ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ: ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΩΝ

ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ: ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΩΝ Η σύγκριση δεν μπορεί να παρουσιαστεί για μελέτη πριν να εξετάσουμε την κατάσταση της ιατρικής κουλτούρας, αν είναι να λάβει υπόψη μόνο εκείνες τις όψεις πάνω στις οποίες εστιάζεται η κριτική, τόσο από τη σκοπιά της κοινωνίας όσο και στην επιστημονική φιλολογία. Αυτό το λέω επειδή υπάρχει κριτική, ίσως με υπερβολική έμφαση όσον αφορά την ομοιοπαθητική, προσφέροντας επιχειρήματα υπέρ ενός θεωρητικού- θεραπευτικού προσανατολισμού του οποίου ο εμπειρικός προσανατολισμός βρίσκεται ακόμη εν εξελίξει. Από αυτό προέρχεται η αναγκαιότητα να δομηθεί ένα σύστημα ελέγχων μέσα στο πλαίσιο της κουλτούρας και της πρακτικής της καθιερωμένης ιατρικής. Μόνο αυτό μπορεί να προσφέρει βεβαιότητες και να επιτρέψει τη συγχώνευση μεταξύ διαφορετικών μορφών Ιατρικής. Για να συνοψίσω το νόημα της ανωτέρω αναφερομένης κριτικής, θα χρησιμοποιήσω τη διάκριση που πρότεινε ο Μπενουά (Benoit, Hòpital, Les Humanoides associés, Paris), ανάμεσα στην ασθένεια (illness, την υποκειμενική εμπειρία του ατόμου) και τη νόσο (disease, το αντικείμενο της ιατρικής γνώσης και πρακτικής), με άλλα λόγια: ασθένεια στο πρώτο πρόσωπο και νόσος στο τρίτο πρόσωπο. Δεν είναι μόνο θέμα διαφοράς της ορολογίας, αλλά των σημασιολογικών πεδίων σαν μια έκφραση διαφορετικών χαρακτηριστικών νοήματος. Η σύνδεση ανάμεσα στην ασθένεια και στη νόσο είναι ένα ανοιχτό ερώτημα, ή μάλλον, η επανασύνδεση επειδή η επανασύνδεση είναι αυτό για το οποίο μιλάμε εξαιτίας του χωρισμού ο οποίος επήλθε μέσα στα χρόνια της υποκειμενικότητας του ασθενούς και της αντικειμενικότητας της νόσου, αποφεύγοντας να εντυπώσουμε την πρώτη πάνω στη δεύτερη. Η αλληλεπίδραση μεταξύ ασθένειας και νόσου ακριβώς στο μέσον μιας αρρώστιας επαναφέρει την ενότητα του υποκειμένου, του οποίου η συμπεριφορά, της παθολογικής συμπεριλαμβανομένης, αποκαλύπτεται σαν μορφές μέσω των οποίων το σώμα επικοινωνεί με τον εαυτό του και το εσωτερικό του. Βασικά όλη η κριτική ουσιαστικά περιστρέφεται γύρω από τη διαίρεση ανάμεσα στη νόσο και στο άρρωστο άτομο. Η τυποποίηση του σώματος η βαρύτερη κατηγορία ή το σώμα στερημένο από την υποκειμενικότητά του, όπως θα έλεγε ο Μαρσέλ Προυστ, είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας τεχνητής αντικειμενοποίησης, από- ιστορικοποίησης του σώματος που διαλύει το αληθινό νόημα της ζωής. Αυτή η διάκριση ανάμεσα στη νόσο και στο άρρωστο άτομο είναι κάτι περισσότερο από προφανής στα δυο παραδείγματα που ακολουθούν: -- από τη μια μεριά, εξάπλωση των κινδύνων της αυξανόμενης εξειδίκευσης, που κάνει όλο και πιο ασαφή τα κομβικά σημεία της ιατρικής κουλτούρας προς όφελος των όλο και πιο προηγμένων τεχνολογιών σε διάφορους τομείς, οι οποίοι θέτουν σε κίνδυνο την αντίληψη της ολότητας του υποκειμένου -- από τη άλλη, η ιατρική κατανόηση, επίσης σαν αποτέλεσμα μιας ασταμάτητης παραγωγής γνώσης, κατέληξε να θρέφει ένα άκαμπτο σύστημα αυτο-αναφοράς το οποίο είναι ελάχιστα ανοιχτό σε απαιτήσεις που έρχονται από τον κοινωνικό τομέα. Όλα αυτά συμβαίνουν στη διάρκεια μιας φάσης στην οποία η απαίτηση για μια υγιή ζωή μεταβάλλεται, δηλ. στην οποία η ιδέα της ευεξίας κυριαρχείται όλο και περισσότερο από αξίες που περιλαμβάνουν μετα-υλιστικές απαιτήσεις. Ασφαλώς η σωματική ευεξία είναι η βάση κάθε απαίτησης για υγιή ζωή, αλλά δεν αρκεί: θα πρέπει να νιώθετε άνετα, να δώσετε στη ζωή κάποια νόημα, να ενισχύσετε τη δημιουργικότητα. Στην εποχή μας η δομή των επιθυμιών μεταβάλλεται και νέες ανάγκες αναδύονται, οι οποίες αν δεν ικανοποιηθούν προκαλούν δυστυχία. Νέες δυσκολίες προσαρμογής αναδύονται οι οποίες απαιτούν μια διαφορετική ιδεολογία κατανάλωσης. Άγνωστες έως τώρα μορφές προσδοκιών εμφανίζονται στον ορίζοντα και αν αγνοηθούν θα προκαλέσουν απογοήτευση, ανησυχία και, στο τέλος, ασθένεια. Επίσης η σχέση μας με τον κόσμο αλλάζει: το «εμείς» αποδυναμώνεται ενώ η υπερτροφία του «εγώ» εμπεριέχει υπερβολική ανάληψη ευθυνών και νέους κινδύνους. Στην πράξη αναρωτιέμαι μεταξύ ποιων θα πρέπει να γίνεται σύγκριση; Από τη μια μεριά έχουμε την Ομοιοπαθητική, δηλαδή ένα συμπαγές

σύνολο, θεμελιωμένο πάνω σε αρχές που διαρκούν από την πρώτη στιγμή που διατυπώθηκαν (πάνω από δυο αιώνες πριν). Με αυτές τις αρχές σαν βάση, οι θεραπευτικές τεχνικές προωθήθηκαν με έναν τέτοιο τρόπο ώστε η πρακτική τελειοποιήθηκε και εμπλουτίστηκε με βάση την παρατήρηση και τον πειραματισμό. Από την άλλη, έχουμε την Καθιερωμένη Ιατρική, αλλά η ιδέα της Καθιερωμένης Ιατρικής γίνεται όλο και πιο ασαφής, δεδομένης της αυξανόμενης πολλαπλότητας των τομέων στους οποίους απλώνεται. Η ίδια η ιδέα της Εσωτερικής Ιατρικής η οποία θα μπορούσε να ήταν ένα ισχυρό στοιχείο που θα θεωρούνταν αρκετά συνεπές για σύγκριση, αν δεν υπήρχε η ανάγκη ενός παγκόσμιου οράματος μέσα από το οποίο περνάει σήμερα έχει αποδυναμωθεί και δεν άντεξε στην επίθεση των Ειδικευμένων Ιατρικών, παρόλο που υπάρχει μια τάση, η οποία μπορεί να παρατηρηθεί, για ανάκαμψη, όσον αφορά την εκπαίδευση, των βασικών γνωστικών αξιών που εγγυώνται μια ενωτική αντίληψη του οργανισμού. Επομένως η σύγκριση κινδυνεύει να είναι ανισόρροπη εξαρχής, εκτός και γίνει προσπάθεια να επαν- απορροφήσουμε, τουλάχιστον εννοιολογικά σε ένα ολοκληρωμένο σχήμα το οποίο θα μπορούσε να αντιπροσωπεύεται από την Εσωτερική Ιατρική (ή «Γενική Ιατρική»), εκείνους τους εξειδικευμένους τομείς στους οποίους έχει διαλυθεί. Με άλλα λόγια, συνενώνοντας ξανά το σχήμα μιας σύνθεσης ή μιας ανα-συνάθροισης ικανής να σταθεί για σύγκριση. Ασφαλώς, αν η προσοχή μας στραφεί σε μια ειδική νοσολογική περιοχή, ο ειδικός θα έχει αναμφίβολα βαθιά, τεχνικά προχωρημένη γνώση, αλλά θα βρεθεί σε μειονεκτική θέση όχι μόνο ως προς την αιτιολογική εκτίμηση, αλλά επίσης και πάνω από όλα σε σχέση με το σύνολο των επιπλοκών όχι αποκλειστικά οργανικών που συνδέονται με την παθολογική κατάσταση. Αυτό όμως σημαίνει ότι η πρώτη λειτουργία που πρέπει να γίνει είναι εσωτερική, απαιτεί αναγνώριση των δυνατοτήτων της ιατρικής κουλτούρας, επανεξέταση της ανάγκης για ένα παγκόσμιο όραμα το οποίο χαρακτήριζε πάντα την κλινική δράση και το οποίο, στο βάθος, αν στραφεί πίσω στην πρακτική, θα έκανε ένα μεγάλο μέρος της κριτικής να χαθεί. Πάνω από όλα θα ευνοούσε την επανένωση, στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω, της νόσου και του αρρώστου ατόμου, η οποία είναι ένα φλέγον θέμα. Παρεμπιπτόντως αυτό το καθήκον ίσως να είναι μεγαλύτερο από το αποτέλεσμα οποιασδήποτε σύγκρισης, επειδή μας βοηθάει να σκεφθούμε ξανά το νόημα της Ιατρικής και επαναβεβαιώνει τον ρόλο της στην παρούσα εποχή. Αλλά ας επιστρέψουμε στη σύγκριση. Δυο υποθέσεις είναι δυνατές: η μια είναι ότι η προοδευτική εξιδείκευση, η αύξηση της κατανόησης και της εμπειρίας στον τομέα, η εξαιρετική ικανότητα για βαθύτερη εμβάθυνση και ανάλυση μοναδικών παθογενετικών περιπτώσεων, μαζί με την πρόσβαση σε αρχεία βασισμένα στην εκλογίκευση των διαφόρων διαδικασίων είναι όλα προς όφελος της Καθιερωμένης Ιατρικής. Η άλλη είναι ότι ίσως να είναι η Ομοιοπαθητική αυτή που ευνοείται χάρη στο συμπαγές, ενωτικό μοντέλο που παρουσιάζει και το οποίο της επιτρέπει να εργάζεται πάνω στη νόσο «από τα μέσα», με άλλα λόγια, ενισχύοντας τους αυτογενείς μηχανισμούς άμυνας του οργανισμού. Αντιμετωπίζουμε δυο είδη λογικής που προέρχονται από δυο διαφορετικές αντιλήψεις για την παθογένεση διαφορές οι οποίες εκδηλώνονται στη διαφορετική (Καθιερωμένη Ιατρική) και στην όμοια (Ομοιοπαθητική Ιατρική), ανάμεσα στο διαφορετικό το οποίο εκφράζεται με μιαν πρακτικά απεριόριστη ποικιλία τρόπων παρέμβασης, και στο όμοιο, το οποίο επαναδραστηριοποιεί τη βασική διαδικασία η οποία στηρίζει το όλο σύστημα ισορροπίας του σώματος (ομοιοπαθητική) κάθε φορά (σε διαφορετικές παθολογικές καταστάσεις). Συνεπώς, από μια λογική σκοπιά, η ομοιοπαθητική παρέμβαση ίσως να φαίνεται απλούστερη, αλλά το ερώτημα παραμένει σχετικά με τη διαφοροποιημένη επιλογή των μέσων με τα οποία προκαλούμε την ενεργοποίηση της άμυνας σε διάφορες καταστάσεις όταν εμφανίζεται ασθένεια. Εξ αυτού και ο προεξάρχων ρόλος των συμπτωμάτων. Αν ένα σύμπτωμα είναι έκφραση μιας διαταραχής, από την ομοιοπαθητική σκοπιά είναι η διαταραχή, όχι το σύμπτωμα (το οποίο είναι μια περιφερειακή ανταπόκριση), η οποία θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η απομάκρυνση του συμπτώματος όχι μόνο δεν εξαφανίζει τις διαταραχές ή τις αιτίες, αλλά υπάρχει κίνδυνος να τις ενισχύσει ή να τροποποιήσει τι μορφή τους, επειδή σε τελική ανάλυση τα συμπτώματα είναι η καλύτερη προσπάθεια για αντίδραση την οποία μπορεί να κάνει ο μηχανισμός άμυνας. Εδώ έρχεται στη σκηνή ο Νόμος των Όμοιων, ο οποίος εξηγείται με την αρχή της συνήχησης, που είναι η βάση με στην οποία η Ομοιοπαθητική εκτιμά την όλη συμπτωματολογική εικόνα και προσφέρει θεραπείες που συμφωνούν με την κραδασμική συχνότητα του οργανισμού. Η

αγωγή των συμπτωμάτων παίζει έναν κεντρικό, αποφασιστικό ρόλο. Η Ομοιοπαθητική επιμένει ότι η μόνη αντιληπτή έκφραση του μηχανισμού άμυνας είναι μέσω των συμπτωμάτων, μέσω σημείων που παρουσιάζει το υποκείμενο. Έτσι πρέπει να βρεθεί μια ουσία η οποία να μπορεί να παράγει ένα παρόμοιο σύνολο συμπτωμάτων και σημείων στον οργανισμό. Αν μια ουσία είναι ικανή να προκαλέσει μια ορισμένη συμπτωματολογική εικόνα σε έναν υγιή οργανισμό παρόμοια με εκείνη που εκδηλώνεται σε έναν άρρωστο οργανισμό, τότε η ομοιότητα των κραδασμών της, όντας πλησιέστερη προς τη σχετική συχνότητα του άρρωστου οργανισμού, είναι έγκυρη και συνεπώς μπορεί να επιφέρει μια σημαντική ενίσχυση του μηχανισμού άμυνας μέσω της αρχής της συνήχησης. Αυτή η αντίληψη είναι ο θεμέλιος λίθος της Ομοιοπαθητικής: Similia Similibus Curentur. Ο Χάνεμαν παρατήρησε ότι κάθε ουσία η οποία μπορεί να προκαλέσει ένα σύνολο συμπτωμάτων σε ένα υγιές ανθρώπινο ον, μπορεί επίσης να θεραπεύσει αυτό το σύνολο συμπτωμάτων σε ένα άρρωστο ανθρώπινο ον. Είναι λοιπόν θέμα απελευθέρωσης της ενέργειας που περιέχεται μέσα στην ουσία (κάθε ουσία, είναι ευρέως γνωστό, έχει το δικό της ηλεκτρομαγνητικό πεδίο) με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι ευκολότερη η αλληλεπίδραση με το δυναμικό πεδίο του σώματος. Φυσικά, όταν επιχειρούμε να συνδέσουμε την ουσία η οποία εισάγεται με την ενεργειακή δομή του οργανισμού, ανακύπτουν προβλήματα. Όπως είναι το θέμα της επιλογής, της αγωγής (διάλυμα, δόση κ.λπ.), της περιόδου για την οποία η ουσία πρέπει να χρησιμοποιηθεί και τα λοιπά. Πρέπει να ειπωθεί, ότι αυτά τα προβλήματα δεν μπορούν να παραμεριστούν με μέσα τα οποία έχουν τον κίνδυνο να έλθουν σε αντίθεση με τις βασικές αρχές της Ομοιοπαθητικής όπως κατανοείται με την κλασική έννοια, όπως στην περίπτωση της Ομοτοξικολογίας η οποία, εργαζόμενη με πολλαπλές ουσίες, από τη μια αποφεύγει τον Νόμο των Όμοιων με την ίδια την πράξη με την οποία δηλώνει ότι τον τηρεί και από την άλλη κάνει την αρχή της συνήχησης ανεφάρμοστη, δεδομένου ότι είναι αδύνατον να κατανοήσει την ειδική ανταπόκριση του οργανισμού σε μια ορισμένη ουσία. Για λίγο θα επιστρέψω στα συμπτώματα: η ανάγνωσή τους είναι το κλειδί για την κατανόηση των διαφορών και αυτός είναι ο λόγος που αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Καθιερωμένης Ιατρικής και της Ομοιοπαθητικής. Σύμφωνα με τον Morris η σημειωτική είναι η μελέτη των σχέσεων μεταξύ των σημείων και των αντικειμένων στα οποία αναφέρονται και εστιάζεται στον κώδικα ο οποίος επιτρέπει τη μεταβίβαση περισσότερο ή λιγότερο ειδικών μηνυμάτων. Αν υιοθετήσουμε την ομοιοπαθητική σκοπιά, η Καθιερωμένη Ιατρική βασίζει τη διάγνωσή της στη σχέση ανάμεσα στο σύμπτωμα (σημείο) και στη νόσο (αντικείμενο) και σταματάει εκεί. Με άλλα λόγια το σύμπτωμα παίζει τον ρόλο του σημαινόμενου και η νόσος τον ρόλο του σημαίνοντος. Είναι συνεπώς μια δυαδική σχέση. Η Ομοιοπαθητική εισάγοντας έναν τρίτο όρο, το σώμα (το υποκείμενο), προτείνει μια τριαδική σχέση. Το θέμα τώρα είναι να κατανοήσουμε πού βρίσκεται η νόσος μέσα στην τριάδα. Το πρώτο δεδομένο είναι ότι αλλάζει την τάξη. Από ομοιοπαθητική σκοπιά η νόσος δεν είναι πλέον το σημαίνον: το αντικείμενο, το σώμα, είναι το σημαίνον. Η νόσος θα ήταν μέρος ενός επιπέδου συμπτωμάτων: ένα δεύτερης βαθμίδας σύμπτωμα, θα μπορούσαμε να πούμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Καθιερωμένη Ιατρική αγνοεί το υποκείμενο. Ασχολούμαστε με κάτι άλλο, δηλαδή με το να ορίσουμε τον ρόλο του υποκειμένου-σώματος στην εκτίμηση της επίδρασης με τη νοσηρή διαδικασία. Αυτά δεν είναι απλώς θέματα ορολογίας. Η επίθεση της Ομοιοπαθητικής γίνεται στο σύνολο του οργανισμού, στην ομοιοστατική ισορροπία του, στον μηχανισμό άμυνας. Ασφαλώς η επιλογή της αγωγής εξαρτάται από τον τύπο της νοσηρής διαδικασίας, αλλά στην πραγματικότητα η νόσος παραμένει στο φόντο, θα λέγαμε. Η στήριξη του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος του οργανισμού είναι η πρώτη γραμμή. Η θεραπεία διαμορφώνεται σύμφωνα με τη φύση και την ένταση του χάσματος που έχει ανοίξει στις άμυνες. Αντιμετωπίζουμε δυο είδη λογικής ή μάλλον δυο διαφορετικές επιστημολογικές εικόνες, φαινομενικά χωριστές. Όταν η Ομοιοπαθητική κατηγορεί την Καθιερωμένη Ιατρική ότι περιορίζεται στο να απομακρύνει τα συμπτώματα χωρίς να αντιμετωπίζει την αιτία, προκαλώντας έτσι πιθανά αρνητικά αποτελέσματα στη συνολική ενέργεια του σώματος, φαίνεται να το παρατραβάει, αλλά στην πραγματικότητα η διάσταση προέρχεται από τη σειρά προτεραιότητας μεταξύ νόσου και σώματος. Αυτό που λέω μπορεί να γίνει σαφέστερο αν εστιαστούμε στον κώδικα ο οποίος επιτρέπει να σταλεί το μήνυμα. Πρώτο ερώτημα: πώς φθάνουμε στον κώδικα; Είναι ένα σύνθετο ερώτημα επειδή περιλαμβάνει ολόκληρο τον οργανισμό του

σώματος. Κάθε οργανισμός αντιδρά στα ερεθίσματα με έναν πολύ ειδικό τρόπο (το πρόβλημα της ατομικοποίησης), αλλά οπωσδήποτε, για να υπάρξει μια αντίδραση στα ερεθίσματα, αν ληφθούν, πρέπει αυτά να ερμηνευθούν. Ο κώδικας είναι η ερμηνεία των συμβόλων. Χωρίς έναν κώδικα ο οποίος, ερμηνεύοντάς τα, βάζει τα ερεθίσματα σε τάξη, αυτά θα προκαλούσαν χάος, απειλώντας την ακεραιότητα του σώματος. Από αυτήν τη σκοπιά, η ίδια η νόσος μπορεί να θεωρηθεί σαν μια θετική ανταπόκριση στην επίθεση των καταστροφικών ερεθισμάτων, η οποία μπλοκάρει το χάος και καθοδηγεί τις άμυνες. Ο κώδικας δεν είναι ένας μηχανισμός που δημιουργήθηκε από την ασθένεια: η ασθένεια δεν ερμηνεύεται μέσω αυτοδημιούργητων σημείων, θα λέγαμε. Ο μηχανισμός που δέχεται το ερέθισμα και το μετατρέπει σε ένα σημείο (το σύμπτωμα, συνεπώς) είναι ένα πρόβλημα το οποίο περικλείει το σώμα στο σύνολό του ή εκείνο το υποσύστημα του σώματος στο οποίο έχει ανατεθεί εκείνη η λειτουργία (το κεντρικό και περιφερικό νευρικό σύστημα). Και πάλι, επομένως, το σώμα είναι αυτό που έρχεται στο προσκήνιο, διαβάζει την νοσηρή κατάσταση και τη σημειώνει. Εδώ οι δρόμοι χωρίζονται. Για την Καθιερωμένη Ιατρική το σώμα είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετείται η νόσος προκειμένου να κατανοηθεί, δίνοντας προσοχή στις ισορροπίες μέσα στο πλαίσιο. Η Ομοιοπαθητική αντιστρέφει τη σχέση: η νόσος είναι η αναφορά που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τη δυναμική του σώματος, τις συνθήκες στις οποίες το αμυντικό σύστημα λειτουργεί, την κατάσταση της ομοιοστατικής ισορροπίας του. Εξ αυτού και οι διάφοροι τύποι παρέμβασης: στο μέτωπο της ασθένειας και στο μέτωπο του οργανισμού. Απλοποίησα το θέμα όσο περισσότερο γινόταν προκειμένου να κάνω σαφείς τους λόγους της διαφορών και να διευκολύνω την κριτική συζήτηση. Θα ήθελα να προσθέσω κάτι για να κατανοήσουμε αν η Καθιερωμένη Ιατρική μπορεί να σπάσει αυτό το σύστημα αυτο-αναφοράς που επιφέρει τον κίνδυνο να την χωρίσει από το ζωντανό πλαίσιο της πραγματικότητας. Αν αυτό το κλειστό σύστημα συνεχιστεί και ενισχυθεί μέσω της έσχατης τμηματοποίησης, δεν είναι δυνατή καμιά συζήτηση, όλες οι μορφές επικοινωνίας ατονούν. Χωρίς να αναφέρουμε ότι η αυτο-αναφορά μέσα στο πλαίσιο της Ιατρικής μπορεί να προκαλέσει καταστροφικά αποτελέσματα, όπως σημειώθηκε: συνάγοντας από την ασθένεια τα στοιχεία με τα οποία δομείτε την εικόνα του υποκειμένου, ο κίνδυνος να εντυπώσετε το υποκείμενο πάνω στην ασθένεια γίνεται αναπόφευκτος, πράγμα που είναι σαν να λέμε ότι το υποκείμενο γίνεται υποκείμενο εκείνης της ασθένειας και όχι ότι η ασθένεια είναι ασθένεια εκείνου του υποκειμένου. Επίσης όλοι ξέρουμε ότι η αυτο-αναφορά κατέληξε να βρει στήριξη στη δομή του συστήματος υγείας. Με άλλα λόγια η αυτο-αναφορά εξαπλούμενη στον οργανωμένο μηχανισμό, από την ίδια της τη φύση κλείνει το κύκλωμα, ενισχύοντας την άσκηση της εξουσίας που εμπεριέχεται σε χωριστά ιδρύματα. Είναι ένας φαύλος κύκλος στον οποίον, το σημαντικότερο, οι επαγγελματικές ικανότητες διατρέχουν τον κίνδυνο να υποταχθούν στις ανάγκες του συστήματος να προστατευθεί και να τραφεί. Μια ανταλλαγή απόψεων, επομένως, συνεπάγεται το άνοιγμα του κυκλώματος, αποδυνάμωση της άμυνας και την προτίμηση της ενεργοποίησης των αχρησιμοποίητων αποθεμάτων τα οποία είναι κρυμμένα και πολύ συχνά καταπιέζονται από τις άκαμπτες καθιερωμένες δομές. Περιορίστηκα στο να αποδείξω ορισμένα σημεία τα οποία κατά την άποψή μου αξίζουν να εξεταστούν και τόνισα κάποιες προβληματικές όψεις, ειδικά όσον αφορά τις διαδικαστικές ανάγκες τις οποίες απαιτούν. Ένας δρόμος στο μεταξύ θα ήταν να προσπαθήσουμε και να βρούμε κάποια συμβατότητα μεταξύ των γλωσσών αυτών των μεθόδων, να επεξεργαστούμε μοντέλα επικοινωνίας που μειώνουν τις σημασιολογικές αποστάσεις. Αυτή είναι μια προσπάθεια την οποία πρέπει να κάνουν και τα δυο μέρη, ακόμη και αν τα κίνητρά τους είναι διαφορετικά. Αν υπάρχει, όπως όντως υπάρχει, μια έλλειψη συνεργασίας από τη μεριά της επίσημης ιατρικής, το χειρότερο θα ήταν να την δούμε σαν αμυντική. Όσον αφορά την Ομοιοπαθητική το θέμα είναι διαφορετικό: πρέπει να ανοίξει έναν χώρο για τον εαυτό της ο οποίος μέχρι τώρα έχει πάρει τη μορφή ουσιαστικά μιας συχνά μικρόψυχης, σκληρής κριτικής πρέπει να συμβιβαστεί με τη δέσμευση να υποβάλλει τα διάφορα συστήματά της και τους επιλεγμένους ελέγχους της για εκτίμηση από τη συμβατική ιατρική σε ένα κοινό σχέδιο το οποίο θα βοηθήσει να ξεπεραστούν οι αμοιβαίες διαφορές που βασίζονται συχνά σε πεποιθήσεις οι οποίες όχι σπάνια προδίδουν ιδεολογική πρόκληση και πιο απλά μορφές νοητικής νωθρότητας. Στο σημείο αυτό εγείρονται τα ακόλουθα ερωτήματα: είναι αναγκαίες και οι δυο θεραπευτικές μέθοδοι; Ασφαλώς και είναι και πρώτα απ όλα πρέπει να προσπαθήσουμε να απαλλαγούμε από μια μεγάλη παρανόηση η οποία

χώρισε τις αντίστοιχες θέσεις μας και η οποία συνεχίζει να το κάνει. Είναι μια παρανόηση που οφείλεται πάνω απ όλα σε δυσκολίες επικοινωνίας και επίσης σε απίθανες υποσχέσεις από τη μεριά εκείνων που ισχυρίζονται ότι είναι ομοιοπαθητικοί αλλά δεν διαθέτουν σοβαρή προπαρασκευή. Η Ομοιοπαθητική δεν βρίσκεται σε σύγκρουση με την Αλλοπαθητική και δεν παρουσιάζεται καν σαν μια ριζική εναλλακτική λύση. Αντιθέτως υπάρχουν σημεία σύνδεσης, και πάνω απ όλα αν σκεφθούμε ότι η Ομοιοπαθητική αποκαλύπτει το μεγαλύτερο δυναμικό της στην πρόληψη δηλαδή όταν οι αλλοιώσεις δεν έχουν προχωρήσει πέρα από το λειτουργικό επίπεδο. Στο σημείο αυτό αν η Ομοιοπαθητική παρέμβει με το σωστό φάρμακο, εμποδίζει την ανάπτυξη της ασθένειας. Με άλλα λόγια, η Ομοιοπαθητική ενισχύοντας τους αμυντικούς μηχανισμούς του σώματος, εμποδίζει, τουλάχιστον για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, τον εκφυλισμό τους. Τα χημικά φάρμακα της Συμβατικής Ιατρικής παρά τις σοβαρές παρενέργειές τους και την κατάχρησή τους, η οποία μπορεί να οδηγήσει στον εκφυλισμό του οργανισμού είναι χρήσιμα και πολλές φορές αναγκαία για τα τελικά στάδια των χρόνιων ασθενειών, μπορούν να σταματήσουν τον πόνο ή να εμποδίσουν τον ασθενή να υποφέρει, χωρίς όμως να σταματούν την εκφυλιστική πορεία της ασθένειας. Θα ήθελα να καταλήξω λέγοντας ότι μπορεί κανείς να αρνηθεί τα πάντα σχετικά με την Ομοιοπαθητική από προκατάληψη ή πεποίθηση, αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί το άνοιγμα του ορίζοντα όπου βρίσκονται οι εναλλακτικές λύσεις, τις οποίες προτείνει. Η ενεργός συνήχηση όσο παράδοξο και αν φαίνεται η χημική μεταβλητή σε ένα επίπεδο που στηρίζει τις ανάγκες της ζωής σαν σχέδιο, αναμορφώνει με επεισοδιακές μονάδες οι οποίες φαίνονται χωριστές στην παρατήρηση, αλλά συνενώνονται στην αντίληψη ότι το σχέδιο του οποίου το σχήμα, κρυμμένο σε κάποια βαθιά στρώματα του νου, παρατηρεί το μυστήριο του θαύματος που είναι η ζωή. Από μερικές απόψεις η συνήχηση υποδηλώνει θα περιοριστώ στη χρήση αυτού του όρου μια ανώτερη κατάσταση, την ύψιστη κατάσταση, της σύνθεσης στην οποία η συνέργεια του σώματος ολοκληρώνεται, σημειώνει ένα μονοπάτι όπου η ζωτικότητα του ζώντος οργανισμού κυλάει ξανά, αποκαλύπτει τη δυναμική και δείχνει την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθηθεί σχετικά με τις γραπτους νομους που ρυθμίζουν τις περιόδους της ουσίας της ζωής.