ΤΕΎΧΟΣ 3 ο - ΑΝΟΙΞΗ 2016 ~ Διανέμεται ΔΩΡΕΑΝ στη Νότια Γερμανία Η Ελλάδα γεννά Πολιτισμό και Ανθρωπιά {σελ.4} Άλκη Ζέη Το καπλάνι της Βιτρίνας κι άλλες ιστορίες...γλώσσα {σελ.10} Γεώργιος Μπαμπινιώτης Διαχρονική εξέλιξη και οικουμενικότητα της ελληνικής γλώσσας...λαογραφία {σελ.16} Καλλιρρόη Παρρέν Η Ελληνίδα που τάραξε τα ήρεμα νερά της πουριτανικής κοινωνίας...ορθοδοξία {σελ.19} κ.κ. Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Ο Μακαριώτατος στο πλευρό των αδυνάτων Alkinoos Ioannidis Vasilis Papakonstantinou 22.Mai 2016 um 20:30 AMPERE / MUFFATWERK www.muffatwerk.de KriKri Productions Wann? 11. Mai 2016 um 20:00 Wo? TECHNIKUM / Werksviertel www.tonhalle-muenchen.de Wer? 10 Jahre GENIMA-Band (Vorband) 15 Jahre Musikinstitut GENIMA (Promoter) alkinoostickets.krikri-productions.com Tickets: München Ticket, T: 089 55 07 95 59
4 «Στη Γαλλία άκουσα ότι στην Ελλάδα υπάρχει μία συγγραφέας παιδικών βιβλίων που αξίζει να τη δω. Τη λένε «Άλκα Σέλσερ» (Άλκη Ζέη)». «Εγώ είμαι!» του λέω. «Από τα μικρά μου χρόνια ως σήμερα, ας μην πω με ακρίβεια πόσα είναι γιατί θα τρομάξω κι εγώ η ίδια, έζησα έναν πόλεμο, δύο εμφύλιους πολέμους, δύο δικτατορίες και δύο προσφυγιές. Δεν τα έζησα σαν απλός παρατηρητής, αλλά παίρνοντας ενεργό μέρος κάθε φορά κι έτσι και να ήθελα δεν θα μπορούσε το συγγραφικό μου έργο να μην επηρεαστεί από τα γεγονότα αυτά που συγκλόνισαν τον τόπο μας. Άθελά μου η ζωή μου μπλέχτηκε μέσα στην ιστορία κι έγινα κι εγώ ένα κομμάτι της. Το συγγραφικό μου λοιπόν έργο, θέλω δεν θέλω, είναι γεμάτο ιστορία... Αν πέτυχα να κάνω τα παιδιά να την ακούσουν τουλάχιστον, το μέλλον θα δείξει». Συνέντευξη στην Ιωάννα Παναγιώτου Μάμαλη Το καπλάνι της Βιτρίνας, η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, ο περίπατος του Πέτρου, ο Ψεύτης Παππούς ( ) ο κατάλογος πλούσιος όσο και η ζωή της. Τη συναντήσαμε το Φθινόπωρο στο σπίτι της, στο κέντρο της Αθήνας. Φορούσε ένα πανέμορφο φόρεμα στο χρώμα των ματιών της. Ήταν ήρεμη, σκεπτική και φανερά προβληματισμένη με την κατάσταση στην πατρίδα μας, αλλά και τη δραματική εξέλιξη στο προσφυγικό. Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζουμε τον άνθρωπο που γέμισε με τις πιο όμορφες εικόνες τα παιδικά μας χρόνια. Άλκη Ζέη εφ όλης της ύλης. Το 2013 κυκλοφόρησε το «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο». Τι πανέμορφος τίτλος Ικανός, θαρρώ, να εσωκλείσει όλες σας τις αναμνήσεις. Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου; Πάρα πολύ καλές. Έχει, μάλιστα, μεταφραστεί στα αγγλικά και διατίθεται στο Amazon. Το διαβάζουν όλες οι ηλικίες; Ναι. Αυτό μου έκανε εντύπωση. Το διάβασαν παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου. Στον Ωρωπό γνώρισα κι ένα μικρό παιδάκι του Δημοτικού που το είχε διαβάσει, αλλά ήταν λαμπρή εξαίρεση. Αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Αλήθεια, η νέα γενιά, τα παιδιά που μεγαλώνουν με τα iphone και τα ipad, διαβάζουν; Δε διαβάζουν, όχι. Τα παιδιά που συναντώ στα σχολεία βέβαια διαβάζουν, γιατί υπάρχουν οι δάσκαλοι που έχουν έντονο ενδιαφέρον και τα «ξεσηκώνουν», τα ωθούν στο διάβασμα. Είναι λίγα τα παιδιά που είναι κοντά στο βιβλίο από προσωπικό ενδιαφέρον.
5 Πιστεύετε ότι έχουν κίνητρα οι δάσκαλοι; Όχι, δεν έχουν. Ευτυχώς υπάρχουν αυτοί που από μόνοι τους θέλουν να κάνουν κάτι. Υπάρχει παρακίνηση από τους γονείς; Υπάρχει ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων. Ευτυχώς κάποιοι γονείς ασχολούνται εντατικά. Εσείς που παρακολουθείτε τη νέα γενιά, τι απασχολεί τα νέα παιδιά; Τι σας λένε όταν πηγαίνετε; Τους απασχολεί έντονα η σημερινή κατάσταση, οι σπουδές, το Πανεπιστήμιο, το αν βρουν δουλειά... Τους λέω να κάνουν υπομονή και να αφιερώνονται σε κάτι που τους αρέσει και να έχουν όραμα. Σας ανησυχεί ο τρόπος που μεγαλώνουν; Δεν θέλω να είμαι απόλυτη. Μπορεί σε άλλα πράγματα να βγουν πιο έξυπνα από εμάς. Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι οι έφηβοι διαβάζουν πολύ περισσότερο. Αυτό συμβαίνει, γιατί στο σχολείο τους κάνουν ελληνική Λογοτεχνία. Εκεί διαβάζουν του κόσμου τα βιβλία. Εμένα τα παιδιά μου που είναι στις Βρυξέλλες, δε διαβάσανε τη γαλλική Λογοτεχνία παρά μόνο στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Δώσατε έναν τόσο δύσκολο αγώνα σε μία τόσο έντονη περίοδο, τι τους προτείνετε να κάνουν; Εγώ δεν παρομοιάζω τη σημερινή κατάσταση με την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Είναι εποχές που δεν τις έχετε ζήσει. Η εποχή που ζούμε τώρα μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά η κατάσταση τότε ήταν πολύ χειρότερη. Ήσασταν καλή μαθήτρια; Ναι. Αλλά κυρίως στα φιλολογικά μαθήματα. Στα μαθηματικά ήμουν πολύ κακή. Αυτό το βρήκα μπροστά μου αργότερα, όταν ήμουν εξόριστη στη Χίο και έπρεπε να μοιράσω το φαγητό. Θυμάμαι Ήταν μακαρόνια σκέτα και έβαζες λίγο λάδι από πάνω. Λοιπόν, εγώ βρήκα ότι έχουμε να πάρουμε από εκατό δράμια λάδι ο καθένας. Κι εκεί ήταν μία κουταλιά λάδι. Στη διαίρεση, υποδιαίρεση, τα μπέρδεψα και το λάδι τελείωσε γρήγορα. Φανταστείτε Στην τρίτη γυναίκα, σταμάτησε το λάδι. Πώς μπορεί κάποιος να έχει αντιστάσεις στη σημερινή κατάσταση; Οι άνθρωποι της ηλικίας μου πρέπει να δουν τι έχουν μέσα τους. Το θέμα είναι οι νέοι τι κάνουν... Οι νέοι! Βλέπεις όμως ότι δημιουργούνται μικρές ομάδες. Διοργανώνουν μία παράσταση άνθρωποι που δεν πληρώνονται, απλά το κάνουν για την ευχαρίστησή τους. Βλέπεις μία ιδιαίτερη κινητοποίηση. Ειδικά στην επαρχία. Όχι μόνο στα πολιτιστικά, αλλά και στα ανθρωπιστικά. Υπάρχουν πλέον οργανωμένα Κοινωνικά Παντοπωλεία, Κοινωνικά Ιατρεία και Φαρμακεία, στα οποία πηγαίνουν ανασφάλιστοι ή κάποιοι που δεν έχουν να φάνε. Παίρνουν τρόφιμα, ρούχα. Και αυτό είναι προϊόν της προσπάθειας των απλών πολιτών. Δηλαδή πρόκειται για μία κοινωνία που πάει παράλληλα και η οποία υποκαθιστά το κράτος. Που δε θα έπρεπε! Το κράτος θα έπρεπε να λάβει μέτρα για να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση. Αλλά, παρ όλα αυτά, βλέπεις ότι έχει κινητοποιηθεί ο κόσμος. Έχει βγει από το σαλόνι πια και κάνει πράγματα για το διπλανό του. Την ίδια ώρα, βέβαια, που οι Έλληνες ζητάνε από τους μετανάστες πέντε ευρώ για να φορτίσουν το κινητό τους. Ή που τους πουλάνε το μπουκαλάκι το νερό τρία ευρώ. Ή με αυτό το τεράστιο κομβόι που ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη και από τα Βαλκάνια με τα πόδια, πουλάνε ένα σαράβαλο ποδήλατο πεντακόσια ευρώ.
6 Εσείς είχατε αλληλεγγύη εκείνα τα δύσκολα χρόνια; Ναι, υπήρχαν οργανωμένοι πυρήνες. Βλέπετε να έχει ένα τέλος το δράμα των προσφύγων; Είναι πάρα πολύ τραγικό και δεν βλέπω να βρίσκουν γρήγορα μία λύση. Πιστεύετε πως αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει συγκρότηση, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα πράμα που ο καθένας κάνει κάτι δικό του και δεν υπάρχει ; Αυτά είναι πάνω απ τις δυνάμεις μας. Στα νησιά ιδίως, μου λένε, όπου έχω και φίλους, στην Κω, στη Μυτιλήνη, στη Σάμο, πως είναι η κατάσταση τραγική. Δεν προφταίνουνε. Που κι αυτοί βοηθάνε. Έχουμε φίλους. Τους φιλεύουν, τους πλένουν, τους ταΐζουν, γιατί αυτοί δεν μπορούνε. Διότι ό,τι γίνεται είναι σε ατομικό επίπεδο, έτσι; Ναι. Μαζεύουν φαγητά, μαζεύουν νερά Για μένα Ευρώπη είναι ο φούρναρης στην Κω που μοίραζε ψωμιά στον κόσμο. Αναρωτιέμαι μήπως αυτή η αλληλεγγύη που υπάρχει ανάμεσά μας θα μπορούσε να μεταφερθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι Γερμανοί επέδειξαν τεράστια αλληλεγγύη! Ήταν φοβερό. Σε μία χώρα που κατακλύζεται από απίστευτη προπαγάνδα, ο λαός δεν πτοήθηκε, έχει δική του γνώμη για όλα αυτά. Αυτό έγινε, ναι! Κα Ζέη, πιστεύετε ότι μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία ενός λαού; Όχι, δεν μπορεί! Εξαρτάται! Επί χούντας μας είχανε πολύ ψηλά στις ξένες χώρες. Και περιέθαλψαν όλους όσοι πήγαμε και ανοίξανε τα σπίτια τους, βρήκαν δουλειές, ήταν άλλο πνεύμα τότε. Δηλαδή οι Γάλλοι, για παράδειγμα, εκεί στις χώρες που ζήσατε εσείς. Ναι, και στη Γερμανία και στη Γαλλία, πάρα πολύ βοήθησαν. Τα νέα παιδιά που φεύγουν τώρα, κερδίζουν βέβαια σε προσωπικό επίπεδο, αλλά χάνει η χώρα Χάνει βέβαια! Και βρίσκουν δουλειές και μένουν εκεί. Αν τους δινόταν μία ευκαιρία, πιστεύετε θα ερχόντουσαν πίσω; Αν ήταν καλύτερα τα πράγματα; Έχω ένα φίλο, είναι στη Φινλανδία. Λέει ότι τον έχει τρελάνει ο καιρός εκεί. Αυτός ασχολείται με την Πληροφορική, έκανε διδακτορικό εκεί, του προσφέρθηκαν τα πάντα, υποτροφία. Τα πανεπιστήμια εκεί είναι εξαιρετικά, και μετά αμέσως δουλειά. Ε, τι να έρθει εδώ να κάνει; Εκεί ζούμε και δουλεύουμε, δεν κάνουμε τίποτα άλλο. Ούσα άρτι αφιχθείσα εκ Κρήτης, τους το έλεγα και δεν το πίστευαν, ότι για να βγούμε εμείς στη Γερμανία, στέλνουμε email, απαντάει ο άλλος προτείνοντας δύο ημερομηνίες, κοιτάμε την ατζέντα μας αν μας βολεύει. Εσείς, όταν ζούσατε στο εξωτερικό, τι σας έλειπε έντονα από την Ελλάδα; Η Ελλάδα! Οι φίλοι, οι συγγενείς, ο κύκλος μου. Εγώ ήμουν για δεύτερη φορά πολιτική πρόσφυγας, τους έλεγα ότι έχω κάνει διδακτορικό στους πολιτικούς πρόσφυγες και τα έπαιρνα όλα πιο ελαφριά, όπως ήταν στο Παρίσι. Το να αφήνω το σπίτι μου ήταν το λιγότερο, γιατί είχα συνηθίσει. Η πρώτη φορά ήταν πολύ πιο δύσκολη. Στην αρχή δεν είχαμε επαφή. Αργότερα είχαμε τα τηλέφωνα, με επισκεπτόταν η αδερφή μου. Στη Ρωσία ήταν πολύ δύσκολα. Δεν μπορούσα να έχω επαφή με τους δικούς μου. Η αλληλογραφία, σχεδόν αδύνατη. Όταν πήγαμε αργότερα στη Μόσχα, άρχισαν να έρχονται γράμματα, βουλευτές, καλλιτέχνες... Τί αποκομίσατε από την Τασκένδη, από τη Μόσχα; Τι θυμάστε έντονα; Τι ήταν αυτό που κερδίσατε; Γιατί φαντάζομαι από εμπειρίες είστε πάμπλουτη. Τι ήταν καθοριστικό για τη ζωή σας; Ιδίως στην Τασκένδη ένιωθα ότι ήμουν κάπου χαμένη στα βάθη της Ασίας. Δεν μπορούσες να έρθεις σε επαφή με κανένα. Ήσασταν θυμωμένη με την πατρίδα με όλα αυτά που γινόντουσαν; Όχι. Ήταν κι άλλοι που είχαν έρθει από το βουνό, που είχαν ταλαιπωρηθεί, που είχαν πληγωθεί. Δεν ήμουν θυμωμένη με την Ελλάδα, με την τότε κυβέρνηση, ναι, ήμουν! Τώρα τι είναι αυτό που σας ενοχλεί στην Ελλάδα; Τι θα θέλατε να αλλάξετε; Είναι τόσα πολλά. Κυρίως τα σχολεία. Γιατί βλέπω τα παιδιά μου που πήγαν σχολείο στη Γαλλία, τα εγγόνια μου στο Βέλγιο και συνειδητοποιώ πόσο μεγάλη διαφορά υπάρχει μεταξύ τους.
7 Πιστεύετε ότι πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές; Σαφώς. Κάθε υπουργός που έρχεται, αλλάζει το σύστημα από την αρχή, αλλά όχι προς το καλύτερο, συνήθως προς το χειρότερο. Η Παιδεία μας, μαζί με την Υγεία, είναι σε πάρα πολύ άσχημο επίπεδο. Πλέον στα νοσοκομεία δεν υπάρχει προσωπικό, δεν υπάρχουν μηχανήματα, δεν υπάρχουν υλικά. Για να κάνεις ένα χειρουργείο μπορεί να είσαι πέντε μήνες στην αναμονή. Μιλάμε για τα δημόσια, έτσι; Αν έχεις χρήματα, είσαι εντάξει. Υπάρχει πολύς κόσμος ανασφάλιστος λόγω των απολύσεων. Είδα τις προάλλες στα Κοινωνικά Δίκτυα κάτι που με προβλημάτισε πολύ. Έγραφαν: «Αν η γενιά που μεγάλωσε με Σεφέρη, τα κατάφερε έτσι, η γενιά που μεγάλωσε με Σεφερλή, τι θα κάνει;» Ωραίο! (Δυνατά γέλια) Μιλήστε μου για το «Καπλάνι της Βιτρίνας» που παίζεται τον Οκτώβριο στο θέατρο. Πριν από δύο χρόνια επί δύο χρόνια είχε ανέβει στο ελληνικό θέατρο «Ο περίπατος του Πέτρου». Ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία. Και τώρα είναι το «Καπλάνι». Εσείς έχετε συμβάλει σε αυτό σε συμβουλευτικό επίπεδο; Δεν έχω κάνει τίποτα. Αφού συμφωνώ με τα κείμενα, δίνω ελευθερία στους συντελεστές να το κάνουν όπως θέλουν. Υπέροχα! Μέχρι πότε θα παίζεται; Όλη τη σεζόν. Ακόμη και τα Σαββατοκύριακα. Μέχρι τον Ιούνιο σίγουρα. Έχει γίνει μάλιστα και πολύ ωραίο σίριαλ με γαλλικούς υπότιτλους, σε περίπτωση που ενδιαφερθεί κάποιο γαλλικό κανάλι. Ας αλλάξουμε θέμα. Γνώρισα προσφάτως την Πρόεδρο Εβραίων Μονάχου. Επέζησε, αφού πρώτα έζησε τη φρίκη όλων σχεδόν των στρατοπέδων. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση Όταν μιλάει για τις εμπειρίες της, εκπνέει μια ηρεμία. Μάλιστα, ψιθυρίζει μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών σε δημόσιες εμφανίσεις το Γερμανικό Εθνικό Ύμνο κι ας έχει αλλάξει. Σαν τον Ύμνο στη Ρωσία. Είναι ο ίδιος ο Σοβιετικός Ύμνος. Ο ίδιος συγγραφέας έχει γράψει τα λόγια «Ζήτω ο Λένιν, ζήτω ο Στάλιν, ζήτω ο Κόκκινος Στρατός». Μετά τα αλλάζει όταν έπεσε ο Κομμουνισμός, με την ίδια μουσική όμως και λέει «Η μεγάλη μας η χώρα». Μετά αλλάζει ξανά τα λόγια και γράφει για τα λιβάδια. Είναι ο πατέρας του Ιταλκώφ, του σκηνοθέτη. Τον είχα γνωρίσει. Είχα πάει σε ένα συνέδριο του ΠΑΜΕ κι άκουγα πίσω μου κάποιοι μιλούσαν ρώσικα Και δεν κατάλαβαν κάτι και γυρίζω πίσω και του το εξηγώ εγώ. Και μου λέει: «Α, πείτε μου, στη Γαλλία άκουσα ότι στην Ελλάδα υπάρχει μία συγγραφέας παιδικών βιβλίων που αξίζει να τη δω. Τη λένε «Άλκα Σέλσερ» (Άλκη Ζέη)». «Εγώ είμαι!» του λέω. Εσείς που έχετε περάσει δια πυρός και σιδήρου, προφανώς τα έχετε επεξεργαστεί τόσο πολύ
8 μέσα σας. Αποπνέετε μια φοβερή πραότητα, μία ηπιότητα, μία ηρεμία, δεν έχετε καθόλου θυμό. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια τραύματα που δεν έχουν επουλωθεί πλήρως. Φανταστείτε ότι ακόμη και σήμερα δεν βγαίνω ποτέ από το σπίτι μου χωρίς ταυτότητα. Μου έχει μείνει από τότε... Αν με πλησιάζει αστυνομικός, τρέμω, αναστατώνομαι. Έχουν αλλάξει όμως οι εποχές Σαφώς. Και θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Τον Περικλή τον Κοροβέση τον γνωρίζετε. Έχει γράψει πολλά βιβλία. Ένα από αυτά είναι ένα βιβλίο εξαιρετικό τους «Ανθρωποφύλακες» για τη Χούντα και τα τρομερά βασανιστήρια που υπέστη, ήταν και πολύ νεαρός τότε, 25 χρονών. Σήμερα είναι γενικά πολύ ανήσυχο πνεύμα. Τον καλούν, λοιπόν, από μία λέσχη ανάγνωσης που έχουν φτιάξει αστυνομικοί στη Θεσσαλονίκη να μιλήσει για τους «Ανθρωποφύλακες». Και πάει ο Περικλής. Και του επιτίθεται αδίκως όλη η Αριστερά και η Άκρα Αριστερά και η Αναρχία ότι έχει ξεπουληθεί εντελώς, και είναι ο Περικλής πολύ πικραμένος γιατί προσπαθεί να τους δώσει να καταλάβουν ότι πηγαίνει στο «Άνδρο» του εχθρού για να τους εξηγήσει τι έχει γίνει συμβεί ώστε να μην ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο στο μέλλον. Το βρίσκω πολύ σωστό. Ο Κοροβέσης πήγε στην Αστυνομία για να μιλήσει για τα βασανιστήρια που έκανε η Αστυνομία στη Χούντα. Αλλά είναι και προς τιμήν των αστυνομικών που τον κάλεσαν. Γιατί μόνο με τέτοιους τρόπους αλλάζει η κοινωνία. *Η συνέντευξη έλαβε χώρα στην οικία της κας Ζέη στις 15.09.15 στο πλαίσιο μιας βιβλιοπαρουσίασης που έμελλε, με πρωτοβουλία του Λογοτεχνικού Καφενείου, να γίνει στο Μόναχο. Ακυρώθηκε για λόγους υγείας. Ελπίζουμε να πραγματοποιηθεί στο μέλλον. Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, απ όπου καταγόταν η μητέρα της. Όταν άρχισε το σχολείο, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι και στη συνέχεια στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας. Η σχέση της με το γράψιμο ξεκίνησε από τα γυμνασιακά της χρόνια, γράφοντας έργα για το κουκλοθέατρο, διηγήματα και νουβέλες, που δημοσιεύονταν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Παράλληλα με το γράψιμο, αγωνίστηκε ενεργά για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, συμμετέχοντας στο αριστερό κίνημα από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Η συμμετοχή της σ αυτό τον αγώνα καθόρισε την προσωπική ζωή της. Από το 1952 μέχρι το 1964 έζησαν μαζί με τον άντρα της, το θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου, σαν πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση, αρχικά στην Τασκένδη και ύστερα στη Μόσχα, όπου γεννήθηκαν και τα δυο παιδιά τους. Επέστρεψαν στην Ελλάδα το 64 για να ξαναφύγουν το 67 στο Παρίσι, όπου παρέμειναν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70 λόγω της δικτατορίας. Ο καθαρός τρόπος γραφής της, η γλωσσική αρτιότητα, η κριτική στάση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, το χιούμορ και η διεισδυτική ματιά στα γεγονότα, είναι τα χαρακτηριστικά των έργων της Άλκης Ζέη που το έχουν κάνει να αγαπηθεί από το ελληνικό και το ξένο αναγνωστικό κοινό. Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, Το καπλάνι της βιτρίνας και Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, συμπεριλαμβάνονται στα διαχρονικά ευπώλητα βιβλία (μπεστ σέλλερ) της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Εκτός από την Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, τα βιβλία της απευθύνονται κυρίως στα παιδιά και τους εφήβους, πάντα όμως διαβάζονται με μεγάλη ευχαρίστηση και από τους ενήλικες. Εμπνέονται από προσωπικές της εμπειρίες υφαίνοντας την υπόθεσή τους παράλληλα με ιστορικά γεγονότα. Τα θέματα που πραγματεύονται είναι καθημερινά και πανανθρώπινα. Το Καπλάνι της βιτρίνας, το πρώτο της μυθιστόρημα, υπήρξε έργο - σταθμός για την ελληνική παιδική λογοτεχνία και θεωρείται πλέον ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας για παιδιά, με συνεχείς επανεκδόσεις από το 1963 που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα και πολλές μεταφράσεις και διακρίσεις στο εξωτερικό. Η Άλκη Ζέη αποτελεί πρέσβειρα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό, καθώς το σύνολο του έργου της είναι μεταφρασμένο και κυκλοφορεί σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο. Η ίδια έχει επίσης μεταφράσει από τα γαλλικά, τα ιταλικά και τα ρωσικά αρκετά βιβλία, ανάμεσα στα οποία έργα των Τζιάννι Ροντάρι και Βέρα Πανόβα.