The rebirth of a unique family tradition, a Ferrier family tradition, since 1878.

CH08, Swiss made, Stainless steel case, Ø 42 mm, Turning Bezel, ETA mechanical chronograph movement, Caliber Valjoux 7750, 28.800 vibrations per hour / 4 Hz, 25 Jewels, Perlée movement decoration Scratchproof sapphire crystal, Transparent screw caseback, Water resistant up to 10bar ( 100m ), Leather strap The rebirth of a unique family tradition, a Ferrier family tradition, since 1878. LUCASFERRIER S W I T Z E R L A N D shop online at www.lucasferrier.eu

Περιεχόμενα www.avmag.gr Editorial 6 Τουιτ τουιτ @elenirou 8 Taking Notes 10 Θόδωρος Αγγελόπουλος 12 Out loud 14 My Queer Lady 16 Είμαι Gay 18 Salonikios 20 Αγόρι μόνο ψάχνει 22 Συνέντευξη: Νατάσσα Μποφίλιου 24 Αφιέρωμα: Θρησκείες & Ομοφυλοφιλία 30 FASHION: Enfants Terribles 36 Culture 46 Destination: Brussels 50 Greek Gay & Lesbian Guide 54 Ρώτα τον Γιατρό 58 Fbing 59 Shopping 60 Κόμικ 62 Τα ζώδια 64 Συνέντευξη: Νατάσσα Μποφίλιου Η Νατάσσα είναι η Νατάσσα. Με τις μπούκλες της. Το κραγιόν της. Το τακούνι της. Το φόρεμα της. Τα τραγούδια της. Και το συναίσθημα να κυλάει από το μικρόφωνο και να λιώνει στην ψυχή σου μέσα. Η Νατάσσα είναι μοναδική. Μοναδική τραγουδίστρια. Μοναδική φίλη. Μοναδικός άνθρωπος. Φουλ Νατάσσα. Πιο Νατάσσα δεν γίνεται. Μετά το καλούπι έσπασε. Fashion: Enfants Terribles Η πρώτη μας φωτογράφιση με γυμνό. Έτσι για να μη λέτε. Παρουσίαση προϊόντων περιποίησης σώματος σε τόνους του γκρι με καλλιτεχνικό touch! Enjoy! Αφιέρωμα: Θρησκείες & Ομοφυλοφιλία Οι Θρησκείες θαρρώ υπάρχουν από τότε που ο άνθρωπος προσπάθησε να εξηγήσει κάποια πράγματα. Ίσως και από τότε που κάποιοι τα εξήγησαν λίγο καλύτερα και βάλθηκαν να εξηγούν και στους υπόλοιπους. Η ομοφυλοφιλία παίζει να είναι και μεγαλύτερη σε ηλικία. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πότε άρχισε να γίνεται συνειδητά πρακτική. Το συνειδητά σηκώνει κουβέντα. Αλλά και για τα δύο. Στο σήμερα τα περισσότερα από τα ομοφοβικά κατάλοιπα έχουν θρησκευτικό πυρήνα. Είναι όμως η θρησκεία και η ομοφυλοφιλία κατ εξοχήν ασυμβίβαστες; Destination: Βρυξέλλες Το κέντρο ή αλλιώς η πρωτεύουσσα της Ευρώπης. Η πόλη που αποτελεί πόλο έλξης για ολιγοήμερα επαγγελματικά ταξίδια, Σαββατοκύριακο φουλ στο πάρτυ, καλό φαγητό και μπόλικη σαμπάνια. 4

ΓΊΝΕ ΜΕΛΟΣ ΚΑΊ ΚΕΡΔΊΣΕ FREE 1 ΜΗΝΑ ΑΝΑΒΑΘΜΊΣΗ TO GAYDAR ΕΊΝΑΊ ΤΏΡΑ ΕΛΛΗΝΊΚΑ! Το αγαπημένο παγκοσμίως site gay γνωριμιών μιλάει τη γλώσσα σου. Βρες άντρες στην περιοχή σου, κάνε chat και γνωριμίες. Με πάνω από 6 εκατομμύρια άντρες δε θα έχεις δυσκολία να βρεις αυτό που θες, όταν το θες! Photography by Dean Stockings I www.deanstockings.co.uk

Panos (VN models), Photo by 16ML Creatve Team Editorial Έρχονται δύσκολες μέρες. Έχουμε όμως μια τάση να επικεντρωνόμαστε συνήθως στα αρνητικά των καταστάσεων. Και να εκφοβιζόμαστε με απίστευτη ευκολία. Δεν ξέρω αν είναι πανανθρώπινο χαρακτηριστικό ή Ελληνικό, αλλά αυτός ο πανικός και ο τρόμος που επικρατεί αυτόν τον καιρό είναι απίστευτος. Δε γράφω αβάσιμος -για να σε προλάβω- γράφω απίστευτος. Για να το διατυπώσω και καλύτερα δε μου στέκει η αναλογία. Σα ξαφνικά όλα τα όνειρα και η ευτυχία των ανθρώπων που διαμορφώνουν το παρόν και το μέλλον να κρέμονται από δόσεις. Τι είδους σημαντικότητα είναι αυτή που έχουμε προσδώσει σε έναν μόνο τρόπο ζωής αδυνατώ να το κατανοήσω πλήρως. Πάντα κάποιοι άλλοι τα έκαναν -χάλια ή υπέροχαγια εμάς. Και πάντα από κάποιους άλλους περιμένουμε μια λύση μέσα στο κουτί μας. Και αυτό δεν είναι τόσο κάργα πολιτικό όσο ακούγεται. Με την ίδια ευκολία που γαμω-σταυρίζουμε, όποτε μας βολεύει, ότι μας βρίσκεται σε «Θείο» -ότι πιστεύει ο καθένας σε κάθε περίπτωση- σιχτιρίζουμε το καλοκαίρι τη ζέστη και ανυπομονούμε γι αυτή στο καταχείμωνο. Δε μου αρέσουν τα κουτιά. Γενικά τα περιοριστικά μέτρα στη σκέψη και το συναίσθημα. Τα βρίσκω το λιγότερο βαρετά. Η ιδέα της απαλότητας στη σκέψη και την αίσθηση που να τα διαπερνά, η ιδέα της εναλλαγής καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη... της σχέσης, της δουλειάς, του αράγματος γι αυτό που επιθυμούμε εμείς να είναι, μας έχει πραγματικά αφήσει τόσο πίσω; Κι όλα αυτά σε μια εποχή που τουλάχιστον μπορούμε στο εδώ και το τώρα μας να σκεφτούμε και να νιώσουμε ελεύθερα; Και -φυσικά- να πράξουμε αντιστοίχως. Γιάννης Παπαγιαννόπουλος 6

T w e e t T w e e t @ e l e n i r o u Αφηρημένη δεν είμαι όταν ψάχνω τα γυαλιά μου ενώ τα φοράω. Αφηρημένη είμαι όταν ψάχνω τη γυάλα μου ενώ τη φοράω. Καμιά φορά δεν εμπιστεύομαι την πρώτη εντύπωση και λέω να κάνω μια προσπάθεια να σε αντιπαθήσω απ την αρχή. Πότε θα καταρρεύσει ο υπαρκτός στρουθοκαμηλισμός; Άμα ο βασανίζομαι εννοεί χαραμίζομαι θα ξενερώσω. Δεν χρησιμοποιείτε το χαλί της εισόδου και αυτό βγαίνει σε όλο το σπίτι γαμώ τη φασίνα μου. Ας ρωτήσει κάποιος την τζένη μπαλατσινού, το φλωρινιώτη, κάποιον τέλος πάντων, αυτό το στόμα-μαρινέλλα το παραγγέλνουν ή είναι στα ντιφόλτ; Έχεις που έχεις θέματα, φρόντισε τουλάχιστον να είναι για καλά διαβασμένους. Καμιά φορά δεν ανοίγει η λογική κατά το δεν άνοιξε ο αερόσακος. Τους κατώτατους μισθούς να τους γράφετε όπως τους ακούτε: σκατότατους. Όταν ήμασταν παιδιά κάποιοι συμμαθητές μας λέγανε ότι θα γίνουν αστροναύτες. Τώρα βλέπουμε στο φέισμπουκ ότι γίνανε μπάτσοι. Όταν μιλάει το ποτό να βάζετε πλάγιο λόγο. Πάντως ό,τι χωράει σε 140 χαρακτήρες δεν είναι οπωσδήποτε και ενδιαφέρον. Άκου να δεις οδοντογιατρέ, τόσα λεφτά για μια γέφυρα δε θα μου ζήταγε ούτε ο Καλατράβα. 8 στους 10 δηλώνουν πως έχουν κατάθλιψη. Οι άλλοι 2 έχουν. 8

Taking Notes του Χρήστου Παπαμιχάλη «...θυμάμαι τη μέρα που αυτή καθεαυτή ήρθα να παρουσιαστώ μπροστά τους. Σ αυτήν και σ αυτόν. Και οι δύο ζούσαν ακόμη όχι μόνον αυτός παρέα με την μοναξιά του. Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα.την πρώτη φορά που έρχεσαι έτσι αλλαγμένη μεταμορφωμένη αυτή καθεαυτή δεν είναι εύκολο πράγμα να περνάς δρόμους και μέρη που τα ήξερες πριν. Όλα εσένα κοιτάνε οι άνθρωποι οι τοίχοι οι πέτρες. Σε κοιτάνε επίμονα κατά πρόσωπο. Όχι. Το κατά πρόσωπο είναι για το πρόσωπο μόνο το πρόσωπο δεν εννοούμε; Εδώ μάλλον θα λέγαμε από την κορφή ως τα νύχια. Σε κοιτάνε από κάθε πλευρά σε γυρίζουν το μέσα έξω σε ξετινάζουν για να βρουν ασφαλώς το κάτι που δεν κολλάει. Πάντοτε ήμουν αυτή καθεαυτή αλλά εσωτερικά από μέσα...». Το κείμενο του Εμμανουέλ Νταρλέ «Την Τρίτη στο Super Market» δεν λες ότι γαμάει. Αφοπλίζει όμως. Σε στείνει στον τοίχο και σε πυροβολάει με χιλιάδες ερωτηματικά που δεν τα λέει ποτέ. Που στα προκαλεί όμως. Είσαι αυτός που είσαι, μπροστά σου είναι η Μαρί-Πιερ και έχεις την συγκεκριμένη θέση, στην συγκεκριμένη κοινωνία. Όχι του κειμένου. Σ αυτήν την κοινωνία. Και σε κάθε λέξη της σκέφτεσαι εσύ τι θα είχες κάνει. Και τελικά θα μπορούσες να την έχεις σώσει; Ο Φαίδων Καστρής είναι η Μαρί-Πιερ. Από το πρώτο δευτερόλεπτο. Από το πρώτο της βλέμμα, μέχρι το τελευταίο. Ο Φαίδων Καστρής δεν είναι σκέτο συγκινητικός. Είναι η Μαρί-Πιερ. Και η Μαρί-Πιερ δεν είναι σκέτο συγκινητική. Είναι συγκλονιστική. Φυτεύει μέσα σου τα λόγια της και το συναίσθημά της και την παίρνεις μαζί σου. Αν ποτέ το συναίσθημα έπαιρνε βραβείο ο Φαίδων Καστρής με το «Την Τρίτη στο Super Market» δεν θα είχε ανταγωνιστή. Σπουδαίος. Τον είδα για πρώτη φορά στο Lisbon Traviata. Βγαίνοντας από την παράσταση όλοι μιλούσαμε γι αυτόν. Τώρα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Η Μαρί-Πιερ του είναι συνταρακτική. Το «Την Τρίτη στο Super Market» παίζεται στο Απομηχανής Θέατρο, Σάββατο στις 21.30, Κυριακή και Δευτέρα στις 20.00. Και δεν χάνεται.-«οι άνθρωποι δεν αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς πληθυσμούς, τους ετεροφυλόφιλους και τους ομοφυλόφιλους. Ο κόσμος δεν χωρίζεται σε πρόβατα και γίδια... Είναι θεμελιώδες στοιχείο της ταξινόμησης ότι η φύση σπανίως ασχολείται με διαφορετικές κατηγορίες. Μόνο ο ανθρώπινος νους εφευρίσκει κατηγορίες και προσπαθεί να ταξινομήσει τα γεγονότα. Ο κόσμος είναι ένα συμπαγές και συνεκτικό σύνολο σε κάθε του πτυχή». Alfred Kinsey, βιολόγος, ερευνητής της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, ιδρυτής του Kinsey Institute for Research in Sex, Gender and Reproduction. (Aπό το πρόγραμμα της παράστασης). Σας έχω επιστήμη, σας έχω και ποίηση: Ο Έρωτας κοιμάται στο στήθος του ποιητή. Ποτέ σου δεν θα μάθεις πόσο σε αγαπώ. Γιατί βαθιά στο στήθος μου κοιμάσαι. Κι εγώ σε κρύβω μέσα μου σαν να σαι. Κάποια φωνή από ατσάλι κοφτερό. Νόμος που σμίγει σάρκα κι ουρανό. Το στήθος μου που κλαίει έχει λαβώσει. Και λόγια σκοτεινά έχουν δαγκώσει. Το πνεύμα που είναι αυστηρό. Το πλήθος περιμένει συανγμένο. «άτομον παραπαίον, εμφανίζον μείωσιν των ικανοτήτων, σύγχυσην και έλλειψιν συγχρονισμού». Το ανευρεθέν εις το δάπεδον, παρά την κλίνην, περιτύλιγμα «προφυλακτικού» προδικάζει την χρήσην του. Το ευμεγέθες και αντυπωσιακόν «σκουλαρίκι» όπως λεπτομερώς περιγράφεται εις την έκθεσιν αυτοψίας του χώρου ανευρέσεως του πτώματος, οι υπερμέτρως ανεπτυγμένοι μαστοί -γυναικομαστία-, τα βαμμένα κόκκινα νύχια, τα ξυρισμένα πόδια κ.α. μαρτυρούν παρορμητική ελευθεριάζουσαν διάθεσιν, με έντονα τα στίγματα προκλητικής συμπεριφοράς, εκδηλούμενης ποικιλοτρόπως υπό διαφόρους μορφάς, όπως Μεταμφίεση-Τονισμός- Θηλυπρέπεια κ.λπ. Και τείνουν προς ανωμαλίας του γενετησίου. Ο ιατροδικαστής. Απόσπασμα από την ιατροδικαστική έκθεση νεκροψίας - νεκροτομίας του Κώστα Ταχτσή, στον τ.: Κώστας Τσατουχάς, Η δολοφονία του συγγραφέα: ποιος, πως και γιατί σκότωσε τον Κώστα Ταχτσή, εκδόσεις Αλήθεια. (E, από το πρόγραμμα της παράστασης). Και για το τέλος αδερφές μου, η ουσία. Γιατί μπορεί κάθε μήνα να στίβουμε μυαλό και χιούμορ και να τα βάζουμε σε λέξεις. Και να κάνουμε πλάκα. Και να νομίζουμε ότι αλλάζουμε. Και ότι απέχουμε. Αλλά εγώ στην ουσία του συναισθήματος που γέννησε όλα τα παραπάνω λόγια δεν βρίσκω καμιά αλλαγή από τότε μέχρι τώρα. «Λέει Ζαν-Πιερ. Καλημέρα Ζαν-Πιερ. Ευχαριστώ Ζαν- Πιερ. Όχι τού λέω. Μαρί-Πιερ τού λέω. Λέει Ζαν-Πιερ τελεία και παύλα. Μαρί-Πιερ από δω και μπρος του λέω και του ξαναλέω. Πες το κι εσύ λέω. Πες το τού λέω. Εμπρός λέω. Μαρί-Πιερ, Μαρί-Πιερ εννόησες; Χαμογελάει. Λέει Διψάω. Λέει Πιάσε μου λοιπόν ένα ποτήρι νερό...». Την αγωνία μου και το κορμί σου. Πηδούν μέσα στους κήπους και χορεύουν. Όμως εσύ, αγάπη μου, κοιμήσου. Άκου το αίμα στα βιολιά σπασμένο! Κοίτα που ακόμα μας παραμονεύουν! Φεντερίκο Γκαρθία ΛόρκαΜεταφρ. Σωτήρης Τριβιζάς (Kαι αυτό από το πρόγραμμα της παράστασης). Και λίγη ομορφιά ακόμα. Αντέχεις; Χωρίς εκείνον, πάραυτα, νιώθω τον εαυτό μου να τον πιάνει ίλιγγος, να κατρακυλά σωρός κουβάρι στο φριχτότατο σκοτάδι: τον θάνατο. Και τον πίεζα να μου υποσχεθεί πως δε θα μ άφηνε ποτέ. Μου το υποσχέθηκε είκοσι φορές. Ήταν το ίδιο μάταιο καθώς όταν του έλεγα: «Σε νιώθω». Αρθούρος Ρεμπώ. (Ξανά από το πρόγραμμα της παράστασης). Και τώρα σκέτο. Αντέχεις; «...Ο θάνατος επήλθε συνεπεία στραγγαλισμού δια χειρός και μάλιστα διά της δεξιάς. Πρόκειται περί εγκλήματος. Του θανάτου, δεν προηγήθει πάλη. Η περιεκτικότητα του αίματος εις οινόπνευμα ανταποκρίνεται εις Στην ουσία της νεοελληνική κοινωνίας, αυτής του 2012, του Άνθιμου και της παρέας του, της κρίσης και της έκπτωσης, αισθάνομαι ότι έχω την ίδια ακριβώς θέση. Μόνο που ούτε κι εγώ ντρέπομαι. Δεν ντρέπομαι. Μια μέρα θα με πουν φακίρη μες απ το στήθος μου έβγαλα κόκκινα περιστέρια μες απ τα μάτια μου καπνό πέρασα ξίφη στα όνειρα μου διέπραξα κλοπές δι υποβολής από αγάπη, σας τ ορκίζομαι, από τύψεις ίσως μια μέρα θα με πουν ομοφυλόφιλο εκείνον ευγενή κι ομοφυλόφιλο εμένα πονηρό απλώς θα με πουν οχιά: έναν κοινό προδότη εμπρηστή! Οι τίμιοι συμπολίτες μου. Θα ρθουν και θα κοπρίσουνε στον τάφο μου (εικονικόν). Μα τα παιδιά τους - α, οι έφηβοι. Αυτοί θα με αναστήσουνε, και με πούνε ποιητή. ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ! Κώστας Ταχτσής 10

9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Θόδωρος Αγγελόπουλος του Κυριάκου Βογιατζή Αρκετά χρόνια πριν, η πρώτη μου επαφή με το σινεμά του Αγγελόπουλου ήταν με το Θίασο. Με ένα βιβλίο νεοελληνικής ιστορίας στο χέρι και με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη για να μη χάσω ούτε μια εικόνα. Δεν ήταν μόνο η υπέροχα νωχελική χρήση της κάμερας και η μελαγχολική φωτογραφία, αλλά που κάθε πλάνο ήταν τόσο τεχνηέντως εμποτισμένο με ιδέες, συναισθήματα, μουσικές και με μία αγωνία που έμοιαζε τόσο οικεία. Εκ πρώτης όψεως έχει να κάνει με την ελληνική ιστορία (με την «ελληνικότητα» αν θέλετε). Στην ουσία όμως η Ιστορία αποτελεί μόνο το εφαλτήριο για την πιο μελαγχολική αποτύπωση της προσωπικής και συλλογικής αναζήτησης της ταυτότητας, της «πατρίδας», του εαυτού, του άλλου. Στις ταινίες του, το άτομο βρίσκεται σε μία διαρκή πάλη με την Ιστορία, με την ίδια του τη μνήμη. Ο Αγγελόπουλος δεν δίδαξε Ιστορία, μίλησε με τον πιο ποιητικό τρόπο για την επίδραση της στο άτομο, στον τόπο, στο χρόνο, στον τρόπο που βλέπουμε τους γύρω μας και τους εαυτούς μας. Οι ήρωές του βρίσκονται σε συνεχή κίνηση, σε μία ατελείωτη αναζήτηση, σε ένα σιωπηλό ταξίδι προς την αυτογνωσία. Η επιστροφή στην ύπαιθρο, στα ακριτικά χωριά, στο πρώτο κύτταρο αυτής της χώρας που τώρα στέκει μετέωρη στο σύγχρονο κόσμο. Μία από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες του, ο Μελισσοκόμος, μιλά γι αυτό το ταξίδι του σύγχρονου ανθρώπου στο παρελθόν του, με σκοπό να το ξορκίσει και να ελευθερωθεί απ αυτό. Ο Αγγελόπουλος μίλησε για τη μνήμη ως το κύριο δομικό υλικό του παρόντος. Μίλησε για το παρελθόν, όχι με μουσειακή λαγνεία ούτε όμως με αποστασιοποίηση. Και γι αυτό ακριβώς το λόγο η Ελλάδα αποτέλεσε το ιδανικό «σκηνικό» για τις ταινίες του. Το ελληνικό τοπίο στα χρόνια μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μία χώρα που προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της, που προσπαθεί να ορθοποδήσει μέσα από εμφυλίους, δικτατορίες, πολιτική και κοινωνική αστάθεια. Εκείνη η ανάποδη σημαία στο Θίασο η οποία δεν αποτελεί καν το κυρίως θέμα του πλάνου, κρύβει τόσο σαρκασμό αλλά και τόσο παράπονο, που έχει μείνει ανεξίτηλη μέσα μου. Ο Αγγελόπουλος μελέτησε σε βάθος τις συνέπειες της Ιστορίας στο τοπίο, στους ανθρώπους, στα τραγούδια, στην κουλτούρα. Εξέφρασε την υπαρξιακή θλίψη με τον πιο λυρικό τρόπο μέσα από μεγαλειώδεις εικαστικά σκηνές του. Η Ιστορία στο έργο του δεν είναι η γραμμική αφήγηση γεγονότων, είναι περισσότερο το σημάδι που αφήνει ο χρόνος και οι αλλαγές που επιφέρει στον τόπο και τους ανθρώπους. Θεωρώ την Αναπαράσταση το καλύτερο παράδειγμα αυτής της προσέγγισης. Σε μία χώρα που αλλάζει, που συνταράζεται από πολιτικο-κοινωνικές αλλαγές, η Ιστορία ανακλάται στους ανθρώπους και τις πράξεις τους. Στην ερημωμένη, μετεμφυλιακή Ελλάδα το άτομο είναι θύμα των αδιεξόδων του σε μία κοινωνία η οποία είναι το θύμα των κοινωνικο-πολιτικών συνθηκών και της «εξουσίας». Ποιος ο θύτης και ποιο το θύμα; Οι ταινίες του είναι επί της ουσίας πολιτικές, μίλησε με θάρρος για τη Δεξιά, για την Αριστερά. Για τον πόλεμο, για τη σημασία των ιδεολογιών και για την παρακμή τους. Για την ήττα των επαναστάσεων, τη ματαίωση των ονείρων και των ιδανικών. Ο Θίασος αποτέλεσε γροθιά στη δεξιά λογοκρισία και το παρακράτος. Είμαστε άραγε τόσο αδύναμοι που λυγίζουμε στο βάρος του παρελθόντος μας; Είναι το σήμερα μια απλή αντανάκλαση του χθες; Και η ελπίδα; Που χωρά η ελπίδα μέσα στο μελαγχολικό τοπίο του Αγγελόπουλου; Κάθε του ιστορία είναι για τον αγωνιζόμενο άνθρωπο, ο οποίος προσπαθεί να υψώσει το παράστημά του σε ένα κόσμο παράλογο και βίαιο, με μόνα του όπλα μια πληγωμένη περηφάνια και μια εγγενή ανάγκη για «επιβίωση», όπως και να την ορίσει κανείς. Ας μη παρασυρθούμε, το έργο του δεν μιλά για τον Έλληνα, μα για το σύγχρονο αγωνιστή. Όμως δυστυχώς όλα αυτά έφτασαν πια στο τέλος. Η δύναμη της τέχνης είναι τέτοια που η επαφή μεταξύ δημιουργού και κοινού είναι τόσο ισχυρή, σχεδόν προσωπική. Στο άκουσμα του ξαφνικού θανάτου του ένιωσα ειλικρινά πως έχασα κάποιο πολύ δικό μου άνθρωπο. Και σίγουρα η τέχνη έχασε ένα σπουδαίο δημιουργό με ξεχωριστή ματιά και αισθητική. Συγχωρήστε μου το μελό. Ουδείς αναντικατάστατος; Μάλλον θα πρέπει να το αναθεωρήσουμε αυτό.... τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει; Ναι την καρδιά μας καρφώνει ώστε λοιπόν είναι ποιητής. Μίλτος Σαχτούρης 12

www.pndesign.gr www.positivevoice.gr Ζώντας με τον HIV μια πρωτοβουλία από τη: T: 210 86 27 572 www.positivevoice.gr με την επιστημονική συνεργασία: διατίθεται δωρεάν από τις Μονάδες Λοιμώξεων και τα γραφεία της Θετικής Φωνής με την υποστήριξη της:

Μία μικρή φανταστική ιστορία που εύχομαι να βγει αληθινή Shamone (Σεβαστή Γεωργίου) Τα πρώτα χρόνια Γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1955 στην Κυψέλη στην οδό Ιθάκης λίγο πιο κάτω από την πλατεία του Aγίου Γεωργίου. Η μητέρα της ήταν εκπαιδευτικός σε ένα σχολείο πολύ κοντά στο σπίτι και γι αυτό το λόγο η μικρή Σεβαστή έμαθε να είναι επιμελής και πολύ καλή μαθήτρια. Ο πατέρας της, τον οποίο υπεραγαπούσε, δούλευε ως animateur σε διάφορα κρουαζιερόπλοια ανά τον κόσμο. Αυτός ήταν και ο λόγος που το σπίτι της Κυψέλης ηχούσε καθημερινά από διάφορα τραγούδια της εποχής. Τα γέλια, οι χαρές και τα πάρτι ήταν καθημερινότητα και η Σεβαστή έγινε το κοριτσάκι που όλες ζήλευαν όταν έβγαινε στην πλατεία και καμωνόταν τα σκέρτσα που μάθαινε στο σπίτι. Όπως ήταν επόμενο όλα τα αγόρια τη θαύμαζαν και ήθελαν την παρέα της, ενώ τα κορίτσια την σιχαίνονταν ακόμα και αυτά που αποτελούσαν την αυλή της. Αυτά μέχρι τα δώδεκα. Η απογοήτευση και η αναχώρηση Από τα δώδεκα μέχρι τα δεκαεπτά η Σεβαστή δεν θυμάται τίποτα. Ο λόγος; Όταν περίμενε μια μέρα τον πατέρα της στον Πειραιά να κατέβει από το κρουαζιερόπλοιο Queen Anna II μετά από το μακρινό του ταξίδι στην Καραϊβική, εκείνος δεν φάνηκε ποτέ. Φήμες λένε ότι ερωτεύτηκε μία Κουβανή στέλεχος της φρέσκιας κυβέρνησης του Κάστρο και τον κράτησε για πάντα εκεί. Άλλοι λένε ότι τον είδαν χρόνια αργότερα να πουλάει λαθραία πούρα και να παίζει μαράκες πάνω στην Malecon. Από τότε η Σεβαστή δεν κατέβηκε ποτέ ξανά στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου. Στο σχολείο πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και πάνω στην απελπισία της, η μητέρα της έπιασε γκόμενο τον διευθυντή του σχολείου και με το που έκλεισε τα δεκαεπτά η Σεβαστή, την έστειλε σε μία θεία της στον Καναδά και συγκεκριμένα στο Montreal του Γαλλικού Quebec. Στο Montreal η θεία της που έχει παντρευτεί με Εβραίο επιχειρηματία, την μετονομάζει από Σεβαστή σε Chevonne, που στα Εβραικά σημαίνει ο Θεός είναι μεγάλος, και σιγά σιγά η νέα Chevonne αρχίζει να βρίσκει το δρόμο της. Ούτε λέξη για σπουδές και τέτοια. Αντίθετα κοινωνικοποιείται γρήγορα, αποκτά φίλες και ξαναβρίσκει τη δημοτικότητα που είχε, έμφυτη φυσικά, από την ξεχασμένη πλέον πλατεία του Αγίου Γεωργίου. Ανακαλύπτει την αγάπη της για τα ζώα και έτσι το σπίτι της θείας γίνεται καταφύγιο κάθε μικρού κουταβιού και κάθε κατατρεγμένου σκύλου. Έτσι λοιπόν, αποφασίζει να δουλέψει για πρώτη φορά στη ζωή της σε ένα pet shop όπου και διαπρέπει. Σκυλάκια, γατάκια, σαύρες, κουνέλια, ακόμα και μικρά love birds σώπαιναν στο πέρασμά της. Αυτό δεν ήταν τυχαίο, γιατί η Chevonne είχε το χάρισμα να μαγεύει τα ζώα. Μπορούσε μέσα σε δύο μέρες να μάθει σε ένα κανίς να κάνει τρεις τούμπες και να περνάει μέσα από στεφάνι που ήταν τυλιγμένο με μπέικον. Απλά ένα σφύριγμά της αρκούσε για να σωπάσουν όλα τα σκυλιά σε ολόκληρο το Quebec. Η φήμη της δεν άργησε να γίνει γνωστή κι έτσι η Chevonne γίνεται μέλος ενός τσίρκου κάνοντας απίστευτα ακροβατικά με σκύλους. Τα νούμερά της είναι συναρπαστικά. Κούνιες, τραμπάλες, τραμπολίνα, η Chevonne και τα σκυλιά της καθημερινά έκαναν έναν χορευτικό ανεμοστρόβιλο που καταχειροκροτούσε ένα μαγεμένο κοινό. Η σχέση της όμως με έναν κινέζο ακροβάτη τα τίναξε όλα στον αέρα. Οι τσακωμοί τους ακούγονταν μέχρι και έξω από την τέντα του τσίρκου, κάτι που ανάγκασε τη Chevonne να πάρει τα σκυλιά και να φύγει μακριά από το ντόπιο τσίρκο που λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1984 έμελλε να γίνει το γνωστό Cirque du Soleil. Αλλαγή καριέρας Ο μικρός θίασος της Chevonne με τα σκυλιά δεν τα πήγε και πολύ καλά. Περιόδευσε σε μερικές πόλεις του Καναδά κάνοντας στην αρχή εμφανίσεις σε γενέθλια πάρτι πλουσιοκόριτσων, αλλά θες ίσως και η μόδα, αναγκάστηκε να εμφανίζεται και σε καμπαρέ δεύτερης διαλογής των βόρειων ΗΠΑ, βάζοντας σιγά-σιγά στο πρόγραμμα και λίγο γυμνό κάτι που άρεσε πολύ στο κοινό. Τα σκυλιά όμως άρχισαν να κουράζονται και να κουράζουν και την ίδια, η οποία στο μεταξύ άρχισε να ενδιαφέρεται περισσότερο για τη δική της διασκέδαση, πίνοντας, καπνίζοντας και κάνοντας καταχρήσεις μέχρι τα ξημερώματα. Όταν πέθανε ο πρώτος σκύλος έκλαψε πολύ κι αποφάσισε να μην δεθεί ποτέ ξανά με ζωντανό. Χάρισε τα υπόλοιπα σκυλιά σε ένα ίδρυμα για παιδιά και αποφάσισε να συνεχίσει τη ζωή της ανεξάρτητη και χωρίς δεσμεύσεις. Εν τω μεταξύ είχε κάνει μία εφήμερη, αλλά παθιασμένη σχέση με έναν ατζέντη της, όπου σε μία νύχτα με πολύ αλκοόλ και ουσίες την έπεισε να παίξουν και σε μία JVC. Το αποτέλεσμα δεν ήταν κακό. Άρεσε και στους δύο και όπως ήταν φυσικό η JVC κατέγραψε χιλιόμετρα ταινίας με όλες τις ερωτικές τους περιπέτειες. Από κει και πέρα όλα ήρθαν πολύ γρήγορα και ο οποιοσδήποτε μπορεί να τα φανταστεί τη συνέχεια. Τσακωμοί, απειλές ενώ οι κασέτες άρχισαν να διοχετεύονται σε video club, κάνοντας πλούσιο τον γκόμενο και έξαλλη τη Chevonne. Οι μηνύσεις δεν έπιασαν τόπο, τα λεφτά της τα έφαγαν οι δικηγόροι, ενώ την κατάλληλη στιγμή εμφανίστηκε πρώην βιντεοκλαμπάς που είχε πουλήσει πολύ τις κασέτες της και την είχε ερωτευτεί μέσα από το έργο της. Σιγά σιγά, ενώ η κασέτα άρχισε να πέφτει, ο βιντεοκλαμπάς το γύρισε σε παραγωγός, ενώ η αγάπη του για εκείνη τον έκανε να την αναζητήσει. Λίγο η αφραγκία της, λίγο το πάθος του για εκείνη και πολύ περισσότερο η ανάμνηση του πόσο δημοφιλής ήταν στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου την έκανε να γυρίσει την πρώτη της ταινία. Το μεγάλο μπαμ Μετονομάζεται σε Shamone και μέχρι το 87 γυρίζει 137 ταινίες. Η πρώτη της μεγάλη επιτυχία είναι η Shamone s dogy trap όπου η Shamone βγάζει βόλτα το σκύλο της και κάθε γκόμενο που βρίσκει στο πέρασμά της τον πηδάει όπoυ βρει. Ακλούθησαν πολλές της ίδιας σειράς. Shamone s fuck out, Shamone and the dogy style, Shamone bites and lust κλπ. Το ένα βραβείο της πορνό βιομηχανίας διαδέχεται το άλλο και η Shamone γίνεται το must κάθε εκκεντρικού πάρτι, ενώ είναι host στα περισσότερα clubs της Νέας Υόρκης. Γνωρίζεται με όλη την extravagant ιντελιγκέντσια και αποκτά μία πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον Andy Warhol. Το απόγειο της φήμης της έρχεται το 1987 όταν ο Michael Jackson την αναφέρει κλείνοντας το μάτι στους μυημένους. Κυκλοφορεί το Bad ξεκινώντας με τον στίχο Your butt is mine ενώ επαναλαμβάνει συνεχώς Shamone Shamone, lay it on me all right. Το 87 όμως έμελλε να είναι ακόμα πιο σημαντικό για εκείνη. Δώδεκα μέρες μετά τα γενέθλια της πεθαίνει μετά από μία αφαίρεση χολής ο τελευταίος άνθρωπος που την αγάπησε, ο Andy Warhol. Το γεγονός τη σοκάρει τόσο που σταματάει τα πάντα, αποσύρεται από κάθε κοινωνικό event και κλείνεται στον εαυτό της. Εγκαταλείπει τις ΗΠΑ και εγκαθίσταται στο Sao Paolo. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια γυρίζει στην πατρίδα της και ανοίγει μπαρ στην Κωνσταντινουπόλεως στο Γκάζι. The bitch is back. Φώτης Σεργουλόπουλος 14

Τα παιδιά είναι εντάξει. Και γιατί να μην είναι άλλωστε; MY QUEER LADY! Ένα από τα χειρότερα βασανιστήρια που μπορείς να μου κάνεις είναι να με αναγκάσεις να παρακολουθήσω πανελική συζήτηση με «επιστήμονες» για την τεκνοποίηση των gay. Στις εν λόγω συζητήσεις κυρήγματα οι ειδικοί, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται απαραιτήτως οι παπάδες(;) ο καθένας εκφράζει το μακρύ του και το κοντό του για την ψυχούλα των παιδιών (sic). Bασικό διακύβευμα και μέγας καυμός των συζητητών είναι αν τα παιδιά που έχουν gay γονείς θα βγουν και αυτά (ο θεός να φυλάει) gay. Αν και σε προσωπικό επίπεδο το θέμα των παιδιών δε με έχει απασχολήσει ποτέ, ο δημόσιος διάλογος που έχει αναπτυχθεί (διάλογος στο εξωτερικό, αναχρονιστικός τηλεοπτικός συνήθως μονόλογος στο εσωτερικό) έχει υπάρξει εκ των πραγματών αντικείμενο της επιστημονικής και επαγγελματικής μου μελέτης. Για το λόγο αυτό και γνωρίζοντας ότι η απόκτηση παιδιών, με οποιονδήποτε τρόπο, απασχολεί πολύ μεγάλο αριθμό λεσβιών, δράττομαι του χώρου που μου παραχωρείται εδώ προκειμένου να διατυπώσω και εγώ τις σκέψεις μου για τις απόψεις που κυκλοφορούν και που θεωρώ ότι παραπλανούν,αποπροσανατολίζουν και κυρίως χειραγωγούν τόσο τις ίδιες τις λεσβίες, όσο και το κοινωνικό σώμα εν γένει. Το κομβικότερο όλων σημείο γύρω από το συγκεκριμένο θέμα είναι το εξής: Ποιόν ακριβώς απασχολεί και γιατί το αν τα παιδιά των gay και των λεσβιών, γίνουν και αυτά gay και λεσβίες; Και επιπλέον πάνω σε ποιά θεωρία βασίζεται αυτός ο μέγας φόβος; Όσοι έχετε παρακολουθήσει έστω και αδρά το θέμα θα έχετε παρατηρήσει ότι η εν λόγω αγωνία προκύπτει πάντα μέσα σε ένα ακραιφνώς ετεροκανονιστικό πλαίσιο όπου οι ετεροφυλόφιλοι ειδήμονες διερωτώνται «και πως εσείς θα βγάλετε ετεροφύλοφιλα παιδιά;» και οι gay και λεσβίες προσκεκλημένοι απαντάνε αμυνώμενοι ότι «δεν υπάρχει καμία έρευνα που να αποδεικνύει ότι οι gay μεγαλώνουν gay παιδιά». Πράγματι, από όσα μπορώ να γνωρίζω (και το έχω διερευνήσει αρκετά) δεν υπάρχει καμία έρευνα που να στηρίζει κάτι τέτοιο, ούτε καν να το υπαινύσσεται. Αντιθέτως, έχουν γίνει αρκετές πλέον έρευνες (εκπορευόμενες λανθασμένα κατά τη γνώμη μου από την ανάγκη να απαντήσουν σε αυτή την κατασκευασμένη κοινωνική ανησυχία) που υποστηρίζουν ότι η σεξουαλικότητα των γονιών δεν επηρεάζει τη σεξουαλικότητα των παιδιών. Η παραπάνω ρητορική βασίζεται πάνω σε ένα επίπλαστο αξίωμα ότι όλοι πρέπει να γίνονται ετεροφυλόφιλοι. Το θέμα όμως δε θα έπρεπε να εστιάζεται σε αυτό το σημείο, αλλά στο εξής: για ποιό λόγο θα πρέπει να ακολουθούμε την ετεροκανονιστική λογική ότι δεν πρέπει να μεγαλώνουν gay παιδιά και επιπλέον γιατί θα πρέπει οι gay και οι λεσβίες να προβληματίζονται (με κοινωνική επιβολή) για κάτι τέτοιο. Γιατί μια λεσβία να έχει πρόβλημα αν το παιδί της είναι και αυτό gay; Γιατί θα πρέπει να είναι κάτι που να θέλει να αποφύγει; Γιατί θα πρέπει για να πάρει τα κοινωνικά εύσημα ως γονιός να βγάλει ένα straight παιδί; Πόσο ψυχικά και συναισθηματικά ώριμη είναι μια λεσβία όταν απεύχεται το παιδί της να είναι λεσβία, gay, τρανς και πόσο διαφέρει από τον κάθε ομοφοβικό straight γονέα που απεύχεται ακριβώς το ίδιο; Όσον αφορά τώρα το πάνω σε ποια θεωρία βασίζεται ο εν λόγω προβληματισμός τα πράγματα και πάλι αποδεικνύουν τον κίβδυλο χαρακτήρα του προβληματισμού, Αν ακολουθήσουμε τη βιολογική προσέγγιση που ορίζει ότι gay γεννιέσαι δεν έχουμε να προβληματιστούμε ιδιαίτερα. Αν σου κάτσει, σου κάτσε. Το περίφημο «γονεϊκό πρότυπο» παροπλίζεται και επομένως οι gay γονείς δεν έχουν απολύτως καμία ευθύνη. Άρα το ερώτημα τίθεται αυτομάτως περιττό. Αν απ την άλλη ακολουθήσουμε τη θεωρία της κοινωνικής επιρροής που υποστηρίζει ότι η σεξουαλικότητα διαμορφώνεται με βάση τις επιρροές που ασκεί το κοινωνικό περιβάλλον εν γένει και οι σχέσεις με τους γονείς πιο ειδικά, τότε και πάλι πέφτουμε σε ξέρα διότι πως εξηγούμε την ανατροφή gay παιδιών από straight γονείς; Πρέπει άραγε να βρούμε τι έκαναν λάθος και να απαγορεύσουμε και σε άλλους straight γονείς να κάνουν παιδιά μήπως βγουν gay; Κάπου εδώ η ιστόρια αρχίζει και γίνεται απελπιστικά φαιδρή. Και είναι λογικό. Όταν ένας κατασκευασμένος και ιδεολογικά καθοδηγούμενος προβληματισμός προσπαθεί απεγνωσμένα να ισχυροποιηθεί και να εγκαδιδρυθεί, αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα έρθει αντιμέτωπος με τις ιδεοληψίες και τα ψευτοδιλήμματα που καλλιεργεί. Με βάση την επαγγελματική μου εμπειρία ως σύμβουλος ψυχικής υγείας όλα τα παιδιά είναι εντάξει όταν έχουν γονείς που είναι συναισθηματικά γεμάτοι και ψυχικά ισορροποιμένοι. Για να τα επιτύχουν αυτά χρειάζεται μεγάλη δουλειά με τον εαυτό τους και είναι το μοναδικό προαπαιτούμενο για να γίνει γονιός ο οποιοσδήποτε. Λίνα Λαχανιώτη linalachanioti@gmail.com 16

78 Konstantinoupoleos str, Athens, 104 35, Res.: +30 210 3467850

Είμαι gay! Το να αποκαλύψεις σε κάποιον δικό σου ότι είσαι ομοφυλόφιλος σε κάνει να νιώθεις πιο χαμένος και από χωριάτη στην Time Square της Νέας Υόρκης για πρώτη φορά. Σκέφτεσαι πως θα το πάρει, αν θα αλλάξει η συμπεριφορά του/της απέναντι σου, αν σοκαριστεί τόσο που αρχίζει και μεταδίδει την είδηση σε κάθε κοινό γνωστό σας και αν τελικά το πάρει χαλαρά θα νιώθει άνετα να ακούει τους προβληματισμούς της γκέι ύπαρξης σου ή θα το παίζει απελευθερωμένος / η τύπου Εγώ είμαι μοντέρνος άνθρωπος, άντε μωρέ πες μου αλλά κάθε φορά που θα ακούει για το νέο σου αμόρε θα παίρνει ένα ύφος Θεέ μου, τι ακούω; και θα σε κάνει να νιώθεις πιο άβολα και από την στιγμή που το μυστικό σου έγινε κοινή σας υπόθεση; Όλα αυτά είναι λογικό να περνούν από το μυαλό σου. Μπορεί να καλωσορίσαμε μόλις το 2012 αλλά πιο πιθανό είναι οι εικασίες για το τέλος του κόσμου να γίνουν όντως πραγματικότητα φέτος από το να χωνέψει ο μέσος Έλληνας πως ο γιός/αδερφός/φίλος γουστάρει άντρες. Και αν περιμένεις να αλλάξει κάτι τέτοιο ώστε να πάρεις την απόφαση και να βγεις στο φως σε βλέπω παντρεμένο με παιδιά να φαντασιώνεσαι τον σέξι κουνιάδο σου έχοντας κορνιζαρισμένη την φωτογραφία του στην κρεβατοκάμαρα σας ως μια τελευταία προσπάθεια απελπισίας να κελαηδήσει το πουλάκι σου. Η έκφραση στο φώς που χρησιμοποίησα δεν είναι διόλου τυχαία αφού περιγράφει ακριβώς αυτό που νιώθεις όταν ανοίγεις την καρδιά σου σε άτομα που αγαπάς. Απελευθερώνεσαι από το σκοτάδι που είχαν δημιουργήσει οι φόβοι αποκήρυξης και οι τύψεις, βγαίνοντας σε ένα μέρος πιο φωτεινό αναπνέοντας επιτέλους φρέσκο, καθαρό αέρα. Είναι η ελευθερία σου! Πολλές φορές η σκληρή πραγματικότητα που πενθεί αδικοχαμένους έρωτες και χαμένες ευκαιρίες λόγω της κρυφής σεξουαλικής ταυτότητας σου μπορεί να σε ωθήσει λανθασμένα να το πεις στον πρώτο τυχόντα. Δεν θα θελες όμως να φτάσει το μυστικό σου στα αυτιά της αντιπαθητικής γειτόνισσας που ζει για να κράζει ότι κουνιέται. Σωστά; Βασικό θεωρείται να αποδεχθείς την σεξουαλικότητα σου χωρίς ενοχές ώστε να είναι ευκολότερο να πείσεις το συνομιλητή σου, αποφεύγοντας να παίξεις λεκτικές ρακέτες μαζί του. Τουλάχιστον ακόμα και αν εκπλαγείς από τον αρνητισμό τους στο άκουσμα της ανακοίνωσης σου, σε βεβαιώνω πως θα βρεις την κατάλληλη παρηγοριά στον νέο σου free κόσμο που στην αρχή φαίνεται τόσο, μα τόσο ελκυστικός! Όταν η μπάλα πέφτει στους γονείς όμως; Η ιδέα ότι πλέον δεν θα προσποιείσαι πως θαυμάζεις τον πισινό της κάθε ξεβαμμένης ξανθιάς και η προοπτική ότι με τον καιρό θα μπορέσεις να φέρεις στο οικογενειακό δείπνο το αγόρι σου φιλώντας τον μπροστά σε όλους ελεύθερος από τα κοινωνικά στερεότυπα, σε προκαλεί προκλητικά να το φωνάξεις σε όλους. Όμως οι ιστορίες come out φίλων σου σε γονείς είναι τόσο αποθαρρυντικές που έχεις βάλει αυτή την πιθανότητα προς το παρών στην ναφθαλίνη. Και καλά κάνεις! Ποιος ο λόγος άλλωστε να το πεις σε γονείς αν το μόνο που θα καταφέρεις είναι απανωτά εγκεφαλικά και μια ζωή συνεχόμενης κόλασης και ελέγχου; Αν είσαι οικονομικά ανεξάρτητός και έχεις βαρεθεί να σε ρωτάνε πότε θα παντρευτείς τι περιμένεις; Πρέπει να είστε ξεκάθαροι πως είναι μια κατάσταση που θα διαρκέσει για όλη τη ζωή σας. Δεν είναι το ίδιο με τα στάδια που περνούν όταν το μαθαίνουν, της οργής, της θλίψης και της δυσπιστίας. Στην χειρότερη των περιπτώσεων κάνετε να πατήσετε το πόδι σας στο πατρικό σας όσο χρόνο θα τους πάρει να το δεχτούν. Ειδάλλως δικό τους πρόβλημα! Αυτή η ιστορία ίσως αποτελέσει το μεγαλύτερο ξεκαθάρισμα της ζωής σας. Μπορεί άτομα που θεωρούσατε ως δεύτερη οικογένεια, να σας γυρίσουν την πλάτη ενώ προς μεγάλη σας έκπληξη κάποιοι που δεν ήσασταν ιδιαίτερα δεμένοι, να σας συμπαρασταθούν περισσότερο από τον καθένα. Σας προκαλώ! Κάντε μια περιήγηση στο διαδίκτυο και ζήστε την θλίψη και τον πόνο μέσα από τα γράμματα ομοφυλόφιλων μεσήλικων που λόγω των ανασφαλειών τους ζουν σαν φυλακισμένοι στην ίδια τους πόλη, στο ίδιο τους σπίτι, θύματα της δειλίας τους. Δεν θα θέλατε το ίδιο και για εσάς. Η σύγκρουση θα διαρκέσει για μια ζωή, αν δεν ορθώσετε το ανάστημά σας. Οι ομοφυλόφιλοι δεν επέλεξαν να είναι αυτό που είναι, πρέπει όμως να έχουν την επιλογή για το πώς θα ζήσουν. Κώστας Πάρης Kostasp_r@yahoo.gr 18

Γιορτές γιοκ! Αργίες γιοκ! Ψωλοαρμενίσματα γιοκ! Δωσ μου λίγο σβέρκο σε παρακαλώ, σκύψε λίγο το κεφάλι! Έλα να σου θυμίσω αυτό που κάνεις καλύτερα: εγώ να σε φορτώνω και συ να χαμηλώνεις τα μάτια. Kι εσύ, κι εσύ, κι εσύ! Καναπέ-αναθρεμμένες χοντροκώλες υπάρξεις που βαλτώνετε στο PS3, τηλεορασόπληκτες κοκκαλιάρικες οντότητες που χορεύετε μια το καβούρι και μια το υποβρύχιο, μη ανθρώπινες, ασυνείδητες, άσχετες με το χρόνο και την πραγματικότητα. Συγγνώμη λίγο, εσένα τον καλοκαιρινό λέω, τον εξεγερμένο των διακοπών. Εσύ που είχες θρονιαστεί όμορφα στο Σύνταγμα και ήθελες την ανατροπή. Ε λοιπόν σου έχω νέα, φρέσκα, ολόφρεσκα: δεν ανέτρεψες τίποτα, δεν άλλαξες τίποτα, δεν νίκησες κανέναν. Ξέρεις γιατί; Γιατί ούτε στην ανατροπή πίστεψες, ούτε για αλλαγή είχες κουράγιο, και μονομάχος χωρίς όραμα είναι απλά κρέας που στέκεται. Κρέας! χρόνο της οικονομικής κρίσης. Όλοι λένε, κι εμείς λέμε, πως ζούμε σ αδικία. Πως είναι άλλοι που τα χουν καμωμένα χειρότερα. Στην ευρωβουλή το λένε σ όλες τις γλώσσες για λογαριασμό μας: inéquitable, injusto, ungericht, unfair, orättvist. Oι δικοί μας δεν τόλμησαν να το ξεστομίσουν ποτέ στα ελληνικά. Ποιος τους έχει φωνή να φωνάξει; ποιος τους έχει αντερα να ουρλιάξει «ΦΤΑΝΕΙ! ΑΔΙΚΙΑ ΡΕ!» Κανείς τους. Η ευγένεια μας έφαγε, που ντρεπόμαστε να πούμε «ΟΧΙ». Ποιοι; Εμείς που το γιορτάζουμε κιόλας! Εθνική επέτειος και κουραφέξαλα! Άμα χάσει την ουσία του... τζαμπα λόγια -τζαμπα μάγκας που λέμε στη σαλονικη. Μου έμαθε η κότα στο κοκοκο, μου θέλει και κικιρικου. Κατσε γριά κότα στ άχυρά σου, γιατί ούτε αβγά μας κάνεις, μήτε ζουμί θα κάνεις. Και πρόσεχε όταν κουνάς το δάχτυλο ποιον δείχνεις πρόεδρε. Δώδεκα χρόνια σχολείο και αυτά σου τα χαμπέρια δεν μας τα λεγε κάνεις. Ήσουν Κι ύστερα κοπίασε ο σατράπης, με την μορφή αγγέλου. Ντυμμένος σε πράσινη ανάπτυξη, μίλησε για τη γη της επαγγελίας. Και ο άνθρωπος έχει ανάγκη το καλύτερο, αλλιώς θα σκάβαμε λαγούμια, και στο καλύτερο πιστεύει. Υστερα ήρθε το κατακαλόκαιρο και άφησαν απότιστα τα σπαρτά, ξεράθηκε ο καρπός και δεν βγήκαν τ αλώνια. Έπειτα το φθινόπωρο πήραν βαριά πριόνια, σκαρφάλωσαν στα δέντρα τα χλωρά και κόψε κόψε έφτασαν ως τη ρίζα. Τώρα μας δέρνει η βαρυχειμωνιά. Ούτε καρπό έχουμε για πλιγούρι, ούτε δέντρο να κόβει τον παγερό αέρα. Ξέρεις μάνα τι κάνει η λύκαινα όταν σωθούν οι λαγοί στο βουνό; Κατεβαινει στα κοτέτσια. Τ ακούς εσύ κοτούλα μου που σ έγραφα πιο πάνω; Δεν έχεις στήθια να προτάξεις, δεν έχεις φωτιά στο αίμα σου να σε αντρώσει. Σε μια πατρίδα που όλοι μιλάνε για χρυσό, για ομορφιές ανεκτίμητες και πολύτιμες άξιες, έπεσε ασβέστης και τα χώνεψε όλα. Άνθρακας. Παντού. Μίζες, χαρτορίχτρες, μπαρμπούτι, μπάλα, πούτσα και ξύλο, ιντερνέτ άνθρακες. Ενα μόνον είχες να περηφανεύεσαι. Tην ελευθερία σου. Την δημοκρατία, που παρόλο δεν ανέπτυξες, σε έκανε να κορδώνεσαι διεθνώς. Είχες πρόσωπο. Αναστημα. Είχες. Τώρα στηλιτεύεται το όνομα σου. Μετρημένα λόγια, ένα ένα. Δεν έχουν ασέβεια, αλήθεια κρύβουν. Μαντρωμένοι μέσα στο πρώην βασιλικό ανάκτορο, έως πρόσφατα ναό της δημοκρατίας, έχουμε εκείνους που έτσι ή αλλιώς συναίνεσαν στην εξ ορισμού κυβέρνηση. «Εγώ τα σκήπτρα στάζοντα αίματος και δακρύων καταπατώ και καίω της δεισιδαιμονίας το βαρύ βάκτρον» [Εις Θάνατον] Τι διαόλια σε έπιασαν, και δω σε γυροφέρνουν, μου λες; Σήκω! Ξύπνα! Έσκυψες πάλι το κεφάλι 190 χρόνια μετά, και ακόμα αναρωτιέσαι τι απέγινε η παλιά σου δόξα. Ποια δόξα μωρη (ουσ. μωρία) Ελλάδα; Ποιες καλές εποχές; Ποιες μεγάλες ιδέες και ποιοι μεγάλοι άντρες; Να στα πω, ποιητικά, με όχι λιγότερο σεβασμό από ότι θα τα λεγα στην μάνα μου: μια ζωή έκανες συμφωνίες δίνοντας εγγύηση το κορμί σου, τώρα που σούφρωσε το δέρμα σου απ τα σκουληκιασμένα εσώψυχα, επαψες πια να σαι πόρνη πολυτελείας. Τώρα σε παίζουν κουμάρι και εσύ ξεδοντιάρα χαμογελάς κλείνοντας το μάτι σ όποιον σου ανεμίζει ευρωδολαρο. Έκανες εισαγωγή εθνοσωτήρες. Γιατί; Για να σε σώσουν τάχα. Να χαρώ σωτηρία. Μου θυμιζει τις Βερμαχτ που συλαμβανανε δικούς τους λόγω καχυποψίας επειδή φοβούνταν τόσο τους ξένους. Και δεν έμαθες ταλαίπωρη... δεν έμαθες. Όταν δεν έρχονταν μονάχοι τους με αλάδωτο κεντρί, τους έμπαζες η ίδια γιατί έτσι το χες καλύτερο. Απο τα Παρίσια, απ τις Αμερικες, από αλλού. Άνοιξε μάνα τα πόδια σου, έχουμε μουσαφίρηδες, και το χρειάζομαι εκείνο το ρολόι. Κι εσύ άνοιγες τα πόδια, ανόητη, και έκανες χαρουλες με το καινούριο ρολόι. Γεμισες τα τέκνα σου μπιχλιμπίδια, μα όχι από αυτοθυσία. Όχι από ιδανικά, ούτε από αυταπάρνηση. Το έκανες γιατί δεν έμαθες να στέκεσαι μοναχιά σου. Σου κτυπάνε το ντέφι, αρκούδι, χόρευε! Μπήκαμε στον τέταρτο πάντοτε η ωραία, άφθαρτη, άμεμπτη και άσπιλη Ελένη. Αυτή που ξενοπηδήχτηκε στο παλάτι του άντρα της και το έσκασε με άλλον βασιλιά. Αυτή. Και τώρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο μαινάδας παίζεις για το πρώτο βραβείο. Πως να σε βοηθήσουν σακατεμένο πλάσμα όταν δεν ζητάς βοήθεια. Και πως να σε λυπηθεί ο λαός σου όταν ποτέ σου δεν του μίλησες ξεκάθαρα. ποτέ δεν ζήτησες βοήθεια από τα παιδιά σου. Δεν άκουσα ποτέ να λες το «σ αγαπώ» γαμωτη. Έχεις ξεμάθει να αγαπάς τα παιδιά σου. Ξεμυαλίστηκες στις βιτρίνες του γκουτσι και του ντιορ που σε στολίζουν για χαλοουγουην. ξενομανή! Ερωτοφοβηκιά! Ξέρεις τι μας έφτιαξες Ελλάδα μου; Μια φυλακή από ήλιο, αλμύρα και μεζέ. Εδωσες τα κλειδιά στην τσατσα κι εμάς μας έβαλες, μ αξίνα και ένα νούμερο στο κούτελο, να σπάμε πέτρες και να ανοίγουμε δρόμους για τον επόμενο κύρη σου. Ζυγός δηλαδή, και θα στο πω, ο σβέρκος μου ξεθάρρεψε. Παρακαμφθεί η δημοκρατική ψηφοφορία. Ανετεθει εκούσια δια χειρός. Το δαχτυλίδι κόβει βόλτες στο σύνταγμα. Το οίκημα τείνει να επιστρέψει στην πρωτύτερα χρήση του. Και εμείς στην αντίστοιχη κατάσταση. Θα σκύψουμε το κεφάλι. Θα μιλάμε με χαμηλωμένο βλέμα και τρεμάμενη φωνή. Γιατι ο λαός ψήφησε τριακόσιους, και αυτοί οι τριακόσιοι διαίρεσαν την Ελλάδα σε οικονομικές επαρχίες και διόρισαν είκοσι αγάδες κι έναν πασά. Και κανείς δεν λέει τίποτα στον πασά, γιατί υπάρχει τρόμος, επειδή αν πέσει θα μας στείλει στο διάολο. «Με φέρατε» γιατί οι σύμμαχοι μας το εγκρίνουν. Αυτοί οι ίδιοι που σε παίζουν στο κουμάρι μάνα! Και είναι αυτή η περίοδος τώρα, που έχουν κυρτώσει οι ώμοι, που βαδίζουμε σκυφτά σα σε πόλεμο, που η φωνές σβήνουν στην αδικία, και να δεις το χε πει κάποιος ότι «άργει νάλθει εκεινη η μερα, κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τά σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Κι ήταν και κάποιος άλλος που είχε πει «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Φτάνει. Ως εδώ. Εκλογές. @Salonikios82 20

fresh Monday: CLOSED Thursday: Tuesday: HAPPY HOURS (DRINKS:5 E) Τhe L SURPRISE Club to PARTIES be... Tuesday: Monday: HAPPY CLOSEDHOURS (DRINKS:5 E) Thursday: Tuesday: Τhe HAPPY L SURPRISE Club HOURS to PARTIES be. (DRINKS:5.. E) Friday & Saturday: MAINSTREAM DANCE Wednesday: KARAOKE NIGHT Thursday: Tuesday: HAPPY SURPRISE HOURS PARTIES Wednesday: KARAOKE NIGHT (DRINKS:5 E) Sunday: Wednesday: ΕΛΛΗΝΙΚΗ KARAOKE ΒΡΑΔΥΑ( ΚΑΙ NIGHT ΤΑ ΣΠΑΜΕ...) Da.Da fresh fresh Da.Da Da.Da Da.Da Τhe L Club to be... Friday & Saturday: MAINSTREAM DANCE Friday & Saturday: MAINSTREAM DANCE Sunday: Wednesday: Ναυμαχίας ΕΛΛΗΝΙΚΗ Έλλης KARAOKE 2, ΒΡΑΔΥΑ( Λαδάδικα ΚΑΙ - NIGHT Θεσσαλονίκη ΤΑ ΣΠΑΜΕ...) Sunday: Ναυμαχίας ΕΛΛΗΝΙΚΗ Έλλης 2, ΒΡΑΔΥΑ( Λαδάδικα ΚΑΙ - Θεσσαλονίκη ΤΑ ΣΠΑΜΕ...) Τhe L Club to be... Ναυμαχίας Έλλης 2, Λαδάδικα - Θεσσαλονίκη Thursday: Τhe L SURPRISE Club to PARTIES be... Τhe L Club to be... Thursday: SURPRISE PARTIES Thursday: SURPRISE PARTIES Friday & Saturday: MAINSTREAM DANCE Friday & Saturday: MAINSTREAM DANCE Friday & Saturday: MAINSTREAM DANCE Thursday: SURPRISE PARTIES Sunday: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΡΑΔΥΑ( ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΑΜΕ...) Sunday: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΡΑΔΥΑ( ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΑΜΕ...) Ναυμαχίας Έλλης 2, Λαδάδικα - Θεσσαλονίκη Sunday: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΡΑΔΥΑ( ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΑΜΕ...) Friday & Saturday: MAINSTREAM DANCE Ναυμαχίας Έλλης 2, Λαδάδικα - Θεσσαλονίκη Sunday: Ναυμαχίας ΕΛΛΗΝΙΚΗ Έλλης 2, ΒΡΑΔΥΑ( Λαδάδικα ΚΑΙ - Θεσσαλονίκη ΤΑ ΣΠΑΜΕ...) Ναυμαχίας Έλλης 2, Λαδάδικα - Θεσσαλονίκη 53

Αγόρι, Μόνο, ψάχνει... Είσαι τέλειος; Χωρίζουμε! Είσαι το αγόρι με το τέλειο σώμα; Είσαι ο άνδρας που νοιάζεται σε βάθος για τον σύντροφο του και το δείχνει; Είσαι όλα τα παραπάνω; Ε τότε είσαι τέλειος Χωρίζουμε! Μερικές μέρες μετά τις γιορτές, το νέο έτος με βρίσκει με τους φίλους μου σε γνωστό μαγαζί στην πλατειά της Αγίας Ειρήνης να μιλάμε για τους στόχους της καινούριας χρονιάς και να κοντράρουμε τις γνώσεις μας στο Trivial Persuit. Επειδή είμαι εντελώς αγεωγράφητος και εδώ και 5 γύρους δεν έχω σταυρώσει την σωστή απάντηση για το μπλε πιτάκι (ναι ναι το μπλε πιτάκι στο Trivial Persuit είναι για τη Γεωγραφία) έχω αρχίζει να χάνω κάθε ενδιαφέρον για το παιχνίδι και χαζεύω τον κόσμο τριγύρω, καθώς ο Θ. μου υπενθυμίζει ότι πρέπει επιτέλους να πατήσω στο γυμναστήριο που εδώ και καιρό πληρώνω μάταια. Τον κοιτάζω με χαζεμένο βλέμμα, καθώς το μυαλό μου θυμίζει σε μια εικαστική του έκδοση με πίνακα του Jackson Pollock από τη συνεχή πληροφόρηση γνώσεων του παιχνιδιού, τις δικές μου σκέψεις και την απίστευτα δυνατή μουσική που έχει βάλει σκοπό να μας βουλώσει τα στόματα και να κοιταζόμαστε σαν υπνωτισμένοι. «Πάντως πιστεύω ότι ο Γ. πέφτει πολύς για τον Φ.» διακόπτει τον παρανοϊκό ειρμό των σκέψεων μου ο Δημήτρης και συνεχίζει λέγοντας πόσο τέλεια συμπεριφέρεται ο Γ. στον Φ. και πόσο δεν εκτιμάται η συμπεριφορά του. Οι σκέψεις μου τρέχουν στον Γ. και τον φέρνω μπροστά μου για μια αναλυτική εξέταση: επαγγελματικά πετυχημένος (check ), γυμνασμένος (check ), έξυπνος (check ), όμορφος (check ), προστατευτικός (check ), συναισθηματικά ισορροπημένος (check ). Άρα ο τέλειος γκόμενος!!! «-6! Που βρίσκεται ο Αστακός;» με ρωτάει ο Θανάσης. «Δίπλα στο Καβούρι;» «Στην Αιτωλοακαρνανία βρε ζώον» Του ρίχνω ένα περιφρονητικό βλέμμα και συνεχίζω τις σκέψεις μου... Αν όμως ο Γ είναι ο Mr. Perfect γιατί ο Φ. μας έχει πρήξει ότι δεν είναι και πολύ ευχαριστημένος; Μήπως τελικά όλα αυτά που μέχρι τώρα συνέθεταν τον τέλειο άντρα δεν είναι τίποτα άλλο παρά αστικοί μύθοι; «-4! Ποια είναι η βορειότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης:» «Το Όσλο!» «Ναι καλά! Το Ρέικιαβικ βρε άσχετε!» Αν λοιπόν δεν υπάρχει ο Mr. Perfect μήπως είμαστε όλοι μας θύματα μιας καλοστημένης συναισθηματικής πλεκτάνης που σκοπό έχει την υπερκατανάλωση τσιγάρων, ποτών και άλλων Αγάθων στην ανάγκη μας να συναντήσουμε το τέλειο ταίρι; «-2! Που είναι η λίμνη Βικτώρια» «Στην Αμερική;» «Μαλάκα είσαι απαράδεκτος! Στην Αφρική είναι!» Μια ώρα αργότερα επιστρέφω στο σπίτι καταβεβλημένος από την πανηγυρική μου ήττα και σκεπτόμενος ότι το τέλειο ταίρι είναι ένας πετυχημένος συνδυασμός ενθουσιασμού, έρωτα και ελπίδας, όπου το δοχείο είμαστε όλοι οι singles του κόσμου που αποζητούμε την αιώνια αγάπη σε κρίσεις ανασφάλειας. Και για να το πάρουμε πιο αναλυτικά βρε αδερφέ, αν πάρεις μεμονωμένα όλα τα στοιχεία που κάνουν τον Μπάμπη, τον Γιάννη ή ακόμα και τον Βρασίδα να φαντάζει στα μάτια μας Mr. Perfect, τότε θα καταλάβεις ότι όλα είναι ένας μύθος. 22

Παράδειγμα Πρώτον: Ο Mr. Perfect είναι επαγγελματικά πετυχημένος! Ναι ξέρω ότι εδώ θα διαφωνήσετε! Και εγώ διαφωνώ αλλά ισχύει ότι ένας επαγγελματικά πετυχημένος άνθρωπος φαντάζει στα μάτια όλων πιο ισχυρός ακόμα και αν δεν είναι. Αλλα και να είναι τι να το κανείς; Να τον βλέπεις μόνο κάθε Σουκού, γιατί τις υπόλοιπες μέρες θα ξημεροβραδιάζεται στο γραφείο με αναφορές και budgets; Και κάτσε εσύ να περιμένεις τον καριερίστα της καρδιάς σου να σε πάρει τηλέφωνο στις 12 το βράδυ για να σου πει ότι σε σκέφτεται, ότι είναι πτώμα και άντε καληνύχτα! Άσε που κάθε φορά που θα ακούς για βραδινά meetings θα πετάγεσαι στο ταβάνι σαν την κατσαρίδα από την ανασφάλεια! Παράδειγμα Δεύτερον: Ο Mr. Perfect είναι γυμνασμένος! Πέστε να με φάτε! Αλλά για να μην παρεξηγηθώ να ενημερώσω ότι μιλάμε για τον ιδανικό Mr. Perfect. Άλλωστε πέρα από τον χαρακτήρα όλοι δεν θα θέλαμε η σχέση μας να είναι και λιγάκι γυμνασμένη; (Τα τούμπανα εξαιρούνται). Έλα όμως που σου σκάει το γυμνασμένο μπούμερανγκ γιατί αποφασίζει ο καλός σου να πάει γυμναστήριο και εκεί ξεκινάει το μαρτύριο. Γιατί 2 ώρες την ημέρα μετά τη δουλειά του θα προτιμήσει το gym αντί για σένα. Δυο μήνες μετά που θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω του θα αρχίσει να σου τη λέει για το δικό σου σώμα και επίσης θα ξεκινήσει τα κλισέ του στυλ: «Βρε μωρό μου θα την φας αυτή την τάρτα βραδιάτικα; Τζάμπα θερμίδες είναι..». Έξαλλο θα σε κάνει! Άσε τα γκομενάκια του γυμναστηρίου που παραμονεύουν σαν τους κροκόδειλους την αντιλόπη στην όχθη του ποταμού. For the record, η αντιλόπη είναι ο γκόμενος σου (!). Παράδειγμα Τρίτον: Ο Mr. Perfect είναι έξυπνος! Αυτό το στοιχείο είναι απαραίτητο και θεμιτό από όλους. Αλλά πόσο έξυπνος πια και αυτός ο χριστιανός; Υπάρχει το έξυπνος που επικοινωνούμε σε νορμάλ επίπεδα και το έξυπνος δε καταλαβαίνω τι μου λες γιατί δεν μπορώ να πιάσω τον τρόπο σκέψης σου. Φαντάσου τώρα να έχεις τον απόλυτο γκόμενο, ο οποίος είναι και έξυπνος και σου μιλάει και εσύ τον κοιτάς σαν χάπατο που δεν ξέρει που παν τα τέσσερα. Δεν θα νοιώσεις άσχημα; Βαλε και την προοπτική να σου φέρει στην παρέα και τους αντίστοιχα έξυπνους φίλους του! Τη Λόλα από τη φωτιά ποιος θα τη βγάλει; Αυτοί θα λένε τα δικά τους, εσύ θα κοιτάζεις το ντουβάρι, οπότε κάρβουνο η Λόλα. Παράδειγμα Τέταρτον: Ο Mr. Perfect είναι όμορφος! Ναι είναι! Γιατί αν δεν ήταν ούτε που να τον φτύσεις αγαπημένε και το ξέρεις. Το θέμα είναι πόσο όμορφος, γιατί αν είναι μοντέλο του Armani (για την κολεξιόν underwear 2012 συγκεκριμένα) την πάτησες καλό μου παιδί! Η ανασφάλεια θα χτυπήσει κόκκινο! Θα μπαίνετε σε ένα μαγαζί και θα κοιτάζουν όλοι αυτόν και εσύ θα είσαι το ταπεινό χαμομηλάκι από δίπλα του. Και μη μου πεις ότι σου αρέσει να αρέσει ο γκόμενος σου και είσαι άνετος γιατί όταν θα έρθει ο επίσης κούκλος αντίζηλος και θα τον καλοκοιτάξει είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι θα κωλώσεις. Και άντε σου λέω ότι δεν κάνει πασαρέλα το αγόρι. Είναι όμως όμορφος και το ξέρει. Ξέρεις βρε αθώο μου προβατάκι τι ανασφάλειες έχουν και πόση επιβεβαίωση χρειάζονται τα ωραία αγόρια για να νοιώθουν ότι η μπογιά τους περνάει ακόμα; Που πας ξυπόλυτος βρε πουλάκι μου με τον καλλονό; E; E; Παράδειγμα Πέμπτον: Ο Mr. Perfect είναι προστατευτικός! Και καλά κάνει και είναι αγαπημένε μου. Γιατί θέλεις και εσύ να κουρνιάσεις στην αγκαλιά του και να μη σε νοιάζει τίποτα για μερικές ώρες που θα είστε μόνο η δυο σας. Μακριά από την αστική ζούγκλα. Που θα του μιλήσεις και θα είναι εκεί για σένα, θα σε νοιαστεί, θα σε παινέψει και θα νοιώσεις μοναδικός! Και μετά θα σηκωθείς για να πας σπίτι σου και θα σου πει ότι θέλει και άλλες αγκαλιές. Και θα κάτσεις άλλο ένα μισάωρο και θα κοιμάσαι όρθιος αλλά εκεί αυτός να σε προστατέψει. Και την επόμενη μέρα, όπως και κάθε μέρα θα σε παίρνει 12 τηλέφωνα και θα σου στέλνει 30 μηνύματα για να σου λέει πόσο σε νοιάζεται και που είσαι και με ποιους είσαι. Και τσατάλια τα νεύρα σου γιατί δεν θα μπορείς να ανασάνεις. Και αυτός εκείίίίί προστατευτικός και δώστου εσύ να του λες ότι σε πνίγει η αγάπη του και αυτός να σου δημιουργεί ενοχικά συμπλέγματα ότι δεν τον θέλεις! Ουφ κουράστηκα Το καταλάβατε το υπονοούμενο φαντάζομαι. Παράδειγμα Έκτον: Ο Mr. Perfect είναι συναισθηματικά ισορροπημένος! Τώρα το συναισθηματικά ισορροπημένος είναι πολύ αμφιλεγόμενο. Γιατί ξέρεις εσύ αθώο μου περιστεράκι που την έχει ο άλλος την πετριά; Γιατί για να έχει συναισθηματικά σώας τας φρένας ο λεγάμενος πρέπει να μην έχει «πακέτο». Όπου «πακέτο» βλέπε δεκάδες πρώην σχέσεις που του γάμησαν το σύστημα. Και άντε δεν έχει τέτοια θέματα. Άρα δεν έχει εμπειρίες, άρα θα βαρεθείς τη ζωή σου μέχρι να πεις Bazinga! Οι συναισθηματικά ώριμοι άντρες απλά δεν υπάρχουν αγαπημένο μου τέκνο ή τεκνό. Και ακόμα και αν υπήρχαν σε μια ιδεατή περίπτωση, τότε δεν θα ήσουν εσύ ώριμος, οπότε θα την έκανες τη μαλακία σου και ξέρεις ότι μιλάμε για στανταράκι. Μπαίνω στο σπίτι και είναι άδειο. Σκέφτομαι ότι αν υπήρχε ο δικός μου Mr. Perfect θα καθόταν στον καναπέ, θα διάβαζε Χέρμαν Έσσε, θα μου χαμογελούσε και θα με ρωτούσε πως ήταν η μέρα μου. Θα κατάπινα μονοκοπανιά το ναρκωτικό του έρωτα και θα σκεφτόμουν πόσο ευτυχισμένος είμαι! Μερικές εβδομάδες μετά, το κρακ του ερωτά δεν θα με έπιανε θα τριγυρνούσα έξαλλος με τον εαυτό μου για τις ερωτικές μου επιλογές, ενώ ο Mr. Perfect θα γινόταν και πάλι βάτραχος By @Daemian 23

Φωτογραφίες: Δημήτρης Ευλαμπίδης, redbox studio - www.redboxstudio.gr Styling: Lucas Samaltanos-Ferrier Hair styling: Αλέξανδρος Παρασκευαΐδης Κοσμήματα: LUCASFERRIER

Νατάσσα Μποφίλιου συνέντευξη στον Χρήστο Παπαμιχάλη Η Νατάσσα είναι ο πιο straight άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Χύμα. Δεν μπαίνει φίλτρο στην σκέψη. Δεν μπαίνει όριο στα λόγια. Δεν την νοιάζει να είναι αρεστή. Δεν αυτολογοκρίνεται. Δεν σκέφτεται δεύτερη φορά την παρόρμησή της. Βρίζει. Μπορεί να σταματήσει ένα πρόγραμμα στη μέση. Η Νατάσσα είναι η Νατάσσα. Με τις μπούκλες της. Το κραγιόν της. Το τακούνι της. Το φόρεμα της. Τα τραγούδια της. Και το συναίσθημα να κυλάει από το μικρόφωνο και να λιώνει στην ψυχή σου μέσα. Η Νατάσσα είναι μοναδική. Μοναδική τραγουδίστρια. Μοναδική φίλη. Μοναδικός άνθρωπος. Φουλ Νατάσσα. Πιο Νατάσσα δεν γίνεται. Μετά το καλούπι έσπασε. Εξού και ο όρος «Μποφιλισμός». Αυτή η κουβέντα άνοιξε και έκλεισε με Μποφιλισμούς.

«Το άκουσα. Δεν το είπανε σε εμένα. Και λέω, τι εννοείτε παιδία «τι σε έχει πιάσει ο Μποφιλισμός;». Ξέρεις, μου λένε, αυτό το μανουριάρικο. Μα δεν κάνω ποτέ μανούρα τσάμπα και βερεσέ. Μου έχει βγει το όνομα. Μου έχει βγει και λίγο το μάτι, να πω την αλήθεια, αλλά το όνομα μου έχει παραβγεί. Δεν είμαι τόσο μανουριάρα. Πια.» Έχεις κάνει Μποφιλισμούς μέσα στα χρόνια πολλούς όμως. Γι αυτό και καθιερώθηκε ο όρος. Υπερασπίζομαι την θέση μου και τους συνεργάτες μου. Αυτό είναι όλο. Δεν τους πουλάω. Και όταν δεν πουλάς τους συνεργάτες σου στο πιτς φυτίλι είναι σπάνιο πράγμα και κακό σ αυτήν την δουλειά. Αυτοί είναι οι Μποφιλισμοί. Και ποια είναι η θέση σου; Αυτήν που υπερασπίζεσαι. Το ότι θέλω πρώτα να εκφράζομαι και όχι να πουλάω αναγκαστικά. Και αυτό δεν είναι αυτονόητο στην Τέχνη; Όχι βέβαια. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δύο ειδών απόψεις. Η άποψη που έχει ο κόσμος για εσένα και η άποψη που έχει το συνάφι για εσένα. Και συνήθως αυτές οι απόψεις δεν συμπίπτουν. Δηλαδή πολλές φορές το συνάφι λέει ότι είσαι καταπληκτική γιατί του «λειτουργείς», γιατί το κάνεις να νιώθει καλά, γιατί παίζεις με τους κανόνες του και δεν σε αποδέχεται ο κόσμος. Και άλλες φορές σε αποδέχεται ο κόσμος και σε σιχένεται το συνάφι. Δεν νομίζω ότι αυτά ταυτίζονται. Και όταν λέω το συνάφι δεν εννοώ τους τραγουδιστές. Εννοώ όλους γύρω από τους τραγουδιστές. Δισκογραφικές. Γραφεία παραγωγής. Μανατζεραίοι. Δημοσιογράφοι. Και αισθάνομαι με τα χρόνια ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους που δουλεύουν για τους καλλιτέχνες είναι ένας κύκλος που δεν είναι ούτε ρεαλιστής και που έχει πάντα μια άλλη αντίληψη. Και γι αυτό κι εγώ έχω γύρω μου αυτήν την κλειστή όμαδα που δεν την αλλάζω με τίποτα. Για εμένα 15 γνώμες ισοδυναμούν με μια γνώμη της Κατερίνας (σσ: Κατερίνα Σταματάκη, η μάνατζερ της Νατάσσας). Και δεν μου έχει βγει αυτό σε κακό.