ΕΡΓΑΣΙΑ ΟΙΚΙΑΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ:Ο ΤΑΣΟΣ ΓΚΟΤΣΗΣ, Η ΚΑΡΟΛΙΝΑ ΡΟΓΙΕΤΣΚΑ, Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ ΚΑΙ Ο ΑΡΗΣ ΜΠΑΜΠΑΤΣΙΚΟΣ!!!! 30/10/2014
ΕΡΓΑΣΙΑ ΟΙΚΙΑΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ Υπήρξαν περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν χωρίς να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους; Υπάρχουν πολυσυζητημένες περιπτώσεις παιδιών που πέρασαν τα πρώτα τους χρόνια μακριά από ανθρώπινες επαφές. Αυτά τα μη κοινωνικοποιημένα παιδιά είναι τα λεγόμενα άγρια παιδιά ή τα παιδιά των δασών. Τέτοιες περιπτώσεις είναι: 1) Το αγριόπαιδο του Αβερόν 2) Καμάλα και Αμάλα Αγριόπαιδο του Αβερόν Στις 9 Ιανουαρίου του 1800 εμφανίστηκε ένα παράξενο ον μέσα από τα δάση της Νότιας Γαλλίας. Παρ όλον ότι περπατούσε όρθιο, έμοιαζε περισσότερο με ζώο παρά με άνθρωπο. Όμως γρήγορα διαπιστώθηκε ότι επρόκειτο για ένα δωδεκάχρονο αγόρι. Μιλούσε μόνο με γρυλισμούς και παράδοξες κραυγές. Το πήγαν στην τοπική αστυνομία και από εκεί στάλθηκε σε ένα ορφανοτροφείο. Στην αρχή προσπαθούσε συνέχεια να δραπετεύσει, για να ξανασυλληφθεί. Δε δεχόταν να φορέσει ρούχα, τα οποία έσκιζε μόλις του τα φορούσαν. Δε βρέθηκαν γονείς για να το αναζητήσουν.
Το παιδί υποβλήθηκε σε λεπτομερείς ιατρικές εξετάσεις. Όταν του παρουσίασαν έναν καθρέφτη φάνηκε να είδε μια εικόνα, χωρίς όμως να αναγνωρίσει τον εαυτό του. Σε κάποια στιγμή προσπάθησε να πιάσει μια πατάτα που έβλεπε μέσα στον καθρέφτη. (Στην πραγματικότητα κάποιος κρατούσε την πατάτα πίσω από το κεφάλι του.) Ύστερα από μερικές προσπάθειες, χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του, έπιασε την πατάτα απλώνοντας το χέρι του πίσω από τον ώμο του. Το αγόρι το μεταφέρανε αργότερα στο Παρίσι, όπου καταβλήθηκαν συστηματικές προσπάθειες να το αλλάξουν <<από κτήνος σε άνθρωπο>>. Οι προσπάθειες πέτυχαν εν μέρει μόνο. Έμαθε να ελέγχει τις φυσικές του ανάγκες, δέχτηκε να φοράει ρούχα και έμαθε να ντύνεται. Παρόλα αυτάπαρέμεινε αδιάφορο στα παιχνίδια και δεν μπόρεσε ποτέ να προφέρει παρά λίγες λέξεις. Φαίνεται πως ή δεν ήθελε ή δενήταν σε θέση να μάθει εντελώς την ανθρώπινη γλώσσα. Σημείωσε ελάχιστη πρόοδο και πέθανε σε ηλικία σαράντα περίπου χρονών. (Κοινωνιολογία AnthonyGiddens) Καμάλα και Αμάλα Η Ινδική λαογραφία και ιστορία, αναφέρεται σε κάποιο σημείο στην ιστορία δύο μικρών κοριτσιών που ανακαλύφθηκαν το 1920. Της Kamala και της Amala που φαίνεται να έχουν ανατραφεί από μια οικογένεια λύκων όταν εγκαταλείφθηκαν από τους γονείς του σε μια δασική, απόμακρη περιοχή. Τα δύο κορίτσια, που δεν ήταν αδέλφια, αφέθηκαν στο ίδιο δάσος σε ξεχωριστές χρονικές περιόδους
απόδιαφορετικέςοικογένειες. Άγνωστο πώς, μεγάλωσαν μέσα και γύρω από την φωλιά λύκων, μέχρι τη στιγμή που τα βρήκε ένα Ινδός μοναχός παρακείμενης στο δάσος μονής. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι κάτοικοι των γύρω χωριών γνώριζαν για δύο «φαντάσματα» που βρίσκονταν στο δάσος, εμφανίζονταν από το πουθενά και έκλεβαν τροφές και πουλερικά από τις αυλές των ακριανών σπιτιών. Ο ανώτερος ιερέας της περιοχής αποφάσισε ότι τα «φαντάσματα» αυτά ( ή ότι άλλο ήταν), έπρεπε να βρεθούν, να πυροβοληθούν και να θανατωθούν, προκειμένου να επιστρέψει η ηρεμία στους κατοίκους. Πράγματι, συγκροτήθηκαν αποσπάσματα και άρχισαν την αναζήτηση στην γύρω δασική ζώνη. Ένα από τα αποσπάσματα, που μαζί του βρισκόταν ο ιερέας, ανακάλυψε τα δύο παιδιά να προσπαθούν να κρυφτούν σε ένα λαγούμι μαζί με έναν θηλυκό λύκο. Πυροβόλησαν και σκότωσαν τον λύκο ενώ κατάφεραν να συλλάβουν τα δύο παιδιά. Τα δύο κορίτσια οδηγήθηκαν στο ορφανοτροφείο που διατηρούσε ο ιερέας. Εδώ τράβηξαν την προσοχή χιλιάδων επισκεπτών, κάτι που έφερε στον ορφανοτροφείο και ένα σημαντικό ποσό χρημάτων, μεγάλη βοήθεια για την συνέχιση και αναβάθμιση της λειτουργίας και του κοινωνικού έργου του. Δυστυχώς όμως η εξέλιξη δεν ήταν καλή καθώς η Amala πέθανε έναν χρόνο ακριβώς από τη στιγμή της «σύλληψής» της. Η Kamala έζησε μέχρι το 1929 φτάνοντας στην ηλικία των 17 ετών. Όταν ανακαλύφθηκε η Kamala προχωρούσε κινούμενη στα τέσσερα, όπως ακριβώς τα ζώα, έσκιζε κάθε ρούχο που προσπαθούσαν να της φορέσουν, άρπαζε κάθε κοτόπουλο
που μπορούσε να πιάσει όταν περιφερόταν στην αυλή και είχε την ευκαιρία, καταβροχθίζοντάς το ωμό. Στη συνέχεια όμως μπόρεσε να αφομοιώσει κάποιες ανθρώπινες συμπεριφορές, φτάνοντας μέχρι το σημείο να χρησιμοποιεί κάποιες απλές φράσεις. (www.supernatural.gr)
Εργασία των Ηλιάνα Φαφούτη, Ελένη Χέλμη, Μάριου Τρίγκα, Τάσου Καταπόδη
Απάντηση Παράδειγμα
Ναι, υπήρξαν περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν χωρίς να έρθουν σε επαφή με άλλους ανθρώπους. ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ: πρόκειται για πολυσυζητημένες περιπτώσεις παιδιών τα οποία έζησαν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους μακριά από ανθρώπινες επαφές. Ωστόσο, εξυπακούεται ότι κανείς δεν μπορεί να αναθρέψει ένα παιδί ως πείραμα, δηλαδή έξω από κάθε ανθρώπινη επίδραση Πηγή: ΒΙΒΛΙΟ «ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ», ΣΧΟΛΙΚΉ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
Το αγριόπαιδο του Άβερον. Μπορεί να χάθηκε, να διώχτηκε από τους ίδιους τους δικούς του, ή ακόμα να το έκλεψαν και να το εγκατέλειψαν. Απομονωμένο από τον πολιτισμό, «υιοθετήθηκε» από κάποια ζώα, ή μεγάλωσε από μόνο του σε εκείνα τα αρχικά και σημαντικά για το ξεκίνημα της ζωής και την ανάπτυξή του χρόνια. Μακριά από την ανθρώπινη επιρροή δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τον έναρθρο λόγο, πολλές φορές δεν ήταν ικανό να περπατά στην ανθρώπινη στάση αφού δεν την γνώριζε, ενώ ήταν ευδιάκριτη η συμπεριφορά ενός ζώου.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ Μια εργασία Οικιακής Οικονομίας των Δανάη Μόρφη, Χαρούλα Μούσχουρου, Κλάους Φόρστερ, Νικόλας Ελευθεριάνος
Μια από τις περιπτώσεις μη κοινωνικοποιημένων παιδιών είναι το αγριόπαιδο του Άβερον «Βίκτωρ»!
ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ;;; Στις 9 Ιανουαρίου του 1800 ένα παράξενο όν εμφανίστηκε στο χωριό Αβερόν της Ν. Γαλλίας. Το ον αυτό θεωρήθηκε ότι είχε γενετικό πρόβλημα το οποίο δεν είχε διαγνωστεί. Στη συνέχεια και έπειτα από διεξοδικές εξετάσεις ανακαλύφθηκε ότι το παιδί δεν έπασχε από ανίατη ασθένεια, αλλά έπασχε από έλλειψη κοινωνικοποίησης.
Σε παλαιότερες εποχές αλλά και στη νεότερη ιστορία, παρουσιάστηκαν περίεργες περιπτώσεις χαμένων άγριων παιδιών, μέσα στα δάση. Αυτά τα παράξενα πλάσματα, που δεν είναι ούτε ζώα αλλά ούτε και άνθρωποι, απομακρύνθηκαν κάποια στιγμή από την κοινωνία σε μικρή ηλικία. Ίσως να χάθηκαν, να διώχθηκαν από τους δικούς τους ή ακόμα να τα έκλεψαν και να τα εγκατέλειψαν. Εκείνα τα σημαντικά χρόνια της ανάπτυξής τους, τα παιδιά αυτά, απομονωμένα από τον πολιτισμό, «υιοθετήθηκαν» από κάποια ζώα, ή μεγάλωσαν από μόνα τους. Μακριά από την ανθρώπινη επαφή, δεν μπόρεσαν να διαμορφώσουν έναρθρο λόγο. Δεν ήταν ικανά να περπατούν σε ανθρώπινη στάση.
Ο Victor, το άγριο αγόρι του Aveyron, ήταν η αφορμή για το γύρισμα της ταινίας L'Enfant Sauvage του Truffaut, η οποία για πολλούς ανθρώπους είναι η πρώτη παρουσίαση της ιστορίας ενός άγριου παιδιού. Στο τέλος του 18ου αιώνα, ένα μικρό άγριο παιδί περιπλανιόταν στην περιοχή του δάσους Lacaune. Από τα στοιχεία που υπάρχουν, ο Victor παρουσίαζε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά και τις συμπεριφορές που είναι κοινά για πολλά άγρια παιδιά. Μπορούσε να αντέξει ακραίες θερμοκρασίες. Όταν του έδιναν τροφή τότε κυριολεκτικά την καταβρόχθιζε όπως ακριβώς ένα λαίμαργο, πεινασμένο ζώο. Όταν βρισκόταν κοντά σε ανθρώπους, κουλουριαζόταν με τις ώρες σε κάποια γωνιά.
Πάρα πολλά άγρια παιδιά, θεωρείται ότι «υιοθετήθηκαν» και ανατράφηκαν από ζώα. Παιδιά που εγκαταλείπονται ή χάνονται στα δάση, έχουν σαν «μητέρες» τους κάποια ζώα που έχουν χάσει τα μικρά τους.
Η Ινδική λαογραφία και ιστορία, αναφέρεται σε κάποιο σημείο στην ιστορία δύο μικρών κοριτσιών που ανακαλύφθηκαν το 1920. Της Kamala και της Amala που φαίνεται να έχουν ανατραφεί από μια οικογένεια λύκων όταν εγκαταλείφθηκαν από τους γονείς του σε μια δασική, απόμακρη περιοχή. Όταν ανακαλύφθηκε η Kamala προχωρούσε κινούμενη στα τέσσερα, όπως ακριβώς τα ζώα, έσκιζε κάθε ρούχο που προσπαθούσαν να της φορέσουν, άρπαζε κάθε κοτόπουλο που μπορούσε να πιάσει όταν περιφερόταν στην αυλή.
Στη διάρκεια των χρόνων γράφτηκαν πολλά βιβλία για τα άγρια παιδιά. O Serges Aroles συγγραφέας ενός τέτοιου βιβλίου στέκεται ιδιαίτερα στην ιστορία του Memmie, η οποία αρχίζει όπως του Victor. Ανακαλύφθηκε από χωρικούς, το 1731, στην περιοχή Champagne της Γαλλίας.
Οι περιπτώσεις των άγριων παιδιών συναρπάζουν πάντα τους επιστήμονες, από το παρελθόν μέχρι σήμερα. Οι ατελείωτες έρευνες και οι μελέτες τους αποδεικνύουν ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά και ομιλία δεν αποτελούν ιδιότητες που διαθέτουν οι άνθρωποι από τη φύση τους. Πρόκειται για επίκτητα χαρίσματα τα οποία οι άνθρωποι αποκτούν μέσα από τα ποικίλα ερεθίσματα που δέχονται από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν. Καλλιεργώντας τα χαρίσματα αυτά είναι σε θέση να αναπτύξουν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις που συμβάλλουν στην ομαλή τους ένταξη στο κοινωνικό τους περιβάλλον, δηλαδή στην ορθή κοινωνικοποίησή τους.