Η ώρα της Αυτοδιοίκησης

Transcript

1 Άγνοια και υποκρισία Η «ακομμάτιστη» Αυτοδιοίκηση έχει γίνει τελευταία το επικοινωνιακό τρικ των μεταλλαγμένων υποψηφίων. «Κομματάνθρωποι» που επί χρόνια μονοπώλησαν και απονεύρωσαν τη λειτουργία του θεσμού, τώρα δηλώνουν απλοί δημότες που ενδιαφέρονται για το καλό του προαστίου. Πρώην χειροκροτητές και τοπάρχες των μνημονιακών κυβερνήσεων, καταριούνται το μνημόνιο και ευαγγελίζονται την Ανατροπή! Άνθρωποι που δεν έχουν υποψιαστεί τι σημαίνει Αυτοδιοίκηση, ταυτίζουν τη «νέα εποχή» με τη δική τους είσοδο στο δημόσιο βίο! Με περισσό θράσος, παλαιοί και νέοι τοπικοί αστέρες, με μόνο οδηγό την ακόρεστη φιλοδοξία τους, έρχονται να ανασυστήσουν τη γνωστή προεκλογική υποκριτική κουστωδία. Πέρασαν όμως 8 χρόνια από τότε που η «Δράση» μίλησε στην πράξη για την ανάγκη αυτονόμησης της αυτοδιοίκησης από τον εναγκαλισμό των κομμάτων. Με κόστος, όχι εκ του ασφαλούς και με θέσεις που γεννήθηκαν μέσα στην τοπική κοινωνία, όχι σε κομματικά γραφεία. Αλλά τότε λίγοι συμφωνούσαν. Τώρα όλοι κατάλαβαν ότι τα κόμματα έχουν απαξιωθεί και τα εγκαταλείπουν. Και πάλι όμως διαβάζουν λάθος την πραγματικότητα. Μαζί με τα κόμματα, πετούν και την Πολιτική! Απογυμνωμένοι από το παρελθόν τους και την πολιτική τους συμπεριφορά, σε τι διαφοροποιούνται μεταξύ τους οι υποψήφιοι σωτήρες; Είναι πιο καλά «παιδιά»; Κι αν τα κόμματα εξουσίας εξελίχθηκαν σε δυνάστες της κοινωνίας, γιατί αυτό δεν θα επαναληφθεί με παράγοντες χωρίς έρεισμα, ευάλωτους στα κάθε λογής συμφέροντα; Το πρόβλημα είναι αλλού! Όσο η τοπική κοινωνία παραμένει καχεκτική και δεν συγκροτείται σε πραγματική κοινότητα, είτε με τα κόμματα, είτε με τους «ακομμάτιστους» παράγοντες, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, μια Αυτοδιοίκηση ερήμην της κοινωνίας! Πέρασαν επίσης χρόνια, που η «Δράση» μίλησε για συμμετοχή, στη διάρκεια των οποίων η ίδια, λειτούργησε και παρενέβη συλλογικά. Τώρα, οι πρώην επαίτες χρισμάτων, ζητούν δημοκρατία. Αλλά ποιοι από αυτούς ψέλλισαν τι, όχι εκ των υστέρων, για τον Καλλικράτη, τα μνημόνια ή για την πραγματικότητα των Δήμων; Και ποιές εμπειρίες έχουν να καταθέσουν οι ίδιοι από συλλογικότητα, συνύπαρξη, σύνθεση απόψεων, πολιτική εμπιστοσύνη; Πότε λειτούργησαν δημοκρατικά; Με ορόσημο αλλά όχι τερματικό σταθμό τις εκλογές του Μαΐου, η «Δράση» θα απευθυνθεί και πάλι στους πολίτες και στην Αριστερά, με στόχο ένα αναγεννητικό, αυτόνομο, ανοιχτό, τοπικό κίνημα, ικανό να αναζητήσει διέξοδο έξω από το σκηνικό της παρακμής. Έτσι θα αλλάξει ο Δήμος μας. Αν μιλάμε πραγματικά για μια νέα σελίδα... Η ώρα της Αυτοδιοίκησης ΦΑΚΕΛΛΟΣ Ο μύθος του «πράσινου» δήμου! φτάνει πια με τα ίδια και γύρω από τους ίδιους! Λίγοι μήνες απέμειναν ως τις δημοτικές εκλογές. Και ενώ η καταστροφή της χώρας κορυφώνεται και φθάνει σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης, η πλειοψηφία των δημάρχων ασχολείται με την πολιτική της επιβίωση και τη διάσωση των δομών εξουσίας και των αντιλήψεων που διαμορφώθηκαν κατά την προηγούμενη δεκαετία. Στα Βριλήσσια, η διοίκηση του «όλα πάνε καλά» και της πιστής τήρησης των υπουργικών εγκυκλίων, συμπεριφέρεται σαν να απευθύνεται σε πολίτες χωρίς κρίση. Αυτοθαυμάζεται και κομπορρημονεί, ως η διοίκηση του πιο πράσινου Δήμου, του πλέον καθαρού, του τεχνολογικά πρωτοπόρου και λιγότερου χρεωμένου, αλλά η αντίδρασή της απέναντι στις επιπτώσεις της κρίσης είναι εκκωφαντικά λίγη. Κατά τους διοικούντες, «Δήμος» είναι μια μηχανή παραγωγής εργολαβιών και τίποτε άλλο. Συζητούν για νέες τεχνολογίες στον οδοφωτισμό, όταν τα υπάρχοντα φωτοβολταϊκά ουδέποτε λειτούργησαν. Σχεδιάζουν νέα πολυδάπανα συστήματα τηλεματικής, όταν τα προηγούμενα ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν. Εγκαθιστούν πράσινες στέγες σε προβληματικά σχολεία, που δεν έχουν αίθουσες. Αναζητούν ελεύθερους χώρους, όταν οι ίδιοι εγκατέλειψαν τις δημοτικές εκτάσεις του Κρασσά και άφησαν εκτός προθεσμιών την ακριβοπληρωμένη αναθεώρηση του Γενικού Ρυμοτομικού Σχεδίου. Και παραχωρούν δημοτική περιουσία σε ιδιώτες, (εγκαταστάσεις οδού Μητροπούλου), όταν το προάστιο στερείται δραματικά εγκαταστάσεων και αθλητικών χώρων. Απροετοίμαστη και προκλητική, η παράταξη - καθεστώς δωδεκαετίας, αντιλαμβάνεται ακόμη και την κοινωνική αλληλεγγύη ως πεδίο ενίσχυσης των πελατειακών της δικτύων. Την ώρα που επείγουν οι επαναπροσδιορισμοί, ο δήμαρχος Βριλησσίων επιλέγει να φωτογραφίζεται με τον υπουργό Υγείας, μεταφέροντας διαβεβαιώσεις, ότι δεν θα κλείσει το τοπικό υποκατάστημα του ΕΟΠΥΥ! Αλλά σιωπά όταν το προσωπικό του απολύεται, σπεύδοντας πρόθυμα να υιοθετήσει κάθε νεοφιλελεύθερη «καινοτομία», αντί να στηρίξει τις δημοτικές υπηρεσίες και τους εργαζόμενούς του. Η παράταξη του, αφού πρώτα φρόντισε να μεταφέρει τα δάνεια που η ίδια συσσώρευσε στις επόμενες διοικήσεις, εξακολουθεί να ασχολείται πότε με την απορρόφηση εικονικών προγραμμάτων «αποκατάστασης ανέργων», πότε με αναθέσεις μελετών «αξιολόγησης και καταγραφής της ανεργίας στα Βριλήσσια», πότε με ψευδεπίγραφες παροχές προς πολίτες που βρίσκονται σε κατάσταση απόγνωσης, υπονοώντας ως εκδούλευση ακόμη και τα αυτονόητα που κάθε Δήμος οφείλει να παρέχει στους δημότες του. Σε αντίθεση όμως με όλα αυτά, η Αυτοδιοίκηση θα υπάρχει, όσο πυροδοτεί κοινωνικές διεργασίες (αντί να συμβάλει στη σύγχυση και την αφασία), όσο επενδύει στις δυνατότητες των εργαζομένων της (αντί να γίνεται προπομπός αντεργατικών ρυθμίσεων) και όσο προστατεύει τις υποδομές της και επεκτείνει την κοινωνική της παρέμβαση (αντί να παραδίδει τα πάντα στην Αγορά). Όσο δηλαδή, συγκροτεί τοπική κοινωνία και όχι έναν ακόμη μηχανισμό επιβολής των κυβερνητικών πολιτικών. Και μπορεί εύκολες λύσεις να μην υπάρχουν, (ούτε και επιστροφή σε κάποιο υποτιθέμενο ιδανικό παρελ- ΣΕΛ.4-5 θόν), όμως εδώ που φθάσαμε, χρειάζεται μια ριζική στροφή: Οι δήμαρχοι να στραφούν στους δημότες οργανόνωντας έναν τρόπο επιβίωσης των τοπικών κοινωνιών στον αντίποδα των πολιτικών του μνημονίου, συνθήκη, που χωρίς την Αριστερά δεν μπορούν να υλοποιήσουν. Η διέξοδος δεν βρίσκεται στους προθάλαμους των υπουργείων και στην μικροπολιτική, αλλά στην προοπτική να λειτουργήσει η τοπική κοινωνία ως μια πραγματική κοινότητα ανθρώπων, ικανή να αντιστέκεται και να αντιμετωπίζει την κρίση. Οι νέες δημοτικές διοικήσεις πρέπει να επιχειρήσουν την ανάκτηση των οικουμενικών ιδεών, της ίδιας της πολιτικής ως κοινού αγαθού, της συμμετοχής στη διαχείριση των κοινών, την ανάκτηση των δημόσιων αγαθών ως δικαιωμάτων. Στο αξίωμα του ατομισμού ότι «οι ικανότεροι θα επιβιώσουν», οι Δήμοι οφείλουν να αντιτάξουν την ενίσχυση τοπικών δικτύων και των δημοτικών υπηρεσιών, την ενεργοποίηση της αυτοοργάνωσης των πολιτών και με θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, (έλεγχος και συμμετοχή), να επενδύσουν σε μια νέα κοινωνική συνείδηση. Μέσα στον ζόφο των ημερών και παρά την τρέχουσα κοινωνικοπολιτική υποστροφή, ένας νέος βιωτικός και επιβιωτικός δρόμος θα αναζητηθεί και στην Αυτοδιοίκηση, με αφετηρία τις προσεχείς δημοτικές εκλογές. Για να θεμελιώσει τα πάντα από την αρχή, όχι με τα ίδια και γύρω από τους ίδιους, αλλά στη βάση μιας νέας κοινωνικοποίησης, με οδηγό τη Δημοκρατία (και όχι την Αγορά) και με θεσμούς εκπροσώπησης, (με χειραφέτηση, όχι δια αναθέσεων), στην προοπτική μιας νέας Πολιτείας. Μοιάζει ουτοπικό, αλλά είναι η μόνη επιλογή διεξόδου! ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΕΛ.6 Ο προυπολογισμός και γιατί τον καταψηφίσαμε

2 ÅÖÇÌÅÑÉÄÁ ôçò Êßíçóçò Äçìïôþí Âñéëçóóßùí Για μια ακόμη χρονιά συνέχισε τις εβδομαδιαίες προβολές της η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων, στo πλαίσιο των δραστηριοτήτων της Δημοτικής μας Κίνησης. Πάνω από 120 ταινίες προβλήθηκαν κάθε Πέμπτη βράδυ, στο ζεστό στέκι της Δράσης ή το καλοκαίρι στον κήπο της. Δεκάδες συνδημότες που αγαπούν το σινεμά, παρακολούθησαν κοινωνικές, πολιτικές ή σατιρικές ταινίες, έργα παλιά, που όλοι νοσταλγήσαμε ή και τελευταίας παραγωγής, παρέα με φίλους ή γνωστούς και με συντροφιά ένα ποτό και ξηρούς καρπούς. ÄÑÁÓÇ ãéá ìéá Üëëç ðüëç. Ðßíäïõ 30 & Ìáñáèþíïò, ÂñéëÞóóéá Υπεύθυνοι σύμφωνα με το νόμο: Γιάννης Τσούτσιας, Θέμης Κοτσιφάκης, δημοτικοί σύμβουλοι δήμου Βριλησσίων Εκδότης Σάμης Γαβριηλίδης Σ αυτό το φύλλο έγραψαν: Ανδρέας Βαρώτσος, Μιχάλης Βερροιόπουλος, Σάμης Γαβριηλίδης, Αντώνης Θεοφίλης, Θέμης Κοτσιφάκης, Αθηνά Κρικέλα, Κωνσταντίνα Κουντουριώτη, Λάμπης Λαζάνης, Μαρίνα Παπαχριστοδούλου, Γιάννης Τσούτσιας, Δημήτρης Φριντζαλάς Ãéá åðéêïéíùíßá: Η «Δράση για μια άλλη πόλη» είναι μια αυτόνομη αγωνιστική και ριζοσπαστική προσπάθεια, που ξεκίνησε σαν χώρος συζητήσεων και κατέληξε στη δημιουργία δημοτικής κίνησης, η οποία για πρώτη φορά συμμετείχε σε i δημοτικές εκλογές το 2006 λαμβάνοντας ποσοστό 8,5% και μία έδρα στο δημοτικό συμβούλιο των Βριλησσίων. Η «Δράση», στις επόμενες εκλογές του 2010, με ποσοστό 13,9%, κατέλαβε δύο έδρες στο δημοτικό συμβούλιο. Στην Κίνησή μας συναντιούνται δημότες με διαφορετικές πολιτικές διαδρομές και εμπειρίες. Η σύνθεση αυτής της διαφορετικότητας σε μια κοινή προσπάθεια είναι το κεντρικό στοιχείο της φυσιογνωμίας μας. Από το 2006, η «Δράση» συμβάλει με προτάσεις στα θεσμικά όργανα του Δήμου, διοργανώνει δεκάδες εκδηλώσεις για τα τοπικά ζητήματα, την πολιτική και τον πολιτισμό, ενημερώνει με εφημερίδα και ιστοσελίδα τους δημότες, διατηρεί ζωντανή μια ανοιχτή διαδικασία προβληματισμού και κινητοποίησης στην πόλη μας. Εστιάσαμε στην ανάγκη να ενισχυθεί η συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, γιατί έτσι αλλάζει η έκβαση των «μικρών» αλλά και των «μεγάλων» αγώνων. Επιμένουμε στα κινηματικά χαρακτηριστικά και την αυτονομία της Κίνησής μας, γιατί αυτή είναι η πιο αποτελεσματική μορφή οργάνωσης των πολιτών στη γειτονιά τους. Συνεχίζουμε, δημιουργώντας προϋποθέσεις έξω από το σκηνικό της παρακμής και της κρίσης, για μια «άλλη» οργάνωση της τοπικής κοινωνίας. «Περπατάμε ρωτώντας, γνωρίζοντας ότι η διαδρομή φτιάχνεται από τα βήματα των πολλών και όχι από την επιδέξια χαρτογράφηση εκ μέρους ειδικών σκαπανέων». («Ανήσυχοι νεκροί -κι ό,τι λείπει, λείπει», εκδόσεις Άγρα) Δυόμισι χρόνια προβολών! Μια προσπάθεια που αποδίδει και αναβαθμίζεται από την Ομάδα σινεμά της Δράσης Σ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, η κινηματογραφική λέσχη της «Δράσης», αναδείχθηκε σε μια μικρή όαση συντροφικότητας στα Βριλήσσια. Όλες ανεξαιρέτως τις Πέμπτες του έτους, προβλήθηκαν ενδιαφέρουσες ταινίες. Για να δώσουμε μια μικρή μόνο εικόνα της λειτουργίας της λέσχης, είδαμε ταινίες που εστίαζαν σε φλέγοντα για την εποχή μας ζητήματα, (δημοκρατία, υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυταρχισμός, παρεμβάσεις του κράτους στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων,) όπως το V for vendetta του James Mc Teigue ή το Funny Games του Μάικλ Χάνεκε. Ταινίες για ανθρώπους που αγωνίστηκαν να παραμείνουν πιστοί στα ιδανικά της νιότης τους. Ανάμεσά τους, η τελευταία ταινία του σκηνοθέτη και ηθοποιού Ρόμπερτ Ρέντφορντ Ο κανόνας της Σιωπής, με πρωταγωνιστή τον ίδιο και μια ομάδα σπουδαίων ηθοποιών. Ταινίες για τα αδιέξοδα των νέων, που όχι σπάνια, αναζητούν διέξοδο σε μονοπάτια που κινούνται στα όρια του νόμου, όπως το Amores Perros του Alejandro Gonzales Inaritu, το Τυχερή και Ευτυχισμένη του βρετανού Μάϊκ Λι. Ταινίες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, όπως Η έβδομη μέρα του Βέλγου Jaco Van Dormael και Οι Άθικτοι του γάλλου Eric Tolendani. Έργα που διαπραγματεύονταν την υποχρέωση της πολιτείας να εξασφαλίζει στα άτομα αυτά μια αξιοπρεπή ζωή, και πολύ περισσότερο την ανάγκη της κοινωνίας (όλων ημών δηλαδή) να τους αντιμετωπίζει ισότιμα, χωρίς κολακείες και χωρίς λύπηση. Ταινίες για τον ρατσισμό, τον φασισμό, την υπόρρητη βία και τον πόλεμο, ζητήματα που εξακολουθούν να μας απασχολούν, καθώς αξιοποιούνται για να παραμείνουν οι κοινωνίες σε καταστολή προκειμένου να υλοποιηθούν διάφορα αντιλαϊκά μέτρα. Ο αληθινός φασισμός του Ρώσου Μίκαελ Ρομ, που γυρίστηκε πριν από 50 χρόνια, ακόμη επίκαιρη, είναι η πιο χαρακτηριστική ταινία αυτής της κατηγορίας. Ταινίες για τους μετανάστες και τη στυγνή αντιμετώπιση τους από άτομα θύτες και θύματα ίδιας οικονομικής κρίσης, όπως το Ένας ελεύθερος Κόσμος, σε σκηνοθεσία του πάντα εύστοχου βρετανού Ken Loach ή το Παγωμένο Ποτάμι της Κόρτνεϊ Χαντ. Ταινίες που υμνούν την ανθρώπινη αλληλεγγύη, όπως Το Λιμάνι της Χάβρης του Άκι Καουρισμάκι, όπου ένας ηλικιωμένος που ζει και ο ίδιος στα όρια της φτώχειας, αποφασίζει να διαθέσει ό,τι έχει και δεν έχει και να κινητοποιήσει όσους μπορεί, για να εξασφαλίσει χρήματα για τα εισιτήρια ενός μικρού μετανάστη που θέλει να επιστρέψει στη χώρα του και να συναντηθεί με τους δικούς του. Ταινίες για τη βία σε βάρος των γυναικών και τη σεξιστική αντιμετώπιση τους στην οικογένεια, τη δουλειά, την κοινωνία. Ξεχωρίσαμε την ταινία 4 μήνες, 3 βδομάδες και 2 μέρες του Κριστιάν Μουνγκίου, που εστίασε στο θέμα των παράνομων εκτρώσεων στη Ρουμανία της εποχής του Τσαουσέσκου. Ταινίες για τη δυσκολία των ανθρώπων να επικοινωνήσουν, να εκφράσουν τα συναισθήματα τους και να πουν αλήθειες που μπορεί να πληγώνουν, αλλά επιφέρουν ξεκαθάρισμα και ανακούφιση. Σάτιρες ηθών και εθίμων, πολιτικών αντιλήψεων και καθημερινών πρακτικών, όπως η τσέχικη Τζο ο λεμονάδας ή αναρχικές κωμωδίες όπως Οι Μόντυ Πάϊθον και το Άγιο Δισκοπότηρο, το γλυκό Soul Kitchen του Τούρκου Φατίχ Ακίν και η κορυφαία Volver του Pedro Almadovar, που δύσκολα μπορεί κανείς να τις κατατάξει, αφού ακροβατούν ανάμεσα στη σάτιρα και το δράμα. Ταινίες για την αγάπη και τον έρωτα που συχνά οδηγούν σε καταστάσεις εκτός ορίων, όπως το Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και Άνοιξη του Κορεάτη Κιμ Κι Ντουκ, Ο εραστής της κομμώτριας του Πατρίς Λεκόντ, Ο ποταμός του Έρωτα του Κινέζου Suzhou He, Η πριγκίπισσα και ο πολεμιστής του Γερμανού Τομ Τίκβερ. Ταινίες για τις σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους, τις εκατέρωθεν απαιτήσεις, τα αδιέξοδα, τις υποχρεώσεις και τα όριά τους, όπως η Έλενα του Αλεξάντερ Ζβιάνγκιτσεφ, Η πλειοψηφία της Σιωπής της Τουρκάλας Σερίν Γιουντζέ και η Γαλλική Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο, που πραγματεύονταν τη σύγχρονη ανεργία και τον ρόλο του συνδικαλισμού, δίνοντας παράλληλα μια διάσταση των οικογενειακών και φιλικών σχέσεων. Ταινίες που μας έφεραν σε επαφή με άγνωστους πολιτισμούς, με οικεία όμως προβλήματα, όπως το Ιρανικό Πυροτεχνήματα την Τετάρτη, του Ασγάρ Φαρχαντί και το τρυφερό The best exotic Marigold Hotel του Βρετανού Τζο Μάντεν, που εξελίσσεται σ ένα ινδικό ξενοδοχείο, όπου μια ομάδα συνταξιούχων βιώνει τον δραματικό περιορισμό του κοινωνικού κράτους και την αδυναμία της να ζήσει αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Είδαμε ταινίες που πραγματεύονταν ειδικότερα, αλλά όχι λιγότερο σημαντικά θέματα, όπως τις παράνομες υιοθεσίες στο Πορτοκάλια στον ήλιο του Τζιμ Λόουτς, τη συναισθηματική αστάθεια στο Ο γιος της νύφης του Αργεντινού Χουάν Χοσέ Καμπανέλα. Αστυνομικά, όπως οι 9 βασίλισσες του Φαμπιάν Μπελίνσκι, δραματικά όπως το Όλα για την Μητέρα μου του Pedro Almadovar, παρωδίες γουέστερν όπως το φετινό Τζάνγκο ο τιμωρός του Κουεντίν Ταραντίνο. Ταινίες για την φιλία και το χρέος μας στους νεκρούς όπως Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα του Τομ Λι Τζόουνς. Ή για τους ομοφυλόφιλους και τα δικαιώματα τους, όπως Το φιλί της Γυναίκας Αράχνης του βραζιλιάνου Έκτορα Μπαμπένκο και το Για όλα φταίει το γκαζόν της γαλλίδας Ζοσιάν Μπαλασκό. Ταινίες για το περιβάλλον, με κορυφαία το Ο παράδεισος δεν είναι εδώ του Φατίχ Ακίν, που αναφέρεται στην τεράστια οικολογική καταστροφή που προκάλεσε σε μια ειδυλλιακή περιοχή της πατρίδας του η κατασκευή και λειτουργία μιας τεράστιας χωματερής αποβλήτων. Η μεγάλη ανταπόκριση των συνδημοτών μας σ αυτή την δραστηριότητα της Δράσης, επέβαλε και την αναβάθμισή της. Προχωρήσαμε στη δημιουργία συλλόγου με την επωνυμία «Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων (Cine-Δράση)» με στόχο την πραγματοποίηση προβολών και διαλέξεων για τον κινηματογράφο και την οργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων. Και πού ξέρετε; Ίσως, αύριο-μεθαύριο, οδηγηθούμε στην οργάνωση ενός εργαστηρίου κινηματογράφου στα Βριλήσσια για όσους ενδιαφέρονται να εμβαθύνουν στο περιεχόμενο της 7ης τέχνης και γιατί όχι, να δοκιμάσουν και τις δυνάμεις του σε αυτό το είδος. Για επικοινωνία: www. Drasivrilissia.gr Εκδηλώσεις Μ. Παπαχριστοδούλου Οικονομικά Θωμάς Νασίκας Εφημερίδα Τζένη Ρόκα Ιστοσελίδα Μάκης Ετζόγλου Δημοτικό Συμβούλιο Γιάννης Τσούτσιας Θέμης Κοτσιφάκης Οργανισμός Κοινωνικής Προστασίας & Αλληλεγγύης Ρήγας Κωνσταντινίδης Θωμάς Νασίκας Πολιτιστικός και Αθλητικός Οργανισμός Μάρκος Κρητικός Νίκος Χαραλαμπίδης

3 Περί Παιδικών Σταθμών Βριλησσίων Του Δημήτρη Φριτζαλά, Πρόεδρου του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων Παιδικών Σταθμών Βριλησσίων Σχεδόν κάθε χρόνο, μόνιμο ζήτημα στις συνεδριάσεις του Ν.Π.Δ.Δ., το οποίο φροντίζει -μεταξύ άλλων- για την ομαλή λειτουργία των Παιδικών Σταθμών Βριλησσίων, είναι η επάρκεια του προσωπικού τους, που εφέτος καλείται να εργαστεί με 303 εγγεγραμμένα νήπια. Μάλιστα, γι αυτό το θέμα, οι εργαζόμενοι στους Παιδικούς Σταθμούς προχώρησαν στην επίδοση εξώδικης όχλησης προς τον Οργανισμό, προειδοποιώντας για τις συνέπειες της ελλιπούς επίβλεψης των νηπίων. Το ερώτημα που τέθηκε στην αρχή της σχολικής χρονιάς στα μέλη του Δ.Σ. ήταν αν θα έπρεπε να δεχθούν τις επιπλέον εγγραφές -πέρυσι τα εγγεγραμμένα παιδιά ήταν 295. Είναι δικαίωμα αλλά και υποχρέωση των εργαζομένων να διεκδικούν -τουλάχιστον- αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και είμαστε στο πλευρό τους σαν πολίτες και σαν Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων Παιδικών Σταθμών Βριλησσίων. Ωστόσο ο θεσμός των παιδικών σταθμών υπάρχει επειδή καλύπτει ανάγκες των μελών της κοινωνίας μας. Βασική ανάγκη λοιπόν είναι η ένταξη των παιδιών μας σε ένα ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον από αυτό που μπορεί να προσφέρει ο στενός οικογενειακός κύκλος, αλλά και η ανάγκη των γονέων να εργαστούν ή -στις μέρες μας όλο και περισσότερο να ασχοληθούν με ανεύρεση εργασίας. Θεωρούμε ότι οι παιδικοί σταθμοί ενός Δήμου πρέπει να είναι σε θέση να καλύψουν στο 100% τις ανάγκες των δημοτών τους ανεξαρτήτως εισοδήματος. Το δίλημμα: συντάσσεσαι με το -δίκαιο- αίτημα των εργαζομένων και αρνείσαι τις νέες εγγραφές ή συντάσσεσαι με το -δίκαιο- αίτημα των γονιών και τις δέχεσαι; Να λοιπόν μια πολύ ωραία (και εμφυλιακή ας μου επιτραπεί) εφαρμογή του προγράμματος λιτότητας. Διότι περί αυτού πρόκειται. Και όταν λέω πρόγραμμα εννοώ κάτι σαν αυτό που έχει ένας Η/Υ. Του δίνεις δεδομένα και σου γυρίζει αποτελέσματα. Η δημιουργία και η επίλυση προβλημάτων του είδους είναι στην ευχέρεια της διοίκησης. Της κεντρικής πρωτίστως. Δεν είναι μόνο η έλλιψη προσωπικού (πέρυσι το πρόγραμμα γυμναστικής καλύφθηκε με έξοδα των γονέων και κηδεμόνων, ενδεχομένως και φέτος), δεν είναι μόνο οι ελλιπέστατες κτηριακές εγκαταστάσεις ακόμη και στα καινούργια κτήρια του Α και του, Γ παιδικού σταθμού (το τελευταίο παραδόθηκε το 2008), τα οποία σε κάθε νεροποντή στάζουν, μέχρι και πλαστικά δοχεία χρησιμοποιούνται για τη συλλογή νερού, για να μην αναφερθούμε στο κτίριο που χρησιμοποιεί ο Β (νοικιασμένο και μακράν σύγχρονων προδιαγραφών), είναι και η επαπειλούμενη προοπτική της ιδιωτικοποίησης των σταθμών. Ακούμε ότι είμαστε μια φτωχή χώρα με μεγάλο χρέος. Αυτόματα σκεφτόμαστε: ας χαμηλώσουμε τον πήχη. Δεν μπορούμε να ζητήσουμε ένα σύστημα όπως αυτό της Γαλλίας όπου οι παιδικοί σταθμοί έχουν ανοιχτές τις πόρτες τους 12 ώρες ημερησίως (δωρεάν) ενώ, όταν τα δημοτικά κλείνουν λόγω διακοπών ο Δήμος με προγράμματά του απασχολεί τα παιδιά της κοινότητας. Την περίοδο ο Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων Παιδικών Σταθμών Βριλησσίων, έδωσε μάχη για να πετύχει μείωση των τροφείων και πέτυχε μια -μικρή έστω- μείωση. Επίσης έγινε αλλαγή του ορίου από σε εισοδήματος, για τις οικογένειες που δεν θα πληρώνουν τροφεία. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα χρήματα από τα τροφεία δεν καλύπτουν την σίτιση των παιδιών αλλά και άλλα έξοδα των παιδικών σταθμών (ποιά ακριβώς δεν γνωρίζουμε και ένα από τα πάγια πλέον αιτήματα του συλλόγου, είναι η απόδοση στοιχείων που να «χαρτογραφούν» την διαδρομή αυτών των χρημάτων). Ο θεσμός των Παιδικών Σταθμών είναι απαραίτητος και πρέπει να διευρυνθεί και όχι να συρρικνωθεί. Αλλά για να λειτουργήσει σωστά χρειάζεται προσωπικό. Ο νόμος προβλέπει δύο άτομα (έναν παιδαγωγό και έναν βοηθό) ανά 25 παιδιά. Προβλέπει απόκλιση 10% ήτοι 27,5 παιδιά (διορθώνω: 28). Αυτή τη στιγμή είναι πάνω από 30 και θα είναι μέχρι να γίνουν καινούργιες προσλήψεις. Το αντεπιχείρημα είναι ότι ποτέ δεν υπάρχει απαρτία στις τάξεις λόγω ασθενειών που αναγκάζουν τους μικρούς μαθητές να λείπουν. Προς τιμήν των εργαζομένων είναι ότι εξακολουθούν και λειτουργούν τους σταθμούς και όπως αναφέρουν και στο εξώδικο: «θα ακολουθήσουμε όπως πάντοτε τις αποφάσεις σας, όπως είμαστε υποχρεωμένοι και θα συνεχίσουμε, όπως και μέχρι σήμερα πράττουμε, να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας με πλήρη αυταπάρνηση και υπευθυνότητα, αναμένουμε όμως τις δικές σας ενέργειες για την ανατροπή του κινδύνου βλάβης της υγείας των νηπίων που προκαλούν οι αποφάσεις σας» Είμαστε στο πλευρό των εργαζομένων αλλά υπερασπιζόμενοι τις σκληρά και άδικα φορολογούμενες οικογένειες. Διότι πιστεύουμε ότι αυτή η κρίση έχει μπει σε τέτοιο βάθος, ώστε απειλείται αυτό που πάντοτε ήταν ο πυρήνας της Ελληνικής κοινωνίας: Η οικογένεια. ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

4 Βριλήσσια: Ο μύθος του «πράσινου δήμου» Επεξεργασία: Μ. Βερροιόπουλος, Α. Θεοφίλης «Εντυπωσιακή ήταν η παρουσίαση ενώπιον της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης της υλοποίησης των βιοκλιματικών έργων που έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι στιγμής στο Δήμο Βριλησσίων, όπως πράσινα κτήρια, ποδηλατόδρομοι με βιοκλιματικά υλικά και δημοτικός φωτισμός με φωτοβολταϊκά και led καθώς και ο σχεδιασμός ανάλογων έργων για το άμεσο μέλλον. Η παρουσίαση έγινε τη Δευτέρα 18 Μαρτίου από το Δήμαρχο Βριλησσίων Κωνσταντίνο Ιωαννίδη σε ειδική ημερίδα στις Βρυξέλλες για το πρόγραμμα «Energy for Mayors» και απέσπασε τα θερμά συγχαρητήρια του Κοινοτικού Επιτρόπου Ενέργειας» (από την ιστοσελίδα της «Νέας Πνοής») Επί δύο τετραετίες, η δημοτική αρχή των Βριλησσίων, πολιτεύεται, εστιάζοντας, σχεδόν αποκλειστικά, σε έργα «πράσινης» ανάπτυξης. Παρά την οικονομική κρίση, ο κ. Ιωαννίδης και οι σύμβουλοί του, επιμένουν να καλλιεργούν συστηματικά την εικόνα ενός δήμου πρότυπο, ακόμη και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Η επιλογή αυτή εκδηλώνεται περίπου ως εξής: δημοπρατούμε όσο το δυνατόν περισσότερες εργολαβίες, αρκεί κάτι μέσα σ αυτές, να παραπέμπει σε «πράσινη ανάπτυξη», (όρο που ως γνωστόν, εισήγαγε ο κ. Γ. Παπανδρέου ) και στη συνέχεια διαφημίζουμε το αποτέλεσμα ως οικολογική καινοτομία. Η αλήθεια όμως, απέχει πολύ από την εικόνα που θέλει να προβάλει ο κ. Ιωαννίδης Στην πραγματικότητα, ο Δήμος Βριλησσίων εμφανίζεται χωρίς σαφή στόχευση και σίγουρα χωρίς ιεραρχημένο πρόγραμμα παρεμβάσεων για την υλοποίηση μιας πράσινης πολιτικής. Ενδεικτικά, ενώ ο δήμος ως διοικητική δομή (κτήρια, μεταφορικά μέσα κλπ) καταναλώνει μόνον το 1,5% της ενέργειας που δαπανάται ετησίως στα Βριλήσσια, σε σχέση με άλλους παράγοντες, (οικίες, ιδιωτικές μεταφορές, υπηρεσίες, εμπόριο κλπ) που καταναλώνουν το υπόλοιπο 98,5%, (αντίστοιχοι είναι οι δείκτες που αφορούν την εκπομπή αερίων ρύπων), καμία παρέμβαση δεν έχει εκδηλωθεί ακριβώς απέναντι σ αυτό το 98,5% που επηρεάζει τη καθημερινή ζωή όλων των δημοτών. Θα μπορούσε λοιπόν, ο δήμος, να παρέμβει για να επεκταθεί το δίκτυο φυσικού αερίου στα Βριλήσσια, (σήμερα διατρέχει μόνο κάποιες κεντρικές οδούς), ώστε να μειωθεί αντίστοιχα η κατανάλωση πετρελαίου στα νοικοκυριά, μέσω της αντικατάστασης των καυστήρων θέρμανσης. Θα μπορούσε επίσης, να μειώσει δραστικά τις μετακινήσεις με το αυτοκίνητο, αναβαθμίζοντας τη δημοτική συγκοινωνία, συντονίζοντάς την και με την αντίστοιχη των όμορων δήμων. Ή να επεκτείνει τους ποδηλατοδρόμους με απλό και οικονομικό σχεδιασμό, ώστε με τα ίδια χρήματα να γίνουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Ή να μετατρέψει τους πετρελαιοκίνητους κινητήρες των δημοτικών οχημάτων. Ή να προωθηθεί περαιτέρω η ανακύκλωση και να ξεκινήσει η οικιακή κομποστοποίηση, όπου ο δήμος Βριλησσίων παρουσιάζει φτωχές επιδόσεις, ώστε να περιορισθεί το κόστος μεταφοράς και απόθεσης απορριμμάτων. Αντί αυτού, επιλέγονται παρεμβάσεις, όπως η φύτευση ταρατσών σε 5 δημόσια σχολεία, προϋπολογισμού , που εξοικονομούν ελάχιστη ενέργεια σε σχέση με τα χρήματα που θα δαπανηθούν. Ενδεικτικά, η φύτευση στεγών του 2ου Γυμνασίου και 2ου Λυκείου θα στοιχίσει 668 /μ2 χωρίς να υπολογίσουμε το κόστος συντήρησης, όταν μία απλή πλακόστρωση με σύνθετες μονωτικές πλάκες (μονωτικό + τσιμεντοκονία) στοιχίζει περίπου 40 /μ2 συν το κόστος τοποθέτησης και χωρίς καμία απαίτηση συντήρησης. Η βελτίωση του μικροκλίματος μπορεί να γίνει με πρόσθετη φύτευση φυλλοβόλων δέντρων. Εκτός λογικής είναι και η προγραμματιζόμενη κατασκευή δεξαμενών ανάσχεσης πλημμύρας και το πότισμα των φυτεμένων δωμάτων με το νερό αυτό, διότι οι πλημμύρες συνήθως συμβαίνουν όταν δεν υπάρχει ανάγκη ποτίσματος και επί πλέον η δεξαμενή ανάσχεσης πλημμύρας πρέπει να εκκενώνεται για να είναι έτοιμη για την επόμενη βροχόπτωση. Ακόμη, το κόστος για τις κατασκευές αυτές είναι τεράστιο (εκσκαφές, μπετά, στεγανώσεις, σωληνώσεις, αντλιοστάσια, αυτοματισμοί). Απουσιάζει δηλαδή η διάκριση του μείζονος από το έλασσον, ένα σχέδιο για το προς τα πού θα πρέπει να κινηθούν οι δημοτικές υπηρεσίες που ασχολούνται με τα ευρωπαϊκά προγράμματα και πώς θα πρέπει να κατανεμηθούν οι λιγοστοί πόροι του δήμου. Πρόσφατα, η τεχνική υπηρεσία συνέταξε «Σχέδιο Αειφόρου Ανάπτυξης» για το δήμο, το οποίο, ως συνήθως, διεκπεραιώθηκε με τυπικές διαδικασίες. Το σχέδιο αυτό, θα μπορούσε να συζητηθεί ουσιαστικά, να εμπλουτισθεί και να αναθεωρηθεί, για να καταστεί ένας λειτουργικός άξονας παρεμβάσεων του δήμου για τα επόμενα χρόνια. Οι πράσινες «επιτυχίες» των δημοτικών αρχών των Βριλησσίων Η καλλιέργεια του μύθου ξεκίνησε την εποχή που η «Νέα Πνοή», ο συνδυασμός της Νέας Δημοκρατίας στα Βριλήσσια, ανέλαβε τη διοίκηση του δήμου, με δήμαρχο τον κ. Α. Ντινόπουλο, (σήμερα βουλευτή) και πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου τον σημερινό δήμαρχο, κ. Κ. Ιωαννίδη. Αξίζει να θυμηθούμε την πορεία των κρίσιμων επιλογών εκείνης της πρόσφατης περιόδου: Πλατεία Αναλήψεως: Η ανάπλαση της κεντρικής πλατεία των Βριλησσίων στη σημερινή της μορφή, επιτυχημένη, αναμφίβολα, παρέμβαση, ολοκληρώθηκε το Το έργο όμως, το κόστος του οποίου υπερέβη τα , έγινε με απευθείας ανάθεση. Αν αναρωτιέστε, πώς ένα τέτοιο μεγάλο έργο υλοποιήθηκε με απευθείας ανάθεση και όχι με διαγωνισμό, η απάντηση βρίσκεται στην «πράσινη τεχνολογία». Η δημοτική αρχή ανακήρυξε το έργο «ειδικό», λόγω του ότι στο σχεδιασμό του περιλαμβάνονταν η εγκατάσταση 6,75 Kwp (!) φωτοβολταϊκών συστοιχιών και 29 αυτόνομων φωτιστικών στύλων και έκανε χρήση ειδικής διάταξης που επέτρεπε την απευθείας ανάθεση σε εξειδικευμένες εργοληπτικές εταιρίες. Τι κι αν μόνο ένα μικρό τμήμα του έργου αφορούσε στη χρήση φωτοβολταϊκών, τεχνολογία που τότε έκανε τα πρώτα της βήματα εμπορικά στη χώρα Παρά ταύτα, αν αναρωτιέστε για το αν τουλάχιστον λειτουργούν σήμερα οι εγκαταστάσεις - άλλοθι για την απ ευθείας ανάθεση, θα σας λέγαμε να κρατήσετε μικρό καλάθι. Μέχρι στιγμής, η δημοτική αρχή Ιωαννίδη δεν έχει πληροφορήσει κανέναν για το πόση ενέργεια από τα φωτοβολταϊκά έχει εγχυθεί στο δίκτυο και πόσα χρήματα έχει εισπράξει ο Δήμος (όπως δεκάδες άλλοι δήμοι και χιλιάδες ιδιώτες εισέπραξαν με το νόμο για τις ΑΠΕ) από την ενέργεια που παράχθηκε. Ενδεικτικά, μ έναν απλό υπολογισμό, ο δήμος θα έπρεπε από το 2007, επί δημαρχίας Ιωαννίδη, να έχει παράγει πάνω από Kwh και να έχει εισπράξει από τη ΔΕΗ ποσό ύψους τουλάχιστον Τα έχει άραγε εισπράξει τα χρήματα ο κ. Ιωαννίδης ή για να το θέσουμε διαφορετικά, έκανε ενέργειες, ο κατά τα άλλα πράσινος δήμος, για να έχει αυτά τα έσοδα; Επιπλέον, έχουν πληροφορηθεί οι δημότες των Βριλησσίων, αν πράγματι λειτούργησαν ποτέ οι 29 αυτόνομοι φωτιστικοί στύλοι επί της πλατείας Αναλήψεως και αν έχει επιτεύχθηκε ο προβλεπόμενος στόχος της εξοικονόμησης ενέργειας κατά 30% στο ρεύμα που καταναλώνεται για φωτισμό στην Πλατεία Αναλήψεως; Ή απλώς ο κ. Ιωαννίδης αρέσκεται να καμαρώνει σε φωτογραφίες με φόντο τα φωτοβολταϊκά, αδιαφορώντας για την ουσία; Πάρκο Μ. Κάλλας (πρώην Ν. Βάση). Πίσω ξανά, επί δημαρχίας Ντινόπουλου και Προεδρίας Δ.Σ από το σημερινό δήμαρχο και η αναφορά στο πάρκο Μ. Κάλλας (πρώην Ν. Βάση). Μέσα στο γενικότερο θέαμα φθοράς και ελλιπούς συντήρησης του χώρου, δεσπόζουν οι εγκαταλειμμένες φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις, ισχύος περίπου 1,5 Kwp. Τι παράγουν -αν παράγουν και πόσα χρήματα έχει εισπράξει ο δήμος -αν έχει εισπράξει ποτέ, είναι επίσης ερωτήματα που αναμένουν απαντήσεις. Υποτίθεται ότι οι φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις έγιναν για να καλύπτουν το 80% της ενέργειας που καταναλώνεται στο Πάρκο. Θα είχε ενδιαφέρον να ενημερώσει τους δημότες ο κ. δήμαρχος, πόση ενέργεια εξοικονομείται σήμερα; Μήπως αυτή είναι μηδενική; Πίσω από τη φωτογραφία του κ. Ιωαννίδη που επισκέπτεται κάθε καλοκαίρι τη μπυραρία που ενοικιάζει χώρο στο πάρκο, ο επισκέπτης μπορεί να δει τους καταστραμμένους χώρους υγιεινής, τα ξηλωμένα παγκάκια, την βρώμικη τεχνητή λίμνη, τα βανδαλισμένα γλυπτά - παιχνίδια περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης, τις κατεστραμμένες πυροσβεστικές φωλιές. Δίπλα ακριβώς, παραμένει κλειστή σήμερα για τους πολίτες η υπόλοιπη έκταση της Ν. Βάσης, 35 στρέμματα περίπου, ανοιχτή όμως για τους εργολάβους να αποθηκεύουν μπάζα και αμμοχάλικα, γεμάτη δέντρα που υποφέρουν από έλλειψη φροντίδας. Και όμως με ελάχιστα χρήματα θα μπορούσε ένας τέτοιος χώρος να παραδοθεί στους πολίτες Σύστημα τηλεδιαχείρισης του οδοφωτισμού: Το 2012 ο δήμος εγκαθιστά (και διαφημίζει) νέο σύστημα τηλεδιαχείρισης και τηλεποπτείας του δικτύου οδοφωτισμού. Για το σκοπό αυτό δαπανά περί τις , (και σχεδιάζει να δαπανήσει και άλλους πόρους), με σκοπό την κατά 30% εξοικονόμηση ενέργειας από την καλύτερη διαχείριση του δικτύου και τη μείωση των ανθρωποωρών για την αντικατάσταση των λαμπτήρων. Άραγε, μετά από 3 χρόνια, πόσα χρήματα εξοικονόμησε ο δήμος με βάση τους λογαριασμούς ρεύματος του οδοφωτισμού, έτσι ώστε να φανεί αν τα χρήματα που δαπανήθηκαν «έπιασαν» τόπο; Και πόσο βελτιώθηκε το επίπεδο εξυπηρέτησης των πολιτών, στόχος που είχε τεθεί από το έργο; Πόσο έγκαιρα δηλαδή αντικαθίστανται οι καμένοι λαμπτήρες, χωρίς να αναγκάζονται οι πολίτες να απευθύνονται στις υπηρεσίες του δήμου; Πράσινες στέγες: Το 2012 ο Δήμος εντάσσει στο πρόγραμμα «Εξοικονομώ» 4 σχολεία με προϋπολογισμό περί τις Η «Δράση» θεώρησε σωστή αυτήν την επιλογή, αφού θα επέφερε άμεσα και ευκρινή αποτελέσματα, με εκτιμώμενη ενεργειακή εξοικονόμηση της τάξης του 26% περίπου. Και ενώ θα περίμενε κανείς να επιδιωχθεί η επέκταση αυτής της παρέμβασης και στα υπόλοιπα δημοτικά κτήρια, το καλοκαίρι, ο δήμος Βριλησσίων εντάχθηκε στο πρόγραμμα «πράσινα δώματα», δαπανώντας περί τις για να φυτέψει τις ταράτσες 5 σχολείων, με στόχο ενεργειακή εξοικονόμηση της τάξης του 9% (!) Πρόκειται για επιλογή επιστροφής προς τη βιτρίνα και όχι στην ουσία. Με τα χρήματα αυτά θα μπορούσε να έχει εξοικονομηθεί πολλαπλάσιο ποσοστό ενέργειας, είτε μέσω δράσεων του «Εξοικονομώ», είτε μέσω άλλων επιλογών. Πράσινη τεχνολογία Ιδιωτικοποίηση δημοτικών υπηρεσιών: Σε συνέχεια των προηγούμενων -προεκλογική χρονιά γάρ- ο κ. Ιωαννίδης προτίθεται να προχωρήσει στην αντικατάσταση περίπου 2320 λαμπτήρων του δικτύου δημοτικού οδοφωτισμού, με LED νέας τεχνολογίας, εντάσσοντας το έργο στο κοινοτικό πρόγραμμα Jessica. Με απλά λόγια, ο δήμος σχεδιάζει την ανάθεση του οδοφωτισμού σε ιδιωτική εταιρεία, τις λεγόμενες Energy Saving Companies, οι οποίες συνήθως αναλαμβάνουν, μέσω μακροχρόνιων συμβάσεων, να εγκαταστήσουν και να διαχειριστούν συστήματα εξοικονόμησης, αμειβόμενες από τον πελάτη (εδώ ο δήμος) το συμφωνημένο ποσό. Αν αναρωτιέστε, γιατί δεν θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν οι δημοτικές υπηρεσίες, αντί ο δήμος μας να προστρέχει σε ιδιώτες, τότε θα πρέπει να αναζητήσετε την απάντηση στην ιδεολογική μονομανία περί ιδιωτικοποιήσεων, από την οποία εμφορείται τόσο ο κ. δήμαρχος, όσο και το κόμμα του η Ν.Δ.. Στο πρόσφατο παρελθόν ιδιωτικοποίησαν τον οδοκαθαρισμό, δίνοντας εκατοντάδες χιλιάδες σε ιδιώτη, παρέχοντας του τα αγορασμένα από τον δήμο σάρωθρα. Τώρα σκοπεύουν να το επαναλάβουν. Παραχώρησαν δημοτική έκταση στην Κισσάβου και Μητροπούλου για να εγκατασταθεί ιδιωτικό κλαμπ, καταστρέφοντας τον υπάρχοντα δημόσιο εξοπλισμό. Τελικά, η «Νέα Πνοή» και ο κ. Ιωαννίδης ακολουθούν στον δήμο τις πολιτικές της μνημονικής κυβέρνησης, η οποία ιδιωτικοποιεί το νερό, την ενέργεια, τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, ξεπουλώντας τες συνήθως, στους φίλους της 4

5 Εξοικονόμηση ενέργειας ή πράσινες εργολαβίες; Αλλάζοντας προτεραιότητες Επεξεργασία: Μ. Βερροιόπουλος, Α. Θεοφίλης Στη «Δράση», ουδέποτε υπήρξαμε απαξιωτικοί έναντι των διοικήσεων και δεν υποτιμούμε τις προσπάθειες που έχουν γίνει. Όμως, μια «πράσινη» πολιτική, ιεραρχεί τις ανάγκες της με βάση το υψηλότερο περιβαλλοντικό και κοινωνικό όφελος. Ως εκ τούτου, κατά τη γνώμη μας, προέχουν τα εξής: -Η μείωση των μετακινήσεων των Ι.Χ., και αυτό επιτυγχάνεται με αύξηση και στελέχωση της δημοτικής συγκοινωνίας. Επιτυγχάνεται με το να επανασυνδεθούν αποτελεσματικά τα Βριλήσσια με λεωφορεία του ΟΑΣΑ με γειτονικούς δήμους, όπως το Μαρούσι. Επιτυγχάνεται με συνεννόηση με όμορους δήμους για την λειτουργία μιας επιτυχούς διαδημοτικής συγκοινωνίας που θα επιτύγχανε και οικονομίες κλίμακας. -Η διασφάλιση των ελεύθερων χώρων που λόγω των παραλήψεων της δημοτικής αρχής, κινδυνεύουν να χαθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι χειρισμοί στην υπόθεση του πρώην τένις κλαμπ (Ο.Τ 61, 9 στρ.) που παραμένει στην ιδιοκτησία ιδιώτη, παρά τις απόπειρες απαλλοτρίωσης και το ότι έχουν δαπανηθεί περίπου μισό εκατομμύριο ευρώ σε αμοιβές δικηγόρων - Η επιστροφή στον δήμο της δημοτικής έκτασης 8 στρ. της οδού Μητροπούλου, που λειτουργεί ως κλειστό κλαμπ. Υπενθυμίζουμε ότι στον χώρο υπήρχαν, με δαπάνες του ελληνικού δημοσίου, τρία γήπεδα (μπάσκετ, τένις και ποδόσφαιρο), στα οποία είχαν πρόσβαση όλοι οι δημότες. Οι χώροι αυτοί καταστράφηκαν, έναντι μηνιαίου ενοικίου 3.500, για να εγκατασταθεί το ιδιωτικό κλαμπ, με πελάτες από διάφορες περιοχές της Αθήνας. Την ίδια ώρα ο δήμος καλύπτει τις πολεοδομικές παραβάσεις του ιδιώτη, αντί να αποδώσει την έκταση στους δημότες και τους τοπικούς συλλόγους, που αναζητούν χώρους σε γειτονικά προάστια για να αθληθούν. -Η διασφάλιση των 35 στρεμμάτων που προέβλεπε το νέο Ρυμοτομικό των Βριλησσίων και το οποίο έμεινε στο ράφι από αδράνεια της δημοτικής αρχής. Η διοίκηση Ιωαννίδη, αφού δαπάνησε περί τα σε μελέτες και αφού δέσμευσε 35 ιδιωτικά στρέμματα για τις μελλοντικές ανάγκες του δήμου για κοινωνικό εξοπλισμό (σχολεία, παιδικοί σταθμοί, χώροι άθλησης κλπ), έχασε τις νόμιμες προθεσμίες, (κρυπτόμενη πίσω από το επιχείρημα της γραφειοκρατίας), με αποτέλεσμα το όλο εγχείρημα να παραμένει έωλο και τα δεσμευμένα οικόπεδα να έχουν ουσιαστικά απελευθερωθεί. -Η διασφάλιση των δημοτικών εκτάσεων στην καταπατημένη περιοχή Κρασσά θα απέφερε ελεύθερους χώρους, οι οποίοι θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για κρίσιμες λειτουργίες του δήμου, όπως η στάθμευση απορριμματοφόρων, ο σταθμός μεταφόρτωσης απορριμμάτων κλπ. -Η επέκταση του δικτύου πεζοδρόμων ποδηλατοδρόμων με χρήση απλών και έξυπνων υλικών (όπως συμβαίνει σ ολόκληρη την Ευρώπη), χωρίς το σπάταλο σχεδιασμό των υπαρχόντων και η επέκταση του προγράμματος «Εξοικονομώ» σε όλα τα δημοτικά κτίρια και σχολεία. Να ενισχυθεί το κέλυφος των σχολικών κτιρίων, να γίνουν φυτεύσεις σκίασης (υψηλά δέντρα), έλεγχος του φωτισμού με φωτοκύτταρα και τοποθέτηση φωτιστικών ραφιών στα παράθυρα. -Η εξοικονόμηση ενέργειας (αλλά και νερού) σε όλη τη λειτουργία του δήμου με ενημέρωση των δημοτών, στοχοθεσία των υπηρεσιών και χρήση της τεχνολογίας (έξυπνα δίκτυα κλπ) για την παρακολούθηση των στόχων. Να οριστούν υπεύθυνοι για την ορθή χρήση των συστημάτων φωτισμού και κλιματισμού σε κάθε δημοτικό κτίριο και σχολείο, έτσι ώστε να μην είναι αναμμένα τα φώτα όταν ο χώρος φωτίζεται από τον ήλιο ή όταν οι υπάλληλοι απουσιάζουν και να μη λειτουργεί η ψύξη ή η θέρμανση με ανοιχτά παράθυρα. Να επιβραβεύονται οι πολίτες που συμμετέχουν σε σχετικές δράσεις, με μείωση δημοτικών τελών και δημοσιοποίηση των ονομάτων τους στην ιστοσελίδα του δήμου. Να περιοριστεί ο δημοτικός φωτισμός στις περιοχές που υπάρχουν καταστήματα με φωτισμένες βιτρίνες, επιγραφές κλπ. -Η προστασία του πρασίνου και η συντήρηση του. Να γίνουν φυτεύσεις σε δημόσιους χώρους με δέντρα και όχι γκαζόν. Τα δέντρα στο Δήμο Βριλησσίων μπορούν να αυξηθούν σε ποσοστό μέχρι και 30% με εξαιρετικά αποτελέσματα στο μικροκλίμα. Πράσινος Δήμος χωρίς σοβαρή ανακύκλωση; Της Κωνσταντίνας Κουντουριώτη Πόσο «πράσινος» είναι ένας δήμος που αγνοεί το πρόβλημα των απορριμμάτων; Και πόσο ευρωπαϊκός μπορεί να αυτοχαρακτηρίζεται, όταν πράττει ελάχιστα σε ότι αφορά την ανακύκλωση; Ανατρέχοντας σε επίσημα στατιστικά στοιχεία για τα απορρίμματα του δήμου μας, διαπιστώσαμε ότι ο εύπορος δήμος Βριλησσίων εμφανίζει πολύ χαμηλά ποσοστά ανακύκλωσης. Περιμένουμε από τον Δήμο μας να δημοσιοποιήσει τις επίσημα ποσότητες των ανακυκλώσιμων απορριμμάτων. Δυστυχώς, ο κ. Ιωαννίδης, δεν ερωτήθηκε γι αυτά ταξιδεύοντας στις Βρυξέλλες Ας δούμε λίγο τα στοιχεία: (Πηγή: Ειδικός Διαβαθμιδικός Συνδέσμος Νομού Αττικής (ΕΔΣΝΑ): Η εισφορά του δήμου μας για τα εισερχόμενα ΑΣΑ* απορρίμματα σε ΣΜΑ Σχιστού και σε ΧΥΤΑ, ΕΜΑΚ Φυλής ήταν : για το (ποσότητες 2008x45 ), για το (ποσότητες 2010x45 ) και για το (ποσότητες 2011x45 ). Γνωρίζοντας την εισφορά του δήμου για την εισαγωγή στη Φυλή (2013) , προκύπτει ότι η συνολική ποσότητα απορριμμάτων είναι /45 = τόνοι. Από αυτούς, αποτελούν τα «κοινά» απορρίμματα, ενώ 798 τόνοι αποτελούν μη ανακυκλώσιμο υπόλειμμα των μπλε κάδων. *ΑΣΑ (αστικά σύμμεικτα απορρίμματα), ΣΜΑ (Σταθμός μεταφόρτωσης απορριμμάτων), ΕΜΑΚ Ι (Μηχανική Επεξεργασία Σύμμεικτων), ΚΔΑΥ (Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών) Αξίζει εδώ να επισημανθεί ότι τα τελευταία χρόνια, τα στοιχεία που αφορούν στα ανακυκλούμενα υλικά που παίρνουμε από τους μπλε κάδους σχετικοποιούνται, λόγω του αυξανόμενου αριθμού ρακοσυλλεκτών. Βριλήσσια: Μόνιμοι κάτοικοι : Ποσό εισφοράς ( ) για τα εισερχόμενα ΑΣΑ : Ποσόν εισφοράς για τα υπολείμματα της ανακύκλωσης (μπλε κάδοι): Συνολικό ποσό εισφοράς για εισαγωγή στην ΟΕΔΑ Φυλή (2013): Ποσότητες (t) εισερχομένων ΑΣΑ (σε ΣΜΑ Σχιστού και σε ΧΥΤΑ, ΕΜΑΚ Ι Φυλής): Ποσότητες (t) υπολειμμάτων ανακύκλωσης από τα ΚΔΑΥ της ΕΕΑΑ (μπλε κάδοι): 798 Συνολικές ποσότητες (t) εισερχομένων ΑΣΑ στην ΟΕΔΑ Φυλής: Ποσότητες (t) ανακυκλωθέντων στα ΚΔΑΥ της ΕΕΑΑ: Πάντως σε κάθε περίπτωση, συμπεραίνεται ότι ο Δήμος Βριλησσίων έχει φτωχές και μη σωστές επιδόσεις στο ζήτημα της ανακύκλωσης. Έχουμε επανειλημμένα προτείνει, να επισυναφθεί στους λογαριασμούς ύδρευσης έντυπο οδηγιών για την ανακύκλωση, αντί των διαφημιστικών φυλλαδίων για το έργο της διοίκησης και για όσα αποτελούν αυτονόητη υποχρέωσή τους. Ως χώρα, έχουμε εισπράξει πρόστιμα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και αναμένεται να εισπράξουμε και μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ακόμη. Δηλ. ένα μεγάλο μέρος των ΕΣΠΑ θα το επιστρέψουμε στην Ε.Ε ως πρόστιμα! Το ποσοστό ανακύκλωσης στην Ελλάδα είναι ακόμη χαμηλό, τη στιγμή που ο ευρωπαϊκός στόχος για το 2020 είναι 50% και αναμένεται να αναθεωρηθεί προς τα πάνω και συγκεκριμένα στο 70%. Την ίδια ώρα το ποσοστό κομποστοποίησης των οργανικών αποβλήτων αγγίζει μόλις το 3%, ενώ η εμμονή στις χωματερές, απειλεί τη χώρα με πρόστιμο άνω των ημερησίως, εάν δεν κλείσουν οι 78 χώροι ανεξέλεγκτης διάθεσης αποβλήτων. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στις 26 Νοεμβρίου 2013 συνεδρίασε το Δ.Σ. του Ειδικού Διαβαθμιδικού Συνδέσμου Νομού Αττικής (ΕΔΣΝΑ) και βάσει μελέτης κοστολόγησης των υπηρεσιών του, κατέληξε σε πρόταση αύξησης του τέλους των απορριμμάτων, σε πρώτη φάση, στα 55,53 /t (από 45 /t σήμερα), η οποία προφανώς θα εφαρμοστεί μετά τις δημοτικές εκλογές. Η σύγχρονη αντίληψη είναι ότι τα απόβλητα αποτελούν πόρο και η ορθή διαχείριση τους έχει επιπτώσεις στη διατήρηση των φυσικών πηγών του οικοσυστήματός, που δεν είναι ανεξάντλητες. Χρειαζόμαστε μεγιστοποίηση της συμμετοχής των πολιτών, όχι μόνο με την ενημέρωση αλλά με τη συμμετοχή στα περιβαλλοντικά οφέλη. Εμείς στα Βριλήσσια, θα περάσουμε από το άλφα στο βήτα της ανακύκλωσης; * Στο ΣΜΑ Σχιστού διενεργούνται: Ζύγιση απορριμματοφόρων. Για τον σκοπό αυτό λειτουργούν δύο μηχανικές γεφυροπλάστιγγες, με ηλεκτρονικά ζυγιστήρια και θάλαμο ελέγχου κλιματιζόμενο, εξοπλισμένο με κεντρικό σύστημα ελέγχου αυτοματισμών λειτουργίας θυρών εισόδου εξόδου οχημάτων ΣΜΑ. Απόρριψη του φορτίου τους σε δύο (2) τάφρους υποδοχής. Συμπίεση των απορριμμάτων μέσω τεσσάρων (4) παγίων συγκροτημάτων συμπίεσης σε κλειστού τύπου containers 30 κ.μ.,και μεταφορά των containers στην ΟΕΔΑ Δ. Αττικής (ΧΥΤΑ και εργοστάσιο μηχαν. Ανακύκλωσης ΕΜΑΚ) με ειδικά γερανοφόρα τετραξονικά φορτηγά οχήματα. «Καρδιά» του ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού του ΣΜΑ αποτελεί το ως άνω ενιαίο σύστημα τροφοδοσίας και λειτουργίας των 4 συμπιεστών του ΣΜΑ, το οποίο αποτελείται από δύο παράλληλες γραμμές. Ο τρέχον μέσος όρος φορτίου κυμαίνεται περί τους 900 τόνους / ημέρα. Οι βοηθητικές εγκαταστάσεις του ΣΜΑ περιλαμβάνουν συνεργείο κινητού εξοπλισμού, αποθήκη υλικών, βοηθητικούς χώρους, γραφεία διοίκησης, πλυντήριο κινητού εξοπλισμού και πρατήριο καυσίμων, ζυγιστήριο οχημάτων πύλης εισόδου, εγκατάσταση και δίκτυο πυρόσβεσης, βοηθητικό κινητό εξοπλισμό. 5

6 Για τι ακριβώς συζητάμε...; Του Θέμη Κοτσιφάκη Το Συντονιστικό της «Δράσης» για την εμπλοκή που παρουσιάστηκε κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2014 Για πρώτη φορά, ο προϋπολογισμός του Δήμου Βριλησσίων χρειάστηκε δύο συνεδριάσεις για να ψηφιστεί. Στην πρώτη, η εισήγηση της διοίκησης καταψηφίστηκε από το σύνολο της αντιπολίτευσης και από τρείς συμβούλους της πλειοψηφίας, ενώ στη δεύτερη, εγκρίθηκε χωρίς ουσιαστικές αλλαγές, αφού προηγήθηκαν ζυμώσεις, με τις τρείς από τις τέσσερεις παρατάξεις της αντιπολίτευσης να εμμένουν στην αρνητική τους αξιολόγηση («Δράση», «Δήμος Δημιουργίας», «Λαϊκή Συσπείρωση»). Η «Δράση» αιτιολόγησε ως εξής τη θέση της στο δημοτικό συμβούλιο, με την ακόλουθη επιχειρηματολογία, που είχε ήδη δημοσιοποιηθεί πριν την κρίσιμη συνεδρίαση. Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τις συγκλονιστικές τραγωδίες καθημερινών ανθρώπων, που βρήκαν διέξοδο στα επιλεκτικά ΜΜΕ, συνεπεία της μνημονιακής πολιτικής, αποδεικνύεται πως δεν βρισκόμαστε σε συνήθεις καταστάσεις, αλλά αντιμέτωποι με μια άγρια επίθεση, που θέτει υπό διακινδύνευση και τα πιο στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά. Εν μέσω αυτής της πραγματικότητας, η δημοτική αρχή των Βριλησσίων επιμένει να δαπανά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε έργα, (τα οποία σκοπίμως θα υλοποιηθούν προεκλογικά), σε μελέτες και συμβούλους, σε αμφίβολης αναγκαιότητας προγράμματα, σε αναβαθμίσεις του software των υπολογιστών του Δήμου, σε προμήθειες και εφαρμογές, (οι οποίες έμμεσα προωθούν την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών), ενώ την ίδια ώρα, αφήνει τους εργαζόμενούς της στα απορριμματοφόρα χωρίς ρουχισμό ασφαλείας και δεν προνοεί για την ανάπτυξη και τη χρηματοδότηση των κοινωνικών δομών του Δήμου. Ακόμη και σήμερα, η διοίκηση ασχολείται με το πώς θα προωθήσει την εφαρμογή τηλεματικής στο δίκτυο οδοφωτισμού του Δήμου! Υπό αυτή την έννοια, η άρνηση της «Δράσης» να υπερψηφίσει τον προϋπολογισμό, δεν αφορά στα επιμέρους ή σε θέματα που υπό «κανονικές» συνθήκες θα μπορούσαν να συζητηθούν, αλλά συνολικά στη φιλοσοφία του. Στην πολιτική, έχει σημασία ποιος αναλαμβάνει να υλοποιήσει τι. Εν προκειμένω, έχουμε μια διοίκηση, η οποία εξαιτίας των πολιτικών της καταβολών, αφήνει εκτός σχεδιασμού την πληττόμενη κοινωνία. Έτσι, οι πολιορκημένοι από την νεοφιλελεύθερη συμμαχία, αντί να βρεθούν στο επίκεντρο της προσοχής του Δήμου και να γίνουν πρωταγωνιστές στη διαχείριση των τοπικών υποθέσεων, παρακολουθούν έργα εξωραϊσμού που επιβάλλει το «Σύμφωνο των Ευρωπαίων Δημάρχων»! Έτσι όμως, η κοινωνία δεν υποβοηθείται για να αντισταθεί σε όσα επιβάλλουν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις. Αυτός είναι ο λόγος που η «Δράση» δεν συμμετείχε σε καμία διαδικασία «διαπραγματεύσεων» για τον προϋπολογισμό. Δεν εμπιστευόμαστε τη σημερινή διοίκηση, να υλοποιήσει τις προτάσεις μας, όταν μάλιστα αυτή έχει δείξει πως ουδεμία σχέση έχει με την προώθηση συμμετοχικών διαδικασιών και την οργάνωση της τοπικής κοινότητας. Το δημοτικό συμβούλιο, θα έπρεπε να επανεξετάσει έναν προϋπολογισμό έκτακτης ανάγκης από μηδενική βάση, οπότε τότε, θα είχε αποδειχθεί ποιοι ενδιαφέρονταν για τα συμφέροντα του Δήμου ή για την απρόσκοπτη συνέχιση της προεκλογικής τους στρατηγικής. Πόσα θέλετε για μια τραμπάλα; Ο παραλογισμός της δημόσιας διοίκησης και τα αδιέξοδα των δήμων Του Γιάννη Τσούτσια Σας γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με την Υ.Α /09 απαιτείται η πιστοποίηση της καταλληλότητας του χώρου όπου λειτουργούν παιδικές χαρές και η συμβατότητα των εγκαταστάσεων με τις τεχνικές προδιαγραφές που θεσπίζονται για την κατασκευή και τη λειτουργία των παιδικών χαρών των Δήμων, τα όργανα και η διαδικασία αδειοδότησης και ελέγχου τους, τη διαδικασία συντήρησης αυτών, ώστε η κάθε παιδική χαρά να είναι σχεδιασμένη και διαμορφωμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια και η υγεία των παιδιών. Με βάση την ανωτέρω Υ.Α. οι δημοτικές αρχές οφείλουν να προσαρμόσουν τις παιδικές τους χαρές μέχρι τις Η προσαρμογή πιστοποιείται από την Επιτροπή Ελέγχου Παιδικών Χαρών με την έκδοση πιστοποιητικού καταλληλότητας και χορήγησης του ειδικού σήματος. Ανατρέχουμε στο σχετικό φύλλο Αρ. 931 της Εφημερίδας της Κυβέρνησης, όπου πράγματι, μεταξύ των πολλών άλλων προϋποθέσεων, μια παιδική χαρά πρέπει «να ακολουθεί τις αρχές αειφόρου σχεδιασμού (ηλιακά φωτιστικά, κάδοι ανακύκλωσης, ανακύκλωση νερού για την άρδευση φυτών κλπ), να περικλείεται από πεζόδρομους και ηλεκτροφωτισμένες διαδρομές, να διαθέτει εξωτερικές και εσωτερικές προσβάσεις για ΑΜΕΑ, σύστημα αποτροπής εισόδου ζώων συντροφιάς, να εξοπλίζεται με όργανα που λαμβάνουν υπόψη τα πρότυπα του ΕΛΟΤ και να επιβλέπεται με ευθύνη του οικείου δήμου από Υπεύθυνο Λειτουργίας Παιδική Χαράς κλπ. Ο τελευταίος, θα ελέγχει την τήρηση του προγράμματος συντήρησης και θα τηρεί πρωτόκολλο καθημερινού ελέγχου και θα εξασφαλίζει τις αναγκαίες επισκευές, (επομένως θα επισκέπτεται μετά οδηγού καθημερινά όλες τις παιδικές χαρές), θα τηρεί φάκελο κατασκευαστή, βιβλίο συμβάντων, φάκελο συντήρησης κ.α. Ο δήμος μας δηλαδή, (όπως και ΟΛΟΙ οι δήμοι της χώρας), εν μέσω οικονομικής κρίσης και μείωσης του διαθέσιμου προσωπικού του, θα αναγκαστεί να διαθέσει κονδύλια στις πανταχού παρούσες εταιρείες συμβούλων, οι οποίες εμπλέκονται σε όλες τις δημοτικές δραστηριότητες και που έχουν συσταθεί για να απορροφούν τη ζήτηση υπηρεσιών ως κατέχουσες τη σχετική τεχνογνωσία. Αυτές θα υποδείξουν στην Τεχνική Υπηρεσία του δήμου τις αναγκαίες παρεμβάσεις στις παιδικές χαρές, οι οποίες στη συνέχεια θα πρέπει να υλοποιηθούν και να επαναξιολογηθούν, πριν τύχουν της απαραίτητης πιστοποίησης από τις αρμόδιες επιτροπές του υπουργείου! Έτσι ο ΕΛΟΤ, «για να καλύψει αφενός την ανάγκη της αγοράς για σήμα συμμόρφωσης και αφετέρου σε εφαρμογή του ανωτέρω κανονισμού, έχει χορηγήσει σε πέντε εταιρείες πιστοποιητικό συμμόρφωσης, το οποίο εξασφαλίζει και αποδεικνύει την ασφαλή παραγωγή, σύμφωνα με τις απαιτήσεις ασφαλείας των σχετικών προτύπων εξοπλισμού παιδικής χαράς», οι οποίες θα πιστοποιήσουν με το αζημίωτο, όλες τις παιδικές χαρές της Ελλάδας! Και επειδή αυτά φαίνονται ως γραφειοκρατικές διαδικασίες, αξίζει να επιμείνουμε λίγο περισσότερο: Οι προδιαγραφές που έχουν τεθεί από την Ε.Ε. είναι εξαιρετικά απαιτητικές και λεπτομερείς. Αυτό σημαίνει, ότι οι υπάρχουσες παιδικές χαρές θα πρέπει να ανακατασκευαστούν εκ βάθρων! Επίσης, τα υπάρχοντα όργανα ψυχαγωγίας δεν είναι πιστοποιημένα κατά τα νέα ευρωπαϊκά πρότυπα, συνεπώς κι αυτά θα πρέπει να αντικατασταθούν! Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, ότι στην Ελλάδα της κρίσης, όχι μόνον θα πρέπει να δαπανηθούν κάποιοι δημοτικοί πόροι προς τις εταιρείες πιστοποίησης, αλλά και πολλαπλάσια κονδύλια για την ανακατασκευή των παιδικών χαρών, ώστε αυτές να αντιστοιχηθούν με τις απαιτήσεις των προτύπων! Υποθέτει ακόμη κανείς, ότι και οι προδιαγραφές ασφαλείας (οι οποίες προϋποθέτουν υψηλές δαπάνες από την πλευρά των ελληνικών επιχειρήσεων για να τις αποκτήσουν), δεν τίθενται πάντα με τρόπο αθώο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα αποκλειστούν από τα έργα κάποιες ελληνικές βιοτεχνίες κατασκευής οργάνων παιδικών χαρών, ( βλέπε «ΕΛΟΤ EN «Δάπεδα παιχνιδότοπων με απορροφητικότητα κρούσεων»), υπέρ των προετοιμασμένων π.χ. γερμανικών εταιρειών, (οι οποίες ενίοτε, ορίζουν οι ίδιες, κατά φωτογραφικό τρόπο, τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές, όπως έδειξε η υπόθεση της BMW στην υπόθεση χρηματοδότησης της κ. Μέρκελ), με αποτέλεσμα το κλείσιμο ελληνικών βιοτεχνιών και τη μεταφορά πόρων για εισαγωγές. Τίθεται εδώ λοιπόν το φιλοσοφικό ερώτημα: Στην τεχνοκρατική εποχή, οι άνθρωποι κατασκευαστές, έχουν συνεχή ανάγκη «προτύπων», δηλαδή διαρκών διαδικασιών ελέγχου και συμμόρφωσης για να επιτελέσουν το έργο τους; Είναι άραγε τόσο πολυσύνθετο ζήτημα η κατασκευή μιας τραμπάλας και πώς αυτή γίνονταν μέχρι τώρα; Τέλος, είναι σαφές, ότι όλο αυτό το σύστημα διαχείρισης πόρων, ενέχει έναν έμφυτο παραλογισμό: Στην Ελλάδα της ανέχειας, οι δημότες των Βριλησσίων, αλλά και κάθε άλλης πόλης, για να αποκτήσουν μια παιδική χαρά, πρέπει να πληρώσουν συμβούλους και ελεγκτές, να δεσμεύσουν δημοτικό προσωπικό από το μη υπάρχον, να δαπανήσουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε εργολάβους και εισαγωγείς, για να είναι ασφαλή όταν κάνουν κούνια τα παιδιά τους! Για το καλό μας; Και ποιοι πραγματικά νοιάζονται τόσο για την «ασφάλειά» μας; Οι ίδιοι που, την ίδια στιγμή, «υποχρεώνουν» χιλιάδες παιδιών, να λιποθυμούν από την ασιτία! Άραγε, πότε θα τεθούν προδιαγραφές και για τις ανθρώπινες ανάγκες; 6

7 Γιατί έχουμε ανάγκη τη Συνοικιακή Κομποστοποίηση; Ή πάλι, γιατί «παθιαζόμαστε» γι αυτήν; Του Λάμπη Λαζάνη Η κομποστοποίηση, ως Συνοικιακή, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια οικολογική πρακτική. Πέρα του ότι, επειδή μετέρχεται ήπιες-οικιακές μεθόδους, είναι οικολογικότερη από τη βιομηχανική ή δημοτική, δηλαδή από μορφές κομποστοποίησης μεγάλης κλίμακας που διενεργούνται σε κεντρικές-συγκεντρωτικές εγκαταστάσεις, έχει κι άλλες αρετές: η μεγαλύτερη από αυτές είναι ότι μπορεί να συμβάλλει στην ανάταξη ενός κοινωνικού σώματος, η κλινική εικόνα του οποίου καταγράφεται σαν απώλεια της ικανότητάς του να ενεργεί ως συνεκτικό (ρήξη συνοχής) με τα περισσότερα από τα μισά νεότερα μέλη του αχρηστεμένα (ανεργία) και με επικείμενη τη γενίκευση μιας κρίσης επισιτισμού (απορία). Η «Συνοικιακή» μας, μπορεί να επιφέρει σημαντική βελτίωση και στα τρία από τα παραπάνω μέτωπα. Όμως η εκκίνηση τούτης της βελτίωσης δεν μπορεί να έχει σαν αφετηρία μια ανώτερη βουλητική λειτουργία που συνήθως εδράζεται στην κεφαλή του κοινωνικού σώματος, για τον απλό λόγο ότι η κεφαλή του είναι παραδομένη σε αλλότριες δυνάμεις (βλέπε π.χ. Τρόικα) που δρουν παραλυτικά για το όλο σώμα. Ζούμε μια συνθήκη, κατά την οποία το κεφάλι θέλει να καταργήσει από το σώμα όσα κύτταρα, ιστούς, όργανα κρίνει πως δεν χρειάζονται για την συντήρηση των νέων τεχνητών μελών, υποκατάστατων παλιών ή νέων προθετικών, εντασσόμενων σύμφωνα με μια νέα αντίληψη για την λειτουργία του σώματος. Στην νέα αυτή αντίληψη περί κοινωνικού σώματος δεν είναι επιθυμητή η ενότητα στη βάση της αυτόβουλης μετοχής των μελών σε αυτό, παρά μόνο μέσω της εξάρτησης κάθε εξατομικευμένου και μεμονωμένου μέλους από τα επί μέρους τεχνητά. Στο πλαίσιο αυτής της εξάρτησης, οργανικότητα, με την έννοια της συνέργειας και της συμπληρωματικότητας στο όλον, είναι επιθυμητή μόνο για τα τεχνητά μέλη, ενώ τα στερημένα βούλησης ατομικά-βιολογικά μέλη χρησιμεύουν υπό την ιδιότητά τους ως έλλογης βιολογικής πρώτης ύλης, αναγκαίας για την λειτουργία των τεχνητών. Είναι μια διαδικασία αμφίδρομης μεταβίβασης ιδιοτήτων, από το έλλογο-βιολογικό προς το άλογο-ανόργανο και ανάποδα, κατά την οποία η ύλη, ως μηχανή, δανείζεται συνείδηση από το ανθρώπινο είδος ενώ οι άνθρωποι από υποκείμενα καθίστανται ενεργούμενα, αδρανή υλικά, αντικείμενα. Κατά τη λογική αυτή, για παράδειγμα, «χρειαζόμαστε» περισσότερους αναπήρους για την βιομηχανία αναπηρικών αμαξιδίων, ανελκυστήρων, κτλ, περισσότερα ατυχήματα για εξασφάλιση της ροής μοσχευμάτων προς τα χειρουργεία, νέες επιδημίες για την ανάπτυξη της βιομηχανίας εμβολίων. Με τούτη την ανάστροφη προοπτική, ερμηνεύεται ως τάση απλοποίησης ο μαρασμός των διάφορων τοπικών κοινωνιών, η ισοπέδωση κι εξομοίωση των τόπων και των τοπικών οικονομικών, κοινοτικών, πολιτιστικών και λοιπών ιδιαιτεροτήτων. Η ξύλινη γλώσσα και το μονοτονικό. Η κυκλοφοριακή αγωγή. Η ξύλινη ζωή, εν τέλει. Σ αυτή την αντιστροφή υποκειμένου-αντικειμένου εντάσσεται, από τα ανήσυχα μέλη των φθινουσών κοινωνιών μας, η ανάποδη -λόγω κεκτημένης ταχύτητας χιλιετιών- ανάγνωση των σύγχρονων φαινομένων ως παραλογισμός, ως πολιτισμική και ηθική παρακμή, ως διάλυση των κοινωνικών δεσμών, ως κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, ως αποκοπή της κοινωνίας από τις προσβάσεις στην εξουσία. Αυτοκτονίες, μείωση του προσδοκώμενου μέσου όρου ζωής, ανασφάλεια, δυσπροσαρμοστικότητα, εγκληματικότητα, περιθωριοποίηση και φτώχεια είναι οι παράπλευρες απώλειες ενός εμφύλιου πολέμου «ταξικού» όπου όμως οι τάξεις καθορίζονται με κριτήριο την ετοιμότητά τους να τροφοδοτήσουν ( δεξαμενές σκέψης, σώματα στρατού, πειραματικά εργαστήρια, κτλ.) ως καύσιμη -πρώτη και τελευταία- ύλη, την επέλαση της μηχανής του Δυτικού Κράτους προς την δική του ολοκλήρωση και τη δική μας ανυπαρξία, αφού η κριτική μας προτιμάει να το αφήνει στο απυρόβλητο. Έτσι, η Συνοικιακή μας, αναμένει την ανάληψή της από τα μεμονωμένα μέλη που, έχοντας επίγνωση του διακυβεύματος, συντονίζουμε τις προσπάθειές μας με αφορμή μια παραγωγική δραστηριότητα συνυφασμένη με τον τόπο της, την γειτονιά ιδωμένη ως ο τόπος της ζωής μας κι όχι ως τόπος ομηρίας ή εξόντωσης. Πριν λοιπόν περιέλθουμε στην κατώτατη συνθήκη προς την οποία οδεύουμε, δηλαδή σε αυτήν του ανθρώπινου απορρίμματος που αναζητά τροφή στα σκουπίδια, πριν μας προλάβει η γενίκευση του καθεστώτος συγχώνευσης των εννοιών «Άνθρωπος» και «σκουπίδι», με άμεσο τον κίνδυνο να υποστούμε ξανά κοινή μεταχείριση, όπως είναι η ανακύκλωση, η καύση ή η υγειονομική ταφή, ή πάλι (κανείς δε ξέρει) κ ο μ π ο σ τ ο π ο ί η σ η από τίποτα φυσιολάτρες ΟικοΝαζί οπλισμένους με καθαρούς, εκτός από έξυπνους, υπερ-κομποστοποιητές, καλούμαστε, καλώντας και τους γειτόνους μας να βοηθήσουν, να εκτρέψουμε από το κύκλωμα που απολήγει στις χωματερές της Ιστορίας, το ύστατο κύμα σκουπιδιών της γηραλέας, αποκρουστικής κι έχουσας πια φάει τα ψωμιά της καταναλωτικής κοινωνίας μας, για να το μετατρέψουμε σε χώμα γόνιμο, κατάλληλο για να ριζώσει επιτέλους, εδώ και για τα καλά, ο σπόρος της κοινωνίας του μέλλοντός μας. Δήμος «φιλανθρωπίας» ή / και Δήμος της ανάπτυξης; Πόσα ακόμα... αιτήματα για να γίνει η αγορά βιοκαλλιεργητών στα Βριλήσσια Του Ανδρέα Βαρώτσου, γεωπόνου οικονομολόγου, βιοκαλλιεργητή Η Ελλάδα χειμάζεται από την κρίση. Το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά 25%, σε επίπεδα πρωτοφανή για περίοδο ειρήνης, τα εισοδήματα κατά 20-40%, η ανεργία σε πρωτοφανή ύψη, ο παραγωγικός ιστός καταρρέει, με αποτέλεσμα να είμαστε στα πρόθυρα επισιτιστικής κρίσης ή τουλάχιστον η Ελλάδα να μην έχει αυτάρκεια στα περισσότερα από τα τρόφιμα και να εισάγει τρόφιμα αμφιβόλου ποιότητας και ασφάλειας. Στον πρωτογενή τομέα το αγροτικό εισόδημα μειώνεται τα τελευταία χρόνια, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες της ΕΕ που αυξάνεται ή τουλάχιστον παραμένει σταθερό. Οι αγρότες δεν έχουν πρόσβαση σε χρηματοδότηση (τα καλλιεργητικά δάνεια δεν υπάρχουν λόγω κατάργησης της Αγροτικής τράπεζας), οι προμηθευτές δεν τους δίνουν ούτε ένα κιλό λίπασμα με πίστωση, ενώ πωλούν την παραγωγή τους παίρνοντας επιταγές, που στην καλύτερη περίπτωση θα τις εξοφλήσουν σε 6 μήνες και πολλές φορές, μετά την έναρξη της καλλιεργητικής περιόδου. Οι εισροές αυξάνονται, ενώ οι τιμές πώλησης συμπιέζονται. Και αυτό γιατί και από την πλευρά των εισροών αντιμετωπίζουν μονοπωλιακές ή ολιγοπωλιακές καταστάσεις και από την πλευρά της παραγωγής μονοψώνια ή ολιγοψώνια (τους επιβάλουν αυτοί την τιμή με την οποία αγοράζουν τα προϊόντα τους). Τελικά θα επιβιώσουν και θα γίνουν βιώσιμοι μόνο αυτοί που θα πωλούν απευθείας στον καταναλωτή (θα καρπούνται όλη την προστιθέμενη αξία) και δεν θα χρησιμοποιούν πολλές εισροές (λιπάσματα, φυτοφάρμακα, υβρίδια, μηχανήματα, ενέργεια), δηλαδή λιγότερο κεφάλαιο, που θα υποκαθίσταται από την εργασία, τη γνώση και την καινοτομία. Αυτές τις προϋποθέσεις τις εκπληρούν κυρίως οι βιοκαλλιεργητές, οι οποίοι παρόλα αυτά αγωνίζονται χωρίς καμία βοήθεια, κόντρα σε κατεστημένες αντιλήψεις, νοοτροπίες και στις μεγάλες αλυσίδες λιανικής πώλησης, οι οποίες έχουν χρήματα και προσβάσεις για να επιβάλουν τις θελήσεις τους. Ό σύλλογος βιοκαλλιεργητών αγορών Αττικής καθώς και μια ομάδα βιοκαταναλωτών του Δήμου Βριλησσίων έχουν ζητήσει εδώ και πολύ καιρό από το Δήμο τη λειτουργία αγοράς βιολογικών προϊόντων. Έχουν γίνει επανειλημμένες παραστάσεις, το θέμα έχει συζητηθεί στο Δ.Σ., (η «Δράση» το έχει θέσει δύο φορές), έχουν κατατεθεί σχετικοί φάκελοι, και ενώ ο Δήμος στην αρχή ήταν θετικός, τώρα πλέον με διάφορες προφάσεις κωλυσιεργεί. Υπενθυμίζουμε ότι στην Αττική λειτουργούν στους περισσότερους Δήμους αγορές βιοκαλλιεργητών ενώ παράλληλα, μετά το «κίνημα της πατάτας», με πρωτοβουλία των Δήμων ή/ και άλλων κινήσεων, γίνεται σε τακτά διαστήματα η διάθεση προϊόντων από τους παραγωγούς απευθείας στους καταναλωτές. Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης έχει εξαγγείλει τη δημιουργία αγορών παραγωγών στα πρότυπα των άλλων χωρών, οι οποίες λειτουργούν σε μεγάλο αριθμό δίνοντας μια άλλη διάσταση στο κίνημα της τροφής και στα τοπικά φρέσκα προϊόντα με σεβασμό στο περιβάλλον. Το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει. Όπως ο Δήμος παραχωρεί χώρους σε παραγωγούς για τη διανομή πώληση τροφίμων ή σε συλλόγους και επιχειρήσεις για τις δραστηριότητές τους, ας παραχωρήσει και στο σύλλογο βιοκαλλιεργητών χώρο μια φορά την εβδομάδα, για να μπορέσουν οι βιοκαλλιεργητές να επιβιώσουν και ταυτόχρονα οι κάτοικοι να έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν ελληνικά βιολογικά προϊόντα. Πέρα από τα έργα υποδομής, τα κοινωνικά παντοπωλεία, τα κοινωνικά ιατρεία, από τις πράξεις αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας, (μήπως οι δημοτικοί άρχοντες αρκούνται και βολεύονται με τη φιλανθρωπία, «για να υπάρχει χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα», όπως έλεγε παλιότερα σε ανάλογες περιόδους κρίσης και ένας μεγάλος συγγραφέας), υπάρχει επιτακτική ανάγκη να αυξηθεί η παραγωγή και να προαχθεί η τοπική οικονομία, γιατί το κυριότερο δεν είναι «να δίνεις σε κάποιον ψάρια, αλλά να τον μάθεις να ψαρεύει». Οι βιοκαλλιεργητές δεν θέλουν ούτε αυτό. Ξέρουν να ψαρεύουν, αρκεί να τους δοθεί η δυνατότητα. Άλλωστε η ανάπτυξη δεν θα έλθει, ούτε από τις πολυεθνικές ούτε από τις ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες είναι απλώς μεταβιβάσεις και όχι επενδύσεις, αλλά από τις πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που βέβαια χρειάζονται ένα σταθερό και κατάλληλο περιβάλλον. Εδώ λοιπόν γεννώνται μερικά ερωτήματα: -Γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει λειτουργήσει η αγορά βιοκαλλιεργητών στο Δήμο; Θέλει πραγματικά ο Δήμος να λειτουργήσει αγορά βιοκαλλιεργητών; Θέλει να δώσει τη δυνατότητα στους καταναλωτές να αγοράσουν φρέσκα, πιστοποιημένα, καθαρά, υγιεινά, φθηνά τρόφιμα; Θέλει να δώσει τη δυνατότητα στους βιοκαλλιεργητές να διαθέτουν τα προϊόντα τους κοντά στον τόπο τους; -Θέλει να αναπτύξει την τοπική αγορά; -Θέλει να συμβάλει στην αειφόρο ανάπτυξη και στη μείωση της κλιματικής αλλαγής, με έργα και όχι με λόγια; Αν θέλει, τότε οι βιοκαλλιεργητές θα ανταποκριθούν άμεσα... 7