1
«Ναι, αλλά κόoμβoος» Copyright 2006 Χρήστος Κηπουρός Μαυρομιχάλη 13 Διδυμότειχο xkipuros@otenet.gr Εικόνα εξώφυλλου, Εικόνα εξώφυλλου: Σύνθεση συγγραφέα. Πηγή: Αρχείο του ίδιου, Εικ. οπισθόφυλλου: Διηπειρωτική αρτηρία φυσικού αερίου: Κασπία, Τουρκία, Ελλάδα, Ιταλία κλπ. Πηγή: ο. π. {από το τμήμα: Αλεξανδρούπολη-Κήποι} Θράκη Σεπτέμβριος 2006, Εικόνα οπισθόφυλλου, 2
«Ναι, αλλά κόoμβoος» στη γείτονα. Ποιος κόμβος, και ποια ισοτιμία. Τα έγραψα αυτά πριν χρόνια στο βιβλίο: «αγώνας για τη γεωοικονομική Δημοκρατία». Όπως για τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία επενδύσεων όπου το κόστος της ενέργειας του φυσικού αερίου είναι το μόνο ελαστικό απέναντι στα άλλα ανελαστικά κόστη. Π.χ. το εργατικό....λέω ότι αντί για το «Βασίλειο του πετρελαίου» προτιμότερη είναι η «Δημοκρατία του φυσικού αερίου»... Χ. Κ. Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού Αν ένας σοβαρός μελετητής μπει στον κόπο και εξετάσει τις πηγές από τις οποίες τροφοδοτείται ή πρόκειται να τροφοδοτηθεί η χώρα με φυσικό αέριο, πολύ εύκολα θα τη χαρακτηρίσει ως τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Αυτή τη φράση φέρνει στο νου η προμήθεια του Ρωσικού καυσίμου από το Βουλγαρικό δίκτυο και η αναμενόμενη λειτουργία του αγωγού φυσικού αερίου Προύσας Κομοτηνής, οπότε και η ενεργειακή Ελλάδα θα γίνει κανονικός τουρκικός δορυφόρος. Και άντε το Ρωσικό αέριο το πληρώνουμε στη Ρωσία. Δεν θα συμβαίνει όμως το ίδιο με το εξ Ανατολών. Ναι μεν θα προέρχεται από τις περί την Κασπία χώρες, όμως μετά και τις made in USA υποδείξεις και τις τουρκικές απαιτήσεις, δεν θα το πληρώνουμε στις παραγωγούς χώρες -Ιράν, Αζερμπαϊτζάν ή Τουρκμενιστάν- αλλά Και ναι μεν η προκάτοχος κυβέρνηση αποδέχτηκε όσα της ζήτησαν, εφαρμόζοντας τα με το νι και με το σίγμα, όμως και η σημερινή δεν έκανε κάτι άλλο. Ναι μεν, όπως δείχνει η ιστορία αλλά και το παρόν με άλυτο το Κουρδικό ζήτημα, τα Αμερικανικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται με τα Τουρκικά στην περιοχή, όμως αυτό δεν εμποδίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες προτού χρυσώσουν το χάπι στη γνωστή τουρκική πλεονεξία, να στέλνουν το λογαριασμό να εξοφληθεί από τον Ελληνισμό. Να πληρώσει αυτός τα σπασμένα, τις αναγκαίες τουρκικές αποζημιώσεις. Άλλες φορές με σχέδια, όπως του Annan στη Μεγαλόνησο, άλλες με την ενεργειακή Ελλάδα να γίνεται, αν δεν έχει ήδη γίνει ενεργειακό εξάρτημα της Τουρκικής μηχανής. Το Ρωσικό λοιπόν πετρέλαιο και συγκεκριμένα ο αγωγός Burgas Αλεξανδρούπολης, για τον οποίο σημειωτέο έχουν μέχρι στιγμής υπογραφεί τα περισσότερα από κάθε άλλον στον κόσμο memoranda, θα ήταν μια λύση. Και μάλιστα ανταγωνιστική στην Τουρκική γεωοικονομία. Όμως και το κόστος που θα καταβάλει η Θράκη ως προς το βρόμισμα του ομώνυμου πελάγους, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Έστω και αν υπάρχουν πολλές και αντιφατικές αναγνώσεις, τόσο για το ναι, όσο κυρίως για το όχι. 3
Όμως και έτσι να είναι τα πράγματα, ακόμη και αν στην τριμερή συμφωνία για τον αγωγό συμμετείχε η Τουρκία αντί της Ελλάδας - κάτι που είναι μόνο θεωρητικό αφού δεν είναι δυνατόν να συμβείεγώ προτιμώ τα χερσαία Δαρδανέλια φυσικού αερίου από τα του πετρελαίου. Και οι δύο αγωγοί Φ.Α. υπάρχουν φτάνοντας μέχρι το Malkoclar, λίγο πιο επάνω από το Ορμένιο, προτού στρίψουν στην Τουρκία και που στην ουσία δεν χρειάζονται αφού λειτουργεί ο blue stream. Μένει να επεκταθούν έως την Αλεξανδρούπολη και εκείθεν προς την ενεργειακή Εγνατία. Δεν λέω κάποιο τυφλό ή ξερό όχι στον πετρελαιαγωγό. Λέω τι μπορεί να γίνει. Λέω ότι αντί για το «Βασίλειο του πετρελαίου» προτιμότερη είναι η «Δημοκρατία του φυσικού αερίου». Όπως ο ιδιοκτήτης μιας οικοδομής προτιμά στην οικία του το φυσικό αέριο αντί του πετρελαίου, το ίδιο είναι λογικό να κάνει ο ιδιοκτήτης ενός ευρύτερου οίκου, όπως ο εθνικός. Εν προκειμένω ο λαός. Επέκεινα ο πληρεξούσιος πολιτικοοικονομικός διαχειριστής. Οι ταγοί του. Μιλώ για ένα απλό όσο εφικτό σχέδιο αγωγών trans gas αλερετούρ, με το χτίσιμο της ενεργειακής Εγνατίας φυσικού αερίου που όμως θα παροχετεύει όλες τις πηγές της ευρύτερης περιοχής, συνδέοντας τη Ρωσία και την Ευρασία με την Αφρική. Καταρχήν, ως προς το πήγαινε, τις Ρωσικές πηγές -διαμέσου των χερσαίων Δαρδανελίων του Έβρου- και τις Κασπιανές, με την Τουρκία και την Ελλάδα σε ρόλους χωρών διέλευσης. Και δεύτερο, ως προς το έλα, τις όποιες Αφρικανικές πηγές, με χώρα διέλευσης αυτή τη φορά, την Ιταλία. Αυτό όντως είναι ένα πολιτικό σχέδιο ανάδειξης της Ελληνικής γεωοικονομίας μετά Δημοκρατίας. Αν ο πετρελαιαγωγός λέει κάτι είναι το ότι αργά ή γρήγορα ο χειρισμός του θα κάνει το Θρακικό πέλαγος να θυμίζει την Ψιττάλεια. Η Αλεξανδρούπολη θα γίνει μια μικρομεσαία Αθήνα μαζί και Πειραιάς, χωρίς όμως την υπόλοιπη Αττική αφού η ενδοχώρα του Νομού θα κατεβεί στην πρωτεύουσα του Έβρου για λόγους εργασίας. Το μόνο που θα συνεχίσει να ανεβαίνει προς το Δέλτα, θα είναι το θαλάσσιο νερό. Μόνο που δεν θα είναι όπως τώρα και δεν θα γίνει ποτέ πια τέτοιο, και με πιο άσχημο όλων την εξαπάτηση ενός μέρους του πλανήτη, γνωστού και ως τοπίου του Ορφέα και της γης του που κάποτε λατρεύτηκε σαν θεά. Και δεν είναι μόνο αυτό. Κόβεται και ο δρόμος της Θρακικής σκέψης. Εμποδίζεται να συνεχίσει να οραματίζεται κανείς για το μέλλον του τόπου του. Είτε αυτό αφορά νέα αναπτυξιακά πρότυπα είτε κοινωνικά είτε και πολιτικά. Με άλλα λόγια αναγκάζεται κανείς να αφήσει το γάμο και να πάει για πουρνάρια, αφού πλέον θα είναι υποχρεωμένος να αμύνεται απέναντι στις επαπειλούμενες μόνιμες αλλοιώσεις και παραμορφώσεις του περιβάλλοντός του. Από μια οπτική να κάνει όραμα τον κατά τα άλλα αυτονόητο περιβαλλοντικό συντηρητισμό αλλά και να τον πιάνουν κάποια παράπλευρα σκάγια. Ας πάω όμως σε ένα ακόμη επιχείρημα των θιασωτών του πετρελαιαγωγού και στα οικονομικά οφέλη από το δικαίωμα διέλευσης. Τα χερσαία Δαρδανέλια για τα οποία έγραψα όχι τώρα αλλά από δεκαετιών, νόμιζα και συνεχίζω να νομίζω ότι αξίζουν πολύ περισσότερο από 35 εκατομμύρια δολάρια. Ένας πρόχειρος 4
υπολογισμός για το φυσικό αέριο αρκεί. Το δικαίωμα διέλευσης για 20 δις εκατομμύρια κυβικά μέτρα του καυσίμου που θα ρέουν στην ενεργειακή Εγνατία μήκους 700 χιλιομέτρων: Ορμένιο-Κήποι- Ήπειρος, είναι πολλαπλάσιο από το δικαίωμα διέλευσης πετρελαίου διαμέσου του αγωγού Burgas Αλεξανδρούπολης. Κατά τα άλλα η χώρα μας θα αγοράζει Ιρανικό, Τουρκμένικο, Αζερμπαϊτζανό και Ρωσικό φυσικό αέριο από την Τουρκία, με ένα πολύμορφο πολιτικοοικονομικό καπέλο-φέσι. Αυτά είναι που θέλω να θυμίσω σε όσους έκαναν και κάνουν λόγο για κόμβο. Ίσως είναι τότε πολλοί που θα θυμηθούν την ταινία «ούτε γάτα ούτε ζημιά», και κυρίως το σταθμάρχη του σιδηροδρομικού σταθμού Θυμαριάς, τον αξέχαστο Μίμη Φωτόπουλο να σχολιάζει την όλη κατάσταση με τα ξεκαρδιστικά όσο επίσης και μοναδικά δικά του λόγια: «Ναι, αλλά κόομβοος». Θράκη Σεπτέμβριος 2006, 5
6