Άλμα προς τα εμπρός ή προς τα πίσω: Σκέψεις για το φοιτητικό κίνημα. Κρίνουμε και κρινόμαστε Μετά από κάθε μεγάλο αγώνα, ειδικά νικηφόρο, τουλάχιστον όσον αφορά τις βασικές του διεκδικήσεις, αναδύεται ένας μεγάλος κίνδυνος. Ο αγώνας αυτός να μη γίνει ορμητήριο για νέους αγώνες αλλά απάγκιο και ταβάνι για την πορεία του κινήματος από εκεί και πέρα. Μετά το 06-07, ο κίνδυνος αυτός πήρε τη συγκεκριμένη μορφή της αποπολιτικοποίησης του φοιτητικού κινήματος. Το ερώτημα του Δεκέμβρη του 08 έδειχνε πως δε θα πάνε έτσι τα πράγματα. Όμως, από το 11 και μετά, με την κρίση να έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας και τα ερωτήματα να αναβαθμίζονται, ο κίνδυνος έγινε πραγματικότητα. Το φοιτητικό κίνημα ποτέ δεν κατάφερε να πιάσει το νήμα της κοινωνικής αντιπαράθεσης κι η συνδικαλιστικοποίησή του αλλά και της δικής μας δράσης εκφράστηκε με πολλαπλούς τρόπους και διαπέρασε κάθε επίπεδο. Με την συνεχή αναζήτηση αιχμών και επιδίκων και τον πλήρη ετεροκαθορισμό από τον αντίπαλο. Οριακά περιμέναμε νόμους, σχέδια, έστω κάποια δήλωση ή εξαγγελία από το υπουργείο για να πούμε αμήν, να ανοίξουμε κάτι στους συλλόγους. Με την πλειοδοσία σε βέρμπες και μεγάλα λόγια, χωρίς να έχουμε καταλάβει κι οι ίδιοι μάλλον τι πάει να πει πως όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω κρύβεται η ΕΕ και πώς αυτό γίνεται υλική δύναμη. Με τη γραφειοκρατικοποίηση των συλλόγων, την αποσάρθρωση των μπλοκ αγώνα και την εναγώνια προσπάθεια μας να σώσουμε ό,τι σώζεται αν σώζεται, σε γενικές συνελεύσεις μαζέματα παρατάξεων, με πολιτικά πλαίσια κόπι-πέιστ και πορείες και κινητοποιήσεις όλο και πιο άμαζες. Σκοπός μας δεν είναι να πούμε πως τα κάναμε όλα λάθος, αλλά ότι δεν καταφέραμε να κάνουμε τις τομές που διείδαμε ότι έρχονται και τα θετικά κριτήρια που θέσαμε, μάχιμη γραμμή σύγκρουσης με τους πάμπολλους κινδύνους καθώς και δημιουργική γραμμή μετασχηματισμού των δυνατοτήτων σε άλμα προς τα εμπρός. Η όλο και εντεινόμενη έλλειψη πολιτικοποίησης και βασικών πολιτικών, θεωρητικών εργαλείων, η συγκρότηση διαφωνιών ως αφετηρίες και σημεία συγκρότησης και όχι ως δημιουργική συμβολή στην κουβέντα, αποτίμηση, σχεδιασμό και γραμμή της οργάνωσης, η εκκωφαντική έλλειψη πανελλαδικής καθοδήγησης και ενιαίας συγκρότησης της οργάνωσης μας, έθεσαν ανυπέρβλητα εμπόδια. Κατανοήσαμε την αλλαγή που συνέβαινε στη φοιτητική ταυτότητα, θέσαμε σωστά κριτήρια(σύγχυση ταυτότητας, ζήτημα προοπτικής, αποστροφή από συλλογικές διαδικασίες κλπ), αλλά δε συγκροτήσαμε ποτέ εμπεριστατωμένη ανάλυση με επιστημονικό τρόπο και καταλήξαμε να κουβεντιάζουμε για το αν ο φοιτητής είναι εργάτης. Θέσαμε το σωστό κριτήριο για την εργατική στροφή, αλλά μάλλον ποτέ δεν καταλάβαμε τι ακριβώς είναι. Για ένα διάστημα, νομίζαμε πως είναι οι επιτροπές εργαζόμενων φοιτητών, μετά η αττακ στις σχολές, μετά να λέμε για το εργατικό, μετά κάτι άλλο, όλα πολύ μερικά, όλα παντελώς ασύνδετα και μακριά από ένα ενιαίο συνεκτικό, πολιτικό σχέδιο. Δε βρήκαμε κέντρο στη δουλειά μας στην ΕΑΑΚ, δεν ξέραμε τι ρόλο θέλαμε να παίξει. Προσεγγίσαμε την ενιαία διαδικασία της ανασυγκρότησης της ΕΑΑΚ(πολιτικό, οργανωτικό, διεύρυνση), σε σύνδεση μάλιστα με το κίνημα(πρωτοβουλίες αγώνα), αλλά κάπου χαθήκαμε στην πορεία, αδυνατώντας να θέσουμε συγκεκριμένο ορίζοντα υλοποίησης, να ορίσουμε με επιθετικό τρόπο τους όρους της κουβέντας. Και το καταραμένο αμφιθέατρο δεν ενοποιούνταν με τίποτα. Κι έτσι, διατηρούσαμε τις πολιτικές ισορροπίες και κάτι σαν ηγεμονία σε μια ΕΑΑΚ χωρίς συγκεκριμένη κοινωνική χρησιμότητα. Κι έτσι, καταλήξαμε να γίνουν τα προωθητικά κριτήρια της διεύρυνσης και της πολιτικής συνεργασίας, εκλογική συνεργασία πολιτικών ρευμάτων, ξεκομμένα από το τα κοινωνικά ρεύματα που αυτά (δεν) εκπροσωπούσαν, ξεκομμένα από το πεδίο του κινήματος. Αυτοκριτική και αποτίμηση λοιπόν. Γιατί είναι εκ των ων ουκ άνευ για να δούμε πώς πάμε από εδώ και πέρα. Χωρίς να μηδενίζουμε και να ξεχνάμε πως παρόλα τα στραβά μας, η ΕΑΑΚ και κατά βάση η νκα έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη συγκρότηση ενός μειοψηφικού, αλλά συγκροτημένου και διακριτού ρεύματος ανατροπής στους συλλόγους, ακόμα και σε σκληρά αρνητικούς συσχετισμούς.
Από εδώ και πέρα τι; Δεν μπορούμε και δε φιλοδοξούμε να δώσουμε συνολική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα ή να δούμε πως τα κριτήρια και οι κατευθύνσεις που αποτιμήσαμε θετικά μπορούν να γίνουν ολοκληρωμένο σχέδιο. Μάλλον, θα προσπαθήσουμε να πιάσουμε κάποιες πτυχές, να δούμε πως αυτές μπορούν να αναπτυχθούν και να συμβάλλουν στην κουβέντα του συνεδρίου. Βασικό ερώτημα που τίθεται από την πραγματικότητα και πολλές φορές χάνουμε μέσα στον πανικό υποχρεώσεων και αντιπαραθέσεων είναι τι διαπερνά το μυαλό του φοιτητή, από τι καθορίζεται η συνείδησή του. Αν συμφωνούμε πως ηγεμονεύτηκε από τη λογική ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας και απογοητεύτηκε από την αποτυχία του σχεδίου του. Αν συμφωνούμε πως τα πολιτικά ερωτήματα της προηγούμενης ιστορικής φάσης χαράχτηκαν στη συνείδησή του και πως δεν ψάχνει πλέον κυβερνητικές λύσεις και δεν αγαπά την ΕΕ. Αν συμφωνούμε πως δεν ψάχνει πλέον καμιά συλλογική λύση αλλά στρέφεται στον ατομικό δρόμο. Αν συμφωνούμε πως βλέπει το μέλλον του να καταρρέει. Τότε ίσως και να συμφωνούμε πως τα δικά μας πολιτικά καθήκοντα είναι ιδιαίτερα αναβαθμισμένα και έγκεινται στο να πιάσουμε το νήμα του προηγούμενου κύκλου αγώνων και να κάνουμε άλμα μπροστά και όχι πίσω. Όχι πίσω, προς την εκ νέου συνδικαλιστικοποίηση της πολιτικής, προς στείρους, οικονομικούς αγώνες χωρίς πολιτική στόχευση, αγώνες που έγιναν, ηγεμονεύτηκαν και εν τέλει ηττήθηκαν από την αστική πολιτική και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας πλήρη απογοήτευση. Γιατί η αναγκαία πάλη για την άμεση ανακούφιση, οφείλει να ηγεμονεύεται από την πάλη για την ανατροπή για να είναι νικηφόρα και πολιτικά επικίνδυνη. Άλμα μπροστά λοιπόν, προς την οικοδόμηση πολιτικών όρων συγκρότησης της πληττόμενης πλειοψηφίας και οργάνωσης της. Για να ξεσπάσουν πιο συνειδητοί αγώνες, με τις αναγκαίες πολιτικές παρακαταθήκες ώστε να ξεπεράσουν τα ταβάνια των προηγούμενων χρόνων, να ανοίξουν ένα νέο γύρο ανώτερης πολιτικής αντιπαράθεσης. Θα είναι σχεδόν αυτοκτονικό να χάσουμε ένα βασικό συμπέρασμα που μας προσέφεραν τα προηγούμενα χρόνια αγώνων και πολιτικών εξελίξεων: Οι πολιτικές αλλαγές και λύσεις σε ανατρεπτική κατεύθυνση μπορούν να συμβούν μονάχα στη βάση και με βασικό όχημα τον οργανωμένο λαό που τόσο έλειψε ένα προηγούμενο διάστημα. Και αυτό ορίζει τα καθήκοντά μας. Χωρίς να ξεχνάμε πως το επαναστατικό υποκείμενο είναι τριπλέτα, με ξεκάθαρες όμως ιεραρχήσεις Πώς εξειδικεύεται η παραπάνω λογική στο φοιτητικό κίνημα και τους συλλόγους; Η μάχη πρέπει να είναι γενική, να είναι για τα συμφέροντα της γενιάς μας, στο σύνολο και στα σημεία, και κατά μία έννοια από το μηδέν. Είπαμε και παραπάνω πως το κριτήριο της εργατικής στροφής αποτελεί σωστή κατεύθυνση. Τί είναι όμως; Στροφή στα πιο ταξικά παιδιά στις σχολές; Στροφή στις πιο ταξικές σχολές; Στροφή στους εργαζόμενους φοιτητές; Στροφή σε πιο εργατικά αιτήματα και στόχους πάλης; Στροφή στην εργασιακή προοπτική; Είναι όλα τα παραπάνω σίγουρα. Αλλά όχι μόνο αυτά και όχι αποκομμένα. Η εργατική στροφή του φοιτητικού κινήματος είναι η εξειδίκευση της εργατικής πολιτικής μέσα στις σχολές. Αποτελεί ενότητα πολιτικής στόχευσης, στόχων και αιτημάτων πάλης, μορφών και δομών συγκρότησης. Πολιτική στόχευση: Είναι η αναγκαία απάντηση στο αμείλικτο ερώτημα που ούτε η αστική πολιτική δεν μπορεί να απαντήσει με θετικό τρόπο, και δεν είναι άλλο από μια πρόταση ζωής για τη νέα γενιά, που δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική και συνολική, να απαντά στο πού, πότε και με τι όρους θα εργαστώ και θα ζήσω, απέναντι σε ποιον πρέπει να παλέψω για να τα καταφέρω, μαζί με ποιον και με ποιο τρόπο. Αλληλοδιαπλοκή κινημάτων- Αυτοτέλεια του φοιτητικού: Αν αυτή είναι η πολιτική στόχευση για το φοιτητικό κίνημα, τότε σίγουρα δεν μπορεί μόνο του. Η αλληλοδιαπλοκή με τις υπόλοιπες πλευρές του νεολαιίστικου και εργατικού κινήματος με ενεργό και πολιτικό τρόπο αποτελεί ύψιστο ζήτημα. Ταυτόχρονα, η αλληλεπίδραση των πρωτοβουλιών μας θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά στη δουλειά μας. Τα βήματα στους νέους εργαζόμενους πρέπει να μας δώσουν μεθοδολογία και πολιτικά κριτήρια καθώς και άμεση, κινηματική τροφοδότηση στο φοιτητικό. Είναι κομβικό να βλέπουμε με ποιο τρόπο, ποιο πολιτικό περιεχόμενο και δομές ενοποιείται η δουλειά μας στο μαθητικό, στο φοιτητικό, στην τεχνική εκπαίδευση, στους νέους εργαζόμενους κάθε φορά. Ειδικά σήμερα, που η αυτοτέλεια του φοιτητικού κινήματος περιορίζεται αρκετά, χωρίς να σημαίνει αυτό πως χάνει την
αυτοτελή υπόσταση και αιτήματα του. Σημαίνει όμως, πως για να μπορέσει να παίξει όχι απαραίτητα τον ιστορικό του ρόλο, αλλά τον οποιοδήποτε ρόλο, πρέπει να δει τον εαυτό σα συγκροτητικό στοιχείο ενός ευρύτερου πολιτικού κινήματος, να σπάσει τα συνδικαλιστικά του όρια, να πιάσει το νήμα, τον κρίκο της κοινωνικής αντιπαράθεσης και να πυροδοτήσει εξελίξεις. Πολιτικές κατευθύνσεις-στόχοι πάλης: Θα προσπαθήσουμε να γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι. Το ζήτημα της επιστημονικής μετανάστευσης ταλανίζει τη γενιά μας και η αδυναμία μας να απαντήσουμε είναι εκκωφαντική. Ναι, να μείνει και να εργαστεί η νεολαία στον τόπο της. Αλλά γιατί και με ποιους όρους; Άμεσα ερχόμαστε στο ζήτημα της ανεργίας και της επισφάλειας αλλά και συνολικά της εργασιακής προοπτικής. Χρειάζεται κέντρο και στόχευση, να βγουν μπροστά οι ανάγκες του πιο πληττόμενου κομματιού των φοιτητών, αυτών που δε βγαίνουν από τα αμφιθέατρα γιατί τρέχουν να τελειώσουν για να βρουν δουλειά, για να τα βγάλουν πέρα. Όχι γιατί θέλουμε να εκπροσωπήσουμε μόνο αυτούς, αλλά γιατί εκπροσωπώντας αυτούς, θα εκπροσωπήσουμε όλη την πληττόμενη πλειοψηφία. Με συγκεκριμένους στόχους πάλης, όχι όμως πιο μίνιμουμ ή επιμέρους, αλλά στην ουσία τους πολιτικούς και επιθετικούς, που θα ενοποιούν τη νέα γενιά. Η αξιοποίηση της δουλειάς και των αναλύσεων της αττακ με καμπανιακούς όρους, η εξειδικευμένη ανάλυση των όρων εργασίας ανά κλάδο, η επαφή με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς που αποτελούν το πρώτο στάδιο εργασίας για πολλούς απόφοιτους, ο συντονισμός των συλλόγων με τα αντίστοιχα σωματεία με παράλληλο συντονισμό των εργατικών ΟΒ ΝΑΡ-νΚΑ με τις αντίστοιχες ΟΒ σπουδάζουσας, είναι δύσκολα αλλά αναγκαία βήματα. Τέλος, η εμβάθυνση στα γνωστικά αντικείμενα και το περιεχόμενο σπουδών, στον κοινωνικό ρόλο που παίζουν και που θα μπορούσαν να παίζουν, αποτελεί σημαντικό όρο για να απαντήσουμε στο ρεύμα του «επιστημονικού επιβιωτισμού», αυτών που μαζεύουν σωρηδόν δεξιότητες και κατάρτιση για να τη βγάλουν λίγο καλύτερα αύριο. Κομβικό ζήτημα επίσης, η σύγκρουση με το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο σε όλα τα επίπεδα, όσο δεν είναι ακόμα συνήθεια βαθιά ριζωμένη και απαραίτητη για κάθε φοιτητή. Καταρχάς, σε πολιτικό επίπεδο, απέναντι σε κάθε τρόπο ανάπτυξης του επιχειρηματικού, με συνολικό στίγμα ανατροπής. Δεύτερον, σε ιδεολογικό επίπεδο, με διαρκή δουλειά απονομιμοποίησης της επιχειρηματικής λειτουργίας και κουλτούρας, όχι όμως με όρους συντήρησης του παλιού. Τέλος, σε άμεσο και υλικό επίπεδο, με συγκεκριμένες δράσεις που θα εξειδικεύουν ένα πανελλαδικό σχέδιο. Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε και μια συγκεκριμένη πρόταση για το επόμενο διάστημα: Μια οργανωμένη, πανελλαδική εξόρμηση γύρω από τα οικονομικά των πανεπιστημίων με χαρτογράφηση των προϋπολογισμών και απαίτηση για γνωστοποίηση από τους φορείς όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων θα δώσει ποικίλες δυνατότητες. Αρχικά, γενική εποπτεία του προχωρήματος της επιχειρηματικοποίησης στην Ελλάδα. Δεύτερον, δυνατότητα για στοχευμένη σύγκρουση με επιχειρηματικά και ερευνητικά πρότζεκτ. Τρίτον, αναβαθμισμένη δυνατότητα παρέμβασης στη μέριμνα, με πιο προσεγμένο και απτό τρόπο. Τέλος, πρώτες μορφές ελέγχου επάνω στη λειτουργία του πανεπιστημίου. Κομβικό ζήτημα ξανά επίσης, η συνολική σύγκρουση με την επιχειρηματική εκπαίδευση και τους ταξικούς φραγμούς. Φραγμοί που διαπερνούν οριζόντια την πληττόμενη νεολαία. Κι όλα τα παραπάνω, με τρόπο όχι αρνητικό, γκρινιάρικο, αλλά θετικό και επιθετικό, πατώντας στην επιστημονική τεκμηρίωση κι ανάλυση των τεχνολογικών και παραγωγικών δυνατοτήτων, της παιδείας που θέλουμε και χρειαζόμαστε(ας κάνουμε ένα άλμα επιτέλους από την αναπαραγωγή των 10 θέσεων),των δυνατοτήτων ελέγχου και αυτοδιεύθυνσης, των υπαρκτών όρων ανατροπής και εγκαθίδρυσης μιας άλλης πραγματικότητας. Εν γένει η στρατηγική μας, και η αρνητική και η θετική, και η καταστροφική και η δημιουργική της πλευρά, θα πρέπει να διαπερνά το κριτήριο και τη δράση μας στο σήμερα, δίνοντας το αναγκαίο βάρος στη θετική, δημιουργική μπάντα, όσον αφορά την παραγωγή σχέδιού, τους δρόμους και το υποκείμενο υλοποίησης όπως αυτό εξειδικεύεται στο φοιτητικό κίνημα και τα πανεπιστήμια. Μορφές-δομές συγκρότησης: Για να μετρήσουμε βήματα στις παραπάνω κατευθύνσεις, χρειάζεται και ανάλογη κατεύθυνση στους τρόπους και τα μέσα που θα χρησιμοποιήσουμε. Χρειάζεται να αποφύγουμε τις εύκολες απαντήσεις και υπεκφυγές από την ουσία των προβλημάτων. Για παράδειγμα, οι δευτερεύουσες πλευρές συγκρότησης(στέκια, ομάδες κλπ.) έχουν τη σημασία τους, αλλά δεν αποτελούν γραμμή για την αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος,
την απουσία πολιτικού ρόλου και αδυναμία συνολικής απάντησης των γενικών συνελεύσεων και των συλλόγων. Αναγκαίο στοιχείο και στίγμα που πρέπει να συγκεκριμενοποιήσουμε είναι πώς οι γενικές συνελεύσεις και συνολικά οι δομές συγκρότησης του υποκειμένου, θα βάζουν μπροστά την ανεξάρτητη οργάνωση, τη στοχοποίηση του αντιπάλου, τον συνολικό έλεγχο πάνω στη λειτουργία των ιδρυμάτων αλλά και την περιγραφή του άλλου δρόμου από τους ίδιους τους πληττόμενους φοιτητές. Στην τελευταία απόφαση της πολιτικής επιτροπής, βγήκε το στίγμα των επιτροπών αγώνα παντού, στην προσπάθεια προετοιμασίας του αγώνα ενάντια στο εργασιακό, αλλά και συνολικά, σε μια κατεύθυνση ανασυγκρότησης του κινήματος απέναντι στην απογοήτευση και την ανημπόρια. Το εργαλείο αυτό προσπαθήσαμε να το αξιοποιήσουμε και πέρυσι στους συλλόγους, μάλλον με στρεβλό τρόπο. Ωστόσο, πρέπει να κρατήσουμε την εμπειρία αυτή. Είναι υπαρκτό ένα ρεύμα στους συλλόγους που θέλει να αγωνιστεί αλλά δε βρίσκει δρόμους, ένα δυνάμει μπλοκ αγώνα, με το οποίο χρειάζεται να διαλεχτούμε και να μετασχηματίσουμε. Οι πρωτοβουλίες αγώνα είναι σημαντικό εργαλείο στην κατεύθυνση αυτή, με κέντρο την εργασιακή προοπτική και τη σύγκρουση με το μέλλον που μας ετοιμάζουν, όχι εμμονικά, αλλά αναπτύσσοντας δημιουργικά τους προβληματισμούς που ανοίγονται και εξειδικεύοντας κατά περίπτωση, με βασική στόχευση τη γενική συνέλευση, άσχετα με το αν δε βγαίνει ή βγαίνει οριακά, ώστε αυτή να αποκτήσει ζωή και κουβέντα πέρα από τις παρατάξεις και να έχει συγκεκριμένη και δουλεμένη πολιτική κουβέντα και στόχευση. Τέλος, χρειάζεται να δούμε συγκεκριμένη μεθοδολογία για το συντονιστικό γενικών συνελεύσεων, πέρα από το να το αναφέρουμε κάθε φορά που δεν έχουμε τι να πούμε. Θεωρούμε πως μια πρώτη πρωτοβουλία συντονισμού από συλλόγους που έχουν μια σχετικά μόνιμη, αγωνιστική παρουσία και δράση, στο βαθμό που υπάρχουν, είναι ένα πρώτο βήμα. Είναι αναγκαίος όμως, ένας σχεδιασμός για το τι θέλουμε να βγει από μια τέτοια διαδικασία, πώς θα την αξιοποιήσουμε πανελλαδικά και πώς θα πάει παρά πέρα. Σε ένα πιο γενικό επίπεδο, η μάχη για την εμφάνιση και μόνιμη ύπαρξη του συντονιστικού είναι ένα διακύβευμα γύρω από το οποίο θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό η πορεία του φοιτητικού κινήματος και συνεπώς, χρειάζεται άλλου τύπου ιεράρχηση. Εργαζόμενοι φοιτητές: Πιάνουμε αυτό το ζήτημα, όχι επειδή θεωρούμε ότι είναι κυρίαρχο, αν και είναι αρκετά σημαντικό, αλλά επειδή ταλάνισε την οργάνωση για αρκετά μεγάλο διάστημα. Είναι προφανές, πως οι εργαζόμενοι φοιτητές όλο και αυξάνονται και έχουν ειδικά και συγκεκριμένα ζητήματα, εντασσόμενα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, με τα οποία πρέπει να καταπιαστούμε. Αρχικά, η κουβέντα που κάναμε μέχρι τώρα ήταν στην καλύτερη στον αφρό και μάλλον εξυπηρετούσε περισσότερο σαν απάντηση στους συμμάχους για το τι είναι η εργατική στροφή παρά σαν ουσιαστικός σχεδιασμός. Σίγουρα, χάσαμε την ουσία και θεωρήσαμε τις επιτροπές σκοπό και όχι μέσο για την προσέγγιση των ανθρώπων αυτών και όταν αυτές απέτυχαν, αφήσαμε το ζήτημα. Χρειάζεται πιο προσεκτική ματιά. Το γιατί, που και με τι όρους δουλεύει ο καθένας δημιουργεί διακριτά επίπεδα που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ενιαία. Αρχικά, υπάρχει διάκριση μεταξύ αυτών που δουλεύουν για χαρτζιλίκι και αυτών που δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα. Η απεύθυνσή μας πρέπει να είναι κυρίαρχα στο δεύτερο κομμάτι. Δεύτερον, υπάρχει διάκριση μεταξύ αυτών που δουλεύουν σε κάτι άσχετο με το αντικείμενό τους και σε αυτούς που δουλεύουν πάνω στο αντικείμενο, είτε σε εταιρίες με σύμβαση, είτε σε πρακτικές, είτε ακόμα και στις διπλωματικές σε πολλές περιπτώσεις. Στην πρώτη περίπτωση, η παρέμβαση και απεύθυνση πρωτοβουλιών όπως η λάντζα είναι μάλλον η καλύτερη δυνατή επιλογή από κάθε άποψη, αλλά με οργανωμένο τρόπο και στήριξη από την ΕΑΑΚ. Στη δεύτερη περίπτωση, η αντιμετώπιση των ζητημάτων πρέπει να περάσει μέσα από τους συλλόγους και υπό το πρίσμα της εργασιακής προοπτικής, με την αναγκαία εξειδίκευση όμως και στα προγράμματα πάλης και στην παρέμβαση και δράση, ειδικά γύρω από τις πρακτικές και τις διπλωματικές. Αυτά τα καταθέτουμε περισσότερο στη μορφή προβληματισμού, για να ξανανοίξουμε μια σημαντική κουβέντα που χρειάζεται εμπεριστατωμένη ανάλυση.
ΕΑΑΚ Κατ ουσίαν, αντιληφθήκαμε με τελείως λάθος τρόπο το ζήτημα της ηγεμονίας. Ίσως επειδή από τα έξω(στο κίνημα) τα πράγματα δεν πήγαιναν και εξαιρετικά, προσπαθήσαμε να αλλάξουμε κυρίαρχα από τα μέσα προς τα έξω την κατάσταση. Όμως, όσο η γραμμή σου στο κίνημα δε μετράει υπαρκτά βήματα, οι διαφωνίες θα παραμένουν ιδεολογικές και συνεπώς ασύνθετες. Αυτό δε σημαίνει πως παρατάμε την εσωτερική κουβέντα της ΕΑΑΚ και επιστρέφουμε όταν Αυτό δε σημαίνει σίγουρα, πως πάμε να κάνουμε δεύτερο μέτωπο-συντονισμό της αρεσκείας μας, κάνοντας αυτά για τα οποία κατηγορούσαμε τους συμμάχους ως οπορτουνιστές. Και ήταν. Αυτό επίσης, δε σημαίνει πως παρατάμε ένα εγχείρημα με τη μεγαλύτερη γείωση που προσέγγισε ποτέ και προσεγγίζει η αντικαπιταλιστική αριστερά σε ένα χώρο. Σημαίνει όμως, πως πρέπει να πατήσουμε σε πραγματικές κινήσεις στο κίνημα για να διεκδικήσουμε μια ηγεμονία στη πράξη και όχι στη διάλυση. Σημαίνει επίσης, πως χρειάζεται η πολιτική βούληση να πιέσεις για ένα συγκεκριμένο σχεδιασμό, με συγκεκριμένο τρόπο υλοποίησης με πολύ πιο επιθετικούς όρους, στοχεύοντας στη δημιουργία ενεργού ρεύματος εντός ΕΑΑΚ και στην πολιτική επιβολή γύρω από το ενιαίο σχέδιο ανασυγκρότησης(διακήρυξη, οργανωτικό, διεύρυνση). Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δεν μας αρκεί απλά η η ηγεμονία στην ΕΑΑΚ, αλλά η ηγεμονία στην ΕΑΑΚ όταν αυτή μεταφράζεται και σε μία προσπάθεια διαμόρφωσης της κοινωνικά χρήσιμης ΕΑΑΚ στο σήμερα,και κάτι τέτοιο μόνο με εξώστρεφους όρους διασφαλίζεται. Τέλος ένα δεύτερο ζήτημα, το οποίο φάνηκε να μας προβληματίζει και να μας μπερδεύει πολλές φορές στο παρελθόν είναι αυτό της σχέσης ΕΑΑΚ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν θεωρούμε και δεν θα ήταν εξάλλου και δυνατό,τόσο λόγο του χαρακτήρα και της λογικής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο και των στοχεύσεων που περιγράφονται για την ΕΑΑΚ, να αποτελέσει η ΕΑΑΚ την παράταξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο πανεπιστήμιο(λογική παράταξης δυνάμεων κτλ). Παρ ολ αυτά στη διαδικάσία μετασχηματισμού της ΕΑΑΚ και με στόχο την οικοδόμηση αντικαπιταλιστικού ρεύματος στη νεολαία πρέπει να δούμε τη σχέση ΕΑΑΚ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ με συγκεκριμένο και άμμεσο τρόπο.τόσο στο κομμάτι που η ΕΑΑΚ όχι απλά θα έχει αναφορά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά θα εκφράζει και ευθέως τη στηριξή της σε αυτή, αλλά κυρίαρχα στο κομμάτι που η ΕΑΑΚ θα αναπτύσει πολιτικούς δεσμούς και κονό βηματισμό με τα υπόλοιπα εγχειρήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το παραπάνω πάνω σε εκείνη τη βάση ανάλυσης, εξειδίκευσης και συνεχούς επικαιροποίησης του αντικαπιταλιστικού προγράμματος στο κοινωνικό χώρο που παρεμβαίνει. Ένα τελευταίο σχόλιο περί ΕΑΑΚ. Θέλουμε συνειδήτα να κλείσει μια κουβέντα πριν ακόμα ανοίξει γιατί δεν έχει να προσφέρει ούτε στο φοιτητικό κίνημα ούτε στην ΕΑΑΚ ούτε και στη νκα στη συγκεκριμένη φάση. Πρέπει να κρατήσουμε στη φαρέτρα μας το εργαλείο της πολιτικής συνεργασίας και πιθανά να το αξιοποιήσουμε σε επίπεδο συντονισμού γύρω από κινηματικούς κόμβους(πχ εργασιακά) έχοντας και την όποια εμπειρία του παρελθόντος. Ωστόσο, αυτό που έγινε πασιφανές από την περυσινή διαδικασία είναι πως δεν υπάρχουν αριστερές δυνάμεις συγκροτημένες, με πολιτικό σχέδιο και κοινωνικά ρεύματα εκπροσώπησης αυτή τη στιγμή στους συλλόγους εκτός από την ΚΝΕ. Με αγωνιστές από άλλες δυνάμεις ή και επιμέρους σχήματα σε κάποιους χώρους, χρειάζεται και μπορούμε να προχωρήσουμε στη διαδικασία ένταξής τους στην ΕΑΑΚ, σαν πλευρά της διεύρυνσης με ανοιχτό, συγκροτημένο και πλατύ κάλεσμα. Ας μη νεκραναστήσουμε όμως δυνάμεις και ρεύματα, ας μη μετατοπίσουμε ξανά την κουβέντα μακριά από το κίνημα. Για να κλείνουμε «Θα ξανάρθεις όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ξανάρθεις» Το αν θα ξανάρθει φοιτητικό κίνημα, τουλάχιστον όπως το γνωρίζαμε, στην αυτοτέλεια του, με μαζικούς όρους και καθοριστικό κοινωνικό ρόλο δεν μπορούμε να το απαντήσουμε. Αν όμως ξανάρθει και για να ξανάρθει, πρέπει να προετοιμάσουμε το έδαφος και να κάνουμε άλμα αρκετά ψηλό ώστε να περάσουμε πάνω από τον πήχη της πραγματικότητας. Πρέπει να κάνουμε άλμα
αρκετά μακρύ, ώστε να αποφύγουμε τις λακούβες και τις κακοτοπιές που πάντα εμφανίζονται. Κι όλα αυτά γιατί εν τέλει, έχουμε την ιστορική πίστη πως όντως θα ξανάρθει και όπως κι αν γίνει αυτό, θα είμαστε εκεί να δώσουμε τη μάχη. Πανταζόπ. Θοδωρής, ΟΒ πολυτεχνείου-υγείας Πάτρας Χατζηθ. Κώστας, ΟΒ πολυτεχνείου Πάτρας