Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη Ιουλίου 2011 (9:30 μ.μ.) ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ (INCENDIES)

Transcript

1 Ciné Μεσόγειος Δήμος Βόλου Εξωραϊστική (5 η χρονιά*****) Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη Ιουλίου 2011 (9:30 μ.μ.) ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ (INCENDIES) Καναδάς (2010) Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ (βασισμένη στο θεατρικό του Βαζντί Μουαβάντ) Πρωταγωνιστούν: Λιούμπνα Αζαμπάλ, Μελισσά Ντεζορμό- Πουλέν, Μαξίμ Γκοντέτ, Ρεμί Ζιράρ, Αμπντελτζαφούρ Ελααζίζ (130 ) Υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας (2010), Βραβείο Κοινού Φεστιβάλ Ρότερνταμ (2011), Βραβείο Καλύτερης Καναδικής Ταινίας στα Φεστιβάλ Τορόντο και Βανκούβερ, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Venice Days Κανένα από τα δίδυμα αδέλφια δεν περίμενε τέτοια έκπληξη στο άνοιγμα της διαθήκης της μάνας τους. Μέσα από τα λόγια του συμβολαιογράφου, ο Σιμόν και η Ζαν, τα παιδιά της Ναβάλ Μαρβάν, πληροφορήθηκαν ότι υπάρχει κι άλλος ένας αδελφός, αλλά και ότι ο πατέρας τους, που νόμισαν νεκρό, βρίσκεται ακόμη είναι ακόμη ζωντανός. Οι οδηγίες των δύο ιδιόχειρων φακέλων της κληρονομιάς είναι σαφείς: Να ακολουθήσουν τα ίχνη των δύο αντρών, που χάνονται στα βάθη της Μέσης Ανατολής, τον τόπο που η μητέρα γεννήθηκε και μεγάλωσε, πριν μεταναστεύσει στον Καναδά, προκειμένου να τους εντοπίσουν. Τότε και μόνο τότε η ψυχή της μητέρας, θα αναπαυτεί πραγματικά... Το αρχικό σοκ θα διαδεχτεί η αποδοχή των δεδομένων. Για την πιο συνεσταλμένη Ζαν, η μητρική επιθυμία φαντάζει με άμεσα εκτελέσιμη εντολή, ακόμη κι αν ο ιδιότροπος Σιμόν δεν δείχνει ιδιαίτερη διάθεση να την ακολουθήσει. Το μονοπάτι που θα οδηγήσει την νεαρή κοπέλα στην φτωχική και μόνιμα ποτισμένη με έχθρα εμπόλεμη ζώνη, θα ξεθάψει το ένα μετά το άλλο περιστατικά, που συνθέτουν την μοιραία πορεία της χαμένης μάνας. Εντύπωση προκαλεί η σταδιακή αύξηση των επιπέδων έντασης της εξιστόρησης των περιστατικών, που δοσμένα σε δύο πλήρως ασύμμετρες μα γοητευτικά διασταυρούμενες χρονικές τροχιές, περιγράφουν τα στάδια εξέλιξης της Μαρβάν, από δεκαοκτάχρονο κορίτσι σε συνειδητοποιημένη

2 επαναστάτρια. Μέσα από την προσεγμένη αφήγηση, ο θεατής, φορώντας την οπτική των παιδιών (αρχικά της κόρης, στη συνέχεια του γιου) γίνεται μάρτυρας ακροτήτων και θηριωδιών, που ναι μεν σοκάρουν, αλλά δεν είναι και πρωτοφανέρωτες κινηματογραφικά. Ας μην γελιόμαστε όμως. Οτιδήποτε κάνει την εμφάνιση του στην οθόνη του Incedies, έχει αλληγορικό και μόνο χαρακτήρα, που αν καταφέρεις και τον αποκωδικοποιήσεις, αντιλαμβάνεσαι πως μπροστά σου ξεδιπλώνεται ένα πραγματικό αριστούργημα. ΚΡΙΤΙΚΗ: Νεκτάριος Σάκκας (ΣΙΝΕΜΑ) Ο θάνατος της μητέρας τους φέρνει τα δίδυμα Simon και Jeanne στο γραφείο του συμβολαιογράφου για τη διαθήκη. Πέραν από το μοίρασμα της περιουσίας, η αινιγματική ακόμα και μετά θάνατον Nawal (Lubna Azabal) τους επιφυλάσσει δύο μεγάλες εκπλήξεις που συνοδεύουν δύο σφραγισμένους φακέλους. Ο πρώτος έχει παραλήπτη τον πατέρα τους - που θεωρούσαν νεκρό - και ο δεύτερος τον αδερφό τους, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσαν. Η Jeanne (Melissa Desormeaux-Poulin) αποφασίζει να ταξιδέψει ως τη Μέση Ανατολή για να αναζητήσει απαντήσεις στο οικογενειακό τους παρελθόν, ενώ ο Simon (Maxim Gaudette) δείχνει απρόθυμος να υποκύψει στα μεταθανάτια παιχνίδια της μητέρας του. Και για τους δύο όμως, τα σφοδρά και βασανιστικά ερωτήματα έχουν ήδη τεθεί και η αποφυγή τους είναι πλέον μάταιη. 'Πόλεμος πατήρ πάντων'. Στη ρήση του Ηράκλειτου εμπεριέχεται όλο το νόημα του «Incendies», μίας ταινίας που σμπαραλιάζει τα όρια ενός τυπικού στόρι περί καλά κρυμμένων οικογενειακών μυστικών και πάει πολύ - μα πολύ - παρακάτω. Η σπαρακτική μουσική των Radiohead συνοδεύει την εισαγωγική σκηνή που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σποτάκι της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ. Από κι ύστερα, μία διαθήκη ανοίγει και η τελευταία επιθυμία μίας γυναίκας δίνει κλωτσιά σ' ένα κουβάρι που οδηγεί βαθιά στο χώμα. Εκεί, δεν είναι απλώς ριζωμένο ένα κάποιο οικογενειακό δένδρο, αλλά επί της ουσίας το ίδιο το βασίλειο του παραλόγου που κρύβει η ατέρμονη αιματοχυσία στη Μέση Ανατολή. Χωρισμένο σε τιτλοφορημένες σεκάνς, το υποψήφιο για Oscar ξενόγλωσσης ταινίας «Μέσα Από Τις Φλόγες» του Καναδού Denis Villeneuve ταξιδεύει σε τόπο και σε χρόνο, ξανά και ξανά, προκειμένου να αποκαλύψει με χειρουργική μεθοδικότητα τα μυστικά και το πλήρες νόημά του. Οι αρχές που διέπουν την αρχαία τραγωδία περνούν μέσα από το φίλτρο του διακεκριμένου θεατρικού του Wajdi Mouawad και από εκεί, βρίσκουν το δρόμο της έξοχης κινηματογραφικής διασκευής από τον Villeneuve, που με δουλειές όπως τα «Un 32 Aout Sur Terre» και «Maelstrom» έχει ήδη καταφέρει να ξεχωρίσει σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ (βλ. Βερολίνο - Κάνες). Πόλεμος, μίσος, ξεριζωμός, θάνατος αλλά και αγάπη συνυπάρχουν σε ένα εκρηκτικό μείγμα που σημαδεύει κατευθείαν στην καρδιά και στο νου του θεατή, ξερά και ατόφια. Σκηνές ξυραφιές, σε ένα χωροχρονικό road trip μίας οικογένειας αλλά και ενός τόπου μαρτυρικού, όπου μέσα από μπαρουτοκαπνισμένες κάνες και ατέρμονη αιματοχυσία, η ανθρωπιά και η ελπίδα πασχίζουν να αναπνεύσουν. Δίχως αμφιβολία, το «Incendies» είναι μία από τις πιο σοκαριστικές ταινίες της χρονιάς.

3 Όταν ο συμβολαιογράφος Λέμπελ (Ρεμί Ζιράρντ), διαβάζει στη Ζαν (Μελίσσα Ντεσορμώ- Πουλέν) και στο Σιμόν (Μαξίμ Γκοντέτ) τη διαθήκη της μητέρας τους, Νάουαλ (Λούμπνα Αζαμπάλ), τα δίδυμα έκπληκτα παίρνουν τους φακέλους που άφησε εκείνη, έναν για τον πατέρα τους που πιστεύανε ότι ήταν νεκρός, κι ένα για τον αδερφό τους που δε γνωρίζανε την ύπαρξη του. Σε αυτή την αινιγματική κληρονομιά, η Ζαν πιστεύει θα βρει την απάντηση για την ανεξήγητη σιωπή της μητέρας της τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της. Αποφασίζει να ταξιδέψει στη Μέση Ανατολή για να αναζητήσει την ιστορία της οικογένειας της, για την οποία φαίνεται ότι δε γνωρίζει τίποτα. Ο Σιμόν δε συγκινείται από τα μεταθανάτια παιχνίδια που παίζει η μητέρα του, αλλά η αγάπη για την αδερφή του είναι πολύ δυνατή, και σύντομα θα την ακολουθήσει για να ανακαλύψουν την αλήθεια για τη Νάουαλ- μιας γυναίκας πολύ διαφορετικής από εκείνη που γνώριζαν ως μητέρα τους. Με τη βοήθεια του Λέμπελ, τα δίδυμα ενώνουν τα κομμάτια της ιστορίας της γυναίκας που τους έφερε στον κόσμο, ανακαλύπτοντας την τραγική της μοίρα, σημαδεμένη από τον πόλεμο και το μίσος, αλλά και τη γενναιότητα μιας εξαιρετικής γυναίκας. Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του Βαζντί Μουαβάντ, το Μέσα από τις φλόγες, δίνει στη φρίκη του πολέμου μια προσωπική χροιά, κάνοντας μια ποιητική κατάθεση στα σημάδια που αφήνει ο κύκλος της βίας και την θέληση για επιβίωση. ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ Σε σκηνοθεσία Βαζντί Μουαβάντ, το Incendies έκανε πρεμιέρα στη Γαλλία στις 14 Μαρτίου το 2003 στο θέατρο Hexagone Scène Nationale και στις 23 Μαΐου στο Κεμπέκ. Στη συνέχεια, ανέβηκε στον Καναδά με το όνομα Scorched, και σε Γαλλία, Βέλγιο, Σουηδία, Φιλανδία, Ολλανδία, Ιαπωνία, Μεξικό, Γερμανία, Ισπανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Αυστραλία, Εσθονία και Ιταλία. Το θεατρικό έχει πολυβραβευτεί, ανάμεσα στα βραβεία που πήρε ήταν τα "Prix de la Francophonie" το 2004 και το "Syndicat de la critique" Καλύτερου θεατρικού το 2004 επίσης. ΝΤΕΝΙΣ ΒΙΛΕΝΕΒ (Σκηνοθέτης και σεναριογράφος) Ένας από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της γενιάς του, ο Ντενίς Βιλενέβ, έχει πείσει κοινό και κριτικούς με το μοναδικό του οπτικό στυλ και τη φρέσκια προσέγγιση στην αφήγηση. Το ντεμπούτο το Un 32 août sur Terre (August 32nd on Earth), επιλέχθηκε από παραπάνω από 35 φεστιβάλ το 1998, και συμμετείχε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών και στο φεστιβάλ του Τορόντο. Το 2000, η ταινία του Maëlstrom, επιλέγεται από το Σάντανς, το Τορόντο και άλλα 30 φεστιβάλ διεθνώς. Η ταινία απέσπασε συνολικά 25 βραβεία, ανάμεσα στα οποία και το FIPRESCI στο φεστιβάλ του Βερολίνου το Η ταινία ήταν η επίσημη πρόταση του Καναδά για τα Όσκαρ το Το 2008, κάνει τη μικρού μήκους Next Floor, η οποία απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Μικρού μήκους ταινίας της Canal+, στο φεστιβάλ Καννών. Επιλέχθηκε επίσης σε 150 φεστιβάλ διεθνώς, όπου κι απέσπασε περίπου 50 βραβεία. Το 2009, κυκλοφορεί η τρίτη ταινία του, το Πολυτεχνείο (Polytechnique). Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο σκηνοθετών στις Κάννες, ενώ ακολούθησαν κι άλλα φεστιβάλ, όπως του

4 Ελσίνκι, της Στοκχόλμης, του Λονδίνου, της Τάιπεϊ και Γκιζόν. Έλαβε το βραβείο Καλύτερης Καναδικής Ταινίας το 2009, από την ένωση κριτικών του Καναδά, κι άλλα 9 βραβεία Genie και 5 Jutra, ανάμεσα στα οποία και Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Η τέταρτη μεγάλου μήκους του Μέσα από τις φλόγες (Incendies), βασισμένη στο θεατρικό του Βαζντί Μουαβάντ, είναι μια γαλλοκαναδική συμπαραγωγή γυρισμένη στο Κεμπέκ και στην Ιορδανία. Φιλμογραφία: 1) Πολυτεχνείο (Polytechnique) λεπτά 35 mm, 2) Next Floor λεπτά 35 mm, 3) Maelström λεπτά 35 mm, 4) Un 32 août sur Terre (August 32nd on Earth) λεπτά super 35 mm, 5) Cosmos λεπτά 35 mm (6 μικρού μήκους), 6) REW FFWD λεπτά mm. ΒΑΖΝΤΙ ΜΟΥΑΒΑΝΤ (Συγγραφέας του θεατρικού Incendies, Σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός) Η πιο εντυπωσιακή φωνή του θεάτρου της τελευταίας δεκαετίας, ο Βαζντί Μουαβάντ, είναι ένα εξίσου ικανός σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός. Γεννημένος στο Λίβανο το 1968, αναγκάστηκε να αφήσει τη χώρα του όταν ήταν μόλις οχτώ χρονών, λόγω του εμφυλίου πολέμου. Η οικογένεια του μετανάστευσε στη Γαλλία, ενώ εκείνος μετακόμισε στο Μόντρεαλ το Εκεί τελείωσε τις θεατρικές σπουδές του, και σπουδές στην υποκριτική στην Εθνική Σχολή Θεάτρου. Μετά την αποφοίτηση του, έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε για πολλές παραστάσεις με την εταιρία που ίδρυσε από κοινού με την Ιζαμπέλ Λεμπλάνκ, το Théâtre Ô Parleur. Το 1990 και 1991 μόνο, έγραψε τρία θεατρικά και ήταν τότε που ξεκινούσε πραγματικά η καριέρα του. Το 1997, έκανε μια σημαντική μετάβαση με το έργο του Littoral (βασισμένο σε δική του ιδέα, γραμμένο σε συνεργασία με την Ιζαμπέλ Λεμπλανκ), την οποία μετά επανέλαβε με τα Rêves, Incendies και Forêts. Από το 2000 έως το 2004, ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής στο Théâtre de Quat Sous στο Μόντρεαλ. Το 2005, ίδρυσε δύο αδερφές εταιρίες στις δύο άκρες του Ατλαντικού: το Abé carré cé carré στο Μόντρεαλ (συν- σκηνοθέτης ο Εμμανουέλ Σουάρτζ) και το Au carré de l hypoténuse. Το 2007, ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής του θεατρικού τμήματος του Théâtre d aujourd hui στο Μόντρεαλ. Το 2009, ξεκινάει η συνεργασία του με το φεστιβάλ Αβινιόν Την ίδια χρονιά, βραβεύτηκε με το θεατρικό Grand Prix από τη Γαλλική Ακαδημία, ως τιμητικό για το συνολικό του έργο. ΛΟΥΜΠΝΑ ΑΖΑΜΠΑΛ (Ηθοποιός) Με καταγωγή από το Βέλγιο, η Λούμπνα Αζαμπάλ, σπούδασε στις Βρυξέλλες στην Ακαδημία Kleine και στο Conservatoire Royal, πριν ξεκινήσει την καριέρα της ως ηθοποιός. Είναι ευρύτερα γνωστή για το ρόλο της στο πολιτικό θρίλερ Παράδεισος Τώρα (Paradise Now), που κέρδισε το 2006 τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Ανάμεσα στις άλλες ταινίες της, είναι τα Loin του Αντρέ Τεσινέ, το Aram του Ρόμπερτ Κέσικαν, το Un monde presque paisible του Μισέλ Ντεβίλ, οι Εξόριστοι (Exils) του Τόνυ Γκάτλιφ (Βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας, Κάννες 2004), το Έρωτας στο Βερολίνο (Strangers) των Τάντμορ και Νατίφ (για το οποίο κέρδισε το βραβείο της πιο Υποσχόμενης Νέας Ηθοποιού από το φεστιβάλ της Ιερουσαλήμ), το Σε 24 Ώρες (24 Mesures) του Τζαλίλ Λεσπέρτ, την Πλεκτάνη (Body of Lies) του Ρίντλεϋ Σκοτ και το Here του Μπράντεν Κινγκ. Στα επόμενα πρότζεκτ της

5 είναι προγραμματισμένα τα Comme les 5 doigts de la main του Αλεξάντρ Αρκάντυ, το I am Slave του Γκάμπριελ Ρέιντζ και το Coriolanus του Ραλφ Φάινς. Στην τηλεόραση, έχει εμφανιστεί στα Bajo el mismo cielo (Under the Same Sky), On achève bien les DJ και στο πρόσφατο δράμα του BBC Occupation. ΜΕΛΙΣΣΑ ΝΤΕΣΟΡΜΟ-ΠΟΥΛΕΝ (Ηθοποιός) Σε ηλικία έξι ετών, η Μελίσσα Ντεσορμό-Πουλέν, έκανε το ντεμπούτο της σε διαφημιστικό γνωστών δημητριακών. Πολύ σύντομα μετά από αυτό, συμμετείχε στις σειρές Jamais deux sans toi ( ), και στην Une faim de loup. Κυριολεκτικά μεγάλωσε στην τηλεόραση. Έπαιξε επίσης στα Les Héritiers Duval ( ), Asbestos, Simone et Chartrand, la suite, Colombe, Grande Ourse και στην πιο πρόσφατη Emma ( ). Μετά από ένα μικρό διάλλειμα το 2006, λόγω εγκυμοσύνης, επανήλθε δυναμικά στην υποκριτική. Εμφανίστηκε στην Υπόσχεση (La Promesse), και συμμετέχει στη νέα σειρά του Radio-Canada,το Les Rescapés. Επίσης, πρωταγωνίστησε στο À vos marques Party! και στο σήκουελ του, και τα δύο μεγάλες εισπαρκτικές επιτυχίες στο Κεμπέκ το 2007 και Επίσης, έπαιξε στο Dédé. ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΝΤΕΤ (Ηθοποιός) Μετά την αποφοίτηση του από το Conservatoire d'art dramatique του Μόντρεαλ, το 1997, έχει παίξει αμέτρητους ρόλους στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Στο θέατρο ήταν αξιοσημείωτη η εμφάνιση του ως Νταρντανιάν στους Τρεις Σωματοφύλακες του Φερνάρντ Ρέινβιγ. Έχει δουλέψει με σκηνοθέτες όπως οι Κλωντ Πουασάντ, Ντενίς Φιλιατρόλτ, Υβ Ντεσγκανιές, Αλίς Ρονφάρτ και Σερζ Ντενονκούρτ. Στην τηλεόραση, έχει εμφανιστεί στα L'Ombre de l'épervier, Fortier, Grande Ourse και Virginie. Επίσης, στη μίνι σειρά Lance et compte : la reconquête, la revanche, et le grand duel. Από το 2008, εμφανίστηκε στο L Auberge du chien noir του Radio-Canada. Σύντομα θα ενσαρκώσει τον Σαρλς Μπουαβάν στη σειρά Les Rescapés. Έχει συμμετέχει και σε μεγάλου μήκους ταινίες, όπως τα L'Espérance του Στεφάν Πλεσζύνσκι, Sans elle του Ζαν Μποντέν, Cheech του Πατρίς Σοβέ, και το Les Trois P'tits Cochons του Πάτρικ Χιούαρντ. Πιο πρόσφατα, ενσάρκωσε το δολοφόνο στο Πολυτεχνείο (Polytechnique) του Ντενίς Βιλενέβ, μια ερμηνεία που του χάρισε υποψηφιότητες για τα βραβεία Jutra και Genie. ΡΕΜΥ ΖΙΡΑΡΝΤ (Ηθοποιός) Σύμφωνα με τους New York Times, το 2004, ο Ζιράρντ, συγκαταλέγεται στους είκοσι καλύτερους ηθοποιούς παγκοσμίως. Έχει αποσπάσει με τις ερμηνείες του στο σανίδι δύο βραβεία Gascon-Roux, για τα The Merry Wives of Windsor (TNM, 2002) και Galilée (TNM, 1990). Έχει βραβευτεί επίσης και για την ερμηνεία του στην τηλεόραση, για τη σειρά Les Bougons, c est aussi ça la vie. Οι ερμηνείες του στις μεγάλου μήκους Amoureux fou, Jésus de Montréal, Les portes tournantes και Les invasions barbares, του χάρισαν και πολλά βραβεία Genie. Αν και είναι σχεδόν αδύνατο να καταμετρήσει κάποιος το τόσο πλούσιο κι ενεργό βιογραφικό του, κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του περιλαμβάνουν τις ταινίες:les invasions barbares, Aurore (Luc Dionne), Un homme et son péché (Charles Binamé), Les Boys (Louis Saia), La Florida

6 (Georges Mihalka), Dans le ventre du dragon (Yves Simonneau), Le déclin de l empire américain (Denys Arcand) και Jésus de Montréal (Denys Arcand) Στην τηλεόραση, συμμετείχε σε πολλές σειρές και μίνι σειρές, αλλά ο ρόλος του ως Πάπα Μπουγκόν στο Les Bougons, c est aussi ça la vie, άφησε το ανεξίτηλο σημάδι του. Στο θέατρο, οι σημαντικότεροι ρόλοι του είναι αυτοί του Σάντσο Πάντζα (Δον Κιχώτης), του Αργκάν (Le malade imaginaire) και του Εστραγκόν (Περιμένοντας τον Γκοντό) ΚΡΙΤΙΚΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ (ΤΑ ΝΕΑ) Μα, είναι δυνατόν από µια ιστορία τύπου Νίκου Φώσκολου να προκύψει ύψιστο καλλιτεχνικό αγαθό; Αν είναι λέει! Όλα, µα όλα αρχίζουν και τελειώνουν µε την ποιότητα και τη διαχείριση των υλικών. Παράδειγμα; Οι αρχαίες τραγωδίες. Τι είναι η «Ηλέκτρα»; Μελόδραμα. Το ίδιο και ο «Οιδίποδας». Με το ίδιο σενάριο του Incendies («Μέσα από τις φλόγες») του Γαλλοκαναδού Ντενί Βιλενέβ, ένας κάποιος έλληνας σκηνοθέτης μπορεί να υπέγραφε μια χαλκομανία. Για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ. Δύο τα βασικά, πρωταρχικά στοιχεία που συνθέτουν κάθε κινηµατογραφικό αφήγημα. Το µελόδραµα και το θρίλερ. Τουτέστιν αισθήµατα και δράµατα στη διαπασών και αγωνία για την πορεία και το φινάλε της ιστορίας. Άνευ αυτών, γιοκ. Ο Βιλενέβ λοιπόν (γεννηµένος στο Κεµπέκ το 1967), κάτοχος µιας υποψηφιότητας για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ως αντίπαλος του Λάνθιµου, αλλά και του «Biutiful» του Ινιαρίτου, διαχειρίζεται και τις δύο αρετές του µελοδράµατος µε εξαιρετική δεξιοτεχνία. Έχει το χάρισµα του αφηγητή, όσο ελάχιστοι στον σηµερινό αµερικανικό κινηµατογράφο. Αν δηλαδή η ίδια ιστορία ήταν made in USA µε καστ από Αντζελίνα Ζολί και Κλάιβ Οουεν, τότε θα διεκδικούσε καµιά δεκαριά υποψηφιότητες Όσκαρ. Τουτέστιν τα έχει όλα και θα αρέσει στο ευρύτερο κοινό. Οικογενειακά δράµατα, µοιραίες συµπτώσεις, δύο αδέλφια που αναζητούν τον πατέρα τους και τον τρίτο χαµένο αδελφό τους και on top of that την ιστορία µιας νεκρής, ηρωίδας, µητέρας. Το στόρι βασίζεται στο οµότιτλο θεατρικό του Βαζντί Μουαβάντ, ενός προικισµένου θεατρικού συγγραφέα που γεννήθηκε στον ταραγµένο Λίβανο το 1968 και που ύστερα από ένα σύντοµο πέρασµα από το Παρίσι κατέληξε στον Καναδά, όπου µε τα έργα του και ειδικά µε αυτό αποθεώθηκε από τηνκριτική και το κοινό. Τουτέστιν ο Ντενίς Βιλενέβ στηρίχτηκε σε ένα άρτιο και εξαιρετικών προδιαγραφών αφήγηµα, πληρέστατο δραµάτων και αναφορών στη σύγχρονη ιστορία του Λιβάνου και των εµφύλιων ταραχών. Το εναρκτήριο λάκτισµα της ιστορίας προέρχεται από τη διαθήκη της µάνας διδύµων (αδελφή και αδελφός) όπου από τον τάφο της ζητάει, σχεδόν απαιτεί, από τα δύο παιδιά της να βρουν τον πατέρα και τον χαµένο αδελφό τους. Έτσι το έργο οργανώνεται από δύο παράλληλες πορείες που, κόντρα στη γεωµετρία, όσο περνάει ο χρόνος τόσο συγκλίνουν σε µια. Η πρώτη από την κόρη, µια χαρισµατική φοιτήτρια Μαθηµατικών. Η δεύτερη, από τη µάνα, µέσα από µια σειρά φλας µπακ. Δύο γυναίκες, γιατί η κόρη είναι η συνέχεια της µητέρας.

7 Επειδή η έρευνα της κόρης και ο Γολγοθάς της µητέρας συγκροτούν µια ιστορία εκπλήξεων, ανατροπών και µελοδραµατικών κορυφώσεων, είναι απαγορευτικό στον κριτικό να αναφερθεί µε λεπτοµέρειες σ αυτό το τραγικό οδοιπορικό. Όμως, όλα µέσα. Έρωτας, θάνατος, επανάσταση, εγκατάλειψη, υιοθεσία, σφαγές, βασανιστήρια. Ένα κορυφαίο ανθρώπινο δράµα µέσα από τις φλόγες του εµφυλιοπολεµικού σπαραγµού χριστιανών και µουσουλµάνων στον Λίβανο πριν από τριάντα χρόνια. ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ (ΤΟ ΒΗΜΑ) Το «Μέσα από τις φλόγες» («Incendies», Καναδάς, 2010) του καναδού σκηνοθέτη Ζαν Βιλενέβ είναι η ταινία που όπως ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου, έχασε το ξενόγλωσσο Όσκαρ από «In a better world» της Σουζάνε Μπίερ. Εδώ, όλα ξεκινούν από την ανορθόδοξη διαθήκη μιας γυναίκας από την Μέση Ανατολή που πεθαίνει στον Καναδά όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Η Ναουάλ (Λούμπνα Αζαμπάλ) ζητά από τα δυο δίδυμα παιδιά της (Μελίσα Ντεμορσό-Πουλέν και Μαξίμ Γκοντέτ) να παραδώσουν έναν φάκελο στον πατέρα τους τον οποίο δεν συνάντησαν ποτέ και έναν στον αδελφό τους, του οποίου ούτε καν την ύπαρξη δεν γνώριζαν όσο η μητέρα τους ζούσε. Μέσα από το ταξίδι στην χώρα της καταγωγής των δυο παιδιών (αλλά και της μητέρας σε φλας μπακ), ένα απίστευτο παζλ θηριωδιών και απανθρωπιάς θα αρχίσει σιγά σιγά να συντίθεται και αυτό το παζλ, εν τέλει μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Χάνει στην κυριολεξία η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Αιμομιξίες, βασανιστήρια, θρησκευτικός φανατισμός, ο ατελείωτος κύκλος αίματος με τους άδικους θανάτους αντρών, γυναικών και παιδιών. Ολη η αποθέωση της απαξίας της ανθρώπινης ζωής συμπεριλαμβάνεται μέσα στην περίπλοκη, τραγική αλλά και συναρπαστική ιστορία αυτής της ταινίας που συνιστούμε ανεπιφύλακτα για την άρτια δομή της. ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (LIFO) Όταν ο συμβολαιογράφος Λέμπελ (Ρεμί Ζιράρντ) διαβάζει στη Ζαν (Μελίσα Ντεσορμό-Πουλέν) και στον Σιμόν (Μαξίμ Γκοντέτ) τη διαθήκη της μητέρας τους, Νάουαλ (Λούμπνα Αζαμπάλ), τα δίδυμα έκπληκτα παίρνουν τους φακέλους που άφησε εκείνη, έναν για τον πατέρα τους, που πιστεύανε ότι ήταν νεκρός, κι έναν για τον αδερφό τους, του οποίου την ύπαρξη δεν γνώριζαν. Σε αυτή την αινιγματική κληρονομιά η Ζαν πιστεύει θα βρει την απάντηση για την ανεξήγητη σιωπή της μητέρας της τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της. Αποφασίζει να ταξιδέψει στη Μέση Ανατολή για να αναζητήσει την ιστορία της οικογένειάς της, για την οποία φαίνεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα. Ο Σιμόν δεν συγκινείται από τα μεταθανάτια παιχνίδια που παίζει η μητέρα του, αλλά η αγάπη για την αδερφή του είναι πολύ δυνατή και σύντομα θα την ακολουθήσει για να ανακαλύψουν την αλήθεια για τη Νάουαλ - μια γυναίκα πολύ διαφορετική από εκείνη που γνώριζαν ως μητέρα τους. Με τη βοήθεια του Λέμπελ, τα δίδυμα ενώνουν τα κομμάτια της ιστορίας της γυναίκας που τους έφερε στον κόσμο, ανακαλύπτοντας την τραγική της μοίρα, σημαδεμένη από τον πόλεμο και το μίσος αλλά και τη γενναιότητα μιας εξαιρετικής γυναίκας.ένα κι ένα κάνουν ένα σε αυτήν τη χρονικά πολύπλοκη,

8 κινηματογραφικά γενναιόδωρη δημιουργία του Καναδού Ντενί Βιλνέβ, την ταινία που έπρεπε να είναι η νικήτρια στο φετινό ξενόγλωσσο Όσκαρ, μαζί με τον Κυνόδοντα. Πρόκειται για μια διασκευή θεατρικού έργου που κρύβει τόσο καλά την καταγωγή του, ώστε είναι να απορεί κανείς πώς απεικονίστηκαν στο σανίδι εντελώς visual σκηνές, όπως, για παράδειγμα, η ανατριχιαστική επίθεση των χριστιανών σε ένα λεωφορείο γεμάτο άμαχους Μουσουλμάνους, κατά τη διάρκεια του 16ετούς θρησκευτικού εμφύλιου στον Λίβανο. Η ζωή της Νάουαλ Μαρουάν ξεδιπλώνεται με φλασμπάκ γεμάτα ένταση, από την τραυματική εμπειρία της όταν είδε τον εραστή να πέφτει νεκρός από συγγενικές σφαίρες και να μένει ντροπιασμένη και μόνη στο σπίτι για να γεννήσει το πρώτο τους παιδί, μέχρι τον εφιάλτη της στη φυλακή ως πόρνη νούμερο 72 και τη μοιραία συνάντηση σε μια πισίνα στον Καναδά που αποτελεί το κλειδί των συγκλονιστικών αποκαλύψεων που καλούνται να βρουν, πρώτα η κόρη της και μετά ο δίδυμος αδελφός της. Η αφήγηση γίνεται σχεδόν παράλληλα, με τέλεια χρήση της χρονικής τοποθέτησης και της συναισθηματικής ταύτισης από τον Βιλνέβ. Ένα πολύ δύσκολο έργο με σοβαρότατο στοχασμό για τη θέση της οικογένειας σε μια σπαραγμένη κοινωνία, το Μέσα από τις φλόγες λειτουργεί ως αρχαιοελληνική τραγωδία με όρους πολέμου. Είναι τρομερά καλά παιγμένο από τους ηθοποιούς, μεταφέρει βαθιά συγκίνηση, δεν φωνασκεί πολιτικά, αν και η καθαρότητα της ματιάς της μας οδηγεί στο συμπέρασμα της βεβαιότητας για τις θέσεις της, και αποτελεί το πρόκριμα για σπουδαία πράγματα από τον Βιλνέβ στο μέλλον. ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ (ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ) Ακολουθώντας την τελευταία επιθυμία της μητέρας τους, δύο αδέρφια επιχειρούν ένα επίπονο οδοιπορικό στη Μέση Ανατολή για να ερευνήσουν το οικογενειακό τους παρελθόν. Ιστορικό δράμα και οικογενειακή τραγωδία διασταυρώνονται με δεξιοτεχνικό, στιβαρό, όσο και συγκινητικό τρόπο. Ο Βιλνέβ με την ταινία αυτή κέρδισε μια Υποψηφιότητα για ξενόγλωσσο Όσκαρ. ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ-ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ) Το δράμα μιας χριστιανικής πίστης Αράβισσας παραλληλίζεται με το πολιτικό δράμα που παίζεται στη Μέση Ανατολή, σε μια συγκινητική, εικαστικά όμορφη, πολιτικά τολμηρή, ταινία - υποψήφια του Καναδά στο ξενόγλωσσο Όσκαρ. Η υποψήφια του Καναδά για το ξενόγλωσσο Όσκαρ ταινία «Μέσα από τις φλόγες» του Ντενί Βιλνέβ είναι βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Βαζντί Μουαβάντ, εμπνευσμένο από τον εμφύλιο πόλεμο στον Λίβανο στις δεκαετίες του '70 και '80. Μέσα από τις φλόγες του τίτλου της ταινίας, μαθαίνουμε την ιστορία της Ναβάλ, μιας χριστιανικής πίστης Αράβισσας, που ζει σε μια φανταστική, ρημαγμένη από έναν εμφύλιο πόλεμο, αραβική χώρα της Μέσης Ανατολής, στη δεκαετία του '70. Η τραγωδία της Ναβάλ αρχίζει όταν, μπροστά στα μάτια της, η οικογένειά της, για λόγους τιμής, δολοφονεί τον μουσουλμάνο πρόσφυγα φίλο της, ενώ η Ναβάλ στέλνεται να σπουδάσει στη μεγάλη πόλη, αφού της παίρνουν το νεογέννητο παιδί της. Το δράμα της παίρνει άλλη στροφή όταν μπλέκεται στο πλατύτερο πολιτικό δράμα που παίζεται γύρω της. Την ιστορία της Ναβάλ τη

9 μαθαίνουμε μέσα από τα δυο δίδυμα παιδιά της που, σύμφωνα με την παράξενη διαθήκη της, αρχίζουν να ψάχνουν για τον πατέρα τους και τον άλλο άγνωστο αδερφό τους. Η έρευνά τους θα φέρει στην επιφάνεια τα τραύματα της οικογενειακής αυτής τραγωδίας αλλά και των πολιτικών συγκρούσεων των πρόσφατων δεκαετιών. Ο Βιλνέβ («32η Αυγούστου στη γη», «Πολυτεχνείο») αντιμετωπίζει σε βάθος και με τόλμη τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα που βάζει στο έργο του ο Μουαβάντ. Από την πρώτη κιόλας αποπροσανατολιστική σκηνή, όπου κόβουν τα μαλλιά των παιδιών ενός μεσανατολικού σχολείου με υπόκρουση το τραγούδι You and Whose Army, ξέρουμε πως όσα θ' ακολουθήσουν θα είναι το ίδιο αποπροσανατολιστικά και, ταυτόχρονα, συναρπαστικά. Παρά τα επιμέρους κλισέ στις καταστάσεις, και το κάπως απίθανο φινάλε, ο Βιλνέβ έφτιαξε μιαν εικαστικά όμορφη (οι εξωτερικές σκηνές γυρίστηκαν στην Ιορδανία), συγκινητική, ταυτόχρονα πολύπλευρη, αρκετά τολμηρή ταινία, έκκληση για ειρηνική συμβίωση ανάμεσα σε χριστιανούς και Άραβες σε μια περίοδο που τα πράγματα δείχνουν να έχουν φτάσει και πάλι σε αδιέξοδο. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (ATHENS VOICE) Τοποθετημένο σε μια χώρα της Μέσης Ανατολής που δεν κατονομάζεται αλλά που όλα δείχνουν ότι είναι ο Λίβανος, το «Μέσα από τις φλόγες» κινείται ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, το παρόν και το παρελθόν, ανάμεσα στο μυστήριο και το οικογενειακό δράμα. Δυο αδέλφια κληρονομούν, όταν η μητέρα τους πεθαίνει, δυο φακέλους τους οποίους πρέπει να παραδώσουν τον έναν στον πατέρα τους που θεωρούσαν νεκρό και τον άλλο στον αδελφό που δεν γνώριζαν ότι είχαν. Αν κι ο γιος θα αδιαφορήσει, η κόρη θα δοκιμάσει να φέρει εις πέρας την τελευταία επιθυμία της και θα ταξιδέψει πίσω στην πατρίδα της μητέρας της για να ανακαλύψει μια αλήθεια που έμεινε κρυμμένη για χρόνια, τόσο για την οικογένειά τους όσο και για την ίδια τη χώρα. Βασισμένο σε ένα θεατρικό έργο, το φιλμ του Βιλνέβ κρατά από αυτό μόνο το δυνατό πυρήνα της ιστορίας κι ανοίγει τον καμβά του σε ένα συναρπαστικό κινηματογραφικό ταξίδι σε μια περιοχή χτισμένη από τραύματα και μια οικογένεια γεμάτη μυστικά. Ήρεμο αλλά συγκινητικό, μακριά από τις χολιγουντιανές συνταγές αλλά με τη χαμηλότονη αγωνία να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, το φιλμ καθιερώνει τον Καναδό Βιλνέβ σαν έναν από τους ανερχόμενους masters του παγκόσμιου σινεμά. ΙΩΣΗΦ ΠΡΩΙΜΑΚΗΣ (mftm.blogspot.com) Με το βραβείο κοινού του Ρότερνταμ ως μόνη διάκριση στην αφίσα και την υποψηφιότητα που δεν έγινε βραβείο στα Όσκαρ να υπογραμμίζει την μυωπία του θεσμού, ετούτο το χρονικό της βίας μιας απ τις πιο πολύπαθες περιοχές του πλανήτη και της ταραχώδους παρελθόντος του τόπου τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, ξεδιπλώνεται μέσα από καθηλωτική ιστορία με μπόλικο από θρίλερ μυστηρίου να καρυκεύει την ραχοκοκαλιά ενός ιστορικού εξποζέ που σερβίρεται σε συσκευασία οικογενειακού μελοδράματος. Ο Denis Villeneuve, ένα απ τα πιο σημαντικά κεφάλαια του σύγχρονου κινηματογράφου του Καναδά, βασίστηκε για το σενάριό του στο πολυυμνημένο θεατρικό του Wajdi Mouawad, αλλά θα μπορούσες κάλλιστα να εντοπίσεις ως πηγές έμπνευσης του έργου του τον Ευριπίδη, τον Αισχύλο και την μυθολογία του Οίκου των Ατρειδών ολόκληρη. Κορίτσι επιζεί του

10 θηριώδους αυτοκτονικού παρελθόντος της χώρας του, περνώντας μέσα από τη φωτιά του τίτλου, που σμιλεύει την αποφασιστικότητά της να εκδικηθεί τα είδωλα της ιδεολογίας που χώρισαν τη χώρα της στα δυο, και γίνεται γυναίκα με ιστορία πιο τραγική απ αυτή που αφήνει ν αποκαλυφθεί ακόμη και στους πιο κοντινούς της ανθρώπους. Το χρονικό της μπλέκεται αριστοτεχνικά με το ταξίδι επιστροφής της κόρης της στις πληγές μιας χώρας που ποτέ δεν γνώρισε κι ούτε θα είχε σκοπό να γνωρίσει αν δεν της το ζητούσε η μητρική εντολή, κι η προσπάθεια του γονέα να προστατεύσει τα τέκνα της απ τις ασχήμιες του κόσμου, ακυρώνεται απ την επιθυμία να μάθουν όλη την αλήθεια. Η αλήθεια όμως συνοδεύεται από ολοκληρωτικό κλονισμό της εικόνας που είχαν για την πραγματικότητα που ζούσαν, κι ο Villeneuve δίνει μαθήματα χειρισμού περίπλοκης αφήγησης σ ένα έργο ογκώδες, απαιτητικό και άνισο, δείγμα όμως σπάνιας συναισθηματικής μεστότητας, πολιτικής τόλμης και αλληγορικής γραφής, όπου το οικογενειακό μπλέκεται με το εθνογραφικό, το προσωπικό με το πολιτικό και η Ιστορία με την τραγωδία των αδελφοκτονιών, του ατέλειωτου κύκλου του αίματος, του γόνου του μίσους που μόνο μίσος γεννά και των καλά κρυμμένων τραυμάτων που δύσκολα επουλώνονται, αφήνοντας ουλές που σοκάρουν με την ασχήμια τους. ΡΟΜΠΙ ΕΚΣΙΕΛ (ΕΘΝΟΣ) Στο Μόντρεαλ, η Ζαν και ο Σιμόν, δύο δίδυμα αδέλφια που μόλις έχασαν τη μητέρα τους, συναντούν τον δικηγόρο που έχει αναλάβει να τους διαβάσει τη διαθήκη. Ξαφνιάζονται όταν ο τελευταίος τους παρουσιάζει δύο γράμματα που η εκλιπούσα θα ήθελε να παραδοθούν - το ένα στον πατέρα που θεωρούσαν νεκρό, το άλλο στον μεγάλο αδελφό τους που αγνοούσαν την ύπαρξή του. Κι ενώ ο Σιμόν αντιδρά με θυμό και άρνηση στο αίτημα, η Ζαν ιντριγκαρισμένη ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι στη Μέση Ανατολή, σε αναζήτηση των δύο αινιγματικών συγγενών, αλλά και των μυστικών που κρύβει το πολυτάραχο παρελθόν της Λιβανέζας μητέρας της... Ποια, λοιπόν, ήταν η ταλαίπωρη Ναβάλ και πώς βρέθηκε στον Καναδά; Και γιατί, λίγο καιρό πριν πεθάνει, σταμάτησε ξαφνικά να μιλά και να επικοινωνεί με το περιβάλλον της; Η θυελλώδης ιστορία της, με αφετηρία τον διχασμένο από τον θρησκευτικό εμφύλιο Λίβανο της δεκαετίας του '70, θα δραματοποιηθεί με ακρίβεια και μεθοδικότητα από τον δεινό, ως φαίνεται, αφηγητή Ντενί Βιλενέβ στο «Μέσα από τις φλόγες», ο οποίος παρά τη θεατρική καταγωγή του υλικού του και τον επικό χαρακτήρα της πολυσύνθετης πλοκής χειρίζεται την παράλληλη δράση (παρόν και παρελθόν) σαν ζογκλέρ που κλιμακώνει επιδέξια τα όλο και πιο δύσκολα κόλπα του, χωρίς ούτε στιγμή να σκοντάφτει στη στατικότητα ή τη φλυαρία. Τα μεγάλα θέματα από το ειδικό (η άγνοια του παιδιού για την προ της γέννησής του ζωή του γονέα) μέχρι το γενικό (η ανθρώπινη μοίρα προσδιορισμένη από μια ρητή γεωπολιτική συνθήκη) λανθάνουν πίσω από την παράλληλη δράση, χωρίς ουδέποτε να εκφέρονται γκρινιάρικα ή κραυγαλέα, ενώ ακόμα και η τραβηγμένη σκηνή της τυχαίας «συνάντησης» πριν το φινάλε -το τελευταίο, καθοριστικό κομμάτι του παζλ- κορυφώνει και «μαζεύει» το δράμα ψύχραιμα, γνωστικά, δίχως τις τυμπανοκρουσίες που αναμφίβολα θα επιστράτευε το κυρίαρχο Χόλιγουντ για μια αναλόγου τύπου ιστορία. Επιτυχία του Βιλενέβ σε αυτήν την εκπληκτική ταινία είναι, εν ολίγοις, η συγκίνηση που κατορθώνει να σου προσφέρει «αποφλοιώνοντας» ένα

11 πυκνό μελό από τους εκβιαστικούς συναισθηματισμούς στο μέτρο που να προβάλλει σαφής ο τραγικός πυρήνας του, τη στιγμή που άλλοι σκηνοθέτες, επιπόλαιοι έως ολικά άτεχνοι στη χρήση των εκφραστικών τους μέσων, ματαιοπονούν να κάνουν το τελείως αντίθετο. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) Το καναδέζικο δράμα «Μέσα από τις φλόγες» ήταν υποψήφιο στην κατηγορία της ξενόγλωσσης ταινίας στα φετινά Όσκαρ. Δύο δίδυμα, μία κοπέλα και ένας νεαρός άντρας, μετά τον θάνατο της μητέρας τους παραλαμβάνουν από έναν συμβολαιογράφο δύο φακέλους. Ο ένας πρέπει να φτάσει στα χέρια του πατέρα τους, τον οποίο ποτέ δεν γνώρισαν και τον θεωρούσαν νεκρό, και ο άλλος στα χέρια ενός αδελφού τους, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσαν μέχρι τη στιγμή που άνοιξε η διαθήκη της μητέρας τους. Η παράδοση των φακέλων αφορά ένα χρέος δικό της, που μόλις μετατέθηκε στα δίδυμα παιδιά της. Η κοπέλα αφήνει τον Καναδά και ταξιδεύει στη Μέση Ανατολή, τον τόπο καταγωγής της μητέρας της, προσπαθώντας να συνθέσει τα κομμάτια ενός παζλ γύρω από την οικογένειά της. Το πρώτο κομμάτι του παζλ είναι μια παλιά φωτογραφία της μητέρας της, τραβηγμένη σε μια φυλακή. Σε λίγο θα βρεθεί κοντά της και ο αδελφός της. Ο σκηνοθέτης Ντενίς Βιλενέβ τοποθετεί στερότυπα της αρχαιοελληνικής τραγωδίας (αιμομιξία, ύβρις, χρέος, λύτρωση) στον ομφαλό μιας ταινίας που εξωτερικά τουλάχιστον θυμίζει μελόδραμα. Στο διά ταύτα, υπάρχει το σχόλιο για το μίσος χριστιανών και μουσουλμάνων. Η σκηνή του προλόγου και δυο - τρεις ακόμη είναι συγκλονιστικές Γιώργος Παπαδημητρίου (myfilm.gr) Η ταινία του Καναδού σκηνοθέτη Ντενί Βιλνέβ αποτέλεσε μία από τις τέσσερις συνυποψήφιες του «Κυνόδοντα» για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, επικυρώνοντας θριαμβευτικά μία μακρά φεστιβαλική διαδρομή με 11(!) στάσεις, μεταξύ των οποίων και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού έργου (Incendies) του Λιβανέζου θεατρικού συγγραφέα, Βαζντί Μουαβάντ (Wajdi Mouawad), το οποίο έκανε πρεμιέρα στο Παρίσι το Ο Βιλνέβ αλλάζει τη δραματουργική δομή του έργου, το οποίο στην αυθεντική του μορφή εκτυλίσσεται εξ ολοκλήρου σε ένα δωμάτιο, μετατρέποντάς το σε ένα μακρύ και δύσβατο road movie στο χωροχρόνο και την ανθρώπινη μνήμη. Επιπλέον, ενώ στη θεατρική εκδοχή είναι εξαρχής ολοφάνερο πως το ιστορικό υπόβαθρο της πλοκής είναι ο Λιβανέζικος εμφύλιος πόλεμος, ο Βιλνέβ αποφεύγει να ονοματίσει ξεκάθαρα τη χώρα της Μέσης Ανατολής, όπου οι ήρωές του αναζητούν τη δική τους καθαρκτική αλήθεια. Μία από τις πλέον διάσημες ρήσεις του Ηράκλειτου υποστηρίζει πως «πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους». Το νόημα της φράσης υπονοεί πως μέσω της σύγκρουσης και της αντίθεσης προκύπτει η δημιουργία, κάτι σαν προπομπός της χεγκελιανής και της μαρξιστικής διαλεκτικής. Στην περίπτωσή μας πάντως, απομονωμένο το πρώτο σκέλος της ρήσης μας ταιριάζει γάντι, καθώς παρακολουθούμε μία

12 αναμόχλευση μνημών που αναζητούν τη μήτρα, την αρχή των πάντων, η οποία καταλήγει στις φλόγες του πολέμου. Η τεκνοποιός αιτία και δύναμη λοιπόν εντοπίζεται στο συσσωρευμένο μίσος, στο άδικα χυμένο αίμα, στην πίκρα που διαιωνίζεται σε ένα καζάνι γης που μοιάζει να βράζει αδιάκοπα. Η αρχαία ελληνική γραμματεία κατακλύζει το σώμα και την ψυχή της ιστορίας, παραπέμποντας ευθέως σε αρχαιοελληνική τραγωδία και πιο συγκεκριμένα στο Σοφοκλή. Αρχικά, με την τιμωρία που επισύρει η ύβρις, τη μέγιστη ταπείνωση του να μείνει το σώμα άταφο και ντροπιασμένο. Εν συνεχεία, με την ευθεία παραπομπή στον οιδιπόδειο μύθο. Τέλος, με τη συνολική δίψα για κάθαρση που διατρέχει τις επιλογές και τη διαδρομή των ηρώων. Ο Βιλνέβ επιτυγχάνει στο να διατηρήσει συμπαγή και άθικτο τον αφηγηματικό του ιστό. Δεν αφήνει την ιστορία του να ξεχειλώσει και να χάσκει μετέωρη, καθώς τα συνεχή του άλματα στο χρόνο δεν παρεκκλίνουν από το σκοπό τους. Ο χωρισμός σε επιμέρους κεφάλαια είναι πειθαρχημένος και λειτουργικός, ενώ μέσα από τη φυσική ομοιότητα των δύο πρωταγωνιστριών του και τα faux raccords στις γέφυρες, κατορθώνει μία σύμπτυξη και συσκότιση του χρόνου που μοιάζει αταλάντευτος να επιζητά κι αυτός μία μάταιη λύτρωση. Παράλληλα, οικοδομεί ένα αυτεξούσιο σύμπαν, το οποίο δεν εμμένει στην ακραία λύση του μύθου για να σταθεί στο ύψος του. Θα ακολουθήσει το νήμα ως τα πιο απόκρημνα σημεία αλλά ισορροπημένα και αρμονικά. Εξάλλου, ο κύκλος του λάθους και της επανόρθωσης πρέπει νομοτελειακά να κλείσει. ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΟΥΖΑΙΟΣ (myfilm.gr) Ο εμφύλιος πόλεμος που είχε συνταράξει τον Λίβανο, στην δεκαετία του '70 και που σε μεγάλο βαθμό υποκινήθηκε από δυνάμεις που ήθελαν την διάσπαση της χώρας ή τον θρησκευτικό ολοκληρωτισμό, είναι το θέμα αυτού του συνταρακτικού φιλμ του γαλλοκαναδού Ντενί Βιλνέβ. Αφηγηματικός κινηματογράφος. Σίγουρα. Όμως τι κινηματογράφος! Η ίδια η σύρραξη παρουσιάζεται κομματάκι - κομματάκι σε μια σύνθεση που θυμίζει ψηφιδωτό και που μόνον σιγά σιγά μας αποκαλύπτει την χώρα όπου αυτή διεξάγεται, αλλά και τους κεντρικούς χαρακτήρες - το παιδί που κάποιοι μουσουλμάνοι μαχητές φαίνεται να έχουν αναγκαστικά στρατολογήσει και του ξυρίζουν το κεφάλι, τα αδέρφια - αγόρι και κορίτσι που μαθαίνουν για την διαθήκη της μητέρας τους - και η τραγική γυναίκα, που αποτελεί από την αρχή έως το τέλος το πιο δραματικό πρόσωπο της αφήγησης. Ο Βιλνέβ ανεβάζοντας ένα πολύ δυνατό θεατρικό πάνω την σκηνή, στα ιδιότυπα εικονικά υψίπεδα της μεγάλης οθόνης, δεν μας δίνει ούτε για ένα λεπτό εύκολες λύσεις σε αυτή την εξιστόρηση που τσακίζει κόκαλα και μνήμες. Η συμβίωση αντίπαλων πληθυσμών (θρησκευτικά και πολιτικά), οι συνθήκες που οδηγούν στην αιματοχυσία και στην απόλυτη βαρβαρότητα, προβάλλονται με όλο το σκοτεινό ανατριχιαστικό "μαύρο" φως. Που είναι η αλήθεια, η μνήμη και η έλλειψη ταυτότητας εδώ; Ποιος είναι αυτός που αναζητά και σαν άλλος Οιδίπους, δεν γνωρίζει τι τρομακτικό έχει ήδη βρει στην άγνοια που ο πόνος και η μισαλλοδοξία του έφερε στον δρόμο.

13 Τα πράγματα στην πολιτική και στην τέχνη δεν είναι όπως φαίνονται με την πρώτη ματιά, συνήθως! Πόσο μάλλον στους δαιδάλους της πραγματικής ζωής που είναι η υψίστη τέχνη... ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΣΑΚΚΑΣ (cinemanews.gr) Ο θάνατος της μητέρας τους φέρνει τα δίδυμα Simon και Jeanne στο γραφείο του συμβολαιογράφου για τη διαθήκη. Πέραν από το μοίρασμα της περιουσίας, η αινιγματική ακόμα και μετά θάνατον Nawal (Lubna Azabal) τους επιφυλάσσει δύο μεγάλες εκπλήξεις που συνοδεύουν δύο σφραγισμένους φακέλους. Ο πρώτος έχει παραλήπτη τον πατέρα τους - που θεωρούσαν νεκρό - και ο δεύτερος τον αδερφό τους, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσαν. Η Jeanne (Melissa Desormeaux-Poulin) αποφασίζει να ταξιδέψει ως τη Μέση Ανατολή για να αναζητήσει απαντήσεις στο οικογενειακό τους παρελθόν, ενώ ο Simon (Maxim Gaudette) δείχνει απρόθυμος να υποκύψει στα μεταθανάτια παιχνίδια της μητέρας του. Και για τους δύο όμως, τα σφοδρά και βασανιστικά ερωτήματα έχουν ήδη τεθεί και η αποφυγή τους είναι πλέον μάταιη. «Πόλεμος πατήρ πάντων». Στη ρήση του Ηράκλειτου εμπεριέχεται όλο το νόημα του «Incendies», μίας ταινίας που σμπαραλιάζει τα όρια ενός τυπικού στόρι περί καλά κρυμμένων οικογενειακών μυστικών και πάει πολύ - μα πολύ - παρακάτω. Η σπαρακτική μουσική των Radiohead συνοδεύει την εισαγωγική σκηνή που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σποτάκι της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. Από κι ύστερα, μία διαθήκη ανοίγει και η τελευταία επιθυμία μίας γυναίκας δίνει κλωτσιά σ' ένα κουβάρι που οδηγεί βαθιά στο χώμα. Εκεί, δεν είναι απλώς ριζωμένο ένα κάποιο οικογενειακό δένδρο, αλλά επί της ουσίας το ίδιο το βασίλειο του παραλόγου που κρύβει η ατέρμονη αιματοχυσία στη Μέση Ανατολή. Χωρισμένο σε τιτλοφορημένες σεκάνς, το υποψήφιο για Oscar ξενόγλωσσης ταινίας «Μέσα από τις φλόγες» του Καναδού Denis Villeneuve ταξιδεύει σε τόπο και σε χρόνο, ξανά και ξανά, προκειμένου να αποκαλύψει με χειρουργική μεθοδικότητα τα μυστικά και το πλήρες νόημά του. Οι αρχές που διέπουν την αρχαία τραγωδία περνούν μέσα από το φίλτρο του διακεκριμένου θεατρικού του Wajdi Mouawad και από εκεί, βρίσκουν το δρόμο της έξοχης κινηματογραφικής διασκευής από τον Villeneuve, που με δουλειές όπως τα Un 32 Aout Sur Terre και Maelstrom έχει ήδη καταφέρει να ξεχωρίσει σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ (βλ. Βερολίνο και Κάνες). Πόλεμος, μίσος, ξεριζωμός, θάνατος αλλά και αγάπη συνυπάρχουν σε ένα εκρηκτικό μείγμα που σημαδεύει κατευθείαν στην καρδιά και στο νου του θεατή, ξερά και ατόφια. Σκηνές ξυραφιές, σε ένα road trip μίας οικογένειας, αλλά και ενός τόπου μαρτυρικού, όπου μέσα από μπαρουτοκαπνισμένες κάνες και ατέρμονη αιματοχυσία, η ανθρωπιά και η ελπίδα πασχίζουν να αναπνεύσουν. Δίχως αμφιβολία, το Incendies είναι μία από τις πιο σοκαριστικές ταινίες της χρονιάς. ΚΩΣΤΑΣ ΤΕΡΖΗΣ (Η ΑΥΓΗ) Η καναδέζικη υποψηφιότητα για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ: Από τη ματωμένη ιστορία της Μέσης Ανατολής σε έναν συμβολαιογράφο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο οποίος διαβάζει στα δύο παιδιά, την Ζαν και τον Σιμόν, τη

14 διαθήκη της μητέρας τους, και τους παραδίδει δύο φακέλους, έναν για τον πατέρα τους που πιστεύανε ότι ήταν νεκρός, κι έναν για τον αδερφό τους που δεν γνώριζαν την ύπαρξη του. Σε αυτή την αινιγματική κληρονομιά, η Ζαν πιστεύει θα βρει την απάντηση για την ανεξήγητη σιωπή της μητέρας της τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της. Αποφασίζει να ταξιδέψει στη Μέση Ανατολή για να αναζητήσει την ιστορία της οικογένειάς της ΤΑΣΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ (ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ) Αν υπήρχε Θεός, το «Μέσα από τις Φλόγες» θα ήταν η ταινία που θα έπρεπε να πάρει το φετινό Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς, στο σύμπαν του Ντενί Βιλνέβ, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, κι αν υπάρχει είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, εφ όσον στην τελική, και στην αρχαία τραγωδία, κάτι τέτοιο ήταν ο «από μηχανής», μια αλλόκοτη, λυτρωτική έκφραση του ανθρώπινου δράματος. Κι εδώ, σε αυτήν την ταινία, από δράμα, λύτρωση, μυστήριο, σασπένς και πόνο, όσο θες. Η τελευταία επιθυμία μιας μητέρας, στέλνει τα δίδυμα παιδιά της στη Μέση Ανατολή προκειμένου να παραδώσουν έναν σφραγισμένο φάκελο στον αδελφό που δεν ήξεραν ότι έχουν, και έναν άλλον φάκελο, στον πατέρα τους που νόμιζαν ότι έχει πεθάνει. Αν για τις επόμενες δύο ώρες δε σου κρεμαστεί το σαγόνι στο πάτωμα από την εξέλιξη και το δράμα, τότε μπορείς να χαρείς γιατί ούτε κι η μούρη θα σου κρεμάσει στα γεράματά σου, απλώς επειδή δεν είσαι άνθρωπος ή έχεις τσακίσει τα μπότοξ. Για να στο πιω πιο απλά, πάρε τον Σοφοκλή και τον Αισχύλο αγκαλιά, δώσε και στους δύο τους ένα μάθημα από Ευριπίδη, βάλε τους λίγο Radiohead στο soundtrack, τσιγάρισε το σε μυστήριο τύπου Αγκάθα Κρίστι, ετοιμάσου για μια, δυο, τρεις ανατροπές από τη «Ζωή της Άλλης», τοποθέτησε το σε φουρνάκι Μέσης Ανατολής, ευωδίασε το με μπαχάρι μοναδικής ευαισθησίας και ισορροπίας ανάμεσα στην μελοδραματική τραγικότητα, την μοντερνιτέ και την πολιτικοποιημένα απολιτίκ σου στάση, και να το πετιέται το αριστούργημα. 2inthesoup Σύμφωνα με ένα από τα παλιά και ξεπερασμένα πλέον δόγματα περί κινηματογράφου, ο Syd Field έγραφε στο βιβλίο του Το Σενάριο ότι σε μια ταινία τα 10 πρώτα λεπτά είναι και τα πιο σημαντικά, οι 10 δηλαδή πρώτες σελίδες του σεναρίου. Ανοίγοντας με το εξαιρετικό κομμάτι των Radiohead "You and Whose Army?" το Incendies (Μέσα από τις φλόγες, 2010) του Καναδού Dennis Villeneuve, εμένα προσωπικά με καθήλωσε από τις πρώτες κιόλας εικόνες, φέρνοντας στο μυαλό μου τη φράση αυτή του Field. Υποψήφια στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας στα φετινά Όσκαρ, η μεταφορά του πολυ-υμνημένου θεατρικού έργου του Καναδού, λιβανέζικης καταγωγής, Wajdi Mouawad, το γαλλόφωνο Incendies, κατορθώνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο οικογενειακό δράμα και το μελό, τις πολιτικές αναφορές και την αντιπολεμική κριτική, το θρίλερ μυστηρίου και την αρχαία ελληνική τραγωδία. Μια ισορροπία την οποία τελικά οι Ευρωπαίοι μπορεί να ερμηνεύσουν εύκολα ως mainstream «αμερικανιά» (sic), οι δε Αμερικάνοι να χαρακτηρίσουν ως ευρωπαϊκή ταινία τέχνης - ένας τετριμμένος διαχωρισμός ο οποίος χρήζει αναμφίβολα ιδιαίτερης συζήτησης και επανεξέτασης.

15 Κάπου στη Μέση Ανατολή, χωρίς συγκεκριμένους γεωγραφικούς προσδιορισμούς (όπως άλλωστε και στο θεατρικό έργο), οι ήρωες της οιδιπόδειας τραγωδίας του Villeuneve περιπλανιούνται, αναζητώντας την ταυτότητά τους ανάμεσα σε συντρίμμια θανάτου και βίας, γυρεύοντας απαντήσεις και κάθαρση σε ένα οικογενειακό δράμα με αρκετά υπερβολικό αλλά και προβλέψιμο τέλος. Όμως δεν είναι απλώς η αναζήτηση της λύσης και το σασπένς τα μοναδικά στοιχεία τα οποία κερδίζουν το ενδιαφέρον του θεατή. Όπως και σε προηγούμενες ταινίες του (Maelstrom, 2000, Polytechnique, 2009), o Villeneuve αποδεικνύει ότι μπορεί να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα περίπλοκο σενάριο (θυμίζοντας μάλιστα σε ορισμένα περάσματα το Gegen die Wand του Fatih Akin), με δύσκολες χρονικές μεταβάσεις, μπλέκοντας την πολιτική τόλμη με την λυρική γραφή, το σκοτεινό παρελθόν με το δυσνόητο παρόν. Μπορεί σε κάποιο βαθμό η σκηνοθεσία του να μοιάζει ακαδημαϊκή, ο σκηνοθέτης όμως από το Quebec γνωρίζει να αφηγηθεί μια ιστορία, και αυτό είναι ένα στοιχείο το οποίο μοιάζει να εκλείπει τόσο από τον σύγχρονο ευρωπαϊκό όσο και από τον αμερικάνικο κινηματογράφο. zervo Το Incendies μας συστήθηκε σαν το αντίπαλον δέος του δικού μας Κυνόδοντα, στην κούρσα για την ανάδειξη της καλύτερης μη αγγλόφωνης ταινίας, κατά την φετινή οσκαρική απονομή. Ατυχώς για αμφότερες τις - εξαιρετικές - δημιουργίες, το χρυσαφένιο αγαλματάκι δεν κατέληξε ούτε στην πατρίδα μας, αλλά ούτε και στην γαλλόφωνη ζώνη του Αληθινού Βορρά, αν και οι εκτιμήσεις, τουλάχιστον για την καναδέζικη παραγωγή, μιλούσαν για αδιαφιλονίκητο φαβορί. Το μέγεθος των (δύο + δύο) φιναλίστ όμως, είναι αυτό που αναδεικνύει ως σημαντικότατη, την αξία της ίδιας της κατηγορίας, που εξελίσσεται χρόνο με τον χρόνο, ως η πιο σπουδαία του θεσμού, κατόπιν της δεδομένα κορυφαίας του best film. Αυτά για όσες άτεχνες Κασσάνδρες έκαναν λόγο, ακόμη και για ήττα... Κανένα από τα δύο δίδυμα αδέλφια, δεν περίμενε πως θα νιώσει τέτοια έκπληξη, στο άνοιγμα της διαθήκης της μάνας τους. Μέσα από τα φιλικά λόγια του συμβολαιογράφου, που υπηρέτησε για κοντά δύο δεκαετίες, η Ναβάλ Μαρβάν, τα παιδιά της πληροφορήθηκαν την ύπαρξη ενός ακόμη άγνωστου αδελφού, αλλά και το ότι ο πατέρας τους, που νόμισαν για νεκρό, βρίσκεται ακόμη εν ζωή. Οι οδηγίες των δύο ιδιόχειρων φακέλων της κληρονομιάς είναι σαφείς: Να ακολουθήσουν πιστά τα ίχνη των δύο αντρών, που χάνονται στα βάθη της Μέσης Ανατολής, τον τόπο που εκείνη μεγάλωσε, πριν μεταναστεύσει στον Καναδά, προκειμένου να τους εντοπίσουν. Τότε και μόνο τότε η ψυχή της μητέρας, θα αναπαυτεί πραγματικά... Το αρχικό σοκ θα διαδεχτεί η αποδοχή των δεδομένων. Για την πιο συνεσταλμένη Ζαν, η επιθυμία του γονιού, φαντάζει με άμεσα εκτελέσιμη εντολή, ακόμη κι αν ο ιδιότροπος και μεθυσμένος ακόμη από την απώλεια Σιμόν, δεν δείχνει ιδιαίτερη διάθεση να την ακολουθήσει στην επιλογή της. Το μονοπάτι που θα οδηγήσει την νεαρή κοπέλα στην φτωχική και μόνιμα ποτισμένη με έχθρα εμπόλεμη ζώνη, θα ξεθάψει το ένα μετά το άλλο περιστατικά και συμβάντα, που ενωμένα συνθέτουν την μοιραία πορεία της χαμένης μάνας. Και που όσο περισσότεροι κρίκοι προστίθενται στην αλυσίδα

16 της ζωής της, τόσο το αίμα παγώνει στην θωριά εκείνων, που αυτή, με τα ίδια της τα μάτια έχει αντικρίσει. Και το ταξίδι έχει ακόμη δρόμο πολύ, από χωριό σε χωριό, της πολύπαθης λωρίδας... Το πρώτο στοιχείο που σου προκαλεί εντύπωση στο έργο του Denis Villeneuve, είναι η σταδιακή αύξηση των επιπέδων έντασης της εξιστόρησης των περιστατικών, που δοσμένα σε δύο πλήρως ασύμμετρες μα γοητευτικά διασταυρούμενες χρονικές τροχιές, περιγράφουν τα στάδια εξέλιξης της Μαρβάν, από δεκαοκτάχρονο κοριτσόπουλο, σε συνειδητοποιημένη επαναστάτρια. Μέσα από μια απίθανα προσεγμένη αφήγηση, ο θεατής, φορώντας την οπτική του παιδιού - αρχικά της κόρης, μέχρι να παραδώσει την σκυτάλη στον γιο - γίνεται μάρτυρας ακροτήτων και θηριωδιών, που ναι μεν σοκάρουν, αλλά δεν είναι και πρωτοφανέρωτες κινηματογραφικά. Ας μην γελιόμαστε όμως. Οτιδήποτε κάνει την εμφάνιση του στην οθόνη του Incedies, έχει αλληγορικό και μόνο χαρακτήρα, που αν καταφέρεις και τον αποκωδικοποιήσεις, αντιλαμβάνεσαι πως μπροστά σου ξεδιπλώνεται ένα πραγματικό αριστούργημα. Η ταλαιπωρημένη Μαρβάν, μέσα από την ατέρμονη Οδύσσεια της απεικονίζει την ίδια την πονεμένη περιοχή, που δεν ονοματίζεται ποτέ, μα εύκολα μπορείς να της βάλεις ταμπέλα: Παλαιστίνη, Λίβανος, Κατεχόμενα. Ο νεανικός έρωτας μιας χριστιανής για έναν μουσουλμάνο, σπάει τα όποια όρια έχουν καθορίσει οι «Άγιοι Πατέρες», οι ορκισμένοι φονταμενταλιστές, που δεν διανοούνται καν, το σμίξιμο δύο ετερόθρησκων. Το παιδί που θα φέρουν στον κόσμο, η ερχόμενη γενιά, είναι δακτυλοδεικτούμενο από τον άκρατο φανατισμό, κανείς δεν αποζητά την πατρότητα του. Εκτός κι αν από αθώο ορφανό, πετύχουν οι συνθήκες να το μετατρέψουν σε γενίτσαρο, σε στυγερό ελεύθερο σκοπευτή, που δεν διστάζει να αφαιρέσει ζωές, προς χάρη της δίψας για επικράτηση. Στην λυσσαλέα και αδυσώπητη διαμάχη, που δεν φαίνεται να έχει τέλος και που δεν πρόκειται ποτέ της να αναδείξει νικητή. Μονάχα θύματα, ζωές που ποτέ τους καμιά δεν πρόκειται να ευτυχίσει. Εκτός κι αν αποκαλυφθεί η πικρή αλήθεια. Μονάχα, που αυτός που θα επιδιώξει να την μάθει, πρέπει να είναι απίστευτα δυνατός, για να μην λυγίσει στη θωριά της. Για πες: Μέσα από το πρίσμα της μεταφορικότητας, μερικά ερωτηματικά και κάποια κενά χρονισμού που δημιουργεί ο λόγος, περνούν απαρατήρητα, μπροστά στην θέα της απανθρωπιάς και του πόνου που μπορεί να προκαλέσει το μυαλό του...μοναδικού λογικού όντος. Ανατριχιαστικές, συνταρακτικές στιγμές, που κλονίζουν με την ρεαλιστική τους ωμότητα και που μόνο μέσα από τόσο παθιασμένα για αποκάλυψη φιλμικά διαμάντια, δύνανται να κάνουν το γύρο του κόσμου. Έστω κι αν δεν αποτέλεσαν την κορυφαία επιλογή των Ακαδημαϊκών...