ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ-KALOY TO ANATOΛIKO ZHTHMA ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Το περιεχόμενο σειράς εκπομπών από το dailymotion.fr/nicolas Kaloy (Τα σχετικά links παρέχονται στο τέλος του κειμένου)
ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ THE EASTERN QUESTION LA QUESTION d ORIENT Του Ν.Καλογεροπούλου-Kaloy (απόσπασμα από το βιβλίο Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, Τόμος ΙΙ Με επί μέρους μεταβολές. Μετεδόθη σε σειρά εκπομπών από το dailymotion.fr/nicolas Kaloy) ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 1. O Marriott στο μνημειώδες βιβίο του (1917) αρχίζει τον Πρόλογο με μία φράση του Άγγλου Πρέσβη (θα τον συναντήσουμε αργότερα) Lord Stratford de Redcliffe. Το Ανατολικό Ζήτημα έχει βαθμηδόν πάρει τόσο ευρύτατη έκταση ώστε κανείς δεν εκπλήσσεται από τον χώρο που καταλαμβάνει σε όλες τις δημόσιες συζητήσεις είτε προφορικώς είτε γραπτώς» Ο Μarriott εξηγεί ότι «κύριος σκοπός μου γράφοντας το βιβλίο είναι να δώσω σε αυτούς που έχουν την ευθύνη για την λύση των πολύ σύνθετων πολιτικών προβλημάτων, αρκετά βασικά στοιχεία της ιστορικής γνώσεως. Γνώση του παρελθόντος δε είναι, καθεαυτήν, ικανή να λύσει όλα τα προβλήματα του παρόντος αλλά καμία λύση δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική ή να έχει διάρκεια, εάν δεν βασίζεται στην γνώση του παρελθόντος. Ιδιαίτερα στην Μέση Ανατολή κανένα πρόβλημα δεν γίνεται κατανοητό αν δεν περιλαμβάνει τους πολυάριθμους συντελεστές αντιληπτούς μόνο κάτω από το φως των γεγονότων του παρελθόντος ακόμη και των πιο απώτερων και των πιο σκοτεινών.» (συνωμοσιολογία) Αυτά θα είναι και απάντηση σε πολλούς σύγχρονους που μου λένε «ποιος ενδιαφέρεται σήμερα για το Ανατολικό Ζήτημα» αλλά και γενικότερα μερικούς πολιτικούς που μιλούν με περιφρόνηση για «παρελθοντολογία» - κυρίως διότι η αναφορά των παρελθόντων γεγονότων δεν τους συμφέρει. Ο Μακιαβέλλι, όπως θα δουν αυτοί που αγόρασαν το σχετικό βιβλίο μου, στο 2 ο Κεφ. Του Πρίγκιπος, λέγει «Πάντοτε μια αλλαγή αφήνει μια πέτρα αναμονής για μια άλλη» - φράση που σημαίνει ότι η εξέλιξη είναι ΣΥΝΕΧΗΣ και, μετά προσθέτει: «Κύριο θέμα της σοφίας μιας ηγεσίας αλλά και κριτήριο της λαϊκής επιδοκιμασίας, είναι (ή πρέπει να είναι) η αντίληψη της πρώτης αιτίας των πραγμάτων αλλά και η συνέχειά τους μέχρι των απωτέρων συνεπειών» φράσεις που σημαίνουν την ΑΝΙΟΥΣΑ και ΚΑΤΙΟΥΣΑ διαλεκτική η οποία, κατά τον Πλάτωνα, είναι η λυδία λίθος για χρήση είτε από τους βασιλείς που φιλοσοφούν είτε από τους φιλόσοφους που βασιλεύουν. Αυτό που χαρακτηρίζει την νεότερη Ιστορία της Ελλάδος είναι ότι πολλοί σύγχρονοι ηγέτες ΔΕΝ γνωρίζουν την ουσία του Ανατoλικού. Ζητήματος και διαπράττουν τραγικά λάθη ενώ πολλοί οι περισσότεροι πολίτες μη γνωρίζοντες την ουσία του αποκαλούνται από τον ποιητή «πάντα ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι» Η Ιστορία δεν είναι συναισθηματολογία αγάπης ή μίσους, φιλέλληνες και μισέλληνες, είναι ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ που διήκουν, δηλ. παρουσιάζουν αδιάκοπη συνέχεια από το παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Είναι δηλαδή αλληλένδετα, αδιάκοπα συνεχή. Η άγνοια του Ανατολικού Ζητήματος ενέπνευσε στον Μακάριο την πολιτική που έχασε την Κύπρο η γνώσις του, ενσυνείδητη ή και ορμέμφυτη, ενέπνευσε στον Βενιζέλο την πολιτική που διπλασίασε την Ελλάδα με την μετέπειτα άγνοια των επόμενων που οι ίδιοι δημιούργησαν την Μικρασιατική καταστροφή.
Επειδή πάντοτε υπάρχει μια φιλοσοφία που διέπει τις πράξεις των ανθρώπων, υπάρχει επίσης και μια φιλοσοφία που διέπει την Ιστορία των λαών. Ο Χέγγελ λέγει ότι τα ιστορικά γεγονότα διέπονται και καθορίζονται από το Πνεύμα (το Geist). Το Πνεύμα, ο Χέγγελ παρουσιάζει σαν τους Θεούς του Ολύμπου που αποφασίζουν όπως κατά την Θεολογία του Ομήρου στην Ιλιάδα και Οδύσσεια. Όμως το Πνεύμα αυτό δεν είναι ούτε οι Θεοί του Ολύμπου, ούτε μια μυστικιστική ουράνια δύναμη αλλά είναι η ψυχοσύνθεση του γένους των ανθρώπων. Οι άνθρωποι γράφουν την Ιστορία τους, με τις εμπνεύσεις τους και με τα λάθη τους. Και πώς την γράφουν? Με μυαλό και με πέννα σε συνδυασμό με Γνώση και Τύχη. Γνώση σημαίνει επίγνωση, διάγνωση και πρόγνωση του πλέγματος των σχέσεων. Από την Αρχή, που ο Πλάτων αποκαλεί «ανιούσα προς το ανυπόθετον», μέχρι των απωτέρων συνεπειών που ο Πλάτων αποκαλεί «κατιούσα» διαλεκτική. Όχι επιπόλαια και τρεχαλέα αλλά, κατά την υπόδειξη της μεθόδου του Καρτέσιου, προσεκτικά από ιδέα σε ιδέα, «καθαρή και χωριστή», μέχρις ότου αποκτήσει συνείδηση του συνόλου των σχέσεων. Γνώση λοιπόν σημαίνει παρακολούθηση της αδιάκοπης ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ των σχέσεων από την πρώτη αιτία μέχρι τα τελικά επακόλουθα. Με αυτό το πνεύμα ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο ιδρυτής της μοιραίας δυναστείας, είπε ότι «ο Ανδρέας γνώσεις έχει, Γνώση δεν έχει». Ήξερε τι έλεγε. Καλές οι γνώσεις του συνεχούς δανεισμού για μη παραγωγικές παροχές αλλά μοιραία η απουσία της Γνώσης, της αντιλήψεως ενός γνωστικού ανθρώπου. Με «γνώσεις» για τον δανεισμό, ο Ανδρέας είχε εντοπίσει την προσοχή στο άμεσο κέρδος, δηλαδή στην άγρα ψήφων, δηλαδή στο «αυθάδες προς το συμφέρον» όπως έλεγαν οι αρχαίοι, αλλά υπήρξε σκόπιμα τελείως αδιάφορος στην Γνώση των συνεπειών, όχι γι αυτόν, αλλά για τον λαό. Τονίζω το «αδιάφορος» διότι είναι αδύνατον να μη γνώριζε τις συνέπειες. Αυτό αποδεικνύει (με πολλά άλλα απόκρυφα του χαρακτήρος του) και η απάντηση που έδωσε στον δημοσιογράφο Κώστα Κόλμερ, όταν του είπε «έτσι όπως πάμε, κ. Πρόεδρε, θα χρεοκοπήσουμε». Η απάντηση που έδωσε ήταν αποκαλυπτική του είδους του ανδρός: «το ξέρω ότι θα χρεοκοπήσουμε. Αλλά μέχρι τότε, εγώ θα έχω πεθάνει»! Μίλησα και για Τύχη, στα ιστορικά γεγονότα των ατόμων και των λαών. Διότι δεν ξεχνώ την γνώμη και σοφία κάποιου άλλου και μεγάλου ψυχολόγου των ανθρώπων, που είχε μελετήσει βαθιά την Ιστορία και ο οποίος λέγει στο Κεφ 25: «Για να μη εξαλειφθεί η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, πιστεύω να είναι αλήθεια ότι η Τύχη είναι ο διαιτητής των μισών από τις πράξεις μας, αλλά μας αφήνει ακόμη να διευθύνουμε το άλλο μισό ή και κάτι λιγότερο». Βέβαια, και εδώ, Τύχη δεν σημαίνει καμιά μυστικιστική επέμβαση από το Υπερπέραν αλλά σημαίνει την σημασία της καιρικότητας που παρεμβαίνει στο πλέγμα το σχέσεων. Το οποίον εκτείνεται σε 4 διαστάσεις, 3 του χώρου και μία του χρόνου. Ο ίδιος ψυχολόγος προσθέτει ακόμη στο ίδιο κεφάλαιο «Πιστεύω επίσης ότι θα είναι ευτυχής αυτός που οδηγεί τις πράξεις του σύμφωνα με το πνεύμα των καιρών και παρομοίως, θα είναι δυστυχής αυτός του οποίου οι πράξεις δεν είναι σύμφωνες με τον καιρό». Ο Αριστοτέλης έλεγε «ούπω» ή «μηκέτι» καιρός. Ποιος είναι αυτός ο μεγάλος ψυχολόγος και θεμελιωτής της πολιτικής επιστήμης? Μα φυσικά ο Μακιαβέλλι, ο παρεξηγημένος Μακιαβέλλι για την αποκατάσταση του οποίου έχω γράψει 300 σελίδες στο τελευταίο βιβλίο μου. Τελειώνοντας σήμερα, πρέπει να σας πω πώς θα διέλθουμε αυτή την σειρά εκπομπών για το Ανατολικό Ζήτημα. Θα αρχίσουμε από την αρχή, την αρχή της περιόδου που ενδιαφέρει την σημερινή κατάσταση. Μερικοί λέγουν ότι το Ανατολικό Ζήτημα αρχίζει από τον Τρωικό Πόλεμο. Είναι η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Άλλοι θέτουν την αρχή του στην αμέσως μετά τον θάνατο του Σουλεϊμαν του Μεγαλοπρεπούς (1566), δηλαδή στην Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571. Εμείς θα αρχίσουμε την διήγηση από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης. Μην προφτάσετε να μιλήσετε για παρελθοντολογία. Περιμένετε την ιστορική ανάπτυξη. Θα δείτε πόσο συνδέονται τα γεγονότα, το ξεδίπλωμα των αιτιωδών σχέσεων, μέχρι σήμερα. Και τότε θα κρίνετε γιατί η άγνοια της ουσίας του Ανατολικού Ζητήματος, οδήγησε τις ελληνικές κυβερνήσεις σε στάσεις ορθές και στάσεις ολέθριες για τα ελληνικά συμφέροντα, είτε στην κυρίως Ελλάδα είτε ακόμη και στην Ελλάδα που λέγεται Κύπρος.
Η συνέχεια των εκπομπών μου σε αυτό το θέμα θα γίνεται συχνότερα, ίσως και δύο φορές την εβδομάδα από μισή ώρα μέχρι και τρία τέταρτα η κάθε μία. Το ότι παραμένουν στο dailymotion διευκολύνει όσους ενδιαφέρονται να βλέπουν όποτε έχουν χρόνο και ακόμη και να διακόπτουν μια εκπομπή για να συνεχίσουν αργότερα. Το πλεονέκτημα αυτών των εκπομπών από το Ιντερνετ είναι διπλό σε σχέση με τις εκπoμπές μου από το HighTV. (Βλ. Παράλληλα τα links αυτών των εκπομπών) 1 ον. Είσθε ελεύθεροι να τις παρακολουθήσετε όποια ώρα σας βολεύει. 2 ον. Είναι προσιτές και στους Έλληνες της διασποράς, από Αμερική μέχρι Αυστραλία. Και κάτι ακόμη, Μπορείτε να μου γράφετε με εμαιλ ερωτήσεις σας και σχόλιά σας. nicolas.kaloy@sunrise.ch. Και μια ακόμη επί πλέον καινοτομία. Όσοι τις θέλετε και γραπτές για να δημιουργήσετε ένα μικρό βιβλιαράκι, στείλτε μας το εμαιλ σας να σας αποστέλλουμε την κάθε εκπομπή. Θα τελειώσουμε με την Ελληνική Επανάσταση όπως την βλέπω από το παράθυρο εξω, όχι μέσα. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2. [Σήμερα είναι η 5 η εκπομπή 2014 και η 2 η της νέας μας σειράς, των Ιστορικών εκπομπών από την Ελεύθερη Φωνή της Γενεύης. Η φωνή αυτή φτάνει σε όποιο μέρος της γης κατοικούν Έλληνες μέσω του Ιντερνετ, αυτής της πιο σημαντικής εφευρέσεως του 20 ού αιώνος και του Γαλλικού dailymotion.fr/nicolas Kaloy. Θέμα μας είναι η Ιστορία του λεγομένου Ανατολικού Ζητήματος. Πηγές μου είναι η διεθνής βιβλιογραφία με κύριο πυρήνα το βιβλίο του J.A.R.Marriott, The Eastern Question, όπως τις έχω συγκεντρώσει στον 2 ο Τόμο του τρίτομου έργου μου Η Διαμόρφωσις του Ευρωπαϊκού Πνεύματος, 4 ος -20ός αι.μ.χ., 2000 σελ. το οποίο έχει και βραβευθεί με Έπαινο από την Ακαδημία Αθηνών το 2002.] Στην προηγούμενη εκπομπή της σειράς αυτής, ως σε Πρόλογο, μιλήσαμε για δύο έννοιες, την «παρελθοντολογία» και την «συνωμοσιολογία», που μερικοί υποτιμούν κυρίως επειδή η αναγωγή στις πρώτες αιτίες δεν τους συμφέρει να ακούγονται. Είπαμε όμως ότι «παρελθοντολογία» σημαίνει Ιστορία. Σημαίνει εμπλουτισμό της πείρας για την οποίαν ο Oscar Wilde είπε ότι «είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας». Σημαίνει επανάληψη αυτού που ο Θουκυδίδης αποκαλεί «κτήμα εσαεί», οδηγό που καθορίζει την συμπεριφορά των ανθρώπων. Ο Marriott λέγει «για να αντιμετωπίζουμε το μέλλον άφοβα και να το διαμορφώσουμε σωστά τίποτε δεν είναι πιο απαραίτητο από την γνώση του παρελθόντος». Η «παρελθοντολογία» λοιπόν που μερικοί (όπως τα ένοχα κόμματα στην Ελλάδα) περιφρονούν, δηλαδή η γνώση της Ιστορίας, είναι η μόνη ορθή μέθοδος για την σωστή διαμόρφωση και κατανόηση των πράξεών μας. Είπαμε ακόμη ότι ο άνθρωπος γράφει την Ιστορία του, ενεργώντας είτε ως άτομο, είτε ως οργανωμένος λαός, με το κράμα αυτό της ενεργού ζωής του που λέγεται ατομική Βούληση και Τύχη. Αυτό που λέμε Τύχη είναι η συμβολή στην σειρά τoυ πλέγματος (nexus) της αιτιώδους σχέσεως ενός στοιχείου πέραν του τρισδιάστατου χώρου που είναι η τέταρτη διάσταση του χρόνου. Είναι πάντοτε αυτός ο αστάθμητος παράγοντας που καλείται «καιρός» ή «καιρικότης». Μιλήσαμε και για μια άλλη λέξη που περιφρονείται, την «συνωμοσιολογία». Και επανέλαβα ότι η προσεκτική μελέτη της Ιστορίας, μου έχει δείξει ότι δεν υπάρχει σημαντικό ιστορικό φαινόμενο και γεγονός, που να μην είναι αποτέλεσμα προηγηθείσης «συνωμοσίας». Συνωμοσία ήταν η Ιερή Εξέταση, η Ιερή Συμμαχία, η Φιλική Εταιρία, η Γαλλική Επανάσταση, η Entente Cordiale, ο Άξων του Χίτλερ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Προηγείται η συνωμοσία, έπεται το σήριαλ των ιστορικών φαινομένων που τελικώς αποδεικνύουν την «συνωμοσία» επιτυχή ή αποτυχημένη, συνεχή ή πρόσκαιρη. Θα έλεγα ότι και ο γάμος είναι αρχικά μiα συνωμοσία, μία complicité, που αποβαίνει επιτυχής ή όχι. Επομένως πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν επιπολαίως περιφρονούμε ή παρεξηγούμε τις έννοιες. Σύνηθες φαινόμενο στην κοινωνία μας.
Σήμερα, θα συμπληρώσουμε την περιγραφή του σκηνικού πάνω στο οποίο παίζεται το θέατρο του Ανατολικού Ζητήματος. Μήπως θέατρο δεν είναι η ζωή μας? Εμείς δεν είμαστε οι μαριονέττες, με - όπως είπε ο Μακιαβέλλι λίγη ατομική βούληση και πολλή Τύχη? Ατομική βούληση με καλή ή κακή σύμπτωση της καιρικότητας, της συγκυρίας? Ανατολικό Ζήτημα είναι η σύγκρουση δύο πολιτισμών στα σύνορα Ευρώπης και Ασίας. Έλληνες-Πέρσες, Αλέξανδρος, Ρωμαίοι-Ανατολή, Ισλάμ-Σταυροφορία, Οθωμανοί-Ευρώπη, Τούρκοι-Έλληνες. Συνέχεια συγκρούσεων. Γέφυρα των δύο κόσμων, Ανατολής και Δύσεως, που διαφέρουν από πολιτισμική, στρατιωτική, εμπορική, θρησκευτική, φιλοσοφική άποψη είναι η περιοχή μεταξύ Ινδίας και Ιονίου Πελάγους με επίκεντρο την Κωνσταντινούπολη. Ο ιστορικός Lord Morley συνοψίζει: «αντίθετα συμφέροντα, ανταγωνιστικοί λαοί, αντιθετικές θρησκευτικές πίστεις». Είναι το πεδίον της συγκρούσεως των πολιτισμών. Επίκεντρο προσοχής είναι τα Βαλκάνια όπου, με την Ελληνική Επανάσταση, υπερισχύει το στοιχείο της Αρχής των Εθνικοτήτων. Βλέπετε ότι μετέχουμε στο μεταίχμιο μιας μεγάλης ιστορικής εξελίξεως, με επίκεντρο την γεωπολιτική περιοχή και χρονική διάρκεια όπου δυστυχώς βρίσκεται σήμερα η Ελλάς. Η Ιστορία είναι συνεχής, δεν κλείνεται σε χωριστά κουτιά κονσέρβας. Είναι ένα συνεχές σύνολο. Αυτό θα συνεχισθεί με τις νέες δυνάμεις που αναπτύσσονται. Αν θεωρήσουμε Αμερική και Ευρώπη ως ενότητα πολιτισμού που λέγεται Δύσις (και οι Αμερικανοί είναι κυρίως Ευρωπαίοι), ορθώνονται και πάλι οι νέες δυνάμεις αυτού που λέγεται Ανατολή. Η καιρικότης θα δείξει την συνέχεια. Θα υπάρξει νέος Μαραθών, ή όχι? Η σύγχρονη φάσις του Ανατολικού Ζητήματος για μερικούς ιστορικούς αρχίζει με τον Ελληνικό αγώνα ανεξαρτησίας (1821) για άλλους από την Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571) που σήμανε την απαρχή της φθίσεως της Οθωμανικής επιδρομής. Για άλλους, από την στιγμή που οι Οθωμανοί Τούρκοι διέβησαν τον Ελλήσποντο. Δηλαδή την στιγμή που ο Τούρκος πάτησε πόδι στο Ευρωπαϊκό έδαφος. Τούτο έχει μεγάλη και πολύ σύγχρονη σημασία για εμάς αλλά και για την Ευρώπη. Για τούτο, η καιρικότης εμφανίζεται το 1353, όταν κατά την διαμάχη Παλαιολόγων και Κατακουζηνών, ο Ιωάννης Κατακουζηνός ζήτησε την βοήθεια του Σουλτάνου Οχράν στον οποίον δίνει την κόρη του Θεοδώρα ως σύζυγο, το 1345. Με την βοήθεια που του παρέσχε για εξόντωση του πολιτικού του αντιπάλου, τον καλεί στο Ευρωπαϊκό έδαφος για βοήθεια εναντίον των Σέρβων. Το 1353 (προσέχτε τις ημερομηνίες!) ο Κατακουζηνός, ευγνώμων προς τον Τούρκο, προσφέρει στον γιό του Οχράν, Σουλεϊμάν Πασά, το οχυρό του Τσουμπέ από όπου, το επόμενο έτος, οι Τούρκοι καταλαμβάνουν όλη την Ευρωπαϊκήν ακτή των Δαρδανελίων (1354). Ακριβώς, 100 έτη αργότερα κατείχαν ήδη και ολόκληρη την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο Οζάλ είχε πει επιγραμματικά προ ετών «όπου υπάρχει για μας ένα καλύτερο μέρος πρέπει να το πάρουμε». Ας δούμε τώρα πώς οπλίζονται σαν αστακοί οι Τούρκοι. Οι Έλληνες, άργησαν να καταλάβουν το ιστορικό γεγονός ότι «φιλία» για τον Τούρκο είναι άγνωστη έννοια και ότι μόνη αντιμετώπιση του Τούρκου είναι η υλική ισχύς και η επιθετικότης. Έχω σε κάποιο βιβλίο μου πει ότι «η Ιστορία επαναλαμβάνεται για έναν και μόνο λόγο: διότι ο άνθρωπος που γράφει την Ιστορία είναι πάντα ο ίδιος». Θα μου επιτρέψετε έναν παραλληλισμό με την σημερινή καιρικότητα. Σήμερα, βέβαια, δεν έχουμε το πρόβλημα που είχε ο Κατακουζηνός εναντίον των Παλαιολόγων. Ούτε τα ονόματα προσώπων ούτε τα ονόματα τόπων είναι τα ίδια. Αλλά μήπως είναι ίδιες οι «σχέσεις» αιτιών και αποτελεσμάτων? Δηλαδή σχέσις όχι αριθμητική αλλά αλγεβρική? Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι αφού έχουμε με μανία εκδιώξει και διώξει τους Έλληνες επενδυτές από το 1975 με πρωτοστάτη τον λεγόμενο «Εθνάρχη», αντιληφθήκαμε ξαφνικά, ύστερα από 35 χρόνια, ότι το «μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο» που είχαμε δαιμονοποιήσει, δεν «πίνει το αίμα
του λαού» αλλά είναι το μόνο που μπορεί να πληρώσει το κενό των εξαφανισμένων επενδύσεων που θα δώσουν θέσεις εργασίας, παραγωγή, εξαγωγές, ξένο συνάλλαγμα, τον Πλούτο του Έθνους. Επειδή λοιπόν οι Έλληνες επενδυτές έφυγαν και τρέχουν, κάποιοι ευφυείς από τους «ηγέτες» της Ελλάδος, εστράφησαν, όπως άλλοτε ο Κατακουζηνός στον Οχράν, προς τους Τούρκους. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πήγε στην Ευρώπη ή Αμερική να βρεί τους Έλληνες εφοπλιστές. Πήγε στην Τουρκία. Και τους είπε «ελάτε να επενδύσετε». Επικαλούμενοι την οπτασία της ελληνοτουρκικής φιλίας - ακριβώς όπως ο διψασμένος περιηγητής της Σαχάρας την οπτασία, το mirage, της φανταστικής όασης της ερήμου. Άλλο που δεν ήθελαν οι Τούρκοι και άρχισαν να κάνουν «επενδύσεις» αγοράζοντας μαρίνες και λιμάνια στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ακριβώς απέναντι από εκεί που, κατά καιρικήν συγκυρία, έχουν συγκεντρώσει και τον ισχυρό αποβατικό τους στόλο. Τέλος, με φανφάρες άρχισαν επενδύσεις και στις ακτές της Αττικής αγοράζοντας την μαρίνα του Φλοίσβου στο Φάληρο και το Ξενοδοχείο στην Βουλιαγμένη με την πρόθεση να σηκώσουν εκεί, αυτοδικαίως, και την τουρκική σημαία. Δυστυχώς δεν έχουμε κόρην ονόματι Θεοδώραν να την προσφέρουμε και ως σύζυγον στο χαρέμι, ώστε να ολοκληρωθεί ο Κατακουζηνικός παραλληλισμός. Όταν ο καλός δημοσιογράφος ρώτησε τον Έλληνα δοτό Υπουργό Οικονομικών κ. Στουρνάρα «γιατί πουλάει φιλέτα στους Τούρκους» ο ανυποψίαστος κ. Υπουργός απήντησε υπεροπτικά «Εγώ δεν πιστεύω σε α λα καρτ πωλήσεις». First come, first served, όπως λέει και ο καλός και ικανός έμπορος ή η Πομπαντούρ για τιν Λουδοβίκο 15 ον : «μετά από εμέ, ο κατακλυσμός»!. Οι πλούσιοι, έλεγε ο Λένιν, θα μας πουλήσουν το σχοινί που θα τους κρεμάσουμε. Όταν μια ελβετική Think Tank έστειλε εμαιλ σε όλους τους Έλληνες βουλευτές με το ερώτημα «εσείς τι πιστεύετε» δεν πήρε ούτε μία απάντηση. Ου φροντίς Ιπποκλείδη. Ας επανέλθουμε, στην τότε χρονική εξέλιξη του Ανατολικού Ζητήματος. Κατά τους δύο αιώνες, 19 ον και 20όν, το Ανατολικό Ζήτημα αναφέρεται στην ορμή των διαφόρων δυνάμεων της Δύσεως για πλήρωση του κενού που άφησε η τότε προϊούσα εξαφάνιση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στον 19 ον αι. οι δυνάμεις ήσαν, στην Ανατολική Ευρώπη, η Ρωσία, στην κεντρικήν η Πρωσία και η Αυστροουγγαρία, στην δυτικήν, η Αγγλία και η Γαλλία. Η Ρωσία, ήθελε να κατέβει στην Μεσόγειο. Η Αυστροουγγαρία ήθελε και αυτή να κατέβει στην Θεσαλονίκη για διέξοδο στο Αιγαίο διότι η Αδριατική γινόταν επικίνδυνη λόγω της απαρχής εξεγέρσεως των Ιταλών. Η Αγγλία ήθελε να κρατήσει ελεύθερο τον δρόμο προς τις Ινδίες. Η Γαλλία του Ναπολέοντος ήθελε τα νησιά του Ιονίου και την Αίγυπτο για να αποκλείσει την Αγγλία από τις Ινδίες. Κατά τον 20όν αι. άλλαξαν οι συνθήκες και η συγκυρία. Η Τσαρική Ρωσία αντικατεστάθη από την Σοβιετική Ένωση, η Πρωσία-Αυστρία από την Γερμανία, ενώ την θέση Αγγλίας και Γαλλίας κατακτά μετά το 1945 η Αμερική (ΗΠΑ). Τώρα τα αίτια είναι διαφορετικά. Είναι τα πετρέλαια και είναι το Ισραήλ. Αλλά η συσχετίσεις παραμένουν οι ίδιες. Στο τέλος του 20ού αι. όλες οι δυτικές δυνάμεις κατέστησαν δορυφόροι των ΗΠΑ. Όλες, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ συγκεντρωμένες και μαντρωμένες στον ΟΗΕ και στην ΕΕ. Έτσι, ενώ οι τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων αρχικώς καθορίζονται από 4 ή 5 απόλυτους Μονάρχες (υπό το κάλυμμα της δημοκρατίας) σήμερα καθορίζονται από έναν και μόνο άνθρωπο, αμφιβόλου ανθρωπιστικής και πνευματικής αξίας, είτε λέγεται Κίσσιντζερ ή Μπους ή ό,τι άλλο. Έτσι γράφεται η Ιστορία, σύμφωνα με την αναδίπλωση του Εγελιανού Πνεύματος όπου όμως ο Όλυμπος και οι θεοί του βρίσκονται τώρα, πέραν του Ατλαντικού. Θα συνεχίσουμε την παρακολούθηση αυτού του σενάριου της σύγχρονης καιρικότητας. Η Ελλάς, από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα, είναι δέσμια των επιπτώσεων και της λογικής του Ανατολικού Ζητήματος. Η συνέχεια στην επόμενη εκπομπή για να ακολουθήσουμε τα βήματα της Ιστορίας. Για να μάθουμε. Το παρελθόν είναι δάσκαλος. Να εφαρμόσουμε την περίφημη αρχή της εποχής του Διαφωτισμού, sapere aude. Τόλμα να ξέρεις. Να μη κρυβόμαστε και εθελοτυφλούμε. Διότι το παρελθόν, είναι αυτό που ορίζει το παρόν και ορίζει το μέλλον, στην ενοποιημένη χρονική διάρκεια και ενόραση της ανθρώπινης συνειδήσεως. Που την διερχόμαστε
όλοι, ως «βίωμα». Με χαρές και με δάκρυα, με πληγωμένες τις αισθήσεις αλλά και με πληγωμένη την ψυχή μας. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 3 Το ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ και είναι πάντα επίκαιρο. Σήμερα μάλιστα παρουσιάζει μια νέα παραλλαγή που είναι μεστή σε συνέπειες παρουσιάζει άμεσο ενδιαφέρον. Η Ρωσική αρκούδα αρχίζει να βρυχάται, αγουροξυπνημένη από την χειμερία νάρκη της. Η Τουρκία που έχει αφεθεί επικίνδυνα να πάρει πολύ θάρρος, έχει βλέψεις και στην Κριμαία έναντι της Ρωσίας, της Αγίας Ρωσίας. Σκεφθείτε τι βλεψεις μπορεί να έχει έναντι των ψοφοδεών ελληνικών κυβερνήσεων. Στο σύνορο Ανατολής και Δύσεως το παλαιό Ηφαίστειο αρχίζει να βρυχάται και πάλι. Οι γνωστοί τρεις πρωταγωνιστές λαμβάνουν νέες θέσεις. Η Ευρώπη ολόκληρη με τις βλέψεις προς την Ουκρανία και με αιχμή του δόρατος την Γερμανία, αντικαθιστά την παλαιά Αυστροουγγαρία. Ο δεύτερος πρωταγωνιστής, η Ρωσία, λαμβάνει ήδη θέση μάχης. Ο τρίτος μεγάλος πρωταγωνιστής που ήταν άλλοτε η Αγγλία μιλά την ίδια γλώσσα αλλά λέγεται τώρα Αμερική. Και ανάμεσα στους τρεις Γίγαντες, η Τουρκία και η Ελλάς. Και τα περίφημα πετρέλαια, όχι πλέον της Αραβίας αλλά της ΑΟΖ Ελλάδος και Κύπρου, υπό το βλέμμα του τουρκικού Βούδα! Πάνοπλου σήμερα. Ότι κάτι το τρομερό σοβεί, είναι ήδη προφανές. Θα δούμε τι πολύ σύντομα θα συμβεί εντός του έτους. Να γιατί πρέπει επί τέλους οι Έλληνες πολίτες να προσέξουν και να μάθουν αυτό που μέχρι τώρα δεν ήξεραν, το ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ. Θα καταλάβουμε καλύτερα το σήμερα αν συνειδητοποιήσουμε την σημασία του, ανατρέχοντας στην Ιστορία του. Η Ελλάς είναι και πάλι στο μάτι του Τυφώνος. Όπως το 1821, αλλά κατ άλλον τρόπον. Και θα πω μια σατυρική παραδοξολογία ο τρόπος μεν είναι άλλος, αλλά είναι ο ίδιος! Συνεχίζουμε λοιπόν τη διήγηση από εκεί που είχαμε σταματήσει. Μέσω αυτής και μερικών ακόμη εκπομπών, θα φτάσουμε τέλος στην περίοδο 1821-1832. Θα μου πείτε ότι την ξέρετε. Θα σας πω όμως ότι θα ακούσετε στις εκπομπές μας σημαντικά πράγματα που το πλείστον των Ελλήνων πολιτών δεν τα ξέρουν. Όπως δεν τα ήξερα και εγώ όταν άρχισα την μελέτη τους για το βιβλίο μου Η Διαμόρφωσις του Ευρωπαϊκού Πνεύματος. Είμαστε τώρα στον 2 ο τόμο αυτού του βιβλίου, τον τόμο του 19 ου αι. Θα είναι καλή προειδοποίηση για το τι και πώς, κυρίως για μας, πρόκειται να εξελιχθεί, στις μέρες που ζούμε. Εδώ, επιτρέψτε μου να κάνω μια σημαντική αναδρομή. Όλα πρέπει να λεχθούν, διότι το ζήτημα που θίγουμε είναι συνεχές. Η Ιστορία, όπως πάντα, συνυφαίνεται με το παρελθόν και με το παρόν και από αυτό, εξαρτάται και ακολουθεί το μέλλον. Το νήμα δεν διακόπτεται. Είναι γνωστό, ότι στις αρχές το 15 ου αι. το κέντρο του πολιτισμού, από παλιά, βρίσκεται στο Βυζάντιο, όπου κυριαρχεί το ελληνικό στοιχείο, η γλώσσα και η σκέψη. Η εξασθένηση της 1000ετούς Αυτοκρατορίας, και η επιτυχής εισβολή των Οθωμανών Τούρκων, επέφερε πραγματική αναστάτωση στην πορεία του πολιτισμού. Ο ιστορικός Lord Acton γράφει: «η νεότερη Ιστορία αρχίζει κάτω από την πίεση της Τουρκικής κατακτήσεως». Αυτό είναι αξιόλογο παράδειγμα της αρχής «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Δεν πρόκειται να εκφράσω, ούτε ατομικά αισθήματα, ούτε ρατσισμό. Ας προσέχουμε την έννοια των λέξεων, πράγμα που συχνά δεν κάνουμε. Εκφράζω Ιστορία. Και όπως λέγει ο Πολύβιος «η Ιστορία ηγείται το αληθές δια την ωφέλειαν των φιλομαθούντων» και ο Θουκυδίδης «κτήμα εσαεί μάλλον ή αγώνισμα ες το παραχρήμα ακούειν»- ευτυχώς δεν χρειάζεται να μεταφράσω και αυτό δείχνει ότι η αρχαία
γλώσσα δεν είναι νεκρή όπως πιστεύει η ευνοουμένη του κ. Κουβέλη Κα Ρεπούση! Προσέχτε λοιπόν. Οι Τούρκοι αποτελούν μοναδικό ιστορικό φαινόμενο. Λαός αρχικώς βάρβαρος, εισβάλει στο κέντρο ενός μεγάλου (για την εποχή του) πολιτισμού, του οποίου όμως υπήρξε ανίκανος να καταλάβει την σημασία. Η ιστορία έχει δείξει ότι πάντοτε οι βάρβαροι απορροφούν και αφομοιώνουν τον πολιτισμό της χώρας όπου εισβάλουν. Είναι μια περίεργη εφαρμογή και εδώ του 2 ου νόμου της θερμοδυναμικής που λέγεται «εντροπία». Λαμπρά παραδείγματα: οι Ρωμαίοι έναντι των Ελλήνων. Τα γερμανικά φύλα (Οστρογότθοι κλπ) έναντι των περιοχών της Δυτ. Ρωμαίκή Αυτκρατορίας. Οι Τούρκοι, μοναδική περίπτωση, αντί να απορροφήσουν τον πολιτισμό όπου εισέβαλαν, το εξεδίωξαν ή τον κατέστρεψαν παρά τα σοφίσματα του κύκλου Ρεπούση, Τατσόπουλου, ΕΛΙΑΜΕΠ και ΣΚΑΙ. Όταν αναγκάστηκαν να σταματήσουν τις κατακτήσεις εδαφών, μετά το πλήγμα στα τείχη της Βιέννης, άρχισαν να δείχνουν σημεία παρακμής. Μέχρι τον 19 ον αιώνα η Οθωμανική Αυτκρατορία φυτοζωεί και καταλήγει ως ο Μέγας Ασθενής. Ο ιστορικός Albert Sorel, γράφει «Δεν υπάρχει τουρκικό έθνος αλλά μόνο κακατκτητές που στρατοπεδεύουν ανάμεσα σε εχθρικούς πληθυσμούς. Οι Τούρκοι, δεν σχηματίζουν Κράτος αλλά μόνο στρατό που διατηρείται με την κατάκτηση και τείνει να διαλυθεί όταν υποχρεώνεται να σταματήσει». Ο Άγγλος Sir Charles Elliot γράφει «όταν παρατηρούμε την Ιστορία του τουρκικού λαού φαίνεται ότι είναι σχεδόν αποκλειστικά κατάλογος ονομάτων και μαχών» και θα προσέθετα σφαγών και γενοκτονιών. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι έκδηλα σήμερα με τον Οζάλ, όπως είδαμε, να διακηρύττει «αν υπάρχει ένα καλύτερο μέρος πρέπει να το πάρουμε». Επέτυχαν στην Κύπρο, τοις ημετέροις ατασθαλίησιν και τώρα μιλούν με θράσος για την Κριμαία. Αν τολμήσουν να επιτεθούν και η Ρωσία αντιδράσει, - είναι δυνατόν να φαντασθεί κανείς ότι οι Δυτικοί θα κάνουν πόλεμο για να σώσουν τα δίκαια της Τουρκίας? Βέβαια όλα είναι δυνατά αν υπάρχουν άλλα σχέδια Νέας Τάξης Πραγμάτων, κατά την σταθερή ορολογία του Χίτλερ, που ακολουθούνται σήμερα από τους παραπαίοντες της Αμερικανικής κλίκας οι οποίοι σκέπτονται «προληπτικό παγκόσμιο πόλεμο» προτού αναπτυχθούν η Ρωσία και η Κίνα. Πάντως, όπως είπαμε, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η εγκατάσταση των Τούρκων στο Βυζάντιο είχε αμέσως τα εξής αποτελέσματα: 1 ο. Η Γαλλία, με αρχή την πολιτική του François 1er, προσεγγίζει τον Σουλτάνο. Τον ενθαρρύνει αργότερα στην επίθεση της Βιέννης και εξασφαλίζει εμπορικά προνόμια, τις διομολογήσεις (capitulations). Εδώ έχουμε μια επανάληψη της τακτικής του ημετέρου Κατακουζηνού, που είδαμε στην προηγούμενη εκπομπή. 2 ο. Η διατάραξη της επικοινωνίας με την Ανατολή και τις Ινδίες συντελεί στην ενίσχυση των Ευρωπαίων θαλασσοπόρων προς αναζήτηση νέων οδών. Αποτέλεσμα η βελτίωση του τύπου των πλοίων και μεθόδων ναυσιπλοϊας, διέλευση Ακρωτηρίου Καλής Ελπίδος και ανακάλυψη της Αμερικής. 3 ο.εδώ γίνεται τώρα μια εκπληκτική πολιτισμική επανάσταση. Οι Έλληνες λόγιοι φεύγουν τον βάρβαρο και, ασφαλώς, που θα στραφούν? Ασφαλώς στο σημείο της Ευρώπης που ήταν πλησιέστερο αλλά και ήταν ανεπτυγμένο οικονομικώς σε αντίθεση με την Γαλλία και Αγγλία που ήσαν εξουθενωμένες από τον 100ετή πόλεμο ο οποίος τελείωσε το 1453. Έτσι άρχισε αυτό που απεκλήθη ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ στην Δύση του ελληνικού πνεύματος. Εδώ την Ιστορία πρέπει να ακολουθούμε σε όλες της τις εκφάνσεις και θα μου επιτρέψετε μίαν εκτροπή από την συνέχεια του Ανατολικού Ζητήματος η οποία όμως δεν είναι καθόλου άσχετη. Θα πούμε
λίγα λόγια εισαγωγικά προτού τελειώσουμε σήμερα την εκπομπή. Τα μεταφέρω με συντομία από τον 1 ο Τόμο της Διαμορφώσεως του Ευρωπαϊκού Πνεύματος, σελ. 191-207. 15 ος και 17 ος αι και εδώ αρχίζει η μεγάλη αυτή πνευματική Επανάσταση στην Ευρώπη που εκλήθη Αναγέννηση και μετά Διαφωτισμός. Είναι οξύμωρο να πούμε ότι αυτό έγινε σε αυτά ακριβώς τα μέρη, χάριν, προς Θεού, ΧΑΡΙΝ (!) της εισβολής των βαρβάρων Τούρκων. Ουδεν κακόν αμιγές καλού, όπως είπαμε. Την προπόνηση είχε αρχίσει η Ευρώπη πολύ πιό πριν, πάλι με την ελληνική ώθηση. Ήταν η εποχή του Καρολομάγνου, τον 8 ον αι. Σαν άμορφο υγρό στην αρχή, το οποίο, κλεισμένο σε στεγανό λέβητα αρχίζει την βράση του. Η ώρα φτάνει τώρα με την πτώση του Βυζαντίου που η βράση θα αποδεσμεύσει την δύναμη. Τα στενά τοιχώματα του λέβητος τρίζουν και σπάνε. Η δύναμη που εμφωλεύει στον άνθρωπο τείνει προς το άπειρο και το ανθρώπινο πνεύμα το έχει στη φύση του να δρασκελίζει τους φράχτες. Τώρα αρχίζει το Big Bang της πνευματικής Αναγέννησης της Ευρώπης. Ας το πω με ειρωνεία, χάριν, ναι χάριν, στους Τούρκους που με την βαρβαρότητά τους έδιωξαν το μεγάλο ελληνικό πνεύμα από την πατρίδα του και το ανάγκασαν να ξενιτευθεί στην Δύση. Από τον 8 ο αι. μέχρι τον 13 ο οι Σχολαστικοί εργάζονταν χωρίς να έχουν πλήρη γνώση της αρχαιότητος που την γνώριζαν με λατινικές μεταφράσεις από τα Αραβικά. Κυριαρχεί η αυθεντία του Αριστοτέλους, Aristoteles dixit, από κακές μεταφράσεις. Με την 4 η Σταυροφορία το 1204 και την Φραγκοκρατία, υπήρχε στην Κόρινθο ένας Καθολικός Επίσκοπος ο van Merboeke, ο οποίος με ομάδα 70 μεταφράζει τον Αριστοτέλη στα λατινικά από τα ελληνικά. Αυτός ήταν φίλος του Θωμά Ακινάτου, του έστειλε τις μεταφράσεις βάσει των οποίων αυτός διασκεύασε τις φιλοσοφικές βάσεις του Χριστιανισμού από τις Πλατωνικές του Αυγουστίνου. Με την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, οι λόγιοι εισάγουν στην Ιταλία τον Πλάτωνα και η πρώτη μετάφραση του Τίμαιου θεμελιώνει την μαθηματική σκέψη, ώστε ο Γαλιλαίος να μπορέσει να πει ότι «το βιβλίο της Φύσεως είναι γραμμένο με αριθμούς». Το ρεύμα των λογίων είχε αρχίσει να εγκαταλείπει την Πόλη πολύ πριν το 1453. Ο Βησαρίων, μαθητής του Πλήθωνος, πλατωνιστής, εγκαθίσταται το 1437. Ο Πλήθων το 1439. Από το 1397 η άφιξη στην Φλωρεντία του Μανουήλ Χρυσολωρά είχε προκαλέσει πνευματική αναστάτωση. Όταν ανέλαβε την έδρα του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας, ο Leonardo Bruni, επιλεγμενος Αρετίνος (1369-1444) κατελήφθη από ενθουσιασμό και έγραψε τα εξής: «παραδόθηκα στον Χρυσολωρά με τέτοιο ζήλο για μάθηση ώστε όσα συγκέντρωνα την ημέρα, ακολουθούσα κατόπιν κατά την νύκτα, συχνότατα δε και στον ύπνο μου» Αλλά γι αυτά, θα μιλήσουμε περισσότερο στην αμέσως επόμενη εκπομπή. Είναι άλλωστε και αυτό, αναπόσπαστο τμήμα του ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ. Υπενθυμίζω ότι οι εκπομπές μου αυτές δεν έχουν το μειονέκτημα των εκπομπών από την τηλεόραση που τελειώνουν και χάνονται. Όλες μου οι εκπομπές παραμένουν αποθηκευμένες στο Ιντερνετ, αυτή την τρομερή εφεύρεση του 20ού αι. της οποίας ο εμπνευστής δεν πήρε καν Βραβείο Νόμπελ! Μπορείτε να τις δείτε και ξαναδείτε αν ανοίξετε Google, dailymotion.fr και αναζητήσετε kaloy. Ή ακόμη αν απλώς ανοίξετε Google και γράψετε Nicolas Kaloy. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 4 1 Αγαπητοί τηλεθεατές, όπως έχουμε πει τα στοιχεία παίρνω από την πλούσια βιβλιογραφία με την οποίαν έγραψα το τρίτομο έργο μου Η Διαμόρφωσις του Ευρωπαίκού Πνεύματος. Στην προηγούμενη εκπομπή τελειώσαμε με το ρεύμα των Ελλήνων λογίων που άναψε το φως της Αναγεννήσεως του Ελληνικού πνεύματος στην Ευρώπη. Είδαμε ότι η πολιτιστική επανάσταση άρχισε πολύ πριν από την Άλωση. Ο Μανουήλ Χρυσολωράς φτάνει στην Φλωρεντία το 1397.
Πρωτοπόρος, ετοιμάζει το έδαφος για τους επόμενους. Με πολλούς μαθητές που αποτελούν αστέρες της Αναγεννήσεως. Είδαμε τι έγραφε με ενθουσιασμό ο Αρετίνος «Παραδόθηκα στον Χρυσολωρά με τόσο ζήλο για μάθηση ώστε όσα συγκέντρωνα την ημέρα, ακολουθούσα κατά την νύκτα, ακόμη και στον ύπνο μου». Ο Χρυσολωράς έφτασε με ειδική αποστολή να ζητήσει βοήθεια εναντίον των Τούρκων. Αλλά το σχίσμα και η ανάμνηση της Φραγκοκρατίας είχε διχάσει με φανατισμό τους Έλληνες. Κατά την εθνική τους συνήθεια παρετάχθησαν σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα, να σφάξει ο καθένας, με κάθε κόστος, τον άλλον. Ματαίως ο Πλήθων Γεμιστός προσπάθησε από τον Μυστρά να πείσει τον Αυτοκράτορα να οργανώσει ισχυρό στρατό. Οι Έλληνες, κλεισμένοι σε μοναστήρια προτιμούσαν να περιμένουν την επέλαση των Αγγέλων με τις ρομφαίες για να τους σώσουν. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται στην Ελλάδα κάθε φορά, αν και κατ άλλον τρόπον. Για να παραφράσω μια φράση του Σαίξπηρ «Διχασμός, τ όνομά σου ελληνικό DNA». Το αμφιβόλου σημασίας ή νοήματος filioque κατέστρεψε το γένος μας τότε, το «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά» την πρώτη 20ετία του 20ού αι., ο Μαρξιστικός μύθος και το «Στάλιν τ όνομά σου λεφτεριά» του Ρίτσου μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο, η «Αριστερά της προόδου» στις μέρες μας. Και έπεται συνέχεια. Πάντοτε ο Έλληνας θα βρίσκει ένα είδος «filioque» για να αυτοκτονεί. Ο αιώνιος Φοίνιξ που αναζεί από την τέφρα του θα βρίσκει πάντα κάποιο εξωπραγματικό πρόσχημα για να αυτοκαταστρέφεται. Νέες έρευνες από τον καθηγητή κ. Τριανταφυλλίδη, αποκαλύπτουν ότι το DNA παραμένει σχεδόν αμετάβλητο από την εποχή του Ομήρου και του Αχιλλέως με την «μήνιν» του. Η βιταμίνη που το διατηρεί είναι ο Φθόνος και η έμφυτη ιδεοληπτική φιλοσοφία παρά τις προσπάθειες του Σωκράτη να επιβάλει τον Πραγματισμό. (Γι αυτά όμως θα μιλήσουμε στο τρίτο μέρος των εκπομπών μας όταν θίξουμε μερικά φιλοσοφικά θέματα, απλά, που να τα καταλαβαίνει όλος ο κόσμος). Αυτά όλα βέβαια δεν είναι άσχετα με την μοίρα της Ελλάδος όταν σήμερα, με τα αιφνίδια γεγονότα της Ουκρανίας και της Κριμαίας, βρίσκεται πάλι στο μάτι του τυφώνος που λέγεται ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ. Στο τέλος των εκπομπών μου θα έχουμε φτάσει στην διάγνωση αυτής της μυστικής κληρονομικής ασθένειας που είναι η διαχρονική ουσία του ελληνικού προβλήματος. Τον Φθόνο του πλησίον. Μόλις ο Χρυσολωράς έφτασε το 1397, ο Caluccio Salutati, Πλατωνιστής, του Ουμανιστικού κύκλου της βίλλας «Paradiso», τον καλεί στην Φλωρεντία να διδάξει την ελληνική γλώσσα (αυτήν που περιφρονεί ως «νεκρή» η κ. Ρεπούση) και την φιλοσοφία, την γνώση που, όπως λέγεται, εγεννήθη στην Ελλάδα, αλλά και εκεί απέθανε από αναιμία. Μαθητές του ήσαν τα μεγάλα ονόματα της Αναγεννήσεως, Αρετίνος, Filelfo, Poggio, Traversari κ.α. Εδώ να δούμε με τι αγώνες γίνεται η πνευματική ανάπτυξη, αγώνες που σήμερα είναι άγνωστοι στην ελληνική κοινωνία. Η παλαιά αντίθεση, από τον Μεσαίωνα, Πλατωνικών και Αριστοτελικών (ο ιδεαλισμός του Πλάτωνος και η Λογική του Αριστοτέλη έπλασαν το Ευρωπαϊκό Πνεύμα) δυναμώνει κατά τον 14 ο και 15 ο αώνα. Την εποχή που η Ευρώπη άνοιγε τα μάτια της, οι Έλληνες τα έκλειναν σε ένα σκότος 4 αιώνων, κάτω από τον βάρβαρο. Το έναυσμα έδωσε στην Ιταλία η επιρροή του Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού (1360-1453) και κατά την ατυχή Σύνοδο της Φερράρας (1438) και Φλωρεντίας (1439) που έγινε σε συννενόηση του Παπα Ευγένιου του 4 ου με τον Ιωάννη Παλαιολόγο Εκεί έλαμψαν οι μορφές των Πλατωνιστών Πλήθωνος, Βησαρίωνος και Γεώργιου Τραπεζούντιου, όπου τον Ιούλιο 1439 επετεύχθη βραχύβιος ένωσις των Εκκλησιών. Ακολούθησε το 1443 η Σταυροφορία και η συντριπτική ήττα στην Μάχη της Βάρνας. Ο Πλήθων γνωρίζεται με τον Cosimo dei Medici στον οποίον διδάσκει την Πλατωνική διδασκαλία. Οι ιδέες του Πλήθωνος, ανάμικτες με τον Νεοπλατωνισμό του Πλωτίνου, του Πρόκλου και Πορφύριου αλλά και του Ζωροάστρη, ορθές κατ εμέ αλλά πολύ προχωρημένες για την εποχή, προκάλεσαν μεγάλες αντιδράσεις. Θεωρείται «Χριστιανός Ειδωλολάτρης». Κυριότεροι αντίπαλοί του αναδεικνύονται οι άλλοι Έλληνες οι Θεόδωρος Γαζής, και ο σφοδρώς ανθενωτικός ο Γεννάδιος Σχολάριος. Ο Φλωρεντινός Ουμανισμός αναζωπυρούται όταν ο Cosimo dei Medici καλεί στην Φλωρεντία τον Ιωάννη Αργυρόπουλο (1410-1490) ο οποίος διδάσκει την ελληνική γραμματεία στον Cosimo και στα παιδιά του, Piero και Lorenzo.
Με παρόμοιες αντιθέσεις και πολεμικές, αναζωπυρούται το πνεύμα και εξασφαλίζεται η πρόοδος αρκεί να κυριαρχεί πνεύμα ελευθερίας. Η σύνθεση των στοιχείων πνευματικής προόδου, η Disputatio Scholastica, το Sic et Non, οι νέες ιδέες και το πνεύμα ελευθερίας και αναζητήσεως είναι στοιχεία που η σημερινή ελληνική Παιδεία δεν έχει κατορθώσει να εμφυτεύσει στις νέες γενεές. Διότι και εκεί, ελλείπουν οι Ηγέτες. Την θέση τους κατέχουν μη επιστάμενοι ή και ημιμαθείς Μίμοι και Ουραγοί «αυτοσχεδιάζοντες», που αρπάζουν, αμαχητί και άβουλα, ιδέες που εισάγονται από το εξωτερικό, πολλές φορές υπό την επίδραση πολιτικής προπαγάνδας και σκοπιμότητος, όπως είναι η σημερινή εγκληματική και αφύσικη Νέα Τάξις Πραγμάτων. Η οποία, ακριβώς, επειδή είναι αφύσικη, δηλαδή ενάντια στην φύση του ανθρώπου, θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα με πολλά, κατά το παρελθόν, παρόμοια ιδεολογήματα. Δηλαδή θα παρέλθει, αφού όμως θα έχει αφήσει πίσω της εκατομμύρια πτώματα. Η Ελλάδα των Μίμων και Ουραγών ζει πάντοτε, κυρίως και μεταφορικώς, με δανεικά και εισαγωγές, είτε πρόκειται για χρήμα και εμπορεύματα είτε πρόκειται για ιδέες και ιδεολογήματα. Σε όλο αυτό το διάστημα, μέχρι τον 19 ον αι. η Ευρώπη διαμορφώνεται σύμφωνα με το διωγμένο και ξενιτεμένο ελληνικό πνεύμα. Το λεξιλόγιο των δυτικοευρωπαϊκών γλωσσών εμπλουτίζεται συνεχώς με ελληνικές λέξεις που αποτελούν σήμερα περίπου το 25% του λεξιλογίου της ιταλικής, γαλλικής, ισπανικής και αγγλικής γλώσσας. Όλα αυτά κατά την περίοδο, από το 1453, που οι Έλληνες είχαν πέσει σε χειμερία νάρκη μαζί με τον «μαρμαρωμένο βασιλιά» του εθνικού Μύθου, μέσα στο σκοτάδι της Τουρκικής βαρβαρότητας. Θα πρέπει εδώ να προσθέσω ένα τυχαίο γεγονός που θα μπορούσε να είχε αλλάξει τον ρου της Ιστορίας. Το 1463, ο Πάπας έστειλε επιστολή στον Πορθητή όπου του έλεγε ότι θα τον ανεγνώριζε ως φυσικό διάδοχο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αν ησπάζετο τον Χριστιανισμό! Λέγεται ότι η μητέρα του Μωάμεθ ήταν Χριστιανή. Βέβαια, η Ιστορία δεν γράφεται με «εάν». Και δεν χρειάζεται να σκεφθούμε πόσο διαφορετικά θα είχε εξελιχθεί η Ιστορία «εάν» ο Μωάμεθ είχε δεχθεί! Αυτά μπορεί να ήταν ίσως παρέκκλιση από το θέμα του Ανατολικού Ζητήματος, αλλά μόνο φαινομενικά, σε επιπόλαιη θεώρηση. Διότι, όπως έχουμε πει, η Ιστορία δεν είναι ασυνεχής αλληλουχία μονομερών αιτιωδών σχέσεων. Στην ιστορική εξέλιξη ακολουθεί σειρά αυτού που αποκαλώ «παρομοιώσεων», όπου τα γεγονότα του παρελθόντος είναι ομοιώματα αυτών που ακολουθούν και διδάσκουν. Όπως είπαμε, η Ιστορία είναι των ανθρώπων και οι άνθρωποι είναι πάντοτε οι ίδιοι, επιρρεπείς στα ίδια σφάλματα. Όπως μας λέει ο Πολύβιος, «καλλίστη Παιδεία ηγητέον προς αληθινόν βίον την εκ της πραγματικής ιστορίας περιγενομένην εμπειρίαν η Ιστορία ηγείται το αληθές δια την ωφέλειαν των φιλομαθούντων». Σήμερα η ξεπεσμένη παιδεία κάνει πολλούς να μιλούν με περιφρόνηση για «παρελθοντολογία» και άλλους να νομίζουν ότι μια φευγαλέα σκοπιμότης ηττοπάθειας και αβουλίας, επιτρέπει να αποκαλούμε την βάρβαρη σφαγή «συνωστισμό»! Όταν ο διχασμός δεν είναι απλώς διαφορετική γνώμη εν ελευθερία, αλλά συνοδεύεται από μίσος και φανατισμό όπως συμβαίνει με τους διχασμούς που απαντώνται στην ελληνική Ιστορία, τα αποτελέσματα είναι ολέθρια. Προσέχτε την «παρομοίωση» που είδαμε στα προηγούμενα με τον διχασμό των ενωτικών και ανθενωτικών. Εγώ θα έχω πάντοτε την υποψία ότι η Κερκόπορτα δεν έμεινε ανοιχτή από λησμοσύνη, αλλά ήταν εκτέλεση προμελετημένου σχεδίου. Η ανάδειξη, την επομένη της Αλώσεως, του Γεννάδιου Σχολάριου σε Πατριάρχη και η αναγνώριση από τον Μωάμεθ της θρησκευτικής ανεκτικότητος για μένα παραμένει μια ύποπτη σύμπτωσις, ιδίως σε συνδυασμό με την φράση του Νοταρά «καλύτερα το φακιόλι του Τούρκου από την Τιάρα του Πάπα». Η υποψία μου, βέβαια, δεν επιβεβαιώνεται εμπειρικά, αλλά επιβεβαιώνεται λογικά. Η προετοιμασία, η «συνωμοσία», είτε θεμελιώνεται σε αργύρια είτε σε πεποίθηση συνειδήσεως, είναι πάντοτε συστατικό στοιχείο σε κάθε ιστορική εξέλιξη. Το χειρότερο είναι όταν η συνείδηση, χρωματίζεται με θρησκευτικό φανατισμό. Νομίζω ότι η ανωτέρω φαινομενική παρέκκλιση, κάτι άφησε για πείρα και στοχασμό. Δυστυχώς, μετά την Άλωση, στο κενό μέχρι τον 19 ον αι. εμείς οι Έλληνες χάσαμε την δημιουργό εξέλιξη της ιστορικής συνέχειας. Και αυτό παίζει τεράστιο ρόλο στην προσαρμογή με την εποχή
μας, μέσα στην Ευρώπη. Αλλά και πρέπει να καθορίζει σήμερα και τον αναγκαστικό προσανατολισμό της Παιδείας των Ελλήνων. Όμως και τούτο, δεν φαίνεται να έχει γίνει κατανοητό από τους, κατά τον διαχρονικό χαρακτηρισμό του Σωκράτους, «μη επισταμένους και αυτοσχεδιάζοντας» που κυβερνούν. Από πολιτική σκοπιά, η Ρωσία, λόγω του «ομοθρήσκου» και των παλαιών δεσμών από την εποχή του Βλαδίμηρου, θεωρεί ότι είναι η φυσική διάδοχος του Βυζαντίου. Το 1492, ο Τσάρος, Ιβαν 3 ος, παντρεύεται την ανεψιά του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου Σοφίαν και ορίζει σύμβολο της Ρωσίας τον δικέφαλο αετό. Έτσι εντείνεται η είσοδος της Ρωσίας ως πρωταγωνίστριας στο Ανατολικό Ζήτημα. Αποβλέπει στην προσάρτηση των Ανατολικών Βαλκανίων, κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως, του Βοσπόρου και των στενών για εξασφάλιση της εξόδου του εμπορίου και του στόλου της στην Μεσόγειο. Η Αυστροογγαρία θέλει κατάληψη Κροατίας, Βοσνίας, Ερζεγοβίνης ώστε, μέσω Σερβίας να έχει κι αυτή διέξοδο στο Αιγαίο με κατάληψη της Θεσσαλονίκης. Τούτο διότι ήταν πνιγμένη με μοναδική έξοδο το Τριέστι στην Αδριατική που εξαρτάται από το ποιος ελέγχει την Ιταλία και τις Ιονίους Νήσους. Η Γαλλία του Ναπολέοντος βαδίζει στην Αίγυπτο για απομόνωση της Αγγλίας από τις Ινδίες. Έτσι, η πολιτική της τρίτης μεγάλης Δυνάμεως, της Αγγλίας είναι η εξουδετέρωση των ανωτέρω σχεδίων. Αυτή είναι η νέα διαγραφή του Προβλήματος του Ανατολικού Ζητήματος. Όπως θα δούμε σε λίγο, η απελευθέρωση της Ελλάδος θα είναι για την Αγγλία η λύση του προβλήματος. Αυτά είναι το Γενικό Σχέδιο μιας περίπλοκης Συνωμοσίας μεταξύ των Μεγάλων, που θα μας φτάσει μέχρι τις σημερινές εξελίξεις της εμπλοκής της Ουκρανίας για εξασφάλιση των πηγών ενεργείας για την Δύση υπό την επίβλεψη και έλεγχο της Αμερικής. Διαχρονικό πρόβλημα το ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ που αλλάζει και μεταμορφώνεται ως προς τους πρωταγωνιστές, τους σκοπούς και τα αίτια, αλλά στην ουσία παραμένει το αυτό και ωσαύτως έχον. Για όλα αυτά τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα Δύσεως και Ανατολής, συνωμοσίες και μέσα στους κόλπους των ψευδοσυμμαχιών, πόλεμοι, δολοφονίες ακόμη και εμπρησμοί δασών από νήσο Εύβοια μέχρι το Ταίναρο και την Ολυμπία, Όλα διαφορετικά αλλά στην ουσία, όλα τα ίδια, Από τους εκάστοτε δυνάστες της ανθρωπότητος οι οποίοι πίσω από την υποκρισία της Δημοκρατίας και της Ηθικής, εφαρμόζουν το μόνο δίκαιο που διέγραψε ο Πανάγαθος για όλη του την Δημιουργία: το δίκαιο του ισχυροτέρου. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 5 (8 η Εκπομπή 2014 και 5 η της Ιστορικής σειράς) Αγαπητές τηλεθεάτριες και τηλεθεατές σήμερα είναι η 8 η εκπομπή 2014 και η 5 η της ιστορικής σειράς για το ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ. Ζούμε σήμερα ιστορικές στιγμές με την προσπάθεια των Αμερικανών να περικυκλώσουν την Ρωσία και διακόψουν την ανάπτυξή της με τις μαριονέτες των Βρυξελλών πιστών ακολούθων τους. Μαριονέτες των Βρυξελλών που όσο περνά ο καιρός τόσο αυξάνει και η απόστασή τους από την βούληση των λαών της Ευρώπης. Μέχρις ότου κάποτε, το απόστημα αυτό θα σπάσει. Και οι λαοί της Ευρώπης, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, όπως ονειρευόταν ο Ντε Γκώλ, με την Αγία Ρωσία εντός των κόλπων τους, θα ησυχάσουν σε περίοδο ειρήνης και ευημερίας. Όταν πλέον ο εφιάλτης της δεύτερης Νέας Τάξης Πραγμάτων θα έχει μοιραίως το τέλος της πρώτης, που ενεπνεύσθη και εβάφτισε με το μοιραίο αυτό όνομα, ο Αδόλφος Χίτλερ. Η Ιστορία του ανθρώπου επαναλαμβάνεται κατ άλλον τρόπον που παραμένει ο ίδιος!!! Και τώρα τα γεγονότα με μεγάλη συντομία. Για την Ρωσική πολιτική, βασική επιδίωξις ήταν η κατοχή των Στενών των Δαρδανελίων και τούτο φέρνει συνεχή αντιπαράθεση Ρωσίας Τουρκίας. Διαχρονικό το φαινόμενο, το είδαμε και μόλις προ μιας εβδομάδος! Η πολιτική
συνωμοσία που διαγράφεται στα άδυτα του στενού κύκλου εξουσίας βρίσκει πάντα μεθόδους και μέσα για τον φανατισμό των λαών οι οποίοι έχουν την θέση των προβάτων που ο βοσκός και τα τσοπανόσκυλα καθοδηγούν στις ορθές (για τον βοσκό) θέσεις. Η Ρωσία εμφανίζεται ότι αναλαμβάνει την προστασία των «ομοθρήσκων» έναντι της καταπιέσεως που υφίστανται από την Τουρκία. Ο θρησκευτικός φανατισμός, είναι όπλο πολύ δυνατότερο από την ατομική βόμβα. Ο Μέγας Πέτρος (1672-1725) γίνεται Τσάρος σε ηλικία 10 ετών υπό την κηδεμονία της μητέρας του και το 1694, με τον θάνατο της μητέρας του, αναλαμβάνει σε ηλικία 22 ετών πλήρως την εξουσία μιας χώρας που μέχρι τότε βρισκόταν απομονωμένη από την Ευρώπη. Η σημερινή Νέα Τάξις των Αμερικανικών συμφερόντων επιδιώκει να την επαναφέρει σε αυτό το καθεστώς απομονώσεως. Ασφαλώς δεν θα το επιτύχει αλλά ας ελπίσουμε ότι δεν θα το επιτύχει μόνον με ειρηνικά μέσα. Αρκετά εκατομμύρια αθώων ανθρώπων έχουν πεθάνει για την ικανοποίηση της μεγαλομανίας πολύ λίγων ανθρώπων. Αλλά και πολλών αποτυχημένων ιδεολογιών. Και αυτό γιατί? Διότι δεν είναι, όπως νόμισε ο Πλάτων, τα πράγματα «ενδεέστερα και φαυλότερα» που προσπαθούν να μιμηθούν τις Ιδέες. Αλλά είναι οι Ιδέες, στα ανθρώπινα κεφάλια, που προσπαθούν να μιμηθούν τα πράγματα και αποδεικνύονται πάντοτε αυτές ως οι «ενδεέστερες και φαυλότερες». Ο Πέτρος βρίσκει την Βαλτική να κατέχεται από τους Σουηδούς και τον Εύξεινο από τους Τούρκους. Πρώτο αίμα είχε χυθεί με τον Ιβάν τον Τρομερό (1533-1584) με ήττα των Τούρκων στην Αζοφική. Την οποίαν καταλαμβάνει τελικώς ο Πέτρος. Η Ρωσία αναγνωρίζεται πρώτη φορά ως Ευρωπαϊκή δύναμη με την Συνθήκη του Karlowitz τον Ιανουάριο 1699. Mε τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1710, Σλαύοι και Έλληνες στα Βαλκάνια αρχίζουν να βλέπουν τον Ρώσο ως τον φυσικό απελευθερωτή τους. Ακολούθησε η ατυχία της αλόγιστης διελεύσεως του Προύθου από τον Πέτρο. Η Ρωσία χάνει ό,τι είχε αποκτήσει. Το 1715 Οι Τούρκοι ανακαταλαμβάνουν από την Βενετία την Πελοπόννησο και την Κρήτη αλλά η Βενετία διατηρεί τις Ιονίους Νήσους. Οι Τούρκοι εγκαταλείπουν Ουγγαρία και Βελιγράδι το 1717. Με την επέμβαση Αγγλίας και Γαλλίας υπογράφεται η Συνθήκη στο Passarovitz Ιούλιος 1718. Μετά την ταπείνωση του Προύθου η Ρωσία θέλει ανταπόδοση, αναζητά Συμμαχίες. Η Γαλλία αποκλείεται διότι είχε με τις διομολογήσεις οικονομικό όφελος στην Τουρκία, Η Αγγλία κείται μακράν και είναι αδιάφορη. Απομένει η Αυστρία που δεν ξεχνούσε την πολιορκία της Βιέννης. Συνάπτεται λοιπόν Συμμαχία το 1726 η οποία θα συνεχιστεί μέχρι την Ελληνική Επανάσταση η οποία θα αλλάξει το παιχνίδι της σκακιέρας. Έτσι το 1736 η Ρωσία, πανέτοιμη, κηρύσσει τον πόλεμο στην Τουρκία. Η ευκαιρία δίδεται όταν η Ρωσία αρνείται την διαδοχή του Πολωνικού θρόνου με τον πατέρα της συζύγου του Λουδοβίκου 15 ου Stanislas Leczynski και η Γαλλία ζητά την συμπαράσταση του Σουλτάνου. Είδαμε ότι είχε εξασφαλίσει με τις διομολογήσεις σημαντικά εμπορικά οφέλη. Η Ρωσία κατόρθωσε να ανακτήσει την Αζοφική και Κριμαία που είχε χάσει ο Μέγας Πέτρος με την Συνθήκη του Προύθου. Η Αυστρία, επωφελούμενη της Συμμαχίας προωθείται πέραν Βελιγραδίου μέχρι Νις, σαν πρώτη δόση στον δρόμο της προς την ποθητή Θεσσαλονίκη. Όμως, με την Συνθήκη του Βελιγραδίου ο Αυτοκράτωρ της Αυστρίας που είχε πρόβλημα στο σχέδιο της διαδοχής του από την κόρη του Μαρία Θηρεσία δέχεται να εγκαταλείψει Βελιγράδι, Σερβία και Βλαχία. Η Γαλλία για την βοήθειά της στην Τουρκία εξασφάλισε τα εμπορικά της συμφέροντα. Ο Μοντεσκιέ γράφει: «Η Τουρκική Αυτοκρατορία έχει την ίδια αδυναμία που είχε και η Ελληνική. Αλλά θα διατηρηθεί επί πολύ ακόμη. Αν απειληθεί, υπάρχουν τρεις Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης να την προστατεύσουν». Αυτή είναι μια λεπτομέρεια που δεν διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία σήμερα σε μάθημα Αγωγής του Πολίτου. Ποια λεπτομέρεια? Ότι ο ηθικός νόμος που έχει επιβληθεί στην Φύση από τον Πανάγαθο, είναι το Συμφέρον του Ισχυροτέρου. Ότι, ενώ οι κοινωνικοί νόμοι στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων μιας κλειστής κοινωνίας αναγνωρίζουν συναισθήματα και φιλίες, οι νόμοι για τις σχέσεις κρατών βρίσκονται ακόμη στην κατάσταση της ζούγκλας, με αυτούς τους αιώνιους νόμους που έχει επιτάξει ο Πανάγαθος στην Φύση. Αυτή είναι η φυσική διαφορά κοινωνικού και
ατομικού Δικαίου αλλά και ατομικής και κοινωνικής Ηθικής (βλ. το βιβλίον μου Η Φιλοσοφία της Ηθικής). Τα Κράτη φέρονται ως «άτομα», με ιδιοτελείς σκοπούς, όπου επιζεί ο ισχυρότερος μέσα στην ζούγκλα. Τα ιδεολογήματα, τύπου Κοινωνίας των Εθνών ή ΟΗΕ είναι για τους αφελείς. Οτιδήποτε θέλει να παραμελήσει τους βασικούς νόμους της Φύσεως είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Όταν ακούμε, αυτός είναι «φιλέλλην» πρέπει να κουμπωνόμαστε με την ίδια φροντίδα όπως όταν ακούμε ότι είναι «μισέλλην». Φιλέλληνες και Μισέλληνες υπάρχουν μόνο μεταξύ διανοουμένων σε έναν κοινωνικό κύκλο. Που δεν έχουν ατομικά συμφέροντα. Δεν υπάρχουν στην διακρατική ζούγκλα. Όταν ένας πολιτικός στην Ελλάδα λέει «δεν διεκδικούμε τίποτα» δεν πρόκειται να συγκινήσει συναισθηματικά κανέναν. Απεναντίας, απλώς τον προδιαθέτει να του δώσει έναν ακόμη κόλαφο. Κατά τους νόμους της Φύσεως, όποιος δεν διεκδικεί, ή δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει, χάνεται. Να πώς η «παρελθοντολογία» διδάσκει. Αυτό προσπάθησε να κάνει ο Μακιαβέλλι και τον παρεξήγησαν οι ηθικολόγοι, ελαφροί φιλόσοφοι τύπου Βολταίρου (βλ. το βιβλίο μου περί Μακιαβέλλι). Ο Μακιαβέλλι όμως, διδάσκει ανθρώπινη ψυχολογία. Δείχνει, με δίδαγμα την Ιστορία, το τι είναι και όχι το τι δέον είναι. Ο μόνος που τον κατάλαβε ήταν ο πονηρός Ρουσσώ. Αυτός είπε «νομίζουν ότι διδάσκει τους Ηγεμόνες, ενώ αυτός διδάσκει τους λαούς». Πολλοί αφελείς άνθρωποι λέγουν ότι δεν τους αρέσει η αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Εδώ το θέμα που προέχει είναι το «ποιός αγιάζει τον σκοπό». Και σκοπός για ένα Κράτος είναι το Κράτος. Όπως σκοπός για ένα όν είναι η αυτοσυντήρηση. Γι αυτό και η αρχή «ου φονεύσεις» αναιρείται στο Δίκαιο όταν πρόκειται για αυτοάμυνα. Σε περίπτωση πολέμου ο ιερεύς ευλογεί τα όπλα τα ιερά. Γι αυτό ο Σωκράτης λέγει «σεμνότερον και αγιότερον εστίν η πατρίς». Γι αυτό ο Μακιαβέλλι λέγει «πρέπει να προασπίζεσαι την Πατρίδα είτε με ατιμία είτε με δόξα. Όλα τα μέσα είναι καλά, αρκεί να προασπίζεται». Διότι Κράτος και Πατρίς είναι η κλειστή κοινωνία που γι αυτήν ο «αγιασμένος σκοπός» είναι η προστασία των μελών της. Όχι ως ιδεολόγημα αλλά, ως απτό και ορατό αποτέλεσμα. Παρελθοντολογία λοιπόν. Ας το καταλάβουν καλά αυτοί που την «περιφρονούν» από ανοησία ή από συμφέρον. Δηλαδή γνώση της Ιστορίας. Δηλαδή γνώση των πρώτων αιτίων και παρακολούθηση της αιτιώδους συνέχειας μέχρι των αποτελεσμάτων. Αυτή είναι η ανιούσα και κατιούσα διαλεκτική που έχει διδάξει ο Πλάτων μερικά χιλιάδες χρόνια πριν και που έχει ξεχάσει να διδάσκει το σημερινό ελληνικό σχολείο. Για να πάψει ο σημερινός πολίτης να είναι «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος». Μεταξύ 1740 και 1763 η Τουρκία ζει ήσυχα με την λεία της διότι άλλα προβλήματα απασχολούν τις Μεγάλες Δυνάμεις. Οι Έλληνες, υπόδουλοι στον βάρβαρο, περιμένουν στα παραμύθια τους το «ξανθό γένος» να τους βοηθήσει. Η Κεντρική Ευρώπη, ασχολείται με τον αγώνα Αυστρίας- Πρωσίας για κυριαρχία στον Γερμανόφωνο κόσμο. Πέραν των θαλασσών, αγών Αγγλίας- Γαλλίας για ηγεμονία στις Ινδίες και Β.Αμερική. Στο διάστημα αυτό, ο Μέγας Φρειδερίκος της Πρωσίας, αποσπά την Σιλεσία από την Μαρία Θηρεσία η οποία, περιμένει από την Αγγλία να την «σώσει». Μέχρι το 1756 άλλα νέα συμφέροντα ανατρέπουν τις Συμμαχίες και μαίνεται ο επταετής πόλεμος διαδοχής του Αυστριακού θρόνου. Πόσες χιλιάδες αθώων, άφησαν τα χωράφια τους και τις οικογένειές τους για να σκοτωθούν ώστε η Μαρία Θηρεσία να καταλάβει τον θρόνο του μεγαλείου της. Ο επιδέξιος Αυστριακός Υπουργός Kaunitz επιτυγχάνει να στρέψει τη Γαλλία προς την Αυστρία. Διπλωματικόν ολίσθημα που απομακρύνει την Γαλλία από τις παραδοσιακές φιλίες με Πολωνία και Τουρκία. Η Συμμαχία της με την Αυστρία την αναγκάζει σε συμμαχία με την Ρωσία την στιγμή που εκεί ανέρχεται μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της παγκοσμίου Ιστορίας. Είναι μια Γερμανίδα, θετή κόρη της Ρωσίας, που θα ονομασθεί στην Ιστορία η «Μεγάλη Αικατερίνη».
Λεοπαρδάλεις, ύαινες, λιοντάρια και αθώα ερίφια μέσα στην εθνικο-πολιτική ζούγκλα. Εκεί διέπουν οι άτεγκτοι νόμοι της Φύσεως που επέβαλε ο Πανάγαθος και περιέγραψε τόσο άριστα και αντικειμενικά ο Μακιαβέλλι «διδάσκοντας τους λαούς» όπως ευχόταν ο Ρουσσώ. Αλλά οι λαοί, που τόσο εύκολα φανατίζονται με ελπίδες από τότε, από πριν και στο άπειρο μέλλον, έχουν αποδειχθεί ανεπίδεκτοι μαθήσεως. «Θέλετε» λέει ο Μεγάλος δάσκαλος Μακιαβέλλι, «να ξέρετε τι είναι δύσκολο ή εύκολο για να πείσετε έναν λαό? Εάν παρουσιάσετε επίφαση εθνικής δόξας και πλουτισμού, τίποτε το πιο εύκολο για να πείσετε το πλήθος, ακόμη και αν ο χαμός της δημοκρατίας και η καταστροφή της χώρας κρύβονται πίσω από αυτή την ωραιοφανή πρόσοψη». Φίλοι μας. Τελειώνουμε την σημερινή 8 η εκπομπή του 2014-και 5 η της Ιστορικής σειράς για το ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ. Στη συνέχεια θα παρακολουθήσουμε τις ενέργειες της Μεγάλης Αικατερίνης και τα όνειρα και σχέδιά της για την ανασύσταση της Βυζαντινής Ελληνικής Αυτοκρατορίας που είχαν ατυχώς όχι ευτυχές τέλος. Μετά, θα δούμε πώς ήρθε η Ελληνική Επανάσταση και ποιοι ακριβώς ήσαν οι ξένοι παράγοντες σε σχέση με την εξέλιξη του ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ που αγίασαν το τελικό αποτέλεσμα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 6 (9 η εκπομπή 2014, 6 η Ανατολικού ζητήματος) Είμαστε σήμερα στην 9 η εκπομπή του 2014 και την 6 η του Ανατολικού Ζητήματος. Θα αρχίσω με ένα ευτυχές γεγονός. Στις 2 Μαϊου/21 Απριλίου 1729 στην πόλη Στετίνο της τότε Πρωσίας γεννήθηκε η μικρή πριγκίπισσα Σοφία-Φρειδερίκη -Αυγούστα d Anhart-Zerbst. Η πόλις τότε ήταν γεμάτη Γάλλους Ουγενότους και η εκπαίδευσή της ανετέθη στην Γαλλίδα Barbette Cardel η οποία την εμύησε και στην Γαλλική φιλολογία. Η μικρή πριγκίπισσα απεδείχθη από τότε χαρισματική. Η μητέρα της, μέλος της ανωτάτης αριστοκρατίας της Πρωσίας, όταν η Σοφία ήταν 14 ετών συναντά τον γιό της Τσαρίνας Ελισάβετ, Πέτρο, διάδοχο του θρόνου. Η μικρή Σοφία κατάλαβε αμέσως τι ορίζοντας ανοιγόταν μπροστά της, πείθει την μάνα της, η οποία πείθει την Τσαρίνα Ελισάβετ και οι γάμοι της Σοφίας 15 ετών, με τον Πέτρο ετελέστηκαν το 1745. Βέβαια ο γάμος δεν ήταν πολύ ευχάριστος για την πρόωρα πολύ ζωηρή Σοφία διότι ο σύζυγος ήταν μάλλον ασθενικός αλλά η Σοφία φρόντισε να αρχίσει ικανοποιούμενη με βοηθητικά ανδρικά μέλη της Τσαρικής Αυλής. Με τον θάνατο της Ελισάβετ το 1762 Τσάρος έγινε ο γιός της Πέτρος 3ος. Ένα χρόνο προ του γάμου της η Προτεστάντης Σοφία είχε ασπασθεί την Ορθοδοξία και το όνομά της έγινε Κατερίνα Αλεξέγιεβνα. Η Κατερίνα λοιπόν, ευφυεστάτη, αγαπημένη από τον λαό, μελετηρή, εδιάβαζε Πλούταρχο, Τάκιτο, Ρουσσώ, Μοντεσκιέ αλλά, όπως όλοι τότε, διάβαζε και Μακιαβέλλι. Ο Ρουσσώ, όπως ξέρουμε, έχει πει ότι «ο Μακιαβέλλι, νομίζουν ότι διδάσκει τους Ηγεμόνες αλλά αυτός διδάσκει τους λαούς». Αυτό είναι αληθέστατο αλλά εξαρτάται από ποιός τον διαβάζει. Διότι άλλο καταλαβαίνουν όταν τον διαβάζουν οι λαοί και άλλο όταν τον διαβάζει ο Ηγεμών. Αυτός διδάσκεται για να τα εφαρμόζει ενώ οι λαοί διδάσκονται για να τα αποφεύγουν. Η πρώην Προτεστάντης Σοφία και νυν Ορθόδοξη Κατερίνα έχοντας την συμπάθεια του λαού της και του τότε εραστή της Γρηγόρη Ορλώφ της Ανακτορικής φρουράς τακτοποίησε μια μικρή εξέγερση, επέτυχε την εκθρόνιση του συζύγου της και όχι μόνον αυτό αλλά την συμπλήρωσε, για να είναι πιο σίγουρη,, και με την δολοφονία του. Βλέπουμε λοιπόν πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι, και για τις συζύγους, η ανάγνωση του Μακιαβέλλι. Θα δούμε τώρα πώς αυτή η τυχερή και χαρισματική γυναίκα θα μείνει στην Ιστορία ως Η Μεγάλη Αικατερίνη. Ο Μακιαβέλλι έχει πει ότι Τύχη χωρίς Αξία είναι πρόσκαιρη, Αξία χωρίς Τύχη είναι χαμένη. Η Αικατερίνη είχε τόσο Τύχη όσο και Αξία. Γι αυτό και η Άγγελα Μέρκελ τιμά την εικόνα της στο γραφείο της.
Ο Στρατάρχης Munnich την πείθει ότι Έλληνες, Σλαύοι και Ρουμάνοι, αποβλέπουν στην Ρωσία για λύτρωσή τους. Η Κατερίνα γνωρίζει ότι μία χώρα δε μπορεί τίποτα χωρίς Συμμαχίες. Πιστεύει, πολύ σωστά, ότι η Γαλλία θα επανέλθει στις παλιές συμμαχίες με Πολωνία και Τουρκία. Η Αγγλία ακόμη αδιαφορεί. Η Αυστρία έχει βλέψεις αντιδραστικές στα Βαλκάνια. Έτσι στρέφεται στην παλιά της πατρίδα την Πρωσία όπου και κοινά τα συμφέροντα ως προς την Πολωνία. Μαζί καταστέλλουν την απελευθερωτική της κίνηση και επιβάλουν βασιλέα τον Stanislas Poniatowski υπό την εγγύηση της Ρωσίας. Για αντίδραση, η Γαλλία θέλει να χρησιμοποιήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Λέγει στον εκεί Πρεσβευτή της «είναι απελπιστικά παρηκμασμένη και η προσπάθεια θα αποβεί μοιραία για αυτήν αλλά τι μας νοιάζει εφ όσον θα έχουμε πετύχει τον στόχο μας». Όμως ο στόχος της Αικατερίνης είναι η απασχόληση της Τουρκίας στον Νότο για να αποφύγει επέμβαση στην Πολωνία. Τα έτη 1765-1767 Ρώσοι Πράκτορες κατακλύζουν Ελλάδα, Κρήτη, Βοσνία και Μαυροβούνιο. Ξεσηκώνουν Έλληνες και Σλαύους για την ημέρα ελευθερίας που θα φέρει ο «ξανθός λαός από τον Βορρά». Με την παρακίνηση της Γαλλίας η Τουρκία το 1768 κηρύσσει τον πόλεμο στην Ρωσία. Οι Γάλλοι υπαγορεύουν στον Σουλτάνο την έκδοση μανιφέστου προς τον «ελεύθερο κόσμο» ο οποίος μαθαίνει ότι ο Σουλτάνος είναι ο μεγάλος υπερασπιστής της ελευθερίας των Πολωνών! Ο κόσμος θαυμάζει την Τουρκία για την πιστή προσήλωσή της στις ελευθερίες της ανθρωπότητος. Έτσι γράφεται πάντοτε η Ιστορία και έτσι χιλιάδες λαού ξεχύνονται στους δρόμους ως κύμβαλα αλαλάζοντα και επευφημούν, ακόμη δε, για την καλή τους πίστη, και θυσιάζονται. Το φαινόμενο αυτό σήμερα έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις με την βοήθεια των εξωνημένων ΜΜΕ και των πολιτικά εξαρτώμενων και παρακινούμενων συνδικάτων. Ο Μακιαβέλλι, σοφός ψυχολόγος του ανθρώπου, έχει πει: «αρκεί να φαίνεσαι, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι είσαι δεν είναι ανάγκη για τον Ηγεμόνα να έχει όλες τις αρετές αλλά είναι αναγκαίο να φαίνεται ότι τις έχει. Θα έλεγα ότι εάν πράγματι τις είχε και τις τηρούσε θα ήταν επικίνδυνο. Να φαίνεται ότι τις έχει, του είναι χρήσιμο». Και ακόμη προσθέτει ένα βασικό κανόνα της επιστήμης της Προπαγάνδας: «ελάχιστοι γνωρίζουν τι είσαι και αυτοί οι λίγοι δεν τολμούν να αντιταχθούν σε αυτό που λέει όλος ο κόσμος». Να και πάλι τι διδάγματα μας δίνει η «παρελθοντολογία» και γιατί ο Μακιαβέλλι, όπως λέγει ο Ρουσσώ, είναι «ο δάσκαλος των λαών». Έτσι, το 1770, η Κατερίνα ενθαρρύνει την επανάσταση των Ελλήνων. Το «φαίνεσθαι» ήταν ο «φιλελληνισμός». Το «είναι» ήταν ότι η Ρωσία, με την αναταραχή, υπολογίζει να επιτύχει τον ιδιοτελή στόχο: την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως και των Στενών για ελεύθερη διέξοδο στην Μεσόγειο. Έτσι, ο Ρωσικός στόλος ξεκινά από την Βαλτική με προορισμό το Αιγαίο με Ναύαρχο τον Αγγλικής καταγωγής Elphinstone. Προσπάθεια της Γαλλίας να τον σταματήσει απετράπη με απειλή της Αγγλίας ότι θα το θεωρούσε αιτία πολέμου. Ο Αλέξης Ορλώφ αναλαμβάνει την ηγεσία στον Νότο, επιχειρεί την κατάληψη της Τριπόλεως αλλά αποτυγχάνει διότι η ελληνική βοήθεια ήταν ανοργάνωτη. Οι Έλληνες εγκατελήφθηκαν στην βάρβαρη εκδίκηση των Τούρκων. Η ασύστολη αλλαγή συμμαχιών και οι διπλωματικοί ελιγμοί των συγκρουομένων κρατικών συμφερόντων χρησιμοποιούν με απάνθρωπη αναλγησία τους λαούς σαν αθύρματα για τα ειδεχθέστερ εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος. Πάντοτε υπό το κάλυμμα της υποκρισίας για Μεγάλες Ιδέες της ελευθερίας και του δικαίου, της διεθνούς ηθικής τάξεως και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι εξαπατώνται οι λαοί, θύματα στο παιχνίδι συμφερόντων ιδιοτελών ατόμων και κλειστών κοινωνιών μέσα στην ζούγκλα των διεθνών σχέσεων. Τίποτε από αυτά δεν έχει μεταβληθεί μέχρι σήμερα. «Η τύχη», γράφει ο ιστορικός Marriott «και περισσότερο κάποιοι Άγγλοι αξιωματικοί υπό τις διαταγές του Ορλώφ, τον βοήθησαν για σημαντική νίκη στην θάλασσα». Ο τουρκικός στόλος κατεστράφη στην Χίο. Ο Elphinstone επείγεται να προχωρήσει στην Κωνσταντινούπολη, ο Ορλώφ καθυστερεί, η προσπάθεια αποτυγχάνει. Ήταν ο ρόλος της Τύχης στην ανθρώπινη
Ιστορία η οποία και διευθύνει τα ανθρώπινα σφάλματα. Πάντως τώρα, όλοι είναι βέβαιοι για την μοιραία διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον αδέκαστο νόμο που διέπει η καιρικότης. Γένεσις και Φθορά της Ινδικής και Ελληνικής φιλοσοφίας, Rise and Fall κατά τον Edward Gibbon, Άνοδος και Πτώσις, ακριβώς όπως στην Περσική, την Αθηναϊκή, την Ελληνιστική, την Ρωμαϊκή, την Βυζαντινή και Οθωμανική Αυτοκρατορία στο παρελθόν, στην Βρετανική μέχρι τον 2 ο Παγκ. Πόλεμο. Στις μέρες μας βλέπουμε σαφώς τις ενδείξεις ότι ήδη σημαίνει ο καιρός και για την Αμερικανική Αυτοκρατορία. Είναι ο ρους της Ιστορίας κάθε ζώντος οργανισμού τον οποίον ο Hegel θέλησε να ταξινομήσει ως διαλεκτική εξέλιξη του «Πνεύματος» και οι Μarx και Engels καθήλωσαν ως Νόμο της Φύσεως με την υλιστική ετικέττα Θέσις, Αντίθεσις, Σύνθεσις. Η Ρωσία με τα λεγόμενα «Ορλωφικά», άφησε τους Έλληνες στην τύχη τους, αλλά κατέλαβε την Κριμαία και, το 1771, όλη την Μολδοβλαχία. Η πρώην Σύμμαχος, η Αυστρία, θορυβημένη από τις επιτυχίες της Ρωσίας, συνάπτει μυστική συμμαχία με τον Σουλτάνο το 1771 και ειδοποιεί την Ρωσία να μη διαβεί τον Δούναβη. Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος (που άρχισε το 1768, συνεχίζεται αλλά η εξέγερση των Κοζάκων αναγκάζει την Αικατερίνη να δεχθεί την Τουρκική πρόταση για ειρήνευση. Στις 21 Ιουλίου 1774 υπογράφεται η Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (Βουλγαρικό χωριό που σήμερα λέγεται Kainarca). Η Ρωσία επιστρέφει στην Πύλη την Βεσαραβία, Μολδοβλαχία και τις Νήσους του Αιγαίου αλλά θέτει βαρύτατους όρους καλής διακυβερνήσεως, προστασίας και συντηρήσεως των Εκκλησιών και εμπορικές διομολογήσεις ανάλογες με αυτές που ίσχυαν για Γαλλία και Αγγλία, με αναγνώριση αμοιβαιότητος. Αυτό, ωφέλησε τους Έλληνες εμπόρους για διείσδυση στην Ρωσία. Η Ρωσία ιδρύει Πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη με δικαίωμα ανεγέρσεως Ιερού Ναού ελληνικής λειτουργίας και προστασίας της Χριστιανικής θρησκείας. Ο Αυστριακός Πρέσβης στην Πύλη περιγράφει την Συνθήκη ως «πρότυπο ικανότητος των Ρώσων διπλωματών και σπάνιο παράδειγμα βλακείας των Τούρκων διαπραγματευτών». [Στην επόμενη εκπομπή και επόμενο Κεφάλαιο, θα δούμε τα σχέδια της Αικατερίνης που είναι αποφασισμένη να ικανοποιήσει τα όνειρα του Μεγάλου Πέτρου και το διεθνές κλίμα που επικρατεί πριν από την Ελληνική Επανάσταση. Τα γεγονότα περιγράφω εκτενέστερα στον 2 ο Τόμο του βιβλίου μου Η Διαμόρφωσις του Ευρωπαϊκού Πνεύματος] ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 7 [10 η εκπομπή 2014, 7 η Ανατολικού ζητήματος] H Aικατερίνη έχει ως σκοπό την πραγματοποίηση των ονείρων του Μεγάλου Πέτρου. Η πολιτική του διαθήκη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην Γαλλία όταν ο Ναπολέων ετοίμαζε την επίθεση στην Ρωσία. Δεν είναι σίγουρο αν δεν έχουν προστεθεί σημεία προπαγάνδας για τον «Ρωσικό κίνδυνο». Είναι γνωστή η μέθοδος. Την ξαναζούμε σήμερα να χρησιμοποιείται με διάμεσο τα πειθήνια και αργυρώνητα ΜΜΕ από την καταστρεπτική για την ανθρωπότητα Νέα Τάξη Πραγμάτων των Αμερικανών και του ανδρεικέλου που έχουν εγκαταστήσει στις Βρυξέλλες υπό την πειθήνια υπακοή του Barroso. Κατά την διαθήκη αυτή λοιπόν η Ρωσία αποβλέπει στην κατοχή της Κωνσταντινουπόλεως, εκδίωξη των Τούρκων από την Ευρώπη, με την βοήθεια της Αυστρίας και Αγγλίας και κυριαρχία στο εμπόριο με τις Ινδίες. Τον Σεπτέμβριο 1782, η Αικατερίνη υποβάλει το σχέδιό της στην Αυστρία. Εξοβελισμός των Τούρκων, διαμελισμός της Τουρκίας, Ρωσικές βάσεις σε μερικές νήσους του Αιγαίου. Η Αυστρία λαμβάνει τα εδάφη της γνωστής μας πρώην Γιουγκοσλαβίας, η Βενετία χάνει την Δαλματία αλλά έναντι αυτού λαμβάνει Πελοπόννησο, Κρήτη και Κύπρο. Η Γαλλία, για ικανοποίηση λαμβάνει Αίγυπτο και Συρία. Αλλά υπάρχει και το μεγάλο κεράσι στην πίττα. Προβλέπεται η επανασύσταση της Βυζαντινής
Αυτοκρατορίας με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη και εδάφη Θράκη, Μακεδονία, Βουλγαρίας λοιπή βόρεια Ελλάδα και Αλβανία. Ως Αυτοκράτωρ, διάδοχος του Βυζαντίου, ο εγγονός της τον οποίον έχει ήδη ονομάσει Κωνσταντίνο, έχει παραδώσει σε Ελληνίδες τροφούς, ντύνει με φουστανέλλα και του μαθαίνει την ελληνική γλώσσα. Μάλιστα η Αικατερίνη, για να μη παραλείψει τίποτε, είχε ετοιμάσει και μετάλλιο, στην μία όψη το πορτραίτο του εγγονού στην άλλη αλληγορική παράσταση νίκης του Σταυρού έναντι της Ημισελήνου. Βέβαια, η αρχή των Εθνικοτήτων δεν είχε εφευρεθεί ακόμη. Κράτη ψηφιδωτά εθνικοτήτων, όπως η Αυστροουγγαρία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία και η Ρωσία, ως η Παλαιά Τάξις Πραγμάτων - και η σύγχρονη «νέα» υπό τον τύπο της «πολυπολιτισμικότητος» που επιχειρεί να επιβάλει η Αμερικανική Παγκόσμια Δικτατορία («Global Government»). Η Ιστορία επαναλαμβάνεται διότι, απλώς, οι άνθρωποι παραμένουν οι ίδιοι! Ο αυστριακός Αυτοκράτωρ δεν έδειξε ενθουσιασμό για το σχέδιο αυτό της Αικατερίνης. Ήθελε και την Ιστρία και την Βαλαχία και δεν ήθελε τον Δούναβη στα χέρια της Ρωσίας. Η Αικατερίνη προσαρτά ήδη την χώρα των Ταρτάρων, οχυρώνει την Κριμαία, ενισχύει την γεωργική παραγωγή και οργανώνει τον Ναύσταθμο της Σεβαστοπόλεως. Στέλνει και πάλι Ρώσους πράκτορες για να εξεγείρει τους Έλληνες, Σλάβους και Ρουμάνους. Επεκτείνει δράση και στην Αίγυπτο. Ζητά από τον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ 4 ον, να εγκαταλείψει Γεωργία και Βεσαραβία και να αντικαταστήσει την Ηγεμονία των Φαναριωτών που ελυμαίνετο τους πληθυσμούς. Ο Σουλτάνος κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Ρωσίας το 1787 και η Ρωσία κατατροπώνει τον τουρκικό στρατό. Όπως η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος την χρυσή 20ετία 1953-1973 εθορύβησε τους Αμερικανούς έτσι ακριβώς και η ανάπτυξη της Ρωσίας υπό την Αικατερίνη ανησυχεί Γαλλία, Αγγλία και Πρωσία, οι οποίες συνάπτουν Τριπλή Συμμαχία το 1788. Αρχικώς, η Αγγλία έβλεπε την Ρωσία ως αντίβαρο στην ανάπτυξη της Γαλλίας. Όμως, τώρα, ο Άγγλος πρωθυπουργός Pitt ο νεότερος, πρώτος αντιλαμβάνεται ότι η Αγγλία έχει συμφέροντα στην Μέση Ανατολή που κινδυνεύουν από την διάλυση της ασθενούς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η αλλαγή των καιρών δημιουργεί νέα τάξη πραγμάτων με την Γαλλική Επανάσταση του 1789. Στην Τουρκία πεθαίνει ο ορμητικός Αβδούλ Χαμίτ και τον διαδέχεται ο ασθενικός Σελίμ 3 ος. Στην Αυστρία πεθαίνει ο Joseph και τον διαδέχεται ο Leopold με διαφορετικές ιδέες εξωτερικής πολιτικής. Συμφωνεί πρόθυμα με τους Τούρκους για την διατήρηση του status quo ante. Τώρα, η Γαλλική Επανάσταση μετατοπίζει το διπλωματικό κέντρο του βάρους, και όχι μόνο. Αυστρία και Πρωσία θέλουν ειρήνη στην Ανατολή για να αντιμετωπίσουν τον Γαλλικό κίνδυνο στην Δύση μετά την μεγαλειώδη νίκη των Γάλλων στο Βαλμύ. Την μάχη αυτή παρηκολούθησε από ένα λόφο και Γκαίτε ο οποίος είπε «σήμερα αλλάζει η τύχη του κόσμου και μπορώ να πω ότι παρευρέθην». Έτσι η Αικατερίνη μένει και πάλι μόνη. Η πολιτική του William Pitt διακόπτεται από την κοινή γνώμη της Αγγλίας που δεν περιφρονεί την πατροπαράδοτη φιλία με την Ρωσία, «για χάρη», όπως είπε ο πολιτικός και φιλόσοφος Edmund Burke, «μιάς άγριας και αποτυχημένης Αυτοκρατορίας ενός έθνους καταστρεπτικών βαρβάρων». Ο σφοδρός πολιτικός του αντίπαλος, Charles James Fox (1749-1806) εκδηλώνεται υπέρ της Ρωσίας και διαλύσεως της Τουρκίας και ο Pitt υποχωρεί. Τον Αύγουστο 1791 η Αυστρία συνάπτει Συνθήκη Ειρήνης με την Τουρκία και της ξαναπροσφέρει την Σερβία και τον λαό της πακεταρισμένο. Η αναφορά στον «λαό», την εποχή εκείνη, δεν ήταν καν της μόδας όπως είναι σήμερα αλλά η ουσία του πράγματος δεν έχει αλλάξει από τότε. Πάντοτε, κάποια άτομα, αποφασίζουν για την τύχη των λαών. Τον Ιανουάριο 1792 η Ρωσία υπογράφει ειρήνη με την Τουρκία στο Ιάσιο και επικυρώνει την Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή. Έτσι κλείνει το πρώτο Μέρος τους Ανατολικού Ζητήματος. «Ήρθα στην Ρωσία ένα φτωχό κορίτσι» γράφει η Αικατερίνη, «η Ρωσία μου έδωσε πλούσια προίκα αλλά την ξεπλήρωσα με την Αζοφική, την Κριμαία και την Ουκρανία». Πράγματι, η μικροσκοπική αυτή Γερμανίδα κατέστησε την Ρωσία, από ασήμαντη Ασιατική χώρα, μια νέα Ευρωπαϊκή Δύναμη.
Έτσι, με την Γαλλική Επανάσταση, με τυχαία και απρόσμενα (όχι όμως πάντα και απρόβλεπτα για τους οξυδερκείς παρατηρητές όπως ήταν ο Ρουσσώ και ο Βολταίρος που είχαν προϊδει το grand fracas ) γεγονότα, αλλάζει η πορεία του κόσμου, τα σχέδια, οι Συμμαχίες, τα ενδιαφέροντα του Δίκαιου του εκάστοτε Ισχυροτέρου, κοντολογίς η μοιραία Τάξις των Πραγμάτων. Είναι αυτή η φύσις των πραγμάτων, αποτέλεσμα πολυσχιδών αιτιωδών σχέσεων μεταξύ των οποίων και το πέταγμα της πεταλούδας, το butterfly effect, που καθορίζουν στον ρου της Ιστορίας αυτό που ο Μακιαβέλλι αποκαλεί la Fortuna, η Τύχη, που «καθορίζει περισσότερο από τις μισές πράξεις των ανθρώπων». Είδαμε πώς η ανάπτυξη της Ρωσίας χάρη στις ικανότητες της Αικατερίνης εθορύβησε τις αντίπαλες φιλικές δυνάμεις που προέβησαν σε σύναψη αποτρεπτικών Συμμαχιών. Έτσι και σήμερα, για εμάς τους Έλληνες, μετά τον καταστρεπτικό Παγκόσμιο Πόλεμο και τον καταστρεπτικότερο «εμφύλιο» που προκάλεσαν οι «δημοκρατικές δυνάμεις της Αριστεράς και της Προόδου», η Τύχη, la Fortuna, δηλαδή η συγκυρία, η καιρικότης, έφερε την Ελλάδα να γνωρίσει την πραγματική ανάπτυξη της χρυσής 20ετίας, 1953-1973. Με ετήσια άνοδο ΑΕΠ 8% και Ιδιωτικών Επενδύσεων 10%, κυρίως Ελλήνων του εξωτερικού η χώρα εγκατέλειπε το σύμπλεγμα κατωτερότητος της παραδοσιακής «Ψωροκώσταινας» και αποκτούσε συνείδηση οντότητος. Όλοι στην Ευρώπη μιλούσαν για το «ελληνικό οικονομικό θαύμα». Ο παράγων που έπαιξε τον κύριο λόγο της σημερινής καταπτώσεως είναι ότι η θεαματική αυτή ανάπτυξη μιας μέχρι τότε ασημάντου οικονομικώς χώρας, εθορύβησε μια Δύναμη με τα σημαντικά συμφέροντα και την λογική του Ανατολικού Ζητήματος στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η ανάπτυξις αυτή έπρεπε να σταματήσει. Η χώρα έπρεπε και πάλι να ισοπεδωθεί σε μηδαμινότητα για να μάθει και πάλι να υπακούει. Η μέθοδος είναι γνωστή από την ιστορική πείρα: τα τείχη των κάστρων πάντοτε πέφτουν όταν χτυπηθούν από μέσα. Έτσι ακούστηκε το «να πλήξουμε την γλώσσα, τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα για να μη μας ενοχλεί». Δεν ξέρω ούτε ενδιαφέρει αν αυτό το είπε ο Κίσσινγκερ, ο οποίος με προσωπική επιστολή του προς το γράφοντα, το αρνείται, ή άλλος εξωτερικός παράγων. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι το βλέπουμε να εφαρμόζεται εντός των τειχών. Αυτό που βλέπουμε είναι ότι ο Μαρδόνιος, στην χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα μπορεί να βρεί όχι έναν αλλά πολλούς, πάμπολλους, πρόθυμους Εφιάλτες. Αυτή είναι η σημερινή μας κατάστασις. Αυτή είναι η Νέα Τάξις των Πραγμάτων μας. Δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν καταλάβουμε την λογική και την ακατάλυτη βιωσιμότητα του Ανατολικού Ζητήματος ώστε να μπορέσουμε να την στρέψουμε εις όφελός μας. Αλλά γι αυτό χρειάζονται γνώσις και θάρρος. Δηλαδή χρειάζεται Ηγέτης. Στην επόμενη εκπομπή και Κεφάλαιο, θα αναπτύξουμε την νέα φάση που παίρνει το Ανατολικό Ζήτημα στις αρχές του 19 ου αιώνος. Και τον ρόλο που έπαιξε η, όπως είπαμε, «συγκυρία» - και όπως λέει ο Μακιαβέλλι η Τύχη, la Fortuna - στην απελευθέρωση της Ελλάδος. Σας θυμίζω τι ακριβώς λέει ο Μακιαβέλλι στο 25 ο κεφάλαιο: «Για να μη εξαλειφθεί η ελεύθερη βούλησή μας, πιστεύω να είναι αλήθεια ότι η τύχη είναι ο διαιτητής των μισών από τις πράξεις μας, αλλά μας αφήνει ακόμη να διευθύνουμε το άλλο μισό ή και κάτι λιγότερο». Θα δούμε ακριβώς την συγκυρία των τυχαίων και απρόσμενων γεγονότων που συνετέλεσαν στην τυπική τουλάχιστον ελευθερία της Ελλάδος. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 8 [11 η εκπομπή του 2014 και 8 η του Ανατολικού Ζητήματος] Στις αρχές του 19 ου αι. το Ανατολικό. Ζήτημα εισέρχεται σε νέα φάση. Οι Μεγάλες Δυνάμεις που το ανακινούν, τα βασικά συμφέροντα που το ζωογονούν, δηλ. η ουσία του Ανατολικού Ζητήματος, παραμένουν τα ίδια. Όπως πάντα, μερικά άτομα, σε σχετικά ελάχιστο αριθμό, σκέπτονται και αποφασίζουν για τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων. Στον τελευταίο μεγάλο
πόλεμο, 60 εκατομμύρια άνθρωποι, παιδιά, σύζυγοι, γονείς, έχασαν την ζωή τους, τις περιουσίες τους διότι 1,2,3 μέχρι 10 άνθρωποι το σκέφθηκαν και το απεφάσισαν. Ιστορικοί εγκληματίες, με δικαίωμα ζωής ή θανάτου πάνω σε άτομα που οδηγούνται στον θάνατο ή στην σκλαβιά χωρίς κανένα δικαίωμα εκφράσεως ή βουλήσεως. Έτσι γράφεται η Ιστορία. Κατά τις αρχές του 19 ου αι. σπουδαία γεγονότα καθορίζουν την πορεία του Ανατολικού Ζητήματος. Η Μεγάλη Αικατερίνη πεθαίνει το 1796 και την διαδέχεται ο Παύλος. Από το αίμα της Γαλλικής Επαναστάσεως ξεπήδησε, παιδί Τύχης αλλά και Αξίας, ο Ναπολέων. Η ήττα της Αυστρίας και η Συνθήκη του Campoformio, είναι έργο δικό του. «Νομίζεις», λέγει στον υπασπιστή του, «ότι κερδίζω νίκες στην Ιταλία για να εδραιώσω την δόξα των δικηγόρων του Διευθυντηρίου στο Παρίσι?». Ξέρει ήδη ότι ένα Έθνος χρειάζεται ένδοξο Αρχηγό, ξέρει ότι ο ρόλος του ξεπερνά τα όρια της Γαλλίας. Έχει πάντοτε στο προσκέφαλό του το βιβλίο του Μακιαβέλλι και σημειώνει τις σκέψεις του στο περιθώριο. Στο τελευταίο κεφάλαιο σημειώνει: «αρχίζοντας με τους Ιταλούς, όπως είναι σήμερα εκφυλισμένοι, δεν θα μπορούσα, αλλά Ιταλός όπως είμαι εγώ το μπορώ με τους Γάλλους» (σελ. 280 στο βιβλίο μου περί Μακιαβέλλι). «Η Τουρκική Αυτοκρατορία είναι άχρηστη» λέγει στον Ταλεϋράνδο. Το 1797 καταλαμβάνει τις Ιονίους Νήσους για να ελέγχει την έξοδο της Αυστρίας μέσω της Αδριατικής στην Μεσόγειο. Στέλνει εκεί τον Στρατηγό Gentili με την συμβουλή «να αναφέρεσαι συνεχώς στους Έλληνες, στην Σπάρτη και Αθήνας». Κολακεύει τους Μανιάτες «είσθε άξιοι απόγονοι των Σπαρτιατών». Εκτός από απομόνωση της Αυστρίας, βλέπει ότι η Πελοπόννησος είναι κλειδί για να κόψει τον δρόμο της Αγγλίας προς τις Ινδίες στων οποίων αποβλέπει την κατάληψη. Οι ατυχείς Έλληνες, στην παντοτινή άγνοιά τους, τον πίστευαν «φιλέλληνα» και τον περίμεναν ως ελευθερωτή. Τον Αύγουστο 1797 γράφει στο Διευθυντήριο: «για να καταστρέψουμε την Αγγλία πρέπει να γίνουμε κύριοι της Αιγύπτου». Καταλαμβάνει Μάλτα και Αίγυπτο, εκδιώκει τους Τούρκους από την Συρία, ετοιμάζει προέλαση στην Κωνσταντινούπολη - αλλά εδώ η Τύχη, προσκολλημένη στον Ναπολέοντα, ξεχνά τους Έλληνες. Ο Siéyès τον καλεί στο Παρίσι, αποβιβάζεται στο Frézus στις 9 Οκτ. 1799 και σε ένα μήνα, με το πραξικόπημα της 18 Brumaire γίνεται απόλυτος κύριος της Γαλλίας και, σε λίγο, του κόσμου! Όλα προετοιμάζονται ωραία αλλά σε λίγο επεμβαίνει πάλι η Τύχη. Στις 24 Μαρτίου 1801 ο Τσάρος Παύλος δολοφονείται και το μεγάλο σχέδιο περί Τουρκίας καταρρέει. Τον διαδέχεται ο Αλέξανδρος Α. Επιτυχίες του Αγγλικού στόλου, Trafalgar και όλα καταλήγουν στην Συνθήκη της Αμιένης (1802). Η Γαλλία αποδίδει Αίγυπτο στον Σουλτάνο, οι Ιόνιοι Νήσοι γίνονται ανεξάρτητοι υπό την προστασία Τουρκίας και Ρωσίας η οποία εγκαθιστά φρουρά στην Κέρκυρα. Πρέπει να αρχίσουμε να μετράμε ήδη τις επεμβάσεις της Τύχης στα όνειρα των Ελλήνων. Όπως το έχει διαγράψει και ο μεγάλος μελετητής της Ιστορίας Μακιαβέλλι, «η Τύχη αποφασίζει για τις μισές πράξεις του ανθρώπου και ίσως και περισσότερο». Όπως θα δούμε στις αμέσως επόμενες εκπομπές, μέχρι το 1832 ο Στρατηγός Τύχη έχει πολύ ρόλο να παίξει έως την τελική απελευθέρωση της Ελλάδος. Το σχέδιο ή όραμα του Ναπολέοντος για κατάκτηση των Ινδιών παραμένει σταθερό αλλά, όπως θα δούμε, τα μέσα για την επίτευξη, μέσα στον εγκέφαλο του Ναπολέοντος παρουσιάζουν μεταβλητότητα χαμαιλέοντος. Το φθινόπωρο 1802, στέλνει τον Συνταγματάρχη Sebastiani σε περιοδεία στην Ελλάδα. Στην έκθεση του ταξιδίου του δείχνει ότι οι Έλληνες, όπως και οι Αιγύπτιοι, περιμένουν τους Γάλλους ως ελευθερωτές. Η είδησις επί των προθέσεων θορυβεί την Ευρώπη, επανασυνδέει Αγγλία, Αυστρία και Ρωσία ως συμμάχους εναντίον της Γαλλίας και η Αγγλία κηρύσσει τον πόλεμο τον Μάιο 1803. Ο Τσάρος Αλέξανδρος υιοθετεί τις απόψεις της Αικατερίνης κατά της Τουρκίας της οποίας επιδιώκει τον διαμελισμό με την Ρωσία να κατέχει Κέρκυρα, Κωνσταντινούπολη, Δαρδανέλλια. Έρχεται η απάντηση του Ναπολέοντος με την περίφημη πρότυπο μάχη του Austerlitz (2.12.1805) όπου η ιδιοφυής στρατηγική του Ναπολέοντος διδάσκεται ακόμη στις στρατιωτικές σχολές.