SPECIAL NEWS. «Μια εικόνα Χίλια χαμόγελα» Μηνιαία Έκδοση Π.Α.Σ.Π. Παν. Μακεδονίας Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής Τεύχος Φεβρουαρίου

SPECIAL NEWS «Μια εικόνα Χίλια χαμόγελα» Μηνιαία Έκδοση Π.Α.Σ.Π. Παν. Μακεδονίας Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής Τεύχος Φεβρουαρίου Ενημέρωση-Κατάρτιση-Πρωτοβουλία

EDITORIAL Αγαπητέ-ή συμφοιτητή-τρια, ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ Για να διαβάζεις αυτό το άρθρο σημαίνει πως έχουμε ένα κοινό ενδιαφέρον και πως και εσύ όπως και εγώ δεν επιλέξαμε τυχαία αυτήν ΑΛΑΤΖΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ την σχολή αλλά είχαμε ένα πολύ σοβαρό και δυνατό κίνητρο, την αγάπη μας για αυτά τα ξεχωριστά παιδιά. Ξεχωριστά πολύ απλά επειδή ΓΚΡΟΖΟΥ ΜΑΡΙΤΑΝΑ γεννήθηκαν με μια ιδιαιτερότητα και στην πορεία έμαθαν να ζουν και να ξεχωρίζουν μέσα από αυτήν. Δεν θέλω να θεωρήσεις πως λέω ένα σωρό ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ όμορφα λόγια χωρίς νόημα γιατί για μένα σημαίνουν πολλά Από μικρή θαύμαζα αυτά τα άτομα και ποτέ, ούτε για μια στιγμή, ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΟΥ ΕΥΑ δεν ένοιωσα οίκτο για αυτά.. Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός, τότε δεν μπορούσα να καταλάβω πως μπορεί κάποιος που δεν είναι αρτιμελής ή ΚΟΚΟΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑ φυσιολογικός να καταφέρει να ζει, πολλές φορές καλύτερα και πιο σωστά από κάποιον φυσιολογικό, και να διαπρέπει σε διάφορους τομείς ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΩ όταν έχει να υπερπηδήσει ένα τόσο μεγάλο εμπόδιο όπως η αναπηρία. ΜΠΑΡΣΑΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Τώρα πλέον έμαθα, το στοιχείο αυτό που τον βοηθάει λέγεται «Θέληση για ζωή» ή κάποιος άλλος θα το ονόμαζε~ ίσως πιο σωστά~ «ψυχική ΜΙΧΟΥ ΜΑΡΙΝΑ δύναμη» κάτι που εμείς οι υπόλοιποι υποτιμούμε αλλά είναι αυτό που ουσιαστικά κάνει την διαφορά. ΜΠΑΛΑΟΥΡΑ ΜΑΡΙΑ Όλα αυτά που εξηγώ παραπάνω είναι το δικό μου κίνητρο που με κάνει να αγαπώ και να θέλω να βοηθήσω αυτά τα παιδάκια, να τους μάθω ΝΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ να έχουν και αυτά αυτήν την θέληση που θα τα βοηθήσει να διαπρέψουν στο μέλλον τους. ΟΥΡΟΥΜΙΔΟΥ ΑΛΙΚΗ Είναι το δικό μου κίνητρο να θέλω να τα προστατέψω και από κάθε είδους κοινωνικό ρατσισμό, είτε θεμιτό είτε αθέμιτο, και να φροντίσω να ΤΑΝΤΗΣ ΘΑΝΟΣ είναι ικανά να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε εμπόδιο. Γιατί καλώς ή κακώς ( αν και πιστεύω πως και συμφωνείς μαζί μου πως είναι κακό!!) ΧΑΛΚΙΔΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ αυτά τα άτομα βιώνουν κάθε μέρα διάφορα είδη ρατσισμού και πολλές φορές αυτό γίνεται χωρίς πρόθεση από κάποια άτομα αλλά ακόμα και έτσι ΧΡΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗ δεν παύει να αποτελεί εμπόδιο σε οποιαδήποτε προσπάθεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ιστορία που θα ήθελα ν ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: σου διηγηθώ, που μάλιστα είναι και ο λόγος που σκέφτηκα να γράψω αυτό το γράμμα. Ένα απογευματάκι που περνούσα έξω από μια παιδική ΜΙΧΟΥ ΜΑΡΙΝΑ χαρά είδα μια παρέα παιδιών να παίζουν και να γελούν, παρατήρησα πως ανάμεσα τους βρισκόταν και ένα παιδάκι με σύνδρομο Down. Έκατσα και από περιέργεια τους κοιτούσα, έτσι γρήγορα κατάλαβα πως το παιχνίδι τους δεν ήταν και τόσο αθώο. Τα γέλια τους προερχόταν κυρίως από κοροϊδευτικά και υβριστικά σχόλια προς το παιδάκι που είχε το πρόβλημα. Του φωνάζανε να φύγει και να πάει σπίτι του και πως δεν τον θέλανε γιατί ήταν καθυστερημένος και άσχημος και χίλια δυο άλλα πράγματα, σπρώχνοντας τον ταυτόχρονα. Μετά από λίγα λεπτά το παιδάκι έβαλε τα κλάματα και ήρθε η μαμά του φουριόζα και αφού κατσάδιασε τα άλλα παιδιά τον πήρε και φύγανε. Αυτό το περιστατικό θα στιγματίζει την ζωή αυτού τα παιδιού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Με μια σωστή παιδεία τέτοιου είδους συμπεριφορές μπορούν να αποφευχθούν. Αρκεί ο καθένας μας να αποβάλλει από μέσα τους όλες τις προκαταλήψεις και όταν βρίσκεται κοντά σε αυτά τα παιδιά να βλέπει τον άνθρωπο, όχι το πρόβλημα. Η δική μας δουλειά είναι πολύ απλά αυτούς τους ανθρώπους να τους κάνουμε δυνατούς, σωστούς, αξιόλογους. Γιατί στο κάτω κάτω είμαστε οι γιατροί της εκπαίδευσης, η κάθε αναπηρία είναι ένα εμπόδιο που πρέπει νa ξεπεράσουμε, όχι να συμβιβαστούμε.

Είμαι αυτό που Είναι. Είμαι το Παν, ό,τι Είναι, υπήρξε και θα Είναι. Καμιά ανθρώπινη ύπαρξη δε σήκωσε ποτέ τον πέπλο μου". Ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν αποτέλεσε μία από τις κεντρικότερες μορφές της κλασικής μουσικής και συγκαταλέγεται σήμερα ανάμεσα στους ευρύτερα αποδεκτούς συνθέτες όλων των μουσικών περιόδων και τους πλέον γνωστούς όλων των εποχών. Ο Μπετόβεν αν και ανήκει περισσότερο στην κλασική περίοδο, συνδέθηκε με το κίνημα του ρομαντισμού που ακολούθησε και τα τελευταία του έργα διακρίνονται από έντονα ρομαντικά στοιχεία. Οι συμφωνίες και τα κονσέρτα για πιάνο που συνέθεσε αποτελούν τα πιο δημοφιλή έργα του. Από πολλούς αναγνωρίζεται ως μια από τις μουσικές ιδιοφυίες, παράδειγμα και μέτρο σύγκρισης για όλους τους μεταγενέστερους συνθέτες. Ο Μπετόβεν γεννήθηκε στη Βόννη το 1770. Η ακριβής ημερομηνία γέννησης του δεν είναι γνωστή. Καταγόταν από μουσική οικογένεια, αν και κανένας από τους προγόνους του δεν διακρίθηκε στη σύνθεση. Ο παππούς του ήταν φλαμανδικής καταγωγής και διευθυντής χορωδίας στην Αυλή του Πρίγκιπα Εκλέκτορα της Κολωνίας στη Βόννη. Ο πατέρας του, Johann van Beethoven, εργάστηκε ως επαγγελματίας τενόρος στην ίδια χορωδία ενώ παρέδιδε και μαθήματα πιάνου και τραγουδιού. Παράλληλα αποτέλεσε τον πρώτο δάσκαλο μουσικής του Λούντβιχ, ωστόσο η σχέση τους ήταν μάλλον κακή, καθώς ο πατέρας του τον καταπίεζε διαρκώς και προσπαθούσε να τον εκμεταλλευτεί παρουσιάζοντας τον ως παιδί θαύμα, όπως ήταν ο Μότσαρτ. Αργότερα, ο Κρίστιαν Νέεφε ανέλαβε το έργο της μουσικής του εκπαίδευσης. Ένα από τα σημαντικότερα και το πιο τραγικό γεγονός της ζωής του Μπετόβεν αποτέλεσε η κώφωση του. Άρχισε να χάνει την ακοή του σταδιακά από την ηλικία των 26 ετών, το 1796 (κατά άλλους αρχίζει λίγα χρόνια αργότερα) και, περίπου το 1820, θεωρείται πως ήταν ολοκληρωτικά κωφός. Το γεγονός αυτό προκαλούσε μεγάλη θλίψη στον Μπετόβεν, η οποία αποτυπώνεται και σε γράμμα του προς τους αδελφούς του, το 1802, με την παράκληση να διαβαστεί μετά το θάνατό του, γνωστό και ως Διαθήκη του Heiligenstadt. Παρά την απώλεια της ακοής του, έγραψε μουσική μέχρι το τέλος της ζωής του. Οι ερευνητές του Metabolomics Centre της Ολλανδίας στο Λάιντεν θέλησαν να εξετάσουν κατά πόσον αυτή η απώλεια της ακοής επηρέασε τη συνθετική δημιουργία του «μετρώντας» τις ψηλές και τις χαμηλές νότες που χρησιμοποιούσε στα κουαρτέτα του για έγχορδα. Διαπίστωσαν ότι οι ψηλότερες νότες μειώνονταν καθώς η κώφωση προχωρούσε. Για να αντισταθμίσει αυτή τη μείωση ο Μπετόβεν χρησιμοποιούσε περισσότερες νότες μεσαίων και χαμηλών συχνοτήτων, τις οποίες μπορούσε να ακούσει καλύτερα. Στα τελευταία κουαρτέτα του όμως, τα οποία συνέθεσε όταν πιστεύεται ότι ήταν εντελώς κωφός, ο Μπετόβεν επέστρεψε σε όλες τις οκτάβες, επαναφέροντας ξανά τις ψηλές νότες στις συνθέσεις του. «Όταν κατέληξε να βασίζεται εντελώς στο εσωτερικό αφτί του δεν ένιωθε πλέον αναγκασμένος να παράγει μουσική την οποία μπορούσε πραγματικά να ακούσει στην εκτέλεσή της και έτσι επέστρεψε σιγά σιγά στον εσωτερικό μουσικό του κόσμο και στις αρχικές συνθετικές εμπειρίες του» σημειώνουν οι ερευνητές στο άρθρο τους.

Παιχνίδι και Αυτισμός Η αφορμή για ν ασχοληθώ με το θέμα αυτό, προέκυψε όταν περπατώντας στον δρόμο, τυχαία πρόσεξα μια αφίσα κολλημένη στην κολώνα της ΔΕΗ ανάμεσα σε πολλά ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ και ΠΩΛΕΙΤΑΙ, η οποία έγραφε με μεγάλα, μαύρα γράμματα «Σεμινάριο με θέμα: Παιχνίδι κι Αυτισμός». Ο τίτλος αυτός, μπορώ να πω πως με προβλημάτισε λίγο εκείνη την στιγμή. Τι μπορεί να συνδέει το παιχνίδι με τον αυτισμό? Μου φάνηκε περίεργο.. Κι αυτό γιατί, από την ελάχιστη εμπειρία που διαθέτω μέχρι στιγμής μέσω της συμμετοχής μου σε κατασκηνώσεις ΑΜΕΑ και εθελοντικά προγράμματα, θυμάμαι πως όποτε ασχολούμασταν με διάφορες δραστηριότητες και παιχνίδια, τα περισσότερα παιδιά με αυτισμό, στέκονταν πάντα στην άκρη, χωρίς ένδειξη οποιουδήποτε ενδιαφέροντος για συμμετοχή, κλεισμένα πάντα στον εαυτό τους. Έτσι, επιστρέφοντας στο σπίτι, είπα να το ψάξω λίγο για να λυθούν οι απορίες μου περί αυτισμού και παιχνιδιού. Επειδή λοιπόν, μου άρεσαν πολύ όλα αυτά που διάβασα, σας μεταφέρω κάποιες πληροφορίες, που νομίζω πως αξίζει να γνωρίζουμε. Πάνω, κάτω όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτισμός. Είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, καθώς και από περιορισμένη, επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά. Όλες αυτές οι ενδείξεις ξεκινούν πριν το παιδί γίνει τριών ετών. Τα παιδιά με Αυτισμό έχουν δυσκολίες στην κοινωνικοποίηση. Αυτό εμφανίζεται με την αδιαφορία για τους άλλους ανθρώπους, με την δυσκολία να αντιληφθούν τι αισθάνονται και τη σκέπτονται οι άλλοι, με τη δυσκολία να συνάψουν φιλικές σχέσεις και να ενταχθούν σε μια ομάδα και να καταλάβουν ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ σημαντικές για την γνωστική, συναισθηματική,και κοινωνική ανάπτυξή τους. Αυτό που χρειάζεται να γίνει κατανοητό είναι ότι τα παιδιά με Αυτισμό δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρονται να είναι μαζί με ανθρώπους, απλά δεν ξέρουν γιατί να είναι με ανθρώπους ή δεν γνωρίζουν με τη τρόπο μπορούν να είναι μαζί τους. Εξαιτίας της δυσκολίας να επεξεργαστούν τις πληροφορίες που παίρνουν από το περιβάλλον τους είναι πολύ οδυνηρό να καταλάβουν τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία και για αυτό το λόγο και φαίνονται ξένα ως προς την κοινωνία αυτή. Τα παιδιά με αυτισμό το βρίσκουν εξαιρετικά δύσκολο να σχετιστούν με άλλους ιδίως με συνομηλίκους με τους συνήθεις τρόπους. Αντί να παίζουν με τα παιχνίδια με φανταστικούς ή συμβολικούς τρόπους (παραδείγματος χάρη, να προσποιούνται ότι μια κούκλα είναι στ αλήθεια "το μωρό μου") μπορεί να επιμένουν σε αντικείμενα, να τα χρησιμοποιούν για την αυτοδιέγερση και να απορροφούνται σε ένα δικό τους κόσμο. Το παιχνίδι είναι ένα θαυμάσιο εργαλείο για τα παιδιά (και μερικές φορές ακόμη και για τους ενηλίκους) ώστε να κινηθούν πέρα από το αυτιστικό κλείσιμο του εαυτού τους σε μια πραγματικά αμοιβαία αλληλεπίδραση. Με την κατάλληλη χρήση, το παιχνίδι μπορεί ακόμη να επιτρέψει στα νεαρά παιδιά να εξερευνήσουν τα συναισθήματά τους, το περιβάλλον τους, και τις σχέσεις με τους γονείς, τα αδέρφια και τους συνομηλίκους τους. Η σημασία του παιχνιδιού για τη σωματική και ψυχική εξέλιξη του παιδιού είναι ανυπολόγιστη. Βοηθάει στην ωρίμανση διάφορων σωματικών λειτουργιών,συμβάλλει στην ανάπτυξη δεξιοτήτων, εξασκεί την αντίληψη του χώρου,την παρατηρητικότητα τη συγκέντρωση της προσοχής και προπάντων καλλιεργεί τη φαντασία.πολύ συχνά, επίσης, η θεραπεία μέσω παιχνιδιού μπορεί να επιτρέψει στους γονείς να αναλάβουν έναν ενεργό ρόλο στην ανάπτυξη και εξέλιξη του αυτιστικού τους παιδιού. Η θεραπεία αυτή μπορεί να διδαχθεί στους γονείς, και, με την πάροδο του χρόνου, οι γονείς να μπορούν να γίνουν οι ίδιοι θεραπευτές του παιδιού τους, ενώ ταυτόχρονα οικοδομούν μια πιο ισχυρή και σημαντική σχέση.

Το άτομο που έχει το ρόλο του ειδικού θεραπευτή θα καθίσει στο πάτωμα με το παιδί σας και θα ασχολείται μαζί του αποκλειστικά όσο διαρκεί το παιχνίδι.. Παραδείγματος χάρη, ο παιδαγωγός μπορεί να ξεκινήσει με διάφορα παιχνίδια που το παιδί βρίσκει ενδιαφέροντα, και να του επιτρέψει να αποφασίσει τι, αν υπάρχει κάτι, που βρίσκει ενδιαφέρον. Αν διαλέξει ένα τρενάκι και το προχωράει μπροστά πίσω, προφανώς άσκοπα, ο θεραπευτής μπορεί να πάρει ένα άλλο τρενάκι και να το τοποθετήσει μπροστά στο τρενάκι του παιδιού, κόβοντας το δρόμο. Αν το παιδί ανταποκριθεί λεκτικά ή μη- τότε μια σχέση έχει αρχίσει. Αν δεν ανταποκριθεί, ο θεραπευτής μπορεί να ψάξει για επιλογές που διεγείρουν το ενδιαφέρον και απαιτούν μεγάλη ποσότητα ενέργειας ώστε να δεθεί με το παιδί. Το παιχνίδι με τις σαπουνόφουσκες έχει επιτυχία, καθώς και τα παιχνίδια που κινούνται, βγάζουν φωνές, δονούνται και όσα κατά κάποιο τρόπο κάνουν κάτι. Σταδιακά οι θεραπευτές θα δουλέψουν με το παιδί ώστε να δημιουργηθούν αμοιβαίες δεξιότητες (το να μοιράζονται, να παίρνουν τη σειρά), δεξιότητες επινόησης -φαντασίας (που προσποιούνται ότι ταΐζουν ένα ζωάκι, ότι μαγειρεύουν) ακόμη και αφηρημένες δεξιότητες σκέψης (φτιάχνοντας μαζί παζλ, λύνοντας προβλήματα). Καθώς ένα παιδί γίνεται ικανότερο στο να σχετίζεται με άλλους, κι άλλα παιδιά μπορούν να έρθουν στην παρέα και πιο σύνθετες κοινωνικές δεξιότητες να αναπτυχθούν. Όπως απέδειξαν πολλές έρευνες παιδιά που στερήθηκαν σε σημαντικό βαθμό το παιχνίδι, παρουσιάζουν σημαντική καθυστέρηση στην εξέλιξη τους και επιβράδυνση στη σχολική ωριμότητα τους.κατάλληλα θεωρούνται τα παιχνίδια που επιτρέπουν την εύρεση σχέσεων και προβληματίζουν, που καλλιεργούν την παρατηρητικότητα, που επιτρέπουν τη συνεργασία, την άμιλλα και την εφευρετικότητα. Τέτοια είναι : η άμμος, ο πηλός, η πλαστελίνη, οι ξύλινοι κύβοι, απλές αυτόκατασκευαζόμενες και ευλύγιστες κούκλες από ύφασμα, τα παιχνίδια Lego, playmobil κ.α. Η ιδιότητα του παιχνιδιού να ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες και τάσεις και να λυτρώνει από τις διάφορες εντάσεις οδήγησε στη συστηματική χρησιμοποίηση του σαν θεραπευτικού μέσου (παιγνιοθεραπεία ), αλλά και σαν διαγνωστικό μέσο για τις ανάγκες, τα ενδιαφέροντα και την προσωπικότητα του παιδιού. Όσοι από εσάς βρίσκουν ενδιαφέροντα τα παραπάνω, έχω να προτείνω το σεμινάριο-αφορμή για το άρθρο μου, στο οποίο έχω ήδη δηλώσει συμμετοχή. Σας παραθέτω τις σχετικές πληροφορίες. 16-18 Μαρτίου 2012 Ώρες: Παρασκευή 14:00-21:00, Σάββατο/ Κυριακή: 09:00-17:00 Χώρος Διεξαγωγής: Συν-Εργασία http://www.syn-ergasia.gr/ Απευθύνεται σε ειδικούς ψυχικής υγείας (ψυχολόγους, ειδικούς παιδαγωγούς, κοινωνικούς λειτουργούς, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές) εκπαιδευτικούς και γονείς. Το σεμινάριο αυτό αφορά στη χρήση του παιχνιδιού ως μέσο ενίσχυσης των κοινωνικών δεξιοτήτων των παιδιών που είναι στο φάσμα του αυτισμού. Το υλικό του είναι δομημένο έτσι ώστε να παρουσιαστεί βιωματικά και να μπορεί να εφαρμοστεί και στο σπίτι. Θα παρουσιαστεί πλήθος δοκιμασμένων παιχνιδιών, το καθένα από τα οποία θα αντιστοιχεί στο επίπεδο λειτουργικότητας του παιδιού και θα αποσκοπεί στη διδασκαλία συγκεκριμένων δεξιοτήτων και τηνοκατάκτησηοτηςοεπικοινωνίας. Θα αναλυθούν οι δυσκολίες στο παιχνίδι για τα παιδιά με ΔΑΔ, τα στάδια του παιχνιδιού ανάλογα με το επίπεδο λειτουργικότητας του παιδιού και οι τρόποι παρέμβασης για την ενίσχυση δεξιοτήτων και επικοινωνίας. Θα δοθούν ιδέες για πλήθος παιχνιδιών τα οποία θα παρουσιαστούν βιωματικά.

Σκέψεις του μικρού Παναγιώτη Τι μέρα να ναι σήμερα.. Άλλη μια μέρα που ξεκινάει όπως όλες τις άλλες. Όπως όλες τις άλλες που ξεκινάνε κάθε μέρα, τα τελευταία πέντε χρόνια τώρα.. Μια μέρα συνηθισμένη που ξεκινάει από τις 8 το πρωί πάντα με τον ίδιο τρόπο: «Ξύπνα Παναγιώτη επιτέλους! Άντε να σε ντύσω και να φας το πρωινό σου»! Σιγά κυρά μου! Πέντε χρόνια το ίδιο τροπάρι κάθε πρωί. Τι τσιρίζεις πάνω απ το κεφάλι μου!! Δεν είμαι ούτε κουφός, ούτε χαζός.. Απλά καθηλωμένος σε καροτσάκι «Καθηλωμένος σε καροτσάκι..» έτσι το έθεσαν οι γιατροί θέλοντας να πούνε στους γονείς μου ότι ο Παναγιώτης που ήξεραν τόσα χρόνια έχει αλλάξει οριστικά και αμετάκλητα! Ποιός άραγε θα το περίμενε ότι μια βουτιά στα βαθιά θα άλλαζε τα πάντα, για πάντα.. Δεν ξέρω αν πρέπει να κρατάω κακία στον μεγάλο ξάδερφο του Γιάννη.. Πάντα τον θαύμαζα και τον αγαπούσα.. Πάντα ήθελα να γίνω σαν κι αυτόν. Ήταν απλά ένα ατύχημα στην πισίνα.. «Παναγιώτη με το τρία θα πηδήξεις από τους ώμους μου στην μεγάλη πισίνα.. Μην φοβάσαι. Έντεκα χρονών άντρας είσαι πια. Εξάλλου φοράς σωσίβιο». Πάντα μισούσα το νερό. Αλλά ήθελα να αποδείξω στον Γιάννη ότι μπορώ και κάποια μέρα ΘΑ γινόμουν σαν κι αυτόν Κι όμως.. Ποιός θα το περίμενε ότι θα έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και το καινούργιο μου σωσίβιο θα γλιστρούσε πάνω από το σώμα μου από την πίεση του νερού και τη δύναμη που με έσπρωξε ο Γιάννης.. Δεν θυμάμαι πολλά.. Το μόνο που θυμάμαι ήταν νερό να γεμίζει τα πνευμόνια μου και να ξυπνάω σε ένα άσπρο δωμάτιο.. Δοκίμασα να κουνήσω τα πόδια μου.. Κοκαλωμένα.. Τα χέρια μου? Με δυσκολία.. Μόνο τους ώμους.. Δάχτυλα κι αγκώνες.. Ακίνητα.. Δοκίμασα να φωνάξω την μητέρα μου, μα λόγια δεν βγαίνανε από το στόμα μου.. Τι έχω πάθει?????? ΕΓΛΕΦΑΛΙΚΗ ΠΑΡΑΛΥΣΗ Απ ότι είπαν οι γιατροί υπήρξα τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Κατάφερα μεν να σωθώ από πνιγμό, ωστόσο έμεινα τόση ώρα μέσα στο νερό, ώστε ο εγκέφαλός μου να μην οξυγονώνεται σωστά και να προκληθούν εγκεφαλικές βλάβες. Και να μα τώρα εδώ.. Στο δωμάτιο 25.. Ώρα 10 το πρωί.. Ώρα για πρωινό..μμμμμ.. Να μαντέψω.. Φρουτόκρεμα!! Ναι! Μέσα έπεσα!!ναι!! Είμαι 16 χρονών και τρώω για πρωινό βρεφική κρέμα.. Ναι!! Και ξέρετε γιατί?? Γιατί απλά δεν μπορώ να μασήσω! Μα γιατί δεν μου αλέθουν το ψωμί με γάλα και μαρμελάδα όπως κάνουν με το μεσημεριανό φαγητό μου? Καταλάβετέ το! Είμαι 16 χρονών! Μπορεί να κάθομαι σε καροτσάκι αλλά δεν είμαι μωρό.. θέλω να τρώω ό, τι τρώνε όλα τα παιδιά της ηλικίας μου.. Αλήθεια.. Τι να κάνουν άραγε οι φίλοι μου.. Όσο περνάνε τα χρόνια όλο και πιο σπάνια έρχονται να με δούνε.. Τώρα πια σχεδόν καθόλου.. Άραγε να δυσκολεύονται πολύ τώρα μια τάξη πριν τις Πανελλαδικές εξετάσεις?? Ήθελα κι εγώ να σπουδάσω. Να γίνω μουσικός και να γυρίσω όλο τον κόσμο.. ένα όνειρο που δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ! 12:00.. ώρα για μουσικοθεραπεία και φυσιοθεραπεία.. «Παναγιώτη, σήκωσε τα χεράκια.. Έτσι μπράβο Παναγιώτη, πολύ καλύτερα σήμερα..» Πώς καλύτερα??κάθε μέρα το ίδιο και το ίδιο πράγμα κάνω.. Άλλα για να το λέτε εσείς Ευτυχώς που υπάρχει η ώρα της μουσικοθεραπείας και μέσω της μουσικής ταξιδεύω.. Ταξιδεύω και φτάνω πάνω στην δική μου μουσική σκηνή, παίζω με την δική μου κιθάρα, το δικό μου τραγούδι. 14:00 Ώρα για μεσημεριανό μπάνιο και ξεκούραση.. Ωωωχ!! Πάλι η κυρά Ντίνα θα με κάνει μπάνιο.. Δεν την αντέχω πια! Έχω μάθει όλη την ιστορία της ζωής της απ έξω.. Μα είναι δυνατόν να μιλάει στο τηλέφωνο κατά την διάρκεια που με κάνει μπάνιο? Λίγο σεβασμός πια! Κι εγώ άνθρωπός είμαι! Και τι με νοιάζει εμένα αν ο γκόμενος σου σε φτύνει κυρά μου? Δεν μπορείς να το πεις στην φιλενάδα σου αφού

με κάνεις μπάνιο? Ντρέπομαι που πέφτω στην ανάγκη σου.. Αν ήξερε ο μπαμπάς μου πως μου συμπεριφέρεσαι σαν να είμαι ζώο, σίγουρα θα με παιρνε από δω.. Ή μήπως όχι?? Από την στιγμή που έμεινα καθηλωμένος σ αυτό το αμαξίδιο, άρχισαν τα προβλήματα στο σπίτι.. Οι καυγάδες για το ποιος θα έπρεπε να μείνει μαζί μου να με προσέχει.. Τα οικονομικά έξοδα για τις ανάγκες μου αυξήθηκαν και κακά τα ψέματα, δύσκολο να μεγαλώνεις τρία παιδιά και ένα εγκεφαλικά παράλυτο τέσσερα.. Έτσι ανέβηκε η γιαγιά απ το χωριό για να με προσέχει όταν έλειπαν οι δικοί μου.. Μέχρι που γέρασε κι αυτή και πέθανε.. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους καυγάδες που έριξαν οι γονείς μου για το αν πρέπει να με φέρουν εδώ ή όχι. Στο τέλος όμως δεν υπήρχε άλλη λύση.. Κι έτσι βρέθηκα σ αυτό το ίδρυμα.. Η μαμά μου με δάκρυα στα μάτια, μου υποσχέθηκε ότι θα ρχεται κάθε βδομάδα να με βλέπει.. «Συγνώμη Παναγιώτη.. Σ αγαπάμε..» Ψέλλισε ο πατέρας μου κι έφυγε βουρκωμένος.. Πέμπτη είναι σήμερα.. Ναι Πέμπτη! Το πε η κυρία στο απογευματινό δελτίο ειδήσεων.. Αύριο έρχονται οι γονείς μου! Ναι! Κάθε Παρασκευή έρχονται.. Την τήρησαν την υπόσχεσή τους. Τουλάχιστον είμαι χαρούμενος γιατί ξέρω ότι παράλυτος η μη, οι γονείς μου πάντα θα με αγαπούν Τα παιδιά που μένουν κι αυτά εδώ πέρα, πλέον έχουν γίνει αδέρφια μου! Χαίρομαι όταν η μικρή Μαρία αν και αυτιστική, έρχεται και με χαϊδεύει.. Κρίμα που δεν μπορώ να την αγκαλιάσω.. Αναρωτιέμαι ποια είναι η δική της ιστορία.. Και η ιστορία του καθενός παιδιού εδώ μέσα.. Άραγε αν δεν γινόμουν σαν κι αυτά και ήμουν όπως ήμουν, πως θα τα αντιμετώπιζα.. Με οίκτο? Φόβο? Απέχθεια? Απάθεια? Ποίος ξέρει Με λένε Παναγιώτη και είμαι εγκεφαλικά παράλυτος.. έχω συναισθήματα, σκέψεις και όνειρα.. Η ζωή μου άλλαξε οριστικά και συμβιβάστηκα με αυτή την αλλαγή.. Απαιτώ τον σεβασμό σας και την αποδοχή σας.. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ.. ΑΠΛΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ

Δείξε μου το δρόμο για την ευτυχία Κάποτε ένας Αμερικανός ηθοποιός είπε: «Η ευτυχία γλιστράει μέσα από μια πόρτα που δεν ήξερες ότι την άφησες ανοιχτή.» Αν ισχύει αυτό το πολύ σοφό γνωμικό, τότε όλοι μας πριν από κάποιους μήνες, σε μια άκρως επιτυχημένη χριστουγεννιάτικη γιορτή βιώσαμε κάποιες ώρες πραγματικής ευτυχίας. Είναι αλήθεια πως, για πολλούς από εμάς, τότε ήταν η πρώτη φορά που ήρθαμε σε επαφή με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ίσως κάποιοι να ένιωθαν φόβο και αγωνία, καθώς δεν ήξεραν τι ακριβώς χρειαζόταν να κάνουν, ώστε να προσεγγίσουν τους ειδικούς μας επισκέπτες. Και μετά ήρθε ένα σφίξιμο στο στομάχι και μια ερώτηση στον εαυτό μας: Είμαι σίγουρα κατάλληλος γ αυτό το επάγγελμα;. Ωστόσο, λίγα λεπτά αργότερα, κάθε αμφιβολία για τον εαυτό μας, κάθε άγχος, ανασφάλεια και φόβος εξαφανίστηκαν και τη θέση τους πήρε ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα, η ΕΥΤΥΧΙΑ. Δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη, καταλληλότερη, που να μπορεί να περιγράφει επαρκώς τα συναισθήματα εκείνων των ωρών. Εκείνα τα παιδιά που αναζητούσαμε με μανία τρόπους για να τα προσεγγίσουμε, ήταν αυτά που έτρεξαν πάνω μας όλο χαρά μας αγκάλιασαν και μας μιλούσαν σα να είμαστε καλοί τους φίλοι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ένα από τα πιο μικρά παιδάκια της γιορτής, η οποία είχα ένα φιλί και μια τεράστια αγκαλιά για όποιον την πλησίαζε και που είχε πάντα διάθεση να χορέψει. Μας έπιανε απαλά από το χέρι και μας ζητούσε να μην σταματάμε τον χορό. Φυσικά ήταν τόσο ευγενική που κανένας δεν της χάλασε χατίρι. Και καθώς μας έπιανε απ το χέρι για να μπούμε στο χορό, μας έβαζε σε ένα κόσμο φτιαγμένο από ζάχαρη, πασπαλισμένο με χρυσόσκονη και μπόλικη από τη μαγεία των Χριστουγέννων, σε έναν κόσμο οπού τίποτε δεν κοστολογούνταν και ο ένας μοίραζε στον άλλον απλόχερα αγάπη. Σε κάποια στιγμή, κοίταξα γύρω μου, για να καταλάβω εάν μόνο εγώ ένιωθα έτσι. Φυσικά αυτό που αντίκρισα ήταν απερίγραπτα όμορφο. Χαμογελαστά πρόσωπα, παιδιά που έτρεχαν και χόρευαν πάνω κάτω, γέλια, φωνές και τραγούδια και λίγο πριν το τέλος ένα ευχαριστώ από τα χείλη τον καλεσμένων μας. Μακάρι, να μπορούσαμε εμείς να τους ευχαριστήσουμε έναν έναν ξεχωριστά, γιατί εξαιτίας τους νιώσαμε κάτι τόσο όμορφο. Και φυσικά, όπως είπε και μια πολύ αξιόλογη φοιτήτρια του τμήματος μας, οφείλουμε να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που διοργάνωσαν αυτή τη γιορτή, γιατί με τον τρόπο τους μας βοήθησαν να ξεπεράσουμε τους φόβους, τις αγωνίες και τις αμφιβολίες μας και μοιράστηκαν μαζί μας την ευτυχία. Και να λοιπόν, που η ευτυχία ξεγλίστρησε από εκεί που δεν το περιμέναμε. Και καταλάβαμε πως αυτό το επάγγελμα μας ταιριάζει, γιατί μας γεμίζει ψυχικά. Γιατί: «Το να κάνεις ό,τι σου αρέσει είναι ελευθερία. Το να σου αρέσει ό,τι κάνεις είναι ευτυχία»..

Ο Άγραφος Κώδικας Κοινωνικής συμπεριφοράς στα Α.Μ.Ε.Α... Όλοι έχουμε γνωρίσει ή τουλάχιστον έχουμε συναντήσει ένα παιδί ή έναν ενήλικα ο οποίος έχει είτε νοητική υστέρηση είτε κάποια μορφής αναπηρία. Συνήθως νιώθουμε αμήχανα απέναντί τους λόγω της ανεπαρκούς γνώσης των αναγκών τους και των περιορισμών τους, των τρόπων που προσφέρεται και λαμβάνεται βοήθεια και λόγω της προκατάληψης ή του φόβου για το άγνωστο. Με βάση αυτήν την δυσκολία που συναντούν οι άνθρωποι στην επικοινωνία τους με τα Α.Μ.Ε.Α. προσπαθήσαμε να συγκεντρώσουμε κάποιους βασικούς κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς για να μπορούν και οι δύο πλευρές να επικοινωνούν χωρίς φόβο. 15+1 ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΡΟΥΜΕ 1. Αν κρίνετε ότι υπάρχει ανάγκη να βοηθήσετε ένα άτομο με αναπηρία, ρωτήστε τον/την ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το κάνετε. 2. Όταν συστήνεστε σε ένα άτομο με τεχνητό ή ακρωτηριασμένο χέρι, μην αποφεύγετε να του δώσετε το χέρι σας. Δώστε το αριστερό σας χέρι ή αγγίξτε τον/την με μία φιλική χειρονομία. 3. Αν μιλάτε για λίγο σε άτομο σε αναπηρικό καρότσι προσπαθήστε να χαμηλώσετε στο ύψος του, ώστε να αποκτήσετε οπτική επαφή. 4. Επικεντρώστε την προσοχή σας στο άτομο με προβλήματα ομιλίας. Αν δεν καταλαβαίνετε τι λέει το άτομο αυτό ζητήστε του /της να το επαναλάβει. Μην προσποιείστε ότι καταλάβατε. 5. Μιλάτε αργά και καθαρά σε ένα άτομο με προβλήματα ακοής. Μη μιλάτε και μη φωνάζετε μέσα στο αυτί του/της. Οι εκφράσεις του προσώπου σας και οι κινήσεις των χειλιών σας βοηθάνε το άτομο με πρόβλημα ακοής να σας καταλάβει. 6. Όταν χαιρετάτε ένα τυφλό άτομο ή ένα άτομο με μειωμένη όραση πείτε του/της το όνομά σας. 7. Άτομα με προβλήματα ακοής ή όρασης μπορούν να επικοινωνήσουν και μέσω της αφής. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του/της σχηματίζοντας στην παλάμη του/της κεφαλαία γράμματα. 8. Να είστε υπομονετικός και διακριτικός, ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να χρειαστεί περισσότερο χρόνο για να κάνει κάτι. 9. Μην επαινείτε υπερβολικά ένα άτομο με αναπηρία που εκτελεί φυσιολογικές καθημερινές εργασίες. 10. Μην αγγίζετε τα ορθοπεδικά βοηθήματα παρά μόνο αν σας έχει ζητηθεί. Μη στηρίζεστε σε αναπηρικό καρότσι, είναι μέρος του προσωπικού χώρου του ατόμου που το χρησιμοποιεί. Το αναπηρικό αμαξίδιο και τα λοιπά τεχνικά βοηθήματα θεωρούνται ως «προέκταση του σώματος» του ατόμου με αναπηρία και αντικαθιστούν την λειτουργία των μελών του σώματος που δεν λειτουργούν. 11. Μη χαϊδεύετε ένα σκύλο βοηθό ατόμου με αναπηρία όσο εργάζεται. Ζητήστε άδεια από τον ιδιοκτήτη. 12. Προσέξτε τους οδηγούς αυτοκινήτων που φέρουν το αναπηρικό σήμα. 13. Μη δείχνετε οίκτο σε άτομα με αναπηρία. Συμπεριφερθείτε σαν ίσους, γιατί αυτό είναι. Μην αποτρέπετε ένα παιδί να κοιτάζει ένα άτομο με αναπηρία ή να σας ρωτήσει σχετικά με αυτό. 14. Όταν χρησιμοποιείτε μέσα μαζικής μεταφοράς προσφέρετε την θέση σας στο άτομο με αναπηρία. 15. Προσέξτε τους οδηγούς αυτοκινήτων που φέρουν το αναπηρικό σήμα +1 Μη δείχνετε οίκτο σε άτομα με αναπηρία. Συμπεριφερθείτε σαν ίσους, γιατί αυτό είναι. Κι αν όλοι μας αρχίσουμε να τηρούμε κάποιους από τους παραπάνω κανόνες, κάποιοι άνθρωποι θα νιώσουν επιτέλους ευτυχισμένοι.

Λίγα λόγια για την Σχιζοφρένεια Μύθοι και Αλήθειες γύρω από την Σχιζοφρένεια Η σχιζοφρένεια έχει πολλές μορφές με διαφορετικό τρόπο έναρξης, με διαφορετική πορεία και έκβαση και διαφορετική ανταπόκριση στη θεραπεία. Η γενίκευση ότι κανείς δε θεραπεύεται από τη σχιζοφρένεια οδηγεί σε απελπισία και απόγνωση και τους ασθενείς και τους συγγενείς τους. Στατιστικές έχουν δείξει ότι το 30% των ασθενών διατηρούν μια σημαντική λειτουργικότητα. Ένα ποσοστό 20% με 30% παρουσιάζουν τέτοια συμπτωματολογία που τους επιτρέπει να έχουν μια ικανοποιητική και παραγωγική ζωή, να εργάζονται και να ζουν αυτόνομα στο πλαίσιο της κοινωνίας. Το ένα τρίτο περίπου των ασθενών έχει δυσμενή πρόγνωση με συχνές εξάρσεις της νόσου, νοσηλείες και χρειάζεται συνεχή φροντίδα και υποστήριξη. ΜΥΘΟΙ: ΑΛΗΘΕΙΕΣ: Κανείς δεν θεραπεύεται από τη σχιζοφρένεια. Τα άτομα με σχιζοφρένεια πρέπει να κλείνονται στο ψυχιατρείο. Οι άρρωστοι με σχιζοφρένεια δεν είναι ικανοί να πάρουν αποφάσεις για τη θεραπεία τους. Η φυλακή είναι το κατάλληλο μέρος για τα άτομα με σχιζοφρένεια. Τα άτομα με σχιζοφρένεια δεν μπορούν να εργαστούν. Τα άτομα με σχιζοφρένεια έχουν νοητική υστέρηση. Τα άτομα με σχιζοφρένεια έχουν διπλή ή διχασμένη προσωπικότητα. Για τη σχιζοφρένεια ευθύνονται οι γονείς και το οικογενειακό περιβάλλον. Η σχιζοφρένεια είναι νόσος μεταδοτική. με σχιζοφρένεια είναι συνήθως βίαια και επικίνδυνα. Η σχιζοφρένεια δεν είναι μεταδοτική. Η οικογένεια δεν ευθύνεται για την ανάπτυξη της σχιζοφρένειας. Τα άτομα με σχιζοφρένεια πρέπει να νοσηλεύονται όταν και όσο το χρειάζονται πραγματικά. Οι περισσότεροι ασθενείς μπορούν αλλά και θέλουν να συμμετέχουν στις αποφάσεις που αφορούν τη θεραπεία τους. Τα άτομα με σχιζοφρένεια δεν πρέπει να κρατούνται στη φυλακή. Τα άτομα με σχιζοφρένεια δεν έχουν ούτε «διπλή» ούτε «διχασμένη προσωπικότητα». Τα άτομα με σχιζοφρένεια δεν είναι συνήθως βίαια και επικίνδυνα.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ