Βυζαντινή Τεχνη Περίοδοι της χριστιανικής ζωγραφικής: 1. Παλιαοχριστιανική Τέχνη και Πρωτοβυζαντινή περίοδος (4ος-7ος αιώνας) 2. Εικονομαχία και βυζαντινή τέχνη (8ος-12ος αιώνας) 3. Περίοδος των Παλαιολόγων και ύστερη βυζαντινή τέχνη
Αναγέννηση Η Αναγέννηση (14ος-17ος αιώνας) ήταν μία πνευματική κίνηση που κύριο χαρακτηριστικό της είναι η αναβίωση των αξιών της κλασικής αρχαιότητας, οι οποίες είχαν παραμεριστεί κατά των Μεσαίωνα. Το πνεύμα των ανθρώπων απελευθερώνεται από την μονομέρεια της θρησκευτικής σκέψης και γίνεται πιο φιλελεύθερο, δημιουργικό και ερμηνευτικό. Ο αναγεννησιακός άνθρωπος εμπνέεται από τον αρχαίο κόσμο, στόχος του όμως είναι το μέλλον.
Επιρροές - Αλλαγές 1. Βίβλος, αρχαίοι ελληνο-ρωμαϊκοί μύθοι 2. Το ανθρώπινο γυμνό σώμα κυριαρχεί στους πίνακες 3. Οι καλλιτέχνες επιδιώκουν την αρμονία, τη συμμετρία και την ομορφιά Κυριότεροι εκπρόσωποι: Botticelli, Michelangelo, Leonardo da Vinci, El Greco,
Μποτιτσέλι Η γέννηση της Αφροδίτης
Μποτιτσέλι Η Συκοφαντία του Απελλή
Leonardo Da Vinci
Leonardo Da Vinci Ο Μυστικός Δύπνος
Προστέθηκε βάθος στον πίνακα Τεχνοτροπίες Προστέθηκε στο χρώμα λάδι για να φαίνεται το χρώμα πιο ζωντανό Τα σώματα έχουν ρεαλιστικές διαστάσεις και είναι πιο τροφαντά, σε σχέση με τη βυζαντινή ζωγραφική που τα πρόσωπα ήταν σκελετωμένα.
Μανιερισμός αναπτύχθηκε την τελευταία περίοδο της Αναγέννησης στην Ιταλία προέρχεται από το λατινικό manierus, τρόπος υπερβολικά παραμορφωμένες φιγούρες, επιμήκυνση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών, χρήση εξεζητημένων στάσεων, ~> Ένταση Κυριότεροι εκπρόσωποι: Parmigianino, Bronzino, Michelangelo, El Greco
Ελ Γκρέκο ( Δομίνικος Θεοτοκόπουλος) Η κυρία με τη γούνα
Ελ Γκρέκο Οδηγώντας τους εμπόρους από το ναό
Η Ελεονώρα του Τολέδο με το γιο της Bronzino
Κλασικισμός ξεκίνησε το 1550 ως αντίδραση στον μανιερισμό θέμα η ελληνο-ρωμαϊκή αρχαιότητα οι καλλιτέχνες κάνουν στροφή στα αρχαία πρότυπα και ιδανικά λογική κυριαρχεί Επιδιώκεται η τελειότητα, η αρμονία και η ισορροπία κίνηση, απαλές αντιθέσεις και αυστηρά περιγράμματα Κύριοι εκπρόσωποι: Rubens, Anton van Dyck, Caravaggio, Velázquez, Rembrandt, Pietro da Cortona
Lorrain Ηλιοβασίλεμα σε λιμάνι
Μπαρόκ ξεκίνησε στις αρχές του 1600 στη Ρώμη σημαίνει το ακανόνιστο μαργαριτάρι δηλώνει γενικά την έννοια του ασυνήθιστου ή παράδοξου σχήματος επιδιώκει να θαμπώσει με τον όγκο, τα πολύπλοκα σχέδια και τη φορτική πολυτέλεια της διακόσμησης, το στήσιμο του έργου και το θεατρικό ύφος Κύριο χαρακτηριστικότο φως, η αντίθεση των φωτοσκιάσεων Κύριοι εκπρόσωποι: Rubens, Anton van Dyck, Caravaggio, Velázquez, Rembrandt, Pietro da Cortona
Velázquez Οι δεσποινίδες επί των τιμών
Ροκοκό Γαλλία στις αρχές του 1700 Αποτυπώνουν τις ευχάριστες καθημεινές σκηνές με ειδυλλιακά τοπία και πρόσωπα από την αριστοκρατία σε διάφορες ασχολίες Ξεφεύγουν από τα αυστηρά όρια που επέβαλλε η εκκλησία Απαλά χρώματα προσδίδουν στα έργα ένα χαριτωμένο και ανάλαφρο τόνο Κύριοι εκπρόσωποι: Jean-Antoine Watteau, Boucher, Canaletto, Hogarth, Fragonard.
Η κούνια Fragonard
Ρεαλισμός: Ο ρεαλισμός ήταν ήδη γνωστός στήν Ευρωπαϊκή ζωγραφική από τον 17ο αιώνα,δηλαδή απο την εποχή του Μπαρόκ. Οι Ισπανοί και οι Ολλανδοί ζωγράφοι είχανε καλλιεργήσει αυτή την έκφραση προκειμένου να αποδώσουν σκηνές από την καθημερινή ζωή.
Μπάρμπιζον: Η ομάδα Μπάρμπιζον, η οποία ονομάστηκε και σχολή χωρίς ποτέ να υπάρξει ουσιαστικά κάτι τέτοιο, συνδέεται με τη στροφή στην τοπιογραφία. Πήρε το όνομά της από ένα μικρό χωριό κοντά στο δάσος του Φοτενεμπλώ. O Theodore Rousseau (1812-1807) ήταν ο πρώτος που ίδρυσε τη λεγόμενη σχολή Μπάρμπιζον καθώς δεν άντεχε το Παρίσι και κατέφυγε στην ύπαιθρο για να δημιουργήσει τα έργα του
Ιμπρεσιονισμός: Αντίθετα από τους τοπιογράφους της σχολής της Μπάρμπιζον οι ιμπρεσιονιστές αρχίζουν και ολοκληρώνουν τους πίνακές τους στον ανοιχτό χώρο, στο ύπαιθρο. Για να συλλάβει ο καλλιτέχνης τη στιγμιαία εντύπωση της φύσης, έπρεπε να δράσει γρήγορα. Δεν είχε καιρό να ανακατέψει και να ταιριάζει τα χρώματά του, έπρεπε να τα βάλει απευθείας στο μουσαμά με γρήγορες πινελιές, δίνοντας περισσότερη σημασία στην εντύπωση του συνόλου και όχι στην λεπτομέρεια. Έτσι, σε σύγκριση με τη ζωγραφική του ρομαντισμού η του ρεαλισμού οι πίνακες των ιμπρεσιονιστών φαίνονται πολύ πιο φωτεινοί και σαν να είχαν γίνει με πολύ πιο λαμπερά χρώματα
Τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα: Ο καλλιτέχνης που πραγματικά προχώρησε στην έρευνα των σχημάτων μέσα στη ζωγραφική επιφάνεια ήταν ο Paul Cezanne. Ο Σεζάν ανήκε στην ίδια γενιά με τους ιμπρεσιονιστές και είχε λάβει μέρος σε ορισμένες εκθέσεις τους. Επειδή απογοητεύτηκε από τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετώπισαν κριτικοί και κοινό, αποσύρθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αιξ-αν-Προβάνς, στην νότια Γαλλία, όπου αφοσιώθηκε ανενόχλητος στα προβλήματα της τέχνης του. Σε αυτό τον βοήθησε και το γεγονός ότι δεν αντιμετώπισε ποτέ του οικονομικά προβλήματα.
Συμβολισμός: Τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα επικράτησε η άποψη ότι η τέχνη, όπως και λογοτεχνία θα έπρεπε να εισχωρήσει κάτω από την επιφάνεια, και να εκφράζει νέες πνευματικές αξίες. Αυτή η πεποίθηση είχε διατυπωθεί και παλαιότερα από μεγάλους εκπροσώπους του ρομαντισμού που υποστήριζαν ότι η αποστολή της τέχνης δεν είναι να αντιγράφει τη φύση αλλά να την εκφράζει. Ο όρος συμβολισμός, που χαρακτήριζε καταρχάς τη λογοτεχνία και την ποίηση θεωρήθηκε σχετικός και με τις σύγχρονες τάσεις στη ζωγραφική. Άλλωστε για αρκετά χρόνια οι αναζητήσεις των ποιητών, λογοτεχνών και ζωγράφων κινούνταν στις ίδιες κατευθύνσεις.
20ος αιώνας: Φωβισμός και εξπρεσιονισμός: Δυο κινήματα, τα οποία εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα, γύρο στο 1905, σαν δυο εκφράσεις της ίδιας τάσης, σηματοδότησαν την αρχή της ζωγραφικής του 20ου αιώνα: ήταν το φωβισμός στη Γαλλία και ο εξπρεσιονισμός στην Γερμανία. Κοινά τους χαρακτηριστικά υπήρξαν η απόρριψη του ιμπρεσιονισμού, τα έντονα χρώματα και η ενστικτώδης χρησιμοποίηση τους.
Κυβισμός: Για πρώτη φορά στην ιστορία της δυτικής τέχνης εμφανιζόταν η πεποίθηση ότι ένα έργο τέχνης δεν έπρεπε να περιορίζεται στην φαινομενική αναπαράσταση του αντικειμένου, την οποία η συνήθεια και συμβατικότητα καθιέρωσαν επί τόσους αιώνες ως τη μόνη αληθινή αναπαράσταση. Το γεγονός αυτό υποδήλωνε ότι η καλλιτεχνική πραγματικότητα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό από την οπτική εικόνα του αντικειμένου, την οποία η συνήθεια και η συμβατικότητα καθιέρωσαν επί τόσους αιώνες ως τη μόνη αληθινή αναπαράσταση.
Μεταζωγραφική ή Γεωμετρική αφαίρεση Παράλληλα με την τάση του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο αναπτύχθηκε και ένα στυλ που είχε επίσης τις ρίζες του στην ευρωπαϊκή τέχνη του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Σε άλλες περιπτώσεις δεν υπολογίζεται τόσο η πληρότητα των περιγραμμάτων τα οποία γίνονται πιο μαλακά και καμπυλόγραμμα, όσο η ποιότητα τους χρώματος, το οποίο φαίνεται στις άκρες σαν να λιώνει σε ένα συγγενικό τόνο. Σε αυτό το είδος ζωγραφικής τα χρώματα συνήθως είναι επίπεδα και δεν υπάρχει μεγάλη διαφοροποίηση τόνων. Ακόμη, η αυστηρή γεωμετρική οργάνωση, τα ζωντανά και καθαρά χρώματα αλλά και η έλλειψη πάθους, η σιωπή και η ψυχρότητα είναι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά της μεταζωγραφικής ή γεωμετρικής αφαίρεσης.