Gastroenterology. 27ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ. 27th HELLENIC CONGRESS OF GASTROENTEROLOGY October 4-7, 2007 Port of Thessaloniki

Transcript

1 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Annals of of ANNALS OF GASTROENTEROLOGY VOLUME 20 SUPPLEMENT October 2007 p. -04 Gastroenterology (Former Hellenic Journal of Gastroenterology) 27ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 4-7 Οκτωβρίου 2007 Λιμάνι Θεσσαλονίκης Τόμος Περιλήψεων 27th HELLENIC CONGRESS OF GASTROENTEROLOGY October 4-7, 2007 Port of Thessaloniki Abstract Book The Journal is indexed in Excerpta Medica EMBASE (CD-ROM) Volume 20 Supplement October 2007 ISSN

2 JANSSEN CILAG

3

4

5

6 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Award of the Academy of Ατηενs (200) Annals of Gastroenterology (Former Hellenic Journal of Gastroenterology) EDITORIAL BOARD International Advisory Board Chairman E.V. Tsianos Editor J.K. Triantafillidis Former Editors I. Daniilides I. Karagiannis Assistant Editors Katerina Kotzampassi G. Papatheodoridis D. Soutos Members of the Editorial Board G. Antsaklis E. Archavlis D. Arvanitidis V. Balatsos K. Barbati D. Christodoulou Ch. Dervenis D. Dimitroulopoulos S. Dourakis E. Eleftheriadis Ch. Feretis S. Georgopoulos P. Katsinelos G. Kokozidis V. Komborozos J. Kountouras J. Koutroubakis S. Manolakopoulos A. Mantides G. Mantzaris Ch. Mavrogiannis E. Merikas S. Michopoulos J. Mouzas M. Mylonaki E. Paraskevas Th. Peppas Th. Rokkas Ch. Spiliadi-Stefanopoulou N. Tassopoulos N. Tsavaris M. Tzouvala M. Vaslamatzis Statistical Advisor E. Delicha F. Bazzoli (Italy) M. Blaser (USA) G. Costamagna (Italy) J. Deviere (Belgium) A. Di-Bisceglie (USA) M.J.G. Farthing (UK) D.P. Jewell (UK) D. Koutsοmanis (France) A.J. Morris (UK) C. O Morain (Ireland) Ch. Pothoulakis (USA) D. Rampton (UK) L. Seeff (USA) C. Stanciu (Romania) R. Stockbrόgger (The Netherlands) P. Swain (UK) N. Tozun (Turkey) A. Tzakis (USA) Governing Board of the Hellenic Society of Gastroenterology (2007) President: E. Giannoulis A Vice President: Th. Rokkas B Vice President: Ch. Barbatzas Secretary-General: S. Georgopoulos Secretary: D. Tzilves Treasurer: I. Karagiannis Members: A. Elias E. Roma D. Tabakopoulos HELLENIC SOClETY OF GASTROENTEROLOGY 67, Demokratias Ave., GR 54 5 Athens, Greece Tel.: Fax: annalsgastro@hsg.gr Publisher-Director J.K. Triantafillidis Printing supervision TECHNOGRAMMA 2 M. Avgeri Str Ag. Paraskevi Athens, Greece Tel.: Fax: techn@hol.gr Indexed in Excerpta Medica EMBASE (CD-ROM) Annual Subscriptions (VAT 4% included): Inland 23,50 EURO Students 4,70 EURO Organizations 29,40 EURO Abroad: Flat rate U.S. $60

7

8

9

10 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 27 o ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΝ 4-7 Οκτωβρίου 2007 Λιμaνι Θεσσαλονiκης

11 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γενικός Γραμματέας: Ταμίες: Ειδικοί Γραμματείς: Μέλη: Ι. Κουντουράς Δ. Καραμανώλης Ν. Νικολαϊδης Ι. Καραγιάννης Δ. Τζιλβές Α. Ηλίας Π. Κατσινέλος Π. Μπούρα Γ. Γερμανίδης Γ. Κουκλάκης Χ. Μπαρμπατζάς Ε. Χατζηθεόκλητος Δ. Χατζόπουλος ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος: Μέλη: Ι. Κουντουράς Ε. Ζουμπούλη-Βαφειάδη Β. Νικολοπούλου Σ. Δελακίδης Β. Ντελής Ν. Ευγενίδης Ε. Παρασκευάς Α. Ζερβακάκης Μ. Ραπτοπούλου-Γιγή Ν. Καλαντζής Γ. Τασσιάς Γ. Κητής Ι. Τριανταφυλλίδης Η. Κουρούμαλης Ε. Τσιάνος Χ. Μαυρογιάννης ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ 2007 Πρόεδρος: Α Αντιπρόεδρος: Β Αντιπρόεδρος: Γενικός Γραμματέας: Ειδικός Γραμματέας: Ταμίας: Μέλη: Ελ. Γιαννούλης Θ. Ροκκάς Χ. Μπαρμπατζάς Σ. Γεωργόπουλος Δ. Τζιλβές Ι. Καραγιάννης Α. Ηλίας Ε. Ρώμα Δ. Ταμπακόπουλος

12 27ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΡΙΜΕΛΕΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Κ. Μάρκογλου Ε. Πανάγου Κ. Παρασκευά ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Π. Κασαπίδης Κ. Τσαλής Μ. Οικονόμου ΠΡΩΚΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Ι. Καραϊτιανός Γ. Γκάγκαρης Κ. Τσαμακίδης ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος: Γ. Κητής Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Α. Ταρπάγκος Ε. Παρασκευάς ΤΜΗΜΑ ΒΟΡ. ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Α. Ηλίας Δ. Χατζόπουλος Δ. Τζιλβές ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Πρόεδρος: Γραμματέας: Μέλη: Ε. Ζουμπούλη-Βαφειάδη Ν. Βιάζης Α. Ηλίας Β. Ντελής Χ. Τζάθας ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΕΥΝΑΣ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Μέλη: Χ. Μαυρογιάννης Σ. Ντουράκης Χ. Λιάτσος Ε. Παπαβασιλείου Κ. Μπαρμπάτη ΤΜΗΜΑ ΔΟΚΙΜΩΝ ΜΕΛΩΝ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Β. Κούσουλας Γ. Τασιάς Γ. Μαλγαρινός ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Α. Καραδήμα Δ. Κολοβού Κ. Μοσχοτά ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ Επιτροπή Εκπαίδευσης Ε.Γ.Ε. ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ Τμήμα Βοηθών Γαστρεντερολογικών Τμημάτων Ε.Γ.Ε. Επιστημονική Γραμματεία Καθηγητής Ιωάννης Κουντουράς, Β Παθολογική Κλινική Α.Π.Θ. «Ιπποκράτειο» Νοσοκομείο Κωνσταντινουπόλεως 49, Τηλ. 230/ , Fax 230/ Γραμματεία Συνεδρίου ΔΙΑΣΤΑΣΗ Travel, Κων. Καραμανλή 24, Θεσσαλονίκη Τηλ.: , Fax: Web-site: diastasi@diastasitravel.gr

13

14 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

15 4 ΠΕΡΙΛΗΚΥΘΙΚΑ ΕΚΚΟΛΠΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ERCP. ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΝΕΞΑΡ- ΤΗΤΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΤΗΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ ΠΟΡΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΦΟΡΑ ΕΠΙΠΛΟΚΩΝ Β. Παντερής, Α. Βεζάκης, Γ. Φιλίππου, Ι. Καλαϊτζής, Ι. Κορνέζος, Μ. Χαλίλη, Ε. Μυλωνάκου, Σ. Ρίζος «Τζάνειο» Γενικό Νοσοκομείο Πειραιά Εισαγωγή: Οι συνθήκες επίτευξης καθετηριασμού του χοληδόχου πόρου και η πρόκληση επιπλοκών επί υπάρξεως περιληκυθικών εκκολπωμάτων (ΠΛΕ)αποτελούν αμφιλεγόμενο θέμα. Σκοπός: Η διερεύνηση της δυσκολίας καθετηριασμού του χοληδόχου πόρου επί συνύπαρξης ΠΛΕ και των παραγόντων που δυνατόν να την επηρεάζουν, καθώς και η σύγκριση των επιπλοκών σε ασθενείς με ή χωρίς ΠΛΕ. Υλικό και μέθοδοι: Στη μελέτη περιλαμβάνονται 637 ασθενείς, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε ERCP κατά την διάρκεια 5 ετών ( ). Οι ασθενείς χωρίσθηκαν σε δύο ομάδες, αυτούς με ΠΛΕ (32 ασθενείς, ομάδα Α) και χωρίς ΠΛΕ (505 ασθενείς, ομάδα Β). Η διενέργεια >5 προσπαθειών για καθετηριασμό του χοληδόχου πόρου ή/και η χρήση ΝΚ θεωρήθηκαν ενδεικτικά δύσκολου καθετηριασμού. Η στατιστική ανάλυση έγινε με το x2 και ο έλεγχος ανεξαρτήτων παραγόντων επίδρασης με logistic regression. Αποτελέσματα: Εάν εξαιρεθούν οι περιπτώσεις μη ανεύρεσης του φύματος, η επιτυχία καθετηριασμού ήταν παρόμοια στις δύο ομάδες (/7, 94.9% έναντι 459/484, 94.8%). Ο καθετηριασμός όμως ήταν πιο εύκολος στην ομάδα Α (56% έναντι 40.9%, p:0.003). Εάν οι δύο ομάδες προσαρμοσθούν με βάση την ηλικία, το φύλο και την ένδειξη οι ανεξάρτητοι παράγοντες δυσκολίας είναι οι εξής: Ομάδα Α Ομάδα Β Odds ratio p Δυσκολία Δυσκολία Λιθίαση ΧΠ 40.4% 64.8% 0.43 <0.00 Στένωση ΧΠ 76.2% 50.9% Χολ/μη 48.6% 60.2% Φλεγμονώδες φύμα 43.% 59.5% 0.43 <0.00 Δεν ανευρέθηκαν σημαντικές διαφορές όσον αφορά τις επιπλοκές. Συμπεράσματα: Η παρουσία ΠΛΕ δεν επηρεάζει την επιτυχία καθετηριασμού ούτε αυξάνει τις επιπλοκές. Η ύπαρξη λιθίασης ή στένωσης του χοληδόχου πόρου, η προηγηθείσα χολοκυστεκτομή και το φλεγμονώδες φύμα αποτελούν ανεξάρτητους παράγοντες δυσκολίας της επέμβασης. 27 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 0 02 ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ NEEDLE-KNIFE ΚΑΤΑ ΤΗΝ ERCP Α. Βεζάκης, Ε. Λιάκου, Χ. Καραϊσαρίδης, Π. Μπασιούκας, Γ. Μαστοράκης, Β. Ξουργιάς, Δ. Ματσαϊδώνης, Σ. Ρίζος «Τζάνειο» Γενικό Νοσοκομείο Πειραιά Η Needle-knife (NK) τεχνική είναι χρήσιμη σε περιπτώσεις δυσκολίας καθετηριασμού του χοληδόχου πόρου και η χρήση της παραμένει αμφιλεγόμενη. Σκοπός της εργασίας ήταν η μελέτη της αποτελεσματικότητας και των επιπλοκών της ΝΚ καθώς και παραγόντων που επηρεάζουν την χρήση της. Κατά την χρονική περίοδο διενεργήθηκαν 900 ERCP και σφιγκτηροτομή πραγματοποιήθηκε σε 54 ασθενείς (Α/Γ, 258/283) με διάμεση ηλικία τα 72 έτη (20-99). Η τεχνική ΝΚ χρησιμοποιήθηκε σε 36 ασθενείς (33%). Εξαιρέθηκαν ασθενείς με ήδη υπάρχουσα σφιγκτηροτομή. Οι πιο συχνές διαγνώσεις ήταν η χοληδοχολιθίαση σε 222, διάταση του χοληδόχου πόρου χωρίς λίθους σε 38 και κακοήθεις στενώσεις του χοληδόχου πόρου σε 03 ασθενείς. Οι επιπλοκές ήταν περισσότερες στους ασθενείς που προηγήθηκε ΝΚ (8.8% έναντι 4.%, p=0.038). Οι επιπλοκές αντιμετωπίσθηκαν όλες συντηρητικά με επιτυχία. Η διαφορά οφείλονταν στην μεγαλύτερη συχνότητα οπισθοπεριτοναϊκής διάτρησης (guide wire perforation) σε αυτούς που έγινε ΝΚ (2.2% έναντι 0.4%). Σημειώθηκαν δύο θάνατοι σε αυτούς που δεν προηγήθηκε ΝΚ, χωρίς όμως το αίτιο να σχετίζεται με την ERCP. Η τεχνική ΝΚ χρησιμοποιήθηκε λιγότερο συχνά σε ασθενείς με λιθίαση του χοληδόχου πόρου (34/222, 5%) σε σχέση με αυτούς χωρίς λίθους (02/39, 32%) (p=0.000). Σε ασθενείς με κακοήθεις παθήσεις η τεχνική ΝΚ χρησιμοποιήθηκε πιο συχνά (43/03, 4%) σε σχέση με τους ασθενείς με καλοήθεις παθήσεις (93/438, 2%) (p=0.000). Δεν ανευρέθησαν άλλοι παράγοντες που να σχετίζονται σημαντικά με την συχνότητα χρήσης ΝΚ. Συμπερασματικά, η τεχνική ΝΚ διευκολύνει τον καθετηριασμό του χοληδόχου πόρου, αυξάνοντας τις επιπλοκές, οι οποίες όμως αντιμετωπίζονται με επιτυχία συντηρητικά. Η συχνότητα χρήσης της επηρεάζεται κυρίως από την διάγνωση. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):4 ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΜΙΑΣ ΣΕΙΡΑΣ 27 ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΙΝΣΟΥΛΙΝΩΜΑ Δ. Παπαγεωργίου, Π. Θωμάκος, Κ. Μαρίνου, Β. Σαζανίδης, Ι. Τόμπρου, Π. Νικολάου, Π. Τσαπόγας, Γ.Κ. Νίκου Ιατρείο Νευροενδοκρινολογίας Πεπτικού Α Προπαιδευτικής Παθολογικής Κλινικής Πανεπιστημίου Αθηνών, «Λαϊκό» Νοσοκομείο Το ινσουλίνωμα αποτελεί νευροενδοκρινικό όγκο του παγκρέατος (ΝΕΟΠ) με ποικιλία συμπτωμάτων τα οποία σχετίζονται με τις χαμηλές τιμές σακχάρου κατά την διάρκεια των υπογλυκαιμικών κρίσεων. Σκοπός της μελέτης αυτής είναι η εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για την κλινική εικόνα τη διαγνωστική και θεραπευτική προσέγγιση και τη παρακολούθηση 27 ασθενών με ινσουλίνωμα. Από σύνολο 24 ασθενών με ΝΕΟΠ οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν στο Ιατρείο Νευροενδοκρινολογίας Πεπτικού τα τελευταία 8 έτη οι 27 (2%) είχαν ινσουλίνωμα (2 άνδρες και 5 γυναίκες ηλικίας από 29 ως 72 ετών). Στη μελέτη δεν συμπεριλήφθησαν 2 ασθενείς με σύνδρομο ινσουλινώματος από παρανεοπλασματική υπερέκκριση ινσουλίνης και ασθενής με προκλητή υπογλυκαιμία (facticius). Το σύνολο των ασθενών εμφάνιζε συμπτώματα υπογλυκαιμίας πολλά έτη χωρίς να έχουν αξιολογηθεί αναλόγως στους 8 (66.6%) ενώ οι υπόλοιποι 9 (33.3%) εμφάνιζαν ποικίλα νευρολογικά συμπτώματα, όπως: παράδοξη συμπεριφορά με επιθετικότητα (5), σκοτοδίνη και επεισόδια με απώλεια μνήμης (2) και επιληπτικές κρίσεις (2). Η επιβεβαίωση της διάγνωσης έγινε με δυσκολία (οριακές τιμές ινσουλίνης ορού ή C πεπτιδίου, ανάγκη για διενέργεια δοκιμασίας νηστείας), όπως και η προεγχειρητική εντόπιση με εξάντληση όλων των απεικονιστικών μεθόδων, συμβατικών (US,CT,MRI) και μη (EUS, αγγειογραφία αλληρείου τρίποδος και άνω μεσεντερίου με έγχυση γλυκονικού ασβεστίου), καθώς και OCTREOSCAN (θετικό σε 4/27: 5,85%). H θεραπεία ήταν χειρουργική σε όλες τις περιπτώσεις με άριστα αποτελέσματα, πλην δυο περιπτώσεων, ενός με νησιδιοβλάστωση που ανέπτυξε στη συνέχεια σακχαρώδη διαβήτη και ενός που εμφάνησε τοπική υποτροπή σε 3 χρόνια. Συμπεράσματα: Συμπερασματικά επισημαίνονται α) η μεγάλη χρονική διάρκεια και η ποικιλία των συμπτωμάτων, β) οι σοβαρές δυσκολίες στην τεκμηρίωση της διάγνωσης και της προεγχειρητικής εντόπισης των ινσουλινωμάτων και γ) η καλή πορεία της συντριπτικής πλειονότητας των ασθενών μετά την αφαίρεση του όγκου. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl): ΕΚΚΟΛΠΩΜΑΤΑ ΠΛΗΣΙΟΝ ΤΟΥ ΦΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ VATER: ΠΑΡΑΓΟ- ΝΤΑΣ ΠΟΥ ΔΥΣΧΕΡΑΙΝΕΙ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ERCP ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΟΛΗΔΟΧΟΛΙΘΙΑΣΗ Κ. Γκούμας, Α. Πούλου, Σ. Μπαρτζώκης, Σ. Μακρέας, Ι. Τυρμπάς, Δ. Δανδάκης, Β. Παλόγλου, Β. Χασκώνη, Δ. Σούτος Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Ερυθρός Σταυρός, Αθήνα Σκοπός: Tα εκκολπώματα της περιοχής του φύματος του Vater αποτελούν ανατομική ιδιαιτερότητα η οποία μπορεί να καταστήσει την ERCP δύσκολη ως ανέφικτη. Με αναδρομική μελέτη ελέγξαμε αν η παρουσία εκκολπωμάτων στο φύμα του Vater σε ασθενείς με χοληδοχολιθίαση, επηρεάζει την έκβαση της ERCP. Ασθενείς-Μέθοδος: Από 889 ασθενείς που υπεβλήθησαν σε ERCP τα τελευταία έτη, σε 76 εξ αυτών (9.3%), βρέθηκε τουλάχιστον ένα εκκόλπωμα στο φύμα του Vater (99Α και 77Γ με μέση ηλικία 74. έτη). Στο 90.9% των ασθενών αυτών (60/76) το φύμα του Vater εντοπίζεται στο χείλος του εκκολπώματος ενώ στο 9.% (6/76) εντός αυτού. Παρουσία μεγάλων χολολίθων (>εκ) διαπιστώθηκε στο 25.6% (45/76). Αποτέλεσμα: Τα ποσοστά επιτυχούς διαγνωστικής ή θεραπευτικής ERCP είναι αντίστοιχα 93.7% και 90.9% στους ασθενείς αυτούς, τα οποία είναι παρόμοια με ασθενών χωρίς την παρουσία εκκολπωμάτων πλησίον του Vater, ήτοι 92.3% και 90.%. Ωστόσο στους ασθενείς που το φύμα ήταν εντός εκκολπώματος, η επιτυχία της θεραπευτικής ERCP επηρεάσθηκε σημαντικά (62.5% vs 9.6%, p<0.0), όπως και όταν το μέγεθος λίθων εντός του χοληδόχου ήταν > εκ. (82.2% vs 90.%, p<0.05). Η έκβαση της ERCP δεν επηρεάστηκε από την παρουσία πολλαπλών λίθων ή εκκολπωμάτων. Επιπλοκές όπως οξεία παγκρεατίτιδα ήπιας ή μέτριας έντασης (3.4%), αιμορραγία (9.0%) και διάτρηση (0.5%), ήταν παρόμοιες με των ασθενών χωρίς εκκολπώματα πλησίον του Vater. Συμπέρασμα: Σε ασθενείς με εκκολπώματα στην περιοχή του φύματος του Vater και συνοδό χοληδοχολιθίαση η έκβαση της ERCP δεν επηρεάζεται, παρά μόνο όταν το φύμα βρίσκεται πλήρως εντός εκκολπώματος ή συνυπάρχουν ευμεγέθεις λίθοι (>εκ) στο χοληδόχο πόρο. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):4 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):4

16 ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΕΠΕΜΒΑΤΙΚΟΥ ΗΧΟΕΝΔΟΣΚΟΠΙΟΥ ΠΡΟΣΘΙΑΣ ΟΡΑΣΗΣ ΣΤΗΝ EUS-FNA Ι. Σ. Παπανικολάου, T. Roesch, T. Ponchon, H. Neuhaus, G. Costamagna, P. Fockens, J. Deviere Γαστρεντερολογικά Τμήματα: Campus Virchow/ Charite, Berlin, Germany, CHU Lyon, France, Evangelic Hospital Duesseldorf, Germany, Gemelli Hospital and University, Rome, Italy, Academisch Medisch Centrum, Amsterdam, Netherlands, Erasme University Brussels, Belgium Εισαγωγή: Η παρακέντηση υπό καθοδήγηση EUS (EUS-FNA) για λήψη βιοτικού/κυτταρολογικού υλικού ή θεραπευτικά για παρακέντηση βλαβών όπως παγκρεατικές ψευδοκύστεις αποτέλεσε σημαντική πρόοδο στην ενδοσκόπηση του πεπτικού συστήματος. Σκοπός: Αξιολογήθηκε ένα νέο πρότυπο ηχοενδοσκόπιο πρόσθιας όρασης (UCT 60-J-AL-5-GA Olympus Corp. Hamburg, Germany), που ενδεχομένως θα μπορούσε να προσφέρει στην επίλυση τεχνικών δυσχερειών της EUS-FNA που οφείλονται στην κατασκευή των σημερινών επεμβατικών ηχοενδοσκοπίων (ηχοενδοσκόπια πλαγίας οράσεως). Υλικό - Μέθοδοι: Συμμετείχαν 6 μεγάλα ευρωπαϊκά κέντρα και αναλύθηκε η μέχρι τώρα εμπειρία τους από τη χρήση του οργάνου για διαγνωστικές FNA. Στο κάθε κέντρο διατέθηκε το ενδοσκόπιο για 2-3 εβδομάδες. Στο διάστημα αυτό το ηχοενδοσκόπιο χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για όλες τις διαγνωστικές και επεμβατικές FNA στο αντίστοιχο κέντρο. Αξιολογήθηκαν η αποτελεσματικότητα στη λήψη επαρκούς υλικού για κυτταρολογική ή ιστολογική ανάλυση και η συνολική ευαισθησία των EUS-FNA που έγιναν με το νέο ηχοενδοσκόπιο. Αποτελέσματα: Συγκεντρώθηκε υλικό από FNA (4 άρρενες, Μ.Ο. ηλικίας 66,6) από τα 3/6 κέντρα. Ενδείξεις ήταν όγκοι παγκρέατος (n=6), στενώσεις του χοληδόχου πόρου (n=3), κακοήθης λεμφαδένας μεσοθωρακίου όγκος οισοφάγου και όγκος στομάχου. Σε όλες τις περιπτώσεις ελήφθη επαρκές υλικό, ενώ η ευαισθησία για κακοήθεια ήταν 82%. Η υποκειμενική αίσθηση των εξεταστών από το ηχοενδοσκόπιο ήταν θετική, συνδυάζοντας την πολύ καλή ορατότητα με την εύκολη χρήση της βελόνας παρακέντησης ακόμα και στο 2/δάκτυλο. Συμπεράσματα: Το νέο ηχοενδοσκόπιο πρόσθιας οράσεως επιτυγχάνει αποτελέσματα στην EUS-FNA τουλάχιστον στο επίπεδο των σημερινών συμβατικών επεμβατικών ηχοενδοσκοπίων, αλλά λόγω πλεονεκτημάτων στην κατασκευή του πιθανόν να οδηγήσει σύντομα σε νέες εξελίξεις στον τομέα της διαγνωστικής, αλλά και θεραπευτικής EUS-FNA. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΑΠΟΦΡΑΞΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΙΚΩΝ ΑΥΤΟΕΚΠΤΥΣΣΟΜΕΝΩΝ ΧΟΛΗ- ΦΟΡΩΝ STENT ΚΑΙ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ. ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΚΑΡΚΙΝΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ Δ. Πάικος, Γ. Λαζαράκη, Δ. Τραγιαννίδης, Δ. Τζιλβές, Ι. Πιλπιλίδης, Κ. Σουφλέρης, Α. Ταρπάγκος, Ι. Κάτσος Γαστρεντερολογική Κλινική ΑΝΘ Θεαγένειο Εισαγωγή: Η απόφραξη των χοληφόρων από ανεγχείρητο Ca αντιμετωπίζεται συνήθως με την τοποθέτηση μεταλλικών αυτοεκπτυσσόμενων ενδοπροσθέσεων (M.A.Ε.). Μέθοδος: Έγινε μία αναδρομική μελέτη σε ασθενείς με απόφραξη των χοληφόρων από κακοήθεια, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε ERCP και αντιμετωπίστηκαν με τους εξής παρακάτω τρόπους: μηχανικό καθαρισμό, εισαγωγή ενός πλαστικού stent διαμέσου του μεταλλικού, εισαγωγή ενός δεύτερου μεταλλικού stent. Μελετήθηκε στη συνέχεια η αποτελεσματικότητα του κάθε τρόπου αντιμετώπισης, καθώς και η διάρκεια της βατότητας των stent. Αποτελέσματα: Τοποθετήθηκαν συνολικά 08 M.A.Ε. 7 ασθενείς με αποφραγμένες M.A.Ε. υποβλήθηκαν στις παρακάτω επεμβάσεις: Μηχανικός καθαρισμός: 3 Εισαγωγή ενός πλαστικού stent: 8 Εισαγωγή ενός δεύτερου μεταλλικού stent: 6 Ο μηχανικός καθαρισμός με μπαλόνι και basket βοήθησε μόνο σε έναν από τους 3 ασθενείς. Η εισαγωγή ενός πλαστικού stent απέδωσε σε 6 από τους 8 ασθενείς. Και για τους 6 ασθενείς, που υποβλήθηκαν στην τοποθέτηση ενός δεύτερου μεταλλικού stent, υπήρξε παροχέτευση των χοληφόρων και δεν έγινε επαναπόφραξη. Η μέση διάρκεια της βατότητας των stent ήταν: 25 ημέρες (εύρος φάσματος: 3-80 ημέρες) μετά το μηχανικό καθαρισμό, 98 ημέρες (5-390 ημέρες) μετά την εισαγωγή ενός πλαστικού stent, 95 ημέρες (83-54 ημέρες) μετά την εισαγωγή ενός δεύτερου μεταλλικού stent. Η διάρκεια της βατότητας των stent ήταν μεγαλύτερη, όταν η αρχική στένωση από κακοήθεια βρισκόταν στον άπω παρά στον εγγύς χοληδόχο πόρο. Συμπεράσματα: Ο χειρισμός της απόφραξης των M.A.Ε. είναι καλύτερος με την εισαγωγή ενός δεύτερου μεταλλικού stent ή ενός πλαστικού stent σε αντίθεση με τον μηχανικό καθαρισμό, που δεν είναι αποτελεσματικός. Το ανατομικό σημείο της αρχικής απόφραξης των χοληφόρων επηρεάζει τη βατότητα των stent. 5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):5 07 PRE-CUT ΣΦΙΓΚΤΗΡΟΤΟΜΗ ΜΕ STANDARD ΣΦΙΓΚΤΗΡΟΤΟΜΟ (PRI): H ΠΡΩΙΜΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕ- ΣΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ ΣΤΟΝ ΕΚΛΕΚΤΙΚΟ ΚΑΘΕΤΗΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ ΠΟΡΟΥ Κ. Γκούμας, Α. Πούλου, Σ. Μακρέας, Σ. Μπαρτζώκης, Ι. Τυρμπάς, Δ. Δανδάκης, Β. Παλόγλου, Μ. Κουρσάρη, Δ. Σούτος Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Ερυθρός Σταυρός, Αθήνα Σκοπός: Ο εκλεκτικός καθετηριασμός του χοληδόχου πόρου είναι αναγκαία προυπόθεση για την επιτυχία μιας ΕΡCP. Ωστόσο σε 5%-0% των ασθενών ο καθετηριασμός είναι ανέφικτος και η χρήση τεχνικών precut θεωρείται επιβεβλημένη. Σκοπός μας είναι η καταγραφή των πιθανών επιπλοκών και του ποσοστού επιτυχούς καθετηριασμού του μη προσπελάσιμου με τις συνήθεις τεχνικές χοληδόχου πόρου, μετά PRI με standard σφιγκτηροτόμο. Ασθενείς - Μέθοδος: Η μελέτη περιλαμβάνει 49 ασθενείς με ένδειξη για καθετηριασμό του ενδοσκοπικά προσπελάσιμου φύματος του Vater. Εκλεκτικός καθετηριασμός επιχειρήθηκε σε όλους τους ασθενείς, με τις συνήθεις τεχνικές, ενώ ο χαρακτηρισμός «ανεπιτυχής» δόθηκε είτε μετά από παρέλευση 5 χωρίς επιτυχή καθετηριασμό ή μετά πολλαπλή σκιαγράφηση του παγκρεατικού πόρου. Στους ασθενείς με ανεπιτυχή καθετηριασμό (n=73, ομάδα ), προχωρήσαμε σε PRI με standard σφιγκτηροτόμο και ρεύμα κοπής. Kαταγράφησαν τα ποσοστά επιτυχίας και επιπλοκών. Σε 37 εξ αυτών όπου η PRI δεν ήταν εφαρμόσιμη τεχνικά ακολουθήθηκαν άλλες μέθοδοι. Αποτελέσματα: Σε 36 ασθενείς της ομάδας (36 /73, 78.6%), καθετηριασμός επετεύχθη μόνο μετά PRI, ενώ με τις συνήθεις τεχνικές, επιτυχής καθετηριασμός καταγράφηκε σε 38 ασθενείς (ομάδα 2), (38/49, 64.7%). Συνεπώς ο χοληδόχος πόρος καθετηριάστηκε επιτυχώς συνολικά στο 92.5% των ασθενών (454/49).Το ποσοστό επιτυχούς καθετηριασμού του χοληδόχου πόρου μετά την εφαρμογή PRI, ήταν υψηλότερο από εκείνο με τις συνήθεις τεχνικές (p<0.002). Επιλποκές ήταν: oξεία παγκρεατίτιδα σε 25 ασθενείς (5.8% ομάδα,.6% ομάδα 2), αιμορραγία σε 9 ασθενείς (2.3% ομάδα,.6% ομάδα 2) και διάτρηση σε 2 ασθενείς (0.6%, ομάδα 2). Συμπέρασμα: Η PRI με χρήση standard σφιγκτηροτόμου είναι αποτελεσματική και ασφαλής. Η πρώιμη εφαρμογή της βοηθάει σημαντικά όταν ο εκλεκτικός καθετηριασμός του χοληδόχου πόρου είναι δυσχερής, αποφεύγοντας πιο επικίνδυνες τεχνικές καθετηριασμού. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):5 08 ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΔΙΑΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗΣ ΣΕ ΜΟΝΤΕΛΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙΟΥ Κ. Σιμόπουλος, Γ. Κουκλάκης, Π. Ζέζος, Σ. Μποταϊτης, Π. Υψηλάντης, Π. Λαφτσίδης, Μ. Πιτιακούδης Εργαστήριο πειραματικής χειρουργικής και χειρουργικής έρευνας, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Αλεξανδρούπολη Σκοπός: Η διαγαστρική χολοκυστεκτομή ενδεχομένως προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα έναντι της ανοικτής ή της λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής. Ο σκοπός της μελέτης ήταν η ανάπτυξη μεθόδου για εκτέλεση διαγαστρικής χολοκυστεκτομής. Μέθοδος: Χολοκυστεκτομή έγινε σε 6 αναισθητοποιημένα γουρούνια (20-30 κιλά) σε μελέτη επιβίωσης. Με στείρο οισοφαγικό οvertube και γαστροσκόπιο διπλού αυλού, έγινε τομή του στομάχου με needle-knife στο πρόσθιο τοίχωμα του άντρου, προώθηση μπαλονιού διαστολής 8 χιλ. με οδηγό σύρμα για την διαστολή της τομής και πιεστική είσοδος του οργάνου στην περιτοναϊκή κοιλότητα. Μετά την αναγνώριση των δομών του ήπατος και της χοληδόχου κύστεως, έγινε σύλληψη του κυστικού πόρου και της κυστικής αρτηρίας με endoclips και εκτομή με σταδιακή αποκόλληση της κύστεως από την κοίτη του ήπατος. Μετά την αφαίρεσή της δια της γαστροτομής, έγινε απόσυρση του ενδοσκοπίου και σύγκλειση της γαστροτομής με endoclips. Αποτελέσματα: Η χοληδόχος κύστη αφαιρέθηκε επιτυχώς σε 6 γουρούνια. Στο πρώτο η αφαίρεση ολοκληρώθηκε με τη βοήθεια λαπαροσκοπίου. Ο χρόνος της τεχνικής κυμάνθηκε από 3.5 ώρες έως.5 ώρα στην εξέλιξη του πειράματος. Κύρια δυσκολία η μειωμένη δυνατότητα χειρισμών με τα υπάρχοντα εργαλεία για την προσέγγιση και αποκάλυψη του κυστικού πόρου. Επίσης δύσκολη ήταν η σύγκλειση της γαστροτομής. Σε ένα πειραματόζωο μεγάλη αιμορραγία από τον κυστική αρτηρία ελέγχθηκε επιτυχώς με endoclips. Στο ίδιο πειραματόζωο δεν κατέστη εφικτή η πλήρης σύγκλειση της γαστροτομής και απεβίωσε στο πρώτο 24ωρο μετεγχειρητικά πιθανά από σηψαιμία. Συμπεράσματα: Η διαγαστρική χολοκυστεκτομή είναι σχετικά εφικτή, αλλά ακόμη με πολλές τεχνικές δυσκολίες που απαιτούν σημαντικές βελτιώσεις οργάνων. Η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια της απαιτεί την εκτέλεση επιπλέον μελετών. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):5

17 6 ΑΝΟΣΟΚΥΤΤΑΡΟΧΗΜΙΚΗ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΚΑΡΚΙΝΙΚΩΝ ΔΕΙΚΤΩΝ ΣΕ ΥΓΡΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΑ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ Δ. Πάικος, Λ. Καμπάς, Ρ.Μ. Βαλερή, Α. Γατοπούλου, Ε. Δροσάκης, Χ. Δεστούνη, Α. Ταρπάγκος Γαστρεντερολογικό-Ογκολογικό Τμήμα, Κυτταρολογικό Τμήμα, Α.Ν.Θ. «Θεαγένειο» Εισαγωγή: Οι μεταστάσεις από νεοπλασματικούς όγκους του γαστρεντερικού συστήματος σε υγρά σωματικών κοιλοτήτων αποτελούν συχνά μία αναμενόμενη εξέλιξη της κακοήθειας ή και συχνά την πρώτη εκδήλωση της νόσου. Η κυτταρολογική εξέταση σε συνδυασμό τα τελευταία χρόνια με την εφαρμογή της Ανοσοκυτταροχημείας έχει συμβάλει σημαντικά στην έγκαιρη διάγνωση και τον καθορισμό της προέλευσης του νεοπλάσματος. Σκοπός: Η εκτίμηση της διαγνωστικής αξίας διάφορων ανοσοκυτταροχημικών δεικτών σε υγρά σωματικών κοιλοτήτων από μεταστατικά νεοπλάσματα του γαστρεντερικού συστήματος (ΓΕΣ). Υλικό - Μέθοδοι: Μελετήθηκαν από το αρχειακό υλικό του εργαστηρίου μας, 70 ασκιτικά, πλευριτικά και περικαρδιακά υγρά, θετικά για κακοήθη μεταστατικά νεοπλάσματα από το γαστρεντερικό σύστημα. Η πλειονότητα αυτών αφορούσαν 23 το πάγκρεας τα το παχύ έντερο, τα 27 τον στόμαχο και τα 9 το ήπαρ. Η επεξεργασία του κυτταρολογικού υλικού έγινε με την τεχνική της Κυτταρολογίας Υγρής Φάσης, που αποτελεί μια νέα αυτοματοποιημένη μέθοδο μονιμοποίησης και επεξεργασίας του υλικού σε μονοεπίπεδη στοιβάδα. Ακολούθησε ανοσοκυτταροχημική διερεύνηση των περιστατικών σε επιπλέον πλακίδια από το ίδιο δείγμα με ένα πάνελ δεικτών που περιελέμβανε τους εξής δείκτες: CK 20, Ca9-9, CEA, Mesothelin, CA25 και GLUT- και Muc-. Αποτελέσματα: Οι δείκτες Mesothelin, Ca-25 και το MUC- εκφράσθηκαν μόνο στα μεταστατικά νεοπλάσματα από πάγκρεας. Το GLUT- ανιχνεύτηκε κυρίως στους όγκους παχέος εντέρου και στομάχου. Η CK-20, το Ca 9-9 και το CEA ήταν θετικά σε όλα τα νεοπλάσματα του ΓΕΣ. Συμπεράσματα: Η ανοσοκυτταροχημικά ανίχνευση του συνδυασμού των παραπάνω δεικτών συμβάλλει στον καθορισμό της προέλευσης του νεοπλάσματος και κατά συνέπεια στην επιλογή της κατάλληλης θεραπευτικής αντιμετώπισης. 27 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 09 0 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΛΕΚΤΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΜΟΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΜΗ ΑΝΤΙΡΡΟ- ΠΟΥΜΕΝΗ ΚΙΡΡΩΣΗ Α. Σαβεριάδης, Ι. Βλαχογιαννάκος, Ι. Θεοδωρόπουλος, Ν. Βιάζης, Ε. Βιέννα, K. Φουντούλης 2, Κ. Μάρκογλου, Δ.Γ. Καραμανώλης Β Γαστρεντερολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός», 2 Μικροβιολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α «Ο Ευαγγελισμός» Εισαγωγή: Η ενδοτοξιναιμία αποτελεί συχνό εύρημα σε ασθενείς με κίρρωση του ήπατος και ασκίτη και έχει υποστηριχθεί ότι επιδεινώνει την πυλαία υπέρταση. Σκοπός: Διερευνούμε την επίδραση της εκλεκτικής αποστείρωσης του εντέρου στην αιμοδυναμική του ήπατος (κλίση πίεσης των ηπατικών φλεβών - ΚΠΗΦ) σε ασθενείς με αλκοολική κίρρωση και ασκίτη. Ασθενείς - Μέθοδοι: Χορηγήθηκε ριφαξιμίνη (200mg ημερησίως) για 28 ημέρες. Τα επίπεδα ενδοτοξίνης πλάσματος μετρήθηκαν πριν (ημέρα 0) και μετά (ημέρα 29) τη χορήγηση ριφαξιμίνης. Όλοι οι ασθενείς υπεβλήθησαν σε μέτρηση της ΚΠΗΦ πριν την έναρξη της ριφαξιμίνης και μετά τη διακοπή της. Η παρουσία λοίμωξης αποκλείσθηκε με κλινική εξέταση, αιματολογικό έλεγχο, ακτινογραφία θώρακος και καλλιέργειες αίματος, ούρων και ασκιτικού υγρού. Αποτελέσματα: 46 κιρρωτικοί πληρούσαν τα κριτήρια ένταξης. Δεκαοκτώ αποκλείστηκαν και 30 (25Α-5Γ) συμπεριελήφθησαν στην ανάλυση. Η ενδιάμεση (median) ηλικία ήταν 63.5 χρόνια (εύρος:42-82 χρόνια). Δώδεκα ήταν σταδίου Β κατά Child-Pugh και 8 σταδίου C. Η μέση τιμή (±SD) ενδοτοξίνης πλάσματος μειώθηκε σημαντικά μετά από τη χορήγηση ριφαξιμίνης (.58±0.84 vs. 0.84±0.7, p=0.0005). Η ενδοτοξίνη μειώθηκε σε 25 ασθενείς. Η μέση τιμή (±SD) της ΚΠΗΦ ήταν 7.59±2.75 mmhg κατά την αρχική μέτρηση (ημέρα 0) έναντι 4.47±2.38 κατά την επαναληπτική μέτρηση και η διαφορά ήταν στατιστικά σημαντική (p<0.000). Η μέση (±SD) μεταβολή της ΚΠΗΦ ήταν - 3.±2.4 (95%CI: ,-2.70). Η πίεση μειώθηκε σε 23 ασθενείς, παρέμεινε σταθερή σε δύο και αυξήθηκε σε τρεις. Συμπεράσματα: Η κλίση πίεσης των ηπατικών φλεβών μειώθηκε σημαντικά μετά την εκλεκτική αποστείρωση του εντέρου σε ασθενείς με μη αντιρροπουμένη κίρρωση και αυτό μπορεί να επετεύχθη μέσω μείωσης της ενδοτοξίνης του πλάσματος. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):6 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΛΙΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΕΙΚΤΗ ANTI-HBC ΩΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΔΕΙΚΤΗ HBV ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ Γ. Ζαχαράκης, 3, Ι. Κοσκίνας, Μ. Παπουτσέλης 3, E. Πούλιου 3, Φ. Tζάρα 3, N. Βαφειάδης 3, E. Μαλτέζος 2, Π. Καραγιάννης 4, A.αρχιμανδρίτης, K. Παπουτσέλης 3, Σ. Κότσιου 2 Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, 2 Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, 3 Κέντρο Προληπτικής Ιατρικής, ΙΚΑ Αλεξανδρούπολης, 4 Α Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Imperial College, London Εισαγωγή: Η κλινική σημασία της ανίχνευσης του αντισώματος έναντι του πυρήνα του ιού της ηπατίτιδας B (anti-hbc) είναι άγνωστη. Σκοπός: Να καταγραφεί η συχνότητα του anti-hbc ως μοναδικού δείκτη της HBV λοίμωξης στο γενικό πληθυσμό της Θράκης και να εκτιμηθεί η κλινική σημασία του δείκτη κατά την ιολογική και ορολογική μακροχρόνια παρακολούθηση σθενών με anti-hbc μόνο οροθετικότητα. Μέθοδοι: 9,875 εθελοντές, 5-60 ετών, ελέχθησαν για HBsAg, anti-hbs και anti-hbc με EIA (Abbott Diagnostics) στο διαστήμα και προοπτικά παρακολουθήθηκαν για μέσο διάστημα 5 ετών (-2), (EC- Interreg I,II κοόρτη). Οι θετικοί οροί για anti-hbc μόνο επανελέχθησαν χρησιμοποιώντας διαφορετική μέθοδο ΜΕΙΑ (Abbot Diagnostics). Οι διπλά ελεγχόμενοι anti-hbc(+) μόνο οροθετικοί οροί επιπλέον ελέγχθησαν για τους δείκτες HBeAg, anti-hbe, anti-hiv,2, anti-hcv (Abbott). Ακολούθως προσδιορίστηκε το HBV-DNA (Amplicor HBV Monitor Roche Diagnostics)) καθώς και η αλληλουχία του S γονιδίου σε ασθενείς με HBV-DNA(+). Αποτελέσματα: Το ορολογοκό προφίλ HBsAg(-)/anti-HBs(-)/anti-HBc(+) βρέθηκε σε 434/9,875 (4.5%) εθελοντές με διακύμανση από 0.08% στις νεαρότερες ηλικίες (5-2 ετών) έως 9.6% στις μεγαλύτερες ηλικίες (50-60 ετών). Anti-HBe βρέθηκε σε 93/434(2%). Επίπεδα HBV-DNA <0(4) copies/ml στον ορό ανιχνεύθηκαν σε 9/93(9.7%) anti-hbc(+)/anti-hbe(+) εθελοντές εκ των οποίων 3 ανέπτυξαν anti-hbs κατά τη μακροχρόνια παρακολούθηση τους παρά την παρουσία ανιχνεύσιμων επιπέδων HBV-DNA. Στους ασθενείς με ανιχνεύσιμα επίπεδα HBV-DNA δεν ανευρέθει μετάλλαξη στο S γονίδιο. Κανένας εθελοντής δεν ήταν οροθετικός για anti-hcv ή HIV. Κατά τη μακροχρόνια παρακολούθηση, 63/34(47.8%) εθελοντές οροθετικοί μόνο για anti-hbc στη έναρξη της μελέτης ανέπτυξαν anti-hbs (ετήσιο ποσοστό 9.5%) και είχαν μη ανιχνεύσιμα επίπεδα HBV-DNA στον ορό. Συμπεράσματα: ) η ανίχνευση του «anti-hbc μόνο» δεν είναι συχνό φαινόμενο και συμβαίνει στο 4.5% στο γενικό πληθυσμό της Θράκης με ηλικιακή διακύμανση, 2) ένα μικρό ποσοστό εθελοντών που έχασαν το HBsAg ίσως έχουν εμμένουσα ιαιμία παρά την παρουσία anti-hbs αντισωμάτων, 3) εθελοντές με ανιχνεύσιμο μόνο το anti-hbc(+) και μη ανιχνεύσιμα επίπεδα HBV- DNA στον ορό ανέπτυξαν anti-hbs ανοσία με ετήσιο ποσοστό 0%. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):6 2 ΜΗ ΕΠΕΜΒΑΤΙΚΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ ΗΠΑΤΙΚΗΣ ΙΝΩΣΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΙΟΓΕΝΗ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ (ΧΗ) Μ. Παπαγεωργίου, Γ.Β. Παπαθεοδωρίδης, Ε. Τσόχατζης, Γ. Καφίρη, Ε. Παντελιδάκη, Ρ. Ζαφειροπούλου, Σ. Μανωλακόπουλος, Ε.Κ. Μάνεσης, Α.Ι. Αρχιμανδρίτης Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Παθολογοανατομικό Τμήμα, «Ιπποκράτειο» Γενικό Νοσ. Αθηνών Τελευταία αναπτύσσονται διάφοροι μη επεμβατικοί δείκτες για εκτίμηση της βαρύτητας των ιστολογικών αλλοιώσεων ήπατος και κυρίως της ίνωσης. Οι περισσότεροι δείκτες έχουν μελετηθεί μεμονωμένα κυρίως σε XH-C. Μελετήθηκε η προγνωστική αξία των δεικτών AST/ALT, API [Age-Platelet (PLT) Index], APRI (AST/PLT Ratio Index) και Fibrotest στην εκτίμηση της παρουσίας σοβαρής ίνωσης/κίρρωσης σε 264 ασθενείς με XH (ΧΗ-C:72, XH-B:92). Tο Fibrotest υπολογίσθηκε σε 40 ασθενείς με ειδικό τύπο που βασίζεται στα επίπεδα ΑLT/AST, χολερυθρίνης, γgt, α2-μακροσφαιρίνης, απτοσφαιρίνης και απολιποπρωτεΐνης Α. Oι βιοψίες ήπατος αξιολογήθηκαν με βάση την ταξινόμηση Ishak. Σοβαρή θεωρήθηκε η ίνωση με σκορ 4-6 και παρατηρήθηκε σε 56/264 (2%) ασθενείς. Οι ασθενείς με σοβαρή έναντι εκείνων χωρίς σοβαρή ίνωση ήταν μεγαλύτερης ηλικίας (49±3 έναντι 4±2 έτη, Ρ<0.00), συχνότερα άνδρες (68% έναντι 49%, Ρ=0.09), μεγαλύτερου σωματικού βάρους (P=0.002) ή ΒΜΙ και είχαν υψηλότερες διάμεσες τιμές ALT (P<0.00), AST (P<0.00), γgt (P<0.00), χαμηλότερες τιμές WBC (P=0.034) και PLT (64±49 έναντι 23±69 x09/l, P<0.00) και σοβαρότερη νεκροφλεγμονώδη δραστηριότητα (8.4±2.4 έναντι 5.4±.9, P<0.00). Η ανάλυση με καμπύλη ROC έδειξε ότι η προγνωστική αξία για σοβαρή ίνωση ήταν ανύπαρκτη για AST/ALT (AUROC, c-statistic:0.52), ικανοποιητική για ΑΡΙ (c-statistic:0.79) και APRI (c-statistic:0.8) και εξαιρετική για Fibrotest (c-statistic:.00). Συμπεράσματα: Οι μη επεμβατικοί αιματολογικοί-βιοχημικοί δείκτες, πλην του AST/ALT, μπορεί να συμβάλλουν στη διάγνωση της σοβαρής ηπατικής ίνωσης, αλλά μόνο το Fibrotest φαίνεται να έχει εξαιρετική προγνωστική σημασία. Η αξία του Fibrotest, καθώς και νεότερων μη επεμβατικών μεθόδων, όπως του Fibroscan, αξίζει να μελετηθούν περισσότερο, αφού ίσως στο μέλλον υποκαταστήσουν τη βιοψία ήπατος σε πολλούς ασθενείς με ΧΗ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):6 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):6

18 LIVING DONOR LIVER TRANSPLANTATION IN ADULTS: A SINGLE- CENTER EXPERIENCE IN ITALY I. Petridis, R. Volpes, S. Gruttadauria, J. Wallis Marsh, G. Vizzini, U. Palazzo, A. Marcos, B. Gridelli Istituto Mediterraneo Trapianti e Terapie ad Alta Specializzazione, Palermo, Italy and Thomas Starzl Transplantation Institute, University of Pittsburgh Medical Center, Pittsburgh, PA, USA Introduction and aim: The growing number of people with end-stage liver disease listed for transplantation has led to an increased waitinglist mortality due to organ critical shortage. To expand the donor pool, in addition to the usage of marginal donors and split-liver techniques, an adult-to-adult living donor liver transplant (LDLT) program has been developed in our Center since Hereby we present our preliminary results. Materials and Methods: From January 2002 to June 2007, we performed 70 adult LDLT. All donors (age 8-53, ABO identical/compatible) underwent a multistep evaluation protocol to avoid additional risks. 60 recipients were affected by cirrhosis (42 HCV+, 8 HBV+, 3 HBV/HDV+, 3 alcohol, 3 cryptogenic, NASH; 27 had also a superimposed HCC). Other indications were PBC (2), PSC (2), cystic fibrosis (2), OTC deficiency (), biliary atresia (), liver mets from carcinoid (), giant haemangioendotelioma (). 68 donors underwent a right lobe hepatectomy, whereas 2 a left lobe resection. Graft Body Weight Ratio (GBWR) was always >0.8%. Results: None of the donors experienced life-threatening complications or died, neither perioperative adverse events occurred (median hospital stay: 7 days). Donors had no long-term impairement, and all returned to previous activity. Actuarial recipient survival and graft rate at 3 years was 84% and 77%. Conclusion: Uptoday 20% of our liver transplant activity came from LDLT, which represents a valid option to decrease death and drop out from the waiting list. An accurate selection process plays a pivotal role in preventing complications for both donor and recipient safety. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 3 4 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΡΙΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΔΟΣΕΩΝ ΕΣΟ- ΜΕΠΡΑΖΟΛΗΣ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΑΠΟ ΓΑΣΤΡΟΟΙΣΟΦΑΓΙΚΗ ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ. ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΕΛΕΤΗ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΣΥΡΜΑΤΗΣ ΠΕ- ΧΑΜΕΤΡΙΑΣ BRAVO Κ. Βασιλειάδης, Ν. Βιάζης 2, Ι. Βλαχογιαννάκος 2, Γ. Στεφανίδης, Π. Γκούμα 2, Γ. Παπαθεοδωρίδης 3, Α. Αρχιμανδρίτης 3, Δ.Γ. Καραμανώλης Γαστρεντερολογική Κλινική, Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, 2 Β Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός», 3 Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Εισαγωγή - Σκοπός: Να διερευνηθεί η αποτελεσματικότητα τριών διαφορετικών δόσεων εσομεπραζόλης σε ασθενείς με μακροχρόνια ΓΟΠΝ, χρησιμοποιώντας το νέο σύστημα ασύρματης πεχαμετρίας Bravo. Μέθοδοι: 45 ασθενείς με ιστορικό επουλωθείσας διαβρωτικής οισοφαγίτιδας (βαθμού A ή B κατά Los Angeles) ή αρνητικής ενδοσκοπικά ΓΟΠΝ, τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν εσομεπραζόλη (40 mg) δύο φορές την ημέρα (ομάδα A, n=5), μία φορά την ημέρα (ομάδα B, n=5), και μέρα παρά μέρα (ομάδα Γ, n=5). Το ενδοοισοφαγικό ph υπολογίστηκε για 48 ώρες με την ασύρματη κάψουλα Bravo, 30 ημέρες μετά την τυχαιοποίηση. Αποτελέσματα: Την πρώτη ημέρα της καταγραφής το μέσο % ποσοστό του ολικού χρόνου με ph<4 και το De Meester score ήταν ομάδα A:,5±,39 και 4,85±4,88; ομάδα B: 2,4±2,94 και 0,27±4,36; ομάδα Γ: 2,58±2,79 και 9,34±8,82 αντίστοιχα [p=0.28 και p=0.303]. Τη δεύτερη ημέρας της καταγραφής οι αντίστοιχες τιμές ήταν ομάδα A: 0,83±,0 και 5,6±7,09; ομάδα B:,94±2,0 και 7,90±7,87; ομάδα Γ: 6,33±3,88 και 26,47±7,93 [p<0.000 και p<0.000]. Επιπλέον ανάλυση έδειξε ότι ασθενείς που δεν ελάμβαναν ΑΑΠ είχαν ένα σημαντικά υψηλότερο μέσο % του ολικού χρόνου με ph<4 και De Meester score συγκρινόμενοι με τους ασθενείς που ελάμβαναν ΑΑΠ μία ή δύο φορές την ημέρα (p<0.00 και p<0.00 αντίστοιχα). Συμπεράσματα: Η χορήγηση εσομεπραζόλης μέρα παρά μέρα δεν ελέγχει την ΓΟΠΝ την ημέρα εκτός αγωγής. Η χορήγηση δύο φορές την ημέρα δεν προσθέτει κάποιο όφελος για αυτό και η χορήγηση μία φορά την ημέρα είναι η καταλληλότερη αγωγή της μακροχρόνιας αντιμετώπισης ασθενών με αρνητική ενδοσκοπικά νόσο από παλινδρόμηση ή με ιστορικό ήπιας οισοφαγίτιδας 7 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):7 H ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΦΩΤΟΣ, ΤΟΥ ΟΞΙΚΟΥ ΟΞΕΟΣ 3% ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΘΥΛΕΝΙΟΥ % ΣΤΟ DNA ΓΑΣΤΡΙΚΩΝ ΕΠΙ- ΘΗΛΙΑΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΣΕ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ Γ.K. Αναγνωστόπουλος, J. Smith, K. Ragunath, Cj. Hawkey Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γενική και Μαιευτική Κλινική «Μητέρα» Wolfson Digestive Diaseases Centre, University Hospital, Nottingham, Uk Εισαγωγή: Tόσο το κυανό του μεθυλενίου (ΚΜ) όσο και το οξικό οξύ χρησιμοποιούνται κατά την διάρκεια της χρωμοενδοσκόπησης με σκοπό την αποκάλυψη προνεοπλασματικών και πρώιμων νειπλασματικών βλαβών στο πεπτικό και την λήψη στοχευμένων βιοψιών. Πρόσφατα δεδομένα δείχνουν πως τόσο το οξικό οξύ όσο και το κυανό του μεθυλενίου προκαλούν βλάβη στο DNA. Σκοπός μας ήταν να αναπτύξουμε ένα in vitro μοντέλο για να μελέτησουμε την επίδραση του λευκού φωτός κατά την ενδοσκόπηση, του οξικού οξέος 3% και του ΚΜ % στο DNA γαστρικών επιθηλιακών κυττάρων σε καλλιέργεια. (ΑGS cells) Mέθοδοι: Λευκό ενδοσκοπικό φώς, οξικό οξύ 3% και ΚΜ % επέδρασε επί 5 σε καλλιέργειες γαστρικών κυττάρων (ΑGS cells). Tα πειράματα συμπεριέλαβαν ένα αρνητικό control (phosphate saline - PBS control) και ένα θετικό control (UV light). Tα κύτταρα τοποθετήθηκαν σε άγαρ, και επέδρασε ηλεκτρικό ρεύμα έτσι ώστε τα κατεστραμένα τμήματα του DNA να συσσωρεύονται στο αρνητικό ηλεκτρόδιο, να σχηματίζουν ουρά και να χρωματίζονται με SYBR green (Comet assay). Τα ευρήματα ποσοτικοποιήθηκαν με την χρήση ψηφιακής ανάλυσης εικόνας. Μετρήθηκε το μήκος της comet ουράς + πυρήνας/πλάτος σε 2 πειράματα σε 5 πεδία (μετρήθηκαν όλα τα κύτταρα σε κάθε οπτικό πεδίο). Αποτελέσματα: To λευκό φως δεν προκάλεσε βλάβη στο DNA. Tόσο το οξικό οξύ όσο και το ΚΜ προκάλεσαν DNA βλάβη σε σχέση με το PBS control χωρίς να υπαρχει στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ τους (p=0.25). O συνδυασμός λευκού φωτός + κυανού του μεθυλενίου δεν προκάλεσε πιο μεγάλη βλάβη απ οτι το ΚΜ μόνο του (p=0.20),. 24 ώρες μετά, στα κύτταρα που επέδρασε ΚΜ, οι oυρές comet δεν διέφεραν από αυτές των PBS controls, ενώ στα κύτταρα που επέδρασε οξικό οξύ υπήρχε ακόμη βλάβη. Συμπεράσματα: To KM προκαλεί βλάβη στο DNA όπως και το οξικό οξύ αλλά στην περίπτωση του ΚΜ η βλάβη είναι αναστρέψιμη. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):7 5 6 Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΥΤΟΥ ΥΠΟΔΟΧΕΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΥΕΛΟΚΥΤΤΑΡΩΝ (stre M-) ΣΤΗΝ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΕΠΤΙ- ΚΟΥ ΕΛΚΟΥΣ Σ. Βασιλείου, Β. Κούσουλας, Α. Πελεκάνου 2, Γ. Τασιάς, Α. Κωτσάκη 2, Ε. Γιαμαρέλλου 2, Ε.Ι. Γιαμαρέλλος-Μπουρμπούλης 2, Χ. Μπαρμπατζάς Γαστρεντερολογικό Τμήμα, ΓΝΑ «Σισμανόγλειο», 2 Δ Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αθηνών Σκοπός: Σκοπός της μελέτης είναι η διερεύνηση του ρόλου του γαστρικού βλεννογόνου στην έκκριση του strem- στο πεπτικό έλκος. Ασθενείς και Μέθοδοι: Ενενήντα έξη ασθενείς εντάχθηκαν στη μελέτη, 5 με δωδεκαδακτυλικό, 2 με γαστρικό έλκος και 6 με χρόνια γαστρίτιδα. Οι ασθενείς γαστροσκοπήθηκαν και έγινε αναρρόφηση γαστρικού υγρού. Οι ασθενείς με γαστρικό και δωδεκαδακτυλικό έλκος υποβλήθηκαν σε δεύτερη γαστροσκόπηση μετά τη θεραπεία. Οι βιοψίες επωάστηκαν απουσία/ παρουσία ενδοτοξινών ή γαστρικού υγρού. Έγινε συλλογή των υπερκειμένων και μετρήθηκαν ο strem- και ο TNFα με ανοσοενζυματικές μεθοδους. Έγινε βαθμολόγηση της γαστρίτιδας προ και μετά τη θεραπεία με βάση το updated Sydney score. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς με δωδεκαδακτυλικό και γαστρικό έλκος και αυτοί με χρόνια γαστρίτιδα είχαν παρόμοιους βαθμούς γαστρίτιδας. Ο strem- ήταν αυξημένος στα υπερκείμενα των βιοψιών των H.pylori-θετικών συγκριτικά με τους H.pylori-αρνητικούς ασθενείς με γαστρικό έλκος. Ο strem- βρέθηκε αυξημένος στα υπερκείμενα των ασθενών με γαστρικό έλκος προ της θεραπείας συγκριτικά είτε με τους ίδιους ασθενείς μετά θεραπεία είτε με τους ασθενείς με χρόνια γαστρίτιδα (P: 0.00). Παρόμοιες διαφορές για τον strem- παρατηρήθηκαν μεταξύ των LPS-διεγερμένων βιοψιών των ίδιων ασθενών (P: 0.00). Παρόμοιες διαφορές δεν παρατηρήθηκαν για τον TNFα. Βρέθηκαν θετικές συσχετίσεις του strem- μεταξύ των υπερκειμένων των ασθενών με γαστρικό και δωδεκαδακτυλικό έλκος προ θεραπείας και του βαθμού διήθησης των ουδετεροφίλων και μονοκυττάρων. Συμπέρασμα: Η έκκριση του strem- από το γαστρικό βλεννογόνο αποτελεί έναν ανεξάρτητο μηχανισμό που συνδέεται με την παθογένεια του πεπτικού έλκους. Ο strem- απελευθερώθηκε παρουσία του H. pylori από το φλεγμαίνοντα βλεννογόνο στους ασθενείς με γαστρικό έλκος. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):7 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):7

19 8 27 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 7 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑ MAASTRICHT ΙΙΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙ- ΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΣΕ ελληνεσ ΔΥΣΠΕΠΤΙΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ Φ. Δημόπουλος, Σ. Καραγιάννης, Ε. Χρυσανθοπούλου, Κ. Κωνσταντινίδης, Ε. Αρχαύλης, Σ. Μιχόπουλος Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», Α Δ. Υ. Πε, Αθήνα Τα τελευταία έτη υπάρχει η εντύπωση ότι το κλασσικό τριπλό σχήμα έναντι του ελικοβακτηρίου του πυλωρού (Hp) παρουσιάζει μειωμένη επιτυχία. Σκοπός της μελέτης: Η εκτίμηση της αποτελεσματικότητος των συνήθως εφαρμοζομένων θεραπευτικών σχημάτων σε δείγμα εξωτερικών ασθενών. Υλικό και μέθοδος: Συμπεριελήφθησαν 29 δυσπεπτικοί ασθενείς ηλικίας < 45 ετών που είχαν υποβληθεί σε έλεγχο του Hp με δοκιμασία αναπνοής ουρίας (UBT) την περίοδο Μάρτιος Απρίλιος 2007 συμφώνως προς τις οδηγίες του Maastricht ΙΙΙ. Αποτελέσματα: Οι 49/29 (38%) ήταν Hp(+), 28(57,%) γυναίκες, ηλικία των Hp(+): 36,3±6,7 έτη (mean±sd). Όλοι έλαβαν διπλή δόση αναστολέα της αντλίας πρωτονίων (ΑΑΠ), αμοξυκιλλίνη (gx2) και κλαριθρομυκίνη (500mgx2) για 0 ημέρες. Προσήλθαν για επανέλεγχο με UBT 42/49 (85,7%) ασθενείς, μήνα τουλάχιστον μετά τη θεραπεία. 35 επέτυχαν εκρίζωση του Hp με το πρώτο σχήμα, 7,4% σε ανάλυση κατά πρόθεση (ITT) και 83,3% σε κατά πρωτόκολλο ανάλυση (PP). Από τους υπόλοιπους 6/7 ασθενείς πέτυχαν εκρίζωση με θεραπεία 2ης γραμμής (βισμούθιο, μετρονιδαζόλη, τετρακυκλίνη και ομεπραζόλη για 4 ημέρες) ενώ ένας ασθενής οδηγήθηκε σε ενδοσκόπηση προς λήψη υλικού για καλλιέργεια και αντιβιόγραμμα. Έλαβε ΑΑΠ, αμοξυκιλλίνη και λεβοφλοξασίνη με επιτυχία. Συμπεράσματα: ) Το αρχικό τριπλό σχήμα για τη θεραπεία εκρίζωσης του Hp φαίνεται ότι εξακολουθεί να έχει ικανοποιητικά ποσοστά επιτυχίας στην Ελλάδα. 2) Η συμμόρφωση ως προς τον επανέλεγχο μετά θεραπεία είναι αποδεκτή για τον υπό μελέτη πληθυσμό 3) Ο κλασσικός αλγόριθμος όπως καθορίζεται από τις οδηγίες του Maastricht ΙΙΙ καταλήγει σε υψηλά ποσοστά επιτυχούς εκρίζωσης μετά και από την τρίτη γραμμή θεραπείας (00% για τους επανελεγχθέντας). 8 ΥΠΕΡΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝΔΟΘΗΛΙΑΚΗΣ ΣΥΝΘΕΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΜΟ- ΝΟΞΕΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΑΖΩΤΟΥ (enos) ΣΤΟ ΓΑΣΤΡΙΚΟ ΒΛΕΝΝΟ- ΓΟΝΟ ΔΥΣΠΕΠΤΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ(Επ) Γ. Λαζαράκη, Ι. Κουντουράς 2, Σ. Μεταλλίδης, Ε. Βρεττου 3, Β. Τζιούφα 3, Γ. Γερμανίδης, Σ. Δόκας 2, Δ. Χατζόπουλος 2, Κ. Γιαννούλης Α Παθολογική Κλινική Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 2 Β Παθολογική Κλινική ΓΠΝ Ιπποκράτειο, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 3 Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Εισαγωγή: Το μονοξείδιο του αζώτου ασκεί διπλή δράση στο γαστρικό βλεννογόνο, προστατευτική όταν παράγεται από τις enos και nnos (νευρωνική NOS) και κυτταροτοξική σε υψηλές συγκεντρώσεις (επαγόμενη, inos). Το Επ επάγει την έκφραση προφλεγμονωδών κυτταροκινών και inos στο γαστρικό βλεννογόνο. Η υπερέκφραση της enos διεγείρεται από τον αγγειακό ενδοθηλιακό αυξητικό παράγοντα (VEGF) και συμβαίνει πρώιμα στη φλεγμονώδη απόκριση. Σκοπός: Να μελετηθεί η επίπτωση της Επ-λοίμωξης στην έκφραση της enos στο γαστρικό βλεννογόνο. Ασθενείς-μέθοδοι: Μελετήθηκαν προοπτικά 30 δυσπεπτικοί ασθενείς (8 γυναίκες, μέσος όρος ηλικίας 54,26±2,89 έτη) χωρίς ευρήματα στην ενδοσκόπηση ανωτέρου πεπτικού. Βιοψίες ελήφθησαν από σώμα και άντρο. Η παρουσία του Επ τεκμηριώθηκε ιστολογικά και με ταχεία αντίδραση ουρεάσης. Η Επ-γαστρίτιδα εκτιμήθηκε σύμφωνα με την τροποποιημένη κατάταξη του Σίδνεϋ ενώ οι enos και η νεοαγγειογένεση (CD34) με ανοσοϊστοχημεία και βαθμολογήθηκαν από 0 μέχρι 3. Αποτελέσματα: Δώδεκα ασθενείς βρέθηκαν Επ-θετικοί και 8 Επ-αρνητικοί. Οι δυο ομάδες ήταν συγκρίσιμες ως προς τα: ηλικία (p=0.35), φύλο (p=0.342) και βαθμό της γαστρίτιδας. Η έκφραση της enos στο σώμα και στο άντρο συσχετίστηκε με την έκφραση του CD34 (p<0.00) (πίνακας ), με την Επ-λοίμωξη (p=0.03 και αντίστοιχα) αλλά όχι με το βαθμό γαστρίτιδας και την ενεργότητά της (αντίστοιχα p=0.848 και 0.87 στο σώμα και αντίστοιχα p=0.565 και στο άντρο). Η έκφραση του CD34 στο άντρο συσχετίστηκε με το βαθμό γαστρίτιδας και την ενεργότητά της (αντίστοιχα p=0.047 και 0.050) στους Επ-θετικοί ασθενείς. Συμπέρασμα: Η Επ-λοίμωξη επάγει την έκφραση της enos, ενός ενζύμου-κλειδιού στις αλληλεπιδράσεις του ενδοθηλίου με τα φλεγμονώδη κύτταρα, και προάγει την αγγειογένεση. Πίνακας. Κατανομή της έκφρασης της enos και του CD34 στο γαστρικό βλεννογόνο σώματος και άντρου Σώμα Άντρο enos Επ+ Επ- P Επ+ Επ- p Ν=2 (%) Ν=8(%) Ν=2,(%) Ν=8(%) 0(<5%) 0(0.0) 0(0.0) (0.0) 0(0.0) (5-30%) 0(0.0) 3(6.6) 0(0.0) 2() 2(30-60%) 2(6.6) 2(66.6) 2(6.6) 2(66) 3(>60%) 0(83.3) 3(6.6) 0(83.3) 4(22) CD34 0(0-20) 0(0.0) 7(38.8) (6.6) 0(55.5) (20-40) 5(4.6) 7(38.8) 3(25) 6(33.3) 2(40-60) 7(58.3) 4(22.2) 7(58.3) 3(6.6) 3(>60) 0(0.0) 0(0.0) 0(0.0) 0(0.0) enos%: ποσοστό % των κυττάρων που εκφράζουν τη χρώση, CD34: μέσος αριθμός τριχοειδών ανά 5 οπτικά πεδία ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):8 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl): ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ PEROS ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΣΥΜ- ΒΙΟΤΙΚΟΥ (ΜΙΓΜΑΤΟΣ PREBIOTICS ΚΑΙ PROBIOTICS) ΣΤΟ ΠΕΙ- ΡΑΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟΓΕΝΕΣΗΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΑΡΟΥΡΑΙΟΥΣ Φ. Γαβρεσέα, Ρ. Καλτσά, Ε. Καράμπελα 2, Ε. Τριανταφυλλίδη 2,3, Α. Τριανταφυλλίδη 2,3, A. Γκίκας 3, Φ. Γεωργόπουλος 3, Π. Δαδιώτη, A. Παπαλόης 2, Ι. K. Τριανταφυλλίδης 3 Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Αντικαρκινικό νοσοκομείο «Μεταξά» Πειραιάς, 2 Ερευνητικό-Πειραματικό Τμήμα ELPEN Αθήνα, 3 Γαστρεντερολογικό Τμήμα Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας Εισαγωγή-Σκοπός: Η διερεύνηση της επίδρασης της χορήγησης συμβιοτικών (μίγματος probiotics και prebiotics) στον σχηματισμό Aberrant Crypt Foci, (ACF) δυσπλασίας και πολυπόδων στο πειραματικό πρότυπο καρκινογένεσης του παχέος εντέρου σε αρουραίους. Υλικό - Μέθοδοι: Εξήντα άρρενες αρουραίοι διαχωρίστηκαν σε τρεις ομάδες των 20 πειραματοζώων. Οι ομάδες έλαβαν καρκινογόνο ουσία (,2-dimethylydrazine) ή/και συμβιοτικό. Το τελευταίο αυτό συνίστατο σε μίγμα έξη προβιοτικών (Lactobacillus acidophilus, Bifidobacterium species, Streptococcus thermophilus, Lactobacillus casei, Lactobacillus bulgaricus και Bifidobacterium longum) και prebiotics (FOS, chicory fructooligosaccharides και peas fibres). Το συμβιοτικό εχορηγείτο peros καθημερινώς μέσω ειδικής σύριγγος. Στην η ομάδα χορηγήθηκε υποδορίως,2,dimenthylydrazine σε δόση 5 mg/kg ανά εβδομάδα και για 2 εβδομάδες. Στην 2η ομάδα χορηγήθηκε υποδορίως,2,dimethylydrazine 5 mg/kg ανά εβδομάδα και για δύο εβδομάδες παράλληλα με καθημερινή χορήγηση του συμβιοτικού. Η χορήγηση του συμβιοτικού άρχισε μετά το πέρας της 2ης εβδομάδος από την έναρξη χορήγησης του καρκινογόνου. Στην 3η ομάδα χορηγήθηκε καρκινογόνο παράλληλα με συμβιοτικό από την πρώτη ημέρα του πειράματος. Τα πειραματόζωα θυσιάζονταν στο τέλος της 7ης εβδομάδος και το παχύ και λεπτό έντερο εξετάσθηκαν σε πολλαπλές τομές (WJG 2003). Αποτελέσματα: α) Κλινικά αποτελέσματα: Στο τέλος του πειράματος, όλα τα πειραματόζωα της β και γ ομάδος ήσαν εν ζωή (00%) συγκριτικώς με 6/20(70%) της ομάδος α τα οποία έλαβαν μόνο καρκινογόνο (Ρ<0.05). Σημαντικές διαφορές παρατηρήθηκαν μεταξύ της ομάδος α και των ομάδων β και γ όσον αφορά στη μεταβολή του σωματικού βάρους στο τέλος του πειράματος (Ρ<0.05). β) Ιστολογικά ευρήματα: Τα πειραματόζωα στα οποία χορηγήθηκε καρκινογόνο και συμβιοτικό είχαν σημαντικά χαμηλότερη αναλογία φλεγονωδών αλλοιώσεων, colitis-like lesions και ACF δυσπλασία. Τα πειραματόζωα στα οποία χορηγήθηκε καρκινογόνο και συμβιοτικά από την έναρξη του πειράματος είχαν λιγότερες ιστολογικές αλλοιώσεις συγκριτικώς με την ομάδα β και την ομάδα α. Συμπέρασμα: Η χορήγηση συμβιοτικών, μέσω εν πολλοίς αδιευκρίνιστων μηχανισμών, έχει ως αποτέλεσμα σημαντική αντινεοπλασματική δράση στο πειραματικό πρότυπο καρκίνου του παχέος εντέρου σε αρουραίους. Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΚΛΟΟΞΥΓΕΝΑΣΗΣ-2 ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΚΟΛΙΚΟ ΚΑΡΚΙΝΟ: ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΟΓΚΟΥ Δ. Τζιλβές, Φ. Πατακιούτα, Δ. Πάικος, Ι. Μόσχος, Κ. Κοντοδήμου, Α. Ταρπάγκος, Ι. Κάτσος, Κ. Αρβανιτάκης Γαστρεντερολογική - Ογκολογική Κλινική, Παθολογοανατομικό Εργαστήριο Α.Ν. Θ. «Θεαγένειο» Εισαγωγή: Σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις η κυκλοοξυγενάση-2 (COX-2) υπεισέρχεται στη διαδικασία της καρκινογένεσης του ορθοκολικού καρκίνου. Τα ευρήματα που αφορούν τη σχέση της με τα κλινικοπαθολογοανατομικά χαρακτηριστικά των όγκων είναι αντικρουόμενα. Σκοπός: Η διερεύνηση του ρόλου της COX-2 στον ορθοκολικό καρκίνο και η συσχέτιση της έκφρασής της με τα κλινικά χαρακτηριστικά των ασθενών και τους βιολογικούς χαρακτήρες των όγκων. Ασθενείς - Μέθοδοι: Στη μελέτη συμμετείχαν 53 ασθενείς (Α/Γ: 34/9, ΜΗ:62) με ορθοκολικό καρκίνο, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση, από //2002 έως 3/3/2003, στο Α.Ν.Θ. «Θεαγένειο». Η έκφραση της COX-2 εκτιμήθηκε με ανοσοϊστοχημική χρώση (μονοκλωνικό αντίσωμα για την ανθρώπειο COX-2, Novocastra) σε τομές παραφίνης από τα ιστολογικά παρασκευάσματα των όγκων και από τον παρακείμενο φυσιολογικό βλεννογόνο, ως προς την έκταση (0-00%) και την έντασή της (0-3). Αποτελέσματα: Θετική έκφραση της COX-2 παρατηρήθηκε κυρίως στο κυτταρόπλασμα των νεοπλασματικών κυττάρων, ενώ στο φυσιολογικό βλεννογόνο η έκφραση ήταν αρνητική. Υπερέκφραση της COX-2 βρέθηκε στο 90,6% (48/53) των περιπτώσεων και συσχετίσθηκε σημαντικά με τον αριθμό των διηθημένων λεμφαδένων (Ν0 > N-2, p=0,2) και το στάδιο κατά ΤΝΜ (I-II > III-IV, p=0,09). Δεν βρέθηκε συσχέτιση με την ηλικία και το φύλο των ασθενών, την εντόπιση του όγκου, το μέγεθος, την εμφάνιση, τη διαφοροποίηση, το βάθος διήθησης, την ύπαρξη μεταστάσεων και τις μετεγχειρητικές υποτροπές ή μεταστάσεις. Συμπεράσματα: Η COX-2 πιθανόν να συμμετέχει στη διαδικασία της καρκινογένεσης του ορθοκολικού καρκίνου και ιδιαίτερα στα αρχικά στάδια. Εκτός από τον αριθμό των διηθημένων λεμφαδένων και το στάδιο κατά ΤΝΜ, δεν βρέθηκε συσχέτισή της με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά των όγκων. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):8 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):8

20 Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ HELICOBACTER PYLORI ΔΕ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΔΕΝΩΜΑΤΩΝ ΠΑΧΕΩΣ ΕΝΤΕΡΟΥ E. Χολόγκιτας, Χ. Πιπιλή, Κ. Μουστάκας, Γ. Κοκολάκης, Ζ. Μητάτου, Μ. Πλεξουσάκης, Κ. Κατσογριδάκης, Κ. Ρέλλος, Γ. Δελημπαλταδάκης, Μ. Δασενάκη Παθολογική Κλινική, ΓΝΝ Σητείας Εισαγωγή: H ακριβής συσχέτιση μεταξύ Helicobacter pylori και παρουσίας αδενωμάτων εντέρου δεν έχει πλήρως ξεκαθαριστεί, καθώς υπάρχουν αντικρουόμενα αποτελέσματα από τις μέχρι τώρα μελέτες Στόχος: η μελέτη των παραγόντων, μεταξύ των οποίων και της παρουσίας Helicobacter pylori, που σχετίζονται με την ύπαρξη αδενωμάτων παχέως εντέρου. Ασθενείς και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν 9 διαδοχικοί ασθενείς (45 άντρες, μέση ηλικία 67±3 έτη) που υποβλήθηκαν σε ολική κολονοσκόπηση. Σε κάθε ασθενή καταγράφηκαν δημογραφικά και κλινικά δεδομένα (π.χ. κάπνισμα, αλκοόλ, συνυπάρχοντα νοσήματα, λήψη φαρμάκων) και υποβλήθηκαν σε έλεγχο με urea breath test για την παρουσία Helicobacter pylori. Αποτελέσματα: 4 (Ομάδα, 46%) ασθενείς είχαν ή περισσότερα αδενώματα παχέως εντέρου στην κολονοσκόπηση, 40 (Ομάδα 2, 45%) είχαν φυσιολογική κολονοσκόπηση, ενώ 9 είχαν κακοήθεια. Οι ασθενείς της ομάδας, σε σχέση με την ομάδα 2, ήταν συχνότερα άντρες (p=0.04), παχύσαρκοι (BMI 30) (p<0.00), μεγαλύτερης ηλικίας (p=0.006), είχαν συχνότερα σακχαρώδη διαβήτη (Σ.Δ.) (p=0.029), μεγαλύτερης διάρκειας ΣΔ (p=0.023), χρησιμοποιούσαν λιγότερο συχνά ασπιρίνη σε σταθερή βάση (p=0.06). Στην πολυπαραγοντική ανάλυση, οι ανεξάρτητοι παράγοντες που σχετίζονταν με την παρουσία αδενωμάτων παχέως εντέρου ήταν η ηλικία (p=0.042), το BMI 30 (p=0.00) και η διάρκεια του ΣΔ (p=0.04). Συνολικά 29 ασθενείς είχαν θετικό τεστ για Helicobacter pylori. Η ανίχνευση του Helicobacter pylori δεν ήταν σημαντικά διαφορετική μεταξύ των ομάδων και 2 (2 vs 7 ασθενείς, p=0.28). Συμπεράσματα: Τα παραπάνω ευρήματα επιβεβαιώνουν παλαιότερες μελέτες σύμφωνα με τις οποίες παράγοντες, όπως ο ΣΔ, η παχυσαρκία και η ασπιρίνη, όχι όμως η παρουσία Helicobacter pylori, σχετίζονται με την εμφάνιση αδενωμάτων παχέως εντέρου. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 2 22 ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΟΙ ΟΓΚΟΙ ΚΟΛΟΥ ΚΑΙ ΟΡΘΟΥ:KΛINIKA ΧΑ- ΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ 24 ΑΣΘΕΝΩΝ Β. Σαζανίδης, Κ. Μαρίνου, Δ. Παπαγεωργίου, Π. Θωμάκος, Α. Πέτσας, Π. Νικολάου, Γ.Κ. Νίκου Ιατρείο Νευροενδοκρινολογίας Πεπτικού Α Προπαιδευτικής Παθολογικής Κλινικής Πανεπιστημίου Αθηνών, «Λαϊκό» Νοσοκομείο Οι νευροενδοκρινικοί όγκοι (ΝΕΤs) του κόλου και του ορθού περιγράφονται μαζί για πρακτικούς λόγους και παρά την οδηγία του WHO (2004) εξακολουθούν να αναφέρονται σαν καρκινοειδή και παρατηρείται αύξηση τους στην κλινική πράξη τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία τα καρκινοειδή του ορθού αποτελούν το 8,5% όλων των καρκινοειδών του γαστρεντερικού σωλήνα ενώ του κόλου είναι πιο σπάνια (περίπου 8%). Σκοπός της εργασίας είναι η εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για τα κλινικά χαρακτηριστικά και τη διαγνωστική και θεραπευτική προσέγγιση αυτής της ομάδας NETs, με βάση την παρακολούθηση ενός σημαντικού αριθμού ασθενών με τέτοιους όγκους. Ασθενείς και μέθοδος: Από 32 ασθενείς με καρκινοειδή του ΓΕΣ που αντιμετωπίσθηκαν στο Εξειδικευμένο Ιατρείο μας τα τελευταία 8 χρόνια οι 24 (8,%) 0 άνδρες και 4 γυναίκες ηλικίας 5 έως 78 ετών, μέση 58, έτη, είχαν ΝΕΤ: 5 του ορθού (,3%) και 9 (6,8%) του κόλου. Οι περισσότεροι προσήλθαν λόγω αναιμίας από απώλεια αίματος από το ορθό (3 NETs ορθού, 2 κόλου) και δυσπεπτικά ή αποφρακτικά συμπτώματα. Σε όλους τους ασθενείς υπήρξε ιστολογική επιβεβαίωση του όγκου και ακολούθησε αφαίρεσή του σε 9 ασθενείς χειρουργικά και σε 5 ενδοσκοπικά. Επίσης σε όλους του ασθενείς προεπεμβατικά και στο follow-up που ακολούθησε, ελέγχοντο οι νευροενδοκρινικοί δείκτες ειδική ενολάση των νευρώνων (NSE) και χρωμογρανίνη (CgA) στον ορό και 5-υδροξυινδολοξεϊκό οξύ (5-ΗΙΑΑ) ούρων 24-ώρου, ενώ εγένετο και για σταδιοποίηση της νόσου απεικονιστικός έλεγχος (US, CT, MRI και OCTREOSCAN). Μεταστάσεις (ηπατικές κ.α) διαπιστώθηκαν σε 4/5 (26,67 %) με ΝΕΤ του ορθού και 3/9 (33,33 %) του παχέος. Όλοι είχαν θετικό OCTREOSCAN και ετέθησαν σε αγωγή με ανάλογο σωματοστατίνης. Μετά μέση επιβίωση 4 ετών και 2 μηνών κατέληξαν 3/5 (20 %) και 2/9 (22,22 %) αντιστοίχως, ενώ οι εναπομείναντες συνεχίζουν την αγωγή. Οι ασθενείς χωρίς μεταστάσεις είναι όλοι εν ζωή και ελεύθεροι της νόσου με επιβίωση πέραν της πενταετίας. Συμπεράσματα: α. Οι ΝΕΤs του ορθού φαίνεται ότι διαγιγνώσκονται συχνότερα από ότι στο παχύ και έχουν μάλλον καλοηθέστερη πορεία. β. Οι ασθενείς χωρίς μεταστάσεις μετά την αφαίρεση της πρωτοπαθούς βλάβης, στη συντριπτική τους πλειονότητα έχουν αρίστη πορεία. 9 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):9 ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΣΕ ΝΕΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΙΣΧΑΙΜΙΚΗ ΚΟΛΙΤΙΔΑ Α. Θεοδωροπούλου, Α. Μπουμπάκη, Α. Σφυριδάκη 2, Π. Ουσταμανωλάκης, Ε. Βάρδας, Γ.Α. Πασπάτης, Ι. Κουτρουμπάκης 3 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, 2 Τμήμα Αιμοδοσίας Βενιζέλειο Γενικό Νοσοκομείο, 3 Γαστρεντερολογικό Τμήμα Πανεπιστήμιο Κρήτης Ηράκλειο Εισαγωγή - Σκοπός: Η ισχαιμική κολίτιδα (ΙΚ) αφορά κυρίως ηλικιωμένους με συνυπάρχουσες παθήσεις. Ένας αυξανόμενος αριθμός νέων ασθενών περιλαμβάνεται στις περισσότερες μελέτες. Συγγενείς παράγοντες κινδύνου φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο στη παθογένεση της ΙΚ. Σκοπός της μελέτης ήταν ο καθορισμός του ρόλου μεταλλάξεων που συνδέονται με καρδιαγγειακή νόσο σε ασθενείς με ΙΚ. Μέθοδος: Στη μελέτη εισήχθησαν ασθενείς με μη αποφρακτική ισχαιμική κολίτιδα ηλικίας < 55 ετών που αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου από τον Ιανουάριο του 2000 έως το Δεκέμβριο του Η διάγνωση της ΙΚ βασίστηκε σε προκαθορισμένα κλινικά, ενδοσκοπικά και ιστολογικά κριτήρια. Αποκλείστηκαν από τη μελέτη σθενείς με αποφρακτική IK όπως θρόμβωση ή εμβολή των μεσεντέριων αγγείων καθώς και ασθενείς με δευτεροπαθή ισχαιμία συνεπεία άλλων παθήσεων. Μετρήθηκαν δώδεκα πολυμορφισμοί θρομβοφιλικών και αγγειοδραστικών γονιδίων σε μια ομάδα 9 νέων ασθενών με ΙΚ (7 άντρες, 2 γυναίκες, ηλικίας 25-55) και συγκρίθηκαν με 52 υγιείς μάρτυρες (ΥΜ) ίδιας ηλικίας και φύλου χρησιμοποιώντας εμπορικώς διαθέσιμο κιτ Cardio-Vascular Disease StripAssay; ViennaLab Labordiagnostika. Αποτελέσματα: Οι συχνότητες του γονότυπου 506RQ (Leiden) του παράγοντα V (FV) και του αλληλίου 506Q ήταν σημαντικά μεγαλύτερες σε ασθενείς με ΙΚ σε σχέση με τους ΥΜ (P<0.05). Η συχνότητα του μεταλλαγμένου αλληλίου 4G του αναστολέα του ενεργοποιητή του πλασμινογόνου (PAI), ήταν σημαντικά μεγαλύτερη σε ασθενείς με ΙΚ σε σχέση με τους ΥΜ (P=0.03). Οι συχνότητες των γονότυπων και μεταλλαγμένων αλληλίων των άλλων 0 πολυμορφισμών ήταν παρόμοιες στις δυο ομάδες (P>0.05). Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι οι πολυμορφισμοί των γονιδίων του FV R506Q και του PAI- πιθανώς να σχετίζονται με την ανάπτυξη ΙΚ σε νέους ασθενείς. Η γενετική προδιάθεση ίσως παίζει σημαντικό ρόλο στην παθογένεση της νόσου σε αυτούς τους ασθενείς. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl): Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ GABAPENTIN ΚΑΙ ΤΟΥ PREGABALIN ΣΤΙΣ ΕΠΩ- ΔΥΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΕΥΕΡΕΘΙΣΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ Μ. Ματαλιωτάκης, Α. Φόρτης, Θ. Λούφα, Ε.Π. Καγμάκης 3, Α. Παπαδόπουλος, Α. Νικολάου 2, Α. Έξαρχος, Π. Καγμάκης Α Παθολογική Κλινική Γ.Ν. Ασκληπιείου Βούλας, 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα ΕΑΝΑΠ «Μεταξά» Πειραιά, 3 Γενικό νοσοκομείο Weiden-Bayern Γερμανία Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου(σ.ε.ε) αποτελεί μία κλινική νοσολογική οντότητα με πολυπαραγοντική αιτιολογία και πολλαπλές κλινικές εκδηλώσεις. Η συμμετοχή του Νευρικού συστήματος σε κεντρικό η περιφερικό επίπεδο φαίνεται ότι είναι πρωταρχικής σημασίας. Γι?αυτό έχουν χρησιμοποιηθεί σπασμολυτικά, αντικαταθλιπτικά και αντιβιοτικά φάρμακα. Από την άλλη τα ενοχλήματα της νόσου διαφέρουν από άτομο σε άτομο(πόνος, μετεωρισμός-δυσκοιλιότητα-διάρροιες κτλ). Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η μελέτη της επίδρασης δύο νέων ουσιών του Gabapentin και του Pregabalin που χρησιμοποιούνται στο νευροπαθητικό πόνο, στην ειδική αυτή ομάδα των ασθενών με επώδυνο σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Σε σύνολο 80 ασθενών με επώδυνο Σ.Ε.Ε τυχαιοποιήθηκαν η ομάδα Α(Control)με συνολικά 60 ασθενείς που έλαβαν Mebeverine 00mg x3 για τρεις(3) μήνες και η ομάδα Β(60 άτομα) να λάβουν Gabapentin 400mg x3/d και η ομάδα Γ(60 ασθενείς) να λάβουν Pregabalin 50mg x2/d. Η ένταση και η ποιότητα του πόνου αξιολογήθηκε από τους ασθενείς σύμφωνα με τη κλίμακα LIKERT (0=όχι πόνος, 0=ο πλέον ισχυρός πόνος).η θεραπεία συνολικά διήρκεσε 3 μήνες με στάδιο προοδευτικής προσαρμογής των δόσεων τις δύο πρώτες εβδομάδες. Ο επανέλεγχος των ασθενών εγένετο κάθε 20 ημέρες(βαθμολογία πόνου-γενική κλινική κατάσταση-υποκειμενική κατάσταση του αρρώστου). Στο τέλος της 3μήνου αγωγής στην ομάδα Α(Control) 2 ασθενείς είχαν βελτίωση πάνω από 30% και 2 ασθενείς είχαν βελτίωση πάνω από 50%. Οι λοιποί ασθενείς δεν ανακουφίστηκαν επαρκώς. Στην ομάδα B(Gabapentin) 42 ασθενείς είχαν βελτίωση πάνω από 30% ενώ οι υπόλοιποι 6 είχαν βελτίωση πάνω από 50%.Δύο(2) ασθενείς διέκοψαν την αγωγή λόγω έντονης κεφαλαλγίας και υπνηλίας. Στην ομάδα Γ(Pregabalin) 30 ασθενείς είχαν βελτίωση πάνω από 30% και 30 ασθενείς πάνω από 50%. Δεν υπήρξαν παρενέργειες του φαρμάκου στην ομάδα Β. Συμπερασματικά φαίνεται ότι στο επώδυνο ευερέθιστο έντερο, η νέα αυτή ομάδα νευρολογικών φαρμάκων που δρουν στο νευροπαθητικό πόνο, φαίνεται ότι παρέχουν ανακούφιση από τον πόνο χωρίς σημαντικές παρενέργειες και ενδεχομένως να αποτελούν μια νέα εναλλακτική πρόταση. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):9 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):9