ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ. Ο οικογενειάρχης, ο άνθρωπος, ο Ελληνας, ο επιχειρηματίας. sd Σάββατο 29 - Κυριακή 30 Μαΐου 2010. WR/Θ. ΚΑΛΜΟΥΚΟΣ Ανδρέας Καρπούζης:

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ sd Σάββατο 29 - Κυριακή 30 Μαΐου 2010 WR/Θ. ΚΑΛΜΟΥΚΟΣ Ανδρέας Καρπούζης: Ο οικογενειάρχης, ο άνθρωπος, ο Ελληνας, ο επιχειρηματίας

2 ΘΕΜΑ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Ανδρέας Καρπούζης: Ο οικογενειάρχης, ο άνθρωπος, ο Ελληνας, ο επιχειρηματίας Ο θησαυρός της Ελληνικής γής Του Θεοδώρου Καλμούκου Μικρό παιδί φορτωμένο με όνειρα κι ελπίδες άφησε το όμορφο νησί του, την Κω της Δωδεκανήσου, και ήλθε στην Αμερική, τη χώρα των ελευθεριών και των ευκαιριών κι η ζωή του χαμογέλασε. Κι έτσι ο Ανδρέας Καρπούζης από φτωχόπαιδο κατόρθωσε με επίπονη και επίμονη εργασία να αναδειχθεί σε επιφανή αυτοδημιούργητο επιχειρηματία, του οποίου το όνομα είναι γνωστό σ ολόκληρη τη Νέα Αγγλία και εκτός αυτής. Με συνοδίτη και συμπαραστάτη τη σύζυγό του, Θεμελίνα, τόλμησαν κι όχι μόνο ονειρεύτηκαν, αλλά πραγματοποίησαν το όνειρο με νυχθήμερη εργασία, αλλά προπαντός έχοντας αγάπη και αλληλοκατανόηση στο πεζοπόρημα της ζωής τους, στοιχεία sine qua non, δηλαδή απαραίτητα - εκ των ων ουκ άνευ - για κάθε επιτυχία οικογενειακή και επαγγελματική. Ο Ανδρέας Καρπούζης ξεκίνησε από το τίποτε κι έφτασε όχι απλώς στο κάτι, αλλά στην κορυφή, χωρίς να ξεχάσει ούτε προς στιγμή σ όλη του τη διαδρομή τις ρίζες και τις καταβολές του. Μέσα στα μάτια του ξεπετούσαν πάντοτε οι μορφές του πατέρα και της μάνας, όταν τους αποχαιρετούσε στο μουράγιο της Κω σκουπίζοντας τα κλαμένα τους μάτια με το μαντήλι του αποχαιρετισμού και μέσα στ αυτιά του αντηχούσε η γλυκιά τους φωνή να του εύχεται με χίλιες δυο ευχές, «στο καλό γιε μας, η Παναγιά και ο Χριστός να είναι στη στράτα σου και να μη μας ξεχνάς. Να μη ξεχνάς ποτέ τον τόπο μας, το νησί μας, την Ελλάδα μας». Κι ήταν αυτή η ευχή του πατέρα και της μάνας που τον στήριξε και τον στηρίζει, γι αυτό μπόρεσε και δημιούργησε εκ του μηδενός μία από τις μεγαλύτερες και δυναμικότερες εταιρίες, μηχανημάτων κλιματισμού και εξοπλισμού παντός είδους επιχειρήσεων, την γνωστή σ όλη τη Νέα Αγγλία (K.C.R.) που αποτελεί το ακρωνύμιο της «Karpouzis Commercial Refrigeration». Η έδρα της είναι στο 875 Waverly Street στην πόλη Φρέμιγχαμ και η εμβέλειά της απλώνεται ακόμα και στην πιο απόμακρη πόλη της Νέας Αγγλίας, διότι εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις και όχι μόνο διάσπαρτες σ ολόκληρη τη Νέα Αγγλία, ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες πόλεις και περιοχές, έχουν στηθεί και εξοπλιστεί από την εταιρία «K.C.R.». Η Ομογένεια της Βοστώνης και της Νέας Αγγλίας πίστεψε στον Ανδρέα Καρπούζη, κι εκείνος πίστεψε σ αυτήν και μ αυτή τη σχέση αμοιβαιότητας και εμπιστοσύνης ωφελήθηκαν και προόδευσαν και οι δύο. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια λέγει και διαλαλεί συνέχεια ο κ. Καρπούζης: «H Ομογένεια της Νέας Αγγλίας έδειξε από την πρώτη στιγμή την προτίμηση και υποστήριξή της στην εταιρεία μας, γι αυτό και θέλω να σας παρακαλέσω να μου επιτρέψτε και μέσα από την έγκριτη εφημερίδα μας, τον «Εθνικό Κήρυκα» που την διαβάζουν όλοι οι πελάτες μας, να τους ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου. Η Ομογένεια της Νέας Αγγλίας είναι το πιο καταξιωμένο, φιλότιμο και προοδευμένο κομμάτι του πληθυσμού εδώ της Νέας Αγγλίας. Τους θαυμάζω και τους αγαπώ τους ομογενείς μας, διότι είναι άνθρωποι εργατικοί, φιλοπρόοδοι, εξαιρετικοί οικογενειάρχες και αφοσιωμένοι φίλοι. Χάρη σ αυ- Krinos Foods, LLC., 47-00 Northern Blvd. LIC, NY 11101 www.krinos.com το βιβλίο είναι φίλος (718) 784-5255 WR/Θ. ΚΑΛΜΟΥΚΟΣ Ο Ανδρέας Καρπούζης στο γραφείο του συνεχώς με το τηλέφωνο στο χέρι συντονίζει τις πολλές ευθύνες της εταιρείας «KCR».

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 - ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΪΟΥ 2010 ΘΕΜΑ 3 τούς έγινε η KCR αυτό που έγινε και στέκεται στο πλευρό τους όλες τις μέρες του χρόνου κι όλες τις ώρες του εικοσιτετραώρου». Ο Ανδρέας Καρπούζης μέχρι την τετάρτη τάξη του Γυμνασίου ήταν στην Κω και μετά συνέχισε το Γυμνάσιο στον τεχνικό κλάδο στο νησί της Καλύμνου, όπου λειτουργούσε σχολείο τεχνικής κατευθύνσεως. Το 1965 ήλθε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως φοιτητής διότι ο δεύτερος αδελφός του, ο Απόστολος Καρπούζης, βρισκόταν ήδη εδώ και ήταν καθηγητής σε ιδιωτικό Γυμνάσιο στο Ντέλαγουεαρ. Το πρώτο πράγμα που επεδίωξε ήταν να μάθει την αγγλική γλώσσα, διότι δεν γνώριζε καθόλου. Στα διαλείμματα οι γνωστοί και φίλοι συνάδελφοι καθηγητές του αδελφού του προσπαθούσαν να του διδάξουν τη γλώσσα, ενώ o κ. Μπέρνς κάθε μέρα ανελλιπώς του έκανε μία ώρα μάθημα. Oλα τα παιδιά εκεί στο Γυμνάσιο στο Ντέλαγουεαρ ήξεραν ότι είχε τελειώσει στην Ελλάδα Γυμνάσιο κι ότι είχε πάει στρατιώτης και διερωτώντο τι ήθελε στο σχολείο τους. «Kι εγώ στενοχωριόμουν διότι δεν μπορούσα να τους εξηγήσω, είχε μεγάλο γούστο η συνεννόησή μας τότε. Αλλά τα παιδιά με βοηθούσαν και προσπαθούσαν να μου μιλούν αργά-αργά για να καταλαβαίνω», ανέφερε. Μέχρι τον Σεπτέμβριο είχε αποκτήσει κάπως επαρκή γνώση της αγγλικής, μπήκε στο κολέγιο και άρχισε μαθήματα στις βιομηχανικές τέχνες, με σκοπό στην αρχή να διδάξει ηλεκτρολογία, αλλά κατάλαβε ότι δεν του άρεσε η διδασκαλία κι έτσι έπειτα από δύο χρόνια έκανε μεταγραφή στο Philadelphia Wireless Technical Institute στη Φιλαδέλφεια όπου ειδικεύτηκε στον κλάδο του κλιματισμού, για τον οποίον ο αδελφός του, του είχε πει ότι αυτός ο κλάδος «έχει προοπτική και μέλλον». Στη Βοστώνη εγκαταστάθηκε το 1968. Αρχισε εργασία στην εταιρεία GEORGE POULOS, Esq Δ I K H Γ O P O Σ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ Eργατικά: Construction Ladders/ Scaffold Σοβαρά αυτοκινητικά: Car Accidents Πεσίματα: Slip & Fall Workers Compensation Social Security Disability Bankruptcy - Chapter 7 & 13 Ο Ανδρέας Καρπούζης (μέσον) πλαισιωμένος από τον γαμπρό του Γιώργο Αντωνόπουλο και τον γιο του Δημήτρη Καρπούζη, αμφότεροι στελέχη της «KCR», οι οποίοι συντελούν στην λειτουργία της εταιρείας. Συνέχεια στη σελίδα 4 Ολόθερμα συγχαρητήρια Το ζεύγος Γεωργίου και Αμαλίας Ιακώβου, συγχαίρει τον καλό τους φίλο Ανδρέα Καρπούζη για την επιλογή του από το «Περιοδικό» του «Εθνικού Κήρυκα». Αποτελεί απονομή δίκαιης τιμής και αναγνώρισης διότι όχι μόνο διέπρεψε στον επαγγελματικό του κλάδο και μάλιστα αυτοδημιούργητος, αλλά πρόκειται και για αυθεντικό Ελληνα αφιερωμένο στα μέγιστα και στα ουσιώδη της Ορθοδοξίας και του Γένους. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΡΧΕΙΟ: «Ε.Κ.» Ενα από τα φορτηγάκια της «KCR» τα οποία οδηγούν οι πωλητές και οι τεχνίτες διατρέχοντας τις πολιτείες και πόλεις της Νέας Αγγλίας για την εξυπηρέτηση της πελατείας ομογενειακών και αμερικανικών επιχειρήσεων. Η εταιρία εξυπηρετεί την πελατεία επί 24ώρου βάσεως. Change Your Life with Experienced Bankrupcy Lawyer Discharge Credit Cards, Judgments Stop Harassment, Stop Foreclosures Dept relief agency Banruptcy filer $25 Consultation Fee www.attorneygeorgepoulos.com 29-16 23rd Ave., Astoria, 1/2 block from «Ν» Train 1 Block from Triborough Bridge 111 Livingston St., Suite 1110, Brooklyn, NY 11201 (718) 726-6993 Nα τον χαίρονται η καλή του σύζυγος Θεμελίνα, τα παιδιά και τα εγγόνια του. Πάντα άξιος

4 ΘΕΜΑ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Ανδρέας Καρπούζης: Ο οικογενειάρχης, ο άνθρωπος, ο Ελληνας, ο επιχειρηματίας Συνέχεια από τη σελίδα 3 «CAS» στο Φρέμιγχαμ, της οποίας ο ιδιοκτήτης ήταν Γερμανός. «Με προσέλαβε αμέσως, ήταν καλός άνθρωπος, αλλά κι εγώ του συμπεριφερόμουν άψογα», είπε. Μετά από μερικούς μήνες πήγε στην Ελλάδα και νυμφεύθηκε με την Θεμελίνα κι ήλθαν και εγκαταστάθηκαν στο Φρέμιγχαμ. Γεννήθηκε το πρώτο παιδί τους, ο Δημήτρης, κι όταν έμεινε έγκυος στο δεύτερο τους παιδί, τον Αντώνη, τότε αγόρασαν το δικό τους σπίτι. Συνάμα με την εργασία του στην εταιρία «CAS» ως ψυκτικός τεχνίτης, εργαζόταν και σε δεύτερη δουλειά ως σερβιτόρος τα βράδια στο εστιατόριο Μέριντορ. Μια μέρα είπε της συζύγου του: «Θα φύγω από την εταιρεία και θα αρχίσω δική μας». Εκείνη τρομοκρατήθηκε στην αρχή και τον ρώτησε «αν δεν πάνε καλά τα πράγματα τι θα κάνουμε;». Κι εκείνος με την ψυχραιμία που τον διακρίνει της απάντησε «ε, τότε θα πάω πίσω σε εταιρεία να εργαστώ, δεν φοβάμαι. Το αφεντικό του τού είπε ότι «μου έδωσες προθεσμία τρεις εβδομάδες να βρω αντικαταστάτη σου, σου δίνω κι εγώ τρεις εβδομάδες να το σκεφθείς για να μείνεις», αλλά ο κ. Καρπούζης είχε πάρει ήδη τις αποφάσεις του, κι έτσι στις 31 Ιανουαρίου του 1973 άρχισε την εταιρεία «K.C.R.». Αρχικά ήθελε να την ονομάσει «Andy s Refrigeration», αλλά ένας καλός του φίλος, ο οποίος ήταν ασφαλιστής, ο κ. Λιντς, του είπε «να την ονομάσεις «K.C.R. Inc», διότι κι ένα φορτηγάκι να έχεις με το όνομά σου, ο κόσμος θα νομίζει πως έχεις μεγάλη εταιρία. Ετσι έγινε». Ξεκίνησε στο υπόγειο του σπιτιού τους. Σε έξι μήνες προσέλαβε τον Χάνκ, ο οποίος ήταν βοηθός του στην εταιρεία «CAS» που εργαζόταν κι είναι μέχρι σήμερα βασικό στέλεχος της εταιρείας. Οταν αγόρασε και το δεύτερο φορτηγάκι οι γείτονες έβλεπαν δύο φορτηγάκια κι άρχισαν τα παράπονα, με αποτέλεσμα να νοικιάσουμε ένα μικρό μαγαζάκι πάνω στον αυτοκινητόδρομο 135. Επειτα από ενάμισι χρόνο τον πλησίασε η τράπεζα, με την οποία είχε συναλλαγές και του είπε θα σου ΑΡΧΕΙΟ: «Ε.Κ.» Το κτίριο της εταιρείας «KCR», στον κεντρικό δρόμο 135 της πόλης Φρέμιγχαμ της Μασαχουσέτης, στην είσοδο του οποίου κυματίζουν οι σημαίες της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών. πουλήσουμε ένα κτίριο. Εκείνος δίστασε και τους είπε ότι «μα έχω τα φορτηγάκια που πληρώνω, δεν νομίζω ότι μπορώ να αντεπεξέλθω».\ Κι ο διευθυντής της τράπεζας (Αμερικανός) είπε πως «εμείς θα σου το δώσουμε χωρίς προκαταβολή γιατί δεν θέλουμε να το δώσουμε να γίνει τράπεζα για να μην έχομε ανταγωνισμό. Οπότε το πήρα, κι αρχίσαμε εκεί. Είχαμε μέχρι 15 άτομα να εργάζονται δεν μπορούσαμε να πάμε περισσότερο. Κάποια στιγμή πουλιόταν το απέναντί μας κτίριο που ήταν εργοστάσιο, πήγαμε το είδαμε ήταν μεγάλο και χρειαζόταν ανακαίνιση, αποφασίσαμε και το πήραμε». Από εκεί και πέρα άρχισε η αλματώδης άνοδος. Διπλασιάσθηκε το προσωπικό, ανοίχτηκε η εταιρεία σε εργασίες όλων των ειδών, κλιματισμό, εξοπλισμό και κατασκευή εστιατορίων, πιτσαριών, μικρών παντοπωλείων, κοινοτικών κέντρων, ναών, τραπεζών. Κι έτσι σήμερα η εταιρεία, η οποία Στον αγαπητό μας φίλο Ανδρέα Καρπούζη απευθύνουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια για την επιτυχημένη σταδιοδρομία του αλλά και για τη διάκριση που του γίνεται από τον «Εθνικό Κήρυκα». Φίλε Ανδρέα πάντα άξιος. Οικογένεια Μιχάλη και Στέλλας Μπιλλήρη. Πολλά ευχαριστώ στον κ. Ανδρέα Καρπούζη Georgios Ristorante 757 Boston Post Road East Marlborough, Ma 01752 Tel: (508) 485-0800

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 - ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΪΟΥ 2010 ΘΕΜΑ 5 ξεκίνησε από το υπόγειο του σπιτιού, στεγάζεται σε μεγάλο και σύγχρονο κτίριο, απασχολεί 27 άτομα, με 18 φορτηγάκια τα οποία καλύπτουν όλη τη Νέα Αγγλία και 8 κανονικά αυτοκίνητα για τους πωλητές με το όνομα της «KCR» να είναι ορατό στο Μέιν και το Νιου Χαμσάιρ, στο Ροντ Αϊλαντ και το Κέιπ Κοτ. Μεγάλες αμερικανικές εταιρείες και ξενοδοχειακά συγκροτήματα όπως «Grown Plaza», «Holliday Inn», «Sheraton, Radisson» εξυπηρετούνται από την «ΚCR». Ανθρωπος ευγνώμων ο Ανδρέας Καρπούζης είπε πως «την επιτυχία μας την οφείλω στους Ελληνες, οι οποίοι με αγκάλιασαν, με αγάπησαν, με προτίμησαν, αλλά και από την δική μου την πλευρά τους πρόσεξα, τους συμπεριφέρθηκα σωστά, τους βοήθησα όχι μόνο να αποκτούν τα καλύτερα μηχανήματα, αλλά και με τα δάνεια». Σύμφωνα με τον κ. Καρπούζη, τα καλύτερα ψυκτικά μηχανήματα τα κατασκευάζουν οι εταιρίες «Carrier», «York», «Trane», τις οποίες και τις τρεις τις αντιπροσωπεύει η «KCR». Μιλώντας για την σύζυγό του, Θεμελίνα, είπε πως «εκείνη ήταν τα πάντα, η πρώτη μου γραμματέας, συμπαραστάτης στα προβλήματα, στην οικογένεια, σύμβουλος, και μητέρα» και υπογράμμισε πως «αν δεν υπάρχει κατανόηση κι από την άλλη πλευρά, ποτέ δεν μπορείς να πετύχεις κάτι». Aαισθάνεται υπερήφανος για την πρόοδο της εταιρείας, «αλλά πρέπει να σας πω ότι αυτό δεν το πέτυχα μόνος μου, διότι αν δεν έχεις καλούς συνεργάτες και καλό σύντροφο στη ζωή, ποτέ δεν μπορείς να πετύχεις κάτι τέτοιο». Πιστεύει πως «είναι σπουδαίο πράγμα να υπάρχει σταθερότητα στη στελέχωση του ανθρώπινου δυναμικού διότι οι πελάτες αισθάνονται ασφάλεια». Η οικογένειά μου κι εγώ απευθύνουμε θερμά συγχαρητήρια στον καλό μας φίλο Ανδρέα Καρπούζη και του ευχόμαστε πάντα επιτυχίες Παύλος Κατσαρίκας και η οικογένειά του ιδιοκτήτες του Bella Costa Ristorante 147 Cochituate Road Framingham, MA 01701 Tel: (508) 626-1726 Ο Ανδρέας Καρπούζης με τον πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρίας «Παιδεία» Ηλία Τομάζο κατά την θεμελίωση του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο του Ροντ Αϊλαντ. Ο κ. Καρπούζης είναι από τους πρώτους υποστηρικτές και δωρητές της «Παιδείας». Συνέχεια στη σελίδα 6 Ο Ανδρέας Καρπούζης στη Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Ορους με τον ηγούμενο Ναθαναήλ, με τον οποίον τυγχάνουν συντοπίτες από το νησί της Κω. Ο κ. Καρπούζης τυγχάνει και γνώστης της ψαλτικής τέχνης. Η οικογένεια Επαμεινώνδα Λαγγονάκη εκφράζει πολλές και εγκάρδιες ευχές και συγχαρητήρια στον αγαπητό τους φίλο Ανδρέα Καρπούζη για την τιμή που του γίνεται από τον «Εθνικό Κήρυκα» και η οποία του αξίζει. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΡΧΕΙΟ: «Ε.Κ.»

6 ΘΕΜΑ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Ανδρέας Καρπούζης: Ο οικογενειάρχης, ο άνθρωπος, ο Ελληνας, ο επιχειρηματίας Συνέχεια από τη σελίδα 5 Από την αρχή είχε και έχει προσωπική επικοινωνία με τους πελάτες, κι εκεί έγκειται το μυστικό της επιτυχίας του διότι πιστεύω πολύ στην αυτοπρόσωπη παρουσία και επικοινωνία. Δεν υπάρχει κανένας πελάτης Ελληνας ή Αμερικανός που να μην τον γνωρίζει προσωπικά. Τους λέγει αν δεν είμαι στο γραφείο, ξέρετε που να με βρείτε, είτε στο σπίτι είτε στο κινητό τηλέφωνο «τα οποία θέτω στη διάθεσή τους, κι αυτό το εκτιμούν πολύ κι αισθάνονται σιγουριά και εγγύτητα». Τα πράγματα που μετρούν πιο πολύ στη ζωή του είναι «πάνω απ όλα η οικογένεια, τα παιδιά και τα εγγόνια τώρα» τα οποία ανέρχονται στα πέντε και «όλα τα αγαπώ με τον ίδιο τρόπο». Ο κ. Καρπούζης, πέρα από επιτυχημένος και αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, είναι άνθρωπος βαθιάς πίστης στο Θεό, τον οποίο μάλιστα υμνολογεί ψάλλοντας όταν του δίνεται η ευκαιρία διότι είναι συνάμα καλλίφωνος και καλός ιεροψάλτης. «Αν δεν πάω την Κυριακή στην εκκλησία, νομίζω πως κάτι μου λείπει όλη την εβδομάδα, δεν καταλαβαίνω ότι άλλαξε η εβδομάδα, από μικρό παιδί συνδεόμουν με την Εκκλησία». Ο Ανδρέας Καρπούζης υποδέχεται τον πρώην κυβερνήτη της Μασαχουσέτης Μιχάλη Δουκάκη, στα γραφεία της «KCR» την ημέρα των εγκαινίων της εταιρείας πριν από 37 χρόνια. Τρέφει πολύ σεβασμό και αγάπη για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο έχει επισκεφθεί αρκετές φορές, ενώ παρευρέθηκε και στην ενθρόνιση του σημερινού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, με τον οποίον διατηρεί συχνή επικοινωνία, ενώ την βάπτιση του εγγονού του, Ανδρέα, την τέλεσε ο Μητροπολίτης Ικονίου Θεόληπτος στο Μοναστήρι της Παναγιάς της Σπηλιανής στη Νίσυρο. Είπε πως «έχουμε χρέος σαν Ελληνες και σαν ορθόδοξοι να αγαπούμε και να στηρίζουμε όσο και όπως μπορούμε το Πατριαρχείο. Κλαίω από συγκίνηση κάθε φορά που πηγαίνω ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΡΧΕΙΟ: «Ε.Κ.» Ο Α. Καρπούζης με την σύζυγό του Θεμελίνα και τα παιδιά τους Κατερίνα, Δημήτρη και Αντώνη, σε παλιότερη οικογενειακή φωτογραφία. στην Κωνσταντινούπολη και μπαίνω στην Αγιά Σοφιά, ή στη Μονή της Χώρας μ εκείνες τις θαυμάσιες ψηφιδωτές εικόνες. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι προικισμένος με πολλά χαρίσματα, μόρφωσης, διορατικότητας, δυναμισμού, αλλά οι συνθήκες στις οποίες είναι αναγκασμένος να λειτουργήσει και να ζήσει είναι, καθώς ξέρετε, πολύ δύσκολες» και συμπλήρωσε «γι αυτό πιστεύω ότι καλό θα ήταν να δώσει ξεχωριστό ενδιαφέρον για μας εδώ στην Αμερική γιατί φαίνεται να χάνουμε τον προσανατολισμό μας».\ Πιστεύει πως «όταν βάζεις τον Θεό μπροστά στη Ο κ. Δημήτρης Γκαράλης ιδιοκτήτης του Rico s Pizza συγχαίρει τον Ανδρέα Καρπούζη για την τιμής που του γίνεται από τον «Εθνικό Κήρυκα». Ο Ανδρέας Καρπούζης έχει βοηθήσει εκατοντάδες ομογενείς στη Νέα Αγγλία να αποκτήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις στον κλάδο των εστιατορίων, των Dunkin Donuts και πάσης φύσεως μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Τα συγχαρητήριά μου στον αγαπητό φίλο Αντρέα Καρπούζη για την επιτυχημένη του σταδιοδρομία εδώ στην Αμερική. Φίλε Ανδρέα σου εύχομαι καλή συνταξιοδότηση. Ο φίλος σου Γιάννης Κακριδάς

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 - ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΪΟΥ 2010 ΘΕΜΑ 7 Το ζεύγος Ανδρέα και Θεμελίνας Καρπούζη οι οποίοι με αγάπη, συνεννόηση, αλληλοεκτίμηση και σκληρή εργασία έφτασαν στην επιχειρηματική κορυφή, πραγματοποιώντας το αμερικανικό όνειρο. ζωή σου, όλα βαδίζουν προς το καλό κι όλα προς την πρόοδο, έτσι αισθανόμουν από μικρό παιδί έτσι και σήμερα». Την Ελλάδα όχι απλώς την αγαπά, αλλά την λατρεύει, γι αυτό όπως είπε «έχει ματώσει η ψυχή μου για την κρίση που την χτύπησε, αυτές τις δύσκολες στιγμές. Αυτό που πρέπει να έχει προτεραιότητα είναι η αγάπη, η ομόνοια και η προσπάθεια να σταθεί και πάλι στα πόδια της η πατρίδα μας, δεν έχουν θέσει τα μικροκομματικά, πρέπει όλοι να ριχτούν στη μάχη για την Ελλάδα». Νομίζει ότι η οικονομία της Αμερικής, η οποία πέρασε μεγάλους τριγμούς τα τελευταία χρόνια, «τώρα αρχίζει και ξαναβρίσκει τους παλμούς και τους βηματισμούς της. Η Αμερική έχει τις δικές της δυνάμεις και μπορεί και ξεπερνά τις κρίσεις». Είναι από τους πρώτους που δίνει το «παρών» και υποστηρίζει κάθε τι που έχει σχέση με την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Πριν μερικές εβδομάδες, πολλοί από την αποστολή των εξ Ελλάδος Μαραθωνοδρόμων βρήκαν κοντά στον Ανδρέα και την Θεμελίνα Καρπούζη φιλοξενία και συμπαράσταση. Στα πρόσωπά τους έβλεπαν «όλους τους Ελληνες, αλλά και την ιστορία δυόμισι χιλιάδων χρόνων από τον πρώτο Μαραθώνιο. Ελλάδα και πάλι Ελλάδα, χωρίς την Ελλάδα ο κόσμος δεν θα είχε ψυχή, δεν θα είχε πολιτισμό». Συγχαρητήρια στον Ανδρέα από τον John και τον Leo Family House of Pizza 329 Maple Street, Marlborough, MΑ 01752 (508) 481-1322 ΑΡΧΕΙΟ: «Ε.Κ.» Ο Κώστας και η Ανθούλα Λινάρδου με τα παιδιά τους ιδιοκτήτες του Land and Sea Restaurant με ιδιαίτερη χαρά χαιρετίζουν την επιλογή του καλού τους φίλου Ανδρέα Καρπούζη για την εξαιρετική έκφραση εκτίμησης της προσφοράς του στον Ελληνισμό της Αμερικής. Του εύχονται Υγεία και προσωπική ευτυχία. Και εις ανώτερα. Ο Bob Tsapanidis ιδιοκτήτης της Classic Pizza συγχαίρει τον Ανδρέα Καρπούζη για την εξαιρετική τιμή που του γίνεται από τον «Εθνικό Κήρυκα» σε αναγνώριση της μεγάλης του προσφοράς στην Ελληνική Κοινότητα αλλά και στους ομογενείς τους οποίους βοήθησε και διευκόλυνε να αποκτήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις.

8 ΙΣΤΟΡΙΑ Του Βασίλη Ριτζαλέου Οι Αμερικανοί είναι χρόνια τώρα διχασμένοι με την υπόθεση του Ιράκ. Στην αρχή θυσίαζαν με «εθνική γενναιοδωρία» χρήμα και ζωές... Των άλλων στην αρχή, των παιδιών τους έπειτα... Ενα μεγάλο μέρος τους ακόμη θεωρεί ότι ο πόλεμος στο Ιράκ έχει κάνει τον κόσμο ασφαλέστερο και έχει ενισχύσει τη Δημοκρατία στη Μέση Ανατολή εφόσον ανέτρεψε έναν στυγνό δικτάτορα ο οποίος κατασκεύαζε όπλα μαζικής καταστροφής και ενδεχομένως να τα προωθούσε σε τρομοκράτες. Το σημερινό κείμενο, που μας εμπιστεύθηκε ο κ. Βασίλης Ριτζαλέος, διδάκτορας νεότερης και σύγχρονης ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που εργάζεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στην Κομοτηνή, έχει να κάνει με ζωές παιδιών και δη με ελληνική καταγωγή. Γιατί κι έφηβοι να ήταν όταν έχασαν τη ζωή τους «ηρωικά» τα όνειρά τους για τη ζωή ήταν αυτά ενός παιδιού, δηλαδή με μέλλον, που τελείωσε σύντομα όμως. Η δημοσίευση αυτή έρχεται να εδραιώσει την άποψη ότι οι μάνες πενθούν τα παιδιά τους ακόμη κι όταν ζουν σε κοινωνίες που παράγουν μαζικά, εκτός από όπλα και ιδέες και τις πωλούν με τίμημα ζωές... Πωλούν στις μάνες ψεύτικα άλλοθι ότι δήθεν τα παιδιά τους έγιναν «αληθινοί ήρωες στον αγώνα ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Ελληνοαμερικανοί πεσόντες για την «ελευθερία του Ιράκ και του Αφγανιστάν» για την ελευθερία του κόσμου. Η ιστορία θα γράψει πως η ελληνοαμερικανική κοινότητα είχε τους δικούς της νεκρούς στον πόλεμο του Ιράκ...» τονίζει ο κ. Ριτζαλέος. «Η σύντομη ιστορία οχτώ στρατιωτών. Πίσω από τους κατασκευασμένους ήρωες αποκαλύπτονται οι άνθρωποι. Πίσω από τον ηρωισμό οι φόβοι και τα καθημερινά όνειρα...». Η ελληνική καταγωγή τους τράβηξε την προσοχή μου στη λίστα των αμερικανικών απωλειών στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν από το 2003 μέχρι σήμερα: Πέτρος Γιαννόπουλος από το Ιλινόις, Δημήτρης Γαβριήλ από τη Νέα Υόρκη, Στηβ Βαχαβιόλος από το Ειρμοντ της Νέας Υόρκης, Νίκολας Αρβανίτης από το Σάλεμ του Νιουχαμσάιρ. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Αμερική, σχεδόν ενωμένη στην αρχή, έστειλε με ενθουσιασμό τα παιδιά της στον αγώνα για την ελευθερία του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Με αφορμή τη δράση κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, τούς οδηγούσε σε έναν παράλογο πόλεμο για τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο του Περσικού Κόλπου και της Ασίας. Και τα παιδιά της Αμερικής ανέλαβαν πρόθυμα τον επικίνδυνο ρόλο του Σταυροφόρου και του Εξολοθρευτή, ενσαρκώνοντας ήρωες των κόμικς και των βιντεοπαιχνιδιών. Ο Νίκολας Ξιάρχος, 21 ετών, πεζοναύτης και γιος Ελληνοαμερικανού αξιωματικού της Αστυνομίας στη Μασαχουσέτη, σκοτώθηκε στις 23 Ιουλίου του 2009 στο Αφγανιστάν. Ενα χρόνο νωρίτερα είχε σωθεί από φονική έκρηξη βόμβας ενώ υπηρετούσε στο Ιράκ. Τραγική ειρωνεία: μερικές ημέρες πριν από το θάνατό του, οι γονείς και τα αδέρφια του δημοσίευσαν επιστολή στον Τύπο εκφράζοντας τη βεβαιότητα για τη νίκη των Αμερικανών και την ασφαλή επιστροφή του γιου τους στη Μασαχουσέτη. Σήμερα, ο πατέρας του συγκεντρώνει χρήματα για την ανακούφιση των βετεράνων του πολέμου στη μνήμη του παιδιού του. Ο Τζέισον Κουτρούμπας, 21 ετών, ήταν από τη Φλόριντα. Μετά την κατάταξή του στις Ειδικές Δυνάμεις πολέμησε στο Ιράκ όπου σκοτώθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2007.

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 - ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΪΟΥ 2010 ΙΣΤΟΡΙΑ 9 Αν και ήταν σκληρά εκπαιδευμένος δεν έκρυβε τους φόβους του όταν έστελνε ηλεκτρονικά μηνύματα στους φίλους του: είμαι χαρούμενος όταν έχω βραδινή υπηρεσία, επειδή είναι πιο δροσερά και σκοτεινά, και νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια. Σκόπευε να εγκαταλείψει το στρατό στο τέλος του 2007, όταν θα επέστρεφε στην Αμερική για να αρχίσει τις σπουδές του στο κολέγιο. Ο Μάθιου Παθένος, 21 ετών, ήταν πεζοναύτης και σκοτώθηκε στη Φαλούτζα του Ιράκ. Με τη γνωστοποίηση του θανάτου του στις 7 Φεβρουαρίου 2007, οι γονείς του κράτησαν σε απόσταση τα αμερικανικά μέσα ζητώντας από αυτά να σεβαστούν την οικογενειακή τραγωδία. Ο Νίκολας Αρβανίτης ήταν 22 ετών και σκοτώθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2006, την επομένη των γενεθλίων του. Ηταν αλεξιπτωτιστής της περίφημης 82ης αερομεταφερόμενης μεραρχίας και παθιασμένος με τον στρατό: εξαιρετικός κιθαρίστας της τζαζ, απέρριψε υποτροφία σε μουσική ακαδημία για να καταταγεί στα 17 του στον στρατό με τη σύμφωνη γνώμη της μητέρας του. Μολονότι μπορούσε να γίνει υπεύθυνος της εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων, προτίμησε να φύγει πρώτα στο Αφγανιστάν και μετά στο Ιράκ για έναν χρόνο. Ο Στιβ Βαχαβιόλος, 21 ετών, σκοτώθηκε στις 11 Μαΐου 2006. Δεν πρόλαβε να παραλάβει το τελευταίο δέμα που του ετοίμασαν οι γονείς του Κωνσταντίνος (Γκας) και Βασιλική: «Του στέλναμε ένα πακέτο με ελληνικές γεύσεις που αγαπούσε». Ο θάνατός του δεν ήταν ηρωικός, όπως θα φανταζόταν κάποιος το τέλος ενός πεζοναύτη, καθώς το άρμα του έπεσε σε ένα κανάλι νοτιοδυτικά της Βαγδάτης και όλο το πλήρωμα πνίγηκε. Ωστόσο, οι γεννημένοι στην Ελλάδα γονείς του τόνιζαν στα αμερικανικά μέσα πως «θέλουμε να μάθουν όλοι ότι δεν πέθανε χωρίς αιτία. Οι δημοσιογράφοι τον είχαν ήδη τοποθετήσει στο πάνθεον των ηρώων, αυτό το παιδί που έβλεπε το μέλλον του έξω από το στρατό, αγαπούσε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και διψούσε να διαβάζει βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Στο σπίτι κυμάτιζαν η αμερικανική και ελληνική σημαία, ενώ στο Διαδίκτυο πολλοί που έχασαν συγγενείς τους στο Ιράκ, άγνωστοι στον Γκας και τη Βασιλική, έστελναν μηνύματα συμπαράστασης. Από τα μηνύματα, συγκράτησα εκείνο της Μαρίας: «Koubaro, koubara. Μόνον οι καλύτεροι πεθαίνουν νέοι». Ο Δημήτρης Γαβριήλ, 29 ετών, σκοτώθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2004. Ηταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους μέχρι τώρα Ελληνοαμερικανούς πεσόντες στο Ιράκ. Η περίπτωσή του είναι ιδιαίτερη: εγκατέλειψε την καριέρα του χρηματιστή για να πολεμήσει ως πεζοναύτης στο Ιράκ. Ολα όμως έχουν και την αιτία τους. Πριν από την κατάταξή του στους πεζοναύτες, ο Δημήτρης, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Μπράουν, δούλευε στο Μανχάταν για λογαριασμό της γνωστής JP Morgan και στον ελεύθερο χρόνο του έγραφε άρθρα και ποιήματα για να μην ξεχαστούν οι φίλοι που έχασε στους Δίδυμους Πύργους στην επίθεση της 11η Σεπτεμβρίου. Πείστηκε πως ο πόλεμος ήταν η απάντηση στην τρομοκρατία και έφυγε τον Ιούνιο του 2004 για το Ιράκ. Ο πεζοναύτης Πέτρος Γιαννόπουλος, 22 ετών, σκοτώθηκε μια βδομάδα πριν από τον Γαβριήλ, στις 11 Νοεμβρίου 2004. Αν και ήταν ταλαντούχος αθλητής του χόκεϋ και για αυτό περιζήτητος σε κολέγια, προτίμησε να καταταγεί στο Στρατό στα 17 του: ο Στρατός προσφέρει εμπειρίες που δεν μπορώ να έχω σε μια τάξη, έλεγε στους γονείς του που δεν ήταν ενθουσιασμένοι με την επιλογή του. Το αγαπημένο του ρητό ήταν: «Zω για να κερδίζω, τολμώ να αποτυγχάνω». Η σελίδα συλλυπητηρίων στο διαδίκτυο κατακλύζεται από μηνύματα ανθρώπων που δεν τον γνώριζαν αλλά τον θεωρούν ως έναν από τους ήρωες της πατρίδας. Ενα ζευγάρι ομογενών έγραψε σχετικά: «O theos na einai mazi sas. Δεν τον συναντήσαμε ποτέ, αλλά ήταν πράγματι ένας Ελληνας ήρωας». Ο Μιχαήλ Μιχαλάκης από το Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια ήταν μόλις 18 ετών (ένα από τα σαράντα νεαρότερα θύματα των Αμερικανών στον πόλεμο του Ιράκ και του Αφγανιστάν) και είναι ο πρώτος Ελληνοαμερικανός που σκοτώθηκε στο Ιράκ την επομένη των Χριστουγέννων του 2003. Μέλος της Εθνικής Φρουράς και της Στρατονομίας, έχασε τη ζωή του όταν ανατράπηκε το όχημά του στο Αεροδρόμιο της Βαγδάτης. Μετά το θάνατό τους, η περίπτωση των Ελληνοαμερικανών στρατιωτών αποτελεί τμήμα της επίσημης προπαγάνδας που ασπάζονται οι πολίτες: έγιναν αληθινοί ήρωες στον αγώνα για την ελευθερία του κόσμου. Η ιστορία θα γράψει πως η ελληνοαμερικανική κοινότητα είχε τους δικούς της νεκρούς στον πόλεμο του Ιράκ. Επί της ουσίας, όμως, εκτός από την απώλεια 5.450 Αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν μέχρι τώρα, η επιχείρηση για την ελευθερία του Ιράκ στοίχισε τη ζωή σε 150.000 Ιρακινούς αμάχους (με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις) και οδήγησε πέντε εκατομμύρια στην προσφυγιά. Στο Αφγανιστάν, μόνο την τελευταία τριετία, υπήρξαν 6.500 θύματα μεταξύ των αμάχων (σύμφωνα με επίσημες στατιστικές), ενώ οι πρόσφυγες στο Πακιστάν και το Ιράν υπολογίζονται σε τρία περίπου εκατομμύρια. Πηγή: «Παρατηρητής» Ο Στρατιώτης Είναι ο Στρατιώτης και όχι ο Δημοσιογράφος αυτός που μας έδωσε την Ελευθερία του Τύπου είναι ο Στρατιώτης και όχι ο Ποιητής αυτός που μας έδωσε την Ελευθερία του Λόγου είναι ο Στρατιώτης και όχι ο «Διαδηλωτής» αυτός που μας έδωσε την Ελευθερία να Διαδηλώνουμε Είναι ο Στρατιώτης και όχι ο Δικηγόρος αυτός που μας έδωσε το Δικαίωμα σε μια Δίκαιη Δίκη Είναι ο Στρατιώτης ο οποίος Xαιρετά τη Σημαία, υπηρετεί υπό την Σκέπη της Σημαίας, το Φέρετρο του Οποίου Καλύπτεται από τη Σημαία, αλλά και αυτός ο οποίος επιτρέπει στον Διαδηλωτή να Καίει τη Σημαία STAMATIADES FUNERAL HOME Τσαρλς Μ. Πρόβινς Σαν Ντιέγκο, Καλιφόρνια Αφιερωμένο στους Ελληνες που πολέμησαν για τα ιδανικά στα οποία πίστεψαν και που βασίζονται στο πνεύμα του Λεωνίδα, του βασιλιά της Σπάρτης

10 ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Γεώργιος Διλβόης 1896-1918: «Ενας εκ των 10 μεγαλύτερων ηρώων του Α Παγκοσμίου Πολέμου» Οι δρόμοι Γεωργίου Παπανδρέου, Βάρναλη και Στροφυλίου συναντώνται και σχηματίζουν την πλατεία Διλβόη, στο μέσο της οποίας υπάρχει ένα στρογγυλό κηπάκι με μια στήλη και ένα ανδριάντα στην κορυφή της. Ενας μπρούτζινος αδριάντας με καπέλο. Μια επιγραφή γράφει: Γεώργιος Διλβόης 1896-1918: «Ενας εκ των 10 μεγαλύτερων ηρώων του Α Παγκοσμίου Πολέμου» Στρατηγός Τζον Πέρσινγκ Σίγουρα πολλοί περαστικοί δεν διαβάζουν την επιγραφή αυτή και περνάνε αδιάφορα μπροστά από τον ανδριάντα. Ας τον παρουσιάσουμε λοιπόν μια και είναι συμπατριώτης μας από τα Αλάτσατα της Μικράς Ασίας, όπου γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1896. Την εποχή εκείνη οι Τούρκοι, καταδυνάστευαν το ελληνικό στοιχείο, με αποτέλεσμα οι ομογενείς, όσοι μπορούσαν, να μεταναστεύουν σε ξένες χώρες για να σωθούν. Ενας εξ αυτών ήταν και ο πατήρ Διλβόης. Μετά μυρίων κινδύνων και κόπων κατόρθωσε να πάρει την οικογένεια του και να εγκατασταθεί στην Αμερική. Ο Γεώργιος ήτο τότε είκοσι ετών. Τότε ακριβώς ξέσπασαν οι ταραχές στο μεξικανικά σύνορα. Στην πρόσκληση της Αμερικανικής Κυβερνήσεως, ο νεαρός και ένθερμος Διλβόης έσπευσε να καταταγεί εθελοντής στην Εθνοφρουρά του Νιού Χαμσάϊρ, στο πρώτο σύνταγμα πεζικού. Το 1917 αποστρατεύθηκε και αργότερα έφυγε για την Μασσαχουσέτη, όπου επιστρατεύθηκε πάλι και κατετάγη στην 26ην Μεραρχία Μασαχουσέτης. Σε λίγους μήνες ο Λόχος του βρέθηκε στη Γαλλία, όπου έλαβε μέρος στη μάχη του Μάρνη. Σ αυτή τη μάχη έπεσε κι ο Διλβόης, αλλά πριν ξεψυχήσει, έγινε ο μεγαλύτερος ήρως της Αμερικής αλλά και της Ελλάδος. Οταν ο λόχος του ενεπλάκη στο Μπελλό της Γαλλίας στην πιο φοβερή μάχη του πολέμου, στον Μάρνη, και αντιμετώπισε νικηφόρως κάθε εχθρική αντίσταση, ο Διλβόης δέχτηκε να συνοδεύσει μόνος τον αρχηγό του ουλαμού του σε μια επικίνδυνη αναγνώριση. Σε κάποια στιγμή όμως δέχτηκε τα πυρά ενός πολυβόλου που ήταν καμουφλαρισμένο σε μικρή απ αυτόν απόσταση. Παρά τον τραυματισμό και τους πόνους του, δεν πτοήθηκε. Σηκώθηκε ολόρθος και άρχισε να τρέχει πυροβολώντας προς το σημείον που ήταν κρυμμένο το εχθρικό πολυβόλο. Βλέποντας όμως, πως με τον τρόπο αυτόν δεν κατάφερνε τίποτα, πότε έρποντας, πότε όρθιος κι ενώ οι σφαίρες σφύριζαν γύρω του, τραβά την ξιφολόγχη και ορμά ακάλυπτος σ ένα χωράφι, όπου πίσω από κάτι χαμόκλαδα ήταν κρυμμένο το εχθρικό πολυβόλο, το οποίο κρατούσε σε αδράνεια και σε κίνδυνο όλον τον λόχο του. Ομως κι εδώ υπήρξε άτυχος. Γιατί ενώ είχε πλησιάσει τρέχοντας σε απόσταση είκοσι μέτρων, μια ομοβροντία τον ξαπλώνει χάμω διάτρητο από τις σφαίρες και το δεξί πόδι κομμένο. Δεν λυγίζει όμως πάλι. Σκυμμένος μπρούμυτα, τραβά το πιστόλι του και σημαδεύει. Δύο από τους πολυβολητές πέφτουν νεκροί, οι άλλοι δυο τρέχουν να σωθούν, εξαφανίζονται. Κι έτσι όπως ήταν μ ένα πόδι και την ψυχή στα δόντια, σέρνεται ως το πολυβόλο, τα αγκαλιάζει και παραδίδει το πνεύμα με το χαμόγελο στα χείλη... Ο ηρωισμός του αυτός έγινε θρύλος, έγινε παραμύθι και παράδειγμα αυτοθυσίας και ανδρείας, που σπανίως συναντά κανείς στην ιστορία. Με τον ηρωικό θάνατό του, ο Γεώργιος Διλβόης ετίμησε τις δύο Πατρίδες του, την Ελλάδα και την Αμερική. Το σώμα του μεταφέρθηκε στην Αμερική πάνω στο πολυβόλο, όπως τον βρήκαν, δια να ταφή στο Εθνικό Νεκροταφείο. Ο πατέρας του όμως παρακάλεσε και τον έθαψαν με τιμές στην ιδιαιτέρα πατρίδα του τα Αλάτσατα. Μετά την καταστροφή του 1922 ο τάφος του ανασκάφθηκε και βεβηλώθηκε. Η Αμερικανική Κυβέρνησις διαμαρτυρήθηκε για την ιεροσυλία και η τουρκική Κυβέρνηση εζήτησε συγγνώμην και απέδωσε με τιμές τα οστά του στους Αμερικανούς, που μεταφέρθηκαν με πολεμικό στην Αμερική. Εκεί τα απέθεσαν στο Εθνικό Νεκροταφείο, όπου βρίσκεται και το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, στην Ουάσιγκτον. Πάνω απ τον τάφο του ανήγειραν, όπως και στους μεγάλους εθνικούς ήρωες, περίλαμπρο άγαλμα με την προτομή του. Μετά την λήξιν του πολέμου, το Κογκρέσο απεφάσισε να απονείμει τιμητικό μετάλλιο στον ανδρειότερο στρατιώτη του Αμερικανικού Στρατού. Στην Ελλάδα βρίσκεται επίσης άγαλμα του Διλβόη και στον Συνοικισμό Βύρωνος, ένας δρόμος φέρει τo όνομα του. Το άγαλμα του Διλβόη στήθηκε στην Νέα Ερυθραία με δαπάνη των Αλατσατιανών προσφύγων. Κατά τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα δυστυχώς δεν παρέστη καμμία ελληνική στρατιωτική αρχή. Φαίνεται, ότι στο ελληνικό Πεντάγωνο δεν ενδιαφέρθη και για ένα Αμερικάνο. Λησμόνησαν ότι ήταν Ελληνας, Ερυθραιώτης από τα Αλάτσατα που έβγαζαν παληκαράδες φημισμένους. Μετά από αυτήν την παρουσίαση περνώντας μπροστά από τον ανδριάντα ας τον κοιτάμε στα μάτια και έστω εκ των υστέρων ας αποθέσουμε στη βάση του ένα δάφνινο στεφάνι ή έστω και μερικά λουλούδια από τα αμπέλια της Ερυθραίας. Μια άλλη αφήγηση για τον Ελληνα ήρωα: Ο ήρωας Γεώργιος Διλβόης Ο πρώτος Ελληνοαμερικανός που τιμήθηκε μετά θάνατον με το ανώτατο στρατιωτικό Μετάλλιο της Τιμής από το κογκρέσο των ΗΠΑ για τη γενναιότητα και την ανδρεία του «πάνω και πέρα από την πρόσκληση του καθήκοντος». Η ιστορία του Ελληνοαμερικανού ήρωα του Α Παγκοσμίου Πολέμου ξεκινάει από τα Αλάτσατα, όπου γεννήθηκε την 5η Φεβρουαρίου 1896. Ηταν γιος της πολυμελούς οικογένειας (με 9 παιδιά) του Αντωνίου και της Γιασεμής Διλβόη (το γένος Κόταρη). Ο πρώτος από την οικογένεια που μεταναστεύει για την Αμερική είναι ο πατέρας, ο Αντώνιος, το 1907. Θα τον ακολουθήσουν οι γιοι του, Δημήτριος, Γεώργιος, Κωνσταντίνος, Ευάγγελος, Ιωάννης και ο Νικόλαος (πού ίσως να ήταν ανιψιός και όχι γιος όπως έχει δηλώσει στα αρχεία του Ellis Island). Το 1911 μεταναστεύει η Μαριάνθη, η μεγαλύτερη κόρη, που θα παντρευτεί στην Αμερική τον Αλατσατιανό Ιωάννη Ζαχαρούλη, αλλά θα πεθάνει στα 26 της χρόνια το 1918 (τότε που σκοτώνεται και ο Γεώργιος). Ο πατέρας εργάζεται στο γενικό νοσοκομείο της Βοστώνης και εκεί θα εργαστούν και τα παιδιά του. Ο Γεώργιος θα συνεχίσει το σχολείο κι έπειτα θα εργαστεί ως εργάτης σε βιοτεχνία παπουτσιών στο Κιν του Νιου Χαμσάιρ (Keene, New Hampshire) και ως υπάλληλος στο ξενοδοχείο Κόμπλι Σκουέαρ (Copley Square).Από τα αμερικανικά αρχεία μετανάστευσης μαθαίνουμε πως ο δεκαεξάχρονος Γεώργιος Διλβόης, μαθητής ακόμη, αποχαιρετά τη μητέρα του Γιασεμή στα Αλάτσατα και φεύγει από το λιμάνι της Πάτρας με το πλοίο Αλίκη (Alice) την 20η Δεκεμβρίου 1909, με τελικό προορισμό τη Βοστώνη. Το 1914, ο Γεώργιος Διλβόης, στα 18 του χρόνια, ακολουθεί την ομάδα του ιερέα Αμβρόσιου Παρασχάκη και έρχεται μαζί τους στην Ελλάδα, για να πολεμήσει τους Τούρκους. Μετά την αποτροπή τους από τον Βενιζέλο, μένει για ένα σχεδόν χρόνο στη Χίο, όπου έχει καταφύγει η μητέρα του και τα αδέλφια του, εξ αιτίας του Πρώτου Διωγμού των Αλατσατιανών (1914-1918). Τον αποχαιρετούν και πάλι το Φεβρουάριο του 1915, που φεύγει για την Αμερική. Το 1916 κατατάσσεται στον αμερικανικό στρατό, στον Η 1ο λόχο, 26ο τμήμα, της 103ης μοίρας πεζικού του Κιν της πολιτείας της Μασαχουσέτης. Την ίδια κιόλας χρονιά, με εντολή του στρατηγού Τζων Πέρσινγκ (John Pershing), παίρνει μέρος στις επιτυχημένες πολεμικές επιχειρήσεις εθνικής ασφαλείας (1916-1917) εναντίον των επαναστατών (Πάντσο Βίλλα) στα βόρεια σύνορα του Μεξικού που θα χαρίσουν στο Γεώργιο Διλβόη, κατά την απόλυσή του από το στράτευμα το 1917, τρία μετάλλια, του Μεγάλου Στρατού, της Δημοκρατίας και των Βετεράνων του Ισπανικού Πολέμου. Το Μάιο του 1918, λίγο πριν από τη λήξη του Α Παγκόσμιου Πόλεμου και μετά την κατάληψη από τα γερμανικά στρατεύματα του Σατώ Τιερύ και της Φλάνδρας στη Γαλλία, οι συμμαχικές δυνάμεις Αγγλίας και Γαλλίας, ενισχυμένες από τον αμερικανικό στρατό, εξαπέλυσαν αντεπίθεση στον ποταμό Μάρνη (18 Ιουλίου-4 Αυγούστου 1918) που έληξε υπέρ των συμμάχων. Ο Γεώργιος Διλβόης κατατάσσεται εθελοντής και αποστέλλεται στη Γαλλία. Την 18η Ιουλίου βρίσκεται με το λόχο του σε ένα από τα μέτωπα αντεπίθεσης, στη ζώνη Τορσύ-Μπελλώ και σε θέση καλυμμένων γερμανικών οπλοπολυβόλων στη σιδηροδρομική γραμμή του Μπελλώ. Με ανώτερη εντολή που δίνεται στην ομάδα του για την κατάληψή τους, αυτή επιτυγχάνεται προσωπικά από το Γεώργιο Διλβόη, που χάνει όμως τη ζωή του σε μία υπεράνθρωπη προσπάθεια, αφού του έχει αποκοπεί το ένα του πόδι. Στις 19 Ιανουαρίου 1919, με επιστολή του στρατηγού του αμερικανικού στρατού Τζoρτζ Μπριγκαντιέρ ανακοινώνεται στον πατέρα του Αντώνιο Διλβόη η έγκριση του αμερικανικού κογκρέσου για την απονομή του ανώτατου Μεταλλίου Τιμής στον ήρωα γιο του για τη γενναιότητα,

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 - ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΪΟΥ 2010 ΙΣΤΟΡΙΑ 11 την παλικαριά, τη στρατιωτική δράση πάνω και πέρα από την πρόσκληση του καθήκοντος. Μεταξύ των άλλων, ο Αμερικανός στρατηγός μνημονεύει την ελληνική κληρονομιά του Γεωργίου Διλβόη: «...Ενας απόγονος της φυλής του Ξενοφώντα και του Λεωνίδα απέδειξε το δικαίωμά του να αναφέρεται ισάξια με εκείνες τις ηρωικές ψυχές. Κάτω από καταστάσεις υποταγής και πίστης στην υιοθετημένη του πατρίδα (την Αμερική) ανέτρεψε το παρόν, επιδεικνύοντας τις ηρωικές εκείνες ιδιότητες των Ελλήνων προγόνων του, από τους οποίους προέρχεται...». Ο Γεώργιος Διλβόης παρέμεινε ενταφιασμένος στο συμμαχικό νεκροταφείο της Αργκόν στη Γαλλία μέχρι το 1922. Η οικογένειά του, που είχε ήδη επανεγκατασταθεί στα Αλάτσατα με την παλιννόστηση, ζήτησε το 1921 από την αμερικανική κυβέρνηση τη μεταφορά των οστών του από τη Γαλλία, προκειμένου να ταφεί στην πατρώα γη των Αλατσάτων. Με ειδική τελετή στο Παρίσι και ανάμεσα σε είκοσι άλλα φέρετρα εκταφέντων πεσόντων των συμμαχικών δυνάμεων, η σορός του Γεωργίου Διλβόη θα ταξιδέψει ως στην Ιταλία. Με τιμές από εκπροσώπους της ιταλικής κυβέρνησης, το φέρετρο, τυλιγμένο με την αστερόεσσα και συνοδευόμενο από τιμητικό άγημα του αμερικανικού στρατού με επικεφαλής τον Τζέημς Τέστα, θα μεταφερθεί τον Ιούλιο του 1922 με αντιτορπιλικό στη Χίο, από εκεί στα Λίτζια. Την 10η Ιουλίου 1922, στρατιωτικό άγημα από οκτώ Ελληνες στρατιώτες, ο δήμαρχος των Αλατσάτων Δημήτριος Γαλατιανός, ο Αμερικανός πρόξενος Σ. Μπελενιώτης, μέλη της οικογένειας του νεκρού και της δημογεροντίας, δύο μικρά κορίτσια ΞΕΝΗ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ που κρατούσαν τη φωτογραφία του, καθώς και ένας νεκροπομπός που μετέφερε τα μετάλλια του ήρωα, ήταν μαζί με το άγημα του αμερικανικού στρατού εκείνοι που υποδέχονταν τα λείψανα του ήρωα στη μικρασιατική γη. Λέγεται ότι 17.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας συνόδεψαν ως τα Αλάτσατα την άμαξα με τη σορό του, που τοποθετήθηκε στο κέντρο του ναού των Εισοδίων της Παναγίας. Ο Μητροπολίτης Κρήνης Καλλίνικος τέλεσε την επιμνημόσυνη δέηση και ο δήμαρχος Δημήτριος Γαλατιανός μίλησε για τη δράση του ήρωα. Από προφορικές μαρτυρίες γνωρίζουμε ότι ο Τζέημς Τέστα, ανώτερος αξιωματούχος του αμερικανικού στρατού, φιλοξενήθηκε εκείνη τη μέρα στο πατρικό σπίτι του Διλβόη. Επίσης λέγεται ότι η δημογεροντία των Αλατσάτων, σε ανταπόδοση τιμής προς την Αμερική και τον εκπρόσωπό της που συνόδευσε από το Παρίσι ως τα Αλάτσατα τα οστά του Διλβόη, ονόμασε την κεντρική πλατεία των Αλατσάτων σε Πλατεία Αμερικής και την κεντρική οδό Σμύρνης (σήμερα Kemal Pasa) που οδηγεί στην πλατεία τη μετονόμασε σε οδό Τζέημς Τέστα. Η δημογεροντία των Αλατσάτων τις επόμενες μέρες συνεδρίασε με πρωτεύον θέμα την κατασκευή μνημείου στο σημείο ταφής των οστών. Γι αυτό το σκοπό προτάθηκαν ως θέσεις η κεντρική Πλατεία Αμερικής ή ο περίβολος χώρος της Παναγίας, μπροστά στα γραφεία της μητρόπολης. Ξεκίνησαν εράνους για τη συγκέντρωση χρημάτων και προσφορές σχεδίων για μια μεγαλόπρεπη κατασκευή, ανάλογη της τιμής του ήρωα. Εν τω μεταξύ, το φέρετρο καλυμμένο με την αμερικάνικη σημαία εξακολουθούσε να παραμένει μέσα στο ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου. Οι τελευταίοι άνθρωποι που είδαν το φέρετρο πριν εγκαταλειφθούν τα Αλάτσατα, το Σεπτέμβριο του 1922, και χρησιμοποιήθηκαν ως μάρτυρες από τις αμερικανικές αρχές ήταν κάποιες γυναίκες, μεταξύ των οποίων η Κυριακούλα Καζανά, η Ζωή Κακογιάννη και η Μαρία Τσακιτζή. Σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες τους που έχουν κατατεθεί στον Αμερικανό πρόξενο στην Αθήνα, δηλώνουν πως το φέρετρο ήταν σπασμένο, η αμερικανική σημαία σκισμένη και τα οστά του ήρωα σκορπισμένα στο δάπεδο του ναού. Από τον Οκτώβριο του 1922 μέχρι το Μάρτιο του 1923 πραγματοποιείται ένας αγώνας επικοινωνίας της οικογένειας Διλβόη με τον Αμερικανό πρόξενο, ο οποίος επικοινωνεί με στρατηγούς, γερουσιαστές και τέλος με τον ίδιο τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Γουόρεν Χάρτινγκ ο οποίος απαιτεί τη μεταφορά των οστών του Διλβόη στις Η.Π.Α. και τη διπλωματική διπλή συγγνώμη της Τουρκίας για την προσβολή νεκρού ήρωα του αμερικανικού στρατού και για την προσβολή της αμερικανικής σημαίας. Μετά από τυπικές διαδικασίες και επαφές των διπλωματικών αμερικανικών αρχών με τις αρμόδιες αρχές της Τουρκίας, κατά τις οποίες η αίτηση συγγνώμης και μεταφοράς των οστών είναι επιτακτική, η απάντηση της Τουρκίας είναι σαφής: «Κατά την εξέταση που έγινε, διαπιστώθηκε ότι το φέρετρο είχε μόνο ανοιχτεί και η σημαία χάθηκε». Την ημέρα που είχε κανονιστεί η συνάντηση της αμερικανικής αντιπροσωπείας με τον υπεύθυνο των τουρκικών αρχών στα Αλάτσατα, προκειμένου να γίνει η πραγματογνωμοσύνη και η παράδοση των οστών με την υπογραφή του, ο υπεύθυνος απουσίαζε και ο αντικαταστάτης του στερούνταν του δικαιώματος της υπογραφής. Τελικά μια καινούργια αμερικανική σημαία τυλίγει ένα καινούργιο (ίδιο με το παλιό) φέρετρο που ταξιδεύει τον Οκτώβριο του 1923 με το πλοίο Sapelo για την Αμερική. Την 12η Νοεμβρίου 1923 θα ενταφιαστεί με τιμές ήρωα στο εθνικό νεκροταφείο του Αρλιγκτον. Στην Αμερική τον τιμούν ο Δήμος του Σάμερβιλ, με στάδιο και κολυμβητήριο που φέρουν το όνομά του, η πολιτεία της Μασαχουσέτης με τον εντοιχισμό μαρμάρινης πλάκας στο διοικητήριο, καθώς και με την ανέγερση ανδριάντων του στο Αρλιγκτον και στο Ιλινόις. Στην Ελλάδα τον τιμούν με δρόμους που φέρουν το όνομά του στους δήμους Βύρωνα και Νέας Σμύρνης και με ομώνυμες πλατείες στους δήμους Βύρωνα και Νέας Ερυθραίας, όπου στήθηκε και η προτομή του ήρωα με έξοδα της Αδελφότητος Αλατσατιανών Νέας Ερυθραίας. Το ανώτατο Μετάλλιο Τιμής του ήρωα Γ. Διλβόη με τα χρόνια περιέρχεται στα χέρια της μικρότερης αδελφής του που ζει με την οικογένειά της στην Κρήτη. Το καλοκαίρι του 1941 Γερμανοί στρατιώτες λεηλατούν το σπίτι τους και μαζί με άλλα αντικείμενα αρπάζουν και το μετάλλιο. Ο Γεώργιος Ροζακής, γιος της οικογένειας και ανιψιός του ήρωα, με αίτηση προς την αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, ζητά να δοθεί πάλι στην οικογένεια το χαμένο μετάλλιο. Την 14η Απριλίου 1999, μετά από έγκριση του προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Νίκολας Μπερνς, κατά τη διάρκεια ειδικής τιμητικής εκδήλωσης, παραδίδει ένα καινούργιο μετάλλιο στον ανιψιό του ήρωα Γ. Ροζακή. Ο Γεώργιος Διλβόης τιμήθηκε συνολικά από τέσσερις κατά σειρά Αμερικανούς προέδρους: Από τον Γούντροου Ουίλσον, που τον Ιανουάριο του 1919 υπέγραψε την έγκριση για την απονομή του ανώτατου στρατιωτικού Μεταλλίου της Τιμής. Από τον Γουόρεν Χάρντινγκ, με εντολή του οποίου μεταφέρθηκαν τα οστά του ήρωα από τα Αλάτσατα στις ΗΠΑ, το 1923. Από τον Κάλβιν Κούλιτζ, ο οποίος προέδρευε στον τελικό ενταφιασμό του στο εθνικό νεκροταφείο του Αρλινγκτον. Και τέλος, από τον Μπιλ Κλίντον, κατά την αντικατάσταση του χαμένου μεταλλίου το 1999. Πηγή: «Πανελλήνιος Σύνδεσμος Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων» ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ Η δραχμή, το προβατάκι και το πλουσιόπαιδο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον 15: 1-7: «Ολοι οι τελώνες και οι αμαρτωλοί συνήθιζαν να πλησιάζουν τον Ιησού και να τον ακούνε. Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς διαμαρτύρονταν, λέγοντας ότι αυτός δέχεται αμαρτωλούς και τρώει μαζί τους. Εκείνος τότε τους είπε την ακόλουθη παραβολή: «Ποιος από σας αν έχει εκατό πρόβατα και χάσει ένα απ αυτά, δεν θα εγκαταλείψει τα ενενήντα εννιά στην έρημο για να ψάξει για το χαμένο ώσπου να το βρει; Κι όταν το βρει, το βάζει χαρούμενος στους ώμους του, έρχεται στο σπίτι και προσκαλεί τους φίλους και τους γείτονες και τους λέει: «χαρείτε μαζί μου, γιατί βρήκα το πρόβατό μου που είχε χαθεί». Σας βεβαιώνω πως έτσι θα γίνει χαρά και στον ουρανό για τη μετάνοια ενός αμαρτωλού, παρά για ενενήντα εννιά δικαίους, που δεν έχουν ανάγκη από μετάνοια». Οπου πήγαινε ο Χριστός, όχλος τον περιεκύκλωνε ασφυκτικά. Συχνά, φτωχοί και πεινασμένοι, γύρευαν λίγο ψωμί και δυο λόγια παρηγοριάς και ελπίδας. Αρρωστοι, έλπιζαν πως ο Χριστός θα τους χαρίσει τη θεραπεία τους και ασταμάτητα τον εκλιπαρούσαν με απελπισμένες κραυγές. Αλλοι πάλι, τον ακολουθούσαν για να ακούσουν τα λόγια της ζωής, που ο Αρχηγός της ζωής μετέφερε από το στόμα του Θεού στα αυτιά των ανθρώπων. Ο Χριστός και σήμερα κάνει το ίδιο πράγμα με τα λόγια του στα ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Υπήρχαν και οι θρήσκοι Φαρισαίοι με κεφάλια γεμάτα αυτοδικαίωση, διότι πίστευαν ότι ήταν καλύτεροι από όλους τους ανθρώπους και σαν μισθό της καλοσύνης τους είχαν την εύνοια του Θεού πάνω τους για πάντα. Η υπερηφάνια τους κατέστρεφε οτιδήποτε καλό είχαν. Επίσης, υπήρχαν και οι γραμματείς που ήταν οι συγγραφείς για κάθε χειροαντίγραφο της Βίβλου, οι οποίοι έγραφαν για το ναό, τις συναγωγές και για όποιον τούς πλήρωνε το ακριβό τίμημα της δουλειάς τους. Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς δεν ήθελαν τον Χριστό να αγαπάει αμαρτωλούς, γι αυτό ο Χριστός τούς είπε τις τρεις παραβολές του «χαμένου προβάτου», της «χαμένης δραχμής» και του «άσωτου γιου» από την πλάνη της αμαρτίας. Ο Θεός που αγαπάει τον αγιασμό, μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό. Γι αυτό, μας αγαπάει όλους. Αν αισθάνεσαι μακριά απ τον Θεό, ο Θεός δεν έχει φύγει από κοντά σου. Σε αγαπάει και σε περιμένει να επιστρέψεις μετανοημένος. Μην αργοπορείς να του ζητήσεις να σε συγχωρέσει. Αν το εννοείς και Του το ζητήσεις με ευσέβεια, θα σε συγχωρέσει και θα δεις την αλλαγή στη ζωή σου. Αυτή είναι η σημερινή μας αξία. Σας στέλνουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν εάν μας το ζητήσετε. Τηλεφωνείστε δωρεάν στο τηλ.: (866) 960 2140 Πέτρος Φιλακουρίδης

12 ΠΡΟΣΩΠΑ Τζορτζ Πελεκάνος: «Θυμώνω που παρουσιάζουν τους Ελληνες τεμπέληδες» ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Tης Λαμπρινής Κουζέλη Ο Ομπάμα είναι φανατικός αναγνώστης του. Γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα γιατί μέσα από αυτά μπορεί να μιλήσει για τις κοινωνικές αντιθέσεις. Ζει στην Ουάσιγκτον, είναι παντρεμένος επί 25 χρόνια με την ίδια γυναίκα και έχει υιοθετήσει τρία παιδιά. Είναι υπερήφανος για την ελληνική καταγωγή του. Μικρός παρακολουθούσε μανιωδώς γουέστερν με τον παππού και τον πατέρα του και ήθελε να γίνει κινηματογραφιστής. Τον κέρδισε όμως η αστυνομική λογοτεχνία και γράφει τώρα αστικά γουέστερν για το έγκλημα και τις κοινωνικές ανισότητες στη μαύρη Ουάσιγκτον της τελευταίας εβδομηκονταετίας. Εκανε πολλές δουλειές, έζησε τη νεότητά του στο μάξιμουμ και έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Εκτός από επιτυχημένος συγγραφέας 16 αστυνομικών μυθιστορημάτων, είναι από τους σεναριογράφους των σειρών «Wire» και «Τempe». Είναι ένας οικογενειάρχης με τρία παιδιά, που πηγαίνει κάθε Κυριακή στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία και ο Ομπάμα ανυπομονεί να διαβάσει το νέο του βιβλίο στις διακοπές του. Ο δεύτερης γενιάς 53χρονος Ελληνοαμερικανός Τζορτζ Πελεκάνος είναι μια σύγχρονη εκδοχή του Ελληνα που ζει στην Αμερική αποφασισμένος να πετύχει. Δεν μασάει τα λόγια του, εκφράζει ευθαρσώς τις απόψεις του και πιστεύει σε έναν καλύτερο κόσμο. - Είστε πολύ δημοφιλής συγγραφέας στην Ελλάδα,το γνωρίζετε; Κυκλοφορούν ήδη εννέα μυθιστορήματά σας.εφέτος έχουμε τρία νέα βιβλία σας μέσα σε έναν χρόνο: τον «Κηπουρό της νύχτας», τη «Γλυκιά αιωνιό τητα», από την τετραλογία της Ουάσιγκτον που μόλις κυκλοφό ρησε,ενώ μεταφράζεται το «Τurnaround»... «Ετσι εξηγείται γιατί με αναζητούν πολλοί έλληνες δημοσιογράφοι τον τελευταίο καιρό...». - Μας ελκύει επιπλέον η ελληνική σας καταγωγή. Μιλάτε ελληνικά; «Λίγο. Τα έμαθα στο σπίτι. Οι παππούδες μου και οι γονείς μου μιλούσαν άπταιστα φυσικά. Εγώ πήγα και στο ελληνικό σχολείο, αλλά εκεί δεν έμαθα τίποτε. Με έστελναν οι γονείς μου κάθε μέρα μετά το αμερικανικό σχολείο, αλλά πήγαινα με το ζόρι, δεν έδινα προσοχή και οι δάσκαλοι με έβγαζαν συνέχεια έξω. Κατανοώ όμως μια συζήτηση στα ελληνικά και διαβάζω επίσης. Οπότε, αν σας ξεφύγει καμιά κακή κουβέντα, θα το καταλάβω...». - Στην Ελλάδα έχετε έρθει; «Οι γονείς μου κατάγονται από τη Σπάρτη και ήρθα στην Ελλάδα για πρώτη φορά μαζί τους το 1980. Οταν εκείνοι έφυγαν εγώ παρέμεινα, γύρισα την Ευρώπη και επέστρεψα για να περάσω κάποιο διάστημα με φίλους στην Ελλάδα. Αλλά βέβαια έχει αλλάξει πολύ από τότε. Εκείνη ήταν η παλιά Ελλάδα, με τους γέρους στα καφενεία. Την τελευταία φορά που ήρθα, πριν από πέντε χρόνια, η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική». - Για την κατάσταση αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα είστε ενημερωμένος; «Από τις εφημερίδες ενημερώνομαι, αλλά δεν ξέρω αν η εικόνα που παρουσιάζουν είναι πραγματική. Τις προάλλες τηλεφώνησα σε έναν φίλο στην Αθήνα για να μου πει πώς έχουν τα πράγματα. Τα εντιτόριαλ των αμερικανικών εφημερίδων είναι αρκετά επιθετικά και κάπως προσβλητικά για τους Ελληνες και αυτό με ενοχλεί, στην ουσία μιλάνε για την οικογένεια και τους φίλους μου. Παρουσιάζουν τους Ελληνες ως ανόητους τεμπέληδες που όλη τη μέρα χαζολογούν στις καφετέριες, αλλά εγώ ξέρω ότι δεν είναι έτσι και θυμώνω με όσα διαβάζω. Αλλά αν πεις κάτι εδώ, σου λένε ότι παραείσαι ευαίσθητος, ότι η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος της ευρωπαϊκής οικονομίας... Από την άλλη, όμως, δεν καταλαβαίνω κιόλας πώς βοηθάει την οικονομία το να καις τράπεζες...». - Αυτή την αρνητική εικόνα των Αμερικανών για τους Ελληνες τη βιώσατε κι εσείς μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια μεταναστών; «Ως λευκοί δεν αντιμετωπίσαμε έντονα προβλήματα διακρίσεων όπως οι μαύροι. Θυμάμαι βέβαια μια φορά που μου άρεσε μια κοπέλα αλλά ο πατέρας της δεν της επέτρεπε να βγαίνει μαζί μου γιατί ήμουν Ελληνας. Αλλά δεν άφηνα κάτι τέτοια να με επηρεάσουν, ήμουν πολύ υπερήφανος που είμαι Ελληνας». - Ανατραφήκατε με αυτή την υπερηφάνεια του Ελληνα; «Ολοι οι Ελληνες διδάσκουν στα παιδιά τους μαζί με τη γλώσσα και την υπερηφάνεια για τον ελληνικό πολιτισμό, για την Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας. Αλλά για μένα αρκούσε να κοιτάξω γύρω μου. Εβλεπα όλους αυτούς τους Ελληνες που είχαν έρθει στην Αμερική, αμόρφωτοι οι περισσότεροι, οι οποίοι είχαν ξεπεράσει το εμπόδιο της γλώσσας και της έλλειψης μόρφωσης και είχαν καταφέρει να είναι παραγωγικοί και πολύ επιτυχημένοι σε τούτη τη χώρα και αυτό με έκανε υπερήφανο». - Πώς γίνατε συγγραφέας; «Εκανα σπουδές κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και στο τελευταίο έτος πήρα ένα επιλε-

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 - ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΪΟΥ 2010 ΠΡΟΣΩΠΑ 13 γόμενο μάθημα αστυνομικής λογοτεχνίας γιατί νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο και θα το περνούσα χωρίς πολύ κόπο. Στην πορεία, διαβάζοντας αστυνομικά μυθιστορήματα, ενθουσιάστηκα και άλλαξα κατεύθυνση. Εκεί που ήθελα να γυρίσω ταινίες, μετά αποφάσισα ότι ήθελα να γράψω ένα βιβλίο». - Και ξεκινήσατε να γράφετε; «Οχι, μου πήρε δέκα χρόνια ώσπου να αποκτήσω την αυτοπεποίθηση να γράψω ένα βιβλίο. Στην ουσία, πριν από αυτό το μάθημα έβλεπα πολύ κινηματογράφο αλλά δεν διάβαζα λογοτεχνία. Αποφάσισα λοιπόν ότι, αν ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, έπρεπε πρώτα να διαβάσω ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Για δέκα χρόνια διάβαζα δύο-τρία βιβλία την εβδομάδα. Και όταν τελικά ένιωσα έτοιμος, κλείστηκα σε ένα δωμάτιο και άρχισα να γράφω. Χωρίς να ξέρω τι κάνω και πώς να το κάνω, χωρίς να έχω πάρει κάποιο μάθημα συγγραφής. Ημουν τότε 31 ετών». - Τι σας τράβηξε στην αστυνομική λογοτεχνία; «Δεν ήταν το έγκλημα αυτό καθαυτό και η αστυνομική πλοκή όσο το ότι τα βιβλία αυτά μιλούν για καθημερινούς ανθρώπους, με τους οποίους μπορούσα να ταυτιστώ. Ο πατέρας μου είχε ένα ντάινερ, ήμα σταν μια οικογένεια της εργατικής τάξης, οι πατεράδες των φίλων μου έκαναν παρόμοιες δουλειές. Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι της εργατικής τάξης και όσο προχωράω με απασχολούν όλο και περισσότερο κοινωνικά ζητήματα, κυρίως η ανισότητα μεταξύ τάξεων και φυλών. Η αστυνομική λογοτεχνία μού προσφέρει ένα καλό πλαίσιο για να διερευνήσω αυτά τα ζητήματα. Υπάρχει ένα στόρι που λειτουργεί ως αφετηρία και συνεκτικός ιστός, το έγκλημα δίνει περιθώριο για συγκρούσεις και αυτές είναι το πεδίο μελέτης των ανθρώπινων σχέσεων και των κοινωνικών ζητημάτων». - Με τα βιβλία σας μάς μάθατε ότι η Ουάσιγκτον δεν είναι μονάχα ο Λευκός Οίκος και οι πολιτικοί ανταποκριτές με τα γκρι κοστούμια... Μα αυτό είναι ένα ελάχιστο κομμάτι της. Οταν ήμουν παιδί, το 80% στην Ουάσιγκτον ήταν μαύροι. Ο κόσμος μου, οι φίλοι μου, οι δουλειές μου ήταν με τους αληθινούς Washingtonians, τους μαύρους, αφού η Ουάσιγκτον είναι μια μαύρη πόλη. Σ αυτήν μεγάλωσα και νιώθω πολύ άνετα με αυτόν τον κόσμο, είμαι μέρος του κατά κάποιον τρόπο. Ξέρω ποιος είμαι, είμαι Ελληνοαμερικανός, αλλά έχω μεικτή οικογένεια.... - Γράφετε στα βιβλία σας για το σκληρό πρόσωπο του κόσμου γύρω μας, για το έγκλημα, τα ναρκωτικά, τα όπλα, τη διαφθορά. Είστε αισιόδοξος για τον κόσμο στον οποίο μεγαλώνουν και θα ζήσουν τα παιδιά σας; «Βέβαια. Είδα το δικό μου κομμάτι του κόσμου να γίνεται καλύτερο τα τελευταία 20 χρόνια. Η ζωή στην Ουάσιγκτον έχει βελτιωθεί. Εχουμε λιγότερη εγκληματικότητα, οι φόνοι μειώθηκαν στο μισό, ελαττώθηκε η χρήση ναρκωτικών και το σημαντικό είναι ότι κοιτάς τους νέους και βλέπεις ότι δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι ανεκτικοί και σε θέματα φυλής και σε θέματα σεξουαλικών προτιμήσεων. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι γίνονται πιο λογικοί. Οταν ήμουν παιδί, οι μαύροι δεν μπορούσαν να κάνουν στην πόλη ό,τι έκανε ένας λευκός. Υπήρχε φυλετικός διαχωρισμός. Σήμερα δεν συμβαίνει αυτό. Επιπλέον έχουμε και μαύρο πρόεδρο». - Ησασταν από τους υποστηρικτές του Ομπάμα αλλά γνωρίζω ότι και εκείνος σας εκτιμά και σας έστειλε και σχετική επιστολή. Θα αποκαλύψετε τι σας έγραφε; «Ελεγε περίπου ότι είναι φανατικός αναγνώστης των βιβλίων μου και ότι ανυπομονούσε να διαβάσει το καινούργιο μου στις διακοπές του. Κατενθουσιάστηκα ασφαλώς. Τρέφω μεγάλο θαυμασμό γι αυτόν». - Θα δούμε μεγάλες αλλαγές με τον Ομπάμα ηγέτη; «Βλέπουμε ήδη αλλαγές. Στην Υγεία, π.χ. Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να βρει έναν τρόπο να έχουν οι άνθρωποι δουλειές. Γιατί, αν έχουν δουλειές και αν βελτιωθεί η οικονομία, τότε θα ξαναεκλεγεί και θα μπορέσει να ολοκληρώσει ό,τι άρχισε. Και όταν εκλεγεί για δεύτερη φορά, όταν δεν θα έχει πλέον το άγχος της επανεκλογής γιατί θα είναι η τελευταία του θητεία, τότε θα μπορεί ελεύθερα να περάσει πολλά πράγματα που θέλει να κάνει με τα οποία συμφωνώ και ανυπομονώ να έρθει η ώρα». - Ως Ελληνοαμερικανός υπάρχει κάτι που αφορά τα ελληνικά ζητήματα το οποίο θα θέλατε να του θέσετε; «Θα ήθελα να τον παροτρύνω να πάρει το μέρος μας ώστε να μη γίνονται διακρίσεις ενάντια στους ορθόδοξους χριστιανούς σε άλλες χώρες. Για να επεκταθώ λίγο σε αυτό, άποψή μου είναι ότι καμία θρησκεία δεν θα πρέπει να απαγορεύεται πουθενά. Θα πρέπει να είμαστε όλοι ελεύθεροι να λατρεύουμε τον Θεό που πιστεύουμε στο μέρος όπου ζούμε χωρίς φόβο». - Είναι μια γενική άποψη ανθρωπιστικού χαρακτήρα ή εκφράζεστε και ως κάποιος που πιστεύει στον Θεό; «Πιστεύω στον Θεό αλλά δεν θέλω να το συζητώ πολύ, είναι θέμα προσωπικό για τον καθένα. Και δεν μου αρέσει όταν χρησιμοποιείται η θρησκεία ως κριτήριο για να χαρακτηριστεί κάποιος καλύτερος από κάποιον άλλον επειδή είναι θρησκευόμενος. Εκκλησιάζομαι και προσεύχομαι ιδιωτικά, μόνο αυτό μπορώ να σας πω». - Εκκλησιάζεστε τακτικά; «Κάθε Κυριακή, στον ελληνορθόδοξο ναό της Αγίας Σοφίας όπου βαφτίστηκα. Η μητέρα μου δίδασκε εκεί στο κατηχητικό για 25 χρόνια και πήγαινα κάθε Κυριακή. Οταν ενηλικιώθηκα, στα 18, σταμάτησα να πηγαίνω και στην εκκλησία, ήθελα να διασκεδάζω τα σαββατόβραδα και κοιμόμουν τις Κυριακές τα πρωινά. Αργότερα, όταν απέκτησα οικογένεια, ξανάρχισα να εκκλησιάζομαι τακτικά. Αλλά όλο αυτό το διάστημα είχα κρατήσει τους έλληνες φίλους μου από την εκκλησία. Στην Ουάσιγκτον, επειδή δεν υπάρχει ελληνική συνοικία, η Εκκλησία παίζει τον ρόλο της ελληνικής συνοικίας. Εκεί πας για να συναντηθείς με τους άλλους Ελληνες και είμαι πλέον πάντα εκεί, κάθε Κυριακή. Εκεί πήγα και τα παιδιά μου. Οι γιοι μου είναι αρκετά μεγάλοι πια για να αποφασίσουν μόνοι τους αν θα πηγαίνουν ή όχι, αλλά εγώ μαζί τους ή μόνος είμαι εκεί κάθε Κυριακή». - Πιστεύετε ότι η επιστροφή σε παραδοσιακές αξίες μπορεί να προσφέρει νόημα στον σημερινό κατακερματισμένο κόσμο που ζούμε; «Αυτό κάνω εγώ, αλλά δεν θέλω να υποδείξω σε άλλους πώς να ζήσουν τη ζωή τους. Εζησα μια γεμάτη ζωή και έκανα πολλά πράγματα για τα οποία δεν θα σας πω ότι ντρέπομαι, ήταν μέρος της εμπειρίας της νεότητας. Αν με γνωρίζατε όμως πριν από 25-30 χρόνια, δεν θα με αναγνωρίζατε. Εχω κάνει πολλές διαφορετικές ζωές και αυτός είναι ο τρόπος ζωής που λειτουργεί για μένα τώρα. Και θέλω να διατηρήσω αυτή τη σταθερότητα, οι σταθερές στη ζωή μου έχουν σημασία για μένα». - Τι θα θέλατε να γραφτεί στον τάφο σας όταν έρθει εκείνη η ώρα; «Καλός σύζυγος, καλός πατέρας, καλός φίλος, καλός συγγραφέας. Με αυτή τη σειρά». - Εχετε υιοθετήσει τρία έγχρωμα παιδιά... «Δεν το σχεδίασα, έτυχε. Οταν αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να υιοθετήσουμε παιδιά και πήγαμε στο γραφείο υιοθεσίας, μας ρώτησαν τι παιδί θέλαμε και η γυναίκα μου είπε όποιο παιδί μπορεί να υιοθετηθεί. Για εκείνη ήταν τόσο απλό». Και καταλήξαμε με μια μεικτή οικογένεια, Tπου είναι ενδιαφέρουσα εμπειρία. - Εχετε δώσει ελληνική ανατροφή στα παιδιά σας; «Οι γιοι μου είναι 19 και 17 χρόνων και, παρ όλο που δεν έχουν ελληνικό αίμα, είναι μιγάδες, νιώθουν Ελληνοαμερικανοί. Τους στείλαμε στο ελληνικό σχολείο, είναι σε ομάδες μπάσκετ με τα άλλα παιδιά εκεί, ήταν παπαδάκια στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία...».\. Ολα αυτά είναι πλέον κομμάτι της ταυτότητάς τους. Η δεκατριάχρονη κόρη μου είναι λατινοαμερικανικής καταγωγής, ένα όμορφο κορίτσι από τη Γουατεμάλα, και ελπίζω ότι μεγαλώνοντας θα νιώθει και εκείνη το ίδιο». Πηγή: «To Bήμα» ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ το Μέλλον σου μέσα από την Αγ. Γραφή Το Σπίτι σου στον Ουρανό Η Μυστηριώδης Δύναμη στη Ζωή σου Από Ενοχος Αμαρτωλός Συγχωρημένος Αγιος Τι προφητεύει η Γραφή για το Μέλλον του Κόσμου; Πόσο σύντομα θα επιστρέψει ο Χριστός; Zήτησε τα μαθήματα ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ. Προσφέρονται ΔΩΡΕΑΝ Greek Voice, Box 67, Madera, CA 93639 (860)742-5341 www.greekvoice.org email: greekvoice@mail.com NICOS NICOLAIDES The Cosmopolitans Η ορχήστρα για όλες τις κοινωνικές σας εκδηλώσεις Διαθέτουμε D.J. Tel.: (201) 385-8217 www.nicosnicolaides.com Eκπληρώστε όλα τα όνειρά σας για έναν όμορφο γάμο σ αυτή την ξεχωριστή σας μέρα TOWERS ON THE GREEN Εκεί που τα όνειρά σας γίνονται πραγματικότητα Γάμοι, bridal showers, baby showers, επέτειοι, christenings, επίσημα δείπνα επιχειρηματικές συναντήσεις, εταιρικές εκδηλώσεις Μπορούμε να φιλοξενήσουμε πάρτι 100-350 ατόμων TOWERS ON THE GREEN in 2 locations Εκεί που η ξεχωριστή σας μέρα «αγκαλιάζεται» από προσωπικό επαγγελματιών με ενθουσιασμό και ειλικρίνεια. Εαν σχεδιάζετε μια πιο κλειστή εκδήλωση, μια δεξίωση, ή πρόβα δείπνου, η εξειδικευμένη ομάδα μας catering και μαγειρικής περιμένει να σας εξυπηρετήσει σε όλες τις πτυχές αυτής της μοναδικής σας μέρας. Απολαύστε την υπέροχη θέα του Towers Country Club Διακεκριμένοι σεφ δημιουργούν γαστρονομικά αριστουργήματα που θα προσφέρουν απόλαυση στους καλεσμένους σας και η εμπειρία τους μπορεί να ανταποκριθεί σε οποιοδήπτε στιλ εθνικής κουζίνας. ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΦΑΓΗΤΑ ΕΠΙ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ 272-48 Grand Central Pkwy, Floral Park, NY 11005 196-10 Northern Boulevard, Flushing, NY 11358 (516) 775-7710. Ζητήστε τον κ. Χάρυ Σαβίδη www.towersonthegreen.com

14 ΠΡΟΣΩΠΑ Ο Φράνκλιν Ρούζβελτ αντιμετώπισε τη δραματικότερη οικονομική κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού με τρόπο διαμετρικά αντίθετο από εκείνον που υπαγορεύουν σήμερα τα κυρίαρχα, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, δόγματα της οικονομικής «ορθοδοξίας». Εχοντας κληρονομήσει μια Αμερική που οδηγήθηκε στα πρόθυρα της κατάρρευσης από την απληστία της Γουόλ Στριτ και την ιδεοληψία της απαρέγκλιτης «δημοσιονομικής πειθαρχίας» που χαρακτήριζε την κυβέρνηση Χούβερ, έδωσε το σύνθημα μιας στροφής 180 μοιρών ήδη από την ομιλία της 11ης Ιουλίου 1932, όταν, αποδεχόμενος το χρίσμα του υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος, έριξε το σύνθημα της «Νέας Κοινωνικής Συμφωνίας» (New Deal). «Επί δέκα χρόνια, επεκτεινόμαστε πέρα από τα όρια που επέτρεπε η φύση και η ομαλή, οικονομική ανάπτυξη. Τα επιχειρηματικά κέρδη ήταν τεράστια. Ο καταναλωτής, ο εργάτης και ο μικρομέτοχος αγνοήθηκαν. (...) Από τη μια άκρη της χώρας μέχρι την άλλη, άνδρες και γυναίκες, ξεχασμένοι από την πολιτική φιλοσοφία αυτής της κυβέρνησης, προσβλέπουν σε μας για καθοδήγηση και για πιο δίκαιη κατανομή του εθνικού πλούτου. Δεσμεύομαι για μια νέα κοινωνική συμφωνία με τον αμερικανικό λαό. Φράνκλιν Ρούζβελτ: Κάλεσμα στα όπλα! ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Αυτό είναι κάτι περισσότερο από μια προεκλογική εκστρατεία. Είναι κάλεσμα στα όπλα»! Οκτώ μήνες αργότερα, στις 4 Μαρτίου 1933, ο Ρούζβελτ, έχοντας θριαμβεύσει στις εκλογές, θα έδινε μια πραγματικά ιστορική ομιλία, στην επίσημη τελετή ανάληψης των καθηκόντων του. Μιλώντας σε αυστηρούς, σχεδόν θρησκευτικούς όρους, έδωσε στο χειμαζόμενο έθνος μια αίσθηση ελπίδας και προοπτικής, διακηρύσσοντας: «Θα αντέξουμε όπως αντέξαμε σε κάθε δοκιμασία, θα αναγεννηθούμε και θα δημιουργήσουμε... Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε, είναι ο ίδιος ο φόβος»! Και συνέχισε: «Τα δεινά που υφιστάμεθα δεν οφείλονται σε κάποια θεμελιώδη έλλειψη. Δεν μας έπληξε επιδημία πανώλης ή σμήνος ακρίδων. Η φύση μάς προσφέρει πάντα τους καρπούς της και η ανθρώπινη εργασία τους πολλαπλασιάζει». Η αφθονία βρίσκεται στο κατώφλι μας, αλλά η γενναιόδωρη διανομή της ακυρώνεται προτού καλά - καλά αντικρίσουμε τη σοδειά του μόχθου μας. Ο βασικός λόγος βρίσκεται στο γεγονός ότι οι άρχοντες του χρήματος απέτυχαν, με τη στενοκεφαλιά και την ανικανότητά τους. Οι πρακτικές της αναίσχυντης τοκογλυφίας στέκονται καταδικασμένες στο δικαστήριο της κοινής γνώμης... Οι χρηματιστές εκδιώχθηκαν από τις υψηλές θέσεις τους στον ναό του πολιτισμού μας... Το μέτρο της ανόρθωσης θα είναι να ακολουθήσουμε κοινωνικές αρχές υψηλότερες από το στενό, χρηματικό κέρδος». Στην ίδια ομιλία, ο Ρούζβελτ περιέγραψε ως «βασικές γραμμές της επίθεσης» στον κοινωνικό του «πόλεμο» την αυστηρή χαλιναγώγηση του χρηματιστικού κεφαλαίου και τη μαζική απασχόληση, με την εκτεταμένη κρατική παρέμβαση στην οικονομία. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 29 Ιανουαρίου 1937, ο πιο πετυχημένος πρόεδρος της Αμερικής στον εικοστό αιώνα επιθεωρούσε και πάλι τη γενική εικόνα του έθνους, στην ομιλία που εγκαινίασε τη δεύτερη προεδρική θητεία του. Τα επιτεύγματα του New Deal δεν του επέτρεψαν να εξωραΐσει την κατάσταση και οι πολεμικές κραυγές ανανεώθηκαν: «Βλέπω δεκάδες εκατομμύρια πολίτες -σημαντικό μέρος του έθνους- που στερούνται το μεγαλύτερο μέρος των εντελώς απαραίτητων για την επιβίωση... Είμαστε αποφασισμένοι να φέρουμε κάθε πολίτη στο κέντρο του εθνικού ενδιαφέροντος. Δεν θα θεωρήσουμε ποτέ καμία νόμιμη κοινωνική οργάνωση και διεκδίκηση στη χώρα μας ως περιττή. Το μέτρο της προόδου δεν θα είναι αν προσθέσουμε περισσότερη αφθονία σε αυτούς που ήδη έχουν πάρα πολλά, αλλά αν θα καταφέρουμε να προσφέρουμε αρκετά σε αυτούς που έχουν πολύ λίγα». Αλλοι καιροί, άλλη χώρα, άλλα ήθη, θα πουν πολλοί. Και άλλοι θα πουν ότι ακούει κανείς μόνον αυτά που θέλει να ακούσει... Πηγή: «Kαθημερινή»

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 - ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΪΟΥ 2010 ΘΕΜΑ 15 Η κρίση δεν λύγισε την τέχνη Το κραχ στην Αργεντινή μαζί με τη φτώχεια έφερε «ρεύμα» οικονομίας, ευέλικτες παραστάσεις, δωρεάν θεάματα Του Δημήτρη Pηγόπουλου Το «Κολόν» είναι ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα του Μπουένος Αϊρες. Λίγους μήνες μετά την κήρυξη πτώχευσης τον Δεκέμβριο του 2001, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα ο κόσμος παρακολουθούσε από τα λεωφορεία μια πυκνή ουρά να ξεδιπλώνεται χωρίς εμφανές τέλος. Ηταν οι θεατές μιας ασυνήθιστης παράστασης που χωρίς να το θέλει θα έμενε στην ιστορία της πόλης. Ο κόσμος δεν κρατούσε χρήματα που αντιστοιχούσαν στο αντίτιμο του εισιτηρίου, αφού εισιτήρια, όπως και χρήματα άλλωστε, δεν υπήρχαν. Ο καθένας είχε μαζί του μικρές σακούλες με ρύζι, μακαρόνια, γάλα. Μόνο έτσι θα έμπαιναν στο θέατρο. Εννιά χρόνια μετά το αργεντίνικο κραχ και την ιδιότυπη εκείνη παράσταση, η θεατρική σκηνή του Μπουένος Αϊρες γνωρίζει ιδιαίτερη άνθηση. Οι συνέπειες της κρίσης κορυφώθηκαν τον Οκτώβριο του 2002 όταν οι περισσότεροι από τους μισούς Αργεντίνους (57,5%) ζούσαν επισήμως κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ ένα διόλου ευκαταφρόνητο 27,5% αντιπροσώπευε τους πολίτες που ζούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Την ίδια χρονιά το θέατρο «άντεχε» εντυπωσιακά. Περισσότερες από 390 ομάδες συνέχιζαν να ετοιμάζουν παραστάσεις και να τις παρουσιάζουν στα 123 «επίσημα» θέατρα της πρωτεύουσας. Και σχεδόν 150 παραστάσεις ανέβηκαν εκτός του επίσημου δικτύου, στο off Buenos Aires. H συγγραφέας και μεταφράστρια Εφη Γιαννοπούλου έζησε από κοντά τον θεατρικό «πυρετό» της πόλης, καθώς έμεινε μερικούς μήνες στο Μπουένος Αϊρες το 2006. «Θυμάμαι μια παράσταση που παιζόταν σε σπίτι. Σε κανονικό σπίτι». Η έκρηξη του ντιζάιν Αλλά δεν ήταν μόνο το θέατρο. Ο Θανάσης Παπαδημητρίου πήγε στην Αργεντινή παραμονές της χρεοκοπίας. Θα εργαζόταν ως νηπιαγωγός στο σχολείο της ελληνικής κοινότητας του Μπουένος Αϊρες. Στην αρχή η εμπειρία ήταν τρομακτική. «Υπήρχε φόβος. Εβλεπες επιδρομές σε εστιατόρια. Εκλεβαν το ταμείο και τους πελάτες μαζί». Αλλά όταν πέρασε το πρώτο καυτό κύμα των αιματηρών διαδηλώσεων και των λεηλασιών, η κοινωνία άρχισε να ισορροπεί στη νέα πραγματικότητα. «Οι άνθρωποι που έμεναν άνεργοι και δεν ήταν καθόλου λίγοι, απογοητευμένοι επειδή η πιθανότητα να βρουν καινούργια δουλειά ήταν μικρή, στρέφονταν στο πιο δημιουργικό κομμάτι του εαυτού τους», θυμάται ο κ. Παπαδημητρίου. «Και άρχισαν να φτιάχνουν πράγματα. Αντικείμενα, μικροέπιπλα, κατασκευές, ζωγραφική, τα πάντα. Ετσι, μέσα σε λίγους μήνες το Μπουένος Αϊρες γέμισε μικρές γκαλερί, αλλά και μαγαζάκια από νέους ντιζάινερ που προσπαθούσαν να πουλήσουν τις κατασκευές τους. Ακόμα πιο διαδεδομένοι ήταν οι πάγκοι σε μεγάλες υπαίθριες αγορές στις πλατείες της πόλης. Το να πουλήσουν τα έργα τους ήταν πιο εύκολο από ποτέ, καθώς όλα τα προϊόντα εισαγωγής ήταν απλησίαστα για ένα συντριπτικά υψηλό ποσοστό της κοινωνίας της Αργεντινής». Την ίδια στιγμή το Μπουένος Αϊρες γνώριζε ένα νέο κύμα κοσμοπολιτισμού. Οι Αμερικανοί που μέχρι χθες ταξίδευαν στο γειτονικό Μεξικό για να μάθουν ισπανικά, επέλεγαν τώρα την πάμφθηνη Αργεντινή. Το Μπουένος Αϊρες ήταν ξανά στη μόδα. Στα εστιατόρια πολυτελείας μπορούσες να φας με 20 ή 25 ευρώ το άτομο. Αμερικανοί επιμελητές σύγχρονης τέχνης έφταναν στην πόλη και επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη ή στο Λος Αντζελες έγραφαν για την ταλαντούχα νέα γενιά Αργεντίνων καλλιτεχνών, τα έργα των οποίων μπορούσαν να πουληθούν σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Το Μπουένος Αϊρες πλημμύρισε με γκαλερί. Μέσα σε τρία χρόνια, από το 2005 μέχρι το 2008, η εξαγωγή έργων τέχνης αυξήθηκε κατά 65%! «Η άνοδος των εξαγωγών έργων τέχνης μπορεί να αποδοθεί σε δύο παράγοντες», υποστηρίζει ο ειδικός Αντριαν Γκουαλντόνι Μπασουάλντο. «Από τη μια έχουμε τη διεθνή αναγνώριση για την ποιότητα της τέχνης που παράγεται στην Αργεντινή και ταυτόχρονα επωφελούμαστε από την διαφορά της αξίας ανάμεσα στο πέσο και στα άλλα νομίσματα». Η φτώχεια έγινε στιλ Η προσαρμογή στις νέες συνθήκες απαίτησε ευελιξία και ιδέες. Παραστάσεις 24 ρόλων παίζονταν από πέντε ηθοποιούς, γιατί τόσο μπορούσε να αντέξει ο σφιχτός προϋπολογισμός μιας ομάδας. Το εύρημα μάλιστα έγινε «στιλ» ή «ιδεολογία», αναγορεύθηκε σε «ρεύμα» και βγήκε έξω από τα σύνορα της χώρας. Η θεατρική εβδομάδα συρρικνώθηκε σε δύο ημέρες και πολλές ομάδες συντηρούσαν ένα χώρο. Μια ημέρα μπορούσες να δεις τρεις παραστάσεις στη σειρά στο ίδιο θέατρο. Η αίθουσα «El Camaran de las Musas» είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση. Ανοιξε τις πόρτες της το 2001, όταν τα σημάδια της μεγαλύτερης ύφεσης της αργεντίνικης οικονομίας είχαν γίνει ορατά. Παρ όλα αυτά η ενεργητικότητα στο ζενίθ της κρίσης έπιασε κόκκινο. Γρήγορα ο νέος χώρος έγινε στέκι. Ο Εμίλιο Γκουτιέρες θυμάται: «Ο κόσμος ερχόταν να δει θέατρο, να παρακολουθήσει διαλέξεις, να δει εκθέσεις ή να πιει το ποτό του». Ο ίδιος δίνει την εξήγηση για το φαινομενικά παράδοξο αργεντίνικο μπουμ στις τέχνες: «Σε ΚΑΤΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΣΕ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ Η εκτύπωση της Ελληνικής Καινής Διαθήκης σε μεγάλα ευανάγνωστα γράμματα καθιστά το διάβασμα του Λόγου του Θεού εύκολο, αποδοτικό και ευχάριστο. Με μια ελκυστική έγχρωμη εικόνα του Χριστού στο κάλυμμα. Τιμάται $12.00 και η τιμή περιλαμβάνει τα ταχυδρομικά (προπληρωτέα). Για αντίγραφα αποταθείτε στον Οίκο: HELLENIC PUBLICATIONS, 8785 University Blvd, Berrien Springs, MI 49103 - (269) 473-1066 ACHILLEAS ORCHESTRA 30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΑ ΓΛΕΝΤΙΑ Δημοτική, Νησιώτικη, Λαϊκή μουσική και DJ ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟ NEO MAΣ CD BLUE NOTES OIK.: (703) 573-2999 CELL: (703) 203-8689 ACHILLESPAP@YAHOO.COM WWW. ACHILLEASGREEKMUSIC.COM εποχές κρίσης ο κόσμος έχει ανάγκη να βγει από το σπίτι του, να δει κάτι άλλο από αυτό που του προσφέρει η τηλεόραση». Κατέρρευσαν οι τιμές Η κρίση έφερε σημαντική μείωση των τιμών στα εναλλακτικά, κυρίως, θεατρικά στέκια του Μπουένος Αϊρες. Ενα «κανονικό» εισιτήριο πριν από το 2001 κόστιζε κατά μέσο όρο από 12 έως 15 πέσος. Σε 12 μήνες η αντίστοιχη τιμή κυμαινόταν από 5 μέχρι 8 πέσος και το ακριβότερο εισιτήριο δεν κόστιζε περισσότερο από 10 πέσος. Φοιτητές και ηλικιωμένοι μπορούσαν να δουν θέατρο ακόμα φθηνότερα, με 2 ή 3 πέσος. Αλλά η κρίση έφερε και μια παράδοξη μόδα: Τη μόδα των «δωρεάν» θεαμάτων. Το 2002 εγκαινιάστηκε το πρώτο επαγγελματικό θέατρο δωρεάν θεαμάτων στο Λοράνχε του Μπουένος Αϊρες. Ο θεατρικός επιχειρηματίας Κάρλος Ρότεμπεργκ σκέφτηκε να δεσμεύσει μια αίθουσα στο συγκρότημα «Corrientes 1372», όπου παρουσιάζονταν αποκλειστικά παραστάσεις χωρίς εισιτήριο. «Πολλαπλασιάσαμε την ποσότητα των προσφερόμενων θεαμάτων και στο τέλος της σεζόν είχαμε ένα μέσο όρο εσόδων 4 ή 5 πέσος κατ άτομο», δηλώνει ο Ρότεμπεργκ. Η Εφη Γιαννοπούλου δεν θεωρεί ότι η Ελλάδα θα εξελιχθεί υποχρεωτικά σε μια νέα Αργεντινή. Παρ όλα αυτά βρίσκει ομοιότητες. «Και στην Αργεντινή πέρασαν μια περίοδο εύκολου πλουτισμού που ξεφούσκωσε απότομα. Σήμερα σε προσκαλούν σε δείπνο και είναι πιθανό το μενού να περιλαμβάνει ένα πιάτο φακές. Ενώ εμείς θα πρέπει να σηκώσουμε τον μισό Βασιλόπουλο. Σε πολλά πάρτι θα βρεις μόνο μπίρα, την οποία συνήθως έχεις αγοράσει εσύ ο ίδιος. Η Αργεντινή άντεξε. Δεν διαλύθηκε, είναι μια κοινωνία σε ανασυγκρότηση». Στην Ουγγαρία, λύση οι χορηγίες Στις 27 Οκτωβρίου του 2008 η Ουγγαρία χτύπησε την πόρτα του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης προκειμένου να εξασφαλίσει δάνειο 25 δισ. ευρώ. Ο αντίκτυπος στην πολιτιστική βιομηχανία της χώρας ήταν άμεσος. Η κυβέρνηση του σοσιαλιστή Φέρεντς Γκιούρτσανι, το κόμμα του οποίου καταποντίστηκε στις πρόσφατες εκλογές, σταμάτησε όλα τα μεγάλα πρότζεκτ πολιτιστικής υποδομής. Με εξαίρεση τη χρηματοδότηση για το Πεκς, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2010. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση η ανακαίνιση του Θεάτρου Ερκελ στη Βουδαπέστη, έδρα της δεύτερης κρατικής όπερας της χώρας. Το 2008 ο Γκιούρτσανι υποσχέθηκε σταθερή χρηματοδότηση της τάξης των 5,3 δισ. ουγγρικών φιορινιών. Το 2009 εκταμιεύθηκαν 5,05 δισ. και για το 2010 δεν αναμένεται να ξεπεράσουν τα 4,9. Πηγή: «Kαθημερινή» ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΑ MARIANTHE L. BUDIKE Esq. ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ Η.Π.Α. ΠΑΡΕΧΟΥΜΕ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΟΠΩΣ Πολιτικά δικαιώματα και ιθαγένεια Μόνιμη διαμονή Φοιτητικές άδειες παραμονής Παράταση αδειών παραμονής Πολιτογράφηση Waivers Labor certification Για περισσότερες πληροφορίες χρησιμοποιήστε τα δωρεάν τηλέφωνά μας 1-800-398-2155 1-610-446-6992 marianthe@budikelaw.com

16 ΙΣΤΟΡΙΑ Του Δήμου Βερύκιου Mέσα από το χειρόγραφο ημερολόγιο του δεκανέα Eρρίκου Σκράδου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Περίπλους» μπορούμε να δούμε πώς και γιατί φτάσαμε στην πρώτη επιτήρηση του 1870: «H Eλλάς, μεταξύ άλλων δανείων, οφείλει και εξήκοντα εκατομμύρια προς τινάς τραπεζίτας. Tων εξήκοντα αυτών εκατομμυρίων οι τόκοι είναι εγγυημένοι από τα τρεις προστάτιδας Δυνάμεις, ώστε οι τραπεζίται κοιμώνται ήσυχοι. Eπί πολλά έτη η Eλλάς δεν πλήρωνε τους τόκους αυτού, προφασιζόμενη ότι δεν είχε με τι, και όμως οι τραπεζίται επληρώνοντο μέχρις οβολού από τους εγγυητάς, την Pωσίαν, την Γαλλίαν και την Aγγλίαν. Ομως, οι εγγυηταί αυτοί μίαν μέραν εσκέφθησαν ότι οι Ελληνες, να μεν εφαίροντο και ελέγοντο ευγνώμονες διά τοιαύτην καλωσύνην, αλλά η Eλλάς για την αποπληρωμή των τόκων δεν αποβαίνει εις φορολογία βαρειά, έστω και εις πλούσιους και δυνατούς ως αυτοί οι τρεις. Ο εις είπε τότε προς τον άλλον Ελθετε να εξετάσωμεν, μήπως οι πονηροί αυτοί Ελληνες, έχουν χρήματα διά να πληρώσουν τους τόκους, και λέγουν ότι δεν έχουν διά να τα φάγουν μεταξύ των ή μήπως σπαταλούν τα χρήματά των όπου δεν πρέπει, και έπειτα, όταν πρόκειται περί της τιμής του πουγγίου των, δεικνύουν το ταμείον των κενόν». Ετσι, λοιπόν, αποφασίστηκε να έρθουν στην Aθήνα ελεγκτές από τις τρεις χώρες, όπου το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ζητήσουν ακρόαση από τον υπουργό Eξωτερικών, όπου και του γνωστοποίησαν την αποστολής τους. Δηλαδή να ελέγξουν τα έσοδα και τα έξοδα της Eλλάδας. Tο σοκ της επιτήρησης H αναγγελία της είδησης περί της άφιξης της τρόικα στην Aθήνα προκάλεσε πανζουρλισμό: «O Tύπος μαίνεται, τα Xαυτεία κατακραυγάζουν, η αστυνομία διπλασιάζει τους κλητήρας, το φρουραχείον διατάσσει και την ημέρα περιπολίες. Oι εφημερίδες έγραφον: Πώς τολμούν ακόμη οι Φράγκοι να χωθούν και εις την μύτην μας! Mε τι δικαίωμα έχουν την αξίωση να τους δείξουμε τι κερδίζομεν και τι εξοδεύομεν! Tι θα έλεγον αυτοί, αν εστέλλομεν τον Φωστηρόπουλο εις το Λονδίνον να εξετάση εν προς εν τα έσοδα και τα έξοδα του βρετανικού κράτους;». «Aκούς υπουργοί», εκραύγαζε το πλήθος εις τα Xαυτεία, «τους δέχονται ακόμη και τους στέλλουν να κατοικήσουν εις το ξενοδοχείο της Aγγλίας με δημόσια έξοδα και δεν τους ρίπτουν εις τον Mεδρεσέ, διά να μάθουν ότι Kίνα δεν είναι η Eλλάδα»! Yπό την πίεση του Tύπου Mια... επίκαιρη ιστορία του 1870 και των λαϊκών κινητοποιήσεων η κυβέρνηση επί πρωθυπουργίας Tζουμπελή ζητά εξηγήσεις από τις εγγυήτριες χώρες προς τι ο έλεγχος, εκφράζοντας το αίτημα της ακύρωσής του. Φυσικά και το αίτημα της Eλλάδας απορρίφθηκε και οι τρεις ξένοι ζητούν επιμόνως: Tο υπουργείον Oικονομικών να εκθέση ιδία και λεπτομερέστατα έκαστον κλάδον έκαστον κεφάλαιο των εσόδων του κράτους. Εκαστον ιδία των επτά υπουργείων να καταστρώση ακριβείς και ανελλιπείς καταστάσεις των εσόδων του. Ολα να μεταφραστούν εις την γαλλικήν και να τοις δοθώσιν εντός τριών μηνών. Tελικώς, η ελληνική κυβέρνηση υποκύπτει μπροστά στην επιμονή των τριών εγγυητριών δυνάμεων, προκαλώντας, όμως, την παραίτηση ολόκληρου του υπουργικού συμβουλίου: «Tην επιούσαν το υπουργικόν συμβούλιον παραιτήθη σύσσωμον και άλλοι υπουργοί αναβάντες εις τα πράγματα, ανέλαβαν να εκτελέσωσι κατά γράμμα τας παραγγελίας των απεσταλμένων. O δε αθηναϊκός Tύπος εσιώπησεν, αποκαμών να φωνάζη και τα Xαυτεία εκόπασαν, ξηραθέντος του λάρυγγος των ρητόρων». Στρατιωτικό Λογιστήριο H καταγραφή των εσόδων - εξόδων του υπουργείου Στρατιωτικών και η μετάφρασή τους στα Γαλλικά γίνεται με ρυθμούς χελώνας. «Tέσσαρας μήνας διήρκεσεν η μετάφρασις του προϋπολογισμού των εξόδων τους στρατού. Eίναι αληθές ότι και εντός μηνός και εντός δύο εβδομάδων ακόμη ήτο δυνατόν να περαιωθή η εργασία εκείνη, αλλά εις τα υπουργεία υπάρχει φαίνεται νόμος να γίνηται η εργασία ανέτως και κατ ολίγον», όπως άλλωστε και σήμερα... Tότε υπεύθυνος ήταν ο υπεπιμελητής Kροκοντάς, ενώ σήμερα είναι ο... ο έφεδρος υπαξιωματικός Eρρίκος Σκράδος -συγγραφέας του Hμερολογίου- αποσπάται από το 2ο Tάγμα Aκροβολιστών της Xαλκίδας στο υπουργείο Στρατιωτικών για τη μετάφραση των στοιχείων. Kαθώς παρουσιάζεται στο στρατιωτικό λογιστήριο του δίνουν τριήμερη άδεια διότι «δεν ήτον ακόμη προητοιμασμένη» η κατάσταση που θα έπρεπε να μεταφραστεί! Mε το που εμφανίζεται στο υπουργείο Στρατιωτικών δύο πράγματα προκαλούν εντύπωση στον έφεδρο μεταφραστή: H ταμπέλα «Aξιωματικοί άνευ Στρατού» έξω από ένα γραφείο. «Oμολογώ ότι έως τότε ήμην αμαθέστατος αναφορικώς προς το κυριώτερον κεφάλαιον του ελληνικού Στρατού. Oύτε καν εφανταζόμην ποτέ ότι ήτο δυνατόν να υπάρχωσιν αξιωματικοί άνευ στρατού». Kαι όμως εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη 140 χρόνια μετά! Σήμερα υπηρετούν και πληρώνονται από τις Ενοπλες Δυνάμεις 488 απόστρατοι. Aκόμη και τώρα κάτω από την μύτη των επιτηρητών συνεχίζεται η φάμπρικα επαναφοράς αποστράτων. Mάλιστα, τώρα ετοιμάζονται να επαναφέρουν απόστρατο στρατηγό κάτοχο υπερπολυτελούς τσιπ μάρκας Πόρσε... Υπεράριθμοι Oι υπεράριθμοι στρατιώτες στο υπουργείο Στρατιωτικών. «O αριθμός των γραφέων με τρόμαξε. Ησαν πάνω από τριακόσιοι». Tα πράγμα είναι ακόμη χειρότερα σήμερα. Στο Πεντάγωνο είναι καταγεγραμμένοι οκτακόσιοι οπλίτες εκ των οποίων οι περισσότεροι εξαφανισμένοι καθώς φυλούν... σκοπιά στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού τους. Tην ίδια αποκαρδιωτική εικόνα συναντά ο δεκανέας Eρρίκος Σκράδος σε όλες τις μονάδες του στρατεύματος: «Oλίγον κατ ολίγον διήθλον διά των χειρών μου όλα τα σώματα αξιωματικών, κυρίως όμως υπαξιωματικών υπεραρίθμων τόσων, όσοι ήρκουν να διοικήσωσι δίς τόσον στρατόν. Επειτα, όταν έφθασα εις τους απόστρατους αξιωματικούς, τους εν αργία, τους διαθεσίμους, υσχυνόμην, μα την αλήθειαν, αναλογιζόμενος οποίαν κακή εντύπωσιν έμελλον να επιφέρωσι τοιαύται καταστάσεις και τοσαύτα αδικαιολόγητα έξοδα, εις τους ξένους». Aλήθεια πόσο επίκαιρες είναι και σήμερα οι παρατηρήσεις του γαλλόφωνου στρατιώτη. Ω! Tι ντροπή να συναντάς ακόμη και σήμερα απόστρατους σε προχωρημένη ηλικία να φορούν στολή ή εν μέσω βαθύτατης οικονομικής κρίσης το ΓEΣ να ζητά την πρόσληψη 2.000 επαγγελματικών οπλιτών... Ω! Tι ντροπή να έχει μετατραπεί η Kύπρος σε χωνευτήρι χρυσοπληρωμένων αποστράτων... «Tι έχεις Γιάννη; Οτι είχα πάντα». H λαϊκή αυτή παροιμία ταιριάζει «γάντι» στα όσα ευτράπελα βιώνει το τελευταίο χρονικό διάστημα η ελληνική κοινωνία. H Eλλάδα είχε βρεθεί και πάλι στη μέγγενη της επιτήρησης το 1870. Ωστόσο, το πάθημα δεν της έγινε μάθημα και εκατό σαράντα χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται με πανομοιότυπο τρόπο. Tρόικα τότε, τρόικα και σήμερα... Xρέη και σπατάλες τότε, ακριβώς τα ίδια και σήμερα... Pεμούλες και γραφειοκρατία τότε ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ και τώρα... Λαϊκές αντιδράσεις τότε, οι ίδιες και τώρα... Λες και δεν πέρασε ούτε μία μέρα! Tα διαδραματιζόμενα το 1870 επαναλαμβάνονται στις μέρες μας ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. H περιγραφή της πρώτης επιτήρησης του 1870 γίνεται με ιδιαίτερα παραστατικό και γλαφυρό τρόπο από έναν έφεδρο υπαξιωματικό της εποχής, γαλλομαθή που είχε μετατεθεί στο στρατιωτικό λογιστήριο του υπουργείου Στρατιωτικών για να μεταφράσει στα γαλλικά τα οικονομικά στοιχεία που παραδόθηκαν στους ξένους ελεγκτές (Γάλλους, Αγγλους και Pώσους). Λευκή απεργία: «Εις τας ένδεκα, είναι αληθές, όλοι ήσαν παρόντες» Mε την περικοπή των επιδομάτων και των αυτοκινήτων το στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό του υπουργείου Αμυνας τελευταία προβαίνει σε μία άτυπη «λευκή απεργία» μη τηρώντας ούτε καν το τυπικό ωράριο. Παρότι έχει επισημανθεί πολλές φορές από τον Tύπο και έχουν γίνει αυστηρές συστάσεις από τον B. Bενιζέλο εκείνοι δείχνουν να μην ακούνε. Tο ίδιο ακριβώς συνέβαινε και το 1870: «Eις τας εννέα μόνον τον κλητήρα εύρισκέ τις εις το υπουργείον, εις τας εννέα και ημισείαν τον καφετζήν, εις τας δέκα τους συνηθίζοντας να λαμβάνωσιν εις το γραφείον ή εις το καφενείον του καταστήματος τον καφέν των, εις τας ένδεκα, είναι αληθές, όλοι ήσαν παρόντες, εκτός του υπουργού ενίοτε. Eις τας δύο επίσης όλοι ήσαν παρόντες, αλλά περί τας τέσσαρας ο κλητήρ εκαθάριζε τας τραπέζας...»! Σκάνδαλα: «Ούτε πεντάραν είδον από τας δραχμάς των αυτάς» Σκάνδαλο με τις καταστάσεις επιβίβασης των στρατιωτών που υπηρετούν στην Kύπρο αποκαλύφθηκε πρόσφατα σε μονάδα της Eθνικής Φρουράς Kύπρου, όπου και επιλήφθηκε η στρατιωτική δικαιοσύνη. H κλοπή από τους αετονύχηδες των μονάδων χρημάτων που δικαιούνται οι στρατιώτες συνέβαινε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και το 1870. Kατά την παραμονή του δεκανέα Eρρίκου Σκράδου στο στρατιωτικό λογιστήριο περιέπεσε στην αντίληψή του έγγραφο του 2ου Tάγματος Aκροβολιστών από το οποίο μετατέθηκε όπου δικαιολογούσε «Εκτακτα Εξοδα» 15 δραχμών για τη μετάβασή του στην Aθήνα! Tο πήρε στα χέρια του και αμέσως πήγε στον προϊστάμενό του λέγοντας: «Tούτο το χαρτίον λέγει ψέματα. Λέγει ότι με έδωσαν δεκαπέντε δραχμές από το Tάγμα, δι έξοδα μεταβιβάσεώς μου εις την πρωτεύουσαν. H αλήθεια όμως είναι ότι ούτε πεντάραν είδον από τας δραχμάς των αυτάς». Πηγή: «Hμερησία»

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 - ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΪΟΥ 2010 ΠΡΟΣΩΠΑ 17 Κάμερον Ντίαζ: Σαν καλιφορνέζικο όνειρο Τι κοινό έχει η Κάμερον Ντίαζ με την Τζούλια Αλεξανδράτου; Η σωστή απάντηση είναι η συμμετοχή σε ταινία πορνό! Μάλιστα στην ίδια περίπου ηλικία. Η Κάμερον ήταν 20 χρόνων όταν υποδύθηκε τη βαθιά ηδονιζόμενη γυναίκα -και μάλιστα χωρίς σαμπάνια- σε ένα ήπιας εντάσεως (soft το λένε κάποιοι) σαδομαζοχιστικό φιλμάκι που γύρισε ο φωτογράφος Τζον Ράτερ. Μόνο που η Κάμερον μετάνιωσε γρήγορα και απαγόρευσε διά της νομικής οδού να κυκλοφορήσει στην αγορά αυτό το νεανικό της ατόπημα. (Τι απρονοησία! Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα θα έβγαζε κοντά στο ένα εκατομμύριο δολάρια!). Η τσόντα αυτή της Κάμερον έμεινε κρυφή για 12 χρόνια, ώσπου κάποια στιγμή ανέλαβε η ρωσική μαφία και άρχισε να τη διανέμει διαδικτυακά το 2004. Eμείς τότε ασχολούμασταν με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και έτσι απολέσαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα διαγαλαξιακό νυμφίδιο. (Εντάξει, υπερβάλλω κάπως...). Η Κάμερον έκτοτε άφησε πίσω της τις τσόντες και ασχολήθηκε με το πλέον προσοδοφόρο επάγγελμα της ηθοποιού καριέρας. Αρχικά πρωταγωνίστησε στη «Μάσκα» δίπλα στον Τζιμ Κάρεϊ κι αυτό κατά τύχη - μίλησε για εκείνη ένας ατζέντης της από το πρακτορείο φωτομοντέλων όπου εργαζόταν. Οταν όμως γεννιέσαι και μεγαλώνεις σ αυτή τη μεγάλη ανθρώπινη ρουλέτα που λέγεται Καλιφόρνια, όλα μπορούν να συμβούν. Η Κάμερον Ντίαζ γεννήθηκε στις 30 Αυγούστου του 1972 στο Σαν Ντιέγκο, μια πανέμορφη παραθαλάσσια πόλη νοτίως του Λος Αντζελες. Ο πατέρας της εργαζόταν σε μια εταιρεία πετρελαιοειδών και η μητέρα της ασχολιόταν με το εμπόριο. Στις φλέβες της ηθοποιού τρέχει αίμα κουβανέζικο (από τον μπαμπά της), με εκχυλίσματα από την ινδιάνικη φυλή των Τσερόκι και αποστάγματα από Αγγλία και Γερμανία (λόγω της μαμάς). Συχνά πυκνά τη ρωτάνε οι δημοσιογράφοι αν μιλάει ισπανικά -λόγω της κουβανικής καταγωγής της- κι εκείνη αποκρίνεται αφοπλιστικά: «Μα εγώ καλά καλά δεν μιλάω σωστά αγγλικά!». (Τι να πούνε κι οι δικοί μας Ελληνόπαιδες που σπαταλάνε τα χρόνια τους στα θρανία προσπαθώντας να μάθουν αρχαία ελληνικά, τη στιγμή που εγκληματούν πάνω στα νέα ελληνικά.). Η Κάμερον άρχισε στα 16 της να βγάζει το χαρτζιλίκι της ως φωτομοντέλο. Γρήγορα ωστόσο (τρόπος του λέγειν: πέντε χρόνια αργότερα) μεταπήδησε στον κινηματογράφο. Μετά τη «Μάσκα» ακολούθησαν ταινίες όπως «Ο γάμος του καλύτερού μου φίλου», «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», «Οι άγγελοι του Τσάρλι», «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης», «Vanilla Sky»- την ίδια εποχή χάρισε τη φωνή της στην πριγκίπισσα Φιόνα του «Σρεκ». Τον Οκτώβριο του 2004 ενεπλάκη συναισθηματικά (τα φτιαξε κοντολογίς) με τον κατά 10 χρόνια νεότερό της τραγουδιστή της ποπ Τζάστιν Τίμπερλεϊκ (εκείνος ήταν τότε 23 χρόνων) και η σχέση τους έληξε άδοξα (όπως όλες οι σχέσεις εξάλλου) ύστερα από τρία χρόνια. Συνδρομές ΜΕ ΤΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗ n 1 ΧΡΟΝΟΣ $208.00 n 6 ΜΗΝΕΣ $120.00 n 3 ΜΗΝΕΣ $83.00 n 1 ΜΗΝAΣ $33.00 n ΕΚΔΟΣΗ ΣΑΒ/ΚΟΥ 1 ΧΡΟΝΟ $82.00 n ΕΚΔΟΣΗ ΣΑΒ/ΚΟΥ 6 ΜΗΝΕΣ$47.00 n ΕΚΔΟΣΗ ΣΑΒ/ΚΟΥ 3 ΜΗΝΕΣ$26.00 Χώρες εκτός Η.Π.Α. n 1 ΧΡΟΝΟ $322.00 n 6 ΜΗΝΕΣ $189.00 n 3 ΜΗΝΕΣ $125.00 n ΕΚΔΟΣΗ ΣΑΒ/ΚΟΥ 1 ΧΡΟΝΟ$274.00 n ΕΚΔΟΣΗ ΣΑΒ/ΚΟΥ 6 ΜΗΝΕΣ $165.00 ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΕΚΔΟΣΗ: www.ekirikas.com ΗΔΗ ΣΥΝΔΡΟΜHTΕΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ n 1 ΧΡΟΝΟ $39.00 n 1 ΜΗΝΑ $14.95 MH ΣΥΝΔΡΟΜHTΕΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ n 1 ΧΡΟΝΟ $89.00 n 1 ΜΗΝΑ $19.95 www.thenationalherald.com ΗΔΗ ΣΥΝΔΡΟΜHTΕΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ n 1 ΧΡΟΝΟ...$34.95 n 6 MHNEΣ...$23.95 n 3 ΜΗΝΕΣ...$14.95 MH ΣΥΝΔΡΟΜHTΕΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ n 1 ΧΡΟΝΟ...$45.95 n 6 ΜΗΝΕΣ...$29.95 n 3 ΜΗΝΕΣ...$18.95 Τηλ.: (718) 784-5255 Φαξ:(718) 472-0510 Toll Free: 1-888-KHRYKAS (547-9527) ext. 108 subscriptions@ekrikas.com Οταν σήμερα τη ρωτάνε αν σκοπεύει να κάνει παιδιά, απαντάει πως έχει καιρό ακόμα μπροστά της (τιμή και δόξα στις εξωσωματικές) και ότι δεν αποκλείει διόλου το ενδεχόμενο της υιοθεσίας. Κατά τ άλλα, υποστηρίζει ενεργά τους Δημοκρατικούς και τους βετεράνους του πολέμου στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Επιπλέον, έχει δικό της αστέρι στην οδό της δόξας του Χόλιγουντ - και καταθέσεις πολλών αστέρων στους τραπεζικούς της λογαριασμούς. Η τελευταία ταινία της με τον ευφυέστατο τίτλο «Knight and Day» (άντε τώρα να το μεταφράσεις αυτό) αναμένεται να κυκλοφορήσει οσονούπω στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πρόκειται για μια περιπέτεια με μπόλικο χιούμορ, όπου η ηρωίδα -μια γυναίκα που διακρίνεται για την κακοτυχία της με το άλλο φύλο-πέφτει ξαφνικά πάνω σε έναν άντρα που δηλώνει (!) μυστικός πράκτορας. Μόνον που είναι εντελώς παρανοϊκός, έχει την εμφάνιση του Τομ Κρουζ και η δράση απογειώνεται. Με άλλα λόγια, το Χόλιγουντ για μια ακόμη φορά σ αυτό που ξέρει να κάνει τόσο καλά - κι εμείς να το απολαμβάνουμε καλύτερα. Πηγή: «Γυναίκα» ενός έτους $ 208 WR Ετος ίδρυσης 1915 Εσωκλείστε επιταγή ή money order πληρωτέες στη διεύθυνση: NATIONAL HERALD, Inc. 37-10 30th Street, L.I.C., NY 11101-2614 ή με χρέωση στην πιστωτική σας κάρτα: n American Express n Master Card n Visa n Discover Account#... Expiration Date... Signature... ΟΝΟΜΑ... ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ... ΠΟΛΗ... ΠΟΛΙΤΕΙΑ...ZIP CODE... TΗΛΕΦΩΝΟ... ΦΑΞ... CELL...E-MAIL...

18 ΤΑΞΙΔΙΑ Στης Πάργας τον ανήφορο, κανέλα κι γαρίφαλο! ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ Του Ντίνου Κιούση Eτσι λέει το παλιό τραγούδι και, αν την επισκεφτείτε, θα καταλάβετε τον ποιητή. Το μέρος έχει το γοητευτικό «κατιτίς» του, είναι ένας τόπος που νοστιμίζει τη χώρα μας σαν μπαχαρικό! Eίναι μια μικρή πόλη με πολυκύμαντη ιστορία, σπάνιες φυσικές καλλονές, πεντακάθαρες θάλασσες, δάση, γραφικά δρομάκια με διώροφα ή τριώροφα παραδοσιακά σπίτια και εξαιρετικό κλίμα. Είναι η αρχαία Τορύνη της εποχής του Πτολεμαίου και του Πλουτάρχου. Κατά τον Μελέτιο, ήταν ο λιμένας της αρχαίας Ελαίας, που καταβυθίστηκε από κάποια γεωλογική καταστροφή. Η σημερινή πόλη είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στην ανατολική πλευρά της μικρής χερσονήσου με θέα στην Κεφαλονιά, στους Παξούς και τους Αντίπαξους και στο ακρωτήριο Ακτιο. Ο όρμος της Πάργας χωρίζεται σε άλλους μικρότερους από νησάκια και «γλώσσες» στεριάς. Μπροστά στην πόλη και στα δυτικά βρίσκονται οι μεγαλύτεροι από αυτούς τους όρμους, ενώ στο πίσω μέρος τους, στη στεριά, σχηματίζονται αμφιθεατρικές κοιλάδες με μικρούς λόφους και ρεματιές κατάφυτες από ελιές και οπωροφόρα δέντρα. Ο δυτικός όρμος ονομάζεται Βάλτος και έχει μια υπέροχη αμμουδιά με αρκετά ξενοδοχεία. Στα ανατολικά, η φύση έχει δημιουργήσει ένα υπέροχο σύνολο ορμίσκων και νησίδων. Μπροστά στην πόλη, σαν καμπούρα μισοβυθισμένης καμήλας, βρίσκεται το καταπράσινο «Νησάκι της Παναγιάς», που προστατεύει την Πάργα από τους χειμωνιάτικους καιρούς. Μέχρι τώρα όλα αυτά «χάριζαν» στην πόλη ένα υπέροχο κλίμα με μαλακό χειμώνα και δροσερά καλοκαίρια, ενώ τα πολλά νερά έκαναν το έδαφος γόνιμο, με λεμονιές, πορτοκαλιές και κιτριές να «αρωματίζουν» τον αέρα. Λέω όμως μέχρι τώρα γιατί, όπως ξέρετε, οι καιροί «τρελάθηκαν» και τα όσα ίσχυαν μέχρι σήμερα μπορεί να μην ισχύουν αύριο! Είναι έδρα του ομώνυμου δήμου και αποτελεί το διοικητικό, οικονομικό και εμπορικό κέντρο της περιοχής. Πρόκειται για δημοφιλέστατο τόπο καλοκαιρινών διακοπών και, προφανώς, μέρος τουριστικό. Ομως, δεν ισχύει το περίφημο «με ό,τι αυτό συνεπάγεται» ή, αν κάτι συνεπάγεται, θεωρώ πως είναι σε βαθμό πταίσματος. Είναι ένας πανέμορφος διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός και η μόνη αντίρρηση που μπορεί να έχει κάποιος αφορά την πολυχρωμία και την πανσπερμία των τουριστικών μαγαζιών και πινακίδων. Ακόμη και αν φτάσει στο άκρο να τη χαρακτηρίσει «πανηγύρι», τότε είναι το πιο καλαίσθητο πανηγύρι που υπάρχει στην Ελλάδα! Αξιοθέατα Δίπλα στην Πάργα υπάρχει το μεγαλύτερο κάστρο της περιοχής. Χτίστηκε αρχικά από τους Νορμανδούς και τελειοποιήθηκε φρουριακά από τους Ενετούς. Εξω από το κάστρο, οκτώ πύργοι σε διάφορες θέσεις συμπλήρωναν την άμυνα. Μέσα στον στενό χώρο της ακρόπολης ήταν στοιβαγμένα 400 σπίτια, με τρόπο που να καταλαμβάνουν μικρό χώρο, και όλος ο εφοδιασμός του γινόταν από τους όρμους Βάλτου και Πωγωνιάς. Οταν ο Αγγλος διοικητής Maitland πούλησε το κάστρο, τότε ο Αλή πασάς το ενίσχυσε ακόμη περισσότερο και εγκατέστησε στην κορυφή του το χαρέμι του, τα χαμάμ και αναμόρφωσε ριζικά τους χώρους του. Στην πύλη της εισόδου διακρίνονται στο τείχος ο φτερωτός λέων του Αγίου Μάρκου, το όνομα «Αntonio Bervass 1764» και ο θυρεός του Αλή πασά (ένας δικέφαλος αετός). Στο «Νησάκι της Παναγιάς», απέναντι από την πόλη, υπάρχει ένα πολύ μικρό κάστρο που έχτισαν οι Γάλλοι. Είναι, απ ό,τι γνωρίζω, το μοναδικό γαλλικό κάστρο που υπάρχει στην ελληνική επικράτεια. Πάνω από την παραλία του Βάλτου, στο ακρωτήρι Κελαδιό, βρίσκεται η ερειπωμένη μονή της Παναγίας των Βλαχερνών που ίδρυσε η Αννα η Κομνηνή τον 11ο αιώνα. Να επισκεφτείτε αυτόν τον χιλιόχρονο πλάτανο στην Κίπερη όπως και τον καταρράκτη της Μποστανιάς κοντά στην καταπράσινη και με πολλά νερά Ανθούσα. Εκεί, μεταξύ Ανθούσας και Αγιάς, βρίσκεται το Κάστρο της Ανθούσας, ένα ογκώδες επιβλητικό φρούριο που έχτισε ο Αλή πασάς για να επιτηρεί και να πολιορκεί την ατίθαση Πάργα. Τέλος, να επισκεφτείτε τον μικρό όρμο του Αϊ-Γιαννάκη στα ανατολικά της Πάργας, μια πολύ όμορφη μικρή παραλία με κρύα νερά λόγω των υποθαλάσσιων πηγών....κάνετε πεζοπορίες στα πολλά μονοπάτια που υπάρχουν στην περιοχή....κάνετε καταδύσεις. H περιοχή είναι ιδανική και οι άνθρωποι της Poseidon Diving οι πλέον ενδεδειγμένοι....κάνετε «κρουαζιέρες» και «αυτοκινητόβολτες» γνωριμίας με την ευρύτερη περιοχή. Καθημερινά από αρχές Μαΐου έως μέσα Οκτωβρίου υπάρχει θαλάσσια σύνδεση με τους Παξούς. Τα φέρι (δεν μεταφέρουν οχήματα) αναχωρούν κατά τις 10.00 και επιστρέφουν περίπου στις 17.30. Το ταξίδι διαρκεί λίγο παραπάνω από μία ώρα και η αναχώρηση γίνεται από το λιμάνι της Πάργας. Μπορείτε επίσης να επισκεφτείτε τις εκβολές και τις πηγές του Αχέροντα, το Ζάλογγο, ακόμη και την Πρέβεζα. Oλιγή ιστορία Η Πάργα αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Ιωάννη Καντακουζηνό (1337) ως οχυρή πόλις και μία από τις σπουδαιότερες της Ηπείρου. Εικάζεται πως η μεσαιωνική Πάργα χτίστηκε τον 12ο αιώνα μ.χ. Γύρω στο 1360, οι Παργινοί, για να ξεφύγουν από τους Αλβανούς επιδρομείς, μετοίκησαν στη σημερινή θέση, όπου έχτισαν την πόλη σε έναν απρόσιτο κωνικό βράχο. Από τότε μέχρι το 1393, η Πάργα βρίσκεται υπό την προστασία των Νορμανδών. Από το 1401 μέχρι το 1797, με κάποιες μικρές διακοπές, προστάτιδα είναι η Ενετική Δημοκρατία. Τότε αναπτύσσεται εκεί ζωηρό και αποδοτικότατο εμπόριο. Το 1452 πήραν την Πάργα οι Τούρκοι, που την έκαψαν και την κατέστρεψαν το 1537. Υστερα την ξανάχτισαν οι Βενετοί (1561-1572). Από το 1797 περνά στην προστασία της Γαλλίας. Το 1800, με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, τίθεται υπό την προστασία των Ρώσων και του σουλτανικού στόλου με ανεξάρτητο «βοεβόδα» (διοικητή). Με τη Συνθήκη του Τίλσιτ (1807) οι Γάλλοι επανέρχονται το 1809 και παραμένουν μέχρι το 1814. Το 1815 τίθεται υπό την αγγλική προστασία. Επειδή το Σούλι είχε πέσει, σε αυτήν καταφεύγουν οι μεγαλύτεροι αρματολοί και κλέφτες της εποχής. Ο Αλή πασάς προσπαθεί εις μάτην να την κυριεύσει. Τελικά, το πετυχαίνει με το χρήμα. Οι Αγγλοι πούλησαν την Πάργα αντί 150.000 λιρών, για αποζημίωση δήθεν των Παργινών, οι οποίοι, αφού αφοπλίστηκαν, υποχρεώθηκαν να φύγουν το 1819 στα Επτάνησα. Πριν φύγουν, ξέθαψαν από τους τάφους τα κόκαλα των συγγενών τους και τα πήραν μαζί τους. Το 1831 γύρισαν πίσω περί τις 100 οικογένειες, χωρίς κανένα δικαίωμα στη γη και στα σπίτια τους. Η Πάργα ελευθερώθηκε από τους Τούρκους το 1913. Στις 22 Μαΐου 1930, ύστερα από 111 χρόνια, το αντιτορπιλικό «Ελλη» μετέφερε στην Πάργα τα ιερά κειμήλια που είχαν πάρει μαζί τους οι Παργινοί στην ξενιτιά. Από την Πάργα καταγόταν ο πυρπολητής Κωνσταντίνος Κανάρης. Γεννήθηκε εκεί το Σεπτέμβριο του 1790 και εγκαταστάθηκε μικρός στα Ψαρά. Πηγή: «Kαθημερινή»

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 - ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΪΟΥ 2010 ΤΑΞΙΔΙΑ 19 Ιθάκη: Επέστρεφε αγαπημένη αίσθησις Του Ντίνου Κιούση Iθάκη είναι το δεύτερο μικρότερο νησί των Επτανήσων, μετά τους Παξούς, με έκταση 92,5 τετρ. χλμ., ακτογραμμή 101 χλμ. και με πληθυσμό μόνο 3.500 κατοίκους. Διοικητικά ανήκει στο Νομό Κεφαλονιάς. Βρίσκεται νότια της Λευκάδας και μόλις 2 ν.μ. ανατολικά της Κεφαλονιάς, ενώ έχει ένα ιδιόμορφο επίμηκες σχήμα. Φανταστείτε δύο ορεινές χερσονήσους, που συνδέονται με μια στενή λωρίδα γης, τον ισθμό του Aετού. Oπως και τα υπόλοιπα Επτάνησα, το νησί έχει γνωρίσει όλους τους κατακτητές. Από τους Ρωμαίους και τους Βυζαντινούς μέχρι τους Νορμανδούς, τους Φράγκους, τους Τούρκους, τους Ενετούς και τελευταία τους Γάλλους και τους Αγγλους, ώς την ανεξαρτησία του, το 1864, και την ένωσή του με την υπόλοιπη Ελλάδα. Απ όλους αυτούς μόνον οι Ενετοί άφησαν κάποιες επιρροές στο νησί και αυτό θα το δείτε σε κάποια κτίρια στο Βαθύ. Βέβαια, ο σεισμός του 1953 ισοπέδωσε κυριολεκτικά σχεδόν τα πάντα. Τα περισσότερα κτίρια είναι νέα και έχουν χτιστεί με αντισεισμικές προδιαγραφές. Μορφολογικά το νησί έχει δύο κύρια χαρακτηριστικά. Το ένα είναι οι πολλοί κόλποι και τα ακρωτήρια, κυρίως στις ανατολικές του ακτές. Το άκρο στο Βορρά είναι το ακρωτήριο Μέλισσα και στο Νότο το ακρωτήριο Αγιος Ανδρέας. Το άλλο χαρακτηριστικό είναι η ορεινή γεωμορφολογία. Οι δύο ορεινοί όγκοι του νησιού είναι το Νηρίτο Ορος με ύψος 806 μέτρα και το Μεροβίγλι με 669 μέτρα. Αυτά και η έλλειψη νερού στάθηκαν εμπόδιο στην ανάπτυξη της γεωργίας, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να στραφούν στη θάλασσα, στην αλιεία ή τη ναυτιλία, και βεβαίως στη μετανάστευση. Λέγεται πως οι πρώτοι 6 Ελληνες που πήγαν στη Μελβούρνη ήταν από την Ιθάκη. Η επιστροφή του Οδυσσέα Ξαναπήγα φέτος στην Ιθάκη έπειτα από 20 χρόνια και τη βρήκα πολύ γνώριμη. Αν εξαιρέσεις κάποια λίγα νέα κτίρια, ξενώνες και μαγαζιά -κι αυτά κτισμένα σε παραδοσιακές γραμμές-, έναν καλύτερο δρόμο και πιο συχνές συγκοινωνίες, δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Δεν υπάρχει αυτός ο πολεοδομικός οργασμός που έχει αλλοιώσει πολλά μέρη της Ελλάδας. Ετσι, είχα αυτήν την αίσθηση του μύθου πως επέστρεφα στην Ιθάκη. Ολες οι αλλαγές ήταν επί τα βελτίω. Εχει πολλές όμορφες παραλίες, που οι περισσότερες είναι προσβάσιμες μόνον από θάλασσα, και λίγες σχετικά ξενοδοχειακές μονάδες. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο μύθο του νησιού, ή στον αέρα μυχό ενός μακρόστενου κόλπου. Γραφικό μικρό λιμανάκι, με τα πρέποντα μαγαζιά τουριστικού ενδιαφέροντος (καφενεία, εστιατόρια, μπαράκια κ.λπ.). Το Μοναστήρι των Kαθαρών (τέλη 17ου αι.). Αφιερωμένο στην Παναγιά την Καθαριώτισσα, βρίσκεται στην κορυφή, σχεδόν, του Νηρίτου και είναι το σημαντικότερο προσκύνημα στο νησί. Aπό εκεί θα απολαύσετε και μια εξαίρετη θέα προς την Kεφαλονιά και όλο το Iόνιο. Τον Σταυρό, κεφαλοχώρι της Β. Ιθάκης και το μοναδικό μέρος όπου υπάρχει προτομή του Οδυσσέα. Παραλίες Πάρα πολλές και όμορφες, αλλά η άμμος σπανίζει. Οι παραλίες του νησιού είναι κυρίως με βότσαλα. Οι ελάχιστες αμμώδεις παραλίες είναι του, ή στους κατοίκους του, πάντως το γεγονός είναι πως στην Ιθάκη μπορείς να αισθανθείς άνετα και χαλαρά... Αξίζει να δείτε Το Βαθύ, την πρωτεύουσα του νησιού. Είναι κτισμένη στο μυχό ενός κλειστού, για όλους τους καιρούς, κόλπου. Στη μέση του κόλπου υπάρχει μια μικρή νησίδα, το Λαζαρέτο, που ήταν παλιά το Λοιμοκαθαρτήριο. Μια μικρή πολιτειούλα, «νοικοκυρεμένη», με την όμορφη μικρή της πλατεία και την κλασική «βόλτα» κάθε απόγευμα. Το Kιόνι, το γραφικότερο και πιο ωραίο ίσως χωριό της Ιθάκης. Βέβαια και το πιο τουριστικό. Βρίσκεται στο προσβάσιμες μόνον από τη θάλασσα. Σας προτείνω, λοιπόν, αυτές που πήγα κατά την τελευταία μου επίσκεψη: Την παραλία του Πίσω Αετού, στα δεξιά του μικρού λιμανιού. Τα νερά είναι πεντακάθαρα, αλλά έχει σκιά το πρωί και όλο το απόγευμα θα ψήνεστε! Το Σαρακίνικο, μια όμορφη παραλία σε έναν μικρό κόλπο, στο 1,5 μίλι από το Βαθύ. Υπάρχουν πολλές ελιές, όπου μπορείτε να βρείτε σκιά. Την παραλία του Aη Γιάννη, με χοντρό και ψιλό βότσαλο και με κρυστάλλινα πράσινα νερά. Πηγή: «Kαθημερινή»

20 ΘΕΜΑ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ «Metallica»: Σώμα από πηλό, καρδιά από μέταλλο Toυ Παναγιώτη Μενέγου «Oταν φτάσεις τα πενήντα, σκέφτεσαι πλέον σε τι κατάσταση θα ξυπνήσεις το επόμενο πρωί. Είμαστε όμως ακόμα δυνατοί...». H μεγαλύτερη heavy metal μπάντα στον κόσμο μιλάει λίγο πριν επισκεφθεί την Ελλάδα... Είναι η μεγαλύτερη heavy metal μπάντα στον κόσμο. Αυτή που μπορεί να καυχιέται ότι πέρασε ένα παρεξηγημένο και ίσως περιθωριακό είδος στη μουσική συνείδηση όλου του πλανήτη, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην αισθητική και το όραμά της. Αρκεί να σκεφτεί κανείς το περίφημο «Black album» του 1991 που τους καθιέρωσε στα μάτια του mainstream, έγινε 15 φορές πλατινένιο στις ΗΠΑ και κατέχει τη θέση νούμερο 26 στη λίστα με τα πλέον ευπώλητα άλμπουμ όλων των εποχών (πάνω από 22 εκατομμύρια πωλήσεις σε όλο τον κόσμο). Του χρόνου συμπληρώνουν τρεις δεκαετίες στο παιχνίδι. Εχουν αλλάξει συνθέσεις, έχουν θρηνήσει μέλη, έχουν πραγματοποιήσει θηριώδεις περιοδείες, έχουν προκαλέσει με τις δημόσιες τοποθετήσεις τους (βλ. πόλεμος με Napster), έχουν εκτεθεί όσο λίγοι δημοσίως. Είναι ίσως πια περισσότερο brand name απ ό,τι συγκρότημα - κάτι σαν τους U2 για το heavy metal πλήθος. Αλλά στο τέλος της ημέρας σκέφτονται πια τα παιδιά και την υγεία τους, προσγειώνοντας το μύθο του «sex, drugs and rock n roll». Το επιβεβαιώνει ο Robert Trujillo, το τελευταίο χρονικά μέλος που προστέθηκε στην μπάντα, αναλαμβάνοντας το μπάσο το 2003. Μίλησε από τη Βουδαπέστη, λίγο πριν έρθουν στην Αθήνα, για το μύθο των Metallica αλλά και το άλλο πρόσωπο των rock stars, που ναι μεν γεμίζουν στάδια, αλλά ταυτόχρονα έχουν οικογένεια, προβλήματα φυσικής κατάστασης και ειδικούς χειροπράκτες... - Πώς κυλάει αυτός ο γύρος συναυλιών της αποκαλούμενης «World Magnetic Τour»; Πάρα πολύ καλά, ούτως ή άλλως είμαστε δύο χρόνια στο δρόμο και σχεδόν παντού είναι υπέροχα. Ξεκινήσαμε από το Μπέλφαστ, τώρα που μιλάμε βρισκόμαστε Oυγγαρία και μετά από δέκα live θα φτάσουμε και στην Αθήνα. - Να είστε προετοιμασμένοι για ένα μικρό καύσωνα... Εντάξει, από την Καλιφόρνια είμαστε, δεν μας πειράζει. Αλλά τις απολαμβάνουμε περισσότερο αυτές τις καλοκαιρινές συναυλίες σε εξωτερικούς χώρους. - Oλοκληρώσατε το 2009 δίνοντας 93 live, καλύπτοντας κυριολεκτικά κάθε γωνιά του πλανήτη. Με δεδομένες και τις απαιτήσεις που υπάρχουν πια από ένα συγκρότημα του βεληνεκούς Metallica, ποια είναι η αναλογία κούρασης - απόλαυσης σε αυτή τη διαδικασία; Η «World Magnetic Τour» είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε μετά από κάθε δύο εβδομάδες γεμάτες σόου να γυρίζουμε για δύο εβδομάδες στα σπίτια μας και να βλέπουμε τις οικογένειές μας, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για όλους μας. Είναι μια καλή αναλογία, με το που αισθάνεσαι κούραση, επιστρέφεις, ανανεώνεσαι και ξεκινάς πάλι το δεκαπενθήμερο κύκλο. Επίσης, μην ξεχνάς ότι το να είσαι μέλος των «Metallica» σημαίνει ότι ταξιδεύεις άνετα κι αυτό σε βοηθά να δίνεις καλύτερα live. - Σε ρωτάω γιατί στο πολυσυζητημένο «ψυχαναλυτικό» ντοκιμαντέρ «Some kind of monster» του 2004 βγήκε η εικόνα ενός συγκροτήματος του οποίου τα μέλη ήταν έτοιμα να καταρρεύσουν από τις υποχρεώσεις, που επηρέασαν και τις μεταξύ τους σχέσεις. Hταν τουλάχιστον παράξενο να βλέπεις αυτούς τους φοβερούς και τρομερούς hard rockers να χρειάζονται τη βοήθεια ειδικών γκουρού και ψυχολόγων για να επιβιώσουν... Νομίζω ότι ήταν ειλικρινές και έντιμο. Είναι σημαντικό τα ροκ συγκροτήματα να παρουσιάζουν το πραγματικό περιβάλλον στο οποίο κινούνται. O κόσμος νομίζει ότι όλα είναι πάρτι, γυναίκες, σόου. Ομως, δυστυχώς, υπάρχει και η άλλη πλευρά -αυτή του ντοκιμαντέρ- που οι περισσότερες μπάντες κρύβουν γιατί θεωρούν ότι αντίκειται στην αληθινή ιδέα του rock n roll. Της κούρασης, του αδιεξόδου, των εντάσεων. Το φιλμ βοήθησε πολύ τους «Metallica» ως οικογένεια. Ηταν κάτι σαν νέο ξεκίνημα. Νομίζω ότι οι σχέσεις είναι καλύτερες πια, ίσως καλύτερες από ποτέ. - Ναι, αλλά, όπως είπες, ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τα ψυχολογικά σας, το κόνσεπτ του heavy metal πάντα ήθελε τους μουσικούς να είναι party animals... Μα ποιος σου λέει ότι δεν μπορούμε να είμαστε; Αλλά, όταν βαδίζεις στη μέση της πέμπτης δεκαετίας της ζωής σου, εκτός από το πάρτι σε ενδιαφέρει και η υγεία σου. Στα 40 κάτι δεν μπορείς να πίνεις τρία μπουκάλια τεκίλα, να τα δίνεις όλα κατόπιν στη σκηνή και το επόμενο πρωί να είσαι εντάξει. Κάποια στιγμή αλλάζεις τις συνήθειές σου. Για παράδειγμα, κάτι που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι μαζί μας περιοδεύει και ο ξάδερφος του Kirk (σ.σ. Hammett, βασικού κιθαρίστα της μπάντας) που είναι χειροπράκτης και μαζί του κάνουμε διατροφή, βελονισμό, γιόγκα, πιεσοθεραπεία κ.λπ. Μας βοηθάει στην αποθεραπεία μετά τα σόου, που συνήθως είμαστε πιασμένοι, και σίγουρα μας αποτρέπει