Συνθήκη Ειρήνης Βυζαντίου και Αράβων, 678

Transcript

1 Περίληψη : Η ήττα των Αράβων στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 678 αποδυνάμωσε το αραβικό κράτος. Παράλληλα, οι Βυζαντινοί αντεπιτέθηκαν στη Συρία και τον Λίβανο. Οι επιτυχίες των Βυζαντινών θορύβησαν τον χαλίφη Μωαβία, ο οποίος ζήτησε ειρήνη από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ'. Η συνθήκη υπογράφηκε το ίδιο έτος και προέβλεπε την καταβολή φόρου από πλευράς Αράβων και την παύση των εχθροπραξιών στη Συρία και τον Λίβανο από πλευράς Βυζαντινών. Χρονολόγηση 678 Γεωγραφικός Εντοπισμός Δαμασκός 1. Ιστορικό πλαίσιο Η πρώτη φάση των αραβικών κατακτήσεων, οι οποίες ξεκίνησαν το 634, κορυφώθηκε με την πολυετή πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τον χαλίφη Μωαβία ιμπν Άμπι Σουφυάν (Muwa'iyah ibn Abi Sufyan) το Με τη βοήθεια του στόλου του και του υγρού πυρός, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ' ( ) κατάφερε να αποκρούσει τις επανειλημμένες επιθέσεις των Αράβων και να σώσει τη Βασιλεύουσα. Αν και οι Βυζαντινοί βρίσκονταν στην άμυνα, κατάφεραν ισχυρά κτυπήματα στην πολεμική μηχανή των Αράβων, ειδικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών της πολιορκίας. Η καταστροφή μέρους του αραβικού στόλου στην Προποντίδα συμπληρώθηκε, κατά την αποχώρηση των Αράβων, από μια καταιγίδα η οποία κατέστρεψε τα υπολείμματα του στόλου τους. Παράλληλα, μία αραβική στρατιά καταστράφηκε σε ενέδρα των Βυζαντινών στη Μικρά Ασία. Οι δυσβάστακτες απώλειες τις οποίες υπέστησαν οι Άραβες κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων του οδήγησαν το χαλιφάτο σε εσωτερική κρίση. Ακόμα πιο ανησυχητική ήταν η κατάσταση στη Συρία και τον Λίβανο. Οι Βυζαντινοί, εκμεταλλευόμενοι τις δυσκολίες των Αράβων, οργάνωσαν αντεπίθεση. Οι Μαρδαΐτες, λαός αμφιλεγόμενης προέλευσης, ταυτιζόμενος πιθανότατα με τους Djaradjima των αραβικών πηγών, κατέλαβαν τα όρη από την οροσειρά του Αμανού έως τις παρυφές των Ιεροσολύμων και από εκεί διενεργούσαν επιδρομές στη Συρία και τον Λίβανο. Σύντομα μεταβλήθηκαν σε σοβαρή απειλή για τους Άραβες, καθώς οι επιδρομές τους λάμβαναν χώρα στην καρδιά του χαλιφάτου. Μην μπορώντας να τους αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, ο Μωαβίας απέστειλε πρεσβεία το 678 προς τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ζητώντας ειρήνη. 2. Παρουσίαση και ανάλυση του γεγονότος Το 678 ο χαλίφης Μωαβίας απέστειλε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ' πρεσβεία για να συζητήσουν προτάσεις του χαλίφη περί ειρήνης μεταξύ Βυζαντινών και Αράβων. Επικεφαλής της αραβικής αντιπροσωπείας ήταν ο βυζαντινής καταγωγής αξιωματούχος Φενάκης, ο οποίος είχε λάβει μέρος και στις διαπραγματεύσεις οι οποίες οδήγησαν στην υπογραφή της συνθήκης του 659 μεταξύ του Μωαβία και του αυτοκράτορα Κώνσταντος Β' ( ). Ο αυτοκράτορας άκουσε ευνοϊκά τις ειρηνευτικές προτάσεις του Μωαβία και έστειλε πίσω στη Συρία τους Άραβες πρέσβεις, συνοδευόμενους από τον πατρίκιο Ιωάννη Πιτζιγαύδη (ή Πιτζηκαύδη ή Πιτζιγαύδιο), έμπειρο και συνετό κρατικό λειτουργό, σύμφωνα με τις πηγές, 1 ο οποίος ήταν εξουσιοδοτημένος από τον αυτοκράτορα να διαπραγματευτεί τους όρους της συνθήκης ειρήνης. Οι διαπραγματεύσεις έλαβαν χώρα στην αυλή του χαλίφη στη Δαμασκό και είχαν ως αποτέλεσμα τη σύναψη συνθήκης ειρήνης με τριακονταετή διάρκεια. Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης, οι Άραβες ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλλουν ετησίως στους Βυζαντινούς τρεις χιλιάδες λίτρες χρυσού ( χρυσά νομίσματα), πενήντα δούλους και πενήντα καθαρόαιμους ίππους. Σε αντάλλαγμα, οι Βυζαντινοί αναλάμβαναν την υποχρέωση να αναστείλουν τις επιθέσεις των Μαρδαϊτών στη Συρία και τον Λίβανο. Αμφότερα τα μέρη δεσμεύονταν να μην προβούν σε ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ τους. Η συνθήκη συντάχθηκε σε δύο αντίγραφα, τα οποία, αφού επιβεβαιώθηκαν ενόρκως, ανταλλάχθηκαν ανάμεσα Δημιουργήθηκε στις 2/9/2017 Σελίδα 1/5

2 στα δύο μέρη. Ο Ιωάννης Πιτζιγαύδης επέστρεψε θριαμβευτικά στην Κωνσταντινούπολη, μεταφέροντας και διπλωματικά δώρα εκ μέρους του χαλίφη. 3. Συνέπειες Η συνθήκη ειρήνης με τους Άραβες το 678 δε σταμάτησε αμέσως τις αραβοβυζαντινές συγκρούσεις. Ο διάδοχος του Μωαβία, ο Γιαζίντ (Yazid) ( ), αναγκάστηκε να ανανεώσει τη συνθήκη το 680 ή 681, ενώ μία ακόμα ανανέωση, η οποία συμπεριλάμβανε και νέους όρους, έγινε μεταξύ του χαλίφη Αμπντ αλ-μαλίκ (Abd al-malik) και του Ιουστινιανού Β' ( , ). Η επανάληψη των όρων περί Μαρδαϊτών δείχνει ότι η δράση τους συνεχιζόταν, ενώ οι επιδρομές των Βυζαντινών στα παράλια της Συρίας και της Φοινίκης δεν ήταν σπάνιες, όπως επίσης και η συνέχιση της προέλασης των Αράβων στη βυζαντινή Βόρεια Αφρική. Γενικά, πάντως, η συνθήκη ειρήνης του 678 (ουσιαστικά η ανατροπή της ισορροπίας υπέρ των Βυζαντινών μετά τη νίκη στην Κωνσταντινούπολη, η οποία οδήγησε στην υπογραφή της συνθήκης) εξασφάλισε κάποια χρόνια ηρεμίας στη Μικρά Ασία, τα οποία οι δύο αντίπαλοι εκμεταλλεύτηκαν για να ανασυγκροτήσουν τις δυνάμεις τους. Παράλληλα, η ειρήνη στο αραβοβυζαντινό σύνορο έδωσε την ευκαιρία στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία να εδραιώσει τη θέση της στα Βαλκάνια και την Ιταλία, όπου Σλάβοι και Λογγοβάρδοι ηγεμόνες έσπευσαν να υποταχθούν στη δύναμη που αναχαίτισε τον αραβικό κίνδυνο. 1. Θεοφάνης, Χρονογραφία, Theophanis Chronographia, de Boor, C. (επιμ.), (Leipzig 1883), 355, 15-18: «ἀπέστειλε σὺ ν αὐ τοῖ ς ἐ ν Συρίᾳ Ἰ ωάννην τὸν πατρίκιον, τὸ ἐ πίκλην Πιτζιγαῦ διν, ὡς ἀρχαιογενῆ τῆ ς πολιτείας καὶ πολύπειρον ὄντα καὶ μεγάλης ἀντεχόμενον φρονήσεως». Νικηφόρος Πατριάρχης, Ιστορία Σύντομος, Mango, C., Nikephoros, Patriarch of Constantinople, Short History (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 13, Washington 1990), 34, 24-26: «συνεκπέμπει αὐ τοῖ ς Ἰωάννην τὸν πατρίκιον, τὸ ἐ πίκλην Πιτζιγαύδιον, πολυπειρίᾳ καὶ φρονήσει διαφέροντα». Βιβλιογραφία : Lilie R.J., Die byzantinische Reaktion auf die Ausbreitung der Araber Studien zur Strukturwandlung des byzantinischen Staates im 7. und 8. Jahrhundert, München 1976, Miscellanea Byzantina Monacensia 22 Θεοφάνης, Χρονογραφία, de Boor, C. (ed.), Theophanis Chronographia, Leipzig 1883 Στράτος Α., Το Βυζάντιον στον Ζ αιώνα 5, Αθήνα 1974 Brooks E.W., "The Arabs in Asia Minor ( ), from Arabic Sources", Journal of Hellenic Studies, 18, 1898, Canard M., "Byzantium and the Muslim World to the Middle of the Eleventh Century", The Cambridge Medieval History, 4:1, Cambridge 1966, Χριστοφιλοπούλου Α., "Κρίσιμοι χρόνοι ", Iστορία του Eλληνικού Έθνους, 8, Aθήνα 1979, 8-45 Ostrogorsky G., Iστορία του βυζαντινού κράτους, 1, Αθήνα 1978, Παναγόπουλος, Ι. (μτφρ.) Νικηφόρος Πατριάρχης, Ιστορία σύντομος, Mango, C. (ed.), Nikephoros, Patriarch of Constantinople, Short History, Corpus Fontium Historiae Byzantinae 13, Washington, D.C Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν, Moravcsik, G. Jenkins, R.J.H. (eds), Constantine Porphyrogenitus. De Administrando Imperio, Corpus Fontium Historiae Byzantinae 1, Washington, D.C Δημιουργήθηκε στις 2/9/2017 Σελίδα 2/5

3 Δικτυογραφία : Constantine IV ( A.D.) Mu'awiyah I Γλωσσάριo : λίτρα, η (λατ. libra) Μονάδα βάρους που ποικίλλει ανάλογα με τα μεγέθη. Η πιο διαδεδομένη ήταν η «λογαρική λίτρα», που καθιερώθηκε επί Κωνσταντίνου Α, το 309/310, ως βάση του νομισματικού συστήματος. Η λίτρα υπολογίζεται ότι ζύγιζε περ. 319 ή 324 γραμμ. και διαιρoύνταν σε 72 χρυσά νομίσματα (σόλιδους). Οι εκατό λίτρες συμπλήρωναν ένα κεντηνάριον. πατρίκιος, ο / πατρικία, η Από το λατινικό patricius. Εισήχθη από τον Κωνσταντίνο Α ως ισόβιος τιμητικός τίτλος ανδρών και γυναικών χωρίς διοικητικές αρμοδιότητες. Ειδικά για τις γυναίκες στο περιβάλλον της αυτοκράτειρας ο τίτλος της πατρικίας ζωστής ήταν ο υψηλότερος που μπορούσε να τους απονεμηθεί. Από τον 8ο έως το 10ο αιώνα ο τίτλος του πατρικίου αποδιδόταν σε υψηλούς αξιωματούχους της διοικητικής και στρατιωτικής ιεραρχίας, αλλά και σε ξένους συμμάχους και ηγεμόνες. Έπαψε να χρησιμοποιείται μετά το τέλος του 12ου αιώνα. υγρόν πυρ, το Εμπρηστικό μείγμα με βάση το αργό πετρέλαιο (νάφθα), το οποίο εκτοξευόταν με τη βοήθεια καταθλιπτικής αντλίας. Η χρήση του διαδόθηκε στο Βυζάντιο στα τέλη του 7ου αιώνα και αποτέλεσε ένα από τα ισχυρότερα όπλα του βυζαντινού ναυτικού έως την εμφάνιση των πυροβόλων όπλων. χαλίφης, ο O ανώτατος θρησκευτικός και πολιτικός αρχηγός των μουσουλμάνων, θεωρούμενος διάδοχος του Mωάμεθ (αραβ. khalifa = τοποτηρητής). Ήταν ο επικεφαλής του χαλιφάτου, του θρησκευτικού κράτους των Αράβων. Πηγές Θεοφάνης, Χρονογραφία, C. de Boor (επιμ.), Theophanis Chronographia (Leipzig 1883), Νικηφόρος Πατριάρχης, Ιστορία σύντομος, C. Mango (επιμ.), Nikephoros, Patriarch of Constantinople, Short History (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 13, Washington, D.C. 1990), Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν, Gy. Moravcsik R. J. H. Jenkins επιμ.), Constantine Porphyrogenitus, De Administrando Imperio 2 (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 1, Washington, D.C. 1967), Παραθέματα Ο Βυζαντινός ιστορικός Νικηφόρος εξιστορεί τη σύναψη της συνθήκης ειρήνης του 678 μεταξύ Βυζαντινών και Αράβων ὁ δὲ τῶν Σαρακηνῶν βασιλεὺς τὸ τοῦ στόλου ἀκούσας δυστύχημα πρέσβεις ἀποστέλλει πρὸς Κωνσταντῖνον ὡς σπεισόμενος πρὸς αὐτὸν ἐπὶ τελέσμασιν ἐνιαυσίοις. ὁ δὲ τούτους δεξάμενος καὶ τὰ δηλωθέντα ἀκηκοὼς συνεκπέμπει αὐτοῖς Ἰωάννην τὸν πατρίκιον, τὸ ἐπίκλην Πιτζιγαύδιον, πολυπειρίᾳ καὶ φρονήσει διαφέροντα, ὡς τὰ ἐπὶ τῇ εἰρήνῃ διαλεχθησόμενον ὃς πρὸς τὰ τῶν Σαρακηνῶν γενόμενος ἤθη συμβαίνει τε αὐτοῖς ὅρκοις τὴν εἰρήνην βεβαιωσάμενος ἐπὶ τριάκοντα ἔτεσιν, ὥστε παρέχεσθαι Ρωμαίοις ὑπὸ τῶν Σαρακηνῶν ἀνὰ ἔτoς ποσότητα χρυσίου τρεῖς χιλιάδας ἄνδρας τε αἰχμαλώτους πεντήκοντα καὶ ἵππους πεντήκοντα. [Ακούγοντας τη συμφορά που έπληξε το στόλο, ο χαλίφης των Αράβων στέλνει πρεσβευτές στον Κωνσταντίνο για να συνάψει συνθήκη ειρήνης καταβάλλοντας ετήσιο φόρο στους Βυζαντινούς. Ο Κωνσταντίνος δέχτηκε τους απεσταλμένους και άκουσε όσα είχαν να του πουν. Με τη σειρά του στέλνει πίσω με τους πρεσβευτές τον πατρίκιο Ιωάννη Πιτζιγαύδιο, ξεχωριστό για την πείρα και τη σύνεση, για να συζητήσει περί ειρήνης. Φτάνοντας στη χώρα των Αράβων, Δημιουργήθηκε στις 2/9/2017 Σελίδα 3/5

4 αυτός συμφωνεί μαζί τους και επικυρώνει με όρκους τη συνθήκη ειρήνης με διάρκεια 30 έτη και υπό τον όρο οι Άραβες να καταβάλλουν ετησίως στους Βυζαντινούς τρεις χιλιάδες σε χρυσό, 50 αιχμαλώτους και 50 ίππους.] Νικηφόρος Πατριάρχης, Ιστορία Σύντομος, C. Mango (επιμ.), Nikephoros, Patriarch of Constantinople, Short History (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 13, Washington, D.C. 1990), Περιγραφή της συνθήκης ειρήνης του 678 από τον λόγιο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζʹ Πορφυρογέννητο Ἰστέον, ὅτι πρὸς τῇ τελευτῇ Μαυίου, τῶν Ἀράβων ἀρχηγοῦ, εἰσῆλθον οἱ Μαρδαΐται εἰς τὸν Λίβανον, καὶ ἐκράτησαν ἀπὸ τοῦ Μαύρου ὄρους ἕως τῆς ἁγίας πόλεως, καὶ ἐχειρώσαντο τὰς τοῦ Λιβάνου περιωπάς καὶ πολλοὶ δοῦλοι καὶ αὐτόχθονες πρὸς αὐτοὺς κατέφυγον, ὥστε δι ὀλίγου χρόνου εἰς πολλὰς χιλιάδας γενέσθαι. Kαὶ τοῦτο μαθὼν Μαυίας καὶ οἱ σύμβουλοι αὐτοῦ, ἐφοβήθησαν σφόδρα. Kαὶ ἀποστέλλει πρέσβεις πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνον ζητῶν εἰρήνην. Ἐπὶ ταύτῃ τῇ προφάσει πέμπεται παρὰ τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου, τοῦ ὀρθοδόξου, υἱοῦ τοῦ Πωγωνάτου, Ἰωάννης ὁ ἐπίκλην Πιτζηκαύδης. Τούτου δὲ καταλαβόντος ἐν Συρίᾳ, Μαυίας ἐδέξατο αὐτὸν μετὰ μεγάλης τιμῆς, καὶ συνεφωνήθη πρὸς ἀμφοτέρους ἔγγραφον γενέσθαι εἰρήνης μεθ ὅρκου λόγον ἐπὶ συμφώνου ἐτησίου πάκτου, παρέχεσθαι τῷ τῶν Ρωμαίων βασιλεῖ παρὰ τῶν Ἀγαρηνῶν χρυσίου χιλιάδας τρεῖς καὶ ἄνδρας αἰχμαλώτους ωʹ καὶ ἵππους εὐγενεῖς νʹ. [Πρέπει να γνωρίζεις ότι, λίγο πριν από το θάνατο του Μωαβία, του αρχηγού των Αράβων, εισέβαλαν οι Μαρδαΐτες στον Λίβανο και κατέλαβαν την περιοχή από το Μαύρο Όρος έως την Ιερουσαλήμ και λεηλατούσαν την ύπαιθρο του Λιβάνου. Σε αυτούς κατέφυγαν και πολλοί δούλοι και ντόπιοι, με αποτέλεσμα σε μικρό χρονικό διάστημα να γίνουν πολλές χιλιάδες. Όταν το πληροφορήθηκαν αυτό ο Μωαβίας και οι σύμβουλοί του, φοβήθηκαν πολύ. Έστειλε, λοιπόν, πρεσβευτές στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ζητώντας ειρήνη. Ο τελευταίος έστειλε πίσω για το λόγο αυτό τον Ιωάννη Πιτζηκαύδη. Όταν αυτός έφτασε στη Συρία, ο Μωαβίας τον υποδέχθηκε με μεγάλες τιμές και συμφώνησαν να ανταλλάξουν έγγραφη συνθήκη ειρήνης βεβαιωμένη με όρκο, υπό τον όρο να καταβάλλουν ετησίως οι Άραβες στους Βυζαντινούς φόρο ύψους τριών χιλιάδων σε χρυσό, οκτακόσιους αιχμαλώτους και πενήντα ίππους.] Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν, Gy. Moravcsik R. J. H. Jenkins (επιμ.), Constantine Porphyrogenitus, De Administrando Imperio 2 (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 1, Washington, D.C. 1967), Ο Βυζαντινός χρονογράφος Θεοφάνης περιγράφει τις διαπραγματεύσεις για τη σύναψη συνθήκης ειρήνης το 678 Τούτῳ τῷ ἔτει εἰσῆλθον Μαρδαΐται εἰς τὸν Λίβανον καὶ ἐκράτησαν ἀπὸ τοῦ Μαύρου ὄρους ἕως τῆς ἁγίας πόλεως καὶ ἐχειρώσαντο τὰς τοῦ Λιβάνου περιωπάς. καὶ πολλοὶ δοῦλοι καὶ αἰχμάλωτοι καὶ αὐτόχθονες πρὸς αὐτοὺς κατέφυγον, ὥστε δι ὀλίγου χρόνου εἰς πολλὰς χιλιάδας γενέσθαι. καὶ ταῦτα μαθὼν Μαυΐας καὶ οἱ σύμβουλοι αὐτοῦ ἐφοβήθησαν σφόδρα συλλογισάμενοι, ὅτι τὸ βασίλειον τῶν Ρωμαίων ὑπὸ θεοῦ φρουρεῖται. καὶ ἀποστέλλει πρέσβεις πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνον ζητῶν εἰρήνην, ὑποσχόμενος καὶ ἐτήσια τῷ βασιλεῖ παρέχειν πάκτα. ὁ δὲ βασιλεὺς τοὺς τοιούτους πρέσβεις δεξάμενος καὶ τὴν αἴτησιν αὐτῶν ἀκηκοὼς ἀπέστειλε σὺν αὐτοῖς ἐν Συρίᾳ Ἰωάννην τὸν πατρίκιον, τὸ ἐπίκλην Πιτζιγαῦδιν, ὡς ἀρχαιογενῆ τῆς πολιτείας καὶ πολύπειρον ὄντα καὶ μεγάλης ἀντεχόμενον φρονήσεως, ἐπὶ τὸ ἁρμοδίως διαλεχθῆναι τοῖς Ἄραψι καὶ τὰ τῆς εἰρήνης συμφωνῆσαι. τούτου δὲ καταλαβόντος ἐν Συρίᾳ, ὁ Μαυΐας σώρευμα πεποιηκὼς τῶν τε ἀμηραίων καὶ κορασηνῶν ἐδέξατο αὐτὸν μετὰ μεγάλης τιμῆς. πολλῶν οὖν ἀναμεταξὺ αὐτῶν εἰρηνικῶν λεχθέντων λόγων, συνεφωνήθη πρὸς ἑκατέρους ἔγγραφον γενέσθαι εἰρήνης μεθ ὅρκου λόγον ἐπὶ συμφώνου ἐτησίου πάκτου, παρέχεσθαι τῇ Ρωμαϊκῇ πολιτείᾳ παρὰ τῶν Ἀγαρηνῶν χρυσίου χιλιάδας τρεῖς καὶ ἄνδρας αἰχμαλώτους νʹ καὶ ἵππους εὐγενεῖς νʹ. ταῦτα στοιχηθέντα μεταξὺ τῶν δύο μερῶν ἐπὶ χρόνους λʹ φυλάττεσθαι πλατεῖαν εἰρήνην ἀνάμεσον Ρωμαίων καὶ Ἀράβων <πεποίηκεν>. καὶ τῶν τοιούτων καθολικῶν δύο ἐγγράφων λόγων πρὸς ἀλλήλους μεθ ὅρκων γεγονότων καὶ ἀλλήλοις ἐπιδοθέντων, ὁ πολλαχῶς λεχθεὶς πανεύφημος ἀνὴρ πρὸς τὸν βασιλέα ὑπέστρεψε μετὰ καὶ δώρων πολλῶν. [Το έτος αυτό εισέβαλαν οι Μαρδαΐτες στον Λίβανο και κατέλαβαν την περιοχή από το Μαύρο Όρος έως την Ιερουσαλήμ και λεηλατούσαν την ύπαιθρο του Λιβάνου. Σε αυτούς κατέφυγαν και πολλοί δούλοι, αιχμάλωτοι και ντόπιοι, με Δημιουργήθηκε στις 2/9/2017 Σελίδα 4/5

5 αποτέλεσμα σε μικρό χρονικό διάστημα να γίνουν πολλές χιλιάδες. Όταν το πληροφορήθηκαν αυτό ο Μωαβίας και οι σύμβουλοί του φοβήθηκαν πολύ, σκεπτόμενοι ότι η βυζαντινή αυτοκρατορία είναι θεοφρούρητη. Έστειλε, λοιπόν, πρεσβευτές στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ζητώντας ειρήνη, υποσχόμενος να καταβάλλει ετησίως φόρο στον αυτοκράτορα. Ο τελευταίος υποδέχθηκε τους πρεσβευτές και, αφού άκουσε το αίτημά τους, τους έστειλε πίσω στη Συρία μαζί με τον πατρίκιο Ιωάννη Πιτζιγαύδη, παλαίμαχο αξιωματούχο με πολλή πείρα και πάρα πολύ συνετό, για να διαπραγματευθεί με τους Άραβες και να συμφωνήσει για τη συνθήκη ειρήνης. Όταν αυτός έφτασε στη Συρία, ο Μωαβίας έκανε συγκέντρωση εμίρηδων και μελών της φυλής Κουραΰς και τον υποδέχθηκε με μεγάλες τιμές. Αφού συνομίλησαν πολύ για την ειρήνη, συμφώνησαν να ανταλλάξουν έγγραφη συνθήκη ειρήνης βεβαιωμένη με όρκο, υπό τον όρο να καταβάλλουν ετησίως οι Άραβες στους Βυζαντινούς φόρο ύψους τριών χιλιάδων σε χρυσό, πενήντα αιχμαλώτους και πενήντα καθαρόαιμους ίππους. Αφού τα δύο μέρη συμφώνησαν η συνθήκη να έχει διάρκεια τριάντα ετών, γενική ειρήνη επικράτησε μεταξύ Βυζαντινών και Αράβων. Έχοντας ανταλλάξει τα έγγραφα της συνθήκης με τους Άραβες, αφού τα συνέταξαν και τα επιβεβαίωσαν ενόρκως, ο δοξασμένος εκείνος άνδρας, για τον οποίον έγινε μνεία πολλές φορές, επέστρεψε στον αυτοκράτορα φέρνοντας και πολλά δώρα.] Θεοφάνης, Χρονογραφία, C. de Boor (επιμ.), Theophanis Chronographia (Leipzig 1883), Χρονολόγιο 674: Οι Άραβες αρχίζουν την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης 678: Ήττα των αραβικών δυνάμεων στην Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία. Υπογραφή συνθήκης ειρήνης μεταξύ Βυζαντινών και Αράβων 680 ή 681: Ανανέωση της συνθήκης από τον νέο χαλίφη Γιαζίντ Δημιουργήθηκε στις 2/9/2017 Σελίδα 5/5