40 χρόνια μετά. Μαζικός αγώνας κόντρα στις αντιδραστικές λύσεις που το σύστημα ετοιμάζει Σε φάση συσσώρευσης και ανακύκλωσης

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) χρόνος 31ος φ Ο λαός συνεχίζει τον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τις κυβερνήσεις τους για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία 40 χρόνια μετά Να αντισταθούμε στην τρομοκρατία του «χαμένου εξαμήνου»! Πάλη ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και τις κατευθύνσεις του! Στο ερώτημα «ποιος καταστρέφει το μέλλον των παιδιών», ας μας επιτρέψουν οι θρηνούντες που κόπτονται για τα εξάμηνά μας, να έχουμε διαφορετική γνώμη. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί που έχουν τσακίσει τις οικογένειες μας και έχουν κάνει αδύνατο για τους περισσότερους να μπορούν να σπουδάζουν, όπως ξέρουμε εξίσου καλά ποιοι θέλουν να πληρώνουμε δίδακτρα και βιβλία, να μην έχουμε σίτιση και στέγαση, να διαγραφόμαστε. σελ. 15 σελίδες Η διπλωματία και τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια με πρόσχημα το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν Το χάσμα λαού-ιμπεριαλισμού δεν γεφυρώνεται! Μαζικός αγώνας κόντρα στις αντιδραστικές λύσεις που το σύστημα ετοιμάζει Σε φάση συσσώρευσης και ανακύκλωσης των αδιεξόδων του βρίσκεται το πολιτικό σύστημα, που δείχνει και πάλι να πιάνει τα όρια του, να εξαντλεί τις αντοχές του, στην χωρίς τέλος κούρσα λεηλασίας της χώρας και συντριβής των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Αυτό είναι το κύριο ζήτημα πίσω από τη δημόσια συζήτηση για το «χάσμα» κυβέρνησης-τρόικας και όλες τις σχετικές αναβολές και «καθυστερήσεις» στην ανακοίνωση των νέων μέτρων όσον αφορά τη συνέχιση του «προγράμματος». - Οι ιμπεριαλιστές απαιτούν την χωρίς ανάσα συνέχιση της βάρβαρης επίθεσης. Χιλιάδες απολύσεις, διαθεσιμότητες, διάλυση σε ό,τι απέμεινε σε δωρεάν υγεία και παιδεία, μαζικές κατασχέσεις σπιτιών με απελευθέρωση των πλειστηριασμών, ακό - μα πιο βαθύ φορολογικό μαχαίρι στο λαό και τα μικρομεσαία στρώματα που θα αποτυπωθεί στον προϋπολογισμό και στο νόμο για τα ακίνητα, κλείσιμο ουσιαστικά για ΕΛΒΟ, ΛΑΡΚΟ, ΕΑΣ, είναι τα ζητούμενα για το αμέσως επόμενο διάστημα. συνέχεια σελ. 2 Η εσπευσμένη άφιξη την περασμένη Παρασκευή στη Γενεύη πολλών υπουργών Εξωτερικών είχε αφήσει να φανεί ότι επίκειται η επίτευξη μιας συμφωνίας, ωστόσο οι απαιτήσεις για «περαιτέρω διευκρινίσεις επί ορισμένων θεμάτων» που προέβαλε ο γάλλος ΥΠΕΞ, Φαμπιούς, εμπόδισαν να υπάρξει μια τέτοια κατάληξη. σελ. 16 Τα «δύο άκρα», το εξής ένα ιατυπώθηκε σειρά απόψεων και ερμηνειών από διάφορες πλευρές και οι οποίες μπορούν να συνοψισθούν σε δύο βασικές εκδοχές. Η μια αποδίδει το έγκλημα σε κύκλους που συνδέονται με το σύστημα (εντός ή και εκτός Ελλάδας) και η άλλη το αποδίδει σε ομάδα του λεγόμενου «αντάρτικου πό - λης». Τώρα το πόσο στεγανά διαχωρισμένες είναι αυτές οι δυο εκδοχές είναι ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα σελ

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Το χάσμα λαού-ιμπεριαλισμού δεν γεφυρώνεται! Μαζικός αγώνας κόντρα στις αντιδραστικές λύσεις που το σύστημα ετοιμάζει Συνέχεια από τη σελ. 1 - Το κυβερνητικό κέντρο Σαμαρά-Βενιζέλου, με τις κατασκευές για το «πρωτογενές πλεόνασμα» και τις λοιπές «επιτυχίες», επιχειρεί να ανταποκριθεί στους απαιτούμενους από την τρόικα καταιγιστικούς ρυθμούς της επίθεσης αλλά, όπως φαίνεται από τις μαζικές διαμαρτυρίες εντός της ΝΔ και την προϊούσα διάλυση του ΠΑΣΟΚ, δεν διαθέτει την απαιτούμενη συνοχή και συγκρότηση για να τα καταφέρει. Οι διαμαρτυρίες αυτές και η οριακή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ δεν αντανακλούν τίποτε άλλο παρά τους φόβους από τη λαϊκή αγανάχτηση που, αν και «ασύνταχτη», είναι διάχυτη και εκρηκτική ενώ ταυτόχρονα είναι φανερό ότι με τα νέα μέτρα θα κοπούν και τα τελευταία ίχνη δεσμών των δύο αυτών κομμάτων με τα πάλαι ποτέ μικρομεσαία στρώματα. Το ερώτημα της «επόμενης ημέρας» (που είναι πια πολύ κοντά), από πολιτική άποψη, γίνεται πια εξαιρετικά δραματικό και για τα δύο αυτά κόμματα του συστήματος. Αυτή είναι και η μόνη πραγματική πολιτική διάσταση που απηχείται στις ντόπιες ενστάσεις που επιζητούν «κατανόηση» και βοήθειες από τους προστάτες τους. -Ωστόσο η τρόικα, δηλαδή οι ιμπεριαλιστές, δεν δείχνουν και δεν θα δείξουν καμιά «κατανόηση» απέναντι στους υποτελείς τους. Συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να απαιτούν σαρωτικούς ρυθμούς στην επίθεση τους οποίους έχουν και τους όρους να τους επιβάλλουν, όταν «απέναντί» τους έχουν την «διαπραγμάτευση» του Σαμαρά ή σε μια επόμενη φάση τις -ολοένα περισσότερο προσαρμοζόμενες στην κυριαρχία τους- «απαιτήσεις Τσίπρα». Προφανώς, οι ιμπεριαλιστές μετρούν με τα δικά τους μέτρα το «μέγεθος Ελλάδα», στο φόντο μιας οξυνόμενης και παρατεινόμενης παγκόσμιας κρίσης. Έχουν κάνει τους λογαριασμούς τους οικονομικούς και πολιτικούς- και έχουν αποφασίσει να διαρπάξουν τον πλούτο της χώρας και να την καταβυθίσουν εργασιακά και κοινωνικά χωρίς ορατό όριο, όσο δεν προκύπτουν άλλα ανησυχητικά για αυτούς κινηματικά και πολιτικά μεγέθη στη χώρα ή στην περιοχή. Ο ιστορικός αστικός «ρεαλισμός» Εξάλλου, σε αυτή τη στρατηγική της καταστροφής -που εμπλέκεται και αλληλοτροφοδοτείται με τους κρίσιμους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς τους στην περιοχήείναι, έστω και με «βαριά καρδιά», σύμφωνα και τα ντόπια μεγάλα τζάκια. Μπορεί, σε προηγούμενα χρόνια, να ήλπιζαν σε άλλα μεγαλεία και ρόλους στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή και όπου αλλού. Η έστω να περίμεναν πως εντός της χώρας θα συνεχίσουν τα «μεγάλα έργα» και τα κάθε λογής «μεγάλα πακέτα και δάνεια», ώστε να θησαυρίζουν με αμείωτους ρυθμούς οι μεταπράτες, οι κομπραδόροι και οι μεγαλομιζαδόροιεθνικοί εργολάβοι! Όμως, το ερώτημα για όλους αυτούς που συνιστούν σήμερα την άρχουσα τάξη της χώρας, είναι πολύ απλό: Μπορούν να κάνουν αλλιώς από το να συμμορφωθούν ελπίζοντας στη διάσωση τους; Έχουν οικονομικούς, πολιτικούς, στρατιωτικούς (λέμε τώρα ) όρους, για να αναπτύξουν και να διεκδικήσουν άλλη υπόσταση και ρόλο στο πόλεμο όλων εναντίον όλων που εξελίσσεται στα πλαίσια της κρίσης; Επειδή, λοιπόν, καλύτερα από όλους οι ίδιοι γνωρίζουν πού βασίζονται οι τράπεζες «τους», ποια είναι και πού στηρίζεται η «παραγωγή τους», ποιος δίνει δουλειές και ελέγχει τον εμπορικό «στόλο τους», από ποιες ταξιδιωτικές οδηγίες μπορεί να τιναχτεί στον αέρα η «βιομηχανία του τουρισμού τους», ποιος ελέγχει το (νατοϊκό) στρατό «τους», τα σύνορα και τα ενδεχόμενα «θερμών επεισοδίων» μέσα και γύρω από τη χώρα, και πολλά άλλα, στο παραπάνω ρητορικό ερώτημα απαντούν με τον «ιστορικό ρεαλισμό» της υποτέλειας που χαρακτηρίζει την τάξη τους: Τα συμφέροντα μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι των επιδιώξεων των ιμπεριαλιστών της Δύσης. Σε αυτούς ανήκουμε, στο δικό τους πλαίσιο πορευόμαστε, «βλέποντας και κάνοντας». Αυτό σημαίνει πως, ειδικά στις παρούσες εκρηκτικές συνθήκες, ο «εχθρός λαός» μόνο να «πατάσσεται» επιτρέπεται. Η άλλη εκδοχή, του ΣΥΡΙΖΑ, να χρησιμοποιηθεί δηλαδή ο λαός ως «διαπραγματευτικό χαρτί», για να κερδηθούν αμβλύνσεις από τους ιμπεριαλιστές, είναι προφανώς και εύλογα εκτός συζήτησης για μια τέτοια τάξη. Αυτό βασικά «διευκρίνισε» ο Σαμαράς στον Τσίπρα -αλλά και προς κάθε κατεύθυνση εντός του συστήματος- στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή. Είναι, βέβαια, ένα άλλο ζήτημα, αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όντως διακατέχεται από τέτοιες «αφέλειες» ή αυτές είναι το τελευταίο που της έχει μείνει, για να εμφανίζει στο σχέδιο της και «έναν κάποιο ρόλο» για το λαό Μπροστά σε νέες επεμβάσεις στο πολιτικό σύστημα Οι διαμαρτυρίες αυτές και η οριακή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ δεν αντανακλούν τίποτε άλλο παρά τους φόβους από τη λαϊκή αγανάχτηση που, αν και «ασύνταχτη», είναι διάχυτη και εκρηκτική ενώ ταυτόχρονα είναι φανερό ότι με τα νέα μέτρα θα κοπούν και τα τελευταία ίχνη δεσμών των δύο αυτών κομμάτων με τα πάλαι ποτέ μικρομεσαία στρώματα. Το ερώτημα της «επόμενης ημέρας» (που είναι πια πολύ κοντά), από πολιτική άποψη, γίνεται πια εξαιρετικά δραματικό και για τα δύο αυτά κόμματα του συστήματος. Αυτή είναι και η μόνη πραγματική πολιτική διάσταση που απηχείται στις ντόπιες ενστάσεις που επιζητούν «κατανόηση» και βοήθειες από τους προστάτες τους. Με βάση όλα αυτά, έχει περάσει πια ο καιρός που η αναπαραγωγή και η ανανέωση του αστικού πολιτικού σκηνικού και οι κυβερνητικές λύσεις γίνονταν με ένα σχετικά ομαλό κοινοβουλευτικό τρόπο. Στην περίπτωση της κυβέρνησης Παπαδήμου, ζήσαμε μια ανοιχτή έξωθεν παρέμβαση, για να «φυτευτεί» ένας πρωθυπουργός και να δοθεί συνέχεια στην επίθεση. Αυτή η συνέχεια της επίθεσης είναι η «ομαλότητα» ενώ «ανωμαλία» είναι η καθυστέρηση της, η ανακοπή της. Μέτρα προς την ίδια κατεύθυνση πάρθηκαν και με την «υπηρεσιακή» κυβέρνηση Πικραμένου, για να αντιμετωπιστεί το ενδεχόμενο μιας παρόμοιας «ανωμαλίας». Τώρα, σε όλους τους τόνους, μέσω της τρόικας, οι ιμπεριαλιστές ξεκαθαρίζουν και πάλι πως, πάνω από όλα, πρέπει να συνεχιστεί κλιμακούμενη η ίδια πολιτική και αυτό είναι η βάση πάνω στην οποία θα πρέπει να διαμορφωθούν οι πολιτικές λύσεις. Αναζητούν δηλαδή την ανανέωση-διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας εντός της παρούσας Βουλής -μιας και οι εκλογές περισσότερο θα περιπλέξουν μάλλον τα ζητήματα για το σύστημα- και με κάθε πιθανό συνδυασμό! Οι παρεμβάσεις από τη Die Welt ως την Μπακογιάννη είναι αρκετά ωμές και λειτουργούν καταρχήν ως εκβιασμός προς τον Σαμαρά αλλά δεν είναι μόνο εκβιασμός! Από την άλλη, και όπως ήδη αναφέραμε, οι κυβερνητικές ενστάσεις απηχούν ένα πραγματικό πρόβλημα των δύο κυβερνητικών κομμάτων, σχετικά με το αν μπορούν πράγματι να περάσουν όλα τα απαιτούμενα μέτρα. Πρόβλημα που ήδη εκφράστηκε ανοιχτά με την εκ νέου ελάττωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας και τους τριγμούς που επανήλθαν μετά την συζήτηση για την πρόταση μομφής. Και βέβαια τα κυβερνητικά κόμματα γνωρίζουν πως, σε λίγους μήνες, έχουν να αντιμετωπίσουν τις διπλές εκλογές για τις οποίες έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν πολύ σοβαρά. Μια ιδιαίτερη παράμετρος του αδιεξόδου είναι η ίδια η Χ.Α., με την οποία το σύστημα αντιμετωπίζει μια οξεία αντίφαση: Ενώ πρόκειται για σπλάχνο από τα (μαύρα) σπλάχνα του, ενώ πρόκειται για μόρφωμα πρόθυμο να αναλάβει τις πιο βρώμικες και εγκληματικές δουλειές στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, ενώ αυτή καθεαυτή η εκλογική της ανάδειξη αποτελεί μια επιτυχία του συστήματος, όπως φαίνεται, δεν μπορεί άμεσα να χρησιμοποιηθεί για τις επείγουσες «κοινοβουλευτικές» του (συστήματος) ανάγκες. Η επιχείρηση ελέγχου της και «αναμόρφωσής» της που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή την αντίφαση επιδιώκει να αντιμετωπίσει και ίσως η διπλή δολοφονία στο Ν. Ηράκλειο, εκτός από τις άλλες στοχεύσεις της, ενάντια στο λαό και στο κίνημα, να θέλει να υπηρετήσει την επιτάχυνση της διαδικασίας αυτής. Η δύναμη που «λείπει» Όλες οι περιπλοκές, τα αδιέξοδα και οι ανησυχίες που αντιμετωπίζει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, προωθώντας τη βάρβαρη επίθεσή του, έχουν ως βασική τους αιτία έναν παράγοντα ο οποίος «λείπει» από το προσκήνιο των εξελίξεων: το λαό και τη δύναμη των αγώνων του! Αυτός είναι που βρίσκεται αντικειμενικά απέναντι στην πολιτική τους, αυτόν και τα δικαιώματα του στοχεύουν, αλλά επίσης τη δύναμη των δικών του μαζικών αντιστάσεων φοβούνται, μετράνε και σπεύδουν να προλάβουν με κάθε τρόπο! Ενόψει των δικών του ξεσηκωμών και αντιστάσεων, κατασκευάζουν τη θεωρία των δύο άκρων, νομοθετούν πως «απαγορεύεται» να αγωνίζεσαι ενάντια σε ΝΑΤΟ, ΕΕ και την πολιτική τους. Όπου βρεθεί και όπου σταθεί ο Σαμαράς, καταγγέλλει το «πεζοδρόμιο» και την «ανομία» των λαϊκών αγώνων. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ολοφάνερα σήμερα οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες λαού και νεολαίας βρίσκονται πολύ κάτω από το επίπεδο που απαιτεί η επίθεση. Οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία δεν έχουν συγκροτηθεί πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά στη βάση της ταξικής αναμέτρησης που ήδη εξελίσσεται. Αυτή η «έμμεση ομολογία» του συστήματος για τη μεγάλη δύναμη που κρύβει ο λαός και η πάλη του, είναι μια ακόμα διάψευση και αιτία απόρριψης της γραμμής της συμμόρφωσης, της υποταγής και της μη πάλης που, με πολλούς τρόπους και μορφές, καλλιεργεί και προωθεί στο λαό και στη νεολαία η καθεστωτική-ρεφορμιστική Αριστερά των ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ. Εξάλλου, όσο λείπει από την ταξική πάλη η μαζική λαϊκή αντίσταση, όσο καθυστερεί η συγκρότηση της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας σε μαχόμενη δύναμη, το σύστημα θα καταφέρνει να αντιμετωπίζει τα προβλήματά του, να επιβάλλει ολοένα και πιο πλατιά τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, να διαμορφώνει πολιτικές λύσεις διαχείρισης που διαρκώς θα κινούνται σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Και βέβαια, θα προχωράει η επίθεση, η ισοπέδωση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των μαζών, η δραματική επιδείνωση των όρων ζωής τους. Αυτό που «λείπει» πρέπει να «υπάρξει»! Η διέξοδος βρίσκεται στο μαζικό αγώνα, στον ξεσηκωμό, στην οικοδόμηση εστιών αντίστασης παντού. Τα 40χρονα της εξέγερσης του Νοέμβρη μόνο με αυτή τη γραμμή μπορούν να τιμηθούν και να γιορταστούν! ενισχύστε την εκδοση Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 ευρώ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: IBAN: GR Εξωτερικού 65 ευρώ BIC: ETHNGRAA Προλεταριακή Σημαία Κωδ.3112 Εκδόσεις ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Διευθύνεται αϖό Συντακτική Εϖιτροϖή Εκδότης: Γρ. Κωνσταντόϖουλος Υϖεύθυνος Σύνταξης: Β. Σαµαράς Εδρα: Εµµ. Μϖενάκη 43, Αθήνα, Τηλ: Fax: simea@kkeml.gr Θεσ/νίκη, Εγνατία 126 Τηλ: cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 Το ξανθό γυφτάκι και η κατασκευή του εχθρού Το θρίλερ που δήθεν έζησε συγκλονισμένη η κοινή γνώμη, πριν από περίπου έναν μήνα, με την Μικρή Μαρία, το ξανθό κοριτσάκι που βρέθηκε να ζει μαζί με Ρομά, φαίνεται να συνεχίζεται ακάθεκτο, τόσο με ιστορίες, παρόμοιες με αυτή της Μαρίας, να (επαν)έρχονται συνεχώς στο φως όσο και νέες ιστορίες εγκληματικών ενεργειών, στις οποίες εμπλέκεται άμεσα ή έμμεσα η παραβατική αυτή φυλή των Ρομά. Ιστορίες με θύματα πάντα κάποιον που θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς, σε ρόλο εξιχνιαστή τα πάντα ευαίσθητα ελληνικά ΜΜΕ και... εκτελεστικό βραχίονα την αγαθή ΕΛΑΣ που σπεύδει για την ασφάλεια των πολιτών της και την αποκατάσταση της φυσικής τάξης πραγμάτων, δηλαδή την επιστροφή του μικρού κοριτσιού σε ένα περιβάλλον που αντιστοιχεί στα... φυσικά χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ειδικά για τα ΜΜΕ, μόλις που είχαν προλάβει να αναδείξουν τον βαθιά αντιφασιστικό χαρακτήρα τους, με αφορμή τη δολοφονία Φύσσα και τα όσα γεγονότα επακολούθησαν με την Χρυσή Αυγή και να αναρωτηθούν με αθωότητα, για το πώς -παρά τα όσα αποκαλύφθηκαν για την Χρυσή Αυγή και τον εγκληματικό χαρακτήρα της οργάνωσής της- οι ιδέες της παραμένουν αρεστές σε ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού. Αυτά, όμως, μέχρι να έρθει η περίπτωση της μικρής Μαρίας. Για να ξεσπαθώσουν ξανά και μαζικά όλες τις φασίζουσες, στερεοτυπικές και βαθιά ρατσιστικές τους απόψεις στο φοβικό κοινό: του γύφτου που κλέβει τα παιδιά, που κλέβει γενικώς, του απατεώνα, του εξ αντικειμένου ένοχου. Και μόνο η παρουσία του ξανθού κοριτσιού ανάμεσα στα μελαχρινά, τα σκούρα, αποτέλεσε σκάνδαλο πρώτου βαθμού, γεγονός κινητοποίησης του πολιτικού κόσμου, με παρέμβαση μέχρι και του πρωθυπουργού, αστυνομικές επιχειρήσεις τύπου CSI όπου η λήψη υλικού DNA, οι προφυλακίσεις, οι εισβολές στους καταυλισμούς των τσιγγάνων, η παράβλεψη των προβλεπόμενων διαδικασιών νομιμοποιήθηκαν με μιας στα δελτία των 8, θεωρήθηκαν κοινή πρακτική ενάντια στον άλλο, τον διαφορετικό, που εισέβαλε στον κόσμο των λευκών, των κανονικών. Το δικαστήριο του συστήματος είχε ήδη κρίνει και ενεργήσει για το καλό όλης της κοινωνίας και του παιδιού φυσικά. Και αυτό είναι αρκετό για να δικαιολογεί την κάθε ενέργεια Φυσικά, για τα υπόλοιπα, τα σκούρα παιδιά, τα παιδιά των φαναριών, τα παιδιά των καταυλισμών, το να διαβιούν τέτοια ζωή θεωρείται κάτι απολύτως φυσιολογικό, οπότε και δεν υπάρχει η σχετική πρόβλεψη. Ίσα ίσα, θα πρέπει να ορθώσουν μεγαλύτερα εμπόδια, μεγαλύτερα τείχη, ώστε να πάψουν να έρχονται σε επαφή με τα δικά μας παιδιά. Είτε αυτό αφορά το σχολείο είτε αφορά το νοσοκομείο είτε τελικά τον ίδιο το δημόσιο χώρο. Και αν, ακόμα, αυτή η γκετοποίηση μέσα στους καταυλισμούς τους αποτύχει, τότε μπορούμε εν μια νυχτί να αποφασίσουμε την μετεγκατάσταση -βλέπε εκτοπισμό- ολόκληρου του καταυλισμού. Ακόμα και αν αυτός υπήρχε στο σημείο αυτό από παλαιότατων χρόνων (π.χ. Νομισματοκοπείο). Άλλωστε, κάτι τέτοιο είναι στη φύση των Ρομά: νομάδες, περιηγητές, αποβράσματα που κανείς δε θέλει κοντά του, τελικά, άνθρωποι χωρίς δικαιώματα. Μίλησε κανείς για ρατσισμό; Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο η φασιστική ιδεολογία χρεώνει τα προβλήματα του λαού στους μετανάστες, έτσι και το σύστημα προσπαθεί να τα χρεώσει σε κάποιους άλλους: τα δικά μας παιδιά δεν κινδυνεύουν από την φτώχεια αλλά τους Ρομά, το ίδιο και οι γειτονιές μας και ο δημόσιος χώρος που υποβαθμίζεται διαρκώς. Το δημόσιο σύστημα Υγείας που δεν αντέχει και τους άλλους. Τα σχολεία που στοιβάζονται τα παιδιά δεν αντέχουν και τους άλλους. Λογική που φυσικά επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, όπου Ρομά γίνεται ο καταληψίας, ο απεργός, ο αριστερός, ο κομμουνιστής, καθένας που διαταράσσει την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος, που αναζητά και απαιτεί τα δίκια του. Απέναντι σε αυτόν, τον εχθρό, το σύστημα έχει κάθε νόμιμο δικαίωμα να λειτουργήσει όπως κρίνει, με όποια μέσα κρίνει κάθε φορά και καλό θα είναι η κοινωνία να συνηθίσει την ιδέα και απλά να ελπίζει ο καθένας ατομικά ότι δε θα μπει ποτέ στο ρόλο του εχθρού. Η φυλή καλύπτει την ταξικότητα και η ταξικότητα αναζητά άλλοθι στη φυλή. Π.Γ. Αποψη Να γυρίσουμε τον τροχό Από αδιέξοδο σε αδιέξοδο βαδίζει η κυβέρνηση των προθύμων, όσο οι πιέσεις των ιμπεριαλιστών γίνονται περισσότερο κυνικές και απροκάλυπτες. Ο ένας δηλώνει ότι βγαίνουμε πλέον από το μνημόνιο. Ο άλλος μετατρέπει τα μίλια που τους χωρίζουν από τους τροικανούς, σε μέτρα με τη δικιά του μεζούρα, εξαθλίωσης ενός ολόκληρου λαού. Και οι υπάλληλοι των ιμπεριαλιστών αναχωρούν για σκι, αφήνοντας την κυβέρνηση να παρακολουθεί τα σλάλομ των δυο εταίρων στην προσπάθεια να χειριστούν την χρεοκοπημένη χώρα, στον μεταξύ τους ανταγωνισμό για διέξοδο από την κρίση. Ολα αυτά θα ήταν ικανά να προκαλέσουν γέλια και σχολιασμούς από τον κόσμο, αν δεν συνεπάγονταν ακόμη χειρότερες μέρες και μέτρα για τον καθένα μας. Ύστερα από μια μομφή που κατέληξε σε ένα θέατρο κουτσαβακισμού και άφθονο βερμπαλισμό περί σωτήρων και προδοτών, τα ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους επανήλθαν με σφοδρότητα. Νέα μέτρα, νέες απολύσεις, νέοι φόροι. Οι απολύσεις από την αμυντική βιομηχανία και την ΕΡΤ άραγε θα μπουν στα νούμερα του 2013 ή του 2014, ώστε να ευημερούν οι αριθμοί; Οι νέοι απολυμένοι θα το μάθουν τον εκέμβρη ή τον Μάρτη, ώστε να μετριαστούν οι αντιδράσεις; Το νέο πετσόκομα των συντάξεων αλλά και των μισθών θα γίνει άμεσα ή μέσω φόρων και χαρατσιών; Και, προπαντός, το χαράτσι θα μετονομαστεί, ώστε να το χωνέψουν οι αντάρτες βουλευτές Ν -ΠΑΣΟΚ ή θα μετακυλιστεί στους δήμους, ώστε ο κοσμάκης να κυνηγάει τους δημάρχους και όχι την κυβέρνηση; Αυτά τα γελοία διλήμματα προσπαθούν να εφεύρουν οι δυο συνταξιδιώτες της εκποίησης της χώρας και του εργατικού της δυναμικού στους ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο, ώστε να προκύπτει πρωτογενές πλεόνασμα αθλιότητας. Την ίδια στιγμή που η ανεργία ξεπερνά το 30%, ενώ στους νέους το 60%, βρίσκεται εκτός παραγωγής και άρα βιώνει τον εγκλωβισμό του στο κοινωνικό περιθώριο. Την ίδια στιγμή που οι κατασχέσεις μισθών και συντάξεων συγκλίνουν με τις κατασχέσεις κατοικιών στη δημιουργία ενός νέου φαινομένου αστέγων, παράλληλα με τα νοικοκυριά που στερούνται ρεύματος και των πολύ περισσότερων που θα παγώνουν λόγω πετρελαίου. Την ίδια ώρα που η κατάργηση της αργίας της Κυριακής μαζί με το όριο απολύσεων ολοκληρώνουν μια καταιγιστική διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, οι δύο νέοι μονομάχοι Ν -ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ αγωνιούν για το ποιος θα στηριχτεί και θα πάρει την βούλα από τα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας. Και ναι μεν στο ΠΑΣΟΚ η διαλυτική κατάσταση φαίνεται πιο εύκολα, φτάνοντας ίσως στα όρια να πάψει να αποτελεί και κοινοβουλευτική ομάδα, στην προσπάθεια των βουλευτών του να επιβιώσουν, όμως εξίσου δύσκολη εξελίσσεται και η πορεία της Ν. Όχι βέβαια γιατί κάποιοι θυμήθηκαν ότι, αφού ψήφισαν όλα τα μνημόνια, δεν θα ανεχθούν νέα μέτρα ή να φορολογηθεί το χωράφι και το μαντρί αλλά γιατί συνειδητοποιούν ότι το success story του αρχηγού τους θα τους οδηγήσει στην ίδια θέση που σήμερα βρίσκεται ο εταίρος τους. Πρόκειται, λοιπόν, για μια κυβέρνηση που κρατιέται κυριολεκτικά από τους προστάτες της και που δεν πρόκειται όχι να τους αντιμιλήσει αλλά θα πάρει και καινούργια μέτρα, όποτε και όσα κρίνουν, πριν ή μετά το σκι τους, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και το ΝΤ. Αυτό οδηγεί στελέχη, όπως η Ντόρα, να προσπαθούν να διασώσουν τη σημερινή κυβέρνηση, έστω και με τσόντες από τη ΗΜΑΡ. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού φόρεσε και καουμπόικο χαλινάρι στο Τέξας και διαβεβαίωσε ότι δεν κάνει χωρίς ευρώ και ΕΕ τους ενδιαφερόμενους, επιχείρησε να αναβαθμίσει την κινηματική του φορεσιά, διαπιστώνοντας ότι, δυστυχώς, πρόκειται για άδειο πουκάμισο. Ούτε τα μέλη των συνιστωσών του δεν έπεισε να χάσουν ένα κυριακόβραδο στις... επάλξεις του Συντάγματος, ώστε να συμβάλουν στην λαϊκή αναβάπτιση της νέας του κολοτούμπας-προσαρμογής. Η ακόμη δεξιότερη μετατόπισή του και η συμμόρφωσή του με τις απαραίτητες ιμπεριαλιστικές προδιαγραφές δεν δημιουργούν μόνο εσωτερικές τριβές από κάποιους που κάνουν ότι δεν είχαν υποψιαστεί αυτές τις πολιτικές κυβιστήσεις που απαιτούνται στο στίβο της κυβερνητικής διεκδίκησης, αλλά το χειρότερο είναι, ότι δεν διαβάζουν το ρήγμα που, στην πραγματικότητα, χωρίζει όλους αυτούς από το λαϊκό αίσθημα οργής που έχει παραχθεί. Και είναι χειρότερο, γιατί ακόμη και την πιθανή μετατόπιση ψήφων που μπορεί να προκύψει, τη θεωρούν ως γεφύρωμα αυτού του ρήγματος, μη κατανοώντας ότι η λαϊκή στήριξη, ακόμη και μιας ρεφορμιστικής αριστερής εναλλαγής, απαιτεί άλλου επιπέδου λαϊκή συνείδηση και άλλου επιπέδου συγκρότηση του εργατικού κινήματος. Οι αυταπάτες τους -που ίσως ράγισαν με την αποτυχία της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα- συνάδουν με την συνεχή και σταθερή αποστίχοιση πλατειών μαζών γύρω από αυτό το μόρφωμα που διαπιστώνουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Οι λύσεις που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε διάσταση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζόμενων, όχι βέβαια γιατί το υπαινίχθηκε ο Γλέζος αλλά γιατί το συνειδητοποιούν ολοένα και εντονότερα οι ίδιες. Την ώρα που διαπιστώνεται περαιτέρω φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και έγινε φανερό μέσα στη Βουλή αλλά και στη συνέντευξη του Σαμαρά στο Mega ότι οι εργατικοί αγώνες, οι λαϊκές αντιστάσεις και η Αριστερά βρίσκονται στο στόχαστρο και είναι ήδη υπό διωγμό, το να μην διαπιστώνει κανείς το χάσμα ανάμεσα στο εκλογικό ποσοστό και την κινηματική του δυνατότητα, μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί και όχι αισιοδοξία. Σε ενα τόσο ρευστό και δεξιόστροφο πολιτικό γήπεδο, αυτός που συνεχίζει να λείπει είναι η Αριστερά των αγώνων και της ανατροπής. Και εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη σοβαρότερα, γιατί η απουσία αυτή επιτρέπει στην όποια κυβέρνηση να αλωνίζει, να επαίρεται ότι περνάει όποιο μέτρο θέλει, να μετατοπίζει αντιδραστικότερα την κοινωνική πόλωση. 40 χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, προβάλει επιτακτικά η αναγκαιότητα όχι της επίκλησης μια αόριστης αισιοδοξίας που τείνει να μας πείσει ότι λίγο ακόμη και έπεσε η κυβέρνηση και σωθήκαμε ή ότι το... μεταβατικό σχέδιο εξουσίας γίνεται πιο ορατό. 40 χρόνια μετά, το καμπανάκι για την κομμουνιστική Αριστερά, για τις λαϊκές δυνάμεις δεν σημαίνει τον τελευταίο γύρο αλλά την εκκίνηση για την οικοδόμηση νέων αντιστάσεων, νέων κινηματικών συγκρούσεων που θα αποτελέσουν τα δικά μας Πολυτεχνεία. Στα σημερινά αδιέξοδα αυτού του σάπιου συστήματος, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική και επείγουσα η ανασυγκρότηση ενός μαχητικού ταξικού εργατικού κινήματος που θα θέσει στα προτάγματά του τους ιμπεριαλιστές -όπως τότε- αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο, που ωθούν την συντριπτική πλειοψηφία στα κάγκελα της εξαθλίωσης, αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο γι αυτό. Το πραγματικό δίλημμα για τους εργαζόμενους, για το λαό, για την Αριστερά λοιπόν, είναι, αν θα σταματήσουν αυτήν την εξέλιξη και ακόμη καλύτερα αν θα την αναστρέψουν.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Πέθανε από καρκίνο και χωρίς ιατρική αγωγή ο αφγανός μετανάστης Νεζάμ Χακιμί Την αθλιότητα των «Κέντρων Φιλοξενίας» (!) και την καταπίεση και περιθωριοποίηση των μεταναστών που κρατούνται εκεί ανέδειξε ξανά με τραγικό τρόπο ο θάνατος στις 4/11 του αφγανού μετανάστη Νεζάμ Χακιμί στο «Κέντρο κλειστής Φιλοξενίας Αλλοδαπών Κορίνθου». Ο Χακιμί έπασχε από καρκίνο, αλλά καθ όλο το διάστημα που κρατούνταν στο Κέντρο δεν του παρεχόταν ούτε καν η στοιχειώδης θεραπεία. Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» κατά το τελευταίο στάδιο της ασθένειας Την ουσιαστική αυτή δολοφονία κατήγγειλε με ανακοίνωσή της η αφγανική κοινότητα. Το «περιστατικό» αυτό βέβαια δεν είναι το μοναδικό ούτε το πρώτο. Εκτός απ τις απόπειρες αυτοκτονίας από απελπισία αλλά και τις ίδιες τις αυτοκτονίες στα Κέντρα αυτά τον περασμένο Ιούλη ένας άλλος μετανάστης, ο Μοχάμεντ Χασάν, έχανε τη ζωή του από AIDS. Σε συνθήκες όπου η παντελής έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης και υποδομών στοιχειώδους υγιεινής, η άθλια σίτιση αλλά και η τρομοκρατία, το ξύλο των αστυνομικών δεσμοφυλάκων κι οι απειλές, με αποδέκτες ακόμα και μικρά παιδιά, είναι νόμος. Αυτή τη «μοίρα» επιφυλάσσουν για τους μετανάστες θύματα της ιμπεριαλιστικής επέλασης όπου γης αλλά και της αιματηρής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, οι ίδιοι που διαλύουν καθημερινά την περίθαλψη και την υγεία και για τον ελληνικό λαό, οι ίδιοι που καρατομούν τα στοιχειώδη δικαιώματά του σ όλα τα επίπεδα. Κρούσμα τρομοκράτησης μέλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Το Σάββατο 9/11 ο Δημήτρης Τσίτκανος, μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανακάλυψε κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού του αυτοκινήτου του μία συσκευή κινητού τηλεφώνου κολλημένη με μονωτική ταινία. Αντιπροσωπεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκανε διάβημα διαμαρτυρίας στην εισαγγελέα υπηρεσίας Αθηνών και στο αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας. Σε μια περίοδο όπου οργιάζουν δημοκρατικά δικαιώματα Νέα δίκη με στόχο τον αγώνα του λαού της Κερατέας Την Τετάρτη 13/11 πραγματοποιήθηκε η δίκη μελών της δημοτικής αρχής και πολιτών της Κερατέας, που είχε αναβληθεί στις 7/2/13. Η δίκη αφορούσε τα γεγονότα των ημερών 11-13/12/2010 και βασιζόταν σε ψευδείς καταθέσεις αστυνομικών, οι οποίοι απουσίαζαν στις 7/2, σύμφωνα με τις οποίες οι κατηγορούμενοι παραπέμφθηκαν με πλήθος κατηγοριών «τρομονόμου». (Απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά συρροή από κοινού, απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης κατά συρροή εναντίον αστυνομικών κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας τους, εμπρησμός από πρόθεση κατά συναυτουργία, οπλοφορία, οπλοχρησία, προμήθεια και κατοχή εκρηκτικού υλικού, έκρηξη απ την οποία μπορούσε να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο, αντίσταση από κοινού από περισσότερους που φέρουν όπλα κι αντικείμενα απ τα οποία μπορεί να προκληθεί σωματική βλάβη, εγκληματική οργάνωση.) Όλες όμως οι παραπάνω κατηγορίες με τις οποίες επιχειρήθηκε να τρομοκρατηθεί ο λαός της Κερατέας που αγωνιζόταν ενάντια στην εγκατάσταση χωματερής στον τόπο του δεν μπορούσαν να σταθούν, με αποτέλεσμα οι κατηγορούμενοι να παραπεμφθούν μόνο για το πλημμέλημα της «απείθειας», με εξαίρεση τον πρώην δήμαρχο Σταύρο Ιατρού που κατηγορήθηκε και για το πλημμέλημα της «αντίστασης κατά της αρχής και της ψυχικής συνέργειας και ηθικής αυτουργίας σε αντίσταση και πρόκληση βίαιων επεισοδίων». Απ τον Σεπτέμβρη του 2012, συνολικά 37 αγωνιστές κάτοικοι σέρνονται σε διάφορες δίκες, που στηρίζονται σε καταθέσεις των αστυνομικών των ΜΑΤ και αφορούν κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα, όπως «εξύβριση», «αντίσταση κατά της αρχής», κατοχή και χρήση «όπλων» (όπως πέτρες και ξύλα). Οι δίκες αυτές χαρακτηρίζονται από αθωώσεις ή αναβολές λόγω των κατασκευασμένων και αστοιχείωτων κατηγοριών αλλά και της μαζικής συμπαράστασης που αναπτύσσεται προς τους κατηγορούμενους. Πίσω απ τις διώξεις αυτές όμως βρίσκεται η μόνιμη πολιτική επιλογή της εκάστοτε πολιτικής διαχείρισης του συστήματος να ποινικοποιήσει τους λαϊκούς αγώνες και αντιστάσεις, φτάνοντας να τους χαρακτηρίζει μέχρι και «εγκληματικούς», όπως κάνει σήμερα με τον αγώνα του λαού της Χαλκιδικής. Συνεχίζουν την απεργία πείνας οι τούρκοι και κούρδοι αγωνιστές Τέσσερεις αγωνιστές πολιτικοί πρόσφυγες απ την Τουρκία και το Κουρδιστάν, οι Ahmet Düzgün Yüksel, Erdoğan Çakır, Hasan Bıber και Mehmet Yayla, συνεχίζουν την απεργία πείνας που ξεκίνησαν στις 24 του Σεπτέμβρη στις φυλακές Κορυδαλλού όπου κρατούνται, με αίτημα τη μη έκδοσή τους. Ο δικηγόρος Ahmet Düzgün Yüksel κινδυνεύει να εκδοθεί στη Γερμανία, ο εργάτης Erdoğan Çakır στη Γαλλία, αλλά και οι δύο είναι πιθανό από εκεί να εκδοθούν στη συνέχεια στην Τουρκία, η οποία έχει ζητήσει επίσης την έκδοση του ποιητή, συγγραφέα και συνδικαλιστή Hasan Bıber και του αγωνιστή Mehmet Yayla. Ο τελευταίος δικαιώθηκε μετά από απόφαση του Εφετείου της Αθήνας, που απέρριψε στις 4/11 το αίτημα έκδοσής του στην Τουρκία, αλλά συνεχίζει την απεργία πείνας σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους άλλους αγωνιστές. Στις 7/11, μετά από εισαγγελική εντολή, ο Mehmet Yayla κι ο Erdoğan Çakır μεταφέρθηκαν βίαια στο Νοσοκομείο Ασκληπιείο Βούλας Να μην εκδοθεί κανείς! Να τους δοθεί πολιτικό άσυλο! για αναγκαστική νοσηλεία, την οποία όμως αρνούνται. Ήταν τέτοιο το μέγεθος της κρατικής τρομοκρατίας που ασκήθηκε, ώστε να προσαχθούν για «εξακρίβωση στοιχείων» συγγενείς των απεργών πείνας αλλά και κόσμος που συμπαραστεκόταν σ αυτούς και βρισκόταν στο προαύλιο του νοσοκομείου, ενώ απειλήθηκε με σύλληψη κι ο γραμματέας του Σωματείου των εργαζομένων του Νοσοκομείου, για ανακοίνωση αλληλεγγύης προς τους απεργούς πείνας που εξέδωσε. Οι τούρκοι και κούρδοι αγωνιστές διώχθηκαν στην Τουρκία, στη Γερμανία και στη Γαλλία για την πλούσια πολιτική, κοινωνική και συνδικαλιστική δράση που ανέπτυξαν, ενώ έχουν υποστεί και πολύχρονες φυλακίσεις. Η κατάστασή της υγείας τους κρίνεται πλέον εξαιρετικά κρίσιμη. Ταυτόχρονα, σε ένδειξη συμπαράστασης, απ τις 15 του Οκτώβρη έχει ξεκινήσει απεργία πείνας στο Σύνταγμα και η αγωνίστρια Fadik Adıyaman, που είναι μέλος του TAYAD (Σύλλογος Αλληλεγγύης στις οικογένειες των πολιτικών κρατούμενων). οι παρακολουθήσεις και το φακέλωμα αλλά και τα «κρούσματα» προσωπικής τρομοκράτησης αγωνιστών (περιπτώσεις Παναγιωτόπουλου ή Γουρλά), μπορεί κανείς ν αμφιβάλλει πως πρόκειται για μία ακόμα απόπειρα τρομοκράτησης, σε φάση φασιστικοποίησης της πολιτικής του συστήματος; Ξανά με τον κίνδυνο απέλασης τα θύματα της επίθεσης στη Νέα Μανωλάδα Τέσσερεις μετανάστες εργάτες γης, απ τους 200 που τον περασμένο Απρίλη είχαν δεχθεί επίθεση με κυνηγετικά όπλα κι είχαν τραυματιστεί απ τους μπράβους της εταιρείας Βαγγελάτος Α.Ε. στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας Ηλείας, όταν ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, βρίσκονται, σύμφωνα με καταγγελίες, σε διαδικασία απέλασης, γιατί συνελήφθησαν χωρίς τα νομιμοποιητικά έγγραφα. Κι αυτό παρά τις κυβερνητικές υποσχέσεις κάποιων μηνών πριν πως δεν θα απελαθεί κανένας απ αυτούς. Μια τέτοια εκδοχή δεν πρέπει βέβαια να εκπλήσσει κανέναν, όταν η κυβέρνηση και η κυρίαρχη πολιτική υπηρετεί την εργοδοτική τρομοκρατία και γεννά τη ρατσιστική βία. Να μην απελαθεί κανείς! Δουλειά και δικαιώματα στους έλληνες και μετανάστες εργάτες! Μετά τις επανειλημμένες αστυνομικές επιχειρήσεις και προσαγωγές αγωνιστών πολιτικών προσφύγων στο Σύνταγμα, με τη γελοία κατηγορία της «ρύπανσης», η Fadik συνεχίζει την απεργία πείνας στα γραφεία της «Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν». Η ελληνική κυβέρνηση, πιστή στις εντολές των ιμπεριαλιστικών αφεντικών Η.Π.Α. και Ε.Ε., συνεργάζεται με το αντιδραστικό τουρκικό κράτος ενάντια στους τούρκους και κούρδους αγωνιστές πολιτικούς πρόσφυγες στη χώρα μας. Η τρομοκρατική επιχείρηση σε βάρος τους, με την εμπλοκή και της Ιντερπόλ, με προσαγωγές και συλλήψεις, δίκες και αστυνομικές επιχειρήσεις σε γραφεία αλλά και απαγωγές κι εκδόσεις, μετράει ήδη δέκα μήνες. Το λαϊκό κίνημα στη χώρα μας πρέπει να αντιταχθεί αποφασιστικά στην επιχείρηση αυτή και να απαιτήσει ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ.

5 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 5 Με την κήρυξη πανελλαδικής απεργίας στον κλάδο του εμπορίου την Κυριακή 3 Νοέμβρη και αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας, δόθηκε μια ακόμη απάντηση στην κυβερνητική επιχείρηση κατάργησης της κυριακάτικης αργίας. Ήταν η μέρα που έμπαινε σε εφαρμογή ο νόμος 4177/2013 που ψηφίστηκε τον περασμένο Ιούλη και προβλέπει τη δυνατότητα λειτουργίας των μεγάλων καταστημάτων (άνω των 250 τ.μ.) για 7 Κυριακές το χρόνο και των μικρών καταστημάτων έως και όλες τις Κυριακές του χρόνου. Μια εξέλιξη που αποτελεί μεγάλη πρόκληση για τους εμπορο παλλήλους οι οποίοι βλέπουν τα δικαιώματά τους να καταστρατηγούνται σταθερά και το ωράριό τους να εξελίσσεται πλέον σε... μη ωράριο. Παρ όλα αυτά, τόσο η συμμετοχή στην απεργία όσο και στις συγκεντρώσεις δεν ήταν αυτό που θα έπρεπε. Στην Αθήνα, στο κάλεσμα της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων στο Σύνταγμα ανταποκρίθηκαν κάποιες εκατοντάδες κόσμου από τους οποίους αρκετοί δεν ήταν εμπορο πάλληλοι. Στη συγκέντρωση συμμετείχε με οργανωμένο μπλοκ η Ταξική Πορεία και ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου, ο οποίος προηγουμένως είχε προχωρήσει σε αποκλεισμό των βιβλιοπωλείων «Ιανός» και «Παπασωτηρίου». Αντίστοιχη ήταν και η συγκέντρωση του Συλλόγου Εμπορο παλλήλων, που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ και ο οποίος καλούσε - όπως ήταν αναμενόμενο- σε ξεχωριστή συγκέντρωση μερικά τετράγωνα παρακάτω(!), έξω από τα γραφεία του συλλόγου. Μάλιστα, η πορεία του Συλλό- Ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας γου Εμπορο παλλήλων αποδείχτηκε και ιδιαίτερα... ευέλικτη, στην προσπάθειά της να αποφύγει την πορεία των συγκεντρωμένων του Συντάγματος!!! Πεσμένη, όμως, ήταν και η αγοραστική κίνηση, καθώς -αν εξαιρέσει κανείς τον εμπορικό πεζόδρομο της Ερμού και τα μεγάλα εμπορικά κέντραπαντού τα μαγαζιά -όσα είχαν ανοίξει- ήταν άδεια ή είχαν ελάχιστο κόσμο. Στην Πάτρα, τα πράγματα ήταν αρκετά καλύτερα από άποψη μαζικότητας, πράγμα στο οποίο βοήθησε και η απόφαση του εμπορικού συλλόγου να μην ανοίξουν τα καταστήματα. Εκατοντάδες εργαζομένων συμμετείχαν στις απεργιακές συγκεντρώσεις και στις περιφρουρήσεις, με στόχο να εμποδίσουν τη λειτουργία μερικών μεγάλων καταστημάτων όπως τα Ζάρα, Καρφούρ και Πράκτικερ και να καταγγείλουν τη μεθόδευση κάποιων επιχειρήσεων που εξανάγκασαν τους εργαζόμενούς τους να πάνε μία και δύο ώρες νωρίτερα από τις έντεκα που ξεκινούσε το κυριακάτικο ωράριο, προκειμένου να αποφύγουν τις απεργιακές περιφρουρήσεις. Συνολικά, αυτό που ανέδειξαν αυτές οι πρώτες κινητοποιήσεις είναι ότι χρειάζεται να δοθεί μεγάλη και σκληρή μάχη για να μην περάσει αυτό το μέτρο. Και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο κλάδος των εμπορο παλλήλων δεν εμπνέει και μεγάλη αισιοδοξία. Από τη μια, η διασπαστική, αυτιστική τάση του ΠΑΜΕ που ελέγχει το Σύλλογο και, από την άλλη, η ηγεσία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων που πηγαίνει από υποχώρηση σε υποχώρηση, όχι μόνο δεν συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση Ο κλάδος των εμποροϋπαλλήλων, λοιπόν, πρέπει να προετοιμαστεί διπλά: Τόσο ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας όσο και ενάντια στις νέες μειώσεις μισθών που θα έρθουν και ως επιστέγασμα του «κοινού μετώπου» μικρομεσαίων εμπόρων και των εργαζομένων τους ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. του κλάδου αλλά στην παραπέρα αποσυγκρότησή του. Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγες μέρες πριν την απεργία η Ομοσπονδία ήρθε σε συμφωνία με την ΕΣΕΕ του Κορκίδη για υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης, και ενώ ο Κορκίδης για εβδομάδες αλώνιζε στα ΜΜΕ απαιτώντας μειώσεις μισθών 13%. Είναι Οι αγώνες της εργατικής τάξης για την καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας εύκολο, λοιπόν, να αντιληφθεί κανείς το τι είδους συλλογική σύμβαση θα είναι αυτή. Μία σύμβαση με μειώσεις μισθών η οποία θα παρουσιαστεί από την Ομοσπονδία ως θετικό βήμα γιατί διέσωσε το θεσμό της συλλογικής σύμβασης. Ο κλάδος των εμπορο παλλήλων, λοιπόν, πρέπει να προετοιμαστεί διπλά: Τόσο ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας όσο και ενάντια στις νέες μειώσεις μισθών που θα έρθουν και ως επιστέγασμα του «κοινού μετώπου» μικρομεσαίων εμπόρων και των εργαζομένων τους ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Στα τέλη του 19ου αιώνα η βιομηχανική ανάπτυξη στην Ελλάδα περνά σε ένα ανώτερο στάδιο, ενώ παράλληλα κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα εργατικά σωματεία. Το 1879 ιδρύεται ο «Αδελφικός Σύνδεσμος Ξυλουργών του Ναυπηγείου Σύρου», σηματοδοτώντας μια πρώτη διάθεση για την οργανωμένη διεκδίκηση καλύτερων όρων εργασίας. Κάτι που έγινε πράξη με την κήρυξη απεργίας από τους εργάτες στα ναυπηγεία την ίδια περίοδο. Ακολουθούν οι εργάτες στα βυρσοδεψεία, όπου - μεταξύ άλλων- διεκδικούν την αύξηση των μεροκάματων, τη μείωση των ωρών εργασίας και την κατάργηση της δίωρης δουλειάς της Κυριακής, που την έλεγαν «αγγαρεία» καθώς δεν την πληρώνονταν. Το 1882 οι τυπογράφοι της Αθήνας κατεβαίνουν σε απεργία, ιδρύουν σωματείο και αποφασίζουν να μη δουλεύουν τις Κυριακές. Το 1883 οι μεταλλωρύχοι του Λαυρίου απεργούν με αιτήματα το ανέβασμα των μεροκάματων, τη θέσπιση μέτρων ασφαλείας ώστε να μην σκοτώνονται οι εργάτες και την κατάργηση της δουλειάς της Κυριακής. Παρατηρούμε, λοιπόν, πως η καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας αποτελεί αναπόσπαστο αίτημα των πρώτων εργατικών διεκδικήσεων. Λίγο αργότερα το εργατικό κίνημα συναντά τις σοσιαλιστικές ιδέες και το 1893 καλέστηκε η πρώτη ανοικτή συγκέντρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Μάλιστα, επειδή η 1η Μάη του 1893 έπεφτε ημέρα Σάββατο, οι διοργανωτές αποφάσισαν να γιορτάσουν την Παγκόσμια Ημέρα της Εργατικής Τάξης την επομένη, 2 Μάη που ήταν Κυριακή «όπου οι εργάται θα δυνηθώσι να λάβωσι μέρος σ' αυτήν». Στη συγκέντρωση υιοθετήθηκε ψήφισμα όπου -μεταξύ άλλωνκάνει λόγο για την απαγόρευση της εργασίας των ανηλίκων, την καθιέρωση του οκταώρου, της σύνταξης και της κυριακάτικης αργίας. Οι πρωτεργάτες της συγκέντρωσης συλλαμβάνονται σταδιακά και βασανίζονται. Η δεκαετία που ακολούθησε συγκλονίστηκε από έντονους εργατικούς αγώνες. Η οργανωμένη διεκδίκηση από την εργατική τάξη προβλημάτισε τους αστούς. Ήδη από το 1890 υπάρχουν απόψεις στις εφημερίδες της εποχής για την αντιμετώπιση του εργατικού ζητήματος. Το 1906, ο βουλευτής και μετέπειτα πρωθυπουργός Δ. Γούναρης, επισημαίνει πως, εάν η πολιτεία ψηφίσει νόμους προστατευτικούς της εργασίας, τότε η χώρα μας δε θα συγκλονίζεται όπως αλλού από την πάλη των τάξεων. Ενδεικτική των προβληματισμών της εποχής είναι η απάντηση του Ελ. Βενιζέλου όταν οι εργοδότες ζήτησαν να μην ψηφιστούν τα εργατικά νομοσχέδια: «Κύριοι, αν δεν κάνουμε σήμερα τας νομίμους υποχωρήσεις εις τους εργαζομένους, αύριον θα μας πάρουν με επανάστασιν πολύ περισσότερα». Η κυριακάτικη αργία καθιερώνεται με νόμο το Δεκέμβρη του 1909 και άρχισε να εφαρμόζεται την πρώτη Κυριακή του νέου χρόνου, 4 Ιανουαρίου1910. Μπορεί, λοιπόν, ο... θεός να αναπαύθηκε στους ουρανούς την έβδομη ημέρα της Δημιουργίας, έμελλε όμως από την εργατική τάξη με τους αγώνες της να γίνει πράξη στη γη!

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Για ποιον χτυπά η καμπάνα; Ή ποιος θα πάρει τη σκυτάλη των αγώνων; Ηκυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να ξεδιπλώσει το κομμάτι της επίθεσης που αφορά τόσο τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα της περίθαλψης όσο και τις ίδιες τις δομές αυτού του τομέα. Η προετοιμασία μάλλον φτάνει προς το τέλος της, με ανοιχτά 3 μέτωπα: την πρωτοβάθμια περίθαλψη (ΕΟΠΥΥ, κέντρα υγείας κλπ), τα τρία ψυχιατρικά νοσοκομεία (ΔΑΦΝΙ, ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ στην Αθήνα και ψυχιατρικό Θεσσαλονίκης) και τα δεκάδες επαρχιακά νοσοκομεία ανά την επικράτεια που σχεδιάζεται να κλείσουν. Ως τώρα, βιώσαμε τα δύο πρώτα κύματα αυτής της επίθεσης, με το κλείσιμο όλων των νοσοκομείων του ΙΚΑ αρχικά και το λουκέτο σε άλλα 5 του ΕΣΥ στη συνέχεια (3 στη Θεσσαλονίκη και 2 στην Αττική) ενώ σε τροχιά κλεισίματος βρίσκονται ακόμη 2 στην Αθήνα. Γι αυτό το ζήτημα έχουμε αναφερθεί εκτενώς μέσα από τις στήλες της Προλεταριακής Σημαίας. Έχει καταστεί ήδη φανερό -τα κυβερνητικά στελέχη φροντίζουν να το υπενθυμίζουν συνεχώς- ότι τρόικα, κεφάλαιο και κυβέρνηση θεωρούν πολυτέλεια την ύπαρξη των σημερινών δομών περίθαλψης, συνακόλουθα και τον αριθμό των εργαζομένων σε αυτές. Έτσι, οι πολιτικές αποφάσεις που οριστικοποιούνται αυτές τις ημέρες θα κινούνται στις δύο γνωστές πλέον κατευθύνσεις: την διάλυση των δομών και τις διαθεσιμότητες-απολύσεις των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, τίθεται πλέον καθαρά και παστρικά η κατάργηση στην περίθαλψη εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μια σειρά μέτρα και πολιτικές που ξεκίνησαν να εφαρμόζονται εδώ και χρόνια έχουν δώσει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα για τις δυνάμεις του συστήματος. Όμως, αυτό σήμερα δεν αρκεί και ζητούν ακόμα περισσότερα. Για την ακρίβεια, θέλουν να τελειώσουν μ αυτό που γνώρισε ο λαός ως δικαίωμα στην περίθαλψη και υποχρέωση του κράτους και να μετακυλίσουν το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ή καλύτερα της ανθρώπινης ύπαρξης, στους ίδιους τους εργαζόμενους και το λαό, με το ανάλογο φυσικά κόστος. Για όσους έχουν, εννοείται... Για τον ΕΟΠΥΥ και τους περίπου εργαζόμενους σ αυτόν, δεν αφήνεται περιθώριο καμιάς παρερμηνείας. Σχεδιάζονται το κλείσιμο ή η δραματική μείωση των δομών του και η διαθεσιμότητα-αξιολόγηση-απολύσεις του συνόλου του προσωπικού του. Ο υπουργός Υγείας ήδη προεξοφλεί, ότι ακόμη και γιατροί θ απολυθούν, γιατί δεν τους χρειάζεται το σύστημα. Για τους υπόλοιπους, τα στοιχήματα έχουν τελειώσει και αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο άμεσων ή έμμεσων απολύσεων. Το πώς ακριβώς θα διαχειριστεί ό,τι απομείνει είναι ένα ζήτημα, πάντως οι ως τώρα προθέσεις δείχνουν καθαρά τον ιδιωτικό τομέα που επεκτείνεται ταχύτατα, περιμένοντας το μεγάλο πλιάτσικο. Οι μεγάλες ταμπέλες με τον τίτλο ΕΟΠΥΥ που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια δίπλα από τις κατά τόπους EUROMEDICA, ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΗ κλπ, μαρτυρούν Είναι ενθαρυντικό ότι ήδη, σε διάφορες περιοχές της χώρας, έχει ξεκινήσει μια διαδικασία τόσο συζήτησης όσο και πρωτοβουλιών-συντονισμών πάλης. Ένα πρώτο πεδίο παρέμβασης είναι η πλατιά ενημέρωση του κόσμου για το τί πρόκειται να συμβεί. Παράλληλα έχουν υπάρξει ήδη κινητοποιήσεις, με κεντρικό στόχο να μην κλείσουν τα νοσοκομεία σε διάφορες περιοχές. Το κρίσιμο, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα είναι να μπουν στον αγώνα αυτό, πέρα από υγειονομικούς, πλατιές λαϊκές μάζες. Γιατί το θέμα της υγείας και της περίθαλψης αφορά όλο το λαό. προς τα πού πάνε τα πράγματα. Ήδη ανακοινώθηκαν γύρω στις διαθεσιμότητες εργαζομένων από τα ψυχιατρεία για το άμεσο διάστημα ενώ τα νοσοκομεία αυτά αναμένεται να κλείσουν το αργότερο στο τέλος του Στη φορά των πραγμάτων είναι και ο ξαφνικός θάνατος τύπου ΕΡΤ, που μπορεί να σημάνει ακόμα περισσότερες συνέπειες για ασθενείς και εργαζόμενους. Τάδε έφη Ζέτα Μακρή, σε συνάντηση με τα διοικητικά συμβούλια των σωματείων των δύο ψυχιατρικών νοσοκομείων της Αττικής. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι διάφορες παράλληλες δομές (ξενώνες, οικοτροφεία κλπ) μένουν οσονούπω χωρίς πόρους, αφού ολοκληρώθηκαν η περιβόητη ψυχιατρική μεταρρύθμιση και αποσυλοποίηση. Για τα επαρχιακά νοσοκομεία, οι προθέσεις και οι πολιτικοί σχεδιασμοί έχουν ως στόχο το κλείσιμο δεκάδων (πάνω από 50!), με το καταιγιστικό επιχείρημα, ότι είναι πάρα πολλά. Κυβέρνηση και επιστήμονες υγείας (σε διατεταγμένη υπηρεσία και με το αζημίωτο) οραματίζονται μόνο ένα επαρχιακό νοσοκομείο σε κάθε πρωτεύουσα νομού. Τώρα, εάν κάποιος ασθενής δεν προλαβαίνει καν να φτάσει σ αυτό, μικρή σημασία έχει. Ας μην υπήρχαν βουνά, θάλασσες και άλλα φυσικά εμπόδια. Ή, ακόμα καλύτερα, ας είχε το σχετικό παραδάκι να σώσει εαυτόν. Όλα, άλλωστε, έχουν την τιμή τους σ αυτή την κοινωνία. Με δεδομένη, λοιπόν, την βούληση των δυνάμεων του συστήματος να προχωρήσουν την επίθεσή τους, είναι απαραίτητος όρος να οργανωθεί η απέναντι πλευρά, οι εργαζόμενοι και ο λαός. Εκτιμάμε ότι η επίθεση αυτή θα ξετυλιχθεί και πάλι σαλαμωτά. Η κυβέρνηση θα αποφασίσει ποιο κομμάτι θα την δεχθεί πρώτο. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε ήδη μπει σ αυτή την τροχιά. Είναι ενθαρυντικό ότι ήδη, σε διάφορες περιοχές της χώρας, έχει ξεκινήσει μια διαδικασία τόσο συζήτησης όσο και πρωτοβουλιών-συντονισμών πάλης. Ένα πρώτο πεδίο παρέμβασης είναι η πλατιά ενημέρωση του κόσμου για το τί πρόκειται να συμβεί. Παράλληλα έχουν υπάρξει ήδη κινητοποιήσεις, με κεντρικό στόχο να μην κλείσουν τα νοσοκομεία σε διάφορες περιοχές. Το κρίσιμο, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα είναι να μπουν στον αγώνα αυτό, πέρα από υγειονομικούς, πλατιές λαϊκές μάζες. Γιατί το θέμα της υγείας και της περίθαλψης αφορά όλο το λαό. Οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να πρωτοστατήσουν στον ξεσηκωμό του κόσμου, στην συγκρότηση και οργάνωση της πάλης του για την υπεράσπιση του δικαιώματός του στην περίθαλψη, που επιχειρείται να καταργηθεί. Οι ίδιες δυνάμεις οφείλουν να στηρίξουν τον αγώνα των υγειονομικών για το δικαίωμά τους στη δουλειά. Ωστόσο, η μέχρι τώρα στάση των ηγεσιών των δυνάμεων αυτών δεν υπήρξε ενθαρυντική. Από τη μεριά μας, θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, τόσο σε επίπεδο επαρχιακό ή γειτονιάς όσο και στους συγκεκριμένους εργασιακούς χώρους, για ν απαντηθεί, επ ωφελεία εργαζομένων και λαού, η νέα αυτή επίθεση. Με ξεκάθαρους στόχους, λογική και πρακτική συντονισμού διευρυμένου δυναμικού, χωρίς αποκλεισμούς. Δεν περισσεύει κανείς, αρκεί να το θέλει. Για όλα αυτά θα επανέλθουμε σύντομα.

7 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 Εκλογές στην ΕΛΜΕ Χαλκιδικής Συγκροτήθηκε στην ΕΛΜΕ Χαλκιδικής η «Πρωτοβουλία Αγώνα», ένα συνδικαλιστικό σχήμα που θα παρέμβει στις εκλογές της 19ης Νοέμβρη αλλά και στοχεύει να κάνει αισθητή την παρουσία του στα σχολεία του νομού το επόμενο διάστημα. Στόχος της Πρωτοβουλίας αυτής είναι η ανάδειξη μιας διαφορετικής κατεύθυνσης στο εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα, μακριά από λογικές ανάθεσης, με τη στήριξη των απεργιακών επιτροπών και επιτροπών αγώνα που δημιουργήθηκαν το προηγούμενο διάστημα, κόντρα σε απόψεις συμμετοχής σε συνδιοικητικά όργανα. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών συμμετέχουν στην «Πρωτοβουλία Αγώνα». Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από το κείμενο που μοιράζεται στους συναδέλφους. Ο ελληνικός λαός, τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος με μια άνευ προηγουμένου βάρβαρη επίθεση από την κυβέρνηση που εκτελεί πιστά τις εντολές των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φτώχια, την ανεργία και τις απολύσεις, τα χαράτσια, τη βαριά φορομπηχτική πολιτική, την κατάργηση της δωρεάν περίθαλψης. Η εξαθλίωση είναι γύρω μας και τη βιώνουν όλο και περισσότερες οικογένειες. Η επίθεση όμως κλιμακώνεται διαρκώς και φαίνεται να μην έχει σταματημό Ο κλάδος μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Κατακτήσεις και δικαιώματα χρόνων σαρώνονται. Η μόνιμη και σταθερή εργασία είναι παρελθόν. Ήδη υπάρχουν συνάδελφοί μας σε διαθεσιμότητα και πολύ σύντομα θα είναι απολυμένοι. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Η κακόφημη αξιολόγηση θα έρθει σύντομα να λειτουργήσει ως ακόμη ένα εργαλείο σ αυτή την κατεύθυνση. Να δημιουργήσει κλίμα τρόμου στους εκπαιδευτικούς, να τους υποχρεώσει να υποταχθούν πλήρως στις αντιεκπαιδευτικές επιταγές του υπουργείου και εν τέλει να νομιμοποιήσει τις επερχόμενες απολύσεις Το Νέο Λύκειο που ετοιμάζουν είναι ένα εξεταστικό κάτεργο για τους μαθητές, με ακόμα μεγαλύτερους ταξικούς φραγμούς. Στόχος της κυβέρνησης και των τροϊκανών αφεντικών της είναι να πεταχτούν μαζικά μαθητές από το Λύκειο. Ταυτόχρονα καταργούν ολόκληρους τομείς από την τεχνική εκπαίδευση και στέλνουν τους μαθητές στα ΣΕΚ-ΙΕΚ, δηλαδή στην κατάρτιση. Προετοιμάζουν τα παιδιά μας για σύγχρονους δούλους, μέσω της «μαθητείας» που είναι απλήρωτη εργασία Η κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος γενικότερα αλλά και στο χώρο της εκπαίδευσης, είναι αποτέλεσμα της χρόνιας παραλυτικής και ξεπουληματικής λογικής των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν, ώστε ο κλάδος να μείνει αδρανής στις απανωτές επιθέσεις. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης, όμως, έχουν και οι αποπροσανατολιστικές λογικές που ουσιαστικά προπαγανδίζουν την υποταγή και ισχυρίζονται ότι αγώνες ενάντια στις απολύσεις δεν μπορούν να γίνουν: «αν δεν μπαίνει το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας» (ΠΑΜΕ) ή «αν δεν γίνει γενική πολιτική απεργία» ή «αν δεν επενδύσουμε σε μια αριστερή κυβέρνηση» (ΣΥΝΕΚ) Η συμμετοχή μας στις εκλογές της ΕΛΜΕ στις 19 Νοέμβρη θέλει να αναδείξει την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός ρωμαλέου σωματείου με αγωνιστικό προσανατολισμό, που θα οργανώνει τους αγώνες και θα προωθεί τη μαζική συμμετοχή των συναδέλφων. Κόντρα σε λογικές ανάθεσης, με τη στήριξη των επιτροπών αγώνα, να δείχνει σε όλους ότι ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αντίστασης. Να πείθει καθημερινά τους συναδέλφους ότι οι αγώνες, όταν έχουν σωστό προσανατολισμό, διάρκεια και αποφασιστικότητα, μπορούν να είναι νικηφόροι. Εκλογές για ΔΣ στο Σύλλογο Πρωτοβάθμιας Καρδίτσας Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών ήταν καταρχήν η ανατροπή των προηγούμενων συσχετισμών δυνάμεων σε επίπεδο Δ.Σ. Για πρώτη φορά από κτήσεως του συλλόγου έχουμε στο τιμόνι συνδυασμό εκτός των κυβερνητικών ΔΑΚΕ και ΔΗΣΥ (ΠΑΣΚ). Η ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ, η οποία αποτελεί μετεξέλιξη του ψηφοδελτίου «ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ» που πήρε μέρος στις εκλογές του 2011, δραστηριοποιείται στο πλαίσιο του ενωτικού αγωνιστικού σχήματος της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ. Αυτή η εξέλιξη είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας χρόνων, μέσα από καθημερινές πρωτοβουλίες και αγωνιστικές δράσεις, αλλά και της επαφής μας με τους δασκάλους σε κάθε σχολείο. Στο πρόσωπό μας οι εκπαιδευτικοί είδαν τους συνεπείς αγωνιστές που μπορούσαν να τους εμπιστευθούν, ενώ παράλληλα έστρεφαν την πλάτη τους στους συνδικαλιστές «καριέρας» οι οποίοι τους χρησιμοποιούσαν για την προσωπική τους ανέλιξη και βόλεμα (να σημειωθεί ότι δύο κατά σειρά πρόεδροι του συλλόγου (ΔΑΚΕ) μεταπήδησαν σε βουλευτικά γραφεία του νομού μας.) Όμως, παρ όλη την επιτυχία της εκλογής μας και την ανατροπή των συσχετισμών σε επίπεδο Δ.Σ., μένει πολύς δρόμος για την πραγματική ανατροπή στη βάση. Τα χρόνια της ανάθεσης, της ταξικής συνεργασίας, της συνδιοίκησης και συνδιαχείρισης επέφεραν καίρια πλήγματα και στο σωματείο μας όπως και στον κόσμο. Ο συνδικαλισμός κατάντησε εμπόδιο αντί εργαλείο, ενώ η λογική της ανάθεσης παραμένει κυρίαρχη. Χρειάζεται σοβαρή και επίμονη προσπάθεια δημιουργίας των σωματείων που θα οργανώσουν την αντίσταση και τη σύγκρουση με τον απέναντι ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ αντίπαλο. Για να απαντηθεί η επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη και η συνέχειά της (αξιολόγηση-απολύσεις-κατάργηση οργανικότητας-διάλυση των σχολείων και χτύπημα του δικαιώματος των παιδιών του λαού στη μόρφωση) χρειάζεται να πάρει πραγματικά ο κόσμος της εκπαίδευσης την υπόθεση στα χέρια του, να συσπειρωθεί στο σωματείο του και συλλογικά να δώσει τη μάχη που δεν μπορεί ούτως ή άλλως να αποφύγει. Το αποτέλεσμα των εκλογών μάς θέτει επιτακτικά το καθήκον να οργανώσουμε αυτή την πάλη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ξέρουμε ότι απέναντί μας θα έχουμε τις καθεστωτικές δυνάμεις (ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ-ΠΑΣΚ), αλλά όπως φάνηκε και στη συνέλευση που προηγήθηκε- και την ΕΣΑΚ-ΔΕΕ η οποία συμμετείχε στο μέτωπο επίθεσης απέναντί μας, ξεπερνώντας μάλιστα τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης, κινούμενη στα πλαίσια του χυδαίου, πράγμα που δείχνει το ήθος αλλά και τα αδιέξοδά τους. Τα δύσκολα είναι μπροστά, η αντιμετώπισή τους επείγει και το δυναμικό της ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ, έχοντας κατακτήσει θέση και ρόλο στη συνείδηση αλλά και στους αγώνες των εκπαιδευτικών, θα συνεχίσει με καλύτερους όρους να συμβάλλει στη συσπείρωση και οργάνωση της βάσης του κλάδου, χειραφετώντας τους παραπέρα από τις καθεστωτικές παρατάξεις και χτίζοντας το σωματείο και το συνδικαλισμό που απαιτείται. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ παρατάξεις ψήφοι έδρες ψήφοι έδρες ΕΝΩΤΙΚΗ ΡΑΣΗ ΑΚΕ ΗΣΥ (ΠΑΣΚ) ΕΣΑΚ- ΕΕ ΛΕΥΚΑ/ΑΚΥΡΑ 57 Συνέδριο Α Ε Υ: Πώς να το δει κανείς; Σε μια περίοδο που ξεδιπλώνεται η επίθεση κυβέρνησης και τρόικας ενάντια στους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, πραγματοποιείται το Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, στα τέλη του μήνα. Ένα συνέδριο που, απ' ότι όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να συνεισφέρει στους αγώνες που διεξάγονται σε χώρους του Δημοσίου και αυτό ως αποτέλεσμα της γραμμής συμβιβασμού και υποταγής της ηγεσίας της ανώτατης συνδικαλιστικής οργάνωσης των δημοσίων υπαλλήλων. Το βασικό άγχος των κυρίαρχων παρατάξεων, σε τέτοιου είδους διαδικασίες, παραμένει η εκλογική καταγραφή. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στα τελευταία συνέδρια της συνομοσπονδίας, πολύ λίγος χρόνος αφιερώνεται στην ουσία της πολιτικής και συνδικαλιστικής αντιπαράθεσης που φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι το βασικό επίδικο, σε συνδυασμό φυσικά με τον προβληματισμό για την οργάνωση του αγώνα των δημοσίων υπαλλήλων απέναντι στην συνεχώς κλιμακούμενη αντεργατική επίθεση και την συνακόλουθη επιδείνωση της θέσης τους. Ακόμα πιο χαρακτηριστική υπήρξε η στάση της ΑΔΕΔΥ στους αγώνες του πρόσφατου διαστήματος, όπου όχι μόνο δεν έκανε κάτι για την συνολικοποίησή τους αλλά αντίθετα έκανε ό,τι περνούσε απ το χέρι της για την απομόνωση και την υπονόμευσή τους. Τόσο στο ζήτημα της επίθεσης στους υγειονομικούς όσο και στους εκπαιδευτικούς, η στάση της υπήρξε από αδιάφορη ως εχθρική και αυτό δεν προοιωνίζει τίποτα το θετικό για το μέλλον. Η αντανάκλαση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει συνολικά το πολιτικό σκηνικό είναι ίσως κάτι που θα φανεί μέσα στο συνέδριο. Το πώς θα εμφανιστούν οι παρατάξεις, τι συμμαχίες θα γίνουν, αν θα υπάρξει διαφοροποίηση τμημάτων τους, είναι «ενδιαφέροντα» ζητήματα. Σε κάθε περίπτωση, δεν αναμένονται «ανατροπές», κυρίως από άποψη ουσίας. Αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο αλλού, στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους που έχουν στοχοποιηθεί και όπου η αντίσταση και η διεκδίκηση είναι όρος ζωής πλέον. Ίσως τότε τα συνέδρια της ΑΔΕΔΥ να αποκτήσουν κάποια αξία, έστω και εξ αντανακλάσεως. Αλλά αυτό είναι ζήτημα των αγωνιστών συνδικαλιστών που θα παρέμβουν μέσα στο συνέδριο να το θέσουν, αναδεικνύοντας αυτήν την κυρίαρχη και καθοριστική πλευρά.

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ Νίκη στο δίκαιο αγώνα των καθαριστριών! Σε κινητοποιήσεις βρίσκονται εδώ και ένα μήνα οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών με συνεχείς συγκεντρώσεις στο υπουργείο και τη Βουλή. Οι 595 καθαρίστριες είναι σε διαθεσιμότητα από τις 18 Σεπτέμβρη, ύστερα από Κοινή Υπουργική Απόφαση των Στουρνάρα και Μητσοτάκη με την οποία καταργούνται και οι 595 οργανικές και προσωρινές θέσεις στην καθαριότητα, καλυμμένες και κενές. Πρόκειται για αορίστου χρόνου εργαζόμενες τετράωρης απασχόλησης που δούλευαν στο υπουργείο, σε εφορίες, σε τελωνεία και στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Στις 16 Οκτώβρη, στην πανελλαδική τους κινητοποίηση, συγκεντρώθηκαν το πρωί στο υπουργείο Οικονομικών και πορεύτηκαν προς το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, με νέα συγκέντρωση το απόγευμα που κράτησε μέχρι αργά τη νύχτα. Από τότε έδειξαν την αποφασιστικότητά τους να αγωνιστούν για το δικαίωμα στη δουλειά, έχοντας καθαρό ότι το ενδεχόμενο να "μετακινηθούν στις υπηρεσίες καθαριότητας άλλων υπουργείων" δεν ήταν παρά φούμαρα των στελεχών της κυβέρνησης που προσπάθησαν να τις αποτρέψουν από τη συνέχιση των κινητοποιήσεων. Άλλωστε, οι προθέσεις του υπουργείου για εργολαβοποίηση της καθαριότητας είχαν ήδη εκφραστεί με υπομνήματα προς τις διευθύνσεις των υπηρεσιών σε όλη την Ελλάδα που τους ζητούσαν να κάνουν "έρευνα αγοράς" για ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού. Καλώντας σε συμπαράσταση εργαζόμενους και ανέργους, οι καθαρίστριες ξεκαθάρισαν ότι δεν θα χαρίσουν τη δουλειά τους και ότι θα βρίσκονται κάθε μέρα έξω από το υπουργείο μέχρι να ανακληθούν οι απολύσεις. Την Τρίτη 5 Νοέμβρη, μια μέρα πριν τη γενική απεργία, οι καθαρίστριες ήρθαν αντιμέτωπες με τα ΜΑΤ έξω από το υπουργείο Οικονομικών, την ίδια ώρα που οι υπάλληλοι της τρόικας έφευγαν από μυστική έξοδο με συνοδεία, προκειμένου να αποφύγουν τις αποδοκιμασίες. Πέρασαν το βράδυ εκεί, για να αποκλείσουν ξανά δύο εισόδους την επομένη από νωρίς το πρωί και να συμμετάσχουν στην απεργιακή συγκέντρωση μαζί με απολυμένες από όλη την Ελλάδα. Το μπλοκ τους, μαζικό και μαχητικό με παλμό, κέρδισε τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα των υπόλοιπων διαδηλωτών. Οι συγκεντρώσεις τους δεν σταμάτησαν τις επόμενες μέρες, με το Σάββατο 9 Νοέμβρη να βρίσκονται στην πλαϊνή είσοδο της Βουλής. Την Τρίτη 12 Νοέμβρη ήταν προγραμματισμένη η συνάντηση του Στουρνάρα με τους υπαλλήλους της τρόικα. Οι καθαρίστριες ήταν για μια ακόμα μέρα συγκεντρωμένες έξω από το υπουργείο φωνάζοντας συνθήματα, ενώ τα στελέχη του υπουργείου και της τρόικα έμπαιναν στα κρυφά με σκοπό να αποφύγουν τη συνάντηση. Κατά την έξοδο των τροϊκανών, τα παρατεταγμένα ΜΑΤ επιτέθηκαν στις απολυμένες τραυματίζοντας μια γυναίκα στο χέρι. Η βία όμως δεν μπορεί να κρύψει την αγανάκτηση των απολυμένων καθαριστριών από τις οποίες η κυβέρνηση στερεί ακόμα και τα 400 ευρώ που κέρδιζαν με τη σκούπα στο χέρι. Οι απολυμένες -προς το παρόν- καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών αποδεικνύουν ότι η πολιτική της τρόικα και της κυβέρνησης που οδηγεί εκατομμύρια στην εξαθλίωση δεν θα προχωρήσει δίχως αντιστάσεις. Η αποφασιστικότητα και η καθαρή τους στάση με καθημερινές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις μέχρι τη δικαίωση και την επαναπρόσληψή τους, αναδεικνύουν τις δυνατότητες που έχουν οι εργαζόμενοι όταν αποφασίζουν να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους. Το κάλεσμά τους προς άλλους εργαζόμενους, διαθέσιμους, απολυμένους και άνεργους για συμπαράσταση, αλλά και κοινό αγώνα αποκαλύπτει την ίδια αναγκαιότητα που έχει φανεί σε κινητοποιήσεις πολλών ακόμα κλάδων και ομάδων εργαζόμενων: τη συμπόρευση των επιμέρους εστιών σε ένα Μέτωπο Αντίστασης που θα δίνει με μαζικούς όρους τη μάχη απέναντι στην επίθεση του συστήματος, θα πετυχαίνει νίκες που θα βελτιώνουν τους όρους δουλειάς και ζωής των εργαζόμενων και του λαού και θα οικοδομεί όρους ανατροπής των συσχετισμών υπέρ του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Νίκη στο δίκαιο αγώνα των καθαριστριών! Καμία απόλυση! Άμεση επαναπρόσληψή τους στη δουλειά! Η ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ επαναλαμβάνεται σαν κακόγουστη φάρσα... αλλά οι απεργοί θα νικήσουν! Μέρες του 87 ζουν οι εργαζόμενοι της Κόκα Κόλα 3Ε, τότε που η πολυεθνική απέλυε 16 απ αυτούς, για να πάρει ως απάντηση μια νικηφόρα απεργία 114 ημερών. «Η παράδοσή μας μάς επιτρέπει και μάς επιβάλλει να νικήσουμε» λένε οι σημερινοί εργαζόμενοι, έχοντας διανύσει ενάμιση μήνα απεργιακών κινητοποιήσεων από τη μέρα που η εταιρεία απέλυσε 33 συναδέλφους τους, με τη συντριπτική πλειοψηφία να αποτελούν μέλη του σωματείου, μη εξαιρουμένης της διοίκησής του φυσικά. Όπως μας είπε ο (απολυμένος) πρόεδρος του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ 3Ε Θεσσαλονίκης «όλα ξεκίνησαν γιατί δε δεχτήκαμε τη δελεαστική πρόταση της εταιρείας να γίνουμε αφεντικά του εαυτού μας και από οδηγοί-υπάλληλοι να μετατραπούμε σε εργολάβους-συνεργάτες της εταιρείας, χωρίς συμβάσεις εργασίας και με το κόστος της συντήρησης του δικτύου διανομής αποκλειστικά στις πλάτες μας». Κοντά στο νου κι η γνώση όμως, αφού τα νέα από την Αθήνα, όπου εφαρμόστηκε το πείραμα, έφεραν μόνο άρωμα ανεργίας ως διάδοχη κατάσταση. Οι απολύσεις, βέβαια, δεν ήρθαν σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά ακολουθούν το κλείσιμο της παραγωγικής δραστηριότητας της εταιρείας στη Θεσσαλονίκη και τη μεταφορά της στη Βουλγαρία, μεθόδευση που συντελείται τα τελευταία χρόνια με μεγάλο αριθμό απολύσεων (από εργαζόμενους πανελλαδικά φτάσαμε περίπου στους και έπεται πτωτική συνέχεια). Οι επιλογές αυτές στοχεύουν στην αποκόμιση ακόμα μεγαλύτερων κερδών για τον όμιλο, με την εκμετάλλευση του φτηνότερου εργατικού δυναμικού που προσφέρουν οι βαλκανικές χώρες, υπό την ευγενική χορηγία όλου του οπλοστασίου της ευρωπαϊκής και εγχώριας νομοθεσίας, για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και την ακόμα πιο ελεύθερη δυνατότητα απόλυσης εργαζομένων. Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι, ήδη από τη στιγμή της εμφάνισής της στη χώρα μας, η εταιρεία έχει αποδυθεί σε μια σταθερή αντισυνδικαλιστική πρακτική που στοχεύει στην εξάλειψη των συνδικάτων από τους χώρους δουλειάς και που κορυφώνεται τώρα με μια σωρεία διώξεων και προσπαθειών κάμψης του αγωνιστικού φρονήματος των απεργών. Μετά τις αλλεπάλληλες προσφυγές της στη δικαιοσύνη για την κήρυξη της απεργίας ως παράνομης και καταχρηστικής, μετά την κατάθεση αγωγής με την οποία ζητά συνολικά 5,5 εκατομμύρια ευρώ για ηθική βλάβη (ή ευρώ απ τον καθένα από τους 22 συνδικαλιστές!), μετά τις προσπάθειες εκφοβισμού με «εξώδικες διαμαρτυρίες-προσκλήσεις», προχώρησε τώρα, μέσω του επικεφαλής της εταιρείας ιδιωτικής ασφάλειας (security), σε μήνυση εναντίον δύο απολυμένων απεργών μελών του σωματείου, με ψευδείς και ανυπόστατες κατηγορίες, την οποία ακολούθησε η σύλληψή τους τη νύχτα της 13ης Νοεμβρίου μέσα από τα σπίτια τους, την ώρα που κοιμούνταν με τις οικογένειες τους! «Δεν τρομοκρατούμαστε παρά την ποινικοποίηση του αγώνα μας, παρά τις προσπάθειες διάσπασης και αποδυνάμωσης της μαζικής μας αντίστασης» δηλώνουν περήφανα οι απεργοί εργαζόμενοι ακόμα και μέσα από τα δικαστήρια που κάθε τόσο η εργοδοσία τους σέρνει. «Η αλληλεγγύη που εκφράζει ολοένα και πιο έντονα ο κόσμος για το δίκαιο αγώνα μας, είτε με το μποϋκοτάζ προϊόντων της εταιρείας είτε ακόμα και με το γιουχάρισμα των απεργοσπαστικών μηχανισμών, μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε πιο σίγουροι για τη νίκη». Την ίδια στιγμή, εργαζόμενοι του κλάδου των Εμφιαλωμένων Ποτών δείχνουν έμπρακτα τη στήριξή τους, συμμετέχοντας σε απεργίες και στάσεις εργασίας ενώ ψηφίσματα αλληλεγγύης καταφθάνουν διαρκώς από Ομοσπονδίες και σωματεία από Κύπρο, Τουρκία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γερμανία και άλλες χώρες. Οι απεργοί εργαζόμενοι της Κόκα Κόλα 3Ε πιστεύουν ότι ο συλλογικός και αποφασιστικός αγώνας τους για δουλειά -που σημειωτέον, άοκνα και με ευφάνταστους τρόπους προπαγανδίζεται σε ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα- μπορεί όχι μόνο να κερδίσει το στόχο του, που είναι η επαναπρόσληψη των απολυμένων και η λειτουργία της παραγωγικής μονάδας στη Θεσσαλονίκη, αλλά και να καταδειχθεί σ όλους εκείνους που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα ως η μόνη απάντηση απέναντι σε μια επίθεση που κλιμακώνεται και αμφισβητεί το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή.

9 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 9 Την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ επέλεξε η δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά ως απάντηση στον πολύμηνο αγώνα των εργαζομένων. Η εισβολή πραγματοποιήθηκε ξημερώματα της Πέμπτης 7/11, λίγο μετά τις 4:00 τα ξημερώματα, και συνοδεύτηκε από τις προσαγωγές εργαζομένων που αργότερα αφέθησαν ελεύθεροι. Η σχεδιασμένη και συντονισμένη επιχείρηση των δυνάμεων καταστολής αριθμούσε πάνω από 10 διμοιρίες των ΜΑΤ, αλλά και άλλες μονάδες της ΕΛΑΣ. Η εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο ήρθε ως φυσική συνέχεια του -πραξικοπηματικού χαρακτήρα- κλεισίματος της ΕΡΤ στις 11 του περασμένου Ιούνη. Παράλληλα, εντάσσεται στο πλαίσιο που ορίζει η βάρβαρη, ταξική επίθεση του συστήματος στα δικαιώματα του λαού και η κλιμάκωση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής που τη συνοδεύει. Ένα αντιδραστικό πλαίσιο που στοχεύει στο χτύπημα και το τσάκισμα του ενός και μοναδικού «άκρου» για το σύστημα που είναι οι λαϊκοί και εργατικοί αγώνες. Ένα αντιδραστικό πλαίσιο που επιδιώκει να επιβάλει τη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού δια πυρός και σιδηρού, που ενισχύεται από το «κράτος έκτακτης ανάγκης», από το δόγμα «νόμος και τάξη» και από τη «θεωρία των δυο άκρων». Εδώ για το σύστημα δεν χωρούν διαχωρισμοί σε δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Με τη στοίχιση των δικαστικών αρχών προχωρεί με συνεχείς επιστρατεύσεις αγωνιζόμενων κλάδων (ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς), με ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, με ΜΑΤ σε κάθε διαμαρτυρία ή απεργιακή συγκέντρωση έξω από κάθε εργασιακό χώρο. Η κυβέρνηση οδηγήθηκε στην επιλογή της εισβολής στην ΕΡΤ με τα ΜΑΤ όντας πολιτικά απονομιμοποιημένη στις συνειδήσεις του λαού. Η μαζική έκφραση της λαϊκής αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ και η εναντίωση στο «μαύρο», δημιούργησε κυβερνητικούς τριγμούς, τραυμάτισε τον τότε τρικομματικό κυβερνητικό συνασπισμό οδηγώντας στην αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ. Το στήσιμο της Δημόσιας Τηλεόρασης (ΔΤ), επίσης με σωρεία αντισυνταγματικών διαδικασιών, επιλέχτηκε κυρίως ως πολιορκητικός κριός απέναντι στον αγώνα των εργαζομένων. Παρ όλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες που εμφανίστηκαν στην πορεία του αγώνα, η παρουσία των εργαζομένων στο ραδιομέγαρο άλλα και στους σταθμούς της επαρχίας, που συνεχίζουν να εκπέμπουν, ήταν αγκάθι στα χέρια της κυβέρνησης. Εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ Κάτω τα χέρια από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ! Στους δρόμους θα σπάσει η τρομοκρατία! Πόσο μάλλον όταν βρίσκεται υπό την... ιερά εξέταση των τροϊκανών αφεντικών της με το θέμα των απολύσεων στο τραπέζι και το ζήτημα της ΕΡΤ ακόμα ανοιχτό. Με αυτή την έννοια, το μήνυμα από την εισβολή στο ραδιομέγαρο, εκτός από τους εργαζόμενους και το λαό, είχε και δεύτερο αποδέκτη, τους ιμπεριαλιστές, δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είναι διατεθειμένη να προχωρήσει την επίθεση με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος. Ακόμα και αν χρειαστεί, όπως διεμήνυσε με αφορμή την εκπομπή αφιερώματος των εργαζομένων της ΕΡΤ από κτήριο του Πολυτεχνείου, να εισβάλουν οι δυνάμεις καταστολής στο Πολυτεχνείο, 40 χρόνια μετά την Εξέγερση και ανήμερα του εορτασμού. Από την άλλη μεριά, αυτή του αγώνα των εργαζομένων, αλλά και των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και σε σχέση με τον αγώνα αυτό, έχουν προκύψει κάποια δεδομένα. Επειδή, βέβαια, ο αγώνας είναι σε εξέλιξη, δεν είναι ώρα για ένα συνολικότερο απολογισμό. Ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε στα δεδομένα και σε ορισμένα συμπεράσματα που προέκυψαν από την κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε στις 7/11 στο ραδιομέγαρο μετά την εισβολή των ΜΑΤ: Πρώτον: Η κρατική τρομοκρατία δεν αποτράπηκε και ότι οι κινητοποιήσεις από την εισβολή και μετά δεν μπόρεσαν να δώσουν την παραμικρή απάντηση. Προφανώς, η μικρή συμμέτοχη του λαού και των εργαζομένων δεν ευνόησε μια τέτοια κατεύθυνση. Γιατί, όμως, αυτή τη φορά στο κάλεσμα των εργαζομένων δεν είχαμε μαζικές κινητοποιήσεις; Αν μια πλευρά είναι ο γενικότερος συσχετισμός δύναμης υπέρ του συστήματος, η κατάσταση της Αριστεράς και το γενικότερο αντιδραστικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί, υπάρχει και η άλλη πλευρά που είναι πιο ελέγξιμη: Πού ήταν τα πρωτοβάθμια σωματεία, πού ήταν οι «ταξικές» δυνάμεις, πού ήταν οι συντονισμοί σωματείων και ομοσπονδιών που εξαγγέλλονται, στήνονται και ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια; Δεύτερον (και σε συνάρτηση με το πρώτο): Δεν τέθηκε το ζήτημα να απαντηθεί η κρατική τρομοκρατία. Το ΚΚΕ «ξεμπέρδεψε» εύκολα με την ουσιαστική απουσία του (παραβρεθήκαν βουλευτές και μέλη του). Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ «έδωσε τα ρέστα του». Κινήθηκε ως υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση. Ουσιαστικά, έθεσε ως επίδικο την επίβλεψη της «παράδοσης-παραλαβής» από τους βουλευτές του. Μετέτρεψε την κινητοποίηση σε φιέστα για την πρόταση μομφής που κατέθεσε, καλώντας στη συγκέντρωση ο κόσμος να ενισχύσει την πολιτική γραμμή του και όχι την πραγματική μάχη που έπρεπε να δοθεί. Τρίτον: Τη γραμμή αυτή του ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησαν πιστά η ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ και οι δημοσιογράφοι που, βγάζοντας δελτίο την ώρα της κινητοποίησης, έστησαν ένα κοινοβουλευτικό πάνελ με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝ.ΕΛ., ενώ «δεν είδαν» δυνάμεις όπως η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που βρίσκονταν στην κινητοποίηση με τα πανό τους. Για πρώτη φορά, μάλιστα, σε κινητοποίηση που καλύπτεται ζωντανά ήρθαμε αντιμέτωποι με την δυσφορία διαφόρων καλοθελητών, όταν από το μπλοκ της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ φωνάχτηκαν συνθήματα ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες. Τέταρτον: Τα επιχειρήματα περί οικονομικής απώλειας του Δημοσίου από το κλείσιμο της ΕΡΤ και περί του προγράμματος της ΕΡΤ σε σχέση με τη ΔΤ (που έχουν βάση), αλλά και περί δείγματος αυτοδιαχείρισης (που δεν έχει καμιά βάση), δεν μπορούν να τροφοδοτήσουν ούτε την εργατική διεκδίκηση ούτε την ταξική και λαϊκή αλληλεγγύη. Πέμπτον: Η απόφαση να μην υπάρξει κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας παρά μόνο κάλεσμα για σύσκεψη σωματείων και ομοσπονδιών, ανέδειξε για μια ακόμη φορά την απροθυμία της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΠΟΣΠΕΡΤ να αναλάβει την ευθύνη μιας μαζικής αντιπαράθεσης με την κυβερνητική επιλογή να εισβάλει στην ΕΡΤ. Κατάντησε τραγελαφική η συνεχής επανάληψη της ανακοίνωσης-διευκρίνησης του Καλφαγιάννη ότι το απογευματινό κάλεσμα της επόμενης ημέρας στα Προπύλαια αφορούσε μόνο συνδικαλιστές (για όποιον δεν είχε καταλάβει καλά)!!! Αυτά τα δεδομένα σίγουρα επιδρούν αρνητικά, την ώρα που απαιτείται η ολόπλευρη στήριξη του αγώνα, η κινηματική του ένταση και η απαγκίστρωσή του από τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και ο συντονισμός του με αγωνιζόμενα κομμάτια του λαού και των εργαζομένων. Κι άλλη ρωγμή στο success story του Σαμαρά Στον αέρα οι 200 εργαζόμενοι του Ledra Marriott Συνέχεια στις αποχωρήσεις μεγάλων ομίλων από την Ελλάδα δίνει η απόφαση του αμερικάνικου κολοσσού Marriott International να μην ανανεώσει το συμβόλαιο διαχείρισης του πολυτελούς ξενοδοχείου Ledra Marriott το Το ξενοδοχείο, που ανήκει στη εταρεία ΑΣΤΥ ΑΕ του ομίλου Παρασκευα δη, λειτουργεί στη λεωφόρο Συγγρού με αυτή την επωνυμία εδώ και 30 χρόνια και απασχολεί 200 εργαζόμενους. Η απόφαση του αμερικάνικου ομίλου, που ελέγχει πάνω από μονάδες σε όλο τον κόσμο, έρχεται να χτυπήσει τους κυβερνητικούς πανυγηρισμούς για τη βαριά βιομηχανία της χώρας -δηλαδή τον τουρισμό- που υποτίθεται ότι θα αποτελέσει την ατμομηχανή της ανάπτυξης. Παράλληλα, αποδεικνύει ότι ακόμα και σε έναν κλάδο όπου οι εργασιακές σχέσεις είναι διαλυμένες και οι μισθοί έχουν μειωθεί σε βαθμό εξαθλίωσης, το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο δεν θα κάνει τη χάρη στην κυβέρνηση αν εκτιμά ότι τα συμφέροντά του δεν εξυπηρετούνται. Παρά τις διαβεβαιώσεις της ιδιοκτήτριας εταιρίας ότι θα συνεχίσει τη λειτουργία του ξενοδοχείου με άλλο διαχειριστή, το μέλλον των εργαζόμενων είναι αβέβαιο. Δεν υπάρχει καμία επίσημη ενημέρωση αλλά το σίγουρο είναι ότι θα κληθούν να πληρώσουν τόσο τους ανταγωνισμούς μεταξύ των ξένων τουριστικών κολοσσών που λειτουργούν στην Ελλάδα όσο και την αντιπαράθεση για το μοίρασμα των κερδών μεταξύ του ιδιοκτήτη και του όποιου διαχειριστή. Για τους εργαζόμενους, η μόνη πραγματική διασφάλιση περνάει από την οργάνωση και τον αγώνα για δουλειά με πλήρη δικαιώματα.

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Περί συμπόρευσης... Μια έντονη συζήτηση-αντιπαράθεση έχει αναπτυχθεί τις μέρες αυτές γύρω από το θέμα της «μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης» ανάμεσα σε διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς. Το ζήτημα έχει την προϊστορία του, με την πρόταση -την περασμένη άνοιξη- για «τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση. Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ» στην οποία συμμετείχαν δυνάμεις κυρίως από Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (μετέπειτα Σχέδιο Β) και ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ (από ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Την κίνηση αυτή αντιμετώπισαν με έντονη κριτική οι υπόλοιπες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡ- ΣΥΑ καθώς έγινε πριν από τη 2η Συνδιάσκεψή της. Μετά τα «πνεύματα ηρέμησαν», υπήρξε η απόφαση της συνδιάσκεψης για «μετωπική πολιτική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-εε, αντιιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς», ξεκίνησαν διμερείς επαφές μεταξύ οργανώσεων το καλοκαίρι, για να φτάσουμε στη σύσκεψη στις 3/10 όπου συμμετείχαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΕΕΚ, η Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη, ο σύλλογος «Γιάννης Κορδάτος», η ΟΚ Ε, το Σχέδιο Β και ανένταχτοι (Γ. Ρούσσης κ.ά.). Μετά «ξανάναψαν τα αίματα», διαπιστώθηκαν ασυμφωνίες, αντιρρήσεις βγήκαν στο προσκήνιο. Στην αντιπαράθεση που έχει ξεκινήσει ανάμεσά τους παρέβηκαν με αποφάσεις τόσο οργανώσεις (ΑΝΤΑΡ- ΣΥΑ, ΝΑΡ, Σχέδιο Β, Κ.Ο. Ανασύνταξη) αλλά και ανένταχτοι και στελέχη των δυνάμεων αυτών (Γ. Ρούσσης, Π. Σωτήρης, Π. αμέλος, Π. Μαυροειδής, Α. ραγανίγος κ.ά.). Πού διαφωνούν Παραθέτουμε σημεία από τις τοποθετήσεις (ολοκληρωμένα βρίσκονται στο διαδίκτυο.): «Το Μέτωπο αυτό συγκροτείται στη βάση του ακόλουθου μεταβατικού προγράμματος 10 σημείων: 4. Έξοδος από το ευρώ και ελεγχόμενη διολίσθηση του εθνικού νομίσματος 5. Ρήξη με την ΕΕ, σε συνεργασία με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της, έως και έξοδος από αυτήν στο βαθμό που η παραμονή σε αυτήν στέκεται εμπόδιο στην υλοποίηση αυτού του προγράμματος Το παραπάνω πλαίσιο μπορεί να αποτελέσει το πρόκριμα και μιας εκλογικής συνεργασίας.» (Γ.Ρούσσης) «Οι προγραμματικές θέσεις της μετωπικής συμπόρευσης πρέπει να αποπνέουν θετική διέξοδο, θετικό μήνυμα για τους εργαζόμενους. Δεν μπορεί να περιοριστεί σ ένα συνασπισμό δυνάμεων του αντί-. Ο ορίζοντάς της θα πρέπει να είναι το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων. Γι αυτό επιμένουμε ότι η μετωπική συμπόρευση πρέπει να επιτευχθεί πάνω σε προγραμματικούς στόχους με δεδομένη την αυτοτέλεια όλων των συμμετεχόντων, όπως: έξοδο από την ευρωζώνη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, κατάργηση των μνημονιακών μέτρων, εθνικοποίηση των τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Το ΣΧΕΔΙΟ Β θεωρεί τις προτάσεις του Γιώργου Ρούσση στη συνάντηση της 3ης Οκτωβρίου ως αναγκαία και επαρκή βάση για τη μετωπική συμπόρευση» ΣΧΕ ΙΟ Β Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτει τους όρους που πρέπει να περιέχει η συμπόρευση: «Πρώτο, τη ρητή διατύπωση της ανάγκης για ρήξη και αποδέσµευση από την ΕΕ. Δεύτερο, το ότι το αναγκαίο πρόγραµµα είναι πρόγραµµα ρήξης µε το κεφάλαιο και τον ιµπεριαλισµό και η πάλη γι αυτό ανοίγει το δρόµο για επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη µε τον καπιταλισµό, σε µια σοσιαλιστική προοπτική. Τρίτο, ότι το πρόγραµµα αυτό µπορεί να επιβληθεί µε την καταλυτική παρέµβαση του µαζικού κινήµατος και του εργατικού-λαϊκού ξεσηκωµού έξω και πέρα από κάθε συνδιαχειριστική λογική.» Αυτή είναι η πλειοψηφούσα θέση και η παρακάτω -που αντίστοιχα θέτει τα δεδομένα του διαλόγου- αυτή που μειοψήφησε: «α) το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα όπως αυτό έχει αποτυπωθεί στα παραπάνω ντοκουμέντα, β) την αντισυνδιαχειριστική λογική και την επίγνωση ότι δεν υπάρχει περιθώριο για μια «φιλολαϊκή» κυβερνητική διαχείριση στα πλαίσια του ευρώ, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού (ΝΑΤΟ κ.λπ.) και συνολικότερα του καπιταλιστικού συστήματος, γ) τη λογική ότι η σύγκρουση και ρήξη αυτή θα επιβληθεί με την αγωνιστική κλιμάκωση του μαζικού κινήματος, με την πάλη για τον εργατικόλαϊκό ξεσηκωμό, δ) την επιμονή στην ανάγκη για επαναστατικές αλλαγές και για τη διεκδίκηση μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής.» Από τη μεριά μας δεν θεωρούμε σωστό να μπούμε σε μια λογική αφ υψηλού κριτικής αυτής της αντιπαράθεσης «αποκαλύπτοντας» βυζαντινισμούς ή σκοπιμότητες. Είναι σαφές και θεμιτό κάθε πολιτική οργάνωση να θέτει και να διεκδικεί σε κάθε συνεργασία που προτείνει το πολιτικό πλαίσιο που η ίδια θεωρεί απαραίτητο. Όμως από τη μεριά μας θα επιχειρήσουμε να θέσουμε κάποια ζητήματα. Εγκλωβισμένοι στο μεταβατικό πρόγραμμα Είναι σαφές ότι οι εξελίξεις αυτές προέκυψαν και από τις εκλογικές σκοπιμότητες της κάθε δύναμης. Είτε ομολογείται ανοιχτά είτε κρύβεται επιμελώς, ήδη όλες οι δυνάμεις αυτές παίρνουν θέση για τις ερχόμενες ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές. Τόσο η αδιαπραγμάτευτη στάση για άμεση έξοδο από την ΕΕ όσο και η τμηματική μεθόδευση αποχώρησης από την ΟΝΕ και το ευρώ θα «συναντηθούν» στην κάλπη για το Ευρωκοινοβούλιο προσπαθώντας να ξαναφουντώσουν οι «εκλογικές ελπίδες» (αυταπάτες δηλαδή) σε έναν λαό που καθημερινά σπρώχνεται στην εξαθλίωση. Αυτό που συντελείται είναι το αποτέλεσμα των αντιφάσεων και αδιεξόδων του λεγόμενου μεταβατικού (αντικαπιταλιστικού, κομμουνιστικού, σκέτου) προγράμματος. Μια σύλληψης που τέμνει όλες αυτές τις δυνάμεις και συχνά υπόκειται σε προσαρμογές-ανανεώσεις-διαφοροποιήσεις για να εξυπηρετήσει τους εκάστοτε σχεδιασμούς τής κάθε οργάνωσης. Από τη στήριξη αριστερών αντιφατικών κυβερνήσεων (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι ότι δεν υπάρχουν σήμερα δυνατότητες κυβερνητικού προγράμματος φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων (παραπάνω διατύπωση). Από «την έξοδο από την ΟΝΕ και το ευρώ και τη ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου στην προοπτική της αντικαπιταλιστικής εξόδου από αυτή» μέχρι τη ρητή δέσμευση για έξοδο από την ΕΕ κ.ο.κ. Αυτά δεν παράγουν τίποτα άλλο από σύγχυση και αποπροσανατολισμό για το λαό και τους αγωνιστές της Αριστεράς, καθιστώντας τους ευάλωτους στους κυβερνητικούς ρεαλισμούς του ΣΥ- ΡΙΖΑ. Από τη μια κυβερνητισμός και από την άλλη άρνηση της πραγματικότητας της εξάρτησης για τον τόπο. Γιατί αυτή η συζήτηση γύρω από την Ε.Ε., όπως διεξάγεται, αντιμετωπίζει σαν «τεχνικό» ζήτημα την «αποδέσμευση» που η άρχουσα τάξη (έστω και με λαϊκή πίεση) θα «απαρνηθεί» τα ευρωπαϊκά αφεντικά της. Από τη μεριά μας βλέπουμε το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ σαν κομμάτι της επαναστατικής ανατροπής του καθεστώτος της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης, που φυσικά δεν θα «ξεχνά» τον εταίρο προστάτη πέραν του Ατλαντικού, που η υποτίμησή του (ολοφάνερη σε όλα τα γραπτά τους) κάθε άλλο παρά συγκροτεί τη λαϊκή πάλη απέναντι στον κίνδυνο πολεμικής ανάφλεξης στην περιοχή. Χωρίς το σπάσιμο των δεσμών του ιμπεριαλισμού δεν μπορούν να λυθούν τα οικονομικά, κοινωνικά προβλήματα του λαού μας. Αυτά τα τελευταία στην αντιπαράθεση που διεξάγεται ουσιαστικά είναι εκτός της ατζέντας. Αιτήματα, στόχοι πάλης των εργαζομένων, της νεολαίας, του λαού μας συνολικά, φαίνεται να μη «χωρούν» στα σχέδια της συμπόρευσης που «σκέφτεται» και οραματίζεται μεγάλα πράγματα (εθνικοποίηση και εργατικός και κοινωνικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, με σχεδιασμένη παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας κ.λπ.), προσπερνώντας βιαστικά τα «μικρά» ζητήματα -σα δεδομένα- ενώ είναι τα ζητούμενα για τη λαϊκή υπόθεση. Ουσιαστικά αποτελεί μια ιδιότυπη (αλά ΚΚΕ) αναχώρηση από την ταξική πάλη και τις απαιτήσεις της και άρνηση συμβολής στη συγκρότηση των όρων και των προϋποθέσεων Μετώπου Αντίστασης- ιεκδίκησης και Ανατροπής της επίθεσης. Οι δυσκολίες της περιόδου, οι απανωτές ήττες των εργαζομένων έχουν οδηγήσει μια σειρά δυνάμεις σε μετατοπίσεις ρεαλιστικές και άμεσες (έτσι θεωρούν) που ουσιαστικά ακολουθούν την όλη κίνηση του πολιτικού φάσματος προς τα δεξιά (από τη Ν και το ΣΥΡΙΖΑ). Από την άλλη, οι θετικές διατυπώσεις άλλων δυνάμεων αμφιβάλλουμε αν αποτελούν μια μόνιμη αναφορά και όχι μια τακτική μετατόπιση με στοιχεία αυτοσυντήρησης. Και στο βάθος εκλογές... Είναι σαφές ότι οι εξελίξεις αυτές προέκυψαν και από τις εκλογικές σκοπιμότητες της κάθε δύναμης. Είτε ομολογείται ανοιχτά είτε κρύβεται επιμελώς, ήδη όλες οι δυνάμεις αυτές παίρνουν θέση για τις ερχόμενες ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές. Τόσο η αδιαπραγμάτευτη στάση για άμεση έξοδο από την ΕΕ όσο και η τμηματική μεθόδευση αποχώρησης από την ΟΝΕ και το ευρώ θα «συναντηθούν» στην κάλπη για το Ευρωκοινοβούλιο προσπαθώντας να ξαναφουντώσουν οι «εκλογικές ελπίδες» (αυταπάτες δηλαδή) σε έναν λαό που καθημερινά σπρώχνεται στην εξαθλίωση. Πέρα όμως από τους εκλογικούς σχεδιασμούς υπάρχει η όξυνση της ταξικής πάλης, η μεγάλη πίεση που ασκεί η πραγματικότητα σε όλους μας. Τα κενά που έχει αφήσει η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος απαιτείται να καλυφθούν μετατοπίζοντας τους συσχετισμούς υπέρ της λαϊκής υπόθεσης. Από τη μεριά μας το έχουμε αποδείξει- θα στηρίξουμε οποιαδήποτε συνεργασία, μετωπική συμπόρευση, συμμαχία μικρότερη ή μεγαλύτερη που θα βάζει στόχο την ανατροπή των μέτρων και της επίθεσης κυβέρνησης ΕΕ- ΝΤ, που θα ενισχύει τους αγώνες του λαού μας. Θα επιμείνουμε να προωθούμε με κάθε ευκαιρία τις κοινές πρωτοβουλίες και τον κοινό αγώνα ενάντια στη βάρβαρη πολιτική, με σεβασμό στη φυσιογνωμία και τις απόψεις τής κάθε οργάνωσης. Είναι ανάγκη και απαίτηση των καιρών, κόντρα στην παράλυση και την αδράνεια της προσμονής κυβερνητικών εναλλαγών διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, να ενισχυθεί και τελικά να επικρατήσει τόσο στους αγωνιστές της Αριστεράς αλλά και σε όλο τον κόσμο που δίνει τις μάχες του η κατεύθυνση: όλα τα ζητήματα να κριθούν στην πάλη και στο κίνημα.

11 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 Αλ.Τσίπρας ΣΥΡΙΖΑ Στη «σιγουριά» ΕΕ και ευρωζώνης «Μ ια έξοδος δεν θα ωφελήσει κανέναν. Αντίθετα, θα πυροδοτήσει σοβαρά νέα προβλήματα - διαχείριση ενός ασταθούς νέου νομίσματος, φαινόμενα bank run, πληθωρισμός, φυγή κεφαλαίων και ανθρώπων. Για το λόγο αυτό και μόνο, η Ελλάδα δεν θα πρέπει και δεν θα το κάνει, δεν θα εξέλθει εθελοντικά από την Ευρωζώνη» (από την ομιλία Τσίπρα στο Πανεπιστήμιο του Τέξας) Το απόσπασμα αυτό από την ομιλία του Αλ. Τσίπρα σε συνέδριο με θέμα «Μπορεί να διασωθεί η ευρωζώνη;» αποτελεί μία ξεκάθαρη τοποθέτηση που εντάσσει με τον πιο «επίσημο» τρόπο την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας που συνδέουν την τύχη της με το βαθμό εξάρτησής της από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Συντάσσεται με τις δυνάμεις που ενάντια σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε εστία αντίστασης του εργαζόμενου λαού επισείουν τον μπαμπούλα των δανειστών, τις συμφωνίες-θηλιά του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων. Πέρα από όλα τα άλλα, η τοποθέτηση αυτή του Αλ. Τσίπρα στέκεται ενάντια και υπονομεύει τους αγώνες των εργαζόμενων και όλου του λαού ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται από την κυβέρνηση, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΝΤ. Ο Αλ. Τσίπρας και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να έχουν το «πράσινο φως» για την ανάληψη της κυβερνητικής διαχείρισης, από αυτούς που κάνουν πραγματικά κουμάντο στις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας, πρέπει να δώσουν όλες τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις ότι δεν θα κινηθούν «εθελοντικά» εκτός των δοσμένων πλαισίων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Και πράγματι έχει «ενδιαφέρον» ότι μία τέτοια τοποθέτηση γίνεται από τις ΗΠΑ και όχι από τις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο. Και πράγματι έχει «ενδιαφέρον» που ο Αλ. Τσίπρας «αναλαμβάνει» (;) να διαμορφώσει πολιτική οικονομική κατεύθυνση για όλη την Ευρώπη από το Τέξας. Η προσπάθεια «αξιοποίησης» των ενδοϊμπεριαλστικών ανταγωνισμών από τη μεριά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει και τα όριά της που δεν αφορούν μόνο τους ευρωπαίους αλλά και τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Γιατί είναι άλλο πράγμα να συντάσσεσαι με τον Ομπάμα «ενάντια στη λιτότητα που επιβάλλει η Μέρκελ στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη» και άλλο πράγμα η έμπρακτη αμφισβήτηση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, έστω και αν ο «αντίπαλος» αποτελεί βασικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ. Και προφανώς η τοποθέτηση αυτή εκπέμπει προς την ντόπια αστική τάξη της χώρας τη σιγουριά που χρειάζεται σε «δύσκολους καιρούς» για το ρόλο και τα συμφέροντά της, ότι δεν θα μπει σε κίνδυνο ο στρατηγικός προσανατολισμός της ολόπλευρης εξάρτησης από τα δεσμά του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου και ακόμη περισσότερο δεν υπάρχει η πρόθεση να μπει σε περιπέτειες από μία ανατροπή του συμβιβασμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ-ΕΕ για την κυριαρχία στη χώρα μας. εσμεύεται η ηγεσία του ΣΥ- ΡΙΖΑ ότι δεν σκοπεύει να θίξει το πλέγμα της εξάρτησης στο οικονομικό, άρα και στο πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, ότι δεν σκοπεύει να συγκρουσθεί μετωπικά με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλλά «διεκδικεί» να επιστρέψουν η Ευρώπη και η Ελλάδα «στις παραδοσιακές αξίες των ιδρυτών της Ευρώπης». Τις «παραδοσιακές αξ - ίες» που ανακάλυψε ο Αλ. Τσίπρας στις ιδρυτικές προσπάθειες της «ενωμένης Ευρώπης» τις ορίζει ως: «όχι άλλοι ευρωπαϊκοί πόλεμοι, καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα, ισχυρό κοινωνικό συμβόλαιο, σταδιακή σύγκλιση του βιοτικού επιπέδου». Οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι ηγέτες τους που αποφάσισαν να συγκροτήσουν την «ενωμένη Ευρώπη» της ΕΟΚ, της ΕΕ και της ΟΝΕ για μεγαλύτερη καταπίεση και εκμετάλλευση των εργατών και των λαών εντός και εκτός Ευρώπης, για να σφίξουν ακόμα περισσότερο τα δεσμά της εξάρτησης και παραρτημοποίησης της παραγωγής αυτών των χωρών, για να μπουν ακόμα πιο δυνατά στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για παγκόσμια κυριαρχία, βρήκαν στο πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα έναν ακόμα «αριστερό» απολογητή και υπέρμαχο. Η γρήγορη μετάλλαξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από μία ρεφορμιστική αριστερή δύναμη σε έναν «κλασικό» σοσιαλδημοκρατικό πόλο αποτελεί σημείο των καιρών της επίθεσης και της συνολικής δεξιάς μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού, για να ανταποκριθεί σε αυτή την επίθεση. Φιλοδοξώντας όχι μόνο να καλύψουν το κενό του «κεντρώου χώρου» στο αστικό πολιτικό σύστημα αλλά και να εμποδίσουν τις όποιες προσπάθειες ανασύστασής του, σχεδόν τρέχουν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις μιας τέτοιας πολιτικής μετάλλαξης. Πιθανόν αυτή τη «γρηγοράδα» να μην την επιδίωξε τόσο έντονα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, παρ όλα τα συνθήματα για «άμεση πτώση της κυβέρνησης» και για «αυτοδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς», αλλά να επιβλήθηκε από το αδιέξοδο των εξελίξεων, σαν αποτέλεσμα της έντασης των ανταγωνισμών των «προστατών» μας σχετικά με τη «βιωσιμότητα του χρέους» και το «φρακάρισμα» των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με την τρόικα. Ταυτόχρονα προέρχεται και από την ανησυχία των δυνάμεων του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα ότι χρειάζεται η «γρήγορη ωρίμανση» μιας εναλλακτικής λύσηςαναχώματος απέναντι στον κίνδυνο να εκδηλωθεί άμεσα πολιτική και κοινωνική έκρηξη από τη μεριά του λαού. Αυτά τα μηνύματα φαίνεται πως δημιούργησαν και το ανάλογο κλίμα στη διάρκεια της τριήμερης συζήτησης στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση, με την προσπάθεια Σαμαρά Πάγκαλου να «αποδομήσουν» τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, με άξονα τις δηλώσεις στο Τέξας, όχι τόσο απέναντι στο λαό αλλά κυρίως στις δυνάμεις μέσα και έξω από τη χώρα που αποφασίζουν για τις «λύσεις» και προκρίνουν «επιλογές». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο καθορίζει και τα όρια του «κινήματος ανατροπής» η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει το εργατικόλαϊκό κίνημα σε σχέση με τους πραγματικούς του εχθρούς και να το περιορίσει στην κυβέρνηση Ν -ΠΑΣΟΚ και στους «μερκελιστές» που ακολουθούν «νεοφιλελεύθερη» κατεύθυνση. Είναι πλέον φανερή η συνειδητή προσπάθεια να καλυφθεί ο βάρβαρος χαρακτήρας του καπιταλιστικού συστήματος και της σημερινής του ιμπεριαλιστικής διάστασης που γεννά κρίσεις, εξαθλίωση και πολέμους. Οι διορθωτικές κινήσεις για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» και την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» αποτελούν ένα πρόγραμμα που κοιτάει προς τα πίσω, στον «παλιό καλό καιρό» και στις «παλιές αρχές» που κάποιες «μυστήριες» δυνάμεις παραβίασαν και οδηγηθήκαμε στη σημερινή κατάσταση. Με αυτό το βασικό προσανατολισμό και πολιτικό φορτίο Ο Αλ. Τσίπρας και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να έχουν το «πράσινο φως» για την ανάληψη της κυβερνητικής διαχείρισης, από αυτούς που κάνουν πραγματικά κουμάντο στις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας, πρέπει να δώσουν όλες τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις ότι δεν θα κινηθούν «εθελοντικά» εκτός των δοσμένων πλαισίων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. δεν είναι καθόλου τυχαία η γρήγορη προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στα σημερινά και πραγματικά δεδομένα, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι ο ρεφορμιστικός «ρεαλισμός» αποτελεί το σίγουρο διαβατήριο για να βρεθούν οι οπορτουνιστές «μας» στην αγκαλιά του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Είναι προφανές ότι αυτή η «γρήγορη ωρίμανση» του ΣΥΡΙ- ΖΑ δημιουργεί σοβαρό προβληματισμό σε μεγάλο τμήμα αριστερού κόσμου που θεώρησε ότι το σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ» θα μπορούσε να αποτελέσει έναν άξονα πάλης ενάντια στα δεσμά της εξάρτησης που πολλαπλασιάζουν την ένταση και τις συνέπειες της επίθεσης στο λαό. Από την άλλη πλευρά όμως δεν μπορεί από κανέναν να διαφεύγει το γεγονός ότι ο χώρος αυτός που κατά βάση έχει συγκροτήσει, σήμερα, τον ΣΥΡΙΖΑ έχει γαλουγηθεί για δεκαετίες με τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό». Από την άποψη αυτή, οι όποιες εσωτερικές διεργασίες και αντιθέσεις που έτσι ή αλλιώς έχουν τη σημασία τους κινούνται και αυτές «εντός ορίων» και έτσι θα κινηθούν και το επόμενο διάστημα, ανεξάρτητα από «κορόνες» και «πόζες». Είναι σίγουρο ότι η «γρήγορη ωρίμανση» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τους συσχετισμούς στο πλαίσιο του κινήματος και δημιουργεί αρνητικά δεδομένα στους συσχετισμούς, στην πάλη του λαού με τις δυνάμεις του συστήματος. Ανεξάρτητα από το αν «εμείς τα λέγαμε», η εξέλιξη αυτή θα βαρύνει ακόμα περισσότερο στο αγωνιστικό δυναμικό που όλη την προηγούμενη περίοδο αναβάθμισε την πολιτική του συγκρότηση σε μια σειρά μάχες που δόθηκαν απέναντι στη βάρβαρη επίθεση. Από αυτή την άποψη, ο απεγκλωβισμός αριστερού κόσμου αλλά και ευρύτερα εργατικώνλαϊκών δυνάμεων από αυταπάτες κάθε είδους καθώς και λογικές «κριτικής υποστήριξης» αποτελεί ένα κρίσιμο ζήτημα της περιόδου. Η διαδικασία αυτή δεν μπορεί παρά να γίνει μέσα στο πεδίο της πάλης που σήμερα είναι αναγκαία για να μπει φραγμός στη νέα βάρβαρη επίθεση που είναι σε εξέλιξη και κλιμακώνεται γοργά. Στην κατεύθυνση αυτή της πάλης ενάντια στην επίθεση, στην αποκάλυψη των πραγματικών εχθρών του λαού, στη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων στο επίπεδο που απαιτεί η εποχή μας, στο άνοιγμα ενός πραγματικού δρόμου για τη λαϊκή υπόθεση, οι δυνάμεις της Λαϊκής Αντίστασης Αριστερή Ανιιμπεριαλιστική Συνεργασία είναι υποχρεωμένες να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.

12 12 Προλεταριακή Σημαία 40 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Προλεταριακή Σημαία 13 Συμπληρώνονται φέτος 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια εξέγερση που άφησε σημαντική παρακαταθήκη στο κίνημα του λαού και της νεολαίας. Πώς όμως φτάσαμε στη χούντα; Ποιοι παράγοντες, εσωτερικοί και διεθνείς, διαμόρφωσαν το πλαίσιο όπου εξελίχθηκαν μερικές από τις πιο σκοτεινές σελίδες της νεότερης ιστορίας; Τι ήταν το Πολυτεχνείο και τι διδάγματα προσφέρει στους σημερινούς αγώνες του λαού μας; Μια αναδρομή στα γεγονότα θα διαφωτίσει πλευρές που αποκρύπτονται, διαστρεβλώνονται και συκοφαντούνται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Η δικτατορία δεν έπεσε από τον ουρανό. Τα γεγονότα που οδήγησαν στο πραξικόπημα πάνε μερικά χρόνια πίσω, μετά την ήττα του ΔΣΕ το 1949 και την επικράτηση των Άγγλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Μια περίοδος ασφυκτικής αμερικανοκρατίας, διώξεων και άγριας καταστολής ξεκινά. Τα ξερονήσια γεμίζουν αγωνιστές, το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων εκδίδεται, απαραίτητο έγγραφο για να εργαστεί ή να σπουδάσει κανείς μέχρι το Ο Τρούμαν, οι διάδοχοί του και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (CIA) καθορίζουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας, ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις, διορίζοντας υπουργούς, ελέγχοντας το στρατό και τις δικαστικές αρχές. Το 1952 καταδικάζεται και εκτελείται ο Νίκος Μπελογιάννης, με την κατηγορία του κομμουνιστή και του Σοβιετικού πράκτορα κατασκοπείας, μέσα από μια δίκηπαρωδία. Την ίδια περίοδο, η κατάσταση στην Αριστερα είναι κρίσιμη. Το 1956, με το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) και την άνοδο του Χρουστσόφ, ανατρέπεται η επαναστατική κατεύθυνση και κυριαρχεί ο ρεβιζιονισμός-ρεφορμισμός. Περνά η γραμμή της αποσταλινοποίησης, της «ειρηνικής συνύπαρξης» με τους ιμπεριαλιστές και του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος». Η αντεπαναστατική κατεύθυνση περνάει πραξικοπηματικά στο ΚΚΕ με την 6η Ολομέλεια του 56. Με «εκ των άνω» εντολή, διαλύονται οι παράνομες οργανώσεις του κόμματος και αφήνονται να συλληφθούν εκατοντάδες αγωνιστές. Το χτύπημα στην επαναστατική αριστερά είναι τεράστιο. Η συγκρότηση του αντιρεβιζιονιστικού μετώπου καθυστερεί σημαντικά και εμφανίζει πολλές δυσκολίες. Μόλις το 1963, εκδίδεται το περιοδικό «Αναγέννηση» και η εφημερίδα «Λα κός Δρόμος» από το ελληνικό μαρξιστικό-λενινιστικό ρεύμα που αρχίζει να παίρνει μορφή. Θα ακολουθήσει η ίδρυση της ΟΜΛΕ το Παρά το σοβαρό πλήγμα στο εσωτερικό της Αριστεράς και τους δυσμενείς για το λαό συσχετισμούς, το λα κό κίνημα αρχίζει να ανασυγκροτείται. Το 1960 ξεσπούν οι απεργίες των οικοδόμων. Η αγριότητα της αστυνομίας και η αγανάκτηση των οικοδόμων ήταν τέτοιες που μετέτρεψαν τις διαδηλώσεις σε άγριες συγκρούσεις. Μέσα στο ήδη υπάρχον εκρηκτικό κλίμα που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται από το 60, θα συντελεστούν μια σειρά γεγονότα που θα οδηγήσουν στην κορύφωση της λα κής οργής και σε νέα μαχητικά και μαζικά ξεσπάσματα. Η δολοφονία Λαμπράκη το 63 πυροδότησε μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση. Οι αποκαλύψεις για άμεση εμπλοκή της αστυνομίας προκάλεσαν τέτοια λα κή κατακραυγή που οδήγησε σε παραίτηση της κυβέρνησης Καραμανλή. Αναλαμβάνει η Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου (με τη στήριξη της ΕΔΑ), για να τον διαδεχθεί αμέσως, έπειτα από διαμάχη του με το Βασιλιά, η κυβέρνηση Νόβα. Ακολουθεί η δολοφονία του φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα από αστυνομικούς κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην Αθήνα τον Ιούλιο του Ξεσπούν τα Ιουλιανά. Η πολιτική κατάσταση είναι ασταθής και εκτός ελέγχου. Το κίνημα φουντώνει και τα γεγονότα διαδέχονται γρήγορα το ένα το άλλο. Παράλληλα, περί το 1965, φουντώνει το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον αμερικανικό πόλεμο στο Βιετνάμ. Οι διαδηλώσεις στην Ελλάδα παίρνουν χαρακτήρα αντιιμπεριαλιστικό, ενάντια στην εξάρτηση και την αμερικανοκρατία. Στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, καμιά κυβέρνηση δε μπορούσε πια να σταθεί: από τον Αυγούστο του 1965 μέχρι το Δεκέμβρη του 1966 εναλλάσσονται 4 κυβερνήσεις, όποτε και προκηρύσσονται εκλογές για τις 28 Μάη του Έμελλε να μην πραγματοποιηθούν ποτέ... Γίνεται πλέον φανερό στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο ότι υπό την πίεση του λα κού κινήματος χάνεται ο έλεγχος. Ταυτόχρονα, οι Αμερικάνοι χρειάζονται την Ελλάδα ως βάση τους στην περιοχή απέναντι στη Σοβιετική Ένωση και στα μέτωπα στη Μέση Ανατολή (βλ. πόλεμος των 6 ημερών). Καταστρώνεται το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου Έτσι εξασφαλίζεται μια πολιτική σταθερότητα, ώστε να προχωρήσουν τα σχέδια των ΗΠΑ χωρίς να παρεμποδίζονται από τις λα κές κινητοποιήσεις και τις διαμάχες παλατιού-αστών. Εξασφαλίζεται η εξάρτηση της χώρας από τους Αμερικάνους σχεδόν αποκλειστικά, καθώς η χούντα προσπαθεί να ανακόψει τη διείσδυση των δυτικοευρωπαίων στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ και η ΕΔΑ δεν προετοίμαζαν τις λα κές μάζες για την έλευση της δικτατορίας. Μάλιστα, το φύλλο της «Αυγής» (τότε όργανο της ΕΔΑ) της 21ης Απριλίου είχε στο πρωτοσέλιδο τον τίτλο «Οι λόγοι για τους οποίους δεν πρόκειται να γίνει πραξικόπημα». Αμέσως, κηρύσσονται παράνομες όλες οι αριστερές οργανώσεις, αρχίζουν οι διωγμοί, οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια. Τα ξερονήσια ξανανοίγουν, λογοκρίνονται όλα τα έντυπα υλικά, το θέατρο, η ποίηση. Απαγορεύονται οι συναθροίσεις. Η αστυνομοκρατία στη δημόσια ζωή γίνεται ασφυκτική. Τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, το λα κό κίνημα τσακίζεται και μουδιάζει. Μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες, οι αντιστασιακές οργανώσεις προσπαθούν παράνομα να ανασυγκροτηθούν. Παράλληλα, συντελούνται βαθύτατες διεργασίες που οξύνουν το αντιαμερικανικό και αντιφασιστικό λα κό αίσθημα και προαναγγέλλουν νέες «θύελλες». Η εγκάθετη αμερικανοκίνητη δικτατορία θα το αντιληφθεί σύντομα. Το 1970, ο Μαρκεζίνης προτείνει το σχέδιο «φιλελευθεροποίησης» της χούντας, το οποίο προέβλεπε μια ασφαλή και ελεγχόμενη μετάβαση σε μια συντηρητική κοινοβουλευτική δημοκρατία, προκειμένου να υπηρετηθούν καλύτερα ξένα και ντόπια συμφέροντα. Τα ρεφορμιστικά κόμματα ΚΚΕ και ΚΚΕ εσ. τσιμπάνε στο δόλωμα της «φιλελευθεροποίησης». Ισχυρίζονται ότι ο λαός έπρεπε να εκμεταλλευτεί τα «δημοκρατικά ανοίγματα» του καθεστώτος, ώστε να επιφέρει ομαλά την αλλαγή. Ονειρεύονται την εκλογική νίκη ενός μετώπου αντιδικτατορικών δυνάμεων (μαζί και του Βασιλιά!) στις πρώτες εκλογές που θα προκήρυσσε η «φιλελευθεροποιημένη» πια χούντα. Οι ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις (ΟΜΛΕ, ΕΚΚΕ, κ.α) καταγγέλλουν την προδοτική αυτή στάση και καλούν το λαό σε αγώνα για την επαναστατική ανατροπή του φασιστικού καθεστώτος. Με βάση αυτή τη λογική, όλο το επόμενο διάστημα, οι ρεφορμιστικές δυνάμεις θα ακολουθήσουν τη γραμμή: «Όχι ακραίες μορφές πάλης, όχι προκλητικές ενέργειες. Να μην δικαιολογηθεί η επιβολή στρατοκρατικών μέτρων». Την ίδια λογική ακολουθούν στα πανεπιστήμια με το σύνθημα «όχι απρογραμμάτιστες ενέργειες, όχι καταλήψεις». Ο λαός όμως έχει άλλα σχέδια Όπως δημοσίευε η εφημερίδα της ΟΜΛΕ «Λα κός Δρόμος», τ.13: 40 χρόνια μετά Πώς οδηγηθήκαμε στη χούντα και τα διδάγματα της εξέγερσης «Η τεράστια πλειοψηφία των σπουδαστών μοιάζει με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Τους επερχόμενους αγώνες των φοιτητών, τη θύελλα που πλησιάζει, είναι ανίκανη τώρα πια να ανακόψει η φασιστική βία και τρομοκρατία». Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τίναξε στον αέρα τα σχέδια για φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος. Το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο κυριαρχεί και εκφράζει τις φοιτητικές και λα κές μάζες. Με συνθήματα «ΑΠΟΨΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ», «ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ», «ΕΠΑ- ΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ», «ΨΩΜΙ-ΠΑΙ- ΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» η εξέγερση γίνεται παλλα κή, οδηγεί σε γενική απεργία. Ο λαός κατεβαίνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην κατάληψη και συγκρούεται με την αστυνομία. Οι ρεφορμιστικές δυνάμεις χαρακτήρισαν τα περισσότερα από τα παραπάνω συνθήματα ως «αριστερίστικα» ή «άκαιρα», παλεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή τη γραμμή της «απαγκίστρωσης» από το Πολυτεχνείο. Εκφράζοντας άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα, ότι έβλεπαν την εξέγερση σαν μια «επικίνδυνη περιπλοκή». Και ήταν πράγματι έτσι για το χουντικό καθεστώς Αργότερα, το 74, θα καταρρεύσει ολοκληρωτικά και κάτω από το βάρος του συγγενικού πραξικοπήματος στην Κύπρο, που οδήγησε στην εισβολή των Τούρκων και τη διχοτόμηση του νησιού. Η Χούντα δεν τελείωσε το 73, λοιπόν, αλλά το 74. Στα χρόνια της πολιτικής-οικονομικής κρίσης που διανύουμε, οι μεγάλοι ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτές και οι ντόπιες αστικές δυνάμεις προσπαθούν να πείσουν το λαό της χώρας ότι η διπλή εξάρτηση σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους, τα Μνημόνια, το δυσοίωνο μέλλον της φτώχιας και της ανεργίας για τις ερχόμενες γενιές, η διάλυση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών, είναι ο μόνος δρόμος. Αυτό είναι ψέμα και ο λαός το έχει διδαχθεί από την ιστορία του. Το μοναδικό έγκλημα της κατασυκοφαντημένης «γενιάς του Πολυτεχνείου» είναι ότι ο αγώνας της έμεινε ανολοκλήρωτος. Αυτή η χώρα δε λυτρώθηκε στιγμή από τον ιμπεριαλισμό και την εκμετάλλευση των ντόπιων λακέδων του, ο λαός δεν ελευθερώθηκε από την καταπίεση. Τώρα πια, έπειτα από δεκαετίες υποχώρησης του λα κού και εργατικού κινήματος και με τα αντιλα κά κύματα να σαρώνουν τα πάντα, απαιτείται κάτι παραπάνω. Ένα μέτωπο όλου του λαού ριζωμένο πάνω σε γερές εστίες αντίστασης, ικανό να ανακόψει αυτά τα κύματα, να απελευθερώσει ξανά τις τεράστιες δυνάμεις που εγκλωβίστηκαν. Η σημερινή Αριστερά, από την επίσημη ως την «εξωκοινοβουλευτική», βυθίστηκε για δεκαετίες στα αδιέξοδα της ενσωμάτωσής της. Σήμερα, αρνείται να καταλάβει τις ανάγκες οικοδόμησης αυτού του μετώπου. Επικρατεί ο εκλογικός κρετινισμός και το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση» που προβάλλει σαν απάντηση δια πάσα νόσο. Μόνο που το έδειξε ότι οι κυβερνήσεις έπεφταν η μία μετά την άλλη και το σκηνικό πολιτικής αστάθειας που ονειρεύονταν υπήρξε αλλά δεν αρκούσε. Ο λόγος που οδήγησε στη δικτατορία ήταν ότι, σε εκείνη τη φάση, το λα κό εργατικό κίνημα δε βρέθηκε σε τέτοιο βαθμό συγκροτημένο, ώστε να θέσει το ζήτημα «ο λαός αφέντης στον τόπο του». Ξανά πίσω στον ίδιο παρονομαστή, λοιπόν. Σήμερα που έχουν αλλάξει 3 κυβερνήσεις μέσα σε 4 χρόνια, η αριστερά «μας» δε θέλει να δει ότι απαιτείται μια μακρά πορεία ανασυγκρότησης του κινήματος. Σήμερα δε ζούμε μια χούντα αλλά μια ωραιότατη «αστική δημοκρατία», με όλο το αποκρουστικό της πρόσωπο. Διπλά εξαρτημένη, διπλά επιθετική, με τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής να προχωράει ταχύτατα και το λαό μπροστά στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών και τις πολεμικές τους διαθέσεις. Όταν η Αριστερά δε θέλει να δει την εξάρτηση και κλείνει τα μάτια, δε θέλει να ξέρει με ποιον αναμετριέται. Ονειρεύεται αριστερές κυβερνήσεις που αλλάζουν το ρου της ιστορίας, ή τουλάχιστον έναν εκλογικό μηχανισμό που οι εξελίξεις θα τον αφήσουν στην «ησυχία του». Ο λόγος του τελευταίου για το ΚΚΕ που σήμερα προβάλλει την «οραματική» «λα κή εξουσία» σαν προ πόθεση για να καταδεχθεί να αναμειχθεί στις ζωντανές αντιστάσεις στο σήμερα, ελπίζοντας να τις αποφύγει από τ αριστερά. Μόνο που οι εξεγέρσεις ούτε παραγγέλνονται ούτε μπαίνουν στο συρτάρι να περιμένουν έγκριση από την πεφωτισμένη «μαχητική διανόηση» του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή οποιουδήποτε άλλου. Ξεσπούν ως αναπόφευκτο ιστορικό γεγονός και αναζητούν κατεύθυνση. Και χθες, όπως και σήμερα, διψούν για τα πραγματικά πρωτοπόρα κομμάτια που, παρά τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες, θα ριχθούν στην υπόθεση συγκρότησης του λα κού εργατικού κινήματος, από όπου αυτό σκιρτά και εκδηλώνεται. Εκεί που η πραγματικά αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση μπορεί να συναντά τις αγωνίες του λαού μας και να ανθίζει, να αγκαλιάζεται πλατιά, να απλώνει. Αθήνα Εκδήλωση των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστασης Προγραμματισμένες εκδηλώσεις για τα 40 χρόνια από το Πολυτεχνείο Την Τετάρτη 13 Νοέμβρη, έγινε η εκδήλωση των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ και της Μαθητικής Αντίστασης στην Αθήνα. Ενόψει της επετείου των 40 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, φοιτητές και μαθητές προσπάθησαν να προσεγγίσουν τα ζητήματα που έθεσε η νεολαία το 1973 και να αντλήσουν συμπεράσματα για τα Πολυτεχνεία της δικιάς μας γενιάς. Από τα ζητήματα που έπιασαν οι εισηγητικές τοποθετήσεις και η συζήτηση που ακολούθησε, δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στις συνθήκες κάτω από τις οποίες η νεολαία 40 χρόνια πριν έδωσε την αντιπαράθεσή της τόσο ενάντια στο σύστημα, όσο και ενάντια σε λογικές κατευνασμού του αγώνα. Η κουβέντα εστίασε, σε μεγάλο βαθμό, στις σημερινές ανάγκες, τα σημερινά οράματα που ψάχνει η νεολαία και που της αρνούνται το δικαίωμα να έχει, αλλά και στα χαρακτηριστικά των αυθόρμητων εξεγέρσεων και το πώς αυτές μπορούν να μετατραπούν σε μια επαναστατική διαδικασία. Η δικιά μας γενιά, δεν θα μείνει χωρίς οράματα! Οι μαθητές στη νεολαιίστικη εκδήλωση της 13ης Νοέμβρη Η εισηγητική τοποθέτηση, από την πλευρά της Μαθητικής Αντίστασης, στην εκδήλωση, προσπάθησε να πιάσει τα ζητήματα που αφορούν το πώς μπορεί σήμερα η νεολαία να εμπνευστεί από την εξέγερση του Πολυτεχνείου αλλά και να αντλήσει συμπεράσματα από τον αγώνα αυτό. Επίσης, άνοιξε τη συζήτηση, θέτοντας ερωτήματα που αφορούν συνολικά το νεολαιίστικο κίνημα στις μέρες μας: «Σήμερα πάλι, τι εννοούμε εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία και πώς μπορεί η γενιά μας να παλέψει για ένα καλύτερο κόσμο; Για να βρει τις απαντήσεις της, η νεολαία θα πρέπει να αντλήσει συμπεράσματα από την ιστορική εμπειρία της εξέγερσης του Νοέμβρη. Πώς, δηλαδή, το κίνημα τότε οργάνωσε την πάλη του, συνδέοντας τα αιτήματα με τους πολιτικούς στόχους; Με ποιες μορφές πάλης επέλεξε η νεολαία να αγωνίζεται και να οργανώνεται; Πώς, ξεκινώντας από τα στενά αιτήματα, έδωσε χαρακτηριστικά λαϊκής εξέγερσης σε εκείνο τον αγώνα; Απέναντι στη σύγκρουση με το σύστημα, που δεν άργησε να έρθει, πώς οργάνωσε τη δική της αντεπίθεση;» Οι μαθητές, σήμερα, έρχονται αντιμέτωποι με την επίθεση του συστήματος συνολικά. Ενάντια στα δικαιώματά τους στη στοιχειώδη μόρφωση και τη δουλειά, ενάντια στις δημοκρατικές τους ελευθερίες. Αλλά εξίσου σημαντική είναι η επίθεση που δέχονται ενάντια στο δικαίωμά τους να οραματίζονται και να διεκδικούν. Είναι αντιμέτωποι με ένα σύστημα που κορυφώνει την προπαγάνδα του ενάντια στους μαθητές, πασχίζοντας να τους «φορέσει» τα δικά του πρότυπα σαν μονόδρομο, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να τους αποτρέψει από το όραμα για ένα καλύτερο μέλλον. Κι αν κάποτε μπορούσε να τάξει έστω και ψίχουλα για το μέλλον της νεολαίας, σήμερα το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί είναι ανέχεια, ανεργία και εξαθλίωση. Έτσι, με κανένα επιχείρημα πλέον, παλεύει με ιδεολογικούς όρους να κερδίσει τη νεολαία. Τα ιδεολογήματα, όμως, της δικιάς τους δικαιοσύνης και τα ιδεολογήματα των «θυσιών που όλοι πρέπει να κάνουμε» πέφτουν στο κενό, αφού το μόνο που βλέπει μπροστά της η μαθητική νεολαία σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από κάθε είδους απαγόρευση και φραγμούς. Και ερωτήματα για το μέλλον της, με αβέβαιες και δύσκολες απαντήσεις: «Θα πάω στο λύκειο;», «Θα το τελειώσω;», «Θα μπορέσω να είμαι υποψήφιος για την τρίτη βαθμίδα;», «Θα περάσω σε κάποια σχολή;», «Αν δεν περάσω πουθενά, αν δεν τελειώσω το λύκειο, πού θα περιπλανηθώ, πού θα βρω δουλειά;», «Αν περάσω, θα πάρω πτυχίο;», «Αν πάρω πτυχίο, θα βρω δουλειά και με τι όρους;», «Αν...». Το γαϊτανάκι μπορεί να συνεχίζεται επί μακρόν... Αβέβαιες και δύσκολες απαντήσεις, για μια γενιά που έχει μπροστά της όλο το πακέτο, όλη τη διαδρομή των μέτρων και της ταξικής επίθεσης. Για μια γενιά που «δεν γίνεται να αποδεχτεί το χαρακτηρισμό της καμμένης γενιάς, γιατί άλλωστε καμιά γενιά ποτέ δεν έμεινε απαθής, χωρίς οράματα». Ούτε αυτή η γενιά θα μείνει απαθής. Θα βρει τα δικά της οράματα, Θεσσαλονίκη: Παρασκευή 15/11 και Σάββατο 16/11, στέκι Σφεντόνα στις 7:00 μ.μ. Ξάνθη: Παρασκευή 15/11, Πολυτεχνείο (προκατ) στις 7:30 μ.μ. Ηράκλειο: Παρασκευή 15/11, Μαθηματικό, αιθ. Α212 στις 5:00 μ.μ. Γιάννενα: Πέμπτη 14/11 και Παρασκευή 15/11, Φυσικό φ3-015 στις 2:00 μ.μ. Καρλόβασι Σάμου: Σάββατο 16/11, Πανεπιστήμιο (Εμπορική Σχολή) στις 6:00 μ.μ. θα περάσει από τις δικές της εξεγέρσεις, θα γαλουχηθεί μέσα σε αυτές και από αυτές, θα ταλαντευτεί, θα αντιπαρατεθεί, θα συγκρουστεί. Για να ψάξει τις δικές της απαντήσεις, να βγάλει τα δικά της συμπεράσματα και να φτιάξει τα δικά της Πολυτεχνεία. «Γιατί, αν ο Μάης του '68 αποτέλεσε το τέλος μιας επαναστατικής περιόδου, αν το Πολυτεχνείο εξελίχθηκε σε μια αστική μεταπολίτευση, αυτό δεν σημαίνει το τέλος της Ιστορίας αλλά το κλείσιμο ενός κύκλου από τον οποίο πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα για τους δικούς μας αγώνες. Εκεί πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας ως νέα ανατρεπτική γενιά και όχι στην παραίτηση και τη μουσειακή αποθέωση.» (Αποσπάσματα από την εισήγηση των Αγωνιστικών Κινήσεων στην επόμενη σελίδα)

13 14 Προλεταριακή Σημαία 40 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Αποσπάσματα από την εισήγηση των Αγωνιστικών Κινήσεων στην εκδήλωση της 13ης Νοέμβρη Η αλληλεγγύη ισχυρό όπλο στα χέρια των εργαζομένων! Μια νίκη για τους εργολαβικούς υπαλλήλους των εστιών του ΕΚΠΑ! [...] Για εμάς το Πολυτεχνείο και ο εορτασμός του, με κορύφωση την αντιιμπεριαλιστική πορεία, δεν αποτελεί μια συνήθεια, μια μουσειακού τύπου προσέγγιση. Γίνεται αφενός μεν για να τιμηθούν οι νεκροί με αγωνιστικό τρόπο και αφετέρου δε για να αποτιμηθούν τα στοιχεία του παρελθόντος, να βγουν συμπεράσματα και να προετοιμαστούν οι δικές μας εξεγέρσεις, τα δικά μας Πολυτεχνεία. Γιατί οι πόθοι του τότε μένουν ανεκπλήρωτοι και πολλά από τα στοιχεία του τότε έχουν επανέλθει στη σημερινή πραγματικότητα, με προφανείς διαφοροποιήσεις. [...] Για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα «για ποιο λόγο ήταν αναγκαία τότε η χούντα και γιατί υπήρχε αυτή η τρομακτική επίθεση σε βάρος του λαού», πρέπει να εξετασθούν οι εξελίξεις της περιόδου: η διεθνής οικονομική κρίση, με κορύφωση την πετρελα κή κρίση του '73, οι οξυμένοι ανταγωνισμοί μεταξύ των ιμπεριαλιστών, οι νικηφόροι λα κοί αγώνες στο διεθνές σκηνικό. [...] Όλα αυτά συνέβαλαν, από τη μία, στην έμπνευση των λαών από τους αγώνες που δίνονταν και από την άλλη στην αναγκαιότητα, από μεριάς ιμπεριαλιστών, ξαναμοιράματος του κόσμου και άγριας επίθεσης σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαών. Αυτός ήταν και ο λόγος που η Ελλάδα αποτέλεσε έναν ιδανικό τόπο, τόσο ως πεδίο κερδοφορίας όσο και ως γεωστρατηγικό κόμβο για τους Αμερικάνους. [...] Σήμερα 40 χρόνια μετά βιώνουμε μία περίοδο: -Βαθιάς οικονομικής κρίσης, με κυρίαρχα πολιτικά στοιχεία ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. -Ο λαός της χώρας μας βιώνει μια τρομακτική επίθεση, με βασικό αίτιο τη σχέση εξάρτησης της χώρας και του βαθέματός της. -Μπορεί σήμερα να μην έχουμε χούντα αλλά μια αστική δημοκρατία, με έντονα τα στοιχεία της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Μιας διαδικασίας δηλαδή που εντείνεται, στην προσπάθειά του αστικού κράτους να κλιμακώσει την επίθεσή του και να καθυποτάξει τις εργατικές και λα κές αντιστάσεις. -Βιώνουμε το φαινόμενο του φασισμού, με φωνές που προσπαθούν να αποκόψουν την αντιμετώπισή του από την απόκρουση της συνολικής πολιτικής. Είναι οι φωνές που αντιλαμβάνονται την αντίθεση στο δίπολο δημοκρατία φασισμός. Πόσο άραγε αυτό μοιάζει με τις φωνές του '73 που μιλούσαν γενικά για το δίπολο δημοκρατία δικτατορία και επιζητούσαν πολιτική συνεργασία, ακόμα και με τον βασιλιά [...]; -Όπως πριν 40 χρόνια, κάποιοι μιλούσαν για ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία (εννοώντας φυσικά την αστική δημοκρατία) και εκδημοκρατισμό της χούντας, σήμερα πολλοί μιλούν για έναν καλύτερο καπιταλισμό και υμνούν τον κοινοβουλευτικό δρόμο. -Όπως τότε υπήρχαν δυνάμεις που βάφτιζαν πράκτορες και αριστεριστές τους εξεγερμένους φοιτητές και τάσσονταν κατά της κατάληψης του Πολυτεχνείου, σήμερα κουνούν το δάχτυλο και μένουν έξω από τις αυθόρμητες κινήσεις της νεολαίας και των μαζών. -Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, πολλοί νομίζουν ότι οι εξεγέρσεις γίνονται κατά παραγγελία και ότι η συγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαού θα έρθει μέσα από οραματικά σχέδια επί χάρτου. [...] Από τη μεγαλειώδη εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να βγουν συμπεράσματα, τόσο θετικά όσο και αρνητικά, για να μπουν τα θεμέλια για τους σημερινούς αγώνες. [...] Μπορούμε να δούμε ότι: -Η εξέλιξη ενός αγώνα εξαρτάται από τη μαζικότητα και τη σύνδεση που μία επαναστατική πρωτοπορία έχει με τις μάζες. -Μια εξέγερση μπορεί να έρθει ως απόρροια συσσώρευσης επί μέρους εστιών αντίστασης. Οι σημερινές εξεγέρσεις θα έρθουν από τις σημερινές αντιστάσεις. -Οι αυθόρμητες κινήσεις είναι ανάγκη να μπολιάζονται από πρωτοπόρες δυνάμεις που θέτουν ξεκάθαρους στόχους ρήξης με την αστική νομιμότητα, τη ντόπια αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό. -Η πραγματική ανάπτυξη του κινήματος δεν έρχεται με οργανωτικά και μηχανιστικά τερτίπια αλλά με την πραγματική πολιτικοποίηση και οργάνωση των αγώνων. Φάνηκε μέσα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και από τις οργανωτικές δομές που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο, ότι μόνο μέσα από την αντιπαράθεση και την κοινή δράση μπορεί να υπάρξουν νίκες. Έτσι και σήμερα, για να αναπτυχθεί αγώνας, πρέπει να μπουν πραγματικά θεμέλια και όχι λογικές συγκολλήσεων και πόλου. [...] Σήμερα, η ανάγκη για ψωμί παιδεία ελευθερία μπορεί να μεταφραστεί στον αγώνα για δουλειά σπουδές δημοκρατικές ελευθερίες. Σήμερα, η εργατική τάξη και ο λαός πρέπει να μεταφράσουν το σύνθημα «Έξω οι ΗΠΑ έξω το ΝΑΤΟ» στην πάλη τόσο απέναντι στον ιμπεριαλισμό όσο και στην ντόπια αστική τάξη που τον τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από αυτόν. Το σύνθημα «Θάνατος στο φασισμό» σήμερα τίθεται ως αγώνας ενάντια στη φασιστικοποίηση. Το αίτημα για «Λαοκρατία» σημαίνει ότι, μονάχα αν ανατραπεί η κυριαρχία του κεφαλαίου, ο λαός θα μπορέσει να γίνει αφέντης στον τόπο του, έχοντας το προλεταριάτο στο τιμόνι. Κόντρα σε όσους φωνάζουν ότι «δε θα σπάσει τζάμι» και θα υπάρξει ειρηνικά μετάβαση. Αλλά επαναστατικά για την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας στον τόπο μας. Τ ον τελευταίο καιρό, οι εργολαβικοί υπάλληλοι του εστιατορίου της Α ΦΕ- ΠΑ (Φοιτητική Εστία Πανεπιστημιούπολης), που απασχολούνται από την εργολαβική εταιρεία National Services, με ανάθεση και χρηματοδότηση από την ΙΝΕ ΙΒΙΜ (Ινστιτούτο Νεολαίας και ια Βίου Μάθησης), είχαν βρεθεί αντιμέτωποι με φοβερές πιέσεις να υπογράψουν την απόλυσή τους. Την ίδια στιγμή, δεν είχαν πληρωθεί καθόλου για το διάστημα της απεργίας των εργαζομένων, όταν δηλαδή το εστιατόριο δεν λειτούργησε. Την Πέμπτη 31/10, ο εργολάβος, ερχόμενος από την Πάτρα, κάλεσε τους εργαζόμενους στα γραφεία της ΙΝΕ ΙΒΙΜ, για να τους παραδώσει τα χαρτιά της απόλυσης. Η απάντηση ήταν άμεση και πραγματοποιήθηκε μαζική κινητοποίηση από τους εργολαβικούς υπαλλήλους, μαζί με αγωνιζόμενους φοιτητές και τους απεργούς διοικητικούς υπαλλήλους του ΕΚΠΑ. Οι εργαζόμενοι στο ΕΚΠΑ για καιρό είχαν αναμειχθεί με το ζήτημα υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργολαβικών. Είχαν μάλιστα καταθέσει και αντίστοιχο ψήφισμα στη γενική τους συνέλευση. Έτσι, μαζικά, διεκδίκησαν να δουν τα χαρτιά της απόλυσης, στα οποία αναγραφόταν άλλος τόπος εργασίας, ακόμα και άλλο όνομα ενώ η υπογραφή ήταν έτοιμη! Ο εργολάβος έντρομος παρέπεμψε τους εργαζόμενους σε υπεύθυνο της ΙΝΕ ΙΒΙΜ, ο οποίος απαιτούσε να αποσυρθούν οι αλληλέγγυοι από το χώρο, κάτι το οποίο δεν έγινε, στη βάση της συλλογικής διεκδίκησης. Τελικά, οι απολύσεις πάρθηκαν πίσω για όλους τους εργαζόμενους ενώ ταυτόχρονα πληρώθηκαν και οι χρωστούμενοι μισθοί. Οι εργαζόμενοι του ΕΚΠΑ, δυναμωμένοι και από το δικό τους διαρκή αγώνα, μαχητικά στάθηκαν στο πλευρό των εργολαβικών υπαλλήλων. Είναι ξεκάθαρο πως αυτή η νίκη επιτεύχθηκε τόσο στη βάση της αλληλεγγύης από άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια, όσο και στη βάση της αντιπαράθεσης με συγκεκριμένη στόχευση. Πρόταγμα, δηλαδή, αποτέλεσε η αντίσταση για τις αναγκαίες διεκδικήσεις των εργαζομένων, ενάντια στις απολύσεις και με την απαίτηση των μισθών τους. Από μια τέτοια μικρή νίκη μπορούμε να βγάλουμε αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα για το πώς, όταν ένας δυναμικός αγώνας, όπως αυτός των εργαζομένων του ΕΚΠΑ, εξελίσσεται, η αντίσταση απλώνει και αλλού. Έφτασε, λοιπόν, και εκεί όπου η απεργία είναι αδύνατη, στην πιο μαύρη, ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία, στο συγχρονο δουλεμπόριο των εργολαβιών. Έτσι, ο αγώνας πολλών εργαζόμενων κομματιών δυναμώνει, συγκρούεται μαχητικά με εργοδότες αλλά και με το κράτος και την αντιλαϊκή πολιτική, δικαιώνεται και μπορεί να πετύχει νίκες.

14 ΝΕΟΛΑΙΑ Προλεταριακή Σημαία 15 Να αντισταθούμε στην τρομοκρατία του «χαμένου εξαμήνου»! Πάλη ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και τις κατευθύνσεις του! Οργιάζει τον τελευταίο καιρό η «συζήτηση» για τον «κίνδυνο» να χαθούν εξάμηνο και εξεταστική, σαν αποτέλεσμα της πολύμηνης απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων στο ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ. Γαβγίζουν, όσο ποτέ άλλοτε, τα κυβερνητικά σκυλιά, μαζί με διάφορους ΔΑΠίτες και ΠΑΣΠίτες που έχουν πάρει σβάρνα τα κανάλια παριστάνοντας τους «αγανακτισμένους», για «την παιδεία που υπονομεύεται», «τους φοιτητές που βρίσκονται σε ομηρία» και «αυτούς που έρχονται από την επαρχία και αναγκάζονται να πληρώνουν νοίκια χωρίς λόγο». Σε πλήρη συγχορδία, υπουργείο, ΜΜΕ, μεγαλοκαθηγητές, πρυτάνεις, συμβούλιο ιδρύματος, καθεστωτικές δυνάμεις, παρά τις μεταξύ τους κόντρες (βλ. αντιπαραθέσεις συμβουλίου διοίκησης και Πελεγρίνη), με ένα στόμα μια φωνή, συμφωνούν στο ότι πρέπει «επιτέλους» οι σχολές να ανοίξουν, η απεργία να σπάσει, η ομαλότητα να επιστρέψει, αν θέλουμε να κάνουμε την οποιαδήποτε σκέψη για την πραγματοποίηση του εξαμήνου. Γινόμαστε, με έναν τρόπο, στο ίδιο έργο θεατές, γιατί όλα αυτά δεν διαφέρουν και πολύ από όσα άκουγαν οι μαθητές ενόψει της απεργίας των καθηγητών τους. Η παλιά και δοκιμασμένη συνταγή της ανθρωποφαγίας και του «κοινωνικού αυτοματισμού» τίθεται για άλλη μια φορά σε εφαρμογή, με απώτερο σκοπό να εμποδίσει την είσοδο του φοιτητικού κινήματος στο προσκήνιο και να στήσει αναχώματα στη συγκρότηση κοινού μετώπου φοιτητών-εργαζομένων, ασκώντας παράλληλα πιέσεις και στους ίδιους τους απεργούς. Και είναι αλήθεια ότι η τρομοκρατία της κυβέρνησης για το «χαμένο Με αυτόν τον τρόπο οφείλει να τίθεται και σήμερα, δηλαδή, ως στόχος προς διεκδίκηση και πάλη, κόντρα στις απειλές και τους εκβιασμούς. Χωρίς να μπαίνουμε στη λογική της «γνώσης που θα πάρουμε», αλλά απαιτώντας σπουδές με ανθρώπινους ρυθμούς και εξέταση στην ύλη που έχουμε διδαχθεί. εξάμηνο» έχει αρχίσει να πιάνει τόπο σε πολλούς φοιτητές και ειδικά σε αυτούς που τώρα μπαίνουν στο πρώτο έτος, χωρίς, όμως, κατ ανάγκη, να οδηγεί αυτό σε εχθρικές συμπεριφορές απέναντι στην απεργία αλλά περισσότερο σε προβληματισμό και ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι. Όπως και να χει, στο ερώτημα «ποιος καταστρέφει το μέλλον των παιδιών», ας μας επιτρέψουν οι θρηνούντες που κόπτονται για τα εξάμηνά μας, να έχουμε διαφορετική γνώμη. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί που έχουν τσακίσει τις οικογένειες μας και έχουν κάνει αδύνατο για τους περισσότερους να μπορούν να σπουδάζουν, όπως ξέρουμε εξίσου καλά ποιοι θέλουν να πληρώνουμε δίδακτρα και βιβλία, να μην έχουμε σίτιση και στέγαση, να διαγραφόμαστε. Πρέπει, πάνω απ όλα, να γίνει ξεκάθαρο ότι η όλη φιλολογία περί χαμένου εξαμήνου συνιστά έναν απροκάλυπτο πολιτικό εκβιασμό που απευθύνεται πρώτα και κύρια στην ίδια τη σπουδάζουσα νεολαία. Εκβιασμό που απορρέει από το νόμο-πλαίσιο και τις διατάξεις του, οι οποίες προβλέπουν ως διάρκεια τις 13 εβδομάδες, για να μπορεί να θεωρηθεί πως πραγματοποιήθηκε το εξάμηνο. Πάνω εκεί ακριβώς πατάνε και απειλούν τους φοιτητές, έχοντας πλέον περισσότερα βέλη στη φαρέτρα τους, σε σχέση με το παρελθόν. Αυτό επικαλέστηκε και η τελευταία σύγκλητος του ΕΚΠΑ, η οποία πήρε απόφαση να ανοίξουν οι σχολές. Ως πτυχή του νόμου, οι 13 εβδομάδες ήταν ηλίου φαεινότερο, ευθύς εξαρχής, για το πού στοχεύει. Και πέρα από το ότι προσθέτει δεδομένα στην κατεύθυνση της εντατικοποίησης και του μαραθώνιου που πρέπει να διανύσει κάποιος μέχρι τη λήψη του πτυχίου, αυτό που αναδεικνύεται ως κυρίαρχο στο χαρακτήρα της, είναι ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ανά πάσα στιγμή ως μοχλός καθυπόταξης και πειθάρχησης της νεολαίας. Πλέον, στα πλαίσια του Πανεπιστημίου του Μνημονίου, ενός χώρου πλήρως αποστειρωμένου από κάθε συλλογική και αγωνιστική διαδικασία, οι συνελεύσεις και οι καταλήψεις θα είναι λίγο-πολύ απαγορευμένες, για να μη χάνονται μαθήματα και «κινδυνεύσει το εξάμηνο». Οι φοιτητές θα πρέπει να προσπερνούν χίλια δυο εμπόδια για να μπορέσουν να εκφράσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις τους, υπό τη μόνιμη αυτήν απειλή και με το καθηγητικό κατεστημένο να τρίβει τα χέρια του για τις κάθε λογής δυνατότητες επιβολής και αυθαιρεσίας που του προσφέρονται. Το γεγονός, λοιπόν, ότι σχεδόν ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε απώλεια εξαμήνου, είναι κάτι που οφείλουμε να το γνωρίζουμε, αλλά δεν πρέπει να λειτουργεί εφησυχαστικά. Άλλωστε, το ίδιο το φοιτητικό κίνημα, που αγωνιζόταν για σπουδές-δουλειά-ελευθερίες, ήταν που μεταξύ άλλων εγγυήθηκε και αυτό το ζήτημα. Με αυτόν τον τρόπο οφείλει να τίθεται και σήμερα, δηλαδή, ως στόχος προς διεκδίκηση και πάλη, κόντρα στις απειλές και τους εκβιασμούς. Χωρίς να μπαίνουμε στη λογική της «γνώσης που θα πάρουμε», αλλά απαιτώντας σπουδές με ανθρώπινους ρυθμούς και εξέταση στην ύλη που έχουμε διδαχθεί. Είναι φανερό ότι η αντίσταση στην τρομοκρατία του εξαμήνου πρέπει να γίνει για τη σπουδάζουσα νεολαία ζήτημα συνολικής αντίθεσης στο νόμο-πλαίσιο. Να μην αποδεχτούμε σαν κάτι το αντικειμενικό τις 13 εβδομάδες. Οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης και του υπουργείου Ο δυναμικός αγώνας των διοικητικών σε εξέλιξη Ο μεγαλειώδης αγώνας που διεξάγουν οι διοικητικοί υπάλληλοι εδώ και δέκα εβδομάδες, αποτελεί μια ισχυρή απάντηση στην πολιτική που προωθεί η κυβέρνηση υπό τις επιταγές των Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, η οποία, στα πλαίσια του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα που θέλουν να επιβάλουν, προβλέπει και την απόλυση εργαζομένων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Ο δυναμισμός και η μαζικότητα με την οποία συνεχίζουν την απεργία τους οι διοικητικοί, αντιστεκόμενοι στην εξαθλίωση και την επιλογή του ατομικού δρόμου, έρχονται σε σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική του συστήματος. Ωστόσο, μια απεργία τέτοιας διάρκειας, η οποία έρχεται να ταράξει τη νηνεμία που υπήρχε σε επίπεδο κινήματος την προηγούμενη περίοδο, δε θα μπορούσε παρά να θεωρηθεί από το σύστημα ως απειλή. Γι αυτό το λόγο, η κυβέρνηση έχει ενεργοποιήσει όλους τους μηχανισμούς της, προκειμένου να τρομοκρατήσει τους απεργούς και να κάμψει την αγωνιστική τους διάθεση. Σημαντικό ρόλο σ αυτή την κατεύθυνση έρχονται να παίξουν οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που, απ την πρώτη κιόλας στιγμή, λειτούργησαν ως ανάχωμα στον αγώνα. Με τη σειρά τους, πρυτάνεις και σύγκλητος, παρά τις αυταπάτες που καλλιέργησαν αρχικά στους εργαζόμενους, φορώντας το προσωπείο του αλληλέγγυου, γρήγορα αναθεώρησαν και κάλεσαν το διοικητικό προσωπικό να λήξει την απεργία του. Κομβικό σημείο, επίσης, αποτέλεσαν οι εκβιασμοί για ατομική αξιολόγηση, σύμφωνα με τη λογική του διαίρει και βασίλευε, αλλά και η απειλή να τεθούν σε αργία όσοι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να απογραφούν και η παραπομπή τους σε πειθαρχικό συμβούλιο. Όλο αυτό το κλίμα φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής και τρομοκράτησης των απεργών ήρθε να κορυφωθεί με την πρόσφατη διαφυγή του υπουργείου Παιδείας στο δικαστήριο, το οποίο έκρινε παράνομη την απεργία σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ. Παρ όλα αυτά, οι διοικητικοί υπάλληλοι δε φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να υποκύψουν στις απειλές της κυβέρνησης. Αντίθετα, σε μια μαζικότατη Γ.Σ. που πραγματοποίησαν τη ευτέρα 11/11, αποφάσισαν νέα πενθήμερη απεργία, με πρόταση της απεργιακής επιτροπής των εργαζομένων η οποία υπερψηφίστηκε. Έχει αξία, βέβαια, να αναφερθούν και οι υπόλοιπες προτάσεις που κατατέθηκαν, τόσο του ξεπουλημένου.σ. του Συλλόγου που πρότεινε πενθήμερη απεργία, αλλά με τις εκπαιδευτικές διαδικασίες να πραγματοποιούνται κανονικά, όσο και του ΠΑΜΕ που πρότεινε διήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, καθώς οι εξελίξεις τρέχουν και πρέπει οι εργαζόμενοι να είναι σε εγρήγορση. Την ίδια ώρα, δηλαδή, που σύσσωμος ο κλάδος αποφασίζει νέα πενθήμερη απεργία, το ΠΑΜΕ και πάλι κινείται στην κατεύθυνση αποκλιμάκωσης του αγώνα, μάλλον γιατί ούτε αυτός ο κλάδος τραβάει. Επιπλέον, προτείνει άνοιγμα των σχολών με προσωπικό ασφαλείας, για να γίνει εγγραφή των πρωτοετών! Μόνο που η ίδια η πραγματικότητα δείχνει ότι ο κλάδος έχει μπει αποφασιστικά στον αγώνα και αντιπαρατίθεται στις δυνάμεις που τον υπονομεύουν. Σε αυτή τη φάση, όμως, γίνεται αντιληπτή και μια νέα ανάγκη, με βάση και τις πρόσφατες εξελίξεις, δηλαδή την απόφαση του δικαστηρίου. Η ανάγκη σύγκρουσης των απεργών με την αστική νομιμότητα και δυναμικής περιφρούρησης του δικαιώματός τους στην απεργία, κατ επέκταση. Ο αγώνας που διεξάγουν οι εργαζόμενοι, επίσης, χρειάζεται να συνδεθεί με τις υπόλοιπες εστίες αντίστασης του λαού, αλλά και με τον αγώνα που δίνουν απ την πλευρά τους οι φοιτητές, οι οποίοι, σε μια σειρά από σχολές, έχουν πάρει απόφαση κατάληψης. Είναι χρέος των τελευταίων να εμπλακούν ακόμη πιο δυναμικά στον αγώνα των διοικητικών και να τον κάνουν και δική τους υπόθεση, καθώς οι σημερινές απολύσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις διαγραφές φοιτητών και το κλείσιμο σχολών κατά το σχέδιο «Αθηνά». Το σύστημα, από τη μεριά του βέβαια, προσπαθώντας με πολλαπλούς τρόπους να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό, έχει εξαπολύσει τις απειλές του χαμένου εξαμήνου και εξεταστικής, προκειμένου να στραφούν οι φοιτητές ενάντια στον αγώνα των διοικητικών. Απόλυτα εναρμονισμένη σε αυτή την κατεύθυνση, η κυβερνητική παράταξη της ΑΠ κάνει έκκληση για άνοιγμα των σχολών και μιλάει για ομηρία διαρκείας στα πανεπιστήμια. Οι φοιτητές, ωστόσο, θα πρέπει να έχουν ξεκάθαρο ότι το αν θα χαθεί το εξάμηνο ή όχι είναι προς διεκδίκηση του ίδιου του φοιτητικού κινήματος. Οι απεργοί εργαζόμενοι έχουν χρέος να συνεχίσουν στην κατεύθυνση του αγώνα που έχουν χαράξει εδώ και δέκα εβδομάδες. Κόντρα στην τρομοκρατία και τις απειλές της κυβέρνησης, πρέπει να συνεχίσουν να υπερασπίζονται το αυτονόητο, το δικαίωμά τους στην εργασία. Με το μεγαλειώδη αυτό αγώνα τους και σε συμπόρευση με τους φοιτητές, αλλά και κάθε άλλο αγωνιζόμενο κομμάτι του λαού, καλούνται να δώσουν μια ουσιαστική απάντηση στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και να συγ-

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ ΠΡΟΒΟΛΕΣ Εκλογές με πολλά ερωτηματικά Την ερχόμενη Τρίτη, 19 του Νοέμβρη, πρόκειται να διεξαχθούν γενικές εκλογές στο Νεπάλ, για την εκλογή της συντακτικής συνέλευσης, η δεύτερη μεγάλη εκλογική διαδικασία μετά την λήξη του ένοπλου αγώνα των Μαοϊκών το 2006 και ύστερα από την πρώτη αναποτελεσματική συντακτική που προήλθε από τις εκλογές του 2008 και διαλύθηκε το Απο τότε, η χώρα έχει υπηρεσιακές κυβερνήσεις, πρώτα την πολιτική του Μπαταράι και ύστερα την υπερκομματική του αρχιδικαστή Regmi που διόρισε ο πρόεδρος, στην βάση συμφωνίας των τεσσάρων μεγάλων κομμάτων, των γνωστών παλιών αστικών-ρεφορμιστικών, συμπεριλαμβανομένου και του ΕΚΚΝ (Μαοϊκού) των Πρατσάντα-Μπαταράι. Για την πραγματοποίηση των εκλογών και για να μην παραταθεί η περίοδος πολιτικής αβεβαιότητας, πίεζαν πολλές δυνάμεις εντός και εκτός των συνόρων. Υπέρ των εκλογών τάχθηκε η Ινδία, οι ΗΠΑ που έστειλαν το κέντρο Κάρτερ μαζί με τον πρώην πρόεδρο για επιτήρηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση με δεκάδες παρατηρητές, οι ξένοι δωρητές και πάροχοι της οικονομικής βοήθειας και φυσικά η εγχώρια ελίτ. Επιδίωξη όλων η λήξη της περιόδου της πολιτικής μετάβασης, η δημιουργία μιας ισχυρής κυβέρνησης για την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών και η ολοκλήρωση του πολιτικού και οργανωτικού αφοπλισμού των επαναστατικών δυνάμεων της νεπαλέζικης κοινωνίας. Στον αντίποδα αυτής της επιχείρησης, βρίσκεται μια συμμαχία αντιπολιτευομένων κομμάτων με επικεφαλής το ΚΚΝ(Μαοικό), μια μεγάλη ομάδα μελών και στελεχών των Μαοϊκών που αποσπάσθηκαν από το ενιαίο κόμμα, ύστερα από την στροφή της ηγεσίας Πρατσάντα-Μπαταράι. Η συμμαχία αυτή έχει καλέσει σε μποϋκοτάρισμα των εκλογών, οργάνωσε απεργίες και αποκλεισμούς και έχει διακηρύξει πως δεν θα αναγνωρίσει το αποτέλεσμα. ωδεκάμισι εκατομμύρια Νεπαλέζοι γράφτηκαν στους εκλογικούς καταλόγους, από τα δεκαέξι εκατομμύρια ψηφοφόρους, ως αποτέλεσμα όχι μόνο της κακής οργάνωσης των εκλογών αλλά και των αντιδράσεων σε πολλές περιοχές που ελέγχουν οι οπαδοί του ΚΚΝ(Μαοϊκού). Η κυβέρνηση έχει βγάλει τον στρατό στους δρόμους, για να εγγυηθεί την διεξαγωγή των εκλογών, αναφέρονται έφοδοι σε σπίτια μαοϊκών στελεχών και συλλήψεις ενώ, όσο πλησιάζει η Τρίτη, η αντιπαράθεση οξύνεται. Οι εκλογές θα γίνουν και μένει να δούμε το αποτέλεσμά τους. Ανεξάρτητα από αυτό, όμως, αρκετοί είναι αυτοί που θεωρούν πως αυτές δεν θα μπορέσουν να δώσουν διέξοδο στις αντιθέσεις και πως η χώρα θα συνεχίζει να βρίσκεται για καιρό σε ένα σταυροδρόμι με πολλά ενδεχόμενα ανοικτά. Η διπλωματία και τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια με πρόσχημα το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν Ε ίναι φανερό πως το τελευταίο διάστημα υπάρχει έντονη κινητικότητα σε διπλωματικό επίπεδο με επίκεντρο το Ιράν και το πυρηνικό του πρόγραμμα. Μάλιστα, αν πιστέψουμε τα διεθνή ΜΜΕ, η συμφωνία θα ήταν γεγονός το προηγούμενο Σαββατοκύριακο αν η «όψιμη» αντίδραση της Γαλλίας δεν την μπλοκάριζε! Χαρακτηριστικά, το τηλεγράφημα του επίσημου ιρανικού πρακτορείου ειδήσεων IRNA ανέφερε τον γάλλο υπουργό Εξωτερικών ως μοναδικό υπεύθυνο για τη μη επίτευξη συμφωνίας. Στο όλο «θετικό» κλίμα συνέβαλε και η ξαφνική αναβάθμιση του επιπέδου των διαπραγματεύσεων σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών όταν την περασμένη Παρασκευή άρχισαν να καταφτάνουν στη Γενεύη οι υπουργοί Εξωτερικών με πρώτο τον αμερικανό Τζον Κέρι. Πάντως, μια μέρα πριν ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Ριάμπκοφ, που είναι επικεφαλής της ρωσικής αντιπροσωπείας στη Γενεύη, με δηλώσεις του στο πρακτορείο Ria Novosti το είχε προαγγείλει. «Υπάρχουν πολλά προβλήματα που αφορούν τα συμφέροντα πολλών χωρών. Για το λόγο αυτό αναβαθμίζονται (οι διαπραγματεύσεις) σε επίπεδο υπουργών». Η εσπευσμένη άφιξη λοιπόν την περασμένη Παρασκευή στη Γενεύη πολλών υπουργών Εξωτερικών είχε αφήσει να φανεί ότι επίκειται η επίτευξη μιας συμφωνίας, ωστόσο οι απαιτήσεις για «περαιτέρω διευκρινίσεις επί ορισμένων θεμάτων» που προέβαλε ο γάλλος ΥΠΕΞ, Φαμπιούς εμπόδισαν να υπάρξει μια τέτοια κατάληξη. Έτσι οι συνομιλίες των 5+1 (δηλαδή τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ συν τη Γερμανία) και της ιρανικής αντιπροσωπείας στις 7-9 Νοέμβρη δεν είχε κάποια κατάληξη,αλλά συμφώνησαν να επαναλάβουν τις διαπραγματεύσεις στις 20 του Νοέμβρη. Αυτός θα είναι ο τρίτος γύρος διαπραγματεύσεων μέσα σε έξι μόλις βδομάδες. Ο πρώτος είχε διεξαχθεί στα μέσα Οκτωβρίου, επίσης στη Γενεύη, και ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν να επιβεβαιώσει τη θέληση των μερών να συνεχίσουν τις συνομιλίες στις αρχές του Νοέμβρη. Ωστόσο η έντονη διπλωματική κινητικότητα με επίκεντρο το Ιράν δείχνει να ξεκινά αμέσως μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Χασάν Ροχανί τον περασμένο Ιούνιο. Ο μετριοπαθής κληρικός -που ήταν πρώην διαπραγματευτής για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν- από την αρχή της νέας θητείας του, που ο ίδιος τη χαρακτήρισε ως «μια νίκη της μετριοπάθειας έναντι του εξτρεμισμού», ανοίγει το ζήτημα μιας συμφωνίας για τα πυρηνικά του Ιράν και σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μάλιστα, κατά την επίσκεψή του στον ΟΗΕ το Σεπτέμβριο και σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ουάσινγκτον Ποστ», διατύπωσε για πρώτη φορά ότι επιθυμεί η χώρα του να καταλήξει σε συμφωνία με τις παγκόσμιες δυνάμεις όσον αφορά το πυρηνικό της πρόγραμμα μέσα σε διάστημα τριών με έξι μηνών. Σήμερα λοιπόν οι εξελίξεις δείχνουν να ακολουθούν μια «ομαλή» διπλωματική διαδρομή! Ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα προχώρησε πιο πέρα δηλώνοντας πως: «Η διεθνής κοινότητα θα μπορούσε να εξετάσει τη χαλάρωση των κυρώσεων κατά του Ιράν στα πρώτα στάδια των διαπραγματεύσεων για μια συμφωνία σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης». Στο ίδιο μήκος κύματος ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών Ουίλιαμ Χέιγκ δήλωνε στο BBC από τη Γενεύη πως «μια συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα είναι στο τραπέζι και μπορεί να επιτευχθεί τις προσεχείς εβδομάδες», προειδοποιώντας ταυτόχρονα ότι μια πιθανή συμφωνία «δεν θα ικανοποιούσε όλο τον κόσμο», αναφερόμενος σαφώς στο Ισραήλ. Η εξέλιξη αυτή, που αναμένεται η συνέχειά της σε λίγες μέρες, ανέδειξε και ένα κάποιο στρίμωγμα της Ρωσίας (μικρό ή μεγάλο θα φανεί γρήγορα) και σε πλήρη αντιδιαστολή με την αναλόγου μεγέθους συμφωνία για τη Συρία το προηγούμενο διάστημα. Αναδείχθηκε μια μεταστροφή στάσης της Ρωσίας την τελευταία στιγμή, δηλωτικό ότι έτρεξε πίσω από πρωτοβουλίες άλλων. Η δήλωση του Σεργκέι Λαβρόφ ότι «χρειάζεται πολιτική βούληση για τα πυρηνικά του Ιράν» αντανακλά την αμηχανία της ρωσικής πλευράς στην ταχύτητα των εξελίξεων στη φάση αυτή. Λες και πρόκειται για κάποιο τεχνικό ζήτημα! Πάντως τις σχετικές δηλώσεις από μεριάς Ρωσίας γι αυτές τις επαφές που έγιναν και θα συνεχιστούν στις 20 του Νοέμβρη ανέλαβε να τις κάνει ο εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου, Αλεξάντερ Λουκασέβιτς. Δηλώσεις του κινούνται σε θετικότερο μήκος κύματος σε σχέση με εκείνες του υφυπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Ριάμπκοφ. Ο Ριάμπκοφ, ως ο βασικός διαπραγ ματευτής της Ρωσίας για το θέμα του Ιράν στη Γενεύη, είχε δηλώσει ότι «οι δύο πλευρές βρίσκονται ακόμη πολύ μακριά και δεν υπάρχει καμία εγγύηση περαιτέρω προόδου προς την άρση του αδιεξόδου». Το γεγονός ότι σήμερα πολλοί ιμπεριαλιστές, και ιδιαίτερα οι Αμερικάνοι, μιλούν με θερμά λόγια για τη δυνατότητα επίτευξης συμφωνίας, προδικάζει μια εξέλιξη σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: δηλαδή στην παραπέρα όξυνση των ανταγωνισμών. Δεν είναι μόνο ότι οι ιμπεριαλιστές δεν εννοούν το ίδιο πράγμα όταν μιλούν για επίτευξη συμφωνίας, που έτσι κι αλλιώς σαν κείμενο, εάν και εφόσον υπάρξει, θα είναι ανοικτό σε πολλές ερμηνείες και προσεγγίσεις. Είναι το γεγονός πως από την άποψη στρατηγικών συσχετισμών είναι ένα ανοικτό ζήτημα και αφορά ολόκληρη την περιοχή. Και, όπως παρατηρείται, ακόμη και αν υπάρξει συμφωνία, αυτή δεν πρέπει να ερμηνευτεί μόνο σαν κέρδισμα χρόνου για κάποιες πλευρές (που γενικά ισχύει και αυτό) αλλά ως μια δραστική τροποποίηση των σταθερών στις οποίες στηρίζονται οι σημερινοί συσχετισμοί. Ένα γενικότερο «ανακάτεμα της τράπουλας στη σημερινή φάση» για την περιοχή όπου παραμένουν πολλά ζητήματα ανοιχτά και σε εκκρεμότητα και με πολλούς παίκτες (ιμπεριαλιστές) να μπαίνουν στο παιχνίδι έστω και ετεροχρονισμένα. Και ενώ η συγκρατημένη έως και αμήχανη στάση της Ρωσίας μπορεί να εξηγηθεί, από την άλλη η στάση της Γαλλίας γεννά κάποια ερωτηματικά. Το να λέει ο υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς ότι δεν υπάρχει «καμιά βεβαιότητα σε αυτό το στάδιο» για την επίτευξη μιας συμφωνίας, παραπέμπει σε μια στάση που δείχνει συνολικότερη διάσταση με την πρόταση συμφωνίας για την οποία εργάζονται εντατικά εδώ και πολλούς μήνες οι Αμερικανοί. Κάποιες διπλωματικές προσεγγίσεις την ερμηνεύουν ως μια προσπάθεια των γάλλων ιμπε- ριαλιστών να μπουν στις διαπραγματεύσεις με «τσαμπουκά» σε μια απόπειρα αναβάθμισης του διεθνούς ρόλου τους. Και βέβαια εξακολουθούν να είναι «χολωμένοι» με το άδειασμά τους και τη συμφωνία Ρωσίας ΗΠΑ για τη Συρία, πριν από λίγο καιρό. Ο Φαμπιούς επίσης, ως επιπλέον δικαιολογία, υπογράμμισε την ανάγκη να ληφθούν υπόψη οι «ανησυχίες» του Ισραήλ για τα θέματα ασφάλειας. Το Ισραήλ και ειδικότερα ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου αντιδρούν εντονότατα σε όποια συμφωνία, σε αυτή τη φάση, με το Ιράν. Δήλωσε ότι η χώρα του θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να πείσει τη διεθνή κοινότητα να αποτρέψει τη συμφωνία και πριν από την επανάληψη των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη στις 20 Νοεμβρίου, γιατί, «σύμφωνα με όλη την πληροφόρηση που φθάνει στο Ισραήλ, η συμφωνία που συζητείται είναι «κακή και επικίνδυνη». Γενικότερα καταγγέλλει τις ΗΠΑ και τον Ομπάμα για βιασύνες και κακούς υπολογισμούς, παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις του Κέρι ότι: «Ο πρόεδρος Ομπάμα είναι έτοιμος να υπογράψει μια συμφωνία που θα εγγυάται την ασφάλεια των συμμάχων μας στην περιοχή. Θα συνεχίσουμε, όπως κάναμε μέχρι τώρα, να τους υπερασπιζόμαστε απέναντι σε κάθε εξωτερική απειλή», υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα ότι «θα υπάρξει μια καλή συμφωνία ή δεν θα υπάρξει συμφωνία». Ωστόσο, η στάση του Ισραήλ στο συγκεκριμένο ζήτημα ανάγεται (ακόμα και από αξιωματούχους του Ισραήλ όπως ο Τζιόρα Έιλαντ, ειδικός σε θέματα εθνικής ασφαλείας) στην από χρόνια αντιπαράθεση της κυβέρνησης Νετανιάχου με την πολιτική Ομπάμα σε μια σειρά ζητήματα που αφορούν την περιοχή και ιδιαίτερα το Παλαιστινιακό. Είναι γεγονός ωστόσο πως η όποια διεύρυνση των δυνατοτήτων επιλογών των ΗΠΑ στην περιοχή είναι αναπόφευκτο να μειώνει προοπτικά το σημερινό ρόλο του Ισραήλ. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός (όπως και κάθε ιμπεριαλιστής) στην προσπάθεια να ενισχύσει τον έλεγχό του δεν αποκλείει τέτοιες πρωτοβουλίες, ακόμα και αν διακυβεύονται κεκτημένα «φίλων». Γεγονός είναι πως και αυτές οι συνομιλίες, άσχετα με την κατάληξή τους, όχι μόνο δεν θα κλείσουν το ζήτημα αλλά θα διευρύνουν και άλλο το πεδίο των ενδο μπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων! Χ.Β

16 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 17 ΚΚ Φιλιππίνων: Οργή για την κυβέρνηση Ακίνο, κάλεσμα για διεθνή βοήθεια Το ΚΚ Φιλιππίνων (ΚΚΦ) καλεί όλο τον φιλιππινέζικο λαό, και αυτούς που βρίσκονται στο εξωτερικό, να κινητοποιηθούν και να συγκεντρώσουν τα μεγαλύτερα δυνατά ποσά και εφόδια για τα θύματα του πρόσφατου υπερτυφώνα Yolanda (διεθνής ονομασία Haiyan). Υπολογίζεται ότι εννέα εκατομμύρια άνθρωποι, περίπου το 10% του πληθυσμού των Φιλιππίνων, έχει υποστεί την οργή του τυφώνα που θεωρείται ο μεγαλύτερος στην καταγεγραμμένη ιστορία, και ο οποίος σάρωσε 36 απο τις 72 επαρχίες της χωρας. Η πλειονότητα των θυμάτων είναι μικροί αγρότες, εργάτες γης, ψαράδες, ορεσίβιοι, εργάτες και άλλοι φτωχοί άνθρωποι που είναι και οι πιο ευάλωτοι στις φυσικές καταστροφές. Μεγάλες εκτάσεις γης πλημμύρισαν με θαλασσινό νερό με αποτέλεσμα την τεράστια καταστροφή υποδομών, σπιτιών, ιδιοκτησιών και καλλιεργήσιμης γης. Υπάρχουν φόβοι ότι ο αριθμός των νεκρών μπορεί να φτάσει σε αρκετές χιλιάδες. Οι επαναστατικές δυνάμεις του ΚΚΦ συμπάσχουν με τον φιλιππινέζικο λαό, ιδιαίτερα με αυτούς που έχουν χάσει φίλους και μέλη οικογενειών και που υποφέρουν από το μεγάλο πλήγμα. Το ΚΚΦ καλεί όλες τις προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις να οργανωθούν άμεσα και να συγκεντρώσουν χρήματα και εφόδια για την ανακούφιση και την ανοικοδόμηση και να σιγουρευτούν ότι αυτά θα φτάσουν στις πληγείσες περιοχές. Ιδιαίτερη προσοχή είναι φυσικό να δοθεί στη Tacloban και τις επαρχίες της Ανατολικής Visayas. Πρέπει επίσης να δοθεί προσοχή σε άλλες περιοχές στην κεντρική Visayas, το Panay, το Negros, το Masbate, το Mindoro, το Palawan καθώς και στο Bicol, το Νότιο Tagalog και το Ανατολικό και Βόρειο Mindanao. Η εθνική κινητοποίηση για πόρους είναι απαραίτητη, για να μπορέσει να επεκταθεί η βοήθεια σε όλες τις περιοχές που χτυπήθηκαν από την καταιγίδα. Πρέπει να υπάρξει ο κατάλληλος εθνικός συντονισμός και συνεργασία, για να γίνει δυνατή σωστή διανομή της βοήθειας. Προτεραιότητα πρέπει να δοθεί σε όσους έχουν ανάγκη άμεσης ιατρικής βοήθειας, στα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Το ΚΚΦ καλεί στη δημιουργία οργανώσεων των πληγέντων, ώστε να διευκολυνθεί η διανομή της βοήθειας και να αποτραπεί κατάσταση χάους. Ο λαός χρειάζεται αυτές τις οργανώσεις, ώστε να συγκεντρώνει και να παρέχει πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση και τις ανάγκες. Οι δυνάμεις του Νέου Λα κού Στρατού (ΝΛΣ) που δρουν στις κατεστραμμένες περιοχές, έχουν αλλάξει αμέσως τη μέθοδο των επιχειρήσεών τους και στράφηκαν σε προσπάθειες έρευνας, διάσωσης, ανακούφισης και αναδιοργάνωσης. Στις ζώνες μετώπου των ανταρτών, οι επιτροπές των συνοικιών, οι προσωρινές επαναστατικές κυβερνητικές μονάδες και οι επαναστατικές μαζικές οργανώσεις κινητοποιήθηκαν αμέσως, για να βοηθήσουν το λαό και να οργανώσουν την ανασυγκρότηση, να βοηθήσουν στην συνέχιση της παραγωγής καθώς και σε άλλες πλευρές της ζωής τους. Με γνώμονα αυτή την πολιτική, οι εμπλεκόμενες διοικήσεις του ΝΛΣ, συμπεριλαμβανομένης της διοίκησης του όρους Amandewin (στο νησί Leyte) καθώς και καθοδηγητικές επιτροπές του ΚΚΦ, μπορούν να εκδώσουν τις κατάλληλες εντολές ανακωχής στις μονάδες τους, θέτοντας τον ΝΛΣ σε κατάσταση άμυνας, όμως πάντα σε επαγρύπνηση για εχθρικές επιθετικές ενέργειες. Καλούνται να διευκολύνουν την δίοδο σε οργανώσεις και οργανισμούς που μεταφέρουν εφόδια και να προστατέψουν τους διασώστες και διανομείς βοήθειας. Ο λαός θα πρέπει να αντισταθεί σθεναρά στη συνεχιζόμενη καταστολή του φιλιππινέζικου στρατού, ιδιαίτερα σε περιοχές που έχουν πληγεί από τη θύελλα. Ο φιλιππινέζικος λαός είναι εξοργισμένος από την αργή και ανεπαρκή αντίδραση του καθεστώτος Ακίνο. Ο Aκίνο κατηγόρησε τον φιλιππινέζικο λαό ότι ήταν απροετοίμαστος για την καταστροφή. Αμέσως μετά την καταστροφή, η κυβέρνηση Aκίνο ήταν παντελώς απούσα από την περιοχή της Tacloban και άλλες επαρχίες. Ο λαός κατηγορεί τον Ακίνο ότι, με πρόσχημα την καταστροφή, θέλησε να προωθήσει το αντιλα κό σχέδιο «Προεδρικό Πρόγραμμα για τη Διανομή Κοινωνικών Κονδυλίων», όταν στην πράξη δεν έδωσε παρά ελάχιστα ποσά για την καταστροφή. Από την άλλη, το ΚΚΦ ευχαριστεί τα τοπικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης που χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα τους για την παροχή πληροφοριών στα θύματα. Ο φιλιππινέζικος λαός καλωσορίζει τις ντόπιες και διεθνείς οργανώσεις βοήθειας, των οποίων η συμβολή είναι ανεκτίμητη. Το ΚΚΦ καλεί όλες τις διεθνείς πολιτικές οργανώσεις να δώσουν τη μέγιστη δυνατή βοήθεια στα θύματα. Το ΚΚΦ καταγγέλλει την κυβέρνηση Ακίνο και την κυβέρνηση των ΗΠΑ που εκμεταλλεύτηκαν την καταστροφή, για να αναπτύξουν περισσότερα πολεμικά πλοία και στρατιώτες σε διάφορες περιοχές, παραβιάζοντας την κυριαρχία της χώρας. Το ΚΚΦ καλεί τις ξένες κυβερνήσεις που θέλουν να βοηθήσουν να το κάνουν μέσα από πολιτικές οργανώσεις ή οργανισμούς. *Η ανακοίνωση, με ημερομηνία 11 του Νοέμβρη 2013, δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα net. Αθέατος Κόσμος Λαμπεντούσα, Ιταλία Η κλειστή πύλη της Ευρώπης ΑΚΟΥΣΤΕ το μουσικό κομμάτι που έγραψε ο Ενιο Μορικόνε για την τραγωδία ΓΝΩΡΙΣΤΕ την Λαμπεντούσα μέσα από τα μάτια ενός μετανάστη που επιστρέφει www. archiviomemoriemigranti.net/ritorno_lampedusa ΙΑΒΑΣΤΕ το άρθρο της Μοντ Ντιπλοματίκ mondediplo.com/blogs/mapping-europe-s-waron-immigration Τα μνημεία στήνονται για να τιμήσουν γεγονότα του παρελθόντος, πρόσωπα του χθες, νίκες ή ανθρώπινες τραγωδίες που έγιναν στο διάβα του ιστορικού χρόνου. Στην Λαμπεντούσα, ένα μνημείο αποτελεί εξαίρεση. Στέκει εκεί σαν να προσμένει, με βεβαιότητα, γεγονότα που θα συμβούν στο μέλλον, δικαιώνει σχεδόν καθημερινά, με μακάβριο τρόπο, την ύπαρξή του. Στην ανατολική είσοδο του φυσικού κόλπου που οδηγεί στο λιμάνι του νησιού, στη νότια βραχώδη ακτή, σε ένα ύψωμα στην άκρη του αεροδιαδρόμου, στέκει μοναχικά η Πύλη της Ευρώπης. Ένα μνημείο από πυρίμαχο κεραμικό υλικό, ύψους πέντε μέτρων και πλάτους τριών, αφιερωμένο στους μετανάστες που έχασαν την ζωή τους, προσπαθώντας να φτάσουν στο νησί. Το έργο, που έχει την μορφή μιας τεράστιας ανοικτής πόρτας, φιλοτέχνησε ο γλύπτης και ζωγράφος Ντομένικο, Μίμο, Παλαντίνο και αποκαλύφθηκε το καλοκαίρι του 2008, με δαπάνες μερικών φιλανθρωπικών οργανώσεων. Τα ξημερώματα της 3ης του φετινού Οκτώβρη, για μια ακόμη φορά, μια από τις πύλες της Ευρώπης ήταν ερμητικά κλειστή. Οχυρωμένη, με ισχυρά κύματα και με τυφλωμένα τα πανάκριβα ηλεκτρονικά μάτια και αυτιά της. Τριακόσιοι εξήντα έξι αφρικανοί μετανάστες, άνδρες και γυναίκες νεαρής ηλικίας και αρκετά παιδιά, προστέθηκαν στην λίστα των νεκρών που θυμίζει νυχθημερόν η σκιά του μνημείου. Αυτή τη φορά, οι φωνές των ασημόγλαρων δεν μπόρεσαν να σκεπάσουν τις κραυγές των δυστυχισμένων που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον θάνατο. Ήταν τόσες πολλές και σπαρακτικές που έφτασαν στα αυτιά των ψαράδων, που πρώτοι έτρεξαν να τους σώσουν και να κινητοποιήσουν το λιμενικό και τις ομάδες διάσωσης. Όπως και σε όλα τα Πελάγια νησιά, έτσι και στις απόκρημνες ακτές της Λαμπεντούσα, εκτός από τους γλάρους, και πολλά αποδημητικά πουλιά σταθμεύουν, για να πάρουν δυνάμεις στο αέναο ταξίδι της μετανάστευσης. Το νησί των κουνελιών, στα νότιο-δυτικά, είναι στην πραγματικότητα μια συνέχεια της ακτής, έκτασης τεσσερισήμισι στρεμμάτων, που χωρίζεται από έναν εφήμερο ισθμό περίπου τριάντα μέτρων. Σε αυτά τα αβαθή νερά, που το καλοκαίρι συγκεντρώνουν πολλούς τουρίστες, εκτυλίχθηκε μια από τις μεγαλύτερες έως τώρα ανθρώπινες τραγωδίες, όταν βυθίστηκε ένα ψαροκάικο φορτωμένο με πεντακόσιους τουλάχιστον αφρικανούς, κυρίως Ερυθραίους και Σομαλούς. Ο αριθμός των πνιγμένων, τελικός επίσημος απολογισμός οι 366 νεκροί, ήταν τόσο μεγάλος που, όπως σχολίασε και ο Γκάρντιαν, δεν μπορούσε να αγνοηθεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις. Με απίστευτη υποκρισία, όλοι έσπευσαν να δηλώσουν την συντριβή τους και να αρχίσουν να καμώνονται πως επανεξετάζουν τις πολιτικές τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η κυβέρνηση της Ιταλίας, στα πλαίσια αυτής της...επανεξέτασης, αποφάσισαν να ενισχύσουν το δίκτυο περιπολιών της Φρόντεξ, ενισχύοντας τον αόρατο φράκτη στα νερά της Μεσόγειου. Φράκτης που όχι μόνο δεν εμπόδισε τις ανθρώπινες τραγωδίες αλλά, στα χρόνια του, αυτές αυξήθηκαν κατακόρυφα. Η τραγωδία της Λαμπεντούσα δεν ήταν η πρώτη και δυστυχώς δεν θα είναι η τελευταία. Σε όλα τα μεσογειακά περάσματα, από τον νότο και ανατολικά, με προορισμό τον βορρά, χιλιάδες ανθρώπινες ζωές χάνονται κάθε χρόνο, προσπαθώντας να ξεφύγουν από την πείνα, την καταπίεση και τους πολέμους. Χαρακτηρίζοντας, δίκαια, πόλεμο, την μάχη των κυβερνήσεων της Ευρώπης ενάντια στην μετανάστευση, η Μοντ Ντιπλοματίκ αναφέρει πως, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Migrinter του Πανεπιστήμιου Πουατιέ, από την αρχή του 1993, περισσότεροι από μετανάστες και πρόσφυγες πέθαναν στα σύνορα της Ευρώπης. Στην Λαμπεντούσα, τις πρώτες ημέρες μετά την τραγωδία, έσπευσαν, με προσποιητή λύπη και περισσή υποκρισία, ο ιταλός πρωθυπουργός, ο Μπαρόζο, ο Πάπας και μια ντουζίνα αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΗΕ. Αρκετοί από αυτούς εισέπραξαν τις δίκαιες αποδοκιμασίες των ντόπιων, οι οποίοι, ζώντας από κοντά το δράμα των μεταναστών, ζητούν εδώ και χρόνια να αλλάξει η αντι-μεταναστευτική πολιτική. Στις 3 του Νοέμβρη, μια ομάδα επιζώντων από την Ερυθραία, μαζί με τον δήμαρχο του νησιού, συναντήθηκαν στο σημείο της ακτής που είναι το κοντινότερο στα νερά που εκτυλίχθηκε η τραγωδία και σε μια σεμνή τελετή, φύτεψαν μερικές δεκάδες δένδρα. Σκοπεύουν να βάλουν 366 από αυτά, στην μνήμη των πνιγμένων μεταναστών. Όπως ήταν αναμενόμενο, τόσο οι κυβερνήσεις όσο και τα μεγάλα ευρωπαϊκά ΜΜΕ ξέχασαν γρήγορα και ξεπέρασαν εύκολα την... συντριβή τους. Είχαν να ασχοληθούν με μια άλλη μεγάλη ανθρώπινη τραγωδία που συμβαίνει εντός των ευρωπαϊκών τειχών, αυτήν την φορά. Έπρεπε να γράψουν νέους συγκινητικούς λόγους, να οργανώσουν αποκαλυπτικά ρεπορτάζ και να σχεδιάσουν μορφασμούς συντριβής και βαθιάς λύπης, για τα εκατομμύρια των νέων ευρωπαίων ανέργων, ενόψει της ειδικής συνόδου κορυφής στο Παρίσι. Είναι δύσκολο πράγμα να είσαι ευσυγκίνητος στις εποχές των τεράτων... Τον Αθέατο Κόσμο γράφει ο Δημήτρης Παυλίδης

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΤΟΠΙΚΑ Θεσσαλονίκη Μεγάλη διαδήλωση υπέρ της Χαλκιδικής Δράσεις σε πολλές πόλεις της χώρας και στο εξωτερικό Το Σάββατο 9 του Νοέμβρη, σε πολλές πόλεις της Ελλάδας αλλά και στην Ευρώπη, έγιναν μικρές και μεγάλες δράσεις, ενάντια στις καταστροφικές εξορύξεις χρυσού στη Χαλκιδική. Δράσεις πραγματοποιήθηκαν σε Αθήνα, Κιλκίς, Κομοτηνή, Καρδίτσα, Σπάρτη, Λιβαδειά, Σύρο, Τρίκαλα, Αίγινα, Βόλο, Καβάλα, Άρτα, Πάτρα, Μυτιλήνη, Λάρισα, Ξάνθη, Ηράκλειο, Ρόδο, Λονδίνο, Παρίσι, Ιωάννινα, Άμστερνταμ, Βιέννη, Μόντρεαλ, Βερολίνο, Ντίσελντορφ, Βουδαπέστη, Κωνσταντινούπολη, Βενετία, Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη, Σκόπια, Βελιγράδι Μεγάλη συγκέντρωση χιλιάδων ανθρώπων και πορεία γεμάτη παλμό, πάθος και αποφασιστικότητα έγινε στη Θεσσαλονίκη. Κύριο χαρακτηριστικό η αυξημένη, σε σχέση με προηγούμενες πορείες, συμμετοχή διαδηλωτών από τη Θεσσαλονίκη. Έγινε φανερό πως αυτός ο αγώνας έχει ριζώσει σ αυτή την πόλη. Στην κινητοποίηση που διέσχισε τους κεντρικούς δρόμους της πόλης και κατέληξε στο κτίριο της ΕΡΤ-3, συμμετείχαν επιτροπές αγώνα από την Χαλκιδική, επιτροπές αλληλεγγύης από άλλες πόλεις, πολιτικά κόμματα και οργανώσεις, επιτροπές και πρωτοβουλίες γειτονιών από την Θεσσαλονίκη, οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕΤ κλπ. Η Λα κή Αντίσταση-ΑΑΣ συμμετείχε με ξεχωριστό μπλοκ. Πλησιάζουμε σε μια προεκλογική περίοδο και εντείνονται οι προσπάθειες από τη μεριά της κυβέρνησης και της Eldorado να διχάσουν και να αποδυναμώσουν το μέτωπο του αγώνα. Έτσι, έχουμε τη βιομηχανία διώξεων να συνεχίζεται με δεκάδες κλήσεις να φθάνουν σε αγωνιστές για κάθε κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε τα τελευταία δυο χρόνια. Έχουμε την προστασία των παρανομιών της εταιρίας (παράνομες εκσκαφές, εκχερσώσεις και υλοτομίες) από τις διμοιρίες των ΜΑΤ. Αποκαλύπτονται, από τις δικογραφίες, παρακολουθήσεις τηλεφώνων όσων διαμένουν στην περιοχή ή δηλώνουν αλληλέγγυοι στον αγώνα. Κρύβουν, από τους κατοίκους του Νεοχωρίου, για μήνες, ότι υπάρχουν αυξημένες συγκεντρώσεις αρσενικού στο νερό που το κάνει ακατάλληλο ακόμη και για πλύσιμο. Τα φορτηγά της εταιρίας κυκλοφορούν με τοξικά απόβλητα, μέσα σε κατοικημένες περιοχές. Τα ίδια αυτά τοξικά απόβλητα τα σεργιανούν στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, σαν να μην τρέχει τίποτα, αδιαφορώντας προκλητικά, με τον αέρα της ατιμωρησίας για οτιδήποτε διαπράξουν. Και από την άλλη, η εταιρία προσπαθεί να φτιάξει το προφίλ της. Αναζητάει με επιμονή να βρει αθλητικές ομάδες, για να γίνει χορηγός τους -βόλε γυναικών του ΠΑΟΚ, ποδοσφαιρική ακαδημία του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Οι δωρεές της El Dorado στο Δήμο Αριστοτέλη και τον σημερινό δήμαρχο Πάχτα μοιάζουν με τον ετήσιο προ πολογισμό του δήμου, προηγούμενων χρόνων. Οι δωροεπιταγές που μοιράζει η εταιρία στους λεγόμενους «εργαζόμενους» εξοφλούνται στα τοπικά καταστήματα. Και οι δωρεές της εταιρίας προς την ΕΛ.ΑΣ. έγιναν πρωτοσέλιδα και απασχολούν ακόμη και το καναδικό κοινοβούλιο. Με ελεύθερους τους προφυλακισμένους αγωνιστές πια, μετά την μεγαλειώδη συναυλία και παρά τις προσπάθειες τρομοκράτησης και εκβιασμού των κατοίκων των χωριών της Β.Α. Χαλκιδικής να υποταχθούν, αυτή η διαδήλωση ανέδειξε πως η πολιτικοποίηση του αγώνα είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο και είναι ανάγκη να προχωρήσει με σοβαρότητα και επιμονή. Όχι στη χωματερή στην Ηλεία! Νίκη στον αγώνα των κατοίκων! Οι κάτοικοι της Ηλείας έχουν κάθε δικαίωμα να υπερασπιστούν την περιοχή τους, να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις, χωρίς αυταπάτες για το ρόλο και τα όρια των δικαστηρίων, του ΣΤΕ και των διάφορων θεσμικών οργάνων. Τον τελευταίο καιρό, έπεσε σαν βόμβα στους κατοίκους του νομού Ηλείας και συγκεκριμένα των δήμων Μακρίσια, Αλφειούσα και Φλόκα, η δημιουργία χωματερής και η εγκατάσταση μονάδας δεματοποιητή σκουπιδιών, στην περιοχή Λίμνες. Η παράνομη αυτή χωματερή πρόκειται να γίνει μέσα στο δάσος, δίπλα στο φράγμα και το ποτάμι του Αλφειού, το οποίο αρδεύει μεγάλο τμήμα καλιεργήσιμων περιοχών και διασχίζει αρκετές κατοικημένες περιοχές. Μπροστά στην αδυναμία διαχείρισης του προβλήματος των απορριμάτων που υπάρχει στην Ηλεία, αποφασίστηκε από τις Αρχές της Περιφέρειας υτικής Ελλάδας η κατασκευή της μονάδας επεξεργασίας αστικών στερεών αποβλήτων, σε ένα μέρος στο οποίο και στο παρελθόν είχε κριθεί παράνομη η δημιουργία χωματερής. Αυτό εντάσσεται στις προσπάθειες του συστήματος να «επιλύσει» το ζήτημα των σκουπιδιών, μετατρέποντας μεν κατοικημένες περιοχές σε χαβούζες, επωφελόντας δε κάθε είδους μεγαλοκαρχαρίες και εργαλάβους. Η απόφαση αυτή, ωστόσο, πάρθηκε χωρίς τον...ξενοδόχο, αφού οι κάτοικοι της περιοχής αμέσως αντέδρασαν σε αυτή την απόφαση. Γρήγορα, λοιπόν, συγκρότησαν μια επιτροπή αγώνα και κατέλαβαν τον χώρο αυτό, εμποδίζοντας τα απορριματοφόρα και τα μηχανήματα να προβούν στην δημιουργία εγκατάστασης της μονάδας δεματοποιητή. Η καθημερινή τους μαζική περιφρούρηση της περιοχής, οι διαμαρτυρίες στα γύρω χωριά αλλά και στο κέντρο του Πύργου και η συσπείρωση όλο και περισσότερου κόσμου στον αγώνα δεν έμειναν αναπάντητα από το σύστημα. Όταν, στις μέρες μας, αυτός που αντιστέκεται και αγωνίζεται ενάντια σε αυτή την βάρβαρη πολιτική, στοχοποιείται και καταστέλεται, επόμενο ήταν να χτυπηθεί και αυτή η εστία αντίστασης. Παρόλο, λοιπόν, που ο εν εξελίξει στην Ηλεία αγώνας μετράει λίγες μέρες από τότε που ξεκίνησε, ήδη βλέπουμε κάποια κοινά γνωρίσματα με τον μεγαλειώδη αγώνα της Κερατέας και της Χαλκιδικής, ως προς τον τρόπο απάντησης του κράτους και των μηχανισμών του. Από την αρχή σχεδόν, ο δήμαρχος προέβη σε μηνύσεις εναντίον όποιων αγωνίζονται, καθώς επίσης και σε όσους δημοσιογράφους της τοπικής κοινωνίας ανοίγουν το θέμα. Βέβαια, δεν έμεινε εκεί και ξεκίνησαν οι προσαγωγές και οι συλλήψεις των κατοίκων, καθώς και η καταγραφή των αριθμών κυκλοφορίας όσων βρίσκονται στην κατάληψη. Το αποκορύφωμα, όμως, ήταν η «απαγωγή» ενός κάτοικου από την αστυνομία, την ώρα που έφευγε από το χώρο της κατάληψης, τον οποίο δεν άφησαν ούτε να επικοινωνήσει με την οικογένεια του. Οι συλληφθεντες τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι, λόγω τόσο του αβασίμου των κατηγοριών όσο και της μαζικότητας του κόσμου που αντέδρασε. Την εμφάνισή τους έκαναν και τα ΜΑΤ, τα οποία έκλεισαν με κλούβες τους περιμετρικούς δρόμους και προσήγαγαν 6 άτομα, αφήνοντας τα απορριματοφόρα να αδειάσουν τα σκουπίδια που μετέφεραν. Όλα αυτά όχι μόνο δεν έβαλαν φρένο στον αγώνα των κατοίκων αλλά τους όπλισαν με πείσμα να συνεχίσουν ακόμα πιο δυναμικά. Πλέον και οι ίδιοι έχουν καταλάβει πως είναι μονόδρομος η αντίσταση ενάντια στην ολοκληρωτική καταστροφή στο περιβάλλον της περιοχής τους, με την μόλυνση του ποταμού και των καλλιεργειών τους, που καθιστά μη βιώσιμη τη διαμονή στις κοντινές περιοχές. Οι κάτοικοι της Ηλείας έχουν κάθε δικαίωμα να υπερασπιστούν την περιοχή τους, να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις, χωρίς αυταπάτες για το ρόλο και τα όρια των δικαστηρίων, του ΣΤΕ και των διάφορων θεσμικών οργάνων. Ο δίκαιος αυτός αγώνας του λαού της Ηλείας μπορεί να τροφοδοτήσει πολύ θετικά το λαϊκό κίνημα αντίστασης που οικοδομείται. Μπορεί να παλέψει ενάντια στην πολιτική της εξαθλίωσης, της τρομοκρατίας και στην υποβάθμιση της ζωής που επιφέρει αυτή η χωματερή!

18 ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Προλεταριακή Σημαία 19 χρεώσεις ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Ευρωπαϊκά (σκοτσέζικα) ντους Ηεναλλαγή κρύου και ζεστού είναι το χαρακτηριστικό του λεγόμενου σκοτσέζικου ντους σαν αυτό στο οποίο υποβάλλουν το πολιτικό προσωπικό της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης. «Η Ελλάδα έχει κάνει πρόοδο σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων, όμως χρειάζεται να επιταχύνει την εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και να αυξήσει την αποδοτικότητα της δημόσιας διοίκησης για να τονώσει την ανάπτυξη, σύμφωνα με την 5η έκθεση της Task Force για την Ελλάδα», υποστήριξε ο επικεφαλής της Χ. Ράιχενμπαχ. Από την πλευρά του, ο Ολι Ρεν αποδίδει εύσημα για την πορεία σε επιμέρους τομείς, όπως η απορρόφηση κοινοτικών πόρων, αλλά και προειδοποιεί ότι πρέπει να συνεχιστούν οι διαρθρωτικές αλλαγές. Σύμφωνα με τον αρμόδιο επίτροπο για τις οικονομικές & νομισματικές υποθέσεις και το ευρώ, "ενώ έχουμε ενθαρρυντικές ενδείξεις σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας και αναμένουμε επιστροφή στη θετική ανάπτυξη το 2014, η κατάσταση παραμένει πολύ δύσκολη για τους έλληνες πολίτες, ιδίως τον δραματικά υψηλό αριθμό των ανέργων." Οι δύο εκθέσεις στις οποίες γίνονται οι παραπάνω αναφορές διαπιστώνουν πως παρατηρείται για πρώτη φορά «απορροφητικότητα» στα ευρωπα κά προγράμματα χρηματοδότησης (μερικά από τα οποία εκκρεμούν από το ). Όπως σημειώνεται, σημαντική πρόοδος έχει επίσης συντελεστεί ως προς την υλοποίηση των 180 «έργων προτεραιότητας» που αναφέρονται στο Μνημόνιο Συνεννόησης (ΜΣ). Συγκεκριμένα, έχει σημειωθεί πρόοδος όσον αφορά την υπέρβαση των εμποδίων στα έργα παραχώρησης αυτοκινητόδρομων. Ωστόσο, για το ένα τρίτο των έργων προτεραιότητας εξακολουθεί να υπάρχει ο κίνδυνος μη υλοποίησης πριν από το τέλος της περιόδου προγραμματισμού. Η έκθεση στέκεται ιδιαίτερα στη διαφαινόμενη αποδέσμευση των επενδύσεων στις υποδομές, όπου σημειώνει ικανοποιητική πρόοδο. Οι εργασίες σε 4 μεγάλους αυτοκινητόδρομους, συνολικού κόστους 7,6 δισεκατομμυρίων ευρώ, που είχαν ανασταλεί για τρία χρόνια εξαιτίας της κρίσης, πρόκειται να ξεκινήσουν και πάλι ενώ τις επόμενες εβδομάδες αναμένεται έγκριση και οικονομική βοήθεια από την ΕΕ. Και είναι αλήθεια πως από το Δεκέμβριο του 2011 η Ελλάδα ανήλθε στην 6η θέση στον πίνακα της ΕΕ για την απορρόφηση των Διαρθρωτικών Ταμείων, από τη 18η, γεγονός που αντιπροσωπεύει μια πολυπόθητη "ένεση" ρευστότητας στην οικονομία. Από την άλλη, οργανώνεται (με σημαντική καθοδήγηση της Τask Fore) εδώ και καιρό η συμμετοχή της χώρας πιο ενεργητικά στα προγράμματα της Ευρωπα κής Τράπεζας Επενδύσεων προκειμένου, όπως γράφουν, να υπερπηδηθεί η ακινησία στο ζήτημα της ρευστότητας και η πιστωτική ασφυξία στην οποία βρίσκονται νοικοκυριά και βασικά οι επιχειρήσεις. Με έκδηλη χαρά ο Χατζηγάκης υποδέχτηκε τον υπερδιπλασιασμό αυτής της χρηματοδότησης από τα 500 δισ. του προηγούμενου έτους στα δισ. για το διάστημα μέχρι και το Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται κατά βάση (αλλά μόνο κατά τα λεγόμενα) σε ΜμΕ (μικρομεσαίες επιχειρήσεις) που για τα ευρωπα κά επιτελεία θα παίξουν (και όχι μόνο στην Ελλάδα) ρόλο αναχαίτισης στην αυξανόμενη ύφεση και ανεργία. Από την άλλη βέβαια είχαμε εκείνες τις δημόσιες δηλώσεις του ευρωπαίου αξιωματούχου που επικρίθηκαν αργότερα «αρμοδίως»- για το κολοσσιαίο κενό του προ πολογισμού και για το χάσμα («απέχουν μίλια και δισεκατομμύρια») που χωρίζει τις εκτιμήσεις της τρόικας από αυτές της κυβέρνησης. Μάλιστα, όπως γράφεται, ωριμάζει - στο πλαίσιο του Εurogroup- η σκέψη πως η Ελλάδα, μη έχοντας άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες, μπορεί να αντέξει μέχρι την άνοιξη. Έτσι, είναι γεγονός πως ούτε το τρέχον ούτε το επόμενο Εurogroup πρόκειται να πάρει απόφαση για το ελληνικό δημόσιο χρέος και η εκταμίευση της επόμενης δόσης 1 δισ. παρατείνεται μέχρι το Δεκέμβριο και βλέπουμε. Αυτή η αντιφατική συμπεριφορά των Ευρωπαίων έχει την εξήγησή της. Γνωρίζουν φυσικά την κατάσταση και την πορεία του χρέους και εκτός των άλλων ασκούν και τον ωμό εκβιασμό που τόσο ταιριάζει στον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ένωσής τους. Από την άλλη, βέβαια, είναι υποχρεωμένοι να πάρουν κάποια μέτρα αναχαίτισης της ύφεσης γιατί η οικονομική και κοινωνική ερημοποίηση μπορεί να αποσταθεροποιήσει κυβερνήσεις και κοινωνίες. Αλλά και αυτή η αναχαίτιση είναι ραμμένη στα δικά τους μέτρα. Είναι σίγουρο ότι θα επωφεληθεί το μεγάλο ντόπιο κεφάλαιο υπάρχουν τρόποι να κρυφτεί πίσω από «μικρομεσαίες» επιχειρήσεις, αφού οι τελευταίες αδυνατούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις φορολογικές τους υποχρεώσεις. Είναι μεγάλο ερώτημα σε ποια ανάπτυξη στοχεύουν. Δεν προβάλλεται και δεν χαιρετίζεται τυχαία από τα 180 «έργα προτεραιότητας» η πρόοδος στις υποδομές. Δεν είναι όμως ότι θέλουν να υπάρχουν δίκτυα, να τα χρησιμοποιούν και να τα εκμεταλλεύονται. Όπως έγραφαν οικονομικές εφημερίδες, εδώ και καιρό οι συνεταιριστικές τράπεζες της Γερμανίας ερευνούν το οικονομικό τοπίο της χώρας ώστε να συμπράξουν με ΜμΕ των οποίων το χαμηλό εργασιακό κόστος θα εκμεταλλευτούν για να εξάγουν αποκλειστικά (!) στη Γερμανία προ όντα ελληνικά με γερμανική ετικέτα. Αλλά και οι βόλτες του κυρίου Φούχτελ περί την τοπική αυτοδιοίκηση και τα χρυσοφόρα απορρίμματά της είναι επίσης γνωστές. Τι είδους αναχαίτιση στην ύφεση μπορεί να προσφέρει η νέα οικονομική παραρτημοποίηση; Θα δείξει Προς το παρόν το ρήγμα των χιλίων μιλίων του ευρωπαίου αξιωματούχου θα μπορούσε να μετρηθεί και σε οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση ετών (ίσως και φωτός) Η απόφαση Ντράγκι εν έχει περάσει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα (μόλις πριν από την έλευση του φθινοπώρου) που το παγκόσμιο οικονομικό κλίμα ήταν υπέρ της απόσυρσης της εύκολης ρευστότητας, με την ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ να προετοιμάζει τις αγορές πως σκέφτεται να σταματήσει το πρόγραμμα της ποσοτικής νομισματικής χαλάρωσης. Τα θύματα αυτής της «αμφιθυμίας» ήταν ο χρυσός και οι αναπτυσσόμενες χώρες σε πρώτη φάση. Στη συνέχεια οι ίδιες οι νομισματικές αρχές των ΗΠΑ και αφού λύθηκε το εσωτερικό πρόβλημα με τον προϋπολογισμό και το χρέος- ανέκρουσαν πρύμνα και απ ό,τι φαίνεται δεν πρόκειται να υπάρξει πάγωμα στο πρόγραμμα μαζικής αγοράς ομολόγων και στο τύπωμα νέου χρήματος. Πράγμα εντελώς φυσικό για μια παγκόσμια οικονομία που παραπαίει ανάμεσα στην αποφυγή τής ακόμα μεγαλύτερης ύφεσης με μικρά «λακτίσματα» ανακάμψεων που όμως δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα της στασιμότητας. Η «θηλυκή» επιλογή για τη θέση του νέου προέδρου της FED απηχεί μάλιστα αντίστοιχου χαρακτήρα οικονομικές επιλογές, όπως τουλάχιστον γράφεται στον παγκόσμιο οικονομικό Τύπο. Στο πλαίσιο αυτό η απόφαση του Ντράγκι για σχεδόν μηδενικά επιτόκια του ύψους 0,25% ήταν η αναμενόμενη ευρωπαϊκή απάντηση, η οποία δεν φαίνεται να βρίσκει σύμφωνο τον γερμανικό χρηματοπιστωτικό τομέα. Η απόφαση μάλιστα αυτή έρχεται ύστερα από εκτιμήσεις της Κομισιόν για σταδιακή ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας, που τη συγκεκριμενοποιεί μιλώντας για σταθεροποίηση της κατάστασης το πρώτο εξάμηνο του έτους και σταδιακή ανάκαμψη το δεύτερο εξάμηνο με επιτάχυνση της ανάπτυξης το 2014, στο πλαίσιο της εαρινής έκθεσης για την ευρωπαϊκή οικονομία φέτος και του χρόνου. Παράλληλα η Κομισιόν, θεωρώντας ότι έχουν περιοριστεί αισθητά οι μακροοικονομικοί κίνδυνοι λόγω των μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης στα κράτη-μέλη, που άρχισαν να εφαρμόζονται από το 2011, αποφάσισε να εισηγηθεί μια πιο ήπια πολιτική στο δημοσιονομικό τομέα, δίνοντας περισσότερο χρόνο σε χώρες της Ευρωζώνης προκειμένου να πετύχουν τους στόχους σχετικά με το δημόσιο έλλειμμα. Με σταθερά προβλήματα κατά τον Όλι Ρεν- την αύξηση της ανεργίας (με την ψαλίδα να ανοίγει υπερβολικά όσον αφορά τις χώρες του Νότου), την έλλειψη ρευστότητας για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και την όλο και μεγαλύτερη πίστωση των νοικοκυριών. Με σχεδόν μοναδικό θετικό παράγοντα την ομαλοποίηση στις αγορές των ευρωπαϊκών ομολόγων, ο Ρεν εισηγείται τη χορήγηση διετούς παράτασης στην επαναφορά του ελλείμματος κάτω του 3% του ΑΕΠ τόσο για τη Γαλλία όσο και την Ισπανία. Ωστόσο, για τη με Γαλλία έθεσε ως προϋπόθεση την εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και τη λήψη μέτρων από την κυβέρνηση, ενώ και για την Ισπανία είπε ότι αναμένει από την κυβέρνηση να επιδείξει την ίδια αποφασιστικότητα. Για τη Γαλλία ανέλαβαν ήδη οι αγορές καθώς ανακοινώθηκε η πρώτη υποβάθμιση της χώρας από τη γνωστή S&P. Χρονική παράταση στη δημοσιονομική προσαρμογή θα δοθεί σε άλλες δύο χώρες της Ευρωζώνης, την Ολλανδία και τη Σλοβενία, ωστόσο αν και απέφυγε να την προσδιορίσει χρονικά εκτιμάται ότι θα είναι ετήσιας διάρκειας. Αντίθετα, στην Ιταλία αναμένεται ότι το έλλειμμα θα παραμείνει φέτος κάτω του 3% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα στο τέλος Μαΐου να αναμένεται εισήγηση από την Κομισιόν για την έξοδο της χώρας από τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος και επιτήρησης. Όσο για τον πληθωρισμό, οι εκτιμήσεις μιλούν για χαμηλά ποσοστά κάτω του 2% λόγω των χαμηλών τιμών στην ενέργεια. Εμείς θα προσθέσουμε και τη μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας έπειτα από τις μεγάλες αναδιαρθρώσεις στο Νότο αλλά και την επιβολή «ευέλικτων» σχέσεων εργασίας στο Βορρά. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο δεν φαίνεται να απειλείται από τον «πληθωρισμό των μισθών» και τούτο δίνει και την ταξική διάσταση του ζητήματος. Βέβαια όλα τα παραπάνω δεν φαίνονται και πολύ «γερμανικά», αν και διευκολύνουν τις χώρες του φιλογερμανικού κύκλου. Εκείνο που φαίνεται να αιφνιδίασε τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες στη Γερμανία ήταν η απόφαση για τη μείωση των επιτοκίων καθώς όλοι ανέμεναν να παραμείνουν τα επιτόκια στο 5% τουλάχιστον μέχρι το τέλος του ερχόμενου εκέμβρη. Μάλιστα ο Σύνδεσμος των γερμανικών ασφαλιστικών εταιρειών δήλωσε ότι «οι μειώσεις του βασικού επιτοκίου, σε ποσοστό κοντά στο μηδέν, δεν προσφέρουν καμία αναπτυξιακή ώθηση. Αυτό που κάνουν είναι να μειώνουν τις πιέσεις που ασκούνται στις νοτιοευρωπαϊκές χώρες προκειμένου αυτές να συνεχίσουν τις μεταρρυθμίσεις τους». Ωστόσο ο επικεφαλής οικονομολόγος της Berenberg Bank, Χόλγκερ Σμίντινγκ, είδε στην κίνηση Ντράγκι την εκδήλωση αποφασιστικότητας και πειθούς προς το Σ της ΕΚΤ προκειμένου να πάρει μέτρα «έκτακτου χαρακτήρα», χωρίς στην ουσία να υπάρχει σήμερα στην Ευρωζώνη (του 0,7% πληθωρισμού) μια τέτοια ανάγκη. ιείδε δηλαδή ένα είδος άσκησης ετοιμότητας, που όμως δεν πρόκειται να ενισχύσει ουσιαστικά τη ρευστότητα. Αφού για μεν τους γερμανούς επιχειρηματίες και τα νοικοκυριά ήδη τα επιτόκια είναι πολύ χαμηλά οπότε δεν υφίσταται ζήτημα ρευστότητας- για δε τις χώρες του Νότου η ρευστότητα αυτή για πολλούς λόγους και εξαιτίας των μέτρων- δεν πρόκειται να φτάσει. εν έχει και άδικο Απομένει η οικονομική ψυχολογία σε έναν ιδιότυπο οικονομικό πόλεμο υπεροχής, κύρους και επιρροής ανάμεσα στις δύο ακτές του Ατλαντικού αλλά και εντός της ευρωζώνης και ιδιαίτερα στο πλαίσιο του χρηματοπιστωτικού τομέα που βρίσκεται σε μια πορεία μεγάλης αναδιάρθρωσης και σε κατεύθυνση αμφίβολης ενοποίησης.

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Τα «δύο άκρα», Για τη δολοφονία των με Ηεν ψυχρώ δολοφονία δύο μελών της Χρυσής Αυγής και ο βαρύτατος τραυματισμός ενός τρίτου είχε, όπως είναι φυσικό, συγκλονιστική επίδραση στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα γέννησε σειρά ερωτημάτων τόσο σε σχέση με το ποιες δυνάμεις αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μια τέτοια αιματηρή ενέργεια όσο και για το πού στοχεύουν. Διατυπώθηκε σειρά απόψεων και ερμηνειών από διάφορες πλευρές και οι οποίες μπορούν να συνοψισθούν σε δύο βασικές εκδοχές. Η μια αποδίδει το έγκλημα σε κύκλους που συνδέονται με το σύστημα (εντός ή και εκτός Ελλάδας) και η άλλη το αποδίδει σε ομάδα του λεγόμενου «αντάρτικου πόλης». Τώρα το πόσο στεγανά διαχωρισμένες είναι αυτές οι δυο εκδοχές είναι ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα, αλλά ας το αφήσουμε για παρακάτω. πόλης». (Αυτά είναι κυρίως για την κυβερνητική προπαγάνδα και τους αναλωνόμενους στα ΜΜΕ φιλολογούντες αναλυτές). Αυτή κατά βάση συνδέεται με το αν και τι είδους κύκλος είναι αυτός που ανοίγει και κυρίως από ποιες δυνάμεις και με ποιες στοχεύσεις. Ανταγωνισμοί και αντιθέσεις Και εδώ θα πρέπει να αναφερθούμε έστω σε συντομία στο τι διαδραματίζεται αυτή την περίοδο στη χώρα μας και βέβαια στη διασύνδεσή του με έξωθεν κινήσεις. Όσον αφορά την επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και συνολικά το λαό, που αναπτύσσεται με όλο και πιο βάρβαρο τρόπο, αποτελεί αυτή μια κατεύθυνση στην μας. Μια αντιπαράθεση που αφορά το σε ποιο ιμπεριαλιστικό άρμα θα εντάσσεται -κατά βάση- στρατηγικά, πολιτικά η χώρα, τον έλεγχο των πολιτικών διεργασιών, εξελίξεων και προσανατολισμών, το ζήτημα των αγωγών, της προμήθειας όπλων, τον έλεγχο της αγοράς και βέβαια τη μοιρασιά των λεγόμενων φιλέτων. Ολοφάνερη η αντίθεση των ΗΠΑ με τη Γερμανία, η οποία για πρώτη φορά μεταπολεμικά διεκδικεί από τις ΗΠΑ (με όχημα την ΕΕ και τα μνημόνια) έναν όλο και πιο σημαίνοντα ρόλο στη χώρα μας. Αντιθέσεις εκδηλώνονται ακόμα και μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ αλλά και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ενώ η κατάσταση περιπλέκεται επικίνδυνα με την προσπάθεια παρεμ- καλούν, γεννούν σε μερίδες της και τάσεις αναζήτησης εναλλακτικών διεξόδων, περιορισμένου έστω χαρακτήρα. Από την άλλη μεριά, η διάλυση των κοινωνικών συμμαχιών στήριξης, η απαξίωση-χρεοκοπία του πολιτικού προσωπικού, η αχρήστευση των μορφών ενσωμάτωσης θέτουν με οξύ τρόπο το πρόβλημα της κοινωνικής και πολιτικής σταθερότητας απέναντι σε μια όλο και διογκούμενη λαϊκή οργή. Αυτά και άλλα βρίσκονται στη βάση των πολιτικών διεργασιών που όλο και πιο έντονα εξελίσσονται το τελευταίο διάστημα. Η βασική επιλογή παραμένει η στήριξη, ισχυροποίηση της λύσης που προσφέρει η κυβέρνηση Σαμαρά, ενώ σαν εναλλακτική προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον όρο τής ακόμη μεγαλύτερης προσαρμογής του. Ταυτόχρονα Πώς «νομιμοποιείται» η βία του συστήματος Ας ξεκινήσουμε από αυτές που αποτελούν τις άμεσες και αναμφισβήτητες πολιτικές συνέπειες αυτής της δολοφονικής ενέργειας. Είναι ολοφάνερο ότι τροφοδοτεί με τον πιο ηχηρό τρόπο τη θεωρία των «δύο άκρων» που εδώ και καιρό πλασάρεται από τις δυνάμεις του συστήματος και στη βάση πολύ γνωστών και συγκεκριμένων επιδιώξεων. Ταυτόχρονα, και όπως κατά κανόνα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, «μουδιάζει» το λαό, παγώνει ως ένα βαθμό τις τάσεις και διαθέσεις να βγει μαχητικά στο δρόμο. Στην ίδια βάση διευκολύνει τους παράγοντες του συστήματος να αποδώσουν στην εν γένει Αριστερά την ενέργεια ώστε να τη θέσουν σε αμυντική απολογητική θέση. Ειδικότερα και όσον αφορά το κεντρικό πολιτικό παιχνίδι, να πιέσουν τον ΣΥΡΙ- ΖΑ στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης προσαρμογής του στις απαιτήσεις του συστήματος αλλά και να περιορίσουν -κατά το δοκούν- την εκλογική του επιρροή. Από την άλλη μεριά, βγάζει τη Χρυσή Αυγή από τη γωνία όπου είχε στριμωχτεί με βάση τις τελευταίες εξελίξεις. Αντίθετα, δίνει τη δυνατότητα στις δυνάμεις καταστολής -και στο όνομα της αναζήτησης των δραστών- να επιδράμουν κατ αρχάς στον αντιεξουσιαστικό-αναρχικό χώρο, να προβούν σε μαζικές συλλήψεις, να προχωρήσουν σε κινήσεις συστηματικής τρομοκράτησης ενός κόσμου. Πάνω απ όλα, «νομιμοποιεί» γενικότερα την πολιτική της καταπίεσης και καταστολής ενάντια σε όσους αντιστέκονται στην επίθεση του συστήματος, ενάντια στην εργατική τάξη και συνολικά τις αγωνιζόμενες λαϊκές δυνάμεις. Αυτές οι αναμφισβήτητες πολιτικές συνέπειες παραπέμπουν σε μια συγκεκριμένη ερμηνεία ως προς το ποιοι όπλισαν το χέρι των εκτελεστών. Στην ίδια κατεύθυνση συνηγορούν και ο εν ψυχρώ «επαγγελματικός» τρόπος εκτέλεσης και κυρίως το ότι ήθελαν οπωσδήποτε νεκρούς και με πλήρη αδιαφορία για το ποιοι θα ταν αυτοί. Ταυτόχρονα και πάντα στο έδαφος της ίδιας ερμηνείας θα πρέπει να συνυπολογίζεται ότι ενέργειες τέτοιας βαρύτητας αποτελούν κατά κανόνα και ένα είδος «μηνύματος» από κάποιους προς κάποιους άλλους. Σ αυτό βρίσκεται η εξήγηση για το μέγεθος της ανησυχίας της κυβέρνησης και παραγόντων του συστήματος αλλά και των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Μια ανησυχία που πολύ λίγο συνδέεται βέβαια με την πιθανότητα να φουντώσει κάποιο μαζικό και επικίνδυνο για το σύστημα «αντάρτικο Ταυτόχρονα και πάντα στο έδαφος της ίδιας ερμηνείας θα πρέπει να συνυπολογίζεται ότι ενέργειες τέτοιας βαρύτητας αποτελούν κατά κανόνα και ένα είδος «μηνύματος» από κάποιους προς κάποιους άλλους. Σ αυτό βρίσκεται η εξήγηση για το μέγεθος της ανησυχίας της κυβέρνησης και παραγόντων του συστήματος αλλά και των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Μια ανησυχία που πολύ λίγο συνδέεται βέβαια με την πιθανότητα να φουντώσει κάποιο μαζικό και επικίνδυνο για το σύστημα «αντάρτικο πόλης». οποία συναινούν και προωθούν από κοινού όλες οι δυνάμεις του συστήματος (Ελλάδα και διεθνώς). Πέρα από αυτό, ωστόσο, σε διεθνή κλίμακα εξελίσσεται ένας όλο και πιο λυσσαλέος ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε όλα τα πεδία, με όλα τα μέσα αλλά και με χτυπήματα «κάτω από τη μέση». Αυτός ο ανταγωνισμός εκδηλώνεται ιδιαίτερα έντονα στην περιοχή μας αλλά και εσωτερικά στη χώρα μας. Έχει αναπτυχθεί εδώ και καιρό σε ένα σύνθετο πλέγμα αντιτιθέμενων γεωστρατηγικών, πολιτικών και οικονομικών επιδιώξεων που φέρνει σε αντιπαράθεση το σύνολο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε διάφορες «διασταυρώσεις» αλλά και κατά το ειδικό βάρος και τις δυνατότητες παρέμβασης και επιρροής της κάθε μιας στη χώρα βολής της Ρωσίας αλλά και της Κίνας που έχει πάρει ήδη σημαντικά κομμάτια στο οικονομικό πεδίο. ιεργασίες «υπό πίεση» Απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση η αστική τάξη της χώρας μας και το πολιτικό της προσωπικό αναζητά εναγώνια σημεία στήριξης, προσανατολισμού και πορείας. Βέβαια το βασικό δόγμα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» παραμένει σαν σταθερή βάση, αλλά το ερώτημα που αρχίζει πλέον να τίθεται όλο και πιο πιεστικά είναι σε ποια Δύση ανήκουμε περισσότερο. Ταυτόχρονα η πίεση που και η ίδια δέχεται, το ψαλίδισμα των φιλοδοξιών της, οι περιορισμοί στα όρια κίνησής της, πέρα από τη δυσφορία που προ- γίνονται κινήσεις αναζήτησης και άλλων λύσεων εναλλακτικών, συμπληρωματικών, εφεδρικών. Της λεγόμενης κεντροαριστεράς, της κίνησης των 58, των πέντε δημάρχων, κινήσεις διάφορων παραγόντων που αναζητούν ρόλο, τύπου Λοβέρδου κ.ά. Ιδιαίτερη σημασία έχει η ανάσυρση του ονόματος Καραμανλή καθώς μάλιστα συνδέεται με απόψεις και κινήσεις για κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας κ.λπ. Κινήσεις που οφείλουμε να τις αντιλαμβανόμαστε στη βάση και της διασύνδεσής τους με τον εξωτερικό παράγοντα και σε βάση αμοιβαιότητας. Αυτό συναρτάται τόσο με τη διάθεση των ιμπεριαλιστικών κέντρων να ελέγξουν -και το καθένα για λογαριασμό του- αυτές τις διεργασίες όσο και με την τάση των ντόπιων παραγόντων να αναζητούν στηρίγματα. Μια

20 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 21 το εξής ένα λών της Χρυσής Αυγής τάση από την οποία δεν εξαιρείται ούτε ο «αντισυστημικός» ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε αποτελεί κοινό τόπο ότι η πολιτική κρίση και το ξεχαρβάλωμα τού έως χτες πολιτικού στάτους μπορεί να είχε σαν καταλύτη τη λαϊκή οργή και όπως αυτή εκφράστηκε στις κάλπες, οι αφετηρίες της ωστόσο βρίσκονται στις γενικότερες εξελίξεις. Στην επίθεση του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενάντια στην εργατική τάξη και συνολικά το λαό, στον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και την πίεση που ασκήθηκε με βάση όλα αυτά στην αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. λουθεί να μένει σαν ζητούμενο είναι η αναζήτηση δρόμων και τρόπων αντιμετώπισής του από τη μεριά των λαϊκών δυνάμεων. στερά, το σοσιαλισμό που υπήρξε, το κομμουνιστικό κίνημα κ.λπ. Στη βάση αυτής της κριτικής αναπτύσσονται απόψεις που θέτουν το ζήτημα αναζήτησης άλλων δρό- ενάντια στο λαό όχι μόνο δεν υπηρετεί αλλά παρεμποδίζει την προώθηση αυτού του στόχου, αποτελεί παραίτηση από αυτό το στόχο. Το «μήνυμα» και οι αποδέκτες του Στις ίδιες διεργασίες οφείλουμε να εντάξουμε και τη σκληρή αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, τις συλλήψεις Μιχαλολιάκου και άλλων ηγετικών στελεχών της, την ανακήρυξή της σε εγκληματική οργάνωση. Βεβαίως τα χαρακτηριστικά της Χρυσής Αυγής ήταν γνωστά στους παράγοντες του συστήματος και πριν από τη δολοφονία του Φύσσα. Το ζήτημα είναι ότι με βάση το κλίμα που δημιουργήθηκε προχώρησαν σε μια κίνηση που μάλλον την είχαν κατά νου από τα πριν. Ένας πρώτος και βασικός λόγος συνδέεται με τη διείσδυση της Χρυσής Αυγής στα σώματα ασφαλείας, το στρατό και γενικά στον κρατικό μηχανισμό. Το κύριο πρόβλημα εδώ βρισκόταν στο τι είδους εστίες δημιουργούνται, από ποιες δυνάμεις προωθούνταν, στηρίζονταν και ελέγχονταν και με ποιες βλέψεις. Αν αυτό ήταν το κύριο, έναν ορισμένο ρόλο έπαιζαν και οι πολιτικοί-εκλογικοί υπολογισμοί της ΝΔ. Όπως είναι γνωστό, στο πλαίσιο της ΝΔ αντιπαρετίθεντο αλλά και συμπλέκονταν δύο διαφορετικές απόψεις. Από τη μια η άποψη της σκληρής αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής και με στόχο τη συρρίκνωση της εκλογικής της επιρροής προς όφελος της ΝΔ και από την άλλη η τάση που ήθελε την κατά το δυνατόν «εκλογίκευση» της Χρυσής Αυγής ώστε να χρησιμέψει σαν μελλοντική πολιτική εφεδρεία. Από την άλλη μεριά, η όξυνση της επιθετικότητας της Χρυσής Αυγής, η επέκταση της δράσης της καθώς από τους μετανάστες πέρασε στην επίθεση στο ΚΚΕ και συνολικά την Αριστερά και τον αγωνιζόμενο λαό, με κορύφωση τη δολοφονία Φύσσα, δημιουργούσε ανησυχίες στις δυνάμεις του συστήματος για το ποιον χαρακτήρα και κλίμακες αντίδρασης θα μπορούσε να πυροδοτήσει. Οι δολοφονίες των μελών της Χρυσής Αυγής μπορούν άραγε να θεωρηθούν και σαν ένα είδος «απάντησης» σε αυτή την κίνηση της κυβέρνησης Σαμαρά; Οπωσδήποτε, και όπως ήδη προαναφέρθηκε, αποτελούν και ένα «μήνυμα» και μάλιστα ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες. Την αστική τάξη, την κυβέρνηση, τις πολιτικές δυνάμεις στο σύνολό τους, τον ελληνικό λαό. (Θα λέγαμε και για τους ίδιους τους Χρυσαυγίτες που ίσως αρχίσουν να αντιμετωπίζουν την εκδοχή πως για τους πάτρωνές τους δεν είναι παρά αναλώσιμοι). Μια «παρέμβαση» στις διεργασίες που συντελούνται και σε όσους μετέχουν σε αυτές. Το αν θα έχει, τι είδους και ποιας κλίμακας συνέχεια μένει να το δούμε. Οπωσδήποτε σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια φάση μεγαλύτερης όξυνσης των αντιθέσεων, με όσα κάτι τέτοιο σημαίνουν για τη μορφή που μπορεί να πάρουν οι εξελίξεις στη χώρα μας. Το ποιους κινδύνους συνεπάγεται κάτι τέτοιο για το λαό και τη χώρα γίνεται εύκολα κατανοητό, ενώ αυτό που εξακο- Η «άλλη» εκδοχή Είναι φανερό με βάση τα όσα γράφτηκαν στις προηγούμενες γραμμές ότι κινούμαστε στη βάση μιας συγκεκριμένης ερμηνείας των γεγονότων. Θα θέλαμε ωστόσο να πούμε και ορισμένα πράγματα με αναφορά και την άλλη εκδοχή. (όσο μπορεί να τη θεωρήσει κανείς «άλλη»). Αυτήν που θέλει τη συγκεκριμένη ενέργεια να έχει πραγματοποιηθεί από μια από τις ομάδες «αντάρτικου πόλης» που κατά καιρούς εμφανίζονται. Μόνο που, ακόμα κι αν πάρουμε σαν βάση αυτή την εκδοχή, εμείς θα επιμείνουμε αμετακίνητα σε ορισμένα πράγματα. Πρώτον, στο ότι, όπως και να χει, τέτοιου χαρακτήρα ενέργειες εντάσσονται εξ αντικειμένου στο πολιτικό πλαίσιο που προηγούμενα περιγράφηκε και έχουν τις αντίστοιχες πολιτικές συνέπειες και αποτελέσματα. Δεύτερον, και όπως έχει καταδείξει η ιστορία της ταξικής πάλης, στις περισσότερες περιπτώσεις εντάσσονται και εξ υποκειμένου, καθώς τέτοιες ομάδες αργά ή γρήγορα εντοπίζονται, διαβρώνονται και τελικά ποδηγετούνται από συγκεκριμένα κέντρα και υπηρεσίες του συστήματος. Η βασική αιτία βρίσκεται στην αποκοπή τους από το λαό, το μαζικό κίνημα, στην άρνηση των πραγματικών απαιτήσεων της ταξικής πάλης. Εν τέλει στο αδιέξοδο στο οποίο με βάση αυτά οδηγούνται και τις αντιλήψεις που στη βάση αυτού του αδιεξόδου αναπτύσσουν. Ποιος «τρομοκρατεί» ποιον Ας εξηγηθούμε περισσότερο. Στη σχετική φιλολογία ενός ορισμένου «χώρου», πέρα από την πολεμική στο σύστημα αναπτύσσεται και μια έντονη κριτική στην Αρι- μων, τρόπων και μορφών απάντησης για το λαό, το κίνημα, την πάλη ενάντια στο σύστημα κ.λπ. Το ότι η παλινόρθωση, η ήττα του κινήματος έχουν θέσει πολύ σοβαρά ζητήματα είναι αναμφισβήτητο. Άλλο τόσο είναι αναμφισβήτητο το ότι η κυριαρχία ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων έχει οδηγήσει το κίνημα σε αδιέξοδο, σε αδυναμία αντιμετώπισης της επίθεσης του συστήματος. Μια κατάσταση που οπωσδήποτε θέτει πολύ σοβαρά ζητήματα και τα οποία ζητούν τις απαντήσεις τους. Μόνο που αυτές οι απαντήσεις δεν βρίσκονται στην άρνηση των βασικών όρων στη βάση των οποίων (και μόνο αυτών) μπορεί να αναπτυχθεί κίνημα ικανό να υπηρετήσει το λαό, να αντιμετωπίσει την επίθεση, να αντιπαρατεθεί στις δυνάμεις του συστήματος. Η απάντηση στη φθορά που έχουν υποστεί οι ιδέες και αξίες του κινήματος δεν βρίσκεται στην υιοθέτηση ιδεολογημάτων μικροαστικής υφής και βολικών για το σύστημα. Για να το θέσουμε απλά και καθαρά. Όσοι πιστεύουν ότι το σύστημα «τρομοκρατείται» με τέτοιου είδους ενέργειες βρίσκονται απλώς μακριά νυχτωμένοι. Στην πραγματικότητα τις βλέπει σαν «ευκαιρίες» για να ασκήσει τη δική του τρομοκρατία, για να εδραιώσει το καθεστώς του δικού του τρόμου. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και σε σχέση με απόψεις περί «τιμωρίας», «εκδίκησης» και συναφή ιδεολογήματα. Η μόνη πραγματική «τιμωρία» που μπορεί να υποστεί το σύστημα και η μόνη ουσιαστική και ολοκληρωμένη «εκδίκηση» του λαού είναι μία και μόνη. Η ανατροπή αυτού του συστήματος. Η προώθηση αντιλήψεων και ενεργειών που διευκολύνουν το σύστημα να ανασυντάσσει τις δυνάμεις του με όλο και πιο αποτελεσματικό τρόπο απέναντι και Τα αδιέξοδα και οι συνέπειές τους Έτσι αναπόφευκτα, και όπως άλλωστε έχει δείξει η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών, αυτές οι τάσεις και ομάδες οδηγούνται σε αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο που με τη σειρά του οδηγεί στον ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό τους εκφυλισμό και ο οποίος επιτείνεται με βάση την αποκοπή τους από το κίνημα και τις λαϊκές μάζες. Που οδηγεί στην επικράτηση μηδενιστικών αντιλήψεων, την πλήρη απαξίωση της μαζικής λαϊκής πάλης, την ανάπτυξη ενός ιδιότυπου ελιτισμού που φθάνει στην υποτίμηση -έως και την περιφρόνηση- των λαϊκών μαζών. Ακραία έκφραση αυτού του εκφυλισμού αποτελεί η απαξίωση της ίδιας της ανθρώπινης ζωής, η εκδήλωση δολοφονικών τάσεων και ενεργειών, αδιάκριτα και εν ψυχρώ απέναντι σε άτομα που απλώς τυχαίνει να βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά. Και είναι στη βάση αυτού του ακραίου εκφυλισμού που «συναντώνται» οι δυο -υποτίθεται «διαφορετικές»- εκδοχές του πράγματος, όποιοι κι αν είναι οι φυσικοί αυτουργοί. Ζούμε σε καιρούς δύσκολους και οι οποίοι μέλλει να γίνουν δυσκολότεροι. Ας έχουμε καθαρό ότι καμιά απάντηση δεν υπάρχει έξω και χωρίς το λαό, τη δική του μαζική συγκροτημένη αντίσταση και πάλη. Ότι η μόνη σχέση που δίνει πραγματική υπόσταση σ ένα κίνημα, που το στηρίζει, το αναπτύσσει, το προφυλάσσει, το «διδάσκει», το «διορθώνει», το κάνει ισχυρότερο και πιο αποτελεσματικό είναι η σχέση που αναπτύσσει με τις λαϊκές μάζες, τα προβλήματα, την κίνησή τους, τους αγώνες τους. Μόνο σ αυτή τη βάση αποκτούν νόημα οι οποιεσδήποτε κινήσεις και προσπάθειες και μόνο σ αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να κινηθούμε. Β.Σ.