ΕΠΙΣΤΗΜΗ-ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ-ΓΡΑΜΜΑΤΑ-ΤΕΧΝΗ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ-ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ-ΓΡΑΜΜΑΤΑ-ΤΕΧΝΗ ΕΤΟΣ 77 ο = ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 ΑΡΙΘ. 746 Ἐπιστήμη καὶ Ἠθική 1974-2014. Σαράντα χρόνια ἀπὸ τὸ ἔγκλημα τῆς Κύπρου Σύμφωνο συμβίωσης Πολιτικὴ παιδεία καὶ ἠθική

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Οι βάρβαροι μέσα στις πόλεις Γ.Β.Μ.... 121 επιστήμη και ηθική Γ. Κοντόπουλος... 123 1974-2014. Σαράντα χρόνια απο το εγκλημα τῆς Κύπρου Γιάννης Κ. Τσέντος... 134 Σύμφωνο συμβίωσης. Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια ερχονται στο φῶς; Αγγελική Τσιάπρα... 145 Πολιτικη παιδεία και ηθική Δημ. Ν. Παπαθανασόπουλος... 152 εκρηξη εκβιασμῶν ανηλίκων μέσω Facebook Μάκης Παπαγεωργίου... 157 η φθοροποιος δημοσιογραφία Ι. Κ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ... 158 Εκδηλώσεις Χ.Ε.Ε. 2013-2014... 160 134 145 157 ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ» ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΕΧΝΗ www.xee.gr ΚΩΔΙΚΟΣ 1692. Διμηνιαῖο περιοδικό Τιμή τεύχους 2 Ἐτήσια συνδρομή Ἐσωτερικοῦ 10 Ἐξωτερικοῦ 20 Ἐκδότης «Χριστιανική Ἕνωσις Ἀκτῖνες» Καρύτση 14, 105 61 Ἀθῆναι, Τηλ. 210 32.35.023 Διευθυντής Σύνταξης Γιάννης Κ. Τσέντος Θελξινόης 1, 166 74 Γλυφάδα Ἡ Ἐπιτροπή ἐπιφυλάσσει σέ ἑαυτήν τό δικαίωμα νά μήν δημοσιεύει ἤ νά συντέμνει κατά τήν κρίση της ὁποιοδήποτε χειρόγραφο. Χειρόγραφα, δημοσιευόμενα ἤ μή, δέν ἐπιστρέφονται. Δημιουργικό - Ἐκτύπωση «Λυχνία Α.Ε.» Ὁλοκληρωμένες λύσεις ἔντυπης ἐπικοινωνίας Ἀνδραβίδας 7, 136 71 Χαμόμυλο Ἀχαρνῶν, Τ. 210 3410436, F. 210 3425967 www.lyhnia.gr, info@lyhnia.gr Τόπος ἔκδοσης: Ἀθήνα, Ἰούλιος 2014

ΕΤΟΣ 77ο ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 746 ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ Ἡεὐημερία σᾶς ἐξευτέλισε», κραύγαζε ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος στοὺς Ρωμαίους, ὅταν ὁ Ἀλάριχος λεηλατοῦσε τὴν ὑπερήφανη πόλη. «Ἡ Ρώμη πεθαίνει διασκεδάζοντας», θὰ πρόσθετε ἄλλος διάσημος συγγραφέας. Πράγματι, ἡ κοσμοκράτειρα Ρώμη παραδόθηκε ἀνυπεράσπιστη στὸ ξίφος τῶν βαρβάρων, γιὰ νὰ μεταβληθεῖ σὲ καπνισμένα ἐρείπια. Ἀλλὰ ὁ ἀδίστακτος βαρβαρισμὸς ποὺ ὑπέταξε τὸν ἀρχαῖο πολιτισμὸ εἶναι ἕνα φαινόμενο μὲ διαρκῆ ἐπικαιρότητα. Θὰ ἔπρεπε νὰ προβληματίζει καὶ τὸν σημερινὸ κόσμο, ποὺ δὲν διατρέχει μικρότερο κίνδυνο ἀπὸ τὸν νεοβαρβαρισμό. Ποιὰ ἦταν ἡ αἰτία γιὰ τὴν ὁποία ἡ δοξασμένη Ρώμη ὑπέκυψε στὶς βαρβαρικὲς ὀρδές; Γιατί τὰ ἀνίκητα ὅπλα μιᾶς πανίσχυρης αὐτοκρατορίας φάνηκαν ἀνίκανα νὰ τὴν προστατεύσουν; Γιατί τὸ ὑπερήφανο Λάβαρο, ποὺ κυμάτιζε σὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, ἀναγκάσθηκε νὰ γείρει ταπεινωμένο στὸν βάρβαρο κατακτητή; Δὲν ἦταν ἡ στρατιωτικὴ ὑπεροχὴ οὔτε οἱ τελειότεροι ἐξοπλισμοὶ τῶν ἀντιπάλων ποὺ ἀνάγκασαν τὴ Ρώμη σὲ Προτοῦ ἐπιτεθεῖ ὁ ἐχθρός, τὸ ἐσωτερικὸ μέτωπο εἶχε λυγίσει. Ὁ ἀγώνας καὶ ἡ μάχη εἶχαν κριθεῖ στὸ ἔδαφος τῆς ψυχῆς. Ὁ πόλεμος εἶχε κριθεῖ, προτοῦ κηρυχθεῖ. Ἀκριβῶς γιατὶ εἶχε διαβρωθεῖ καὶ ὑπονομευθεῖ ἡ ψυχή. Καὶ ὁ πόλεμος δὲν γίνεται μονάχα μὲ τελειοποιημένα σιδερικά. Γίνεται προπάντων μὲ ἀτσάλινες ψυχές, γαλβανισμένες στὴ φωτιὰ τοῦ πνεύματος, τῆς ἀλύγιστης καὶ ἀδούλωτης ψυχῆς. μιὰ ταπεινωτικὴ ὑποταγή. Τὰ αἴτια δὲν ἦταν ὑλικά. Ἦταν πνευματικὰ καὶ ἠθικά. Οἱ ἀφορμὲς δὲν ἦταν ἐξωτερικές. Ἦταν ἐσωτερικές. Τὸ κακὸ εἶχε ἀρχίσει ἀπὸ μέσα. Προτοῦ ἐπιτεθεῖ ὁ ἐχθρός, τὸ ἐσωτερικὸ μέτωπο εἶχε λυγίσει. Ὁ ἀγώνας καὶ ἡ μάχη εἶχαν κριθεῖ στὸ ἔδαφος τῆς ψυχῆς. Ὁ πόλεμος εἶχε κριθεῖ, προτοῦ κηρυχθεῖ. Ἀκριβῶς γιατὶ εἶχε διαβρωθεῖ καὶ ὑπονο- 121

ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ πολιτική, κοινωνικὴ καὶ πνευματικὴ ἀναρχία, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποσύνθεση τῆς οἰκογένειας, προετοίμασαν τὸν δρόμο καὶ ἄνοιξαν διάπλατα τὶς πύλες στοὺς βαρβάρους. Ἡ Ρώμη πέθαινε. Ὅλοι τὸ ἔβλεπαν καὶ ὅλοι τὸ ἀντιλαμβάνονταν. Ποιὸς ὅμως νὰ ἀντιδράσει; Καὶ γιατί νὰ ἀντιδράσει; Ἀρκεῖ ὅτι πέθαινε διασκεδάζοντας! Καὶ αὐτὸ δὲν ἰσχύει μονάχα γιὰ τοὺς λαούς. Ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ ἄτομα. Καὶ ἰσχύει γιὰ τοὺς λαούς, ἀκριβῶς γιατὶ ἰσχύει γιὰ τὰ ἄτομα. Ἡ διάβρωση ἀρχίζει ἀπὸ τὰ ἄτομα. Καὶ ὅταν τὰ ἄτομα ἐκθηλύνονται ἀπὸ τὸν ἰὸ τῆς ἡδυπαθείας ἢ τῆς καμουφλαρισμένης εὐημερίας, τότε μαζὶ μὲ τὰ ἄτομα διαφθείρονται καὶ οἱ λαοί. Οἱ βάρβαροι δὲν εἶναι πιὰ ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη. Βρίσκονται μέσα στὶς πόλεις. μευθεῖ ἡ ψυχή. Καὶ ὁ πόλεμος δὲν γίνεται μονάχα μὲ τελειοποιημένα σιδερικά. Γίνεται προπάντων μὲ ἀτσάλινες ψυχές, γαλβανισμένες στὴ φωτιὰ τοῦ πνεύματος, τῆς ἀλύγιστης καὶ ἀδούλωτης ψυχῆς. Εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ἀγωνισθεῖ μιὰ ζωὴ φθαρμένη καὶ διεφθαρμένη ἀπὸ τὴ μαλθακότητα καὶ τὰ πάθη; Πῶς μιὰ ψυχὴ ὑπονομευμένη ἀπὸ τὸν ἡδονισμὸ καὶ τὶς ἄνομες τέρψεις θὰ δεχόταν νὰ ἀγωνισθεῖ γιὰ ἰδανικὰ καὶ νὰ θυσιασθεῖ γιὰ τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς Πατρίδος; Κἄτι τέτοιο προϋποθέτει ὑψηλὸ καὶ γενναῖο φρόνημα. Ἀπαιτεῖ θυσία τοῦ ἐγὼ καὶ αὐταπάρνηση. Ἀλλὰ τὴ θυσία καὶ τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὸν ἡρωισμὸ δὲν τὰ καλλιεργοῦν οἱ ἀσωτεῖες καὶ ἡ μαυλιστικὴ ζωή. Καὶ ἡ Ρώμη αὐτὰ τὰ σαπρόφυτα καλλιεργοῦσε καὶ μὲ αὐτὰ ἔτρεφε τὸν ἀβιταμινωμένο πνευματικὸ ὀργανισμὸ τῶν πολιτῶν της. Λίπαινε ὑπέρμετρα τὴ σάρκα καὶ μόνο τὴ σάρκα, καὶ ἄφηνε νὰ ἀτροφεῖ τὸ πνεῦμα καὶ νὰ λιμοκτονεῖ ἡ ψυχή. Ὁ Πετρώνιος ὑποστηρίζει πώς «ἦταν νόμιμες ὅλες οἱ σεξουαλικὲς διαστροφὲς στὴν ἀρχαία Ρώμη, μὲ πρώτη καὶ καλύτερη τὴν ὁμοφυλοφιλία...». Γράφει ἄλλος, ἀγανακτισμένος γιὰ τὴν κατάντια τῆς Ρώμης, χρονογράφος: «Δὲν φτιάχνουν πιὰ ὡραίους ζωγραφικοὺς πίνακες. Κανένας δὲν ἔχει τὴν ὑπομονή, οὔτε γιὰ νὰ μελετήσει τὰ ἔργα τῶν παλαιοτέρων. Κανένας δὲν σέβεται τοὺς προγόνους. Τὸ μόνο γιὰ τὸ ὁποῖο εἴμαστε πιὰ ἱκανοὶ εἶναι νὰ δίνουμε καὶ νὰ παίρνουμε μαθήματα διαστροφῆς. Ποῦ εἶναι ἡ διαλεκτική, ἡ ἀστρονομία, ἡ φιλοσοφία; Ποιοὶ φταῖνε γιὰ τὴν κατάντια μας;». Ἔτσι, ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ ἡ διαφθορά, Αὐτὸς εἶναι ὁ κίνδυνος ὁ πιὸ τρομερὸς ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ἐποχή μας. Δὲν εἶναι ἡ στενότητα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν οὔτε τὸ φάσμα τῆς φτώχειας καὶ τῆς πείνας. Ὅλα αὐτά, κανένας δὲν τὰ ἀμφισβητεῖ, εἶναι κίνδυνος. Δὲν εἶναι ὅμως ὁ κίνδυνος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τοῦ πολιτισμοῦ της. Ὁ κίνδυνος ὅμως ὁ ἠθικός, ὁ πνευματικός, ποὺ ὑποσκάπτει τò θεμέλια τῆς ψυχῆς, πῶς θὰ ἀντιμετωπισθεῖ; Καὶ αὐτὸς ὁ κίνδυνος εἶναι σήμερα ποὺ μᾶς ἀνησυχεῖ, ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀνησυχεῖ. Οἱ βάρβαροι δὲν εἶναι πιὰ ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη. Βρίσκονται μέσα στὶς πόλεις. Ζοῦμε μαζὶ μὲ τοὺς βαρβάρους. Συμμαχήσαμε μαζί τους. Καὶ τοὺς ἀφήσαμε νὰ κινοῦνται ἐλεύθερα ἀνάμεσά μας. Καὶ κἄτι χειρότερο. Τοὺς παραδώσαμε τὴν ἐξουσία. Τοὺς βάλαμε ρυθμιστὲς στὴ ζωή μας. Καὶ αὐτοὶ δὲν ἄργησαν νὰ μᾶς ἐπιβάλουν τοὺς σκληροὺς καὶ ἀτιμωτικοὺς ὅρους τους. Γ.Β.Μ. 122

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ 1. Εἰσαγωγή ΕΤΟΣ 77ο ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 746 2. Τερματισμὸς ζωῆς Ὁ βασικὸς σκοπὸς τῆς Ἐπιστήμης εἶναι ἡ γνώση. Βεβαίως ἡ γνώση ἀποτελεῖ μιὰ Ἀξία. Εἶναι σημαντικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ μάθει τὴ δομὴ τοῦ κόσμου ποὺ μᾶς περιβάλλει, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος μέχρι σήμερα. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ Ἀξίες πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὴ γνώση, ποὺ ἡ Ἐπιστήμη δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὶς ἀγνοήσει. Τέτοιες Ἀξίες εἶναι ἡ Ἠθικὴ καὶ ἡ Τέχνη. Θὰ πρέπει λοιπὸν οἱ διάφορες Ἀξίες νὰ μὴ συγκρούονται μεταξύ τους. Π.χ., ἡ ἀπόκτηση τῆς γνώσης δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνει μὲ κάθε εἴδους τίμημα, καταλύοντας τοὺς νόμους τῆς Ἠθικῆς ἢ καταστρέφοντας τὴν Ὀμορφιὰ γύρω μας. Ὡς παράδειγμα ἂς ἀναφέρουμε τὰ πειράματα ποὺ ἔκαναν οἱ ναζὶ σὲ φυλακισμένους, γιὰ νὰ βροῦν τὰ ὅρια ἀντοχῆς τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Αὐτὰ δὲν εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ δικαιολογηθοῦν ὡς ἀναγκαῖα γιὰ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης. Ἐπίσης, ἡ ἔρευνα γιὰ νέες μορφὲς ἐνέργειας δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὁδηγήσει στὴν πλήρη καταστροφὴ τῆς ὀμορφιᾶς τοῦ περιβάλλοντος. Ἀλλὰ τὸ θέμα τῶν σχέσων τῆς Ἐπιστήμης μὲ τὶς ἄλλες Ἀξίες ἔχει πολλὲς πλευρές. Στὸ ἄρθρο αὐτὸ θὰ ἀναφέρουμε μερικὲς σχέσεις μεταξὺ Ἐπιστήμης καὶ Ἠθικῆς. Ὑπάρχουν τέσσερις περιπτώσεις στὶς ὁποῖες ὁ τερματισμὸς τῆς ζωῆς ἑνὸς ἀνθρώπου θεωρεῖται νόμιμος ὑπὸ ὁρισμένες προϋποθέσεις: (i) σὲ ἔμβρυα (ii) στὴν εὐθανασία (iii) στὴ θανατικὴ καταδίκη (σὲ ὁρισμένες χῶρες) καί (iv) σὲ περιπτώσεις νομίμου ἀμύνης (ἐναντίον ἐγκληματιῶν ἢ ἀντιπάλων στὸν πόλεμο). Θὰ ἐπιμείνω στὸ πρῶτο παράδειγμα. Βεβαίως, δὲν συζητῶ κἂν τό «δικαίωμα» ποὺ θεωροῦν ὅτι ἔχουν ὁρισμένες γυναῖκες νὰ σκοτώσουν τὸ κυοφορούμενο μωρό τους, γιατὶ τὸ θεωροῦν ἁπλῶς ἕνα ἐξάρτημα τοῦ σώματός τους. Ἀλλὰ ἂν ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη διαπιστώσει ἀντικειμενικὰ ὅτι τὸ ἔμβρυο πάσχει ἀπὸ μιὰ ἀνίατη ἀσθένεια, ἂν εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ εἶναι ἀπολύτως δυστυχισμένο ἢ κἄτι χειρότερο (φυτό), τότε ἐπιτρέπεται ἡ θανάτωσή του; Ἡ περίπτωση αὐτὴ εἶναι μιὰ μορφὴ εὐθανασίας γιὰ τὴν ὁποία γίνεται πολὺς λόγος. Εἶναι ἕνα θέμα βιοηθικῆς στὸ ὁποῖο δὲν εἶναι εὔκολο νὰ δοθεῖ ἀπάντηση. Ὑπάρχει ὅμως μία ἀκόμη πλευρὰ τοῦ θέματος, ποὺ εὐτυχῶς λύθηκε μὲ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης τὰ τελευταῖα ἔτη. Πρόκειται γιὰ τὰ ἐμβρυικὰ κύτταρα ( stem sells, βλαστοκύτταρα), ποὺ εἶναι χρήσιμα γιὰ ἀνάπλαση διαφόρων ὀργάνων τῶν Ὁ βασικὸς σκοπὸς τῆς Ἐπιστήμης εἶναι ἡ γνώση. Βεβαίως ἡ γνώση ἀποτελεῖ μιὰ Ἀξία. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ Ἀξίες πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὴ γνώση, ποὺ ἡ Ἐπιστήμη δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὶς ἀγνοήσει. 123

ἀσθενῶν. Ὑπῆρξαν πολλοὶ ποὺ ἤθελαν νὰ χρησιμοποιήσουν τὰ ἔβρυα ὡς «δωρητὲς ὀργάνων» γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς. Δηλαδὴ νὰ δημιουργήσουν ἔμβρυα ποὺ δὲν θὰ τὰ ἄφηναν νὰ ἐξελιχθοῦν σὲ ζωντανὰ παιδιά, ἀλλὰ θὰ ἦταν ὑλικὸ ἐκμετάλλευσης. Εὐτυχῶς ἡ φρικτὴ αὐτὴ πρακτικὴ ἀχρηστεύεται σήμερα, μετὰ τὴν ἀνακάλυψη ὅτι εἶναι δυνατὸν τὰ σωματικὰ κύτταρα ἑνὸς ἀνθρώπου νὰ μετατραποῦν σὲ ἐμβρυικὰ κύτταρα, ποὺ μποροῦν κατόπιν νὰ ἐμφυτευθοῦν σὲ διάφορα ὄργανα τοῦ ἰδίου ἀτόμου καὶ νὰ τὰ ἀναπλάσουν. Ἑπομένως, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ καταστρέψουμε ἕνα ἔμβρυο, γιὰ νὰ θεραπεύσουμε τὰ ὄργανα ἑνὸς ἀσθενοῦς, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ ἀσθενὴς μπορεῖ νὰ μετατρέψει κύτταρα τοῦ σώματός του σὲ βλαστοκύτταρα, ποὺ θὰ χρησιμοποιηθοῦν γιὰ τὴ θεραπεία τῶν ὀργάνων του. Ὑπάρχουν ὅμως πολλὰ ἀκόμη ἐρωτήματα ὅπου ἡ ἀπάντηση δὲν εἶναι εὔκολη: Σὲ ποιὲς περιπτώσεις μιὰ γυναῖκα θὰ εἶχε τὸ ἠθικὸ δικαίωμα νὰ κάνει ἔκτρωση; Ἔχει τὸ κράτος ἠθικὸ δικαίωμα νὰ ἀπαγορεύσει τὴν τεκνογονία (ὅπως π.χ. στὴν Κίνα); Ἔχει δικαίωμα ἕνας ἀσθενὴς νὰ ζητήσει εὐθανασία; Εἶναι ἠθικὸ δικαίωμα τοῦ κράτους ἡ θανατικὴ καταδίκη; Πότε δικαιολογεῖται ἡ νόμιμη ἄμυνα ἑνὸς ἀνθρώπου νὰ φθάνει σὲ φόνο; Καί, τέλος, πότε ὁ θάνατος τῶν ἐχθρῶν στὸν πόλεμο εἶναι δικαιολογημένος, καὶ πότε γίνεται «ἔγκλημα πολέμου»; Εἶναι ποτὲ ἐπιτρεπτὸ νὰ γίνουν ἐκτελέσεις ἀνθρώπων ὡς ἀντίποινα γιὰ πράξεις ἀντιστάσεως καὶ δολιοφθορᾶς; 3. Βασανιστήρια Ὑπάρχουν ὅμως περιπτώσεις ποὺ εἶναι χειρότερες ἀπὸ τὸν θάνατο. Εἶναι τὰ βασανιστήρια, ποὺ χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ διάφορες ἀρχές, γιὰ νὰ ἀποσπάσουν πληροφορίες. Θεωρητικά, βεβαίως, ὅλα τὰ κράτη ἀπαγορεύουν τὰ βασανιστήρια. Ἀλλὰ πολλὲς φορὲς ὁρισμένα βασανιστήρια θεωροῦνται ἐπιτρεπτά. Ἄλλωστε, ἡ ἐπιστήμη ἔχει δώσει τὴ δυνατότητα στοὺς ἀνακριτὲς νὰ παρατείνουν τὰ βασανιστήρια, χωρὶς νὰ φθάνουν στὸν θάνατο τῶν κρατουμένων. Τέτοια «ἐπιστημονικά» βασανιστήρια ἐφάρμοσαν οἱ ἀγγλικὲς ἀρχὲς στὴν Κύπρο ἐναντίον τῶν ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ. Σὲ ἄλλες περιπτώσεις οἱ κρατούμενοι μεταφέρονται σὲ μέρη ὅπου καὶ τὰ πιὸ ἀκραῖα βασανιστήρια εἶναι νόμιμα (π.χ. στὴν Ἀμερικὴ ἐφαρμόζονται διαφορετικοὶ νόμοι στὸ Γκουαντάναμο ἀπ ὅ,τι στὰ ἐδάφη τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, ἢ οἱ κρατούμενοι στέλλονται σὲ φυλακὲς ἄλλων κρατῶν, ὅπου πολλὰ βασανιστήρια ἐπιτρέπονται). Καὶ στὶς περιπτώσεις αὐτὲς τὰ κράτη δικαιολογοῦνται ὅτι καταπολεμοῦν τὴν τρομοκρατία ἢ ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ πληροφορίες γιὰ τὴν ἐθνική τους ἀσφάλεια. Ἀλλὰ εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ σταθεῖ ἠθικὰ μιὰ τέτοια δικαιολογία; Ἕνα ἀνάλογο φαινόμενο ἐφαρμόσθηκε στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση, ὅταν σημαντικὸς ἀριθμὸς ἀντιφρονούντων κλείστηκε στὰ ψυχιατρεῖα μὲ πραγματικὲς ἢ φανταστικὲς ἐνδείξεις ἀντικοινωνικῆς συμπεριφορᾶς. Μιὰ περίπτωση ποὺ δὲν εἶναι τόσο ἐμφανὴς εἶναι ἡ ἰδιοποίηση τοῦ πλούτου μιᾶς χώρας ἀπὸ ξένα κράτη ἢ ξένες (ἢ καὶ ντόπιες) ἐπιχειρήσεις, ποὺ ὁδηγοῦν στὴ βασανιστικὴ ἐξαθλίωση καὶ τὸν θάνατο ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. 4. Ἡ καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος Ἡ κακὴ χρήση τῶν μεθόδων τῆς ἐπιστήμης ὁδηγεῖ ἐπὶ πλέον στὴν καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος. Σὲ τοπικὲς κλίμακες αὐτὸ ἀφορᾷ π.χ. τὰ ἀπόβλητα τῶν ἐργοστασίων, τὰ πυρηνικὰ ἀπόβλητα, τὴν καταστροφὴ τῶν δασῶν κλπ. Ἀλλὰ ὑπάρχουν προβλήματα ποὺ ἀφοροῦν ὅλον 124

ΕΤΟΣ 77ο ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 746 τὸν πλανήτη μας. Ἡ ἀνεξέλεγκτη αὔξηση τοῦ διοξειδίου τοῦ ἄνθρακος ὁδηγεῖ στὴν ἀλλαγὴ τοῦ κλίματος τῆς γῆς. Π.χ., ἡ αὔξηση τῆς θερμοκρασίας τῆς γῆς, ἡ τήξη τῶν πολικῶν πάγων, ὁδηγεῖ στὴν αὔξηση τῆς στάθμης τῆς θάλασσας, ποὺ καταποντίζει ὁλόκληρα νησιὰ σήμερα. Ἐπίσης, οἱ ὑψηλὲς καὶ χαμηλὲς θερμοκρασίες καὶ οἱ τεράστιες πλημμύρες ἔχουν κύρια αἰτία τὴν ἀνθρώπινη αὔξηση τοῦ διοξειδίου τοῦ ἄνθρακος. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ πρόεδρος τῶν Η.Π.Α. Τζ. Μποὺς δὲν δέχθηκε νὰ ἐπικυρώσει τὸ πρωτόκολλο τοῦ Κιότο γιὰ τὸν περιορισμὸ τῶν ἀερίων ρύπων, γιατὶ αὐτὸ θὰ ἔβλαπτε τὴν ἀμερικανικὴ οἰκονομία. Καὶ τώρα οἱ καταστροφὲς ποὺ ἐπιφέρουν τὰ πολικὰ ψύχη στὶς Η.Π.Α. κάνουν πολὺ μεγαλύτερες καταστροφὲς στὴν ἀμερικανικὴ οἰκονομία ἀπ ὅ,τι θὰ ἔκανε ὁ περιορισμὸς τοῦ διοξειδίου τοῦ ἄνθρακος. Καὶ τὰ χειρότερα ἕπονται. Ὑπολογίζεται ὅτι σὲ μερικὲς δεκαετίες ὁλόκληρες πολιτεῖες ὅπως ἡ Φλόριδα θὰ βρεθοῦν κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας λόγῳ τῆς τήξεως τῶν πολικῶν πάγων. Ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ περιβάλλοντος σὲ μεγάλες κλίμακες θὰ ἔχει τεράστιες ἐπιπτώσεις στὶς ἑπόμενες γενεὲς τῶν ἀνθρώπων. Π.χ. ἡ καταστροφὴ τῶν δασῶν τῆς Βραζιλίας θὰ ἔχει παγκόσμιες ἐπιπτώσεις. Ἡ ρύπανση τῆς ἀτμόσφαιρας τῶν τεράστιων μεγαλουπόλεων προκαλεῖ ἀσθένειες σὲ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους. Καὶ ἡ ἀλόγιστη ἐξάντληση τῶν ἐνεργειακῶν πόρων τῆς γῆς θὰ ἐπιφέρει ὄχι μόνο πολέμους, ἀλλὰ καὶ ἀπεριόριστες δυσμενεῖς ἐπιπτώσεις στὴ ζωὴ δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων. 5. Πολεμικὲς δαπάνες Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ ἀμυντικὲς δαπάνες, ἀκόμη καὶ σὲ καιρὸ εἰρήνης, εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἔξοδο τῶν περισσοτέρων κρατῶν. Π.χ., τὸ 2014 ὑπολογίζεται ὅτι οἱ Η.Π.Α. θὰ δαπανήσουν πάνω ἀπὸ 22 δισεκατομμύρια δολάρια μόνο γιὰ τὴν ἀνάπτυξη πυρηνικῶν ὅπλων. Βεβαίως θὰ πεῖ κανεὶς ὅτι οἱ δαπάνες αὐτὲς εἶναι ἀπαραίτητες, γιατὶ κανένα κράτος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι βέβαιο γιὰ τὴν εἰρηνικὴ συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων κρατῶν. Ἀλλὰ πολλὲς φορὲς οἱ δαπάνες αὐτὲς αὐξάνονται μὲ τεχνητὸ τρόπο. Οἱ βιομηχανίες ὅπλων ἔχουν συμφέρον νὰ γίνονται συνεχῶς πόλεμοι, ὥστε νὰ πουλοῦν τὰ ὅπλα τους, ἐν γένει καὶ στοὺς δύο ἀντιπάλους. Πολλὲς συμμαχίες καὶ οἰκονομικὲς συνθῆκες μεταξὺ διαφόρων κρατῶν βασίζονται στὴν πώληση ὅπλων κατὰ πρώτη προτεραιότητα. Ἰδιαίτερα στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες οἱ ἀμυντικὲς βιομηχανίες κατευθύνουν ἐν πολλοῖς τὸ κράτος σὲ βασικὰ θέματα διεθνοῦς πολιτικῆς. Δὲν τοὺς συμφέρει νὰ ὑπάρχει εἰρήνη ἐπὶ γῆς. Καὶ χρησιμοποιοῦν κάθε εἴδους ἐπιχείρημα, γιὰ νὰ προκαλέσουν πολέμους καὶ ἐπεμβάσεις τῆς κυβερνήσεώς τους σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς γῆς. Παράδειγμα τραγικὸ ὁ πόλεμος στὸ Ἰράκ. Ἡ κυβέρνηση τῶν Η.Π.Α. (καὶ τῆς Ἀγγλίας) προσπάθησε νὰ πείσει τὸν κόσμο ὅτι ὁ Σαντὰμ Χουσεῒν ἑτοίμαζε πυρηνικά, χημικὰ καὶ βιολογικὰ ὅπλα, γιὰ νὰ καταστρέψει τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Καὶ ὅταν ἀπέτυχαν νὰ πείσουν τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν, ἐκήρυξαν μονομερῶς τὸν πόλεμο. Βεβαίως ὁ Σαντὰμ Χουσεῒν ἦταν ἕνας ἀδίστακτος δικτάτωρ ποὺ κατέστρεψε τὸν ἴδιο τὸν λαό του. Ὅμως οἱ Η.Π.Α. δὲν ἐνδιαφέροντο γιὰ τὸν ἰρακινὸ λαό, ἀλλὰ γιὰ τὰ πετρέλαια τοῦ Ἰράκ. Ἀπόδειξη εἶναι ὅτι οἱ Η.Π.Α. ὑποστήριξαν πολλοὺς δικτάτορες, ὅπως στὴ Χιλή, στὴν Ἱσπανία καὶ στὴν Ἑλλάδα, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται καὶ πολὺ γιὰ τοὺς λαούς τους. Ὅταν ἀργότερα ἀποδείχθηκε ὅτι ὁ Σαντὰμ Χουσεῒν δὲν εἶχε τὰ μέσα γιὰ σοβαρὸ χημικὸ καὶ βιολογικὸ πόλεμο, καὶ πολὺ λιγώτερο γιὰ πυρηνικὸ πόλεμο, ἦταν πλέον ἀργά. Οἱ Ἀμερικανοὶ εἶχαν καταλάβει τὸ Ἰράκ, εἶχαν ἐγκαταστήσει τοὺς δικούς 125

τους κυβερνῆτες καὶ εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἐκμεταλλεύονται τὰ πετρέλαιά του. Βεβαίως ὑπάρχουν πολὺ κακὲς κυβερνήσεις στὸν κόσμο, ποὺ δὲν πρέπει νὰ μείνουν ἀνεξέλεγκτες. Ἀλλὰ ὁ ἔλεγχος δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀπὸ μία μόνο χώρα, ἔστω καὶ ἄν αὐτὴ εἶναι ὑπερδύναμη. Π.χ., δὲν ὑπῆρξε πιὸ ἀνόητη ἀντίδραση στὸν κίνδυνο ἀνάπτυξης πυρηνικῶν ὅπλων στὸ Ἰρὰν ἀπὸ τὴν πρόταση ἐγκαταστάσεως πυραύλων στὴν Τσεχία καὶ στὴν Πολωνία (ποὺ πρῶτα βέβαια θὰ σκοπεύουν τὴ Μόσχα καὶ μετὰ τὴν Τεχεράνη). 6. Πυρηνικὰ ὅπλα Σήμερα ἡ ἀνάπτυξη πυρηνικῶν ὅπλων θεωρεῖται ἀπολύτως καταδικαστέα. Π.χ., ὅλοι θέλουν νὰ ἐμποδίσουν τὸ Ἰρὰν νὰ ἀναπτύξει πυρηνικὰ ὅπλα, ἀλλὰ κανένα μεγάλο κράτος δὲν συζητᾷ τὴν πλήρη καταστροφὴ τῶν δικῶν του ὅπλων. Ἀκόμη καὶ τὸ Ἰσραήλ, ποὺ ἀπέκτησε κρυφὰ τέτοια ὅπλα, δὲν δέχεται ἀμοιβαία καταστροφὴ ὅλων τῶν πυρηνικῶν ὅπλων στὴν περιοχή, οὔτε οἱ μεγάλες πυρηνικὲς δυνάμεις τοῦ ζητοῦν νὰ καταστρέψει τὰ πυρηνικά του ὅπλα. Τὸ θέμα ἂν ἔπρεπε νὰ κατασκευασθοῦν καὶ νὰ χρησιμοποιηθοῦν οἱ πρῶτες ἀτομικὲς βόμβες εἶναι πολὺ ἀμφιλεγόμενο. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ χιτλερικὴ Γερμανία ἑτοίμαζε πυρηνικὰ ὅπλα. Εἶναι ἐπίσης γεγονὸς ὅτι οἱ δύο πρῶτες ἀτομικὲς βόμβες ἐπετάχυναν τὴ λήξη τοῦ Β Παγκοσμίου Πολέμου χωρὶς ἐπὶ πλέον ἑκατομμύρια νεκρούς. Ἀλλὰ εἶναι αὐτὰ τὰ ἐπιχειρήματα ἀρκετά, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴ χρήση τῶν ἀτομικῶν ὅπλων; Δὲν θὰ δώσω ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτό, ἀλλὰ θὰ τὸ ἀφήσω ἀνοικτό. 7. Ὁ ἔλεγχος τῆς Ἐπιστήμης Πρέπει νὰ ὑπάρχει ἔλεγχος στὴν ἀνάπτυξη τῆς Ἐπιστήμης; Πολλοὶ θ ἀπαντήσουν μὲ ἀγανάκτηση: Ὄχι. Ἀλλὰ σήμερα ὑπάρχουν ἤδη πολλοὶ ἔλεγχοι στὴν Ἐπιστήμη. Συγκεκριμένα, οἱ χρηματοδοτήσεις τῶν διαφόρων ἐπιστημονικῶν προγραμμάτων γίνονται μὲ βάση τὰ ἐπιδιωκόμενα ἀποτελέσματα καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ παρέχουν οἱ ὑπεύθυνοι τῶν προγραμμάτων ὅτι θὰ ἐπιτύχουν τὰ σημαντικὰ ἀποτελέσματα. Τὸ μόνο πρόβλημα εἶναι νὰ γίνεται σωστὰ καὶ δίκαια ἡ κατανομὴ τῶν κονδυλίων ἐρευνῶν ἀπὸ κάθε κράτος ἢ κάθε σύνολο κρατῶν. Θὰ ἀναφέρω δύο παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία μου (α) ἀπὸ τὴν Ἐπιστημονικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ ΝΑΤΟ καί (β) ἀπὸ τὸ εὐρωπαϊκὸ ἀστρονομικὸ περιοδικὸ Astronomy and Astrophysics. α) Ἐπιστημονικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ ΝΑΤΟ Ἡ Ἐπιστημονικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ ΝΑΤΟ εἶχε ἀναλάβει ἕνα μεγάλο ἔργο ἐνισχύσεως ἐρευνῶν στὶς θετικὲς ἐπιστῆμες, συνεδρίων, δημοσιεύσεων κλπ. Στὶς ἐπιτροπές της συμμετεῖχαν πολλοὶ ἀξιόλογοι ἐπιστήμονες ἀπὸ ὅλα τὰ κράτη-μέλη, καὶ τὰ κριτήρια ἦσαν κατὰ κανόνα ἀξιοκρατικά. Ἐν τούτοις, πίσω ἀπὸ τὴ λαμπρὴ ἐπιστημονικὴ εἰκόνα ποὺ ἔδιναν, στὶς δραστηριότητες αὐτὲς ὑπῆρχε ἡ πολιτικὴ σκοπιμότης. Θὰ ἀναφέρω ἕνα μόνο παράδειγμα, ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν Ἑλλάδα. Ὅταν ἔγιναν οἱ βομβαρδισμοὶ στὴ Σερβία ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ, πολλὲς ἑλληνικὲς μὴ κυβερνητικὲς ὀργανώσεις ἔστειλαν διαμαρτυρίες σὲ πολλοὺς ἐπιστήμονες σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ τότε ἡ ἀντίδραση τοῦ ΝΑΤΟ κατὰ τῆς Ἑλλάδος ὑπῆρξε ἄμεση. Ἐνῷ ἕως τότε ἐκαλοῦντο πολλοὶ Ἕλληνες ἐπιστήμονες σὲ εἰδικὰ συνέδρια, ἀποτόμως ὅλες οἱ ἑλληνικὲς συμμετοχὲς ἀκυρώθηκαν γιὰ πολλὰ ἔτη. Τὸ παράδειγμα αὐτὸ καὶ πολλὰ ἄλλα παρόμοια παραδείγματα δείχνουν πόσο μεγάλη σημασία ἔχουν οἱ πολιτικὲς παρεμβάσεις στὰ ἐπιστημονικὰ θέματα. Εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ὑπάρξει μιὰ καθαρὰ ἐπιστη- 126

ΕΤΟΣ 77ο ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 746 μονικὴ κρίση, ὅταν διάφορα προγράμματα ἔχουν καὶ πολιτικὴ διάσταση, ἢ ὅταν αὐτοὶ ποὺ χρηματοδοτοῦν ἔχουν κάποια συμφέροντα ὑπὲρ ἢ κατὰ ὁρισμένων ἐρευνητῶν. β) Ἀστρονομικὸ περιοδικὸ Astronomy and Astrophysics Ἤμουν ἐπὶ 12 χρόνια πρόεδρος τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἀστρονομικοῦ περιοδικοῦ Astronomy and Astrophysics. Ἡ κυριώτερη προσπάθειά μας ὑπῆρξε νὰ διατηρηθεῖ σὲ ὑψηλὸ ἐπίπεδο ἡ ποιότης τοῦ περιοδικοῦ. Τὸ ὑψηλὸ αὐτὸ ἐπίπεδο τοῦ περιοδικοῦ κρατήθηκε χάρις στὴν ἐπιλογὴ ἀξιόλογων ἐκδοτῶν (editors) καὶ μὲ ἕνα πολὺ καλὸ σύστημα κριτῶν (referees). Τὸ προεδρεῖο δὲν παρενέβαινε στὶς κρίσεις τῶν ἐργασιῶν, ἀλλὰ βοηθοῦσε μὲ πολλοὺς τρόπους, π.χ. μὲ δωρεὰν συνδρομὲς πρὸς ὑποανάπτυκτες χῶρες, μὲ τὴ βελτίωση τῆς γλώσσας τῶν κειμένων κλπ. Θυμοῦμαι μιὰ συζήτηση γιὰ τὸ ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχουν χαμηλότερα κριτήρια γιὰ ἐπιστήμονες χωρῶν ὑπὸ ἀνάπτυξη, π.χ. τῆς Κίνας. Ἡ ἀπόφαση ἦταν σαφῶς ἀρνητική. Δὲν ἔπρεπε νὰ γίνουν τὰ κριτήρια πιὸ ἐλαστικά, γιατὶ τότε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀνέβει τὸ γενικὸ ἐπιστημονικὸ ἐπίπεδο τῆς χώρας. Αὐτὸ τὸ μέτρο βοήθησε, ὥστε σήμερα νὰ δημοσιεύονται πολλὰ ἀξιόλογα ἐπιστημονικὰ ἄρθρα ἀπὸ Κινέζους ἀστρονόμους. Ἀλλὰ γιὰ νὰ εἶναι ὑψηλὸ τὸ ἐπίπεδο ἑνὸς ἐπιστημονικοῦ περιοδικοῦ, πρέπει νὰ τηρηθοῦν ὁρισμένα βασικὰ κριτήρια. Θὰ ἀναφέρω ἐδῶ μερικά. 8. Κριτήρια α) Πρῶτο βασικὸ κριτήριο εἶναι ἡ παρουσίαση νέων ἐπιστημονικῶν δεδομένων. Ὑπάρχουν τρία βασικὰ εἴδη ἐπιστημονικῶν ἐργασιῶν: (i) δεδομένα παρατηρήσεων ἢ πειραμάτων, (ii) ἀνάλυση δεδομένων καί (iii) θεωρητικὲς ἐργασίες. Μπορεῖ κανεὶς νὰ χρησιμοποιήσει παλαιότερα στοιχεῖα, ἀλλὰ πρέπει νὰ παρουσιάσει κἄτι νέο, νέα στοιχεῖα ἢ μιὰ νέα ἀνάλυση. Ὑπάρχει βέβαια καὶ μιὰ εἰδικὴ κατηγορία ἐργασιῶν, οἱ ἐπισκοπήσεις (reviews), ποὺ συνοψίζουν τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐρευνῶν σὲ ἕνα ὁρισμένο τομέα. Ἀλλὰ αὐτὲς οἱ ἐργασίες δημοσιεύονται συνήθως σὲ ξεχωριστὰ τεύχη ἢ βιβλία. Ἐκεῖνο ποὺ ἀποκλείεται ἀπολύτως εἶναι ἡ ἔλλειψη πρωτοτυπίας, π.χ. ἡ ἐπανάληψη τῶν ἀποτελεσμάτων προηγούμενων ἐργασιῶν τοῦ ἰδίου συγγραφέως, ἤ, πολὺ χειρότερα, ἄλλων συγγραφέων. Ἡ ἀντιγραφή (κλοπή) ἐργασιῶν ἄλλων συγγραφέων εἶναι βαρύτατο παράπτωμα, που συνήθως τιμωρεῖται αὐστηρότατα. Ἐὰν ἕνας ὑποψήφιος γιὰ μιὰ θέση καθηγητοῦ, ἢ ἔστω βοηθοῦ ἢ διδάκτορος, ἀποκαλυφθεῖ ὅτι ἀντέγραψε ἄλλους ἐρευνητές, ἡ τιμωρία δὲν εἶναι μόνο τὸ νὰ χάσει τὴ θέση ποὺ ἐπιδιώκει, ἀλλὰ ὁ πλήρης ἀφανισμός του ἀπὸ τὸ ἐπιστημονικὸ προσκήνιο. Θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι ἡ κλοπὴ σχεδὸν πάντοτε ἀνακαλύπτεται καὶ εἶναι πραγματικὴ ἀνοησία νὰ καταφεύγει κανεὶς σὲ κάτι τέτοιο. Ἀλλὰ ὅταν κανεὶς εἶναι ὑποψήφιος καὶ θέλει νὰ προβάλει τὸν ἑαυτό του, χρησιμοποιεῖ πολλὲς φορὲς ἀνήθικα μέσα, γιὰ νὰ προβληθεῖ, μὲ τὴ σκέψη ὅτι τὸ κακὸ ποὺ κάνει θὰ ἀργήσει νὰ ἀποκαλυφθεῖ. Ἀλλὰ πολλὲς φορὲς τὸ ἔγκλημα ἀποκαλύπτεται, καὶ ἡ τιμωρία εἶναι βαριά. β) Δεύτερο βασικὸ κριτήριο εἶναι ἡ ἀκρίβεια τῶν παρουσιαζομένων στοιχείων. Ἂν ἀποδειχθεῖ ὅτι κάποιος παραποίησε τὰ στοιχεῖα τῶν πειραμάτων ἢ παρατηρήσεών του ἢ ἂν οἱ μαθηματικοὶ τύποι ἢ ὑπολογισμοὶ εἶναι λάθος, τότε ἡ τιμωρία εἶναι ἐπίσης βαριά. Σοβαρὰ λάθη μποροῦν νὰ συγχωρηθοῦν μία-δύο φορές, ἂν διορθωθοῦν, ἀλλὰ ἂν ἐπαναληφθοῦν, ἐπισύρουν τὴν ὁριστικὴ καταδίκη. Κανεὶς δὲν ἐμπιστεύεται πλέον αὐτὸν τὸν ἐπιστήμονα. Λάθη βεβαίως μποροῦν νὰ κάνουν ὅλοι εἴτε στὶς παρατηρήσεις τους εἴτε στὶς θεω- 127

ρητικὲς ἐκτιμήσεις καὶ στὰ συμπεράσματά τους. Γι αὐτὸ εἶναι σημαντικὸ νὰ σημειώνει κάθε ἐπιστήμων τὸ εὖρος τῶν πιθανῶν σφαλμάτων καὶ νὰ ἐπισημαίνει τὶς ἀμφιβολίες ποὺ ὑπάρχουν γιὰ ὁρισμένα συμπεράσματα. Βεβαίως δὲν δημοσιεύονται πάντα ὅσα εἶναι 100% βέβαια ἀποτελέσματα. Εἶναι ἀπολύτως νόμιμο νὰ παρουσιάσει κανεὶς μερικά, καὶ ὄχι τὰ τελικὰ ἀποτελέσματα, ἢ νὰ διατυπώσει θεωρίες καὶ εἰκασίες ποὺ χρειάζονται περαιτέρω ἐπαλήθευση. Ἄλλωστε, ὁ κύριος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο δημοσιεύονται ἐπιστημονικὲς ἐργασίες εἶναι νὰ δώσουν ἀφορμὴ γιὰ νέες θεωρίες καὶ ἑρμηνεῖες τῶν φαινομένων. Ἀλλὰ ἂν δοθοῦν ψευδῆ στοιχεῖα, ὑπολογισμοὶ ἢ δεδομένα, τότε δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει πραγματικὴ ἐπιστήμη. Γι αὐτὸ καὶ εἶναι ἀπαραίτητοι οἱ κώδικες δεοντολογίας (ὅπως π.χ. σὲ νοσοκομεῖα) καὶ τὰ πειθαρχικὰ συμβούλια ποὺ ἐπιβάλλουν ποινὲς στοὺς παραβάτες. Δυστυχῶς, ὑπάρχουν παραδείγματα ἀπατηλῶν ἐργασιῶν ποὺ στηρίχθηκαν σὲ λανθασμένα στοιχεῖα καὶ ἄργησαν ν ἀποκαλυφθοῦν. Ἕνα παράδειγμα ἦταν τὸ κρανίο τοῦ Piltdown, ποὺ βρέθηκε στὴν Ἀγγλία καὶ ὑπετέθη ὅτι ἀνῆκε σὲ ἕνα προϊστορικὸ πρόγονο τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Ὅταν ὅμως ἦλθε ἡ χρονολόγηση μὲ ραδιενεργὰ στοιχεῖα, ἀποδείχθηκε ὅτι αὐτὸ τὸ κρανίο ἦταν σχετικὰ πρόσφατο, καὶ κάποιοι τὸ εἶχαν τοποθετήσει (μᾶλλον σκόπιμα) σὲ πολὺ παλαιότερα στρώματα τῆς γῆς. Ἕνα πιὸ σύγχρονο παράδειγμα ἦταν ἡ «ψυχρὴ σύντηξη» (cold fusion). Ὁρισμένοι ἐπιστήμονες ὑπεστήριξαν τὴν ἄποψη ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ δημιουργηθεῖ πυρηνικὴ σύντηξη, χωρὶς νὰ ἀπαιτοῦνται οἱ συνήθεις τεράστιες θερμοκρασίες, καὶ ἔτσι θὰ μποροῦσε ἴσως νὰ παραχθεῖ φθηνὴ ἐνέργεια. Αὐτὸ θὰ ἦταν καταπληκτικό. Ἄκουσα μιὰ τέτοια διάλεξη ἀπὸ ἕναν διάσημο φυσικό, τὸν Edward Teller, ἕναν ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τῆς βόμβας ὑδρογόνου. Παρ ὅλη ὅμως τὴ φήμη τοῦ ὁμιλητοῦ, τὸ ἀκροατήριο Εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ὑπάρξει μιὰ καθαρὰ ἐπιστημονικὴ κρίση, ὅταν διάφορα προγράμματα ἔχουν καὶ πολιτικὴ διάσταση, ἢ ὅταν αὐτοὶ ποὺ χρηματοδοτοῦν ἔχουν κάποια συμφέροντα ὑπὲρ ἢ κατὰ ὁρισμένων ἐρευνητῶν. ἔμεινε σκεπτικό. Καὶ ἀργότερα ἀπεδείχθη ὅτι ὅλα τὰ σχετικὰ δεδομένα ἦταν λάθος. Σήμερα κανεὶς πιὰ δὲν ὑποστηρίζει τὴν ψυχρὴ σύντηξη. γ) Ἕνα τρίτο στοιχεῖο σὲ μιὰ ἐπιστημονικὴ ἐργασία εἶναι ἡ σωστὴ ἀναφορὰ σὲ προηγούμενες ἐργασίες. Δὲν ἐπιτρέπεται κανεὶς νὰ παραλείπει (ἔστω καὶ ἂν τὸ κάνει χωρὶς κακὴ πρόθεση, ἀπὸ ἄγνοια) τὸ προγενέστερο ἔργο στὸν τομέα του. Γι αὐτὸ οἱ κριτὲς ἐπιμένουν ἰδιαίτερα στὴν ἀπόδοση δικαιοσύνης, μὲ τὸ νὰ ἐπιμένουν στὴ συμπλήρωση τῆς βιβλιογραφίας τῶν διαφόρων ἐργασιῶν. Αὐτὸ ὅμως δυστυχῶς δὲν γίνεται πάντα. Π.χ., ἔχω διαπιστώσει ὅτι πολλὲς ἐργασίες στὴ Δυναμικὴ Ἀστρονομία «ξανα-ανακαλύπτουν» συμπεράσματα τοῦ Henri Poincaré ποὺ δημοσιεύθηκαν πρὶν ἀπὸ ἕναν αἰῶνα. Πῶς ὅμως θὰ ἐφαρμοσθοῦν στὴν πράξη τὰ κριτήρια αὐτά; Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται σωστὴ ἐπιλογὴ τῶν κριτῶν ἀπὸ τὰ ἐπιστημονικὰ περιοδικὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ὀργανισμοὺς ποὺ κρίνουν τὴ χρηματοδότηση τῶν ἐπιστημονικῶν προγραμμάτων. Στὸ περιοδικό μας (Astronomy and Astrophysics) συνηθίζαμε νὰ λέμε ὅτι οἱ ἐκδότες μας (editors) εἶναι οἱ κριτὲς τῶν κριτῶν (referees). Ἔπρεπε οἱ κριτὲς νὰ εἶναι ἀμερόληπτοι, δίκαιοι καὶ ἐργατικοί. Π.χ., δὲν ἔπρεπε μιὰ ἐργασία ἑνὸς ἐρευνητῆ νὰ δοθεῖ σὲ ἕνα κριτὴ ἀντίθετης ὁμάδος (ποὺ θὰ ἦταν πολὺ αὐστηρός), οὔτε ὅμως καὶ σὲ ὀπαδὸ τοῦ πρώτου ἐρευνητῆ (ποὺ θὰ ἦταν 128

ΕΤΟΣ 77ο ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 746 πολὺ ἐπιεικής). Ἐπίσης, δὲν ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιοῦνται ὡς κριτὲς ἐπιστήμονες ποὺ δὲν διάβαζαν προσεκτικὰ τὶς ἐργασίες ἢ καθυστεροῦσαν ὑπερβολικὰ τὴν κρίση τους. Πράγματι, μερικὲς περιπτώσεις καθυστερήσεων ὀφείλοντο στὸ ὅτι μερικοὶ κριτὲς ἤθελαν νὰ δημοσιεύσουν πρῶτοι δικές τους ἀνάλογες ἐργασίες. Στὴν ἱστορία τῆς ἐπιστήμης ὑπῆρξαν πολλὲς περιπτώσεις ἀντιθέσεων μεταξὺ διαφόρων θεωριῶν, ἀλλὰ καὶ προσωπικὲς ἀντιθέσεις μεταξὺ διαφόρων ἐπιστημόνων. Οἱ ἱστορικοὶ κατὰ κανόνα βρίσκουν τὴ συμβολὴ τῶν διαφόρων ἐπιστημόνων σὲ μιὰ θεωρία ἢ μιὰ ἀνακάλυψη. Π.χ., βρῆκαν τὴ συμβολὴ τοῦ Poincaré, τοῦ Lorentz καὶ ἄλλων στὴ θεωρία τῆς Σχετικότητος, παράλληλα μὲ τὸν Einstein. Σὲ ἄλλες περιπτώσεις ὅμως ἡ διαμάχη συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Π.χ., ἡ ἑρμηνεία τῆς κβαντομηχανικῆς ἔχει διάφορες σχολές, καὶ δὲν ὑπάρχει μία γενικὰ παραδεκτὴ θεωρία. Εἶναι γνωστὴ ἡ διαμάχη μεταξὺ τοῦ Bohr, νομπελίστα, τῆς σχολῆς τῆς Κοπεγχάγης, καὶ τοῦ Einstein (ὁ ὁποῖος ἐπίσης πῆρε βραβεῖο Nobel γιὰ τὴν ἀνακάλυψη τῆς σωματιδιακῆς φύσεως τοῦ φωτός). Ὁ Bohr ὑπεστήριζε τὴν πιθανοθεωρητικὴ ἑρμηνεία τῆς κβαντομηχανικῆς, ἐνῷ ὁ Einstein ὑπεστήριζε ὅτι «ὁ Θεὸς δὲν παίζει ζάρια» (λογοπαίγνιο, ποὺ ἀφοροῦσε τὴ φύση τῆς φυσικῆς, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν Einstein, εἶναι ἀπολύτως αἰτιοκρατική). Καὶ αὐτὲς μὲν οἱ περιπτώσεις δὲν φαίνεται νὰ ἐπηρεάζουν τὸ εὐρύτερο κοινό. Ἀλλὰ ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ μᾶς ἀφοροῦν πολὺ πιὸ ἄμεσα. Τέτοιες εἶναι οἱ περιπτώσεις μὲ πολεμικὲς συνέπειες (π.χ. ἡ βόμβα ὑδρογόνου, ποὺ ἀνακαλύφθηκε πρῶτα ἀπὸ τοὺς Ρώσους, παρ ὅλον ὅτι οἱ Ἀμερικανοὶ κατασκεύασαν πρῶτοι τὴν ἀτομικὴ βόμβα). Ἐπίσης, οἱ περιπτώσεις πειραμάτων μὲ ἀνθρώπους (π.χ. ἡ κλωνοποίηση ἀνθρώπων). Καὶ ἀκόμη ἡ μελέτη τῆς Ἱστορίας. Τὰ γεγονότα τῆς ἱστορίας ἔχουν ἄμεσα πολιτικὸ περιεχόμενο καὶ ὀδυνηρὲς συνέπειες γιὰ λαοὺς ὁλόκληρους. Γι αὐτὸ ἡ ἀντιπαράθεση εἶναι μερικὲς φορὲς ὑπερβολική. Π.χ., τὸ ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑβραίων οἱ Γερμανοὶ τὸ παραδέχονται, ἀλλὰ προσπαθοῦν νὰ τὸ ξεχάσουν. Ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, στὸ μουσεῖο τοῦ Νταχάου ἔχουν ἀποσύρει τὰ δόντια καὶ τὰ μαλλιὰ τῶν κρατουμένων καὶ διατηροῦν μόνο φωτογραφίες ἀπὸ τὸ χιτλερικὸ παρελθόν, ἐνῷ ὀργανώνουν συναυλίες, γιὰ νὰ ξεχάσει ὁ κόσμος τὴ φρίκη τοῦ στρατοπέδου αὐτοῦ. Ἀντιθέτως, ὑπάρχουν ἀκραῖοι ναζιστές, στὸ Ἰρὰν καὶ ἀλλοῦ, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τὸ ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑβραίων μὲ ἀνόητα ἐπιχειρήματα. Στὴν Τουρκία, ἐξ ἄλλου, ἡ ἐπίσημη πολιτικὴ προσπαθεῖ νὰ ἀγνοήσει τὸ ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἀρμενίων καὶ πολεμᾷ ἀδυσώπητα ἀκόμη καὶ τοὺς Τούρκους συγγραφεῖς ποὺ τολμοῦν νὰ ἀναφερθοῦν σὲ αὐτό. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι τὸ τουρκικὸ κράτος οὐσιαστικὰ διέλυσε τὴν τουρκικὴ Ἀκαδημία τῶν Ἐπιστημῶν τὸ 2011, μὲ τὸ νὰ διορίσει τὴν πλειοψηφία τῶν νέων Ἀκαδημαϊκῶν χωρὶς τὴ γνώμη τῆς ἴδιας τῆς Ἀκαδημίας. 9. Προπαγάνδα Διαφήμιση Ἡ προπαγάνδα εἶναι ἕνα μεῖγμα ἀπὸ ἀλήθεια καὶ ψέμα. Βεβαίως, ἡ ἀκραία προπαγάνδα τύπου Γκαῖμπελς, ποὺ περιεῖχε ἐλάχιστη ἀλήθεια καὶ τεράστια ψέματα, δὲν εἶναι εὔκολα πιστευτή, παρὰ μόνο ἀπὸ φανατικὲς ὁμάδες ὀπαδῶν ἑνὸς κόμματος. Ἀλλὰ ὁ τονισμὸς τῶν ἐλαττωμάτων τῶν ἀντιπάλων καὶ ἡ ἐλαχιστοποίηση τῶν δικῶν μας ἐλαττωμάτων εἶναι κἄτι τὸ πολὺ συνηθισμένο. Δυστυχῶς αὐτὴ ἡ τακτικὴ ἐφαρμόζεται μερικὲς φορὲς καὶ στὴν ἐπιστήμη. Παράδειγμα εἶναι ὁ πόλεμος ὑπὲρ τοῦ καπνίσματος. Οἱ βιομηχανίες τσιγάρων ἔδωσαν πάρα πολλὲς μάχες, γιὰ νὰ δείξουν ὅτι 129

τάχα τὸ κάπνισμα δὲν βλάπτει ἢ ὅτι ὁρισμένες μορφὲς τσιγάρων εἶναι καλύτερες. Ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ δημιουργήσουν καὶ ἐρευνητικὰ ἐργαστήρια, γιὰ νά «ἀποδείξουν» τὰ συμφέροντά τους. Ἀλλὰ ὅταν οἱ ἐρευνητὲς τῶν ἐργαστηρίων αὐτῶν ἔδειξαν ὅτι τὸ τσιγάρο βλάπτει, εἴτε τοὺς ἔδιωξαν (καὶ κράτησαν μόνο μερικὰ πειθήνια ὄργανά τους) εἴτε ἔκλεισαν τὰ ἐργαστήριά τους ἐντελῶς, καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει δὲν δημοσίευσαν τὰ ἀποτελέσματά τους. Θὰ μποροῦσε νὰ γράφει κανεὶς ἐπὶ πολὺ γιὰ τὰ ψέματα τῆς προπαγάνδας. Π.χ., ὑπάρχει ἔστω καὶ μία διαφήμιση κάποιου προϊόντος ποὺ νὰ μὴ περιέχει ἕνα μέρος ἀπὸ ψέματα, ἢ ἔστω ὑπερβολές; Τί γίνεται ὅμως μὲ τὴ διαφήμιση στὴν ἐπιστήμη; Ἡ ἐπικράτηση μιᾶς νέας θεωρίας ὀφείλεται ἐν μέρει στὴν προπαγάνδα ποὺ γίνεται γιὰ τὴ θεωρία αὐτή. Μιὰ νέα ἰδέα μπορεῖ νὰ πείσει ἕνα συγκεκριμένο ἀκροατήριο, ἀλλά, ἂν δὲν ἀκουστεῖ ξανὰ καὶ ξανά, ἂν δὲν ὑποστηριχθεῖ καὶ ἀπὸ ἄλλους, ἂν δὲν γίνει ἀποδεκτὴ ἀπὸ μερικὰ ὀνόματα ποὺ θεωροῦνται γκουροὺ τῆς ἐπιστήμης, δὲν γίνεται εὐρέως ἀποδεκτή. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ πόσο ἄργησε νὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἡ θεωρία τῆς σχετικότητος. Ὁ Einstein πῆρε τὸ βραβεῖο Nobel ὄχι γιὰ τὴ σχετικότητα, ἀλλὰ γιὰ τὸ φωτοηλεκτρικὸ φαινόμενο, ποὺ ἐπιβεβαίωνε τὴν κβαντικὴ θεωρία. Καὶ μόνο μετὰ 50 χρόνια οἱ Taylor καὶ Hulst πῆραν βραβεῖο Nobel γιὰ τὴν ἐπαλήθευση μιᾶς προβλέψεως τῆς θεωρίας, καὶ συγκεκριμένα τῆς ἀκτινοβολίας βαρύτητος. Ἐν τούτοις, τὰ βασικὰ συμπεράσματα τῆς γενικῆς σχετικότητος, ὅπως οἱ μελανὲς ὀπὲς καὶ ἡ διαστολὴ τοῦ Σύμπαντος, εἶχαν διατυπωθεῖ λίγα μόνον χρόνια μετὰ τὴ δημοσίευση τῆς ἐργασίας τοῦ Einstein τὸ 1916. Καὶ ἡ πρώτη ἐπαλήθευση τῆς θεωρίας ἔγινε τὸ 1919 ἀπὸ τὸν Eddington (ἐκτροπὴ τῶν ἀκτίνων τοῦ φωτὸς πλησίον τοῦ ἡλίου). Σήμερα ἡ διαφήμιση τῆς κάθε θεωρίας θεωρεῖται ἐξ ἴσου ἀπαραίτητη μὲ τὴν ἴδια τὴ θεωρία καὶ τὴν κάθε σχετικὴ ἐργασία. Οἱ ἐνδιαφερόμενοι μετροῦν προσεκτικὰ τὶς ἀναφορὲς σὲ κάθε ἐργασία τους ἀπὸ ἄλλους ἐρευνητές. Κι αὐτὸ εἶναι σωστό. (Ἀλλὰ μερικοὶ μετροῦν καὶ τὶς ἀναφορὲς στὸν ἑαυτό τους ἢ ἀναφορὲς συνεργατῶν τους σὲ κοινὲς ἐργασίες, ποὺ εἶναι αὐτοαναφορές). Πάντως, δὲν εἶναι μόνο ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀναφορῶν ποὺ ἔχει σημασία. Εἶναι καὶ τί γράφουν οἱ ἀναφορὲς αὐτές, ἂν ἐπικροτοῦν τὴ θεωρία καὶ κυρίως ἂν τὴ χρησιμοποιοῦν γιὰ νέες ἐργασίες. Παρ ὅλον ὅτι οἱ κρίσεις τῶν διαφόρων ἐπιστημόνων δὲν εἶναι πάντοτε ἀκριβοδίκαιες, θεωρῶ ὅτι τὸ σύστημα τῶν κριτῶν (referees) εἶναι ἀναγκαῖο, καὶ οἱ κρίσεις τῶν συναδέλφων μας εἶναι ἀπαραίτητες καὶ οὐσιαστικές. Ὑπὸ τὸν ὅρον ὅτι θὰ ὑπάρχει ἕνας ἐλεύθερος διάλογος. Π.χ., ὁ ἐρευνητὴς νὰ ἔχει δικαίωμα νὰ ἀπαντήσει στὸν κριτή του καὶ ἐνδεχομένως νὰ ζητήσει ἕνα δεύτερο κριτή. Ἐπίσης, ὅταν ἕνας ἐπιστήμων κριτικάρει μιὰ παλαιότερη ἐργασία, οἱ συγγραφεῖς τῆς παλαιότερης ἐργασίας πρέπει νὰ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἀπαντήσουν. Αὐτὲς οἱ ἀρχὲς ἰσχύουν ἐν μέρει καὶ στὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης. Π.χ., ἀκούγονται γνῶμες ὅλων τῶν κομμάτων. Ἀλλὰ δυστυχῶς αὐτὴ ἡ ἀμεροληψία δὲν ἰσχύει πάντα. Πολλὲς φορὲς ἡ ἀνακοίνωση ἑνὸς σκανδάλου δὲν ἔχει συνέχεια. Τὸ θέμα σβήνει, πνίγεται καὶ στὴ συνέχεια ξεχνιέται. Ὁ ἀκροατὴς δὲν πληροφορεῖται πάντα ἂν τὸ σκάνδαλο ἀπεδείχθη ἀληθινὸ καὶ ἂν μετὰ τὴν ἀπόδειξή του ἔγινε ἡ καταδίκη του (ἢ μήπως ἡ δίκη καθυστέρησε τόσο, ὥστε νὰ παραγραφεῖ, σκόπιμα ἢ ὄχι, τὸ ἀδίκημα) καὶ τέλος ἂν ἡ καταδίκη εἶχε συνέπειες (φυλάκιση καὶ ἐπιστροφὴ χρημάτων). Τὰ ΜΜΕ ἔχουν σημαντικὴ δύναμη, χωρὶς νὰ λένε ψέματα, μόνο μὲ τὴν παρουσίαση ἢ τὴν ἀπόκρυψη τῆς ἀλήθειας. 130

ΕΤΟΣ 77ο ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 746 Π.χ., μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν ΜΜΕ πολλοὶ καταχραστὲς διαπρέπουν καὶ σήμερα, γιατὶ τὰ ἀδικήματά τους ξεχάστηκαν ἐπιμελῶς (ἐκτὸς ἂν κάποιο κομματικὸ συμφέρον μᾶς ἐπιβάλλει νὰ τὰ ξαναθυμηθοῦμε). 10. Ἡ καθοδήγηση τῆς ἔρευνας Εἶναι γενικὴ ἡ ἀντίληψη ὅτι ἡ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα πρέπει νὰ εἶναι ἐλεύθερη. Οἱ νέοι φοιτητὲς ἐνθουσιάζονται μὲ κάποιο ἐρευνητικὸ θέμα ἢ ἑλκύονται ἀπὸ κάποιον ἐπιτυχημένο καθηγητὴ ἢ κάποιο ἀξιόλογο βιβλίο καὶ θέλουν νὰ ἐρευνήσουν ἕναν ἐπιστημονικὸ τομέα ποὺ τοὺς ἀρέσει. Ἀλλὰ ἡ πραγματικότης δὲν εἶναι ἐν γένει ρόδινη. Ὅταν τελειώσει κανεὶς τὸ πτυχίο του, ζητεῖ ἕνα θέμα γιὰ διδακτορικὸ καὶ ἕναν καθηγητή (σπόνσορα) ποὺ θὰ τὸν ὑποστηρίξει. Καὶ κατὰ κανόνα ζητεῖ καὶ κάποια οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, γιὰ νὰ κάνει τὸ διδακτορικό του. Τότε ὅμως ἀναγκάζεται νὰ προσαρμοσθεῖ στὶς ἐπιθυμίες τοῦ καθηγητῆ του. Ὁ καθηγητὴς θέλει νὰ ἀναπτύξει τὰ δικά του θέματα καί, ἂν ὁ ὑποψήφιος διδάκτωρ θέλει κἄτι διαφορετικό, δὲν μπορεῖ νὰ συνεργασθεῖ μαζί του. Κατὰ κανόνα οἱ καλύτεροι φοιτητὲς ποὺ παίρνουν πτυχίο στὴν Ἑλλάδα ζητοῦν νὰ κάνουν διδακτορικὸ στὸ ἐξωτερικό. Ἔχω δώσει πάρα πολλὲς ἐπιστολὲς σὲ ὑποψηφίους διδάκτορες, γιὰ νὰ πᾶνε στὴν Ἀμερικὴ ἢ στὴν Εὐρώπη. Ἀλλὰ πάντα τοὺς ἐνημερώνω ὅτι θὰ ἀναγκασθοῦν νὰ προσαρμοσθοῦν στὶς ἀπαιτήσεις τῶν καθηγητῶν τους. Ἔτσι, ὅταν ἕνας νέος θέλει ν ἀσχοληθεῖ μὲ ἕναν τομέα τῆς Ἀστρονομίας, π.χ. μὲ τὴν Κοσμολογία, θὰ πρέπει νὰ παρακολουθήσει μιὰ σειρὰ μεταπτυχιακῶν μαθημάτων καὶ μετὰ νὰ βρεῖ ἕναν καθηγητὴ ποὺ θὰ τοῦ δώσει κάποιο θέμα γιὰ διδακτορικό. Αὐτὸ εἶναι φυσιολογικὸ καὶ εὐεργετικὸ γιὰ τὸν ὑποψήφιο, ὁ ὁποῖος πρέπει πρῶτα πρῶτα νὰ μαθητεύσει καὶ νὰ μάθει ποιὰ εἶναι τὰ σημερινὰ ὅρια τῆς ἐρεύνης καὶ τὰ προβλήματα ποὺ δὲν ἔχουν ἀκόμη λυθεῖ. Καὶ βεβαίως ὁ νέος ὑποψήφιος διδάκτωρ πρέπει νὰ ἐργασθεῖ σκληρὰ καὶ ὄχι νὰ ἐλπίζει ὅτι θὰ γίνει ἀμέσως ἕνας νέος Einstein ποὺ θὰ καταπλήξει τὸν κόσμο μὲ τὶς ἀνακαλύψεις του. Θυμᾶμαι ἕναν νεαρὸ φοιτητὴ ποὺ πῆγε στὸν καθηγητή του στὴν Ἀγγλία καὶ τὸν ρώτησε: «Κύριε καθηγητά, μπορεῖτε νὰ μοῦ δώσετε ἕνα ἁπλὸ ἀλλὰ σημαντικὸ πρόβλημα γιὰ διδακτορικό;». Καὶ ὁ καθηγητὴς τοῦ ἀπάντησε: «Παιδί μου, ἂν εἶχα ἕνα ἁπλὸ καὶ σημαντικὸ πρόβλημα, θὰ τὸ εἶχα μελετήσει μόνος μου. Δυστυχῶς ὅμως τὰ ἁπλᾶ προβλήματα δὲν εἶναι σημαντικά, καὶ τὰ σημαντικὰ προβλήματα δὲν εἶναι ἁπλᾶ». Ἕνα ἄλλο παράδειγμα ἦταν ἕνας ἀριστοῦχος φοιτητής μου, ὁ ὁποῖος εἶχε πάρει ὑποτροφίες ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα Πανεπιστήμια τῆς Ἀμερικῆς καὶ μὲ ρωτοῦσε τί νὰ ἀκολουθήσει. Τὸν ρώτησα τί ἤθελε αὐτὸς νὰ κάνει. Κι αὐτὸς μοῦ ἀπάντησε «Τὴ θεωρία τοῦ Παντός». Τοῦ εἶπα ὅτι αὐτὸ ἦταν ἐξαιρετικὰ δύσκολο καὶ τοῦ συνέστησα νὰ κάμει ἕνα πολὺ λιγώτερο φιλόδοξο πρόβλημα γιὰ διδακτορικό. Ἀργότερα (ἢ παράλληλα), ἴσως θὰ μποροῦσε ν ἀποπειραθεῖ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴ θεωρία τοῦ Παντός. Ἀλλὰ αὐτὸς ἀπάντησε: «Θὰ κάνω αὐτὸ ποὺ θέλω. Ἢ ὅλα ἢ τίποτε». Καὶ δυστυχῶς μετὰ ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια δὲν εἶχε κἂν τελειώσει τὸ διδακτορικό του. Ἡ θεωρία τοῦ Παντὸς εἶναι ἕνα πρόβλημα ποὺ γοητεύει πολλοὺς ἐπιστήμονες, ἀλλὰ δὲν διαφαίνεται κάποια λύση του. Ὁπότε τίθεται τὸ ἐρώτημα: Ποιὰ εἶναι τὰ σημαντικὰ προβλήματα τῆς Φυσικῆς (καὶ τῶν συναφῶν ἐπιστημῶν) ποὺ εἶναι προσιτὰ καὶ ἀξίζει νὰ μελετηθοῦν; Μερικὲς ἀπαντήσεις στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἔχουν δώσει διάσημοι ἐπιστήμονες ποὺ ἤδη ἔχουν διαπρέψει στοὺς διάφορους τομεῖς. Αὐτοὶ προσελκύουν ταλαντούχους νέους ἐρευνητὲς καὶ κατορθώνουν νὰ βροῦν χρηματοδοτήσεις (grants) γιὰ τὰ προγράμματά 131

τους. Ἀλλὰ πολλὲς φορὲς ἡ ἔρευνα σὲ ὁρισμένους τομεῖς καταντᾷ μιὰ μόδα. Κανεὶς δὲν τολμᾷ νὰ ἀμφισβητήσει τὴν κατεύθυνση τῶν ἐρευνῶν ποὺ καθόρισαν ὁρισμένοι σημαντικοὶ ἐρευνητές. Ὅμως εἶναι δυνατὸν ἡ μόδα αὐτὴ νὰ παρέλθει καὶ τότε τί θὰ γίνει μὲ τὸ πλῆθος τῶν ἐρευνητῶν ποὺ ἀκολούθησαν στὴ ζωή τους αὐτὴ τὴ μόδα; Ἕνα σχετικὸ παράδειγμα ὑπῆρξε ἡ θεωρία τῶν ὑπερχορδῶν. Σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία αὐτή, τὰ στοιχειώδη σωμάτια, π.χ. τὰ ἠλεκτρόνια, δὲν εἶναι σημεῖα, ἀλλὰ χορδὲς πολὺ μικροῦ μήκους ποὺ πάλλονται. Γιὰ πολλὰ χρόνια ἡ θεωρία αὐτὴ εἶχε ἑλκύσει πλῆθος νέων ἐξαιρετικῶν ἐρευνητῶν. Ὅμως σήμερα ἡ θεωρία τῶν ὑπερχορδῶν ἔχει παρακμάσει. Ὁ κύριος λόγος εἶναι ὅτι δὲν βρέθηκε ἀκόμη μιὰ πειραματικὴ ἔνδειξη ποὺ νὰ ἐπαληθεύει τὴ θεωρία αὐτή. Παρ ὅλα αὐτά, ἀκόμη ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴ θεωρία τῶν ὑπερχορδῶν, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποτε θὰ ἐπαληθευθεῖ. Ἕνας ἄλλος τομέας ποὺ ὑπόσχεται πολλὰ εἶναι ἡ Βιοφυσική, δηλαδὴ οἱ ἐφαρμογὲς τῆς Φυσικῆς σὲ βιολογικὰ συστήματα. Ὁ τομέας αὐτὸς συγκεντρώνει τὸ ἐνδιαφέρον μεγάλου ἀριθμοῦ ἐρευνητῶν σὲ πολλὰ κέντρα στὸν κόσμο. Μετὰ τὴν τεράστια ἐπιτυχία τῆς μελέτης τοῦ γονιδιώματος τοῦ ἀνθρώπου καὶ διαφόρων ζῴων καὶ φυτῶν, γίνεται μεγάλη προσπάθεια νὰ μελετηθοῦν οἱ μηχανισμοὶ λειτουργίας τοῦ γονιδιώματος καὶ γενικώτερα τῶν ζωντανῶν ὀργανισμῶν. Τέλος, ἕνας πολλὰ ὑποσχόμενος ἀλλὰ ἀμφιβόλου ἠθικῆς τομέας εἶναι οἱ στρατιωτικὲς ἐφαρμογές. Τὰ διάφορα κράτη διαθέτουν σημαντικοὺς πόρους γιὰ τὴν ἀνάπτυξη ὅπλων, ὅπως χημικά, βιολογικὰ καὶι πυρηνικὰ ὅπλα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ποὺ ἔκαναν τὸν πόλεμο στὸ Ἰράκ, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐμποδίσουν τὴν ἀνάπτυξη τέτοιων ὅπλων, ἔχουν σημαντικὰ προγράμματα ἀνάπτυξης αὐτῶν τῶν «ἀπαγορευμένων» τύπων ὅπλων. Ἂν ἡ Ἐπιστήμη ἀγνοοῦσε τὴν Ἠθική, θὰ κατέρρεε ἡ ἴδια. Βεβαίως, παράλληλα γίνεται μελέτη κλασικῶν ὅπλων, πυραύλων, ἀεροπλάνων, ὑποβρυχίων κλπ. Ὅσοι ἐργάζονται στὰ ἐργαστήρια τῶν ἐνόπλων δυνάμεων πληρώνονται πολὺ καλά, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ δημοσιεύσουν τὰ ἀποτελέσματά τους, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀπόρρητα. Εἶναι ὅμως ἠθικὰ ἐπιτρεπτὸ σὲ ἕναν ἐπιστήμονα νὰ ἀσχολεῖται μὲ τέτοια ὅπλα, ποὺ ἐπιφέρουν μαζικὲς καταστροφές; Ἡ ἀπάντηση δὲν εἶναι εὔκολη. Ἂν οἱ πιθανοὶ ἀντίπαλοι ἀναπτύσσουν τέτοια ὅπλα, γιατί δὲν πρέπει νὰ γίνουν ἀνάλογες ἔρευνες ἀπὸ κάθε ὑπεύθυνο κράτος; Τὸ πρόβλημα γίνεται πιὸ περίπλοκο, ὅταν ὑπάρχει κίνδυνος διάφορες τρομοκρατικὲς ὀργανώσεις νὰ ἀναπτύσσουν παράνομα τέτοια καταστρεπτικὰ ὅπλα. 11. Συμπεράσματα Ἂν ἡ Ἐπιστήμη ἀγνοοῦσε τὴν Ἠθική, θὰ κατέρρεε ἡ ἴδια. Γιὰ παράδειγμα, καμμία ἀνακάλυψη τῆς Ἐπιστήμης δὲν θὰ ἦταν πιστευτή, ἂν μέσα στὶς ἀνακαλύψεις περιλαμβάνονταν καὶ ψεύδη. Εὐτυχῶς οἱ ἐπιστήμονες ἐν γένει ἔχουν συναίσθηση τῆς ἀπολύτου ἀνάγκης τῆς ὀρθῆς συμπεριφορᾶς στὴν ἔρευνα καὶ τὴ διδασκαλία τους. Ἀλλὰ ὑπῆρξαν στὸ παρελθόν, καὶ ὑπάρχουν ἀκόμη καὶ σήμερα, περιπτώσεις κακῆς συμπεριφορᾶς ποὺ εἶναι ἀπολύτως ἀπαράδεκτες. Οἱ ἐπεμβάσεις τῶν πολιτικῶν, τῶν βιομηχανιῶν (π.χ. στὶς βιομηχανίες ὅπλων, τσιγάρων καὶ φαρμακοτεχνιῶν) καὶ οἱ φιλοδοξίες διαφόρων ἐπιστημόνων προκαλοῦν τεράστια ζημιὰ στὴν Ἐπιστήμη. Γι αὐτὸ ἡ καλλιέργεια τῶν Ἀξιῶν, καὶ ἰδιαίτερα τῆς Ἠθικῆς, εἶναι ἕνα ἀπαραίτητο στοιχεῖο γιὰ τὴν πρόοδο τῆς Ἐπιστήμης καὶ 132

ΕΤΟΣ 77ο ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 746 τοῦ Πολιτισμοῦ γενικώτερα. Ἡ πρωταρχικὴ ἀπαίτηση εἶναι ἡ ἀναγνώριση τοῦ ρόλου τῶν Ἀξιῶν ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν ὀργάνωσε τὰ ἔτη 2004 καὶ 2007 δύο συνέδρια «Πανανθρώπινων Ἀξιῶν» (κύριος ὑπεύθυνος ἦταν ὁ Ἀκαδημαϊκὸς κ. Λ. Χριστοφόρου), ὅπου μίλησαν πολλοὶ ἀξιόλογοι ἐπιστήμονες ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό. Τὰ συμπεράσματα τῶν συνεδρίων αὐτῶν δημοσιεύθηκαν σὲ δύο τόμους στὰ Ἀγγλικὰ μὲ τοὺς τίτλους Universal Values καὶ Science, Technology and Human Values καὶ εἶχαν παγκόσμια κυκλοφορία. Ἡ δεύτερη βασικὴ ἀπαίτηση ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες εἶναι νὰ τηροῦν τοὺς ἀπαραίτητους κανόνες κατὰ τὴν ἄσκηση τῆς γιὰ τὴ διαφήμιση τῶν τσιγάρων ἢ γιὰ τὴν παραχάραξη τῆς ἱστορίας), νὰ μὴ δεχθοῦν νὰ συμμετάσχουν σὲ τέτοια προγράμματα. Ἀλλὰ καὶ στὶς πλέον καθαρὲς περιπτώσεις πρέπει νὰ γίνεται ἔλεγχος τῶν προϋποθέσεων βάσει τῶν ὁποίων χρηματοδοτοῦνται ἔρευνες, ἰδίως ὅταν τὰ διατιθέμενα ποσὰ εἶναι μεγάλα. Πάντως ἡ ἠθικὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἐπιστήμονος δὲν μπορεῖ νὰ καθορίζεται μόνο ἀπὸ τὸν φόβο (τόν «φόβο τοῦ χωροφύλακος»), ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ὅλη ἐκπαίδευση τοῦ ἐπιστήμονος καὶ τὴν ἠθική του κατάρτιση. Δὲν μπορεῖ νὰ θεωρεῖται αὐτονόητο ὅτι ὁ κάθε ἐπιστήμων θὰ εἶναι πρότυπο συμπεριφορᾶς, ἀκόμη καὶ στοὺς συναδέλφους του, ἂν δὲν ἔχει «μάθει» τὴ συμπεριφορὰ Ἡ καλλιέργεια τῶν Ἀξιῶν εἶναι ἕνα ἀπαραίτητο στοιχεῖο γιὰ τὴν πρόοδο τῆς Ἐπιστήμης καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ ἐπιστημονικῆς ἔρευνας. Νὰ δίνουν ἰδιαίτερη σημασία στὴν Ἀλήθεια καὶ στὴ Δικαιοσύνη, χωρὶς νὰ τονίζουν μονομερῶς τὴ δική τους συμβολή. Ὅταν ὑπάρχουν παραβάσεις τῶν βασικῶν ἀρχῶν Ἠθικῆς, πρέπει ἡ ἐπιστημονικὴ κοινότης νὰ λαμβάνει μέτρα κατὰ τῶν παραβατῶν. Αὐτὸ γίνεται ἐν πολλοῖς μὲ τὴν κρίση τῶν προτάσεων καὶ τῶν δημοσιεύσεων ἀπὸ εἰδικοὺς κριτές (peer review). Ἐπίσης ὑπάρχουν σὲ ὁρισμένα Ἱδρύματα Ἐπιτροπὲς Δεοντολογίας ποὺ ἐπιλαμβάνονται τῶν κατηγοριῶν γιὰ ἀνάρμοστη συμπεριφορά. Αὐτὰ ὅλα τὰ θέματα πρέπει νὰ γενικευθοῦν καὶ νὰ γίνουν πιὸ συστηματικά. Ἰδιαίτερη προσοχὴ στὰ θέματα Ἠθικῆς πρέπει νὰ δίνουν ὅσοι χρηματοδοτοῦν ἔρευνες (κράτη, βιομηχανίες, διεθνεῖς ὀργανισμοί), ἀλλὰ καὶ ὅσοι δέχονται χρηματοδοτήσεις. Π.χ., ὅταν μιὰ βιομηχανία ἀπαιτεῖ νὰ ὑποστηρίξουν οἱ ἐπιστήμονες ὁρισμένες θέσεις (π.χ. γιὰ τὴ χρήση ὁρισμένων ὅπλων, αὐτὴ καὶ ἂν δὲν ἔχει τὴν πεποίθηση ὅτι ὑπηρετεῖ μιὰ Ἀξία (τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐπιστήμης) ποὺ βρίσκεται πάνω ἀπὸ τὸ ἀτομικὸ συμφέρον. Εἶναι πρὸς τιμὴν τῶν ἑλληνικῶν πανεπιστημίων ὅτι ἔχουν θεσμοθετήσει τὴ διαβεβαίωση ποὺ δίνουν οἱ νέοι διδάκτορες, ποὺ θυμίζει τὸν ὅρκο τοῦ Ἱπποκράτη τῶν ἰατρῶν. Ἡ διαβεβαίωση αὐτὴ περιλαμβάνει τὴ φράση «μηδ ἐθελήσειν τἀναντία ὧν αὐτός/ὴ γιγνώσκω διδάσκειν, μηδὲ καπηλεύειν τὴν ἐπιστήμην καὶ τὸ ἀξίωμα τοῦ τῶν Μουσῶν θιασώτου αἰσχύνειν τῇ τῶν ἠθῶν ἀκοσμίᾳ». Ἑπομένως οἱ νέοι διδάκτορες δὲν ὁρκίζονται στὸ κράτος ἢ σὲ κάποιο ἵδρυμα, ἀλλὰ στὴν Ἀλήθεια (ποὺ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἀνακαλύπτουν) καὶ στὴν Ἀρετή. Μὲ τὸν ὅρκο αὐτὸ τὰ ἑλληνικὰ πανεπιστήμια δίνουν ἕνα παράδειγμα σὲ ὅλο τὸν κόσμο γιὰ τὸ πλαίσιο ἠθικῆς μέσα στὸ ὁποῖο πρέπει νὰ κινεῖται ὁ ἐπιστήμονας. Γ. ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ Ἀκαδημαϊκός 133

1974-2014 40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος ἀπὸ τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ στὴν Κύπρο. Σαράντα χρόνια μετά, τὸ Κυπριακὸ ἀντιμετωπίζεται ὅλο καὶ περισσότερο ὡς μιά «καυτὴ πατάτα» ποὺ κανένας δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἀγγίξει, ὡς ἕνα θέμα γιὰ τὸ ὁποῖο προτιμᾶμε νὰ μὴν πολυσυζητᾶμε. Σὲ πολὺ μεγάλο βαθμό, οἱ ὀδυνηρὲς μνῆμες τοῦ τραγικοῦ ἐκείνου καλοκαιριοῦ τοῦ 1974 ἔχουν ἀτονήσει, ἢ ἀκόμη καὶ σκοπίμως ἀπωθηθεῖ. Οἱ νεώτεροι, μάλιστα, δὲν ἔχουν κἂν αὐτὲς τὶς μνῆμες: τὶς μνῆμες τῆς βαρβαρότητας μιᾶς ξένης εἰσβολῆς, τοῦ σὸκ καὶ τῆς ἀβεβαιότητας τοῦ ἑλληνισμοῦ στὴν Κύπρο καὶ τὴν Ἑλλάδα, τῆς ἀπόγνωσης τῶν προσφύγων, τοῦ ἀβάστακτου πόνου τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχασαν τὰ προσφιλῆ τους πρόσωπα. Περισσότερο ὅμως καὶ ἀπὸ τὶς τραγικὲς εἰκόνες τοῦ κυπριακοῦ δράματος, ὑπάρχουν κάποιες μεγάλες ἀλήθειες, ποὺ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λησμονοῦμε. Ἡ πληθυσμιακὴ σύνθεση Οἱ πόλεμοι καὶ τὰ ἀμέτρητα ἀνθρώπινα δράματα ποὺ σημάδεψαν τὴν ἱστορία τῆς νοτιοανατολικῆς Εὐρώπης τὸν 19 ο καὶ τὸν 20 ο αἰῶνα ἔχουν τὶς ρίζες τους σὲ μιὰ δεδομένη πραγματικότητα: τὴν ἐπὶ αἰῶνες συνύπαρξη στὰ ἴδια ἐδάφη διαφορετικῶν ἐθνικῶν πληθυσμῶν μέσα στὸ πλαίσιο τῆς πολυεθνικῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Φυσικὴ συνέπεια αὐτῆς τῆς δεδομένης πραγματικότητας ἦταν ὅτι, ὅταν ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἄρχισε νὰ καταρρέει καὶ νὰ ἀφήνει στὴ θέση της μιὰ σειρὰ ἀπὸ ἐθνικὰ κράτη, βρέθηκαν νὰ ὑπάρχουν περισσότεροι τοῦ ἑνὸς διεκδικητὲς γιὰ τὰ ἴδια ἀκριβῶς ἐδάφη. Παρ ὅλα αὐτά, εἰδικὰ στὴν περίπτωση τῆς Κύπρου τὰ πράγματα θὰ ἔπρεπε κανονικὰ νὰ εἶναι ἁπλᾶ. Καὶ τοῦτο, διότι ὁ πληθυσμὸς τῆς Κύπρου ἦταν ἑλληνοκυπριακὸς σὲ ποσοστὸ μεγαλύτερο τοῦ 80%, ἐνῷ οἱ Τουρκοκύπριοι δὲν ὑπερέβαιναν τὸ 18%. Καὶ ἐπειδὴ συχνὰ δυσκολευόμαστε νὰ μεταφράσουμε τοὺς ἀριθμοὺς σὲ πραγματικότητες, εἶναι χρήσιμο νὰ δώσουμε ἐδῶ τὸ μέτρον τῆς ἀποτίμησης αὐτῶν τῶν στοιχείων: Ἂν διατρέξει κανεὶς ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ἐδάφη ποὺ περιλαμβάνονται σήμερα ἐντὸς τῶν ὁρίων τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ βρεῖ ἄλλη περιοχὴ ποὺ νὰ εἶχε τέτοια συντριπτικὴ πλειοψηφία ἑλληνορθόδοξου πληθυσμοῦ τὴ στιγμὴ τῆς ἐνσωμάτωσής της στὸ ἑλληνικὸ κράτος! Καὶ αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ σημαίνει παρὰ ἕνα καὶ μόνο πρᾶγμα: ὅτι, εἴτε ἀνατρέξουμε στὴν ἱστορία της εἴτε στὴν πληθυσμιακή της σύνθεση, ἡ Κύπρος θὰ ἔπρεπε κανονικὰ νὰ λογίζεται ὡς αὐτονόητα ἑλληνική. Ὅσον ἀφορᾷ τὴν ἀφετηριακὴ βούληση τοῦ ἴδιου τοῦ κυπριακοῦ λαοῦ γιὰ τὸ μέλλον του, δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε τὸ ἱστορικὸ δημοψήφισμα τῆς 15 ης Ἰανουαρίου 1950 στὴν ὑπὸ ἀγγλικὴ διοίκηση Κύπρο, ὅταν ὁ κυπριακὸς λαὸς προσῆλθε μαζικὰ στὶς ἐκκλησίες, ὅπου εἶχαν ἀνοίξει οἱ τόμοι τοῦ δημοψηφίσματος, καὶ βροντοφώναξε τὴν ἐπιθυμία του. Τὸ ἀποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία, καθὼς τὸ 95,7% προσῆλθε καὶ ὑπέγραψε ὑπὲρ τῆς Ἑνώσεως μὲ τὴν Ἑλλάδα! Τὸ ποσοστὸ ἦταν βεβαίως συντριπτικό. Σημειωτέον μάλιστα 134

ΕΤΟΣ 77ο ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 746 ὅτι τὸ ἀποτέλεσμα ἀναδεικνύεται ἀκόμη πιὸ καταλυτικό, ἂν ἀναλογισθεῖ κανεὶς ὅτι ἀκόμη καὶ τὸ ὑπολειπόμενο, πενιχρὸ 4,3% εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ἀντιπροσώπευε τὴν ἄρνηση τῆς Ἑνώσεως μὲ τὴν Ἑλλάδα στὸν μεγαλύτερο βαθμό, ἐπρόκειτο γιὰ ὑπαλλήλους τῆς ἀγγλικῆς διοίκησης καὶ τὶς οἰκογένειές τους, ποὺ εὐλόγως κωλύονταν νὰ φανοῦν ὅτι προσέρχονται καὶ προσυπογράφουν τὴν Ἕνωση μὲ τὴν Ἑλλάδα. Ἂν κἄτι προκύπτει ὡς εὔλογο συμπέρασμα ἀπὸ τὰ παραπάνω, αὐτὸ εἶναι ὅτι ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ κυπριακοῦ ζητήματος ἔγινε ἐπὶ δεκαετίες κατὰ ὠμὴ περιφρόνηση τόσο τῆς πληθυσμιακῆς σύνθεσης τοῦ νησιοῦ ὅσο καὶ τῆς ἀφετηριακῆς ἐπιθυμίας τοῦ ἴδιου τοῦ πληθυσμοῦ του. Ὁ κυπριακὸς λαὸς δὲν ρωτήθηκε, ὅταν, στὸ περιθώριο τοῦ Συνεδρίου τοῦ Βερολίνου τὸ 1878, ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία παραχώρησε μὲ μυστικὴ συμφωνία ἐκμίσθωσης στὴ Μεγάλη Βρετανία τὴ διοίκηση τῆς Κύπρου, σὲ ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν προστασία τῶν συνόρων της. Οὔτε πάλι ρώτησε κανεὶς τοὺς Κυπρίους, ὅταν στὶς 5 Νοεμβρίου 1914, τὴν ἴδια ἡμέρα τῆς εἰσόδου τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας στὸν Α Παγκόσμιο Πόλεμο στὸ πλευρὸ τῶν Κεντρικῶν Αὐτοκρατοριῶν, ὁ βασιλιὰς τῆς Ἀγγλίας κήρυξε ἄκυρη τὴν ἀγγλοτουρκικὴ συμφωνία τοῦ 1878 καὶ ἀνακήρυξε τὴν Κύπρο «Ἀποικία τοῦ Στέμματος». Ἀλλὰ καὶ ἡ προσφορὰ τῆς Κύπρου στὴν Ἑλλάδα ἕνα χρόνο ἀργότερα, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1915, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν εἴσοδο τῆς Ἑλλάδας στὸν πόλεμο στὸ πλευρὸ τῶν δυνάμεων τῆς Ἀντάντ, ὑπῆρξε ἁπλῶς μέρος ἑνὸς διπλωματικοῦ παζαριοῦ ἄλλωστε, ἡ Ἑλλάδα τότε ἔμεινε οὐδέτερη, καὶ ὅταν ἀργότερα εἰσῆλθε στὸν πόλεμο, οἱ Βρετανοὶ τῆς ἐγνώρισαν κυνικὰ ὅτι ἡ προσφορά τους δὲν ἴσχυε πλέον... Γιὰ νὰ μὴ θυμηθοῦμε τὴν κυνικὴ δήλωση τοῦ Βρετανοῦ ὑπουργοῦ τῶν Ἀποικιῶν Χόπκινσον στὴ Βουλὴ τῶν Κοινοτήτων στὶς 28 Ἰουλίου 1954, ὅτι ἡ ἀρχὴ τῆς αὐτοδιάθεσης δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ βρεῖ ἐφαρμογὴ στὴν περίπτωση τῆς Κύπρου, γιατὶ αὐτὴ εἶναι... στρατηγικὴ περιοχή. Ἡ τουρκικὴ εἰσβολὴ τοῦ 1974 ἀποτελεῖ ἁπλῶς τὴν τελευταία πράξη ἑνὸς δράματος ποὺ παιζόταν ἐπὶ μακρὸν στὴν πλάτη τοῦ λαοῦ τῆς Κύπρου. Ὁ ὀλισθηρὸς δρόμος τῆς βίας καὶ τοῦ μίσους Ἡ ἑλληνοκυπριακὴ πλειοψηφία καὶ ἡ μειοψηφοῦσα τουρκοκυπριακὴ κοινότητα στὴν Κύπρο εἶχαν μακρὸ παρελθὸν εἰρηνικῆς συνύπαρξης. Ὁ σπόρος τῆς σύγκρουσης ἔπεσε στὸ β ἥμισυ τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἀγῶνα τῆς ΕΟΚΑ. Πιὸ συγκεκριμένα, οἱ ἀρχικὰ μικρὲς μυστικὲς ἔνοπλες ὀργανώσεις Τουρκοκυπρίων (π.χ. Volkan) ἔδωσαν τὴ θέση τους τὸ 1958 στὴν ΤΜΤ (Türk Mükavemet Teşkilatι = Τουρκικὴ Ὀργάνωση Ἄμυνας), ἡ ὁποία ἱδρύθηκε στὴν Τουρκία καὶ προοριζόταν νὰ λειτουργήσει ὡς ἀντίβαρο τῆς ΕΟ- ΚΑ, στελεχώθηκε ἀπὸ ἀξιωματικοὺς τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ ποὺ ἔφθασαν κρυφὰ στὸ νησὶ καὶ ἐξοπλίσθηκε μὲ ὅπλα ποὺ προωθοῦνταν ἀπὸ τὴν Τουρκία στὴν Κύπρο. Στὸ αἴτημα τῶν Ἑλληνοκυπρίων γιὰ Ἕνωση ἡ TMT ἀντέταξε τὴν ἀπαίτηση γιά taksim (= διχοτόμηση). Μεγάλο μερίδιο εὐθύνης γιὰ τὴν κλιμάκωση τῆς διακοινοτικῆς βίας φέρει ἡ βρετανικὴ πλευρά. Ὡς ἀποικιακὴ αὐτοκρατορία, μὲ τὴν Κύπρο ὡς «Ἀποικία τοῦ Στέμματος» νὰ ἐξυπηρετεῖ πολλαχῶς τὰ στρατηγικά της συμφέροντα, ἡ Μεγάλη Βρετανία εἶχε ἔλθει σὲ δύσκολη θέση μὲ τὴν παγκόσμια ἀναγνώριση τῆς ἀρχῆς τῆς αὐτοδιάθεσης τῶν ἐθνῶν καὶ τὶς αὐξανόμενες πιέσεις γιὰ τὴν ἐφαρμογή της στὴν Κύπρο. Ἡ θέση τῆς Μεγάλης Βρετανίας ἔγινε ἀκόμη πιὸ δύσκολη μὲ τὸν ξεσηκωμὸ τῆς ΕΟΚΑ. Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, ἡ Μεγάλη 135

Βρετανία εἶδε μιὰ πολὺ βολικὴ λύση στὴ μετατροπὴ τοῦ Κυπριακοῦ ἀπὸ ἀποικιακὸ ζήτημα σὲ διακοινοτικὴ καὶ ἑλληνοτουρκικὴ διαφορά. Τὸ ὄφελος γιὰ τοὺς Βρετανοὺς ἦταν διπλό: Ἀφ ἑνὸς μὲν ἀνάγκαζαν τὴν ΕΟΚΑ νὰ ἀποδυθεῖ σὲ ἕνα διμέτωπο ἀγῶνα ἀφ ἑτέρου δέ, πρᾶγμα ἀκόμη πιὸ σημαντικό, μποροῦσαν νὰ προβάλλουν τὶς διακοινοτικὲς συγκρούσεις στὴ διεθνῆ κοινότητα ὡς ἀπόδειξη τοῦ ἀνέφικτου τῆς εἰρηνικῆς συμβίωσης Ἑλλήνων καὶ Τούρκων στὸ νησί, ἐμφανίζοντας ἔτσι τὴ δική τους παρουσία ὡς ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῆς ἀνοικτῆς σύγκρουσης. Ἡ Τουρκία, ἀπὸ τὴν πλευρά της, βρῆκε σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση μιὰ πρώτης τάξεως εὐκαιρία νὰ μπεῖ ἐντελῶς ἀνέλπιστα στὸ παιχνίδι τῆς διεκδίκησης τῆς Κύπρου. Ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα σημεῖο γιὰ τὸ Βεβαίως, ἡ Τουρκία, ἔχοντας μπεῖ ἀνέλπιστα στὸ παιχνίδι τοῦ Κυπριακοῦ, γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι μποροῦσε νὰ ἔχει ἐρείσματα καὶ νὰ ἐγείρει ἀξιώσεις στὴν Κύπρο, μόνον ὅσο ἡ τουρκοκυπριακὴ κοινότητα προσέβλεπε σὲ αὐτήν. Καὶ γιὰ νὰ γίνει αὐτό, ἔπρεπε νὰ φροντίσει, ὥστε ἡ τουρκοκυπριακὴ κοινότητα νὰ φανατισθεῖ κατάλληλα. Κι ἂν δὲν ὑπῆρχαν λόγοι γιὰ ἕναν τέτοιο φανατισμό, ἔπρεπε νά... κατασκευασθοῦν! Σήμερα γνωρίζουμε ὅτι ἕνα παράδειγμα τέτοιας «κατασκευῆς» εἶναι ἡ περίφημη «σφαγὴ τῆς μπανιέρας» τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1963, κατὰ τὴ διάρκεια τῶν διακοινοτικῶν συγκρούσεων στὴ Λευκωσία, μὲ ἐπίκεντρο τὴν περιοχὴ τῆς Ὀμορφίτας, κατόπιν τῆς τουρκοκυπριακῆς ἀνταρσίας τοῦ ἔτους ἐκείνου. Ὡς ἀπόδειξη τῶν ὠμοτήτων τῆς Ὁ λόγος τοῦ ἐνδιαφέροντος τῆς Τουρκίας γιὰ τὴν Κύπρο δὲν ἦταν καὶ δὲν εἶναι ἡ τουρκοκυπριακὴ κοινότητα. Ἐν προκειμένῳ εἶναι ἀφοπλιστικὴ στὴν εἰλικρίνειά της ἡ παραδοχὴ τοῦ νῦν ὑπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Τουρκίας Ἀχμὲτ Νταβούτογλου, ὅτι, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας μουσουλμάνος Τοῦρκος στὴν Κύπρο, ἡ Τουρκία θὰ ὤφειλε νὰ διατηρεῖ ἕνα Κυπριακὸ ζήτημα!!! ὁποῖο δὲν πρέπει νὰ τρέφουμε αὐταπάτες. Ὁ λόγος τοῦ ἐνδιαφέροντος τῆς Τουρκίας γιὰ τὴν Κύπρο δὲν ἦταν καὶ δὲν εἶναι ἡ τουρκοκυπριακὴ κοινότητα. Ἐν προκειμένῳ εἶναι ἀφοπλιστικὴ στὴν εἰλικρίνειά της ἡ παραδοχὴ τοῦ νῦν ὑπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Τουρκίας Ἀχμὲτ Νταβούτογλου, ὅτι, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας μουσουλμάνος Τοῦρκος στὴν Κύπρο, ἡ Τουρκία θὰ ὤφειλε νὰ διατηρεῖ ἕνα Κυπριακὸ ζήτημα!!! (Ἀχμὲτ Νταβούτογλου, Τὸ στρατηγικὸ βάθος. Ἡ διεθνὴς θέση τῆς Τουρκίας, μετάφρ. Νικόλαος Ραπτόπουλος, ἐπιμέλεια Νεοκλῆς Σαρρῆς, Ἐκδόσεις Ποιότητα, Ἀθήνα 2010, σελ. 279). ἑλληνικῆς πλευρᾶς, ἡ τουρκικὴ πλευρὰ κυκλοφόρησε τότε εὐρέως μιὰ φωτογραφία στὴν ὁποία φαίνονταν καθαρὰ τέσσερα πτώματα, μιᾶς γυναίκας καὶ τριῶν μικρῶν παιδιῶν, στιβαγμένα σὲ μιὰ μπανιέρα. Τὰ θύματα ἦταν ἡ οἰκογένεια τοῦ Τούρκου ἀξιωματικοῦ Νιχὰτ Ἰλχάν, ποὺ ὑπηρετοῦσε στὴν ΤΟΥΡΔΥΚ (Τουρκικὴ Δύναμη Κύπρου) ὡς στρατιωτικὸς ἰατρός. Ἡ φωτογραφία προκάλεσε ἀποτροπιασμὸ καὶ πολλὲς συμπάθειες γιὰ τὴν τουρκοκυπριακὴ κοινότητα, ἡ ὁποία «ἔπεφτε θῦμα τῆς ὠμῆς ἑλληνοκυπριακῆς βίας». Καὶ ὅμως, σήμερα γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἀλήθεια ἦταν ἐντελῶς διαφορετική. Ὅπως 136

ΕΤΟΣ 77ο ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 746 ἐκμυστηρεύθηκε ἤδη ἀπὸ τὸ 1985 στὸν δημοσιογράφο τοῦ ΡΙΚ Κώστα Γενάρη (Ἐξ Ἀνατολῶν, Ἀθήνα 2000, σελ. 16-18) ὁ φωτογράφος ποὺ εἶχε τραβήξει αὐτὴ τὴ φωτογραφία, ὁ Τοῦρκος φωτορεπόρτερ Ἀχμὲντ Μπαράν, ὁ δολοφόνος ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Νιχὰτ Ἰλχάν, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ σχιζοφρένεια καὶ σὲ μιὰ κρίση ἀμὸκ εἶχε σκοτώσει ὁ ἴδιος τὴ γυναῖκά του καὶ τὰ τρία παιδιά του. Ὁ Τοῦρκος φωτορεπόρτερ, ὅπως ἐκμυστηρεύθηκε ὁ ἴδιος, εἶχε ὁδηγηθεῖ ἀπὸ Τούρκους στρατιωτικοὺς στὸ σπίτι τοῦ Νιχὰτ Ἰλχάν, βαθιὰ μέσα στὴν τουρκοκυπριακὴ συνοικία καὶ μακριὰ ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῶν συγκρούσεων, καὶ εἶχε διαταχθεῖ νὰ τραβήξει τὴν περίφημη φωτογραφία, τὴν ὁποία στὴ συνέχεια ἀξιοποίησε ἡ τουρκικὴ προπαγάνδα. Ὅταν εἶχε τραβήξει τὴ φωτογραφία, ἕνας ἀξιωματικὸς μὲ προτεταμένο τὸ ὅπλο τοῦ εἶχε πάρει τὸ φὶλμ καὶ τοῦ εἶχε ὑποδείξει νὰ ξεχάσει ὅτι εἶχε πάει στὸ σπίτι ἐκεῖνο, καθὼς καὶ τὰ ὅσα εἶχε δεῖ ἐκεῖ. Ἐπρόκειτο γιὰ μιὰ συνήθη πρακτικὴ τῆς τότε τουρκικῆς πολιτικῆς. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι δέκα χρόνια νωρίτερα, στὶς 5 Σεπτεμβρίου 1955, τὸ πογκρὸμ ποὺ ξερρίζωσε τὸν ἑλληνισμὸ τῆς Κωνσταντινούπολης εἶχε πυροδοτηθεῖ ἀπὸ τὴν ἔκρηξη μιᾶς βόμβας στὸ σπίτι στὸ ὁποῖο λεγόταν ὅτι εἶχε γεννηθεῖ ὁ Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ στὴ Θεσσαλονίκη. Ὅπως ἀποκαλύφθηκε ἀργότερα στὴ δίκη τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ Μεντερὲς καὶ τοῦ ὑπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν Ζαρλού, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῶν ὁποίων εἶχαν λάβει χώρα τὰ γεγονότα τοῦ 1955, ἡ βόμβα εἶχε τοποθετηθεῖ ἀπὸ Τοῦρκο πράκτορα... Ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ εὐδοκιμήσει ἡ ἀνεξάρτητη Κυπριακὴ Δημοκρατία, ἡ ὁποία γεννήθηκε μὲ τὶς συνθῆκες Ζυρίχης-Λονδίνου ποὺ τέθηκαν σὲ ἰσχὺ τὸν Αὔγουστο τοῦ 1960. Ἄλλωστε, ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας δὲν ἀνταποκρινόταν στὰ αἰτήματα καμμίας ἀπὸ τὶς δύο ἐθνικὲς κοινότητες, μὲ ἀποτέλεσμα συχνὰ νὰ ὑποσκάπτεται καὶ ἀπὸ τὶς δύο. Ἡ μὲν Τουρκία, ἡ ὁποία εἶχε ἀνέλπιστα ἀναγορευθεῖ ἐγγυήτρια δύναμη τοῦ νεοσύστατου κράτους, γνώριζε καλά, ὅπως σημειώσαμε καὶ παραπάνω, ὅτι μποροῦσε νὰ ἔχει ἐρείσματα καὶ νὰ ἐγείρει ἀξιώσεις στὴν Κύπρο, μόνον ὅσο διατηρεῖτο ἡ ἔνταση καὶ ἡ τουρκοκυπριακὴ κοινότητα προσέβλεπε σὲ αὐτήν. Ἔτσι, ἡ Τουρκία ἀπὸ πολὺ νωρὶς ἐπιδόθηκε σὲ μιὰ ἐκστρατεία μίσους καὶ βίας στὴν Κύπρο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, μεγάλο μέρος τῆς ἑλληνοκυπριακῆς κοινότητας, ἀκόμη καὶ σὲ ὑψηλὰ κλιμάκια (ἂν πιστεύσουμε τὸ διαρρεῦσαν τὸ 1966 «Σχέδιο Ἀκρίτας»), ἐκτιμοῦσε ὅτι, ἂν τὸ σύνταγμα τῆς ἀνεξάρτητης Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἀποδεικνυόταν δυσλειτουργικό, τότε ἡ λύση τοῦ 1960 θὰ ἀποδεικνυόταν νόθα καὶ ἄδικη καὶ θὰ ἄνοιγε ὁ δρόμος γιὰ τὴν ὑλοποίηση τῆς πολυπόθητης Ἕνωσης, ποὺ θὰ φάνταζε πολὺ πιὸ βιώσιμη καὶ δίκαιη. Ἐνῷ ὅμως τὰ παραπάνω εἶναι ἀληθῆ, κάποιοι προχωροῦν σὲ αὐθαίρετες σχηματοποιήσεις, οἱ ὁποῖες σὲ καμμία περίπτωση δὲν ἀνταποκρίνονται στὴν πραγματικότητα, ἐμφανίζοντας καὶ τὶς δύο πλευρὲς νὰ ἔχουν ἐπενδύσει ἐξίσου στὸ μῖσος καὶ τὴ βία. Τὸ πρῶτο σημεῖο τὸ ὁποῖο ἐντελῶς ἐξόφθαλμα πάσχει σὲ μιὰ τέτοια, ἀνιστόρητη παραδοχὴ εἶναι αὐτὸ τό «ἐξίσου». Ὡς ἐνδεικτικὸ τοῦ βαθμοῦ καλλιέργειας τοῦ μίσους καὶ τῆς βίας ἀπὸ τὴν τουρκική ὄχι τὴν τουρκοκυπριακή πλευρά, εἶναι ἐξαιρετικὰ ἀποκαλυπτικὸ νὰ θυμηθοῦμε ἐδῶ ἕνα δημοφιλὲς ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ποίημα μὲ τὸν τίτλο Kin (= Τὸ μῖσος), τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε καὶ τὸν μαῦρο Ἰούλιο τοῦ 1974 στὴν τουρκικὴ ἐφημερίδα Χουριὲτ καὶ συνδέεται ἀπὸ πολλοὺς στὴν Ἑλλάδα μὲ τὸν γνωστὸ Τοῦρκο δημοσιογράφο Abdi İpekçi, ποὺ δολοφονήθηκε ἀπὸ τούς «Γκρίζους Λύκους» στὴν Τουρκία στὴν πραγματικότητα ὅμως τὸ ποίημα αὐτὸ εἶναι παλαιότερο, ἀνήκει στὸν ἐθνικιστὴ ποιητὴ Behcet Kemal Caglar καὶ περιλαμβάνεται 137

στὴν ἀνθολογία τοῦ Τουρκοκύπριου Hasan Sefik Altay μὲ τίτλο Siirlerle Kutsal Savas ve Direnisimiz (= Ὁ Ἱερὸς Ἀγώνας καὶ ἡ Ἀντίστασή μας στὴν Ποίηση), παραδίδεται δὲ ὅτι μεταδιδόταν καθημερινὰ τὰ χρόνια τῶν διακοινοτικῶν συγκρούσεων τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 ἀπὸ τὸν ραδιοφωνικὸ σταθμὸ Bayrak. Τὸ ποίημα ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ὅσο ὑπάρχει ὁ πρόστυχος ὁ Ἕλληνας σ αὐτὸν τὸν κόσμο, δὲν βγαίνει, μὰ τὸν Ἀλλάχ, αὐτὸ τὸ μῖσος ἀπὸ μέσα μου. Σὰν στέκομαι καὶ τὸν κοιτάζω τὸν σκύλο, δὲν βγαίνει, μὰ τὸν θεό, αὐτὸ τὸ μῖσος ἀπὸ μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τὰ κεφάλια δὲν σβήνουν ἕνα μῖσος. Ἐκδίκηση νὰ πάρω εἶναι ὁ μοναδικός μου στόχος, σὰν ἀναμετρηθῶ στῆς μάχης τὸ πεδίο, χιλίων γκιαούρηδων τὰ κεφάλια νὰ κλαδέψω σὲ μία μέρα, δὲ βγαίνει, μὰ τὸν θεό, αὐτὸ τὸ μῖσος ἀπὸ μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τὰ κεφάλια δὲν σβήνουν ἕνα μῖσος. Τὰ κεφάλια τριάντα χιλιάδων νὰ πολτοποιοῦσα, τὰ δόντια δέκα χιλιάδων μὲ τὴν τανάλια νὰ ἔβγαζα, ἑκατὸ χιλιάδων τὰ πτώματα νὰ σκορποῦσα στὶς ρεματιές, δὲν βγαίνει, μὰ τὸν θεό, αὐτὸ τὸ μῖσος ἀπὸ μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τὰ κεφάλια δὲν σβήνουν ἕνα μῖσος. Ὁ κόσμος ὅλος ξέρει πόσο ἀνώτερος εἶναι ὁ Τοῦρκος καὶ πόση κακοήθεια φωλιάζει στὸ μυαλὸ τοῦ Ἕλληνα, πέντε χιλιάδων τὰ πτώματα νὰ ἔκαιγα στοὺς κλιβάνους, δὲν βγαίνει, μὰ τὸν θεό, αὐτὸ τὸ μῖσος ἀπὸ μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τὰ κεφάλια δὲν σβήνουν ἕνα μῖσος. Σαράντα χιλιάδες τους νὰ σούβλιζα μὲ τὴ λόγχη μου, ὀγδόντα χιλιάδες τους νὰ ἔστελνα στὴν κόλαση, ἑκατὸ χιλιάδες τους νὰ κρεμοῦσα στὸ σκοινί, δὲν βγαίνει, μὰ τὸν θεό, αὐτὸ τὸ μῖσος ἀπὸ μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τὰ κεφάλια δὲν σβήνουν ἕνα μῖσος!» Τὸ ποίημα αὐτὸ εἶναι ἐξόχως ἀποκαλυπτικό. Διότι γνωρίζουμε πράγματι καὶ στὴν Ἑλλάδα τοποθετήσεις ποὺ ἀπομονώνονται ὡς ἐθνικιστικὲς καὶ καταδικάζονται, πολὺ συχνὰ δικαίως, ὡς κηρύγματα μίσους καὶ βίας. Ἀλλά, ἂν τὶς συγκρίνουμε μὲ αὐτὸ τὸ δεῖγμα τουρκικοῦ ἐθνικισμοῦ, μοιάζει νὰ συγκρίνουμε... τὴ σφεντόνα μὲ τὴ βόμβα ὑδρογόνου! Ὅλη ἡ βία τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς τοῦ 1974 ἐξηγεῖται πολὺ εὔκολα, ἂν συνεκτιμήσουμε αὐτὴ τὴν προπαγάνδα μίσους καὶ βίας. Γιὰ παράδειγμα, σχετικὰ πρόσφατα, τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2009, ἡ τουρκοκυπριακὴ ἐφημερίδα Ἀφρικὴ φιλοξένησε μιὰ συγκλονιστικὴ μαρτυρία ἑνὸς Τουρκοκύπριου αὐτόπτη μάρτυρα σὲ ἕνα εἰδεχθὲς ἔγκλημα. Ὁ ἐν λόγῳ Τουρκοκύπριος συνόδευε μαζὶ μὲ ἄλλους μιὰ ὁμάδα 320 Ἑλληνοκυπρίων αἰχμαλώτων στὸ λιμάνι τῆς Κερύνειας, ἀπὸ ὅπου αὐτοὶ θὰ προωθοῦνταν μὲ πλοῖο σὲ χώρους κράτησης στὴν Τουρκία. Μονάδες τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ ποὺ συνέβη νὰ ἀποβιβάζονται ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀντιλήφθηκαν τοὺς αἰχμαλώτους καὶ ὅρμησαν ἐναντίον τους μὲ πρωτοφανῆ ἀγριότητα φονεύοντάς τους μέχρις ἑνὸς μὲ τὶς ξιφολόγχες τους, μένοντας ἀσυγκίνητοι 138