Ομιλία ΔΕΛΗ ΓΙΑΝΝΗ, υποψήφιου Δήμαρχου Θεσσαλονίκης, στην εκδήλωση για τις υποδομές

Ομιλία ΔΕΛΗ ΓΙΑΝΝΗ, υποψήφιου Δήμαρχου Θεσσαλονίκης, στην εκδήλωση για τις υποδομές Χωροταξικός-πολεοδομικός σχεδιασμός με στόχο την διαμόρφωση πόλεων φιλικών στον άνθρωπο, διασφάλιση ελεύθερων χώρων. ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ Το ζήτημα της κατοικίας αποτέλεσε και αποτελεί εστία σύγκρουσης της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο, γιατί σ αυτό συγκρούονται δυο γραμμές. Η πολιτική του κεφαλαίου που θεωρεί την κατοικία εμπόρευμα και η πολιτική που την θεωρεί δικαίωμα και προϋποθέτει τα μέσα παραγωγής να αποτελούν λαϊκή περιουσία καθώς και κατάργηση της ιδιοκτησίας της γης. Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με έγκυρες εκτιμήσεις, εκατοντάδες χιλιάδες κατοικίες είναι απούλητες γιατί βρίσκονται στην ιδιοκτησία των μεγαλοεργολάβων και δεν πουλιούνται γιατί στην παρούσα φάση δεν θα τους αποφέρει το προσδοκώμενο κέρδος. Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκές οικογένειες πληρώνουν ληστρικά δάνεια, δυσβάστακτα ενοίκια, διαμένουν σε εντελώς ακατάλληλες κατοικίες από άποψη σεισμικής θωράκισης, αντιπλημμυρικής προστασίας και γενικότερων περιβαλλοντικών συνθηκών. Αδυνατούν να αποκτήσουν κατοικία εξ αιτίας της λεηλασίας που δέχεται το εισόδημά τους, ενώ η ανεργία και η κυβερνητική πολιτική ενίσχυσης της συγκέντρωσης της κατοικίας σε λίγα χέρια οδηγούν χιλιάδες σε αδυναμία αποπληρωμής των δανείων και σε πλειστηριασμούς ακόμα και της πρώτης κατοικίας. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΛΥΣΗ Το ζήτημα που μπαίνει και με βάση αυτό πρέπει να τοποθετηθούμε είναι το εξής: Υπάρχουν οι υλικές, τεχνικές και επιστημονικές προϋποθέσεις να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες για σύγχρονη, ασφαλή κατοικία και με τις απαιτούμενες περιβαλλοντικές προϋποθέσεις; Αβίαστα λέμε ΝΑΙ, με την προϋπόθεση ότι: Η κατοικία δεν θα αποτελεί εμπόρευμα, αλλά κοινωνικό αγαθό. Δηλαδή θα εξαλειφθεί το κέρδος των κατασκευαστών, των εργολάβων. Η παραγωγή των κατασκευαστικών υλικών, των εργαλειομηχανών καθώς και η κατανομή τους θα είναι ενταγμένη στα πλαίσια της λειτουργίας ενός κεντρικού σχεδιασμού που θα λειτουργεί με γνώμονα τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, θα πάψει η εμπορευματοποίηση της γης. Εν κατακλείδι, η κατασκευή λαϊκών κατοικιών προϋποθέτει δημιουργία ενιαίου κατασκευαστικού φορέα που θα έχει την ευθύνη για τον σχεδιασμό, την κατασκευή, την διαχείριση, την επισκευή κλπ. Άλλη πολιτική, άλλη εξουσία. Το ζήτημα της κατοικίας αποτελεί λοιπόν προτεραιότητα και υπόθεση συνολικά του εργατικού, λαϊκού κινήματος, σοβαρό μέτωπο πάλης και συσπείρωσης με προσανατολισμό τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Μεγάλο πρόβλημα που σχετίζεται με τα παραπάνω είναι η κατάσταση των σχολικών κτιρίων. Η διπλοβάρδια στη Θεσσαλονίκη εξακολουθεί να υφίσταται, ενώ συνεχώς αποχαρακτηρίζονται οικόπεδα που προορίζονται για σχολεία. Ενδεικτικό της κατάστασης που διαμορφώνεται είναι και η γενίκευση της ανάθεσης κατασκευής έργων μέσω ΣΔΙΤ, που σημαίνει την απόδοση στη συνέχεια της εκμετάλλευσής τους σε ιδιώτες, με επακόλουθο την οικονομική αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων (αύξηση δημοτικής

φορολογίας, διόδια, κτλ). Το τελευταίο παράδειγμα είναι αποκαλυπτικό. Στις αρχές Μάρτη του 2014 δημοσιοποιήθηκε η ματαίωση της κατασκευής 16 σχολικών συγκροτημάτων στη Θεσσαλονίκη τα οποία είχαν ανατεθεί από το 2008, μέσω ΣΔΙΤ. Μετά από έξι χρόνια η κατασκευάστρια εταιρεία δεν ανταποκρίθηκε γιατί έθεσε άλλες προτεραιότητες. Για όλα τα παραπάνω απαιτούνται: Μέτρα που απαγορεύουν την επέκταση της άναρχης δόμησης, χωρίς υποδομές και χωρίς κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια. Διεκδικούμε να γίνουν προγράμματα ανάπλασης τοπικού ή γενικότερου χαρακτήρα που θα λύσουν ζητήματα ανεπάρκειας υποδομών, χωροθέτησης χρήσεων, υποβάθμισης. Στα πλαίσια μιας ανάπτυξης και ενός χωροταξικού-πολεοδομικού σχεδιασμού που δεν θα κινείται στις ράγες της στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας μπορούν ακόμα να συγκροτηθούν και νέες περιοχές με σύγχρονες, ασφαλείς, αντισεισμικά θωρακισμένες και ενεργειακά αποδοτικές κατοικίες που θα καλύψουν λαϊκές ανάγκες και θα δώσουν διέξοδο από υποβαθμισμένες, υπερκατοικημένες και κακοσχεδιασμένες. Προστασία της δημόσιας ασφάλειας και υγείας, επίσης του περιβάλλοντος και την οριοθέτηση της χρήσης γης σ αυτή την κατεύθυνση (π.χ γειτνίαση ΤΙΤΑΝ και ΕΛΠΕ). Αντιμετώπιση των προβλημάτων υποδομής, π.χ. δίκτυα αποχέτευσης ή κοινωνικής υποδομής, όπως παιδικοί σταθμοί, αστικά κέντρα υγείας, σχολεία κ.λ.π. ιδιαίτερα στις περιοχές που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια και θα συνεχισθεί η τάση ανάπτυξης κατοικίας χωρίς καμιά επιβάρυνση των εργαζόμενων. Προστασία των ελεύθερων χώρων ενάντια στην αλλαγή χρήσης γης. Να διαμορφωθούν προσβάσεις για ασθενοφόρα, τις δυνάμεις της πυροσβεστικής ή άλλων μονάδων βοήθειας εκεί που υπάρχει πρόβλημα. Να διαμορφωθούν ελεύθεροι χώροι που απαιτούνται για την εκτόνωση των κατοίκων σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, όπως είναι οι σεισμοί. Να μην εξαιρεθεί καμιά καμένη δασική έκταση από την αναδάσωση. Να περάσει στο δημόσιο για λαϊκή χρήση το περιαστικό πράσινο και οι παραλίες που έχουν δοθεί ή προγραμματίζεται να δοθούν βορά στο μεγάλο κεφάλαιο. Οι επικίνδυνες χρήσεις όπως εμπορία και διαχείριση καυσίμων (βενζινάδικα, εμπορία υγραερίων, κλπ.) που συνυπάρχουν πλάι-πλάι ή στο ίδιο κτήριο με κατοικίες, καταστήματα, ακόμη και με σχολεία να απομακρυνθούν από τον οικιστικό ιστό. Εφαρμογή της αρχής προφύλαξης από την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που αφορά τις κεραίες τηλεπικοινωνιών, τα ΚΥΤ και τις γραμμές υψηλής τάσης με διασφάλιση της διεπιστημονικής προσέγγισης κλπ. ( Πολίχνη ). Κατάργηση των διοδίων. Δωρεάν μεταφορά στις ώρες μετάβασης στην εργασία. Εικοσιτετράωρη χρήση μέσων μαζικής μεταφοράς με αύξηση της συχνότητας των δρομολογίων. Επιβολή κρατικού ελέγχου στη διανομή του φυσικού αερίου στις πόλεις και κρατική ευθύνη για την αδειοδότηση χρήσης. ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ! ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΥ!

Ούτε μια στιγμή δεν σταμάτησαν τα σχέδια των Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. μέχρι σήμερα για την τσιμεντοποίηση των στρατοπέδων. Από το 1999 που ψηφίστηκε ο Νόμος για παραχώρηση των στρατοπέδων, οι προσπάθειες ήταν συνεχείς για την οικοπεδοποίησή και την εμπορευματοποίησή τους. Οι γειτονιές έχουν ανάγκη από ελεύθερους χώρους, πράσινο, υποδομές, χώρους άθλησης και πολιτισμού. Τα στρατόπεδα, οι υπόλοιποι ελεύθεροι χώροι, τα ρέματα, τα δασύλλια, το αστικό και περιαστικό πράσινο που υπάρχουν στην περιοχή μας, είναι σημαντικά φυσικά οικοσυστήματα και πρέπει να αξιοποιηθούν σαν χώροι πολλαπλών περιβαλλοντικών και οικολογικών δραστηριοτήτων, και μαζί με τα Ιστορικά μνημεία να αποτελέσουν ένα Ενιαίο Δίκτυο Ελεύθερων Χώρων, προσιτό στους εργαζόμενους, που να συμβάλλουν στην βελτίωση της ποιότητας ζωής. Η δημιουργία Ενιαίου Δημόσιου Φορέα με ευθύνη και χρηματοδότηση του κράτους, που θα αναλάβει παίρνοντας υπόψη και τις θέσεις του Λαού της περιοχής, να χρηματοδοτήσει τα έργα για την μετατροπή τους σε Μητροπολιτικά πάρκα, και να τα λειτουργήσει, εξασφαλίζοντας την ελεύθερη πρόσβαση σε όλους χωρίς καμιά οικονομική επιβάρυνση, και χωρίς καμιά εμπορευματοποίηση των χρήσεων τους είναι η μόνη Λαϊκή απάντηση. ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΟ Στην πόλη μας από άποψη τεχνολογικής, επιστημονικής, ερευνητικής πλευράς, έχουν καταγραφεί σοβαρότατες μελέτες για τη λύση των προβλημάτων που συζητούμε σήμερα. Το θέμα είναι ότι αυτές δεν εφαρμόζονται. Οι αιτίες πρέπει να εξεταστούν αν θέλουμε να δώσουμε διέξοδο στο λαό της πόλης και στους μαζικούς φορείς για να αναπτύξουν την πάλη τους προς τη σωστή κατεύθυνση. Με πρόσχημα την προώθηση της λεγόμενης μείωσης εσωτερικού κόστους, δηλαδή τον περιορισμό του κοινωνικού περιεχομένου και ρόλου των συγκοινωνιών, προωθείται ο περιορισμός της επιδότησης του εισιτηρίου, η αύξησή του, ο κατακερματισμός των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων, η ιδιωτικοποίησή τους. Το ΚΚΕ έγκαιρα έχει παρουσιάσει και παλέψει τις θέσεις του για δημιουργία Ενιαίου Δημόσιου Φορέα Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, ικανού να εξασφαλίσει φτηνά, άνετα, ασφαλή και γρήγορα μέσα συγκοινωνίας. Τα Μ.Μ.Μ πρέπει να υπηρετούν ευρύτερους στόχους όπως: την ποιότητα ζωής την προστασία του περιβάλλοντος την πολεοδομική ανασυγκρότηση την οικονομική αναβάθμιση περιοχών την παραγωγή και την παραγωγικότητα Πάνω απ όλα όμως πρέπει να έχουν κοινωνικό χαρακτήρα. Με βάση τα παραπάνω: - Η αποθάρρυνση του ιδιωτικού αυτοκινήτου δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ανάπτυξη των μέσων μαζικής μεταφοράς.

- Βασική πολιτική επιλογή μας είναι ο δημόσιος χαρακτήρας των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. - Να δημιουργηθεί Ενιαίος Φορέας Αστικών Συγκοινωνιών και σ αυτόν να ενταχτούν αργότερα Μετρό - Τραμ - Θαλάσσια συγκοινωνία κ.λ.π. Η δημιουργία του θα έδινε τη δυνατότητα μακροχρόνιου σχεδιασμού αξιοποιώντας το επιστημονικό δυναμικό του Νομού, με γνώμονα το συμφέρον του λαού, και παίρνοντας υπόψη τις παραπάνω προϋποθέσεις και στόχους ενός ολοκληρωμένου προγράμματος ανάπτυξης των ΜΜΜ στην Πόλη και το Νομό. - Να αγωνιστούμε ώστε να μπει φραγμός στα σχέδια της Κυβέρνησης για παραπέρα ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων ΟΣΕ, κ.ά. Σ αυτή τη λογική διαφωνήσαμε στην ανανέωση της σκανδαλώδους σύμβασης του ΟΑΣΘ. - Να υπάρχει επιδότηση του εισιτηρίου (εφαρμόζεται στις περισσότερες χώρες). Κατά τη γνώμη μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εξασφάλιση του κοινωνικού χαρακτήρα των Μ.Μ.Μ. - Να γίνουν όλες οι απαραίτητες υποδομές (ανισόπεδοι κόμβοι - υπόγειοι και υπέργειοι χώροι στάθμευσης - βελτιώσεις οδοστρωμάτων - ΜΕΤΡΟ - ΤΡΑΜ κ.λ.π). Για το ΜΕΤΡΟ: Το έργο καρκινοβατεί εδώ και 8 χρόνια. Η ανάθεση δημόσιων έργων σε ιδιώτες εργολάβους αλλά και συνολικότερα η οργάνωση της οικονομίας με σκοπό το συνολικό κέρδος δε θέλει και δεν μπορεί να εξασφαλίσει την κατασκευή τους, χωρίς το κόστος τους να εκτιναχτεί στα ύψη, χωρίς να υπάρχουν τεράστιες καθυστερήσεις, χωρίς να βάζουν σε κίνδυνο την εργασία και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Να αναλάβει τώρα το κράτος τη συνέχιση και ολοκλήρωση του έργου χωρίς την εμπλοκή εργολάβων με δημόσιο κατασκευαστικό φορέα. Η πρόταση αυτή μπορεί να ανακόψει την εκτόξευση του κόστους, να ολοκληρώσει το έργο στο ορατό μέλλον, να εξασφαλίσει την εργασία και τα δικαιώματα των εργαζομένων σ αυτό. Τι πρέπει κατά τη γνώμη μας να αποφύγουμε: Όλα αυτά τα έργα που πρέπει να γίνουν χωρίς να ξαναβάλουμε το λαό, τους εργαζόμενους, να πληρώσουν για μια ακόμη φορά π.χ. για την ελεγχόμενη στάθμευση - παρκοεταιρίες Κανένας δημόσιος χώρος δεν μπορεί να μετατρέπεται σε ενοικιαζόμενο χώρο στάθμευσης (ούτε από ιδιώτη - ούτε από τους Δήμους). Κυβέρνηση και ΕΕ επιβάλουν στους Δήμους μια πολιτική περιορισμού των πόρων και παράνομες παρακρατήσεις πόρων, με αποτέλεσμα ο κάθε Δήμαρχος ανάλογα με τις φιλοδοξίες του, να εισπράττει λιγότερα ή περισσότερα απ τους δημότες. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η ελεγχόμενη στάθμευση. Μπορεί ο κάθε δήμαρχος στην προσπάθειά του να υλοποιήσει την κυβερνητική πολιτική να μετατρέπει τους δημόσιους χώρους σε χώρο εμπορίας πάρκινγκ; Σε κάθε περίπτωση είμαστε αντίθετοι με την εφαρμογή του συστήματος ελεγχόμενης στάθμευσης, γιατί το περιεχόμενό της είναι καθαρά εισπρακτικό, και δεν μπορεί να λύσει το κυκλοφοριακό. Μέτρα διευθέτησης της στάθμευσης μπορεί να ληφθούν μόνο σε χώρους όπου χρειάζεται σχετικά συχνή εναλλαγή των οχημάτων, όπως γύρω από νοσοκομεία ή σε κεντρικούς εμπορικούς δρόμους.

Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι κυρίως τεχνικό, αλλά πολιτικό και έχει να κάνει με το ποια πολιτική ακολουθείται ποιος πληρώνει για τις όποιες λύσεις δοθούν. Έχει να κάνει με το ποια Αυτοδιοίκηση θέλουμε, και σε όφελος τίνος. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΑΣΤΙΚΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Το ΚΚΕ στα πλαίσια της συνεχούς προσπάθειας που κάνει για να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για το πρόγραμμά του, αλλά και για τις θέσεις του για τα επιμέρους θέματα που τον απασχολούν καθημερινά, καταθέτει την πρότασή του για την «Δασοπροστασία Προστασία του Περιαστικού δάσους Θεσσαλονίκης». Το αγωνιώδες αίτημα για μια ουσιαστική πολιτική δασοπροστασίας και αντιπλημμυρικής προστασίας σε όλη τη χώρα, αναπαράγεται κάθε χρόνο όλο και πιο έντονο, όλο και πιο καθολικό καθώς το «αναπτυξιακό» μοντέλο της άρχουσας τάξης έχει καταστήσει το «φυσικό κεφάλαιο» του τόπου (γη, νερά, δάση, οικοσύστημα) πηγή προορισμού υπερκερδών στο μεγάλο κεφάλαιο. Η λύση των «μικρών» και μεγάλων προβλημάτων του τόπου δεν είναι θέμα τεχνικό. Είναι ζήτημα βαθιά πολιτικό. Καταθέτοντας, επομένως, τις θέσεις του ΚΚΕ για το ζήτημα, είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε, για άλλη μια φορά, το αυτονόητο: Η οριστική επίλυσή του δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά από τα άλλα προβλήματα των εργαζομένων. Απαιτεί την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής, έτοιμης να συγκρουστεί με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και όσα άλλα διαπλέκονται με τα πρώτα. Όλες οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν πιστά εδώ και χρόνια πολιτική με βάση την οποία: όχι μόνο τα δάση και οι δασικές εκτάσεις, οι ακτές και οι παραλίες, ολόκληρο το φυσικό περιβάλλον, αντί να προστατεύουν, παραδίδονται στην εμπορευματοποίηση και μετατρέπονται σε πεδίο ασύδοτης κερδοσκοπίας από το μεγάλο κεφάλαιο. Σύμφωνα με μελέτες η Θεσσαλονίκη εχει τα μικρότερα ποσοστά πράσινου από όλες τις πόλεις της Ευρώπης, μόλις 2,7 τ.μ ανά κάτοικο. Στην κατάταξη των πόλεων από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Περιβάλλοντος, η Θεσσαλονίκη βρίσκεται μια θέση πάνω από την Αθήνα, μόνο και μόνο επειδή οι ερευνητές μέτρησαν ως αστικό πράσινο και εκείνο το κομμάτι του Σέϊχ Σου που βρίσκεται κοντά στην πόλη, σε πυκνοκατοικημένες περιοχές όπως ο Άγιος Παύλος, οι Συκιές, η Τούμπα και το Πανόραμα. Σύμφωνα με τη μελέτη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στην οποία μετρήθηκε μόνο το πράσινο που βρίσκετε μέσα στην πόλη η αναλόγιο είναι 1,6 τ.μ ανά κάτοικο. Βάση αυτής της μελέτης η Θεσσαλονίκη καλύπτεται κατά 77% από κτήριο, κατά 19% από ασφαλτοστρωμένους δρόμους και μόλις κατά 4% από πράσινο και ελεύθερους χώρους. Το Περαστικό δάσος Θεσσαλονίκης (Σέιχ - Σου) είναι μια δασική έκταση 30.000 στρ. η οποία μέχρι το 1997 καλυπτόταν από δασική βλάστηση σχεδόν 100%. Το δάσος που όλοι γνωρίζαμε πριν την πυρκαγιά του 1997 ήταν αποτέλεσμα μίας συνεχούς προσπάθειας τόσο του δασαρχείου Θεσσαλονίκης όσο και της σχολής Δασολογίας & Φ.Π., καθώς την πρώτη δεντροφύτεψη την έκαναν φοιτητές της στα πλαίσια των μαθημάτων το έτος 1929. Η μεγάλη πυρκαγιά του 1997 ήταν αποτέλεσμα εμπρησμού και όχι φυσική (στη μεσογειακή βλάστηση έχουμε φυσικές πυρκαγιές με συχνότητα όμως περίπου 1/100 χρόνια σε μια περιοχή) με 5 εστίες σύμφωνα με τα στοιχεία του Δασαρχείου Θεσσαλονίκης. Συνολικά κάηκε το 55% της συνολικής έκτασης. Οι ζημιές που προκλήθηκαν τότε ή υπήρχε κίνδυνος να συμβούν ήταν:

Άμεσες: Διάβρωση Πλημμύρες Μεταφορά στερεών υλικών στην πόλη Ζημιές στο οδικό δίκτυο Αύξηση κατολισθήσεων Έμμεσες: Υποβάθμιση οικοσυστήματος Μείωση / υποβάθμιση των προσφερόμενων από το δάσος υπηρεσιών όσον αφορά την υδρονομική λειτουργία, βελτίωση περιβάλλοντος, δραστηριότητα αναψυχής. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι η σύνταξη μιας Ειδικής Μελέτης Διευθέτησης για κάθε χείμαρρο χωριστά, η οποία αφού προσδιορίσει το αναμενόμενο στερεό φορτίο, θα καθορίσει το είδος και τον απαιτούμενο αριθμό των διάφορων κατηγοριών των φραγμάτων που πρέπει να κατασκευαστούν για την πλήρη αντιπλημμυρική προστασία. Πρόβλημα συνιστά και η πλημμελής συντήρησα του δασικού δικτύου, που οφείλεται στην έλλειψη κονδυλίων. Τα τελευταίο οκτώ εννέα χρόνια υπάρχει σταδιακή μείωση των χορηγούμενων πιστώσεων για τη συντήρηση του δασικού οδικού δικτύου, το όποιο κινδυνεύει πλέον να γίνει σε ορισμένες περιπτώσεις απροσπέλαστο. Όλα τα παραπάνω έργα πρέπει να μελετηθούν και να κατασκευαστούν προσαρμοσμένα στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής. Η έλλειψη κτηματολογίου οδήγησε στην εμπορευματοποίηση και οικοπεδοποίηση της δασικής γης, κύρια γύρω από τα αστικά κέντρα και τις παραλιακές εκτάσεις. Οι πυρκαγιές αποτελούν μάστιγα και για το νομό μας. Άμεσα στο νομό μας κινδυνεύουν να αποχαρακτηριστούν με σκοπό ην οικοπεδοποίηση, πάνω από 20.000 στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων που βρίσκονται στο δάσος του ΣΕΙΧ ΣΟΥ και στην ευρύτερη περιοχή του Χορτιάτη και της Θέρμης, όπως και στους υγροτόπους του Αξιού, της Κορώνειας και της Βόλβης. Οι χρηματοδοτήσεις από το κράτος για έργα προστασίας και ανόρθωσης των δασικών οικοσυστημάτων είναι εξαιρετικά χαμηλές. Οι δασικές υπηρεσίες του νομού στερούνται του απαραίτητου προσωπικού (δασοφύλακες, δασοπόνοι), με αποτέλεσμα να υπολειτουργούν βασικοί τομείς. Επί τάπητος μπαίνει πλέον το ζήτημα της δασοπροστασίας όλων των δασικών οικοσυστημάτων και όλων των περιαστικών δασών του νομού μας. Στα άμεσα μέτρα που πρέπει να παρθούν είναι: Η διατήρηση του περιαστικού πρασίνου και ιδιαίτερα η προστασία του Δάσους Πάρκου (Σέιχ - Σου) είναι υποχρέωση του κράτους, που πρέπει να αναβαθμίσει τις πολλαπλές λειτουργίες που προσφέρει και μελλοντικά να δημιουργηθούν χώροι αναψυχής. Για να γίνει αυτό πρέπει να λυθούν τα χρόνια ιδιοκτησιακά προβλήματα του Δάσους Πάρκου, διότι ο κίνδυνος πυρκαγιάς είναι υπαρκτός. Πρέπει να μην έχει γίνει άρση της αναδάσωσής του, να διατηρηθούν ή να αυξηθούν τα σημερινά όρια και να γίνει απαλλοτρίωση από την πολιτεία όλων των ιδιοκτησιών ή ανταλλαγή αυτών με άλλες δημόσιες εκτάσεις. Η μελλοντική προοπτική του άλσους Πάρκου, πέρα από την προστασία αυτού από διάφορους κινδύνους (πυρκαγιές, καταλήψεις κ.τ.λ.) και τη λήψη

δασοκομικών και διαχειριστικών μέτρων (φυσική αναγέννηση, απομάκρυνση ξηρών και ασθενικών δέντρων, εμπλουτισμός με πλατύφυλλα δασικά είδη, κλαδεύσεις κ.τ.λ.) είναι η αναβάθμιση της αισθητικής του τοπίου και η δημιουργία χώρων αναψυχής. Εκτός των υπαρχόντων θέσεων αναψυχής, που πρέπει να αποκατασταθούν μετά την καταστροφή από την πυρκαγιά, πρέπει να επιλεγούν νέες θέσεις αναψυχής, που να εκπληρούν τους κανόνες της αισθητικής του φυσικού τοπίου. Η περιβαλλοντική οικολογική προστασία και διευθέτηση των λεκανών απορροής όλων των χειμάρρων του νομού μας. Η προστασία, οικολογική ανόρθωση και ανάπτυξη του φυσικού περιβάλλοντος αποτελεί δημόσιο καθήκον της Πολιτείας. Τα δάση είναι και θα παραμείνουν κοινωνικό αγαθό. Κοινωνική λαϊκή ιδιοκτησία. Έξω το κεφάλαιο από το φυσικό περιβάλλον. Να μην εφαρμοστούν οι αντιδραστικοί νόμοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Να καταρτιστεί ένα σύγχρονο δασικό κτηματολόγιο, χωρίς επιβάρυνση του λαού, που με τις κοινωνικοοικονομικές πληροφορίες που θα περιέχει θα είναι βασικό εργαλείο για το χωροταξικό σχεδιασμό και τη χάραξη μιας πολιτικής με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον. Αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, ώστε να είναι κυρίαρχος ο ρόλος του στο σχεδιασμό, στην άσκηση και τον έλεγχο των περιβαλλοντικών ενεργειών, αλλά και στη στήριξη των αντίστοιχων τοπικών και περιφερειακών δραστηριοτήτων προς όφελος των εργαζομένων. Να εφαρμοστεί μια άλλη λαϊκή δασική πολιτική με επαρκή χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και που θα προωθεί την ενότητα της φύσης με την ανθρώπινη κοινωνία και θα εξυπηρετεί τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες. Να παρθούν μέτρα για την αποτελεσματική διαχείριση του υδάτινου δυναμικού και για την αντιπλημμυρική προστασία, ιδιαίτερα των ευαίσθητων περιοχών (με κατάλληλες αναδασώσεις και συστήματα μικροφραγμάτων) γιατί με μαθηματική ακρίβεια θα θρηνήσουμε ξανά περιουσίες αλλά και ανθρώπινες ζωές.