ΠΕΡΙ Η KAI Θ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ

ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ ΠΕΡΙ Η KAI Θ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ Ἡ ἄτυπη «Σύύναξη Ὀρθοδόόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» διερµμηνεύύοντας καὶ ὅλους τοὺς πονοῦντας καὶ ἀνησυχοῦντας διὰ τὴν αὐθεντικὴ καὶ ἀνόό- θευτη τῶν ἱερῶν δογµμάάτων τῆς Ὀρθοδόόξου Πίίστεώώς µμας ἀκεραιόότητα, αἰ- σθανόόµμεθα τὴν ἀνάάγκη νὰ ἐκφράάσουµμε τὰ θερµμὰ συγχαρητήήριάά µμας, τὸν ἱερὸ ἐνθουσιασµμόό µμας, καὶ τὴν εὐγνωµμοσύύνη µμας γιὰ τήήν ἐν Πνεύύµματι Ἁγίίῳ ἱερὰ πρωτοβουλίία τοῦ Σεβασµμιωτάάτου Μητροπολίίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶµμ νὰ ἀναδείίξει εἰς τὴν δέέουσα περιωπὴ τῆς σειρᾶς τῶν Οἰκουµμενικῶν Συνόό- δων τὶς Ὀγδόόη καὶ Ἐνάάτη Οικουµμενικέές Συνόόδους. Τὶς εἰσήήγαγε ἤδη εἰς τὴν ζῶσα λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίίας µμας τόόσο µμὲ εἰδικὲς ἱερὲς Ἀκολουθίίες ὅσο καὶ ὁρίίζοντας ἡµμεροµμηνίίες τακτέές γιὰ τὸν κατ ἔτος ἑορτασµμόό τους ὡς τοπικὴ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόόλεως, ἀρχικῶς, ἑορτήή. Ἐπίίσης συγχαίίρουµμε τὸν Σεβασµμιώώτατο Πειραιῶς, γιὰ τὴν ἐξόόχως χρήή- σιµμη καὶ ἀπὸ πολλοῦ χρόόνου ἀναµμενόόµμενη ἔκδοση δοκίίµμων ἱερῶν Ἀκολου- θιῶν τῶν δύύο συνόόδων, τὶς ὁποῖες ἐξέέδωσε εἰς ἰδιαιτέέρως καλαίίσθητα τεύύχη, συνοδευόόµμενα µμὲ θεολογικώώτατη προσωπικήή ἐγκύύκλιο- εἰσαγωγήή. Προσέέτι παρέέθεσε καὶ τὶς ἔγκριτες εἰσηγήήσεις τοῦ Σεβασµμιωτάάτου Μητροπολίίτου Ναυπάάκτου καὶ Ἁγίίου Βλασίίου κ. Ἱεροθέέου, θεολογικωτάάτου πατρόός, γιὰ τὴν Ὀγδόόη Οἰκουµμενικὴ Σύύνοδο τοῦ 879-880, ὡς καὶ τοῦ Σεβασµμιωτάάτου Μη- τροπολίίτου Γόόρτυνος καὶ Μεγαλοπόόλεως κ. Ἱερεµμίίου, ἐπιφανοῦς καθηγη- τοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστηµμίίου Ἀθηνῶν, γιὰ τὴν Ἐνάάτη Οἰ- κουµμενικὴ Σύύνοδο τοῦ 1351, οἱ ὁποῖες ἐπρόόκειτο νὰ ἀναγνωσθοῦν εἰς τὴν Ἱερὰ Σύύνοδο τῆς Ἱεραρχίίας τῆς Ἐκκλησίίας τῆς Ἑλλάάδος. Ὡστόόσο πρέέπει νὰ σηµμειώώσουµμε ὅτι µμὲ θλίίψη καὶ ἔκπληξη πληροφορη- θήήκαµμε ὅτι οἱ ἐξαιρετικὲς αὐτὲς εἰσηγήήσεις δὲν καρποφόόρησαν ἐπὶ συνοδι- κοῦ ἐπιπέέδου, ὅπως γράάφει τὸ Ἀνακοινωθὲν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόόλεως Πει- ραιῶς µμὲ ἡµμεροµμηνίία 16.12.2013: «Εἶναι ἐγνωσµμέένον τοῖς πᾶσιν, ὅτι ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύύνοδος τῆς Συνοδικῆς περιόόδου 2010-2011 ἐψήήφισεν ὡς θέέµματα τῆς τα- κτικῆς συγκλήήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόόδου τῆς Ἐκκλησίίας τῆς Ἑλλάάδος, τὴν ὑπο- βολὴν προτάάσεων πρὸς τὴν Γραµμµματείίαν τῆς µμέέλλουσας νὰ συνέέλθῃ Πανορ- θοδόόξου Συνόόδου διὰ τὴν τυπικὴν ἀναγνώώρισιν τῶν Οἰκουµμενικῆς περιωπῆς Η καὶ Θ Συνόόδων τῆς Μιᾶς Ἁγίίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόόξου Ἐκ- 1

κλησίίας, τῶν ἐν Κωνσταντινουπόόλει συνελθουσῶν κατὰ τὰ ἔτη 879-880 καὶ 1341-1351 µμ.χ., ὄντως Οἰκουµμενικῶν Συνόόδων, καὶ ὅτι κατὰ πρόόδηλον παράάβα- σιν τοῦ Καταστατικοῦ Χάάρτου τῆς Ἐκκλησίίας τῆς Ἑλλάάδος ἐφαλκιδεύύθη ἡ συγκεκριµμέένη διαδικασίία καὶ ἐτέέθη εἰς τὰς περιωνύύµμους καλέένδας της». Τοιουτοτρόόπως ἡ Ἱερὰ Σύύνοδος τῆς Ἱεραρχίίας µμας ἔχασε µμίία µμοναδικὴ εὐκαιρίία, νὰ δηλώώσει τὴν συνοδικὴ ὀρθόόδοξη δυναµμικήή της, γιὰ νὰ µμὴν δυσαρεστήήσει τὸν Οἰκουµμενικὸ Πατριάάρχη, τὸν Πάάπα, τοὺς φιλοπαπικοὺς καὶ τοὺς οἰκουµμενιστέές, ἐνῶ µμὲ τὴν ἐνέέργειάά της αὐτὴ προσέέβαλε τὴν µμνήή- µμη τῶν Μεγάάλων Ἁγίίων Πατέέρων µμας Ἱεροῦ Φωτίίου καὶ Γρηγορίίου τοῦ Παλαµμᾶ, οἱ ὁποῖοι πρωταγωνίίστησαν στὶς δύύο συνόόδους. Ἡ πλειοψηφίία τῶν Ἱεραρχῶν µμας, παραπέέµμποντας τὸ θέέµμα αὐτὸ εἰς τὰς ἑλληνικὰς καλέέν- δας, ἔδειξε ἀσυνέέπεια καὶ πρὸς τὸν ἑαυτόό της, διόότι ἡ ἰδίία Σύύνοδος εἶχε ἀνα- θέέσει εἰς τοὺς Σεβασµμιωτάάτους Μητροπολίίτας Ναυπάάκτου καὶ Γόόρτυνος κ.κ. Ἱερόόθεο καίί Ἱερεµμίία νὰ παρουσιάάσουν τὶς περὶ Ὀγδόόης καὶ Ἐνάάτης Οἰκουµμενικῶν Συνόόδων εἰσηγήήσεις τους, οἱ ὁποῖες συνιστοῦν πατερικὲς ὁµμολογίίες, καθ ὅλα ἔγκυρες καὶ ἄψογες ἱστορικοθεολογικὲς µμελέέτες. Οἱ ὡς ἄνω ἐπαινετὲς ἐνέέργειες τοῦ Σεβασµμιωτάάτου κ. Σεραφείίµμ, ἀνοίί- γουν τὸν δρόόµμο στὴν ἐπέέκταση τοῦ ἑορτασµμοῦ τῶν δύύο Οἰκουµμενικῶν Συνόό- δων καὶ σὲ ὅλη τὴν Πατρίίδα µμας, ἀκόόµμη καὶ σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόόδοξες Χῶρες. Εἶναι δὲ γνωστόό, ὅτι στὴν παράάδοσήή µμας ἡ λατρείία, ὡς καρδιὰ τοῦ ὀρθο- δόόξου πληρώώµματος, ἔχει τὴν δύύναµμη νὰ καταξιώώνει στὴν πράάξη ὀρθόόδοξες ἀποφάάσεις καὶ ὁµμολογίίες, ἐξουδετερώώνοντας ὅλες τὶς φοβικὲς ἐναντιώώσεις. Ἡ ἐµμπνευσµμέένη πρωτοβουλίία τῆς Μητροπόόλεως Πειραιῶς ἐνέέχει ἐξαιρετικῶς µμεγάάλη σηµμασίία καὶ σπουδαιόότητα σήήµμερα, τὸν καιρὸ τῆς Παγκοσµμιοποιήήσεως καὶ τῆς Νέέας Τάάξεως Πραγµμάάτων, κατάά τόόν ὁποῖο οἱ παγκοσµμιοκράάτες τῆς Νέέας Ἐποχῆς ἀναδεικνύύουν καὶ προωθοῦν τὸν Πάάπα ὡς τὸν θρησκευτικὸ πλανητάάρχη, διόότι οἱ Ὀγδόόη καὶ Ἐνάάτη Οἰκουµμενικὲς Σύύνοδοι ἀκριβῶς καταγγέέλλουν καὶ καταδικάάζουν τὸν Παπισµμὸ καὶ τὸν Πάάπα, τὸ ἐξουσιαστικὸ πρωτεῖο «του» καὶ τὸ ἑωσφορικὸ ἀλάάθητόό «του» ὡς αἵρεση καὶ παναίίρεση. Γιὰ ὅσους ἐκ τῶν ἀδελφῶν µμας ἀγνοοῦν τήήν σηµμα- σίία τῶν ἐν λόόγῳ συνόόδων σηµμειώώνουµμε τάά ἑξῆς: Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόόλει Ὀγδόόη Οἰκουµμενικὴ Σύύνοδος τοῦ 879-880, µμὲ κορυφαῖο πατέέρα τὸν Μέέγα καὶ Ἱερὸ Φώώτιο µμετὰ τῶν σὺν αὐτῷ θεοπνεύύ- στων ἁγίίων Πατέέρων εἶναι οἰκουµμενικήή, διόότι ὅπως λέέγει ὁ Σεβ. Ναυπάά- κτου κ. Ἱερόόθεος, «ἡ Σύύνοδος αὐτὴ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα νὰ χαρακτηρισθῆ οἰκουµμενικήή»: (α) άάσχολεῖται «µμὲ τὸν καθορισµμὸ δογµματικῶν θεµμάάτων, ὅπως τὸ τριαδικόό, τὸ χριστολογικὸ καὶ τὰ συναφῆ µμὲ αὐτὰ δόόγµματα», (β) συνεκλήήθη 2

«ἀπὸ τὸν αὐτοκράάτορα», ὅπως ὅλες οἱ προηγούύµμενες Οἰκουµμενικὲς Σύύνοδοι, (γ) «συµμµμετέέχουν ὅλες οἱ Τοπικὲς Ἐκκλησίίες». Καὶ ἐπιλέέγει ὁ Σεβασµμιώώτα- τος: «Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ἡ Σύύνοδος αὐτὴ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα νὰ χαρα- κτηρισθῆ οἰκουµμενικήή. Γι αὐτὸ καὶ ἔτσι χαρακτηρίίσθηκε ἀπὸ πολλοὺς Πατέέ- ρας καὶ διδασκάάλους, ὅπως τὸν Θεόόδωρο Βαλσαµμῶνα, τὸν Νεῖλο Θεσσαλονίί- κης, τὸν Νικόόλαο Καβάάσιλα, τὸν Νεῖλο Ρόόδου, τὸν Μακάάριο Ἀγκύύρας, τὸν ἅγιο Συµμεὼν τὸν Θεσσαλονίίκης, τὸν ἅγιο Μᾶρκο Ἐφέέσου τὸν Εὐγενικόό, τὸν Ἰωσὴφ Βρυέέννιο, τὸν Γεννάάδιο Σχολάάριο, τὸν Δοσίίθεο Ἱεροσολύύµμων, τὸν Κωνσταντῖνο Οἰκονόόµμου κ.λπ. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς νεωτέέρους, ὅπως τὸν Ἀρχιεπίίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόόστοµμο Παπαδόόπουλο καὶ πολλοὺς ἄλλους». Ὡς ὀγδόόη Οἰκουµμε- νικὴ Σύύνοδος χαρακτηρίίζεται καὶ ἀπὸ τὴν Σύύνοδο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀ- νατολῆς τοῦ 1848 (ἄρθρο 5, παρ. 11). Ἡ ἐν λόόγῳ Σύύνοδος ἀνακήήρυξε τὴν ἐν Κωνσταντινουπόόλει Σύύνοδο τοῦ 787 (περὶ τῆς τιµμητικῆς προσκυνήήσεως τῶν Ἁγίίων Εἰκόόνων) ὡς ἑβδόόµμη Οἰκουµμενικὴ Σύύνοδο. Ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ὅπως σηµμειώώνει ὁ Σεβ. ἅγιος Ναυπάάκτου, ἡ Ὀγδόόη Οἰκουµμενικὴ Σύύνοδος «ἀσχολήήθηκε µμὲ δύύο σοβαρὰ θέέµματα, ἤτοι τὸ filioque καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάάπα», τὰ ὁποῖα καὶ κατεδίίκασε. «Πρόόκειται γιὰ δύύο θέέµματα τὰ ὁποῖα ἀπασχολοῦν καὶ σήήµμερα τὴν Ἐκκλησίία µμας στοὺς θεολογικοὺς διαλόόγους. Τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάάπα εἶχε ἐκδηλωθεῖ ἀπὸ τοὺς προηγουµμέένους Πάάπες, ἐνῶ τὸ filioque εἶχε εἰσαχθῆ ἀπὸ τοὺς Φράάγκους µμὲ τὴν ἀντίίδραση καὶ τοῦ Πάάπα Ρώώµμης ἕως τὸ 1009, ἐνῶ τὸ ἔτος αὐτὸ εἰσήήχθη στὴν Ἐκκλησίία τῆς Ρώώµμης. Τὰ δύύο αὐτὰ σοβαρὰ θεολογικὰ ζητήήµματα εἶναι δόόγµματα τῶν Λατίίνων καὶ γιὰ µμᾶς εἶναι αἱρέέσεις...». Ὁ τονισµμὸς καὶ ἡ ἀπαίίτηση τοῦ πρωτείίου ἐξου- σίίας ἐκ µμέέρους τῶν παπῶν στὶς ἡµμέέρες µμας καὶ ἡ ἀκολουθήήσασα πλάάνη τοῦ ἀλαθήήτου ἀποτελοῦν κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόόποβιτς πτώώση παρόόµμοια µμὲ τὴν τοῦ Ἑωσφόόρου. Τὴν ἴδια πλάάνη διαφαίίνεται νὰ διακινδυνεύύουν σήήµμερα καὶ οἱ ἐν τῇ Νέέα Ρώώµμῃ θεολογοῦντες, ζηλώώσαντες ἐξουσίίαν ἐπὶ τῆς γῆς. Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόόλει Ἐνάάτη Οἰκουµμενικὴ Σύύνοδος τοῦ 1341-1351, εἶναι ὡσαύύτως οἰκουµμενικήή γιατίί, ὅπως λέέγει ὁ Σεβ. Γόόρτυνος κ. Ἰερεµμίίας, «(α) εἶχε ὡς ἀντικείίµμενο ἕνα σπουδαῖο θέέµμα, στὸ ὁποῖο συγκεφαλαιώώνεται ὅλη ἡ ὀρθόόδοξη θεολογίία καὶ πνευµματικόότητα καὶ στὸ ὁποῖο θέέµμα συγκρούύονται δύύο παραδόόσεις, ἡ ὀρθόόδοξη καὶ ἡ φραγκολεβαντίίνικη. (β)... ἀσχολήήθηκε µμὲ σοβαρὸ δογµματικὸ θέέµμα, τὸ ὁποῖο εἶναι συνέέχεια τῶν θεµμάάτων ποὺ ἀπασχόόλη- σαν τὴν ἀρχαίία Ἐκκλησίία. Τὸν 4 ο αἰ. οἱ ἅγιοι Πατέέρες ἀντιµμετώώπισαν τὴν αἵρε- ση τοῦ Ἀρείίου, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι ὁ Λόόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι κτίίσµμα. Καὶ ἡ Σύύνο- δος τοῦ 1351 στὴν Κωνσταντινούύπολη, γιὰ τὴν ὁποίία µμιλᾶµμε, ἀντιµμετώώπισε τὴν αἵρεση τοῦ Βαρλαάάµμ, ποὺ ἔλεγε ὅτι ἡ ἐνέέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι κτιστήή... (γ) 3

... ἀποδέέχθηκε τὶς ἀποφάάσεις τῶν προηγουµμέένων Συνόόδων, διόότι τεκµμηρίίωσε ὅλη τὴν διδασκαλίία ὅλων τῶν Ἁγίίων Πατέέρων τῆς Ἐκκλησίίας µμας..., διόότι στὸ «Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίίας», ποὺ ἐκφράάζει τὴν συνείίδηση τῆς Ἐκκλησίίας µμας γιὰ τὴν νίίκη καὶ τὸν θρίίαµμβο τῶν Ὀρθοδόόξων, οἱ Πατέέρες πρόόσθεσαν καὶ τὰ «κατὰ Βαρλαὰµμ καὶ Ἀκινδύύνου κεφάάλαια» τῆς Συνόόδου αὐτῆς. (δ)...ἀνέέπτυξε τὴν διδασκαλίία της ὁ θεούύµμενος πατὴρ ἅγιος Γρηγόόριος ὁ Παλαµμᾶς. Πραγµμα- τικὰ τὴν αὐθεντίία τῶν Οἰκουµμενικῶν Συνόόδων, ὅπως καὶ τῶν ἄλλων Συνόόδων, προσδίίδουν κυρίίως οἱ θεούύµμενοι καὶ θεοφόόροι ἅγιοι Πατέέρες, οἱ ὁποῖοι τὴν συγκροτοῦν». Ἡ ἁγίία Ἐνάάτη Οἰκουµμενικὴ Σύύνοδος ἀπεφάάνθη περίί: (α) Τῆς διακρίίσεως µμεταξύύ θείίας οὐσίίας καίί θείίας ἐνεργείίας, οἱ ὁποῖες διαφέέρουν µμεταξύύ τους εἰς τὸ ὅτι ἡ µμέέν θείία ἐνέέργεια µμετέέχεται καίί διαµμερίίζεται στούύς ἀξίίους πι- στούύς, ἐνῶ ἡ θείία οὐσίία εἶναι ἀµμέέθεκτος καίί ἀµμέέριστος καίί ἀνώώνυµμος, δη- λαδήή ἐντελῶς ὑπερώώνυµμος καίί ἀκατάάληπτος. (β) Περὶ τῆς θείίας ἐνεργείίας ὅτι εἶναι ἄκτιστη καὶ ὅτι αὐτὸ οὐδεµμίία σύύνθεση προκαλεῖ στόόν Θεόό. (δ) Περὶ τῆς θείίας καίί ἀκτίίστου ἐνεργείίας ὅτι ὀνοµμάάζεται ἀπόό τούύς ἁγίίους καίί Θεόό- της. (ε) Περὶ τῆς θείίας οὐσίίας καίί τῆς θείίας φυσικῆς ἐνεργείίας ὅτι εἶναι ἀ- χώώριστες. στ) Περὶ τοῦ Φωτὸς τῆς Μεταµμορφώώσεως τοῦ Κυρίίου ὅτι εἶναι ἄκτιστο. Ἐν συνόόψει, ἡ Ἐνάάτη Οἰκουµμενικήή Σύύνοδος (1341-1351) ἀπέέκρουσε θριαµμβευτικάά τίίς αἱρετικέές δοξασίίες τοῦ οὐνιτίίζοντος φιλοσόόφου Βαρλαάάµμ τοῦ Καλαβροῦ (καίί τῶν ὁµμοφρόόνων αὐτοῦ Ἀκινδύύνου καίί Νικηφόόρου Γρηγορᾶ), ὁ ὁποῖος διεκήήρυττε ὅτι µμέέ τόόν φιλοσοφικόό στοχασµμόό προχωρεῖ ἡ διάάνοια στήήν θεογνωσίία καίί στήήν ἀνάάπτυξη τῶν δογµμάάτων, καίί ὄχι µμέέ τήήν νοεράά προσευχήή καίί τόόν ἡσυχασµμὸ ἐν πνεύύµματι ταπεινώώσεως καίί µμετα- νοίίας, πούύ ἦταν ἡ βάάση τῆς διδασκαλίίας τοῦ ἁγίίου Γρηγορίίου τοῦ Παλαµμᾶ καίί τῶν ὁµμοφρόόνων του νηπτικῶν συνασκητῶν. Ὁ κυριώώτερος σκοπόός τοῦ ἡσυχασµμοῦ εἶναι ἡ µμυστικήή ἕνωση τοῦ ἀνθρώώπου µμέέ τόόν Θεόό, ἡ θέέωση, διάά τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείίας, τῆς µμετανοίίας καίί τῆς θείίας χάάριτος. Ὁ ἁρµμο- διώώτερος τρόόπος τοῦ ζῆν, γιάά τήήν πραγµμάάτωση τοῦ ὑψηλοῦ αὐτοῦ προορι- σµμοῦ εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς ἡσυχίίας. Ἐπειδήή µμέέ τόόν ἡσυχαστικόό βίίο ὁ ἄνθρω- πος διατελεῖ ἐν «διηνεκεῖ κοινωνίίᾳ πρόός τόόν Θεόό διάά τῆς ἀδιαλείίπτου προσευ- χῆς, καθαίίρων ἑαυτόόν τῶν παθῶν». Κατ αὐτόόν τόόν τρόόπο προσευχόόµμενος ὁ ἡσυχαστήής ἀφικνεῖται εἰς τήήν ἀνωτέέραν βαθµμίίδα τῆς ἡσυχίίας, ποὺ εἶναι ἡ θεωρίία, καὶ ἡ ὁποίία συνεπάάγεται τήήν θείία ἔλλαµμψη, τήήν θέέα τοῦ ἀκτίίστου Φωτόός. Τόό Φῶς αὐτόό φανερώώνεται καίί µμεταδίίδεται παράά τοῦ ἀϊδίίου Θεοῦ τοῖς ἀξίίοις, τῇ συνεργίίᾳ πάάντοτε τῆς θείίας Χάάριτος. 4

Ὁ χριστοφόόρος πατήήρ Γρηγόόριος Παλαµμᾶς ὑπεράάσπισε ἐν Συνόόδῳ τόό βίίωµμα τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόόντων ὡς τήήν ἐµμπειρίία τῆς Ἐκκλησίίας τοῦ Χριστοῦ, συµμπλήήρωσε δέέ καίί ὁλοκλήήρωσε τήήν διδασκαλίία περίί ἡσυχασµμοῦ τοῦ ὁσίίου Γρηγορίίου τοῦ Σιναΐτη (1255/56-1337). Ἡ διδασκαλίία του περίί Ἀκτίίστου Φωτόός καίί Ἡσυχασµμοῦ «ἀνυψώώθηκε εἰς δόόγµμα». Ἐν κατακλεῖδι, εὐελπιστοῦµμε ὅτι ὁ σπόόρος πούύ ἔσπειρε ὁ Σεβασµμιώώτα- τος Μητροπολίίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶµμ θάά καρποφορήήσει ἑκατονταπλα- σίίονα καρπόόν καίί σέέ προσεχῆ Σύύνοδο οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίίας τῆς Ἑλλάάδος καὶ τῶν ἄλλων ὁµμοδόόξων λαῶν τῇ ἐπιπνοίίᾳ τοῦ Ἁγίίου Πνεύύµματος θάά προχωρήήσουν καὶ στήήν συνοδικὴ ἀναγνώώριση τῶν Ὀγδόόης καίί Ἐνάάτης Οἰκουµμενικῶν Συνόόδων, διόότι διαφορετικὰ θὰ κοπεῖ ἡ ἀδιάάλει- πτος συνέέχεια καὶ ἑνόότητα τῆς Ὀρθοδόόξου θεολογίίας καὶ δογµματικῆς, ὁδη- γώώντας σὲ βαθὺ καὶ ἀγεφύύρωτο σχίίσµμα µμεταξὺ ἡµμῶν καὶ τῶν ἁγίίων καὶ θεοφόόρων Πατέέρων τῆς Ἐκκλησίίας µμας, δηλαδὴ µμεταξὺ ἡµμῶν καὶ τοῦ Χρι- στοῦ, ὅπως συνέέβη στοὺς Παπικοὺς καὶ πάάσης φύύσεως ἄλλους αἱρετικούύς. Ἡ ἀναγνώώριση δὲ τῶν Ὀγδόόης καὶ Ἐνάάτης ἁγίίων Οἰκουµμενικῶν Συνόόδων δέέον νάά συµμπεριληφθεῖ ὡς τὸ κύύριο καὶ καίίριο καὶ προεξάάρχον θέέµμα τῆς ὅποιας µμελλούύσης νὰ συνέέλθει Μεγάάλης Πανορθοδόόξου Συνόόδου. Διόότι ἡ Ὀρθόόδοξη Παράάδοση καὶ πανορθοδόόξως γίίνεται ἀποδεκτόό ἔχει ἀποδεχθεῖ ὅτι ἡ Ὀγδόόη καὶ Ἐνάάτη Οἰκουµμενικὲς Σύύνοδοι διαφορο- ποιοῦν ριζικὰ τὴν Ὀρθόόδοξη Ἐκκλησίία στὴν πατερικὴ συνέέχειάά της ἀπὸ τὸν «χριστιανισµμόό» τῆς Δύύσεως. Ἡ ὑπὸ τῶν οἰκουµμενιστῶν τοῦ Φαναρίίου καὶ τῶν µμετ αὐτῶν ὁµμοφρο- νούύντων µμεθοδευοµμέένη µμέέλλουσα νὰ συνέέλθει Πανορθόόδοξος Σύύνοδος τὸ 2016, ὅπως µμὲ σαφήήνεια διαζωγραφεῖται ἐκ τῶν προσυνοδικῶν πανορθοδόό- ξων διασκέέψεων αὐτῆς τῶν ὁποίίων τὰ θέέµματα, τὰ κείίµμενα καὶ τὰ πορίί- σµματα τηροῦνται καὶ διαφυλάάσσονται ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύύστῳ, ὅπως ἄλ- λωστε συµμβαίίνει µμὲ ὅλους τοὺς θεολογικοὺς διαλόόγους µμετὰ τῶν παπικῶν κ.ἄ. αἱρετικῶν, δηλαδὴ χωρὶς ἐπισταµμέένη ἐνηµμέέρωση τῶν συνόόδων καὶ πληρωµμάάτων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησίίων, ἄνευ συνοδικῆς διαγνώώµμης, δίίχως κἂν διατύύπωση συνοδικῶν προτάάσεων φοβούύµμεθα ὅτι ἀπεργάάζεται τὴν ἀποδοχὴ τῶν αἱρέέσεων τοῦ Παπισµμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισµμοῦ ὡς αὐθεντικῶν ἐκκλησιῶν! Ἐὰν ὄντως ἔτσι, ὅπως διαφαίίνεται, ἐξελιχθοῦν τὰ ἐκκλησιαστικάά µμας πράάγµματα, τόότε εὐχόόµμεθα νὰ µμὴ συνέέλθει ποτέέ! Ἐὰν ὅµμως συνέέλθει Πανορθόόδοξος Σύύνοδος, ἔστω καὶ χωρὶς αὐτὸ τὸν σκοπόό, ἀλλὰ δὲν ἀναγνωρίίσει τὶς Ὀγδόόη καὶ Ἐνάάτη Οἰκουµμενικὲς Συνόόδους ὡς οἰκουµμενικέές, τόότε θὰ εἶναι µμίία Οἰκουµμενιστικὴ Σύύνοδος. Θὰ εἶναι µμίία 5

ψευδοσύύνοδος, ὅπως ἡ σύύνοδος τῆς Φεράάρας- Φλωρεντίίας, ποὺ ἐπιβλήήθηκε ἀπὸ κάάποιους φιλοπαπικοὺς τῆς Ἀνατολῆς καὶ τοὺς παπικοὺς τῆς Δύύσεως, ὅπως καὶ σήήµμερα ἐπιχειρεῖται νὰ συµμβεῖ. Ἀλλὰ ὅπως τόότε ἡ ἐν Ἁγίίῳ Πνεύύ- µματι ἀντίίδραση καὶ ἀντίίσταση ἐλαχίίστων κορυφῶν τῆς Ἁγίίας Ὀρθοδοξίίας µμας, προεξάάρχοντος τοῦ ἁγίίου Μάάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, µμὲ τὴ συµμµμετοχὴ καὶ στήήριξη τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, κατάάφεραν νὰ ἀπορριφθεῖ καὶ νὰ χαρακτηρισθεῖ ψευδοσύύνοδος ἡ αἱρετικὴ καὶ ληστρικὴ σύύνοδος τῶν Φεράάρας- Φλωρεντίίας, ἔτσι καὶ σήήµμερα ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὡς ἡ διαχρο- νικὴ συνείίδηση τῆς Ἐκκλησίίας µμας θὰ ἀντιδράάσει καὶ θὰ ἀντισταθεῖ. Ἐπιθυµμίία ὅλων µμας πρέέπει νὰ εἶναι ἡ συνάάντησήή µμας στὴν ἑνόότητα τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόόλων καὶ τῶν Πατέέρων ὅλων τῶν αἰώώνων. Σὲ κάάθε ἄλλη περίίπτωση ἡ ὅποιας µμορφῆς «ἕνωση», θὰ εἶναι ψευδοέένωση, ποὺ θὰ καταστρέέφει καὶ θὰ διαστρέέφει καὶ θὰ ἀκυρώώνει κάάθε εἰλικρινὴ προσπάά- θεια πρὸς τὴν ἐν τῇ Ἀληθείίᾳ τοῦ Κυρίίου καὶ Θεοῦ µμας Ἰησοῦ Χριστοῦ σωτηρίία µμας. Ἀµμήήν. Γιάά τήή Σύύναξη Κληρικῶν καίί Μοναχῶν Ἀρχιµμ. Ἀθανάάσιος Ἀναστασίίου Προηγούύµμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώώρου Ἀρχιµμ. Σαράάντης Σαράάντος Ἐφηµμέέριος Ἱ. Ν. Κοιµμήήσεως Θεοτόόκου, Ἀµμαρούύσιον Ἀττικῆς Ἀρχιµμ. Γρηγόόριος Χατζηνικολάάου Καθηγούύµμενος Ἱ. Μ. Ἁγίίας Τριάάδος, Ἄνω Γατζέέας Βόόλου Γέέρων Εὐστράάτιος Ἱεροµμόόναχος Ἱ. Μ. Μεγίίστης Λαύύρας Ἁγ. Ὄρους Πρωτοπρ. Γεώώργιος Μεταλληνόός Ὁµμόότιµμος Καθηγητήής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστηµμίίου Ἀθηνῶν Πρωτοπρ. Θεόόδωρος Ζήήσης Ὁµμόότιµμος Καθηγητήής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστηµμίίου Θεσσαλονίίκης 6