π. ΣΑΒΒΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΤΟ ΞΕΣΚΟΤΟ ΑΚΑΚΙΑ ΛΟΝΔΙΝΟ 2011
Copyright Savvas Vasileiadis 2009 Published in England by Akakia Publications, 2011 AKAKIA Publications St Peters Vicarage Wightman Road London N8 0LY, UK 0044 203 2876 600 0044 758 6783 880 www.akakia.net publications@akakia.net π. Σάββας Βασιλειάδης ΤΟ ΞΕΣΚΟΤΟ All rights reserved No part of this publication may be reproduced, translated, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, microfilming, recording, or otherwise, without the prior permission in writing of the Author and the Akakia Publications, at the address above. ISBN: 978-1-908362-33-9 London, UK
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΠΡΟΛΟΓΟΣ Α. Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΔΗΣ 1. ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ 2. ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ 3. Η ΦΥΣΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΤΥΨΗΣ 4. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ 5. ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ 6. Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ 7. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ Β. ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ 1. Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ 2. ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΗΔΕΝ 3. ΠΟΤΕ 4. ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΛΟΥΝ ΤΟ ΧΤΙΚΙΟ 5. ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΒΑΣΤΗΞΕΙ ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ Γ. ΟΙ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ 1. ΑΓΑΠΗ 2. ΠΙΣΤΗ 3. ΕΛΠΙΔΑ Δ. ΕΠΙΛΟΓΟΣ 1. ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ 94
ΠΡΟΛΟΓΟΣ Η λογική είναι εξαιρετικά εύθραυστη. Πολλές φορές σπάει και διασκορπίζεται σε εκατοντάδες κομμάτια σαν το γνήσιο κρύσταλλο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που θα φτάσουν αυτά τα κομμάτια, που θα χωθούν ή πόσους θανάτους θα προκαλέσουν. Αιχμηρές, καταραμένες έγνοιες, χαμένες σε μέρη αλλόκοτα, γεμάτα σκοτεινές υποθέσεις και ματωμένες φαντασίες. Μαστιγώνουν συνειδήσεις ήδη ματωμένες, άλλοτε από την αυτομομφή και άλλοτε από το πλήρωμα του χρόνου. Οι μικρές ιστορίες αυτού του βιβλίου απαιτούν ιδιαίτερες ικανότητες ανάγνωσης. Ο αναγνώστης πρέπει να έχει οπλιστεί με δύναμη, υπομονή και αντοχή στον πόνο. Στον απέραντο, ατελείωτο, σφαδαστικό πόνο. Διότι δεν πρόκειται για ένα βιβλίο εξιστόρησης μαγικών ιστοριών ή φανταστικών παραμυθιών φόβου. Πρόκειται για αληθινές ιστορίες που διαδραματίζονται την ώρα της ανάγνωσης. Και ανάλογα με τον αναγνώστη, κάθε ιστορία παίρνει την δικιά του μορφή, τα δικά του χρώματα, το δικό του τέλος... Πολύ ξεκίνησαν αυτό το ριψοκίνδυνο ταξίδι και δεν γύρισαν ποτέ. Αυτές οι ιστορίες παρασέρνουν σε έναν κόσμο πιο θλιβερό και από την ίδια την μιζέρια, πιο πένθιμο και από τον θάνατο. Κάθε σελίδα είναι ένας καθρέφτης. Δεν καθρεφτίζει τη φτιασιδωμένη και ψεύτικη μορφή του ανθρώπου, μα κάτι πιο βαθύ. Κι όσο πιο μαύρο είναι το βάθος τόσο σκοτεινιάζει η εικόνα. Τόσο ματώνει. Διότι κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί δύο αφεντικά. Και όποιος το κάνει, είναι αποκλειστικός δούλος του Μαμμωνά. Φίλε αναγνώστη σε εκλιπαρώ, αν δεν είσαι έτοιμος να ανακαλύψεις αλήθειες, αν δεν είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσει τους φόβους σου, αν δεν είσαι έτοιμος να αφήσεις το νεκρό σου κουφάρι πίσω για πάντα, σταμάτα την ανάγνωση εδώ. Αν πάλι μπεις σε αυτό το δάσος ανέτοιμος, τα μάτια σου θα ματώσουν, η καρδιά σου θα σταματήσει και τότε, μην σκεφτείς ότι δεν σε
προειδοποίησα. Τελειώνοντας αυτό το βιβλίο, φίλε αναγνώστη, αν είσαι ακόμη ζωντανός ή αν είσαι ακόμη...ολόκληρος, προσπάθησε να ρίξεις λίγο φως σε ότι σκοτεινιάζει το καθρέφτισμά σου. Προσπάθησε να αφήσεις γύρω σου όλα τα σκοτεινά και μιαρά. Διάλεξε αφεντικό. Bρες το Θεό. Βγες από αυτό το ατελείωτο δάσος των διλημμάτων, των κυνηγητών, του αίματος και του θανατικού. Ψάξε για ένα μέρος φωτεινό. Βγες από το Ξέσκοτο. Το Ξέσκοτο (Ετυμολογική και νοηματική Περιγραφή): Όταν ο κόσμος είναι παντού φωτεινός, λαμπρός, γεμάτος αγάπη και ευτυχία, παράδεισο και αλήθεια, κάποιοι διαλέγουν να κρυφτούν στο σκοτάδι, να κυλιστούν στο βούρκο, να γίνουν τέρατα που θα τρομάζουν το φως και θα καταβροχθίζουν αδύναμες συνειδήσεις. Κάποιοι επιλέγουν να βρουν το μόνο σκοτεινό μέρος της ψυχής τους και να κατοικήσουν εκεί για πάντα, μαζί με τη ματωμένη τους συγγνώμη, που ποτέ και σε κανέναν δε χάρισαν. Επιλέγουν το Ξέσκοτο.
Α. Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΔΗΣ
Ιστορία 1: Το μήνυμα Η πόρτα άνοιξε τρίζοντας και στο φτωχό του διαμέρισμα μια απ τις άκρες του ήλιου πρόλαβε να χωθεί μέσα πριν η πόρτα κλείσει πάλι για ώρες. Φαινόταν κατάκοπος και απηυδισμένος από την στενή ζωή του και το άγχος τύλιγε σαν θηλιά το στεγνό λαρύγγι του. Με τις αστραπιαίες κινήσεις που θα μπορούσε να έχει ένας παραπληγικός, άρπαξε μια παγωμένη μπύρα από το άδειο ψυγείο του και άραξε στον σκονισμένο του καναπέ. Έβρεξε μ αυτήν λίγο τα χείλια του και την ακούμπησε στο παρακείμενο τραπεζάκι με τα γυάλινα λιονταράκια. Γέρνοντας το κεφάλι του προς τα πίσω, το αριστερό του μάτι άρπαξε μία εικόνα και την ανάγκασε να του τριβελίσει το μυαλό. Όρθωσε το βλέμμα του και με μια βιαστική κίνηση το πέταξε πάνω στον απέναντι καναπέ. Όλο αυτό το συνονθύλευμα της σκόνης των μαξιλαριών και του φακέλλου, ήταν αυτό που τον έκανε να διστάσει να σηκωθεί. Ήξερε όμως τον λόγο που έπρεπε να το κάνει κι αυτό ήταν που τον τρόμαζε περισσότερο. Ο ευγενικός αυτός νέος, πήρε τον κιτρινισμένο φάκελλο που τόσο περίτεχνα ήταν πεταμένος στον καναπέ του. Δεν ήταν δυνατόν να κρύψει το δάκρυ που έτρεξε από το δεξί του μάτι τόσο που λαμπύριζε κάτω από το τρεμάμενο φως της λάμπας. Ήταν απόρροια της υφής που είχε το όνομα του αποστολέα πάνω στον φάκελλο. Ένα στεγνό γυναικείο όνομα. Με μία αδέξια κίνησή του, σκούπισε την υγρασία στις παρειές του και άρχισε να τραβά το γράμμα μέσα από τον φάκελλο. Δεν σταμάτησε να δακρύζει μα δεν είχε ακόμα ξεσπάσει και η μεγάλη μπόρα. Το γράμμα, καμωμένο με γράμματα πανικού, όμορφα μα τρεμάμενα, ήταν η αρχή του τέλους. Πόσα λόγια μπορούσε να αντέξει από μια πληγωμένη αγαπημένη. «Μου είναι δύσκολο και ξέρεις πως δεν μ αρέσει να γράφω. Μα με φοβίζει λιγότερο αυτός ο τρόπος επικοινωνίας. Αυτά που θα σου πω είναι λίγα και απλά.
Μελάνι είναι το δάκρυ μου και καταθέτω την ψυχή μου. Μπορεί να είναι αργά, μπορεί και να με έχεις μισήσει, μα πίστεψέ με σε αγάπησα πολύ. Όμως μου ήσουν παραπάνω. Μου ήσουνα πολύ περισσότερο από αυτό που πάντα ζητούσα. Και ξέρεις... ωραίο και ηδύ το πιοτό μα ξεχείλισε το ποτήρι και... λερώθηκα. Γι αυτό κι έφυγα. Σ αγαπώ...» Ο δακρυσμένος νέος, με πνιχτή την φωνή του, φώναξε «Γιατί;». Τόσο χαμηλόφωνα που τον άκουσε μόνο η παρακείμενη ψυχή του. Είχε φύγει κι αυτή πρόωρα. Την ώρα που διάβαζε τις τελευταίες του λέξεις. Τον άφησε όχι γιατί ήταν πολύς μα επειδή ήταν «μικρός» και δεν την χωρούσε. Κι ανοίχτηκε κι έφυγε μακριά να βρει έναν τόπο να την χωρέσει. Στον δρόμο συνάντησε κάποια άλλη ψυχή γνώριμη μα καταρρακωμένη. Μαύρη και ματωμένη. Κοντοστάθηκε και την ρώτησε που πάς. Ήταν πολύ μικρότερη και ίσως μισόνεκρη. Φαινόταν να κατευθύνεται σε κάποιο εκτελεστικό απόσπασμα. «δεν με γνωρίζεις ε;» ρώτησε την ψυχή του νέου. «Όχι. Γνώριμη η υφή σου μα πραγματικά νιώθω να μην σε ξέρω». «Έχεις δίκιο. Δεν οφείλεις να με γνωρίζεις. Έκανα λάθος... Δεν υπήρξες ποτέ πολύς... Εγώ σου ήμουν λίγη!». Και μ αυτά τα λίγα λόγια χάθηκε στο άπατο φρέαρ μιας φρικαλέας αβύσσου που την κατάπιε σαν τον καταραμένο Λεβιάθαν.