Προγραµµατική Περίοδος 2007 2013 Ε.Π. Διοικητική Μεταρρύθµιση Επιτελική Σύνοψη Αθήνα, Nοέµβριος 2007
Ι. ΑΝΑΛΥΣΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ Τα διαθέσιµα στατιστικά στοιχεία για το σύνολο του ανθρώπινου δυναµικού της Δηµόσιας Διοίκησης προσδιορίζουν τον αριθµό των δηµοσίων υπαλλήλων στους 362.937 για το 2004 (Δηµόσιες Υπηρεσίες 25%, ΝΠΔΔ 32%, Αυτοδιοίκηση 19%, ΚΝΠΙΔ 23%. Τα κύρια χαρακτηριστικά του ανθρώπινου δυναµικού της Δηµόσιας Διοίκησης όπως προκύπτουν από τα διαθέσιµα στατιστικά στοιχεία συνοψίζονται στα κάτωθι: - Τάση µείωσης του προσωπικού κατά 9,5% µεταξύ 2000 και 2004. - Τάση αύξησης του ποσοστού πτυχιούχων τριτοβάθµιας εκπαίδευσης (ΑΕΙ και ΤΕΙ) από 28% το 2000 σε 31% το 2004. - Τάση γήρανσης του προσωπικού, 64% άνω των 44 ετών το 2004 έναντι 56% το 2000. - Υστέρηση, παρά την αυξητική τάση, της συµµετοχής των γυναικών σε ανώτερες θέσεις διοίκησης (θέσεις προϊσταµένων γενικών διευθύνσεων και διευθύνσεων), συµµετοχή 34% σε θέσεις Γενικού Διευθυντή και 41% σε θέσεις διευθυντή έναντι συµµετοχής 51% στο σύνολο του προσωπικού ΠΕ και ΤΕ από το οποίο στελεχώνονται οι θέσεις προϊσταµένων. - Συνολικά στις υπηρεσίες της Δηµόσιας Διοίκησης απασχολούνται 2.232 υπάλληλοι µε αναπηρία. Από το σύνολο των ατόµων µε αναπηρία ποσοστό 11,83% ανήκει στην κατηγορία ΠΕ, 9,36% στην κατηγορία ΤΕ, 46,73% στην κατηγορία ΔΕ και ποσοστό 23,79% στην ΥΕ. Το ανθρώπινο δυναµικό της Δηµόσιας Διοίκησης, παρά τις προσπάθειες που έχουν καταβληθεί µε µέτρα εκπαίδευσης και επιµόρφωσης καθώς και µε θεσµικά µέτρα, εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από εγγενείς, παραδοσιακά διαµορφωµένες δυσλειτουργίες όπως: - η µειωµένη υποκίνηση, - η µειωµένη κινητικότητα, - η µειωµένη συµµετοχή των γυναικών στις ανώτερες θέσεις της ιεραρχίας (προϊστάµενοι γενικών διευθύνσεων και διευθύνσεων), - η ελλιπής αξιοποίηση του προσωπικού µε βάση τα προσόντα καθώς και η έλλειψη προσωπικού εξειδικευµένων προσόντων σε κρίσιµους τοµείς δηµόσιας δράσης (π.χ. στον τοµέα των ΤΠΕ ή στη λειτουργία του επιτελικού σχεδιασµού και της επεξεργασίας προγραµµάτων και πολιτικών), - η απουσία άσκησης σύγχρονου management και εκπαίδευσης για την άσκησή του από τα στελέχη που κατέχουν θέσεις ευθύνης (Γενικοί Διευθυντές, προϊστάµενοι Διευθύνσεων και Τµηµάτων), - η προσήλωση στον τύπο του εκάστοτε ισχύοντος θεσµικού πλαισίου, σε βάρος του περιεχοµένου και της ποιότητας των παραγόµενων υπηρεσιών, 2
- η προσήλωση στις ιεραρχικές σχέσεις, η περιχαράκωση καθηκόντων και αρµοδιοτήτων και η δυσχέρεια οµαδικής εργασίας ή οριζόντιας συνεργασίας, ενδο-ϋπηρεσιακής ή διϋπηρεσιακής, - η δυσκολία αποτελεσµατικής και δηµιουργικής συνεργασίας µε τον ιδιωτικό τοµέα µε βάση το πρότυπο της εταιρικής σχέσης και επιχειρησιακής συνεργασίας σε αντιδιαστολή µε το πρότυπο της συµβατικής σχέσης εργοδότη-προµηθευτή, - η αναντιστοιχία µεταξύ της στελέχωσης των υπηρεσιών και των πραγµατικών αναγκών τους, ιδιαίτερα σε ότι αφορά προσωπικό διοικητικών καθηκόντων και προσωπικό καθηκόντων παροχής υπηρεσιών, σε ενδο-υπηρεσιακό και σε δι-υπηρεσιακό επίπεδο, ως προς τα αριθµητικά µεγέθη, τα ουσιαστικά προσόντα, και το χρονισµό των προσλήψεων, η έλλειψη πρόβλεψης εναλλακτικών µεθόδων συναλλαγής, προσβάσιµων σε άτοµα µε αναπηρίες. Επιπλέον, το κανονιστικό πλαίσιο της Δηµόσιας Διοίκησης, παρά τις προσπάθειες που έχουν καταβληθεί µε µέτρα απλούστευσης των διαδικασιών, κυρίως σε ότι αφορά τις συναλλαγές των δηµοσίων υπηρεσιών µε τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από σοβαρές δυσλειτουργίες, όπως είναι: - η πολυπλοκότητα των ρυθµίσεων, - οι ασάφειες των ρυθµίσεων και οι αντιφάσεις µεταξύ ρυθµίσεων, - η αποσπασµατικότητα παραγωγής ρυθµίσεων, - η ύπαρξη απαρχαιωµένων ρυθµίσεων οι οποίες δεν έχουν προσαρµοσθεί προς τα σύγχρονα τεχνολογικά δεδοµένα και τις νέες κοινωνικο-οικονοµικές απαιτήσεις, - η ύπαρξη ρυθµίσεων που το κόστος εφαρµογής τους υπερβαίνει το δηµόσιο όφελος, οικονοµικό ή άλλο, - η ύπαρξη περιττών ρυθµίσεων, - η τυπολατρική εφαρµογή των ρυθµίσεων από τις δηµόσιες υπηρεσίες, - η πολυδιάσπαση αρµοδιοτήτων µεταξύ των οργανισµών της Δηµόσιας Διοίκησης που παράγουν τις ρυθµίσεις του κανονιστικού πλαισίου, σε συνδυασµό µε την ανεπάρκεια αποτελεσµατικών µηχανισµών οριζόντιου, ενδο-υπηρεσιακού και διυπηρεσιακού, συντονισµού, - η καθυστέρηση ολοκλήρωσης των νοµοθετικών ρυθµίσεων σε ότι αφορά την έκδοση των κανονιστικών πράξεων, προεδρικών διαταγµάτων και υπουργικών αποφάσεων που είναι απαραίτητες για την εφαρµογή των νόµων, - η απουσία συγκροτηµένου µηχανισµού και διαδικασιών συστηµατικής αξιολόγησης της ποιότητας και των επιπτώσεων των παραγόµενων ρυθµίσεων και βελτίωσης των υφιστάµενων ρυθµίσεων, - η απουσία κωδικοποίησης των ισχυουσών ρυθµίσεων, - η περιορισµένη νοµοτεχνική τεχνογνωσία των υπηρεσιών στο αντικείµενο της επεξεργασίας κανονιστικών ρυθµίσεων σε συνδυασµό µε την περιορισµένη 3
δυναµικότητα νοµοτεχνικής επεξεργασίας στους οργανισµούς της Δηµόσιας Διοίκησης, και τέλος, - οι απαρχαιωµένες αντιλήψεις και πρακτικές, που έχουν διαµορφώσει παλαιότερες ρυθµίσεις που βρίσκονται σε ισχύ, οι οποίες δεν έχουν ακόµη εξαλειφθεί. Άλλα προβλήµατα της Δηµόσιας Διοίκησης που θα πρέπει να αντιµετωπισθούν σχετίζονται µε την οργάνωση της εργασίας, την κατανοµή δικαιοδοσιών και καθηκόντων, τις διαδικασίες και τις πρακτικές λειτουργίας των υπηρεσιών και µε τα µέσα που αυτές διαθέτουν, ιδίως σε ότι αφορά στις ΤΠΕ και είναι: - η οριζόντια ανάπτυξη της ιεραρχικής πυραµίδας σε υπερβολικά µεγάλο αριθµό οργανικών µονάδων (γενικών διευθύνσεων, διευθύνσεων και τµηµάτων) µε αποτέλεσµα την πολυδιάσπαση αρµοδιοτήτων και καθηκόντων, τον πολλαπλασιασµό των θέσεων ευθύνης και τον κατακερµατισµό της οργάνωσης των υπηρεσιών σε οργανικές µονάδες βάσης, τµήµατα πολύ µικρού µεγέθους αριθµού προσωπικού, - η πλήρης απουσία οργάνωσης σε θέσεις εργασίας, καθηκοντολογίου και περιγραφών εργασίας, - οι αδυναµίες στοχοθεσίας, παρακολούθησης και µέτρησης των αποτελεσµάτων και αξιολόγησης της απόδοσης και της ποιότητας των παρεχόµενων υπηρεσιών, - η αδυναµία προσαρµογής των δοµών και της οργάνωσης της εργασίας των υπηρεσιών προς τις µεταβαλλόµενες ανάγκες και αρµοδιότητες των δηµόσιων οργανισµών, - η συντήρηση απαρχαιωµένων ρυθµίσεων στους οργανισµούς των υπηρεσιών, - η περιορισµένη, µέχρι σήµερα, αξιοποίηση των ΤΠΕ σε σχέση µε την εσωτερική λειτουργία των υπηρεσιών και τις συναλλαγές τους µε τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, - η απουσία οργανωµένων δοµών οριζόντιας, δι-υπηρεσιακής, συνεργασίας, - η εκτεταµένη παρουσία των φαινοµένων διαφθοράς, τα οποία, παρά τα θεσµικά µέτρα που καταβάλλονται, έχουν αποκτήσει ενδηµικό χαρακτήρα. Τα φαινόµενα αυτά απαντώνται σε ένα ευρύ φάσµα υπηρεσιών και διοικητικών συναλλαγών µε τον πολίτη και την επιχείρηση, µε κυριότερες εστίες τις υπηρεσίες φορολογίας και τελωνείων, τις πολεοδοµίες, τις πάσης φύσεως υπηρεσίες που αδειοδοτούν επιχειρήσεις, τα νοσοκοµεία, κλπ, - η παράλληλη άσκηση δηµόσιων λειτουργιών και οι επικαλύψεις αρµοδιοτήτων µεταξύ φορέων και υπηρεσιών, σε συνδυασµό µε την ύπαρξη µεγάλου αριθµού δηµόσιων φορέων (ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ) για ορισµένους από τους οποίους οι λειτουργίες που επιτελούν µπορούν να µεταφερθούν, εν µέρει ή στο σύνολό τους, σε άλλους φορείς. Μερικές από τις συνέπειες των ως άνω δυσλειτουργιών είναι: - Η επιβάρυνση των συναλλασσόµενων µε τις δηµόσιες υπηρεσίες, είτε πρόκειται για τους πολίτες, είτε πρόκειται για τις επιχειρήσεις, µε υπέρογκο διαχειριστικό κόστος για τη συµµόρφωσή τους µε τις ρυθµίσεις. Το διαχειριστικό αυτό κόστος συνιστά σοβαρό ανασταλτικό παράγοντα για την επιχειρηµατικότητα, τις επενδύσεις και την οικονοµική ανάπτυξη, σε ότι αφορά τις συναλλαγές των επιχειρήσεων µε το κράτος, αλλά και σε ότι αφορά τις συναλλαγές των πολιτών. 4
- Η επιβάρυνση της ίδιας της δηµόσιας διοίκησης µε περιττό εσωτερικό κόστος διεκπεραίωσης περιττών γραφειοκρατικών διαδικασιών. - Ο προσανατολισµός των δηµοσίων υπαλλήλων προς ένα πρότυπο ρόλου που θεωρεί ως πρωτεύοντα στόχο τη διασφάλιση της τυπικής νοµιµότητας και όχι την παραγωγή υπηρεσιών και έργου. - Η µειονεκτική θέση των συναλλασσοµένων µε το κράτος έναντι των δηµοσίων υπηρεσιών µε τις οποίες συναλλάσσονται, ιδίως αυτών που δεν διαθέτουν αυξηµένη ικανότητα ή γνώσεις διαχείρισης των υποθέσεών τους, όπως είναι διάφορες κατηγορίες πολιτών (π.χ. άτοµα χαµηλής µόρφωσης, µετανάστες κλπ.) αλλά και επιχειρήσεων (π.χ. οι πολύ µικρές επιχειρήσεις). - Η επιβάρυνση του κόστους ζωής και της ποιότητας ζωής του πολίτη. - Η δηµιουργία πρόσφορου εδάφους που καθιστά δύσκολη τη διασφάλιση της διαφάνειας στις πράξεις της Δηµόσιας Διοίκησης και την αντιµετώπιση της διαφθοράς. Τα ως άνω προβλήµατα αντικατοπτρίζονται και στους διαθέσιµους διαρθρωτικούς δείκτες σύγκρισης της χώρας µε το ευρωπαϊκό και το διεθνές περιβάλλον που αφορούν την ποιότητα της διακυβέρνησης, την έκταση της διαφθοράς και τη διοικητική επιβάρυνση των επιχειρήσεων. Στους δείκτες ποιότητας της διακυβέρνησης που επεξεργάζεται η Παγκόσµια Τράπεζα περιλαµβάνονται πέντε κριτήρια (συµµετοχή και λογοδοσία, αποτελεσµατικότητα διακυβέρνησης, ποιότητα ρυθµίσεων, εφαρµογή της νοµιµότητας, έλεγχος της διαφθοράς), µε βάση τα οποία η Ελλάδα κατατάσσεται για το 2004 στις τελευταίες θέσεις µεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 25 και προηγείται παγίως µόνον των τριών υποψηφίων για ένταξη χωρών (Ρουµανία, Βουλγαρία, Τουρκία). Επίσης όσον αφορά τη έκταση της διαφθοράς, σύµφωνα µε τα διαθέσιµα στοιχεία της Διεθνούς Διαφάνειας για το 2005 η Ελλάδα κατατάσσεται διεθνώς στην 47 η θέση, ενώ µεταξύ των 28 χωρών µελών και υποψηφίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατατάσσεται στην 22 η θέση. Τέλος τα συγκριτικά στοιχεία κατατάσσουν την Ελλάδα στη δυσµενέστερη θέση µεταξύ 17 χωρών της Ένωσης σε ότι αφορά το κόστος της διοικητικής επιβάρυνσης ως ποσοστό του ΑΕΠ (4,4% ΑΕΠ). 5
ΙΙ. ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ Στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ και της τέταρτης προγραµµατικής περιόδου, η στρατηγική, όσον αφορά τους τοµείς αρµοδιότητας του Υπουργείου Εσωτερικών, για την περίοδο 2007-2013, επικεντρώνεται ιδίως στην αναβάθµιση του θεσµικού περιβάλλοντος της Δηµόσιας Διοίκησης, αλλά και τον εξορθολογισµό των υφιστάµενων διοικητικών δοµών, µε γνώµονα την καταπολέµηση της γραφειοκρατίας, την απλούστευση και επιτάχυνση των διοικητικών διαδικασιών και την εν γένει αναδιοργάνωση των υπηρεσιών του δηµόσιου τοµέα, της περιφερειακής διοίκησης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Με τον τρόπο αυτόν επιτυγχάνεται η καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη και η βελτίωση της ποιότητας ζωής του, ενώ, παράλληλα, αναδεικνύεται η συµβολή του κρατικού µηχανισµού στην ουσιαστική ενίσχυση της παραγωγικότητας, αλλά και στην προώθηση της ανάπτυξης και της ευηµερίας της Χώρας 1. Αυτή η συνολική στρατηγική προσέγγιση αξιοποιώντας τον προσανατολισµό του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταµείου για την ενίσχυση της διοικητικής αποτελεσµατικότητας, σύµφωνα µε τις επιταγές της Αναθεωρηµένης Στρατηγικής της Λισσαβόνας, αποτελεί τον πυρήνα του αναπτυξιακού οράµατος του παρόντος Επιχειρησιακού Προγράµµατος, µέσω του οποίου επιδιώκονται: Ο περιορισµός των αδυναµιών της διοικητικής δράσης και η άρση των εµποδίων που δεν επέτρεψαν µέχρι σήµερα στη Δηµόσια Διοίκηση και την Τοπική Αυτοδιοίκηση να ανταποκριθεί στις σύγχρονες προκλήσεις και τις αναπτυξιακές ανάγκες της Χώρας. Η εισαγωγή, µε συστηµατικό και οργανωµένο τρόπο, µιας σειράς αναγκαίων µεταρρυθµίσεων στο ανθρώπινο δυναµικό, στο θεσµικό πλαίσιο και στην οργάνωση και λειτουργίας των δηµοσίων υπηρεσιών και των υπηρεσιών της Περιφερειακής Διοίκησης αλλά και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καθώς και στη διαδικασία παραγωγής πολιτικών και ανάληψης πρωτοβουλιών, µε γνώµονα την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών προς τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Το αναπτυξιακό όραµα του Ε.Π. συνοψίζεται στη "δηµιουργία µιας πολιτο-κεντρικής, αποτελεσµατικής, ανοιχτής και ευέλικτης διακυβέρνησης", µε στόχο την µετάβαση "από τη διαχείριση αρµοδιοτήτων και διαδικασιών στην διοίκηση πολιτικών, αποτελεσµάτων και υπηρεσιών". Οι αναπτυξιακές προτεραιότητες του Ε.Π. καλύπτουν όλο το εύρος της δηµόσιας δράσης - δράσης διαµόρφωσης πολιτικών, διοικητικής δράσης, δράσης παροχής υπηρεσιών, δικαιοδοτικής δράσης, κλπ. - και θα ενισχύσουν, άµεσα ή έµµεσα, το σύνολο των δηµόσιων αρχών της χώρας, στα επίπεδα της κεντρικής και της περιφερειακής διοίκησης και της αυτοδιοίκησης. Στοχεύουν δε, στην βάση µίας ολοκληρωµένης στρατηγικής προσέγγισης, στην διαρθρωτική αντιµετώπιση χρόνιων ενδηµικών δυσλειτουργιών της δηµόσιας διοίκησης µε επιλεγµένες παρεµβάσεις θεσµικής, οργανωτικής και διοικητικής 1 Υπουργείο Οικονοµίας και Οικονοµικών, ibid, σελ. 41 6
αλλαγής, στρατηγικού και παραδειγµατικού χαρακτήρα, οι οποίες αναµένεται ότι θα έχουν πολλαπλασιαστική αξία. Ο στρατηγικός στόχος του Ε.Π. είναι η βελτίωση της ποιότητας της διακυβέρνησης µέσα από την ενίσχυση της αποτελεσµατικότητας και της αποδοτικότητας των δηµοσίων οργανώσεων, καθώς και την ενίσχυση της λογοδοσίας και της επαγγελµατικής ηθικής µέσω της διεύρυνσης της κοινωνικής διαβούλευσης και συµµετοχής των κοινωνικών εταίρων. Οι παρεµβάσεις που προβλέπονται στο πλαίσιο των αξόνων προτεραιότητας του Ε.Π., στοχεύουν, µε µία ολοκληρωµένη προσέγγιση, στην διαρθρωτική αντιµετώπιση χρόνιων ενδηµικών δυσλειτουργιών της δηµόσιας διοίκησης µε επιλεγµένες παρεµβάσεις θεσµικής, οργανωτικής και διοικητικής αλλαγής, στρατηγικού και παραδειγµατικού χαρακτήρα, οι οποίες αναµένεται ότι θα έχουν πολλαπλασιαστική αξία. Ακριβώς για τους λόγους αυτούς, οι κύριες παρεµβάσεις του ΕΠ αναπτύσσονται κατά προτεραιότητα σε συγκεκριµένους τοµείς της δηµόσιας πολιτικής, οι οποίοι επιτελούν καθοριστικό ρόλο στην προώθηση της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής, ενώ επίσης συνδέονται µε την παροχή των πλέον κρίσιµων υπηρεσιών προς το κοινωνικό σύνολο, τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Οι τοµείς αυτοί, προσδιορίσθηκαν από την Κυβερνητική Επιτροπή στις 19.6.2007, και είναι οι εξής: 1. Επιχειρηµατικότητα (δηµιουργία ευνοϊκού επιχειρηµατικού περιβάλλοντος) Αδειοδότηση µεταποιητικών επιχειρήσεων. Δηµιουργία κεντρικού Μητρώου για τις επιχειρήσεις. Δηµόσιες συµβάσεις. 2. Ενίσχυση ελεγκτικών µηχανισµών Σύστηµα εποπτείας της αγοράς τροφίµων. Ενίσχυση της λειτουργίας του Γενικού Επιθεωρητή Δηµόσιας Διοίκησης. 3. Κοινωνική Ασφάλιση Μείωση του χρόνου απονοµής κύριας και διαδοχής σύνταξης του ΙΚΑ. Αναδιοργάνωση του Ταµείου «Οργανισµός Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελµατιών» (Ο.Α.Ε.Ε.) το οποίο προέκυψε από την ενοποίηση των ταµείων ΤΕΒΕ, ΤΣΑ και Ταµείο Εµπόρων. 4. Αγροτική πολιτική Προσαρµογή των δοµών του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίµων σύµφωνα µε τις ανάγκες εφαρµογής της νέας ΚΑΠ. 5. Υγεία και Κοινωνική Αλληλεγγύη Αναδιοργάνωση των διοικητικών υπηρεσιών νοσοκοµείων. Οργάνωση και υποστήριξη του νέου συστήµατος προµηθειών των νοσοκοµείων. 7
Υποστήριξη της οργάνωσης και λειτουργίας του δικτύου πρωτοβάθµιας Φροντίδας Υγείας. 6. Μεταναστευτική πολιτική Αναδιοργάνωση των υπηρεσιών Αλλοδαπών και Μετανάστευσης του Υπουργείου Εσωτερικών, Δηµόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, αλλά και των Περιφερειών, µε γνώµονα την ταχύτερη και απλούστερη έκδοση των αδειών διαµονής. Επιτάχυνση της διαδικασίας των µετακλήσεων, µέσω της καταπολέµησης των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων. Ενίσχυση των δοµών που συνδέονται µε την προώθηση της κοινωνικής ένταξης των µεταναστών. 7. Δικαιοσύνη Αναβάθµιση της Διοικητικής Ικανότητας του Υπουργείου Δικαιοσύνης και βελτίωση της εξυπηρέτησης των πολιτών, µέσω και της αξιοποίησης των ΤΠΕ, καθώς και της αναβάθµισης του ανθρώπινου δυναµικού. 8. Πολιτική Προστασία Επανασχεδιασµός της πολιτικής Δασοπροστασίας σε εθνικό επίπεδο. Οι ως άνω κύριες ενδεικτικές παρεµβάσεις που αναπτύσσονται ανά τοµέα πολιτικής, διαλαµβάνουν οριζόντια τις εξής παραµέτρους: - Tην ενίσχυση των αρχών της Διαφάνειας και της Χρηστής Διακυβέρνησης στη διοικητική δράση. - Την καλύτερη αξιοποίηση και ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναµικού της Διοίκησης και µέσω νέου συστήµατος εκπαίδευσης και κατάρτισης για τους Δηµοσίους Υπαλλήλους. - Την περιφερειακή διάσταση, µε έµφαση στο νησιωτικό χώρο. - Την έµφαση στην ενίσχυση της επιχειρησιακής λειτουργίας των υπηρεσιών παράλληλα µε τις θεσµικές αλλαγές. - Την ενσωµάτωση των πορισµάτων του Συνηγόρου του Πολίτη και των Ελεγκτικών Σωµάτων, καθώς και των αποτελεσµάτων της κοινωνικής διαβούλευσης στον ανασχεδιασµό του ρυθµιστικού πλαισίου. - Την εισαγωγή των Τεχνολογικών Πληροφορικής και Επικοινωνιών στη Δηµόσια Διοίκηση, ως εργαλείο για την υποστήριξη των διοικητικών και οργανωτικών αλλαγών. Ο ως άνω στρατηγικός στόχος εξειδικεύεται περαιτέρω σε τέσσερις (4) γενικούς στόχους, µε βάση τους οποίους το επιχειρησιακό πρόγραµµα διαρθρώνεται σε άξονες. Οι γενικοί στόχοι προσδιορίζονται ως εξής: 8
Γενικός στόχος Ι: Αναβάθµιση των δηµοσίων πολιτικών, εκσυγχρονισµός του ρυθµιστικού πλαισίου και των δοµών της δηµόσιας διοίκησης, µε ειδικούς στόχους: - Ενδυνάµωση των µηχανισµών σχεδιασµού και εφαρµογής των δηµόσιων πολιτικών. - Προώθηση των αρχών της διαφάνειας και της λογοδοσίας. - Βελτίωση της ποιότητας των νοµοθετικών και κανονιστικών ρυθµίσεων. - Βελτίωση της ποιότητας της εξυπηρέτησης των συναλλασσόµενων µε τις δηµόσιες υπηρεσίες πολιτών και επιχειρήσεων. Γενικός στόχος ΙΙ: Ανάπτυξη ανθρώπινου δυναµικού της Δηµόσιας Διοίκησης, µε ειδικούς στόχους: - Ενίσχυση της πολιτικής ανάπτυξης των ανθρώπινων πόρων στη δηµόσια διοίκηση µέσω διαρθρωτικών και θεσµικών αλλαγών. - Βελτίωση της ποιότητας και της αποτελεσµατικότητας του συστήµατος εκπαίδευσης και κατάρτισης για τη βελτίωση της διοικητικής ικανότητας και την υποστήριξη των διαρθρωτικών και θεσµικών αλλαγών στη δηµόσια διοίκηση. Γενικός στόχος ΙΙΙ: Ενδυνάµωση των πολιτικών ισότητας των φύλων σε όλο το εύρος της δηµόσιας διοίκησης, µε ειδικούς στόχους: - Η βελτίωση της ποιότητας και της αποτελεσµατικότητας των πολιτικών ισότητας, και των µηχανισµών και δοµών εφαρµογής, παρακολούθησης και αξιολόγησης για θέµατα ισότητας των φύλων. - Η ενδυνάµωση της θέσης των γυναικών στο δηµόσιο και κοινωνικό τοµέα. Γενικός στόχος ΙV: Τεχνική υποστήριξη της εφαρµογής, µε ειδικούς στόχους: - Δηµιουργία µηχανισµών υποστήριξης της διοικητικής αλλαγής. - Υποστήριξη του προγράµµατος (δράσεις τεχνικής υποστήριξης). To ΕΠ διαρθρώνεται σε δώδεκα (12) άξονες προτεραιότητας, τρεις (3) άξονες για κάθε ένα από τους τέσσερις (4) Γενικούς Στόχους που καλύπτουν τις τρεις (3) κατηγορίες περιφερειών της χώρας: Περιφέρειες σύγκλισης: Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, Θεσσαλία, Ήπειρος, Δυτική Ελλάδα, Πελοπόννησος, Ιόνια Νησιά, Κρήτη, Βόρειο Αιγαίο. Περιφέρειες σταδιακής εξόδου: Κεντρική Μακεδονία, Δυτική Μακεδονία, Αττική. Περιφέρειες σταδιακής εισόδου: Στερεά Ελλάδα, Νότιο Αιγαίο. Η επιλογή της στρατηγικής, των γενικών και ειδικών στόχων, καθώς και των επί µέρους ενδεικτικών κατηγοριών δράσεων, βασίζεται στην ανάγκη ολoκληρωµένης αντιµετώπισης των δυσλειτουργιών της Δηµόσιας Διοίκησης στην Ελλάδα. Επίσης, επιβάλλεται από το διαρθρωτικό χαρακτήρα των προβληµάτων που παρουσιάζουν τα συστήµατα της δηµόσιας διοίκησης αλλά που ειδικά, στην περίπτωση της Ελλάδας, έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα λόγω της συγκεντρωτικής οργάνωσης του κράτους. 9
Ειδικότερα: Οι δράσεις που εντάσσονται στο Γενικό Στόχο Ι αφορούν στην αντιµετώπιση των δυσλειτουργιών που χαρακτηρίζουν το κανονιστικό πλαίσιο ρύθµισης της δηµόσιας δράσης, τα συστήµατα και τις δοµές λειτουργίας της Δηµόσιας Διοίκησης, καθώς και στην προώθηση της ανοιχτής, δίκαιης και συµµετοχικής δηµόσιας διοίκησης. Οι δράσεις που εντάσσονται στο Γενικό Στόχο ΙΙ αφορούν στην αντιµετώπιση των προβληµάτων που περιορίζουν την ανάπτυξη του προσωπικού που στελεχώνει τη Δηµόσια Διοίκηση και επιτάσσουν τον εξορθολογισµό των διαδικασιών και του πλαισίου διοίκησης των ανθρωπίνων πόρων. Οι δράσεις που εντάσσονται στο Γενικό Στόχο ΙΙΙ αφορούν στην ενδυνάµωση των πολιτικών ισότητας σε όλο το εύρος της δηµόσιας δράσης Οι δράσεις που εντάσσονται στο Γενικό Στόχο ΙV έχουν ιδιαίτερη στρατηγική σηµασία. Στοχεύουν στην εξασφάλιση των πολιτικών και τεχνικών προϋποθέσεων για την επιτυχή υλοποίηση και επίτευξη των στόχων του ΕΠ και µακροπρόθεσµα, στην ανάπτυξη της ικανότητας οργανωτικής αλλαγής και την ενσωµάτωσή της στις δοµές και την κουλτούρα της Ελληνικής Δηµόσιας Διοίκησης. Από τους ως άνω Γενικούς Στόχους, προτεραιότητα κατά την υλοποίηση του ΕΠ αποτελεί ο πρώτος (Άξονας Προτεραιότητας ΙΑ, ΙΒ, ΙΓ), λόγω του συστηµικού χαρακτήρα του συνόλου των παρεµβάσεών αφορά τον πυρήνα της στρατηγικής του Ε.Π. Από την άποψη αυτή, η πορεία υλοποίησης των παρεµβάσεων που προβλέπονται υπό τον πρώτο Γενικό Στόχο λειτουργεί πολλαπλασιαστικά προς τις παρεµβάσεις και τα αποτελέσµατα των άλλων Γενικών Στόχων, και συνεπώς, καθορίζει το µέτρο επιτυχίας του συνόλου του ΕΠ. Η στρατηγική σηµασία του πρώτου Γενικού Στόχου, εκφράζεται και µε τη συµµετοχή του στο χρηµατοοικονοµικό πίνακα του Ε.Π., η οποία ανέρχεται στο 52% του συνόλου των πόρων (327,5 Μ ). Ακολουθεί ο δεύτερος Γενικός Στόχος, ο οποίος τόσο µέσω των διαρθρωτικών αλλαγών στο πεδίο της πολιτικής ανάπτυξης ανθρώπινων πόρων, όσο και µε στοχευµένες δράσεις κατάρτισης, υποστηρίζει κατά ολοκληρωµένο τρόπο το σύνολο των οργανωτικών αλλαγών που προβλέπεται να λάβουν χώρα τόσο στο πλαίσιο του πρώτου όσο και του τρίτου Γενικού Στόχου. Έτσι, στους υπό το δεύτερο Γενικό Στόχο άξονες προτεραιότητας (ΙΙΑ, ΙΙΒ, ΙΙΓ) προβλέπεται η διάθεση του 34% του συνόλου των πόρων του ΕΠ (213,3 Μ ). Τέλος, στον τρίτο Γενικό Στόχο όπου προβλέπονται κυρίως δράσεις για την ενδυνάµωση των πολιτικών ισότητας σε όλο το εύρος της δηµόσιας δράσης διατίθενται πόροι ύψους 65 Μ που αντιστοιχούν στο 10,3% του συνόλου των πόρων του ΕΠ. Στον παρακάτω πίνακα παρουσιάζεται αναλυτικά η χρηµατοδοτική κατανοµή του Ε.Π. ανά άξονα προτεραιότητας. 10