Architectural Strategy, 2011 Σωκράτης Σωκράτους Socratis Socratous Απαράβατο Άσυλο Inviolable Refuge 9 Απριλίου 21 Μαΐου, 2011 9 Αpril 21 May 2011 O M I K R O N G A L L E R Y 2, Vasileos Pavlou str., 1096 Nicosia, Cyprus T. +357 22 678240 info@omikrongallery.com www.omikrongallery.com OPENING TIMES Monday-Friday: 10:00-13:00 and 16:00-20:00 and Saturday 10:00-14:00
Βεβηλωμένο Απαράβατο Την αίσθηση μιας ακόμη διάστασης της πραγματικότητας παρουσιάζει και σχολιάζει ο Σωκράτης Σωκράτους στην ατομική του έκθεση με τίτλο Απαράβατο Άσυλο. Ένας καλλιτέχνης ο οποίος φωτογραφίζει τον γύρω κόσμο σε ρυθμό καθημερινής μάντρας, αντικατοπτρίζοντας έτσι τον παλμό της πόλης μιας πόλης εκτεθειμένης στις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις προσθέτει ακόμη μια πτυχή μέσα σε αυτό το μωσαϊκό: Την εικονοποίηση μιας φαινομενικά άυλης εντροπικής ενέργειας που σχηματίζεται γύρω από τα γεγονότα και τους συσχετισμούς. Στην περίπτωση του Σωκράτους η πρακτική μιας ασταμάτητης φωτογραφικής καταγραφής δεν πρόκειται για ρεπορτάζ: η ματιά του είναι τόσο προσωπική και διεισδυτική, που γκρεμίζει κάθε όριο ανάμεσα στον φωτογράφο και τον φωτογραφιζόμενο αντικείμενο. Αυτή ακριβώς η βιωματική σχέση του με τον δρόμο (δρόμος με την έννοια της αρχαίας αγοράς όπου τα κοινά βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση από τους πολίτες )και τα γεγονότα τα οποία συμβαίνουν σε αυτόν μοιάζει να είναι το κεντρικό θέμα στην τελευταία ενότητα έργων του. Μιας πληθώρα εικόνων ρεαλιστικής και συμβολικής καταστροφής του αστικού περιβάλλοντος που εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα και συλλέγεται από το φακό του καταφέρνει τελικά, η όχι να παραβιάσει το προσωπικό άσυλο του καλλιτέχνη, το δωμάτιο στο οποίο διαφυλάσσει την απαράβατη συνειδητότητα της ατομικότητας του; Με αυτό το ερώτημα το οποίο βέβαια αναπτύσσεται πιο καθολικά προς όλους, μας φέρνει αντιμέτωπους ο Σωκράτους, μέσα από μια σειρά γλυπτών, γλυπτικών φωτογραφιών και εγκαταστάσεων που αναφέρονται στην λεπτή γραμμή ενός ορίου, αφήνοντάς μας όμως την ελευθερία να διαλέξουμε από μια μεριά κάθε φορά αντικρίζουμε τον κόσμο. Από την παραβιασμένη ή απαράβατη πλευρά; Οι ξεριζωμένες, μεταλλικές σκάλες, τα κομμάτια από κουφώματα, τα σκόρπια δομικά υλικά, τα αποκομμένα σιδερένια εξαρτήματα παύουν να είναι, στην προκείμενη περίπτωση, άπλα μέρος του θεματικού υλικού φωτογραφικής καταγραφής και μετουσιώνονται εκ νέου σε γλυπτικές συνθέσεις που σχολιάζουν την σχέση της αυτοκαταστροφής τελικά- με το ανθρωπινό είδος. Όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται στα έργα είναι βεβαρημένα νοηματικά ready mades. Ο ανθρώπινος θυμός και η εκδήλωση του, η διαμαρτυρία προς ένα διαχειριστικό σύστημα λειτουργίας και αξιών που επιβάλλεται αυθαίρετα στο άτομο σχολιάζεται συμβολικά μέσα από μια σειρά σκηνοθετημένων -αυτή την φορά -φωτογραφιών και γλυπτικών εγκαταστάσεων. Μέσα από εικόνες στις οποίες τα υλικά αυτά χάνουν την βαρύτητά τους εφόσον φωτογραφίζονται ενώ εκσφενδονίζονται σε ύψος είκοσι μέτρων από ένα εδικό μηχάνημα, άλλα και μέσα από σκηνοθετημένα περιβάλλοντα τα οποία φέρνουν το θεατή αντιμέτωπο με την σχηματική φυλάκιση του, και μαζί τα απομεινάρια μιας τέλειας αποδήμησης, ο Σωκράτους αγγίζει την έννοια της παραβίασης ενός απαράβατου τόπου. Αυτού της κοινής λογικής και των πηγαίων συναισθημάτων! Άραγε τι είναι αυτό που καταφέρνει να εισχωρήσει στα βαθύτερα στρώματα της ατομικότητας αν όχι ένα παράλογο και εξουσιαστικό σύστημα διακυβέρνησης σε όφελος πάντα ενός μικρού ποσοστού του κοινωνικού συνόλου; Σε τι βαθμό μπορεί κανείς να διαφυλάξει απαράβατο το ατομικό του άσυλο στην εποχή που κάθε προσπάθεια ασύλου και κοινής λογικής υπερνικάται από αλόγιστες και ατεκμηρίωτες πολλές φορές πολιτικές αποφάσεις; Το δικαίωμα του ασύλου είναι μια αρχαία δικαστική έννοια, κάτω από την οποία ένα πρόσωπο που διώκεται από την χώρα του για τα πιστεύω του ( πολιτικές πεποιθήσεις θρησκευτική πίστη, κτλ) μπορεί να προστατευθεί από μια άλλη κυρίαρχη Αρχή, μια ξένη χώρα. Στην Αρχαία Ελλάδα όλοι οι χώροι λατρείας ακόμη και τα γλυπτά θεών προσέφεραν προστασία στους σκλάβους που δεχόταν κακοποίηση και έψαχναν καταφύγιο άλλα και σε πάση φύσης καταζητούμενους. Η προστασία στα μέρη αυτά μπορούσε να γίνει μέχρι ενός βαθμού, εφόσον ο νόμος δεν το αναγνώριζε επίσημα, παρόλα αυτά ενώ η πολιτεία είχε δικαίωμα να βρει τρόπους να αποσύρει τους κατηγορούμενους η σωματική βία προς αυτούς θεωρείτο παράνομη. Με αυτή την έννοια το απαράβατο διαφυλασσόταν λογικά και ουσιαστικά. Ακόμη και ένας εκδιωγμένος είχε την ευκαιρία να ξεκουραστεί για κάποιο χρόνο έστω και πριν την τέλεση της τιμωρίας του. Σήμερα το πολιτικό άσυλο, πέρα από την ορθή του χρήση, έχει υπάρξει στοιχείο πολιτικής διαπραγμάτευσης και διαχείρισης της εξουσίας. Η μαζική είσοδος πληθυσμού στην Ελλάδα που πολλές φορές οφείλεται και σε διεφθαρμένα συστήματα εκμετάλλευσης, στηρίζεται στο δικαίωμα των προσφύγων για πολιτικό άσυλο. Ορισμένες βέβαια από τις περιπτώσεις άπτονται στον νόμο. Τα πανεπιστήμια, κάποιες φορές, καταλαμβάνονται- εξαιτίας του πολιτικού ασύλου που προσφέρουν- λόγω παράλογων αιτημάτων η μη αιτημάτων, διακόπτοντας έτσι την ροή της εκπαίδευσης και της γνώσης για μερικούς, το οποίο είναι επίσης απαράβατο δικαίωμα. Το πολιτικό άσυλο δυστυχώς σε περιπτώσεις γίνεται εργαλείο για κομματικό marketing ή για πελατειακές σχέσεις. Από την άλλη μεριά βέβαια πως να υποστηρίξει κανείς την μόνιμη άρση του ασύλου (ακόμη και εάν γίνεται η πιο διεφθαρμένη χρήση του) αφαιρώντας έτσι το δικαίωμα του απαράβατου καταφυγίου από το άτομο; Παράλογα διλήμματα που απορρέουν από την κακή χρήση της ελευθερίας και την ευθραυστότητα της δημοκρατίας στον σημερινό κόσμο οδηγούν σε ακραίες αντιδράσεις. Αντιδράσεις που ξεκινούν από δικαιολογημένα ανεξέλεγκτη οργή και οι οποίες τελικά παίρνουν αυτοκαταστροφικές διαστάσεις! Για όλους ακόμη και τους δικαιωματικά διαμαρτυρόμενους. Ποια είναι η λύση; Υπάρχει; Για αυτή την παράβαση ενός πολύ προσωπικού συστήματος αξιών και ήθους, μας μιλάει ο Σωκράτους. Μέσα από την αισθητική της μολυσμένης φόρμας το έργο του διαμορφώνει ένα δυνατό πολιτικό σχόλιο και μια εικαστική κίνηση ακτιβισμού απέναντι στην χειραγώγηση της προσωπικότητας σε όφελος ενός συστήματος, που ευνοεί τους λίγους και ενίοτε κανέναν τελικά. Η συμβολικά και κυριολεκτικά διαστρεβλωμένη φόρμα των υλικών του φανερώνει καίρια την άρρητα συνδεδεμένη με την εμπειρία του παραλόγου με τη μοντέρνα εποχή. Τα παραβιασμένα δομικά υλικά και σίδερα και η αναπροσαρμογή τους σε εγκαταστάσεις άλλοτε αρχιτεκτονικά άκαμπτες -οι οποίες όμως έχουν λεπτομέρειες που δεν υπακούουν εντελώς στον κανόνα, όπως η έλλειψη ορθών γωνιών στις ενώσεις τους - και άλλοτε οργανικές, μαρτυρούν την παράνοια στην εξέλιξη του μοντέρνου κόσμου που είναι τελικά ορατή παρά την προσπάθειες οργανωμένης κάλυψής της. Μαρίνα Φωκίδη
Illegal installation, 2004 Incarnation, 2004 The School, 2007 Socratis Socratous/ Rumours, 2009
Untitled IV, from the series Architectural Strategy, 2011 Untitled I, from the series Architectural Strategy, 2011
Violated Inviolable In his solo exhibition Inviolable Refuge Socratis Socratous presents and discusses an alternative dimension of reality. Through the lenses of his photographic camera, the artist captures the world in its daily disorder thus reflecting the rhythm of the city a city exposed to socio-political changes- and introduces another viewpoint to this mosaic: The visualisation of a seemingly intangible entropic energy formed around the events and correlations. In Socratous case the process of unceasing photographic documentation is not a simple news report: his personal and intrusive gaze brings down the boundaries between the photographer and the object photographed. His existential relationship with the street (in the sense of the ancient agora where the common interests are discussed by citizens) and incidents that occurred to him are the central topic of his most recent artworks. An abundance of images, captured by his photographic camera, display the realistic and symbolic destruction of Athens urban landscape the last few years. Do they eventually succeed in violating the private asylum of the artist, the room in which he safeguards the inviolable consciousness of his individuality? Socratous puts this question to his audience through a series of sculptures, photo sculptures and installations referencing a thin borderline, which lets us choose between the violated or the inviolable side of the world. In Socratous case the uprooted - metal stairs, pieces of frames, scattered building materials, abstracted iron fittings - cease to be merely parts of the photographic documentation s subject matter and they transform anew into sculptural compositions which explore the relationship between self-destruction and humanity. The materials used for the artworks are intellectually heavily charged ready mades. Human anger and its expression, the protest against a managed operating system and an ethics system are arbitrarily imposed on the individual, and are discussed symbolically through a series of staged photographs and sculptural installations. In these images the materials lose their gravity since they are being photographed while they are thrown twenty metres into the air by a special machine. These staged environments bring the viewer face to face with a schematic imprisonment and with the remnants of a perfect deconstruction. Thus, Socratous touches the concept of violating an inviolable place. That of common sense and deep emotions! What is it that succeeds in penetrating the deeper layers of individuality if not an irrational and authoritarian system of government, always only for the benefit of only a small percentage of society? To what extent can anyone safeguard his inviolable asylum in a time when any attempt for a refuge and common sense is beaten by reckless and unsubstantiated political decisions? The right of asylum is an ancient juridical notion, under which a person persecuted for political opinions or religious beliefs in his or her own country, may be protected by another sovereign authority, a foreign country. In ancient Greece all places of worship and even sculptures of gods offered protection to abused slaves and fugitives looking for shelter. The protection offered in these places could be achieved only up to a point, since it was not officially recognised by the law. Nevertheless, even if the Republic had the right to extract the accused, physical violence was considered illegal. Under this notion the inviolable right was preserved. Even an evicted person could rest for a specific amount of time before his punishment. In modern times, political asylum apart from its rightful use has been a subject of political negotiation and exercise of authority. The mass influx of people to Greece, which often is due to corrupt systems of exploitation, is based on the right of refugees to political asylum. However, some cases do indeed come within the framework of the law. On other occasions, universities which offer political asylum are taken over for absurd or even inexistent demands, interrupting the flow of education, which is also an inviolable right. There are cases when political asylum becomes a marketing tool for various political parties or for patronage. On the other hand, how could anyone support the permanent abolition of asylum (even if its use is corrupted) thus depriving humans of their basic right? Irrational dilemmas created by improper use of freedom and democracy s fragility in our world today lead to extreme reactions. Reactions which have as a starting point a justified incontrollable anger, but end up taking self-destructive dimensions for everyone, even for those who rightfully protest. What is the solution? Is there one? Socratous through his work discusses this breach of a highly personal system of values and morals. Through the aesthetics of an infected form his work is a strong political comment and an artistic movement of activism against the exploitation of personality by a system which favours the few, sometimes even no one. The symbolically and literally distorted form of materials shows the linked experience of the absurd with modernity. The violated building materials and metal pieces and their re-adjustment to architecturally rigid installations which however do not follow the rules, such as the lack of right angles in their juxtaposition and other times organic, testify to the paranoia found in the development of the modern world which is eventually apparent despite the concerted attempts to conceal. Marina Fokides
Untitled III, from the series Architectural Strategy, 2011 Untitled II, from the series Architectural Strategy, 2011 Το πείραμα της Κύπρου «Τέρμα οι ουτοπίες», γράφει ο Étienne Balibar αναλογιζόμενος τα συντρίμμια ενός τραυματικού αιώνα. Εάν επιμέναμε, ωστόσο, για έναν 1 «καλύτερο κόσμο» ν ανακαλύψουμε τις ιδανικές συντεταγμένες για μια ουτοπία, πού θα σταματούσε άραγε η φανταστική περιήγησή μας στο χάρτη; Πού θα έβρισκε άσυλο αυτός ο μη-τόπος, όπως αναλύεται ετυμολογικά η λέξη; Ο Aldous Huxley στο Brave New World σκέφτηκε την Κύπρο. Όπως ο Thomas More το 1516 οραματίστηκε την Ουτοπία στον απομονωμένο κόσμο ενός νησιού, έτσι και ο συγγραφέας του αριστουργήματος επιστημονικής φαντασίας. Τοποθετεί προσωρινά το 2 δυστοπικό του όραμα για το μέλλον της ανθρωπότητας σ ένα νησί. Οι Ελεγκτές της εφιαλτικής κοινωνίας, που περιγράφει, αναζητούν το ιδανικό ταξικό σύστημα το οποίο θα τους διασφαλίσει την απόλυτη υποταγή του ατόμου. Αποφασίζουν, λοιπόν, να διεξάγουν ένα πείραμα. Αδειάζουν την Κύπρο απ τους κατοίκους της, και στη θέση τους τοποθετούν την πιο άρτια γενετικά επεξεργασμένη φυλή τους. Το αποτέλεσμα αποδεικνύεται καταστροφικό. Ξεσπά εμφύλιος πόλεμος και το πείραμα αποτυγχάνει. Η Κύπρος ακόμα και στη λογοτεχνική της διάσταση εκπληρώνει το πεπρωμένο της. Μπορεί κατά το σεφερικό απόφθεγμα το νησί να είναι «ένας τόπος όπου το θαύμα λειτουργεί 3 ακόμη», εν τούτοις ιστορικά επιμένει ν αναδεικνύεται σε σκηνή αντικρουόμενων συμφερόντων και στρατιωτικών διενέξεων. Πολύ κοντά στην ξηρά για να εκπληρώσει τη φαντασίωση ενός νησιού φιλήσυχου και ξεχασμένου, όπου μπορεί κανείς ν αποτραβηχτεί, σύμφωνα με τον Deleuze για να κάνει μια αρχή απ το μηδέν και γιατί όχι να κυνηγήσει την ουτοπία, η Κύπρος κρύβει τους δικούς της Κύκλωπες και 4 Λαιστρυγόνες. Έχει το ειδικό του ενδιαφέρον, λοιπόν, το γεγονός ότι ο Σωκράτης Σωκράτους τους τελευταίους μήνες εγκαταστάθηκε απ την Αθήνα προσωρινά στη Λευκωσία για να ξεκινήσει εδώ το δικό του πείραμα. Εκκινώντας απ την ίδια παρόρμηση, να εξετάσει την πιθανότητα για έναν ου-τόπο, για ένα απαράβατο άσυλο, όπως το ονομάζει, που σε μια εποχή όπου όλα καταρρέουν και παραβιάζονται αυτό να μένει ανέγγιχτο, προσφέροντας καταφύγιο στο όνειρο για μια καλύτερη ζωή, ο καλλιτέχνης στρέφεται στο αστικό τοπίο για απαντήσεις. Επηρεασμένος από τα πρόσφατα φαινόμενα βίας, ρατσιστικών επιθέσεων και κοινωνικών αναταράξεων στα αστικά κέντρα ανά τον κόσμο και στην Αθήνα ιδιαίτερα, μετατρέπει την πόλη στο δικό του «πεδίο μάχης» και την απογυμνώνει απ τα υλικά της. Μεταλλικά αντικείμενα με τα οποία αρματώνεται συνήθως ο πολίτης για να εκφράσει την οργή, την απόγνωση και την αγανάκτησή του σ έναν ακήρυχτο πόλεμο κατά του «συστήματος», γίνονται στα χέρια του οι πρώτες ύλες για μια διαφορετικού τύπου γλυπτική. Με ειδικούς μηχανισμούς τα εκτοξεύει στον αέρα και φωτογραφίζει τη θεαματική τους πτώση. Στα φωτογραφικά καρέ του αυτά «παγώνουν» σε τυχαίους γεωμετρικούς σχηματισμούς. Θυμίζουν τις αφαιρετικές αναζητήσεις του μοντερνισμού, ιδιαίτερα των καλλιτεχνών που συνδέθηκαν με τη ρωσική πρωτοπορία, οι οποίοι επηρεασμένοι από το ουτοπικό όραμα για κοινωνική επανάσταση και αλλαγή, επιχείρησαν την αποφασιστική ρήξη με το παρελθόν, προτείνοντας πως η μοναδική μορφή έκφρασης, ικανή να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας εποχής, ήταν ένα είδος μη παραστατικής, μη αντικειμενικής τέχνης. Όταν πια πέσουν στο έδαφος, τα υλικά για το Σωκράτους γίνονται η βάση για την εγκατάστασή του Απαράβατο Άσυλο. Πρόκειται για ένα αυστηρά δομημένο αρχιτεκτονικό περιβάλλον, μια τεχνιτή μεταλλική νησίδα, η οποία την ίδια στιγμή που θυμίζει καταφύγιο και χώρο προστασίας μοιάζει με παγίδα. Το άσυλο μετατρέπεται σε κλειστοφοβική φυλακή, έτοιμη να φιλοξενήσει ακόμα μια δυστοπία της σύγχρονης ζωής - θα μπορούσε να την πει κανείς γκέτο, θύλακα ή ακόμα και προσφυγικό οικισμό. Δεν μπορούν να υπάρξουν τέτοιοι χώροι, μοιάζει να υπονοεί ο καλλιτέχνης, ιδανικοί, φιλόξενοι κι απομονωμένοι απ το αστικό χάος. Κι αν καταφέρουμε να τους ονειρευτούμε, το πιθανότερο αυτοί να εμπερικλείουν την αποτυχία τους, όπως άλλωστε κάθε ουτοπία ορίζεται απ το ανέφικτο. Η ίδια μοίρα προδιαγράφεται και για τις πόλεις. Από την Καλλίπολη του Πλάτωνα στην Πολιτεία μέχρι τις προτάσεις του Le Corbusier, η πόλη συνδέθηκε με την αναζήτηση της ευτυχίας και της ιδανικής συμβίωσης. Εντούτοις, το αστικό περιβάλλον μετατρέπεται συχνά σε τόπο βίαιων συγκρούσεων και ακραίων συμπεριφορών. Την ίδια στιγμή που οικοδομείται, μεταμορφώνεται, αναδημιουργείται μπορεί να καταστραφεί, να γκρεμιστεί, να ερειπωθεί. Αυτό είναι κάτι που απασχολεί τη δουλειά του Σωκράτους, καθώς ο καλλιτέχνης αναγνωρίζει στον αστικό χώρο αυτό που έχει πει ο Mumford: η πόλη είναι η σκηνή του θεάτρου 5 της ζωής. Στην πρόσφατή του δουλειά, ωστόσο, η πόλη στρέφεται στον εαυτό της. Αποσυντίθεται, καταρρέει κι εκρήγνυται στους αιθέρες σαν όμορφο πυροτέχνημα. Το «σώμα» της, αποσυναρμολογημένο πια, αιωρείται σαν ουράνιο απροσδιόριστο αντικείμενο. Άραγε έτσι θα μοιάζουν οι πόλεις στο μέλλον, όταν η γη πάψει να υπάρχει; Τα υλικά τους θα διασχίζουν το γαλαξία συνθέτοντας αστερισμούς. Ίσως εκεί ανάμεσα στα συντρίμμια που θα ταξιδεύουν ες αεί στο σύμπαν να βρίσκεται η ουτοπία. Μια τέτοια προοπτική, φαντάζεται κανείς, θα άρεσε στο Huxley. Έλενα Πάρπα 1. Balibar, Étienne. Preface to Droit de Cité: Culture et Politique en Démocratie. Dreams and Conflicts: The Dictatorship of the Viewer. Eds. Francesco Bonami and Maria Luisa Frisa. La Biennale di Venezia, 50th International Art Exhibition. Venice: La Biennale di Venezia, 2003. 357. 2. Huxley, Aldous. Brave New World. 1932. London: Vintage, 2004. 196-197. 3. Σεφέρης, Γιώργος. Μέρες Στ, 20 Απρίλη 1951-4 Αυγούστου 1956. Αθήνα: Ίκαρος, 2008. 13. 4. Deleuze, Gilles. Desert Islands And Other Texts 1953-1974. Ed. David Lapoujade. Trans. Michael Taormina. Semiotext(e), 2003. 10. 5. Mumford, Lewis, What Is A City?. The City Reader. Eds. Richard T. LeGates and Frederic Stout. London: Routlege, 1996. 94.
The Cyprus Experiment «No more utopia», writes Étienne Balibar reflecting on the debris of 1 a traumatic century. However, if we insisted on dreaming of a better world, on discovering the ideal coordinates for a utopia, where would this imaginary tour end? Where could this non-existent place find refuge? Aldous Huxley in Brave New World thought of Cyprus. As Thomas More envisioned Utopia on an isolated island in 1516, so did the author of the science fiction masterpiece. He temporarily places his dystopian vision for the future of humankind on an island. 2 The Controllers of his World State seek the ideal class system, which would guarantee the complete subjugation of the individual to their wills. They decide, therefore, to run an experiment. They evacuate Cyprus from its inhabitants and re-colonize it with their most perfect, genetically altered race. The result is catastrophic. A civil war breaks out and the experiment fails. Cyprus, even in its literary depiction, fulfils its destiny. Sepheris might have thought of the island as a place where the miracle still works 3, but Cyprus, as testified by its troubled past and equally uneasy present, has always been a setting for interethnic struggles and conflicting interests. Being too close to shore to realise the fantasy of a peaceful and deserted island where one drifts, according to Deleuze, dreaming of beginning from scratch, recreating, beginning anew, 4Cyprus hides her own Cyclops and Laestrygonians. It is of special interest, then, that Socratis Socratous has moved, in the last few months, from Athens to Nicosia in order to apply his own experiment. Having the same impulse as a starting point, the intention to examine the possibility for a non-existent place (u-topia in Greek is defined as no-place), for an inviolable refuge as he calls it, the artist turns to the urban landscape in search for answers. At a time when everything is falling apart and violated, this should remain untouchable, he suggests, offering shelter to the dream for a better life. Influenced by recent violent incidents, racist attacks and social upheavals in urban areas around the world and especially in Athens, the artist transforms the city into his own battle field and strips her off her materials. Metallic objects with which the citizen usually armours himself in order to express his resentment, his frustration and despair in an undeclared war against the system, become in the artist s hands the raw materials for a different type of sculpture. Using special equipment he throws them in the air and captures with his camera their spectacular fall. In his photographs they frieze in random geometric patterns. They bring to mind the abstract explorations of the Russian avant-garde. Influenced by the utopian vision for social revolution and change, these artists attempted a decisive break with the past and proposed a kind of non-figurative non-objective art in order to express the aspirations for a new era. When the materials finally fall on the ground, they become for Socratous the basis for his installation Inviolable Refuge. It is a strict, structured architectural environment, an artificial metal atoll, which seems like a refuge and a trap at the same time. The asylum in this case is transformed into a claustrophobic prison ready to accommodate another dystopia of contemporary life someone could name it a ghetto, an enclave or even a refugee settlement. The artist seems to imply that such places, ideal, hospitable and secluded from the urban chaos, cannot exist. Even if we manage to envisage them, most probably they will enclose their failure, as every utopia is defined by the unobtainable. Cities have the same predetermined fate as well. From Plato s Kallipolis in The Republic to Le Corbusier s propositions, the city has been associated with the search for happiness and ideal coexistence. However, the urban landscape is often transformed into a place of violent conflicts and extreme behaviours. At the same time it is being constructed, transformed, recreated, it can be destructed, ruined and deserted. This is something that Socratous engages with in his art. The artist identifies in the urban space what Mumford said: the 5 city is a theatre of social action. However, in his recent work, the city turns against itself. It collapses, decomposes and explodes in the air like a mesmerising firework. Her body, disassembles, floats like a celestial undefined object. Are cities going to look like that in the future, when the earth ceases to exist? Their materials will travel through the galaxy composing constellations. Maybe amongst the ruins eternally travelling in the universe there lies utopia. A perspective as such, one imagines, would appeal to Huxley. Elena Parpa The Gate, 2011
Ο Σωκράτης Σωκράτους εκπροσώπησε την Κύπρο στη Μπιενάλε Εικαστικών Τεχνών Βενετίας το 2009 με το έργο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ/ ΦΗΜΕΣ με επιμελήτρια την Sophie Duplaix. Ένα χρόνο αργότερα Ο Σωκράτης Σωκράτους Φωτογραφίζει την Αθήνα για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στο Μουσείο Μπενάκη. Εκτός από ατομικές εκθέσεις στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έχει λάβει μέρος και σε ομαδικές εκθέσεις στο Παρίσι (στο πλαίσιο του Paris/Chypre La Saison Culturelle Européenne και Nuit Blanche), την Αρλ (Les Recontres d Arles, Photographie) κ.α. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε Τιράνων το 2001 και έλαβε μέρος στη 2η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης το 2009. Το 2004 ήταν ο επίσημος φωτογράφος των προετοιμασιών για την τελετή έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Έργα του έχουν παρουσιαστεί στην Αθήνα στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο Kunsthalle, στο Αθηναϊκό Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στο Ίδρυμα Δέστε και στο Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης κ.α. Το 2007 και το 2008 ο Σωκράτους επιλέγηκε για το project των βιτρινών των καταστημάτων του οίκου Hermés-Paris στο Ντουμπάι, στο Μπαχρέιν, στην Αθήνα και έχει προταθεί για την επιμέλεια των οίκων Hermés-Paris στη Βενετία για τον Ιούνιο 2011. Socratis Socratous represented Cyprus at the Venice Biennale in 2009 with his work SOCRATIS SOCRATOUS/RUMOURS, having as a curator Sophie Duplaix. A year later he exhibits Socratis Socratous Photographs in Athens for the Athens and Epidavros Festival at the Benaki Museum. The artist has held solo shows in Cyprus, Greece and abroad. He has also taken part in group exhibitions, for example in Paris (during the Paris/Chypre La Saison Culturelle Européenne and Nuit Blanche), in Arles (Les Recontres d Arles, Photographie) etc. In 2001 he represented Greece in the Tirana Biennial and in 2009 he participated in Thessaloniki Biennale 2. Socratous was the official photographer of the preparations for the opening of the 2004 Athens Olympics. Some of his works have been exhibited at the National Museum of Contemporary Art and at the Kunsthalle in Athens, at the Athens Museum of Cycladic Art, at DESTE Foundation, at the Old Archaeological Museum of Thessaloniki etc. In 2007 and 2008 Socratous undertook a commissioned project with Hermés-Paris in Dubai, Bahrain, Athens and was chosen for the artistic direction of Hermés-Paris group of shops in Venice for June 2011. Unsuccessful Experiments, 2011