Τα γεγονότα που συνιστούν την Ουκρανική. Εντείνονται τα αδιέξοδα, συνεχίζεται η επίθεση. Οι λαοί δεν είναι κρέας για τα κανόνια!

δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) www.kkeml.gr Σάββατο 8 Μάρτη 2014 χρόνος 31ος φ. 729 1.50 Πραξικόπημα από ΗΠΑ-ΕΕ και επίδειξη πυγμής της Ρωσίας έφερε ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός Οι λαοί δεν είναι κρέας για τα κανόνια! ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ παρά το ανοιχτο επούλημα των διαθέσιμων από την ΑΔΕΔΥ Να τους ξεπεράσουμε. Διαθέσιμοι και εργαζόμενοι, να δώσουμε από κοινού την μάχη με απεργιακές μορφές κλιμακούμενης έντασης και διάρκειας. Το «κεντρικό» συντονιστικό που υπάρχει στην Αθήνα μπορεί να παίξει τον ρόλο της συσπείρωσης ενός δυναμικού που θέλει και μπορεί να παλέψει για τη ζωή του. σελ. 6 Αποχή από τις Ευρωεκλογές σελ. 12 ΜΚΟ: Ο εναλλακτικός τρόπος παρέμβασης του καπιταλισμού Τα γεγονότα που συνιστούν την Ουκρανική κρίση δεν είναι καθόλου από τα «συνηθισμένα». Από την άποψη της στρατηγικής βαρύτητας και των συνεπειών που μπορεί να διαμορφώσουν είναι πολύ παραπάνω ακόμα και από τις αιματηρές επιδρομές με τις οποίες οι Αμερικανονατο κοί κομματιάζουν χώρες και λαούς τις τελευταίες δεκαετίες αναζητώντας και επιδιώκοντας τη «νέα τάξη» μετά τις καταρρεύσεις του 89-91 και τα πεδία που αυτές ανέδειξαν. Τις τελευταίες μέρες, στη σχετική ειδησεογραφία των εξελίξεων περί την Ουκρανία προστέθηκαν κάπως αχνά δύο ζητήματα. Το ένα αφορά την «επιτυχή δοκιμασία» εκτόξευσης ρώσικου διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου που μπορεί να φέρει πυρηνική κεφαλή. Το άλλο είναι η «πρόταση της κυβέρνησης του Κιέβου» να εγκαταστήσουν οι ΗΠΑ αντιπυραυλική ασπίδα στο έδαφος της Ουκρανίας με αντάλλαγμα την οικονομική ενίσχυση της χώρας. Είναι, νομίζουμε, και οι δύο αυτές ειδήσεις χαρακτηριστικές της τροχιάς της κατάστασης που διαμορφώνουν οι ουκρανικές εξελίξεις. Παρόλα αυτά, επειδή υπάρχει μια ορισμένη ιδελογικοπολιτική «δυσκολία» στη μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά, «δυσκολία» που δεν τους επιτρέπει να δουν τον ιμπεριαλισμό και τις αντιθέσεις του που διατρέχει και «σκάβει» τον πλανήτη, θα ήταν ίσως χρήσιμη μια έστω τηλεγραφική καταγραφή των ως τώρα γεγονότων. συνέχεια στις σελ. 11-12 Το τελευταίο διάστημα έχει ξεσηκωθεί μεγάλος θόρυβος σε σχέση με τις ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις), με καταγγελίες για υπερβολικές και αδικαιολόγητες χρηματοδοτήσεις, για διασυνδέσεις με τον κρατικό μηχανισμό και με μερίδες του αστικού πολιτικού κόσμου αλλά και της οικονομικής ελίτ στη χώρα και διεθνώς. Οι ΜΚΟ δεν είναι μια υπόθεση καινούργια. Υπήρξαν και στο παρελθόν, για ένα διάστημα μπήκαν σε δεύτερο πλάνο και τώρα σε περιόδους κρίσης επανεμφανίστηκαν. σελ. 18 ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΕΞΙΟΣΤΡΟΦΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ Εντείνονται τα αδιέξοδα, συνεχίζεται η επίθεση Οι διαγραφές στο προσκήνιο Μια αιχμή πάλης για το φοιτητικό κίνημα σελ. 14 Συζήτηση της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ για τις εξελίξεις στην Ουκρανία σελ. 2 ////////////// //////////////////

2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΕΞΙΟΣΤΡΟΦΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ Εντείνονται τα αδιέξοδα, συνεχίζεται η επίθεση Με το βλέμμα στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά με απανωτές τρικλοποδιές και αναταράξεις, κινείται το ντόπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Το προεκλογικό σκηνικό που έχει ήδη στηθεί είναι από κάθε άποψη πρωτότυπο. Ενώ βρισκόμαστε μόλις δυόμιση μήνες πριν από τη διπλή εκλογική αναμέτρηση ευρωεκλογών και δημοτικών-περιφερειακών, η αμηχανία, η αβεβαιότητα και η αστάθεια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των κινήσεων του αστικού πολιτικού προσωπικού, αλλά και της ντόπιας άρχουσας τάξης. Και μάλιστα, τα χαρακτηριστικά αυτά εντείνονται και εξαπλώνονται σε νέα πεδία. Και πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, όταν η αστική τάξη και το ντόπιο κεφάλαιο βιώνουν όλο και πιο βαθιά τις συνέπειες της εξάρτησής τους από τα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και την αδυναμία τους να χαράξουν αυτόνομη πολιτική; Τι πιο «φυσικό» για το ντόπιο εξαρτημένο πολιτικό σύστημα να ζει καθημερινά σε κατάσταση ιλίγγου, όταν οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών παροξύνονται σε τέτοιο βαθμό και -πλέον- τόσο κοντά στη χώρα; Και πώς μπορεί να ελπίζει σε ένα -όποιοsuccess story μια κυβέρνηση που έχει εκλεγεί και επιβιώνει μόνο χάρη στην επιλογή των ιμπεριαλιστών να την κρατήσουν ζωντανή προκειμένου αυτοί να μπορούν να απομυζούν το λαό και τις υποδομές της χώρας; Οι εξελίξεις στην Ουκρανία αποτελούν ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα των αδιεξόδων και των αντιφάσεων που βιώνει η ντόπια άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό της. Τη μια στιγμή, ο Σαμαράς συνομιλεί και συνάπτει συμφωνίες με τον Πούτιν για το φυσικό αέριο, αναζητώντας μιαν ανάσα από την ασφυκτική πίεση των μνημονιακών δεσμεύσεων (αλλά και απηχώντας τμήματα του ντόπιου κεφάλαιου που συνθλίβονται από την επιβεβλημένη πολιτική γραμμή της ΕΕ και του ΔΝΤ) και την αμέσως επόμενη στιγμή, η ντόπια συγκυβέρνηση σπεύδει να συνομιλήσει με την, πραξικοπηματικά εγκατεστημένη, νέα ουκρανική κυβέρνηση, υποτασσόμενη στις επιταγές των Δυτικών ιμπεριαλιστών. Όπως χαρακτηριστικό δείγμα αυτών των αντιφάσεων είναι και η διαρκής αναμόχλευση «σκανδάλων» και οι απανωτές αποκαλύψεις που ξεμπροστιάζουν και -σε κάποιες περιπτώσεις- καίνε πολιτικά πρόσωπα. Είναι οι αντιφάσεις που βιώνει μια άρχουσα τάξη που καλείται να υπηρετήσει δύο «αφεντάδες», τις ΗΠΑ και την ΕΕ, σε μια συγκυρία όπου η αντιπαράθεση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ (και ιδιαίτερα της Γερμανίας) για ζητήματα ελέγχου στην περιοχή συνολικά της νοτιοανατολικής Μεσογείου είναι διαρκής. Πότε οι αποκαλύψεις «δείχνουν» την περίοδο της Σημιτικής διακυβέρνησης και πότε αγγίζουν το περιβάλλον του Γιωργάκη Παπανδρέου. Τη μια χτυπιέται το καραμανλικό περιβάλλον στη ΝΔ (βλέπε Λιάπης) και την άλλη αναζητιούνται σε αυτό οι διέξοδοι (βλέπε Κουμουτσάκος). Όμως, το ντόπιο αστικό μπλοκ εξουσίας έχει να αντιμετωπίσει και μια ακόμη αντίφαση: πώς θα συνεχίσει να υπηρετεί την πολιτική των μνημονίων και τις νέες, βάρβαρες, αντιλαϊκές εντολές των τροϊκανών, κρατώντας, παράλληλα, το λαό στη γωνία και τις αντιδράσεις υπό έλεγχο. Οι απαιτήσεις είναι ασφυκτικές:- Προώθηση των ήδη δρομολογημένων απολύσεων στο Δημόσιο και δέσμευση για το επόμενο κύμα. - Μείωση των εργοδοτικών εισφορών με παράλληλη κατάργηση των οικογενειακών επιδομάτων. - Παραπέρα απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα. Και ακολουθούν ακόμη περισσότερες που θα προστεθούν στις ήδη υλοποιημένες και θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο ένα λαό που στενάζει και βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ναι, οι εκλογικές αυταπάτες είναι μια καλή συνταγή για να αντιμετωπιστεί αυτή η αντίφαση και να ελεγχθούν οι αντιδράσεις. Ειδικά όταν αυτές οι αυταπάτες υπηρετούνται πρόθυμα και από τη συντριπτική πλειοψηφία της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη. Και ειδικότερα όταν φαντάζει τόσο «γοητευτικό» και βολικό το ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Κι αυτό γιατί τα ζητήματα για το λαό μπαίνουν πλέον τόσο πιεστικά που δεν μπορεί να περιμένει πότε θα προκηρυχτούν οι «πολυπόθητες» βουλευτικές εκλογές. Πόσο μάλλον που και το αποτέλεσμά τους δεν είναι προδικασμένο. Γι αυτό και διευρύνεται η κρατική καταστολή, γι αυτό βαθαίνει η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Η απαγόρευση των διαδηλώσεων και των συγκεντρώσεων τείνει να εδραιωθεί ακόμη και για ασήμαντη αφορμή. Οι διώξεις αγωνιστών, συνδικαλιστών, μαθητών είναι στην ημερήσια διάταξη, ενώ το αστικό δικαστικό σύστημα φροντίζει να κάνει όλο και πιο ξεκάθαρο με ποιανού τη μεριά είναι ταγμένο. Όπου λοιπόν δεν λειτουργούν οι αυταπάτες αναλαμβάνουν οι μηχανισμοί της βίας και της καταστολής. - Φυσικά και δεν θα μείνουν χωρίς στήριξη μέχρι τις εκλογές η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι διάφοροι πρόθυμοι συνοδοιπόροι. Οι ιμπεριαλιστές -και ιδιαίτερα οι Γερμανοίδεν θα αφήσουν να καούν χαρτιά που τους έχουν προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες και που μπορούν να τους προσφέρουν ακόμη περισσότερες. Με το καλό ή με το στανιό. Η επίσκεψη Γκάουκ στη χώρα την προηγούμενη Πέμπτη είναι μια πρώτη (και άμεση) ανταπόδοση στην επίσκεψη Βενιζέλου στην Ουκρανία και στις υπηρεσίες που πρόσφερε η ελληνική κυβέρνηση, με την κίνησή της αυτή, στους ιμπεριαλιστές της Δύσης. Και, παράλληλα, από κυβερνητικές πηγές παρουσιάζεται πλέον ως δεδομένη η επόμενη δανειακή δόση πριν τον εκλογικό Μάη. Επιπλέον, η προβολή του εγχειρήματος της «κεντροαριστερής» Ελιάς, μετά και την αποτυχία των 58, αλλά και η υπερπροβολή που δόθηκε στο «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη κινούνται στην κατεύθυνση της δημιουργίας όσο το δυνατόν περισσότερων και αποτελεσματικότερων αναχωμάτων στην εκλογική έκφραση της δικαιολογημένης και ογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής. Από κοντά και η ΔΗΜΑΡ να ξαναδιακηρύσσει τις «αρχές» της ενόψει Ευρωεκλογών ως «Δημοκρατική Αριστερά - Προοδευτική Συνεργασία» προκειμένου να ξαναμπεί με όρους στο παιχνίδι και να καλύψει την πολιτική αιμορραγία που υπέστη με την εμφάνιση των «58». - Με περίπατο αρέσκεται να παρομοιάζει την πορεία προς τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, τα πράγματα είναι αρκετά πιο περίπλοκα. Είναι βέβαιο ότι μερίδες του ξένου και ντόπιου κεφάλαιου έχουν αρχίσει να κινούνται και με βάση την προοπτική ÂÓÈÛ ÛÙ ÙËÓ Î ÔÛË Î ÔÛË Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 Εξωτερικού 65 π Δƒ : IBAN: GR81 0110 1290 0000 12949845 288 BIC: ETHNGRAA ÚÔÏÂÙ ÚÈ Î ËÌ ˆ. 3112 Î fiûâè Δ Δø Δ πχø, ÛÙÈÎ ÌË ÎÂÚ ÔÛÎÔappleÈÎ ÂÙ ÈÚ È ı ÓÂÙ È applefi ÓÙ ÎÙÈÎ appleèùúôapple Î fiùë : Ú. ˆÓÛÙ ÓÙfiappleÔ ÏÔ Àapple ı ÓÔ ÓÙ ÍË : μ. Ì Ú Ú : ÌÌ. ªappleÂÓ ÎË 43, 106 81 ı Ó, ΔËÏ.: 210 33.03.639 Fax: 210 38.15.597 simea@kkeml.gr ÂÛ/Ó ÎË, ÁÓ Ù 126 ΔËÏ.: (2310) 278.978 cpgmlthe@the.forthnet.gr www.kkeml.gr

Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 Αυστρία Κόκκινη Επιτροπή Γυναικών Βιέννης μιας κυβέρνησης γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι, μάλιστα, μάλλον το καλοβλέπουν. Παρ όλα αυτά η διαδρομή προσαρμογής που καλείται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ προς μια τέτοια προοπτική, για να λάβει το «χρίσμα» δεν είναι καθόλου αμελητέα και ανώδυνη. Και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κεντρικών στελεχών του, μένουν πολλά ζητήματα να απαντηθούν, πολλές «γωνίες» να λειανθούν και πολλές εγγυήσεις να δοθούν. Δεν είναι τυχαία τα χτυπήματα που δέχεται το τελευταίο διάστημα. Και κάθε φορά, οι απαντήσεις που καλείται να δώσει - και δίνει- προς το σύστημα αναδεικνύουν όλο και πιο δεξιές προσαρμογές. Πρόσφατα είναι τα δείγματα της αποκήρυξης (έστω, ευτελιστικής υποτίμησης) του λεγόμενου επαχθούς χρέους. Ακόμη πιο πρόσφατη είναι η αντιπαράθεση γύρω από τα ζητήματα περί την «τρομοκρατία» και με αφορμή τον πρόλογο στο βιβλίο του Κουφοντίνα. Ωστόσο, οι ανησυχίες του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται ακόμη μεγαλύτερες, όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με ζητήματα σαν και αυτό της Ουκρανίας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην ανησυχία που βίωσαν τα στελέχη του μπροστά σ ένα δείγμα ενεργούς φασιστικής αντιπολιτευτικής ενεργοποίησης και μάλιστα με τις ευλογίες της «δημοκρατικής» Ευρώπης. Αναφερόμαστε κυρίως στη συνειδητοποίηση των κρίσιμων ζητημάτων που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ από κυβερνητική θέση. Ποια στάση θα κρατούσε λοιπόν μια «υπεύθυνη» «ευρωπαϊκή» πολιτική δύναμη σε μια τέτοια περίπτωση; Και μάλιστα σε μια κυβερνητική σύμπραξη με πολιτικές δυνάμεις όπως π.χ. οι Ανεξάρτητοι Έλληνες; Ως τότε, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι των εκλογικών αυταπατών, πάντα σε συνδυασμό με την αποφυγή κάθε ενδεχόμενου κινηματικής σύγκρουσης. - Για το λαό και τους εργαζόμενους ένα πράγμα πρέπει να είναι βέβαιο. Ότι τα συμφέροντα και οι αγωνίες τους δεν έχουν θέση σε αυτό το πολιτικό παζάρι. Οι διαθεσιμότητες, οι απολύσεις, η ανεργία, η φοροεπιδρομή, το χτύπημα του δικαιώματος στη δωρεάν περίθαλψη, δεν μπορούν να απαντηθούν από καμιά προγραμματική διακήρυξη. Απαντιούνται μόνο στο δρόμο, με τον αγώνα, με τη διεκδίκηση, με τη μαζική συλλογική πάλη. Στη σύγκρουση με την πολιτική παλιών και νέων μνημονίων. Μέσα από τη συγκρότηση ενός πλατιού Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης για την ανατροπή της επίθεσης. Και, παράλληλα, μέσα από την ενίσχυση του αγώνα ενάντια στα νέα σφαγεία που στήνουν οι ιμπεριαλιστές. Γιατί τα χειρότερα είναι μπροστά μας και μόνο εμείς μπορούμε να τα αποτρέψουμε. Στη μνήμη του σ. Ηλία Καμαρέτσου, η Κ.Λ. προσφέρει 100 στην Προλεταρική Σημαία Ηπαγκόσμια ημέρα της γυναίκας στις 8 Μάρτη είναι μια ευκαιρία για την αστική τάξη να αποκρύψει τον ταξικό χαρακτήρα των αγώνων του φεμινιστικού κινήματος ενάντια στην πατριαρχική εκμεταλλευτική κοινωνία, για τη χειραφέτηση και τα δικαιώματα των γυναικών. Είναι μια ευκαιρία για το σύστημα να εξισώσει τη γυναίκα της αστικής και της εργατικής τάξης ως δήθεν ίδια θύματα και ενωμένες απέναντι στους άντρες. Στη Βιέννη, η διαδήλωση που γίνεται κάθε χρόνο με αφορμή τη παγκόσμια ημέρα της γυναίκας έχει πολλά από αυτά τα αστικά και μικροαστικά χαρακτηριστικά. ιοργανώνεται κυρίως από γυναίκες αυτόνομες και λεσβίες και στηρίζεται και από άλλες αριστερές οργανώσεις, οι άντρες αποκλείονται από κάθε συμμετοχή και τα συνθήματα που κυριαρχούν είναι κατεξοχήν ενάντια και εχθρικά προς τους άντρες (π.χ. Άντρες έξω από την πορεία!, Κάθε βία είναι βία των αντρών!, Γυναικεία συμμαχία ενάντια στην αντρική συμμαχία, κλπ). Αυτή η κατεύθυνση όχι μόνο δεν αναδεικνύει τον βασικό υπεύθυνο για την καταπίεση των γυναικών όπως και όλης της εργατικής τάξης το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά διασπά τον κοινό ταξικό αγώνα ανδρών-γυναικών. Έτσι, ενάντια σε αυτές τις λογικές, για πρώτη φορά φέτος συγκροτήθηκε η Κόκκινη επιτροπή γυναικών Βιέννης, με πρωτοβουλία της οργάνωσης Revolutionärer Aufbau και με τη συμμετοχή άλλων οργανώσεων από την Τουρκία και τη Λατινική Αμερική. Στόχος των γυναικών (και αντρών) που συμμετέχουν είναι να προβάλλουν μέσα από κείμενα, συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις τον ταξικό χαρακτήρα της μέρας της γυναίκας και να συμβάλλουν στον κοινό αγώνα αντρών και γυναικών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το φασισμό, τα μέτρα λιτότητας, την κοινωνική ανισότητα. Για το Σάββατο 8 Μάρτη έχει προγραμματιστεί συγκέντρωση σε κεντρική αγορά της Βιέννης με ομιλίες, μοίρασμα προκήρυξης, μουσική και τραγούδι. Η συγκέντρωση προπαγανδίστηκε τις δύο τελευταίες εβδομάδες με αφίσα και προκήρυξη σε τρεις γλώσσες (γερμανικά, αγγλικά και ισπανικά) αλλά και μέσω του Ίντερνετ. Σκοπός της επιτροπής είναι να λειτουργεί τακτικά και μετά τις 8 Μάρτη για να συμβάλλει στις συζητήσεις και κινητοποιήσεις για τα δικαιώματα των γυναικών μέσα από εκδηλώσεις, διαδηλώσεις και πολιτιστικά δρώμενα. Ακολουθεί η προκήρυξη μεταφρασμένη στα ελληνικά που μοιράστηκε στις γειτονιές της Βιέννης από την Κόκκινη Επιτροπή Γυναικών. Παγκόσμια ημέρα πάλης της γυναίκας 2014 - Διαδηλώνουμε για τα δικαιώματα των γυναικών! Σε όλη την Ευρώπη οι γυναίκες συμμετέχουν στους μαζικούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Αντιστέκονται στην πολιτική λιτότητας των κυβερνήσεων, στην ανεργία, στην πολιτική καταπίεση και την επίθεση του φασισμού στην Ευρώπη. Έχουν κάθε λόγο να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, εφόσον δέχονται διπλή καταπίεση: λόγω τάξης και φύλου. Το πιο καθοριστικό είναι βέβαια η ταξική θέση της γυναίκας, αυτό είναι που διαχωρίζει τη γυναίκα της αστικής τάξης από την προλετάρια γυναίκα. Δεν πληρώνουμε την κρίση τους! Για τους κυρίαρχους γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σιγουρέψουν τα κέρδη τους και έτσι φορτώνουν τα βάρη της κρίσης τους στην εργατική τάξη και το λαό. Καταστολή, μαζική ανεργία, άσχημες συνθήκες εργασίας, μείωση μισθών, μειώσεις στην εκπαίδευση και το σύστημα υγείας είναι μερικά από τα αποτελέσματα. Αυτές οι επιθέσεις στρέφονται κυρίως ενάντια στα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας: τους εργάτες, τους νέους και τις γυναίκες. Για έναν μισθό με τον οποίο να καταφέρνουμε να ζούμε ανεξάρτητες! Η πλειοψηφία των γυναικών σπρώχνονται σε κλάδους που είναι ιδιαίτερα κακοπληρωμένοι (εμπόριο, τομέας υγείας και κοινωνικών παροχών), υπομένουν άσχημες συνθήκες εργασίας, έχουν διπλές και τριπλές δουλειές ή αναγκάζονται να δουλέψουν υπό παράνομες συνθήκες απασχόλησης. Επιπλέον, πρέπει να τα βγάζουν πέρα και με απλήρωτη εργασία στο σπίτι καθώς και με την ανατροφή των παιδιών. Πολλές γυναίκες δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς το μισθό του άντρα, το αστικό κράτος επιβάλλει αυτή την εξάρτηση των γυναικών. Απαιτούμε λοιπόν μισθό που να εξασφαλίζει την ανεξαρτησία μας, ώστε να μπορούμε να ζούμε και χωρίς το μισθό του άντρα. Για το πλήρες δικαίωμα στην άμβλωση! Η αντίσταση στην πολιτική καταπίεση των γυναικών ξεσπά και πάλι με την όξυνση των ούτως ή άλλως αντιδραστικών εργατικών νόμων στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ακόμα και στην Αυστρία δεν υφίσταται το δικαίωμα στην έκτρωση, αυτό είναι μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις μη ποινικοποιήσιμο (για τους πρώτους τρεις μήνες). Είναι όμως δικαίωμά μας να μπορούμε να αποφασίζουμε για αυτό! Απαιτούμε το πλήρες δικαίωμα στην άμβλωση, την ανάληψη των εξόδων από τα ασφαλιστικά ταμεία, όπως και το δικαίωμα στην αναρρωτική άδεια και ιατρικών εξετάσεων κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου! Ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το φασισμό! Η μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών στον κόσμο ζούνε σήμερα υπό ημιφεουδαρχικές συνθήκες οι οποίες διατηρούνται και βαθαίνουν σκόπιμα από τον ιμπεριαλισμό. Πρακτικές όπως ο εξαναγκαστικός γάμος, η κλειτοριδεκτομή, οι βιασμοί και το εμπόριο σεξ ζουν και βασιλεύουν, ενώ παράλληλα το φταίξιμο ρίχνεται στις γυναίκες που θεωρούνται υπεύθυνες για αυτά. Όσοι άνθρωποι τρέπονται σε φυγή από τις χώρες τους για να γλιτώσουν από το καταστροφικό μένος του ιμπεριαλισμού έχουν να αντιμετωπίσουν στις ιμπεριαλιστικές χώρες όπως η Αυστρία το ρατσισμό, την πειθάρχηση και την καταστολή. Είναι η εργάτρια υπεύθυνη για το ότι γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης; Είναι η μετανάστρια υπεύθυνη για το ότι αναγκάζεται να αφήσει τη χώρα της και για το ότι η καταστολή και οι φασιστικοί νόμοι ορίζουν τη ζωή της; Είναι η νοικοκυρά υπεύθυνη για το ότι πρέπει να κάνει απλήρωτη εργασία; Μάλλον όχι! Είναι ο ιμπεριαλισμός και η πατριαρχία που δημιουργούν αυτές τις καταστάσεις, που δεν έχουν τίποτα άλλο να προσφέρουν για την πλειοψηφία των γυναικών! Καθήκον μας είναι να ενωθούμε ενάντια στην κυρίαρχη τάξη της εκμετάλλευσης και καταπίεσης και να παλέψουμε για τα πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα των εργατών, της νεολαίας και το λαού! Ενάντια στο ρατσισμό και το σεξισμό! Δεν διαχωριζόμαστε, είμαστε μία τάξη! Οι εργάτες και οι εργάτριες έχουμε κοινά συμφέροντα! Είναι το ίδιο κράτος, η ίδια κυβέρνηση που μας επιβάλλει τα μέτρα λιτότητας, που υποθάλπει το ρατσισμό και προσπαθεί να μας διασπάσει. Είναι η κυρίαρχη τάξη, το κεφάλαιο που μας εκμεταλλεύονται για τα συμφέροντά τους. Μόνο όταν απελευθερωθούμε από αυτά τα δεσμά θα καταφέρουμε και την απελευθέρωση των γυναικών. Μόνο το γυναικείο κίνημα με ταξική συνείδηση μπορεί να παλέψει για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας είναι μια ημέρα γιορτής για όλες της κατακτήσεις που κερδήθηκαν από το εργατικό κίνημα σε όλο τον κόσμο. Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας είναι μια ημέρα μνήμης για όλες τις δημοκρατικές και επαναστατικές γυναίκες που δολοφονήθηκαν από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα στον αγώνα για την ελευθερία των εργατών και του λαού. Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας είναι μια μέρα πάλης, για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και έτσι ενισχυμένοι να προωθήσουμε τον κοινό αγώνα για τα δικαιώματα των εργατών και του λαού. Ζήτω η αλληλεγγύη των λαών!

4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 8 Μάρτη 2014 δημοκρατικά δικαιώματα Άρση ασυλίας βουλευτών Χρυσής Αυγής: Αντιπαράθεση στο πλαίσιο του συστήματος, καθόλου αντιφασιστική και με πολλές προεκτάσεις Με διαβιβαστικό έγγραφο της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου και του Ειδικού Ανακριτικού Τμήματος του Εφετείου της Αθήνας προς τον πρόεδρο τους Βουλής ζητήθηκε η άρση της ασυλίας και των υπόλοιπων 9 μη προφυλακισμένων βουλευτών της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να διωχθούν ποινικά με την κατηγορία της «συγκρότησης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης». Θα μπορούσε άραγε η κίνηση αυτή, που δρομολογείται απ τη μεριά της κυβέρνησης (και ιδιαίτερα από τη Ν.Δ.), να θεωρηθεί πως βρίσκεται σε μια κατεύθυνση εναντίωσης στο φασιστικό φαινόμενο και αντιμετώπισης της εγκληματικής, απέναντι στο λαό, δράσης του; Είναι αυτή η αφετηρία της; Αυτοί απ τους οποίους εκπορεύεται τι ευθύνες έχουν τόσο για τη γέννησή του φασιστικού φαινομένου και για την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής όσο και για τη συνολικότερη πολιτική της φασιστικοποίησης την οποία αναπτύσσουν και βαθαίνουν; Από πότε άραγε η αστική ταξική «Δικαιοσύνη» έγινε αντιφασιστική; Και πόσο αποτελεσματική για την αντιμετώπιση του φασισμού είναι η όποιας μορφής «ποινικοποίησή» του απ το αστικό κράτος; Κι όχι μόνο τεχνικά βλέπετε, δημιουργήθηκε και η μεταλλαγμένη Εθνική Αυγή αλλά και ουσιαστικά. Όταν η όξυνση της κρίσης, η συμπίεση των μεσοστρωμάτων και των μικροαστικών στρωμάτων και η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος «επέτρεψαν» στο φαινόμενο αυτό ν αποκτήσει ερείσματα στο λαό Το γεγονός ότι ο ναζισμός συγκροτήθηκε και σήκωσε κεφάλι στη φλεγόμενη απ τους ιμπεριαλιστές Ουκρανία, για παράδειγμα για να πάμε κάπου, όχι και τόσο πολύ μακριά-, είχε να κάνει με το ότι δεν τέθηκε εγκαίρως υπό «παρανομία» (κι από ποιους;) ή ότι γεννήθηκε, τράφηκε, συγκροτήθηκε, χρηματοδοτήθηκε, στηρίχθηκε απ τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές, στις δοσμένες πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες; Αλλά και παραπέρα, η ποινικοποίηση απ το κράτος, και για δικούς του λόγους, έχει σαν στόχο μόνο τη Χρυσή Αυγή; Μήπως δημιουργεί και προηγούμενα και για το λεγόμενο «άλλο άκρο»; Μήπως, δηλαδή, με όχημα την κόντρα της κυβέρνησης με τη Χρυσή Αυγή, δημιουργούν και «τετελεσμένα», «δεδικασμένα» και «δεδομένα», για ν ανοίξει πιο ξεκάθαρα ο δρόμος για την ποινικοποίηση και των αριστερών, επαναστατικών και κομμουνιστικών ιδεών και της δράσης της Αριστεράς, αλλά και του ίδιου του αγωνιζόμενου λαού όταν ξεφεύγει απ τα όρια της αστικής νομιμότητας ή όταν κρίνεται «εκτός συνταγματικού τόξου» ή ακόμα όταν χαρακτηρίζεται και ως «εγκληματική οργάνωση»; Κι όταν πολλά πρώτα σοβαρά «δείγματα» απέναντι σ αυτόν ήδη υπάρχουν; Για τη Ν.Δ. η κίνηση εντάσσεται ξεκάθαρα στο πλαίσιο της προσπάθειας «κοντέματος» της Χρυσής Αυγής που είχε ξεκινήσει το προηγούμενο διάστημα και των πολιτικών παιχνιδιών για αλίευση ψήφων. Γιατί, και συνολικά κρίνοντάς το, δεν μπορεί ο βασικός πολιτικός φορέας του συστήματος που διαχειρίζεται αυτή τη στιγμή την επίθεση ενάντια στο λαό να έχει φθορά κι απ την πλευρά του μορφώματος αυτού, το οποίο έχει μεν συγκεκριμένο αντιλαϊκό ρόλο αλλά δεν μπορεί σήμερα και μ αυτή τη μορφή να «παίξει» στο επίπεδο της διαχείρισης. Κι αυτό μέσα σ ένα σκηνικό ασταθούς ισορροπίας, που κυριαρχεί σήμερα συνολικά στην πολιτική διαχείριση του συστήματος. Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, στις 5/3, η Πολιτική του Γραμματεία αποφάσισε τελικά να ταχθεί υπέρ της άρσης, ενώ είχαν προηγηθεί και προβληματισμοί και διαφωνίες (Γλέζος, Κωνσταντοπούλου), ενώ ο βουλευτής Ηρακλείου Μιχελογιαννάκης ψήφισε «παρών». Η απάντηση όμως απ τη σκοπιά της Αριστεράς και του λαού στο φασιστικό φαινόμενο δεν βρίσκεται στο νομικό οπλοστάσιο του αστικού κράτους. Βρίσκεται στην πάλη για τη συγκρότηση του μαζικού λαϊκού κινήματος αντίστασης στην επίθεση. Στην καθημερινή, επίμονη -και δύσκολη- πάλη για την κατανόηση απ το λαό, μέσα απ την ίδια του την πείρα, των αιτιών των δεινών του, των πραγματικών του εχθρών και των πραγματικών του συμμάχων. Βρίσκεται στην κατανόηση απ το λαό, μέσα απ την ίδια του τη δράση, του ρόλου και των επιδιώξεων του ιμπεριαλισμού, της ντόπιας αστικής τάξης και των κυβερνήσεών τους. Όσο θα κατακτιούνται τα παραπάνω τόσο θα μειώνονται τα ερείσματα των φασιστικών μορφωμάτων μέσα στο λαό. Βρίσκεται, παραπέρα, στη διαδικασία συγκρότησης της εργατικής τάξης σαν τάξη για τον εαυτό της, βρίσκεται στην κατανόηση στην πράξη της κοινότητας ταξικών συμφερόντων των ελλήνων και των μεταναστών εργατών ενάντια στους κοινούς εκμεταλλευτές τους. Βρίσκεται στο ξέσκισμα της δήθεν «αντισυστημικής» μάσκας της Χρυσής Αυγής και των άλλων φασιστικών εγκληματικών μορφωμάτων και παραπέρα στην ανάδειξή τους ως υπηρετών και μπράβων του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Βρίσκεται και στη μαζική, πολιτικοποιημένη, δυναμική απάντηση απέναντί στους. Η όποια «αναχώρηση» από μια κατεύθυνση σαν την παραπάνω δεν οδηγεί σε εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης του φασιστικού φαινομένου γιατί, πολύ απλά, τέτοιοι δεν υπάρχουν αλλά σε ένταξη στα παιχνίδια που παίζονται στο πλαίσιο του ίδιου του συστήματος, με αιτίες και αποτελέσματα που δεν έχουν καμιά σχέση με την αντιμετώπιση του φασισμού. Πόσο μάλλον όταν η κυρίαρχη φασιστικοποίηση καλά κρατεί! Αποχή συσσιτίου κρατουμένων στο άθλιο Νοσοκομείο των Φυλακών Κορυδαλλού Σε μια εποχή που διαλύεται το σύστημα περίθαλψης για το λαό και που αμφισβητείται το δικαίωμά του στην υγεία, φανταστείτε τι γίνεται στα λεγόμενα «σωφρονιστικά καταστήματα». Η αποχή απ το συσσίτιο και τη φαρμακευτική αγωγή, που ξεκίνησαν στις 17 Φλεβάρη οι κρατούμενοι του Νοσοκομείου «Άγιος Παύλος» των φυλακών Κορυδαλλού έβγαλε στην επιφάνεια την κατάσταση που επικρατεί εκεί. Ένα νοσοκομείο με 60 κρεβάτια στοιβάζει 215. Απ αυτούς, οι 130 είναι φορείς του AIDS, ενώ υπάρχουν και ασθενείς με φυματίωση, ηπατίτιδα C, λευχαιμία και καρκίνους, καθώς και μεταμοσχευμένοι. Αυτοί νοσηλεύονται ανά 18 σε θαλάμους που έχουν χωρητικότητα 7 ατόμων και σε διπλά κρεβάτια. Εξετάσεις αίματος, πτυέλων και άλλες δεν γίνονται, ενώ τα φάρμακα πολλές φορές καθυστερούν να παραληφθούν. Το δε ιατρικό προσωπικό αποτελείται μόνο από δύο γιατρούς και μερικούς εφημερεύοντες που έρχονται για λίγες ώρες την εβδομάδα. Η απάντηση στις διεκδικήσεις των νοσηλευόμενων κρατούμενων για ανθρώπινες συνθήκες και για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι αφενός υποσχέσεις, αφετέρου πειθαρχικές διώξεις, όπως σε έναν κρατούμενο που κατηγορείται για δημοσιοποίηση στα ΜΜΕ φωτογραφικού υλικού απ τους χώρους κράτησης. Δεν λείπει κι η απελπισία, που ανέδειξε μια απόπειρα αυτοκτονίας που καταγγέλθηκε Εκτός απ την αποχή του συσσιτίου των κρατουμένων, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έχουν πραγματοποιηθεί έξω απ το νοσοκομείο. Αθήνα, 6/3: Ξύλο από τα ΜΑΤ στο μπλοκ του ΠΑΜΕ, μετά την κυβερνητική απαγόρευση των πορειών Με ξυλοδαρμούς και εκτεταμένη χρήση χημικών απάντησαν οι δυνάμεις καταστολής, στην προσπάθεια που έκανε το μπλοκ του Συνδικάτου Οικοδόμων που συμμετείχε στην πορεία του ΠΑΜΕ για την ανεργία, το πρωί της Πέμπτης 6/3, να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό στο ύψος της Παλιάς Βουλής στη Σταδίου, με στόχο να συνεχίσει προς το Υπουργείο Οικονομικών. Είχε προηγηθεί η κυβερνητική απόφαση απαγόρευσης των συγκεντρώσεων και πορειών σε εκτεταμένη περιοχή του κέντρου, λόγω της επίσκεψης του προέδρου της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, Γκάουκ, σε μια μέρα όπου είχαν προγραμματιστεί στην Αθήνα πολλές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις κλάδων εργαζομένων ενάντια στις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις. Τα ΜΑΤ περικύκλωσαν τους 50 οικοδόμους που κατάφεραν να σπάσουν τον κλοιό που είχε σχηματιστεί με κλούβες, αναφέρθηκαν «μάχες σώμα με σώμα», με διαδηλωτές να προσπαθούν να βγάλουν τα κράνη και τις μάσκες από αστυνομικούς των ΜΑΤ, και τους τελευταίους να προχωρούν σε ανελέητο χτύπημα ακόμα και δημοσιογράφων που κάλυπταν τα γεγονότα και να επιχειρούν να τους προσάγουν, χωρίς αυτό να γίνει τελικά. Πολλοί ήταν οι τραυματίες διαδηλωτές. Τόσο η κυβερνητική απαγόρευση όσο και ο ξυλοδαρμός των διαδηλωτών του ΠΑΜΕ συνάδουν με τη διαδικασία φασιστικοποίησης της πολιτικής του συστήματος, ενάντια στο λαό. Να αποφυλακιστεί άμεσα ο αγωνιστής Χασάν Κοσάρ (Τσετίν), τούρκος πολιτικός πρόσφυγας που ζει 25 χρόνια στη χώρα μας και συνελήφθη στις 14/2 στο σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Ο αγωνιστής αυτός, με ενεργή συμμετοχή στο λαϊκό κίνημα, κατηγορείται χωρίς κανένα στοιχείο για «συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση» και για «κατοχή εκρηκτικού υλικού». Η τρομοκρατία δεν θα περάσει - του λαού η πάλη θα τη σπάσει!

Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 Θεσσαλονίκη Εκδήλωση μνήμης και τιμής στον κομμουνιστή σ. Ηλία Καμαρέτσο Στην κατάμεστη αίθουσα «Αβραάμ Μπεναρόγια» του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης η ΚΟΘ του ΚΚΕ(μ-λ) πραγματοποίησε την εκδήλωση προς τιμή του σ. Ηλία Καμαρέτσου το Σάββατο 22 του Φλεβάρη. Δυο εκατοντάδες άνθρωποι, κάθε ηλικίας, παλιοί και νέοι σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι του σ. Ηλία είχαν την ευκαιρία να πάρουν μια γεύση από τη ζωή και την πλούσια δράση και συνεισφορά του. Δράση θεωρητική και πρακτική, στην υπόθεση της εργατικής τάξης, του επαναστατικού-κομμουνιστικού, μ-λ κινήματος. δράση και συνεισφορά ανιδιοτελής και ακούραστη για πολλές δεκαετίες, που η ακτινοβολία και η σημασία της ξεπέρασε τα όρια του ΚΚΕ(μ-λ), έχοντας στο επίκεντρό της τη συγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαού για την αντιμετώπιση της βάρβαρης επίθεσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος αλλά και την οικοδόμηση των όρων και των προϋποθέσεων για την ανατροπή του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους. Η επιμελημένη έκθεση φωτογραφίας «ταξίδεψε» πολλούς σε σημαντικά γεγονότα-σταθμούς της πάλης της νεολαίας και του λαού μας στα μεταπολεμικά χρόνια. Πολλοί, παλιότεροι κυρίως, σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι είδαν τον εαυτό τους σε συγκεντρώσεις και πορείες με φανερή τη συγκίνηση από τις πλούσιες αναμνήσεις Και ανάμεσά τους, δίπλα τους και συχνά μπροστά τους ξεχώριζε η μορφή του Ηλία, η ζωή του οποίου ταυτίστηκε απόλυτα με τις αγωνίες και αγώνες του λαού μας. Η ανάγνωση του βιογραφικού του σ. Ηλία, ενός βιογραφικού πλούσιου σε αγωνιστική δράση και θεωρητική-ιδεολογική δουλειά, σε συνδυασμό με την προβολή φωτογραφιών, στην αρχή της εκδήλωσης, έδωσε τη δυνατότητα στους παλιότερους να θυμηθούν, στους νεότερους να μάθουν και σ' όλους μαζί να εκτιμήσουν και να παραδειγματιστούν από την κατάθεση της ζωής του σ. Ηλία, του μυαλού, της καρδιάς και του σώματός του στην υπόθεση του λαού για πέντε συνεχόμενες δεκαετίες, με την ίδια απλότητα, ζωντάνια, δυναμισμό και θέληση από τα πρώτα φανερώματα της πολιτικής του δράσης ως τα τελευταία του, λίγες μόνο μέρες πριν την εισαγωγή του στο νοσοκομείο, για την «τελευταία» άνιση -αλλά και με πόση παλληκαριά- μάχη που έδωσε Ο σ. Δ. Παυλίδης, εκ μέρους της ΚΟΘ, άνοιξε πρώτος τις κεντρικές ομιλίες. Σημείωσε την ισχυρή, αναζωογονητική, καθοδηγητική, πολιτική, πρακτική προσφορά του σ. Ηλία και την ακούραστη καθημερινή του δράση και πάλη με συντρόφους, συναγωνιστές, νεολαίους (ειδικά μ' αυτούς ), λαϊκούς ανθρώπους χωρίς μεγαλοστομίες. Θύμισε την αλύγιστη αποφασιστικότητά του στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια και την περίοδο της δικτατορίας που τον βοήθησε να καθοδηγήσει με επιτυχία οργανώσεις, όπως επίσης και την πλούσια συνεισφορά του στη Δ. Ευρώπη και τη Δ. Γερμανία με το ΑΜΕΕ, μετά την αναγκαστική έξοδό του από τη χώρα, που ο ίδιος δεν επιθυμούσε Τόνισε την καθοριστική συμβολή του στο στήσιμο οργανώσεων στη Β. Ελλάδα και στο δυνάμωμα της ΚΟΘ μετά την επιστροφή του στη χώρα καθώς και στην ανασυγκρότηση της οργάνωσης μετά την κρίση του 80 με την αταλάντευτη στήριξη της κομμουνιστικής υπόθεσης και τη σταθερή αντιπαράθεσή του, μαζί με άλλους συντρόφους, στον αγνωστικισμό, τον οπορτουνισμό, το διαλυτισμό, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα. Επεσήμανε τη μεγάλη σημασία που έδινε ο κομμουνιστής Καμαρέτσος στην πολιτική λειτουργία, τις συλλογικές διαδικασίες και το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό ως απαραίτητες προϋποθέσεις, μαζί με άλλες, για μια κομμουνιστική οργάνωση. Τέλος, τη γνώση - χωρίς ωραιοποιήσεις- της πραγματικότητας, την επίγνωση των δυσκολιών ως όρο για την επαναστατική ανατροπή της προς όφελος της εργατικής τάξης και του λαού. Ο σ. Β. Σαμαράς τόνισε την αποφασιστικότητα, την οξύτητα του πολιτικού κριτηρίου, την αδιαπραγμάτευτη επιμονή του στην επαναστατική κατεύθυνση, τις πλούσιες καθοδηγητικές του ικανότητες, το ήθος του σ. Ηλία, την ανθρωπιά του και τη ζωντάνια που τον διέκρινε με το κέφι, το γέλιο, τα τραγούδια και τα πειράγματά του. Σημείωσε πως ο σ. Ηλίας, αυτός ο κομμουνιστής «παλαιάς κοπής», με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα και τη σκέψη του προσηλωμένη στο αύριο του κινήματος, ο σ. Ηλίας που σ όλη του τη ζωή άνοιγε μετωπικό αγώνα ενάντια στον ταξικό εχθρό, το ρεβιζιονισμό και το ρεφορμισμό, παρά τον πρόωρο χαμό του θα ζει στην κληρονομιά που άφησε, στις θέσεις, στην πολιτική γραμμή, τη φυσιογνωμία και την προσφορά της οργάνωσης στους λαϊκούςεργατικούς αγώνες. Χαρακτηριστικό ήταν το κλείσιμό του: «Ησύχασε σύντροφε. Είναι κιόλας εδώ αρκετοί, αποφασισμένοι να τα φέρουν σε πέρας κι αυτά και άλλα πολλά. Κι είναι ακόμα περισσότεροι που βρίσκονται στο δρόμο». Ο σ. Σ. Αγκούτογλου σημείωσε την προσφορά και την παρακαταθήκη του σ. Ηλία στην ανασυγκρότηση του ΚΚΕ(μ-λ), ενάντια στις θεωρίες της ΠΑΣΟΚικής αλλαγής που έσπαζαν συνειδήσεις και κόκκαλα Τόνισε το μέγεθος του πολιτικού όντος που άκουγε στο όνομα Ηλίας Καμαρέτσος, ότι όλη του η ζωή αφιερώθηκε στην κομμουνιστική υπόθεση και στα λόγια και στην πράξη. Ο πολιτικός χαρακτήρας της εκδήλωσης, σημείωσε, η σεμνότητά της ταιριάζει απόλυτα στον χαρακτήρα του πρόωρα χαμένου αλλά πάντα ζωντανού Ηλία κλείνοντας με σύντομες επισημάνσεις στις εξελίξεις στην Ουκρανία και τις εσωτερικές εξελίξεις Στην εκδήλωση χαιρέτισε ο Θ. Τσιριγώτης, εκπρόσωπος του Μ-Λ ΚΚΕ που πέρα από την θλίψη του ίδιου και της οργάνωσής του στάθηκε στην ατόφια κομμουνιστική στόφα του Ηλία Καμαρέτσου, την προσήλωσή του στην αντιμετώπιση των δυσκολιών του κινήματος, στην προσφορά του στο κομμουνιστικό, μ-λ κίνημα. Ο Γ. Τσαμασλίδης εκ μέρους της ΑΡΑΝ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τόνισε την ανθρωπιά, την αγωνιστικότητα, το πνεύμα προσφοράς του Ηλία Καμαρέτσου στους μικρούς και μεγάλους αγώνες παράλληλα με την οξυδέρκεια του πολιτικού του κριτηρίου και τη γνώση της ιστορίας του κινήματος, βιωμένης στο πετσί του. Ο Αριστ. Φραγκισκάτος από την Πρωτοβουλία Κατοίκων Τούμπας και ο Νίκος από το κίνημα ενάντια στο ΣΜΑ Ευκαρπίας ανέδειξαν το ήθος, το αγωνιστικό φρόνημα, την πολιτική καθημερινή δράση του Ηλία, όπως τον γνώρισαν μέσα από τη συμμετοχή του στα κινήματα της γειτονιάς. Ποιήματα του Φ. Αγγουλέ απαγγέλθηκαν ανάμεσα στις κεντρικές ομιλίες ενώ μετά το τέλος προβλήθηκε βίντεο με εισηγήσεις και τοποθετήσεις του σ. Η. Καμαρέτσου για τον ιμπεριαλισμό και το εθνικό ζήτημα, την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου, την εργατική τάξη, που παρά τις τεχνικές δυσκολίες, ανέδειξαν στην πλούσια ιδεολογική και θεωρητική κατάρτιση και προσφορά του σ. Ηλία. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την τήρηση ενός λεπτού σιγής και το βροντοφώναγμα «ΑΘΑΝΑΤΟΣ» από όλους τους συντρόφους, συναγωνιστές και φίλους δίνοντας την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε στο δρόμο του αγώνα. Η ομιλία του σ. Βασίλη Σαμαρά Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι, Μαζευτήκαμε εδώ για να τιμήσουμε τη μνήμη του συντρόφου που πρόσφατα μας έφυγε. Του συντρόφου που θα μας λείψει. Γιατί θα μας λείψει ο σύντροφος Ηλίας. Θα μας λείψει το σθένος και η αποφασιστικότητά του στην αντιμετώπιση της θύελλας που έχουν εξαπολύσει ενάντια στον λαό οι δυνάμεις του συστήματος. Μπροστά στις σύνθετες και περίπλοκες καταστάσεις που διαμορφώνουν οι πολιτικές εξελίξεις, θα μας λείψει η οξύτητα του πολιτικού του κριτηρίου, η ικανότητά του να δίνει απαντήσεις. Απέναντι στον κατακλυσμό των αποπροσανατολιστικών και οπορτουνιστικών κηρυγμάτων και αυταπατών θα μας λείψει η αδιαπραγμάτευτη επιμονή του στον επαναστατικό δρόμο. Βρισκόμενοι μπροστά σε μια περίοδο μεγάλων απαιτήσεων θα μας λείψει η σταθερή του προσήλωση στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στην υπόθεση των λαών. Θα μας λείψει ακόμη η επιμονή του αλλά και οι καθοδηγητικές του ικανότητες στην αντιμετώπιση των δικών μας αδυναμιών και προβλημάτων απέναντι στις οποίες ποτέ δεν εφησύχαζε. Και βέβαια θα μας λείψει σαν φυσική παρουσία, θα μας λείψει το γέλιο, το κέφι, το τραγούδι, τα πειράγματά του. Θα μας λείψει η συντροφικότητα που απέπνεε, το ήθος που τον χαρακτήριζε. Θα μας λείψει λοιπόν ο σύντροφος Ηλίας. Μόνο που με τους γνήσιους αγωνιστές, τους πραγματικούς κομμουνιστές, τους αληθινούς ανθρώπους συμβαίνει κάτι ασυνήθιστο. Ενώ «φεύγουν» συνεχίζουν να είναι «παρόντες». Θα συνεχίζει λοιπόν να «ζει» ο σύντροφος Ηλίας. Να ζει μέσα στην κληρονομιά που άφησε. Να ζει μέσα σ' αυτή την οργάνωση, στην δημιουργία της οποίας είχε αποφασιστικό ρόλο. Στις θέσεις και τις απόψεις της, στην πολιτική γραμμή και τη φυσιογνωμία της στη διαμόρφωση των οποίων είχε καθοριστική συμβολή. Στη σκέψη, τη δράση, την προσφορά μελών και στελεχών της στην διαπαιδαγώγηση των οποίων συνέβαλλε τόσο καθοδηγητικά όσο και με το παράδειγμά του. Θα ζει μέσα στους αγώνες που έρχονται μέσα στο κίνημα στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή του. Θα ζει σαν το παράδειγμα ενός κομμουνιστή αφοσιωμένου στην υπόθεση του λαού, της εργατικής τάξης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Της αδιάλλακτης, ασυμβίβαστης στάσης απέναντι στον ταξικό εχθρό. Της σταθερής αντιμετώπισης του ρεβιζιονισμού, του ρεφορμισμού, του οπορτουνισμού. Της επίμονης, αποφασιστικής στάσης απέναντι στις δυσκολίες και τα προβλήματα, απέναντι στις δικές μας αδυναμίες. Του ήθους που τον χαρακτήριζε σε όλες τις εκφράσεις της πολιτικής και προσωπικής του ζωής. Θα ζει, όπως έχω κιόλας πει, σαν το υπόδειγμα ενός κομμουνιστή «παλαιάς κοπής» αλλά που είχε στραμμένο το βλέμμα του στο σήμερα και την σκέψη του προσηλωμένη στο αύριο του κινήματος. Όσο λοιπόν κι αν μας λείπει ο σύντροφος Ηλίας άλλο τόσο θα τον νιώθουμε κοντά μας. Όσο για εμάς τους παλιότερους που μια ολάκερη ζωή και σειρά αγώνων μάς συνδέσανε μαζί του, μας είναι δύσκολο να τον αποχωριστούμε. Ακόμη τον νιώθω δίπλα μου να με τραβάει κάθε τόσο απ' το σακάκι. Τι γίνεται μ' εκείνο το ζήτημα. Γιατί το αφήσαμε. Γιατί δεν το αντιμετωπίζουμε. Ησύχασε σύντροφε. Είναι κιόλας εδώ αρκετοί, αποφασισμένοι να τα φέρουν σε πέρας κι αυτά και άλλα πολλά. Κι είναι ακόμα περισσότεροι που βρίσκονται στο δρόμo.

6 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ παρά το ανοιχτό ξεπούλημα των διαθέσιμων από την ΑΔΕΔΥ Ανακοινώσεις, δελτία τύπου, «αιτίες πολέμου», «συμπαράσταση- αλληλεγγύη» σε χώρους και κλάδους και άλλα πολλά προβλέπει το μενού της ΑΔΕΔΥ. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο πάνω στο βασικότερο δικαίωμα των εργαζομένων, αυτό της ΜΟΝΙΜΗΣ, ΠΛΗΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ. Και όμως, οι πρώτες διαθεσιμότητες μετατρέπονται σε απολύσεις σε δυο εβδομάδες. Εκπαιδευτικοί και σχολικοί φύλακες τα πρώτα θύματα. Ακολουθούν υπάλληλοι υπουργείων, οι καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών, εργαζόμενοι στον ΕΟΠΥΥ. Σειρά έχουν δημόσιοι υπάλληλοι από όλους τους χώρους. Με «αξιολόγηση» ή χωρίς, με ΑΣΕΠ ή άνευ, επιλεκτικά ή οριζόντια, λίγη σημασία έχει πλέον. Η ανακύκλωση των εργαζομένων στο Δημόσιο ξεκίνησε. Απεργία θα ξαναδούμε στις 13 και 14 Μάρτη(;), δέκα μέρες πριν το επίσημο διαβατήριο στην ανεργία των διαθέσιμων. Για να «εμπεδωθεί» για τα καλά το ότι «δε γίνεται τίποτα». Ηττοπάθεια, μοιρολατρία ή συμβολή στην επιβολή της πολιτικής τρόικας, κεφαλαίου και κυβέρνησης; Διαλέγετε και παίρνετε. ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ κάνουν τη βρώμικη δουλειά για τη συγκυβέρνησή τους. ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και ΠΑΜΕ, «αγωνιστικά» και εκλογικά βεβαίως-βεβαίως, ξεγλιστρούν από το πρόβλημα, δια της αναχωρήσεως και της προσμονής. Η ελπίδα, ως γνωστόν, πεθαίνει τελευταία. Στο πλαίσιο Να τους ξεπεράσουμε. Διαθέσιμοι και εργαζόμενοι, να δώσουμε από κοινού την μάχη με απεργιακές μορφές κλιμακούμενης έντασης και διάρκειας. Το «κεντρικό» συντονιστικό που υπάρχει στην Αθήνα μπορεί να παίξει τον ρόλο της συσπείρωσης ενός δυναμικού που θέλει και μπορεί να παλέψει για τη ζωή του. αυτής της λογικής ακούστηκε και το αμίμητο (για γέλια ή για κλάματα;), διαλυτικό και υπονομευτικό για τους αγώνες μέρα απεργίας των εργαζομένων στο υπουργείο Πολιτισμού (18/2)- ότι «απαγορεύονται» υπηρεσιακές μεταβολές, συνεπώς και απολύσεις, σε προεκλογική (2 μήνες πριν) περίοδο! Να τους ξεπεράσουμε. Διαθέσιμοι και εργαζόμενοι, να δώσουμε από κοινού την μάχη με απεργιακές μορφές κλιμακούμενης έντασης και διάρκειας. Το «κεντρικό» συντονιστικό που υπάρχει στην Αθήνα μπορεί να παίξει τον ρόλο της συσπείρωσης ενός δυναμικού που θέλει και μπορεί να παλέψει για τη ζωή του. Μπορεί να αποτελέσει τον πυροκροτητή για το ξέσπασμα του κόσμου της δουλειάς. Προέκυψε μέσα από μαζική διαδικασία. Η επιστροφή στην κοίτη του είναι όρος για τη συνέχειά του. Μια μεγάλη συνέλευση διαθεσίμων, εργαζομένων, συνδικάτων, οργανώσεων, κομμάτων μπορεί να συμβάλει τόσο στο να «εκτεθούν» δημόσια όλοι, όσο και στο να συγκλίνουν σε κοινούς αγώνες όσοι πραγματικά θεωρούν ότι όχι μόνο δεν είναι χαμένη η μάχη αλλά μπορεί να έχει και θετική έκβαση. Οι δυνάμεις της ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ και των ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ήδη κατέθεσαν στην τελευταία συνάντηση του συντονιστικού τη συγκεκριμένη πρόταση, ενώ την Τετάρτη 5/3 πραγματοποιήθηκε η συνέλευση αυτή. Οι καιροί δεν περιμένουν ούτως ή άλλως. Οι επόμενες βδομάδες είναι σίγουρα κρίσιμες. Οι απεργίες πρέπει να είναι μαζικές για να είναι και αποτελεσματικές. Δεν είναι η ώρα για απλές διαμαρτυρίες. Καμία εκλογική φθορά στην κυβέρνηση δε θα «σώσει» όλους όσους είναι με το ένα πόδι στην ανεργία. Ο συσχετισμός δύναμης είναι ο μόνος που θα κρίνει το αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Εκτιμά ότι μπορεί να προχωρήσει σε απολύσεις ακόμη και προεκλογικά, γι αυτό και επεδίωξε να προωθήσει τροπολογία να είναι επιτρεπτές υπηρεσιακές μεταβολές άρα και απολύσεις- ένα μήνα πριν και ένα μετά την εκλογική διαδικασία, από δυο μήνες που ίσχυε σήμερα. Διαθέσιμοι και εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν από κοινού, να δώσουν τη μάχη ενάντια στη λογική και πρακτική που θέλει τις απεργίες να πραγματοποιούνται λίγο πριν ή κατά τη ψήφιση των αντιλαϊκών-αντεργατικών νόμων και διατάξεων. Όλοι όσοι κατανοούν αυτή την αναγκαιότητα αλλά και τη δυνατότητα που υπάρχει οφείλουν να συστρατευθούν σε κοινό μέτωπο αντίστασης και αγώνα. Όσο κι αν η 22 του Μάρτη είναι σημαδιακή μέρα, δεν τελειώνει τίποτα με την παρέλευσή της. Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την οριστική ήττα της πολιτικής κυβέρνησης και τρόικας. Η δωρεάν περίθαλψη για όλο το λαό χωρίς προϋποθέσεις είναι δικαίωμα! Όχι στη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις! Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. ΔΕΥΤΕΡΑ 10 ΜΑΡΤΗ 7.30μ.μ Εργατικό Κέντρο Χανίων Η επίθεση της κυβέρνησης και της τρόικας ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού μας κλιμακώνεται. Η κυβέρνηση έχει βάλει στόχο να μην αφήσει τίποτα όρθιο. Η πολιτική της λιτότητας και της εξάρτησης έχει σαν συνέπεια την εκτόξευση της ανεργίας στα ύψη, τη φτωχοποίηση του λαού και τη μαζική εξάπλωση της εξαθλίωσης. Στις 17 του Φλεβάρη μπήκε λουκέτο στον ΕΟΠΠΥ. 8.500 εργαζόμενοι έμειναν μετέωροι σε καθεστώς διαθεσιμότητας, ενώ εκατοντάδες πολυϊατρεία έκλεισαν. H όποια πρωτοβάθμια περίθαλψη υπήρξε, έτσι όπως τη γνωρίσαμε, αποτελεί παρελθόν Όχι βέβαια επειδή θα γίνει καλύτερη. Ήδη ανακοινώθηκε το εισιτήριο των 5 ευρώ και για όποια ιατρεία του ΠΕΔΥ λειτουργήσουν. Προγραμματίζεται να λειτουργούν απογευματινά χειρουργεία στα νοσοκομεία με πληρωμή. Ο επόμενος στόχος λοιπόν είναι η δευτεροβάθμια περίθαλψη. Οι επιπτώσεις απ την κατάργηση των δικαιωμάτων που είχε κατακτήσει ο λαός στην περίθαλψη ήδη αρχίζουν να φαίνονται. Όσοι δεν έχουν να πληρώσουν θα περιμένουν για μήνες γιατρό ή θα πεθάνουν αβοήθητοι. Αυτά τα μέτρα διευρύνουν το πεδίο δράσης και στον τομέα της περίθαλψης για το ιδιωτικό κεφάλαιο.. Στις 22 Μάρτη εκπνέει ο χρόνος που πάνω από 500 εκπαιδευτικοί, αλλά και εκατοντάδες καθαρίστριες, σχολικοί φύλακες, γιατροί θα πλαισιώσουν το μακρύ κατάλογο των ανέργων, αν όλα εξελιχθούν όπως τα προγραμματίζει η κυβέρνηση. Εδώ μιλάμε για απολύσεις ΜΟΝΙΜΩΝ δημοσίων υπαλλήλων. Κυβέρνηση και τρόικα επιδιώκουν να ξεχάσουμε αυτό που είχαμε μάθει σαν μόνιμη και σταθερή εργασία. Ταυτόχρονα ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης με το θράσος που τον διακρίνει εξαγγέλλει ότι αυτή η πολιτική της «κινητικότητας» (έτσι βαπτίζουν την άρση της μονιμότητας) θα είναι συνεχής. Αυτή η κατάσταση θα δημιουργήσει τεράστιες επιπτώσεις στους εργαζόμενους τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Θέλουν εργαζόμενους οι οποίοι θα βρίσκονται υπό το καθεστώς φόβου και πλήρους εργασιακής ανασφάλειας Θέλουν να επιβάλουν ένα κλίμα τρομοκρατίας στους εργασιακούς χώρους ώστε κανένας εργαζόμενος να μην τολμά να σηκώσει κεφάλι. Η απαγόρευση κάθε πολιτικής και συνδικαλιστικής δραστηριότητας είναι στους άμεσους στόχους τους. Μπροστά σ αυτή την κατάσταση ένας δρόμος μόνο υπάρχει. Ο δρόμος της αποφασιστικής, μαζικής και οργανωμένης αντίστασης στη βαρβαρότητα που μας επιβάλουν. Να απορρίψουμε τη λογική της ηττοπάθειας, των εκλογικών αυταπατών και των εύκολων λύσεων και να οργανώσουμε την πάλη μας. Με επίγνωση της δυσκολίας της μάχης που έχουμε μπροστά μας, λόγω και της διάλυσης του εργατοσυνδικαλιστικού κινήματος. Να προετοιμαστούμε για έναν αγώνα όχι για την τιμή των όπλων αλλά για έναν αγώνα που θα ανοίξει δρόμο για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Πρωτοβουλία ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ Συζήτηση της Ταξικής Πορείας για την επισφάλεια Την Παρασκευή 21 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε η συζήτηση της Ταξικής Πορείας στο βιβλιοπωλείο "Εκτός των Τειχών" με τίτλο "Ευκαιρίες για ποιον; Να οργανώσουμε την πάλη μας ενάντια στη σύγχρονη δουλεία". Η συζήτηση έγινε με αφορμή τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες για 440.000 «ευκαιρίες απασχόλησης», αλλά αιτία της ήταν η ραγδαία εξάπλωση των κάθε λογής «νέων» εργασιακών σχέσεων που γίνονται μοχλός για την πλήρη κατάργηση του δικαιώματος στην πλήρη και σταθερή εργασία. Στο άνοιγμα της συζήτησης περιγράφτηκαν οι εργασιακές σχέσεις που κυριαρχούν στους χώρους δουλειάς, με το σάρωμα των συλλογικών συμβάσεων και τις πολυάριθμες μορφές ελαστικής εργασίας να διαμορφώνουν το σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Αναδείχθηκε ο ρόλος του κράτους στην προώθηση των αντεργατικών μέτρων, με ιδιαίτερη έμφαση στο ζήτημα της ανεργίας και των διάφορων προγραμμάτων απασχόλησης του ΟΑΕΔ. Αναλύθηκαν τα χαρακτηριστικά αυτών των προγραμμάτων που επιδιώκουν, από τη μια, να εκτονώνουν τη δυσαρέσκεια (όσο το καταφέρνουν με αυτά τα δεδομένα) ανακυκλώνοντας την ανεργία και, από την άλλη, να σπάσουν στην πράξη ακόμα και στοιχειώδεις όρους δουλειάς, εμπεδώνοντας το "νέο μοντέλο" εργαζόμενου-σύγχρονου δούλου. Στη συζήτηση αναδείχτηκε η ανάγκη της πάλης ενάντια στην επισφάλεια, με άξονα το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή δουλειά για όλους. Δικαίωμα που καταστρατηγείται τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα, οδηγώντας τη μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού στην εξαθλίωση. Ο αγώνας αυτός θα δοθεί κόντρα στη συνδικαλιστική ηγεσία, η οποία όχι μόνο δεν θέλει και δεν μπορεί να οργανώσει τις αντιστάσεις που απαιτούνται, αλλά τις υπονομεύει ανοιχτά όποτε εκδηλώνονται, με αποκορύφωμα την πρόσφατη εμπλοκή της ΓΣΕΕ ως εργοδότη-μεσάζοντα σε προγράμματα ενοικίασης εργαζομένων. Αυτή η ηγεσία, με τις θέσεις και τη στάση της παίζει κρίσιμο ρόλο στην παραπέρα αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και στην καλλιέργεια της ηττοπάθειας και της υποταγής ανάμεσα στους εργαζόμενους. Στη συζήτηση μίλησαν άνεργοι, εργαζόμενοι από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ενώ ιδιαίτερη σημασία είχε και η παρέμβαση διαθέσιμου εκπαιδευτικού ο οποίος έθεσε την ανάγκη κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων για να μην περάσουν οι απολύσεις στο Δημόσιο.

Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 Οι απολύσεις μόνιμων δημόσιων υπαλλήλων σε απόσταση αναπνοής Να μην περάσουν! Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους Λίγες βδομάδες μένουν για να εκπνεύσει το οκτάμηνο διαθεσιμότητας για χιλιάδες μόνιμους δημόσιους υπαλλήλους - εκπαιδευτικούς, σχολικούς φύλακες και καθαρίστριες. Πολλοί από αυτούς θα προστεθούν στh ζοφερή λίστα του ενάμισι εκατομμυρίου ανέργων που έφερε η εφαρμογή των μνημονίων και η πρωτοφανής ένταση της καπιταλιστικής επίθεσης. Παρά το γεγονός ότι οι μέρες περνάνε, οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για τοποθέτηση μεγάλου μέρους των διαθέσιμων είναι κυριολεκτικά στον αέρα. Ταυτόχρονα, μια σειρά αυταπάτες ανατινάζονται: οι προσωρινές δικαιώσεις στα δικαστήρια ανατράπηκαν, η κυβέρνηση δεν παγώνει τις απολύσεις ούτε για τέσσερις μήνες (όπως λεγόταν) και οι δεσμεύσεις ότι «κανένας δεν θα απολυθεί» φαντάζουν πια κακόγουστη φάρσα. Δεν θα ήταν υπερβολή να εκτιμήσει κανείς ότι η κυβέρνηση θα παίξει με τα νούμερα ανάλογα με το πόση πίεση θα δεχτεί από την απεργία που έχει προγραμματιστεί αλλά και από τις συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις που θα γίνουν. Πέρα από τα νούμερα, η αλήθεια είναι ότι όποια κι αν είναι αυτά (και εμείς εκτιμάμε ότι οι απολυμένοι θα είναι περισσότεροι από όσους θέλει να παρουσιάζει η κυβέρνηση), βασική και ιδιαίτερης σημασίας επιτυχία για το σύστημα θα είναι η εμπέδωση του κλίματος της εν δυνάμει απόλυσης για τον οποιονδήποτε και της συντριβής οποιουδήποτε ψήγματος εργασιακής ασφάλειας. Για την ώρα, άλλωστε, τα πράγματα πάνε πρίμα για τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Οι συνελεύσεις που έγιναν ήταν άμαζες και πλατιά τμήματα εργαζομένων που δεν είναι στη θέση της διαθεσιμότητας έχουν την ψυχολογία ότι οι απολύσεις έχουν περάσει. Οι αντιδράσεις για την ώρα έχουν περιοριστεί στους εργαζομένους που είναι στο παρά πέντε της απόλυσης, γεγονός που έχει λύσει τα χέρια της κυβέρνησης, καθώς είναι φανερό σε όλους ότι για να γείρει ο συσχετισμός σε τέτοιας έκτασης στρατηγική επίθεση είναι απαραίτητη η αγωνιστική ενεργοποίηση της μεγάλης μάζας των εργαζομένων που είναι στους χώρους δουλειάς. Οι επιτροπές διαθέσιμων είναι αλήθεια ότι έχουν κάνει μεγάλη προσπάθεια με ποικίλες κινητοποιήσεις να αναδείξουν το ζήτημα της διαθεσιμότητας απόλυσης. Έχουν βγει πολλές φορές στο δρόμο, έχουν έρθει πολλές φορές αντιμέτωπες με τις δυνάμεις καταστολής και, γενικά, χωρίς να έχουν χρεωθεί σοβαρά λάθη στην πολιτική συνδικαλιστική τους στόχευση. Η ροπή που έχουν αυτές οι επιτροπές σε ακτιβίστικες ενέργειες πριμοδοτείται από δύο αλληλοτροφοδοτούμενους παράγοντες: Από τη δυσκολία (με βάση τη φάση κάμψης του κινήματος) να βρουν πλατιά και έμπρακτη αγωνιστική στήριξη από τους συναδέλφους τους που έχουν ακόμα δουλειά. Από την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να κινητοποιεί αυτό το δυναμικό αποκομμένο, παρά τις σοβαρές δυνάμεις που έχει σε μια σειρά σωματεία και ιδιαίτερα στην ΟΛΜΕ. Η κυριαρχία αστών και ρεφορμιστών στο κίνημα και οι συνέπειές της Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση που επικρατεί στο κίνημα αποδεικνύει το βάθος της διάλυσης που είχε επιφέρει καταρχήν ο μαύρος κυβερνητικός συνδικαλισμός των ΔΑΚΕ- ΠΑΣΚ, αλλά και ο συνδικαλισμός της ήττας, της συνδιαλλαγής, της προτασεολογίας και της συνδιοίκησης, ένας συνδικαλισμός που υπηρετήθηκε πιστά από τους βασικούς ρεφορμιστικούς πολιτικούς φορείς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, ένας συνδικαλισμός στον οποίο πολλές φορές σύρθηκαν και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις μέσω των Παρεμβάσεων. Αν οι ευθύνες του μαύρου μετώπου ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ είναι σε όλους φανερές, δεν είναι λιγότερο σοβαρές (αν και πιο υπόγειες) οι ευθύνες του ρεφορμισμού. Παρά την ένταση της μεταξύ τους κόντρας, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ στο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (που έχει και τη μεγαλύτερη μαζικότητα και το μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τους κλάδους που είναι σε διαθεσιμότητα) απλώς «δημοσιολογούν» για την «κατάσταση του κόσμου» και περιμένουν την επένδυση της οργής των εργαζομένων στις κάλπες της Ευρωβουλής και της «αυτοδιοίκησης». Καλύπτονται πίσω από τις υπαρκτές δυσκολίες για να τις εμφανίσουν μη αναστρέψιμες, για να μην παλέψουν για την αλλαγή των συσχετισμών μέσα από το ξεδίπλωμα των αγώνων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζει να «λερώσει» τον αγώνα των διαθέσιμων με προεκλογικά συνθήματα («ήρθε η ώρα της ανατροπής»), ενώ το ΚΚΕ (που λεκτικά αστράφτει και βροντάει «επαναστατικά») καταθέτει με πολλά ταραταζούμ τροπολογία ενάντια στις απολύσεις των διαθέσιμων. Μπορεί να ανατραπεί το κλίμα; Είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο: «Δεν ζούμε σε άλλο κόσμο ούτε παραγνωρίζουμε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη. Ξέρουμε, όμως, ότι σε αυτή την περίοδο που η οργή μεγαλώνει και δεν βρίσκει διέξοδο είναι πολύ πιθανό ο λαός να βγει με απότομο, απροσδόκητο και δυναμικό τρόπο στο προσκήνιο». Μόνο αν πάμε κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας, μόνο αν μείνουμε σταθεροί στην εμπιστοσύνη μας στις λαϊκές δυνάμεις, θα μπορέσουμε να συμβάλουμε στην αντιστροφή του κλίματος αυτού. Είναι φανερό ότι όσο περνάνε οι μέρες, όσο πλησιάζει η ώρα των απολύσεων τόσο θα μεγαλώνουν οι δυνατότητες να τεθεί το ζήτημα σε πραγματικά αγωνιστική βάση. Η 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ και οι συνελεύσεις που θα ακολουθήσουν στις ΕΛΜΕ πρέπει να αποτελέσουν το έναυσμα ενός μεγάλου απεργιακού αγώνα που μπορεί να ξεκινήσει με το στόχο της αποτροπής των απολύσεων και χωρίς διακοπή αν δεν έχει προλάβει να το καταφέρει- να περάσει στο στόχο της ανατροπής των απολύσεων. Γιατί, αν αυτό το κύμα απολύσεων περάσει, το επόμενο θα είναι κοντά. Εστω, μετά τις ευρωεκλογές. Οργιο τρομοκρατίας και διώξεων στην εκπαίδευση Ηπροσπάθεια εισόδου διαθέσιμων εκπαιδευτικών και σχολικών φυλάκων στον περίβολο του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης το πρωί της 28/2 αντιμετωπίστηκε εντός δευτερολέπτων (σχεδόν) από πάνοπλες διμοιρίες ΜΑΤ που έκαναν και τις απαραίτητες (δεκαεπτά!) προσαγωγές. Ακολούθησε πεντάωρη τρομοκρατία δεκάδων διμοιριών ΜΑΤ, ΔΙΑΣ κ.λπ. που με κλοιούς, κλοτσιές και χημικά δεν επέτρεπαν σε κανέναν να κατέβει στο δρόμο για να μην ενοχληθεί η τρόικα. Αξίζει να σημειωθεί η αντοχή και το πείσμα των διαδηλωτών παρά το όργιο τρομοκρατίας. Το πείσμα που γεννάει το δίκιο του αγώνα για την υπεράσπιση του ψωμιού. Σε 9 και 10 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή καταδικάστηκαν δύο μαθητές (τότε) από τη Δραπετσώνα για συμμετοχή σε διαδήλωση στις 11 Δεκέμβρη του 2008. Οι κατηγορίες της διακεκριμένης φθοράς και των επικίνδυνων σωματικών βλαβών αποδομήθηκαν πλήρως από την υπεράσπιση και τους μάρτυρες. Παρ όλα αυτά, το δικαστήριο έκρινε ότι οι δύο νέοι πέταξαν κάποια νεράτζια που τραυμάτισαν εννέα (!) αστυνομικούς. Σε αυτό προστέθηκε και η παρακώλυση συγκοινωνίας ενώ στο μαθητή που οι αστυνομικοί χτύπησαν βάναυσα και του άνοιξαν το κεφάλι κατά την προσαγωγή προστέθηκε η κλασική σε αυτές τις περιπτώσεις «αντίσταση κατά της αρχής». Οκτώ μαθητές του ΓΕΛ Ν. Ιωνίας Βόλου και δεκατρείς του ΕΠΑΛ Λουτρακίου παραπέμπονται σε δίκη επειδή έκαναν κατάληψη. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατηγορούνται βάσει νόμου του 2000 που προβλέπει την ποινική δίωξη «όποιου παρεμποδίζει ή διακόπτει την ομαλή λειτουργία των δημόσιων σχολείων» (δηλαδή δεν υπάρχει ούτε καν το άλλοθι των «φθορών»). Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι δικάζονται μαθητές που είχαν ψηφίσει υπέρ της κατάληψης. Επίσης, σε προανάκριση κλήθηκαν οχτώ μαθητές του 2ου ΓΕΛ Κερατσινίου των οποίων τα ονόματα είχαν δοθεί από τη διευθύντρια του σχολείου όταν αυτή είχε κληθεί σε κατάθεση. Μετά από μαζική παρέμβαση περισσότερων από τριακοσίων μαθητών και εκπαιδευτικών στα δικαστήρια Πειραιά ο αρμόδιος εισαγγελέας δεσμεύτηκε να κλείσει την υπόθεση. Με εντολή της ΓΑΔΑ, κλιμάκια αστυνομικών άρχισαν να επισκέπτονται αρκετά σχολεία με το αιτιολογικό ότι καταγράφουν τα αιτήματα που σχετίζονται με τις αρμοδιότητες του υπουργείου Καταστολής και τα προβλήματα που υπάρχουν στο σχολείο. Παραπέμπεται σε πειθαρχικό η πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Μολάων και αιρετή στο Π.Υ.Σ.Π.Ε. Λακωνίας Ελισάβετ Παπαδοπούλου. Οι κατηγορίες είναι πραγματικά αστείες. Η Ε.Π. είναι στα πρόθυρα του να τεθεί σε αργία! Εκδικάζεται αυτές τις μέρες το πειθαρχικό της εκπαιδευτικού Ιφιγένειας Γεωργάλα, η οποία έχει ήδη τεθεί σε αργία (από το Σεπτέμβρη) επειδή ζήτησε άδεια ενώ ήξερε ότι η υπηρεσία είχε ανάγκες! Αξίζει να σημειωθεί ότι η άδειά της απορρίφθηκε και η Ι.Γ. πήγε κανονικά χωρίς καμία διακοπή στη δουλειά της. Έχει ξεκινήσει προκαταρκτική εξέταση ενάντια στο ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά με αφορμή παρέμβασή του για την υπεράσπιση εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Όπως σημειώνει η ΕΛΜΕ Πειραιά, «η προκαταρκτική έρευνα όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά μπροστά στην απουσία στοιχείων και στην αδυναμία να στοιχειοθετηθεί αδίκημα παρατείνεται με τη συνεχή κλήση μαρτύρων και τη διολίσθηση από θέμα σε θέμα.» Και συνεχίζει: «Το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ τονίζει ότι σε κάθε περίπτωση δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να παρεμποδίσει και να ποινικοποιήσει τη συνδικαλιστική δράση, σε μια περίοδο μάλιστα που οι αγώνες για την ανατροπή της αντιλαϊκής αντεργατικής πολιτικής πρέπει να δυναμώσουν». Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα στιγμιότυπα που συνθέτουν την πραγματικότητα στα σχολεία. Και είναι κάτι εξηγήσιμο. Τα σχολεία της απόρριψης, της προετοιμασίας για την αυριανή είσοδο στην ανεργία και τη δουλειά χωρίς δικαιώματα πρέπει να είναι σχολεία της τρομοκρατίας. Σχολεία όπου θα αναπαράγεται η φασιστικοποίηση της πολιτικής του συστήματος. Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή προοπτική δεν μπορεί να υπάρχει άλλη λύση από την ένταση της αντίστασης και την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του αγώνα τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των μαθητών.

8 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 8 Μάρτη 2014 Σούπερ Μάρκετ «ΛΑΡΙΣΑ» Όταν η εργοδοσία επιτίθεται, οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο από τον αγώνα Τα σούπερ μάρκετ «ΛΑΡΙΣΑ» απασχολούν 550-600 εργαζόμενους στα 40 καταστήματα που έχουν σε όλο το νομό. Η εργοδοσία οφείλει στο προσωπικό μισθούς έως και 8 μήνες ενώ δεν έχει ξωφλήσει ούτε ολόκληρο το επίδομα αδείας από το καλοκαίρι του 2013. Στους απολυμένους που φτάνουν τους 50 δεν καταβάλλονται οι δόσεις αποζημίωσης. Η εργοδοσία αναγκάζει τους εργαζόμενους να πληρώνονται σε είδος (!) με κάρτες που τους υποχρεώνει να αγοράζουν προϊόντα μόνο από αυτή, όταν βέβαια βρίσκουν γιατί τα ράφια είναι άδεια. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία επιχείρηση στην οποία την προηγούμενη περίοδο επιβλήθηκε με εκβιαστικό τρόπο μείωση αποδοχών κατά 30% ενώ έγινε και δανεισμός από τους εργαζόμενους με αγορά μετοχών της εταιρείας έναντι των οφειλών της προς αυτούς! Την Παρασκευή 28 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση των εργαζόμενων στο Εργατικό Κέντρο Λάρισας για να αποφασίσουν κινητοποιήσεις διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους. Εκεί οι συναγωνιστές της Ταξικής Πορείας που θέλησαν να παραβρεθούν στην συγκέντρωση αντιμετώπισαν την άρνηση στελεχών του ΠΑΜΕ να τους επιτρέψουν την είσοδο στην αίθουσα! Στην συγκέντρωση και πορεία που έκαναν οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ ΛΑΡΙΣΑ την Τετάρτη 5 Μάρτη για διεκδίκηση των δεδουλευμένων και ενημέρωση των άλλων εργαζόμενων της πόλης πήρε μέρος και η Ταξική Πορεία και μοίρασε προκήρυξη συμπαράστασης. ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 05/03/2014 Σε μια περίοδο που η επίθεση του συστήματος συνεχώς εντείνεται, κανένας μας δεν περισσεύει. Κάθε θέση εργασίας που χάνεται, κάθε ένας από εμάς που προστίθεται στη μακρά λίστα της ανεργίας είναι μια ήττα για το εργασιακό κίνημα. Είναι ακόμα μια ληστεία των αγώνων του λαού μας για δουλειά, ελευθερία και ανεξαρτησία. εν είναι καιρός για διαβουλεύσεις και παζαρέματα με το κεφαλαίο και την εργοδοσία. Οι λογικές διαχείρισης της κρίσης και συνυπευθυνότητας για την υπάρχουσα κατάσταση πρέπει να αποβληθούν από το σώμα των εργαζομένων. Ο μόνος τίμιος αγώνας, ο μόνος αγώνας που μπορεί να είναι νικηφόρος είναι ο αγώνας για δουλειά, για μισθούς που θα μπορούν να θρέψουν εμάς και τις οικογένειές μας. Ο αγώνας για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων μας στην περίθαλψη και την εκπαίδευση, ο αγώνας κόντρα στο βάρβαρο μέλλον που μας ετοιμάζουν - Καμία απώλεια θέσης εργασίας στα ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΛΑΡΙΣΑ - Να πληρωθούν τώρα όλα τα δεδουλευμένα - Όχι στους εκβιασμούς της εργοδοσίας Ταξική Πορεία ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙ ΕΙΑΣ & ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ Καλλιεργούν τμήμα τρομοκρατίας με πρόσχημα το ωράριο Αθήνα: Εκδήλωση της Λαϊκής Αντίστασης-Α.Α.Σ για Περίθαλψη-Υγεία Η μάχη είναι μπροστά μας Προετοιμάζουμε τα επόμενα βήματα Τις τελευταίες μέρες οι εργαζόμενοι στο Υπουργείο Παιδείας ζουν μια κατάσταση χωρίς προηγούμενο, καθώς καλούνται να δώσουν εξηγήσεις για «αποκλίσεις» από το ωράριό τους που αφορούν τον... Νοέμβρη του 2012!!! Το ιστορικό αυτής της υπόθεσης ξεκινάει από τον Απρίλιο του 2013, όταν το Σώμα Επιθεωρητών-Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης (ΣΕΕΔΔ) επισκέφτηκε το Υπουργείο και ζήτησε να ελέγχουν όλα τα στοιχεία που αφορούσαν το ωράριο και τις άδειες όλων των υπαλλήλων για το μήνα Νοέμβριο του 2012! Ας σημειωθεί ότι επρόκειτο για έναν πολύ δύσκολο μήνα, όπου υπήρχαν απεργίες της ΑΔΕΔΥ και απεργίες στα ΜΜΜ, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα, την εκ των πραγμάτων δυσκολία αυστηρής τήρησης του ωραρίου, γεγονός που ήταν εν γνώσει των εκάστοτε προϊσταμένων και της Διεύθυνσης Διοικητικού-Προσωπικού. Μερικούς μήνες αργότερα καλέσανε σε γραπτή απολογία(!!!) τους υπαλλήλους που είχαν απόκλιση από το ωράριο, από 8 ώρες και πάνω. ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΩΝ! 15 μήνες μετά ήρθε η έκθεση-πόρισμα του ΣΕΕΔΔ με την οποία ζητείται από τη διοίκηση να πάρει μέτρα όπως, αναζήτηση ευθυνών προς κάθε κατεύθυνση, περικοπή μισθού για όλους όσους έχουν αποκλίσεις στο ωράριο, καθώς και πειθαρχική δίωξη στα 100 περίπου άτομα που έχουν «αδικαιολόγητα απουσίες» πάνω από 8 ώρες το συγκεκριμένο μήνα. Σε όσους δε είχαν απόκλιση από... ένα λεπτό έως οκτώ ώρες, έχει σταλεί χαρτί «να καταθέσουν τις απόψεις του εγγράφως», πριν την περικοπή του μισθού τους. Με λίγα λόγια, οι εργαζόμενοι του Υπουργείου καλούνται δεκαπέντε μήνες μετά να θυμηθούν τους λόγους και να δικαιολογήσουν τις όποιες αποκλίσεις είχαν από το ωράριο. Και ενώ στο Υπουργείο επικρατεί αναστάτωση, το ΔΣ του συλλόγου συναντιέται με τον υπουργό, ο οποίος τους διαβεβαιώνει ότι τίποτα απ όσα ζητάει το ΣΕΕΔΔ δεν θα επιτρέψει να γίνουν!!! Είναι ο ίδιος υπουργός που, για τις διαθεσιμότητες των εκπαιδευτικών και των διοικητικών στα ΑΕΙ, έλεγε πως όλοι θα απορροφηθούν, ενώ εκατοντάδες από αυτούς σε λίγες μέρες θα πάρουν το χαρτί της απόλυσης!!! Είναι φανερό ότι έχει ξεκινήσει μια διαδικασία πειθάρχησης, τρομοκράτησης και εκ των υστέρων τιμωρίας των εργαζομένων. Στόχος της κυβέρνησης, μαζί με το νέο τρόπο αξιολόγησης που πρόκειται να ψηφιστεί, είναι να λειτουργούν οι υπάλληλοι σε καθεστώς φόβου, να εμπλουτιστεί το «οπλοστάσιο» των προσχημάτων για τις μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και να εμπεδωθεί απ όλους τους δημοσίους υπαλλήλους η κατάργηση της μονιμότητας. Και οι εργαζόμενοι οφείλουν να απαντήσουν συλλογικά και οργανωμένα, βάζοντας τη συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία στην άκρη. Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε στις 24/2, στην Αθήνα (ΑΣΟΕΕ), η εκδήλωση της Λαϊκής Αντίστασης-Α.Α.Σ για την Περίθαλψη-Υγεία. Τόσο η μαζικότητα της εκδήλωσης όσο και το πλήθος των τοποθετήσεων με τον πλούσιο προβληματισμό αλλά και την σταθερή κατεύθυνση του αγώνα συνηγορούν σε αυτή την εκτίμηση. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε μια φάση που η κυβέρνηση κλιμακώνει την επίθεσή της στο δικαίωμα του λαού στην Περίθαλψη- Υγεία. Ήδη από τις 17/2 έχει μπει λουκέτο στα πολυιατρεία του ΕΟΠΥΥ ενώ ο νέος οργανισμός (ΠΕΔΥ) είναι άγνωστο πότε θα λειτουργήσει. Αυτό βέβαια που είναι σίγουρο είναι ότι θα αποτελεί την ταφόπλακα, μαζί με όλη την αντιμεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση, στη δωρεάν περίθαλψη. Επίσης, η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε μετά από σειρά εκδηλώσεων τόσο σε όλη την Ελλάδα που υπάρχουν και δραστηριοποιούνται σχήματα της Λαϊκής Αντίστασης-Α.Α.Σ όσο και στην Αττική. Βασική επιδίωξη να προετοιμαστούν τα επόμενα βήματα, η οργάνωση της αντίστασης και του αγώνα στο συγκεκριμένο μέτωπο, το οποίο όχι μόνο δεν κλείνει αλλά θα αποτελεί κυριολεκτικά για το λαό μια ανοιχτή, βαθιά και θανατηφόρα πληγή. Το άνοιγμα της εκδήλωσης έκανε ο σ. Δημήτρης Μπουγιούκας ο οποίος έθεσε σύντομα το πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο καλείται η Λαϊκή Αντίσταση-Α.Α.Σ να δράσει. Έπειτα ο σ. Γιάννης Αδριανός έκανε την εισήγηση αναλύοντας τη μεθόδευση και τους στόχους της επίθεσης, τις κατευθύνσεις και τους στόχους πάλης, τα καθήκοντα που επιφορτίζεται η Λαϊκή Αντίσταση- Α.Α.Σ. Ακολούθησε μια πλούσια συζήτηση που χρωματίστηκε κυρίως από τα εξής στοιχεία: 1. Τη μεταφορά του αγωνιστικού κλίματος από τον μεγάλο παλλαϊκό αγώνα των Ικαριωτών, 2. Τις διαφορετικές προσεγγίσεις για το λεγόμενο δημόσιο χαρακτήρα της Περίθαλψης-Υγείας, 3. Το βάθος και την έκταση της επίθεσης, τις εγκληματικές συνέπειες για το λαό που ανέλυσαν εργαζόμενοι του υγειονομικού τομέα, 4. Την αναγκαιότητα να συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις για την προετοιμασία της μεγάλης λαϊκής μάχηςσύγκρουσης για την ανατροπή των αντιδραστικών μέτρων που καταδικάζουν το λαό σε θάνατο. Τέλος, μπήκαν οι άμεσες κατευθύνσεις για το επόμενο διάστημα, κόντρα στο προεκλογικό κλίμα και την αδράνεια που αυτό επιβάλει, με δεδομένο ότι οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά επενδύουν στις κοινοβουλευτικές «λύσεις». Να ενταθεί η καμπάνια της Λαϊκής Αντίστασης-Α.Α.Σ για την Περίθαλψη-Υγεία, καταρχήν με εκδηλώσεις όπου δεν έχουν πραγματοποιηθεί. Σε εκείνες τις περιοχές που η καμπάνια μας έχει προχωρήσει να προωθήσουμε την κατεύθυνση των Επιτροπών Αγώνα που θα αποτελέσουν εργαλείο για τη κίνηση πλατιών λαϊκών μαζών. Επίσης, να στηριχτεί ο αγώνας των εργαζομένων ενάντια στις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις που ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου για την πλήρη ισοπέδωση του δικαιώματος στη δουλειά. Για το σκοπό αυτό αποφασίστηκε έκτος από την προκήρυξη με την οποία θα παρέμβει η Λαϊκή Αντίσταση-Α.Α.Σ και η έκδοση αφίσας. Αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες της περιόδου η Λαϊκή Αντίσταση-Α.Α.Σ πρέπει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο την επόμενη περίοδο, παρεμβαίνοντας αποφασιστικά στα μέτωπα που έχουν ανοίξει, επιδιώκοντας παράλληλα να ριζώσει αποκτώντας σχέσεις με τις εργατικέςλαϊκές μάζες. Να αναδείξει, κόντρα στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ότι ο μόνος νικηφόρος δρόμος του λαού είναι αυτός της αντίστασης και του αγώνα. Από κει έχει μόνο να προσμένει ο λαός καλύτερες μέρες και από πουθενά αλλού.

Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 9 ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ - Συνέντευξη «Τα συμφέροντά τους ποτέ δεν είναι ίδια με τα δικά μας» Ε ξακολουθούν να βρίσκονται σε διαθεσιμότητα οι διακόσιοι εργαζόμενοι της Χαλυβουργικής μετά από την ανακοίνωση της εργοδοσίας ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στην υψηλή τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος. Ωστόσο, και ενώ όλα δείχνουν ότι η εργοδοτική πλευρά θα κρατήσει την ίδια και χειρότερη στάση μετά τη λήξη των έξι εβδομάδων της διαθεσιμότητας, η πλειοψηφία της διοίκησης του εργοστασιακού σωματείου κρατάει μια στάση επιεικώς απαράδεκτη, λειτουργώντας ως ουρά του ιδιοκτήτη Αγγελόπουλου. Οι δηλώσεις της για κλιμάκωση του αγώνα αποδείχτηκαν απλώς «λόγια του αέρα». Ακόμη και οι τετράωρες στάσεις εργασίας της πρώτης εβδομάδας μετατράπηκαν σε δίωρες στάσεις τη δεύτερη εβδομάδα, και αραίωσαν ακόμη περισσότερο την τρίτη εβδομάδα (δηλαδή, αυτή που μόλις τελείωσε). Ακόμη και οι συναντήσεις στο υπουργείο Εργασίας έγιναν χωρίς τους εργαζόμενους οι οποίοι περιορίστηκαν σε υποτονικές συγκεντρώσεις στην πύλη του εργοστασίου και σε εξορμήσεις στα διόδια Ελευσίνας. Συνοδοιπόρους της σε αυτή τη στάση, η συνδικαλιστική πλειοψηφία της Χαλυβουργικής βρήκε και την πλειοψηφία του σωματείου της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο, όπως φυσικά και την ηγεσία της ΠΟΕΜ, της ομοσπονδίας μετάλλου. Όλοι αυτοί, τρεις εβδομάδες τώρα, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναπαράγουν την -καταστροφική για τους εργαζόμενους- προπαγάνδα των καπιταλιστών του κλάδου, του Αγγελόπουλου και του Μάνεση, περί «άτολμης» και «φοβικής» κυβέρνησης, να υποτάσσουν τα συμφέροντα, τις ζωές και τις τύχες των εργαζομένων του κλάδου στα συμφέροντα των εργοδοτών, να προωθούν την ιδεολογική αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης. Το πού οδηγούν τα πράγματα αυτές οι ηγεσίες φαίνεται και από το ότι -με εισήγηση της πλειοψηφίας του εκεί εργοστασιακού σωματείου- οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας Βόλου αποδέχτηκαν την τρίμηνη παράταση μείωσης των μισθών τους κατά 12,5% που ισχύει εδώ και δύο χρόνια. Για όλα αυτά τα ζητήματα ζητήσαμε τη γνώμη του Γιώργου Χρονόπουλου, ενός από τους 200 διαθέσιμους της Χαλυβουργικής. Λέγομαι Χρονόπουλος Γιώργος είμαι ένας από τους διαθέσιμους, ήμουν ηλεκτρολόγος βάρδιας στο χαλυβουργείο και είμαι στη Χαλυβουργική από τον Γενάρη του 2007. Είμαι στους 200 διαθέσιμους. Για άλλη μια φορά η εργοδοσία χρησιμοποιεί τους εργαζόμενους ως καύσιμη ύλη. Μην ξεχνάμε ότι πριν από οκτώ μήνες 145-148 συνάδελφοί μου αναγκάστηκαν υπό την απειλή της απόλυσης να υπογράψουν οικειοθελείς αποχωρήσεις, με κάποια κίνητρα που έδινε η εταιρεία με πρόφαση πάντα τη βιωσιμότητά της. Παράλληλα, πέρασαν και μειώσεις 11-13,5% ανάλογα με το μισθό μας, κόπηκαν και μειώθηκαν κάποια επιδόματα, κόπηκαν τα μισά δρομολόγια μεταφοράς του προσωπικού, αφού δεν υπήρχε παραγωγή γύρισαν όλοι πρωινή βάρδια οκτάωρο πενθήμερο. Με αυτό τον τρόπο μειώθηκαν πολύ οι μισθοί, αφού χάθηκαν τα επιπλέον χρήματα από τις βάρδιες, τις αργίες και τα νυχτερινά και μαζί με τις μειώσεις που υπογράψαμε στη νέα σύμβαση τελικά έχουμε πέσει όλοι 800-900 ευρώ. Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Χαλυβουργική άνθρωπος που να παίρνει πάνω από 1.000 ευρώ. Δηλαδή πόσο έχει μειωθεί ο μισθός σου; Με όλα αυτά, η μείωση στα λεφτά που μπαίνουν στη τσέπη μας, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, είναι γύρω στο 30-40% μέσο όρο. Και να υπολογίζουμε ότι γύρω στα 500 ευρώ κατά μέσο όρο είναι οι κρατήσεις για ένα μέσο εργαζόμενο στη Χαλυβουργική, γιατί ανήκουμε στα βαρέα και ανθυγιεινά. Πριν από οκτώ μήνες η εργοδοσία επικαλέστηκε την βιωσιμότητα. Σήμερα τι επικαλείται; Επικαλείται το υψηλό κόστος της παραγωγής, παρότι οι ίδιοι οι εργοδότες, όλοι οι μεγάλοι σύνδεσμοι των εργοδοτών, με μια έκθεση που ετοίμασαν για να τη στείλουν στην σύνοδο κορυφής για την ενέργεια που θα γίνει τον Μάρτη, παραδέχονται πως ό,τι ήταν να πάρουν από τους εργαζόμενους, ό,τι ήταν να γίνει για τη μείωση του εργατικού κόστους, το μείωσαν. Παρόλα αυτά, μας χρησιμοποιούν και πάλι σαν καύσιμη ύλη, μας βγάζουν μπροστά και εν όψει εκλογών για να πάρουν ό,τι μπορούν περισσότερο για την τσέπη τους. Ο Αγγελόπουλος ζητά φθηνότερη ενέργεια. Το ερώτημα είναι, αν πετύχει ο Αγγελόπουλος φθηνότερο ρεύμα από την κυβέρνηση, η θέση των εργαζομένων ποια θα είναι; Θα είναι καλύτερη, χειρότερη; Κατά την εκτίμησή μας, ό,τι και να πετύχουν από μείωση του ρεύματος, στα πλαίσια του διεθνούς περιβάλλοντος, με τα μνημόνια και τις διεθνείς συμβάσεις που έχουν υπογραφεί για την αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας, πιστεύουμε ότι πάλι σε λίγους μήνες θα είμαστε στο δρόμο. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όσα προνόμια και να κερδίζουν οι βιομήχανοι πάντα θα πιέζουν για μείωση του εργασιακού κόστους και καταστροφή των εργασιακών σχέσεων. Στη χθεσινή συγκέντρωση έξω από την πύλη του εργοστασίου, κατά την πανθριασιακή στάση εργασίας που είχατε, άκουσα τον πρόεδρο του σωματείου σας να λέει ότι εχθρός σας είναι η φοβική και άτολμη κυβέρνηση. Πώς μπορεί ένα σωματείο να χαρακτηρίζει άτολμη μια κυβέρνηση που τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει περάσει δεκάδες αντεργατικούς νόμους, δεκάδες νόμους που ευνοούν το κεφάλαιο; Πώς μπορεί ένα σωματείο να θεωρεί ότι βρίσκεται στην ίδια πλευρά με την εργοδοσία, με την κυβέρνηση απέναντι; Τελικά αυτή η κυβέρνηση είναι κοινός μας εχθρός; Ή είναι οι εργαζόμενοι από τη μια μεριά και η κυβέρνηση με το κεφάλαιο από την άλλη; Κανονικά θα έπρεπε να ισχύει το δεύτερο. Και αυτό είναι ένας λόγος που σαν παράταξη (Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία Εργαζομένων Χαλυβουργικής) εδώ και 5 χρόνια έχουμε δημιουργηθεί: η λάθος λειτουργία και το λάθος σκεπτικό του συνδικαλιστικού κινήματος και ιδιαίτερα του σωματείου μας και του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας. Πάντα η πλειοψηφία λειτουργούσε στη λογική της ανάθεσης και της νομιμότητας για να μην έχουμε συνέπειες και κόντρες με τους εργοδότες. Από το 2007 που έκανε τη μεγάλη επένδυση για τα νέα τμήματα, ο Αγγελόπουλος, γύρω στα 200-300 εκατομμύρια, κάθε σύμβαση υπογράφονταν υπό καθεστώς εργασιακής ειρήνης. Δηλαδή, για όσο διάστημα ισχύει η εργοστασιακή σύμβαση οι εργαζόμενοι δεν θα εναντιωθούν στην εργοδοσία. Φυσικά, για να μεγαλώσουν κάποιοι το βιογραφικό τους, συμμετείχαμε σε όλες τις γενικές συνελεύσεις και σε όλες τις γενικές απεργίες, για την τιμή των όπλων συμμετείχαμε σε όλες τις «πιστολιές στον αέρα». Στην προχθεσινή συνάντηση στο υπουργείο η εργοδοσία δήλωσε αμετανόητη. Εσείς σαν εργαζόμενοι τι έχετε προγραμματίσει και τι εκτιμάτε για την επόμενη φάση; Μέχρι την Παρασκευή (σ.σ. 21 Φλεβάρη) κάθε μέρα έχουμε τετράωρες στάσεις και συγκεντρώσεις στη πύλη του εργοστασίου. Την Παρασκευή θα γίνει γενική συνέλευση για να δούμε και να οργανώσουμε τις παραπέρα κινητοποιήσεις. Περιμένουμε και τις επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης, αναμένουμε ένα νομοσχέδιο του Χατζηδάκη για την ενέργεια, έχουν και διυπουργική για το ίδιο θέμα της. Στην τριμερή με τον υπουργό η διοίκηση της εταιρείας ήταν ανυποχώρητη. Αρνήθηκε και την πρόταση για αναβολή των διαθεσιμοτήτων για μια εβδομάδα. Σε ερώτηση τι θα γίνει μετά τη λήξη των διαθεσιμοτήτων σφύριζαν αδιάφορα. Σε ερώτηση αν χρησιμοποιούν το μέτρο των διαθεσιμοτήτων για πίεση στη κυβέρνηση για φθηνότερη ενέργεια ή για να κερδίσουν χρόνο ενόψει της συνόδου της ΕΕ για την ενέργεια απάντησαν κυνικά ότι μπορεί και τα δύο. Και δήλωσαν ότι αν δεν τους ικανοποιήσουν τα μέτρα της κυβέρνησης μπορεί να προχωρήσουν και σε κλείσιμο της Χαλυβουργικής. Βέβαια εκτιμώ ότι αυτό δεν θα γίνει, αλλά δεν μπορούμε να στηριχτούμε στα λεγόμενα τους γιατί τα συμφέροντα τους ποτέ δεν είναι ίδια με τα δικά μας.

10 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 11 συνέχεια από τη σελ. 1 Ουκρανία Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης ΗΠΑ και ΕΕ με επικεφαλής την Γερμανία- όχι χωρίς αντιθέσεις μεταξύ τους, καθοδήγησαν και οργάνωσαν στη χώρα αυτή ένα πραξικόπημα. Δε δίστασαν όχι μόνο να χρησιμοποιήσουν όπλα και να προκαλέσουν αιματοχυσία αλλά και να αναδείξουν-επιβάλλουν ως «ηγεσία» της χώρας φασίστες και ακροδεξιούς που εν μέσω της γενίκευσης της κρίσης και των πολλαπλών αντιμαχόμενων παραγόντων, αποκτούν αυξημένο ειδικό βάρος και τα «τάγματα εφόδου» που διαθέτουν γίνονται παράγοντας των εξελίξεων. Ας μην ξεχνάμε ότι το πραξικόπημα συμβαίνει σε μια μεγάλη χώρα της Ευρώπης, στα σύνορα της Ρωσίας, μια χώρα στην οποία είναι εγκατεστημένη η βασική ναυτική πολεμική δύναμη της Ρωσίας, ο στόλος της Μαύρης Θάλασσας, η οποία Ρωσία διατηρεί και εκδηλώνει παγκόσμιου βεληνεκούς ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις! - Η απάντηση της Ρωσίας με την άτυπη αλλά πραγματική πολιτική και στρατιωτική κατάληψη της Κριμαίας και την ανάπτυξη τεράστιων στρατιωτικών δυνάμεων στα ανατολικά σύνορα της Ουκρανίας και την πραγματοποίηση «άσκησης», μαζί με ένα σύνολο πολιτικοδιπλωματικών κινήσεων εντός της Ουκρανίας και διεθνώς, έκλεισαν τον πρώτο κύκλο των γεγονότων αλλά καθόλου δεν «κλείνουν» την κρίση και τους κινδύνους που έχουν πυροδοτηθεί. Αντίθετα, θα λέγαμε πως τα μέχρι τώρα δεδομένα της κατάστασης δεν επιτρέπουν εκτιμήσεις για ισορροπία και συμβιβασμό. Αυτό που μπορεί να καταγραφεί ως «στόμωμα» των ιμπεριαλιστικών κινήσεων και από τις δύο πλευρές είναι τέτοιου χαρακτήρα ώστε να παραπέμπει στην αναζήτηση -εκ μέρους των ιμπεριαλιστών- κλιμάκωσης της έντασης με ρευστά και ανοιχτά πολλά κρίσιμα ζητήματα. Κλιμάκωση της γραμμής της περικύκλωσης Η ανοιχτή αυτή Δυτική επέμβαση στην Ουκρανία προστίθεται βέβαια στην «πορτοκαλί επανάσταση» του 2004, στο σύνολο των «χρωματιστών» επεμβάσεων που καθοδήγησαν κύρια οι ΗΠΑ τα προηγούμενα χρόνια στις χώρες της «Ρωσικής αυλής». Πιο σωστά προστίθεται σε όλα τα γεγονότα που συνιστούν την υλοποίηση της γραμμής της περικύκλωσης της ρώσικης δύναμης, γραμμή που εφαρμόζεται από τις δυνάμεις της Δύσης -των ΗΠΑ πρωτοστατούντων- όλα αυτά τα «νέα χρόνια» μετά το '89. Μια περικύκλωση που ξεκινάει από τις χώρες της Βαλτικής, περνάει από τις χώρες της «νέας Ευρώπης» του Ράμσφελντ (όπως λόγου χάρη η Πολωνία που χρησιμοποιείται δεόντως στην τωρινή κατάσταση), διασχίζει τα κομματιασμένα Βαλκάνια, έχει σημαντικούς κρίκους το αμερικανονατο κό Αιγαίο και την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου γύρω από την Κύπρο, φτάνει στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή και από εκεί στρίβει επιδιώκοντας μέσω Ιράν να ανηφορίσει στον Καύκασο! Σε αυτή την αντιπαράθεση που στον πυρήνα της έχει την αναμέτρηση για την παγκόσμια κυριαρχία και η οποία εξελίσσεται χρόνια τώρα και παρουσιάζει μια σειρά επί μέρους γεωπολιτικές και άλλες συγκρούσεις, εντάσσεται και η σημερινή εξέλιξη στην Ουκρανία. Παρόλα αυτά, η τωρινή παρέμβαση των Δυτικών στην Ουκρανία με τα χαρακτηριστικά της άμεσης και απροκάλυπτης ανάμιξης και την ένταση που έχει, την κατάσταση αποσυγκρότησης έως και διάλυσης που έχει δημιουργήσει στο εσωτερικό της χώρας και στο φόντο των γεγονότων και των εξελίξεων που έχουν μεσολαβήσει τα τελευταία χρόνια και με την παγκόσμια και ολόπλευρη κρίση του συστήματος σε πλήρη εξέλιξη, θα λέγαμε πως είναι πρωτόγνωρη! Ακόμα και αν είναι και πράγματι είναι- ασταθή τα πολιτικά αποτελέσματα που έχει φέρει για τη Δύση η μέχρι τώρα εξέλιξη, δεν είναι καθόλου «σύνηθες» υπουργοί και πολιτικά στελέχη της Δύσης να περιφέρονται στην πρώτη γραμμή των «διαδηλώσεων» ενθαρρύνοντας και καθοδηγώντας την όλη εξέλιξη που υπήρξε. Και δεν είναι καθόλου «σύνηθες» όταν αυτή η χώρα είναι η Ουκρανία με τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε σχετικά με το βάρος της στην παγκόσμια αντιπαράθεση. Όπως δεν είναι καθόλου «απλό» ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, αφού έχει επιβληθεί πραξικοπηματικά η κυβέρνηση που η αθυρόστομη υφισταμένη του είχε απαιτήσει, να κυκλοφορεί στο Κίεβο τάζοντας 1 δις δολάρια αν ικανοποιηθούν παραπέρα οι αμερικάνικες επιδιώξεις! Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως οι ΗΠΑ έχουν εξασφαλίσει την άμεση επιδίωξη τους που είναι η σταθεροποίηση και ενίσχυση με κάθε τρόπο της παρουσίας τους στη χώρα. Στο δυτικό μπλοκ υπάρχουν ήδη ταλαντεύσεις για το αν και πόσο μπορεί να τραβηχτεί κι άλλο το σκοινί για να εκβιαστεί πολιτικοοικονομικά η Ρωσία. Ταλαντεύσεις που καταρχήν εκδηλώνονται από τη Γερμανία που βρίσκεται σε άλλη θέση γεωγραφική, οικονομική, πολιτική και προπάντων στρατιωτικήέναντι της Ρωσίας από αυτή των Αμερικάνων. Ταλαντεύσεις που επίσης οφείλονται συνολικά σε δυτικές ανησυχίες για τις «ανατολικές αντισυσπειρώσεις» που μπορεί να προκαλέσει η κλιμάκωση της έντασης όπως ήδη φάνηκε από την Κίνα. Κι ακόμα, όπως ήδη είπαμε, είναι αμφίβολης ποιότητας η σταθερότητα των πολιτικών καταστάσεων που έχει οικοδομήσει η αμερικάνικη παρέμβαση για λογαριασμό της εντός της Ουκρανίας, όπως χαρακτηριστικά φάνηκε και στην περίπτωση του ναυάρχου που χρίστηκε επικεφαλής της νέας κατάστασης από τους πραξικοπηματίες του Κιέβου, αλλά ο ίδιος αμέσως μετά άλλαξε πλευρά και τάχθηκε υπέρ των ρώσικων συμφερόντων! Η ρώσικη θέση Για το ρώσικο ιμπεριαλισμό, από τη μια, δεν υπάρχει δυνατότητα υποχώρησης απέναντι σε αυτή την αναβαθμισμένη επιθετική κίνηση της Δύσης. Η απώλεια της Ουκρανίας, στην οποία οδηγεί και επιδιώκει το δυτικό πραξικόπημα, θα σήμαινε πριν από όλα ένα στρατηγικής βαρύτητας χτύπημα για τα συμφέροντά του λόγω της ναυτικής του βάσης στην Κριμαία και όλες τις δυνατότητες που αυτή του παρέχει για έξοδο στη Μεσόγειο, και στις παρακάτω θάλασσες της ταραγμένης περιοχής που εκτείνεται από τη Β. Αφρική ως τον Ινδικό ωκεανό. Ταυτόχρονα θα σήμαινε πως χάνει το τεράστιο διαμετακομιστικό σύστημα αγωγών της Ουκρανίας που είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο και με το οποίο μέσω εκβιασμών και πολλαπλών επεισοδίων καταφέρνει ως τώρα όχι απλώς να «πουλάει» φυσικό αέριο στην Ευρώπη αλλά κάτι στρατηγικά περισσότερο: Να διατηρεί ανοιχτή τη δυνατότητα ενεργειακής εξάρτησης των Ευρωπαίων από τη Μόσχα. Και βέβαια αυτή καθεαυτή η γεωστρατηγική απώλεια της Ουκρανίας που από ένα έστω εν δυνάμει βασικό κομμάτι της προωθούμενης Τελωνειακής Ένωσης με σχεδιασμό για την Ευρασιατική Οικονομική Κοινότητα θα μετατραπεί αν υλοποιηθούν τα δυτικά σχέδια- σε χώρα του ΝΑΤΟ μέσα στα ρωσικά σπλάχνα, θα συνιστούσε ίσως μια πολύ σοβαρή οπισθχώρηση του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Στη βάση όλων αυτών των ζητημάτων, η Ρωσία αντέδρασε με τον πιο ανοιχτό και έντονο τρόπο που έχει παρουσιαστεί ως τώρα σε όλη την περίοδο μετά την κατάρρευση του '89. Η κατάληψη της Κριμαίας ήταν αυτό που άμεσα μπορούσε να κάνει και να βάζει φρένο στην εξέλιξη της δυτικής επέμβασης. Ωστόσο, κάθε άλλο Πραξικόπημα από ΗΠΑ-ΕΕ και επίδειξη πυγμής της Ρωσίας έφερε ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός Οι λαοί δεν είναι κρέας για τα κανόνια! παρά άνετη θα είναι η διαχείριση αυτής της κατάληψης, πάνω στην οποία θέλει να χτίσει τη συνέχεια των απαντήσεων της. Τα θεαματικά στρατιωτικά γυμνάσια που διοργάνωσε στα ουκρανικά σύνορα ήταν βέβαια ένα σήμα αποφασιστικότητας όσο διαρκούσαν, αλλά όπως φαίνεται καταρχήν και ο ίδιος ο Πούτιν εκτίμησε πως δεν μπορούσαν να περάσουν τη οριογραμμή. Αν λοιπόν, από τη μια, όπως ήδη είπαμε, δεν μπορεί να κάνει πίσω, από την άλλη και ταυτόχρονα για τη Ρωσία υπάρχει το ερώτημα αν μπορεί να πάει μπρος! Τι θα σήμαινε άραγε αυτό; Την επίσημη προσάρτηση της Κριμαίας; Την ανοιχτή εισβολή στο φιλορώσικο ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας; Αντέχει καταρχήν και από κάθε άποψη τέτοιες επιλογές ο ρώσικος ιμπεριαλισμός; Και τον συμφέρει στρατηγικά ο διαμελισμός της Ουκρανίας στον οποίο αυτές οδηγούν; Δηλαδή η επίσημη εγκατάσταση των Αμερικανονατο κών ακόμα πιο κοντά του; Τα δεδομένα της επέκτασης προς Ανατολάς των ΝΑΤΟ-ΕΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια βεβαιώνουν πως αυτή η εξέλιξη διαρκώς επιβαρύνει για τη Ρωσία το συσχετισμό. Αλλά πάνω από όλα, μιας και πολύ εύκολη συζήτηση γίνεται περί διαμελισμού: Θα γίνει αυτός με συμφωνία «στα χαρτιά», όπως έγινε στην περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας και μόνο αυτής, στις ειδικές συνθήκες κατάρρευσης της τότε ΕΣΣΔ; Ή με πολεμικές σφαγές όπως π.χ. στα Βαλκάνια τη δεκαετία του 1990; Οι σημερινές συνθήκες, η συσώρευση αντιθέσεων προς επίλυση, η γενίκευση της κρίσης καθόλου δεν προεξοφλούν ένα βελούδινο διαμελισμό. Και έτσι προκύπτει ένα πραγματικά εφιαλτικό ερώτημα: Τι θα σήμαινε μια πολεμική αναμέτρηση στο κέντρο της Ευρώπης; Ποιος «προγραμματίζει» και «διασφαλίζει» τη διάρκεια και την έκτασή της; Πρώτες εκτιμήσεις σε ένα αβέβαιο τοπίο Οι Αμερικανοί και συνολικά η Δύση βρίσκονται πια έστω με σχετικά έωλους όρους εντός της Ουκρανίας. Είναι επίσημοι συνομιλητές για το «Ουκρανικό θέμα». Αυτή είναι η ως τώρα επιτυχία τους και θέλουν να την κατοχυρώσουν και βέβαια να την επεκτείνουν. Όλες οι προτάσεις για τη δημιουργία «ομάδας επαφής» στην οποία καλούν τη Ρωσία να συμμετέχει αυτό το νόημα έχουν. Μέσα από αυτή τη διαδικασία επιδιώκουν να στηρίξουν-νομιμοποιήσουν την κυβέρνηση των πραξικοπηματιών τους και να ενισχύσουν τους πολιτικούς και οικονομικούς όρους που έχουν στη χώρα ώστε να διαμορφώσουν καθοριστικά τις μελλοντικές -αλλά όχι μακρινές- εξελίξεις. Ιδιαίτερα οι ΗΠΑ επιδιώκουν με την ένταση της οικονομικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία (με τις σχεδιαζόμενες κυρώσεις) να στριμώξουν και τη Γερμανική πλευρά που εσχάτως επιχειρεί να εμφανιστεί και ως «μεσολαβητής» μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας. Η Ρωσία δεν μπορεί βέβαια να αναγνωρίσει την κυβέρνηση του Κιέβου. «Έχει» την Κριμαία αλλά χρειάζεται χρόνο για να επιχειρήσει με σχετικά «ομαλά μέσα» να ανακτήσει-ισχυροποιήσει τους όρους της συνολικά στην Ουκρανία. Το δύσκολο ερώτημα που αντιμετωπίζει είναι αν θα δεχόταν να πάει σε κάποιο διάστημα η Ουκρανία σε εκλογές με υψηλό όμως πια τον κίνδυνο για τη Ρωσία οι εκλογές να μην δώσουν μια «ρωσική λύση». Επιχειρεί να διαμορφώσει μια πολιτική δυναμική με το δημοψήφισμα στην Κριμαία της 30 Μαρτίου, που θα μπορούσε να το επεκτείνει και στην ανατολική Ουκρανία. Ουσιαστικά τα πραγματικά δεδομένα του ζητήματος συνιστούν μια κατάσταση που ο όποιος συμβιβασμός θα είναι εντελώς προσωρινός και εύθραυστος. Η Δύση έχει αυτό που ονομάζεται κυβέρνηση της Ουκρανίας. Η Ρωσία έχει, με τον τρόπο που την έχει, την Κριμαία, καθώς και σοβαρά ερείσματα στο πιο αναπτυγμένο παραγωγικά κομμάτι της αστικής τάξης, κυρίως στο ανατολικό τμήμα, που αναπτύχθηκε στηριζόμενη από αυτήν ήδη από την περίοδο του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού. Κανείς δεν πρόκειται να παραιτηθεί οικειοθελώς από αυτό που έχει και ο καθένας απαιτεί την παραίτηση του άλλου. Η διέξοδος από αυτή την κατάσταση για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα βρίσκεται στην κατεύθυνση της έντασης. Και η πλευρά που πιέζεται περισσότερο να βρει απάντηση είναι κατά τη γνώμη μας η Ρωσική.Κρίσιμο και αποφασιστικό ζήτημα σε αυτήν την ένταση που αναπτύσσεται παραμένει το πυρηνικό οπλοστάσιο που η κάθε πλευρά διαθέτει και η «αξιοποίησή» του ως έσχατο μέσο «διαπραγμάτευσης». Οδηγείται στα άκρα η αντιπαράθεση Δύσης Ρωσίας Μια κρίση που έρχεται από παλιά και που πάει πολύ μακριά Το ζήτημα των λαών Είναι φανερό ότι οι εξελίξεις αυτές είναι παγκόσμιας σημασίας και φέρνουν μεγάλους κινδύνους για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής και όλου του κόσμου. Πρώτα από όλα, βέβαια, για τον ουκρανικό λαό που βρίσκεται ανάμεσα στους μεγάλους εχθρούς του πλανήτη και τον καλούν να «διαλέξει» ποιον θα ακολουθήσει, σε ποιον θα υποταχτεί, από ποιον θα καταληστευτεί, για χάρη ποιου «προτιμάει» να σφαγιαστεί. Χωρίς υπεκφυγές οφείλουμε να πούμε πως ο λαός της Ουκρανίας χρειάζεται να χαράξει το δικό του δρόμο, να παλέψει για την ανεξάρτητη και αυτοτελή συγκρότηση των δικών του δυνάμεων. Ο δρόμος των σωτήρων και των προστατών-σαν αυτόν που ακολουθούσε και το ΚΚ Ουκρανίας που συμμετείχε στην κυβέρνηση Γιανουκόβιτς-, όχι μόνο δεν απέτρεψε τα χειρότερα αλλά αντίθετα συνέβαλε στο να έρθουν, αφοπλίζοντας πολιτικά και ιδεολογικά την εργατική τάξη και το λαό, δίνοντας τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται τη δίκαιη οργή του ακροδεξιές δυνάμεις και φασιστικές ορδές που εμφανίζουν τις πλάτες των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στις οποίες αναφέρονται ως ελπίδα για τις λα κές ανάγκες. Μετά από αυτή την εξέλιξη, η διατύπωση, σε αναφορά με τις σημερινές συνθήκες της Ουκρανίας, του κάλπικου διλήμματος «δημοκρατία ή φασισμός» σύμφωνα με το οποίο ο λαός της «πρέπει» να στοιχηθεί πίσω από τις ρώσικες επιλογές είναι έως και εγκληματική! Δεν υπάρχει ελευθερία και δημοκρατία για κανέναν λαό όταν αυτός υπάγεται στις επιλογές και τα συμφέροντα της όποιας ιμπεριαλιστικής δύναμης. Οι λαοί κερδίζουν το ψωμί τους και την ελευθερία τους αγωνιζόμενοι ενάντια στους προστάτες, οικοδομώντας αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πάλης, ενάντια σε κάθε αλλαγή συνόρων και σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση και ενισχύοντας την επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση στην πάλη τους. Ανάλογα σοβαρά είναι και τα καθήκοντα που μπαίνουν μπροστά στο δικό μας λαό και τους λαούς της περιοχής μας από τα Βαλκάνια ως τη Μ. Ανατολή, καθώς πρέπει να είναι φανερό ότι οι εξελίξεις στην Ουκρανία επιδρούν ήδη και θα επιδράσουν παραπέρα αρνητικά στην ήδη πολύ βαριά κατάσταση που αντιμετωπίζουμε. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται παραπέρα και οι συνέπειές τους σε όλα τα επίπεδα θα επιχειρηθεί να φορτωθούν στις πλάτες των λαών. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, υποτακτική της Δύσης, έχει ήδη αναγνωρίσει και συνταχθεί με τους πραξικοπηματίες του Κιέβου, και το «λιγότερο» που θα μας προκύψει θα είναι η γιγάντωση των νέων πακέτων αντιλα κών μέτρων για να στηριχθεί η προς Ανατολάς ιμπεριαλιστική επιδρομή της Δύσης. Πολύ περισσότερο που αυτή η επιδρομή έφερε κιόλας κινητικότητα αεροπλανοφόρων στη χώρα μας, φέρνει διχασμούς και σφαγές λαών και εθνοτήτων, ακόμα και κινδύνους ευρύτερων πολεμικών αναμετρήσεων. Μαζικά και αποφασιστικά πρέπει να φωναχτεί πως οι λαοί δεν είναι κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών, πρέπει να αναδειχτεί η αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη και ενότητα όλων των λαών της περιοχής. Αυτή η διάσταση της πάλης είναι αξεδιάλυτα δεμένη με την πάλη για ψωμί, δουλειά και ελευθερία. Ο λαός μας πρέπει και μπορεί να δει κατάματα την πραγματικότητα των ιμπεριαλιστικών μηχανών που αλωνίζουν με κάθε τρόπο χώρες και λαούς, γιατί πρέπει και μπορεί να αγωνιστεί απέναντι τους και να τους νικήσει! εν υπάρχει αμφιβολία πως η αντιπαράθεση ύσης Ρωσίας βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε ένα από τα κρισιμότερα σημεία τών έτσι κι αλλιώς ανταγωνιστικών σχέσεών τους από την περίοδο του τέλους του «ψυχρού πολέμου». Οι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Ουκρανία διαμορφώνουν νέα δεδομένα και έρχονται να ανατρέψουν πλαίσια και σχέσεις σε συνέχεια και σε ευθεία αναλογία με τις ανατροπές του 89. Στρατηγικός στόχος των δυτικών ιμπεριαλιστών από τη μια να επεκταθούν ανατολικά, από την άλλη να εμποδίσουν τη δημιουργία της Ευρασιατικής Ένωσης (που προωθεί ο Πούτιν) με επικεφαλής τη Ρωσία και πιθανότατα και την Κίνα. Εκείνο που φαίνεται να προκύπτει σαν άμεσο αποτέλεσμα της όλης κατάστασης είναι πως η Ουκρανία αυτή τη στιγμή παύει να υφίσταται ως κρατική οντότητα. Από τη μια οι ιμπεριαλιστές της ύσης με μια κυβέρνηση ανδρείκελων διεκδικούν τη νομιμότητα της διακυβέρνησης της χώρας και από την άλλη το Κρεμλίνο να καθορίζει και να καθαρίζει την ελεγχόμενη περιοχή του (νοτιοανατολικά) και να διαμορφώνει «ντε φάκτο» καταστάσεις συνολικότερης αμφισβήτησης του έτσι κι αλλιώς ασταθούς κυβερνητικού συνασπισμού. Μπορεί ο μεταβατικός νέος πρόεδρος Αλεξάντερ Τουρτσίνοφ να θέτει τις ένοπλες δυνάμεις σε ετοιμοπόλεμη κατάσταση, προειδοποιώντας τη Ρωσία πως «η οποιαδήποτε στρατιωτική ενέργεια σε βάρος της χώρας του θα οδηγήσει σε πόλεμο», ωστόσο αυτό αποτελεί μέρος των τυπικών του καθηκόντων. Στην ουσία ισοδυναμεί με ένα απόλυτο «τίποτα» καθώς το ουσιαστικό πρόβλημα ξεπερνά τα όρια τέτοιας κυβέρνησης ανδρείκελων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο αντιναύαρχος Μπερεζόφσκι που λίγες ώρες μετά την προαγωγή του σε αρχηγό του ουκρανικού ναυτικού ανέφερε ότι λαμβάνει διαταγές μόνο από τη διοίκηση του ρώσικου Ναυτικού. Ταυτόχρονα, ωστόσο, όπως αναφέρει το Reuters, «η Ουκρανία ζήτησε από την Ε.Ε., τις ΗΠΑ αλλά και το ΝΑΤΟ να εξετάσουν όλους τους πιθανούς μηχανισμούς που θα διασφαλίσουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας». Και εδώ αναδεικνύεται ένα ουσιαστικό όσο και κρίσιμο ζήτημα. Η επόμενη μέρα της Ουκρανίας. Γιατί, απ ό,τι φαίνεται, αυτή δεν ήρθε με την ανατροπή του Γιανουκόβιτς. Αμερικανοί αξιωματούχοι (με διάφορες δηλώσεις) έχουν αποκλείσει το ενδεχόμενο στρατιωτικών εμπλοκών οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε θερμή κλιμάκωση της αντιπαράθεσης. Το Πεντάγωνο επίσης έσπευσε να ακυρώσει οποιαδήποτε φημολογία ότι οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις είναι έτοιμες να εμπλακούν σε επιχειρήσεις. Το ίδιο και το ΝΑΤΟ. εν είναι μόνο ότι αυτά τα πράγματα πάντα διαψεύδονται κατηγορηματικά και μετά ξεκινούν. Είναι, μάλλον, ότι το ζήτημα είναι πολύ σύνθετο για να ξετυλιχτεί εντελώς γραμμικά Πολλές αναλύσεις καταλήγουν στο συμπέρασμα πως οι δυτικοί ιμπεριαλιστές δείχνουν να φοβούνται (ή να μην είναι έτοιμοι για) μια στρατιωτική επέμβαση. Οι φραστικές αλλά πολύ έντονες προειδοποιήσεις του Ομπάμα για μη χρήση στρατευμάτων από Ρωσία το υπογραμμίζουν. Ταυτόχρονα ωστόσο αναγνωρίζεται, από όλες τις πλευρές, πως λόγω της διακύβευσης καίριων στρατηγικών της θέσεων η Ρωσία θα αναγκαστεί να κινηθεί με αυτό τον τρόπο. Και αυτό είναι το βασικό ερώτημα και από πολλές μεριές. Θα το επιχειρήσει ή όχι η Ρωσία; Ο Πούτιν, παρ ότι έχει την εσωτερική νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο, δείχνει να μη βιάζεται να «αποσχίσει» από την Ουκρανία την Κριμαία και τις νοτιοανατολικές επαρχίες. Συνέχεια στη σελίδα 17

12 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 8 Μάρτη 2014 Αποχή από τις Ευρωεκλογές Το ΚΟ του ΚΚΕ(μ-λ) κατέληξε στη θέση της αποχής από τις ευρωεκλογές όχι «γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει» αλλά γιατί δίνει την πραγματική διάσταση στο σύνθημα της εξόδου από την ΕΕ. Κυρίως, γιατί δίνει μια πολιτική διέξοδο αγωνιστική στις εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων, των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας, των μεταναστών που έχουν τραβήξει τόσο πολλά δεινά τα τελευταία χρόνια, και που μια σημαντική (όχι η μοναδική) αιτία γι αυτά είναι η πολιτική της ΕΕ και η υποταγή της χώρας σ αυτήν. (Από την απόφαση του ΚΟ του ΚΚΕ(μ-λ), 18-19 Γενάρη 2014) Η παραδοσιακή μας θέση της αποχής από τις ευρωεκλογές προέρχεται από τις ακόμα πιο παραδοσιακές θέσεις μας για το χαρακτήρα της ΕΕ και τον πολιτικό στόχο της εξόδου της χώρας μας από αυτήν. Θέσεις που χαρακτηρίζουν την οργάνωσή μας και συχνά τη διαφοροποιούν από άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, οι οποίες, στη βάση των γενικότερων εκτιμήσεών τους για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, προτείνουν στο κίνημα να αγωνιστεί για μια Ευρώπη των λαών ή για τη διάλυση της ΕΕ ή, στην καλύτερη περίπτωση, για αποδέσμευση από την ΕΕ. Η θέση μας για την ΕΕ, παρότι έχει αρκετές φορές αποδοκιμαστεί ως...ξεπερασμένη, αποδεικνύεται πολύ πιο σύγχρονη από διάφορες που κυκλοφορούν στην πολιτική πιάτσα, έχοντας το πλεονέκτημα να επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις. Το ουσιαστικό πρόβλημα δεν είναι ότι η θέση αυτή είναι τόσο παλιά όσο και η...εοκ, αλλά ότι η κυριαρχία των δυνάμεων του συστήματος έχει σπείρει την ηττοπάθεια και τη σύγχυση σε πολλές δυνάμεις της Αριστεράς, οι οποίες, κάτω από το βάρος του αρνητικού συσχετισμού, αναζητούν, με χαρακτηριστική μικροαστική αδημονία, εύκολες λύσεις σε ένα δύσκολο πρόβλημα. Κι έτσι ανακαλύπτουν νέα στάδια ολοκλήρωσης στον καπιταλισμό, διαπιστώνουν δυνατότητες αλλαγής της κατάστασης στα πλαίσια της ΕΕ, ως και πανευρωπαϊκές συμμαχίες οι οποίες θα μπορέσουν να αλλάξουν τον προσανατολισμό της ΕΕ. Ας ξεπεράσουμε, λοιπόν, το δήθεν επιχείρημα ότι αυτά τα λέμε σαράντα χρόνια τώρα. Ας ζητήσουμε γι' άλλη μια φορά να μας εξηγήσουν όλοι αυτοί που αναζητούν άλλες απαντήσεις ποιες ήταν οι ανατροπές εκείνες στη λειτουργία του συστήματος οι οποίες το έφεραν στο επόμενο στάδιο από το ιμπεριαλιστικό, εκείνο των ολοκληρώσεων. Ας μας πουν πού πήγε η θεωρία της παγκοσμιοποίησης, ας ερμηνεύσουν τις κόντρες Γαλλίας-Γερμανίας και την επιμονή της Αγγλίας να παραμένει έξω από το ευρώ. Ας αιτιολογήσουν τη θέση τους ότι π.χ. το γερμανικό κεφάλαιο θα παρατήσει τις επιδιώξεις του στην Ευρώπη και τον κόσμο...έντρομο μπροστά στα εκλογικά ποσοστά του Der Linke, που κι αυτά ποτέ δεν έρχονται τα άτιμα! Δεν περιμένουμε απαντήσεις. Οι διαφόρων ειδών τάχα μοντέρνες θεωρίες που έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια έρχονται από πολύ παλιά, ήταν ξεχασμένες, ηττημένες και καταχωνιασμένες κυριολεκτικά στα...αζήτητα της Αριστεράς για δεκαετίες ολόκληρες και τώρα ξεθάβονται, ξεσκονίζονται και γυαλίζονται όχι επειδή ξαφνικά βρήκαν τη θέση τους στην Ιστορία, αλλά επειδή η ήττα της Αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κινήματος άφησε χώρο για να ανθίσουν τα...ζιζάνια. Η ΕΟΚ ξεκίνησε ως μια συνεργασία των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στον τομέα της οικονομίας, ακριβώς όπως έλεγε και το όνομά της, ως μια κοινή ευρωπαϊκή αγορά. Στόχος ήταν η επίτευξη καλύτερων θέσεων στον ανταγωνισμό με τους Αμερικάνους κι αυτό μπορούσε να γίνει μόνο στο οικονομικό πεδίο, γιατί στο στρατιωτικό-στρατηγικό πολύ απλά...δεν τους έπαιρνε, με τα μισά πυρηνικά της ΕΣΣΔ στραμμένα στην Ευρώπη, την οποία, ουσιαστικά, προστάτευαν τα αμερικάνικα πυρηνικά στα εδάφη της. Η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ άλλαξε τα δεδομένα και τις ισορροπίες σε όλον τον κόσμο. Η ΕΟΚ έγινε ΕΕ, επιδιώκοντας πιο αναβαθμισμένη συνεργασία μεταξύ των μελών της, τέτοια που να επεκτείνεται και στο πολιτικό και στο στρατιωτικό πεδίο. Αυτό ήταν αποτέλεσμα, όμως, όχι μιας τάσης...ολοκλήρωσης, αλλά των δυνατοτήτων που είδαν οι βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για αναβάθμιση του ρόλου τους στο παγκόσμιο σκηνικό. Το όλοι εναντίον όλων έγινε το βασικό χαρακτηριστικό που μέχρι και σήμερα δεσπόζει στις σχέσεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Και θα δεσπόζει όσο το κεφαλαιώδες ζήτημα των συμμαχιών παραμένει ανοιχτό. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί είναι αυτοί που κινούν τις εξελίξεις και όχι η συνεργασία ή, πολύ περισσότερο, η ολοκλήρωση. Η ΕΕ είναι, λοιπόν, μια λυκοσυμμαχία. Μια συνεργασία η οποία έχει αποφέρει σημαντικά οφέλη στους ισχυρούς της Ευρώπης, με βασικότερο τη δυνατότητα που τους έχει δώσει να μεταφέρουν βίαια τον πλούτο από τις φτωχότερες χώρες στα ταμεία τους, να εκμεταλλεύονται λαούς, ορυκτό πλούτο, γεωγραφική θέση, υποδομές. Αυτό είναι και το μόνο σημείο στο οποίο σταθερά συμφωνούν οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές: ότι οι λαοί θα πρέπει να την πληρώσουν. Το πώς θα μοιραστεί η λεία είναι άλλο θέμα, βέβαια, κι εκεί οι συμφωνίες δεν είναι και πολύ συχνές. Σε όλη την πορεία της ΕΕ, οι βασικές δυνάμεις της επιχειρούσαν να πείσουν τους λαούς για το εγχείρημά τους. Πέρα από τη δημαγωγία περί της νέας λαμπρής εποχής που ανέτειλε, σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι θεσμοί της ΕΕ. Οι θεσμοί ήταν αναγκαίοι, φυσικά, γιατί έπρεπε με κάποιον τρόπο να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο λειτουργίας το οποίο θα έθετε και τα απαραίτητα όρια ανάμεσα στις βασικές δυνάμεις. Τέτοιοι θεσμοί είναι η Κομισιόν, το Συμβούλιο Κορυφής, οι σύνοδοι των υπουργών. Εκεί όπου παίρνονται πραγματικά οι αποφάσεις, εκεί που γίνεται το παιχνίδι ισχύος ανάμεσα στους δυνατούς, με τους αδύνατους συνήθως να περιορίζονται σε ρόλο παρατηρητή. Τέτοιος θεσμός, όμως, δεν είναι το ευρωκοινοβούλιο. Πρόκειται για ένα όργανο χωρίς αρμοδιότητες, που έχει, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο τη δυνατότητα να γκρινιάζει για τις αποφάσεις της Κομισιόν. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του πρόσφατου ψηφίσματός του ενάντια στην τρόικα (!) το οποίο, βέβαια, ήρθε τέσσερα χρόνια μετά την ενεργοποίησή της και μάλλον δε θα προκαλέσει και τη διάλυσή της! Το ευρωκοινοβούλιο και οι ευρωεκλογές έγιναν για έναν και μόνο λόγο: για να προσδώσουν στο αντιδραστικό οικοδόμημα της ΕΕ ένα δημοκρατικό προσωπείο, για να κοροϊδέψουν τους λαούς ότι τάχα κι αυτοί συμμετέχουν, με την ψήφο τους, στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων για την Ευρώπη. Ποιο λόγο, λοιπόν, θα είχε μια αριστερή δύναμη, η οποία βλέπει έτσι τα πράγματα, να συμμετέχει στις ευρωεκλογές; Εμείς δε βλέπουμε κανέναν, γι' αυτό και απέχουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε, δεν έχει κανένα τέτοιο θέμα γιατί απλά δεν είναι εναντίον της ΕΕ, ούτε καν του ευρώ. Το ΚΚΕ εδώ και χρόνια έχει βάλει στην πρώτη γραμμή τις οποιεσδήποτε εκλογές. Κι όσο για τις άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, πάντα φροντίζουν να βρουν τους λόγους για να κατέβουν με αντικαπιταλιστικά και αντιιμπεριαλιστικά πλαίσια, φυσικά! Γιατί, όμως, το ΚΚΕ(μ-λ) δεν κρατά την ίδια στάση στις εθνικές εκλογές; Μήπως βλέπει δυνατότητες αλλαγής της κατάστασης μέσα από το εθνικό κοινοβούλιο και όχι από το ευρωπαϊκό; Ετσι κι αλλιώς αν οι εκλογές άλλαζαν το σύστημα θα ήταν παράνομες, όπως έλεγε ο Μαρξ, οπότε προς τι ο διαχωρισμός; Το εθνικό κοινοβούλιο έχει αρμοδιότητες. Είναι η βάση της αστικής δημοκρατίας. Και δεν είναι τυχαίο ότι όταν ο λαός θέλει να παλέψει ενάντια στην κυβέρνηση, θα διαδηλώσει στη βουλή, δε θα πάει...στις Βρυξέλλες. Γιατί, στο κάτω κάτω, στη δικιά του κυβέρνηση χρεώνει ότι εφαρμόζει πιστά τις επιταγές της ΕΕ. Κι αν χρεώνει και στην ίδια την ΕΕ τα κρίματά της, ουσιαστικά τα χρεώνει στις κυβερνήσεις των ισχυρών μελών της και σίγουρα όχι στο ευρωκοινοβούλιο. Ακούμε κι άλλα...επιχειρήματα. Οτι αν το κίνημα και η Αριστερά έχει ευρωβουλευτές θα μπορεί να παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις και να ενημερώνεται από πρώτο χέρι για τις διεργασίες στην ΕΕ. Κι έτσι θα μπορεί και να αποκαλύπτει τον αντιδραστικό χαρακτήρα της, αλλά και να χαράζει την τακτική και τη στρατηγική της καλύτερα. Λες και δεν ξέρει το σύστημα τι να δημοσιοποιεί και τι όχι, λες και δεν έχει μηχανισμούς για να κινεί υπόγεια τα νήματα και, εν πάσει περιπτώσει, λες και ο λαός χρειάζεται ποιος ξέρει ποιες αποκαλύψεις για να καταλάβει ότι η ΕΕ κλέβει τον ιδρώτα του και τη ζωή του! Ειδικά τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια μνημόνια! Από αλλού ακούμε ότι όπως μια αριστερή και κομμουνιστική δύναμη συμμετέχει στις εθνικές εκλογές για να της δοθεί η δυνατότητα να φτάσουν οι απόψεις της σε περισσότερο κόσμο, έτσι μπορεί να κάνει και στις ευρωεκλογές, για τους ίδιους λόγους. Το ερώτημα εδώ είναι για ποιες ακριβώς απόψεις μιλάμε και αν η συμμετοχή στις ευρωεκλογές τις εξυπηρετεί ή όχι. Αν η άποψη είναι η Ευρώπη των λαών, τότε πράγματι δικαιολογείται η συμμετοχή. Αν, όμως, είναι η έξοδος της χώρας από την ΕΕ, δε δικαιολογείται. Κλείνοντας, θα θέλαμε να θυμίσουμε τις ευρωεκλογές του 1999, οι οποίες έγιναν λίγες μόνο μέρες μετά τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία, στους οποίους συμμετείχαν σύσσωμοι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Τότε είχαμε κυκλοφορήσει μια πετυχημένη αφίσα με μια κάλπη-βόμβα και το σύνθημα Καμιά ψήφος σ' αυτήν την κάλπη. Αν τότε μας φαινόταν αδιανόητο να συμμετέχουμε στις εκλογές των μακελάρηδων του σέρβικου λαού, τώρα μας φαίνεται ακόμα πιο αδιανόητο να συμμετέχουμε στις εκλογές αυτών που, εδώ και τέσσερα χρόνια, έχουν προκαλέσει τόσα δεινά στο δικό μας λαό. Ηδη στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2009 καταγράφηκε το πολύ υψηλό για τα ελληνικά δεδομένα ποσοστό αποχής του 50% περίπου. Η τάση αυτή έχει κάθε λόγο να ενισχυθεί φέτος. Ο λαός μας έχει κάθε λόγο να γυρίσει την πλάτη στα καλέσματα τόσο των δυνάμεων του συστήματος, όσο και των υποτιθέμενων αριστερών που εποφθαλμιούν την εξουσία. Το πραγματικό χαστούκι ο λαός δε θα το δώσει στην κάλπη, αλλά στο δρόμο!

Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 13 Ο λαός της Κύπρου στη δίνη των μνημονίων και των ιμπεριαλιστικών εκβιασμών Οι καταιγιστικές εξελίξεις στην Ουκρανία, έστω και αν δεν κλιμακωθούν παραπέρα, αποτελούν ήδη ένα νέο δεδομένο στην πάγια σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας και ιδιαίτερα ΗΠΑ- Ρωσίας. Η σοβαρότητα και η κρισιμότητα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού με επίδικο μια κεντροευρωπαϊκή χώρα επισκιάζει τις εξελίξεις σε μια σειρά άλλα μέτωπα. Όμως ταυτόχρονα και στο βαθμό που η κεντρική σύγκρουση αγριεύει τα επιμέρους μέτωπα μπορούν και αυτά να αναβαθμιστούν επικίνδυνα. Ιδιαίτερα μάλιστα σε περιοχές όπου ήδη υπήρχαν και υπάρχουν σοβαρές εκκρεμότητες και κρίσιμα επίδικα για τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Το Κυπριακό είναι ένα τέτοιο μέτωπο καθεαυτό και πολύ περισσότερο σε συνάρτηση με τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής της νοτιανατολικής Μεσογείου. Στη Συρία ο Άσαντ ενισχύεται αξιοποιώντας τη σύγκρουση των ισλαμιστών αντικαθεστωτικών, αλλά η σταθερότητα ανήκει στο παρελθόν πλέον και για αυτή τη χώρα, όπως άλλωστε και για το γειτονικό Ιράκ. Ο αναβρασμός και η αστάθεια είναι επίσης δεδομένα για τις κουρδικές περιοχές. Η αλλαγή σκηνικού στο Ιράν έχει αναστατώσει την Αραβική χερσόνησο με μια σειρά ευρύτερες επιδράσεις. Στην Τουρκία ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος Ερντογάν βάλλεται συστηματικά. Η αναστάτωση στην περιοχή είναι γενικευμένη και ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός άγριος. Στη Συρία η ειρήνευση δεν ήρθε ούτε με τη Γενεύη ΙΙ, ούτε φαίνεται να έρχεται. Αντίθετα, η γενικότερη όξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού κάνει τα πράγματα πιο επικίνδυνα. Οι ΗΠΑ στη βάση όλων των προηγούμενων επιδιώκουν γρήγορα λύση του Κυπριακού κομμένη στα μέτρα τους - αναφερθήκαμε σ αυτό στην προηγούμενη «Προλεταριακή Σημαία». Ήδη το κοινό ανακοινωθέν αναγνωρίζει τα τετελεσμένα της κατοχής (δύο κράτη), κατοχυρώνει τις αγγλικές βάσεις, την άμεση επιδιαιτησία των ΗΠΑ και την έμμεση μέσω Ελλάδας και Τουρκίας, που εμπλέκονται στην τετραμερή διαπραγμάτευση η οποία ήδη εξελίσσεται. Ταυτόχρονα η επιβολή των μνημονίων των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών καλά κρατεί και έχει ήδη βυθίσει την οικονομία της Κύπρου στην ύφεση και το λαό της στη φτώχεια και την ανεργία. Οι λαϊκές κινητοποιήσεις για τις ημικρατικές και ο μονόδρομος του λαού της Κύπρου Είναι αλήθεια πως η φούσκα της κυπριακής οικονομίας είχε πολύ αέρα και έσκασε απότομα και με πολύ θόρυβο. Οι Άγγλοι θρέψανε ένα αστικό κηφηναριό στο νησί με τον τουρισμό, οι Ρώσοι με τις τράπεζες και τις υπηρεσίες. Τελευταία ήρθε η ευρωπαϊκή κοσμογονία που οδήγησε στη σύγκρουση Ρωσίας-Γερμανίας και επέβαλε τα μνημόνια στον κυπριακό λαό. Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. κάθε άλλο παρά κατοχυρώνει τη σταθερότητα στο νησί και σε καμιά περίπτωση δεν λύνει για τους κατοίκους του το πρόβλημα της διχοτόμησης και της κατοχής. Μα και στο επίπεδο της οικονομίας η απαίτηση για προσαρμογή και έλεγχο με βάση τις ευρωπαϊκές νόρμες έχει στριμώξει ασφυκτικά την κυπριακή αστική τάξη. Αυτό εκδηλώθηκε στην πρώτη ψηφοφορία στις 27 Φλεβάρη, όταν καταψηφίστηκε η ιδιωτικοποίηση των ημικρατικών που επέβαλε το μνημόνιο. Ταυτόχρονα όμως (και αυτό φάνηκε στη δεύτερη ψηφοφορία, που έγινε πέντε μέρες μετά, στις 4 Μάρτη), η κυπριακή αστική τάξη έχει τους λόγους της να ποντάρει στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, παρά τη λαϊκή κατακραυγή. Μιλάμε για μια αστική τάξη έντονα αεριτζίδικη, σχεδόν αποκλειστικά στον τριτογενή τομέα, με έντονο τον κοσμοπολιτισμό της υποτέλειας στους κάθε λογής ιμπεριαλιστές. Παρ όλο που αυτά τα χαρακτηριστικά της αστικής τάξης με κύριο εκπρόσωπο τον Αναστασιάδη του ΔΗΣΥ οδηγούν σε επικίνδυνα μονοπάτια, ωστόσο λείπει σήμερα ο μόνος παράγοντας που θα μπορούσε να τους φράξει το δρόμο. Η μεταστροφή της στάσης του ΔΗΚΟ μέσα σε πέντε μέρες, έχει να κάνει με τη σύμπλεξη των πιέσεων από τις ΗΠΑ για άμεσο προχώρημα των διαπραγματεύσεων που αγγίζουν ήδη τα βαθιά και των μνημονιακών και άλλων πιέσεων της ΕΕ και των Γερμανών. Ούτε το ΔΗΚΟ ούτε κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα στην Κύπρο δεν έχει, ούτε μπορεί να έχει, αντιιμπεριαλιστική στάση. Γι αυτό και η απόσυρση των υπουργών του δημιουργεί στο ίδιο το ΔΗΚΟ προβλήματα (παραίτηση Λακοτρύπη) και δεν πτοεί ιδιαίτερα τον Αναστασιάδη που αντιμετώπισε το ζήτημα ταχτικά με παραίτηση όλων των υπουργών. Σίγουρα οι πολιτικές αναταράξεις δείχνουν την κρισιμότητα των καιρών, όμως είπαμε τι λείπει. Oι απεργίες στις ημικρατικές (ηλεκτρισμός, επικοινωνίες κ.λπ.) και οι 6.000 διαδηλωτές μπροστά από τη Βουλή την Πέμπτη 27 Φλεβάρη, που απέτρεψαν προσωρινά την υπερψήφιση της ιδιωτικοποίησης, έκαναν πολλούς να ανησυχήσουν και σίγουρα σηματοδοτούν κάτι σημαντικό για το μέλλον αυτού του λαού. Ο λόγος που ανησύχησαν τα αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία στο νησί και άρχισαν να εκτοξεύουν τις γνωστές και στον ελληνικό λαό απειλές δεν έχει να κάνει με το επίπεδο συγκρότησης του λαϊκού κινήματος στην Κύπρο, που είναι σίγουρα χαμηλό. Κάτι τέτοιο το γνωρίζει το εκεί σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης μιας και έχει καταφέρει τον πλήρη έλεγχο και με κυβερνητική δοκιμασία της Αριστεράς, που χρόνια τώρα εκπροσωπεί το ΑΚΕΛ. Όμως είναι τόσο λεπτές οι ισορροπίες και οι χειρισμοί της κυπριακής αστικής τάξης στα τεντωμένα σχοινιά του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, που κάθε άλλο παρά έχει την πολυτέλεια να χειριστεί εύκολα έναν λαό όταν η ίδια η πραγματικότητα του διαλύει τις αποπροσανατολιστικές αυταπάτες. Σίγουρα έχει πολύ δρόμο η λαϊκή πάλη στην Κύπρο μέχρι να ξετινάξει από πάνω της τον εθνικισμό, τις αταξικές ρεφορμιστικές αντιλήψεις που χρόνια σπέρνει η ίδια η Αριστερά του και τις επικίνδυνα λαθεμένες απόψεις για το ρόλο των κάθε λογής ιμπεριαλιστών. Το πρόβλημα του κάθε λαού είναι το πρόβλημα της Αριστεράς του. Γιατί κάθε λαός έχει ανάγκη και γεννά μέσα από την πάλη του την Αριστερά που συγκροτεί τον κόσμο της δουλειάς, κόντρα στον κόσμο της εκμετάλλευσης. Στην Κύπρο η αστική τάξη γεννήθηκε με την ανοχή και την εύνοια του ιμπεριαλισμού (αρχικά του εγγλέζικου) για να τον υπηρετεί. Αντίθετα οι ταξικοί αγώνες ήρθαν από την αρχή σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και χτυπήθηκαν ανελέητα. Όταν στην Αριστερά επικράτησε η γραμμή της ταξικής συμφιλίωσης επικράτησε ταυτόχρονα και η υποταγή στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που κάθε φορά επέβαλλαν οι συσχετισμοί. Μεγάλη η συζήτηση και δεν είναι δυνατόν να ανοιχτεί ουσιαστικά και μάλιστα σε ένα άρθρο. Με ένα τέτοιο πνεύμα όμως οφείλουν οι πραγματικοί αριστεροί και οι κομμουνιστές σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία να δουν τις εξελίξεις στο νησί. Και λέμε σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία γιατί στην ανάπτυξή του ένας λαϊκός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας στο νησί σίγουρα θα είναι χρήσιμος για τη φιλία των λαών και τα κινήματα σε Ελλάδα Τουρκία, μα ταυτόχρονα θα έχει και έχει ήδη την ανάγκη της στήριξής τους. Οφείλουμε απ αυτή την άποψη να καταδικάσουμε τη λακέδικη στάση του Βενιζέλου και της κυβέρνησης Σαμαρά, που στηρίζει ξεδιάντροπα το νέο «σχέδιο Ανάν» με την αποδοχή της τετραμερούς διαπραγμάτευσης και συνολικότερα. Ταυτόχρονα και μπροστά στις επικίνδυνες εξελίξεις που φέρνει για τους λαούς η όξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού οφείλουμε να συμβάλουμε στην ενίσχυση της αλληλεγγύης των λαών και των αγώνων τους ενάντια στην εκμετάλλευση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Η πάλη των Κυπρίων ενάντια στα ληστρικά μνημόνια της ΕΕ και τα εκβιαστικά ιμπεριαλιστικά σχέδια έχει ανάγκη την αλληλεγγύη και τη στήριξη του λαού μας. Οι αστικές τάξεις και τα κατεστημένα των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων έχουν μάθει να λειτουργούν με όρους τυχοδιωκτισμού και υποτέλειας. Ο κόσμος της δουλειάς (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι) με όλα τα βάσανα που έχει υποστεί στο παρελθόν και συνεχίζει να υφίσταται έχει ανάγκη ζωής να παλέψει ξανά για την ειρήνη, το δίκιο και την πρόοδό του. Κάτι τέτοιο τον φέρνει σε σύγκρουση με τα μνημόνια της φτώχειας, την άγρια εκμετάλλευση, μα και με τους σχεδιασμούς των κάθε λογής ιμπεριαλιστών. Μοιάζει αδύναμος ο κυπριακός λαός όσο διστάζει να σηκώσει το ανάστημά του - και αυτό ισχύει για κάθε λαό. Η ζωή όμως ιδιαίτερα σ αυτούς τους καιρούς τον ωθεί ξανά στο μονόδρομο του αγώνα. Όπως και κάθε λαό κόντρα στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης, του φασισμού και του ιμπεριαλισμού που ρημάζει χώρες και λεηλατεί λαούς. Οι λαοί της αιματοβαμμένης Βοσνίας, που ξεπερνούν τους εθνικισμούς που τους έσπειρε ο ιμπεριαλισμός, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς και τις τεράστιες δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν, δείχνουν το δρόμο. Το μονόδρομο των λαών!

14 Προλεταριακή Σημαία ΝΕΟΛΑΙΑ Σάββατο 8 Μάρτη 2014 Οι διαγραφές στο προσκήνιο Μια αιχμή πάλης για το φοιτητικό κίνημα Τ ην ίδια στιγμή που έχουν ανοίξει πολλαπλά μέτωπα επίθεσης απέναντι στο λαό και τους εργαζόμενους, το σύστημα φαίνεται αποφασισμένο να προχωρήσει στην εφαρμογή των πιο αντιλα κών κατευθύνσεων και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με βάση άρθρο που πρωτοεμφανίστηκε στην εφημερίδα «Έθνος», 180.000 φοιτητές βρίσκονται υπό την απειλή της διαγραφής, ενώ τον Ιούνιο θα διαγραφούν οι αριθμοί μητρώων όσων είναι εγγεγραμμένοι πριν το 2006. Ήδη όλα τα αστικά Μ.Μ.Ε. οργιάζουν πάνω στο θέμα των διαγραφών και φέρνουν επιτακτικά το ζήτημα στο προσκήνιο. Η υστερία πάνω στο θέμα των διαγραφών στρώνει το έδαφος για την επικείμενη πλήρη εφαρμογή τους. Είναι ξεκάθαρο πως σε μια διαρκή διαδικασία πλήρους αναπροσαρμογής της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στις συνθήκες της επίθεσης, στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που αυτή επιβάλλει, η εφαρμογή των διαγραφών θα αποτελέσει κομβικό σημείο στην εδραίωση της αντιλα κής πολιτικής στα πανεπιστήμια, που προωθείται τα τελευταία χρόνια από τις αστικές κυβερνήσεις. Όλες οι αντιδραστικές διατάξεις νόμων που έχουν θεσπιστεί κατά καιρούς από τα αστικά επιτελεία είναι κατευθύνσεις ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, όπως της Ε.Ε. (βλέπε συνθήκη Μπολόνια), που έρχονται να οικοδομήσουν μια αφόρητη πραγματικότητα για τα παιδιά των φτωχών και λα κών οικογενειών. Η όλο και αυξανόμενη ένταση των ταξικών φραγμών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δείχνει ξεκάθαρα πως το «πανεπιστήμιο των λίγων και εκλεκτών» είναι προ των πυλών. Ήδη το χτύπημα της φοιτητικής μέριμνας και της δωρεάν εκπαίδευσης (δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα), αλλά και η ολοένα εντατικοποίηση των σπουδών, σε συνδυασμό με την απειλή διδάκτρων και διαγραφών (στα ν+2 ή 2ν χρόνια σπουδών) έρχονται να κάνουν απαγορευτική τη συνέχιση των σπουδών για φοιτητές από τα πληττόμενα, φτωχά, λα κά στρώματα της κοινωνίας. Η ασφυχτική πραγματικότητα πάνω στην οποία θα βρει το σύστημα το έδαφος για το προχώρημα της επίθεσης έχει αρχίσει να διαμορφώνεται. Με βάση την εντατικοποίηση, έχει διαμορφωθεί μια διαδικασία πειθάρχησης και διαμόρφωσης όρων ώστε ο φοιτητής να μη σηκώνει κεφάλι ούτε για να αγωνιστεί απέναντι σε αυτό που έρχεται. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση προνοεί και εφαρμόζει κατά κύματα τις διαγραφές. Ξεκινά μάλιστα με αρκετά πληττόμενα κομμάτια φοιτητών, που έχουν δυσκολευτεί κατά πολύ να ανταπεξέλθουν στις σπουδές (πολλοί από αυτούς μάλιστα είναι και εργαζόμενοι φοιτητές). Αυτούς που τα ίδια τα αστικά Μ.Μ.Ε. πρόφτασαν να αποκαλέσουν «αιώνιους», για να «δικαιολογήσουν» την επερχόμενη διαγραφή τους και να ενεργοποιήσουν από τώρα τα αντανακλαστικά του κοινωνικού αυτοματισμού στις φοιτητικές μάζες. Οι ενστάσεις που έκφρασαν οι πρυτάνεις ως προς τον αριθμό των διαγραφόμενων φοιτητών δείχνει τον σκεπτικισμό τπυς ως προς τη δυνατότητα να επιτευχθεί χωρίς να διασαλευτεί η «κοινωνική ειρήνη» στον χώρο τον ΑΕΙ, αλλά και την μεθοδευμένη τρομοκράτηση των φοιτητών που επιχείρησε το υπουργείο και τα παπαγαλάκια του. Όπως και να χει, πάνω στο ζήτημα των διαγραφών θα παιχτούν πολλά παιχνίδια στην πλάτη των φοιτητών. Είναι ξεκάθαρο πως το ζήτημα των διαγραφών, ως κομβικό σημείο για το τσάκισμα των δικαιωμάτων των φοιτητών και την επιβολή των πιο ασφυχτικών όρων για τα φτωχοποιημένα λα κά στρώματα, πρέπει να αποτελέσει αιχμή σύγκρουσης για το φοιτητικό κίνημα. Για να είναι αυτή όμως νικηφόρα σημαίνει πως πρέπει να προσπεραστούν κάθε λογής εμπόδια. Φραγμοί που θέτουν λογικές στη βάση του αποπροσανατολισμού και της προώθησης ατομικού δρόμου για τους φοιτητές, αλλά και λογικές δυνάμεων που βλέπουν το κάθε κίνημα που ξεσπάει σαν μια απλή καταγραφή στις επερχόμενες απανωτές κάλπες. Το ζήτημα αυτό μπορεί και πρέπει να αναδειχτεί σε κεντρική πολιτική μάχη για το φοιτητικό κίνημα μέσα από την ενεργοποίηση των συλλογικών οργάνων των φοιτητών. Κανένας φαντάρος να μην υπακούσει στα πολεμικά κελεύσματα των ιμπεριαλιστών Καμία συμμέτοχη στο έγκλημα που γίνεται στην Αφρική Μ ετά τη Λιβύη, το Μάλι και την Ακτή του Ελεφαντοστού, σειρά είχε η επέμβαση στην Κεντροαφρικανική ημοκρατία από τους Γάλλους ιμπεριαλιστές. Η επέμβαση που εξελίσσεται από τις 5 του εκέμβρη έχει την ανοχή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και την έγκριση του ΟΗΕ. Η κίνηση αυτή έχει σαν στόχο την εκμετάλλευση των πλούσιων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας σε πετρέλαιο, χρυσό,διαμάντια και ουράνιο, αλλά συνιστά και μια προσπάθεια «απάντησης» στην αυξανόμενη οικονομική και πολιτική επιρροή των Κινέζων στην περιοχή. Στις 20 Γενάρη, η σύνοδος των Υπ. Εξωτερικών της Ε.Ε. ενέκρινε την αποστολή 1.000 στρατιωτών καθώς και τη λειτουργία επιχειρησιακού κέντρου των ευρωπαϊκών δυνάμεων, το «Ελληνικό Στρατηγείο Επιχειρήσεων Ευρωπαϊκής Ένωσης», στη Λάρισα, υπό γαλλική διοίκηση, απορρίπτοντας το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για Έλληνα διοικητή. Στη Λάρισα θα μεταφερθούν 700 1.000 μισθοφόροι από την Ευρώπη, οι οποίοι θα εκπαιδευτούν και στη συνέχεια θα μεταφερθούν στην χώρα της Αφρικής για να συμμετέχουν στην ιμπεριαλιστική επέμβαση. Η ελληνική κυβέρνηση, υπό τις επιταγές των ξένων πατρώνων της, δίνει στην κυριολεξία γη και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές για να πραγματοποιούν τις επεμβάσεις τους, να μακελεύουν λαούς και να σπέρνουν το μίσος, τον εθνικισμό και τις θρησκευτικές διχόνοιες στους λαούς της Αφρικής. Και σαν να μην έφτανε η παραχώρηση βάσεων και ζωτικού χώρου για να εκπαιδεύουν το δυναμικό τους, τώρα φαντάροι του ελληνικού στρατού μετατίθενται στο 485 τάγμα διαβιβάσεων, στην πρώτη στρατιά της Λάρισας, για να τεθούν στην υπηρεσία του Ευρωπαϊκού στρατηγείου. Το έμψυχο δυναμικό θα βοηθήσει στο νέο αυτό ιμπεριαλιστικό έγκλημα που πλασάρεται από την κυβέρνηση και την Ε.Ε. σαν «ανθρωπιστική αποστολή» και συνεισφορά «στην ασφάλεια και τη σταθερότητα της χώρας». Ήδη όσοι φαντάροι αρνήθηκαν να συμμετέχουν, επί της ουσίας, σε αυτό το έγκλημα έχουν κυρώσεις από φυλακές μέχρι απειλές για στρατοδικεία. Η ντόπια αστική τάξη έχει φτάσει τον ελληνικό λαό σε πρωτόγνωρα επίπεδα φτώχειας και εξαθλίωσης υιοθετώντας την πολιτική της Τρόικα και του ΝΤ. Παράλληλα με την εντεινόμενη επίθεση στα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας, το κεφάλαιο εκβιάζει και εμπλέκει τους νέους της χώρας στα πολεμικά σχέδια των μακελάρηδων της γης. Η νεολαία σήμερα δεν έχει να περιμένει τίποτα από τους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους υποτακτικούς τους, δεν έχει μέλλον στο σύστημα αυτό της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας και των δολοφονικών πολέμων. Πρέπει να αρνηθεί κάθε συμμετοχή στο έγκλημα αυτό και να παλέψει κόντρα στην πολιτική του συστήματος για να διεκδικήσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες της. Πρέπει να στηριχθεί κάθε προσπάθεια άρνησης συμμετοχής στο εκστρατευτικό σώμα που έχουν ήδη δρομολογήσει φαντάροι που εμπλέκονται, ανοίγοντας το ζήτημα στην κοινωνία και τη νεολαία και όχι περιορίζοντάς το στα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων.

Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 15 Πρώτες εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τις πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις Π ρόωρα και άδοξα έληξαν τελικά τα αγροτικά μπλόκα. Και αυτή τη φορά σπάζοντας τη «παράδοση» που θέλει τους Καρδιτσιώτες αγρότες πρώτους να βγαίνουν και τελευταίους να φεύγουν από τα μπλόκα. Φέτος ήταν το μπλόκο της Νίκαιας που πρώτο απ όλα τα υπόλοιπα μπλόκα, αμέσως μετά το συλλαλητήριο της Αθήνας, ανακοίνωσε αναστολή των κινητοποιήσεων και «κλιμάκωση» στο Κιλελέρ. Οι φτωχομεσαίοι αγρότες για πάνω από ένα μήνα, όχι μόνο στα μπλόκα αλλά και πριν, στις πλατείες των χωριών, στις συσκέψεις και στις κινητοποιήσεις, έδωσαν ένα πολύμορφο και πολυήμερο αγώνα. Ήταν ένας αγώνας ενάντια στην αντιαγροτική και αντιλαϊκή πολιτική που μειώνει το αγροτικό εισόδημα, φορτώνει φόρους και χαράτσια στην αγροτική οικογένεια, φέρνει φτώχεια και εξαθλίωση στα χωριά. Ήταν ένας αγώνας ενάντια στην πολιτική που ξεκληρίζει τους φτωχομεσαίους αγρότες, που τους διώχνει από την αγροτική παραγωγή και από τα χωριά τους, που αναδιανέμει την αγροτική γη σε όφελος σύγχρονων νεοτσιφλικάδων. Αγώνας ενάντια στην πολιτική που συρρικνώνει, καταστρέφει και εκχωρεί τον πρωτογενή τομέα στα μεγάλα τραπεζικά, βιομηχανικά κλπ επιχειρηματικά συμφέροντα, που αυξάνει τη διατροφική εξάρτηση, που ξεπουλά το λαό και τη χώρα στα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Ο αγώνας αυτός είχε σαν αιχμή το φορολογικό (13% φορολογικός συντελεστής, βιβλία εσόδων-εξόδων, τέλος επιτηδεύματος κλπ) και στρεφόταν αντικειμενικά όχι μόνο ενάντια στην συγκυβέρνηση Ν -ΠΑΣΟΚ αλλά και ενάντια στην ΚΑΠ της ΕΕ, απ όπου για δεκαετίες τώρα εκπορεύεται αυτή η αντιαγροτική πολιτική. Ήταν ένας δίκαιος αγώνας, αγώνας για την επιβίωση της φτωχομεσαίας αγροτιάς, για αυτό και είχε την κατανόηση, τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη όλου του εργαζόμενου λαού. Το μπλόκο της Νίκαιας «έσπασε» σε μια κρίσιμη στιγμή του αγώνα, με την κυβέρνηση να είναι στριμωγμένη και έτοιμη για νέες υποχωρήσεις, χωρίς να λυθεί κανένα από τα βασικά-ζωτικής σημασίας αιτήματα των αγροτών και πριν να λυθούν τα άλλα μπλόκα. Έληξε τη στιγμή που οι αγροτικές κινητοποιήσεις είχαν πάρει πανελλαδικά χαρακτηριστικά και είχαν τη μεγαλύτερη μαζικότητα εδώ και χρόνια (όπως φάνηκε και στην AGROTICA και στο συλλαλητήριο της Αθήνας). Ήταν η μόνη ίσως φορά που δεν λειτούργησε ο «κοινωνικός αυτοματισμός» και στο πλευρό των αγροτών βρέθηκαν ως συμπαραστάτες ακόμα και κοινωνικές ομάδες που τα προηγούμενα χρόνια ήταν απέναντί τους (φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες κλπ). Έληξε ενώ η κυβέρνηση ήταν στριμωγμένη, με εσωκομματικά προβλήματα, με διαφοροποιήσεις του ΠΑΣΟΚ, με διαμαρτυρίες κυβερνητικών βουλευτών (πρόταση 30 βουλευτών της Ν υπό τον. Τζαμτζή κλπ), με αντιθέσεις υπουργών (Τσαυτάρης-Στουρνάρας) κλπ. Σε μια στιγμή που οι παραχωρήσεις-ελιγμοί που έκανε στο φορολογικό δεν κατάφεραν να διασπάσουν και να εκτονώσουν τους αγρότες και όλα έδειχναν ότι ήταν έτοιμη και για νέες υποχωρήσεις αν συνεχίζονταν και κλιμακώνονταν οι κινητοποιήσεις (να ανέβει το όριο του τζίρου από τα 15.000 στα 20.000, να καταργηθεί τελείως το τέλος επιτηδεύματος για τους αγρότες, η μειωμένη προκαταβολή 27,5% να είναι μόνιμη και όχι μόνο για την πρώτη χρονιά κλπ). Το σπάσιμο του μπλόκου διευκόλυνε την κυβέρνηση, διέσπασε και δυσκόλεψε τον αγώνα των αγροτών στην υπόλοιπη Ελλάδα και έδωσε «σήμα» για λήξη των κινητοποιήσεων πανελλαδικά. Κάποιοι ρίχνουν το φταίξιμο στους αγρότες. Ότι δήθεν κουράστηκαν, δεν στήριζαν το μπλόκο, δεν «τραβούσαν» Η αλήθεια είναι διαφορετική. Οι αγρότες είναι οι μόνοι που δεν φταίνε. Ίσα-ίσα ανταποκρίθηκαν και με το παραπάνω σε κάθε αγωνιστικό κάλεσμα. Μαζικά πήγαν στη Νίκαια (χιλιόμετρα μακριά από τα χωριά τους), μαζικά πήγαν στη Θεσσαλονίκη για τη διαδήλωση της AGROTICA, μαζικά πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις, στις συγκεντρώσεις, στις συσκέψεις κλπ που γίνονταν στα χωριά και στα μπλόκα, μαζικά συμμετείχαν στο συλλαλητήριο της Αθήνας κλπ. Το φυλλορρόημα και η απομαζικοποίηση της Νίκαιας δεν οφείλονταν τόσο στη κούραση των αγροτών όσο στη λαθεμένη τακτική του «μπλόκου που δεν ήταν μπλόκο», με τα τρακτέρ αραγμένα στους παράδρομους και τους αγρότες να είναι «επισκέπτες» στο μπλόκο και να παρακολουθούν από τα κανάλια την εξέλιξη του αγώνα. Αλλού και όχι στους αγρότες πρέπει να ψάξουμε για ευθύνες. Οι αγρότες δεν αποχώρησαν από τα μπλόκα γιατί νικήθηκαν. Ούτε τα ΜΑΤ (φέτος πολύ περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά) κατάφεραν να τους φοβίσουν, ούτε οι ελιγμοί-υποχωρήσεις της κυβέρνησης στο φορολογικό κατάφεραν να τους ξεγελάσουν. Παρά την αστυνομοκρατία, παρά τις συλλήψεις (Ηλεία), παρά τις διασπαστικές κινήσεις κλπ, τα μπλόκα παρέμειναν μαζικά και έδειχναν να αντέχουν ενώ καθημερινά ξεπηδούσαν και νέες εστίες δίνοντας πανελλαδικό χαρακτήρα στον αγώνα των αγροτών. Η απόφαση για «σπάσιμο» της Νίκαιας και μαζί το «σήμα» για πανελλαδική λήξη των κινητοποιήσεων με «κλιμάκωση» στο Κιλελέρ (ή καλύτερα στις εκλογές ) ήταν πρόταση του ΚΚΕ που με τις αυξημένες οργανωτικές του δυνατότητες έπαιζε καθοριστικό ρόλο στο μπλόκο τη Νίκαιας. Το ΚΚΕ περιόρισε την αγροτική κινητοποίηση σε μια γενική διαμαρτυρία «ανάδειξης» και «καταγραφής» των αγροτικών προβλημάτων παρά σαν μια αντιπαράθεση διεκδίκησης και σύγκρουσης με την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της. εν ήθελε τη κόντρα με την κυβέρνηση, δεν ήθελε το κλείσιμο της ΠΑΘΕ («εμείς δεν κλείνουμε δρόμους» δήλωνε ο Μπούτας και κατηγορούσε τους «ανυπόμονους») ενώ εξ αρχής είχε μια πολιτική χαμηλής αντιπαράθεσης, με ελεγχόμενες «κόντρες» και συμβολικούς ακτιβισμούς (2ωρη «συμβολική» κατάληψη της Εθνικής από Κυριακή σε Κυριακή ) που εξυπηρετούσαν κυρίως την κομματική του προβολή και συσπείρωση. Χρησιμοποίησε τη Νίκαια κυρίως για να προβάλει τη λεγόμενη «λαϊκή συμμαχία» (δηλ. το κομματικό μέτωπο των ΠΑΜΕ-ΠΑΣΥ-ΜΑΣ-ΟΓΕ-κλπ που το βάφτισε «λαϊκή συμμαχία»!) ενώ στο όνομα της «λαϊκής εξουσίας» - υποτίμησε το φορολογικό και τη σημασία των άμεσων διεκδικήσεων. Από την άλλη, πρόβαλλε δευτερεύοντα ζητήματα, όπως πχ η εκτροπή του Αχελώου, που ελάχιστα απασχολούσαν τους αγρότες στη συγκεκριμένη φάση και που τα έβαζε μόνο και μόνο για να εξυπηρετεί την αντιπαράθεσή του με το ΣΥΡΙΖΑ. Ανακούφιση ήταν και για το ΣΥΡΙΖΑ η λήξη των αγροτικών κινητοποιήσεων. Βέβαια δήλωνε και δηλώνει ότι στηρίζει τις αγροτικές κινητοποιήσεις και οι βουλευτές του επισκέφτηκαν και φωτογραφήθηκαν ( ) στα μπλόκα. Απέφυγε όμως να πάρει συγκεκριμένη θέση για το φορολογικό και οι ανακοινώσεις του μιλούσαν γενικόλογα για «παραγωγική ανασυγκρότηση», «ανάπτυξη της υπαίθρου» και «διασφάλιση των αγροτοδιατροφικών αναγκών της χώρας». Ούτε είναι τυχαίο ότι φέτος ο Τσίπρας απέφυγε τις περιοδείες στα μπλόκα, προφανώς για να μην δεσμευτεί για το φορολογικό, την ΚΑΠ και όσα άλλα «καίνε» τους αγρότες. Οι αγρότες προβληματίζονται και με το δίκιο τους. Βλέπουν το μέλλον τους δυσοίωνο. Η αντιαγροτική πολιτική χειροτερεύει. Η φορολογική επιδρομή (με κύριο και βασικό όχι τόσο τα βιβλία όσο την άγρια φορολόγηση με το 13%, τα αυξημένα τεκμήρια, τις καταργήσεις φοροαπαλλαγών κλπ) θα φέρει νέα φτωχοποίηση και θα επιταχύνει το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων. Προβληματισμός υπάρχει και για το κίνημα και για τους αγώνες. Η κατάληξη των φετινών κινητοποιήσεων, που έληξαν χωρίς λύση στα βασικά αιτήματα αλλά και χωρίς ουσιαστικά να δοθεί η μάχη, ενισχύει την απογοήτευση και την ηττοπάθεια. Τα «μια από τα ίδια» και το «τίποτα δεν γίνεται» ακούγεται ήδη μέσα στους αγρότες. Χρειάζονται λοιπόν νίκες. Νίκες - έστω επιμέρους, έστω προσωρινές - στα άμεσα και ζωτικά αιτήματα των αγροτών, που θα ανακουφίζουν τους φτωχομεσαίους, θα επιβραδύνουν την επίθεση και πάνω απ όλα θα ανανεώνουν την εμπιστοσύνη των αγροτών στο κίνημα, στην οργανωμένη πάλη, στους αγώνες. Μόνο που για να είναι νικηφόροι οι αγώνες χρειάζονται άλλοι συσχετισμοί, άλλο κίνημα, άλλη αριστερά. Βαρύ, φαντάζει ασήκωτο, το φορτίο που πέφτει στους ώμους των πρωτοπόρων αγωνιστών της αγροτιάς. Οφείλουν όμως να το σηκώσουν. ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Οικονομικές παρενέργειες της γεωπολιτικής Οι εξελίξεις στην Ουκρανία έχουν οικονομικές παρενέργειες που απλώνονται πέραν της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Στις δύο χώρες εκδηλώνονται δύο αντίστροφες διαδικασίες. Από τη μια στην Ουκρανία (είχε φτάσει στα όρια της χρεοκοπίας τη δεκαετία του 90) έχουμε γοργή εξάντληση των συναλλαγματικών διαθέσιμων και άδειασμα των κρατικών ταμείων. Σύμφωνα με το IIF (την παγκόσμια ένωση τραπεζών), τα διαθέσιμα της Ουκρανίας σε συνάλλαγμα έχουν μειωθεί από 16 δισ. δολάρια στα τέλη του Ιανουαρίου σε 12 δισ. δολάρια σήμερα, ενώ η χώρα χρειάζεται να διαθέτει 25 εκατ. δολάρια σε ετήσια βάση μόνο για να πληρώνει τοκοχρεολύσια στους πιστωτές της. Βέβαια η αδυναμία χρηματοδότησης της ουκρανικής οικονομίας ήταν ένα από τα επίδικα του γεωπολιτικού ανταγωνισμού που ταλαιπωρεί τη χώρα και το λαό. Αξιωματούχος της ΕΕ, ο οποίος ζήτησε να μην κατονομαστεί, ανέφερε ότι η Ουκρανία θα χρειαστεί 35 δισ. δολάρια (25,4 δισ. ευρώ) για να αντεπεξέλθει το 2014 και το 2015. Ο ίδιος όπως και το IΙF- πρότεινε διεθνή συνάντηση «δωρητών» για να χορηγήσουν οικονομική βοήθεια στη χώρα. Όμως έρχεται δεύτερος. Ήδη η Ρωσία είχε υποσχεθεί στην Ουκρανία 15 δισ. δολάρια οικονομικής βοήθειας, τα 3 δισ. από τα οποία έχουν ήδη δοθεί. Για α επόμενα, ύστερα από όσα έχουν ακολουθήσει, θα σας γελάσω... Προκειμένου να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και εφόσον δεν καλυφθεί το κενό- θα πρέπει να τυπωθεί νέο χρήμα που θα εκτινάξει τον πληθωρισμό και θα εκμηδενίσει τα τελειωμένα έτσι και αλλιώς συναλλαγματικά διαθέσιμα. Αντίστροφη πορεία -προκειμένου να πατάξει τον πληθωρισμό και να συγκρατήσει την καθοδική πορεία του ρουβλιού- ακολουθεί η οικονομική ηγεσία της Ρωσίας. Τεράστιες ποσότητες αγοράς ρουβλιού έναντι ξένου συναλλάγματος δίνονται ως απάντηση σε αυτή την καθοδική πορεία που συνδυάζεται και με μία επίσης μεγάλη κάθοδο των τιμών στο ρώσικο χρηματιστήριο (πάνω από 10%). Οι επιχειρήσεις και οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη Ρωσία φοβούνται τη γεωπολιτική αποσταθεροποίηση και τις πιθανές κυρώσεις που θα επιβληθούν από τους υτικούς. Και φυσικά αυξάνεται η πίεση στη «γείτονα» με την εξαγγελία της κατάργησης της έκπτωσης στην τιμή πώλησης του φυσικού αερίου. Όμως οι οικονομικές παρενέργειες επεκτείνονται σε όλον τον πλανήτη. Το χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης ήταν αυτό που πλήρωσε το βαρύτερο τίμημα με πτώση 3,44%. Από κοντά τα χρηματιστήρια του Παρισιού και του Λονδίνου με πτώση 2,66% και 1,49% αντίστοιχα. Η Wall Street παρασύρθηκε και αυτή, με τον Dow Jones να υποχωρεί κατά 0,94% και τον Nasdaq κατά 0,72%. Οι αγορές στην Ασία κινήθηκαν επίσης πτωτικά, με το χρηματιστήριο του Τόκιο να κλείνει απότομα κάτω κατά 1,27%, ενώ οι απώλειες έφτασαν έως και το 2,68% κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης. Το Χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ υποχώρησε κατά 1,47% και η Σαγκάη 0,92%. Απώλειες που σε σχέση με την πτώση του ρώσικου χρηματιστηρίου εκτιμούνται ως «συγκρατημένες». Παράλληλα έχουμε μια νέα φυγή κεφαλαίων προς τα «ασφαλή καταφύγια» των αμερικάνικων και γερμανικών ομολόγων, το γιεν (που υποσκέλισε το ευρώ στις προτιμήσεις, αφού το τελευταίο έχασε έδαφος έναντι των νομισμάτων που θεωρούνται ασφαλέστερα όπως το δολάριο και το γιεν) και τον αιώνιο χρυσό. Αναλυτές δεν κάνουν λόγο ακόμη για πανικό αλλά για «αυξημένη ανησυχία». Υπάρχει όμως και μια άλλη επίπτωση. Οι τιμές του πετρελαίου ανέβηκαν καθώς «ο κόσμος δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά να χάσει 4,8 εκατομμύρια βαρέλια αργού την ημέρα από τις εξαγωγές της Ρωσίας. Ούτε και τα 198 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου τα οποία τροφοδοτούν την Ευρώπη και την Ασία», όπως έγραψε γνωστός πετρελαϊκός αναλυτής. Η τελευταία επίπτωση είναι ακόμα ένα βέλος στη γεωπολιτική φαρέτρα της Ρωσίας μέσω της οικονομίας, ενισχύοντας τη βαριά της βιομηχανία, δηλαδή την εξόρυξη και επεξεργασία πετρελαίου. Η Ουκρανία είναι (επίσης) η πύλη εισόδου του αερίου στην Ευρώπη (ακόμα δεν έχουν δημιουργηθεί άλλες παρακάμψεις, όμως είναι καθ οδόν). Βλέπουμε δηλαδή για άλλη μια φορά η οικονομία να υποτάσσεται στη γεωπολιτική και τις δικές της προτεραιότητες, αλλά και οι οικονομικές επιπτώσεις των εξελίξεων να επανεισάγονται ως μεταβλητές στη γεωπολιτική εξίσωση. Βέβαια, υπάρχει και η αυτόνομη σημασία των εξελίξεων αυτών όσον αφορά την παγκόσμια οικονομία και πώς επηρεάζουν την έκδηλη ευθραυστότητά της καθώς δεν φαίνεται να κλείνει ο κύκλος που άνοιξε η κρίση του 2008

16 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Η Βενεζουέλα μπροστά σε αυξανόμενη πίεση Με μαζικές εκδηλώσεις που επίσημα σεβάστηκε ακόμη και η αντιπολίτευση, αλλά και με ένα κύκλο αιματηρών συγκρούσεων κυρίως στο Καράκας, η Βενεζουέλα συμπλήρωσε ένα χρόνο από τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες. Οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν τον Φλεβάρη και οργανώθηκαν από την δεξιά αντιπολίτευση κλιμακώθηκαν σε σκληρές συγκρούσεις έξω από κυβερνητικά κτίρια, με αποτέλεσμα να χάσουν 17 άνθρωποι την ζωή τους και εκατοντάδες να τραυματιστούν. Ο εκλεγμένος πρόεδρος, διάδοχος του Τσάβες, Νικολάς Μαδούρο, χαρακτήρισε τις διαδηλώσεις πραξικόπημα εν εξελίξει, απέλασε τρεις Αμερικάνους διπλωμάτες με την κατηγορία πως υποκινούσαν τις ταραχές και έκλεισε στην φυλακή έναν από τους ανερχόμενους και σκληρούς ηγέτες της αντιπολίτευσης. Ο Λεοπόλντο Λόπεζ και η Κορίνα Ματσάδο, επικεφαλής της αντιπολιτευόμενης συμμαχίας MUD, πήραν αποστάσεις από τον προεδρικό υποψήφιο Καπρίλες, που τον θεωρούν συμβιβαστικό και ηγήθηκαν μαζί με την ηγεσία των φοιτητών στις κινητοποιήσεις που άρχισαν στις 12 του Φλεβάρη, ημέρα της νεολαίας. Και έκτοτε κλιμακώθηκαν με τα γνωστά έως σήμερα αποτελέσματα. Παρά τις μερικές επιτυχίες στο μέτωπο της απόλυτης φτώχειας και άλλων βασικών κοινωνικών προβλημάτων, η κυβέρνηση Μαδούρο αδυνατεί να αντιμετωπίσει τον αυξανόμενο πληθωρισμό και τις ελλείψεις τροφίμων, που αρκετές φορές γίνονται τεχνητά από τους μαυραγορίτες αλλά και επίσημα τμήματα της ολιγαρχίας που αντιμάχεται το καθεστώς. Σε αυτό το κοινωνικό υπόβαθρο και στον ρόλο δυσαρεστημένων μεσοαστικών στρωμάτων και ενός τμήματος της νεολαίας στις πόλεις επενδύουν οι Αμερικανοί. Οι τελευταίοι έχουν εντείνει τις προσπάθειες τους αυτόν τον χρόνο που μεσολάβησε από τον θάνατο του Τσάβες, για να οργανώσουν σχέδια αποσταθεροποίησης. Χρησιμοποιούν γι' αυτό μεγάλες οικονομικές χορηγίες, μέσα μαζικής ενημέρωσης, κοινωνικά δίκτυα και προπαντός φήμες και οργανωμένη παραπληροφόρηση. Φαίνεται πως η εκστρατεία αυτή θα κλιμακωθεί με πολλούς τρόπους. Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης του Παναμά να ζητήσει την σύγκλιση του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, με σκοπό την διαμεσολάβηση ανάμεσα στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας και τους διαδηλωτές, δείχνει πως η πίεση από την αμερικάνικη πλευρά θα αυξηθεί. Ο Μαδούρο απέρριψε αμέσως την πρωτοβουλία και διέκοψε τις σχέσεις με τον Παναμά αλλά στο επόμενο διάστημα θα χρειαστεί να αντέξει σε μεγαλύτερες δυσκολίες και τρικλοποδιές. Βιέννη, Αυστρία Μαζική διαδήλωση ενάντια στο Χορό των φασιστών Ο Χορός των Ακαδημαϊκών στη Βιέννη διοργανώνεται κάθε χρόνο στο παλάτι Χόφμπουργκ από το φασιστικό κόμμα της Αυστρίας FPÖ και έλκει πολλούς εκλεκτούς επισκέπτες της ακροδεξιάς όπως τη Μαρίν Λεπέν του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία και μέλη του NPD στη Γερμανία. Αν και πραγματοποιείται ανελλιπώς από το 1952, μόλις το 2008 υπήρξαν οι πρώτες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις που στρέφονται εναντίον του φασιστικού κόμματος (με ποσοστό στις εκλογές του 2013 20.5%) και της αστυνομίας που το προστατεύει και έχουν σαν στόχο το μπλοκάρισμα της μεγάλης φιέστας. Στην αντιφασιστική διαδήλωση και στα μπλόκα συμμετέχουν κάθε χρόνο χιλιάδες νεολαίοι, φοιτητές και εργαζόμενοι από πολλούς τομείς. Το 2012 οι οδηγοί ταξί αποφάσισαν να μην προσφέρουν σε κανέναν κούρσα για το χορό των φασιστών. Χαρακτηριστικό είναι ότι πολυάριθμοι διαδηλωτές συμμετέχουν παρά τις απαγορεύσεις και τα μέτρα ασφαλείας και τρομοκρατίας που προηγούνται. Για παράδειγμα, το 2010 οι συγκεντρώσεις απαγορεύτηκαν, ωστόσο εκατοντάδες διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία και διαδήλωσαν ενάντια στην απαγόρευση. Από τότε τα αστυνομικά μέτρα γίνονται όλο και πιο αυστηρά με αποκλεισμούς ολόκληρου του κέντρου της Βιέννης, συνεχείς ελέγχους και μέτρα καταστολής. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ το 2013 1.000 αστυνομικοί τοποθετήθηκαν απέναντι στους διαδηλωτές, το νούμερο αυτό το 2014 ανέβηκε στους 3.000! Στις 24 Ιανουαρίου, ημέρα διεξαγωγής του χορού των φασιστών, το κέντρο της Βιέννης μετατράπηκε σε απαγορευμένη πόλη. Όλοι οι δρόμοι και τα σοκάκια κλείστηκαν με διπλά κιγκλιδώματα, και η είσοδος απαγορεύτηκε στον οποιονδήποτε, ακόμα και στους δημοσιογράφους! Από νωρίς το απόγευμα το κέντρο της πόλης έμοιαζε νεκρό και ο κουκουλονόμος τέθηκε σε εφαρμογή: απαγορεύτηκε όχι μόνο η κάλυψη του προσώπου από διαδηλωτές ή παρευρισκόμενους στην περιοχή αλλά ακόμα και το να φέρει κανείς κασκόλ ή μαντήλι στην τσάντα του. Όλα αυτά με θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν! Επιπλέον, η κυβέρνηση με τους παρατρεχάμενούς της, τα μέσα ενημέρωσης, δηλώναν επί δύο εβδομάδες ότι δεν θα δείξουν καμία ανοχή σε βανδαλισμούς και διαδηλωτές-τουρίστες. Κινητοποίησαν όλους τους μηχανισμούς τους για να δημιουργήσουν κλίμα τρομοκρατίας και αντίδρασης πριν την ημέρα της διαδήλωσης. Η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου με 10.000 αντιφασίστες διαδηλωτές τούς χάλασε τα σχέδια. Μερικά από τα συνθήματα που ακούστηκαν ήταν Πίσω από τον φασισμό είναι το κεφάλαιο, ο αγώνας για την απελευθέρωση είναι διεθνής! και Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο της δημοκρατίας τους, αυτοί είναι μαζικοί δολοφόνοι!. Η αστυνομία φάνηκε απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει τη μάζα των διαδηλωτών και φάνηκε να τα χάνει όταν άτομα από το μαύρο μπλοκ άρχισαν να σπάνε βιτρίνες πολυτελών μαγαζιών και περιπολικά. Στη συνέχεια, προσπάθησε να διαλύσει την πορεία με χημικά και ξύλο. Ενώ οι καλεσμένοι του χορού συνοδεύονταν από αστυνομικούς μέχρι την πόρτα του παλατιού, οι συνάδελφοί τους με δακρυγόνα, γκλομπ και σπρέι πιπεριού προσπαθούσαν να διαλύσουν τη διαδήλωση ενώ δύο αύρες περίμεναν στην άκρη του δρόμου για ενισχύσεις. Μερικές δεκάδες τραυματίστηκαν από τις συμπλοκές και έγιναν και μερικές προσαγωγές από τις οποίες δύο κατέληξαν σε σύλληψη. Ένα μπλοκ διαδηλωτών περικυκλώθηκε για ώρες από την αστυνομία η οποία κατέγραψε τα στοιχεία τους για να τους αφήσει ελεύθερους. Το ίδιο συνέβη και μπροστά από την Ακαδημία των Τεχνών όπου με βάση την αστυνομία κρύβονταν βίαιοι διαδηλωτές. Μόλις μετά τις 12 τα μεσάνυχτα επιτράπηκε η έξοδος ακόμα και στους εργαζόμενους και σε άτομα που συμμετείχαν σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και δεν είχαν καμία σχέση με την αντιφασιστική πορεία. Δύο εβδομάδες μετά τη διαδήλωση ενάντια στο Χορό των Ακαδημαϊκών, ακολούθησε πορεία που απαιτούσε την παραίτηση του αστυνομικού διευθυντή της Βιέννης με σαφώς μικρότερη συμμετοχή (500-600 ατόμων), κατώτερη των περιστάσεων και παράλληλα μεγάλη παρουσία αστυνομικών. Η προσπάθεια ποινικοποίησης των διαδηλωτών, η αυθαιρεσία της αστυνομίας, ο κουκουλονόμος και η ζώνη αποκλεισμού δείχνουν το αληθινό πρόσωπο και την κατεύθυνση του αστικού κράτους: τρομοκρατία απέναντι στα κινήματα των μαζών, περαιτέρω εξοπλισμός της αστυνομίας ενάντια στο λαό και κατάργηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η λύση για το κεφάλαιο και την αστική τάξη της Αυστρίας είναι η ένταση των μέτρων καταστολής απέναντι στο λαό που βλέπει να επηρεάζεται όλο και πιο πολύ από τα μέτρα λιτότητας αύξηση ανεργίας, αύξηση ενοικίων και τιμών και δείχνει να κάνει δειλά βήματα αντίστασης. Δεν είναι τυχαία η δήλωση του αστυνομικού διευθυντή την επόμενη μέρα, ότι σε αντίστοιχες καταστάσεις θα χρησιμοποιηθούν ακόμα και όπλα ενάντια στους διαδηλωτές! Είναι επίσης γεγονός ότι οι φασιστικές επιθέσεις έχουν ενταθεί το τελευταίο διάστημα στη χώρα αποκτώντας νέα ποιότητα, με τρανταχτό παράδειγμα την επίθεση στα γραφεία του τουρκικού εργατικού συλλόγου ATIGF τον περασμένο Οκτώβρη από 40-50 οργανωμένους φασίστες με στρατιωτική περιβολή και καδρόνια. Μέσα στο αντιφασιστικό κίνημα στην Αυστρία υπάρχουν πολλές λανθασμένες αντιλήψεις που απαιτούν πολύ δρόμο και επιμονή για να σπάσουν. Για παράδειγμα, οι ρεβιζιονιστές και ρεφορμιστές της Αυστρίας εξισώνουν τον αντιφασιστικό αγώνα με τον αγώνα ενάντια στους Νεοναζί και το φασιστικό κόμμα FPÖ και παραβλέπουν ότι ο φασισμός είναι κομμάτι του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Παίρνουν επιπλέον θέση ενάντια στα βίαια γεγονότα και τάσσονται υπέρ της ειρηνικής διαμαρτυρίας αποκρύβοντας με αυτό τον τρόπο από πού και από ποιον προέρχεται η βία και διασπώντας το κίνημα. Στην περίπτωση ανάλογης διαδήλωσης ενάντια στο χορό των φασιστών στο Λιντς, έκαναν μάλιστα αλυσίδες σπάζοντας την πορεία στα δύο και βάζοντας διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ειρηνική και μη ειρηνική διαδήλωση! Είναι λοιπόν αναγκαία περισσότερο από ποτέ η συγκρότηση κοινού αντιφασιστικού μετώπου αυστριακών και μεταναστών που θα αντιπαλεύει ιδεολογικά, πολιτικά και έμπρακτα τις φασιστικές απειλές και την αυξανόμενη φασιστικοποίηση του κράτους, κόντρα σε αυταπάτες και λογικές διάσπασης. Γ.Λ.

Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 17 Ουκρανία: Οδηγείται στα άκρα η αντιπαράθεση Δύσης Ρωσίας Μια κρίση που έρχεται από παλιά και που πάει πολύ μακριά συνεχεια από σελ. 11 Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, με πρωταγωνιστές ΗΠΑ και Γερμανία, που φαινομενικά δείχνουν ενωμένοι και αποφασισμένοι, φαίνεται να προκρίνουν στη φάση αυτή, σε ό,τι αφορά τις επόμενες κινήσεις τους, μόνο το πολιτικό/διπλωματικό επίπεδο! Είναι γεγονός πως πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό η όλη εξέλιξη να φανεί ως εσωτερική ανατροπή και σε αυτό τους αναγνωρίζεται σοβαρή μελέτη και σχεδιασμός. (Καθημερινά βγαίνουν πλέον στοιχεία που δείχνουν πόσο καλά ήταν προετοιμασμένη, και σε όλα τα επίπεδα, η όλη επιχείρηση εδώ και μήνες.) Έτσι, το πέρασμα της αντιπαράθεσης σε στρατιωτικά μέσα και πολεμική δράση με πρωτοβουλία της μιας πλευράς είναι καθοριστικό της ανάλογης κίνησης και για την άλλη. Ωστόσο, σε επιθετικές κινήσεις τέτοιας κλίμακας και «ποιότητας» το ζήτημα δεν είναι «ποιος» κάνει την αρχή αλλά «ποιος» αποδεικνύει την ύπαρξη πρόκλησης (μέσα και η προβοκάτσια) για τη νομιμοποίηση των στρατιωτικών μέσων. Κατά συνέπεια, το ότι σήμερα προκρίνεται από τις «συνετές φωνές» το διπλωματικό επίπεδο καθόλου δεν σημαίνει ότι απομακρυνόμαστε από το πολεμικό. Πάντως είναι εντελώς βέβαιο πως τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Δύσης όχι μόνο ήξεραν εκ των προτέρων ότι η Ρωσία θα αντιδράσει αλλά και εκτιμούσαν πως όποια κα να είναι αυτή η αντίδραση θα τους απέδιδε πολλαπλά οφέλη από την όλη επιχείρηση. Τώρα σε ποια έχουν δίκιο και σε ποια σφάλλουν θα φανεί σύντομα. Το ερώτημα λοιπόν «τι θα κάνει ο Πούτιν με την Ουκρανία» απασχολεί όλο τον πλανήτη πλέον. Τα σενάρια είναι πολλά και τα περισσότερα προέρχονται από τα δυτικά χαλκεία. Όπως, για παράδειγμα, το σενάριο που θέλει τον Πούτιν να βλέπει θετικά το ενδεχόμενο διαμελισμού της Ουκρανίας, αφού μάλλον είναι αυτό που βολεύει στη φάση αυτή Ευρωπαίους και Αμερικανούς. Είναι κάτι που ισοδυναμεί με «παράδοση» της Ουκρανίας και σίγουρα αν πραγματοποιηθεί θα αναδείξει πραγματικές αδυναμίες της Ρωσίας. Αυτό λοιπόν που κινδυνεύει να υποστεί η Ρωσία με μοχλό την Ουκρανία, αν και εφόσον αποδεχτεί τους όρους των αμερικανοευρωπαίων ιμπεριαλιστών, θα είναι μια τεραστίων διαστάσεων γεωπολιτική ήττα. Θα είναι ένα καθοριστικό πλήγμα που θα την περισφίξει σε ακόμη πιο ασφυκτικά όρια, ανοίγοντας τον «ασκό του Αιόλου» όχι μόνο στον εναπομείναντα περίγυρό της αλλά και στο εσωτερικό της. Το ότι γίνεται σήμερα στην Ουκρανία είναι μια τρανταχτή απόδειξη της έντασης της επιθετικότητας των ΗΠΑ. Η προσχώρηση της Ουκρανίας (μέρους ή ολόκληρης) σε ΝΑΤΟ και γενικότερα στη Δύση ανατρέπει τη γενικότερη σχεδίαση της Ρωσίας (αμυντική και οικονομική) στο πλαίσιο της Ευρασιατικής Κοινοπολιτείας που ήθελε να διαμορφώσει. Επιπλέον η απώλεια της Ουκρανίας προς δυτικά αποδυναμώνει την εικόνα της και σε άλλες χώρες που θα ήθελε να προσεγγίσει, τόσο στο "εγγύς εξωτερικό" της Ρώσικης Κοινοπολιτείας όσο και μακρύτερα (Ιράν, Συρία κ.λπ.). Όπως μπορεί να αντιληφθεί πλέον ο καθένας, εδώ δεν θα πρόκειται για μια απλή διπλωματική ήττα της Ρωσίας και προσωπικά του Πούτιν, αλλά για άμεση διακινδύνευση της ίδιας της εθνικής της κυριαρχίας με την ουσιαστική συρρίκνωση του στρατηγικού ζωτικού της χώρου. Βλέποντας τις εξελίξεις από μια γενικότερη σκοπιά, το μόνο σίγουρο είναι ότι η δυνατότητα επιστροφής στο προηγούμενο «στάτους» είναι πλέον αδύνατη. Ενδεχομένως η όλη εξέλιξη να εγκυμονεί και αλλαγές στη γενικότερη διάταξη δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι ένας λόγος που καθιστά δύσκολο να προβλέψει κανείς, στις ειδικές μορφές του, το τι θα γίνει από δω και πέρα. Εκείνο που μπορεί ίσως να βγει ως γενικό συμπέρασμα -σε σχέση με αυτό που η διεθνής ειδησεογραφία αποκαλεί «νέο ψυχροπολεμικό κλίμα» στις σχέσεις Δύσης Ρωσίας- είναι ότι έχουμε περάσει από τις αναγνωριστικές κινήσεις στις μετωπικά επιθετικές. Από τη μια μεριά ΗΠΑ και ΕΕ και τα συνολικότερα συμφέροντά τους και από την άλλη Ρωσία και Κίνα, που δείχνουν να συγκλίνουν αναγκαστικά σε αρκετά πράγματα, σκιαγραφούν δύο ορατά ανταγωνιστικά μέτωπα. Ωστόσο, τα ορατά δεν είναι πάντα και τα εφικτά για να γίνουν και καταληκτικά, όπως έχει αποδειχτεί και ιστορικά. Τελικά, ο τρόπος της δυτικής επέμβασης στην Ουκρανία, ό,τι ενεργοποίησε μέχρι στιγμής και ό,τι πρόκειται να ενεργοποιήσει στο αμέσως επόμενο διάστημα από την άποψη των επιπτώσεων σε παγκόσμια κλίμακα δεν αποτελεί μια απλή κλιμάκωση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, αλλά ανέβασμά του σε ένα ανώτερο επίπεδο, περισσότερο κυνικό, άγριο και δραματικό. Οι χαμένοι σε κάθε περίπτωση είναι ο ουκρανικός λαός και όλοι οι λαοί που θα αναγκαστούν να απορροφήσουν τους κραδασμούς τής κάθε «δράσης και αντίδρασης» από αυτή την εξέλιξη. Χ.Β. Αθέατος Κόσμος http://atheatoskosmosps.blogspot.com Εργοστάσιο Αρσεναλ, Κίεβο Μνημεία από το μέλλον Συνήθως, σε σκληρές πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές, εκτός από τους ανθρώπους, την πληρώνουν και τα μνημεία. Άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα. Ακόμη και εκείνα που είναι αθώα, δηλαδή δεν εκφράζουν καμιά πλευρά της σύγχρονης αντιπαράθεσης. Ταυτισμένα στα μάτια των περισσότερων με το καθεστώς, τιμωρούνται για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν για να χειραγωγηθούν οι λαοί μέσω της ιστορικής μνήμης. Κάτι ανάλογο συνέβη και στις τελευταίες ταραχές στο Κίεβο. Στο ομώνυμο πάρκο που περιβάλλει το μπαρόκ παλάτι Μαρίνσκι, κοντά στις όχθες του νείπερου, ένα από τα μνημεία που έγιναν στόχος βανδαλισμών από τους φασίστες, στα πρόσφατα αιματηρά γεγονότα, ήταν και αυτό που είναι αφιερωμένο στην εξέγερση του Γενάρη του 1918. Προς τιμήν αυτής της εργατικής εξέγερσης που τάχθηκε με την μεριά των Μπολσεβίκων, υπάρχουν και άλλα μνημεία στην πόλη και ένας σταθμός του μετρό που μνημονεύουν, μέχρι σήμερα, το ηρωικό επίκεντρό της: το εργοστάσιο, δηλαδή, από όπου ξεκίνησε και στο οποίο εντέλει καταπνίγηκε. Το οπλουργείο «Αρσεναλ», που ξεκίνησε να λειτουργεί το 1764, ήταν στις αρχές του εικοστού αιώνα ένα από τα μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα στην συνοικία Περτσέσκ του Κιέβου. Οι εργάτες είχαν ισχυρή οργάνωση και μεγάλο μπολσεβίκικο πυρήνα και στις 29 του Γενάρη του 1918, ξεσηκώθηκαν και μετέτρεψαν το «Αρσεναλ» σε ορμητήριο μιας γενικής εξέγερσης σε όλη την πόλη. Μαζί τους συντάχθηκαν οι εργάτες από όλα τα μεγάλα εργοστάσια και στρατιώτες από τρία συντάγματα του ουκρανικού στρατού. Το γεγονός που είναι γνωστό ως η εξέγερση του Γενάρη κράτησε για λιγοστές ημέρες και οι επαναστάτες κύκλωσαν την έδρα της Τσεντράλναγια Ράντα, θέλοντας με αυτόν ΕΙΤΕ την ομώνυμη κλασσική, βουβή, ταινία του Αλεξάντρ Ντοβτσένκο, που αναφέρεται στην εξέγερση www.youtube.com/ watch?v=iiq0udhvqic και ένα χρονικό του εργοστασίου www.youtube.com/watch? v=5j4bmbapbcie ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ την ιστοσελίδα του εργοστασίου, αν και τις τελευταίες ώρες δείχνει να είναι πεσμένη www.zavodarsenal.kiev.ua. Η εικόνα είναι η γνωστή ομώνυμη σύνθεσητοιχογραφία του Μεξικανού Ντιέγκο Ριβέρα (1928). τον τρόπο να διευκολύνουν την είσοδο του Κόκκινου στρατού στην πόλη. Όλα έγιναν στην κορύφωση του πολέμου ενάντια στους Λευκούς και της αναμέτρησης με την αστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, που σε συνεργασία με την Πολωνία και τα ιμπεριαλιστικά κράτη ήθελε να συγκροτήσουν έναν αντικομμουνιστικό προμαχώνα. Η εξέγερση καταπνίγηκε στο αίμα στις 3 του Φλεβάρη, λίγο πριν οι ένοπλοι μπολσεβίκοι προλάβουν να μπουν στα περίχωρα του Κιέβου. Στο προαύλιο του εργοστασίου οι στρατιώτες του Σιμόν Πετλιούρα σκότωσαν τουλάχιστον τριακόσιους εργάτες, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν νεαρά παιδιά. Το εργοστάσιο Αρσεναλ στα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας κατασκεύαζε βαρύ αντιαεροπορικό και αντιαρματικό οπλισμό. Μόλις ξέσπασε η γερμανική επίθεση, μεταφέρθηκε στο Πέρμ στα Ουράλια, για να δουλέψει ασταμάτητα, βοηθώντας στην νίκη, στον μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Επαναλειτούργησε στο Κίεβο μετά τον πόλεμο με χιλιάδες εργαζόμενους, κατασκευάζοντας φωτογραφικές μηχανές, οπτικομετρικό υλικό και προϊόντα υψηλής τεχνολογίας για τα στρατιωτικά αεροπλάνα και το διαστημικό πρόγραμμα της ΕΣΣ. Το 1999 έκλεισε οριστικά εν μέσω μαζικών διαμαρτυριών των απολυμένων εργατών, πως αυτό έγινε με σκοπό να λεηλατηθεί η ακίνητη περιουσία του από τους ολιγάρχες. Τώρα στο παλιό κτίριο στεγάζεται ένα μουσείο ενώ συνεχίζεται η αντιπαράθεση για τις μορφές αξιοποίησής του. Η εξέγερση στο Αρσεναλ και στις εργατικές γειτονιές του Κιέβου και η σύγκρουση που ακολούθησε ήταν μια ταξική αναμέτρηση, που συνένωσε τους καταπιεσμένους ανεξάρτητα από καταγωγή, γλώσσα και θρησκεία. Αντίπαλοί τους ήταν οι ενωμένοι σε ένα μέτωπο αστοί, κουλάκοι, διάφοροι αντιδραστικοί και τσαρικοί, μαζί με τους ιμπεριαλιστές που ήθελαν να καταπνίξουν την πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση και το εργατικό κίνημα στις πόλεις της Ουκρανίας. Ένα εργατικό κίνημα που μαζί με τους αγρότες στην ύπαιθρο είχαν μεγάλη ιστορία αγώνων από την αυγή του Εικοστού αιώνα. Και ύστερα από την επανάσταση του Οκτώβρη, απέκτησαν καινούρια επαναστατική δυναμική. Εκατό περίπου χρόνια μετά, τα μνημεία που έχουν φτιαχτεί για να τιμηθεί εκείνη η ταξική εποποιία στο Αρσεναλ αντιμετωπίστηκαν με εκδικητική μανία από τους επιγόνους των αντιδραστικών αλλά δυστυχώς και από ένα κόσμο που αγνοεί την αληθινή ιστορία. Θεωρήθηκε πως εκπροσωπούν το καθεστώς του ανύπαρκτου σοσιαλισμού των ύστερων μεταπολεμικών δεκαετιών και του μεγαλορώσικου εθνικισμού. Όπως και παντού σχεδόν στον κόσμο, η μεγάλη υποχώρηση του εργατικού κινήματος και οι επιπτώσεις της ήττας των πρώτων σοσιαλιστικών εγχειρημάτων έχουν δώσει χώρο στις αντιδραστικές δυνάμεις και ιδεολογίες. Οι κυρίαρχοι, ιμπεριαλιστές και καπιταλιστές, τις ξανα-χρησιμοποιούν για να γυρίσουν το ρολόι της ιστορίας πίσω. Ακριβώς τα αποτελέσματα αυτής της μεγάλης οπισθοδρόμησης βλέπουμε να εκτυλίσσονται ζωντανά μπροστά μας, στην δύστυχη Ουκρανία. Και τα εργατικά και κομμουνιστικά μνημεία του Κιέβου, μνημεία της ταξικής συναδέλφωσης και της κοινής απελευθερωτικής προσπάθειας, θυμίζουν πως μόνο μέσα από αυτούς τους δρόμους, η χώρα και οι άνθρωποι της θα βγουν από το σκοτεινό παρόν. Αν και στήθηκαν για το παρελθόν, δείχνουν το μέλλον. Τον Αθέατο Κόσμο γράφει ο. Παυλίδης

18 Προλεταριακή Σημαία ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Σάββατο 8 Μάρτη 2014 Βασικό ζήτημα των τριβών της τρόικας με την κυβέρνηση είναι το θέμα των τραπεζών. Οι φανατικοί αναγνώστες της στήλης θα γνωρίζουν από άλλες αναφορές πως οι τράπεζες και το ζήτημα της ανακεφαλαιοποίησης-ελέγχου του εγχώριου χρηματοπιστωτικού συστήματος αποτελεί μόνιμο στοιχείο τριβής στα χρόνια των μνημονίων. Για δύο λόγους: Γιατί είναι κομμάτι της αναπροσαρμογής-ανακεφαλαιοποίησης του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος (πρόσφατα οι αμερικάνικες αρχές όρισαν υψηλά ποσοστά κεφαλαιακής επάρκειας στα υποκαταστήματα των γερμανικών τραπεζών που δραστηριοποιούντα στις ΗΠΑ, ξεσηκώνοντας αντιδράσεις και εντείνοντας τον ανταγωνισμό). Σε αυτό το πλαίσιο προβλέπεται σημαντικός ρόλος για το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Ήδη όμως το «ενοχλητικό» ΝΤ βάζει όρους και πόδι στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης ζητώντας στοιχεία για αρχή Ο άλλος λόγος είναι ότι οι δανειστές, ειδικά η ευρωπαϊκή πλευρά, θα ήθελε έναn εγχώριο χρηματοπιστωτικό τομέα σε περιορισμένα πλαίσια με σκοπό να σπάσει τη σχέση τραπεζών-αστικής τάξης ή καλύτερα να μπορεί να ελέγχει τη χρηματοπιστωτική ρευστότητα και τους όρους κάτω από τους οποίους αυτή παρέχεται. Συνεπώς την ενδιαφέρουν οι όροι της ιδιωτικοποίησης ή καλύτερα επανα-ιδιωτικοποίησης των τραπεζών. Στην τελευταία (χάριν του λόγου) «διαπραγμάτευση» έχει προστεθεί και μία άλλη διάσταση: η πρόθεση της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει τα χρήματα από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (το ταμείο που ενισχύει το πέρασμα από τον προσωρινό κρατικό έλεγχο σε ιδιωτικά χέρια) για να καλύψει τα χρηματοδοτικά κενά οπωσδήποτε δεν ενθουσιάζει τους δανειστές. Οι τελευταίοι μάλιστα έχουν στείλει σαφέστατα μηνύματα πως δεν ευνοούν ούτε τη χρησιμοποίηση των πρωτογενών πλεονασμάτων για «κοινωνική απορροφητικότητα» (είναι φοβερό πόσοι όροι-παραβάσεις της ελληνικής γλώσσας έχουν εφευρεθεί την περίοδο των μνημονίων!). Η βασική διαφωνία αφορά τη διαφορετική εκτίμηση τρόικας-δανειστών σχετικά με το αναγκαίο ποσό για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η τρόικα το ανεβάζει στα 8 δισ. ευρώ. ύο παραπάνω δηλαδή από αυτό της Τράπεζας της Ελλάδας που υπολογίζει σε περίπου 6 δισ. το ποσό που είναι αναγκαίο για την ανακεφαλαιοποίηση όλων των τραπεζών, «συστημικών» και μικρών ή συνεταιριστικών. Άρα η τρόικα και κυρίως οι Ευρωπαίοι θέλουν να ψαλιδίσουν τις κυβερνητικές προσδοκίες, ανεβάζοντας τον πήχη των κεφαλαίων, και στέλνουν σαφές μήνυμα πως δεν θα περισσέψουν χρήματα για «άλλη χρήση». Τι προτείνει μέσω Στουρνάρα- η κυβέρνηση; Η κυβέρνηση έχει προτείνει ως συμβιβαστική λύση να χρεώσεις Το παζάρι με τις τράπεζες εξαιρεθούν από την έκθεση αξιολόγησης της τρόικας οι διαδικασίες ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών έως ότου ολοκληρωθούν τα ευρωπαϊκά stress tests (έως το τέλος του έτους). Στο συγκεκριμένο μεσοδιάστημα θα προχωρήσουν οι διαδικασίες της ανακεφαλαιοποίησης με βάση τα αποτελέσματα της Τράπεζας της Ελλάδος και, εάν τυχόν υπάρξουν ανάγκες για επιπλέον κεφάλαια μετά τα ευρωπαϊκά stress tests, θα υπάρξει συμπληρωματική διαδικασία. Παράλληλα, η κυβέρνηση θα δεσμευθεί ότι έως τότε δεν θα «πειράξει» τα χρήματα που βρίσκονται στο ΤΧΣ και ανέρχονται σε 14 δισ. ευρώ (11 δισ. ευρώ σε ομόλογα και 3 δισ. ευρώ σε ρευστό). Στόχος είναι να αποδεσμευθεί το ζήτημα των τραπεζών από τα υπόλοιπα της διαπραγμάτευσης, προκειμένου να καταστεί ευκολότερη η αποδέσμευση της δόσης. Εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου, όπου πραγματοποιήθηκε η τελευταία συνάντηση πριν από την τελική συνάντηση με την τρόικα, ο κ. Βενιζέλος ανέφερε ότι το θέμα των κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών είναι θέμα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Τράπεζας της Ελλάδας. Υπόσχεται δηλαδή ότι θα κάνει το «καλό παιδί» και δεν θα πειράξει το βάζο με το μέλι προκειμένου να πάρει τη δόση του δανείου. εν είναι σίγουρο τι θα δεχτεί η τρόικα. Όπως ξαναγράψαμε, οι δανειστές είναι υποχρεωμένοι σε αυτό το διπλό παιχνίδι εκβιασμών-υποστήριξης προς την κυβέρνησή «τους». Ακόμα και την επόμενη εβδομάδα θα μπορούσαν να γίνουν τα πρώτα βήματα για την εκταμίευση της δόσης των 10,1 δισ. ευρώ του EFSF για την Ελλάδα, δήλωσε την Τρίτη ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) Κλάους Ρέγκλινγκ σύμφωνα με τη Wall Street Journal. «Αν υπάρξει θετικό αποτέλεσμα στην αξιολόγηση της τρόικας και αν εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις, θα μπορούσε να υπάρξει ταχεία εκταμίευση των κεφαλαίων προς την Ελλάδα», δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Ρέγκλινγκ από την πρωτεύουσα της Λετονίας, Ρίγα, όπου συμμετείχε σε εκδήλωση στην εισδοχή της ως πλήρους μέλους του ESM από τις 13 Μαρτίου. Ο επικεφαλής του ESM είπε επίσης ότι δεν αναμένει «μεγάλες εκπλήξεις» από τα συνεχιζόμενα «τεστ αντοχής» των τραπεζικών συστημάτων των πέντε χωρών στις οποίες το EFSF και το ESM έχουν δανείσει κεφάλαια μέσω των σχετικών προγραμμάτων. «Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και η Κύπρος έχουν λάβει δάνεια από το EFSF και η Ιρλανδία και η Ισπανία έχουν αποχωρήσει από το πρόγραμμα». Γίνεται αποδεκτή λοιπόν η πρόταση της κυβέρνησης; Αν ναι, είναι φανερό ότι γι αυτή την αναβολή πρέπει να «δώσει και άλλο λαό» στον Μολώχ των δανειστών! ΜΚΟ: Ο εναλλακτικός Το τελευταίο διάστημα έχει ξεσηκωθεί μεγάλος θόρυβος σε σχέση με τις ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις), με καταγγελίες για υπερβολικές και αδικαιολόγητες χρηματοδοτήσεις, για διασυνδέσεις με τον κρατικό μηχανισμό και με μερίδες του αστικού πολιτικού κόσμου αλλά και της οικονομικής ελίτ στη χώρα και διεθνώς. Οι ΜΚΟ δεν είναι μια υπόθεση καινούργια. Υπήρξαν και στο παρελθόν, για ένα διάστημα μπήκαν σε δεύτερο πλάνο και τώρα σε περιόδους κρίσης επανεμφανίστηκαν. Αυτό όμως δεν αφορά όλες τις ΜΚΟ και δεν αφορά όλες τις χώρες. Στο λεγόμενο τρίτο κόσμο υπήρχαν, δρούσαν και παρέμβαιναν σε ζητήματα που αφορούσαν την καθημερινότητα των λαών που η λεηλασία του πλούτου των χωρών τους -από τους ιμπεριαλιστές με την συνεργασία των ντόπιων εξαρτημένων εξουσιών- τους οδηγούσε στην απόλυτη εξαθλίωση. Οι δραστηριότητες των ΜΚΟ αφορούν όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Παλιότερα ασχολούνταν με περιβαλλοντικά θέματα, με το να παρεμβαίνουν στις λεγόμενες εμπόλεμες ζώνες ή φτωχές χώρες ως αρωγοί στους λαούς που υποφέρουν από τη διείσδυση των ιμπεριαλιστών, πολιτική, οικονομική και στρατιωτική και πάντα με τη συνεργασία των ντόπιων αστικών τάξεων. Η παρέμβασή τους πάντα ήταν στη λογική της απάλυνσης του πόνου, μακριά υποτίθεται από ανάμειξη στη πολιτική, την καταγγελία δηλαδή της πολιτικής της εξαθλίωσης των λαών. Βέβαια, το «μακριά από την πολιτική» δεν τις εμπόδιζε πολλές φορές να παίρνουν θέση απέναντι σε επαναστατικά και άλλα κινήματα που στρέφονταν και στρέφονται κατά της καταστροφής χωρών και λαών. Τέτοιες ΜΚΟ έδρασαν για παράδειγμα στο Νεπάλ κατά τη διάρκεια του επαναστατικού πολέμου οι οποίες καταδίκαζαν τη βία, τη συμμετοχή στο πόλεμο ανηλίκων κάτω από τα δεκαοχτώ και έφτιαχναν ντοκιμαντέρ όπου στη καλύτερη περίπτωση να έδειχναν κάποιες σκηνές βίας από την πλευρά των κυβερνητικών δυνάμεων. Το κυρίαρχο, ωστόσο, ήταν και θα είναι η φρίκη που τους προκαλεί η επαναστατική βία από την πλευρά των λα κών δυνάμεων που και αδικαιολόγητη είναι αλλά και εν πάση περιπτώσει θα μπορούσε να αποφευχθεί αν υπήρχε καλή θέληση και διάθεση για διάλογο. Βεβαίως πίσω από την φιλανθρωπική βιτρίνα δεν έλειπαν και δε λείπουν οι πολιτικές παρεμβάσεις οι οποίες με όπλο τις «κινηματικές» διασυνδέσεις εκβίαζαν για αποφάσεις υπέρ των ιμπεριαλιστών και σκλήρυνσης απέναντι στο επαναστατικό κίνημα. Από εκεί και πέρα απλώνεται η γκάμα των δραστηριοτήτων των ΜΚΟ σε όλα τα ζητήματα. Από τη διατροφή μέχρι την εκπαίδευση και τα δημοκρατικά δικαιώματα, τα θέματα υγείας και τα περιβαλοντολογικά αυτών των λαών και χωρών. Δραστηριότητες οι οποίες στηριγμένες στο ιδεολόγημα της «κοινωνίας των πολιτών» καλούν τους «πλούσιους» Ευρωπαίους και Βορειοαμερικάνους «πολίτες» να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να συνδράμουν με τον οβολό τους για το χτίσιμο σχολείων, νοσοκομείων ή ιατρικών κέντρων, να φροντίσουν για τη διατροφή ολόκληρων πληθυσμών ή και για το μεγάλωμα παιδιών δια της υιοθεσίας από απόσταση. Σε όλες τις περιπτώσεις ως χορηγοί και αρωγοί παρουσιάζονται μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στους αντίστοιχους τομείς. Σε όλες τις περιπτώσεις το ιδεολογικό περίβλημα είναι ένα. Ότι την ευθύνη για την κακή τους ζωή την έχουν οι ίδιοι οι λαοί, ότι η υπόθεση βελτίωσής της είναι κατά βάση ατομική υπόθεση και φυσικά η λεγόμενη Δύση δεν έχει καμιά ευθύνη για την κακή τους τη μοίρα μιας και αυτή, είτε μέσω των κρατών είτε μέσω ΜΚΟ και άλλων πρωτοβουλιών, κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει. Και σε όλες τις περιπτώσεις, τα αίτια που προκαλούν λιμούς, περιβαλλοντολογικές καταστροφές, θανάτους και γενοκτονίες, φτώχια και εξαθλίωση μένουν στο απυρόβλητο. Συνήθως φταίει η κακή τους η μοίρα ή στη καλύτερη περίπτωση, όταν τα πράγματα δεν μπορούν να καλυφθούν, οι κακές επιλογές στελεχών ή εταιριών σε κάθε είδους παρεμβάσεις και επεμβάσεις που κατά τα άλλα όμως είναι δικαιολογημένες. Αυτού του είδους οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις θα λέγαμε ότι είναι η βιτρίνα της υπόθεσης. Υπάρχουν και άλλες, λιγότερο γνωστές, οι οποίες στο όνομα των καλών σχέσεων χωρών και λαών παρεμβαίνουν είτε απευθείας σε κυβερνήσεις μεταφέροντας τις επιταγές των χωρών από τις οποίες προέρχονται είτε συμμετέχουν σε κινήματα, αφού δεν μπόρεσαν να αποτραπούν οι κινήσεις των μαζών, για να τα κατευθύνουν σε πολιτικές που να εξυπηρετούν τους ιμπεριαλιστές και τα ντόπια φερέφωνά τους. Τέτοιες περιπτώσεις υπήρξαν στη Γιουγκοσλαβία κατά τη διάρκεια των πολέμων του διαμελισμού της. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν η λεγόμενη νεολαιίστικη οργάνωση με το όνομα Otpor! η οποία συμμετείχε ενεργά στις κινητοποιήσεις κατά του Μιλόσεβιτς, υιοθετήθηκε ως κινηματικό παράδειγμα και από πολλούς της δικής μας αριστεράς, και αποδείχτηκε ότι τελικά χρηματοδοτούνταν από τις ΗΠΑ και από ιδρύματα που σκοπός της δημιουργίας τους είναι οι κοινωνικές και πολιτικές παρεμβάσεις ως και η κατασκοπεία.

Σάββατο 8 Μάρτη 2014 ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Προλεταριακή Σημαία 19 τρόπος παρέμβασηςτου καπιταλισμού Η δράση τους στη χώρα Μη κυβερνητικές οργανώσεις φυσικά υπάρχουν και στη χώρα μας. Η ύπαρξη πολλών από αυτές, οι διασυνδέσεις τους και η χρηματοδότησή τους έχει ξεσηκώσει ένα μπαράζ δημοσιευμάτων και καταγγελιών τους τελευταίους μήνες στα πλαίσια της συνολικότερης σκανδαλολογίας που επικρατεί στην κεντρική πολιτική σκηνή εδώ και καιρό. Στα πλαίσια του ενδοαστικού ανταγωνισμού, θα λέγαμε εμείς, που δεν είναι καθόλου άσχετος με τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ΗΠΑ και Ε.Ε., για τον έλεγχο των εξελίξεων στη χώρα μας. Έχουμε έτσι το -κατά πολλούς παράδοξο- η κυβέρνηση Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ να βγάζει στη φόρα «σκάνδαλα» χρηματοδοτήσεων ΜΚΟ κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, των χρόνων που υπουργοί εξωτερικών ή πρωθυπουργοί ήταν οι Γ. Παπανδρέου, Ν. Μπακογιάννη και Κ. Καραμανλής. Καταγγέλλεται ότι επί των ημερών τους έρεε άφθονο το χρήμα σε ΜΚΟ οι οποίες πέρα από τα φαινομενικά γελοία ονόματα δεν είχαν δήθεν ούτε καν αντικείμενο. Προς επιβεβαίωση όλων αυτών έρχονται και άρθρα του διεθνούς τύπου με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του Economist που με στοιχεία αναφέρεται στην 8χταετία 2000 2008, εστιάζοντας κυρίως μέχρι το 2004 όπου υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Γ. Παπανδρέου. Αναφέρεται σε εκατοντάδες ΜΚΟ που κύριο χώρο παρέμβασής τους είχαν τα Βαλκάνια και έπαιρναν πακτωλό χρημάτων. Βέβαια σε όλα αυτές τις καταγγελίες και σε όλα τα δημοσιεύματα αυτό που λείπει είναι μια αναφορά έστω στο ρόλο αυτών των ΜΚΟ και τι έκαναν σε αυτές τις χώρες. Ποιες πολιτικές προωθούσαν, υπέρ ποιων λειτουργούσαν, τι σχέσεις είχαν με κυβερνήσεις, κόμματα ή και με κινηματικές καταστάσεις. Αναφέρουν μεν ότι αυτές οι οργανώσεις χρηματοδοτούνταν από το υπουργείο Εξωτερικών, δεν αναφέρονται όμως στους σκοπούς. Αυτούς μπορεί εύκολα να τους βρει κανείς ακόμη και στην ιστοσελίδα του εν λόγω υπουργείου, όπου γράφεται ότι μέσω του προγράμματος Hellenic Aid «η Ελλάδα αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και δράσεις που υπηρετούν απόλυτα τους Στόχους της Χιλιετίας και είναι συμβατές με τις προτεραιότητες της DAC, της Ευρωπα κής Ένωσης και την εθνική πολιτική». DAC είναι η Επιτροπή Αναπτυξιακής Βοήθειας DAC του ΟΟΣΑ η οποία έχει καταρτίσει κατάλογο ΜΚΟ που μπορούν να παίρνουν μέρος σε αυτά τα προγράμματα. Προγράμματα που στόχος τους είναι οι «σύγχρονες μορφές εξωτερικής πολιτικής, όπως αυτή της αναπτυξιακής διπλωματίας, η οποία συνίσταται στην ανάληψη κοινής δράσης από τα προηγμένα κράτη και την κοινωνία των πολιτών, ώστε να αντιμετωπίζουν ριζικά τα σημαντικά παγκόσμια προβλήματα και να προλαβαίνουν τους κινδύνους που αυτά κυοφορούν εν τη γενέσει τους». Με χρηματοδότηση είτε από το ελληνικό κράτος, είτε μέσω διεθνών οργανισμών, είτε μέσω της κοινωνίας των πολιτών με «προγράμματα που εκτελούν ελληνικές ΜΚΟ». Κατά τα άλλα, μη κυβερνητικές! Το ποιες μορφές εξωτερικής πολιτικής και ποιους κινδύνους θέλει να προλάβει το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών με οργανώσεις εγκεκριμένες και χρηματοδοτούμενες από τον ΟΟΣΑ, την Ε.Ε. αλλά και το ελληνικό κράτος δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται μεγάλη φαντασία να το κατανοήσει κανείς. Προώθηση και επιβολή των ιμπεριαλιστικών πολιτικών, πρόληψη για να μην πάρουν ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά οι αντιδράσεις των λαών. Ούτε θεωρούμε ότι είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία αυτών των οργανώσεων στήθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν την περίοδο που υπουργοί Εξωτερικών ήταν άνθρωποι που θεωρούνται υποστηρικτές της μιας από της δύο πλευρές της διπλής εξάρτησης της χώρας, δηλαδή των ΗΠΑ. Ούτε είναι τυχαίο ότι οι καταγγελίες αυτές εστιάζουν σε πρόσωπα που θα μπορούσαν(;) να αποτελέσουν πρωταγωνιστές στη διαδοχή στους κύριους πολιτικούς οργανισμούς της αστικής πολιτικής σκηνής, ή και σε διάδοχα σχήματα, ενόψει και του αναμενόμενου εκλογικού τους καταποντισμού. Ο ενδοαστικός ανταγωνισμός, απόλυτα συνυφασμένος αν όχι και καθοδηγούμενος από τον ιμπεριαλιστικό, είναι ιδιαίτερα σκληρός απέναντι και στα καλύτερα παιδιά του στο όνομα του ποιος τελικά θα επικρατήσει. Για την λεγόμενη «Κοινωνία των Πολιτών» Μια ιδέα που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί την αριστερά και το λα κό κίνημα δεκαετίες τώρα. Μια ιδέα που προέρχεται από τα ιδεολογικά επιτελεία των ιμπεριαλιστών που την χρησιμοποιούν και για δικούς τους εσωτερικούς λόγους αλλά και για εξωτερικούς, που κάποιοι από την αριστερά θέλησαν να της δώσουν δήθεν άλλου είδους χαρακτηριστικά και να την παρουσιάσουν ως την σύγχρονη πρόταση απέναντι στην αποτυχία του «δογματισμού» του παρελθόντος και των επαναστάσεων που επίσης απέτυχαν. Αυτή την ιδέα λοιπόν τη χρησιμοποιούν οι αστικές τάξεις σε χώρες όπως η Ελλάδα, που οι λαοί τους πλήττονται ιδιαίτερα από τη μεταφορά της κρίσης σε αυτούς, για να περάσουν την επίθεση στις κατακτήσεις τους όσο πιο αναίμακτα μπορούν, καναλιζάροντας τις όποιες αντιδράσεις και την οργή σε μονοπάτια «αυτοοργάνωσης» και ανάληψης της ευθύνης για την επιβίωση, την μόρφωση, την υγεία από τον ίδιο το λαό στα πλαίσια μια αλληλεγγύης χωρίς αγώνα, χωρίς αντίσταση απέναντι στις πολιτικές εξαθλίωσης. Τα τελευταία χρόνια έχουν στηθεί ΜΚΟ επί παντός επιστητού με πιο χαρακτηριστικές για το σκοπό τους τις λεγόμενες ΜΚΟ που αναλαμβάνουν τα Προγράμματα Κοινωφελούς εργασίας, προγράμματα απόλυτης εκμετάλλευσης και διαίρεσης των εργαζόμενων και στα οποία αναφερθήκαμε σε προηγούμενο φύλλο μας. Από εκεί και πέρα, πλάι στις παλιές γνωστές μας, έχουν ξεφυτρώσει κι άλλες στους χώρους της διατροφής, της εκπαίδευσης, της υγείας αλλά και του περιβάλλοντος. Οργανώσεις που στο όνομα της αλληλεγγύης φροντίζουν με την αρωγή δήμων, περιφερειών, υπουργείων, εκκλησίας αλλά και μεγαλοεκδοτών, τραπεζιτών, εφοπλιστών και βιομηχάνων να απαλύνουν τον πόνο των «αναξιοπαθούντων», χωρίς όμως αυτή η απάλυνση να συνιστά δικαίωμα ή αφορμή για διεκδίκηση του οποιουδήποτε δικαιώματος. Θα πρέπει οι ολοένα και αυξανόμενοι εξαθλιωμένοι της κοινωνίας να νοιώθουν ευγνώμονες που έχουν έστω ένα πιάτο φαί, έστω ένα ρούχο ή μια ασπιρίνη και να μην αμφισβητούν τους υπεύθυνους που τους οδήγησαν στο να είναι εξαθλιωμένοι! Τα όρια της αλληλεγγύης αυτών των οργανώσεων φάνηκαν από τη στάση των πολύ γνωστών μας «Γιατρών χωρίς Σύνορα» που αρνήθηκαν να ακυρώσουν τη συνεργασία τους με τον Ανδρέα Κουρή, πρώην ιδιοκτήτη του Metropolis του οποίου οι απλήρωτοι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις εδώ και χρόνια και των οποίων την έκκληση αγνόησαν, ευγενικά, οι εν λόγω γιατροί. Επίσης η Greenpeace δικαιολόγησε την άρνησή της να στηρίξει τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής με βάση το ότι οι κάτοικοι ξέρουν καλύτερα και ότι έχει άλλες προτεραιότητες αυτό τον καιρό. Δυστυχώς στη λογική της «κοινωνίας των πολιτών» κινούνται και οι διάφορες δομές αλληλεγγύης που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Δομές που μπορεί να μην έχουν τη μορφή των κλασικών ΜΚΟ αλλά η ιδεολογική τους αφετηρία και ο τρόπος που κινούνται δεν είναι και πολύ διαφορετικοί. Εξ άλλου το ίδιο το σύστημα δεν δίστασε ιδιαίτερα να τις υιοθετήσει μετατρέποντάς τες σε θεσμούς αντικατάστασης των έως τώρα πραγματικών δομών «παροχής υπηρεσιών» στο λαό ιδιαίτερα στο χώρο της υγείας και της παιδείας. Υπηρεσίες που καταχτήθηκαν με αγώνες στο παρελθόν και που αντί να καλεστεί ο λαός να τις υπερασπιστεί καλείται να τις αντικαταστήσει με υποκατάστατα. Κλείνοντας, εμείς δεν θα αμφισβητήσουμε τις καλές προθέσεις ανθρώπων που συμμετέχουν στις ΜΚΟ από μια διάθεση προσφοράς και αλληλεγγύης προς τους ανθρώπους που υποφέρουν είτε στη χώρα μας είτε σε άλλα μέρη του πλανήτη. Αυτό που επισημαίνουμε όμως είναι ότι ανεξάρτητα των προθέσεων και των διακηρύξεων ο ιδεολογικός, πολιτικός και κινηματικός ρόλος αυτών των οργανώσεων δεν αλλάζει. Παραμένουν στα όρια του συστήματος, δεν το αμφισβητούν και τελικά καταλήγουν να μετατρέπουν την πραγματική αγωνιστική αλληλεγγύη σε φιλανθρωπία.

20 Προλεταριακή Σημαία Σάββατο 8 Μάρτη 2014 σχολια Αθήναι Η αστυνομία προχώρησε σε απαγόρευση των δημόσιων συναθροίσεων και πορειών στο Σύνταγμα και στην ευρύτερη περιοχή του Μεγάρου Μαξίμου και του Προεδρικού Μεγάρου για την Πέμπτη, λόγω της επίσκεψης στην Αθήνα του Γερμανού Προέδρου, Γιόαχιμ Γκάουκ. Όσοι θέλουν μπορούν να κοιτάζουν μέσα από τις γρίλιες. Φτώχεια Πλουσιότεροι και περισσότεροι έγιναν το 2013 οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη, σύμφωνα με τον ετήσιο κατάλογο που ανακοίνωσε το περιοδικό Forbes. Συγκριτικά με τον προηγούμενο χρόνο, η συνολική περιουσία των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε περίπου κατά ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Είναι οι λεγόμενοι αυτοδημιούργητοι των μνημονίων. ψη στα πολυιατρεία του Πρωτοβάθμιου Εθνικού ικτύου Υγείας (ΠΕ Υ), που αντικαθιστούν τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ» ανακοίνωσε ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης. Είτε καπνίζεις, είτε όχι. Απογευματινός Τον θεσμό των απογευματινών χειρουργείων στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, κατά το πρότυπο των απογευματινών ιατρείων, προβλέπει πολυνομοσχέδιο που ετοιμάζει το Υπουργείο Υγείας. Θα έχεις το πρωινό σου ελεύθερο για μια βόλτα πιο πριν από την τράπεζα. Εμπειρία Ι «Η Ελλάδα είναι έτοιμη να δώσει, μέσα από την εμπειρία της κρίσης που έχουμε ζήσει και ζούμε, την τεχνογνωσία της και προς την Ουκρανία» δήλωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Από αυτή που δεν πρόλαβε να δoθεί στη Συρία. Αποχή Αποχή από τις ευρωεκλογές σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταστροφή χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο αποφάσισαν οι κάτοικοι της Γαύδου. Για να μη γίνουν οι θάλασσες Ποτάμια.Εδώ Ρύπανση Πρόστιμο στην ΚΟΑ Μακεδονίας του ΚΚΕ για «ρύπανση» με αφίσες επέβαλε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Η μάχη για υψηλή αισθητική των πόλεων έχει ήδη αρχίσει. Προθεσμία Μέχρι τον Ιούνιο δίνει προθεσμία στους 180.000 φοιτητές που εισήχθησαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πριν από το 2006 ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος για να πάρουν το πτυχίο τους. Σε περίπτωση που δεν τα καταφέρουν τότε θα διαγραφούν. Έπειτα θα μεταπηδήσουν στην κατηγορία των αιωνίων άνεργων. Εισιτήριο «Εισιτήριο πέντε ευρώ θα καταβάλλουν όλοι όσοι προσέρχονται για επίσκε- Εμπειρία ΙΙ Στον Πειραιά κατέπλευσε, εν μέσω της σύγκρουσης στην Ουκρανία, το αμερικανικό πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο «George HW Bush», ερχόμενο από τα Στενά του Γιβραλτάρ, επισήμως τουλάχιστον για αποστολή στη Μεσόγειο και την Αραβική Θάλασσα. Το μήκους 332,8 μέτρων αεροπλανοφόρο αγκυροβόλησε στο Φαληρικό όρμο, ενώ στο αγκυροβόλιο του Πειραιά κατέπλευσε και το αμερικανικό καταδρομικό «USS Philippine Sea». Είναι έτοιμα να δώσουν και αυτά την τεχνογνωσία που διαθέτουν. «Λαϊκές εξεγέρσεις» κατά παραγγελία προσεγγισεις Τελικά, δεν καταδικάζουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται οι δυτικές δημοκρατίες των ΗΠΑ και της ΕΕ, τα διεθνή «ελεύθερα και δημοκρατικά» δημοσιογραφικά πρακτορεία και τα «ανεξάρτητα και αντικειμενικά» ΜΜΕ. Οι διαδηλωτές στην Ουκρανία, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει π.χ. στην Ελλάδα, μπορούν να πετάνε πέτρες, να εκτοξεύουν μολότοφ, να καταλαμβάνουν ή να καίνε δημόσια κτήρια και αστυνομικά τμήματα, μπορούν ακόμη και να οπλοφορούν και να πυροβολούν στο ψαχνό, να σκοτώνουν «νόμιμα» και εκ του ασφαλούς (ούτε λόγος να κλείνουν δρόμους και να διακόπτουν την κυκλοφορία), αφού βρίσκονται αντιμέτωποι με το καταπιεστικό σοβιετικό συγνώμη «ψυχροπολεμικό» το λάθος, ρωσόφιλο καθεστώς του Γιανουκόβιτς. Εδώ δεν ισχύει το «μονοπώλιο» της κρατικής βίας μιας «νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης» που ανατρέπεται μονάχα με εκλογές και τόσα άλλα αστικά μυθεύματα. Γιατί εδώ έχουμε μια ένοπλη εξέγερση των Ουκρανών για τη δημοκρατία! Εναν αγώνα για τη δημοκρατία και την ελευθερία με πρωτεργάτες ακροδεξιές, φασιστικές και ναζιστικές συμμορίες κι όπου η άκριτη υποστήριξη, ενίσχυση και υποκίνηση της ύσης πρέπει να θεωρείται θεμιτή και επιβεβλημένη. Κι ενώ η Ρωσία κατηγορείται (από τους επαγγελματίες των επεμβάσεων) για ωμή στρατιωτική επέμβαση σε μια ανεξάρτητη χώρα (σύντομο ανέκδοτο), η «μη επεμβατική» ύση, με προεξάρχοντες τις ΗΠΑ και τη Γερμανία χρηματοδοτούσαν και οργάνωναν συστηματικά μια καθαρά αντιδραστική εξέγερση. Αναγνωρίζουν τη νέα κυβέρνηση και τη χρηματοδοτούν με 11 δισ., ώστε να παραμείνει ανεξάρτητη! Ενώ βάσιμες αποκαλύψεις αναφέρουν ότι τελικά οι ελεύθεροι σκοπευτές που σκότωσαν διαδηλωτές και αστυνομικούς δεν ήταν του Γιανουκόβιτς αλλά του νέου καθεστώτος (αναζητώντας προφανώς αίμα!-τιμή! ). Η διεθνής κοινότητα των ιμπεριαλιστών καθώς και ένα τμήμα της (σοσιαλ)δημοκρατικής και αντισταλινικής life style Αριστεράς των «αυθόρμητων κινημάτων από τα κάτω», αφού γιόρτασαν την εξέγερση των πάντα φτωχών και καταπιεσμένων Ουκρανών (από την εποχή της σοβιετικής καταπίεσης και κατοχής ακόμη!), μετρούν τώρα τα κέρδη και τις ζημιές της υποτιθέμενης λαϊκής εξέγερσης. Οι ιμπεριαλιστές της ύσης, με πρώτες τις ΗΠΑ, καλοδέχονται μια κυβέρνηση ακροδεξιών και φασιστών, αφού εξυπηρετεί το σχέδιο «περικύκλωσης της Ρωσίας», κι ας πάει να «γαμηθεί η ΕΕ» (σύμφωνα με διπλωματική έκφραση της Αμερικανίδας βοηθού υπουργού Εξωτερικών Β. Νούλαντ). Η Γερμανία αναζητά τρόπους ισχυροποίησης της θέσης της. Συνολικά η Ε.Ε. δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς αν είναι να στρώσουν το «δρόμο της μπίζνες στην Ευρώπη», ενώ η «κοσμοπολίτικη» Αριστερά κλαψουρίζει τι πήγε λάθος με το ουκρανικό λαό και την εξέγερσή του. Θεωρούν, βέβαια, δικαιολογημένη οι αριστεροδεξιοί την ελπίδα που έτρεφε (;) ο ουκρανικός λαός για τον «ευρωπαϊκό δρόμο» (τον δρόμο δηλαδή που έφερε σε μας την «ευλογία» των μνημονίων), λόγω των μύριων τόσων δεινών που επέφερε ο «σοβιετικός κομμουνισμός» και τα μετακομμουνιστικά απομεινάριά του, αντιπαραβάλλοντας την πολιτισμένη Ε.Ε. των πολιτών στην αυταρχική, δικτατορική Ρωσία. Ενοχλούνται μάλιστα που κάποιοι στην Αριστερά τείνουν να παίρνουν θέση ενάντια στις διαδηλώσεις στην Ουκρανία, με το αφελές και καταστροφικό επιχείρημα ότι αρκεί να κινούνται οι μάζες (όπως π.χ. στο Σύνταγμα) για να αποκτήσουν εμπειρίες και αυτοπεποίθηση «ανατροπής και αλλαγής» που οι από πάνω δεν τολμάνε να κάνουν (μήπως εννοούν και τους εαυτούς τους;). Αυτοί λοιπόν που «ξεσηκώθηκαν» ενάντια στη φιλορώσικη κυβέρνηση δεν θα διστάσουν αύριο να κάνουν το ίδιο απέναντι σε μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, όταν κι αυτή τους απογοητεύσει. Τα έχουμε ακούσει όλα αυτά και στην Ελλάδα. Τα πράγματα επομένως πάνε νομοτελειακά από το κακό στο καλό κι από εκεί στο καλύτερο (αυτό ονομάζεται προοδευτισμός!), αρκεί να «κινείται κόσμος» και να πέφτουν κυβερνήσεις. Στην Ελλάδα π.χ. η «κάκιστη» κυβέρνηση Παπανδρέου έφερε την «κακή» κυβέρνηση Σαμάρα που θα φέρει την «καλή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κι από εκεί στα καλύτερα. Πώς διάολο γίνεται τώρα να οδηγούμαστε από την δεξιά στην ακροδεξιά; Πως γίνεται ένα ναζιστικό κόμμα όπως το κόμμα Ελευθερία (Σβόμποντα) να έχει ραγδαία άνοδο από 1,43% στις προεδρικές εκλογές των αρχών του 2010, στο 10.5% στις βουλευτικές του 2012; Μια αντίστοιχη δηλαδή εντυπωσιακή άνοδο όπως η Χ.Α. Η απάντηση είναι απλή υπόθεση εργασίας. Φταίει ο λαός, που ενώ αποθεώνεται στην αρχή, υποτιμάται κατάφορα στη συνέχεια γιατί πέφτει διαρκώς θύμα εξαπάτησης. Η τακτική των οπαδών των «αυθόρμητων κινημάτων από τα κάτω» στην εξωτερική πολιτική ήταν περίπου η εξής: πρώτα καταγγέλλουμε το παλιό σοβιετικό-σταλινικό-ισλαμικό-εθνικιστικό-αντιδραστικό-σατανικό καθεστώς του τάδε ηγετίσκου που, περιέργως, όσο ήταν στην αφάνεια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων παρέμεινε σεβαστός (Ρουμανία-Τσαουσέσκου, Ιράκ-Σαντάμ, Γιουγκοσλαβία-Μιλόσεβιτς, Λιβύη-Καντάφι, Συρία-Άσαντ, Ουκρανία- Γιανουκόβιτς κλπ). Στην συνέχεια θεωρούμε αυθεντικές και δικαιολογημένες (που είναι, άλλα δεν είναι μόνο αυτό το θέμα) τις «λαϊκές εξεγέρσεις» με ταξικά-δημοκρατικά κριτήρια και ολίγη δόση ευρωπαϊσμού, στο τέλος (που είναι συνήθως τραγικό) τα ρίχνουμε όλα στην αδυναμία του κόσμου να ολοκληρώσει τα αιτήματά του πέρα από την πολιτική αλλαγή προσώπων, που λόγω εκμετάλλευσης της λαϊκής οργής από τους εθνικιστές-ισλαμιστές-φασίστες-καπιταλιστές αποτυγχάνει να εκφραστεί κατά πώς θέλει η Αριστερά, και ως επιστέγασμα, καταγγέλλουμε σαν συνοδοιπόρους του Τσαουσέσκου-Σαντάμ-Μιλόσεβιτς-Άσαντ-Γιανούκοβιτς κλπ. όσους βλέπουν αρνητικά τις «προσπάθειες του λαού» και της διεθνούς κοινότητας των ιμπεριαλιστών να απαλλαγούν από τους τυράννους. Καμία ευθύνη για τους ίδιους και ό,τι ονομάζουν Αριστερά! Η «προοδευτική» αφήγηση των εξελίξεων είναι βέβαια παιδική και ενίοτε συμπληρωματική της προπαγάνδας των ιμπεριαλιστών, όπως και η εξήγηση της τραγικής κατάληξης. Κι αυτό γιατί η «Αριστερά της σύνεσης, της νηφαλιότητας και του διαλόγου», των ομαλών κοινοβουλευτικών εξελίξεων «παραβλέπουν» την ίδια την πραγματικότητα. Πρώτο, ότι η εξουσία είναι πολύ σοβαρό θέμα για να αφεθεί από τους ιμπεριαλιστές στην «τύχη» του λαού και στις εκλογές. εύτερο, όποιος δεν βλέπει σήμερα τον ιμπεριαλισμό όπως πραγματικά είναι δεν βλέπει καν τον καπιταλισμό όπως πραγματικά είναι. εν βλέπει καν τον φασισμό ως «υπερόπλο» της παγκόσμιας αντίδρασης ενάντια σε λαούς και προλεταριάτο. Ο περιορισμός της εξήγησης των όσων συμβαίνουν στην Ουκρανία είτε σε ζήτημα εσωτερικό μεταξύ «ρωσόφιλων» και «φιλοευρωπαϊκών» αστικών δυνάμεων είτε σαν μια αντιπαράθεση ναζισμού και δημοκρατίας, συσκοτίζουν τους πραγματικούς κινδύνους της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το δοκιμασμένο πλέον σχέδιο των ιμπεριαλιστών για πραξικοπήματα με μανδύα «λαϊκών εξεγέρσεων» έχει ωριμάσει και από πορτοκαλί έχει γίνει μαύρο (εφαρμόζεται και στη Βενεζουέλα και ποιος ξέρει πού άλλου στο μέλλον). Είναι ένα σχέδιο που αντικατέστησε τα καθαρά στρατιωτικά πραξικοπήματα της εποχής των πραγματικών λαϊκών εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Σχέδιο που αναβαθμίζει και επισημοποιεί την ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση, με τραγικές συνέπειες σε όλο τον κόσμο.