ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΙΙ - ΕΑΡΙΝΟ ΟΔΗΓΟΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ Από το βιβλίο Παθολογική Φυσιολογία (McPhee), τα κεφάλαια 4 (Λοιμώδη νοσήματα), 6 (Αιμοποιητικό), 12, 13, 14, 15 (Πεπτικό: γαστρεντερικό, σπλήνας, ήπαρ, πάγκρεας), 17, 18, 19, 20, 21 (Ενδοκρινοπάθειες). Μέθοδος εξέτασης: Το γραπτό αποτελείται από 60 Ερωτήσεις Πολλαπλής Επιλογής, τα οποία ως και πέρισυ επαναλαμβάνονταν. Αρκετά δύσκολα θέματα. Απαιτείται προσεκτικό διάβασμα της ύλης. Προσοχή σε πίνακες και σχήματα. Η καλή γνώση του θα βοηθήσει στη σημειολογία του 4 ου έτους. Στο τέλος της περσινής περιόδου έχει λεχθεί από την έδρα ότι από φέτος θα σταματήσουν τα πολλαπλής και θα επιστρέψουν στα θέματα ανάπτυξης (Αυτό βέβαια γίνεται κάθε χρόνο!!). Παλαιότερα Θέματα Ιούνιος 2006 1. Ο όρος μυελοϋπερπλαστικά σύνδρομα περιλαμβάνει όλες τις παρακάτω παθήσεις εκτός από Α. Χρόνια μυελογενή λευχαιμία Β. Πολλαπλούν μυέλωμα Γ. Ιδιοπαθή Θρομβοκυτταραιμία Δ. Αληθής πολυκυτταραιμία Ε. Μυελοσκλήρυνση. 2. Ποιο από τα παρακάτω χαρακτηρίζει την διάχυτη ενδαγγειακή πήξη Α. Ελάττωση των αιμοπεταλίων Β. Κατανάλωση παραγόντων πήξεως Γ. Αιμορραγική διάθεση Δ. Διάσπαρτος σχηματισμός ενδαγγειακά θρόμβων ινώδους Ε. Όλα τα παραπάνω. 3. Όσον αφορά την άμεση αντίδραση Coomb s, ποιο από τα παρακάτω είναι σωστό. Α. Ανιχνεύει αυτοαντισώματα στον ορρό του ασθενούς. Β. Χαρακτηρίζει την μεγαλοβλαστική αναιμία. Γ. Χρησιμοποιείται για την διάγνωση της αυτοάνοσης, θρομβοπενικής πορφύρας. Δ. Είναι συνήθως αρνητική στην αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία. Ε. Τίποτα από τα παραπάνω. 4. Ταξινομήστε τα κύτταρα με τους ακόλουθους δείκτες: MCV 106 FL, MCH 35, MCHC 33 A. Μακροκύτταρα, υποχρωμία Β. Μακροκύτταρα, νορμόχρωμα Γ. Νορμοκύτταρα, νορμόχρωμα Δ. Μικροκύτταρα, υπόχρωμα. 5. Μικροκυττάρωση και υποχρωμία είναι περισσότερο χαρακτηριστικό της Α. Αναιμίας χρόνιας νόσου Β. Σιδηροβλαστικής αναιμίας Γ. Πορφυρίας Δ. Σιδεροπενικής αναιμίας. 6. Μια λευχαιμία που παρουσιάζει λευκοκυττάρωση και ταυτόχρονα όλα τα στάδια διαφοροποίησης της κοκκιώδους σειράς στο περιφερικό αίμα με κυριαρχούντα τα μυελοκύτταρα και τα ουδετερόφιλα πολυμορφοπύρηνα Α. AML B. CML Γ. ALL Δ. CLL. 7. Η σειρά των γεγονότων στον αρχικό αιμοστατικό θρόμβο είναι Α. προσκόλληση αιμοπεταλίων, συγκόλληση, έκκριση Β. Αγγειοσυστολή, σχηματισμός ινώδους, ινωδόληση Γ. Συγκόλληση των αιμοπεταλίων και ινωδόληση Δ. Προσκόλληση αιμοπεταλίων και σχηματισμός ινώδους. 8. Η κακοήθης αναιμία είναι μία μεγαλοβλαστική αναιμία που οφείλεται σε Α. Διαιτητική ανεπάρκεια της βιταμίνης Β 12 Β. Ανεπάρκεια φυλικού οξέως Γ. Ανεπάρκεια στο ποσό ή τη λειτουργία του ενδογενούς παράγοντα. Δ. Ηπατική κίρρωση.
9. Επίκτητη ποσοτική ανεπάρκεια του ενδογενούς παράγοντα προκαλείται από Α. Αυτοαντισώματα έναντι των τοιχωματικών κυττάρων Β. Γαστεκτομή Γ. Αυτοαντισώματα έναντι του IF-B 12 συμπλέγματος Δ. Εκτομή ειλεού. 10. Μακροκύτταρα με μεγαλοβλαστικό μυελό συνοδεύονται με ποιο από τα παρακάτω Α. Πανκυτταροπενία Β. Ανεπάρκεια φυλικού οξέος Γ. Ενδομυελική καταστροφή των προδρόμων αιμοποιητικών κυττάρων Δ. Όλα τα ανωτέρω. 11. Στους λοιμογόνους παράγοντες που προκαλούν συχνότερα λοιμώξεις σε ασθενείς με ανεπάρκεια της κυτταρικής ανοσίας (π.χ. σε ασθενείς με AIDS) περιλαμβάνονται οι παρακάτω Ε- ΚΤΟΣ από: Α. Πνευμοκύστη carinii Β. Κυτταρομεγαλοϊός Γ. Ο μύκητας κρυπτόκοκκος neofarmans Δ. Ναϊσέρια μηνιγγίτιδας (μηνιγγιτιδόκοκκος) Ε. Απλός έρπητας. 12. Ποια από τις παρακάτω δηλώσεις είναι ΛΑΘΟΣ: Η λοιμώδης ενδοκαρδίτιδα χαρακτηρίζεται από τα παρακάτω Α. Εναπόθεση ανοσοσυμπλεγμάτων Β. Αυξημένα επίπεδα ρευματοειδούς παράγοντα Γ. Διαλείπουσα βακτηριαιμία Δ. Μη ειδική υπεργαμμασφαιριναιμία Ε. Διέγερση χημικής ανοσίας. 13. Βρείτε το λάθος. Η βακτηριακή μηνιγγίτιδα χαρακτηρίζεται από τα παρακάτω: Α. Λευκοκυττάρωση στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό (ΕΝΥ) Β. Έντονη φαγοκυττάρωση βακτηριδίων από τα αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια στο ΕΝΥ Γ. Παρουσία μεγάλου αριθμού βακτηριδίων στο ΕΝΥ Δ. Έντονη φλεγμονώδης αντίδραση στον υπαραχνοειδή χώρο Ε. Απουσία οψωνινοποίησης. 14. Το συνηθέστερο αίτιο πνευμονίας σε ηλικιωμένους ασθενείς μετά από γρίπη είναι: Α. Ο πνευμονιόκοκκος Β. Ο αιμόφιλος Γ. Η μαραξέλλα Δ. Ο σταφυλόκοκκος Ε. Η ψευδομονάδα. 15. Ανεπάρκεια Ερυθροποιητίνης συνδέεται με αναιμία σχετιζόμενη με: Α. Συγγενή απλαστική α- ναιμία Β. Απλαστική αναιμία Γ. Νεφρική ανεπάρκεια Δ. Ηπατική νόσος. 16. Η αιμορροφιλία Α χαρακτηρίζεται από: Α. Ανώμαλη λειτουργία των αιμοπεταλίων Β. Θρομβοπενία Γ. Ελαττωμένα επίπεδα παράγοντα ΧΙΙ Δ. Ελαττωμένα επίπεδα παράγοντα ΙΧ Ε. Υπολειπόμενη φυλοσύνδετη κληρονομικότητα. 17. Η αναιμία στα θαλασσαιμικά οφείλεται σε Α. Παραγωγή ανώμαλης αιμοσφαιρίνης Β. Ανεπάρκεια των αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων Γ. Ελαττωμένη παραγωγή σφαιρινικής αλυσίδας Δ. Απώλεια αίματος Ε. Κανένα από τα παραπάνω. 18. Ένας ασθενής με μια τιμή αιμοπεταλλίων 6 Χ 10 9 / L μπορεί να έχει Α. Πετέχειες Β. Ενδοκρανιακή αιμορραγία Γ. Σοβαρή αιμορραγία από τραυματισμό στο δέρμα Δ. όλα τα ανωτέρω. 19. Η χρόνια ιδιοπαθής θρομβοπενική πορφύρα (ΙΤΡ) είναι συχνή σε: Α. Παιδιά κάτω από την η- λικία των 6 ετών. Β. Ασθενείς που είχαν πρόσφατα μια ιογενή λοίμωξη. Γ. Γυναίκες μεταξύ των ηλικιών 20 και 40 ετών. Δ. Άνδρες πάνω από 60 έτη. 20. Ένας ασθενής με ανεπάρκεια φυλικού οξέος είναι πιθανό να έχει: Α. Θρομβοπενία Β. Θροì - βοκυττάρωση Γ. Bernard Boulier syndrome Δ. Ανώμαλη λειτουργία αιμοπεταλίων. 21. Όλα τα παρακάτω μπορεί να προκαλέσουν υπερσπληνισμό εκτός από: Α. Μεταστατικός ό- γκος Β. Ερυθροκύτταρα με αντίσωμα στην επιφάνειά τους Γ. Θρόμβος στη σπληνική αρτηρία Δ. Κίρρωση. 22. Η παρουσία αιμοσιδηρινουρίας είναι ενδεικτική Α. Αυξημένου σιδήρου στον ορό Β. Αυξημένης ενδαγγειακής αιμόλυσης Γ. Αυξημένων επιπέδων απτοσφαιρινών στον ορό Δ. Αυξημένης φεριτίνης στον ορό. 23. Τα συμπτώματα που εμφανίζονται ασθενείς με φαιοχρωμοκύττωμα είναι αποτέλεσμα όλων των κατωτέρω εκτός από Α. Υπέρταση λόγω έκκρισης κυρίως νορεπινεφρίνης Β. Αύξηση των περιφερικών αντιστάσεων λόγω επίδρασης της νορεπινεφρίνης στους αδρενεργικούς υποδοχείς των αγγείων Γ. Υπεργλυκαιμία λόγω αύξησης της νεογλυκογέννεσης και γλυκογονόλυσης Δ. Ταχυκαρδία λόγω αύξησης έκκρισης νορεπινεφρίνης Ε. Αύξηση του καρδιακού κλάσματος εξώθησης λόγω συνεργικής δράσης επινεφρίνης και νορεπινεφρίνης στην καρδιά και τα αγγεία. 24. Όλα τα κατωτέρω για την νόσο Addison είναι αληθή εκτός Α. Υπογλυκαιμία νηστείας λόγω διαταραχής της νεογλυκογένεσης Β. Υπογλυκαιμία μετά τη λήψη τροφής λόγω έλλειψης αντιρροπιστικών ορμονών Γ. Υποογκαιμία με προνεφρική αζωθεμία Δ. Αύξηση κατακράτησης
ντιρροπιστικών ορμονών Γ. Υποογκαιμία με προνεφρική αζωθεμία Δ. Αύξηση κατακράτησης ύδατος λόγω διαταραχής έκκρισης αντιδιουρητικής ορμόνης Ε. Μειωμένη αποβολή ύδατος λόγω ελάττωσης της σπειραματικής διήθησης. 25. Ασθενής 34 ετών πάσχει από νόσο Graves. Ποιο από τα κατωτέρω είναι σωστό. Α. Αύξηση της ποσότητας κολλοειδούς στα θυρεοειδικά θυλάκια Β. Αύξηση του αριθμού των α και β αδρενεργικών υποδοχέων στους ιστούς και κυρίως στο μυοκάρδιο Γ. Αύξηση των επιπέδων των κατεχολαμινών Δ. Ελάττωση των περιφερικών αντιστάσεων Ε. Αύξηση της θερμοκρασίας λόγω ελάττωσης της αποβολής θερμότητας. 26. Υπερθυρεοειδικός ασθενής με οφθαλμοπάθεια καλώς ρυθμιζόμενος υπό αγωγή με αντιθυρεοειδικά αναφέρει επιδείνωση της οπτικής οξύτητας. Ποια από τα κατωτέρω αποτελεί την ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή Α. Αύξηση της δόσης των αντιθυρεοειδικών φαρμάκων Β. Χορήγηση θυροξίνης Γ. Χορήγηση διουρητικών Δ. Χορήγηση β-αναστολέων Ε. Χορήγηση γλυκοκορτικοειδών. 27. Στην αιτιοπαθολογία του σακχαρώδη διαβήτη μπορεί να συμμετέχουν όλα τα κατωτέρω εκτός από Α. Μειωμένη έκκριση ινσουλίνης από τα β-κύτταρα του παγκρέατος. Β. Παρουσία αντίστασης των ιστών-στόχων στη δράση της ινσουλίνης. Γ. Υπερέκκριση καταβολικών ορμονών που ανταγωνίζονται τη δράση της ινσουλίνης. Δ. Διατροφή πλούσια σε υδατάνθρακες. Ε. Χορήγηση φαρμάκων. 28. Οι πιο πιθανές πρωταρχικές διαταραχές για την ανάπτυξη σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 είναι όλες οι κατωτέρω εκτός Α. Διαταραχή έκκρισης ινσουλίνης από τα β κύτταρα του παγκρέατος. Β. Αντίσταση των περιφερικών ιστών στη δράση της ινσουλίνης. Δ. Διαταραχή της ταχείας φάσης έκκρισης ινσουλίνης από το β-κύτταρο. Δ. Διαταραχή του γονιδίου που κωδικοποιεί τη γλυκοκινάση. Ε. Συνύπαρξη διαταραχής έκκρισης και αντίστασης στην ινσουλίνη. 29. Στην διαβητική κετοξέωση όλα τα κατωτέρω είναι αληθή εκτός Α. Αύξηση επιπέδων γλυκόζης ορού κυρίως λόγω της ελαττωμένης πρόσληψης γλυκόζης από τους ιστούς παρά λόγω της αυξημένη παραγωγής γλυκόζης από το ήπαρ. Β. Κινητοποίηση της λιπόλυσης, υπερπαραγωγή ελεύθερων λιπαρών οξέων και αύξηση παραγωγής κετονικών σωμάτων. Γ. Αύξηση της ωσμωτικότητας του πλάσματος και εκσεσημασμένη ενδοκυττάρια αφυδάτωση. Δ. Οσμωτική διούρηση και ελάττωση του ενδαγγειακού χώρου. Ε. Ανάπτυξη μεταβολής οξέωσης λόγω υπερπαραγωγής κετονικών σωμάτων. 30. Όλα τα κατωτέρω είναι αληθή για τη διαβητική νεφροπάθεια εκτός Α. σε πρώϊμη φάση παρατηρείται αύξηση της σπειραματικής διήθησης. Β. Ανευρίσκεται μικρολευχωματιναουρία λόγω αύξησης της διαπερατότητας της βασικής μεμβράνης. Γ. Παρατηρείται ελάττωση των αρνητικά φορτισμένων ουσιών στην βασική μεμβράνη. Δ. Υπάρχει συνοδός υπερπλασία του μεσαγγείου με περαιτέρω συμπίεση του σπειράματος. Ε. Επιδεινώνεται σε παρουσία αρτηριοσκλήρωσης σε προσαγωγά και απαγωγά αρτηρίδια. 31. Η αφυδάτωση που προκαλεί η υπερασβεσταμία είναι αποτέλεσμα της Α. αυξημένης αποβολής ύδατος λόγω αύξησης του ρυθμού σπερματικής διήθησης. Β Αναστολής έκκρισης της αντιδιουρητικής ορμόνης λόγω απευθείας δράσης των αυξημένων επιπέδων ασβεστίου στους πυρήνες του υποθαλάμου. Γ. Αναστολής επαναρρόφησης Νατρίου από το εγγύς και άπω εσπειραμένο σωληνάριο Δ. Αντίστασης στη δράσης της αντιδιουρητικής ορμόνης και ανάπτυξη νεφρογενούς άποιου διαβήτη. 32. Τα κατάγματα των σπονδύλων στην οστεοπόρωση χαρακτηρίζονται από όλα τα κατωτέρω ε- κτός Α. ελάττωση της οστικής πυκνότητας Β. Διαταραχή της ποιότητας του οστού. Γ. Μπορεί να είναι αποτελέσματα επεισοδίων πτώσης στο έδαφος Δ. Εμφανίζονται αργότερα από τα κατάγματα του ισχίου Ε. Οδηγούν σε κύφωση. 33. Η μειωμένη παραγωγή προσταγλανδινών προκαλεί έλκος στομάχου συνεπεία: Α. αύξηση της αιματικής ροής Β. Μειωμένης έκκρισης διττανθρακικών Γ. Μειωμένης ανανέωσης επιθηλακιών κυττάρων Δ. Αυξημένης έκκρισης υδροχλωρικού οξέος. 34. Η δημιουργία ή παρόξυση πεπτικού έλκους μετά λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμωνωδών φαρμάκων είναι αποτέλεσμα κυρίως: Α. μειωμένης έκκρισης πεψινογόνου Β. Αυξημένης έκκρισης
διττανθράκων Γ. Μειωμένης παραγωγής προσταγλανδινών Δ. Αυξημένης έκκρισης υδροχλωρικού οξέως Ε. Γ+Δ. 35. Η δημιουργία 12δακτυλικού έλκους είναι αποτέλεσμα κυρίως: Α. Ελαττωμένης έκκρισης βλέννας Β. Αυξημένης έκκρισης προσταλγανδινών Γ. Αυξημένης έκκρισης υδροχλωρικού οξέος Δ. Γ+Β Ε. Α+Β. 36. Το σηπτικό σύνδρομο χαρακτηρίζεται από τα παρακάτω ΕΚΤΟΣ από: Α. Περιφερική αγγειοσύσπαση Β. Υποξαιμία Γ. Υπόταση (συστολική αρτηριακή πίεση 90mm Hg). Δ. Μειωμένη παραγωγή ούρων Ε. Αυξημένα επίπεδα γαλακτικού οξέως. 37. Σε παθολογικές καταστάσεις βαρέως αιμολυτικού ίκτερου, έχουμε σαν Π/Φ επακόλουθο την αύξηση: Α. Της άμεσης χολερυθρίνης στο αίμα. Β. Της αλκαλικής φωσφατάσης στο αίμα. Γ. Των τρανσαμινάσων στο αίμα. Δ. Της χοληστερόλης στο αίμα Ε. Του ουροχολινογόνου στα ούρα. 38. Στα επείγοντα ιατρεία του νοσοκομείου προσκομίζεται ασθενής με βαριά ηπατοκυτταρική τοξική νέκρωση, ποιο από τα παρακάτω φάρμακα που αναφέρει ότι ελάμβανε ο ασθενής θα ε- νοχοποιήσετε; Α. Τα αναβολικά στεροειδή. Β. Τη μεθοτρεξάτη. Γ. Ακεταμινοφαινη Δ. Όλα τα παραπάνω. 39. Στην ηπατίτιδα από τον ιό Β τα ηπατοκύτταρα του ξενιστή καταστρέφονται με Π/Φ μηχανισμό που σχετίζεται: Α. Με τη δράση του ιδίου του ιού στα ηπατοκύτταρα Β. Με το ανοσοποιητικό σύστημα του ξενιστή. Γ. Και με τους δύο μηχανισμούς. 40. Η τοξικότητα της αιθανόλης στο ηπατοκύτταρο που εκδηλώνεται με αποδιοργάνωση της λιποειδικής διπλοστιβάδος των κυτταρικών μεμβρανών και μεταβολή της σύστασής της, μπορεί να έ- χει σαν Π/Φ επακόλουθα: Α. Την αυξημένη αστάθεια και διαπερατότητα των μεμβρανών Β. Τη διαταραχή της συσσώρευσης γλυκοπρωτεινών στις μεμβράνες. Γ. Η διαταραχή της έκκρισης γλυκοπροτεϊνών. Δ. Τον σχηματισμό παθολογικών μιτοχονδρίων. Ε. Όλα τα παραπάνω. 41. Ποιος από τα παρακάτω Π/Φ μηχανισμούς θεωρείται σημαντικότερος για την εκδήλωση ηπατικής εγκεφαλοπάθειας σε νεκρωτικούς ασθενείς. Α. Η αυξημένη παρουσία γλουταμίνης στο ΚΝΣ. Β. Η δράση ουσιών όπως οι μερκαπτανές στο ΚΝΣ. Γ. Η βιόχυση της αμμωνίας στο ΚΝΣ. Δ. Η αυξημένη παρουσία του γ-αμινοβουτυρικού οξέως (GABA). Ε. Η αυξημένη δράση λιπαρών οξέων βραχείας αλυσίδας. 42. Με ποιο ή ποιους μηχανισμούς ή ερυθρομυκίνη προκαλεί αύξηση του περισταλτισμού του στομάχου Α. Προκαλεί αύξηση του τόννου του πνευμονογαστρικού. Β. Δεσμεύεται στον υποδοχέα της ακετυλοχολίνης. Γ. Δεσμεύεται από τον υποδοχέα της ματιλίνης Δ. Β+Γ. Ε. Α+Β. 43. Οξεία μαζική αιμορραγία από το ανώτερο πεπτικό μπορεί να εκδηλωθεί σαν Α. Αιματεμέση Β. Ερυθρομαίλενες Γ. Μέλαινα Δ. Γ+Α Ε. Α+Β. 44. Το σύνδρομο δυσαπορρόφησης στο Zollinger Ellison είναι αποτέλεσμα Α. Ανεπάρκειας παγκρεατικών ενζύμων. Β. Δημιουργίας πολλαπλών ελκών. Γ. Απόφραξης παγκρεατικού πόρου. Δ. Υπερανάπτυξης μικροβίων. 45. Στην ελκώδη κολίτιδα Α. Προσβάλλεται το λεπτό και το παχύ. Β. Προσβάλλεται κυρίως το παχύ. Γ. Προσβάλλεται μόνο η βλεννογόνος του εντέρου. Δ. Β+Α Ε. Β+Γ. 46. Στη νόσο του Crohn προσβάλλεται Α. Μόνο ο τελικός ειλεός. Β. Όλος ο πεπτικός σωλήνας (στόμα-πρωκτός). Γ. Όλο το χώμα του εντέρου. Δ. Μόνο ο βλεννογόνος. Ε. Β+Γ. 47. Σε νεαρά ηλικία εκκολπωμάτωση αναπτύσσεται στο Α. Σύνδρομο Masfan Β. Σύνδρομο Ehlers-Denles. Γ. Στη νόσο Crohn Δ. Στο συγγενές μεγακάλον. Ε. Α+Β. 48. Αυξημένες τιμές αμυλάσης στον ορό και απουσία αμυλάσης στα ούρα οφείλεται σε Α. Καρκίνο της ουράς του παγκρέατος. Β. Φλεγμονή του σφιγκτήρα του Oddi. Γ. Μακροαμυλασσαιμία. Δ. Παρωτίτιδα. Ε. Χρόνιο αλκοολισμό. 49. Αν σε οξεία παγκρεατίτιδα εμφανισθεί πυρετός. Ποιος ο παθοφυσιολογικός μηχανισμός πόσκλησής του; Α. Στην αφυδάτωση και υπασβεστιαιμία. Β. Στην ενδοπεριτοναϊκή συλλογή αιμορραγικού υγρού. Γ. Νέκρωση του παγκρεατικού ιστού και έκλυση τερλευκίνης-1. Δ. Στην υπερλιπασαιμία. Ε. Β+Α.
50. Η υποογκαιμία στην οξεία παγκρεατίτιδα είναι αποτέλεσμα Α. Εμετών-Πολυουρίας. Β. Λίμναση υγρών εντός του εντέρου λόγω ειλεού. Γ. Εξίδρωση μεγάλων ποσοτήτων πλάσματος στον ο- πισθοπεριτοναϊκό χώρο. Δ. Α+Β Ε. Γ+Β 51. Ποιος ο παθοφυσιολογικός μηχανισμός δημιουργίας λίθων στους νεφρούς; σε ασθενείς με παγρκεατική ανεπάρκεια Α. υπερασβεστιαιμία. Β. Ειδικό διαιτολόγιο. Γ. Αυξημένη απορρόφηση αξαλικών αλάτων από το έντερο. Δ. Υπεροσφαουρία. Ε. Α+Δ. 52. Στην αχαλασία του οισοφάγου παρατηρούνται: Α. διάταση του οισοφάγου. Β. Λοιμώξεις του πνεύμονα. Γ. Οισοφάγος Barrett. Δ. Β+Γ Ε. Α+Β. 53. Η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση δεν προκαλεί Α. Οισοφαγίτιδα Β. Μετακλαστικό κυλινδρικό επιθήλιο Γ. Αχαλασία Δ. βρόγχος φωνής και βήχα Ε. Βλάβες οδόντων. 54. Η αχαλασία του οισοφάγου παρατηρείται σε Α. Λοίμωξη με Trypanosoma Cruzi Β. Λοίμωξη με Helicobacter Pylari Γ. Αδενοκαρκίνωμα στομάχου. Δ. Παλινδρόμηση υδροχλωρικού οξέος και πεψίνης Ε. Α+Γ. 55. Στη θυροειδίτιδα Hassimoto η παρατηρούμενη αχλωρίδα οφείλεται Α. Στην έλλειψη ενδογενούς παράγοντος Β. Στην υπερέκκριση διατανθακικών Γ. Στην αυτοόνοση καταστροφή τοιχωματικών κυττάρων Δ. Στην αναστολή λειτουργίας της Η+/Κ+ ατρεάσης. 56. Φάρμακα και πεπτικό έλκος. Α. Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη. Β. Αντιυπερτασικά Αντιδιαβητικά Γ. Ακετυλοσαλικό οξύ Δ. 5 ASA Ε. Α+Γ. 57. Ποιος από τους κατωτέρω παθογόνους μικροοργανισμούς συμμετέχει στην παθογένεια της χολολιθίασης. Α. iropionibctarium ocnes. B. Helicobacter pylari Γ. Clamyda trachomatis Δ. Isospora belli. 58. Η χαρακτηριστική εμφάνιση του βλεννογόνου του εντέρου στην Crohn είναι αποτέλεσμα: Α. των επιπολής εξελκώσεων Β. Της λέπτυνσης του υποβλεννογονικού χιτώνα Γ. Των βαθειών ε- ξελκώσεων Δ. Της πάχυνσης του υποβλεννογόνου χιτώνα Ε. Δ+Γ. 59. Η εξωαγγειακή αιμόλυση συνδέεται με όλους τους ακόλουθους ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ: Α. Rh ασυμβατότητα Β. επιβραδυνόμενου τύπου αντίδραση μετά από μετάγγιση. Γ. Αυτοάνοση αιμολυτική α- ναιμία από θερνού τύπου αυτοαντισώματα Δ. οξεία αιμολυτική αντίδραση κατά την μετάγγιση. 60. Η ανεπάρκεια βιταμίνης B 12 ή φυλικού οξέος οδηγεί στην μη αποδοτική ερυθροποίηση επειδή: Α. Και η βιταμίνη B 12 και το φυλικό οξύ είναι απαραίτητα στο μεταβολικό δρόμο που συνθέτει τη θυμιδίνη. Β. Η B 12 είναι απαραίτητη για την δέσμευση του φυλικού οξέος και για τη μεταφορά του στον μυελό των οστών. Γ. Και η B 12 και το φυλικό οξύ είναι απαραίτητα για την πρόσληψη του σιδήρου από τα κύτταρα της ερυθροκυτταρικής σειράς. Δ. Και η B 12 και το φυλικό οξύ είναι απαραίτητα για τη πρόσληψη του σιδήρου από τα κύτταρα της ερυθροκυτταρικής σειράς. Το φυλικό οξύ και το B 12 είναι ζωτικής σημασίας για την κατάλληλη σύνθεση της ερυθροποιητίνης από τα νεφρά. ΙΟΥΝΙΟΣ 2004 ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ/ΜΕΤΑΦΟΡΕΙΣ 1. Όλα τα κατωτέρω για την νόσο Addisson είναι αληθή εκτός: Α. Υπογλυκαιμία νηστείας λόγω διαταραχής της γλυκονεογένεσης Β. Υπογλυκαιμία μετά τη λήψη τροφής λόγω έλλειψης αντιρροπιστικών ορμονών Γ. Υποογκαιμία με προνεφρική αζωθαιμία. 2. Η υπέρταση που παρατηρείται σε φαιοχρωμοκύττωμα χαρακτηρίζεται από όλα τα κατωτέρω εκτός από: Α. Εμφανίζεται ως μόνιμη υπέρταση και επεισόδια παροξυντικών κρίσεων Β. Εμφανίζεται ως διαλείπουσα υπέρταση. Γ. Οφείλεται σε αύξηση των περιφερικών αντιστάσεων. Δ. Οφείλεται σε αύξηση της καρδιακής παροχής. Ε. Οφείλεται σε αύξηση δραστικότητας του συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης. 3. Κατά την εξέλιξη μιας λοίμωξης παράγονται προ-φλεγμονώδεις κυτταροκίνες (ιντερλευκίνη 1, ιντερλευκίνη 6 ΤΝΕ, ιντερφερόνη γ) οι οποίες: Α. Προκαλούν πυρετό Β. Διεγείρουν την παραγωγή πρωτεϊνών οξείας φάσης Γ. Επάγουν τοπικά φλεγμονώδη φαινόμενα Δ. Επιταχύνουν το μεταβολισμό Ε. Όλα τα παραπάνω.
4. Σε άτομα ηλικίας 16-60 ετών τα συχνότερα αίτια μηνιγγίτιδας είναι: Α. Στρεπτόκοκκοι ομάδας Β και μηνιγγίτιδα κόκκος Β. Κολοβακτηρίδιο και μηνιγγιτιδόκοκκος Γ. Κολοβακτηρίδιο και πνευμονιόκοκκος Δ. Πνευμονιόκοκκος και μηνιγγιτιδόκοκκος Ε. Πνευμονία κόκκος και στρεπτόκοκκοι ο- μάδας Β. 5. Στις λοιμώξεις του γαστρεντερικού σωλήνα τα παθογόνα μπορεί να: Α. Επιβιώσει στο όξινο περιβάλλον του στομάχου Β. Προσκολληθεί σε οποιαδήποτε θέση του εντερικού βλεννογόνου (μη-ειδική σύνδεση). Γ. Προσκολληθεί σε συγκεκριμένες θέσεις του εντερικού βλεννογόνου (ειδική σύνδεση ) Δ. Όλα τα παραπάνω Ε. Α+Β. 6. Ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου Ι, χαρακτηρίζονταν από όλα τα κατωτέρω εκτός Α. Είναι αποτέλεσμα ανοσολογικά επαγόμενης καταστροφής των β-κυττάρων. Β. Συνήθως εì φανίζεται σε νέα άτομα με τη μεγαλύτερη συχνότητα στην εφηβεία. Γ. Σπάνια χαρακτηρίζεται από αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης. Δ. Υπάρχει συσχέτιση με γονίδια του μείζονος συστήματος ιστοσυμβατότητας. Ε. Απαιτείται σύστημα προσυμπτωματικού ελέγχου για την εντόπιση ατόμων στο γενικό πληθυσμό. 7. Η ανάπτυξη συνδετικού ιστού στην ηπατική κίρρωση μπορεί να είναι Π/Φ επακόλουθα: Α. Α- νοσολογικής απάντησης του οργάνου στο τοξικό αίτιο; Β. Αποτέλεσμα επούλωσης κάκωσης λόγω άμεσης καταστροφής των ηπατοκυττάρων; Γ. Αποτέλεσμα δράσης παραγόντων που προάγουν την πρωτοπαθή ίνωση; Δ. Όλα τα παραπάνω. 8. Η μορφολογία των ερυθροκυττάρων στην απλαστική αναιμία μπορεί να είναι: Α. Σφαιροκύτταρα, υπέρχρωμα Β. Νορμόχρωμα, μακροκύτταρα Γ. Υπόχρωμα, μικροκύτταρα Δ. Υπόχρωμα, μακροκύτταρα. 9. Σε μία ηπατοκυτταρική βλάβη μπορεί να έχουμε σαν Π/Φ επακόλουθο την αύξηση: Α. Της εì - μέσου χολερυθρίνης; Β. Της αμέσου χολερυθρίνης; Γ. Των τσανσαμινασών; Δ. Της αλκαλικής φωσφατάσης; Ε. Όλων των παραπάνω; 10. Τα συμπτώματα που συνοδεύουν τον πρωτοπαθή υποθυρεοειδισμό είναι αποτέλεσμα της κατωτέρω δράσης των θυρεοειδικών ορμονών εκτός Α. Υποθερμία λόγω μείωσης του βασικού μεταβολισμού. Β. Αύξηση χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων λόγω μειωμένης δραστηριότητας της λιποπρωτεϊνικής λιπάσης. Γ. Ξηροδερμία λόγω αναστολής μεταβολισμού πρωτεϊνών και πολυσακχαριτών. Δ. Ελάττωση της καρδιακής παροχής λόγω ελάττωσης των περιφερικών αντιστάσεων. Ε. Υποαερισμός λόγω μείωσης της συσταλτικότητας του διαφράγματος. 11. Το σηπτικό σύνδρομο χαρακτηρίζεται από τα παρακάτω ΕΚΤΟΣ από: Α. περιφερική αγγειοσύσπαση Β. Υποξαιμία Γ. υπόταση (συστολική αρτηριακή πίεση < 90 mmhg) Δ. Μειωμένη παραγωγή ούρων Ε. Αυξημένα επίπεδα γαλακτικού οξέος. 12. Κατά την διάρκεια παρατεταμένης νηστείας συμβαίνουν όλα τα κατωτέρω εκτός Α. Το ήπαρ αποτελεί την κύρια πηγή παραγωγής γλυκόζης. Β. Η γλυκόζη προσλαμβάνεται και καταναλώνεται από τους μη ινσουλινοευαίσθητους ιστούς. Γ. Παρατηρείται αύξηση των επιπέδων γλυκαγόνης και ελάττωση των επιπέδων ινσουλίνης. Δ. Αυξάνεται η γλυκογονόλυση από το ήπαρ συνεπεία της αύξησης των επιπέδων γλυκαγόνης. 13. Η αναιμία στα θαλασσαιμικά σύνδρομα οφείλεται σε Α. Παραγωγή παθολογικής αιμοσφαιρίνςη. Β. Ανεπάρκεια των αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων. Γ. Ελαττωμένη παραγωγή σφαιρινικής αλυσίδας. Δ. Απώλεια αίματος. Ε. Κανένα από τα παραπάνω. 14. Όλα τα κατωτέρω χαρακτηρίζουν τη νόσο Graves εκτός Α. αύξηση πρόσληψης ιωδίου από τα θυλακιώδη κύτταρα του θυρεοειδούς. Β. Αύξηση έκκρισης αρχικά τριιωδοθυρονίνης και μετέπειτα θυροξίνης. Γ. Ευαισθητοποίηση των β υποδομών στις κατεχολαμίνες και ανάπτυξη ταχυκαρδίας. Δ. Την παρουσία αντισωμάτων έναντι της θυρεοειδικής υπεροξειδάσης. Ε. Αύξηση του βασικού μεταβολισμού και μικρή συνοδό αύξηση της θερμοκρασίας. 15. Όλες οι παρακάτω παθήσεις μπορεί να συνοδεύονται από δευτεροπαθή πολυερυθραιμία ε- κτός από Α. Υπερνέφρωμα. Β. Αιμογγειοβλάστωμα της παρεγκεφαλίδας. Γ. Χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Δ. Καρκίνος στομάχου. Ε. Ηπάτωμα. 16. Οξεία μαζική αιμορραγία από το ανώτερο πεπτικό μπορεί να εκδηλωθεί σαν Α. Αιματέμεση Β. Ερυθρομέλαινες Γ. Μέναινα Δ. Γ+Α Ε. Α+Β.
17. Το H. pylori προκαλεί Α. Χρόνια γαστρίτιδα του άντρου Β. Πεπτικό έλκος Γ. Οξεία χολοκυστίτιδα Δ. Οισοφαγίτιδα Ε. Α+Β. 18. Όσον αφορά στην άμεση αντίδραση Coombs, ποιο από τα παρακάτω είναι σωστό; Α. Ανιχνεύει αυτό αντί σώματα στον ορό του ασθενούς. Β. Χαρακτηρίζει τη μεγαλοβλαστική αναιμία. Γ. Χρησιμοποιείται για τη διάγνωση της αυτοάνοσης θρομβοπενικής πορφύρας. Δ. Είναι συνήθως αρνητική στην αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία. Ε. Τίποτα από τα παραπάνω. 19. Ένα χάσμα στην κανονική ωρίμανση των κυττάρων με πολλές βλάστες και μερικές ώριμες μορφές είναι γνωστό σαν: Α. Λευχαιμικό χάσμα. Β. Χρόνια λευχαιμία. Γ. Μικτή λευχαιμία. Δ. Δέσμευση κυτταρικής σειράς. 20. Η κατάχρηση οινοπνεύματος οδηγεί σε οξεία παγκρεατίτιδα λόγω Α. Άμεσης τοξικής δράσης στα λαβιδιακά κέντρα. Β. Φλεγμονής σφιγκτήρα του Oddi Γ. Δωδεκαδακτυλίδος Δ. Β+Γ Ε. Α+Β 21. Στην διαβητική κετοξέωση όλα τα κατωτέρω είναι αληθή εκτός Α. Αύξηση επιπέδων γλυκόζης ορού κυρίως λόγω της ελαττωμένης πρόσληψης γλυκόζης από τους ιστούς παρά λόγω της αυξημένης παραγωγής γλυκόζης από το ήπαρ. Β. Κινητοποίηση της λιπόλυσης, υπερπαραγωγή ε- λεύθερων λιπαρών οξέων και αύξηση παραγωγής κετονικών σωμάτων. Γ. Αύξηση της ωσμωτικότητας του πλάσματος και εκσεσημασμένη ενδοκυττάρια αφυδάτωση. 22. Όταν ένας θρόμβος αίματος σχηματίζεται μέσα στον αυλό του αγγείου, η διαδικασία καλείται: Α. αιμόσταση Β. Θρόμβωση Γ. Πήξη αίματος Δ. Αιμοποίηση. 23. Σε παγκρεατική ανεπάρκεια οι διαταραχές της πέψης είναι αποτέλεσμα: Α. μεταβολής ενδαυλικού ph. Β. Διαταραχής του μεταβολισμού των χολικών οξέων. Γ. Διαταραχής έκκρισης υδροχλωρικού οξέος. Δ. Διαταραχής έκκρισης αμυλάσης. Ε. Α+Β. 24. Όλοι οι κατωτέρω μηχανισμοί πρόκλησης υπερασβεστιαιμίας είναι αληθείς εκτός Α. Υπερέκκριση παραθορμόνης στην υπασβεστιουρική υπερασβεστιαιμία. Β. Υπερέκκριση PTHrP σε διάφορες κακοήθειες από συμπαγείς όγκους. Γ. Υπερέκκριση κυτταροκινών σε αιματολογικές κακοήθειες. Δ. Υπερέκκριση βιταμίνης 1,25 (ΟΗ) 2 D 3 σε λεμφώματα. Ε. Ύπαρξη οστικών μεταστάσεων. 25. Εκκολπωμάτωση είναι νόσος κυρίως Α. Της νεαρής ηλικίας. Β. Της μέσης ηλικίας. Γ. Της τρίτης ηλικίας. Δ. Ανεξαρτήτου ηλικίας. 26. Η παρουσία IgM αντισωμάτων έναντι του ιού της ηπατίτιδας Α σημαίνει: Α. Αποδράμουσα λοίμωξη. Β. Ενεργό οξεία λοίμωξη. Γ. Ανοσία έναντι του ιού της ηπατίτιδας Α. 27. Η εξωαγγειακή αιμόλυση συνδέεται με όλους τους ακόλουθους όρους ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ: Α. Rh ασυμβατότητα. Β. Επιβραδύμενου τύπου αντίδραση μετά από μετάγγιση. Γ. Αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία από θερμού τόπου αυτοαντισώματα. Δ. Οξεία αιμολυτική αντίδραση κατά τη μετάγγιση. 28. Η κυτταροπροστατευτική δράση των προσταγλανδικών στο γαστρικό βλεννογόνο έγκεται: Α. Στην αύξηση της αιματικής ροής. Β. Στην αυξημένη έκκριση διττανθρακικών. Γ. Στην αυξημένη έκκριση πεψινογόνων. Δ. Στη μειωμένη έκκριση υδροχλωρικού οξέος. Ε. Β+Α. 29. Ποιο από τα παρακάτω χαρακτηρίζει τη δρεπανοκυτταρική αναιμία; Α. Το φαινόμενο της δρεπάνωσης είναι μη αναστρέψιμο. Β. Η υποξαιμία, η αφυδάτωση και οι λοιμώξεις βελτιώνουν την κατάσταση των ασθενών. Γ. Υπάρχει ποσοτική διαταραχή της αιμοσφαιρίνης. Δ. Η ποιοτική διαταραχή συνίσταται στην αντικατάσταση στη θέση 6 της β αλυσίδας του γλουταμινικού από την τυροσίνη. Ε. Τίποτα από τα παραπάνω. 30. Τα εκκολπώματα είναι συχνότερα στο: Α. Κατιόν. Β. Ανιόν-εγκάρσιο. Γ. Ορθοσιγμοειδές Α Τυφλό ορθό. 31. Όλα τα κατωτέρω σε ασθενείς με φαιοχρωμοκύττωμα είναι αληθή εκτός: Α. Αύξηση ασβεστίου λόγω έκκρισης παραθορμόνης. Β. Αύξηση αρτηριακής πίεσης κυρίως λόγω υπερέκκρισης νοραδρεναλίνης. Γ. Αύξηση όγκου παλμού λόγω υπερέκκρισης τόσο αδρεναλίνης όσο και νοραδρεναλίνης. Δ. Περιφερική αγγειοδιαστολή λόγω υπερέκκρισης κυρίως αδρεανλίνης. Ε. Υπεργλυκαιμία λόγω ελαττωμένης έκκρισης ινσουλίνης.
32. Η λοιμώδης ενδοκαρδίτιδα που αφορά φυσικές βαλβίδες προσβάλλει κυρίως: Α. Την μιτροειδή βαλβίδα. Β. Αορτική βαλβίδα. Γ. Τριγλώχινα. Δ. Βαλβίδα της πνευμονικής. Ε. 1+2. 33. Τα Π/Φ επακόλουθα της ηπατικής ανεπάρκειας είναι: Α. Η αδυναμία παραγωγής ενέργειας; Β. Η αδυναμία πρωτεϊνοσύνθεσης; Γ. Η αδυναμία σχηματισμού υδατοδιαλυτών ενώσεων, μεταφοράς και αποθήκευσης ουσιών; Δ. Η αδυναμία πραγματοποίησης των λειτουργιών κάθαρσης; Ε. Όλα τα παραπάνω; 34. Ασθενής με ηπατική ανεπάρκεια μπορεί να εκδηλώσει ηπατική εγκεφαλοπάθεια σαν Π/Φ επακόλουθο: Α. Αιμορραγίας γαστρεντερικού σωλήνα; Β. Αυξημένης λήψης πρωτεϊνων; Γ. Σοβαρής λοίμωξης; Δ. Όλων των παραπάνω; 35. Η ωσμωτική διάρροια προκαλείται από Α. Λοίμωξη από δονάκια της χολέρας. Β. Υπερέκκριση υδροχλωρικού οξέος. Γ. Δυσαπορρόφηση ουσιών που κατακρατούν νερό στον εντερικό αυλό. Δ. Λοίμωξη από αμοιβάδα. Ε. Α+Δ. 36. Υπερθυρεοειδικός ασθενής με οφθαλμοπάθεια καλώς ρυθμιζόμενος υπό αγωγή με αντιθυρεοειδικά φάρμακα αναφέρει επιδείνωση της οπτικής οξύτητας. Ποια από τα κατωτέρω αποτελεί την ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή: Α. Αύξηση της δόσης των αντιθυρεοειδικών φαρμάκων. Β. Χορήγηση θυροξίνης. Γ. Χορήγηση διουρητικών. Δ. Χορήγηση β-αναστολέων. Ε. Χορήγηση γλυκό κορτικοειδών. 37. Υπόχρωμος μικροκυτταρική αναιμία παρατηρείται σε όλες τις παρακάτω παθήσεις εκτός από: Α. Έλλειψη πυριδοξίνης. Β. Ανεπάρκεια σιδήρου. Γ. Θαλασσαιμία. Δ. Χρόνια απώλεια αίματος. Ε. Έλλειψη θειαμίνης. 38. Στην ηπατίτιδα από τον ιό Β τα ηπατοκύτταρα του ξενιστή καταστρέφονται με Π/Φ μηχανισμό που σχετίζεται: Α. Με τη δράση του ιδίου του ιού στα ηπατοκύτταρα; Β. Με το ανοσοποιητικό σύστημα του ξενιστή; Γ. Και με τους δύο μηχανισμούς. 39. Η λοίμωξη από Η. pylori προκαλεί πεπτικό έλκος κυρίως Α. Μειώνοντας τους αμυντικούς μηχανισμούς. Β. Αυξάνοντας τους επιθετικούς παράγοντες. Γ. Μειώνοντας την έκκριση βλέννας και αυξάνοντας την αιματική ροή. Δ. Τίποτε από τα παραπάνω. 40. Σαν Π/Φ επακόλουθο της πυλαίας υπέρτασης σε ασθενείς με ηπατική κίρρωση είναι η αύξηση της υδροστατικής πίεσης στην πυλαία: Α. Πάνω από 5 mmhg. Β. Πάνω από 10 mmhg. Γ. Πάνω από 15 mmhg. 41. Η δημιουργία ή παρόξυνση πεπτικού έλκους μετά λήψη μη στεροειδικών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων είναι αποτέλεσμα κυρίως: Α. Μειωμένης έκκρισης βλέννας. Β. Αυξημένης έκκρισης διττανθρακικών. Γ. Μειωμένης παραγωγής προσταγλανδινών. Δ. Αυξημένης έκκρισης υδροχλωρικού οξέος. Ε. Γ+Δ. 42. Η ανεπάρκεια της βιταμίνης Β 12 ή φυλικού οξέος οδηγεί στη μη αποδοτική ερυθροποίηση ε- πειδή: Α. Και η βιταμίνη Β 12 και το φυλικό οξύ είναι απαραίτητα στο μεταβολικό δρόμο που συνθέτει τη θυμιδίνη. Β. Η Β 12 είναι απαραίτητη για τη δέσμευση του φυλικού οξέος για τη μεταφορά του στο μυελό των οστών. Γ. Και η Β 12 και το φυλικό οξύ είναι απαραίτητα για την πρόσληψη του σιδήρου από τα κύτταρα της Ερυθροκυτταρικής σειράς. Δ. Και η Β 12 και το φυλικό οξύ είναι απαραίτητα για την πρόσληψη του σιδήρου από τα κύτταρα της ερυθροκυτταρικής σε Ε. Το φυλικό οξύ και το Β 12 είναι ζωτικής σημασίας για την κατάλληλη σύνθεση της ερυθροποιητίνης από τα νεφρά. 43. Για τη δημιουργία δωδεκαδακτυλικού έλκους συμμετέχουν κυρίως Α. Αυξημένη έκκριση υδροχλωρικού οξέος. Β. Αυξημένη έκκριση προσταγλανδινών. Γ. Μειωμένη αντίσταση του βλεννογόνου Α η λοίμωξη από H. pylori. Ε. Α+Δ. 44. Στην παθοφυσιολογία της εμφάνισης ασκιτη σε ασθενείς με κίρρωση ήπατος συì βάλλει: Α. Η διαταραχή της πηκτικότητας του αίματος. Β. Η πυλαία υπέρταση. Γ. Το ηπατονεφρικό σύνδρομο. Δ. Ηπατική εγκεφαλοπάθεια. Ε. Όλα τα παραπάνω. 45. Στην αιτιοπαθολογία του σακχαρώδη διαβήτη μπορεί να συμμετέχουν όλα τα κατωτέρω εκτός από: Α. Μειωμένη έκκριση ινσουλίνης από τα β-κύτταρα του παγκρέατος. Β. Παρουσία αντίστασης των ιστών στόχων στη δράση της ινσουλίνης. Γ. Υπερέκκριση καταβολκών ορμονών που α- νταγωνίζονται τη δράση της ινσουλίνης. Δ. Διατροφή πλούσια σε υδατάνθρακες. Ε. Χορήγηση φαρμάκων.
46. Στα επείγοντα ιατρεία του νοσοκομείου προσκομίζεται ασθενής με βαριά ηπατοκυτταρική τοξική νέκρωση, ποιο από τα παρακάτω φάρμακα που αναφέρει ότι ελάμβανε ο ασθενής θα ενοχοποιήσετε; Α. Τα αναβολικά στεροειδή; Β. Τη μεθοτρεξάτη; Γ. Την ακεταμινοφαίνη; Δ. Όλα τα παραπάνω. 47. Η υπόταση που συνοδεύει την επινεφριδική ανεπάρκεια είναι αποτέλεσμα Α. Ελαττωματικής δράσης της βαζοπρεσσίνης στα νεφρικά σωληνάρια. Β. Αυξημένης διούρησης λόγω αύξησης της σπειραματικής διήθησης. Γ. Ελαττωμένων επιπέδων κατεχολαμίνων και επίδρασης στις λείες μυϊκές ίνες των αγγείων. Δ. Ελάττωση του ενδοαγγειακού χώρου λόγω απώλειας νατρίου. Ε. Ελάττωσης του ενδαγγειακού χώρου λόγω ελάττωσης της φλεβικής επαναφοράς. 48. Η ελκώδης κολίτις και η νόσος του Crohn είναι αποτέλεσμα Α. Μη φυσιολογικής ανοσολογικής απάντησης του ξενιστή σε αντιγόνα του εντερικού σωλήνα. Β. Κακής διατροφής. Γ. Υποτροπιαζουσών λοιμώξεων. Δ. Κατάχρησης οινοπνεύματος και καπνού. 49. Το σύνδρομο δυσαπορρόφησης είναι αποτέλεσμα Α. H. pylori λοίμωξης. Β. Ανεπάρκειας παγκρεατικού ενζύμου. Γ. Απόφραξης λεμφικής κυκλοφορίας. Δ. Πεπτικού έλκους. Ε. Γ+Β. 50. Ανεπάρκεια ερυθροποιητίνης συνδέεται με αναιμία σχετιζόμενη με: Α. Συγγενή απλαστική α- ναιμία. Β. Απλαστική αναιμία. Γ. Νεφρική ανεπάρκεια. Δ. Ηπατική νόσο. 51. Η βρογχοκήλη ου παρατηρείται σε ασθενείς με νόσο Graves είναι αποτέλεσμα Α. Αυξημένης έκκρισης θυρεοειδοτρόπου ορμόνης. Β. Της αυξημένης συνολικής λειτουργίας του αδένα. Γ. Ύ- παρξης αυτοαντισωμάτων. Δ. Παρουσία ελαττωμένων επιπέδων ιωδίου. Ε. Αυξημένης έκκρισης θυρεοειδικών ορμονών. 52. Θρομβοκυττάρωση μπορεί να παρατηρηθεί σε όλα τα παρακάτω εκτός από Α. Σπληνεκτομή. Β. Οξεία αιμορραγία. Γ. Ιδιοπαθή θρομβοκυτταραμία. Δ. Αληθής πολυκυτταραιμία. Ε. Αλλεργία στην πενικιλλίνη. 53. Μακροκύτταρα με μεγαλοβλαστικό μυελό με ποιο από τα παρακάτω συνοδεύονται Α. Πανκυτταροπενία. Β. Ανεπάρκεια φυλικού οξέος. Γ. Ενδομυελική καταστροφή των προδρόμων αιμοποιητικών κυττάρων. Δ. Όλα τα ανωτέρω. 54. Σε ασθενή με ηπατική ανεπάρκεια παρατηρείται ως Π/Φ επακόλουθο η μειωμένη παραγωγή: Α. Αλδοστερόνης; Β. Αντιδιουρητικής ορμόνης; Γ. Αυξητικού παράγοντα ανάλογου της ινσουλίνης; 55. Στην ελκώδη κολίτιδα Α. Προσβάλλεται το λεπτό και το παχύ. Β. Προσβάλλεται κυρίως το παχύ. Γ. Προσβάλλεται μόνο ο βλεννογόνος του εντέρου. Δ. Προσβάλλεται όλο το τοίχωμα του εντέρου. Ε. Β+Γ. 56. Όλα τα κατωτέρω είναι αληθή για τη διαβητική νεφροπάθεια εκτός Α. Σε πρώϊμη φάση παρατηρείται αύξηση της σπειραματικής διήθησης. Β. Ανευρίσκεται μικρολευκωματινουρία λόγω αύξησης της διαπερατότητας της βασικής μεμβράνης. Γ. Παρατηρείται ελάττωση των αρνητικά φορτισμένων ουσιών στη βασική μεμβράνη. Δ. Υπάρχει συνοδός υπερπλασία του μεσαγγείου με περαιτέρω συμπίεση τους σπειράματος. Ε. Επιδεινώνεται σε παρουσία αρτηριοσκλήρωσης σε προσαγωγή και απαγωγά αρτηρίδια. 57. Ένας ασθενής που έχει μικρές (λιγότερο από 3 mm διάμετρος) πορφυρικές βλάβες στα άκρα και τιμή αιμοπεταλίων 20 χ 10(9)/lt έχει πιθανώς: Α. Πετέχειες. Β. Εκχυμώσεις. Γ. Αιμάτωμα. Δ. Θρομβοκυττάρωση. 58. Η υπερέκκριση παραθορμόνης (ΡΤΗ) στον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό προκαλεί υπερασβεσταιμία με όλους τους κατωτέρω μηχανισμούς εκτός Α. Αύξηση απορρόφησης ασβεστίου από το άπω εσπειραμένο σωληνάριο. Β. Κινητοποίηση ασβεστίου από τα οστά. Γ. Απευθείας δράση της ΡΤΗ στο έντερο και αύξηση απορρόφησης ασβεστίου. Δ. Α+Β. 59. Η δημιουργία εκκολπωμάτων είναι αποτέλεσμα Α. Αυξημένης διατοιχωματικής πίεσης. Β. Υ- ποτροπιαζουσών λοιμώξεων. Γ. Υερκατανάλωσης φυτικών ινών. Δ. Ελκώδους κολίτιδας. 60. Οι περιοχές αιμορραγίας στους ασθενείς με θρομβοπενία είναι συνήθως: Α. Εν τω βάθει μυϊκοί ιστοί. Β. Δέρμα και βλεννογόνοι. Γ. Αρθρώσεις. Δ. Όλα τα ανωτέρω. 2005
1. Η εξωαγγειακή αιμόλυση συνδέεται με όλους τους ακόλουθους όρους ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ: Α. Rh ασυμβατότητα. Β. Επιβραδυνόμενου τύπου αντίδραση μετά από μετάγγιση. Γ. Αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία από θερμού τύπου αυτοαντισώματα. Δ. Οξεία αιμολυτική αντίδραση κατά την μετάγγιση. 2. Η υπέρταση που παρατηρείται σε φαιοχρωμοκύτταρα χαρακτηρίζεται από όλα τα κατωτέρω εκτός από: Α. Εμφανίζεται ως μόνιμη υπέρταση και επεισόδια παροξυντικών κρίσεων. Β. Εμφανίζεται ως διαλείπουσα υπέρταση. Γ. Οφείλεται σε αύξηση των περιφερικών αντιστάσεων. Δ. Οφείλεται σε αύξηση της καρδιακής παροχής. Ε. Οφείλεται σε αύξηση δραστικότητας του συστήματος ρενίνης αγγειοτενσίνης. 3. Κατά την εξέλιξη μιας λοίμωξης παράγονται προ-φλεγμονώδεις κυτταροκίνες (ιντερλευκίνη-1, ιντερλευκίνη-6, TNF, ιντερφερόνη-γ) οι οποίες: Α. Προκαλούν πυρετό. Β. Διεγείρουν την παραγωγή πρωτεϊνών οξείας φάσης. Γ. Επάγουν τοπικά φλεγμονώδη φαινόμενα. Δ. Επιταχύνουν τον καταβολισμό. Ε. Όλα τα παραπάνω. 4. Σαν Π/Φ επακόλουθο της πυλαίας υπέρτασης σε ασθενείς με ηπατική κίρρωση είναι η αύξηση της υδροστατικής πίεσης στην πυλαία Α. Πάνω από 5 mm Hg. Β. Πάνω από 10 mm Hg. Γ. Πάνω από 15 mm Hg. 5. Η δημιουργία ή παρόξυση πεπτικού έλκους μετά λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμωνωδών φαρμάκων είναι αποτέλεσμα κυρίως: Α. Μειωμένης έκκρισης βλέννας. Β. Αυξημένης έκκρισης διαττανθρακικών. Γ. Μειωμένης παραγωγής..σταγλανδινών. Δ. Αυξημένης έκκρισης υδροχλωρικού οξέως. Ε. Γ+Δ. 6. Η ανεπάρκεια βιταμίνης Β 12 ή φυλικού οξέος οδηγεί στην μη αποδοτική ερυθροποίηση επειδή: Α. Και η βιταμίνη Β 12 και το φυλικό οξύ είναι απαραίτητα.. μεταβολικό δρόμο που συνθέτει η θυμιδίνη. Β. Η Β 12 είναι απαραίτητη για την δέσμευση του φυλικού οξέος και για τη μεταφορά του στον μυελό των οστών. Γ. Και η Β 12 και το φυλικό οξύ είναι απαραίτητα για τη πρόσληψη του σιδήρου από τα κύτταρα της ερυθροκυτταρικής σειράς. Δ. Και η Β 12 και το φυλικό οξύ είναι απαραίτητα για την πρόσληψη του σιδήρου από τα κύτταρα της ερυθροκυτταρικής σειράς. Ε. Το φυλικό οξύ και το Β 12 είναι ζωτικής σημασίας για την κατάλληλη σύνθεση της ερυθροποιητίνης από τα νεφρά. 7. Όλα τα κατωτέρω σε ασθενείς με φαιοχρωμοκύτταρα είναι αληθή εκτός: Α. Αύξηση ασβεστίου λόγω έκκρισης παραθορμόνης. Β. Αύξηση αρτηριακής πίεσης κυρίως λόγω υπερέκκρισης νοραδρεναλίνης. Γ. Αύξηση όγκου παλμού λόγω υπερέκκρισης τόσο αδρεναλίνης όσο και νοραδρεναλίνης. Δ. Περιφερική αγγειοδιαστολή λόγω υπερέκκρισης κυρίως αδρεναλίνης. Ε. Υπεργλυκαιμία λόγω ελαττωμένης έκκρισης ινσουλίνης. 8. Η λοιμώδης ενδοκαρδίτιδα που αφορά φυσικές βαλβίδες προσβάλλει κυρίως: Α. Την μητροειδή βαλβίδα. Β. Αορτική βαλβίδα. Γ. Τριγλώχινα Δ. Βαλβίδα της πνευμονικής. Ε. 1-2. 9. Τα Π/Φ επακόλουθα της ηπατικής ανεπάρκειας είναι: Α. Η αδυναμία παραγωγής ενέργεια; Β. Η αδυναμία πρωτεινοσύνθεσης; Γ. Η αδυναμία σχηματισμού υδατοδιαλυτών ενώσεων, μεταφοράς και αποθήκευσης ουσιών; Δ. Η αδυναμία πραγματοποίησης των λιετουργιών κάθαρσης; Ε. Όλα τα παραπάνω; 10. Η λοίμωξη από H. pylori προκαλεί πεπτικό έλκος κυρίως Α. Μειώνοντας τους αμυντικούς μηχανισμούς. Β. Αυξάνοντας τους επιθετικού παράγοντες. Γ. Μειώνοντας την έκκριση βλέννας και αυξάνοντας την αιματική ροή. Δ. Τίποτε από τα ανωτέρω. 11. Η υπόταση που συνοδεύει την επινεφριδιακή ανεπάρκεια είναι αποτέλεσμα Α. Ελαττωματικής δράσης της βαζοπρεσσίνης στα νεφρικά σωληνάρια. Β. Αυξημένης διούρησης λόγω αύξησης της σπειραματικής διήθησης. Γ. Ελαττωμένων επιπέδων κατεχολαμινών και επίδρασης στις λείες μυινές ίνες των αγγείων. Δ. Ελάττωση του ενδοαγγειακού χώρου λόγω απώλειας νατρίου. Ε. Ελάττωσης του ενδαγγειακού χώρου λόγω ελάττωσης της φλεβικής επαναφοράς. 12. Σε άτομα ηλικία 16-60 ετών τα συχνότερα αίτια μηνιγγίτιδας είναι: Α. Στρεπτόκοκκοι ομάδας Β και μηνιγγιτιδόκοκκος. Β. Κολοβακτηρίδιο και μηνιγγιτιδόκοκκος. Γ. Κολοβακτηρίδιο και πνευμονιόκοκκος. Δ. Πνευμονιόκοκκος και μηνιγγιτιδόκοκκος. Ε. Πνευμονιόκοκκος και στρεπτόκοκκοι ομάδας Β.
13. Μακροκύτταρα με μεγαλοβλαστικό μυελό με ποιο από τα παρακάτω συνοδεύονται; Α. Πανκυτταροπενία. Β. Ανεπάρκεια φυλικού οξέος. Γ. Ενδομυελική καταστροφή των προδρόμων αιμοποιητικών κυττάρων. Δ. Όλα τα ανωτέρω. 14. Στην ελκώδη κολίτιδα Α. Προσβάλλεται το λεπτό και το παχύ. Β. Προσβάλλεται κυρίως το παχύ. Γ. Προσβάλλεται μόνο ο βλεννογόνος του εντέρου. Δ. Προσβάλλεται όλο το τοίχωμα του εντέρου. Ε. Β-Γ. 15. Όλα τα κατωτέρω για την νόσο Addisson είναι αληθή εκτός Α. Υπογλυκαιμία νηστείας λόγω διαταραχής της νεογλυκογένεσης. Β. Υπογλυκαιμία μετά τη λήψη τροφής λόγω έλλειψης αντιρροπιστικών ορμονών. Γ. Υποογκαιμία με προνεφρική αζωθαιμία. 16. Στις λοιμώξεις του γαστρεντερικού σωλήνα το παθογόνο μπορεί να: Α. Επιβιώσει στο όξινο περιβάλλον του στομάχου. Β. Προσκολληθεί σε οποιαδήποτε θέση του εντερικού βλεννογόνου (μη-ειδική σύνθεση). Γ. Προσκολληθεί σε συγκεκριμένες θέσεις του εντερικού βλεννογόνου (ειδική σύνδεση). Δ. Όλα τα παραπάνω. Ε. Α+Β. 17. Η μορφολογία των ερυθροκυττάρων στην απλαστική αναιμία μπορεί να είναι: Α. Σφαιροκύτταρα, υπέρχρωμα. Β. Νορμόχρωμα, μακροκύτταρα. Γ. Υπόχρωμα, μικροκύτταρα. Δ. Υπόχρωμα. μακροκύτταρα. 18. Σε μια ηπατοκυτταρική βλάβη μπορεί να έχουμε σαν Π/Φ επακόλουθο την αύξηση: Α. Της εì - ì έσου χολερυθρίνης; Β. Της αμέσου χολερυθρίνης; Γ. Των τρανσαμινασών; Δ. Της αλκαλικής φωσφατάσης; Ε. Όλως των παραπάνω; 19. Η ελκώδης κολίτις και η νόσος του Crohn είναι αποτέλεσμα Α. Μη φυσιολογικής ανοσολογικής απάντησης του ξενιστή σε αντιγόνα του εντερικού σωλήνα. Β. Κακής διατροφής. Γ. Υποτροπιαζουσών λοιμώξεων. Δ. Κατάχρησης οινοπνεύματος και καπνού. 20. Τα συμπτώματα που συνοδεύουν τον πρωτοπαθή υποθυρεοειδισμό είναι αποτέλεσμα της κατωτέρω δράσης των θυρεοειδικών ορμονών εκτός Α. Υποθερμία λόγω μείωσης του βασικού μεταβολισμού. Β. Αύξηση χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων λόγω μειωμένης δραστηριότητας της λιποπρωτεϊνικής λιπάσης. Γ. Ξηροδερμία λόγω αναστολής μεταβολισμού πρωτεϊνών και πολυσακχαριτών. Δ. Ελάττωση της καρδιακής παροχής λόγω ελάττωσης των περιφερικών αντιστάσεων. Ε. Υποαερισμός λόγω μείωσης της συσταλτικότητας του διαφράγματος. 21. Το σηπτικό σύνδρομο χαρακτηρίζεται από τα παρακάτω ΕΚΤΟΣ από: Α. Περιφερική αγγειοσύσπαση. Β. Υποξαιμία. Γ. Υπόταση (συστολική αρτηριακή πίεση < 90 mm Hg). Δ. Μειωμένη παραγωγή ούρων. Ε. Αυξημένα επίπεδα γαλακτικού οξέος. 22. Ανεπάρκεια Ερυθροποιητίνης συνδέεται με αναιμία σχετιζόμενη με: Α. Συγγενή απλαστική α- ναιμία. Β. Απλαστική αναιμία. Γ. Νεφρική ανεπάρκεια. Δ. Ηπατική νόσος. 23. Στα επείγοντα ιατρεία του νοσοκομείου προσκομίζεται ασθενής με βαριά υπατοκυτταρική τοξική νέκρωση, ποιο από τα παρακάτω φάρμακα που αναφέρει ότι ελάμβανε θα ενοχοποιήσετε; Α. Τα αναβολικά στεροειδή; Β. Τη μεθοτρεξάτη; Γ. Την ακεταμινοφαινη; Δ. Όλα τα παραπάνω; 24. Το σύνδρομο δυσαπορρόφησης είναι αποτέλεσμα Α. H. pylori λοίμωξης. Β. Ανεπάρκειας παγκρεατικού ενζύμου. Γ. Απόφραξης λεμφικής κυκλοφορίας. Δ. Πεπτικού έλκους. Ε. Γ-Β. 25. Όλα τα κατωτέρω χαρακτηρίζουν την νόσο Graves εκτός Α. Αύξηση πρόσληψης ιωδίου από τα θυλακιώδη κύτταρα του θυρεοειδούς. Β. Αύξηση έκκρισης αρχικά τριιωδοθυρονίνης και μετέπειτα θυροξίνης. Γ. Ευαισθητοποίηση των β υποδοχέων στις κατεχολαμίνες και ανάπτυξη ταχυκαρδίας. Δ. Την παρουσία αντισωμάτων έναντι της θυρεοειδικής υπεροξειδάσης. Ε. Αύξηση του βασικού μεταβολισμού και μικρή συνοδό αύξηση της θερμοκρασίας. 26. Όλες οι παρακάτω παθήσεις μπορεί να συνοδεύονται από δευτεροπαθή πολυερυθραιμία ε- κτός από Α. Υπερνέφρωμα. Β. Αιμαγγειοβλάστωμα της παρεγκεφαλίδας. Γ. Χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Δ. Καρκίνος στομάχου. Ε. Ηπάτωμα. 27. Ασθενής με ηπατική ανεπάρκεια μπορεί να εκδηλώσει ηπατική εγκεφαλοπάθεια σαν Π/Φ επακόλουθο: Α. Αιμορραγίας γαστρεντερικού σωλήνα; Β. Αυξημένης λήψης πρωτεϊνών; Γ. Σοβαρής λοίμωξης; Δ. Όλων των παραπάνω;
28. Στην ελκώδη κολίτιδα Α. Προσβάλλεται το λεπτό και το παχύ. Β. Προσβάλλεται κυρίως το παχύ. Γ. Προσβάλλεται μόνο ο βλεννογόνος του εντέρου. Δ. Προσβάλλεται όλο το τοίχωμα του εντέρου. Ε. Β-γ. 29. Όλα τα κατωτέρω για την νόσο Addisson είναι αληθή εκτός Α. Υπογλυκαιμία νηστείας λόγω διαταραχής της νεογλυκένεσης. Β. Υπογλυκαιμία μετά τη λήψη τροφής λόγω έλλειψης αντιρροπιστικών ορμονών. Γ. Υποογκαιμία με προνεφρική αξωθαιμία. 30. Στις λοιμώξεις του γαστρεντερικού σωλήνα το παθογόνο μπορεί να: Α. Επιβιώσει στο όξινο περιβάλλον του στομάχου. Β. Προσκολληθεί σε οποιαδήποτε θέση του εντερικού βλεννογόνου (μη-ειδική σύνδεση). Γ. Προσκολληθεί σε συγκεκριμένες θέσεις του εντερικού βλεννογόνου (ειδική σύνδεση). Δ. Όλα τα παραπάνω. Ε. Α+Β. 31. Η μορφολογία των ερυθροκυττάρων στην απλαστική αναιμία μπορεί να είναι: Α. Σφαιροκύτταρα, υπέρχρωμα. Β. Νορμόχρωμα, μακροκύτταρα. Γ. Υπόχρωμα, μικροκύτταρα. Δ. Υπόχρωμα, μακροκύτταρα. 32. Σε μια ηπατοκυτταρική βλάβη μπορεί να έχουμε σαν Π/Φ επακόλουθο την αύξηση: Α. Της εì - μέσου χολερυθρίνης; Β. Της αμέσου χολερυθρίνης; Γ. Των τρανσαμινασών; Δ. Της αλκαλικής φωσφατάσης; Ε. Όλων των παραπάνω; 33. Η ελκώδης κολίτις και η νόσος του Crohn είναι αποτέλεσμα Α. Μη φυσιολογικής ανοσολογικής απάντησης του ξενιστή σε αντιγόνα του εντερικού σωλήνα. Β. Κακής διατροφής. Γ. Υπορτοπιαζουσών λοιμώξεων. Δ. Κατάχρησης οινοπνεύματος και καπνού. 34. Τα συμπτώματα που συνοδεύουν τον πρωτοπαθή υποθυρεοειδισμό είναι αποτέλεσμα της κατωτέρω δράσης των θυρεοειδικών ορμονών εκτός Α. Υποθερμία λόγω μείωσης του βασικού μεταβολισμού. Β. Αύξηση χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων λόγω μειωμένης δραστηριότητας της λιποπρωτεϊνικής λιπάσης. Γ. Ξηροδερμία λόγω αναστολής μεταβολισμού πρωτεϊνών και πολυσακχαριτών. Δ. Ελάττωση της καρδιακής παροχής λόγω ελάττωσης των περιφερικών αντιστάσεων. Ε.Υποαερισμός λόγω μείωσης της συσταλτικότητας του διαφράγματος. 35. Το συπτικό σύνδρομο χαρακτηρίζεται από τα παρακάτω ΕΚΤΟΣ από: Α. Περιφερική αγγειοσύσπαση. Β. Υποξαιμία. Γ. Υπόταση (συστολική αρτηριακή πίεση < 90 mm Hg). Δ. Μειωμένη παραγωγή ούρων. Ε. Αυξημένα επίπεδα γαλακτικού οξέος. 15. Ανεπάρκεια Ερυθροποιητίνης συνδέεται με αναιμία σχετιζόμενη με: Α. Συγγενή απλαστική α- ναιμία. Β. Απλαστική αναιμία. Γ. Νεφρική ανεπάρκεια. Δ. Ηπατική νόσος. 16. Στα επείγοντα ιατρεία του νοσοκομείου προσκομίζεται ασθενής με βαριά ηπατοκυτταρική τοξική νέκρωση, ποιο από τα παρακάτω φάρμακα που αναφέρει ο ασθενής θα ενοχοποιήσετε; Α. Τα αναβολικά στεροειδή; Β. Τη μεθοτρεξάτη; Γ. Την ακεταμινοφαίνη; Δ. Όλα τα παραπάνω; 17. Το σύνδρομο δυσαπορρόφησης είναι αποτέλεσμα Α. H. Pylori λοίμωξης. Β. Ανεπάρκειας παγκρεατικού ενζύμου. Γ. Απόφραξης λεμφικής κυκλοφορίας. Δ. Πεπτικού έλκους. Ε. Γ-Β. 18. Όλα τα κατωτέρω χαρακτηρίζουν την νόσο Craves εκτός Α. Αύξηση πρόσληψης ιωδίου από τα θυλακιώδη κύτταρα του θυρεοειδούς. Β. Αύξηση έκκρισης αρχικά τριιωδοθυρονίνης και μετέπειτα θυροξίνης. Γ. Ευαισθητοποίηση των β υποδοχέων στις κατεχολαμίνες και ανάπτυξη ταχυκαρδίας. Δ. Την παρουσία αντισωμάτων έναντι της θυρεοειδικής υπεροξειδάσης. Ε. Αύξηση του βασικού μεταβολισμού και μικρή συνοδό αύξηση της θερμοκρασίας. 19. Όλες οι παρακάτω παθήσεις μπορεί να συνοδεύονται από δευτεροπαθή πολυερυθραιμικά ε- κτός από Α. Υπερνέφρωμα. Β. Αιμαγγειοβλάστωμα της παρεγκεφαλίδας. Γ. Χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Δ. Καρκίνος στομάχου. Ε. Ηπάτωμα. 20. Ασθενής με ηπατική ανεπάρκεια μπορεί να εκδηλώσει ηπατική εγκεφαλοπάθεια σαν Π/Φ επακόλουθο: Α. Αιμορραγίας γαστρεντερικού σωλήνα; Β. Αυξημένης λήψης πρωτεϊνών; Γ. Σοβαρής λοίμωξης; Δ. Όλων των παραπάνω; 21. Η ωσμωτική διάρροια προκαλείται από Α. Λοίμωξη από δονάκιο της χολέρας. Β. Υπερέκκριση υδροχλωρικού οξέος. Γ. Δυσαπορρόφηση ουσιών που κατακρατούν νερό στον εντερικό αυλό. Δ. Λοίμωξη από αμοιβάδα. Ε. Α+Δ.
22. υπερθυρεοειδικός ασθενής με οφθαλμοπάθεια καλώς ρυθμιζόμενος υπό αγωγή με αντιθυρεοειδικά φάρμακα αναφέρει επιδείνωση της οπτικής οξύτητας. Ποια από τα κατωτέρω αποτελεί την ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή; Α. Αύξηση της δόσης των αντιθυρεοειδικών φαρμάκων. Β. Χορήγηση θυροξίνης. Γ. Χορήγηση διουρητικών. Δ. Χορήγηση β-αναστολέων. Ε. Χορήγηση γλυκοκορτικοειδών. 23. Υπόχρωμος μικροκυτταρική αναιμία παρατηρείται σε όλες τις παρακάτω παθήσεις εκτός από Α. Έλλειψη πυριδοξίνης. Β. Ανεπάρκεια σιδήρου. Γ. Θαλασσαιμία. Δ. Χρόνια απώλεια αίματος. Ε. Έλλειψη θειαμίνης. 24. Στην ηπατίτιδα από τον ιό Β τα ηπατοκύτταρα του ξενιστή καταστρέφονται με Π/Φ μηχανισμό που σχετίζεται: Α. Με τη δράση του ιδίου του ιού στα ηπατοκύτταρα; Β. Με το ανοσοποιητικό σύστημα του ξενιστή; Γ. Και με τους δύο μηχανισμούς. 25. Οξεία μαζική αιμορραγία από το ανώτερο πεπτικό μπορεί να εκδηλωθεί σαν Α. Αιματέμεση. Β. Ερυθρομέλανες. Γ. Μέλαινα. Δ. Γ+Α. Ε. Α+Β. 26. Η βρογχοκήλη που παρατηρείται σε ασθενείς με νόσο Graves είναι αποτέλεσμα Α. Αυξημένης έκκρισης θυρεοειδοτρόπου ορμόνης. Β. Της αυξημένης συνολικής λειτουργίας του αδένα. Γ. Ύ- παρξη αυτοαντισωμάτων. Δ. Παρουσία ελαττωμένων επιπέδων ιωδίου. Ε. Αυξημένης έκκρισης θυρεοειδικών ορμονών. 27. Θρομβοκυττάρωση μπορεί να παρατηρηθεί σε όλα τα παρακάτω εκτός από Α. Σπληνεκτομή. Β. Οξεία αιμορραγία. Γ. Ιδιοπαθή θρομβοκυταραιμία. Δ. Αληθής πολυκυτταραιμία. Ε. Αλλεργία στην πενικιλίνη. 28. Η ανάπτυξη συνδετικού ιστού στην ηπατική κίρρωση μπορεί να είναι Π/Φ επακόλουθο: Α. Α- νοσολογικής απάντησης του οργανισμού το τοξικό αίτιο; Β. Αποτέλεσμα επούλωσης κάκωσης λόγω άμεσης καταστροφής των ηπατοκυττάρων; Γ. Αποτέλεσμα δράσης παραγόντων που προάγουν την πρωτοπαθή ίνωση; Δ. Όλα τα παραπάνω; 29. Το H. Pylori προκαλεί. Α. Χρόνια γαστρίτιδα του άντρου. Β. Πεπτικό έλκος. Γ. Οξεία χολοκυστίτιδα. Δ. Οισοφαγίτιδα. Ε. Α-Β. 30. Κατά τη διάρκεια παρατεταμένης νηστείας συμβαίνουν όλα τα κατωτέρω εκτός Α. Το ήπαρ αποτελεί την κύρια πηγή παραγωγής γλυκόζης. Β. Η γλυκόζη προσλαμβάνεται και καταναλώνεται κυρίως από τους μη ισουλινοευαίσθητους ιστούς. Γ. Παρατηρείται αύξηση των επιπέδων γλυκαγόνης και ελάττωση των επιπέδων ινσουλίνης. Δ. Αυξάνεται η γλυκογονόλυση από το ήπαρ συνεπεία της αύξησης των επιπέδων γλυκαγόνης. 31. Η αναιμία στα θαλασσαιμικά σύνδρομα οφείλεται σε Α. Παραγωγή παθολογικής αιμοσφαιρίνης. Β. Ανεπάρκεια των αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων. Γ. Ελαττωμένη παραγωγή σφαιρινικής αλυσίδας. Δ. Απώλεια αίματος. Ε. Κανένα από τα παραπάνω. 32. Για την δημιουργία δωδεκαδακτυλικού έλκους συμμετέχουν κυρίως Α. Αυξημένη έκκριση υ- δροχλωρικού οξέος. Β. Αυξημένη έκκριση προσταλγανδινών. Γ. Μειωμένη αντίσταση του βλεννογόνου. Δ. Η λοίμωξη από H. Pylori. Ε. Α+Δ. 33. Στην παθοφυσιολογία της εμφάνισης.. σε ασθενείς με κίρρωση ήπατος συμβάλλει: Α. Η διαταραχή της πηκτικότητας του αίματος. Β. η πυλαία υπέρταση. Γ. Το ηπατονεφρικό σύνδρομο. Δ. Η ηπατική εγκεφαλοπάθεια. Ε. Όλα τα παραπάνω., 34. Στην αιτιοπαθολογία του σακχαρώδη διαβήτη μπορεί να συμμετέχουν όλα τα κατωτέρω εκτός από Α. Μειωμένη έκκριση ινσουλίνης από τα β-κύτταρα του παγκρέατος. Β. Παρουσία αντίστασης των ιστών στόχων στη δράση της ινσουλίνης. Γ. Υπερέκκριση καταβολικών ορμονών που ανταγωνίζονται τη δράση της ινσουλίνης. Δ. Διατροφή πλούσια σε υδατάνθρακες. Ε. Χορήγηση φαρμάκων. 35. Όσον αφορά την άμεση αντίδραση Coomb s, ποιο από τα παρακάτω είναι σωστό; Α. Ανιχνεύει αυτοαντισώματα στον ορρό του ασθενούς. Β. Χαρακτηρίζει την μεγαλοβλαστική αναιμία. Γ. Χρησιμοποιείται για την διάγνωση της αυτοάνοσης θρομβοπενικής πορφύρας. Δ. Είναι συνήθως αρνητική στην αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία. Ε. Τίποτα από τα παραπάνω.
36. Ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 χαρακτηρίζονται από όλα τα κατωτέρω εκτός Α. Είναι αποτέλεσμα ανοσολογικά επαγόμενης καταστροφής των β-κυττάρων. Β. Συνήθως εì φανίζεται σε νέα άτομα με τη μεγαλύτερη συχνότητα στην εφηβεία. Γ. Σπάνια χαρακτηρίζεται από αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης. Δ. Υπάρχει συσχέτιση με γονίδια του μείζονος συστήματος ιστοσυμβατότητας. Ε. Απαιτείται σύστημα προσυμπτωματικού ελέγχου για τα την εντόπιση ατόμων στο γενικό πληθυσμό. 37. Ποιο από τα παρακάτω χαρακτηρίζει την δρεπανοκυτταρική αναιμία. Α. Το φαινόμενο της δρεπάνωσης είναι μη αναστρέψιμο. Β. Η υποξαιμία, η αφυδάτωση και οι λοιμώξεις βελτιώνουν την κατάσταση των ασθενών. Γ. Υπάρχει ποσοτική διαταραχή της αιμοσφαιρίνης. Δ. Η ποιοτική διαταραχή συνίσταται στην αντικατάσταση στη θέση 6 της β αλυσίδας του γλουταμινικού από την τυροσίνη. Ε. Τίποτα από τα παραπάνω. 38. Τα εκκολπώματα είναι συχνότερα στο: Α. Τυφλο-ανιόν. Β. Ανιόν-εγκάρσιο. Γ. Ορθοσιγμοειδές. Δ. Τυφλό-ορθό. 39. Ένα χάσμα στην κανονική ωρίμανση των κυττάρων με πολλούς βλάστες και μερικές ώριμες μορφές είναι γνωστό σαν: Α. Λευχαιμικό χάσμα. Β. Χρόνια λευχαιμία. Γ. Μικτή λευχαιμία. Δ. Δέσμευση κυτταρικής σειράς. 40. Η κατάχρηση οινοπνεύματος οδηγεί σε οξεία παγκρεατίτιδα λόγω Α. Άμεσης τοξικής δράσης στα λοβιδιακά κύτταρα. Β. Φλεγμονής σφιγκτήρα του Oddi. Γ. Δωδεκαδακτυλίτιδος. Δ. Β+Γ. Ε. Α+Β. 41. Στην διαβητική κετοξέωση όλα τα κατωτέρω είναι αληθή εκτός Α. Αύξηση επιπέδων γλυκόζης ορού κυρίως λόγω της ελαττωμένης πρόσληψης γλυκόζης από τους ιστούς παρά λόγω της αυξημένης παραγωγής γλυκόζης από το ήπαρ. Β. Κινητοποίηση της λιπόλυσης, υπερπαραγωγή ελεύθερων λιπαρών οξέων και αύξηση παραγωγής κετονικών σωμάτων. Γ. Αύξηση της ωσμωτικότητας του πλάσματος και εκσεσημασμένη ενδοκυττάρια αφυδάτωση. 42. Όταν ένας θρόμβος αίματος σχηματίζεται μέσα στον αυλό του αγγείου, η διαδικασία καλείται: Α. Αιμόσταση. Β. Θρόμβωση. Γ. Πήξη αίματος. Δ. Αιματοποίηση. 43. Σε παγκρεατική ανεπάρκεια οι διαταραχές της πέψης είναι αποτέλεσμα: Α. Μεταβολής ενδαυλικού ph. Β. Διαταραχής του μεταβολισμού των χολικών οξέων. Γ. Διαταραχής έκκρισης υδροχλωρικού οξέως. Δ. Διαταραχής έκκρισης αμυλάσης. Ε. Α+Β. 44. Όλα τα κατωτέρω είναι αληθή για τη διαβητική νεφροπάθεια εκτός Α. Σε πρώιμη φάση παρατηρείται αύξηση της σπειραματικής διήθησης. Β. Ανευρίσκεται μικρολευκωματινουρία λόγω αύξησης της διαπερατότητας της βασικής μεμβράνης. Γ. Παρατηρείται ελάττωση των αρνητικών φορτισμένων ουσιών στην βασική μεμβράνη. Δ. Υπάρχει συνοδός υπερπλασία του μεσαγγείου με περαιτέρω συμπίεση του σπειράματος. Ε. Επιδεινώνεται σε παρουσία αρτηριοσκλήρωσης σε προσαγωγά και απαγωγά αρτηρίδια. 45. Ένας ασθενής που έχειμικρές (λιγότερο από 3 χιμ. διάμετρος πορφυρικές βλάβες στα άκρα και τιμή αιμοπεταλίων 20 Χ 10 9 /L έχει πιθανώς: Α. Πετέχειες. Β. Εκχυμώσεις. Γ. Αιμάτωμα. Δ. Θρομβοκυττάρωση. 46. Η υπερέκκριση παραθορμόνης (ΡΤΗ) στον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό προκαλεί υπερασβεστιαιμία με όλους τους κατωτέρω μηχανισμούς εκτός Α. Αύξηση απορρόφησης ασβεστίου από το άπω εσπειραμένο σωληνάριο. Β. Κινητοποίηση ασβεστίου από τα οστά. Γ. Απευθείας δράση της ΡΤΗ στο έντερο και αύξηση απορρόφησης ασβεστίου. Δ. Α+Β. 47. Η δημιουργία εκκολπωμάτων είναι αποτέλεσμα Α. Αυξημένης διατοιχωματικής πίεσης. ΝΒ. Υποτροπιαζουσών λοιμώξεων. Γ. Υπερκατανάλωσης φυτικών ινών. Δ. Ελκώδους κολίτιδος. 48. Οι περιοχές αιμορραγίας στους ασθενείς με θρομβοπενία είναι συνήθως Α. Εν τω βάθει μυϊκοί ιστοί. Β. Δέρμα και βλεννογόνοι. Γ. Αρθρώσεις. Δ. Όλα τα ανωτέρω. 49. Όλοι οι κατωτέρω μηχανισμοί πρόκλησης υπερασβεστιαιμίας είναι αληθείς εκτός Α. Υπερέκκριση παραθορμόνης στην υπασβεστιουρική υπερασβεστιαιμία. Β. Υπερέκκριση PTHrP σε διάφορες κακοήθεις από συμπαγείς όγκους. Γ. Υπερέκκριση κυταροκινών σε αιματολογικές κακοήθειες. Δ. Υπερέκκριση βιταμίνης 125(OH) 2 D σε λεμφώματα. Ε. Ύπαρξη οστικών μεταστάσεων.
50. Εκκολπωμάτωση είναι νόσος κυρίως Α. Της νεαρής ηλικίας. Β. Της μέσης ηλικίας. Γ. Της τρίτης ηλικίας. Δ. Ανεξαρτήτου ηλικίας. 51. Η παρουσία 1gM αντισωμάτων έναντι του ιού της ηπατίτιδας Α σημαίνει: Α. Αποδραμούσα λοίμωξη. Β. Ενεργό οξεία λοίμωξη. Γ. Ανοσία έναντι του ιού της ηπατίτιδας Α. Οκτώβριος 2004 1. Τα Παθοφυσιολογικά επακόλουθα από το ήπαρ μετά από τη μερική απόφραξη της πυλαίας φλέβας είναι: Α. Ανοξαιμία του ήπατος. Β. Μειωμένη σύνθεση γλυκογόνο. Γ. Όλα τα παραπάνω. Δ. Κανένα από τα παραπάνω. 2. Σε ασθενή με ηπατική ανεπάρκεια ως Παθοφυσιολογικό επακόλουθο έχουμε: Α. Την αυξημένη σύνθεση ουριας. Β. Την αυξημένη σύνθεση γλυκογόνου. Γ. Τίποτε από τα παραπάνω. Δ. Όλα τα παραπάνω. 3. Σε παθολογικές καταστάσεις βαρέως αιμολυτικού ίκτερου, έχουμε σαν Παθοφυσιολογικό επακόλουθο την αύξηση: Α. Της άμεσης χολερυθρίνης στο αίμα. Β. Της αλκαλικής φωσφατάσης στο αίμα. Γ. Των τρανσαμινάσων στο αίμα. Δ. Της χοληστερόλης στο αίμα. Ε. Του ουροχολινογόνου στα ούρα. 4. Σε ασθενείς με ηπατική ανεπάρκεια σαν Παθοφυσιολογικά επακόλουθα παρατηρούνται: Α. Η κατακράτηση νατρίου. Β. Η κατακράτηση ύδατος. Γ. Η αποβολή καλίου. Δ. Όλα τα παραπάνω. Ε. Κανένα από τα παραπάνω. 5. Η οξείδωση της αιθανόλης στο ήπαρ έχει σαν Παθοφυσιολογικό επακόλουθο: Α. Τη μείωση του Δινουκλεοτιδίου της Νικοτιναμιδικής Αδενίνης (NAD). Β. Την αύξηση της Τριφωσφορικής Αδενοσίνης (Α ΤΡ). Γ. Την αύξηση της αναχθείσας μορφής του Δινουκλεοτιδίου της Νικοτιναμιδικής Αδενίνης (NADH). Δ. Όλων των παραπάνω. 6. Η παρουσία IgG αντισωμάτων έναντι του πυρηνικού Αντιγόνου (HBcAg) του ιού της ηπατίτιδας Β μπορεί να σημαίνει. Α. Χρόνια λοίμωξη από τον ιό της ηπατίτιδας Β. Β. Παλιά λοίμωξη από τον ιό της ηπατίτιδας Β. Γ. Ανάρρωση από λοίμωξη από τον ιό της ηπατίτιδας Β. Δ. Όλα τα παραπάνω. Ε. Κανένα από τα παραπάνω. 7. Στην Παθοφυσιολογία της εμφάνισης ασκίτη σε ασθενείς με κίρρωση ήπατος συμβάλλει: Α. Η διαταραχή της πηκτικότητας του αίματος. Β. Η πυλαία υπέρταση. Γ. Το ηπατονεφρικο σύνδρομο. Δ. Η ηπατική εγκεφαλοπάθεια. Ε. Όλα τα παραπάνω. 8. Μία αιμολυτική αναιμία μπορεί να γίνει μακροκυτταρική εάν συνοδεύεται από Α. δικτυοερυθροκύτταρα Β. στοχοκύτταρα Γ. σφαιροκύτταρα Δ. ελλειποκύτταρα Ε. Κανένα από τα παραπάνω. 9. Όλα τα ακόλουθα είναι χαρακτηριστικά μορφολογικά ευρήματα στο περιφερικό αίμα ασθενούς με μεγαλοβλαστική αναιμία ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ: Α. Burr cells B. howell-jolly bodies Γ. Εμπήρυνα ερυθρά Δ. Μακρο-οβάλ ερυθροκύτταρα. 10. Ο μυελός των οστών στην αμιγή απλασία της ερυθράς σειρά παρουσιάζει: Α. Υποπλασία ε- ρυθράς. Β. Υπερπλασία ερυθράς. Γ. Υποκυτταρικότητα. Δ. υπερκυτταρικότητα. Ε. Κανένα από τα παραπάνω. 11. Το περιφερικό αίμα στους ασθενείς με απλαστική αναιμία αποκαλύπτει χαρακτηριστικά: Α. Πανκυτταροπενία. Β. Αναιμία, θρομβοπενία. Γ. Μόνο ουδετεροπενία. Δ. Μόνο αναιμία. Ε. Κανένα από τα παραπάνω. 12. Υπολογίστε τον απόλυτο αριθμό ουδετεροφίλων δεδομένων των ακόλουθων πληροφοριών: Αριθμός λευκών= 10 χ 10 9 /L. Αριθμός ερυθρών= 5.0 χ 10 12 /L, ουδετερόφιλα= 40%, μεταμυελοκύτταρα= 30%, μυελοκύτταρα= 20% και λεμφοκύτταρα-=10%. Α. 4 χ 10 3 /L Β. 2 χ 10 9 /L Γ. 4 χ 10 9 /L Δ. 20 χ 10 9 /L. 13. Όλες οι παρακάτω παθήσεις μπορεί να συνοδεύονται από δευτεροπαθή πολυερυθραιμία ε- κτός από Α. Υπερνέφρωμα. Β. Αιμαγγειοβλάστωμα της παρεγκεφαλίδας. Γ. Χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Δ. Καρκίνος στομάχου. Ε. Ηπάτωμα.
14. Η αιμορροφιλία Α χαρακτηρίζεται από Α. Ανώμαλη λειτουργία των αιμοπεταλίων. Β. Θρομβοπενία. Γ. Ελαττωμένα επίπεδα παράγοντα ΧΙΙ. Δ. Ελαττωμένα επίπεδα παράγοντα ΙΧ. Ε. Υπολειπόμενη φυλοσύνδετη κληρονομικότητα. 15. Η παρουσία αυξημένων επιπέδων 2,3 DPG στο ερυθροκύτταρο συνοδεύεται από Α. Αιμόλυση. Β. Ελαττωμένη παραγωγή ATΡ. Γ. Αυξημένη συγγένεια της αιμοσφαιρίνης με το οξυγόνο. Δ. Ελαττωμένη συγγένεια της αιμοσφαιρίνης με το οξυγόνο. Ε. Πολλαπλές συγγένεια ανωμαλίες. 16. Η αιμολυτική αναιμία συνήθως συνοδεύεται από όλα τα παρακάτω εκτός από Α. Ελαττωμένη επιβίωση των ερυθροκυττάρων. Β. Αυξημένο αριθμό δικτυοερυθροκυττάρων. Γ. Αυξημένα επίπεδα ουροχολινογόνου στα ούρα. Δ. Υποπλασία της ερυθράς σειράς στον μυελό των οστών. Ε. Υ- περπλασία της ερυθράς σειράς στον μυελό των οστών. 17. Στα υπερπλαστικά σύνδρομα περιλαμβάνονται όλες οι παρακάτω παθήσεις εκτός από Α. Χρόνια μυελογενή λευχαιμία Β. Πολλαπλούν μυέλωμα Γ. Ιδιοπαθή θρομβοκυτταραιμία. Δ. Αληθής πολυκυτταραιμία. Ε. Μυελοσκλήρυνση. 18. Τι από τα παρακάτω χαρακτηρίζει τον μεταβολισμό του σιδήρου Α. Η απορρόφηση του σιδήρου ως αίμη είναι ανεξάρτητη τανίνης, φωσφορικών και φυτικών ινών. Β. Ο σίδηρος απορροφάται καθ όλο το μήκος του γαστρεντερικού σωλήνα Γ. Η τρανσφερίνη είναι ουσιαστική πρωτεΐνη για την απορρόφηση του σιδήρου. Δ. Το μεγαλύτερο ποσοστό του σιδήρου στον οργανισμό βρίσκεται με την μορφή φερριτίνης. Ε. Ο τρισθενής σίδηρος απορροφάται πιο εύκολα από τον δισθενή. 19. Τι από τα παρακάτω χαρακτηρίζει την διάχυτη ενδοαγγειακή πήξη Α. Ελάττωση των αιμοπεταλίων. Β. Αιμορραγική διάθεση. Γ. Διάσπαρτος σχηματισμός ενδαγγειακά θρόμβων ινώδους. Δ. Όλα τα ανωτέρω. 20. Την άμεση αντίδραση Coomb s, ποιο από τα παρακάτω είναι σωστό. Α. Ανιχνεύει αυτοαντισώματα στον ορό του αίματος Β. χαρακτηρίζει την μεγαλοβλαστική αναιμία. Γ. Χρησιμοποιείται για την διάγνωση της αυτοάνοσης θρομβοπενικής αναιμίας συνήθως αρνητική στην αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία. Ε. Τίποτα από τα παραπάνω. 21. Παρακάτω χαρακτηρίζει την δρεπανοκυτταρική αναιμία Α. Το φαινόμενο της δρεπάνωσης είναι μη αναστρέψιμο Β. Η αφυδάτωση και οι λοιμώξεις βελτιώνουν την κατάσταση των ασθενών. Γ. Υπάρχει ποσοτική διαταραχή των λευκών Δ. Η ποιοτική διαταραχή συνίσταται στην αντικατάσταση στη θέση 6 της β αλυσίδας του γλουταμινικού από τυροσίνη. Ε. Κανένα από τα παραπάνω. 22. Φυσιολογική μικροχλωρίδα υπάρχει σε ολόκληρο το γαστρεντερικό σωλήνα εκτός από: Α. Στοματική κοιλότητα. Β. Στομάχι. Γ. Οισοφάγος Δ. Λεπτό έντερο. Ε. Παχύ έντερο. 23. Μηχανισμοί της φυσιολογικής χλωρίδας αναστέλλουν τον αποικισμό από παθογόνα με τους παρακάτω μηχανισμούς: Α. Ανταγωνίζονται τα εισερχόμενα παθογόνα για τις θρεπτικές ουσίες. Β. Διεγείρουν την παραγωγή αντισωμάτων. Γ. Όλα τα παραπάνω. Δ. Οι μηχανισμοί 1+2. 24. Στους λοιμογόνους παράγοντες που προκαλούν συχνότερα λοιμώξεις σε ασθενείς με ανεπάρκεια της κυτταρικής ανοσίας (π.χ. AIDS) περιλαμβάνονται οι παρακάτω ΕΚΤΟΣ από: Α. Πνευμοκύστη carinii Β. Κυτταρομεγαλοϊός. Γ. Ο μύκητας neoformans Δ. Ναϊσέρια μηνιγγίτιδας (μηνιγγιτιδόκοκκος). Ε. Απλός έρπητας. 25. Ηλικίας 16-60 ετών τα συχνότερα αίτια μηνιγγίτιδας είναι: Α. Στρεπτόκοκκοι ομάδας Β και μηνιγγιτιδόκοκκος. Β. Κολοβακτηρίδιο και μηνιγγιτιδόκοκκος. Γ. Κολοβακτηρίδιο και πνευμονιόκοκκος. Δ. Πνευμονιόκοκκος και μηνιγγιτιδόκοκκος Ε.. και στρεπτόκοκκοι ομάδας Β. 26. Ασθενείς που υποβλήθηκαν σε σπληνεκτομή έχουν αυξημένο κίνδυνο για μηνιγγίτιδα από: Α. λιστερία Β. Πνευμονιόκοκκο Γ. Αιμόφιλο της ινφλουέντσας Δ. Α+Γ Ε. Β+Γ. 27.... που εμφανίζονται σε ασθενείς με φαιοχρωμοκύττωμα είναι αποτέλεσμα όλων των κατωτέρω εκτός από: Α. έκκρισης κυρίως νορεπινεφρίνης. Β. Αύξηση των περιφερικών αντιστάσεων λόγω επίδρασης της νορεπινεφρίνης στους αδρενεργικούς υποδοχεις των αγγείων. Γ. Υπεργλυκαιμία λόγω αύξησης τνς νεογλυκογέννεησς και γλυκογονόλυσης. Δ. Ταχυκαρδία λόγω κρίσης νορεπινεφρίνης. Ε. Αύξηση του καρδιακού κλάσματος εξώθησης λόγω συνεργικής δράσης επινεφρίνης και στην καρδιά και τα αγγεία.
28. Αύξηση των αδρενεργικών υποδοχέων σε ασθενείς με φαιοχρωμοκύττωμα έχει ως συνέπεια όλα τα κατωτέρω εκτός Α. Περαιτέρω αύξηση των περιφεριακών αντιστάσεων. Β. Υπερτασικές κρίσεις. Γ. Περαιτέρω επιδείνωση τυχόν υπεργλυκαιμίας Δ. Περαιτέρω αύξηση της καρδιακής παροχής. Ε. Σχετική ελάττωση τυχόν ταχυκαρδίας. 29. Όλα τα κατωτέρω για τον πρωτοπαθή υπεραλδοστερονισμό είναι αληθή εκτός Α. Σχετική υ- περνατριαιμία λόγω αντιρροπιστικής αύξησης του νατριοπεπτιδίου. Β. Υπεργλυκαιμία λόγω διαταραχής έκκρισης ινσουλίνης. Γ. Αύξηση κατακράτησης ύδατος και επαναρρόφησης νατρίου. Δ. Αύξηση κατακράτησης ύδατος λόγω ευαισθησίας των ουροφόρων σωληναρίων στη δράση της ορμόνης. Ε. Αλκάλωση με συνέπεια αύξηση της νευρομυϊκής διεγερσιμότητας και της πιθανότητας εμφάνισης τετάνου 30. Όλα τα κατωτέρω κατά την νόσο Addisson είναι αληθή εκτός Α. Υπογλυκαιμία νηστείας λόγω διαταραχής της νεογλυκογένεσης Β. Υπεργλυκαιμία μετά τη λήψη τροφής λόγω έλλειψης αντιρροπιστικών ορμονών. Γ. Υποογκαιμία με προνεφρική αζωθεμία. Δ. Αύξηση κατάτησης ύδατος λόγω διαταραχής έκκρισης αντιδιουρητικής ορμόνης. Ε. Μειωμένη αποβολή ύδατος λόγω ελάττωσης σπειραματικήςκής διήθησης. 31. Ασθενής 30 ετών με ιστορικό αυτοάνοσης θυρεοειδίτιδος εμφανίζει πρόσφατα καταβολήαπώλεια βάρους-ορθοστατική υπόταση. Όλα τα κατωτέρω είναι αληθή εκτός: Α. Καταστροφή (αυτοάνοσης αιτιολογίας) του φλοιού των επινεφριδίων. Β. Καταστροφή μυελού των επινεφριδίων. Γ. Υπέρχρωση δέρματος λόγω υπερέκκρισης φλοιοεπινεφριδοτρόπου ορμόνης. Δ. Υπάρχει κίνδυνος οξείας καρδιοαγγειακής κατάρριψης σε καταστάσεις stress. Ε. Παρατηρείται κατάργηση του χιρκάδειου ρυθμού έκκρισης φλοιοεπινεφριδοτρόπου ορμόνης. 32. Τα συμπτώματα που συνοδεύουν τον πρωτοπαθή υποθυρεοειδισμό είναι αποτέλεσμα της κατωτέρω δράσης των θυρεοειδικών ορμονών εκτός: Α. Υποθερμία λόγω μείωσης του βασικού μεταβολισμού. Β. Αύξηση χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων λόγω μειωμένης δραστηριότητας της λιποπρωτεϊνικής λιπάσης. Γ. Ξυροδερμία λόγω αναστολής μεταβολισμού πρωτεϊνών και πολυσακχαριτών Δ. Ελάττωση της καρδιακής παροχής λόγω ελάττωσης των περιφερικών αντιστάσεων. Ε. Υποαερισμός λόγω μείωσης της συσταλτικότητας του διαφράγματος. 33. Ασθενής 34 ετών πάσχει από νόσο Graves. Ποιο από τα κατωτέρω είναι σωστό. Α. Αύξηση της ποσότητας κολλοειδούς στα θυρεοειδικά θυλάκια. Β. Αύξηση του αριθμού των α και β αδρενεργικών υποδοχέων στους ιστούς και κυρίως στο μυοκάρδιο. Γ. Αύξηση των επιπέδων των κατεχολαμινών. Δ. Ελάττωση των περιφερικών αντιστάσεων. Ε. Αύξηση της θερμοκρασίας λόγω ελάττωσης της αποβολής θερμότητας. 34. Η βρογχοκήλη που παρατηρείται σε ασθενείς με νόσο Graves είναι αποτέλεσμα Α. Αυξημένης έκκρισης θυρεοειδοτρόπου ορμόνης. Β. Της αυξημένης συνολικής λειτουργίας του αδένα Γ. Ύπαρξη αυτοαντισωμάτων. Δ. Παρουσία ελαττωμένων επιπέδων ιωδίου. Ε. Αυξημένης έκκρισης θυρεοειδικών ορμονών. 35. Κατά τη διάρκεια παρατεταμένης νηστείας συμβαίνουν όλα τα κατωτέρω εκτός: Α. Το ή- παρ αποτελεί την κύρια πηγή παραγωγής γλυκόζης. Β. Η γλυκόζη προσλαμβάνεται και καταναλώνεται κυρίως από τους μη ισουλινοευαίσθητους ιστούς. Γ. Παρατηρείται αύξηση των επιπέδων γλυκαγόνης και ελάττωση των επιπέδωμ ινσουλίνης. Δ. Αυξάνεται η γλυκογονόλυση από το ήπαρ συνεπεία της αύξησης των επιπέδων γλυκαγόνης. Ε. Παρατηρείται αύξηση της απελευθέρωσης λιπαρών οξέων από τον λιπώδη ιστό. 36. Ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 χαρακτηρίζονται από όλα τα κατωτέρω εκτός: Α. Είναι αποτέλεσμα ανοσολογικά επαγώμενης καταστροφής των β-κυττάρων. Β. Συνήθως εμφανίζεται σε νέα άτομα με τη μεγαλύτερη συχνότητα στην εφηβεία. Γ. Σπάνια χαρακτηρίζεται από αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης. Δ. Υπάρχει συσχέτιση με γονίδια του μείζονος συστήματος ιστοσυμβατότητας. Ε. Απαιτείται σύστημα πεοσυμπτωματικού ελέγχου για την εντόπιση ατόμων στο γενικό πληθυσμό. 37. Οι πιο πιθανές πρωταρχικές διαταραχές για την ανάπτυξη σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 είναι όλες οι κατωτέρω εκτός: Α. Διαταραχή έκκρισης ινσουλίνης από τα β κύτταρα του παγκρέατος. Β. Αντίσταση των περιφερικών ιστών στη δράση της ινσουλίνης. Γ. Διαταρχή της ταχείας φά-
σης έκκρισης ινσουλίνης από το β κύτταρο. Δ. Διαταραχή του γονιδίου που κωδικοποιεί τη γλυκοκινάση. Ε. Συνύπαρξη διαταραχής έκκρισης και αντίστασης στην ινσουλίνη. 38. Στην διαβητική κετοξέωση όλα τα κατωτέρω είναι αληθή εκτός : Α. Αύξηση επιπέδων γλυκόζης ορού κυρίως λόγω της ελαττωμένης πρόσληψης γλυκόζης από τους ιστούς παρά λόγω της αυξημένης γλυκόζης από το ήπαρ. Β. Κινητοποίηση της λιπόλυσης, υπερπαραγωγή ελεύθερων λιπαρών οξέων και αύξηση παραγωγής κετονικών σωμάτων. Γ. Αύξηση της ωσμωτικότητας του πλάσματος και εκσεσημασμένη ενδοκυττάρια αφυδάτωση. Δ. Οσμωτική διούρηση και ελάττωση του ενδαγγειακού χώρου. Ε. Ανάπτυξη μεταβολικής οξέωσης λόγω υπερπαραγωγής κετονικών σωμάτων. 39. Όλοι οι κατωτέρω μηχανισμοί ενέχονται για την ανάπτυξη παχυσαρκίας εκτός: Α. Αυξημένος αριθμός λιποκυττάρων κυρίως από τη νηπιακή ηλικία. Β. Διαταραχή έκκρισης του ορεξιογόνου νευροπεπτιδίου Υ από τον υποθάλαμο. Γ. Χαμηλά επίπεδα λεπτίνης. Δ. Αντίσταση στη δράση της λεπτίνης. Ε. Εκλεκτική εναπόθεση λίπους στην σπλαχνική χώρα. 40. Η αφυδάτωση που προκαλεί η υπερασβεσταμία είναι αποτέλεσμα της : Α. Αυξημένης αποβολή ύδατος λόγω αύξησης του ρυθμού σπειραματικής διήθησης. Β. Αναστολή έκκρισης της αντιδιουρητικής ορμόνης λόγω απευθείας δράσης των αυξημένων επιπέδων ασβεστίου στους πυρήνες του υποθαλάμου. Γ. Αναστολής επαναρρόφησης Νατρίου από το εγγύς και άπω εσπειραμένο σωληνάριο. Δ. Αντίστασης στη δράση της αντιδιουρητική ορμόνης και ανάπτυξη νεφρογενούς άποιου διαβήτη. 41. Όλοι οι κατωτέρω μηχανισμοί υπεισέρχονται στην παθογένεια της γεροντικής οστεοπόρωσης εκτός: Α. Αύξηση αποβολής ασβεστίου από τα ούρα. Β. Ελάττωση απορόφησης ασβεστίου από τον εντερικό σωλήνα. Γ. Ελάττωση των επιπέδων της βιταμίνης D. Δ. Αύξηση των επιπέδων παραθορμόνης. Ε. Ελάττωση πρόσληψης ασβεστίου από την τροφή. 42. Όλα τα κατωτέρω για την οστεομαλάκυνση είναι αληθή εκτός: Α. Παρατηρείται διαταραχή στην ασβεστοποίηση του οστού Β. Συνήθως συνυπάρχει πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός. Γ. Είναι αποτέλεσμα ανεπάρκειας βιταμίνης D. Δ. Μπορεί να χαρακτηρίζεται από αυξημένη απέκκριση φωσφόρου από τους νεφρούς. Ε. χαρακτηρίζεται από φυσιολογική λειτουργία των ο- στεοβλαστών. 43. Η υποσβεστιαιμία που ανευρίσκεται στον ψευδοϋπερπαραθυρεοειδισμό μπορεί να είναι αποτέλεσμα όλων των κατωτέρω εκτός: Α. Αυξημένα επίπεδα παραθορμόνης αλλά ελαττωμένη α- νταπόκριση των οργάνων στόχος. Β. Χαμηλά επίπεδα camp ούρων λόγω ανεπάρκειας της υποομάδας Gsa που συνδέει τον υποδοχέα της παραθορμόνης. Γ. Χαμηλά επίπεδα camp ούρων με φυσιολογική λειτουργία της υποομάδας Gsa που συνδέει τον υποδοχέα της παραθορμόνης. Δ. Φυσιολογικά επίπεδα camp ούρων και αύξηση απέκκρισης φωσφόρου από τα ούρα μετά εξωγενή χορήγηση παραθορμόνης. 44...μεγαλοσωμία που παρατηρείται σε βρέφη γυναικών με διαβήτη κυήσεως είναι αποτέλεσμα Α. Αυξημένης έκκρισης αυξητικής ορμόνης από το έμβρυο. Β. Αυξημένων επιπέδων ινσουλίνης της μητέρας. Γ. Αυξημένων επιπέδων ινσουλίνης του εμβρύου. Δ. Αυξημένων επιπέδων κορτιζόλης της μητέρας. Ε. Αυξημένων επιπέδων πλακουντιακού γαλακτογόνου. 45. δημιουργία ή παρόξυση πεπτικού έλκους μετά από λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμωνωδών φαρμάκων είναι αποτέλεσμα κυρίως: Α. Μειωμένης έκκρισης πεψινογόνου. Β. αυξημένης έκκρισης διττανθράκων. Γ. Μειωμένης παραγωγής προσταγλανδινών. Δ. Υπερβολικής έκκρισης υ- δροχλωρικού οξέως. Ε. Γ+Δ. 46. Η αυτοάνοση καταστροφή των τοιχωματικών κυττάρων του στομάχου προκαλεί: Α. Αχλωρυδρία Β. Μικροκυτταρική νορμόχρωμη αναιμία Γ. Προπυλωρικό έλκος Δ. Κακοήθη αναιμία. Ε. Δ+Α. 47. Η δημιουργία έλκους στομάχου είναι κυρίως αποτέλεσμα Α. αυξημένης έκκρισης υδροχλωρικού οξέος. Β. Ελαττωμένης προστασίας γαστρικού βλεννογόνου. Γ. Αυξημένης έκκρισης προσταγλανδινών. Δ. Αυξημένης αιματικής ροής. 48. Η μειωμένη παραγωγή προσταγλανδινών προκαλεί έλκος στομάχου συνεπεία: Α. αύξηση της αιματικής ροής. Β. Μειωμένης έκκρισης διττανθρακικών. γ. Μειωμένης ανανέωσης επιθηλακιών κυττάρων. Δ. Αυξημένης έκκρισης υδροχλωρικού οξέος. Ε. Β+Γ.
49. Για ποιο ή ποιους μηχανισμούς η ερυθρομυκίνη προκαλεί αύξηση του περισταλτισμού του στομάχου. Α. Προκαλεί αύξηση του τόνου του πνευμονογαστρικού. Β. Δεσμεύεται στον υποδοχέα της ακετυλοχολίνης. Γ. Δεσμεύεται από τον υποδοχέα της μοτιλίνης. Δ. Α+Β. 50. Στην οξεία αιμορραγία του ανώτερου πεπτικού ποια ή ποιες παθολογικές καταστάσεις καταγράφονται Α. ορθοστατική υπόταση, ταχυκαρδία, ταχύπνοια. Β. Στηθγχική κρίση-έμφραγμα. Γ. Οξεία ηπατική ανεπάρκεια. Δ. Γ+Β Ε. Β+Α. 51. Η εκκριτική διάρροια είναι αποτέλεσμα Α. Λοίμωξης από δονάκια της χολέρας. Β. Vipoma. Γ. Εντερεκτομή. Δ. Α+Β. 52. Στο σύνδρομο δυσαπορρόφησης τα κόπρανα είναι ογκώδη και δύσοσμα λόγω Α. Μειωμένης απορρόφησης πρωτεϊνών. Β. Μειωμένης απορόφησης λίπους. Γ. Μειωμένης απορρόφησης ασβεστίου. Δ. Μειωμένης απορρόφησης Β12. Ε. Α+Β. 53. Οι πάσχοντες από νόσο Crohn εμφανίζουν νεφρολιθίαση συνεπεία Α. Ειδικού διαιτολογίου. Β. Φαρμακευτικής Αγωγής. Γ. Αυξημένης απορρόφησης οξαλικών. Δ. Αυξημένης απορρόφησης α- σβεστίου. Ε. Κορτιζονοθεραπείας. 54. Η κολπωμάτωση είναι νόσος κυρίως Α. Της νεαρής ηλικίας. Β. Της μέσης ηλικίας. Γ. Της τρίτης ηλικίας. 55. Η κατάχρηση οινοπνεύματος οδηγεί σε οξεία παγκρεατίτιδα λόγω Α. Άμεσης τοξικής δράσης στα λοβιδιακά κύτταρα. Β. Φλεγμονή του σφιγκτήρα του Oddi. Γ. Δωδεκαδακτυλικού έλκους. Δ. Β+Γ. Ε. Α+Β. 56. Υπεραμυλασαιμία εκτός από παθήσεις του παγκρέατος παρατηρείται σε Α. Παρωτίτιδα. Β. Σαλπιγγίτιδα. Γ. Νευρογενή ανορεξία. Δ. Υπερνέφρωμα. Ε. Α+Γ. 57. Ποιος ο παθοφυσιολογικός μηχανικός δημιουργίας λίθων στους νεφρούς σε ασθενείς με παγκρεατική ανεπάρκεια. Α. Υπερασβεστιαιμία Β. Ειδικό διαιτολόγιο. Γ. Αυξημένη απορρόφηση οξαλικών. Δ. Όλα τα παραπάνω. Ε. Κανένα από τα παραπάνω. 58. Η αχαλασία του οισοφάγου προκαλείται: Α. από το παράσιτο Trypanosoma Cruzi. Β. Καρκίνο πνεύμονα. Γ. Παλινδρομική οισοφαγίτιδα Δ. Α+Β. Ε. Γ+Α. 59. Η γαστροισοφαγική παλινδρόμηση μπορεί να προκαλέσει: Α. Ουλώδη στένωση του οισοφάγου. Β. Έλκος οισοφάγου. Γ. Δυσπεπτικά ενοχλήματα. Δ. Ταχυκαρδία. Ε. Α+Β. Φεβρουάριος 2005 1. Η αχαλασία του οισοφάγου είναι αποτέλεσμα: Α. Οργανικής βλάβης των κάτω 2/3 του οισοφάγου και του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα. Β. Ιατρογενής μετά από χειρουργικές επεμβάσεις του οισοφάγου. Γ. Νευρογενής, αγνώστου αιτιολογίας, διαταραχή του κατώτερου οισοφάγου και του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα. Δ. Από ανάπτυξη δακτυλίου SCHATSKI. 2. Στην οξεία παγκρεατίτιδα η αμυλάση του ορού είναι συνήθως αυξημένη, εκτός εάν συνυπάρχουν: Α. Υπερουριχαιμία. Β. Αζωθαιμία. Γ. Υπερτριγλυκεριδαιμία. 3. Αυξημένη τιμή αμυλάσης του ορού βρίσκεται εκτός από την οξεία παγκρεατίτιδα και σε ασθενή που πάσχει από: Α. Καρδιακή ανεπάρκεια. Β. Παρωτίτιδα (ιογενή ή μικροβιακή). Γ. Κίρρωση. Δ. Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. 4. Στην οξεία παγκρεατίτιδα συχνά αναπτύσσεται shock. Οφείλεται σε: Α. Υπογκαιμία. Β. Αζωθαιμία. Γ. Υπεργαστραιμία. Δ. Υπεργλυκαιμία. 5. Στην οξεία παγκρεατίτιδα παρατηρείται οξεία καρδιακή ανεπάρκεια. Οφείλεται σε: Α. Υπασβεστιαιμία. Β. Υποογκαιμία. Γ. Αναχώρηση ινικού και ορών στα νεφρικά σπειράματα. Δ. Υπερχορδεδεναιμία. Ε. Αγλασαιμία. 6. Συχνά η οξεία παγκρεατίτιδα συνοδεύεται από παραλυτικό ιό που οφείλεται: Α. Στη χημική περιτονίτιδα και στις ηλεκτρολυτικές διαταραχές. Β. Στο σοκ που αναπτύσσεται στην οξεία παγκρεατίτιδα. Γ. Στην απόφραξη του παγκρεατικού πόρου. Δ. Στην ανάπτυξη του παγκρέατος.
7. Στην οξεία παγκρεατίτιδα συχνά παρατηρείται ισχυρός οστεοειδής ενδοκρινόμενος κοιλιακός πόνος. Οφείλεται: Α. Στο αναπτυσσόμενο παραλυτικό υγρό. Β. Στην αναπτυσσόμενη πλευρίτιδα. Γ. Στην διάταση της κάψας του παγκρέατος λόγω οιδήματος και φλεγμονής ως και απόφραξη του παγκρεατικού πόρου. Δ. Στην τετανία λόγω της αναπτυσσόμενης υπερασβεσταιμίας. 8. Στο σύνδρομο Petterson-Kelly συνυπάρχει: Α. Δακτύλιος Schatski. Β. Βαριά στένωση του οισοφάγου. Γ. Βαριά υπόχρωμη σιδηροπενική αναιμία. Δ. Ολισθαίνουσα διαφραγματοκηλη. 9. Τα παγκρεατικά ένζυμα δεν προκαλούν αντιβλεψία του παγκρέατος γιατί: Α. Ο παγκρεατικός ιστός είναι ανθεκτικός στην δράση τους. Β. Εμφανίζονται υπό ανενεργή μορφή. Γ. Απαιτείται παρουσία εντεροκινάσης στο δωδεκαδάκτυλο για να αρχίσει η ενεργοποίηση των πεψινογόνων σε πεψίνη, φαινόμενο του καταρράκτη. Δ. Οι 2,3 είναι σωστές. 10. Η έκκριση παγκρεατικού υγρού πλούσιου σε ένζυμα προκαλείται από: Α. Χολοκιστοκινίνηπαγκρεοσινίνη. Β. Παγκρεατικό πολυπεπτίδιο. Γ. Χολικά άλατα. Δ. Γαστρίνη. 11. Η έκκριση παγκρεατικού υγρού πλούσιου σε νερό, ηλεκτρολύτες και κυρίως διττανθρακικά προκαλείται από: Α. Χολοκυστίνη. Β. Παγκρεοσινίνη. Γ. Σεκρετίνη. Δ. Γαστρίνη. Ε. Χολικά άλατα. 12. Διάχυτος οισοφαγικός σπασμός οφείλεται σε: Α. Κατάποση καυστικών υγρών. Β. Ανάπτυξη καρκίνου Γ. Γενικευμένη διαταραχή της κινητικότητας. Δ. Σκληροδερμία. 13. Σύνδρομο Μallori-Weiss. Οφείλεται σε: Α. Σχάση του βλεννογόνου της καρδιοοισοφαγικής μοίρας του οισοφάγου. Β. Παρουσία κιρσών οισοφάγου που αιμορραγούν. Γ. Ολισθαίνουσα διαφραγματοκήλη. 14. Οισοφάγος Barett. Χαρακτηρίζεται από: Α. Πολύστιβο πλακώδες επιθήλιο. Β. Συχνή ανάπτυξη αδενοκαρκινώματος. Γ. Ανεπάρκεια ικανότητας του οισοφάγου για αυτοκάθαρση. Δ. Κιρσούς. 15. Επί δερματομυοσίτιδας προσβάλλεται και ο οισοφάγος και δη: Α. Το ανώτερο τμήμα, Β. Το κατώτερο τμήμα. Γ. Ολόκληρος ο οισοφάγος. Δ. Αποκλειστικά ο κατώτερος οισοφαγικός σφιγκτήρας. 16. Διάχυτος οισοφαγικός σπασμός είναι αποτέλεσμα: Α. Κατάποσης καυστικών υγρών. Β. Ανάπτυξης νεοπλασίας. Γ. Γενικευμένης διαταραχής κινητικότητας. Δ. Λοίμωξης από τρυπανόσωμα. 17. Στο σκληρόδερμα προσβάλλεται και ο οισοφάγος και δη: Α. Το ανώτερο τμήμα. Β. Ο ανώτερος οισοφαγικός σφιγκτήρας μόνο. Γ. Το κατώτερο τμήμα. Δ. Ολόκληρος ο οισοφάγος. 18. Γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση οφείλεται σε: Α. Διαφραγματοκήλη. Β. Ελαττωμένο τόνο του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα. Γ. Αχαλασία Δ. Δακτύλιο Schatski. 19. Οξεία παγκρεατίτις προκαλείται στις παρακάτω καταστάσεις. Ποια όμως είναι η συνηθέστερη; Α. υπερασβεστιαιμία-σακχαρώδης διαβήτης. Β. Υπερλιπιδαιμία. Γ. Θειαζίδες-κορτικοειδήαντισυλληπτικά. Δ. Χολολιθίαση κολοειδών, ερυθρίαση, κατάχρηση οινοπνευματωδών. Ε. Πολυαμινοπυρήνωση-ερυθυματώδης λύκος. 20. Ποιος από τους παρακάτω παράγοντες παίζει ρόλο στην παθογένεια χρόνιας ασβεστοποιού παγκρεατίτιδας; Α. Το δηλητήριο του σκορπιού Τρινιτάις. Β. Πρωτείνη των παγκρεατικών λιπών που εμποδίζει την του ανθρακικού ασβεστίου. Γ. Παρωτίτις-απανολώσεις. 21. Το HCI του γαστρικού εκκρίνεται από: Α. Τοιχωματικά κύτταρα. Β. G κύτταρα Γ. Θεμέλια κύτταρα. 22. Η βλέννη του στομάχου: Α. Παράγεται από τα επιθηλιακά κύτταρα του γαστρικού βλεννογόνου. Β. Παράγεται από τα αυχενικά κύτταρα των γαστρικών αδένων. Γ. Είναι πολυμερής ένωση αποτελούμενη από γλυκοπρωτεϊνικές μονάδες. Δ. Το 80% του βάρους του μορίου της αποτελείται από υδατάνθρακες. Ε. Όλα τα παραπάνω. 23. Η αλκαλική παλίρροια: Α. Παρατηρείται μετά το γεύμα. Β. Σχετίζεται με την αυξημένη έκκριση υδροχλωρικού οξέος. Γ. Οφείλεται στην είσοδο στην κυκλοφορία μεγάλων ποσοτήτων διττανθρακικών. Δ. Όλα τα ανωτέρω είναι σωστά. Ε. Κανένα από τα ανωτέρω.