ΑΜΑΛΙΑ Κ. ΗΛΙΑΔΗ «Η φωνή της σιωπής» (Ποιήματα) ΤΡΙΚΑΛΑ Σεπτέμβριος 2006 24grammata.com 1
Εικόνα εξωφύλλου: Σχέδιο της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη Στοιχεία συγγραφέως: Αμαλία Κ. Ηλιάδη Μιχ. Πιτσάκου 21 42.100 Τρίκαλα E-Mail: ailiadi@sch.gr Επιμέλεια εκδόσεως Διορθώσεις: Βάσω Κ. Ηλιάδη Τα σχέδια που κοσμούν την ποιητική συλλογή «Η φωνή της σιωπής», φιλοτεχνήθηκαν απ τις Αμαλία και Βάσω Κ. Ηλιάδη. Τα συγγραφικά δικαιώματα του βιβλίου ανήκουν στην κ. Αμαλία Κ. Ηλιάδη (συγγραφέα). Πρώτη έκδοση: Τρίκαλα 2006 ISBN Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, ολική ή μερική, περιληπτική, κατά παράφραση ή διασκευή και απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης, ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του συγγραφέα. (Νόμος 2121/ 1993. Και διεθνής σύμβαση της Βέρνης που έχει κυρωθεί με τον Ν. 100/ 1975). 24grammata.com 2
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Α. Μέρος «Η φωνή της σιωπής» 1. Σκέψεις για την τέχνη 2. «Της μοίρας μου οι νύχτες» 3. «Τρέχω να πιάσω τη ζωή» 4. «Η πιο πλέρια ευτυχία» 5. «Οι απεσταλμένοι των αγγέλων είναι τα μικρά παιδιά» 6. «Μαγική στιγμή», «Μικρό» 7. «Η παράσταση» 8. «Εικόνες θανάτου» 9. «Μεταμόρφωση» 10. «Προτροπή» 11. «Παιδικές μνήμες» 12. «Στην Έκθεση Ζωγραφικής» 13. «Οι παλιοί θαλασσινοί» 14. «Σκέψεις δίπλα στη θάλασσα» 15. «Ο Αύγουστος» 16. «Η δύναμη της μνήμης» 17. «Συμβουλές προς ναυτιλομένους» 18. «Άκαρπη προσπάθεια» 24grammata.com 3
19. «Η λάβα σκέπασε την Πομπήΐα» 20. «Θα βάλω άσπρο πουκάμισο» 21. «Τώρα» 22. «Φυγή» 23. «Ξαφνικός έρωτας» 24. «Τα προσωπεία των ανθρώπων» 25. «Σκεφτόμενη το γήρας» 26. «Ξενυχτώ και πάλι» 27. «Άμμος και θάλασσα» 28. «Όνειρο σε μια πόλη βορεινή» 29. «Ο γυρισμός της χαράς» 30. «Θαλασσινό Ηλιοβασίλεμα» 31. «Καλοκαιρινό μύθευμα» 32. «Καληνύχτα έρωτα» 33. «Δεσμώτης του χειμώνα» 34. «Γεμάτη από κενό» 35. «Άκουσέ με» 36. «Η αναπότρεπτη μοίρα των θνητών» 37. «Το πλοίο-δέντρο» 38. «Η λύτρωση της συγγραφής» 39. «Μετάθεση στο μέλλον» 24grammata.com 4
40. «Το ξέρω» 41. «Κρυφή ευχή» 42. «Τώρα που πια τελειώσαν τα ταξίδια» 43. «Γλυκιά ζωή» 44. «Τα κουβάρια των αντιφάσεων» 45. «Ίχνη ανθρώπων» 46. «Πλαστή συγκίνηση» 47. «Με Παιδικά μάτια» 48. «Ψεύτικος Δυϊσμός» 49. «Ποιητικές σκέψεις» 50. «Τα καλοκαίρια μου» 51. «Αλλαγή» 52. «Κυνηγώντας το παρόν» 53. «Η φωνή της θάλασσας» 54. «Η ύπαρξή μου χωρίς χρόνο» 55. «Σύνθεση ονείρου» 56. «Ο Φόβος του γάμου» 57. «Οι ιδέες μου» 58. «Νερό είν η ζωή» 59. «Εμείς οι δυο» 60. «Τα συρματοπλέγματα» 24grammata.com 5
61. «Το ξύπνημα του σώματος» 62. «Απομόνωση» 63. «Ινδική Φιλοσοφία» 64. «Μέρες οργής» 65. «Μες στη σιωπή» 66. «Να που ξεχνιέμαι» 67. «Τέλος εποχής» 68. «Ευχή» 69. «Εξαγνισμός» 70. «Η τσάντα μου» 71. «Ελληνισμός» 72. «Το σημάδι της αντοχής» 73. «Η Αγάπη που χάθηκε» 74. «Πέτρινες στιγμές» 75. «Αυτό το σπίτι» 76. «Το σχετικό και το απόλυτο» 77. «Πολιορκία» 78. «Ματαίωση» 79. «Προτρεπτικό» 80. «Η αλήθεια κι η αγάπη» 81. «Ήλιος και θάλασσα» 24grammata.com 6
82. «Αντιφάσεις» 83. «Ανέλπιδο ταξίδι» 84. «Αμφιβολία» 85. «Έμαθα πολλά κι είμαι μόνο 31» 86. «Άσπρος καημός» 87. «Μου χρειάζεται ένα θαύμα» 88. «Μια πικρή αλήθεια» 90. «Πόσες φορές» 91. «Η αγάπη της ζωής» 92. «Σκόρπιες σκέψεις» 93. «Το άρωμα των γιορτών» 94. «Προσωπική αναζήτηση» 95. «Η άφιξη του έρωτα» 96. «Η ιδιωτική μου καθημερινότητα» 97. «Όταν η Ιστορία με διασχίζει κι εγώ από μέσα της περνώ» 98. «Σαν το νυχτολούλουδο» 99. «Τραγούδια-όνειρα» 100. «Είναι καιρός» Β. Μέρος 1. «Κατάσταση ερωτευμένης γυναίκας» 24grammata.com 7
2. «Ξανά» 3. «Αρχή ανοιξιάτικης γνωριμίας» 4. «Απογοήτευση» 5. «Το τέλος» 6. «Λήθη» 7. «Το αρχέτυπο του έρωτα» 8. «Απουσία» 9. «Επιθυμία-Παράπονο» 10. «Ο ερχομός σου» 11. «Οδυνηρή μετάνοια» 12. «Μια νέα-γριά» 13. «Σαν από πάντα» 14. «Αυτάρκεια» 15. «Οι ηθοποιοί» 16. «Επιθυμία αθωότητας» 17. «κ τν σω» 18. «Η δύναμη της ηδονής» 19. «Μια απόφαση μεγάλη» 20. «Η κούραση της απογοήτευσης» 21. «Ο γλύπτης έρωτας» 22. «Για να θυμάμαι, για να θυμίζω» 24grammata.com 8
23. «Ματαιότητα» 24. «Εγκατάλειψη» 25. «Καταδίκη της Τρομοκρατίας» 26. «Οι αναμνήσεις μιας καθηγήτριας» 27. «Ευγενική μου Επιθυμία» 28. «Ερωτικό» 29. «Γλυκός πόνος» 30. «Ήρεμη ευτυχία» 31. «Επίγνωση» 32. «Υπόθεση» 33. «Μέρες Οκτωβρίου στα Γρεβενά του 1996» 34. «Παραίτηση» 35. «Άλλο ένα τέλος» 36. «Στ άσπρα σεντόνια» 37. «Κι ακόμα» 38. «Μόνη» 39. «Εκάτη» 40. «Το μικρό κορίτσι που κάποτε θα γίνει γυναίκα» 41. «Ες νάμνησιν» 42. «Όσοι μ αγαπούνε» 43. «Ποιός έρωτας; Ποιά αγάπη;» 24grammata.com 9
44. «Σκέψεις μιας χαμένης μέρας» 45. «Η αξία του τίποτα» 46. «Στιγμές αδυναμίας» 47. «Στην Έκθεση βιβλίου» 48. «Το μόνο μου παράπονο» 49. «25 του Γενάρη του 1998» 50. «Μια μέρα θύμησης και θλίψης» 51. «Όταν νιώθω απελπισία» 52. «Κάποτε δεν σε χωρά ο τόπος» 53. «Με συντροφιά τους μεγάλους νεκρούς» 54. «Σαν τριαντάφυλλο μες στο χειμώνα» 55. «Όταν η αρχαία τραγωδία από μέσα που περνά» 56. «Σκέψεις που κάνω ζωγραφίζοντας» 57. «Ο χρόνος της ζωής» 58. «Η χαρά είναι σαν πουλί» 59. «Συνήθως» 60. «Θαύμα είν η φύση, έξω μου και μέσα μου» 61. «Τα ξενοδοχεία» 62. «Αμοιβαία ερωτική συνάντηση» 63. «Η καθηγήτρια-μαθήτρια-παιδί» 64. «Ιδανικός έρωτας» 24grammata.com 10
65. «Παρακμή» 66. «Τα κίτρινα χρυσάνθεμα τα Ολλανδικά» 67. «Η αδερφή μου» 68. «Μόνο για μένα» 69. «Συναλλαγή κι επιθυμία» 70. «Όσο κι αν ματώνω» 71. «Χθες-σήμερα» 72. «Όταν» 73. «Το λίγο μου πολύ» 74. «Γήϊνο» 75. «Βαρύγδουπο» 76. «Όνειρο» 77. «Ο Ποσειδώνας κι η Αφροδίτη μέσα μου» 78. «Αθηναϊκή πολιτεία» (5 ος αι. π.χ.) 79. «Οι Γενναίοι» 80. «Θέλω» 81. «Όνειρα» 82. «Αόρατη» 83. «Μέρες δημιουργίας» 84. «Πάντα» 85. «Στην αδερφή μου» 24grammata.com 11
86. «ν τάξει» 87. «Νοσταλγία» 88. «Η νίκη» 89. «Ερωτική θύμηση» 90. «Ποιήματα καθημερινά» 91. «Σύνθεση» 92. «Ελπίδα» 93. «Η Έμπνευση» 94. «Πολύβουη Ερημιά» 95. «Παράκληση» 96. «Παραμύθια» 97. «Έτσι νιώθω» 98. «Απομόνωση» 99. «Η φρίκη του πολέμου» 100. «Αντίσταση» 24grammata.com 12
Ποίηση είναι για μένα να φτιάχνω κάτι ανώτερο από απλές κατασκευές, κάτι που θά ναι ικανό να συγκινήσει και να συνεπάρει μια καρδιά, κάτι που θα μείνει «εις τον αιώνα» για να με θυμίζει σ όσους μ «ανακαλύψουν» Ποίηση, με την ευρύτερη έννοια της δημιουργίας, είναι η ίδια η Τέχνη σ όλες της τις μορφές, μια κάποια ανώτερη, υψηλή στάση ζωής, που δεν αρκείται στα ανούσια, στα τετριμμένα, στα μηχανικά Γι αυτό και μισώ μια μουντή καθημερινότητα που κυλάει ασυνείδητα, χωρίς τον οίστρο της ενσυνείδητης δημιουργίας, χωρίς τη χαρά της έμπνευσης, χωρίς την Ποίηση «Ποίησιν δέ χειρν ατο ναγγέλει τό στερέωμα». Όλα τα όμορφα, έξω και μέσα μας, είναι μια ποίηση: απ τις απλές μικροχαρές της ζωής που αδράχνουν καθημερινά ως τις πιο πολύπλοκες και βαθυστόχαστες διεργασίες του μυαλού και της ψυχής μου Κι όταν, κάποτε, προσπαθώ με λόγια ν αποτυπώσω αυτήν την Ποίηση που βιώνω, απλά κι απροσποίητα, νιώθω αδυναμία κι αμηχανία, αφού, πολλές φορές η γλώσσα με τις λέξεις, τις εκφράσεις της, τον πλούτο της, μου φαίνεται ανεπαρκής ν αποδώσει την εσωτερική μου φλόγα Η Ποίηση που βιώνω προκαλεί στο σώμα και στην ψυχή μου δονήσεις ισχυρές, τραντάγματα συγκινήσεων και παραληρήματα απανωτά Γλώσσα μου, σε ικετεύω, έλα και δώσε με το Λόγο και τα λόγια σου μορφή στην καταχνιά Βρήκα πια το μυστικό της πληρότητας, σχεδόν της ευτυχίας, ή έστω της εσωτερικής γαλήνης: να γεμίζεις το χρόνο σου με πράγματα που σ αρέσουν και σ ανεβάζουν. Κι εγώ θέλγομαι ν ανεβαίνω σε σφαίρες υψηλές: της Τέχνης και του Στοχασμού. Αν και μερικοί τα βρίσκουν όλα αυτά κουραστικά και βαρετά, εμένανε μ απογειώνουν! Ό,τι αφορά το Λόγο (ακόμη κι οι συζητήσεις και τα τοκ-σόου στην τηλεόραση, -αισχρά, πολλές φορές, κακέκτυπά του) με μαγνητίζει. Και τότε τί αγαλλίαση που νιώθω, πόση ηρεμία και ανωτερότητα με πλημμυρίζουν Η γελοιότητα κι η φτήνια δεν μ αγγίζουν, γιατί ο Λόγος είναι ιερός. «ν ρχ ν Λόγος». Κι εγώ ζω μέσα απ αυτή τη ρήση, πλέω μες στα καθάρια τα νερά του. Ακόμη κι όταν μηχανικά ζωγραφίζω αντιγράφοντας γραμμές και χρώματα, το μυαλό μου, η διάνοιά μου κι η ψυχή μου δεν 24grammata.com 13
κοιμούνται, αλλά πετούν, δουλεύοντας κι αυτά μαζί με τα χέρια μου που κρατούν το πινέλο. Σκέψεις για την Τέχνη Τρίκαλα, Πάσχα, 15 Απριλίου 1996 Αμαλία Κ. Ηλιάδη (Φιλόλογος Ιστορικός) 24grammata.com 14
Α ΜΕΡΟΣ 24grammata.com 15
«Της μοίρας μου οι νύχτες» Μέσα στην παραζάλη των ημερών πόσο σκληρά περνούν οι νύχτες μου Όσο πιο χαρούμενες είναι οι μέρες μου τόσο πιο σκοτεινές γίνονται οι νύχτες μου. Αυτές οι νύχτες, με τ αναμμένα κεριά και τα ξεραμένα τριαντάφυλλα Με το γλυκό χρώμα, το καφετί, του ξύλου και το ρευστό γαλάζιο των ματιών μου που χύνεται στη λεία του επιφάνεια Κάνει νερά παράξενα, αδιάβαστα απ τους τσιγγάνους Κανείς τη μοίρα μου δε θα μπορέσει να την πει. Κανείς δεν θα μπορέσει να τη νιώσει. Μόνο οι τοίχοι των μοναχικών σπιτιών μου την έχουν σαν σύνθημα γραμμένη πάνω τους Μόνο που οι ανίδεοι από πόνο και καρδιά ιδιοκτήτες τους ή οι ανήξεροι νοικιάρηδες που τα κατοίκισαν μετά από μένα ποτέ δεν θα μπορέσουνε να τη διαβάσουν. Κι έτσι κρυφή, άδηλη κι αφανέρωτη κάτω απ την κρούστα των ονείρων πάντα θα κοχλάζει Γρεβενά 17/1/1998 24grammata.com 16
«Τρέχω να πιάσω τη ζωή» Όνειρα, τρέλλα και παράκρουση Όλα είναι ζωή που Σαν τραίνο σφυρίζει αλαλιασμένη Τρέχω ασταμάτητα Με βλέπω απ το παράθυρο Πιάνονται τα μαλλιά μου απ τα κλαδιά Πονάνε Φοβάμαι, είν αλήθεια. Φεύγω απ το θάνατο μακριά Η ζωή με παρασέρνει Φοβάμαι, είν αλήθεια την ορμή της. Μα τρέχω δίπλα στις ράγες Το τραίνο που σφυρίζει να προφτάσω. Σταθμοί-φαντάσματα δεν θα με δούνε Τα βλέπω και τα προσπερνώ. Δε χάνω τον καιρό μου μ αναμνήσεις. Τρέχω να πιάσω τα όνειρά μου, την τρέλλα μου να φυλακίσω την παράκρουση να ορίζω «Εγώ» να λέω, πιστεύοντας σε μένα Κάνοντας τέχνη τη ζωή μου. Αυτή, που σαν το τραίνο σφυρίζει αλαλιασμένη στα χωράφια. Τρίκαλα, 31.8.1998 24grammata.com 17
«Η πιο πλέρια ευτυχία» Ποτέ μου δεν μετρούσα τ άστρα Προτιμούσα να μετρώ τους χτύπους της καρδιάς μου. Ποτέ δεν ονειρεύτηκα ταξίδια στο διάστημα ή πως πατούσα στο φεγγάρι. Συνήθιζα να θέλω πράγματα απτά όπως ένα ταξίδι στη Φλωρεντία. Να μένω σ ένα ψηλοτάβανο, παλιό ξενοδοχείο και να γυρνώ στις γέφυρες του Πάδου αλλοπαρμένη Να χάνομαι μες στα στενά δρομάκια της και να ξεχνώ ποια είμαι και πού πάω. Συνήθιζα να θέλω πράγματα «στρωτά» όπως μια σοκολάτα βιεννουά στην ίδια τη Βιέννη με μια πλημμύρα μουσικής του STRAUSS να συνωστίζεται στ αυτιά μου και να κουφαίνομαι απ τα βαλς της ευτυχίας Συνήθιζα να θέλω γήινες μικροχαρές Η ομορφιά σαν το Χριστό με συγκινούσε Μα τώρα, εδώ που ρίζωσα, συνήθισα στα λίγα. Δεν θέλω πια ούτε πράγματα απλά. Χαίρομαι αυτά που έχω και δεν θέλω άλλα. Δεν θέλω πια. Αυτή η απουσία της θέλησης είναι η πιο πλέρια ευτυχία Γρεβενά, 16/1/1998 24grammata.com 18
«Οι απεσταλμένοι των αγγέλων είναι τα μικρά παιδιά» Αυτές τις μέρες, τις τελευταίες του Ιανουαρίου, βρίσκομαι σ ένα ξέφωτο. Μαύρες κηλίδες δεν χαλούνε το μέσα μου τοπίο. Αυτό διάφανο στέκει, απέναντι στο φως. Είναι ωραίο να σ αποδέχονται οι άνθρωποι και, κυρίως, τα μικρά παιδιά. Ο πιο γλυκός χυμός της ζωής είν η αγάπη των μικρών παιδιών που ρέει αυθόρμητη, άφθονη σαν μέλι Τότε όλα δικαιώνονται: οι κόποι, τα βάσανα, οι αγωνίες γιατί τα μικρά παιδιά είναι σαν τους αγγέλους: μας προστατεύουν απ τις σκοτεινιές, μας οδηγούν σε ξέφωτα, όπου το μέσα μας τοπίο λάμπει σαν πολύχρωμο πετράδι. Κι οι άγγελοί μας τότε χαίρονται πολύ: χαμογελούν σαν τα μικρά παιδιά Περπατούν ανάμεσά μας Μας αγγίζουν με αγάπη Στέλνουν τη φεγγοβολή τους στο μέσα μας τοπίο για να μη χαθούμε στο σκοτεινό λαβύρινθο 24/1/1998 24grammata.com 19
«Μαγική στιγμή», Κάπνιζα αφηρημένη απέναντι στα σύννεφα. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Η προτελευταία της Ανοίξεως. Ο ουρανός, φουρτουνιασμένη θάλασσα. Βροχή απ τα μάτια μου χοντρή κυλούσε Τα πράγματα ζωντάνευαν. Γίνονταν πρόσωπα, έρωτες, σκηνές παλιές. Στα περασμένα ξαναζούσα σαν σε όνειρο. Σαν νά βλεπα στο σινεμά ταινία. Κάποτε ξύπνησα απότομα και τίναξα από πάνω μου τη ρέμβη και τη σκόνη. Γρεβενά, 30/5/1998 «Μικρό» Όλο θανάτους και μαυρίλα σκέφτομαι Τί έξοχη αντινομία ο ήλιος που έξω λάμπει. 17/5/1998 24grammata.com 20
«Η παράσταση» Μ αρέσει να υποφέρω κάπου-κάπου. Να κλαίω βουβά και να θυμάμαι Βάρη που σαν ταφόπλακες με πνίγουν μ αυτή τη θλίψη εξανεμίζονται. Πού να με νιώσουν κάποιοι Πολύ απέχουν απ αυτή την ιεροτελεστία. Το σκηνικό της λύπης είν οι ζωγραφιές μου. Φορώ κι εγώ τα ενδύματα του ρόλου μου κι αρχίζει η παράσταση. Πότε φαντάζει σαν αρχαία τραγωδία, πότε σαν έργο ιψενικό. Πάντοτε σοβαρό και μεγαλόπρεπο. Σε τέτοιες παραστάσεις λίγοι πάνε. Οι περισσότεροι κουράζονται με τέτοια. Προτιμούν κωμωδίες κι ελαφρότητες. Δεν αντέχουν τα βαριά και τραγικά. Η παράστασή μου μόνο λίγους κι εκλεκτούς αγγίζει. Μαγική η ώρα που αρχίζει είναι. Παίζω μόνη τώρα απέναντι στη δύση Χαμηλώνει ο ήλιος και τα χρώματα γλυκαίνουν Η κουρτίνα αντιφεγγίζει σαν άλλη αυλαία Πέρα απ τα σύννεφα με παρακολουθεί πάντ άγρυπνο, ένα μάτι Η αγάπη του Θεού με πλημμυρίζει με γαλάζιο Γρεβενά, 30/5/1998 24grammata.com 21
«Εικόνες θανάτου» Ο θάνατος θά ρθει για μένα με τη μορφή ενός χλωμού νέου που αποθανατίστηκε από έναν έμπειρο, αρχαίο ζωγράφο σε αιγυπτιακό φαγιούμ Πάνω απ την κιτρινόμαυρη εικόνα του στέκει η επιτύμβια στήλη του, ξεθωριασμένη αιωνιότητας εικόνα Πίσω απ την στήλη, ένας κήπος που θάλλει από δέντρα, φρούτα και πουλιά. Ο απόηχος των τιτιβισμάτων τους ταράζει του Άδη τη γαλήνη. Δεν ξέρω αν είναι αυτός ο κήπος ο χαμένος Παράδεισος της γήινης ζωής μου Ίσως και νά ναι οπτασία, ψευδαίσθηση ή αντανάκλαση των επιθυμιών που για πάντα θάφτηκαν κάτω απ το χώμα Τον θάνατο δεν θα τον φοβηθώ αν χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μου κάποιο βραδάκι μελαγχολικό κι ανοίγοντάς του, δω εκείνο τον χλωμό το νέο των φαγιούμ παρακαλεστικά να με κοιτάζει. Γρεβενά 18/1/1998 24grammata.com 22
«Μεταμόρφωση» Θα βγω στον ήλιο να στεγνώσω την καρδιά μου Ποτίστηκε από δάκρυ και καϋμό και τρέμει σαν το φύλλο στ ανεμόβροχο Θα βγω μπροστά στη θάλασσα και θα της πω πόσο φλογίζομαι πάνω στο γαλανό της πρόσωπο Έχει η ζωή μου πια καθήσει κουρασμένη στα βράχια της ακτής σου της απέραντης Σηκώνομαι με κόπο. Με κόπο περπατώ στην έρημο Οι αντικατοπτρισμοί με ξεγελούν αισχρά Κλαίω και γελώ συνεπαρμένη. Αλλοπαρμένη Μα δεν αφήνω αυτή τη θάλασσα και την ακτή της Μοιάζω με βράχο που οι σχισμές του είν οι ρυτίδες μου Μοιάζω με γλαροπούλι που τη θάλασσα φιλά Θαρρώ πως ξέχασα πότε ήμουν άνθρωπος Πριν πόσα χρόνια ή πόσους αιώνες Γυρίζω πίσω στον καιρό Ψάχνω τα ίχνη μου, τ απομεινάρια μιας ζωής άλλης Τώρα δε ζω όπως τότε Δεν είμαι άνθρωπος. Είμαι ένας βράχος της ακτής. Είμαι γλαροπούλι. Η μεταμόρφωση την πίκρα μου την ξόρκισε Την έκανε σα φύκι μαραμένο που ξέβρασε το κύμα Στην άκρη του γιαλού μου Τίποτα δεν προσμένω εκεί. Τα πλοία κι αν περνούν κοντά μου δεν τα βλέπω Τα μάτια μου τα θάμπωσε το φως Τ αυτιά μου έγιναν κοχύλια και αντιλαλούνε τον αχό της θάλασσας, τη βοή της λησμονιάς Τα χείλια μου γνωρίζουν πια μόνο την άρμη κι η γλώσσα μου μόνο στη γεύση της αρμύρας ηδονίζεται Η αφή μου σκλήρυνε πολύ, έχει ησυχάσει Λοιπόν δεν είμαι άνθρωπος. Είμαι ένας βράχος της ακτής, το είπα. Στέγνωσε η καρδιά μου απ τα δάκρυα κι έγινε σαν χρωματιστό πετράδι που ψάχνουν νά βρουν τα παιδιά στην παραλία Θα το κρατήσουν μες στα χέρια τους με θαυμασμό και μόνο τότε η πέτρινη καρδιά μου 24grammata.com 23
θα ξαναριγήσει από αγάπη Τρίκαλα, 4 Ιανουαρίου 1998 24grammata.com 24
«Προτροπή» Σκύψε ν ακούσεις τους ρυθμούς της καρδιάς μου στα έγκατα του πηγαδιού, στη μέση εδώ του κάμπου που η ζωή μου σταματάει Σκύψε ν αφουγκραστείς τον ήχο της σιωπής μου μες σε μια στάμνα με νερό που ανατριχιάζει σαν τ αγγίζουν πεταλούδες Έλα και κάθισε στην άκρη των χειλιών μου που σαλεύουν, προφέροντας «αγάπη» Τώρα να σκύψεις. Τώρα να καθίσεις εκεί, στην άκρη των χειλιών μου. Το αύριο, καράβι που σαλπάρει γι άγνωστα νησιά κι ανύποπτα λιμάνια. Όμως, τώρα που μέσα μου μοιάζω μ ανέμη έλα και πέρασε πολύχρωμες κλωστές στις ξύλινές μου ακτίνες που ριγούνε. Τώρα, που η ώρα της ανάστασης ζυγώνει έλα κι εσύ να μ εμψυχώσεις να νικήσω το έρεβος. Ξέρω: Θά ρθεις και θα σταθείς δειλά κοντά μου γιατί στο ζήτησα σαν χάρη. Κι εσύ, που δεν χαλάς χατήρια, που απονιά κι αναλγησία αρνείσαι, θά σαι στο «τώρα» μου η ουσία. Πώς ν αντιτάξεις στην παράκλησή μου μιαν αγκαλιά πικρά κεράσια της οργής σου; Πώς ν αγνοήσεις τη στοργή μου για το παρόν μας που σφαδάζει απ την αναβολή και τη ματαίωση; Η προτροπή μου είναι σεισμός γι αυτούς που την αγάπη κρύβουν απ το φως για όσους θάβουν μέσα τους, κουφάρια, σώματα άθλια, νεκρά: την ανάγκη και την αδυναμία. Η ύστατη παραδοχή, της ανεπάρκειας του εγώ, ας γίνει ο οδηγός ανθρώπων που μάτωσαν τα πόδια τους στις στράτες της ζωής ψάχνοντας νά βρουν τα πολύτιμα πετράδια 24grammata.com 25
Ώσπου να ξαναβασιλέψει ο ήλιος, ωσότου δύσουν τα μαβιά τριαντάφυλλα του ορίζοντα, μες στο μικρό αυτό παρόν, αγάπησέ με δυνατά: Σκύψε ν ακούσεις Σκύψε ν αφουγκραστείς Έλα και κάθισε στην άκρη των χειλιών μου που σαλεύουν, προφέροντας «αγάπη». 12/6/1996 24grammata.com 26
«Παιδικές μνήμες» Πάλι θα σταματήσω στο ποτάμι ν ακούσω τα βατράχια Πίσω από αιωνόβιες ελιές, Μέσα σε ροζιασμένες κουφάλες κρύβονται τα φαντάσματα των παιδικών μου χρόνων. Ξυπνούν απ τα τζιτζίκια τρομαγμένα και καβαλάν τον άνεμο καλπάζουν στα βουνά κι ύστερα ξαποσταίνουν στα βραχάκια της έρημης παραλίας Τεντώνω τ αυτιά μου να τ ακούσω μα μ εμποδίζουν οι θόρυβοι του τώρα. Οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται να δούνε μα τίποτε δεν βλέπουν. Εκείνα τα αέρινα φαντάσματα των παιδικών μου χρόνων φοβήθηκαν τις ενοχλήσεις. Συνήθιζαν να ζουν μόνα στην ηρεμία και στην ερημιά τους κι οι ξαφνικές οι επισκέψεις μου πολύ τους βασανίζουν. Δεν είναι πια γι αυτά τέτοιες βάρβαρες αναστατώσεις. 23/ 8/ 1997 24grammata.com 27
«Στην Έκθεση Ζωγραφικής» Στην έκθεση ζωγραφικής, μέσα στα κάδρα κλείνεται η ζωή μου. Η ουσία μου είναι χρώμα Οι πινελιές είναι τα ίχνη μου στην άμμο και στο χιόνι Τα σχήματα απ τα κλαδιά των δέντρων είν οι σκιές παλιών αγαπημένων Κοιτάζω μες στους πίνακές μου τη ζωή μου Γυρνώ πίσω στο χρόνο, ακούγοντας τζαζ Τα τραπεζάκια κι οι καρέκλες βουβά με παραστέκουν Ξέρουν τί σκέφτομαι κι ας κάθονται ανέκφραστα. Η φύση τους η ξύλινη είν ήρεμη Κι η καρδιά τους είναι δέντρου καρδιά. Ξέρει από πόνο γιατί σκληρά την πελεκήσαν ξυλοκόποι. Κι η δική μου καρδιά πού ναι από χρώμα ποτίζει τις καρέκλες μπλε και τα τραπέζια κόκκινα σαν χαρμολύπη καλογερική. Γρεβενά 14/1/1998 24grammata.com 28
«Οι παλιοί θαλασσινοί» Το ψάθινο καπέλο μου ρουφάει τη βροχή σαν πέφτει, όπως τα δάκρυα απόμαχων θαλασσινών που σε λιμάνια ερημικά θρηνούν την καταντιά τους Αν κι ήξεραν απ την αρχή τη θάλασσα: σαν μια ανυπότακτη τρελλή πότε τους ηρεμούσε, πότε τους μαστίγωνε Στην αγκαλιά της ρίχτηκαν απ την αρχή όπως οι παλιοί, εκείνοι άγιοι, οι σαλοί, που από «θείο έρωτα» εσπαρταρούσαν Τώρα, πια, τους απόμεινε η καλή βροχή. Πέφτει στα πρόσωπά τους σαν θεραπεία αγνή δροσίζοντας τον πυρετό της νοσταλγίας Τα μάτια τους σαν πέτρινα καρφιά στηλώνονται μακριά απ τη στεριά στη θάλασσα, στ απέραντο γαλάζιο Κι όταν οι στέρνες τ ουρανού, κλειστές, χάσκουν, οδυνηρές πληγές, για μακρινά ταξίδια Τότε οι παλιοί θαλασσινοί, στ όνειρο μπαίνουν σε γερό σκαρί και φεύγουνε απ τη θάλασσα την βαλτερή που πνίγει το νησί τους. Σαν τους τρελλούς, τους άγιους σαλούς που από «θείο έρωτα» εσπαρταρούσαν 19-4-1996 24grammata.com 29
«Σκέψεις δίπλα στη θάλασσα» Η ερημιά της βάρκας που λικνίζεται στα κύματα είναι σαν το κορμί μου τ αλμυρό που λιάζεται στα βράχια. Κι η θάλασσα σαν με καλεί στον πάτο της να δω τρομάζω και ξαφνιάζομαι Εκεί αντικρύζω γυμνή την ψυχή μου από προσποίηση και ψέμα καθαρή, αληθινή, να κείτεται σαν πολύχρωμο, θαλασσινό πετράδι. Στην ερημιά της φύσης ψάχνω τον εαυτό μου και τον βρίσκω. Η θάλασσα, τα πεύκα, τα σύννεφα, τα βράχια πώς με νιώθουν Αλόννησος, 18-7-1997 24grammata.com 30
«Ο Αύγουστος» Τον Αύγουστο, σαν τώρα, που το καλοκαίρι ξεθυμαίνει στα μάτια των ανθρώπων αχνοφαίνεται, σαν αδιόρατη θλίψη, το φεγγάρι Κι εμένα αυτός είναι ο καλύτερός μου μήνας, αφού λατρεύοντας τη θλίψη βγήκα στον αφρό κι ανάσανα. Ο Αύγουστος με κατατρέχει σαν ο θεός μου απ τα παλιά, τα ξεχασμένα καλοκαίρια που στοίβαξαν κοχύλια στην καρδιά μου. Είν εύκολο ν αναπολείς τον Αύγουστο κι είν εύκολο ακόμη και να τεμπελιάσεις. Πόσο ευλογώ την απραξία αυτή του Αυγούστου που από διλήμματα άσκοπα με γλίτωσε Πόσο ηδονίζομαι στου φεγγαριού τη γεύση με τους χυμούς των πεπονιών, των καρπουζιών να τρέχουν απ τα μισοφέγγαρα, απ τις φλούδες τους, πάνω στα χείλια, πάνω στο λαιμό, πάνω στο στήθος μου Αχόρταγα ρουφώ χυμούς, ζωή τον Αύγουστο για να με βρει ο Σεπτέμβρης χορτασμένη με θέληση να «ταξιδέψω» στ άγνωστο 4/8/1997 24grammata.com 31
«Η δύναμη της μνήμης» Όσο ξεμάκραινα απ τη θλίψη, γινόμουν σαν την πέτρα. Όσο ξεμάκραινα απ τη θύμηση η λήθη μ εξαφάνιζε. Όσο πολύ κι αν προσπαθούσα θλιμμένες θύμησες μακριά που με τραβούσαν αλυσοδεμένη Δεν ήθελα να είμαι σαν την πέτρα. Ούτ ήθελα στη λήθη να βουλιάζω. Θέλησα να θυμάμαι. Μάτωσα να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη, μην ξεμακρύνω κι εξαφανιστώ κι εγώ. Τρίκαλα 3/8/1997 24grammata.com 32
«Συμβουλές προς ναυτιλομένους» Τη λοιδωρία του κόσμου που πλέει στα ρηχά αψήφισε, και ρίχτην σαν σαβούρα στο βυθό. Ανάλαφρος κι αγέρωχος, βάλε πανί για μέρη άλλα, ανοιχτούς γυαλούς, μακριά απ την νέκρα και την δυσωδία. Κι αν χαλεπών καιρών η ανάγκη σ αναγκάζει στόχους ευγενικούς κι οράματα να φυγαδεύσεις, κλείστα βαθιά στην καθαρή φωλιά σου: εκεί που οι βοές του κόσμου δεν σε φτάνουν. Πέρα από χρώματα εκτυφλωτικά Πέρα από λόγια μεγάλα και φανφάρες ή παράτες, εσύ να φτιάχνεις στο υφάδι του αργαλειού σου σαν άλλη Πηνελόπη, πιστή σε μιαν Ιδέα, καράβια αλαργινά του μισεμού σου σ ανοιχτούς γυαλούς, μακριά απ τη νέκρα και τη δυσωδία. Να φτιάχνεις χρωματιστά πουλιά, παραδεισένια χωρών εξωτικών και νήσων άγνωστων στους πολλούς κι ανίδεους εραστές της λοιδωρίας Έτσι, ο «τρόπος» σου θα προκαλέσει όσους δεν έχουν μέσα τους υφάδι να πλέξουν θαυμαστές, μικρές ελπίδες. 24grammata.com 33
«Άκαρπη προσπάθεια» Τα μάτια είναι κόκκινα απ την αγρύπνια Η ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια κι εκείνες οι βαθιές γύρω απ το στόμα σιωπηλά σού μαρτυρούν τη θλίψη μου. Τα μάτια κουρασμένα κλείνουν Τη θέα του κόσμου αποστρέφονται. Τ αυτιά μου δεν αντέχουν πια ν ακούν μισόλογα, αόριστα, σπασμένα, κούφια λόγια, κουβέντες του αέρα ανεκπλήρωτες, μάταιες υποσχέσεις που αιωρούνται σαν κουφάρια στο κενό. Θα φύγω. Στη βαθιά σπηλιά μου θα κλειστώ και με κεριά θα φέξω την απελπισία μου. Με τελετές αρχαίες και λόγια δυνατά σαν μαγικά ξορκίζω το κακό που μας μπολιάζει με το δηλητήριο. Κι όμως οι πιο πολλοί απ τους γύρω μου δεν νιώθουν την καταστροφή που πλησιάζει. Ανυποψίαστοι γυρνούνε ξέγνοιαστα στους δρόμους Λόγια ανούσια, τυπικά, ανταλλάσσουν μες σε καπνούς από τσιγάρα χαλασμένα. Και τη ζωή τους χαραμίζουν Την περιφέρουν σα σπασμένη στάμνα Πότε στα χέρια τους τα βρώμικα Πότε στον ώμο τους που γέρνει απ τη ματαιότητα. Προσπάθησα πολύ να τους αλλάξω με την αγάπη, τη γλυκύτητα, την καλωσύνη. Είπανε ψέμματα πως η αγάπη κάστρα καταλύει και σίδερα λυγίζει. Η αγάπη μόνο εύπλαστη ύλη, μαλακή μπορεί να συγκινήσει. Γρεβενά, 9/1/1998 24grammata.com 34
«Η λάβα σκέπασε την Πομπηΐα» Πατώ γερά στη γη. Ξαπλώνω μέσα της. Σέρνομαι σα σκουλήκι στην πράσινη φλούδα της Αφουγκράζομαι τους παλμούς της. Οι δονήσεις στα έγκατά της ενεργοποιούν το ηφαίστειο μέσα μου. Αρχίζει να ρέει λάβα απ την καρδιά μου. Λάβα καυτή, παχύρρευστη και σκούρα. Σκεπάζει τον κόσμο στο διάβα της. Έτσι τον προστατεύει απ των αιώνων τη φθορά. Κι η ζωγραφιά του κόσμου, ανεξίτηλη, σαν ζωντανή τοιχογραφία της Πομπηΐας σφράγισε την ύλη μου τη μαλακή, χαράχτηκε για πάντα στον μέσα βράχο μου. Τώρα παρατηρώ τον κόσμο μέσα μου κι ευφραίνομαι. Σπίτια, εργαστήρια, εικόνες καθημερινές, σκηνές της αγοράς αστείες, χρώματα ζωηρά στους τοίχους ανοίγουν τη ζωή μου την κλειστή στο φως. Τρίκαλα, 6/1/1998 24grammata.com 35
«Θα βάλω άσπρο πουκάμισο» Θα βάλω άσπρο πουκάμισο σαν πανί ο άνεμος να το φουσκώνει να ταξιδέψω μέσα του σε ξένες πολιτείες να φύγω από πλατείες μίζερες να φύγω από δω που η θέα τους με πνίγει σαν αγχόνη. Θα βάλω άσπρο πουκάμισο. Πάνω του θα κεντήσω περιστέρια γκρίζα σαν αυτά που στο μπαλκόνι μου σκαλώνουν και τα ματωμένα μάτια τους για την αγάπη με ρωτούν κι εγώ δεν ξέρω να τους απαντήσω. Θα βάλω άσπρο πουκάμισο. Κι όταν το βγάλω, στο μέρος της καρδιάς, θά χει ένα στίγμα κόκκινο, απλωμένο σαν φύλλο τρυφερό να σκεπάσει την ορφάνια του κόσμου. Μα δεν μπορεί ένα τόσο δα κόκκινο φύλλο απ το αίμα της καρδιάς μου ν απαλύνει τόση ορφάνια. Ο κόσμος όλος μια απέραντη, κρύα πεδιάδα κι ένα φύλλο η καρδιά μου που τρέμει στο ανεμόβροχο. 30/5/1998 24grammata.com 36
«Τώρα» Κι αν κάποτε μ αγάπησαν πολύ τώρα η σιωπή μου μ αγαπάει τόσο Γέρνοντας το κεφάλι μου στο μαξιλάρι βουτώ στα διάφανα νερά της θλίψης μου Παίρνω απ τα βάθη της κοράλια βάφω πορτοκαλιά τα μάγουλά μου και τα χείλη μου Τα μάτια μου τα θαλασσιά δεν κλαίνε πια. Κοιτάζουν μέσα μου τ ωραίο θέαμα εκεί που σώματα χορεύουν με ψυχές αρχαίες κι ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος, όπως πριν Τώρα λατρεύω τη σιωπή που μ αγαπάει. Κι αν κάποτε εκείνοι που μ αγάπησαν με ξαναθυμηθούνε σαν σε όνειρο, θα γείρω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και θα βουτήξω στα διάφανα νερά της λήθης μου Τα πρόσωπα που αγάπησα δεν με γνωρίζουν πια. Τα μάτια τους βασίλεψαν δεν με κοιτάζουν. Τα σώματα που λάτρεψα έγιναν χώμα. Τα στόματά τους, που φιλιά και λόγια αγάπης μού διναν, σφαλίστηκαν για πάντα. Τώρα βυθίζομαι στη θάλασσα Γρεβενά, 4/5/1997 24grammata.com 37
«Φυγή» Τί να σου πω για την αρμύρα και το κύμα της ζωής μου Οι τρικυμίες πολλές και τ ανεμόβροχα Πολλές οι συναντήσεις με το θάνατο. Κάτω απ τα μάτια οι ρυτίδες τις θυμίζουν. Και τα ρολόγια να μετρούν τις αντοχές μου. Κι η αρμύρα να πονάει τις πληγές μου. Και μετά, με τον καιρό, να τις γιατρεύει. Τα κύματα με παίρνουν τώρα και με πάνε μακριά Σε γη άγνωστη, χώρα επαγγελίας μυστικής. Σα ναυαγός, εκεί θα ξαναρχίσω τη ζωή μου. Θα φτιάξω με καλάμια μια λιμναία κατοικία να πέφτω όποτε θέλω στο νερό να με λυτρώνει απ τη βρωμιά. Θα φτιάξω και φλογέρα από καλάμι να παίζω τους δικούς μου τους σκοπούς, αφού θά χω ξεχάσει πια εκείνες τις εκλεπτυσμένες μελωδίες του λαμπρού πολιτισμού τους με τα Ωδεία και τις νότες αφού θά χω πίσω μου αφήνει τα ρολόγια που πληγώνουν τον αιώνιο χρόνο με τους χτύπους τους κι αφού όλοι θα μ έχουν πια ξεχάσει θα μ έχουν θάψει στης μνήμης τους τούς κύκλους Τρίκαλα 6/1/1998 24grammata.com 38
«Ξαφνικός έρωτας» Σε πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου νησιώτικο ο έρωτας τους ένωσε με τη γητειά του. Στη θάλασσα ψιθύρισαν τα μυστικά τους Και τα φορτία τους τα βαριά τα πέταξαν εκεί, όπως το πλοίο, όταν βρίσκεται καταμεσής στο πέλαγος, πετάει τη σαβούρα του ν αντέξει στη φουρτούνα. Μα ό,τι κι αν ρίξουμε στη θάλασσα ν απαλλαγούμε απ το φρικτό του βάρος, δεν χάνεται. Η θάλασσα με τον καιρό θα το ξεβράσει. Και τότε ο έρωτάς τους ο Αυγουστιάτικος σαν στοιχειωμένο σπίτι, παλιακό, θα τρίξει. Απ τις ρωγμές του θα εισχωρήσουν τα φαντάσματα πνιγμένων μυστικών, με φύκια για κορδέλες στα μαλλιά τους. Θά ρχονται, θά ρχονται, ατέλειωτα σημάδια του χαμού και θα βουΐζει από φωνές, το σπίτι. Κι ο έρωτάς τους θα χαθεί, αργά-αργά, αν και τους ένωσε με τη γητειά του τόσο γρήγορα. Και μόνοι, ξένοι μεταξύ τους, θ απομείνουν Τρίκαλα 6/1/1998 24grammata.com 39
«Τα προσωπεία των ανθρώπων» Σαν έντεχνος μου μοιάζει ο μορφασμός σου. Χαμένη αθωότητα η αυθεντικότητα στις μέρες μας. Όλα τα πρόσωπα, λίγο-πολύ, καλύπτονται από προσωπεία. Μικρή η διαφορά θα πεις αφού η «ολιγάρκεια» είν ευτυχία. Μα δεν μπορούν τα προσωπεία αγάπη να σου δώσουν κι ούτε για χάρη σου δακρύζουν. Ξέρω μια μάγισσα από κείνες τις παλιές, που με γητειές αρχαίες υπόσχονταν πολλά Τεχνάσματα φτηνά οι γητειές της μοιράζουν, στους λιγόμυαλους, ψεύτικες υποσχέσεις. Γιατί τα προσωπεία των ανθρώπων είν από γρανίτη, μέταλλο σκληρό που αντέχει στον καιρό και σ όσα φίλτρα μαγικά Γρεβενά 29/5/1998 24grammata.com 40
«Σκεφτόμενη το γήρας» Φυτά αναρριχώμενα στους τοίχους αυλές χορταριασμένες απ τη λησμονιά παλιά οικόσημα στις μαρμαρένιες πόρτες κι ο θάνατος παραμονεύει πίσω απ τα παράθυρα κρύβεται πίσω απ τη δαντέλα της κουρτίνας καραδοκεί να μας αρπάξει. Θα μπούμε στις αυλές θα περπατήσουμε στους ξεχασμένους κήπους γεμάτοι δέος, τα οικόσημα θα μελετήσουμε στις μαρμαρένιες πόρτες. Κι όλο στις αυλές θα τριγυρίζουμε κι όλο θα αποφεύγουμε στο αρχοντικό να μπούμε όλο θα αναβάλλουμε την είσοδό μας. Μα ο θάνατος δεν μας ξεχνά Το βλέμμα του το σκοτεινό παραμονεύει πίσω απ τα παράθυρα. Βραδιάζει κι η σκιά μας μεγαλώνει Βραδιάζει κι οι αυλές είναι αφιλόξενες Βραδιάζει και, πια, κρύωνουμε εκεί έξω. Κάποιος παράξενος οικοδεσπότης, βλοσυρός πολύ, τις πόρτες μας ανοίγει του αρχοντικού. Κι εμείς που κρύωνουμε πολύ διαβαίνουμε την είσοδο του Κάτω κόσμου. 27/5/1998 24grammata.com 41
«Ξενυχτώ και πάλι» Ξενυχτώ και πάλι όπως αμέτρητες άλλες νύχτες. Η πόλη έχασε τα φώτα της και κούρνιασε σαν πουλί πληγωμένο σε μια σκοτεινιά χωρίς έλεος. Τώρα με νανουρίζουν τα τραγούδια σ ένα σταθμό που λίγοι τον ακούνε. Μέσα μου μια θάλασσα από μωβ κορδέλες θαλασσιές και άσπρα κύματα. Τα μάτια φωτιές αντιφεγγίζουν μικρές οι φλόγες τα φρύγανα και τα ξερόκλαδα σωρός. Θα πάρω μιαν αξίνα κι ένα σύννεφο τον κόσμο να σκάψω, να ποτίσω Να δω την Άνοιξη πράσινα φύλλα και χνουδωτούς καρπούς το καλοκαίρι Μα τώρα με τυλίγει η νύχτα μόνο. Και κάθομαι σκυφτή σ ένα τετράδιο κεντώ τους λογισμούς μου. Είναι μια μάταια επανάληψη. Κι η ελπίδα ένα φτερό σπασμένο πληγωμένου πουλιού που κουρνιάζει σε μια σκοτεινιά χωρίς έλεος. Αυτή η πόλη με θυμώνει. Γρεβενά, 26/5/1998 24grammata.com 42
«Άμμος και θάλασσα» Θα ξαπλώσω στην άμμο Το δέρμα μου θ ανατριχιάσει απ τους κόκκους. Κιτρινωποί και γκρίζοι κόκκοι κολλούν στο υγρό μου σώμα, εδώ κι εκεί, μπαλώματα στο χάρτη του κορμιού μου άγνωστες χώρες, μυστικά περάσματα ήρεμοι λόφοι, γαλήνιες θάλασσες και στην καρδιά οι Κυκλάδες έρημα νησιά, θλίψη σιωπηλή. Στην άμμο χτίζω την πόλη μου για να έρθει η θάλασσα να την γκρεμίσει. Πόσο αγαπώ τη θάλασσα δε λέγεται με λόγια Τα σημάδια της τ αρμυρά φέρνω μέσα μου πότε-πότε τα γλύφω για να ξεδιψάσω. Το στόμα μου φρύαξε απ τ αλάτι. Όμως εγώ δεν σταματώ να τρώω αρμύρα Δροσίζομαι ύστερα, ρουφώντας σταλακτίτες παγωμένους από σπηλιές υπόγειες Γιατρεύω την μεγάλη νοσταλγία μου τρώγοντας ξανά αρμύρα 22/1/1998 24grammata.com 43
«Όνειρο σε μια πόλη βορεινή» Το πρωί ξυπνάω απότομα και νιώθω βαριά και κουρασμένη Τις νύχτες μες στον ύπνο μου περπατώ στους ατέλειωτους δρόμους μιας υγρής, μαύρης πολιτείας με σπίτια ψηλά κι άχαρα που οι σκεπές τους σκίζουν τον ουρανό σαν λόγχες. Κι εκεί τα σύννεφα ματώνουν Το αίμα τους τρέχει πάνω στην καμπαρντίνα μου. Ευτυχώς που έχει χρώμα σκούρο μπλε και το πρωί δεν θα φαίνονται τόσο οι κόκκινες σταλαγματιές, οι μαυροκόκκινες κηλίδες Περπατώ ασταμάτητα κι οι δρόμοι ξάφνου γίνονται ποτάμια με σέρνουν και με παν κατά τη θάλασσα Τα ποτάμια, θολά και βρώμικα, μα η θάλασσα θά ναι γαλήνια, καθαρή Μες στο χειμώνα θά ναι ήρεμη η θάλασσα Αυτή μόνο θα με ξεκουράσει απ το μονότονο περπάτημα σ αυτή την πόλη που σκοτώνει τα πιο ωραία γιασεμιά. Ας έρθει το πρωί κι ας δω τη θάλασσα απ το παράθυρό μου. Γρεβενά, 22/1/1998 24grammata.com 44
«Ο γυρισμός της χαράς» Μια φιλική κουβέντα μια εκμυστήρευση απέναντι στα σύννεφα ένας καφές πικρός μες στη νωχέλεια μου χάρισαν αυτό που τόσες μέρες μού λειψε: την κόκκινη ζωντάνια και την έξαψη την άδολη αγάπη στη ζωή τη μάγισσα Στο δρόμο για τη Σιάτιστα μια απόκοσμη γαλήνη χάϊδευε τα δέντρα, τα χωράφια Τα σύννεφα ταξίδευαν στον ουρανό κι από οπές βαθιές μας έγνεφε ένα φως χλωμό Η Σιάτιστα πνιγμένη στην ομίχλη μας έδιωξε με τη μελαγχολία των αρχοντικών της. Και κατεβήκαμε ξανά στο δρόμο και βλέπαμε μπροστά μας χαμόγελα κρυφά. Όλα ήταν απλά, πολύ απλά Φανερά, πιο φωτεινά κι απ τον ήλιο. Το αυτοκίνητο κυλούσε σαν το τόπι των παιδιών στο φιδωτό το δρόμο κι η σκέψη μου ανάλαφρη, απαλλαγμένη από σκοτεινιές και μάταια βάρη φόρεσε το χιτώνας της τον άσπρο, το βαφτιστικό, κι άρχιζε πορεία καινούρια. Γρεβενά, 21/1/1998 24grammata.com 45
«Θαλασσινό Ηλιοβασίλεμα» Ηλιοβασίλεμα φωτιά κίτρινο φως απλώνεται στη θάλασσα θάμπος καραβοφάναρου Φωτιά στο ακρογιάλι μου Εκείνο με τ αγκάθια και τις λιγαριές που ο άνεμος σφύριζε ανάμεσά τους Κι εγώ με βότσαλα στα χέρια, χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά μου, πατώ αχινούς τ αγκάθια με πληγώνουν με ματώνουν ηλιοβασίλεμα αίμα μου πορτοκαλί και μπλε μου και γαλάζιο μου πνίξτε με στις γητειές σας Με τις σαΐτες σημαδέψτε με μπροστά στα πόδια σας να σωριαστώ θύμα θαλασσινής φωτιάς, αθώο. Κι η θάλασσα, πρασινογάλαζο φύλλο, να σκεπάσει τη γύμνια μου να με ζεστάνει στο βυθό της Τώρα που καίγεται Τώρα που η φωτιά της ερωτικά χαϊδεύει τον ορίζοντα. Τρίκαλα, 16/5/1998 24grammata.com 46
«Καλοκαιρινό μύθευμα» Θα γλιστρήσω έξω απ το χρόνο Τα δέντρα θα με παραστέκουν βουβά οι μόνοι μάρτυρες της φυγής μου. Θα περάσω πολλά θολά ποτάμια σκιερά φαράγγια, υγρές ρεματιές ώσπου να φτάσω στη θάλασσα. Εκεί μόνο θα ξεχαστώ. Στη γαλάζια μαγεία της θα ορμήσω θα ριχτώ σαν αμαζόνα άλλη να πολεμήσω με το κύμα να ζήσω στα γεμάτα. Λευκά κοχύλια θα κρεμάσω στο λαιμό μου θ αναδυθώ σαν Αφροδίτη στον αφρό κι ύστερα θα κοιμηθώ στην αμμουδιά. Θά ρθει να μ έβρει ο Οδυσσέας που κάπου εκεί κοντά ξαπόσταινε. Θα μου χαρίσει ένα χαμόγελο που αιώνες ονειρευόμουν στα κρυφά. Θα με μεθύσει το φιλί του θα με βυθίσει στην πιο πλέρια χαύνωση κι οι κραδασμοί του έρωτα, εκείνες οι ωθήσεις οι ανήλεες, γλυκά θα μ εξαντλήσουν 24/7/1998 24grammata.com 47
«Καληνύχτα έρωτα» Καληνύχτα έρωτα Τώρα άνοιξα την πόρτα μου στη μοναξιά Απ το παράθυρό μου μπαίνει αγιάζι Ο ήλιος κλαίει τ απομεσήμερο οι ακτίνες σαν αγκάθια με τρυπούνε. Είναι μεσούρανο το άρμα του Φαέθοντα μα καληνύχτα έρωτα όλα είναι νύχτα κι ο ήλιος κι οι ακτίνες και το μεσημέρι Πολύ νωρίς νυχτώνει πια Οι ταχυδρόμοι δεν προφταίνουν να μοιράσουν γράμματα ποτέ δεν φτάνουν στον προορισμό τους Τα χελιδόνια απ τις φωλιές γκρεμίζονται κι είν ένας θρήνος οι φωνές τους Οι μαργαρίτες δεν ανθίζουν πια Γιατί άλλωστε ν ανθίσουν; Κανείς μ αμφιβολία δε θα τις μαδήσει, αφού όλοι ξέρουν πως ο έρωτας κοιμήθηκε μες στη γωνιά της λησμονιάς αφού η μέρα χωνεύεται στη νύχτα ανύποπτα κι όλα είναι νύχτα σκοτεινή κι όλα είναι κρύα, μισερά και γκρίζα. Καληνύχτα έρωτα. Στη μοναξιά μου ας γείρω. 27/5/1998 24grammata.com 48
«Δεσμώτης του χειμώνα» Γκρίζο τοπίο το ποτάμι κυλά: υπόκωφο βουητό ανάμεσα σε νοτισμένες καλαμιές. Σωρός τα κομμένα ξύλα στις όχθες του. Καπνοί ανεβαίνουν προς τον ουρανό αναπέμποντας μηνύματα. Η ανάσα του χειμώνα τους καταπίνει. Περπατώ αργά Πατώ πεσμένα φύλλα Σκέφτομαι τη ζωή μου σαν ένα ποτάμι που κυλά ανάμεσα σε συμπληγάδες. Πώς να ξεφύγω απ τον καιρό; Κανείς άνθρωπος δεν είναι άχρονος. Κι εγώ, δεσμώτης του χώρου και του χρόνου του ποταμού και του χειμώνα. Γκρίζο τοπίο με σκεπάζει. Το βλέμμα μου σπαθίζει την ομίχλη ψάχνει να βρει το χρυσαφένιο σύννεφο. Μακριά, στον ορίζοντα, τα πουλιά κρώζουν, πετούν σε σμήνη γι άλλους ουρανούς. Ακουμπώ την ψυχή μου στα φτερά τους και ταξιδεύω: φεύγω απ την ομίχλη το γκρίζο ανοίγει γίνεται θαλασσί κι η θαλασσινή αύρα νιώθω να μου χαϊδεύει το πρόσωπο σαν άλλη ελπίδα Απ τα βάθη μου τ όνειρο ξυπνά. Γρεβενά, 30/11/1998 24grammata.com 49
«Γεμάτη από κενό» Είναι κι αυτό το κρύο που με περονιάζει κι η παγωνιά που κοκκαλώνει τα χέρια Γράφω για να κινείται το αίμα μου. Δεν έχω έμπνευση καμία. Έγινε και το γράψιμο ανάγκη βιολογική, όπως το φαγητό ή το νερό. Το χέρι σέρνεται πάνω στο χαρτί χωρίς ψυχή, όπως το φίδι μες στα χόρτα. Πεινώ για δημιουργία Διψώ σαν κολασμένη ν αδειάζω και ν αδειάζω την άδεια μου ψυχή. Νιώθω γεμάτη από κενό Μες στο κενό μου αιωρούνται σκόρπιες φράσεις, διαμελισμένα σώματα άγνωστα πρόσωπα και φοβερά, σαν μάσκες τραγικές στόματα που χάσκουν αποκρουστικά χέρια σκληρά που σαν τανάλιες με μαγκώνουν να με λιώσουν, μέταλλο καυτό στα καλούπια των καιρών. Γρεβενά 14/1/1998 24grammata.com 50
«Άκουσέ με» Άκουσέ με. Θέλω να σου πω τ ανείπωτα που μας πληγώνουν μυστικά. Θέλω να κοινωνήσεις απ το αίμα της καρδιάς μου κι εγώ απ της δικής σου. Θέλω ν αντικρύσουμε μαζί τον ανατέλλοντα ήλιο και μετά να κοιταχτούμε συνωμοτικά. Θέλω να ενωθούμε μια βραδιά τ Αυγούστου στον ιερό βράχο της μοναξιάς μου. Θέλω να καταργήσουμε την απομόνωση της ψυχής μας με την ειλικρίνεια και τη μεγαλοψυχία. Θέλω να μπορέσουμε να εισχωρήσουμε στο άβατό μας, χωρίς τρόμο και υποκρισία κι εκεί να συγχωνευτούμε χωρίς όρια και όρους. Γιατί ο Έρωτας, η Αγάπη, θέλουν ν αναπνεύσουν ελεύθερα. Τους έχουμε παραφορτώσει με τα ψιμύθια των «κατά συνθήκη» ψευδών Τους έχουμε συνθλίψει με τους κρυμμένους φόβους μας που κρατάμε στο σκοτάδι σαν χορτασμένα ερείπια Τους έχουμε σκοτώσει με το θανατερό δηλητήριο της ανυπομονησίας και της βιασύνης μας Τους έχουμε θάψει με την εγωϊστική μας αξίνα. Ας ανανίψουμε λοιπόν. Ήρθε ο καιρός να εισακουστώ. Θα σου πω τ ανείπωτα που μας πληγώνουν μυστικά. Γρεβενά, 13/1/1998 24grammata.com 51
«Η αναπότρεπτη μοίρα των θνητών» Οι άνθρωποι δεν είναι σαν τη γη. Η γη είναι η στέρεη βάση μας που την ορίζουμε και μας ορίζει. Οι άνθρωποι είναι σκόνη, καπνός Σήμερα ζουν σαν αθάνατοι Αύριο ταξιδεύουν στη θάλασσα Αφήνονται στο φουσκωμένο κύμα σαν θραύσματα από άγαλμα αρχαίο. Τα μέλη τους, σπασμένα, τα παρασύρει το νερό και πάνε πέρα απ τα σπίτια τους, πολύ μακριά απ τους αγαπημένους τους, πέρα απ τα σύννεφα τα γκρίζα. Όταν θα παύσει η φουσκοθαλασσιά διαμελισμένα πτώματα, χλωμά κορμιά, άδεια από ζωή και αίμα σπαρμένα στις έρημες ακτές θα μας δείχνουν τα όριά μας. Θα φωνάζουν σιωπηλά τη μοίρα μας την αναπότρεπτη, την ανήλεη. Κι εμείς τρομάζουμε απ την πολλή χλωμάδα της Και φεύγουμε μακριά της σαν τους κυνηγημένους. Μα αυτή καραδοκεί να μας αδράξει, στήνοντας τα βρόχια του θανάτου. Γρεβενά, 14/1/1998 24grammata.com 52
«Το πλοίο-δέντρο» Τα ταξίδια στα νησιά σιγά-σιγά τελειώνουν. Βλέπω το καράβι ν αράζει για πάντα στο λιμάνι. Οι ναύτες ρίχνουν την άγκυρα. Δένουν τα παλαμάρια στους κάβους. Ακινησία και θάνατος κυκλώνουν το καράβι. Τώρα λικνίζεται απαλά στων κυμάτων τους παφλασμούς για να θυμάται τα πολλά ταξίδια του. Τώρα ο ήλιος παίζει ανάμεσα στα ξάρτια του όπως παίζει με τις φυλλωσιές των δέντρων του δάσους. Το πλοίο τώρα ρίζωσε στην άκρη του λιμανιού Μοιάζει πολύ με τους προγόνους του τους μακρινούς, τα δέντρα, που θανατώθηκαν για να σχηματιστεί. Μόνο όταν έφτασε στο θάνατο κι αυτό κι ακίνητο σαπίζει στο λιμάνι αγάπησε τους μακρινούς προγόνους του ένιωσε γόνος τους επάξιος, αφού μια εκλεκτική συγγένεια πια μαζί τους το ενώνει. Τρίκαλα, 6 Ιανουαρίου 1998 24grammata.com 53
«Η λύτρωση της συγγραφής» Όταν γράφω, κάθε φορά που σκύβω στο χαρτί, στάζει μελάνι απ την ψυχή μου. Γεμίζει το χαρτί κι εγώ αδειάζω, σαν μπουκάλι με κόκκινο κρασί. Μα το κενό θα διαρκέσει τόσο λίγο. Πάλι η ζωή θα με ξαναγεμίσει και το μπουκάλι με το κόκκινο κρασί ξανά θα ξεχειλίσει για να ποτίσει τα χαρτιά με λέξεις μαγικές 24grammata.com 54
«Μετάθεση στο μέλλον» Μια μέρα μ άσπρο φως θα γυρίσω στο σπίτι μου και θά μαι κουρασμένη. Θ απιθώσω τα δυο βαριά μου καλάθια στο πάτωμα θα τεντώσω, ανακουφισμένη, τα χέρια μου κι ύστερα θ αρχίσω να τ αδειάζω. Δε θα βγάζω από μέσα τους οδύνες, όπως άλλοτε κι ούτε βρώμικα ρούχα της ξενιτειάς ούτε βαριές μυρωδιές τσιγάρων ή σκόνες έρημων σπιτιών. Θα βγάζω φρούτα δροσερά σταφύλια ή κεράσια και φράουλες Θα βγάζω και θα βγάζω ασταμάτητα απ τα δυο μου καλάθια τα φρούτα μα ποτέ δεν θ αδειάζουν. Κι ένας σωρός στο πάτωμα θα μαζευτεί, ίδιο βουνό από φρούτα Πάνω τους θα ξαπλώσω μαλακά αργά-αργά να με πνίξουν οι μεθυστικοί χυμοί τους Γρεβενά, 16/1/1998 24grammata.com 55
«Το ξέρω» Το ξέρω πως έχω έναν ιδιαίτερο τρόπο να μιλώ, να γράφω, να σκέφτομαι Είμαι μια συμπληγάδα για τους αδαείς, Είμαι ένα λουλούδι για τους αφελείς, Είμαι ένα καράβι για τους μυημένους. 24grammata.com 56
«Κρυφή ευχή» Ξανοίγομαι. Μιλάω στη στιγμή σαν πεταμένο φυλλαράκι σαν πέταλο τριαντάφυλλου ριγμένο στο δρόμο. Είν η παρόρμηση. Είμαι εγώ. Διψώ για αγάπη. Ας με ξεχωρίσει κάποιος. Ας με πάρει απ το δρόμο κι ας με κρύψει στην τσέπη του σαν εύρημα πολύτιμο. Κάποιος που να τον θέλω σαν το νερό στο λιοπύρι σαν τη δροσιά στον ήλιο Κάποιος που να ποθώ την αγκαλιά του. Κάποιος τέτοιος, έτσι, απλά. Χωρίς ντόρο ή επιδείξεις ή ξεφαντώματα. Απλά Σιωπηλά Ανύποπτα να ρθει να σεργιανίσει τη ζωή μου Στην Αγάπη. Τρίκαλα, 1/7/1998 24grammata.com 57
«Τώρα που πια τελειώσαν τα ταξίδια» Και τώρα που τελειώσαν τα ταξίδια απομένουν οι φωτογραφίες να τονώνουν τις αναμνήσεις κάποιες έντονες, λάμπουν ξανά στο φως και κάποιες αμυδρές, που να ξεφτίσουν κοντεύαν, για λίγο να ξαναζούν μέσα μου νοερά. Πόσο αυτά τα νοερά ταξίδια, τα επαναλαμβανόμενα, κλωθωγυρνούν στιγμές ανόμοιες μες στην ανέμη του μυαλού μου και καταρρέω απ το βάρος μιας ακούσιας ενοχής για όλα όσα δεν πρόλαβα να ονειρευτώ, για όλα όσα δεν πρόλαβα να ζήσω. Και τώρα, που τελειώσαν τα ταξίδια, που πια οι φωτογραφίες ξεθωριάσαν μου απομένουν μόνο, στην ανέμη του μυαλού μου εκείνες οι στιγμές που μοιάζουν μεταξύ τους. Κι είν όλα ίδια και νωθρά, μουντά κι ακίνητα. Κι ούτε λυπάμαι που δεν πρόλαβα να ονειρευτώ κι ούτε φοβάμαι που δεν πρόλαβα να ζήσω Η λήθη εκτόπισε τη μνήμη απ την ύπαρξή μου την κενή, από την ύπαρξή μου την ακίνητη, Τώρα που πια τελειώσαν τα ταξίδια. 24grammata.com 58
«Γλυκιά ζωή» Λεύτερη η ζωή μου ανυψώνεται στο φως. Στις αντανακλάσεις του διάφανος κρύσταλλος που αντανακλά τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Το καλοκαίρι, φρούτο λαχταριστό και αναμένει τη δαγκωματιά μου στη ζουμερή του σάρκα. Η σκόνη του απομεσήμερου, χρυσόσκονη που πασπαλίζει το κεφάλι μου. Και το ξερό στεφάνι της Πρωτομαγιάς να στεφανώσει ακόμη το κατώφλι του σπιτιού μας. Γλυκιά ζωή σε γεύομαι αχόρταγα, ποτέ μην σταματήσεις να με παίρνεις αγκαλιά. Το αίμα μου στις φλέβες γρήγορα κυλά, θερμαίνεται απ το καμίνι του έρωτα, της ομορφιάς της Φύσης 24grammata.com 59
«Τα κουβάρια των αντιφάσεων» Όλοι είμαστε ένα κουβάρι από σκέψεις ένας σωρός από αντικρουόμενες επιθυμίες μια αρμαθιά ρόδα με αγκάθια. Σκοντάφτουμε στις πέτρες που περιγράφουν τα όριά μας, τρεκλίζοντας απ τη σύγχυση και την αδυναμία να ξεμπερδέψουμε τόσα κουβάρια που στοιβάζονται βαριά μες στην ψυχή μας σαν τις ταφόπλακες στο υγρό χώμα Κι ο άλλος, ο «συνάνθρωπος», ο «συναγωνιστής», γίνεται «συναιχμάλωτος», πιασμένος στα γερά απ τα σκοινιά των κουβαριών του, πνιγμένος στα πολλά πλοκάμια ψευδαισθήσεων υφασμένων στον αργαλειό της ματαιοδοξίας του που αργά τον ξεριζώνει 24grammata.com 60
«Ίχνη ανθρώπων» Τα ίχνη της δουλείας ακολουθούν τα βήματά μας. χαράζουν τις διαδρομές μας στις καθημερινές μας στράτες από παιδιά μέχρι που θ αποκτήσουμε γκρίζους κροτάφους ίχνη της σύμβασης και της συνθηκολόγησης σημάδια της δειλίας και του φόβου μας απέναντι στους ισχυρούς ή τους σκληρούς της γης που δεν είναι πάντα άνθρωποι ή πράγματα ή ζώα άγρια να ορμούν απάνω μας, όπως στης φύσης την αλάνα. Δυνάμεις ακαθόριστες μας κυνηγούν και τρέχουμε και η δειλή καρδιά μας μπροστά τους πεταρίζει σαν την ανήμπορη ιτιά στο φύσημα τ ανέμου. Λέξεις μεγάλες, φοβερές σαν την Γραφτή τη Μοίρα, όπως το Πεπρωμένο ή των Αρχαίων η Ειμαρμένη, το Αναπόφευκτο του θανάτου και των γηρατειών τρομάζουν τη δειλή μας φύση και δούλους μας κρατούν. Τρέχουμε να ξεφύγουμε απ τα ίχνη μας τα τραγικά που γηρατειά και θάνατο μας φέρνουν, που σύμφυτα τους έχουνε τα μαραμένα φρούτα της νιότης μας τα τρόπαια, σπαρμένα μες στη σκόνη των δρόμων, που τα ίχνη μας τα ανθρώπινα μετρούνε στης άκρης τους την ταραχή σβήνονται οι χαρές μας και μένει πίσω μας, ενθύμημα μικρό, πικρό και σκούρο η ηχώ τους, το τραγούδι της ζωής μας 24grammata.com 61
«Πλαστή συγκίνηση» Τα δακρυσμένα βλέμματα μας συγκινούνε προς στιγμήν Δεν χρειάζεται και περισσότερο, άλλωστε, ν ασχολούμαστε μ έναν «πλησίον» που δεν είναι πια «πλησίον». Μια παρατεταμένη συγκίνηση θα έβλαπτε τον εύθραυστό μας ψυχισμό, που δεν αντέχει δυνατά τραντάγματα να απειλούν την πολύτιμή του ισορροπία. Γι αυτό κι είναι καλό ν αρκούμαστε σε τέτοιες συγκινήσεις, ανώδυνες, επιφανειακές, ουδέτερες και γκρίζες, που απλόχερα παρέχονται, φτιαχτές, μέσα απ την τηλεόραση έτσι, για να νιώθουμε περισσότερο σπουδαίοι κι άνθρωποι. Η ανθρωπιά μας η νωθρή μας ησυχάζει. στην πολυθρόνα μας βαθιά χωνόμαστε συγκινημένοι. 24grammata.com 62
«Με Παιδικά μάτια» Καθισμένη σ ένα πεζούλι της αυλής μου, παιδούλα αλλοπαρμένη σε χρόνια άλλα, αλαργινά, μετρούσα οργανισμούς της γης γνωστούς: μυρμήγκια. Παρατηρούσα, απορημένη, τα μακριά τους πόδια κι έμπαινα νοερά μες στις φωλιές τους Πόσο τις φανταζόμουνα ωραίες: ίδιες, παλάτια των παλιών Μινωϊτών στην Κρήτη με απέραντες αυλές, διαδρόμους, αποθήκες «Θα χουν να τρώνε τα μυρμήγκια για χειμώνες Μα οι Μινωΐτες δεν θ αντέξουν την κλεισούρα» Όμως σαν τότε, έτσι και τώρα οι φωλιές των μυρμηγκιών με μαγεύουν σαν παλάτια της λεβεντογέννας Κρήτης. 24grammata.com 63
«Ψεύτικος Δυϊσμός» Ο ήλιος, ο ανοιξιάτικος, νάρκη ποτίζει τα μέλη μου Το γλυκό φαρμάκι της φυγής απλώνεται Το σώμα κι αν σωριάζεται, ταξιδεύει όμως το πνεύμα. Κι ο δυϊσμός, ο χωρισμός, ο διχασμός τ ανθρώπου θριαμβεύει. Αφού δε γίνεται να φύγει και το σώμα, φεύγει η ψυχή μονάχη της με τα φτερά του πνεύματος. Ψυχή του πνεύματος, που εγκατέλειψες τη δίδυμη αδερφή σου; Γιατί η ψυχή του σώματος θρηνεί για το φευγιό σου 24grammata.com 64
«Ποιητικές σκέψεις» Φούντωσαν τα φυλλώματα των δέντρων ξεχείλισε η καρδιά μου από συμπάθεια γι ανθρώπους απροσποίητους, αγνούς. Οι άλλοι, οι πολλοί, σαν παγωμένες πέτρες μου φαντάζουν, αποτρόπαιες Χθες το βραδάκι ήρθα ξανά αντιμέτωπη με την ανάμνηση και μάτωσα Μα ανέλαβα και σκλήρυνα με την επίδραση της μέρας. Είμαι ευάλωτη, το ξέρω. Μα ξέρω επίσης και πως είμαι δυνατή. Αυτός ο δυϊσμός μου είναι η φύση μου. 24grammata.com 65
«Τα Καλοκαίρια μου» Στα Ελληνικά νησιά ξαπόστασαν τα καλοκαίρια μου πάνω σε βράχια πυρωμένα, μέσα σε φως λευκό και θάλασσα. Το αγέρι έφερνε τις μυρωδιές από θυμάρι, σκοίνα και πικροδάφνες. Τις σεργιανούσε στα πλακόστρωτα σοκάκια όπου τ αγιόκλημα ανέβαινε περήφανα τις στριφογύριζε μες στις στοές κάτω απ του κάστρου τις καμάρες τις απόθεσε κι αυτές λιγώναν τους περαστικούς και τους τουρίστες Και τα δικά μου καλοκαίρια μύρισαν κι ευθύς μεθύσαν και χόρεψαν μες σ εκκλησάκια κάτασπρα, ερημικά σε καλντερίμια όμορφα με βουκαμβίλιες σ ερείπια κάστρων και σε μύλους «φτερωτούς» στου ανέμου την πνοή, αλλοπαρμένα Τα καλοκαίρια μου στα Ελληνικά νησιά μου γνέφουν στοργικά μες στους χειμώνες όταν τ αγιάζι και το χιόνι με χτυπά λάμπουν σαν τις ζεστές φωτιές στους παγετώνες Πόσο ποθώ μες στων χειμώνων την καρδιά ν αράζω, που και που στα καλοκαίρια Γι αυτό υπάρχουν οι φωτογραφίες 24grammata.com 66
«Αλλαγή» Και τώρα που περίσσεψαν οι μνήμες ήρθε ο καιρός για να ξαναμισέψω. Ευχάριστη η φυγή απ τη γαλήνη του βουνού όσο ευχάριστος κι ο ερχομός μου στη σιωπή του. Κάποτε ο άνθρωπος όλα τα βαριέται κι άπληστα ζητά την αλλαγή ν αναθαρρήσει. Κι ο κύκλος, που πάνω του δεμένος ζει, ασταμάτητα γυρνά στις εποχές. 24grammata.com 67
«Κυνηγώντας το παρόν» Αυτός ο γυρισμός στα ίδια και στα ίδια θάνατο μου θυμίζει και σκοτώνει Η ίδια πάντα περιπλάνηση στους διαδρόμους, που παρελθοντικό σκοτάδι τους καλύπτει, μού προκαλεί ναυτία, μελαγχολία Κι όσες στιγμές ή πρόσωπα στο νου μου αναδεύουν, με ταράζουν, με βγάζουν απ της πρόθεσης το δρόμο Θα βρω τη δύναμη να ξαναζήσω στο παρόν. Κι αυτός ο θλιβερός ο γυρισμός θα πάψει πια σαν φόβητρο να αιωρείται Η ευτυχία του παρόντος θα τον εξαγνίσει. Της πρόθεσής μου ο δρόμος μακριά, ήδη, με τραβάει Στα αραξοβόλια των νησιών, να, ξεκουράζομαι, για να «πετάξω» στον επόμενο σταθμό 24grammata.com 68
«Η φωνή της θάλασσας» Επιθυνία του ταξιδιού, πέρα, μακριά από δω σφηνώνεσαι βαθιά και με τρομάζεις Κρύψου απ τα βέλη των ανέμων του κακού και, όταν μυστικά σου ψιθυρίσω, ζήσε. Ζωντάνεψε λιακάδες στα κοχύλια απ την άκρη του βυθού και άρμενα γερά του ζηλευτού καλοκαιριού αρμάτωσε Σκύψε και φύσα στα κουπιά πνοή θεϊκή, ακαιρία Μάζεψε, εκεί, τα δίχτυα των ψαράδων που κουράστηκαν και γύρε στην καρδιά μου αναπαμένη Κι αν θα πιαστείς φυλακισμένη, ελεεινή από κουρσάρους που ποτέ σου δεν ξανάδες, να μην τρομάξεις και ντραπείς καθόλου, σ αυτό τον κόσμο τον μικρό είναι επιβεβλημένο καθώς και φυσικό οι επιθυμίες οι βαθιές να ξεριζώνονται Έτσι κι εσύ, σαν τον καλό υποκριτή, προσποιήσου πως, πια, είσαι πεθαμένη. Σαν τους κουρσάρους πείσεις για το θάνατό σου, καθόλου μην ανησυχείς για τη ζωή σου. Συνέχισε να ζεις παντοτινά ενάντια στους ανέμους Συνέχισε να ταξιδεύεις στην άμμο και στη θάλασσα Σκύψε και μίλησε με την ανάσα της Σκύψε και νιώσε τη γαλήνη της Πλησίασε κι αφουγκράσου τη βοή της 24grammata.com 69
«Η ύπαρξή μου χωρίς χρόνο» Πώς η ζωή με παρασύρει σε στόχους άλλους, ξένους από κείνους που είχα θέσει εξ αρχής «ν ρχ ν Λόγος» μα ο «λόγος» στην πορεία καταργείται αφού η σύμπτωση, η τύχη ή η Μοίρα την έλλογή μου την προσπάθεια υποβιβάζουν σε παράγοντα πολύ μικρής αξίας που κι η έλλειψή του δεν θα μου κόστιζε πολύ Ποιος την παίρνει τη ζωή μου και την πάει σε στενά δυσκολοδιάβατα, φτηνά; Είναι ο χρόνος που αδιάκοπα κυλάει στου μυαλού μου μέσα την οπή, βαθιά σφήνα, που όταν βγαίνει, ω θαύμα και μαγεία, το κενό μες στο μυαλό μου με ηδονίζει Έτσι, άχρονη, τρελή και θεία εικόνα, μια μορφή συμβολική της ύπαρξής μου ανεβαίνω ή κατεβαίνω κλίμακες χρόνων περασμένων, τωρινών, μελλοντικών. στροβιλίζομαι αέναη στο κενό και ο χρόνος μια πολύ μικρή κουκίδα στου μυαλού μου την οπή τη μαύρη όλος: παρελθόν, παρόν και μέλλον, μια στιγμή που φεύγει και περνάει στου απείρου την ωραία τη γραμμή 24grammata.com 70
«Σύνθεση ονείρου» Όλα τα χρώματα του κόσμου τ αγαπώ. σαν εισβάλλουν εντός μου με κουρσεύουν. τα όνειρά μου τα πλάθουν με ευλύγιστες γραμμές και στα πέρατα της γης με ταξιδεύουν Σαν το γέλιο ενός ανθρώπου που πονά συσπασμένο απ της προσπάθειας τον κόπο τα όνειρά μου με βιασύνη και με μόχθο που μιλούν τρέχουν, νεύουν κι απ τα χρώματα ξεφεύγουν. Και τα χρώματα απ τα όνειρα γλιστρούν το άσπρο-μαύρο της ζωής μας μάς κουράζει οι σημαίες της πανδαισίας των χρωμάτων μακρινά πουλιά που λύτρωση γυρεύουν. Κι είναι αυτή η φυγή, του θανάτου η κραυγή στα όνειρά μας τα παλιά που παραπαίουν, σε μιαν άχλη πρωϊνού μουντού μιας Κυριακής, της ημέρας που τα σύνορα σαλεύουν Και τα χρώματα, που στα μάτια μας δακρύζουν, μας κοιτούν από μακριά, μας ατενίζουν σ άλλους ουρανούς ταξίδια κάνουν σ άλλα όνειρα χρώμα χαρίζουν 24grammata.com 71
«Ο Φόβος του γάμου» Αυτή η κατάρα του «ρευστού» με κατατρέχει. Τόσες «ρευστές» αγάπες, τόσα ρευστά φιλιά Όλα «μισά κι ανέσωστα» τα ερωτικά μου πάθη ασίγαστα και μαίνονται στο βάθος του μυαλού Κι όταν η «ολοκλήρωση» τ αγγίζει να τα φτάσει, κι η «αίσθηση του απόλυτου» μεθάει την καρδιά, οι αντίρροπες δυνάμεις του «κακού» τα εξαφανίζουν Όσα «κακά» έχω μέσα μου δεν θέλουν να ζευτώ κι εγώ, σαν έρμαιο, στο γάμο. 24grammata.com 72
«Οι ιδέες μου» Ένα γραφείο ταπεινό για ν ακουμπήσω τις ιδέες μου, που παράταιρες κείτονται στους δρόμους, βρώση σκυλιών αναίσθητων Τις ιδέες μου θα τις περιμαζέψει ο άνεμος, αντί να τις σκορπίσει στα πέρατα του κόσμου, σ ένα γραφείο ταπεινό, σημάδι υπομονής, μόχθου κι ελπίδας Οι ιδέες μου θα κρυφτούν στο φτωχικό γραφείο για να γλιτώσουν απ τους ανίδεους, τα σκυλιά ενός κόσμου αρρωστημένου και πανάθλιου. 24grammata.com 73