και στο εξωτερικό. Πίνακες όπως του DONDI, LEE, ZEPHYR, LADY PINK, DAZE, FUTURA 2000 έδειξαν στον υπόλοιπο κόσμο την τέχνη της Νέας Υόρκης. Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΩΝ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΩΝ 1982-85: Στις αρχές με μέσα του 1980 το graffiti άρχισε να τα βρίσκει σκούρα εξαιτίας των writers αλλά και όλης της κοινωνίας που και η ίδια κατέρρεε, τον καιρό εκείνο ξέσπασε η επιδημία του crack και της κοκαΐνης πολλά άτομα πέθαναν εξαιτίας της και κυρίως μέσα στα ghetto.καινούργιοι νόμοι βγήκαν και απαγόρευσαν την πώληση των spray απο μεταπωλητές και τα μαγαζιά που θα τα πωλούσαν έπρεπε να τα είχαν κλειδωμένα σε ειδικά ντουλάπια ούτος ώστε να μην κλαπούν. Ακόμα βγήκαν νόμοι περί φυλάκισης και πρόστιμου αν κάποιος κάνει graffiti. Πολλοί τόποι όπου μπορούσαν να βάψουν είχαν τοποθετηθεί φύλακες καθώς και τα συρματοπλέγματα αν καταστρέφονταν τα αντικαθιστούσαν αμέσως, βγήκε καθαρτικό κατά του graffiti έτσι πολλά graffiti σβήνονταν σε μερικούς μήνες αν όχι σε μέρες, αυτό αναστάτωσε πολλούς writers με αποτέλεσμα να τα παρατήσουν. Πολλοί όμως δεν αποθαρρύνονταν τόσο εύκολα, βρήκαν αυτή την κατάσταση ως μια νέα πρόκληση. Δυνάμωσε η αποφασιστικότητα τους να μην χάσουν απο το MTA (METROPOLITAN TRANSIT AUTHORITY)άρχισαν να γίνονται επιθετικοί αποφασισμένοι για την διασφάλιση της περιοχής τους. Φυσικά το θέμα με το ποιός θα έχει ποιές περιοχές και την αυλή των τρένων μαζί με τις γραμμές ήταν απο παλιά, η διαφορά είναι ότι αυτές οι απειλές αναμεταξύ τους δυνάμωσαν ακόμα πιο πολύ. Αν ένας writer πήγαινε να βάψει χωρίς προστασία τότε ήταν σίγουρο ότι θα τον έδερναν οι άλλοι writers και θα του έκλεβαν τα spray! Σε αυτό το σημείο η σωματική δύναμη και η ενότητα στις συμμορίες του δρόμου πήρε πολύ σημαντικό ρόλο στο graffiti.υπήρχαν θρυλικές διαμάχες μεταξύ τους για το ποιός θα ελέγχει το ONE TUNNEL και τη GHOST YARD,η πιο διάσημη μάχη μεταξύ των writers ήταν του CAP MPC VS THE WORLD υψηλού προφίλ writers εκείνου του καιρού ήταν:
SKEME, DEZ, TRAP, DELTA, SHARP, SEEN TC5, SHY 147, BOE, WEST, KAZE, SPADE 127, SAK, VULCAN, SHAME, BIO, MIN, DURO, KEL, T KID, MACK, NICER, BRIM, BG 183, KENN, CEM, FLIGHT, AIRBORN, RIZE, JON 156, KYLE 156 και των X Men. ΣΚΛΗΡΟΙ ΚΑΙΡΟΙ 1985-89: Σε κάποιες γραμμές του υπόγειου σιδηρόδρομου σταμάτησαν να καθαρίζουν τα βαγόνια διότι προορίζονταν για απόσυρση για να γίνουν παλιοσιδερικά έτσι δόθηκε μια τελευταία ευκαιρία στους writers να βάψουν ανενόχλητοι. Η τελευταία ορμή πάνω στη 2η και 5η γραμμή ήρθε απο τους: WANE, WEN, DERO, WIPS, TKID, SENTO, CAVS, CLARK και M KAY οι οποίοι έκαναν και burners a.k.a masterpieces(αριστουργήματα) τότε ήρθε μια μόδα απο νέα άτομα οι οποίοι έστειλαν το graffiti ένα βήμα πίσω. Έπαιρναν χοντρούς μαρκαδόρους και χαλούσαν τα graffiti εγώ το θεωρώ προσωπικά προσβολή να χαλάς το κομμάτι ενός writer που με τόσο κόπο το δημιούργησε.λόγω της έλλειψης των spray έκαναν μόνο υπογραφές με μαρκαδόρους, άλλα αυτές οι υπογραφές ήταν φτωχές καλλιτεχνικές προσπάθειες. Οι καιροί όταν οι writers προσπαθούσαν συνεχώς να καλυτερεύουν και να τελειοποιούν τις υπογραφές τους χάθηκαν, αν δεν ήταν οι προαναφερόμενοι writers η τέχνη της Νέας Υόρκης θα εξαφανιζόταν. Στα μέσα του `86 το ΜΤΑ ολοένα κέρδιζε την μάχη εναντίον του graffiti οι πιο πολλοί writers είχαν σταματήσει να βάφουν σχεδόν όλες οι γραμμές του σιδηρόδρομου δεν είχαν graffiti πάνω. Οι μόνες γραμμές που είχαν πάνω graffiti ηταν Ds, Bs, LLs, Js, Ms και οι writers που έβαφαν ήταν οι:magoo, DOC TC5, DONDI, TRAK, DOME and DC.Η ασφάλεια ήταν μεγάλη και η αστυνομία έκανε ειδική δύναμη εναντίον των βάνδαλων του σιδηρόδρομου μόνο που έμεινε ήταν μερικές σκιώδεις μορφές GHOST, SENTO, CAVS, KET, JA, VEN, REAS, SANE, SMITH αυτοί οι writers κράτησαν το graffiti ζωντανό σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς...
BREAK DANCE To Break dance ή αλλιώς B-boying είναι ένα είδος του χορού που περιέχεται στο Street Dance και δημιουργήθηκε στην Νέα Υόρκη από νέους Αφροαμερικανούς και Λατίνους την δεκαετία του 1970.Για να κερδίσει την προσοχή και την δημοτικότητα στα μέσα ενημέρωσης, ο χορός αυτός εξαπλώθηκε παγκοσμίως στην Νότια Κορέα,στην Αγγλία, στην Γερμανία, στην Γαλλία,στην Ρωσία και την Ιαπωνία. Το Break dance αποτελείται από τέσσερα βασικά στοιχεία:το toprock, downrock,power moves και freezes.o χορός αυτός περιέχει Χιπ χοπ και breakbeats παρ' ότι οι σύγχρονες τάσεις επιτρέπουν μια πιο ευρύτερη ποικιλία μουσικής. Ένας επαγγελματίας χορευτής ονομάζεται b-boy ή b-girl ή breaker.ωστόσο, ο όρος "Break dance" χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον χορό "B-boying" και το "breaking" όπου αυτοί είναι και οι αρχικοί του όροι.εξάλλου αυτούς τους όρους προτιμά να τους χρησιμοποιούν από την πλειοψηφία των επαγγελματιών. Ορολογία[Επεξεργασία επεξεργασία κώδικα] Η ορολογία του Βreak dance άλλαξε μετά από την προώθηση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αν και ευρέως διαδεδομένος, ο όρος "breakdancing" φαίνεται να είναι πιο πάνω από αυτούς που είναι βυθισμένοι στην hip hop κουλτούρα. Οι καθαρολόγοι θεωρούν ότι το "breakdancing" είναι ένας ανίδεος όρος που επινοήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης και υποδηλώνει την εκμετάλλευση της τέχνης και χρησιμοποιείται για την αισθητοποίηση του breaking. Ο όρος αυτός είναι επίσης και προβληματικός, διότι ο γενικός όρος του έχει αραιωθεί και περιέχει popping, locking, και electric boogaloo που δεν είναι καν στο στυλ του break dance αλλά είναι του στυλ Φανκ που αναπτύχθηκε ξεχωριστά στην Καλιφόρνια. Ο χορός αποκαλείται "breaking" σύμφωνα με ράπερ όπως KRS-One, Talib Kweli, Mos Def, και Darryl McDaniels των Run-DMC. Οι όροι "b-boy" (break-boy) και "b-girl" (break-girl) ή "breaker",χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τους χορευτές που χόρευαν στο DJ Kool Herc's breakbeats.ο DJ Kool Herc είναι ένας Τζαμαϊκανός DJ ο οποίος είναι υπεύθυνος των θεμελιωδών πτυχών της hip hop μουσικής. Η προφανής σύνδεση του όρου "breaking" είναι η λέξη "breakbeat",αλλά ο DJ Kool Herc έχει σχολιάσει ότι η ορολογία "breaking" ήταν λαϊκό ιδίωμα. Οι περισσότεροι breaking πρωτοπόροι και επαγγελματίες προτιμούν τους όρους "b-boy","b-girl" και "breaker" όταν αναφέρονται σε χορευτές. Για εκείνους που είναι βυθισμένοι στην hip hop κουλτούρα, ο όρος "breakdancer" μπορεί
να χρησιμοποιηθεί για να δυσφημίσουν όσους μαθαίνουν το χορό για προσωπικό κέρδος και όχι για την δέσμευση για τον πολιτισμό. B-boy του Λονδίνου της Νέας Υόρκης, breakers και ο σκηνοθέτης Michael Holman αναφέρονται σε αυτούς τους χορευτές ως "breakers".ο Frosty Freeze του Rock Steady Crew λέει:"ήμασταν γνωστοί ως b-boys" και ο πρωτοπόρος του hip hop Afrika Bambaataa λέει:"b-boys, [είναι] αυτό που εσείς ονομάζετε break-boys...ή break-girls,αυτό που εσείς ονομάζεται break-girls". Επιπλέον, o συν-ιδρυτής του Rock Steady Crew Santiago "Jo Jo" Torres, Rock Steady Crew member Marc "Mr. Freeze" Lemberger, hip-hop historian Fab 5 Freddy και ο ράπερ Big Daddy Kane και Tech N9ne χρησιμοποιούν τον όρο "b-boy". Ιστορία [Επεξεργασία επεξεργασία κώδικα] Πολλά στοιχεία του b-boying φαίνονται και σε άλλες κουλτούρες πριν από το 1970.Όσον αφορά τις πολεμικές τέχνες, το b-boying μοιάζει με τις κινήσεις που βρέθηκαν στην Βραζιλιάνικη πολεμική τέχνη Καποέϊρα που τέθηκε το το 1500.Ωστόσο,ο πρωτοπόρος Richard "Crazy Legs" Colon και ο Kenneth "Ken Swift" Gabbert,που ήταν και οι δύο μέλη του Rock Steady Crew,είπαν ότι ποτέ δεν είχαν δει την πολεμική τέχνη Καποέιρα όταν ήταν μικροί:επικαλούνται τον James Brown και Kung-Fu ταινίες ως επιρροές αντ 'αυτού. Πολλές ακροβατικές κινήσεις του b-boying, όπως η "φωτοβολίδα", δείχνουν να έχουν σχέση με την γυμναστική. Ένας άραβας χορευτής του street dance που έκανε ακροβατικές κινήσεις headspins καταγράφηκε από τον Thomas Edison το 1898.Ωστόσο,δεν ήταν μέχρι την δεκαετία του 1970 που το b-boying αναπτύχθηκε ως ένα καθορισμένο στυλ χορού.
STENCIL γράφει ο UNPAUSE metapause@riseup.net Stencil Graffiti: 8 σημεία για τους τρόπους με τους οποίους το Stencil κερδίζει χώρο στις πόλεις μας και εικονοποιεί τους σύγχρονους πολιτικούς αγώνες στο δημόσιο χώρο της πολιτικής διεκδίκησης γράφει ο UNPAUSE metapause@riseup.net 1. To Stencil βασίζεται σε μια απλή και πολύ διαδεδομένη τεχνική που έχει χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα, τόσο στη διακόσμηση, όσο και στην τυπογραφία. Είναι η τεχνική της παραγωγής και αναπαραγωγής ενός σχεδίου ή μοτίβου σε κάποια επιφάνεια με τη χρήση μιας μήτρας. Παρότι η τεχνική αυτή δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια, η διάδοση της χρήσης της για την παραγωγή δημόσιων και χωρίς άδεια παρεμβάσεων στους τοίχους και τις επιφάνειες των πόλεών μας -κυρίως από τις αρχές του 2000 και έπειτα- είχε ως αποτέλεσμα ένα νέο, έντονα εικονικό και αισθητικά επιθετικό είδος graffiti. Το είδος αυτό δίνει τη δυνατότητα στο δημιουργό να παρεμβαίνει γρήγορα και έτσι με μεγαλύτερη ασφάλεια στον ολοένα και περισσότερο ελεγχόμενο αστικό δημόσιο χώρο της εποχής μας και έτσι έχει καταφέρει να αποτελεί ένα ευρέως αναγνωρίσιμο είδος οπτικής παρέμβασης στο σύγχρονο αστικό χώρο. Επιπλέον, λόγω της σχετικής ευκολίας της τεχνικής, η οποία δεν προϋποθέτει απαραίτητα τις αυξημένες καλλιτεχνικές ικανότητες των δημιουργών, το stencil χρησιμοποιείται από αρκετά διαφορετικές ομάδες και άτομα παίρνοντας έτσι έναν έντονα λαϊκό χαρακτήρα, όπως και πολλά άλλα είδη λαϊκής τέχνης και πολιτισμού από άλλες εποχές. 2. Τα Stencil είναι εικονικά. Η παγκόσμια διάδοση της πρακτικής του stencil που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια συνδέεται έντονα με την ψηφιακή τεχνολογία παραγωγής, αναπαραγωγής και διάχυσης εικόνων. Το βασικό χαρακτηριστικό του Stencil είναι η εύκολη και φτηνή δυνατότητα της παραγωγής με σπρέι εικονικών παρεμβάσεων στο δημόσιο αστικό τοπίο. Αυτό σημαίνει πως μέσω του Stencil προσφέρεται η δυνατότητα της επανάχρησης, της παραποίησης και τελικά της μεταφοράς -κατ επανάληψη- στο
δημόσιο χώρο διάσημων (ή και άσημων) ψηφιακών εικόνων από την παγκόσμια παραγωγή εικόνων που βρίσκεται διαθέσιμη στο Internet. Αυτή η δυνατότητα κάνει το Stencil μια τεχνική που ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή εποχή της έντονης παραγωγής και διάχυσης ψηφιακών εικόνων, και ταυτόχρονα, μια τεχνική που αμφισβητεί στην πράξη την ύπαρξη πνευματικών δικαιωμάτων στις εικόνες που επανα-χρησιμοποιεί. 3. Τα stencil είναι επικοινωνιακά. Δηλαδή, η ίδια η μορφή και η αισθητική τους προωθεί την επικοινωνία. Τα stencil επιδιώκουν την επικοινωνία με το ευρύ κοινό, δεν στοχεύουν αποκλειστικά σε «μυημένους» που έχουν τη γνώση και την εμπειρία για να κατανοήσουν αυτό που εκφράζουν. Αν στην περίπτωση των κομματιών του hip-hop graffiti, και ιδιαίτερα των tags, πολλοί εκτός του πολιτισμού του graffiti μπορούν να τα χαρακτηρίσουν ως μουτζούρες, στην περίπτωση των stencil είναι σχεδόν απίθανο να μην καταλάβει κάποιος τι απ-εικονίζεται. Η χρήση του εικονικού σημειολογικού συστήματος, κοινό και κατανοητό από μεγάλα μέρη των σύγχρονων κοινωνιών, δεν αφήνει πολλά περιθώρια μη-κατανόησης στο θεατή. Πέρα όμως από αυτό, η μορφή και η αισθητική των stencil παρουσιάζουν στενή σχέση με τα διάφορα προϊόντα της σύγχρονης ψηφιακής γραφιστικής με τα οποία έρχονται σε καθημερινή επαφή εκατομμύρια άνθρωποι στο σύγχρονο κόσμο. Γι αυτούς τους λόγους, τα stencil με τις καθαρές τους γραμμές και το έντονο κοντράστ, φαίνεται σαν να είναι φτιαγμένα για να ξεχωρίζουν, ακόμα και στους φορτωμένους τοίχους των πόλεων, και έτσι να επικοινωνούν αποτελεσματικά με τους θεατές τους. 4. Ό,τι βάφεται ή γράφεται στους δημόσιους τοίχους και τις άλλες επιφάνειες της πόλης, χωρίς άδεια, είναι σίγουρα μια πολιτική πράξη. Παρόλ αυτά, όλοι θα συμφωνούσαν πως αυτό δεν κάνει κάθε τι που συναντάμε στους τοίχους μια πολιτική δημόσια παρέμβαση. Δηλαδή, ξεπερνώντας το πρώτο επίπεδο της πολιτικής πράξης -της χωρίς άδειας παρέμβασης στο δημόσιο χώρο- πολλές παρεμβάσεις αρθρώνουν πολιτικό λόγο και προπαγανδίζουν ενεργά τις ιδέες τους. Τα τελευταία χρόνια πολλές από αυτές τις πολιτικές παρεμβάσεις στους τοίχους, τουλάχιστον της Αθήνας, γίνονται με Stencil. Αυτό όμως δεν είναι τυχαίο. Πέρα από τα χαρακτηριστικά της τεχνικής που σίγουρα βολεύουν τα άτομα και τις ομάδες που παρεμβαίνουν πολιτικά στο δημόσιο χώρο (ταχύτητα και δυνατότητα αναπαραγωγής), η ίδια η ιστορία του Stencil Graffiti το τοποθετεί στον πυρήνα της παράδοσης της δημόσιας πολιτικής παρέμβασης και προπαγάνδας. Όπως αναφέρει ο Tristan Manco (2002), σε ένα από τα πρώτα
βιβλία που κυκλοφόρησαν για το σύγχρονο Stencil Graffiti, η εμφάνισή του συνδέεται με τις Λατινικές χώρες της νοτίου Ευρώπης και της νοτίου Αμερικής. Τα παραδείγματα που αναφέρει έρχονται αρχικά από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν Ιταλοί φασίστες έβαφαν με stencil στους τοίχους το πρόσωπο του αρχηγού τους ως μέσω προπαγάνδας, στη συνέχεια από τις δεκαετίες 1960-1970, όταν γίνεται χρήση της τεχνικής από Ισπανούς και Μεξικάνους σε διαδηλώσεις, φτάνοντας τελικά στο Παρίσι όπου κατά τη διάρκεια του Μάη του 1968 συνδυάζονται οι παραδόσεις της τέχνης της διεκδίκησης (protest art), των εφαρμοσμένων τεχνών και της τυπογραφίας για να παραχθεί κάτι νέο στην πόλη. Ένας από τους πρωτοπόρους του Stencil Graffiti, ο Γάλλος Blek le Rat (http://bleklerat.free.fr/), συμμετείχε στις φοιτητικές διαδηλώσεις του Παρισινού Μάη και ως φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού (Ecole des Beaux Arts) συμμετείχε και στην παραγωγή κάποιων από τις διάσημες αφίσες του κινήματος. Χρησιμοποιώντας αυτήν την εμπειρία, αλλά και τις τεχνικές του γνώσεις στην χαρακτική και τη λιθογραφία έγινε τη δεκαετία του 1980 ένας από τους πρώτους δημιουργούς stencil graffiti στην Ευρώπη, θέλοντας -όπως ο ίδιος δηλώνει στο site του- να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό από το αμερικάνικο Graffiti που είχε δει στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1970. Η σχέση του Stencil με την πολιτική διεκδίκηση και παρέμβαση στο δημόσιο χώρο είναι εμφανής σήμερα στα έργα διαφόρων ατόμων και ομάδων διαφόρων ανώνυμων, αλλά και ψευδώνυμων δημιουργών που χρησιμοποιούν τους τοίχους των πόλεων που ζουν και δημιουργούν ως πεδίο έκφρασης κοινωνικο-πολιτικής κριτικής και ως χώρο προπαγάνδας. Το Stencil όμως παρουσιάζει παράλληλα και μια έντονη σχέση την πολιτική διεκδίκηση από-τα-κάτω, όπως την είδαμε να αναπτύσσεται στα πρόσφατα κινήματα των πλατειών, αλλά και άλλων διαδηλώσεων που (κατά)λαμβάνουν (δημόσιο) χώρο σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης, της Αμερικής, του αραβικού, και του νοτιο-αμερικάνικου κόσμου τα τελευταία χρόνια. Από την πλατεία Tahrir στο Κάιρο, μέχρι τις πλατείες των πρωτευουσών του ευρωπαϊκού νότου, αλλά και από την Wall Street, μέχρι την Ιστανμπούλ και το Ρίο ντε Τζανέιρο, αναρίθμητα Stencil εικονογραφούν και συνοδεύουν τις μάχες και τους αγώνες των κινημάτων διεκδίκησης του δημόσιου χώρου ως αυτού που έπρεπε να είναι χώρος συνεύρεσης, διαλόγου και παραγωγής πολιτισμού, τέχνης, και πολιτικής. 5. Το πολιτικό Stencil αποτελεί σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο ένα από τα σημαντικά είδη της έκφρασης της «τέχνης της διεκδίκησης» (protest art).
Όμως τα stencil δεν εικονογραφούν απλά τα σύγχρονα κινήματα, αλλά αντίθετα εικονοποιούν τα αιτήματα και τους λόγους που αυτά αναπτύσσουν. Δηλαδή, δεν λειτουργούν απλά ως εικονογραφήσεις του πολιτικού λόγου που αναρτώνται στο δημόσιο χώρο, αλλά συμμετέχουν ενεργά στην παραγωγή εναλλακτικού λόγου και κριτικής μέσω των εικόνων. Με άλλα λόγια, συμμετέχουν στην ανάπτυξη του πολιτικού φαντασιακού μέσω των εικόνων. Εκτός όμως από την έκφραση των τοπικών διεκδικήσεων, τα stencil προωθούν και την επικοινωνία μεταξύ των διαφόρων τοπικών κινημάτων και με αυτόν τον τρόπο προσφέρουν στην ανάπτυξη και ενδυνάμωση των παγκόσμιων. Μέσω του Internet και των κοινωνικών δικτύων, τα stencil παρουσιάζονται πια σε ένα παγκόσμιο κοινό, και έτσι, μέσω της χρήσης της «γλώσσας» των εικόνων, και σε αντίθεση με τα πιο λογοκεντρικά συνθήματα, τα stencil γίνονται κατανοητά από ένα ευρύτερο κοινό ξεπερνώντας τα σύνορα της γλώσσας. Με αυτόν τον τρόπο αυξάνεται τόσο η κατανόηση, όσο και η διάχυση των τοπικών πολιτικο-κοινωνικών μηνυμάτων συμβάλλοντας στην ανάπτυξη κοινών αιτημάτων, στόχων και διεκδικήσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε πως τα stencil παίζουν σημαντικό ρόλο στην εικονοποίηση του παγκόσμιου εναλλακτικού πολιτικού φαντασιακού. 6. Στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις η εξουσία, και οι συνεργάτες της, επιχειρούν με νόμους και αστυνόμευση να ελέγξουν το σύνολο των στοιχείων που συνθέτουν την οπτική σφαίρα που μας περιβάλλει. Διαφημίσεις, πινακίδες, ταμπέλες καταστημάτων, σήματα τροχαίας και άλλα οπτικά στοιχεία καθορίζουν και επιβάλλουν την επίσημη οπτική σφαίρα των πόλεων. Με αυτόν τον τρόπο, η εξουσία πέρα από τον έλεγχο της εμφάνισης των αστικών περιοχών, επιχειρεί ταυτόχρονα και τον έλεγχο του συλλογικού φαντασιακού των πολιτών. Σε αυτό το πλαίσιο ελέγχου, οι εικόνες που προσφέρουν τα stencil και άλλες -χωρίς άδεια- παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο σαμποτάρουν τον έλεγχο που επιχειρεί να επιβάλλει η εξουσία στην αστική οπτική σφαίρα. Αυτοκόλλητα, αφίσες, διάφορα είδη graffiti, stencil, συνθήματα και διάφορα είδη τέχνης του δρόμου συμβάλλουν στην παραγωγή οπτικού πολιτισμού από-τα-κάτω που συχνά καταφέρνει να διαφεύγει του ελέγχου της εξουσίας, και παράλληλα τροφοδοτούν την ανάπτυξη διαφορετικών συλλογικών και ατομικών (πολιτικών και κοινωνικών) φαντασιακών.
χώρου, τα κομμάτια stencil (όπως και όλα τα υπόλοιπα επίσημα ή ανεπίσημα είδη καλλιτεχνικής, κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης) εν-τοπίζονται και έρχονται σε επαφή με τους θεατές τους. Το Stencil, όπως και το graffiti και άλλα είδη της τέχνης του δρόμου (street art) ανήκουν στο δρόμο, δεν βρίσκονται απλά τοποθετημένα εκεί. Αυτό σημαίνει πως τα νοήματά τους σχηματίζονται πάντα σε σχέση με την αρχιτεκτονική υποδομή του χώρου, όπως και σε σχέση με την καθημερινή ζωή στο δρόμο. Όπως η εμφάνιση των αστικών περιοχών ορίζεται από τις παρεμβάσεις που γίνονται στους τοίχους τους, έτσι και η σημαντικότητα και αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων αυτών καθορίζεται πάντα σε σχέση με το συγκεκριμένο αστικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκονται. Με αυτήν την έννοια, κάθε stencil λειτουργεί διαφορετικά σε κάθε σημείο, δρόμο, περιοχή ή ακόμα και πόλη το νόημά του αλλάζει όπως θέλει και αυτό να αλλάξει τις περιοχές στις οποίες παρεμβαίνει. Κάθε παρέμβαση στο δημόσιο χώρο βρίσκεται διαρκώς σε μια συνομιλία, τόσο με τους χώρους, όσο και με τους ανθρώπους που συγχρωτίζονται σε αυτούς δεν είναι ποτέ μια ανεξάρτητη εικόνα τοποθετημένη στον τοίχο, αλλά είναι περισσότερο ένα οπτικό συμβάν κατά το οποίο τα μηνύματα που προωθεί και τα νοήματα που τις δίνουν οι θεατές της βρίσκονται σε διαρκή διαπραγμάτευση. 8. Ο δημόσιος τοίχος των πόλεων ήταν, από πάντα σχεδόν, ένα πεδίο ανάπτυξης ανοιχτού και ελεύθερου διαλόγου. Αν θεωρήσουμε την ύπαρξη χώρων ελεύθερου διαλόγου συστατικό της «ελεύθερης κοινωνίας», τότε κάθε προσπάθεια ελέγχου των στοιχείων που συνθέτουν την αστική οπτική σφαίρα είναι ταυτόχρονα και προσπάθεια ελέγχου του διαλόγου που αναπτύσσεται στους δημόσιους τοίχους των πόλεων είναι δηλαδή προσπάθεια ελέγχου της ίδιας της ελευθερίας. Όσο και να πασχίζουν οι αρχές των πόλεων και οι συνεργάτες τους να αποδείξουν πως οι παρεμβάσεις στους τοίχους είναι «βρομιά» στο «σώμα» της πόλης, και όσοι παρεμβαίνουν -χωρίς άδεια- είναι παράνομοι γιατί ο δημόσιος χώρος «δεν ανήκει σε κανέναν, αλλά αντίθετα σε όλους τους πολίτες», κάθε γράψιμο, βάψιμο και γενικά κάθε μικρή ή μεγάλη ελεύθερη παρέμβαση στους δημόσιους τοίχους θα είναι πάντα μια πολιτική κίνηση που θα σαμποτάρει τις προσπάθειες ελέγχου στις πόλεις και θα παράγει λαϊκό και ίσως και ανατρεπτικό οπτικό πολιτισμό.