(ο Γιωργισ γράφει ςτο θμερολόγιό του και ο αφηγητής διαβάηει τισ ςκζψεισ του)

ΣΚΗΝΗ 1 ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Το αεροπλάνο είχε ξεκινιςει, ζδεςε τθ ηϊνθ του, ζκλειςε τα μάτια και ζφερε ςτο νου του όλα όςα τον ζκαναν πιο δυνατό. Ρροςπάκθςε πολλζσ φορζσ να βρει αιτίεσ, μα δε κατάφερε τίποτα, αναρωτικθκε γιατί οι δικοί του γονείσ. Αλλά ζπρεπε να ςυνειδθτοποιιςει πωσ θ ηωι δε δίνει εξθγιςεισ για το κάνατο. (ο Γιωργισ γράφει ςτο θμερολόγιό του και ο αφηγητής διαβάηει τισ ςκζψεισ του) ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1:«24 ϊρεσ ταξίδι από Αμερικι κουράςτθκα. Είδα 3 ταινίεσ, κοιμικθκα μα τϊρα ανυπομονϊ να δω τθ γιαγιά και τον παπποφ και να πάμε ςτθν Κατερίνθ να ξεκινιςω τθ ηωι μου από το μθδζν. Μα το μόνο που δε κζλω να ακοφςω από τον περίγυρο είναι πωσ ιρκε τ ορφανό. Είναι ακόμα φρζςκο για μζνα το τραφμα και κα δυςκολευτϊ να το παλζψω Μα κα τα καταφζρω κα ζχω δίπλα μου ανκρϊπουσ που αγαπϊ» ΡΑΡΡΟΥΣ: Γιωργθθθι ΓΛΩΓΘΣ: Ραππουυυφ, ποφ είςαι; ΓΛΑΓΛΑ: Αγόρι μου καλωςόριςεσ! ΓΛΩΓΘΣ: Τι κάνεισ γιαγιάκα μου; ΓΛΑΓΛΑ: Επιβιϊνουμε παλικάρι μου, ζλα πάρε τθ βαλίτςα και πάμε ςπίτι, ςου ζφτιαξα κεφτεδάκια που ς αρζςουν! ΓΛΩΓΘΣ: Κεφτεδάκια; Αχ πόςο μου ζλειψαν!!! ΓΛΑΓΛΑ: Γιϊργο πάνε φζρε το αμάξι. ΡΑΡΡΟΥΣ: Ράω αμζςωσ Μαριϊ μου, ςασ περιμζνω ζξω. (ακοφγεται ο ιχοσ του αυτοκινιτου και μζςα ςτο αυτοκίνθτο ο Γιωργισ γράφει ςτο θμερολόγιό του και ο αφηγητής διαβάηει τισ ςκζψεισ του) ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: «Κοιτάω ζξω από το παράκυρο και βλζπω μια πόλθ βρϊμικθ. Μα καλά κανείσ δε ςκζφτθκε ότι δε πρζπει να πετάμε ςκουπίδια κάτω»

ΣΚΗΝΗ 2 ΓΛΑΓΛΑ: Φτάςαμε επιτζλουσ! ΓΛΩΓΘΣ: Γιαγιά ζκοψα αυτό το τριαντάφυλλο, κα ικελα να το κάψω ςτον κιπο,μπορϊ; ΓΛΑΓΛΑ: Φυςικά παλικάρι μου. ΓΛΩΓΘΣ: Άντε πάμε γιαγιά, κα κρυϊςουν οι κεφτζδεσ. ΓΛΑΓΛΑ: Φφγαμε! ΓΛΩΓΘΣ: Γιαγιά, πότε κα ξεκινιςω ςχολείο; Ανυπομονϊ! ΓΛΑΓΛΑ: Αφριο αγόρι μου, ςε γράψαμε ςτο λφκειο εδϊ πιο κάτω. (ο Γιωργισ πάει ςτο δωμάτιό του και γράφει ςτο θμερολόγιο και ο αφηγητής διαβάηει τισ ςκζψεισ του) ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: «Εμζνα κα με μάκουν όλοι ςτθν Κατερίνθ, γιατί κα.» (τον παίρνει ο φπνοσ πάνω ςτο θμερολόγιο) ΣΚΗΝΗ 3 ΓΛΑΓΛΑ: Γιωργθθθι, ξφπναααα ΓΛΩΓΘΣ: Ζρχομαι γιαγιά ΓΛΩΓΘΣ: Γιαγιά κα αργιςω να γυρίςω ςιμερα, αποφάςιςα να πάω μια βόλτα να κυμθκϊ τθν Κατερίνθ ΓΛΑΓΛΑ: Εντάξει αγόρι μου, αλλά να προςζχεισ.

ΣΚΗΝΗ 4 ΔΛΕΥΚΥΝΤΘΣ: Ραιδιά να ςασ γνωρίςω τον καινοφριο ςασ ςυμμακθτι τον Γιωργι Ραπαδόπουλο ( αυςτθρό φφοσ) ΚΥΛΑ ΕΛΡΛΔΑ: Καλθμζρα Γιωργι, εγϊ είμαι θ κακθγιτρια τθσ γλϊςςασ, χαίρω πολφ( δίνει χζρι) ΓΛΩΓΘΣ: Χάρθκα πολφ κυρία! ΔΛΕΥΚΥΝΤΘΣ: Από εδϊ οι ςυμμακθτζσ ςου, Ραναγιϊτθσ,Μαρία, Κατερίνα, Σταφροσ, Άγγελοσ και θ Σοφία ΡΑΝΑΓΛΩΤΘΣ: Από ποφ ιρκεσ; ΓΛΩΓΘΣ: Ο μπαμπάσ μου είναι από τθν Κατερίνθ και θ μαμά μου από Αμερικι. Ηοφςαμε εκεί αλλά τϊρα μετακομίςαμε. ΚΥΛΑ ΕΛΡΛΔΑ: Φτάνει πια με τισ ερωτιςεισ παιδιά (χτυπάει το κουδοφνι, τα παιδιά φζρνουν το φαγθτό τουσ ςτθν τάξθ και κάνουν παρζα ςτον Γιωργι) ΣΟΦΛΑ: Αχ βαριζμαι να πάω να το πετάξω ςτον κουβά, (το πετάει ςτο πάτωμα) ΓΛΩΓΘΣ: Μα καλά τί κάνεισ; Γιατί το πζταξεσ κάτω;( κυμωμζνα) ΣΟΦΛΑ: Άςε μασ μωρζ (ειρωνικά) ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: Ο Γιωργισ ζκανε μια βόλτα ςτο κζντρο τθσ Κατερίνθσ και βρικε ςπαςμζνεσ γλάςτρεσ ςτο δρόμο, οι διαβάςεισ είχαν ςχεδόν ςβθςτεί, κατεςτραμμζνεσ πινακίδεσ, graffiti ςτουσ τοίχουσ που ζγραφαν υβριςτικά ςχόλια, θ πλατεία ιταν μζςα ςτα ςκουπίδια, δεν υπιρχε πουκενά δρόμοσ για τα ποδιλατα.

ΓΛΩΓΘΣ: Γιαγιαά, Ραππουυφ, γφριςα ΡΑΡΡΟΥΣ: Ανθςυχιςαμε παιδί μου, γιατί άργθςεσ; ΓΛΩΓΘΣ: Ζκανα μια βόλτα και κακυςτζρθςα, ςυγνϊμθ. ΓΛΑΓΛΑ: Δε πειράηει παλικάρι μου, ς άρεςε θ πόλθ μασ; ΓΛΩΓΘΣ: Δυςτυχϊσ βρικα πολλζσ ελλείψεισ, αλλά όλα κα λυκοφν ( ο Γιωργισ γράφει ςτο δωμάτιό του και ο αφηγητής διαβάηει τισ ςκζψεισ του) ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: «Ηοφςα ςε μια πόλθ που ιταν κακαρι,είχε πολλζσ ανζςεισ, εκμεταλλευόταν τα πάντα ακόμα και αν αυτά δεν άξιηαν πολφ. Και ιρκα ςε μια πόλθ αγιαςμζνθ από Τον Κεό, δίπλα ζχει βουνό και κάλαςςα και μζνει ανεκμετάλλευτθ, αυτό και αν είναι άδικο.... εγϊ αυτιν τθν πόλθ κα τθ φτιάξω από τθν αρχι και κα τθν κάνω μαγικι. Κα κάνω ό,τι μπορϊ, και ξζρω που πρζπει να απευκυνκϊ» ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Ο Γιωργισ αφοφ ζκανε όλα του τα μακιματα, είχε αποφαςίςει να κάνει ζνα πλάνο για το πϊσ κα αναβακμίςει το επίπεδο ηωισ τθσ Κατερίνθσ. Τυχαία κοίταξε το θμερολόγιο και είδε πωσ ςε λίγεσ μζρεσ θ Ρολιοφχοσ γιόρταηε, και όπωσ κάκε χρόνο οι ντόπιοι τθν τιμοφν κάκε χρόνο με μία ςειρά εκδθλϊςεων που ακοφει ςτο όνομα Αικατερίνια. Σκζφτθκε λοιπόν πωσ κα ιταν ό,τι καλφτερο αν μζςα ςε λίγεσ μζρεσ μποροφςε να τα καταφζρει. Ιξερε πωσ ιταν ςχεδόν ουτοπικό, αλλά ασ μθ ξεχνιόμαςτε είναι δεκαπζντε χρονϊν, τίποτα δεν είναι ακατόρκωτο όταν μιλάμε για αυτι τθ γενιά. ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: «Αποφάςιςα να κάνω τθν πόλθ μου πιο κακαρι. Κα απευκυνκϊ ςτο διευκυντι του ςχολείου αφριο κιόλασ και κα του κατακζςω τισ ιδζεσ μου. Σκοπόσ είναι να καταφζρω να μάκω ςτα παιδιά τθσ θλικίασ μου, πολίτεσ του αφριο, να γίνουν ςωςτοί πολίτεσ μακαίνοντασ να υπακοφνε ςτουσ κανόνεσ που κάνουν τθ ηωι μασ καλφτερθ και ομορφότερθ. Ριςτεφω βζβαια ότι μόνο και μόνο να

πετάνε τα ςκουπίδια ςτουσ κάδουσ δεν αρκεί. Σκεπτόμενοσ το περιβάλλον, που ωσ νζοι κα πρζπει να το λατρεφουμε και να το προςτατεφουμε γιατί ςε αυτό κα ηιςουμε, τα ςκουπίδια κα πρζπει να τα ρίχνουμε ανάλογα με το είδοσ τουσ ςε ανάλογο κάδο. Το πρϊτο μου βιμα κα είναι να εντάξω ςτθν κακθμερινότθτα των πολιτϊν τθν ανακφκλωςθ κάνοντασ ςταδιακά βιματα και φυςικά μακαίνοντασ ςε τι βοθκάει θ ανακφκλωςθ το περιβάλλον.» ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Ο Γιωργισ ιταν κουραςμζνοσ, ετοίμαςε τθν τςάντα του. Ζχοντασ ςτο πρόγραμμα να κάνει βόλτα με το ποδιλατο τθν επόμενθ μζρα ηιτθςε από τθ γιαγιά του να το κακαρίςει, τουσ καλθνφχτιςε και αποκοιμικθκε. ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: «Τελευταία μζρα τθσ ςχολικισ βδομάδασ και μετά το ςχολείο κα κάνω μία υπζροχθ ποδθλατάδα» ΓΛΩΓΘΣ: Καλθμζρα γιαγιά, ςιμερα κα πάω μια βόλτα με το ποδιλατο ΓΛΑΓΛΑ: Εντάξει αγόρι μου, είναι ζτοιμο ςτον κιπο, να προςζχεισ ΡΑΡΡΟΥΣ: Να προςζχεισ Γιωργι, εδϊ οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι ΓΛΩΓΘΣ: Εντάξει παπποφ μθν ανθςυχείσ. ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Στο δρόμο ςυνάντθςε πολλζσ λακκοφβεσ που αν δεν ιταν προςεκτικόσ κα είχε χτυπιςει, τα αυτοκίνθτα κόρναραν και οι περαςτικοί φϊναηαν. Στάκθκε και κοίταξε γφρω του, είδε ότι δεν υπάρχει πουκενά δρόμοσ για ποδιλατα με αποτζλεςμα οι ποδθλάτεσ να εμποδίηουν τουσ οδθγοφσ αυτοκινιτων κακϊσ και τουσ πεηοφσ. Ζφταςε ςτο ςχολείο λίγο αργοπορθμζνοσ και ςυνάντθςε τον διευκυντι και τον ρϊτθςε γιατί δεν υπάρχει πουκενά ποδθλατοδρόμοσ. Εκείνοσ, είπε ζνα ξερό και τυπικό δε ξζρω και ζφυγε. Ο Γιωργισ μπικε ςτθν τάξθ εκνευριςμζνοσ και εξζφραςε ςτουσ ςυμμακθτζσ τουσ τθν απορία του: ΓΛΩΓΘΣ: Μα καλά εςείσ που κάνετε ποδιλατο; Κόντεψαν να με πατιςουν τα αμάξια, δεν υπάρχει πουκενά δρόμοσ για ποδιλατα; ΡΑΝΑΓΛΩΤΘΣ:Α δε μασ απαςχολεί, ασ το λφςει ο διμοσ.

ΓΛΩΓΘΣ: Μα καλά, τίποτα δε ςασ απαςχολεί εςάσ εδϊ πζρα;( κυμωμζνα) ΔΛΕΥΚΥΝΤΘΣ: Ρθγαίνετε ςτισ τάξεισ ςασ γριγορα ΓΛΩΓΘΣ: Κυρία Ελπίδα, δεν υπάρχει κανζνασ ποδθλατοδρόμοσ εδϊ πζρα; Κ. ΕΛΡΛΔΑ: Μμμ, θ αλικεια είναι πωσ επίςθμα δεν υπάρχει κάποιοσ αλλά ςτθν οδό 19 θσ Μαΐου επειδι ο πεηόδρομοσ είναι αρκετά μεγάλοσ ζνα μζροσ του ζχει γίνει κάτι ςαν δρόμοσ για ποδιλατα αλλά τισ περιςςότερεσ φορζσ εκεί βλζπεισ να παρκάρουν αμάξια ι να περπατάνε οι άνκρωποι. ΓΛΩΓΘΣ: Αποφάςιςα να πάω μια βόλτα με το ποδιλατό μου ςτον πεηόδρομο τθσ πόλθσ και να ψάξω να βρω ζνα ςθμείο που να μπορεί να δθμιουργθκεί ζνασ χϊροσ για ποδιλατα με οριοκετθμζνα φωτεινζσ πινακίδεσ ι ζςτω με μία χαρτοταινία ςτο δρόμο ϊςτε είναι άμεςα εμφανισ ςτα ποδιλατα. Επίςθσ κα πάω ςτο διμο και κα του προτείνω τα ςχζδιά μου για τουσ κάδουσ ανακφκλωςθσ που πρζπει να διακζτει κάκε πολυκατοικία. Κ.ΕΛΡΛΔΑ: - Το βρίςκω εξαιρετικι ιδζα, μα καλά τόςο πολφ νοιάηεςαι για τθν Κατερίνθ; Θ αλικεια είναι ότι εντυπωςιάηομαι με τθ δουλειά ςου, φαίνεται να είςαι πολφ αποφαςιςτικόσ ΓΛΩΓΘΣ: Να, βλζπω γφρω μου μια πόλθ με τζτοια τοποκεςία μα τόςο λάκοσ φτιαγμζνθ και κανείσ από τα παιδιά τθσ θλικίασ μου δεν ενδιαφζρεται και ζχω τόςθ διάκεςθ να το κάνω εγϊ. Ξζρετε, ςκζφτθκα πωσ πρζπει να καταφζρω να αλλάξω τθν Κατερίνθ μζχρι τισ 25 Νοεμβρίου λόγω Αικατερινίων και να κάνω αυτό το δϊρο ςε όλουσ τουσ κατοίκουσ.μςωσ ακοφγεται εξωπραγματικό ίςωσ πάλι με αυτό κα ζκανα τουσ γονείσ μου να είναι περιφανοι για μζνα και κζλω να με βοθκιςετε γιατί φαίνεςτε καλόσ άνκρωποσ. Κα το κάνετε αυτό για μζνα; Κ.ΕΛΡΛΔΑ: Φυςικά και κα ςε βοθκιςω, αυτό που κάνεισ είναι εξαιρετικό, οι γονείσ ςου ςίγουρα κα είναι περιφανοι για ςζνα από κει ψθλά

ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Ο Γιωργισ μοίραςε φυλλάδια πάνω ςτα κρανία των ςυμμακθτϊν του ςχετικά με τθν ανακφκλωςθ και τουσ εξιγθςε τθ ςθμαςία τθσ ςτθ ηωι μασ. (ομάδα οικολογίασ παρουςίαςθ: ΔΑΛΑΜΡΘ, ΜΥΣΛΟΥΔΘΣ, ΗΛΩΓΑ, ΣΛΔΘΟΡΟΥΛΟΥ) ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Θ κυρία Ελπίδα και ο Γιωργισ αφοφ πιραν τα ποδιλατά τουσ, κάνανε μια μεγάλθ βόλτα και ςυηθτοφςανε τισ ςκζψεισ του Γιωργι. Αγόραςαν φωτεινζσ πινακίδεσ τισ οποίεσ τισ κάρφωςαν ςτον πεηόδρομο ςε ςθμείο όπου να μθν εμποδίηει τουσ πεηοφσ, τα καταςτιματα ι ακόμθ και τα φορτθγά που ξεφορτϊνουν τθν πραμάτεια. Ηωγράφιςαν τρεισ άςπρεσ γραμμζσ ςα διαβάςεισ για να μποροφν οι πεηοί να περνάνε. Κι ζτςι από εκείνθ τθ μζρα και μετά ο πεηόδρομοσ τθσ Κατερίνθσ απζκτθςε χϊρο για ποδιλατα. Αργότερα πιγαν ςτο διμο και ηιτθςαν να ςχεδιαςτοφν ειδικοί κάδοι για τα απορρίμματα. Στθν ο διμαρχοσ δεν αςχολικθκε, όταν όμωσ παρουςίαςαν ολοκλθρωμζνα ςχζδια ζκανε δεκτι τθν πρόταςι τουσ και αποφάςιςε να τθν υλοποιιςει. (Ο Γιωργισ γράφει ςτο θμερολόγιό του) ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: «Θ κυρία Ελπίδα είναι τόςο καλόσ άνκρωποσ, χάρθκα πολφ που μοιράςτθκα μαηί τθσ τα ςχζδιά μου. Τϊρα κα περιμζνω να δω τα αποτελζςματα του Διμου ςχετικά με τουσ κάδουσ. Ζπρεπε να μιλιςουμε με απειλθτικό φφοσ για να πάρει ςτα ςοβαρά τα όςα του λζγαμε, ευτυχϊσ όμωσ το κατάλαβε. Ζνα ςθμαντικό ςχζδιο μόλισ υλοποιικθκε. Είμαι τόςο χαροφμενοσ. Μαμά, μπαμπά ξζρω πωσ από κει ψθλά με βλζπετε και είςτε περιφανοι για μζνα» ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Αυτά ζγραψε και άρχιςε να βουρκϊνει, όμωσ το κλάμα τον κάνει πιο ςκλθρό, του δίνει δφναμθ και κάρροσ για να ςυνεχίςει, να φτιάξει μια πόλθ γεμάτθ «ηωι», με ανκρϊπουσ που τθ ςζβονται και τθν προςτατεφουν με κάκε τρόπο. Άλλωςτε το ζκανε πίςτεψε ςε αυτό και ιξερε ότι κα τα κατάφερνε. Αποκοιμικθκε και ιλπιηε να ονειρευτεί κάτι που κα τον ταξιδζψει ςε μζρθ μαγικά για να ξεφφγει από τθ μαυρίλα τθσ ηωισ του

ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: «Σιμερα ξφπνθςα αργά, δεν ζχουμε ςχολείο και είπα να ξεκουραςτϊ λιγάκι. Ζφαγα το πρωινό μου είδα τθλεόραςθ και τϊρα ιρκα να ςυνεχίςω το πλάνο μου. Δεφτερο μζλθμά μου είναι να ανακαινιςτοφν κτίρια που δε χρθςιμοποιοφνται πλζον και να γίνουν χρθςτικοί χϊροι. Ανακάλυψα πολλοφσ τζτοιουσ χϊρουσ και αποφάςιςα πωσ το παλιό νοςοκομείο που ιταν ςε άκλια κατάςταςθ, παρατθμζνο, αραχνιαςμζνο κι ζρθμο ότι κα μποροφςε να γίνει ζνα ακλθτικό κζντρο που να ςτεγάηει ποικίλουσ χϊρουσ άκλθςθσ.» ΓΛΑΓΛΑ: Γιωργθθι,ςε κζλει ςτο τθλζφωνο θ κυρία Ελπίδα ΓΛΩΓΘΣ: Εμπρόσ; ( θ κυρία ελπίδα δε φαίνεται) Κ.ΕΛΡΛΔΑ: Γεια ςου Γιωργι, πιρα για να ςου πω πωσ βγικα ςτον πεηόδρομο και είδα πωσ ο χϊροσ για τα ποδιλατα που φτιάξαμε λειτουργεί και ο κόςμοσ είναι ενκουςιαςμζνοσ, κακϊσ και οι κάδοι ςτα ςπίτια τοποκετικθκαν και οι πολίτεσ κινθτοποιικθκαν! ΓΛΩΓΘΣ: Αλικεια; Αχ! Είμαι τόςο χαροφμενοσ, χαίρομαι απίςτευτα, ςασ ευχαριςτϊ πολφ Κ.ΕΛΡΛΔΑ: Αγόρι μου εγϊ ςε ευχαριςτϊ που μαηί με τισ δικζσ ςου ιδζεσ και όνειρα απζκτθςε θ κακθμερινότθτά μου λίγθ δράςθ γιατί είχα γίνει ζνα με τθν καρζκλα του διαβάςματοσ χωρίσ να καταλάβω ότι είχα χάςει τθν ουςία τθσ ηωισ. Κα τα ποφμε τθ Δευτζρα, καλό ςαββατοκφριακο να χεισ. ΓΛΩΓΘΣ: Επίςθσ! (κλείνει το τθλζφωνο και λζει ςτθ γιαγιά του) ΓΛΩΓΘΣ: Γιαγιά θ κυρία Ελπίδα μου είπε πωσ ο ποδθλατοδρόμοσ που φτιάξαμε λειτουργεί κανονικά και χάρθκα πολφ, πάω να ςυνεχίςω να ςχεδιάςω το ακλθτικό κζντρο. ΡΑΡΡΟΥΣ: Γιωργι, ςκζφτθκα ότι κα μποροφςε να γίνει μια ακλθτικι εκδιλωςθ, τουσ καλοκαιρινοφσ μινεσ ΓΛΩΓΘΣ: Ααα πολφ ωραία ιδζα, κα ικελεσ να μου τθν αναλφςεισ λίγο το πλάνο ςου, για να καταλάβω τι εννοείσ;

( ομάδα ακλθτιςμοφ, αρχιτζκτονεσ παρουςίαςθ ακλθτικοφ κζντρου και ακλθτιάδασ: ΣΥΜΕΩΝΛΔΟΥ, ΧΑΤΗΘΚΩΝΣΤΑΝΤΛΝΟΥ (Χ2), ΣΚΑΜΡΑΔΩΝΘΣ, ΡΑΡΑΣ, ΑΜΒΟΣΛΑΔΘΣ, ΑΜΑΝΑΤΛΔΘΣ, ΤΗΟΥΝΛΔΟΥ, ΜΥΣΤΛΔΟΥ, ΚΑΑΡΑΝΑΓΛΩΤΘΣ) ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Θ κυρία Ελπίδα πρότεινε ςτα παιδιά να ςυηθτιςουν για παραςτάςεισ που ζχουν παρακολουκιςει και που κα ικελαν να παρακολουκιςουν ςτον τόπο τουσ Κ.ΕΛΡΛΔΑ: Καλθμζρα παιδιά, ςιμερα κζλω να μου πείτε κάποιεσ παραςτάςεισ που είδατε και ςασ εντυπωςίαςαν και τι κα κζλατε να δείτε εδϊ ςτθν Κατερίνθ. ΡΑΝΑΓΛΩΤΘΣ: Εγϊ κυρία είχα πάει ςτθ Γερμανία ςτο Βερολίνο και είδα μια παράςταςθ ςχετικά με τον πολιτιςμό του Βερολίνου με εικόνεσ και βίντεο. Κ.ΕΛΡΛΔΑ: Ααα ενδιαφζρον ακοφγεται. ΓΛΩΓΘΣ: Κυμάμαι κι εγϊ ςτθν Αμερικι είχα παρακολουκιςει πολλζσ τζτοιεσ αναπαραςτάςεισ. Εδϊ ςτθν Κατερίνθ ςυμβαίνει κάτι τζτοιο; ΜΑΛΑ: Μπα εδϊ δε γίνονται τζτοια, το μόνο που διεξάγεται είναι το φεςτιβάλ Ολφμπου το καλοκαίρι ςτο Δίον. ΓΛΩΓΘΣ: Αλικεια; κα ιταν μια καλι ιδζα, λοιπόν, να φτιάχναμε ζνα κεματικό πάρκο ΣΤΑΥΟΣ: Δθλαδι, τι εννοείσ με αυτό; (ομάδα πολιτιςμοφ παρουςίαςθ κεματικοφ πάρκου: ΚΟΗΩΝΘΣ, ΒΟΥΛΓΑΟΓΛΟΥ, ΚΑΡΕΤΘ) ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Ο Ραναγιϊτθσ και ο Γιωργισ ζχουν κανονίςει να πάνε μια βόλτα για να του δείξει ότι υπάρχουν κάποιοι άνκρωποι που κοιμοφνται ςτο δρόμο και να προςπακιςουν να κάνουν κάτι για αυτό ΡΑΝΑΓΛΩΤΘΣ: Καλθμζρα Γιωργι, ανυπομονϊ να πάμε τθ βόλτα, γιατί ςκζφτθκα κάτι που ελπίηω να ςου αρζςει.

ΓΛΩΓΘΣ: Καλθμζρα και ςε εςζνα Ραναγιϊτθ, μιπωσ ξζρεισ που είναι θ κυρία Ελπίδα; ΚΑΤΕΛΝΑ: Είναι άρρωςτθ από ότι μασ είπε ο κφριοσ διευκυντισ ΔΛΕΥΚΥΝΤΘΣ: Ραιδιά περάςτε ςτισ τάξεισ ςασ, ςασ παρακαλϊ ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Ο Ραναγιϊτθσ και τα υπόλοιπα παιδιά εξιγθςαν ςτον Γιωργι τθν ιδζα τουσ ςχετικά με ζναν άδειο εγκαταλελειμμζνο χϊρο που υπιρχε κοντά ςτο ςχολείο. (ομάδα πολιτιςμοφ παρουςίαςθ αποκθκευτικόσ χϊροσ: ΚΟΗΩΝΘΣ) Ο Γιωργισ βρίςκεται ςτο δωμάτιό του και γράφει ςτο θμερολόγιό του: ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: «Ραραμονι τθσ γιορτισ τθσ Αγίασ Αικατερίνθσ και νιϊκω πραγματικά χαροφμενοσ γιατί κατάφερα μζςα ςε λίγεσ μζρεσ να αλλάξω τθν πόλθ μου. Το ακλθτικό κζντρο ζχει ξεκινιςει να γίνεται και ξζρω πωσ δε κα ςταματιςουν οι εργαςίεσ και ςφντομα κα ολοκλθρωκεί, ο ποδθλατοδρόμοσ που ζφτιαξα μαηί με τθν κυρία Ελπίδα λειτουργεί κανονικά, οι κάδοι ανακφκλωςθσ ζχουν βοθκιςει τον κόςμο να ξεχωρίςει τα ςκουπίδια του ανάλογα με το είδοσ τουσ, το ακλθτικό κζντρο όταν γίνει κα ςτολίηει τθν πόλθ κακϊσ κα είναι κάτι εντελϊσ διαφορετικό, θ ακλθτικι εκδιλωςθ που κζλω να γίνει για να αναπτυχκεί ο τουριςμόσ ςχεδιάηεται από τϊρα και προετοιμάηονται οι εγκαταςτάςεισ κακϊσ ο διμοσ Κατερίνθσ ζχει ενθμερϊςει τισ γφρω πόλεισ που κα ςυμμετζχουν και ενκουςιάςτθκαν ςτθν ιδζα και το πιο ςθμαντικό, ο χϊροσ για τουσ ανκρϊπουσ που ζχουν προβλιματα επιβίωςθσ φτιάχτθκε από δεκαπεντάχρονα παιδιά μζςα ςε λίγεσ ϊρεσ και είναι ζτοιμο να φιλοξενιςει όςουσ ζχουν πραγματικι ανάγκθ. Πλα αυτά, τισ μζρεσ που πζραςαν γζμιςαν τθν κακθμερινότθτά μου και με ζκαναν να ςυνειδθτοποιιςω πόςο ςθμαντικό είναι να μπορείσ να κάνεισ πράξθ τα όνειρά ςου.» ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: Θ γιαγιά αποφάςιςε να κάνει ζνα δϊρο ςτο Γιωργι ζνα βιβλίο με τίτλο Άλλαξα τα πάντα και το άνοιξε και ζγραψε:

ΓΛΑΓΛΑ: Αγαπθτζ μου Γιωργι, ςου αξίηουν ςυγχαρθτιρια όχι για τθν δουλειά που ζκανεσ και άλλαξεσ τθν Κατερίνθ, αλλά για τθν δφναμι ςου, το κουράγιο ςου και τθν επιμονι ςου να κάνεισ τθν πόλθ που κα ηιςεισ καλφτερθ, ομορφότερθ, γεμάτθ ηωντάνια και πάνω απ όλα να τθν κάνεισ να μιλάνε όλοι για αυτιν αναδεικνφοντασ τον πολιτιςμό τθσ και τθν παράδοςι τθσ. Διάβαςε αυτό το βιβλίο και κα καταλάβεισ πόςο ςθμαντικό είναι να μπορείσ να αλλάξεισ τα πάντα. Ακόμα και αν τα χρόνια μασ αναγκάςουν να φφγουμε από κοντά ςου, να κυμάςαι ότι ποτζ δε κα είςαι μόνοσ ςου. Σ αγαπάμε πολφ. Θ γιαγιά και ο παπποφσ ςου ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΛΟ: Κ.ΕΛΡΛΔΑ: Γιωργι μπράβο, τα κατάφερεσ, το μόνο που πρζπει να ςου πω είναι μπράβο! ΓΛΩΓΘΣ: Ευχαριςτϊ πολφ κυρία, αλλά νομίηω πωσ το μπράβο πθγαίνει και ςε εςάσ. Κ.ΕΛΡΛΔΑ: Κάνεισ λάκοσ, εγϊ απλά ςτάκθκα δίπλα ςου, οι ιδζεσ ιταν δικζσ ςου. ΓΛΩΓΘΣ: Κυρία, ςασ ευχαριςτϊ πολφ, μου δίνατε κουράγιο, το πιςτεφετε πωσ ςτα μάτια ςασ ζβλεπα τθ μθτζρα μου; Κ.ΕΛΡΛΔΑ: Χαίρομαι πραγματικά που ςε βοικθςα. Ιταν το λιγότερο που μποροφςα να κάνω. ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Ο Γιωργισ γφριςε ςτο ςπίτι και αφοφ ζφαγε τθν πίτα που του είχε ετοιμάςει θ γιαγιά του πιγε ςτο δωμάτιό του και ζγραψε ςτο θμερολόγιό του ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: «αγαπθτι μου μαμά, ξζρω πωσ ίςωσ κα με μάλωνεσ επειδι τρϊω πιο πολφ εδϊ ςτθν Ελλάδα και όχι τόςο υγιεινά τισ τελευταίεσ μζρεσ. Μπαμπά ξζρω πωσ ίςωσ παραξενευόςουν που άφθςα για λίγο τα μακιματά μου και αςχολικθκα με άλλα πράγματα. Πμωσ είμαι ςίγουροσ πωσ και οι δφο ςασ κα μου λζγατε ζνα μπράβο, κα μου κάνατε μια ςφιχτι αγκαλιά και κα μου δίνατε αυτό το φιλί που μόνο εςείσ μποροφςατε τόςο μοναδικό. Ξζρω πωσ από τον ουρανό που με

βλζπετε, με αγαπάτε το ίδιο, ίςωσ και περιςςότερο επειδι ςτενοχωριζςτε που με αφιςατε όμωσ ζτςι είναι θ ηωι Μάλλον ιςαςταν το κίνθτρό μου.. καλό βράδυ» ΕΡΟΜΕΝΘ ΜΕΑ( 25 ΝΟΕΜΒΛΟΥ) ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: «Ξφπνθςα και είδα ςτο γραφείο μου ζνα τυλιγμζνο δϊρο, το άνοιξα με λαχτάρα και ιταν ζνα βιβλίο, ζγραφε Άλλαξα τα πάντα. Το άνοιξα και διάβαςα τθν αφιζρωςθ τθσ γιαγιάσ: «Αγαπθτζ μου Γιωργι, ςου αξίηουν ςυγχαρθτιρια όχι για τθν δουλειά που ζκανεσ και άλλαξεσ τθν Κατερίνθ, αλλά για τθν δφναμι ςου, το κουράγιο ςου και τθν επιμονι ςου να κάνεισ τθν πόλθ που κα ηιςεισ καλφτερθ, ομορφότερθ, γεμάτθ ηωντάνια και πάνω απ όλα να τθν κάνεισ να μιλάνε όλοι για αυτιν αναδεικνφοντασ τον πολιτιςμό τθσ και τθν παράδοςι τθσ. Διάβαςε αυτό το βιβλίο και κα καταλάβεισ πόςο ςθμαντικό είναι να μπορείσ να αλλάξεισ τα πάντα. Ακόμα και αν τα χρόνια μασ αναγκάςουν να φφγουμε από κοντά ςου, να κυμάςαι ότι ποτζ δε κα είςαι μόνοσ ςου. Σ αγαπάμε πολφ. Θ γιαγιά και ο παπποφσ ςου» Τα λόγια αυτά με ςυγκίνθςαν ιδιαίτερα και ζνιωςα τθν ανάγκθ να πάω και να τουσ ευχαριςτιςω μόνο με ζνα φιλί και μια αγκαλιά. Κατάλαβα πόςο δφςκολο είναι και κα είναι για αυτοφσ να χάνουν το παιδί τουσ και πωσ μπροςτά μου δείχνουν χαροφμενοι ενϊ βακιά μζςα τουσ πονάνε τρομερά. Κζλει δφναμθ ψυχισ και κουράγιο να ςυμπεριφζρεςαι κανονικά ζχοντασ βιϊςει τθ βιαιότθτα του κανάτου. Μα ςτθν ουςία και εγϊ αυτό ζκανα, προςπακοφςα να αντιμετωπίηω τα πάντα γφρω που φυςιολογικά όπωσ και αν ιταν. Το μυαλό είναι αυτό που πλάκει ιςτορίεσ και κάνει τα πράγματα περίπλοκα. Σιμερα είμαι ευτυχιςμζνοσ. Κατάφερα να δϊςω ςε αυτιν τθν πόλθ μικρά πραγματάκια που ίςωσ κάνουν τουσ ανκρϊπουσ που ηουν εδϊ χαροφμενουσ και πιο αιςιόδοξουσ για το μζλλον. Μςωσ κανείσ δε πίςτευε ςτα κζλω των εφιβων, μα να που για τα κζλω μου πάλεψα, τα ζκανα πραγματικότθτα και τα ζβαλα ςτθν κακθμερινότθτα όλων.» ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: Ο Γιωργισ, θ γιαγιά και ο παπποφσ είχαν πάει ςτθν εκκλθςία και εκεί επειδι γιόρταηε θ πολιοφχοσ ο διμαρχοσ ζβγαλε ζνα λόγο:

«Αγαπθτοί μου ςυμπολίτεσ, ςιμερα είμαςτε εδϊ για να τιμιςουμε τθν πολιοφχο μασ τθν Αγία Αικατερίνθ. Γνωρίηουμε όλοι πόςο δφςκολοι είναι οι καιροί που ηοφμε, υπάρχουν όμωσ και άνκρωποι που παλεφουν να ηιςουν ςε ζναν καλφτερο κόςμο. Είχα τθν τιμι να γνωρίςω ζνα μικρό αγόρι δεκαπζντε χρονϊν, το οποίο άλλαξε τθ ηωι μου, τα πιςτεφω μου και τα ςχζδιά μου. Ιρκε ςτο γραφείο μου, ηθτϊντασ άδεια για να φτιάξει ζναν ποδθλατοδρόμο, παρουςιάηοντάσ μου τα ςχζδια ενόσ ακλθτικοφ κζντρου που πρζπει να χτιςτεί, λζγοντάσ μου τισ ιδζεσ του ςχετικά με ακλθτικζσ εκδθλϊςεισ και τρόπουσ που μπορεί να αναπτυχκεί ςτθν πόλθ μασ ο πολιτιςμόσ και να αναδειχκοφν τα αξιοκζατά μασ με διαςκευαςτικά και ζξυπνα τρόπουσ. Ζμεινα άναυδοσ, όταν άκουςα τον μικρό να μιλάει για ςυναιςκιματα, για μζλλον, για όνειρα, για ςτόχουσ. Συνειδθτοποίθςα πωσ ςτθ ηωι αυτά που κζλουμε να κάνουμε μποροφμε να τα κάνουμε αλλά τελικά δε κζλουμε. Μζςα ςε λίγεσ μόνο θμζρεσ, ζκανε τουσ πάντεσ να τον καυμάηουν, να του λζνε μπράβο και να αναρωτιοφνται, είναι δυνατϊν να τα κατάφερε; Είμαι ςίγουροσ πωσ βρίςκεται ανάμεςά μασ. Με ακοφει, καταλαβαίνει τι εννοϊ. Γιωργι; Αυτι θ μζρα νομίηω πωσ αξίηει να αφιερωκεί ςε εςζνα.» ΓΛΩΓΘΣ: «Είναι θ δεφτερθ φορά ςτθ ηωι μου που δε ξζρω πωσ νιϊκω, θ πρϊτθ ιταν όταν αναγκάςτθκα να δω τουσ γονείσ μου νεκροφσ και θ δεφτερθ είναι τϊρα. Μα ξζρω πωσ αυτι τθ ςτιγμι ζχω προςφζρει ςτον εαυτό μου ικανοποίθςθ. Ονειρεφτθκα πωσ κα ζρκω εδϊ, κα ξεκινιςω πάλι τθ ηωι μου ςε μία πόλθ γεμάτθ ηωι. Ιρκα εδϊ και βρικα μία πόλθ «άδεια». Ραραξενεφτθκα αλλά αποφάςιςα να τθσ δϊςω χρϊμα με τισ καινοφριεσ μπογιζσ που είχα αγοράςει. Στο μυαλό μου ιταν όλα μπερδεμζνα, αλλά γράφοντασ ςτο θμερολόγιό μου, οργάνωςα τισ ςκζψεισ μου και ξεκίνθςα να κάνω πράξθ τα ςχζδιά μου. Ωσ ςφμμαχο, είχα μια υπζροχθ γυναίκα, γεμάτθ κετικι ενζργεια που είδα ςτα μάτια τθσ τθ μθτρικι αγάπθ και πιρα κουράγιο από τθν αγκαλιά τθσ. Ρροςπάκθςα να κάνω τουσ ςυμμακθτζσ μου να αγαπιςουν το περιβάλλον που ηοφνε και να το φροντίηουν. Ηιτθςα βοικεια από τον διμαρχο γιατί πίςτευα πωσ κα με βοθκοφςε και τελικά δικαιϊκθκα. Ζβαλα προςωπικό ςτοίχθμα να

καταφζρω να φζρω εισ πζρα όλα μου τα όνειρα μζχρι αυτιν τθ μζρα και νομίηω τα κατάφερα. Ελπίηω να αγαπιςετε τθν πόλθ αυτιν που είναι ευλογθμζνθ και όλοι μαηί, αν μπορϊ να κεωρθκϊ κάτοικοσ αυτοφ του τόπου, να τθν προςζχουμε και να τθν αναπτφξουμε πνευματικά όςο μποροφμε.» ΑΦΘΓΘΤΘΣ 1: Θ γιαγιά, ο παπποφσ και ο Γιωργισ γφριςαν ςτο ςπίτι, φάγανε, ςυηθτιςανε για όςα ζγιναν και ο Γιωργισ πιγε να γράψει για τελευταία φορά ςτο θμερολόγιό του. ΑΦΘΓΘΤΘΣ 2: «Ονειρεφτθκα, ςχεδίαςα, πάλεψα, λφγιςα, ςθκϊκθκα, κφμωςα, ζκλαψα, νευρίαςα, χαμογζλαςα, οργάνωςα, ζψαξα, δθμιοφργθςα, ζμακα, διαςκζδαςα, κυμικθκα, αιςκάνκθκα, φοβικθκα, μετάνιωςα, ξαγρφπνθςα, απόλαυςα, αναρωτικθκα, ζγραψα και τα κατάφερα! Έκανα τα όνειρά μου πραγματικότθτα, απόδειξα πωσ ζνασ ζφθβοσ μπορεί να βάλει γυαλιά ςε ανκρϊπουσ με αξιϊματα, πίςτεψα ςε ζνα καλφτερο αφριο, δοφλεψα ςκλθρά, αγάπθςα τον εαυτό μου, ςυμφιλιϊκθκα με τθν απϊλεια των γονιϊν μου, εμπιςτεφτθκα τθν κυρία Ελπίδα, απζκτθςα νζουσ φίλουσ και ζμακα πωσ για να κάνεισ κάτι καλό για ςζνα και τον εαυτό ςου με τόςθ κζλθςθ, από πίςω υπάρχει ζνα κίνθτρο, κάτι που ζχει ςυμβεί ςτθ ηωι ςου και τθν ζχει αλλάξει. Ο κάνατοσ αλλάηει τισ ηωζσ των ανκρϊπων, τισ κάνει πιο τυπικζσ, πιο ςκλθρζσ, μα κζλθςα να γκρεμίςω αυτό το ςτερεότυπο και να προβάλλω πωσ αν αγαπάσ τθ ηωι και ζχεισ κζλθςθ και ελπίδεσ κάνεισ τθ ηωι ςου πιο αιςιόδοξθ, πιο γεμάτθ και πιο όμορφθ!!! Εφχομαι κάποια μζρα να αιςκανκϊ τουσ γονείσ μου δίπλα μου και να μπορζςω για μία φορά να τουσ αγγίξω και να τουσ πω πόςο πολφ τουσ αγαπϊ. Οι άνκρωποι δε πεκαίνουν δε φεφγουν, αλλά πάνε ζνα μακρινό ταξίδι και μασ ςτζλνουν καρτποςταλ και μακαίνουμε νζα τουσ. Έτςι κζλω να ερμθνεφω το κάνατο ίςωσ γίνεται πιο αποδεκτόσ με αυτόν τον τρόπο. Οι άνκρωποι πεκαίνουν όταν φεφγουν από τθ ςκζψθ μασ. Σθμαςία ζχει ότι κατάφερα και πζτυχα το ςτόχο μου. Ο καμβάσ των ονείρων μου, πιρε χρϊμα και ζγινε πραγματικότθτα. Η ηωι είναι ζνασ καμβάσ ηωγραφικισ που εμείσ τον βάφουμε με τα χρϊματα που μασ εκφράηουν και ξεχνάμε πάντα να τον ολοκλθρϊςουμε και τον

αφινουμε μιςοτελειωμζνο. Αυτόσ είναι και ο λόγοσ που θ ηωι ζχει χάςει το νόθμά τθσ Το μόνο που κζλω να γράψω είναι πωσ από δω και πζρα κα ζχω όλουσ τουσ ανκρϊπουσ που αγαπϊ και μ αγαποφν δίπλα μου και κα ηιςω ςτθν πόλθ που ονειρεφομαι, τθν Κατερίνθ μασ!!!!!»