύει πετρώματα της Σερβομακεδονικής μάζας και της Περιροδοπικής ζώνης και βρίσκεται αρκετά δυτικότερα από το πλουτωνικό σύμπλεγμα Ελατιάς Σκαλωτής Παρανεστίου. Όμως δεν είναι μόνο η ηλικία κοινή για τους δυο πλουτωνίτες (Σιθωνίας και Ελατιάς Σκαλωτής Παρανεστίου). Έχουν πάρα πολλές ομοιότητες στην πετρογραφία (παρόμοιοι πετρογραφικοί τύποι συγκροτούν και τους δυο πλουτωνίτες) και ορυκτολογία, όπως η εμφάνιση μαγματικού επιδότου στους κεροστιλβικούς γρανοδιορίτες και των δυο περιοχών. Ομοιότητες παρουσιάζουν και στη γεωχημεία κύριων στοιχείων και ιχνοστοιχείων (και σπανίων γαιών) καθώς και στα ισότοπα Sr και οξυγόνου. Σχ. 2.1.4.1. Πλουτωνικό σύμπλεγμα Ελατιάς-Σκαλωτής-Παρανεστίου Φωτ. 2.1.4.1. Πορφυροειδής γρανοδιορίτης Ελατιάς Φωτ. 2.1.4.2. Πορφυροειδής γρανοδιορίτης Ελατιάς 19

Φωτ. 2.1.4.3. Μικροκλινής στον πορφυροειδή γρανοδιορίτη Ελατιάς (Ν+) Φωτ. 2.1.4.4. Μικροκλινής στον πορφυροειδή γρανοδιορίτη Ελατιάς (Ν+) Φωτ. 2.1.4.5. Πλαγιόκλαστο με μυρμικίτη και κεροστίλβη στον πορφυροειδή γρανοδιορίτη Ελατιάς (Ν+) Φωτ. 2.1.4.6. Βιοτίτης με εγκλεισμένο ζιρκόνιο στον πορφυροειδή γρανοδιορίτη Ελατιάς (Ν+) Φωτ. 2.1.4.7. Εμφάνιση του γρανίτη Παρανεστίου Φωτ. 2.1.4.8. Εμφάνιση του γρανίτη Παρανεστίου, απλιτική φλέβα 20

Φωτ. 2.1.4.9. Εμφάνιση του γρανίτη Παρανεστίου Φωτ. 2.1.4.10. Εμφάνιση του γρανίτη Παρανεστίου Φωτ. 2.1.4.11. Πηγματιτική φλέβα στο γρανίτη Παρανεστίου Φωτ. 2.1.4.12. Πηγματιτική φλέβα γρανίτη Παρανεστίου Φωτ. 2.1.4.13. Μικροσκοπική εικόνα γρανίτη Παρανεστίου, σερικιτιωμένο πλαγιόκλαστο (Ν+) Φωτ. 2.1.4.14. Μικροσκοπική εικόνα γρανίτη Παρανεστίου, πλαγιόκλαστο (Ν+) 21

Φωτ. 2.1.4.15. Μικροσκοπική εικόνα γρανίτη Παρανεστίου, βιοτίτης (Ν+) Φωτ. 2.1.4.16. Μικροσκοπική εικόνα γρανίτη Παρανεστίου, μοσχοβίτης (Ν+) 2.2. ΗΦΑΙΣΤΕΙΑΚΑ ΠΕΤΡΩΜΑΤΑ Η ηφαιστειακή δραστηριότητα στην περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης κατανέμεται κυρίως σε δύο μεγάλες περιοχές, στην περιοχή μεταξύ Διποτάμων-Καλότυχου (Ελληνοβουλγαρικά σύνορα βόρεια της Ξάνθης) και στην περιοχή Αλεξανδρούπολης. Η ηφαιστειακή δράση συνδέεται με τη δημιουργία μεγάλων ιζηματογενών λεκανών που αναπτύχθηκαν μέσα στη Μάζα της Ροδόπης καθώς και στα νότια περιθώριά της. Οι λεκάνες αυτές σχηματίστηκαν μετά από μία έντονη ορογενετική δραστηριότητα κατά το Ηώκαινο, η οποία επηρέασε όλες τις Εσωτερικές Ελληνίδες ζώνες. Εκτός από αυτές τις δύο μεγάλες ηφαιστειογενείς περιοχές, μικρά ηφαιστειακά σώματα υπάρχουν κοντά στο χωριό Σούνιο (μεταξύ Ξάνθης - Κομοτηνής). Ακολουθεί σύντομη περιγραφή των ηφαιστειακών πετρωμάτων κατά σειρά επίσκεψης. 2.2.1. Ηφαιστειακά πετρώματα Σουνίου Οι ηφαιστειακές εμφανίσεις στην περιοχή Σουνίου βρίσκονται μέσα στην Ηωκαινική - Ολιγοκαινική ιζηματογενή σειρά, η οποία έρχεται σε επαφή με το ανατολικό και βορειοανατολικό τμήμα του πλουτωνίτη της Ξάνθης. Η περιοχή αυτή καταλαμβάνει μια έκταση περίπου 100 τετρ.χλμ. Γενικά, αυτά τα ηφαιστειακά σώματα χαρακτηρίζονται ως κοίτες διότι έχουν διεισδύσει παράλληλα με τη στρώση των ιζηματογενών πετρωμάτων. Μερικά όμως διεισδύουν κάθετα και ασύμφωνα με τη στρώση και χαρακτηρίζονται ως φλέβες. Το πάχος τους κυμαίνεται από μερικά εκατοστά μέχρι 25 μέτρα, ενώ η μεγαλύτερη διάστασή τους κυμαίνεται από μερικά μέτρα μέχρι 500 μέτρα. Η ηλικία τους προσδιορίστηκε σε 34 εκατ. χρόνια (Κάτω Ολιγόκαινο) με τη μέθοδο K-Ar. Μακροσκοπικά, είναι γκρίζα έως σκουρόχρωμα συμπαγή πετρώματα με μεγάλους φαινοκρυστάλλους κεροστίλβης. Έχουν τυπικό πορφυριτικό ιστό με φαινοκρυστάλλους πλαγιοκλάστων, κεροστίλβης και κλινοπυροξένου και σε μικρότερο ποσοστό βιοτίτη. 22

Χαρακτηρίζονται ως ανδεσίτες, λατιτοανδεσίτες με oρυκτολογική ταξινόμηση, ενώ με χημική ταξινόμηση ως βασάλτες και βασαλτικοί ανδεσίτες. Έχουν βασική ως ενδιάμεση σύσταση και ανήκουν στην υψηλή σε Κ ασβεσταλκαλική σειρά. Σχ. 2.2.1.1. Ηφαιστειακά πετρώματα Έβρου 23

Φωτ. 2.2.1.1. Διείσδυση ανδεσίτη σε ιζήματα στην περιοχή του Σουνίου Φωτ. 2.2.1.2. Διείσδυση ανδεσίτη σε ιζήματα στην περιοχή του Σουνίου Φωτ. 2.2.1.3. Διείσδυση ανδεσίτη σε ιζήματα στην περιοχή του Σουνίου Φωτ. 2.2.1.4. Μακροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Σουνίου Φωτ. 2.2.1.5. Μακροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Σουνίου Φωτ. 2.2.1.6. Μακροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Σουνίου 24

Φωτ. 2.2.1.7. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Σουνίου (Ν-). Καστ. κεροστίλβη και ασβεστίτης. Φωτ. 2.2.1.8. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Σουνίου (Ν+). Καστ. κεροστίλβη και ασβεστίτης. Φωτ. 2.2.1.9. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Σουνίου (Ν-). Καστ. κεροστίλβη. Φωτ. 2.2.1.10. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Σουνίου (Ν-). Καστ. κεροστίλβη. 2.2.2. Ηφαιστειακά πετρώματα Αλεξανδρούπολης Στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης απαντούν δύο μεγάλες ηφαιστειακές εμφανίσεις που σχηματίστηκαν στις αντίστοιχες ανω-ηωκαινικές ιζηματογενείς λεκάνες Αισύμης-Κίρκης (δυτικά) και Φερρών-Δαδιάς-Σουφλίου (ανατολικά). Τα ιζηματογενή πετρώματα των λεκανών αυτών είναι βασικό κροκαλοπαγές, άργιλλοι, ψαμμίτες, μάργες και νουμμουλιτοφόροι ασβεστόλιθοι. Τα ηφαιστειακά πετρώματα σχηματίζουν δόμους, ροές λάβας, φλέβες και πυροκλαστικά. Η ηλικία των ηφαιστιτών προσδιορίστηκε σε 24-30 εκατ. χρόνια (Ολιγόκαινο) με τη μέθοδο K-Ar. Οι πετρογραφικοί τύποι των ηφαιστειακών πετρωμάτων της Αλεξανδρούπολης είναι βασαλτικοί ανδεσίτες, ανδεσίτες, δακίτες και ρυόλιθοι. Στην περιοχή Αισύμης-Κίρκης (400 τετρ. χλμ.) επικρατούν κυρίως ανδεσίτες και δακίτες, οι οποίοι σε αρκετή έκταση είναι αλλοιωμένοι (προπυλιτιωμένοι, σερικιτιωμένοι), ενώ στην περιοχή Φερρών-Δαδιάς-Σουφλίου (450 τετρ. χλμ.) επικρατούν κυρίως ρυόλιθοι και σε μικρότερη έκταση ανδεσίτες και δακίτες. 25

Ο ιστός των πετρωμάτων είναι τυπικός πορφυριτικός με τη θεμελιώδη μάζα να αποτελεί το 40-80% του πετρώματος. Οι βασαλτικοί ανδεσίτες και ανδεσίτες έχουν μικροκρυσταλλική και εν μέρει υαλώδη θεμελιώδη μάζα, ενώ οι ρυόλιθοι, οι δακίτες και μερικοί ανδεσίτες εμφανίζουν συχνά περλιτική υφή. Οι φαινοκρύσταλλοι στους βασαλτικούς ανδεσίτες και οι ανδεσίτες αποτελούνται κυρίως από ζωνώδες πλαγιόκλαστο (An 90-50 ), ενώ ως φεμικά ορυκτά υπάρχουν αυγίτης και υπερσθενής ή κεροστίλβη και βιοτίτης. Στους δακίτες οι φαινοκρύσταλλοι είναι ζωνώδες πλαγιόκλαστο (An 80-40 ), ενώ σε μικρότερες ποσότητες υπάρχουν χαλαζίας, σανίδινο, κεροστίλβη και βιοτίτης. Τέλος, στους ρυόλιθους οι φαινοκρύσταλλοι είναι ζωνώδες πλαγιόκλαστο (An 60-20 ), χαλαζίας, σανίδινο και βιοτίτης. Ως επουσιώδη ορυκτά υπάρχουν μαγνητίτης, απατίτης, τιτανίτης και ζιρκόνιο. Τα ηφαιστειακά πετρώματα της Αλεξανδρούπολης έχουν ενδιάμεση έως όξινη σύσταση και ανήκουν στην ασβεσταλκαλική έως υψηλή σε Κ ασβεσταλκαλική σειρά. Φωτ. 2.2.2.1. Lahar στην περιοχή Μέστης Φωτ. 2.2.2.2. Lahar στην περιοχή Μέστης Φωτ. 2.2.2.3. Lahar στην περιοχή Μέστης Φωτ. 2.2.2.4. Lahar στην περιοχή Μέστης 26

Φωτ. 2.2.2.5. Lahar στην περιοχή Μέστης Φωτ. 2.2.2.6. Πυροκλαστικά στην περιοχή Μέστης Φωτ. 2.2.2.7. Πυροκλαστικά στην περιοχή Μέστης Φωτ. 2.2.2.8. Πυροκλαστικά στην περιοχή Μέστης Φωτ. 2.2.2.9. Σφαιροειδής αποχωρισμός στους ανδεσίτες της περιοχής Μέστης Φωτ. 2.2.2.10. Σφαιροειδής αποχωρισμός στους ανδεσίτες της περιοχής Μέστης 27

Φωτ. 2.2.2.11. Σφαιροειδής αποχωρισμός στους ανδεσίτες της περιοχής Μέστης Φωτ. 2.2.2.12. Σφαιροειδής αποχωρισμός στους ανδεσίτες της περιοχής Μέστης Φωτ. 2.2.2.13. Ανδεσίτης της περιοχής Μέστης Φωτ. 2.2.2.14. Ανδεσίτης της περιοχής Μέστης Φωτ. 2.2.2.15. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Μέστης, βιοτίτες και πλαγιόκλαστα (Ν-). Φωτ. 2.2.2.16. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Μέστης, βιοτίτες και πλαγιόκλαστα (Ν+). 28

Φωτ. 2.2.2.17. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Μέστης, βιοτίτες και πλαγιόκλαστα (Ν-). Φωτ. 2.2.2.18. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Μέστης, βιοτίτες και πλαγιόκλαστα (Ν+). Φωτ. 2.2.2.19. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Μέστης, πυρόξενος και πλαγιόκλαστα (Ν-). Φωτ. 2.2.2.20. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Μέστης, πυρόξενος και πλαγιόκλαστα (Ν+). Φωτ. 2.2.2.21. Στηλοειδείς κατατμήσεις στον ανδεσίτη Άβαντα Φωτ. 2.2.2.22. Στηλοειδείς κατατμήσεις στον ανδεσίτη Άβαντα 29

Φωτ. 2.2.2.23. Στηλοειδείς κατατμήσεις στον ανδεσίτη Άβαντα Φωτ. 2.2.2.24. Στηλοειδείς κατατμήσεις στον ανδεσίτη Άβαντα Φωτ. 2.2.2.25. Μακροσκοπική εικόνα του ανδεσίτη Άβαντα Φωτ. 2.2.2.26. Μακροσκοπική εικόνα του ανδεσίτη Άβαντα Φωτ. 2.2.2.27. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Αβαντα, κεροστίλβες (Ν-). Φωτ. 2.2.2.28. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Αβαντα, κεροστίλβες (Ν+). 30

Φωτ. 2.2.2.29. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Αβαντα, κεροστίλβες και πλαγιόκλαστα (Ν-). Φωτ. 2.2.2.30. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Αβαντα, κεροστίλβες και πλαγιόκλαστα (Ν+). Φωτ. 2.2.2.31. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Αβαντα, κεροστίλβη, βιοτίτης και πλαγιόκλαστα (Ν-). Φωτ. 2.2.2.32. Μικροσκοπική εικόνα ανδεσίτη Αβαντα, κεροστίλβη, βιοτίτης και πλαγιόκλαστα (Ν-). Φωτ. 2.2.2.33. Στηλοειδείς κατατμήσεις στον ρυόλιθο Φερών Φωτ. 2.2.2.34. Στηλοειδείς κατατμήσεις στον ρυόλιθο Φερών 31

Φωτ. 2.2.2.35. Στηλοειδείς κατατμήσεις στον ρυόλιθο Φερών Φωτ. 2.2.2.36. Τομή εγκάρσια σε στήλη από τον ρυόλιθο Φερών Φωτ. 2.2.2.37. Μακροσκοπική εικόνα του ρυόλιθου Φερών Φωτ. 2.2.2.38. Μακροσκοπική εικόνα του ρυόλιθου Φερών Φωτ. 2.2.2.39. Μικροσκοπική εικόνα ρυόλιθου Φερών, περλιτική υφή, πλαγιόκλαστο, σανίδινο, βιοτίτης και κεροστίλβη (Ν-). Φωτ. 2.2.2.40. Μικροσκοπική εικόνα ρυόλιθου Φερών, περλιτική υφή, πλαγιόκλαστο, σανίδινο, βιοτίτης και κεροστίλβη (Ν+). 32

Φωτ. 2.2.2.41. Μικροσκοπική εικόνα ρυόλιθου Φερών, περλιτική υφή, πλαγιόκλαστο, και βιοτίτης (Ν-). Φωτ. 2.2.2.42. Μικροσκοπική εικόνα ρυόλιθου Φερών, σανίδινο (Ν+). Φωτ. 2.2.2.43. Δόμος ρυόλιθου στον Λουτρό Φωτ. 2.2.2.44. Μακροσκοπική εικόνα του ρυόλιθου Λουτρού Φωτ. 2.2.2.45. Μικροσκοπική εικόνα ρυόλιθου Λουτρού, βιοτίτης και πλαγιόκλαστα (Ν-) Φωτ. 2.2.2.46. Μικροσκοπική εικόνα ρυόλιθου Λουτρού, βιοτίτης και πλαγιόκλαστα (Ν+) 33

Φωτ. 2.2.2.47. Μικροσκοπική εικόνα ρυόλιθου Λουτρού, κεροστίλβη, πλαγιόκλαστα και δευτερογενής ασβεστίτης (Ν-) Φωτ. 2.2.2.48. Μικροσκοπική εικόνα ρυόλιθου Λουτρού, κεροστίλβη, πλαγιόκλαστα και δευτερογενής ασβεστίτης (Ν-) 2.3. ΙΖΗΜΑΤΟΓΕΝΗ ΠΕΤΡΩΜΑΤΑ Τα Νεογενή-Τεταρτογενή ιζήματα (Σχ. 2.3.1) αποθέτονται σε τεκτονικές ή μη λεκάνες που σχηματίστηκαν μετά την αλπική ορογένεση. Πρόκειται για θαλάσσιες, λιμναίες και ποταμοχειμάριες αποθέσεις, πολλές φορές εναλλασσόμενες μεταξύ τους. Σχήμα 2.3.1. Χάρτης με τις κυριότερες Νεογενείς-Τεταρτογενείς λεκάνες της Ελλάδας (Μουντράκης 2010). 34

Τα θαλάσσια ιζήματα Νεογενούς-Τεταρτογενούς του Ελληνικού χώρου (Σχ. 2.3.1.) είναι κροκαλοπαγή, λατυποπαγή, ψαμμίτες, άμμοι, μάργες, ιλυόλιθοι και ασβεστόλιθοι κυρίως οργανογενείς. Η λιμναία φάση έχει παρόμοιους ιζηματογενείς σχηματισμούς, ξεχωρίζουν όμως από άποψη οικονομικής και κοινωνικής σπουδαιότητας οι λιγνιτικές αποθέσεις που σχηματίζονται στα περιθώρια των λεκανών όπου υπήρχαν έλη και συσσωρεύονταν μεγάλες ποσότητες οργανικής ύλης. Από τα χερσαία ποταμοχειμάρια ιζήματα τα πιο συνηθισμένα είναι κροκαλοπαγή, λατυποπαγή, άμμοι, ψαμμίτες και ερυθροστρώματα. 2.3.1. Ερυθροστρώματα Ελευθερών Τα ερυθροστρώματα των Ελευθερών (Σχ. 2.3.2) είναι Τεταρτογενούς ηλικίας και πρόκειται για ιζηματογενείς σχηματισμούς που αποτέθηκαν στην ξηρά σε ένα ισχυρά οξειδωτικό περιβάλλον. Αποτελούνται από ψαμμίτες, λατυποπαγή,, ιλύ και άργιλο και έχουν κόκκινο-καστανοκόκκινο χρώμα που οφείλεται στην παρουσία οξειδίων του σιδήρου (κυρίως λεπτομερούς αιματίτη). Σχήμα 2.3.2. Γεωλογικός χάρτης της περιοχής των Ελευθερών (ΙΓΜΕ, 1973) Η κύρια πηγή προέλευσης του σιδήρου που προσδίδει το χρώμα στα ερυθροστρώματα είναι η επί τόπου εξαλλοίωση πλούσιων σε σίδηρο πρωτογενών ορυκτών του υποβάθρου όπως είναι οι αμφίβολοι, οι πυρόξενοι, οι χλωρίτες, ορυκτά της ομάδας του επιδότου, οι μαρμαρυγίες, 35

κλπ. (Walker 1976). Ο σχηματισμός των ερυθροστρωμάτων πραγματοποιείται σε περιοχές με χαμηλό ανάγλυφο και εναλλασσόμενες εποχές (υγρές-ξηρές). Τέτοιες συνθήκες επικρατούν στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου από το Νεογενές (Nairn 1961). Ακόμα και σήμερα, στην ευρύτερη περιοχή το κλίμα είναι ημίξηρο με ήπιους χειμώνες και ξηρά καλοκαίρια. Κατά τη διάρκεια αυτών των εποχιακών εναλλαγών ιόντα διαλύονται και απελευθερώνονται (υγρές εποχές χημική εξαλλοίωση) και ανασυμπυκνώνονται (ξηρές εποχές) συμμετέχοντας στο σχηματισμό νέων ορυκτών (κυρίως αργιλικά ορυκτά). Ιλλίτης, σμεκτίτες και μικτές φάσεις σχηματίζονται κατά βάση επί τόπου από την αποσάθρωση των πρωτογενών ορυκτών του υποβάθρου. 2.3.2. Ψαμμίτες και ιλιόλιθοι Σουνίου Ο ανδεσίτης του Σουνίου διεισδύει σε εναλλασσόμενα στρώματα ψαμμίτη και ιλυόλιθων που έχουν σχηματιστεί σε μικρές ιζηματογενείς λεκάνες. Η γένεση των λεκανών οφείλεται σε κανονικά ρήγματα. Τόσο από την υπαίθρια παρατήρηση όσο και από τη μικροσκοπική μελέτη διαπιστώνεται ότι οι ψαμμίτες και οι ιλυόλιθοι του Σουνίου έχουν υποστεί πυριτίωση η οποία έχει οδηγήσει σε αύξηση του βαθμού σκληρότητάς τους. Φωτ. 2.3.2.1. Ψαμμίτες και ιλυόλιθοι Σουνίου Φωτ. 2.3.2.2. Ψαμμίτες και ιλυόλιθοι Σουνίου Φωτ. 2.3.2.3. Μακροσκοπική εικόνα ψαμμιτών και ιλιόλιθων Σουνίου Φωτ. 2.3.2.4. Μακροσκοπική εικόνα ψαμμιτών και ιλιόλιθων Σουνίου 36

Φωτ. 2.3.2.5. Μικροσκοπική εικόνα ψαμμίτη Σουνίου (Ν-) Φωτ. 2.3.2.5. Μικροσκοπική εικόνα ψαμμίτη Σουνίου (Ν+) 2.3.3. Ασβεστόλιθος Άβαντα Πρόκειται για Ηωκαινικής ηλικίας τεφρό νουμουλιτοφόρο ασβεστόλιθο. Φωτ. 2.3.3.1. Ασβεστόλιθος Άβαντα Φωτ. 2.3.3.2. Ασβεστόλιθος Άβαντα Φωτ. 2.3.3.3. Ασβεστόλιθος Άβαντα Φωτ. 2.3.3.4. Μικροσκοπική εικόνα νουμουλιτοφόρου ασβεστόλιθου Άβαντα (Ν+) 37

2.3.4. Κροκαλοπαγές Άβαντα Πρόκειται για Ηωκαινικής ηλικίας κροκαλοπαγές βάσης που υπόκειται του νουμουλιτοφόρου ασβεστόλιθου. Φωτ. 2.3.4.1. Κροκαλοπαγές Άβαντα Φωτ. 2.3.4.2. Κροκαλοπαγές Άβαντα Φωτ. 2.3.4.3. Κροκαλοπαγές Άβαντα Φωτ. 2.3.4.4. Κροκαλοπαγές Άβαντα 2.4. ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΜΕΝΑ ΠΕΤΡΩΜΑΤΑ 2.4.1. Φυλλιτικό σύστημα Μάκρης Οι φύλλίτες της Μάκρης ανήκουν στην Περιροδοπική ζώνη και συγκεκριμένα στην ενότητα Μάκρης. Η ενότητα αυτή αποτελείται από δυο σειρές: την «κατώτερη σειρά» που συνίσταται από ανθρακικά κυρίως πετρώματα (ανθρακικοί σχιστόλιθοι, λεπτοκρυσταλλικοί ασβεστόλιθοι - δολομίτες και μάρμαρα) με παρεμβολές φυλλιτών και μια «ανώτερη, μεταηφαιστειοϊζηματογενή σειρά» με πετρώματα μεταμορφωμένα στην πρασινοσχιστολιθική φάση (αλβιτικοί-χλωριτικοίεπιδοτιτικοί σχιστόλιθοι). Η ηλικία των πετρωμάτων της ενότητας Μάκρης θεωρείται Μεσοζωική. 38

Φωτ. 2.3.1.1. Μακροσκοπική εικόνα φυλλιτών Μάκρης Φωτ. 2.3.1.2. Μακροσκοπική εικόνα φυλλιτών Μάκρης Φωτ. 2.3.1.3. Μακροσκοπική εικόνα φυλλιτών Μάκρης Φωτ. 2.3.1.4. Μακροσκοπική εικόνα φυλλιτών Μάκρης Φωτ. 2.3.1.5. Φλέβες ασβεστίτη και αγγερίτη στους φυλλίτες Μάκρης Φωτ. 2.3.1.6. Φλέβες ασβεστίτη και αγγερίτη στους φυλλίτες Μάκρης 39

Φωτ. 2.3.1.7. Μικροσκοπική εικόνα φυλλιτών Μάκρης (N-) Φωτ. 2.3.1.8. Μικροσκοπική εικόνα φυλλιτών Μάκρης (N+) 2.4.2. Μεταμορφωμένα πετρώματα της Ροδόπης στην περιοχή Ξάνθης Εχίνου Στην περιοχή αυτή βρέθηκαν πετρώματα υψηλού βαθμού μεταμόρφωσης (εκλογίτες, εκλογιτικοί γνεύσιοι). Μια μελέτη των Liati & Gebauer (1999) δίνει την τεκτονομεταμορφική ιστορία των μεταμορφωμένων πετρωμάτων της περιοχής. Υπολόγισαν οι παραπάνω ερευνητές, με τη βοήθεια χρονολόγησης ζιρκονίων, τη «διαδρομή» των πετρωμάτων αυτών στο γεωλογικό χρόνο. Βρήκαν δηλαδή τις συνθήκες πίεσης άρα και βάθους (1 kbar 3.3 km) και θερμοκρασίας κάτω από τις οποίες βρέθηκαν τα πετρώματα και σε ποιο χρόνο. Συγκεκριμένα, η δημιουργία του ερκύνιου ηπειρωτικού φλοιού έγινε στα 294 8 εκ. χρόνια και η υποβύθισή του κατά το Ηώκαινο. Τα πρώτα στάδια της υποβύθισης (περίπου T=300 0 C, P=3 kbar) ήταν στα 45.3 0.9 εκ. χρόνια, το μέγιστο βάθος (P=20 kbar, εκλογιτική φάση) ήταν στα 42.2 0.9 εκ. χρόνια και η μέγιστη θερμοκρασία (T=800 0 C, αμφιβολιτική φάση) ήταν στα 40.0 1.0 εκ. χρόνια. Κατόπιν ο φλοιός αυτός άρχισε πάλι να ανεβαίνει και τα τελευταία στάδια της εκταφής (περίπου T=300 0 C, P=3 kbar) ήταν στα 36.1 1.2 εκ. χρόνια. Σύμφωνα με τους Barr et al. (1999) τρεις λιθολογικές ενότητες έχουν αναγνωριστεί στην περιοχή: α. Μεταϊζηματογενείς γνεύσιοι και μαρμαρυγιακοί σχιστόλιθοι β. Μάρμαρα και ασβεστοπυριτικά πετρώματα γ. Μεταβασικά και μεταϋπερβασικά πετρώματα Όλα τα πετρώματα έχουν υποστεί έντονη τεκτονική ενώ οι συνθήκες μεταμόρφωσης είναι πολύ υψηλού βαθμού. Τα πετρώματα αυτά προέκυψαν από μια βαθιά κατάδυση ωκεάνιου φλοιού κάτω από το Ευρασιατικό περιθώριο, η οποία συνοδεύτηκε από έντονη αύξηση του πάχους του φλοιού. Θαλάσσια Ιζήματα μαζί με βασικά και υπερβασικά πετρώματα της ωκεάνιας πλάκας τοποθετούνται στη βάση της ηπειρωτικής πλάκας και μεταμορφώνονται σε συνθήκες πολύ υψηλής πίεσης, εκλογιτικής φάσης. Όταν το σύστημα της υποβύθισης σταματήσει, ο επακόλουθος εφελκυσμός θα φέρει τα πετρώματα στη σημερινή τους θέση. 40

Η παρουσία εγκλεισμάτων διαμαντιών ή κοεσίτη (πολύμορφο του χαλαζία) μέσα σε γρανάτες εκλογιτών ή γνευσιακών πετρωμάτων έδειξε ότι τα πετρώματα αυτά απαιτούν πιέσεις τουλάχιστον 60 kbar για να σχηματιστούν. Η μεταμόρφωση πετρωμάτων σε τέτοιες υψηλές πιέσεις ονομάζεται μεταμόρφωση υπέρ υψηλής πίεσης (Ultra High Pressure = UHP metamorphism). Τέτοιες υψηλές πιέσεις πρέπει να σχετίζονται με υποβύθιση πετρωμάτων σε βάθη >100 km. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα των Liati et al. (2011), η μάζα της Ροδόπης αντιπροσωπεύει μια υπέρ υψηλής πίεσης (UHP) σειρά πολυμεταμορφωμένων πετρωμάτων που αποτελεί μέρος της Αλπικής σειράς πετρωμάτων στο εσωτερικό των Ελληνίδων ζωνών. Το μεγαλύτερο μέρος των μεταμορφωμένων πετρωμάτων της μάζας της Ροδόπης χαρακτηρίζεται από συνθήκες μέσης πίεσης (Barrovian). Τα κυριότερα μεταμορφωμένα πετρώματα είναι όξινης έως ενδιάμεσης σύστασης ορθογνεύσιοι, μιγματιωμένοι κατά θέσεις, αμφιβολίτες και μεταπηλίτες, μαζί με πετρώματα βασικής σύστασης. Παρατηρούνται ακόμη ορίζοντες μαρμάρων σε εναλλαγές με αμφιβολίτες. Στη Δυτική Ροδόπη τα μάρμαρα καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της ενότητας Παγγαίου. Τα μεταμορφωμένα πετρώματα της ενότητας Σιδηρόνερου χαρακτηρίζονται από συνθήκες μεταμόρφωσης άνω αμφιβολιτικής φάσης που φαίνεται να καλύπτει μια προγενέστερη HP-LT μεταμόρφωση, ενώ τα πετρώματα της ενότητας Παγγαίου από συνθήκες άνω πρασινοσχιστολιθικής φάσης. Σε περιοχές της Κεντρικής και Ανατολικής Ροδόπης έχουν παρατηρηθεί συνθήκες μεταμόρφωσης γρανουλιτικής φάσης. Στους μεταπηλίτες του Σιδηρόνερου, της Ξάνθης και της Κύμης έχουν βρεθεί εγκλείσματα μικροδιαμαντιών σε γρανάτςε, γεγονός που δείχνει ότι αυτά τα πετρώματα έχουν μεταμορφωθεί σε συνθήκες υπέρ υψηλής πίεσης. Τέσσερα μεταμορφικά επεισόδια έχουν αναγνωριστεί στα: α) 150 εκ. χρόνια, β) 73 εκ. χρόνια γ) 51 εκ. χρόνια και δ) 42 εκ. χρόνια. Η βύθιση της Αφρικανικής πλάκας κάτω από την Ευρασιατική συνδέεται με τον Ηωκαινικό-Ολιγοκαινικό μαγματισμό της Ροδόπης αλλά και με τα τελευταία δύο μεταμορφικά επεισόδια. Εκλογίτες: Πετρώματα με σκούρο πράσινο χρώμα και ερυθρωπές κηλίδες (κρύσταλλοι γρανατών). Είναι συμπαγή, χωρίς φολίδωη και σχιστότητα. Έχουν γρανοβλατικό ιστό και περιέχουν ομφακίτη και γρανάτη. Ο ομφακίτης είναι κλινοπυρόξενος πλούσιος σε μόριο ιαδεΐτη (Na), ενώ ο γρανάτης έχει σύσταση αλμανδίνη. Προέρχονται από αρχικά βασικά πυριγενή πετρώματα. Είναι προϊόντα περιοχικής μεταμόρφωσης σε συνθήκες υψηλής πίεσης και μέσης έως υψηλής θερμοκρασίας. Οι εκλογίτες βρίσκονται υπό μορφή φακών μέσα στους αμφιβολίτες και έχουν υποστεί ανάδρομη μεταμόρφωση. Αμφιβολίτες: Πετρώματα σε διάφορες αποχρώσεις του πράσινου. Η φολίδωση και η σχιστότητα μπορεί ν απουσιάζει, διακρίνεται όμως σε ορισμένους γνευσιοειδής υφή μ εναλλαγή στρωμάτων μελανοκρατικών και λευκοκρατικών συστατικών. Ο ιστός τους μπορεί να είναι ινοβλαστικός, γρανοβλαστικός ή βλαστοφειτικός. Τα κύρια ορυκτολογικά τους συστατικά είναι η κεροστίλβη και τα πλαγιόκλαστα. Είναι προϊόντα περιοχικής μεταμόρφωσης μέσου έως υψηλού βαθμού από αρχικά βασικά πυριγενή πετρώματα. 41

Μάρμαρα: Είναι μονόμεικτα πετρώματα αποτελούμενα από ασβεστίτη. Ο ιστός τους είναι λοβοειδής ή πολυγωνικός γρανοβλαστικός. Είναι προϊόντα περιοχικής μεταμόρφωσης αρχικών ανθρακικών ιζηματογενών πετρωμάτων. Οι κρύσταλλοι του ασβεστίτη είναι ομοιόμορφοι και ισομεγέθεις. Μαρμαρυγιακοί σχιστόλιθοι: Πετρώματα μαρμαρυγιούχα που εμφανίζουν καλή φολίδωση και σχιστότητα. Ο ιστός τους είναι λεπιδοβλαστικός ή πορφυροβλαστικός. Ως πορφυροβλάστες αναπτύσσονται γρανάτες, κυανίτης, σταυρόλιθος ή άστριοι. Τα κύρια ορυκτολογικά τους συστατικά είναι χαλαζίας, μαρμαρυγίες, γρανάτες, σταυρόλιθος, κυανίτης και λίγοι ή καθόλου άστριοι. Είναι προϊόντα χαμηλού έως υψηλού βαθμού περιοχικής μεταμόρφωσης από αρχικά αργιλοπηλιτικά ή μαργαϊκά ιζηματογενή πετρώματα. Γνεύσιοι: Πετρώματα με ατελή σχιστότητα με κύρια συστατικά αστρίους ή αστρίους και χαλαζία, και μαρμαρυγίες. Μπορεί να συμμετέχουν ακόμη γρανάτης, κεροστίλβη, επίδοτο, σταυρόλιθος, κυανίτης, σιλλιμανίτης. Η σύστασή τους είναι γρανιτική ή γρανοδιοριτική. Ο ιστός τους είναι γρανοβλαστικός ή πορφυροβλαστικός. Είναι περιοχικά μεταμορφωμένα πετρώματα σε συνθήκες μέσου ή υψηλού βαθμού από αρχικά όξινα πυριγενή (γρανίτες, γρανοδιορίτες και τ αντίστοιχα ηφαιστειακά) ή ιζηματογενή πετρώματα (αρκόζες, ψαμμίτες, κροκαλοπαγή). Στην περιοχή απαντώνται επίσης κυανιτικοί γνεύσιοι και φλέβες πηγματιτικής σύστασης με κυανίτη και πρασινωπό μαρμαρυγία (φεγγιτικής σύστασης). Οι μιγματιτικοί γνεύσιοι χαρακτηρίζονται από την παρουσία φλεβοειδών ή ακανόνιστων συγκεντρώσεων λευκογρανιτικού υλικού μέσα στη μάζα τους. Στην περίπτωση αυτή οι συνθήκες μεταμόρφωσης ξεπέρασαν την γραμμή ελαχίστου τήξης γρανιτικής σύστασης, όπως αυτή ορίζεται σ ένα P-T διάγραμμα, μ αποτέλεσμα την τήξη του λευκογρανιτικού υλικού του πετρώματος. Σχ. 2.4.2.1. Διάγραμμα P-T. 42

Φωτ. 2.4.2.1. Μακροσκοπική εικόνα εκλογίτη Φωτ. 2.4.2.2. Μακροσκοπική εικόνα εκλογίτη Φωτ. 2.4.2.3. Μικροσκοπική εικόνα εκλογίτη (Ν-) Φωτ. 2.4.2.4. Μικροσκοπική εικόνα εκλογίτη (Ν+) Φωτ. 2.4.2.5. Μικροσκοπική εικόνα εκλογίτη (Ν-) Φωτ. 2.4.2.6. Μικροσκοπική εικόνα εκλογίτη (Ν+) 43

Φωτ. 2.4.2.7. Μικροσκοπική εικόνα κυανιτικού εκλογίτη (Ν-) Φωτ. 2.4.2.8. Μικροσκοπική εικόνα κυανιτικού εκλογίτη (Ν+) Φωτ. 2.4.2.9. Μακροσκοπική εικόνα γρανατούχου αμφιβολίτη Φωτ. 2.4.2.10. Μακροσκοπική εικόνα γρανατούχου αμφιβολίτη Φωτ. 2.4.2.11. Μικροσκοπική εικόνα γρανατούχου αμφιβολίτη (Ν-) Φωτ. 2.4.2.12. Μικροσκοπική εικόνα γρανατούχου αμφιβολίτη (Ν+) 44

Φωτ. 2.4.2.13. Μακροσκοπική εικόνα αμφιβολίτη στο Πίλημα Φωτ. 2.4.2.14. Μακροσκοπική εικόνα αμφιβολίτη στο Λυκοδρόμιο Φωτ. 2.4.2.15. Μακροσκοπική εικόνα κυανιτικού πηγματίτη Φωτ. 2.4.2.16. Μακροσκοπική εικόνα κυανιτικού πηγματίτη Φωτ. 2.4.2.17. Μικροσκοπική εικόνα κυανιτικού πηγματίτη, κυανίτης, λευκός μαρμαρυγίας (Ν-) Φωτ. 2.4.2.18. Μικροσκοπική εικόνα κυανιτικού πηγματίτη, κυανίτης, λευκός μαρμαρυγίας (Ν+) 45

Φωτ. 2.4.2.19. Μακροσκοπική εικόνα αμφιβολίτη στο Λυκοδρόμιο Φωτ. 2.4.2.20. Μακροσκοπική εικόνα αμφιβολίτη στο Λυκοδρόμιο Φωτ. 2.4.2.21. Μικροσκοπική εικόνα αμφιβολίτη (Ν-) Φωτ. 2.4.2.22. Μικροσκοπική εικόνα αμφιβολίτη (Ν+) Φωτ. 2.4.2.23. Μακροσκοπική εικόνα μαρμάρου στη Σταυρούπολη Φωτ. 2.4.2.24. Μακροσκοπική εικόνα μαρμάρου στη Σταυρούπολη 46

Φωτ. 2.4.2.25. Μικροσκοπική εικόνα μαρμάρου (Ν-) Φωτ. 2.4.2.26. Μικροσκοπική εικόνα μαρμάρου (Ν+) Φωτ. 2.4.2.27. Μικροσκοπική εικόνα μαρμαρυγιακού σχιστολίθου (Ν-) Φωτ. 2.4.2.28. Μικροσκοπική εικόνα μαρμαρυγιακού σχιστολίθου (Ν+) Φωτ. 2.4.2.29. Μακροσκοπική εικόνα γρανατούχου μαρμαρυγιακού σχιστολίθου Φωτ. 2.4.2.30. Μακροσκοπική εικόνα γρανατούχου μαρμαρυγιακού σχιστολίθου 47

Φωτ. 2.4.2.31. Μικροσκοπική εικόνα γρανατούχου μαρμαρυγιακού σχιστολίθου (Ν-) Φωτ. 2.4.2.32. Μικροσκοπική εικόνα γρανατούχου μαρμαρυγιακού σχιστολίθου (Ν+) Φωτ. 2.4.2.33. Μακροσκοπική εικόνα γνευσίου Φωτ. 2.4.2.34. Μακροσκοπική εικόνα γνευσίου Φωτ. 2.4.2.35. Μικροσκοπική εικόνα κυανιτικού γνευσίου (Ν-) Φωτ. 2.4.2.36. Μικροσκοπική εικόνα κυανιτικού γνευσίου (Ν+) 48

Φωτ. 2.4.2.37. Μακροσκοπική εικόνα μιγματιτικού γνευσίου Φωτ. 2.4.2.38. Μακροσκοπική εικόνα μιγματιτικού γνευσίου 2.4.3. Θερμική μεταμόρφωση ή μεταμόρφωση επαφής Η θερμική μεταμόρφωση παρατηρείται στην επαφή μιας μαγματικής διείσδυσης με τα περιβάλλοντα πετρώματα. Χαρακτηρίζεται από α) Υψηλή θερμοκρασία β) Χαμηλή πίεση γ) Επίδραση ρευστών από το μαγματικό όγκο και δ) Έλλειψη παραμορφωτικών τάσεων. Ο χαρακτηριστικός ιστός των θερμικά μεταμορφωμένων πετρωμάτων είναι ο γρανοβλαστικός. Αν το περιβάλλον πέτρωμα είναι αργιλοπηλιτικό, τότε το πέτρωμα που σχηματίζεται πιο κοντά στη διείσδυση κι επομένως δέχεται πιο έντονη θερμική μεταμόρφωση, είναι ο κερατίτης. Ο κερατίτης είναι σκληρό, λεπτόκοκκο, συμπαγές πέτρωμα, χωρίς σχιστότητα και με ιστό γρανοβλαστικό. Καθώς απομακρυνόμαστε από τη μαγματική διείσδυση, το πέτρωμα γίνεται λιγότερο συμπαγές και εμφανίζει σκούρες κηλίδες, αποτέλεσμα συγκέντρωσης του γραφίτη. Το πέτρωμα ονομάζεται κηλιδωτός κερατίτης. Αν το αργιλοπηλιτικό πέτρωμα είναι πλούσιο σε Ca τότε σχηματίζεται πυροξενικός κερατίτης, με παραγένεση: ορθοπυρόξενος + κορδιερίτης + ορθόκλαστο + βιοτίτης Στην επαφή του πλουτωνίτη της Ξάνθης με τους γνευσίους σχηματίζεται κερατίτης, ο οποίος περιέχει κλινοπυρόξενο, επίδοτο, χαλαζία και αμφίβολο. Αν το περιβάλλον πέτρωμα είναι αμιγές ανθρακικό και η μεταμόρφωση είναι αλλοχημική, τότε έχουμε τη δημιουργία χαρακτηριστικών σχηματισμών γνωστών με το όνομα skarn επαφής. Για το σχηματισμό τους, παράλληλα με τη θερμική δράση απαιτείται και ελεύθερη κυκλοφορία ρευστών που ευνοεί σε σημαντικό βαθμό την ανταλλαγή χημικών στοιχείων μεταξύ της μαγματικής διείσδυσης και του περιβάλλοντος πετρώματος. Στους σχηματισμούς skarn συμμετέχουν διάφορα ασβεστοπυριτικά ορυκτά όπως γρανάτης, διοψίδιος, βολλαστονίτης, βεζουβιανίτης, σκαπόλιθος, επίδοτο, αιματίτης και άλλα σπάνια ορυκτά. 49

3. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ 3.1. Φίλιπποι Ο σημαντικότερος αρχαιολογικός χώρος της ανατολικής Μακεδονίας, με μνημεία χαρακτηριστικά της ελληνιστικής, ρωμαϊκής και παλαιοχριστιανικής περιόδου. Η ιστορία του οικισμού των Φιλίππων αρχίζει στα 360/359 π.χ. όταν άποικοι από τη Θάσο ιδρύουν την πρώτη πόλη, τις Κρηνίδες. Οταν στα 356 π.χ. απειλούνται από τους Θράκες, ζητούν τη βοήθεια του Φιλίππου Β, ο οποίος, διαβλέποντας την οικονομική και στρατηγική σημασία της πόλης, την καταλαμβάνει, την οχυρώνει και την μετονομάζει (Φίλιπποι). Μετά την μάχη των Φιλίππων, το 42 π.χ., η πόλη γίνεται ρωμαϊκή αποικία και αποκτά ιδιαίτερη σημασία εξαιτίας της θέσης της πάνω στην Εγνατία Οδό. Πολύ σημαντική χρονολογία υπήρξε το έτος 49 ή 50 π.χ., όταν ο Απόστολος Παύλος επισκέφθηκε τους Φιλίππους και ίδρυσε την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό ανέδειξε την πόλη σε μητρόπολη του Χριστιανισμού. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους (963 με 969 μ.χ.) ανοικοδομούνται τα τείχη της πόλης και κτίζονται οι πύργοι και το τείχος της ακρόπολης. Η ανασκαφική έρευνα άρχισε στους Φιλίππους στα 1914 από την Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή. Μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο η Αρχαιολογική Υπηρεσία και η Αρχαιολογική Εταιρεία διενήργησαν συστηματικές ανασκαφές. Σήμερα, η Αρχαιολογική Υπηρεσία, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή συνεχίζουν την αρχαιολογική έρευνα. Τα ευρήματα των ανασκαφών εκτίθενται στομουσείο Φιλίππων. Αναστηλωτικές εργασίες έχουν γίνει στα περισσότερα μνημεία του αρχαιολογικού χώρου Φιλίππων. Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πρόγραμμα στερέωσης, αναστήλωσης και ανάπλασης του αρχαίου θεάτρου Φιλίππων, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος 1994 "Ιστορικά Κτήρια και Χώροι Θεαμάτων". Tα σημαντικότερα μνημεία και αρχιτεκτονικά σύνολα του αρχαιολογικού χώρου είναι: Τα τείχη και η ακρόπολη. Τα τείχη ξεκινούν από την κορυφή του λόφου, περικλείουν τους πρόποδες του λόφου και τμήμα της πεδιάδας (πρώτη φάση: Φίλιππος Β, δεύτερη φάση: Ιουστινιανός Α (527-565 μ.χ.). Στο εσωτερικό της ακρόπολης υπάρχει πύργος υστεροβυζαντινών χρόνων. Θέατρο. Κτίστηκε πιθανότατα από το βασιλιά Φίλιππο Β (γύρω στα μέσα 4ου αιώνα π.χ.). Στον 2ο και 3ο μ.χ. αιώνα έγιναν σημαντικές αλλαγές και προσθήκες για να προσαρμοστεί η λειτουργία του στις ανάγκες των θεαμάτων της εποχής. Αγορά (Forum). Αποτελούσε το διοικητικό κέντρο των Φιλίππων στη Ρωμαϊκή εποχή. Είναι ένα ενιαία σχεδιασμένο συγκρότημα δημοσίων κτηρίων που οργανώνονται γύρω από μία κεντρική πλατεία με μνημειακότερα κτίσματα τον Βόρειο Ανατολικό και Βόρειο Δυτικό ναό. Παλαίστρα. Εχει καλυφθεί στο μεγαλύτερο τμήμα της από την Βασιλική Β. Περιλάμβανε περίστυλη κεντρική αυλή, δωμάτια και μικρό αμφιθέατρο. Ο καλύτερα διατηρημένος χώρος είναι οι βεσπασιανές στην ΝΑ γωνία του κτηρίου. 50

Φυλακή του Αποστόλου Παύλου. Σύμφωνα με την παράδοση πιστεύεται ότι στον χώρο αυτό φυλακίστηκε ο Απόστολος Παύλος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία ρωμαϊκή δεξαμενή ύδατος η οποία μετατράπηκε σε λατρευτικό χώρο. Βασιλική Α. Μεγάλη τρίκλιτη βασιλική διαστάσεων 130 Χ 50 μέτρα, με εγκάρσιο κλίτος στην ανατολική πλευρά, τετράγωνο αίθριο, υπερώο πάνω από τα κλίτη και το νάρθηκα και ιδιότυπη φιάλη. Χρονολογείται στο τέλος 5ου αιώνα μ.χ. Στο μεσαίο κλίτος διατηρούνται τμήματα της πολυτελούς πλακόστρωσης και μέρος του άμβωνα. Ιδιαίτερα εντυπωσιακές είναι οι τοιχογραφίες (μίμηση ορθομαρμάρωσης) του προθαλάμου παρεκκλησίου. Βασιλική Β. Τρίκλιτη βασιλική με νάρθηκα και προσκτίσματα στα βόρεια και νότια (φιάλη, διακονικό). Χρονολογείται γύρω στα 550. Το σχεδόν τετράγωνο κεντρικό κλίτος καλυπτόταν με θόλο ο οποίος στηριζόταν σε μεγάλους πεσσούς. Με δεύτερο θόλο στεγαζόταν το Ιερό Βήμα. Ο γλυπτός της διάκοσμος αντανακλά κωνσταντινουπολίτικη επίδραση. Βασιλική Γ. Μεγαλοπρεπής τρίκλιτη βασιλική με νάρθηκα και εγκάρσιο κλίτος, διπλό άμβωνα, πολυτελή μαρμαροθετήματα δαπέδου και πλούσιο γλυπτό και αρχιτεκτονικό διάκοσμο. Χρονολογείται στον 6ο αιώνα. Οκταγωνικός ναός. Αντικατέστησε γύρω στα 400 μ.χ. τον πρώτο μικρό ναό (ευκτήριο οίκο) που ήταν αφιερωμένος στον Απόστολο Παύλο. Είναι οικοδόμημα τετράγωνο εξωτερικά, οκτάπλευρο εσωτερικά. Πυρήνας του μεγάλου συγκροτήματος είναι ο καμαροσκεπής τάφος-ηρώον των ελληνιστικών χρόνων. Ανάμεσα στην Εγνατία οδό και τα λατρευτικά κτίσματα του Οκταγώνου βρίσκεται ένα από τα Βαλανεία (λουτρά) των Φιλίππων. Το διόροφο Επισκοπείο των Φιλίππων καταλάμβανε το οικοδομικό τετράγωνο ανατολικά του Οκταγώνου. Το συγκρότημα περιλαμβάνει ακόμη φιάλη, βαπτιστήριο και μνημειακό πυλώνα προς την Εγνατία οδό. Φωτ. 3.1.1. Φίλιπποι, Βασιλική Β Φωτ. 3.1.2. Φίλιπποι, Βασιλική Β 51