Άγγελος Μιχαλόπουλος Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ

Άγγελος Μιχαλόπουλος Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑ 2015

Στους ανθρώπους που έχουν μόνο μια αλήθεια μέσα τους, κι ας μην την πουν ποτέ.

Άγγελος Μιχαλόπουλος Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ Άγγελος Μιχαλόπουλος, 2015. Copyright by Angelos Michalopoulos All rights reserved Ποιήματα: Άγγελος Μιχαλόπουλος Έργα ζωγραφικής: Άγγελος Μιχαλόπουλος Φωτογραφία: Γιώργος Σίδερης, Βαγγέλης Πελεκανάκης, Ζωή Μιχαλοπούλου Απαγορεύεται η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή του συνόλου ή τμήματος του παρόντος έργου, με οποιοδήποτε μέσο και μορφή, καθώς και η μετάφραση, η διασκευή, η προσαρμογή, η μετατροπή ή η εν γένει εκμετάλλευση αυτού με οποιονδήποτε τρόπο και μέσο, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης της Βέρνης, χωρίς γραπτή άδεια του συγγραφέα. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας και της σελιδοποίησης, του εξωφύλλου και της εν γένει αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, για σκοπούς εκμετάλλευσης, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Ν. 2121/1993. www.angelosm.com email: onelilo@angelosm.com ISBN: 978-618-81397-3-2

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1. Πριν πέσω για ύπνο, έπεσα στα γόνατα ζητώντας ελεημοσύνη απ τις επιθυμίες μου (Γιατί να μην μπορώ να βάλω, έστω και μια φορά στη ζωή μου, μια τελεία που να είναι ολόλευκη;)... 14 2. Μου πήρε τόσα χρόνια να κατασκευάσω την προσωπική μου κορυφή και τώρα νιώθω ότι δεν έχω δύναμη πλέον να την ανέβω (Η λιακάδα ήδη ξεκίνησε να φτιάχνει τη γέφυρα προς το επόμενο σκοτάδι της)... 16 3. Τι σε κάνει να νομίζεις ότι μπορείς να ξεγλιστρήσεις απ τις παγίδες που σου έχει στήσει η επόμενη σκέψη σου; (Όταν ερωτεύτηκες τα μυστικά που ξέρεις ότι σου κρύβει το βιογραφικό σου)... 18 4. Λυπάμαι που ευχαριστιέμαι να πενθώ το όμορφο (Αν η ασχήμια σου είχε πρόσωπο, θα ήθελες να το δεις;)... 21 5. Ονόμασα «σιωπή» την κραυγή σου για να μπορέσω να πείσω τους φόβους μου ν αγαπήσουν το κομμάτι της αυτοκυριαρχίας σου που εσύ ονομάζεις «ατελή τρυφεράδα» (Παίζοντας στα ζάρια την επόμενη γαλήνη της ζωής μας)...22 6. Τι παραπάνω μπορεί να θέλει ο άνθρωπος απ το να μπορεί να νικήσει τους κανόνες που καθημερινά γεννάει το μυαλό του; (Εκεί που τελειώνει η γνώση, γεννιέται μια απορία η οποία απαιτεί να κάνει πάλι την καρδιά μου να αισθανθεί)...24 7. Η καρδιά σου δεν ξέρει πώς να εφημερεύσει απόψε (Πάλι κατέληξες να δανείζεις αυτό που νιώθεις σ αυτά που φοβάσαι)...26 8. Επειδή πάντα αγαπούσες το λυπημένο θαύμα που έκρυβα μέσα μου (Φτιάξε ένα αύριο που να έχει μέσα του κάτι περισσότερο από μία ημέρα)...29 9. Έγινα ο άνθρωπος που δεν μπορεί να καταλάβει τι του φωνάζει η σιωπή του (Έτσι έμαθα να ζω μια ζωή της οποίας διαρκώς της περισσεύει ένα σκοτάδι)...30 10. Μάθε να δακρύζεις πριν μάθεις να εμπιστεύεσαι (Η αλήθεια πουλάει πάντα τοις μετρητοίς, ποτέ με δόσεις)...32 11. Φοβάμαι τόσο πολύ τις απορίες μου εκείνες που έχασαν την ταυτότητά τους στον απόηχο της νοημοσύνης μου (Είσαι το ένα λουλούδι στο λιβάδι που θα προτιμούσε να γεννηθεί κομμένο μέσα σε βάζο)...34 12. Η συνείδησή μου μόλις ερωτεύτηκε το μοναδικό χρώμα που δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει (Δεν υπάρχει δυσκολότερος χωματόδρομος για να διασχίσεις μες σε μια ψυχή απ την πιο καλοφτιαγμένη της λεωφόρο)...36 13. Η στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι το σώμα του δεν έχει μόνο τρεις διαστάσεις (Σταμάτα να συμπεριφέρεσαι στο στόμα σου σαν να είναι η έξοδος κινδύνου της αλήθειας σου)...38 14. Όταν το θάρρος μου και η ελάχιστη λευκή σημαία μέσα μου αποφασίζουν να φλερτάρουν μεταξύ τους, τρέχω να προλάβω να φυγαδεύσω τον εαυτό μου απ την οργή που δεν ξέρω πώς να γεννήσω (Συνειδητοποιώντας ότι ζω δύο μισές αλήθειες μακριά απ την αλήθεια μου)...40

15. Πώς έγινα ο πανέξυπνος βλάκας ο οποίος μπορεί ν απαντήσει σχεδόν στα πάντα εκτός απ αυτά που με ρωτάει η ψυχή μου (Σταμάτησα επιτέλους να κρύβω απ τη συνείδησή μου αυτά που φοβάμαι να πιστέψω)...42 16. Αν η ευτυχία είχε κανόνες, θα ήταν δυστυχισμένη (Αυτό που ένιωσα αγκαλιάζοντας το πιο κλειδωμένο συναίσθημα που ζει περήφανο εδώ και χρόνια στα σύνορα της ψυχής μου με το πιο μεγάλο «πρέπει»)... 44 17. Πώς θα καταφέρω να πείσω τον εαυτό μου ότι, όταν νικάω, μόνο κερδίζω; (Το δεύτερο πράγμα που κάνει η νίκη, με το που γεννηθεί, είναι να ξεκινήσει ν αλλάζει το σχήμα του εγωισμού του νικητή)...46 18. Ελάτε να σας πω πώς έγινα ο υπηρέτης της ασπίδας μου (Σε κάθε ηλιοβασίλεμα η αλήθεια μου ξαναβαφτίζει τη νύχτα εκείνη που τόσο έξυπνα ξέρει πώς να κρυφτεί μέσα του)...48 19. Τελειώνοντας να διαβάζεις την τωρινή σελίδα της ζωής σου νιώθεις ότι δεν έχει τελειώσει ακόμα να σε διαβάζει η προηγούμενη (Όσο δεν πρόσεχες, έκρυψα μία αμφιβολία μες στο πιο ντροπαλό σου χαμόγελο)...50 20. Λυπάμαι γιατί δεν έμαθα ποτέ πώς απλά να χαίρομαι, χωρίς να πρέπει συνεχώς ν απολογούμαι στη λύπη μου (Γιατί όλες οι σημαντικές αλήθειες της ζωής μου θέλουν ν ανήκουν μόνο στο μέλλον μου και όχι σ εμένα;)...52 21. Όταν ο άνθρωπος γίνει λαθρεπιβάτης στο ίδιο το μυαλό του (Μη μου ζητάς ν απομακρυνθώ απ τον άνθρωπο που δεν μπορώ να γίνω)...55 22. Το κομμάτι της ευφυΐας μου που δεν θέλει να μοιράζεται τίποτα πια μαζί μου (Κάθε ζωή διαπραγματεύεται την εικόνα της με την εκδοχή της σιωπής της που μέχρι χθες μισούσε)...56 23. Μπροστά στο άπληστο σταυρόλεξο που έβαλε η λογική μου στην καρδιά μου να λύσει, τα σκουπίδια που άφησα στην ημέρα για να τα προσέχει χορεύουν τανγκό με την ομορφιά που άφησαν στο παρελθόν του (Ψάχνοντας μέσα μου για να βρω τους φόβους μου εκείνους που είναι πιο αθώοι από εμένα)...58 24. Πάντα ένιωθα ότι όποια ομίχλη έβλεπα στη ζωή μου ερωτευόταν στιγμιαία τη μεγαλύτερη στεναχώρια που είχα εκείνη τη στιγμή μέσα μου (Όσο μιλάμε, βλέπω μία σιωπή να σκουριάζει στις άκρες του στόματός σου)...60 25. Αισθάνομαι ότι πρόδωσα όλα αυτά που ξέχασα (Όταν δεν έχω τι να κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου, αρχίζω αμέσως ν ανακατασκευάζω τη λύπη μου)...62 26. Όσο πιο ελεύθερος νομίζω ότι γίνομαι, τόσο πιο πολύ σκλαβώνομαι σ αυτά που μ απελευθερώνουν απ τον εαυτό μου (Έχτισα δύο εξώπορτες στην αλήθεια μου, μία για να μπαίνουν οι φόβοι μου και μία για να βγαίνει το μέλλον μου)...64 27. Για να φτάσει πιο γρήγορα σ αυτό που θα ήθελε ο ίδιος να γίνει, αποφάσισε να εξαπατήσει τα όνειρά του (Πάντα μ εντυπωσίαζε πόσο καλά είναι τα ελαττώματά μου στο να κρατούν τις υποσχέσεις τους)...66 28. Οι συνειδήσεις όλων μας είναι αυτές που ανάβουν κάθε πρωί τον ήλιο (Κάθε εγωισμός πιστεύει ότι σέρνει τον τελευταίο μύθο του κόσμου πίσω του)...68

29. Θέλω ν ακούσω τι προσπαθεί να μου εξομολογηθεί το επόμενο βήμα μου πριν μάθω τι σημαίνει «ίσως» (Θέλω να μάθω τι σημαίνει «μάλλον» πριν ανοίξω τα φτερά μου για να πετάξω)...70 30. Τι περισσεύει από ένα φιλί που δεν πίστεψε ποτέ το συναίσθημα που μεταφέρει; (Ο άνθρωπος που μπόρεσε να βρει πιο εύκολα ποιος δεν είναι απ το ποιος απέφυγε να γίνει)...72 31. Αυτό που ένιωσα προσπαθώντας ν ανακαλύψω τα μυστικά που κρύβω απ τον εαυτό μου (Τα σκοτάδια που φοβάμαι πιο πολύ απ όλα δεν έχουν πια μαύρο χρώμα)...74 32. Δεν μου φτάνει πια μια καλύτερη ζωή. Θέλω μια καλύτερη ευτυχία (Δεν είχα γεννηθεί όταν άρχισα να ονειρεύομαι)...76 33. Πόσοι από μας ζούμε στο απόκομμα της τύχης που έχουμε από καιρό πουλήσει στη δειλία μας; (Περπατώντας μέσα στο παρελθόν μου έπεσα πάνω στην πίσω μεριά του αύριο)...78 34. Τι σε κάνει να νομίζεις ότι δεν είσαι το ανακυκλωμένο προϊόν ενός παρελθόντος που θέλει να παίρνει μέρος σ οτιδήποτε στο μέλλον κάνεις; (Όταν ο άνθρωπος αποφασίζει να μην είναι πια τ αγαπημένο παιχνίδι του εκκρεμούς της ίδιας της ζωής του)...80 35. Οι διαφανείς καταπακτές της συνείδησής σου μες στις οποίες μπορείς να πέσεις χωρίς καν να χρειάζεται να πατήσεις πάνω τους (Θαυμάζοντας όλα τα συναισθήματα που ξόδεψε το σκοτάδι σου για να σε κάνει να φαίνεσαι πλούσιος)...84 36. Ζώντας μια αφόρητα φιλόδοξη σκέψη μακριά απ την περίληψη της συνείδησής μου (Τι συμβαίνει αν η λύπη μου χαλάσει;)...86 37. Ανάμεσα στην τρυφεράδα μου και στα λάθη της ζει η εκδοχή της μοναδικής αγκαλιάς μου που μ αγάπησε (Μεγάλο το προτέρημα ενός ανθρώπου να ξέρει πώς να σκουριάζει σωστά)...88 38. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι τα δάκρυά σου μπορούν να σου εξηγήσουν γιατί είσαι τόσο στεναχωρημένος; (Αυτά που ένιωσα αγκαλιάζοντας μετά από χρόνια την εφηβεία μου)...90 39. Αυτοί που νικώντας στη ζωή τους κατάφεραν στο τέλος να νικήσουν τη ζωή τους (Οι άνθρωποι που, για ν αποφύγουν ν αγγίξουν τη θαμπάδα τους, έγιναν σιχαμένα λαμπεροί)...92 40. Πετάξαμε το κοινό μας αύριο στο σημείο της ζωής μας που γεννάει ξεχωριστά την ελεύθερη πτώση του καθενός μας (Οι ακάλυπτες επιταγές που μόλις έδωσε η αυτογνωσία μας στο αύριο)...94 41. Οι μεγάλες νίκες μπορούν να περάσουν μόνο μέσ από την πιο μικρή πόρτα ενός μυαλού (Στα σταυροδρόμια της ζωής μου με περιμένουν κάτι παλιοί θρίαμβοι για να με ληστέψουν)...96 42. 360 ελευθερίες (Αν η συνείδησή σου σ άφηνε ποτέ ελεύθερο να νιώσεις αυτό που είσαι)...98 43. Αγκαλιασμένοι με τις απορίες που έφτιαξε η λύπη μας για εμάς φοβόμαστε να μη χάσουμε για δεύτερη φορά αυτό που δεν καταφέραμε ποτέ έτσι κι αλλιώς να βρούμε (Σε τυφλώνει το σκοτάδι που εκπέμπει το σώμα μου;)...100

44. Φοβάμαι αυτές τις συνειδήσεις που φοριούνται και από τις δύο μεριές (Υπάρχει αλήθεια που να μην έχει πάντα στο τσεπάκι της μια θηλιά;)...102 45. Ψάχνοντας να βρω πού αρχίζει η συνείδησή μου και πού τελειώνει η σκιά αυτών που με βοήθησαν να τη φτιάξω (Αφήνοντας τη γλυκιά ανάμνηση να χαϊδεύει το πρόσωπο των ονείρων μου)...104 46. Απ όλες τις εκδοχές του εαυτού μου θα διαλέξω τη μοναδική που δεν φοβάται την επόμενη (Φοβάμαι τόσο πολύ τις σιωπές αυτές που είναι φτιαγμένες από απεριόριστη φαντασία)...107 47. Είσαι διατεθειμένος ν αγοράσεις τον έρωτα που πουλάς; (Κάθε δυστυχία διαπραγματεύεται την επόμενη ευτυχία με την εκδοχή της καλοσύνης του ιδιοκτήτη της που σιχαίνεται λιγότερο)...108 48. Οι στιγμές της ζωής σου που νοσταλγείς το σπίτι σου χωρίς να έχεις ένα (Πώς γίνεται ένα ολόκληρο φεγγάρι να χωρά μες σε μία καρδιά που μέχρι πριν από ένα λεπτό νόμιζε ότι δεν χωράει μέσα της ούτε ένα συναίσθημα ακόμα;)...110 49. Απενοχοποίησε το χθες για να μπορέσουν τα ελαττώματά σου να έρθουν πάλι κοντά σου (Τα χρειάζεσαι για να σου εξηγήσουν ποιος δεν έγινες)...112 50. Πότε θα προσπαθήσω να μάθω αυτό που με χωρίζει απ την ευτυχία μου; (Πρέπει να μάθω ποιος είμαι πριν το ανακαλύψουν πρώτα οι αμφιβολίες μου)...113 51. Να σας διηγηθώ πώς έγινα ο σελιδοδείκτης της οργής μου; (Κι όμως η κραυγή μου δεν έχει πια μία σιωπή που να είναι μόνο δική της)...114 52. Τι παραπάνω είσαι από ένας επιτυχημένος υπάλληλος των ίδιων των λέξεών σου; (Οι θρίαμβοι φτιάχνουν αγκάθια από θαυμασμούς που ξέρουν πώς να σε πονέσουν επειδή ξέρουν πώς να σ ανακουφίζουν)...116 53. Το ημερολόγιο ενός ανθρώπινου χρηματοκιβωτίου (Πάλι ξέχασα να πληρώσω το λογαριασμό της αυθεντικότητάς μου και φοβάμαι ότι θα μου την κόψουν)...118 54. Γνώρισα τον εαυτό μου μέσ απ το λευκό που μου έβγαλε από μέσα της και μου χάρισε η πιο μεγάλη μαυρίλα της ζωής μου (Είμαι έτοιμος να ξαναμισήσω τα μυστικά τα οποία από μικρός μου είπαν ότι έπρεπε ν αγαπήσω)...120 55. Κάθε άνθρωπος έχει μια άνοιξη μέσα του η οποία δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο πώς να τελειώσει (Το μοναδικό που είναι πιο δυνατό απ αυτά που φοβάμαι είναι αυτά που πιστεύω)...121 56. Αισθάνεσαι διαρκώς ότι είσαι ο ελάχιστος νικητής του μέγιστου θριάμβου σου, ο αθλητής που τελειώνει πάντα δεύτερος σ έναν αγώνα που τρέχει μόνος του (Σου αρέσει τόσο πολύ να ταπεινώνεις τις φτερούγες που δεν έχω μάθει ακόμα πώς να χρησιμοποιώ για να πετάξω)...122 57. Κερατώνω το χρόνο μου με την οργή μου (Μερικές φορές νιώθω ότι δουλεύω αποκλειστικά για τις πληγές που ζουν μέσα μου)...124 58. Τα ελαττώματά μου με προστατεύουν απ τον άνθρωπο που θέλουν τα προτερήματά μου να με κάνουν (Διαχειρίζομαι τη χαρά μου όπως ο ψίθυρος την κραυγή που έχει μέσα του)...126 59. Αυτά που έγραψε σήμερα η ημέρα πάνω στην επιφάνεια της αξιοπρέπειάς μου περιφέρονται γύρω από εκείνη τη μοναχική τελεία που κρύβω μες στην τελευταία καληνύχτα που θα πω (Θα μπορέσεις ποτέ άραγε να καταλάβεις αυτά που προσπαθεί να σου πει τόσο καιρό τώρα το χαμόγελό σου;)...128

60. Φοβάμαι τόσο πολύ τις λαστιχένιες συνειδήσεις που αναπροσαρμόζουν το σχήμα τους ανάλογα με τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους (Τη στιγμή που πεθαίνει, το σκοτάδι γεννάει τον μικρό ήλιο που πάντα ήθελε ν αποκτήσει)...130 61. Είναι εκεί στο τελευταίο λεπτό της ημέρας που επιτέλους κατάφερα να συναντήσω τον εαυτό μου πίσω απ τις χειροποίητες ομίχλες που κρυβόμουνα όλη την ημέρα ( Έχουν και οι ήττες δική τους συνείδηση)...132 62. Χάρηκα τόσο πολύ όταν συνειδητοποίησα την αξία της λύπης μου (Σήμερα είναι απ τις βραδιές που νιώθω ότι το ηλιοβασίλεμα θα γεννηθεί όταν πλαγιάσουν μαζί οι διαμετρικά αντίθετες άκρες της ψυχής μου)...134 63. Όταν το επόμενο βήμα ενός ανθρώπου καταφέρει να κόψει τον εαυτό του σε δύο όνειρα ( Έφτιαξα αυτά που δεν ξέρω πώς να εκφράσω απ αυτά που δεν ξέρω πώς να νιώσω)...136 64. Τη στιγμή που ένιωσα τα λάθος δάκρυα να χύνονται έξω απ τα μάτια μου (Σήμερα θέλω να μάθω απ την αρχή πώς να φτιάχνω σωστά ένα λάθος)...138 65. Αυτά που ανακάλυψα για τον εαυτό μου όταν έγινα ο λαθρεπιβάτης στην ίδια τη φιλοδοξία μου (Η γοητεία μιας αλήθειας που έγινε παρ ολίγον ψέμα)...140 66. Οι πιο πολλές προτάσεις που μπορώ να σκεφτώ οι οποίες περιέχουν τη λέξη «ευτυχία» μέσα τους περιέχουν και τη λέξη «θάλασσα» (Οι λέξεις μες στο μυαλό μου που δεν ξέρω πώς να γράφω ήρθαν να μαλώσουν μ αυτές που δεν ξέρω πώς να σβήσω)...142 67. Μαθαίνοντας απ την απαισιοδοξία μου πώς να σταματήσω να πιστεύω τα ίδια τα ψέματά μου (Πώς ο άνθρωπος καταφέρνει, πριν φτάσει στη μέση της ημέρας του, να έχει μοιραστεί την οργή του με το σώμα του)...144 68. Το αύριο πάλι ξέχασε να φορέσει το προφυλακτικό του (Διασχίζοντας ανάποδα την κεντρική λεωφόρο του μυαλού μου)...146 69. Οι λεπτομέρειες της ψυχής μου που τόσα χρόνια πέταγα ξεκίνησαν χθες να μου φτιάξουν μια καινούρια συνείδηση απ την αρχή (Ποιος, Θεέ μου, θα με προστατεύσει απ την ιδεολογία μου;)...148 70. Ψάχνοντας να βρω έναν τρόπο να κρυφτώ μπροστά απ αυτό που προσπαθώ να αισθανθώ (Αν πουλιόταν κάποτε το φεγγάρι, θα ήθελε ο ήλιος να τ αγοράσει;)...150 71. Φυλακισμένος στα προνόμια που μου εξασφαλίζει η ευφυΐα μου (Γιατί ντύνω την ψυχή μου με το περιτύλιγμα της ευφυΐας μου πριν σ τη δείξω;)...152 72. Ο μοντέρνος Οδυσσέας δεν ταξιδεύει σε ξύλινα πλοία αλλά σε σκαλοπάτια φτιαγμένα από εκατοδόλαρα (Αφήνοντας τα λιγότερο ευχάριστα μηδενικά της ζωής μου να ορίσουν τι σημαίνει ευτυχία)...154 73. Τσακωμένος με τη μεριά του εαυτού μου που είναι πιο εντυπωσιακή από εμένα, διεκδικώ πίσω την ημέρα μου απ τα όνειρα που τα τραύματά μου μόλις ξεκίνησαν να ονειρεύονται ( Έλα να σου γνωρίσω την ανεπάρκεια που αισθάνομαι, το αγαπημένο καύσιμο του θυμού μου)...156 74. Με μία καλοσύνη στο χέρι έβγαλα ένα δάκρυ μέσ απ το χαμόγελό μου (Ο χειμώνας φτιάχνει τα δικά του σύννεφα για να κρύψει την άνοιξη απ τις καρδιές που δεν ξέρουν πώς να περιμένουν)...158

75. Τα κομμάτια της ιστορίας της ζωής μου που έκρυψα τόσο καλά, που δεν κατάφερα ποτέ να ξαναβρώ (Φαίνεται τελικά ότι τα μαύρα πλήκτρα του πιάνου μπορεί να τα παίξει μόνο ο χειμώνας που ζει μες στην ψυχή σου)...160 76. Είμαι ερωτευμένος με το κάθε λεπτό της ζωής μου μήπως έτσι καταλάβω τι προσπαθεί εδώ και καιρό να μου πει το τελευταίο της (Κάθε ταξίδι τελειώνει σε μια τελεία που είναι ερωτευμένη με την κάτω δεξιά γωνία της σελίδας που ποτέ δεν ανήκε)...162 77. Κάθισα για ώρα στο χείλος της καρδιάς μου ελπίζοντας ότι θα μπορέσω να συνειδητοποιήσω το σχήμα της (Πώς μπορώ να πάρω πίσω όποιο συναίσθημα μου χρωστάς;)...164 78. Κατασκευάζω απ το πρωί την κραυγή μου απ όλες τις χαρές που δεν τόλμησα να αισθανθώ (Όταν τα αντι-ελαττώματα ενός ανθρώπου δεν συμπίπτουν με τα προτερήματά του)...166 79. Αυτό που η ανεπάρκεια που αισθάνομαι έγραψε στη μέση της γροθιάς μου (Κάθομαι οκλαδόν στη μέση της καρδιάς μου περιτριγυρισμένος από εκείνα τ αγαπημένα μου μηδενικά τα οποία ποτέ δεν με σεβάστηκαν)...168 80. Αποσύνδεσα τη συνείδησή μου για να καταλάβω τι κέρδισα απ τη νίκη μου (Η πραγματικότητα κατέβηκε απ τη ζωή μου ένα σταθμό πριν από μένα)...170 81. Έβγαλες απ την τσέπη σου μία ομίχλη και μία ισοπαλία και μου έδωσες τη δεύτερη γιατί δεν ήξερες πώς να μου δώσεις την πρώτη (Σταμάτα, σε παρακαλώ, να μου προτείνεις ν ανταλλάξουμε σκιές)...172 82. Ψάχνοντας να βρω από ποιο γράμμα ξεκινά η αλφάβητος της ψυχής μου (Πάλι άφησα τα ελαττώματά μου να μπουν στο επόμενο λεπτό πριν από εμένα)...174 83. Έγινα ο ακυβέρνητος ήλιος των ενοχών μου που επιμένει να ζει σ αυτά τα όρια της ζωής μου τα οποία μόνο όταν είμαι χαρούμενος μπορώ να δω (Τα όνειρά μου δεν ξέρουν πια πώς να γεννούν ψέματα που να μ αρέσουν)...176 84. Νυφικά φορούν οι ενοχές μόνο όταν πηγαίνουν στις κηδείες του παρελθόντος τους (Δεν έχω άλλο στόμα να βρίσω την τύχη μου)...178 85. Η πιο δύσκολη στιγμή της ημέρας σου είναι όταν στο τέλος της καλείσαι ν αναγνωρίσεις τον εαυτό σου (Αυτός που βλέπεις μες στον καθρέφτη σου έχει πολύ πιο πολλή δύναμη από εσένα)...180 86. Το προσωπείο του χρόνου με μεταμφιέζει κάθε ημέρα σ αυτό που ποτέ δεν θα μπορούσα από μόνος μου να γίνω (Οι λύπες μου χαίρονται τόσο πολύ να με βλέπουν να κοιτάζομαι στον καθρέφτη)...182 87. Ακολουθώντας τα χνάρια της λογικής μου, σταμάτησα να αισθάνομαι (Γιατί δεν χωράω πλέον ολόκληρος στη μνήμη μου;)...184 88. Παλεύοντας να καταλάβω πόση αποτυχία μπορεί να χωρέσει μέσα της μία στιγμή (Περπατώντας για εβδομάδες ένα μέτρο πίσω απ τις αμφιβολίες μου ανακάλυψα πόσο κουράγιο έχω)...186 89. Αυτό που φοβάται πιο πολύ το σκοτάδι είναι να μην αρχίσει να πιστεύει στο φως που έχει μέσα του (Η αλήθεια μου σήμερα αποφάσισε να με νοικιάσει στην επόμενη απόφασή μου)...188 90. Κάθε επανάσταση ξεκινά απ το γκρέμισμα ενός σκοταδιού (Σήμερα νιώθω την αισιοδοξία που αισθάνονται δύο φτερούγες οι οποίες ξέρουν πώς να εξουσιάσουν το κενό από κάτω τους)...190

91. Δεν μ αρέσει πλέον ν αρέσω σ αυτά που μισώ (Δεν υπάρχουν δωρεάν σκοτάδια σ έναν κόσμο που δεν ξέρει πώς να κλείσει το φως)...192 92. Φοβάμαι τι θ απογίνω όταν αυτά που δεν μπορώ να εξηγήσω στη λύπη μου γνωρίσουν αυτά που δεν μπορεί να μου εξηγήσει η χαρά μου (Ο άνθρωπος που προδόθηκε απ τα όνειρα που δεν είδε)...194 93. Πιο πολύ αγάπησα τις καρδιές των ανθρώπων όχι γι αυτά που μου έδωσαν, αλλά γι αυτά που δεν απαίτησαν να πάρουν (Το χάδι μου δεν αντέχει πια ν αγγίζει κάτι που είναι πιο μαλακό απ τον εαυτό του)...196 94. Μα πώς γίνεται να είμαι τόσο αυτοκαταστροφικός, ώστε να επιμένω να νικήσω αυτά που δεν έχω αρχίσει ακόμα να ονειρεύομαι; (Πώς κατάφερα να γίνω ο πορτοφολάς του ονείρου μου)...198 95. Ποιος θα μπει πρώτος στην παρακάτω σου ανάσα, εσύ ή η βλακεία σου; (Ανίκανος να γίνεις κάτι άλλο, έγινες ο εαυτός σου)... 200 96. Να σας διηγηθώ πώς έγινα ο χειρότερος υπάλληλός μου (Ζώντας έναν όροφο κάτω απ τον Παράδεισο)... 202 97. Τόσα χρόνια εκπαιδεύω τις αποφάσεις μου να μην ακούν αυτά που τους λέω αλλά αυτά που φοβάμαι (Για να μπορέσω να περάσω μέσ απ αυτά που η αλήθεια μου μπορεί να πιστέψει, έγινα το ελάχιστο θύμα των ίδιων των ψεμάτων μου)... 204 98. Χρωστάω μία περιουσία στο τίποτα, δεν χρωστάω τίποτα όμως στην περιουσία μου (Να λοιπόν πώς έγινα το άδειο ταμείο της λογικής μου!)... 206 99. Δεν έχει μυστικά ο άνθρωπος, παρά μόνο απ τη σιωπή του (Μπροστά από κάθε δειλία προχωρά μία παλιά ήττα που δεν βλέπει πια καλά)... 208 100. Μισώ ό,τι μαζεύω, αγαπώ ό,τι δεν θυμάμαι πού το έχω πετάξει, αδιαφορώ για ό,τι είμαι σίγουρος για το πού ακριβώς είναι (Σε κάθε χαμόγελό μου ψάχνω να βρω αυτά που δεν μπόρεσα ν αφήσω πίσω στην εφηβεία μου για να τα προσέχει)...210 101. Φοβάμαι τις ερωτήσεις που έχω να κάνω στο αύριο πιο πολύ απ τις απαντήσεις που του χρωστάω (Ίσως είναι καιρός ν αποφύγω να γίνω αυτό που είμαι)...212 102. Στο χείλος του γκρεμού συστήθηκα στη δύναμη των φτερών μου (Εσύ δεν είσαι που βλέπεις ένα μικρό παράδεισο να ζει μέσα σ όποιον άνθρωπο μιλάς;)...214 103. Τώρα μόλις κατάλαβα τι προσπαθούν να μου πουν όλα εκείνα τα αόρατα αγκίστρια που ζουν εδώ και χρόνια διαρκώς δίπλα μου ( Έπεσα στο κρεβάτι να κοιμηθώ περιτριγυρισμένος απ όλα τα πανέμορφα δώρα που έχει φέρει η μοναξιά μου)...216 104. Αυτός που νομίζει ότι δεν χρειάζεται τίποτε σύντομα θ ανακαλύψει ότι χρειάζεται τα πάντα (Κάθε ψυχή έχει ένα καταφύγιο του οποίου την ύπαρξη δεν γνωρίζει)...218 105. Αναζήτησα ένα καταφύγιο στο λογικό για να γλιτώσω απ τις επιθέσεις του πιο λογικού (Θα μάθω άραγε ποτέ να γδύνω τη ματιά μου από τ αμετάφραστα σκοτάδια της;)... 220

106. Ο πόνος σήμερα απαιτεί να πληρωθεί με τα χαμόγελά μου εκείνα τα οποία εγώ ο ίδιος έχω πληγώσει (Μοσχοβολούν τα γεράματα παραδείσους και κολάσεις)... 222 107. Ούτε η εξυπνάδα ούτε η ομορφιά ούτε το χρήμα μπορούν να κατακτήσουν τη δυστυχία, μόνο η καλοσύνη μπορεί (Η μοναδική που μπορεί να προστατεύσει τον κόσμο γύρω του απ τον κόσμο μέσα του είναι η ίδια η καλοσύνη του)... 224 108. Άπλωσα τις πέντε πιο βαριές αλυσίδες γύρω απ τη ζωή μου μέχρι που έφτιαξα έναν ορίζοντα (Πόσο φοβάμαι πια αυτά που μ ανακουφίζουν!)... 226 109. Η πρώτη ανάσα της κάθε ημέρας μου έχει μία τεράστια κραυγή μέσα της που δεν ξέρει ποιο συναίσθημά μου θέλει πιο πολύ να εκφράσει (Ποιος εκπροσωπεί την αλήθεια σου στην αυθεντικότητά σου;)... 228 110. Πώς καταφέρνει η σκιά μου τώρα τελευταία να φτάνει πριν από μένα εκεί που θέλω να πάω; (Όταν η φωτοτυπία θέλει χρησιμοποιώντας κομμάτια της να ξαναφτιάξει ένα καλύτερο πρωτότυπο)... 230 111. Αλίμονο αν έλεγα ό,τι αισθανόμουν, πιθανώς τότε να αισθανόμουν ό,τι είχα ήδη πει (Πίνω στην υγεία της αναλφάβητης ψυχής μου, η οποία δεν μ αφήνει να γίνω ο άνθρωπος που κάθε ημέρα πουλάω στους άλλους)... 232 112. Αυτά που έμαθα ανατινάζοντας ένα ένα τα σταυροδρόμια του μυαλού μου (Ακόμα μαθαίνω πώς να ξελύνομαι απ αυτά που απαιτεί από εμένα η λογική μου να κατακτήσω)... 234

1. Πριν πέσω για ύπνο, έπεσα στα γόνατα ζητώντας ελεημοσύνη απ τις επιθυμίες μου (Γιατί να μην μπορώ να βάλω, έστω και μια φορά στη ζωή μου, μια τελεία που να είναι ολόλευκη;) Περιμένοντας ένα φανάρι στο δρόμο ν αλλάξει στο αγαπημένο μου χρώμα, αυτό που αφήνει ελεύθερη τη δειλία μου να προχωρήσει πιο πολύ απ ό,τι ακινητοποιεί το θάρρος μου, ένα μικρό παιδάκι ήρθε δίπλα μου και τραβώντας επίμονα το σακάκι μου με ρώτησε δύο φορές: «Κύριε, πότε επιτέλους θα μάθω να χαίρομαι τη χαρά μου;». Μην μπορώντας ν απαντήσω σε κάτι που και εγώ ο ίδιος όχι μόνο δεν ξέρω αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, αν καταφέρω κάποτε να το μάθω, θα είναι μερικές στιγμές πριν πεθάνω, αρχίζω να του διηγούμαι τα κατορθώματά μου παίρνοντάς το μερικά μέτρα πιο πέρα για να μην μπορεί να μας ακούσει η αυτοκριτική μου. Βρήκαμε λοιπόν το πιο βρόμικο σημείο του απέναντι πεζοδρομίου και κάτσαμε αφήνοντας τ αυτοκίνητα να περνούν ξυστά απ το σώμα μας, υπενθυμίζοντάς μας σε κάθε πέρασμά τους ότι η βλακεία των ανθρώπων αποδεικνύεται απ την εξυπνάδα της αλαζονείας τους. Του μίλησα για το κομμάτι της χαράς μου το οποίο πετάω κάθε πρωί το ξημέρωμα, για να μην προλάβει να με δει κανένας, στα άγρια θηρία που ζουν μέσα μου για να προσπαθήσω να τα κάνω λιγότερο άγρια. Είναι το αντίτιμο που σχεδόν καθημερινά τους δίνω για να μ αφήσουν να φορέσω τη μάσκα του θάρρους τους, αυτή που με μεταμορφώνει σ αυτό που θα ήμουν αν μπορούσα να πιστέψω στη μία λέξη που μου ψιθυρίζει, απ τη στιγμή που ξύπνησα, η καλοσύνη μου και όχι στα δεκάδες συνθήματα που συνεχίζει να μου φωνάζει κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι η σκιά μου. Έτσι καταλήγω να νιώθω κάθε πρωί ότι ξεκινάω την ημέρα μου χωρίς να αισθάνομαι υποχρεωμένος να είμαι παρών σ ό,τι μου συμβεί στη διάρκειά της. Πώς στον διάβολο γίνεται, πριν καν σηκωθώ απ το κρεβάτι, εφευρίσκοντας έναν εντελώς πρωτοποριακό τρόπο κάθε φορά, να έχω ήδη ξαναμάθει απ την αρχή πώς να χάνω στη μονομαχία με τη δειλία μου; Περπάτησα λοιπόν μέχρι το πιο δύσβατο μέρος του μυαλού μου και βρήκα την ελαφρά ροζ ντουλάπα που είχα φτιάξει παλιά, μες στην οποία ο ενθουσιασμός και η μετριότητά μου πάντα αποθήκευαν αυτά που εδώ και χρόνια κατά καιρούς διαφωνούσαν ποιος απ τους δύο έπρεπε για λογαριασμό μου να χάσει. 14

Μέσα εκεί ζουν όλες εκείνες οι λέξεις τις οποίες, αφού είχαν παλέψει με νύχια και με δόντια για να μου εξασφαλίσουν τη διάφανη γαλήνη του επόμενου λεπτού και τη χρυσή στεναχώρια της επόμενης ημέρας, κατέληγα να πετάω στο πίσω μέρος της σιωπής μου γιατί δεν άντεχα ν ακούω το αντίτιμο που θέλουν για τις υπηρεσίες τους. Άρχισα λοιπόν να τις μαζεύω μία μία απ το κάτω μέρος της ντουλάπας, αυτό που μένει επίτηδες πιο σκονισμένο για να μην έχει να δικαιολογηθεί σε κανέναν πλέον, και έφυγα για το γραφείο πιστεύοντας ότι για μια ημέρα ακόμα η μελαγχολία μου δεν θα προλάβει να ερωτευτεί πριν από εμένα τις αγαπημένες μου απορίες, αυτές που ξέρουν να με τρομοκρατούν ενώ συγχρόνως με κάνουν να ερωτευτώ τις απαντήσεις τους. Μια ημέρα ακόμα που θα πρέπει ν αποδείξω στους άλλους ότι είμαι πιο χαρούμενος απ ό,τι φαίνομαι, περισσότερο αποφασιστικός απ ό,τι φοβάμαι να δείξω στον εαυτό μου και λιγότερο αμφίβολος απ ό,τι προσπαθώ να του κρύψω. Μία ημέρα ακόμα που δεν θα μάθω μέχρι το βράδυ πόσες ψεύτικες πραγματικότητες μπορεί να χωρέσει ένα μισόγυμνο απόγευμα το οποίο δεν έχει διάθεση να βάλει μέσα του τίποτε άλλο που να είναι δικό μου εκτός απ το σώμα μου και μια λύπη μου, μάλλον αυτή που καταλαβαίνω λιγότερο. Είναι ακόμα πρωί και δύο νύχτες απ τα παλιά ήρθαν να με ξαναρωτήσουν τις ερωτήσεις που δεν ήθελα τότε να τους απαντήσω, όχι γιατί δεν ήξερα, αλλά γιατί δεν ήθελα να τους δείξω ότι πραγματικά ξέρω. Ο ήλιος ήδη έχει αρχίσει να μου ζητά συγγνώμη γιατί όσο δυναμώνει τόσο κάνει τη σκιά ενός ανθρώπου που δυστυχεί να φαίνεται πάνω στο παγωμένο πεζοδρόμιο πιο γεροδεμένη απ τον ίδιο. 15

2. Μου πήρε τόσα χρόνια να κατασκευάσω την προσωπική μου κορυφή και τώρα νιώθω ότι δεν έχω δύναμη πλέον να την ανέβω (Η λιακάδα ήδη ξεκίνησε να φτιάχνει τη γέφυρα προς το επόμενο σκοτάδι της) 16 Απολογούμαι στους μανιασμένους ορίζοντες που προσποιούμαι ότι δεν ξέρω ότι ζουν μέσα μου. Απολογούμαι στο οξυγόνο που κάθε λεπτό καταναλώνω για να ικανοποιήσω τη σπατάλη που με τόση περηφάνια παράγει μέσα της η αλαζονεία του σώματός μου. Η πρώτη κίνησή μου κάθε πρωί είναι να κάνω τα πάντα για να μη γλιστρήσω προσπαθώντας να τρέξω ανάμεσα στα φαινομενικά χαρούμενα ανταλλάγματα που μου προτείνουν οι πληγές μου, οι οποίες δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους ότι μετά από τόσα χρόνια καταφέρνουν να είναι ακόμα αναπόσπαστο μέρος της απαισιοδοξίας μου. Τι χρωστάει το παρελθόν μου στο πιο βαθύ σημείο του; Για να το βρω, τύλιξα την απολογία της κραυγής μου μέσα στον δειλό ψίθυρο που η σημερινή μου ζωή έχει πλέον γίνει και άρχισα να ψάχνω να ξαναβρώ την ομορφιά του κόσμου μες στα λιγότερο φωτισμένα μικρά θαύματα που η λογική μου χρόνια τώρα καθημερινά πετάει στο καλάθι των αχρήστων μου. Το κακόμοιρο, μόλις μ ενημέρωσε ότι δεν αντέχει να του ρίχνω άλλα μισοφαγωμένα σκοτάδια μέσα του. Μην ξέροντας πώς να ελευθερωθώ απ αυτά που κάνουν τα πάντα για να μ ελευθερώσουν, πήρα μια ανένδοτη αλυσίδα φτιαγμένη από αδέσποτες και άρχισα να δένω τον εαυτό μου γύρω απ τις πράξεις που ποτέ δεν μπόρεσε ο εγωισμός μου να εξηγήσει στον απόηχο που αφήνει πίσω της η εξυπνάδα μου κάθε φορά που αποφασίζει να φαίνεται πιο έξυπνη από εμένα. Πούλησα το παρελθόν μου μαζί μ όλα αυτά που το ίδιο φοβόταν στους υπονόμους του μυαλού μου που είναι γεμάτοι με γαλάζια λιακάδα, αυτούς τους οποίους υποτίθεται ότι θα μου χάριζε το μέλλον μου για να με μάθει πώς να γλεντάω νομίζοντας ότι ξεγελάω την αοριστία του τέλους του. Τόσα χρόνια ζω χωρίς να ξέρω πώς να προστατεύσω τον εαυτό μου από όλα αυτά που δεν νομίζω ότι φοβάμαι, απ αυτά που θέλουν οι φόβοι μου να με κάνουν να ελπίζω και απ αυτά που οι ελπίδες μου θέλουν να με κάνουν να σταματήσω να ελπίζω παραπάνω. Είμαι τόσο χαρούμενος που κατάφερα έστω και για δευτερόλεπτα, κοιτάζοντας αυτά που φοβάμαι στα μάτια, να κρατήσω το θάνατο της απληστίας μου στην αγκαλιά μου! Μ όλα τα παραπάνω να γεμίζουν τη σακούλα που μου έφερε η σημερινή ημέρα για να βάλω τις πιο τοξικές μου απορίες δραπέτευσα μέσ απ τις κραυγές που μου φώναζαν τα χθεσινά μεσάνυχτα, περπατώντας πάνω στα σπασμένα γυαλιά που μου είχαν στρώσει μόλις μερικά λεπτά πριν αυτά που ποτέ δεν βρήκα τον τρόπο να πείσω την ψυχή μου να μ αφήσει να πιστέψω. Έτρεξα σαν τρελός για να προλάβω να φτάσω μέχρι το πορτοκαλί κουτί στη γωνία του μυαλού μου για να μπορέσω να θέσω τον εγωισμό μου εκτός λειτουργίας πριν έρθει το επόμενο λάθος της ζωής μου να μ αγκαλιάσει.

Ίσως αύριο να μπορέσω να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντικό είναι αυτό που νιώθω σήμερα. Αν μπορούσα να βρω πού έκρυψα το οξυγόνο που θα χρειαστεί η αλήθεια μου για να επιζήσει λίγο ακόμα, δεν θα χρειαζόταν να πείσω τη μετριότητά μου να σταματήσει να πηγαινοέρχεται μπροστά στο μέλλον μου επιδεικνύοντας τις τεράστιες διαστάσεις της. Με βαραίνουν τόσο πολύ τα συναισθηματικά φορτία που κουβαλάω μέσα μου, αυτά που ξέρουν τόσο καλά να τσακώνονται κάθε πρωί με το πρώτο βήμα που μου αφήνει η ημέρα ένα μέτρο μακριά απ το κρεβάτι μου. Έτσι αφήνω τον εαυτό μου να γίνεται ο εγγυητής της δυσλειτουργίας του, ο περήφανος καταδότης της πιο πρόθυμης λιακάδας η οποία ακόμα και μετά απ όλα αυτά που έχει δει επιμένει να θέλει να ζει μέσα μου. Μήπως μόλις συνειδητοποίησα ότι κατάφερα να γίνω ο αγαπημένος πορτοφολάς της ίδιας της συνείδησής μου; Μήπως είμαι έτοιμος να γίνω ο διεφθαρμένος μεταφραστής όλων αυτών που τόσους μήνες τώρα θέλει να πει το βλέμμα μου χωρίς την άδειά μου; Ανήμπορος να μεταφράσω αυτά που νιώθω σε χαμόγελα ή δάκρυα άρχισα να τα μεταφράζω σε δακρυσμένα χαμόγελα και χαρούμενα δάκρυα. Ό,τι και να γίνει εγώ θα συνεχίζω να χτίζω τη σκουριασμένη γέφυρα προς τη λιακάδα η οποία δεν είμαι σίγουρος πια ότι θέλει ακόμα να μου ανήκει. Τη βλέπω με την άκρη των ματιών μου να παλεύει μέσα μου ν απελευθερωθεί απ την αδιαπραγμάτευτη φθορά που της έχω επιβάλει. Σήμερα το βράδυ δεν υπάρχει ένα είδος σιωπής που να μπορεί να εκφράσει μια ψυχή η οποία θέλει τόσο πολύ να γιορτάσει το τελευταίο μοντέλο θλίψης που μόλις της χάρισε το μυαλό του ιδιοκτήτη της. 17

3. Τι σε κάνει να νομίζεις ότι μπορείς να ξεγλιστρήσεις απ τις παγίδες που σου έχει στήσει η επόμενη σκέψη σου; (Όταν ερωτεύτηκες τα μυστικά που ξέρεις ότι σου κρύβει το βιογραφικό σου) 18 Ξεκίνησα να φτιάχνω το δάκρυ μου από συστατικά τα οποία πιάνοντάς τα στα χέρια μου δεν μπορούσα να καταλάβω αν τα κρατούσα εγώ ή με κρατούσαν αυτά. Το πρώτο πράγμα που έκανα τελειώνοντας, είναι ν αρχίσω να πετάω όλες τις ενοχές που μου περίσσευαν στον ωκεανό που ο ίδιος δεν παρέλειψα να φτιάξω απ όποια λύπη μου δεν ήθελε πια να είναι δική μου. Αμέσως μετά άρχισα να κλέβω μέσ απ τον εγωισμό μου, ένα λεπτό τη φορά, κάθε βαριά οπλισμένο πεντάλεπτο στη ζωή μου στη διάρκεια του οποίου αισθάνθηκα πιο έξυπνος απ ό,τι πραγματικά ήμουν. Τ αποθήκευσα προσεκτικά μες σ εκείνο το κουτάκι των αναμνήσεων που πάντα κρατούσε η αισιοδοξία μου στο φρεσκοβαμμένο συρτάρι της, αυτό που είναι ένα πιο πάνω από εκείνο που βάζει τους ανήλικους ψιθύρους της που της ζήτησαν να μην τους αφήσει ποτέ να ωριμάσουν και ένα πιο κάτω απ αυτό που βάζει τις κραυγές που δεν φώναξα ποτέ. Το πρώτο πράγμα που κάνει ένας άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με το χρόνο, πριν αρχίσει ένα ταξίδι μες στα ψέματά του, είναι να βεβαιωθεί ότι δεν θ αποκτήσει ποτέ τη σοφία να καταλάβει το πώς η ζωή του θα τελειώσει. Έτσι και εγώ. Πριν αρχίσω να θυμάμαι όλα αυτά που δεν μπορώ να ξεχάσω, πρέπει πρώτα να τελειώσω να κρύβω το μέλλον των αναμνήσεών μου απ το οπτικό πεδίο της ψυχής μου. Προσπαθώντας να θυμηθώ πού αρχίζει το τελευταίο πράγμα που δεν θέλει ο εγωισμός μου να θυμάμαι, μπήκα άθελά μου στο κρυφτούλι που παίζει η εικόνα που δείχνω στους γύρω μου μ αυτήν που κάνω τα πάντα για να κρύψω απ τον εαυτό μου. Μες στο κρυφτό αρχίζω να κυνηγιέμαι απ τις είκοσι λευκές σημαίες που σήκωσε κατά τη διάρκεια της ζωής μου η γύμνια της λογικής στο κομμάτι της εξυπνάδας μου που ποτέ δεν ήθελε να πάει να πολεμήσει για εμένα. Κάθε λευκή σημαία έχει στην πάνω αριστερή γωνία της μια μικρή υφασμάτινη οθόνη που παίζει στιγμιότυπα απ τις φορές στη ζωή μου που ακολούθησα αυτά που πίστευαν οι φόβοι μου, και όχι αυτά που πίστευα εγώ. Βλέποντάς τες να κυματίζουν μπροστά σ όποιο χαρακτηριστικό μου θέλει να φτιάξει την τύχη μου απ την αρχή, νιώθω ότι η καθεμιά τους ξεχωριστά θέλει ν ανάψει την ασημένια φωτιά της λύπης μου για να φωτίσει εκείνα τα κομμάτια της βλακείας μου που είναι πολύ πιο φιλόδοξα από εμένα. Η υπερκινητική ερμηνεία λιποθυμά μπροστά στην απλοϊκή αφήγηση των ηρωικών κατορθωμάτων τα οποία η κάθε σημαία διηγείται. Για να γλιτώσω απ τις πανέμορφες πληγές που το κάθε καινούριο λεπτό συνεχίζει να μου χαρίζει, γίνομαι, όσο πιο γρήγορα μπορώ, ο καταρράκτης που χρησιμοποιεί η λογική για να ξεπλύνει τα λάθη του παρελθόντος μου

τα οποία ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει. Πανικόβλητος έτρεξα να κρυφτώ μες στο ελάχιστο που αισθάνεται ένας άνθρωπος ο οποίος δεν είναι πλέον σίγουρος ότι έχει τη διανοητική δυνατότητα να ξεπεράσει αυτά που ήδη ξέρει. Με την πλάτη στον τοίχο, και παρέα με την τεράστια σιωπή η οποία εδώ και ώρα δεν έχει σταματήσει να με κοιτάζει απειλητικά, στέκομαι πίσω απ τη μοναδική πορφυρή πύλη που δεν μπόρεσε ποτέ ν ανοίξει ο ενθουσιασμός μου διαπιστώνοντας ότι η ήττα ξέρει καλύτερα από εμένα να αποκρυπτογραφήσει αυτά που η ευτυχία μου κάνει τα πάντα για να μη μου πει. Οι σκέψεις μου έχουν ήδη αρχίσει να τυλίγονται πλέον γύρω απ τα καινούρια μυστικά που μόλις ανακάλυψα ότι τόσα χρόνια μού έκρυβε κάθε λεπτό της ζωής μου που αρνιόταν να γίνει το επόμενο μέλλον μου. Προσπαθούν να με πείσουν να ξαναεμπιστευτώ τα λάθη μου για να μου δείξουν ποιος δεν είμαι. Και εγώ συνέχισα να παλεύω με τις διαστάσεις μου μέχρι που άρχισα να τις προδίδω. Συνέχισα να παλεύω με τις ανασφάλειές μου μέχρι που άρχισα να τις δοξάζω. Παραδομένος στην αόρατη κραυγή της επόμενης αυτοπεποίθησής μου που δεν θέλει να γίνει δική μου, βλέπω τις σκέψεις μου ν αρχίζουν να γδύνονται μπροστά στην ολόφρεσκη, θαρραλέα ήττα μου. Λίγο αργότερα θ αρχίσουν να γράφουν πάνω στις παλάμες μου ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα απ τα όνειρά μου χρησιμοποιώντας τις σταγόνες ιδρώτα που τις ιδρώνει η λύπη μου, όχι εγώ. Γράφουν μ αυτές τις σταγόνες ιδρώτα για να μπορώ εύκολα να τις σβήσω χωρίς να προλάβει ο χρόνος να δει τα χνάρια που άφησαν οι πραγματικές μου δυνατότητες όταν περπατούν λίγο πιο έξω απ τα όρια της ψυχής μου. Κάθε βήμα μου θέλει να έχει τον δικό του εγωισμό αλλά και την προσωπική του δυστυχία. Κάθε στιγμή αποκτά το δικό της παρελθόν αλλά και το προσωπικό της ψέμα. Η λογική αρνείται να ξεσκεπάσει ό,τι δεν μπορεί να καταλάβει κι εγώ μένω ολομόναχος σ ένα δωμάτιο μήκους μιας υποχθόνιας αμαρτίας και βάθους τριών γαλάζιων ενοχών παλεύοντας με τις δυο αυτές σκέψεις που δεν έμαθα ποτέ πώς ν αφήσω να κάνουν έρωτα μαζί μου πριν μου ζητήσουν την άδεια να με ποδοπατήσουν. 19