qwφιertyuiopasdfghjklzxερυυξnmηq σwωψerβνtyuςiopasdρfghjklzxcvbn mqwertyuiopasdfghjklzxcvbnφγιmλι qπςπζαwωeτrtνyuτioρνμpκaλsdfghςj Ευρωπαϊκή Διπλωματία και klzxcvλοπbnαmqwertyuiopasdfghjklz Εξωτερική Πολιτική xcvbnmσγqwφertyuioσδφpγρaηsόρ 4ο ΕΞΑΜΗΝΟ ωυdfghjργklαzxcvbnβφδγωmζqwert λκοθξyuiύασφdfghjklzxcvbnmqwerty uiopaβsdfghjklzxcεrυtγyεuνiιoαpasdf ghjklzxcηvbnασφδmqwertασδyuiopa sdfασδφγθμκxcvυξσφbnmσφγqwθeξ τσδφrtyuφγςοιopaασδφsdfghjklzxcv ασδφbnγμ,mqwertyuiopasdfgασργκο ϊτbnmqwertyσδφγuiopasσδφγdfghjk lzxσδδγσφγcvbnmqwertyuioβκσλπp asdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdγαε ορlzxcvbnmqwertyuiopasdfghjkαεργ
ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ Λέγεται πως η παγκοσμιοποίηση συνιστά απειλή για την Ε.Ε και πως η Ε.Ε αποτελεί απάντηση στην πρόκληση της παγκοσμιοποίησης. Ορισμένοι πιστεύουν πως η Ε.Ε θα διαλυθεί σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον ενώ άλλοι θεωρούν πως η Ε.Ε μπορεί όχι μόνο να διαχειριστεί αλλά και να διαμορφώσει τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και τελικά να κυριαρχήσει. Το σενάριο της κατάρρευσης: Παράγοντες: 1. Η θεσμική κρίση που αντιμετώπισε η Ε.Ε μετά την αποτυχία επικύρωσης του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. 2. Η έλλειψη ισχυρής νομιμοποίησης της Ένωσης. 3. Η ραγδαία διεύρυνση της Ένωσης με νέα μέλη. 4. Οι αδυναμίες μεταρρύθμισης του οικονομικοκοινωνικού συστήματος. 5. Η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Το σενάριο της κυριαρχίας: Πολλοί θεωρούν πως ο 21 ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της Ευρώπης και όχι μόνο δεν απειλείται με παρακμή αλλά προορίζεται να κυριαρχήσει. Λόγω ακριβώς της παγκοσμιοποίησης και των συνεπειών της η Ε.Ε γίνεται υπερδύναμη. Τα χαρακτηριστικά και οι ιδιότητες του νέου τύπου υπερδύναμης συνοψίζονται ουσιαστικά σε δυο κυρίες ενότητες. α) Κατοχή ήπιων μορφών δύναμης β) Ανάδειξη της Ένωσης ως «παιδαγωγικής δύναμης» δηλαδή ως πρότυπου για αντιγραφή από άλλες χώρες.
Η εσωτερική συγκρότηση της Ένωσης: 1. Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 : Τονίζεται η ανάγκη στο να προχωρήσει η Ε.Ε ως ενιαίο σύνολο στη διαδικασία της ενοποίησης 2. Ευρωζώνη ως πολιτική ένωση: Διαπιστώνονται 3 προβλήματα(1.η ευρωζώνη διευρύνεται με νέα κράτη, 2.η ευρωζώνη περιλαμβάνει Γαλλία και Ολλανδία μετά τις δυσκολίες ενοποίησης, 3.η ευρωζώνη δεν περιλαμβάνει τη Βρετανία) 3. Πρότυπο ιδρυτικών κρατών μελών: Δεν υπάρχει ακόμα εσωτερικός πυρήνας που θα στοχεύει σε βαθύτερη ενοποίηση. 4. Εσωτερικός πυρήνας κρατών μελών: Τα κράτη μέλη που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν το «σκληρό πυρήνα» δεν είναι προσδιορίσιμα στη σημερινή Ε.Ε. 5. Πρότυπο 6 μεγαλυτέρων κρατών μελών: Ανέφικτη η ιδέα να σχηματίσουν τον πυρήνα τα 6 μεγαλύτερα κράτη της Ε.Ε. 6. Ενισχυμένες συνεργασίες κρατών μελών: Δύσκολη η εφαρμογή ομάδων συνεργασίας μεταξύ των κρατών μελών της Ε.Ε. 7. Πρότυπο αυτοεξαιρέσεων κρατών μελών: Μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο μέλλον για την επίλυση προβλημάτων στη διαδικασία προώθησης της ενοποίησης στη διευρυμένη Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς είναι ήδη ελεγμένη και κεκτημένη διαδικασία. 8. Άτυπες συνεργασίες κρατών μελών: Είναι δεδομένο ότι θα υλοποιηθούν αλλά έκτος της Ε.Ε. Η πολλαπλασίαση της τιμής είναι επικίνδυνη για τη λειτουργία της Ε.Ε.
ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Πλανητικοποίηση: Τα τελευταία χρόνια υφίσταται μια εκτεταμένη πλανητικοποίηση της οικονομικής και πολιτικής ζωής λόγω τεχνολογίας. Η πλανητικοποίηση οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων θέτει επί τάπητος καίρια ζητήματα διανεμητικής δικαιοσύνης και συνεπακόλουθα πλανητικής πολιτικής. Είδη και αποχρώσεις διεθνούς διακυβέρνησης Μια διεθνής διακυβέρνηση συμβατή με το πνεύμα και το γράμμα του διεθνούς δικαίου και των διεθνών θεσμών είναι κοινωνικοπολιτικά οριοθετημένη από την «κοινωνία των κρατών», τα μέλη της όποιας είναι κυρίαρχα κράτη. Η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση αντίστοιχα είναι το σύστημα διακρατικών αποφάσεων, η εφαρμογή των οποίων διαχέεται στους εντολοδόχους υπερεθνικούς θεσμούς. Η ηγεμονική διακυβέρνηση είναι κατά κάποιο τρόπο ενσωματωμένη στη διεθνή διακυβέρνηση. Ο ηγεμονισμός, ωστόσο σε οποιαδήποτε κλίμακα, είναι μια πολιτική ανωμαλία. Οι αιτιολογήσεις που περιγράφουν τις κύριες ατέλειες της διεθνούς διακυβέρνησης είναι: 1. Αιτιολόγηση λόγω επιτυχίας 2. Ο ισχυρός πρέπει να επιβάλλει ό,τι του επιβάλλει η δύναμή του 3. Οι ισχυροί στις διεθνείς σχέσεις έχουν περισσότερα δικαιώματα 4. Αιτιολογήσεις λόγω αναγκαιότητας 5. Επιλογή του μικρότερου κακού η κάνε κακό για να έλθει καλό
6. Η δικαιοσύνη προηγείται της τάξης 7. Αποτελεί αίτημα της διεθνούς (ή ακόμα και της παγκόσμιας ) κοινότητας. Συστατικά στοιχειά μιας επιτυχημένης ευρωπαϊκής διακυβέρνησης είναι: Εθνική διαμόρφωση προς μεγαλύτερη ανθρωποκεντρική συγκρότηση, βαθύτερη δημοκρατία και ωριμότερη εθνική ανθρωπολογία. Ευρωπαϊκή διαμόρφωση απαλλαγμένη διεθνιστικών ιδεολογιών. Εμπέδωση κοινής αντίληψης για κοινή στήριξη της διεθνούς νομιμότητας. Εμπέδωση του αντιηγεμονικου χαρακτήρα του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Επιδίωξη ενός στρατηγικού ρολού εμπεδωμένου στα εθνικά συμφέροντα. Επιδίωξη αποδυνάμωσης ή και εξάλειψης της άνισης ανάπτυξης. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ Η πλανητικοποίηση και το αίτημα της διεθνούς διακυβέρνησης λόγω των αιτιών πολέμου αμφιταλαντεύεται μεταξύ μιας διακυβέρνησης συμβατής με το διεθνές δίκαιο και τους διεθνείς θεσμούς και μιας ηγεμονικής διακυβέρνησης. Μια διακυβέρνηση υπό το πρίσμα των διεθνών θεσμών θα μπορούσε, αν ήταν εφικτή, να ευνοήσει ειρηνικές και ισόρροπες διεθνείς συναλλαγές.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική επηρεάζεται τις τελευταίες δεκαετίες από τις εξής πολιτικές θέσεις: Η Ευρώπη είναι κάποιου είδους ολοένα και πιο ενωμένη πολιτικοστρατηγικη και οικονομική χοάνη εντός της όποιας τα κράτη στο μέλλον θα πάψουν να έχουν λόγο ύπαρξης. Η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί μια δεύτερη χοάνη όπου η κυριαρχία εκμηδενίζει και όπου οι άνθρωποι θα συμβιώνουν στο πλαίσιο μιας διεθνούς διακυβέρνησης περίπου αλτρουιστικής. ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΣΥΝΑΡΧΙΑΣ Το σημερινό πολιτικό σύστημα της Ε.Ε αποτελεί μια πολυαρχική περιφερειακή τάξη όπου γίνεται εμφανής η αλληλεξάρτηση των συστατικών μερών της Ε.Ε ως οργανωμένου συστήματος συνδιάθεσης μεταξύ κρατών και πολιτών. Η σύζευξη εθνικού και ευρωπαϊκού συνταγματισμού αποτυπώνεται με τον ορό «πολυεπίπεδος συνταγματισμός», ο όποιος ανασυνθέτει την έννοια «του πολιτικού» μέσα από την εδραίωση μιας ευέλικτης ερμηνείας της κρατικής κυριαρχίας.
Νέοι αστερισμοί: Η Ε.Ε αποτελεί έναν καινοφανή αστερισμό εκτός των συμβατικών μορφών της κρατικής οργάνωσης. Η συμπολιτειακή ή συναρχική απεικόνιση της Ε.Ε πιστοποιεί τη διττή ταυτότητα μιας σύνθετης τάξης συστηματοποιώντας τις μεταπολιτειολογικες ιδιότητες της Ε.Ε και επηρεάζοντας τη σχέση της με την πολιτική κοινότητα στην όποια αναφέρεται. Μια από τις εννοιολογήσεις που εναρμονίζονται με την υβριδική φύση της Ε.Ε ως νέας μορφής συμπολιτείας και ως μετακρατικής προοπτικής στην εξέλιξη του φαινομένου της «συνδιάθεσης» αποτελεί η «συναρχία» δηλαδή η συνάσκηση μιας κοινής κυριαρχίας, συγκροτούμενης βάσει αμοιβαίων, αποδεκτών εγγυήσεων. Ο λόγος περί συναρχίας θεμελιώνει μια νέα οπτική με σύνθετο εννοιολογικό περιεχόμενο. Την ανασύνθεση και ανάπλαση των όρων συγκρότησης και λειτουργίας μιας μορφής διεθνούς πολιτείας, η οποία καλείται να συμφιλιώσει τις τάσεις για θεσμοθετημένη αυτονομία των μερών και τη διασφάλιση μιας μορφής ενότητας που θα διατρέχει όλο το φάσμα των λειτουργιών της συλλογικότητας. Το υπερβατικό στοιχειό της συναρχίας είναι η ανάδειξη πολλαπλών σφαιρών κοινής δημόσιας ζωής. Παραπέμπει σε μια μορφή συνάσκησης εξουσιών με βασικές συνιστώσες τη συνυπευθυνότητα και τη συνέργεια. Ως συναρχία, η Ε.Ε ενισχύει τις μεταλλάξεις της κυριαρχίας προς νέα πολύπλοκα αλλά ανθεκτικά πλαίσια συνδιάθεσης αναδεικνύοντας μια φιλοσοφία διακυβέρνησης που συμφιλιώνει την παράδοση της Ευρώπης ως γενέτειρας της κρατικής κυριαρχίας.
ΜΕΤΑΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΡΧΙΑ Η μετακυριαρχική φύση της Ε.Ε διατρέχει τα εθνικά σύνορα και διεισδύει στις ποικίλες εσωτερικές διαστάσεις της εθνικής πολιτικής και διοίκησης. Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ Η συμβολή της συναρχικής θεώρησης ανέδειξε νέες μορφές οργανωμένης συγκυριαρχίας βάσει εκτεταμένων και θεσμοθετημένων πλαισίων διαμοιρασμού της πολιτικής εξουσίας παράγοντας έτσι σύνθετα συστήματα πολιτικής. Η θεωρητική απεικόνιση της Ε.Ε ως συναρχίας ενέχει τον προσδιορισμό δυο στοιχείων: την ανάπτυξη μιας συνολικής εικόνας της ενοποίησης ως γενικού συστήματος και τη δυναμική ποιότητα του συστήματος αυτού.
ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ Ευρωπαϊκή Ένωση: Πρότυπο ενός εθνοκρατοκεντρικού κόσμου ή μιας υπερκρατικής δεσποτείας. Φυσιογνωμικά και οντολογικά χαρακτηριστικά της Ε.Ε Οι κοινωνίες των κρατών μελών όρισαν και οριοθέτησαν τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της Ε.Ε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα διεθνιστικό εγχείρημα αλλά ένα πρότυπο εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, το οποίο ορίζεται, προσανατολίζεται και μετασχηματίζεται διακυβερνητικά. Υπάρχουν τόσες ευρωπαϊκές κοινωνικές οντότητες όσα είναι και τα κράτη μέλη της Ε.Ε και τόσες εθνικές κοσμοθεωρίες όσα και τα έθνη. Η ανθρωπολογική ετερότητα των εθνικών κοινωνιών αναδεικνύει ολοένα και περισσότερο τα εθνοκρατοκεντρικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η σχέση εντολέα και εντολοδόχου μεταξύ των κρατών μελών και των υπερεθνικών θεσμών καθιστά τους τελευταίους σε εξωπολιτικά, κατεξουσιαστικά όργανα εν δυνάμει δεσποτικά, ενώ το καθεστώς έμμεσης αντιπροσώπευσης των κρατών μελών και η πολλαπλά έμμεση διαδικασία λήψης αποφάσεων σε διακυβερνητικό επίπεδο οδηγούν στην εκμηδένιση της δημοκρατίας. Οι ιδιότητες της εθνοκρατοκεντρικής δομημένης Ε.Ε επιτάσσουν αυστηρό έλεγχο των υπερεθνικών οργάνων και μηδενικές ανεξάρτητες δικαιοδοσίες. Επιπλέον η αποτελεσματική ευρωπαϊκή διακυβέρνηση με βάση τη δημοκρατική τάξη, επιτάσσει εξορθολογισμό των διακυβερνητικών αποφάσεων και της δημοκρατίας στο επίπεδο των κρατών μελών.
Βασικές θέσεις για το φαινόμενο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: 1. Η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, επιβεβαιώνει μια πορεία προς την κατεύθυνση μιας ολοένα και πιο βαθιάς εθνοκρατοκεντρικής συγκρότησης του κόσμου. Στην εθελούσια και αφετηριακά πολύ χαλαρή και αποκλειστικά εμποροοικονομική διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κάποιες αρχικά υλιστικές αξιώσεις δεν άντεξαν στο χρόνο και τάχιστα οι κοινωνίες των κρατών μελών με πρωτοστάτη τη Γαλλία απέρριψαν τις διεθνιστικές παραδοχές και επέβαλλαν μια διακυβερνητική διαπολιτειακή δομή που επιβεβαιώνει τους εθνοκρατοκεντρικούς προσανατολισμούς των τελευταίων δεκαετιών στην Ευρώπη και τον κόσμο. 2. Η συζήτηση για τα πολιτικοθεσμικά χαρακτηριστικά της Ε.Ε απαιτεί πρωτοκαθεδρία του μοντερνισμού στην πορεία της νεοτερικότητας και την υλιστική σηματοδότηση της δημόσιας σφαίρας. Τα υλιστικά χαρακτηριστικά της δημόσιας σφαίρας συνυπάρχουν με τις εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις των ενορατικών ενοτήτων της Ευρώπης και δημιουργούν διεθνείς κοινωνικοπολιτικές δομές. Ωστόσο αναλύσεις δείχνουν ότι οι δημόσιες σφαίρες των κρατών μελών της Ε.Ε είναι ελλειμματικές και συνεπώς ελαττωματικές. 3. Η σχεδόν απόλυτη επιβεβαίωση του εθνοκρατοκεντρικού φαινομένου καταμαρτυρείται από τη μηδενική υπερεθνική ανθρωπολογία στις υπερεθνικές δομές και από τη νομικοπολιτική αποτύπωση των αποφάσεων πολλών δεκαετιών στο επίπεδο της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με αποτέλεσμα τον κλονισμό της υπόστασης της Ε.Ε. Οι οντολογικές ιδιότητες της Ε.Ε επιτάσσουν ότι είτε η Ε.Ε θα είναι εθνοκρατοκεντρικά
οργανωμένη σύμφωνα με τις κοινωνικές της προϋποθέσεις, είτε θα διολισθαίνει άλλοτε αργά και άλλοτε ταχύρυθμα στη σύγχυση και την αδυναμία. 4. Από την ανάλυση της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προκύπτουν τα εξής κύρια φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά: Η Ε.Ε φέρει τα κοσμοθεωρητικά χρώματα του Ντε Γκολ, ο όποιος στήριζε την εθνική κοσμοθεωρία, ανεξαρτησία, συμφέρον και δημοκρατία. Η ύπαρξη ανεπίστροφων εθνοκρατικών χαρακτηριστικών των μελών της Ε.Ε συναρτάται με τη συνύπαρξη των εθνικών κοσμοθεωριών. Οι ιδεολογικοπολιτικές παρακρούσεις είναι κάθετες στις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις των κρατών μελών της Ε.Ε. Η Ε.Ε είναι θεμελιωδώς προσανατολισμένη σε μια διακυβερνητικά νοούμενη ρητή εθνοκρατοκεντρική δομή. Η διακυβερνητική φυσιογνωμία συνδέεται με τη σχέση εντολέα-εντολοδόχου μεταξύ εθνώνκρατών και υπερεθνικών θεσμών. Συνεπώς η σχέση εντολέα-εντολοδοχου μεταξύ κρατών μελών και Ε.Ε είναι ρητή και απαράβατη για μια ορθή πορεία. Οι πολιτικοστρατηγικές εξελίξεις που αφορούν στην πλανητική κατανομή ισχύος και συμφερόντων παίζουν ενεργό ρολό καθώς συνδυασμός μιας κατάστασης προχωρημένου μεταμοντέρνου ροκανίσματος των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων και μιας πολιτικοδιπλωματικής και οικονομικης κρίσης μπορεί να προκαλέσει μεγάλες πολιτικές ταλαντώσεις. Όπως σε κάθε ανθρώπινη κατάσταση η ουσία βρίσκεται στην ειδοποιό διάφορα. Η Ε.Ε είναι μια
διεθνής εθνοκρατοκεντρική δομή εμπεδωμένης συνεργασίας στον καταναλωτικό τομέα, αλλά όχι μόνο. Η πρώτη ειδοποιός διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι η υλιστική σφαίρα στον υπερεθνικό τομέα είναι μεν εξαρτημένη μεταβλητή της διακυβερνητικής διαδικασίας αλλά και ενταγμένη σε ένα ευρύτερο πλέγμα διακρατικών διαπραγματεύσεων, συμφωνιών, συμβάσεων και διαβουλεύσεων σε βαθύτατα πολιτικούς τομείς σε βαθμό και έκταση που δε συναντάται σε άλλους διεθνείς οργανισμούς. Η δεύτερη ειδοποιός διαφορά είναι η έκταση και το βάθος των διακρατικών κοινών νομικοπολιτικών ρυθμίσεων που είναι πολλές και καλύπτουν μεγάλο φάσμα της εθνοκρατικής καθημερινότητας, ενσωματώνονται στην ενδοκρατική δικαιοταξία των κρατών μελών και εποπτεύεται από συμπεφωνημένους θεσμούς και κυρίως από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Η τρίτη ειδοποιός διαφορά που θρέφει τάσεις προς μια μετανεοτερική δομή, είναι γεγονός ότι ακριβώς στερούμενη διεθνιστικών παραδοχών η Ε.Ε ενισχύει την εθνική ανεξαρτησία των εθνώνκρατών, δε θίγει αλλά ενισχύει την εθνική κυριαρχία ως καθολικό, οικουμενικό, πολιτικό δόγμα και δεν απειλεί την εθνική ανθρωπολογία. Τέλος, οι καταστατικές δομές, οι νομικοπολιτικές αποφάσεις κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου και η καθημερινή κοινοτική πραγματικότητα ενέχουν μια κεφαλαιώδη ειδοποιό διαφορά: τοποθετούν την Ε.Ε στον αντίποδα τόσο των διεθνιστικών όσο και των ηγεμονικών
αντιλήψεων που καλλιεργούν θεσμικουλιστικά ιδεολογικά δόγματα και α-πολιτικές,κοσμοπολιτικές παραδοχές για τη ζωή, το κράτος και τις πλανητικές σχέσεις. ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΟΜΗ Vs ΥΛΙΣΜΟΣ Το ζήτημα του εθνοκρατοκεντρικού χαρακτήρα της Ε.Ε ενάντια στις υλιστικές και διεθνιστικές προσλήψεις υπονομεύουν τον μετανεοτερικό εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα του εγχειρήματος. Το εγχείρημα της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν είναι ορθό να χαρίζεται σε διεθνιστές, κοσμοπολίτες, υλιστές και νομικιστές. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι προϊόν συγκεκριμένων παραγόντων εκ των οποίων και οι σημαντικότεροι: Η διεθνής κατανομή ισχύος μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο Η αναζήτηση τρόπων εξυπηρέτησης των οικονομικών συμφερόντων τόσο σε οικονομικό όσο και σε στρατηγικό τομέα. Στην Ευρώπη, δυο είναι οι νοητές μορφές διεθνούς πολιτικής οργάνωσης και μεταξύ τους είναι θανάσιμα εχθρικές. Από τη μια πλευρά είναι η διεθνιστική-υλιστική ολοκλήρωση που κατατείνει στην ισοπέδωση ή και εκμηδένιση της ανθρωπολογικής ετερότητας. Από την άλλη πλευρά κείται η εθνική κοσμοθεωρία και η εθνοκρατοκεντρική σηματοδότηση της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που συμφώνα με τον Ντε Γκολ:
είναι συμβατή με τις εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις και δέχεται την ύπαρξη εθνοκρατικών κοινωνικών οντοτήτων οργανωμένων σε εθνοκρατοκεντρική δομή. Αντιλαμβάνεται πως η λαϊκή και έμμεση κυριαρχία ασκείται στο εθνοκρατικό επίπεδο. Διαπιστώνει πως οι υπερεθνικοί θεσμοί ανθρωπολογικά είναι μηδέν. Δε θεωρεί τα κεκτημένα ως υπόθεση αλλά ως κατάκτηση των εθνοκρατικών ενοτήτων. Προχωρεί σωστά στη διαπίστωση αιτιών πολέμου. Θεωρεί λάθος την απόκτηση εξουσίας από τους εντολοδόχους υπερεθνικούς θεσμούς. Δίνει έμφαση στον διακυβερνητικό χαρακτήρα του εγχειρήματος. Θεωρεί λάθος την αποδόμηση των εθνικών προϋποθέσεων από τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα. Δεν υποτιμά τίποτα από τα παραπάνω. Το εθνοκρατοκεντρικό πολιτικό γεγονός στην Ευρώπη για να είναι συμβατό με τις υποκείμενες εθνοκρατικές προϋποθέσεις απαιτείται: I. Εθνοκρατοκεντρικός χαρακτήρας II. Οι υπερεθνικοί θεσμοί γίνονται εντολοδόχοι III. Τα εθνοκράτη γίνονται εντολείς. Ωστόσο το πολιτικό γεγονός της Ευρώπης δεν είναι στερεωμένο τελειωτικό γεγονός καθώς εξαρτάται από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες.
Η Ε.Ε ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΕΤΑΝΕΟΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ. Η Ε.Ε βρίσκεται σε καλό πολιτικό δρόμο χάρη στην εδραιωμένη εθνοκρατοκεντρική δομή και στις εθνοκρατικές κυριαρχίες που προωθούν τη διαδικασία ολοκλήρωσης. Κύρια χαρακτηριστικά είναι η συγκράτηση των υπερεθνικών θεσμών σε ρολό εντολοδόχου και η ειδοποιός διάφορα που επιτρέπει στο εγχείρημα να επιβιώσει επειδή εξαλείφει τυχόν εθνιστικά και υλιστικά χαρακτηριστικά. Στο επίπεδο της Ε.Ε, οι νομικοπολιτικές αποφάσεις θα πρέπει να συμβαδίζουν με την εθνοκρατοκεντρική φυσιογνωμία του εγχειρήματος. Παράλληλα ο παραμερισμός των εθνιστικών ιδεολογιών και η κατίσχυση των εθνικών κοσμοθεωριών δε χρειάζεται διατάγματα καθώς υπάρχουν γερές βάσεις. Τα αίτια πολέμου δεν είναι οι πνευματικού χαρακτήρα εθνικές κοσμοθεωρίες. Οι τελευταίες δυναμώνουν τις εθνοκρατικές δομές, στερεώνουν το εθνοκρατοκεντρικό σύστημα της Ε.Ε, εξορθολογούν δημοκρατικά τις εθνοκρατικές δημόσιες σφαίρες, τη συγκρότηση των εθνικών συμφερόντων και τη διακυβερνητική διαπραγμάτευση. Η Ε.Ε στερούμενη διεθνιστικών παρακρούσεων έχει μάλλον πολύ μέλλον στο μετανεοτερικό εθνοκρατοκεντρικό σύστημα. ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ ΤΩΝ ΚΥΡΙΟΤΕΡΩΝ ΡΕΥΜΑΤΩΝ ΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ»ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗΣ ΤΗΣ.
Πολιτειακά και κοσμοθεωρητικά, διακρίνουμε το διεθνές σύστημα σε 2 επίπεδα: την ξενοκρατική και τη διακρατική τάξη των πραγμάτων. Η διαδικασία ολοκλήρωσης θα μπορούσε να οριστεί ως η προσπάθεια εξομοίωσης των 2 αυτών επίπεδων. Η μεγάλη διάφορα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με όλα τα άλλα διεθνιστικά εγχειρήματα βρίσκεται στο γεγονός ότι αναζητούνται διαδικασίες διεθνούς ολοκλήρωσης μη βίαιου και μη ηγεμονικού χαρακτήρα. Η πιο σημαντική πολιτική και ιδεολογική δύναμη προώθησης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν η ιδέα πως οι καταστροφές των δυο παγκόσμιων πολέμων δεν έπρεπε να επαναληφτούν και πως επιβάλλεται αναζήτηση νέων προσεγγίσεων προώθησης διεθνών κανονιστικών δομών. Η επιβίωση της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βασίζεται κυρίως στην άριστη συνεργασία των ευρωπαϊκών κρατών. Η ολοκλήρωση της Ευρώπης είναι σύνθετο φαινόμενο, το οποίο αφενός συνδέεται άρρηκτα με το διεθνές σύστημα και αφετέρου απαιτεί εκτιμήσεις πέραν θετικιστικών απλουστεύσεων. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι ταυτόχρονα κοινωνική οντολογία και πολιτειακό γίγνεσθαι με πολιτισμικές, οικονομικές και ανθρωπολογικές προεκτάσεις. ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΓΚΩΛΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ Η διαδικασία ολοκλήρωσης θα πρέπει να έχει ως αντικείμενο τη διερεύνηση τρόπων από κοινού εκπλήρωσης των εθνικών συμφερόντων. Τα περιθώρια συνεργασίας και λήψης από κοινού αποφάσεων είναι μεγάλα άλλα η εφαρμογή τους θα πρέπει να είναι έργο των εθνών-κρατών. Ύπαρξη διπλωματικής Κέα στρατηγικής συνεργασίας στη βάση ενός συμμαχικού σχήματος.
Τα πάντα θα βρίσκονται υπό την αίρεση της υψηλής στρατηγικής των μελών και το εγχείρημα θα αναπτύσσεται στο πλαίσιο μιας διαδικασίας «ισορροπίαςσυνεργασίας-ένωσης». Πολλές αναλύσεις έχουν στηριχτεί στην κολικέ προσέγγιση άλλα αυτή δεν έχει επιβιώσει ως συγκροτημένο θεωρητικό παράδειγμα. ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΕΣ Επιδίωξη μιας παγκόσμιας ειρηνικής και σταθερής τάξης. Κατάργηση της κοινωνικοπολιτικής ετερότητας του διεθνούς χώρου. Η φεντεραλιστή θεωρία για τον ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι ένα ευρύ φάσμα θέσεων, αποφάσεων και παραδειγμάτων διαφόρων συνδυασμών συνταγματικών ρυθμίσεων καθώς και άλλων διασυνδέσεων μεταξύ των κεντρικών και των περιφερειακών κανονιστικών δομών. Οι φεντεραλιστές ιδέες άσκησαν και ασκούν μεγάλη επιρροή στη θεωρία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση συμφώνα με λειτουργήστε Συμφώνα με λειτουργισμό, η θεωρία ολοκλήρωσης δε χρειάζεται να δίνει μεγάλη προσοχή στους παράγοντες της ισχύος άλλα στους παράγοντες και της διαδικασίες που ικανοποιούν τις λειτουργικές ανάγκες των ανθρώπων ενώ οι κολικοί αποβλέπουν στην ενίσχυση του έθνους-κράτους οι λειτουργήστε προσδοκούν πως μακροχρόνια και ως αποτέλεσμα άτυχων προσεγγίσεων εξυπηρέτησης διασυνοριακών αναγκών των ατόμων θα υπάρξει μετατόπιση πιστής
νομιμοφροσύνης σε διεθνείς θεσμούς που θα προκύψουν ως αναγκαιότητα εξυπηρέτησης λειτουργικών αναγκών που θα εκφράζουν τη νέα κατάσταση. Ο λειτουργισμός αναμφίβολα προσέφερε τις βασικές θεωρήσεις πάνω στις όποιες εδραιώθηκε η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ταυτόχρονα όμως προσφέρει ελάχιστες απαντήσεις στα μελά προβλήματα που προκαλούν εμπόδια στο στόχο. ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΝΕΟΛΕΙΤΟΥΡΓΙΣΤΕΣ Η προλειτουργική προσέγγιση συνέχισε τη φιλελεύθερη παράδοση διαδραματίζοντας ακόμη πιο σημαντικό ρολό στη συγκρότηση και την ανάπτυξη της θεωρίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Οι νεολειτουργιστες άμεσα ή έμμεσα αποβλέπουν στο «κρατικό μοντέλο» ως το «τελικό προϊόν» της διαδικασίας. Παρά τα προβλήματα του ξελειτουργιόμουν, η επιρροή του συνεχίζει να είναι μεγάλη. Η εξέλιξη της θεωρίας ολοκλήρωσης της Ευρώπης θα μπορούσε να διακριθεί σε 3 φάσεις: 1. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70 2. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80 3. Από τη δεκαετία του 90 μέχρι και τις μέρες μας ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ «ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ».ΤΟ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΣΤΗΝ ΥΣΤΕΡΗ ΦΑΣΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ.
Μισό αιώνα μετά την έναρξη του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης παραδέχεται η άποψη πως το κοινοτικό μοντέλο είναι ένα sui generis φαινόμενο, στο πλαίσιο του όποιου συνυπάρχουν και διαπλέκονται σύνθετα και ιδιόμορφα χαρακτηριστικά μιας «καταδυόμενης ομοσπονδιακής δομής» που συμπεριλαμβάνει υπερεθνικά χαρακτηριστικά (1 ος πυλώνας), μεικτές, ενδιάμεσες αποχρώσεις ρευστών, διακυβερνητικών και υπερεθνικών χαρακτηριστικών (2 ος και 3 ος πυλώνας) και χαρακτηριστικά αμιγώς διακυβερνητικού χαρακτήρα. Βασικά, η διεύρυνση των θεσμικών και νομικών πτυχών της διαδικασίας ολοκλήρωσης εστιάζεται σε 3 δέσμες ζητημάτων: Κατανόηση του κοινοτικού ζητήματος ως πολίτικου ζητήματος συμπεριλαμβανόμενου των νομοθετικών, εκτελεστικών και δικαστικών πτυχών του κοινοτικού φαινόμενου. Κατανόηση των αιτίων της θεσμικής μετεξέλιξης του Κατανόηση εναλλακτικών μορφών θεσμικής οργάνωσης και ανάπτυξης Όσο αυξάνεται η πίεση λήγω διεύρυνσης των λειτουργικών αναγκών, τόσο περισσότερο η επιτάχυνση της ολοκλήρωσης προκαλεί συνεργασία διαφόρων επίπεδων πυκνότητας, τάσεις οι όποιες ενισχύονται από τις διευρύνσεις προς νέα μελή. Ταυτόχρονα, όσο το νομικό και θεσμικό κοινοτικό σύστημα κατακερματίζεται, τόσο περισσότερο το μοντέλο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης χάνει τα ιδιαίτερα και ιδιόμορφα χαρακτηριστικά του, ενισχύοντας την εικόνα μιας κοινότητας χωρίς σαφή όρια, μορφή και πολιτικό σκοπό.
Όσο αναπτύσσονται οι υπερεθνικές διακυβερνητικές και διεθνικές δομές ευρωπαϊκού επίπεδου, τόσο περισσότερο τίθεται το θέμα του κοινωνικοπολιτικού έλεγχου στη διαδικασία λήψης και επιβολής των αποφάσεων. Όσον αφόρα το ποιες είναι οι πολιτικές οριοθετήσεις του κοινοτικού συστήματος στο πλαίσιο των όποιων οι αποφάσεις θα μπορούσαν να λαμβάνονται με πλειοψηφικό τρόπο, συναντούμε 2 τινά: Όσο μεγαλύτερη υπερεθνικοτητα επιθυμούμε να έχουμε, τόσο περισσότερες αρμοδιότητες απαιτείται να μεταβιβαστούν στα κοινοτικά νομοθετικά όργανα και τόσο περισσότερες στο κοινωνικοπολιτικό κράτος απαιτείται να αναπτύσσεται στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Όσο λιγότερη υπερεθνικοτητα επιθυμούμε να έχουμε, τόσο περισσότερο απαιτείται να περιοριστούν οι ευρωπαϊκού επίπεδου αρμοδιότητες και αυτές που μετατίθενται στους κοινοτικούς θεσμούς να βρίσκονται υπό των κυβερνήσεων. Ασφαλώς η υιοθέτηση μιας από τις 2 τάσεις δεν είναι εύκολη καθώς υπάρχει μια προκαθορισμένη και σταθερή αντίληψη πει υπερεθνικοτητας. Γι αυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, αν και στο πρακτικό επίπεδο το κοινοτικό σύστημα βρίσκεται συνεχώς σε τροχιά ανάπτυξης και εμβάθυνσης, η συζήτηση για την εξεύρεση αποτελεσματικών προσεγγίσεων που διασφαλίζουν τα δημοκρατικά κεκτημένα ουσιαστικά μόλις αρχίζει. ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ Το ζήτημα της άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας είναι αναμφίβολα ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα στην αναζήτηση συλλογικού κατ αληθειών τρόπου ζωής στο
κοινοτικό επίπεδο και σχετίζεται με τα βαθύτερα αιτία της κοινωνικής οντολογίας. Η κυριαρχία είναι για μια κοινωνία ο,τι είναι για το άτομο η ελευθερία. Στο επίπεδο της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μόνο οι κοσμοθεωρητικά νομιμοποιημένες υπερεθνικές δομές (νομοθετικές και εκτελεστικές) θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν αποτελεσματικά την απώλεια κυριαρχίας προς όφελος των εκτελεστικών οργάνων της κοινότητας και των κυριαρχικών αρμοδιοτήτων σε πολλούς άλλους χώρους διαπραγματεύσεων και συναλλαγών. Πολλά προβλήματα δημοκρατίας δημιουργούνται λήγω της τάσης του κοινοτικού φαινόμενου να παραμένει επί μακρόν μια ρευστή διαδικασία,έταξα ενός διακρατικού συστήματος και μιας πιθανής πολίτικης ένωσης που σπανίζει. Επειδή το κοινοτικό σύστημα αναπτύσσεται αυτόνομα και επειδή οι ενδιαφερόμενες ομάδες της κοινωνίας αντιστέκονται όταν διαβρώνονται τα δικαιώματα τους, το πρόβλημα της δημοκρατίας αντιμετωπίζεται καθημερινά σε διάφορα επίπεδα. Πολλοί αναζητούν πλέον την ενδιάμεση «χρυσή τομή» μέχρι το κοινοτικό σύστημα να σταθεροποιηθεί πολίτικα. Οι μελέτες για τη μετεξέλιξη της διαδικασίας ολοκλήρωσης στην ύστερη φάση ανάπτυξης της οδηγούν σε 4 συμπεράσματα: Μεγάλο μέρος της θεωρίας ολοκλήρωσης στην ύστερη φάση της συνιστά προσπάθεια αναβίωσης των προλειτουργικών προσεγγίσεων εμπλουτισμένων με εμπειρικές μελέτες υπό το πρίσμα του κοινοτικού θεσμικού κεκτημένου. Συνεισφορά αναλύσεων στην ευρύτερη θεωρητική ανάπτυξη ζητημάτων που αφορούν τη «διακυβέρνηση» στο διεθνή χώρο στο πλαίσιο διεθνικών, υπερεθνικών και υπερβατικών κανονιστικών δομών.
Στην αφετηρία της θεωρίας ολοκλήρωσης διακρίνουμε τις λειτουργικές και διακυβερνητικές κρατοκεντρικες θεωρήσεις. Οι πρώτες αναβιώνουν τη προλειτουργική προσέγγιση και διερευνούν τα υπερεθνικά και διεθνικά φαινόμενα ενώ παράλληλα προσπαθούν να διακριβώσουν το θεσμικό και νομικό χαρακτήρα του κοινοτικού κεκτημένου. Οι δευτέρες προσαρμόστηκαν στη μετεξέλιξη του φαινόμενου της ολοκλήρωσης με τη διεύρυνση των διερευνήσεων τους στις ενδοκρατικής προτιμήσεις και στα συμφέροντα. Λήγω του ιδιόμορφου πολυεπιπεδου χαρακτήρα του κοινοτικού φαινόμενου απαιτούνται διαφορετικές ερμηνευτικές προσεγγίσεις ανάλογα με το επίπεδο που αναφερόμαστε. Στο πλαίσιο της ύστερης ανάπτυξης της θεωρίας ολοκλήρωσης διακρίνουμε 2 θέσεις: Η πρώτη τάση αποτελεί μετεξέλιξη της διακυβερνητικής προσέγγισης. Έρευνες προσφέρουν πολύτιμες πληροφορίες για το διαιωνιζόμενο ρολό των κρατών, τις στρατηγικές παραμέτρους και τη διαμόρφωση των συμφερόντων σε ανδροκρατικό και διακρατικό επίπεδο. Τέλος, ανεξάρτητα της έκτασης της ολοκλήρωσης στην οικονομία και στο εμπόριο, στο κοινοτικό σύστημα τα στρατηγικά και μακροοικονομικά ζητήματα συνεχίζουν να παίζουν ενεργό και κρίσιμο ρολό. Η δεύτερη τάση συνίσταται σε αναλύσεις που ερμηνεύουν τις ακριβείς λειτουργιές και τους ρόλους των κοινοτικών θεσμών, κυρίως της Εκτελεστικής Επιτροπής, του Ευρωκοινοβουλίου και του ΔΕΚ και οδηγεί σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα για το εύρος των δικαιοδοσιών και των υπερεθνικών θεσμών. Επίσης,
πορίσματα της φωτίζουν όχι μόνο τις λειτουργιές άλλα και τον χαρακτήρα του κοινοτικού φαινόμενου. Στο ίδιο πλαίσιο, πολύτιμες πληροφορίες προσφέρουν επίσης οι αναλύσεις για τον ιδιαίτερο ρολό του ΔΕΚ. Αφενός, πέραν της καθαρά νομικής διάστασης ερμηνεύουν τον προωθητικό ρολό του ΔΕΚ και αφετέρου φροντίζουν επαρκώς τα όρια και τους περιορισμούς υπό το πρίσμα των προτιμήσεων και συμφερόντων των κρατών-μελών ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ Ή ΑΓΩΝΑΣ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ? Αν και το λεγόμενο γερμανικό ζήτημα υπέβοσκε επί δεκαετίες στο ευρωπαϊκό πολιτικό προσκήνιο, η επανένωση της χώρας μετά το 1990 και οι αντιδράσεις που το συνόδευαν καταμαρτυρούν τη διαιωνιζομένη σημασία του ρολού και της θέσης της χώρας αυτής στην ευρωπαϊκή άλλα και παγκόσμια πολιτική. Μετά την επανένωση της χώρας τέθηκε το θέμα πως το υποβόσκον πρόβλημα της άνισης ανάπτυξης επηρεάζει τη λειτουργιά του κοινοτικού συστήματος και πως σε φάσεις κρίσεων και διεθνών ανακατανομών ισχύος, είναι δυνατόν να αναβιώσουμε απρόβλεπτες συνέπειες. Στην προσπάθεια ενοποίησης της Γερμανίας διαφανήκαν 2 μεγάλα προβλήματα: Πενιχροί πόροι που αδυνατούσαν να στηρίξουν την οικονομική τους ανάπτυξη Γεωπολιτική τρωτότητα στο σύστημα ισορροπίας ισχύος
Με την αποχώρηση του καγκελαρίου Βίσμαρκ άλλα και την αποτυχία του συστήματος ισορροπίας ισχύος που οδήγησε στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και τη συνθήκη των Βερσαλλιών αποσταθεροποιηθήκαν πλήρως οι λειτουργιές του ευρωπαϊκού διακρατικού συστήματος. Εισερχόμενοι στον 20 ο αιώνα, οι αξιώσεις κυριαρχίας και αυτοσυντήρησης των Γερμανών δεν αφορούσαν μόνο την αυτοσυντήρηση άλλα και τη διεύρυνση της ισχύος με κριτήρια που σχετίζονταν με την άνιση ανάπτυξη των δυνάμεων του ευρωπαϊκού χώρου. Το γερμανικό ζήτημα έχει διττό χαρακτήρα: Για όλα τα ευρωπαϊκά κράτη επικρατεί ανησυχία για τη ραγδαία ανάπτυξη ισχύος της Γερμανίας. Για τους Γερμανούς αποτελεί ανησυχία η διαδικασία κατά την όποια θα αναπτυχτούν περισσότερο σε ένα χώρο με ανεπαρκείς πόρους. Οι αξιώσεις των νικητών του Β Παγκοσμίου Πολέμου για τη Γερμάνια οδήγησε σε ανησυχία των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών για άνιση ανάπτυξη. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ: Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δημιουργήθηκε με κύριο σκοπό την αντιμετώπιση των διλημμάτων ασφάλειας. Η στάση των δυτικών κρατών διακρίνεται από διαχρονική υποκριτικότητα.
Διακρίνεται φόβος για άνιση ανάπτυξη, εξαπάτηση και εξισορροπητικές συμπεριφορές, δυσμενής κατανομή ισχύος, ανησυχία μεγαλυτέρων σχετικών κερδών. Μπροστά στο φόβο για δυσμενή κατανομή ισχύος, οι κυβερνήσεις δε διστάζουν να προσφύγουν σε εξισορροπητικές κινήσεις που ίσως έθεταν σε κίνδυνο τα οφέλη της οικονομικης συνεργασίας. Εν ολίγοις, το κεκτημένο στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι ότι: το έθνος-κράτος οι κοσμοθεωρητικές του παραδοχές και η αξίωση κυριαρχίας παραμένουν άθικτα τουλάχιστον για τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη. ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ:ΜΕΤΕΩΡΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΕΝΟΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΣ «ΥΠΕΡΚΡΑΤΙΚΟΥ» ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Το γεωπολιτικό και γεωστρατηγικο σύστημα στην Ευρασία από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο ως τώρα Αποτυχία του συστήματος ισορροπίας ισχύος που οδηγούσε στην εγκατάλειψη του «απομονωτισμού» και στην είσοδο των Η.Π.Α στο σύστημα διεθνών εξισορροπήσεων. Κωδικοποίηση των αρχών του συστήματος ισορροπίας ισχύος με την υιοθέτηση της Κοινωνίας των Εθνών κατά το Μεσοπόλεμο. Νέο ισχυρό κράτος οι Η.Π.Α και όχι η Βρετάνια. Οικοδόμηση θεσμών στρατηγικής εξάρτησης της Ευρώπης από τις Η.Π.Α και τεχνητή σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού στρατηγικού περιβάλλοντος.
Σταθεροποίηση κατανομής ισχύος μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο λήγω ψυχρού πολέμου ως τη μεταψυχροπολεμική εποχή. ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Η ευρωπαϊκή άμυνα ήταν ολοκληρωτικά Ατλαντική. Οι αξιώσεις ισχύος των μεγάλων δυνάμεων είχαν πρωτεύοντα ρολό στο ευρωπαϊκό και ατλαντικό σύστημα θεσμών και αμυντικών διευθετήσεων. Διπλωματική συνεργασία και ασφάλεια κρατηθήκαν σε αυστηρά διακυβερνητικά πλαίσια. Η συμμέτοχη στη διαδικασία ολοκλήρωσης στη βάση των εκατέρων αξιώσεων κυριαρχίας και εθνικού συμφέροντος παρέμεινε σταθερή. ΜΕΤΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ (ΑΤΛΑΝΤΙΚΗΣ) Εξέλιξη των θέσεων αναφορικά με την ευρωπαϊκή άμυνα. Ρόλος συμμαχίας για αποστολές που δεν εμπίπτουν στο άρθρο 5. Ρυθμίσεις που σχετίζονται με την επιχειρησιακή εφαρμογή αυτών των αποφάσεων. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Τόσο στο ευρωπαϊκό όσο και στο ατλαντικό επίπεδο τα προβλήματα της δεκαετίας του 90 δεν ήταν τεχνικής φύσεως άλλα βαθύτατα στρατηγικού και πολίτικου χαρακτήρα. Οι πολιτικές αντιλήψεις της Γαλλίας σε όλο το πολιτικό φάσμα είναι βαθύτατα επηρεασμένες από τις
κοσμοθεωρητικές παραδοχές του στρατηγού Ντε Γκολ όσον αφόρα τους στρατηγικούς προσανατολισμούς, τις αξιώσεις ισχύος και τις αξιώσεις θέσης και ρολού στο διεθνές σύστημα. Η σταθεροποίηση του γερμανικού ζητήματος επήλθε λήγω της αποφασιστικής παρέμβασης των Η.Π.Α στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό κατά την περίοδο από το 1989 μέχρι και το 1994. Η ανάλυση αυτή, μας αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν περιθώρια αμφιβολίας για την κοσμοθεωρητική και στρατηγική ετερότητα πάνω στην όποια εδράζεται η πρωτοφανής οικονομική αλληλεξάρτηση που εθελουσία τα μελή της Ε.Ε οικοδόμησαν τις τελευταίες δεκαετίες.