Ελληνική Βιομηχανία: προς την οικονομία της γνώσης, ΤΕΕ, Αθήνα, 3-5 Ιουλίου 2006, Αθήνα

Transcript

1 Ελληνική Βιοµηχανία και Νέα Οικονοµία: ιαχείριση Γνώσης για την παραγωγή Υπηρεσιών Προστιθέµενης Αξίας E. Βασιλακάκη, Αρχειονόµος-Βιβλιοθηκονόµος, Εταιρεία DBS Υπηρεσίες Πληροφορικής AE Α. Χαλεπλίογλου, Αρχειονόµος- Βιβλιοθηκονόµος, Ακαδηµία Αθηνών/ Ίδρυµα Ιατροβιολογικών Ερευνών, Τµήµα Βιβλιοθήκης & Εκδόσεων Λέξεις Κλειδιά: Ελληνική Βιοµηχανία, ιαχείριση Γνώσης, Νέα Οικονοµία, Προστιθέµενη Αξία ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Η Νέα Οικονοµία αποτελεί µια νέα πραγµατικότητα για την ελληνική βιοµηχανική αγορά, επηρεάζοντας τις επιχειρησιακές της λειτουργίες και διαµορφώνοντας νέους κανόνες και σταθερές. Η σύγχρονη ελληνική Βιοµηχανία, προκειµένου να συµβαδίσει µε τις διεθνείς οικονοµικές εξελίξεις οφείλει να επενδύσει σε αλλαγές τύπου οργανωσιακής κουλτούρας, να υιοθετήσει νέους ρόλους και να ενισχύσει τις εκάστοτε πρακτικές επικοινωνιακής πολιτικής. Οι συγγραφείς του άρθρου υποστηρίζουν ότι η «ιαχείριση Γνώσης» (Knowledge Management) αποτελεί εναλλακτικό τρόπο διοίκησης, συµβάλλοντας στην προσπάθεια αναδιαµόρφωσης της ελληνικής βιοµηχανίας. Μέσω αυτής, θα επιτευχθεί η αποτελεσµατική διαχείριση και η δυναµική εκµετάλλευση της Γνώσης που η Βιοµηχανία παράγει. Απώτερος στόχος είναι η ανάπτυξη υπηρεσιών και προϊόντων προστιθέµενης αξίας, που θα εξασφαλίσουν στην ελληνική Βιοµηχανία το ανταγωνιστικό πλεονέκτηµα σε ευρωπαϊκή, αλλά και διεθνή κλίµακα. ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η ραγδαία ανάπτυξη των Τεχνολογιών της Πληροφορικής και των Επικοινωνιών (ΤΠΕ), σε συνδυασµό µε την αναδυόµενη ανάγκη της αποτελεσµατικής διαχείρισης της παραγόµενης γνώσης, έθεσαν τις σταθερές για τη διαµόρφωση ενός νέου οικονοµικού περιβάλλοντος. Η υπό διαµόρφωση «Νέα Οικονοµία» χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη και προώθηση προϊόντων και υπηρεσιών που να ανταποκρίνονται απόλυτα στις εξατοµικευµένες ανάγκες και απαιτήσεις των πελατών

2 Η σύγχρονη ελληνική Βιοµηχανία επιδιώκοντας να αναπτύξει µια υγιή επιχειρηµατικότητα, να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της στην εγχώρια, αλλά και διεθνή αγορά και να αυξήσει τα κέρδη της, οφείλει να στραφεί προς νέες µεθόδους και αρχές διοίκησης και αξιοποίησης των πόρων της. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι η γνωριµία µε τις αρχές και τις µεθόδους της ιαχείρισης Γνώσης και η τελική υιοθέτησή τους, θα αποτελέσει ένα σηµαντικό πλεονέκτηµα κατά την προσπάθεια προσαρµογής στις διεθνείς εξελίξεις και επιταγές της Παγκόσµιας Οικονοµίας. Η ιαχείριση της Γνώσης αποτελεί έναν εναλλακτικό τρόπο διοίκησης, που στοχεύει, µέσω του εντοπισµού και της αποτελεσµατικής αξιοποίησης της γνώσης της Επιχείρησης, να συµβάλλει στην αύξηση της παραγωγικότητας και στην εξασφάλιση του επιδιωκόµενου ανταγωνιστικού πλεονεκτήµατος. ΟΡΙΣΜΟΙ Σε αυτό το σηµείο οι συγγραφείς κρίνουν αναγκαίο να επεξηγηθούν οι όροι που χρησιµοποιούνται στην παρούσα εισήγηση, ώστε η ορολογία να οριοθετηθεί και τεθεί σε ενιαία εννοιολογική βάση. Ο όρος Γνώση (Knowledge) µπορεί να οριστεί «ως το σύνολο των µαθήσεων που αποκτήθηκαν µε την παρατήρηση και τη µελέτη σε ένα επιστηµονικό πεδίο» 1. Αυτή αποτελεί προϊόν της συνεχούς καταγραφής εντυπώσεων και εξοικείωσης µε το περιβάλλον. Κατά συνέπεια, η γνώση των πραγµάτων είναι σχετική ως προς την αντίληψη του ατόµου για αυτά και όχι ως προς την πραγµατική τους υπόσταση (Μάνεση, 2000). Ο συνδυασµός των πληροφοριών, της κατασταλαγµένης εµπειρίας, των κανόνων και αξιών που ενυπάρχουν σε έναν οργανισµό συνθέτουν τη ιαχείριση της Γνώσης (Knowledge Management) (Davenport et all, 1998). Η αξιοποίηση της γνώσης από έναν Οργανισµό συµβάλλει στην ανάπτυξη και παραγωγή νέων προϊόντων και υπηρεσιών προστιθέµενης αξία επιτυγχάνοντας το επιδιωκόµενο ανταγωνιστικό πλεονέκτηµα στην Αγορά (Koenig, 1997). Σκοπός της ενσωµάτωσης των αρχών της είναι η παροχή της κατάλληλης γνώσης- στα κατάλληλα άτοµα- την κατάλληλη στιγµή, µε σκοπό την ανταλλαγή και αξιοποίηση της γνώσης, την αύξηση της παραγωγικότητας και τη βελτίωση της επίδοσης του οργανισµού (American Productivity Center, 1999). Με τον όρο Νέα Οικονοµία (New Economy) περιγράφεται η µετάβαση από τη µαζική παραγωγή (mass production) στη µαζική προσαρµογή (mass customization). Το νέο οικονοµικόδιοικητικό καθεστώς που διαµορφώνεται, θέτει ως επιτακτική ανάγκη την άµεση παροχή προϊόντων και υπηρεσιών απόλυτα προσαρµοσµένων στις εκάστοτε ανάγκες και απαιτήσεις των πελατών. Προϊόντα και Υπηρεσίες που θα διαχειρίζονται και θα διαµορφώνονται σε µεγάλο βαθµό από τον τελικό πελάτη, ώστε να ανταποκρίνονται στις ιδιαίτερες ανάγκες και απαιτήσεις του (Walters et al, 2002). 1. ηµητράκου, Νέον Ορθογραφικόν Ερµηνευτικόν Λεξικόν. Αθήνα: Γιοβάννης,

3 Το Βιοµηχανικό περιβάλλον είναι κατεξοχήν ένα περιβάλλον παραγωγής, το οποίο στηρίζει την ύπαρξη και ευηµερία του, στη συγκέντρωση όλης της πληροφορίας και γνώσης που χρειάζεται για τη λήψη αποφάσεων. Η αποτελεσµατική οργάνωση του βιοµηχανικού περιβάλλοντος είναι αυτή που θα εξασφαλίσει τη βελτίωση των συνθηκών παραγωγής και στην οικονοµική εξέλιξη του οργανισµού (Μάνεση, 2000). Η κατάλληλη επεξεργασία και διαµόρφωση ενός προϊόντος, µιας λειτουργίας, µιας υπηρεσίας µε τους ενδεδειγµένους µηχανισµούς είναι αυτή που προσδίδει ένα βασικό χαρακτηριστικό, αυτό της Προστιθέµενης Αξίας (Added Value). Αυτή, είναι αποτέλεσµα των διαδικασιών εξατοµίκευσης και προσαρµογής των παρεχόµενων προϊόντων και υπηρεσιών στις ανάγκες των τελικών πελατών τη στιγµή και µε τον τρόπο που τα έχουν ανάγκη (Chernatony and Harris, 2000). ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ Την αποτύπωση των αλλαγών που λαµβάνουν χώρα στο βιοµηχανικό περιβάλλον και αφορούν τις διοικητικές τάσεις των τελευταίων ετών διαπραγµατεύεται πληθώρα άρθρων. Όλα θέτουν ως επιτακτική ανάγκη την αλλαγή της οργανωσιακής κουλτούρας των οργανισµών, των επιχειρησιακών ρόλων και την εναρµόνιση των επιχειρήσεων µε τις επιταγές της οικονοµίας των «συγκοινωνούντων δοχείων». Η ικανοποίηση των παραπάνω αναγκών, θα συµβάλλει στην ανάπτυξη µιας υγιούς επιχειρηµατικότητας, στην αύξηση της παραγωγικότητας και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Ο Eric Banks (1999) στο άρθρο του Creating a Knowledge culture, περιγράφει το νέο οικονοµικό περιβάλλον αναφέροντας τα κύρια χαρακτηριστικά του, τονίζοντας ότι προκειµένου οι επιχειρήσεις να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις, θα πρέπει να αξιοποιήσουν τη γνώση και την εµπειρία των στελεχών τους. Η υιοθέτηση των αρχών και κανόνων της ιαχείρισης της Γνώσης, εµφανίζεται ως επιτακτική ανάγκη για την προώθηση των λειτουργιών και την εξασφάλιση του ανταγωνιστικού πλεονεκτήµατος. Στο ίδιο µήκος κύµατος κινείται και το άρθρο των Bogdanowicz και Bailey (2002) The value of Knowledge and the values of the new knowledge worker: generation x in the new economy. Οι συγγραφείς θεωρούν τη γνώση ως προϊόν της Νέας Οικονοµίας, η οποία είναι ανάγκη να αξιολογείται, να διαχειρίζεται και να αξιοποιείται, ως αναπόσπαστο κοµµάτι του Οργανισµού. Τονίζεται, ακόµα, ότι η αποτελεσµατική χρήση των αρχών της ιαχείρισης Γνώσης αποτελεί µια πρόκληση, η επιτυχία της οποίας θα εξασφαλίσει για τον Οργανισµό το επιδιωκόµενο ανταγωνιστικό πλεονέκτηµα. Η επίλυση αυτού του περίπλοκου εγχειρήµατος επικεντρώνεται στην αποτελεσµατική διοίκηση του ανθρώπινου δυναµικού µιας επιχείρησης, καθώς οι άνθρωποι πρώτα πρέπει να συνειδητοποιήσουν τα οφέλη της και να την υιοθετήσουν ως αναπόσπαστο κοµµάτι της καθηµερινής τους εργασίας. Η διεθνής βιβλιογραφία επισηµαίνει τη δυσκολία, αλλά, κυρίως, τα οφέλη που προκύπτουν από την υιοθέτηση των αρχών και µεθόδων της ιαχείρισης της Γνώσης, κάτι που είναι κατάφορο µέσω της ενδεικτικής ανωτέρω παράθεσης κάποιων από αυτά. Όλοι οι συγγραφείς - 3 -

4 συγκλίνουν στη σπουδαιότητα της ιαχείρισης Γνώσης για τη διοίκηση των επιχειρήσεων που στοχεύουν στην ανάπτυξη και κυριαρχία τους σε περιβάλλον Νέας Οικονοµίας. ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΑΣΕΙΣ ΙΟΙΚΗΣΗΣ Το περιβάλλον της Νέας Οικονοµίας αποτέλεσε προϊόν εξέλιξης και ανάγκη αύξησης της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, καθώς και ικανοποίησης των απαιτήσεων των πελατών για την παροχή εξατοµικευµένων προϊόντων και υπηρεσιών. Οι διεθνείς βιοµηχανικές µονάδες διαπίστωσαν ότι για να συµβαδίσουν µε τη νέα οικονοµική πραγµατικότητα, έπρεπε να τροποποιήσουν τις υπάρχουσες διοικητικές δοµές, στρατηγικούς στόχους και να επαναπροσδιορίσουν τους διαθέσιµους πόρους τους. Η διάκριση µεταξύ Οικονοµίας και Νέας Οικονοµίας, αλλά και η αναφορά σε νέες, αναδυόµενες τάσεις της διοικητικής επιστήµης, οι οποίες προέκυψαν, ως απόρροια του υπό διαµόρφωση οικονοµικού περιβάλλοντος, άρχισαν να γίνονται πιο έντονες µε τη συνειδητοποίηση της αξίας της γνώσης κατά τη δηµιουργία του ανταγωνιστικού πλεονεκτήµατος. Τα χαρακτηριστικά του µέχρι πρότινος κυρίαρχου οικονοµικού περιβάλλοντος σε αντιπαραβολή µε αυτά του υπό διαµόρφωση, παρουσιάζονται, εν συνεχεία, σε µορφή πίνακα (Βασιλακάκη & Χαλεπλίογλου, 2006): Οικονοµία Νέα Οικονοµία οµή Σταθερότητα Ραγδαίες αλλαγές, ευελιξία Συστατικό εδοµένα, πληροφορίες Γνώση Ανάπτυξη Προβλεψιµότητα Τεχνολογίες της Πληροφορίας & Επικοινωνίας Υπόσταση Υλική Άυλη, ιαδικτυακή Γεωγραφικά Όρια Τοπικά ιεθνή Χρονικοί Περιορισµοί Καθορισµένο ωράριο Υπηρεσίες 24/7/365 Προϊόντα/ Υπηρεσίες Μαζική Παραγωγή Εξατοµικευµένες Υπηρεσίες/ Προϊόντα Πρόσβαση Κεντρικά σηµεία διάθεσης Κάθε Π/Υ & σηµείο διάθεσης Πίνακας 1: Οικονοµικό Περιβάλλον Όπως προκύπτει από την πινακοποιηµένη παράθεση των κύριων χαρακτηριστικών της άλλοτε κυρίαρχης Οικονοµίας και της αναδυόµενης Νέας Οικονοµίας, σηµαντικές αλλαγές έχουν - 4 -

5 σηµειωθεί σε επίπεδο δοµής, µορφής, πρόσβασης και διάθεσης προϊόντων και υπηρεσιών. Το γεγονός αυτό, στηρίζεται και σε µεθοδευµένες πολιτικές αποφάσεις, όπως είναι η Στρατηγική της Λισσαβόνας, που χαράκτηκε το Οι ηγέτες των κρατών µελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξέφρασαν ρητά την πρόθεσή τους να καταστήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, µέχρι το 2010, «την πλέον ανταγωνιστική και δυναµική οικονοµία γνώσης παγκοσµίως, ικανή για βιώσιµη οικονοµική ανάπτυξη, µε περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας και µεγαλύτερη κοινωνική συνοχή». Στόχος του κειµένου που συντάχθηκε υπήρξε η διαµόρφωση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου, στον οποίο θα προωθείται η οικονοµική δραστηριότητα, η έρευνα, η καινοτοµία και η επιχειρηµατικότητα των κρατών-µελών, στοχεύοντας στην εξασφάλιση της µακροχρόνιας ανάπτυξης και ευηµερίας. Όσον αφορά στη σκιαγράφηση του διοικητικού περιβάλλοντος και των κυρίαρχων σηµερινών τάσεων στο χώρο της διοίκησης, αυτό διαφαίνεται µέσα από τον ακόλουθο πίνακα (Βασιλακάκη & Χαλεπλίογλου, 2006): ιοίκηση ιαχείριση Γνώσης οµή Ιεραρχική Ευέλικτη Ανάπτυξη Προβλέψιµη Προσαρµοσµένη Αναβάθµιση Κεφάλαιο Πίνακας 2: ιοίκηση Υιοθέτηση νέας τεχνολογίας για βελτίωση προϊόντος Πρώτες ύλες, εργατικό δυναµικό, τεχνολογία, χρηµατικό κεφάλαιο Ανθρώπινου δυναµικού, µεθόδων διοίκησης, συστήµατα ποιότητας, Τεχνολογία Πρώτες ύλες, εργατικό δυναµικό, τεχνολογία, χρηµατικό & γνωσιακό κεφάλαιο Η αντιστοίχηση των κύριων χαρακτηριστικών της ιοίκησης και της ιαχείρισης της Γνώσης, στόχο έχει να καταδείξει τις ανάγκες και τις απαιτήσεις που έχει θέσει άνθιση της Κοινωνίας της Γνώσης. Ο εντοπισµός και αξιοποίηση της παραγόµενης και διαχειριζόµενης γνώσης ενός Οργανισµός, συµβάλλει στη µελλοντική του ανάπτυξη. Η σταδιακή µετάβαση από την αξιοποίηση των δεδοµένων σε αυτή της επεξεργασµένης πληροφορίας, σε συνάρτηση µε τη νέα ανθρωποκεντρική θεώρηση της οργάνωσης µιας επιχείρησης, υπήρξε ο ευαγγελισµός της εισαγωγής της έννοιας της Γνώσης. Η αποδοχή της γνώσης ως κεφάλαιο ενός οργανισµού και η αξιοποίησή του για την εξέλιξη αυτού, αν και έγινε άµεσα δεκτή, εν τούτοις γεγονός παραµένει η παραδοχή ότι η άυλη και ρευστή διάστασή του διαµορφώνει προκλήσεις σε πολλαπλά επίπεδα (Bogdanovicz and Bailey, 2002). ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ & ΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΓΝΩΣΗΣ - 5 -

6 Κάθε βιοµηχανική µονάδα, ανεξαρτήτως µεγέθους, συµπεριφέρεται ως ένα ανοιχτό σύστηµα, που δραστηριοποιείται στο πλαίσιο ενός εξωτερικού περιβάλλοντος. Η σχέση που αναπτύσσει µε αυτό είναι κυκλική και κριτική. Προσλαµβάνει εισερχόµενα, που µπορεί να είναι πρώτες ύλες, πληροφορίες, ερεθίσµατα κλπ., τα αποθηκεύει, τα οργανώνει και τα επεξεργάζεται στο εσωτερικό περιβάλλον της, µε τέτοιο τρόπο, ώστε αυτά να µετατραπούν σε εξερχόµενα, όπως υπηρεσίες, προϊόντα, λειτουργίες και γνώση. Η ανωτέρω διαδικασία είναι επαναλαµβανόµενη και άµεσα εξαρτώµενη από τα περιβάλλοντα, εξωτερικό και εσωτερικό. Ένα περιβάλλον δε µένει ποτέ σταθερό. Αντίθετα, µεταβάλλεται κατά περιόδους, ανάλογα µε τις εκάστοτε επικρατούσες συνθήκες, σε οικονοµικό και πολιτικό επίπεδο, αλλά και κοινωνικό και πολιτισµικό. Οι αλλαγές του περιβάλλοντος, ανεξάρτητα της φύσεώς τους, προκαλούν µια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων και στα επιµέρους υποσυστήµατα και λοιπά στοιχεία του περιβάλλοντος αυτού. Στη συγκεκριµένη περίπτωση, η ρευστότητα και πολυπλοκότητα του οικονοµικού και πολιτικού περιβάλλοντος είναι που επηρεάζει, αµέσως ή εµµέσως και τον τοµέα της βιοµηχανίας (Lang, 2001). Κάθε Οργανισµός παράγει τρία βασικά είδη γνώσης. Αυτά, στη συνέχεια, καλείται να διαχειριστεί: Α) Την Υπονοούµενη ή Άρρητη γνώση (tacit knowledge), που αφορά σε προσωπικές εµπειρίες και στην ικανότητα δηµιουργικού συνδυασµού µακροχρόνιας πείρας και διαίσθησης. Β) Την Κατηγορηµατική ή Ρητή γνώση (explicit/ rule- based knowledge), που αφορά σε σύνολα τυποποιηµένης πληροφορίας, κατάλληλα επεξεργασµένης και οργανωµένης µε τέτοιο τρόπο, ώστε σε ένα επόµενο στάδιο, να µπορεί να χρησιµοποιηθεί από τρίτους. Γ) Τη Λανθάνουσα γνώση ή γνώση της οργανωσιακής κουλτούρας (background/ cultural knowledge), που αφορά στη γνώση που απορρέει από τις δραστηριότητες του Οργανισµού, τις λειτουργίες του, το προσωπικό του και τη γενικότερη φιλοσοφία του. Είδος Μορφή Παράδειγµα Χρήση Υπονοούµενη/ Άρρητη Γνώση ιαδικαστική Εµφωλευµένη στις δράσεις Εµπειρία ιαίσθηση Προθέσεις Εξασφαλίζει την επιτυχία µιας δράσης Κατηγορηµατική/ Ρητή Γνώση ηλωµένη Κωδικοποιηµένη σε προγράµµατα Ρουτίνα Σταθερές διαδικασίες Προωθεί την επιχειρησιακές αποφάσεις και τον έλεγχο Καταγεγραµµέν ες δοµές Λανθάνουσα Γνώση Από τα συµφραζόµενα ηλωµένη στα Ιστορίες Προσωπικές Απόψεις Επιτυγχάνει επιχειρησιακή συνείδηση µέσω κοινού οράµατος & στόχων - 6 -

7 κείµενα Υποθετικά σενάρια Πίνακας 3: Τα είδη Γνώσης µιας επιχείρησης (Πηγή: Choo, 1995) Τα τρία είδη γνώσης ενυπάρχουν σε κάθε Οργανισµό, χωρίς, όµως, να καθίστανται αυτοµάτως εκµεταλλεύσιµα. Ο «έξυπνος» Οργανισµός είναι εκείνος που επιδοκιµάζει την ύπαρξη της υπονοούµενης γνώσης, µε σκοπό την παραγωγή ιδεών (brainstorming) και την καινοτοµία (innovation), επωφελείται την κατηγορηµατική γνώση, ώστε να παγιώσει την αποδοτικότητα του κεφαλαίου του και δηµιουργεί λανθάνουσα γνώση, για να συνδέσει, σε επίπεδο εσωτερικού περιβάλλοντος, την αποστολή µε τις δραστηριότητες/ λειτουργίες του. Η δηµιουργική διαχείριση και η παραγωγική εκµετάλλευση των τριών ειδών γνώσης που υπάρχουν µέσα στους βιοµηχανικούς οργανισµούς, αναπτύσσουν ένα τέταρτο είδος γνώσης. Αφορά σε µια «µεταγνώση» (meta- knowledge), η οποία µπορεί εν συνεχεία να χρησιµοποιηθεί για την ολοκλήρωση και ενίσχυση του διανοητικού κεφαλαίου (intellectual capital) του Οργανισµού. Η γνώση αυτή, φέρει πρωτογενώς µια προστιθέµενη αξία, αποτέλεσµα της επεξεργασίας που υποβλήθηκε µέχρι τη στιγµή της παραγωγής της (Choo, 1995). Η ανωτέρω περιγραφόµενη διαδικασία, είναι ουσιαστικά ο τρόπος που ένας Οργανισµός ασκεί ιαχείριση Γνώσης. εν πρόκειται για µια αποµονωµένη διαδικασία, που πραγµατοποιείται σπασµωδικά από ένα τµήµα του Οργανισµού και για σύντοµο χρονικό διάστηµα. Αντίθετα, η ιαχείριση Γνώσης ενσωµατώνεται στις επιχειρησιακές λειτουργίες ενός Οργανισµού, αποτελώντας αναπόσπαστο κοµµάτι της οργανωσιακής κουλτούρας αυτού και διοχετεύεται ασυνείδητα στις υπηρεσίες, τα προϊόντα και τις υπόλοιπες δραστηριότητές του (Choo, 1995). Η Βιοµηχανική µονάδα κάνοντας ιαχείριση Γνώσης µετατρέπεται σε ένα οργανισµό που µαθαίνει συνεχώς (Learning Organizations), που αφουγκράζεται τις αλλαγές του περιβάλλοντος και ανάλογα δρα. Η ελληνική βιοµηχανία επιδιώκει την εξασφάλιση του ανταγωνιστικού πλεονεκτήµατος σε µια δυναµικά µεταβαλλόµενη αγορά. Η ικανότητα εκµάθησης και προσαρµογής αποτελεί σηµαντικό πλεονέκτηµα (Banks, 1999). Η ΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ Η ιαχείριση της Γνώσης 2, προϋποθέτει τη ιαχείρισης της Πληροφορίας 3 µέσα στη βιοµηχανική µονάδα, καθώς η Γνώση αποτελεί ένα ολοκληρωµένο και επεξεργασµένο νοητικά σύνολο 2 Σε επίπεδο τυπικού ορισµού, Γνώση είναι «το αποτέλεσµα κάθε πνευµατικής διαδικασίας για την κατανόηση της αντικειµενικής πραγµατικότητας, είτε άµεσα µε τις αισθήσεις, είτε έµµεσα µε την παρέµβαση του λογικού». (Τυπικός ορισµός από το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, Θεσσαλονίκη: ΑΠΘ. Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών, 1998). 3 Πληροφορία είναι «κάθε στοιχείο γνώσης ή κρίσης που µεταδίδεται µε τη βοήθεια του λόγου, του ήχου ή της εικόνας, καθώς και µε το σύνολο των συµβόλων που είναι κατανοητά στους ανθρώπους, µε σκοπό να - 7 -

8 δεδοµένων, που θα µπορούσαµε να ονοµάσουµε γνωστικά στοιχεία ή πληροφορίες (Μπώκος, 2001). Η γενική σύνδεση των δεδοµένων µε ένα συγκεκριµένο αντικείµενο, το γνωστικό αντικείµενο, και η εσωτερική του δόµηση και αλληλουχία συγκροτούν αυτό που ονοµάζεται γνώση ενός αντικειµένου. Η ιαχείριση των Πληροφοριών είναι απαραίτητη για να ενεργοποιηθούν οι πληροφοριακές πηγές του Οργανισµού. Η δηµιουργία, η πρόσκτηση, η αποθήκευση, η ανάλυση και η χρήση της πληροφορίας αποτελούν τις διαδικασίες που υποστηρίζουν την ανάπτυξη και επέκταση του «έξυπνου οργανισµού». Οι βασικοί διαχειριστές της πληροφορίας, είναι οι χρήστες της, σε συνεργασία µε άλλες ειδικότητες, όπως οι επιστήµονες της πληροφορίας και οι επιστήµονες των νέων τεχνολογιών της πληροφορίας. Σε κάθε περίπτωση, η ιαχείριση της Γνώσης αφορά το σύνολο του ανθρώπινου δυναµικού και προϋποθέτει συλλογική οργανωσιακή συνείδηση. Με αυτόν τον τρόπο συγκρατείται ενδοεπιχειρησιακά το παραγόµενο διανοητικό κεφάλαιο (Walczak 2005). Το ανθρώπινο δυναµικό που ασχολείται µε τη ιαχείριση της Γνώσης οφείλει να διαθέτει κάποια βασικά χαρακτηριστικά, όπως: α) την απαραίτητη επιστηµονική κατάρτιση και το υπόβαθρο των γνώσεων, β) την αντιληπτική ικανότητα και πνευµατική οξυδέρκεια, ώστε να γνωρίζει πού να αναζητήσει την άρρητη/ υπονοούµενη γνώση της επιχείρησης, γ) τη δυνατότητα µετατροπής της άρρητης γνώσης σε ρητή, δ) την ικανότητα παραγωγής νέας γνώσης, ε) τη ικανότητα µετατροπής της γνώσης της επιχείρησης σε δράση. ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗ ΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΓΝΩΣΗΣ Η ιαχείριση της Γνώσης µπορεί να αποτελέσει εναλλακτικό τρόπο διοίκησης των ελληνικών βιοµηχανικών µονάδων, σύµφωνα µε την άποψη των συγγραφέων. Πρόκειται, ουσιαστικά, για µια νέα διοικητική τάση, κατά την οποία καµία πληροφορία δε µένει ανεκµετάλλευτη και ο κατάλληλος συνδυασµός τους δηµιουργεί το γνωστικό κεφάλαιο της Βιοµηχανίας. Το τελευταίο είναι εξίσου σηµαντικό όσο και το οικονοµικό κεφάλαιο ή/ και οι ανθρώπινοι πόροι (Choo, 2002). Οι συγγραφείς προτείνουν την ανάπτυξη τεχνικών και µεθόδων ιαχείρισης Γνώσης ως τρόπο διοίκησης, καθώς θεωρούν ότι συµβάλλει σε όλα τα στάδια επιχειρηµατικής ανάπτυξης και στις περισσότερες από τις λειτουργίες και δραστηριότητες, ξεκινώντας από ιδρύσεως του Οργανισµού έως και το τελικό στάδιο της παραγωγής υπηρεσιών και προϊόντων. Συγκεκριµένα, η ιαχείριση Γνώσης µπορεί να συµβάλλει: Στο κοµµάτι της αποστολής και της πολιτικής του Οργανισµού: τους ενηµερώσει για κάποιο γεγονός ή θέµα». (Εµµ. Κριαρά, Νέο Ελληνικό Λεξικό της Σύγχρονης ηµοτικής Γλώσσας, Γραπτής και Προφορικής, Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών,

9 o Στο αρχικό στάδιο συγκρότησης της επιχείρησης, κατά την χάραξη της πολιτικής και των στόχων αυτής, τον προσδιορισµό της αποστολής της και την οριοθέτηση της αγοράς στην οποία πρόκειται να απευθυνθεί. Στο κοµµάτι της οργάνωσης και διοίκησης του Οργανισµού: o Στην ανάπτυξη της οργανωτικής διάρθρωσης της επιχείρησης, µέσα από το οργανόγραµµα, τον εσωτερικό κανονισµό λειτουργίας, τις περιγραφές των θέσεων εργασίας κλπ, µε τον τακτικό ή λειτουργικό προγραµµατισµό. o Στην ανάπτυξη των στρατηγικών δράσεων της επιχείρησης, που αφορά στην ανώτατη διοίκηση ως προς την ανάπτυξη και εποπτεία και στοχεύει σε βάθος του χρόνου. o Σε όλες τις φάσεις των λειτουργιών µιας επιχείρησης, δηλαδή, στον προγραµµατισµό, στην οργάνωση, στη διεύθυνση και το συντονισµό και τελικά στον έλεγχο. o Στο σχεδιασµό και την ανάπτυξη των λειτουργιών και διαδικασιών της επιχείρησης κατ αντιστοιχία των εκάστοτε δραστηριοτήτων της επιχείρησης. o Στη διαδικασία λήψης επιχειρησιακών αποφάσεων, ανεξάρτητα από το επίπεδο λήψης αυτών, δηλαδή, εάν πρόκειται για στρατηγικές, διαχειριστικές ή λειτουργικές. o Στη διαχείριση κρίσεων και τη διοίκηση των αλλαγών, είτε αυτές είναι ενδογενείς, είτε εξωγενείς και ανεξάρτητα από τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση ή την ανάγκη αλλαγής, που µπορεί να είναι παράγοντες οικονοµικής φύσεως, τεχνολογικής ή αφορούν στη φύση του ανθρώπινου δυναµικού ή ακόµα και αλλαγές σε παγκόσµια κλίµακα. Η ιαχείριση Γνώσης παρέχει τον τρόπο κατανόησης και ερµηνείας των δυνάµεων που οδηγούν στην αλλαγή, στις διεργασίες που πρέπει να γίνουν, σε πιθανές αντιστάσεις µπροστά στο ενδεχόµενο µιας αλλαγής, αλλά και στη θεώρηση της αλλαγής ως µέσο ανάπτυξης. o Στη διαχείριση των ανθρωπίνων πόρων, µε τη συστηµατική ανάπτυξη και εφαρµογή συγκεκριµένων ενεργειών που αφορούν στη διοίκηση των εργαζοµένων στην επιχείρηση µε σκοπό την επίτευξη των στρατηγικών στόχων αυτής. o Στο σχεδιασµό εκπαιδευτικής πολιτικής για το ανθρώπινο δυναµικό που στελεχώνει την επιχείρηση, σύµφωνα µε τις εκπαιδευτικές τους ανάγκες και τις ανάγκες της επιχείρησης. o Στην επικοινωνία της επιχείρησης τόσο µε το εσωτερικό, όσο και µε το εξωτερικό περιβάλλον αυτής. Το εσωτερικό περιβάλλον αφορά κυρίως το ανθρώπινο δυναµικό της επιχείρησης και το εξωτερικό περιβάλλον µε το κοινό της επιχείρησης και το κοµµάτι της αγοράς που κατέχει ή διεκδικεί. Η επικοινωνία µπορεί να είναι επίσηµη ή ανεπίσηµη. Και στις δύο περιπτώσεις η ιαχείριση Γνώση συµβάλλει στην κατανόηση και ερµηνεία των αναγκών και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των περιβαλλόντων

10 Στο κοµµάτι του ελέγχου και της αξιολόγησης των λειτουργιών, δράσεων και προϊόντων του Οργανισµού: o Στην κατά καιρούς αξιολόγηση και επαναπροσδιορισµό του στόχου και της αποστολής της επιχείρησης. o Στον έλεγχο και την αξιολόγηση της αποτελεσµατικότητας των λειτουργιών και διαδικασιών που ακολουθούνται για συγκεκριµένες δραστηριότητες της επιχείρησης. Στο κοµµάτι της εξασφάλισης της ποιότητας για τον Οργανισµό o Στη διαχείριση της ολικής ποιότητας της επιχείρησης, µε τον έλεγχο και τη διασφάλιση της ποιότητας και µε απώτερο στόχο την ικανοποίηση του αγοραστικού κοινού. Στον επαναπροσδιορισµό του ρόλου του Οργανισµού σε περιβάλλον Νέας Οικονοµίας o Στην ανάπτυξη της επιχειρηµατικότητας και της καινοτοµίας. o Στη δηµιουργία του και αύξηση του διανοητικού κεφαλαίου της επιχείρησης. o Στην παραγωγή υπηρεσιών και προϊόντων προστιθέµενης αξίας. o Στη δηµιουργία του ανταγωνιστικού πλεονεκτήµατος, µε τη συνεχή αξιολόγηση των επιδόσεων της επιχείρησης, µέσω διαδικασιών µέτρησης υπηρεσιών, προϊόντων και επιχειρηµατικών πρακτικών και τη σύγκριση µε τις καλύτερες οµοειδείς επιχειρήσεις, µε στόχο τη βελτίωση της απόδοσης της επιχείρησης. o Στη δηµιουργία της «έξυπνης βιοµηχανίας», δηλαδή, αυτής που µαθαίνει συνεχώς και τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι: α) η αλληλεπίδραση µε το περιβάλλον σαν ενιαίο σύστηµα, β) η ανοιχτή επικοινωνία (οριζόντια ή κάθετη), γ) η δυνατότητα πρόβλεψης ενδεχόµενων αλλαγών του περιβάλλοντος και δ) η συνεχής µελέτη του περιβάλλοντος και η άντληση στοιχείων που το αφορούν εν πρόκειται για µια σπασµωδική διοικητική πρακτική, αλλά χρειάζεται να δοκιµαστεί µε το χρόνο και τους ανθρώπους. Αφορά σε µια επένδυση στη Γνώση, που, όπως κάθε άλλη επένδυση, απαιτεί υποµονή και σχεδιασµό δράσεων. Το κύριο µέληµα της επιχείρησης είναι η χάραξη πολιτικής και η ανάπτυξη στρατηγικού σχεδιασµού για τη ιαχείριση της Γνώσης. Οι πρακτικές και µέθοδοι που επιλέγονται για τη ιαχείριση της Γνώσης αναπτύσσονται για να απαντούν: α) στο «τί» (know- what), β) στο «γιατί» (know- why), γ) στο «πώς» (know- how) και δ) στο «ποιος» (know- who) (Clarke, 2001). Τα βήµατα της ιαχείρισης Γνώσης, σε γενικές γραµµές, αφορούν: 1. Στον προσδιορισµό των πληροφοριακών αναγκών 2. Στην πρόσκτηση πληροφοριών 3. Στην αξιολόγηση και οργάνωση και η αποθήκευση της πληροφορίας

11 4. Στην ανάπτυξη πληροφοριακών υπηρεσιών και προϊόντων 5. Στη διάχυση των πληροφοριακών παραγοµένων 6. Στη χρήση των πληροφοριακών παραγοµένων ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ: ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΓΝΩΣΗΣ Στο παρόν άρθρο, αρχικά, πραγµατοποιήθηκε εννοιολογικός προσδιορισµός των σηµαντικότερων όρων που χρησιµοποιήθηκαν και σύντοµη βιβλιογραφική επισκόπηση. Ακόµα, σκιαγραφήθηκε το βιοµηχανικό περιβάλλον της χώρας µας, υπό το πρίσµα της Νέας Οικονοµίας. Οι προκλήσεις, οι προοπτικές και σχετικές σκέψεις, επίσης, αναπτύχθηκαν. Στη συνέχεια, έλαβε χώρα σύντοµη θεωρητική προσέγγιση της ιαχείρισης Γνώσης και αναλύθηκαν οι λόγοι για τους οποίους και η Βιοµηχανία καλόν είναι να υιοθετήσει πρακτικές και µεθόδους ιαχείρισης Γνώσης. Έπειτα, καταγράφηκαν τα βήµατα της επιτυχούς ενσωµάτωσης των πρακτικών στην επιχειρησιακή οργάνωση και τέλος, επισηµάνθηκαν τα πιθανά οφέλη από την υιοθέτηση πρακτικών του είδους. Οι συγγραφείς κατέληξαν, προτείνοντας την υιοθέτηση πρακτικών και µεθόδων ιαχείρισης Γνώσης ως εναλλακτικό τρόπο διοίκησης των ελληνικών βιοµηχανικών µονάδων. Η χρήση των τεχνολογιών της πληροφορίας, σε συνδυασµό µε την επιστήµη της πληροφορίας παρέχουν σηµαντικές δυνατότητες για την παραγωγή και χρήση της Γνώσης, µε σκοπό το πολλαπλό κέρδος. Η ανάπτυξη τεχνικών και µεθόδων ιαχείρισης Γνώσης παραµένει ακόµα µια διοικητική πρόκληση. Το διεθνές παράδειγµα έχει ήδη αποδείξει ότι η ιαχείριση Γνώσης µπορεί να αποτελέσει τρόπο διοίκησης, αποδοτικότερο ίσως και από τη διαχείριση ολικής ποιότητας (Clarke, 2001). Με τη χάραξη ορθής πολιτικής, στόχων και στρατηγικού σχεδιασµού, µε το κατάλληλο ανθρώπινο δυναµικό και µε τη σταδιακή αλλαγή της οργανωσιακής κουλτούρας, η ιαχείριση Γνώσης διεκδικεί ένα τίτλο ανάµεσα στα σηµαντικότερα ρεύµατα στη ιοίκηση των Επιχειρήσεων του αιώνα που διανύουµε, επιτυγχάνοντας, µε αυτόν τον τρόπο, την απελευθέρωση των πλούσιων γνωστικών πηγών των βιοµηχανικών µονάδων, µε απώτερο στόχο την ανταγωνιστικότητα στην Οικονοµία της Γνώσης. ΑΝΑΦΟΡΕΣ American Productivity Center, What is knowledge management 1999, [τεκµήριο www, URL: ηµεροµηνία πρόσβασης: ] Banks, E «Creating knowledge culture», Work Study, 48 no. 1, σελ

12 Bogdanovicz, M. S. and E. K. Bailey, The value of knowledge and the values of the new knowledge worker: generation x in the new economy, Journal of European Industrial Training, vol. 26, no 2/3/4, pp Chernatony, L. de, and F. Harris, «Added Value: its nature, roles and sustainability», European Journal of Marketing, 34 no. ½, σελ Choo, C. W Information Management for the Intelligent Organization: Roles and Implications for the Information Professions, Digital Libraries Conference, Singapore: March 1995 Choo, C. W Strategic Management of Intellectual Capital and Organizational Knowledge, Oxford University Press Clarke, T Part one- Knowledge Management: The knowledge economy, Education + Training, Vol. 43, No. 4/5, pp Davenport et al Successful Knowledge Management Projects Sloan Management Review, 2 no. 39, σελ Koenig, M. E. D Intellectual capital and how to leverage it, The Bottom line, vol. 10, no. 3, pp Lang- Chinying, J Managing in knowledge- based competition, Journal of Organizational Change Management, Vol. 14, No. 6, pp Walczak, S Organizational Knowledge management structure, The Learning Organization, Vol. 12, No. 4, σελ Walters, D. et all Creating value in the New Economy, Management Decision, vol. 40, no. 8, pp Βασιλακάκη, Ε. και Α. Χαλεπλίογλου, «Προκλήσεις & Προοπτικές της Νέας Οικονοµίας: ιαχείριση Γνώσης ως εναλλακτικός τρόπος ιοίκησης των ελληνικών Επιχειρήσεων», 1 ο Επιστηµονικό Συνέδριο στη ιοικητική Σκέψη και Πρακτική, Αθήνα: Μάιος ηµητράκου, Νέον Ορθογραφικόν Ερµηνευτικόν Λεξικόν. Αθήνα: Γιοβάννης, Μάνεση- Κυριάκη, «Η ιαχείριση των Πληροφοριών στο Βιοµηχανικό Περιβάλλον», Συνέδριο για τα Βιοµηχανικά Αρχεία, Ερµούπολη: Οκτώβριος Μπώκος, Γ Εισαγωγή στην επιστήµη της πληροφόρησης, Αθήνα: Παπασωτηρίου,