PROJECT: ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ Στη σημερινή εποχή, οι κοινωνικές θέσεις που διαμορφώνονται στο πλαίσιο της σημερινής πολυπολιτισμικής κοινωνίας, μπορεί να είναι σχέσεις ισότιμης συνεργασίας ή αντίθετα σχέσεις άνισης μεταχείρισης διακρίσεων και προκαταλήψεων. Φαινόμενο που οικοδομείται τόσο από στερεότυπα όσο και από προκαταλήψεις είναι ο Ρατσισμός. Ορίζεται ως προκατάληψη μιας φυλετικής, εθνικής, κοινωνικής, θρησκευτικής κτλ ομάδας και εκδηλώνεται με την δυσμενή διάκριση, την περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό αυτής της ομάδας. Η ρατσιστική συμπεριφορά, είτε αυτή εκδηλώνεται σε επίπεδο ατόμων είτε σε επίπεδο θεσμών εμπεριέχει βία, φυσική ή συμβολική. ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ: 1) Αλλοδαποί και αλλόθρησκοι 2) Άτομα με αναπηρίες 3) Ηλικιακές διακρίσεις 4) Γυναίκες Ρατσισμός σε αλλοδαπούς και αλλόθρησκους
Πόσο σάπιο και μικρό μυαλό πρέπει να έχει κάποιος για να κάνει διακρίσεις ανάλογα με το χρώμα και την καταγωγή ενός ανθρώπου; Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει ξεκάθαρο, σε πόσο ακραίες καταστάσεις μπορεί να οδηγήσει ο ρατσισμός! Το πιο θλιβερό και ανατριχιαστικό είναι πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι κουνoύν καταφατικά τα κεφάλια τους σε ρατσιστικά συνθήματα του τύπου έξω οι ξένοι Ο ρατσισμός είναι αντίληψη τελείως αντίθετη με την χριστιανική πίστη. Ο Χριστιανισμός από τη φύση του, πάντα ήταν ένα κίνημα που έδινε έμφαση στην διεθνιστική διάσταση της κοινωνίας. Και όμως, υπάρχουν χριστιανοί που υιοθετούν ρατσιστικές συμπεριφορές. ΟΡΙΣΜΟΣ : Ρατσισμός είναι η αντίληψη που υποστηρίζει την ανωτερότητα μιας φυλής και αποβλέπει στη διατήρηση της καθαρότητάς της και στη κυριαρχία της έναντι των υπολοίπων. Δηλαδή ρατσισμός είναι να θεωρούμε κάποια άλλη ομάδα ανθρώπων ως κατώτερη ή ακόμη και άξια περιφρόνησης λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής.
* O θρησκευτικός ρατσισμός δηλαδή είναι η αντίληψη ότι μία θρησκεία είναι μόνη αληθινή και πρέπει να επικρατήσει έναντι των υπολοίπων. * Ο εθνικός ρατσισμός δηλαδή η αντίληψη ότι ένα έθνος είναι ανώτερο από τα άλλα. ΑΙΤΙΑ : Τα αίτια για τα οποία ο ρατσισμός εξακολουθεί να είναι πρόβλημα, παρόλο που οι αρνητικές εμπειρίες του παρελθόντος θα πρέπει να είχαν οδηγήσει τον άνθρωπο στην αντιμετώπιση του, είναι ποικίλα και λίγο πολύ γνωστά. Η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας και η πνευματική φτώχεια είναι ένα από τα σημαντικότερα αίτια του φαινομένου αυτού. Από τη στιγμή που τα άτομα δεν διδάσκονται την αξία της ισότητας της δικαιοσύνης της ειρήνης του σεβασμού είναι εύκολο να παρασυρθούν από ρατσιστικές αντιλήψεις. Άλλη μία αιτία είναι η κρίση των αξιών όπως η ανηθικότητα ο ανταγωνισμός η γενικότερη αμφισβήτηση των ανθρωπιστικών ιδανικών καλλιεργούν το μίσος στις ψυχές των ανθρώπων που πυροδοτεί τις μεταξύ τους σχέσεις. Η αίσθηση ανωτερότητας ή κατωτερότητας δημιουργεί το φθόνο και το μίσος στις ψυχές των ανθρώπων. Τα οικονομικά συμφέροντα είναι άλλη μια σημαντική αιτία. Για παράδειγμα ο φυλετικός ρατσισμός κατά των μαύρων δημιουργήθηκε για να δικαιολογήσει την εκμετάλλευση των λαών της Αφρικής από τους
λευκούς. Επιπλέον ο φανατισμός θρησκευτικός ή εθνικός είναι μια πολύ συνηθισμένη αιτία. Τέλος, οι τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος λόγω των μακραίωνων πολέμων ανάμεσα σε κάποιους λαούς, για παράδειγμα ο πόλεμος μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων για αιώνες έχει δημιουργήσει μια προκατάληψη μεταξύ μας. Το πρόβλημα μας αφορά όλους άμεσα και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητα και να εναντιωθούμε δυναμικά. Ο ρατσισμός είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει στις μέρες μας ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες. Υπάρχουν άνθρωποι που εκδηλώνουν έντονες ρατσιστικές συμπεριφορές όμως υπάρχουν και σημαντικές φυσιογνωμίες του παρελθόντος που πρέπει να αναφερθούν εν λόγω του μεγάλου αγώνα τους για την εξάλειψη του φαινομένου. Δύο από αυτές τις φυσιογνωμίες είναι ο Νέλσον Μαντέλα και ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ : Αρκεί να θυμηθούμε μερικά πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα από την ιστορία: οι δούλοι στην αρχαιότητα θεωρούνταν πράγμα και τ αφεντικά τους μπορούσαν να τους χρησιμοποιήσουν κατά το δοκούν. Οι Σπαρτιάτες έριχναν στον Καιάδα τα ανάπηρα και καχεκτικά παιδιά, γιατί δεν θα «χαλούσαν» την εικόνα του ανίκητου στρατού τους. Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η γνωστή αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων περί της ανωτερότητας τους σε σχέση με τους άλλους λαούς που εκφραζόταν με τη ρήση «πας μη Έλλην βάρβαρος». Η στάση τους αυτή συνδέεται οπωσδήποτε με την ιδιαίτερη οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ανάπτυξη της εποχής, η οποία τους έκανε να υπερέχουν έναντι των άλλων γειτονικών λαών. Αυτή τη στενή σχέση συνθηκών εποχής με εκδηλώσεις ρατσισμού επιβεβαιώνεται και από
άλλα ιστορικά παραδείγματα. Για παράδειγμα, οι σκληροί και βίαιοι διωγμοί των χριστιανών από τους ειδωλολάτρες, κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, όπως επίσης, λίγο αργότερα, των αιρετικών και των εθνικών από τους χριστιανούς,, ήταν απότοκος των συνθηκών της κάθε εποχής. Μπορούμε επίσης να αναφέρουμε την επαίσχυντη εκμετάλλευση των ιθαγενών (Ινδιάνων, Αφρικανών κ.λπ) από τους αποικιοκράτες, που τους αντιμετώπισαν ρατσιστικά και εφάρμοσαν σκληρότατες πρακτικές εναντίον τους. Από τα παραδείγματα, λοιπόν, αυτά, αλλά και πολλά άλλα, μπορούμε να καταλήξουμε γενικά στο συμπέρασμα ότι ο ρατσισμός, ιστορικά, εμφανίζεται ως ένα ιδεολόγημα για να «δικαιολογήσουν», να εδραιώσουν και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους οι εκάστοτε «ισχυροί». ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ : Ο ρατσισμός είναι κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο που δε συμβιβάζεται ούτε με τα δικαιώματα που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος στα δημοκρατικά πολιτεύματα ούτε με τη Χριστιανική ηθική. Το πιο σοβαρό όμως πρόβλημα είναι ότι την ιδεολογία του ρατσισμού την ακολουθούν ομάδες που τις διακρίνει ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία. Αυτό εγκυμονεί πολλούς κινδύνους για μια κοινωνία και ένα έθνος. Τα εμφανή αποτελέσματα του είναι οι έντονες διακρίσεις, η εκμετάλλευση κοινωνικών ομάδων, ο διχασμός και
οι αναταραχές. Ο ρατσισμός προσπαθεί να αποδείξει ότι η πρόσφυγες είναι δειλοί, παράσιτα, ανίκανοι να ζήσουν τη ζωή τους και άρα άφησαν τις χώρες τους και ήρθανε στη δική μας για να καταναλώσουν τους πόρους μας χωρίς κόπο. Και εξαιτίας όλων αυτών αυξάνουν την ανεργία, προκαλούν προβλήματα στο σύστημα κοινωνικής ασφάλειας και γενικότερα προκαλούν διάφορες κοινωνικές αναταραχές, γίνονται κακό παράδειγμα για την κοινωνία στελεχώνουν ομάδες διακίνησης ναρκωτικών και λαθρομεταναστών. Λόγω του ρατσισμού ευδοκιμεί ο πόλεμος αντί της ειρήνης, η βία αντί της γαλήνης, η ξενοφοβία αντί της γόνιμης αλληλεπίδρασης των λαών. Ο ρατσισμός δημιουργεί απρόβλεπτους κινδύνους για μία κοινωνία, για ένα έθνος επειδή οι έντονες διακρίσεις μπορεί να οδηγήσουν σε εκμετάλλευση κοινωνικών ομάδων και σε διχασμό της κοινωνίας. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ
Με την παιδεία, με την μελέτη της ιστορίας της κοινωνιολογίας αλλά και της βιολογίας οι άνθρωποι δε θα πέφτουν θύματα του ρατσισμού και θα είναι σε θέση επιχειρηματολογώντας να αποδεικνύουν πως οι ρατσιστικές αντιλήψεις είναι αβάσιμες και πως η ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους είναι αδιαμφισβήτητη. Με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι θα μπορέσουν πλέον να κατανοήσουν πως κάθε λαός έχει τη δική του συνεισφορά στην ανάπτυξη του πολιτισμού. Επιτέλους θα αποκτήσουν ευαισθησία σε θέματα ελευθερίας, δημοκρατίας αλλά και δικαιοσύνης. Έτσι πιστεύοντας σε αυτές τις αξίες οι άνθρωποι δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ ρατσιστές. Τέλος, πρέπει να παραμερίσουν τον εγωισμό τους και να κατανοήσουν πως κάθε άνθρωπος, κάθε φυλή και κάθε έθνος έχει κάτι ξεχωριστό, ιδιαίτερο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παραβιάσει την ιδιαιτερότητα αυτή. Για την ισότητα των ανθρώπων έγιναν πολλοί αγώνες και κερδήθηκαν αναμφισβήτητες νίκες όμως τα φαινόμενα
ρατσισμού συνεχώς αναβιώνουν και δείχνουν πως το αίτημα για ισότιμες σχέσεις ανθρώπων και λαών για σχέσεις χωρίς διακρίσεις και αδικίες παραμένει πάντα ανοιχτό και επίκαιρο. Είναι καιρός να ευαισθητοποιηθούμε, να βοηθήσουμε έμπρακτα και να δράσουμε όλοι γρήγορα, ώστε να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση του ρατσισμού και την εξάλειψή του. Η νέα γενιά θα πρέπει να βοηθήσει όσο μπορεί για να γίνει σωστό παράδειγμα για όλους. Είναι υποχρέωσή μας να βοηθήσουμε έτσι ώστε κάθε άνθρωπος να ζει ελεύθερος σε μία κοινωνία που δε θα υπάρχουν διακρίσεις και ο ρατσισμός. Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα γιατί όλοι είναι ίσοι. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε στον περίφημο λόγο του : έχω ένα όνειρο ότι κάποια μέρα τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν σε μία χώρα όπου δε θα κρίνονται από την απόχρωση του δέρματός τους αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους. Ότι μία μέρα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια θα μπορούν να ενώσουν τα χέρια τους μαζί με τα λευκά παιδιά σαν αδέρφια. Εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει πικρά δεν είναι τόσο η σκληρότητα και οι αδικίες
των κακών ανθρώπων όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών. Dream Team..!! ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ Οι άνθρωποι με αναπηρία αποτελούν το 13% του πληθυσμού και συμμετέχουν ενεργά στην κοινωνία. Οποιοδήποτε παιδί ή ενήλικας, που χρειάζεται ειδική πολύπλευρη στήριξη και μέριμνα για να βιώνει μια κανονική ζωή, εντάσσεται στα άτομα με αναπηρία. Οι συνάνθρωποί μας που πάσχουν από σωματικές αναπηρίες, από τύφλωση, από διαβήτη, από σκλήρυνση κατά πλάκας, από προβλήματα ακοής, από άσθμα, από δυσλεξία, από σύνδρομο ντάουν, από αυτισμό καθώς και τα άτομα που έχουν κάποιο επίπεδο νοητικής καθυστέρησης περιλαμβάνονται στα άτομα με αναπηρία.
Οι συμπολίτες μας με αναπηρία νιώθουν την ανάγκη για κοινωνικοποίηση όπως όλοι μας! Οφείλουμε συλλογικά να τους ενισχύουμε, να τους στηρίζουμε αλλά σε καμία περίπτωση να τους λυπόμαστε. Τους ανθρώπους αυτούς πρέπει να τους κοιτάζουμε στα μάτια σαν ισότιμα μέλη της κοινωνίας και όχι να τους περιφρονούμε. Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτο συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολιτισμένης κοινωνίας. Προβλήματα υπάρχουν πολλά... Η ανεργία σε συνδυασμό με τον κοινωνικό αποκλεισμό και την ελλειπή εκπαιδευτική κατάρτιση οδηγούν τους ανθρώπους με αναπηρία σε φτώχεια και περιθωριοποίηση. Η προσβασιμότητα είναι ένας άλλος Γολγοθάς που έχουν να αντιμετωπίσουν. Δημόσια κτήρια, νοσοκομεία, δημαρχεία, πεζοδρόμια, αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες στερούνται υποδομών για να καλύψουν την πρόσβαση αυτών των ατόμων. Επίσης μετά από έρευνα αποδείχθηκε ότι μόνο το 2% των Ελληνικών ιστοσελίδων είναι κατάλληλες για άτομα με ειδικές ανάγκες, πόσες άραγε κατάλληλες ιστοσελίδες του Ελληνικού δημοσίου υπάρχουν για τα άτομα αυτά; Ο ρατσισμός προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες γνωρισε έξαρση από τη στιγμή που
δημιουργήθηκαν τα στερεότυπα και προκαταλήψεις σχετικά με το διαφορετικό. Κατά το πρώτο μισό του 20 ου αιώνα η Ελληνική Πολιτεία δεν έδειξε μέριμνα για τα άτομα με σωματική αναπηρία. Η ευαισθητοποίησή της σ αυτό το ζήτημα ξεκίνησε με το τέλος σχεδόν του πρώτου μισού του αιώνα. Κρίνεται βέβαια σκόπιμο να σημειωθεί ότι επρόκειτο για μια ταραχώδη περίοδο, ενώ τα στατιστικά στοιχεία που ανέδειξαν το διαμέτρημα του ζητήματος,άρχισαν να αξιολογούνται αρκετά αργά. Οτιδήποτε πρωτοβουλίες αναπτύχθηκαν είχαν ως αφετηρία ιδιώτες και το αποτέλεσμα τους ήταν η ίδρυση ιδρυμάτων. Τα ιδρύματα αυτά παρείχαν στα άτομα με φυσική υστέρηση, προστασία, εκπαίδευση και περίθαλψη ενώ αργότερα και επαγγελματική κατάρτιση. Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει σύνηθες φαινόμενο η αντιμετώπιση διαφόρων κοινωνικών ομάδων με βάση διακρίσεις και προκαταλήψεις, οι οποίες είναι τις περισσότερες φορές αβάσιμες. Δυστυχώς, το φαινόμενο αυτό εντοπίζεται σε μεγάλο βαθμό και στη χώρα μας. Δηλαδή, πολλά άτομα λόγω της διαφορετικότητάς τους, είτε αυτή υφίσταται σε εθνικό, φυλετικό, θρησκευτικό επίπεδο είτε οφείλεται σε λόγους υγείας(όπως τα άτομα με αναπηρία), αντιμετωπίζουν άδικη προς το πρόσωπό τους συμπεριφορά στην εκπαίδευση,
στην επαγγελματική και κοινωνική τους συμβίωση με τους άλλους. Μια τέτοια ομάδα, όπως προαναφέρθηκε, είναι τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Σήμερα στην ευρωπαϊκή ένωση ο αριθμός των ατόμων που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα αναπηρίας ξεπερνά τα πενήντα εκατομμύρια. Δηλαδή, δεν πρόκειται για κάποιο μεμονωμένο φαινόμενο. Στη κοινωνική τους ζωή τα άτομα αυτά αντιμετωπίζουν καθημερινά τον παραγκωνισμό και την απομόνωση από τα άλλα «φυσιολογικά» άτομα. Πέφτουν θύματα προκαταλήψεων λόγω κάποιας σωματικής αναπηρίας για την οποία δεν φέρουν καμία ευθύνη, αφού είτε την έχουν κληρονομήσει είτε είχαν κάποιο ατύχημα. Και από τη στιγμή που εμείς αδιαφορούμε καταπατείται το δικαίωμά τους στην κοινωνική προστασία. Ένας άλλος τομέας στον οποίο παρατηρούνται μεροληπτικές συμπεριφορές σε βάρος των ατόμων αυτών είναι ο επαγγελματικός, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα όπου στη χώρα μας η νομοθεσία δεν είναι το ίδιο αυστηρή όσο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πολλοί εργοδότες, λοιπόν, απορρίπτουν άτομα με ειδικές ανάγκες τα οποία αναζητούν εργασία, αν και πολλές φορές αυτά μπορεί να υπερτερούν σε ικανότητες σε σχέση με τους συναδέλφους τους. Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι το ότι δεν τους συμφέρει
οικονομικά να έχουν στις επιχειρήσεις τους άτομα τα οποία δικαιούνται ειδικές άδειες για ιατρικές εξετάσεις, μειωμένο ωράριο, κτλ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα άτομα με ειδικές ανάγκες (Α.μ.Ε.Α.) να είναι η κοινωνική ομάδα με το υψηλότερο δείκτη ανεργίας και με το χαμηλότερο εισόδημα, γεγονός που σύμφωνα με τον «Οργανισμό Ατόμων με Αναπηρία» καταπατεί το δικαίωμά τους για ίση μεταχείριση στον επαγγελματικό τομέα και στα καθημερινά αγαθά, αλλά και στην ισονομία. Ακόμα, χωρίς αυτό να αποτελεί τον κανόνα, αλλά ούτε και την εξαίρεσή του, διακρίσεις παρατηρούνται και στην εκπαίδευση. Αυτές είναι συνήθως έμμεσες και προκαλούνται λόγω έλλειψης ειδικών υποδομών (π.χ. ράμπες, ασανσέρ, κτλ.) στα σχολεία που στερούν τα παιδιά από τη συμμετοχή τους σε διάφορες σχολικές δραστηριότητες και τη χρήση εργαστηριακών υποδομών οι οποίες μπορεί να βρίσκονται στο δεύτερο όροφο και όχι στο ισόγειο. Παρόλα αυτά, μερικές φορές, ορισμένοι καθηγητές παραγκωνίζουν τέτοια παιδιά επειδή χρειάζονται ειδικότερη μεταχείριση και προσπάθεια από αυτούς και ασχολούνται με τα υπόλοιπα παιδιά, στερώντας τους έτσι το δικαίωμα στην ισότιμη εκπαίδευση και στη συμμετοχή στην κοινωνία της πληροφορίας.
Σαν να μην έφταναν αυτά, τα Α.μ.Ε.Α. αντιμετωπίζουν δυσκολίες και στη μετακίνησή τους. Από τη στιγμή που το εισόδημά τους απαγορεύει τις περισσότερες φορές την αγορά ειδικού οχήματος, πρέπει να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δυστυχώς, όμως, και εδώ οι ειδικές θέσεις για άτομα με αναπηρία είναι ελάχιστες και συχνά κατειλημμένες από άλλους. Ακόμα, όμως, και όταν αγοράζουν κάποιο αυτοκίνητο, η ασυνείδητη συμπεριφορά οδηγών, οι οποίοι σταθμεύουν τα αυτοκίνητά τους στις ειδικές για ανάπηρους θέσεις ή πάνω στις ράμπες που υπάρχουν στα πεζοδρόμια (ελάχιστες και αυτές), κάνουν πολύ δύσκολη τη μετακίνησή τους. Ας αφήσουμε, όμως, τη μετακίνηση στους δόμους. Οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες και νοσοκομεία, στεγάζονται σε κτίρια στα οποία δεν υπάρχουν οι προαναφερθείσες υποδομές, δυσκολεύοντας την πρόσβαση εκεί από τα Α.μ.Ε.Α. Έτσι, για άλλη μια φορά καταπατείται το δικαίωμα των αναπήρων στην εύκολη μετακίνηση και ισότιμη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ένα από τα πιο διαδεδομένα αίτια του ρατσισμού είναι η πνευματική ένδεια και τα προσωπικά συμπλέγματα. Όπως και η κρίση αξιών,η ηθική χαλάρωση αλλά και η ενίσχυση του απ` το ατομικιστικό πνεύμα της εποχής μας.επίσης και οι προκαταλήψεις και τα
στερεότυπα αλλά και οι πολιτικές σκοπιμότητες (π.χ. επεκτατικές βλέψεις Χίτλερ).Επίσης η ρίση φορέων αγωγής και η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδεία όπως και τα αρνητικά πρότυπα απ τα ΜΜΕ (ανώτερος απ` τους άλλους ). Οι πολιτικοί εντείνουν τον κομματικό και τον πολιτικό ρατσισμό, υψώνουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους πολίτες, ώστε τους μετατρέπουν σε φανατικούς οπαδούς (ψηφοθηρικοί λόγοι, ωφελιμιστικό πνεύμα). Τροφοδοτείται από τη γενικότερη οικονομική κρίση (ανεργία, ανισοκατανομή πλούτου), και συχνά, εμφανίζεται να εξαρτάται απ την αθρόα εισβολή μεταναστών ειδικά αν είναι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες,εντονότερα σήμερα, όπου μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης, το φαινόμενο της μετανάστευσης παρουσιάζεται έντονο. Επίσης καταστάσεις ή αντιλήψεις που διαμορφώνονται μέσα από την ανάμνηση ιστορικών προκαλυπτικών γεγονότων. Η αποξένωση και η ανωνυμία της ζωής στις πόλεις ευνοούν την εμφάνιση φαινομένων κοινωνικής νοσηρότητας όπως ο ρατσισμός, γιατί δεν υπάρχει κοινωνική συνείδηση και αλληλοσεβασμός. Από τα πιο σημαντικά επίσης είναι αδικία και ανισότητα είναι φαινόμενα που σήμερα γνωρίζουν έξαρση, δημιουργούν εντάσεις και
αντιδράσεις και εντείνουν τον κοινωνικό ρατσισμό. Οι Συνέπειες του ρατσισμού δυστυχώς είναι αρκετές.οι σημαντικότερες είναι οι ανισότητες στην εκπαίδευση η εύκολη και η χειραγώγηση των θυμάτων του ρατσισμού. Αλλά και η εκμετάλλευση, παραβιάσεις, σκανδαλώδεις ενέργειες, υποκρισία. Η Βία, η εγκληματικότητα, η απουσία υγιούς δημοκρατίας λόγω έλλειψης ίσων ευκαιριών για διάλογο, η συμμετοχή στα κοινά και πολυφωνία. Αλλά και η ανασφάλεια και το άγχος (για τα θύματα του ρατσισμού). Δε συμβάλλουν όλοι στο βαθμό που θα μπορούσαν στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Η κοινωνία δεν αξιοποιεί εξολοκλήρου το δημιουργικό της δυναμικό Απουσία συνεργασίας, αλληλεγγύης και κοινωνικοπολιτικής συνείδησης -έλλειψη ανθρωπισμού. Επίσης και η διεύρυνση χάσματος μεταξύ αναπτυγμένων χωρών και μη («κοινωνία δύο τρίτων»),οι μειονότητες που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης κ.λπ. Οι παραπάνω συνθήκες αναγκάζουν σήμερα περισσότερα από διακόσιες χιλιάδες Α.μ.Ε.Α να καταφεύγουν σε ιδρύματα, στερώντας τους έτσι την άσκηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, όπως είναι και η αυτόνομη διαβίωση στην κοινωνία. Το δικαίωμα αυτό καταπατείται και στην
Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του «Οργανισμού Ατόμων με Αναπηρία» (www.disabled.gr) δεν υφίσταται η ελεύθερη μετακίνηση των Α.μ.Ε.Α στις χώρες της Ε.Ε. λόγω παράλογων νομοθετικών εμποδίων που εμποδίζουν την έξοδό τους από την χώρα μόνιμης κατοικίας του. Όλα τα παραπάνω φαινόμενα είναι λυπηρά και γι αυτό πρέπει να βρεθούν και να δοθούν λύσεις στο μείζον αυτό θέμα των προκαταλήψεων εναντίον των Α.μ.Ε.Α Οι Τρόποι αντιμετώπισης ρατσισμού εξαρτάται από πολλούς φορείς. Απ το άτομο Ευαισθησία, κατανόηση, ανεκτικότητα και σεβασμός στο διαφορετικό. Αυτοκριτική για να οδηγηθούμε στην αυτογνωσία και να συνειδητοποιήσουμε την ισοτιμία μας με τους άλλους. Διάλογος, άνοιγμα προς το συνάνθρωπο, δεκτικότητα και καταδεκτικότητα, απλότητα, σεμνότητα, περιορισμός έπαρσης και αλαζονείας, χαρακτηριστικά που θριαμβεύουν σήμερα. Κοινωνική συνείδηση, αλληλεγγύη, βαθιά αίσθηση ανθρωπιάς. Απαλλαγή από
προκαταλήψεις και εμπάθεια. Συνειδητοποίηση του προβλήματος που αναβιώνει στην εποχή μας. Ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες οφείλουμε να επιστρέψουμε στις παραδοσιακές αξίες μας του μέτρου, της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού, της ολυμπιακής ιδέας κ.λπ., που θα μας ανυψώσουν ηθικοπνευματικά και θα μας υπενθυμίσουν τη χαμένη μας ευαισθησία. Οικογένεια Η καλλιέργεια σεβασμού προς το διαφορετικό είναι το πρώτο που πρέπει να μαθαίνουμε. Όπως και η απαλλαγή από προκαταλήψεις και στερεότυπα και μετάδοση αξιών και υψηλού ήθους. Απαραίτητος είναι ο διάλογος με τα παιδιά με σκοπό τη μύηση στην ιδέα των πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Προσωπικό παράδειγμα γονέων με υπεύθυνη ανθρωπιστική συμπεριφορά και κοινωνική συνείδηση, γιατί τα παιδιά μιμούνται τη στάση των γονέων. Κράτος Υγιής Δημοκρατία. Κατάλληλο ήθοςύφος πολιτικής ηγεσίας ώστε να μην καλλιεργούν οι ίδιοι οι ηγέτες ρατσιστικές τάσεις στους πολίτες. Ενίσχυση κράτους πρόνοιας ίσες ευκαιρίες πρόσβασης σε παιδεία, περίθαλψη, ασφάλιση κ.λπ. Εξασφάλιση καλών συνθηκών εργασίας με πνεύμα ισοτιμίας για όλους τους πολίτες. Ίσες ευκαιρίες για συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, την τοπική αυτοδιοίκηση κλπ. Σχολείο Ανθρωπιστική παιδεία - απαλλαγή του σχολείο από το μανδύα του προπαρασκευαστικού
σταδίου για το πανεπιστήμιο. Καταλυτικός ο ρόλος του δασκάλου που μπορεί να εμπνεύσει τους μαθητές και να τους προσανατολίσει προς τα υψηλά ανθρωπιστικά ιδεώδη της ισοτιμίας, της συναδέλφωσης και της ουσιαστικής δημοκρατίας. Περισσότερες πολιτιστικές εκδηλώσεις στο σχολείο με θέμα την υγιή αντιμετώπιση των ξένων. ΜΜΕ Ειδικές εκπομπές με αντιρατσιστικό περιεχόμενο και απαραίτητος είναι ο ποιοτικός έλεγχος αυτών των εκπομπών. Είναι γεγονός, ότι παρόλο που η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πρόοδο της τεχνολογίας, της ιατρικής, της επιστήμης, εντούτοις, οι άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν προκαταλήψεις και αυτό συμβαίνει λόγω της φοβίας που υπάρχει μέσα τους για οτιδήποτε το διαφορετικό. Όσο αφορά τους ανθρώπους με αναπηρίες, πολλές φορές, γίνονται θύματα από την ίδια την κοινωνία. Για παράδειγμα, αν δούμε ένα άνθρωπο σε αναπηρικό καροτσάκι, τυφλό ή κωφό, τον λυπόμαστε, και αυτό συμβαίνει γιατί φοβόμαστε να πάθουμε και εμείς το ίδιο. Όμως έχει αναρωτηθεί
κανείς αν οι ανάπηροι είναι για λύπηση? Δεν θέλουν οίκτο, αλλά κατανόηση και ίσα δικαιώματα κάτι που πολλές φορές η κοινωνία αδυνατεί να καταλάβει. Εξου και τα διάφορα πανηγύρια που διοργανώνονται από ιδιωτικούς φορείς εις το όνομα της "αγάπης". Ναι έχει και τα θετικά του, η είσπραξη χρημάτων, γιατί καλύπτει τα κενά της κοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης. Παρόλα αυτά, αυτή η λεγόμενη αγάπη δεν είναι τίποτα άλλο από μια σκέττη επίδειξη. Και ναι είναι επίδειξη, γιατί όταν ο ανάπηρος φωνάζει για ίσα δικαιώματα κανείς δεν τον λαμβάνει υπόψη. Ο ανάπηρος, δεν ζητάει λεφτά, ζητά ίση μεταχείριση και σωστή πολιτική από το κράτος και από κοινωνία. Είναι δυνατόν να μιλάμε για "αγάπη", όταν κάποιοι παρκάρουν στο χώρο στάθμευσης για τους ανάπηρους ή όταν κλείνουμε την ειδική γράμμωση για τους τυφλούς στα πεζοδρόμια απλά αδιαφορούμε? Είναι δυνατόν να μιλάμε για "αγάπη", όταν δεν μπορούν να διακινηθούν ούτε μέσα στην ίδια τους την πόλη για μια απλή βόλτα, επειδή ο δήμος τοποθέτησε γλάστρες στα πεζοδρόμια? Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία είναι η γραφειοκρατία. Το ίδιο το κράτος ζητάει από τα άτομα αυτά την επανεξέτασή τους κάθε 5 χρόνια λες και υπάρχει η περίπτωση ίασής τους. Έτσι ταλαιπωρούνται πιο πολύ ψυχικά παρά σωματικά όταν αντικρίζουν ένα
απέραντο χάος δημοσίων υπηρεσιών. Κάθε φορά οφείλουν να προσκομίζουν ένα σωρό πιστοποιητικά και τους στέλνουν σε διάφορες επιτροπές πιστοποίησης. Γιατί όλα αυτά; Για να επαληθεύσουν το αυτονόητο; Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πίσω σε τέτοια θέματα και ναι είναι ένα θέμα που πολλοί αποφεύγουν να συζητήσουν εδώ στην Ελλάδα έιτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω καθαρά εγωιστικής συμπεριφοράς. Θεωρώ πως αν γίνεται καθημερινή ενημέρωση για θέματα αναπηρίας και προβλημάτων, τότε θα αλλάξει και η νοοτροπία του κόσμου. Κάθε φορά που μιλάμε για «άτομα με ειδικές ανάγκες» εκείνο που φανερώνεται είναι το ηθικό, αισθητικό, πολιτισμικό σύστημα αξιών που θεμελιώνει την κοινωνία μας. Η Κίνηση Πολιτών Κατά του Ρατσισμού επιχείρησε σε ένα εξαιρετικό τριήμερο που διοργάνωσε με θέμα «Ο πολιτισμός κατά του ρατσισμού» να μιλήσει με το δικό της τρόπο για τα ζωτικά αυτά ζητήματα. Παραδομένοι καθώς είμαστε στην ηγεμονία του κανονικού, όταν αναφερόμαστε στον ανάπηρο, είναι συνήθως μέσα από μια εικόνα ελλειμματικότητας. Όχι διαφορετικός αλλά κατώτερος. Άλλος. Εξώκοσμος. Η τηλεόραση αναπαράγει και εντείνει τα στερεότυπα. Το άτομο με ειδικές ανάγκες προβάλλει σαν ένα ανυπεράσπιστο παιδί που, όταν δεν το αγνοούμε, πρέπει να το προστατεύσουμε ή να το
δαιμονοποιήσουμε. Οίκτος, απαξίωση, απώθηση, άρνηση. Αρνούμενοι τον ανάπηρο, είναι σαν να απομακρύνουμε από τον ορίζοντά μας την έλλειψη, το γήρας, τη φθορά. Ασυνείδητα είναι σαν να καθησυχάζουμε τον εαυτό μας «εμείς είμαστε πλήρεις, αψεγάδιαστοι». Ο μεγαλύτερος δεσμός των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες και οποιαδήποτε άλλη ανπηρία είναι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Βασικός Στόχος αυτών των αγώνων είναι η διεύρυνση του Παραολυμπιακού κινήματος όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο και στα πλαίσια αυτά, δίνει κίνητρα, προκειμένου να παρακινήσει και να ενθαρρύνει άτομα με αναπηρία και ιδιαίτερα επιθυμεί να δώσει τη δυνατότητα σε αθλητές με αναπηρία να καταφέρουν να φτάσουν σε κορυφαίες επιδόσεις και μέσα από τις διακρίσεις τους να εμπνεύσουν και να ενθουσιάσουν όλο τον κόσμο. Ξεκινώντας από τον αθλητισμό αποκατάστασης μέχρι τον κορυφαίο αθλητισμό, η Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή επιθυμεί να προσφέρει ευκαιρίες σε άτομα με αναπηρία να φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους, να πετύχουν να αυτοπροσδιοριστούν μέσα από τον αθλητισμό και πάνω απ όλα να νιώσουν τη χαρά του αθλητισμού. Μέσα από τη διαδικασία αυτή συμβάλλει δυναμικά στην κοινωνικοποίηση και ισότιμη ενσωμάτωση στην κοινωνία των ατόμων με αναπηρία μέσα από τον αθλητισμό αλλά και την πλήρη αποδοχή και ισότιμη αντιμετώπιση από την κοινωνία. α νέους
ανθρώπους, να συμμετέχουν ενεργά στον αθλητισμό. Υπάρχουν όμως αποδράσεις που ίσως δεν τις γνωρίζετε...τα άτομα με ειδικές ανάγκες μπορούν να βλέπουν μέσα από τα μάτια του αλόγου και να τρέχουν με τα πόδια του. Τα άλογα έχουν μια ηρεμιστική επίδραση, που βοηθά τους ανθρώπους να σταματούν να καθηλώνονται σε γεγονότα του παρελθόντος και τους ωθεί να κοιτάζουν το μέλλον με αισιοδοξία. Η αξία της έφιππης άσκησης και ιππασίας στην ύπαιθρο για άτομα με αναπηρία ήταν γνωστή στους Έλληνες από τον 5ο αιώνα π.χ., ενώ στην σύγχρονη εποχή μας, το πρόγραμμα θεραπευτικής ιππασίας ξεκίνησε το 1983, με πρωτοβουλία της AideenLewis και με μια ομάδα παιδιών της Εταιρίας Προστασίας Σπαστικών στον ιππικό όμιλο Βαρυπόμπης. Η θεραπευτική ιππασία είναι μια δραστηριότητα που συνδυάζει τη θεραπεία με την εκπαίδευση, την άθληση και την ψυχαγωγία. Απευθύνεται σε άτομα με νοητικές, σωματικές, μαθησιακές,
νευρολογικές ή ψυχολογικές δυσκολίες. Τα οφέλη από μια τέτοια κινητοποίηση μπορεί να είναι τεράστια τόσο για την κοινωνία όσο και για την οικονομία και τον πολιτισμό. Με την επίλυση του προβλήματος των διακρίσεων σε βάρος των Α.μ.Ε.Α. μπορεί να διασφαλιστεί η συνοχή της κοινωνίας, αφού με τη σειρά της διασφαλίζεται και η αρμονική συμβίωση όλων των πολιτών, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει στην τεχνολογική, οικονομική και πνευματική πρόοδο. Επίσης, μπορεί να ωφεληθεί και η ελληνική οικονομία, αφού με τις ισότιμες ευκαιρίες στον τομέα της εργασίας θα μειωθεί ο υψηλός δείκτης ανεργίας των Α.μ.Ε.Α., θα αυξηθεί το κατά κεφαλήν εισόδημα και, ίσως, και η παραγωγικότητα αφού, όπως, έχει ήδη αναφερθεί, πολλές φορές τα άτομα που παραγκωνίζονται είναι αποδοτικότερα. Εν τέλει, θα μπορέσουμε να ονομαζόμαστε μια πολιτισμένη κοινωνία, αφού βασική προϋπόθεση για να ονομάζεται μια κοινωνία πολιτισμένη είναι το να διασφαλίζει την ισότητα μεταξύ των μελών της. Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, στον αιώνα της τεχνολογικής ανάπτυξης, στην εποχή της πληροφορικής. Γι αυτό το λόγο δεν πρέπει να αφήνουμε παράλογες προκαταλήψεις να μας επηρεάζουν, γιατί το μόνο που κάνουν είναι να μας γυρίζουν πολλά χρόνια, ίσως και αιώνες, πίσω
και είναι κρίμα να ακυρώνουμε όσα με τόσους αγώνες έχουμε κερδίσει, όπως είναι η ισονομία.