IDA Paweł Pawlikowski Πολωνία, Δανία 3 ΤΑΙΝΙΕΣ 24 ΓΛΩΣΣΕΣ 28 ΧΩΡΕΣ

IDA Paweł Pawlikowski Πολωνία, Δανία 3 ΤΑΙΝΙΕΣ 24 ΓΛΩΣΣΕΣ 28 ΧΩΡΕΣ

IDA PAWEŁ PAWLIKOWSKI «Η Ida μιλάει για ταυτότητα, για οικογένεια, για πίστη, για ενοχές, για σοσιαλισμό και για μουσική. Ήθελα να κάνω μια ταινία πάνω σε ένα κομμάτι της ιστορίας, χωρίς όμως να πρόκειται για ιστορική ταινία. Μια ταινία που να έχει ένα ηθικό δίδαγμα εμφανές αλλά να μην κάνει μάθημα. Η ιστορία μου δίνει σε όλους «τα δίκια που είχαν». Είναι ένα φιλμ που βρίσκεται πιο κοντά στην ποίηση παρά στην αφήγηση. Κυρίως, ήθελα να πάρω τις αποστάσεις μου από το χαρακτηριστικό αφηγηματικό στυλ του πολωνικού κινηματογράφου. Έπρεπε να είναι σαφές ότι την ιστορία αυτή την αφηγείται ένα άτομο που βρίσκεται απ έξω και γι αυτό παρουσιάζεται φιλτραρισμένη μέσα από τις προσωπικές του αναμνήσεις και συγκινήσεις, από τους ήχους και τις εικόνες των νεανικών του χρόνων.» Ακόμα και αν η Ida παρουσιάζει μία δραματική και πονεμένη σελίδα της ευρωπαϊκής ιστορίας, πρόκειται κυρίως για ένα φιλμ που ακτινοβολεί την ειρήνη και που παρασύρει τον θεατή σε μια αφήγηση γαλήνια και ποιητική. Το σενάριο, χτισμένο γύρω από την προσωπική ιστορία ενός και μοναδικού προσώπου, έχει ως φόντο τη μεγάλη Ιστορία, αυτή της Ευρώπης και του Β Παγκόσμιου Πολέμου. Ο ΘΕΌΣ ΕΊΝΑΙ ΠΑΝΤΟΎ, ΤΟ ΞΈΡΩ Το φιλμ εκτυλίσσεται το 1962 στην κομμουνιστική Πολωνία. Η Άννα έχει μεγαλώσει σε μοναστήρι. Δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα σχετικά με την προέλευσή της ούτε με τον έξω κόσμο. Λίγο πριν τη χειροτονία της ως μοναχής, καλείται να γνωρίσει μία θεία της, για την οποία ούτε καν γνώριζε ότι υπήρχε. Η Άννα, που αγνοεί τα πάντα, προσπαθεί να πλησιάσει τη θεία της, τη Wanda. Η Wanda αποδεικνύεται μία γυναίκα με ισχυρό χαρακτήρα, αγέρωχη, που ζει μόνη. Προσκείμενη στην κομμουνιστική κυβέρνηση, ήταν μία «σεβάσμια» δικαστής. Καθώς με την πτώση του καθεστώτος έχασε και τη θέση της, ασχολείται πλέον με μικροϋποθέσεις και με τις φιλονικίες της γειτονιάς. Η Wanda αποφασίζει να διασχίσει με την Άννα τόπους που αποκαλύπτουν την ιστορία της κοπέλας, ιστορία αναπόσπαστα συνδεδεμένη με αυτήν της Πολωνίας, της Ευρώπης και του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Ο πρώτος από τους τόπους αυτούς αποδεικνύεται καθοριστικής σημασίας: εκεί κρυβόταν η οικογένεια της Άννας στον πόλεμο και εκεί ήταν που η μοίρα της πήρε την τραγική στροφή. Μαζί ανακαλύπτουν το κοινό παρελθόν τους και την τύχη της οικογένειάς τους. Τελικά, το πραγματικό όνομα της Άννας δεν είναι Άννα αλλά Ida. Δεν είναι καθολική αλλά εβραία. Εκεί ξεπροβάλλουν και οι φωτογραφίες των γονιών της. ΟΎΤΕ ΚΑΝ ΥΠΟΨΙΆΖΕΣΑΙ ΤΗΝ ΕΝΤΎΠΩΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΊΣ ΣΤΟΥΣ ΆΛΛΟΥΣ, ΈΤΣΙ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ; Θα είναι μια αναζήτηση πολύ σκληρή και ο θεατής θα αναρωτηθεί: δεν είναι τάχα προτιμότερο να αφήνεις το παρελθόν πίσω σου;

Σιγά σιγά ο δεσμός μεταξύ των δύο γυναικών γίνεται στενότερος. Γραπώνονται η μία πάνω στην άλλη ως οι μοναδικές επιζώσες του οικογενειακού δράματος που ξετυλίχτηκε δεκαεπτά χρόνια πριν. Είναι ένα δέσιμο πολύτιμο αλλά και αντικρουόμενο. Ενώ η Wanda μιλάει, αφηγείται τις συγκινήσεις της και εκφράζει τις απογοητεύσεις της, η Ida προσπαθεί με δυσκολία να καταπιεί αυτόν τον χείμαρρο νέων που έρχονται τόσο απότομα: παρατηρεί με οξύτητα, αντιδρά με αιδώ και μετριοπάθεια, όπως αρμόζει σε μία δόκιμη μοναχή. Κατά τη διάρκεια της αναζήτησης αυτής, η Ida άραγε ξεδιπλώνεται; Αυτό φαίνεται ότι θέλει να μας δείξει, όταν επανειλημμένα βγάζει το ράσο της. Οι λίγες λέξεις στους διαλόγους της με τον μουσικό, μας λένε πάρα πολλά πράγματα. Τον μπλέκει, αυτός θέλει να μάθει περισσότερα γι αυτήν. Του εκμυστηρεύεται τις σκέψεις της, του λέει ότι δεν έχει την παραμικρή ιδέα για την εντύπωση που προκαλεί στους άλλους. Αυτός την αγγίζει επίσης, κάνοντας τον κόσμο της να καταρρεύσει. Ο PAWEL PAWLIKOWSKI ΕΠΙΣΤΡΈΦΕΙ ΣΤΙΣ ΡΊΖΕΣ ΤΟΥ Η Ida είναι το πρώτο φιλμ που ο Pawel Pawlikowski σκηνοθετεί στην γενέτειρά του, την Πολωνία. Όντως, έζησε πολλά χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία και στο Παρίσι. Παλιότερα είχε σκηνοθετήσει δύο πολύ ατμοσφαιρικά φιλμ, το Last Resort και το My Summer of Love. Ο Pawlikowski ένιωσε την ανάγκη να σκηνοθετήσει ένα φιλμ στην γενέτειρά του, για να ξαναβρεί τα τοπία και την ατμόσφαιρα των νεανικών του χρόνων. Η πρώτη εκδοχή του σεναρίου υπήρχε ήδη 10 χρόνια πριν. Τότε ήταν όλο δράση. Στην πορεία όμως το σενάριο άλλαξε. Παρέμεινε για πολλά χρόνια ημιτελές. Αρχίζοντας το γύρισμα, με την αναζήτηση των τόπων και την επιλογή των ηθοποιών, τα πάντα έλαβαν μορφή. Η συμβολή των ηθοποιών ήταν καθοριστική. ΠΡΏΤΗ ΕΜΠΕΙΡΊΑ ΩΣ ΗΘΟΠΟΙΟΎ Για την επιλογή των ηθοποιών παρέλασαν 400 περίπου κορίτσια, χωρίς ο σκηνοθέτης να βρει καμιά που να του ταιριάζει. Λίγες μέρες πριν το γύρισμα κι ενώ βρισκόταν στα πρόθυρα της απελπισίας, έλαβε ένα τηλεφώνημα από μια φίλη που βρισκόταν σε ένα καφενείο της Βαρσοβίας απέναντι από μία κοπέλα που ακτινοβολούσε. Η φίλη αυτή φωτογράφησε διακριτικά την κοπέλα και έστειλε τη φωτογραφία στον σκηνοθέτη. Τη συνέχεια τη μαντεύουμε. Για την Agata Trzebuchowsk ήταν η πρώτη της εμπειρία απέναντι στο φακό. Ποτέ δεν είχε σκεφτεί να γίνει ηθοποιός. Η τύχη όμως αποφάσισε διαφορετικά και το αποτέλεσμα είναι πολύ συγκινητικό. ΧΆΡΜΑ ΟΦΘΑΛΜΏΝ Όταν ο σκηνοθέτης εμπιστεύτηκε στον παραγωγό του ότι ήθελε να γυρίσει μια μαυρόασπρη ταινία, αυτός γέλασε και του απάντησε ότι δεν ήταν πια φοιτητής σχολής κινηματογράφου. Όμως ο Pawlikowski παρέμενε πεπεισμένος ότι αυτή ήταν η σωστή επιλογή για την ιστορία του. Ήξερε οπωσδήποτε ότι θα ήταν μία ταινία μαυρόασπρη, συνδυασμένη με μακρόσυρτα πλάνα. Ήθελε να πετύχει στατικές εικόνες και να βάλει τα πρόσωπά του στις άκρες του πλαισίου σαν να είχαν τοποθετηθεί με τη θέλησή τους σε χώρους αχανείς. Ο θεατής βλέπει να ξετυλίγεται ένα φάσμα από γκρίζες αποχρώσεις. Εάν η ταινία είχε γυριστεί έγχρωμη, άραγε θα είχε περισσότερο χρώμα; Ορισμένα πλάνα της Ida θυμίζουν

λίγο τους πίνακες του Vermeer (Το κορίτσι με το μαργαριτάρι) τόσο λόγω της ακτινοβολίας της Ida όσο και λόγω του φωτισμού ορισμένων σκηνών. Οι μαυρόασπρες ταινίες δεν έχουν εξαφανιστεί από τη σύγχρονη κινηματογραφική κουλτούρα. Θυμάστε τη Nebraska ή το The Artist ή ακόμα το φιλμ του Miguel Gomes, Tabu, στον διαγωνισμό για το βραβείο LUX 2012; Δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αλλά επίσης αφήνουν στο σημερινό κοινό ένα αίσθημα εκτός χρόνου. Το στυλ του Pawlikowski είναι υπέροχο και μοναδικό. ΜΙΑ ΜΙΚΡΉ ΠΡΟΣΩΠΙΚΉ ΙΣΤΟΡΊΑ ΠΟΥ ΠΡΟΈΡΧΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΠΈΡΑΝΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΉ ΜΝΉΜΗ Η Ida είναι προσιτή σε ένα ευρύ κοινό διότι το φιλμ αφηγείται μία οικουμενική ιστορία με θέματα με τα οποία μπορούν να ταυτιστούν θεατές διαφορετικών ηλικιών. Η ιστορία του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου εξακολουθεί να εμπνέει σκηνοθέτες που επιθυμούν να αφηγηθούν μικρές ιστορίες μέσα στην καρδιά της Ιστορίας σκεφτείτε τον Πιανίστα, Der Untergang, Valkyrie, The boy with the striped pyjamas πρόκειται για ιστορίες ιδωμένες από τη σκοπιά του ατόμου αλλά που είναι ένα κλάσμα της ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Η δύναμή τους έγκειται στο ότι κάνουν τον θεατή να νιώσει ότι τις ζει ο ίδιος. Στην αρχή της δεκαετίας του 60, η φρίκη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου ήταν ακόμα νωπή στη μνήμη του πολωνικού λαού. Καμιά άλλη χώρα δεν είδε τόσους πολλούς εβραίους να μεταφέρονται στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των Γερμανών Ναζί. Η Ida έχει για ντεκόρ τη Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας, που τότε την κυβερνούσε η κομμουνιστική ιδεολογία, κάτω από τη σιδερένια πυγμή του Στάλιν. Οι εικόνες αντικατοπτρίζουν συνολικά μια λιτότητα που κάπως διαταράσσεται από την χαρούμενη και ίσως αισιόδοξη ατμόσφαιρα των νάϊτ κλαμπ.

ΕΡΩΤΉΣΕΙΣ Ορισμένοι δημοσιογράφοι χαρακτηρίζουν την Ida «καλλιτεχνική ταινία», συμφωνείτε μ αυτούς; Ποια εντύπωση θα σας έκανε η ταινία αυτή εάν ήτανε έγχρωμη; Η Ida είναι μια γλυκιά ταινία πάνω σε σκληρά γεγονότα. Η ταινία αυτή σας έδωσε και νέα στοιχεία για την ιστορία της Πολωνίας και της Ευρώπης; Μπορείτε να συγκρίνετε την ταινία αυτή με άλλες ταινίες που έχετε δει και που έχουν για θέμα τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Σε τί μοιάζουν και σε τί διαφέρουν; Τί είναι αυτό που κάνει την ταινία αυτή τόσο δυνατή; Tine Van Dycke 2014 Για την Ida όμως ο πόλεμος παραμένει κάτι το αφηρημένο. Δεν έχει την παραμικρή ιδέα ούτε για τις ρίζες της ούτε για τη φρίκη που είχε ζήσει η οικογένειά της. Δεν ξέρει καν ποιοί είναι οι γονείς της. Την είχαν εγκαταλείψει στο μοναστήρι, σαν ορφανό («Γιατί δεν είμαι νεκρή;» «Γιατί τότε ήσουν ακόμα ένα μωρό κάτωχρο. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ήσουν εβραία.») Η πίστη είναι το παρελθόν της, το παρόν και το μέλλον της. Κάποιες σκηνές στο μοναστήρι δείχνουν την ευλάβειά της, π.χ. η σκηνή που οι δόκιμες είναι ξαπλωμένες καταγής και προσκυνάνε με ταπείνωση. Το ανεπαίσθητο γέλιο της στα γεύματα και το βλέμμα της κατά την ιεροτελεστία της τουαλέτας μαρτυρούν, ωστόσο, ότι μετά την επιστροφή της ανέπτυξε κάποια κριτική ματιά. Ο πυρήνας του φιλμ είναι η εσωτερική αναζήτηση της Ida που επιθυμεί να βρει μια στέρεα θέση στον κόσμο. Ο πόλεμος παίζει δευτερεύοντα, ωστόσο θεμελιώδη, ρόλο. Υπήρχε στην Πολωνία εκείνης της εποχής μία τάση απάρνησης του παρελθόντος. Η Wanda και η Ida πέφτουν πάνω σε κλειστές πόρτες και σε νευριασμένες απαντήσεις. «Δεν υπήρχαν εδώ μέσα εβραίοι», ισχυρίζονται οι κάτοικοι. Η απάρνηση αυτή κάνει πιο δύσκολη για την Ida την αναζήτηση της νέας της ταυτότητας. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας ούτε από αυτό που γίναμε. (Η παράγραφος αυτή είναι απόσπασμα από μία κριτική της Elise van Dam / Filmpjekijken.nl / 26.03.14)

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει τις τρεις διαγωνιζόμενες ταινίες για το LUX Film Prize (Βραβείο LUX), οι οποίες θα προβληθούν στην τρίτη έκδοση των LUX Film Days (Κινηματογραφικές Ημέρες LUX). Οι τρεις διαγωνιζόμενες ταινίες καλύπτουν πολύπλευρα ζητήματα αλλά συμπίπτουν στο κεντρικό θέμα της νεολαίας. Η Céline Sciamma, στην τρίτη της ταινία BANDE DE FILLES (ΤΑ ΚΟΡΊΤΣΙΑ), προβληματίζεται πάνω στη σχέση των εφήβων με την εξουσία, δίνοντας έμφαση σε ένα διαφορετικό είδος θηλυκότητας μέσω του πορτραίτου μιας παρέας δεκαεξάχρονων κοριτσιών σε ένα παριζιάνικο προάστιο. Στην IDA, ο Pawel Pawlikowski στρέφει το βλέμμα του στο παρελθόν της Ευρώπης, με πρωταγωνίστρια ένα ορφανό κορίτσι στις αρχές της δεκαετίας του 1960 στην Πολωνία, το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπο με την ταυτότητά του. Η πρώτη ταινία του Rok Biček, RAZREDNI SOVRAŽNIK (ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ), διεισδύει στον μικρόκοσμο μιας τάξης γυμνασίου που αντιμετωπίζει έναν ιδιαίτερα αυστηρό νέο καθηγητή. 3 ΤΑΙΝΙΕΣ 24 ΓΛΩΣΣΕΣ 28 ΧΩΡΕΣ BELGIQUE / BELGIË Bruxelles / Brussel, Liège, Namur БЪЛГАРИЯ София ČESKÁ REPUBLIKA Brno DANMARK København DEUTSCHLAND Berlin, Köln, München EESTI Tallinn ÉIRE / IRELAND Corcaigh / Cork ΕΛΛΆΔΑ Θεσσαλονίκη ESPAÑA Barcelona, Cartagena, Gijón, Lanzarote, Madrid, Santiago de Compostela, Segovia, Sevilla FRANCE Arras, Marseille, Strasbourg, Troyes HRVATSKA Zagreb ITALIA Bologna, Roma, Torino ΚΎΠΡΟΣ Λευκωσία, Λεμεσός LATVIJA Rīga LIETUVA Kaunas, Klaipėda, Vilnius LUXEMBOURG / LUXEMBURG Luxembourg / Luxemburg MAGYARORSZÁG Budapest MALTA Valletta/Il-Belt, Gozo/Għawdex NEDERLAND Leiden ÖSTERREICH Wien POLSKA Warszawa, Wrocław PORTUGAL Lisboa, Leiria ROMÂNIA Bucureşti SLOVENIJA Celje, Izola, Ljubljana SLOVENSKO Bratislava SUOMI / FINLAND Helsinki / Helsingfors SVERIGE Stockholm UNITED KINGDOM Aberdeen, Inverness, London, Perth

BANDE DE FILLES (ΤΑ ΚΟΡΊΤΣΙΑ) Καταπιεσμένη από το οικογενειακό της περιβάλλον, τις αδιέξοδες προοπτικές στο σχολείο και την κυριαρχία των αγοριών στη γειτονιά, η Marieme ξεκινά μια νέα ζωή μετά τη γνωριμία της με μια παρέα τριών κοριτσιών με ελεύθερο πνεύμα. Αλλάζει το όνομά της και το ντύσιμό της και αφήνει το σχολείο για να γίνει δεκτή στην παρέα, ελπίζοντας ότι αυτός είναι ο δρόμος προς την ελευθερία. Σκηνοθεσία: Céline Sciamma Χώρα: Γαλλία Διάρκεια: 112 min Έτος παραγωγής: 2014 Σενάριο: Céline Sciamma Ηθοποιοί: Idrissa Diabaté, Karidja Touré, Tatiana Rojo, Rabah Naït Oufella, Yannick Ruiz Φωτογραφία: Crystel Fournier Παραγωγή: Bénédicte Couvreur Εταιρεία παραγωγής: Hold Up Films, Lilies Films, Arte France Cinéma IDA Πολωνία, 1962. Η Άννα είναι μια όμορφη δεκαοκτάχρονη που ετοιμάζεται να γίνει καλόγρια στο μοναστήρι όπου μεγάλωσε ως ορφανή. Πριν ορκιστεί μαθαίνει ότι πρέπει να συναντήσει μία συγγενή της που βρίσκεται εν ζωή, την Wanda, αδελφή της μητέρας της. Οι δύο γυναίκες ξεκινούν μαζί ένα ταξίδι για να γνωρίσουν η μία την άλλη και να ανακαλύψουν το παρελθόν τους. Σκηνοθεσία: Paweł Pawlikowski Χώρα: Πολωνία, Δανία Διάρκεια: 80 min Έτος παραγωγής: 2013 Σενάριο: Rebecca Lenkiewicz, Paweł Pawlikowski Ηθοποιοί: Agata Kulesza, Joanna Kulig, Dawid Ogrodnik, Adam Szyszkowski, Agata Trzebuchowska Φωτογραφία: Lukasz Zal Παραγωγή: Eric Abraham, Piotr Dzięcioł, Ewa Puszczyńska Εταιρεία παραγωγής: Opus Film, Phoenix Film RAZREDNI SOVRAŽNIK (ΕΧΘΡΌΣ ΤΗΣ ΤΆΞΗΣ) Η σχέση μεταξύ μαθητών και του νέου καθηγητή Γερμανικών κλονίζεται λόγω της τεράστιας διαφοράς στον τρόπο αντίληψης της ζωής. Τα συναισθήματα γίνονται έντονα και, όταν γίνεται αντιληπτό ότι δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο, είναι πλέον αργά. Σκηνοθεσία: Rok Biček Χώρα: Σλοβενία Διάρκεια: 112 min Έτος παραγωγής: 2013 Σενάριο: Nejc Gazvoda, Rok Biček, Janez Lapajne Ηθοποιοί: Igor Samobor, Nataša Barbara Gračner, Tjaša Železnik, Maša Derganc, Robert Prebil, Voranc Boh, Jan Zupančič, Daša Cupevski Φωτογραφία: Fabio Stoll Παραγωγή: Janez Lapajne, Aiken Veronika Prosenc Εταιρεία παραγωγής: Triglav Film

ΔΕΙΤΕ, ΣΥΖΗΤΗΣΤΕ & ΨΗΦΙΣΤΕ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ Ο πολιτισμός διαδραματίζει ουσιώδη ρόλο στην οικοδόμηση των κοινωνιών μας. Μας δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον και μας βοηθά να σεβόμαστε την πολυμορφία ενώ παράλληλα μας φέρνει πιο κοντά. Ο κινηματογράφος αντικατοπτρίζει τις σημερινές και, συχνά, τις αυριανές κοινωνίες και αφηγείται ιστορίες, πολλές φορές τις δικές μας ιστορίες. Οι ταινίες μάς θυμίζουν ανθρώπους, μέρη, συμβάντα και στιγμές από τη ζωή μας. Μας συγκινούν, μας εμπνέουν, διευρύνουν τον ορίζοντά μας. Εμπλουτίζουν τις συζητήσεις, αλλά μπορούν και να δημιουργήσουν συζητήσεις. Για τον λόγο αυτό, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καθιέρωσε το LUX FILM PRIZE (Κινηματογραφικό βραβείο LUX) το 2007. LUX FILM PRIZE Ο σκοπός του LUX FILM PRIZE είναι να ενισχύσει τη διανομή ταινιών στην Ευρώπη, δίνοντας ταυτόχρονα ώθηση στον προβληματισμό και τον διάλογο σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Οι 3 ταινίες που διαγωνίζονται για το LUX FILM PRIZE 2014 και που προβάλλονται κατά τη διάρκεια των LUX FILM DAYS, επελέγησαν από Επιτροπή που απαρτίζεται από επαγγελματίες του κινηματογράφου. Η νικήτρια ταινία αναδεικνύεται από τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η τελετή βράβευσης θα λάβει χώρα στο Στρασβούργο,στις 17 Δεκεμβρίου. LUX FILM DAYS Οι LUX FILM DAYS αποτελούν μια μοναδική πολιτισμική εμπειρία η οποία υπερβαίνει τα σύνορα και από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο, δημιουργεί έναν ευρωπαϊκό δημόσιο χώρο στον οποίο οι ευρωπαίοι λάτρεις του κινηματογράφου μπορούν να παρακολουθήσουν 3 σημαντικές ταινίες, στα 28 κράτη μέλη στις 24 επίσημες γλώσσες της Ε.Ε. Οι LUX FILM DAYS δίνουν τη δυνατότητα στον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό Ευρωπαίων να μοιραστούν την πολυμορφία και τον πλούτο του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και να διεξάγουν διάλογο πάνω στα ζητήματα που θίγουν οι ταινίες που διαγωνίζονται για το Βραβείο LUX με φυσική παρουσία - σε επιτόπου συζητήσεις, αλλά και διαδικτυακά - στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. ΒΡΑΒΕΊΟ ΚΟΙΝΟΎ @luxprize #luxprize LUXPRIZE.EU Το Βραβείο Κοινού αποτελεί την επιλογή του κοινού. Είναι η δική σας ευκαιρία να επιλέξετε την αγαπημένη σας ταινία ή το αγαπημένο σας θέμα και να επιλεγείτε για να ανακοινώσετε αυτοπροσώπως τη νικήτρια ταινία στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι τον Ιούλιο του 2015. Απλά επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας luxprize.eu ή τη σελίδα μας στο Facebook και ψηφίστε την αγαπημένη σας ταινία! QA-02-14-421-EL-P