Annals of Gastroenterology Official Journal of the Hellenic Society of Gastroenterology GENERAL INFORMATION ISSN Print Edition: 08-747 ISSN Electronic Edition: 792-7463 Journal Homepage: www.annalsgastro.gr Journal citation: Annals of Gastroenterology is published on behalf of the Hellenic Society of Gastroenterology, representing the Society s Author name AB. Title of article. Ann Gastroenterol year;volume:pages Aims and scope: sections of Gastroenterology and Hepatology, providing teaching, practical and professional support for clinicians dealing with the gastroenterological disorders. It publishes, after peer-review process, papers concerning both clinical and basic research. Copyright: 204 Hellenic Society of Gastroenterology Abstracting and indexing services: Annals of Gastro enterology is abstracted/indexed in the following databases: PubMed, PubMed Central. Scopus, EMBASE/Excerpta Medica, EBSCO, SJR, Genamics Journal Seek, Google Scholar, Index Copernicus, Open J-Gate, DOAJ, GFMER, HINARI, Academic Journals Database. Governing Board of the Hellenic Society of Gastroenterology (204) President: G. Paspatis A Vice President: A. Mantides B Vice President: Κ. Paraskeva Secretary-General: N. Mathou Secretary: A. Kofokotsios Treasurer: A. Protopapas Members: S. Georgopoulos S. Pateras D. Tzilves HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY 67, Demokratias Ave., GR 545 Athens, Greece Tel.: +30-20672753-3 Fax: +30-206727535 e-mail: annalsgastro@hsg.gr Publisher Hellenic Society of Gastroenterology Editor-in-Chief I. Koutroubakis e-mail: annalsgastroed@gmail.com Annual Subscriptions (VAT 6,5% included):
QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY AWARD OF THE ACADEMY OF ΑΤΗΕΝS (200) Volume 27 Supplement December 204 ISSN 08-747 EDITORIAL BOARD Editor-in-Chief I. Koutroubakis Heraklion Greece Editorial Assistant C. Zavos Thessaloniki Greece Emeriti Editors I. Danielides Athens Greece I. Karagiannis Athens Greece J. Triantafillidis Athens Greece Associate Editors P. Katsinelos Thessaloniki Greece G. Kolios Alexandroupolis Greece G. Mantzaris Athens Greece J. Papaconstantinou Athens Greece K. Triantafyllou Athens Greece Statistical Advisors A.B. Haidich Thessaloniki Greece J. Moschandreas Heraklion Greece V. Sypsa Athens Greece A. Tatsioni Ioannina Greece Section Editors Basic research G. Bamias Athens Greece D. Bogdanos Larissa Greece M. Gazouli Athens Greece T. Hori Kyoto Japan K. Papadakis Rochester USA UGI G. Anagnostopoulos Athens Greece E.C. Gorospe Rochester USA K. Thomopoulos Patras Greece J. Vlachogiannakos Athens Greece LGI-IBD A. Kapsoritakis Larissa Greece K. Karmiris Heraklion Greece K. Katsanos Ioannina Greece J. Lindsay London UK N. Viazis Athens Greece Liver E. Cholongitas Thessaloniki Greece G. Germanidis Thessaloniki Greece C. Triantos Patras Greece E. Tsochatzis London UK R. Safadi Jerusalem Israel Pancreas-Biliary tract D. Christodoulou Ioannina Greece G. Papachristou Pittsburgh USA I. Papanikolaou Athens Greece S.S. Rana Chandigarh India G. Stefanidis Athens Greece GI Endoscopy A. Eckardt Wiesbaden Germany D. Kapetanos Thessaloniki Greece F.W. Leung Los Angeles USA G. Paspatis Heraklion Greece K. Yao Fukuoka Japan GI Motility G. Karamanolis Athens Greece K. Mimidis Alexandroupolis Greece S. Sgouros Athens Greece D. Sifrim London UK GI Surgery C. Dervenis Athens Greece G. Sotiropoulos Athens Greece I. Tsiaoussis Athens Greece G. Tzovaras Larissa Greece V. Tsikitis Tucson USA GI Pathology K. Petraki Athens Greece M. Tzardi Heraklion Greece Pediatrics M. Fotoulaki Thessaloniki Greece E. Roma Athens Greece GI Radiology P. Prassopoulos Alexandroupolis Greece D. Tsetis Heraklion Greece GI Oncology J. Souglakos Heraklion Greece D. Tzilves Thessaloniki Greece N. Uedo Osaka Japan
QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY AWARD OF THE ACADEMY OF ΑΤΗΕΝS (200) Volume 27 Supplement December 204 ISSN 08-747 ADVISORY BOARD Chairman: E. Tsianos Ioannina Greece S.N. Adler Jerusalem Israel E. Akriviadis Thessaloniki Greece R. Bataller Barcelona Spain R. Bisschops Leuven Belgium M. Buti Barcelona Spain J.F. Colombel New York USA S. Danese Milan Italy T. Dassopoulos St. Luis, USA S. Dourakis Athens Greece C. Hassan Rome Italy N. Figura Siena, Italy C. Gasche Vienna Austria M. Gassul Barcelona Spain D. Hommes Los Angeles USA D. Karamanolis Athens Greece P. Karayiannis Nicosia Cyprus J. Kountouras Thessaloniki Greece E. Kouroumalis Heraklion Greece E. Kuipers Rotterdam The Netherlands S. Ladas Athens Greece P. Lakatos Budapest Hungary O. Lesch Vienna Austria G. Leontiadis Ontario Canada S. Manolakopoulos Athens Greece A. Mantides Athens Greece S. Michopoulos Athens Greece C. O Morain Dublin Ireland Heraklion Greece V. Nikolopoulou Patras Greece S. Odes Beer-Sheva Israel G. Papatheodoridis Athens Greece J. Plevris Edinburgh UK S. Potamianos Larissa Greece M. Pimentel Los Angeles USA Ch. Pothoulakis Los Angeles USA T. Rokkas Athens Greece T. Savides San Diego USA W. Sandborn San Diego USA B. Saunders London UK J. Schoelmerich Frankfurt Germany E. Stange Stuttgart Germany J. Tack Leuven Belgium P. Tekkis London UK London UK Stanford USA C. Tysk Orebro Sweden Athens Greece G. Van Assche Leuven Belgium S. Vermeire Leuven Belgium H. Wedemeyer Munster Germany
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 34 ο ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΜΟΣ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΝ 4-6 Δεκεμβρίου 204 ΑΘΗΝΑ - Divani Caravel Hotel
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ 204 Πρόεδρος: Γ. Πασπάτης Α Αντιπρόεδρος: Α. Μαντίδης Β Αντιπρόεδρος: Κ. Παρασκευά Γενικός Γραμματέας: Ειδικός Γραμματέας: Ταμίας: Μέλη: Ν. Μάθου Α. Κωφοκώτσιος Α. Πρωτοπαπάς Σ. Γεωργόπουλος Σ. Πατέρας Δ. Τζιλβές ΜΕΛΗ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Πρόεδρος Γραμματέας Μέλη Α. Μαντίδης Σ. Σγούρος Α. Κογεβίνας Ε. Ζαμπέλη Ε. Τσιρώνη ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΕΥΝΑΣ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας Μέλη Γ. Παπαθεοδωρίδης Σ. Μανωλακόπουλος Κ. Θωμόπουλος Π. Κατσινέλος Σ. Ποταμιάνος ANNALS OF GASTROENTEROLOGY Διευθυντής Σύνταξης Ι. Κουτρουμπάκης ΕΞΕΛΕΓΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος Μέλη Ε. Παπαβασιλείου Θ. Μάρης Χ. Σπηλιάδη
ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας Π. Κασαπίδης Γ. Στεφανίδης Δ. Χριστοδούλου ΤΜΗΜΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ - ΧΟΛΗΦΟΡΩΝ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας Α. Βεζάκης Σ. Δελακίδης Ε. Βάρδας ΤΜΗΜΑ ΠΡΩΚΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή Ι. Καραγιάννης Ι. Παπακωνσταντίνου Γ. Καραμανώλης ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας Κ. Παπαξοΐνης Χ. Καλαντζής Ι. Πιλπιλίδης ΤΜΗΜΑ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας Α. Ηλίας Δ. Τζιλβές Θ. Τσιώνης ΤΜΗΜΑ ΔΟΚΙΜΩΝ ΜΕΛΩΝ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας Β. Παπαστεργίου Π. Καρατζάς Γ. Μιχόπουλος ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας Β. Χασκώνη Δ. Κολοβού Ε. Καραγιάννη
34ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος Αντιπρόεδροι Γεν. Γραμματέας Ειδ. Γραμματείς Ταμίας Μέλη Ι. Δανιηλίδης Α. Κογεβίνας Α. Μαντίδης Α. Νταϊλιάνας Π. Μπομπότση Α. Νικολόπουλος Ε. Χρυσανθοπούλου Α. Πρωτοπαπάς Σ. Γεωργόπουλος Ι. Παχιαδάκης Η. Σκοτινιώτης ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος Μέλη Γ. Παπαθεοδωρίδης Ε. Ακριβιάδης Ι. Καρούμπαλης Κ. Κατσάνος Ι. Κουτρουμπάκης Γ. Μάντζαρης Σ. Ποταμιάνος Ε. Ρώμα Χ. Τριάντος
ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ Ε.Γ.Ε. Εκπαίδευσης Α. Μαντίδης Έρευνας Γ. Παπαθεοδωρίδης Ενδοσκοπικού Π. Κασαπίδης Χοληφόρων-Παγκρέατος Α. Βεζάκης Ογκολογικού Κ. Παπαξοΐνης Β. Ελλάδος «Μακεδονία» Α. Ηλίας Δοκίμων Μελών Β. Παπαστεργίου Νοσηλευτικού Β. Χασκώνη ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΚΡΙΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ Βιάζης Νικόλαος Γεωργόπουλος Σωτήριος Γουλής Ιωάννης Καπετάνος Δημήτριος Καραμανώλης Γεώργιος Καρμίρης Κωνσταντίνος Κατσάνος Κωνσταντίνος Καψωριτάκης Ανδρέας Μανωλακόπουλος Σπήλιος Μιχόπουλος Σπυρίδων Παπαθεοδωρίδης Γεώργιος Παρασκευά Κωνσταντίνα Πολύμερος Δημήτριος Τριανταφύλλου Κωνσταντίνος Χριστοδούλου Δημήτριος
ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ ΤΗΣ Ε.Γ.Ε. 969 º ΠΓΣ Αθήνα Γ. Βουλπιώτης 97 2º ΠΓΣ Αθήνα Θ. Δοξιάδης 974 3º ΠΓΣ Αθήνα Γ. Μιχαηλίδης 976 4º ΠΓΣ Αθήνα Ν. Μοσχούτης 979 5º ΠΓΣ Αθήνα Η. Φωκάς 98 6º ΠΓΣ Θεσσαλονίκη Γ. Γουλής 983 7º ΠΓΣ Αθήνα Κ. Νικολαΐδης 985 8º ΠΓΣ Ηράκλειο Κρήτης Ο. Μανούσος 987 9º ΠΓΣ Αθήνα Κ. Καρούτσος 989 0º ΠΓΣ Αθήνα Χ. Βυσσούλης 990 º ΠΓΣ Θεσσαλονίκη Σ. Παρπούλας 99 2º ΠΓΣ Αθήνα Η. Μαλλάς 992 η Ενωμένη Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Γαστρεντερολογίας Κ. Αρβανιτάκης 993 3º ΠΓΣ Ρόδος N. Νικολόπουλος 994 4º ΠΓΣ Αθήνα Ν. Καλαντζής 995 5º ΠΓΣ Θεσσαλονίκη Κ. Αρβανιτάκης 996 6º ΠΓΣ Αθήνα Δ.Γ. Καραμανώλης 997 7º ΠΓΣ Ηράκλειο Κρήτης Α. Νάκος 998 8º ΠΓΣ Αθήνα Ν. Σκανδάλης 999 9º ΠΓΣ Θεσσαλονίκη Γ. Κητής 2000 20º ΠΓΣ Αθήνα Σ. Λαδάς 200 2º ΠΓΣ Ιωάννινα Ε. Τσιάνος 2002 22º ΠΓΣ Αθήνα Ι. Τριανταφυλλίδης 2003 23º ΠΓΣ Θεσσαλονίκη Ν. Ευγενίδης 2004 24º ΠΓΣ Αθήνα Θ. Ροκκάς 2005 25º ΠΓΣ Θεσσαλονίκη Ε. Γιαννούλης 2006 26º ΠΓΣ Αθήνα Ι. Καραγιάννης 2007 27º ΠΓΣ Θεσσαλονίκη Ι. Κουντουράς 2008 28º ΠΓΣ Αθήνα Α. Μαντίδης 2009 29º ΠΓΣ Χαλκιδική Ε. Παρασκευάς 200 30º ΠΓΣ Αθήνα Μ. Τζιβράς 20 3º ΠΓΣ Θεσσαλονίκη Ε. Ακριβιάδης 202 32º ΠΓΣ Αθήνα Σ. Μιχόπουλος 203 33º ΠΓΣ Θεσσαλονίκη Γ.Α. Πασπάτης 204 34º ΠΓΣ Αθήνα Ι. Δανιηλίδης ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ TRAVEL & CONGRES, Κ. Καραμανλή 2, 546 38 Θεσσαλονίκη Τ: 230 889244-5, F: 230 889246 E: diastasi@diastasitravel.gr; W: www.diastasitravel.com
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ
ΡΟΛΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ H. PYLORI ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ Β-ΝΤΙΦΕΝΣΙΝΩΝ (HΒDS) ΣΤΟΝ ΕΠΙΤΥΧΗ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟ ΓΑΣΤΡΙΚΟΥ ΕΠΙΘΗΛΙΟΥ Ε.Ι. Καζάκος, N. Dorrell 2, I. Koυντουράς Γαστρεντερολογικό Εργαστήριο ΒΠ ΑΠΘ, 2 Dept. of Pathogen Molecular Biology, Lοndon School of Hygiene & Tropical Medicine Εισαγωγή: Η έκκριση των ανθρώπειων β -ντιφενσινών -4 από τα κύτταρα του γαστρικού επιθηλίου, συμβάλλει στην αποτελεσματική επιτήρηση των μικροβιακών πληθυσμών εγγύς της γαστρικής βλέννης. Σκοπός: Έρευνα ταυτοποίησης πιθανών μηχανισμών ανοσιακής διαφυγής του Η. pylori που συμβάλλουν στον επιτυχή αποικισμό του στον γαστρικό βλεννογόνο. Υλικά και Μέθοδοι: Χρησιμοποιήθηκε η καθολική γονιδιωματική ανάλυση του H. pylori στελέχους J99, με τη χρήση μικροσυστοιχιών cdna (RNA-RNA υβριδισμός), μετά τη βραχεία έκθεσή του σε χαμηλές παρόμοιες με αυτές που ανευρίσκονται στο γαστρικό επιθήλιο συγκεντρώσεις hβd-4. Aποτελέσματα: Τα ευρήματα εστιάστηκαν στο χαρακτηρισμό πολλαπλών γονιδιακών ρυθμιστικών δικτύων (transcriptional regulatory networks) που συμβάλλουν: α. Στην τροποποίηση των βιοσυνθετικών διεργασιών του κυτταρικού τοιχώματος, και την διατήρηση της ωσμωτικής ισορροπίας εκατέρωθεν της εξωτερικής μεμβράνης, β. Στην ενεργοποίηση μηχανισμών επιδιόρθωσης (R-M systems) βακτηριακού DNA που προάγουν τη φαινοτυπική ποικιλομορφία και την αποτελεσματική προσαρμογή του βακτηρίου στον ξενιστή, γ. Στην επαγωγή χημειοτακτικών παραγόντων που καθορίζουν τις θέσεις εγκατάστασης του βακτηρίου, δ. Στη έκλυση λοιμογόνων παραγόντων (cagα, ουρέαση) ως απόκριση στο οξειδωτικό στρες και παράλληλα στην πρόσληψη και μεταφορά μεταλλικών ιόντων απαραίτητων για τις κυτταρικές διεργασίες, ε. Στην καταστολή ρυθμιστών της αντιγραφής του RNA, που συντελούν στην επιλεκτική ελάττωση μεταβολικών λειτουργιών και στ. Στην δημιουργία βιομεμβρανών ως μηχανισμού επιτυχούς προσκόλλησης στο γαστρικό βλεννογόνο και ανθεκτικότητας του H. pylori στα θεραπευτικά σχήματα εκρίζωσης. Συμπεράσματα: Η παρούσα μελέτη δείχνει το σημαντικό ρόλο των μηχανισμών άμυνας του H. pylori έναντι συστατικών στοιχείων της φυσικής ανοσίας στην παθογένεια της λοίμωξης και παράλληλα συμβάλλει στην ταυτοποίηση πιθανών γονιδιακών στόχων για την ανάπτυξη καινοφανών θεραπευτικών σχημάτων. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):3 ΜΑΝΟΜΕΤΡΙΑ ΥΨΗΛΗΣ ΕΥΚΡΙΝΕΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΜΑΝΟΜΕΤΡΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΔΥΣΦΑΓΙΑ Ν. Βιάζης, Δ. Καραπιπέρης, Κ. Κατωπόδη, Λ. Βαρυτιμιάδης, Γ. Κεχαγιάς, Μ. Χανιάς, Μ. Γιακουμής, Θ. Κουκουράτος, Ξ. Τζανετάκου, Δ.Γ. Καραμανώλης Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Εισαγωγή: Η μανομετρία υψηλής ευκρίνειας (high resolution manometry) θεωρείται πλέον η εξέταση εκλογής για τη διερεύνηση ασθενών με υποψία κινητικών διαταραχών του οισοφάγου. Σκοπός της μελέτης ήταν η σύγκριση της μανομετρίας υψηλής ευκρίνειας έναντι της κλασικής μανομετρίας στη διερεύνηση ασθενών με δυσφαγία Μέθοδοι: Αναδρομική καταγραφή των ασθενών που υποβλήθηκαν σε μανομετρία στο Τμήμα μας για τη διερεύνηση συμπτωμάτων δυσφαγίας από τον Αύγουστο του 202 μέχρι τον Αύγουστο του 204. Τον πρώτο χρόνο (Αύγουστος 202 Αύγουστος 203) οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε κλασική μανομετρία, ενώ τον επόμενο χρόνο (Αύγουστος 203 Αύγουστος 204) οι σε μανομετρία υψηλής ευκρίνειας. Για την κλασική μανομετρία χρησιμοποιήθηκαν τα κριτήρια των Castell και Spechler, ενώ για τη μανομετρία υψηλής ευκρίνειας τα κριτήρια του Chicago. Αποτελέσματα: Κατά τη διάρκεια των 2 τελευταίων ετών, 4 ασθενείς (45 άνδρες, 69 γυναίκες, μέση ηλικία 6 έτη, range 2-89) υποβλήθηκαν σε μανομετρία για τη διερεύνηση δυσφαγίας στο Τμήμα μας. Από αυτούς οι 58 υποβλήθηκαν σε κλασική μανομετρία και οι 56 σε μανομετρία υψηλής ευκρίνειας. Οι κινητικές διαταραχές που παρατηρήθηκαν παρατίθενται στον πίνακα. Η μανομετρία υψηλής ευκρίνειας έθεσε τη διάγνωση κινητικής διαταραχής σε 36 ασθενείς (64.3%) έναντι 26 ασθενών (44.8%) στους οποίους διαγνώσθηκε κινητική διαταραχή με την κλασική μανομετρία (p<0.0). Συμπέρασμα: Η μανομετρία υψηλής ευκρίνειας υπερτερεί της κλασικής μανομετρίας στη διάγνωση κινητικών διαταραχών του οισοφάγου σε ασθενείς με δυσφαγία Πίνακας Κινητική διαταραχή Κλασική Μανομετρία (αριθμός ασθενών) Καμία διαταραχή 32 20 Αχαλασία 7 7 Υπερκινητικές διαταραχές 4 3 Υποκινητικές διαταραχές 4 4 Μη ταξινομούμενες 2 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ Μανομετρία υψηλής ευκρίνειας (αριθμός ασθενών) 0 02 ΤΑ 3ΠΛΑ ΣΧΗΜΑΤΑ 2ΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ ΜΕ ΛΕΒΟΦΛΟΞΑΣΙΝΗ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΕΚΡΙΖΩΣΗΣ ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ (Hp) ΜΕ ΤΑ 4ΠΛΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΒΙΣΜΟΥΘΙΟ Σ. Μιχόπουλος, Κ. Αργυρίου, Η. Κουρκουτάς, Ι. Κισουράς, Γ. Λεωνιδάκης, Ε. Ζαμπέλη, B. Martinez-Gonzalez 2, Δ. Σγούρας 2, Α. Μεντής 2 Γαστρεντερολογική κλινική ΓΝΑ «Αλεξάνδρα» και 2 Εργαστήριο Ιατρικής Μικροβιολογίας Ινστιτούτου Pasteur, Αθήνα Το συχνότερο σχήμα 2ης γραμμής στην Ελλάδα μέχρι το 200 ήταν το 4πλο με βισμούθιο (Βι). Μετά την απόσυρση του Βι έχει αντικατασταθεί με το 3πλο που περιέχει λεβοφλοξασίνη (Λ). Σκοπός: Εκτίμηση των σχημάτων 2ης γραμμής πριν και μετά την απόσυρση του Βι. Μέθοδοι: Αναδρομική μελέτη για 2ης γραμμής αντι-hp θεραπεία. Συγκρίθηκαν 2 περίοδοι: Α (<200) και Β (>20). Στην περίοδο Α οι ασθενείς έλαβαν: [αναστολέα αντλίας πρωτονίων (ΑΑΠ)bid+Μετρονιδαζόλη (Μ)500mg tid+αμοξυκιλλίνη (Α)gr bid+υποκιτρικό Βισμούθιο (ΥπΒι)20mg qid] για 4 ημέρες ενώ κατά την περίοδο Β {ΑΑΠ bid + Λ 500mg bid+α gr bid) για 0 ημέρες. Οι ασθενείς ελέγχθηκαν 4-6 εβδομάδες μετά το πέρας της θεραπείας με δοκιμασία αναπνοής (UBT). Η ευαισθησία στη λεβοφλοξασίνη ελέγχθηκε με E-test. Αποτελέσματα: 59 ασθενείς (6 άνδρες), ηλικίας 5.7±2.3 έτών. Περίοδος A: 88 (34 άνδρες), και B: 7 (27). Οι 2 ομάδες δεν διέφεραν ως προς τις δημογραφικές ή ενδοσκοπικές παραμέτρους. Τα ποσοστά εκρίζωσης για τις 2 περιόδους φαίνονται στον πίνακα. Οι κατ έτος εκριζώσεις για την περίοδο Β φαίνονται στον πίνακα 2. Για τα έτη 20-3 η ανθεκτικότητα στη Λ παρέμενε σταθερή (8-9%). Συμπεράσματα: () Τα 0ημερα 3πλα σχήματα 2ης γραμμής που περιέχουν Λ είναι το ίδιο αποτελεσματικά με τα 4ημερα 4πλα που περιέχουν Βι. (2) Κατά την 4ετή χρήση 3πλών σχημάτων με Λ τα ποσοστά εκρίζωσης παρέμειναν ίδια αντανακλώντας τη σταθερή ανθεκτικότητα στη Λ που όμως πιθανώς θα αυξηθεί με συνέπειες στην αποτελεσματικότητα. Πίνακας UBT(+) UBT(-) 2 test p=0,4 <200 3 (5%) 75 (85%) >20 4 (20%) 57 (80%) Πίνακας 2 20 4 5 Fisher test p=0,80 202 4 9 203 6 8 204 0 5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):3 03 04 ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΚΟΛΠΙΚΗ ΜΑΡΜΑΡΥΓΗ ΥΠΟ ΚΛΟΠΙΔΟΓΡΕΛΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ- ΖΟΥΝ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ ΕΛΚΩΤΙΚΕΣ ΒΛΑΒΕΣ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΙΜΙΑ Π. Τσιμπούρης, Π. Αποστολόπουλος, Κ. Δημόπουλος, Ι. Κουμούτσος, Χ. Καλαντζής, Ε. Χούντα, Χ. Μπελτσίδου, Α. Θεοφανοπούλου, Κ. Εκμεκτζόγλου, Γ. Αλεξανδράκης. Γαστρεντερολογική Κλινική, Νοσοκομείου ΝΙΜΤΣ, Αθήνα Εισαγωγή: Η αντιαιμοπεταλιακή αγωγή είναι συνήθης στην κολπική μαρμαρυγή (KM). Σκοπός: Προσδιορισμός κινδύνου εμφάνισης ελκωτικών βλαβών λεπτού εντέρου (ΕΒΛΕ) και αναιμίας σε ασθενείς με ΚΜ υπό αντιαιμοπεταλιακή αγωγή. Υλικό-μέθοδος: 00 ασθενείς υποβλήθηκαν σε κάψουλα λεπτού εντέρου, γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση. (537 είχαν σιδηροπενική αναιμία ή αδιευκρίνιστης εστίας αιμορραγία, 324 διάρροιες, 60 κοιλιακό άλγος, 89 άλλα αίτια. 76 με ΙΦΝΕ ή κοιλιοκάκη αποκλείστηκαν. Αξιολογήθηκαν 834 ασθενείς (ηλικία 64±6 έτη, 476 άρρενες, 76 καπνιστές). stat: 2, logistic regression analysis. Αποτελέσματα: 78 ασθενείς είχαν ΚΜ (μέση ηλικία 76±7 έτη, 4 άντρες, 8 καπνιστες). 64 (3%) αναιμικοί και 78 (26%) μη αναιμικοί παρουσίαζαν ΕΒΛΕ (p=0.9). 33 ασθενείς (42%) με ΚΜ και 23 (28%) χωρίς παρουσίαζαν ΕΒΛΕ (p=0.0). ΕΒΛΕ παρουσίαζαν 4 (48%) ασθενείς με ΚΜ υπό ασπιρίνη/μσαφ, 3 (42%) υπό κλοπιδογρέλη, 6(33%) χωρίς θεραπεία. Επίσης 32 (38%) ασθενείς χωρίς ΚΜ υπό ασπιρίνη/μσαφ (p=0.3), 23 (29%) υπό κλοπιδογρέλη (p=0.02), 09 (23%) χωρίς αντιαιμοπεταλιακά (p=0.4). Σε αναιμικούς με ΚΜ, ΕΒΛΕ βρέθηκαν σε 4 (56%) ασθενείς υπό ασπιρίνη/μσαφ, 4 (47%) υπό κλοπιδογρέλη και 2 (7%) χωρίς αγωγή. Σε αναιμικούς χωρίς ΚΜ, ΕΒΛΕ βρέθηκαν σε 67 (37%) ασθενείς υπό ασπιρίνη/μσαφ (p=0.08), 7 (27%) υπό κλοπιδογρέλη (p=0.02) και 09 (22%) χωρίς αγωγή (p=0.33). Στην πολυπαραγοντική ανάλυση η ηλικία, η παρουσία διαβρωτικής γαστρίτιδας, ΚΜ και διαβήτη σχετιζόταν με την εμφάνιση ΕΒΛΕ. Συμπεράσματα: Γενικά, οι ΕΒΛΕ είναι συχνότερες στους ασθενείς υπό ασπιρίνη και η κλοπιδογρέλη είναι ασφαλέστερη. Σε ασθενείς με ΚΜ τόσο οι ΕΒΛΕ όσο και η αναιμία είναι συχνότερες σε όσους λαμβάνουν κλοπιδογρέλη, πιθανά επειδή ο βλεννογόνος τους είναι πιο ευάλωτος. 3 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):3 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):3
4 Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΩΝ ΚΕΝΩΣΕΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΗΨΗ ΔΙΑΛΥΜΑΤΟΣ ΠΟΛΥΑΙΘΥΛΕΝΟΓΛΥΚΟΛΗΣ (PEG) ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΠΡΟΒΛΕΠΤΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΝΤΕΡΙΚΗΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ Σ. Παπασάββας, Β. Παπαστεργίου, Κ. Παρασκευά, Ν. Μάθου, Α. Γιαννακόπουλος, Α. Ευγενίδη, Ι. Καραγιάννης Γαστρεντερολογικό Τμήμα Κωνσταντοπούλειο Νοσοκομείο, Ν. Ιωνία Εισαγωγή: Η επαρκής προετοιμασία του εντέρου είναι θεμελιώδους σημασίας για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα της κολονοσκόπησης. Σκοπός: Να μελετηθούν ανεξάρτητοι προβλεπτικοί παράγοντες αποτελεσματικής εντερικής προετοιμασίας με χρήση 4L-PEG. Ασθενείς και Μέθοδοι: Συμπεριελήφθησαν προοπτικά 95 ασθενείς (53 άνδρες, μέση ηλικία: 60.6±.3 έτη) που έλαβαν εντερική προετοιμασία με 4L PEG ως ακολούθως: 4L την προηγουμένη της εξέτασης (Oμάδα-A, n=39) ή το ίδιο πρωί της εξέτασης (Ομάδα-B, n=0), ή σε διαιρεμένη (split) απογευματινή/πρωινή δοσολογία ως 2L/2L (Ομάδα-Γ, n=5) ή 3L/L (Ομάδα-Δ, n=3). Έγινε καταγραφή των δημογραφικών, σωματομετρικών και αναμνηστικών δεδομένων καθώς και των χρόνων έναρξης/ολοκλήρωσης της προετοιμασίας, έναρξης των κενώσεων, και πραγματοποίησης της κολονοσκόπησης. Η καθαρτική αποτελεσματικότητα βαθμονομήθηκε με την κλίμακα Ottawa (0-4). Εξετάστηκαν ανεξάρτητοι προβλεπτικοί παράγοντες για Ottawa?7 (τουλάχιστον επαρκής εντερική προετοιμασία). Αποτελέσματα: Συνολικά, 73/95 (76.8%) ασθενείς είχαν Ottawa score?7, ενώ σε 22/95 (23.2%) η εντερική προετοιμασία ήταν ανεπαρκής (Ottawa>7). Η μέση βαθμολογία Ottawa ήταν σημαντικά καλύτερη στις ομάδες Β, Γ και Δ σε σύγκριση με την ομάδα-α (p=0.00), απογευματινές κολονοσκοπήσεις (p=0.05), χρονικό διάστημα ολοκλήρωσης προετοιμασίας-έναρξης κολονοσκόπησης?4 hrs (p=0.000), χρονικό διάστημα έναρξης προετοιμασίας-έναρξης των κενώσεων? hrs (p=0.0), ασθενείς με προηγούμενη κολονοσκόπηση (p=0.08), και σε γυναίκες (p=0.07). Ωστόσο, μόνον οι τελευταίες τρείς μεταβλητές παρέμειναν ως ανεξάρτητοι προβλεπτικοί παράγοντες στην πολυπαραγοντική ανάλυση (OR=3.8/p=0.04, OR=4.6/p=0.02 και OR=4.3/p=0.03 αντίστοιχα). Συμπεράσματα: Η ταχεία έναρξη των κενώσεων (έως και μία ώρα από τη έναρξη της προετοιμασίας) αποτελεί θετικό προβλεπτικό παράγοντα αποτελεσματικότητας της εντερικής προετοιμασίας, όπως επίσης το γυναικείο φύλο, και η εμπειρία προηγούμενης κολονοσκόπησης. 34 ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 05 06 Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΓΙΑ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ (ΚΠΕ) ΕΧΕΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΑΠΗΧΗΣΗ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΜΕΝΟΥΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥΣ Σ. Μιχόπουλος, Η. Κουρκουτάς, Κ. Αργυρίου, Ι. Κισσουράς, Γ. Λεωνιδάκης, Ε. Ζαμπέλη, Κ. Σταματελόπουλος 2, Α.Μ. Δημόπουλος 2 Γαστρεντερολογική και 2 Θεραπευτική κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», Αθήνα Η κολοσκόπηση (Κολ) θεωρείται ως η πιο αποτελεσματική μέθοδος πρόληψης του ΚΠΕ. Για το γενικό πληθυσμό ο έλεγχος ξεκινά στην ηλικία των 50. Τα δεδομένα που αφορούν στην εφαρμογή του προληπτικού ελέγχου στη χώρα μας είναι λίγα. Σκοπός: Η συμμόρφωση στις οδηγίες ενός κλειστού πληθυσμού (υπάλληλοι 3βάθμιου Νοσοκομείου) και σύγκριση με προγράμματα πρόληψης άλλων νοσημάτων. Μέθοδοι: Χορήγηση και συλλογή ανώνυμου επεξεργασμένου πανομοιότυπου ερωτηματολογίου - ΑΕ σε όλους τους υπαλλήλους (Υπ) > 50 ετών από τους καταλόγους του Νοσοκομείου για περίοδο 3 μηνών. Αποτελέσματα: 370 Υπ>50 ετών, 287 συνέλλεξαν το ΑΕ και 236 (82%) το επέστρεψαν. Μέση ηλικία: 55.4±4.7 έτη, 75 άνδρες. 70 (30%) είχαν πραγματοποιήσει Κολ (37% άνδρες, 25% γυναίκες p=0.064). Μόνο 3.5% είχαν κάνει δοκιμασία κοπράνων. Για Δυσλιπιδαιμία, Σάκχαρο και Υπέρταση είχαν ελεγχθεί 87%, 83% και 87%. PAP-test είχε κάνει το 96% των γυναικών, μαστογραφία 9% και U/S μαστών 56%. PSA το 83% των ανδρών. Η πραγματοποίηση Κολ είχε θετική συσχέτιση με τη μόρφωση (p=0.042), την ηλικία (p=0.046) και τον έλεγχο σακχάρου (p=0.045). Στην πολυπαραγοντίκη ανάλυση ανεξάρτητοι παράγοντες για Κολ ήταν το φύλλο (άνδρες, OR=5.68, 95%CI:.98-6.28, p=0.00) και ο αριθμός πραγματοποίησης άλλων προληπτικών ελέγχων για κάθε αίτιο (OR=4.3 95%CI:.8-0.4, p=0.00). Η συνολική αποδοχή μελλοντικής Κολ ήταν 69% και είχε έντονη συσχέτιση με πραγματοποίηση προηγούμενης Κολ (OR=3.7, 95%CI:.4-9.7, p=0.008). Συμπεράσματα: () Η πρόληψη ΚΠΕ σαφώς υπολείπεται των άλλων προληπτικών ελέγχων (2) Η Κολ αποτελούσε την πιο δημοφιλή μέθοδο προληπτικού ελέγχου (3) Μορφωτικό επίπεδο και πρακτική άλλων προληπτικών ελέγχων αυξάνει την πιθανότητα Κολ (4) Αποδοχή Κολ καλύτερη σε όσους έχουν ήδη την εμπειρία προηγουμένης Κολ ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):4 ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΠΕΔΩΝ ΤΗΣ ΘΥΜΙΔΙΝΙΚΗΣ ΚΙΝΑΣΗΣ (ΤΚ) ΚΑΙ ΤΟΥ CEA ΣΤΟΝ ΟΡΟ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗ ΥΠΑΡΞΗ Ή ΜΗ ΠΟΛΥΠΟΔΙΑΣΗΣ ΚΑΤΩ- ΤΕΡΟΥ ΠΕΠΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΚΑΛΟΗΘΗ ΚΑΙ ΚΑ- ΚΟΗΘΗ ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΗΣ Ή ΜΗ ΕΝΤΟΠΙΣΕΩΣ Ε. Βεργενάκη 2, Λ. Κυρίου-Μάλλη 2, Ε. Αναγνώστου-Κακαρά 2, X. Ψαχούλια 2, Α. Μελπίδου 2, Ζ. Ζουλλιέν 2, Σ. Ιωαννίδου 2, Ν. Ράπτης, Δ. Καραμανώλης Γαστρεντερολογικο Τμήμα - Ενδοσκοπική Μονάδα ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισμός» - Οφθαλμιατρείο Αθηνών - Πολυκλινική, 2 Βιοχημικο Εργαστήριο, ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισμός» - Οφθαλμιατρείο Αθηνών Πολυκλινική Εισαγωγή: Η ΤΚ θεωρείται δείκτης κυτταρικού πολλαπλασιασμού και μέτρο ενεργοποίησης του ανοσοποιητικού συστήματος, συμβάλλοντας στη διάγνωση φλεγμονωδών-προκαρκινωματωδών-κακοήθων νοσημάτων, στην πρόγνωση, υποτροπή και θεραπευτική ανταπόκρισή τους. Σημαντικό ρόλο για την υποτροπή και σταδιοποίηση κακοήθων νεοπλασμάτων του ΓΣ διαδραματίζει το CEA. Σκοπός: Συγκριτική μελέτη των επιπέδων ΤΚ και CEA στον ορό ασθενών με ενδοσκοπική τεκμηρίωση ύπαρξης ή μη εντερικης πολυποδίασης και συσχέτισή τους με ιστολογικά και απεικονιστικά ευρήματα, συνοδά καλοήθη (φλεγμονώδη ή μη) και κακοήθη νοσήματα. Υλικό και μέθοδος: Σε 00 δείγματα ορού ασθενών προσδιορίστηκαν με ανοσοχημειοφωταύγεια τα επίπεδα της ΤΚ (ΤΑ=<7,5U/L) και του CEA (ΤΑ=<5ng/ml) σε αυτόματους αναλυτές Liaison και Architect i2000sr αντίστοιχα. Η στατιστική ανάλυση έγινε με t-test. Κριτήρια ομαδοποίησης: (α) η ηλικία (<50:[Ν=4], [50-65]:[Ν=45], 66:[Ν=4]), (β) ο αριθμός πολυπόδων ΓΣ [ΠΓ(0):Ν=2, ΠΓ():Ν=29, ΠΓ(2):Ν=8, 3 ΠΓ 5:Ν=6, 6 ΠΓ 9:Ν=8, ΠΓ 0:Ν=8], (γ) ο συνδυασμός του (β) με συνοδά καλοήθη και κακοήθη νοσήματα, διαμορφώνοντας ευρύτερες ομάδες. καλοήθεια [Ν=86] και 2. κακοήθεια [Ν=4], με υποδιαίρεση της πρώτης σε: (ι) φλεγμονή [Ν=2], (ιι) καλοήθεις όγκους νοσήματα [Ν=74]. Διάκριση των ΠΓ(0) και φλεγμονή σε μη ειδικές (ΙΦΝΕ) [ΠΓ(0)Α, ΦΑ/(Ν=4)] και ειδικές [ΠΓ(0)Β:(Ν=7), ΦΒ:(Ν=8)] φλεγμονές. Αποτελέσματα: (α) Μέση τιμή (ΜΤ) ΤΚ ασθενών <50 (20,2) σε σχέση: ΜΤ ΤΚ ασθενών [50-65] (2,62) [p=0,06] και 66 (,89) [p=0,05]. Σύγκριση MT ΤΚ ασθενών μεταξύ [50-65] και 66 [p=0,64]. Αντιστοίχως για CEA: ΜΤ ασθενών <50 (2,8) σε σχέση με: ασθενείς [50-65] (2,67) [p=0,86] και 66 (3,52) [p=0,47]. Σύγκριση ΜΤ CEA ασθενών μεταξύ [50-65] και 66 [p=0,09]. (β) ΜΤ ΤΚ ασθενών με ΠΓ(0) (7,4) συγκριτικά με: ΜΤ ΤΚ ασθενών με ΠΓ() (,7) [p=0,5], ΠΓ(2) (2,44) [p=0,36], 3 ΠΓ 5 (2,99) [p=0,43], 6 ΠΓ 9 (2,89) [p=0,70], ΠΓ 0 (6,6) [p=0,89]. ΜΤ CEA ασθενών με ΠΓ(0) (3,23) συγκριτικά με ΜΤ αυτών με: ΠΓ() (2,58) [p=0,48], ΠΓ(2) (3,7) [p=0,96], 3 ΠΓ 5 (3,35) [p=0,92], 6 ΠΓ 9 (2,3) [p=0,47], ΠΓ 0 (3,9) [p=0,67]. (βι) ΜΤ ΤΚ ΠΓ(0)Α (37,) με: ΜΤ ΤΚ ΠΓ(0)Β (2,45) [p=0,02], ΠΓ() [p=0,003], ΠΓ(2) [p=0,02], 3 ΠΓ 5 [p=0,03], 6 ΠΓ 9 [p=0,34], ΠΓ 0 [p=0,9]. ΜΤ ΤΚ ΠΓ(0)Β με: ΜΤ ΤΚ ΠΓ() [p=0,52], ΠΓ(2) [p=,00], 3 ΠΓ 5 [p=0,77], 6 ΠΓ 9 [p=0,96], ΠΓ 0 [p=0,08]. ΜΤ CEA ΠΓ(0)Α (6,35) με: ΜΤ CEA ΠΓ(0)Β (2,49) [p=0,098], ΠΓ() [p=0,03], ΠΓ(2) [p=0,], 3 ΠΓ 5 [p=0,8], 6 ΠΓ 9 [p=0,4], ΠΓ 0 [p=0,42]. ΜΤ CEA ΠΓ(0)Β με: ΜΤ CEA ΠΓ() [p=0,90], ΠΓ(2) [p=0,4], 3 ΠΓ 5 [p=0,35], 6 ΠΓ 9 [p=0,73], ΠΓ 0 [p=0,24]. (γ) ΜΤ ΤΚ ασθενών με φλεγμονή (20,24) σε σχέση με αυτή ασθενών με κακοήθεια (7,97) [p=0,77] και ασθενών με καλοήθη νοσήματα (,53) [p=0,0]. Συσχέτιση ΜΤ ΤΚ ασθενών με κακοήθεια και ασθενών με καλοήθεις όγκους [p=0,002]. Για CEA αντιστοίχως: ΜΤ CEA ασθενών με φλεγμονή (3,9) σε σχέση με: ΜΤ ασθενών με κακοήθεια (3,94) [p=0,64] και ασθενών με καλοήθη νοσήματα (2,82) [p=0,64]. Σύγκριση ΜΤ CEA μεταξύ ασθενών με κακοήθη και καλοήθη νοσήματα [p=0,]. (γι) ΜΤ ΤΚ ασθενών με κακοήθεια με: ΜΤ ΤΚ αυτών με ΦΑ (37,) [p=0,3] και ΦΒ (,84) [p=0,7]. ΜΤ ΤΚ ασθενών με καλοήθη νοσήματα με: ΜΤ ΤΚ αυτών με ΦΑ [p<0,000] και ΦΒ [p=0,88]. ΜΤ CEA ασθενών με κακοήθεια με: ΜΤ CEA αυτών με ΦΑ (6,35) [p=0,36] και ΦΒ (,6) [p=0,07]. ΜΤ CEA ασθενών με καλοήθη νοσήματα με: ΜΤ CEA αυτών με ΦΑ [p=0,008] και ΦΒ [p=0,0]. Σύγκριση ΜΤ ΤΚ ασθενών ΦΑ:ΦΒ [p=0,] και ΜΤ CEA αντιστοίχως [p=0,098]. Συμπεράσματα: Η ΤΚ αποδεικνύεται χρήσιμη στη διάκριση ασθενών με ΙΦΝΕ και εκείνων: (α) με ειδικές φλεγμονές και 0 πολύποδες και (β) με έως 5 πολύποδες, ενώ το CEA αντίστοιχα, στη διάκριση ασθενών με ΙΦΝΕ και αυτών με πολύποδα. Αντίθετα, διαπιστώνεται ό,τι και οι δύο προαναφερόμενες παράμετροι, δε συνεισφέρουν στη διάκριση ασθενών με ή χωρίς πολύποδες. Στατιστικά σημαντική διαφορά δεν παρατηρείται για την ΤΚ και το CEA στις διαμορφούμενες ομάδες, με βάση το ηλικιακό εύρος, με εξαίρεση για την ΤΚ στις ομάδες ασθενών <50 και 66 ετών. Σε επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας 5%, η ΤΚ και το CEA αναδεικνύονται ικανοποιητικές παράμετροι ως προς τη διάκριση μεταξύ ασθενών με ΙΦΝΕ και με καλοήθη νοσήματα-όγκους, ενώ παράλληλα η ΤΚ παρέχει τη δυνατότητα διαχωρισμού (ι) μεταξύ ασθενών με φλεγμονή και καλοήθη νοσήματα και (ιι) μεταξύ ασθενών με καλοήθη και κακοήθη νοσήματα. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):4 07 08 ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΩΝ VEGFR & EGFR ΟΔΩΝ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ II/II T. Thomaidis, A. Maderer, O. Lyros 2, M. Kornmann 3, W. Neumann, M. Schwarz, M. Trautmann, S. Bauer, A. Schad 4, P. R. Galle, M. Moehler I. Medical Department, Johannes-Gutenberg University Mainz, Germany, 2 Department of Surgery and Transplantation, Johannes-Gutenberg University, Mainz, Germany, 3 Department of Surgery, University of Ulm, Germany, 4 Institute of Pathology, Johannes-Gutenberg University Mainz, Germany Εισαγωγή: Σε αντίθεση με το μεταστατικό καρκίνο του παχέος εντέρου (CRC), υπάρχουν λίγες αναφορές σχετικά με την προγνωστική αξία των μοριακών δεικτών σε ασθενείς με στάδιο II/III CRC που λαμβάνουν επικουρική χημειοθεραπεία. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να εκτιμηθεί η προγνωστική αξία των πρωτεϊνών που σχετίζονται με την ενεργοποίηση των EGFR- και VEGFRυποδοχέων σε αυτούς τους ασθενείς. Υλικό και Μέθοδοι: Καρκινικοί ιστοί από 269 ασθενείς της 5-FU/FA vs Folfiri φάσης-ιιι FOGT-4 μελέτης εξετάστηκαν ως προς τις πρωτεΐνες των EGFR και VEGFR οδών σηματοδότησης. Τα ιστολογικά δείγματα βάφτηκαν με ανοσοϊστοχημεία για VEGF-C, VEGF-D, VEGFR-3, HIF-α, ΡΤΕΝ, AREG και EREG και η έκφρασή τους αξιολογήθηκε από δύο ανεξάρτητους ερευνητές. Μελέτες επιβίωσης Kaplan Meier υπολογίστηκαν για όλους τους ασθενείς σε σχέση με την έκφραση των ανωτέρω δεικτών. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς με αρνητική έκφραση των AREG και EREG είχαν καλύτερη επιβίωση ελεύθερης νόσου (DFS) σε σύγκριση με τους AREG/EREG θετικούς (p<0,05). Η επιβίωση αυτή ήταν πιο έντονη στην υποομάδα που έλαβαν Folfiri (p=0,002). Ασθενείς με ισχυρή έκφραση του PTEN επωφελήθηκαν ως προς την συνολική επιβίωση (OS) στα πλαίσια της επικουρικής θεραπείας με ιρινοτεκάνη (p<0,05). Οι HIF-α- ασθενείς έδειξαν σημαντικά μεγαλύτερα DFS-ποσοστά από τους HIF-α+ (p=0,007). Το όφελος αυτό ήταν ισχυρότερο στην ομάδα που έλαβε αγωγή με Folfiri (p=0,026). Τέλος, οι AREG-/EREG-/PTEN + ασθενείς έδειξαν μια τάση μεγαλύτερου OS υπό την Folfiri αγωγή. Συμπεράσματα: Ο προσδιορισμός των AREG/EREG/PTEN/HIF-α μπορεί να έχει προγνωστική αξία για την εξατομίκευση της χημειοθεραπευτικής αγωγής σε ασθενείς με CRC σταδίου ΙΙ/ΙΙΙ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):4 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):4
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 5 Η ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ 2-ΜΕΡΚΑΠΤΟΑΙΘΑΝΟΣΟΥΛΦΟΝΙΚΟ ΝΑ- ΤΡΙΟ (MESNA) ΚΑΙ ΠΟΛΥΑΚΟΡΕΣΤΑ Ω3 ΛΙΠΑΡΑ ΟΞΕΑ ΒΕΛΤΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΛ- ΚΩΔΗ ΚΟΛΙΤΙΔΑ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ Ι. Τριανταφυλλίδης, Θ. Πουταχίδης 2, Ι. Ταϊτζόγλου 3, Δ. Μπότσιος 4 Χειρουργική Κλινική Γ.Ν. Βέροιας, 2 Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής Κτηνιατρικής Σχολής ΑΠΘ, 3 Εργαστήριο Φυσιολογίας Κτηνιατρικής Σχολής ΑΠΘ, 4Δ Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική ΓΠΝΘ «Γ. Παπανικολάου» Εισαγωγή: Η οξειδωτική βλάβη διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην παθογένεση των ΙΦΝΕ. Στην παρούσα μελέτη ελέγχεται η αποτελεσματικότητα της αντιοξειδωτικής ουσίας MESNA στην θεραπεία της προκαλούμενης από DSS ελκώδους κολίτιδα σε επίμυες, όταν χορηγείται μόνη ή σε συνδυασμό με πολυακόρεστα ω3 λιπαρά οξέα. Υλικό και Μέθοδοι: Χρησιμοποιήθηκαν αρσενικοί επίμυες Wistar (n=00), οι οποίοι διαιρέθηκαν σε 0 ομάδες με βάση το θεραπευτικό πρωτόκολλο. Για την πρόκληση της κολίτιδας χορηγήθηκε η ουσία DSS (5%) στο πόσιμο νερό για 7 ημέρες. Ακολούθως χορηγήθηκαν (από του στόματος, ενδοπεριτοναϊκά, ενδοορθικά) για 7 ή 4 ημέρες η MESNA και ω3 λιπαρά οξέα, μεμονωμένα ή σε συνδυασμό. Στην διάρκεια της πειραματικής διαδικασίας καταγράφηκε ο δείκτης ενεργότητας της νόσου (DAI) ενώ μετά την ολοκλήρωσή της ακολούθησε ευθανασία και πρωκτοκολεκτομή. Οι βλάβες αξιολογήθηκαν μακροσκοπικά και μικροσκοπικά και προσδιορίστηκε ανοσοϊστοχημικά η έκφραση της MPO), της inos, του NFkB και της κασπάσης 3 στον βλεννογόνο του παχέος εντέρου. Αποτελέσματα: Η MESNA προκάλεσε σημαντική ελάττωση της βλάβης του παχέος εντέρου και ειδικά η χορήγησή της, από του στόματος ή ενδοπεριτοναϊκά, σε συνδυασμό με ω3 λιπαρά οξέα από του στόματος, είχε ως αποτέλεσμα την σχεδόν πλήρη υποστροφή της μετά από 4 ημέρες, με σημαντική (p<0,05-0,00) ελάττωση των επιπέδων της MPO, της κασπάσης-3 και της έκφρασης του NFkB και υπερέκφραση του inos. Συμπεράσματα: Η συγχορήγηση της MESNA και των ω3 λιπαρών οξέων βελτιώνει την προκαλούμενη από DSS κολίτιδα στους επίμυες, ελαττώνοντας το οξειδωτικό στρες και την απόπτωση, πιθανόν μέσω αναστολής του NFkB. Αντιοξειδωτικές ουσίες όπως η MESNA θα μπορούσαν να αποτελέσουν συμπληρωματική θεραπεία ασθενών με ελκώδη κολίτιδα. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):5 ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΑΝΕΥΡΕΣΗΣ ΒΛΑΒΩΝ ΣΤΟ ΕΓΓΥΣ ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ CROHN ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΝΤΕ- ΡΟΣΚΟΠΗΣΗ ΜΕ ΚΑΨΟΥΛΑ Ν. Βιάζης, Κ. Κατωπόδη, Ξ. Τζανετάκου, Π. Καρατζάς, Λ. Βαρυτιμιάδης, Θ. Κουκουράτος, Στ. Αναστασιάδης, Γ. Κεχαγιάς, Μ. Μελά, Δ.Γ. Καραμανώλης Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» 09 0 ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΠΡΩΤΕΪΝΙΚΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΝΟΣΟ ΤΟΥ CROHN Α. Βαϊοπούλου, Μ. Γαζούλη, Α. Παπαδοπούλου 2, Α.Κ. Αναγνωστόπουλος 2, Γ. Καραμανώλης 3, Γ.Ε. Θεοδωρόπουλος 4, Γ.Τ. Τσάγκαρης 2 Τμήμα βασικών Ιατρικών Επιστημών, Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ελλάδα, 2 Τμήμα Πρωτεϊνικής Έρευνας, Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών (IIBEAA), Ελλάδα, 3 Τμήμα Γαστρεντερολογίας, 2η Χειρουργική Κλινική, «Αρεταίειο» Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, Αθήνα, 4 Πρώτη Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα, Ελλάδα Εισαγωγή: Η νόσος του Crohn (CD) και η ελκώδης κολίτιδα (UC), γνωστές ως ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου (ΙΦΝΕ), είναι χρόνιες φλεγμονώδεις παθολογίες με άγνωστη αιτιολογία. Παρά την ευρεία χρήση βιοδεικτών στην κλινική πράξη, υπάρχει ελλιπής πληροφόρησης σχετικά με τους εγκεκριμένους βιοδείκτες για τις παιδιατρικές ΙΦΝΕ. Επιπλέον, οι βιοδείκτες που έχουν αποδειχτεί αποτελεσματικοί στους ενηλίκους χρησιμοποιούνται συχνά και στα παιδιά χωρίς να ληφθεί υπόψη ότι η παθογένεια πολλών ασθενειών είναι σαφώς διαφορετική στα παιδιά. Σκοπός: Στην παρούσα μελέτη έγινε πρωτεομική ανάλυση για την μέτρηση της έκφρασης των πρωτεϊνών των ενηλίκων και των παιδιών με CD, με σκοπό την ανίχνευση ενός πάνελ υποψήφιων πρωτεϊνικών βιοδεικτών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη βελτίωση της προγνωστικής και διαγνωστικής ακρίβειας και για την ανάπτυξη της παιδιατρικής ιατρικής φροντίδας. Υλικά και Μέθοδοι: Δείγματα ορού από 2 ενήλικες και 2 παιδιά, και των δύο φύλων, με ενεργή CD, υποβλήθηκαν σε ηλεκτροφόρηση δύο διαστάσεων. Μετά την σχετική ποσοτικοποίηση των πρωτεϊνικών κηλίδων που παρουσίασαν μια διαφορική έκφραση μεταξύ των δύο ομάδων με πυκνομετρία, οι κηλίδες χαρακτηρίστηκαν περαιτέρω με MALDI-TOF-MS. Τα αποτελέσματα επαληθεύτηκαν με Western blot ανάλυση. Αποτελέσματα: Η κλαστερίνη (CLUS) παρουσιάζει σημαντική υπερέκφραση στους ενηλίκους με CD, ενώ η σερουλοπλασμίνη (CERU) και η απολιποπρωτεΐνη Β-00 (APOB) υπερεκφράζονται σημαντικά στα παιδιά δείχνοντας ότι αυτές οι πρωτεΐνες μπορεί να εμπλέκονται στην εμφάνιση ή στην εξέλιξη της CD σε αυτές δύο ομάδες ασθενών. Συμπεράσματα: Βρήκαμε διαφορετική έκφραση πρωτεϊνών στους ενήλικες έναντι των παιδιών με CD. Αναμφίβολα, μελλοντικά πειράματα με μεγαλύτερο αριθμό ασθενών με CD χρειάζονται για την εκτίμηση της σημασίας των αρχικών ευρημάτων μας. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):5 2 ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΜΟΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ, ΠΙΛΟΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ ΜΕ INFLIXIMAB (5 MG/KG) ΑΝΑ 8 Η 0 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΒΑΣΕΙ ΔΙΑΔΟΧΙΚΩΝ ΜΕΤΡΗΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΑΛΠΡΟΤΕΚΤΙΝΗΣ ΚΟΠΡΑΝΩΝ Π. Καρατζάς, Ε. Αρχαύλης, Α. Χρηστίδου, Ξ. Τζαννετάκου, Ι. Ιντέρνος, Σ. Αναστασιάδης, Ν. Κυριάκος,Ε. Κεϊμαλή, Λ. Βαρυτιμιάδης, Κ. Παπαμιχαήλ, Γ.Ι. Μάντζαρης Γαστρεντερολογικό Τμήμα, «ΓΝΑ Ευαγγελισμός» Εισαγωγή: Η εντεροσκόπηση με κάψουλα αποτελεί εξέταση εκλογής για τη διερεύνηση του λεπτού εντέρου σε ασθενείς με διαγνωσμένη νόσο Crohn του παχέος εντέρου ή του τελικού ειλεού. Σκοπός της μελέτης ήταν να αναδείξει προγνωστικούς παράγοντες συμμετοχής του εγγύς λεπτού εντέρου στη νόσο, όπως αυτές καταδεικνύονται κατά τη διάρκεια εντεροσκόπησης με κάψουλα. Μέθοδοι: Αναδρομική ανάλυση των δεδομένων ασθενών με νόσο Crohn του παχέος εντέρου ή του τελικού ειλεού, διαγνωσμένη με ολική κολονοσκόπηση και επισκόπηση του τελικού ειλεού, οι οποίοι υποβλήθηκαν στη συνέχεια σε εντεροσκόπηση με κάψουλα. Αποτελέσματα: Κατά τη διάρκεια της τελευταίας 0ετίας, 3450 ασθενείς υποβλήθηκαν σε εντεροσκόπηση με κάψουλα στο Τμήμα μας (Pillcam SB, Given Imaging) και από αυτούς οι 64 ήταν ασθενείς με διαγνωσμένη νόσο Crohn του παχέος εντέρου ή του τελικού ειλεού. Από τους ασθενείς αυτούς συμμετοχή του εγγύς λεπτού εντέρου διαπιστώθηκε σε 27 άτομα (33.85%). Η στατιστική ανάλυση ανέδειξε ότι η ηλικία < 40 ετών (OR=0.23, 95% CI=0.06-0.92, p=0.038), καθώς και η παρουσία στενωτικής νόσου (OR=3., 95% CI=.24-7.8, p=0.06), αλλά και η παρουσία βλαβών στον τελικό ειλεό κατά την ειλεο-κολονοσκόπηση (OR=2.77, CI=.29-5.98, p=0.009) ήταν προγνωστικοί παράγοντες ανεύρεσης βλαβών σχετιζόμενων με τη νόσο στο εγγύς λεπτό έντερο. Σε όλους τους ασθενείς με υποψία στενωτικής νόσου είχε προηγηθεί κάψουλα βατότητας, πριν υποβληθούν στην εξέταση με την κάψουλα του λεπτού εντέρου. Συμπέρασμα: Η μικρή ηλικία, η στενωτική νόσος και η παρουσία βλαβών στον τελικό ειλεό αποτελούν προγνωστικούς παράγοντες ανεύρεσης βλαβών στο εγγύς λεπτό έντερο σε ασθενείς με διαγνωσμένη νόσο του παχέος εντέρου και του τελικού ειλεού. Ασθενείς με νόσο Crohn (NC) σε «βαθειά» (κλινική, ορολογική και ενδοσκοπική) ύφεση (ΒΥ) και φυσιολογική καλπροτεκτίνη κοπράνων (ΚΚ) μπορούν να διακόψουν το infliximab (IFX) χωρίς απώλεια της ανταπόκρισης (ΑτΑ). Σκοπός: Ο έλεγχος διατήρησης ΒΥ ασθενών σε 5mg/kg IFX/8 ή 0 εβδ με διαδοχικές μετρήσεις ΚΚ. Μέθοδος: Μονοκεντρική, προοπτική, ανοικτή μελέτη. 6 ασθενείς [6Θ:0Α, 25 (8-48) ετών, A2L/L3B (2) και A2L2B (4)] σε ΒΥ από 3ετίας έλαβαν IFX 5mg/ kg/0εβδ (IFX-0). 5 ασθενείς σε ΒΥ ίδιας ηλικίας, συνηθειών καπνίσματος, φαινοτύπου ΝC και διάρκειας θεραπείας με IFX (5mg/kg IFX/8 εβδ) αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου (IFX-8). Ως ΒΥ θεωρήθηκε ο συνδυασμός Harvey-Bradshaw Index (HBI)<4, φυσιολογικής CRP, ενδοσκοπικής ύφεσης (?3 μήνες πριν την ένταξη) και ΚΚ<00 μg/g ιστού κοπράνων (Quantum Blue, Buhlmann). Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν για 2 έτη με HBI και CRP κάθε 8-0 εβδ και ΚΚ πριν από κάθε 2η έγχυση IFX. Σε επίμονα ΚΚ>200μg/g και παθολογική CRP εκτελούνταν ενδοσκόπηση για έλεγχο υποτροπής. Αποτελέσματα: Αφετηριακές τιμές KK ήταν 52.8(<30-89)μg/g και 49.6(<30-92) μg/g στις ομάδες IFX-0 και IFX-8. Μετά 2 έτη, 4/6 ασθενείς της IFX-0 είναι σε ΒΥ (HBI<4, CRP<0.5mg/dl, ΚΚ 7(<30-02) μg/g. 2/6 υποτροπίασαν [ΗBI=9 &, CRP=4 & 6mg/dl) 7 και 5 μήνες μετά την αύξηση του μεσοδιαστήματος έγχυσης και 3 μήνες αφότου η ΚΚ αυξήθηκε >300 μg/g. 3/5 ασθενείς στην IFX- 8 είναι σε ΒΥ με φυσιολογική ΚΚ. 2/5 εμφάνισαν ΑτΑ της οποίας προηγήθηκε προοδευτική αύξηση της ΚΚ. Οι δόσεις IFX παρέμειναν αμετάβλητες. Συμπέρασμα: Η ΚΚ μπορεί να χρησιμεύσει ως δείκτης διατήρησης ΒΥ ασθενών με NC παρά την παράταση του IFX στις 0εβδ χωρίς ΑτΑ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):5
6 34 ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ 0 ΗΜΕΡΗΣ ΔΙΑ- ΔΟΧΙΚΗΣ (SEQUENTIAL) ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗΣ (CONCOMITANT) ΤΕΤΡΑΠΛΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΒΙΣΜΟΥΘΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΡΙΖΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙ- ΔΙΟΥ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ Σ.Δ. Γεωργόπουλος, Η. Ξηρουχάκης, Ε. Ζαμπέλη 2, B.M. Gonzales 3, Η. Γρίβας 4, Χ Σπηλιάδη 5, Μ. Σωτηροπούλου 6, Κ. Πετράκη 7, Φ. Λαούδη, Κ. Ζωγράφος, Δ. Σγούρας 3, Π. Κασαπίδης 4, Α. Μεντής 3, Σ. Μιχόπουλος 2 Γαστρεντερολογική Κλινική, Ιατρικό Π. Φαλήρου, 2 Γαστρεντερολογικό Tμήμα, Γ.Ν. Αλεξάνδρα, 3 Ελληνικό Ινστιτούτο Pasteur, 4 Γαστρεντερολογική Κλινική, Κεντρική Κλινική Αθηνών, 5 Τμήμα Παθολογικής Ανατομίας, Ιατρικό Αμαρουσίου, 6 Τμήμα Παθολογικής Ανατομίας, Γ.Ν. Αλεξάνδρα, 7 Τμήμα Παθολογικής Ανατομίας, Νοσοκομείο Metropolitan Σκοπός: Σύγκριση αποτελεσματικότητας και ασφάλειας ταυτόχρονου και διαδοχικού σχήματος για την θεραπεία του ελικοβακτηριδίου του πυλωρού(επ) σε πληθυσμό με υψηλά ποσοστά αντοχής στην κλαριθρομυκίνη(>20%). Ασθενείς-Μέθοδοι: Πολυκεντρική, προοπτική, τυχαιοποιημένη μελέτη. Διακόσιοι εβδομήντα πέντε ασθενείς με δυσπεψία ή έλκος(πε) και πρωτοδιαγνωσθείσα λοίμωξη από ΕΠ, με δοκιμασία ουρεάσης, ιστολογική και καλλιέργεια, τυχαιοποιήθηκαν και έλαβαν ομάδα Α: εσομεπραζόλη 40mg και αμοξυκιλλίνη gr, για 5 ημέρες, ακολουθούμενα από εσομεπραζόλη 40mg, κλαριθρομυκίνη 500mg και μετρονιδαζόλη 500mg για άλλες 5 ημέρες,δις ημερησίως(διαδοχικό σχήμα), ομάδα Β: όλα τα φάρμακα μαζί, δις ημερησίως, για 0 ημέρες(ταυτόχρονο σχήμα). Έλεγχος εκρίζωσης γινόταν 4-6 εβδομάδες μετά, με δοκιμασία αναπνοής(3c-ubt). Καταγράφηκαν ανεπιθύμητες ενέργειες και προσαρμογή. Αποτελέσματα: Εκατόν τριάντα έξι ασθενείς έλαβαν ταυτόχρονη θεραπεία (Α82/Γ54 μοηλικίας 52,8 έτη, 34,5%καπνιστές, 27,2%ΠΕ) και 39 διαδοχική (Α73/Γ66 μο-ηλικίας 53 έτη, 29,4%καπνιστές, 20,%ΠΕ). Η προσαρμογή ήταν 98%(95%CI 95,9-99,6) χωρίς σημαντικές διαφορές μεταξύ των θεραπειών. Ανεπιθύμητες ενέργειες εμφανίστηκαν στο 34,4% των ασθενών. Εκρίζωση του ΕΠ επετεύχθη σε 88,9%(2/36) και 77,7%(08/39)(p=0,02) στην πρόθεση για θεραπεία/ιττ και 93%(2/30) και 82,4%(08/3)(p=0,0) στην κατά πρωτόκολλο/pp ανάλυση, με την ταυτόχρονη και διαδοχική θεραπεία, αντίστοιχα. Οι θετικές καλλιέργειες(23/26, 88,5%) έδειξαν 38,5% αντοχή στην μετρονιδαζόλη, 23,8% στην κλαριθρομυκίνη, 8,2% καί στα δύο αντιβιοτικά και 0% στην λεβοφλοξασίνη. Η ταυτόχρονη θεραπεία ήταν αποτελεσματικότερη στα ανθεκτικά στη μετρονιδαζόλη στελέχη(p=0,0). Η πολυπαραγοντική ανάλυση έδειξε ότι: η ταυτόχρονη θεραπεία επηρεάζεται από την αντοχή στην κλαριθρομυκίνη(or:,45 95%CI 2,-60,7) ενώ η διαδοχική από αυτήν σε κλαριθρομυκίνη(or:4,48 95%CI,4-3,4) και μετρονιδαζόλη(or:4,23 95%CI,4-2,). Συμπέρασμα: Η ταυτόχρονη θεραπεία παρουσιάζει σημαντικά υψηλότερα ποσοστά εκρίζωσης έναντι της διαδοχικής και υπερβαίνει το 90%(PP). Η υπεροχή αυτή οφείλεται στα χαμηλότερα ποσοστά εκρίζωσης της διαδοχικής θεραπείας επί των ανθεκτικών στην μετρονιδαζόλη στελεχών. Τα σχήματα είναι καλά ανεκτά και ασφαλή. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):6 ΑΠΩΤΕΡΗ ΕΚΒΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΙΜΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ Ή ΕΠΙΘΕΤΙ- ΚΗΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΚΤΑ- ΣΗΣ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗ/ΑΠΟΦΡΑΚΤΙΚΗ (LB/2) ΤΕΛΙΚΗ ΕΙΛΕΙΤΙΔΑ Γ.Ι. Μάντζαρης, Κ. Παπαμιχαήλ, Ι. Παπακωνσταντίνου, Δ. Μαγγανάς, Ι. Καλογερόπουλος, Ε. Αρχαύλης, Α. Χρηστίδου, E. Βιέννα, Ν. Κυριάκος, Ξ. Τζαννετάκου, Ι. Ιντέρνος, Σ. Αναστασιάδης, Π. Καρατζάς, Λ. Βαρυτιμιάδης Γαστρεντερολογικό Τμήμα, ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισμός» Εισαγωγή: Σε ασθενείς με περιορισμένης έκτασης φλεγμονώδη/αποφρακτική τελική ειλεϊτιδα Crohn η πρώιμη χειρουργική θεραπεία (ΠΧΘ) με μετεγχειρητική χορήγηση προληπτικής φαρμακευτικής αγωγής επιφέρει «ριζική» εκτομή ενώ η επιθετική φαρμακευτική θεραπεία (ΕΦΘ) με ανοσοκατασταλτικά επιφέρει ίσως κλινική ύφεση αλλά δεν εγγυάται αποτροπή του χειρουργείου. Δεν υπάρχουν συγκριτικά στοιχεία για την απώτερη έκβαση της ΠΧΘ ή ΕΦΘ. Σκοπός: Να ελεγχθεί η απώτερη έκβαση ασθενών που έλαβαν ΠΧΘ ή ΕΦΘ. Πρωτόκολλο: Ασθενείς με πρόσφατη έναρξη (<6 μήνες) φλεγμονώδους/ αποφρακτικής περιορισμένης έκτασης τελική ειλεΐτιδα NC. Η φλεγμονώδης/ αποφρακτική νόσος ορίσθηκε βάσει συνδυασμού αυξημένης CRP, λευκών, θρομβοκυττάρων, μειωμένου εύρους και διατασιμότητας αλλά μη ρικνωτικής νόσου έκτασης?25cm (εντερόκλυση/mri εντερογραφία) και αδυναμίας προώθησης του ενδοσκοπίου στον υγιή τελικό ειλεό. Οι ασθενείς μετά από ενημέρωση επέλεξαν ΠΧΘ (λαπαροσκοπική ή ανοιχτή) ή ΕΦΘ. Μετεγχειρητική θεραπεία στην ΠΧΘ ήταν αζαθειοπρίνη (2.5mg/kg, από 4ης μετεγχειρητικής ημέρας). Ως ΕΦΘ χορηγήθηκε συνδυασμός βουδεζονίδης, αζαθειοπρίνης και infliximab ή adalimumab (συνήθεις δόσεις). Αποληκτικά σημεία της ΠΧΘ ήταν η ενδοσκοπική ύφεση μετά 2 έτη κλινικής και ενδοσκοπικής παρακολούθησης (6, 2, 24 μήνες) και της ΕΦΘ η αποτροπή χειρουργείου. Αποτελέσματα: Μεταξύ 2007-202, 5 ασθενείς σε ΠΧΘ [7Α:8Θ, 24(8-65) ετών] και 6 σε ΕΦΘ [8Α:8Θ, 26(7-68) ετών]. 2 έτη μετά ΠΧΘ, 2/5 (20%) ασθενείς υποτροπίασαν ενδοσκοπικά και 2/5 (80%) ήταν σε ενδοσκοπική ύφεση (Rutgeerts score?). 0/6 (62%) ασθενείς σε ΕΦΘ χειρουργήθηκαν λόγω επιπλοκών (5), έλλειψης θεραπευτικής επιλογής (3) ή ανεπιθύμητων ενεργειών της ΕΦΘ (2). 6 ήταν σε κλινική (4) ή ενδοσκοπική (2) ύφεση. Συμπέρασμα: Ασθενείς με τον περιγραφέντα φαινότυπο πρέπει ίσως να καθοδηγούνται σε ΠΧΘ και να αποφύγουν αναποτελεσματικές ΕΦΘ. 3 4 Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΑΖΑΘΕΙΟΠΡΙΝΗΣ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΑΠΟ 6 ΜΗΝΕΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΙΦΝΕ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ αντι-tnf ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΑΠΩΛΕΙΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΟΣΗΣ N. Βιάζης, Θ. Κουκουράτος, Ι. Αναστασίου, M. Γιακουμής, Χ. Τριάντος 2, Χρ. Τσόλιας 2, Γ. Θεοχάρης 2, Κ. Κατωπόδη, Μ. Χανιάς, Δ. Γ. Καραμανώλης Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός», 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών Εισαγωγή: Προοπτική μελέτη προκειμένου να καθοριστούν προγνωστικοί παράγοντες και η συχνότητα εντατικοποίησης αλλά και επαναφοράς στην αρχική δόση της θεραπείας με infliximab - adalimumab σε ασθενείς με ιδιοπαθή φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου (ΙΦΝΕ). Μέθοδοι: Προοπτική ανάλυση των ασθενών που ξεκίνησαν αντι-tnf θεραπεία στα συμμετέχοντα κέντρα. Κανένας ασθενής δεν είχε λάβει στο παρελθόν βιολογικό παράγοντα, ενώ όλοι έλαβαν αζαθειοπρίνη για περίοδο 6 μηνών. Στους ασθενείς που ανταποκρίθηκαν αρχικά στη θεραπεία και στη συνέχεια έχασαν την ανταπόκριση (επανεμφάνιση συμπτωμάτων, αύξηση CRP) μετά τις πρώτες 4 εβδομάδες εντατικοποιήθηκε η δόση του αντι-tnf. Μετά από έτος εντατικοποιημένης χορήγησης, η δόση του αντι-tnf μειώθηκε και πάλι στους ασθενείς που παρέμεναν σε ύφεση. Αποτελέσματα: Από το Σεπτέμβριο 200, 6 ασθενείς με ΙΦΝΕ (ΝC=33, ΕΚ=28) ξεκίνησαν infliximab (n=96) ή adalimumb (n=65). Από αυτούς 29 (8.0%) δεν ανταποκρίθηκαν, οπότε στη μελέτη συμπεριελήφθησαν 32 ασθενείς (ΝC=3, ΕΚ=9; infliximab=77, adalimumab=55). Η μέση περίοδος παρακολούθησης ήταν 26 μήνες και σε αυτό το χρονικό διάστημα 3 ασθενείς (23.5%) χρειάστηκαν εντατικοποίηση της δόσης (ΝC=30, ΕΚ=). Η μεγάλη πλειοψηφία των ασθενών (n=25, 80.6%), πέτυχε κλινική ύφεση και από αυτούς οι 6 (64%) επέστρεψαν στη συνήθη δόση μετά από χρόνο εντατικοποιημένης χορήγησης. Προγνωστικοί παράγοντες για την εντατικοποίηση της δόσης ήταν η ανάγκη διακοπής της αζαθειοπρίνης νωρίτερα από τους 6 μήνες λόγω παρενεργειών σε όλους τους ασθενείς και το κάπνισμα στους ασθενείς με νόσο Crohn. Συμπέρασμα: Η διακοπή της αζαθειοπρίνης νωρίτερα από 6 μήνες σε ασθενείς με ΙΦΝΕ που ξεκινούν θεραπεία με αντι-tnf παράγοντα σχετίζεται με απώλεια ανταπόκρισης και την ανάγκη εντατικοποίησης της δόσης. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):6 5 6 TRANS-ANAL SUBMUCOSAL ENDOSCOPIC RESECTION (TASER): ΜΙΑ ΝΕΑ ΥΒΡΙΔΙΚΗ ΕΝΔΟ-ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΕΥΜΕΓΕ- ΘΩΝ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΩΝ ΠΟΛΥΠΟΔΩΝ ΣΤΟ ΟΡΘΟ Z. P. Tsiamoulos, J. Warusavitarne 2, Β.P. Saunders Wolfson Unit for Endoscopy,St Mark s Hospital/Academic Institute, London, UK, 2 Department of Colorectal Surgery, St Mark s Hospital/Academic Institute, London UK Εισαγωγή: Οι ευμεγέθεις(>5εκ)/δύσκολοι πολύποδες στο ορθό (ΕΔΠΟ) συνήθως εξαιρούνται με την κλασική ή/και ενδο-ορθική χειρουργική τεχνική, που όμως παρουσιάζει επιπλοκές λόγω χρήσης άκαμπτων οργάνων και αδυναμίας ακριβούς εκτομής του υποβλεννογόνιου χιτώνα. Σκοπός: Η παρούσα προοπτική μελέτη (STROBE guidelines) αξιολογεί την αποτελεσματικότητα και ασφάλεια μιας νέας υβριδικής πλατφόρμας (Trans-Anal- Submucosal-Endoscopic-Resection/TASER) για την αφαίρεση ΕΔΠΟ, συνδυάζοντας για πρώτη φορά την ενδοσκοπική/χειρουργική τεχνική. Υλικό και Μέθοδοι: Η TASER χρησιμοποιήθηκε σε διαδοχικούς ασθενείς με ΕΔΠΟ, άλλοτε μόνο χειρουργικά εξαιρέσιμοι. Το GelPoint Path (με ελαστικό τριπλό-αυλό προσπέλασης), αρχικά τοποθετήθηκε στον πρωκτικό σωλήνα, επιτρέποντας την ενδοσκοπική εκτομή (κύρια χρήση νυστεριών/βρόχων) και την δυναμική επέγερση (επικουρική χρήση λαπαροσκοπικών εργαλείων για εκτομή/αιμόσταση/συρραφή) των ΕΔΠΟ. Αποτελέσματα: 6 TASER συνεδρίες (δύο για έναν ασθενή) εφαρμόστηκαν σε 5 ασθενείς (μέσης ηλικίας 65 ετών/9άνδρες-6γυναίκες) με 5 ΕΔΠΟ (μέση διάμετρος 89χιλ/εύρος 50-80χιλ). Πλήρης εκτομή επιτεύχθηκε σε 4/5 ΕΔΠΟ: /5 παραπέμφθηκε σε χειρουργική αφαίρεση λόγω κακοήθειας. Μέσος χρόνος εκτομής ήταν 85λεπτά. Στη διάρκεια των TASER συνεδριών, η φάση εκτομής ολοκληρώθηκε με τη χρήση ενδοσκοπικών και ενδο-ορθικών χειρουργικών (επιλεκτικά και ολικού-πάχους) μεθόδων: ESD σε 6/6, ESD+Piecemeal-Endoscopic-Mucosal- Resection/P-EMR σε 4/6, ESD+P-EMR+Endoscopic-Mucosal-Ablation/EMA σε 2/6, ESD+Trans-Anal-Excision/TAE σε 2/6 και ESD+P-EMR+EMA+TAE σε 2/6. Παρατηρήθηκαν δύο επεισόδια άμεσης αιμορραγίας (χειρουργική συρραφή/ clips), ένα επεισόδιο όψιμης αιμορραγίας (χωρίς μετάγγιση) και κανένα επεισόδιο ακούσιας διάτρησης. /4 ασθενής παρουσίασε βακτηριαιμία με τριήμερη νοσηλεία, ενώ 3/4 εξήλθαν σε 24 ώρες. Η πρώτη ενδοσκοπική παρακολούθηση ανέδειξε: /4(79%) με πλήρη εξάλειψη και 3/4(2%) με υποτροπή που αντιμετωπίστηκε επιτυχώς ενδοσκοπικά. Δεν αναφέρθηκε επεισόδιο ακράτειας κοπράνων. Συμπεράσματα: Η TASER διαφαίνεται μια ασφαλής και αποτελεσματική υβριδική ενδο-χειρουργική πλατφόρμα για την αφαίρεση ΕΔΠΟ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):6 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):6
ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 7 ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΚΟΛΟΝΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΕΥΡΕΟΣ ΟΠΤΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ ΚΑΙ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΚΟΛΟΝΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΣΤΟ ΔΕΞΙΟ ΚΟΛΟΝ. ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΔΥΟ ΚΕΝΤΡΩΝ Ι.Σ. Παπανικολάου, Π. Αποστολόπουλος 2, Ι. Μπεϊντάρης, Α.Δ. Σιούλας, Δ. Πολύμερος, Χ. Μάλλη, Ε. Βλάχου 2, Γ. Βλαχονικολού, Γ. Αλεξανδράκης 2, Γ. Δημητριάδης, Κ. Τριανταφύλλου Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική και Μονάδα Έρευνας, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Π.Γ.Ν. «ΑΤΤΙΚΟΝ», 2 Γαστρεντερολογική Κλινική, 47 Ν.Ι.Μ.Τ.Σ. Εισαγωγή: Η κολονοσκόπηση ευρέως οπτικού πεδίου (ΚΕΟΠ) με το σύστημα FUSE παρέχει οπτικό πεδίο 330o σε αντίθεση με τις 70o της κλασικής κολονοσκόπησης (ΚΚ), διευκολύνοντας τον εντοπισμό βλαβών σε καμπές ή πίσω από πτυχές που ενδεχομένως χάνονται κατά την εξέταση. Σκοπός: Η δυνατότητα ανίχνευση επιπλέον πολυπόδων/αδενωμάτων κατά την ΚΕΟΠ συγκριτικά με ΚΚ με/χωρίς ανάστροφη επισκόπηση στο δεξιό κόλον (ΑΕΔΚ). Υλικό και Μέθοδοι: 200 ασθενείς υποβάλλονται σε KΕΟΠ και KK (με τυχαιοποιημένη σειρά), την ίδια ημέρα, από τον ίδιο ενδοσκόπο ο καθένας, σε δυο ενδοσκοπικά τμήματα. Αποτελέσματα: Από τους 84 ενταγμένους ασθενείς στη μελέτη, 40 υποβλήθηκαν αρχικά σε ΚΕΟΠ και οι υπόλοιποι σε ΚΚ. Επτά ενδοσκοπήσεις ήταν ατελείς, συμπεριλαμβανομένης μιας τεχνικής βλάβης στην ΚΕΟΠ. Συνεπώς, 83 (46 προσυμπτωματικός έλεγχος/επιτήρηση, 32 συμπτώματα, πέντε με πολύποδες) ασθενείς συμπεριλήφθηκαν στην ανάλυση σύμφωνα με το πρωτόκολλο. ΑΕΔΚ επιχειρήθηκε σε 57 και ήταν επιτυχής σε 37 ασθενείς, αντίστοιχα. Ο χρόνος εισόδου μέχρι το τυφλό δε διέφερε μεταξύ των δυο μεθόδων (5 min), ενώ ο χρόνος απόσυρση ήταν οριακά μεγαλύτερος στην KΕΟΠ (8 έναντι 7 min, p=0,05). Εντοπίστηκαν 33 πολύποδες (53 στο δεξιό κόλον) και 6 αδενώματα (32 στο δεξιό κόλον). Με ιστολογία διαθέσιμη στους 24/28 ασθενείς με πολύποδες, η KΕΟΠ ανίχνευσε σημαντικά περισσότερους χαμένους πολύποδες συνολικά (26 έναντι 4, p=0,033) και στο δεξιό κόλον (4 έναντι 2, p=0,038) καθώς και περισσότερα χαμένα αδενώματα συνολικά (9 έναντι 3, p=0,62) και στο δεξιό κόλον (7 έναντι 2, p=0,84). Η ΑΕΔΚ δεν ανίχνευσε επιπλέον βλάβες. Συμπεράσματα: Η ΚΕΟΠ ανιχνεύει περισσότερους πολύποδες και ενδεχομένως περισσότερα αδενώματα συγκριτικά με την ΚΚ. 7 8 Η ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ ΜΕ ΤΑ ΝΕΑ ΝΟΥΚΛΕΟΤΙΔΙΚΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟ- ΠΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΗΣ ΑΝΟΣΟΣΦΑΙΡΙΝΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑΣ Β ΕΙ- ΝΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΗΠΑ- ΤΙΤΙΔΑΣ Β ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΗΠΑΤΟΣ Ε. Χολόγκιτας, Ι. Γουλής, Π. Χαλέβας, Σ. Σουλαϊδόπουλος, Ν. Αντωνιάδης 2, Ι. Φούζας 2, Β. Παπανικολάου 2, Ε. Ακριβιάδης Δ Παθολογική Κλινική Α.Π.Θ. Γ.Ν.Θ. Ιπποκράτειο, Θεσσαλονίκη, 2 Χειρουργική Κλινική Μεταμοσχέυσεων Α.Π.Θ. Γ.Ν.Θ. Ιπποκράτειο, Θεσσαλονίκη Εισαγωγή: Τα νεότερα νουκλεοσ(τ)ιδικά ανάλογα [εντεκαβίρη (ETV) και τενοφοβίρη (TDF)] επιτρέπουν τη διακοπή της χορήγησης ανοσοσφαιρίνης έναντι της ηπατίτιδας Β (HBIG) για την αποφυγή της υποτροπής του ιού της ηπατίτιδας Β μετά την μεταμόσχευση ήπατος (LT). Μέθοδοι: Όλοι οι ασθενείς που μεταμοσχεύτηκαν για HBV κίρρωση (6/200-3/203) αξιολογήθηκαν προοπτικά. Μετά την LT, κάθε ασθενής έλαβε HBIG (.000IU IM/ημέρα για 7 ημέρες και έπειτα μία φορά κάθε μήνα για 6 μήνες μετά την μεταμόσχευση) μαζί με ETV ή TDF, ενώ μετά τους 6 μήνες, οι ασθενείς συνέχιζαν μόνο με ETV ή TDF. Αποτελέσματα: 28 λήπτες συμπεριλήφθησαν: έλαβαν ETV (ομάδα ) και 7 TDF (ομάδα 2). Όλοι οι ασθενείς παρέμειναν HBsAg/HBV-DNA αρνητικοί κατά την περίοδο παρακολούθησης. Η προφύλαξη με ETV ή TDF ήταν καλώς ανεκτή και κανένας από τους ασθενείς δεν διέκοψε την αγωγή λόγω παρενεργειών. Ο GFR δεν ήταν διαφορετικός μεταξύ των 2 ομάδων ασθενών κατά την έναρξη (59±5 vs 70±25ml/min), στους 2 μήνες και στην τελευταία παρακολούθηση (56±5 vs 69±3 ml/min) (p>0,05). Οι 2 ομάδες των ασθενών δε διέφεραν ως προς τα επίπεδα ασβεστίου και φωσφόρου, αλλά και ως προς το μέγιστο ποσοστό της σωληναριακής επαναρρόφησης φωσφορικών στο GFR (TMP/GFR) κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης [π.χ. στους 2 μήνες: 3.3 vs 3.2mg/dL (φώσφορος), 2.9 vs 3.mg/dL (TMP/GFR), p>0.05]. Συμπεράσματα: Για πρώτη φορά δείξαμε ότι η θεραπεία με ETV ή TDF ως μονοπροφύλαξη μετά από σύντομη χορήγηση χαμηλής δόσης HBIG ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματική. Δεν παρατηρήθηκε διαφορά στο προφίλ ασφάλειας μεταξύ των ομάδων που χορηγήθηκε ETV ή TDF. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):7 Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΠΛΟΚΑΝΑΛΟΥ ΓΑΣΤΡΟΣΚΟΠΙΟΥ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΩΝ ΕΜR ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΜΙΣΧΟΥΣ ΠΟΛΥΠΟΔΕΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΣΙΓΜΟ- ΕΙΔΟΥΣ Ε. Βουδούκης, Γ. Τριμπόνιας, Α. Ταβερναράκη, Α. Θεοδωροπούλου, Ε. Βάρδας, Γ. Χλουβεράκης 2, Γ.Α. Πασπάτης Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Βενιζέλειου Νοσοκομείου Κρήτης, Ηράκλειο, 2 Τμήμα Κοινωνικής Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ηράκλειο Εισαγωγή: Η endoscopic mucosal resection (EMR) των μεγάλων πολυπόδων του παχέος εντέρου αυξάνει σημαντικά τον χρόνο της ενδοσκόπησης. Σκοπός: Να αξιολογήσουμε την επίδραση της χρήσης του διπλοκάναλου γαστροσκοπίου (DCG) στον ενδοσκοπικό χρόνο διενέργειας μεγάλων EMR του ορθοσιγμοειδούς. Υλικό-Mέθοδοι: Μελετήθηκαν αναδρομικά όλοι οι άμισχοι πολύποδες του ορθοσιγμοειδους> 2εκ που αφαιρέθηκαν με EMR από τον Ιούλιο του 202 ως τον Σεπτέμβριο του 203. Αποτελέσματα: Αφαιρέθηκαν 55 πολύποδες >2 εκ στο αριστερό κόλον 55 ασθενών, εκ των οποίων 26 με DCG (DC group) και 29 με κοινό κολονοσκόπιο ή γαστροσκόπιο (OS) (OS group). Χαρακτηριστικά των ασθενών, η μέση τιμή του μεγέθους και η μορφολογία των πολυπόδων (Paris classification), οι επιπλοκές και τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα της μεθόδου και άλλες παράμετροι συγκρίθηκαν μεταξύ των 2 ομάδων χωρίς να παρατηρηθούν στατιστικά σημαντικές διαφορές (Πίνακας και 2). Ο μέσος χρόνος της EMR στο DC group ήταν (24.4±8.3 λεπτά) και ήταν στατιστικώς σημαντικά μειωμένος σε σχέση με αυτόν του OS group (36.3±24.4 λεπτά) (p=0.05) (Εικόνα ). Επιπλέον στο υποσύνολο των ασθενών με πολύποδες > 4εκ. η διαφορά στο χρόνο των EMR ήταν ακόμη πιο έντονη [DC group (33±2 λεπτά) και OS group (58.7±20.6 λεπτά)] (p=0.004) (Εικόνα ). Η πολυπαραγοντική ανάλυση ανέδειξε ότι το μέγεθος του πολύποδα (b=0.92, p<0.00) και η χρήση του DCG (b=5.5, p<0.00) συσχετίστηκαν στατιστικώς σημαντικά με το χρόνο διενέργειας μιας EMR (Πίνακας 3). Συμπέρασμα: Τα δεδομένα μας αποδεικνύουν ότι η χρήση του DCG για μεγάλους άμισχους πολύποδες του ορθοσιγμοειδούς μειώνει σημαντικά τον ενδοσκοπικό χρόνο διενέργειας μεγάλων EMR. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):7 9 20 ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΒΛΕΝΝΟΓΟΝΙΑ ΕΚΤΟΜΗ ΑΜΙΣΧΩΝ ΠΟΛΥΠΟΔΩΝ ΔΙΑΜΕ- ΤΡΟΥ >20 MM: ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΕΝΟΣ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ Α. Κουτσουμουράκης, Γ. Λαζαράκη, Δ. Τζιλβές, Ι. Πιλπιλίδης, Κ. Σουφλέρης, Ο. Αβραάμ, Σ. Μπαρμπάνης, Α. Ταρπάγκος Γαστρεντερολογική Ογκολογική Κλινική Α.Ν.Θ. «ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ» Η ενδοσκοπική βλεννογόνια εκτομή [(EMR) en-block και piecemeal] έχει καθιερωθεί ως η πιο αποτελεσματική και λιγότερο επεμβατική ενδοσκοπική μέθοδος για τη ριζική αφαίρεση των LNLs > 20 mm. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να αξιολογήσει τόσο τα ποσοστά επιτυχούς ριζικής εξαίρεσης όσο και τα ποσοστά εμφάνισης επιπλοκών μετά από πολυπεκτομή, καθώς και να εκτιμήσει τον μακροπρόθεσμο κίνδυνο τοπικής υποτροπής. Υλικά-Μέθοδοι: Τα δεδομένα συλλέχθηκαν αναδρομικά με τη χρήση ηλεκτρονικού ενδοσκοπικού αρχείου βάσης δεδομένων. Συνολικά καταγράφηκαν 58 ασθενείς (84 άνδρες, 7,±7,52 έτη και 74 γυναίκες, 70,58±7,49 έτη) με 58 LNLs >20 mm. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε ενδοσκόπηση επιτήρησης (εντός 3,23±2,43 μήνες και 9,58±6,26 μήνες, αντίστοιχα) ανάλογα τη διάμετρο, την ανατομική θέση, την ενδοσκοπική και ιστολογική εικόνα, καθώς και τον τύπο της πολυπεκτομής. Η εκτομή θεωρούνταν ελλιπής, εάν η ιστολογική εξέταση έδειχνε υπολειπόμενο ή υποτροπιάζων αδενωματώδη ιστό στην περιοχή της προηγηθείσας πολυπεκτομής. Αποτελέσματα: Η en-block εκτομή διεξήχθη σε 43/58 LNLs (27.2%) και η piecemeal εκτομή σε 5/58 LNLs (72.78%), αντίστοιχα με μέσο μέγεθος LNLs 34,9±4,5 mm. Η ιστολογική εξέταση των LNLs έδειξε 30 σωληνώδη (8,98%), 5 λαχνωτά (3,26%), 02 λαχνοσωληνώδη (64,55%), οδοντωτό (0,63%) και 20 αδενοκαρκινώματα (2,65%). Υψηλόβαθμη δυσπλασία ανευρέθηκε σε 35 LNLs (22,5%) και χαμηλόβαθμη σε 23 LNLs (77.84%). Στην πρώτη ενδοσκόπηση επιτήρησης ανευρέθηκαν 40/02 LNLs (39.2%), ενώ στη δεύτερη ανευρέθηκαν 23/87 LNLs (26,43%) με υπολειπόμενο ή υποτροπιάζων ιστό, αντίστοιχα. Τα ποσοστά μείζονων επιπλοκών ήταν 0,63%, ενώ τα αντίστοιχα των ελάσσονων ήταν 3,79%. Συμπέρασμα: Λόγω του σημαντικού αριθμού LNLs με υπολειπόμενο ή υποτροπιάζων ιστό απαιτείται ένα αυστηρότερο πρωτόκολλο ενδοσκοπικής επιτήρησης με λήψη βιοψιών. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):7 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):7
8 34 ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΜΕΛΕΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑ- ΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΞΙΟΥ ΚΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ Α.Δ. Σιούλας, Ι. Μπεϊντάρης, Γ. Βλαχονικολού, Β. Παπαδόπουλος, Δ. Λύγκος, Χ. Μάλλη, Δ. Πολύμερος, Ι.Σ. Παπανικολάου, Γ. Δημητριάδης, Κ. Τριανταφύλλου Ηπατογαστρεντερολογική Μονάδα, Β Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική και Μονάδα Έρευνας, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Π.Γ.Ν. «ΑΤΤΙΚΟΝ» Εισαγωγή: Έχουν προταθεί διάφορες ενδοσκοπικές τεχνικές για την καλλίτερη επισκόπηση του δεξιού κόλου, συμπεριλαμβανομένης της ενδοσκόπησης με αναστροφή του οργάνου. Σκοπός, Υλικό και Μέθοδος: Σκοπός της μελέτης είναι να διερευνηθεί η δυνατότητα ανάστροφης επισκόπησης του δεξιού κόλου (ΑΕΔΚ) και η διαγνωστική της απόδοση συμπληρωματικά της κολονοσκόπησης ευθείας οράσεως (ΚΕΟ) σε 000 διαδοχικούς ασθενείς, εξαιρουμένων αυτών με κολεκτομή, που υποβάλλονται σε ολική κολονοσκόπηση στη Μονάδα μας. Αποτελέσματα: Στο 9 (95%CI: 70-97)% των πρώτων 366 (78 συμπτωματικοί, 88 διαλογή/επιτήρηση) ασθενών επετεύχθη ΑΕΔΚ. Το ποσοστό επιτυχίας ήταν χαμηλότερο για τους ειδικευόμενους (83%). Η μεγάλη ηλικία, το μεγάλο μήκος του εισαχθέντος ενδοσκοπίου κατά την επισκόπηση του τυφλού και η ανεπαρκής προετοιμασία συσχετίστηκαν με αποτυχία της ΑΕΔΚ. Συνολικά, η ΚΕΟ ανέδειξε 6 πολύποδες στο δεξί κόλον και η ΑΕΔΚ πέντε επιπλέον (3 μη-σοβαρά αδενώματα: 2 οδοντωτά, σωληνώδες) σε πέντε ασθενείς, που αντιστοιχεί σε ποσοστό χαμένων πολυπόδων 4 (95%CI: -5)% και σε 2,73 και 3,0 στους 000 ασθενείς με χαμένο πολύποδα στην ITT και PP ανάλυση, αντίστοιχα. Η ανάδειξη πολυπόδων στην ΚΕΟ συσχετίστηκε με ανεύρεση επιπλέον βλαβών στην ΑΕΔΚ. Στην ομάδα των ασθενών διαλογής/επιτήρησης η ΑΕΔΚ ανέδειξε 3 επιπλέον μη-σοβαρά αδενώματα (2 οδοντωτά, σωληνώδες) σε τρεις ασθενείς με αποτέλεσμα την μεταβολή του χρονοδιαγράμματος επιτήρησης σε έναν (5,32 στους 000 ασθενείς) από αυτούς. Δεν υπήρξαν ανεπιθύμητα συμβάντα. Συμπέρασμα: Η ανάστροφη επισκόπηση του δεξιού κόλου είναι εφικτή και ασφαλής. Όμως, το επιπλέον διαγνωστικό της όφελος είναι αμφιλεγόμενο. 2 22 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ Endocuff-vision ΣΤΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ΑΔΕΝΩΜΑΤΩΔΩΝ ΠΟΛΥΠΟΔΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΚΟΛΟΝΟΣΚΟΠΗΣΗ Z.P. Tsiamoulos, L.A. Bourikas, R. Misra, K. Patel, I. Beitaris, S. Thomas-Gibson, A. Haycock, Β. P. Saunders Wolfson Unit for Endoscopy, St Mark s Hospital/Academic Institute, London, UK Εισαγωγή: Η συχνότητα ανάδειξης αδενωματωδών πολυπόδων ανά εξέταση (ADR) είναι το πιο αξιόπιστο ποιοτικό κριτήριο της κολονοσκόπησης όπου με κάθε αύξηση % μειώνεται κατά 3% ο κίνδυνος εμφάνισης του καρκίνου παχέος εντέρου (ΚΠΕ). Σύγχρονα ενδοσκόπια (FUSE) και εξαρτήματα (cap/hoods) έχουν δοκιμαστεί για τη βελτίωση ανίχνευσης των διαφυγόντων πολυπόδων ή/ και πρώιμων καρκίνων. Σκοπός: Η παρούσα προοπτική μελέτη αξιολογεί την επίδραση του νέου Endocuff-vision στην προληπτική κολονοσκόπηση. Υλικό και Μέθοδοι: Το νέο Endocuff-vision είναι ένα ελαστικό εξάρτημα, προσαρτόμενο στην άκρη του ενδοσκοπίου με μια σειρά δακτυλιοειδών προσεκβολών (6χιλ), όπου με δυναμικές έσω/έξω αναδιπλώσεις αυξάνει το οπτικό πεδίο σάρωσης. Η συλλογή δεδομένων έγινε στο Βρεταννικό Πρόγραμμα Πρόληψης (ΒΠΠ)-ΚΠΕ όπου καταγράφησαν οι παράμετροι (ADR και το ποσοστό καθετηριασμού του τυφλού-cir) πριν/κατά τη χρήση του Endocuff-vision. Αποτελέσματα: Μέχρι σήμερα μόνο 3 διαπιστευμένοι ενδοσκόποι από το ΒΠΠ- ΚΠΕ (BPS/STG/AH) χρησιμοποίησαν το νέο Endocuff-vision (Αύγουστος/203 έως Φεβρουάριος/204). Η μέση τιμή του CIR και του ADR σε 35 κολονοσκοπήσεις (BPS-45/STG-42/AH-48) χωρίς το Endocuff-vision ήταν 98% και 52% αντίστοιχα. Αντιθέτως, κατά τη χρήση του Endocuff-vision σε 65 κολονοσκοπήσεις (BPS-2/ STG-30/AH-4) καταγράφησαν παρόμοια ποσοστά CIR (99%) αλλά σημαντική αύξηση στο ADR με μέση τιμή 76%. Δεν αναφέρθηκαν ανεπιθύμητες επιπλοκές κατά την κλινική αξιολόγηση του νέου Endocuff-vision. Το Endocuff-vision αφαιρέθηκε σε 8 ασθενείς λόγω καθηλωμένου σιγμοειδούς και σοβαρής εκκολπωματικής νόσου. Συμπεράσματα: Σε αυτήν την πιλοτική/προοπτική μελέτη η χρήση του νέου Endocuff-vision φάνηκε να βελτιώνει σημαντικά τη μέση τιμή του ADR, που χρήζει εκπόνησης περαιτέρω τυχαιοποιημένων μελετών. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):8 ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗΣ ΣΗΜΕΙΑΚΩΝ ΓΕΝΕΤΙΚΩΝ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΣΜΩΝ ΣΕ ΑΣ- ΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΜΗ ΑΛΚΟΟΛΙΚΗ ΣΤΕΑΤΟΗΠΑΤΙΤΙΔΑ Η. Ξηρουχάκης, Ι. Κετίκογλου 2, Μ. Γαζούλη 3, Σ. Λιβάνης 4, Κ. Ζωγράφος, Χ. Σπηλιάδη 5, Φ. Λαούδη, Σ.Δ. Γεωργόπουλος, Ν. Φαρμάκης 4, Σ. Καραταπάνης Γαστρεντερολογική κλινική Ιατρικού Π. Φαλήρου, 2 Παθολογική κλινική Ιπποκράτειο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών, 3 Εργαστήριο Βιολογίας Ιατρικής Σχολής Αθηνών, 4 Γ Χειρουργική Κλινική Τζανείου Γενικού Νοσοκομείου Πειραιά, 5 Τμήμα Παθολογικής Ανατομίας Ιατρικού κέντρου Αμαρουσίου, 6 Α Παθολογική Κλινική Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου. Εισαγωγή: Η σύγχρονη διεθνής βιβλιογραφία έχει συσχετίσει διάφορους σημειακούς γενετικούς πολυμορφισμούς (SNPs) με χαρακτηριστικά της μη αλκοολικής στεατοηπατίτιδας (ΜΑΣΗ). Σκοπός: Η συσχέτιση γνωστών γενετικών πολυμορφισμών σε έλληνες ασθενείς με ΜΑΣΗ και αντίστοιχη ομάδα ελέγχου. Υλικό-Μέθοδοι: Εώς σήμερα έχουν μελετηθεί 60 ασθενείς με ΜΑΣΗ και 59 άτομα ελέγχου (ΑΕ). Αναλύθηκαν 2 SNPs απο DNA κυττάρων περιφερικού αίματος με την μέθοδο PCR-RFLP. Οι ασθενείς είχαν αυξημένα ηπατικά ένζυμα και ιστολογική εικόνα ΜΑΣΗ. Η ομάδα ελέγχου είχε φυσιολογικά απεικονιστικά, βιοχημικά ή/και ιστολογικά χαρακτηριστικά. Οι βιοψίες εκτιμήθηκαν τυφλά με βάση το Kleiner score. Αποτελέσματα: Η μέση ηλικία και δείκτης μάζας σώματος ήταν 52έτη(όρια 24 82) και 27kg/m2(όρια 22 32) για τα ΑΕ και 54έτη(όρια 29 83) και 30kg/m 2 (όρια 2 4) για τους ασθενείς με ΜΑΣΗ. Η διάμεση τιμή AST ήταν 23U/L(όρια 3 45) και 40U/L(όρια 3 78) και ALT 30U/L(όρια 40) και 67U/L(όρια 9 267) για τα ΑΕ και ΜΑΣΗ (όλα τα p<0,000). Διαβήτη τύπου 2 είχε το 35,5% των ασθενών. Οι συχνότητες των SNPs για ΜΑΣΗ και ΑΕ ήταν: rs28547 44%/26%, rs28546 32%/24%, rs2645424 3%/36%, rs738409 5%/46%, rs22835 3%/9%, rs060822 34%/4%, rs597390 40%/42%, rs343064 33%/3%, rs227756 28%/42%, rs65982, 32%/42%, rs597086 25%/32%, rs887304 33%/38%. Σημαντικές διαφορές συχνοτήτων βρέθηκαν στους: rs28547-στο γονίδιο της ApoC3 8%,95%CI=5,5-29,7,p=0,007, και rs22835-στο γονίδιο PNPLA3 2%,95%CI=0,7-23, p=0,04. Συμπέρασμα: Όλοι οι γενετικοί πολυμορφισμοί της παρούσας μελέτης παρουσίαζαν διαφορές σε συχνότητα μεταξύ ασθενών με ΜΑΣΗ και ομάδας ελέγχου. Όμως σημαντικές διαφορές βρέθηκαν σε δύο από αυτούς που βρίσκονται στα γονίδια ApoC3 και PNPLA3. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):8 23 24 Η ΕΓΚΑΙΡΗ ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΪΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙ- ΤΗΤΗ ΚΑΙ ΣΕ HBsAg (-)/ANTIHBC (+)/ANTIHBS (+)Η(-) ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΥΨΗΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕΣΑΙΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ HBV ΛΟΙΜΩΞΗΣ Ν. Παπαδόπουλος 3, M. Deutsch, Σ. Μανωλακόπουλος, Ε. Τσιρώνη 4, Α. Σολομού 4, Μ. Σκόνδρα, Α. Αλεξοπούλου, Γ. Παπαθεοδωρίδης 2, Ι. Κοσκίνας, Δ. Πεκτασίδης Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείο «Ιπποκράτειο», 2 Πανεπιστημιακή Γαστρεντερολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείο «Λαϊκό», 3 Α Παθολογική Κλινική, 40 Γ.Σ.ΝΑ, 4 Γαστρεντερολογικό τμήμα Νοσοκομείου «Μεταξά» Εισαγωγή: Ο έλεγχος των ασθενών για HBV λοίμωξη προ της χορήγησης ανοσοκατασταλτικής αγωγής έχει αποδεχθεί ιδιαίτερα σημαντικός. Στην ομάδα των HBsAg(-)/HBcAb(+)/HBsAb(-) ασθενών, συνιστάται συχνή παρακολούθηση ή/ και έναρξη αντιιικής αγωγής, ανάλογα με τον κίνδυνο αναζωπύρωσης. Όμως, για την ομάδα των HBsAg(-)/HBcAb(+)/HBsAb(+) ασθενών καμία σύσταση δεν μπορεί να γίνει με ασφάλεια. Σκοπός: Ο καθορισμός του ρόλου της προφυλακτικής αντιιικής αγωγής σε HBsAg(-)/HBcAb(+) αιματολογικούς και ογκολογικούς ασθενείς που έλαβαν χημειοθεραπεία. Αποτελέσματα: Συμπεριλήφθησαν αναδρομικά 40 HBsAg(-)/HBcAb(+) ασθενείς (26 άνδρες και 4 γυναίκες, μέσης ηλικίας 65.2±3.2 έτη) που έλαβαν χημειοθεραπεία (70% των σχημάτων συμπεριλάμβαναν anticd20 ή anticd52). Οι 4/40 (35%) ήταν HBsAb(-) και οι 26/40 (65%) ήταν HBsAb(+). Συνολικά, 33/40 (82.5%) έλαβαν προφυλακτική αντιιική αγωγή [9 λαμιβουδίνη(lam) και 4 εντεκαβίρη (ENT) ή τενοφοβίρη (TDF)]. Οι 7 ασθενείς (7.5%) που δεν έλαβαν προφύλαξη ήταν όλοι HBsAb(+) και όλοι παρουσίασαν αναζωπύρωση. Από τους 4 ασθενείς που έλαβαν ENT/TDF κανείς δεν παρουσίασε αναζωπύρωση. Από του 9 ασθενείς που έλαβαν LAM, ένας (5%) παρουσίασε αντοχή, βαριά αναζωπύρωση και πέθανε παρά την αγωγή διάσωσης με ENT. Οι 7/26 (27%) HBsAb(+) ασθενείς, που δεν έλαβαν προφύλαξη παρουσίασαν όλοι ανάστροφη ορο-μετατροπή με HBsAg(+)/HBeAg(+) και κατά την διάγνωση, μέσα επίπεδα HBVDNA 780207±624378 IU/ml και ALT 292±303 IU/l. Τελικά από αυτούς τους 7 ασθενείς, ένας πέθανε από οξεία ηπατική ανεπάρκεια, ενώ οι υπόλοιποι ανέρρωσαν με αγωγή διάσωσης με ENT ή TDF. Συμπέρασμα: Οι HBsAg(-) ασθενείς με θετικούς δείκτες παρελθούσας HBV λοίμωξης, βρίσκονται σε κίνδυνο αναζωπύρωσης όταν λαμβάνουν χημειοθεραπεία με μονοκλωνικά αντισώματα. Προφύλαξη με ENT ή TDF θα πρέπει να ξεκινούν οι ασθενείς αυτοί ακόμα και όταν είναι HBsAb(+). ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):8 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):8
ΧΑΜΗΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ T3 ΣΥΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ THN ΠΡΩΙΜΗ ΘΝΗ- ΤΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΜΗ ΑΝΤΙΡΡΟΠΟΥΜΕΝΗ ΚΙΡΡΩΣΗ ΚΑΙ ΟΞΕΙΑ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑΣ ΗΠΑΤΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ Δ. Αγιασωτέλλη, Λ. Βασίλιεβα, Α. Αλεξοπούλου, Β. Αναστασοπούλου, Σ. Παπαδάκη, Ν. Κίττου, Σ.Π. Ντουράκης Β Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, «Ιπποκράτειο» ΠΓΝ, Αθήνα Εισαγωγή: Οι ασθενείς με κίρρωση είναι συνήθως ευθυρεοειδικοί. Ωστόσο, μπορεί να έχουν διαταραχές των τιμών των θυρεοειδικών ορμονών, γνωστές ως σύνδρομο του νοσούντος ευθυρεοειδικού (ΣΝΕ-Sick-Euthyroid-Syndrome). Δεν έχει διερευνηθεί αν το σύνδρομο αυτό συσχετίζεται με την επιβίωση των ασθενών με μη-αντιρροπούμενη κίρρωση (ΜΑΚ), οι οποίοι εμφανίζουν Οξεία επί Χρονίας Ηπατική Ανεπάρκεια (OEXΗA). Σκοπός: Αξιολόγηση της παρουσίας και της προγνωστικής αξίας του ΣΝΕ σε ασθενείς με ΜΑΚ με και χωρίς ΟΕΧΗΑ. Υλικό και Μέθοδοι: 28 ασθενείς [9(7.%) άνδρες, μέσης ηλικίας 6(53-69) έτη με ΜΑΚ, παρακολουθήθηκαν για 9 (44-0) ημέρες. ΟΕΧΗΑ διαγνώστηκε σε 65 (50.8%). Κανένας ασθενής δεν είχε συμπτώματα νόσου του θυρεοειδούς. Αποτελέσματα και Συμπεράσματα: Διαπιστώθηκε αρνητική συσχέτιση των τιμών της ελεύθερης Τ3 (FT3) και Τ4 (FT4) με το MELD-Na (r=-0.482 και -0.346, αντίστοιχα, p<0.00). Οι τιμές των FT3 και FT4 ήταν σημαντικά χαμηλότερες στην ομάδα με έναντι εκείνης χωρίς ΟΕΧΗΑ [.54(.8-.88) έναντι 2.00(.55-2.46), p<0.00 και.00(0.83-.9) έναντι.4(.00-.24), (p=0.005), αντίστοιχα]. Χαμηλά επίπεδα FT3 διαπιστώθηκαν σε 42 (65%) με έναντι 8 (29%) χωρίς ΟΕΧΗΑ (p<0.00). Οι ασθενείς με ΟΕΧΗΑ και χαμηλή FT3 είχαν σημαντικά υψηλότερο SOFA συγκριτικά με αυτούς με φυσιολογική FT3 [6(5-8) έναντι 5(4-7.25), p=0.023]. Επίσης, οι ασθενείς με ΟΕΧΗΑ με χαμηλή FT3 είχαν χαμηλότερη επιβίωση στον πρώτο μήνα παρακολούθησης (log rank p<0.042) (Εικ.). Χαμηλά επίπεδα FT4 είχαν 9 ασθενείς, 7 με και 2 χωρίς ΟΕΧΗΑ (p=0.09). Δεν διαπιστώθηκε συσχέτιση των χαμηλών επίπεδων FT4 με την επιβίωση. Συμπερασματικά, τα επίπεδα της FT3 είναι αντιστρόφως ανάλογα με τη βαρύτητα της ηπατικής νόσου και σημαντικά χαμηλότερα σε ΟΕΧΗΑ. Το ΣΝΕ με χαμηλά επίπεδα FT3 έχει κακή πρόγνωση σε ασθενείς με ΟΕΧΗΑ. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 25 26 Η ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΕΛΜΠΙΒΟΥΔΙΝΗΣ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕ- ΦΡΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΗΠΑΤΟΣ ΛΟΓΩ ΗΒV ΚΙΡΡΩΣΗΣ Ε. Χολόγκιτας, Θ. Βασιλειάδης 2, Ι. Γουλής, Π. Χαλέβας, Σ. Σουλαϊδόπουλος, N. Αντωνιάδης 3, Ι. Φούζας 3, Β. Παπανικολάου 3, Ε. Ακριβιάδης Δ Παθολογική Κλινική Α.Π.Θ. Γ.Ν.Θ Ιπποκράτειο, Θεσσαλονίκη, 2 Α` Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική ΑΠΘ, ΓΝΘ ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη, 3 Χειρουργική Κλινική Μεταμοσχεύσεων Α.Π.Θ Γ.Ν.Θ. Ιπποκράτειο, Θεσσαλονίκη Εισαγωγή/Στόχος: Η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας, της ασφάλειας και των επιπτώσεων στη νεφρική λειτουργία της τελμπιβουδίνης σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε μεταμόσχευση ήπατος (LT) λόγω HBV κίρρωση. Μέθοδοι: 7 λήπτες που ελάμβαναν νουκλεοσ(τ)ιδικά ανάλογα εκτός από τελμπιβουδίνη (λαμιβουδίνη±αδεφοβίρη: 4, tenofovir: 3 ασθενείς) εντάχθηκαν στη μελέτη. Οι ασθενείς αυτοί συνέχισαν την ίδια αντιική προφύλαξη για 2 μήνες και στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε αλλαγή σε μονοπροφύλαξη με τελμπιβουδίνη για άλλους 2 μήνες. Οι μεταβολές στην egfr (ΔGFR) μεταξύ της έναρξης παρακολούθησης και μετά από 2 μήνες (η περίοδος) και μεταξύ της έναρξης τελμπιβουδίνης και 24 μήνες (2η περίοδος) αξιολογήθηκαν. Αποτελέσματα: Η egfr (με βάση την MDRD) κατά την έναρξη, 2 μήνες και στους 24 μήνες ήταν 72±8, 67,8±6 και 7,5±7 ml/min, αντίστοιχα (p=0,039 για τη σύγκριση μεταξύ 2 μηνών και 24 μηνών. Η ΔGFR στην η περίοδο ήταν σημαντικά χαμηλότερη, σε σύγκριση με την ΔGFR κατά τη 2η περίοδο [μέση ΔGFR: - 4,2 (εύρος: -24 έως 9) vs +3.7 (εύρος: -8-9) ml/min, p=0,022]. Αυτές οι διαφορές παρέμειναν σημαντικές όταν αξιολογήθηκαν και οι επί της εκατό (%) αλλαγές στην η και 2η περίοδο [ΔGFR: -3,8% έναντι +3,%, p=0,02], αν και τα επίπεδα των αναστολέων καλσινευρίνης (CNIs) ορού ήταν παρόμοια μεταξύ των δύο περιόδων (κυκλοσπορίνη: 08±42 έναντι 06±35 ng/ml, αντίστοιχα, p=0,85), tacrolimus: 6,2±2, έναντι 5,8±2,5 ng/ml, αντίστοιχα, p=0,42). Συμπέρασμα: Δείξαμε για πρώτη φορά ότι η χορήγηση τελμπιβουδίνης σε λήπτες ηπατικού μοσχεύματος λόγω HBV κίρρωσης σχετίζεται με σημαντική βελτίωση της νεφρικής λειτουργίας, αλλά αυτό μένει να επιβεβαιωθεί με μεγαλύτερες τυχαιοποιημένες μελέτες. 9 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):9 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 204;27(Suppl):9