Gastroenterology. 28 ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γαστρεντερολογίας. 28ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ

Transcript

1 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Annals of of ANNALS OF GASTROENTEROLOGY VOLUME 2 SUPPLEMENT November 2008 p. -88 Gastroenterology (Former Hellenic Journal of Gastroenterology) 28ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 3-6 Νοεμβρίου 2008 Μέγαρο Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο Αθηνών Τόμος Περιλήψεων 28th HELLENIC CONGRESS OF GASTROENTEROLOGY November 3-6, 2008 Μegaron Athens International Conference Centre Hall Abstract Book Ελληνική Γαστρεντερολογική Εταιρεία 28 ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γαστρεντερολογίας 3-6 Noεμβρίου 2008 Μέγαρο Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο Αθηνών The Journal is indexed in Excerpta Medica EMBASE (CD-ROM) Volume 2 Supplement October 2008 ISSN

2

3 AstraZeneca

4

5

6 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Award of the Academy of Ατηενs (200) Annals of Gastroenterology (Former Hellenic Journal of Gastroenterology) EDITORIAL BOARD International Advisory Board Chairman E.V. Tsianos Editor J.K. Triantafillidis Former Editors I. Daniilides I. Karagiannis Assistant Editors Katerina Kotzampassi S. Manolakopoulos G. Papatheodoridis N. Viazis Members of the Editorial Board K. Barbati D. Christodoulou D. Dimitroulopoulos S. Dourakis Ch. Feretis Ph. Georgopoulos S. Georgopoulos G. Kalabokis D. Karagiannis I. Karagiannis G. Karamanolis I. Karoubalis P. Katsinelos V. Komporozos G. Leontiadis G. Mantzaris Ch. Mavrogiannis E. Merikas S. Michopoulos I. Mouzas V. Panteris I. Papanikolaou Th. Peppas Th. Rokkas D. Samonakis S. Sgouros G. Stefanidis N. Tassopoulos Ch. Triantos E. Tsironi E. Tsochatzis M. Tzouvala M. Vaslamatzis E. Xirouchakis Statistical Advisor E. Delicha F. Bazzoli (Italy) M. Blaser (USA) G. Costamagna (Italy) J. Deviere (Belgium) A. Di-Bisceglie (USA) M.J.G. Farthing (UK) D.P. Jewell (UK) D. Koutsοmanis (France) A.J. Morris (UK) C. O Morain (Ireland) Ch. Pothoulakis (USA) D. Rampton (UK) L. Seeff (USA) C. Stanciu (Romania) R. Stockbrόgger (The Netherlands) P. Swain (UK) N. Tozun (Turkey) A. Tzakis (USA) Governing Board of the Hellenic Society of Gastroenterology (2008) President: Th. Rokkas A Vice President: I. Karagiannis B Vice President: E. Roma Secretary-General: S. Georgopoulos Secretary: D. Tzilves Treasurer: S. Michopoulos Members: V. Delis A. Elias G. Kitis HELLENIC SOClETY OF GASTROENTEROLOGY 67, Demokratias Ave., GR 54 5 Athens, Greece Tel.: Fax: annalsgastro@hsg.gr Publisher-Director J.K. Triantafillidis Printing supervision TECHNOGRAMMA 2 M. Avgeri Str Ag. Paraskevi Athens, Greece Tel.: Fax: techn@hol.gr Indexed in Excerpta Medica EMBASE (CD-ROM) Annual Subscriptions (VAT 4% included): Inland 23,50 EURO Students 4,70 EURO Organizations 29,40 EURO Abroad: Flat rate U.S. $60

7

8 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 28 o ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΝ 3-6 Νοεμβρίου 2008 Μεγαρο Διεθνες Συνεδριακο Κεντρο Αθηνων

9 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Πρόεδρος Θ. Ροκκάς Α Αντιπρόεδρος Ι. Καραγιάννης Β Αντιπρόεδρος Ε. Ρώμα Γεν. Γραμματέας Σ. Γεωργόπουλος Ειδ. Γραμματέας Δ. Τζιλβές Ταμίας Σ. Μιχόπουλος Μέλη Α. Ηλίας, Γ. Κητής, Β. Ντελής ΜΕΛΗ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΕΥΝΑΣ Πρόεδρος Ε. Ζουμπούλη-Βαφειάδη Πρόεδρος Χ. Μαυρογιάννης Γραμματέας Ν. Βιάζης Αντιπρόεδρος Σ. Ντουράκης Μέλη Α. Ηλίας, Α. Χατζηνικολάου, Χ. Τζάθας Γραμματέας Μέλη Χ. Λιάτσος Ε. Παπαβασιλείου Κ. Μπαρμπάτη ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Κ. Μάρκογλου Πρόεδρος Π. Κασαπίδης Αντιπρόεδρος Ε. Πανάγου Αντιπρόεδρος Κ. Τσαλής Γραμματέας Κ. Παρασκευά Γραμματέας Μ. Οικονόμου ΤΜΗΜΑ ΟΓΚΟΛΟΓΙΑΣ ΠΕΠΤΙΚΟΥ ΠΡΩΚΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Α. Ταρπάγκος Πρόεδρος Ι. Καραϊτιανός Αντιπρόεδρος Ε. Παρασκευάς Αντιπρόεδρος Γ. Γκάγκαρης Γραμματέας Α. Αυγερινός Γραμματέας Κλ. Τσαμακίδης ΤΜΗΜΑ ΔΟΚΙΜΩΝ ΜΕΛΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Γ. Μαλγαρινός Πρόεδρος Δ. Κολοβού Αντιπρόεδρος Σ. Βασιλείου Αντιπρόεδρος Ε. Καραγιάννη Γραμματέας Γ. Τασιάς Γραμματέας Β. Χασκώνη ΤΜΗΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας Α. Ηλίας Δ. Χατζόπουλος Δ. Τζιλβές

10 28ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΡΙΜΕΛΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΜΗΜΑΤΩΝ Πρόεδρος Α. Μαντίδης Αντιπρόεδροι Ι. Δανιηλίδης, Α. Ζερβακάκης Γεν. Γραμματέας Σ. Σγούρος Ειδικοί Γραμματείς Α. Κογεβίνας, Ε. Μερίκας Ταμίας Σ. Μιχόπουλος Βοηθός Ταμία Η. Σκοτινιώτης Μέλη Α. Αρμόνης, Σ. Μανωλακόπουλος Γ. Στεφανίδης ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος Α. Μαντίδης Μέλη Ε. Ξυνός Χ. Δερβένης Α. Αρχιμανδρίτης Σ. Λαδάς Ε. Ακριβιάδης Κ. Μπαρμπάτη Πρόεδροι Επιτροπών-Τμημάτων της ΕΓΕ: Επιτρ. Έκπαίδευσης: Ε. Ζουμπούλη-Βαφειάδη Επιτρ. Έρευνας: Χ. Μαυρογιάνης Ενδοσκοπικού: Κ. Μάρκογλου Παγκρεατολογικού: Π. Κασαπίδης ΚΡΙΤΕΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΑΝ Ν. Βιάζης Ι. Βλαχογιαννάκος Κ. Θωμόπουλος Δ. Καπετάνος Ι. Καραγιάννης Γ. Κουτρουμπάκης Γ. Λεοντιάδης Γ. Μάντζαρης Σ. Μανωλακόπουλος Σ. Μιχόπουλος Γ. Παπαθεοδωρίδης Σ. Ποταμιάνος Η. Σκοτινιώτης Γ. Στεφανίδης Χ. Τζάθας Ι. Τριανταφυλλίδης Κ. Τριανταφύλλου Χ. Τριάντος ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ Πλοίαρχος (ΥΙ) Απόστολος Μαντίδης, Υποδιευθυντής Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών, Δεινοκράτους 70, 5 2, Αθήνα, Τηλ , , Fax mantides@otenet.gr ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗΣ Πρωκτολογικού: Ι. Καραϊτιανός Ογκολογίας: Α. Ταρπάγκος Νοσηλευτικού: Δ. Κολοβού Δοκίμων Μελών: Γ. Μαλγαρινός ΔΙΑΣΤΑΣΗ Travel, Κων. Καραμανλή 24, Θεσσαλονίκη Τηλ.: , Fax: , Web-site: diastasi@diastasitravel.gr

11

12 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

13 2 28 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 0 02 Η ΥΨΗΛΗΣ ΕΥΚΡΙΝΕΙΑΣ ΜΕΓΕΘΥΝΤΙΚΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ [ΥΕΜΕ] ΜΕ ΝARROW BAND IMAGING ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΓΝΩΣΕΙ REAL TIME ΤΗΝ ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΑΚΗ ΛΟΙΜΩΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΑΣΤΡΙΚΗ ΑΤΡΟΦΙΑ, ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΑΠ Ο,ΤΙ Η ΑΠΛΗ ΥΕΜΕ Γ.Κ. Αναγνωστόπουλος, Δ. Γεωργιάδης, Μ. Ροδιάς, Ν. Βιάζης, Ι. Βλαχογιαννάκος, Κ. Μάρκογλου, Ι. Καραγιάννης, Δ. Καραμανώλης Β Γαστρεντερολογική Κλινική Νοσοκομείο Ευαγγελισμός και Γαστρεντερολογική Κλινική Νοσοκομείο Αγία Όλγα Εισαγωγή: Παρ ότι η ιστολογική εξέταση θεωρείται το gold standard για την διάγνωση της ελικοβακτηριδιακής λοίμωξης και γαστρικής ατροφίας, η αξιοπιστία της εξαρτάται από διάφορους παράγοντες έτσι ώστε ακόμη και η τροποποιημένη κατάταξη κατά Sydney διαγιγνώσκει μόνο τις μισές περιπτώσεις γαστρικής ατροφίας. Σκοπός της μελέτης ήταν να εξετασθεί. αν η υψηλής ευκρίνειας μεγεθυντική ενδοσκόπηση [ΥΕΜΕ] μπορεί να διαγνώσει real time την ελικοβακτηριδιακή λοίμωξη και γαστρική ατροφία, 2. αν η προσθήκη του Νarrow Band Imaging [ΝΒΙ] μπορεί να προσφέρει περισσότερο από την ΥΕΜΕ στην διάγνωση των ανωτέρω. Ασθενείς και Μέθοδοι: 00 διαδοχικοί δυσπεπτικοί ασθενείς [53 άνδρες, μέση ηλικία 53.2 έτη] υπεβλήθησαν σε ενδοσκόπηση ανώτερου πεπτικού με το Olympus GIF Q60Z μεγεθυντικό ενδοσκόπιο τροποποιημένο με δυνατότητα NBI. H ΥΕΜΕ στο γαστρικό σώμα τόσο χωρίς αλλά και με τη χρήση ΝΒΙ απεκάλυψε 3 τύπους:. υποεπιθηλιακό τριχοειδικό δίκτυο δίκην κηρύθρας [ΥΕΤΔΔΚ] με κανονική διάταξη των συγκεντρωτικών φλεβιδίων [ΣΦ] που αντιστοιχεί σε φυσιολογικό γαστρικό βλεννογόνο, 2. ΥΕΤΔΔΚ με απώλεια των ΣΦ που αντιστοιχεί σε ελικοβακτηριδιακή λοίμωξη και 3. απώλεια του ΥΕΤΔΔΚ με ακανόνιστα ΣΦ που αντιστοιχεί σε γαστρική ατροφία. Η ποιότητα της εικόνας με κριτήριο την δυνατότητα διάκρισης του ΥΕΤΔ και των ΣΦ ορίστηκε ως α. Μέτρια, β. Καλή και γ. Πολύ καλή. 3 δείγματα ελήφθησαν για ιστολογική εξέταση και για CLO test. Στοχευμένες βιοψίες ελήφθησαν από περιοχές με τύπο 3. Ασθενείς με ελικοβακτηρίδιο στην ιστολογική ή θετικό CLO test θεωρήθησαν θετικοί για ΕΒ λοίμωξη. Αποτελέσματα: 69/70 ασθενείς με τύπο στην ΥΕΜΕ με ΝΒΙ ήταν αρνητικοί για ΕΒ/ατροφία (τύπος vs 2/3, P <0.00). Όλοι οι 5 ασθενείς με τύπο 3 είχαν ατροφία στις στοχευμένες βιοψίες (P < 0.00). 28/30 περιπτώσεις με τύπο 2 ήταν ΕΒ+. Η ευαισθησία, ειδικότητα και προγνωστική αξία των τύπων - 3 για την διάγνωση του φυσιολογικού γαστρικού βλεννογόνου, της ελικοβακτηριδιακής λοίμωξης και της γαστρικής ατροφίας με και χωρίς τη χρήση ΝΒΙ φαίνεται στον πίνακα Υπήρχαν 2 περιπτώσεις που η ΥΕΜΕ ανέδειξε τύπο 2 αλλά το ΝΒΙ ανέδειξε ΣΦ και μία περίπτωση που η ΥΕΜΕ ανέδειξε τύπο 2 που η προσθήκη ΝΒΙ ανέδειξε και θέσεις με τύπο 3. Η ποιότητα της εικόνας ήταν καλύτερη όταν η ΥΕΜΕ συνδυάστηκε με ΝΒΙ. [2.95 vs p<0.0]. Ευαισθησία Ειδικότητα ΘΠΑ ΑΠΑ Tύπος [φυσιολογικός βλεννογόνος] ΥΕΜΕ 94,3% 96,5% 98,5% 87,5% ΥΕΜΕ+NBI 97,% 96,5% 98,5% 93,3% Tύπος 2 [ελικοβακτηρίδιο] ΥΕΜΕ 96,5% 94,3% 87,5% 98,5% ΥΕΜΕ+NBI 00% 97,2% 93,3% 00% Tύπος 3 [γαστρική ατροφία] ΥΕΜΕ 93,3% 00% 00% 98,8% ΥΕΜΕ+NBI 00% 00% 00% 00% Συμπέρασμα: Η ΥΕΜΕ με και χωρίς την χρήση ΝΒΙ μπορεί να αναδείξει real time τον φυσιολογικό γαστρικό βλεννογόνο, την ελικοβακτηριδιακή λοίμωξη και τη γαστρική αγτροφία. Η προσθήκη του ΝΒΙ πιθανά να είναι ανώτερη από την απλή ΥΕΜΕ για τη διάγνωση των ανωτέρω. Μεγαλύτερες μελέτες χρειάζονται για να επαληθευτούν οι παρατηρήσεις μας. TO KAΠΝΙΣΜΑ ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΚΑΨΟΥΛΑΣ ΣΕ ΣΤΟΜΑΧΟ ΚΑΙ ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ Π. Τσιμπούρης, Π. Αποστολόπουλος, Χ. Καλαντζής, Β. Κακαβέτση, Γ. Ρουβάς, Γ. Αλεξανδράκης, Ε. Καλαφάτης, Ν. Καλαντζής Γαστρεντερολογική Κλινική ΝΙΜΤΣ Εισαγωγή: Το κάπνισμα μπορεί να επηρεάσει τη γαστρική κένωση και κινητικότητα του δωδεκαδακτύλου. Σκοπός: Να καθοριστεί εάν το κάπνισμα επηρεάζει το χρόνο διάβασης στομάχου (ΧΔΣ) και λεπτού εντέρου (ΧΔΛΕ) στην ενδοσκόπηση με κάψουλα. Υλικό-Μέθοδοι: 738 διαδοχικοί ασθενείς (μέση ηλικία 57± 9 έτη, 388 άνδρες) εκτιμήθηκαν προοπτικά με ενδοσκοπική κάψουλα. Όλοι οι ασθενείς πέρασαν επιτυχώς την κάψουλα ελέγχου (βατότητας). Stat: t-test, x2, logistic regression analysis. Αποτελέσματα: 94 ασθενείς ενεργοί καπνιστές, 08 πρώην καπνιστές και 436 μη καπνιστές. 60 καπνιστές (3%), 4 πρώην καπνιστές (38%), 2 μη καπνιστές (26%) δεν ολοκλήρωσαν τη μελέτη (καπνιστές-πρώην καπνιστές, p=0,000, καπνιστές- μη καπνιστές, p=0,005). Ο XΔΣ 60±77λ σε καπνιστές, 48±49λ σε πρώην καπνιστές, 50±56λ σε μη καπνιστές.(καπνιστέςπρώην καπνιστές, p=0,04, καπνιστές-μη καπνιστές, p=0,03) ΧΔΛΕ: σε ασθενείς με ολοκληρωμένη μελέτη: 284±76λ σε καπνιστές, 294±69λ σε πρώην καπνιστές και 266±93λ σε μη καπνιστές.(πρώην καπνιστές-μη καπνιστές, p=0,004, καπνιστές-μη καπνιστές, p=0,02). Όταν ασθενείς με βλάβες δυνητικά επιβραδύνουσες την προώθηση της κάψουλας αποκλείστηκαν, ο ΧΔΛΕ δε διέφερε πολύ και στις 3 ομάδες (καπνιστές 280±77λ, πρώην καπνιστές 292±58λ και μη καπνιστές 262±9λ). Logistic regression analysis: Το κάπνισμα είναι ο μόνος παράγοντας κινδύνου που επηρεάζει το ΧΔΣ(p=0,05), ενώ άρρεν γένος (p=0,004), διαβήτης(p=0,005), υποθυρεοειδισμός (p=0,007), ευερέθιστο έντερο (p<0,00)και κάπνισμα (p=0,05) μπορούν να επηρεάσουν ΧΔΛΕ. Συμπεράσματα: Το κάπνισμα επιβραδύνει τη δίοδο της ενδοσκοπικής κάψουλας σε στόμαχο, λεπτό έντερο. Η επίδραση στο στόμαχο είναι αναστρέψιμη μετά τη διακοπή του καπνίσματος, παραταύτα στο λεπτό έντερο η μερική επιβράδυνση είναι προφανής ακόμη και στους πρώην καπνιστές. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):2 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl): Η ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΚΑΘΑΡΤΙΚΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΗΣ ΒΙΝΤΕΟΚΑ- ΨΟΥΛΑΣ ΣΤΟ ΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΟ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΕ- ΤΟΙΜΑΣΙΑΣ TOY ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ. ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗ- ΜΕΝΗ, ΔΙΠΛΗ-ΤΥΦΛΗ, ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΜΕ ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΜΕΛΕΤΗ, ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ REAL TIME VIEWER Κ. Τριανταφύλλου, Θ. Καλλή, Σ.Δ. Λαδάς 2 Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν», Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, «Λαϊκό» Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών Εισαγωγή: Η συνιστώμενη προετοιμασία του λεπτού εντέρου για ενδοσκόπηση με βιντεοκάψουλα (VCE) είναι ανεπαρκής. Σκοπός: Να εκτιμηθεί η επίδραση της χορήγησης καθαρτικού μετά την είσοδο της κάψουλας στο δωδεκαδάκτυλο -χρησιμοποιώντας το σύστημα Real Time Viewer (Given Imaging Ltd. Israel)- στην ολοκλήρωση της εξέτασης, στην καθαρότητα του βλεννογόνου του λεπτού εντέρου και στη διαγνωστική αξία της εξέτασης. Μέθοδος: 00 διαδοχικοί ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν τυφλά 45ml φωσφορικού νατρίου την παραμονή της εξέτασης και 45ml εικονικού φαρμάκου μετά την ανίχνευση της κάψουλας στο λεπτό έντερο(ομάδα Α) ή το αντίθετο (ομάδα Β). Υπολογίστηκαν οι χρόνοι διάβασης στομάχου (ΧΔΣ) και λεπτού εντέρου (ΧΔΛΕ), το ποσοστό ολοκλήρωσης της VCE, το ποσοστό του ΧΔΛΕ με καθαρό βλεννογόνο και το ποσοστό των θετικών ευρημάτων. Αποτελέσματα: Ο ΧΔΣ, ο ΧΔΛΕ και το ποσοστό ολοκλήρωσης της εξέτασης ήταν παρόμοια στις δύο ομάδες. Το ποσοστό του ΧΔΛΕ με καθαρό βλεννογόνο ήταν σημαντικά υψηλότερο στην ομάδα Β σε σύγκριση με την Α (94.5 [IQR: ]% έναντι 88.7 [IQR: ]%, p<0.00). Η διαφορά στο εγγύς μισό του ΧΔΛΕ πλησίασε στα όρια της σημαντικότητας (p=0.06), ενώ ήταν μεγαλύτερη υπέρ της ομάδας Β στο άπω μισό του ΧΔΛΕ (93.3 [IQR: )% vs 8 [IQR: ]%, p<0.00). Το ποσοστό θετικών ευρημάτων ήταν παρόμοιο και στις δύο ομάδες. Συμπεράσματα: Σε σύγκριση με την κλασική προετοιμασία με φωσφορικό νάτριο, η χορήγηση του καθαρτικού μετά την είσοδο της βιντεοκάψουλας στο δωδεκαδάκτυλο βελτιώνει σημαντικά την ποιότητα της προετοιμασίας του λεπτού εντέρου στη VCE. ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΝΕΩΝ ΔΙΑΛΥΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΥΠΟΒΛΕΝΝΟ- ΓΟΝΙΑ ΕΓΧΥΣΗ ΣΕ ΣΤΟΜΑΧΙΑ ΧΟΙΡΩΝ. ΜΕΛΕΤΗ EX-VIVO Δ. Πολύμερος, Γ. Κοτσαλίδης, Ι.Γ. Παναγιωτίδης, Γ. Καραμανώλης, Κ. Τριανταφύλλου, Σ. Λαδάς Γαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «ΑΤΤΙΚΟΝ» Εισαγωγή: Η υποβλεννογόνια ένεση χρησιμοποιείται συχνά για την πρόληψη της διάτρησης στην ενδοσκοπική βλεννογονεκτομή (EMR) και στην ενδοσκοπική υποβλεννογόνια εκτομή (ESD). Ο φυσιολογικός αλατούχος ορός (NS) χρησιμοποιείται ευρέως αλλά απορρφάται γρήγορα, ενώ το υαλουρονικό νάτριο (SH) προκαλεί διαρκέστερη υποβλεννογόνια υπέγερση, αλλά είναι ακριβό. Σκοπός: Η αξιολόγηση νέων διαλυμμάτων υποβλεννογόνιας έγχυσης συγκριτικά με το NS και το SH. Υλικό-Μέθοδοι: Σε πρόσφατα παρασκευάσματα στομάχου χοίρου 4 x 4 cm έγινε ένεση ml από τα πιο κάτω διαλύματα με βελόνα 26 gauge: NaCl 0,9%, SH 0,5%, ανθρώπειο λευκωματίνη 0,25%, δύο διαλυμάτων τεχνητών δακρύων, συγκεκριμένα, υδροξυπροπυλμεθυλοκυτταρίνη (HPMC) 0,3% με δεξτράνη 70,%, πολυβινυλική αλκοόλη (PVA),4%, υδροξυαιθυλικό άμυλο (HES) 6% και πολυαιθυλενογλυκόλη (PEG) 65%. Μετρήθηκε ο χρόνος μέχρι την επιπέδωση της βλεννογόνιας υπέγερσης από ερευνητή ο οποίος αγνοούσε το είδος το ενεθέντος διαλύματος. Τα πειράματα επαναλήφθηκαν 2 φορές. Αποτελέσματα: Η μέση διάρκεια της βλεννογονικής υπέγερσης ήταν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερη με τα HPMC/δεξτράνη, PVA, HES, PEG και SA (30, 37, 38, 42, 27 min, αντίστοιχα) σε σύγκριση με το NS (8 min) (ttest, p<0.05 για κάθε σύγκριση), αλλά όχι με την ανθρώπινη λευκωματίνη (26 min, p=0,). Το κόστος κάθε διαλύματος σε Ευρώ/ml είναι: SH: 8.5, λευκωματίνη:.2, HPMC/δεξτράνη: 0.2, PVA: 0.7, HES: 0.025, PEG: και NS: Συμπεράσματα: Τα νέα ιξώδη και υπέρτονα διαλύματα υποβλεννογόνιας έγχυσης, όπως τα τεχνητά δάκρυα και η πολυαιθυλενογλυκόλη, αντίστοιχα, επιτυγχάνουν παρατεταμένη βλεννογόνια υπέγερση σε στομάχια χοίρων και είναι πολύ φθηνότερα από το υαλουρονικό νάτριο. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):2 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):2

14 ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΟΥΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΠΑΡΑ ΤΗ ΛΗΨΗ ΑΝΑΣΤΟΛΕΩΝ ΑΝΤΛΙΑΣ ΠΡΩΤΟΝΙΩΝ: ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΛΙΝΔΡΟ- ΜΗΣΗ Η ΥΠΕΡΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΟΙΣΟΦΑΓΟΣ; Ν. Βιάζης, Γ. Καραμανώλης 2, Ν. Κεγιόγλου, Ν. Μισαηλίδης 2, Ι. Βλαχογιαννάκος, E. Συμβουλάκης, Α. Γαγλία 2, Σ.Δ. Λαδάς 3, Δ.Γ. Καραμανώλης Β Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός», 2 Γαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Αττικό Νοσοκομείο, 3 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Λαϊκό Νοσοκομείο Εισαγωγή: Κάποιοι ασθενείς εξακολουθούν να εμφανίζουν συμπτώματα παλινδρόμησης, παρά την αγωγή με αναστολείς αντλίας πρωτονίων (ΑΑΠ). Η τεχνική της εμπέδησης (impedance) βοηθά στην κατηγοριοποίηση τους σε ασθενείς με συμπτώματα όξινης ή μη όξινης παλινδρόμησης και σε ασθενείς με μη παλινδρομικά συμπτώματα. Ασθενείς με συμπτώματα όξινης ή μη όξινης παλινδρόμησης και με αριθμό παλινδρομικών επεισοδίων μικρότερο του ανώτερου φυσιολογικού ορίου θεωρούνται ότι έχουν υπερευαίσθητο οισοφάγο. Σκοπός: Να εκτιμηθεί η συχνότητα του υπερευαίσθητου οισοφάγου σε ασθενείς που εμφανίζουν συμπτώματα παρά τη λήψη ΑΑΠ. Μέθοδοι: Στα δύο κέντρα της μελέτης, 20 ασθενείς (3 γυναίκες, μέση ηλικία 55 έτη) με συμπτώματα παλινδρόμησης (καύσος, αναγωγές, ερυγές) παρά τη θεραπεία με διπλή δόση ΑΑΠ υποβλήθηκαν σε εμπέδηση. Καταγράφηκε ο συνολικός αριθμός των παλινδρομικών επεισοδίων (ανώτερο φυσιολογικό όριο: 48 επεισόδια), και ο συμπτωματικός δείκτης για κάθε σύμπτωμα του ασθενούς. Η εξέταση ορίστηκε σαν θετική, όταν ο συμπτωματικός δείκτης ήταν >50% έστω και για ένα σύμπτωμα και αρνητική αν ο συμπτωματικός δείκτης ήταν <50% για όλα τα συμπτώματα. Αποτελέσματα: Από τους 20 ασθενείς που μελετήθηκαν, 8 είχαν θετικό συμπτωματικό δείκτη (40%) και 2 αρνητικό (60%). Από τους 8 ασθενείς με θετικό συμπτωματικό δείκτη, οι 2 είχαν περισσότερα από 48 παλινδρομικά επεισόδια (25%) και οι υπόλοιποι 6 είχαν λιγότερα από 48, οπότε και θεωρήθηκε ότι πάσχουν από υπερευαίσθητο οισοφάγο (75%). Συμπεράσματα: Η πλειοψηφία των ασθενών με συμπτώματα παρά τη χορήγηση διπλής δόσης ΑΑΠ δεν παρουσιάζει συσχέτιση των συμπτωμάτων με επεισόδια παλινδρόμησης. Από τους ασθενείς που τα συμπτώματα τους σχετίζονται με επεισόδια παλινδρόμησης, η μεγάλη πλειοψηφία πάσχει από υπερευαίσθητο οισοφάγο. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΕΡΥΓΕΣ: ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ Η ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ; Ν. Μισαηλίδης, Γ. Καραμανώλης, Θ. Καλλή, Θ. Λιακάκος, Δ. Πολύμερος, Κ. Τριανταφύλλου, Σ.Δ. Λαδάς 2 Γαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, «ΑΤΤΙ- ΚΟΝ» ΠΓΝ, Γ Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, «ΑΤΤΙΚΟΝ» ΠΓΝ, 2 Γαστρεντρολογική Μονάδα, Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, «ΛΑΙΚΟ» ΓΝΑ Εισαγωγή: Οι ερυγές αποτελούν ένα ενοχλητικό σύμπτωμα, το οποίο οδηγεί συχνά τους ασθενείς στον γαστρεντερολόγο. Στους ασθενείς με ερυγές σπάνια ανευρίσκεται οργανική αιτία και υποστηρίζεται ότι η υπερβολική κατάποση αέρα στα πλαίσια διαταραχής συμπεριφοράς είναι η βασική αιτία του συμπτώματος. Με την τεχνική της εμπέδησης (impedance), η οποία καταγράφει την κίνηση υγρών και αέρα εντός του οισοφάγου, είναι δυνατή η μελέτη των ερυγών. Ο σκοπός της μελέτης ήταν να καταγράψουμε την συχνότητα και την μορφή των ερυγών κατά την διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου. Μέθοδος: Δέκα ασθενείς (7 γυναίκες, μέση ηλικία: 48έτη) με ερυγές υπεβλήθησαν σε ταυτόχρονη 24ωρη πεχαμετρία και εμπέδηση. Αποτελέσματα: Κατά τη διάρκεια της μελέτης, η μέση συχνότητα των ερυγών ήταν 48.6± 6.7 ανά ώρα. Χωρίζοντας την καταγραφή σε 2 περιόδους (ημερησία και νυχτερινή), υπήρχε σημαντική διαφορά στην συχνότητα των ερυγών στις 2 αυτές περιόδους (44.5±4. vs. 3.2±0.7, p<0,00). Στην πλειονότητα (95%) των ημερησίων ερυγών παρατηρήσαμε ταχύτατη κατάποση αέρα και άμεση αποβολή αυτού πριν φτάσει στον στόμαχο (supragastric ερυγές), ενώ αντίθετα σχεδόν σε όλες τις νυχτερινές ερυγές (99%) ο αέρας κατευθυνόταν από τον στόμαχο στο στόμα διάμεσου του οισοφάγου (gastric ερυγές). Σε κανένα ασθενή δεν διαπιστώθηκε όξινη παλινδρόμηση (% χρόνου με ph< 4: 2.9±0.5). Συμπέρασμα: Δεν φαίνεται να υπάρχει συσχέτιση των ερυγών με όξινη παλινδρόμηση. Ενώ κατά την διάρκεια της ημέρας η πλειονότητα των ερυγών είναι αποτέλεσμα της εκσημασμένης κατάποσης αέρα, την νύκτα οι ερυγές είναι λιγότερες και προέρχονται από το στόμαχο. Συνεπώς, οι θεραπείες συμπεριφοράς φαίνεται να αποτελούν μια εναλλακτική θεραπευτική πρόταση σε ασθενείς με συχνές και ενοχλητικές ερυγές. 3 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):3 07 ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΤΩΝ ΓΕΝΕΤΙΚΩΝ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΣΜΩΝ ΣΤΑ ΓΟΝΙΔΙΑ NOD2, ATGL6L ΚΑΙ IL23R ME ΤΗΝ ΠΑΙΔΙKH ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΑΠΟ ΝΟΣΟ ΤΟΥ CROHN - ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΕΝΗΛΙΚΩΝ Μ. Γαζούλη, Ι. Παχούλα 2, Ι. Παναγιώτου 2, Γ.Ι. Μάντζαρης 3, Γ. Χρούσος 2, Ε. Ρώμα-Γιαννίκου 2 Εργαστήριο Βιολογίας Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, 2 Α Παιδιατρική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείο Παίδων «Αγ. Σοφία», 3 Α Γαστρεντερολογική Κλινική Ευαγγελισμός, Αθήνα Εισαγωγή: Η συχνότητα της νόσου του Crohn (NC) στα παιδιά αυξάνεται συνεχώς. Η γενετική προδιάθεση για τη νόσο ενδέχεται να έχει σημαντικότερο ρόλο σε άτομα μικρότερης ηλικίας οπότε ο παιδικός πληθυσμός είναι ίσως γενετικά πιο επιβαρυμένος από τους ενήλικες. Σκοπός: Η διερεύνηση της συχνότητας των γενετικών πολυμορφισμών στα γονίδια NOD2, ATG6L και IL23R στον παιδικό σε σύγκριση τον ενήλικο πληθυσμό πληθυσμό της Ελλάδας. Υλικό-Μέθοδοι: Έγινε γονοτυπική ανάλυση σε 59 παιδιά και 364 ενήλικες ασθενείς με NC και σε 94 υγιή παιδιά και 445 υγιείς ενήλικες με αλληλοειδική PCR και με τη χρήση του συστήματος Affymetrix GeneChip, Human Mapping 50K Xba-Hind Arrays. Ελέγχηκαν οι πολυμορφισμοί: R702W, G908R και 3020insC του NOD2, A300G του ATG6L και R38Q του IL23R γονιδίου. Αποτελέσματα: Τουλάχιστον ένας πολυμορφισμός στο γονίδιο ΝΟD2 βρέθηκε σε 42% παιδιών με NC έναντι 3.2% υγιών (P<0.000) και σε 35.2% ενήλικων ασθενών εναντι 5.3% υγιών (P=0.007). Το 300G αλλήλιο του ATG6L βρέθηκε σε 42.37% παιδιών με NC εναντι % υγιών (P=0.03) και σε 42.59% ενήλικων ασθενών εναντι 36.9% υγιών (P=0.04). Οσον αφορά το 38Q αλλήλιο του γονιδίου IL23R βρέθηκε σε.7% παιδίων με NC έναντι 7.9% υγιών (P=0.03) και σε 2.99% ενήλικων ασθενών έναντι 5.43% υγιών (P=0.02). Συμπεράσματα: Οι πολυμορφισμοί του NOD2 βρέθηκαν σημαντικά συχνότεροι στον παιδικό πληθυσμό. Ο πολυμορφισμός Α300G του ATG6L αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης NC στον παιδικό και στο ενήλικο πληθυσμό ανεξάρτητα από το NOD2 γονίδιο και δεν σχετίζεται με πρωϊμη προσβολή με NC. Το 38Q αλλήλιο του IL23R δρα προστατευτικά εξίσου στον παιδικό και τον ενήλικο πληθυσμό. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):3 08 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ANTI-ADALIMUMAB ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΛΙ- ΝΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ TOY ΦΑΡΜΑΚΟΥ ΣΤΟΝ ΟΡΟ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ CROHN Κ. Καρμίρης, G. Paintaud 2, D. Degenne 3, AC Duveau 2, M. Noman, G. Van Assche, S. Vermeire, P. Rutgeerts Department of Gastroenterology, University Hospital, Leuven, Belgium, 2 Laboratory of Pharmacology-Toxicology and 3 Laboratory of Immunology, Bretonneau Hospital, Tours, France Εισαγωγή: Τα αντι-adalimumab αντισώματα (ΑΑΑ) έχουν συσχετιστεί με την κλινική ανταπόκριση και τη συγκέντρωση του φαρμάκου στον ορό πριν την επόμενη ένεση (ΣΦΟ) στη ρευματοειδή αρθρίτιδα αλλά δεδομένα για τη νόσο του Crohn (NC) δεν υπάρχουν. Σκοπός: Η διερεύνηση της παρουσίας και του ρόλου των ΑΑΑ σε ασθενείς με ΝC, που απώλεσαν την κλινική ανταπόκριση στο infliximab. Υλικό και Μέθοδοι: Μετρήσαμε τη ΣΦΟ και τα ΑΑΑ σε 30 ασθενείς με ΝC υπό adalimumab (ADA) με τη χρήση ενζυμικής ανοσοπροσροφητικής ανάλυσης (ELISA). Η υψηλότερη συγκέντρωση ADΑ, που επέτρεψε τη μέτρηση ΑΑΑ, ήταν μg/ml. Τα αποτελέσματα συσχετίσθηκαν με κλινικές παραμέτρους. Αποτελέσματα: 2/30 ασθενείς (9.2%) ανέπτυξαν ΑΑΑ. Αυτοί οι ασθενείς παρουσίασαν χαμηλότερη ΣΦΟ την 4η, τη 2η, την 24η, την 54η εβδομάδα αλλά και τη χρονική στιγμή της διακοπής του φαρμάκου (p<0.000). Οι /2 ασθενείς (9.6%) με ΣΦΟ<0.094 μg/ml ανευρέθηκαν ΑΑΑ (+). Αυτοί οι ασθενείς διέκοψαν το ADA (p=0.00) και είχαν ΑΑΑ (p<0.000) συχνότερα από τους ασθενείς με υψηλότερη ΣΦΟ. Η παρουσία ΑΑΑ δεν εξαρτήθηκε από το δοσολογικό σχήμα εφόδου (60/80 ή 80/40mg). Επίσης δεν επηρέασε την κλινική ανταπόκριση στο ADA, την ανάγκη αύξησης της δόσης συντήρησης και την παρουσία ανεπιθύμητων ενεργειών και δεν επηρεάστηκε από τη συγχορήγηση ανοσοκατασταλτικών. Το 45.4% των ασθενών, που διέκοψαν το φάρμακο, εμφάνισαν πιο συχνά ΑΑΑ από αυτούς που παρουσίαζαν κλινικό όφελος στο τέλος της παρακολούθησης (p=0.00). Συμπεράσματα: 9.2% των ασθενών μας υπό ADA ανέπτυξαν ΑΑΑ και η παρουσία τους επηρέασε τη ΣΦΟ. Οι ασθενείς με χαμηλή ΣΦΟ διέκοψαν το ADA λόγω των ΑΑΑ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):3 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):3

15 4 28 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 09 0 ΣΥΓΚΡΙΣΗ NARROW BAND IMAGING ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗΣ SCREEN- ING-ΚΟΛΟΣΚΟΠΗΣΗΣ: ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΕΛΕ- ΤΗ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΙΓΜΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΚΛΙΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΕΙΩΝ Ι.Σ. Παπανικολάου,2, A. Adler, Ε. Γιαννακουλοπούλου, M. Mayr 3, A. Schroeder 3, T. Roesch Central Interdisciplinary Endoscopy Unit, Charite University Hospitals, Campus Virchow Hospital, Berlin, Germany, 2 Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικό», 3 Ένωση Ιδιωτικών Παθολογικών και Γαστρεντερολογικών Ιατρείων, Βερολίνο, Γερμανία Εισαγωγή: Η τεχνική Narrow Band Imaging (NBI) συντελεί στην αποτελεσματικότερη διάκριση του φυσιολογικού βλεννογόνου από βλεννογονικές βλάβες. Σε προηγηθείσες μελέτες όμως δε διαπιστώθηκε βελτίωση στην ανεύρεση αδενωμάτων του παχέος εντέρου (ΑΑΠΕ) με την NBI-κολοσκόπηση, γεγονός όμως που θα μπορούσε πιθανώς να οφείλεται στο δείγμα (ασθενείς ενός 3βάθμιου-Πανεπιστημιακού νοσοκομείου) που χρησιμοποιήθηκε στις μελέτες αυτές. Σκοπός: Η διερεύνηση της πιθανής βελτίωσης της ΑΑΠΕ με την NBI-κολοσκόπηση σε ένα μεγάλο δείγμα ασθενών που προσήλθαν σε ιδιωτικές κλινικές και ιατρεία του Βερολίνου για κολοσκόπηση στο πλαίσιο προσυμπτωματικού ελέγχου (screening-κολοσκόπηση). Υλικό-Μέθοδοι: Μελετήθηκαν προοπτικά 256 ασθενείς (Α:47%, Μ.Ο. ηλικίας: 64,4ετών), που ενδοσκοπήθηκαν από 6 έμπειρους ενδοσκόπους (>5.000 κολοσκοπήσεις). Από αυτούς 625 υπεβλήθησαν σε NBI-κολοσκόπηση και 63 σε συμβατική. Και στις δύο ομάδες υπήρχε HDTV απεικόνιση. Αποτελέσματα: Δε διαπιστώθηκε στατιστικώς σημαντική διαφορά στην ΑΑΠΕ στις δύο ομάδες: Το κλάσμα των ανευρεθέντων αδενωμάτων/συνολικό αριθμό ασθενών ήταν 0,32 έναντι 0,34. Επίσης, τα ολικά αδενώματα (200 έναντι 26), το κλάσμα αδενωμάτων ανά ασθενή με αδενώματα (200/40=,43 έναντι 26/37=,58), η εντόπιση (δεξιό/αριστερό κόλον), ο βαθμός δυσπλασίας των αδενωμάτων, ο χρόνος απόσυρσης του κολοσκοπίου (8,5 έναντι 7,9min) δε διέφεραν σημαντικά μεταξύ των δύο ομάδων. Στην ομάδα της συμβατικής κολοσκόπησης βρέθηκαν περισσότερα επίπεδα αδενώματα (42 έναντι 8, p=0,02), γεγονός όμως που αντισταθμίσθηκε από την ανεύρεση και περισσότερων υπερπλαστικών πολυπόδων στην ίδια ομάδα (39 έναντι 3, p=0,05). Συμπεράσματα: Η NBI-κολοσκόπηση δεν έδειξε να βελτιώνει την ΑΑΠΕ σε ένα μεγάλο δείγμα ασθενών που υποβλήθηκαν σε screening-κολοσκόπηση από έμπειρους ενδοσκόπους σε ιδιωτικές κλινικές και ιατρεία. ΕΛΚΩΔΗΣ ΚΟΛΙΤΙΔΑ ΚΑΙ CLOSTRIDIUM DIFFICILE: ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΤΟΠΙΟΥ; Α. Χρηστίδου, Κ. Παπαμιχαήλ, Χ. Καρακόιδας, Γ. Αγάλος, Ν. Κανελλόπουλος, Α. Σμυρνίδης, Ν. Ράπτης, Ι. Θεοδωρόπουλος, Ο. Πανιάρα, Γ.Ι. Μάντζαρης Α Γαστρεντερολογική Κλινική και Τμήμα Βιοπαθολογίας, ΓΝΑ «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙ- ΣΜΟΣ» Εισαγωγή: Το βακτήριο Cl. Difficile (CDf) είναι αίτιο έξαρσης και κακής έκβασης της ελκώδους κολίτιδας (ΕΚ). Δεδομένα από ΗΠΑ (Gut 2008) τεκμηριώνουν ανάπτυξη στελεχών CDf αυξημένης λοιμικότητας σε υγιή άτομα χωρίς λήψη αντιβιοτικών αλλά ιδίως ασθενείς με ΕΚ με συνέπεια αυξημένη νοσηρότητα, κόστος νοσηλείας και θνητότητα. Σκοπός: Η μελέτη της λοίμωξης σε δύο κοώρτες οξείας βαρειάς ΕΚ (ΟΒΕΚ) που νοσηλεύθηκαν μεταξύ και Μέθοδος: Δύο κοώρτες 50 ασθενών με ΟΒΕΚ που έλαβαν κορτικοειδή iv (60-70mg μεθυλπρεδνιζολόνης/ημέρα) και ενδοορθικώς (00mg υδροκορτιζόνης bid) χωρίς αντιβιοτικά μεταξύ Ιαν 90-Δεκ 93 και Ιαν 04-Δεκ 07 συγκρίθηκαν ως προς τη συχνότητα της λοίμωξης CDf, τη διάρκεια νοσηλείας και την έκβαση της θεραπείας (ύφεση-κολεκτομή). Η διάρκεια της i.v. θεραπείας προσδιοριζόταν από ανίχνευση στη σιγμοειδοσκόπηση ημισχηματισμένων κοπράνων χωρίς αίμα. Μη βελτίωση οδηγούσε σε εναλλακτική θεραπεία ενώ η επιδέινωση σε κολεκτομή. Το Cdf ανιχνευόταν με κοπρανοκαλλιέργειες και δοκιμασίες τοξίνης Α. Ασθενείς με έξαρση από αντιβιοτικά ή σε ανοσοκατασταλτικά αποκλείσθηκαν. Αποτελέσματα: Τα δημογραφικά και κλινικά στοιχεία (ηλικία, φύλο, ηλικία έναρξης, έκταση και διάρκεια ΕΚ, κάπνισμα, εξωεντερικές εκδηλώσεις, προηγούμενες θεραπείες) δεν διέφεραν στατιστικά στις 2 κοώρτες. Στην κοώρτη Α ανιχνεύθηκε CDif σε όψιμες κοπρανοκαλλιέργειες σε ένα έναντι 9 ασθενών στην κοώρτη Β (38%, 7 στην εισαγωγή και 2 στη νοσηλεία) (P<0.00). Τα ποσοστά κολεκτομής ήταν 8/50 (6%) και 8/50 (36%) στις κοώρτες Α και Β, αντίστοιχα (P=0.04). Ουδείς έναντι 9/8 (50%) στις κοώρτες Α και Β είχαν CDf (P=0.023). 4/9 έλαβαν ανεπιτυχώς βανκομυκίνη ενώ σε 5/9 η λοίμωξη διεγνώσθη μετά την κολεκτομή για τοξικό μεγάκολο (3) ή αιφνίδια επιδείνωση (2). Αν και η θνητότητα στην κοώρτη Β ήταν μηδενική η διάρκεια και το κόστος νοσηλείας υπερέβαινε εκείνη των ασθενών με CDf (-) και ίδια έκβαση θεραπείας. Πολυπαραγοντιακή ανάλυση έδειξε ότι η έκβαση της θεραπείας στην κοώρτη Β καθορίσθηκε από το χρόνο που μεσολαβούσε από έναρξη συμπτωμάτων και iv θεραπείας και τη λοίμωξη CDf. Συμπεράσματα: Ασθενείς με οβεκ είναι πλέον πολύ επιρρεπείς σε CDf ακόμη και χωρίς λήψη αντιβιοτικών. Το CDf διεγείρει εξάρσεις και επιπλέκει την ενδονοσοκομειακή νοσηλεία. Η θεραπεία μπορεί να είναι ανεπιτυχής αν προσφερθεί όψιμα. Επιβάλλεται συντονισμένη πρόληψη και αντιμετώπιση του προβλήματος. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):4 ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΑΠΟ- ΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ Γ.Α. Πασπάτης, Μ. Μανωλαράκη 2, Γ. Τριμπόνιας, Α. Θεοδωροπούλου, Ε. Βάρδας, Κ. Κωνσταντινίδης, Γ. Χλουβεράκης 3, Δ.Γ. Καραμανώλης 4 Γαστρεντερολογικό & 2 Αναισθησιολογικό τμήμα, «Βενιζέλειο-Πανάνειο» ΓΝ Ηρακλείου, 3 Τμήμα Κοινωνικής Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ηράκλειο, Κρήτη, 4 Β Γαστρεντερολογικό Τμήμα, ΓΝ «Ευαγγελισμός», Αθήνα, Ελλάδα Στόχοι: Η μελέτη σχεδιάστηκε με σκοπό τη συλλογή στοιχείων σχετικά με τις μεθόδους καταστολής που χρησιμοποιούν οι Έλληνες γαστρεντερολόγοι. Μέθοδοι: Ειδικά σχεδιασμένο ερωτηματολόγιο απεστάλη ταχυδρομικά σε 502 μέλη της ΕΓΕ. Αποτελέσματα: 20 ερωτηματολόγια συμπληρώθηκαν (40%), (μέση ηλικία συμμετεχόντων: 46χρ-άνδρες/γυναίκες: 6/40). 29 εργάζονταν στον ιδιωτικό χώρο, 6 στο ΕΣΥ και ήταν πανεπιστημιακοί. Οι συμμετέχοντες εκτελούσαν κατά μέσο όρο 48 γαστροσκοπήσεις και 35 κολονοσκοπήσεις μηνιαίως (εύρος, και -200, αντίστοιχα). 50 έκαναν ERCP με μέσο όρο 0 ERCP μηνιαίως (εύρος, -35). 5 διενεργούσαν EUS με μέσο όρο 6 EUS μηνιαίως (εύρος, -00). Οι συμμετέχοντες χρησιμοποιούσαν ενδοφλέβια καταστολή στο 64% των γαστροσκοπήσεων, στο 78% των κολονοσκοπήσεων και στο 00% των ERCP και των EUS. Υπεύθυνος για την χορήγηση της καταστολής ήταν στο 96% των περιπτώσεων ο ενδοσκόπος και στο 4% ο αναισθησιολόγος. Το 62,% ανέφεραν τη χρήση της συμβατικής συνεργικής καταστολής (βενζοδιαζεπίνες και οπιοειδή), το 35,3 % τη χρήση μόνο βενζοδιαζεπινών, ενώ το 33.8 % χρησιμοποιούσαν και προποφόλη (περισσότερες από απάντηση επιτρεπόταν στην ερώτηση αυτή). Στις περιπτώσεις που χρησιμοποιείτο εκλεκτικά η προποφόλη, αυτό γινόταν από τον αναισθησιολόγο στο 80% και από τον ενδοσκόπο στο 20%. Η πλειονότητα των συμμετεχόντων κατέγραφαν τα ζωτικά σημεία και τον κορεσμό του οξυγόνου (90% και 96% αντίστοιχα). Αντιθέτως η καπνογραφία και το BIS σπανίως χρησιμοποιούνταν (6% και % αντίστοιχα). Οι ενδοσκόποι που χρησιμοποιούσαν προποφόλη ήταν περισσότερο ικανοποιημένοι από αυτούς που έκαναν χρήση της συμβατικής καταστολής (p=0.03). Συμπεράσματα: Η χρήση καταστολής και η ηλεκτρονική παρακολούθηση των ασθενών κατά την ενδοσκόπηση αποτελούν πλέον καθημερινή πρακτική στην Ελλάδα. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):4 2 ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ADALIMUMAB ΣΤΟΝ ΟΡΟ ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕ- ΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ CROHN Κ. Καρμίρης, G. Paintaud 2, M. Ferrante, A.C. Duveau 2, M. Noman, G. Van Assche, S. Vermeire, P. Rutgeerts Department of Gastroenterology, University Hospital, Leuven, Belgium and 2 Laboratory of Pharmacology-Toxicology, Bretonneau Hospital, Tours, France Εισαγωγή: Η σημασία της συγκέντρωσης του infliximab στον ορό των ασθενών με νόσο του Crohn (ΝC) έχει ήδη αξιολογηθεί αλλά δεδομένα για το adalimumab (ADA) δεν υπάρχουν. Σκοπός: Η διερεύνηση του ρόλου της συγκέντρωσης του ADA στον ορό πριν την επόμενη ένεση (ΣΦΟ) σε ασθενείς με NC. Υλικό και Μέθοδοι: Μετρήσαμε τη ΣΦΟ σε 30 ασθενείς με ΝC, που λάμβαναν ADA, με τη χρήση ενζυμικής ανοσοπροσροφητικής ανάλυσης (ELISA). Τα αποτελέσματα συσχετίσθηκαν με κλινικές και εργαστηριακές παραμέτρους. Αποτελέσματα: Η διάμεση [interquartile range, IQR] ΣΦΟ ήταν: 8.6 [ ] μg/ml τη 2η εβδομάδα, 5.3 [ ] την 4η, 7.9 [ ] τη 2η, 7.8 [.8-2.2] την 24η, 0.7 [6.-8.] την 54η και 3.2 [0.3-.7] μg/ml τη στιγμή της διακοπής του φαρμάκου (p=ns μεταξύ της ΣΦΟ στη διακοπή και των υπολοίπων ΣΦΟ). Οι ασθενείς που έλαβαν 60/80 mg ως δόση εφόδου εμφάνισαν υψηλότερη ΣΦΟ την 4η εβδομάδα σε σύγκριση με αυτούς που έλαβαν 80/40 mg (p<0.000). Η αύξηση της διάμεσης ΣΦΟ μετά την αύξηση της δόσης συντήρησης στα 40 mg ΕΒΔ συσχετίστηκε θετικά με την κλινική ανταπόκριση (p<0.000). Οι ασθενείς που είχαν διακόψει τη θεραπεία έως τους 6 μήνες (4η [p=0.04], 2η [p=0.0] και 24η [p=0.03] εβδομάδα) αλλά και έως το τέλος της περιόδου παρακολούθησης (2η [p=0.02], 2η [p=0.02] και 24η [p=0.04] εβδομάδα) εμφάνιζαν χαμηλότερη ΣΦΟ σε σχέση με τους ασθενείς που διατηρούσαν κλινικό όφελος. Η συγχορήγηση ανοσοκατασταλτικών δεν επηρέασε τη ΣΦΟ. Συμπεράσματα: Η ΣΦΟ του ADA δε συσχετίσθηκε με την κλινική ανταπόκριση αλλά με την διακοπή του φαρμάκου στους ασθενείς μας με ΝC. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):4 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):4

16 Η ΑΝΤΙΪΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΛΑΜΙΒΟΥΔΙΝΗ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΣΤΗ ΠΥΛΑΙΑ ΦΛΕΒΑ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΗΒV ΚΙΡΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΥΛΑΙΑ ΥΠΕΡΤΑΣΗ Σ. Μανωλακόπουλος,2, Χ. Τριάντος 3,4, Ι. Θεοδωρόπουλος 3, Ι. Βλαχογιαννάκος 3, Α. Κουγιουμτζιάν 3, Γ. Παπαθεοδωρίδης 2, Δ. Τζουρμακλιώτης, Δ. Καραμανώλης 3, A.K. Burroughs 4, Α. Αρχιμανδρίτης 2, Σ. Ράπτης 5, Α. Αυγερινός 3,5 Γαστρεντερολογικό τμήμα, Γ.Ν.Α Πολυκλινική, 2 B Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική Γ.Ν.Α «Ιπποκράτειο», 3 Β Γαστρεντερολογικό τμήμα, Γ.Ν.Α Ο Ευαγγελισμός, 4 The Royal Free Sheila Sherlock Liver Centre and Dept of Surgery, London UK, 5 Β Πανεπιστημιακή Προπαιδευτική Κλινική «Αττικόν» Νοσοκομείο Εισαγωγή: Η επίδραση της θεραπείας με λαμιβουδίνη στην πίεση της πυλαίας φλέβας είναι άγνωστη. Σκοπός: Να εξετάσουμε εάν η θεραπεία με λαμιβουδίνη(00mg/24ωρο) σε κιρρωτικούς ασθενείς λόγω χρόνιας ηπατίτιδας Β(HBeAg -) με πυλαία υπέρταση μειώνει την πίεση στην πυλαία φλέβα (HVPG, hepatic venous gradient). Υλικό-Μέθοδοι: Κριτήρια εισαγωγής ήταν )HBsAg(+) και HBeAg(-) για τουλάχιστον 6 μήνες, 2)παθολογικές τιμές τρανσαμινασών, 3)ανιχνεύσιμο HBVDNA, 4) ιστολογική η κλινικοεργαστηριακή διάγνωση κίρρωσης, 5. HVPG >0mmHg. Η α-fp και το HBV DNA μετρήθηκαν στην αρχή και κάθε 6 μήνες, >ενώ η HVPG μετρήθηκε στην αρχή της θεραπείας και στο 2μήνο. Αποτελέσματα: Συμμετείχαν 9 ασθενείς (ενδιάμεση: ηλικία=55έτη, Child Pugh score=6(5-2), MELD score=2(7-26), HBVDNA=340000copies/ ml( ), ALT: 99 IU/L(45-302), HVPG=2,2 mmhg (0.-2)). 0 ασθενείς είχαν κιρσούς οισοφάγου. Στους 2 μήνες παρατηρήθηκε σημαντική μείωση στα επίπεδα ALT(p=0.00), HBV DNA(p=0.002), στο Child Pugh(p=0,02) και στο MELD(p=0.006). 2/9 ασθενείς είχαν μη ανιχνεύσιμο HBVDNA στο 2μήνο, ενώ 3 ασθενείς ανέπτυξαν YMDD στελέχη. Στους 2 μήνες η HVPG μειώθηκε σε όλους εκτός από έναν ασθενή(p=0,002). Η HVPG αυξήθηκε σε ασθενή με ιολογική και βιοχημική διαφυγή. Το ποσοστό μείωσης της HVPG ανήλθε στο 8,7%. Συμπέρασμα: Σε ασθενείς με ΗΒeAg(-) κίρρωση του ήπατος, η θεραπεία με λαμιβουδίνη οδηγεί σε μείωση της πίεσης στην πυλαία φλέβα, ιδιαίτερα σε εκείνους με ιολογική/βιοχημική ανταπόκριση. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 3 4 ΕΝΔΟΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΔΙΑΦΥΓΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ CHILD A ΚΑΙ Β ΚΙΡΡΩΣΗ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ: ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΟΔΥΝΑ- ΜΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΤΕΡΛΙΠΡΕΣΣΙΝΗΣ Γ. Καλαμπόκης, Γ. Μπαλταγιάννης, Π. Κοκκίνου 2, Α. Θεοδώρου, Σ. Τσιούρης, Κ. Παππάς, Α. Φωτόπουλος, Ε. Τσιάνος Α Παθολογική Κλινική & Ηπατο-Γαστρεντερολογική Μονάδα, Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 2 Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια ΠΜΣ Νοσηλευτική Παθολογία, 3 Εργαστήριο Πυρηνικής Ιατρικής, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, 4 Καρδιολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων Εισαγωγή: Οι ασθενείς με κίρρωση του ήπατος παρουσιάζουν αρτηριοφλεβική ενδοπνευμονική διαφυγή (ΕΔ) αίματος, η οποία σχετίζεται με την παθογένεση του ηπατοπνευμονικού συνδρόμου (ΗΠΣ). Έως τώρα δεν υπάρχει αποτελεσματική θεραπεία για την ΕΔ σε κιρρωτικούς ασθενείς. Σκοπός: Η συσχέτιση της ΕΔ με κλινικές και αιμοδυναμικές παραμέτρους σε κιρρωτικούς ασθενείς και η επίδραση της τερλιπρεσσίνης. Ασθενείς-Μέθοδοι: Η ΕΔ υπολογίστηκε πριν και μετά την χορήγηση τερλιπρεσσίνης 2 mg με lung perfusion scan με Tc99m σημασμένη αλβουμίνη (ΗΠΣ σε ΕΔ >6%) σε 2 ασθενείς με Child A (n=5) και B (n=7) κίρρωση του ήπατος. Η μέση πνευμονική αρτηριακή πίεση (ΜΠΑΠ) και η πνευμονική αγγειακή αντίσταση (ΠΑΑ) εκτιμήθηκαν με υπέρηχο καρδιάς. Η συσχέτιση και η σημαντικότητα των αποτελεσμάτων ορίστηκαν ως r>0.4 και p<0.05, αντίστοιχα. Αποτελέσματα: Δεν διαπιστώθηκε ΕΔ>6% σε κανένα ασθενή. Η ΕΔ σχετίζεται θετικά με την ηλικία (r=0.689), την ΣΑΠ (r=0.68), την ΜΠΑΠ (r=0.467), και την ΠΑΑ (r=0.526) και αρνητικά με τον αριθμό των αιμοπεταλίων (r=-0.706) και το μέγεθος του σπληνός (r=-0.60). Οι συσχετίσεις ήταν σημαντικές για την ηλικία, την ΣΑΠ, τον αριθμό των αιμοπεταλίων, και το μέγεθος του σπληνός (p=0.0, p=0.02, p=0.0, p=0.04, αντίστοιχα). H χορήγηση τερλιπρεσσίνης μείωσε σημαντικά την ΕΔ (0.85±0.46 vs.6±0.67, p=0.04). Συμπεράσματα: Η ΕΔ σε κιρρωτικούς ασθενείς αυξάνεται ανάλογα με την ηλικία, την ΣΑΠ, την ΜΠΑΠ, και την ΠΑΑ, και αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος του σπληνός και τον αριθμό των αιμοπεταλίων. Μία μετακυψελιδική αύξηση του αρτηριακού τόνου είναι πιθανόν να σχετίζεται με την ανάπτυξη προτριχοειδικών αρτηριοφλεβικών αναστομώσεων. Η τερλιπρεσσίνη μειώνει σημαντικά την ΕΔ σε κιρρωτικούς ασθενείς. 5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):5 5 6 ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΔΥΟ ΤΥΠΩΝ ΠΡΩΙΜΗΣ ΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ C ΚΑΙ ΛΟΙΜΩΞΗ ΜΕ ΓΟΝΟ- ΤΥΠΟ 4, ΥΠΟ ΘΕΡΑΠΕΙA ΜΕ ΠΕΓΚΥΛΙΩΜΕΝΗ ΙΝΤΕΡΦΕΡΟΝΗ a- 2b ΚΑΙ ΡΙΜΠΑΒΙΡΙΝΗ Ι. Ελευσινιώτης, Χ. Παυλίδης 3, Ε. Βεζαλή, Ε. Αργυρόπουλος 2, Ρ. Τοντόροβα 2, Σ. Κουτσουνάς 3, Α. Μουλακάκης 2, Γ. Σαρόγλου Ηπατολογικό Ιατρείο, Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου», 2 Κρατική Παθολογική Κλινική, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, 3 Κέντρο Αναφοράς Ιογενούς Ηπατίτιδας, Ι.Κ.Α. Σκοπός: Αξιολόγηση της προγνωστικής αξίας της πρώιμης ιολογικής ανταπόκρισης [αρνητική PCR (EVR-) vs πτώση 2 log (EVR-2), την εβδομάδα 2], για την επίτευξη παρατεινόμενης ιολογικής ανταπόκρισης (SVR), σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα C και λοίμωξη με γονότυπο 4, υπό αγωγή 48 εβδομάδων με πεγκυλιωμένη ιντερφερόνη a- 2b (.5 μg/kg/w) και ριμπαβιρίνη ( mg/d). Ασθενείς και Μέθοδος: Μελετήθηκαν 60 ασθενείς (47 άνδρες, 29 Καυκάσιοι/ 3 Αιγύπτιοι, 6 κιρρωτικοί, 48 με HCV-RNA> IU/ml) με χρόνια ηπατίτιδα C και λοίμωξη με γονότυπο 4, που έλαβαν την ανωτέπω αγωγή για 48 εβδομάδες και είχαν διαθέσιμα ιολογικά δεδομένα κατά την εβδομάδα 2 (ποιοτικός και ποσοτικός προσδιορισμός). Ασθενείς με συλλοιμώξεις, μη-αντιρροπούμενη κίρρωση ή/και άλλη αιτιολογία ηπατικής νόσου αποκλείσθηκαν από τη μελέτη. Αποτελέσματα: Συνολικά, 3 ασθενείς παρουσίασαν SVR (5.6%) ενώ 7 (28.3%) ήταν μη-ανταποκρινόμενοι (NR) και 2 (20%) παρουσίασαν υποτροπή (RL). Στην μονοπαραγοντική ανάλυση μόνο η εθνικότητα (p=0.025) και το HCV-RNA (p=0.00) παρουσίαζαν συσχέτιση με την EVR- και η ηλικία (p=0.035), το HCV-RNA (p<0.000) και ο βαθμός της ίνωσης (p=0.04) παρουσίαζαν συσχέτιση με την EVR-2. Στην πολυπαραγοντική ανάλυση και οι δύο μορφές EVR αποτελούσαν τους μοναδικούς ανεξάρτητους παράγοντες που σχετίζονταν με την ανταπόκριση σε σχέση με τη μη-ανταπόκριση (Odds ratio=0.40, 95% CI: , p=0.042 για την EVR- και Odds ratio=0.06, 95% CI: , p=0.006 για την EVR-2). Κανείς από τους δύο τύπους EVR δεν παρουσίαζε συσχέτιση με την υποτροπή (p=0.088 για την EVR- και p=0.305 για την EVR-2).Η θετική και αρνητική προγνωστική αξία της EVR- (94.% και 53.33% αντίστοιχα), για την επίτευξη SVR, ήταν χαμηλότερες των αντιστοίχων της EVR-2 (96.3% και 76.2% αντίστοιχα). Συμπεράσματα: Η προγνωστική αξία της EVR με βάση τον κανόνα της πτώσης του HCV- RNA κατά 2 log (EVR-2) πλεονεκτεί της αντίστοιχης εκτίμησης με ποιοτικό έλεγχο (EVR- ) για την εκτίμηση της ανταπόκρισης ή μη-ανταπόκρισης σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα C και λοίμωξη με γονότυπο 4, υπό την προτεινόμενη αγωγή συνδυασμού. Ωστόσο καμία από τις παραμέτρους αυτές δεν δύναται να διακρίνει τους ασθενείς που τελικά υποτροπιάζουν και αποτελούν σημαντικό ποσοστό (20%) του συνόλου αυτών. ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΠΟΛΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΛΙΠΩΔΟΥΣ ΔΙΗΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ ΣΕ ΝΕΚΡΟΤΟΜΙΚΟ ΥΛΙΚΟ Ά. Μπεκιάρη, Χ. Ζώης, Γ. Μπαλταγιάννης, Ά. Γούσια 2, Μ. Δούκας 2, Α. Μητσέλου 3, Θ. Βουγιουκλάκης 3, Ε.Β. Τσιάνος η Παθολογική Κλινική & Ηπατο-Γαστρεντερολογική Μονάδα, 2 Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, 3 Εργαστήριο Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας, Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Σκοπός: Σκοπός της μελέτης ήταν η διερεύνηση του επιπολασμού της λιπώδους διήθησης του ήπατος σε άτομα που απεβίωσαν (αιφνίδια ή μετά από ατύχημα) και υποβλήθηκαν σε νεκροτομή για την εξακρίβωση της αιτίας θανάτου. Υλικό-Μέθοδοι: Παρελήφθη τμήμα ηπατικού ιστού από νεκροτομικό υλικό 498 πρόσφατα θανόντων (34 ανδρών, 57 γυναικών), ηλικίας 3-94 ετών. Ο θάνατος οφειλόταν σε διάφορες παθήσεις (κυριότερη αιτία οι ισχαιμικές αλλοιώσεις μυοκαρδίου επί εδάφους παλαιού εμφράγματος) και ατυχήματα (συχνότερο το τροχαίο). Τα ιστοτεμάχια μονιμοποιήθηκαν για 24 ώρες σε ουδέτερη φορμόλη, αφυδατώθηκαν με εφαρμογή διαδοχικών διαλυμάτων και τελικά εγκλείσθηκαν σε παραφίνη και παρασκευάσθηκαν ιστολογικές τομές. Οι ιστοπαθολογικές αλλοιώσεις ταξινομήθηκαν σύμφωνα με το σύστημα σταδιοποίησης των Blunt et al (999). Αρχικά έγινε στατιστική ανάλυση του γενικού πληθυσμού του δείγματος. Ακολούθως, το δείγμα χωρίσθηκε ανάλογα με το φύλο και έγινε σύγκριση ανάλογα με το ποσοστό στεάτωσης. Αντίστοιχη ανάλυση έγινε σε όσους είχαν αιτία θανάτου πρόσφατες ισχαιμικές αλλοιώσεις μυοκαρδίου επί εδάφους παλαιού εμφράγματος. Αποτελέσματα: Στο σύνολο των δειγμάτων, ποσοστό 28,9% δεν παρουσίασε στεάτωση, ποσοστό 3,3% παρουσίασε απλή στεάτωση, ενώ ιστολογικά ευρήματα στεατοηπατίτιδας παρατηρήθηκαν στο 39,8%. Συμπεράσματα: Παρατηρήθηκε σημαντικά υψηλότερο ποσοστό στεάτωσης με την αύξηση της ηλικίας, χωρίς σημαντικές διαφορές μεταξύ γυναικών-ανδρών. Το ποσοστό επιπολασμού της στεατοηπατίιδας στο γενικό πληθυσμό είναι αρκετά υψηλό. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):5

17 6 28 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):6 7 ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΗΠΑΤΟΚΥΤΤΑΡΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ (ΗΚΚ) ΣΕ ΚΙΡΡΩΤΙ- ΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ Β ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΛΑΜΙΒΟΥΝΤΙΝΗ Ι. Ελευσινιώτης, M. Buti 2, R. Jardi 2, Ε. Βεζαλή, Κ. Μίχας, Γ. Σαρόγλου Ηπατολογικό Ιατρείο, Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου», 2 Hospital Universitario Vall de Hebron, Barcelona, Spain Σκοπός: Εκτίμηση της κλινικής έκβασης (ρήξη αντιρρόπησης, ΗΚΚ, μεταμόσχευση, θάνατος) καθώς και της βιοχημικής (BR)-ιολογικής (VR) ανταπόκρισης και της ανάπτυξης αντίστασης ασθενών με αντιρροπούμενη HBV κίρρωση και προϋπάρχουσα αντίσταση σε λαμιβουντίνη (LAM) υπό μακροχρόνια αγωγή με αδεφοβίρη (ADV). Ασθενείς και Μέθοδος: Μελετήθηκαν 3 Καυκάσιοι ασθενείς (26 άνδρες, 22 e- negative, 8 genotype D, μέσης ηλικίας 57 ετών, mean ALT=07.2 IU/L, mean HBV- DNA=6.35 log) με Child A HBV κίρρωση οι οποίοι είχαν αναπτύξει αντίσταση μετά από 4.7±2.9 μήνες χορήγησης (LAM) και έλαβαν (ADV) είτε ως μονοθεραπεία (8/3) είτε σε συνδυασμό (23/3) με (LAM), για 27.6±6.2 μήνες. Ασθενείς που έλαβαν (ADV) για λιγότερο από 2 μήνες ή που ανέπτυξαν πρόοδο της νόσου μέσα στον πρώτο χρόνο παρακολούθησης αποκλείσθηκαν από την μελέτη. Αποτελέσματα: Συνολικά, 6 ασθενείς κατέληξαν (4 από την ηπατική νόσο και 2 από άλλες αιτίες) στο διάστημα παρακολούθησης. ΗΚΚ παρουσίασαν 5/3 ασθενείς (ετήσια επίπτωση 9.%) και ρήξη αντιρρόπησης επίσης 5/3 ασθενείς (4 εκ των οποίων λόγω ΗΚΚ). Τα ποσοστά BR και VR στο πρώτο έτος αγωγής ήταν 83.87% και 74.9% αντίστοιχα ενώ συνολικά 6/3 (9.35%) ασθενείς ανέπτυξαν αντίσταση στην (ADV) / υπολογιζόμενη ετήσια επίπτωση εμφάνισης αντίστασης %. Η ανάπτυξη ΗΚΚ ήταν ανεξάρτητη του αρχικού HBV-DNA (p=0.553), της ALT (p=0.97), της βιοχημικής (p=0.798) και ιολογικής (p=0.436) ανταπόκρισης καθώς και της εμφάνισης αντίστασης (p=0.968) στην (ADV) ενώ δεν σχετίζονταν και με το είδος της αγωγής (p=0.744). Η ανάπτυξη ΗΚΚ ήταν το κυριότερο αίτιο θανάτου συνεπεία ηπατικής νόσου (p=0.008) στην ομάδα αυτή των κιρρωτικών ασθενών. Συμπεράσματα: Τα ποσοστά βιοχημικής και ιολογικής ανταπόκρισης σε κιρρωτικούς ασθενείς με αντίσταση σε (LAM) υπό μακροχρόνια αγωγή διάσωσης με (ADV) είναι ικανοποιητικά όμως τα ποσοστά εμφάνισης αντίστασης στην (ADV) είναι υψηλότερα σε σύγκριση με τα αντίστοιχα των πρωτοθεραπευόμενων ή των μη-κιρρωτικών ασθενών. Ο ΗΚΚ αποτελεί το κυριότερο αίτιο ρήξεως της αντιρρόπησης και θανάτου συνεπεία ηπατικής νόσου στην ομάδα αυτή υψηλού κινδύνου. Η εμφάνιση ΗΚΚ δεν συσχετίζεται με την επίτευξη ανταπόκρισης ή την εμφάνιση αντίστασης. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):6 8 ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΧΟΛΙΚΩΝ ΕΠΙΠΛΟΚΩΝ ΥΣΤΕ- ΡΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΗΠΑΤΟΣ: Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ IsMeTT- UPMC I. Petridis, I. Tarantino, L. Barresi, S. Li Petri, M. Traina, R. Volpes, S.E. Gruttadauria, J. Wallis Marsh, G. Vizzini, U. Palazzo, A. Marcos, B. Gridelli Istituto Mediterraneo per i Trapianti e Terapie ad Alta Specializzazione (IsMeTT), Palermo, Italy, University of Pittsburgh Medical Center, Pittsburgh, USA Εισαγωγή: Οι χολικές επιπλοκές είναι ένα συχνό πρόβλημα στις μεταμοσχεύσεις ήπατος (OLTx), ειδικά στις μεταμοσχεύσεις από ζωντανούς δότες (LRLTx). Σκοπός της μελέτης: Να ερευνήσει την πρακτική αξία της ενδοσκοπικής Παλίνδρομης Χολαγγειοπαγκρεατογραφίας (ERCP) στην θεραπεία των χολικών επιπλοκών στην μεταμοσχευτική περίοδο (post-oltx). Υλικά και μέθοδοι: Τα κλινικά στοιχεία 26 διαδοχικών ασθενών που υποβλήθηκαν σε OLTx+LRLTx κατά την περίοδο Ιούνιος Ιούνιος 2007 αναλύθηκαν αναδρομικά. Διαφορετικά αρχεία δεδομένων δημιουργήθηκαν και για τις δυο ομάδες. Όλες οι χολικές επιπλοκές αρχικά χειρίστηκαν με ενδοσκοπική προσέγγιση (ERCP + σφιγκτηροτομή, διαστολή με μπαλονάκι, τοποθέτηση πλαστικής ενδοπρόσθεσης - stent). Ανεπιτυχείς περιπτώσεις χειρίστηκαν επιπλέον με ραδιολογική προσέγγιση (PTC - percutaneous transhepatic cholangiography) ή με χειρουργική επέμβαση (Roux-en-Y-choledochojejunostomy). Αποτελέσματα: 93 ασθενείς υποβλήθηκαν σε OLTx και 68 σε LRLTx, με μέση διάρκεια follow-up 23 μηνών. Από την OLTx ομάδα, 72 (73.3%) εμφάνισαν επιπλοκές στις χοληφόρους οδούς, κυρίως με στένωση (60 περιπτώσεις) και χολική διαρροή (biliary leakage, 5 περιπτώσεις). Στην LRLTx ομάδα το ποσοστό επιπλοκών ήταν σαφώς υψηλότερο, 44/68 (64.7%, με 8 περιπτώσεις biliary leak και 2 στένωσης). Το ποσοστό επιτυχίας στην επίλυση των επιπλοκών μέσω της ERCP στους OLTx και στους LRLTx ήταν 80% και 60% αντίστοιχα. 28 ασθενείς υποβλήθηκαν επιπλέον σε PTC ενώ 9 υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση. 3 ασθενείς εμφάνισαν ηπατική ανεπάρκεια και χρειάστηκαν επαναμεταμόσχευση. Συμπεράσματα: Οι επιπλοκές των χοληφόρων οδών είναι συχνές και παρουσιάζονται πιο συχνά μέσα στους πρώτους 6 μήνες έπειτα από την μεταμόσχευση, ειδικά στους LRLTx. Η ERCP αποτελεί έναν σίγουρο και αποτελεσματικό τρόπο για τον έλεγχο και θεραπεία των χολικών επιπλοκών ύστερα από μεταμόσχευση ήπατος. Η χειρουργική επέμβαση, ακόμα και η επαναμεταμόσχευση πρέπει να λαμβάνονται υπόψην σε εκείνες τις περιπτώσεις που δεν τυχαίνουν λύσης μέσω μη επεμβατικών μεθόδων ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ ΝΕΚΡΟΤΙΚΟΥ ΥΛΙ- ΚΟΥ (ΝΕΚΡΟ-ΕΚΤΟΜΗ) ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΠΑ- ΡΟΧΕΤΕΥΣΗ ΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΟΡ- ΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΚΗ ΝΕΚΡΩΣΗ Γ.Ι. Παπαχρήστου,2, T.B. Gardner, T.H. Baron Mayo Clinic College of Medicine, Rochester, MN, 2 University of Pittsburgh Medical School, Pittsburgh, PA Εισαγωγή-Σκοπός: Η ενδοσκοπική θεραπεία ασθενών με συμπτωματική ή λοιμώδη παγκρεατική νέκρωση εξελίσσεται διαρκώς. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η σύγκριση μιας πιο επιθετικής τεχνικής, της ενδοσκοπικής νεκρο-εκτομής (endoscopic necrosectomy) με την συμβατική ενδοσκοπική παροχέτευση σε ασθενείς με οργανωμένη παγκρεατική νέκρωση (walled-off pancreatic necrosis). Υλικό και Μέθοδος: Έγινε ανασκόπηση όλων των ενδοσκοπικών παροχετεύσεων οργανωμένης παγκρεατικής νέκρωσης που πραγματοποιήθηκαν από το 998 στην Κλινική Mayo. Όλοι οι ασθενείς υπεβλήθησαν στην «συμβατική» ενδοσκοπική παροχέτευση που περιελάμβανε διαγαστρική ή διαδωδεκαδακτυλική παρακέντηση της νεκρωτικής συλλογής, διαστολή της τομής με πνευματικό διαστολέα και τοποθέτηση δύο πλαστικών ενδοπροσθέσεων. Οι ασθενείς στους οποίους κατά τη διάρκεια της ενδοσκοπικής επέμβασης, το ενδοσκόπιου προωθήθηκε μέσα στην νεκρωτική συλλογή και πραγματοποιήθηκε απευθείας καθαρισμός του νεκρωτικού υλικού (νεκρο-εκτομή) ταξινομήθηκαν στην ομάδα ενδοσκοπικής νεκρο-εκτομής. Οι υπόλοιποι ασθενείς ταξινομήθηκαν στην ομάδα της συμβατικής ενδοσκοπικής παροχέτευσης. Ως επιτυχής χαρακτηρίστηκε η παροχέτευση κατά την οποία επετεύχθη πλήρης απορρόφηση της συλλογής χωρίς την ανάγκη χειρουργικής ή διαδερμικής επέμβασης. Αποτελέσματα: 45 ασθενείς εκπλήρωσαν τα κριτήρια της μελέτης. Από αυτούς, 25 υπεβλήθησαν σε απευθείας ενδοσκοπική νεκρο-εκτομή και 20 σε συμβατική ενδοσκοπική παροχέτευση. Δεν υπήρχαν διαφορές στα βασικά χαρακτηριστικά των ασθενών μεταξύ των δύο ομάδων. Πλήρης απορρόφηση επετεύχθη στο 88% των ασθενών της ομάδας ενδοσκοπικής νεκρο-εκτομής, ενώ μόνο στο 45% των ασθενών που υπεβλήθησαν σε συμβατική ενδοσκοπική παροχέτευση (p<0.0). Ο αριθμός των ενδοσκοπικών επεμβάσεων ανά ασθενή ήταν παρόμοιος μεταξύ των δύο ομάδων (3,6 και 3, αντίστοιχα). Το μέγιστο μέγεθος διαστολής της τομής ήταν μεγαλύτερο στην ομάδα ενδοσκοπικής νεκρο-εκτομής (6,8 εναντίον 4,2 χιλιοστά, p=0.0). Η μόνη επιπλοκή ήταν ήπια περι-επεμβατική αιμορραγία με παρόμοια συχνότητα μεταξύ των δύο ομάδων (32% και 20% αντίστοιχα). Συμπεράσματα: Η απευθείας ενδοσκοπική νεκρο-εκτομή επιτυγχάνει υψηλότερα ποσοστά πλήρους απορρόφησης της οργανωμένης παγκρεατικής νέκρωσης, χωρίς να οδηγεί σε αύξηση του αριθμού ενδοσκοπικών επεμβάσεων ή της συχνότητας επιπλοκών σε σύγκριση με την συμβατική ενδοσκοπική παροχέτευση. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΝ- ΔΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΥΠΕΡΗΧΟΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑΣ (EUS): ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΤΕ- ΛΕΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΣΕ 80 ΑΣΘΕΝΕΙΣ Ι.Σ. Παπανικολάου,2, Ε. Γιαννακουλοπούλου, A. Adler, K. Wegener, T. Roesch Central Interdisciplinary Endoscopy Unit, Charite University Hospitals, Campus Virchow Hospital, Berlin, Germany, 2 Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικό» Εισαγωγή: Έως πρόσφατα η EUS πραγματοποιούνταν με μηχανικές κεφαλές υπερήχων. Παρά την πρόσφατη χρήση νέων ηλεκτρονικών κεφαλών, δεν υπάρχουν μελέτες που να αναδεικνύουν την υπεροχή τους. Σκοπός: Συγκρίναμε την ποιότητα της εικόνας, καθώς και τις παραμέτρους απόδοσης ενός μηχανικού συστήματος (Μ) με ένα ηλεκτρονικό σύστημα (Η) EUS. Υλικό-Μέθοδοι: Μελετήθηκαν προοπτικά 80 ασθενείς (Α:42, ηλικία:56+,5έτη), μη έχοντες κάποια παθολογία στο πάγκρεας, χοληφόρα, οισοφάγο ή το γαστρικό τοίχωμα. Οι ασθενείς εξετάσθηκαν με Μ ή Η σύστημα (GF-UM60 ή UE-60- AL5, Olympus Corp. Hamburg, Germany). Λαμβάνονταν εικόνες από 5 θέσεις (κεφαλή παγκρέατος, χοληδόχος πόρος, κεφαλή/ουρά παγκρέατος, τοίχωμα στομάχου και άπω οισοφάγος). Καταγράφονταν ο απαιτούμενος χρόνος μέχρι τη λήψη των αντίστοιχων εικόνων, ενώ συγκρίθηκαν επιμέρους στοιχεία των εικόνων (γενική ποιότητα εικόνας, αντίθεση, διακριτική ικανότητα, βάθος διείσδυσης). Eν συνεχεία, καλύφθηκε η προέλευση των εικόνων (Μ ή Η) και βαθμολογήθηκαν από τον ίδιο έμπειρο εξεταστή 3 ανεξάρτητες φορές με διαφορετική σειρά (αξιολόγηση: από =εξαιρετική εικόνα ως 0=πολύ κακή). Tέλος, υπολογίσθηκαν οι Μ.Ο. των βαθμολογιών. Αποτελέσματα: Δεν παρατηρήθηκαν διαφορές μεταξύ των ομάδων ως προς το ύψος, βάρος και BMI των ασθενών, αλλά διαπιστώθηκε υπεροχή του Η σε σχέση με το Μ στη γενική ποιότητα της εικόνας (3,8±0,7 έναντι 5,04±0,6, p<0,00), την αντίθεση (4.55±0.6 έναντι 6,6±0,6,p<0,00) και τη διακριτική ικανότητα (3,08±0,5 έναντι 5,3±0,5; p<0,00). Tα βάθη διείσδυσης ήταν στατιστικώς μη σημαντικά. Ο χρόνος για την απεικόνιση του χοληδόχου πόρου ήταν σημαντικά βραχύτερος στην ομάδα Η (49.7±8.6 έναντι 97,4±8,5 sec, p<0,00). Συμπεράσματα: Η ηλεκτρονική EUS παρέχει καλύτερη γενική απεικόνιση και ταχύτερη ανεύρεση του χοληδόχου πόρου σε σχέση με τη μηχανική EUS. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):6 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):6

18 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 2 Η ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΡΑΔΙΟΣΗΜΑΣΜΕΝΑ ΑΝΑΛΟ- ΓΑ ΣΩΜΑΤΟΣΤΑΤΙΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΩΝ ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΩΝ ΟΓΚΩΝ ΤΟΥ ΠΕΠΤΙΚΟΥ Π. Θωμάκος, Δ. Παπαγεωργίου, Θ. Γεραγώτου, Π. Τζαφέστας, Β. Σαζανίδης, Κ. Μαρίνου, Σ. Καλοπήτα, Γ. Λυμούρης 2, Γ.Κ. Νίκου Ιατρείο Νευροενδοκρινολογίας Πεπτικού, Λαϊκό Νοσοκομείο, 2 Τμήμα Ραδιοϊσοτόπων, Αρεταίειο Νοσοκομείο Η χορήγηση ραδιοσημασμένων αναλόγων της σωματοστατίνης σε πολλαπλάσια δόση απ ότι στο διαγνωστικό OCTREOSCAN, αποτέλεσε το επόμενο βήμα για την αντιμετώπιση νευροενδοκρινικών όγκων (ΝΕΤs) με πολλαπλές μεταστάσεις. Η διαπίστωση της ύπαρξης υποδοχέων της σωματοστατίνης (θετικό OCTREOSCAN) προϋποθέτει και τη θετική ανταπόκριση αυτών των βλαβών. Τα ραδιοϊσότοπα τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί περισσότερο είναι το Ίνδιο (In) και πιο πρόσφατα το Λουτέσιο 77 (Lu77). Σκοπός της μελέτης μας, ήταν η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της στοχοποιημένης θεραπείας με τα ανωτέρω ραδιοϊσότοπα ασθενών με NETs πεπτικού, οι οποίοι έπαυσαν να ανταποκρίνονται επαρκώς στην ενδομυϊκή χορήγηση αναλόγων σωματοστατίνης. Υλικό και μέθοδος: Από 82 ασθενείς με μεταστατικούς ΝΕΤs του πεπτικού οι οποίοι υποβάλλονται σε αγωγή με ανάλογα σωματοστατίνης (οκτρεοτίδη ή λανρεοτίδη) 6 (4 άνδρες και 2 γυναίκες, ηλικίας από 38 έως 69 ετών) με πρόοδο της νόσου (αύξηση της διαμέτρου και του αριθμού των μεταστάσεων σε ήπαρ και λεμφαδένες), παρά τη χορήγηση της μεγαλύτερης δόσης των αναλόγων (30mg και 20mg αντίστοιχως), σε μικρότερα μεσοδιαστήματα (ανά 20 ημέρες) επελέγησαν για στοχοποιημένη θεραπεία, οι 4 με ανάλογο ραδιοσημασμένο με In και οι 2 με Lu77, συνεδρία ανά μήνα για 4 μήνες, αρχικώς. Αποτελέσματα: Μετά και τη 2η συνεδρία σε όλους τους ασθενείς διαπιστώθηκε απεικονιστική (CT, OCTREOSCAN, MRI) αναστολή της εξέλιξης των μεταστάσεων τους και μικρή πτώση των νευροενδοκρινικών δεικτών, ενώ σε 4/6 σημειώθηκε και ελάττωση της διαμέτρου των ηπατικών μεταστάσεων, η οποία στους 2/4 (αυτούς με Lu77) διαρκεί πέραν της διετίας. Συμπέρασμα: Η στοχοποιημένη θεραπεία με ραδιοσημασμένα ανάλογα σωματοστατίνης παρά το μικρό σχετικά αριθμό ασθενών της μελέτης, φαίνεται ότι προσφέρει στην αναστολή της εξέλιξης της νόσου σε ασθενείς με προχωρημένους και εξελισσόμενους NETs. 7 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2008;2(Suppl):7

19

20 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ VIDEO