Τ.Ε.Ι. Θεσσαλίας Σχολή Τεχνολογικών Εφαρμογών (Σ.Τ.ΕΦ.) ΜΕΤΑΛΛΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ (602) 2 η Διάλεξη Δημήτριος Ν. Χριστοδούλου Δρ. Πολιτικός Μηχανικός, M.Sc.
Βασικά θέματα σχεδιασμού με τους Ευρωκώδικες Εισαγωγή Κατά το πρόσφατο παρελθόν, ο σχεδιασμός των κατασκευών στον ευρωπαϊκό χώρο στηρίζονταν σε κανονισμούς και προδιαγραφές που κάθε χώρα ξεχωριστά είχε θέσει σε εφαρμογή στο εσωτερικό της. Έτσι, υπήρχε μία πληθώρα κανονισμών και προδιαγραφών που ο κάθε ένας αντανακλούσε την ιστορική διαδρομή και την κατασκευαστική παράδοση της χώρας προέλευσής του. Το αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής ήταν ο κατακερματισμός στον ευρωπαϊκό χώρο του κατασκευαστικού κλάδου, της βιομηχανίας δομικών προϊόντων καθώς και του μελετητικού δυναμικού. Για να αρθούν τα εμπόδια αυτά και να είναι ευκολότερη η ενοποίηση της βιομηχανίας και η μεταφορά προϊόντων και υπηρεσιών στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανατέθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τυποποίησης (CEN) το έργο σύνταξης ενός πλαισίου κανονισμών, οι οποίοι θα αντικαθιστούσαν σταδιακά τους επιμέρους κανονισμούς κάθε κράτους. Οι κανονισμοί που προέκυψαν, ως προσχέδια στην αρχή, και ως κανονιστικά κείμενα με πλήρη εφαρμογή αργότερα, ονομάστηκαν Δομικοί Ευρωκώδικες ή εν συντομία Ευρωκώδικες.
Βασικά θέματα σχεδιασμού με τους Ευρωκώδικες Εισαγωγή Οι Ευρωκώδικες χωρίζονται ανάλογα με το αντικείμενο του σχεδιασμού που πραγματεύονται στα εξής κείμενα: Ευρωκώδικας 0 (EN 1990): Βάσεις σχεδιασμού δομημάτων Ευρωκώδικας 1 (EN 1991): Δράσεις σε δομήματα Ευρωκώδικας 2 (EN 1992): Σχεδιασμός κατασκευών από σκυρόδεμα Ευρωκώδικας 3 (EN 1993): Σχεδιασμός κατασκευών από χάλυβα Ευρωκώδικας 4 (EN 1994): Σχεδιασμός σύμμικτων κατασκευών από χάλυβα και σκυρόδεμα Ευρωκώδικας 5 (EN 1995): Σχεδιασμός ξύλινων κατασκευών Ευρωκώδικας 6 (EN 1996): Σχεδιασμός κατασκευών από τοιχοποιία Ευρωκώδικας 7 (EN 1997): Γεωτεχνικός σχεδιασμός Ευρωκώδικας 8 (EN 1998): Αντισεισμικός σχεδιασμός των κατασκευών Ευρωκώδικας 9 (EN 1999): Σχεδιασμός κατασκευών από αλουμίνιο
Βασικά θέματα σχεδιασμού με τους Ευρωκώδικες Εισαγωγή Η εφαρμογή των Ευρωκωδίκων, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, κατέστη υποχρεωτική σε κάθε χώρα από το 2010, με ταυτόχρονη απόσυρση των επιμέρους εθνικών κανονισμών. Για να αντιμετωπιστούν οι διαφορετικές απαιτήσεις κάθε χώρας ή οι ιδιαίτερες ανάγκες της στο σχεδιασμό των κατασκευών, πολλές παράμετροι που υπεισέρχονται στους υπολογισμούς, διαθέτουν προτεινόμενες τιμές στο κείμενο των Ευρωκωδίκων. Κάθε χώρα έχει τη δυνατότητα να επιλέξει διαφορετικές τιμές για αυτές τις παραμέτρους (ονομάζονται Εθνικά Προσδιοριζόμενες Παράμετροι) έτσι ώστε να καλύπτονται οι ιδιαίτερες ανάγκες της. Ένα παράδειγμα Εθνικά Προσδιοριζόμενων Παραμέτρων είναι οι συντελεστές ασφαλείας. Ο καθορισμός των Εθνικά Προσδιοριζόμενων Παραμέτρων γίνεται σε ένα Εθνικό Προσάρτημα, το οποίο συνοδεύει το κυρίως κείμενο του κάθε Ευρωκώδικα.
Βασικά θέματα σχεδιασμού με τους Ευρωκώδικες Εισαγωγή Στην Ελλάδα έχει ολοκληρωθεί η μετάφραση των κυρίως κειμένων των Ευρωκωδίκων και έχουν συνταχθεί τα Εθνικά Προσαρτήματα. Αναμένεται η νομοθετική πράξη υποχρεωτικής εφαρμογής τους, με την οποία θα αποσυρθούν οι προϋπάρχοντες ελληνικοί κανονισμοί. Για τις κατασκευές από χάλυβα δεν προϋπάρχει ελληνικός κανονισμός και έτσι ο σχεδιασμός τους πραγματοποιείται ήδη με τον Ευρωκώδικα 3 (πριν από αυτόν χρησιμοποιούνταν οι γερμανικοί κανονισμοί DIN). Για τον σχεδιασμό κατασκευών από χάλυβα, η εφαρμογή του Ευρωκώδικα 3, πραγματοποιείται σε συνδυασμό με τον Ευρωκώδικα 0 που περιλαμβάνει τις βασικές αρχές σχεδιασμού και τον Ευρωκώδικα 1 που περιλαμβάνει τον προσδιορισμό των δράσεων. Επίσης, στην περίπτωση της Ελλάδας, ο απαιτούμενος αντισεισμικός σχεδιασμός θα εξασφαλίζεται με την εφαρμογή του Ευρωκώδικα 8 (σύμφωνα με τα προαναφερθέντα θα αποσυρθεί ο Ελληνικός Αντισεισμικός Κανονισμός).
Βασικά θέματα σχεδιασμού με τους Ευρωκώδικες Εισαγωγή Η έκταση του Ευρωκώδικα 3 (ΕΝ 1993) είναι μεγάλη, συγκριτικά με τους άλλους Ευρωκώδικες, λόγω της μεγάλης ποικιλομορφίας που παρουσιάζουν οι μεταλλικές κατασκευές. Διαιρείται σε είκοσι μέρη που το καθένα καλύπτει διαφορετικές απαιτήσεις σχεδιασμού κατασκευών από χάλυβα. Τα μέρη αυτά παρουσιάζονται σε πίνακα. Αξίζει να σημειωθεί ότι καθώς εμπλουτίζονται οι γνώσεις σχετικά με τη συμπεριφορά των κατασκευών και προκύπτουν νέες μέθοδοι και προϊόντα δόμησης, τα περιεχόμενα των Ευρωκωδίκων δεν παραμένουν σταθερά αλλά προσαρμόζονται διαρκώς στις νέες ανάγκες.
Οριακές Καταστάσεις Ο σχεδιασμός των κατασκευών με τους Ευρωκώδικες ακολουθεί τη φιλοσοφία των οριακών καταστάσεων. Οριακές θεωρούνται εκείνες οι καταστάσεις, στις οποίες μπορεί να μεταβεί μια κατασκευή, εξαιτίας των επιβαλλόμενων φορτίσεων της, πέραν των οποίων η πιθανότητα αποτυχίας εξυπηρέτησης του σκοπού της είναι μεγαλύτερη από ένα δεδομένο (υψηλό) ποσοστό. Οι οριακές καταστάσεις των κατασκευών χωρίζονται σε δύο γενικές κατηγορίες με κριτήριο την προέλευση της αποτυχίας: Οριακές καταστάσεις αστοχίας: σχετίζονται με την ασφάλεια των ανθρώπων και της ίδιας της κατασκευής έναντι πιθανής κατάρρευσης. Διακρίνονται σε: EQU: οριακή κατάσταση απώλειας στατικής ισορροπίας και ανατροπής της κατασκευής ή ενός μέρους της (θεωρούμε την κατασκευή στερεό σώμα) STR: οριακή κατάσταση αστοχίας των εσωτερικών μελών της κατασκευής λόγω υπέρβασης της αντοχής τους FAT: οριακή κατάσταση αστοχίας λόγω κόπωσης των μελών της κατασκευής
Οριακές Καταστάσεις Οριακές καταστάσεις λειτουργικότητας: Σχετίζονται με τη λειτουργία της κατασκευής υπό συνήθεις συνθήκες, την άνεση των χρηστών της, την αίσθηση ασφάλειας που εμφανίζουν τα δομικά στοιχεία της. Αφορούν τον έλεγχο: παραμορφώσεων ή μετακινήσεων ταλαντώσεων βλαβών που επηρεάζουν τη λειτουργία, την ανθεκτικότητα και την εμφάνιση της κατασκευής.
Οριακές Καταστάσεις Κατά το σχεδιασμό πρέπει να εξασφαλίζεται ότι η κατασκευή επαρκεί σε όλες τις δυνατές οριακές καταστάσεις. Η επάρκεια της κατασκευής διαπιστώνεται με ελέγχους κριτηρίων που σχετίζονται με την εκάστοτε οριακή κατάσταση. Για την οριακή κατάσταση αστοχίας, που αφορά την αντοχή των εσωτερικών μελών (STR), τα κριτήρια επάρκειας έχουν την μορφή: όπου: το αποτέλεσμα των δράσεων σχεδιασμού (π.χ. η ροπή κάμψης στο μέσον μιας δοκού ή η εφελκυστική δύναμη σε έναν κοχλία κλπ) και η αντίστοιχη αντίσταση σχεδιασμού (π.χ. η αντοχή σε ροπή της διατομής μιας δοκού ή η αντοχή σε εφελκυσμό το κορμού του κοχλία). Έτσι, με το κριτήριο αυτό εξασφαλίζεται ότι σε κανέναν σημείο τα αποτελέσματα των επιβαλλόμενων δράσεων δεν ξεπερνούν τις αντίστοιχες αντοχές των μελών.
Οριακές Καταστάσεις Για την οριακή κατάσταση αστοχίας, που αφορά τη στατική ισορροπία της κατασκευής (EQU), τα κριτήρια επάρκειας έχουν την μορφή:,, όπου, το αποτέλεσμα των αποσταθεροποιητικών δράσεων σχεδιασμού (π.χ. η ροπή ανατροπής περί άξονα περιστροφής) και, το αποτέλεσμα των σταθεροποιητικών δράσεων σχεδιασμού (π.χ. η ροπή ευσταθείας περί άξονα περιστροφής).
Οριακές Καταστάσεις Για τις οριακές καταστάσεις λειτουργικότητας τα κριτήρια επάρκειας έχουν τη μορφή: όπου είναι μια απαίτηση λειτουργικότητας της κατασκευής (π.χ. το μέγιστο επιτρεπόμενο βέλος μιας δοκού) και το αντίστοιχο αποτέλεσμα των δράσεων σχεδιασμού για αυτήν την απαίτηση (π.χ. το μέγιστο βέλος μιας δοκού που υπολογίζουμε με τη στατική ανάλυση, για οριακή κατάσταση λειτουργικότητας). Σημείωση: ο δείκτης d που εμφανίζεται στα μεγέθη των κριτηρίων επάρκειας παραπάνω, συμβολίζει ότι τα μεγέθη αυτά έχουν τιμές σχεδιασμού (d design). Αυτή η σημασία του δείκτη d είναι καθολική σε όλους τους Ευρωκώδικες.
Συντελεστές ασφαλείας Ο σχεδιασμός είναι ουσιαστικά μία στοχαστική διαδικασία. Τα δεδομένα που θεωρούμε γνωστά στους υπολογισμούς αποτελούν στην ουσία προβλέψεις των πραγματικών μεγεθών που θα προκύψουν όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή. Για το λόγο αυτό, ο αντικειμενικός στόχος του σχεδιασμού δεν είναι ο αποκλεισμός της αστοχίας αλλά ο περιορισμός της πιθανότητας αστοχίας κάτω από ένα αποδεκτό ποσοστό. Οι αβεβαιότητες που υπεισέρχονται στο σχεδιασμό μιας κατασκευής οφείλονται κυρίως στους εξής λόγους: Οι φορτίσεις που θα προκύψουν στη διάρκεια της ζωής μια κατασκευής είναι αδύνατον να προβλεφθούν με βεβαιότητα εκ των προτέρων. Οι πραγματικές ιδιότητες των υλικών της κατασκευής δεν είναι επακριβώς γνωστές κατά το σχεδιασμό. Η γεωμετρία της κατασκευής δεν είναι επακριβώς γνωστή κατά το σχεδιασμό. Οι μέθοδοι ανάλυσης που χρησιμοποιούμε κατά το σχεδιασμό είναι σε κάθε περίπτωση προσεγγιστικές της πραγματικής συμπεριφοράς.
Συντελεστές ασφαλείας Παρά το γεγονός ότι οι παραπάνω παράμετροι διαθέτουν αβεβαιότητα στον προσδιορισμό τους, είναι δυνατόν να εκτιμηθούν χαρακτηριστικές τιμές τους με στατιστική ανάλυση. Για παράδειγμα η χαρακτηριστική ανεμοπίεση σε μία περιοχή μπορεί να εκτιμηθεί από την στατιστική επεξεργασία των μετεωρολογικών δεδομένων της περιοχής αυτής. Στις περιπτώσεις που για κάποιες παραμέτρους δεν είναι διαθέσιμα στατιστικά δεδομένα χρησιμοποιούνται ονομαστικές τιμές, δηλαδή τιμές που προκύπτουν εμπειρικά ή είναι αποδεκτές βάσει κάποιου καθιερωμένου προτύπου. Από τις χαρακτηριστικές ή ονομαστικές τιμές των διαφόρων μεγεθών προκύπτουν οι τιμές σχεδιασμού με την εφαρμογή συντελεστών ασφαλείας. Οι συντελεστές ασφαλείας στους Ευρωκώδικες συμβολίζονται με το ελληνικό γράμμα γ και συνήθως παίρνουν τιμές μεγαλύτερες ή ίσες της μονάδας.
Συντελεστές ασφαλείας Στα πλαίσια των οριακών καταστάσεων εφαρμόζονται διαφορετικοί επιμέρους συντελεστές ασφαλείας για τις δράσεις και διαφορετικοί για τα υλικά, καλύπτοντας έτσι τις διαφορετικές αβεβαιότητες που ενυπάρχουν στην εκτίμηση τους. Γενικά, η τιμή ενός συντελεστή ασφαλείας είναι συνάρτηση των αβεβαιοτήτων και της αποδεκτής πιθανότητας αστοχίας που επιτρέπεται σε μία κοινωνία. Όσο μεγαλύτεροι είναι οι συντελεστές ασφαλείας, τόσο περιορίζεται ή πιθανότητα αστοχίας, αλλά ταυτόχρονα οι κατασκευές γίνονται πιο συντηρητικές και ακριβές. Οι συντελεστές ασφαλείας αποτελούν Εθνικά Προσδιοριζόμενες Παραμέτρους και καθορίζονται στα Εθνικά Προσαρτήματα. Διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: 1) Συντελεστές ασφαλείας δράσεων 2) Συντελεστές ασφαλείας αντιστάσεων
Συντελεστές ασφαλείας Συντελεστές ασφαλείας δράσεων: Ως δράσεις θεωρούνται οι εξωτερικές φορτίσεις που επιβάλλονται στην κατασκευή. Αποτελέσματα των δράσεων είναι τα εντατικά μεγέθη στα μέλη (π.χ. ροπές κάμψης), οι μετακινήσεις και παραμορφώσεις της κατασκευής. Οι συντελεστές ασφαλείας δράσεων πολλαπλασιάζονται με τις χαρακτηριστικές ή ονομαστικές τιμές των δράσεων ή των αποτελεσμάτων τους για να προκύψουν τα αντίστοιχα μεγέθη σχεδιασμού. Συμβολικά: = όπου η είναι το αποτέλεσμα της δράσης σχεδιασμού, είναι το αποτέλεσμα της χαρακτηριστικής δράσης και ο συντελεστής ασφαλείας δράσεων. Οι τιμές των συντελεστών δράσεων εξαρτώνται από: το είδος της δράσης, το κατά πόσο προκαλείται δυσμενής επίδραση στην κατασκευή και την οριακή κατάσταση στην οποία εφαρμόζονται.
Συντελεστές ασφαλείας Συντελεστές ασφαλείας αντιστάσεων, με τους οποίους διαιρούνται οι αντίστασεις των δομικών μελών για να προκύψουν οι αντιστάσεις σχεδιασμού (για παράδειγμα η καμπτική αντοχή μιας διατομής). Συμβολικά: όπου η αντίσταση σχεδιασμού, η χαρακτηριστική τιμή της, και ο συντελεστής ασφαλείας. Στον πίνακα που ακολουθεί, παρουσιάζονται οι συνηθέστεροι συντελεστές ασφαλείας αντιστάσεων που βρίσκουν εφαρμογή στις κατασκευές από χάλυβα. Ανάλογα με τη φύση της προσδιοριζόμενης αντίστασης και αν εξαρτάται από το όριο διαρροής ή το όριο θραύσης, χρησιμοποιείται και ο ανάλογος συντελεστής ασφαλείας.
Για τις γεωμετρικές διαστάσεις της κατασκευής, οι ονομαστικές τιμές της μελέτης μπορούν να θεωρηθούν απευθείας τιμές σχεδιασμού στους υπολογισμούς. Οι πιθανές δυσμενείς επιπτώσεις από την αβεβαιότητα των γεωμετρικών διαστάσεων θεωρείται ότι συνεκτιμώνται με τη χρήση των συντελεστών ασφαλείας δράσεων και αντιστάσεων.
Συνδυασμοί δράσεων Σε μία κατασκευή ασκούνται ταυτόχρονα πολλές διαφορετικές δράσεις. Κάποιες ασκούνται μόνιμα, όπως το ίδιο βάρος, άλλες μεταβάλλονται χρονικά όπως τα ωφέλιμα φορτία ή ο άνεμος και κάποιες εμφανίζονται σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως ο σεισμός. Ανάλογα με την συχνότητα εμφάνισης τους, οι δράσεις διακρίνονται σε τέσσερις κατηγορίες: Μόνιμες: όσες παραμένουν αμετάβλητες στο χρόνο, όπως είναι το ίδιο βάρος, οι διαφορικές καθιζήσεις του εδάφους, εξοπλισμός μόνιμα συνδεδεμένος με την κατασκευή. Μεταβλητές: όσες αναμένεται να εμφανιστούν κατά τη χρήση της κατασκευής, αλλά μεταβάλλονται με το χρόνο όπως είναι φορτία ορόφων, άνεμος, χιόνι, θερμοκρασιακές μεταβολές. Σεισμικές: όσες οφείλονται σε σεισμό. Τυχηματικές: όσες οφείλονται σε έκτακτα περιστατικά όπως σύγκρουση οχήματος, έκρηξη.
Συνδυασμοί δράσεων Στην πραγματικότητα, υπάρχει απειρία συνδυασμών των πιθανών δράσεων που μπορούν να ασκηθούν στην κατασκευή κατά τη διάρκεια της ζωής της. Για να προχωρήσει η διαδικασία σχεδιασμού είναι απαραίτητο να καθοριστούν ορισμένοι αντιπροσωπευτικοί συνδυασμοί δράσεων. Οι συνδυασμοί αυτοί ορίζονται στον Ευρωκώδικα 0 και εξαρτώνται από την κατάσταση σχεδιασμού. Υπάρχουν τέσσερις καταστάσεις σχεδιασμού (προσοχή όχι οριακές καταστάσεις): Διαρκείς καταστάσεις: Αντιστοιχούν σε κανονική χρήση της κατασκευής. Παροδικές καταστάσεις: Αντιστοιχούν σε προσωρινές καταστάσεις όπως η φάση κατασκευής ή φάση επισκευών. Τυχηματικές καταστάσεις: Αντιστοιχούν σε εξαιρετικές καταστάσεις όπως φωτιά, έκρηξη. Σεισμικές καταστάσεις: Αντιστοιχούν σε κατάσταση σεισμικής καταπόνησης.
Συνδυασμοί δράσεων Σε κάθε κατάσταση σχεδιασμού που εξετάζουμε πρέπει να λάβουμε υπόψη μας την πιθανότητα ταυτόχρονης εμφάνισης ανεξάρτητων δράσεων. Εκτός από τις μόνιμες δράσεις, οι υπόλοιπες είναι στατιστικά απίθανο να εμφανιστούν ταυτόχρονα με τη μέγιστη ένταση τους (δηλαδή με την τιμή σχεδιασμού τους). Για παράδειγμα, μπορούμε να θεωρήσουμε απίθανη την εμφάνιση του μέγιστου ωφέλιμου φορτίου στους ορόφους ενός κτιρίου ταυτόχρονα με την εμφάνιση της ισχυρότερης ανεμοπίεσης ή του σεισμού σχεδιασμού. Για το σκοπό αυτό, οι συνδυασμοί δράσεων διαμορφώνονται έτσι ώστε κάθε φορά να περιλαμβάνουν Μία μόνο κυρίαρχη μεταβλητή δράση Μία τυχηματική ή σεισμική δράση
Συνδυασμοί δράσεων Επίσης, παρέχεται η δυνατότητα στους συνδυασμούς δράσεων να μη συμμετέχουν περισσότερες από δύο μεταβλητές δράσεις. Η κυρίαρχη μεταβλητή δράση λαμβάνεται υπόψη στο συνδυασμό με την τιμή σχεδιασμού της. Οι υπόλοιπες μεταβλητές δράσεις ονομάζονται συνοδευτικές δράσεις και λαμβάνονται υπόψη μειωμένες. Το κατά πόσο πρέπει να απομειωθεί μία δράση είναι συνάρτηση στατιστικών παραμέτρων όπως: η χρονική κατανομή και η περιοδικότητα της.
Συνδυασμοί δράσεων Τα αποτελέσματα των στατιστικών αναλύσεων συμπυκνώνονται σε μειωτικούς συντελεστές με τους οποίους πολλαπλασιάζονται οι χαρακτηριστικές ή ονομαστικές τιμές των συνοδευτικών δράσεων για να προκύψουν οι λεγόμενες αντιπροσωπευτικές τιμές τους. Στον πίνακα που ακολουθεί, παρουσιάζονται οι τιμές των συντελεστών καθορίζονται στο Εθνικό Προσάρτημα του Ευρωκώδικα 0. όπως Οι συντελεστές Οι συντελεστές 1 χρησιμοποιούνται για να δώσουν τη συχνότερη τιμή μιας μεταβλητής δράσης. Οι συντελεστές 2 χρησιμοποιούνται για να δώσουν την ημι-μόνμη τιμή μιας μεταβλητής δράσης. 0 χρησιμοποιούνται για συνδυασμό μεταβλητών δράσεων.
Συνδυασμοί δράσεων Μία άλλη σημαντική διάκριση των δράσεων έχει να κάνει με την χωρική κατανομή τους. Υπάρχουν δύο κατηγορίες: Ελεύθερες δράσεις, οι οποίες μπορούν να ασκηθούν ανεξάρτητα σε οποιοδήποτε επιμέρους τμήμα της κατασκευής. Παράδειγμα είναι τα ωφέλιμα φορτία σε ένα κτίριο. Σταθερές δράσεις, οι οποίες ασκούνται ως σύνολο στην κατασκευή και δεν είναι δυνατή η ανεξάρτητη θεώρηση τους σε επιμέρους τμήματα της. Παραδείγματα σταθερών δράσεων είναι το ίδιο βάρος, ο άνεμος και το χιόνι.
Συνδυασμοί δράσεων στις οριακές καταστάσεις αστοχίας (πλην κόπωσης) Για την οριακή κατάσταση αστοχίας που αφορά την αντοχή μελών (STR), οι απαραίτητοι συνδυασμοί δράσεων παρουσιάζονται σε πίνακα. Για κάθε περίπτωση κατάστασης σχεδιασμού (διαρκής, παροδική, σεισμική, τυχηματική), για την οποία εξετάζεται η κατασκευή, χρησιμοποιείται ο αντίστοιχος συνδυασμός δράσεων από τον πίνακα. Για τις περιπτώσεις διαρκούς ή παροδικής κατάστασης σχεδιασμού, εφαρμόζεται ο δυσμενέστερος από τους δύο συνδυασμούς δράσεων που φαίνονται στον πίνακα.
Συνδυασμοί δράσεων στις οριακές καταστάσεις αστοχίας (πλην κόπωσης) Για την οριακή κατάσταση αστοχίας που αφορά την απώλεια στατικής ισορροπίας της κατασκευής (EQU), οι απαραίτητοι συνδυασμοί δράσεων παρουσιάζονται σε πίνακα. Επειδή τα αποτελέσματα των ελέγχων στατικής ισορροπίας είναι γενικά ευαίσθητα σε πιθανές διαφοροποιήσεις των μόνιμων δράσεων στα διάφορα τμήματα της κατασκευής, πρέπει να χρησιμοποιείται ξεχωριστά για κάθε τμήμα ο δυσμενής συντελεστής,sup ή ο ευμενής,inf συντελεστής ασφαλείας μονίμων δράσεων, ανεξάρτητα αν οι δράσεις προέρχονται από την ίδια πηγή.
Συνδυασμοί δράσεων στις οριακές καταστάσεις λειτουργικότητας Για τις οριακές καταστάσεις λειτουργικότητας, οι απαραίτητοι συνδυασμοί δράσεων παρουσιάζονται σε πίνακα. Οι τρεις συνδυασμοί που διακρίνονται στον πίνακα εφαρμόζονται κατά περίπτωση ως εξής: Ο χαρακτηριστικός (σπάνιος) συνδυασμός εφαρμόζεται σε οριακές καταστάσεις, οι οποίες οδηγούν σε μη αναστρέψιμες τοπικές βλάβες της κατασκευής (π.χ. ρηγμάτωση, μόνιμες παραμορφώσεις) Ο συχνός συνδυασμός εφαρμόζεται σε οριακές καταστάσεις, οι οποίες οδηγούν σε αναστρέψιμα αποτελέσματα (παροδικές παραμορφώσεις, ταλαντώσεις). Τυπικές περιπτώσεις αποτελούν οι έλεγχοι άνεσης χρηστών ή ταλαντώσεων. Ο ημι-μόνιμος συνδυασμός τυπικά εφαρμόζεται στον έλεγχο μακροχρόνιων φαινομένων (π.χ. χαλάρωση καλωδίων) ή για την εμφάνιση της κατασκευής.