Επικρατεί ο ισχυρισμός ότι ήσουν ο πρώτος που εισήγαγε το καρτέρι στην Ελλάδα. Κατά πόσο κάτι τέτοιο είναι δυνατόν να ισχύει? Πως και σε ποιο χρονικό πλαίσιο σου προέκυψε η γνώση της τεχνικής αυτής, με ποιους τρόπους έσπευσες να τη μεταδώσεις και ποια ήταν η ανταπόκριση από τους υπολοίπους του χώρου? Για να επικρατεί έτσι θα είναι. Στη δικιά μου περίπτωση δεν είμαι από αυτούς που «στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις». Έχω «μιλήσει» με πράξεις και όχι λόγια. Αν είχαν πετύχει μερικοί άλλοι αυτά που πέτυχα εγώ, σήμερα για να επικοινωνήσεις μαζί τους θα έπρεπε να κλίσεις ραντεβού με την γραμματέα τους! Αφού κανείς δεν ψάρευε τότε (1979) με καρτέρι εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις όπως ο Τάγκουρας και ο Δημόπουλος και ίσως κάποιοι άλλοι μεμονωμένοι και μόνο για συναγρίδες και μαγιάτικα και όχι συστηματικά παρά μόνο όταν τα συναντούσαν σχεδόν τυχαία. Το πρώτο χρόνο που ψάρευα (1977), ο πατέρας μου, μου μίλησε για το καρτέρι για τα λαβράκια αλλά εγώ άρχισα αμέσως να το εφαρμόζω και σε όλα τα υπόλοιπα ψάρια και ψαρέματα και έτσι συνεχίζω μέχρι σήμερα. Προσωπικά δεν έκανα τίποτα ειδικά για να το μεταδώσω εκτός από τα σεμινάρια που κάναμε στο Γλαύκο (από το 1984 που τον ιδρύσαμε και μετά) και τα άρθρα στο παροδικό Κατάδυση και Blue όπου πιστεύω ότι, μαζί και με τους υπόλοιπους συνεργάτες, κάναμε την αρχή για να «μάθει» η «Ελλάδα» να ψαρεύει! Ουφ, αμάν! Επιτέλους το είπα! Όσον αφορά την ανταπόκριση, μπορώ να πω ότι ήταν άμεση, γιατί τότε υπήρχαν μόνο τα 2-3 περιοδικά και τίποτα άλλο. Όταν ξαφνικά άρχισαν να παρουσιάζονται φωτογραφίες με ψάρια που οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναδεί συστηματικά στης «ψαροβελόνες» κανενός, καταλαβαίνεις τι ντόρος άρχισε να γίνεται. Το αποκορύφωμα συνέβη στο Κύπελλο Σύρου το 1986 όταν νίκησα με 5 συναγρίδες! Εχ! Κάπως έτσι είναι δυνατόν να ισχύει κάτι τέτοιο! Αυτό για να μάθεις να αυθαδιάζεις... Δεν αυθαδιάζω, αλλά άκου και αυτό: Επικρατεί επίσης ο ισχυρισμός ότι έχεις καβούρια στις τσέπες. (Το αντρικό κουτσομπολιό είναι χειρότερο κι απ το γυναικείο!). Τι απαντάς στους επικριτές σου? Πως αντιμετωπίζεις ως επιχειρηματίας την Ελληνική πραγματικότητα όπου ο καθένας περιμένει/ απαιτεί ιδιαίτερη τιμή/ μεταχείριση σε οτιδήποτε αγοράζει? Αν και είναι άσχετο με το θέμα μας, αυτούς που παλιότερα διέδιδαν τέτοιες και παρόμοιες φήμες που έτσι κι αλλιώς με ζήλευαν και με συκοφαντούσαν, τους τιμωρούσα, όπως κυκλοφόρησε πρόσφατα ο όρος, χρόνια πολλά όχι με λόγια όπως είπα, αλλά με σεμνότητα, μετρημένες κουβέντες και πολλές νίκες τις οποίες δεν πρόκειται να τις δούνε ποτέ ούτε και στον... ύπνο τους. Όσον αφορά τον εμπορικό τομέα, απέδειξα ακριβώς το αντίθετο και μάλιστα εν καιρώ κρίσης, με την πολιτική που ακολούθησα το 2010 με την προώθηση των νέων στολών. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν στην παγκόσμια αγορά στολές που να συνδυάζουν την καλύτερη σχέση τιμής- ποιότητας από τις στολές R.Calich στην Ελλάδα. και καλά να είμαστε αυτό ήταν μόνο η αρχή! Ο ανταγωνισμός ωστόσο μεταξύ των ιδιοκτητών καταστημάτων με είδη υποβρυχίων δραστηριοτήτων είναι μεγάλος. Θεμιτός ή αθέμιτος? Πως μπορεί να προστατευτεί ο πελάτης? 1 / 6
Βεβαίως και είναι μεγάλος. Και είναι μεγάλος γιατί τα μαγαζιά είναι πάρα πολλά! Αναγκάστηκα να ανοίξω μαγαζί το 1993 επειδή δεν βρέθηκε καμία Ελληνική εταιρία να με απορροφήσει, να εκμεταλλευτεί της γνώσης μου, την πείρα μου και την φήμη μου αν θες.. Δεν είχα σε καμία περίπτωση το «ψώνιο» να γίνω «χαλίφης στην θέση του χαλίφη».ξεκίνησα στα 22 μου από των «Στόχο», μετά πέρασα το 1986 στην Balco, μετά στην Demka και τέλος στην Cressi-Αποστολίδης. Η τελευταία συνεργασία ήταν και η μακροβιότερη: από το 1989 μέχρι το 1999. Ειδικά από την τελευταία συνεργασία δεν έχω κανένα παράπονο. Όταν άνοιξα το 93 ουσιαστικά ήμουν πρατήριο τις Cressi και έτσι με συνέφερε για τη ο κόσμος με είχε άμεσα συνδεδεμένο με αυτήν. Δεν μου αρκούσε όμως γιατί προϊόντα Cressi μπορούσε κάποιος να βρει σχεδόν οπουδήποτε. Βλέπεις η πολυετή συνεργασία που είχαμε και το εμπορικό δαιμόνιο του αιμνιστου Στάθη Αποστολίδη είχε αποδώσει και είχε κάνει πασίγνωστα τα είδη υποβρυχίου κυνηγίου του Ιταλικού οίκου. Μολαταύτα αναγκάστηκα να ανοίξω την δικιά μου επιχείρηση και πολύ αργότερα να λανσάρω την δικιά μου φίρμα, και τέλος πάντων να γίνω και εγώ επιχειρηματίας. για τη ουσιαστικά ήταν το μόνο πράγμα που ήξερα να κάνω μετά το ψάρεμα ι τουλάχιστον έτσι νόμιζα τότε. Όταν άνοιξα μπορώ να πω ότι ήδη υπήρχαν πολλά μαγαζιά. Στην συνέχεια άνοιξαν και άλλα. Αργότερα ήρθε και το Internet και τότε άρχισε το μεγάλο «πανηγύρι»! Ο κάθε επίδοξος ψαροκινιγος, που κατάφερνε να χτυπήσει κάποια μεγάλα ψάρια, (και όχι μόνο) θαμπωμένος από της ίδιες της δικές του φωτογραφίες, και ωθούμενος από ένα «υπερτιμημένο» εγώ, άνοιγε και ένα «μαγαζάκι» για να εισβάλει σε έναν χώρο ήδη κορεσμένο με σκοπό να τον κατάκτηση, και για τη όχι, εκτοπίζοντας κάποιους άλλους.. Η πίτα μας όμως ήταν και είναι μικρή. Στο κλασσικό εμπόριο ο υγιές ανταγωνισμός φέρνει και ανάπτυξη. Για να συμβεί αυτό όμως χρειάζονται κάποιες ισορροπίες. Μια πολιτική συνδυασμού ποιότητας και τιμής είναι θεμιτή. Επίσης μια διαφημιστική καμπάνια προώθησης προϊόντων είναι θεμιτή. Αυτό που δεν είναι θεμιτό είναι το παραμύθι και η δημιουργία τεχνητής ανάγκης για προϊόντα και υπηρεσίες που δεν ανταποκρίνονται στης πραγματικές ανάγκες και το χειρότερο δεν τηρούν της απαιτούμενες προδιαγραφές που έχουν θεσπιστεί από γραμμένους η άφραγους κανόνες δεοντολογίας και ηθικής. Τα μέσα προώθησης και διαφήμισης είναι χαοτικά! Ίντερνετ μπροστά από όλα! Η τεράστια ευκολία πρόσβασης πλέον στο διαδίκτιο με όλα τα αρνητικά της, έχει γίνει το καλύτερο εργαλείο στην υπηρεσία των «δήθεν». Εκεί είσαι στην κυριολεξία ότι δηλώσεις. Είναι λυπηρό να χρειαζόμαστε μια κρίση για να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Η υπερβολή δεν είναι φαινόμενο που συναντάται μόνο στων δικό μας κλάδο. Όλα επί σειρά ετών ήταν υπερβολικά! Όσον αφορά το πως μπορεί να προστατευτεί ο πελάτης, είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο! Να ρωτάει και να μαθαίνει και να μην επηρεάζεται από παχιές κουβέντες.. Να ρωτάει στους καλλίτερους αλλά θα μου πεις που να τους βρει αφού όλοι είναι καλύτεροι. Της έρευνες αγοράς να μην της κάνει για τα προϊόντα και της τιμές τους αλλά για να μάθει την φερεγγυότητα και ηθική τον ανθρώπων που θέλει να συναλλάσσεται. Είναι κρίμα να πετάει τα λεφτά του σε παραμυθία. Ο εξοπλισμός του ψαροντουφεκα και του ελευθέρου δύτη πρέπει να είναι απέριττος, minimal, πως το λένε? Βλέπω «φουκαράδες» που τους έχουν φόρτωση ένα σορό άχρηστα πράγματα και τους λυπάμαι. Ψέματα, τους θαυμάζω γιατί είναι ήρωες που μπορούν και βουτάνε οπλισμένοι έτσι σαν αστακοί. Και τέλος πάντων να αποφασίσουν αν το χόμπι τους είναι το ψάρεμα ή η συλλογή εξοπλισμού, γιατί 2 / 6
δεν μπορώ να καταλάβω το φαινόμενο της εμμονής στην αγορά, για την απόκτηση του εκάστοτε νέου προϊόντος που όλη τρέχουν να το αγοράσουν επηρεασμένοι από τον ντόρο που έχει έτσι και αλλιώς προκληθεί τεχνητά! Λες και φταίει ο προηγούμενος εξοπλισμός μας που δεν πιάνουμε ψάρια ή αλλιώς λες και με τον καινούργιο εξοπλισμό τα ψαριά θα καρφώνονται μόνα τους στην ψαροβελόνα. Βαθύτεροι είναι οι λόγοι και οι «επιτήδειοι» τους εκμεταλλεύονται. Η πληροφόρηση είναι υπερβολική όπως είπα νωρίτερα όποτε δικαιολογώ πραγματικά έναν αρχάριο που πελαγώνει και καταλήγει να αγοράσει πράγματα που δεν ανταποκρίνονται στης ανάγκες και στις προσδοκίες του επειδή έπεσε στα «χέρια» ενός καπάτσου πωλητή. Ας αλλάξουμε θέμα. Αν έκανες ένα απολογισμό των όσων έχεις βιώσει μέχρι σήμερα σε σχέση με το υποβρύχιο ψάρεμα: α) τι θα θεωρούσες πιο σημαντικό και τι θα άλλαζες? β)τι σου έδωσε μεγαλύτερη ικανοποίηση και τι σε πίκρανε? γ) Που θα ταίριαζε η φράση «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα»? Θεωρώ σημαντικό το ρεύμα που δημιουργήθηκε στην εποχή μας και θέλω να πιστεύω ότι συνετέλεσα σημαντικά σε αυτό. Με εμάς θεμελιώθηκε το μεταγενέστερο μοντέρνο αγωνιστικό υποβρύχιο κυνήγι. Πολλά που σήμερα είναι δεδομένα, πχ βέργες Ταϊτής, μακριά πέδιλα, στολές λείες κλπ τότε ήμασταν ουσιαστικά οι πρώτοι που τα φορέσαμε κάνοντάς τα γνωστά στους υπόλοιπους. Πιστεύω ότι εξαιτίας μου θεμελιώθηκε η αθλητική υπόσταση του υποβρύχιου κυνηγού. Με την παρέα μου, ήμασταν οι πρώτοι που τον χειμώνα κάναμε εξειδικευμένη προπόνηση σε πισίνα για να βουτάμε καλύτερα το καλοκαίρι! Η παρέα στο κολυμβητήριο, ψιλά στην Νέα Σμύρνη: ο Σάββας Κονταξοπουλος, ο Κίμων Φιλιντρας, ο Δημήτρης Παναγάκος και εγώ! Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να αλλάξω πολλά πράγματα όσον με αφορά γιατί προσπαθούσα πάντα να το εξαντλήσω το κάθε θέμα και με τις δυνατότητες που είχα αυτά μόνο έκανα. Θα ήθελα όμως να είχα την δύναμη και την γνώση να μπορούσα να μεταδώσω μια ηθική όσον αφορά την παρουσία μας στην θάλασσα και τους λόγους για τους οποίους βουτάμε κρατώντας ένα ψαροτούφεκο στα χέρια! Όσων αφορά την ικανοποίηση, λέω με βεβαιότητα όλα όσα έζησα στην θάλασσα. Αυτά που με πικράνανε όμως δεν έχουν σχέση με την θάλασσα αλλά με ανθρώπους που νόμιζαν ότι είχαν σχέση με θάλασσα! Ελάχιστα είναι όμως, σχεδόν δεν τα θυμάμαι. Πάντα τόνιζα με κάθε ευκαιρία την αναγκαιότητα της σωστής διαχείρισης των ιχθυοαπωθεμάτων. Τίποτε άλλο δεν πέρναγε από τα χέρια μου για να μην καταντήσει η θάλασσα στα σημερινά της χάλια. Λες και μόνο εξαιτίας μου εξαπλώθηκε σε τέτοιο βαθμό το υπ/ ψάρεμα. Δυστυχώς δεν υπάρχει παιδεία από την μια και από την άλλη μηδαμινή οικολογική συνείδηση. Για την απόκτηση της άδειας ερασιτεχνικής αλιείας, θα έπρεπε να υπάρχουν κάποιες απλές εξετάσεις οικολογικού χαρακτήρα έτσι ώστε όσοι δεν ξέρουν να μαθαίνουν και τα είδη και τα μίνιμουμ επιτρεπτά όρια του κάθε ψαριού. #Το 1995 σε είδαμε ως guest star στην ταινία του Δετοράκη «Το ψάρεμα και η τεχνική του», ωστόσο δεν σ έχουμε δει ακόμα ως πρωταγωνιστή... Ανεξάρτητα από τι έγινε το 1995, πρέπει να προσδιορίσουμε τι είναι αυτές οι ταινίες. Σίγουρα δεν έχουν καλλιτεχνικό περιεχόμενο. Από την άλλη δεν μπορούμε να τις πούμε ότι είναι και ντοκιμαντέρ. Κάποιες από αυτές έχουν μια κάποια πιο καλλιτεχνική προσέγγιση ως προς το σύνολο της ταινίας, π.χ. όπως του Γιάννη του Βλάχου και του Κωστή Γεωργά, 3 / 6
αλλά πιστεύω ότι ντοκιμαντέρ με την έννοια ντοκιμαντέρ σε αυτόν τον κλάδο δεν έχει γυριστεί. Ένα ντοκιμαντέρ που απευθύνεται στο ευρύ κοινό δεν μπορεί να έχει εικόνες θανάτωσης ενός οργανισμού. Από την άλλη δεν μου έγινε ποτέ μια σοβαρή πρόταση, που να προέρχεται από ένα σοβαρό επιτελείο εξειδικευμένο στο συγκεκριμένο είδος. Κάποτε, περίπου πριν 10 χρόνια συζητάγαμε με τον Dario Palomba τη δημιουργία μιας τέτοιας ταινίας και είχαμε ενδιασμούς στο πως θα χειριζόμασταν τις σκηνές με αίμα, αν θα πρέπει να υπάρχουν ή όχι. Εγώ φυσικά θα ήθελα να υπάρχει μια φόρμουλα όπου αυτές οι σκηνές να μην φαίνονται όπως φαίνονται στις μέχρι τώρα ταινίες. Δεν βρήκαμε μια λύση, για αυτό δεν έγινε τίποτα ποτέ. Στην ταινία του Δετοράκη εμφανιζόμουνα για ένα 10λεπτο σε ψάρεμα λαυρακιών. Ήταν χειμώνας και όταν το βράδυ σπίτι καθισμένος στην αναπαυτική πολυθρόνα και είδα τις σκηνές, επ ουδενί μπόρεσα να μπω ξανά στο κλίμα. Δηλαδή, ο κυνηγός όταν κυνηγάει στη φύση βιώνει την πράξη του κυνηγιού σε όλο της το μεγαλείο. Ο κυνηγός στο βουνό, βιώνει το δάσος την υγρασία, το θήραμα κι όλα αυτά που τον προσδιορίζουν ως κυνηγό. Στην πολυθρόνα λοιπόν αυτή την αίσθηση δεν μπόρεσα να τη νιώσω, κι έτσι έκλεισε για μένα αυτός ο κύκλος. # Ερώτηση κρίσεως: Πόσο χρονών αισθάνεσαι μέσα στη θάλασσα και πόσο έξω από αυτή? Η πραγματικότητα είναι ότι μέσα στο νερό αισθάνομαι όπως αισθανόμουνα πάντα. Μπορεί να φταίει η έλλειψη βαρύτητας. Σίγουρα μέσα στο νερό κουράζομαι πολύ λιγότερο από ότι έξω από αυτό. Γενικά στη θάλασσα αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Σε λίγες μέρες κλείνω μισό αιώνα. Αλλά σίγουρα βλέποντας συνομήλικους μου πρέπει να αισθάνομαι σίγουρα πολύ νεότερος. #Τι θέση παίρνεις όσον αφορά την χρήση φακού γενικότερα, και συγκεκριμένα για την απαγόρευσή του από το φετινό πανελλήνιο πρωτάθλημα υποβρύχιας αλιείας? Παρότι δεν λαμβάνεις μέρος ως αθλητής πλέον σε αγώνες, αν αυτή η απαγόρευση ίσχυε παλαιοτέρα θα επηρέαζε θετικά ή αρνητικά την τότε συμμετοχή σου? Χωρίς να λάβουμε υπ όψιν την απαγόρευση από το νόμο που ίσχυε πάντα, το είδος ψαρέματος που έκανα για προσωπική ευχαρίστηση ήταν χωρίς φακό. Στους αγώνες, τον χρησιμοποιούσαμε περισσότερο από ότι στα υπόλοιπα ψαρέματα. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα ούτε τότε ούτε τώρα να πέσω σε ένα αγώνα και να μην χρησιμοποιήσω καθόλου φακό. Ούτως ή άλλως, μπαταρίες στο φακό μου άλλαζα και αλλάζω μια φορά το χρόνο και τις περισσότερες φορές το κάνω αυτό προληπτικά. Και για αυτό ποτέ δεν κατάλαβα την μανία αναζήτησης όλων και ισχυρότερων υποβρύχιων φαναριών από μερικούς. #Τι θέση παίρνεις στην πώληση των ψαριών από ψαροτούφεκο? Θα τασσόσουνα υπέρ της νομιμοποίησής της επαγγελματικής άδειας υπ. κυνηγιού? Όπως σε όλους τους κλάδους υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί επαγγελματίες. Για μένα δεν τίθεται θέμα νομιμοποίησης ή μη, πώληση ή μη. Αν είσαι επαγγελματίας, και χτυπάς ψάρια που δεν έχουν ολοκληρώσει κύκλο αναπαραγωγής, π.χ. ροφάκια κάτω από 2 κιλά, στηρούλες κάτω από 1.5 κιλό κ.τ.λ., είσαι κακός επαγγελματίας. Το ίδιο ισχύει και αν είσαι ερασιτέχνης. Αν είσαι ερασιτέχνης και δεν υπερβαίνεις το όριο που θεσπίζει ο νόμος όσων 4 / 6
αφορά τις ποσότητες, δεν με πολύ νοιάζει τι θα τα κάνεις τα ψάρια. Αυτό πρέπει να ανησυχεί τον κάθε υπουργό, και τις υπηρεσίες που πρέπει να κυνηγήσουν αυτή την παρανομία. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι το μέλλον της θάλασσας που για την προστασία της ήδη υπάρχουν νόμοι αρκετά καλοί για την ερασιτεχνική αλιεία. Όσον αφορά την επαγγελματική αλιεία, νόμιμη και παράνομη, ειδικά για τις μηχανότρατες οι νόμοι που έχουν θεσπιστεί εξυπηρετούν συμφέροντα 5 ανθρώπων. Από ότι γνωρίζω, ένας επαγγελματίας ψαράς παράκτιας αλιείας μπορεί να πουλάει και τα ψάρια που έχει πιάσει και με το ψαροτούφεκο. Άρα και εκεί πάλι επανερχόμαστε στον ίδιο παρονομαστή. Είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να διαλέγουμε το θήραμα που κυνηγάμε. Αν δεν αφήσουμε τα μικρά ψάρια να μεγαλώσουν τότε πολύ σύντομα θα υπάρχουν ψάρια μόνο στην άβυσσο. #Γυναίκα και ψαροτούφεκο. Γυναίκα και αγωνιστικό ψαροτούφεκο. Σε φτιάχνει, σε χαλάει, σε βρίσκει ουδέτερο, σε αφήνει παγερά αδιάφορο...? Δε με χαλάει καθόλου, αλλά πιστεύω ότι χρειάζονται πολλά κότσια να ανταγωνιστούνε τους σκληροπυρηνικούς άντρες. Τώρα πια που οι γυναίκες έχουν αποδείξει ότι τα καταφέρνουν εξίσου καλά έξω από τα σπήλαια, έφτασε η στιγμή να αποδείξουν ότι ο λόγος που οι άντρες τις είχανε μαντρώσει στα σπήλαια ήταν για να μην τις χάσουν (Φοίβη: ωωωωωω). Τώρα που τις χάσανε άσε τις να κάνουν ότι θέλουν. Έχουν ίσα δικαιώματα. Αναδρομή στο παρελθόν.. Ποια η διαφορά στην νοοτροπία του σημερινού νέου ψαροτουφεκά, σε σύγκριση με πριν από 20 χρόνια? Το θέμα τις νοοτροπίας του ψαροτουφεκά δεν είναι απλό ζήτημα. Ο σημερινός άνθρωπος επί το πλείστον δεν χρειάζεται το ψάρι για να επιζήσει. Πάει για ψάρεμα για να ξεδώσει..και ποια η διαφορά ενός αγώνα υπ. ψαρέματος πριν από 20 χρόνια, με ένα τωρινό? Roberto σ ευχαριστούμε. Υπάρχει τέλος κάποιο μήνυμα/ σχόλιο που θα ήθελες να περάσεις μέσω αυτής της συνέντευξης? Να ψάξει μέσα του βαθιά ο σύγχρονος ψαροτουφεκάς τους λόγους για τους οποίους πάει για ψάρεμα. Μήπως το κάνει για να μοιάσει στον Σιδέρη? Μήπως το κάνει για να φωτογραφηθεί με τα ψάρια και να δείξει στους φίλους του πόσο καλός είναι? Ή μήπως το κάνει απλά για να περνάει όμορφα και να ξεφεύγει από την καθημερινή ρουτίνα? Το ψάρεμα δεν είναι πεδίο επιδειξιμανίας, ένα συνηθισμένο φαινόμενο τελευταία. Ας κατανοήσει επιτέλους ότι η θάλασσα είναι για όλους και για τις επόμενες γενιές. Ωραία. Και τώρα πάρε το μολυβάκι σου και ζωγράφισε μας ένα ροφό που μασουλάει ένα χταπόδι: 5 / 6
ROBERTO TRIVIA Αν δεν ήμουν ψαροτουφεκάς θα ήμουν...συγγραφέας και ναυπηγός ξύλινων σκαριών Έχω στατική άπνοια...0...λεπτά και...15...δευτερόλεπτα Το αγαπημένο μου όπλο είναι ένα... 115άρι κάρμπον με 6.5 βέργα και ένα ζευγάρι 20άρια λάστιχα Η τελευταία φορά που πήγα για ψάρεμα ήταν...την περασμένη βδομάδα Ο αγαπημένος μου ψαρότοπος βρίσκεται στ... α Πριγκιπόνησα Το τελευταίο ψάρι που έπιασα ήταν.μια σφυρίδα 5... κιλά Το χειμώνα ψαρεύω με...7χιλ λεία ξυρισμένη...στολή Δεν υπάρχει πιο νόστιμο ψάρι από τ...ο φρέσκο Πριν πάω για ψάρεμα συνήθως τρώω... τα ρούχα μου Έχω ύψος...1.80... και ζυγίζω (χωρίς παπούτσια)...83 κιλά... 6 / 6